მშობლიურ გარემოსთან სულიერი კავშირი სამშობლოს წინაშე პასუხისმგებლობის

გრძნობას განსაკუთრებით

ამძაფრებს.

. ჩვენ სამშობლოში ვიზრდებით და

ვყალიბდებით. გაზრდამდე ვიაზრებთ და
ვსწავლობთ დედაბუნება როგორ გვიცავს და
გვაძლევს სარჩოს. გაზრდის შემდეგ კი
პირიქით ჩვენ ვიწყებთ გააზრებას თუ რამდენად
საჭიროა სამშობლოს დაცვა

,, როგორც უფალი, სამშობლო ერთია

ქვეყანაზედა’’ ჩვენ ამ ერთ ,,ფიორა მიწაზე’’
ვცხოვრობთ, აქ ვიზრდებით და აქ
ვყალიბდებით
ადამიანებად.საქართველოსთვის მხოლოდ
ილია ჭავჭავაძე არ ყოფილა ,,თანამდევი
უკვდავი სული’’, ზოგადად ქართველებს
სისხლში გვაქვს პატრიოტიზმი,ამიტომ,
ვფიქრობ, რომ ჩვენი ერი მდიდარია მსგავსი
სულებით. ის სიყვარული კი, რომელთან
ერთადაც ვყალიბდებით, გვამყარებინებს ისეთ
სულიერ კავშირს ქვეყანასთან, რომელიც
სადაც არ უნდა წავიდეთ თან გამოგვყვება.
ასევე ამ გრძნობას აქვს ძალა, რომელსაც
შეუძლია გაამძაფროს ჩვენი
პასუხისმგებლობა,რომელიც განაპირობებს
ქვეყნისადმი სიყვარულსა და მისთვის შრომისა
და გარჯის სურვილს.