Cywilizacja zachodnia zawsze stawiała bohatera, poświęcenie życia dla miasta, państwa, narodu.

Rzadko zadawała pytanie, czy istniejące miasto, państwo, naród warte są takiej ofiary.
Nieodmiennie utrzymywano tabu dotyczące niepodważalnego pierwszeństwa całości.
Utrzymywano je i wymuszano tym brutalniej, w im większym stopniu zakładano, że całość ma
składać się z wolnych jednostek.

Cytat ten dotyczy filozoficznego konfliktu indywidualizmu z kolektywizmem.

Cywilizacja zachodnia zbudowana została na ideale wolności jednostki. Jest to bez wątpienia ro, co
odróżnia ją od innych cywilizacji. Jednak ten ideał wolności pozostaje niekonsekwentny, bowiem
mimo jego przyjęcia, w kwestiach egzystencjalnych dalej zakładamy, że jednostka powinna
bezwzględnie podporządkować się dobru całości, nie kwestionując tego paradygmatu. Ten spór
filozoficzny toczy się od najwcześniejszych lat. Już Platon uznał, że państwo należy bardziej do
świata idealnego, niż tego materialnego, w związku z czym w konflikcie państwo-jednostka,
zawsze państwo powinno stanowić wartość nadrzędną, gdyż jest ono wartością samą w sobie.
Europejska percepcja, jak zresztą wskazuje cytat, została zdominowana właśnie przez platoński
sposób postrzegania. Czy słusznie? Czy powinniśmy uważać, że państwo jest wartością nadrzędną,
nie zadając sobie pytania o to, czy warte jest ostatecznego, najwyższego poświęcenia, jakiego może
dokonać jednostka?