Ό 'Ό ε κ κ Π ο ρ φ ϋ ρ κ κ

Ό ΠΡΟΦΗΤΗ
Μαρτυρίες

Α γιο π α υ λ ιτ ικ ο Ιερο Κ ελαι Α γιων Θ ε ο δ ω ρ ω ν

Ά γ ιο ν Ό ρ (κ

ΤΟΜΟΣ Γ
ο Οαοε Π ο ρ φ υρά ο Π ροφ ητηο
(Μαρτυρίες)
Τόμος Γ'
Α ’ ΕΚΔΟΣΙΣ

Έ κδοση καί διάθεση τοΰ βιβλίου:

Άγιοπαυλίτικο Ί. Κελλί Άγιων Θεοδώρων
Καρυές, Ά γιον "Ορος, 2020
Τηλ.: 2 3 7 7 0 2 3 2 4 4
 Ο ΟΣΙΟΣ Π Ο ΡΦ ΥΡΙΟΣ Ο ΠΡΟΦ ΗΤΗΣ (ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ)
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ - ΤΟΜΟΣ Γ'

ΕΚΔΟΣΕΙΣ:
Α' Έκδοση: Σεπτέμβριος 2020

Ο ο ρ ^ π β ΙιΙ© 2020
Κεντρική - αποκλειστική διάθεση:
Ιερό Κελλί Άγιων Θεοδώρων
τής Ίερας Μονής Άγιου Παύλου.
Καρυές, Ά γιο ν "Ορος, Τ.Θ. 40, Τ.Κ. 63086
Τηλέφωνο: 2 3 7 7 0 2 3 2 4 4

Ι5ΒΝ 978-618-83462-4-6

4
 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Α. Π ΡΟ ΛΕ ΓΟ Μ Ε Ν Α..................................................................9
Β. Μ ΑΡΤΥΡΙΕΣ
1. Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΕΝ ΟΛΥΜΠΩ
Σ εβ α σμ ιω τά του κ. κ. Άγαθονίκου,
Μ ητροπολίτου κεντρικής Τανζανίας, Ά φ ρικ ή ....................... 17

2. ΘΑ ΣΩΘΩ ΕΓΩ;
Μ ονάχου Ί. Μονής Μ εγίστης Λαύρας, Ά γ ιο ν Ό ρ ο ς .............. 37

3. ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ

Θ εοφ ιλέσ τα του κ. κ. Φ ιλοθέου Θεοδωροπούλου,
Ε πισκόπου Ρ ω γώ ν, Α θ ή να .....................................................38

4. «ΘΑ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΣΩ!»
Ανώνυμης μοναχής................................................................. 45

5. “ΑΠΟΛΛΩΝ 13"
κ. Κ ω νσ τα ντίνου Κόκορου, Α θή να ........................................ 54

6. ΟΥΔΕΙΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ

κ. Μαρίας Πιλάτη, «Ά γ. Ιω ά ν ν η ς », επαρχία Κ α ρυστία ς........83

7. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΩΝ ΝΕΦΡΩΝ

κ. Γεω ργίου Δώδου, υπαλλήλου τή ς ΔΕΗ, Δρά μ α ................ 84

8. «ΗΤΑΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ...!»
κ. Ά ν να ς Νάσσερ, Ά σ τρ ο ς Κυνουρίας................................... 86

5
 9. «ΧΡΗΣΤΟ ΜΟΥ, ΧΡΗΣΤΟΥΛΗ ΜΟΥ..., Σ' ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ»
κ. Χ ρήστου................................................................................89

10. ΜΕ ΑΠΑΛΛΑΞΕ ΑΠΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΕΠΗΡΕΙΑ

κ. Μαρίας, Μ εσ ο λό γγι..........................................................118

11. ΑΥΤΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΕΙ ΤΟ ΒΟΥΝΟ!

κ. Δούκα Μ π ου για τιώ τη, κτηματομεσίτη, Αθήνα............... 119

12. «ΤΟΝ ΦΥΛΑΓΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ»

κ. Γεα)ργίου Τσιτσόπ ουλου, Α θ ή να ...................................... 141

13. «Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΟΡΘΩΝΕΙ!»

Αρχιμανδρίτου -(-Δανιήλ Γούβαλη,
θεολόγου, συγγρα φ έω ς, Ώ ρ ω π ό ς ........................................ 143

14. «ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΣΟΝΟ!»

κυρίου Θ. Κ., μαθηματικού, Α θ ή να .......................................157

15. «Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕ...!»

Ίερομονάχου Ι'Ιωακείμ, Ί. Κ. Ευαγγελισμός τής
Θεοτόκου, Ί. Μ. Σιμωνόπετρας, Ά γ ιο ν Ό ρ ο ς ....................... 161

16. ΑΓΙΟΙ & ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

κυρίου Γ. Δ., πολίτικου μηχανικού, Α θ ή να .......................... 187

17. ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΣΑΜΕ ΤΟΝ ΑΠΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ

κ. Εύαγγέλου Π., 'Αθήνα........................................................ 189

6
 18. «ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΑΤΕΒΑΣΕΣ ΚΑΤΩ;»
κυρίας Α. Π., Α θ ή να .............................................................. 216

19. «ΒΡΕ, ΕΧΕΤΕ ΠΙΣΤΗ; ΚΑΝΤΕ ΥΠΑΚΟΗ...!»

κ. Νικολάου Τσέτση, Α θ ή να ..................................................232

20. «ΥΠΟΜΟΝΗ & ΠΡΟΣΕΥΧΗ»

κ. ΐΔημ ητρίου Μπασαγιάννη, Φ ά ρ σα λα ............................. 244

21. ΟΣΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟ

κ. Γεω ργίας Σαμαρτζή, Α θ ή να .............................................. 248

22. Η ΠΡΟΝΟΙΑ & Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

κ. Μαρίας Ζάμπρα, παιδιάτρου, Α θ ή να ................................ 267

23. «ΕΣΥ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΘΑ ΤΡΕΛΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ!»

κυρίου Δ. Κ., συνταξιούχου δημοσίου.................................. 278

24. «ΑΛΗΘΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ»!

κ. Εμμανουήλ Ρουσσάκη,
καθηγητοϋ θεολογίας, Ηράκλειο Κ ρήτης........................... 287

25. «ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΟΜΑ!»

Δρ. Σεραφείμ Καστανάκη, καθηγητοϋ ιατρικής, Χ ανιά.....303

26. «ΜΠΡΕ ΜΑΡΚΟ...! ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕΣ;»

κ. ίΜ άρκου Σαμούχου, ναυπηγού, Α θ ή να ........................... 307

7
 27. «ΠΑΜΕ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΩΣ ΕΘΝΟΣ»
Αγιορείτου μονάχου ^Νικοδήμου Μπιλάλη,
ίδρυτοϋ της Π.Ε.ΦΙ.Π....................................................... 318

28. «ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΜΟΝΑΧΗ...»

κ. Αθανασίας Γ., Αθήνα......................................................319

Δ. Ο ΑΓΙΟΣ Μ ΟΥ ΕΙΠΕ.....................................................324

ΚΑΙΝΗ ΑΙΑθΗΚΗ

Τ ί στενή ή πύλη καί τεθλιμμένη ή όδός

ή άπάγοϋσα εις την ξωήν,
καί ’ΟΛίΓΟΙ είσίν
οί εύρίσκοντε^ αυτήν!
(Κατά ΜατβαΙον, Κ*φ. ζ' 14)
 Α. ΠΡ Ο Λ Ε Γ Ο Μ Ε Ν Α

Ή π ρ ο φ η τεία είναι ενα θαΰμα πού ξεπερνάει ολα τ ά άλλα

θαύματα, διότι καί ό διάβολος κάνει "θα ύ μ α τα ” (έ σ τ ω καί
ψ εύτικα] άλλά π ο τέ δέν μπορει νά προφητέψ ει. Ό διάβολος
μπορει μόνο νά προβλέψ ει πιθανολογικά, δηλαδή νά μαντέ­
ψει, καί γ ι’ αύτό, οτα ν ή πληροφόρηση προέρχετα ι άπό το ύ ς
δαίμονες, λ έγ ετα ι μαντεία ένώ, ο τα ν προέρχετα ι άπό τό ν Θεό,
λ έγ ετα ι προφητεία. Ε ξάλλου ή άλήθεια τή ς Αγίας Γραφής
θεμ ελιώ νετα ι κυρίως σ τή ν π ροφ η τεία παρά σ τό θαύμα. Έ τ σ ι
ή π ρ ο φ η τεία άναδεικνύεται σέ μέγα χάρισμα, σέ μεγάλη
δ ω ρ εά μέ έξέχουσα θέση μεταξύ τ ώ ν χα ρισμ ά τω ν του Αγίου
Πνεύματος. Τό 'Άγιο Πνεύμα άνέδειξε το ύ ς π ροφήτες. Α ύτό
ύπαγορεύει καί δι’ αύτοϋ έλάλησαν όλοι οί προφήτες.
Ή λέξη π ροφ ήτη ς π ρ ω τίσ τω ς δη λώ νει α ύτόν πού όμιλεΐ
εξ ονόμ ατος το ΰ Θεοΰ καί δ ευ τερ ευ ό ν τω ς α ύ τόν πού π ρο­
λ έγει τ ά μέλλοντα. Τό στόμα το ΰ π ροφήτη είναι τό στόμ α τοΰ
Θεοΰ. Σ ύμ φ ω να μέ τό ν 'Άγιο Κύριλλο Αλεξάνδρειάς, π ρο φ η ­
τεία είναι καί ή ερμηνεία τή ς Ά γιας Γραφής. Κατά τό ν 'Άγιο
Ιω ά ν ν η τό ν Χ ρυσόστομο: «Π ρ οφ ή τη ς είναι ό ερμηνευτής τοΰ
Θεοΰ». Δηλαδή π ροφ ή τη ς είναι καί αύτός πού γ ν ω ρ ίζει τό
θέλημα το ΰ Θεοΰ καί τό άποκαλύπτει σ το ύ ς άνθρώπους.
Π ροφητεία έπίσης, έκτός άπό τή ν άποκάλυψη τώ ν
μ ελλοντικών γ εγ ο ν ό τω ν , είναι καί ή όρθή ερμηνεία γ ε γ ο ν ό ­
τ ω ν πού συνέβησαν σ τό βάθος τ ώ ν α ιώ νω ν. Σ ύμ φ ω να μέ
το ύ ς Π ατέρες τή ς Εκκλησίας, π ροφ ή τη ς δέν είναι μόνο αύτός

9
πού π ρ ο γνω ρ ίζει τό μέλλον, άλλά καί αύτός πού "β λέπ ει” καί,
κυρίως, ερμηνεύει τό μακρινό π αρελθόν.1 Αύτή μάλιστα ή
π ρ ο φ η τεία είναι δυσκολότερη καί επομένως ά νώ τερη τής
πρώτης.
Π ροφήτες υπήρχαν καί θά ύπάρχουν σέ όλες τίς έποχές
καί το ύ ς αιώνες. Έ ν α ς τέ το ιο ς μεγάλος σύγχρονος προφήτης
ήτα ν καί ό 'Άγιος Πορφύριος ό Καυσοκαλυβίτης πού γιά
πολλούς, ξεπερνάει όλους το ύ ς π ροφ ή τες το ύ παρελθόντος.
Έ ν α ς 'Άγιος πού σαγή νευσε όλη τή ν οικουμένη μέ τά
σπ α νιότα τα , πλούσια καί μεγάλα χαρίσματά του, μέ τά
μοναδικά καί συγκλονιστικά θαύματά του καί μέ τήν
άπέραντη, άνιδιοτελή, θυσιαστική άγάπη το υ - μία άγάπη
χω ρίς όρια πού ή τα ν καρπός τή ς άκρας τα π ε ιν ώ σ ε ώ ς του.
'Ο 'Άγιος άπέκτησε όλες τίς εύαγγελικές α ρετές καί πολύ
σύντομ α ήρθε καί ό π λούτος τ ώ ν χα ρισμ ά τω ν πού συνήθω ς
τίς συνοδεύουνε. Ή τα ν διορατικός, προορατικός, ιαματικός,
διακριτικός, θαυματουργικός, παρηγορητικός... Ό λ α τ ά άπέ­
κτησε μέ τή Χάρη τού Θεού, άλλά καί μέ τό ν προσωπικό του
άγώ να. Ό 'Άγιος δέν έπιθύμησε π ο τέ μία ζω ή άνετη καί
ξεκούραστη. Γιά τή ν άγάπη τού Χριστού έπ ιζη τοΰσε τό ν κόπο
καί τό ν πόνο. Έ ω ς τό τέλο ς τής ζω ή ς του έδινε αίμα καί
έλάμβανε Πνεύμα 'Άγιο! 'Ο ϊδιος συμβούλευε σέ ένα π νευμ ατι­
κό του παιδί: « Ό σ ο μπορεΐς νά προσεύχεσαι, διό τι μόνο μέ
κόπο καί προσευχή θά βρείς τή λ ύ τρω ση καί δέν είναι

1 Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τό προφητικό βιβλίο «Γένε-

σις» (Κεφ, Α’ καί Β’) τοϋ Προφήτου Μωυσή γιά τή δημιουργία τοϋ
κόσμου καί τοΰ ανθρώπου, μέ τό όποιο άπορρίφτηκαν όλες οί
πλανεμένες θεωρίες (Δαρβινισμός, Υλισμός... κ,λπ.].

10
εύκολη. Θέλει ά γ ώ ν α γιά νά γίνεις καλός Χ ριστιανός...!».1
Πόσο μάλλον γιά νά γίνει κανείς άγιος.
Τί ή τα ν όμως τελικά αύτό πού προσέλκυσε τό σ ο δυνατά
καί πλούσια τή Χάρη το ΰ Θεοΰ έπ ά νω του; Ό ϊδιος έλεγε:
«Π ολλές φορές ού τε ό κόπος, ου τε οί μετάνοιες, ού τε οί
στα υ ρ οί προσελκύουν τή Χάρη. Υ π ά ρχουν μυστικά... Τό
ού σ ια στικ ότερ ο είναι νά φ εύγεις άπό τό ν τύ π ο καί νά
πηγαίνεις σ τή ν ούσία. Ό ,τ ι γίνεται, νά γίν ετα ι άπό άγάπη. Ή
άγάπη ελκύει τή Χάρη τοΰ Θ εοΰ».2
Άπό μικρός είχε πιει άπό τό κρασί τής θείας Χάρης καί
είχε μεθύσει άπό τή ν άγάπη το υ γιά τό ν Χριστό. Μέ τή ν
καρδιά του νά φ λ ο γ ίζετα ι άπό τό ν θεϊκό έ'ρωτα, νίκησε τή ν
κ α τα δυ να στεία το ΰ σώ μ ατος, τό ν πανοΰργο διάβολο καί τή
μ α τα ιότη τα τοΰ κόσμου. Ανέβηκε τρ έχ ο ντα ς όλες τίς βαθμί­
δες τή ς πνευματικής τε λ ε ιώ σ ε ω ς καί έχοντας νοΰ ήγεμονικό,
καθάρισε τή ν καρδιά του καί έφ τα σ ε στή ν άπάθεια καί τή
θέωση. Κινούμενος άπό τό 'Άγιο Πνεΰμα, έγινε κατά Χάριν
θεός. 'Ο 'Άγιος ή τα ν μία θεοφ ά νεια έπί τής γής. Λ ά τρευε τό ν
Χριστό, ζοΰσε τό ν Χ ριστό, ή τα ν τοΰ Χριστοΰ!
'Ο Ά γ ιο ς άπό μικρός ά γω νίσ τη κ ε σκληρά σ τό Ά γ ιο ν Ό ρ ο ς
καί ότα ν βγήκε σ τό ν κόσμο, άνοιξε διάπ λατα τίς γεμ ά τες
άποθήκες του καί π ρό σφ ερε άπλόχερα τό θεϊκό μέλι πού είχε
συνάξει άπό τά βραχώδη άσκητικά Καυσοκαλύβια σ τό ν
πνευματικά πεινασμένο λαό τής Αθήνας. Άλλά καί οί ά νθ ρ ω ­
ποι, σάν τίς μέλισσες, έτρεχαν κοντά του καί τρυ γού σα ν τή
γύρη άπ’ αύτό τό σ π α ν ιό τα το άνθος τής άθωνικής έρήμου.

1 Μαρτυρία κ. Δούκα Μπουγιατιώτη στό παρόν βιβλίο (σελ. 119]

- «Βίος καί λόγοι». Ί. Μ. Χρυσοπηγής, Χανιά, 2015 (σελ. 231]

11
 Ό 'Άγιος άγαποΰσε ύπερβολικά όλους το ύ ς ανθρώπους.
Γ ινότα νε θυσία, “ γ ιν ό τα ν ε ένα " μέ τό ν κάθε πονεμένο καί
δυστυχισμένο άνθρωπο. Τούς άγκάλιαζε όλους μέ τή ν άγάπη
το υ καί τή ν προσευχή του καί πονοΰσε άληθινά γιά τή
σ ω τη ρ ία τους, ξεχ νώ ντα ς τό ν εα υτό του. Κάθε καλοπροαί­
ρετη ψυχή πού τό ν πλησίαζε, έ'νιωθε κάτι άπό τή ν παρουσία
το ύ Θεού, ενιω θ ε χαρά, ειρήνη, άγάπη, ζεστασιά... καί ήθελε
νά παραμείνει κ οντά του. Ό λ ο ι φ εύγα νε ώφελημένοι, άκόμη
κι αν δέν το ύ ς έβλεπε, διό τι ό 'Άγιος μυστικά σ τά λ α ζε στή ν
ψυχή τους μία άνέλπιστη κρυφή παρηγοριά διά τή ς ταπεινής
καί δυνατής προσευχής του. Έ κ α νε τό παν γιά τό ν καθένα,
όπ ω ς ό Χριστός. Έ λ ε γ ε σχετικά μέ αύτό: «Μ έ σ ω τής άγάπης
πρός τό ν άδερφό, θά κ α τορθώ σου μ ε νά άγαπήσουμε τό ν
Θεό... Ή θεία Χάρις έ'ρχεται μέσω το ύ άδερφοϋ... Π ροσπαθώ
νά βρίσκω τρόπ ου ς νά ά γα π ή σω τό ν Χριστό. Δ έν χ ο ρ τα ίνετα ι
αύτή ή ά γά π η !».1
Προορισμός το ύ κάθε ά νθρώ π ου είναι ή άγιότη τα , είναι ή
θέωση. Σ ύμ φ ω να μέ κάποια παράδοση, δτα ν θά παύσει ή
ά γιό τη τα σ τό ν κόσμο, τ ό τ ε θά παύσει καί ό κόσμος, θά
κ α τα στρ α φ εΐ, διό τι θά είναι πλέον άνώ φ ελος. Οί σύγχρονοι
άγιοι, όπ ω ς καί ό 'Άγιος Πορφύριος, κρατήσανε καί π ρ ο σ τα ­
τεύ σ α νε τό ν κόσμο α ύτό άπό τή ν πνευματική κατα στροφ ή.
Στή σύγχρονη έποχή μας "όπου έπ λεόνασε ή άμαρτία,
ύ περεπερίσσευσε ή Χάρις το ϋ Θεοϋ” ,2 καί τρ α ν ό τα τη άπόδει-
ξη γιά αύτό ά π οτέλεσε ό θεόπνευστος, θεοφ όρος καί θεόπτης
μέγας Ό σ ιο ς Π ορφύριος- ένας άκλόνητος στύ λος τή ς Εκκλη­
σίας σ τά έσ χα τα καί πολύ ά μ α ρτω λά χρόνια πού διανύουμε.

> Βλ. 6. π., σελ. 238-241.

1
' Πρός Ρωμαίους, Κεφ. ε', 20.

12
 Ό προφ ητικός λόγος π ροϋπ οθέτει τή ν εμπειρία τή ς θείας
Χάριτος. Ό 'Άγιος είχε τή θεία Χάρη καί γ ι’ αύτό ή τα ν καί είναι
(μέσα άπό τή διδασκαλία το υ ) ένας άληθινός άπλανής ήγέτη ς
τ ώ ν σημερινών Χ ριστιανώ ν. Δ έν μιλούσε, ού τε μέ βάση τίς
πιθανότητες, ού τε σ ύ μ φ ω να μέ τή ν λογική ή άπό τή ν πείρα ή
άπό κάποια βαθυστόχαστη σκέψη, παρά μόνο άπό τό 'Άγιο
Πνεύμα πού τ ό ν πληροφορούσε.
'Ο 'Άγιος άναμφίβολα ζοΰσε μέσα σέ όλη τή ν ύπαρξή του,
μέσα σέ όλο τό “ είναι” του, τή ν παρουσία του Θεού. 'Ο λόγος,
ή διδασκαλία καί τά θαύματά του ήτα ν καρπός γ εύ σ εω ς τής
Χάρης τού Θεού. Έ ν α τέλειο οργανο τής θείας Χάρης ή τα ν ό
'Άγιος. 'Ο 'Άγιος Σιλουανός ό Α θ ω νίτη ς έλεγε: «Ο ί τέλειο ι δέν
λένε τίπ ο τε ά φ ' εαυτού τους... Λένε μόνο ο,τι το ύ ς δίνει τό
'Άγιο Π νεύμα».1 'Ο 'Άγιος ένεργοΰσε ώ ς συ νδετικ ός κρίκος
πού έν ω ν ε καί έφ ερνε σέ έπ ικοινω νία τούς άνθρώ πους μέ τό ν
Θεό. Μία αύθεντική πηγή πού μάς άποκάλυπτε τό θέλημα τού
Θεού. Έ ν α ς σύγχρονος τα χ ύ τα το ς ά γγελιοφ όρος το ύ Θεού.
Δ έν μιλούσε θ εω ρ η τικ ά - ζούσε τό ν Χριστό, ή τα ν έμπει-
ρικός θεολόγος καί μ ετέφ ερε τό ν θείο λόγο μέ τρό π ο άπλό,
σαφή, καί αύθεντικό. Έ ν α ς χείμαρρος τής Χάρης τού Θεού
πού ξεχείλιζε άθόρυβα, γιά νά ξεδιψ άσει καί νά ά να ζω ο-
γονή σ ει τή ν άνυδρη ψυχή το υ σύγχρονου βασανισμένου
άνθρώπου.
Ή τα ν τελικά ένας ούράνιος ά νθρω π ος πού π ά τη σε γιά
λίγο στή γή, έζησε άγγελικά, έκπλήρω σε τή θεία του
άποστολή κατά τό ν καλύτερο τρό π ο καί άνυψ ώθηκε γιά εκεί
όπου άνήκε π ά ντοτε, μέσα στή χαρά καί τή Δ όξα τού Θεού!

1 Αρχιμανδρίτου (σήμερα Αγίου) Σωφρονίου Σαχάρωφ: «Ό 'Άγιος

Σιλουανός ό Αθωνίτης», Έ σσεξ Αγγλίας, 2003 (σελ. 69).

13
Τά ϊχνη αύτοΰ του π α τή μ α τος προσπαθούμε νά ψ ηλαφ ή­
σουμε καί σέ αύτό τό βιβλίο, γιά νά πάρουμε λίγη άκόμη άπό
τή ν πλούσια εύλογία του.
Ό 'Άγιος εύ α ρέστη σε τό ν Θεό καί ό Θεός ένήργησε όλα
α ύτά τ ά σπουδαία θαύματα διά του Άγιου Του. Ή καταγραφή
του ς ά π οτελεΐ ιερό χρέος μας, προκειμένου νά δ ια σ ω θ εί
α ύτός ό πνευματικός θησαυρός καί γιά τίς έπόμενες γενιές,
πρός δόξα του Τριαδικού μας Θεού καί πρός δόξα τοΰ Αγίου
πού αγάπησε καί άγαπήθηκε άπό τό ν Πανάγαθο Θεό.
Στίς έπόμενες σελίδες ζω ντα νεύ ο υ ν εικόνες, μνήμες καί
πληροφορίες άπό τή ζωή, άπό τίς διδαχές, άπό τά χαρίσματα
καί τά θαύματα τοΰ Αγίου, προβάλλοντας ένα ψ υχω φ ελές
παράδειγμα σύγχρονης αγιότητας, μέ τή ν εύχή νά μάς παρα­
κινήσει σ τό ν καλόν άγώ να, ιδιαίτερα στή σημερινή ύλιστική,
ήθικά εξαθλιωμένη καί καταθλιπτική έποχή μας.
Πολλές καί έγκάρδιες εύχαριστίες οφείλουμε στούς
μάρτυρες καί αύτοΰ το ΰ βιβλίου, τοΰ τρ ίτο υ κατά σειρά. Τά
π ροσω π ικά του ς βιώ μ ατα π ρ ο σ φ έρ ο ντα ι ώ ς μία κατάθεση
ψυχής καί μία ομολογία, μέ τή ν κρυφή ελπίδα νά γίνουν
γλυκύς ά ρτος πού θά θρέψει καί θά δυναμ ώ σει πνευματικά
τού ς ά να γνώ στες. Αμήν.

Ί. Κ. Α γ ίω ν Θ εοδώ ρω ν
Καρυές
Ά γ ιο ν Ό ρ ο ς

14
 «Έάν ό άνθρωπος δέν καλλιεργεί την πνευματική ζωή, έάν
άπομακρυνθεΐ άπό τήν Εκκλησία, μπορεΐ νά αιχμαλωτιστεί τόσο
πολύ άπό τά πάθη, ώ στε νά καταντήσει σέ ζωώδη έπίπεδα»!

16
 ι. Ο Α γ ι ο ς Δ ι ο ν υ ς ι ο ς ο εν Ολ υ μ π ω
Μαρτυρία Σεβασμιωτάτου κ. κ. Άγαθονίκου.
Μητροπολίτης κεντρικής Τανζανίας, Αφρική
Τό καλοκαίρι τοϋ 1982 ειχα τελει­
Νάγίνω μοναχός;
ώσει τό πρώτο έτος τής Παιδαγωγικής
Ακαδημίας καί μαζί μέ έναν φίλο μου πήγαμε στήν Ί. Μονή
Παρακλήτου γιά μερικές ημέρες. Ήταν μία καλή ευκαιρία νά
έπισκεφτοϋμε τόν 'Άγ. Πορφύριο γιά τόν όποιο είχα άκούσει
πολλά θαυμαστά γεγονότα άπό τίς θείες μου.
Ξεκινήσαμε χαράματα, άμέσως μετά τή θεία Λειτουργία,
άλλά χάσαμε τόν δρόμο καί άντί γιά μία ώρα φτάσαμε μετά
άπό 6-7 ώρες. Ήταν πιά μεσημέρι καί συναντήσαμε περίπου
50 άτομα νά περιμένουν έξω άπό τό τροχόσπιτο. Σέ λίγο
βγήκε ό 'Άγιος, έριξε μία λευκή πετσέτα στό κεφάλι του γιά
νά προστατευτεί άπό τόν καυτό ήλιο καί πήγε κατευθείαν σέ
κάποιον πού ειχε προσφερθεΐ νά μπολιάσει τά δέντρα του.
Θυμάμαι έντονα πώς μόλις τόν πρωτοεΐδα, μέ τράβηξε σάν
μαγνήτης καί ήμουν ό μόνος πού τόν ακολούθησε. Φίλησα τό
χέρι του καί κοιταχτήκαμε στά μάτια. Πραγματικά είχε πανέ­
μορφα γαλάζια μάτια. Δέν θά τά ξεχάσω ποτέ, διότι είχαν μία
θεϊκή λάμψη. Μετά στράφηκε σέ έκεϊνον πού μπόλιαζε καί
τοϋ ειπε:
-Αύτή τή ροδακινιά δέν τή μπόλιασες καλά...
Έκεΐνος γύρισε καί κοίταξε τόν 'Άγιο πού τοϋ έπανέλαβε:
-Αύτή τή ροδακινιά, σοϋ λέω, δέν τή μπόλιασες καλά...
-Βρέ Παππού, δέν μέ παρατάς! Έχεις τόσο κόσμο πού σέ
περιμένει καί ήρθες τώρα έδώ νά μοΰ κάνεις παρατήρηση;
Άσε με ήσυχο... Ξέρω έγώ τή δουλειά μου. Έσύ, ποϋ ξέρεις;

17
 -Μή νομίζεις δτι ή γυναίκα σου άρχισε νά παίρνει τώρα
τά ψυχοφάρμακα. Τά έπαιρνε άπό κορίτσι άλλά στό έκρυψε,
διότι φοβότανε πώς άν τό μάθαινες, δέν θά τήν παντρευό­
σουν. Άλλά νά τό ξέρεις, είναι καλή καί νά τή βοηθάς...
- .............Έσύ ποϋ τά ξέρεις αύτά; Ψέλλισε έκεΐνος.
-Γι’ αύτό σοΰ λέω δτι αύτό τό δέντρο δέν τό μπόλιασες
καλά. Ξέρω τί σοΰ λέω...
Εντυπωσιάστηκα μέ όσα άκουσα καί παίρνοντας θάρρος
τόν πλησίασα περισσότερο καί τοϋ είπα:
-Γέροντα, θέλω νά σας δώ!
-Έχω πολύ κόσμο... Μέχρι νά τούς τελειώσω, πηγαίνετε
έκεΐ στό φορτηγό νά βοηθήσετε στό ξεφόρτωμα.
Αύτή ήταν ή δεύτερη έκπληξη. Πώς γνώριζε δτι ειχα έρθει
μαζί μέ άλλον; Πήγαμε καί μόλις τελειώσαμε τό ξεφόρτωμα
τών τούβλων γιά μόνωση (έκείνη άκριβώς τή στιγμή], ήρθε ή
σειρά μας. Ό τα ν μπήκα μέσα, μέ ρώτησε:
-Τί θέλεις έσύ; Γιά πές μου, έχεις Πνευματικό;
-Έχω, δμως θέλω έσύ νά μοϋ πεις: Νά γίνω μοναχός ή όχι;
-Ό,τι σοϋ πει ό Πνευματικός σου νά κάνεις καί τώρα
τρέξτε, γιά νά προλάβετε μή σας κλείσουν τήν πόρτα στόν
Παράκλητο...
Πώς γνώριζε δτι μένουμε στήν Ιερά Μονή Παρακλήτου;
"Ημουν 18-19 χρόνων καί ένθουσιάστηκα καθώς μοϋ άποκα-
λύπτονταν τά χαρίσματα τοϋ Αγίου. Έφυγα έντυπωσια-
σμένος έάν καί μίλησα ελάχιστα μαζί του, έάν καί δέν πήρα
ξεκάθαρη άπάντηση στό έρώτημά μου έάν έπρεπε νά γίνω
καλόγερος ή όχι. Εξάλλου καί ό Πνευματικός μου δέν έπαιρνε
θέση. Έ τσι έπρεπε κάποια στιγμή νά αποφασίσω μόνος μου
γιά τό μέλλον μου.

18
 Τέλειωσα τίς σπουδές μου, διορίστηκα
Γεννημένος
δάσκαλος καί τό 1986 ό Πνευματικός μου
καλόγερος
έ'φυγε γιά τήν Ί. Μονή Άγ. Διονυσίου τοϋ έν
'Ολύμπω, όπου έγινε Ηγούμενος. Μέσα μου φούντωσε άμέ­
σως ή έπιθυμία τοϋ μοναχισμού καί σέ δύο μήνες παραιτήθη-
κα καί τόν άκολούθησα.
Δύο χρόνια μετά τήν έγκαταβίωσή μου στήν Ί. Μ. Άγ. Διο­
νυσίου ξαναπήγα (ώς μοναχός πλέον) στόν Άγιο καί μοϋ ειπε:
-Έσύ διάλεξες τήν καλύτερη ζωή καί σοϋ πάει γάντι.
-Παππού, μέ κοροϊδεύεις;
-Γιατί, παιδί μου;
-Διότι όταν ήρθα έδώ ώς λαϊκός καί σέ ρώτησα, δέν μοϋ
είπες νά γίνω μοναχός καί τώρα πού μέ βλέπεις μοναχό... έ,
φυσικά, τί θά πεις; Θά μοΰ πεις ότι διάλεξα τή χειρότερη ζωή;
-Όχι, δέν είναι αύτό, όχι... μή σκέφτεσαι έτσι. Άκουσέ με.
Έάν σοΰ έλεγα τότε νά γίνεις μοναχός, θά έλεγες μετά: «Ό
Γερο-Πορφύριος μοΰ είπε νά γίνω καλόγερος». Έγώ όμως σέ
άφησα έλεύθερο καί έσύ διάλεξες ανεπηρέαστος νά άκο-
λουθήσεις τόν Θεό. Αύτό είναι πού έχει άξια άπέναντί
στόν Θεό. Άκοϋς μωρέ τί σοΰ λέω; Έσύ είσαι γεννημένος
καλόγερος!
Ό Όσιος Διονύσιος ήταν ό πρώτος
Μονή & σπηλιές οικιστής τοΰ υψηλότερου ελληνικού
βουνοΰ, τοϋ Όλύμπου, καί μέ τίς άτέλειωτες προσευχές του,
μέ τούς κόπους καί τά δάκρυά του, αγίασε όλο αύτό τό
πανάρχαιο μυθικό βουνό.
Εμείς άπό τό 1986 ξεκινήσαμε σιγά-σιγά έργασίες απο­
κατάστασης καί συντήρησης τής παλαιας Μονής πού οικοδό­
μησε μέ τά χέρια του ό ϊδιος ό Άγ. Διονύσιος.

19
 Ή τα ν Δευτέρα, τοϋ Αγίου Πνεύματος, 19 Ιου νίου 1989,
καί ό Η γούμενος μαζί μέ άλλους τρεις μοναχούς τής Μονής,
μεταξύ τ ώ ν οπ οίω ν καί ό δόκιμος Αθανάσιος, έπ ισκέφτηκαν
τό ν 'Άγιο. Έκεΐνος άρχισε νά τούς π εριγρά φ ει τό παλαιό Μ ο­
να στή ρ ι καί τή γ ύ ρ ω περιοχή το ύ Όλύμπου όπου άσκήτεψ ε ό
Ό σ ιο ς Διονύσιος. Μ εταξύ άλλων, το ύ ς είπε:
-Στήν παλαιά Μονή ύπάρχει πάρα πολλή Χάρη, διότι έκεΐ
οί μοναχοί κοπιάσανε, χύσανε α ϊμ α ·· χύσανε πολλούς ιδ ρ ώ ­
τε ς καί κάνανε μεγάλο ά γώ να !
Τ ό τε τό ν ρ ώ τη σ ε ό δόκιμος Αθανάσιος:
-Γέροντα, επί πολλά χρόνια τό Μ οναστήρι αύτό ήτα ν
παρατημένο καί πηγαίνανε μέσα τσοπάνηδες, ναρκομανείς
καί άλλοι ά νθ ρ ω π ο ι διεφθαρμένοι... Μήπως, κ α τά κάποιον
τρόπο, μιάνθηκε ό χ ώ ρος καί έχει φ ύ γει ή Χάρις;
-Όχι, ή Χάρις δέν φεύγει... Επίσης ό 'Άγιος το ύ ς είπε:
-Νά μήν κ ά νετε τζά κ ια άλλά νά βάλετε σόμπες, διό τι τό
τζά κ ι σέ π υ ρ ώ νει άπό μπροστά κι άπό π ίσ ω π αγώνεις. Τά
Εκκλησάκια πού δέν ξέρ ετε σέ ποιούς Άγιους είναι, νά τά
βάλετε σέ ά γ ν ώ σ το υ ς Άγιους...
Ό Ό σ ιο ς Διονύσιος οικοδόμησε τή ν παλαιά Μονή, άλλά
κυρίως έζησε ώ ς έρημίτης μέσα σ τά σπήλαια καί τά άσκη-
ταριά, προσευχόμενος σ τή ν άπόλυτη ήσυχία τή ς νύχτας. 'Ο
'Άγ. Πορφύριος το ύ ς είπε σχετικά:
-"Β λέπ ω ” τή μεγάλη σπηλιά τοΰ Άγιου.
-Ποιά; Α ύτήν πού είναι σ τό ποτάμι; Ρ ώ τη σ ε ό Ηγούμενος.
-Ναί, ναί... έκεΐ πού είναι καί τό Εκκλησάκι... "Β λέπ ω ” καί
μία άλλη σπηλιά πού είναι κ ά τω άπό τό Μ οναστήρι καί π ά νω
άπό τό ποτάμι. Είναι σ τά θεμέλια τή ς Μονής άπ’ τή ν πλευρά
τού ποταμού... έκεΐ πού κοιμήθηκε ό 'Άγιος!
 Επειδή ό 'Άγιος σ τά γερά μ α τά του δέν είχε δυνάμεις νά
πηγαίνει στή μεγάλη σπηλιά, πήγαινε σέ αύτή τή σπηλιά καί
έκεΐ ησύχαζε καί άσκήτευε. Τήν ονόμαζε "Σπηλιά τού Αγίου
Λ α ζά ρου ” .1 'Ο 'Άγιος Πορφύριος, μέ τή Χάρη τού Θεού, τή ν
έβλεπε μπροστά του καί μετά συνέχισε:
-"Β λέπ ω ” καί μία σπηλιά πού είναι μεγαλύτερη άκόμη καί
είναι π ά νω άπ’ τό Μ οναστήρι.
-Δέν τή ν ξέρουμε α ύ τή ... Που είναι άκριβώς;
-Είναι πάνω, πάνω. Πώ, πώ... έκεΐ ό Ά γ ιο ς έχει ρίξει πολ­
λούς ιδρώ τες! "Εκανε μεγάλο κόπο!
-Γέροντα, αύτή ή σπηλιά μάς είναι εντελώ ς ά γνω στη .
-Άμα κάνετε προσευχή καί άμα π ροοδεύ σετε πνευματικά,
θά σάς δείξει ό 'Άγ. Διονύσιος πού βρίσκεται κι αύτή ή σπηλιά.
'Ο 'Άγ. Διονύσιος θά σάς τ ά άποκαλύψει όλα!
Επειδή τή ν προηγούμενη ήμέρα, Κυριακή
Διακριτικές 18 Ιου νίου (μ ετά άπό τό σκάνδαλο Κ οσκ ω τά ],
νουθεσίες έγιναν οι εύρωεκλογές καί οί βουλευτικές

1 Μετά τή δεύτερη επίσκεψή του στούς Άγιους Τόπους, ό 'Όσιος

Διονύσιος έδωσε σχετικά ονόματα σέ κορυφές καί σπήλαια τοϋ
Όλυμπου δπως: "Τό σπήλαιο τοϋ Γολγοθά”, "τοϋ Λγίου Λαζάρου” ή
"Τό Όρος τώ ν Έλαιών” κ.λπ. Σέ δύο δυσπρόσιτες κορυφές έκτισε
Παρεκκλήσια τής Μεταμορφώσεως τοΰ Σωτήρος καί τοΰ Προφή­
του Ήλιοΰ, ένώ μετέτρεψε τά σπήλαια σέ Ναΐσκους.
Ό Ό σιος Διονύσιος έζησε στόν Όλυμπο άπό τό 1534 εως τό
1541 καί ύπηρξε μία χαρισματική καί πολυτάλαντη προσωπι­
κότητα, ύπόδειγμα πνευματικής τελειότητας. Συνδύαζε τά ηγου­
μενικά του καθήκοντα μέ τήν άσκητικότητα. Τόν άποστολικό ζήλο
καί τήν κοινωνική δράση μέ τόν ησυχασμό.

21
εκλογές άπό τίς όποιες προέκυψε κυβέρνηση συνεργασίας, ό
'Άγιος ρ ώ τη σ ε τό ν Η γούμενό μας:
-Κατέβηκες νά ψηφίσεις;
-Ναί, ψήφισα...
-Τό πιό μεγάλο κακό πού έκανε τό ΠΑΣΟΚ ήτα ν ή
κατάργη ση τής γλώ σ σα ς τ ώ ν άρχαίω ν ελληνικών. Αύριο
ή νεολαία δέν θά μπορει νά διαβάσει ένα άρχαίο κείμενο, ένα
έργο άπό το ύ ς Π ατέρες τής Εκκλησίας... Ό τ α ν χρειάζεται ό
κόσμος βοήθεια, πρέπει νά κατεβαίνουμε άπ’ τά βουνά καί
τίς έρήμους, γ ιά νά βοηθάμε τό ν κόσμο, όπ ως κατέβηκε καί ό
Μ έγας Α ντώ νιος.
Ό 'Άγιος ή τα ν κ ά θ ετα αντίθετος μέ τούς Νόμους πού
είχαν θεσπιστεί γιά τό ν πολιτικό γάμο καί τή ν εκποίηση
ή παραχώ ρηση τής εκκλησιαστικής περιουσίας. Ή τα ν
ξεκάθαρος σέ αύτά τά θέματα!
'Ένας άπό τούς μοναχούς τό ν ρώ τη σε:
-Γέροντα, έχω αύτό τό πρόβλημα ύγείας...
-Καί γ ια τί τ ό λές σέ μένα; Ό π ο ιο ς είναι ά ρρω στος, πρέπει
νά πηγαίνει στούς γιατρούς!
'Ο 'Άγιος δέν τό είπε τυχαία αύτό, διότι αύτός ό μοναχός
είχε έναν λαθεμένο λογισμό. Π ίστευε π ώ ς όσ ο ι ά φ ιερ ώ σ α νε
τή ζω ή τους σ τό ν Θεό (ό π ω ς οί μοναχοί) δέν πρέπει νά πηγαί­
νουνε ή δέν έχουν άνάγκη άπό τούς γιατρούς, άφοΰ ή
Παναγία σίγουρα θά τούς θεραπεύσει!
Συνήθως ένας τέ το ιο ς λογισμός, έκτός άπό τή ν πίστη
σ τό ν Θεό, κρύβει καί κάποιον (μικρό ή μεγάλο) έγω ισμ ό καί
κάποια ύπερηψάνια ότι οί μοναχοί είναι άξιοι, είναι ενά ρε­
τοι... καί ή Παναγία είναι ύποχρεωμένη νά το ύ ς θεραπεύσει!
Επίσης ό 'Άγιος είπε καί τό έξης:

22
 -Στό Μ οναστήρι, νά α π ο φ εύ γετε τίς προσκολλήσεις σέ
κάποιον άδερφό, τίς μερικές φιλίες κ.λπ. Α ύ τά φεύγουν μέ
τή ν άγάπη του Χριστού.
Γιά τή ν έξαγόρευση τ ώ ν λ ογισμ ώ ν τόνισε:
-Νά εξομολογείστε καθαρά. Νά λ έτε καθαρά τούς
λογισμούς σας σ τό ν Πνευματικό διότι, άν δέν τ ό κάνετε, ό
διάβολος θά σας ψήνει μ ετά συνέχεια σ τό τηγάνι. Ό λ ο
τό κακό ξεκινάει, διότι δέν υπάρχει σ ω σ τή πνευματική ζωή.
Ό λ α τ ά άλλα έπονται.
Μ ετά ό Ά γ ιο ς τούς είπε καί τό έξής:
-Στό τά δ ε σημείο το ύ Όλύμπου ύπάρχουν πυξάρια. Νά
π ά τε νά κ όψ ετε άλλά, άφοΰ π ρ ώ τα τό φ εγγά ρ ι γεμίσει. Στό
"χάσιμο” τοΰ φ εγγα ριοΰ τά ύγρά τ ώ ν δ έ ν τρ ω ν κατεβαίνουν
καί τ ά ξύλα δέν σκίζουν. Άφοΰ τ ά κόψετε, νά τ ά τυ λ ίξετε μέ
έφημερίδες καί νά τ ά βάλετε σέ κ α τα σκ ότεινο δωμάτιο, διότι
άπό τή ν παραμικρή άκτίνα φ ω τ ό ς μπορεί νά σκίσουνε πάλι.
Α ύτά τ ά πυξάρια νά τ ά σ τε ίλ ετε σ τά Καυσοκαλύβια, γιά τά
ξυλόγλυπτα πού κάνουνε τ ά καλογέρια μου.
Πράγματι, σέ έκεΐνο άκριβώς το μέρος, ύπήρχαν πυξάρια!
Έ ν α βράδυ πήγα μαζί μέ κάποιον άλλον
Εύλογημένα ά δερφ ό τής Μονής μας σ τό ν Ά γ ιο καί μάς
χαστούκια είπε: «Σ υ γγνώ μ η πατέρες, άλλά σήμερα δέν
μπορώ νά μιλάω καί γ ι’ αύτό έχθές, ήχογράφ ησα σέ μία κασέ­
τ α τή ζω ή μου καί θά σάς τή βάλω τώ ρ α νά τή ν ά κ ού σετε».
Κ α θώ ς άκούγαμε τ ό κ α σετόφ ω ν ο , ό Ά γ ιο ς κάθε λίγο τό
σ τα μ α το ύ σ ε καί έκανε κάποιο σχόλιο ή κά τι συμπλήρωνε.
Θυμάμαι πού μάς είπε γιά τ ά Καυσοκαλύβια: « Ό τ α ν είχα
ά ρ ρ ω σ τή σ ει μέ ύγρά πλευρίτιδα, καθώς μοΰ βγάζανε τό
κατάπλασμα, καθώ ς μοΰ κόβανε τό δέρμα στή ν πλάτη,

23
ένιω θ α σάν νά... σάν νά βγαίνει ή ψυχή μου καί λιποθύμησα
άπ' τό ν φ οβερό πόνο!».
Στό τέλο ς ό 'Άγιος μάς ευλόγησε μέ τό ν δικό του μοναδικό
τρόπο. Μάς άρχισε σ τά χαστούκια καί έγ ώ σκεφτόμουνα:
«Μά, τ ί έγινε; Τί κάναμε; Κάναμε κάτι κακό καί μάς δίνει τό σ α
πολλά χ α στούκ ια ;». Μ ετά άπό χρόνια κατάλαβα ο τι ό 'Άγιος,
ό τα ν ή τα ν χαρούμενος, έδινε χαστούκια ώ ς εύλογία.
Σέ αύτήν τή ν έπίσκεψη ήθελε νά έρθει μαζί μας καί ό
δόκιμος μοναχός Αθανάσιος, διό τι άγαπουσε ύπερβολικά τό ν
'Άγ. Πορφύριο καί άπό τ ό τ ε (πού ζοϋσε άκόμη ό 'Άγιος) τό ν
θεω ρ ού σε τό ν μεγαλύτερο 'Άγιο άπ' όλους το υ ς αγίους!
Έπειδή ή τα ν άκόμη δόκιμος, ό Γέροντάς μας δέν του έδ ω σ ε
εύλογία νά έρθει καί στεναχωρήθηκε. Ε κείνο τό βράδυ
προσευχήθηκε σ τή ν Παναγία καί τή ς είπε τό παράπονό του.
Επίσης είχαμε σ τό Μ οναστήρι καί τό ν δόκιμο μοναχό Πέτρο
(είναι ό σημερινός π. Μακάριος) πού έκεΐνο τό βράδυ είχε
προσευχηθεί σ τό ν 'Ά γ . Πορφύριο, διό τι τό ν εύλαβοΰνταν.
Έ πιστρέψ αμ ε σ τό Μ οναστήρι άργά τή νύχτα καί τά χαρά­
ματα, άφοΰ είχε ξεκινήσει ή Ακολουθία, ό δόκιμος Αθανάσιος
πήγε μέ τή ν κανάτα σ τή ν κουζίνα νά φ έρει νερό, διότι δέν
εϊχαμε βρύση σ τό Ιερό. Άκριβώ ς τή στιγμή πού περνούσε
κοντά άπό τό μοναδικό τη λ έφ ω ν ο τής Μονής, έκεΐνο χτύπησε
καί άπορη μένος τό σήκωσε.
-Είμαι ό π. Πορφύριος... Ποΰ πήρα τη λ έφ ω νο ;
Ρ ώ τη σ ε σάν νά μήν ήξερε ποΰ τη λεφ ώ νη σε.
-Τ η λεφ ω νή σ α τε σ τό ν Ό σ ιο Διονύσιο, τό ν έν ’Ολύμπω.
-Θέλω τό ν π ά τερ Α θανάσιο καί τό ν π ά τερ Πέτρο.
-Δέν έχουμε τέτο ιο υ ς μοναχούς έδώ... Τού ά π ά ντη σε ό
δόκιμος, άφοΰ άκόμη δέν είχανε γίνει μοναχοί (π α τέρες).

24
 -Έ, μάλλον θά ή τα ν άπό Θεοϋ νά τη λ ε φ ω ν ή σ ω έκεΐ... Μέ
άκοΰς; Νά αγαπήσεις τό ν Χριστό!
-Καί π ώ ς νά α γα π ή σω τό ν Χριστό;
-Νά ταπ εινω θείς.
-Καί π ώ ς νά τα π ειν ω θ ώ ;
-Νά κάνεις ύπακοή.
-Καί π ώ ς νά κάνω ύπακοή; Τ ό τε ό 'Άγιος φ ώ να ξε:
-Δέν ξέρεις π ώ ς νά κάνεις ύπακοή; Ό λ ο ι οί άγιοι τό λένε,
όλοι οί Πατέρες τό γρά φ ου νε καί έσύ μοϋ λές δέν ξέρεις π ώ ς
νά κάνεις ύπακοή; Μ ω ρέ νά σέ είχα μπροστά μου, νά σοΰ
έ'δινα κάμποσα χαστούκια, όπ ω ς έδ ω σα καί το ύ ς άλλους
έχθές βράδυ!
-Γέροντα, θά έρθ ετε σ τή ν κουρά μου;
-Θά έρθω... νοερώ ς!
Ό Ά γ ιο ς μέ τό χάρισμά του είδε τή ν έπιθυμία τ ώ ν δόκι­
μων μοναχών νά τό ν συνα ντή σουνε καί νά συνομιλήσουνε
μαζί του καί το ύ ς παρηγόρησε μ' αύτόν τό ν τρόπο. 'Ο δόκιμος
Α θανάσιος ειδικά, άνέκαθεν ήθελε νά γίνει σάν τό ν 'Άγ. Πορ­
φύριο. Πρίν άπό τή ν κουρά του ό Η γούμενος τρεις φορές
τρά βη ξε κλήρο. Καί τίς τρ εις φ ορές βγήκε τό όνομα «Π ορ­
φ ύ ριος»! Έ τ σ ι ό Α θανάσιος είναι ό σημερινός ιερομόναχος
Πορφύριος τής Ί. Μονής Ό σιου Διονυσίου.
Ό π. Πορφύριος σέ έκείνη τή ν π ρώ τη έπί-
Εύωδία
σκεψη θυμότανε πού ό 'Άγιος Πορφύριος τούς
Λειψάνου
είπε τή ν άκόλουθη ιστορία: « Ό τ α ν ήμουν σ τό
Ά γ ιο ν Ό ρος, ά ρ ρ ώ σ τη σ α πολύ βαριά καί κινδύνευα νά πεθά-
νω. Γι’ αύτό ό Γέροντά ς μου, ό π. Παντελεήμων, μέ έστειλε
σ τό ν κόσμο. Έ π ά νω σ τό καράβι μέ πλησίασε ένας ά γ ν ω σ το ς
μοναχός καί μοΰ είπε: "Θέλεις ύγιής γενέσθαι; "Υπαγε εις τό ν

25
Ό σ ιο Διονύσιο τό ν έν Ό λύμπω! Είναι πολύ θαυματουργός!”
Δέν πήγα όμως, έπειδή δέν είχα πάρει εύλογία άπ' τό ν
Γέρ οντά μου. Δέν ή τα ν στή ν ύπακοή μου γιά νά πάω. Πέρασα
μόνο κ ά τω άπ’ τό Μ οναστήρι καί έκανα τό ν στα υ ρό μου».
"Ετσι ό π. Πορφύριος σκ έφ τη κ ε π ώ ς θά ή τα ν καλό νά χα­
ρίσουνε σ τό ν Ά γ ιο ένα μικρό Λείψ ανο τού Ό σιου Διονυσίου,
ώ σ τ ε νά έκπληρω θεΐ αύτή ή έπιθυμία του νά τό ν προσκυνή­
σει, έ σ τ ω καί μετά άπό τό σ α πολλά χρόνια. Έ κ α νε έναν
ξύλινο Σ ταυρό άπό πυξάρι, έβαλε μέσα μαζί μέ κερί ένα μικρό
τεμάχιο άγιου Λειψάνου, τό βερνίκω σε καί ξεκίνησαν γιά τό
Μήλεσι. Καθ’ όδόν, τό Λείψ ανο άρχισε νά εύ ω δ ιά ζει τό σ ο
πολύ, πού όλο τό α ύτοκ ίνητο “ πλημμύρισε” άπ’ αύτήν τή ν
ούράνια εύωδία. Ό Ό σ ιο ς Διονύσιος χα ιρότανε πού πήγαινε
σ τό ν Ά γ ιο Πορφύριο! Επειδή άπουσίαζε ό Ά γιος, άφήσανε
τό ν Σταυρό σ τή ν άνιψιά του.
Σέ τρεις ημέρες, ό π. Πορφύριος (π ρώ η ν Α θανάσιος)
ξαναπήγε. Μόλις μπήκε σ τό Κελλί, είδε τό ν Ά γ ιο νά τό ν π ερι­
μένει. Κ αθότανε σ τό κρεβάτι μέ τό ν Σταυρό σ τά χέρια του καί
καθώς έσκυψε νά τό ν προσκυνήσει, αίσθάνθηκε τόση φ ο β ε­
ρή εύω διά πού άναγκάστηκε νά ρ ω τή σ ει τό ν Ά γιο:
-Τί μυρίζει τό σ ο έντονα; Ό Σταυρός;
-Τό άγιο Λείψανο...! Ό Ά γιος!
Μέ αύτόν τό ν ξύλινο Σταυρό, έπί χρόνια σ τα ύ ρ ω ν ε τό ν
κόσμο. Μ ετά ό Ά γ ιο ς άρχισε νά μιλάει μέ έντονο θαυμασμό
γιά τό πόσο μεγάλος άγιος είναι ό Ό σ ιο ς Διονύσιος καί γιά τά
μεγάλα θαύματα πού έκανε. Ό Ό σ ιο ς Διονύσιος ή τα ν ένας
μεγάλος άναχωρητής καί ήσυχαστής, κατά π ά ντα εφάμιλλος
καί ίσοσ τά σ ιο ς τ ώ ν μεγάλων ά σκητών. Κ αθώς τά έλεγε αύτά,
“ μεταφέρθηκε” έπ άνω στή Μονή τού Άγ. Διονυσίου καί άρχι­

26
σε νά π εριγρά φ ει τό τοπίο. Έπειδή ή τα ν χειμώνας, κάποια
στιγμή ό 'Άγιος αίσθάνθηκε σ τό σώ μ α του τό πολικό ψύχος
τοΰ Όλύμπου καί είπε:
-Πώ, πώ... τ ί κρύο πού κάνει τ ώ ρ α εκεί π ά νω !!! Μπρρρ,
μπρρρ...!
-Γέροντα, να βγοΰμε μία φ ω το γ ρ α φ ία μαζί, γιά νά σάς
θυμάμαι;
-Έάν αύτή ή συ νά ντη σή μας δέν γ ρ α φ τεί στή ν κ α ρ ­
διά σου, οϋτε καί ή φ ω το γ ρ α φ ία θά σοΰ τή θυμίζει.
Λίγο καιρό ά ρ γό τερ α ό π. Ιίορφύριος τη λ εφ ώ νη σ ε σ τό ν
'Άγιο καί τοΰ είπε:
-Γέροντα, έχω έναν συγγενή πού είναι πολύ θυμώδης,
τεμπέλης, ρέμπελος... μεθάει καί ένώ είναι μεγάλος σέ ήλικία,
δέν θέλει νά π α ντρευτεί. Τί θά γίνει μ’ αύτόν;
-Θά κάνω έγ ώ προσευχή... κάνε καί ’σύ προσευχή καί θά
βοηθήσει ό Θεός!
-Θά πάει καλά;
-Εύχομαι, εύχομαι...
-Θά π α ντρευτεί;
-Εύχομαι, εύχομαι...
'Ο 'Άγιος δέν ήθελε νά άποκαλύψει όσα έβλεπε. Ή θ ελ ε νά
μας βάζει καί έμάς νά κάνουμε πιό έντονη προσευχή. Μ έσα σέ
δύο-τρεΐς εβδομάδες ό συγγενής αύτός μεταμορφώ θηκε
κυριολεκτικά! 'Άλλαξε έν τελ ώ ς ή συμπεριφορά του καί άμέ­
σ ω ς παντρεύτηκε.
Ό 'Άγιος "έβ λεπ ε" όλο τό γενεαλογικό
"Εβλεπε τήν
δέντρο τοΰ κάθε άνθρώπου καί τό βάθος τοΰ
ψυχή μας
ψυχισμοΰ του. Θυμάμαι μία φορά πού μοΰ
έπιασε τό ν σφυγμ ό καί ανέλυσε σέ βάθος τό ν χαρακτήρα

27
μου. Συγκεκριμένα μοϋ είπε: «Έ σ ύ έχεις τό έξης χαρακτηρι­
στικό. Μερικά πρά γμ α τα δέν τ ά καταλαβαίνεις μέ τή ν πρώτη,
άλλά έπιμένεις νά τ ά μάθεις καί δτα ν τ ά καταλάβεις, τά
καταλαβαίνεις σέ βάθος. Θέλεις νά γ νω ρ ίζεις τό βάθος... δέν
μένεις σ τή ν έπιδερμίδα τ ώ ν πραγμάτων. Ά φ οΰ τά μάθεις
μετά άπό πολύ καιρό καί κόπο έ, τ ό τ ε παίρνεις φ όρα καί
πετάς! Άλλά μέχρι νά τά μάθεις, τα λα ιπ ω ρείς (τό ν άλλο] καί
τα λ α ιπ ω ρ είσ α ι (καί έσ ύ )».
Επίσης μοϋ είχε πει: «Α ύ τό τό στοιχείο τοϋ χαρακτήρα
σου τό έχεις άπ' τό ν π α τέρα σου, αύτό άπ’ τή μητέρα σου...
κ.λπ. Νά ξέρεις, τό μικρότερο παιδί τή ς άδερφής σου θά είναι
ϊδιο σάν έσ ένα »!
Έ γ ώ έφ ερα κάποια άντίρρηση, διότι τό μικρότερο άπό τά
δύο παιδιά τή ς άδερφής μου δέν μοϋ έμοιαζε καθόλου. Ό μ ω ς
άρκετά χρόνια άργότερα, ή άδερφή μου έκανε άλλα δύο
παιδιά καί τό τέ τα ρ το παιδί, δηλαδή τό μικρότερο, έχει πάρα
πολλά στοιχεία τοϋ δικού μου χαρακτήρα καί αύτό τό γ ε γ ο ­
νός τό π αραδέχονται όλοι οί συγγενείς. Δηλαδή ό 'Άγιος είχε
δε! τό ν χαρακτήρα τοϋ παιδιού πού θά γεννού σ ε ή άδερφή
μου μετά άπό άρκετά χρόνια!
Επίσης μοϋ μίλησε καί γιά τό μέλλον τή ς άδερφής μου καί
μοϋ είπε: «Ε ίναι εύαίσθητη καί βλέπω θά τα λ α ιπ ω ρ η θ εί στή
ζω ή τη ς »! Πράγματι, άπό κάποιο άτύχημα σ κ οτώ θη κ ε ό
άντρας της καί έπ ωμίστηκε όλο τό βάρος τή ς ά να τροφ ή ς τ ώ ν
παιδιών. Καί δλα α ύτά ό 'Άγιος μοΰ τά είπε μέσα σέ λίγα
λεπτά. Παρελθόν, παρόν καί μέλλον, δλα όρα τά καί ξεκάθαρα
ξεδ ιπ λώ νοντα ν μπροστά σ τά μάτια τή ς ψυχής του. Ό λ ο ι
έμεις νομίζουμε δ τι γνω ρίζου μ ε καλά τό ν εα υτό μας, δμως
μόνο ό 'Άγιος έβλεπε αύτό άκριβώς πού είμαστε, διότι τό ν

28
φ ώ τ ιζ ε ό Π α ντο γ νώ σ τη ς Θεός καί ά γγιζε τό ν πυρήνα του
έαυτοΰ μας.
Έπειδή γκρίνιαζα σ τό ν 'Άγιο ο τι έχω προβλήματα υγείας,
π ό τε τ ό ένα καί π ό τε τό άλλο, μία ήμέρα, μόλις μέ είδε, είπε:
-Νά καί ένας πού δέν έχει προβλήματα!
-Έχω, έχω... έχω αύτό κι αύτό τό πρόβλημα ύγείας.
-Δέν έχεις κανένα! Ή ψυχή σου βρέ, ή ψυχή σου είναι...
Δέν είναι τό σώμα. Έάν κανείς βρει τή ν εσω τερική άνά-
παυση, σχεδόν π ά ν το τε περνάνε καί τ ά σ ω μ α τικ ά προ­
βλήματα!
Πράγματι, ό γογγυσμός, ή παράλογη δυσαρέσκεια, ή
άρνητική διάθεση ή ένας κακός λογισμός έπιφέρουν άνα στά -
τω σ η σ τή ν ψυχή, π ό τε μικρότερη καί π ό τε μεγαλύτερη, μέ
φυσική συνέπεια καί τή δυσλειτουργία τ ώ ν ορ γά νω ν τοΰ
σώμ ατος. Πόσο μάλλον τ ά μεγάλα πάθη τή ς ψυχής.
Κ άποτε τό ν ρ ώ τη σ α κάτι καί μέ αίφ νιδία σε μέ τή ν άπά-
ντησή του. Μου είπε: «Δ έ ν μπορώ νά σοΰ ά π α ντή σω τώ ρα .
Δέν έχω πληροφορία καί, άμα σοΰ π ώ τή γνώμ η μου, θά σέ
μπ ερδέψ ω »!
'Ά λλοτε τοΰ τη λεφ ω νο ύ σα μ ε γιά διάφορους πειρασμούς
πού είχαμε καί, ένώ ή τα ν βαριά ά ρρω στος, μάς άκουγε μέ
ύπομονή καί σ τό τέλος μάς έλεγε: «Εύχομαι, εύχομαι...!» καί
τά προβλήματα λύνονταν.
Σέ μία έπίσκεψή μου σ τό Κελλί του,
Άγάπη Χριστοΰ
καθώ ς συζητούσαμ ε μοΰ είπε:
-Έχεις πολύ έγωισμό, έχεις εγω ισμ ό βουνό!
-Καί τ ί νά κάνω; Πώς νά τό ν πολεμήσω;
-Γιατί; Νομίζεις χτυπιέται;
-Καί τ ί νά κάνω; Νά τό ν π εριφ ρονήσω ;

29
 -Βρε, καλώς το ν! Τί νά σέ κάνω έγ ώ έσένα; Νομίζεις π ώ ς
π ερ ιφ ρ ονεΐτα ι ό έγωισμός;
-Μέ μπέρδεψες, Γέροντα. Βοηθήστε μ ε.,.Τ ίνά κάνω;
-Άγάπη Χριστοΰ! Μέ τή ν άγάπη τοΰ Χριστοΰ θά
ταπεινωθείς. Αύτή είναι ή οδός. Έ άν θέλεις νά άνεβάσεις
τήν άγάπη τοΰ Χριστοΰ, πρέπει νά πέσουνε οΐ άλλες άγάπες
τής σαρκός, τοΰ έγωισμοΰ καί γενικά τ ώ ν παθών. Ό σ ο
έχουμε αύτές τίς μικρές καί καθημερινές άγάπες δέν
μπορούμε νά άγαπήσουμε τό ν ΧΡΙΣΤΟ. Γιά νά Τόν άγα-
πήσουμε, θέλει άγώ να!
-Πώς θά γίνει αύτό;
-'Άαα...! Μ ω ρέ δέν τό καταλαβαίνεις; Νά άσχολεΐσαι μέ
τό ν Χριστό! Νά διαβάζεις τή ν Α γία Γραφή καί το ύ ς ψαλμούς.
Νά κάνεις τίς Ακολουθίες καί νά λές τή ν εύχή: «Κ ύριε Ιη σού
Χριστέ, έλέησόν με»! Σ τά έκκλησιαστικά βιβλία ύπάρχουν
πολλοί κρυμμένοι θησαυροί... Ό σ ο κανείς άσχολεΐται μέ τά
πνευματικά, ά νεβάζει τή ν άγάπη του πρός τό ν Χριστό. Τά
π νευ μ ατικ ά καί τ ά σαρκικά είναι σάν τ ά συγκοινω νοΰ-
ν τ α δοχεία. 1Ό τ α ν άνεβαίνουν τά πνευματικά, κατεβαίνουν

1 «Λ έγω δέ, πνεύματι περιπατεΐτε καί επιθυμίαν σαρκός ού μή

τελέσητε, ή γάρ σάρξ επιθυμεί κατά τοΰ πνεύματος, τό δέ
πνεϋμα κατά τής σαρκός- ταΰτα δέ άντίκειται άλλήλοις, ϊνα μή α
άν θέλητε ταΰτα ποιήτε». (Πρός Γαλάτας, Κεφ. ε' 16-17).
Νά συμπεριφέρεστε σύμφωνα μέ τό 'Άγιο Πνεΰμα καί τότε δέν
θά έκτελέσετε επιθυμία τής σάρκας. Ή σάρκα επιθυμεί τά άντί-
θετα άπό τό πνεΰμα καί ή άνώτερη πνευματική μας φύση τά
αντίθετα άπό τίς σαρκικές επιθυμίες. Τό ένα πολεμάει τό άλλο,
ώ στε γιά ο,τι κάνετε, καλό (πνευματικό) ή κακό (σαρκικό) νά
ύπάρχει καί αντίδραση.

30
οί σαρκικοί λογισμοί καί ό τα ν κατεβαίνουν τ ά πνευματικά,
άνεβαίνει ή σαρκική επιθυμία καί γενικά τ ά πάθη. Τά π νευ ­
ματικά είναι ή άγάπη τοΰ Χ ρ ισ το ΰ ...!!! Νά μή ζήτας άγάπη.
Έ ν α ς τρόπ ος γιά νά τή ν άποκτήσεις είναι νά δίνεις άγάπη.
Μέ τή ν άγάπη κερδίζεις τή ν άγάπη. Αλλιώ ς θά κάθεσαι
σάν ζη τιάνος καί θά ζητιανεύεις τή ν άγάπη άπό τό ν έναν καί
τό ν άλλον καί δέν θά κάνεις τίπ ο τα άλλο στή ζω ή σου. Θέλεις
άγάπη; Δ ώ σε άγάπη, πρόσφ ερε άγάπη...
-Γέροντα, π ώ ς θά ά γα π ή σω τό ν Χριστό;
-Μέ αύτό πού σοΰ είπα. Δέν τό καταλαβαίνεις; Α ύ τό πού
σοΰ είπα νά τό δουλέψεις στή σκέψη σου!
Ό 'Άγιος δέν μιλοΰσε μέ πολλές λεπτομέρειες καί μακρο­
σκελείς άναλύσεις. "Ηθελε, μέ λίγα άπλά λόγια πού μάς έλεγε,
νά έμβαθύνουμε σ τα νοήματα.
------------------- Μία άλλη φ ορά πήγα σ τό ν 'Άγιο καί δέν
« Ελα, ελ α !» κόσ μ0. Υ π έθ εσ α π ώ ς θά κοιμάται καί
σκ έφ τηκ α νά μήν τό ν ένοχλήσω. Θέλησα μόνο νά τό ν δ ώ καί
άμ έσω ς νά φ ύγω . Ά ν ο ιξα σιγά-σιγά τή ν π ό ρ τα καί άθόρυβα
μπήκα μέσα. Ξ αφνιάστηκα άπό τό θέαμα! Ή τα ν μία πολύ
ιδιαίτερη προσωπική στιγμή πού έπ έτρεψ ε ό Θεός νά τή δώ
γιά νά βοηθηθώ καί έγώ. 'Ο 'Άγιος ή τα ν ξαπλωμένος καί
π ροσευχόταν μέ άνοιχτά καί έλαφ ρά ύψ ω μένα τά χέρια του.
Κ οιτά ζο ντα ς έντο να ψηλά, μέ θείο πόθο, έπαναλάμβανε
χα μ η λόφ ω να και ικετευτικά: «Έ λ α , έλα, έλα...!!!». Μέ άπλό
καί άπαλό τρ ό π ο καλοΰσε Τόν άγαπημένο του Χ ριστό καί
ποθοΰσε τή ν πλήρη ένω ση μαζί Του!
Α ύ τό συνέβη μέσα σέ δευ τερόλεπ τα καί άμέσω ς μέ
άντιλήφθηκε καί κ α τέβ ασε τά χέρια του. Φυσικά, δέν τοΰ
έκανα ά να φ ορά γιά αύτό πού είδα.

31
 Τό 1990, τέ σ σ ερ α χρόνια μετά τή ν είσο­
«"Ελα νά
δό μου σ τό Μ οναστήρι, ή ψυχή μου ποθούσε
σέ φ ιλ ή σ ω »
τή ν ησυχία το ϋ Αγίου Ό ρ ου ς καί άρχισα νά
στεναχωριέμαι. Μία Κυριακή, μετά τή ν θ. Λ ειτου ργία άπο-
φ ά σ ισ α νά π ά ω σ τό ν 'Άγιο γιά νά ξεκ α θα ρίσω μέσα μου τ ί
έπρεπε νά κάνω. Ή τα ν χειμώνας, έβρεχε, μπερδεύτηκα καί
κατέβηκα σέ άλλη στάση. "Εκανα ω το σ τό π καί κανείς δέν μέ
έπαιρνε. Τελικά έφ τα σ α τό άπόγευμα σ τό Μήλεσι καί βρήκα
τίς π όρτες τή ς Μονής άνοιχτές. Μοϋ είπανε ό τι ό 'Άγιος μιέ
περίμενε. "Επρεπε νά είχε φ ύ γει γιά τή ν Άχλαδερή, άλλά είχε
ά νω θ εν πληροφορία ό τι θά π ά ω καί τό καθυστερούσε. Μόλις
μπήκα σ τό Κελλί του, άμ έσω ς μοΰ είπε:
-Πού είσαι ρέ παιδάκι μου, τό σ ες ώρες;
-Γέροντα, μπερδεύτηκα καί ταλαιπωρήθηκα... Θέλω νά
μιλήσουμε. "Εχω έναν έντο νο λογισμό! Θέλω νά ήσυ χά σω καί
νά ά σκ η τέψ ω σ τό Ά γ ιο ν Ό ρος.
-Νά πας, νά πας... καί έγ ώ άγιορείτης είμαι! Τί όμορφα
πού είναι έκεΐ! Τί ώ ρα ία θά περάσεις! Νά πας...
Τόν έβλεπα ά π ένα ντί μου άσθενικό, τυφλό... Έ β λ επ α π ώ ς
οί δυνάμεις το υ τό ν έγκαταλείπανε. Σηκω τό τό ν κ ατεβάζανε
καί τό ν άνεβάζανε στή σκάλα. Έ β λεπ α π ώ ς σέ λίγα χρόνια θά
τό ν έχανα καί αύτό μέ στενα χ ω ρ ο ύ σ ε πάρα-πάρα πολύ, διότι
ή ψυχή μου είχε προσκολληθεΐ έπ ά νω του. Ή τα ν ό καθοδηγη­
τή ς μου, τό στήριγμά μου... καί λυπημένος τό ν ρώ τη σα :
-Παππού..., άμα σέ χ ά σ ω τ ί θά κάνω;
-Ό τα ν θά είσαι σέ μία άνάγκη καί δέν θά ξέρεις τ ί νά
κάνεις, ό τα ν δέν είναι κοντά σου ό Πνευματικός γιά νά τό ν
ρωτήσεις, τ ό τ ε ρ ώ τη σε ένα μικρό παιδί καί έκεΐνο θά σοΰ
πει. Ό Θεός θά δει τήν ταπ είνω σή σου καί θά φ ω τίσ ει τό

32
παιδάκι νά σοΰ πει τό σω στό. Έάν πάλι δέν έχεις κ α νέ­
ναν, τ ό τ ε νά κάνεις τή ν προσευχή σου, νά πεις καί τό
"Π άτερ ήμών..." καί νά άνοίξεις τυχα ία τό Εύαγγέλιο.
Ό ,τι διαβάσεις, 5,τ ι σοΰ πει ό Κύριος, αύτό είναι καί ή
απάντησή σου...
-Παππού, α να ρ ω τιέμ α ι... Τί θά απογίνω;
-Κοίταξε, έγ ώ είμαι ό Πορφύριος, έσύ είσαι ό Άγαθόνικος.
Έ γ ώ πήρα τό ν δρόμο τοΰ Πορφυρίου, έσύ θά πάρεις τό ν
δρόμο τοΰ Άγαθόνικου. Ό καθένας έχει τό ν προσω πικό
του δρόμο, τό ν μοναδικό του δρόμο πρός τό ν Θεό!
Ά φ η σ ε το ύ ς άλλους... Έσύ θά πάρεις τό ν δρόμο σου. Σέ
πολλά Μ οναστήρια κάνουν ένα σφάλμα. Τούς βάζουν ολους
μαζί σ τό ίδιο, ένα μείγμα... Δέν γίν ετα ι αύτό. Ό καθένας έχει
τό ν δρόμο του. Α ύ τό τό γρ ά φ ει καί στή ν Παρακλητική. Τό
θυμάσαι; Είναι στο ύ ς Αναβαθμούς: «Κ α ί δός πρό τέλους
τρόπους, τοΰ μετανοεΐν σ ο ι».1 Είδες τί λέει; Λέει τρόπους, δέν
λέει τρόπο. Έ τ σ ι είναι καί γιά σένα... έχει ό Θεός έναν τρόπο.
Τόν π ροσω π ικό σου τρό π ο γιά νά τό ν πλησιάσεις.
-Παππού, τ ί θά κ άνω στη ζω ή μου;
-Τήν ξέρεις αύτήν τή ν εύχή πού λέμε στή θεία Λειτουργία;
"Σοί π α ρ α κ α τα τιθ έμ εθ α τή ν ζωήν ή μώ ν άπασαν καί τή ν
έλπίδα, Δ έσ π ο τα Φ ιλάνθρωπε, καί παρακαλοΰμέν Σε...”
(Μ υστική εύχή τής θείας Λ ειτουργίας).
-Ναί, τήν ξέρω.
-Ποΰ τή ν ξέρεις;
-Στό Μ οναστήρι μας οί ιερομόναχοι τή λένε έκ φ ώ νω ς.

1 « Ε λ έ η σ α ν ή μ α ς τ ο ύ ς ιτ τ α ίο ν τ ά ς σ ο ι π ο λ λ ά , κ α θ ' έ κ ά σ τ η ν ώ ρ α ν , ώ
Χ ρ ι σ τ έ μου, καί δ ό ς π ρ ό τ έ λ ο υ ς τ ρ ό π ο υ ς , τ ο ΰ μ κ τ α ν ο π ν σ οι».
Ή χος (V, Ά ν τ ί φ ω ν ο ν Α’

33
 -Άαα... "Ελα, έλα νά τή ν ποϋμε μαζί.
Άφοΰ τή ν είπαμε άργά-άργά καί μέ έμφαση έω ς τό τέλος,
ξαφνικά άρχισε νά μέ χα στου κίζει καί πολύ συγκινημένος μοΰ
έλεγε: « Έ τ σ ι μωρέ, έτσ ι...!» καί τρέχανε τά δάκρυα άπό τά
τυ φ λ ά μάτια του. Ό Ά γ ιο ς μέ συμπονούσε καί συμμετείχε
δυνατά σ τίς ά γω νίες μου γιά τό μέλλον. Σέ λίγο μοΰ είπε:
«"Ελα, έλα κοντά μου νά σέ φιλήσω, νά σέ άγκαλιάσω, νά σέ
εύλογήσω... "Ελα, παιδί μου!».
Ό Ά γ ιο ς έκείνη τήν ήμέρα ήταν πάρα πολύ διαχυτικός.
Τόν ένιω σ α τό σ ο πολύ κοντά μου, τό σ ο δικό μου. Είχα πάει μέ
λογισμούς, κουρασμένος ψυχικά καί σω μ ατικ ά καί έφ υγα
άνάλαφρος, γεμ άτος άπό τίς έγκάρδιες εύλογίες του. Μέ είχε
κατακλύσει ή άπέραντη άγάπη του! Δέν τό είχα καταλάβει,
ομως έκεΐνος τό ήξερε... "Ηξερε ό τι ή τα ν ή τελευ τα ία μας
συνάντηση!
Τελικά παρέμεινα σ τό Μ οναστήρι μου
Ά γ ιο ς Παΐσιος καί ένα -δύ ο χρόνια άργότερα, καθώ ς είχα
πάει σ τό Ά γ ιο ν Ό ρος, έπ ισκέφτηκα τό ν Ά γ ιο Παΐσιο στή ν
Παναγούδα καί τοΰ ά νέφ ερα τό ν λογισμό πού μέ ένοχλοΰσε:
-Γέροντα, σκέφ τομ αι τό Ά γ ιο ν Όρος...
-Θά κάνεις τό ν ά γώ να σου. Θά κάνεις πιό εντα τικ ό άγώνα.
Θά ένδυναμ ώσεις τίς μετάνοιες καί τά κομποσκοίνια. Θά
κάνεις πιό έντονη πνευματική ζω ή κι αν δεις ότι έπιμένει ό
λογισμός, τ ό τ ε νά τό ν άκολουθήσεις. Πρόσεξε, για τί μπορεΐ
νά είναι κι άπ’ τό ν πονηρό!
Τελικά τό 1994 έφ υ γα γιά τό Ά γ ιο ν
Ή πορεία μου
Ό ρος καί τρ ία χρόνια μετά έπ έστρεψ α
σ τό ν Όλυμπο, στή ν Ί. Μ. τοΰ Ό σιου Διονυσίου. Τό 1999 πήγα
σ τή ν Ί. Μ. Ό σίου Έ φραίμ στή ν Κ ο ν τα ρ ιώ τισ σ α καί σ υ νά ντη ­

34
σα τό ν Η γούμενο τή ς Ί. Μ. 'Οσίου Δαυίδ, τό ν Γέροντα Κύριλλο
ό οποίος κάποα στιγμή μοΰ είπε:
-Ε σένα σέ βλέπω μέ μίτρα!
-Γέροντα, μέ ξέρετε;
-Όχι, άλλά σέ βλέπω μέ μίτρα.
-Απλός μοναχός είμαι!
Στή 1 Νοεμβρίου 2004 πήγα σ τή ν πανήγυρη τή ς Ί. Μ. τοΰ
'Οσίου Δαυίδ σ τή ν Εύβοια καί μόλις μέ είδε μέ πλησίασε καί
μοΰ έπανέλαβε:
-Έσύ μία ήμέρα θά γίνεις Δεσπ ότης!
-Γέροντα, μοΰ τό ξαναείπες. Τί Δ εσπ ότη ς νά γ ίν ω έγώ ;
-Ναί, ναί... ολα τά βλέπω καθαρά. Θά γίνεις Δεσπ ότη ς!
Μόνο τό όνομά σου δέν ξέρω.
Έκείνη τή χρονιά πήγα γιά ιεραποστολή σ τή ν Αφρική καί
δώ δεκα χρόνια μετά, τό 2016, έγινα Μ ητροπολίτης κεντρικής
Τ ανζανίας μέ 50 έκατομμύρια πληθυσμό καί έκταση 7 φορές
ή Ελλάδα.
Ό τ α ν π ρ ω το π ή γα στή ν Αφρική συ νά ντη σα φοβερούς
πειρασμούς καί ιδιαίτερα από το ύ ς πολλούς μάγους, τήν
μαύρη μαγεία καί τίς συνθήκες διαβίωσης. Δέν είχα κανέναν
νά μέ βοηθήσει καί άπελπισμένος σκεφ τόμ ουν νά έπ ισ τρ έψ ω
σ τή ν Ελλάδα. Τ ό τε ή μορφή τοΰ Αγίου Πορφυρίου ήρθε στή
σκέψη μου καί θυμήθηκα τά λόγια του. Πήγα σ τό δω μ ά τιό
μου καί προσευχήθηκα: «Θ εέ μου, σέ παρακαλώ πάρα πολύ,
μέ τή ν εύχή τοΰ Αγίου Πορφυρίου (άπό τό τε τό ν έλεγα 'Άγιο),
βοήθησέ με τώ ρα... τί νά κάνω;». Είπα καί ά ργά -ά ργά τό
"Π ά τερ ήμών...” καί άνοιξα "τυ χ α ία ” τή ν Καινή Διαθήκη. Τό
βλέμμα μου έπεσε άμέσω ς σ τά άκόλουθα συγκλονιστικά
λόγια: «Ά π έστειλε αύτούς... είς π ά σ αν πόλιν καί τόπον...

35
Έ λεγεν ούν πρός αύτούς ό μέν θερισμός πολύς, οί δέ
έρ γά τα ι ολίγοι·... Υ π ά γ ε τ ε 1ιδού έγώ άποστέλλω ύμας ώς
άρνας έν μέσω λ ύ κ ω ν ».1
Έ κ α να τ ό ν σ τα υ ρό μου καί κατάλαβα βαθιά μέσα μου ό τι
τό χέρι το υ Θεοΰ μέ είχε οδηγήσει έκεΐ μέσα στού ς λύκους τής
μαύρης μαγείας. Έ λειπ α ν οί έργά τες καί έπρεπε νά παραμεί­
ν ω καί νά έ ρ γ α σ τώ σκληρά γιά τό ν Χριστό. Έ τ σ ι χάθηκε κάθε
γογγυσμ ός καί δυσφορία. Π ιστεύ ω άκράδαντα π ώ ς αύτός
πού έχει καλή διάθεση νά κάνει πραγματικά ύπακοή, δέν τό ν
άφήνει π ο τέ ό Θεός!
★ ★ ★
Ό Άγιος δέν έλεγχε αύστηρά καί δέν θύμωνε ποτέ, άκόμη
καί ότα ν φ α ινό τα νε νά μάς μαλώνει. Κ οντά του ένιω θες μία
άνεση καί μία άσφάλεια, διότι ήξερες ό τι σέ άγαπάει πολύ καί
ό τι μιλούσε ό Θεός διά τοϋ Άγιου Του. "Εφερνε τό ν Θεό κοντά
μας! Ό σ ο π ερ ισ σ ότερ ο τό ν γ ν ώ ρ ιζα τό σ ο π ερ ισ σ ότερ ο μοΰ
ά π οκα λυπ τότα νε ένα πράγμα άπ ίστευτο. Τόσος π λοΰτος καί
βάθος χα ρισμ ά τω ν έπ ά νω σέ έναν άνθρωπο...!
Τ ίπ οτα δέν έκανε γιά έντυπω σιασμ ό. Ή ά γιό τη τα ξεχείλι­
ζε άπό π ά νω το υ καί ή τα ν ά δύ να τον νά τή ν κρύψει. Γνώ ριζα
πλέον π ώ ς είχα μπροστά μου έναν θεοφ όρο πατέρα, έναν
μέγα σύγχρονο 'Άγιο.
Δέν μάς διάβαζε μόνο σάν άνοιχτό βιβλίο άλλά μάς παρα­
κολουθούσε πνευματικά, όπου κι άν βρισκόμασταν, καί μάς
π ροστά τευ ε. Τό ϊδιο ν ιώ θ ω καί μετά τή ν κοίμηση του. Τοΰ
οφ είλω πάρα πολλά!

1 Κατά Αουκαν, Κεφ. Γ, 1-3

36
 2. «Θ Α ΣΩΘΩ ΕΓΩ;»
Μ αρτυρία μονάχου Ίερας Μονής
Μ εγίστης Λαύρας, Ά γ ιο ν Ό ρος
Τό 1976 είχα κατέβει στή ν Αθήνα γιά κάποια εργα σία τοΰ
Μ οναστηριού καί ενας γνοοστός μου μέ πήγε σ τά Καλίσσια
γιά νά γ ν ω ρ ίσ ω , όπ ω ς μοΰ είπε, κάποιον πολύ χαρισματικό
Γέροντα. Μπήκα μέσα σέ ένα π ά μ φ τω χ ο Κελλί καί, μόλις
συ νά ντη σα τό ν σημερινό Ά γ ιο Πορφύριο, τοΰ είπα:
-Γέροντα, έγ ώ είμαι άπό τή ν Ί. Μονή Μ εγίστης Λαύρας.
-Άαα..., κι έγ ώ Λ αυριώ της είμαι!
Τό είπε αύτό, δ ιό τι τά Καυσοκαλύβια όπ ου άσκήτεψ ε καί
τά οποία ύπεραγαποΰσε, άνήκουν στή ν Ί. Μ. Μ εγίστης Λαύ­
ρας. "Ε νιω σα τό σ ο όμορφα καί ά νετα μαζί του, πού άμέσω ς
αίσθάνθηκα έντο να καί τή ν άνάγκη νά τοΰ έξομολογηθώ τίς
άμαρτίες μου. Άφοΰ τοΰ άνοιξα τή ν ψυχή μου καί τοΰ είπα τά
πάντα..., σ τό τέλο ς μέ αίφ νιδία σε μόλις τό ν άκουσα νά λέγει:
-Νά μεταλάβεις...
-Νά μεταλάβω;
-Ναί, ναί..., νά πας νά μεταλάβεις.
Έ ν ιω θ α πολύ α μ α ρτω λός καί ξα φ νιά στη κ α μ’ α ύ τό πού
μοΰ είπε. Επειδή ό ά νθρω π ος πού μέ πήγε έκεΐ, μοΰ είχε πει
οτι έχει μεγάλα χαρίσματα, προορατικό, διορατικό, π ρ ο φ η τι­
κό κ.ά., τό σκέφτηκα, τό ξανασκέφτηκα... καί σ τό τέλο ς πίεσα
τό ν έαυτό μου, πήρα τό θάρρος καί πολύ διατακτικά καί
φοβισμένα τό ν ρώ τη σα :
-Γέροντα..., θά σ ω θ ώ έγώ;
Ό Ά γ ιο ς ξέσπ ασε σέ ένα ά στα μ ά τη το γέλιο γιά 3 λεπ τά
καί μετά χαμογελαστός, μοΰ είπε:

37
 -Πολύ καιρό είχα νά γελάσω ... Βρέ, εύλογημένε μέ έκανες
καί γέλασα τόσο... Φυσικά καί θά σω θείς! Ή Π αναγία πού σέ
έφερε σ τό Ά γ ιο ν Ό ρος, στό περιβόλι της, θά σ ’ άφήσει;
Μ όνο νά άγω νίζεσα ι όσο μπορεις, νά έχεις πιό μεγάλη
ταπείνω ση, νά άγαπάς τό ν Θεό, νά λές τή ν εύχή καί νά
ύπακοΰς στίς έντολές Του. Έμεΐς οί μοναχοί τίς ξέρουμε τίς
εντολές του Θεοΰ... Καί, όσο μπορεις, νά άγαπάς καί τό ν
πλησίον. Θά σωθείς, θά σωθείς...!
Μέ αύτά τά λόγια του πήρα μέσα μου πολύ θάρρος καί
έφ υγα χαρούμενος.

3. Τ Α ΘΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ

Μ αρτυρία Θ εοφ ιλεστάτου κ. κ. Φιλοθέου
Θεοδωροπούλου. Επίσκοπος Ρωγών, Α θήνα
'0 μακαριστός γέρ οντά ς μου, Μ ητροπο­
Ρεύμα θείας
λίτης Ν. Ιω ν ία ς καί Φ ιλαδελφείας κ. Τιμόθε­
Χάριτος
ος, οτα ν ή τα ν παιδί είχε γ ν ω ρ ίσ ε ι τό ν Ά γ.
Νικόλαο Πλανά (1851-1932) καί π ά ν το τε μοΰ μιλοΰσε μέ
μεγάλο θαυμασμό γιά αύτόν. Μία ήμέρα μοΰ μίλησε καί γιά
τό ν Ά γ. Πορφύριο: «Έ χ ω άκούσει πολύ καλά λόγια γιά τό ν π.
Πορφύριο. Είναι πολύ άπλός ά νθρω π ος καί έχει μεγάλη
φ ώ τισ η . Είναι σάν τό ν π. Νικόλαο τό ν Πλανά! "Εχει πολλά
χαρίσματα! Πήγαινε σέ παρακαλώ νά τό ν γ νω ρ ίσ εις καί νά
μοΰ πεΤς καί μένα».
Τόν χειμώνα τού 1982-1983 ξεκίνησα μέ τή συγκοινω νία
γιά τό Μήλεσι καί άφοΰ κατέβηκα στή στά ση " Ά γ ρ α φ α ” ,
άνηφόρισα γιά τό Καλυβάκι τοΰ Αγίου. Έκει συ νά ντη σα πλή-
θος α νθ ρ ώ π ω ν ποΰ ήθελαν νά δοΰνε τό ν Ά γ ιο καί μόλις πλη­
σίασα, βγήκε ή άδερφή τοΰ Αγίου καί φ ώ να ξε: «'0 Γέροντας
είπε νά 'ρθει τ ώ ρ α μέσα ό Διάκος». Αύτή ή τα ν ή π ρώ τη
έκπληξη διότι π ράγματι έκείνη τή ν περίοδο ήμουν χ ειροτονη ­
μένος Διάκονος. Μπήκα σ τό Καλυβάκι καί συνά ντη σα γιά
π ρ ώ τη φορά τό ν Ά γ ιο ξαπλωμένο καί καταπονημένο. Ζήτησα
τήν εύλογία του καί έσκυψα νά φ ιλ ή σ ω τό χέρι του. Εκείνος
μέ συ γκ ρά τησε καί ψ ηλάφησε τό ν σφυγμ ό μου. Πρός στιγμήν
σκέφτηκα: «Φ α ίν ετα ι θά έχει ια τρικές γνώσεις... Μέ είδε άνα-
ψοκοκκινισμένο άπό τή ν άνηφόρα πού έβγαλα και μετρά ει
το ύ ς παλμούς τή ς καρδιάς μου νά δ ει έάν έχω υπέρταση...»,
άλλά ξαφνικά ένιω σ α σάν νά μέ χτυπάει ήλεκτρικό ρεύμα.
Μοΰ διοχέτευε ήλεκτρικό ρεύμα θείας Χάριτος καί άρχισε ή
ψυχή μου νά πλημμυρίζει μέ μία άπέραντη άγαλλίαση! Είχα
μία χαρά καί μία γαλήνη πού δέν μποροϋσα νά τή ν έξηγήσω.
Είχα πάει άγχωμένος, ταραγμ ένος καί φοβισμένος γιά τό π ώ ς
θά μέ άξιολογήσει, τ ί θά μοΰ πει καί σέ δευ τερόλεπ τα δλα
είχαν άλλάξει μέσα μου. Ό λ α ήτα ν χαρούμενα καί ό Ά γ ιο ς μέ
συμπόνοια μοΰ είπε:
-Άαα...! "Εχεις άναλάβει πολλά, έχεις πολύ κόπο...!
-Α γαπώ τό ν γ έρ ο ν τά μου καί άνταποκρίθηκα σ τή ν π ρό­
τασή του νά χ ειρ οτο νη θ ώ Διάκονος. Είμαι κοντά του, είμαι ό
οδηγός του άλλά είμαι καί σ τό γ ρα φ είο τής Μ ητροπόλεως...
-Ναί, άλλά πας καί στή Σχολή. Είσαι καί φ οιτητής!
-Ναί, τε λ ε ίω σ α τή ν Ά ν ω τέ ρ α Ε κκλησιαστική Σχολή καί
μπήκα στή Θεολογική. "Εχω κ α ίτ ά διαβάσματα...
-Νά είσαι πιό ήρεμος καί νά μή φοβάσαι. Θά σέ βοηθήσει
ό Θεός!
Είχα χειροτονηθεί Διάκονος μόλις 18 έ τ ώ ν καί έκείνη τήν
έποχή είχα πολλές εύθύνες καί άγχωνόμουνα άν θά κ α τα φ έ­
ρω νά ά ντα π οκ ριθώ σ τίς πολλές υποχρεώσεις μου. Μάθαινα

39
καί βυζαντινή μουσική. Ό 'Άγιος μέ ένθάρρυνε μέ π αρηγο­
ρητικά λόγια καί σ τό τέλος, χω ρίς νά τοΰ έχω πει σέ ποιά
Μ ητρόπολη ήμουν, μοΰ είπε: «Ν ά πεις τά σεβάσμ ατά μου
σ τό ν Δεσπ ότη Τιμόθεο. Έ χεις καλό, καλό γέροντα. Είναι κα­
λής ψυχής άνθρωπος! Νά ξανάρθεις, νά ξανάρθεις...». Έ φ υ γα
π ε τώ ν τα ς άπό τή ν χαρά μου. "Ημουν κατενθουσιασμένος!
(1 ) Μ ετά άπό τρεις εβδομάδες
Επόμενες
Ή τα ν βαρυχειμωνιά και ό 'Άγιος ήτα ν ά ρ ρ ω ­
έπισκέψεις
στος. Σέ λίγο βγήκε ή άδερφή του καί είπε
σ τό ν κόσμο πού περίμενε: «Σ έ λίγο θά έρθει ένα παλικάρι μέ
καφέ μπουφάν. Νά του π είτε νά περάσει άμ έσω ς μέσα, γιατί
τό ν περιμένει ό Γέροντα ς». Πράγματι σέ λίγο έφ τα σ ε ένας
νεαρός καί κάποιος τό ν ενημέρωσε:
-Πέρασε μέσα... Σέ περιμένει ό Γέροντας.
-Εμένα; Ποΰ μέ ξέρει έμενα; "Ερχομαι για π ρώ τη φορά.
Βγήκε μετά άπό πολλή ώ ρ α καί ή τα ν καταχαρούμενος.
Πέσανε όλοι έπ ά νω του καί τό ν ρ ω το ύ σ α νε τ ί συνέβη. Όμο-
λόγησε ο τι ά ντιμ ετώ π ιζε ένα σ ο β α ρ ό τα το πρόβλημα γιά τό
όποιο ό Ά γ ιο ς τό ν δ ια φ ώ τισ ε π ώ ς έπρεπε νά λυθεί.
(2 ) Τό καλοκαίρι τοΰ 1983 τό ν έπ ισκέφ τηκα γιά τρίτη
φορά. Μέ μεγάλη π α τρικ ότη τα άρχισε νά μέ συμβουλεύει γιά
τά πιό π ροσω π ικ ά μου θέματα. Μοΰ έκανε κατάπληξη πού
θυμότανε ολα όσα είχαμε συ ζη τή σει πριν άπό περίπου 6
μήνες, ένώ καθημερινά έβλεπε καί συνομιλούσε μέ τό σ ο
κόσμο. Ούσιαστικά συνεχίσαμε έκείνον τό ν παλαιό διάλογο
καί έγ ώ α να ρω τιόμ ουνα μέσα μου: «Π ώ, πώ..., τ ί μνημονικό
έχει α ύτός ό άνθρω πος!». Μ ετά άπό χρόνια κατάλαβα ότι
αύτό δέν ήταν λ ό γ ω τής ισχυρής του μνήμης άλλά άπό τό
μεγάλο χάρισμά του. Κάποια στιγμή μέ ρώ τη σε:

40
 -Είπες σ τό ν Δ εσπ ότη τά προσκυνήματα μου, τά σέβη μου;
-Ναί, ναι Γέροντα, καί έχετε πολλές ευχές. Μοΰ ζή τη σε νά
εύχεστε γι' αύτόν.
-Είναι πολύ καλός άνθρωπος. Έ χ ει πολύ καλή ψυχή...!
Τόν Μ ητροπολίτη μου τό ν σέβ οντα ν άκόμη καί οί άθεοι.
Ή τα ν απλός, τα π εινός καί έλεήμων. Ό λ α τά χρήματά του τά
άφ ησε σέ φ ιλανθρω π ικά ιδρύματα. Στούς συγγενείς άφησε
μόνο τή ν αρχιερατική του εύχή. Ά φ η σ ε μνήμη πολύ ένάρετου
άνθρώπου. Π ιστεύ ω π ώ ς κάποια στιγμή θά έπ ισκέφ τηκε καί
ό ϊδιος τό ν Ά γ. Πορφύριο, διό τι ά ρ γό τερ α μιλοΰσε μέ άκόμη
πιό μεγάλο ένθουσιασμό γιά τό ν Ά γιο.
Δύο χρόνια μετά, τό 1985, ξαναπήγα.
Τά 505 θέματα;
"Ημουν άγχωμένος καί γεμ ά τος μέ ένοχες
διότι δέν είχα κ α τα φ έρει νά π ερά σ ω άρκετά μαθήματα τής
Θεολογικής Σχολής. Δέν είχα χρόνο ού τε νά μ ελετήσω τή ν ύλη
τους άλλά ού τε κάν νά τά π αρακολουθήσω καί είχαν σ υ σ σ ω ­
ρευτεί, μέ κίνδυνο νά χ ά σ ω γιά πά ντα τό πτυχίο μου. Ό Ά γ ιο ς
μέ ένθάρρυνε:
-Τί περιμένεις; Νά διαβάσεις, νά τά δ ώ σεις καί θά τά
περάσεις... Μήν έχεις άγχος βρέ παιδάκι μου! Τήν άλλη φορά
πού θά έρθεις νά μοΰ φέρεις καί τά βιβλία.
-Ποιά βιβλία...; τό ν ρώ τη σα, διότι ήτα ν παρά πολλά.
-Ό π οια έσύ νομίζεις..., νά μοΰ τ ά φέρεις.
-Νά ’ναι εύλογημένο..., τού ά π ά ντησα άλλά μέσα μου είχα
λογισμούς π ώ ς θά κουβαλήσω τό σ α βιβλία έκεΐ π ά νω σ τό
βουνό γιά νά κάνουμε μάθημα.
Ιδ ια ίτερ α δυσκολευόμουνα σ τό μάθημα τής Πατρολογίας
οπου είχα έναν α ύ σ τη ρ ό τα το καθηγητή, τό ν κ. Στυλιανό
Παπαδόπουλο. Δέν είχα πλέον ούτε τήν ψυχική ήρεμία, για να

41
μπορέσω νά ά π ο σ τη θ ίσ ω το ύ ς δύο τερ ά σ τιο υ ς τόμους. Ε π ει­
δή αύτό τό μάθημα τό ένιω θ α σάν ένα π ελώ ριο βουνό πού
στεκ ό τα νε μπροστά μου, πήρα τούς δύο τόμους και πήγα. Ό
'Άγιος μοΰ είπε:
-Διάβασε ’κ εΐτο ΰ Άγ. Αθανασίου, τού Μεγάλου, διάβασε...
'Άνοιξα τό βιβλίο καί έψαχνα γιά νά τό βρω καί νά τό
δια βά σω άλλά άμέσω ς μέ διέκοψε:
-Όχι τώ ρ α μωρέ... όχι τώ ρ α ! ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΑΥΤΑ...!
Έκεΐ έχει πολλά γιά τή ζω ή του, γιά τά έργα του... Μ ετά είναι
καί ένας... ('Άγιος) Ιου στίνο ς, ό Φ ιλόσοφος.
Αφού μοΰ είπε καί τά ύπόλοιπα θέματα, μέ ρώ τη σε:
-Τί άλλο χρω στά ς;
-Καί τ ί δέν χ ρ ω σ τά ω ;
Καί μέ καθοδήγησε τί άκριβώς έπρεπε σ τό κάθε μάθημα
νά διαβάσω. Στό τέλος μοΰ έπανέλαβε: «Κ ο ίτα ξε νά πάρεις τό
πτυχίο σου, νά ολοκληρώσεις τίς σπουδές σου».
"Εφυγα μέ τή ν άπόλυτη πεποίθηση δτι μέ συμβούλευσε
άττό τή ν πείρα του γιά τά λεγάμενα 5051 θέματα, δηλαδή γιά
τά πιό σημαντικά καί πιθανά θέματα τ ώ ν έξετά σ εω ν.
Διάβασα έπιλεκτικά τά θέματα τής Π ατρολογίας πού μοΰ
είπε καί πήγα νά δ ώ σ ω προφορικές εξετά σ εις σ τό ν αύστηρό-
τα το καθηγητή μου. Ά ρ χ ισ ε νά μέ ρ ω τά π ρ ώ τα γιά τό ν Μέγα
Αθανάσιο, μετά γιά τό ν Ά γ ιο Ιο υ σ τίν ο τό ν Φ ιλόσοφ ο καί έν
συνεχεία μέ τή σειρά ό,τι άκριβώς μοΰ είχε πει ό 'Άγιος. Έ φ υ ­
γα κατενθουσιασμένος. Τό ϊδιο συνέβη καί γιά τά επόμενα
μαθήματα. Ό 'Άγιος μοϋ είχε πει μέ ακρίβεια καί μέ άπόλυ-

Διεθνές σήμα κινδύνου, δίΐνε Ο 11γ 5οιι1$=σώστε τίς ψυχές μας,

έν<ϊ> ουσιαστικά άποστέλλεται γιά τή διάσωση τής ζωής.

