Professional Documents
Culture Documents
N E R I NA RU S TOM J I
1
1
Oxford University Press is a department of the University of Oxford. It furthers
the University’s objective of excellence in research, scholarship, and education
by publishing worldwide. Oxford is a registered trade mark of Oxford University
Press in the UK and certain other countries.
DOI: 10.1093/oso/9780190249342.001.0001
9 8 7 6 5 4 3 2 1
Printed by Sheridan Books, Inc., United States of America
To
Shehriyar
and
the city of New York
ILLUSTRATIONS
A QUESTION OF ORIGINS
C HA P T E R S
The six chapters of The Beauty of the Houri offer two devel-
oping perspectives. The first perspective focuses on the
European, English, or American views of the houri from the
sixteenth to the twenty-first century. The second perspective
offers a view of classical and contemporary Islamic uses of
the houri from the seventh century to the present. These two
perspectives are not in opposition. There is not one definitive
meaning of the houri in either European and American or
Islamic literature. Instead, there are a number of meanings
that lead to different driving questions. The clustering of the
chapters is an organizational scheme to account for change
in context and genre and to appreciate how contemporary
thinkers draw on different sources to present visions of a
twenty-first-century houri.
The book starts with discourse after September 11th
and ends with contemporary Muslim discourse on the
Internet. In between, the chapters show the anteced-
ents of these two modern discourses in earlier European,
American, and Islamic histories. The first three chapters
introduce the American viewpoint and its legacies and
suggest that the fascination with the houri involves using
feminine models to determine and judge the value of Islam.
The houri became a distinctly European and American
I ntroduction | 7
T E R M S A N D D AT E S
partial translation on the same day. The New York Times com-
missioned Capital Communications Group, a Washington-
based international consulting firm, to provide a translation.
By September 30, it was published in a number of English-
language periodicals, and it is the translation that has been
most widely circulated.1
Five years later, Zacarias Moussaoui became the first per-
son to be charged for the September 11th attacks. During the
trial, previously classified data were released. On March 4,
2006, he was sentenced to life in prison without parole. After
the trial was completed, the prosecutors posted all 1,202
exhibits presented as evidence at the trial. One of the exhib-
its was the letter. Identified as “Prosecution Trial Exhibit
BS01101,” the letter was accompanied by another translation
(Figure 1.1).2
The letter had been called “Mohamed Atta’s letter”
or “The Doomsday Letter” or “The Last Night” or “The
Spiritual Manual,” but we do not know who wrote it. Since
the Justice Department has not released all three letters,
we cannot compare them. The letter can be found at the
National September 11th Museum in New York City and
on the Internet. For some people, it seems incredible that
Mohamed Atta wrote a letter that detailed the steps of the
mission, articulated its rationale, and then left it to be found
in a piece of luggage. Others are suspicious because the
FBI released only four pages, while Bob Woodward of The
Washington Post had reported that there were five pages.
In an article published on September 28, 2001, one of ten
that helped The Washington Post win the Pulitzer Prize for
National Reporting in 2002, Woodward described a fifth
page that was written on standard stenographer paper with
the heading “When you enter the plane.” The page also
Figure 1.1 Four-page handwritten letter in Arabic found in luggage recov-
ered at Logan Airport, Boston, Massachusetts. Exhibit No. BS 01101 in the
trial of United States of America v. Zacarias Moussaoui.
16 | T he B eauty of the Houri
reveal how news is made, who frames Islamic issues for the
media, and how and why certain ideas spread. As Americans
tried to make sense of the attacks, they turned to the letter to
amplify religious claims about women in paradise and made
it central to their account of September 11th. The letter may
be forensic evidence for the September 11th attacks, but it
also inspires discussion about Islam, terror, and virgins.5
T H E L A S T N I G H T, T H E S E C O N D
S T E P, T H E T H I R D P H A S E
remember that their actions were for the sake of God and not
for revenge, and they were to muster their strength by think-
ing of the previous generations, and especially of the prophet
Muhammad and his companions. “Then every one of you
should prepare to carry out his role in a way that would sat-
isfy God. You should clench your teeth, as the pious early
generations did.”13 If their role was to slaughter, then they
were to dedicate the slaughter to their fathers quickly so they
would not make their victims, identified as “animals,” suf-
fer further.14 They were to remind their brothers that their
actions were for God, and they were not to confuse them.
And they were to take a bounty of a cup of water, if possible.
When the hour approached, they were to welcome death for
the sake of God. In the final moments of their lives, they were
advised either to be praying or have their last words be the
shahada, the Muslim affirmation of faith, “There is no God
but God, and Muhammad is his messenger.”
