Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΕΚΡΥΜΜΕΝΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ

ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΙΜΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΟΥ (Ματθ. ΙΓ´, 44-46)

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2019

Ὑπεύθυνος σύνταξης Ἱερ/χος Εὐθύμιος

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΕΚΡΥΜΜΕΝΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ

Ἕνα ἀκόμη ζευγάρι παραβολῶν σύ- ραστήσει ὁ Κύριος. «Πάλιν ὁμοία ἐστὶν
ντομων μέν, ἀλλὰ παραβολῶν, ποὺ περιέ- ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν θησαυρῷ
χουν θησαυρὸ θείας σοφίας, δίδαξε ὁ κεκρυμμένῳ ἐν τῷ ἀγρῷ, ὃν εὑρὼν
Κύριος σ᾽ αὐτὴν τὴν περίσταση. Ὁ λόγος ἄνθρωπος ἔκρυψε καὶ ἀπὸ τῆς χαρᾶς
εἶναι ὁ ἑξῆς: αὐτοῦ ὑπάγει, καὶ πάντα ὅσα ἔχει πω-
Ἐπειδὴ ἡ χριστιανικὴ θρησκεία φά- λεῖ, καὶ ἀγοράζει τὸν ἀγρὸν ἐκεῖνον»
νηκε στὶς ἀρχὲς ὡς μία ἰδεολογία μικρῆς (στίχ. 44).
ὁμάδας ἀνθρώπων ἄσημων καὶ ἀφανῶν, Ὁ κρύψας τὸν θησαυρόν. Ποῖος
(κατὰ κόσμο) καὶ ἐπειδὴ σήμερα σ᾽ ἐκεί- ἄλλος μπορεῖ νὰ κρύψει τὸν θησαυρὸ τὸν
νους ποὺ δὲν γνώρισαν τὸν ἐσωτερικὸ ἀνεκτίμητο, παρὰ ὁ Χριστός; Αὐτὸς κα-
πλοῦτο τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ἡ θρη- τέχει πλοῦτον καὶ ἀνεξάντλητον θησαυρὸ
σκεία τοῦ Χριστοῦ δὲν φαίνεται ἱκανὴ εὐτυχίας. Αὐτὸς εὐχαριστεῖται καθ᾽ ὑπερ-
καὶ ἄξια νὰ ἑλκύσει πλήρως τὸ ἐνδιαφέ- βολὴ νὰ κάνει κι ἐμᾶς μέτοχους στὸν
ρον καὶ τὴν ἀπεριόριστη ἐκτίμησή τους, πλοῦτό Του αὐτό. «Ἐν αὐτῷ ηὐδόκησε
γι᾽ αὐτὸ ὁ Κύριος στὶς δύο προηγούμενες πᾶν τὸ πλήρωμα κατοικῆσαι. Ἐν αὐτῷ
παραβολὲς παρομοίασε τὴν Βασιλεία τῶν εἰσι οἱ θησαυροὶ τῆς σοφίας καὶ τῆς
οὐρανῶν μὲ κόκκο σινάπεως καὶ μὲ ζύμη, γνώσεως» (Κολοσ. α´,19 καὶ β´,8), τῆς χάριτος
δηλαδὴ μὲ πράγματα μικρὰ καὶ ἀσήμαντα. καὶ τῆς δικαιώσεως, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς
Ἀλλὰ ποιόν ἄγνωστον στοὺς πολλούς, ἀγάπης. Ἴδιαιτέρως ἀφ᾽ ὅτου ἦλθε στὸν
ἀνεκτίμητο πλοῦτο καὶ θησαυρό, περι- κόσμο καὶ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ κεφαλὴ
κλείει ἡ χριστιανικὴ πίστη, ἡ ἄσημη καὶ καὶ κυβερνήτης τῆς Ἐκκλησίας, κατέχει
ὄχι ἑλκυστικὴ κατὰ τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφά- τοὺς θησαυροὺς αὐτοὺς διὰ λογαριασμὸ
νιση! Ποιά ἀληθινὴ καὶ ἀφάνταστη εὐτυ- δικό μας, ὡς θησαυροφύλακας πιστὸς καὶ
χία δημιουργεῖ στὶς ψυχὲς ἐκείνων ποὺ τράπεζα ἀσφαλέστατη. Καὶ εἶναι δυνατὸν
τὴν ἐναγκαλίζονται καὶ τὴν ἐγκολπώνο- καθένας ἀπὸ ἐμᾶς νὰ λάβει μερίδα πλού-
νται καὶ μὲ κάθε θυσία προσπαθοῦν νὰ σια καὶ ὑπεραρκετὴ γιὰ τὴν αἰώνια
τὴν ἐξασφαλίσουν γιὰ νὰ μὴ στερηθοῦν εὐτυχία του.
ποτὲ τὴν ἀπόλαυσή της! Εἶναι ἀγαθὸ πο-
λυτιμότατο γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Εἶναι «πο- Ὁ ἀγρὸς ποὺ περιέχει τὸν θησαυρό.
