His Wife Her Professor

His Wife, Her Professor (COMP...
Author's Note [His Wife, Her Professor (COMP...]
Mr/Ms. ACzAln
READ AT YOUR OWN RISK!!!
Pasensya na po sa wrong grammar ko at sa mga typographical error na nandito. Hindi

po ako professional at sa cellphone lang po ako naguupdate.
Salamat po kung susuporthan nyo ang story na ito.
It's a COMPLETED story but not EDITED.
REMINDER
THIS IS A WORK OF FICTION ANYTHING IN HERE CAN BE AN IMAGINATION. THE CONTENT, THE
CHARACTERS AND EVEN THE PLACES IS NOT IN REALITY-- some of it.
PLAGIARISM IS A CRIME!
PLEASE EXPECT THAT MOST OF THE CONVERSATION IS IN TAGALOG!ߘ
-nosebleed na si Author. Potek na yanǰߥ
Sa mga bata merong mga scene na malaswa at bulgar ang mga salita! Bawal po kayo
dun.
԰ߑѰߑѰߑѰߑѰߑ
Please vote, comment your ideas and suggestions and follow me for more updates.
LabyuolѰߒ
ACzAln 2020
All rights reserved 2020
Prologue [His Wife, Her Professor (COMP...]
I'm a freshman here in King International Supreme School where every

bitches is not allowed and only the Lady reigns.
"Goodmorning Lady!"
"Hi Lady!"
"Hello Lady!"
Everyone bows and show respect to me.
"Make way!!!" sigaw ni Jenna.
"Tabi!!!" sigaw ni JC.
"What are you doing Ms. Buencamino!?" tanong ni President King ang may-ari ng
school at ang pinaka maattitude kong professor.
"What am I doing, sir?" nagtataka kong tanong.
"You're making a scene Ms. Buemcamino! All of you go back to your rooms!!" sigaw ni
Pres. King at bigla namang nag siliwasan ang iilang estudyante.
"Jenna list all those students na umalis." kalmado kong sabi.
"And by the way Mr. King! I prefered to be called LADY." I smiled and go to my
room.
After a few hours ay oras na ng klase nila sa Business Math which is ang professor
ay si Steven King.
"Andyan na si Sir!" sigaw ng isa nyang kaklase.
"Are you okay L.A?" tanong ni Remie sa kanya.
"Yeah! Bakit wala pa si Rhianne?" balik tanong nya dito.
"Skip daw sya. Mukhang natatakot pa din kay President King." natatawa nitong sabi.
Sino ba namang di matatakot dun kung maka sigaw akala mo laging may kababag. Gwapo
nga kaso ungentleman! Hmppp!
"Lady Amelie Buencamino!!" nabalik sya sa wisyo ng sya nalang ang hindi pa tumatayo
at nag-gugoodmorning kay President Steven King.
"Morning Mr. King!" bored nyang sabi.
"Again!!" pina-upo na ni Steven ang ibang kaklase ni L.A. at sya nalang ang
nakatayo.
"Morning Mr. King!" sabi nya ulit at umirap pa.
"Hindi nya pa kasi ayusin." bulong ng isa nyang kaklase.
"Wag ka maingay baka marinig ka at magalit pa si Lady sayo!" sagot naman ng isa pa.
"Why are you rolling your eyes!? Naiinis ka ba sa akin?" sabi ni Steven at parang
nagulat pa ito pero inaasar nya lang naman si L.A. para lalomg mainis sa kanya.
"I don't roll my eyes at you, sir!" sabi nya at iniikot ulit ang mata.
"Kusa nalang umiikot ang mata ko sir at hindi ko kasalanan kung ayaw sayo ng mata
ko." dugtong nito at nginitian pa ng pagka tamis tamis si Steven.
Sa inis ni Steven ay pinalabas nya si Lady at malugod nya iyong ginawa.
"Akala mo maiinis mo ko ah!" bulong ni L.A.
Hindi pa sya tuluyang nakakalabas ng classroom ng nagsalita ulit si Steven.
"Forget it, Ms. Buencamino! Stay here and be seated!!" inis na sabi ni Steven.
Bumusangot naman si L.A. at naupo
Sayang makakaalis na ako eh.
"Open your notes in Business Math!" sabi ni Steven at itinuro si Remie.
Tumayo ang lalaki at kinakabahang tinignan ang guro.