The letter does not fit into any conventional genre. It does
not draw on an existing template, and it is strikingly informal
in its tone. While some commentators have pointed out the
letter’s aim of conditioning the mind,15 Juan Cole sees the
conditioning as drawing upon Sufi or mystical rituals that
create a psychological manipulation.16
Beyond the conditioning, the meaning and reward of the
mission are articulated in four separate passages where there
are allusions to what the hijackers could anticipate after the
mission was complete.
companions, the martyrs, and the good people, who are all
good company.” Ask God for his mercy and be optimistic,
because [the Prophet], peace be upon him, used to prefer
optimism in all his affairs.17
the mission and the houri. This created a familiarity with the
idea of the virgins as a reward in paradise.
Within the new field of terrorism studies, the virgins
gained more recognition. Bruce Hoffman in Inside Terrorism
focuses on several dramatic instances of the promise of the
virgins. He offers the example of a promotion that was aired
on Palestinian television. In one scene, a Palestinian couple is
caught in an Israeli Defense Force operation, and the woman
is killed. When her boyfriend visits her grave, he is also shot
dead. He then ascends to heaven where he is greeted by his
companion. She is dancing with other female martyrs who
are considered the houris in paradise.26 While this drama
accords special status to both men and women, it signals an
ambiguity about the women of paradise, and it is unclear
whether the houris are transformed martyrs or otherworldly
beings.
For some Palestinian theological authorities, the
houri constitutes reward. Hoffman cites chief mufti of the
Palestinian Authority Police Force, Sheikh Abu Shukheudem,
who details the special status of the martyr who feels no
pain, is absolved of his deeds, is saved from the terrors of
the grave, and will marry “seventy-two beautiful black-eyed
women. . . .”27 According to Hoffman, the promise of the
virgins is echoed in other sermons as well as by a “Hamas-
affiliated imam,” and Sheikh Ismail al-Radwan who in a ser-
mon refers to the “72 black-eyed women.”28 Allusions to the
virgins may also be found in sermons, inspirational poems,
and martyrdom testimonies of jihadi groups.
There are also references to the houris in texts and poems
found in training centers in Afghanistan. The New York Times
gathered 5,000 documents from abandoned al-Qaʿida and
Taliban camps. These documents provide insight into the
T he L etter | 23
F R U S T R AT I O N , S E X UA L I T Y,
AND TERROR
Title: Lord Lister No. 0116: Een drama uit de groote wereld
Language: Dutch
[1]
[Inhoud]
EEN DRAMA UIT DE GROOTE
WERELD.
EERSTE HOOFDSTUK.
Een hertogin in zicht.
En terwijl hij zijn kop koffie aan den mond bracht, sprak hij tot Charly
Brand, zijn vriend en secretaris:
„Als de oude man dat tenminste niet reeds lang is,” voegde lord Lister
eraan toe.
„Ik geloof niet,” meende Charly, „dat hier in Holland zoo grof gespeeld
wordt. Na Monte Carlo geloof ik wel, dat in de Londensche clubs.…..”
Hij voltooide zijn zin niet, want na een bescheiden tikken op de deur
was James, de vertrouwde huisknecht, binnengekomen en bracht op
een zilveren blad de pas aangekomen brieven.
Eén daarvan, gesloten in een groote gele enveloppe, was gericht aan
Charly, de andere waren bestemd voor graaf Van Haaren, onder
welken naam Raffles eenige maanden geleden een prachtige villa in
een der buitenwijken van Amsterdam had gehuurd.
Met een smal pennemesje sneed Charly voorzichtig het couvert open
en nadat hij den brief, dien het bevatte, vluchtig had doorgelezen,
riep hij op vroolijken toon uit:
„Ja, waarempel, een erfenis! Ik ben erfgenaam van een oudoom, van
oom Willibald Brand!”
Dit zeggende overhandigde Charly den brief aan zijn vriend en terwijl
hij vol grappigen trots, de beide handen in de broekzakken en het
blonde, jongensachtige hoofd eenigszins achterovergeworpen, voor
lord Lister ging staan, vervolgde hij:
„Ik wist het wel, Edward, dat ik nog eenmaal schatrijk zou worden!
Vijfduizend pond heeft de oude baronet mij nagelaten; denk eens,
Edward, vijf duizend pond! Dat is in Hollandsche munt de kapitale
som van zestigduizend gulden! Ik weet niet, wat ik met al dat geld zal
doen!”