42
τη σειρά τ ά θ έμ ατα τώ ν εξετάσεω ν! Σέ ολα αύτά τά μαθή­
ματα βαθμολογήθηκα 9 μέ ά ριστα τό 10!
Κ ατάλαβα π ώ ς ό 'Άγιος δέν συμβούλευε άπό πείρα ή άπό
πληροφόρηση τ ρ ίτ ω ν γιά τά πιό πιθανά θέματα τ ώ ν ε ξετά ­
σεω ν, παρά μόνο άπό τό μεγάλο προφητικό το υ χάρισμα.
'Ο 'Άγιος δέν ή τα ν άδικος... Ή τα ν μία κ α τ’ οικονομία
βοήθεια τοΰ Αγίου σέ μία πολύ πιεστική περίοδο τή ς ζω ή ς
μου. Έ τ σ ι ξα λά φ ρ ω σ α άπό αύτό τό μεγάλο βάρος πού μέ είχε
καταβάλει καί μετά άπό 7 χρόνια φ ο ιτή σ εω ς στή Θεολογική
Σχολή, πήρα τό πτυχίο μου μέ «λία ν καλώς».
(1 ) Κάποτε, καθώς περιμέναμε έξω άπ’ τό
Διάφ ορα
Κελλί, βγήκε ό 'Άγιος καί μάς είπε: «Σ άς π αρα­
γ εγο νό τα
καλώ νά μή λέγει ό ένας σ τό ν άλλο αύτό πού
τοΰ είπα, διό τι αύτό πού είναι φάρμακο γιά κάποιον μπορει
νά είναι δηλητήριο γιά τό ν άλλο. "Ο,τι λ έω σέ κάποιον είναι
μόνο γ ι’ α ύτόν».
Επίσης πολλές φορές, καθώς περίμενα έξω άπό τό Κελλί,
άκουγα άπό διάφορους ά νθρώ π ους γιά θεραπείες άνίατα>ν
ά σ θ ενειώ ν μόνο μέ τή ν προσευχή τοΰ Άγιου.
(2 ) Ό π ω ς σήμερα έτσι καί σέ έκείνη τήν έποχή ήταν
ιδιαίτερα δημοφιλή τά κηρύγματα μέ θέμα τό ν Α ντίχριστο
καί τά φ οβερά έσχα τα χρόνια. Μ ετά άπό άρκετά τέ το ια
άκούσματα, ώ ς νέος καί άπειρος, είχα πανικοβληθεΐ γιά τά
έπερχόμενα. Ό τ α ν πήγα σ τό ν 'Άγιο είδε τή φοβισμένη μου
ψυχή καί μιλώ ντας γενικά είπε: «Μ ω ρέ, α γα π ήστε τόν
Χριστό! Κ οιτάξτε νά πλη σιάσετε τό ν Χριστό καί ά φ ήστε
τό ν Α ντίχρ ισ το ». Επίσης μέ συ γκ ρα τοΰσε καί μέ συμβού­
λευε νά μήν έχω άκραΤες ζη λω τικ ές έξάρσεις.

43
 (3 ) Μία άλλη φ ορά πήγα σ τό ν 'Άγιο καί χω ρίς νά τοΰ έχω
κάνει σ τό παρελθόν κάποια σχετική άνα φ ορά μέ συμβου­
λέυσε: «Τ ό ν άδερφ ό σου, τό ν τάδε, π ρ ο σ έξτε νά μήν τό ν πα-
ρεξηγήσετε. Είναι καλό παιδί άλλά έχει κάποια προβλήματα.
Έ σεΐς νά δείξετε κατανόηση καί νά τό ν βοηθήσετε... Νά είστε
διαλλακτικοί καί νά τό ν στηρίξετε...». Πράγματι αύτός ό
άδερφός μου είχε κάποια ψυχολογικής φ ύ σ εω ς προβλήματα.
Ή τα ν κυκλοθυμικός καί ή ψυχική του διάθεση είχε άνεβοκα-
τεβάσματα, είχε συχνές ψυχικές μεταπτώσεις...κ.λπ. 'Ο 'Άγιος
"έβλεπ ε" καί τά οικογενειακά μας καί μου περιέγραψ ε τό ν
χαρακτήρα του καί τά προβλήματά του μέ άπόλυτη άκρίβεια.
(4 ) Κάποτε κάναμε έναν όμορφο περίπ ατο σ τό δάσος καί
ό 'Άγιος χαρούμενος μοΰ έδειχνε καί μοΰ μιλοΰσε γιά τήν
χρησιμότητα το ΰ κάθε βοτάνου, άλλά ή μνήμη μου δέν μπό­
ρεσε νά τά συγκρατήσει.
Ή άγάπη τοΰ θεοΰ χάρισε άπλόχερα στή φύση ολα έκεΐνα
τά βότα να πού άπ α ιτεΐ ή θεραπεία καί ή παρηγοριά τοΰ
ά νθρωπίνου σώμ ατος. Ό σ ο γνω ρίζου μ ε τή φύση, τή δημιουρ­
γία..., τό σ ο π ερ ισ σότερο πλησιάζουμε σ τό ν Δημιουργό, σ τό ν
Θεό καί άντιλαμ βανόμ αστε τή ν άγάπη καί τή σοφ ία Του! 'Ο
'Άγιος σέ έκεΐνον τό ν περίπ ατο μέ είσήγαγε άθόρυβα σέ αύτό
τό μυστήριο!
* * *

Γενικά ήμουν άγχώδης καί ό 'Άγιος, σέ δύσκολες ώ ρες τής

ζω ής μου, έγινε τό στήριγμά μου σέ έπίπεδο συναισθηματικό
καί ψυχολογικό. Γιά αύτό καί π ά ν το τε ή ψυχή μου νιώ θ ει
μεγάλη εύγνωμοσύνη γιά τήν άπέραντη άγάπη του.

44
 4. « Θ α τ ο Α ν α ς τ η ς ω ...!»
Μ αρτυρία ανώ νυμης μονάχης
Πρίν γ ίν ω μοναχή, ήμουν παιδίατρος καί
«Κ ύριε...!» μία γ ν ω σ τή μου οικογένεια μου μίλησε γιά
τό ν π. Πορφύριο. Μία ήμέρα το ύ ς ακολούθησα σ τό Μήλεσι,
γιά νά γ ν ω ρ ίσ ω κι έγ ώ τό ν 'Αγιο. Μόλις τό ν πλησίασα, πήρα
τή ν εύχή του, μέ σ τα ύ ρ ω σ ε καί, χω ρίς νά μέ έχουν συστήσει,
μέ άποκάλεσε μέ τό (τ ό τ ε κοσμικό) όνομά μου. Δέν μιλήσαμε
ιδιαιτέρως, διότι ή τα ν κουρασμένος καί σύ ντομ α ξαναπήγα.
Τή δεύτερη φ ορά περίμενα έξω άπό τό Καλυβάκι άνάμεσα σέ
πολύ κόσμο καί, μόλις βγήκε, μέ φ ώναξε.
-Έ λα τάδε, έλα πάμε!
-Γέροντα, είναι καί α ύτοί οί ά νθρω π οι έδώ πού περιμέ­
νουνε νά σάς δούνε καί ήρθανε πρίν άπό μένα.
-'Άσ’ τους αύτούς. Ξέρω τ ί μέ θέλουνε. Πάμε έμεΤς...
Κάναμε έναν ώ ρα ΐο περίπατο. Γύρω μας πολλά δεντράκια
καί π ανέμορφα άγριολούλουδα. Ό Γέροντας π ροχω ρούσε χα­
ρούμενος, ένθουσιώδης, μέσα σ τή ν καταπράσινη φύση πού
μάς περιέβαλλε. "Εδειχνε εύτυχισμένος καί κάθε λίγο έσκυβε,
χάιδευε ή έκοβε ένα χορταράκι... ένα λουλουδάκι καί έλεγε
μέσα άπό τ ά βάθη τής ψυχής του: «Κ ύριε Ιη σού ...!» ή έλεγε
μόνο ένα: «Κύριε...!». Έ γ ώ άποροϋσα μέσα μου: «Μά, γ ια τί
λέει τή μισή εύχή καί δέν τή λέει ολόκληρη; Είναι σ ω σ τό
α ύ τό ;». Κάπου σταθήκαμε καί, χω ρίς νά τό καταλάβω, τοϋ
άνοιξα τή ν καρδιά μου. Τού μίλησα γιά τή ζω ή μου καί, μέ
κάποια άφορμή, π ρόσθεσε:«Κ ά π οιες φορές, δέν χ ρειάζετα ι νά
λέμε ολόκληρη τή ν εύχή. Μόνο "Κύριε...” λέμε καί ή ψυχή μας
άμέσω ς πετάει..., π ετάει καί πάει κ ο ντά σ τό ν Χριστό!».
Έ τ σ ι έδ ω σ ε μία άπάντηση σ τό ν προηγούμενο λογισμό μου.

45
"Εφυγα χαρούμενη καί άρχισα νά π η γα ίνω συχνά καί νά τοΰ
τη λ εφ ω νώ . Ή ψυχή μου τό ν άναζητοΰσε. Είχα καταλάβει ότι
άνακάλυψα έναν σύγχρονο άγιο, όμως τ ό τ ε δέν είχα κα τα λά ­
βει ό τι ήτα ν τό σ ο μεγάλος άγιος!
Πολλές φ ορές ζη τοΰ σε άπό τό ν οδηγό του
Ά γγιγμ α !
καί τό ν έφ ερνε σ τό ιατρείο μου. Μοΰ έδινε καί
συμβουλές π ώ ς πρέπει νά έ ξε τά ζω τά παιδιά. Συνήθως μέ
περίμενε σ τό α ύτοκ ίνητό του καί μέ εύλογοΰσε. Μία ήμέρα,
μόλις ήρθε καί βγήκα έξω, μοΰ είπε:
-Τό παιδάκι πού θά σοΰ φ έρουνε σέ λίγο, νά μοΰ τό
φέρεις σ τό Κελλί καί έκεΐ θά τό έξετά σ εις μπροστά μου.
-Γέροντα, τό παιδί πού περιμένα) είναι σοβαρά ά ρρω στο,
έχει πνευμονία. Υ π ά ρχει κίνδυνος νά σάς κολλήσει!
-Δέν μέ κολλάει... Θά σάς περιμένα).
Έκείνη τή ν έποχή τά χέρια του είχαν πληγές καί τά είχε
σκεπασμένα μέ πανιά καί ού τε πάνα) άπό τά πανιά δέν ήθελε
νά τό ν φιλούνε. Πήγα σ τό Κελλί το υ μέ τό παιδί καί τή μητέρα
τοΰ παιδιού. Ά ρ χ ισ α νά τό έ ξε τά ζω έτσ ι όπ ω ς μοΰ είχε μάθει,
άλλά σέ λίγο μέ διέκοψε λέγοντας: «Δ έ ν τό κάνεις σ ω σ τά ,
έτσ ι όπ ω ς σοΰ έχα) πει. Σ κ έφ τεσα ι λίγο μηχανικά, σκ έφ τεσ α ι
ιατρικά καί δέν σ κ έφ τεσ α ι καί πνευματικά. Μέσα σου νά
λές συνέχεια τή ν εύχή κάθε φορά πού άκουμπάς τό κεφαλάκι
του, τή ν πλάτη του ή βάζεις τό άκουστικό σ τό στή θ ος του. Νά
προσεύχεσαι καί νά τοΰ μεταδίδεις τή Χάρη τοΰ Θεοΰ. Τό
άγγιγμά σου έπ άνω σ τό παιδί είναι ή Χάρις τού Θεοΰ.
Βλέπεις, Ό Χριστός δέν θεράπευε άπό μακριά. "Οχι μόνο
γιά νά ά να στή σει έναν νεκρό, άλλά καί γιά νά θεραπεύσει
τούς άρρο')στους, σχεδόν π ά ν το τε τούς ά γγιζε ή τούς έπιανε
τό χέρι... Άκόμη καί τούς λεπρούς τούς άγγιζε! ΓΓ αύτό καί

46
έγ ώ σάς π ιά νω τό ν σφυγμό. Έκείνη τή στιγμή κάνω π ροσευ ­
χή γιά νά σάς μ ετα δ ώ σ ω τή Χάρη το υ Θεοϋ μέσα σ τή ν ψυχή
σας. Μή νομίζεις π ώ ς κάθομαι νά μετρήσω το ύ ς π α λ μ ού ς!»1
Μοϋ ήτα ν ξεκάθαρο π ώ ς κάθε φ ορά πού
Α λά νθαστος
πήγαινα ό 'Άγιος γ ν ώ ρ ιζε τούς λογισμούς
ιατρός
μου, τίς άνησυχίες μου καί γενικ ότερα τή ν
κ α τά στα ση τής ψυχής μου. Συνήθως πρίν νά τοϋ μιλήσω,
άρχιζε καί μοϋ τά έλεγε καί άνέπαυε τό σ ο πολύ τή ν ψυχή μου
πού έφ ευ γα εύτυχισμένη. Ό μ ω ς γ ν ώ ρ ιζε καί τό μέλλον τής
ύγείας μου, διότι μία φορά μοϋ είπε:

1 'Ο Χριστός έπιασε τό χέρι τής πεθεράς τοΰ Πέτρου καί έπεσε ό
πυρετός. Έπιασε τό χέρι τής νεκρής θυγατέρας τοϋ Ίαείρου καί
τήν άνέστησε (Ματθ. θ’ 15 καί 25). Οί κάτοικοι τής Γαλιλαίας Τόν
παρακαλέσανε μόνο νά αγγίξει τόν κωφό μογιλάλο καί θά θερα­
πευτεί, δπως καί έγινε (Μάρκ. ζ’ 32-35).
Μέ άγγιγμα ό Κύριος θεράπευσε τόν λεπρό (Ματθ. η' 3), τή
συγκύπτουσα γυναίκα (Αουκ. ιγ' 13), τόν ύδρωπικό (Λουκ. ιδ’ 4),
τόν έκ γενετής τυφλό (Ίωάν. η' 6), τούς τυφλούς στήν Ιεριχώ καί
τή Βηθσαϊδά (Ματθ. κ’ 34 καί Μάρκ. η' 25) καί πολλούς άλλους!
Επίσης άγγιξε τή σορό καί άναστήθηκε ό γιός τής χήρας στή Ναΐν
(Λουκ. ζ’ 14).
Ή δύναμη τοϋ άγγίγματος φαίνεται έντονα καί στό άκόλουθο
χωρίο: «Πάντες όσοι είχον άσθενοΰντας νόσοις ποικίλαις ήγαγον
αύτούς πρός αύτόν· ό δέ ένί έκάστω αύτών τάς χεΐρας έπιτιθείς
έθεράπευσεν αύτούς» (Λουκ. δ’ 40). Όλοι, όσοι είχαν άρρωστους
πού έπασχαν άπό διάφορες νόσους, τούς έφερναν στόν Κύριο.
Αύτός, άφοΰ έβαζε τά χέρια Του έπάνω στόν καθένα ξεχωρι­
στά, τούς έθεράπευσε ολους.
Στούς δαιμονισμένους, πρώτα διέταζε τά δαιμόνια νά φύγουν
καί, έάν πέφτανε κάτω αναίσθητοι, τούς άγγιζε καί συνέρχονταν.

47
 -Βλέπω σ τή ν κοιλιά σου έχεις ένα πρόβλημα καί ά ρ γ ό τε­
ρα θά έχεις αιμορραγίες.
-Τ ίλ έτε, Γέροντα; Δέν έχω τίποτα... Γιατρός είμαι.
-’Άαα..., καλά, καλά.
Δέν έφ ερ νε άντίρρηση παρόλο πού γ ν ώ ρ ιζε π ώ ς ήταν
άλάνθαστος, διό τι τό 'Άγιο Πνεύμα ή τα ν αύτό πού τό ν πληρο­
φ ορού σε κάθε φορά. Πέρασαν πολλά χρόνια, π ερισσότερα
άπό 10, σχεδόν τό είχα ξεχάσει καί ό 'Άγιος είχε κοιμηθεί. Είχα
π εισ τεί π ώ ς έκανε λάθος καί τ ό τ ε μου παρουσιάστηκαν
αιμορραγίες. "Εκανα έξετάσεις καί βρέθηκε ένας μεγάλος
όγκος πού έφ τα ν ε άπό τή μήτρα έω ς τό ν άφαλό. Τόν είχα
χρόνια καί μ εγάλωνε σιγά-σιγά. Έ γ ώ είχα σπουδάσει ιατρική,
άλλά ό 'Άγιος ή τα ν ό ά λά νθα στος καί πραγματικός ιατρός
τ ώ ν ψ υχών καί τ ώ ν σ ω μ ά τω ν μας.
Μου έλεγε: «Μ ία έγκυος δέν πρέπει π ο τέ νά
Ή έγκυος μαλώσει μέ τό ν ά ντρ α της, ούτε νά έχει άρνητι-
κά συναισθήματα, γ ια τί μυστικά μ ετα φ έρ ο ντα ι σ τό έμβρυο.
Οί έγκυες γυναίκες πρέπει νά χαϊδεύουνε τή ν κοιλιά το υ ς καί
νά προσεύχονται, διό τι τό έμβρυο τά νιώ θ ει καί τά κα τα λα ­
βαίνει όλα. Ακούει τίς προσευχές καί ή ψυχή του αγιάζεται!».
Π ροσωπικά γ ν ω ρ ίζω μία μητέρα πού, καθ' ολη τή διάρ­
κεια τής εγκυμοσύνης, έκανε καθημερινά τή ν Παράκληση τής
Παναγίας καί μετά έλεγε τή ν εύχή. Σήμερα, τό παιδί της, ό
Αλέξανδρος, είναι 14 χρο νώ ν καί είναι ένα άγιο παιδί. "Εχει
πολύ σεβασμό, τα π είνω ση καί άγάπη. Ό τ α ν δέν μελετάει τά
μαθήματα του, βοηθάει στίς δουλειές τού σπιτιού ή πηγαίνει
σ τό προσκυνητάρι πού έχει σ τό δω μ ά τιό του καί προσεύχε­
τα ι μέ τίς ώρες. Ποτέ δέν τού άρέσανε οί παρέες, τά παιχνί­
δια, ή τηλεόραση...

48
 Ή μητέρα μου σ τή ν π ρώ τη της εγκυμοσύνη άπέβαλε καί
στίς έπόμενες προσευχότανε συνέχεια άπό τό ν φ όβο νά μήν
ξαναπάθει τό ϊδιο. Π ιστεύ ω π ώ ς αύτές οί προσευχές βοηθή­
σανε έμένα καί τή ν άδερφή μου καί άγαπήσαμε τό ν Χ ριστό
καί γίναμε μοναχές. Δηλαδή, όπ ω ς έλεγε καί ό 'Άγιος, ή
ψυχική κ α τά στα ση τής έγκύου καθορίζει ά π ο φ α σισ τικ ά τή
ζω ή τού παιδιού.
Μία ήμέρα ήρθε σ τό ιατρείο μου ένας Τ σιγ­
Τό νεκρό
γά νος καί μου έφ ερε τό παιδί του. Ή τα ν 5-6
παιδάκι
έ τώ ν καί τό κρατούσε άνάποδα. Έ ρχότα νε άπό
τό Χαλκούτσι. Είχε δέσει άπό τό ποδαράκι τό παιδί του μέ ένα
σκοινί γιά νά παίζει καί νά μήν πέσει στή θάλασσα, άλλά
λύθηκε τό σκοινί καί τό βρήκε μπρούμυτα μέσα σ τό νερό.
Ό τ α ν μου τό έφερε, είχε ήδη περάσει μία ώ ρ α καί μοΰ είπε:
«Έ ά ν μπορεΐς, σ ώ σ ’ το...!».
Ό κερατοειδής τ ώ ν μ α τιώ ν του ήταν θολός. 'Άρχισα νά
τοϋ κάνω τεχνητή άναπνοή καί μασάζ. Τού έβαλα οξυγόνο
καί έκανα ένεση άδρεναλίνης στή ν καρδιά του μήπως καί
ξεκινήσει, άλλά μάταια. Λυπημένη, ενημέρωσα τό ν πατέρα
οτι τό γυ φ τόπ ο υ λο ή τα ν νεκρό... Κάλεσα ένα ά σθενοφ όρο, τό
πήρε καί έφυγε. Τήν άλλη μέρα πήγα σ τό ν 'Άγιο καί συγκλο­
νισμένη άπό τό θλιβερό γεγονός τοϋ είπα:
-Γέροντα, είμαι πάρα πολύ στενάχωρημένη. Εχθές μοϋ
φ έρανε σ τό ιατρείο ένα νεκρό παιδάκι! Είχε πνιγεί καί δέν
μπόρεσα νά κάνα) κάτι...
-Έάν μοϋ τό έφερνες έδώ, 0ά τό ά νέστηνα ! Άλλη
φορά, έάν σοϋ φέρουνε νεκρό παιδί, νά τό σκ εφ τείς καί νά
μοΰ τό φέρεις... καί θά τό ά να σ τή σ ω !

49
 Τό είπε μέ άπόλυτη σιγουριά καί οταν έφυγα, ήμουν
άκόμη πιό συγκλονισμένη καί αναρωτιόμουν: « Τ ί άνθρω πος
είναι; Πόση δύναμη κρύβει α ύτός ό Παππούλης;». Δέν μοΰ
ξα να φ έρανε νεκρό παιδί καί δέν έζησα κι αύτό τό θαΰμα τής
νεκ ρα νά στα ση ς άπό τό ν 'Άγιο.
Κ οντά του, ή πίστη καί ή άγάπη μου
Σ τό Μ οναστήρι
γιά τό ν Θεό πήραν άλλες δια στά σεις καί
ένθουσιασμένη α π οφ ά σισα νά α φ ιε ρ ώ σ ω τή ζω ή μου σ τό ν
Θεό. Μέ τή ν ολόψυχη εύλογία τοΰ Άγιου, έγινα μοναχή σέ
κάποιο Μ οναστήρι τής Αθήνας. Έκει όμως α ντιμ ετώ π ισ α
διάφ ορα προβλήματα καί ό 'Άγιος στάθηκε πάλι βοηθός μου.
Υ πήρχαν δύο αντίπ αλα σ τρ α τό π εδ α καί μία διαμάχη πού
μοΰ προκαλοΰσε μεγάλη στεναχώ ρια. Πήγα σ τό ν 'Άγιο γιά νά
τοΰ μιλήσα) καί έκεΐνος έβαλε τό δάχτυλο σ τό στόμ α του καί
μέ διέκοψε: «Σσσς... μή μιλάς, μή μιλάς καθόλου! 'Ο Χ ριστός
θά δ ώ σ ει τή λύση. ’Ά σ ’το σ τό ν Χριστό καί τή ν Παναγία.
Έ σύ μήν παίρνεις τό μέρος κανενός... ’Έχει π έσει μεγάλη
ζήλια».
’Ά λλοτε μοΰ έλεγε: «Π ερ ισ σ ό τερ ο οί μοναχές θέλουν νά
φ εύγουνε άπό τό Μ οναστήρι τους γιά νά ζήσουνε έλεύθερες
μέ τό θέλημά τους, γ ια τί μέσα σ τό Μ οναστήρι πρέπει νά
κάνουν ύπακοή καί νά τα π εινώ νοντα ι. Τό Μ οναστήρι ά π α ιτεΐ
ύποταγή, έχει στρίμω γμα, έχει πίεση...! Έσύ νά τίς άγαπάς
όλες καί νά προσεύχεσαι θερμά σ τό ν Κύριο γιά όλη τή
συνοδεία. Ούτε θά τίς άποφεύγεις, άλλά ού τε καί θά κάνεις
φιλίες. Μέ τή ν ένθερμη προσευχή σου θά βοηθάς άθόρυ-
βα, μυστικά όλη τή συνοδεία, διότι ή θεία Χάρις θά
επιδρά έπάνω τους. Δέν φ τά ν ει νά άπέχεις άπό τή διαμάχη,

50
άλλά κυρίως νά προσεύχεσαι νοερά γ ιά νά ένεργήσει ή θεία
Χάρις».
Συνήθως μοΰ έλεγε: «"Ανοιξε δ ιάπ λατα τή ν καρδιά σου
σ τό ν Χριστό καί ν ά Τόν λατρεύεις μέ όλη τή δύναμη τής
ψυχής σου. Τ ότε τ ό Ά γ ιο Πνεΰμα θά σέ κατευθύνει τί
πρέπει νά κάνεις κάθε φορά. Α ύτό θά σοΰ τ ά διδάξει
όλα! Από άγάπη δ ώ σ ’ τ α όλα σ τό ν Χριστό μέ δύναμη, μέ
πόθο, χωρίς νά υπολογίζεις τή ν κούραση καί Αύτός θά
δυναμώ νει συνέχεια τή ν ψυχή καί τό σ ώ μ α σου».
Επειδή, καί ώ ς μοναχή, συνέχιζα νά παρακολουθώ τήν
ύγεία κάποιων παιδιών, ή Γερόντισσα μοΰ έβαλε τη λ έφ ω νο
σ τό Κελλί καί ένα βράδυ άργά, καθώς ήμουν πάρα πολύ
στεναχωρημένη μέ τ ά προβλήματα τής Μονής, χτύπ ησε τό
τη λέφ ω νο : «Μ ω ρέ, είσαι εύαίσθητη έσύ, είσαι πολύ εύαίσθη-
τ η !», μοΰ είπε ύ Ά γ ιο ς καί μοΰ μίλησε άκριβώς έπ ά νω στίς
σκέψεις μου. Γνώ ριζε τή ν ψυχή μου, ήξερε τί μέ άναπαύει καί
μέ λίγα λόγια μοΰ έδ ιω ξε έκεΐνον τό ν ψυχικό πόνο.
Πήγα κάποτε σ τό ν Ά γιο , ήτα ν Χειμώνας,
Μ ετάνοιες καί καθώς συνομιλούσαμε μέσα σ τό Κελλάκι
σ τό κρύο του, χτύπησε τό τη λ έφ ω νο . Ή τα ν κάποια γυ ­
ναίκα καί τοΰ ά νέφ ερε ότι είχε δυνατό σαρκικό πόλεμο κατά
τή διάρκεια τής νύχτας. Τοΰ έλεγε πώς, μόλις ξαπλώσει, άμέ­
σ ω ς άρχίζουνε οί πορνικοί λογισμοί, φ λ ο γ ιζό τα ν ε καί δέν
μποροΰσε νά ήσυχάσει όλη τή νύχτα. Ή τα ν άπελπισμένη,
διότι αύτό συνέβαινε γιά πολύ καιρό καί δέν μποροΰσε μέ
κανένα τρ ό π ο νά τό πολεμήσει.
'Ο Ά γ ιο ς τή ν άκουσε σιωπηλά καί μετά, τής είπε: «Μ όλις
ξεκινάει ό πόλεμος, θά ση κ ώ νεσα ι άμέσω ς άπό τό κρεβάτι
σου καί όπ ω ς είσαι... καί μέ τά εσώρουχα... όπ ω ς είσαι, θά

51
βγαίνεις έξω στή βερά ντα σου καί μέσα στό κρύο θά αρχί­
ζεις τίς σ τρ ω τέ ς μετάνοιες! Δέν θά σταμ ατή σεις νά κάνεις
μετάνοιες καί νά λές τή ν εύχή μέχρι νά σέ άφήσουν εντελ ώ ς
οί λογισμ οί καί τ ό τ ε θά μπαίνεις μέσα. Κ άν'το καί δέν θά σέ
ξαναενοχλήσουν...».
Ή ύπακοή σ τό ν 'Άγιο, ή αύταπάρνηση καί ή βία πού θά
άσκουσε σ τό σώ μ α τη ς αύτή ή γυναίκα, άλλά καί οί μετάνοιες
πού έχουν μεγάλη άξία σ τά μάτια του Θεού θά διώχνανε
μακριά της τό δαιμόνιο τής πορνείας.
Κάποτε ό Ά γ ιο ς πήγε σέ ένα γ ν ω σ τ ό
«Κ Α Ι ή μάνα...» μου γυναικείο Μ οναστήρι καί, άφου έπι-
σκέφ τηκε διάφορους χώ ρους τή ς Μονής, τού ζη τήσα νε καί
έκεΐνος ύπέδειξε δύο σημεία γιά νά κάνουνε γεώ τρη ση . Πράγ­
ματι, άρκετό καιρό ά ρ γότερα κάνανε γ εώ τρ η σ η σέ αύτά τά
σημεία καί βρέθηκε τό νερό.
Ό τ α ν ήρθε ή ώ ρ α γιά νά φύγει, συγκ εντρώ θη κ α ν όλες οί
μοναχές σ τό προαύλιο τή ς Μονής καί πήρανε τή ν εύχή του.
Στό τέλο ς ό Ά γ ιο ς τίς ρώ τη σε:
-ΈσεΤς είσ τε ολες έδώ; Δέν είναι κανείς άλλος;
-Όχι..., μόνο έμεΐς είμαστε.
-Σίγουρα; Δέν είναι άλλος έδώ;
-Ναί..., έμεΐς είμαστε όλοι.
Ό 'Άγιος έκανε έναν μορφασμό καί άμ έσω ς έφ υγε καί
πήγε κατευθείαν σέ ένα ισόγειο Κελλάκι, όπου έμενε άπο-
μονωμένη ή μητέρα τής Γερόντισσας. Χτύπησε τή ν πόρτα,
μπήκε μέσα καί τή ν εύλόγησε. Μ ετά γύρισε πρός τή Γερόντισ-
σα, πού σαστισμένη τό ν άκολουθοΰσε, καί τής είπε μέ μία
παιδικότητα: «Τ ό βλέπεις; τό βλέπεις; Ή τα ν ΚΑΙ ή μάνα σου
έδώ! Γιατί δέν μου τή ν έφ ερες κι αύτή νά τή ν εύ λογήσω ;».

52
 Ή μητέρα τής Γερόντισσας είχε μάθει γιά τό ν ερχομό τοΰ
Αγίου. "Ηθελε νά τό ν δε! άλλά ήτα ν ήλικιωμένη καί ά ρ ρω στη
καί δέν μποροΰσε νά βγει έξω γιά νά πάρει τήν εύλογία του.
Κάποτε μου μίλησε γιά όλη τή ζωή
Οί Γέροντές του
του. Ιδιαίτερα, άναπολοΰσε μέ λαχτάρα
τούς Γέροντές του καί τή ζωή σ τ ά Καυσοκαλύβια. Μοΰ είπε
πώς, άφοΰ κοιμήθηκε ό Γέροντάς του ό Παντελεήμων (ό
Πνευματικός], λίγα χρόνια ά ργότερα ό άλλος του Γέροντας, ό
π. Ίω αννίκιος έξα φα νίστηκ ε καί, όσο κι αν ψάξανε οί πατέρες
τής Σκήτης καί ή άστυνομία, δέν βρέθηκε ποτέ. Ό Ά γ ιο ς θά
γ νώ ρ ιζε σίγουρα τί άπέγινε, άλλά δέν θέλησε νά μου τ ό πει.1
Στό τέλος μοΰ είπε: «Έ ά ν π εθ ά νω καί μέ θάψουνε έδώ,
δέν θά μείνει ούτε ψίχουλο άπό τ ά κόκκαλά μου. Ό καθένας
θά κόβει καί ένα κομματάκι, γ ι’ αύτό θέλω νά π εθ ά νω στή
μετάνοιά μου, σ τ ά Καυσοκαλύβια... Παιδί μου, όταν θά φύγω,
θά είμαι πιό πολύ κ οντά σας καί ό,τι μέ θέλετε νά μοΰ τό
ζη τά τε καί έ γ ώ θά έρχομαι έκεΐ καί θά σάς βοηθάω».

1 Οί κατά σάρκα αδερφοί, Γέροντας Παντελεήμων καί πάτερ Ίωαν-

νίκιος, ήταν ιερομόναχοι καί κατάγονταν άπό τό κεφαλοχώρι
Μεσενικόλα τής Καρδίτσας. Ό π. Παντελεήμων γιά ένα χρόνο
ήταν ψάλτης στόν πανίερο Ναό τής Άναστάσεως στά Ιεροσόλυμα
καί κοιμήθηκε στίς 3 Ιουλίου 1952, σέ ηλικία περίπου 100 έτών.
Τήν κάρα του τήν πήρε ό Άγ. Πορφύριος στήν Αθήνα καί τήν είχε
τυλιγμένη σέ ένα μαντήλι κοντά στό κρεβάτι του. Ό 'Άγιος έλεγε
γιά αυτόν: «Πολύ μεγάλος άγιος ήτανε!». Ένώ, οταν άναφερότανε
καί στούς δύο έλεγε: «Οί Γέροντές μου ήταν άγιώτατοι»! Ό π.
Ίωαννίκιος στίς 20 Σεπτεμβρίου 1955, ήμέρα Σάββατο, εξαφανί­
στηκε καί κάποιοι είπανε πώς έντάχθηκε στήν όμάδα τώ ν άόρα-
τοον ή γυμνών ασκητών πού ζοϋνε στήν έρημο τοΰ ’Άθωνα.

53
 5. «ΑΠΟΛΛΩΝ 1 3 »
Μ αρτυρία κ. Κ ω νστα ντίνο υ Κόκορου, Α θήνα
Ό άδερφός μου Δημήτρης γ ν ώ ρ ιζε τό ν
Τό έμβρυο
'Άγιο καί μία ήμέρα τοΰ τη λ εφ ώ ν η σ ε ό 'Άγιος
ζηλεύει
καί τοΰ είπε γιά τή γυναίκα μου: «Α ύτή ή νύ­
φη σου, ή Χρυσούλα, γιατί τ ό τρέχει τό παιδί σ τούς γιατρούς;
Τό πάει σέ ένα (ειδικό) κέντρο σ τό ν Πειραιά καί τ ό βάζουνε
νά κάνει σπιτάκια! Νά τής πεις νά μήν τό πάει πουθενά για τί
θά τ ό κατα στρέψ ει τ ο παιδί, θά τό κάνει κομπλεξικό».
Ή γυναίκα μου ή Χρυσούλα πήγαινε τό ν μικρό μας γιό,
τό ν Γρηγόρη, σέ ένα ιατρικό κέντρο δυσλεξίας στήν Καστέλα,
διότι ήτα ν τρ ιώ ν χρόνω ν καί δέν μιλοΰσε καθόλου. ΈκεΤ τόν
βάζα-νε καί έκανε σπιτάκια μέ πλαστικά τουβλάκια. Ό τ α ν
μάς τ ό είπε αύτό ό άδερφός μου, άπορήσαμε π ώ ς αύτός ό
Γέροντας τ ό γ ν ώ ρ ιζε καί άποφασίσαμε νά τό ν έπισκεφτοΰμε.
Πλησίαζε τό Πάσχα τοΰ 1977 καί πήγαμε σ τ ά Καλλίσια. Ή
γυναίκα μου είχε μεγάλο άγχος, διότι μάς είχε πει ό άδερφός
μου π ώ ς ό,τι θά μάς έλεγε ό 'Άγιος, αύτό άκριβώς θά γινότανε,
άφοΰ δέν έκανε π ο τέ λάθος. 'Ο 'Άγιος έπιασε μέ τ ά δύο χέρια
τό κεφάλι τοΰ παιδιοΰ καί άμέσως μάς είπε:
-Δέν έχει τίπ ο τα τ ό παιδί σας. Μή στενα χω ριέστε, θά
μιλήσει... Ό τ α ν γίνει 12 έτών, θά μιλάει κανονικά. Αύτό τό
έπαθε άπό τή ζήλια. Ζηλεύει τό ν μεγάλο σας γιό, τό ν Θοδωρή.
-Πώς γίν ετα ι αύτό; Άπό τό σ ο μικρός ζηλεύει;
-Ή ζήλια άρχίζει “ άμα τή συλλήψει” . Μέ τή σύλληψη
(ένω ση γ ενν η τικ ώ ν κ υ τ τά ρ ω ν ) μπαίνει καί ή ψυχή καί τά
καταλαβαίνει όλα. Ό τ α ν ή κυρά Χρυσούλα ήταν έγκυος καί
χάιδευε τό ν μεγάλο γιό, τό έμβρυο τό καταλάβαινε καί
ζήλευε. Απ' τή ζήλια του ά δ υ νά τισ α ν κάποια νεϋρα τοΰ

54
εγκεφάλου. Σιγά-σιγά θά δυναμώσουν καί θά αρχίσει νά
μιλάει. Σέ 9 χρόνια θά μιλάει κανονικά... Μήν τ ό π ά τε
στούς γιατρούς, γ ια τί θά τό κάνετε κομπλεξικό.
-Παππούλη, σίγουρα θά μιλήσει; Ρ ώ τη σ ε ή γυναίκα μου.
-Θά μιλάει καί θά κάνεις προσευχή γ ιά νά σταματήσει. Θά
μιλάει τό σ ο πολύ πού θά τό δέρνεις γιά ν ά στα μ α τή σ ει! Τά
έμβρυα α να π τύ σ σ ο ντα ι καλά, ήσυχα, αρμονικά καί γίνοντα ι
ύ γιέσ τα τα μέ τήν καλή μουσική, τή θεάρεστη μουσική... Νά
ξέρεις, μία μέρα ό Γρηγόρης θά γίνει τεχνικός καί θά κάνει τό
σκοτάδι φώς.
Πέντε χρόνια ά ργό τερ α ό Γρηγόρης άρχισε νά λέει κάποι-
ες μπερδεμένες λέξεις χωρίς νά μπορούμε νά τό ν καταλάβου­
με. Τ ελείω σε τ ό Δημοτικό σέ ειδικό σχολείο καί ότα ν έγινε 12
χρονών, δηλαδή 9 έτη άκριβώς μετά άπό έκείνη τήν έπίσκε-
ψη, μιλούσε πεντακάθαρα καί μάλιστα ήτα ν ύπερφλύαρος,
γεγονός πού μάς έκανε νά προσευχόμαστε καί π ό τε-π ό τε νά
τού δίνουμε καί κάνα χαστουκάκι γιά νά σταματήσει. '0 Γρη­
γόρης έγινε τ ό άγαπημένο παιδί τοΰ Αγίου καί όταν ό 'Άγιος
άρρώσταινε, ό Γρηγόρης έκλαιγε. Ό 'Άγιος τοΰ έλεγε: « Ό τ α ν
είμαι ά ρ ρ ω σ το ς καί οί άδερφές δέν άφήνουν κανέναν νά μπει
μέσα, έσύ νά τρ υ π ώ νεις κρυφά καί νά έρχεσαι...».
Ό τ α ν μεγάλωσε ό Γρηγόρης σπούδασε ήλεκτρολόγος-
μηχανολόγος καί (ό π ω ς τό π ρ ο φ ή τευσε ό 'Άγιος) "έκανε τό
σκοτάδι φ ώ ς ” .
Μ ετά άπό αύτή τή γνωριμία έπισκέφτηκα
Μήν πείτε
πάρα πολλές φορές τό ν 'Άγιο καί θυμάμαι πολ­
τίποτα!
λά θαυμαστά γεγονότα.
Άπό τό 1966 πού παντρεύτηκα τή ν κ. Χρυσούλα παρου­
σίασε πρόβλημα μέ τ ό στομάχι καί έκανε διάφορες έξετάσεις

55
καί θεραπείες χωρίς ιδιαίτερα άποτελέσματα. Δέν μπορούσε
ούτε νά φάει, ούτε καί νά κοιμηθεί καλά. Οί γιατροί κατέλη­
ξαν π ώ ς έπρόκειτο γιά νεύρωση στομάχου.
Άφοΰ γνω ρ ίσα μ ε τό ν 'Άγιο, χωρίς νά τοΰ έχουμε άναφέρει
αύτό τ ό πρόβλημα, σέ μία άπό τίς επόμενες έπισκέψεις τής
είπε: «Χρυσούλα, έ γ ώ είμαι ό πατέρας σου. Ό π ο υ πάς θά λές
μέ στέλνει ό πατέρας μου. Τ ώ ρ α πού θά πάς στούς γιατρούς
γιά τό στομάχι σου νά τούς πεΐς: "Μοΰ είπε ό πατέρας μου νά
κοιτάξετε καί τή χολή"».
Πήγαμε σ τό ΝΙΜΤΣ άλλά ή κ. Χρυσούλα ν τρ επ ό τα νε καί
δέν μιλοΰσε. Τήν τελευ τα ία στιγμή οί προσευχές του Αγίου
φά>τισαν έναν γιατρό καί ζήτησε νά έξετάσουνε καί τή χολή.
Ή χολοσκόπηση έδειξε μία πέτρα σάν μικρό καρύδι. 'Ο 'Άγιος
γ νώ ρ ιζε π ώ ς ή πραγματική αιτία του στομαχόπονου ήτα ν ή
δυσλειτουργία τής χολής. Οί γ ια τρ ο ί μάς είπανε π ώ ς πιθανό­
τ α τ α ήτα ν καρκίνος καί έπρεπε νά χειρουργηθεΐ έπ ειγό ντω ς
άλλά ό 'Άγιος διαφώνησε: «Όχι, όχι, θά σοΰ π ώ έ γ ώ π ό τε θά
πάς... Έσύ μόνο νά μήν κουράζεσαι πολύ».
Θυμάμαι ήτα ν Ό κ τώ β ριο ς όταν μάθαμε π ώ ς ό Βασίλης,
ένας συμμαθητής τής γυναίκας μου άπό τό χωριό, πέθανε
διότι έσπασε ή χολή του καί δηλητηριάστηκε όλο τό σώμα.
Φοβηθήκαμε π ώ ς καί ή γυναίκα μου θά μποροΰσε άνά πάσα
στιγμή νά πεθάνει καί πήγαμε άμέσως σ τό ν 'Άγιο. Ό τ α ν φτά-
σαμε τή μάλωσε γιά τήν όλιγοπιστία: « Έ λ α έδώ, γ ια τί στενα-
χωριέσαι; Μή φοβάσαι! Ξέρω έ γ ώ π ότε πρέπει νά χειρουργη-
θεΐς. Τ ώ ρ α θά πάς γιά έγχείρηση καί ολα θά πάνε καλά!». Ό
'Άγιος μέ τή θεία Χάρη έβλεπε όλα τ ά όργανα τοΰ σ ώ μ α το ς
καί έτσ ι "παρακολουθούσε" καί τή χολή.

56
 Έκείνη τήν εποχή τ ό χειρουργείο αύτό ήτα ν δύσκολο καί
επικίνδυνο. Τήν ήμέρα πού είσήχθη ή γυναίκα μου στή Γενική
Κλινική Α θ η νώ ν γιά τήν επέμβαση ό 'Άγιος έφ υγε πρω ί-π ρω ί
σ τό δάσος γιά νά προσευχηθεί. Ά ργότερα έπ έστρεψ ε σ τό
τροχόσπ ιτο καί είπε στήν άδερφή του: «Σήμερα χειρουργεΐ-
ται ή Χρυσούλα, γ ο ν ά τισ ε νά προσευχηθείς» καί ξαναέφ υγε
σ τό βουνό.
Ό π ω ς ήτανε ξαπλωμένη ή γυναίκα μου σ τό ν θάλαμο τοϋ
χειρουργείου είδε ξαφ νικά τό ν 'Άγιο ν ά πλησιάζει στό
κρεβάτι. Τή χάιδεψε σ τό κεφάλι καί μετά σ τό σημείο οπου
θά γ ιν ότα ν ε ή τομή. Τή σ τ α ύ ρ ω σ ε καί άπομακρύνθηκε έν ώ ή
γυναίκα μου φ ώ ν α ζε: «Παππούλη, Παππούλη πού πας; "Ελα
πίσω...». Μ ετά τό χειρουργείο συνήλθε άμέσως καί είδε πάλι
τό ν 'Άγιο νά βάζει τή γάζα στήν πληγή έν ώ ό γιατρός σ τε κ ό ­
τα νε π ίσ ω του. Τ ό τε τό ν ρώτησε:
-Εντάξει Παππούλη; Τελειώσαμε;
-’Άντε, άντε...
Αύτό τής τό ψιθύρισε χαμογελαστός κ ου νώ ντα ς τ ό χέρι
του, δηλαδή δτι θά φύγει σύντομα άπό τ ό νοσοκομείο. Οί
για τρ ο ί άπορούσανε γιά τή θεαματική άποθεραπεία. Ή πληγή
έκλεισε άμέσως, δέν χρειάστηκαν σωληνάκια καί τήν τέ τα ρ τη
κιόλας ήμέρα πήρε έξιτήριο. Ή γυναίκα μου ήτα ν ιδιαίτερα
χαρούμενη πού είχε κ οντά της τό ν 'Άγιο ένώ οί γιατροί δέν
τό ν βλέπανε. 'Ο άναισθησιολόγος, ό όποιος κ α τα γό τα νε άπό
τό χωριό της, τή ρωτούσε: «Παραμιλούσες καί έλεγες:
"Παππούλη! Παππούλη...!” Ποιός είναι τέλος π ά ν τω ν αύτός ό
Παππούλης πού φ ώ να ζες; Είναι άπό τό χωριό μας;».
Ό κ τώ ήμερες μετά, πήγαμε σ τό τροχόσπ ιτο καί τού είπε:
-Παππούλη, ήσουνα συνέχεια μαζί μου..., σ' εύχαριστώ!

57
 -Μή μιλάτε τώ ρ α , μή μιλάτε... Ό τ α ν πεθάνω, ό τα ν φύγω
νά τ ά πείτε. Ό σ ο ζ ώ μήν πείτε τίπ ο τα σέ κανέναν. Τό άκοΰτε
μωρέ; Σέ κανέναν... Νά τό ξέρεις, Χρυσούλα... ας έβγαλες τή
χολή, κάθε άνοιξη καί φ θ ιν ό π ω ρ ο θά σοϋ πονάει τ ό στομάχι.
Καί πράγματι μέχρι σήμερα αύτό άκριβώς συμβαίνει.
Ό 'Άγιος έζησε γιά 2 χρόνια μέσα σέ ένα
Εντολή
τροχόσπ ιτο καί μετά μου ζήτησε νά τοΰ χ τ ί­
τεκνοποιίας
σουμε, μαζί μέ άλλα πνευματικά του παιδιά,
ένα πολύ πρόχειρο καί άπλό Καλυβάκι. Τό ήθελε μέ τσ ιμ ε ν τό ­
λιθους και χωρίς άρμούς. Άπό π ά ν ω τ ό σκεπάσαμε μέ λαμα­
ρίνες και ό χ ειμ ω ν ιά τικ ος πα γω μ ένος άέρας έμπαινε άπό
παντού. Ή τα ν άσκητικότατο, φ τω χ ικ ό καί ταπεινό.
Θυμάμαι ήταν 16 Αύγούστου 1982 καί καθώς πήγαινα μέ
τό αύτοκίνητό μου σ τό ν 'Άγιο, στα μ ά τη σα καί πήρα έναν
ά γ ν ω σ τ ο ιερέα περίπου 25 έ τ ώ ν πού ήτα ν λαχανιασμένος καί
ίδρωμένος άπό τή ζέστη καθώς άνηφόριζε γιά τό Καλυβάκι.
Έκείνη τή στιγμή μέσα σ τ ό Καλυβάκι ήταν ό κ. Α π ό σ τ ο ­
λος Φράγκος, πυρηνικός έπιστήμονας άπό τό ν Δημόκριτο
(Εθνικό Κέντρο "Ερευνας Φ υσικώ ν Ε π ισ τη μ ώ ν) καί τού είπε
ό 'Άγιος: «Βγες έξω σ τό πεύκο, γ ια τί σέ λίγο φ τά ν ε ι ό Κ ώ σ τα ς
ό Κόκορος καί έχει σ τό αύτοκίνητό του έναν παπά. Νά μοΰ
τούς φέρεις τ ώ ρ α μέσα...».
Άφοΰ μπήκαμε καί οί τρεις στήν παράγκα, πήρα τήν
εύλογία του καί έκανα νά φ ύ γ ω γιά νά τούς ά φ ή σ ω μόνους,
άλλά ό 'Άγιος μέ φ ώ να ξε: «Κ ά θισε νά άκούσεις καί ’σύ». Καί
πρίν προλάβει νά μιλήσει ό ιερέας, ό 'Άγιος τού είπε:
« Μ ω ρ έ γ ια τί ήρθες σέ μένα; Αύτά πού σοΰ λένε νά μήν τά
πιστεύεις! Έκ α νες δύο παιδιά καί σου λένε τ ώ ρ α νά μήν

58
ξανακοιμηθεΐς μέ τήν παπαδιά. Καί έχεις δμορφη παπαδιά μέ
σγουρά μαλλιά...
»Ξέρεις τ ί είπε ό Θεός; Ό Θεός ευλόγησε δύο παράλλη­
λους δρόμους (τα υ τόχ ρονα μέ τ ό δάχτυλό του έκανε δύο νοη­
τές παράλληλες γραμμές έπ άνω σ τό τραπέζι). Ό ένας είναι ό
μοναχισμός καί ό άλλος τής οικογένειας. Ό μοναχός άπαρνιέ-
τα ι τ ά έγκόσμια καί τίς διασκεδάσεις καί δέν έχει ιδιαίτερη
μέριμνα π ώ ς θά ζήσει. Έ ν ώ ό έγγαμος άπολαμβάνει μέν τίς
διασκεδάσεις, όμως ά γω νιά π ώ ς θά ζήσει τή ν οίκογένειά του.
»Ό Θεός έσένα δέν σέ έκανε μοναχό. "Εχεις οικογένεια καί
έχεις έντολή νά κάνεις παιδιά. Απαγορεύεται νά στα μ α τά ς νά
κάνεις παιδιά. "Εχεις εύλογία νά κοιμάσαι μέ τή γυναίκα σου...
μήν άντιδράς. Έσεΐς οί δύο είστε ένα. Καί πρόσεξε νά μήν
έχετε γκρίνια μέσα σ τή ν οικογένεια. Τό κατάλαβες;
»Έμάς τούς μοναχούς μάς έδ ω σ ε έντολή νά διατηρούμε
τήν παρθενία μας μέχρι τέλους. ΈμεΤς έχουμε αύτό τ ό βάσανο
ένώ έσεΐς έχετε τ ό βάσανο νά μ εγα λώ νετε παιδιά. Τά παιδιά
τά λένε παιδιά για τί παιδεύουν τούς γονείς τους, για τί έχουν
βάσανα! Νά πας νά πάρεις τήν παπαδιά σου καί νά χαϊδέψεις
τ ά μαλλιά της γ ια τί θά σέ παρατήσει ρέ μαύρε! Τό ξέρεις δτι
σ κ έ φ τ ε τα ι νά κάνει αίτηση διαζυγίου; Είναι πολύ κακό νά
χω ρίζει ό παπάς!!! Θά κάνεις κι άλλα παιδιά! Κι έχεις όμορφη
παπαδιά... έχει καί σγουρά μαλλιά».
Ό σ η ώ ρ α μιλούσε ό 'Άγιος, ό ιερέας ήτανε μέ άνοιχτό τό
στόμα. Σέ καμία περίπ τω ση δέν περίμενε νά άκούσει δλα
αύτά άπό τό ν 'Άγιο, διότι ά νθρωποι "πνευματικοί” τού είχαν
πει: «Ά π ό τ ώ ρ α καί σ τό έξης θά εϊσα στε μέ τή ν παπαδιά σάν
άδέρφια! Τά άλλα ξέχασέ τα ». Ό μ ω ς καί ή παπαδιά ζο ρ ιζό τα ­
νε μέσα της καί ό παπάς δέν ήταν έτοιμος γι' αύτή τή συζυγι­

59
κή εγκράτεια. Ό 'Άγιος είχε διάκριση, διότι έβλεπε πολύ
μακριά. Έ β λ επ ε οτι αύτό είχε ήδη ψυχράνει τή ν άγάπη τους,
θά επηρέαζε άρνητικά τήν άνατροφή τ ώ ν παιδιών καί σ ύ ν τ ο ­
μα θά τούς χώ ριζε γιά πάντα.
Έ ν α ζευγάρι μέ τήν κόρη τους, οί οποίοι
Τό μυστικό
ζούσανε μόνιμα στήν Αύστραλία, ήρθανε νά
δούνε τό ν 'Άγιο, διότι ή μητέρα ά ντιμ ετώ π ιζε ψυχολογικά
προβλήματα. Είχε έπισκεφτεΤ διάφορους για τρούς καί είχε
παρακολουθήσει καί ένα πρόγραμμα εργασιοθεραπείας,
όπου έρ γα ζό τα νε σ τό ν κήπο προκειμένου ή σωματική άσκη­
ση καί ή φύση νά τή βοηθήσουν νά ξεπεράσει τή ν κατάθλιψη.
Άφοΰ δέν είδανε καμία βελτίωση, ό άντρας της τήν έφερε
σ τή ν ιδιαίτερη π ατρίδα της, τήν Κομοτηνή, μέ τήν έλπίδα οί
παιδικές άναμνήσεις καί ή επαφή μέ τούς συγγενείς νά τή
βοηθήσουν. Μ ετά άπό μήνες, άπογοητευμένος άπό τήν άμε-
τάβλητη κ α τά στα ση τής γυναίκας του, ετοιμάστηκαν γιά τό
ταξίδι τής έπιστροφής. Τ ό τε κάποιος τούς μίλησε γιά τό ν
'Άγιο καί ήρθαν νά τό ν γνωρίσουνε.
Αύτή ή σκυθρωπή γυναίκα συνομίλησε μέ τή ν κ. Χρυσού-
λα καί κάποια στιγμή τή ρώτησε: «Α ύ τό ς τ ά ξέρει όλα;», άλλά
ή γυναίκα μου άπέφυγε νά τής δ ώ σ ει μία ξεκάθαρη άπάντη-
ση, γιά νά μή φοβηθεί.
Ό 'Άγιος φ ώ ν α ξ ε π ρ ώ τ α τή σύζυγο μέσα σ τό τροχόσπ ιτο
καί λίγο ά ργότερα καί τό ν άντρα της. Ό τ α ν βγήκαν έξοο ό
καθένας μπορούσε νά διακρίνει τή μεγάλη άλλαγή σ τό π ρ ό­
σ ω π ο καί τή συμπεριφορά αύτής τής γυναίκας. Παραμιλούσε
χαρούμενη καί μάς έλεγε: «Π ώ , πώ... Τί είναι αύτός; "Ηξερε τό
μυστικό μου...! Δέν τ ό είχα πεΤ π ο τέ σέ κανέναν καί αύτός τό
ήξερε. Μοΰ είπε τά προσωπικά μου!».

60
 Ή γυναίκα αύτή είχε άπατήσει κάποτε τό ν ά ντρ α της καί
ή κόρη τους ήτα ν εξώγαμο παιδί. Ή τα ν εύαίσθητη γυναίκα
καί οί τύψεις σιγά-σιγά τής κ α τέ τρ ω γ α ν τ ά σωθικά. Αύτό τό
μυστικό δέν τό είχε μοιραστεί μέ κανέναν καί βασανιζότανε.
Ό 'Άγιος ά πελευθέρωσε τήν ψυχή της άπό τούς φόβους καί
τίς ένοχές. “ Είδε” τήν πραγματική αιτία τής κατάθλιψης καί
ότι ό άντρας της ήταν έτοιμος νά αποδεχτεί τήν άλήθεια
(ίσ ω ς έπειδή ήταν άπελπισμένος ή στείρος) καί του τά άπο­
κάλυψε όλα. Α ύ τά τ ά μάθαμε καί άπό τό ν ’Άγιο.
Είχα άκούσει πολλές φ ορές άπό πνευματι­
Αροΐΐο XIII
κά παιδιά τοΰ Άγιου τήν άκόλουθη συγκλονι­
στική ιστορία. Κάποιος "Ελληνας άεροναυπηγός είχε έρθει
στό ν'Ά γιο, σ τά Καλλίσια, καί τοΰ είπε ότι έπ ειγό ντω ς θά τ α ξ ί­
δευε γιά τήν Αμερική, διότι λ ό γ ω σοβαρής βλάβης σ τό δια­
στημόπλοιο «Α π ό λ λ ω ν 13» ά ντιμ ετώ π ιζα ν μεγάλη δυσκολία
γιά νά τ ό έπαναφέρουν. Ή ΝΑ5Α είχε καλέσει έπ ειγό ντω ς
άεροναυπηγούς άπό όλο τό ν κόσμο όπ ως καί άπό τήν Ε λλά ­
δα γιά νά βοηθήσουν στήν προσπάθεια έπ ιστροφής τοΰ δια­
στημικού σκάφους.
'Ο 'Άγιος τοΰ είχε πει περίπου τ ά έξης: «Περίμενε λίγο...
Βλέπω τ ό πρόβλημα. Πρέπει νά γίνει αύτό κι αύτό γιά νά τό
φέρουνε π ίσ ω στή γη. Ό τ α ν θά μαζευτείτε έκεΐ καί όλοι θά
λένε τ ί πρέπει νά γίνει, έσύ νά μή μιλήσεις. Θά περιμένεις νά
μιλήσεις τελευ τα ίος καί θά τούς πεις: " "Ας δοΰμε κι αύτόν τόν
τρόπο...” Αύτοί δέν θά σέ πιστέψουν, άλλά σ τό τέλος έτσι
θά τό φέρουνε πίσω καί θά σέ βραβεύσουνε».
Α ύτός ό "Ελληνας άεροναυπηγός μίλησε τελικά στή ΝΑ8Α
καί πράγματι, άφοΰ τ ό διαστημικό σκάφος περιπλανήθηκε
γιά 5-6 ήμέρες σ τό διάστημα, κ ατάφεραν μέ τόν τρόπο πού

61
είπε ό 'Άγιος, νά τ ό έπαναφέρουνε στή γή. Μ άλιστα ό Έ λ λ η ­
νας επιστήμονας βραβεύτηκε γιά αύτή τή συμβουλή.
Δηλαδή ό 'Άγιος είχε "δ ει" μέ ακρίβεια (εν τό ς δ ευτερο­
λ έ π το υ ) π ώ ς έπρεπε νά διορ θω θεί ή βλάβη ένός διαστημο­
πλοίου πού ήτα ν 300.000 χιλιόμετρα μακριά άπό τή γή.1

1 Τό Απόλλων 13 (ΑΡΟΜΟ XIII) άποτελεΐ τήν τρίτη προσπάθεια

τής ΝΑ5Α νά προσεδαφίσει σκάφος μέ (τριμελές) πλήρωμα στή
Σελήνη. Έγινε στίς 11 Απριλίου 1971 καί δύο ήμερες άργότερα,
ένώ ετοιμαζότανε νά άποσπαστεΐ ένα τμήμα του διαστημοπλοίου
(ή σεληνάκατος) γιά νά κατέβει στή Σελήνη μέ δύο άτομα, έγινε
έκρηξη στή δεξαμενή οξυγόνου καί τό σκάφος έμεινε σχεδόν χωρίς
ρεϋμα και οξυγόνο. Καί οι τρεις, γιά νά σωθοϋν, μετακινήθηκαν στή
σεληνάκατο καί προσπάθησαν νά επαναφέρουν τό σκάφος σέ
τροχιά έπιστροφής (έπανεισόδου). Όμως τό αυτόνομο σύστημα
τής σεληνακάτου ήταν σχεδιασμένο νά καθαρίζει τόν άέρα άπό τό
διοξείδιο τοΰ άνθρακα μόνο γιά δύο άτομα. Επιπλέον, είχε μικρούς
κινητήρες καί ή έπιστροφή θά ήταν ένα ηράκλειο κατόρθωμα. Τό
πλήρωμα άρχισε νά ύποφέρει άπό τήν έλλειψη τροφής καί οξυγό­
νου καί άπό τό άνυπόφορο κρύο καί τή δίψα.
Κάποια στιγμή τό άκυβέρνητο σκάφος πέρασε στή σκοτεινή
πλευρά τής Σελήνης καί ή έπικοινωνία του πληρώματος μέ τό
διαστημικό κέντρο τοΰ Χιοΰστον χάθηκε.
Αμέσως έπιτροπές ειδικών έργάζονταν πυρετωδώς γιά νά
έπιλυθούνε όλα αύτά τά προβλήματα, διότι κινδύνευε πλέον νά
χαθεί γιά πάντα στό διάστημα! Τό θέμα πήρε μεγάλη δημοσι­
ότητα καί όλες οί χώρες δείξανε ένδιαφέρον καί συμπαράσταση
στήν ι«γωνία τής Αμερικής. Ή είδηση έκανε τόν γύρο του κόσμου
προκαλώντας ρίγη άγωνίας. Άποτελοΰσε τήν πρώτη είδηση στίς
εφημερίδες καί τίς τηλεοράσεις πού διαρκώς μετέδιδαν έκτακτες
ειδήσεις. >-->

62
 (1) Ή γυναίκα μου είχε μί
Μέ τή
σχέση καί άγάπη μέ τ ό ν 'Άγιο. Κάποτε ό 'Άγι­
γυναίκα μου
ος έβγαλε ερπητα γ ύ ρ ω -γ ύ ρ ω άπό τ ό στόμα
του καί ένα μήνα μετά είχε γίνει μία μεγάλη πληγή πού τό ν
έκανε νά ύποφέρει άπό τό ν μεγάλο πόνο. Ή γυναίκα μου πού
τό ν διακονοΰσε δέν μπορούσε νά τό ν βλέπει νά ύποφέρει καί
προσευχήθηκε μέσα της γιά τό ν 'Άγιο. Έκεΐνος, πού όλα τ ά
“ έβλεπε” , τή φ ώ ν α ξ ε καί τής είπε:
-Σ τα ύρω σ ε με, Χρυσούλα, καί θά μοΰ περάσει.
-’Άχ, Παππούλη μου, έ γ ώ νά σέ σ τα υ ρ ώ σ ω ;
-Ναί, μωρέ, έσύ! Πονάω, π ο νά ω πολύ. Έάν μέ σ τα υ ρ ώ σ εις
έσύ, θά γ ίν ω καλά.

Έξι ημέρες μετά καί άφοΰ έγιναν αρκετές αποτυχημένες προ­

σπάθειες, μέ τίς οδηγίες τοϋ Έλληνα άεροναυπηγοΰ, τό πλήρωμα
χρησιμοποιώντας άπλά ύλικά όπως σακούλες, χαρτιά, ταινία συ-
σκευασίας...κ.ά. επέλυσε τό πρόβλημα! Ήταν κάτι απλό καί ασυνή­
θιστο καί γι’ αύτό ήταν καί απίστευτο! Έ τσ ι τό σκάφος διατήρησε
ζωντανούς τούς άστροναϋτες, οί όποιοι κατάφεραν τελικά νά
άποσπάσουν τό σκάφος άπό τήν έλξη τής Σελήνης καί νά πάρουν
τή σωστή τροχιά έπανεισόδου στή γήινη ατμόσφαιρα.
Όλο τό πλήρωμα μεταφέρθηκε πάλι στόν θαλαμίσκο πού άντεχε
τή θερμότητα καί τήν πίεση τής γήινης άτμόσφαιρας καί αποσύν­
δεσε τή σεληνάκατο, πού λόγω τριβής θά φλεγότανε. Δεκατρείς
χώρες είχαν δηλώσει ετοιμότητα, έάν ό θαλαμίσκος έπεφτε μακριά
άπό τό Χιούστον. Τελικά, τό ταλαιπωρημένο πλήρωμα κατάφερε
νά ρίξει τό σκάφος, μέ τή βοήθεια τεράστιων αλεξίπτωτων, στόν
Ειρηνικό Ωκεανό.
Οί συμβουλές τοϋ Αγίου ήταν καθοριστικές στήν απίστευτη καί
ιστορικά μοναδική γιά τήν άνθρωπότητα διάσωση τοΰ πλη­
ρώματος. Έκτοτε πολλοί επιστήμονες στή ΝΑ8Α είναι "Ελληνες!

63
 Ό τ α ν έλεγε κάτι ό 'Άγιος ή κ. Χρυσούλα έκανε π ά ν το τε
ύπακοή. Χωρίς άλλη αντίρρηση τό ν σ τα ύ ρ ω σ ε σ τό στόμα καί
σέ δύο ήμερες ό έρπητας εξαφανίστηκε εντελώς! Ή τα ν τό σο
ταπεινός ό Παππούλης πού, ένώ έ'κανε τό σ ο μεγάλα θαύματα,
έδινε σημασία καί άξία στό ν κάθε άνθρωπο.
(2) Μία ήμέρα είχαν άνάψει φ ω τ ι ά καί μαγειρεύανε σέ
μία κατσαρόλα λίγο πιό πέρα άπό τ ό Καλυβάκι. Τ ό τε ό 'Άγιος
τής είπε: «Σ έ λίγο θά ’ρθουν κάποιοι καί θά σέ ρωτήσουν: "Τί
κάνετε έκεΐ; Μάγια καΐτε;” ».
Πράγματι, σέ λίγη ώ ρ α ήρθε μία παρέα πού κοίταζαν
παράξενα τό ν 'Άγιο καί κάποια στιγμή πήρανε άπόμερα τή
γυναίκα μου καί τής έκφράσανε τό ν πονηρό καί παράξενο
λογισμό τους: «Τ ί κάνετε έκεΐ; Μάγια καίτε;». Ό ,τι άκριβώς
τής είχε πει ό 'Άγιος πού έβλεπε τούς κρυφούς διαλογισμούς
τ ώ ν ά νθρώπων.
(3) Κάποτε παρουσιάστηκαν πολύ δυνατοί πονοκέφαλοι
στήν κ. Χρυσούλα. Δέν μπορούσε νά σηκωθεί γιά τίς δουλειές
τοϋ σπιτιού διότι, άπό τή ζάλη κόντευε νά πέσει κάτω. Όχι
μόνο δέν άντεχε τ ά τσιμπιδάκια, άλλά νόμιζε π ώ ς τήν ένο-
χλοϋνε άκόμη καί τ ά μαλλιά της καί ήθελε νά τ ά κόψει κοντά.
"Οταν πήγαμε σ τό ν 'Άγιο, τή φ ώ ν α ξ ε κοντά του καί τή
σ τα ύ ρ ω σ ε σ τό κεφάλι. Μ ετά μέ τά δάχτυλά του τε ν τω μ έν α
καί ανοιχτά, έπιασε καί μέ τ ά δύο χέρια τ ό κεφάλι της καί άρ­
χισε νά σιγοψιθυρίζει διάφορες εύχές. Τήν ϊδια στιγμή εξα­
φ ανίστηκ ε όλος ό πόνος... χάθηκε γιά πάντα! Μέχρι σήμερα
ή γυναίκα μου πολλές φορές νιώ θει τ ά δάχτυλα τού Άγιου
σ τό κεφάλι της.
(4) Κάποτε ό 'Άγιος ζήτησε άπό τή γυναίκα μου νά πάνε
νά φ υ τέψ ο υνε ένα δέντρο. Άφοϋ άνοιξανε έναν βαθύ λάκκο,

64
πιάνει ή γυναίκα μου τό δεντράκι καί τό φυτεύει, άλλά ό
'Άγιος άντέδρασε:
-Όχι, όχι έτσι... γύρισε τίς ρίζες πρός τ ά πάνω.
-Γέροντα....! Ανάποδα θά τό φυτέψουμε;
-Θά πιάσει καλύτερα έτσι... Τίς ρίζες πού είναι άπό π ά νω
θά τίς κλαδέψουμε. "Εχουνε πολύ θυμό καί θά γίνουν κλαδιά!
Καί τά κλαδιά πού είναι σ τό χώμα θά γίνουν δυνατές ρίζες.
Βάλανε τ ά κλαδιά μέ τά φύλλα μέσα σ τό λάκκο, τά
σκεπάσανε μέ χώμα καί άπό κοντινά βαρέλια πήρανε νερό
καί τ ό ποτίσανε. Ό κόσμος πού έρχότανε σ τό Μοναστήρι καί
έβλεπε τίς ρίζες πρός τά πάνω γελούσε, έν ώ άλλοι απορού­
σανε, γιατί δέν καταλάβαιναν τί ήταν αύτό.
Κι ομως, όχι μόνο δέν ξεράθηκε, άλλά σύντομα έγινε κα­
νονικό δέντρο. Οΐ ρίζες έγιναν κλαδιά καί βγάλανε φύλλα!
Έάν είσαι'Άγιος, καί άνάποδα νά τό βάλεις πιάνει!
Ό 'Άγιος άγαπουσε ιδιαίτερα τήν κ. Χρυσούλα, διότι του
έκανε τυφλή ύπακοή καί χαϊδευτικά μοϋ έλεγε: «Κ ω ν σ τά ν τιε ,
έσύ έχεις τή ν κυρα-Χρυσούλα, γ ι’ αύτό... μή φοβάσαι τ ίπ ο τα »!
Γ ' ; I ( ! ) Μία ξαδέρφη τής Χρυσούλας, ή Αίκατε-
Μέ τούς , , „ , ,, ,
; ρινη, μαΛωνε συχνά με το ν αντρα της, τον I ιαν-
! συγγενείς τ , , ,. , , ,
ι---------------- 1 νη, όιοτι δεν είχαν αποκτήσει παιδια και απο­
φασίσαμε ένα βροχερό βράδυ τού χειμώνα νά τούς πάμε
σ τό ν 'Άγιο.
Μέσα σ τό μισοσκόταδο τής Καλύβας, πριν άκόμη τοΰ
αναφέρουμε τήν περίπτωση, ό 'Άγιος άρχισε νά τούς λέει:
«Ακουστέ, εσείς έχετε π α ντρευ τεί μέ την ιολογία τοΰ Θεοΰ
καί ότα ν συνευρίσκεστε, έχετε άγοονία γιά νά πιάσετε παιδί.
Αύτό, ά φ ή σ τε τ ό στή Χάρη τού Θεοΰ καί νά χαίρεστε. Έάν
άψ ή σετε έλεύθερη τήν ψυχή σας, θά κάνετε παιδί. Μήν

65
άγωνιάτε...». Μ ετά άπευθυνόμενος στήν ξαδέρφη, πρόσθεσε:
«Έ σ ύ έ'χεις πολλά παιδιά μέσα σου! Βλέπω έχεις πολλά
ω ά ρια άλλά θά κάνεις δύο παιδιά καί θά σταματήσεις.
Έ γ ώ σοϋ τ ό λέω: Μήν τ ά σταματήσεις. Νά κάνεις κι άλλα!
Άλλά... σέ βλέπω νά τά σταματάς».
Πράγματι, μέσα σέ λίγα χρόνια άποκτήσανε δύο παιδιά,
ένα άγόρι καί ένα κορίτσι καί μετά παίρνανε προφυλάξεις.
Δέν κάνανε ύπακοή σ τό ν 'Άγιο, ούτε κάν τό ν έπισκέφτηκαν
δεύτερη φορά, γιά νά τό ν εύχαριστήσουνε.
(2) 'Ο Γιάννης είχε μία άδερφή, τήν Κατίνα, τής όποΐας ό
άνδρας είχε σοβαρό πρόβλημα σ τό πνευμόνι. Μία ήμέρα τήν
πήρα καί πήγαμε σ τό ν 'Άγιο καί μόλις μπήκε μέσα, τής είπε:
« Μ ω ρ έ τό ν Παναγιώτη κοιτάς; Κοίταξε καί τ ό ν εαυτό σου.
Έκεΐ κ ά τω άπό τ ό δεξί χέρι τί εχεις;».
Αύτή ή καημένη άπ’ τή στενα χώ ρια μέ τό ν Παναγιώτη
είχε βγάλει καρκίνο κ οντά στή μασχάλη. Ή καρδιά της ήταν
προσκολλημένη σ τό ν άντρα της καί τό ν εαυτό της δέν τό ν
υπολόγιζε καθόλου. Τόση αύταπάρνηση είχε! Ό τ α ν εγινε ή
βιοψία σ τό ν όγκο τής μασχάλης, δια γνώ στηκ ε καρκίνος άλλά
έκείνη μόνο τό ν Παναγιώτη σ κ ε φ τ ό τα ν ε καί ήθελε νά τήν
πηγαίνω συχνά σ τό ν 'Άγιο. Κάποτε τή ρώτησα:
-Γιατί πας σ τό ν Παππούλη; Αφού συ νήθως είναι ά ρ ρ ω ­
στο ς καί δέν τό ν βλέπεις. Παρατάς καί τό ν άντρα σου...
- Ό τα ν έρχομαι καί γιά όση ώ ρ α παραμένω έδώ, σ τα μ α ­
τά ν ε εν τελ ώ ς οί πόνοι του Παναγιώτη! Ό τ α ν επ ιστρέφ ω ,
ξαναρχίζουνε.
Σύντομα κοιμήθηκε ό Π αναγιώτης καί ά ργό τερα οί γ ια ­
τροί ά κρωτηρίασαν τό δεξί χέρι τής Κατίνας καί μετά τ ό σ τ ή ­
θος της καί πέθανε μέ δριμύτατους πόνους ά φ ή νοντα ς π ίσω

66
δύο παιδιά. Τίς τελευ τα ίες ήμερες τής ζω ής της, τής φ ορ ού σα
ένα σκουφάκι του Αγίου καί τότε, γιά άρκετή ώρα, σ τα μ α ­
το ύ σ ε κάθε πόνος. Αύτό ήταν ή παρηγοριά της.
Ό 'Άγιος τή σ τα ύ ρ ω ν ε άπό τό Κελλί του καί μοϋ έλεγε:
«Πονάει, πονάει...». Ή τα ν φαίνεται θέλημα Θεοϋ νά φύγουνε
καί οι δυό τους μέ χίλιους πόνους.
Επειδή άγαπήσαμε πολύ τό ν 'Άγιο και
Δαίμονες ήτανε
θέλαμε νά είμαστε κοντά του, μέ τήν εύ-
λογία του, νοικιάσαμε ένα σπίτι σ τό χωριό Μήλεσι.
Δ υ σ τυ χ ώ ς ή σπιτονοικοκυρά μας, ή κ. Σοφία, ήταν νευρι­
κή καί πολύ συχνά φ ώ ν α ζε καί διαμαρτυρόταν γιά διάφορα
άσήμαντα θέματα. Έκείνη έμενε σ τό ισόγειο καί έμεις σ τό ν
π ρ ώ το οροφο. Σχεδόν κάθε βράδυ φώνα ζε, ώσπ ου ένα βρά­
δυ, άργά τή νύχτα, ξυπνήσαμε άπό δυνατούς έκκωφαντικούς
θορύβους. Έ ξ ω γ ινότα νε ένας χαλασμός... φόβος καί τρόμος!
Χτυπούσαν δυνατά τά τζάμια τ ώ ν παραθύρων ένώ τ α υ τ ό ­
χρονα νομίζαμε π ώ ς π έ φ τα ν ε μεγάλες πέτρες έπ άνω στή
στέγη. Σκεφτήκαμε πώς, έπειδή τό σπίτι ήταν σέ κατηφόρα,
θά πήγε ή κ. Σοφία μαζί μέ άλλους άπό τή ν π ά νω πλευρά καί
θά μάς π ετά νε όλοι μαζί πέτρες, προκειμένου νά μάς διώξουν.
Αύτό κράτησε άρκετά καί κάναμε ύπομονή έω ς νά ξημερώσει.
Στίς 06:00 τά χαράματα χτύπησε τό κουδούνι τής πόρτας
καί φοβισμένος άντίκρισα τό ν οδηγό τοϋ Αγίου. Πήγα άμέ­
σ ω ς σ τό ν 'Άγιο πού καθότανε στή θέση τοϋ συνοδηγοϋ, πήρα
τήν εύλογία του καί το ϋ είπα:
-Γέροντα, έλάτε, έλάτε μέσα.
-Όχι, όχι... Είστε καλά; Μή στενα χω ριέστε, δέν θά ξανάρ-
θουν. Αύτό δέν πρόκειται νά ξαναγίνει... Οί δαίμονες ήτανε!

67
 Ό 'Άγιος άρχισε νά σταυρώνει τό σπίτι καί όχι μόνο δέν
ξανασυνέβη αύτό τό γεγονός, άλλά καί ή κ. Σοφία ηρέμησε
καί δέν μας ένοχλοΰσε πιά. Ήταν βέβαιο πώς ο'ι δαίμονες την
παρακινούσανε καί μας φώναζε διαρκώς. Ήθελαν νά μας
διώξουν, διότι είχαμε μετακομίσει κοντά στόν 'Άγιο.
Μία ήμέρα, καθώς χτιζότανε τό Μονα­
Πρωτότυπο
στήρι, ό 'Άγιος άκουγε τίς άπόψεις άπό πνευ­
μωσαϊκό
ματικά του παιδιά γιά τά δάπεδα. Έκείνη τή
στιγμή ή γυναίκα μου σκεφτότανε τό σπάνιο μωσαϊκό πού
ειχε δει πριν λίγες ημέρες στό σπίτι μίας φίλης της. Τότε ό
'Άγιος τούς διέκοψε καί τούς ειπε:
-Γιά σταθείτε... κάτι θέλει νά μας πει ή κ. Χρυσούλα. Γιά
πές μας... τί είδες στό σπίτι τής φίλης σου;
-Ήταν απλωμένα διάφορα σπασμένα μάρμαρα μέ ακανό­
νιστο σχήμα καί διάφορα χρώματα πού περίσσευαν άπό τά
έργοστάσια.
'Ο 'Άγιος συμφώνησε καί βρέθηκε ένα έργοστάσιο πού
ειχε σπασμένα μάρμαρα γιά πέταγμα. Τά μετέφερε δωρεάν
στό Μοναστήρι καί έγινε ένα πάρα πολύ έντυπωσιακό μω­
σαϊκό γιά τά Κελλιά, τούς διαδρόμους καί τίς αίθουσες τοΰ
Μοναστηριού! Κάποιος ρώτησε τόν 'Άγιο:
-Ποιός μάστορας θά στρώσει τά μάρμαρα;
-'Ο Κωνστάντιος... Έ τσι μέ άποκαλοΰσε χαϊδευτικά.
-Μά, δέν ξέρω άπό τέτοιες δουλειές... Άντέδρασα έγώ.
-Κι όμως, έσύ... έσύ θά τά κάνεις.
Έ στρω σα όλα τά μάρμαρα, χωρίς νά τό έχω ξανακάνει
ποτέ στή ζωή μου καί μέ τήν αγία του εύχή, όχι μόνο έβγαζα
σχεδόν τή διπλάσια δουλειά άπό τούς έπαγγελματίες (έκανα
12 τ.μ. τήν ήμέρα) άλλά γίνανε και άψογα. Ταιριάζανε καί

68
άλφαδιάζονταν μόνα τους! Μετά δέν νομίζω πώς θά μπο­
ρούσα νά τό ξανακάνω αύτό, διότι μία θεϊκή ενέργεια κατεύ-
θυνε τά χέρια μου καί τά έστρωναν σωστά!
Ό τα ν ήρθε ή ώρα γιά νά τά τρίψω, πηγα στό Κελλί του
καί έκείνη τή στιγμή ήταν ένας Κύπριος έφοπλιστής. Μόλις
άκουσε δτι χρειαζόμασταν μηχανή τριψίματος, πήγε άμέσως
καί μας τήν έφερε μαζί μέ τά σβουράκια καί ό,τι άλλο χρεια­
ζόμασταν... Μ' αύτόν τόν τρόπο οικονόμησε ό Θεός καί έγιναν
τά δάπεδα στή Μονή τοΰ Άγιου καί ανέξοδα καί πολύ
όμορφα.
Είχα σπουδάσει μηχανολόγος ήλεκτρολό-
" Αόρατος"
γος καί έργαζόμουν στήν Υπηρεσία Πολιτι­
ύπάλληλος
κής Αεροπορίας στό Ελληνικό. Ήμουν υπεύ­
θυνος γιά τήν έπιτήρηση καί τή συντήρηση στίς κεραίες
έδάφους (ραδιοφάροιή ήλεκτρονικοί φάροι) πού ύπήρχαν σέ
διάφορα σημεία μέσα στά βουνά. Οί κεραίες αύτές έστελναν
σήμα καί πληροφορούσανε τά άεροπλάνα γιά τήν πορεία
τους. Ό ταν ήμουν σέ άδεια ή είχα ρεπό, πήγαινα στό Μονα­
στήρι καί βοηθούσα.
Τό 1986, μία ημέρα ό 'Άγιος μοΰ είπε: «Μήν πάς μωρέ...
κάτσε έδώ, γιατί έχουμε πολλή δουλειά». Άπό τίς 15 Ιουνίου
έως τίς 15 Σεπτεμβρίου, γιά τρεις μήνες, δέν πηγα καθόλου
στήν ύπηρεσία μου. Πήγαινα μόνο κάθε 15 ήμέρες καί πλη­
ρωνόμουνα. Δέν φοβήθηκα διότι, άπό τή στιγμή πού μοΰ τό
ζήτησε ό 'Άγιος, ήξερα πώς ό Θεός θά βοηθούσε. Πράγματι
κατά θαυμαστό τρόπο, έπί τρεις μήνες δέν παρουσιάστη­
κε ούτε ή παραμικρή βλάβη σέ αύτά τά μηχανήματα καί
κανείς άπό τούς συναδέλφους ή τούς προϊσταμένους δέν
κατάλαβε τήν άπουσία μου, παρόλο πού ή θέση μου ήταν

69
πολύ υπεύθυνη. Τήν πρώτη ήμέρα πού πηγα γιά δουλειά,
ενας αυστηρός προϊστάμενος μέ κοίταξε κατάματα καί άπο-
ρημένος μοϋ είπε: «Κάτι πολύ παράξενο γίνεται μέ σένα»! Δέν
είπα λέξη, κατέβασα τό κεφάλι καί έφυγα.
Κατοικώ κοντά στόν Ί. Ν. τοϋ Άγ. Γεωργίου στήν Ακαδη­
μία Πλάτωνος καί ό Ναός αύτός, άπό τό 1925, ήταν παραμε-
λημένος. Ιδιαίτερα ό τρούλος ειχε μεγάλες ρωγμές... κ.ά.
Έκείνη τή χρονιά άνέλαβε τόν Ναό ό μετέπειτα Δεσπότης κ.κ.
Μελίτων Καβατσικλής καί μοΰ ζήτησε νά άναλάβω έπίτρο-
πος. Ό ταν πηγα στόν 'Άγιο καί τοΰ τό είπα, μου άπάντησε:
-Ναί, νά πας νά τόν βοηθήσεις. 'Ο π. Μελίτων είναι έξυ­
πνος άνθρωπος καί θά τόν φτιάξει τόν Ναό.
-Ναί, άλλά μετά δέν θά μπορώ νά έρχομαι έδώ.
-Καλύτερα νά βοηθήσεις έκει, γιατί κοντεύει νά πέσει ό
Ναός.
Καί έτσι, παρόλο πού μέ χρειαζότανε έκεΐ, διότι τό Μονα­
στήρι είχε πολλές δουλειές, μέ έστειλε στόν Ναό τοΰ Άγιου
Γεωργίου. Μοΰ έκανε έντύπωση ή άγάπη καί τό άνιδιοτελές
φρόνημά του. Ή οικοδόμηση τοΰ Μοναστηριοΰ του δέν είχε
έγωιστικά κίνητρα, δέν ήταν ένα μέσο προσωπικής προβολής
άλλά ένας χώρος δοξολογίας καί άγιασμοΰ τών ψυχών τών
Χριστιανών, όπως άκριβώς καί ό Ναός τοΰ Άγ. Γεωργίου.
Ήταν Πάσχα καί έγώ παρασύρθηκα,
Πάσχα σήμερα!
έφαγα άπό τό ψημένο άρνί καί ήπια κρα­
σί παραπάνω άπό τό προβλεπόμενο. Τό άπόγευμα έβαλα τήν
οίκογένειά μου στό αύτοκίνητο καί πήγαμε στόν 'Άγιο.
Καθώς πλησιάζαμε, ήταν μέσα στό Κελλί ό κ. Νικόλαος,
καρδιολόγος άπό τό Νοσοκομείο Εύαγγελισμός, καί τοΰ ειπε
ό 'Άγιος: «Βγές έξω, γιατί έρχεται ό Κώστας ό Κόκορος καί

70
έχει... 22 πίεση. Πήγαινε νά τόν δεις καί δώσ' του μία
άσπιρίνη». Ό γιατρός όμως αμφέβαλε, μοΰ πήρε τήν πίεση
καί πρός μεγάλη έκπληξη διαπίστωσε πώς ήταν άκριβώς...
22! Ό τα ν μπήκα στό Κελλάκι μέ φώναξε:
-Βρέ, έσύ ήπιες καί έφαγες πολύ!
-Γέροντα, Πάσχα είναι σήμερα! Νά μή φάω, νά μήν πιώ;
-Μωρέ, έπειδή άναστήθηκε ό Χριστός, έσύ έπρεπε νά
πεθάνεις; Ξέρεις γιατί άναστήθηκε ό Χριστός; Ό Χριστός μας
πέρασε άπό τόν θάνατο στή ζωή καί πρέπει νά ψάλλουμε χα­
ρούμενοι: "Θανάτου έορτάζομεν νέκρωσιν, 'Άδου τήν καθαί-
ρεσιν, άλλης βιοτής, τής αιωνίου άπαρχήν, καί σκιρτώντες
ύμνοΰμεν τόν αίτιον...”1 Τό κατάλαβες; Ό Χριστός είναι ή
σωτηρία μας. Καταργήθηκε ό θάνατος μωρέ...! Ξέρεις
πόσο χαρούμενοι θά έπρεπε νά ήμασταν γιά αύτό;
Ό 'Άγιος γελούσε καί ήταν τόσο πολύ χαρούμενος, πού
δέν τόν ξαναεΐδα ποτέ άλλοτε στή ζωή μου. Μετά συνέχισε:
-Ξέρεις τί θά πεί: "άλλη βιοτή"; Έκει ό άνθρωπος πάλευε
αίώωωνες γιά νά πάει καί δέν μπορούσε χωρίς τόν Χριστό!
Δέν είναι ένα ρέμα νά τό περάσουμε άπέναντι, ούτε μία
θάλασσα, γιά νά μπορέσουμε νά τή διασχίσουμε... Ήταν
τεράααστιο τό χάσμα καί μόνο μέ τόν ΧΡΙΣΤΟ μπορέσαμε καί
περάσαμε απέναντι. Τό κατάλαβες; Καί έσύ πήγες έφαγες καί
ήπιες τόσο πολύ; Δέν έπρεπε...
Άπό τότε πρόσεχα νά έχω μέτρο. Μία φορά όμως μετά
άπό μερικά χρόνια παρασύρθηκα πάλι, χωρίς νά τό καταλά­
βω. Στίς 05:00 τά ξημερώματα τηλεφώνησε ό 'Άγιος στό σπίτι
μας καί μόλις τό σήκωσε ή γυναίκα μου, τή ρώτησε:
-Πώς είναι ό Κωνστάντιος;

1 Άπό τήν ζ’ Ώδή τοΰ Κανόνος τοϋ Πάσχα.

71
 -Κοιμάται... Ν ά τό ν ξυπνήσω;
-Όχι, μόνο νά τοΰ πεις δτι 'χθές ήταν σάν τόν Όρέστη
Μακρή.1 Νά μήν ξαναπιεϊ άλλη φορά καί μεθύσει...
Ή γυναίκα μου έμεινε έκπληκτη, διότι δέν ήξερε τίποτα.
Είχε έρθει άργά τό άπόγευμα τής προηγούμενης ήμέρας ό
άντρας τής αδερφής μου καί ή γυναίκα μου μας ετοίμασε
μεζέδες, έφερε καί τό καλό κρασί άπό τό Αγρίνιο καί πήγε γιά
ϋπνο. Ό ταν έφυγε ό συγγενής μου, πήγα μεθυσμένος στό
κρεβάτι μου καί ή γυναίκα μου δέν είχε καταλάβει τίποτα.
Άπό τόν 'Άγιο δμως δέν μποροΰσε νά ξεφύγει κανείς!
Ή μητέρα μου Φωτεινή ήταν χήρα καί
Ή μητέρα μου
ζοΰσε στό χωριό Ζευγαράκι στό Αγρίνιο.
Ό ταν ήταν 76 έτών, προσπαθώντας νά φορέσει τό έσώρουχό
της, έβαλε καί τά δύο πόδια στό ϊδιο μπατζάκι καί έπεσε. Άπό
τίς φωνές έτρεξε ένας γείτονας καί τή σήκωσε. Τότε ντράπη­
κε τόσο πολύ, πού έπαθε εγκεφαλικό. Μόλις μάς ειδοποίησαν,
μέ τήν εύλογία τοΰ Αγίου, πήγαμε στό χωριό καί τήν κοινω-
νήσαμε. Ό ταν έπιστρέψαμε, ένημέρωσα τόν 'Άγιο:
-Παππούλη, δλα καλά! Ή μάνα μου συνήλθε, ζωήρεψε...
-Νά πατε κι αύτήν τήν Κυριακή νά τήν κοινωνήσετε πάλι.
-Μά, συνήλθε, ζωντάνεψε...
-Αύτό πού σοΰ λέω νά κάνεις. Νά τήν κοινωνήσετε, γιατί
σέ δύο ήμερες θά φύγει. Είναι πολύ καλή ή μάνα σας!
Έ τσι έγινε. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων καί ή μητέ­
ρα μου κοιμήθηκε. Τό καλοκαίρι πού ειχε περάσει, θυμάμαι
πού της είπα:
-Θά σέ πάρω στήν Αθήνα νά βγάλεις τό χειμώνα μαζί μας.

1 Κωμικός ήθοποιός τοϋ ελληνικού κινηματογράφου άπό τή Χαλ­

κίδα πού ύποδυόταν μέ μεγάλη επιτυχία τόν ρόλο τοΰ μεθύστακα.

72
 -Όχι, έγώ Χριστούγεννα θά κάνω έπάνω, μαζί μέ τόν
πατέρα σας.
Είχε πληροφορηθεΐ τόν θάνατο της έξι μήνες πριν, άλλά
δέν τήν ειχα πιστέψει τότε. Άφοϋ τή θάψαμε, συνάντησα τόν
'Άγιο καί μοΰ είπε: «Μακάρι νά έχουμε τήν τύχη της μάνας
σας. Μακάρι νά πάμε καί έμεΐς έκει πού πηγε!».
Ή μητέρα μου μάς μεγάλωσε όχτώ παιδιά κάνοντας όλες
τίς δουλειές... καί στά χωράφια καί στό σπίτι, άλλά ή μεγάλη
άρετή της ήταν ή άνεξικακία της. Τούς συγχωρούσε όλους
άμέσως, ο,τι κι αν της είχανε κάνει. Επίσης ήταν φιλεύσπλα­
χνη καί έλεήμων. Εκείνα τά δύσκολα χρόνια μετά τόν πόλεμο,
ή μάνα μου τάιζε πολλές οικογένειες πού πεινούσανε. Ήταν
μία απλή, άγράμματη γυναίκα πού είχε άκράδαντη πίστη καί
άγάπη στόν Θεό. Έλεγε μέ βεβαιότητα: «Παιδί μου, ό Θεός τά
κανονίζει όλα!» καί σταύρωνε τόν κόσμο. Μόνο εύχές έδινε.
Πολύ συχνά στή Μονή έρχότανε ό σημερι­
Ό ϊδιος
νός Μητροπολίτης Νεοφύτου καί Μπάτσκας
ό Χριστός!
κ.κ. Ειρηναίος Μπούλοβιτς, ό όποιος συμβου­
λευότανε τόν 'Άγιο γιά όλα τά θέματα.
Ό ταν τελείωσε τή Θεολογική Σχολή στήν Αθήνα, μοΰ είχε
πει πώς δέν ήθελε νά έπιστρέψει στήν πατρίδα του, τή Σερ­
βία, λόγω τοΰ κομμουνισμού καί τής άθεΐας πού έπικρατοΰ-
σε. Σχεδίαζε νά ζήσει ώς άσκητής στό Άγιον Όρος καί έπισκέ-
φτηκε τόν 'Άγιο, γιά νά πάρει τήν εύλογία του. Ό 'Άγιος όμως
τόν αίφνιδίασε: «Ό ϊδιος ό Χριστός μοΰ είπε ότι πρέπει νά
γυρίσεις στή χώρα σου. Τό κατάλαβες; 'Ο ϊδιος ό Χριστός!».
Εκείνος έκανε ύπακοή καί έφυγε. Άποδείχτηκε οτι ή χώρα
του τόν είχε πολύ μεγάλη άνάγκη καί τή βοήθησε καθοριστι­
κά στήν έπιστροφή τών Σέρβων στόν Χριστιανισμό.

73
 Ό 'Άγιος δέν γνώριζε μόνο τό μέλλον τοΰ Σεβασμιωτάτου
άλλά καί τό μέλλον της Σερβίας, διότι τόν είχε προειδο­
ποιήσει καί γιά τόν πόλεμο πού θά ξεσποϋσε τό 1991.
(1) Κάποτε πήγαμε μέ τόν
'Άγ. Παΐσιος &
Δημήτρη στό 'Άγ. Όρος καί έπισκεφτήκαμε
'Άγ. Ιάκωβος
τήν Παναγούδα. Πήραμε λουκούμι άπό μία
σακούλα, ήπιαμε νερό καί μπήκαμε στήν αύλή. Μόλις καθίσα­
με στά κουτσουράκια, βγήκε ό 'Άγιος άπ’ τό Κελλί του καί
πήραμε τήν εύλογία του. Μετά ήρθε κατευθείαν καί κάθισε
άνάμεσά μας. Τότε πήρα θάρρος καί είπα στόν άδερφό μου:
-Δημήτρη, ό Χριστός άνάμεσα σέ δύο ληστές!
-Τί λές, ρέ άεροπόρε; Μέ ρώτησε ό 'Άγιος.
-Δέν είμαι αεροπόρος, Γέροντα. Δέν πετάω.
-Ναί, άλλά που δουλεύεις; Στήν άεροπορία... άρα αεροπό­
ρος είσαι! Ποΰ έξομολογεΐσαι;
-Έμεις έχουμε τόν π. Πορφύριο...
-Καλά, φύγατε άπ’ τόν π. Πορφύριο καί ήρθατε σέ μένα;
Τί νά σας πώ έγώ; Ξέρεις ποιός είναι ό π. Πορφύριος;
-Τόν ξέρω καλά... Έγώ είμαι κοντά του.
-Κοντά του είσαι, άλλά δέν ξέρεις τίποτα! Δέν ξέρεις τό
μέγεθος τής σοφίας του. Βλέπεις έκεΐ κάτω τή θάλασσα;
Πάρε έναν κουβά καί πήγαινε νά τήν άδειάσεις. Αδειάζει;
Τόση είναι ή σοφία τοϋ Πορφυρίου. Μία θάλασσα!!!
Πράγματι, έπειδή έζησα κοντά στόν 'Άγιο σχεδόν 15 χρό-
ναι, μέ τήν καθημερινότητα δέν είχα συνειδητοποιήσει όλο τό
μέγεθος τής θείας φώτισης πού ειχε. Ό ταν μάς έφυγε, τότε
καταλάβαμε τί θησαυρό χάσαμε.
[2 ] Πήγαμε καί στόν 'Άγιο Ιάκωβο τόν Τσαλίκη, στήν
Εύβοια, καί μόλις μας είδε, μάς ρώτησε:

74
 -Άπό ποϋ έρχόσαστε;
-Άπό τήν Αθήνα, άπό τόν π. Πορφύριο...
-Καί τί ήρθατε νά κάνετε σέ μένα; Σάς εξομολογεί ό π.
Πορφύριος καί ήρθατε έδώ; 'Άντε σηκωθείτε καί φύγετε.
Σταύρωσε τά παιδιά μας καί χαρούμενος μάς έδιωξε.
Κάποτε ήμουν στόν 'Άγιο μαζί μέ έναν συγ­
Πλάνες γενή μου ό όποιος άρχισε νά μιλάει πολύ άπαξιω-
τικά γιά τήν αίρεση τών ιεχωβάδων καί ό 'Άγιος διαφώνησε:
«Όχι, μήν τούς βρίζεις. Είναι άνθρωποι πλανεμένοι. Κάποτε
μπορει νά έπιστρέψουν στήν Αλήθεια. Μήν κάνετε όμως
παρέα μαζί τους. Ό σο μπορεΐτε, νά τούς άποφεύγετε.
»0 ί παλαιοημερολογίτες είναι πιστοί άνθρωποι. Ό ταν
έγινε τό νέο ημερολόγιο άποχωρίστηκαν. Μετά τήν έπανά-
σταση στή Ρωσία, πολλοί Ρώσοι είχαν κατέβει στήν Ελλάδα
και αύτοί ενώθηκαν μαζί τους. Δέν πρέπει νά εξομολογείστε
σ’ αύτούς, διότι δέν ξέρετε ποιός άπό αύτούς έχει ιεροσύνη
καί ποιός δέν έχει. Πολλοί άπό αύτούς δέν έχουν ιεροσύνη
καί, χωρίς ιεροσύνη, είναι άκυρο τό Μυστήριο τής έξομολογή-
σεως, τής βαπτίσεως... καί όλα. Οι παλαιοημερολογίτες
πιστεύουν πιό πολύ άπό έμάς, άλλά φύγετε μακριά άπό τούς
παπάδες τους».
(1] Ό 'Άγιος μάς έδινε συμβουλές
Διάφορα
παιδαγώγηση τών παιδιών καί τή θεία Μετάλη­
ψη. «Κωνστάντιε, τίς Σαρακοστές θά άποφεύγετε τή συνεύ­
ρεση καί θά κοινωνεΐτε όλοι μαζί κάθε Κυριακή. Μπροστά θά
πηγαίνουν τά παιδιά, μετά ή σύζυγος καί τελευταίος έσύ.
Μετά τή Σαρακοστή θά κοινωνεΐτε κάθε 15 ή μέρες».
(2] Στόν 'Άγιο έρχότανε πολύ συχνά ό μακαριστός Μητρο­
πολίτης Κεφαλληνίας κ.κ. Προκόπιος καί είχε κάνει τήν κουρά

75
της άδερφής του, τής Γερόντισσας Πορφυρίας. Ό 'Άγιος τόν
άγαποϋσε πάρα πολύ, διότι ήταν πολύ ενάρετος, καί τοΰ
συμπαραστάθηκε στίς συκοφαντίες καί τόν άδικο διωγμό
του άπό τή Μητρόπολη.
Μετά τό 1982, διέμενε στό σπίτι του στήν οδό Νεοφύτου
Μεταξά καί τόν είχα έπισκεφτεΐ πολλές φορές. 'Ο 'Άγιος μοΰ
είχε ζητήσει νά τοΰ πηγαίνω φαγητό άλλά έκεΐνος δέν τό
δεχότανε, παρόλο πού τοΰ είχαν διακόψει τή μισθοδοσία καί
ζοΰσε μέ δυσκολίες.
(3] Επίσης στόν 'Άγιο έρχότανε καί ό κ. Στυλιανός Παπα-
θεμελής,1 Υπουργός Εθνικής Παιδείας καί Θρησκευμάτων
τοΰ ΠΑΣΟΚ. Έρχότανε πάντοτε βράδυ. Έ να βράδυ καθόμουν
στό Κελλί τοΰ Άγιου καί συζητούσαμε. Ξαφνικά διέκοψε τή
συζήτηση λέγοντας: «Φύγε τώρα, Κωνστάντιε, γιατί σέ λίγο
θά φτάσει ό Παπαθεμελής καί πρέπει νά μιλήσουμε».
Πράγματι, μετά άπό πέντε λεπτά ηρθε καί τόν βάλαμε
κατευθείαν στό Κελλί του. Επίσης θυμάμαι πού πλησίαζαν οί

1 Μαρτυρία κ. Στυλιανοΰ Παπαθεμελή:

«Όταν ήμουν Υπουργός τής κυβερνήσεως τοϋ ΠΑΣΟΚ (1982-
85) μέ τά διάφορα σκάνδαλα πού γινότανε (Κοσκοτά κ.ά.) πολλοί
μοΰ λέγανε νά παραιτηθώ, διότι δέν κυβερνοϋσε ό Άνδρέας
Παπανδρέου άλλά ό περίγυρός του. Γιά τόν λόγο αύτό έπισκέ-
φτηκα τόν 'Άγ. Πάίσιο καί τόν 'Άγ. Πορφύριο. Καί οί δύο μοϋ είπανε
τά ϊδια λόγια: "Όχι, νά μήν παραιτηθείς. Έσύ νά κάνεις τό καθήκον
σου. Ξέρεις ποιό είναι τό σωστό. Άλλο... έάν σέ διώξουνε”.
»Άπό τούς ρασοφόρους πού είχα γνωρίσει, δταν πλησίαζα
αύτούς τούς δύο, ένιωθα μέσα μου μία τέτοια άγαλλίαση πού μέ
έκανε νά καταλαβαίνω τήν άγιότητά τους».

76
βουλευτικές έκλογές καί μοΰ ειπε: «Θ ά κερδίσει ό Παπανδρέ-
ου μέ τό σπαθί του, γιατί ό κόσμος τόν θέλει...». Έ τσι έγινε.
(4) Κάποτε ήρθε μία κυρία στόν 'Άγιο καί τοΰ είπε:
-Γέροντα, φοβάμαι! Βάλανε τό 666 σέ όλα τά τρόφιμα.
Έρχεται σιγά-σιγά ό Αντίχριστος!
-Μωρέ, άσε τό 666. Έσύ πιστεύεις καί άγαπάς τόν Χριστό;
'Άμα άγαπάς τόν Χριστό, δέν έχεις φόβο γιά τίποτα. Τώρα
έχεις άνάγκη νά ζήσεις καί θά άγοράσεις τρόφιμα. Αγαπήστε
τόν Χριστό κι όλα τά άλλα μήν τά σκέφτεστε τώρα. Αγαπήστε
τόν Χριστό καί άφήστε τα όλα νά τά άναλάβει ό Χριστός.
Ό 'Άγιος έδιωχνε τόν επιπόλαιο φόβο καί διαρκώς μάς
"έσπρωχνε" νά άγαπήσουμε τόν Χριστό.1 Ωστόσο μία ημέρα
πού ήμασταν μόνοι μας μοΰ είπε: «Θ ά έρθει καιρός πού θά
βάλεις όσπρια στό πατάρι σου, διότι θά δυστυχήσει ή
Ελλάδα!». Άκόμη δέν έχω βάλει καί σκέφτομαι πώς θά
έρθουν άκόμη πιό δύσκολα χρόνια.
(5) Θυμάμαι ένα πολύ κρύο πρωινό πού είχα ξυπνήσει άπ’
τά χαράματα καί, καθώς όδηγοΰσα γιά νά πάω στόν 'Άγιο,

1 Ό 'Άγιος σέ κάποιον ιερέα ειπε τό έξης: «Σήμερα πολλοί Χριστια­

νοί ασχολούνται μέ τόν Αντίχριστο καί φοβούνται ότι θά χάσουν
τόν Χριστό. Φοβούνται ότι θά χάσουν Αύτόν πού δέν έχουν...
Αύτόν πού δέν άγαποΰν!».
Πολλοί άνθρωποι χωρίς νά έχουν ούσιαστική πνευματική ζωή,
προσευχή καί μετάνοια άσχολοΰνται καί φοβούνται γιά τόν έρχομό
τοϋ Αντίχριστου. Ό φόβος γιά τά έσχατα χρόνια δείχνει τήν έλλει­
ψη έμπιστοσύνης στόν Παντοδύναμο Θεό καί κατά συνέπεια έλλει­
ψη πίστης. Ή άληθινή άγάπη τοΰ Θεοΰ διώχνει κάθε φόβο. Κάποιοι
'Άγιο ι, άπό τήν πολλή άγάπη τους, εύχονταν νά ζήσουνε σέ αύτά τά
δύσκολα χρόνια, γιά νά μαρτυρήσουνε γιά τόν Χριστό!