λυτελὴς ὡς μαργαρίτης καὶ μυρίαν ἔχει Ἐὰν βεβαιώσετε ἕναν φίλο σας σή-
εὐπρέπειαν ὡς θησαυρός», λέει ὁ Ἅγ. μερα ὅτι σὲ κάποιο χωράφι ὑπάρχει κρυμ-
Χρυσόστομος. Αὐτὸ ἔρχεται τώρα νὰ πα- μένος θησαυρὸς καὶ ὅτι μπορεῖ καὶ αὐτὸς

σελίδα 1 ἀπὸ 6
ἂν θέλει νὰ λάβει μερίδιο, ἔκπληκτος μὲ
μάτια λάμποντα ἀπὸ τὴν χαρά, θὰ σπεύ-
σει νὰ σᾶς ρωτήσει: «ποῦ εἶναι αὐτὸς ὁ
θυσαυρός, ἀγαπητέ μου, εὐεργέτα; Πές
μου, μὴ τὸ κρύβεις καὶ μὲ βασανίζεις». Τέ-
τοιο ἐρώτημα θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουμε ὅλοι
τὴν στιγμὴ ποὺ μᾶς τὸ βεβαιώνει αὐτὸ ὁ
Χριστός, ὅτι ὑπάρχει κρυμμένος θησαυ-
ρός. Θησαυρὸς ὄχι ἀπὸ χρήματα φθαρτὰ
καὶ πρόσκαιρα, τὰ ὁποῖα σήμερα ἔχεις
στὰ χέρια σου καὶ αὔριο κάνουν φτερὰ
γιὰ νὰ σὲ ἀφήσουν πτωχὸ καὶ θλιμμένο·
ὄχι ἀπὸ χρήματα ποὺ δὲν μποροῦν ποτὲ
νὰ δώσουν τὴν εὐτυχία· ἀλλὰ θησαυρὸς
ἀληθινὸς αἰώνιας εὐτυχίας. Θὰ ἔπρεπε νὰ
ρωτάμε: «Ποῦ εἶναι ὁ θησαυρὸς αὐτός»;
Καὶ ὁ Κύριος θὰ μᾶς ἔλεγε: «ἐν τῷ ἀγρῷ».
Στὸ χωράφι. Καὶ ποῖος εἶναι ὁ ἀνεκτίμη-
τος αὐτὸς ἀγρός; Εἶναι τὸ Εὐαγγέλιό Του,
εἶναι ἡ πίστη ἡ χριστιανική, εἶναι τὰ Μυ-
στήρια, εἶναι ἡ Ἐκκλησία, εἶναι αὐτὸς ὁ
Χριστός. Στὸν Χριστό, στὴν Ἐκκλησία
Του εἶναι κρυμμένος ὁ θησαυρὸς τῆς ἀλή-
θειας καὶ τῆς χάριτος ποὺ ἀναδεικνύει
τὸν ἄνθρωπο ἀληθινὰ εὐτυχῆ. Ὅπως τὸ
γάλα, ποὺ εἶναι τὸ στοιχεῖο τῆς ζωῆς τοῦ
νηπίου, εἶναι κρυμμένο στὰ στήθη τῆς μη-
τέρας ἀπὸ τὰ ὁποῖα πρέπει τὸ νήπιο νὰ
τὸ ἀπορροφήσει, προσκολλημένο στὸ μα-
στό, ἔτσι καὶ ὁ θησαυρὸς τῆς ἀληθείας
καὶ τῆς χάριτος. Εἶναι στοῦ Χριστοῦ, στῆς
Ἐκκλησίας τὰ στήθη. Καὶ πρέπει ὁ Χρι-
στιανὸς «ὡς ἀρτιγέννητον βρέφος νὰ ἐπι-
ποθήσει τὸ λογικὸ ἄδολον γάλα», προ-
σκολλώμενος στὴν Ἐκκλησία, «ἵνα ἐν
αὐτῷ αὐξηθῇ», λέει ὁ θεῖος Πέτρος (Α΄,
Πέτρ. β´,2). Ὁ Δαβὶδ καὶ ὁ Σολομῶν, βασι-
λεῖς μὲ μεγάλο ὑλικὸ πλοῦτο, τὸν ἄλλο
πλοῦτο ἐξετίμησαν, τὴν θεία ἀλήθεια, τὴν
ὁποία ὁ μὲν Δαβὶδ θεωρεῖ ἀνώτερη «ὑπὲρ
χιλιάδας χρυσίου καὶ ἀργυρίου», ὁ δὲ
Σολομῶν «τιμιωτέραν λίθων πολυτελῶν,
πᾶν δὲ τίμιον οὐκ ἄξιον αὐτῆς» (ψαλ. ριη´,72
καὶ Παρ. γ΄,15).
σελίδα 2 ἀπὸ 6
Ἡ ἀνακάλυψη τοῦ θησαυροῦ.