"What is the decimal and percentage of 2 4/7 ?" tanong ni Steven hindi ito nasagot
ni Remie kaya naman nakatayo lang ito buong klase at sa kasamaang palad ay 4 hours
ang klase nila sa terror nilang teacher sa Business Math.
Nagtuloy tuloy ang klase at madaming napatayo kabilang si L.A. pero dahil sya si
Lady Amelie Buencamino ay hindi sya tumayo na mas lalong kinainis ni Steven.
30 minutes...
1 hooooour...
3 hooooours...
and at last lumipas na ang apat na oras sa boring nila klase sa accounting which is
ang business math.
"Let's go, L.A!"
Lumabas na ang magkakaibigan at nasa unahang bahagi ang naghuhuntahang si Jenna at

JC sa likudan naman ni L.A. ay si Remie na tahimik lang na nakasunod sa kanila. Sya
ang nasa gitna at ang namumukod tangi talaga.
She is simply beautiful.
Long black wavy hair, perfectly arched eyebrows, deep black eyes, pointed nose,
rosy cheecks and a perfectly shape red lips.
Kung titignan ay hindi sya perpekto dahil sa medyo may katabaan sya, but as the
time goes by ay parang naka dagdag pa ito sa ganda nya.
Bumaba siyang may ngiti sa mga labi kaso nga lang ay nagulat sya ng bigla nalang
hawakan ng kung sino ang braso nya at hilahin sya dirediretwo hanggang sa
makarating sila sa...
Weyt...
President's Office???
"Sino ka ba!? Anon---" hindi nya na natapos ang sasabihin nya ng lingunin sya ni
Steven.
Tinamaan nga naman ng magaling!
"Ano na namang problema mo Steven!?" sabi nya pagkapasok na pagkapasok palang nila
sa P.O.
Marahas na binitawan sya ni Steven at napabagsak sya sa sofa na nagpataas sa suot

nyang skirt na maiksi.
Hala nakita nya ang panty ko!!!
Umalon ang adam's apple nito at bumaling sa iba ang tingin.
"Do you really want to embarass me!!?" sigaw nito sa kanya kaya mabilis naman syang
napatayo sa sofa at inayos ang sarili.
"Kung kagagalitan mo ako sa bahay na wala akong panahon sayo ngayon." kalmadong
sabi ni L.A. at akmang bubuksan nya na ang pinto ng isandig sya ni Steven duon.
Kaharap nya ang pinto at nasa likuran nya si Steven animo'y hinuhuli sya ng pulis
dahil sa nagawang kasalanan.
Mahigpit ang hawak ni Steven sa mga kamay nya at parang magpapasa ito kung hindi pa
bibitiwan ngayon.
"Nasasaktan ako, Steven!! Bitawan mo ako!" pumalag si L.A. pero wala itong epekto
sya lang lalo ang nasasaktan.
Hindi kumibo ang lalaki at naramdaman nya nalang ang mainit na hininga nito sa leeg
nya.
Alak? Mint? Nagtuturo sya ng nakainom!!? Ang aga-aga pa para sa alak!
Mabigat ang pag hingang pinapakawalan ni Steven habang pilit na pinipigilan ang
labi nyang dumikit sa mapuputing leeg ni L.A.
"Goddamn it!!!" sigaw nya at mabilis na ihinarap si L.A.
Maiiyak na ang mukha nito at parang sa isang maling galaw lang ni Steven ay iiyak
na ito.
Sa isang iglap ay sakop na ni Steven ang labi ni L.A. napatulo na lang ang luha nya
di dahil sa hindi nya gusto ang nangyayari dahil sa isang dahilan na kahit kailan
ay alam nyang sya ang talo.
Sa dahilang siya nga ang pinakasalan pero hindi sya ang inuuwian.
Sa dahilang sa papel lang sya asawa at hindi sa mata ng lahat.
Sa dahilang may mahal na itong iba at sa kamalasan nga'y hindi pa siya.
"Why the hell are you crying!?"

"Tama na, Steven! Ayoko na."
Unti-unting nawala ang pagkakahigpit ng hawak ni Steven sa braso nya at nakita nya
ang halo halong emosyon sa asul nitong mata.
Happiness...
Confusion..
Pain? Tama ba ang nakikita nya o sadyang wala na sya sa tamang kaisipan para
isiping nasasaktan ito.
What if sabihin nya na kay Steven ang totoo?
What if sya ang piliin nito at hindi si Sadie?
What if hindi nito matanggap?
What if hindi talaga ito nasasaktan?
"S-steven... I'm p-pregnant."
~~~
Hope you like it!