77
σκεφτόμουνα παράξενα πράγματα: «Τ ί θέλεις καί πηγαίνεις σ ’
αύτόν; Τί τρέχεις άπό τά άγρια χαράματα σ ’ αύτόν τόν διαβο-
λόπαπα; Καί τ ί κάνεις έκεΐ;».
Ό ταν έφτασα, μέ περίμενε άπ’ έξω καθιστάς σέ ένα
παγκάκι καί μοΰ φώναξε: «Έ λ α ’δώ βρέ Κωνστάντιε! Έ λα
’δώ... βάλε τό κεφάλι σου έδώ, στό γόνατό μου». Μόλις έβαλα
τό κεφάλι μου, άρχισε νά μέ σταυρώνει καί άμέσως χάθηκε
όλη αύτή ή ζαλάδα τώ ν λογισμών. Άρχισα νά γαληνεύω
καί, χωρίς νά τοΰ μιλήσω μοΰ είπε: «Ό λ α αύτά πού σκεφτό­
σουνα στό δρόμο γιά τόν διαβολόπαπα... μωρέ, δέν ήταν δικά
σου!». Τότε κατάλαβα τί είχε συμβεΐ. Ό διάβολος μέ πολέμησε
καί μοΰ άποκαλοΰσε τόν 'Άγιο "διαβολόπαπα”, δηλαδή μοΰ
παρουσίαζε τό λευκό γιά μαΰρο, γιά νά μέ άποτρέψει νά πάω
κοντά του. Πόσες φορές ό διάβολος δέν μας έχει πολεμήσει
καί δέν μας έχει νικήσει; Καί έμεις δέν καταλαβαίνουμε
τίποτα!
'Ο 'Άγιος έλεγε: «Καί στήν Αθήνα έχει άγιες ψυχές, όμως
ένα δαιμόνιο στήν Αθήνα βασανίζει πολύ κόσμο, ένώ στό
'Άγιον Όρος μαζεύονται λεγεώνες γιά νά πολεμήσουν τούς
μοναχούς».
(6) Κάποτε, καθώς έργαζόμουνα στό Μοναστήρι, ήρθα σέ
έντονη διαφωνία μέ κάποιους άλλους πού βοηθούσανε στίς
έργασίες. Χωρίς νά τό καταλάβω, έκνευρίστηκα καί σηκώθη­
κα καί έφυγα άγανακτισμένος, χωρίς νά ένημερώσω τόν
'Άγιο. Πήγε τότε στόν 'Άγιο ή άνιψιά του, ή σημερινή Γερό-
ντισσα Φεβρωνία καί λυπημένη τοΰ είπε:
-'Ο Κώστας τά παράτησε καί έφυγε. Αύτόν είχαμε έδώ καί
βοήθαγε. Τώρα τί θά κάνουμε μέ τά μωσαϊκά;

78
 -’Άσ’τονε. Πάει νά ξεκουραστεί καί σέ δύο ήμερες θά
γυρίσει.
Χωρίς νά επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά, σέ δύο ημέρες
γαλήνεψα καί έπέστρεψα. Ό ταν μπήκα στό Κελλί του, άρχισε
νά μέ σταυρώνει καί σκόρπισαν καί οί τελευταίοι λογισμοί
πού ειχα. Πάλι μέ είχε πολεμήσει ό πονηρός.
(7) Έ να άπόγευμα, μοΰ τηλεφώνησε καί μοΰ ζήτησε νά
πάμε μία βόλτα. Μπήκε στό αύτοκίνητό μου καί πήγαμε σέ
εναν οικισμό τοΰ Δήμου Ώρωποΰ, στή Μαυροσουβάλα. Δύο
τεράστιες μηχανές άντλοϋσαν νερό άπό τή γεώτρηση καί τό
στέλνανε στό κανάλι τής ΕΥΔΑΠ πού πήγαινε γιά τόν Μαρα­
θώνα. Ό 'Άγιος πηγε κοντά καί τούς είπε:
-Τό νερό πού τραβάτε είναι 50 μέτρα κάτω άπό τή στάθ­
μη τής θάλασσας. Είναι πολύ καλό νερό! Αύτό τό νερό είναι
πιό καλό άπό έκεΐνο τοΰ Λουτρακίου...
-Καί έσύ ποΰ τά ξέρεις όλα αύτά, παπά μου;
Ρώτησε κάπως ειρωνικά ό υπεύθυνος.
-Τί σέ νοιάζει έσένα; Είναι έτσι ή δέν είναι; Νά ξέρεις, έκει
πού τό ρίχνετε τό νερό, τό χαλάτε (τό άχρηστεύετε), γιατί
αύτό τό νερό είναι πάρα πολύ καλό. Είναι σκέτη σόδα!».
Τοΰ ειπε κι άλλα ό 'Άγιος καί μετά ό άνθρωπος αύτός
άπορημένος έ'κανε συνέχεια τόν σταυρό του.
Φύγαμε καί καθώς σουρούπωνε, μοΰ έ'δειξε σέ μεγάλη
άπόσταση ενα σπίτι έρημικό μέ τά φώτα άναμμένα καί μοΰ
ειπε: «Αύτοί δέν έχουν ΔΕΗ. Τούς φωτίζει ή γεννήτρια. Είναι
άνθρωποι άμαρτωλοί. Τώρα είναι μαζεμένοι καί πορνεύουν.
Δέν θέλω νά περάσουμε άπό 'κεΐ. Πήγαινε άπό ’δώ...». Κάναμε
μία μικρή παράκαμψη, ένώ ταυτόχρονα ό 'Άγιος σήκωσε τό
χέρι του καί άρχισε νά σταυρώνει πρός τό σπίτι. Δέν άγανά-

79
κτησε καθόλου. Μόνο προσευχήθηκε, γιά νά τούς άφήσει τό
δαιμόνιο τής πορνείας. Ό 'Άγιος σταύρωνε καί έδιωχνε τό
κακό.
(8) Ό τα ν χτιζότανε τό Μοναστήρι, κάπου-κάπου έρχότα­
νε ενας δύστροπος αγροφύλακας καί φοβέριζε τόν 'Άγιο σχε­
τικά μέ μία πολύ μικρή έκταση τοΰ Μοναστήριοΰ. Μπροστά
σέ αύτές τίς άπειλές ό 'Άγιος σιωποΰσε καί μία ήμέρα τόν
ρώτησα:
-Τί θά γίνει, Γέροντα, μ' αύτόν;
-'Άσ'τον μωρέ... Αύτός σέ δύο χρόνια θά έχει πεθάνει
καί θά μας άφήσει ήσυχους. ’Άσ’τον τώρα νά φωνάζει.
Δέν ξέρω ποΰ άποσκοποΰσαν οί άπειλές του, όμως, αν καί
ήταν σχετικά νέος, σέ δύο χρόνια πέθανε.
(9) Τό 1988 ή 1989 είχε ξεσπάσει μία μεγάλη πυρκαγιά
άπό τόν Ώρωπό πρός τόν Αυλώνα. Έ φ τασε μέχρι τή Μαυρο-
σουβάλα καί έκαψε ένα ξύλινο Εκκλησάκι. Ό 'Άγιος βγήκε
στήν ταράτσα τοΰ Μοναστηριού καί σταύρωσε μέ τό άγιο
χέρι του πρός τή φωτιά λέγοντας: «Αρκετά έκαψες...». Ένώ
ή φωτιά κατευθυνότανε καί πρός τόν Κάλαμο, σηκώθηκε
άντίθετος άνεμος καί τή γύρισε πίσω, πρός τήν καμένη περιο­
χή. Άφοΰ δέν ειχε τίποτα νά κάψει, έσβησε.
(10) Κάποτε ήταν πολύ πρωί καί μόλις πού ξυπνήσαμε,
χτύπησε τό τηλέφωνο. Απορήσαμε ποιός είναι αύτός πού μας
θέλει άπό τά άγρια-χαράματα. Μόλις σηκώσαμε τό άκουστι-
κό, ό 'Άγιος ρώτησε:
-Τί κάνουνε τά παιδιά;
-Πολύ καλά, Γέροντα...
-’Άαα... καλά. Βάλε ένα θερμόμετρο στόν μεγάλο, γιατί
ψήνεται στόν πυρετό!

80
 Πράγματι ειχε 40 πυρετό καί έμεΐς δέν τό ξέραμε.
(11) Κάποτε καθώς συζητούσαμε, μοΰ είπε: «Έσύ κάθε
πρωί νά παίρνεις μία ασπιρίνη, γιατί έχεις γερό στομάχι καί
τήν αντέχει». Χωρίς νά ρωτήσω τό λόγο, έπαιρνα γιά πολλά
χρόνια κάθε πρωί μία άσπιρίνη. Ό ταν παρουσιάστηκαν προ­
βλήματα μέ τήν καρδιά μου καί έβαλα βηματοδότη, ό καρδιο­
λόγος κ. Σκουφάς μέ ρώτησε:
-Τί φάρμακα έπαιρνες μέχρι τώρα;
-Μόνο μία άσπιρίνη κάθε πρωί...
-Μπράβο...! Αύτή ή άσπιρίνη σέ γλίτωσε τόσα χρόνια άπό
σίγουρο έμφραγμα.
Μία άλλη φορά μοΰ είπε ό 'Άγιος: «Βλέπω έχεις ζάχαρο...
Δέν θά τρως αύτό κι αύτό κι αύτό...». Πήγα έκανα έξετάσεις
καί οί γιατροί μοΰ είπανε άκριβώς τά ϊδια. Ήμουν σακχαρο­
διαβητικός καί δέν τό γνώριζα.
(12) Μία φορά ήρθαν στόν 'Άγιο καθηγητές ιατρικής τοΰ
Πανεπιστημίου καί συζητούσαν γιά διάφορα ιατρικά θέματα.
Θυμάμαι πού τόν κοίταζαν έκθαμβοι, διότι ό Θεός τόν φώτιζε
καί τούς μιλοΰσε μέ τήν κατάλληλη ορολογία γιά τό μέλλον
τής ιατρικής επιστήμης. Τούς μιλοΰσε γιά μεθόδους καί ιατρι­
κές θεραπείες πού δέν είχαν άκόμη έφαρμοστει, πού ήταν
εντελώς άγνωστες. Γιά παράδειγμα, τούς άνέφερε τήν άφαί-
ρεση τής πέτρας άπό τή χολή μέ τή μέθοδο τής λαπαροσκό­
πησης. Κάποιος άντέδρασε μέ όσα άκουγε:
-Τί είναι όλα αύτά πού λέτε; Αύτά δέν είναι γραμμένα
πουθενά!
-Τώρα έρχονται αύτά καί θά τά βρεις μπροστά σου. Θά
τά γράψουνε, θά τά γράψουνε καί θά τά διαβάσεις...! Νά
κάνετε ο,τι σάς λέω, γιατί αύτό είναι τό σωστό.

81
 (13) Κάποτε τόν κοιτούσα, καθώς έτρωγε τό πολτοποιη­
μένο φαγητό στό όποιο είχαν ρίξει μέσα καί τά φάρμακά του.
Φαινότανε νά τό τρώει μέ όρεξη καί σκέφτηκα:
«Μμμ.,.Θά είναι πολύ ώραΐο, πολύ νόστιμο»!
-Δοκίμασε νά δεις τί ώραιο πού είναι... Δοκίμασέ το!
Ό 'Άγιος ειχε "δει" τη σκέψη μου. Δοκίμασα μία κουταλιά
καί άπόρησα πώς τό έτρωγε, διότι ήταν πάρα πολύ πικρό.
Μία άλλη φορά μοϋ είπε: «Ν ά προτιμάτε καί τό ήλιέλαιο
γιατί έχει λίγα άκόρεστα».
★ ★ ★

Θυμάμαι τόν 'Άγιο πόσο γαλήνιος καί χαριτωμένος ήτανε.

Τά τελευταία χρόνια, τοϋ φοροϋσα τά παπούτσια, τή ζακέτα,
τό ράσο καί έκεΐνος μοϋ έλεγε: «Αύτά πού σοϋ λέω, Κωστά-
ντιε μου, καί αύτά πού βλέπεις έδώ νά μήν τά λές πουθενά.
Μή λές τά διορατικά καί τά προορατικά, γιατί δέν κάνει.
Μετά... θά ποϋνε ότι είμαι τσαρλατάνος. Ό ταν φύγω, νά τά
πείτε. Ό τ α ν φύγω καί δέν θά φοράω τό σαρκίο μου, θά
είμαι πιό ελαφρύς καί μόλις μέ φωνάζετε..., άμέσως θά
έρχομαι! Τότε θά είμαι πιό κοντά σας».
Μετά τήν κοίμησή του, όταν έχω κάποιο σοβαρό πρόβλη­
μα τόν φωνάζω: «Γέροντά μου...! Γέροντά μου...! Ποϋ είσαι
τώρα πού σέ θέλω;». Παράξενο, άλλά άμέσως τόν νιώθω
δίπλα μου καί παρηγοροϋμαι. Ήταν καί είναι μεγάλο δώρο!
Κάποτε τοϋ είπα:
-Θέλω νά πάμε μία φορά μαζί στά Καυσοκαλύβια.
-Δέν ξέρω...
-Έγώ θέλω νά πάμε μαζί!
-Δέν θά πάμε μαζί.
-Γιατί, Παππούλη μου; Νάπαμε...

82
 Έεε, καλά... θά πάς μόνος σου καί θά μέ βρεις έκει.
Αύτά τά λόγια τά κατάλαβα λίγα χρόνια άργότερα, όταν
πηγα μόνος μου στά Καυσοκαλύβια καί τόν βρήκα εκεί, τόν
βρήκα στόν τάφο του! Έπτά μήνες μετά τήν κοίμηση προσκύ­
νησα τόν πολυαγαπημένο μου 'Άγιο γιά τελευταία φορά.

6. ΟΥΔΕΙΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ

Μαρτυρία κ. Μαρίας Πιλάτη,
«Άγ. Ιω άννης», επαρχία Καρυστίας
Κατάγομαι άπό τό χωριό τοΰ Αγίου Πορφυρίου. Τό 1933
μέ βάφτισε ό 'Άγιος άμέσως μετά τά έγκαίνια τοΰ Ί. Ν. Αγίου
Δημητρίου στό χωριό μας. Ήταν τότε 27 έτών.
Άπό 19 έως 31 έτών, έμενε έδώ, σχετικά κοντά, στά μέρη
μας. Μετά έφυγε γιά τήν Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Βάθειας.
Τό 1940 πήγε στήν Αθήνα καί έπί 33 χρόνια ύπηρέτησε
στόν 'Άγ. Γεράσιμο. Άπό τότε πολύ-πολύ σπάνια έρχότανε
στό χωριό του. Τό σπίτι μου γειτονεύει μ’ αύτό τής άδερφής
του Αικατερίνης και όταν έρχότανε, μέ φωνάζανε γιά νά
πάρω τήν εύλογία του. Δέν ήρθε περισσότερες άπό τέσσερις
φορές καί ήταν πάντα νύχτα. Νύχτα έρχότανε καί νύχτα
έφευγε. Μαζί μας καθότανε μόνο γιά 2 ώρες. Δέν κυκλοφο­
ρούσε ποτέ στό χωριό. Άπέφευγε τίς έπαφές μέ τούς κατοί­
κους καί ήταν πάντοτε σιωπηλός ή όλιγομίλητος.
Ό διευθυντής τοΰ Δημοτικού Σχολείου τοΰ χωριοΰ μας, ό
κ. Αναστάσιος Πάττας, είναι ιδιοκτήτης τής πατρικής οικίας
τοΰ Αγίου. Μόνο μία φορά ό 'Άγιος έπισκέφτηκε τό πατρικό
του σπίτι. Αύτή ήταν ή ξενιτεία του.
Στήν Αγία Γραφή λέει ό Κύριος: «Ούδείς προφήτης δεκτός
έστιν έν τή πατρίδι αύτοΰ!» (ΚατάΛουκάν Κεφ. δ’ 24).

83
 7. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΩΝ ΝΕΦΡΩΝ
Μαρτυρία κ. Γεωργίου Δώδου.
Υπάλληλος της ΔΕΗ, Δράμα
Τό 1985 νοσηλευόμουνα στό Ίπποκρά-
Το πρόβλημα
τειο Νοσοκομείο τής Θεσσαλονίκης, διότι
τά τελευταία τέσσερα χρόνια ύπέφερα άπό βαθμιαία απώ­
λεια τής φυσιολογικής λειτουργίας τών νεφρών, είχα χρόνια
νεφρική άνεπάρκεια, μέ συνέπεια πολλαπλά προβλήματα σέ
όλο τόν οργανισμό. Είχα πάρα πολλούς άσβεστούχους λίθους
στά νεφρά μου (ύπερασβεσταιμία) καί αυξημένη συγκέντρω­
ση ασβεστίου στά ούρα μου.
Μετά άπό έξειδικευμένες εργαστηριακές έξετάσεις αίμα­
τος καί ούρων (σπειρογράφημα...κ.ά.) καί τή σχετική βιοψία,
οί γιατροί διαπίστωσαν πώς ή κρεατινίνη μου είχε φτάσει
7,20 δταν ή φυσιολογική τιμή είναι 1,10 καί τά νεφρά μου δέν
λειτουργούσανε. Χειρουργική επέμβαση δέν μπορούσε νά
γίνει καί ή λιθοτριψία ήταν μία προσωρινή λύση, διότι οί
λίθοι ήταν παρά πολλοί καί ό οργανισμός μου παρήγαγε
διαρκώς νέους. Έπρεπε άμεσα νά ξεκινήσω αιμοκαθάρσεις μέ
τεχνητό νεφρό! Ήμουν νέος καί ό κίνδυνος τοΰ θανάτου
βρισκότανε δίπλα μου. Έάν πάθαινα ενα πνευμονικό οϊδημα,
θά πέθαινα άμέσως! Ή ψυχολογία μου ήταν πολύ άσχημη.
Ώς μία προσωρινή λύση, κατέβηκα στήν
Στόν 'Άγιο
Αθήνα γιά νά ύποβληθώ σέ λιθοθρυψία στό
Σισμανόγλειο Νοσοκομείο. Επειδή είχα μεγάλη μυϊκή αδυνα­
μία, πόνους στά κόκκαλα, πονοκεφάλους...κ.λπ., μέ συνόδευε
ή μητέρα μου. Μόλις έφτασα στήν Αθήνα, έπειδή είχαμε
άκούσει γιά τόν 'Άγιο, αποφασίσαμε νά τόν έπισκεφτοΰμε.
Ό ταν φτάσαμε, βρήκαμε πολύ κόσμο νά περιμένει καί στενα-

84
χωρηθήκαμε. Όμως σέ λίγα λεπτά, μία μοναχή φώναξε: «Ό
νεαρός μέ τή μητέρα του πού ήρθανε τώρα, νά περάσουνε
μέσα..., τούς θέλει ό Γέροντας».
Μπήκαμε στό Κελλί καί προσκύνησα μία μεγάλη εικόνα
της Παναγίας. Καθώς έπαιρνα τήν εύχή του καί πριν προλά­
βω νά μιλήσω, μοΰ είπε: «Ήρθες στήν Αθήνα γιά νά κάνεις
λιθοτριψία μέ ακτίνες λέιζερ; Βλέπω καί τ ά δύο τ ά νεφρά
σου είναι κατεστραμμένα!». Ταυτόχρονα τό βλέμμα του
κατευθύνθηκε στήν κοιλιά μου καί συνέχισε: «Μή στεναχω-
ριέσαι, θά γίνεις καλά. Νά πίνεις τρία ποτήρια νερό κάθε μία
ώρα, άλλά τό μεσημέρι νά τό πίνεις τέσσερις ώρες μετά τό
φαγητό, γιά νά μή σέ πειράξει στό στομάχι, καί θά γίνεις
καλά. Νά πίνεις νερό, νά περπατάς καί θά γίνεις έντελώς
καλά!».
Τήν ϊδια στιγμή ή ψυχολογία μου έκτινάχτηκε κατακόρυ-
φα. Σέ ένα λεπτό έκανε διάγνωση καί μοΰ έδωσε μία τόσο
άπλή θεραπεία. Άλλά τό κυριότερο είναι πώς μοΰ έ'δωσε
έλπίδα γιά τό μέλλον μου καί τή ζωή μου.
Ό ταν ξαναεπισκέφτηκα τόν καθηγητή νε­
Θεραπεία φρολογίας καί τοΰ είπα γιά τόν Άγιο, θύμωσε
λέγοντας: «Τί άνοησίες είναι αύτές; Θά πάθεις νεφρική
δηλητηρίαση μέ τόσα πολλά νερά...». Εκφράστηκε καί μέ
άλλα λόγια πού δέν άρμόζει νά είπωθοΰνε, άλλά έγώ είχα
πάρει τήν οριστική άπόφασή μου. Έκανα ύπακοή στόν Άγιο,
έπινα νερά καί περπατοΰσα όσο μποροΰσα. Άπό τίς πρώτες
ήμέρες άρχισε νά ύποχωρεΐ ή κιτρινάδα τής έπιδερμίδας μου
καί σιγά-σιγά άπέκτησα δυνάμεις καί όλος ό οργανισμός μου
ισορρόπησε. Ό λα ήρθαν στίς φυσιολογικές τιμές. Κυρίως μέ
τήν προσευχή τοΰ Αγίου, τά κατεστραμμένα μου νεφρά θερα­

85
πεύτηκαν εντελώς καί ποτέ δέν μοΰ ξαναπαρουσιάστηκαν
πέτρες στά νεφρά.
Ό ταν ενημέρωσα τούς γιατρούς, δέν ξέρανε τί νά απα­
ντήσουνε καί στό τέλος αμήχανοι μοΰ είπανε: «Ν ά πίνεις
νερό, σοΰ κάνει καλό!». Μέ τήν κατανάλωση ύγρών αυξάνε­
ται ό όγκος τών ούρων καί αύτό δρά άνασταλτικά στόν σχη­
ματισμό άσβεστίου καί ούρικοΰ όξέος. Σήμερα ή επιστήμη τό
λέει ξεκάθαρα: «Ή πρόσληψη ύγρών άποτελεΐ τόν σημαντι­
κότερο παράγοντα πρόληψης σχηματισμού λίθων (νεφρο­
λιθίαση)». Ό 'Άγιος έβλεπε πιό μπροστά άπό τήν έπιστήμη!
'Ο 'Άγιος ήταν καί ιατρός σωμάτων. Γιά τά χαρίσματά του
έλεγε ταπεινά: «Μήπως ό,τι έχω είναι δικό μου; Ό,τι έχω
είναι άπό τόν Θεό!».

8. «Η ΤΑ Ν ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ...!»
Μαρτυρία κ. Ά ννας Νάσσερ, Ά στρος Κυνουρίας
Μία Κυριακή, τό φθινόπωρο τοΰ 1981,
Νουθεσίες
ξεκινήσαμε πέντε γυναίκες γιά νά παμε στό
Μήλεσι καί ή φίλη μου άρχισε νά μάς μιλάει μέ πολύ εύλάβεια
γιά τήν άγιότητα τού Γέροντα πού θά γνωρίζαμε σέ λίγο. Μία
κυρία στό πίσω κάθισμα ταράχτηκε τόσο πολύ πού ζήτησε
άμέσως νά σταματήσει τό αύτοκίνητο, κατέβηκε καί έφυγε
βιαστικά. Ήταν κάτι πειρασμικό.
Ό ταν φτάσαμε, έπειδή ύπήρχε πολύς κόσμος, ό 'Άγιος
μάς μίλησε καί στίς τέσσερις μαζί. Στήν καθεμία είπε διακρι­
τικά καί κάτι πού άποδείχτηκε ή πιό κατάλληλη συμβουλή. Σέ
έμενα είπε: «Ν ά πηγαίνεις πιό συχνά στήν Εκκλησία!». Πράγ­
ματι, πήγαινα σπάνια καί όταν πήγαινα άργοΰσα, διότι κάθε
ήμέρα ξύπναγα πολύ πρωί καί ήθελα τήν Κυριακή νά εύχαρι-

86
στηθώ τόν πρωινό ύπνο, περιφρονώντας τη βασική έντολή
τοΰ Θεοΰ κα'ι τό πνευματικό όφελος τοΰ εκκλησιασμού.
Έ κανα Πνευματικό μου τόν π. Ιερόθεο Νικολάκη, πνευ­
ματικό παιδ'ι τοΰ π. Φιλόθεου Ζερβάκου άπό τήν Ί. Μ. Λογγο-
βάρδας, καί άρχισα νά κάνω καθημερινά τό Απόδειπνο καί
άμέσως μετά πολλές στρωτές μετάνοιες. Αρκετούς μήνες
άργότερα, πήγαμε πάλι στόν 'Άγιο καί καθώς μάς μιλοΰσε,
άπευθύνθηκε σέ εμένα καί είπε: «Κ αί έγώ πού είμαι γέρος
τίς μετάνοιες δέν τίς άφήνω». Πάλι ένιωσα τό χάρισμά
του, διότι τίς τελευταίες ή μέρες ειχα σταματήσει τίς μετά­
νοιες μου.
Ό 'Άγιος μάς έλεγε πώς ολη ή φύση εύχαριστεΐ διαρκώς
τόν Θεό. Τά δέντρα, τά λουλούδια, τά πουλιά... ολα δοξολο­
γούνε τόν Θεό! Μάς πρότεινε νά βγαίνουμε άπό τήν Αθήνα,
νά πηγαίνουμε στή φύση καί έκει θά νιώθουμε καλύτερα. Θά
καθαρίζει ό νοΰς μας καί θά γαληνεύει ή ψυχή μας άπό τούς
θορύβους τής τσιμεντούπολης καίτό καθημερινό άγχος.
Συγκράτησα αύτές τίς συμβουλές καί, μετά τήν κοίμησή
του, έφυγα οριστικά άπό τήν Αθήνα καί ήρθα στό ’Άστρος
όπου άσχολοΰμαι μόνιμα μέ γεωργικές έργασίες.
Έ να μεσημέρι είχα πάει στόν 'Άγιο μαζί μέ
Πρός τόν
τήν άδερφή μου καί τήν άνιψιά μου, τήν Τρι-
ούρανό
σεύγενη, πού ήταν περίπου 11 χρονών. Θέλαμε
τή βοήθειά του, διότι άντιμετωπίζαμε ένα πρωτόγνωρο καί
άνεξήγητο φαινόμενο. Ή Τρισεύγενη καθώς έπαιζε μέ τά
άλλα παιδιά καί άλλοτε, καθώς περπατοΰσε στόν δρόμο,
άρχιζε νά ύψώνεται τό σώμα της καί νά άνεβαίνει σιγά-σιγά
πρός τόν ούρανό! Φώναζε καί συνήθως έτρεχε ένα ψηλό
παιδί, τήν έπιανε άπό τά πόδια καί τήν τραβούσε κάτω. Οί

87
γονείς της ήταν ανήσυχοι, διότι έάν δέν τήν προλαβαίνανε τά
παιδιά, θά έ'φευγε στόν ουρανό.1
Ό ταν φτάσαμε στό Καλυβάκι, ύπήρχε απόλυτη ήσυχία
καί έρημιά. Σκεφτήκαμε πώς ό Γέροντας θά αναπαύεται καί
περιμέναμε ύπομονετικά αρκετές ώρες. Μετά ξεκινήσαμε νά
πάμε έναν περίπατο πρός τά δέντρα, άλλά σέ λίγο είδαμε τόν
Άγιο νά έρχεται μέσα άπό τό δάσος, δπου είχε πάει νά
προσευχηθεί, καί νά μας φωνάζει:
-Καλώς τά παιδιά...! Τί θέλετε;
-Παπούλη..., αύτό κι αύτό συμβαίνει μέ τήν άνιψιά μου.
Τότε ό Άγιος τής έ'κανε κάποιες έρωτήσεις δπως: «Πόσο
χρόνων είσαι; Έχεις άλλα άδέρφια; Έχεις άδιαθετήσει;» καί
μετά μάς είπε: «Γιά γυρίστε πρός τά έκεΐ, πρός τήν άλλη
μεριά, γιατί θέλω νά μαζέψω τό παντελόνι μου». Αύτό συνέβη
τρεις φορές καί κάθε φορά γυρίζαμε γιά λίγο πρός τήν
άντίθετη κατεύθυνση, γιά νά μήν τόν βλέπουμε. Δέν ξέρουμε
τί έ'κανε. Ίσω ς νά ύψωνε τά χέρια καί νά προσευχότανε στόν
Θεό. Κατόπιν τή σταύρωσε πολλές φορές καί κράτησε τό χέρι
του έπάνω στό κεφάλι της προσευχόμενος σιωπηλά ή ψιθυ­
ριστά καί στό τέλος μας είπε: «Αύτό ήταν δαιμονικό! Δέν
θά τό ξαναπάθει άλλά, έάν ποτέ συμβεΐ κάτι, νά μοΰ τήν
ξαναφέρετε έδώ».
Ή Τρισεύγενη μεγάλωσε, παντρεύτηκε, άπέκτησε πέντε
παιδιά καί ποτέ οί δαίμονες δέν ξανααπέκτησαν τό δικαίωμα
νά τήν άνεβάσουνε πάλι πρός τόν ούρανό.

1 Καί ή κ. Τρισεύγενη Λάμπρου επιβεβαίωσε τό γεγονός. Θυμαται

τό σώμα της νά ύψώνεται, νά ϊπταται πάνω άπό τό έδαφος καί νά
βλέπει τούς ανθρώπους άπό ψηλά.

88
9. «ΧΡΗΣΤΟ ΜΟΥ, ΧΡΗΣΤΟΥΛΗ ΜΟΥ... Σ ' ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ»
Μαρτυρία κ. Χρήστου...
Γεννήθηκα σέ ενα μικρό χωριό όπου
«Θάπεθάνεις!» έζησα μέχρι τό δωδέκατο έ'τος τής ήλικί-
ας μου. Οι γονείς μου, άνθρωποι αγράμματοι, μετακόμισαν
στήν Αθήνα καί έκει τελείωσα τό Γυμνάσιο καί μία τεχνική
σχολή. Ζοϋσα όπως όλος ό κόσμος μία ήσυχη ζωή. Μέ τήν
Εκκλησία δέν είχα καί ιδιαίτερη σχέση. Πίστευα (όπως λένε
όλοι) ότι ύπάρχει Θεός άλλά μέχρι έκει, διότι ποτέ δέν είχα
προσπαθήσει νά έμβαθύνω περισσότερο. ’Άν καί έμενα δίπλα
στόν Ί. Ν. τοΰ Αγ. Θωμά στό Γουδί, σπάνια έμπαινα μέσα. Δέν
νήστευα, δέν προσευχόμουν καί ένίοτε προσερχόμουν άνεξο-
μολόγητος, άπό άγνοια, στό Μυστήριο τής θ. Ευχαριστίας.
Ό ταν ολοκλήρωσα τή στρατιωτική μου θητεία, άρχισα νά
έργάζομαι καί σύντομα πέρασα μία πολύ μεγάλη οικογενει­
ακή στεναχώρια. Ήμουν 23 έτών, όταν πρόσεξα ότι μοΰ
έρχονταν κάποιες παράξενες σκέψεις καί σέ λίγες ή μέρες μία
έσωτερική τρομακτική φωνή άρχισε νά μοΰ λέει: «Θά
πεθάνεις! Θά πεθάνεις! Θά πεθάνεις!». Αύτό δέν ήτανε μία
δική μου σκέψη, άλλά ήτανε μία άνεξάρτητη άπό έμένα φωνή
πού δέν μποροΰσα νά τή σταματήσω μέ κανέναν τρόπο! Τά
συμπτώματα αύτά συνήθως ξεκινοΰσαν μετά τό μεσημέρι καί
μέ ταλαιπωρούσαν γιά τό υπόλοιπο τής ή μέρας. Στίς φωνές
αύτές προστέθηκε καί ό ήχος μίας πένθιμης καμπάνας. Κάθε
λεπτό ή φωνή μοΰ έλεγε: «Ακοΰς τήν καμπάνα πού χτυπά
πένθιμα; Γιά σένα χτυπάει! Θά πεθάνεις!». Ή ταραχή μου
μεγάλωνε καί έφτασα νά τρέμω ολόκληρος.
Έ να άπόγευμα, κατά τίς 7, καθώς εργαζόμουν, μέ έπια-
σαν τόσο φοβεροί σπασμοί, πού έχασα τήν ισορροπία μου

89
καί έπεσα σ τό πάτωμα. Εσπευσμένα μέ μεταφέρανε σ τό
Λαϊκό Νοσοκομείο καί μέ βάλανε π ρο σω ρινά σέ κρεβάτι τοΰ
διαδρόμου. Έ τ ρ ε μ α τό σ ο πολύ, πού τό κρεβάτι μετακι­
νού ντα ν καί οί νοσοκόμοι άναγκάστηκαν νά μέ δέσουν μέ
ιμάντες! Τό καρδιογράφημα δέν έδειξε κάτι άνησυχητικό καί
μοΰ έκαναν ήρεμιστικές ενέσεις. Δ ια γν ώ σ τη κ ε "νευρικός
κλονισμός” καί μου έδ ω σα ν φαρμακευτική αγω γή γιά νά
σταματή σουν οι σπασμοί και ή ταχυκαρδία.
Μ ετά άπ' αύτό, μία έμμονη βασανιστική φοβία σ φ η ν ώ θ η ­
κε σ τό μυαλό μου καί μέ ταλαιποορησε γιά άρκετά χρόνια:
«Σ ίγ ο υ ρ α θά πάθω καρδιακό... θά πεθάνω π ρ ό ω ρ α »! Δέν
έβγαινα άπό τ ά όρια τής πόλης, διότι φοβόμουν π ώ ς δέν θά
προλάβουν νά μέ πάνε σ τό νοσοκομείο. Συνέχιζα τή λήψη
ισχυρών φαρμάκων πού μέ είχαν καταβάλει σωμ ατικά καί
ψυχικά, ένώ ή άπόκοσμη φ ω ν ή :«Θ ά πεθάνεις, θά πεθάνεις...!»
έπέμενε νά άκούγεται σ τό μυαλό μου. Οί νευρολόγοι προσπα­
θούσαν νά μέ πείσουν ότι δέν έχω τίποτα, ότι όλα ήταν
γεννήματα καί φ α ν τα σ ίες τοΰ μυαλού μου καί μου έδιναν
άκόμη πιό ισχυρά ήρεμιστικά. Ω σ τ ό σ ο ή φ ω ν ή συνέχιζε μέ
μεγαλύτερη ένταση.
Ή καθημερινότητά μου άλλαξε πρός τ ό χειρότερο. Δέν
είχα τή διάθεση νά πη γαίνω σ τό μαγαζί γιά δουλειά καί τό ν
περισσότερο καιρό άφηνα τό ν ύπάλληλο στή θέση μου.
Άρχισα νά βλέπω έκτός άπό τρομακτικά όνειρα καί διάφορα
οράματα κατά τή διάρκεια τής ήμέρας. Έ β λ επ α ολοφάνερα
έναν άποτρόπαιο φαλακρό μαύρο άνθρωπο μέ τ ό μαχαίρι
σ τό χέρι, άλλοτε τή νύχτα μέσα σ τό δω μάτιό μου καί άλλοτε
τήν ήμέρα, νά μέ περιμένει στίς γ ω νιές τού δρόμου, νά όρμάει
έπ άνω μου καί νά μέ άπειλεΐ ότι θά μέ σκοτώσει.

90
 'Άλλοτε έβλεπα τό ν εαυτό μου μέσα σέ ένα φ έρ ετρ ο μέ
λουλούδια καί πολύ κόσμο νά σ υ ν ω σ τίζε τα ι σέ μία Εκκλησία
γιά τήν επικείμενη Ακολουθία τής κηδείας μου, ένώ ή φωνή
μοΰ έλεγε: «Βλέπεις ολον αύτόν τό ν κόσμο; Έ χου ν έρθει γιά
σένα. Είναι μία λαμπρή ήμέρα! "Εχει λιακάδα! Δες πόσοι έχουν
έρθει νά σέ τιμήσουν! Έ φ τ α σ ε ή ώ ρ α σου... Θά πεθάνεις, θά
πεθάνεις!». Μέ αύτόν τό ν φόβο άπέφευγα έπιμελώς νά
περνά ω κ οντά άπό όποιαδήποτε Εκκλησία.
Αύτά τ ά έζησα. Δέν ήταν ούτε φ α ντα σιώ σεις, ούτε παραι­
σθήσεις. Ή τα ν τρομακτικά οράματα. Μέ ολα αύτά έτρεμα
άπό τό ν φόβο μου καί κανείς ά νθρωπος δέν μέ πίστευε καί
κανείς δέν μπορούσε νά μέ βοηθήσει. Ό λ ο ι έλεγαν: «Πάει
αύτός, τρελάθηκε! Κρίμα, κρίμα...!»
Άκόμη καί σ τό ν ύπνο δέν μπορούσα νά ησυχάσω, άφοΰ
ένιωθα ένα βάρος νά πιέζει τό στήθος μου. Άπό τούς σπ α ­
σμούς τιναζόμουν άπό τ ό κρεβάτι καί τ ό σώ μ α μου ή μυρμή­
γκιαζε ή πόναγε! Πόναγα παντού, σέ κάθε νεύρο, σέ κάθε
άρθρωση. Ό τ α ν μέ έπιανε ή ταχυκαρδία, μοΰ μετρούσαν τούς
παλμούς καί φ τά ν α ν ε τούς 150. Μόλις μέ πηγαίνανε σ τό
νοσοκομείο, έπ εφ τα ν στούς 80, ένώ όταν έπ έστρεψ α στό
σπίτι, πάλι άνέβαιναν στούς 150!
Μία ήμέρα πού ήμουν κάπως καλύτερα,
Στούς μάγους
βρέθηκα στήν πλατεία Κάνιγκος γιά νά
ά γο ρ ά σ ω ένα βιβλίο καί ό βιβλιοπώλης, μέ μεγάλη έπαρση
καί αύτοπεποίθηση, μού είπε:
-"Ελα μέσα σ τό γραφ είο μου. Είσαι άρρωστος, είσαι
ματιασμένος... Μόνο έ γ ώ μπορώ νά σέ θεραπεύσω.
-Πώς τό ξέρεις οτι έχω πρόβλημα;

91
 -... Θά σέ θεραπεύσω μέ τή μέθοδο τού ύπνωτισμοΰ, θά
σοΰ μ ε τα δ ώ σ ω τό "Π ρά να ” , τήν παγκόσμια δύναμη. Είμαι
μαθητής του μεγάλου θεραπευτή (πνευματιστή) ΓΙισάνου!
-Θέλω λίγο χρόνο γιά νά τό σκεψτώ.
Δέν είχα καταλάβει ότι μπροστά μου σ τεκ ό τα ν ό άρχηγός
τής παραψυχολογίας στήν Ελλάδα, ένας μάγος μεγάλου
βαθμού πού ήτα ν μυημένος σ τά άπόκρυψα άδυτα τής
παραψυχολογίας καί τού υπνωτισμού. Συμβουλεύτηκα τό ν
άδερφό μου πού ζούσε στήν έπαρχία ό όποιος, λ ό γ ω άγνοιας,
δέν μέ άπέτρεψ ε καί έ'τσι άποψάσισα καί πήγα. Αύτό ήταν
καί τό μεγαλύτερο λάθος τής ζω ής μου!
Πήγα σ τό "θεραπευτήριό” του καί μέ έβαλε νά καθίσω σέ
μία μεγάλη καρέκλα κ ο ιτώ ν τα ς ψηλά μία παράξενη γυάλα μέ
ένα έκ τυ φ λ ω τικ ό κόκκινο φώς, πού σ τό εσω τερ ικ ό της δια-
κρινόταν ένας τρα γόμορφος δαίμονας, μέ τό όνομα Μπαθο-
μέτ! Ήρθε μπροστά μου καί άρχισε νά κουνάει, σάν έκκρεμές
μέ τήν αλυσίδα ένα παλιό ρολόι, π ρ ο σ π α θ ώ ν τα ς νά μέ
ύπνοπίσει. Σιγά-σιγά έπεσα σέ βαθιά ύπνωση καί βρέθηκα σέ
ένα άπέραντο καταπράσινο λιβάδι πού τ ό έλουζε μέ τ ό φ ώ ς
του ένας κατακόκκινος ήλιος! Ά κ ου σα τή φ ω ν ή τού μάγου:
«Α ύ τό ς δέν είναι ένας συνηθισμένος ήλιος, άλλά ή πηγή τής
ζωής. Μ έσω αύτού μεταδίδεται τό "Π ρά να ” πού θά σέ κάνει
καλά! ΓΙάρε βαθιές άναπνοές, είσέπνευσε τ ό “ Πράνα” , τήν
παγκόσμιο δύναμη». Φυσικά δέν είσέπνεα καμία παγκόσμια
δύναμη παρά μόνο κι άλλους δαίμονες πού έμπαιναν μέσα
μου, κι έμπαιναν μέ τό τσουβάλι. Λεγεώ νες μπήκανε μέσα μου
άλλά τ ό τ ε δέν τό κατάλαβα. Αύτός ό μυστηριώδης ήλιος μοΰ
προκάλεσε δυνατό κάψιμο στό κεφάλι γιά πολλές ημέρες.

92
 Στίς επόμενες επισκέψεις μοΰ πούλησε βιβλία Ανατολι­
κών θρησκειών, διαλογισμού, α ύτοσυγκέντρωσης, λευκής δή­
θεν μαγείας, τηλεπάθειας, γιά τό "τ ρ ίτ ο μάτι” κ.ά. Μοΰ έδοοσε
τήν τράπουλα Τ α ρ ώ καί προσπάθησε νά μέ μυήσει στή
μαγεία καί τήν τηλεπάθεια, γιά νά έχουμε μεταξύ μας επικοι­
νωνία. Ε κ τός άπό τ ό τε ρ ά σ τιο κακό πού προκάλεσε στήν
ψυχή μου, τό ν ακριβοπλήρωνα καί μοΰ έφ α γε ολα τά λεφ τά !
Απελπισμένος καί άνήμπορος έκλεισα τ ό μαγαζί μου καί
ένα βράδυ, άργά, ένας όμορφος λογισμός μέ παρακίνησε νά
έ π ισ κ ε φ τώ καί νά ζη τή σ ω βοήθεια άπό τό ν ιερέα τοΰ Ναοΰ
τοΰ Αγίου Θωμά. Κ αθώς μοΰ διάβαζε μία εύχή, μόλις είπε:
«Ε ύλογητός ό Θεός...» άμέσως ένα βάρος έφυγε άπό π ά νω
μου καί άνακουφίστηκα πραγματικά! Φαίνεται π ώ ς κάποια
δαιμόνια μέ έγκατέλειψαν. Ό ιερέας μέ συμβούλευσε νά
εκκλησιάζομαι τακ τικ ά άλλά δυστυχώ ς έγώ, όπ ως ήμουν
θολωμένος, έκανα άκριβώς τ ό άντίθετο! Ή δαιμονική φ ω νή
μέ παρότρυνε νά κ α τα φ ύ γ ω σ τό ν υ π νω τισ τή καί όταν πήγα,
έγινα δύο φορές χειρότερα; ένα πραγματικό ράκος!
Ή μ ο υ ν άπένταρος, ωχρός καί σκελετωμένος, μόλις 45-50
κιλά καί περπατούσα μέ δυσκολία. Ή μ ο υ ν πετσί καί κόκαλο,
σάν ζω ν τα ν ό ς νεκρός! "Επαιρνα 13 ήρεμιστικά τήν ήμέρα,
διάβαζα τ ά σατανικά βιβλία καί ή φ ω νή μέσα μου δυνάμωνε:
«Θά πεθάνεις, θα πεθάνεις...!». Είχα φ τά σει πιά σ τά όριά μου
καί ή ζωή μου είχε γίνει... ένας άληθινός εφιάλτης!!!
'Εγκατέλειψα τήν Αθήνα καί πήγα κοντά σ τό ν άδερφό
μου, σέ μία μικρή έπαρχιακή πύλη τής Βορείου Ελλάδος
μήπως καί καλυτερέψω, Α ν α ζη τώ ν τα ς σανίδα σω τη ρ ία ς μέ
πήγαν σέ μία μάγισσα πού μοΰ ζήτησε νά π λυθώ στή θά λα σ­
σα μέ 40 κύματα! Βαθιά άπελπισμένος έκανα και αύτήν τήν

93
ανοησία. Προσπαθούσα μέ έναν κουβά νά μαζέψα) τ ά 40
κύματα άλλά έχανα τ ό μέτρημα καί ή κατάστασή μου χειρο­
τέρεψε. "Η θά ήμουν άναίσθητος ή θά παραμιλούσα όλη τήν
ήμέρα! Πόναγα παντοϋ καί σκεφτόμουν πλέον τήν α υ το κ το ­
νία ώ ς τή μόνη λ ύ τρ ω σ η άπ' αύτό τό φοβερό μαρτύριο!
Τ ό τε οι συγγενείς μέ οδήγησαν σέ άλλη, πολύ δημοφιλή
μάγισσα πού μοΰ "άποκάλυψε" ότι είχα πέσει θύμα μαγείας
άπό τήν Γ. Κ. ή όποια μέ ήθελε, έν ώ έ γ ώ τήν είχα άπορρίψει.
Τήν πίστεψα, διότι πράγματι ύπήρχε μιά κοπέλα, ή Γ. Κ., πού
μέ φ λερτά ρ ιζε έντονα, άλλά έγ ώ τήν άπέφευγα.
Αύτή ή μάγισσα πήγαινε κάθε βράδυ σέ ένα βουνό, κα-
λοϋσε τούς δαίμονες καί έκανε κι άλλα, φοβερά καί άπαίσια,
πού δέν γράφ ονται. Μοΰ 'δ ω σ ε ένα φυλαχτό τυλιγμένο μέ
άσημένια κλω στή καί άπ' τή στιγμή έκείνη, ένώ ήμουν σάν
φυτό, ξαφνικά άγρίεψα και μέ ένα σφυρί έσπαγα ό,τι έβρισκα
μπροστά μου. Ό λ ο ι άπορούσανε ποΰ έβρισκα τίς σωματικές
δυνάμεις! Ό τ α ν ήρεμοΰσα κάπως, έκλιπαροΰσα γιά βοήθεια.
Τ ό τε ό άδερφός μου άπελπισμένος μέ
Στούς ιερείς
πήγε σ τό ν π. Νικόλαο. Μόλις άρχισε νά μοΰ
διαβάζει εύχές, άγρίεψα, χτυποΰσα τό ν εαυτό μου, έσπαγα
καρέκλες, βλαστήμαγα καί φ ώ ν α ζ α διαρκώς: «Μ έ έκαψες, μέ
έκαψες! Σ ταμάτα παπά, δέν ά ντέχ ω ». "Επεσα καταγής βγά­
ζοντα ς άφρούς άπό τό στόμα καί σπαρταρούσα όπ ως τό
ψάρι έξω άπ' τ ό νερό. Ή θ ε λ α νά σ κ ο τ ώ σ ω τό ν παπά καί σάν
άφηνιασμένος όρμοΰσα έπ άνω του, άλλά μία άόρατη βέργα
μοΰ χτυποΰσε τ ά χέρια καί πονοΰσα φοβερά! Τ ό τε κατάλαβα
γιά π ρ ώ τη φ ο ρά ότι είχα δαιμόνιο. Στό τέλος ό ιερέας μοΰ
ζήτησε νά κάψ ω όλα τά σατανικά βιβλία, νά εξομολογηθώ
καί νά κοινωνήσω.

94
 Ό τ α ν ά π οφ ά σισα νά εξομολογηθώ, άκουσα μέσα μου
έναν δαίμονα μέ τή φ ω ν ή τοΰ π ρ ώ το υ μάγου (το υ βιβλιοπώ­
λη καί υ π ν ω τισ τή ] νά μέ παρακαλεΐ: «Μ ή ν τό κάνεις, σέ πα ­
ρακαλώ, μήν τό κάνεις, καίγομαι, καίγομαι, βοήθεια Χ ρ η σ τό !»
Καθώς πήγαινα σ τό ν Ναό, ή άπόκοσμη φ ω ν ή άρχισε νά άντη-
χεΐ καί πάλι, τ ώ ρ α σ τά αύτιά μου: «Χρήστο, μήν τό κάνεις, σέ
παρακαλώ, μέ καις, μέ καις! Θά σου δ ώ σ ω πλούτη, γυναίκες,
ό,τι θές, ό,τι θές, μόνο μήν τ ό κάνεις. Γύρνα σ τό σπίτι σου, έ'λα
σ τό γραφ είο μου!». "Ακουγα πλέον τή φ ω ν ή το ΰ βιβλιοπώλη
άκριβώς δίπλα μου, παρόλο πού μάς χώ ριζαν 500 χιλιόμετρα
άπόσταση! Α π τόη το ς συνέχισα τό ν δρόμο μου.
Τ ό τε παρουσιάστηκε ζω ν τ α ν ά μπροστά μου ό ύ πνωτι-
στής μαζί μέ άλλους σκοτεινούς άπαίσιους δαίμονες έκ τ ώ ν
όπ οιων ό άρχηγός τους μέ έδειχνε μέ τ ό δάκτυλο λέγοντας:
« Σ κ ο τ ώ σ τ ε τόν, σ κ ο τ ώ σ τ ε τόν...!». Ό ρμ η σ αν έπ άνω μου καί
μέ χτυποΰσαν μέ ρόπαλα, μέ γροθιές καί κλω τσιές φ ω ν ά ζ ο ­
ντας: «Είσαι δικός μας, για τί πήγες σ τό ν παπά; Μάς έκαψες,
μάς έκαψες!». Ύ π έ φ ερ α πολύ, έφ α γα πολύ ξύλο άλλά τελικά
πήγα, έξομολογήθηκα καί σύντομα κοινώνησα. "Ενια>σα μία
άλλαγή μέσα μου, έν ιω σ α καλύτερα. Άπό ’δ ώ καί πέρα άρχίζει
ένας ά π ίστευ τα δύσκολος ά γώ να ς έπ ιστροφής σ τό ν ΧΡΙΣΤΟ!
Μ ετά άπό καιρό πήγα στήν Ί. Μ. Δοχει-
Σέ Μονές και
αρίου, όπου μέ περιέβαλαν μέ άγάπη καί μέ
σε Αγίους
βοήθησαν μέ τήν προσευχή τους νά σ τ α θ ώ
σ τ ά πόδια μου. Στεκόμουν σ τό στασίδι, σ τό παρεκκλήσι τοΰ
Αγίου Όνουφρίου καί έτρεμα τό σ ο πολύ, πού τό στασίδι
σειόταν λές καί γ ιν ό τα ν σεισμός!
Πήγα καί στήν Παναγούδα καί είπα τ ό πρόβλημά μου
σ τό ν 'Άγ. Παΐσιο. Μοΰ είπε: «Έ χ εις πρόβλημα σοβαρό. "Εχεις

95
δαιμόνιο... Νά ’σαι κοντά σ τήν Εκκλησία, νά προσεύχεσαι συ
νέχεια καί νά εξομολογείσαι». Μέ έβαλε μέσα σ τό Εκκλησάκι
καί μέ σ τα ύ ρ ω σ ε μέ Λείψανο του Άγ. Αρσενίου σ τό λαιμό.
Πήγα καί σ τό ν 'Άγιο Ιά κ ω β ο τόν Τ'σαλίκη. Αμέσως
κατάλαβε οτι είχα δαιμόνιο. Μιλήσαμε έπί δύο ώρες, μέ συμ-
βούλευσε καί μου διάβασε εύχές.
Πήγα καί σ τό ν π. Εύμένιο Σαριδάκη σ τό Αιγάλεω καί
άφοΰ πήρα τήν εύχή του, τοΰ είπα:
-Γέροντα, φοβάμαι...
-Φοβάσαι έσύ πού έχεις όλους τους άγιους δίπλα σου;
Τ ότε δέν κατάλαβα αύτά τ ά λόγια του, άλλά λίγα χρόνια
άργότερα άιτοδείχτηκε οτι είχε δίκιο. Μετά ό αδερφός μου μέ
πήγε στήν Κεφαλλονιά. Μόλις πάτησα τό πόδι μου στό
λιμάνι, μέ έπιασε ύστερία, έβριζα τό ν "Αγ. Γεράσιμο πού ήταν
40 χλμ. μακριά καί φ ώ να ζα : «Καψάλη, καψάλη μέ έκαψες!
Ξόανο, κούτσουρο τής Κεφαλλονιάς μέ καις, δέν άντέχω! Μή
μέ πά τε ρέ σ τό ν καψάλη... Πάει, καταστράφηκα! Αδελφέ
γύρνα με πίσω, αύτόν δέν τό ν ά ντέχ ω ». Κτυποϋσα τό κεφάλι
μου μέσα σ τό αύτοκίνητο, ώ σπ ου σχεδόν λιποθύμησα.
Τελικά, μέ πολύ κόπο μέ πήγανε στή Μονή. Ξαφνικά είχα
τό σ ο τρομερή δύναμη πού δέν μπορούσαν νά μέ κρατήσουν
οϋτε δέκα άτομα καί αναποδογύρισα ένα μεγάλο στασίδι! Ή
Γερόντισσα Λ εοντία κάλεσε τό ν Σεβ. κ.κ. Σπυρίδωνα καί μοΰ
διάβασε διάφορες εύχές μέσα σ τό ιερό Βήμα. Μοΰ ζήτησε νά
παραμείνω σ τό Μ οναστήρι γιά 15 ήμέρες μέ αύστηρή, άλά-
δω τη νηστεία καί νά κ οιν ω νώ συχνά. Κάθε ήμέρα ψέλνανε
Παράκληση σ τό ν 'Άγιο καί τήν τελευταία ήμέρα, ένώ ήμουν
ξαπλωμένος, ταλαιπωρημένος καί έξαντλημένος, έμφανίστη-
κε μπροστά μου ο λ ο ζώ ν τα νο ς ο ίδιος ό Σατανάς, τό πιό

96
άκάθαρτο καί αηδιαστικό πνεΰμα, ό άρχοντας κάθε κακίας.
Δέν μπορεΐ νά φ α ν τ α σ τ ε ί κανείς άνθρωπος πόσο άπαίσια
μορφή είχε. Τό π ρ ό σ ω π ό του ήταν περίπου όπ ως ένας
βρωμερός τρά γος μέ κέρατα. Βρωμούσε τό σ ο πολύ, όπ ω ς τό
χειρότερο ψοφίμι. Μία άπίστευτη δυ σω δία πού σου έκοβε
τήν άναπνοή! Μέ έπιασε άμέσως άπό τό ν λαιμό καί μέ
έσφ ιγγε θέλοντας νά μέ πνίξει! Πρόλαβα καί ξεστόμισα:
«Ή ρ θ α σ τό ν 'Άγ. Γεράσιμο νά πεθά...». Δέν πρόλαβα νά π ώ
"π ε θ ά ν ω ” , διότι μόλις άκουσε τ ό όνομα του Άγιου, έξαφανί-
στηκε! Πόση δύναμη έ'χουν οί Ά γ ιο ί μας! Φ εύγοντα ς άπό τή
Μονή ένιοοθα πολύ καλύτερα, όμως οί δαίμονες συνέχιζαν
κατά καιρούς νά μέ άπειλοϋνε καί νά μέ χτυποΟνε.
Μέ πήγαν καί στή Μονή τοΰ Άγ. Έ φ ραίμ στή Νέα Μάκρη.
Κατά τή διάρκεια τής θ. Λειτουργίας ήμουν ήρεμος. Στό τέλος
βγήκε στή βόρεια πύλη ή Ήγουμένη Μακαρία καί σ τα ύ ρ ω ν ε
έναν-έναν τους πιστούς μέ έναν σταυρό πού είχε μέσα Λείψα­
να το ΰ Άγιου. Ό τ α ν ήρθε ή σειρά μου, ένιω σα μία δύναμη σάν
ώ σ τικ ό κύμα νά μέ σπρώχνει πρός τά πίσω! Έ ξ ι άτομα μέ
σπρώ χνανε μπροστά νά προσκυνήσω καί δέν μπορούσανε!
Τ ό τε ή Γερόντισσα κατέβηκε τά σκαλοπάτια καί ήρθε κοντά
μου. Μέ σ τα ύ ρ ω σ ε μέ μεγάλη δυσκολία καί άφοϋ φ ώ ν α ξα ν
τόν ιερέα, μέ οδήγησαν στή Λάρνακα τοΰ Λγ. Έφραίμ καί
εύθύς ξεκίνησαν νά ψέλνουν τήν Παράκληση. Μέσα σ τό ν Ναό
ύπήρχαν 100-150 κύπριοι προσκυνητές καί έγ ώ άρχισα νά
χτυπιέμαι, νά γρυλλίζω, νά γα υ γίζω καί νά βελάζω σάν
κατσίκα. Ξαφνικά βλέπω ένα φ ώ ς νά έχει περιλούσει τή
Λάρνακα κι άπό μέσα ξεπήδησαν τ ά Λείψανα τοΰ Αγίου,
στάθηκαν όρθια καί έλαμψαν σάν τόν ήλιο! Δέν μπορούσα νά
ά ντικ ρίσω αύτό τό ύπερκόσμιο θέαμα καί άρχισα νά ούρλιά-

97
ζω: « Κ ά τ σ ε κ ά τω ρέ... μέ τυφλώνεις, μέ καις, μέ καις... Έ γ ώ
είμαι ό δαίμονας πού σοΰ έκανε τ ά έντερά σου κ ο κ ο ρ έ τ σ ι » !1
Ό κόσμος είχε φοβηθεί καί πολλοί έκλαιγαν. Γιά άρκετές
ήμερες αύτή ή λάμψη τ ώ ν Λ ειψ ά νω ν μέ είχε σχεδόν τ υ φ λ ώ ­
σει καί, κάθε φορά πού προσπαθούσα νά άνοίξω τ ά μάτια
μου, ήτα ν σάν νά κοίταζα τό ν ήλιο άπευθείας...
Έ π έστρεψ α στήν πόλη μου ταλαιπωρημένος καί οί άπει-
λητικές φωνές, λιγότερο έντονες, έξακολουθούσαν νά άκού-
γ ο ν τα ι μέσα μου.
Σύντομα μέ πήγαν καί προσκύνησα στή ν Π αναγία τή
Μαλεβή καί μετά, καθώς συνομιλούσα μέ τό ν Πνευματικό
τής Μονής, τό ν π. Βασίλειο Ήλιόπουλο, τ ό ν άκουγα νά έπικα-
λεΐται τή βοήθεια κάποιου Γέροντα Πορφυρίου. Στό τέλος μέ
συμβούλευσε:
-Νά πάς σ τό ν π. Πορφύριο σ τό Μήλεσι. Καί μόνο τ ό χέρι
του νά φιλήσεις, μπορεΐς νά γίνεις καλά!
«Τ ό σ ο ι παπάδες μέ διάβασαν καί κανένας δέν μέ έκανε
καλά... Θά μέ κάνει ό Π ορφύριος; Σιγά μήν πά ω !», σκέφτηκα.
"Εφυγα άπό τή Μαλεβή φανερά άπογοητευμένος! Είχα
πάει καί σέ άλλα Μ οναστήρια στήν Ελλάδα καί είχα κουρα­
σ τε ί σω μ ατικ ά καί ψυχικά, διότι είχαν περάσει π έντε ολόκλη­
ρα χρόνια καί συνέχιζα νά ζ ώ αύτό τό μαρτύριο!

1 Ό νεοφανής μεγαλομάρτυς Όσιος Έφραίμ (1384-1426) βασα­

νίστηκε άπό τούς Όθωμανούς μέ ιδιαίτερη αγριότητα γιά όκτώμι-
ση μήνες. Τόν κρέμασαν ανάποδα σέ μία μουριά πού σώζεται μέχρι
σήμερα, τόν κάρφωσαν στά πόδια καί τό κεφάλι καί τόν σουβλί­
σανε μέ αναμμένο δαυλό στήν κοιλιά. Παρέδωσε τήν άγια του
ψυχή στίς 5 Μαΐου 1426, ήμέρα Τρίτη, στίς 9 τό πρωί, σέ ηλικία
μόλις 42 ετών.

98
 Οί δαίμονες είχαν εξα γριω θεί καί μέ
Στόν Πνευματικό
τα λαιπ ω ρού σα ν ά φ ά ντα σ τα , έπειδή
είχα πάρει τήν απόφαση νά έπ ισ τρ έψ ω σ τό ν Χριστό. Κάθε
βράδυ στίς 12 τ ά μεσάνυχτα, έτριζε τ ό σπίτι καί τρόμαζε όλη
ή οικογένεια. Μετά άκουγόταν ένα "κράκ", όπ ως άκούγεται
όταν άνοίγουμε μία μαγκωμένη πόρτα, καί άμέσως οί δαίμο­
νες μοΰ πιάνανε τ ά χέρια γιά νά μή μπορώ νά κάνω τό ν σ τ α υ ­
ρό μου. Μ ετά μου μπλοκάριζαν τό ν νοϋ, θό λω να ν τή σκέψη
μου καί όλο τ ό σώ μ α παρέλυε. Τό μόνο πού έβλεπαν οί σ υ γ ­
γενείς ήτα ν ένα παράλυτο σώμα νά πηγαίνει δεξιά-άριστερά
άπό τά χτυπήματα τ ώ ν δαιμόνων. Καταλάβαινα τά πάντα,
άλλά δέν μπορούσα νά άντιδράσω. "Ημουν παραδομένος σ τά
χέρια τους.
"Εχοντας αύτόν τό ν πόλεμο, πήγα στούς Πνευματικούς
τής πόλης μου άλλά δέν μέ π ίστευε κανείς. Τ ό τε έκανα Πνευ­
ματικό μου τ ό ν Ηγούμενο ένός Μοναστηριού 40 χλμ. έξω άπό
τήν πόλη. Σχεδόν κάθε φορά πού πήγαινα, σ τό ί'διο σημείο
ιού δρόμου μέ περίμεναν οί δαίμονες. Ά μέσως παρέλυε τό
σώ μ α μου, μέ χτυπούσαν μέ ρόπαλα καί μέ άφηναν άναίσθη-
το γιά πολλές ώ ρες στήν έρημιά! Πώς έφ τα ν α σ τό Μοναστήρι
δέν ξέρω. Έ ρ χ ο ν τα ν οί μοναχοί, μέ βγάζανε άπό τό άμάξι καί
μέ πηγαίνανε σ τό ν Πνευματικό ύποβασταζόμενο. Δέν ξέρω
πώς άντεχα. Π ιστεύ ω π ώ ς μέ φύλαγε ό Θεός, διότι δέν μπορεί
ένα άνθρώπινο σώ μ α νά ά ντέξει τόση ταλαιπωρία.
'Η ψυχή μου πλέον ειρήνευε μόνο κοντά σ τό ν Πνευματικό
μου καί λαχταρούσα νά τ ό ν βλέπα> ολο και πιό συχνά. Άκόμη
καί μέ ένα ποδήλατο π ροσπαθούσα νά φ τ ά σ ω σ τό Μ ονα στή­
ρι. Έάν δέν τό ν έβρισκα, έτρεχα σέ άλλον. Συνήθως δέν ήθελα
νά τού π ώ κάτι. ΆρκεΤ νά έμπαινα κάτα> άπό τό πετραχήλι!

99
Άμέσως ανα κ ου φιζότα νε ή ψυχή μου, ένιωθα ανάλαφρος καί
γιά άρκετές ημέρες σ τα μ ά τα γ ε καί ό ξυλοδαρμός. Ό κόσμος
δέν μπορεΐ νά εκτιμήσει πόση δύναμη πηγάζει άπό τό
π ετραχήλι το ΰ Π νευματικού! Ό τ α ν πήγαινα σέ άλλον
Πνευματικό, ή άνακούφιση ήταν κάπως μικρότερη. Έκείνη
τήν περίοδο σώ θηκ α μόνο καί μόνο άπό τήν άγία
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ!
Παραμονές μεγάλων έ ο ρ τώ ν τής Χριστιανοσύνης καταλά­
βαινα ότι οί δαίμονες άγρίευαν περισσότερο καί προκαλοΰ-
σαν μέσα μου μεγαλύτερη ταραχή. Ό π ο υ έβλεπα ράσο, έ τ ρ ε ­
χα! Πήγαινα σέ ιερείς καί μοΰ διάβαζαν έξορκισμούς, άλλά
μετά ταραζόμουνα πολύ καί γινόμουνα χειρότερα. Τ ό τε δέν
μποροϋσα νά τό έξηγήσω, άλλά μοΰ τ ο έξήγησε α ργότερα ό
'Άγιος Πορφύριος, όπ ω ς τ ο ά ν α φ έ ρ ω παρακάτω.
Είχα πιά συμπληρώσει 7 χρόνια μεγάλης
Στόν 'Άγιο
ταλαιπω ρίας σ τά χέρια τ ώ ν δαιμόνων καί τή
συμβουλή πού μοΰ είχε δώ σει ό Πνευματικός στή Μαλεβή νά
έπ ισ κ ε φ τώ τό ν Γέροντα Πορφύριο, τή λησμόνησα έντελώς!
Μία ήμέρα είδα μπροστά μου άπό τό ν ά γκ ώ ν α καί κ ά τω
δύο γεροντικά χέρια μέ μαύρη μάλλινη ζακέτα. Μέ καλού-
σανε κοντά τους καί μία γεροντική φ ω ν ή μοΰ έλεγε: «"Ελα σέ
μένα, έλα σέ μένα...!». Μέσα μου σκεφτόμουν: «'Ο Π ο ρ φ ύ ρ ιο ς
ε ίν α ι α ύ τ ό ς ! » . Περιφρόνησα τό όραμα αύτό άλλά σύντομα
άρχισε νά έπιμένει, έω ς ότου πήρα τήν άπόφαση νά μεταβώ
στήν Αθήνα, γιά νά σ υ να ν τή σ ω αύτόν τό ν π. Πορφύριο.
Καθώς μέ πηγαίνανε σ τή ν Αθήνα, έπ άνω στήν Εθνική οί
πόρτες τοΰ αύτοκινήτου άνοιγαν μόνες τους. Έμεις τίς κλεί­
ναμε καί αύτές άνοιγαν! 'Ο πονηρός δέν ήθελε νά πάω.

100
 Μόλις πήραμε τ ό ν δρόμο γιά τ ό Μήλεσι, άρχισα νά μήν
ν ι ώ θ ω καλά. Έπειδή είχα έντονη ταχυπαλμία καί πόνο στήν
καρδιά, γυρίσαμε π ίσ ω ψάχνοντας γιά νοσοκομείο. Τ ότε
άρχισα νά γ ελ ά ω σαρκαστικά, νά γ ελ ά ω δαιμονικά καί οι
συνοδοί μου συνειδητοποίησαν ότι ολα ήτα ν μεθοδεΐες του
πονηρού καί άποφασισμένοι ξεκίνησαν γιά τό Μήλεσι. Τ ότε
άνοιξα τ ό παράθυρο καί φ ώ ν α ζα δυνατά σ τήν οδό Κηφησίας:
«Βοήθεια, κόσμε! Μέ έχουν άπαγάγει... βοήθεια, κόσμε!». Α ν α ­
γκαστικά μέ έδεσαν χειροπόδαρα μέ τίς ζώ νες τοϋ αύτοκι-
νήτου καί μου έκλεισαν τ ό στόμα.
Φ τά ν ο ν τα ς στή Μονή, καθώς κ λ ω τσ ο ύ σ α σάν άγριο ζώο,
μέ άνέβασαν ση κ ω τό σ τό Κελλί τοΰ Άγιου. Μόλις πέρασα τήν
πόρτα, στιγμιαία είδα μία εκτυφ λω τική λάμψη έπάνω σέ
ένα κρεβάτι καί άμέσω ς έπεσα κ ά τω άναίσθητος! Δέν
μπόρεσα νά δώ τ ό ν 'Άγιο πού ή τα ν ξαπλωμένος. Έ ν α ν
ήλιο είδα μόνο. Τ ό τε άνασηκώθηκε ό 'Άγιος καί ρ ώ τη σ ε την
άδερφή Φεβρωνία:
-Τί θόρυβος είναι αύτός;
-Φέρανε ένα παιδί σέ άσχημη κατάσταση καί δέν μπορεΤ
νά σάς πλησιάσει!
Ό τ α ν άρχισα κάπως νά συνέρχομαι, ήμουν διαφορετικός,
ένα θαύμα έγινε μέσα μου καί ό 'Άγιος μέ ρώτησε:
-Πώς σέ λένε;
-Χρηστό, τό ν λένε... Απ άντησε ό άδερφός μου.
-Είδες τ ί μπορει νά πάθει ό άνθροοπος πού είναι μακριά
άπό τήν Εκκλησία; Γιατί πήγες σ' αύτές τίς πόρτες; Δέν τό
ξέρεις ότι σ' αύτές τίς πόρτες οί δαίμονες μπαίνουνε μέ τό
τσουβάλι καί μετά βγαίνουνε μέ τό βελόνι; Γιατί παίρνεις
τ ό σ α πολλά φάρμακα; ΓΙέταξέ τα... τ ό πρόβλημά σου δέν είναι

101
παθολογικό, είναι άπό μαγεία. Αύτό σέ βασανίζει άπό μικρό
παιδί καί δέν έ'χει καμία σχέση μέ τό κορίτσι πού νομίζεις. Τά
μάγια τά εχεις άπό μικρό παιδί. Τά ’χεις άπό μωρό...! Γιά έλα
κοντά μου.
Ό 'Άγιος κάθησε σ τό κρεβάτι, πήρε τό πετραχήλι, τό τύ λι­
ξε σ τό κεφάλι μου καί μου διάβασε μία εύχή. Στό τέλος είπε:
-Αύτό είναι τό τη λ έ φ ω ν ό μου καί θά περιμένω νά μου
τηλεφωνείς. Θά έρχεσαι έδώ κάθε δύο μήνες γιά νά σου
διαβάζω εύχή, νά σέ σ τ α υ ρ ώ ν ω καί σοϋ ύπόσχομαι ότι θά
γίνεις καλά.
"Εβγαλε κ ά τω άπό τό μαξιλάρι του ένα κομποσχοίνι, τό
τ έ ν τ ω σ ε σταυροειδώς, π ρ ώ τα κάθετα καί μετά οριζόντια,
οπ ως κάνουμε τό ν σταυρό μας καί μου τό έδ ω σ ε μαζί μέ μία
μικρή χάρτινη εικόνα τής Παναγίας «"Αξιόν Έ σ τι». Γιά άπο-
χαιρετισμό μου έδ ω σ ε καί ένα μικρό γλυκό χαστούκι σ τό
μάγουλο! Τό πιό ώ ραΐο χτύπημα πού είχα δεχτεί ποτέ.
Έκείνη ή φ ω ν ή πού μέ καλοΰσε: «"Ελα σέ μένα..!» ήταν
ολόιδια μέ τή φ ω νή τοΰ Άγιου. Π ιστεύω π ώ ς αύτό συνέβη
επειδή ό Πνευματικός τής Μαλεβής τό ν παρακαλουσε συ νέ­
χεια στήν προσευχή το υ γιά νά μέ βοηθήσει καί ό 'Άγιος μέ
κάλεσε κοντά του μ' αύτόν τό ν τρόπο.
"Εφυγα άνάλαφρος. Κατάλαβα ότι γ ν ώ ρ ιζε τά π ά ντα γιά
τό παρελθόν μου. Έκείνη ή συνάντηση μέ τό ν Ά γ ι ο ήταν ή
άρχή τοΰ τέλους τ ώ ν δαιμόνων πού ήταν μέσα μου!
Μέσα σέ λίγο καιρό έκανα μία άμαρτία καί έπειδή ν τ ρ ε ­
πόμουνα, άποφά σισα νά μήν τοΰ τη λ εφ ω ν ή σ ω . Ξαφνικά μοΰ
τη λ ε φ ώ ν η σ ε ό ίδιος καί μέ αίφνιδίασε: «Γ ια τί δέν μέ πήρες
τη λ έφ ω νο : Σέ περίμενα!». Μιλήσαμε καί έ γ ώ απορούσα ττώς
μέ βρήκε, άφοΰ δέν γνοοριζε ούτε τό έπίθετό μου, ούτε τήν

102
πόλη μου. Άργότερα, καθώς πλησίαζαν οί δύο μήνες, τού
τη λ ε φ ώ ν η σ α καί τού είπα:
-Γέροντα, έχω μεγάλο πρόβλημα. Μέσα μου είμαι πολύ
χάλια! Μοΰ ζήτησες νά έρθ ω σ τό Μήλεσι άλλά δέν μπορώ...
-Δέν πειράζει... Θά έρθω έγώ έκει πού είσαι καί θά σου
διαβάσω τήν εύχή. Πήγαινε τ ώ ρ α σ τό άλλο δω μά τιο καί γ ο ­
ν ά τισ ε σ τό εικονοστάσι, μπροστά σ τό καντήλι πού έχεις.
Πήγα καί γ ο ν ά τισ α μέ τό μέτωπο σ τό πά τα ψ α καί σέ λίγο
έν ιω σ α καθαρά τ ό πετραχήλι νά άκουμπά έπάνα) στή ν πλάτη
μου! Τόν άκουγα ψιθυριστά νά μοΰ διαβάζει τή ν εύχή καί
άμέσως συνήλθα. Σηκώθηκα άνάλαφρος, άλλά ό 'Άγιος... είχε
έξαφανιστεΐ. Είχε έρθει άκαριαΐα καί ξανάφυγε, χωρίς νά τό ν
δώ. Έ ν ώ ήταν 500 χλμ. μακριά, μέ τή Χάρη τού Θεού είχε
έκμηδενίσει τήν ά πόσταση! Τόσο μεγάλος Ά γ ιο ς είναι!
Έ ν ώ ό 'Άγιος μοΰ είχε πει π ώ ς τ ά μάγια τ ά είχα άπό μαψό,
έ γ ώ δέν τό ν είχα πιστέψει. Μέσα μου ήμουν ά π ο λύ τω ς σ ίγου­
ρος ότι μοΰ τ ά είχε κάνει έκείνη ή κοπέλα. Ό Ά γ ιο ς τό "είδ ε”
αύτό καί στήν επόμενη έπίσκεψη πιό έπιτακτικά μου τό
έπανέλαβε: «Άκοΰς μωρέ πού σοΰ τ ό λέω. Βγάλε άπό τό μυα­
λό σου τήν κοπέλα αύτή. Τά μάγια σοΰ τ ά κάνανε άπό μωρό!
Ή κοπέλα δέν σοΰ έκανε τίποτα... Νά μέ πιστέψεις».
Ά ργότερα έξακρίβωσα πώ ς ότα ν ήμουν μωρό, μοΰ είχε
κάνει τ ά μάγια μία στενή συγγενής μου. Αύτή ή κακομοίρα
ήταν πολύ μπλεγμένη μέ τούς μάγους καί δυστυχώ ς είχε
άσχημο τέλος στή ζωή της.
Σέ αύτές τίς έπισκέψεις σ τό ν Ά γ ιο μοΰ διάβαζε π ρ ώ τ α
διάφορες εύχές, μέ σ τα ύ ρ ω ν ε καί μετά σάν στοργικός π α τέ ­
ρας μέ άκουγε καί μέ καθοδηγούσε πνευματικά μέ διάφορες
νουθεσίες. Θυμάμαι πού μοΰ έλεγε:

103
 • Πρόσεχε, παιδί μου! Άπό έδ ώ καί σ τό
Συμβουλές
έξης μόνο ή εύθεία οδός ύπάρχει γιά σένα. ’Άν
λοξοδρομήσεις, θά πάθεις τά ϊδια!
• Μήν άσχολεΐσαι μέ τούς μάγους. Άγνόησέ τους σάν νά
μήν ύπάρχουν, άσ' τους νά κάνουν ό,τι θέλουν. Ό τ α ν είσαι
μέσα σ τό σκοτάδι, δέν χτυπάς τ ό σκοτάδι νά φύγει, άνοίγεις
τό παράθυρο νά μπει τ ό φώς. Έσύ άνοιξε τό “ παράθυρο” καί
τό Φ ώ ς το ΰ Χριστού θά διώξει τ ό σκοτάδι τής μαγείας. Έσύ
νά βλέπεις μόνο τό ν ΧΡΙΣΤΟ!!!
• Νά επιδιώκεις νά άσχολεΐσαι μέ διάφορες καλλιέργειες
στά κτήματα πού έχεις σ τό χωριό. Νά τά καλλιεργείς καί νά
πηγαίνεις στή φύση, γιά νά ήρεμεϊ ή ψυχή σου...! Γιατί βρέ
π α ρ α τή σα τε τά κτήματα σ τό χωριό;
• Νά προσπαθείς όσο μπορεΐς νά έργάζεσαι, νά άπασχο-
λεΐσαι..., νά μή βρίσκει χρόνο ό πονηρός καί σέ πειράζει μέ
λογισμούς. Νά δουλεύεις πολύ. Νά δουλεύεις μέχρι νά νοιώ-
σεις μεγάλη κούραση, μέχρι νά άναγκαστεΤς νά καθίσεις
κ ά τω άπό τήν κούραση.
• Γιατί πηγαίνεις σ τό σπίτι τοϋ τά δε ιερέα καί σοϋ διαβά­
ζει έξορκισμούς καί ταράζεσαι; Νά μήν ξαναπάς έκεΐ, ούτε σέ
άλλους ιερείς καί σου διαβάζουν έξορκισμούς, διότι έκείνη
τήν ώ ρ α φεύγει ό δαίμονας χάριν τής ιεροσύνης, μετά όμως
έπ ιστρέφ ει δριμύτερος καί σέ χτυπάει, διότι θέλει νά σέ
έκδικηθεΐ!
• Νά λές στούς ιερείς νά προσεύχονται γιά σένα τήν
Κυριακή. Νά προσεύχονται τή ν ώ ρα τής 0. Λειτουργίας
π άνω στή ν άγία Τράπεζα, διότι έκείνη τή ν ώ ρ α ό ούρα-
νός είναι άνοιχτός. Τότε κ α τεβαίνει ή Χάρις σάν δροσιά
καί σέ σκεπάζει...!

104
 • Νά μήν τρω ς χοιρινό κρέας! Είναι α κ ά θ α ρ το ζώ ο 1
καί ά ρέσκ οντα ι οί δαίμονες σέ αύτό! Νά προτιμάς μικρά
ζώα, όπ ω ς τό αρνάκι ή τό κατσικάκι πού είναι καθαρά ζώα.
• Πρόσεχε, διό τι ή α ρ ρ ώ σ τια σου δέν σηκώ νει σ τε ν α ­
χώρια. Ό τ α ν θά στενα χω ριέσα ι, θά έχεις πρόβλημα.
Πράγματι, ότα ν γό γγυ ζα καί στενα χω ριόμ ου να γιά όλα
όσα τράβηξα στή ζω ή μου γινόμουνα πολύ χειρότερα. Έ νώ
ότα ν (γιά παράδειγμα) στενα χω ριόμ ου να γιά τό ν θά νατο
ενός γνακιτοΰ, δέν μέ έπιανε καμία δαιμονική έπιρροή.
• Ό τ α ν θά έχεις πρόβλημα, νά άρχίζεις νά διαβάζεις τό
Ψαλτήρι. Έάν δέν μπορεις ό ϊδιος, νά σοΰ τό διαβάζει ό άδελ-
φ ός σου ή κάποιος άλλος. Νά ξέρεις... τό Ψ αλτήρι είναι ή
μεγαλύτερη προσευχή ενα ντίον τώ ν δαιμόνω ν!

1 Στήν Καινή Διαθήκη, μέ διαταγή τοΰ Κυρίου, λεγεώνες δαιμό­

νων βγήκανε άπό τόν δαιμονισμένο τών Γεργεσηνών καί είσήλθα-
νε σέ αγέλη 2000 χοίρων, οί όποιοι πέσανε άμέσως ατόν γκρεμό
(Κατά Μάρκον Κεφ. ε' 1 1 -1 3 ) . Στήν Παλαιό Διαθήκη θεωρείται
ακάθαρτο ζώο, διότι δέν μηρυκάζει, δηλαδή δέν τρέφεται μέ
χορτάρι (Δευιτικόν 11-4 ).
Γενικά ό χοίρος είναι ακάθαρτο ζώο, έπειδή κυλιέται διαρκώς
στή λάσπη καί τρώει τά πάντα, άκόμη καί τά περιττώματα. Ό
χοίρος ολοκληρώνει τήν πέψη τής τροφής του μέσα σέ τέσσερις
ώρες καί έτσι οτιδήποτε τοξικό υπάρχει, αποθηκεύεται στό λίπος
του, τό όποιο τρώνε μετά οί άνθρωποι. Τό χοιρινό κρέας είναι
γεμάτο μέ έπικίνδυνα βακτήρια καί πολλά παράσιτα.
Παρόλο πού τό χοιρινό κρέας συνδέεται μέ καρκίνο καί κίρρα)-
ση στό συκίότι και παρόλο πού δέν τό τρώνε ποτέ οί έβραΐοι καί οί
μουσουλμάνοι, ώστόσο παγκοσμίως είναι πρώτο σέ κατανά­
λωση!

105
 Πράγματι οί ψαλμοί τοϋ Π ροφήτου Δαυίδ είναι πανίσχυ­
ρο όπλο κατά τ ώ ν κακών πνευμάτων, διότι ότα ν έχανα τίς
αισθήσεις μου καί κάποιος άρχιζε νά διαβάζει Ψαλτήρι, άμέ­
σ ω ς συνερχόμουνα. Επίσης κάποτε μοΰ είπε:
• Πρόσεξε ν ά μήν πας π ο τέ μόνος σου σέ έρημικό μέ­
ρος. Α π αγορεύετα ι νά είσαι μόνος σου στή ν έρημιά. Κοίταξε
νά εχεις κι άλλον μαζί σου.
Ε νη μ έρω σα κάποιον διακριτικό Γέροντα γι' αύτή τή συμ­
βουλή καί μοΰ είπε ό τι σ τά έρημικά μέρη κατοικούνε πολλά
δαιμόνια καί αν μέ βρούνε μόνο μου, μέ τό μίσος πού μοΰ
έχουν έπειδή ξέφ υ γα άπό τά δίχτυα τους, θά προσπαθήσουνε
νά μέ σ κ οτώ σ ου νε! Μέχρι σήμερα έάν οδηγήσω μόνος μου
αύτοκίνητο σέ πολύ έρημικό μέρος (ρεμ ατιά), λιποθυμάω.
• Πρόσεξε..., ή πόλη πού ζεΐς έχει πολλούς μάγους! Αύτά
πού γίνο ντα ι σ ’ αύτή τήν πόλη δέν γ ίνο ντα ι πουθενά άλλου
στή ν Ελλάδα, οΰ τε καί στή ν Αθήνα πού έχει τό σ ο πληθυσμό.
Τ ό τε συ νειδητοποίησα για τί οί συγγενείς μου μέ πηγαί­
νανε άπό μάγο σέ μάγο. Άφοΰ σ τή ν πόλη το υ ς είχε σέ κάθε
γειτονιά καί έναν μάγο!
Επίσης θυμάμαι καί κάποιους διαλόγους
Διάλογοι
πού είχαμε κάνει, ό τα ν είχα πιά συνέλθει:
-Γέροντα, έχω ξεκινήσει νά π αρακολουθώ μαθήματα
βυζαντινής μουσικής...
-Μπράβο, πολύ καλά κάνεις! Οι νότες της βυζαντινής
μουσικής διώχνουν μακριά τους δαίμονες! Γιά ψάλε μου
κάτι νά σ' άκούσω...
Καί έψαλλα τό Ανα στά σιμ ο Απολυτίκιο το ΰ Α ’ Ήχου:
-Τοΰ λίθου σ φ ρ α γ ισ θ έν το ς ύπό τ ώ ν Ιο υ δ α ίω ν καί σ τρ α ­
τ ι ω τ ώ ν φ υ λασσόντων...

106
 Ό 'Άγιος χαρούμενος φ ώ να ξε:
-Φεβρωνία...! Φ εβρωνία, έλα νά άκούσεις...! Ό Χρηστός
έμαθε νά ψέλνει. Είδες τό θαύμα πού συ ντελέστη κ ε έδ ώ
μέσα; Νά σου π ώ καί κά τι άκόμα; Ό Χ ρηστός θά βρει μία καλή
κοπέλα καί θά π α ντρευ τεί!
Ό 'Άγιος μου ζη τού σε καί άπό τό τη λ έφ ω νο νά του ψ άλω
καί χα ιρότανε πάρα πολύ. Κάποια άλλη φ ορά τό ν ρώ τη σα :
-Γέροντα, ξέρω κάποιον πού μέ δύο σύρματα βρίσκει τά
ύπόγεια νερά. Μ πορώ νά τό ν φ ω ν ά ξ ω νά μοΰ βρε! νερό σ τό
χ ω ρ ά φ ι μου; Μ ήπως είναι άμαρτία έάν τό κάνω;
-Πώς είναι αύτά τά σύρματα;
-Είναι δύο σύρματα όπ ω ς τό γράμμα γάμμα κεφαλαίο (Γ )
καί ότα ν βρεθεί τό νερό αύτά δια στα υ ρώ νοντα ι.
-Δηλαδή είναι έτσι; Καί σχεδίασε τό γράμμα Γ.
-Ναί, ναί... Άφοΰ έμεινε σιωπηλός, μετά μοϋ άπάντησε:
-Ό ά νθρω π ος πού θά κάνει αύτή τή δουλειά, νά βρε! νερό
μέ τή ραβδοσκόπηση, θά πρέπει νά ’ναι πολύ κοντά σ τό ν Θεό.
Επειδή ήθελα νά μοΰ τό έξηγήσει π ερ ισ σότερ ο τό ν ξανα-
ρ ώ τη σ α άλλες δύο φ ορές καί σ τό τέλο ς μοΰ είπε:
-'Ο ά νθρω π ος πού θά κάνει αύτή τή δουλειά θά πρέπει νά
είναι πολύ κοντά σ τό ν Θεό, διό τι τά σύρματα μπορεΐ νά τά
κουνήσει κι ό πονηρός καί ότα ν γίνει ή γεώ τρ η σ η (πού κ ο σ τί­
ζει άκριβά) δέν θά βρεθεί τό νερό. Τ ό τε νά δούμε ποιός θά
τό ν σ ώ σ ε ι άπ' τό ξύλο πού θά φάει άπ’ τόν ιδιοκτήτη τού
κτήματος...! Νά έκεΐ σ τό χω ριό σου, στή ν τά δε τοπ οθεσία πού
είναι έτσ ι κι έτσι, σ τό τά δ ε σημείο έχει πολύ νερό!
Ε ντυ π ω σ ιά σ τη κ α διότι ό 'Άγιος μου τά περιέγραψ ε όλα
έπακριβώς κι άς ή τα ν τό χω ριό μου πολλά χιλιόμετρα μακριά.

107
 Κάποτε μέ ρ ώ τη σε:
-Τί κάνει ό Ε πίσκοπός σας;
-Είναι άρρωστος...
-Νά ξέρεις ό τι ό Ε πίσκοπός σας είναι άγιος.
Σέ άλλη έπίσκεψη μέ ξα να ρ ώ τη σ ε τό ϊδιο καί τοΰ είπα:
-Ό Επίσκοπος είναι σ τό Νοσοκομείο τώρα...
-'Άγιος, άγιος, άγιος...!!! Φ ώ να ξε δυνατά καί σηκώθηκε.
Μ ετά άπό λίγες επισκέψεις σ τό ν 'Άγιο, συνήλθα έντελώ ς.
Ε πιτέλους στα μ ά τη σα ν γιά π ά ντα καί οί απειλητικές φ ω ν ές
«Θ ά πεθάνεις, θά πεθάνεις...» πού άκουγα μέσα μου. Σέ 6-8
μήνες, ένιω θα οτι π α τούσα σ τά πόδια μου.
Επίσης, σέ μία άπ' αύτές τίς έπισκέψεις ό 'Άγιος μου
μίλησε όχι μόνο γιά τό παρελθόν μου, άλλά μοΰ άποκάλυψε
καί τ ό μέλλον μου! Είναι έντυ π ω σια κ ό νά άκούει κανείς
ολόκληρη τή ζω ή του. Μοΰ είπε μέ χρονική σειρά τά σημ αντι­
κά γ εγ ο ν ό τα πού θά μοΰ συνέβαιναν καί κυρίως τίς μπόρες
πού θά περνούσα. Κ αθώς έφ ευγα μοΰ φ ώ να ξε: «Α ύ τά πού
σου είπα νά μήν τά πεις σέ κανέναν... "Οσα σοΰ είπα, νά τά
ξεχάσεις!» 'Ο 'Άγιος διέτα ξε καί ή μνήμη μου ύπάκουσε, διότι
μόλις βγήκα έξω άπ’ τή ν π όρτα τά είχα ξεχάσει όλα. Μ άταια
προσπαθούσα να θυμηθώ κάτι. Ό μ ω ς ότα ν γινό τα ν κάτι στή
ζω ή μου, τ ό τ ε θυμόμουνα ό τι αύτό μοΰ τό είχε πει ό 'Άγιος.
Θυμόμουνα άκριβώς τά λόγια του καί αύτό ήτα ν μία μεγάλη
παρηγοριά γιά έμένα, διό τι τά π ερ ισ σ ότερ α ή τα ν τ ά βάσανα
τής ζω ής μου. Καί αύτό συ νεχίζεται μέχρι σήμερα! Ή ζω ή μου
είναι ένα μαρτύριο, σ η κ ώ ν ω τό ν στα υ ρό μου, άλλά ν ιώ θ ω και
μεγάλη θεϊκή παρηγοριά! Ν ιώ θω , όπ ω ς μοΰ είχε πει ό π.
Εύμένιος Σαριδάκης, οτι έχω όλους το ύ ς Αγίους μαζί μου!

108
 Ό π ω ς έμαθα άργότερα, ό 'Άγιος είπε
Οί δαίμονες
σ τό ν θεολόγο Νικόλαο Σωτηρόπουλο:
θέλουν έκδίκηση
«Ή ρ θ ε σέ μένα ένα παιδί άπό τή ν τά δ ε
πόλη...(τήν πόλη μου). Τί νά σου π ώ ! Τ όσα πολλά δαιμόνια
δέν έχω ξαναδεΐ σέ άνθρω πο!!!».
Φυσικά ό πόλεμος τ ώ ν δαιμόνων δέν σ τα μ α τά ει π ο τέ καί
ένας λόγος παραπάνοο σέ έμένα πού το ύ ς είχα δώ σει πολλά
δικαιώματα δτα ν ήθελημένα κ α τέφ ευ γα στο ύ ς μάγους, στούς
ύπηρέτες καί λειτου ργού ς τού Σατανά. Είχε δμως έπιτέλους
στα μ α τή σει ή αισθητή πάλη μέ το ύ ς δαίμονες καί έμεινε μόνο
ή νοητή. Έ β λεπ α ξεκάθαρα π ώ ς ό πονηρός χρησιμοποιούσε
χίλιους τρόπους, έπ ιστρά τευ ε συγγενείς, γ ν ω σ το ύ ς καί ά γνώ -
στου ς πού ήτα ν μακριά άπό τή ν Εκκλησία, γιά νά μοΰ κάνει
τή ζω ή δύσκολη! Κυρίως όμως μοΰ έσ τελ νε το ύ ς μάγους, τά
πιό τα λ α ίπ ω ρ α πλάσματα σ ’ α ύτόν τό ν κόσμο, γιά νά μοΰ
κάνουνε κακό. Δ έν μπορώ νά π ερ ιγρ ά φ ω μέ λόγια πόσο
σκληρό καί ά δυ σώ π η το ά γώ να έκανε ό Σατανάς γιά νά μέ
ξανακερδίσει, έάν καί ήμουν π ροστα τευ μ ένος άπό τά Μ υστή­
ρια τής Εκκλησίας καί δέν τό ν φοβόμουνα όπ ω ς παλιά! 'Ο
Σατανάς λυ σ σά ζει γιά νά κερδίσει έ σ τ ω καί μία ψυχή.
'Ο Καλός Θεός φ ρ ό ν τισ ε νά έρθ ω κοντά στή ν Εκκλησία
καί μαζί μέ έμένα καί όλη ή οίκογένειά μου καί οί συγγενείς
μου πού π ροσπαθούσαν νά μέ βοηθήσουν. Έ ν α ς λόγος π αρα­
π ά νω "υ π οχρεώ θηκ ε” ό Θεός νά μέ βοηθήσει, έπειδή μοΰ
κάνανε τά μάγια άπό μωρό καί δέν είχα κάποια εύθύνη.
Ό τ α ν πήγα σ τό ν 'Άγιο καί τοΰ εξιστόρη σα όλον αύτόν τό ν
πόλεμο, μοΰ είπε χαρακτηριστικά: «Θυμάσαι τό θαύμα πού
έγινε έδ ώ μέσα; Γιά νά καταλάβεις τ ί είναι όλο αύτό πού ζεΐς,
πάρε νά διαβάσεις τό ν βίο τοΰ Άγ. Ακακίου τοΰ Καυσοκαλυ-

109
βίτη. Άπό νέος έγινε μοναχός καί μετά πήγε νά μονάσει σ τό
'Άγιον Ό ρος. Έ κει δέχτηκε έπίθεση λογισμ ώ ν άπό τό ν δαίμο­
να καί θέλησε νά ξεφύγει. Τ ό τε ό δαίμονας τό ν έσπ ρω χνε γιά
νά τό ν ρίξει σ τό ν γκρεμό...! Τό ϊδιο έπαθες κι έσύ! Έπειδή
τοορα θέλεις νά ’ρθεις κοντά στή ν Εκκλησία, έχεις π ό λ ε μ ο !»1
Κ άποτε πήγε σ τό ν 'Άγιο κάποιος γ ν ω σ τό ς μου
Φύγε!
καί μία π ρεσβυ τέρα πήγε μαζί του, διότι ήθελε καί
έκείνη νά γ ν ω ρ ίσ ε ι τό ν 'Άγιο. Ό 'Άγιος δέχτηκε σ τό Κελλί του
π ρ ώ τα τό ν γ ν ω σ τ ό μου καί μόλις μπήκε ή πρεσβυτέρα, άμέ­
σ ω ς άρχισε νά φ ω νά ζει:
-Φύγε, φύγε... Δέν σέ θέλω!
-Μά, Παππούλη, γιατί...; Τί έκανα;
-Φύγε, φύγε... Φεβροονία, πάρ’ τη ν έξω... Νά φύγει.
Τί έπαθε ό 'Άγιος καί ά ντέδρα σε έτσι; Μόνο εκείνος και ό
Θεός γνω ρ ίζου ν. Π ά ντω ς έμαθα ότι ή πρεσβυτέρα κοιμήθηκε
λίγα χρόνια άργότερα.

1 'Ο Ό σιος Ακάκιος καθώς περιδιάβαινε τό 'Άγ. Όρος, δέχτηκε

βίαιη ενόχληση άπό ενάντιους λογισμούς γιά τό ποΰ έ!πρεπε νά μο­
νάσει. Αύτό του προκάλεσε ταραχή, συσκότιση νοός, αιχμαλωσία
τών λογισμών καί μεγάλη άκηδία. Πληροφορήθηκε έσοοτερικά πώς
ενας μαύρος βρωμερός δαίμονας ήθελε νά τόν αφανίσει. Αποφάσι­
σε τότε νά πάει στόν Πνευματικό του στα Κατουνάκια καί ξαφνικά
σηκώθηκε ενας ανεμοστρόβιλος πού τόν άπομάκρυνε διαρκώς άπό
τήν πορεία του καί βίαια τόν έσπρωχνε νά τόν ρίξει στόν γκρεμό.
Φοβισμένος φώναξε δυνατά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Παναγία Θεο­
τόκε, βοήθει μοι»! Άμέσως μία θεϊκή δύναμη ήρθε πάνω άπό τό
βουνό καί έδιωξε μακριά ολη αύτή τή σατανική ενέργεια.
Έκοιμήθη 12 Απριλίου 1730 (Μέγας Συναξαριστής τής "Ορθοδό­
ξου Εκκλησίας, Ματθαίου Ααγγή, τόμος Δ’, σελ. 219).