Στὴν παραβολὴ παριστάνεται ὅτι ὁ
ἄνθρωπος ποὺ βρῆκε τὸν κρυμμένο
θησαυρὸ στὸν ἀγρὸ δὲν ἔκανε εἰδικὴ
ἔρευνα γιὰ νὰ τὸν ἀνακαλύψει, ἀλλὰ τυ-
χαίως καὶ χωρὶς νὰ τὸ περιμένει τὸν ἀνα-
κάλυψε. Αὐτὴ ἡ τυχαία εὕρεση θησαυρῶν
σὲ ἀγροὺς καὶ ἔρημους τόπους συνέβαινε,
ὄχι μόνο στὴν ἐποχὴ ποὺ μιλοῦσε ὁ Χρι-
στός, ἀλλὰ καὶ σήμερα. Τότε μὲν διότι
στὴν Ἀσία οἱ πλούσιοι, ἐξ αἰτίας τῶν
συχνῶν ἐπαναστάσεων καὶ τῶν πολεμι-
κῶν ἐπιδρομῶν, ἀναγκάζονταν νὰ διαμοι-
ράζουν σὲ τρία μέρη τὴν περιουσία τους,
ἐκ τῶν ὁποίων τὸ ἕνα διέθεταν γιὰ τὶς
τρέχουσες ἀνάγκες τους, τὸ ἄλλο γιὰ πο-
λύτιμους λίθους, τοὺς ὁποίους ἐν καιρῷ
φυγῆς μποροῦσαν νὰ φέρουν μαζί τους,
καὶ τὸ τρίτο τὸ ἔκρυπταν στὴ γῆ, ὥστε
νὰ εἶναι ἀσφαλισμένο ἀπὸ ἀρπαγή. Στοὺς
νεώτερους χρόνους καὶ ἐδῶ, ἐξαιτίας τῆς
δουλείας ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ τῶν
ἐπαναστατικῶν περιπετειῶν, ἔκρυπταν
χρήματα ὑπὸ τὴν γῆ. Ἀκόμη καὶ οἱ ληστὲς
πολλὲς φορὲς χρησιμοποίησαν τὸ μέσο
αὐτὸ τῆς ἐξασφαλίσεως τῶν χρημάτων.
Συνέβαινε ὅμως κάποτε νὰ πεθάνει αὐτὸς
ποὺ ἔκρυψε τὸν θησαυρὸ χωρὶς νὰ φανε-
ρώσει ποῦ ἔκρυψε τὰ χρήματά του. Ἔτσι
τέτοιοι ἀδέσποτοι κρυμμένοι θησαυροὶ
βρέθηκαν τυχαία ἀπὸ γεωργούς.
Διὰ τῆς τυχαίας αὐτῆς εὑρέσεως τοῦ
θησαυροῦ θέλει ὁ Κύριος νὰ παραστήσει,
ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ δὲν αἰσθάν-
θηκαν ποτὲ τὴν ἀνάγκη νὰ ἐρευνήσουν
καὶ νὰ βροῦν τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ αἰφνίδια
ἡ ἀλήθεια φανερώθηκε σ᾽ αὐτοὺς μὲ κά-
ποιο γεγονός, τὸ ὁποῖον ἡ θεία πρόνοια
δημιούργησε μὲ κάποια συμπτωματικὴ ἐκ
πρώτης ὄψεως γνωριμία, μὲ κάποιο κήρυ-
γμα ποὺ ἄκουσαν, διότι ἔτυχε νὰ εἰσέλ-
θουν στὴν ἐκκλησία κατὰ τὴν ὥρα ἐκείνη,
μὲ κάποιο βιβλίο κατάλληλο ποὺ ἔπεσε
στὰ χέρια τους. Τέτοιο παράδειγμα ἄριστο
ἔχουμε τὸν φιλόσοφο καὶ μάρτυρα
Ἰουστῖνο, ὁ ὁποῖος πλανώμενος στοὺς
λαβύρινθους τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας,
ἀπροσδόκητα συνήντησε κάποιον γέρο-
ντα, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔδωκε νὰ μελετήσει τὸ
Εὐαγγέλιο, ὅπου ἀνεκάλυψε τὸν θησαυρὸ
τῆς ἀληθείας, τῆς σωτηρίας, τῆς εὐτυχίας.
Μεγάλο γεγονὸς ὑπῆρξε γιὰ τὸν ἄν-
θρωπο τῆς παραβολῆς ἡ ἀνακάλυψη τοῦ
θησαυροῦ στὸν ἀγρό. Τὸν ἀγρὸ αὐτὸ τὸν
εἶδε ἴσως πολλὲς φορὲς ἕως τότε ἀλλὰ
δὲν τοῦ ἔδινε καμμία ἰδιαίτερη ἀξία. Τὸν
φαντάζονταν σὰν ἕνα χωράφι κοινό, ὅπως
καὶ τὰ ἄλλα. Ἀλλ᾽ ἀπὸ τὴν στιγμή, ποὺ
ἀνακάλυψε τὸν θησαυρό, κατάλαβε ὅτι
ἔχει μέγιστη ἀξία. Ἐδῶ βρίσκουμε τὴν
αἰτία, διὰ τὴν ὁποία πολλοὶ ἀδιαφοροῦν
γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, μένουν
ξένοι πρὸς τὴν Θρησκεία τοῦ Χριστοῦ καὶ
δὲν δεικνύουν ἐνδιαφέρον νὰ τὴν πλησιά-
σουν. Τὸ κάνουν διότι δὲν ξέρουν ποιόν
θησαυρὸ ἔχει κρυμμένο. Καὶ γι᾽ αὐτὸ ἕνα
μέρος ἀνθρώπων ἀγνοεῖ τελείως τὴν θρη-
σκεία τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλος βλέπει μόνο
τὸν ναό, περιορίζεται σὲ μερικοὺς ἐξωτε-
ρικοὺς τύπους, ἀλλὰ δὲν ξέρει τὸ ἀνεκτί-
μητο περιεχόμενο ποὺ κρύπτει βαθύτερα
ὁ Χριστιανισμός. Ἄλλοι, οἱ λεγόμενοι γραμ-
ματισμένοι, ἀλλὰ στερούμενοι γενικῆς καὶ
βαθείας μορφώσεως, παρατηροῦν μόνο
τὴν μορφὴ καὶ τὴν ἐξωτερικὴ ἐπιφάνεια.
