Muzyka starożytnej Grecji była bardzo istotnym elementem wielu greckich mitów i legend.

Odgrywała ważną rolę w wielu dziedzinach życia i była obecna na publicznych zebraniach, przyjęciach
uroczystościach religijnych, ceremoniach żałobnych, w teatrze i na igrzyskach. Muzyka grecka
narodziła się nie w samej Grecji, ale w różnych krajach orientalnych, a sami Grecy ujęli muzykę i
poglądy muzyczne w precyzyjny system teoretyczny. Muzyka grecka mogła mieć swój rodowód w
starożytnych Chinach i Egipcie, gdzie równie ważna była koncepcja ethosu. Podobny system
dźwiękowy również znany był w Chinach i Egipcie, Babilonii, a skale (dorycka, frygijska) wśród
Hebrajczyków. Instrumenty takie jak lira czy aulos znane były w kulturze egipskiej i hetyckiej.

Muzyka starogrecka ściśle połączona jest z historia literatury. Można podzielić ją na kilka
okresów:

okres kreteński – głównym ośrodkiem kulturalnym jest Kreta. Powstają wtedy śpiewy zwane
peanami. Rozwija się w tym czasie muzyka związana ze świętem Apollina, ze świętem zbiorów i
uroczystościami pogrzebowymi. Instrumenty tego okresu to: 7-strunowe harfy, bębenki i egipskie
sistrum.

okres homerycki – z tego czasu pochodzą dwa dzieła Homera: Iliada i Odyseja. Są to poematy epickie,
które wykonywane były przez zawodowych śpiewaków zwanych aojdami, przy akompaniamencie
kitary.

okres przejściowy – centrum stają się Ateny. Następuje powstanie i rozkwit form dramatycznych:
tragedii, komedii i dramatu satyrów. W 472 powstaje pierwszy amfiteatr mogący pomieścić 20 tys.
osób.

okres hellenistyczny - słabnie zainteresowanie tragedią. W teorii muzyki następują zdobycze na polu
akustyki i estetyki.