110
 Άφοϋ ττιά είχα συνελθεί καλά, ήμουν χαρούμε­
Γάμος
νος καί άρχισα νά κάνω σχέδια γιά τή ζω ή μου.
Ή θ ε λ α μία σ ύ ντρ ο φ ο καί είπα σ τό ν άδελφό μου:
-Σκέφτομαι νά π α ν τρ ευ τώ ! Μέ θέλει ή τά δ ε άπό τό χαψιό
τάδε, τή θέλω κι έγώ..., τί λές έσύ;
-Έσύ δέν μπορεΐς νά περπατήσεις..., π α ντρειά σου έλειπε!
Σ τενάχωρη μένος πήγα άμέσως σ τό ν Παππούλη. "Ημουν
σίγουρος δ τι θά μοϋ δ ώ σ ει τή ν εύλογία νά τή ν π α ντρευ τώ .
-Παππούλη, σκ έφ τομ α ι μία κοπέλα! Μέ τή ν εύλογία σου
θά π ά ω σ το ύ ς γονείς της. Μέ θέλει καί τή θέλω !!!
-Όμως... δέν θέλει ό Θεός, παιδί μου!
-Μά, Παππούλη..., σοΰ λ έω μέ θέλει καί τή θέλω.
-Παιδί μου, δέν θέλει ό Θεός, δέν είναι θέλημα Θεού.
Μου ήρθε κεραυνός έν αιθρία. Έ γ ώ έλεγα τά δικά μου καί
ό Παππούλης έπαναλάμβανε ήρεμα ό τι δέν είναι θέλημα Θεού
νά γίνει αύτός ό γάμος. Σ τό τέλος, άφοΰ είδε πόσο άνυπά-
κουος ήμουνα, μοΰ είπε μέ νόημα:
-Πήγαινε γιά νά τή ν πάρεις.
"Εφυγα χαρούμενος γιά τή ν πόλη μου καί πρίν π ρολάβω νά
φ τ ά σ ω ή κοπέλα αύτή, χω ρίς καμία αιτία, τά διέλυσε όλα.
Απογοητεύτηκα, διό τι π ίστευα π ώ ς αύτή ήτα ν ή γυναίκα τής
ζω ή ς μου. Λυπημένος διήνυσα άλλα 500 χιλιόμετρα γιά τήν
Αθήνα, άλλά δυ στυ χώ ς μοΰ είπανε ό τι ό Παππούλης έφ υγε
γιά τό Ά γ ιο ν Ό ρος. Έ τ σ ι πήγα καί κάθισα σέ ένα πεζούλι καί
πολύ στενοχω ρη μ ένος σκεπτόμουν πόσο άτυχος ήμουν στή
ζω ή μου: «"Εχασα τό ν γάμο, έχασα καί τό ν 'Άγιο...!» Ή ψυχή
μου ή τα ν βαριά... Ξαφνικά, άκουσα πολύ καθαρά τή φ ω νή
τοΰ Άγιου μέσα σ τα αύτιά μου: «Χ ρήστο, σ ’ ά γα π ά ω !». Άπό

111
έκείνη τή στιγμή, όχι μόνο χάθηκε ή επιθυμία μου γιά τή ν
κοπέλα άλλά τή ν ξέχασα τελ είω ς καί έφ υ γε κάθε στεναχώ ρια.
Σέ λίγους μήνες, όπ ω ς μοΰ είχε πεί κάποτε ό 'Άγιος, βρέ­
θηκε μία άλλη πολύ καλή σ ύ ντρ ο φ ο ς καί παντρευτήκαμε.
Είναι ένας θησαυρός καί κάναμε μία μεγάλη οικογένεια.
Σέ μία άπό τίς πολλές επισκέψεις, τό ν
Τό κάπνισμα είχα ρω τή σει:
-Γέροντα, ένα πάθος μέ βασανίζει έπί χρόνια καί π ροσπ α ­
θ ώ ν ά τ ό κόψω... Είμαι έθισμένος σ τό κάπνισμα!
-Δέν σέ άφήνει ό Σατανάς!
"Εφυγα άπογοητευμένος. Γνώ ριζα π ώ ς κάποιους άλλους
καπνιστές τούς εύλόγησε, τούς σταύροασε καί άμέσω ς κόψ α­
νε τό τσ ιγά ρο . Γιά χρόνια σκ εφ τόμ ουν αύτό τό “γ ια τί” : «Γ ια τ ί
δέν μέ Θεράπευσε; Γ ια τί μόνο τούς άλλους καί όχι καί μένα;
Γ ια τί;»
Πολλές φ ορές ότα ν κάπνιζα, έβλεπα εναν κατάμαυρο
δαίμονα μέ κέρατα νά κάθεται έπ άνω σ τή ν κοιλιά μου, νά
κρατάει τσ ιγ ά ρ α καί σ τά δυό του χέρια καί νά καπνίζει μαζί
μου μέ μανία. Πάφα-πούφα, πάφα-πούφα... Ό τ α ν κάπνιζα
40-50 τσ ιγ ά ρ α τή ν ήμέρα, τό ν έβλεπα νά παχαίνει, έν ώ ότα ν
α γω νιζόμ ου να νά τό ε λ α τ τ ώ σ ω καί κάπνιζα 15, τό ν έβλεπα
μέν νά άδυνατίζει, άλλά ήταν θυμωμένος μαζί μου καί συνή­
θους γ ιν ό τα ν ε πολύ άπειλητικός!
Ό τ α ν κοιμήθηκε ό 'Άγιος ά να ζήτησα άλλον Πνευματικό
οδηγό καί ό Καλός Θεός μοΰ έστειλε έναν άγιο άνθρωπο, έναν
άγγελο έπί τής γής! Ό τ α ν τοΰ μιλούσα γιά τό κάπνισμα, κατά
περίεργο τρόπ ο σιω π ούσε!
Έ ν α βράδυ, κατά τίς 10:00, μέ έπιασε ένα παράξενο
τρέμουλο. Ά μ έσω ς ή γυναίκα μου μέ σ τα ύ ρ ω σ ε μέ διάφ ορα

112
Ί. Μονή Μ ετα μ ο ρ φ ώ σ εω ς το ΰ Σωτηρος, Μήλεσι

Ί. Σκήτη Καυσοκαλυβίων, Ά γ ιο ν Ό ρ ο ς
λαδάκια, μοΰ έφ ερε ενα μικρό Λείψ ανο το ΰ Άγ. Δημητρίου καί
τό πήρα σ φ ιχ τά σ τή ν αγκαλιά μου, άλλά τίπ οτα . Σ π α ρτα ­
ρούσα σάν τό ψάρι έξω άπ’ τό νερό. Απορούσα γ ια τί νά
συμβαίνει αύτό, άφοΰ μέ είχε θεραπεύσει ό 'Άγιος.
Ξαφνικά, βλέπ ω νά ά νοίγει ό τοίχος καί νά έμ φ α νίζοντα ι
μπροστά μου τρ εις ρ α σοφ όροι άντρες! Α να γνώ ρ ισ α μόνο τό ν
Πνευματικό μου πού ά π λω σε τό χέρι του καί μέ μία βίαιη
κίνηση άρπαξε άπό τά κέρατα τό ν μαύρο δαίμονα πού ήταν
στή ν κοιλιά μου καί μόλις τό ν σήκωσε, «έ'σκ α σε» σ τό ν άέρα!
Έξερράγη καί διαλύθηκε! Ό Πνευματικός μου μέ σ τα ύ ρ ω σ ε
καί άπό έκείνη τή στιγμή, στα μ ά τη σα οριστικά τό τσιγά ρο !
Τήν επόμενη ήμέρα πήγα σ τό ν Πνευματικό. Τόν ρ ω το ύ σ α
άλλά σιωπούσε. Τελικά λίγο καιρό άργότερα, παραδέχτηκε
ό τι είχε έρθει μαζί μέ τό ν 'Άγ. Πορφύριο καί τό ν 'Άγ. Νικόλαο.
Τό 1991 ή γυναίκα μου νοσηλευ­
Τ ελευ τα ία έπαφή
ότα νε σέ μεγάλο Νοσοκομείο, έπειδή
ά ρ ρ ώ σ τη σ ε μέ ύψηλό πυρετό ό όποιος έπί τρ εις ολόκληρους
μήνες δέν ύπ οχω ροΰσε μέ κανένα τρόπ ο! Μ έσα στή ν άπό-
γ νω σ ή μου τη λ εφ ώ ν η σ α σ τό ν Ά γιο :
-Παππούλη, Παππούλη, ό Χρήστος είμαι...
-Χρήστο μου, Χρηστούλη μου σέ άγαπώ !
-Παππούλη, σέ π α ίρνω άπό τό Νοσοκομείο. Ή γυναίκα
μου είναι σοβαρά...
-Χρήστο μου, Χρηστούλη μου σ ’ άγαπώ...
-Παππούλη, οΐ γ ια τρ ο ί ψ άχνουνε άλλά δέ βρίσκουνε κάτι!
-Χρήστο μου, σέ ά γα π ώ πολύ!
Τελικά, άφοϋ έπέμενα π ερισσότερο, μοϋ είπε:
-Ή γυναίκα σου έχει πάθει ένα είδος μόλυνσης καί θά
πρέπει νά τή δούνε ξανά οί ϊδιοι γιατροί. Μή στενα χω ριέσα ι,

114
θά βρούνε τ ί άκριβώς έχει καί θά γίνει καλά...! Χρήστο μου,
Χρηστούλη μου, νά θυμάσαι σέ δλη σου τή ζω ή ό τι έ γ ώ σέ
άγαπώ !
Μ όνο ό 'Άγιος είχε καταλάβει πόσο βασανισμένος ήμουνα,
πόσο ξύλο είχα φ ά ει και τ ί μαρτύριο είχα τρα βή ξει άπό το ύ ς
δαίμονες! Γι’ αύτό μέ συμπονούσε και μέ άγαπουσε πολύ!
Ε κείνος γ ν ώ ρ ιζε ό τι ή τα ν ή τελευ τα ία φ ορά πού μιλούσαμε,
διό τι λίγους μήνες ά ρ γό τερ α κοιμήθηκε έν ειρήνη! Έκλαψ α,
έκλαψα πολύ τότε... Πόσο μοΰ έλειπε ό Παππούλης! Πόσο μοΰ
έλειπε...!
Τό 1994 συ νά ντη σα στή Σουρω τή γιά δεύτερη φ ορά τό ν
"Αγιο Παΐσιο, ή τα ν λίγο καιρό πριν κοιμηθεί καί μοΰ είπε:
«Τ ώ ρ α είσαι πεντακάθαρος, λάμπεις σάν διαμάντι! Δέν έχεις
μάγια όπ ω ς τή ν π ρ ώ τη φορά πού σέ είδα. Νά τό θυμάσαι
όμως σέ όλη σου τή ζωή: Μ ία θά το ΰ δίνεις τοΰ Σ α τ α ν α καί
μία θά σοΰ δίνει... καί έτσ ι θά κλείσεις τ ά μ άτια σου!».
Σήμερα ό διάβολος αλω νίζει, γ ια τί οί
Απολογισμός ά νθ ρω π οι τοΰ δ ώ σ α νε τή δύναμη μέ τή ν
αμαρτωλή ζω ή τους. Ό ϊδιος δέν έχει δύναμη. Ό π ο ιο ς ζεΐ
μακριά άπό τή ν Εκκλησία καί τ ά Μ υστήριά τη ς είναι άνοχύ-
ρω τος, είναι έκτεθειμένος καί εύκολα μποροΰν νά τοΰ κάνου­
νε μάγια. Έ άν μετά κ α τα φ ύ γει στού ς μάγους γιά θεραπεία,
δίνει δικαιώ μ ατα σ τό ν Σατανά, μπορει νά δα ιμ ονιστεί καί
τ ό τ ε θέλει μεγάλο καί πολυχρόνιο ά γώ να γιά νά έπανέλθει
σ τό ν Χριστό. Οί δαίμονες μπαίνουνε όλοι μαζί μέ τό τσουβάλι,
ένώ ό τα ν κάποιος θελήσει νά τούς βγάλει, βγαίνουνε ένας-
ένας μέ τό βελόνι, μέ πολύ άγώ να. Ε κ τός άπό τό ν π ρ ο σ ω π ι­
κό ά γώ να πρέπει νά βρε! καί ένάρετους άνθρώπους, γιά νά
π ροσεύχονται γιά αύτόν. Έ γ ώ στά θη κα πολύ τυχερός πού

115
γ ν ώ ρ ισ α τό ν 'Άγ. Πορφύριο! Έ άν δέν είχα πάει σ τό Μήλεσι,
αμφιβάλω έάν θά ζοΰσα... Α ύ τά πού γρά φ ου ν τά βιβλία γιά
τίς έπιθέσεις τ ώ ν δαιμόνων τά βία>σα σέ πολύ μεγάλο βαθμό
σ τό κορμί μου! Έ άν έγραφ α άναλυτικά όλα τ ά βιώμ ατά μου,
δέν θά μοΰ έ φ τα ν ε α ύτό τό βιβλίο.
Μ ετά άπό πολλά χρόνια συνειδητοπ οίησα τή ν ώ φ έλεια
τή ς πνευματικής άσκησης, πράγμα πού ά π ο τυ π ώ νετα ι σ τό
συγκλονιστικό άγιογραφικό χα>ρίο μέ τά λόγια τοΰ Χριστοΰ:
«Τ ο ΰ τ ο δέ τ ό γένος ούκ έκπορεύεται εί μή έν προσευχή
καί ν η σ τ ε ία »!1
'Ο διάβολος είναι ένα λ ιοντά ρι πού καθημερινά ψάχνει με
μανία ποιόν νά καταβροχθίσει.2 'Ο Χ ριστιανός πρέπει νά έχει
ισχυρή πίστη, νά τη ρεί τα π εινά καί καθημερινά τίς έντολές
τοϋ Χριστοΰ καί νά κάνει καλή ύπακοή σ τό ν Πνευματικό του.
Δ ια φ ορ ετικ ά κινδυνεύει.
Σήμερα ό τα ν α ντιμ ετω π ίζω μεγάλες δυσκολίες στή ζωή
μου, π α ίρνω σ τά χέρια μου μία μικρή πλαστικοποιημένη
φ ω το γ ρ α φ ία του καί τού λ έω μέ παράπονο: «Παππούλη μου,
μοϋ είπες π ώ ς μ' άγαπάς, άλλά μοΰ φ α ίνετα ι ό τι μέ έχεις
ξεχάσει!», καί π ά ν το τε μέ βοηθά.
Δ ο ξά ζω τό ν μεγάλο Θεό πού έπ έτρεψ ε έ σ τ ω καί μέ αύτόν
τό ν μαρτυρικό τρ ό π ο νά Τόν γνω ρ ίσ ω . Τ ώ ρ α μέσα στή ν καρ­
διά μου φ ω ν ά ζω μέ λαχτάρα: «Α π ο τά σ σ ο μ α ι τ ώ Σ ατανά καί
συ ντά σσομ α ι γιά π ά ντα τ ώ Χ ρ ισ τώ »!
Παππούλη μου, Πατερούλη μου, γλυκέ μου Παππουλάκο
θά σοΰ πώ δημόσια έκεΐνο πού δέν μέ άφηνε ό έγω ισμ ός μου
νά σου π ώ τ ό τ ε πού ερχόμουνα: ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΠΑΡΑ ΓΙΟΑΥ!

1 Κατά Μ αιΗ «ΐον. 1<ί:φ. ιί' 2 1 Λ ’ Νίτρου, Κί-φ. ε' 8

116
Ό 'Άγιος Πορφύριος μέ τό ν κ. Ιω ά ν ν η Π. στη ν Ιτα λ ία

117
 10. Μ ε ΑΠΑΛΛΑΞΕ ΑΠΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΕΠΗΡΕΙΑ
Μαρτυρία κ. Μαρίας, Μεσολόγγι
Ό ταν ήμουν νέα, όπως όλα τά κορίτσια της ηλικίας μου,
ονειρευόμουν νά γνωρίσω έναν όμορφο νέο καί νά παντρευ­
τώ. Επειδή όμως περνούσανε τά χρόνια και οι φίλες μου
έκαναν τίς οίκογένειές τους ένώ έγώ άποτύχαινα, άρχισα νά
απελπίζομαι καί νά πιστεύω ότι κάποιος μέ μισεί καί μέ έχει
“δέσει” μέ μάγια.
Μέ τήν άφελή αύτή σκέψη έπισκέφτηκα μάγους, χαρτο­
ρίχτρες, μέντιουμ..., προκειμένου νά μου λύσουνε τά μάγια.
Ψυχολογικά χειροτέρεψα καί ένιωθα ένα βάρος στήν ψυχή
μου. Είχα ταραχή καί έκνευρισμό. Οί τύψεις καί οί ένοχές γιά
τήν άμαρτία μου αύτή μου έφεραν περισσότερη άπελπισία.
Ήμουν στήν Αθήνα, έμαθα γιά τόν 'Άγιο καί τόν έπισκέ­
φτηκα. Βρήκα κόσμο νά περιμένει καί μία μοναχή μάς ειπε νά
παίρνουμε τήν εύλογία του καί νά φεύγουμε. Τής έξήγησα ότι
ειχα σοβαρό πρόβλημα καί όταν μέ κοίταξε καλά καί ειδε τά
χάλια μου, διότι καί έξωτερικά έδειχνα ένα ράκος, μοΰ είπε:
«Ν ά τοΰ μιλήσεις κοντά στό αύτί, κι ας είναι κλειστά τά μάτια
του, αύτός σ’ άκούει». Έσκυψα καί μέ δυο λόγια τοΰ ειπα τίς
τύψεις μου γιά τήν άμαρτία, άλλά καί τόν καημό μου γιά νά
άποκατασταθώ.
Τότε άρχισε κάτι νά ψιθυρίζει καί σηκώνοντας τό χέρι
του μέ σταύρωσε. Αύτό ήταν... Άμέσως άπαλλάχθηκα άπό τό
βάρος μου, γαλήνεψε όλη ή ψυχή μου καί ταυτόχρονα μοΰ
ήρθε μία μεγάλη χαρά! Έ φυγα καί όλα γύρω μοΰ φαινότανε
όμορφα. Ό λα τά χαιρόμουνα. Ό λα ήταν ώραΐα...
Πολύ σύντομα, μέ τήν εύχή του, παντρεύτηκα καί έκανα
οικογένεια.

118
 11. «ΑΥΤΟ Σ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΕΙ ΤΟ ΒΟΥΝΟ!»
Μαρτυρία κ. Δούκα Μπουγιατιώτη.
Κτηματομεσίτης, Αθήνα
------------------------ Επειδή ή οίκογένειά μου ήταν θρη-
Σινάτόν
Γ
άγιο!
Γ
/ > η > > >
σκευομενη, μια ευλαβής γνωστή μας κυρία
μας ειπε: «Ν ά πάτε..., νά πατε νά γνωρίσετε τόν π. Πορφύριο
στό Μήλεσι. Πηγαίνει πολύς κόσμος. Είναι άγιος!». Στίς 18
Ιουλίου 1984 πήρα τήν οίκογένειά μου καί πήγαμε νά γνωρί­
σουμε έναν ζωντανό άγιο. Έκει συναντήσαμε περίπου 100
άτομα πού περιμένανε νά επιστρέφει ό 'Άγιος, διότι ειχε κατέ-
βει στήν Αθήνα. Σέ λίγο ήρθε ένα αύτοκίνητο καί άποβίβασε
τόν 'Άγιο μαζί μέ τήν άδερφή του. Μόλις τόν είδα έτσι μικρό­
σωμο καί κάπως άτημέλητο, συνέργεια τοΰ πονηροΰ, μοΰ
ήρθε ένας κακός λογισμός: «Τώρα τί άγιος είναι αύτός; Σιγά
τόν άγιο! Ένας άσήμαντος παπάς είναι. Αύτός κοροϊδεύει όλο
τόν κόσμο έδώ πέρα...». Τότε δέν ειχα έμβαθύνει στά πνευμα­
τικά καί φανταζόμουνα τούς αγίους πιό επιβλητικούς καί μέ
κάποιο παρουσιαστικό πού σίγουρα θά προκαλοΰσε θαυμα­
σμό στόν καθένα.
Ό 'Άγιος πέρασε άκριβώς άπό μπροστά μου καί κοιταχτή­
καμε κατάματα χωρίς νά πάρω τήν εύλογία του ή έστω νά
τοΰ πώ δύο λέξεις. Μόνο μοΰ χαμογέλασε καί σάν νά θαμπώ­
θηκα άπό τό φώς τοΰ προσώπου του. Ειχε δύο όμορφα
γαλανά καί λαμπερά μάτια. Μόλις συνήλθα άπ' τήν έκπληξη,
γύρισα καί τόν κοίταξα καθώς άπομακρυνότανε. Τώρα μοΰ
φάνηκε ψηλός, κανονικός άρχοντας καί δέν φοροΰσε τά μαΰ-
ρα ράσα άλλά χρωματιστά έπίσημα άμφια. Πέρασε δίπλα άπό
κάτι κλαδιά καί μπήκε στό τροχόσπιτο. Σαστισμένος άπό τό
θέαμα αύτό πηγα καί κάθισα σέ μία άκρη μαζί μέ τήν οίκογέ-

119
νειά μου. Σέ λίγο βγήκε ή άδερφή του Χαρίκλεια καί έδιωξε
όλο τόν κόσμο άλλά έμεις παραμείναμε στη θέση μας. Ό ταν
ξαναβγηκε, μόλις μας είδε, μας ειπε:
-Έσεΐς δέν τό άκούσατε; Ό Γέροντας δέν μπορεΐ νά δεχτεί
κανέναν γιά σήμερα. Ό λοι φύγανε... Πηγαίνετε κι έσεΐς!
-Αύτός νά 'ρθει μέσα... Άκούστηκε ή φωνή τοΰ Αγίου.
Μπήκα στό τροχόσπιτο καί τόν είδα ξαπλωμένο μέ μία
εικόνα στό χέρι. Έσκυψα, φίλησα τό χέρι του καί τήν εικόνα
καί ξαφνιάστηκα μόλις μοΰ ειπε:
-Έλα Δούκα, κάτσε κάτω...
«Γνωριζόμαστε; Πρώτη φορά τόν βλέπω!» Σκέφτηκα.
-Εσένα, Δούκα, θά σοΰ άναθέσω μία δουλειά. Έσύ είσαι ό
τυχερός πού θά ξεκινήσει ένα νέο Μοναστήρι στήν περιοχή
σου, στόν Κάλαμο. Πρέπει νά γίνει τό Μοναστήρι τοΰ Αγίου
Συμεών τοΰ Νέου Θεολόγου. Έσύ μπορεΐς νά τά καταφέρεις
καί θά τά καταφέρεις νά άγοραστοΰν τά κτήματα. Θά συνερ­
γαστείς μέ τόν π. Χριστόδουλο (σημερινό Ηγούμενο της Ί. Μ.
τοΰ Άγ. Συμεών τοΰ Νέου Θεολόγου) καί μέ τόν π. Αναστάσιο
(Τραϊφόρο). Πήγαινε στόν Κάλαμο καί ψάξε γιά τά κτήματα...
Ό 'Άγιος πιθανόν ζήτησε άπό έμένα αύτήν τήν έξυπηρέτη-
ση, διότι ήμουν παλιός κάτοικος καί γνώριζα πολύ καλά τόν
Κάλαμο. Επίσης ήμουν μεσίτης άλλά έκανα καί κάποιες
έργολαβίες. Ενθουσιασμένος πού μέ γνώριζε τόσο καλά πηρα
θάρρος καί τόν ρώτησα:
-Γέροντα, άπ' έξω είναι ή οίκογένειά μου. Νά τούς φέρω
νά πάρουν τήν εύλογία σου;
-Ναί, ναί, φέρε μέσα τή Βασιλική καί τά παιδιά σου...
Φώναξε τόν Κώστα καί τόν Δημήτρη.

120
 Άφιξη στό κτήμα όπου οικοδομήθηκε ή Ί. Μονή Άγ. Συμεών

Μέ τόν π. Αναστάσιο Τραϊφόρο καί τόν Καθηγούμενο Χριστόδουλο

121
 Ενθουσιάστηκα άκόμη περισσότερο. Δέν ειχα ξαναγνω-
ρίσει τέτοιον άνθρωπο. Αύτή ήταν ή πρώτη μας αξέχαστη
έπίσκεψη καί άπό τότε πήγαινα πολύ συχνά, κυρίως τά
άπογεύματα, γιά νά τόν ένημερώσω σχετικά μέ τά κτήματα
πού έβρισκα.
Ό Γέροντας Χριστόδουλος ήταν πολύ κοντά στόν 'Άγιο
καί τόν έμπιστευότανε σέ όλα. "Ηθελε νά άφιερώσει τό νέο
Μοναστήρι στόν Άγ. Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, διότι σέ ολό­
κληρη τήν Ελλάδα καί τή Ρωσία δέν υπήρχε όχι Μοναστήρι
άλλά ουτε καί Ί. Ναός άφιερωμένος στόν Άγιο Συμεών. Τρεις
Θεολόγους έχει ή Εκκλησία μας: Τόν Άγ. Ιωάννη τόν Θεολό­
γο, τόν Άγ. Γρηγόριο τόν Θεολόγο καί τόν Άγ. Συμεών τόν
Νέο Θεολόγο. Σκεφτότανε τότε νά χτίσει ενα μικρό Μονα­
στηράκι, άλλά ό Άγιος του έ'λεγε μέ σιγουριά: «Έγώ τό
"βλέπω” μεγάλο»! όπως καί τελικά εγινε.
Σέ μία άπό τίς επόμενες έπισκέψεις καθώς
Αγορά
συζητούσαμε, μέ ρώτησε:
κτημάτων
-Γιά πές μου, που έξομολογεΐσαι;
-Σέ όποιον βρω... Άρχισε νά γελάει ό Άγιος καί μου ειπε:
-Τό ξέρω... Βρέ, είναι σάν νά μήν έξομολογεΐσαι. Στό έξης
θά πηγαίνεις στόν π. Δανιήλ (Γούβαλη), στόν έφημέριο της
Άγ. Παρασκευής στή Μαλακάσα. Είναι πολύ καλός καί διορα­
τικός. Έάν πάλι δέν σέ βολεύει, πήγαινε στόν Δεσπότη Κλεό-
πα πού ξεκουράζεται στήν περιοχή τοΰ Βαρνάβα.
Έ τσι έ'κανα Πνευματικό μου τόν π. Δανιήλ καί πολλές
φορές, μετά άπό έντολή τοΰ Αγίου, έπειδή ήταν άρρωστος
καί δέν μποροΰσε νά πάει στήν Εκκλησία, πήγαινα μέ τό
αυτοκίνητό μου, έπαιρνα τόν π. Δανιήλ καί τόν πήγαινα στόν
Άγιο, γιά νά τόν κοινωνήσει.

122
 Μία άλλη φορά ό Άγιος μοΰ ειπε: «Ό π. Χριστόδουλος
είναι τόσο καλός πού βλέπει καί τούς άλλους καλούς. Νομίζει
πώς τά πνευματικά του παιδιά είναι όλα καλά. Πρόσεξε τά
πνευματικά του παιδιά νά μήν άγοράζουνε κτήματα εκεί,
γιατί θά έχετε πειρασμούς... Έσύ ξέρεις άπό τό έμπόριο καί
ξέρεις πώς πρέπει νά κινηθείς γιά τά κτήματα, διότι κάποιοι
άνθρωποί άλλα θά σοΰ λένε σήμερα καί άλλα αύριο... Θά
χτιστεί έκεΐ τό Μοναστήρι τοΰ Άγ. Συμεών τοΰ Νέου Θεολό­
γου πού δέν υπάρχει πουθενά άλλοΰ στόν κόσμο! Ό Κάλαμος
θά δει μεγάλο όφελος άπό τόν π. Χριστόδουλο».
Επειδή ή περιοχή ήταν δασική, δυσκολευόμουνα νά βρώ
τά κατάλληλα κτήματα καί ρώτησα τόν κ. Βαγγέλη Νικολάου
πού ήταν τσοπάνης καί μεσίτης καί βρήκαμε ένα μεγάλο
κτήμα στήν περιοχή Τριάδες Καλάμου. Ό ταν πήγα στόν 'Άγιο
μοΰ ειπε: «Ν ά τό άγοράσετε καί ό,τι άλλα κτήματα έχει έκει
γύρω, καί δασικά νά είναι, νά τά πάρετε, ώστε νά μή μπορει
νά έρθει κάποιος άλλος καί χτίσει οικοδομή δίπλα στό Μονα­
στήρι. Αύτό νά τό προσέξεις ιδιαιτέρως!»
'Ο 'Άγιος έβλεπε πολύ μακριά, διότι κάποιος ειχε ένδια-
φερθεΐ γιά ένα κοντινό κτήμα μέ τή δικαιολογία ότι θά έκανε
παιδικές χριστιανικές κατασκηνώσεις. Έγώ θυμόμουνα τά
λόγια τοΰ Άγιου καί διαφώνησα. Καί πράγματι παραλίγο νά
προκύψει μεγάλος πειρασμός, διότι αύτός ό άνθρωπος είχε
άλλα σχέδια. Όλη ή προσπάθεια καί ό άγώνας μου ήταν νά
έξασφαλιστεΤ ό τόπος γιά τήν οικοδόμηση τοΰ Μοναστηριοΰ.
'Ο 'Άγιος έλεγε: «Π ρώτα νά άγοράσουμε τά κτήματα καί
μετά νά ξεκινήσουμε τό Μοναστήρι καί θά τό ξεκινήσεις έσύ».
Πράγματι, έγώ έριξα τό πρώτο θεμέλιο της Μονής. Αρχικά
οίκοδομήθηκε ένας μικρός Ναός, άλλά σύντομα στήν ϊδια

123
θέση άνεγέρθηκε ένας μεγάλος Ναός ύψους 17 μέτρων άπό
μεγάλους έργολάβους. Ό 'Άγιος ήταν παρών στη θεμελίωση
τοΰ Ί. Ναοΰ καί ειπε: «Έ βα λα καί έγώ την ταπεινή μου προ­
σευχή στά θεμέλια αύτοΰ τοΰ Ναοΰ».
Αύτό τό Μοναστήρι έγινε μέ τήν εύλογία τοΰ Αγίου καί τή
δραστηριότητα τοΰ Καθηγουμένου, τοΰ Γέροντος Χριστοδού­
λου, μαζί μέ τή συνοδεία του. Τό πώς έγινε είναι πραγματικά
ένα μεγάλο θαΰμα!
Κατά τήν άγορά τών κτημάτων ειχα
Ένας πειρασμός
τόν άκόλουθο πειρασμό. 'Ο Γέροντας
Χριστόδουλος ειχε πολλά καί καλά πνευματικά παιδιά καί
πιστούς συνεργάτες όμως, όταν ήρθε ή ώρα νά άγοραστεΐ τό
κτήμα, δύο άπό αύτούς φέρανε άντιρρήσεις καί κινήθηκαν
πονηρά προκαλώντας πειρασμό. Έ νιωσα πώς ειχα πόλεμο
"έκ τών έσω” καί άγανάκτησα καί θύμωσα.
Εκείνο τό βράδυ, ήταν κατά τίς 11:00, καί μόλις ξάπλωσα
σκεφτόμουν όλα αύτά τά γεγονότα. Πήρα τήν άμετάκλητη
άπόφαση νά τά παρατήσω καί νά μήν ξανασχοληθώ μ' αύτό
τό θέμα, παρόλο πού είχα ύποσχεθεΐ στόν Άγιο νά ολο­
κληρώσω τήν άποστολή μου. Μέσα στή νύχτα χτύπησε τό
τηλέφωνο καί μόλις τό σήκωσα, άκουσα ένα τάλαντο νά
χτυπά καί κατάλαβα πώς ήταν ό Άγιος, διότι κι άλλες φορές
ειχε γίνει τό ϊδιο. Άμέσως τόν ρώτησα:
-Θέλετε κάτι, Γέροντά μου; Είναι άνάγκη νά έρθω τώρα;
-Όχι, έλα αύριο τό άπόγευμα. Σέ περιμένω.
Τήν άλλη μέρα μόλις έφτασα, έπειδή βρήκα πολύ κόσμο,
δέν κατέβηκα άπό τό αύτοκίνητό μου καί σκέφτηκα νά κάνω
μεταβολή καί νά φύγω. Τό θέμα μέ τά κτήματα μέ ειχε κουρά­
σει. Άμέσως ήρθε ένας άγνωστος κύριος καί μοΰ χτύπησε τό

124
Ό 'Άγιος ευλογεί τό κτήμα όπου οικοδομήθηκε ή Ί. Μ. Άγ. Συμεών

Μέ τόν Καθηγούμενο Γέροντα Χριστόδουλο καί τόν κ. Δούκα

125
τζάμι λέγοντας: «Αφήστε τό αυτοκίνητό σας έδώ καί άνεβεΐ-
τε έπάνω, γιατί σας περιμένει ό Παππούλης». Προσπέρασα
όλο τόν κόσμο καί μόλις μπήκα στό Κελλί, τόν ρώτησα:
-Τί μέ θέλετε, Γέροντα;
-Δέν σέ θέλω έγώ. Έσύ μέ θέλεις! Γιά πές μου, σέ κυρίευσε
ό πειρασμός;
Δέν άπάντησα γιά νά μή τόν στεναχωρήσω καί συνέχισε:
-Ό,τι συζητήσεις κάνουμε έδώ μαζί, δέν θά τίς πεις που­
θενά παρά μόνο όταν θά φύγω γιά τό Άγιον Όρος. Τότε πές
ό,τι θέλεις! Εμένα μέ παίρνουνε τηλέφωνο άπό τά βάθη τής
Αφρικής καί τούς λύνω τά προβλήματα τών παιδιών τους...
καί έσύ νομίζεις ότι δέν ξέρω ποιοί καί γιά ποιό λόγο έχουν
μπερδευτεί στά πόδια σου; Τί λές; Κάνε πέρα αύτούς πού σέ
έμποδίζουν! Προχώρα μέ τά κτήματα, γιά νά ξεκινήσει γρήγο­
ρα ή άνέγερση του Μοναστηριού... Αύτό τό Μοναστήρι θά
φτάσει πολύ ψηλά, τόσο ψηλά πού έσεις δέν μπορεΐτε νά τό
φανταστείτε...!
Τρία χρόνια άκριβώς μετά τή γνωριμία
Ιπτάμενος!
μας ό 'Άγιος ήρθε στόν Κάλαμο γιά νά δει καί
νά εύλογήσει τό κτήμα όπου θά χτιζότανε τό Μοναστήρι.
Ήρθε μέ ένα άγροτικό αύτοκίνητο ένώ άπό πίσω άκολου-
θούσανε άλλα 16 έπιβατικά. Ήταν Ιούλιος τοΰ 1987, έκείνη
τήν ήμέρα ειχε 40 βαθμούς κελσίου, τόν πρώτο καύσωνα τοΰ
καλοκαιριοΰ. Μέ αύτή τή ζέστη άρχίσαμε νά άνηφορίζουμε
στό κακοτράχαλο έ'δαφος. Καθώς άνεβαίναμε μία άπότομη
άνηφόρα, τόν κρατοΰσα έγώ άπό τό ένα μπράτσο καί άπό τό
άλλο ό γιός μου, ό Δημήτρης (σελ. 125]. Επειδή ειχε χόρτα,
δέν είδα μία λακκούβα πού ύπήρχε μπροστά μου. Άφοΰ ξεκί­
νησα τό βήμα τότε τήν είδα καί άστραπιαία σκέφτηκα πώς

126
θά έπεφτα, θά παρέσερνα καί τόν 'Άγιο καί θά πέφταμε μαζί
κάτω. Έκείνη τη στιγμή ένιωσα μία δροσιά καί μία δύναμη
νά μέ ωθεί πρός τήν ανηφόρα. Δέν στήριζα πλέον έγώ
τόν 'Άγιο άλλά έκεΐνος έμένα. Μέ τράβαγε στην άνηφόρα
καί τότε είδα κάτι φοβερό! Τά πόδια του δέν πατούσαν στη
γή, άλλά μία θεϊκή δύναμη τόν άνέβαζε σταθερά πρός τό
κτήμα πού θέλαμε νά πάμε. Αύτό τό θαύμα δέν τό είδα μόνο
έγώ άλλά κι άλλοι άνθρωποι, διότι είχαν έρθει έκείνη τήν
ήμέρα περίπου 20 άτομα. Ή σύζυγός μου Βασιλική ειχε πάρει
μία κουβέρτα καί ένα μαξιλάρι, μήπως ό 'Άγιος κουραστεί καί
θελήσει νά καθίσει, διότι ήταν 82 έτών. Τελικά δέν χρειάστη­
καν, διότι ό Θεός όχι μόνο τόν στήριζε άλλά τόν άνέβαζε
ιπτάμενο!
Ό ταν φτάσαμε, έγώ ήμουν σαστισμένος άπό τό μεγάλο
θαύμα καί ό 'Άγιος χαρούμενος μας περιέγραφε όλη τήν τοπο­
θεσία έκει γύρω. Κάποιες γυναίκες τόν ρώτησαν:
-Πώς θά έρθει τό ρεύμα έδώ πάνω;
-Έκεΐ, στά 500 μέτρα περνάνε καλώδια τής ΔΕΗ.
Έκεΐ ήταν δάσος καί τά δέντρα κρύβανε τίς κολόνες καί
τά καλώδια. Ό 'Άγιος “ειδε" ότι αύτές άμφιβάλανε μέσα τους
καί ειπε:
-Φωνάξτε τόν Βαγγέλη πού ήταν στό τελευταίο αύτοκί-
νητο νά έρθει τώρα έδώ...
Μείνανε όλοι έκθαμβοι διότι ό 'Άγιος δέν ειχε γνωριστεί
μέ τόν Βαγγέλη. Πλησίασε ό Βαγγέλης καί ό 'Άγιος ρώτησε:
-Βαγγέλη, στά πόσα μέτρα περνάει ή ΔΕΗ;
-Γύρω στά 500 μέτρα. Έχει καλώδια έκεΐ...
-Βαγγέλη, πές..., σ' αύτό τό μέρος παλαιότερα δέν ύπήρχε
νερό γιά νά πίνουνε οι τσοπάνηδες καί νά ποτίζουνε τά ζώα;

127
Κατάβαση μέ τόν π. Αναστάσιο καί τήν οικογένεια τοΰ κ. Δούκα

Αναχώρηση άπό τό κτήμα μέ τόν Καθηγούμενο καί τόν κ. Δούκα

128
 -Ναι, ναί Γέροντα...
-Έκεΐ απέναντι, έπάνω, δέν ύπηρχε ενας βράχος πού τόν
είχανε παλιά γιά καραούλι;
-Ναί, ναί Γέροντα...
Ό 'Άγιος δέν άπευθύνθηκε τυχαία στόν κ. Βαγγέλη. Ό
Βαγγέλης ήταν ό μόνος πού γνώριζε τόσο καλά την περιοχή,
διότι γιά πολλά χρόνια ήταν τσοπάνης καί μεσίτης. Μείνανε
όλοι άφωνοι. Είχα ένημερώσει τόν Βαγγέλη ότι ό π. Πορφύ-
ριος είναι άγιος, άλλά δέν μέ είχε πιστέψει. Στό τέλος μέ
πλησίασε καί μοϋ ειπε ένθουσιασμένος: «Είχες δίκιο, Δούκα...
Αύτός ό άνθρωπος τά ξέρει όλα, είναι άγιος»!
Επειδή ό Γέροντας Χριστόδουλος ήθελε εναν τόπο έρημι-
κό καί ησυχαστικό, μακριά άπό κάθε κατοικημένη περιοχή,
γιά νά άποφύγει τίς συχνές έπισκέψεις καί τούς περισπα­
σμούς, ρώτησε τόν 'Άγιο:
-Υπάρχει κάποια οίκία έδώ κοντά;
-Έκεΐ πιό πάνω, σέ αύτή τήν άπόσταση είναι μέσα στό
δάσος τό σπίτι του τάδε δημοσιογράφου... Έδώ πού στέκο­
μαι, σέ αύτό άκριβώς τό σημείο νά κάνετε γεώτρηση. Έδώ
συναντιούνται τά νερά. Έάν τήν κάνετε λίγο πιό δίπλα, θά
σάς φύγει τό νερό.
Πράγματι, στή γεώτρηση παραλίγο νά χαθεί τό νερό.
Μετά σήκωσε τό άγιο χέρι του καί εύλόγησε τό κτήμα.
Μάς ζήτησε γιά 15 περίπου λεπτά νά προσευχηθούμε νοερά
όλοι μαζί λέγοντας τή μονολόγιστη εύχή: «Κύριε Ιησού
Χριστέ, έλέησον ή μάς»! 'Ο 'Άγιος κράτησε μόνο έμένα καί μοϋ
έ'δειξε άκριβώς πώς έπρεπε νά χτιστεί τό Μοναστήρι μέ θέα
πρός τήν Εύβοια.

129
 Έ να Σάββατο τοΰ 1987 μοΰ τηλεφώνησε ό
Ή ζημιά
'Άγιος καί μοΰ ζήτησε νά πάω νά τόν πάρω γιά νά
δει ένα κτήμα στόν Κάλαμο. Έγώ όδηγοΰσα καί έκεΐνος μοΰ
έλεγε: “στρίψε δεξιά" ή “στρίψε άριστερά" καί τελικά φτά-
σαμε σέ ένα παραθαλάσσιο οικόπεδο. Μοΰ ζήτησε νά σταμα­
τήσω καί κατέβηκε. Καθώς τό παρατηροΰσε, τοΰ είπα:
-Γέροντα, αύτό είναι δικό μου! Τό έχω δώσει άντιπαροχή
σέ έναν έργολάβο.
-Τό ξέρω, άλλά έδώ θά φύγουνε πολλά χρήματα.
Τότε δέν κατάλαβα τί άκριβώς έννοοΰσε. Αρκετό καιρό
άργότερα άποδείχτηκε πώς ό έργολάβος αύτός ήταν άπατεώ-
νας καί καταχράστηκε τά χρήματα πού τοΰ είχα δώσει μέ
άποτέλεσμα νά μπλέξουμε έπί πολλά χρόνια μέ δικαστήρια
όπου ξόδευα συνέχεια χρήματα. Κάποια στιγμή ένημέρωσα
τόν 'Άγιο καί μοΰ ειπε: «Ή ζημιά ήδη έγινε!». Τελικά ξέμπλεξα
μετά άπό 18 χρόνια μέ σημαντικό οικονομικό κόστος.
Ό Άγιος μοΰ ειχε ζητήσει νά πάω νά γνωρί­
Σεβ. κ.κ.
σω καί, άν θέλω νά κάνω Πνευματικό μου, τόν
Κλεόπας
Σεβασμιώτατο Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριο-
φαρσάλων κκ. Κλεόπα πού ειχε γίνει πρόσφατα Δεσπότης
καί έμενε στήν περιοχή τοΰ Βαρνάβα. Σκεπτόμενος ότι είμαι
άγράμματος καί δέν θά μοΰ έδινε σημασία, ντρεπόμουνα,
έκανα άνυπακοή καί δέν πήγαινα. Αναρωτιόμουνα: «Τι δου­
λειά έχω έγώ μέ έναν Δεσπότη;».
Μετά άπό λίγα χρόνια, τό 1989, πηγαίναμε οίκογενεια-
κώς στήν Ί. Μ. Παναγίας Σπηλιώτισσας στήν Άργιθέα Καρδί­
τσας γιά μία βάπτιση. Καθώς ταξιδεύαμε μέ τό αύτοκίνητό
μου κατά μήκος τοΰ ποταμοΰ, προσπέρασα έναν ιερέα πού
περπατοΰσε μέ τό ράσο στό χέρι. Τελικά γύρισα πίσω καί τόν

130
πήραμε μαζί μας. Λίγο πιό κάτω έπρεπε νά διασχίσουμε
κάθετα τό ποτάμι καί μέ συμβούλευσε άπό που έπρεπε νά
περάσω, γιά νά άποφύγω μία κρυφή μεγάλη καί βαθιά
λακκούβα πού θά μας βάλτωνε.
Μόλις φτάσαμε στό Μοναστήρι, έγινε μία άναστάτωση
καί πέσανε όλοι έπάνω στόν ιερέα. Τότε καταλάβαμε πώς ό
ιερέας πού είχαμε μαζί μας ήταν ό Δεσπότης κ.κ. Κλεόπας!
Άπό έκείνη τήν ημέρα καί γιά 10 χρόνια (έως τό 1999 πού
κοιμήθηκε) συνδεθήκαμε στενά καί μέ ειχε σάν παιδί του,
σάν φίλο του, σάν άδερφό του. Έπί ώρες συζητούσαμε καί
μου έδινε πολύτιμες πνευματικές συμβουλές. Θυμάμαι πού
μοΰ έλεγε: «Ν ά σέβεσαι όλους τούς άνθρώπους καί νά συγ-
χωρεις τούς έχθρούς σου, διότι τό μίσος καί ό έγωισμός είναι
έχθροί τοΰ Θεοΰ καί χαρά τοΰ Σατανά».
Ό 'Άγιος μέ τό χάρισμά του "είδε” ότι ταίριαζα μέ τόν
Δεσπότη καί μία ή μέρα θά συνδεόμουνα μαζί του. 'Ο Σεβασμι-
ώτατος μοΰ είχε πεί: «Άφοΰ έσύ έκανες άνυπακοή καί δέν
ήρθες νά μέ βρεις, τό φρόντισε ό πατέρας Πορφύριος καί
συνδεθήκαμε».
Μία χρονιά, τότε πού έμενα στόν Βύρωνα,
Τά φρένα
έπειδή ειχα τό αύτοκίνητό μου στό συνεργείο,
δανείστηκα τό φορτηγό τοΰ άδερφοΰ μου, τοΰ Σωτήρη. Τήν
άλλη μέρα τό πρωί, άποφάσισα νά πάω νά δώ ένα κτήμα στή
θέση Λιούμαση πού μάς άφησε κληρονομιά ή μάνα μας, διότι
ένας γείτονας κάθε τόσο παραβίαζε τά σύνορα. Ήταν εύκαι-
ρία νά πάω, διότι ό δρόμος ήταν άνώμαλος, μέ άπότομες
κατηφόρες καί δέν ειχα δικό μου φορτηγάκι.
Ό ταν έφτασα στά Κιούρκα, στή διασταύρωση Καλάμου-
Ώρωποΰ, μία σκέψη μέ πίεζε νά στρίψω πρός τόν Ώρωπό γιά

131
νά δώ πρώτα τόν Άγιο καί μετά νά συνεχίσω. Ένιωσα πώς ό
Άγιος κάτι μέ ήθελε. Έ τσι πηγα στόν Άγιο καί άφοϋ κουβε­
ντιάσαμε, έγραψε ένα σημείωμα, τό έκλεισε σέ έναν φάκελο
καί μοϋ τό έδωσε λέγοντας: «Στόν κάμπο, στό Μαρκόπουλο
είναι ένα συνεργείο αυτοκινήτων. Πήγαινε, σέ παρακαλώ, καί
δώσε στόν υπεύθυνο αύτό τό γράμμα».
Ό ταν πηγα, ό ύπεύθυνος διάβασε τό γράμμα μπροστά
μου καί μοϋ ζήτησε τά κλειδιά τοϋ φορτηγού. Τό πηγε σέ μία
μικρή κατηφόρα καί δοκίμασε τά φρένα. Ό πως τοϋ έγραφε ό
Άγιος, ήταν διαλυμένα καί έάν πήγαινα στό Λιούμαση, έπειδή
ειχε μία μεγάλη καί άπότομη κατηφόρα (300 μέτρα], θά
σκοτωνόμουνα. Μοϋ τά έπισκεύασαν καί τόν ρώτησα:
-Νά σέ πληρώσω, τί σου χρωστάω;
-Δέν θέλω τίποτα. Μόνο νά προσέχεις τόν Γέροντα!
Ό Θεός ένημέρωσε τόν Άγιο γιά τόν κίνδυνο πού διέτρε-
χα καί μέ έσωσε. Ό Άγιος δέν φρόνιζε μόνο γιά τήν ψυχική
μας ώφέλεια άλλά καί γιά τήν έπιβίωσή μας. Μάς "παρακο­
λουθούσε" κάθε στιγμή καί αύτό έπιβεβαιώνεται καί άπό τό
άκόλουθο γεγονός.
Πολλές φορές πήγαινα στόν Άγιο περνώ­
Ναρκοπέδιο ντας άπό έναν δρόμο της Μαλακάσας καί ένα
πρωινό τοϋ Σεπτεμβρίου τό 1987, ό Άγιος ήταν πιά τυφλός,
καθώς μιλούσαμε καί μέ συμβούλευε, μοϋ είπε:
-Νά μήν περνάς συχνά άπ' αύτόν τόν δρόμο τής Μαλακά­
σας γιατί είναι έπικίνδυνος!
-Τί έπικίνδυνος Γέροντα; Αύτός ό δρόμος είναι ίσιος.
-Έγώ τόν "βλέπω” έπικίνδυνο! Μοϋ είπε μέ αύστηρότητα.
Έ φυγα άπορη μένος, διότι αύτός ό δρόμος δέν είχε ούτε
στροφές, ούτε άπότομες άνηφόρες ή κατηφόρες, άλλά έκανα

132
ύπακοή καί πήγαινα άπό άλλον δρόμο. Τρεις μήνες άργότερα,
παραμονή Χριστουγέννων, έγινε έ'κρηξη άπό άτυχημα σέ άπο-
θήκη πυρομαχικών σέ στρατόπεδο της Μαλακάσας καί ή
νύχτα έ'γινε ήμέρα. Έπί 12 ώρες, έως τό μεσημέρι της έπόμε-
νης ημέρας, έσκαγαν ταυτόχρονα βλήματα όλμων, νάρκες,
φωτοβολίδες, έμπρηστικές βόμβες κ.ά. τά όποια έκτοξεύο-
νταν πρός κάθε κατεύθυνση. Όλος ό τόπος σέ μία άκτίνα
δυόμισι χιλιομέτρων είχε γίνει ναρκοπέδιο. Σχεδόν όλα τά
τζάμια τών σπιτιών έσπασαν καί ό κόσμος ειχε τρομοκρατη­
θεί. Τά πυροσβεστικά άεροπλάνα ρίχνανε νερό καί κατά τήν
περισυλλογή τών έκρηκτικών ένας άξιωματικός σκοτώθηκε
καί τέσσερις τραυματίστηκαν. Ό δρόμος πού περνούσα είχε
γεμίσει μέ βλήματα καί γιά 4-5 χρόνια ό στρατός τά περισυ-
νέλλεγε προσεχτικά, διότι πολλά άπό αύτά δέν είχαν έκραγει.
Ό 'Άγιος είχε πληροφορηθει αύτόν τόν κίνδυνο τρεις
μήνες νωρίτερα.
Άπό τό 1974 ειχα σακχαροδιαβήτη καί
Έχεις ζωή!
άργότερα έπαθα τρία έμφράγματα καρδιάς
καί δύο έγκεφαλικά έπεισόδια. Ό ταν ξεπέρασα κάποια καί
ήμουν καλύτερα, πήγα στόν 'Άγιο καί του είπα:
-Γέροντα, έπαθα έμφράγματα, έχω κάνει άγγειοπλαστική.
-Τά λιοντάρια δέν άρρωσταίνουν ποτέ. Έχεις άκόμα και-
ρό ζωής.
-Μά, οι γιατροί μοΰ είπανε...
-Μήν άνησυχεΐς... Έγώ δέν "βλέπω" τίποτα! Μόνο νά
προσέξεις, όταν έχει πολύ κρύο καί θέλεις νά βγεις έξω, νά
παίρνεις ένα μάλλινο πανί καί νά καλύπτεις τή μύτη σου καί
τό στόμα, μέχρι νά συνηθίσεις στήν παγωμένη άτμόσφαιρα.

133
 Πάντα θυμόμουνα αύτή τή συμβολή του καί πρόσεχα,
διότι δέν έπρεπε νά είσπνεύσω άπότομα ψυχρό άέρα.
Καί άλλη μία φορά θέλησα νά του μιλήσω γιά τήν
εύθραυστη υγεία μου καί μου έπανέλαβε: «Μωρέ, έχεις καιρό
άκόμα... Δέν βλέπω τίποτα. Μήν άνησυχεις!».
Καί πράγματι όλα έξελίχθηκαν ομαλά καί είμαι σήμερα 88
έτών μέ τήν ύγεία μου νά είναι γενικά σέ καλή κατάσταση. Ό
'Άγιος διέψευσε όσα μου λέγανε οι γιατροί καί είχε δίκιο.
Κάποτε ό δήμαρχος Καλάμου έκανε
Μάχη γιά νερό
μία γεώτρηση στήν περιοχή Αρχαίο Άμφι-
άρειο διότι ύπηρχε μεγάλη άνάγκη γιά πόσιμο νερό. Ό ταν
βρέθηκε τό νερό, τό Υπουργείο τό διεκδίκησε καί ξεκίνησε
μία μεγάλη διαμάχη μεταξύ του Δήμου καί του Υπουργείου, ή
οποία όλο καί φούντωνε περισσότερο.
Τότε μέ κάλεσε ό 'Άγιος καί μου ζήτησε νά παμε νά δούμε
τό νερό. Καθίσαμε στή γέφυρα καί κουνώντας τό κεφάλι του
μου είπε: «Τζάμπα τσακώνονται αύτοί έδώ... Αύτό τό νερό
δέν πρόκειται νά τό χρησιμοποιήσουν καθόλου. Εξάλλου...
δέν έχει καί πολύ νερό!».
Πράγματι, άποδείχθηκε ότι τό νερό αύτό ήταν λίγο καί
ένα χρόνο μετά τό παρατήσανε, διότι ό Δήμος Καλάμου έφερε
καλό καί άφθονο νερό άπό τή Μαυροσουβάλα.
Μία φορά πηγα στόν 'Άγιο μία κυρία άπό τόν
Ή κόρη
Κάλαμο, διότι ή κόρη της έκανε παράξενα πράγ­
ματα μέσα στό σπίτι. Ή μάνα έλεγε πώς ή κόρη της είναι πολύ
άρρωστη, διότι της έχουν κάνει μάγια. Μπήκα μόνος μου
μέσα στό Κελλί καί, πρίν νά δει τό παιδί ό 'Άγιος, μου ειπε:
-Τό παιδί δέν έχει τίποτα. Πές τους νά 'ρθουν μέσα.
Άφοΰ σταύρωσε τό παιδί, ειπε στήν άνήσυχη μητέρα:

134
 -Νά πας τό κοριτσάκι σου νά εξομολογηθεί καί μετά νά τό
πας στήν Εκκλησία νά κοινωνήσει. Δέν έχει τίποτα!
Μετά άπό λίγες ημέρες συνάντησα την κυρία αύτή καί
όλο χαρά μέ εύχαριστοϋσε, διότι τό παιδί της άλλαξε άμέσως
τή συμπεριφορά του μέσα στό σπίτι.
Τότε πού έ'μενα καί στόν Βύρωνα, άπένα-
Δάκρυα γιά
ντί μας ζοϋσε ένα νέο ζευγάρι. Ό άντρας ήταν
τή μάνα
άστυνομικός καί ή γυναίκα ύπάλληλος. Ό ταν
άπέκτησαν τό πρώτο τους παιδάκι, έπειδή ή γυναίκα αύτή
δέν ειχε συγγενείς ή γνωστούς γιά νά τή βοηθήσουν, έτρεχε
μόνη της νά προλάβει τό φαγητό, τό παιδί, τό σπίτι, τή
δουλειά της καί μέ έναν άναστεναγμό ήταν συνέχεια στό
στόμα της.
Δύο χρόνια μετά, παρουσιάστηκε ένας μικρός όγκος στή
μύτη της. Ό τα ν οί έξετάσεις βεβαίωσαν τόν καρκίνο, μέ
παρακάλεσε καί τήν πήγα στόν 'Άγιο. Μπήκα μόνος μου στό
Κελλί καί άφοϋ τόν ένη μέρωσα, μοϋ άπάντησε.
-Αύτά παθαίνει ό άνθρωπος άπ' τή στεναχώρια. Δέν βλέ­
πω νά ζήσει πολύ... Πές της νά 'ρθει μέσα.
Μπήκε μέσα, τόν πλησίασε, πήρε τήν εύλογία του καί ό
'Άγιος τή μάλωσε μέ πόνο:
-Γιατί στεναχωριέσαι ρέ παιδάκι μου; Ή στεναχώρια
σου τ ά έκανε όλα! Κοίταξε νά πας σέ καλούς γιατρούς.
Τής διάβασε μία εύχή καί έφυγε. Ό ταν μείναμε μόνοι,
είδα δάκρυα νά κυλοϋν άπό τά μάτια του καί νά προσεύχεται
χαμηλόφωνα. Σέ λίγο πήρα θάρρος καί τόν ρώτησα:
-Άγιέ μου Γέροντα... γιατί; Τί είδες;
-Δυστυχώς θά φύγει γρήγορα καί θά άφήσει ένα παιδάκι
ορφανό!

135
 Αύτή ή γυναίκα προερχότανε άπό πολύ καλή οικογένεια
καί ήταν εύαίσθητη ψυχή. Ήθελε όλα νά τά προλάβει καί όλα
νά τά κάνει σω στά καί άγχωνότανε συνέχεια. Έξι μήνες μετά
άπ' αύτή τήν έπίσκεψη κοιμήθηκε γιά πάντα καί ησύχασε ή
ψυχή της άπό τίς φροντίδες καί τά βάσανα αύτοϋ έδώ του
κόσμου.
Επειδή ειχα μία ιδιαίτερη σχέση μέ τόν
Θεραπεία
Άγιο, έκτός άπ' αύτές τίς γυναίκες καί άλλοι
καρκίνου
άνθρωποι μου ζητούσανε νά μεσολαβήσω γιά
διάφορα προβλήματα πού άντιμετώπιζαν. Κάποτε έκδηλώ-
θηκε ταυτόχρονα καρκίνος στόν μπατζανάκη μου καί σ' εναν
γνωστό μου δικηγόρο καί μέ παρακάλεσαν νά τούς πάω στόν
Άγιο. Άφοΰ είδε καί τούς δύο, βγήκαν έξω καί καθώς ήμα­
σταν μόνοι, μοΰ είπε:
-Νά πάς τόν δικηγόρο στόν π. Χριστόδουλο στόν Κάλαμο
γιά νά έξομολογηθεΐ καί μετά νά πάει στήν Αμερική όπως τό
έχει κανονίσει, γιά νά χειρουργηθεΐ. Δέν έχει τίποτα... Θά
πάνε όλα καλά καί θά γυρίσει στή δουλειά του. Ό άλλος θά
"φύγει" γρήγορα.
Πράγματι, ό δικηγόρος είχε πάει γιά έξετάσεις στήν Αμε­
ρική καί ειχε κανονίσει νά χειρουργηθεΐ. Άφοΰ έξομολογήθη-
κε, έφυγε μαζί μέ τή γυναίκα του γιά τήν Αμερική. Ξεκίνησε ή
έπέμβαση καί σέ λίγο άνοιξε ή πόρτα καί μία χειρουργός,
έμφανώς ξαφνιασμένη, άνακοίνωσε στή σύζυγο: «Απίστευτο!
Δέν μπορούμε νά βρούμε τόν καρκίνο. Εξαφανίστηκε! Ό λα
είναι πεντακάθαρα».
Ό Άγιος φυσικά τό γνώριζε, άλλά δέν μάς είπε τίποτα γιά
νά άποφύγει τή δόξα καί τά έγκώμια. Ό σο γιά τόν μπατζα­
νάκη μου, ήταν θέλημα Θεοΰ νά φύγει καί σύντομα πέθανε.

136
 Μία χρονιά πηγα γιά προσκύνημα στό
'Άγιος Παΐσιος
Άγιον Όρος καί θέλησα νά πάρω την
εύλογία του επίσης πάρα πολύ φημισμένου Γέροντα Παϊσίου.
Μαζί μέ άλλους κατηφόρισα γιά την Παναγούδα καί συνάντη­
σα πολύ κόσμο νά κάθεται γύρω άπό τόν Άγιο καί νά συνομι­
λούνε. Ήταν λαϊκοί καί κληρικοί, στρατιωτικοί, μοναχοί...
Κάποια στιγμή ήρθε ή σειρά μου, πηρα τήν εύλογία του καί
του είπα:
-Γέροντα, καθοδηγούμαι άπ' τόν άγιο Γέροντα Πορφύριο!
Έκεΐνος σηκώθηκε όρθιος καί μου είπε:
-Πρόσεξέ τον παιδί μου, αύτός είναι πολύ σπουδαίος καί
διορατικός. Αύτός είναι τόσο δυνατός, τόσο... πού αν κοι­
τάξει αύτό τό βουνό απέναντι, μπορεΐ νά τό γκρεμίσει!
Τόση δύναμη έχει...
Μόνο ένας άγιος μπορεί νά μάς άποκαλύψει τή δύναμη
καί τή Χάρη πού έχει ενας άλλος άγιος καί γι' αύτό τά λόγια
του έχουν τεράστια σημασία γιά έμάς.
Παλαιότερα εϊχαμε μία συνήθεια. Κάθε
Ό Αγιασμός
Χριστούγεννα πηγαίναμε καί άφήναμε άγια-
σμό στά κτήματά μας, κυρίως στίς έλιές. Κάποτε ξέχασα ένα
μπουκάλι μέ αγιασμό κρεμασμένο σέ ένα δέντρο καί τό βρή­
κα θαμμένο στό χώμα μετά άπό πολλά χρόνια. Ό Αγιασμός
ήταν πεντακάθαρος καί όταν τό είπα στόν Άγιο, μοϋ ειπε μέ
θαυμασμό: «Ξέρεις τί είναι ό Αγιασμός; Πώ, πώ... ό Αγιασμός
νά μή λείπει ποτέ άπό τό σπίτι σου!».
Μέ τήν κάθοδο τοϋ Άγ. Πνεύματος άγιάζει τό νερό καί
άποκτά τεράστια δύναμη. Ό Αγιασμός είναι τό πιό άποτελε-
σματικό φάρμακο γιά τήν ψυχή καί τό σώμα πού μπορεί νά
έχει ό Χριστιανός στό σπίτι του γιά νά πίνει κάθε πρωί.

137
 Στίς πρώτες έπισκέψεις μου στόν 'Άγιο, τό
Τό μέλλον
1984-5, μου είχε πεΐτό έξης σημαντικό:
-Γέροντα, πώς βλέπετε γενικά τό μέλλον;
-Θά έρθουν πολύ δύσκολες ήμερες, ιδιαίτερα όταν θά
άρχίσουν νά μετακινούνται οί λαοί. 'Ο κόσμος δέν θά μπο-
ρεΐ νά άντέξει. Ή Ελλάδα θά είναι μία άπό τίς χώρες πού
θά σηκώσει τό πιό πολύ βάρος. Πρέπει νά κρατηθούμε
ενωμένοι, νά κάνουμε προσευχή καί νά μή φοβόμαστε.
-Τί είναι ή Εύρωπαϊκή Κοινότητα; Είναι καλά πού μπή­
καμε;
-Γιά τά μεγάλα κράτη καλά είναι. Ό ταν όμως άρχίσουν οί
μετακινήσεις τών λαών, έμεΐς θά ύποφέρουμε. Θά είναι
δύσκολα γιά όλους, άλλά κυρίως γιά τήν Ελλάδα πού θά
δεχτεί τό μεγαλύτερο βάρος. Θά πέσουν όλοι έπάνω μας...!
-Τί πρέπει νά κάνουμε τότε;
-'Ο Θεός θά τά φροντίσει όλα. Έμεΐς νά προσευχόμαστε
μέρα-νύχτα, νά είμαστε ενωμένοι καί ό Θεός έχει τή μέριμνά
του γιά έμας.
Κατάλαβα πώς ή Εύρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα
(ΕΟΚ) δημιουργήθηκε γιά νά έξυπηρετεΐ τά συμφέροντα τών
μεγάλων καί δυνατών κρατών. Τότε αύτά μου φάνηκαν
παράξενα καί ταλαντευόμουνα νά τά πιστέψω άλλά σήμερα,
35 χρόνια μετά, τά βλέπω νά έπαληθεύονται καί σκέφτομαι
πόσο πολύ φωτισμένος ήταν ό 'Άγιος. Τώρα τά βλέπω ζωντα­
νά μπροστά μου, ένώ τότε μοΰ φαίνονταν άπίστευτα. 'Ο
'Άγιος μοΰ είχε πει κι άλλα γιά τό μέλλον μας, άλλά δυστυχώς
δέν τά έγραψα καί δέν τά θυμάμαι καλά.
Κάποτε ό 'Άγιος μοΰ ειπε καί τό έξης: «Οί άνθρωποι πού
θά πάρουνε τήν εύθεία οδό θά είναι λίγοι καί αύτοί θά

138
φτάσουνε στόν προορισμό τους καί θά είναι ευτυχείς. Οί
μάζες παρασυρόμενες θά πέσουν σέ άγριες θάλασσες
καί μαϋρα βουνά. Πιό πέρα θά τούς περιμένουν μαΰρα
λιοντάρια καί άγρια θηρία πού θά τούς κατασπαράξουν. Θά
βρεθούνε σέ αδιέξοδο καί δέν θά έχουν καλό τέλος. Αλίμονο,
έχουμε φτάσει στό τέλος της ευθείας. Έμεις φεύγουμε
καί χαρά σ' αύτούς πού θά φύγουν καί δέν θά δοϋνε
αύτό τό τέλος!».
Ή άπομάκρυνση του σημερινού ανθρώπου άπό τόν δρόμο
τοϋ Θεοϋ είναι πλέον τόσο γενικευμένη, πού νιώθει κανείς
πώς ζοϋμε σέ μία ζούγκλα όπου ό καθένας θέλει νά “φάει"
τόν άλλο. Οί περισσότεροι παρασύρονται άπ' αύτό τό πνεύμα
της άπληστίας, άπό έναν διαρκή άγώνα νά κυριαρχήσουνε
άπέναντι στόν συνάνθρωπο, ένώ λίγοι είναι αύτοί πού
τηρούν πιστά τίς έντολές τοϋ Θεοϋ. Ίσω ς νά πήραμε τήν
τελική εύθεία γιά τό τέλος της ιστορίας της άνθρωπότητας.
Θέλω νά άναφέρω ότι ειχα παρα­
Αποχαιρετισμός
τηρήσει καί τό έξης σημαντικό. Ό ταν
ήθελα νά πάω νά δώ τόν Άγιο, κάτι μέσα μου μοϋ έ'λεγε ότι
δέν θά μέ δεχτεί καί δέν μέ δεχότανε. Ό ταν όμως μοΰ έ'λεγε
πώς θά μέ δεχτεί, τότε πράγματι μέ δεχότανε. Δηλαδή ό Άγιος
μέ πληροφορούσε έσωτερικά έάν έπρεπε νά πάω ή όχι, ώστε
νά μήν ταλαιπωρηθώ άσκοπα.
Ό κόσμος πού πήγαινε στόν Άγιο ήταν πονεμένος, μέ
διάφορα προβλήματα καί αρρώστιες. Ό 'Άγιος προσευχότα­
νε γιά όλους αύτούς στόν Θεό καί έπαιρνε τίς αρρώστιες
έπάνω του. Ίσω ς γι' αύτό ό Θεός έπέτρεψε νά ύποφέρει άπό
τόσες άσθένειες. Ό 'Άγιος άγαπούσε τόν καθένα πολύ περισ­
σότερο άπό τόν εαυτό του. Σέ κάποιο βαθμό σήκωνε καί τόν

139
σταυρό τών άλλων ανθρώπων. Πάντοτε ένιωθα πώς ό 'Άγιος
μέ άγαπουσε ιδιαίτερα. Ήταν τρομερός άγιος.
Τόν Μάιο ή Ιούνιο του 1991 μέ κάλεσε ό 'Άγιος νά πάω
κοντά του καί μου ειπε: «Ξέρεις, σύντομα θά φύγω γιά τό
'Άγιον Όρος καί σέ κάλεσα νά σέ άποχαιρετήσω... Μή νομίζεις
ότι είσαι καλός. Χρειάζεσαι πολύ δρόμο άκόμα καί προσευχή.
Εμένα δέν μπορεις νά μοΰ πεις ψέματα!».
Ή άλήθεια ήταν πώς οι έξομολογήσεις μου στόν Πνευμα­
τικό μου, στόν π. Δανιήλ Γούβαλη, δέν ήταν άπόλυτα ειλικρι­
νείς. Άπό ντροπή άπέφευγα νά τοΰ λέω κάποια αμαρτήματα.
Άλλά άπό τόν Άγ. Πορφύριο τίποτα δέν μποροΰσε νά κρύψει
κανείς. Ό πως στά μάτια τοΰ Θεοΰ όλα είναι φανερά, έτσι καί
στούς αγίους Του.
Επίσης μοΰ ειπε καί τό έξης: «Ν ά πηγαίνεις τακτικά στήν
Εκκλησία, νά έξομολογεΐσαι καθαρά καί νά κοινωνεΐς. Θά
κοιτάξεις όσο μπορεις νά προσεύχεσαι, διότι μόνο μέ
κόπο καί προσευχή θά βρεις τή λύτρωση καί δέν είναι
εύκολη. Θέλει άγώ ναγιά νά γίνεις καλός Χριστιανός...!».
Ό ταν ό 'Άγιος μοΰ έδειξε ότι έχει χαρίσματα, τόν υπολόγι­
ζα πλέον ώς άγιο, διότι μοΰ έλεγε πράγματα πού δέν φαντα­
ζόμουνα ότι μπορει νά συμβοΰν. Όμως τελικά γιά νά άλλάξει
ό άνθρωπος τόν χαρακτήρα του καί νά άπαλλαγεί άπό τά
πάθη του, θέλει σκληρό άγώνα, θέλει καί μετάνοια, άλλιώς
δέν σώζεται. Ό σο μπορώ άκολουθώ τίς συμβουλές του.
Τέλος, έγώ πού είμαι ένα μηδενικό θά τολμήσω νά ζητή­
σω άπό τόν Θεό νά μάς έχει όλους ύπό τή σκέπη Του καί άπό
τόν μέγα 'Άγιο Πορφύριο θά ζητήσω νά μεσιτεύει γιά όλους
μας. Ζητώ συγνώμη άπό τόν Θεό καί άπό όλο τόν κόσμο έάν
κάτι δέν έπρεπε νά τό γράψω ή τό έχω γράψει λάθος.

140
 12. ΤΟΝ ΦΥΛΑΓΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Μαρτυρία κ. Γεωργίου Τσιτσόπουλου, Αθήνα
Γιά τόν 'Άγιο Πορφύριο μου πρωτομίλησε ό άδερφός μου
περίπου τό 1973 καί πηγα καί τόν γνώρισα στά Καλλίσια.
Λίγο καιρό άργότερα, χωρίς νά τόν έχουμε ένημερώσει που
εργάζομαι ήρθε άργά τη νύχτα στό λαμαρινάδικο στόν 'Άγιο
Φανούριο όπου δούλευα ύπάλληλος μαζί μέ τόν ξάδερφό μου.
'Ο 'Άγιος μάς ζήτησε νά πάρουμε ένα βαρέλι καί μάς έδειξε
πώς θά τό κόψουμε γιά νά γίνει ξυλόσομπα. Επειδή ήταν
χειμώνας καί έκανε πολύ κρύο, τόν έβαλα μαζί μέ τόν συνοδό
του νά καθίσουνε στό βάθος του μαγαζιού, μέσα στό κλειστό
γραφειάκι. Καθώς έκοβα τό βαρέλι, μου έφυγε ό ήλεκτρικός
τροχός άπό τά χέρια, έπεσε έπάνω μου, μπλέχτηκε καί έκοβε
τά ρούχα μου. Φώναζα τόν ξάδερφό μου νά βγάλει τό καλώ­
διο άπό τήν πρίζα, άλλά έκεΐνος δέν μέ άκουγε. Τήν ϊδια στιγ­
μή ό τροχός σταμάτησε. Ό 'Άγιος είχε βγάλει τό καλώδιο κα'ι
ήταν δίπλα μου. Φορούσα άρκετά ροϋχα και είχαν κομματια­
στεί, άλλά κατά έναν θαυμαστό τρόπο δέν είχα τραυματιστεί
καθόλου καί άμήχανα είπα στόν 'Άγιο:
-Γέροντα, βλέπεις πόσο ψύχραιμος είμαι;
-Δέν είσαι ψύχραιμος εύλογη μένε... Πάνω άπό τό κεφάλι
σου ήταν ό 'Άγιος Νεκτάριος. Δέν βλέπεις άπέναντι; Όλη ή
περιοχή έγινε ήμέρα!
Απέναντι άπό τό μαγαζί είχε οικόπεδα και χωράφια. Τό
μόνο πού έβλεπα ήταν σκοτάδι, διότι ήταν 12 τά μεσάνυχτα.
* * *

Ήταν 14 Αύγούστου 1978 καί περνούσα κάγκελα σέ μία

οικοδομή στά Άνω Λιόσια. Ήταν νωρίς τό μεσημέρι καί λέω
στόν βοηθό μου: «Μάζεψε τά έργαλεΐα, σχολάμε. Αύριο είναι

141
της Παναγίας. Μεγάλη ή χάρη Της, δοξασμένο τό όνομά Της!».
Καί όπως χτύπησα μέ τό σφυρί γιά νά καρφώσω τό τελευ­
ταίο τσιμεντόκαρφο, έσπασε καί κρέμασε τό μπαλκόνι, ένα
κομμάτι μπετό πλάκα 2,5 χ 1,3μ., διότι ό έργολάβος τό ειχε
οπλίσει μέ λεπτά σίδερα, καί έφυγα κατευθείαν πάνω άπό τά
κάγκελα στό κενό. Άπό τόν τρίτο όροφο κατέληξα στόν
δρόμο! Πρώτα χτύπησα σέ ένα καλώδιο της ΔΕΗ, άπό 'κει
έπάνω στην κολώνα, μετά έπάνω σέ μία συκιά γιά νά
καταλήξω μέσα στόν άσβέστη. Κάποιος οδηγός πού ειδε όλη
την πτώση σταμάτησε άμέσως, μέ περιμάζεψε καί μέ πηγε
στό νοσοκομείο της Κηφισιάς. Μία έβδομάδα ήμουνα σέ
κώμα. Μου κάνανε μόνο 8 ράμματα καί όταν συνήλθα, πήγα
κατευθείαν στη Παναγία της Τήνου γιά νά τήν εύχαριστήσω.
Εύγνωμοσύνη οφείλω καί στόν 'Άγιο Νεκτάριο, διότι -όπως
μου έλεγε καί ό Άγ. Πορφύριος- είναι ό προστάτης μου.
* * *

Ό ταν ό 'Άγιος οικοδομούσε τό Μοναστήρι του, έθελοντι-

κά έφτιαχνα τίς σίδηρο κατασκευές, κυρίως πόρτες καί παρά­
θυρα. Δέν τά ήθελε ούτε άπό ξύλο, ούτε άπό άλουμίνιο.
Μία ή μέρα ήμουν κρεμασμένος στά 9 μέτρα. Μέ τό ένα
χέρι κρατιόμουνα καί μέ τό άλλο κόλλαγα ένα παράθυρο. Πα­
τούσα ϊσα-ϊσα σέ μία μικρή προεξοχή του τοίχου καί πέρασε
άπό κάτω ό 'Άγιος μέ τόν κ. Γιώργο Ά..., ό όποιος του ειπε
άνήσυχος:
-Γέροντα, ό Γιώργος είναι κρεμασμένος έκει έπάνω!
-Προχώρα... Αύτός πάνω άπό τό κεφάλι του έχει τόν Άγιο
Νεκτάριο.
Κάποτε μου είπε:
-Σου έχει δώσει ό Θεός ένα μεγάλο χάρισμα.

142
 -Ποιο είναι αύτό καί δέν τό ξέρω;
-Δέν αγανακτείς καί δέν βλασφημάς ποτέ!

13. «Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΟΡΘΩΝΕΙ!»

Μαρτυρία Αρχιμανδρίτου ΐΔανιήλ Γούβαλη.
Θεολόγος, συγγραφέας, Ώρωπός1
Στά τέλη της δεκαετίας του '70 ό Γέρο­
Ψυχή καί
ντας Πορφύριος ειχε ύποστεΐ σοβαρό καρδια­
αύτεξούσιο
κό έμφραγμα καί, μετά τή νοσηλεία του στό
"ΥΓΕΙΑ", φιλοξενούνταν σέ σπίτια πνευματικών του τέκνων.
Δύσκολα δεχότανε έπισκέπτες, διότι δέν έπρεπε νά κουρά­
ζεται. Ωστόσο, κατόρθωσα νά τόν έπισκεφτώ.
Τότε ήμουν Διάκονος, δέν ήμουν έπιφορτισμένος μέ ποι­
μαντικά καθήκοντα καί ειχα χρόνο νά μελετάω πνευματικά
θέματα. Γιά τίς άναδυόμενες απορίες μου ό Γέροντας διέθετε
άπαράμιλλες άπαντήσεις καί διευκρινήσεις. Άφοΰ καθίσαμε
λίγη ώρα στό δωμάτιο, κατεβήκαμε καί κάναμε έναν περίπα­
το έκεΐ κοντά. Περπατούσαμε καί συζητούσαμε διάφορα
θέματα. Φτάσαμε σέ ένα άλσος όπου ύπηρχε ένα σιντριβάνι.
Καθώς κοιτούσαμε τήν έπιφάνεια του νεροΰ, μοΰ ειπε κάτι
πολύ ώραΐο γιά τήν εύχή τοΰ Ίησοΰ. Στή συνέχεια μέ ρώτησε:

1 Τά στοιχεία αύτης της μαρτυρίας προέρχονται άπό ομιλία τοΰ π.

Δανιήλ Γούβαλη πού έγινε στίς 2-12-1992 (άκριβώς ένα χρόνο
μετά τήν κοίμηση τοΰ Άγ. Πορφυρίου) καί ήχογραφήθηκε άπό τήν
κ. Ελισάβετ Φουντουλάκη.
Ό π. Δανιήλ (1940-2009) άγωνίστηκε ιδιαίτερα κατά τών ποικί­
λων αιρέσεων καί, κατά πρόνοια Θεοϋ, κοιμήθηκε στίς 11 Ιουλίου,
ήμέρα εορτής της μεγαλομάρτυρος Εύφημίας πού καταντρόπιασε
τούς αιρετικούς κακόδοξους Μονοφυσίτες.

143
 -Τί είναι ή ψυχή;
-Είναι μία άυλη ούσία άπό τήν οποία πηγάζει ή σκέψη, ή
βούληση καίτό συναίσθημα.
-Ή ψυχή είναι μία κτιστή ύπόστασις!
Μου άρεσε αύτή ή φράση, διότι μέ τή λέξη ύπόσταση
ορίζεται ή έννοια του προσώπου, ή οποία άποκλειότανε άπό
τόν δικό μου ορισμό. Κατόπιν στράφηκε ό λόγος στό «Κατ'
εικόνα» καί μέ προσεγμένες λέξεις καί άκριβεΐς έκφράσεις,
σάν νά ήταν καταρτισμένος στά θεολογικά, μου τόνισε:
-Τό «Κατ' εικόνα» άναφέρεται κυρίως στό αύτεξούσιο
του άνθρώπου, στήν έλευθερία της βουλήσεώς του. Ό
άνθρωπος έχει τήν έλευθερία, τή δυνατότητα νά έπιλέγει
έλεύθερα τόν τρόπο της ζωής του καίτή συμπεριφορά του.
Ό άνθρωπος μπορει νά συμφωνεί ή νά άντιτίθεται στόν
νόμο τοΰ Θεοΰ. Διαφέρει άπό τά ζώα, διότι φέρει μέσα του τή
θεία εικόνα. Στήν ποιμαντική του δράση ό Γέροντας σεβότα­
νε πολύ τό αύτεξούσιο τοΰ άνθρώπου. Ήθελε όλα νά γίνονται
έν έλευθερία, χωρίς άμεση ή έμμεση βία. Έλεγε πώς, όταν κά­
τι γίνεται χωρίς τήν πλήρη συμμετοχή τής βουλήσεώς, δημι-
ουργοΰνται άργότερα σοβαρά προβλήματα καί μοΰ άνέφερε
ένα περιστατικό γιά κάποιον πού έγινε μοναχός χωρίς νά τό
θέλει ολόψυχα. Μοΰ ειπε:
-Αύτός ό άνθρωπος δέν έκανε καλά πού πήγε γιά μονα­
χός. Διάλεξε κάτι πού δέν τό ήθελε 100%, δέν έ'κανε τή σωστή
έπιλογή. Επηρεάστηκε άπό στιγμές παρορμητικές... καί διά­
λεξε κάτι πού δέν τό ήθελε ολόψυχα, κάτι πού δέν τοΰ έδινε
έσωτερική πληρότητα καί έτσι τώρα τοΰ παρουσιάζονται
περίεργες καταστάσεις... Τό ϊδιο ισχύει καί άπό τήν άλλη
πλευρά. Ά ν κάποιος θέλει νά άφιερωθει στόν Θεό άλλά άπό

144
κάποιες υποχωρήσεις σέ πειρασμούς όδηγηθεΐ στό γάμο,
τότε αύτός, ώς οικογενειάρχης, θά εμφανίζεται περίεργος και
προβληματικός. Ό καθένας μέ καθαρό μυαλό νά διακρίνει τίς
δυνατότητες του, τά χαρίσματά του, τήν κλίση του (τήν
πνευματική προδιάθεση) καί τήν κλήση του (τό κάλεσμα) καί
κατόπιν μέ πλήρη έλευθερία νά χαράξει τόν δικό του
δρόμο. Και αύτός ό δρόμος νά τόν εύχαριστεΐ.
Ό Γέροντας έδινε μεγάλη σημασία στήν έλευθερία κατά
τή διαπαιδαγώγηση τών παιδιών, ώστε νά μήν καταπιέζονται
άπό τούς γονείς. Ό σοι πλησιάζανε τόν Γέροντα αισθάνονταν
άνετα κοντά του, διότι ήταν θετικός καί άπέφευγε νά άσκεΐ
πίεση. Ό ταν κάποιοι μαθητές του Κυρίου (χωρίς σταθερή
πίστη) έγκατέλειψαν τόν Ίησοϋ, έκεΐνος ρώτησε τούς δώδε­
κα: «Μή καί ύμεΐς θέλετε ύπάγειν»;1 Μήπως καί έσεΐς θέλετε
νά φύγετε; Ό Χριστός δέν ήθελε τήν άπόκτηση πολλών οπα­
δών άλλά ήθελε, όσοι θά τόν άκολουθήσουνε, νά τό κάνουνε
μέ τή θέλησή τους καί όχι μέ τό ζόρι. Ό σοι γνώρισαν τόν
Γέροντα κατάλαβαν πώς μέσα στήν Εκκλησία τοΰ Χρι­
στού πνέει άνεμος έλευθερίας. Χριστιανισμός καί έλευθε­
ρία είναι έννοιες άλληλένδετες. Κανένα κατόρθωμα δέν έχει
άξία, δταν πραγματοποιείται μέ τρόπο καταναγκαστικό.
Κάποιος μαθητής πήγε στόν Γέροντα καί
Εγρήγορση
του είπε:
-Βλέπω στά περιοδικά πράγματα πού δέν είναι καλά. Βλέ­
πω καί στήν τηλεόραση μερικές τολμηρές σκηνές καί αισθά­
νομαι ότι αύτά δέν μέ έπηρεάζουνε, ότι δέν μέ έρεθίζουνε...

1 Κατά Ίωάννην, Κεφ. στ' 67

145
 -Δέν κάνεις καλά! Μπορει νά νομίζεις ότι αύτά δέν σέ
επηρεάζουνε, άλλά αύτά μαζεύονται μέσα σου καί ισχυρο­
ποιούνται. Κάποια στιγμή πού δέν τό περιμένεις, θά σου
επιτεθούνε καί θά σέ ρίξουνε κάτω.
Ό Γέροντας ειχε άπόλυτο δίκιο. Μπορει αύτός ό μαθητής
όλη τήν έβδομάδα νά δοθεί στά μαθήματά του καί νά μήν
αισθανθεί κάποια ενόχληση, άλλά τήν Κυριακή πού θά πάει
στήν Εκκλησία, τότε, στίς πιό άγιες στιγμές, μπορει νά του
έρθουν στό μυαλό αισχρές εικόνες καί νά του χαλάσουνε τήν
ιερή άτμόσφαιρα. Όχι παλικαρισμούς στά θεάματα, στά
άκούσματα καί στά άναγνώσματα. Ό,τι αισχρό εισδύει μέσα
μας άποκτα δικαιώματα καί έρχεται ή ώρα πού θά παρου­
σιαστεί μέ δυναμισμό. Ό Γέροντας δίδασκε:
-Έάν ό άνθρωπος δέν καλλιεργεί τήν πνευματική
ζωή, έάν άπομακρυνθεΐ άπό τήν Εκκλησία, μπορει νά
αιχμαλωτιστεί τόσο πολύ άπό τ ά πάθη, ώ στε νά κ ατα­
ντήσει σέ ζωώδη έπίπεδα!
Τέλη τής δεκαετίας τοΰ '60 βρέθηκα στήν Κερασιά στό
Άγιον Όρος, κοντά στόν Γέροντα. Άφοΰ μιλήσαμε γιά τίς
πλάνες καί τούς κινδύνους πού παραμονεύουνε στήν καλ­
λιέργεια της εύχης τοΰ Ίησοΰ, έστρεψε τόν λόγο γύρω άπό τά
πάθη. Μέ πολύ ζωηρές έκφράσεις περιέγραψε ποΰ μπορει νά
καταντήσει ό άνθρωπος, έάν παραδοθεΐ στά πάθη του. Χρη­
σιμοποίησε μία εικόνα πού είδε μικρό παιδί στήν άγροτική
περιοχή της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Εύβοιας:
-Ήταν έποχή ζευγαρώματος τών ζώων. Σέ ένα χωράφι
βλέπω έναν ταΰρο ό όποιος βάτευε μία άγελάδα. Σέ λίγο
βλέπω νά κατευθύνεται πρός έκει ένας άλλος ταΰρος. Πήρε
φόρα καί άγριεμένος τοΰ όρμησε. Ξεκοίλιασε καί έριξε κάτω

146
τόν πρώτο ταϋρο καί πήρε τή θέση του... Μέσα μας έχουμε
καί τό καλό καί τό κακό. "Αν άφήσουμε τό κακό νά ανα­
πτυχθεί, γινόμαστε άγρια θηρία.
Κάποτε μοϋ ειπε καί τό έξης πολύ ώραΐο παράδειγμα:
-Υπάρχουνε δύο χωράφια καί στή μέση μία δεξαμενή μέ
νερό. Στό ένα κτήμα είναι φυτεμένα δέντρα καί καλά φυτά.
Στό άλλο, τσουκνίδες, άγριόχορτα καί άγκαθωτοί θάμνοι.
Έάν τό νερό τό στρέψουμε στό πρώτο κτήμα, όλη ή καλή
φυτεία θά άναπτυχθει, ένώ ή κακή θά άρχίσει νά μαραζώνει.
Έάν όμως κάνουμε τό άντίθετο, θά πάρουνε έμπρός τά
άγκάθια, ένώ τά καλά φυτά θά άργοπεθαίνουνε.1
Ήταν κάποιος πού άγαποϋσε πολύ τήν πνευματική ζωή,
άλλά γιά ένα διάστημα δέν πρόσεχε τήν έγκράτεια, τή νη­
στεία, τήν προσευχή, τή μελέτη κ.λπ. Ό Γέροντας, μέ σοβαρό
ύφος, τοϋ χτυποϋσε τόν κώδωνα τοϋ κινδύνου, λέγοντας:
-Θά ξυπνήσει άπό μέσα σου όλο τό κακό καί θά σέ
τηγανίσει. Νά προσέχεις... «Γρηγορεΐτε καί προσεύχεσθε, ϊνα
μή είσέλθητε είς πειρασμόν»!2
Πολλές φορές ό Γέροντας μιλοϋσε
Κρυμμένα πάθη
γιά κρυμμένα πράγματα πού βρίσκονται
στά βάθη της ψυχής μας καί πού οί ϊδιοι δέν τά άντιλαμ-
βανό μαστέ. Έλεγε:
-Έχουμε κακή κληρονομιά. Κουβαλάμε μέσα μας
άμαρτίες αιώνων!

1 Δηλαδή, όσο δίνουμε την ένέργειά μας, την καρδιά μας στην
καλλιέργεια τών αρετών, ύποχωροΰνε τά πάθη καί τό αντίστροφο.
Στη ζωή μας, ή θά εργαζόμαστε στήν άρετή, στίς εντολές τοϋ Θεοϋ
ή θά έργαζόμαστέ στά πάθη μας.
2 Κατά Ματθαίον, Κεφ. κστ' 41.

147
 Κάποτε μία κυρία δέν συνεργαζότανε καλά μέ μία ομάδα
γυναικών πού είχαν άναλάβει κάποιο φιλανθρωπικό έργο. Ό
Γέροντας παρατήρησε:
-Αύτή ή κυρία δέν συνεργάζεται καλά, διότι νιώθει κακία
καί ζήλεια γιά τήν άρχηγό της ομάδας, άλλά δέν τό καταλα­
βαίνει...
Απορούσα: «Πώς μπορει νά αισθάνεται κακία και νά μήν
τό (Αντιλαμβάνεται»; Καί τότε θυμήθηκα τόν 18ο ψαλμό: «Έκ
τών κρύφιων μου καθάρισόν με». Υπάρχουν πράγματα μέσα
μας πού δέν τά παίρνουμε εϊδηση. Όποιος είναι προικισμένος
μέ τό χάρισμα της διοράσεως τά βλέπει. Τό γεγονός ότι ύπάρ-
χουν έπάνω μας κακές κληρονομικές έπιβαρύνσεις, δέν δη­
μιουργεί κλίμα άπαισιοδοξίας. Έλεγε:
-Ό ταν άφήσουμε νά εργαστεί μέσα μας ή Χάρις του Θεού,
τότε δέν είναι τίποτα ή άσχημη κληρονομικότητα. Ή Χάρις
τοΰ Θεοϋ όλα τ ά διορθώνει καί έπαναφέρει τήν ψυχή
στό π ρω τόκτιστο κάλλος!
Υπάρχουν άνθρωποι πού δέν βάζουν μία
Ψυχικό
τάξη, μία σειρά..., πού δέν έχουν κάποιες άρχές
μπέρδεμα
στόν έσωτερικό τους κόσμο. Πλησιάζουν τήν
Εκκλησία, προσπαθούνε νά δείξουνε ότι είναι εύσεβεΐς καί
θεοφοβούμενοι, άλλά συγχρόνως άναμιγνύονται σέ κοσμικά
καί άμαρτωλά πράγματα. Σύγχυση καί άκαταστασία.
-Πώς βλέπετε αύτόν τόν άνθρωπο, Γέροντα;
-Τόν βλέπω μπερδεμένο... Ό καημένος είναι μπερδεμένος.
Κάποιος κληρικός προσπαθούσε στήν ένορία του νά δημι­
ουργήσει μία νεανική κίνηση, άλλά συναντούσε άπό τά
παιδιά άσυνήθιστα εμπόδια. Ό Γέροντας παρατήρησε:
-Μπερδεμένα παιδιά... μπερδεμένων γονέων!

148
 Ό ταν χαρακτήριζε κάποιον μπερδεμένο, εννοούσε πώς
μέσα στήν ψυχή του ύπηρχε, ώς κάποιο βαθμό, κάποια έπή-
ρεια δαιμονικού πνεύματος. "Ετσι παρουσιάζεται μία περι­
πλεγμένη κατάσταση. Ό ταν ή κατάσταση αύτή ήταν προχω­
ρημένης μορφής, τότε έ'λεγε:
-Αύτός είναι άρρωστος!
Συνιστοΰσε σέ αύτούς τούς άνθρώπους νά συμμετέχουνε
πιό πολύ στή μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Δίδασκε ότι
αύτό τό έχουνε μεγάλη άνάγκη! Έλεγε στούς ποιμένες της
Εκκλησίας νά φέρονται μέ διάκριση και έπιείκεια σέ αύτά τά
άτομα. Έλεγε:
-Τί νά σέ κάνω μωρέ; Είσαι εύαίσθητος!
Δέν έλεγε μπερδεμένος ή άρρωστος, διότι αύτές οί λέξεις
ήχούσανε άσχημα. Προσπαθούσε νά οδηγήσει όσους τόν πλη­
σίαζαν σέ μία ζωή όπου ή ύπαρξή τους θά διαποτίζεται άπό
τήν παρουσία τοϋ Θεοϋ.
Ό Γέροντας ήθελε ό νοϋς τοϋ άνθρώπου
Μόνο μέ
νά άσχολεΐται μέ τά πράγματα τοΰ Θεοϋ καί
τόν Χριστό
όχι μέ τά πονηρά πνεύματα. Ήταν σφοδρός
έχθρός της δαιμονολογίας καί της ένασχόλησης μέ τούς
δαίμονες. Κάποτε σκέφτηκα νά κάνω μία σειρά μαθημάτων
σέ ένα άνώτερο σχολείο γιά τή μαγεία, τή μαντεία, τά
μέντιουμ, τόν άποκρυφισμό κ.λπ. Έ τσι φρόντισα νά προμη­
θευτώ τά άνάλογα βιβλία. Μάλιστα ένα βιβλίο μοΰ τό
έστειλαν σέ φωτοτυπίες άπό τό Παρίσι. Συζητώντας μέ τόν
Γέροντα, έπειδή άντέδρασε, τοΰ άνέπτυξα μία άξιόλογη, κατά
τή γνώμη μου, έπιχειρηματολογία, άλλά έκεΐνος δέν ύποχω-
ροΰσε καθόλου άπό τή θέση του. Ό λα τά έπιχειρήματα μοϋ
τά άπέκρουε καί μοϋ έλεγε:

149
 -Έάν βρεθεί στόν δρόμο σου κάποιος πού άσχολεΐται μέ
άποκρυφιστικά πράγματα, θά σέ φωτίσει ό Θεός γιά νά τόν
βοηθήσεις. Δέν χρειάζεται νά διαβάζεις έσύ τέτοια βιβλία.
Ό λα αύτά τά βιβλία νά τά πετάξεις...
Πίστευα πώς ό Γέροντας έκανε λάθος, ώστόσο έκανα
ύπακοή καί τά έκαψα δλα. Ακύρωσα καί όλες τίς ομιλίες μου.
Μέ τήν πάροδο τοΰ χρόνου άντιλήφθηκα ότι ειχε άπόλυτο
δίκιο. Ή ένασχόληση μέ τέτοια θέματα δημιουργεί στήν ψυχή
μία άρρωστημένη άτμόσφαιρα μέ ταραχές καί φοβίες.
Ό Γέροντας λυπότανε πολύ όταν μάθαι­
Έξορκισμοί νε ότι μερικοί ιερείς έπιδίδονταν ιδιαίτερα σέ
έξορκισμούς καί μάλιστα δημοσίως. Έλεγε:
-Τί; Πρέπει νά διαβάζουμε τούς έξορκισμούς δυνατά καί
δημοσίως; 'Άν παραστει άνάγκη, νά χρησιμοποιήσουμε τούς
έξορκισμούς άλλά νά τούς λέμε μέ τόν ένδιάθετο λόγο, νοερά.
Καί ό διάβολος άκούει καί καταλαβαίνει. Πρέπει νά τούς φω­
νάζουμε γιά νά τούς καταλαβαίνει ό διάβολος; Ό τ α ν ή ψυχή
του άνθρώπου άσχολεΐται μέ τούς δαίμονες, σιγά-σιγά,
αδιόρατα, διαποτίζεται άπό τόν άκάθαρτο κόσμο τώ ν
πονηρών πνευμάτων καί ύφ ίσταται μεγάλες πνευματι­
κές βλάβες. Διαβάστε άγια βιβλία, τούς βίους τώ ν αγί­
ων, τούς άγώνες τους, τ ά κατορθώ ματά τους! Νά ζεΐτε
μέσα σέ αυτήν την ατμόσφαιρα καί τότε... άγιάζεστε
άναίμακτα!
Δηλαδή, άγιαζόμαστε χωρίς πολύ κόπο καί ταλαιπωρία.
Ό ταν άγιάζονται οί σκέψεις, άγιάζονται καί οί πράξεις.
Ό Γέροντας καταφερότανε έναντίον τών
Ψυχιατρική
ψυχολόγων καί τών ψυχιάτρων. Έλεγε:

150
 -Τό ιατρείο τώ ν ψυχικά ασθενών είναι ή Εκκλησία
μέ τ ά δικά της φάρμακα... Πολλές ψυχικές άσθένειες
όφείλονται στή δράση τώ ν πονηρών πνευμάτων! Ξέρεις
μέ τί μοιάζει όταν οί ψυχίατροι δίνουνε ψυχοφάρμακα; Μοιά­
ζει μέ τό έξης: Ένας άνθρωπος (ό διάβολος) έχει μεγάλη
κακία άπέναντί σου και κάθε τόσο σέ παίρνει τηλέφωνο και
σέ βρίζει έλεεινά καί εσύ προβαίνεις στήν έξης ενέργεια.
Παίρνεις ένα ψαλίδι (τό φάρμακο) καί κόβεις τό καλώδιο του
τηλεφώνου. Έ τσι δέν μπορεΐ αύτός νά σέ βρίσει. Ωστόσο,
αύτό δέν σημαίνει ότι τακτοποιήθηκε τό ζήτημα, ότι τέλειω-
σε, ότι αύτός άλλαξε διαθέσεις άπέναντί σου.
Μία άλλη φορά, μοϋ είπε:
-Οί ψυχολόγοι καί οί ψυχίατροι άνήκουν σέ διάφορες
σχολές πού ή κάθε μία διδάσκει διαφορετικά πράγματα. Δέν
μποροϋνε νά συμφωνήσουνε μεταξύ τους... Ή άπάντηση
είναι έκεΐ στόν Απόστολο Παϋλο... Ή φυσιολογική κατάστα­
ση της ψυχής..., ή ψυχή είναι καλά μόνο δταν έχει άγάπη,
χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, άγαθοσύνη,
πίστη, πραότητα, εγκράτεια...1
Δηλαδή, όταν ή ψυχή έχει τούς έννέα καρπούς τοϋ Άγιου
Πνεύματος. Κάποτε έτοίμαζα μία διάλεξη γιά παιδιά Γυμνα­
σίου καί Λυκείου μέ θέμα: «Νευρώσεις καί ψυχώσεις». Μόλις
τό άνακοίνωσα στόν Γέροντα, μόνο πού δέν έφαγα ξύλο. Μία
άλλη φορά, γινότανε μία συζήτηση μέ πολλά άτομα καί ένας
θεολόγος άρχισε νά μιλάει γιά συνειδητό, άσυνείδητο, έγώ,
υπερεγώ, άρχέτυπο, λίμπιντο...κ.ά. Δέν μοϋ άρεσαν καθόλου
αύτά καί ήρθα μαζί του σέ μετωπική σύγκρουση. Ό τα ν τό

1 Πρός Γαλάτας, Κεφ. ε' 22

151
είπα στόν Γέροντα, τόσο πολύ ευχάριστήθηκε πού ήταν έτοι­
μος νά μέ αγκαλιάσει καινά μέ φιλήσει.
Κάποτε μου είπε:
-Οί δυνάμεις οί εχθρικές πρός τήν Εκκλησία θέλουν
νά ύποκλέψουνε τό έργο της καί νά τήν άντικαταστή-
σουνε. Έτσι, στή θέση της έξομολόγησης βάλανε τήν ψυχα­
νάλυση, στή θέση τών ιερέων καί τών Πνευματικών τούς
ψυχιάτρους. Τίς ορολογίες τίς δικές μας: Πάθη, άμαρτία,
ένοχή, άρση τής Χάριτος, κατοχή άπό πονηρά πνεύματα,
σατανική έπήρεια κ.λπ., τίς άντικαθιστουνε μέ δικές τους
ορολογίες όπως νεύρωση, ψυχοσύνδρομο, ψυχολογική ματαί­
ωση, ψύχωση, σχιζοφρένεια κ.λπ.
Τή δεκαετία του '70 κάποιοι Χριστια­
«Ψυχασθενείς»
νοί θεώρησαν κάποιον άσθενή σχιζοφρενή
καί οί συγγενείς του τόν γυρίζανε σέ όλους τούς ψυχιάτρους
της Εύρώπης. Έκεΐνοι τόν μπούκωσαν στά φάρμακα άλλά τό
άποτέλεσμα μηδέν.
Κάποια ή μέρα ό άσθενής βρέθηκε στόν Ναό τοΰ Άγιου
Νικολάου στά Καλλίσια καί ό π. Πορφύριος, μέ τή διόρασή
του, είδε στήν καρδιά του τό πονηρό πνεύμα. Υπέβαλε
διάφορες έρωτήσεις στόν άσθενη, γιά νά κερδίσει χρόνο,
ώστε νά προσεύχεται νοερώς γιά τήν έκδίωξη τοΰ δαιμονίου,
άλλά δέν γινότανε τίποτα. Καθώς έφευγε μέ τούς δικούς του,
ό Γέροντας τούς είπε:
-Νά ξαναέρθετε σύντομα. Νά τόν φέρνετε έδώ νά έξομο-
λογεΐται καί θά γίνει καλά...
Πέρασαν επτά μήνες καί δέν φάνηκε. Οί οικείοι του τόν
παρότρυναν νά έπισκεφτοΰνε πάλι τόν Γέροντα, άλλά έκει-
νος έπ' ούδενί λόγω τό δεχότανε καί έλεγε:

152
 -Σέ όποιονδήποτε άλλον ιερέα πηγαίνω, άλλά στόν π.
Πορφύριο δέν πηγαίνω, διότι έχει δαιμόνιο!
Ό δαιμονισμένος άποκαλουσε τόν Γέροντα δαιμονισμένο.
Κάποτε φέρανε στόν Γέροντα έναν άποκαλούμενο ψυχα­
σθενή. Ήταν άξιολύπητος, διότι έπί 8 χρόνια έπαιρνε ψυχο­
φάρμακα. Προκειμένου οί δικοί του νά τόν άνεβάσουνε στό
Κελλί, στόν πρώτο όροφο, “είδαν και επαθαν"! Φοβερή
άντίδραση! Τρεις τόν τραβούσανε, διότι άντιστεκότανε καί,
όταν τελικά τόν έ'φεραν μέσα στό δωμάτιο, χτυποΰσε τά
πόδια του κάτω στό πάτωμα. Τελικά, μέ τήν πνευματική
δύναμη τοΰ πατρός Πορφυρίου έγινε καλά.
Ό π. Πορφύριος διέθετε τά πνευματικά
Πνευματικοί
του χαρίσματα στήν υπηρεσία τών άνθρώ-
κίνδυνοι
πων. Τούς άπάλλασσε άπό λανθασμένες
σκέψεις, άπό πλάνες, άπό αιρέσεις, άπό άθεϊστικές ιδέες. Στά
πνευματικά του παιδιά έντόπιζε τούς κινδύνους έκεΐ όπου
αύτά δέν υποψιάζονταν ότι ύπάρχουν.
Ειχε πνευματικό του τέκνο έναν γιατρό, ό όποιος πρόσεχε
πολύ τούς άσθενεΐς του. Έάν δέν είχανε χρήματα, έ'δειχνε
κατανόηση καί οί πελάτες του τόν έπαινούσανε. Ξεσπούσανε
σέ συγκινητικές έκδηλώσεις εύγνωμοσύνης καί άγάπης. Ό
γιατρός τά δεχότανε όλα αύτά μέ ικανοποίηση καί χαιρότανε
γιά τά γλυκά λόγια. Ό Γέροντας όμως, διέκρινε ότι αύτό τόν
ύποβάθμιζε πνευματικά καί έπρεπε νά τοΰ τό υποδείξει. Καί
τό έ'κανε μέ τόν έξης πολύ χαριτωμένο τρόπο. Τοΰ τηλεφώ­
νησε καί τοΰ ειπε:
-'Άχ, γιατρέ μου, έμεις οί δύο είμαστε... γιά κλάματα! Θά
παμε καί οί δύο στήν κόλαση! Εμένα μοΰ λένε: «Τί άγιος
Παππούλης πού είσαι; Μας έ'σωσες»! Εσένα σοΰ λένε: «Τί

153
χρυσός γιατρός πού είσαι; Δέν βρίσκουμε λόγια γιά νά
έκφράσουμε την εύγνωμοσύνη μας»! Γι' αύτό, γιατρέ μου,
έσύ κι έγώ θά άκούσουμε έκείνη την ημέρα άπό τόν Θεό:
«Έσεις δέν έχετε νά άπολαύσετε τίποτα σέ έτούτη τή ζωή,
διότι τά άπολαύσατε όλα στη γη... " Άπηλαυσας τά άγαθά
σου έν τη ζωή σου”»!
Ό Γέροντας ήθελε ό,τι καλό έχουμε, όσα προσόντα, όσες
ικανότητες, ό,τι προσφέρουμε στούς άλλους..., ΟΛΑ νά τά
θεωρούμε ώς δωρεές του Θεοϋ καί νά προσέχουμε νά μήν
πέσουμε στόν εγωισμό. Δίδασκε:
-Πολλές φορές, ό Θεός θέλει νά σκορπίζει κάποιες δωρεές
στόν άνθρωπο άλλά δέν τό κάνει, διότι βλέπει ότι θά προκό­
ψει έγωισμός.
Κάποιος, σέ ήλικία 32 έτών, γεύτηκε κάποια πολύ μεγάλη
έμπειρία θεοκοινωνίας καί ό Γέροντας του είπε:
-Είδες; Ό Θεός κατέβηκε χαμηλά καί σέ τίμησε...! Έόΐ)
τώρα πρέπει νά κατέβεις πιό κάτω καί νά διακατέχεσαι άπό
ταπεινοφροσύνη.
Ήταν 31 Δεκεμβρίου 1980 καί βρισκό­
Ένθεον έτος
μουν σέ ένα Μοναστήρι στην Κόρινθο. Θά
έκανα τή θεία Λειτουργία τοΰ Μεγάλου Βασιλείου καί τηλε­
φώνησα στόν Γέροντα. Ζήτησα τίς εύχές του γιά τό νέο έτος
καί μοΰ ειπε κάτι πού μέ έντυπωσίασε πολύ. Μερικές λέξεις
έχουν μεγάλη δύναμη:
-Εύχομαι τό νέο έτος νά είναι... ένθεον!
Συλλογιζόμουνα συνέχεια αύτή τή φράση. Ή ζωή μου στό
νέο έτος νά είναι έν Θεώ, μέσα στόν Θεό, μέσα στή Χάρη τοΰ
Θεοΰ, μέσα στην παρουσία τοΰ Θεοΰ! Τόσο ώραία εύχή δέν
είχα άκούσει ποτέ. Μοΰ άρεσε ύπερβολικά αύτή ή εύχή!!!