READ. VOTE. COMMENT!
Updates here in our FB Page: ACzAlnofficial (https://www.facebook.com/ACzAln/)
-Mr./Ms. ACzAln
HWHP.1 [His Wife, Her Professor (COMP...]
Chapter 1
4 years ago
Lady Amelie Buencamino
"You may now kiss your bride!" masayang sabi ni Fr. Mario
Pipikit ba ako?
Weyt! What if mabaho na ang hininga ko!? Nakaka--
Hindi ko na natapos ang iniisip ko ng maramdaman ang malambot nyang labi sa labi
ko. This is so hot!!!
He is hot!
"Ladies and Gentlemen! Families and Friends! I present to you, for the first time
Mr. and Mrs. King!!" anunsyo ni Fr. Mario at ang hudyat ng malakas na palakpakan
mula sa mga tao sa simbahan.
Tinignan nya ang lalaking katabi nya na ngayon ay may kausap na sa telepono nito.
[Yeah! Yeah! I get it.]
Sinong kausap nya? Sa oras talaga ng kasal namin may tumawag sa kanya ah!
[Tonight? Sure! Okay, I love you!]
WHAT!!? I LOVE YOU??? Kakakasal lang namin nambababae na agad sya.
"Hijo, hija!!" lapit sa amin ni Tita Cha, Mommy ng lalaking katabi ko na asawa ko.
Yumakap ito kaya ginantihan ko din.
"Ninang!" sabi ko at ngumiti pa sa kanya.
"Ano ka ba L.A. Sabing mom na din ang itawag mo sa akin!" sabi pa nya at tsaka
nilapitan ang anak. Ngumiti nalang ako ng tipid.
"Hijo! You're now settled-- for good, I don't want this marriage to be a mess so
please take good care of your wife." sabi ni Tita na ikinangiti ko.
"Don't worry, Mom!" sabi nito sa ina at humalik pa sa pisngi.
Umalis na si Mommy Cha at dumating naman ang mga ka-business partners nya.
Hmpp! Paano na ako nyan? Wala akong kausap.

"Family Picture!" sigaw ng photographer.
Thanks God at pinaalis mo na ang mga istorbo sa wedding ko.
"Closer po!!!" sigaw ng photographer.
Niyakap ako ni Mama at mas idinikit sa aswa ko.Ganun din ang ginawa ni Mommy Cha.
"Great! Newly weds kiss naman po kayo for the picture!" sigaw ng photographer.
May ilang tao ang sumipol sipol pa sa loob ng simbahan na ikinapula ng mukha ko.
Gosh!!! Nakakahiya naman sa asawa ko.
"Hmmmm" muntik na akong mapatili kung hindi nya lang sinakop ang labi ko.
Hinawakan nya lang naman ang bewang ko at hinapit papunta sa kanya at mas binaba
nya pa ang mga kamay nya at pinisil ng mahina ang matatambok kong pwet.
(-_-)
"Perfect!" muling sigaw ng photograpger.
"I have to go, mom!" sabi nya kay Mommy Cha at humalik na ito sa ina.
"Say goodbye to your wife!" habol na sigaw ni Mommy Cha pero ni hindi naman
lumingon ang anak nito.
Great! What a nice husband.
Umuwi na ako mag-isa sa bahay namin after the civil wedding. Engrande ang kasalan
pero kakaunting tao lang sa gobyerno at business world ang karamihang bisita.
No media and that's what I like.
Pagkapasok ko ng bahay ay may narinig akong umiingit at umuungol.
"Ugh... Faster Babe... Uhm..." boses ng babae.
"I'm cum--ming!"
I smiled bitterly, what a shitty husband.
Kakakasal lang namin tas mambababae na agad sya. So great!
Lumabas sa gitnang kwarto sa 2nd floor ang dalawang taong kanina'y umuungol pa, mga
pawisan sila at halata mo ang kababalaghang ginawa nila dahil sa dami ng kissmark
sa leeg ng babae.
"Hi! Sorry nabinyagan namin ang kwarto nyo." sabi ng babae at ngumiti pa sa akin.
"Babe hatid mo na ako sa condo!" sabi nito na ikinatango ng asawa ko. Naghalikan pa
sila ng halos isang minuto bago tuluyang bumaba ng hagdan.
Ilang sandali pa ay ang pag-ugong ng papaalis na J. Grand Cherokee SRT nalang ang
narinig ko.