Καὶ γι᾽ αὐτὸ θεωροῦν τὴν Ἐκκλησία τοῦ
Χριστοῦ ὡς μία ἀνθρώπινη ὀργάνωση καὶ
ὄχι ὡς θεῖο καθίδρυμα, στὸ ὁποῖο πρέπει
νὰ εἰσέλθουν γιὰ νὰ βροῦν τὴν ἀλήθεια
καὶ τὴν εὐτυχία. Τέλος ἄλλοι, ποὺ εἶναι
προσκολλημένοι στὸ σύνηθες χωράφι τοῦ
κόσμου, στὶς μέριμνες τοῦ βίου, στὸ
χρῆμα καὶ τὴν ὕλη, στὰ λίγα ξυλοκέρατα
τῆς ἡδονῆς καὶ τῆς ἀπολαύσεως, ποὺ
παρέχει τὸ χωράφι τοῦ κόσμου, δὲν μπο-
ροῦν νὰ φαντασθοῦν ὅτι τὸ χωράφι τῆς
θρησκείας ἔχει μεγάλη ἀξία. Τοὐναντίον
τὸ βρίσκουν πετρῶδες, κοπιῶδες, ἄχαρο,
σελίδα 3 ἀπὸ 6
μελαγχολικό. Καὶ ὅμως συχνὰ τὰ πλου-
σιώτερα μεταλλεῖα βρίσκονται στὰ βρα-
χώδη καὶ δύσβατα ἐκεῖνα μέρη, ποὺ φαί-
νονται στὴν ἐπιφάνεια ξερὰ καὶ ἄγονα.
Τέτοιο χωράφι μὲ μεταλλεῖο χρυσοῦ ἀνε-
ξάντλητο εἶναι καὶ ἡ θρησκεία τοῦ Χρι-
στοῦ. Ὅσοι ἔσκαψαν βαθύτερα, ὅσοι βρῆ-
καν τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, ὅσοι
γεύθηκαν τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ, ἀνακά-
λυψαν ὅτι σ᾽ αὐτὴν ὑπάρχει ζωὴ αἰώνιος
(Ιω. ε´,39). Ἐπείσθησαν ἀπολύτως ὅτι τὸ
χωράφι αὐτὸ εἶναι, ἀνεκτιμήτου ἀξίας.
Ἡ μετὰ χαρᾶς ἀπόκτησις τοῦ
θησαυροῦ.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος τῆς παραβολῆς
ἀνακάλυψε ὅτι στὸν ἀγρὸ ἐκεῖνο ἦταν
κρυμμένος θησαυρός, τὸν «ἔκρυψε», δη-
λαδὴ ἔβαλε στὸ μέρος ἐκεῖνο πράγματα,
ποὺ ἐξάλειψαν κάθε ὑποψία ὅτι ἦταν
ἐνδεχόμενο νὰ ὑπάρχει ἐκεῖ θησαυρός,
«καὶ ἀπὸ τῆς χαρᾶς αὐτοῦ ὑπάγει, καὶ
πάντα ὅσα ἔχει πωλεῖ καὶ ἀγοράζει
τὸν ἀγρὸν ἐκεῖνον».