154
 Ό Γέροντας βοηθούσε τούς ανθρώπους
Θεραπεία
και στά σωματικά προβλήματα. Δέν μετριού­
σώματος
νται οί περιπτώσεις πού μέ τήν προσευχή του
καί τήν ιερατική του εύλογία θεραπεύτηκαν ασθενείς καί
μάλιστα άπό βαριές άσθένειες.
Ήταν μήνας Ιούνιος καί ήμουν έπάνω στό Μήλεσι μέ τήν
κ. Εύαγγελία Α. άπό τά Πατήσια. Της μίλησα γιά μία θεραπεία
πού είχε κάνει ό Γέροντας σέ μία καθηγήτρια πού ειχε
καρκίνο στό στήθος καί έκείνη μοϋ άνέφερε τήν προσωπική
της έμπειρία.
Τό καλοκαίρι τοΰ 1980 ένας γιατρός τοΰ άντικαρκινικοΰ
νοσοκομείου «'Άγιος Σάββας», κατόπιν έξετάσεων, διαπίστω­
σε τήν παρουσία όγκου στό στήθος καί ορίστηκε ή ήμερο-
μηνία της έγχείρησης. Μαΰρα σύννεφα σκέπαζαν τόν ψυχικό
της κόσμο. Ήταν καί μητέρα δύο μικρών παιδιών. Τότε έ'μαθε
γιά τόν άγιο Παππούλη καί πηγε στήν Καλύβη του. Όμως
πληροφορήθηκε ότι έκείνη τήν ήμέρα ήταν πολύ άσχημα
στήν ύγεία του καί δέν μπορούσε νά δεχτεί τόν κόσμο. Μέ τό
θάρρος της άπελπισίας της παρακάλεσε νά πάρει τήν εύχή
του καί τελικά είδοποιήθηκε νά περάσει. Διηγείται ή ϊδια:
-Μπήκα μέσα. Ήταν καθιστός στό κρεβάτι του καί ή άγια
του μορφή ήταν γαλήνια, παρόλο πού ήταν ταλαιπωρημένος
άπό τήν άρρώστια του. Μοΰ ειπε νά καθίσω άντίκρυ του καί
νά τοΰ έξηγήσω τόν λόγο της έγχειρήσεως. Άφοΰ τοΰ είπα τί
μοΰ συμβαίνει, πήρε τό χέρι μου καί έ'πιασε τόν σφυγμό μου.
Μοΰ είπε νά σκύψω τό κεφάλι μου καί έ'βαλε τό δικό του άπό
έπάνω. Μετά άπό μερικά λεπτά, σήκωσε τό κεφάλι καί μοΰ
ειπε: «Δέν έχεις όγκο! Θά μπεις στό νοσοκομείο άλλά δέν θά
κάνεις έγχείρηση. Νά κάνεις μερικές πλύσεις μέ χαμομήλι καί

155
θά σου περάσει». Μου έδωσε τήν εύλογία του καί είπε μία
προσευχή. Μέ χαρά ανείπωτη άλλά καί τελείως άνεξήγητη,
λόγω της καταστάσεώς μου, έσκυψα, έβαλα μετάνοια, του
φίλησα τό χέρι καί έφυγα. Άπό την ώρα έκείνη ήμουν
σίγουρη ότι είχα γίνει καλά! Ένας νεαρός, πού περίμενε
έξω άπό τό Καλυβάκι, μοΰ είπε κάτι πού δέν θά τό ξεχάσω
ποτέ στή ζωή μου: «Ό Γέροντας είναι ή ζωντανή παρουσία
τοΰ Θεοΰ έπί της γης».
Τήν ώρα πού ό Γέροντας προσευχήθηκε πρέπει νά συντε-
λέστηκε ή ϊαση, ή έκδήλωση τοΰ ίαματικοΰ χαρίσματος. Ή
Χάρις πού έδρασε ώς θεραπεύουσα, πληροφόρησε συγχρό­
νως τή γυναίκα γιά τή θεραπεία της καί σκόρπισε χαρά στήν
ψυχή της.
Ό Γέροντας προσευχότανε καί έβλεπε μέ τά μάτια της
διοράσεως αύτά πού έμεΐς δέν μποροΰμε νά περιγράψουμε.
Έβλεπε τό θέλημα τοΰ Θεοΰ γιά τή συγκεκριμένη περίπτωση.
Ή Εύαγγελία μπήκε στό νοσοκομείο άλλά ό γιατρός της, ό
κ. Γκαράς, ειχε μεταβεΐ στήν Αίγυπτο γιά κάποιο συνέδριο.
Ό ταν έπέστρεψε, έκρινε καλό νά έγχειρήσει πρώτα κάποιες
άλλες γυναίκες καί έτσι πέρασε μία εβδομάδα. Ό ταν ήρθε ή
σειρά της, ό γιατρός της είπε πώς δέν θά χρειαστεί έγχείρηση
καί νά κάνει κομπρέσες μέ χαμομήλι. Έ τσι ή περιοχή μαλά­
κωσε, άπό τή θηλή τοΰ στήθους άρχισε νά τρέχει πύον καί
θεραπεύτηκε πλήρως. Πίσω άπό τό χαμομήλι κρυβότανε ή
εύλογία καί ή προσευχή τοΰ π. Πορφυρίου.
Μέσα στούς θεοφόρους γέροντες κατοικεί
Θεραπεία
ή Χάρις τοΰ Θεοΰ, ή οποία έκδηλώνεται μέ
λογισμών
ύπερφυσικά σημεία πού πιστοποιοΰν ότι ό

156
Θεός είναι ζωντανός. Ζεΐ Κύριος! Κάποτε ήρθε στόν Ναό μου
ενας νεαρός καί μου ειπε:
-Μέρα-νύχτα βασανίζεται ό νους μου μέ άσχημες εικόνες,
έχω πόλεμο λογισμών... Παλαιότερα, όσο ζοΰσε ό π. Πορφύ-
ριος, δέν άνησυχοΰσα. Μόλις μέ καταλάμβανε αύτή ή αιχμα­
λωσία τών αισχρών λογισμών, πήγαινα και μοΰ διάβαζε μία
εύχή... Έεε, αύτό ήταν! Έπί ένα χρόνο ήρεμοΰσα! Ό ταν
άργότερα ερχότανε πάλι τό κακό, πάλι κατέφευγα στήν προ­
στασία του.
Αύτό δείχνει τί ήταν ό π. Πορφύριος γιά τόν άνθρωπο!
★ ★ ★

Ό ταν όμιλε! κανείς γιά τόν Γέροντα έχει τόσα πολλά νά

πει πού δέν βρίσκει άντίστοιχο χρόνο. Ή ζωή του, ή δράση
του, ή διδασκαλία του... άπομάκρυναν άπό τίς ψυχές άναρίθ-
μητων άνθρώπων πολλών είδών σκοτάδια. Επειδή στή ζωή
τοΰ κάθε άγιου επαναλαμβάνεται κατά κάποιον τρόπο ή ζωή
τοΰ Χριστοΰ, μποροΰμε νά ποΰμε εν προκειμένω: «Ό λαός, ό
καθήμένος εν σκότει, είδε φώς μέγα»! Ό Γέροντας υπήρξε γιά
τόν άνθρωπο τοΰ 20ου αιώνα ΦΩΣ ΜΕΓΑ! Χωρίς αύτό νά
άποκλείει ότι δέν θά είναι καί γιά τόν άνθρωπο τοΰ 21ου
αιώνα.

14. «Μ ΑΚ ΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΣΟΝΟ»!

Μαρτυρία κυρίου Θ. Κ. Μαθηματικός, Αθήνα
Τό 1985 ήμουν μαθητής Λυκείου όταν
Τί βλέμμα!
διαπίστωσα ότι στήν άριστερή μου γάμπα,
σχεδόν πίσω άπ' τό γόνατο, είχε παρουσιαστεί ένας μικρός,
πολύ σκληρός όγκος, σχεδόν σάν στραγάλι. Κυρίως ήταν
έσωτερικός καί μόνο ένα μικρό κατάμαυρο κομμάτι προε-

157
ξεΐχε. Επειδή έκείνη τήν έποχή ό παιδικός καρκίνος ήταν
σχεδόν άγνωστος στήν ελληνική οικογένεια, δέν έ'δωσα
σημασία καί δέν άνέφερα τίποτα στους γονείς μου.
Μία ήμέρα πηγα στόν 'Άγιο μέ τόν πατέρα μου καί καθώς
έπαιρνα τήν εύχή του, μοϋ ζήτησε νά παραμείνω μέσα. Μόλις
βγήκε έξω ό πατέρας μου μοϋ έδειξε μία στοίβα βιβλία πού
είχε κοντά στό κρεβάτι του λέγοντας: «Πάρε τό τάδε βιβλίο
άπό 'κεΐ, άνοιξε τό στήν τάδε σελίδα καί άρχισε νά μοϋ
διαβάζεις». Ό ση ώρα διάβαζα, έβλεπα μέ κρυφές ματιές ότι ό
'Άγιος άκουγε μέν άλλά περισσότερο προσευχότανε.
Ό ταν τελείωσα, μοϋ ζήτησε νά τόν πλησιάσω. Έβαλε τό
πετραχείλι, γονάτισα, μοϋ διάβασε τή συγχωρητική εύχή καί
όταν σηκώθηκα, μοϋ είπε: «Γιά νά σέ δω...». Κοιταχτήκαμε
στά μάτια σέ άπόσταση άναπνοής. Θεέ μου...! Τί βλέμμα ήταν
έκεΐνο; Μέ έπιασε ρίγος! Ακόμη καί σήμερα έχω τήν ϊδια
έκείνη αίσθηση. Ήταν τόσο διαπεραστικό έκεΐνο τό βλέμμα
μέ τά καταγάλανα μάτια του! Έ να βλέμμα ύπερκόσμιο, ένα
βλέμμα άκτινογραφία καί μοϋ ειπε: «Έκεΐ, έκεΐ στό πόδι...
κάτι έχεις!». Ταυτόχρονα σήκωσε τό χέρι του καί τό
σταύρωσε. Θαύμασα πού τό "είδε” άλλά δέν άνησύχησα,
διότι δέν είχα καταλάβει ότι είχα καρκίνο.
Σύντομα ό όγκος αύτός έσπασε, άρχισε νά βγάζει συνε­
χώς πύον καί σέ τρεις ή μέρες, τή στιγμή άκριβώς πού ήμουν
έτοιμος νά άπευθυνθώ σέ κάποιον γιατρό, έξαφανίστηκε τε­
λείως. Ούτε σημάδι! Πιστεύω πώς ό όγκος ήταν κακοήθης καί
ή έξαφάνιση του έγινε σίγουρα μέ τήν προσευχή τοϋ Άγιου.
'Ο Όσιος μποροϋσε νά σοϋ κάνει άξονική τομογραφία
πολύ πρίν άνακαλυφθεΐ ό άξονικός τομογράφος καί μπο-

158
ροΰσε νά σέ θεραπεύσει πολύ πιό γρήγορα καί άνώδυνα άπό
όποιαδήποτε σύγχρονη θεραπεία.
Τό 1988 σπούδαζα μαθηματικός στό
Γιά που
Πανεπιστήμιο τών Ίωαννίνων καί μία Δευ­
έτοιμάζεσαι;
τέρα βράδυ, μετά τό φαγητό στή φοιτητική
λέσχη του Πανεπιστημίου (στή Δόμπολη], κατηφορίζαμε μέ
τόν συμφοιτητή μου X. Ν. μέ κατεύθυνση πρός τό κέντρο της
πόλης. Πλησίαζαν τά Χριστούγεννα καί τήν Παρασκευή θά
συνταξιδεύαμε γιά τήν Αθήνα. Σέ αύτόν τόν νυχτερινό
περίπατο ό X... μου άποκάλυψε ότι ό πατέρας του ήταν
μασόνος καί εκείνος θά άκολουθουσε τόν ϊδιο δρόμο. Ήμουν
μόλις 20 έτών, μέσα στήν άμφισβήτηση, στήν άγνοια καί
στήν περιέργεια. Ή θελα νά άνακαλύψω καί νά γνωρίσω νέα
πράγματα. Ή θελα νά έχω έμπειρίες. Έτσι, παρόλο πού άπό
μικρός ειχα μεγαλώσει σέ Χριστιανικό περιβάλλον, δέχθηκα
μέ ένθουσιασμό τήν πρότασή του καί τήν Κυριακή θά πηγαί­
ναμε μαζί στή μασονική Στοά της Αθήνας, γιά νά τούς γνωρί­
σω άπό κοντά.
Τήν επόμενη ημέρα, Τρίτη πρωί, όπως έμαθα άργότερα,
τηλεφώνησε ό 'Άγιος στή μητέρα μου καί τή ρώτησε:
-Αύτός ό Θ... τί κάνει στά Γιάννενα;
-Καλά είναι, Γέροντα...
-Νά του πεις νά μήν κάνει παρέα μέ τόν χοντρούλη, διότι
είναι μασόνος. 'Ο πατέρας του είναι πολύ πλούσιος, έχει
φυτείες μέ φυστικιές καί είναι μεγάλος μασόνος. Είναι
προχωρημένος..., έχει περάσει αύτός Στοές!!! Νά μήν κάνει
καθόλου παρέα μαζί του. Μακριά άπό τόν μασόνο καί τό
Σάββατο πού θά είναι στήν Αθήνα νά έρθει άμέσως νά μέ δει.

159
 Τό μεσημέρι της Τετάρτης, μετά τήν παρακολούθηση τών
μαθημάτων, επειδή δέν είχα τηλέφωνο στό σπίτι, πηγα στό
κατάστημα του ΟΤΕ καί τηλεφώνησα στούς γονείς μου
προκειμένου νά τούς ένημερώσω ότι τήν Παρασκευή θά
κατέβαινα στήν Αθήνα. Μετά τόν χαιρετισμό ή μητέρα μου μέ
ξάφνιασε: «Κάνεις παρέα μέ έναν χοντρούλη; Εχθές
τηλεφώνησε ό Παππούλης καί ζήτησε μόλις κατέβεις άπ' τά
Γιάννινα νά πας άμέσως νά τόν δεις. Θά σέ περιμένει».
Φυσικά δέν ειχα άναφέρει ούτε στή μητέρα μου όπως καί σέ
κανέναν άλλον τά σχέδιά μου γιά τήν έπικείμενη Κυριακά­
τικη έπίσκεψη στήν τεκτονική Στοά.
Τό Σάββατο πηρα τό αύτοκίνητο τοϋ πατέρα μου καί
στίς 7:00 ή ώρα τά χαράματα έφτασα στό Μοναστήρι. Μόλις
μπήκα στό Κελλί του, μέ ρώτησε μέ νόημα: «Γιά ποϋ ετοιμά­
ζεσαι νά πας αύριο;». Έμεινα άφωνος. Μετά άπό τίς διδαχές
τοϋ Όσιου γιά τήν άπόλυτη άλήθεια πού κρύβει ή 'Ορθοδο-
ξία μας καί γιά τόν κίνδυνο καί τή μεγάλη πλάνη τών μασό­
νων, άκύρωσα τή συνάντηση. Μέ έστειλε καί σέ κάποιον
άρχιμανδρίτη στήν πλατεία Βάθης ό όποιος μοϋ έδωσε ένα
βιβλίο περί μασονίας καί ένημερώθηκα γιά τά δόλια καί
μυστικά σχέδια τους.
Ό 'Άγιος είχε "δει" έκεΐνον τόν διάλογο μέ τόν X... Είδε
τίς προθέσεις μου καί ας ήταν 600 χιλιόμετρα μακριά. Ό
φίλος μου X... έκανε προσηλυτισμό γιά νέα μέλη καί αν δέν
ήταν ό 'Άγιος, θά έμπλεκα μέ τούς τέκτονες, μέ μία διεθνή
μυστικότατη παραθρησκευτική οργάνωση πού πολεμάει τήν
Όρθοδοξία καί τήν Ελλάδα.

160
 15. «Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕ...!»
Μαρτυρία π. ΐ'Ιωακείμ ίερομονάχου, Ί. Κ. Ευαγγελισμός
της Θεοτόκου, Ί. Μ. Σιμωνόπετρας, Άγιον Ό ρος
Τό 1967 ήμουν ιερομόναχος καί, καθώς
Γνωριμία
ταξίδευα μέ τό λεωφορείο γιά τό Άγιον Όρος,
δίπλα μου κάθισε ό Άγιος Πορφύριος. Κατά τή διάρκεια του
ταξιδιού, μοΰ έλεγε ότι μποροΰσε νά βλέπει κάτω άπό τή γη,
μέσα στά βουνά... καί άλλα παράξενα καί πρωτόγνωρα, γιά
έμένα, πράγματα. Έκείνη τήν έποχή δέν ειχα διαβάσει, ούτε
ειχα άκούσει ποτέ, ούτε καί είχα φανταστεί οτι ύπάρχουν
άνθρωποι μέ τέτοια μεγάλα χαρίσματα άπό τόν Θεό. Ό λα
αύτά μέ έκαναν νά σκεφτώ ότι αύτός ό άνθρωπος ήταν
σίγουρα τρελός.
Μετά χωρίσαμε, διότι έκεινος μπήκε στό Άγιον Όρος άπό
τή βόρεια πλευρά, άπό τήν Ίερισσό, ένώ έγώ μπήκα άπό τήν
Ούρανούπολη. Άφοΰ έπισκέφτηκα διάφορα προσκυνήματα,
άποφάσισα, λίγες ημέρες πριν άποχαιρετήσω τό Άγιον Όρος,
νά πάω στά Καυσοκαλύβια. Καθώς άνηφόριζα, έπειδή κουβα­
λούσα ένα σακίδιο περίπου 20 κιλά, άρχισα νά κουράζομαι
καί ρωτοΰσα τούς προσκυνητές πού κατέβαιναν:
-Βρέ παιδιά, ποΰ είναι τά Καυσοκαλύβια;
-Λίγο παραπάνω... Σέ λίγο ξαναρωτοΰσα άλλους:
-Θέλει πολύ άκόμη νά φτάσω έπάνω;
-Λίγο παραπάνω...
Ανεβαίνοντας συνάντησα τόν π. Φώτιο τόν Κερασιώτη
καί τόν Άγιο ό όποιος, μόλις μέ ειδε, μέ χαιρέτησε γελώντας:
-Έεε... βρέ! Τί γίνεται μωρέ;
-Πάω στά Καυσοκαλύβια...

161
 Καθώς κατηφορίζανε, τόν άκουσα πού ειπε γελώντας
στόν συνοδό του:
-Παπα-Φώτη, αύτός δέν θά βγει έπάνω. Θά άνέβει λίγο
παραπάνω καί θά γυρίσει πίσω...
« ’Ά αα καλά! Ό τρελός είναι πού τά ξέρει όλα!», σκέφτηκα
καί συνέχισα πιό δυνατά, άποφασισμένος νά φτάσω πιό
γρήγορα έπάνω. Όμως κουράστηκα καί, ρωτώντας τούς
περαστικούς, όλοι μοϋ λέγανε: “Λίγο παραπάνω...” καί "λίγο
παραπάνω...” καί ήρθα καί έγινα «πϋρ καί μανία»! Άγανακτι-
σμένος καί ταπεινωμένος γύρισα πίσω καί, όταν έ'φτασα
στόν άρσανά, άκουσα τόν Άγιο πού έλεγε στόν π. Φώτιο:
«Δέν σοϋ είπα ότι θά γυρίσει πίσω!».
Έκείνη τήν ήμέρα αύτοί βγήκαν άπό τό Άγιον Όρος καί
έγώ πηγα σέ άγρυπνία της Ίεράς Μονής Γρηγορίου.
Μετά άπό άρκετό καιρό, ξαναήρθα
'Για τά σίδερα”
στό Άγιον Όρος καί, κατά θεία Πρόνοια,
τόν συνάντησα στή Δάφνη. Θυμάμαι ήταν τών Άγιων Θεοδώ­
ρων, τό πρώτο Σάββατο τής μεγάλης Σαρακοστής, πού εορ­
τάζεται τό θαϋμα τών κολλύβων, καί άφοϋ μέ πλησίασε, μέ
ρώτησε:
-Μωρέ, ποΰ μένεις έσύ;
-Μένω έξω άπ' τή Σιβίστα1
-Βλέπω τό Μοναστήρι σου ψηλά στό βουνό μέσα σέ ένα
μεγάλο δάσος άπό δρϋς καί καστανιές. Τό Μοναστήρι σου
είναι τοϋ Αγίου Γεωργίου καί είναι παλιό... Πώ, πώ... βλέπω
παλιά έκει έγινε μεγάλο κακό! Άαα.., αύτός είναι άγιος τόπος!
-Οι άντάρτες σκοτώσανε πολύ κόσμο έκει...

1 Είναι τό παλαιό όνομα τοΰ χωριοΰ Ελληνικά στό Μεσολόγγι.

162
 -Έκει τούς βλέπω, κάτω άπ' τό καντήλι.
-Οί κάτοικοι μάζεψαν τά όστά καί τά θάψανε σέ μία άκρη
στήν αύλή καί άπό πάνω κρεμάσανε ένα καντήλι.
-Ναί, τ ά βλέπω κάτω άπ' τό καντήλι... Είναι άγιοι
έκει μέσα...
Ό Άγιος εβλεπε τήν ιστορία του τόπου μου. Κατά τόν
έμφύλιο πόλεμο (1946-49), οί άντάρτες τοΰ Έλληνικοΰ
Λαϊκοΰ Απελευθερωτικού Στρατοΰ (ΕΛ.Λ.Α.Σ) είχαν καταλά­
βει τό Μοναστήρι καί τό χρησιμοποιούσαν σάν άρχηγεΐο. Οί
ϊδιοι κοιμότανε μέσα στήν Εκκλησία, ένώ τά Κελλιά τών
μοναχών τά είχαν μετατρέψει σέ κρατητήρια. Οί έκτελέσεις
γινότανε κοντά στήν παλιά Εκκλησία.
Μετά έπιασε τήν παλάμη μου καί άρχισε νά "σχεδιάζει”
τό Μοναστήρι. Δείχνοντας ένα σημείο σέ άπόσταση, μού ειπε:
-Έδώ, στήν ψηλότερη κορυφή τοΰ βουνοΰ, στό Άράκυνθο
Όρος, είναι ένα παλιό Εκκλησάκι τοΰ Άγιου Πέτρου.
-Ναί, ναί..., αύτό είναι πολύ παλιό καί ιστορικό.
Σέ αύτό τό Εκκλησάκι ειχα άσκητέψει γιά μία περίοδο
της ζωής μου. Μετά ό Άγιος, δείχνοντας ένα άλλο σημείο έπά­
νω στήν παλάμη μου, συνέχισε λέγοντας:
-Έδώ, κάτω άπ' τόν Άγιο Γεώργιο, βλέπω ένα άλλο Μονα­
στήρι... πιό χαμηλά.
-Κι αύτό είναι τοΰ Άγιου Γεωργίου, είναι τό παλιό.
Ταυτόχρονα σκεφτόμουνα γεμάτος άπορία: «Πώς τά ξέ­
ρει όλα αύτά; Πρέπει νά είναι τρελός. Δέν έξηγεΐται άλλιώς!».
Κάποια στιγμή κοίταξε τήν κοιλιά μου καί μέ ρώτησε:
-Είσαι άρρωστος άπό τό στομάχι σου;
-Έεε...; Όχι, όχι!

163
 -Ό ταν θά 'ρθεις στην Αθήνα, έλα νά μέ βρεις στόν 'Άγιο
Γεράσιμο, στήν Πολυκλινική, κι έγώ θά σέ πάω σέ κάνα καλό
γιατρό.
«"Άντε άπό ’δω... Άκου μέ πονάει έμένα τό στομάχι καί θά
'ρθω στήν Αθήνα! Κι άν έρθω, σέ 'σένα τόν τρελό θά 'ρθω; Έσύ
είσαι γιά τά σίδερα!», σκέφτηκα καί χωρίσαμε.
Τότε δέν ειχα καταλάβει πώς οτιδήποτε σκεπτόμουν, ό
'Άγιος τό γνώριζε τήν ϊδια στιγμή. Κι όμως δέν άγανάκτησε
μαζί μου, άλλά μοΰ χαμογελούσε. Ίσω ς έπειδή έβλεπε ότι δέν
τό έκανα άπό κακία, παρά μόνο άπό άγνοια, διότι δσα μοΰ
έ'λεγε μοΰ φαινόντουσαν παλαβά.
Έ να χρόνο μετά, μέ έπιασαν δυνατοί πόνοι στό στομάχι
καί πηγα στήν Αθήνα. Δέν ήξερα σέ ποιό νοσοκομείο νά πάω
καί σκέφτηκα: «Τί νά κάνω; Δέν πάω σ ' αύτόν τόν τρελοπαπά,
μήπως καί μέ πάει σέ κανέναν καλό γιατρό έκεΐ στήν Πολυκλι­
νική!». Ό Θεός μέ κατεύθυνε κοντά του, διότι άπό τότε πάρα
πολύ μέ βοήθησε στή ζωή μου. Μόλις μέ ειδε, φώναξε χαρού­
μενος: «'Ώωω! Καλώς τον, καλώς τον, κάθισε, κάθισε κάτω...
Νά τό ξέρεις, όλες οί αμαρτίες σου είναι συγχωρεμένες».
Καί άρχισε νά μοΰ διηγείται όλη μου τή ζωή. Μοΰ ειπε
δλα τ ά σημαντικά γεγονότα άπό τότε πού ήμουν παιδί
καί μέσα μου ένιωσα άγάπη καί έμπιστοσύνη στό πρόσωπό
του. Τήν ϊδια στιγμή πίστεψα πώς είχα μπροστά μου έναν
'Άγιο καί έπεσα κάτω... καί τόν προσκύνησα. Στό τέλος μοΰ
διάβασε καί τή συγχωρητική εύχή καί μέ σταύρωσε μέ τά
άγια Λείψανα πού μετέφερε έπάνω του, μέσα σέ ένα μαντίλι.
Έκεινα τά συναισθήματα της χαράς καί της ειρήνης πού μέ
κατέκλυσαν δέν περιγράφονται. Ό λα άλλαξαν μέσα μου καί
πολύ τόν άγάπη σα!

164
 Σέ ήλικία 18 έτών πηγα στην Ί. Μ. Κατερι-
Ή ζωή μου
νούς (Γενέθλιο της Θεοτόκου) στη Γαβαλού
χωρίς νά γνωρίζω τίποτα περί μοναχισμού.1 Δέν ειχα ούτε
βιβλία, ούτε εναν άνθρωπο νά μου πει κάποιο πνευματικό
λόγο. Στό Μοναστήρι πού πηγα ήμουν έγώ καί ό Γέροντάς
μου, ό π. Χρυσόστομος, πού μέ έκανε άμέσως μοναχό.
Άπό κάποια παρεξήγηση έφυγα καί τόν κατηγορούσα χω­
ρίς νά γνωρίζω τήν αμαρτία της κατάκρισης. Λίγο άργότερα
έπέστρεψα, άλλά ήδη οί κομμουνιστές είχαν σκοτώσει 11
άνθρώπους καί είχαν συλλάβει τόν Γέροντά μου. Αναστατω­
μένος έγκατέλειψα τή Μονή καί έγινα παπάς στό Αγρίνιο.
Έ να βράδυ, πριν κοιμηθώ, μία μεγάλη φλόγα κατέβηκε
καί μπήκε μέσα στό στήθος μου, καί χωρίς νά καταλάβω πώς
γίνεται αύτό, άρχισα νά λέω τήν εύχή: «Κύριε Ίησοϋ Χριστέ
έλέησόν με...!». Μέχρι έκείνη τή στιγμή, οχι μόνο δέν γνώρι­
ζα ότι υπάρχει τέτοια εύχή, άλλά δέν ήξερα ούτε καί νά
προσεύχομαι σωστά. Μία φωνή μέσα στήν καρδιά μου, άνε-
ξάρτητη άπό 'μένα, έπαναλάμβανε άσταμάτητα, άκόμη καίτή
νύχτα πού κοιμόμουν: «Κύριε Ίησοΰ Χριστέ...!» καί άρχισα νά
περιφρονώ όλες τίς μάταιες κοσμικές μέριμνες. Άπό τότε
ποθούσα τήν άπομόνωση καί άπέφευγα τούς άνθρώπους.
Κάποιος μου δώρισε τό βιβλίο "Γεροντικό" καί έ'φριξα,
καθώς τό διάβαζα γιά πρώτη φορά, καί μονολογούσα:

1 Ό ενάρετος Γέροντας Ιωακείμ άπό νέος, μόλις 18 έτών, αφιέ­

ρωσε τή ζωή του στόν Θεό. Έγκαταβίωσε στήν Ί. Μονή Γενέθλιο
της Θεοτόκου καί 84 χρόνια μετά, στίς 8 Σεπτεμβρίου 2019 (νέο
ημερολόγιο), ημέρα εορτής τοϋ Γενεθλίου της Θεοτόκου, σάν
γνήσιο παιδί της, τόν παρέλαβε ή Θεοτόκος κοντά της. Κοιμήθηκε
μέσα στό περιβόλι της, στό Άγιον Όρος, στό Ί. Κελλί Εύαγγελισμός
της Θεοτόκου.

165
«Παναγιά μου... πώς ζούσανε αύτοί καί τί κάνω έγώ;». Μ'
αύτό τό βιβλίο κοιμόμουνα καί μ' αύτό ξυπνοϋσα. Τό ειχα
δίπλα στό μαξιλάρι μου καί μοΰ ήρθε ενας μεγάλος ζήλος νά
άσκητέψω. Έκανα ένα πρόχειρο καλυβάκι στό δάσος καί όλη
τήν ήμέρα ήμουν μόνο μέ τήν εύχή.
Μόλις έμαθα πώς ό Γέροντάς μου π. Χρυσόστομος μόναζε
στήν Ί. Μ. Παναγίας Βαρνάκοβας, άμέσως τοΰ έγραψα γράμ­
μα καί τοΰ ζήτησα έκ βάθους καρδίας νά μέ συγχωρέσει πού
τόν κατηγόρησα τόσο άσχημα. Έκεΐνος μοΰ άπάντησε: «Ν ά
είσαι συγχωρεμένος μέ ΟΛΗ μου τήν καρδιά»! Τήν επόμενη
ήμέρα τό πρωί πέθανε! Ό καλός Θεός φρόντισε νά λάβω τή
συγχώρεση τοΰ Γέροντά μου, έστω καί τήν τελευταία στιγμή.
Βγήκα νωρίς στή σύνταξη καί έγκαταστάθηκα στήν Ί. Μ.
Άγ. Γεωργίου στή Σιβίστα, γιά νά ζήσω έπιτέλους ήσυχαστι-
κά. 'Άρχισα νά έρχομαι συχνά στό Άγιον Όρος καί τότε ήταν
πού, ταξιδεύοντας μέ τό λεωφορείο, πρωτογνώρισα τόν Άγιο.
Μετά άπό τήν έπίσκεψή μου στήν Πολυ­
Τί έλεγε
κλινική, τόν έ'κανα Πνευματικό μου καί όποτε
ό διάβολος
μποροΰσα, κατέβαινα γιά νά τόν συμβουλευ­
τώ. Κάποτε κατέβηκα άπό τή Σιβίστα στήν Αθήνα καί, άπό
συγκυρία, βρέθηκα κοντά στήν παλαιοημερολογίτικη Ί. Μονή
Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στή Λυκόβρυση καί πήγα νά
προσκυνήσω. Παλαιότερα είχα ξαναεπισκεφτεΐ αύτή τή
Μονή. Ήταν άπόγευμα καί, καθώς προσκυνούσα, φέρανε μία
δαιμονισμένη άπό τήν Πάτρα πού άρχισε νά μέ φωνάζει:
-Ρέ 'σύ..., τί θέλεις έδώ μέσα μαζί μέ τούς αγίους; Αύτοί
είναι άγιοι... Βρέ 'σύ, αμαρτωλέ, πώς μπήκες έδώ μέσα;
«Πώ, πώ...! Απόψε γυρίζω μέ τό παλιό ήμερολόγιο!», σκέ­
φτηκα. Κοιμήθηκα έκεΐ καί τό πρωί μέ βάλανε μέσα στό Ιερό

166
Βήμα. Μόλις μπήκα μέσα, ένιωσα ενα άδειασμα μέσα μου, ένα
μεγάλο χάσιμο. Έ νιωσα κενός άπό όλα. Ήρθε ένας ιερέας καί
ξεκίνησαν την Ακολουθία. Αμέσως ένιωσα τό σώμα μου νά
ξεραίνεται. Δέν μπορούσα νά προσευχηθώ καθόλου..., ούτε
την εύχή ειχα, ούτε τίποτα, τίποτα... Κατάλαβα πώς κάτι
κακό συνέβαινε καί ρώτησα τόν ιερέα:
-Έγώ, θά μπορέσω τουλάχιστον νά κοινωνήσω έδώ μέσα;
-Μέ ποιό ημερολόγιο είσαι;
-Έγώ..., μέ ΟΛΑ πάω!
-Δέν είναι έτσι. Δέν μπορεις. Πρέπει νά 'ρθεις μέ τό παλιό!
Έφ υγα θυμωμένος καί άναστατωμένος καί πήγα κατευ­
θείαν στήν Πολυκλινική. Πρίν προλάβω νά μιλήσω ό Άγιος μέ
ρώτησε χαμογελώντας:
-Τί σου 'λεγε ό διάβολος άπόψε; Τί σου λέγανε τά δαι­
μόνια;
-Έεε; Νά σοΰ πώ τί έπαθα... Αύτό κι αύτό μοΰ συνέβη.
-Μήν τά άκοΰς αύτά, μήν τά άκοΰς. Αύτοί είναι πλανε­
μένοι καί πάει ό διάβολος καί τούς λέει ότι είναι άγιοι γιά νά
τούς ρίξει άκόμη πιό χαμηλά, άκόμα πιό κάτω. Κι αύτοί άπό
υπερηφάνεια τό πιστεύουν... νομίζουν ότι είναι άγιοι.
Κάποτε, είχα κατέβει στήν Αθήνα καί
Σ' άλλον κόσμο
έξι γνωστές μου γυναίκες θέλανε νά τίς
πάω στόν Άγιο, γιά νά τόν γνωρίσουνε. Τό ϊδιο βράδυ, τοΰ
τηλεφώνησα, γιά νά τόν ένημερώσω.
-Γέροντα, αύριο θά έρθω νά σέ δώ...
-Μήν έρθεις, κι άν έρθεις, νά μή πάρεις κανέναν μαζί σου!
-Γέροντα, έχω μερικές γυναίκες καί θέλουνε νά πάρουνε
τήν εύχή σου. Μοΰ τό ζητάνε συνέχεια... μέ έχουν τρελάνει.

167
 Σέ αύτή τήν επιμονή μου, ό Άγιος σιώπησε καί τήν άλλη
μέρα ετοιμαστήκαμε καί πήγαμε. Έγώ δέν οδηγούσα καί,
αναγκαστικά, στριμώχτηκα μαζί μέ τίς έξι γυναίκες μέσα στό
ϊδιο αυτοκίνητο. Μόλις ξεκινήσαμε, δέν ξέρω τί ήταν αύτό,
άλλά έχασα τήν έπαφή μέ τό περιβάλλον. Δέν ήξερα, ούτε που
βρισκόμουνα, ούτε τί γινότανε. "Ημουνα σ' άλλον κόσμο καί
μόλις φτάσαμε, συνήλθα.
Πιστεύω πώς αύτό συνέβη μέ τήν προσευχή του Αγίου,
πού μέ προστάτεψε, γιά νά μήν έχω σαρκικό πειρασμό άπό
τίς γυναίκες πού ήταν πολύ κοντά μου. Γι' αύτό ό 'Άγιος μου
είχε ζητήσει νά πάω μόνος μου. Ήταν μία παγίδα τοΰ πονη­
ρού καί γλίτωσα, χωρίς νά τό καταλάβω. Τελικά, σέ έκείνη
τήν έπίσκεψη δέν μας ειπε ούτε μία κουβέντα! Φιλήσαμε
μόνο τό χέρι του καί έφυγα μέ άλλο μέσο.
Σιγά-σιγά, μοΰ γεννήθηκε ό πόθος νά
Στό ξεροκάλυβο
βρω κάποιον τόπο νά άσκητέψω στό
Άγιον Όρος καί τό 1983, μέ τήν εύλογία τοΰ Αγίου, πήρα τήν
οριστική άπόφαση νά γίνω αγιορείτης. Άφοΰ δοκίμασα διά­
φορα μέρη καί δέν άναπαύτηκα, βγήκα έξω στόν κόσμο. Τήν
τρίτη φορά, καθώς έρχόμουν στό Άγιον Όρος μέ τό καράβι,
κάθισε δίπλα μου ό π. Πρόδρομος, καλογέρι τοΰ Γέροντος
Χαραλάμπους τοΰ Διονυσιάτη, καί έκεΐνος μοΰ ύπέδειξε ένα
άσκητικότατο ξεροκάλυβο στή Νέα Σκήτη. Ήταν έγκαταλε-
λειμμένο καί σέ άθλια κατάσταση, άλλά τό άγάπησα άμέσως.
"Ηθελα ήσυχία γιά νά έργαστώ στήν εύχή, γιά νά ξαναζήσω
έκείνη τήν παλιά πνευματική άνάταση τής προσευχής.
Σέ αύτό τό Καλύβι άγωνίστηκα 27 ολόκληρα χρόνια,
χωρίς νά μέ γνωρίζουν ιδιαίτερα καί χωρίς νά μέ ένοχλοΰν.
Άρχισα νά ζώ έρημικά καί ασκητικά, μόνος μου, χωρίς

168
συναναστροφές καί χωρίς διακόνημα, άφοΰ ειχα τή σύνταξή
μου γιά νά άγοράζω τά άναγκαΐα. Συνήθως έτρωγα μόνο
μαρούλια πού μοΰ έδινε ό πάτερ Γεώργιος, άπό τή διπλανή
Καλύβη, καί όλη μέρα δινόμουνα στήν προσευχή.
"Οταν κατέβηκα στήν Αθήνα, ό 'Άγιος άρχισε νά μοΰ περι­
γράφει τό ξεροκάλυβό μου καί τά μονοπάτια γύρω άπ' αύτό.
Κάποια στιγμή, μοΰ ειπε: «Κάτω άπό τήν Καλύβη σου βλέπω
σέ ένα σημείο ύπάρχει νερό, άλλά δέν σοΰ λέω ποΰ είναι γιά
νά μήν παιδεύεσαι...». Δέν είχα νερό καί μοΰ έδινε ό πάτερ
Γεώργιος άπό τή διπλανή Καλύβη.
Ό π. Γεώργιος δούλευε πολύ σκληρά. Έκανε ξύλινες
σφραγίδες γιά πρόσφορα, ειχε κήπους μέ πολλά μαρούλια,
ντομάτες, πιπεριές...κ.ά. Δέν σταματούσε όλη μέρα. Ό 'Άγιος
μοΰ τόν έπαινοΰσε συχνά: «Βρέ, αύτός είναι μοναχός, αύτός
είναι καλόγερος! Αύτός μάλιστα! Προσευχή καί έργασία. Σέ
άγαπώ μωρέ, άλλά έσύ είσαι τεμπέλης!». Ό π. Γεώργιος ήταν
μέν πολύ έργατικός, άλλά ήταν καί οξύθυμος καί άπότομος
καί γι' αύτό δέν μέ άνέπαυε καί τόν άπέφευγα. Μέ αύτά τά
λόγια ό 'Άγιος μοΰ έδειχνε τίς άρετές του, γιά νά μήν τόν
κατακρίνω, καί ταυτόχρονα μέ ταπείνωνε. 'Άλλες φορές, γιά
νά μέ προφυλάξει άπό τήν έπαρση, έπειδή άγωνιζόμουνα
σκληρά, μοΰ έλεγε λυπημένα: «Δέν είσαι καλά... δέν είσαι...!».
Ειχα μεγάλα γένια καί πολλές φορές τά έπιανε μέ τά δύο
του χέρια, τά χάιδευε, τά τραβοΰσε, τά φιλοΰσε καί μοΰ
έλεγε: «Εσένα, σ' αγαπάω, μωρέ. Σ' άγαπάω. Γιά όλους τούς
άλλους προσεύχομαι μαζί, άλλά γιά σένα ξεχωριστά!». "Ισως
νά τό έλεγε αύτό, έπειδή είχα ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ άπό
μικρό παιδί στό ξεκίνημα της μοναχικής μου ζωής καί τά
έβλεπε όλα.

169
 Κάποτε, συζητώντας μέ άλλους μοναχούς, τούς είπα ότι ό
π. Πορφύριος μου φιλάει τά γένια καί, όταν ξαναπήγα, μοϋ
ειπε άμέσως λυπημένα: «Δέν θά ξαναφιλήσω τά γένια σου,
γιατί έσύ πας καί τά λές στούς άλλους».
Έ μαθα τό αύστηρό καί άσκητικότατο
"Εγκλειστος
πρόγραμμα τοϋ Γέροντος Ιωσήφ τοϋ Ησυχα­
έρημίτης
στή καί άρχισα νά τό έφαρμόζω κι έγώ. Τό
άπόγευμα ξεκούραση καί κάθε βράδυ πολύωρη άγρυπνία μέ
άτελείωτη ορθοστασία καί πάρα πολλές στρωτές μετάνοιες.
Καί ένώ ειχε φουντώσει ό ζήλος μου γιά μεγαλύτερο άγώ-
να, μία ήμέρα, νωρίς τό άπόγευμα, καθώς ετοιμαζόμουνα νά
ξαπλώσω γιά νά κοιμηθώ, βλέπω άπό τό παράθυρο τόν 'Άγιο
μαζί μέ τόν παπα-Φώτη. Μόλις βγήκα έξω, μέ μάλωσε:
-Τί κάνεις έδώ μωρέ;
-Έεε νά..., ό,τι μπορώ κάνω. Θέλω νά ξαναβρώ τήν εύχή.
-Αύτά πού κάνεις δέν είναι γιά σένα, δέν είσαι έσύ στά
μέτρα αύτά. Πέσε καί κοιμήσου τό βράδυ καί σήκω στίς 4:00
ή ώρα τά χαράματα καί διάβασε τήν Ακολουθία σου. Τό πρωί
πάρε τό τσαπί καί πήγαινε νά σκάψεις. Αύτά πού κάνεις νά
τά σταματήσεις. Θά σπάσει τό νευρικό σου σύστημα καί θά
καταλήξεις στό φρενοκομείο, έάν συνεχίσεις έτσι...
-Λές νά μέ άφήσειή Παναγία;
-Ή Παναγία μοϋ τ ά είπε αύτά καί μέ έστειλε νά σου
τ ά πώ!!! Άφησε αύτήν τήν άσκηση καί βγές έξω στόν κήπο.
Μήν κάθεσαι μέσα κλεισμένος. Πάρε τό τσαπί καί σκάψε...
Βάλε κάνα μαρούλι, βάλε κάνα κρεμμύδι...
"Εκανα τόν έγκλειστο άσκητή καί θά κατέρρεα ψυχικά. 'Ο
Άγιος μέ έσωσε! Επίσης μοϋ ειπε:

170
 -Νά παίρνεις την Παρακλητική καί νά βγαίνεις έξω στό
βουνό νά διαβάζεις τόν Εσπερινό καί τό Απόδειπνο. Νά
πάρεις καθαρό άέρα... Τί κλείστηκες έδώ μέσα; Βρέ, έάν σέ
πάρει είδηση ό διάβολος ότι κάνεις τόν άσκητή, θά σου
τινάξει τά πέταλα στόν άέρα! Μήν κλείνεσαι μέσα μωρέ! Τί
κάνεις; Αγωνίζεσαι νά φτάσεις τόν παπα-Χαράλαμπο τόν
Διονυσιάτη;
-Ναί, αύτά τά κάνω γιατί τά κάνει κι αύτός.
-Δέν τόν φτάνεις αύτόν! Μήν πάς νά κάνεις ό,τι κάνει
αύτός, γιατί θά σακατευτείς! Αύτός έχει χάρισμα, έχει γερό
σώμα, έχει δυνατό οργανισμό. Έσύ νά τό προσέξεις αύτό...
μήν κάνεις υπερβολές!
Ό 'Άγιος μέ πρόλαβε άπό τά πολύ χειρότερα, διότι έκεΐνες
οί πολύωρες ορθοστασίες ήδη είχαν σακατέψει τά πόδια μου.
Είχαν γίνει μπλέ άπό τόν φλεβίτη, άλλά δέν ύποχωρουσα.
Σ' αύτό τό ξεροκάλυβο είχα πολλές έμπει-
Δαιμονικές
ρίες! Μόλις ξάπλωνα γιά νά κοιμηθώ, άκουγα
έπιθέσεις
τό μάνταλο της πόρτας νά άνοίγει καί βήματα
μέσα στό σκοτάδι. Ξαφνικά πέφτανε έπάνω μου τά δαιμόνια
καί άρχιζε μία μάχη σώμα μέ σώμα. Φώναζα καί τά άπειλου-
σα, έλεγα προσευχές άλλά εκείνα έπέμεναν νά μέ πνίξουνε.
Έλεγα μέσα μου: «Ταπείνωση Ιωακείμ, ταπείνωση...», καί
έκανα ταπεινούς λογισμούς, άλλά δέν φεύγανε οριστικά. Μία
ήμέρα θυμήθηκα ότι άπέναντι στό προσκυνητάρι είχα λίγα
άγια Λείψανα, τά έβαλα στό μαξιλάρι μου καί έτσι μέ άφησαν.
'Άλλοτε, άργά τή νύχτα, φώναζαν δυνατά: «Π. Ίωακείιιμ,
π. Ίωακείιιμ...!», διότι ήθελαν νά μέ βγάλουν έξω άπό τήν
Καλύβη μου. 'Άλλοτε ήθελαν νά μπούνε μέσα καί χτυπούσαν
δυνατά τήν πόρτα λέγοντας: «Δι' εύχών, δι’ εύχών...!».

171
 Είχα βάλει μπροστά στην Καλύβη μου πλαστικές λαμαρί­
νες, γιά νά προστατεύομαι άπό τούς άνεμους καί ένα βράδυ,
τίς χτυπούσανε τόσο δυνατά πού νόμιζα πώς τίς σπάζανε,
ένώ άκουγότανε ταυτόχρονα καί φοβερή οχλαγωγία.
Είχα πάει κάποτε στό Κελλί τοϋ Αγίου,
Ταπείνωση
στό Μήλεσι, καί δταν ήρθε ή ώρα γιά νά
φύγω, έσκυψα νά πάρω τήν εύχή του, άλλά έκεΐνος έ'σκυψε
πιό γρήγορα καί μου φίλησε τό χέρι. Δέν ξέρω πώς τό δέχτη­
κα, πώς άφησα έλεύθερο τό χέρι μου, χωρίς τήν παραμικρή
άντίδραση ή διαμαρτυρία. Πάντως ό Άγιος ένθουσιάστηκε
καί, χτυπώντας δυνατά τό δεξί χέρι στό γόνατό του, φώναξε:
«Αύτό είναι μωρέ, αύτό είναι...!!! Αύτό είναι ταπείνωση!».
Άργότερα διαβάζοντας τόν βίο του Αγίου Βασιλείου τοΰ
Μεγάλου, κατάλαβα πώς ό άληθινά ταπεινός τά δέχεται δλα.
Ό πως δέχεται τούς έξευτελισμούς, δέχεται καί τίς τιμές
χωρίς νά άντιδρα.1

1 Κάποτε ό Μέγας Βασίλειος έπισκέφτηκε ένα κοινόβιο καί ζήτησε

άπό τόν Ηγούμενο νά τοΰ φέρει έναν καλό (ταπεινό) υποτακτικό
πού νά κάνει πραγματική ύπακοή. Όταν ήρθε, τόν χρησιμοποίησε
ώς ύπηρέτη στό φαγητό του καί κατόπιν τοΰ ζήτησε νά τόν βοηθή­
σει νά πλυθεί. Ό υποτακτικός έκανε άκριβώς ό,τι τοΰ ζητοΰσε. Στό
τέλος ό Μέγας Βασίλειος τοΰ είπε: «Έλα νά σέ βοηθήσω κι έγώ νά
πλυθείς». Πράγματι, ό ύποτακτικός, όπως πρόθυμα υπηρέτησε τόν
Άγιο Βασίλειο, τό ϊδιο πρόθυμα δέχτηκε νά υπηρετηθεί άπ’
αυτόν. Επίσης, χωρίς καμία άντίρρηση, δέχτηκε νά τόν χειροτονή­
σει διάκονο, κατόπιν πρεσβύτερο καί νά τόν πάρει μαζί του στην
Επισκοπή. Έκανε δηλαδή ύπακοή σέ δλα.
(Άπό τό βιβλίο: «Ύποτακτικόν», Ίερομονάχου Κοσμά Παλαιο-
γιάννη, Ί. Μονή Άγ. Ίωάννου τοΰ Θεολόγου, Αϊγιο, 2008).

172
 Κάποτε άρρώστησα σοβαρά άπό τό
Στήν κόλαση!
έντερό μου καί νοσηλευόμουνα στό ΝΙΚΕ
(Νοσηλευτικό Ίδρυμα Κληρικών Ελλάδος) στά Πατήσια. Μία
άγνωστη κοπέλα έπισκεπτότανε στό διπλανό θάλαμο τή
νύφη της καί μία ημέρα ήρθε καί σέ 'μένα καί άρχισε νά μέ
ρωτάει γιά τήν εύχή.
-Πάτερ, θέλω νά μάθω γιά τήν νοερά προσευχή.
-Νά πάς στόν Πνευματικό σου νά σου μάθει.
-Άπό αγιορείτη θέλω νά μάθω...! Πείτε μου πνευματικά...
Στεκότανε μπροστά μου σέ στάση προσοχής, σάν νά ήταν
μαρμαρωμένη. Τελικά άρχίσαμε νά λέμε την εύχή. Προσκολ-
λήθηκε σέ 'μένα καί έρχότανε συνέχεια. Αποκτήσαμε φιλία
καί, όταν έπέστρεψα στό Άγιον Όρος, άρχίσαμε τήν άλληλο-
γραφία. Σύντομα κατέβηκα στήν Αθήνα καί πήγαμε μαζί στόν
'Άγιο Νεκτάριο στήν Αίγινα καί σέ άλλα προσκυνήματα.
Ή Σοφία ήταν περίπου 25 χρονών, ήταν πολύ εύσεβής καί
είχε μεγάλο ζήλο στά πνευματικά. Ήταν άγιος άνθρωπος καί
τήν άγάπησα πολύ. Τήν άγαπουσα πνευματικά σάν άδερφή
μου, σάν έναν συνάνθρωπο πού κάνει τόν καλό άγώνα γιά νά
γνωρίσει καί νά άγαπήσει τόν Θεό.
Ό ταν πηγα στόν 'Άγιο, μου ειπε μέ πολύ σοβαρό ύφος:
«Έ άν πεθάνεις τώρα... θά πάς κατευθείαν στήν κόλαση!
"Αλλο ή άγάπη γιά τόν Χριστό κι άλλο αυτή ή άγάπη.
Απαγορεύεται ό μοναχός νά άγαπάει έτσι (μέ πάθος)
άλλον άνθρωπο».
Χωρίς νά τό καταλάβω, είχα δεθεί συναισθηματικά μαζί
της καί τή σκεφτόμουνα συνέχεια, ένώ ή καρδιά του μονάχου
πρέπει νά άνήκει μόνο στόν Θεό. Απομακρύνθηκα άμέσως καί
διέκοψα κάθε έπικοινωνία μαζί της. Πίστευα πώς είχαμε

173
αδελφική, καθαρή άγάπη μεταξύ μας, άλλά ό πονηρός εργα­
ζότανε ύπόγεια, κρυφά καί έγώ ειχα χάσει τή θεία Χάρη.
Μετά άπό χρόνια, άπό τρίτο πρόσωπο, έμαθα ότι ή Σοφία
έγινε καλή μοναχή σέ κάποιο Μοναστήρι.
(1) Κάποτε πηγα στόν 'Άγιο καί τοϋ είπα:
Διατροφή
-Έδώ καί άρκετό καιρό έχω άϋπνίες...
-Τί τρώς μωρέ; Τό έντερο σέ πείραξε κι άπό 'κεΐ προέρχο­
νται οι άϋπνίες σου.
-Τώρα ξεκίνησα νά τρώω μόνο μαρούλια.
-Αύτά πού τρώς είναι τό καλύτερο φαγητό, διότι έχουν
μέσα ό,τι χρειάζεται ό οργανισμός τοϋ άνθρώπου.
Γιά δύο μήνες έτρωγα μόνο μαρούλι, τίποτα άλλο, καί
θεραπεύτηκε τό έντερο, έφυγαν καί οι άϋπνίες.
(2) Μία άλλη φορά μοϋ είπε: «Τ ά κρεμμύδια καί τά καρό-
τα κάνουνε πολύ καλό στό κυκλοφορικό... Τό αλάτι είναι
χρήσιμο γιά τόν οργανισμό».
Κάποιος γνωστός μου ειχε προβλήματα μέ τήν καρδιά
του καί διέκοψε παντελώς τό αλάτι. Λίγα χρόνια άργότερα,
πέθανε άπό καρδιαγγειακό έπεισόδιο καί κύρια αιτία τοϋ
θανάτου ήταν ή πλήρης έλλειψη τοϋ χλωριούχου νατρίου.
(3) Ή διατροφή μου ήταν λιτή καί μία ήμέρα μοϋ ειπε:
-Νά τρώς καί κάνα ψαράκι.
-Τό ψάρι μοϋ φέρνει δυσκοιλιότητα.
-Ποιός τό είπε αύτό μωρέ; Μοϋ φώναξε καί άπό τότε
έτρωγα καί κάνα ψαράκι χωρίς νά μέ πειράζει στό στομάχι.
Κάποτε ή κοιλιά μου ήταν πρησμένη καί
Μετάνοιες
όταν πηγα στό Διαβαλκανικό Νοσοκομείο, μοϋ
εϊπανε:«Πώ, πώ..., τί γίνεται έδώ μέσα; Είναι γεμάτη ύγρά»!
"Οταν έκανα κάποια άπότομη κίνηση, άκουγόντουσαν τά

174
ύγρά πού ειχε μαζέψει ή κοιλιά μου. Ξεκίνησα μία θεραπεία
μέ φάρμακα, άλλά δέν θεραπεύτηκα πλήρως καί τό πρόβλη­
μα αύτό τό έχω, σε μικρότερο βαθμό, μέχρι σήμερα.
Μ' αύτό τό πρήξιμο δυσκολευόμουνα νά σκύψω καί γι'
αύτό μείωσα καί τελικά σταμάτησα έντελώς τίς στρωτές
μετάνοιες, άκόμα καί στόν κανόνα μου.1 Δέν μπορούσα μέ
κανέναν τρόπο νά τίς κάνω. Πηγα στόν Άγιο καί του ειπα:
-Γέροντα, σταμάτησα τίς μετάνοιες...
-Καί τό λές κιόλας; Έκοψες τίς στρωτές μετάνοιες; Οί
μετάνοιες μωρέ, έχουν μεγάλη άξια ενώπιον τοϋ Θεοϋ!
Λίγο καιρό άργότερα συναντηθήκαμε στόν άρσανά της
Νέας Σκήτης. Έκεΐνος περίμενε τό καράβι γιά νά βγει έξω καί,
καθώς μιλούσαμε, ξαφνικά μοϋ ειπε: «Μήν παίρνεις φάρμακα
μωρέ». Μέσα μου ζορίστηκα. Έπρεπε νά κάνω ύπακοή στόν
Άγιο, άλλά ειχα καί σοβαρό πρόβλημα, είχα σπαστική κολίτι­
δα. «Μά, πώς μπορώ νά μήν παίρνω φάρμακα;», σκέφτηκα
λυπημένος. Έκεΐνος “κατάλαβε" πώς ζορίστηκα καί άμέσως
πρόσθεσε: «Έεε..., πάρε, πάρε φάρμακα».
Ό Άγιος ή μέ δοκίμαζε γιά νά δει τήν άντίδρασή μου ή
ήθελε νά άφεθώ στή θεία Πρόνοια, νά άφήσω τόν εαυτό μου
στόν Θεό, άλλά έγώ δέν μποροϋσα καί τελικά έδειξε συγκατά­
βαση στήν άδυναμία μου.
Επειδή δέν μποροϋσα νά κατεβαίνω
Νοερά προσευχή
συχνά στήν Αθήνα, μέ τήν εύλογία τοϋ
Αγίου, έκανα Πνευματικό μου έναν αγιορείτη ό όποιος (έτσι
τό έβλεπα έγώ τότε] δέν μποροϋσε νά μέ βοηθήσει στή νοερά

1 Ό διατεταγμένος (άπό τόν Γέροντα ή τόν Πνευματικό) αριθμός μετα­

νοιών, κομποσκοινιών κ.ά. τοϋ μονάχου, πού έκτελοϋνται καθημερινά στό
Κελλί του, κυρίως πρίν άπό την πρωινή Ακολουθία.

175
προσευχή. Έ τσι έπισκέφτηκα εναν άλλο αγιορείτη Γέροντα
πού ειχε τή φήμη πολύ μεγάλου διδάσκαλου στή νοερά προ­
σευχή καί ιδιαίτερα γνωστό γιά τήν άσκηση καί τήν άρετή
του. Μέ τήν καθοδήγησή του αίσθάνθηκα πώς προχώρησα
στήν εύχή. Ό ταν μετά άπό καιρό κατέβηκα στήν Αθήνα, ό
'Άγιος, πριν του μιλήσω, μέ αίφνιδίασε:
-Στραβά τήν πήρες τήν εύχή.
-Μά, έτσι μέ έμαθε ό τάδε πολύ γνωστός Γέροντας.
-Καί αύτός στραβά τήν έχει πάρει.
Αύτό μέ άφησε άναυδο, διότι αύτόν τόν Γέροντα όλοι τόν
άναγνωρίζανε ώς μεγάλο διδάσκαλο της νοερας προσευχής.
Ό ταν έπέστρεψα στό Άγιον Όρος, πηγα σέ εναν Πνευματικό
πού καί έκεΐνος ειχε τήν φήμη του ένάρετου καί προχωρημέ­
νου στήν καρδιακή προσευχή καί ξεκινήσαμε μαθήματα. Ό
Πνευματικός αύτός κρατούσε τό κομποσχοίνι έλαφρά παρα-
τεταμένο καί περνούσε τούς κόμπους μέ κάποια ταχύτητα
ένώ τά χείλη του ψιθύριζαν βιαστικά τήν εύχή.
Ό ταν ξαναπηγα στόν Άγιο, μέ περίμενε καθιστάς στό
κρεβάτι μέ τό δεξί χέρι παρατεταμένο καί τούς κόμπους νά
τρέχουνε μέ ταχύτητα ένώ ταυτόχρονα χαμογελούσε. Ειχε
τήν ϊδια στάση μέ τόν αγιορείτη Πνευματικό καί κατάλαβα
πώς πάλι δέν ειχα βρει τόν κατάλληλο διδάσκαλο. Γιά μία
περίοδο, όταν κατέβαινα νά δώ τόν Άγιο, ειχε αύτή τή στάση.
Θυμάμαι πού τόν ρώτησα:
-Νά πάω νά λέω τούς λογισμούς μου στόν τάδε (πολύ
γνωστό) Πνευματικό;
-Όχι, όχι...
-Τότε νά πάω στόν τάδε Ηγούμενο πού είναι πολύ καλός.
-Όχι, όχι... ούτε σ’ αύτόν.

176
 -Σέ ποιόν νά πηγαίνω νά μέ καθοδηγεί;
-Σέ κανέναν άπ' αύτούς...
Τοΰ ειχα άναφέρει κάποιους πολύ γνωστούς Πνευματι­
κούς έκείνης της έποχης καί δέν συμφωνούσε. Τότε σήκωσε
τό δεξί χέρι καί τό χτύπησε μέ δύναμη στό γόνατό του, ξανά
καί ξανά, φωνάζοντας:
-Παΐσιος μωρέ... Παΐσιος, Παΐσιος!!! Σ' αύτόν νά πηγαί­
νεις, νά λές τούς λογισμούς σου. Αύτός τό χάρισμα τό πηρε μέ
τόν άγώνα του. Έγώ τό πήρα άπό μικρό παιδί.
-Μά, αύτός δέν είναι Πνευματικός, ούτε καί παπάς είναι...
Πώς θά μου διαβάζει τή συγχωρητική εύχή μετά;
-Σ' αύτόν νά πηγαίνεις καί νά λές τούς λογισμούς σου καί
μετά νά πηγαίνεις καί σέ έναν Πνευματικό νά σου διαβάζει
καί τήν εύχή.
Πηγα στόν 'Άγιο Παΐσιο στήν Παναγούδα καί του τό είπα.
Χαμήλωσε τό κεφάλι του καί ταπεινά είπε: «Έεε, άφου τό
ειπε ό π. Πορφύριος... όταν έρχεσαι καμιά φορά έδώ νά μου
τά λές».
'Ο 'Άγιος Παΐσιος μέ τό χάρισμά του είδε τό παρελθόν μου
καί μοΰ είπε: «Ν ά διαβάζεις τό "Γεροντικό”, αύτό νά τό δια­
βάζεις συχνά», δηλαδή τό πιό άγαπημένο μου βιβλίο πού ειχε
φουντώσει τόν ζήλο μου γιά άσκηση καί προσευχή.
Κάποτε είχα πάει σέ ένα Μοναστήρι
Συμβουλάτορας
στό 'Άγιον Όρος καί, όπως συνομιλούσα
μέ κάποιους μοναχούς γιά πνευματικά θέματα, άρχισα νά
τούς λέω γιά τόν Γέροντα Πορφύριο καί αύτοί μέ κοροϊδεύ­
ανε. Άργότερα ό Ηγούμενος κατέβηκε στήν Αθήνα καί πηγε
νά γνωρίσει τόν 'Άγιο γιά νά έχει προσωπική πείρα καί όταν

177
έπέστρεψε στό Μοναστήρι, τούς είπε: «Πατέρες, κάνουμε
λάθος... Αύτός είναι φοβερός!».
Μετά άπ' αύτό, τόν κάνανε συμβουλάτορα καί γιά πολλές
άποφάσεις της Μονής του τηλεφωνούσανε ή πηγαίνανε καί
τόν ρωτούσανε. Αύτό τό Μοναστήρι προσπαθούσε νά διατη­
ρήσει τήν άσκητική παράδοση τοΰ Αγίου Όρους καί άπέφευ-
γε άκόμη καί τίς μικρές πολυτέλειες. Κάποτε όμως διχάστη­
καν οί προϊστάμενοι έάν τό ήλεκτρικό φώς είναι πολυτέλεια
ή όχι καί πήγαν καί τόν ρώτησαν:
-Γέροντα, νά βάλουμε ήλεκτρικό φώς στό Μοναστήρι;
-Νά βάλετε. Δέν είναι κακό. Είναι καθαριότητα.
Ύπηρχε μία συνοδεία στό Άγιον Όρος πού
Βοήθα
είχε αύστηρότατο καί άσκητικότατο πρόγραμ­
καλογέρι
μα. Σχεδόν κάθε μέρα νηστεύανε καί κάθε
βράδυ πολύωρη άγρυπνία μέ άμέτρητες γονυκλισίες, κομπο-
σχοίνια καί μεγάλη Ακολουθία. "Ενα καλογέρι κάτι έ'παθε,
χωρίς καί τό ϊδιο νά μπορεΤ νά προσδιορίσει τί άκριβώς τοΰ
συνέβαινε. Τούς έλεγε ότι είναι άρρωστος, άλλά κανείς άπ' τή
συνοδεία δέν τόν πίστευε. Άκόμη καί ό Γέροντας της συνο­
δείας τόν χλεύαζε ότι τεμπελιάζει. Εκείνος προσπαθούσε
διαρκώς νά είναι άκριβής στό αύστηρό πρόγραμμα, άλλά
καθημερινά χειροτέρευε.
Μόλις έμαθε γιά τόν Άγιο, πηγε νά τόν συμβουλευτεί.
Αύτό τό καλογέρι, ό πάτερ Π., ήταν πολύ γνωστός μου καί
μοΰ ειχε πει: «Έ νιω θα πώς κανείς δέν μέ καταλαβαίνει. Είμαι
άρρωστος καί μοΰ λένε: "Δέν έχεις τίποτα!". Ό ταν πηγα στόν
π. Πορφύριο, πρίν τοΰ μιλήσω, μοΰ είπε: "Έσύ είσαι άρρω­
στος, άλλά δέν σέ πιστεύει κανείς!" Μοΰ ειπε άκριβώς τί

178
πρέπει νά κάνω, πώς νά μιλήσω στόν Γέροντά μου καί έφυγα
πολύ άναπαυμένος».
Ειχε ταραχτεί τό νευρικό του σύστημα μέ τό άδιάκριτο
καί ίσοπεδωτικό άσκητικό πρόγραμμα. Άργότερα, μέ την
εύλογία του Γέροντός του, έγκατέλειψε τη συνοδεία καί πηρε
Ιερό Κελλί κοντά σέ κάποιο Μοναστήρι. Έκανε τυφλή ύπα­
κοή στόν Πνευματικό του, ήταν λιγομίλητος, άπέφευγε τίς
συναναστροφές καί δέν σταματούσε νά λέει τήν εύχή. Μετά
άπό χρόνια, όχι μόνο έγώ, άλλά καί πολλοί άλλοι, διακρίναμε
στόν πάτερ Π. χαρίσματα διορατικά καί προορατικά. Ό Θεός
τόν οδήγησε στόν Άγιο καί όχι μόνο σώθηκε άπό τά χειρότε­
ρα, άλλά έφτασε καί σέ πνευματικά μέτρα.
Αύτό τό περιστατικό ήταν πολύ ιδιαίτερο καί σπάνιο πού
μόνο ένας Άγιος μπορούσε νά τό φωτίσει. Φυσικά, δέν δικαι­
ολογεί σέ καμία περίπτωση αύτούς τούς μοναχούς πού
θέλουν νά έγκαταλείπουν τή συνοδεία τους.
Κάποτε ό Άγιος έπιασε τόν σφυγμό
Γέρων Έφραίμ
μίας κυρίας καί της άποκάλυψε πολλά
Φιλοθεΐτης
προσωπικά της μυστικά. Αύτή ένημέρωσε
τόν μακαριστό Γέροντα 'Εφραίμ πού τότε ήταν Ηγούμενος
της Ί. Μ. Φιλοθέου (καί κατόπιν Ηγούμενος στήν Άριζόνα)
καί εκείνος προβληματίστηκε, έπειδή, ιστορικά, κανένας
άλλος Άγιος δέν έπιανε τόν σφυγμό τών άνθρώπων. Καλο­
προαίρετος όπως ήταν, πηγε νά τόν γνωρίσει προσωπικά.
Ό Άγιος, μεταξύ άλλων, του ειπε: «Γιά τή δύσκολη
ύπακοή πού έκανες στους αυστηρούς γεροντάδες σου, ό
Θεός θά σοΰ δώσει μεγάλα χαρίσματα. Μεγάλος θά
γίνεις καί δαιμόνια θά διώχνεις».

179
 Αύτά μου τά ειπε ό ϊδιος ό 'Άγιος. Έ μαθα πώς ό Γέροντας
Έφραίμ πηγε κι άλλες φορές, γιά νά τόν συναντήσει καί νά
συνομιλήσουνε πνευματικά θέματα. Πράγματι, έάν άναλογι-
στει κανείς σήμερα τό πνευματικό καί ιεραποστολικό έργο
τοΰ μακαριστού Γέροντος Έφραίμ, διαπιστώνει ότι είναι
τεράστιο! 'Ο 'Άγιος πολλές φορές, όταν άναφερότανε στόν
Γέροντα Έφραίμ, έλεγε χαρακτηριστικά: «'Ο άγιος Έφραίμ...
αύτό κι αύτό!».
Είχα πάει κάποτε στόν 'Άγιο καί μοΰ
Γέρων Γαβριήλ μίλησε μέ πολύ έπαινετικά λόγια γιά τόν
Διονυσιάτης Γέροντα Γαβριήλ,1τόν Ηγούμενο της Ί. Μ.
Διονυσίου στό Άγιον Όρος. Συγκεκριμένα μοΰ είπε: «Αύτός
άγαπα πάρα πολύ τήν περιφρόνηση. Είναι πολύ ταπεινός.
Αύτός... πώ, πώ! Αύτός είναι ό πιό βαθύς άπ' όλους στό
Άγιον Όρος! Είναι ό βαθύτερος... Σ' αύτόν νά πηγαίνεις νά
έξομολογεΐσαι».
Ό Γέροντας Γαβριήλ δέν ύποκρινότανε τόν ταπεινό. Ούτε
άναπαυότανε σέ τιμές καί δόξες. Έπιθυμοΰσε τήν καταφρό­
νηση, τήν άδικία καί τήν έξουθένωση γιά νά ομοιάζει μέ τόν
πιό άδικημένο καί καταφρονημένο όλων..., τόν Χριστό.

1 Γέροντας Γαβριήλ Διονυσιάτης (1887-1983): Έζησε 73 ολόκληρα

χρόνια στό "Αγιον Όρος. Χρημάτισε Ηγούμενος τής Ί. Μ. Διονυσίου επί 40
χρόνια (1936-76) μέ τεράστια προσφορά στή Μονή καί σέ όλο τό Άγιον
Όρος. Έξέχουσα καί ήγετική παρουσία μέ μεγάλο κύρος καί ήθος πού
συνδύαζε πλήθος άρετών καί χαρισμάτων. Εύφυέστατος, χαριτολόγος,
γλαφυρότατος συγγραφέας, έργατικότατος, άκούραστος καί άσκητικό-
τατος άγωνιστής. Συνδύαζε λογιότητα, διοικητικά προσόντα καί άσκητι-
σμό. Υποκρινότανε τόν θυμώδη, τόν γαστρίμαργο κ.ά. Αγαπούσε τήν
παράδοση, τή μυστική Θεολογία, τόν ούσιαστικό μοναχισμό. Είχε διορα­
τικό καί προορατικό χάρισμα.

180
 Σύμφωνα μέ τούς Πατέρες της Εκκλησίας μας, οί ατιμίες
ώφελοΰν παρά πολύ την ψυχή, διότι ξεχρεώνουν αμαρτίες,
διώχνουν την κενοδοξία καί προστατεύουν άπό τά πάθη. Κι
αύτό τό γνώριζε πολύ καλά ό Γέροντας Γαβριήλ.
Κάποτε πήγα στήν Ί. Μ. Όσιου Δαυίδ
Άγ. Ιάκωβος
στήν Εύβοια καί έξομολογήθηκα στόν 'Άγιο
Ιάκωβο. Καθώς μου μιλούσε, ένιωσα έντονα κύματα εύωδίας
νά βγαίνουνε μέσα άπό τό στόμα του. Ήταν ή ϊδια εύωδία μέ
έκείνη πού έβγαινε άπό τήν Κάρα του Όσιου Δαυίδ, όταν τήν
προσκύνησα. Τήν άλλη μέρα πηγα στόν Άγιο Πορφύριο καί
του είπα:
-Γέροντα, έχτές ήμουν στόν Γέροντα Ιάκωβο...
-Ξέρεις, αύτός ό π. Ιάκωβος έχει μεγάλο χάρισμα, άλλά τό
κρύβει.
Πήγαν κάποιοι γνωστοί μου στόν Άγιο
Άγιος Έφραίμ Έφραίμ τόν Κατουνακιώτη καί συζητώ-
ντας, του μίλησαν γιά τόν Άγιο Πορφύριο. Τότε σηκώθηκε
καί, δείχνοντας τη θάλασσα πού απλωνότανε άπέραντη κάτω
άπό τά πόδια τους, κάτω άπό τά άσκητικά Κατουνάκια, τούς
είπε μέ μεγάλο θαυμασμό: «Κοιτάξτε, κοιτάξτε κάτω τό
πέλαγος. Ό σ ο είναι τό πέλαγος, τόση είναι ή Χάρις τοΰ
Θεοΰ στόν Πορφύριο. Έ νας ωκεανός χάριτος είναι ό
πάτερ Πορφύριος!».
(Ι)Κάποιος πολύ ένάρετος καί μεγάλος
άσκητής τοΰ Άγιου Όρους, γνωστός σέ ολη
τήν Ελλάδα καί όχι μόνο, έκανε πολλή προσευ­
χή γιά τή σωτηρία της ψυχής τοΰ Γέροντός του πού είχε
πρόσφατα κοιμηθεί. Σύντομα άρχισε νά τοΰ παρουσιάζεται

181
ζωντανά, μέσα στό Κελλί, ό πεθαμένος Γέροντάς του καί
σχεδόν κάθε βράδυ συνομιλούσανε.
Ό Άγιος Πορφύριος έστειλε κάποιον γνωστό μου μοναχό
νά τόν συναντήσει καί νά του μεταφέρει τό εξής μήνυμα:
-Μου ειπε ό π. Πορφύριος ότι αύτός πού έρχεται κάθε
βράδυ στό Κελλί σου, μετά τήν προσευχή, δέν είναι ό Γέρο­
ντάς σου, άλλά ό διάβολος μεταμορφωμένος!
-Πώ, πώ..., τί θά πάθαινα; Πώς τό γνώριζε αύτό; Δέν τό
ειχα πει σέ κανέναν!
Ό έρημίτης έμεινε έμβρόντητος καί παραμιλούσε. Άπό
έκείνη τήν ήμέρα δέν τοϋ ξαναπαρθυσιάστηκε ό πανούργος
διάβολος πού ήθελε νά τόν πλανέψει καί νά τόν καταστρέψει.
(2) Έ μαθα πώς κάποιοι μοναχοί, μέ μεγάλο άγωνιστικό
φρόνημα καί αύταπάρνηση, όταν άντιμετώπιζαν πειρασμό μέ
αισχρούς σαρκικούς λογισμούς, δέρνανε τό σώμα τους. Προ­
βληματισμένος, ρώτησα τόν 'Άγιο καί μοϋ άπάντησε: «Έεε...,
όχι, όχι. Άλλα χρειάζονται..., θέλει ταπείνωση, περιφρόνηση».
(3) Τό 1986 ψηφίστηκε ένας νόμος γιά νέες τα υ τό τη ­
τες1 οι οποίες θά είχανε 13 ψηφία καί σύμβολα. Αύτός ό
άριθμός θά άποτελοϋσε καί έκλογικό καί άσφαλιστικό βιβλι­
άριο καί διαβατήριο καί φορολογικό μητρώο καί γενικά όλα
τά προσωπικά μας στοιχεία θά ήταν σ' αύτό τό νούμερο. Άπό
ζήλο φωτοτυπούσα καί μοίραζα διάφορα φυλλάδια ένάντια
σέ αύτό τό προστάδιο τοΰ σφραγίσματος, άλλά όταν πήγα

1 Έπρόκειτο γιά τόν ΕΚΑΜ (Ενιαίος Κωδικός Άριθμός Μητρώου]

τοϋ Νόμου 1599/1986: «Σχέσεις Κράτους-Πολίτη, καθιέρωση νέου
τύπου δελτίου ταυτότητας καί άλλες διατάξεις», τοΰ τότε Υπουρ­
γού Εσωτερικών κ. Άγ. Κουτσόγιωργα.

182
στόν 'Άγιο μέ μάλωσε: «Ν ά σταματήσεις, γιατί σκανδαλίζεις
τόν κόσμο μέ αύτά. Τούς φοβίζεις... Έγώ ξέρω ότι οί ταυτό­
τητες αύτές δέν θά βγούνε... Θά άντιδράσει πολύς κόσμος,
θά φωνάξουνε καί δέν θά τίς βγάλουνε...».
Πράγματι, άπό τότε έως σήμερα, όλες οί πολιτικές κυβερ­
νήσεις προσπάθησαν -μέ μικρές παραλλαγές- νά περάσουν
αύτόν τόν Νόμο χωρίς νά τά καταφέρουνε.
(4) Ειχε έρθει στό Άγιον Όρος κάποιος γνωστός μου προ­
σκυνητής καί πήγαμε μαζί στα Καυσοκαλύβια γιά νά γνω­
ρίσει τόν 'Άγιο. Μόλις τόν αντίκρισε, τού ειπε: «Σήκω μωρέ,
νά κατέβεις στή Νέα Σκήτη καί αύριο πρωί-πρωί πάρε τό
καράβι νά πας στό σπίτι σου... Πήγαινε στή γυναίκα σου,
γιατί αύριο γεννάει».
Οί γιατροί είχαν κάνει κάποιο λάθος καί έλεγαν ότι θά
γεννήσει μετά άπό 2-3 μήνες. 'Ο γνωστός μου έφυγε καί τήν
άλλη μέρα ή γυναίκα του γέννησε, όπως τό προειδε ό 'Άγιος.
(5) Ήταν κάποιος πού πήγαινε συχνά στόν 'Άγιο καί ή
άδερφή του τόν κοροΐδευε συνέχεια. Μία ήμέρα πήγε μέ όλη
τήν παρέα του καί παρακάλεσε καί τήν άδερφή του νά τούς
άκολουθήσει άλλά έκείνη άρνιότανε. Αφού έκεΐνος έπέμενε,
στό τέλος τοΰ είπε: «Άντε, καλά..., θά έρθω γιά χαβαλέ».
Μόλις τήν αντίκρισε ό Άγιος, τή ρώτησε:
-Έσύ έχεις κάποιον καί θέλεις νά τόν παντρευτείς;
-Ναί, θά τόν παντρευτώ. Καί έσύ, ποΰ τό ξέρεις;
-Μήν τόν παντρευτείς. Διώξ' τον!
Τότε έκείνη θύμωσε πάρα πολύ καί τού μίλησε άσχημα.
Έφυγαν καί, λίγες ή μέρες πριν τόν γάμο, ό σύντροφός της
ξαφνικά πέθανε. Άργότερα αύτή ή κοπέλα διαπίστωσε ότι ό
παρολίγο άντρας της δέν τής ειχε πει όλη τήν άλήθεια γιά τη

183
ζωή του. Έπασχε άπό κάποια πολύ βαριά καί άνίατη άρρώ-
στια τήν οποία έπιμελώς άπέκρυπτε. Συγκλονισμένη πήγε
στόν 'Άγιο καί του ζήτησε συγνώμη.
[6] Κάποτε του τηλεφωνήσανε άπό τό Γιοχάνεσμπουργκ.
Αύτοί οί άνθρωποι είχαν μάθει γιά τόν 'Άγιο καί του είχαν ξα-
νατηλεφωνήσει. Έκείνη τήν ημέρα ήταν μαζί τους καί κάποι­
ος πού δέν πίστευε στά χαρίσματα του Άγιου. 'Ο 'Άγιος ζήτησε
νά μιλήσει μαζί του καί τόν ρώτησε: «Γιατί ή μεγάλη σου
κόρη προσπάθησε νά αύτοκτονήσει;». Εκείνος έμεινε άναυ­
δος καί μετά ό 'Άγιος του άποκάλυψε καί άλλα προσωπικά
καί οικογενειακά του. Στό τέλος αύτός ό άνθρωπος τά ειχε
χαμένα, παραμιλούσε καί έλεγε: «Μόλις μίλησα μ' εναν 'Άγιο»!
(7} Κάποια άγιορείτικη Μονή έψαχνε στό δάσος νά βρει
σφεντάμι, διότι τό ξύλο αύτοϋ τοΰ δέντρου είναι κατάλληλο
γιά τήν κατασκευή ταλάντου [χειρ ο σήμαντρο). Έπειδή είναι
σπάνιο καί δέν τό βρίσκανε, ρώτησαν τόν 'Άγιο καί τούς
περιέγραψε σέ ποιό άκριβώς σημείο μέσα στό δάσος ύπηρχε
αύτό τό δέντρο. Πήγανε καί άκριβώς έκεΐήταν ένα σφεντάμι.
Τό χάρισμα τοΰ Αγίου έντόπισε τό δέντρο μέσα στό βουνό.
(8) Κάποτε πηγα στόν 'Άγιο καί φεύγοντας, πέρασα άπό
τό Κελλί της Γερόντισσας Πορφυρίας, γιά νά τήν άποχαι-
ρετήσω καί έκείνη άρχισε νά μοΰ μιλάει γιά διάφορα πνευ­
ματικά θέματα. Καθώς μοΰ μιλοΰσε σκέφτηκα:
«Ώχ, βιάζομαι... καί πώς θά φύγω τώρα;».
Τήν ϊδια στιγμή σταμάτησε καί μοΰ είπε:
-Εντάξει, άφοΰ βιάζεσαι, άντε φύγε, πήγαινε στό καλό...!
(9) Κάποτε είδε μέ τό χάρισμά του τήν άνησυχία πού ειχα
γιά τήν έξέλιξη της ύγείας μου, άλλά καί τόν προβληματισμό
γιά τήν ώρα τοΰ θανάτου καί, καθώς συζητούσαμε, μοΰ ειπε:

184
 «Μήν τό σκέφτεσαι..., έσύ θά ζήσεις πολλά χρόνια. Θά
πεθάνεις σέ πολύ μεγάλη ηλικία!». Χάρηκα πολύ, όμως
φάνηκα κουτός καί ντροπαλός, διότι δέν τόν ρώτησα πόσο
χρονών θά πεθάνω. Έάν τόν ρωτούσα, είμαι βέβαιος πώς θά
μοΰ τό άποκάλυπτε.1
★ ★ ★

Είναι άκατόρθωτο νά περιγράψει κάποιος μέ σαφήνεια

καί νά άξιολογήσει πλήρως αύτόν τόν μεγάλο 'Άγιο. Πιστεύω
πώς ό Θεός τού έδωσε ΟΛΑ τά χαρίσματα λόγω της μεγάλης
αύταπάρνησης, της άπέραντης άγάπης του καί της αγίας
ταπείνωσής του. Ένώ ειχε κάνει τεράστιο άγώνα, δέν τόν
υπολόγιζε καθόλου. Δέν στηριζότανε στόν άγώνα του. Τόν
θυμάμαι πού έ'λεγε: «Εμένα ό Θεός τό χάρισμα... μοΰ τό 'δωσε
δωρεάν!». Ώς νέος μοναχός έκανε πολύ-πολύ μεγάλη άσκηση.
Μετά δέν ξέρουμε τί έκανε. Ό πως έμεις ανοίγουμε τά μάτια
καί βλέπουμε όλα τά άντικείμενα μπροστά μας, έτσι καί
έκεΐνος τά έβλεπε όλα, καί παρελθόν καί παρόν καί μέλλον...
Ό λα μπροστά του!
Είναι παγκόσμιος άγιος, διότι μέ τίς προσευχές του
στήριξε καί στηρίζει όλον τόν κόσμο! Γιά μένα ό 'Άγιος Πορ­
φύριος είναι ό μεγαλύτερος άπό όλους τούς παλαιούς Πατέ­
ρες πού διαβάζω στά συναξάρια..., γι' αύτό καί τόν άγαπώ
ύπερ βολικά.

1 Ό Γέροντας Ιωακείμ, πού μας έδωσε αύτή τή μαρτυρία, δέν

πέθανε άπλά ύπέργηρος, άλλά ύπέρ έκατοντάχρονος. Κοιμήθηκε
102 έτών, όπως άκριβώς τό προφήτεψε ό 'Άγιος, χωρίς νά
αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα ύγείας.

186
 16. ΑΓΙΟΙ & ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!
Μ αρτυρία κυρίου Γ. Δ. Πολιτικός μηχανικός, Αθήνα1
"Ημουν στήν ομάδα των πολιτικών
Ούράνιος θόλος! μηχανικών πού άνέλαβαν τή μελέτη καί
επίβλεψη στήν άνέγερση τής Μονής του Αγίου στό Μήλεσι.
Έ να βράδυ του 1985, εργαστήκαμε έως άργά καί, κατά
τή 01:00 μετά τά μεσάνυχτα, πριν πάμε γιά υπνο, άποφασί-
σαμε νά κάνουμε μία βόλτα στήν αύλή. Ήταν καλοκαίρι καί
ειχε ξαστεριά. Βλέπαμε καθαρά τόν έναστρο ούρανό καί
κατευθυνθήκαμε πρός τή νότια πλευρά τών Κελλιών, δηλαδή
περίπου κάτω άπό τό μπαλκόνι του Κελλιοΰ του Αγίου.
Ή μασταν τρία άτομα καί, καθώς δέν ειχε τά δέντρα πού έχει
σήμερα, κοιτούσαμε τόν ούράνιο θόλο, γεμάτο μέ έκατοντά-
δες χιλιάδες λαμπερά άστέρια καί φωτεινούς άστερισμούς.
Μικροί καί μεγάλοι άστέρες, άκανόνιστα απλωμένοι άπό τό
χέρι του Θεοϋ. Τότε άγαπούσα καί μελετούσα τήν άστρο-
νομία.
Καθώς συζητούσαμε γιά αύτή τή φανταστική ομορφιά,
διακρίναμε τόν 'Άγιο νά έ'ρχεται πρός τό μέρος μας καί όταν
ήρθε κοντά μας, πολύ γαλήνιος καί ήρεμος, μας ρώτησε:
-Τί κάνετε έσεις έδώ έξω;
-Βλέπουμε τά άστέρια...
-Τά άστέρια... Μόνο αύτά βλέπετε;
-Τί άλλο νά δοϋμε μέσα στή νύχτα;
-Καλά, ό ούρανός είναι γεμάτος μέ Αγίους καί Αγγέλους,
δέν τούς βλέπετε;

1 Στόν Β' τόμο (σελ 174) υπάρχουν περισσότερες έμπειρίες τοΰ μάρτυρα
Γ. Δ. μέ τόν Άγιο. Ή παρούσα παραλείφθηκε έκ παραδρομής.

187
 - .......Όχι, δέν βλέπουμε τίποτα.
-Θέλετε νά τούς δείτε;

Κανείς δέν μίλησε. Μείναμε σαστισμένοι καί ό 'Άγιος απο­

μακρύνθηκε. Κατηφόρισε καί χάθηκε μέσα στό δάσος. Προ­
φανώς, τέτοια ώρα έφευγε κάθε βράδυ άπό τό Κελλί του καί
πήγαινε στό βουνό γιά προσευχή. Έμεΐς μείναμε γιά λίγο έκει
νά τόν βλέπουμε νά άπομακρύνεται. Δέν ξέρω γιατί δέν του
άπαντήσαμε. Ίσω ς έπειδή μέσα μου τό ένιωθα ως θρασύτητα
ή ύπερηφάνεια έάν του έλεγα: «Ναί, θέλω νά τούς δώ!».
Στή ζωή μας ύπάρχουν εύκαιρίες πού έπαναλαμβάνονται
καί εύκαιρίες πού δέν ξαναέρχονται ποτέ. Χάσαμε μία μοναδι­
κή καί άνεπανάληπτη εύκαιρία, διότι ό 'Άγιος ειχε παρρησία
στόν Θεό καί μπορούσε νά μας τούς δείξει.
Κάποια ήλικιωμένη μοναχή μου
Ούρανοκατέβατος! έμπιστεύτηκε τήν άκόλουθη έμπειρία
πού ειχε μέ τόν 'Άγιο. Κάποτε πήγε στό Μοναστήρι τους ό
'Άγιος καί τόν φιλοξενήσανε. Καθώς συζητούσανε, τούς είπε
ότι ήθελε νά πάει μόνος του έναν περίπατο στό βουνό πίσω
άπό τό Μοναστήρι, καί έφυγε. Μετά άπό άρκετή ώρα ή
μοναχή αύτή πήγε γιά κάποια έργασία στήν πίσω πλευρά τοΰ
Μοναστηριού, στή βορεινή, καί είδε πάνω στό βουνό, ψηλά
πάνω άπό τά δέντρα, ένα μεγάλο πουλί μέ άνοιγμένα τά
φτερά του νά κατηφορίζει. Συνέχισε τό διακόνημά της καί
τότε άκουσε κάτι σάν φτερούγισμα καί είδε τόν 'Άγιο νά
κατεβαίνει στή γή άκριβώς δίπλα της. Τής είπε: «Άπό όσα
είδες, δέν θά πεις τίποτα σέ κανέναν. Μόνο όταν φύγω νά τά
πεις». Δέν γνώριζε έάν ειχε κάποια σχέση μέ τό πουλί πού
είδε, όμως ό 'Άγιος κατέβηκε άπό τόν ούρανό.

188
 17. ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΣΑΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ
Μαρτυρία κ. Ευαγγέλου Π., Αθήνα1
Ή μητέρα μου "Εφη ειχε γνωρίσει τόν
Ή μητέρα μου 'Άγιο άπό μικρή. Κάποτε ή μητέρα της, άπό
κάποια σοβαρή παρεξήγηση, τή μάλωσε άδικα καί τήν έδειρε.
Ό ταν πήγαν στό περιβόλι τους, καθώς ήταν πληγωμένη,
άποφάσισε νά δώσει τέλος στή ζωή της μέ κάποιο φυτοφάρ­
μακο, άλλά της παρουσιάστηκε μπροστά της ξαφνικά ένας
άγνωστος Παππούλης καί τής έσωσε τή ζωή! Ό πως άπρό-
σμενα έμφανίστηκε μπροστά της, έτσι καί έξαφανίστηκε.
Πολύ καιρό άργότερα συνάντησε αύτόν τόν Παππούλη καί
έμαθε ότι ήταν ό π. Πορφύριος!2
Μετά άπό αύτό τό συγκλονιστικό γεγονός πέρασαν
άρκετά χρόνια καί ή μητέρα μου γνώρισε τόν άντρα της, τόν
Γιάννη. Μία συγγενής προσπάθησε μέ διάφορες κατηγορίες
νά διαλύσει τόν άρραβώνα τους, άλλά όταν έπισκέφτηκε τόν
'Άγιο, έμεινε έκπληκτη άπό τά έξης λόγια του: «Αύτό πού
έκανες έχτές, δέν έπρεπε νά τό κάνεις! Ή "Εφη γεννήθηκε γιά
τόν Γιάννη καί ό Γιάννης γιά τήν "Εφη. Είναι θέλημα Θεού νά
γίνουνε ζευγάρι. Σου βάζω κανόνα νά πας πίσω καί νά
διορθώσεις οσα άσχημα είπες».
Έ τσι ή Έφη παντρεύτηκε τόν Γιάννη καί, όταν πιά
άποκτήσανε πέντε παιδιά, πηγαίναμε οίκογενειακώς στήν
Πολυκλινική, γιά νά τόν συμβουλευτούμε, καί σέ άγρυπνίες

1 Ό κ. Εύάγγελος Π. είναι αδερφός της κυρίας Α. Π., ή οποία μας κατέθεσε

τήν αμέσως επόμενη μαρτυρία (σελ 216) καί μας δίνει συμπληρωματικά
στοιχεία γιά τόν 'Άγιο, πού έζησε στό σπίτι τους σχεδόν τρία χρόνια.
2 Τό θαυμαστό αύτό γεγονός περιγράφεται άπό τόν ϊδιο τόν 'Άγιο στό
βιβλίο “Βίος καί Λόγοι” της Ί. Μ. Χρυσοπηγής, Χανιά, 2003 (σελ 153-157).

189
στά Καλλίσια, γιά νά προσευχηθούμε. Αρκετές φορές ειχε
έξομολογήσει πνευματικά του παιδιά στό σπίτι μας καί μετά
τόν πήγαινε ό πατέρας μου στά Τουρκοβούνια. Έκει έμενε σέ
ένα μικρό λιθόκτιστο καί άσοβάτιστο ταπεινό σπιτάκι. Έ τσι
άναπτύχθηκε μία μεγάλη φιλία μέ τόν 'Άγιο.
Αύτό πού κυρίως μας συνέδεσε μαζί του
Φιλοξενία ήταν τό άκόλουθο γεγονός. Τό καλοκαίρι του
1977 ό Άγιος έπαθε έμφραγμα του μυοκαρδίου καί μετα­
φέρθηκε άπό τά Καλλίσια στό νοσοκομείο «Υ γεία » όπου
παρέμεινε γιά τρεις εβδομάδες. Ό ταν πήρε έξιτήριο, έπειδή
δέν ύπηρχε δρόμος καί τό αύτοκίνητο δέν μπορούσε νά τόν
πάει στά Καλλίσια, ήρθε στό σπίτι μας καί τόν περιποιηθήκα-
με έμεις. Τόν φιλοξενούσαμε στό σπίτι μας κατά περιόδους
έως τό 1979.
Τίς Κυριακές τόν πηγαίναμε γιά νά λειτουργήσει στόν Άγ.
Νικόλαο στά Καλλίσια καί πολλές φορές τόν ξαναπαίρναμε
πίσω μαζί μας. Στήν άρχή ή διαμονή του στό σπίτι μας ήταν
άγνωστη στόν πολύ κόσμο καί δέν τόν ένοχλούσανε παρά
μόνο τά κοντινά πνευματικά του παιδιά. Ό ταν όμως μαθεύ­
τηκε, καθημερινά συνέρρεαν δεκάδες άνθρωποι μέ ποικίλα
προβλήματα, γιά νά τόν δοϋνε. Ή πολυκατοικία ήταν δική
μας καί είχαμε ένα μεγάλο διαμέρισμα στόν κάτω όροφο ώς
χώρο άναμονής γιά τόν κόσμο. Όλους τούς δεχότανε μέ τήν
ϊδια άγάπη καί τούς έξομολογοΰσε στό σαλόνι ή στήν
τραπεζαρία. Πλούσιους καί φτωχούς, μορφωμένους καί
άμόρφωτους, άσημους καί διάσημους.
Αύτά τά χρόνια πού ό Άγιος έ'μενε στό σπίτι μας, ζήσαμε
μαζί του πολλά θαυμαστά γεγονότα. Θυμαμαι, έρχονταν
γυναίκες πού δέν μπορούσαν νά παντρευτοΰνε καί ό Άγιος

190
τις έλεγε: «Σύντομα θά παντρευτείς!», καί μετά έρχότανε
χαρούμενες μέ τόν άρραβωνιαστικό τους. 'Άλλες ήταν άτε­
κνες καί ό 'Άγιος τίς έλεγε: «Μή στεναχωριέσαι μωρέ..., θά
κάνεις παιδιά!», καί μετά έρχονταν έγκυες, γιά νά τόν εύχαρι-
στήσουνε. 'Άλλοι ήταν άρρωστοι ή έφερναν τά άρρωστα
παιδιά τους καί, μέ τήν προσευχή του Αγίου, γίνονταν
έντελώς καλά. Ό λοι θέλανε νά συναντήσουνε τόν Άγιο, διότι
δέν τούς άκουγε έτσι απλά..., άλλά έκλαιγε μαζί τους καί
συνέπασχε άληθινά. Εκείνοι τό ένιωθαν αύτό καί φεύγανε
διαφορετικοί, παίρνανε θάρρος, χαρά, έλπίδα καί αύτό
φαινότανε στά χαμογελαστά πρόσωπά τους. Πολλοί, έπειδή
μένανε μακριά άπό τήν Αθήνα, μας τηλεφωνούσανε γιά νά
τόν εύχαριστήσουνε.
Σέ πολλούς άνθρώπους ό Άγιος έλεγε τό
Προσευχή
έξης: «Έγώ θά είμαι πάντα δίπλα σου. Άρκει
νά μέ ζητήσεις...! Νά προσευχηθείς κι έσύ μαζί μου γιά τό
πρόβλημά σου άπό τίς 4:00 έως τίς 5:00 τά χαράματα ή άπό
τίς 10:00 έως τίς 11:00 τό βράδυ. Τέτοια ώρα λέω σέ όλα τά
πνευματικά μου παιδιά, άπό όλο τόν κόσμο, νά προσεύ­
χονται. Έάν προσευχόμαστε όλοι μαζί, είναι καλύτερα... Καί ό
Κύριος ξέρει γιά τόν καθένα μας!».
Σχεδόν κάθε φορά πού έρχότανε ό Άγιος στό σπίτι, μάς
μάζευε έμας τά παιδιά γύρω άπό τό πετραχήλι του καί έκανε
Εύχέλαιο ή Αγιασμό. Μας έμαθε νά προσευχόμαστε πρίν καί
μετά τό φαγητό καί νά διαβάζουμε κάθε βράδυ τό Απόδειπνο
μαζί μέ τούς Χαιρετισμούς της Παναγίας. Μας έλεγε: «Ν ά
διαβάζετε τήν Άγια Γραφή, διότι έκει θά βρείτε όλες τίς
απαντήσεις. Νά διαβάζετε τούς βίους τω ν αγίων καί άπό
εκεί νά παίρνετε παράδειγμα ζωής καί κουράγιο...!».

191
Ζήτησε άπό τούς γονείς μας καί μας αγοράσανε Συναξαριστή
καί μας διαβάζανε γιά τή ζωή καί τά μαρτύρια των αγίων.
Επίσης έλεγε: «Ν ά νηστεύετε, νά έξομολογεΐστε, νά
κοινωνατε. Ό λοι μαζί νά πηγαίνετε κάθε Κυριακή στήν
Εκκλησία, στίς μεγάλες γιορτές καί στίς ολονυχτίες. Τά
παιδιά πρέπει νά μαθαίνουν άπό μικρά νά βρίσκονται στόν
Ναό μέ ησυχία καί σεβασμό καί, όταν μεγαλώσουνε, θά τό
κάνουνε άπό μόνα τους... Κυρίως νά λέτε τήν εύχή: "Κύριε
Ίησοΰ Χριστέ έλέησόν με". Καί ό Κύριος ξέρει». Κάποτε μας
ειπε: «Ή ψυχή μολύνεται άκόμη καί όταν απλά βλέπουμε
ή άκου με τό κακό! Γι' αύτό νά είμαστε πολύ προσεκτι­
κοί».
Στό σπίτι μας έρχονταν καί άνθρωποι
Ό πατέρας μου μέ μεγάλα άξιώματα καί δημόσιες θέσεις.
Επίσης άνθρωποι πλούσιοι καί ιδιαίτερα μορφωμένοι, διότι ό
πατέρας μου, ό Γιάννης, έκείνη τήν έποχή ήταν άπό τούς
καλύτερους καί πιό πετυχημένους πολιτικούς μηχανικούς
στήν Ελλάδα, άφοΰ έκανε μεγάλα δημόσια έργα, όπως άερο-
δρόμια, λιμάνια, γέφυρες, φράγματα κ.λπ. Είχε πολύ δυνατό
μυαλό, ήταν αύστηρός, πειθαρχικός, δυναμικός καί μετρη­
μένος σέ αύτά πού έλεγε. Μέ αύτά τά έφόδια διέπρεψε στίς
σπουδές καί στά έπαγγελματικά του. Ειχε πείσμα, δούλευε
σκληρά καί μέ πολύ στρές. Οί ένέργειές του πάντα έφερναν
καλά άποτελέσματα καί γι' αύτό πίστευε πώς μέ τήν έξυπνά-
δα του μπορούσε νά τά κατανοήσει καί νά τά άξιολογήσει
όλα. Τελικά όμως ή εύφυΐα, ό ορθολογισμός καί ή μεγάλη
αύτοπεποίθηση τόν έμπόδισαν νά συλλάβει έγκαιρα τό
μέγεθος της αγιότητας του Παππούλη. Αύτό φαίνεται στό
άκόλουθο γεγονός.