"So this is what it's like to be married with Steven King." ipinilig ko nalang ang
ulo ko at dumiretso sa kusina para kumuha ng juice.
I sat down at the stool and slowly drink the apple juice.
Bakit nga ba ako nandito?
Bakit ba ako nagpakasal sa boring na lalaking yun?
Bakit hindi nya ako mahal?
Bakit nagpapakatanga ako?
Amelie fall in love in the age of 16 she was just in highschool that time ng
makilala nya na ang gwapong binata na anak ng ninang nya. She always dreams to have
a boyfriend na magiging husband nya na din in the future kung baga mala fairy tale
ang trip nyang love story nila.
Steven is dared to have a girlfriend in the age of 21 college na daw sya ay hindi
pa din sya nagkaka-girlfriend. Mayaman, Gwapo at Matalino sya Ideal Guy kung baga.
She's a highschool student.

He's a college student.
Steven didn't forced her to have a relarionship with her parang sya pa nga ang
namilit dito.
"I'll be your girl, if you promise to marry me and love me--only me Steve!" sabi ni
L.A at hinawakan pa ang kamay ni Steven.
"I p-promise!" he stuttered.
"You're not taking it serio--" she is stopped by Steven, he kissed her.
"I'll be your King and be my Lady! Only mine Lady." he said and kissed her
forehead.
~~~
Present Time (College student na si L.A at professor na si Steven)
"Miss L.A!" napukaw ang pag iisip nya ng makita ang mayordoma ng mansion.
"Bakit po Mrs. Cruz?" she asked and put her bag on the sofa.
Kanina pa pala sya nakatayo dito sa may living room.
"Andyan na si Sir Steven, sumabay na daw po kayo kumain sa kanya." sabi nito at
ginaya na sya papunta sa kusina.
Nakalipat na sila sa bahay ng yumaong ina ni Steven na si Mommy Cha, namatay ito
kasama ang ina nya parehong inatake sa puso ang dalawa ng malaan na nambababae si
Steven at naging pariwara na rin sya.
They're on moving on stage kaya kahit mahirap ay inaayos nya na ang buhay nya dahil
college na din sya.
Kakapasok palang nila sa Dining Hall ay maririnig na sa Dining Room ang malakas na
halakhak ng isang babae.
"Really, Babe!?" sagot ng babaeng siguradong sigurado sya na si Jorlie.
"Yeah, soon you'll marry me." sagot naman ng magaling nyang asawa na si Steven.
Tumikhim muna sya upang mapansin ng dalawa. Isang malamig lang ang ipinukol sa
kanya ng asawa at tipid na ngiti naman ang ibinigay sa kanya ni Jorlie.
"Have a seat, we need to talk." sabi ni Steven na itinuro ang katabi nitong upuan
na ang katapat ay si Jorlie umupo naman sya at pinagmasdan saglit ang mga malalamig
na tingin na ipinupukol sa kanya ng asawa.
"What is it?" tanong nya dito bago kumuha ng mga pagkain at inilagay sa plato.
She get a spoon of rice, a honey chicken barbeque and green veggies.
"About the inheritance and the divorce papers, I need it." diretsong sabi ng lalaki
at patuloy lang na kumakain habang hawak ang kamay ni Jorlie na nakangiti din sa
lalaki.
Does it hurt her? Nah! She feels worse than being hurt.
"Just give me a year so I can talk to Atty. Bareras, I'm sure you can give it to
me." she said and continue eating as if she didn't see a thing.
"I want it less than a year, I can't wait longer than that." he said.
She smiled bitterly and let a tear escaped.
"Don't make it sound so obvious, Steven. Kahit minsan sana ipamukha mo din naman sa
akin na ayaw mo akong iwanan." That's it, nawalan na sya ng gana.
She hates him and she thinks the feeling is mutual. She stood up and walk out from
them.
"Hey!" hindi nya pinansin ang kaibigan ng asawa at dire diretsong umakyat sa kwarto
nya.
~~~
Steven King
"Don't make it sound so obvious, Steven. Kahit minsan sana ipamukha mo din naman sa
akin na ayaw mo akong iwanan." she said and walk out from us.
"Your wife is really annoying! Bakit ba kasi hindi nalang ikaw ang mag asikaso ng
divorce papers nyo?" iritableng tanong sa akin ni Jorlie.
"If your done with your dinner go home." I said and stood up.
"Hindi mo ba ako ihahatid, babe?" she hold my wrist but I just shrugged it.
Bigla namang pumasok ang kaibigan ko- Matti Omega.