Τὸ νόημα τῶν λόγων τούτων τῆς
παραβολῆς εἶναι τὸ ἑξῆς: Κάθε Χριστια-
νός, ποὺ κατανόησε ποιός πλοῦτος
ἀνεκτίμητος καὶ ποιά εὐτυχία ἀπερί-γρα-
πτος κρύπτεται στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χρι-
στοῦ, αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ τὴν κά-
νει κτῆμα του. Μὲ προσοχὴ καὶ ἐπιμέλεια
παρακολουθεῖ τὸν ἑαυτό του, φοβούμε-
νος μήπως τὰ μάταια τοῦ κόσμου τούτου
θέλγητρα, ἢ ὁ μέγας κλέπτης τῶν ψυχι-
κῶν θησαυρῶν, ὁ Σατανᾶς, τοῦ κλέψουν
τὴν χάρη καὶ τὴν ἀλήθεια, τὴν ὁποία
θέλει νὰ κάνει διαρκὲς καὶ μόνιμο κτῆμα
του. Χαίρεται διότι πρόκειται νὰ κατέχει
τέτοιο θησαυρὸ εὐτυχίας, τέτοια χαρά,
τὴν ὁποία κανεὶς δὲν ἔχει αἰσθανθεῖ ἀπ᾽
ὅσους ἀπέκτησαν ὑλικοὺς θησαυρούς. Τὸ
αἴσθημα αὐτὸ τῆς χαρᾶς τὸ γνωρίζουν ἐκ
πείρας ὅλοι οἱ Χριστιανοί, ὅσοι ἦταν
πρῶτα στὴν ἄγνοια, καὶ αἰφνιδίως ὁ Θεὸς
τοὺς φώτισε νὰ γνωρίσουν τὴν ἀλήθεια πηγὲς αὐτὲς τῆς δυστυχίας, διότι ἀνακά-
καὶ νὰ ζήσουν τὴν ἀληθινὴ χριστιανικὴ λυψε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ πηγὴ τῆς χα-
ζωή. ρᾶς καὶ τῆς εὐτυχίας. Ὁ ἱερὸς Αὐγου-
Χαίρεται, ἀλλ᾽ ἡ χαρὰ αὐτὴ τοῦ στῖνος διηγεῖται ὁ ἴδιος μὲ πόση εὐκολία
εὑρόντος τὸν θησαυρὸν θὰ ἦταν προσω- ἐγκατέλειψε τὶς ἁμαρτωλὲς τέρψεις καὶ
ρινή, ἐὰν δὲν ἀποφάσιζε νὰ πουλήσει ὅλα ἡδονὲς τὶς ὁποῖες ἕως τότε τίποτε δὲν
ὅσα εἶχε, ὅλη τὴν ἄλλη περιουσία του, τὸν ἔπειθε νὰ ἐγκαταλείψει, ὅταν γνώρισε
γιὰ νὰ ἀγοράσει τὸ χωράφι. Τὸ ἴδιο συμ- τὴν χριστιανικὴ ἀλήθεια καὶ χάρηκε πολὺ
βαίνει καὶ σ᾽ ἐκείνους ποὺ ἀνακάλυψαν γιὰ τὴν ἀνακάλυψη.
ποιό θησαυρὸ περιέχει ἡ χριστιανικὴ πί- Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔννοια τῆς σύντομης
στη. Θὰ δοῦν ὅτι ἡ χαρά τους σβύνει, ἂν παραβολῆς τοῦ κεκρυμμένου θησαυροῦ.
δὲν πουλήσουν, ἂν δὲν ἀπαρνηθοῦν καὶ Ἀλλὰ ὁ θησαυρὸς αὐτὸς φανερώνεται καὶ
δὲν ἐγκαταλείψουν ἐκεῖνα ποὺ θεωροῦ- σὲ σένα ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα. Ἡ ἀνάγνω-
σαν ἕως τώρα περιουσία τους, παρόλο ση τῶν λόγων τούτων τοῦ Κυρίου, ποὺ
ποὺ ἧταν ὅλως ἀντίθετα πρὸς τὸν νόμο ἔχεις ἐνώπιόν σου, τί ἄλλο εἶναι παρὰ
τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν ἡ μακρὴ συνήθεια καὶ ἡ φανέρωση τοῦ θησαυροῦ τῆς χριστιανικῆς
προσκόλληση στὰ μάταια τοῦ κόσμου ἀληθείας; Πρόσεξε μήπως δὲν καταλάβεις
τούτου πράγματα τοὺς ἐμποδίσει νὰ τὰ τὴν ἀξία του καὶ τὸν περιφρονήσεις. Δὲν
ἀφήσουν, ὤ, ἡ χαρὰ θὰ φύγει καὶ θὰ μεί- εἶναι βέβαια τὸ νόμισμα τῆς ἡμέρας γιὰ νὰ
νουν πάλι εἵλωτες, ἐργαζόμενοι μάταια σοῦ κάνει ἐντύπωση. Ἡ χριστιανικὴ πίστη
στὸ χωράφι τοῦ κόσμου! Ἀλλ᾽ ὅσοι πλη- καὶ ἀλήθεια δὲν εἶναι πρᾶγμα τοῦ συρμοῦ
σίασαν τὸν Χριστὸ μὲ ἀληθινὴ μετάνοια καὶ τῆς ἐπιδείξεως γιὰ νὰ σὲ ἑλκύσει.