192
 Τό 1979 κάναμε ενα προσκυνηματικό ταξίδι όλοι μαζί καί
οδηγούσε ό πατέρας μου. Ό 'Άγιος, πού καθότανε στη θέση
του συνοδηγοϋ, χωρίς κάποια άφορμή, έδωσε ενα δυνατό
χτύπημα στό χέρι τοΰ πατέρα μου καί του είπε σοβαρά καί
κοφτά:
-Γιάννη, νά πας νά κοιτάξεις τά νεφρά σου!
-Έεε..., τί έγινε πάτερ; Πώς τό σκέφτηκες αύτό ξαφνικά;
-Άκοϋς τί σου λέω; Δέν έχεις πρόβλημα μέ τήν καρδιά
σου, άλλά μέ τά νεφρά σου.
-Μήν άνακατεύεσαι σέ ξένα άμπέλια, γιατί εμένα μέ
παρακολουθούνε οί καλύτεροι γιατροί στήν Ελλάδα. Ξέρεις
έσύ πού είσαι παπάς καί δέν ξέρουνε οί γιατροί μου;
-Βρέ, άκους τί σου λέω; Πήγαινε, κάνε μία έξέταση πρίν
νά είναι πολύ άργά! Κάνουνε λάθος οί γιατροί σου. Τό ένα
νεφρό σου δέν τό βλέπω καθόλου καλά. Τουλάχιστον νά
προλάβεις τό άλλο! 'Άκουσέ με..., ϊσα πού τό προλαβαίνεις! Τό
αιμα σου είναι βρώμικο!
Τό γεγονός αύτό μου έκανε φοβερή έντύπωση, διότι
πρώτη φορά έβλεπα άνθρωπο νά μαλώνει τόν πατέρα μου,
πού δέν δεχότανε εύκολα παρατηρήσεις. Επίσης πρώτη φορά
έβλεπα τόν Άγιο νά μιλάει μέ τέτοια αύστηρότητα.
Τόν πατέρα μου τόν παρακολουθούσανε οί προσωπικοί
γιατροί τού τέως Βασιλια της Ελλάδος Κωνσταντίνου. Αύτοί
ήταν καθηγητές Πανεπιστημίου καί, άφοΰ διέγνωσαν μεγα-
λοκαρδία, τού έδιναν φάρμακα γιά τήν καρδιακή άνεπάρκεια.
Δυστυχώς ό πατέρας μου περιφρόνησε τά λόγια τού
Αγίου καί πολλούς μήνες άργότερα, σέ ένα άπό τά πολλά
έπαγγελματικά ταξίδια στή Γερμανία, λιποθύμησε. Έκει οί
γιατροί έξετάσανε τήν ούρια καί διαπιστώθηκε πώς τά νεφρά

193
του ήταν εντελώς κατεστραμμένα. Έπέστρεψε στήν Ελλάδα
σέ κώμα καί, όταν συνήλθε, πήγε στόν 'Άγιο καί έκεΐνος του
είπε: «Γιάννη, τώρα πού θά ξεκινήσεις αιμοκαθάρσεις, νά πας
στήν Αμερική νά σου κάνουνε τή φίστουλα1 γιατί αν τήν
κάνεις έδώ θά έχεις προβλήματα». Ό πατέρας μου έκανε
ύπακοή καί πήγε στό Μ θγποπηΙ Ηοδρϊϋπΐ τής Νέας Ύόρκης.
Του άφαιρέθηκαν τά νεφρά καί προσπάθησε νά κάνει μετα­
μόσχευση, άλλά δέν βρέθηκε τό κατάλληλο νεφρό καί έπέ­
στρεψε στήν Ελλάδα. Άπό τότε άρχισε τίς αιμοκαθάρσεις έπί
18-19 χρόνια, έως τό τέλος τής ζωής του. Έάν έξ άρχής
άκουγε τόν 'Άγιο, θά γλίτωνε τουλάχιστον τό ένα νεφρό.
Ό πατέρας μας, μέσα άπ' αύτήν τήν άσθένεια, μαλάκωσε,
κατάλαβε τά λάθη του παρελθόντος καί άναγνώρισε τά χαρί­
σματα του Αγίου. Θυμάμαι πού μας ζητούσε τήν ώρα τής
προσευχής νά προσθέτουμε καί τά εξής λόγια: «...καί δί'
εύχών του πατρός μας Πορφυρίου, Κύριε Ίησοϋ Χριστέ έλέ-
ησον ήμας»! Τό ίδιο έλεγε συχνά καί έκεΐνος, όταν προσευ­
χότανε.
Οί γιατροί τότε, μάς είχανε προειδοποιήσει ότι ένας
νεφροπαθής σάν τόν πατέρα μας, δέν ζεΐ περισσότερο άπό
τρία χρόνια. Ό πατέρας μας, μέ τίς προσευχές του Αγίου,
έζησε 18-19 χρόνια καί τελικά πέθανε, διότι έσπασε ή χολή
του, δηλαδή πέθανε άπό άλλη αιτία!
Ό 'Άγιος (όπως μάθαμε άργότερα) ειχε πει κάποτε σέ μία
γνωστή μας κυρία καί πνευματική του κόρη: «Ό Γιάννης θά
πεθάνει 6 χρόνια μετά άπό μένα». Πράγματι, ό 'Άγιος κοιμή­

1 ΡϊδΙυΐΗ είναι ή κατάλληλη ραφή της επιφανειακής φλέβας μέ μία

γειτονική άρτηρία άπό όπου θά συνδεθεί τό τεχνητό νεφρό.

194
θηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1991 καί ό πατέρας μας στίς 22
Απριλίου 1997. Ήταν Μεγάλη Τρίτη.
Ή μητέρα μου "Εφη πήγαινε σέ διά­
Αδιάκριτη άγάπη
φορα φιλανθρωπικά ιδρύματα καί τά
βοηθούσε οικονομικά. Τό 1979 ειχε πάει σέ ένα ίδρυμα μέ
κωφάλαλους καί είδε έναν ύπάλληλο νά φέρεται πολύ άσχη­
μα στή μικρή Χριστίνα. Άγανακτισμένη, έ'φερε τήν κωφάλαλη
στό σπίτι καί άναλάβαμε τή φροντίδα της. Τήν άλλη μέρα
κατέφτασαν στό σπίτι καί οι γονείς της μέ τή μεγάλη της
άδερφή, τή Μελπομένη. Ή μητέρα μου τούς λυπήθηκε καί,
άφοϋ νοίκιασε ένα σπίτι γιά τούς γονείς, κράτησε τίς δύο
κόρες στό σπίτι μας. Προσλάβαμε τόν πατέρα τους, γιά νά
έχουν ένα εισόδημα, καί ή μητέρα τους έρχότανε τά πρωινά
καί βοηθούσε στό σπίτι μας. Έ τσι έ'μειναν στό σπίτι μας ώς
ισότιμα μέλη της οικογένειας.
Λίγο καιρό άργότερα, ό 'Άγιος, χωρίς νά τούς έχει
συναντήσει ποτέ, ειπε στή μητέρα μας:
-Έφη, πρόσεξε, ήρθε ή ώρα νά φύγουν αύτά τά παιδιά
άπ' τό σπίτι σου! Δώσ' τα χρήματα καί διώξ' τα άπ' τό σπίτι.
-Δέν μπορώ νά τά διώξω. Πώς θά ζήσουνε αύτά;
-'Άσ' τα στόν Θεό. Δώσ' τα χρήματα καί διώξ' τα!
Ό ταν ξαναπηγε ή μητέρα μου στόν 'Άγιο, έκεΐνος βαρια­
ναστέναξε καί της έπανέλαβε:
-Έφη..., κάνε μου τή χάρη καί διώξ' τους. Αύτή ή άγάπη
πού δείχνεις σέ αύτήν τήν οικογένεια είναι άπό τόν πονηρό.
Δώσ' τους όσα λεφτά θέλεις καί διώξ' τους νά πανε στήν εύχή
τοΰ Θεοΰ...!

195
 -Έγώ είμαι σάν μάνα τους. Πρέπει νά τά μεγαλώσω καί νά
τά παντρέψω! Οί γονείς τους δέν είναι ικανοί νά τά άναλά-
βουνε. Πώς θά ζήσουνε αύτά;
-Βρέ, άκουσε πού σου λέγω..., έχουν γονείς! Τώρα πιά
μπορούνε νά συνεχίσουνε μόνοι τους. Δώσ' τους λεφτά καί νά
φύγουνε.
Δυστυχώς ή μητέρα μου έδειξε άδυναμία καί δέν του
έ'κανε ύπακοή, διότι πίστευε πώς έτσι έφάρμοζε τήν άρετή
τής άγάπης. Τό 1980 πού ό πατέρας μου πήγε μαζί μέ τή
μητέρα μου στήν Αμερική γιά μεταμόσχευση νεφρών καί
παρέμειναν έκει γιά πολλούς μήνες χωρίς τελικά νά βρεθεί τό
κατάλληλο μόσχευμα, ή Μελπομένη έδειξε τόν άληθινό εαυτό
της. Έπαιρνε τά ένοίκια, ξόδεψε ολα τά χρήματα του σπιτιού,
πούλησε χρυσαφικά καί σύναψε έρωτικές σχέσεις μέ κάποιον
νεαρό πού διατηρούσε κατάστημα στό ισόγειο τής πολυκα­
τοικίας. Ό 'Άγιος μας φύλαξε άπό τά χειρότερα, διότι έφερνε
καί άλλους νεαρούς μέσα στό σπίτι μας.
Ό ταν έπέστρεψαν οί γονείς μου, όχι μόνο δείξανε μακρο-
θυμία καί δέν στράφηκαν έναντίον της, άλλά βρήκανε καί
κάποιον γαμπρό, τήν προικίσανε καί τής παραχωρήσανε ένα
διαμέρισμα γιά τή νέα της ζωή.
Δυστυχώς ή Μελπομένη φάνηκε καί πάλι άχάριστη, διότι
σύντομα άρχισε μέ τόν άντρα της νά άπαιτοΰνε άπό τή
μητέρα μου νά τούς δωρίσει τό διαμέρισμα καί έπειδή
άρνήθηκε, έπιτέθηκαν σέ ένα άπό τά άδέρφια μου καί τό
χτύπησαν. Οί γονείς μου άναγκάστηκαν καί στείλανε τήν
κωφάλαλη Χριστίνα στούς γονείς της καί άμέσως μας κάνανε
μήνυση ότι δέν πληρώναμε τά ένσημα τής Μελπομένης γιά τά
χρόνια πού βοηθούσε στό σπίτι μας. Καί ένώ ό πατέρας μου

196
ταλαιπωρούνταν μέ τήν ύγεία του, είχαμε καί αύτά τά
δικαστήρια, μέ αποτέλεσμα μία ημέρα νά πάει ή μητέρα μου
πολύ άγανακτισμένη στόν 'Άγιο καί νά του πει:
-Γιατί, Παππούλη μου, δέν μας προφύλαξες άπ' αύτά τά
βάσανα καί τίς πίκρες;
-Παιδί μου, πόσες φορές σου είπα "διώξ' τους”; Ό ταν σου
μιλούσα, μέ άκουγες; Ό πειρασμός δέν σέ άφηνε ούτε νά μέ
άκούσεις, ούτε νά δεις τί άνθρωποι είναι αύτοί...
Κάποιες φορές πού οί γονείς μας λογομα­
Ό κήπος
χήσανε, ή Έφη πήγαινε μετά στόν 'Άγιο γιά νά
τής ψυχής
του πει τά παράπονά της καί νά τή συμβου­
λέψει. Επειδή ή μητέρα μου ήταν πολύ συναισθηματικός καί
παρορμητικός άνθρωπος, ό 'Άγιος συνήθως τής σιγοτραγου-
δοΰσε κάποιο δημοτικό τραγούδι γιά τήν άγάπη καί μέ αύτόν
τόν τρόπο τήν εύθυμοϋσε καί έφευγε ξαλαφρωμένη.
Κάθε φορά πού περνούσαμε μία μεγάλη μπόρα στό σπίτι
μας, ό 'Άγιος τήν "έβλεπε” καί τηλεφωνούσε στή μητέρα μου.
Μέ όμορφο τρόπο ήταν πάντα παρών στίς στεναχώριες μας
καί άμέσως έφερνε πάλι τήν γαλήνη στό σπίτι. Θυμαμαι τά
δάκρυα καί τά λυτρωτικά κλάματα τής μητέρας μου μετά
άπό κάθε τηλεφώνημά του. Ό 'Άγιος ήταν διακριτικός καί δέν
έπαιρνε τό μέρος κανενός γιά νά μήν οξύνει καταστάσεις καί
συναισθήματα.
Ό 'Άγιος τήν άγαπούσε πολύ καί κάποτε τής ειπε: «Έ λα
μία ή μέρα, Έφη μου, έλα νά βγάλουμε τά άγκάθια τής ψυχής
σου... Έ λα νά καθαρίσουμε τόν κήπο τής ψυχής σου, διότι
ήσουν πολύ μικρή όταν σου μαράνανε τά λουλούδια σου καί
σου ξεράνανε τόν κήπο σου. Νά έρθεις, γιατί, άν δέν έρθεις,

197
όταν θά μεγαλώσεις κι άλλο, θά όρρωστήσεις βαριά...,
θά άρρωστήσεις πολύ άσχημα!».
Δυστυχώς ή μητέρα μου ανέβαλλε διαρκώς αύτήν τήν εις
βάθος έξομολόγηση, διότι πολλές φορές έμεΐς οί άνθρωποι
δίνουμε προτεραιότητα στήν καθημερινότητα καί παραμε­
λούμε τήν ψυχή μας. Τελικά αύτή ή κάθαρση άπό τόν 'Άγιο
δέν έγινε ποτέ καί ό Θεός τήν πραγματοποίησε άπό άγάπη, μέ
άλλον τρόπο. Πολλά χρόνια άργότερα έγινε αύτό πού ειπε ό
'Άγιος. Σέ ηλικία 70 έτών άπέκτησε άλτσχάιμερ καί βαριά
άνοια. Τώρα είναι καθηλωμένη καί ολοκληρωτικά έξαρτη-
μένη άπό έμας.
Κάποτε ό 'Άγιος, καθώς συζητοϋσε
Αμαρτίες... Φίδια! μέ τή μητέρα μου, της είπε τό έξης
σημαντικό: «Έρχονται έδώ σέ μένα καί εξομολογούνται τίς
αμαρτίες τους. Κατά τή διάρκεια της έξομολογήσεως, βλέπω
νά βγαίνουν άπό τό στόμα τους φίδια καί νά πέφτουνε στό
δάπεδο καί νά χτυπιούνται... Όμως, όταν κάποιος δέν θέλει
νά μοΰ πει μία αμαρτία του καί έσκεμμένα τήν κρύβει,
τότε τ ά βλέπω νά ξαναμαζεύονται όλα καί νά μπαίνουνε
πάλι μέσα!».
Αύτήν τήν ιστορία μοΰ τήν έλεγε συχνά ή μητέρα μου,
διότι της ειχε κάνει πολύ μεγάλη έντύπωση. Πιστεύω πώς,
άφοΰ τά φίδια έπιστρέφουνε πίσω στόν έξομολογούμενο,
άρα καί οί αμαρτίες του δέν συγχωρέθηκαν άπό τόν Θεό.
Ή έξομολόγηση είναι τό ιερό Μυστήριο της Εκκλησίας πού
λευκαίνει καί καθαρίζει τήν ψυχή τοΰ άνθρώπου άπό τίς
αμαρτίες. Άλλά πρέπει νά έχουμε βαθιά καί ειλικρινή μετά­
νοια, συντριβή καί συναίσθηση δτι στεναχωρήσαμε τόν Χρι­
στό. Μόνο τότε παίρνουμε δύναμη καί νιώθουμε πραγματική

198
ανακούφιση καί χαρά. Ό Θεός θέλει άπό έμας καθαρή έξομο-
λόγηση, δηλαδή θέλει ταπείνωση καί ειλικρίνεια. Διαφο­
ρετικά φεύγουμε μέ ένα άκαθόριστο αίσθημα ένοχης καί
λύπης.1
--------------------- Ή μητέρα μου μας έ'λεγε πώς ό 'Άγιος
Σαν ταινία! μπορούσε νά μεταφέρεται σέ παλιές έποχές,
δηλαδή ταξίδευε στό χρόνο, ταξίδευε πολλά χρόνια πίσω καί
έβλεπε σάν ταινία τά γεγονότα πού διαδραματίστηκαν. Στό
σπίτι μας είχαμε άντίκες, παλιά πήλινα βάζα... καί ό 'Άγιος της
έλεγε γιά τό παρελθόν αύτών των άντικειμένων. Μέ τό χάρι­
σμά του μπορούσε καί έβλεπε τήν ιστορία τους!
Κάποτε πήγανε μαζί σέ έναν άρχαιολογικό χώρο καί ό
'Άγιος της έδειξε ένα μάρμαρο σκαλιστό καί τής είπε: «Έφη,
αύτή τή στιγμή βλέπω τόν άνθρωπο πού τό κατασκευ­
άζει... Δέν ξέρεις πόσο κουράζεται γιά νά τό φτιάξει!».
Τότε ή μητέρα μου δέν καταλάβαινε καλά αύτά τά λόγια του,
διότι της φαινότανε άπίστευτο καί παράξενο νά μπορει νά
συμβαίνει κάτι τέτοιο.

1 Ό 'Άγιος Παΐσιος ειπε σέ κάποιους μοναχούς, στή διακοπή μιας

αγρυπνίας:
-Στήν άλλη ζωή θά φανερωθούν όλες οι αμαρτίες μας τήν ημέρα
της κρίσεως.
-Καί αύτές πού έχουμε εξομολογηθεί;
-Καί αύτές, άν δέν έχουμε μετανοήσει Δηλαδή δέν άρκει μία
απλή έξαγόρευση. Χρειάζεται προηγουμένως καί μετάνοια. Έτσι
συγχωρεΐται κανείς καί αισθάνεται ανάλαφρος. Καί ή χαρά πού
αισθάνεται τότε καί στή συνέχεια βέβαια, είναι μία πληροφορία ότι
άνήκει στούς σεσωσμένους. Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά άπό αύτήν
στήν παρούσα ζωή;
Άπό τό βιβλίο: «Ά έωράκαμεν καί άκηκόαμεν», τού ιερομονάχου
Παϊσίου, έκδ. Ί. Μ. Αγίου Ίλαρίωνος, Πρόμαχοι, Αριδαία (σελ. 184).

199
--------------- Επειδή είχε αναπτυχθεί μία ιδιαίτερη φιλία
Ζήλεια! ^ τ ^ν ^γιο, οταν τόν επισκεπτόμασταν στό Μή-
λεσι έδειχνε μία ξεχωριστή εύνοια σέ έμάς. Μέ τό χάρισμά
του μάς "έβλεπε” καθώς πλησιάζαμε στό Μοναστήρι καί
έστελνε πάντοτε μία κυρία, άπ' αυτές πού τόν διακονούσανε,
γιά νά μάς περάσει κατευθείαν στό Κελλί του, χωρίς νά περι­
μένουμε τή σειρά μας.
Ό 'Άγιος άγαπουσε πάρα πολύ τή μητέρα μου ή οποία καί
τόν έπισκεπτότανε πιό συχνά άπό όλους μας. Σέ μία άπό
αύτές τίς επισκέψεις, όταν έφτασε στό Μοναστήρι, ειδε μία
ηλικιωμένη γυναίκα νά φεύγει έξαλλη καί σάν τρελή νά
παραμιλάει κάπως δυνατά. Ανησύχησε ή μητέρα μου καί
όταν μπήκε μέσα στό Κελλί, ρώτησε τόν 'Άγιο καί έκεινος της
άπάντησε: «Αύτή είναι άπό μακριά, άπό κάποιο χωριό καί
κάνει τή μαία..., ξεγεννάει γυναίκες. Ήρθε έδώ μέ τόν γιό της
καί τή νύφη της. Άφου μου είπε κάποια πράγματα γιά τή ζωή
της καί τά προ βλήματά της, μετά έγώ τή ρώτησα:
-Δέν έχεις κάτι άλλο νά μου πεις;
-Όχι, όχι...
-Μήπως κάτι πού σέ βαραίνει;
-Όχι...
-Έκει κάτω άπό τήν έλιά..., τί έχεις κάνει;
»Άναστατώθηκε πολύ καί ζητούσε νά τή συγχωρέσει ό
Θεός. Μου τά είπε όλα. Αύτή ζήλευε πάρα πολύ τή νύφη της
καί δέν ήθελε νά τή βλέπει κοντά στόν γιό της. Άπό τή ζήλια,
τή στιγμή πού ξεγεννούσε τή νύφη της, της έπνιγε τά μωρά!!!
Τρεις φορές τό έκανε... καί μετά τούς έλεγε πώς γεννήθηκαν
νεκρά. Τά πήγαινε έξω άπό τό χωριό καί τά έθαβε κάτω άπό
μία έλιά...! Τή συμβούλευσα καί ζήτησα άπό τό ζευγάρι νά τή

200
συγχωρέσουνε καί νά πορευθοΰνε πάλι μαζί της. Ή ζήλεια
μπορεΐ νά κάνει μεγάλο κακό καί αύτή έχει μεγάλη ζήλεια
μέσα της, διότι νιώθει πώς της πηρε τό παιδί της».
Κάποτε ή μητέρα μας μας πηγε σέ
Έξορκισμοί
κάποιον Ί. Ναό στόν Καρέα καί παρακολου-
θήσαμε μπροστά μας τόν ιερέα νά διαβάζει έξορκισμούς σέ
κάποιον δαιμονισμένο. Καθώς προσπαθούσε νά βγάλει τά
κακά πνεύματα άπό μέσα του, έκεΐνος χτυπιότανε δυνατά καί
ούρλιαζε. Φοβηθήκαμε τόσο πολύ πού σέ όλο τόν δρόμο τής
έπιστροφής δέν βγάλαμε άχνα. Ό ταν ένημερώσαμε τόν 'Άγιο,
έκεΐνος τή μάλωσε:
-Έφη, νά μήν ξαναπάς τά παιδιά στόν Καρέα.
-Γιατί, Παππούλη μου; Νά μήν ξέρουν τά παιδιά τί δυστυ­
χία φέρνει στόν κόσμο ό Σατανας;
-Βρέ εύλογημένη, ξέρεις τί έκανες; Ό διάβολος έχει μεγά­
λη δύναμη σ' αύτόν τόν κόσμο. Μπορεΐ νά μάς αιχμαλωτίσει,
νά άρρωστήσει τήν ψυχή μας καί μετά νά μάς βασανίζει. Νά
μήν έχουμε περιέργεια γιά τόν διάβολο καί τ ά έργα του.
Νά μήν τόν φοβόμαστε, άλλά νά τόν υπολογίζουμε καί
νά προσέχουμε. Μήν τόν προκαλεΐτε, μήν τόν πειράζετε...
Χωρίς νά τό άντιλαμβανόμαστέ, αύτός στήνει συνέχεια τίς
παγίδες του. Έάν βρει κάποιο δικαίωμα, μπορεΐ νά μας
έπιτεθεΐ καί νά μας έξουσιάσει. Συνέχεια ψάχνει τήν
εύκαιρία γιά νά μας αιχμαλωτίσει. Μήν ξαναπάτε, γιατί θά
φύγει άπό τούς δαιμονισμένους καί θά έρθει σέ έσας, θά πάει
στά παιδιά. Ξέρεις πόσο θέλει νά τά βασανίσει, έπειδή είναι
καθαρά;
Καί άρχισε νά μάς σταυρώνει καί νά μάς εύλογεΐ έναν-
έναν ξεχωριστά, λέγοντας ψιθυριστά διάφορες εύχές...

201
 Στό σπίτι μας είχε έρθει καί ένας καθηγη­
Διορθώνει τής Θεολογίας του Πανεπιστημίου πού αγα­
καθηγητή
πούσε πολύ τόν 'Άγιο. Έ να ανοιξιάτικο πρωινό
τοΰ 1979, έφερε μαζί του καί έναν ομότιτλο του Αμερικανό ό
όποιος έμαθε γιά τόν 'Άγιο καί έξέφρασε τήν επιθυμία νά τόν
γνωρίσει άπό κοντά. 'Ο Έλληνας καθηγητής κουβαλούσε μαζί
του καί κάποια βιβλία στήν άγγλική γλώσσα.
Αρχικά ό Έλληνας καθηγητής ξεκίνησε νά κάνει τόν διερ­
μηνέα, άλλά σέ λίγο ό 'Άγιος τόν παραμέρισε καί συνεννοού­
νταν μέ έναν παράξενο τρόπο. 'Ο Αμερικανός μιλούσε
αγγλικά καί ό Άγιος ελληνικά, ω στόσο ό ένας καταλά­
βαινε τόν αλλο! Επίσης έγινε καί τό έξης φοβερό. 'Ο 'Άγιος
έλεγε στόν Έλληνα νά άνοίξει τό τάδε βιβλίο στήν τάδε
σελίδα καί στήν τάδε παράγραφο καί, μέχρι έκεΐνος νά τό
βρει, ό Άγιος άνέφερε στόν Αμερικανό τά νοηματικά καί
κυρίως τά θεολογικά λάθη πού ειχε. Κάποια στιγμή τού ειπε:
«Συγνώμη πού σου τά λέω έτσι, άλλά πρέπει αύτά νά τά
καταλάβεις σωστά... γιά νά τά καταλάβουν καί οί άναγνώ-
στες σωστά».
'Ο καθηγητής κρατούσε σημειώσεις καί μέ όλες τίς κινή­
σεις του φανέρωνε τόν ένθουσιασμό καί τή χαρά του γιά όσα
άκουγε άπό τό άγιο στόμα τού Παππούλη. Δέχτηκε μέ μεγάλη
χαρά όλες τίς παρατηρήσεις τοΰ Αγίου, διότι ήταν άληθινά
ταπεινός. Άλλά καί ό 'Άγιος έδειχνε χαρούμενος πού συνάντη­
σε μία καλοκάγαθη ψυχή.
Μία ή μέρα ήταν στό σπίτι ή άδερφή μου
Ή Μαρί μαζί μέ τόν 'Άγιο καί χτύπησε τήν πόρτα ή
Ντέ Γκώλ άδερφή τοΰ Σάρλ ντέ Γκώλ. Στό σπίτι μας
έρχονταν σημαντικά πρόσωπα, άλλά δέν μπορούσαμε νά

202
φανταστούμε πώς μία διάσημη καθολική αρχόντισσα άπό τή
Γαλλία θά ερχότανε γιά νά δει έναν Όρθόδοξο καλογερό-
παπα. Ό Σάρλ Ντε Γκώλ ήταν γιά πολλά χρόνια Πρόεδρος
της Γαλλικής Δημοκρατίας καί ό σημαντικότερος πολιτικός
τής Γαλλίας.1
Ή Μαρί2 ήταν πολύ επιβλητική, ψηλή, αδύνατη, μέ γκρίζα
μαλλιά μαζεμένα πίσω σέ κότσο, μακριά ροΰχα καί γενικά
όλα ήταν σεμνά καί ταυτόχρονα αριστοκρατικά έπάνω της.
Πέρασε μέσα μαζί μέ τή γραμματέα της καί κάθισαν στήν
τραπεζαρία. Ό 'Άγιος, χαμογελαστά καί εύγενικά, έδιωξε πρώ­
τα τή γραμματέα καί μετά τήν άδερφή μου πού θέλανε νά
κάνουνε τή διερμηνέα καί έτσι μείνανε μόνοι τους.
Ή άδερφή μου τούς παρακολούθησε καί άκουσε άμυδρά
τή Μαρί ντέ Γκώλ νά τόν ρωτάει στά Γαλλικά καί ό 'Άγιος νά
απαντάει στά Ελληνικά. Έ τσι ό καθένας μιλούσε στή γλώσσα
του καί συνεννοούνταν! Προφανώς έκείνη άκουγε Γαλλικά
καί ό 'Άγιος άκουγε Ελληνικά! Ή Χάρις του Θεοΰ έκανε αύτές
τίς δύο άγνωστες μεταξύ τους ψυχές νά συνομιλούνε.
Ό 'Άγιος καθότανε στήν καρέκλα μέ τό κομποσκοίνι στό
χέρι καί τό πρόσωπό του χαρούμενο καί φωτεινό. Έκείνη
ήταν ήμιγονατισμένη μπροστά του σέ μία στάση πού έδειχνε

1 Ο ΐΒ Γ ίθ δ ά θ Ο β ιιΙΙθ (1890-1970): Γάλλος στρατηγός καί πολιτικός.

Υπουργός Εθνικής Άμύνης, επικεφαλής τής κυβερνήσεως καί Πρόεδρος
τής Δημοκρατίας. Θεωρείται ή κορυφαία πολιτική φυσιογνωμία τής
μεταπολεμικής Γαλλίας. Συνεχίζει νά έχει σημαντική επιρροή στή γαλλική
πολιτική έως καί σήμερα.
2 Μ α π θ - Α β π θ δ ά θ Ο η ιιΙΙθ (1889-1982): Ή μεγαλύτερη άδερφή τοϋ Σάρλ
Ντέ Γκώλ. Χαρακτηριζότανε πάντοτε γιά τήν καλοσύνη, τή σεμνότητα καί
τή σοβαρότητά της. Συμμετείχε στή Γαλλική Αντίσταση στόν Β’ Παγκό­
σμιο Πόλεμο καί γιά δύο χρόνια (1943-45) φυλακίστηκε σέ γερμανικό
στρατόπεδο συγκέντρωσης.

203
όλη τήν εύλάβεια καί τόν απέραντο σεβασμό πού είχε πρός
τόν Όρθόδοξο Παππούλη μας. Στεκότανε μέ τέτοια ταπεί­
νωση καί σεμνότητα μπροστά του, πού εμείς θά νιώθα­
με ντροπή, διότι είμαστε Όρθόδοξοι καί τόν είχαμε όλη μέρα
μαζί μας καί δέν τόν σεβόμασταν τόσο πολύ. Έκείνη αμέσως
κατάλαβε την άγιότητά του καί ήταν πολύ συγκινημένη!
Κάποια στιγμή αύτή ή έπιβλητική βασίλισσα δάκρυσε μπρο­
στά στόν Παππούλη. Ήταν προφανές πώς οί άποκαλύψεις
του Αγίου τήν είχαν συγκλονίσει! Ή άδερφή μου δέν τήν άντι-
λήφθηκε όταν έφυγε, διότι άποχώρησε άθόρυβα.
Ό Σάρλ ντέ Γκώλ ειχε πεθάνει πρίν 7-8 χρόνια. Έκείνη
ήταν τότε περίπου 90 χρόνων καί είχε χάσει τό ένα άπό τά
δύο παιδιά της σέ νεαρή ηλικία, στόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τρία χρόνια μετά άπό έκείνη τήν έπίσκεψη πέθανε κι αύτή.
Ό 'Άγιος έψαχνε μαζί μέ τόν πατέρα μου μία
Βλέπω
καλή τοποθεσία γιά νά οικοδομήσει τό Μονα­
γίγαντες
στήρι του. Κάποτε πήγανε στά Δερβενοχώρια,
στό Νομό Βοιωτίας, διότι ό πατέρας μου ειχε άγοράσει
πολλές έκτάσεις στά Σκούρτα. Μία μεγάλη έκταση τήν
πρόσφερε στόν 'Άγιο γιά νά οικοδομήσει τή Μονή του, άλλά
κάποιοι κάτοικοι άντιδράσανε έντονα καί ό 'Άγιος ειχε
στεναχωρηθεΐ.
Σέ ένα τέτοιο ταξίδι, μόλις περάσανε τό χωριό Στεφάνη
καί συνεχίσανε γιά τά Σκούρτα, ό 'Άγιος ζήτησε άπό τόν
πατέρα μου νά σταματήσει τό αύτοκίνητο στήν άκρη τοΰ
δρόμου καί κατέβηκε. Σέ λίγο τοΰ είπε ένθουσιασμένος:
«Έδώ υπήρχε μία πολύ μεγάλη α ρ χα ία πόλη. “Βλέπω"
τούς άνθρώπους νά περπατανε μέσα στήν αγορά. Είναι

204
πάρα πολύ ψηλοί, είναι τεράστιοι..., είναι γίγαντες!».1
Καί σήκωνε τά χέρια του καί έκανε κινήσεις, γιά νά είναι πιό
παραστατικός. Ό 'Άγιος περιέγραψε τήν πόλη καί τήν άγορά,
ένώ ό πατέρας μου έμεινε έκπληκτος άπό όσα άκουσε.
Όλες οί σύγχρονες ιστορικές έρευνες βεβαιώνουν ότι
αύτό τό οροπέδιο κατοικήθηκε συνεχόμενα άπό τήν άρχαιό-
τητα έως καί σήμερα. Σήμερα διασώζονται πολλά μνημεία,
ιστορικά κάστρα καί πύργοι, καθώς καί έρείπια άπό Ιερούς
Ναούς. Πρίν άπό χρόνια διάβασα πώς βρέθηκαν βαθιά μέσα
στή γη καί λείψανα άπό τήν άρχαιότητα πού ανήκουνε σέ
γιγαντόσωμους άνθρώπους.
Ό τόπος αύτός έχει καί πλούσια χριστιανική παράδοση.
Έκεΐ έζησαν άγιοι όπως ό Όσιος Μελέτιος, ό Όσιος Νίκων ό
"Μετανοείτε", ό 'Άγιος Ιωάννης ό Καλοκτένης καί ό Όσιος
Κλήμης ό έν Σαγματα.

1 Στήν Παλαιό Διαθήκη τουλάχιστον 50 φορές άναφέρεται ή λέξη γίγα­

ντας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα γίγαντα είναι ό "Ωγ, ό τελευταίος βασι­
λιάς των Άμορραίων οί οποίοι κατοικούσαν στη Βασαν. Ήταν ό μόνος πού
είχε άπομείνει άπό τήν γενιά των γιγάντων. Τό κρεβάτι του πού ήταν σι­
δερένιο καί φυλάχτηκε άπό τούς Άμμωνίτες, είχε μήκος 9 πήχεις (περίπου
4,6 μέτρα) καί πλάτος 4 πήχεις (2,1μέτρα) (Δευτερονόμιο, Κεφ. γ’ 11).
Σέ όλη τήν Ελλάδα έχουν βρεθεί άνθρώπινα όστά καί σκελετοί πού
άνήκαν σέ γίγαντες, καθώς έπίσης καί τεράστια έργαλεϊα (τσεκούρια, μα­
χαίρια...) Στήν άρχαία Πρόσυμνα τής Αργολίδας βρέθηκε σκελετός 5-6
μέτρων. Στή Γραβιά Παρνασσίδος βρέθηκαν τάφοι βασιλέων μέ ύψος
2,35-3,25 μέτρα. Στήν Πύλο της Μεσσηνίας (σύμφωνα μέ άρθρο τής έφη-
μερίδας "Εμπρός”, 7-8-1990), βρέθηκαν δύο σκελετοί μέ υψος 3,5 μέτρα.
Ό Σλήμαν βρήκε στίς Μυκήνες (όπου ύπάρχουν καί τά λεγόμενα "κυκλώ­
πεια τείχη”), μεγάλους σκελετούς της Όμηρικής περιόδου...κ.ά.

205
 Κάποτε οί γονείς μου πήγανε στην Ιταλία
Καθολικό
γιά επαγγελματικούς λόγους καί πήρανε μαζί
μοναστήρι
τους καί τόν 'Άγιο.
Ό ταν τό καράβι έφτασε στό Μπάρι, κατέβασαν τό αύτο-
κίνητο καί πήραν τόν μεγάλο αύτοκινητόδρομο γιά νά πάνε
βόρεια. Ό 'Άγιος όμως ζήτησε άπό τόν πατέρα μου νά κάνει
αναστροφή καί κατευθύνθηκαν άπό κάποιο χωματόδρομο
άντίθετα, δηλαδή πρός τή νότια Ιταλία. 'Ο πατέρας μου άνή-
συχος, τόν ρωτούσε:
-Γέροντα, ποΰ παμε έδώ στό βουνό; Έγώ βιάζομαι νά
πάω στή Μπολόνια. Θά χάσω τήν έκθεση...
-Θ ά τά προλάβουμε όλα... Στρίψε άπό 'δώ...
-Θάχαθοΰμε έδώ μέσα στούς χωματόδρομους. Ποΰ παμε;
-Πήγαινε, πήγαινε, δέν χανόμαστε... Στρίψε άπό 'κεΐ...
Ό 'Άγιος μιλούσε μέ σιγουριά, ώσπου φτάσανε μπροστά
σέ ένα γυναικείο καθολικό μοναστήρι πού έμοιαζε σάν κά­
στρο. 'Ο 'Άγιος κατέβηκε καί ό πατέρας μου τοΰ ειπε:
-Ποΰ πας; Δέν σέ βάζουνε μέσα... Έδώ είναι καθολικό
μοναστήρι. Είναι αύστηρά έδώ.
-Έσεΐς νά μέ περιμένετε έδώ... Μήν ένοχλήσετε.
Καθώς ό 'Άγιος πλησίαζε, άνοιξε ή κεντρική είσοδος σάν
νά τόν περιμένανε καί, άφοΰ μπήκε μέσα, άμέσως ξαναέκλει-
σε ερμητικά. Μετά άπό περίπου δυόμιση ώρες ή άγωνία τοΰ
πατέρα μου ειχε κορυφωθεΐ καί ετοιμαζότανε νά χτυπήσει
τήν πόρτα. Τότε άνοιξε διάπλατα ή πύλη καί βγήκε ό 'Άγιος
περιστοιχισμένος άπό 17 καθολικές μοναχές οί όποιες ήταν
κατενθουσιασμένες μαζί του καί δέν τόν άφηναν άπό τά
μάτια τους. Τού κουβαλούσανε καί πολλά δώρα καί έργό-

206
χειρα όπως τυριά, ποτά...κ.ά., δηλαδή διάφορες εύλογίες άπό
τό μοναστήρι τους.
Ή ηγούμενη περπατούσε άκριβώς δίπλα του καί ό 'Άγιος
της μιλούσε στήν ιταλική γλώσσα καί της έλεγε: «Ή ρθα νά
σας πώ αύτά γιά νά τά ξέρετε, νά τά προσέξετε... Τώρα νά
κάνετε ό,τι σας είπα». Άφού πήραν τήν εύλογία του, ό 'Άγιος,
ιδιαίτερα χαρούμενος, μπήκε στό αύτοκίνητο καί έφυγαν.
Τότε άρχισε ό πατέρας μου καί τόν ρωτούσε:
-Που τίς ήξερες έσύ αύτές; Πώς σέ δέχτηκαν;

-Ξέρεις ιταλικά; Τί λέγατε τόσες ώρες έκεΐ μέσα;

Ό 'Άγιος άρχικά σιωπούσε καί, κάποια στιγμή, ειπε:
-Γιάννη, δέν ξέρεις τί καλές πού είναι αύτές οί μοναχές!
Έχουνε πολύ καλές καί δεκτικές ψυχές. Τόσο καλές ψυχές
είχα πολύ καιρό νά δώ. Ήθελαν νά μέ άκολουθήσουνε, άλλά
δέν τίς άφησα. Δέν ήταν ή ώρα. Μόνο τίς συμβούλευσα γιά τή
θρησκεία τους...
-Καλά..., αύτές είναι καθολικές!
-Αύτές, μία ημέρα θά τίς κάνω Όρθόδοξες!
Πρώτη φορά πήγαινε έκεΐ ό 'Άγιος καί πρώτη φορά τίς
συναντουσε. Ή Χάρις του Θεου κατεύθυνε τόν 'Άγιο έκεΐ γιά
νά βοηθήσει αύτές τίς καλοπροαίρετες μοναχές πού προφα­
νώς δέν τίς ικανοποιούσε ή θρησκεία τους καί ψάχνανε γιά
τή μόνη άλήθεια. Ό 'Άγιος τούς έκανε διάφορες άποκαλύψεις
καί έκεΐνες τόν είχανε άγαπήσει πάρα πολύ. Πιθανόν αύτό τό
μοναστήρι σήμερα νά είναι Όρθόδοξο.
Τελικά, μέ τήν καθοδήγηση του Άγιου, ό πατέρας μου
βγήκε άμέσως στόν κεντρικό δρόμο, φτάσανε στήν ώρα τους
στή Μπολόνια καί πρόλαβε όλες τίς δουλειές του.

207
 Ό 'Άγιος έλεγε στή μητέρα μας γιά
Μοναχός Φώτιος
τό μέλλον του καθενός μας, άλλά έκείνη
δέν συγκρότησε όλα τά λόγια του, διότι της φαινότανε παρά­
ξενο νά τά γνωρίζει όλα αύτά. Ω στόσο θυμότανε ιδιαίτερα τά
έξης λόγια πού της είπε γιά τόν άδερφό μας, τόν Μελέτιο, ό
όποιος άντιμετώπιζε κάποιο σοβαρό πρόβλημα ύγείας: «'Ο
Μελέτιος θά πάει καλύτερα... καί μία ημέρα ένας Γέροντας θά
τόν πάρει άπό τό χέρι καί θά τόν πάει στό Άγιον Όρος, όπου
θά γίνει μοναχός. Θά ταλαιπωρηθεί στή ζωή του, άλλά στό
τέλος θά αγιάσει».
'Ο Μελέτιος πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Ήταν ύπερ-
κινητικός καί ειχε ύποστει όλη τήν αύστηρότητα τοΰ πατέρα
μας. Ήταν μελαμψός καί άπό μικρό παιδί τόν κοροϊδεύανε
όλοι στό σχολείο. Άπό τήν ήλικία των 17 έτών άρχισε νά
πηγαίνει στό Άγιον Όρος καί ό πατέρας μας έστελνε άνθρώ-
πους καί τόν φέρνανε πίσω, έως ότου έπενέβη ό ίδιος ό 'Άγιος
καί ζήτησε νά τόν άφήσουμε έκει. Δέν μάθαμε ποτέ ποιός τόν
πηγε γιά πρώτη φορά στό Περιβόλι της Παναγίας. Σέ ήλικία
21 έτών έγινε δόκιμος στήν Ί. Μονή Κουτλουμουσίου καί ένα
χρόνο μετά έγινε μοναχός μέ τό όνομα Φώτιος. Στό Μονα­
στήρι ειχε ένα άπό τά πιό δύσκολα διακονήματα. Καθάριζε
ηλικιωμένα γεροντάκια, άλλά αύτό δέν τόν πείραζε καθόλου!
'Ο Άγιος, πριν πάει στήν Ί. Μ. Κουτλουμουσίου, τοΰ ειχε
πει: «Σ τά 53 σου χρόνια θά πεθάνεις!». Ά ν καί ό Άγιος τοΰ
ειπε ότι σέ 35 χρόνια άπό τότε θά πεθάνει, ό π. Φώτιος δέν
έδειχνε νά τόν φοβίζει καθόλου ό θάνατος. Αύτήν τήν προφη­
τεία τοΰ Αγίου μάς τήν έκμυστηρεύτηκε τά τελευταία χρόνια
πού ήταν άρρωστος καί τόν φροντίζαμε στό σπίτι της άδερ-
φής μου στήν Αθήνα. Τό κομποσκοίνι δέν έλειπε άπό τό χέρι

208
του καί δύο ήμερες πρίν πεθάνει, τηλεφώνησε στόν Γ. Χρι­
στόδουλο, Ηγούμενο της Ί. Μ. Κουτλουμουσίου, καί τοΰ ειπε:
-Γέροντα, έγώ φεύγω...
-Που θά πας;
-Ξέρετε που θά πάω... Θά πάω νά βρω τόν Παππούλη μου,
τόν π. Πορφύριο!
Δύο ημέρες μετά, μας ζήτησε νά τόν βοηθήσουμε νά
σηκωθεί άπό τό κρεβάτι, γιά νά κάνει μία στρωτή μετάνοια.
Έκεΐ, μέ τό κεφάλι στό πάτωμα, άφησε τήν τελευταία του
πνοή. Ήταν 15-7-2019 καί ήταν μόλις 53 έτών! Στίς 15
Ιουλίου τό 1988 έγινε μοναχός καί στίς 15 Ιουλίου 2019
κοιμήθηκε, κλείνοντας άκριβώς 31 χρόνια μοναχικού βίου,
καί θάφτηκε στό Μοναστήρι τής μετάνοιάς του. Τήν ήμέρα
πού κοιμήθηκε, μέ τό άγιορείτικο ημερολόγιο, ήταν 2 Ιουλίου,
ήμέρα εορτής της κατάθεσης της τίμιας Έσθήτος της Θεο­
τόκου.
Άφοϋ κοιμήθηκε, τηλεφώνησα στό γραφείο τελετών της
γειτονιάς μας, γιά νά ζητήσω μία νεκροφόρα νά τόν μετα­
φέρει στό Άγιον Όρος καί νά θαφτεί στό κοιμητήριο της
Ίεράς Μονής Κουτλουμουσίου. Θυμάμαι πού τούς είπα:
-Κοιμήθηκε ό άδερφός μου, ό π. Φώτιος...
-Ποιός; Ό π. Φώτιος, ό μοναχός άπό τό Άγιον Όρος;
-Ναι, τόν γνωρίζετε;
-Περνούσε άπό τό γραφείο (τελετών} καί γνωριστήκαμε.
Μας έλεγε: «Θ ά πεθάνω στά 53 μου χρόνια..., μου τό είπε ό
Γέροντας Πορφύριος!», καί ή γυναίκα μου τοΰ έλεγε: «Μήν τό
λές αύτό..., δέν κάνει». Έκεΐνος έλεγε πάλι: «Σέ λίγο καιρό θά
γίνω πενήντα τριών χρονών καί θά μέ πατε στό Άγιον
Όρος...».

209
 Κάποιος μοναχός άπό τήν Ί. Μονή Κουτλουμουσίου μοΰ
ειπε τό εξής: «Πήγα στήν Παναγούδα καί ρώτησα τόν 'Άγιο
Παίσιο: Έ ιμαι στό διακόνημα μαζί μέ τόν π. Φώτιο καί μέ
τσιγκλάει συνέχεια. Δέν τόν άντέχω άλλο. Τί νά τόν κάνω;”
Καί ό 'Άγιος μοΰ άπάντησε: "Ό Θεός σοΰ έστειλε τόν π.
Φώτιο, γιά νά μάθεις νά κάνεις ύπομονή, γιατί δέν έχεις
καθόλου”. Άπό τότε άγάπησα πολύ τόν π. Φώτιο καί εκείνος
δέν μέ ξαναενόχλησε ποτέ! Γίναμε οι καλύτεροι φίλοι».
Κάποτε μεταφέραμε τόν π. Φώτιο σέ κωματώδη κατά­
σταση στό θάλαμο ενός νοσοκομείου. Άκριβώς πίσω του
ήταν κρεμασμένη μία εικόνα των Άγιων Ραφαήλ, Νικολάου
καί Ειρήνης καί, όταν συνήλθε, μας ειπε: «Έδώ μέσα, έκει στά
πόδια μου κοντά, είναι τώρα καί ό 'Άγιος Ραφαήλ». Μετά
άπευθύνθηκε σέ μένα καί στή γυναίκα μου καί μας ειπε: «Τόν
γιό σας νά τόν βαφτίσετε Ραφαήλ...!». Πράγματι, λίγους
μήνες πριν ειχε γεννηθεί ό γιός μας καί είχαμε σκεφτεΐ νά τόν
ποΰμε Ραφαήλ, χωρίς αύτό νά τό άνακοινώσουμε σέ συγγε­
νείς, διότι δέν ήταν ξεκάθαρη ή άπόφασή μας.
----------------- 'Ο κ. Όμηρος μαζί μέ τόν κ. Άντύπα ήταν
Μασονία φίΛοι τοΰ πατέρα μου καί τόν παρότρυναν νά
ένταχθεΐ στή μασονία, άλλά ό πατέρας μου τό άπέφευγε,
διότι γνώριζε καλά τόν ρόλο αύτης της μυστικής οργάνωσης.
Προσπαθούσε μάλιστα νά τούς φέρει σέ έπαφή μέ τόν 'Άγιο
ώστε νά τούς βοηθήσει νά ξεφύγουν άπό τά δίχτυα της
μασονίας.
Έ να βράδυ ό κ. Άντύπας πέρασε άπό τό σπίτι μας καί
χαρούμενος ό πατέρας μου τόν σύστησε στόν 'Άγιο, ό όποιος,
παρόλο πού δέν ειχε ένη μερωθεί, κάποια στιγμή τοΰ ειπε:

210
 -Είσαι καλός άνθρωπος, νά πάρει ή εύχή..., όμως έχεις
μπλέξει! Έκεΐ πού είσαι ένταγμένος δέν είναι έτσι όπως τά
νομίζεις... Τώρα σου τά παρουσιάζουνε όλα τέλεια. Νά τό
ξέρεις, σέ λίγο καιρό θά σου παρουσιαστεί τό άληθινό πρό­
σωπό τους καί θά σέ πιέσουν. Ό ταν μάθεις τίς προθέσεις
τους, δέν θά τό άντέξεις, θά "φύγεις" καί θά είσαι μέσα στό
γραφείο σου.
-Γέροντα, έργαζόμαστε γιά τό καλό της Πατρίδας.1
-Έλα νά εξομολογηθείς καί νά άλλάξεις ζωή... Έκεΐ πού
είσαι, είναι πολύ κακό πράγμα...! Όμως "βλέπω" πώς δέν θά
τό άντέξεις...
Ό 'Άγιος κουνούσε τό κεφάλι του λυπημένα, ένώ έκεΐνος
έμεινε έκπληκτος άπό την εύθύτητα τοΰ Άγιου. Χωρίς νά
θυμώσει, χαμογέλασε συγκαταβατικά, έσκυψε καί φίλησε μέ
εύλάβεια τό χέρι του καί έφυγε.
Ό κ. Άντύπας ήταν διευθυντής μεγάλης τράπεζας καί ικα­
νότατο στέλεχος. Ήταν καλός άνθρωπος καί άπό καλή οικο­
γένεια, άλλά ήταν καί άφελής, διότι πίστευε όσα τοΰ προπα­
γάνδιζαν προκειμένου λίγο-λίγο νά τόν εισάγουν στά άδυτα
της μασονίας.
Ό ταν έφυγε άπ' τό σπίτι, ό πατέρας μου ρώτησε τόν 'Άγιο:

1 Μασονία ή Τεκτονισμός: Παγκόσμια οργάνωση, απόγονος αιγυ­

πτιακών μυστηρίων πού διαμορφώθηκε τό 1717 σέ συγκριτιστική
θρησκεία. Ή βάση του είναι ό Γνωστικισμός. Παρουσιάζεται ώς
άθώο φιλανθρωπικό σωματείο, άλλά άποτελεΐ καθαρή είδωλολα-
τρεία καί κατασκεύασμα τοΰ Σατανά. Είναι ένας συγκερασμός
φυσικών θρησκειών καί φιλοσοφικών συστημάτων. Θέλει νά επη­
ρεάζει τά πάντα, ιδιαίτερα την πολιτική καί οικονομική κατάσταση
των χωρών. Χριστιανός καί Τέκτονας είναι άκρως αντίθετα,
άρα καί ΑΚΡΩΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ μεταξύ τους.

211
 -Παππούλη, τί εννοούσες όταν του είπες: “Θά φύγεις καί
θά είσαι μέσα στό γραφείο σου";
-Ό φίλος σου σύντομα θά μάθει άλήθειες πού τώρα άρ-
νεΐται νά τίς δει. Θά τοΰ ζητήσουν νά κάνει πράγματα πού
δέν πρέπει..., πού τώ ρ α δέν τ ά φαντάζεται! Καί θά τόν
πιέσουνε πολύ! Τότε θά δει τό άληθινό πρόσωπό τους,
θά καταλάβει πόσο μπλεγμένος είναι καί δέν θά τό άντέξει ή
καρδιά του. Θά πεθάνει έπάνω στό γραφείο του καί έσύ θά τό
μάθεις άπό τό τηλέφωνο!
Πράγματι, δέκα μήνες άργότερα, ήταν μεσημέρι, χτύπησε
τό τηλέφωνο καί ζήτησαν τόν πατέρα μας. Μία φωνή τόν
ένημέρωσε πώς έκεΐνο τό πρωινό πέθανε ό φίλος του, άπό
άνακοπή καρδιας, έπάνω στό γραφείο του. Καί ήταν νέος
άνθρωπος! Αμέσως ό πατέρας μας ζήτησε καί τοΰ φέραμε
τόν ξύλινο σταυρό πού ήταν δώρο τοΰ Άγιου, καί άφοΰ τόν
άγκάλιασε σφιχτά, έκλαψε γιά τόν δύστυχο φίλο του.
Ό παππούς μου είχε ενα μεγάλο κτήμα έξω
Αόρατη άπό τήν Αθήνα καί έκει υπήρχε ενα παλιό
παρουσία έλαιοτριβεΐο, άποθήκες σιτηρών...κ.λπ. Άπό
τήν κάτω πλευρά τοΰ κτήματος ύπάρχει ένα παλιό τοΰνελ
πού οι ιστορικοί λένε ότι οδηγεί στά άρχαΐα της Ελευσίνας.
Έκει ό πατέρας μου φύλαγε καί κάποια βαριά μηχανήματα
πού χρησιμοποιούσε στή δουλειά του. Μία ημέρα πηγε μέ τόν
φίλο του κ. Όμηρο, πού ήταν παλιά συμφοιτητής του στό
Πολυτεχνείο. Ό Όμηρος πού ήταν μασόνος, είχε άναλάβει μία
έργολαβία σέ άμερικανικές βάσεις καί ό πατέρας μου θά τοΰ
δάνειζε ένα μηχάνημα.
Μέσα σέ αύτή τήν έκταση ύπηρχε καί ένα παλιό πηγάδι,
4-5 μέτρα βαθύ, καί ό Όμηρος, άπό περιέργεια, έσκυψε καί

212
κοίταξε μέσα. Τότε άκουσε μία φωνή νά τόν καλει καί νά του
μιλάει. Φοβισμένος, τραβήχτηκε καί έφυγε. Ό πατέρας μου
τόν είδε νά φεύγει τρέχοντας, άλλά δέν άκουγε αύτή τή
φωνή. Δέν μάς είπε ποτέ τί του έλεγε καί στόν δρόμο της
επιστροφής ό Όμηρος ήταν πολύ τρομοκρατημένος. Μέχρι νά
πάει στό σπίτι του, έλεγε πώς αισθανότανε μία παρουσία
δίπλα του νά τοΰ μιλάει συνεχώς καί γι' αύτό οί γονείς μου
ενημερώσανε τόν Άγιο καί έκεΐνος άπάντησε: «Δαιμόνιο
ήτανε. Ό Θεός νά τόν ελεήσει... Κύριε Ίησοϋ Χριστέ, έλέη-
σον...!». Πράγματι, ό Θεός τόν λυπήθηκε, διότι άπό έκείνη τή
στιγμή σταμάτησε αύτή ή αόρατη άπειλή καί έκτοτε άρχισε
νά κάνει τόν σταυρό του καί νά άνάβει καί κανένα κεράκι
στήν Εκκλησία...
Κάποιο πολύ-πολύ κοντινό πνευματι-
Πολύ πλούσιος! παιδί τού Άγιου μου άποκάλυψε τό
άκόλουθο γεγονός πού έζησε ό ίδιος. Ή σύζυγος τοΰ ελληνο­
κύπριου μεγάλου εφοπλιστή Λουκά Χατζηιωάννου, ή κ. Νέδη,
επισκεπτότανε τόν Άγιο. Ήταν μία συναισθηματική, γλυκιά
καί ύπομονετική γυναίκα.
Κάποτε τή συνόδευσε ό κ. Λουκάς στό Μοναστήρι καί
καθώς περίμενε άπ' έξω, έπειδή άργοϋσε ή σύζυγός του,
άποφάσισε καί μπήκε μέσα. Ειδε τόν Άγιο ξαπλωμένο νά
μιλάει στήν κ. Νέδη πού καθότανε στήν καρέκλα. Ό Άγιος του
έδειξε μία δεύτερη καρέκλα καί του ειπε:
-Κάθισε καί 'σύ...
Αμίλητος κάθισε καί σέ λίγο ό Άγιος γύρισε καί τού ειπε:
-Μωρέ, έσύ είσαι πλούσιος, είσαι πολύ πλούσιος... Έχεις
πολλή δουλειά!
Μετά άπό λίγο, γύρισε πάλι καί πρόσθεσε:

213
 -Μωρέ... έσύ, όσα έχεις, θά τά χάσεις όλα. Θά γίνεις πάλι
φτωχός, άλλά μετά θά βρεις τόν δρόμο σου καί θά γίνεις
άκόμη πιό πλούσιος! Θά τούς περάσεις όλους!1
Ό κ. Λουκάς μάλλον δέν τόν πίστεψε καί σέ 2-3 χρόνια
πτώχευσε. Μετά άνοιξε στό Κάιρο μία εταιρεία μέ πετρελαιο­
ειδή καί σέ 5-6 χρόνια κατάφερε νά άποκτήσει τεράστια
δύναμη στό διεθνές εμπόριο πετρελαίου. Τότε, ό έφοπλιστής
θυμήθηκε τήν προφητεία του Άγιου καί τόν έπισκέφτηκε
ξανά λέγοντας:
-Γέροντα, γίνανε όλα όπως μου τά είπες... Τά ειχα χάσει
όλα, άλλά τώρα πάω πολύ καλά. Τί θέλεις νά σου χαρίσω;
-Τί νά μου χαρίσεις; Έγώ έκει, πίσω άπό τήν πόρτα, έχω
ό,τι θέλω!
-Δέν βλέπω τίποτα... Τί έχεις;
-Έχω τό ράσο μου. Μου φτάνει αύτό! Αύτό γιά μένα είναι
όλα!
Ό έφοπλιστής έβγαλε τό μπλόκ έπιταγών, έγραψε ένα
μεγάλο (μάλλον) ποσό καί έκανε νά δώσει τήν έπιταγή στόν
'Άγιο. Εκείνος όμως άρνήθηκε ευγενικά:
-Δέν πιάνω στά χέρια μου τέτοια πράγματα... Έάν θέλεις
νά βοηθήσεις γιά νά τελειώσει ό Ναός, δώσ' τα έκει, στις
γυναίκες πού είναι έξω.
-Όποτε χρειαστείτε κι άλλα χρήματα γιά τό Μοναστήρι,
νά μου τηλεφωνήσετε κι έγώ θά σάς στείλω.

1 Λουκάς Χατζηιωάννου (1927-2008). Εφοπλιστής πού καταγότανε

άπό φτωχή οικογένεια ή οποία έζησε στό χωριό Πεδουλας τής Κύπρου.
Ήταν ένας άπό τούς λίγους Έλληνες πλοιοκτήτες που ό στόλος του
κυριάρχησε στήν παγκόσμια ναυτιλία στό μεγαλύτερο μέρος τοΰ 20ου
αιώνα. Τόν άποκαλούσανε: «Ό βασιλιάς των τάνκερ».

214
 Ό 'Άγιος δέν δεχότανε εύκολα χρήματα άπό τόν καθένα
παρά μόνο έάν είχαν κέρδηθει μέ τίμιο τρόπο καί τά προσφέ-
ρανε έλεύθερα, μέ τήν καρδιά τους. Μπορούσε, άνετα καί
εύκολα, νά κάνει ένα πολυτελέστατο Μοναστήρι, άλλά δέν
ήθελε. "Ηθελε νά γίνει μέ πολύ κόπο!
Επίσης, άκουσα άπό κάποια πνευματικά παιδιά τοΰ
Αγίου δτι τό 1995, δηλαδή τέσσερα χρόνια μετά τήν κοί­
μηση τοΰ Αγίου, τηλεφώνησε ό 'Άγιος στόν έφοπλιστή καί
τοΰ ζήτησε μία έξυπηρέτηση, ζήτησε νά βοηθήσει σέ κάτι τό
Μοναστήρι του στό Μήλεσι, όπως καί έγινε.
★ ★ ★

Ό Άγιος έλεγε δτι γνώριζε τό φάρμακο τοΰ καρκίνου. Τό

έχουνε οί γιατροί μπροστά τους, είναι εύκολο καί δέν κοστίζει
χρήματα, άλλά ό Θεός δέν θέλει νά βρεθεί καί δέν τοΰ
έπέτρεπε νά μας τό άποκαλύψει, διότι πολλοί καρκινοπα­
θείς μέσα άπό τήν άσθένεια αύτή, έρχονται σέ μετάνοια καί
τελικά σώζονται οί ψυχές τους.
Ειχε έξι έπιτραπέζιους ξύλινους Σταυρούς τούς οποίους
ειχε σκαλίσει ώς νέος μοναχός στά Καυσοκαλύβια καί τούς
δώρισε σέ έξι άπό τά πιό άγαπημένα του πνευματικά παιδιά.
Έ ναν άπό αύτούς τόν έδωσε εύλογία στούς γονείς μου καί
σήμερα τόν έχω έγώ στήν κατοχή μου.
Ό σοι πήγαιναν μόνο άπό περιέργεια καί τόν έβλεπαν σάν
μάγο, σάν μέντιουμ... κ.λπ., ό Άγιος τό προγνώριζε καί δέν
τούς δεχότανε.
Κάθε φορά πού πήγαινα στή Μονή, μοΰ έπιανε τόν σφυγ­
μό καί μετά μέ χαστούκιζε έλαφρά. Ήταν ιδιαίτερα χαρούμε­
νος καί αύτά τά χαστούκια ήταν μία μεγάλη εύλογία, διότι
μοΰ μετέδιδε λίγη άπό αύτή τή θεϊκή χαρά πού είχε.

215
 18. «ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΑΤΕΒΑΣΕΣ ΚΑΤΩ;»
Μαρτυρία κυρίας Α. Π., Αθήνα
Τό καλοκαίρι του 1977, ό 'Άγιος άρρώστη-
Φιλοξενία σε καί τόν φιλοξενούσαμε στό σπίτι μας, κατά
περιόδους, έως τό 1979. Τοΰ είχαμε παραχωρήσει τό δωμά­
τιό μου καί επειδή ήμουν ή μεγαλύτερη άπό τά κορίτσια, ειχα
άναλάβει ώς ένα βαθμό τή φροντίδα του.
Ό ταν έφυγε οριστικά ό Άγιος άπό τό σπίτι μας, ή μητέρα
μου κατέβασε τό δεύτερο κρεβάτι πού ήταν στό δωμάτιό μου
στήν άποθήκη, χωρίς νά γνωρίζει ότι αύτό ήταν τό κρεβάτι
όπου κοιμότανε ό Άγιος. Πολύς κόσμος ερχότανε καί ξάπλω­
νε στό ύποτιθέμενο κρεβάτι τοΰ Αγίου, ένώ ή άλήθεια διαπι­
στώθηκε πολλά χρόνια άργότερα. Τελικά, σέ αύτό τό κρεβάτι
πού κοιμότανε ό Άγιος, δέν έπέτρεψε ό Θεός νά κοιμηθεί
κανείς άλλος έκτός άπό μωρά καί παιδιά!
Ό Άγιος καθότανε συνήθως στήν τραπεζαρία καί προ­
σευχότανε σιωπηλά μέ τό κομποσχοίνι. Έμεις ήμασταν παι­
διά καί παίζαμε. Τρέχαμε, φωνάζαμε καί ή μικρότερη άδερφή
μου, ή Μαρία, πότε κρυβότανε κάτω άπό τά ράσα του καί
πότε σκαρφάλωνε έπάνω του καί τοΰ τραβοΰσε τά γένια, λέ-
γοντας:«Σέ άπαπάω (άγαπάω), Παππούλη μου. Σέ άπαπάω!»,
καί έκεΐνος ήρεμα καί γλυκά της άπαντοΰσε: «Κι έγώ σέ
άπαπάω»! Μέ τόση φασαρία μποροΰσε καί συγκεντρωνό­
τανε στήν προσευχή.
Ποτέ δέν θύμωνε μαζί μας καί ποτέ δέν μας μάλωνε. Ουτε
καν παρατηρήσεις δέν μας έ'κανε. Μόνο μας χαμογελούσε καί
διαρκώς προσευχότανε μυστικά. Ή ταν άρρωστος, πονοΰσε
άλλά δέν σταματούσε νά προσεύχεται! Ό ταν μας μαλώ­
νανε οί γονείς μας καί ιδιαίτερα ό πατέρας μας, τρέχαμε

216
κοντά του μουτρωμένοι καί, χωρίς νά μας μιλήσει, άμέσως τά
ξεχνούσαμε όλα καί τρέχαμε πάλι στά παιχνίδια μας χαρού­
μενοι.
Ένώ τά ψυγεία μας ήταν συνέχεια
Ή τροφή του
γεμάτα μέ φρέσκα τρόφιμα, διότι οι γονείς
μάς ήταν πολύ έλεή μονές καί έδιναν τρόφιμα σέ πολύ κόσμο,
τό φαγητό τοΰ Αγίου ήταν πάντοτε λιτό καί έλάχιστο. Θυμά­
μαι πού τοΰ έλεγα:
-Νά σοΰ φέρω ψάρι νά φάς; Έχουμε τυριά, έχουμε άπ' τό
ένα..., έχουμε άπ' τό άλλο...
-Πονάω..., βούτηξε μία ντομάτα μέσα σέ χλιαρό νερό γιά
νά βγει εύκολα ή φλούδα καί φέρ' τη μου νά φάω...
-Γιατί, Παππούλη; Άφοΰ οι ντομάτες είναι ολόφρεσκες!
-Νά 'ναι εύλογη μένο, άλλά κάνε αύτό πού σοΰ είπα.
Δέν καταλάβαινα τό μαρτύριο πού τραβοΰσε ό Άγιος.
Ένώ είχε προβλήματα υγείας, ιδιαίτερα μέ τό στομάχι του, ό
κόσμος πού έρχότανε, δέν τόν άφηνε όλη μέρα νά ήσυχάσει.
Συνήθως έτρωγε μέ εύχαρίστηση πολύ λίγα χόρτα τοΰ
βουνοΰ καί βολβούς πού μαζεύαμε, όταν βγαίναμε στήν ύπαι­
θρο. Πιό σπάνια, γιά τόν κόπο της μαμάς, έτρωγε μέ τό ζόρι
ένα μπαρμπουνάκι, άλλά χωρίς τό κεφάλι. Συνήθως έπινε
τσάι τοΰ βουνοΰ μέ λίγο μέλι καί παξιμάδι. Γλυκά δέν τόν ειδα
νά τρώει ποτέ.
Κάποιο μεσημέρι, άφοΰ ετοιμάσαμε τό
«Αρπαγή» τραπέζι, πηγα στό δωμάτιο γιά νά τόν φωνάξω
καί, έπειδή κοιμότανε, τόν σκούντησα λέγοντας: «Παππούλη,
έλα..., τό φαγητό είναι έτοιμο». Εκείνος δέν κουνήθηκε καθό­
λου καί τόν σκούντησα πιό δυνατά καί τοΰ φώναξα, άλλά
τίποτα..., δέν έκανε τήν παραμικρή κίνηση. Ήταν ξαπλωμένος

217
ανάσκελα μέ τά χέρια σταυρωμένα μπροστά, δπως ένας νε­
κρός, καί κρατούσε τό κομποσχοίνι του. Άκούμπησα σχεδόν
τη μύτη μου στή μύτη του, έβαλα καί τό αύτί μου καί τόν
άφουγκράστηκα καί τότε τρόμαξα πολύ, διότι δέν άνέπνεε...
Έτρεξα στη μητέρα μου φωνάζοντας: «Μαμά, μαμά..., ό Παπ­
πούλης δέν άναπνέει..., πέθανε! Ό Παππούλης μας πέθανε!».
Καί ή μητέρα μου πανικό βλήθηκε, διότι τόν άγαπούσε πάρα
πολύ. Πήγε άμέσως καί τρομαγμένη τόν ταρακούνησε πολύ
δυνατά φωνάζοντας:
-Παππούλη! Παππούλη...!
Τόν κοιτούσαμε γεμάτες άγωνία καί σέ λίγο άρχισε νά
σαλεύει. Σιγά-σιγά άνοιξε τά γαλανά του μάτια, τήν κοίταξε
παραπονεμένα καί, μόλις συνήλθε, τής ειπε:
-Βρέ εύλογημένη..., γιατί μέ έφερες πίσω; Γιατί μέ κατέ­
βασες κάτω;
-Παππούλη, ζεΐς; Συγνώμη, άλλά φοβήθηκα πολύ!
-Δέν ξέρετε τ ί ωραία είναι έκεΐ πού πάω!!! 'Άλλη φορά,
όταν μέ βλέπετε έτσι..., νά μή μέ ένοχλεΐτε. Αφήστε μέ μέχρι
νά έπανέλθω μόνος μου...
Ό 'Άγιος δέν είπε τίποτα άλλο, διότι ήταν στενάχωρη μέ­
νος καί νομίζω πώς δάκρυσε. Προφανώς ειχε ταξιδέψει, ειχε
αρπαχτεί ή ψυχή του στόν ούρανό καί ειχε βιώσει κάτι άπό
αύτά τά πανέμορφα πού ετοίμασε ό Θεός γιά τίς δίκαιες
ψυχές σάν τή δική του. Ή έπιστροφή του πίσω στό γήινο
φθαρτό σώμα καί στήν πεζή καθημερινότητα ήταν, όπως
φάνηκε, έπώδυνη.
Παρόμοιο γεγονός έπεσε στήν άντίληψή μας τουλάχιστον
άλλες δύο φορές χωρίς νά τόν "ξυπνήσουμε". Κάποτε καθό­
τανε στήν καρέκλα μέ τό κομποσχοίνι στό χέρι καί "έφυγε",

218
ένώ έμεΐς άγωνιούσαμε μήπως πέθανε, διότι δέν άνέπνεε.
Μία άλλη φορά ήταν στό σαλόνι, είχε γύρει στήν κολόνα καί
ειχε πάλι αρπαχτεί ή ψυχή του στόν ούρανό. Φαινότανε σάν
νεκρός, άλλά αύτός "ταξίδευε". Φαίνεται πώς αύτές οί αρπα­
γές της ψυχής του κοντά στόν Χριστό ή στό Άγιον Όρος ή
κάπου άλλου... ήταν πάρα πολλές!
Ό Άγιος άγαπουσε πάρα πολύ καί
Περί μουσικής
ήθελε νά μάς μάθει καί έμάς τή βυζαντινή
μουσική, άκόμη καί όταν ταξιδεύαμε. Συνήθως μάς έβαζε νά
ψέλνουμε τά Αναστάσιμα Απολυτίκια, τά Απολυτίκια μεγά­
λων εορτών καί τό: «Άγιος ό Θεός, Άγιος Ισχυρός...», τό
όποιο άγαπουσε πάρα πολύ. Έ τσι δέν γινότανε φασαρία
μέσα στό αύτοκίνητο καί αύτή ή καλή συνήθεια μάς έμεινε
μέχρι καί σήμερα.
Επειδή ό πατέρας μας ήταν αύστηρός καί άγαπουσε τήν
πειθαρχία, δέν μάς έπέτρεπε νά παρακολουθούμε τηλεόραση.
Έ να βράδυ, μόλις έπέστρεψε στό σπίτι μαζί μέ τόν Άγιο, μάς
βρήκε όλους μπροστά στήν τηλεόραση καί έγινε μεγάλη
φασαρία. Μάς έβαλε τιμωρία, μάλωσε τή μητέρα καί μετά
ρώτησε τή γνώμη τοΰ Αγίου, ό όποιος άπάντησε:
-Άντί νά φωνάζεις στά παιδιά, νά τούς άγοράσεις δίσκους
μέ κλασική μουσική. Νά πάρετε Μότσαρτ καί Μπετόβεν... Νά
τούς βάλετε νά άκούσουν τήν «Ένάτη συμφωνία». Ή καλή, ή
αρμονική μουσική βοηθάει τήν ψυχή, φέρνει τή χαρά καί τήν
αρμονία στήν ψυχή καί διώχνει τή μελαγχολία.
Τήν άλλη μέρα όλοι μαζί άκούσαμε τήν «Έ νάτη» συμφω­
νία καί στό τέλος ρώτησα τόν Άγιο.
-Παππούλη, ποιός είναι αύτός ό Μπετόβεν;

219
 -Ήταν ένας μουσικός πού, ένώ ήταν κουφός μπόρεσε
καί έγραψε τήν ωραιότερη μουσική στόν κόσμο, γιατί
τοΰ τήν ψιθύριζε ό ίδιος ό Θεός στό αυτί... Αύτό είναι τό
μεγαλείο του Θεοϋ! Καί όταν ή μουσική έχει καί τό θρησκευ­
τικό στοιχείο μέσα, είναι πιό ωραία! Ένας κουφός έγραψε
την καλύτερη μουσική στόν κόσμο. Αγαπούσε τόσο πολύ τή
μουσική, πού έκανε τή δυσκολία του μουσικό έργο.1
Ό Άγιος έλεγε ότι ή καλή μουσική ώφελεΐ τήν ψυχή μας
πρός τό καλό, πρός τήν άρετή.
Ό Άγιος καθημερινά κατέβαλε υπεράν­
Θυμωμένοι
θρωπη προσπάθεια νά τούς δέχεται καί νά
δαίμονες
τούς βοηθάει όλους, διότι ύπέφερε άπό τίς
άσθένειές του. Καί ένώ ειχε τόσα προβλήματα ύγείας, δέν
προσευχήθηκε ποτέ γιά τόν εαυτό του, νά τόν άπαλλάξει ό
Θεός άπό αύτό τό βασανιστήριο. Αντιμετώπιζε τίς άσθένειές
του ώς θεόσταλτες εύλογίες καί πηγή χαράς. Θυμάμαι πού
έλεγε τά λόγια τοΰ Αποστόλου Παύλου: «Χαίρω έν τοΐς παθή-
μασί μου»!2 Δηλαδή χαιρότανε μέ τά βάσανα πού έπέτρεπε ό
Θεός νά περνάει.

1 Αούντβιχ Βάν Μπετόβεν (1770-1827): Χαρακτηρίζεται γιά τόν

ρομαντισμό καί την έντονη εκφραστική μουσική. Δούλεψε τήν «Ένάτη
συμφωνία» επί 6 χρόνια, ένώ ειχε ήδη χάσει έντελώς τήν άκοή του! Είναι
ή μελοποίηση της «Ωδής στή χαρά» τοΰ ποιητή Φ. Σίλερ. Ή καινοτομία
του είναι ή χρήση χορωδίας καί τεσσάρων μονωδών μέσα στό συμφωνικό
του έργο. Είναι ένας ύμνος στή χαρά, στην άγάπη καί στήν παγκόσμια
συναδέλφωση. Είναι μία μεγαλοπρεπής σύνθεση μέ πνευματικό βάθος.
Θεωρείται έως σήμερα τό κορυφαίο μουσικό αριστούργημα στήν
ιστορία της μουσικής. Αναμφίβολα δέν ύπάρχει άλλο τέτοιο κατόρ­
θωμα στήν ιστορία της τέχνης της μουσικής.
2 Πρός Κολασσαεϊς, Κεφ. α’, 24.

220
 Πολλές φορές διπλωνότανε, κρατούσε σφιχτά την κοιλιά
του καί κουνιότανε δεξιά-άριστερά άπό τόν δυνατό πόνο.
Μία Κυριακή πού πήγαμε στό Μήλεσι καί ό κόσμος περίμενε
άπ' έξω, τόν βρήκα νά υποφέρει κατά αύτόν τόν τρόπο. Τόν
λυπήθηκα πολύ, στενάχωρηθηκα, γονάτισα μπροστά του καί
τόν ρώτησα:
-Τί έχεις Παππούλη μου; Πονάς; Γιατί κλαΐς;
-'Άχ, παιδί μου, πολλοί άπό αύτούς πού έρχονται άμαρτά-
νουνε. Άμαρτάνουνε καί πηγαίνουνε μετά καί στά μέντιουμ
καί στίς καφετζουδες καί στίς χαρτορίχτρες γιά νά μάθουν τη
μοίρα τους. Μετά άκοΰνε καί γιά μένα καί έρχονται έδώ νά
τούς πώ τά μελλούμενα... Τούς αγαπώ, προσεύχομαι γιά
αύτούς καί διώχνω τ ά δαιμόνια άπό πάνω τους. Φεύγου­
νε χαρούμενοι, χωρίς νά καταλαβαίνουνε γιά ποιό λόγο τούς
ήρθε αύτή ή χαρά. Τά δαιμόνια όμως ξεσπάνε έπάνω μου μέ
όργή καί μέ χτυπάνε. Μέ χτυπάνε μέ μίσος! Γι’ αύτό πονάει τό
σώμα μου... Νά, έτσι μέ χτυπάνε άλύπητα, έτσι καί έτσι μέ
χτυπάνε, μέ χτυπάνε..., καί πονάω, πονάω...
Ό 'Άγιος μέ κινήσεις τών χεριών του, μου έδειχνε πώς τόν
χτυπάνε οι θυμωμένοι δαίμονες στά πόδια καί στά χέρια καί
σέ όλο τό σώμα. Τόν βασανίζανε, έπειδή τούς χαλούσε τά
σχέδιά τους αρπάζοντας τά εύκολα θύματά τους μέσα άπό τό
στόμα τους. Τότε, παιδί ήμουνα, άγανάκτησα καί παρορμη­
τική όπως ήμουν, πετάχτηκα όρθια καί του φώναξα:
-Παππούλη, Παππούλη μου... ΤΩΡΑ θά τούς διώξω όλους!
-Όχι, όχι, παιδί μου... Μόνο προσευχήσου γιά μένα νά
άντέξω, νά άντέξω, γιατί πονάω, πονάω πάρα πολύ... "Ελα
έδώ..., έλα κοντά μόυ νά προσευχηθούμε.

221
 Άκούμπησε τό χέρι του στό κεφάλι μου, προσευχηθήκαμε
γιά λίγο, μέ ευλόγησε καί έφυγα. Δέν μπορούσα νά έμβαθύνω
σέ όσα μου έ'λεγε, όμως τόν άγαπουσα πάρα πολύ! Ήταν ό
γλυκύτατος Παππούλης μας!
Κάποιοι άνθρωποι φεύγανε μέν χαρούμενοι άλλά άναρω-
τιούνταν: «Γιατί έμένα δέν μοϋ μίλησε; Γιατί νά μή μοϋ πει
έστω μία λέξη;». Δέν καταλάβαιναν πώς ό Άγιος ήδη τούς ειχε
βοηθήσει μέ τήν προσευχή του, διώχνοντας τά δαιμόνια πού
κουβαλούσαν μαζί τους ή έπάνω τους.
Ό τα ν ήμουν μικρή, μέ έστελνε ή μητέρα μου
"Εκανα στό κατηχητικό πού γινότανε λίγα οικοδομικά
άλματα τετράγωνα πιό κάτω άπό τό σπίτι μας. Επίσης
άγαπουσα καί τόν άθλητισμό καί πήγαινα μόνη μου στό
γυμναστήριο. Πρίν φύγω άπό τό σπίτι, φιλούσα τό χέρι τοΰ
Αγίου, μέ εύλογοΰσε καί μέ τήν εύχή του έ'φευγα τρέχοντας
γιά τό κατηχητικό ή γιά τό γυμναστήριο. Στόν δρόμο έψελνα
διάφορους ύμνους πού μάθαινα στό κατηχητικό.
Μία Κυριακή τοΰ 1977, μόλις γύρισα άπό τό κατηχητικό,
ρώτησα τόν Άγιο: «Πές μου Παππούλη..., ήταν κουτοί οί
Απόστολοι πού βλέπανε μπροστά τους τόν ίδιο τόν Χριστό νά
κάνει τόοοσο μεγάλα θαύματα..., καί δέν τό κατάλαβαν
άμέσως ότι είναι ό Υιός τοΰ Θεοΰ; Περπάτησαν καί μαζί του
πάνω στά κύματα καί φοβήθηκαν;». Έκεΐνος μέ κοίταξε
στενάχωρη μένος καί δέν μοΰ άπάντησε. Μόνο έ'πιασε τό
κεφάλι μου καί μέ σταύρωσε. Σιωπή καί προσευχή..., καί έγώ
μετάνιωσα καί ντράπηκα.
Τήν επόμενη Κυριακή πού πηγα στό κατηχητικό, μοΰ
συνέβη κάτι παράξενο! Καθώς έτρεχα χαρούμενη καί έψαλλα
στόν δρόμο, κατάλαβα πώς δέν πατώ στή γη, ένιωσα πώς

222
πετάω καί τρόμαξα πολύ. Φοβήθηκα τήν προσγείωση, ίδρω­
σα άπό τήν μεγάλη άγωνία μου καί πολύ γρήγορα βρέθηκα
κοντά στό Ναό πού γινότανε τό κατηχητικό. Έ νιωσα πώς
σταμάτησε ό χρόνος. Γύρω μου όλα έρημικά. Απόλυτη ήσυ-
χία. Περπάτησα καί μπήκα στόν Ναό. Τό ϊδιο γεγονός έπανα-
λήφθηκε καί τίς επόμενες δύο Κυριακές. Πήγα νά ψελλίσω
κάτι γιά αύτήν τήν έμπειρία μου στίς άδερφές μου, άλλά μέ
άμφισβήτησαν, μέ κοροΐδεψαν καί δέν άναφέρθηκα ποτέ
ξανά σέ αύτό. Σκέφτηκα: «Μάλλον αύτό μοΰ συνέβη λόγω τής
πολλής γυμναστικής πού κάνω»! Τόσο άνόητα σκέφτηκα.
Μετά άπό χρόνια συνειδητοποίησα ότι αύτό δέν ήταν
φυσιολογικό, άλλά γινότανε μέ τήν ευλογία πού έπαιρνα άπό
τόν 'Άγιο, πρίν φύγω άπό τό σπίτι. Καί ένώ έπαιρνα τήν εύλο-
γία του καί έφευγα, φοβήθηκα πάρα πολύ πού άνασηκώθηκα
λίγο άπό τό έδαφος. Πόσο έπρεπε νά φοβηθούνε οι Απόστο­
λοι τοΰ Χριστοΰ μέσα στά άγρια κύματα; Επίσης συνειδητο­
ποίησα πώς καί έμεΐς είχαμε έναν τόοοσο μεγάλο 'Άγιο μέσα
στό σπίτι μας καί έλάχιστα τόν καταλάβαμε. Έπρεπε νά
περάσουν χρόνια γιά νά φωτιστεί τό μυαλό μας... Είναι πολύ
εύκολο πράγμα νά κρίνουμε καί νά κατακρίνουμε, όταν όμως
βιώσουμε οί ϊδιοι μία κατάσταση, τότε καί μόνο τότε τήν
καταλαβαίνουμε σέ βάθος.
Παρόλη τήν άσκητική του ζωή καί τίς άσθέ-
Εργασία
νειές του, συνήθως ήταν ζωηρός, γρήγορος καί
δυνατός. Ό τα ν πηγαίναμε στά Καλλίσια καί μετά στό Μήλεσι,
τόν βρίσκαμε μέ κάποιο εργαλείο στό χέρι, μέ σηκωμένα
τ ά μανίκια νά είναι μέσα σ τά χώ ματα καί νά δουλεύει.
Καί ένώ ό Θεός τόν φώτιζε διαρκώς, ταπεινωνότανε, ρωτοΰ-
σε καί έπαιρνε συμβουλές άπό τεχνίτες καί έπιστήμονές γιά

223
κάτι πού ήθελε νά κάνει. Τσάπιζε, φύτευε, κλάδευε, έχτιζε...
καί όποιος πήγαινε, βλέποντάς τον πόσο σκληρά έργαζότανε,
μεγάλος άνθρωπος, άπό φιλότιμο ή ντροπή όλο καί κάτι έκα­
νε κι έκεΐνος. Έ τσι μετέτρεψε τό άγριο μέρος της Πεντέλης
καί τοΰ Ώρωποΰ σέ άληθινό παράδεισο.
Ό 'Άγιος μάς συμβούλευε: «Ν ά προσεύχεστε καί νά
εργάζεστε μέ χαρά! Ή εργασία μας ωφελεί πολύ! Τήν
ώρα πού κάνετε δουλειές νά λέτε καί τήν εύχή...!».
Τό 1985 ή μητέρα μου άντιλήφθηκε κάποιο
Όγκος πρόβλημα στό στήθος της καί έκανε έξετάσεις
στό Νοσοκομείο «'Άγιος Σάββας» όπου διαγνώστηκε καρκινι-
κός όγκος. Φοβισμένη κατέφυγε στόν 'Άγιο:
-Παππούλη μου, έχω καρκίνο! Οί γιατροί έπιμένουνε ότι
πρέπει νά χειρουργηθώ άμεσα καί νά γίνει βιοψία...
-Μήν τούς άκοΰς..., δέν είναι καρκίνος. Αύτός ό όγκος
είναι ύπολείμματα γάλακτος άπό τίς πολλές γέννες (πέντε)
πού έκανες καί κάποτε θά φύγει. Μήν άφήσεις τούς για­
τρούς νά σέ άνοίξουν, γιατί μετά θά έχεις προβλήματα.
Έμεις φοβόμασταν καί πιέζαμε τή μητέρα μας νά άκούσει
τούς γιατρούς, άλλά έκείνη είχε έμπιστοσύνη στόν 'Άγιο καί
δέν ξανασχολήθηκε μέ αύτό τό θέμα. Μετά άπό 14 χρόνια,
τυχαία έκανε πάλι μαστογραφία καί διαπιστώθηκε ότι ό
όγκος ειχε έξαφανιστεΐ! Ειχε άπορροφηθεΐ άπό τόν οργανι­
σμό, όπως τό είχε προφητεύσει ό 'Άγιος.
Μία Κυριακή πήγαμε μαζί μέ τόν 'Άγιο
Η βάπτιση στόν μικρό περικαλλή βυζαντινό Ί. Ναό των
Αγίων Πάντων, στούς Αμπελοκήπους (σελ. 256). Είναι μετόχι
της Ί. Μονής Πετράκη καί είναι χτισμένος άπό τόν 11ο αιώνα
πάνω στά ερείπια άρχαίου ναοΰ της Αφροδίτης, ό βωμός τής

224
όποίας σώζεται εκεί δίπλα έως σήμερα. Ό 'Άγιος άρχισε νά
παρατηρεί δλο τόν χώρο μέ προσοχή καί σέ λίγο τόν ειδα
ταραγμένο καί συγκινημένο. Πλησίασα καί τόν ρώτησα:
-Παππούλη, τί σου συμβαίνει; Είσαι καλά; Θέλεις κάτι;
-Σ' αύτόν τόν Ναό έχουν γίνει πολύ σπουδαία πράγματα.
Έχει χυθεί πολύ αίμα..., αίμα αγίων ανθρώπων! Έδώ πρέ­
πει νά ύπάρχει κάποιο μέρος άπό κάτω..., κάπου έχει κρύπτη.
Φώναξα τήν ύπεύθυνη, μας άνοιξε τίς δύο ύπόγειες κρύ­
πτες πού είχε ό Ναός καί κατεβήκαμε κάτω, άπό μία στενή
άπότομη σκάλα. Στή μία κρύπτη έπί τουρκοκρατίας λειτουρ­
γούσε κρυφό σχολειό. Μία νύχτα τήν άνακάλυψαν οί Τούρκοι
καί έσφαξαν έπί τόπου 40 παιδιά καί τόν δάσκαλό τους. Τά
σώματά τους θάφτηκαν έκει μέσα στήν κρύπτη.
Ό Ναός αύτός ήταν πολύ παλιά τό Μοναστήρι τών Άγιων
Όμολογητών καί στίς πρόσφατες άνασκαφές βρέθηκαν πολ­
λοί τάφοι μοναχών οί όποιοι, έπί ένετοκρατίας, άγωνίστηκαν
γιά νά κρατήσουν τήν Όρθόδοξη ομολογία της πίστης καί
τελικά μαρτύρησαν άπό τούς Λατίνους. Διασωζότανε άπό τήν
προφορική παράδοση ότι οι Λατίνοι τούς έκαψαν ζωντανούς
καί αύτό τό έπιβεβαίωσε ό 'Άγιος πού τά “έβλεπε” δλα μέ τό
χάρισμά του. Πολλοί άπό αύτούς τούς μοναχούς ήταν θαμ­
μένοι στή δεύτερη κρύπτη.
'Ο 'Άγιος ήτανε βαθιά συγκινημένος μέ δσα “έβλεπε”
έκείνη τή στιγμή καί μας ζήτησε νά τόν άφήσουμε μόνο του
μέσα στίς κρύπτες γιά νά προσευχηθεί. Φεύγοντας γύρισα
καί τόν κοίταξα... Ειχε γονατίσει μέ τό κεφάλι κάτω, κάτω
στό τσιμέντο, καί βγήκε μετά άπό άρκετή ώρα.
'Ο 'Άγιος ζήτησε άπό τούς γονείς μου νά γίνει ή βάπτιση
της μικρής μου άδερφής Μαρίας σέ αύτόν τόν Ναό άλλά, γιά

225
διάφορους λόγους, ή βάπτιση καθυστερούσε καί τελικά έγινε
όταν ή Μαρία ήταν 2 ετών. Τό ιερό Μυστήριο της Βάπτισης
τό τέλεσε ό ϊδιος ό 'Άγιος καί, δταν τελείωσε, οι γονείς μου μέ
τό άνάδοχο ζευγάρι δέχονταν εύχές μπροστά άπό τόν μικρό
Ναό. Καί ένώ ετοιμάζονταν γιά τίς τελευταίες φωτογραφή­
σεις, τό μωρό ήταν... άφαντο.
Ψάχνοντας νά τό βρω, πηγα κατευθείαν στή δεξιά Πύλη
καί τραβώντας έλαφρά τήν κουρτίνα, έβαλα τό κεφάλι μου
μέσα στό Ιερό Βήμα. Ειδα τό μωρό ξαπλωμένο έπάνω στήν
πέτρινη έσοχή νά κουνάει τά χεράκια του καί τά ποδαράκια
του χαρούμενο, ένώ ό Άγιος προσευχότανε γονατισμένος μέ
τό κεφάλι άκουμπισμένο στό δάπεδο. Ξαφνικά, σήκωσε τά
χέρια του ψηλά λέγοντας λόγια προσευχής καί σέ λίγο
σηκώθηκε, άνοιξε τό στόμα του μωρού καί φύσηξε μέσα τρεις
φορές.1 Μετά τό σήκωσε όσο μπορούσε πιό ψηλά καί έκανε
τό σχήμα του σταυρου μέ τό μωρό στόν άέρα, προσευχόμενος
δυνατά.
Τό μωρό κοίταζε μέ ορθάνοιχτα τά ματάκια του τόν Άγιο
στό πρόσωπο καί χαμογελούσε, χαμογελούσε εύτυχισμένο.
Ξαφνικά ήταν σάν νά σταμάτησε ό χρόνος. Δέν άκουγα πλέον
τή φασαρία πού γινότανε έξω. Σάν νά μεταφέρθηκα άπότομα
σέ έναν άλλο άγνωστο κόσμο. Ζοΰσα μέσα στό μυστήριο της
προσευχής του Αγίου!

1 Στήν Παλαιά Διαθήκη, δταν ό Θεός έπλασε τόν Άδάμ, ένεφύσησε

καί του έδωσε πνοή ζωής... Ό Προφήτης Ήλίας ανέβασε τό νεκρό
παιδί τής χήρας στόν έπάνω όροφο καί άφοϋ προσευχήθηκε, τό
φύσηξε τρεις φορές (στό όνομα τοΰ Τριαδικού Θεοΰ) καί ζήτησε
άπό τόν Θεό νά έπιστρέψει ή ψυχή τοΰ παιδιού στό σώμα, όπως
καί έγινε (Γ' Βασιλειών, Κεφ. ιζ', 1).

226
 Μετά πηγε μπροστά στήν Άγια Τράπεζα, τό σήκωσε πολύ
ψηλά, σάν νά τό παρέδιδε στόν Θεό, καί άφοΰ έκανε μέ τό
μωρό τό σχήμα τοΰ σταυροΰ στόν άέρα τρεις φορές, ήρθε καί
μοΰ τό παρέδωσε. Τό πηγα στους νονούς καί όλοι είχαν έντυ-
πωσιαστεΐ, διότι τό μωρό γελοΰσε ασταμάτητα.
"Ηθελα νά άποκαλύψω στούς γονείς μου όλα όσα ειδα,
άλλά μετά σκέφτηκα: «Ό Παππούλης είναι γέρος καί όπως
φύσηξε στό στόμα τής Μαρίας μπορεΐ νά τής έβαλε μικρόβια.
Καλύτερα νά μήν πώ τίποτα, γιατί θά τόν μαλώσουνε!». Καί
έτσι δέν τό ειπα ποτέ...
Έ να ζευγάρι, οικογενειακοί μας
Μήν τό σκέφτεσαι
φίλοι, ήταν καί οί δύο οικονομολόγοι
μέ ύπεύθυνες θέσεις σέ υπουργεία καί δέν μπορούσανε νά
άποκτήσουνε παιδιά. Καί ένώ σχεδιάζανε νά έπισκεφτοΰν
κάποιο ειδικό ιατρικό κέντρο στό έξωτερικό, ένα βράδυ τοΰ
1981, τούς πήρανε οί γονείς μου καί τούς πήγανε στό Μήλεσι.
Ή σύζυγος μπήκε στό τροχόσπιτο καί γονάτισε δίπλα στό
κρεβάτι τοΰ Άγιου. Ή έπιθυμία της καί ή άγωνία της γιά νά
άποκτήσει ένα παιδάκι ήταν τεράστια. Ό 'Άγιος έπιασε μέ τό
ένα του χέρι τόν σφυγμό καί μέ τό άλλο τό κεφάλι της καί της
ειπε: «Είσαι εύαίσθητη έσύ..., είσαι πολύ εύαίσθητη καί δέν
πρέπει! Σέ βεβαιώνω ότι θά κάνεις παιδιά..., όχι ένα, άλλά
δύο. Μόνο νά σταματήσεις νά τό σκέφτεσαι καί νά άγωνιάς
γιά αύτό, διότι έτσι δέν άφήνεις τίς σάλπιγγές σου νά λει­
τουργήσουνε. Ή μήτρα της γυναίκας είναι εύαίσθητο όργανο
καί θέλει ήρεμία καί ψυχική γαλήνη, άλλιώς κλείνει. Νά
προσεύχεστε μέ έμπιστοσύνη στόν Θεό...!».
Καθώς φεύγανε, τά πρόσωπά τους φωτίστηκαν, έλαμψαν
άπό τή χαρά. Ήταν καλοί Χριστιανοί καί άμέσως έκαναν

227
ύπακοή στόν 'Άγιο καί, σέ λιγότερο άπό δύο χρόνια, είχαν
αποκτήσει δύο πανέμορφα άγοράκια.
Μία ήμέρα, μέ αφορμή κάποια
Ή ώρα της Κρίσεως συζήτηση πού έγινε στό κατηχητικό
ρώτησα τόν 'Άγιο:
-Παππούλη, όλοι οί άνθρωποι πού γεννήθηκαν στήν
Ανατολή, στήν Αφρική... καί δέν ξέρουν γιά τόν Χριστό, θά
πάνε στήν κόλαση; Οί Μουσουλμάνοι, οί Καθολικοί καί οί
άλλοι... δέν θά δοϋνε Παράδεισο;
-'Ο Χριστός είναι φίλος μας καί μας άγαπάει όλους! Μάς
άγαπάει, μάς φροντίζει καί θέλει νά χαιρόμαστε μαζί του τή
ζωή. Δέν κρατάει στό χέρι τήν κόλαση γιά νά μάς φοβερίζει.
Ό λα γύρω μας είναι όμορφα, γιατί είναι τά δώρα του Θεοϋ
γιά έμάς. 'Ο άνθρωπος τά χαλάει, όταν κάνει βρόμικες πράξεις
καί βρόμικες σκέψεις. Ό Θεός πάνω άπ' όλα είναι Αγάπη
καί όλους μας θέλει κοντά Του. Ό μω ς είναι καί Δίκαιος
καί ανάλογα μέ αύτά πού ξέρεις, πού θά μάθεις..., καί
όνάλογα μέ αύτά πού καταλαβαίνεις καί πού μπορεΐς νά
κάνεις καί τελικά κάνεις..., ανάλογα θά σέ κρίνει. Γι'
αύτό έμεις πού γεννηθήκαμε Όρθόδοξοι καί μάθαμε άπό τήν
κούνια μας γιά τόν Χριστό πρέπει νά προσέχουμε! Άλίμονό
μας όταν έρθει ή ώρα της Κρίσεως! Ό σ ο πιό πολλά
πνευματικά τάλαντα σου έχει δώσει ό Κύριος καί όσα
πιό πολλά γνωρίζεις σέ αύτή τή ζωή έδώ, τόσο πιό
πολλά θά σου ζητηθούνε στήν άλλη. Όμως ό άνθρωπος
άναπόφευκτα συνεχώς άμαρτάνει, άκόμα καί μέ τή σκέψη. Γι'
αύτό πρέπει νά έξομολογούμαστέ καί νά κοινωνοΰμε..., νά
είμαστε έτοιμοι κάθε στιγμή νά παραδοθουμε στήν Αγάπη

228
Του. Νά λέγεις συνεχώς την εύχή: «Κύριε Ίησου Χριστέ,
έλέησόν με...!». Καί ξέρει ό Θεός παιδί μου...
Ό 'Άγιος μοΰ ζητοΰσε νά τόν επισκέπτο­
Μεγάλο
μαι στό Μήλεσι, όπου έ'μενε σέ ένα τροχόσπι­
Μοναστήρι
το, καί όποτε μποροΰσα πήγαινα.
Μία ήμέρα, τό 1980, πήγαμε μέ τόν πατέρα μου καί έκεΐ­
νος ξάπλωσε κάτω άπό ένα δέντρο, διότι είχε σοβαρό πρό­
βλημα μέ τά νεφρά του, ένώ ό 'Άγιος μοΰ ζήτησε νά τόν βοη­
θήσω νά φυτέψουμε βερικοκιές, ροδακινιές...κ.ά. Παρόλο πού
έσκαβε μόνος του, τεμπέλιασα, δυσανασχέτησα πού δουλεύ­
αμε μέ τόση ζέστη καί τοΰ είπα:
-Παππούλη, τί ήρθες νά κάνεις έδώ στήν έρημιά; Έδώ έχει
ξεραΐλα. Ούτε νερό δέν έχεις! Τζάμπα τόσος κόπος! Δέν θά
πιάσει τίποτα άπ' αύτά. Καλά..., δέν τό βλέπεις;
-Θά πιάσουνε. Έχει νερό άπό κάτω.
-Καί γιατί, Παππούλη μου, έφυγες άπό τά Καλλίσια καί
ήρθες έδώ πάνω στήν έρημιά;
-Έδώ θά γίνει ένα μεγάααλο Μοναστήρι, πολύ μεγάλο! Θά
πιάνει όοολο αύτό τό μέρος...!!!
-Σιγά μή γίνει τόσο μεγάλο. Ούτε μαντριά δέν έχει έδώ
πάνω στήν έρημιά... Πόσο μεγάλο; Σάν τή Μητρόπολη;
-Πιό μεγάλο. Έ να ολόλευκο Μοναστήρι! Θά βρεθεί καί τό
νερό καί θά είναι πολύ καί καλό! Θά έρχονται άπό παντοΰ γιά
νά πάρουν νερό καί θά έρχεσαι καί έσύ. Θά έχουν μεγαλώσει
καί τά δέντρα καί θά τρώς άπό τούς καρπούς... καί τότε θά μέ
θυμασαι!
Μοΰ περιέγραφε τό Μοναστήρι καί έγώ σκεφτόμουνα:
« ’Άχ, ό Παππούλης μου γέρασε καί έχει φαντασιώσεις. "Ακου
τόοοοσο μεγάλο Μοναστήρι έδώ στήν έρημιά!».

229
 Σήμερα, όταν πηγαίνω καί βλέπω αύτό τό τεράστιο
συγκρότημα, όπως άκριβώς μοΰ τό ειχε περιγράφει, καί
βλέπω τά δέντρα γεμάτα καρπούς, καί βλέπω τόν κόσμο νά
γεμίζει μπουκάλια γιά τό σπίτι μέ τό ώραιότατο νερό πού
βγήκε άπό τή γεώτρηση..., κλαίω, κλαίω καί άπορώ καί
μονολογώ: «'Άχ, Παππούλη μου, τόσα θαύματα έζησα κοντά
σου καί πάλι σέ άμφισβητοϋσα! Τί σοΰ είναι ό άνθρωπος!».
Ήταν τόσο απλός καί καθημερινός, πού άποκτοΰσες μία
οικειότητα καί μία άνεση μαζί του. Μετά ξεχνούσες ότι αύτός
ό άνθρωπος ήταν τόσο διαφορετικός άπό όλους τούς άλλους.
Ξεχνοΰσες ότι ήταν ένας πάρα πολύ μεγάλος άγιος.
Ό τα ν ό 'Άγιος μετακόμισε στό Μή-
Αποχαιρετισμός λεσι, μας έκανε πολλά δώρα. Μας έδωσε
όλα τά παιδιά άπό έναν μικρό ξυλόγλυπτο σταυρό πού ειχε
Τίμιο Ξύλο, ένώ στούς γονείς μας ειχε δώσει έναν μεγάλο.
Επίσης ένα μικρό εύχολόγιο μέ την Ακολουθία τοΰ Εύχελαίου
πού κουβαλούσε συχνά μαζί του, μία μικρή ξύλινη σφραγίδα
γιά πρόσφορα πού χρησιμοποιοΰσε ό ίδιος, ένα άσημένιο
κουτάκι μέ μύρο... κ.ά.
Αίγες ημέρες πρίν άναχωρήσει οριστικά γιά τό Άγιον
Όρος, μάς τηλεφώνησε καί, έπειδή ή φωνή του ήταν άδύνα-
μη, τά άδέρφια μου δέν μπορούσαν νά καταλάβουν ποιός
ήταν καί γιά αύτό κλείνανε τό τηλέφωνο. Τήν τρίτη φορά
πού χτύπησε τό τηλέφωνο πηγε καί τό σήκωσε ή Μαρία καί
τόν άκουσε νά λέει μέ μία παιδικότητα: «Σέ άπαπάω! Σέ άπα-
πάω!». 'Ο Άγιος ειχε "δει” ότι τό σήκωσε ή Μαρία. Πώς
μποροΰσε κανείς νά μήν τόν λατρέψει; Ζήτησε καί μίλησε μέ
όλη τήν οικογένεια. "Ηθελε νά μάς άποχαιρετήσει γιά πάντα
έναν-έναν ξεχωριστά! Στό τέλος, μας είπε συγκινημένος:

230
 -Νά έχετε την εύχή τοΰ Θεοΰ! Νά μήν ξεχνάτε νά προσεύ­
χεστε..., καινά εύχεστε καί γιά έμενα τόν αμαρτωλό.
-Σέ άγαπαμε Παππούλη! Πολύ σέ άγαπαμε...Π! Φωνάξαμε.
-Νά τό θυμόσαστε! Έγώ πάντα θά είμαι δίπλα σας, όποτε
κι αν μέ ζητήσετε...
Τό βλέμμα τοΰ Αγίου ήταν μοναδικό! Πάντα θυμαμαι τά
καταγάλανα μάτια του. Ήταν διάφανα, καθαρά όπως τό
βλέμμα ενός μωροΰ πού σέ κοιτάζει γεμάτο μέ άθωότητα καί
ειλικρίνεια. Έκεΐ άντικατοπτριζότανε όλη ή θεία Χάρις, όλο τό
μεγαλείο τοΰ Αγίου, άρκεΐ νά έχει κανείς λίγη καθαρή καρδιά
γιά νά τό δει.
"Ολα αύτά τά χρόνια πού ζήσαμε καί μεγαλώσαμε στή
σκιά του, πολλές φορές τόν άπογοητεύσαμε, τόν πικράναμε,
τόν άγνοήσαμε... Δέν ήταν πράξη συνειδητή. Ήταν πράξη επι­
πολαιότητας, έλαφρότητας, άλλά κυρίως έγωισμοΰ. Έκεΐνος
πάντα μέ άγάπη καί προσευχή προσπαθοΰσε νά μας φέρει
πιό κοντά στόν Θεό, χωρίς νά μας κατακρίνει, χωρίς νά κου­
ράζεται καί χωρίς νά αγανακτεί μαζί μας. Έ τσ ι είναι οι Άγιοι,
μία άστείρευτη πηγή άγάπης!
Ή διαμονή του στό σπίτι μας ήταν πραγματικά μία πολύ
μεγάλη εύλογία γιά όλη τήν οικογένεια, όπως άποδείχτηκε τά
επόμενα χρόνια. Παρόλο πού οί γονείς μου δέν είχαν καταλά­
βει καλά ότι ήταν ένας μεγάλος άγιος καί κατά συνέπεια δέν
τόν τιμοΰσαν τόσο όσο τοΰ άξιζε, ό 'Άγιος τούς άγαποΰσε
πάρα πολύ καί μέ τήν προσευχή του τούς έφερε -καί μας
έφερε όλους- άκόμη πιό κοντά στόν Θεό!
Σέ εύχαριστοΰμε ολόψυχα, Παππούλη μας...