„Ik wensch je geluk met dat buitenkansje, boy! Allereerst zul je nu,
om aan de noodige formaliteiten te voldoen, even naar Engeland
moeten oversteken. Onderweg kunnen we dan eens overleggen, op
welke [2]wijze jij je onmetelijke rijkdommen het best kunt besteden.”
„Laat hem nog vandaag vertrekken. Hij kan dan zorgen, dat we ons
vossenhol in Regentstreet een beetje behaaglijk vinden.
„Maar vertel eens, boy, had die oom zooveel geld, dat-ie jou een
kapitaaltje kon nalaten?”
„Neen, mijn jongen, ik herinner mij niet, daarvan ooit iets te hebben
vernomen. Als het een interessante geschiedenis is, houd ik me zeer
voor dat verhaal aanbevolen.”
„Hij mocht zich echter in geen geval door een verkeerde opvatting
van het begrip eerlijkheid in zijn taak laten belemmeren.
„Maar ofschoon hij een geleerd man was, was de dokter zeer zuinig
van aard en hij vatte het stoute plan op om een mummie uit Egypte
mee te brengen, die hemzelf niets zou hebben gekost.
„„Niemand heeft iets aan die dingen,” zoo redeneerde hij tot zichzelf,
„en derhalve is het volstrekt geen inbreuk op de wet der eerlijkheid
om er eentje mee te nemen—natuurlijk in het belang der
wetenschap.”
„In den loop der jaren had de dokter ook het een en ander van het
Arabisch geleerd en het kostte hem heel weinig moeite om drie
Arabieren over te halen, hem in de berooving van een graftombe bij
te staan.
„Het dreigde elk oogenblik uit elkaar te zullen vallen, als er niet
spoedig iets aan werd gedaan om het bijeen te houden.
„Maar dit was juist een voordeel voor den genialen dokter. Het was
een teeken van buitengewonen ouderdom en hij wreef zich van
genoegen de handen bij de gedachte, aan het aanzienlijke bedrag,
dat hij op de chèque zou invullen.
„„Dit is de mummie van den Pharao,” had een van de Arabieren den
dokter verteld.
„Bovenop het deksel van de kist was een ruw gelaat geschilderd—
een afbeelding van den dood.
„De kleur had de tand des tijds weerstaan en het gelaat grijnsde den
Engelschen dokter nog tegen, toen deze met onverholen voldoening
op het resultaat van zijn zonderling avontuur neerzag.
„„Ha, ik zie den straal van vreugde al, die de gezichten van mijn
vrienden zal verlichten, wanneer zij dit staaltje van antieke kunst en
antiek bederf onder de oogen krijgen.””
„Nu, Edward, boeit mijn verhaal je of zal ik de rest maar liever vóór
mij houden?”
„De dokter had dien nacht een aangenamen droom. Hij vulde
namelijk de blanco-chèque in voor een bedrag van honderdduizend
gulden. Dit was wel geen geringe prijs, doch hij was er zeker van, dat
zijn vrienden dat bedrag er met vreugde voor zouden betalen.
„„Hij kent absoluut geen vrees. Hij weet letterlijk niet, wat angst is!”
„„Ik wed met u om een hoog bedrag,” sprak de dokter, terwijl een
geheimzinnige glimlach op zijn gelaat verscheen, „dat ik dien held
van u bang heb gemaakt, eer we een dag verder zijn.”
„„Ik neem de weddenschap aan,” sprak de kapitein, die zeker van zijn
zaak meende te zijn, „maar dan ook om een flink bedrag.”
„„Uitstekend!” klonk het van des dokters lippen. „Laat ons zeggen, dat
we om tienduizend wedden.”
„„Zeker,” zeide de dokter, „ik zal niet te ver gaan, ik zal zelfs niets
tegen hem zeggen.”
„Te drie uur ’s nachts liep de dokter op het dek rond met een glimlach
op het gelaat. Hij was er zeker van, zijn geld te zullen winnen en hij
maakte het plan om voor zijn vrouw een prachtigen juweelen
armband te koopen.
„Juist toen de maan vol door een dik gordijn van wolken heenbrak,
hoorde hij mijn oom, Bilson bevel geven, om den ankerketting uit het
ruim te halen.
„De matroos ging het ruim in, maar de ketting was nergens te vinden.
Hij zocht er op elke denkbare plaats naar, maar vond hem nergens.
„Toen hij den kapitein dit kwam vertellen, beval deze hem, om in de
raderkas te gaan kijken.