καὶ ἐξομολόγηση, ὅσοι γεύθηκαν τὴν χρι- Ἔχει ὅμως ἀνεκτίμητη ἀξία. Καὶ ἂν ἀδια-
στιανικὴ ζωὴ καὶ κατάλαβαν «τίς ἡ ἐλπὶς φορήσεις ἐπειδὴ ἐξωτερικὰ δὲν λάμπει,
τῆς κλήσεως καὶ τίς ὁ πλοῦτος τῆς θὰ πάθεις κάτι παρόμοιο πρὸς τὸ πά-
δόξης τῆς κληρονομίας» (Ἐφ. α´,18), ὅσοι θημα τῶν χωρικῶν ἐκείνων, ποὺ βρίσκουν
ἐκτίμησαν τὴν ἀξία τῶν θησαυρῶν τῆς πολύτιμα ἀρχαῖα νομίσματα στὸ χωράφι
ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος, ἐγκατέλειψαν ὁρι- τους, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν εἶναι τὰ γνωστὰ σ᾽
στικῶς κάθε ἁμαρτωλὴ προσκόλληση αὐτοὺς νομίσματα τῆς ἐποχῆς, τὰ φέρ-
στὸν κόσμο καὶ τὰ τοῦ κόσμου καὶ θεω- νουν στὶς πόλεις καὶ τὰ δίνουν σὲ ἀπα-
ροῦν μαζὶ μὲ τὸν Παῦλο πάντα «σκύβα- τεῶνες, οἱ ὁποῖοι ὡς ἀντάλλαγμα τοὺς
λα εἶναι ἵνα Χριστὸν κερδίσωσι» (Φιλ. δίνουν ἐλάχιστα νομίσματα! Πλησίασε,
γ΄,8). Αὐτοὶ κατέχουν μόνιμη καὶ διαρκῶς λοιπόν, τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ βρεῖς τὸν θη-
αὐξανόμενη τὴν χαρά. Ὁ φιλοχρήματος σαυρό. Προσπάθησε νὰ Τὸν γνωρίσεις
καὶ πλεονέκτης ἀπαρνεῖται πλέον τὴν μελετῶν τὸ Εὐαγγέλιό Του καὶ τὴν ἀλή-
πλεονεξία, διότι πείστηκε ὅτι οἱ ἀληθινοὶ θειά Του, τὴν ὁποία διδάσκει ἡ Ἐκκλησία,
θησαυροὶ βρίσκονται ὄχι στὸν χρυσό, ἀλ- προσερχόμενος στὰ μυστήρια ποὺ μετα-
λὰ στὸν Χριστό. Ὁ φιλόδοξος ἐγκαταλεί- δίδουν τὴν χάρη Του. Φρόντισε ἔπειτα νὰ
πει τὰ σχέδιά του τὰ φιλόδοξα, διότι πεί- κατέχεις ἀσφαλῶς τὸν θησαυρὸ αὐτό, καὶ
θεται ὅτι ἡ ἀληθινὴ δόξα εἶναι ἐκείνη τὴν τότε θὰ δεῖς ποιὰ χαρὰ θὰ βασιλεύει στὴν
ὁποία δίνει ὁ Χριστός. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ψυχή σου καὶ ποιὸ στάδιο αἰώνιας εὐτυ-
ἐπιζητάει στὶς ἡδονὲς καὶ τὶς ἀπολαύσεις χίας θὰ διανοίγεται πάντοτε λαμπρότερο
τοῦ κόσμου τὴν εὐτυχία, ἀπαρνεῖται τὶς ἐνώπιόν σου!

σελίδα 4 ἀπὸ 6
 Ἡ παραβολὴ τοῦ πολυτίμου μαργαρίτη
Τὴν ἴδια ἀλήθεια ἐκφράζει καὶ ἡ
παροῦσα παραβολή. Ἡ διαφορὰ ἔγκειται
σ᾽ αὐτό: ὅτι ἐδῶ ὁ ἔμπορος ἐρευνάει, ἀνα-
ζητάει τὸν πολύτιμο μαργαρίτη, δὲν τὸν
βρίσκει τυχαία. Θέλει δηλαδὴ νὰ πεῖ ὅτι
ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δὲν γνω-
ρίζουν τὴν ἀλήθεια, δὲν γνωρίζουν τὸν
ἀληθινὸ σκοπὸ διὰ τὸν ὁποῖον ὑπάρχουν
στὸν παρόντα κόσμο, ἀλλὰ αἰσθάνονται
ὅτι ὑπάρχει κάπου ἡ ἀλήθεια, ὅτι ὁ
ἄνθρωπος δὲν πλάστηκε ἁπλῶς γιὰ νὰ
ζεῖ τὴν πρόσκαιρη, τὴν δύσκολη καὶ
βασανιστικὴ αὐτὴ ζωή, ἀλλὰ γιὰ κάποιο
σκοπὸ ἀνώτερο καὶ ὑψηλότερο. Ἐπιθυ-
μοῦν, λοιπόν, σφοδρῶς νὰ γνωρίσουν τὴν
ἀλήθεια, τίθενται σὲ διαρκὴ κίνηση καὶ
δὲν ἡσυχάζουν παρὰ μόνο ὅταν τὴν βροῦν.
Παράδειγμα ἄριστο πάλι ὁ ἱερὸς Αὐγου-
στῖνος, τοῦ ὁποίου ἡ ψυχή, ἡ ὁποία μά-
ταια ἀναζητοῦσε τὴν εὐτυχία της στὸν
κόσμο, δὲν εὕρισκε ἀνάπαυση, μέχρις
ὅτου γνώρισε τὴν χριστιανικὴ ἀλήθεια καὶ
βαπτίστηκε καὶ ἀκολούθησε τὸν δρόμο
τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος.
Ἰδοὺ οἱ λόγοι τῆς σύντομης αὐτῆς
παραβολῆς:
«Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία
τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ ἐμπόρῳ ζη-
τοῦντι καλοὺς μαργαρίτας· ὃς εὑρὼν
ἕνα πολύτιμον μαργαρίτην, ἀπελθὼν
πέπρακε πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ἠγόρα-
σεν αὐτόν» (στίχ. 45,46).
Ἡ ἀναζήτηση τῶν καλῶν
μαργαριταριῶν.