231
 19. «ΒΡΕ, ΕΧΕΤΕ ΠΙΣΤΗ; ΚΑΝΤΕ ΥΠΑΚΟΗ...!»
Μαρτυρία κ. Νικολάου Τσέτση, Αθήνα
Οι γονείς μου γνώριζαν τόν 'Άγιο άπό τη
Καί γιατρός δεκαετία του '60 καί τόν είχαν Πνευματικό
γιά πολλά χρόνια. Ό ταν πηγαίνανε στόν Άγιο, μέ παίρνανε
καί έμενα μαζί τους γιά νά έξομολογη θώ. Τόν άγαπουσα σάν
νά ήταν ό παππούς μου. Θυμαμαι πόσο όμορφα ένιωθα κοντά
του. Μου χάιδευε τό κεφαλάκι, μου μιλούσε χαμηλόφωνα μέ
καλοσύνη καί μου χαμογελούσε.
Ό πατέρας μου τόν άγαπουσε πάρα πολύ καί γι' αύτό τόν
έπισκεπτότανε συχνά καί τόν βοηθούσε όσο μπορούσε.
Πηγαίναμε στόν Ί. Ναό του Αγίου Γερασίμου καί ό πατέρας
μου έκανε καθαριότητα, ιδιαίτερα μέσα στό Ιερό Βήμα. Ό
Άγιος ήταν χαρούμενος καί όλο εύχές του έδινε.
Έκει στήν Πολυκλινική ό Άγιος είχε κερδίσει τήν έμπιστο-
σύνη πολλών γιατρών, άκόμη καί χειρουργών, οί όποιοι έρχο­
νταν δίπλα στό Παρεκκλήσι καί τόν φωνάζανε γιά νά τούς
βοηθήσει στίς δύσκολες έπεμβάσεις. Μέ τή Χάρη του Θεοΰ
έκανε άμέσως διάγνωση καί τούς συμβούλευε πώς άκριβώς
έπρεπε νά ένεργήσουνε. Κάποιες φορές τούς έ'λεγε νά μαται­
ώσουν τήν έπέμβαση καί έκεΐνοι τόν άκούγανε, διότι ήταν
άλάνθαστος καί ό,τιδήποτε προέβλεπε, τό έβρισκαν άργό­
τερα μπροστά τους. Γιά παράδειγμα, μία φορά πού τούς είπε
νά μήν "άνοίξουνε” εναν άσθενή, έκεΐνοι έκαναν άνυπακοή,
τόν βάλανε στό χειρουργείο καί πέθανε.
Εκείνα τά χρόνια, ένα άπό τά άδέρφια μου ειχε κήλη καί
τόν πήγαμε στήν Πολυκλινική. Ή μητέρα μου, τότε, ήταν πολύ
άγχώδης άνθρωπος καί ό Άγιος της είπε: «Μή στεναχω-
ριέσαι, όλα θά πανε καλά! Θά μιλήσω έγώ στούς γιατρούς

232
πώς νά τό χειρουργήσουνε καί θά γίνει εντελώς καλά...». Καί
πράγματι, έτσι έγινε.
Μετά τό 1970 συνταξιοδοτήθηκε καί διέ­
Τά γυαλιά μενε μόνιμα στά Καλλίσια μέ τήν άδερφή του,
τή Χαρίκλεια, τήν άνιψιά του Ελένη καί τήν κ. Άννα. Έκεΐ, στό
Μονύδριο του Αγίου Νικολάου, ιδιαίτερα τά καλοκαίρια,
πηγαίναμε μέ τούς γονείς μου τουλάχιστον δύο-τρεΐς φορές
τήν εβδομάδα καί πολλές φορές μέ άφήνανε καί κοιμόμουνα
μαζί τους. Ό 'Άγιος ειχε κότες, άρνάκια, κατσικάκια..., έβαζε
κήπους, φύτευε δέντρα καί ήμουν πολύ χαρούμενος κάθε
φορά πού πήγαινα έκεΐ στό βουνό καί έφευγα μέσα άπό τήν
τσιμεντούπολη. Δέν είχαμε αύτοκίνητο καί πηγαίναμε μέ ένα
μηχανάκι ή μέ τή συγκοινωνία. Μετά παίρναμε ένα άπό τά
δύο μονοπάτια καί περπατούσαμε περίπου 30 λεπτά μέσα
στό βουνό, μέχρι νά φτάσουμε έπάνω στό Μονύδριο.
Έ να καλοκαίρι πήγανε οι γονείς μου, άφήσανε τό μηχα­
νάκι κάτω στόν δρόμο καί άνεβαίνοντας σταμάτησαν νά ξε­
κουραστούνε καί νά πιοϋνε νερό σέ μία πηγή κοντά στό μο­
νοπάτι. Άφοϋ έφτασαν έπάνω, συνομίλησαν μέ τόν 'Άγιο καί
τόν βοήθησαν σέ κάποιες έργασίες πού έκανε. Άργά τό άπό-
γευμα, ξεκίνησαν νά φύγουν καί ό 'Άγιος τούς ξεπροβόδισε.
Έκείνη τή στιγμή ό πατέρας μου συνειδητοποίησε δτι δέν
είχε έπάνω του τά γυαλιά καί ταράχτηκε, διότι είχε μία
εύαισθησία στά μάτια του καί δέν μπορούσε νά οδηγήσει τό
μηχανάκι χωρίς αύτά. Χωρίς νά μιλήσει καί ένώ έβαζε τά
χέρια του στίς τσέπες ψάχνοντας γιά τά γυαλιά του, ό 'Άγιος
του ειπε: «'Άντε εύλογη μένε..., στό καλό, καί όπως φεύγετε,
περάστε καί άπό τήν πηγή καί πάρτε καί τά γυαλιά πού τά
ξεχάσατε, όταν άνεβαίνατε».

233
 Καθώς κατηφόριζαν, ή μητέρα μου τόν ρώτησε: «Χρηστό,
δέν μπορώ νά καταλάβω... πώς ήξερε ό Παππούλης ότι περά-
σαμε άπό τήν πηγή καί ξεχάσαμε τά γυαλιά;». Ό πατέρας μου
δέν μιλούσε. Ειχε ζήσει πολλά κοντά στόν 'Άγιο, άλλά έλάχι-
στα μας έλεγε. Πιστεύω πώς του ειχε άπαγορεύσει ό 'Άγιος νά
μιλάει γιά έκεινον.
Μία άλλη φορά, καθώς φεύγανε οι
Τό μηχανάκι
γονείς μου άπό τά Καλλίσια, άνατράπηκε τό
μηχανάκι καί πέσανε. Ή μητέρα μου χτύπησε στό γόνατό της
άπό τήν πλευρά πού έπεσε ή μηχανή. Ό ταν ξαναπήγανε στόν
'Άγιο, τούς περίμενε καί άπό μακριά τούς φώναξε:
-'Άχ παιδιά μου, τί πάθατε; Τί έπαθες Μαρία; Χτύπησες;
-Γέροντα, εύτυχώς πού...
-Ξέρω, ξέρω παιδιά μου..., πέσατε μέ τό μηχανάκι!
Καί κοίταζε πρός τό γόνατο της μητέρας μου. Αύτός μέ
τήν προσευχή του τούς φύλαξε άπ' τά χειρότερα. Ίσω ς ή
πτώση αύτή νά ήταν άπό τόν πειρασμό πού δέν ήθελε νά
τούς βλέπει νά ώφελουνται ψυχικά κοντά στόν 'Άγιο.
(1) Κάποτε ό 'Άγιος ζήτησε άπό τόν πατέρα
'Ο βράχος μου Χρηστό, άπό τόν κ. Σταύρο Ντόλο (ξάδερ-
φο τού πατέρα μου] καί άπό τόν κ. Θωμα, ό όποιος ήταν
εργάτης καί έρχότανε πολύ συχνά στά Καλλίσια, νά του
κάνουνε ένα μαντρί. Ύπηρχε ήδη ένα απλό καλύβι πού έβαζε
τά ζωντανά καί θά κάνανε μία προέκταση, διότι θά άγόραζε
κι άλλα. Τούς φώναξε καί τούς ειπε: «Ελάτε έδώ βρέ, νά σάς
δείξω που θά μου κάνετε τό μαντρί νά βάζουμε τά ζωντανά».
Μέ ένα ξύλο τούς χάραξε περίπου τά όρια, ένα μεγάλο παραλ­
ληλόγραμμο, καί ξεκίνησαν νά σκάβουνε γιά νά βγάλουνε τίς
πέτρες, ώστε ή επιφάνεια νά γίνει οριζόντια καί έπίπεδη.

234
 Επειδή ό τόπος έκεΐ ήταν βραχώδης καί ξερός, κάποια
στιγμή βρήκανε μία πέτρα καί δέν μπορούσανε νά τή βγά­
λουνε. Σκάψανε μέ δυσκολία γύρω-γύρω, άλλά τελικά ήταν
βράχος καί κουράστηκαν. Έγώ καθόμουν κοντά τους καί
τούς παρακολουθούσα. Άφου τούς ειδα νά άγανακτοΰν,
έτρεξα στό Μοναστήρι καί χτύπησα τήν πόρτα τού Κελλιοϋ
του Αγίου:
-Παππούλη, Παππούλη μου...!
-Έλα, γιέ μου... Έ τσι μέ έλεγε συνήθως: «Γιέ μου...».
-Έκει πού σκάβουνε, βρήκανε έναν βράχο καί δέν μπο­
ρούνε νά τόν βγάλουνε.
-'Άαα..., καλά. Έλα, παμε μαζί...
Καθώς πλησιάζαμε, ό 'Άγιος σταμάτησε περίπου 30 μέτρα
μακριά τους καί τούς φώναξε:
-Έλατε έδώ μωρέ..., νά σας πάρει ή εύχή. Έδώ θά βάλετε
τόν λοστό καί θά σηκωθεί ή πέτρα. Φέρτε έδώ τόν λοστό!
Ίδρωμένοι καί λαχανιασμένοι όπως ήταν αύτοί ήρθαν
κοντά καί άρχίσανε νά γελάνε. Άφοΰ είδα τούς μεγάλους νά
γελάνε, άρχισα νά γελάω κι έγώ. Γέλαγαν αύτοί, γέλαγα κι
έγώ... Ό 'Άγιος ήταν σοβαρός, τούς έδειξε στά πόδια του έναν
βράχο καί έπανέλαβε:
-Βάλτε έδώ τόν λοστό! Μήν τόν χτυπάτε... Νά, μόνο
κουνήστε τόν έτσι..., κάντε έτσι...
-Γέροντα, έδώ θά φτιάξεις τό μαντρί ή έκεΐ κάτω πού μάς
έδειξες;
-Βρέ, έχετε πίστη; Κάντε ύπακοή... Βάλτε τόν λοστό έδώ,
κουνήστε τον έτσι καί θά βγει έκεΐ ό βράχος!
Γελώντας άκόμη περισσότερο καί μουρμουρίζοντας, βά­
λανε τόν λοστό έκεΐ στήν πέτρα καί τόν κουνήσανε έτσι όπως

235
τούς ειπε ό 'Άγιος. Μία απλή κίνηση κάνανε καί ό θαμμέ­
νος βράχος, 30 μέτρα πιό κάτω, τινάχτηκε άπό τό έδα­
φος καί βγήκε έξω! Οί τρεις άνδρες έμειναν άφωνοι... Πάνε
τά γέλια, πάνε όλα... Μόνο κοιταζόντουσαν καί προσπαθού­
σαν νά καταλάβουν τί έγινε καί πώς έγινε! 'Ο 'Άγιος μέ
χάιδεψε στό κεφάλι καί έφυγε.
Ήμουν παιδί, 10-12 χρόνων, δέν κατάλαβα καλά τί έγινε
καί θυμάμαι πού τούς έλεγα: «Πώ, πώ..., ξέρει ό Παππούλης
καί δέν ξέρετε έσεΐς που έπρεπε νά βάλετε τό σίδερο; Καί ό
Παππούλης δέν είναι της δουλειάς! Είδες, πατέρα, τί γίνεται
έδώ πέρα... Καλά! δέν τό ξέρατε έσεις καί τό ήξερε ό
Παππούλης;».
'Ο πατέρας μου ήταν ξυλουργός, ό κ. Σταύρος καί ό κ.
Θωμάς ήταν έργάτες καί νόμιζα πώς δέν δικαιολογούνταν νά
μήν ξέρουν που έπρεπε νά βάλουνε τόν λοστό. Αύτοί δέν μοϋ
άπαντούσανε, δέν μιλούσανε καθόλου... Είχαν πάει κοντά
στόν βράχο, τόν κοιτούσανε καί προσπαθούσαν νά καταλά­
βουν τί έγινε. Ίσω ς καί ό πειρασμός νά μήν άφηνε νά βγάλου­
νε νωρίτερα τόν βράχο ώστε (κουρασμένοι όπως ήτανε] νά
άγανακτήσουνε μέ τήν έργασία αύτή.
(2) Μία άλλη φορά είχαν πάει οι γονείς μου στά Καλλίσια
καί ό 'Άγιος ειπε στόν πατέρα μου: «Έλα, Χρηστάκο μου, νά
κάνουμε μία δουλειά». Μόλις βγήκανε άπό τό Μοναστήρι,
μπροστά στήν είσοδο, ξεκίνησαν νά σκάβουνε, γιά νά ισοπε­
δώσουνε τό έδαφος πού ήταν άνώμαλο, ένώ ή μητέρα μου
τούς παρακολουθούσε.
Κάποια στιγμή ό πατέρας μου δέν μπορούσε νά βγάλει
μία μεγάλη πέτρα καί του ειπε ό 'Άγιος: «Ά σ ε μέ νά προσπα­
θήσω κι έγώ...» Μόλις έβαλε τήν άξίνα στήν άκρη τού βρά­

236
χου, αμέσως βγήκε έξω καί ό 'Άγιος χαμογελούσε. Αύτό τό
θυμάται πάντοτε ή μητέρα μου.
'Ο 'Άγιος στά Καλλίσια ειχε καί ενα γαϊδου­
Πάμε μία ράκι, γιά νά μεταφέρει κυρίως βαριά πράγματα
βόλτα στό Μοναστήρι του. Έ να μεσημέρι, μόλις έφτα-
σαν οι γονείς μου στά Καλλίσια, ό 'Άγιος ειπε στή μητέρα μου:
-Έ λα έδώ Μαρία... Θέλω νά μέ πας μία βόλτα στήν
Πεντέλη. Έγώ θά άνέβω στό γαϊδουράκι καί έσύ θά κρατάς
τό καπίστρι.
-Έγώ δέν ξέρω άπό ζώα! Μέ τά πόδια... ναί, νά παμε.
-Μαρία, άκουσέ με..., σέ παρακαλώ νά κάνεις ύπακοή.
Κάτι έκανε τή μητέρα μου καί άντ ιδρού σε, άλλά ό 'Άγιος
έπέμενε καί τελικά άφησαν τόν πατέρα μου στό Μοναστήρι
καί ξεκίνησαν. Σέ όλο τόν δρόμο ό 'Άγιος τής μιλούσε γιά
διάφορα μεγάλα θαύματα καί άλλα πνευματικά θέματα. Καί
κάθε λίγο πρόσθετε: «Μή στεναχωριέσαι, Μαρία, όλα είναι
καλά. Είσαι καλή κι έγώ σ' άγαπάω. Έχεις μεγάλη καί καλή
οικογένεια. Ό λα θά πάνε καλά στή ζωή σου, Μαρία!».
Ή μητέρα μου ειχε παντρευτεί άπό 15 χρονών καί άπέ-
κτησε πολλά παιδιά. "Ημασταν εφτά άδέρφια καί γιά νά μας
μεγαλώσει ειχε περάσει μεγάλες δυσκολίες καί βάσανα άπό
τά όποια ειχε άποκτήσει μία άγχώδη κατάσταση, μία ύπερέ-
νταση καί κάποιες φοβίες. Έκείνη τήν ημέρα ήταν πολύ
αγχωμένη καί ό 'Άγιος πού έβλεπε τήν ψυχή της, ήθελε νά τή
χαλαρώσει καί νά τήν ξεκουράσει ψυχικά. Τής μιλούσε μέ
άγάπη καί τήν παρηγορούσε.
Κάποια στιγμή ή μητέρα μου σκέφτηκε: «Τ ί θά κάνουν
τώρα τά παιδιά μου στό σπίτι; Μήπως πάθουν αύτό..., μήπως
έτσι..., μήπως άλλιώς...». Καί έκανε διάφορες άρνητικές καί

237
στενάχωρες σκέψεις. Τότε ό 'Άγιος, πού τά "διάβαζε" όλα, της
ειπε:
-Μαρία, τώρα έμενα νά προσέχεις καί μή σκέφτεσαι
τίποτε άλλο. Τά παιδιά σου είναι καλά! Μήν άνησυχεις... 'Άχ
Μαρία, μή σκέφτεσαι τίποτα. Ό τ α ν είσαι έδώ κοντά μου,
νά μή φοβασαι τίποτα!
Άφου κάνανε έναν μεγάλο κύκλο μέ τό γαϊδουράκι γιά 45
περίπου λεπτά, έπέστρεψαν στό Μοναστήρι καί ή μητέρα μου
ήταν άλλος άνθρωπος. Ήταν ξαλαφρωμένη καί χαρούμενη
γιά πολλές ημέρες. Έ να μυστήριο συντελέστηκε σέ έκείνη τή
βόλτα. Ό 'Άγιος έλεγε, όταν ό άνθρωπος νιώθει ότι τόν πνίγει
ή θλίψη καί τό άγχος, νά βγαίνει στή φύση, στόν καθαρό
άέρα καί νά περπατά. Ή έπαφή μέ τή φύση καί τόν καθαρό
άέρα θά μάς ξεκουράσει ψυχικά καί θά μάς φέρει πιό κοντά
στόν Θεό.
Κάποιο καλοκαίρι μέ άφησαν οί γο­
Γονατιστός νείς μου στά Καλλίσια καί φύγανε. Ήταν
πάνω σέ βράχο Παρασκευή καί τήν Κυριακή θά έρχότανε
νά μέ πάρουνε. Κατά τίς 07:00 τό άπόγευμα ό 'Άγιος ειπε στή
Χαρίκλεια: «Ετοίμασε τό φαγητό καί έ'ρχομαι...». Ετοιμάσαμε
μαζί τό τραπέζι, καί έπειδή άργοΰσε νά έπιστρέψει ό 'Άγιος, ή
Χαρίκλεια ξάπλωσε σέ ένα κρεβάτι νά ξεκουραστεί καί έγώ
έψαχνα νά βρω τόν 'Άγιο. Έψαξα στά Κελλιά, στόν Ναό, στήν
αύλή, έξω άπό τήν αύλή, φώναξα..., άλλά ειχε γίνει άφαντος!
-Θεία Χαρίκλεια, τό τραπέζι είναι έτοιμο..., δέν θά φάμε;
Τήν άποκαλοϋσα πότε θεία καί πότε γιαγιά.
-Πρώτα νά έρθει ό παπάς!
Έκείνη δέν έψαχνε νά τόν βρει, ούτε καί άνησυχοΰσε.
Τελικά κουραστήκαμε νά περιμένουμε καί κατά τίς 10:00

238
φάγαμε μόνοι μας καί πήγαμε γιά ϋπνο. Τό πρωί στίς 8:00
ειχα βγει στήν αυλή, όταν ξαφνικά είδα τόν 'Άγιο νά μπαίνει
στό Μοναστήρι καί άμέσως έτρεξα έπάνω του καί του ειπα:
-Παππούλη, Παππούλη, σέ περιμέναμε όλη νύχτα..., περι­
μέναμε, περιμέναμε... Που ήσουνα;
-Έεε, νά, νά..., έλειψα..., έλειψαγιά μία ώρα.
Μετά άπό λίγο όμως άκουσα καθαρά τή Χαρίκλεια πού
του φώναξε:
-'Άντε παπά..., 12 ώρες λείπεις! Φεύγει ή ψυχή σου, χάνεις
τόν χρόνο καί εμείς σέ περιμένουμε.
-Νά, έδώ ήμουνα καί δέν μέ έβλεπες...
Ό 'Άγιος πηγε στό Κελλί του καί έγώ, γεμάτος περιέργεια,
πολιόρκησα τήν άδερφή του μέ έρωτήσεις:
-Ποΰ ήταν ό Παππούλης όλη νύχτα; Ποΰ πηγε ή ψυχή του;
-Πηγαίνει έξω άπό τήν αύλή, πίσω άπό τό Ναό καί
προσεύχεται πάνω σέ έναν βράχο. "Ολη νύχτα είναι στά
γόνατα καί προσεύχεται.
-Τόσες πολλές ώρες, δέν κουράζεται;
-Φεύγει ή ψυχή του καί δέν καταλαβαίνει ότι πέρα-
σαν τόσες πολλές ώρες!
-'Άαα..., τώρα τό κατάλαβα, θεία! 'Άν προσεύχεσαι πολύ
στόν Θεό... ξεχνιέσαι!
Ήμουν παιδί καί δέν μπορούσα νά καταλάβω ότι σέ έναν
'Άγιο, μέ τή δύναμη τοΰ Θεοΰ, ή ψυχή μπορεΐ νά άποχωριστει
άπό τό σώμα καί νά ταξιδέψει εκεί πού θέλει ό Θεός. Ή
Χαρίκλεια μέ οδήγησε έξω άπό τό Μοναστηράκι καί πίσω άπό
τόν Ναό. Μοΰ έδειξε τόν βράχο καί μοΰ ειπε: «Νά, έδώ πάνω
προσεύχεται. Έρχομαι καί τόν βλέπω, άλλά δέν τόν ένοχλώ,

239
γιατί έχω τέτοια εντολή. Μόνο τό σώμα του παραμένει έδώ
καί περιμένω πότε θά έπιστρέψει καί ή ψυχή του...!».
Στό σημείο πού γονάτιζε ό 'Άγιος πάνω στόν βράχο,
ύπήρχαν δύο βαθουλώματα! Πώς έγιναν, κανείς δέν τό ξέρει.
Πάντως αύτές οί μεγάλες προσευχές φανερώνουν τήν άγάπη
του Άγιου πρός τόν Θεό. 'Ο πόθος του νά συναντήσει τόν Θεό
τόν έκανε νά προσεύχεται γονατιστός πάνω στόν βράχο όλη
τή νύχτα, έπί 12-13 ώρες, καί νά άνεβαίνει όλος πρός τόν Θεό.
Πιστεύω πώς αύτό είναι άκόμη ένα γεγονός πού μας φανερώ­
νει ότι ό 'Άγιος ήταν μόνιμα ένωμένος μέ τόν Θεό!
(1] Κάποιος άπό τούς συγγενείς μας
Προ-οράσεις πού ζουσε καί μακριά άπό τόν Θεό, ειχε
μπλέξει μέ τά ναρκωτικά καί οί γονείς μου πήγανε στόν 'Άγιο
στενάχωρη μένοι καί του είπανε:
-Παππούλη, δυστυχώς ό τάδε παίρνει ναρκωτικά...
-Μήν άνησυχειτε, θά τό ξεπεράσει καί θά γίνει καλά!
Πράγματι, άρκετό καιρό άργότερα έκανε μία πετυχημένη
άπεξάρτηση, μετά παντρεύτηκε καί τώρα είναι κοντά στήν
Εκκλησία!
(2) 'Ο 'Άγιος τόν κόσμο τόν άποκαλοΰσε «κόσμηδες» καί
θυμαμαι κάποτε πού ήμουνα στά Καλλίσια καί ειπε στήν
άδερφή του:
-Χαρίκλεια, ετοίμασε κεράσματα..., έρχονται κόσμηδες!
-'Άϊ... Παπά, που τόν βλέπεις τόν κόσμο;
Ή Χαρίκλεια ειχε βγεΤ πιό πέρα, είχε βάλει τήν παλάμη
στό μέτωπο άντηλιά καί κοίταζε πρός τήν κατηφόρα, άλλά
δέν έβλεπε τίποτα. Έκείνη κοίταζε μέ τά σαρκικά μάτια πού
βλέπουν περιορισμένα, ένώ ό 'Άγιος μέ τά πνευματικά πού
βλέπουν πίσω άπό τά δέντρα καί τά βουνά! Πράγματι, μετά

240
«Ό Χριστός δέν θεράπευε άπό μακριά... Γι' αύτό καί έγώ σάς
πιάνω τόν σφυγμό. Έκείνη τή στιγμή κάνω προσευχή γιά νά
σας μεταδώσω τή Χάρη τοΰ Θεοΰ μέσα στήν ψυχή σας»

241
άπό μία ώρα έφτασε ό κόσμος! Δηλαδή ό Άγιος τούς ειχε
"δει" περίπου τή στιγμή πού ξεκινούσανε άπό τήν Αθήνα.
------------------ Οί γονείς μου πηγαίνανε καί στόν Γέρο-
Γέροντας ντ(χ Χρύσανθο (1894-1981] τόν Πνευματικό
Χρύσανθος πο^ £μενε σχόν Βοτανικό καί ειχε άσκητέψει
στή Σκήτη της Αγίας Άννης στό Άγιον Όρος.
Νομίζω ήταν τό 1980, είχαν γίνει κάποιοι σεισμοί καί μία
βροχερή ήμέρα πήγανε στόν π. Χρύσανθο, διότι ή μητέρα μου
φοβότανε. Κάποια στιγμή ό π. Χρύσανθος βγήκε στήν αύλή
ξυπόλητος γιά νά πάει στήν τουαλέτα πού ήταν άπέναντι καί
όταν έπέστρεψε, ή μητέρα μου έ'πιασε τά πόδια του καί ήταν
τελείως στεγνά, ένώ τόν είχαν δει καθαρά άπό τό παράθυρο
νά περπατάει μέσα στά βροχόνερα. Επίσης ή μητέρα μου
σιχαινότανε φοβερά νά φάει ή νά πιει άπό όποιονδήποτε
άλλον άνθρωπο. Κι όμως, καθώς έτρωγε ό Γέροντας Χρύσαν­
θος, άπλωσε τό χέρι του καί της έδωσε καί έφαγε άπ' τό κου­
τάλι του, χωρίς νά άντιδράσει καί χωρίς νά σιχαθεΐ καθόλου.
Ό Γ. Χρύσανθος τούς είχε πει γιά τόν Γ. Πορφύριο: «Αύτός
είναι άγιος άνθρωπος»! Ό ταν πήγαν στόν Άγ. Πορφύριο τούς
ειπε τά ϊδια άκριβώς λόγια: «Αύτός ό π. Χρύσανθος είναι άγι­
ος άνθρωπος»! Ό ένας άποκάλυπτε τόν άλλο.
Μόλις κοιμήθηκε ό Γ. Χρύσανθος, καθώς ήταν στό κρεβά­
τι του, πολλοί άνθρωποι, όπως καί ό πατέρας μου, έβλεπαν
καθαρά ένα φω τοστέφανο γύρω άπό τό κεφάλι του.
Κάποτε πήγαμε στόν Άγιο, έγώ, ό πατέ­
Πονόλαιμος ρας μου, μία οικογενειακή μας φίλη καί ή
κόρη της ή Ελισάβετ. Ό Άγιος τότε ειχε μεταφερθεΐ στό
Μήλεσι καί ήταν τυφλός καί πολύ άρρωστος. Ή Χαρίκλεια
ειχε γίνει μοναχή (Γερόντισσα Πορφυρία) καί μάς ένημέρωσε

242
πώς δέν επιτρεπότανε σέ κανέναν νά περάσει μέσα, άλλά
τελικά δέχτηκε νά μπω μόνο έγώ γιά λίγο.
Μόλις μπήκα, ό Άγιος μοΰ ειπε: «Φέρε μέσα καί τη φίλη
σου τήν Ελισάβετ νά τή σταυρώσω στόν λαιμό!». 'Άν καί δέν
κατάλαβα γιατί έπρεπε νά τή σταυρώσει στόν λαιμό, τή φώ­
ναξα καί της ειπε: «Έ λ α κοντά, παιδί μου, νά σταυρώσω αύτό
πού έχεις έκεΐ στόν λαιμό καί σέ σφίγγει... καί σέ πνίγει».
Πλησίασε έκείνη καί παρόλο πού ήταν τελείως τυφλός, πηρε
τήν αγία Λόγχη πού ειχε κοντά του καί τή σταύρωσε άκριβώς
στόν λαιμό. Φεύγοντας τή ρώτησα:
-Τί πρόβλημα έχεις καί δέν μου τό είπες;
-Έχω σοβαρό πρόβλημα, έχω βρογχοκήλη στόν θυρεοει­
δή καί δέν μπορώ νά άναπνεύσω καί νά καταπιώ. Μερικές
φορές πνίγομαι. Πίνω διάφορα φάρμακα, πίνω ιώδια... Αύτός
ό Γέροντας πώς τό ήξερε;
-Ό Παππούλης τά ξέρει όλα!
Τήν ξανασυνάντησα ένα μήνα μετά καί χαρούμενη μοϋ
ειπε πώς ή βρογχοκήλη ειχε εξαφανιστεί. Ειχε κάνει καί
τίς καθιερωμένες έξετάσεις καί δέν βρήκανε τίποτα!
Κάτι παρόμοιο ειχε συμβει παλαιότερα καί μέ τή μητέρα
μου. Ό λαιμός της ήταν πρησμένος καί πονοϋσε. Ό 'Άγιος
έκανε μόνο τό σημείο τοΰ σταυροΰ καί σέ λίγο ξεπρή-
στηκε. Τό αγιασμένο του χεράκι ό,τι σταύρωνε τό θεράπευε!
★ ★ ★

'Ο 'Άγιος μιλοϋσε χαμηλόφωνα καί περπατούσε μέ κοντά

καί γρήγορα βήματα. Καθώς τόν έβλεπα, σκεφτόμουνα: «Μ ία
ήμέρα Θά γίνει σίγουρα ένας μεγάλος 'Άγιος καί μετά άπό
πολλά χρόνια ό κόσμος θά μέ ρωτάει νά μάθει γι' αύτόν!».

243
 Ό λα έπάνω του μαρτυρούσανε τη θεία Χάρη. Κοντά του
ξεκουραζόσουνα σωματικά καί ψυχικά. Ένιωθες πώς κρα­
τούσε την ψυχή σου. Ένιωθες όμορφα κοντά του..., του
παραδινόσουνα καί έκεινος σέ άνέβαζε πνευματικά.
Τώρα πηγαίνω στό Κελλί του καί... δέν μπορώ. Λυγίζουν
τά γόνατά μου, πέφτω κάτω καί μου έρχονται πολλά δάκρυα.
Τόν νιώθω πάλι έκει, στό κρεβατάκι του καί "άκούω” τά
λόγια του: «...έλα γιέ μου»! Εύχαριστώ τόν Θεό πού τόν
γνώρισα! Αγωνίστηκε, έγινε ένας μεγάλος 'Άγιος καί πολλές
χιλιάδες άνθρωποι σώθηκαν κοντά του!

20. «ΥΠΟΜΟΝΗ & ΠΡΟΣΕΥΧΗ»

Μαρτυρία κ. ΐΔημητρίου Μπασαγιάννη, Φάρσαλα
Τό 1986 ό γιός μου ό Σωτήρης σέ ήλι­
Ξέρω, ξέρω... κία 25 χρονών ειχε πολλαπλές κήλες του
μεσοσπονδύλιου δίσκου. Ήταν έπί μήνες στό κρεβάτι καί πο-
νουσε φοβερά. Ό σοι ορθοπεδικοί τόν έξετάσανε, άκόμη καί
οι στρατιωτικοί ιατροί, μας έ'λεγαν πώς έπρεπε οπωσδήποτε
νά χειρουργηθεΐ, διαφορετικά θά παρέλυε καί θά κατέληγε
στό άναπηρικό καροτσάκι. Ό Πνευματικός μου π. Αθανάσιος
Μυτιληναΐος μοΰ πρότεινε, πριν προχωρήσουμε στό χειρουρ­
γείο, νά έπισκεφτώ τόν Γέροντα Πορφύριο στό Μήλεσι.
Έ να πρωινό πηρα μαζί μου γιά παρέα τόν Αναστάσιο,
σύζυγο της κόρης μου Ελευθερίας καί πήγαμε. Πλήθος κό­
σμου περίμενε άπ' έξω, άλλά ό 'Άγιος έλειπε, διότι τόν είχανε
πάει σέ κάποιον Ναό γιά νά παρακολουθήσει τήν θ. Λειτουρ­
γία καί νά κοινωνήσει. Σέ λίγο ήρθε ένα αύτοκίνητο καί μόλις
τόν κατέβασαν, γύρισε καί μέ είδε άνάμεσα στό πλήθος. Μέ

244
«Έ ρχονται έδώ σέ μένα, άλλά δέν τούς μιλάω γιά τόν Χριστό.
Ακόμη καί θαύματα νά τούς κάνω..., δέν τούς μιλάω.
Μόνο προσεύχομαι νά ανοίξει ή ψυχή τους πρός τον
ΧΡΙΣΤΟ καί νά μοΰ τό ζητήσουνε οι ϊδιοι»

245
κοίταξε, μου έγνεψε καί μου άπλωσε μέ νόημα τό χέρι του.
Έβλεπε έλάχιστα άπό τό ένα μάτι καί ήταν πολύ έξαντλημέ­
νος. Τόν πλησίασα καί πηρα την εύλογία του. Άνοιξε τό χέρι
του, τόν πηρα στην άγκαλιά μου καί τόν άνέβασα στό Κελλί
του στόν πρώτο όροφο. Ό τα ν τόν έ'βαλα στό κρεβάτι, μου
είπε:
-Άντε παιδί μου, καρτέρα άπ' έξω κι έγώ σέ λίγο θά σοΰ
κρένω.
Σέ 10 λεπτά τόν άκουσα πού είπε στη μοναχή πού είχε
μπει στό Κελλί του γιά νά τόν φροντίσει:
-Πές σ' αύτόν τόν Δημήτρη άπ' τά Φάρσαλα νά 'ρθει μέσα.
Μόλις τό άκουσα αύτό, παραξενεύτηκα πού μέ γνώριζε
καί όταν ξαναμπηκα, πηρα πάλι τήν εύχή του καί τοΰ είπα:
-Ξέρεις Γέροντα, τό...
-Ξέρω, ξέρω...
-Γέροντα, τό παιδί μου έχει...
-Ξέρω, σοΰ λέω...! Άκουσέ με..., μή δεχτείς νά τοΰ κάνουνε
έγχείρηση στή μέση, γιατί ή έπιστήμη δέν είναι προχωρημένη
σέ αύτές τίς έγχειρήσεις. Άφησε τί λένε οί γιατροί... Έάν τοΰ
κάνετε έγχείρηση, θά σακατευτεί καί είναι νέο παιδί.
-Καί τί νά κάνουμε; Οί γιατροί μας πιέζουνε...
-Υπομονή καί προσευχή καί θά περάσει σιγά-σιγά.
-Ήθελα νά στόν φέρω έδώ νά τόν σταυρώσεις, άλλά ήταν
άδύνατο. Έχει πολύ μεγάλο πόνο! Δέν μπορει νά σηκωθεί
καθόλου, ούτε στήν τουαλέτα δέν μπορει νά πάει... Στεναχω-
ριόμαστε. Γι' αύτό σοΰ έφερα μία φανέλα καί μία λωρίδα νά
τά σταυρώσεις.
-Άσε τή φανέλα... Φέρε 'δώ αύτή τή λωρίδα.

246
 Πήρε τή λευκή υφασμάτινη λωρίδα, τή διάβασε μία εύχή,
τή σταύρωσε καί μετά μοΰ τήν έπέστρεψε, λέγοντας:
-Νά ζωστεί μ' αύτή κατάσαρκα. Νά τυλιχτεί καλά γύρω
άπ' τή μέση του καί νά ξαπλώσει σέ σκληρό στρώμα γιά ενα-
δύο μήνες καί θά τοΰ περάσει εντελώς ό πόνος!
Μετά, χωρίς νά τοΰ μιλήσω καθόλου γιά
Μήν τόν τόν μικρότερο γιό μου τόν Θεόδωρο, ό όποιος
μαλώσεις σπούδαζε στήν Αγγλία, μοΰ είπε:
-Νά στείλεις χρήματα στόν Θοδωρή, γιατί έχει ξεμείνει...
Αύτή τή χρονιά θά έχει πολλές δυσκολίες ό γιός σου. Νά μήν
τόν μαλώσεις γιά τά μαθήματα. Φέτος δέν θά καταφέρει νά
τά περάσει, άλλά νά ξέρεις ότι δίνει μεγάλο άγώνα έκεΐ στήν
Αγγλία πού βρίσκεται.
Ό τα ν μιλήσαμε μέ τόν Θεόδωρο, μοΰ έπιβεβαίωσε πώς
τοΰ είχαν τελειώσει τά λεφτά. Πράγματι, έκείνη τή χρόνια δέν
πέρασε ούτε ενα μάθημα, άλλά τελικά πήρε στήν ώρα του τό
πτυχίο καί σήμερα είναι ένας πολύ πετυχημένος έπιχειρημα­
τ ίας.
Καθώς έπαιρνα τήν εύλογία του γιά νά φύγω, έβγαλε καί
μοΰ έδωσε μία φωτογραφία του μέ τήν παράκληση νά μήν τό
πώ καί νά μήν τή δείξω σέ κανέναν.
Δέν πήγα τόν Σωτήρη σέ κανέναν άλλο γιατρό. Εξάλλου
όλοι μοΰ δείχνανε τό χειρουργείο. Φόρεσε τή ζώνη καί, 40
ή μέρες μετά, σηκώθηκε άπό τό κρεβάτι χωρίς νά έχει τόν πα­
ραμικρό πόνο. Ό Σωτήρης είναι άγρότης, κουβαλάει τσουβά­
λια μέ λιπάσματα καί γενικά εργάζεται σκληρά, ώστόσο άπό
έκείνη τήν ήμέρα έως σήμερα (2018], δηλαδή επί 32 χρόνια,
δέν ξαναπόνεσε ποτέ.

247
 21. ΟΣΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ
Μαρτυρία κ. Γεωργίας Σαμαρτζή, Αθήνα
Στη γειτονιά μας στό Ίλιον ζοϋσε ό κ.
κ. Μιχάλης
Μιχάλης Μανωλάς πού ήταν σιδεράς στό
έπάγγελμα καί άνθρωπος άγράμματος, άλλά μέ πολύ θείο
ζήλο. Μετά τη δουλειά του, όλον τόν ελεύθερο χρόνο τόν
άφιέρωνε στά πνευματικά. Μελετούσε τούς αγίους Πατέρες
της Εκκλησίας καί την Αγία Γραφή καί μάς έκανε κηρύγματα.
Είχε χάρισμα νά μεταδίδει τόν λόγο του Θεοΰ καί κάθε άπό-
γευμα μαζευόμασταν στό σπίτι του, κάναμε Παράκληση στήν
Παναγία καί μετά μάς έκανε τό κήρυγμα.
Σέ αύτά τά κηρύγματα είχε έρθει καί ό μακαριστός Δ.
Παναγόπουλος. Έκει συνάντησα καί τόν 'Άγιο Πορφύριο, ό
όποιος ειχε έρθει κάποιες φορές καί διακριτικά διόρθωνε τόν
κ. Μιχάλη, όταν κάτι δέν τό έλεγε σωστά. Πολλές φορές, μόλις
τελείωνε τό κήρυγμα-, ό 'Άγιος τοΰ τηλεφωνούσε καί τοΰ
έλεγε: «Αύτό πού είπες άπό τόν τάδε 'Άγιο δέν τό κατάλαβες
καλά. Δέν είναι έτσι, όπως τό είπες... είναι έτσι...».
Χωρίς νά έχει σπουδάσει θεολογία, τοΰ έκανε πολύ ώραΐ-
ες παρατηρήσεις καί, χωρίς κάποιος νά τόν έχει ένημερώσει,
γνώριζε μέ άκρίβεια όλα όσα μάς είχε πει ό κατηχητής μας.
Ή σύζυγος τοΰ κ. Μιχάλη πηγε κάποτε στόν 'Άγιο γιά
κάποιο θέμα καί, καθώς συζητούσανε, έκεινος τή διέκοψε καί
της ειπε: «Κυρία Ειρήνη, νά προσέξεις αύτό πού έχεις βγάλει
σέ αύτό τό σημείο πίσω στήν πλάτη σου». Αύτή δέν ένιωθε
κάτι καί δέν έδωσε σημασία, άλλά λίγο καιρό άργότερα, άφοΰ
μεγάλωσε ό όγκος καί έγινε άντιληπτός, τόν χειρούργησε μέ
έπιτυχία.

248
«Έάν κανείς βρει τήν εσωτερική ανάπαυση, περνάνε
καί τά σωματικά προβλήματα»!

249
 Σέ αύτές τίς κατηχήσεις έρχότανε καί ό κ.
κ. Γαβριήλ
Γαβριήλ μέ τή γυναίκα του. Δέν είχαν παιδιά
καί είχαν οικοδομήσει εναν Ί. Ν. τοΰ Άγ. Νεκταρίου στήν Άμα-
λιάδα. Επίσης στήν αύλή τους, πίσω άπό τό σπίτι, κάνανε ένα
μικρό Εκκλησάκι τοΰ Άγ. Νεκταρίου όπου πήγαινε πολύς
κόσμος καί προσκυνοΰσε. Γιά νά προσκυνήσει κάποιος έπρε-
πε νά περάσει κυριολεκτικά μέσα άπό τό σπίτι καί, όταν τό
ζευγάρι έφευγε, όχι μόνο δέν κλείδωνε τήν πόρτα άλλά τήν
άφηνε καί διάπλατα άνοιχτή. Κάποιοι γείτονες πού άνησυ-
χοΰσαν μήπως μποΰνε κλέφτες πηγαίνανε καί τήν κλείνανε,
άλλά μετά έβλεπαν εναν Παππούλη νά κάθεται στό πεζούλι
δίπλα στήν πόρτα. Ρώτησαν τόν Άγ. Πορφύριο καί τούς
άπάντησε: «Είναι ό 'Άγιος Νεκτάριος! Θέλει νά παραμένει
άνοιχτή ή πόρτα, γιά νά πηγαίνει ό κόσμος νά προσκυνάει».
Άργότερα ό κ. Γαβριήλ άρρώστησε μέ καρκίνο στά κόκα­
λα καί ένώ πολλοί τόν λυπότανε, έκεινος, μπροστά στούς
φοβερούς πόνους, έλεγε συνέχεια: «Δόξα τω Θεώ, δόξα τω
Θεώ...!». Όλη ή ομάδα τοΰ κατηχητικού μαζί μέ τόν 'Άγιο
έπισκέφτηκαν τόν κ. Γαβριήλ στό σπίτι του, διότι ό καρκίνος
είχε προχωρήσει. Καθώς έφευγε ό 'Άγιος καί πίσω του πήγαι­
νε ό άντρας μου, τόν ειδε νά σηκώνει τά χέρια του ψηλά στόν
ούρανό καί πολύ συγκινημένος είπε: «Χριστέ μου, Χριστέ
μου, χάρισέ μου καί μένα αύτό τό δώρο!!! Δώσε μου
έναν καρκίνο νά υποφέρω γιά τήν άγάπη σου»!
'Ο κ. Γαβριήλ ξεψύχησε τή στιγμή πού ή ομάδα τοΰ κ.
Μιχάλη, λίγες ημέρες άργότερα, έκανε τήν Παράκληση της
Παναγίας μέσα στό δωμάτιό του. Ήρθε ή Παναγία καί τόν
πήρε. 'Ο κ. Μιχάλης τούς έκανε νόημα νά τελειώσουνε πρώτα
τήν Παράκληση καί μετά νά φροντίσουνε τόν νεκρό.

250
 Στίς κατηχήσεις του κ. Μιχάλη ερχότανε
κ. Χρηστός
καί ό κ. Χρηστός. "Ενας άνθρωπος με μεγάλη
πίστη καί ζήλο γιά τά πνευματικά. Έκανε πολλές νηστείες,
προσευχές καί μελετούσε πολλά βιβλία.
Κάποτε άρρώστησε βαριά, ήταν καί ήλικιωμένος καί οί
συγγενείς θέλησαν νά φέρουνε τόν παπά γιά νά τόν κοινω-
νήσει, άλλά έκεΐνος άρνήθηκε. Ό τα ν έπέμεναν ότι έ'πρεπε νά
κοινωνήσει, τούς άποκάλυψε τό έξης μυστικό του. Πρίν άπό
μήνες ήταν στό δωμάτιό του καί προσευχότανε μέσα στή
νύχτα. Ξαφνικά όλο τό δωμάτιο φωτίστηκε καί του παρου­
σιάστηκε μπροστά του ό ίδιος ό Χριστός καί του είπε φιλικά:
« Μπαρμπα-Χρήστο, έσύ έχεις προχωρήσει... δέν έχεις πλέον
άνάγκη νά κοινωνεΐς άπ' τόν παπά. Θά έρχομαι καί θά σέ
κοινωνώ έγώ ό ίδιος, άλλά νά μήν τό πεις σέ κανέναν!».
Άπό τότε πίστευε πώς τόν κοινωνουσε ό Χριστός καί πώς
ήταν έτοιμος νά πάει στόν Παράδεισο. Πέθανε ό κ. Χρήστος
καί οι συγγενείς του τόν εύλαβουνταν ώς άγιο. Είχανε πολλές
φωτογραφίες του καί τόν προσκυνούσανε συνέχεια.
Μία ημέρα τηλεφώνησε ό Άγιος στόν κ. Μιχάλη καί
στενάχωρη μένος του ειπε: «Παιδί μου Μιχάλη, νά πεις τούς
συγγενείς του μπαρ μπα-Χρήστου νά σταματήσουνε έπιτέ-
λους νά τόν προσκυνάνε γιά άγιο, διότι έξοργίζουν τόν Κύριο
μέ αύτό. Ό μπαρμπα-Χρήστος έπεσε σέ πλάνη καί. πήγε
στην κόλαση... Πίστεψε τόν Πονηρό καί κολάστηκε!».
01 συγγενείς άρχικά έξεπλάγησαν, άλλά τό δέχτηκαν,
διότι είχανε έμπιστοσύνη στόν Άγιο, καί μετά μόνο προσευ­
χότανε γιά τήν ταλαίπωρη καί πλανεμένη ψυχή του.
Ό κ. Χρήστος έκανε καί κηρύγματα καί όλοι τόν είχαν γιά
πρότυπο ένάρετου Χριστιανού. Σιγά-σιγά όμως πίστεψε στόν

251
θαυμασμό του κόσμου καί απομακρύνθηκε άπό τόν Πνευμα­
τικό του. Τελικά έπεσε σε υπερηφάνεια καί θεώρησε τόν
έαυτό του άξιο νά δει τόν Κύριο. Δυστυχώς με αύτό τό τέχνα­
σμα ό μεταμορφωμένος καί παμπόνηρος διάβολος κατάφερε
τούς τελευταίους μήνες της ζωής του νά τόν πλανέψει καί νά
τόν ρίξει στην κόλαση.
Ό σύζυγός μου, ό Χαράλαμπος, ήταν άστυ-
Ταξίδι μέ νομικός καί άπό τό 1956 είχε Πνευματικό τόν
τόν Άγιο Άγιο. Συνήθως πήγαινε μόνος του καί τόν έ'βλε-
πε, διότι εγώ έπρεπε νά φροντίζω τά επτά παιδιά μας καί τήν
πεθερά μου. Καταγότανε άπό τό χωριό Μονόδρι πού είναι
πολύ κοντά στό χωριό του Άγιου, στόν Άγιο Ιωάννη, καί σέ
μία έπίσκεψή μας, τό 1977, ό Άγιος του είπε:
-Βρέ, Χαράλαμπε, δέν πάμε ένα προσκύνημα στόν Άγιο
Χαράλαμπο στήν Εύβοια [στις Λεύκες);
-Ναι, Παππούλη, θ ά τό οργανώσω.
Μαζί μέ τόν κ. Μιχάλη καί τήν ομάδα του, περίπου 25-30
άτομα όλοι μαζί, ξεκίνησαν γιά τό Μοναστήρι του Άγ. Χαρα-
λάμπους. Ένώ ό άντρας μου είχε ζητήσει άπό τό ταξιδιωτικό
γραφείο ένα μικρό πούλμαν, εκείνοι στείλανε ένα μεγάλο 50
θέσεων. Καθ' οδόν, πότε ό κ. Μιχάλης έλεγε κάποιον πνευμα­
τικό λόγο καί πότε ό άντρας μου έψελνε.
Λίγο πριν φτάσουνε στό Μοναστήρι, σέ μία άριστερή
κλειστή στροφή, ό οδηγός σταμάτησε καί τούς ένημέρωσε
ότι δέν μπορούσε μέ κανέναν τρόπο νά τήν περάσει. Άπό έκει
περνούσε καί ένα ρυάκι πού κατέβαινε άπό τό βουνό.
Κάποιες ηλικιωμένες γυναίκες άρχισαν νά γκρινιάζουν ότι
έπρεπε νά είχανε πάρει άλλον δρόμο καί άλλες ότι έπρεπε νά
είχανε πάρει μικρό πούλμαν. Τότε ό Άγιος ρώτησε τόν οδηγό:

252
«Ή ψυχή μολύνεται άκόμη καί όταν άπλά βλέπουμε ή άκου με
τό κακό! Γι' αύτό νά είμαστε πολύ προσεκτικοί...»

253
«Θ ά κάνεις ό,τι θά σου πώ; Έάν τό κάνεις θά περάσουμε».
Εκείνος συμφώνησε καί ό Άγιος κατέβασε τόν κόσμο κάτω
καί τούς είπε νά προχωρήσουνε άπέναντι. Μία αόρατη
δύναμη έστριβε τό πίσω μέρος τοΰ πούλμαν καί πέρασε
απέναντι! Ό λα αύτά μου τά διηγήθηκαν με θαυμασμό ό
άντρας μου, ή πεθερά μου καί κάποιες γνωστές μου κυρίες
πού συμμετείχαν στό ταξίδι. Έγώ δέν μπορούσα νά φύγω
εύκολα άπό τό σπίτι, διότι μεγάλωνα επτά μικρά παιδιά.
Ό ταν φτάσανε στό Μοναστήρι, είδανε οικοδόμους πού
άνακαινίζανε τή Μονή. Ό Άγιος φώναξε κάποιον μέ τό όνομά
του νά έρθει κοντά του καί, μόλις πλησίασε, του είπε:
-Θυμασαι, πριν 50 χρόνια, πού ήσουν μικρό τσοπανόπου­
λο καί μου έκλεψες τις κουβέρτες πού τις είχα στό δάσος γιά
νά κοιμαμαι; Θυμασαι πού σέ έντόπισα μέσα στή νύχτα;
-Πώ, πώ...! Πώς μέ κατάλαβες, παπά μου, μετά άπό τόσα
χρόνια; Μέ είχες βρει μέσα στή νύχτα καί μέ θυμήθηκες μετά
άπό τόσα πολλά χρόνια;
Ειχε μείνει κατάπληκτος, διότι τότε ήταν μικρό παιδί,
άλλά καί ό Άγιος έκείνη τήν περίοδο ήταν 20-22 χρονών καί
έξομολογοϋσε έως άργά τή νύχτα. Μετά του άρεσε νά πηγαί­
νει στό βουνό γιά προσευχή καί ξεκούραση. Γι' αύτόν τόν
λόγο είχε σέ ένα σημείο τις κουβέρτες του, άλλά έκεΐνο τό
βράδυ ό τσοπάνος τις ειχε κλέψει καί, ένώ ήταν μία κατασκό-
τεινη βραδιά, ό Θεός οδήγησε τά βήματα τοΰ Αγίου καί τόν
βρήκε έκεΐ πού κοιμότανε μέσα στό δάσος καί τόν πάτησε
λίγο καί ξύπνησε. Τό τσοπανόπουλο έξίσταται πώς τόν βρήκε
μέσα στήν κρυψώνα του χωρίς φακό καί μέ τέτοιο πυκνό
σκοτάδι! Λίγα χρόνια μετά άπ' τή συνάντηση στήν Ί. Μ. Άγ.
Χαράλαμπους, ό Άγιος πηγε καί στό χωριό του καί ό άνθρω­

254
πος αυτός μαζί μέ τη γυναίκα του τόν περιποιήθηκαν όσο
μπορούσαν.
Έκει στό Μοναστήρι ό Άγιος έπισκέφτηκε καί τό Κελλί
όπου ειχε μονάσει παλιά, τότε πού βγήκε άπό τό Άγιον Όρος.
Μετά ζήτησε άπό τόν σύζυγό μου νά πανε στό Χωνευτικό, σέ
μία ιαματική πηγή, όπου τό νερό έχει θεραπευτικές ιδιότητες,
κυρίως γιά τούς νεφροπαθείς. Καθώς κατευθυνότανε γιά τό
Χωνευτικό, πού είναι πολύ κοντά στήν Κύμη, πλησίαζαν στήν
παραλία Στομίου στόν Όξύλιθο καί συνάντησαν μία σιδερέ­
νια γέφυρα μέ κάγκελα. Άπό κάτω περνάει ό ποταμός Μανι-
κιάτης. Τό λεωφορείο πηγε κοντά καί όλοι είδανε ότι ήταν
άδύνατο νά άνέβει στή γέφυρα διότι προεξείχε 25-30 εκατο­
στά δεξιά καί άριστερά. Ό Άγιος ζήτησε άπό τόν κόσμο νά
κατέβει καί νά προχωρήσει καί μαζί μέ τόν οδηγό πέρασαν
απέναντι! Έπί χρόνια οι συγγενείς μου καί οι γνωστοί μου
δέν μπορούσαν νά τό έξηγήσουν, πώς πέρασε τό λεωφορείο
άπέναντι, καί συγκεκριμένα μου λέγανε: «Ή τα ν αδύνατον
νά περάσει! "Η τό λεωφορείο στένεψε ή ή γέφυρα φάρ­
δυνε! Αλλιώς δέν γινότανε...». Ό Άγιος δέν μιλούσε καθόλου.
Άπό έκει πήγανε καί στό χωριό του άντρα μου καί ό
Άγιος τόν ρώτησε:
-Κύριε Χαράλαμπε, θά μου έπιτρέψεις νά πάρω τηλέφωνο
στήν άδερφή μου (στό χωριό Άγ. Ιωάννης), νά βγει στόν
δρόμο γιά νά μιλήσουμε 5 λεπτά;
-Καίτό ρωτάς, Παππούλη; Ό ση ώρα θέλεις!
-Είσαι ό διοργανωτής καί πρέπει νά πάρω τήν άδειά σου.
Τόσο εύγενικός καί διακριτικός ήταν ό Άγιος. Στά Καλλί­
σια, λίγες ημέρες μετά, ό Άγιος του είπε: «Άχ, κύριε Χαράλα­
μπε, οί γυναίκες γκρινιάζανε καί σέ στεναχωρήσανε όση ώρα

255
Ό Άγιος βαπτίζει τή Μαρία Π. στόν Ί. Ναό τω ν Αγίων Πάντων

Ό 'Άγιος Εικόνα πού άγιογράφησε ό 'Άγιος

256
μιλούσα μέ την αδερφή μου, άλλά έμενα εύφράνθηκε ή
καρδιά μου, διότι είχα 45 χρόνια νά δώ τήν άδερφή μου!».
Μία άλλη φορά ό άντρας μου διοργάνωσε
Πρόβλεψη
προσκυνηματική έκδρομή στήν Ί. Μονή του
καιρού
Όσιου Δαυίδ στήν Εύβοια, επειδή πανηγύριζε
τό Μοναστήρι, καί συμπεριλάβανε στο ταξίδι καί τόν Άγιο.
Περίπου δύο εβδομάδες πριν άπό τό ταξίδι ό Άγιος τηλεφώ­
νησε στόν κ. Μιχάλη καί του ειπε: «Έγώ δέν θά έρθω, διότι
άπ' τήν παραμονή θά βρέχει πάρα πολύ κι άπ' τις λάσπες, δέν
θά μπορέσει νά βγεί τό πούλμαν έπάνω».
Εκείνοι όμως, στή 1 Νοεμβρίου, ξεκίνησαν νά πανε καί
πράγματι, έβρεχε πάρα πολύ. Άπό τήν προηγούμενη ημέρα
είχαν άνέβει πολλά αύτοκίνητα καί ό δρόμος είχε γεμίσει λά­
σπες, μέ άποτέλεσμα νά έπιστρέψουνε πίσω. Τήν άλλη μέρα
πηγε ό άντρας μου στόν Άγιο καί έκεΐνος του ειπε: «Έγώ σας
ειχα προειδοποιήσει, άλλά δέν πειράζει... Περάσατε κι άπό
τόν Άγ. Ιωάννη τόν Ρώσο καί προσκυνήσατε, κάνατε καί τήν
παράκλησή του... Ώραΐα!». Ό λα τά είχε δει ό Άγιος.
Ό άδερφός της κουμπάρας μου, ό κ.
Δαιμονικός πόνος Φάνης Τ., ήταν παλιά ναυτικός καί του
παρουσιάστηκε ένα περίεργο πρόβλημα ύγείας. Του πονού-
σανε φοβερά οι πατούσες των ποδιών καί οί έξετάσεις δέν
έβρισκαν τήν αιτία. Του μιλήσαμε γιά τόν Άγιο, καί αύτός δέν
μας πίστευε, άλλά τελικά, μέ πολλή περιέργεια καί δυσπιστία,
πηγε νά τόν συναντήσει. Ό Άγιος του ειπε μόνο αύτό: «Μήν
τρέχεις στούς γιατρούς, γιατί δέν έχεις τίποτα».
Αύτός όμως δέν τόν πίστεψε καί πηγε στήν Αγγλία, χωρίς
νά βρει θεραπεία. Μετά πηγε στή Βουλγαρία, όπου καί πάλι
δέν έγινε τίποτα. Άφοΰ ξόδεψε λεφτά καί ταλαιπωρήθηκε, ή

257
αδερφή του τόν ξαναπήγε στόν Άγιο καί, μόλις μπήκε μέσα, ό
Άγιος τόν μάλωσε: «Έ λ α έδώ μωρέ... Γιατί τρέχεις στό έξωτε-
ρικό γιά έξετάσεις; Δέν σου είπα ότι δέν έχεις τίποτα; Πλησία­
σε νά σου διαβάσω μία εύχή! Νά ξέρεις, αύτό τό έπαθες, γιατί
δρασκέλισες δαιμονικά πράγματα».
Οί δαίμονες βρήκανε εύκαιρία καί τόν πειράξανε, διότι
δέν ζοϋσε πνευματικά. Έμεινε άφωνος ό ναυτικός καί, μόλις
του διάβασε τήν εύχή, χάθηκε άμέσως ό πειρασμικός πόνος.
Έπρεπε νά παιδευτεί μέ τούς γιατρούς, γιά νά καταλάβει ότι
ήταν άπό τόν διάβολο καί νά πιστέψει στά λόγια του Αγίου.
Κάποτε ό Άγιος μας ειπε τήν έξης ιστορία:
Ό ταξιτζής
«Ειχα πάει στή μάντρα του κ. Κώστα (Κελαϊ-
δή), γιά νά παραγγείλω οίκοδομικά ύλικά καί πηρα ταξί γιά
νά φύγω. Ό ταξιτζής, σέ όλο τόν δρόμο, μιλούσε άσχημα γιά
τούς παπάδες καί τούς Δεσποτάδες καί προσπαθούσε νά μέ
έκνευρίσει, άλλά έγώ δέν του μιλούσα καθόλου. 'Έΐδα" ότι
είχε όλη τήν οίκογένειά του διασκορπισμένη. Έ να παιδί τό
είχε σέ συγγενείς, άλλο τό ειχε στούς παππούδες, άλλου ήταν
ή γυναίκα του, άλλου έμενε αύτός... Ό ταν φτάσαμε, τόν πλή­
ρωσα καί ήρεμα του ειπα:
-Άκουσε, παιδί μου! Μήν άσχολεισαι έσύ μέ τούς παπάδες
καί τούς Δεσποτάδες. Κοίταξε νά μαζέψεις τήν οίκογένειά
σου πού τήν έχεις όλη διασκορπισμένη!
Εκείνος τά έχασε καί μέ ρώτησε:
-Ποιός είσαι έσύ;
-Μάζεψε τήν οίκογένειά σου κι αν μέ χρειαστείς, έλα έδώ
πάνω νά μέ ζητήσεις.
Κατέβηκα καί έφυγα. Μετά ήρθε καί μέ βρήκε».

258
 Τό 1978 βαπτίσαμε τόν γιό μας καί τό
Κεκλεισμένων
Μυστήριο τό έτέλεσε ό 'Άγιος στόν Ί. Ν.
τών θυρών
του Αγίου Δη μητριού. Πρίν τη βάπτιση,
συγκεντρωθήκαμε μπροστά στήν είσοδο του Ναοΰ καί περι­
μέναμε νά έρθει ό 'Άγιος. Ό ιερέας του Ναοϋ, ό π. Βασίλειος
ήθελε νά περάσει πρώτα ό 'Άγιος καί μετά δλοι έμεΐς. Μετά
άπό λίγη ώρα ξεκλείδωσε την πόρτα καί είπε στόν σύζυγό
μου πού ήταν καί ψάλτης: «Κύριε Χαράλαμπε, παμε μέσα νά
κάνουμε τήν κατήχηση (εύχές πού διαβάζονται στόν νάρθη­
κα) μέχρι νά έρθει ό Παππούλης Πορφύριος, γιατί περνάει ή
ώρα...». Ό π. Βασίλειος πήγε καί μπήκε στό Ί. Βήμα, άλλά
άμέσως βγήκε έξω καί φώναξε τόν άντρα μου: «Χαράλαμπε,
Χαράλαμπε..., ό Γέροντας κάθεται στήν καρέκλα μου»!
Ξαφνιασμένος, πήγε μέσα ό άντρας μου, του έβαλε μετά­
νοια καί τόν ρώτησε γεμάτος άπορία:
-Γέροντα, συγνώμη, άλλά πώς μπήκες μέσα μέ τήν πόρτα
κλειδωμένη;
-Έεε, νά... μπήκα.
-Μά, άφοΰ ήταν κλειδωμένα... Πώς πέρασες;
-Έεε... μωρέ, πέρασα μπροστά σας, άλλά δέν μέ είδατε.
Πώς πέρασε άνάμεσά μας ένας ρασοφόρος, χωρίς νά τόν
δει κανείς καί βρέθηκε μέσα στό Ιερό; Είναι δυνατόν, άπό
τούς 80 άνθρώπους πού ήμασταν έκει, νά μήν τόν δει ούτε
ένας; Καί δταν μάλιστα οι πόρτες ήταν κλειδωμένες! Ό 'Άγιος
δέν ήθελε νά άποκαλύψει τήν άλήθεια. Είναι βέβαιο δτι μετα­
φέρθηκε θαυματουργικά άπό τά Καλλίσια στόν Ναό!
Ό ταν ό 'Άγιος ρώτησε: «Ποιό όνομα θά δώσουμε στό παι­
δί»; καί ό νονός απάντησε: «Πορφύριο!», σταμάτησε γιά λίγο
τό Μυστήριο, διότι συγκινήθηκε πολύ. Τό παιδί μας αύτό

259
είναι ό σημερινός Ηγούμενος της Ί. Μονής των Άγ. Νεοφανών
Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης στό Σπήλι, στό
Ρέθυμνο. Λίγο καιρό μετά τη βάπτιση, ό Άγιος μας έ'στειλε
εύλογία γιά τό παιδί μας μία εικόνα του Άγ. Πορφυρίου Γάζης
πού άγιογράφησε -όπως μάς ειπε- ό ϊδιος μέ τά χέρια του
(σελ. 256).
Ό Άγιος είχε συμβουλεύσει τόν π. Βασίλειο νά χρησιμο­
ποιεί καθαρά άνόθευτα κεριά στό Ιερό Βήμα καί ας είναι πιό
μικρά σέ μέγεθος. Γιά τό θυμίαμα του ειπε νά χρησιμοποιεί
καρβουνόσκονη άπό κληματόβεργες καί όχι καρβουνάκια
πού έχουνε μέσα μπαρούτι.
Μετά τή Βάπτιση καλέσαμε τόν
Στό Μαυρολιθάρι
Άγιο καί τό βράδυ ήρθε στό σπίτι μας,
γιά νά φάμε όλοι μαζί. Ό πατέρας μου καταγότανε άπό τό
Μαυρολιθάρι του Νομοϋ Φωκίδος καί ό Άγιος άρχισε νά του
περιγράφει τό χωριό. Τού περιέγραψε τούς Ιερούς Ναούς τής
Υπαπαντής καί του Άγιου Νικολάου καί του ειπε γιά ένα
έξωκκλήσι στό βουνό:
-Έκέΐ, στόν Προφήτη Ήλία οί Γερμανοί σκοτώσανε
πολύ κόσμο καί πολλούς τούς πέταξαν μέσα στό πηγάδι.
-Γέροντα, έκει στό χωριό, σέ μία ρεματιά, πολλοί κάτοικοι
βλέπανε ένα καντήλι άναμμένο, άλλά όταν πλησιάζανε, έφευ­
γε... πήγαινε άπέναντι. Τό έχω δει κι έγώ.
-Έκεΐ είναι θαμμένη μία παλιά Εκκλησία καί δέν έχει
επιτρέψει ό Θεός νά βρεθεί άκόμη.
Άφοΰ ό Άγιος του περιέγραψε όλο τό χωριό μέ λεπτομέ­
ρειες, στό τέλος τόν ρώτησε:
-Έχω έρθει στό χωριό σου; Δέν έχω έρθει. Πώς τά ξέρω;
- ....... Έ λα τό καλοκαίρι νά πάμε μία βόλτα.

260
 -Δέν μπορώ, διότι εκεί έχει μεγάλο ύψόμετρο καί εγώ έχω
πρόβλημα μέ τήν καρδιά μου.
Τό Μαυρολιθάρι είναι άπό τούς πιό ορεινούς οικισμούς
στήν Ελλάδα. Έχει ύψόμετρο περίπου 1.150 μ. καί άνακη-
ρύχθηκε «μαρτυρικό χωριό», λόγω τοΰ φόρου αίματος άπό
τό 1943 έως τό 1949. Τό 1943 ή Ιταλική άεροπορία έριξε 96
βόμβες καί τό 1944 τό έκαψαν οι Γερμανοί.
(1) Πήγε κάποτε μία γνωστή μου
Άλλα θαυμαστά στόν Άγιο καί άφοΰ τήν κοίταξε γιά λίγο
σιωπηλός, μετά τή ρώτησε:
-Πόσα παιδιά έχεις;
-Έξι παιδιά έχω...
-Άφοΰ έχεις πέντε.
-Γέροντα, είμαι έγκυος. Δέν μέ βλέπετε; Έ χω πέντε καί
ένα στήν κοιλιά μου, σύνολο έξι.
-Έγώ πέντε βλέπω...
Δέν κατάλαβε τι έννοοΰσε ό Άγιος παρά μόνο όταν πηγε
γιά έξέταση στόν γυναικολόγο της, όπου διαπιστώθηκε ότι τό
έμβρυο ήταν νεκρό!
(2) Κάποιος άλλος πήγαινε στόν Άγιο τακτικά καί μία
ήμέρατόν ρώτησε:
-Γέροντα, τόσες φορές ήρθα έδώ καί ποτέ δέν μοΰ μίλη­
σες γιά τόν Χριστό!
-Μέ ρώτησες; Άφοΰ δέν μέ ρώτησες, πώς νά σοΰ μιλήσω;
Έγώ δέν μιλάω σέ κανέναν γιά τόν ΧΡΙΣΤΟ, εάν ό ίδιος
δέν δείξει ένδιαφέρον καί δέν μοϋ τό ζητήσει,
Αύτό ό Άγιος δέν τό έλεγε έγωιστικά, ότι δηλαδή δέν
καταδέχεται νά κάνει τόν δάσκαλο, άλλά άπό σεβασμό στήν
έλευθερία καί τό αύτεξούσιο τοΰ άλλου.

261
 Μία άλλη φορά ό Άγιος ειπε: «Έρχονται έδώ σέ μένα,
άλλά δέν τούς μιλάω γιά τόν Χριστό. Ακόμη καί θαύματα νά
τούς κάνω, δέν τούς μιλάω. Μόνο προσεύχομαι νά άνοίξει
ή ψυχή τους πρός τόν Χριστό καί νά μου τό ζητήσουνε οι
ίδιοι».
(3) Κάποιος πού πήγαινε συχνά στόν Άγιο, μία ημέρα,
μόλις γύρισε στό σπίτι του, έκνευρίστηκε μέ τό παιδί του,
έβγαλε τή ζώνη του παντελονιού καί άρχισε νά τό χτυπάει.
Αμέσως του τηλεφώνησε ό Άγιος καί τόν μάλωσε: «Άφησε
άμέσως κάτω τή ζώνη σου. Τι σου φταίει τό παιδί, έάν έσύ
είσαι νευριασμένος καί κουρασμένος άπό τή δουλειά σου;
Άντε πήγαινε νά κοιμηθείς».
(4) Ή πεθερά μου είχε βγάλει μία άσχημη μελανιά στό
μάγουλό της πού ειχε έπάνω μύτες-μύτες, σάν άγκαθάκια, καί
άπλωνε συνέχεια. Φοβισμένοι πήγαμε στόν Άγιο καί, άφου
τή σταύρωσε, τής ειπε: «Καί τό χειμώνα καί τό καλοκαίρι,
όταν βγαίνεις άπ' τό σπίτι, νά βάζεις στό πρόσωπό σου λίγη
ΝίνθΗ (κρέμα), γιά νά μήν άφυδατώνεται τό δέρμα σου καί
βγάζει έξωτερικά καρκινώματα». Τό θαυμαστό είναι ότι τήν
άλλη μέρα όλη αύτή ή καρκινική μαυρίλα εξαφανίστηκε!
(5) Μία άλλη γνωστή μου κυρία πήρε βασιλικό άπό τόν
Τίμιο Σταυρό καί "έ'πιασε" ψωμί. Τό είχε κάνει κι άλλες φορές
καί, χωρίς νά βάλει καθόλου μαγιά, ή ζύμη φούσκωνε. Εκείνη
τή φορά όμως, μόλις ξεσκέπασε τή λεκάνη μέ τή ζύμη, γιά νά
έλέγξει έάν φούσκωσε, τρόμαξε πάρα πολύ. Είχε στή μέση
άκριβώς έναν σταυρό άπό αίμα καί γύρω-γύρω στή λεκάνη
πάλι αίμα. Ενημέρωσε τόν παπά καί έκεΐνος ζήτησε νά τό δει
μέ τά μάτια του. Φοβισμένοι καί οί δυό τους, πέταξαν τή ζύμη
σέ ένα παλιό πηγάδι, κοντά στό σπίτι του παπα.

262
 Ό τα ν μας τό είπανε, πήγε ό άντρας μου στόν Άγιο καί τόν
ενημέρωσε. Εκείνος στενάχωρη μένος είπε μόνο τό εξής: «Τ ώ ­
ρα πού τό πετάξανε μου τό λές; Έάν μου τό λέγατε νωρίτερα,
θά σας άπαντοΰσα τί έπρεπε νά τό κάνετε...».
Κάποτε ή κ. Ζωή, συγγενής τοΰ κατηχητή
Τί βάσανα!
μας κυρίου Μιχάλη Μανωλά, πήγε στόν Άγιο
καί, πάρα πολύ χαρούμενη, τοΰ ειπε:
-Γέροντα, ό γιατρός μοΰ ειπε πώς περιμένω παιδί!!!
-Άχ Ζωή, νά ήξερες τί έχεις νά περάσεις άπ' αύτό τό
παιδί...! Τί βάσανα σέ περιμένουνε!
Καί στενάχωρη μένος σηκώθηκε, ετοίμασε τό λιβανιστήρι
καί άρχισε νά τή θυμιατίζει στήν κοιλιά, άλλά άρκετές φορές
τοΰ έ'φευγε τό λιβανιστήρι άπό τό χέρι, σάν νά τό τραβοΰσε
κάποιος άόρατος γιά νά τοΰ τό πάρει.
Ό τα ν τό παιδί αύτό, ό Δημήτρης, έγινε 15 χρόνων, πέθανε
ό σύζυγος τής κ. Ζωής καί άμέσως έμπλεξε στά ναρκωτικά.
Άπό έκείνη τή στιγμή ξεκίνησε ό μεγάλος Γολγοθάς γιά αύτή
τή γυναίκα. Ό Δημήτρης έκλεβε δ,τι έβρισκε [χρήματα, πολύ­
τιμα άντικείμενα... κ.ά.] καί τά πουλοΰσε γιά νά παίρνει τις
δόσεις του. Τήν έδερνε συχνά καί έφευγε γιά ή μέρες άπό τό
σπίτι, ένώ έκείνη καθάριζε σπίτια καί σκάλες γιά νά ζήσει.
Έ ω ς τό τέλος τής ζωής της έργαζότανε σκληρά γιά νά τοΰ
παρέχει τά άπαραίτητα, διότι αύτός δέν έργάστηκε ποτέ!
Πέρασε μεγάλο, άληθινό μαρτύριο καί τό σήκωσε έντελώς
μόνη της, έως πού πέθανε... Ό Δημήτρης κατέληξε στό Ψυχι­
ατρικό Νοσοκομείο στό Δαφνί.
Κανείς άπό έμας δέν φανταζότανε τότε ότι ή μεγαλύτερη
χαρά της, τό μονάκριβο παιδί της, μία ημέρα, θά γινότανε ό
μεγαλύτερος έφιάλτης της!

263
 Κάποτε μας είπανε κάτι πάρα πολύ
Ή πρεσβυτέρα
δυσάρεστο καί άμέσως πηγε ό σύζυγός
μου στόν Άγιο, γιά νά τόν ένη μερώσει:
-Παππούλη, μου είπανε πώς έδώ καί καιρό ή τάδε πρε­
σβυτέρα δέν σεβότανε τό στεφάνι της καί τώρα έφυγε άπό
τό σπίτι της.
-Μην πεις τίποτα, σέ κανέναν...! Μόνο προσευχή νά
κάνουμε.
Καί άρχισε νά κλαίει μέ λυγμούς. Ή ψυχή του ήταν εύαί-
σθητη γιά τέτοια θέματα, διότι άγαπουσε πάρα πολύ τήν
Εκκλησία. Ήξερε πόσο μεγάλο κακό ήταν αύτό καί τί σκαν-
δαλισμό θά προκαλοΰσε στούς εύάλωτους Χριστιανούς. Μέ
τήν έμπονη προσευχή του, λίγο καιρό άργότερα, ή πρεσβυ­
τέρα έπέστρεψε στό σπίτι της.
Μία γνωστή μου κυρία, ή Αικατερίνη, όταν
ήταν 24-25 χρόνων, οι γιατροί της είχανε πει
τελεσίδικα: «Έχεις πολύ σοβαρό γυναικολο-
γικό πρόβλημα καί δέν θά μπορέσεις νά άποκτήσεις ποτέ
παιδιά». Τό 1986 πηγε στόν Άγιο καί του ειπε:
-Γέροντα, τό άποφάσισα, θά υιοθετήσω ένα παιδί. Νά τό
έχω, γιά νά μέ φροντίζει στά γεράματά μου...
-Τό ξέρεις έάν θά γεράσεις; Έσύ δέν θά γεράσεις ποτέ.
Αύτή ή γυναίκα, όταν μου τό ειπε, άναρωτιότανε: «Γιατί
νά μή γεράσω; Πάντα νέα θά είμαι; Φαίνεται έγώ δέν θά κα­
ταπέσω ποτέ...». Δέν κατάλαβε τί ειδε ό Άγιος μέ τό προφη­
τικό του χάρισμα.
Ή Αικατερίνη, τό 2017, σέ ηλικία 56 έτών, σκοτώθηκε σέ
τροχαίο άτύχημα. Αύτό συνέβη 31 ολόκληρα χρόνια μετά τήν
έπίσκεψή της στόν Άγιο.

264
 Έδώ στή γειτονιά ήταν ενας μαρα­
Τό κρεβάτι του γκός, ό κ. Θανάσης, καί πήγε ό 'Άγιος στό
ξυλουργείο του καί του ειπε:
-Θέλω νά μου κάνεις μία ντιβανοκασέλα, όπως αύτή πού
έ'κανες στόν τάδε. Τή θέλω γιά νά κοιμάμαι μέσα.
-Γιατί δέν κοιμάσαι στό κρεβάτι σου; Ή ντιβανοκασέλα
δέν είναι γιά ύπνο. Πώς θά βολευτείς έκει μέσα;
-Ό ταν κοιμάμαι σέ κρεβάτι έρχονται οί δαίμονες καί μέ
πετάνε κάτω...
- ..... Γέροντα, νά σέ κεράσουμε κάτι;
-Μωρέ, νά ειχα... λίγο γλυκό πορτοκάλι!
Ό 'Άγιος δέν έτρωγε γλυκά, άλλά προφανώς δέν ήθελε νά
φανεί άκατάδεκτος. 'Ο κ. Θανάσης "τρελάθηκε", διότι τό μόνο
γλυκό πού εϊχανε ήταν γλυκό τοΰ κουταλιού πορτοκάλι.
Τελικά του έκανε μία πρόχειρη ντιβανοκασέλα πού ήταν
σάν κάσα καί τήν πήρε στά Καλλίσια.
Επειδή ό άντρας μου ήταν πολύ καλός
'Ο άντρας μου ψάλτης, ό 'Άγιος τόν συμβούλευε:
-Νά μήν ψέλνεις δυνατά, ούτε νά κάνεις κορώνες. Νά
ψέλνεις χαμηλά, χαμηλά... καί κατανυκτικά!
-Μέ ζητάνε άπό τάδε ένορία, νά πάω νά ψάλλω καί μου
δίνουνε πολλά λεφτά. Είναι σωστό νά πάω;
-Όχι, νά μήν πάς, γιατί ό κόσμος στόν Άγιο Δημήτριο σέ
άγαπάει καί ώφελεΐται άπό σένα.
-Μήπως νά πάω στήν ένορία μου, στήν Αγία Αικατερίνη;
-Όχι τώρα... Έκει θά πάς πολύ άργότερα, πού δέν θά
μπορεις νά περπατήσεις.
Πράγματι, μετά άπό χρόνια έπαθε έγκεφαλικά καί τόν
μετέφερνα έγώ έδώ κοντά στήν ένορία μας.

265
 Ό σύζυγός μου καθημερινά αγόραζε εφημερίδα. Κάπου-
κάπου αγόραζε καί δύο ή τρεις γιά νά διασταυρώνει τις πλη­
ροφορίες καί μία ήμερα, καθώς μιλούσε μέ τόν Άγιο, του ειπε:
«Κύριε Χαράλαμπε, νά παίρνεις, άλλά... μέχρι μία έφημερίδα»!
Ό ποτε μπορούσα, άκολουθουσα τόν
Τό γαϊδουράκι άντρα μου καί πηγαίναμε μαζί στά Καλλί-
σια. Ό Άγιος είχε ένα γαϊδουράκι πού χρησιμοποιούσε κυρίως
γιά τή μεταφορά άγαθών στό Μονύδριο του Άγιου Νικολάου
καί σπανιότερα γιά τις μετακινήσεις του. Ό ταν έφευγε άπό
τό Μοναστήρι, κατέβαινε μέ τό γαϊδουράκι στόν κεντρικό
δρόμο, έπαιρνε τό λεωφορείο καί τό γαϊδουράκι έπέστρεφε
πίσω μόνο του. Τό πιό σημαντικό όμως είναι πώς, όταν ό
Άγιος έπέστρεφε στά Καλλίσια (τήν ϊδια μέρα ή τύχαινε καί
μετά άπό μέρες) καί τό χρειαζότανε, τό συμπαθητικό έκεινο
τετράποδο έφευγε μόνο του καί κατέβαινε στόν κεντρικό
δρόμο όπου περίμενε τόν 'Άγιο! Ό ταν ό άνθρωπος αγιάζει,
όλα τά ζώα τό καταλαβαίνουνε καί πρόθυμα τόν έξυπηρε-
τουνε.
Κάποιο άπόγευμα ή ομάδα του κ. Μιχάλη
Άβρεχτοι!
πηγε στόν Άγιο, στά Καλλίσια. Τό πούλμαν
τούς περίμενε στόν κεντρικό δρόμο καί αύτοί άνηφόρισαν μέ
τά πόδια στό Μονύδριο.
Άφου προσκύνησαν τόν Άγιο Νικόλαο καί συνομίλησαν
μέ τόν Άγ. Πορφύριο θέλησαν νά φύγουν, άλλά έπιασε βροχή.
Ό πως μου είπε ό σύζυγός μου, ό Άγιος τούς ξεπροβόδισε,
διότι σέ λίγο θά νύχτωνε καί έπρεπε νά φύγουν. Τούς εύλό-
γησε, τούς σταύρωσε καί έφυγαν. Ένώ γύρω τους έβρεχε,
αύτοί δέν βράχηκαν καθόλου καί έντελώς στεγνοί έφτασαν
στό λεωφορείο, άνέβηκαν καί έφυγαν.

266
 22. Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Μαρτυρία κ. Μαρίας Ζάμπρα. Παιδίατρος, Αθήνα
(1) Ό ταν ήμουν μικρή οι γον
Πρώτες
πηγαίνανε στόν Πνευματικό μας, στον ένάρε-
άναμνήσεις
το π. Δανιήλ Γούβαλη, καί πολλές φορές μέ
πήγανε καί στόν Άγιο Πορφύριο. Τότε θαύμαζα πάρα πολύ
τούς πιλότους καί έ'λεγα στόν Άγιο:
-Έγώ όταν μεγαλώσω, θά γίνω πιλότος! Μου αρέσουνε τά
άεροπλάνα.
-Όχι, θά γίνεις παιδίατρος!
-Θέλω νά γίνω πιλότος!
-Έλα έδώ, βρέ χαζό... Έσύ μπορεΐ νά θέλεις νά γίνεις
πιλότος, άλλά στό τέλος θά γίνεις παιδίατρος! Πιλότος δέν
πρόκειται νά γίνεις!
Πράγματι, 13 χρόνια άργότερα ήμουν παιδίατρος!
[2] Άπό 18 χρόνων είχα βγάλει δίπλωμα καί μου άρεσε νά
τρέχω μέ τό αύτοκίνητό μας. Ό ταν πήγαινα στόν Άγιο, μέ
μάλωνε καί μου έ'δινε χαστουκάκια, άλλά έγώ δέν σταματού­
σα νά τρέχω. Μάλιστα κάποια στιγμή άρχισα νά τρέχω μέ
ταχύτητες πάνω άπό 100 χλμ. τήν ώρα.
Μία ήμερα πού πηγα στόν Άγιο, άφοϋ μέ χαστούκισε, μου
ειπε: «Μαρία, άπό τά 80 χλμ. έως τά 90, στό τιμόνι είναι ό
οδηγός. Άπό τά 90 έως τά 100, στό τιμόνι είναι ό Θεός. Καί
άπό τά 100 καί πάνω, στό τιμόνι είναι... ό πονηρός! Τό
κατάλαβες;».
Φοβήθηκα καί σταμάτησα νά τρέχω, γιατί αύτός πού
κρύβεται άπό πίσω καί βάζει τούς οδηγούς νά τρέχουνε είναι
ό διάβολος!

267
 (3) Θυμαμαι πού ό Άγιος έλεγε στόν πατέρα μου, τόν
Νικόλαο:
-Νά πουλήσεις τόν κινηματογράφο καί νά άλλάξεις έργα-
σία. Έκεΐ μέσα διαφθείρονται οί νέοι!
-Παππούλη, στεναχωριέμαι... Που νά τόν πουλήσω καί τί
δουλειά νά κάνω;
-Θά τόν πουλήσεις...
Σύντομα, μέ τήν προσευχή του Άγιου ήρθανε άπό τόν
Δήμο καί ζητήσανε νά άγοράσουνε τόν κινηματογράφο. Τόν
πληρώσανε μάλιστα πάρα πολύ καλά καί έτσι ό πατέρας μου,
μέ τή βοήθεια του Άγιου, άλλαξε εύκολα τήν έργασία του.
(4) Ή μητέρα μου νόμιζε ότι είχε πρόβλημα μέ τήν καρδιά
της καί πήγαινε τακτικά στόν Άγιο καί του έ'λεγε:
-Παππούλη, μέ πονάει ή καρδιά μου!
Εκείνος της χτυποΰσε τό κεφάλι καί της έ'λεγε:
-Αύτό φταίει γιά όλα! Δέν έχει τίποτα ή καρδιά σου.
Βρέ..., στό μυαλό σου είναι όλα!
Πράγματι, ή μητέρα μου ειχε μία μορφή υποχονδρίας καί
μεγαλοποιούσε τή σημασία συνηθισμένων σωματικών ένο-
χλήσεων. Τής άρεσε νά άσχολεΐται διαρκώς μέ τήν ύγεία της,
έχοντας ένα νοσηρό φόβο γιά τίς άρρώστιες. Ήταν κλειστο­
φοβική καί άρρωστο μανής.
Τελικά, όταν πηγα στή Γ' Λυκείου, άλλαξα
Ό Θεός γνώμη καί άπό πιλότος άποφάσισα νά γίνω
τό έκανε παιδίατρος. Έάν καί ήμουν άριστούχα μαθήτρια
(τελείωσα τό Λύκειο μέ βαθμό 20), ώστόσο στις Πανελλήνιες
Εξετάσεις, άπό κάποια άπροσεξία μου, δέν έλυσα τήν άσκηση
όπως άκριβώς μου ζητούσε τό θέμα καί δέν πέρασα στήν
Ιατρική Σχολή πού έπιθυμουσα. Πολύ στενάχωρημένη καί

268
εκνευρισμένη, διότι εκείνο τό λάθος μου στοίχισε την ιατρική,
πήγα μέ τούς γονείς μου στόν π. Δανιήλ καί όλοι μαζί πήγαμε
στόν Άγιο καί του είπα:
-Παππούλη, πώς έγινε αύτό; Δέν μπορώ νά τό πιστέψω!
Ό Θεός μέ τύφλωσε καί έκανα αύτό τό λάθος;
-Μαρία, σταμάτα νά έκνευρίζεσαι.,.Ό Θεός έχει τόν λό­
γο του πού τό έκανε αύτό καί θά τόν μάθεις άργότερα!
Έκεινο τό καλοκαίρι ήμουν πολύ θλιμμένη καί κάποιος
συμβούλευσε τόν πατέρα μου νά πάω γιά σπουδές ιατρικής
στή Βουλγαρία. Τό κόστος ήταν χαμηλό καί ή γλώσσα εύκο­
λη. Ό π. Δανιήλ όμως διαφώνησε καί όλοι μαζί πήγαμε στόν
Άγιο καί τόν ρωτήσαμε σχετικά μέ αύτό τό θέμα. Ή άπάντη-
σή του ήταν ξεκάθαρη:
-Νά πάει, νά πάει...!!!
-Μά Γέροντα, είναι μικρό κορίτσι. Ξέρω κάποιον πού πήγε
καί έμπλεξε άσχημα καί χάθηκε..., ειπε ό π. Δανιήλ.
-Αύτή δέν θά μπλέξει... Αύτή θά τή βλέπουνε καί θά
φοβούνται όλοι.
Μέ αύτό τό άστεΐο του Γέροντα γελάσαμε όλοι μαζί.
Ποιός θά μπορούσε νά φοβηθεί ένα κορίτσι 19 χρονών,
άδύνατο καί κοντό; Έ χω ύψος 1,60 μ. καί αύτό πού ειπε ό
Άγιος έμοιαζε μέ άνέκδοτο. Παρόλα αύτά, όταν σταμάτησαν
τά γέλια, τόν ρώτησα:
-Τό λές στά άλήθεια, Παππούλη; Εμένα θά φοβούνται;
-Ναι, ναι έσένα. Θά τό δείς, μόλις θά σέ βλέπουνε, θά
φεύγουνε πέρα...!
-Νά μή μπλέξει μέ κανέναν Βούλγαρο..., ειπε ό π. Δανιήλ.
-Αύτή, θά τή σώσει ό έγωισμός της!

269
 Πήγα στη Βουλγαρία καί πολύ σύντομα
Μαύρη ζώνη όλοι μέ άπέφευγαν, χωρίς νά ξέρω τόν λόγο.
Μάλιστα μία ημέρα, μέ πλησίασε διστακτικά ένας νέος καί
πλούσιος Σαουδάραβας πού σπούδαζε έκεΐ καί μου ειπε:
-Θέλω νά σέ προσλάβω... Θέλω την προστασία σου...
-Τί πράγμα;
-Μέ άπειλεΤ ή βουλγαρική μαφία καί σέ θέλω δίπλα μου.
Απορούσα καί έ'λεγα μέσα μου: «Μεγαλοδύναμε Θεέ... πώς
είναι δυνατόν αύτό;» καί σύντομα έ'μαθα τήν άλήθεια. Επειδή
έξαρχης συναναστρεφόμουν μέ μία άλλη Έλληνίδα, ή οποία
γνώριζε πολεμικές τέχνες, είχε κυκλοφορήσει ή φήμη ότι είχα
μαύρη ζώνη στό καράτε! Μάλιστα αύτή ή φίλη μου, λίγο
καιρό πριν τή γνωρίσω, ειχε δεχτεί μία άπλή έρωτική παρε­
νόχληση άπό κάποιον Βούλγαρο καί τόν ειχε χτυπήσει τόσο
άσχημα πού νοσηλευότανε σέ νοσοκομείο. Τό γεγονός αύτό
είχε τρομοκρατήσει τούς άντρες, οί όποιοι πίστευαν πώς καί
έγώ θά έκανα άμέσως τό ίδιο σέ όποιον μέ πλησίαζε.
------------------ Τήν πρώτη χρονιά μαθαίναμε μόνο τή
Σωτήριος γλώσσα καί άπό τήν πρώτη ημέρα άντιμετώ-
έγωισμός πισα £να σοβαρό πρόβλημα. Όλες οι συναλ­
λαγές γινότανε μέ λέβα, ένώ έγώ είχα μόνο ελληνικά χαρτο­
νομίσματα καί δολάρια. Ή τράπεζα ήταν πολύ μακριά καί δέν
είχα λέβα γιά νά πληρώσω τό ταξί. Έμενα στήν Εστία του
Πανεπιστημίου καί ή συγκάτοικός μου μου πρότεινε μία
“εύκολη" λύση. Μου είπε: «Ν ά συνάψεις έρωτικές σχέσεις μέ
έναν Βούλγαρο καί θά σου δώσει συνάλλαγμα. Τό ϊδιο έχω
κάνει καί έγώ. Θέλεις νά γνωρίσεις τόν φίλο του συντρόφου
μου; Ή θά έχεις φίλο ή θά μείνεις νηστική, διάλεξε...!».

270
 Έπί τρεις ήμερες δέν είχα νά φάω τίποτα καί έπινα νερό
άπό τή βρύση της τουαλέτας. Έ παθα γαστρεντερίτιδα, άλλά
έκανα ύπομονή, διότι σέ λίγες ή μέρες θά έρχότανε οί γονείς
μου. Εξαντλημένη πήγαινα στά μαθήματα της σχολής καί
έλεγα πεισματικά μέσα μου: « ’Ά ς πεθάνω...! Ποτέ δέν θά
δεχτώ τόν έκβιασμό τους». Πολύ άργότερα κατάλαβα πώς
έκεινες οί σκέψεις μου έπαλήθευαν τά τελευταία λόγια του
Αγίου: «Αύτήν θά τή σώσει ό εγωισμός της!».
Επειδή άργησαν νά έρθουν οί γονείς μου, προσπάθησα
νά βρω κάποια Έλληνίδα γιά νά μέ βοηθήσει καί τότε
γνώρισα μία μουσουλμάνα πού καταγότανε άπό τό Μαρόκο.
Γνώριζα τήν άγγλική γλώσσα καί πιάσαμε φιλία. Μου είπε:
«Καί ή δίκιά μας θρησκεία άπαγορεύει τις προγαμιαίες
σχέσεις. Ό άδερφός μου είναι παντρεμένος έδώ μέ μία Βουλ-
γάρα καί μπορεί νά σου δώσει συνάλλαγμα». Έ τσι ή Άμάλ
έγινε ή καλύτερη φίλη μου καί, επειδή δέν ειχε συγκάτοικο
(δέν είχαν έρθει άκόμη όλοι οί φοιτητές], μετακόμισα στό
δωμάτιό της. Ή Άμάλ θά σπούδαζε οδοντιατρική καί ζοϋσε μέ
τά έλάχιστα χρήματα της ύποτροφίας πού τής χορηγούσε ή
κυβέρνηση τοΰ Μαρόκου.
Ό λα αύτά ήταν μέσα στό σχέδιο τοΰ
Ή δύναμη
Θεοΰ καί θά άναφέρω ένα άκόμη γεγονός
τοΰ Σταυροΰ
πού δείχνει τή φροντίδα τοΰ Θεοΰ, άκόμη
καί γιά τίς λεπτομέρειες της ζωής μας. Λίγες ημέρες πριν
φύγω γιά τή Βουλγαρία, είχε έρθει στό σπίτι μας ό π. Δανιήλ
καί μας έκανε Αγιασμό. Λίγο άργότερα τοΰ τηλεφώνησα καί
τοΰ είπα:
-Π. Δανιήλ, ξεχάσατε έναν επιτραπέζιο άσημένιο Σταυρό.

271
 -Δέν είναι δικός μου. Έγώ τόν πήρα, τόν έχω στήν τσάντα
μου... Πρόσεξε τί θά σου πω. Αύτόν τόν Σταυρό νά τόν
παίρνεις μαζί σου όπου κι αν πας... καί στή Βουλγαρία άκόμη.
Δέν μάθαμε πώς βρέθηκε αύτός ό Σταυρός έπάνω στό
τραπέζι μας, όμως έκανα ύπακοή καί τόν πηρα μαζί μου στή
Βουλγαρία. "Ισως νά τόν ειχε άφήσει στό σπίτι μας ό π.
Δανιήλ κατά έντολή του Αγίου καί δέν μας τό έλεγε.
Στό δωμάτιο πού έμενα μαζί μέ τήν Άμάλ ύπηρχε ένα
μεγάλο κομοδίνο άνάμεσα σέ δύο κρεβάτια. Μόλις μπήκα στό
δωμάτιο, τοποθέτησα άμέσως τόν Σταυρό έπάνω στό κομο­
δίνο πρός τήν πλευρά μου καί τό βράδυ ή Άμάλ μου μίλησε
γιά κάποιες μεγάλες φοβίες πού είχε. Οί γονείς της καί οι
συγγενείς της ήταν πνευματιστές καί λάτρευαν τά άυλα όντα.
Άπό μικρή τή βάζανε νά καλει τις ψυχές των νεκρών γιά νά
έρθουν σέ έπικοινωνία ή συνάντηση μαζί τους. Φυσικά αύτό
ήταν μαγεία καί τά πνεύματα πού έρχόντουσαν, στήν πρα­
γματικότητα ήταν μεταμορφωμένοι δαίμονες. Μου είπε:
-Στή χώρα μου γίνονται πολλές πνευματιστικές συγκε­
ντρώσεις.1 Καλούνε πνεύματα καί αύτά έρχονται. Φοβαμαι,
γιατί είχα πολλές άσχημες έμπειρίες..., είδα πολλά καί προ­
σεύχομαι συνέχεια στόν Αλλάχ.
-ΈμεΤς πιστεύουμε στόν Χριστό... δέν φοβόμαστε τίποτα.
-Μου παρουσιάζονται συχνά άγρια πνεύματα, πολύ κακές
ψυχές... καί μέ άπειλοΰνε! Αόρατα χέρια έχουν προσπαθήσει
πολλές φορές νά μέ πνίξουνε καί άλλοτε, καθώς κοιμάμαι, μέ
πλακώνουνε μέσα στή νύχτα.

1 Ό Πνευματισμός έχει στενότατη σχέση μέ τή μαγεία, μέ τή

Θεοσοφία καί μέ τή Μασονία.