„„O, ben jij de schurk, die den ankerketting verstopt heeft, zeg?” riep
hij uit.
„„O, mijn koningsmummie!” riep hij uit, terwijl hij over het dek rende.
„„Hier heb je wat van mij mijn jongen, veeg dat stof weg!”
„Zeer onwillig gaf de dokter mijn oom een cheque over het
aanzienlijke bedrag en, als een beeld der wanhoop, sloop hij naar zijn
hut en bleef daar den geheelen nacht op den rand van zijn hangmat
zitten peinzen, hoe hij zich uit de moeilijkheid kon redden, waarin hij
geraakt was.
„Op welke wijze hij daarin geslaagd is, kan ik je niet vertellen, maar
zeker is het, dat het bedrag van die weddenschap de grondlegger is
geweest tot het aardige kapitaal, dat mijn oom bij zijn dood heeft
nagelaten.
„Waar ik je al eenige keeren mee zag praten in den foyer van den
schouwburg?”
Charly had reeds een conferentie gehad met den notaris, die belast
was met het ten uitvoer brengen van de laatste wilsbeschikkingen
van den overleden baronet en zijn verblijf in Londen zou slechts
gedurende eenige weken noodig zijn.
Dien avond had lord Lister zich naar de „Club of Lords” begeven,
waarvan hij reeds jarenlang lid was.
Hij stond bij de leden bekend als de schatrijke lord Aberdeen en was
zeer gezien bij de heeren, die het prachtig ingerichte clublokaal
geregeld bezochten.
Men wist, dat de knappe, elegante lord bijna de geheele wereld had
doorgereisd, dat hij zoowel Indië als Amerika kende en dat hij ook op
het gebied van litteratuur, muziek en schilderkunst uitmuntte boven
verreweg de meesten van hen.
Lord Lister had aan een der grootere tafels plaats genomen, waar
reeds een zestal heeren omheen zaten, die hem allen met blijdschap
hadden begroet na zijn lange afwezigheid.
„Hebt gij het groote nieuws al gehoord, omtrent Silverton?” vroeg hij
aan graaf Simkins, dien hij het meest van nabij kende.
„Merkwaardig, wa-blief?”
„Wat is er dan gebeurd? Ik dacht, dat hij goed en wel in Amerika zat,”
luidde het antwoord van den [5]graaf, die nu een en al belangstelling
was geworden, want het gold hier een in de Londensche voorname
kringen veel besproken persoonlijkheid.
„Nu dat is ook zoo,” gaf Basil te kennen, „en daar is het ook gebeurd.
Je weet, dat hij al een jaar of drie heeft rondgekeken naar een
erfdochter, met voldoende fortuin om zijn hart, hand en schulden te
kunnen aanvaarden, maar dat het hem nog niet gelukt was om zoo’n
goudvischje aan den haak te slaan.”
„Ik herinner mij nog,” viel graaf Simkins hem in de rede, „dat hertog
Silverton indertijd een kansje heeft gewaagd bij die rijke Iersche
brouwersdochter, die zoo ordinair spreekt en zulk rood haar heeft,
maar dit dametje kon hem niet bekoren, misschien omdat zij zoo kort
aangebonden was of omdat zij zoo onaangenaam lachte of omdat er
iets niet in den haak was met de huwelijksvoorwaarden.
„Ik weet het rechte niet en ik geloof, dat niemand dit weet, maar een
feit is het, dat er iets in den weg kwam en dat het afraakte.”
„Ja”, vervolgde nu Malwood weer het verhaal, „daarna is hij nog aan
het hengelen geweest naar een fabelachtig rijk Indisch meisje, dat
met haar vader tijdelijk in Birmingham woonde.
„Een neusje, als een vuurspuwende berg. Toen hij haar niet kreeg,
hengelde hij achtereenvolgens naar de dochter van een
Sheffieldschen messenfabrikant; naar een meisje uit Glasgow, wier
vader in de reederij rijk is geworden; naar een dametje uit Zuid-Wales
met aandeelen in steenkolenmijnen en naar nog een half dozijn rijke
erfdochters.
„Men zegt, dat Silverton te moeilijk was in zijn keuze en te veel geld
verlangde.”
„Hij zocht een ideaal meisje, dat alles en alles in zich vereenigde:
jeugd, schoonheid, voorname manieren, uitmuntende opvoeding en
een kapitaal, dat klonk als een klok.”
„Miss Ansberg heet zij,—het is de zuster van dien man van den
Ansberg-motor, herinnert ge u niet?—die machine, die zoo’n
enormen opgang heeft gemaakt.”