Ἐδῶ παρατηροῦμε ὅτι ὁ ἔμπορος
τῆς παραβολῆς δὲν γνώριζε ὅτι ἕνας μόνο
εἶναι ὁ πολύτιμος μαργαρίτης καὶ γι᾽ αὐτὸ
ζητοῦσε ὄχι τὸν καλό, τὸν πολύτιμο, τὸν
μοναδικὸ μαργαρίτη, ἀλλὰ «καλοὺς μαρ-
γαρίτες». Εἶναι σπουδαῖο ὅτι, παρόλο
σελίδα 5 ἀπὸ 6
ποὺ εὕρισκε τέτοια θεωρούμενα καλὰ
μαργαριτάρια, δὲν ἀναπαύονταν, ἐφ᾽ ὅσον
δὲν εὕρισκε τὸ ἕνα, τὸ ἀληθινὰ πολύτιμο.
Βρῆκε τὸν "πλοῦτο" τὸν ὁποῖο οἱ πολλοὶ
νομίζουν μαργαρίτη καλό, ἀλλ᾿ ἀντιλαμβά-
νονταν ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἱκανοποιήσει
τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Βρῆκε τὴν δόξα
τὴν κοσμική, τὶς γνώσεις τὶς ἀνθρώπινες,
τὶς ἡδονὲς τὶς σαρκικές... Πράγματα ποὺ
θεωροῦν πολλοὶ μαργαριτάρια. Ἐν τού-
τοις τίποτε ἀπ᾽ αὐτὰ δὲν ἀναπαύει τὴν
ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε ἐδῶ ἀκόμη
στὴν παροῦσα ζωή, πολὺ περισσότερο
δὲν ἔχουν ἀξία στὴν ἄλλη ζωή.
Ἡ εὕρεση τοῦ πολυτίμου
μαργαριταριοῦ.
Ἀλλὰ ἐπὶ τέλους ὁ ἔμπορος βρῆκε
τὸν πολύτιμο μαργαρίτη. Ποῖος εἶναι
αὐτός; Ποῖος ἄλλος παρὰ ὁ Χριστός, ἡ
ἁλήθειά Του, ἡ χάρις Του; Ὅποιος βρίσκει
τὸν Χριστὸ καὶ ἀσπάζεται τὴν ἀλήθειά
Του καὶ πιστεύει ὁλόψυχα καὶ λαμβάνει
τὴν χάρη Του, αὐτὸς βρίσκει τὸν πολύτιμο
μαργαρίτη. Αὐτὸς ἱκανοποιεῖ ὅλους τοὺς
πόθους τῆς ψυχῆς του. Αὐτὸς κατέχει
τοὺς θησαυροὺς τῆς γνώσεως καὶ τῆς σο-
φίας, τῆς χαρᾶς, τῆς εἰρήνης, καὶ τῆς
αἰωνίου ζωῆς. Ἀλλὰ πρέπει καὶ πάλι νὰ
τονισθεῖ ὅτι, ὅπως ὁ ἔμπορος ποὺ βρῆκε
τὸν πολύτιμο μαργαρίτη πῆγε καὶ πού-
λησε ὅλα ὅσα εἶχε γιὰ νὰ τὸν ἀγοράσει,
ἔτσι καὶ ὁ Χριστιανὸς ποὺ θέλει νὰ ἀπο-
κτήσει τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία, τὴν ὁποία ὁ
Χριστὸς χορηγεῖ, εἶναι ἀπαραίτητος ἀνά-
γκη νὰ θυσιάσει ὅλα τὰ ἄλλα τὰ θεωρού-
μενα ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ἐμποδίζουν τὴν
ἀπόκτηση τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς.
Ὁ Χριστιανὸς ἔμπορος.
Ἡ παραβολὴ ἔχει ἐφαρμογὴ ὄχι μόνο
σὲ ὁρισμένα ἄτομα, ἀλλὰ σὲ κάθε
ἄνθρωπο. Καθένας μας εἶναι, ἢ μᾶλλον
πρέπει νὰ εἶναι, ἔμπορος πνευματικῶν
θησαυρῶν καὶ μαργαριταριῶν. Δὲν πρέπει
ποτὲ νὰ ἐπαναπαυθοῦμε σὲ ὁποιονδή-
ποτε ἄλλο τοῦ κόσμου τούτου πρόσωπο
ἢ πρᾶγμα, ὅσο καὶ ἂν θεωρεῖται πολύ-
τιμο, ἐὰν δὲν ἀποκτήσουμε τὸν Χριστό,
ἐὰν δὲν Τὸν ἐνθρονίσουμε στὴν ψυχή μας
διὰ τῆς θείας Κοινωνίας, ἐὰν δὲν Τὸν θέ-
σουμε κυβερνήτη τῆς ζωῆς μας, ἐὰν δὲν
γίνουμε πραγματικὰ μέλη τῆς βασιλείας
Του. Τότε θὰ κατανοήσουμε ὅτι Αὐτὸς
εἶναι ὁ ὑπὲρ πάντα πλοῦτον καὶ λίθον
πολύτιμον πολυτιμότερος μαργαρίτης, ὁ
δημιουργῶν καὶ στὴν παροῦσα ζωὴ χαρὰ
καὶ εἰρήνη καὶ στὴν μέλλουσα ἀπόλυτη
εὐτυχία. Αὐτὸς «ἐγενήθη ἡμῖν σοφία
ἀπὸ Θεοῦ, δικαιοσύνη τε καὶ ἁγιασμὸς
καὶ ἀπολύτρωσις» (Α´ Κορ. α´,30). Αὐτὸς
εἶναι τὸ ἀγαθὸ τὸ μέγιστο. Ἐὰν δὲν Τὸν
ἀποκτήσουμε, χάσαμε τὸ πᾶν! Ἐὰν Τὸν
ἀποκτήσουμε μὴ Τὸν ἀλλάξουμε ποτὲ μὲ
ἄλλο πρόσωπο ἢ πρᾶγμα τοῦ κόσμου,
διότι θὰ διαπράξουμε τὴν τρομερότερη
πράξη ἀφροσύνης καὶ τρέλλας. Ἐν τῷ
Χριστῷ θὰ ἔχουμε τὸ πᾶν. Μακρὰν
Αὐτοῦ, τίποτε δὲν θὰ κρατήσουμε δικό
μας. Ἐρήμωση, δυστυχία, ἀπώλεια!