272
 -Νά μή φοβάσαι. Νά, κοίταξε τόν Σταυρό! Εμείς έχουμε
τόν Σταυρό τοΰ Χριστοΰ πού μας φυλάει άπό όλα τά κακά.
Εκείνο τό πρώτο βράδυ μέ ξύπνησε κατατρομαγμένη
μέσα στη νύχτα. Ειχε δει μία πολύ άγριεμένη γιαγιά στήν
άκρη τοΰ κρεβατιοΰ, μέ κατακόκκινα μάτια, νά τήν άπειλει.
Αμέσως άρπαξε καί μέ τά δυό της χέρια τόν Σταυρό μου καί
τήν ϊδια στιγμή ό πονηρός έξαφανίστηκε. Φοβισμένη μοΰ
ζητοΰσε νά της βρω έναν Σταυρό γιά νά τόν έχει πάντα μαζί
της καί γιά αύτό, όταν έπέστρεψα στήν Ελλάδα, ρώτησα τόν
π. Δανιήλ:
-Συγκατοικώ μέ μία μουσουλμάνα. Επιτρέπεται νά της
δώσω εναν Σταυρό γιά νά τή φυλάγει;
-Νά της δώσεις καί όταν ξανάρθεις στήν Ελλάδα, νά τή
φέρεις μαζί σου, γιατί ό Παππούλης θέλει νά της μιλήσει.
-Μά, ποΰ τήν ξέρει ό π. Πορφύριος;
-Έ τσι μοΰ ειπε...
Τή δεύτερη φορά πού έπέστρεψα στήν
Καζαμπλάνκα Ελλάδα θυμάμαι ήταν Φεβρουάριος καί
πηρα μαζί μου καί τήν Άμάλ. Μόλις πήγαμε στόν Άγιο, τοΰ
είπα:
-Παππούλη, σας έφερα τή συγκάτοικό μου.
-Άαα...! Έφερες τήν Ελπίδα!
Έμεινα άφωνη, διότι στήν άραβική γλώσσα Άμάλ σημαί­
νει Ελπίδα. Ή Άμάλ γνώριζε Γαλλικά, Αραβικά καί Αγγλικά
καί άρχισε νά συνομιλεί μέ τόν Άγιο στή γαλλική
γλώσσα. Έγώ πού τούς άκουγα, σκέφτηκα πώς ό Άγιος θά
σπούδασε ξένες γλώσσες.
Ό Άγιος άρχισε νά τής περιγράφει τήν Καζαμπλάνκα, τήν
πόλη άπό τήν οποία καταγότανε ή Άμάλ. Εξέφραζε τόν

273
θαυμασμό του γιά τό μεγάλο μέγεθος της καί τό τεράστιο
λιμάνι της. Πράγματι είναι ή πιό μεγάλη πόλη του Μαρόκου
(μέ 3 έκατομμύρια πληθυσμό) καί τό λιμάνι της είναι τό
μεγαλύτερο τεχνητό λιμάνι στόν κόσμο.
Μετά της περιέγραψε τό σπίτι της: «Βλέπω έχετε μεγάλο
σπίτι... έχει καί κήπο. Έκεΐ στην άκρη του κήπου είναι ένα
σπιτάκι, πού τό έχετε γιά τόν κηπουρό καί τώρα μένει ό
άδερφός σου. Βλέπω τόν πατέρα σου μέ τις δύο γυναίκες του
καί τά πολλά άδέρφια σου...». Της ειπε καί άλλα πολλά γιά τη
ζωή της καί γιά τόν πνευματισμό.
Έγώ καθόμουν καί άκουγα τόν Άγιο νά περιγράφει στή
γαλλική γλώσσα όλα αύτά πού γινότανε στήν Καζαμπλάνκα
καί θαύμαζα πού είχε προλάβει παράλληλα μέ τά ιερατικά
του καθήκοντα νά σπουδάσει ξένες γλώσσες. Δέν μπορούσα
νά φανταστώ ότι τό Άγιο Πνεύμα του ύποδείκνυε τί νά λέει
κάθε φορά!
Ό ταν φύγαμε, ή Άμάλ ήταν συγκλονισμένη, έτρεμε ολό­
κληρη καί έλεγε: «Απορώ πώς αύτός ό άνθρωπος τά γνώριζε
όλα αύτά! Αύτά πού μου ειπε γιά τήν οίκογένειά μου, δέν τά
έχω έκμυστηρευτεΐ ποτέ σέ κανέναν. Θέλω νά μάθω γιά τή
θρησκεία σας, γιά τόν Χριστιανισμό! Θέλω νά μάθω τά πάντα
γιά τή ζωή του Χρίστου καί τά θαύματά του!». Άπό έκείνη τήν
ημέρα μέ ρωτούσε συνέχεια καί ήθελε νά τά μάθει όλα. Ή
Άμάλ ήταν τό εύφορο χωράφι όπου έπεσε ό σπόρος του Θεοΰ
καί γρήγορα βλάστησε!
Τή δεύτερη φορά πού ήρθαμε στήν
Ή Παναγιώτα
Ελλάδα μαζί μέ τήν Άμάλ γιά λίγες ημέρες,
τό πρώτο πράγμα πού μου ζήτησε ήταν νά έπισκεφτουμε τόν
Άγιο καί, όταν φύγαμε, ήταν πάλι συγκλονισμένη. Τό ϊδιο

274
βράδυ, αμέσως μετά τό Απόδειπνο, μου ειπε πολύ συγκινη-
μένη:
-Μαρία, θέλω οπωσδήποτε νά βαπτιστώ!
-Πότε; Άφοΰ αύριο έπιστρέφουμε στή Βουλγαρία.
Ή ταν 8:00 τό βράδυ καί τηλεφώνησα στόν π. Δανιήλ.
-Πάτερ Δανιήλ, ή Άμάλ έπιμένει νά βαπτιστει!
-Πάρε εναν σταυρό της μητέρας σου καί έναν ολόλευκο
χιτώνα ή νυχτικό καί έλατε στή Μαλακάσα. Σας περιμένω
στόν Ί. Ν. της Άγιας Παρασκευής γιά νά τή βαφτίσουμε.
Στή 10:00 τό βράδυ όλα ήταν έτοιμα καί, πρό τοΰ αγίου
Βαπτίσματος, ό π. Δανιήλ έλεγε τρεις φορές τις άποτάξεις:
-" Άποτάσση τω Σατανα; Καί πασι τοις έργοις αύτοΰ; Καί
πάση τη λατρεία αύτοΰ; Καί πασι τοΐς άγγέλοις αύτοΰ;...”
-" Αποτάσσομαι”! άπαντοΰσε ή Άμάλ.
-" Άπετάξω τω Σατανα”;
-" Άπεταξάμην”! άπαντοΰσε ή Άμάλ.
Δηλαδή άπάντησε ότι άπαρνήθηκε τόν Σατανα καί έκείνη
τή στιγμή τρομάξαμε όλοι! Χιλιάδες σκυλιά άρχισαν νά ούρλι-
άζουν έξω άπό τήν πόρτα άγριεμένα. Ούρλιαζαν καί άναρω-
τιόμασταν πώς θά φύγουμε μέσα στή νύχτα μέ τόσα πολλά
άγρια σκυλιά. Συνεχίσαμε κανονικά, τή βαφτίσαμε Παναγιώ­
τα καί, όταν βγήκαμε προσεχτικά έξω, δέν συναντήσαμε...
ούτε έναν σκύλο! 'Άφαντοι οι μεταμορφωμένοι δαίμονες πού
ξεφωνίζανε, διότι χάσανε τό θήραμά τους.
Φύγαμε γιά τή Βουλγαρία καί τόν Απρίλιο
Δυνάμωση
τοΰ 1989, όταν πλησίαζε τό Πάσχα, ετοιμα­
πίστεως
στήκαμε νά έρθουμε πάλι στήν Ελλάδα.
Επειδή ειχε έρθει ή Μεγάλη Πέμπτη καί δέν μάς σφραγίζανε
μέ κανένα τρόπο τή βίζα της, πήγα σέ έναν Ί. Ναό της Άγιας

275
Παρασκευής καί προσευχήθηκα μέ κλάματα. Μόλις ξαναπή-
γαμε, άμέσως θεώρησαν τό διαβατήριό της, άλλά ειχε φύγει
καί τό τελευταίο πούλμαν γιά τήν Ελλάδα, οπότε πήραμε ταξί
καί ξεκινήσαμε.
Έγώ καθόμουνα άκριβώς πίσω άπό τόν οδηγό καί ή
Παναγιώτα κοιμότανε στά πόδια μου. Ό ταξιτζής μετέφερε
καί μπετόνια μέ καύσιμα. Καί, καθώς πλησιάζαμε στήν Αθή­
να, ό Βούλγαρος ταξιτζής άποκοιμήθηκε στό τιμόνι, μπήκε
στό άντίθετο ρεύμα καί συγκρουστήκαμε μετωπικά. Τά τζά­
μια καρφώθηκαν στό σώμα μου, άκόμα καί στό κεφάλι, καί
χτύπησα πολύ άσχημα τό δεξιό μου πόδι. Ό οδηγός χτύπησε
πολύ άσχημα, έσπασε καί τά πλευρά του. Μόνο ή Παναγιώτα
είχε ελάχιστες εκδορές. Σωθήκαμε όλοι άπό θαΰμα! Ήταν
χαράματα 28 Απριλίου 1989, Μεγάλη Παρασκευή, καί μάς
πήγανε στό ΚΑΤ. Είχαν κοπεί τά νεύρα του ποδιού μου. Τό
πόδι μου ειχε μετατραπεί σέ μία άμορφη μάζα καί ύπήρχαν
μικρές πιθανότητες γιά νά σωθεί. Οί γονείς μου τηλεφώνησαν
άμέσως στόν Άγιο καί τόν ένημέρωσαν:
-Οίγιατροί μας ζητάνε άμεση χειρουργική έπέμβαση!
-Όχι, νά μή δεχτείτε τό χειρουργείο. Νά υπογράψετε καί
νά φύγετε.
Παρόλο πού οί γιατροί έπέμεναν καί λέγανε: «Κρίμα πού
θά γίνεις καί γιατρός! Θά μείνεις παράλυτη», υπέγραψα, μου
βάλανε γύψο στό μελανιασμένο πόδι καί φύγαμε. Στό έξιτή-
ριο γράψανε: «Ρήξη μυών μέ λειτουργική άνεπάρκεια αύτών
καί ρήξη άντίστοιχων νεύρων. Άρνηση χειρουργικής έπέμβα-
σης. Φεύγει μέ δική της εύθύνη καί τών γονέων της».
Ή Παναγιώτα βλέποντας τήν άσχημη κατάσταση του
ποδιού μου, άρχισε νά κλονίζεται ή πίστη της καί άπελπισμέ-

276
νη έλεγε: «Επειδή έγινα Χριστιανή, ό Αλλάχ σέ τιμώρησε. Ή
όργή του έπεσε έπάνω σου!». Ό Άγιος δέν άνησυχοΰσε καθό­
λου καί μάς ζήτησε νά φέρουμε έναν γιατρό στό σπίτι, άλλά
λόγω του Πάσχα, δέν βρίσκαμε. Τελικά τή Δευτέρα, ήρθε ένας
γιατρός καί μόλις έκοψε τόν γύψο, είδαμε ότι τό πόδι μου
ήταν υγιέστατο, όπως ήταν πρώτα! Τήν ϊδια στιγμή χτύ­
πησε τό τηλέφωνο καί ό π. Δανιήλ μέ ρώτησε:
-Μαρία, ήρθε ό γιατρός;
-Περπατάω! Δέν έχω τίποτα!
-Τό ξέρω. Ό Γέροντας μου τό ειχε πει, ότι θά γίνεις
έντελώς καλά.
Μετά άπό αύτό τό μεγάλο θαϋμα, ή πίστη της Πανα­
γιώτας δυνάμωσε καί ρίζωσε τόσο πολύ, ώστε, όταν έδωσα
έξετάσεις καί μπήκα στήν Ιατρική Σχολή, μέ άκολούθησε
στήν Ελλάδα. Τήν εύλόγησε ό Θεός καί τήν πάντρεψα μέ ένα
καλό πνευματικό παιδί του π. Δανιήλ καί άπέκτησαν τέσσερα
παιδιά. Μάλιστα έγινα νονά στό ένα τους παιδί.
★ ★ ★
Μέσα άπ' αύτήν τήν έμπειρία μου κατάλαβα πώς ό
Χριστιανός δέν πρέπει νά άγανακτεΐγιά τά τυχόν εμπόδια καί
δυσκολίες πού μπορεΐ νά άντιμετωπίζει στή ζωή του. Έμεΐς
δέν γνωρίζουμε τά σχέδια του Θεοΰ, διότι Εκείνος (άπό
άγάπη) εργάζεται μυστικά γιά νά σώσει όλα έκεΐνα τά πλά­
σματά Του πού έχουν καλές καί άγαθές ψυχές.
Ό Θεός καταστρώ νει ένα ειδικό σχέδιο γιά τή σω ­
τηρία του ανθρώπου... "Ενα σχέδιο ξεχωριστό γιά τόν
καθένα, όπως άκριβώς συνέβη καί μέ τήν Παναγιώτα! Αύτά
τά σχέδια τά άποκαλύπτει ό Θεός μόνο στούς Αγίους του,
όπως ήταν καί είναι ό μέγας Άγιος Πορφύριος.

277
 24. «ΑΛΗ Θ Η Σ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ»!
Μαρτυρία κ. Εμμανουήλ Ρουσσάκη.
Καθηγητής θεολογίας, Ηράκλειο Κρήτης
Τό 1979 τελείωνα τή Ριζάρειο Σχολή καί
Επίσκεψη
είχα Πνευματικό τόν ενάρετο π. Αθανάσιο
θ. Χάριτος
Σφουγκαντάκη, ό όποιος μοΰ έλεγε: «Ν ά
μπεις στό Πανεπιστήμιο καί νά σπουδάσεις θεολογία. Θά
γίνεις ένας θεολόγος άστέρι!». Ή θελα νά κάνω ύπακοή, άλλά
κάτι μέσα μου άντιδροΰσε καί σκεφτόμουνα: «Θεέ μου..., έχω
δει σημεία πού μέ βεβαιώνουν ότι πράγματι υπάρχεις, δμως
δέν σέ ζώ, καί άφοϋ δέν σέ ζώ, δέν μπορώ νά συνεχίσω. Νά
κιχνω ύπακοή νά μπώ στό Πανεπιστήμιο, άλλά δέν θά συνε­
χίσω τις σπουδές μου. Σου άφιέρωσα δύο χρόνια άπό τή ζωή
μου στή Ριζάρειο..., δέν έχει άλλα!».
Πλησίαζε τό Πάσχα καί έψαλλα τό Προκείμενο τοΰ Τριω­
δίου: «Μ ή άποστρέψης τό πρόσωπόν σου άπό τοΰ παιδός
σου, ότι θλίβομαι* ταχύ έπάκουσόν μου, πρόσχες τη ψυ­
χή μου, καί λύτρωσαι α ύτή ν» (ψαλμός ξη' 18-19) καί μοΰ
ήρθαν πολλά δάκρυα..., διαφορετικά, άσυνήθιστα δάκρυα,
δάκρυα ενός άλλου κόσμου. Θυμόμουνα τίς αμαρτίες μου καί
έκλαιγα, έκλαιγα γοερά καί ταυτόχρονα ένιωθα πώς έλιωναν
μέσα μου τά πάθη, οί έγωισμοί, οί κενοδοξίες..., τόνοι ψυχικής
παθολογίας! Ειχα τόν θρήνο τοΰ Άδάμ καί λιώνανε οί αμαρ­
τίες μου σάν τά παγόβουνα καί ταυτόχρονα άναγεννιόμουνα.
Παρελθόν, παρόν καί μέλλον γίνανε ένα. Ήμουν στήν αιωνιό­
τητα καί ένιωθα τόν Θεό δίπλα μου..., τόν ζοΰσα καί όλα
γίνανε πανέμορφα..., ό ούρανός..., ή φύση..., ό ήλιος..., τό
φεγγάρι..., τά πουλιά...! "Ημουν στόν Παράδεισο!

287
 Βέβαια, μετά άπό δέκα ημέρες, όλα έπανήλθαν στην
κανονικότητά τους. Ήρθε ή λογική, τά πάθη, οι μικρότητες, οι
καθημερινοί μάταιοι λογισμοί... όλα, όλα έπανηρθαν. Άλλά ή
άνάμνηση αύτης της δυνατής έμπειρίας μου άλλαξε τή ζωή.
Πήρα καί δύο πληροφορίες άπό τόν Θεό. Σύμφωνα μέ τή μία,
ήταν θέλημα του Θεού νάγίνω Θεολόγος...
Άνέφερα στόν Πνευματικό μου αύτήν τήν εμπειρία, άλλά
άπέφυγε νά τή σχολιάσει. Κάποια βασανιστικά έρωτήματα
ζητούσαν μέσα μου άπάντηση καί ετσιγεννήθηκε ή έπιθυμία
νά βρω εναν Γέροντα χαρισματικό, γιά νά τό άκούσω μέ τά
ίδια μου τά αύτιά, ξεκάθαρα, ποιόν δρόμο άκριβώς νά άκο-
λουθήσω στή ζωή μου.
--------------------- Εκείνη τήν περίοδο ό Θεός μέ βοήθησε
«Λυπάσαι!» > · · > ~
και συναντησα κάποιο πνευματικό παιδί του
Αγίου Πορφυρίου, τόν κ. Στ..., ό όποιος μου ειπε τήν έξης
προσωπική του έμπειρία:
«Πήγαινα τακτικά στόν π. Πορφύριο καί όταν ή γυναίκα
μου έ'μεινε έγκυος, μου ειπε:
-Νά πάει σέ άλλον γιατρό. Μπορεΐ ώς Χριστιανός νά είναι
καλός, άλλά όχι ώς γιατρός! Τό άκους;
Περνούσε ό καιρός καί κάθε φορά πού πήγαινα μου έ'λεγε
τό ϊδιο, ώσπου μία ημέρα μέ μάλωσε αύστηρά:
-Δέν άκους αύτό πού σου λέω, άλλά στό τέλος θά τό
σπάσεις τό κεφάλι σου!
»Μ ετά άπό αύτό, πήγαμε σέ άλλον γυναικολόγο καί μόλις
τήν εξέτασε, άμέσως μάς ειπε:
-Τό παιδί σας είναι νεκρό! Πέθανε πρίν άπό τρεις ημέρες.

288
 »Ό Γέροντας Πορφύριος είναι χαρισματικός. Έάν κάναμε
ύπακοή καί αλλάζαμε γιατρό, θά έβλεπε οτι υπήρχε πρό­
βλημα καί θά έσωζε τό παιδί μας. Πήγαινε νά τόν γνωρίσεις».
Σκέφτηκα πώς αύτός ό Γέροντας θά μπορούσε νά μέ
βοηθήσει. 'Άν καί πλησίαζε ή έξεταστική περίοδος του
Ιουνίου, έψαξα καί βρήκα τό μέρος όπου ζοϋσε ό 'Άγιος στό
Μήλεσι. Έκείνη τήν ή μέρα ήταν έξω άπό τό τροχόσπιτο καί
συνομιλούσε μέ τόν κόσμο. Τόν πλησίασα καί μόλις τού
φίλησα τό χέρι, μου ειπε: «Καλός είσαι 'σύ, καλός είσαι, άλλά
έχεις ένα κακό..., λυπασαι! Νά 'ρθεις μία μέρα νά πούμε
πολλά».
Σύντομα ξαναπηγα καί του μίλησα γιά τήν
Θεολόγος
έμπειρία μου, άλλά σιώπησε, σάν νά μήν τήν
νά γίνεις
άκουσε καθόλου, καί μετά τού έθεσα τό δίλημ­
μά μου:
-Γέροντα, τελειώνω τή Ριζάρειο... Τί νά κάνω; Σκέφτομαι
τόν γάμο, σκέφτομαι καί τήν ιεροσύνη...
-Νά πας στό Πανεπιστήμιο νά γίνεις θεολόγος.
-Μά, τελείωσα πρακτικό Λύκειο..., δέν μπορώ. Έγώ είμαι
γιά τό Πολυτεχνείο, γιά φυσικός, γιά χημικός...
-Σου είπα: Ν άπ ας στό Πανεπιστήμιο νά γίνεις Θεολόγος.
Έγώ έλεγα τά δικά μου καί έκεινος έπαναλάμβανε τό ϊδιο
καί σκεφτόμουνα: «Σήμερα δέν θά είναι μέ τά καλά του! Πώς
νά γίνω θεολόγος; Τί νομίζει;"Οτι οί πόρτες είναι άνοιχτές;».
Έφυγα καί όταν ξαναπηγα, μου ειπε: «Βρε, δέν σου
αρέσει νά γίνεις θεολόγος, νά διδάσκεις τόν λόγο τοΰ
Θεού; Νά, τώ ρ α σέ βλέπω μέ τ ά παιδάκια... Τί ωραία! Τί
ωραία!».

289
 Έφυγα προβληματισμένος καί όταν ξαναπηγα, μέ μάλω­
σε: «Ν ά μην ξανάρθεις έδώ, γιά νά μέ ρωτάς καί νά μέ
ξαναρωτάς. Σου τό είπα τόσες φορές: Στό Πανεπιστήμιο νά
πας καί θεολόγος νά γίνεις!».
Ά ν καί ειχα τελειώσει τη Ριζάρειο, έδωσα έξετάσεις ώς
άπόφοιτος Λυκείου καί, ένώ ήταν πολύ δύσκολο, έγινε τό
θαϋμα καί μπήκα στό Πανεπιστήμιο Θεολογίας.
Τό 1986 τελείωσα τή θεολογία καί διορίστηκα, οπότε ή
έπικοινωνία μου μέ τόν Άγιο ήταν μόνο τηλεφωνική. Δέκα
χρόνια μετά τήν πρώτη μας γνωριμία, τό 1989, τόν έπισκέ-
φτηκα στό Κελλί του, καί καθώς συνομιλούσαμε, μέ αίφνι-
δίασε. Κάτι άλλο συζητούσαμε καί ξαφνικά μέ ρώτησε:
«Θυμασαι όταν ήσουν στή Ριζάρειο Σχολή καί είχες ζήσει
αύτή τή δυνατή έμπειρία; Τότε, δέν είπες στόν Χριστό αύτό κι
αύτό; Γιατί τό άρνεισαι τώρα; Βγές έξω...».
Ήταν φοβερό γιά μένα, διότι μου άποκάλυψε κάτι πού
είχα πεί στήν προσευχή μου, πρίν 10 χρόνια, κάτι πού ήταν
μεταξύ έμοΰ καί του Θεου, καί γιά τό όποιο δέν ειχα μιλήσει
ποτέ σέ κανέναν άνθρωπο. Έάν δέν του τό ειπε ό Θεός, τότε
ποιός του τό ειπε;
Άφοϋ γνώρισα τόν Άγιο, λίγο καιρό
Κοντά στόν Άγιο
άργότερα, ό Πνευματικός μου μου είπε:
-Πήρες ό,τι πήρες άπό μένα. Τώρα σέ στέλνω στόν π.
Πορφύριο. Αύτός θά είναι ό Πνευματικός σου.
Ό ταν ένη μέρωσα τόν Άγιο, έσκυψε ταπεινά τό κεφάλι
του καί άπάντησε:
-Ό πάτερ Αθανάσιος είναι άγιος. Έχει έξουσία έπί των
δαιμόνων. Νά του πεις ότι θά παραμείνεις σ' αύτόν καί θά του
κάνεις μία τέλεια ύπακοή!

290
 Ό τα ν πηγα στόν Πνευματικό μου, μου ειπε:
-Πες του ότι έγώ σέ στέλνω σ' αυτόν.
Τελικά ό Άγιος ύποχώρησε καί μου είπε:
-Καλά..., άντε νά δοϋμε έάν θά κάνεις ύπακοή.
Ό ιερομόναχος π. Αθανάσιος καταγόταν άπό τά Σφακιά
καί ήταν ιεροκήρυκας. Ό ταν μου μιλούσε γιά τόν Χριστό,
έ'σκυβε τό κεφάλι του καί έ'κλαιγε, έ'κλαιγε... Δέν μπορούσα νά
συλλάβω τήν άγάπη του γιά τόν Χριστό, τόν θειο έ'ρωτά του.
Πρόσφερε μεγάλο έ'ργο, άλλά ό Θεός δέν θέλησε νά τό φανε­
ρώσει καί νά τόν δοξάσει έδώ, σέ αυτόν τόν κόσμο.
'Έκτοτε ό Άγιος ήταν ό Πνευματικός μου. Πήγαινα συχνά
καί πολλές φορές μέ έβαζε (γιά άρκετές ώρες] καί βοηθούσα
στίς οικοδομικές έργασίες του Μοναστηριού. Τό βράδυ
πήγαινα στό Κελλί του, μέ έξέταζε στά μαθήματά μου καί μέ
άφηνε έκπληκτο μέ τίς έρωτήσεις του. Ούτε οί καθηγητές μου
δέν μέ ρωτούσαν τέτοια πράγματα καί δέν προχωρούσαν σέ
τόσο βαθιά θεολογικά θέματα. Σύμφωνα μέ τά πτυχία του,
ήταν ένας άγράμματος παπάς, άλλά σύμφωνα μέ τίς γνώσεις
του, ήταν πραγματικά σοφός.
Κάποια ημέρα άνέβαινα στόν τρίτο όροφο άπό τά μαδέ­
ρια μίας έξωτερικής σκαλωσιάς. Ήταν μεσημέρι, ειχε καί
πολλή ζέστη καί πήγαινα άργά-άργά, όταν άκουσα τόν Άγιο
άπό κάτω νά μέ φωνάζει: «Κάνε γρήγορα. Πώς πας έτσι;». Ό
Άγιος, άνθρωπο ράθυμο, τεμπέλη, άδρανή καί νωθρό, δέν τόν
ήθελε.
Εκείνη τήν περίοδο καί προσευχόμουν καί δούλευα καί
διάβαζα... Τό καταλάβαινα πώς μέ τήν εύχή του, καθημερινά,
άνέβαινα πνευματικά.

291
 Κάποτε παρασύρθηκα καί άρχισα νά δια­
Ψυχολογία βάζω βιβλία ψυχολογίας τοΰ Κάρλ Γκούσταβ
Γιούνγκ, τοΰ Έντουαρντ Σπράνγκερ...κ.ά. Έ να βιβλίο πού μέ
ειχε ενθουσιάσει καί τό διάβαζα συνέχεια ήταν: «Οί συγκρού­
σεις τοΰ έσωτερικοΰ μας κόσμου», της Κάρεν Χόρνεϋ. Μάθαι­
να πολύ ωραία πράγματα. "Εβλεπα στην πράξη τίς διάφορες
λειτουργίες της ψυχής καί πώς ερμηνεύονται (γιατί κάνουμε
τό ενα, τό άλλο...) καί ειχα ένθουσιαστεΐ. Άλλά ξαφνικά
αίσθάνθηκα πολύ μπερδεμένος. Άντί νά ξεδιαλύνω τό κουβά­
ρι της ψυχής, μπερδεύτηκε πολύ περισσότερο.
Ό τα ν πήγα στόν Τ^γιο, χωρίς νά τοΰ άναφέρω την ένα-
σχόλησή μου μέ την ψυχολογία, μοΰ είπε: «Ξέρεις τί κάνεις
έσύ τώρα; 'Άς ύποθέσουμε ότι αύτό τό δωμάτιο είναι σκοτει­
νό. Έσύ ψάχνεις συνέχεια καί προσπαθείς νά βρεις ποΰ είναι
τό ενα, ποΰ είναι τό άλλο... Δέν κάνουμε έτσι. Ανοίγουμε μία
τρύπα, μπαίνει λίγο φώς καί τά βλέπουμε όλα έδώ μέσα».
Ό 'Άγιος έννοοΰσε πώς έ'πρεπε νά στραφώ πρός τόν
Χριστό πού είναι τό άληθινό Φώς καί Εκείνος θά μέ φώτιζε,
γιά νά τά κατανοήσω όλα. Μοΰ μίλησε μέ διάκριση, άλλά δέν
τόν κατάλαβα καί όταν ξαναπηγα, αίφνιδιάστηκα μόλις μέ
ρώτησε:
-Τό έχεις ρίξει πολύ στήν ψυχολογία έσύ τώρα... Έεε;
-Ναι, Γέροντα...
-'Άντε μωρέ... άληθής ψυχολογία είναι ή θεολογία!
Έ τσι άφησα τά βιβλία αύτά, διάβαζα μόνο θεολογικά καί
ήρέμησα. Μόνο ό Θεός, πού επλασε τήν ψυχή, γνωρίζει καί τή
λειτουργία της, καί ή άληθινή χαρά στήν ψυχή μας έρχεται
όταν έκείνη πλησιάζει πρός Τόν Δημιουργό της.

292
 Τό 1984 ήμουν στό τρίτο έτος των
Τά παρατάω...
σπουδών μου καί γνώρισα μία κοπέλα
σεμνή πού φορούσε μακριές φούστες καί ειχε τά μαλλιά της
κοτσίδα. Ήταν πρόσχαρη καί σκορπούσε αύτή τή χαρά σέ
όλη τήν παρέα. Άρχισα νά μή μπορώ νά συγκεντρώνομαι στά
μαθήματά μου καί, ένώ διάβαζα, στίς έξετάσεις έγραφα πότε
2, πότε 3... καί σκεφτόμουνα νά τά παρατήσω.
Αποφάσισα όμως, πρίν τό κάνω, νά ένημερώσω τόν Άγιο.
Πήγα καί τόν βρήκα νά συνομιλεί μέ τόν κόσμο έξω άπό τό
Καλυβάκι του καί καθώς πλησίαζα, έκπληκτος τόν άκουσα
πού τούς φώναξε:
-Τί μέ ρωτάτε έμένα πού είμαι γέρος καί άγράμματος; Ρω­
τάτε αύτόν έδώ. Θεολόγος είναι καί τά ξέρει...
-Τί νά πώ έγώ, Γέροντα;
-Πάρε αύτήν τήν καρέκλα καί κάθισε έδώ... Ρωτάτε τον!
Έγώ μέ τόν Άγιο καθόμασταν στίς ξύλινες καρέκλες,
δίπλα-δίπλα, καί ό κόσμος καθότανε μπροστά μας, κάτω στά
χόρτα. Αίσθάνθηκα μεγάλη αμηχανία, διότι πηγα νά του πώ
ότι τά παρατάω καί έκεΐνος μέ έβαζε, όχι απλά νά κηρύξω τόν
λόγο του Θεού, άλλά νά άπαντώ στίς έρωτήσεις του κόσμου.
Καί ένώ, ούτε έγώ ήθελα νά μιλήσω, ούτε καί ό κόσμος νά μέ
ρωτήσει, έκεΐνος έπέμενε καί στό τέλος τούς ειπε έπιτακτικά:
«Ά ντε ντέ, ρωτάτε τον σας ειπα...!».
Άφου άρχισαν νά μου κάνουνε γενικές έρωτήσεις καί όσο
περνούσε ή ώρα, όλο καί πιό ειδικές, έγινε κάτι παράξενο
μέσα μου. Καθάρισε τό μυαλό μου, άνοιξε ή διάνοιά μου καί
φωτίστηκε ό νους μου. Αβασάνιστα μου έρχότανε οι πληρο­
φορίες καί άπαντοϋσα ήρεμα, μέ πολύ ώραιο τρόπο, στήν
κάθε ερώτηση. Μέ τήν προσευχή του Αγίου συντελέστηκε

293
αύτο τό πρωτογνωρο φαινόμενό που με χαροποίησε. Ξεκι­
νήσαμε τό πρωί καί σταματήσαμε όταν πιά ό ήλιος έδυε. Ό
'Άγιος καθότανε ύπομονετικά δίπλα μου έπί 7 ώρες, μας
άκουγε καί κάπου-κάπου κάτι ελάχιστο τό συμπλήρωνε.
Στό τέλος σηκώθηκε ό κόσμος, πηρε τήν ευλογία τοΰ
Αγίου καί έφυγε. Τελευταίος πλησίασα καί έγώ, άλλά μοΰ
ειπε: «Έσύ, έλα μαζί μου!». Μέ πηγε πίσω άπό τό Καλυβάκι
όπου ειχε φυτέψει φράουλες καί μέ παρότρυνε: «Φάε, φάε
φράουλα...». Καθώς τρώγαμε μαζί, γυρίζει καί μοΰ λέει:
«Είδες μωρέ ότι τά καταφέρνεις! Καί ήρθες έδώ νά μοΰ πεις,
πώς θέλεις νά τά παρατήσεις».
Μέ έπιασε ρίγος. Ντράπηκα καί κατάλαβα πώς τά ήξερε
όλα καί πώς έπρεπε νά συνεχίσω τίς σπουδές μου. Άπό έκείνη
τήν ημέρα καθάρισε τό μυαλό μου καί μποροΰσα νά διαβάζω
μέ όρεξη τά μαθήματά μου.
Στήν επόμενη έπίσκεψη τοΰ μίλησα γιά αύτή τή σεμνή
κοπέλα καί ότι σκεφτόμουν νά τήν πλησιάσω περισσότερο
καί νά της μιλήσω. Έμεινα έμβρόντητος, διότι μέ τή βοήθειά
του, πολύ σύντομα, μοΰ άποκαλύφθηκε ότι είχε πολλούς
έραστές καί όταν ξαναπηγα στόν 'Άγιο, μοΰ ειπε:
-Όχι μόνο αύτά, άλλά καί χειρότερα! Ετοιμάζεται νά
αύτοκτονήσει, διότι τά βλέπει όλα μαΰρα!
-Γέροντα, έχει εύλογία νά τή βοηθήσω, νά τή φέρω πρός
τόν Θεό;
-Θά τήν πας, μωρέ, έσύ πρός τόν Θεό ή θά σέ πάει αύτή
πρός τόν διάβολο;
Τελικά, μέ τήν προσευχή, μέ τίς συμβουλές καί τήν καθο­
δήγηση τοΰ Αγίου, της μίλησα μέ διάκριση καί προσοχή. Έ τσι

294
ή κοπέλα αύτή άπέφυγε τήν αυτοκτονία καί παντρεύτηκε
έναν άπό τούς έραστές της.
Τό 1988, γιά μία περίοδο, ήμουν σέ πολύ
Θά μάς δύσκολη κατάσταση. Περνούσα μεγάλους πει­
κοσκινίσει ρασμούς καί ένιωθα έναν διαρκή πόλεμο άπό
τόν πονηρό. Ειχα τόσους πολλούς καί μπερδεμένους λογι­
σμούς πού ένιωθα σάν μεθυσμένος. Δέν καταλάβαινα τί μου
γινότανε καί μόλις μπήκα στό Κελλί του, μέ ρώτησε:
-Έχεις πολλούς πειρασμούς έσύ τώρα... Έεε;
-Ναί, Γέροντα, έχω...
-Τί θά πει: " Ιδού ό Σατανας έξητήσατο ύμας του σινιάσαι
ώς τόν σίτον";1
-Ό Σατανας ζήτησε άπό τόν Θεό τό δικαίωμα νά μας
κοσκινίσει σάν τό σιτάρι.
-Άχ μωρέ, αύτό κάνει τώρα μέ σένα! 'Άκουσε, όταν ήμουν
στό Άγιον Όρος γνώρισα έναν άσκητή πού ειχε μεγάλη
άγάπη, θειο έρωτα..., ειχε πόθο γιά τόν Θεό. Έτρεχε στήν
ύπακοή του καί ήταν όλος φωτιά! Μία ήμερα βλέπει έναν
δαιμονισμένο, τόν λυπήθηκε καί ειπε στό δαιμόνιο:
-Έ βγα άπ' τόν άνθρωπο!
-Καί... που νά πάω; Ρώτησε τό δαιμόνιο μέσα του.
-Νά, έλα σέ μένα...! Του ειπε ό άσκητής καί τό δαι­
μόνιο κάθισε έπάνω του. Πέρασαν πέντε, πέρασαν δέκα,
πέρασαν είκοσι ή μέρες καί μία ημέρα του ειπε άγανακτισμένο
τό δαιμόνιο:

1 «Ειπε δέ ό Κύριος· Σίμων Σίμων, ιδού ό Σατανας έξητησατο ύμας τοϋ

σινιάσαι ώς τόν σίτον» (Κατά Λουκάν, Κεφ. κβ' 31).
Ειπε ό Κύριος: Σίμων, Σίμων, ιδού ό Σατανάς ζήτησε νά σάς ταράξει
καί νά σάς κλονίσει, δπως τραντάζεται τό σιτάρι μέσα στό κόσκινο.

295
 -Δέν σέ μπορώ άλλο! Θά φύγω, γιατί μέ κούρασες.
-Φύγε. Μήτε οταν ήρθες σέ κατάλαβα, μήτε τώρα πού
φεύγεις σέ καταλαβαίνω...!
»Βλέπεις τί συνέβη μέ τόν άσκητή; Γιατί; Διότι ειχε θειο
έρωτα, πάθος γιά τόν Χριστό!
Μου έκαναν μεγάλη έντύπωση αύτά τά λόγια τοΰ Αγίου.
Ό ταν στήν καρδιά τοΰ Χριστιανοΰ καίει αύτή ή θεϊκή φλόγα
γιά τόν Χριστό, δέν φοβαται τίποτα καί ό διάβολος δέν πλησι­
άζει. Μέ τήν εύχή του, έκείνη τήν ημέρα, μοΰ ήρθε τόσο
μεγάλη χαρά, πού έφυγα κυριολεκτικά πετώντας. Πανε καί οί
λογισμοί..., φύγανε όλα!
Μία άλλη φορά πού πήγα καί ειχα πάλι διάφορους άρνη-
τικούς λογισμούς πού μέ βασανίζανε καί δέν μποροΰσα νά
τούς διώξω γιά νά ησυχάσω, μοΰ ειπε:
-Καλός είσαι έσύ, άλλά δέν ξέρεις νά άγωνίζεσαι... 'Άς
ύποθέσουμε ότι οί έχθροί ήρθαν έδώ άπ' έξω, γιά νά
καταλάβουν τό Κελλί. Έσύ, ξέρεις τί κάνεις; Κάθεσαι στήν
πόρτα, ρίχνεις μία σπρωξιά στόν έναν πού θέλει νά μπει μέσα,
μετά μία σπρωξιά στόν άλλον καί άπό τίς σπρωξιές, σέ λίγο,
κουράζεσαι καί πέφτεις κάτω. Δέν κάνουμε έτσι... 'Άκουσε,
καλούμε μερικούς φίλους, τούς βλέπει ό εχθρός άπ' έξω
καί δέν μπαίνει μέσα!
-Ποιούς φίλους;
-Τόν Χριστό, τήν Παναγία, τούς Άγιους...
Κάποτε ό καθηγητής μου άπό τό
Άεροβάπτισμα
Πανεπιστήμιο Θεολογίας, πάτερ Νικόλαος
I., ήρθε στόν 'Άγιο μαζί μέ τήν πρεσβυτέρα καί τό νεογέννητο
κοριτσάκι τους. Ό 'Άγιος τό φύσηξε τρεις φορές στό πρόσω­
πο καί είπε στήν πρεσβυτέρα πού κρατοΰσε στήν άγκαλιά

296
της τό παιδάκι: «Πρόσεξε, τώρα, νά φανείς δυνατή»! Μάλλον
δέν κατάλαβαν τί έννοοΰσε.
Δύο μήνες περίπου άργότερα ήμουν στο Μοναστήρι καί
μέ φώναξε ό Άγιος. Πήγα στό Κελλί του καί μου ειπε:
«Μανώλη, πήγαινε μαζί μέ τόν Αλέξανδρο νά άνοίξετε έναν
τάφο τόσο έπί τόσο (μικρών διαστάσεων), διότι έρχεται ό π.
Νικόλαος μέ τή γυναίκα του καί συγγενείς, γιά νά θάψουνε τό
παιδί τους. Νά τούς πεις ότι έγώ πήγα στό δάσος, διότι
πονάει ή καρδιά μου. Πές τους ότι τό είχα βαπτίσει καί τό
ειπα Άννα».
Ό Άγιος έ'φυγε στό βουνό, διότι συγκινιότανε πάρα πολύ
καί θά κινδύνευε άπό τήν καρδιά του. Σέ λίγο ήρθε τό ζευγάρι
μέ τούς συγγενείς καί τό νεκρό κοριτσάκι τους καί τούς
ένημέρωσα σχετικά. Τό θαυμαστό είναι ότι δέν είχαν μιλήσει
προηγουμένως μέ τόν Άγιο καί έκεΐνος τούς "ειδε" ότι έρχο­
νταν. Επίσης γνώριζε ότι θά πεθάνει τό παιδί καί τό ειχε
άεροβαπτίσει. Αύτό συνέβη 2-3 εβδομάδες μετά τό Πάσχα
καί οι γονείς ψάλανε πάνω άπό τόν τάφο της μικρής Άννας
τό "Χριστός Άνέστη".
(1) Άφου πήρα τό
Ή ταπείνωσή του φτηκα μία ή μέρα τόν Άγιο. Καθόμουν
μπροστά του άσάλευτος καί σάν μπάστακας τόν κοιτούσα
καί προσπαθούσα νά καταλάβω, τί άνθρωπος ήταν αύτός. Μέ
βάση τίς θεολογικές μου γνώσεις, ήθελα νά τόν κατανοήσω,
νά τόν άξιολογήσω... καί σκεφτόμουν:
«Είναι πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, μία αύθεντία, ένας
πνευματικός ήγέτης, ένας σύγχρονος άγιος!».
Έκεΐνος διάβασε τίς σκέψεις μου καί μου ειπε:
-Νά μωρέ, σάν καί σένα είμαι κι έγώ!

297
 Δέν μέ έπεισε καί συνέχισα νά τόν περιεργάζομαι καί νά
τόν θαυμάζω. Τότε άλλαξε τακτική καί φώναξε, κάπως άνυ-
πόμονα, την άνιψιά του:
-Ελένη, φέρε νά φάω, φέρε μου φαγητό... φέρε καί
κεράσια, φέρε καί γιαούρτι... Πεινάω, πεινάω!
Άμέσως χάθηκε ό θαυμασμός καί ή εικόνα πού είχα γιά τό
πρόσωπό του. Αρκετά χρόνια άργότερα συνειδητοποίησα
πώς τό έ'κανε έπίτηδες, δηλαδή προσποιήθηκε τόν γαστρί­
μαργο, γιά νά άποφύγει τόν μεγάλο θαυμασμό.
(2) Ό ϊδιος ποτέ δέν πίστεψε πώς ήταν πνευματικά άνώ-
τερος άπό τούς άλλους. Μία ημέρα, όλο τό μέρος έκει
μπροστά στό Καλυβάκι, γέμισε μέ αύτοκίνητα καί κόσμο καί,
καθώς τούς κοίταζε, μέ ρώτησε άπορημένος: «Ή θελα νά
ξέρω, βρέ Μανώλη, όλος αύτός ό κόσμος πού έρχεται, τί
περιμένει άπό μένα;». Σιώπησα μπροστά στήν απλότητα καί
στήν ταπείνωσή του.
(3) 'Άλλοτε έλεγε: «Ν ά προσεύχεστε νά γίνω κι έγώ
καλός!» Έννοοΰσε νά γίνει κι αύτός καλός σάν καί έμας πού
είμαστε καλοί. Δηλαδή, τά μάτια της άγαθής ψυχής του
έβλεπαν όλους τους άνθρώπους καλούς καί γι' αύτό τούς
άγαποΰσε μέσα άπό τήν καρδιά του.
(4) Κάποτε μου είπε:
-Μανώλη, νά προσεύχεσαι καί γιά μένα.
-.............. Μου φάνηκε παράλογο καί άρχισα νά γελάω.
-Μή γελάς! Σοβαρά στό λέω, νά προσεύχεσαι γιά μένα.
(5) Μία ημέρα ήρθε ένας γιατρός καί τόν ρώτησε:
-Είναι άλήθεια, Γέροντα, ότι είσαι άγιος καί έχεις προορα­
τικά χαρίσματα; Έ τσι λέει ό κόσμος...

298
 -Αύτοί πού λένε ότι είμαι άγιος πρέπει νά πανε νά εξομο­
λογηθούνε! Έεε..., καμιά φορά μέ φωτίζει ό Θεός καί λέω
καμιά κουβέντα...
Κάποτε μέ ρώτησε:
Πνευματικές
-Ρέ, Μανώλη, άπό πότε άρχίζει ή
έρωτήσεις
παιδεία του άνθρώπου;
-Άπό τότε πού πηγαίνει στό σχολείο.
-Όχι..., άπό τη σύλληψη του έμβρύου. Έάν θυμώσει ή
μάνα, μελανιάζει τό έμβρυο κι αύτό έχει επιπτώσεις γιά όλη
τήν πορεία της ζωής του παιδιού!
'Άλλη φορά μέ ρώτησε:
-Μανώλη, τί θά πει: "Θροΰς λογισμών ούκ άποκρυ-
βήσεται”;1
-Άκόμη καί ένα θρόισμα στούς λογισμούς δέν μπορεΐ νά
κρυφτεί άπό τόν Θεό.
-Έεε, τίποτα δέν είναι κρυφό άπό τόν Θεό... Καί ή
προσευχή της μάνας γιά τό παιδί της έτσι πρέπει νά
πηγαίνει..., όπως τό θρόισμα σ τά φύλλα τοΰ δέντρου.
Κάποτε ήμουν στό Κελλί τοΰ Άγιου
Έάν έχεις πίστη!
καί ήρθε ό Πρέσβης μίας γειτονικής μας
χώρας. Ξεκίνησα νά φύγω, άλλά δέν μέ άφησε. Μοΰ πρότεινε
νά καθήσω λίγο άπόμερα καί τόν ρώτησε:
-Γιατί τσακώνεσαι μέ τή γυναίκα σου; Δέν ξέρεις ότι
αύριο, μεθαύριο... θά τρέχουν τά παιδιά σου στόν ψυχίατρο
καί γιατρειά δέν θά βρίσκουν;

1 Παραλλαγή άπό τό: «Θροΰς γογγυσμών ούκ άποκρυβήσεται».

(Σοφία Σολομώντος 1,10).

299
 -Καί αυτή ή πεθερά σου δέν κάνει τίποτα άλλο παρά νά
σου αυξάνει τό άγχος! Τώρα κάνεις χημειοθεραπεΐες... Έεε;
-Ναι, πάτερ.
-Καμιά φορά πετυχαίνουν, άλλά συνήθως καταστρέφουν
τόν οργανισμό. Έάν έχεις πίστη... Ξέρω ανθρώπους πού
έχουν πίστη καί σταματάει μέχρι έκεΐ τό κακό (δηλαδή ό
καρκίνος). Νά 'ρθεις μία ημέρα, νά προσευχηθούμε μαζί.
-Θά έρθω, πάτερ...
-Νά, έγώ έχω τόσες άρρώστιες καί δέν λέω του Θεοΰ νά
μου τίς πάρει... Ντρέπομαι καί γι' αύτό του λέω: “Θεέ μου,
βοήθησε με νά σέ γνωρίσω..., βοήθησέ με νά σέ αγαπή­
σω..., βοήθησε με νά έρθω κοντά σου!" Έ λα μία μέρα νά
προσευχηθούμε μαζί...
Ξαναήρθε ό άγχώδης πρέσβης καί προσευχήθηκαν μαζί
καί ό εύσπλαχνος Θεός άκουσε τήν παράκλησή τους καί έκα­
νε τό θαύμα του. Ό καρκίνος έξαφανίστηκε! Πόσο χάρηκε...
(1) Τό 1984, μία ή μέρα π
Γλωσσομαθής απλό καί φτωχικό του Καλυβάκι, καθώς
συζητούσαμε, μου ειπε ό Άγιος:
-Βγές καί πές στή γυναίκα πού είναι άπ' έξω νά έρθει
τώρα μέσα...
Βγήκα έξω, έψαξα, δέν τή βρήκα καί ξαναμπήκα μέσα.
-Σέποιά γυναίκα;
-Σ' αύτή μωρέ, στήν Προτεστάντισσα. Νά, έκεΐ..., έρχεται!
Ξαναβγήκα καί μόλις τήν ειδα, της ειπα: «Ε λάτε μέσα,
σάς θέλει ό Γέροντας», άλλά αύτή δέν καταλάβαινε. Δέν
γνώριζε καθόλου τήν ελληνική γλώσσα. Μπήκε μέσα καί τούς
άκουγα πού μιλούσανε έπί πολλή ώρα.

300
 (2) Στόν Άγιο ερχότανε καί ό αρχιμανδρίτης Ήλίας
'Άουντι, ό σημερινός Μητροπολίτης Βηρυτοϋ. Μοΰ μιλούσε
στήν αγγλική γλώσσα καί θεώρησα πώς δέν γνωρίζει τήν
ελληνική. Κάποτε μιλούσε μέ τόν Άγιο μέσα στό Κελλί του έπί
πολλές ώρες καί τό βράδυ, μόλις βγήκε, τόν ρώτησα άπο­
ρη μένος:
-Σέ ποιά γλώσσα μιλούσατε μέ τόν Γέροντα;
-Στήν άγγλική.
-Άφοΰ μόνο ελληνικά ξέρει ό Γέροντας!
-Γιά νά μιλήσεις μέ αυτόν τόν άνθρωπο δέν χρειάζεται νά
ξέρεις ελληνικά!
(1} Κάποτε κατέβηκα στήν Κρήτη καί ιτηγα
Διάφορα
στόν Μαρουλά, στή Σητεία, όπου είχαμε κάποια
χωράφια. Έκει διέτρεχα κάποιον σοβαρό κίνδυνο καί ξαφνι­
κά χτύπησε τό τηλέφωνο.
Ήταν ό Άγιος καί άρχισε νά μου περιγράφει τό μέρος, τά
χωράφια, τό σπίτι... καί μοΰ υπέδειξε σέ ποιό σημείο έχει
νερό. Μετά άρχισε νά "πηγαίνει" πίσω, στά ιστορικά γεγο­
νότα πού είχαν διαδραματιστεί έκει στήν περιοχή μου καί
μοΰ τά άνέφερε μέ λεπτομέρειες. Γιά παράδειγμα, μοΰ περιέ­
γραψε σέ ποιό σημείο στά χωράφια μας είχε γίνει πρίν πολλά
χρόνια ενα φονικό καί πώς άκριβώς εγινε.
Μέ αύτό τόν τρόπο μοΰ τράβηξε τήν προσοχή καί άπέφυ-
γα τόν κίνδυνο. Φυσικά ό Άγιος, πού τά έβλεπε όλα αύτά
έκείνη τή στιγμή άπό τήν Αθήνα, είχε δει καί τόν κίνδυνο πού
διέτρεξα καί έσπευσε νά μέ βοηθήσει.
(2) Έ να άπόγευμα, καθώς βοηθοΰσα στίς οικοδομικές
έργασίες, ήρθε στό Μοναστήρι ό μακαριστός Αρχιεπίσκοπος
Αθηνών κ. κ. Σεραφείμ Τίκας καί συναντήθηκε μέ τόν Άγιο

301
εξω άπό τό Μοναστήρι. Τούς ειδα νά άγκαλιάζονται καί νά
κλαΐνε, ό ένας μέσα στήν άγκαλιά του άλλου. Ύπηρχε μεγάλος
σεβασμός καί άγάπη μεταξύ τους. Ό Άγιος τόν συμβούλευε
καί του συμπαραστεκότανε στόν άγώνα πού έδινε, ενάντια
σέ όσους πολεμούσανε τήν Όρθόδοξη Εκκλησία μας.
(3) Ό Άγιος συνήθιζε νά πίνει χυμό άπό καρπούζι, τό
όποιο μας προστατεύει άπό τόν καρκίνο του προστάτη καί
ώφελεΐτήν καρδιά, τό κυκλοφορικό καίτό άνοσοποιητικό.
Μία ημέρα μοϋ είπε: «Τ ά κρεμμύδια καί τά καρότα κάνου­
νε πολύ καλό στόν οργανισμό μας, ιδιαίτερα στό κυκλοφο­
ρικό».
★ ★ ★
Ό καθένας άπό έμάς πού γνωρίζαμε τόν Άγιο πίστευε
πώς ειχε μία πολύ ιδιαίτερη προσωπική σχέση μέ τόν Άγιο,
καί κάθε φορά έφευγε άπό κοντά του μεταμορφωμένος. Μέ
έναν άνεξήγητο, μυστηριώδη τρόπο, μπορούσε νά κρατάει
τήν καρδιά σου στά χέρια του. Είχε τή διάκριση καί τή σοφία
νά κυβερνάει τήν κάθε ψυχή μέ έναν μοναδικό τρόπο γιά νά
τή φέρνει κοντά στόν Χριστό. Άλλοτε τόν ένιωθα καί πατέρα
καί μάνα καί άδερφό... καί άλλοτε, ένιωθα φόβο καί δέος
μπροστά στό μεγαλείο της άγιότητάς του. Ήταν ένα τεράστιο
δώρο στή ζωή μου.
Ήταν στήν Αθήνα, άλλά ή καρδιά του χτυπούσε στήν
έρημο του Άγιου Όρους. Αγαπούσε υπέρ ύπερβολικά τόν
Χριστό. Αγαπούσε μόνο Εκείνον. Δέν ήθελε κάτι άπό Εκείνον.
Ζητούσε καί ήθελε Εκείνον καί ό Χριστός του άποκαλύφθηκε
απλόχερα. Οί περισσότεροι Χριστιανοί ζητουν όλο καί κάτι
άπό Εκείνον καί έλάχιστοι θέλουν Εκείνον!

302
 26. «Μ ΠΡΕ ΜΑΡΚΟ...! ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕΣ;»
Μαρτυρία κ. ΐΜάρκου Σαμούχου. Ναυπηγός, Αθήνα
Κατάγομαι άπό την Τήνο καί ό
Θά μέ τρελάνεις;
παππούς μου ήταν ό αρχιτέκτονας του
Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί πολλών καθεδρικών
Ναών, ένώ τό 1915 είχε άναστηλώσει Μονές του Άγ. Όρους.
Ω στόσο οι σχέσεις μου μέ τήν Εκκλησία ήταν τυπικές.
Ό ταν παντρεύτηκα, έπειδή οί γονείς μου είχαν πεθάνει,
ένιωθα πολύ έντονα τά πεθερικά μου σάν άληθινούς γονείς
μου. Ό κ. Αναστάσιος καί ή κ. Κλεονίκη Παγώνη ήταν πολύ
θρησκευόμενοι άνθρωποι καί είχαν στενές σχέσεις μέ τόν
'Άγιο Πορφύριο. Τούς έβλεπα πού φεύγανε γιά τό Μοναστήρι
του στό Μήλεσι καί σκεφτόμουν πώς κάπου μπλέξανε καί
τούς έκμεταλλεύονται. Βέβαια, μου είχαν άναφέρει κάποια
υπερφυσικά γεγονότα αύτοϋ του Γέροντα, άλλά σκεφτόμουν
πώς κάποιο κόλπο θά ύπάρχει πίσω άπ' όλα αύτά.
Μία καλοκαιριάτικη ημέρα τοϋ 1985 άποφάσισα νά έπι-
σκεφτώ κρυφά αύτόν τόν πατέρα Πορφύριο, ώστε νά έχω
προσωπική καί ξεκάθαρη γνώμη, γιά νά τούς προστατεύσω.
Ήταν 3:30 τό μεσημέρι, πήγα μόνος μου στό Μοναστήρι,
χτύπησα τό κουδούνι καί μόλις βγήκε μία μοναχή, της είπα:
-Θέλω νά δώ τόν πατέρα Πορφύριο...
-Δέν μπορειτε, διότι είναι κουρασμένος καί έχει ξαπλώσει,
άλλά έάν θέλετε, περιμένετε, μετά τίς 5:00 ϊσως νά σάς
δεχτεί
Μπήκα στό αύτοκίνητό μου, άνοιξα τό κλιματιστικό καί
περίμενα. Σέ 5 λεπτά έρχεται πάλι ή μοναχή, μοΰ χτυπάει τό
παράθυρο καί μέ ρωτάει:

307
ένιωθα σάν πατέρα μου πού μέ κατεύθυνε στίς άγωνίες καί
στά προβλήματά μου. Κάποιες φορές γινότανε αύστηρός,
άλλά μέσα μου καταλάβαινα πώς ό,τι έλεγε ήταν τό άπόλυτα
σωστό καί άληθινό. Ήταν φοβερά εύστροφος καί τό μυαλό
του ήταν πραγματικό ξυράφι. Γενικά, ήταν άπίστευτα προικι­
σμένος σέ όλα καί ποτέ δέν έπεσε έξω σέ όσα μου έλεγε.
Κάποτε καθώς του μιλούσα γιά τή ζωή μου, μέ παρότρυνε:
-Γιά νά είσαι "εκατό τοις εκατό" σίγουρος ότι βαδίζεις
καλά στή ζωή σου, ένα πράγμα χρειάζεσαι!
-Ποιό είναι αύτό;
-“Κύριε, Τησοΰ Χριστέ, έλέησόν με...!” Νά τό λέγεις
συνέχεια αύτό καί θά είσαι εντάξει.
Έλεγα άπό μέσα μου, όσο μπορούσα, τή μονολόγιστη
εύχή καί λίγο καιρό άργότερα μου ζήτησε καί τό έξης:
-Θέλω κάθε βράδυ άπό τίς 10:00 έως τίς 12:00 ή ώρα νά
προσεύχεσαι μέ τήν εύχή, όπου κι αν είσαι..., ό,τι κι αν κάνεις!
-Γιατί αύτές τίς ώρες, πατέρα μου;
-Έχω πει σέ όλα τά πνευματικά μου παιδιά αύτές τίς
ώρες νά προσεύχονται, διότι όταν οί προσευχές είναι πολλές
μαζί, όταν είναι ενωμένες, τότε έχουν μεγάλη δύναμη καί
πάνε (άκούγονται) πολύ πιό καλά!
Σέ άρκετούς πού ζητούσαν κάποια βοήθεια άπό τόν Άγιο,
έκεΐνος τούς έλεγε: «Κάντε καί έσεΐς προσευχή, θά κάνω κι
έγώ καί θά βοηθήσει ό Θεός!». Παρόλο πού τελικά έκεΐνος μέ
τήν προσευχή του έλυνε τό πρόβλημά τους, μέ αύτόν τόν
τρόπο μάς μάθαινε νά προσευχόμαστε καί ταυτόχρονα
άπέφευγε τή δόξα, διότι έκρυβε τή δύναμη της δικιάς του
προσευχής.

309
 Τό καλοκαίρι του 1987, έκανα ένα επαγ­
Τί κόλπα
γελματικό ταξίδι στή Νέα Ύόρκη καί έπισκέ-
είναι αύτά;
φτηκα τό Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης
στό Μανχάταν. Άπό τό κατάστημα του μουσείου αγόρασα,
σκαλιστή έπάνω σέ ελεφαντόδοντο, τή «Γέννηση του Χρί­
στου». Ήταν πιστό αντίγραφο άπό τή συλλογή του Φλάβιου
Ηράκλειου, ενός άπό τούς μεγαλύτερους Αύτοκράτορες του
Βυζαντίου. Ό ταν έπέστρεψα στήν Ελλάδα, τήν επόμενη
κιόλας ημέρα τό πηγα στόν Άγιο λέγοντας:
-Πατέρα, σάς έφερα αύτό τό δώρο άπό τήν Αμερική!
Ήταν έντελώς τυφλός. Άπλωσε τό χέρι του, χάιδεψε τό
έλεφαντόδοντο γιά λίγο καί μου ειπε:
-Μπρέ Μάρκο..., μπρέ Μάρκο...! Τόν Πάπα μου έφερες;
-Όχι βέβαια, τί Πάπα μου λές τώρα; Που τόν σκέφτηκες
τόν Ποντίφικα; Όρίστε, μου δώσανε καί πιστοποιητικό. Νά
σου τό διαβάσω... Έ τσι κι έτσι γράφει. Είναι άντίγραφο άπό
τή συλλογή του Ηράκλειου στήν Κωνσταντινούπολη!
-Βρέ, τί μου τό διαβάζεις; Του Πάπα είναι αύτό...! Τί
πιστοποιητικά μου λές τώρα;
-Δέν είμαι σέ θέση νά σάς άπαντήσω μέ βεβαιότητα αύτή
τή στιγμή, άλλά θά τό ψάξω, θά διαβάσω καί θά 'ρθω πάλι.
Έ φυγα άπορημένος, άλλά σύντομα έμαθα τήν άλήθεια
καί έντυπωσιάστηκα γιά άλλη μία φορά, μέ τίς θεϊκές ίκανό-
τητές του. Ό ταν ξαναπηγα τόν ρώτησα:
-Τί- μέ κάνεις πατέρα μου; Τί κόλπα είναι αύτά πού μου
κάνεις; Τό έψαξα καλά καί πράγματι είναι δώρο του Λέοντος
Β', του Πάπα Ρώμης πρός τόν Ηράκλειο. Άλλά τώρα... τί γίνε­
ται έδώ πέρα; Δηλαδή, τόσο πολύ τά ξέρεις όλα;
-Έεε..., έεε... Καί γέλαγε, γέλαγε...

310
 Μετά τό πρώτο μας παιδί, την Έλένη-
Κακοήθης
Βαρβάρα, περνούσαν τά χρόνια καί δέν είχαμε
όγκος
άποκτήσει κάποιο άλλο. Ό ταν πήγαμε στόν
'Άγιο, ή γυναίκα μου τοΰ είπε:
-Θέλω κι άλλο παιδί..., γιατί δέν έρχεται;
-'Άσ' το αύτό... Έχεις παιδί. Τί ζητάς τώρα;
Έκείνη όμως έπέμενε καί ξεκινήσαμε εξετάσεις οι όποιες
έδειξαν οτι ειχα άδύναμο σπέρμα καί οι γιατροί θέλανε νά
μοΰ δώσουνε ορμόνες. Ό 'Άγιος όμως διαφώνησε κάθετα καί
εύτυχώς πού κάναμε ύπακοή καί δέν τίς πηρα, διότι, λίγο
καιρό μετά, μοΰ έκδηλώθηκε κακοήθης καρκίνος πού, σέ
συνδυασμό μέ τίς ορμόνες, θά μέ ειχε πεθάνει.
Συγκεκριμένα τό 1988 μοΰ παρουσιάστηκε ένας όγκος
στόν όρχη μου καί μετά τίς πρώτες έξετάσεις, κάποιος πολύ
μεγάλος καί διάσημος γιατρός (προσωπικός γιατρός τοΰ
Πρωθυπουργού] μοΰ ειπε: «Είναι πολύ έπιθετικός καρκίνος!
Ή χειρότερη μορφή καρκίνου!!! Τόν έχεις καί άρκετό καιρό.
Λυπάμαι, άλλά τώρα αύτός θά έχει κάνει μεταστάσεις σέ όλο
τό σώμα σου». Έμεινα έμβρόντητος μέ τά λόγια αύτά. Έ χα ­
σα τό έδαφος κάτω άπό τά πόδια μου. Πήγα άμέσως καί σέ
άλλους γιατρούς, άλλά πάλι ή ϊδια διάγνωση... «Ή χειρότερη
μορφή καρκίνου»! Απελπισμένος πηρα τηλέφωνο στόν 'Άγιο
καί, άφοΰ τόν ένημέρωσα σχετικά, μέ ρώτησε:
-Σέ ποιόν γιατρό πήγες τελευταία;
-Στόν Ζήση.
-'Άαα..., καλό παιδί ό Ζήσης! Αύτός είναι γιατρός! Ό ,τι θά
σοΰ πει ό Ζήσης, αύτό νά κάνεις.

311
 Έγινε άμεσα τό χειρουργείο, άφαίρεσαν τόν όγκο καί σέ
δύο-τρεΐς ημέρες πηγα στό σπίτι μου καί τηλεφώνησα στόν
Άγιο, γιά νά τόν ένημερώσω:
-Πατέρα, μου βγάλανε τόν όγκο καί τόν πήγανε γιά τή
μεγάλη βιοψία.
-Άπό που σου κάνανε τήν εγχείρηση; Άπό πάνω ή άπό
κάτω;
-Άπό πάνω... Καί μετά μέ ψάξανε μέχρι τούς πνεύμονες
γιά νά δοϋνε έως που μπορεΐ νά προχώρησε.
-Ώράία, ώράία...!
Λίγες ημέρες μετά, ήρθε ό κ. Ζήσης, ό γιατρός, στό σπίτι
μας γιά νά μου άλλάξει τίς γάζες καί, μόλις του ειπα γιά τήν
περίεργη έρώτηση του Αγίου, έντυπωσιάστηκε καί μου ειπε:
-Θά μάς τρελάνει αύτός ό Γέροντας! Είναι ή δεύτερη
επέμβαση στήν Ελλάδα πού γίνεται άπό πάνω καί μάς
δίνει τή δυνατότητα νά άφαιροΰμε όλο “τό σύστημα". Γίνεται
πολύ καλύτερη δουλειά άπό τίς μέχρι τώρα έπεμβάσεις πού
γινότανε άπό κάτω καί άφαιροϋνταν μόνο ό όρχις. Όμως
αύτός..., πώς τό γνώριζε αύτό τό πράγμα;
Καί καθώς περιμέναμε μέ μεγάλη άγωνία νά περάσουνε
οι 10 ημέρες γιά νά βγουν τά άποτελέσματα της μεγάλης
βιοψίας, ό Άγιος τηλεφώνησε στή σύζυγό μου, τή Μαριάννα:
-Θά περιμένετε! Πρόσεχε τί σου λέω... Μήν τόν ένοχλήσεις
τόν γιατρό! Έχει πολύ μεγάλη άγωνία καί θά έκνευριστεΐ.
Ή Μαριάννα όμως δέν άντεξε, παράκουσε, τηλεφώνησε
στόν κ. Ζήση καί έκεΐνος έκνευρίστηκε πάρα πολύ, διότι
εϊχαμε στενές φιλικές σχέσεις, μάς άγαποϋσε πολύ καί
άγωνιουσε γιά τά άποτελέσματα. Μετά άπ' αύτό τή μάλωσε
καί ό Άγιος γιά τήν παρακοή της.

312
 Τελικά, δέκα ημέρες μετά, ήρθε ό κ. Ζήσης καταχαρού­
μενος στό σπίτι μας, διότι ή βιοψία έδειξε, σέ άντίθεση μέ την
πρώτη, ότι είχα την πιό καλή μορφή καρκινώματος καί
μάλιστα σέ άρχικό στάδιο! Ό 'Άγιος μέ τήν προσευχή του
άλλαξε όλα τά δεδομένα! 'Ο κ. Ζήσης ήταν τόσο ένθουσια-
σμένος πού σύντομα πηγε στό Μήλεσι γιά νά γνωρίσει
προσωπικά τόν χαρισματικό αύτό 'Άγιο.
Σέ λίγες ημέρες πηγα καί έγώ μέ τή
Πρόβλεψη γυναίκα μου στόν 'Άγιο καί τοΰ είπα:
κακοκαιρίας -'Ο Ζήσης μοΰ πρότεινε νά κάνω μία
σειρά άπό μικρές καί έπαναλαμβανόμενες άκτινοβολίες στή
Σουηδία.
-Ναί, ναί, νά πάτε στή Σουηδία. Καί νά δείτε τί όμορφα
πού θά περάσετε! Θά δείτε πολλά χιόνια, θά έχει καί κρύο,
κρύο..., άλλά θά περάσετε τόοοσο όμορφα!
Ταυτόχρονα μάς σταύρωνε συνέχεια καί έπειδή ή γυναί­
κα μου έκλαιγε άπό τά άνάμικτα συναισθήματα, ό 'Άγιος τή
μάλωνε:
-Νά μήν κλαΐς! Νά μήν κλαΐς... Ό λα πήγανε καλά. Νά
γελάς, νά είσαι χαρούμενη!
Ήταν άρχές Όκτωβρίου 1988 καί στή Σουηδία έριξε 70
πόντους χιόνι ενώ ή θερμοκρασία έπεσε 22 βαθμούς Κελσίου
ύπό τοΰ μηδενός! Έ να μοναδικό φαινόμενο γιά τήν έποχή
έκείνη πού είχε γίνει πρώτο θέμα στίς έφημερίδες καί τίς
ειδήσεις. Έμεΐς θαυμάζαμε πού ό Άγιος τό ειχε προβλέψει!
Έ κανα συνολικά 25 άκτινοβολίες καί οι γιατροί μοΰ
λέγανε ότι θά έπιφέρουνε πολλές παρενέργειες έπάνω μου.
Δηλαδή ότι θά είχα τάσεις γιά έμετό, ζαλάδες, άδυναμία,
άνορεξία...κ.ά. Κι όμως, μετά άπό τήν κάθε άκτινοβολία

313
έφευγα πετώντας καί ένιωθα τόση δύναμη μέσα μου, πού
γυρίζαμε μαζί μέ τή γυναίκα μου όλη μέρα μέσα στά χιόνια.
Είδαμε όλα τά άξιοθέατα της Στοκχόλμης, της ομορφότερης
πόλης της Βόρειας Εύρώπης. Έπισκεφτήκαμε μεγαλοπρεπή
παλάτια ιστορικές πλατείες, πανέμορφα πάρκα, μεγάλα
μουσεία... Ήταν οι ωραιότερες διακοπές της ζωής μας καί
σχεδόν είχαμε ξεχάσει ότι πήγαμε έκεΐ γιά τη θεραπεία μου!
Έτσι, μέ τίς προσευχές τού Άγιου, έγινα έντελώς καλά.
Κάποτε στό ναυπηγείο μου κατασκεύ­
Καλά έκανε! ασα ένα σκάφος γιά κάποιο άγιορείτικο
Μοναστήρι καί τό πηγε όδικώς ό άδερφός μου, ό Δημήτρης,
στήν Ούρανούπολη. Έκεΐ τόν περίμενε ένας μοναχός της
Μονής ό όποιος βαρυφόρτωσε τό καινούργιο σκάφος μέ
τσουβάλια κρεμμύδια καί άλλα τρόφιμα καί άγαθά γιά τό
Μοναστήρι τους. Ό άδερφός μου διαμαρτυρήθηκε γιά τό
βάρος πού ήταν στήν πίσω πλευρά του σκάφους, άλλά
έκεΐνος έπέμενε καί έτσι ξεκίνησαν.
Καθώς ταξίδευαν, έμπαινε λίγο-λίγο τό νερό άπό έκεΐ πού
άναπνέει ή πετρελαιομηχανή καί, μόλις 50 μέτρα άπό τό
Μοναστήρι, τό σκάφος βούλιαξε! Ό μοναχός δέν ήξερε νά
κολυμπάει καί τόν έβγαλε έξω ό άδερφός μου, ό όποιος τήν
ϊδια ήμερα μου τηλεφώνησε καί μέ ένημέρωσε. Στεναχωρή-
θηκα, διότι ήταν ώραΐο σκάφος, είχε ΒΜΜ μηχανή μέ 200
άλογα καί ήταν 7 μέτρα μήκος. Τό άπόγευμα τής ίδιας ήμέρας
πήγα στόν Άγιο καί του είπα:
-Πατέρα μου, έστειλα ένα καινούργιο σκάφος στό Άγιον
Όρος καί στό πρώτο του ταξίδι βούλιαξε. Δέν πρόλαβε νά
φτάσει στό Μοναστήρι...
-Καλά έκανε!

314
 -Τί καλά έκανε; Καινούργιο πράγμα...
-Καλά έκανε... Ή Παναγία δέν τό ήθελε! Τί τό θέλανε
αύτό; Νά κάνουνε βόλτες;
-Αύριο θά τό βγάλουμε...
-Δέν βγαίνει τό σκάφος άπό 'κεΐ πού είναι.
-Τί μοΰ λές τώρα; Ούτε 50 μέτρα άπ' τήν ξηρά δέν είναι.
Αύριο θά πάνε κάποιοι γνωστοί μου δύτες άπό τη Θεσσα­
λονίκη καί θά τό βγάλουνε άμέσως. Δέν είναι τίποτα αύτό.
-'Άαα..., δέν τά ξέρεις καλά! Έκει έχει ένα πολύ δυνατό
ρεΰμα καί τό έχει πάρει 300 μέτρα μέσα στή θάλασσα καί
άπό 'κεΐτό έριξε στά 600 μέτρα βάθος.
-Δέν ξέρω τί μοΰ λές... Αύριο θά πάει τό συνεργείο μέ τούς
δύτες. Θά έχουνε καί τά 50ΝΑΚ (συσκευές έντοπισμοΰ) καί
θά τό βγάλουνε όπου κι αν είναι...
-Καλά, καλά...! Τζάμπα δουλειά θά κάνετε. Αύτό δέν θά
βγει ποτέ άπό 'κει!
Τήν ϊδια ή μέρα ενημέρωσα τόν άδερφό μου γιά τά λόγια
τοΰ Αγίου καί, όταν ξανατηλεφωνηθήκαμε, μοΰ είπε έξαλλος:
-Μάρκο, θά μάς τρελάνει αύτός ό Παππούς σου! Τό
έντοπίσαμε έκει άκριβώς πού σοΰ ειπε... Παρασύρθηκε 300
μέτρα μέσα καί βυθίστηκε 600 μέτρα κάτω. Τί θά κάνουμε
τώρα;
-Γνωρίζω κάποιον άνώτατο άξιωματικό άπό τό Αρχηγείο
τοΰ Πολεμικοΰ Ναυτικοΰ..., θά στείλω τά ΟΥΚ.
Πήγε καί μία ομάδα υποβρύχιων καταστροφών, παιδεύ­
τηκε, άλλά δέν μπόρεσε νά τό βγάλει. Καί έτσι παραιτηθή­
καμε άπό κάθε προσπάθεια. Τό καημένο τό σκάφος στό
παρθενικό του ταξίδι κατέληξε στόν βυθό καί έμεινε γιά
πάντα έκει, όπως μοΰ τό ειχε προφητέψει ό 'Άγιος.

315
 (1) Ό ταν έπαιρνα μαζί μου την κ
Διάφορα της έλεγε: «Ελένη, έλα έδώ νά μου διαβάσεις
γεγονότα αύτές τίς εύχές. Μή βιάζεσαι. Αργά, άργά καί
καθαρά... Νά καταλαβαίνεις τό νόημα της κάθε λέξης».
Καί άλλοτε της έλεγε: «Έλα, παμε έδώ μπροστά στήν [μεγά­
λη] εικόνα της Παναγίας νά ψάλλουμε μαζί».
Ή Ελένη ώς παιδάκι ήταν πάρα πολύ άνυπόμονη καί άνή-
συχη. Αργότερα στήν έφηβεία έκανε καί έντονη κοσμική ζωή.
Ό Άγιος ειχε ήδη κοιμηθεί, όταν ένα πρωινό τήν "έπισκέ-
φτηκε” καί "ξαναέζησε" αύτές τίς έμπειρίες πού ειχε μαζί του.
Τά λόγια του άντηχούσανε στά αύτιά της, κατάλαβε τή ρηχό-
τητα των διασκεδάσεων καί άλλαξε σταδιακά τή ζωή της.
Τώρα είναι πολύ εύλαβής καί κοντά στήν Εκκλησία.
[2 ] Ό Άγιος έδινε καί έπαγγελματικές συμβουλές στή
γυναίκα μου, τή Μαριάννα, καί στόν πεθερό μου κ. Αναστάσιο
Παγώνη, πού είχαν καταστήματα μέ γραβάτες.
Κάποτε ή γυναίκα μου ήταν στό μαγαζί καί στεναχωριό-
τανε, διότι κάποιες καλές γραβάτες δέν πουλιούνταν παρόλο
πού είχε κατεβάσει τίς τιμές. Τήν ίδια στιγμή της τηλεφώ­
νησε ό Άγιος καί της ειπε: «Μαριάννα, έάν δέν πουλιέται μία
γραβάτα, νά άνεβάσεις τήν τιμή της καί νά τή βάλεις μπρο­
στά στή βιτρίνα». Καί έτσι πουληθήκανε κι αύτές.
(3) Μία άλλη φορά [ήταν λίγο καιρό πριν φύγει οριστικά
γιά τό Άγιον Όρος) τηλεφώνησε πάλι στό κατάστημα. Εκεί­
νη τήν ώρα ή γυναίκα μου ειχε άρκετούς πελάτες, κυρίως
άντρες, καί της είπε:
-Μαριάννα... Θέλω νά μέ άκούσεις καινά μου άπαντήσεις!
-Σέ άκούω, Γέροντα...
-Θέλω νά μου άπαντήσεις..., γιατί οί άντρες έχουν στήθος;

316
 -...Ό Θεός έπλασε τήν πρώτη γυναίκα, τήν Εΰα, άπό τήν
πλευρά του άντρα, του Άδάμ. Γνώριζε ότι ή γυναίκα θά τό
χρειαστεί τό στήθος καί έπρεπε νά ύπάρχει καί στόν άντρα...
-Όχι. Ψάξε νά τό βρεις! Σέ ρωτάω...
Ό 'Άγιος έκλεισε τό τηλέφωνο καί άφησε τή γυναίκα μου
μέ τήν άπορία. Ρωτήσαμε, άλλά μία άπάντηση δέν πήραμε...1
(4) Στίς τελευταίες συναντήσεις πού είχαμε, θυμαμαι πού
μου έλεγε: «Είσαι φίλος μου! Νά φέρεις ένα σκάφος νά πάμε
στή βόρεια Εύβοια γιά νά σέ μάθω νά προσεύχεσαι!». Καί μία
άλλη φορά μου ειπε: «Ν ά έρχεσαι νά προσευχόμαστε μαζί. Νά
πάμε μία μέρα επάνω στόν 'Άγιο Αντώνιο στήν Άχλαδερή».
Δυστυχώς τότε ειχα πολλές δουλειές καί έχασα αύτή τή
μοναδική εύκαιρία νά προσευχηθούμε μαζί έπάνω στό βουνό!
★ ★ ★
'Ο 'Άγιος ήταν ένας δυνατός προβολέας πού μάς έδειχνε
τόν δρόμο μέσα στά σκοτάδια πού άντιμετωπίζαμε. Τώρα

1 Μέ δεδομένο δτι ό Θεός γιά δ,τι κάνει, έχει τόν λόγο του, τίθεται
τό έρώτημα: Άφοΰ οί άνδρες δέν θηλάζουν, γιατί τούς έπλασε νά
έχουν θηλές εξοπλισμένες μέ νεύρα καί αιμοφόρα αγγεία; Ένώ στά
ζώα, σέ πολλά άρσενικά θηλαστικά, καθώς μεγαλώνουνε, οί ρώγες
άτροφοΰνε, στόν άνδρα όχι. Γιατί; Αύτό άπασχόλησε τούς έπιστή-
μονες άπό τόν 8ο αιώνα.
Σύμφωνα μέ τόν Άπόστ. Παϋλο, ή γυναίκα πρέπει νά ύποτάσσε-
ται στόν άντρα σέ όλα καί νά τόν φοβήται χωρίς νά άντιλέγει, διότι
ό άντρας είναι ή κεφαλή της γυναίκας (Έφεσ. ε' 23, Τιμόθ. β' 12).
Σύμφωνα μέ τόν Άπόστ. Πέτρο ή γυναίκα σέ σχέση μέ τόν άντρα
είναι άσθενέστερο σκεύος, δηλαδή εύκολα πληγώνεται, μικρόψυ­
χε!...(Α' Πέτρ. γ' 7). Όπότε ϊσως ό Θεός δέν ήθελε ό άντρας νά ύστε­
ρε! σέ τίποτα έναντι της γυναικός. Ίσως πάλι νά καλύπτει καί κά-
ποια συναισθηματική άνάγκη. Νά τόν κάνει νά αισθάνεται πώς κι
αύτός δέν είναι εντελώς ξένος στη γαλουχία-διατροφή τοϋ μωροϋ.

317
είμαστε τυφλοί, παραμιλούμε καί λέμε: «'Άχ Παππούλη, κατέ-
βα κάτω, έλα νά βοηθήσεις! Που μάς αφήνεις έδώ μέσα στή
ζούγκλα πού ό ένας θέλει νά φάει τόν άλλον;». Πρός τιμήν
του Αγίου, βαφτίσαμε τόν έγγονό μας Μάριο-Πορφύριο.

27. «ΠΑΜΕ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΩΣ ΕΘΝΟΣ»

Μαρτυρία -(-Νικοδήμου Μπιλάλη.
Αγιορείτης μοναχός, ιδρυτής της Π.Ε.ΦΙ.Π.
(Πανελλήνια Έ νω ση Φίλων τω ν Πολυτέκνων)
Τόν έπισκέφτηκα τόν Μάρτιο του 1991, λίγο πρίν άνα-
χωρήσει άπό τό Μήλεσι Αττικής γιά τό Άγιον Όρος, όπου
έκοιμήθη. Ό Γέροντας συνήθιζε νά δέχεται πρώτα τους άνα-
μένοντας κληρικούς καί μοναχούς. Άν καί περίμεναν άρκετά
πρόσωπα, ώς μόνος ρασοφόρος πού ήμουν έγώ κλήθηκα νά
περάσω πρώτος.
Άσπάστηκα τή δεξιά του καί του είπα:
-Γέροντα, μόνο τήν εύχή σου θέλω. Δέν θέλω νά σας άπα-
σχολήσω μέ κάποιο θέμα μου.
Έκεΐνος όμως, κρατώντας διαρκώς τό χέρι μου, χωρίς
προηγούμενη έρώτηση ή άλλη άφορμή, έπί πέντε λεπτά καί
πλέον, μου έλεγε καί μου έπαναλάμβανε τά έξης λόγια:
-Λοιπόν, άκουσε. Θά τούς λέτε νά μην αποφεύγουν τ ά
παιδιά. Μέγα αμάρτημα ή αποφυγή της τεκνογονίας! Θά
τούς τό τονίζετε αύτό. Παμε νά έξαφανισθοΰμε καί ώς
Έθνος. Καί νά συνεχίσετε τό έργο αύτό της βοήθειας τών
πολυτέκνων οικογενειών. Καλά κάνετε καί άσχολεΐσθε μ'
αύτό τό έργο... Άντε, ό Χριστός νά σάς εύλογεΐ.1

1 Περιοδικό «Πολύτεκνη οικογένεια», Μάρτιος 1993, Άριθ. φύλ 57

318
 28. «Θ Α ΓΙΝΕΙΣ ΜΟΝΑΧΗ...»
Μαρτυρία κ. Αθανασίας Γ., Αθήνα
Μετέφερα μέ τό αύτοκίνητό μου στά Καλλί­
Αόρατοι
σια κάποιους γνωστούς μου οί οποίοι γνωρίζανε
τόν Άγιο. Κα'ι ένώ έκείνοι άνηφορίζανε πρός τόν Άγιο
Νικόλαο, έγώ τούς περίμενα στό αύτοκίνητο, διότι ένιωθα
αμαρτωλή καί ντρεπόμουνα νά τόν συναντήσω.
Αίγα χρόνια άργότερα, τό 1983 πηγε καί ή κουμπάρα μου,
ή κυρία Α., στό Μήλεσι καί άπό μακριά είδε πολύ κόσμο νά
περιμένει. Σέ μικρή άπόσταση είδε ξαφνικά τόν Άγιο πού
καθότανε έπάνω σέ έναν άμμόλοφο καί τή φώναξε μέ τό
όνομά της. Έάν καί ήταν ορατοί στό πλήθος, παραδόξως δέν
τούς έβλεπαν καί δέν τούς ένόχλησε κανείς όση ώρα
συνομιλούσανε. Ό κόσμος ήταν βέβαιος πώς ό Άγιος βρισκό­
τανε μέσα στο Καλυβάκιτου. Δέν ξέρουμε πώς βρέθηκε έκεΐ.
Ή κουμπάρα μου ειχε μία φιλενάδα πού τόν τελευταίο
καιρό ειχε έξαφανιστεΐ καί κανείς δέν γνώριζε πού βρισκό­
τανε, ούτε καν οί γονείς της. Ό Άγιος της άποκάλυψε ότι τήν
έβλεπε στήν Ί. Μ. Άγ. Ίωάννου του Θεολόγου, στη Σουρωτή
καί σύντομα θά γινότανε ή κουρά της, θά γινότανε μοναχή.
Μετά της άποκάλυψε καί τό δικό της μέλλον λέγοντας: «Καί
'σύ Α... θά γίνεις μοναχή. Σέ λίγα χρόνια θά μέ άκολουθήσεις,
θά έρθεις έδώ στό Μοναστήρι μου καί θά γίνεις μοναχή»!
Ό λα έγιναν όπως τά ειπε ό Άγιος.
Ό ταν τά έμαθα όλα αύτά, μέ περιέργεια,
Τυμπανισμό
άνάμεικτη μέ φόβο, άποφάσισα καί τόν έπι-
σκέφτηκα. Πήρα τήν εύλογία του καί ό Άγιος κοιτάζοντας
ψηλά, μέ ρώτησε:

319
 -Πες μου τά ονόματα των παιδιών σου ξεκινώντας άπό τό
μεγαλύτερο.
-Αναστασία, Βασιλική, Στέφανος, Σταύρος...
-'Άαα..., στάσου μωρέ, τά μπερδεύεις! Γιατί μου είπες τόν
Στέφανο μεγαλύτερο άπό τόν Σταύρο;
Ειχα άγχος καί δέος καθώς τόν κοιτούσα. Κατάλαβα πώς
τά έβλεπε όλα... Ένώ τά ήξερε, μέ ρωτούσε...
-Συγνώμη Γέροντα, μπερδεύτηκα..., άπ' τή συγκίνηση.
-Πέστα πάλι άπ' τήν άρχή...
-Αναστασία, Βασιλική, Σταύρος, Στέφανος, Ιωάννης,
Νεκτάριος, Θεόδωρος... Έπτά παιδιά έχω.
-Τώρα μου τά είπες σωστά!
-Γέροντα, μετά τήν τελευταία έγκυμοσύνη μου παρουσιά­
στηκαν κάποια προβλήματα στά έντερά μου και παθαίνω
τυμπανισμό στήν κύστη μου.
-Νά πίνεις πολύ νερό! Κάνει πολύ καλό... Τό νερό είναι πιο
έλαφρύ άπό τά ούρα. Έ τσι φεύγουνε τά ούρα κα'ι συρρικνώ­
νεται ή κύστη.
-Πίνω Γέροντα...
-Θά έχεις δίπλα σου μία κανάτα, θά τή σηκώνεις καί θά
πίνεις συνέχεια. Θά λές και τήν εύχή: «Κύριε Ίησοϋ Χριστέ
έλέησόν με!». Τά υπόλοιπα θά τά άναλάβει ό Θεός!
Επειδή ό 'Άγιος σήκωσε το χέρι του καί μοΰ έδειξε πώς νά
πίνω νερό καί νά λέω τήν εύχή, θυμόμουνα τίς κινήσεις του
καί έπινα συνέχεια. Οί γιατροί στό νοσοκομείο « νΑγ. Σάββας»
ήταν βέβαιοι οτι τό πρόβλημά μου δέν θά διορθωθεί παρά μέ
ένα μεγάλο χειρουργείο, διότι ειχα καί άλλα προβλήματα
γυναικείας φύσεως. Κι όμως σέ ένα μήνα έγινα τελείως καλά
καί όταν οί γιατροί μέ έπανεξέτασαν έσκισαν τήν καρτέλα

320
μου λέγοντας: «Δέν μπορεΐ νά γίνει αύτό..., κάποιο λάθος
κάναμε...». Χάρηκα άλλά δέν μίλησα. Τί νά τούς πώ;
Έ τσ ι άγάπησα τόν Άγιο και άρχισα νά πηγαίνω.
Τήν άνοιξη του 1991 μαζί μέ μία φίλη μου
Άνεξικακία
άπό την Κύπρο έπισκεφτήκαμε μία Μονή στήν
Αθήνα καί οί μοναχές άρχισαν ξαφνικά νά κατηγορούνε τόν
Άγιο καί νά λένε μέ έμπάθεια:
-Πέρασε πριν λίγες ήμέρες άπό τό Μοναστήρι μας ό π.
Πορφύριος καί ζητούσε χρήματα γιά νά χτίσει τό Μοναστήρι.
-Κάποιος άπατεώνας ήταν πού έκμεταλεύεται τή φήμη
του π. Πορφυρίου καί ζητα έλεημοσύνες... Ό Γέροντας δέν
ζήτησε ποτέ χρήματα, πόσο μάλλον τώρα πού είναι στό
κρεβάτι, άρρωστος, ήλικιωμένος καί τυφλός... Λέγαμε έμεις.
Εκείνες φουντόσανε άκόμη περισσότερο καί καταφέρθη­
καν εναντίον του μέ νέες σκληρές κατηγορίες ότι είναι μάγος,
πλανεμένος...κ.ά. Ή φίλη μου έκνευρίστηκε, άντέλεγε σέ όλες
αύτές τίς συκοφαντίες άλλά μάταιος κόπος. Ήταν άνένδοτες
καί τελικά φύγαμε συγχυσμένες καί καταστεναχωρημένες.
Σύντομα πήγαμε στόν Άγιο. Ήταν μία βροχερή ή μέρα καί
μόλις μπήκαμε μέσα καί πήραμε τήν εύλογία του, άμέσως
μας ειπε: «Ν ά μή μιλάτε σ' αύτές γιά μένα..., δέν μέ θέλουνε!».
Κόκαλο έμεις... Καί μετά άπευθυνόμενος στήν Κύπρια φίλη
μου, πρόσθεσε: «Ν ά μή φωνάζεις καί νά μή θυμώνεις όταν μέ
κατηγορουν... Εμένα δέν μέ πειράζει, άλλά γιά 'σας... Άντε
μωρέ, μήν ξαναπάτε σ' αύτό τό Μοναστήρι!». Ό Άγιος τά είχε
"δει” όλα, ήταν ήρεμος καί δέν υπερασπίστηκε καθόλου τόν
εαυτό του, ούτε καί γόγγυσε μέ αύτές τίς μοναχές. Είχε άγάπη
καί τούς συγχωρούσε όλους. Μας έκανε έντύπωση ή άνεξικα-
κία καί ή άπάθειά του.

321
 Αύτή ή φίλη μου ηταν ανύπαντρη καί ένθερμη Χριστιανή.
Έλεγε σέ πολλούς ότι σύντομα θά γίνει μοναχή άλλά όταν
ρωτούσε τόν Άγιο, εκείνος σιωπούσε. Τελικά πέθανε καί
μοναχή δέν έγινε ποτέ! Συνήθως, όσοι δηλώνουν άνοιχτά,
δεξιά καί άριστερά, ότι θά γίνουν μοναχοί τό κάνουν άπό
κενοδοξία καί ύπερηφάνεια καί στό τέλος δέν τά καταφέ­
ρνουν. Ή κλήση πρός τόν μοναχισμό στηρίζεται κυρίως σέ μία
μυστική έσωτερική διεργασία ένός ταπεινού άνθρώπου.
(1) Ένώ έξομολογιόμουνα συχνά καί δέν
Θαυμαστά
ένιωθα πώς ύπηρχε κάτι πού νά βαραίνει τήν
γεγονότα
ψυχή μου, μία ή μέρα ό Άγιος μου ειπε:
-Κάτι έκει μέ τόν σύζυγό σου δέν έχει... τακτοποιηθεί.
-Γέροντα τά έξομολογηθηκα όλα...
Εκείνος κούνησε άρνητικά τό κεφάλι του. Έφυγα προ­
βληματισμένη, προσευχήθηκα καί τότε τό θυμήθηκα: Μετά
τό έβδομο παιδί μας, ό άντρας μου δέν ήθελε άλλα παιδιά καί
παίρναμε προφυλάξεις. Όμως ή άποφυγή της τεκνοποιίας
είναι μεγάλο άμάρτημα.
(2) Κάποτε ή κουμπάρα μου Α... πήγε στόν Άγιο καί
μεταξύ άλλων τόν ρώτησε:
-Γέροντα, γιορτάζει ό βαφτισιμιός μου, ό Στέφανος. Τί
δώρο πρέπει νά του πάρω;
-Ρώτησε τή μητέρα του τί νούμερο παπούτσια φοράει,
γιατί αύτός παίζει ποδόσφαιρο καί τά χαλάει. Μήν τοΰ δώ­
σεις λεφτά..., τά ξοδεύει γρήγορα καί άσκοπα.
Αύτό άκόμη κι έγώ πού είμαι ή μητέρα τοΰ Στέφανου δέν
τό ειχα προσέξει καθόλου! Ρώτησα τό παιδί μου καί τό παρα­
δέχτηκε. Έ τσ ι πηγα καί τοΰ άγόρασα έναν κουμπαρά καί τοΰ
έμαθα νά κάνει οικονομία καί νά άποταμιεύει.

322
 (3) Κάποτε ήμουν στό σπίτι της κουμπάρας μου καί τηλε­
φώνησε ό Άγιος. Καθώς συνομιλούσανε, σκέφτηκα: «Πριν
κλείσουν τό τηλέφωνο νά ζητήσω άπό τόν Παπούλη νά μου
δώσει τήν εύχή του». Καί τότε ό Άγιος, χωρίς νά έχει ενημε­
ρωθεί γιά τήν παρουσία μου έκεΐ στό σπίτι, της ειπε: «Ν ά πεις
στήν Αθανασία πού είναι έκεΐ τώρα..., ότι έχει την εύχή μου!».
(4) Είχα μία φίλη πού περνούσε πραγματικό μαρτύριο
άπό τόν άντρα της. Ύπέφερε πολλά, άλλά ήταν άγία ψυχή καί
έκανε φοβερή ύπομονή ώσπου μία ή μέρα ό άντρας της τήν
έγκατέλειψε. Πήγε στό άπέναντι σπίτι, πήγε νά ζήσει τόν
παράνομο καί άμαρτωλό έρωτά του στό σπίτι της γειτόνισ-
σας πού ήταν κατά πολύ νεότερη του.
Εκείνη τόν άγαπούσε καί στενάχωρημένη, μου ζήτησε νά
την πάω στόν Άγιο. Άφοϋ του άνέφερε τά γεγονότα, τόν
ρώτησε έάν θά έπιστρέψει πίσω ό σύζυγός της, άλλά ό Άγιος
έμεινε σιωπηλός καί προσευχόμενος. Ό ταν φύγαμε, μου ειπε
ή φίλη μου: «Γιά νά μή μου άπαντήσει αύτός ό άγιος άνθρω­
πος καταλαβαίνω πώς μόνο ό θάνατος θά τούς χωρίσει
αύτούς!». Πράγματι μέσα σέ λίγες ή μέρες, έντελώς αιφνίδια,
πέθανε ή νεαρή γειτόνισσα καί ό άντρας της, ψυχικά ράκος,
έπέστρεψε στό σπίτι.
★ ★ ★
Ό Άγιος ειχε έξομολογηθεΐ στό πετραχήλι τού π. Συμεών
Κραγιόπουλου, του π. Εύμενίου Σαριδάκη καί τού π. Αντωνί­
ου Γκίκιζα πού έμενε σέ ενα ύπόγειο διαμέρισμα στή Λεω­
φόρο Αλεξάνδρας καί θάφτηκε στήν Ί. Μ. Άγ. Αντωνίου στήν
Άχλαδερή. Ό π. Αντώνιος ειχε γνωρίσει προσωπικά τόν Άγιο
Νεκτάριο τόν οποίο άγαπούσε καί τιμούσε πάρα πολύ καί ό
Άγιος Πορφύριος.

323
 Γ. Ο Α Γ ΙΟ Σ Π Ο Ρ Φ Υ Ρ ΙΟ Σ Μ Ο Υ ΕΙΠΕ...
«Ό σο ι έχουν καρκίνους, λευχαιμίες καί λοιμικές νόσους...
μέ μετάνοια νά κοινωνοΰνε τακτικά, διότι ή θεία Κοινωνία
καθαρίζει καί την ψυχή καί τό σώμα!».
Μητροπολίτης Μόρφου κ. κ. Νεόφυτος

«Ή αμαρτία μπερδεύει ψυχικά τόν άνθρωπο πάρα πολύ.

Μόνο μέ τό φώς τοΰ Χριστοΰ γίνεται τό ξεμπέρδεμα... Νά
άτενίζετε διαρκώς πρός τόν Χριστό, νά έξοικειώνεστε μέ τόν
Χριστό, νά είναι τό παν γιά έσας... ό ΧΡΙΣΤΟΣ! Δέν ύπάρχει
άνώτερο πράγμα στή ζωή άπό τό νά άγαπαμε τόν Χριστό.
Έγώ δέν ήξερα γράμματα. Στήν έρημο άπό δεκατριών χρονών
διδάχτηκα άπό τό Ψαλτήρι καί τό Εύαγγέλιο. Έκανα άκρα
ύπακοή στούς Γεροντάδες μου καί δέν ένδιαφερόμουν γιά
τόν κόσμο. Άγαποΰσα πολύ τόν Χριστό!».
Μητροπολίτης Ναϊρόμπι κ. κ. Μακάριος

«Πολλοί άγιοί μας συνεννοούντο άπό μακριά καί συμ-

προσήυχοντο. Ό λα γίνονται μέ τή Χάρι τοΰ Θεοΰ. Μέ τή Χάρι
τοΰ Θεοΰ δέν ύπάρχουν άποστάσεις! Νά μέ συγχωρέσει ό
Θεός πού θά τό πώ..., άλλά παλιά, μ' έναν ιερομόναχο άπό τό
Μοναστήρι τοΰ Αγίου Χαραλάμπους (Λευκών) στήν Εύβοια,
τόν πατέρα Παΰλο (π. Παΰλος Βενεκας, κοιμήθηκε 25 Μαρτί­
ου 1986), συνεννοούμεθα πολλές φορές άπό μακριά».
Ιερά Μονή Άγ. Ίωάννου Μακρυνοΰ, Μέγαρα

«Μικρός ποΰ ειχα πάει στό Άγιον Όρος, στή Σκήτη τών
Καυσοκαλυβ ίων, φρόντιζα καί άποστήθιζα ολόκληρα κεφά­
λαια άπό τό ιερό Εύαγγέλιο. Καί αύτό τό έκανα γιά νά έχω

324
καθαρότητα νοός, γιά νά καθαρίζει ό νους μου άπό απρεπείς
και άτακτες σκέψεις».
«Ν ά λές στόν κόσμο μακριά άπό τούς Ιεχωβάδες... Είναι
οί χειρότεροι, έχουν λεγεώνες άπό δαιμόνια μαζί τους»
π. ΐΔανιήλ Γούβαλης. Αρχιμανδρίτης, Ώρωπός

«Ό Πατριάρχης (Κωνσταντινουπόλεως) Δημήτριος είναι

πράος, είναι μειλίχιος, είναι πολύ καλός. Είναι άνθρωπος
πνευματικός..., έχει πολύ βάθος. 'Άς φαίνεται έτσι εξωτερικά,
έχει μεγάλο πνευματικό βάθος!».
Αγιορείτης μοναχός, Ιερά Μονή Φιλοθέου

«Δύο πράγματα πρέπει νά προσέχει ό Χριστιανός, δύο

άρετές πρέπει οπωσδήποτε νά έχει. Πρώτον, νά άγαπα όλους
τούς άνθρώπους άνεξαιρέτως- χωρίς διάκριση νά άγαπα τόν
καθένα..., άκόμη καί τούς έχθρούς του! Καί δεύτερον, πρέπει
νά μήν έχει έγωισμό1νά είναι ταπεινός.
»Ό λοι οι άνθρωποι κάτι έχουμε, κάτι (άμαρτωλό) κάναμε
καί γιά αύτό νά μετανοούμε, νά εξομολογούμαστε καί τό
έλεος του Θεοϋ θά μας σώσει».
κ. Ιωάννης Κοτσώνης, Αθήνα

«Ή βυζαντινή μουσική έχει άμεση σχέση μέ τήν ψυχή,

γιατί μέσα στήν ψυχή ύπάρχειή άρμονία. Αύτός πού γνωρίζει
τά μουσικά της Εκκλησίας καί έχει ταπείνωση, έχει τή Χάρη
του Θεου καί έγκολπώνεται τήν άρετή πού είναι άρμονία.
Ό λοι πρέπει νά μάθουμε βυζαντινή μουσική, γιά νά είσέλθου-
με στό πνεύμα του Χρίστου».
κ. Γεώργιος Άγγελινάρας. 'Άρχων Μαΐστορ, Σάμος

325
 «Μή στολίζετε τόν Ναό, διότι ό γάμος είναι μέγα Μυστή­
ριο καί οί στολισμοί (μέ κοσμικό πνεύμα) είναι περιττοί...
Σημασία έχειτό Μυστήριο».
κ. Γεράσιμος Μοσχόπουλος. Αρτοποιός, ’Άστρος

«Ν ά εργάζεστε γρήγορα καί καλά καί νά λέτε καί τήν

εύχή...! Ό ταν θά γίνω πνεύμα, νά μέ φωνάζετε καί έγώ θά
φτάνω άμέσως νά σας βοηθάω...! Θά είμαι δίπλα σας...».
κ. Παρασκευας Λαμπρόπουλος. Αρτοποιός, Ώρωπός

«Ό τα ν θά άναλάβει τή διακυβέρνηση των Ηνωμένων

Πολιτειών τής Αμερικής μαύρος Πρόεδρος, τότε θά πλησιάσει
ή καταστροφή τους».
κ. Αθανάσιος Μουρίκης. Ξυλουργός, Αθήνα

«Οί δοκιμασίες σου (άρρώστιες κ.λπ.) είναι εύλογίες...,

εύλογίες είναι παιδί μου..., εύλογίες!!!
»Ό τα ν μία γυναίκα κάνει ένα κέντημα, τό βλέπουμε άπό
πίσω καί είναι γεμάτο μέ κόμπους. Αύτοί οί κόμποι είναι οί
δυσκολίες της ζωής. Κάποτε όμως τό κέντημα θά τελειώσει
καί τότε τό γυρνάμε καί βλέπουμε πλέον μόνο τήν καλή
πλευρά καί χαιρόμαστε. Αύτό σημαίνει πώς κάποτε οί
δυσκολίες μας θά τελειώσουνε, θά γαληνέψουμε καί θά
άπολαύσουμε τόν κόπο μας. Πρόσεξε νά μή σκέφτεσαι άρνη-
τικά καί νά είσαι δυνατή. Ό ταν κάνεις καλούς λογισμούς, θά
παίρνεις δύναμη...!
»Ό ποτε μπορεΐς νά πηγαίνεις στήν Εκκλησία, άλλά όταν
είσαι πολύ πιεσμένη, θά κάνεις τήν προσευχή σου στό σπίτι».
κ. Άθηνά Χαραλαμποπούλου. Ιατρός, Αθήνα

326
 ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

^ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΥ %*ο*> £ Τΰ* ί ρημον ΠολΐΐΠ5·

Τπ$ βυ^οίαδ τόν ^ονογ*
Οικου[ιένη5 α^5\αί$[ια,
Τη3 θεο^ο/ιαδ τον £ώ<,ττιν
κ,αί Χρίστου φίί}ον ^ντίβιον,
Τ ίο ρ φ ύ ρ ιο ν τι^ήβω^εν, πίδτοί3
τόν πί)ταρτι χαρι^ατω/ ίκ Παι5ό$,
Β ο ψ ο ν ώ ν τ α δ ^άρ ή υ τρ ο υ τ α ι, και ά β 9 ε ν ε Ϊ5

ΐαται πίπτει κρ^ονταδ*

δ ό ξα τ φ 5ε5α>κότι δοι ?αχίν^
δ όξα τφ ά α ^ ια δα ντι5
δόξα τφ Ινερ^ουντι διά <>ο0 πάβιν ιάματα.

(βϊ>ά$$\0<>

327
 "Οσιε τρισμάκαρ, (χγιώτατε πάτερ,
Θεοφόρε Πορφύριε...,
πρέσβευε υπέρ των δούλων σου:
•οίκ. Ίωάννου - Ευαγγελίας Χ ώ το υ
& των τέκνων: Γεωργίου, Λεωνίδα,
Κωνσταντίνου καί Δέσποινας.
•οίκ. Αθανασίου - Εύθυμίας Χ ώ το υ
& των τέκνων: Γεωργίου καί
Ίωάννου-Ραφαήλ.

Έ κ δ ο σ η κ α ί δ ιά θ ε σ η τ ο υ βιβλίου:
Ά γ ιο π α υ λ ίτικ ο Ί. Κ ελλί Α γ ίω ν Θ ε ο δ ώ ρ ω ν
Κ αρυές, "Αγιον Ό ρ ο ς , 2020
Τηλ.: 23770 23244

328