Józef Piłsudski niezwłocznie po objęciu władzy cywilnej, tj. 16 listopada 1918 r.

, wystosował depesze
do państw Ententy, informując je o powstaniu niepodległego państwa polskiego[17][18]. Natomiast
jako pierwsze istnienie niepodległego państwa polskiego uznały 20 listopada 1918 r. Niemcy, jednak już
15 grudnia 1918 Polska zerwała z tym państwem stosunki dyplomatyczne[b][19][20]. Szersze uznanie
niepodległości Polski na arenie międzynarodowej związane było z postawą Francji i Wielkiej Brytanii.
Wkrótce po rozejmie w Trewirze i zawieszeniu broni na froncie polsko-ukraińskim, uznały rząd Polski:
Rada Najwyższa Mocarstw Sprzymierzonych (21 lutego 1919)[21], Francja (24 lutego) oraz Wielka
Brytania (25 lutego)[22]. Japonia 22 marca 1919 i 27 marca tego samego roku niepodległość Polski
uznała Stolica Apostolska[23].
oznańskie (Kraj Warty), część łódzkiego z Łodzią, Suwalszczyzna, północna i zachodnia
część Mazowsza oraz zachodnie części województw krakowskiego i kieleckiego.
Z terytorium Rzeczypospolitej pomiędzy linią granicy niemiecko-sowieckiej z 28 września 1939 a
określoną w dekrecie wschodnią granicą ziem polskich wcielonych bezpośrednio do Niemiec
(określoną jako nowa wschodnia granica Rzeszy) Adolf Hitler utworzył odrębny twór administracyjny
podporządkowany Rzeszy – Generalne Gubernatorstwo.
W wyniku umowy między Niemcami i Słowacją, w listopadzie 1939 r. włączono do niej 52 przygraniczne
gminy[26] na Spiszu i Orawie.
Pozostałe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na wschód od linii granicznej ustalonej na terytorium
Polski w układzie pomiędzy III Rzeszą a ZSRR zostało w październiku 1939 anektowane przez
ZSRR[27]. Formalną podstawą były pseudoplebiscyty w postaci wyborów w 1939, a
następnie aneksja w trybie uchwały Rady Najwyższej ZSRR. Jednocześnie Związek Radziecki
przekazał Wilno wraz z okręgiem Litwie, jednak w sierpniu 1940 r., po aneksji państw bałtyckich,
również i ten obszar znalazł się w granicach ZSRR.
Były to akty prawne równoległe do dwóch dekretów Adolfa Hitlera (z 8 i 12 października 1939 r.),
którymi jednostronnie wcielił zachodnie terytoria Polski do Rzeszy (zobacz: Terytoria Polski anektowane
przez III Rzeszę), tworząc jednocześnie z centralnych ziem II Rzeczypospolitej Generalne
Gubernatorstwo.
Wszystkie powyższe akty prawne, rozporządzające jednostronnie suwerennym i określonym traktatami
międzynarodowymi terytorium II Rzeczypospolitej były sprzeczne z ratyfikowaną przez Niemcy i
Rosję konwencją haską IV (1907). Były one w konsekwencji nieważne w świetle prawa między