"I have a lot of things to do Jorlie. Si Matt na ang bahala sayo." I said and leave
to go to our room.
Nakita ko sya sa study table nya na naka earphones habang naglalaptop.
Why do you need to be so beautiful Amelie? He asked in his mind.
Liningon sya ng dalaga at tinanggal ang earphones.
"I'll sleep on the other room, if Jorlie will sleep here." sabi nito at binitbit na
ang mga gamit at akmang lalabas na ng pigilan sya ng binata.
"Stay." he said and she looks at him confusedly but didn't bother to ask.
"Okay." tanging na sabi nalang ng dalaga at binalik na ang mga gamit sa study
table.
He went to his office inside their room and open his computer he check his emails
and close it ng walang nakitang importante duon.
He just looks at her from his very tinted office.
Lady Amelie Buencamino-King sweet to his ears, but so hard to believe.
Yes, they are married legally and no one can change the fact that he devirginized
her. It's a big mistake ng makita sila ng ina nya at ng ina ng asawa sa isa sa mga
resort nya.
A memory flashback to him.
"Are we really going to do this?" he asked her and she just nod, feeling uncertain.
"J-just take m-me, Steve" she said almost whispering.
He lift her one leg and put it in his shoulders.
Napapikit nalang si L.A ng bigla nitong ipinasok sa kanya ang kahandaan nito.
She doesn't want to cry but dammit!

It hurts!
"Baby! J-just tell me I'l stop." nahihirapang sbai ni Steven sa kanya.
"Just w---" she is cut off with a loud voices.
"STEVEN!!"
"AMELIE!!"
The two elegant woman came in and shock on what they saw.
Steven's thing inside her bloody womanhood.
"What the hell!" he pulled out his cock and put on his boxers leaving Amelie naked
in front of their parents.
"We know you loved each other but... But can't you wait until your wedding!?"
dismayadong turan ng ina ni Steven.
Steven threw the long comforter at her just to completely hide her nakedness.
"Amelie! Iyan ba ang tinuro ko sayo!? Maging isang kaladkaring babae!?" taas ang
kilay ng magandang ina ni Amelie, Mama Jez.
"M-mama I know what I am doing." she close her eyes tightly as she hear her
mother's roar.
"You know what!!? You're just only 16 at gaano na kayo katagal!? 3 months? 4
months? Anak you are just in highschool paano kung mabuntis ka!? Paano ang bata?
Sino ang mag-aalaga? Sino ang---" her mother is cut off by Steven.
"As you see we've been starting only, hindi pa nga ako nilalabasan so nothing to
worry with that things, Ninang. I'm willing to take responsibility to Amelie in
case things like that happen to her--" Steven is cut of by her own mother, Ninang
Cha.
"She will be your responsibility as of now. You'll marry each other within this
month. Halika na mare at pumunta na tayo sa wedding designer ng maipaaga na ang
gown at barong." sabi ni Ninang Cha kay Mama na iiling iling nalang na nakatingin
sa amin.
Nakaalis na sila ay hindi pa din ako nakaka bangon at prinoproseso pa rin ng utak
ko ang mga nangyayari ng biglang magsalita si Steven.
"This is all your fault! I wouldn't be tied this early kung hindi nila tayo
nakita!" he said and throw the dress to her.
"Get dress ihahatid na kita sa inyo." he said coldly leaving her in tears masakit
na nga ang pagkababae nya dahil sa pagkakapasok diito ng malaking pagkalalaki ni
Steven ay masakit din ang puso nya dahil sa mga sinabi nito.
Nabalik si Steven sa kasalukuyan ng may kumatok sa pinto ng opisina. He opened the

door and saw Amelie crying.
'Fuck!' he cursed silently worried to her wife.
If she can just forgive him for being an asshole.
'Nah! She won't forgive me kapag nalaman nya ang totoo.'
"What do you want, LA?" he said coldly stopping himself to hug her and caress her
lovely face.
Suminghot muna ito at pinunasan pa ang mga luhang kusang nahuhulog.
"Jorlie is w-waiting for you, S-steven." she said and about to go away ng walang
marinig mula kay Steven.
He just look at her intently parang kinakabisado bawat anggulo ng mukha nya na
basang basa ng tubig at luha nya.
"What happened to you, LA?" he sound concerned, but she just ignored it.
Aasa pa ba sya kung alam nyang sa una palang na pilitan lang ito na pakasalan sya.
"Just go to Jorlie! She needs you." sabi nya nalang at umalis na sa harap nito.