Ἡ μετὰ τὸ τέλος τῶν παραβολῶν
ἐρώτηση.
Ἀφοῦ ὁ Κύριος τελείωσε τὶς περὶ
τῆς βασιλείας Του ὡραίες παραβολὲς
ἔκανε τὸ ἑξῆς ἐρώτημα πρὸς τοὺς μαθη-
τές Του: «Συνήκατε ταῦτα πάντα;» δη-
λαδή, κατανοήσατε ὅλα αὐτὰ ποὺ σᾶς
Ἐκ τοῦ βιβλίου “ΑΙ ΠΑΡΑΒΟΛΑΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ” ὑπὸ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ ἐκδ. ΖΩΗ 1929
σελίδα 6 ἀπὸ 6
εἶπα; Καὶ ἐκεῖνοι ἀπάντησαν: «Ναί,
Κύριε» (στιχ. 51).
Ἡ ἐρώτηση αὐτὴ δὲν χρειάζονταν,
ἐὰν ἐπρόκειτο ἁπλῶς νὰ πληροφορηθεῖ
ὁ Κύριος ἂν κατάλαβαν οἰ μαθητὲς τὸ
νόημα τῶν παραβολῶν. Διότι αὐτὸ τὸ
γνώριζε ὁ καρδιογνώστης Κύριος. Ἡ
ἐρώτηση ἔχει βαθύτερη ἔννοια. Ἦταν σὰν
νὰ ρωτοῦσε: «Ἐκτιμήσατε πρεπόντως τὴν
ἀξία τῶν μεγάλων ἀληθειῶν, τὶς ὁποῖες
διὰ τῶν ἑπτὰ παραβολῶν ἀκούσατε;
Εἶστε ἕτοιμοι νὰ τὰ ἀφήσετε ὅλα, γιὰ νὰ
ἀποκτήσετε τὸν θησαυρὸ καὶ τὸν πολύ-
τιμο μαργαρίτη»; Καὶ οἱ μακάριοι μαθητὲς
ἀπάντησαν μὲ συνείδηση τὸ «ναί», διότι
πράγματι αὐτοὶ τὰ ἄφησαν ὅλα γιὰ νὰ
κερδίσουν τὸν Χριστό.
Ἀλλὰ τὸ ἐρώτημα αὐτὸ γράφηκε στὸ
Εὐαγγέλιο γιὰ νὰ ἀπευθύνεται καὶ πρὸς
κάθε Χριστιανό. Ἀπευθύνεται, λοιπόν,
καὶ πρὸς ἐμένα καὶ πρὸς ἐσένα, ἀναγνῶ-
στά μου. Μᾶς ρωτάει ὁ Κύριος: «Ἐκτιμή-
σατε πρεπόντως τὶς ἀλήθειες αὐτές, ποὺ
γράφτηκαν ἕως ἐδῶ; Ἀποφασίσατε νὰ
ξερριζώσετε ἀπὸ τὴν ψυχή σας κάθε ζι-
ζάνιο; Ἀποφασίσατε νὰ ταπεινωθεῖτε γιὰ
νὰ ζυμωθεῖ ἡ ψυχή σας μὲ τὴν χάρη Μου;
Ἀποφασίσατε νὰ ἀφήσετε κάθε τι ποὺ
ἐμποδίζει τὴν ἀρετὴ καὶ νὰ ἀποκτήσετε
τὸν πολύτιμο θησαυρὸ καὶ μαργαρίτη;»
Ἐὰν εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ποῦμε μὲ ἀλήθεια
τὸ «ναί», εἴμαστε πανευτυχεῖς καὶ μακά-
ριοι. Ἐὰν ὅμως ἡ συνείδηση μαρτυρεῖ ὅτι
ἄλλα θέλγητρα ἀπατηλά, καὶ ἄλλοι θη-
σαυροὶ ψευδεῖς καὶ κίβδηλοι πλανοῦν
ἀκόμη τὴν καρδία μας, μή μείνουμε στὴν
καταστρεπτικὴ αὐτὴ ἀπάτη καὶ πλάνη!