"Damn it!" sabi ni Steven at lumabas na ng Master's Bedroom.
She just let her tears fall bago lumipat sa guest room na nasa dulo ng pasilyo sa
2nd floor ng bahay.
She locks her door at saka sya dumapa sa malambot na kama.

"Just be mine, Lady and I promise to be your King--nah! I promise to be the man of
your life, your knight, your prince and absolutely your King!"
Hanggang ngayon ay naririnig nya pa rin ang mga salitang galing kay Steven, she
smiled bitterly and hug her pillow.
'Hindi mo na mababalik pa ang mga nangyari, LA he hates you for tying him up at the
early age.' sabi nya sa sarili nya at ipinikit na ang mata nyang na tuyuan ng luha.
Sa living room naman kung nasaan si Steven at Jorlie ay mariringgan ang malakas na
pagtatalo ng dalawa.
"You're just my FUBU, Jorlie! Earlier everything is just a play no need to do that
to her!!" sabi nito sa babaeng nasa sahig at nakakapit sa binti nya na umiiyak.
He doesn't feel pity at her, mas naiinis pa nga sya rito dahil naiisip nya bigla
ang ginawa nito sa asawa nya.
"I d-didn't mean it I just lose my p-patience to her for a moment." paliwanag ng
babae.
"Were done here, Jorlie. Umalis ka na sa pamamahay ko at wag ka ng magpapakita

sakin!" sabi lang nya at iwinasiwas na sa binti nya ang mga braso ng babae.
"STEVEN!!" tawag pa nito sa kanya but he don't mind her mas mahalaga ang asawa
nyang sinaktan nito.
He opens the door in their room but he didn't see her. Lumapit sya sa katabing
kwarto na library ng bahay pero wala rin ito duon. Tumungo sya sa pinaka dulong
pasilyo and he can't open it- lock.
"Amelie!"
He knocks.
"LA!"
He kept on knocking pero walang nagbubukas ng pinto. Bumalik sya sa kwarto nila at
kinuha ang duplicate key ng kwarto ng dalaga.
He sees her lying like a baby in the king sized bed. Naghihilik pa ito ng mahina na
nagpasaya sa kanya.
"Uhmmm." umungol ito tila ba nasasarapan sa sobrang pagkakayakap sa unan.

He sighed.
He look down on his buddy that starting to bulged.
"I need a cold shower."
~~~
Soooo hello readers! Hope na mag iwan kayo ng vote at comments para sa update na
ito. Makakatulong po yan sa pag-uupdate ko. Salamat sa pagbabasa :))
-Mr./Ms. ACzAln
This chapter is dedicated to akosipokienu Thank you for supporting.ְߒ
Chapter 2
Nagising si LA na namamaga ang mata babangon na sana sya ng mapansin ang mga
mabibigat na brasong halos nasa dibdib nya na.
Tinginan nya ang suot nya at napa-tili sya bigla dahilan para magising ang katabi
nya.
"WAHHHHHH!" parang batang tili nya.
"What the fuck! What is it!? Ano-- LA?" napabalikwas sa pagkakahiga si Steven na
ngayon ay tinitignan ang nakakunot at nakangusong si LA.
"D-did you...." kinabahan sya bigla sa tingin na ibinibigay sa kanya ni Steven.

He's staring to her breast.
"Did I what?" tanong nito na di inaalis ang tingin sa dibdib nya.
'Uh! Bakit ang init init sa umaga?' she feel so hot on how he look at her breast
and swallowed hard making his adam's apple move.
"Wala." sabi nalang nya at mabilis na kinuha ang night gown na naka sabit sa
clothes rack sa gilid ng bintana.
She looked at the clock and its nearly 7 in the morning.
"You should get up Steve. Pupunta ka pa sa kumpanya ngayon." She reminded.
Its Saturday and ang naiwang mga business ng mga ama nila ni Steven ay nag-merge
into one ng ikasal sila kaya naman mas malaki na ang inaasikaso nito bukod sa
pagiging Presidente ng K.I.S.S
"I'm the boss. The owner and especially I'm the King of Reփl Amalia Hotel y
Restaurante." mayabang na sabi nito sa kanya at prenteng sumandal pa sa headbord ng
kama nila tila pinapanuod ang bawat kilos nya.
ReCl Amalia's Hotel y Restaurante Inc. means Royal Amelie's Hotel and Restaurant
Inc.
May lahing espanyol ang ama ni Steven habang ang ama naman ni Amelie ay isang
Pranses.
Amelie is a French name while in German its Amalia means Hardworking (Trivia from
Author).
"No one ask who's the owner of RAHR! Maalala ko lang! Anong ginagawa mo dito sa
kwarto ko!?" sabi ni LA na muntik pang makalimutang nakitabi na naman ito sa kanya.
"I've told you before di ako sanay matulog na walang katabi." he simply said and
stood up- walking towards her.
Napalunok naman si LA ng linapit nito ang mukha sa kanya.
"Don't stare so much at me, baby! Morning erection is very hard to control." he
said and lightly kiss her forehead.
Para naman syang naubusan ng hininga sa ginawa ni Steven.
'Ano daw? Argh! Ang aga aga ang harot!' asar na nag suklay sya ng buhok sa harap ng
full mirror dito sa kwarto.
Naririnig nya pa ang lagaslas ng tubig na nagmumula sa banyo kung nasaan si Steven.
Unti unti ay napa-isip sya at napatingin sa pantulog nya.

Its a revealing black night dress kitang kita sa loob ang suot nyang pink na undies
at brassiere.
"Sino kaya nagbihis sa akin?" bulong nya pa.
"Its Mrs. Cruz"
Napalingon sya sa gilid nya at tumambad sa kanya ang magandang katawan ni Steven na
nakatapis lang ng maliit na twalya sa gawing ibaba.
She looks at him from head slowly down to his bare chest down to his full pack abs
down to his hairy stomach pababa pa ng pababa at napansin nya nalang bigla na may
parang umuumbok na naman sa pagitan ng lalaki.
Tinignan nya ito at hindi nya na napapansin na nakakagat nya na pala ang ibabang
labi dahil sa kaba.
"W-what!?" she freaking stuttered.
"I just take a cold bath, b-baby. Damn!" he said and walk towards her.
Dinalawang hakbang lang nito ang pagitan nila at tsaka kinabig ang bewang nya
palapit sa malapad nitong dibdib.
She is stuck between the desk and Steven.
Sa sobrang pagiinit ng katawan ni Steven ay mas lalo nyang ipinadama sa dalaga ang
kahandaan nya.
He just fucking took a cold shower for God's sake! And his wife is so damn gorgeous
while biting her lucious lips.
"What did you do to me again, Amelie?" nahihirapang usal nito.
Itinulak naman ni LA si Steven ng bahagya at umalis sa pagitan ng lamesa at ni

Steven.
"P-put some clothes Steve! Baka inaantay ka na ni Jorlie sa baba." sabi nya
disregarding his gaze on her.
"Damn her!"
Hindi nya nalang pinansin ang pagmumura ni Steven at inayos nalang ang hinigaan
nila.
They act as a normal husband and wife. She reminds him of the things he needs to do
while his husband provide for her, but they will soon end their set up.
Parang kinurot naman ang puso ni LA ng maisip ang divorse papers na hinihingi ni
Steven.
She looks at him at her peripheral vision.
He is now in his formal office attire as usual he is smoking hot dinaig pa ang
panahon sa sobrang hot.
"Uhm S-steve about the d-divorce papers. I'll gave it to you as soon as possible."
she said not minding his sudden dark aura.
"No need for you to haste things--"
"I know you want your inheritance." she said and laughed, but when he saw Steven's
gaze to her she stopped."You should m-marry Jorlie and when that time comes... I
should be... out of your life-" she breaths.
Nahihirapan sya sa mga sinasabi nya but what the hell can she do, right? She is
just a pain in the ass for him.
"-for good."
Nagbaba sya ng tingin sa lapag at pa simpleng dinadama ang sakit ng katotohanan.
Ang katotohanan na ang lalaking mahal at pinakasalan nya ay hindi sya ang mahal at
hindi rin pinangarap na maging asawa.
After a few minutes ay binalingan nya ulit si Steven he's just staring at her tila
ba binabasa ang mga iniisip nya.
She close her eyes and cleared hee mind baka pag-nalaman pa ng asawa nya na mahal
nya ito ay lalo syang saktan.
Hindi man physical syang sinasaktan ay emotional naman syang nasisira sa mga
ginagawa nito.
Isang katok sa labas ng kwarto nila ang nagpatigil sa pagkakatingin nya sa asawa.
"C-come in." mahinang sigaw nya tama lang para marinig ng nasa labas.
Naglakad sa gawi nya ang sekretarya nyang si Jenna na kaibigan at kaklase nya din.
"Here's the things you need to si--"
"I'll go to the office today. Just bring it there." Jenna just nod to her.
"Another thing Lady. Matti Villamor wants your afternoon." Jenna said and she
almost curse her friend.
"What did you just said!?" may galit sa tono ng pagsasalita ni Steven at hindi pa
ito nakuntento at lumapit pa sa kanila.
"Oh Goodmorning Mr. King" magalang na sabi ni Jenna at bahagya pang yumukod.
"Just repeat what you said just now Ms. Gonzales!" maawtoridad na sabi ni Steven na
nasa tabi ni Jenna ngunit ang mga tingin ay nananatiling nakapako sa kanya.
"Uhm... Mr. Villamor w-wants Lady's afternoon." Jenna said nervously pero hindi
mapapantayan nuon ang nerbyos na nararamdaman ni LA.
"That's why you want me to go to the Company. You want me out of your way and
Matti!" finality is in Steven's voice as if declaring the truth.
"I-its not like that Steve." she bit her lower lips in so much nervousness.
"I should go now." Jenna said and look at her.
She looks to her friend as if asking for help, but Jenna just gave her a refused
look as if saying "Ayoko. Takot ako sa asawa mo."
Jenna straightly walked out of their room leaving her on her trembling knees.
"Hindi lang pala ako ang atat na makipag-divorce." He said and smirked. "You also
find another man!" galit na galit ang gwapong mukha ni Steven at ganun naman ang
pagdaloy ng sobrang kaba kay LA.
"L-listen to me f-first." she looks to him as if saying "Please."
"No. You don't need to say a fucking thing Amelie! I don't give a damn to you and
to your another man." he said and turn his back to her.
"Eh bakit ba galit na galit ka!? Kapag ba inuuwi mo dito si Jorlie nagagalit ako,
hindi naman diba! I'm not making a big deal out of it kasi alam kong hindi mo ako
mahal--"
"You know nothing Amelie so don't say things without a proof." he coldly said and
look again to her. His deep black but full of emotion eyes is now staring at her.
Nakaramdam na naman sya ng kaba pero ibang kaba hindi nya alam kung kinakabahan sya
dahil sa iniisip nito o sa nag-iinit na tingin nito sa kanya.
"I h-have a proof." Damn she stuttered.
"No you don't have, baby. I'm the only one can prove if your right or wrong and I
say you are very wrong with your conclusions." he said and smirk at her.
Nawala na ang galit sa boses nito pero anduon pa rin ang galit at init sa mata
nito.
Init na hindi nya alam kung para kanino pero alam nya ang titig na ganuon.
Titig na gustong mang-angkin.
Titig na gustong makipag laro sa apoy.
Titig na maaring pareho nilang gugustuhin sa bandang huli.
"Just go to the company you are late Mr. King!" inis na sabi nya dito at tsaka nya
ito linampasan upang dumiretso sa banyo.
Narinig nya pa ang mahinang mura nito bago tuluyang lumabas ng kwarto nila.
She look at her self in the mirror at napansing may namumula sa gawing leeg at
balikat nya.
She didn't notice this ng magsuklay sya kanina dahil naka night gown sya but now
she freaking see the kissmarks.
Hindi ito masyado kita pero kung may malinaw ang mata na titingin sa kanya ay
malalaang may ginawa syang kababalaghan kagabi.
"Fuck! Jenna didn't tell me I have this." she roll her eyes and cursed Jenna on her
mind.
Naligo na sya agad ng mapag isipan kung ano ang gaagwin nya sa mga kissmark na
paniguradong si Steven ang may gawa.
She smiled at the thought na hinahalik halikan sya ni Steven kagabi, but the sudden
pop-up of Jorlie's face last night make her feel sad and broken.
Last night is a big revelation to her hindi nya alam na totoong mahal na mahal ni
Steven si Jorlie.
Nasa ilalim pa rin sya ng malamig na tubig at pinipilit ang hindi masaktan, pero
tao lang sya may damdamin at marunong magmahal ang kaso lang hindi sya mahal ng
taong mahal nya.
~~~
Short update lang muna dahil hindi tayo pinagbibigyan ni Gen. Math ang hirap na nga
ang dami ko pang activitypߘ Another update tomorrow @11PM in the evening. Thank
you! Hope you enjoy this chapter.
Chapter 3
Last night...(Eto yung gabi na nakita sya ni Steven na umiiyak)
She is now looking at a math problem given to them by his husband. Gusto nya sanang
magpatulong dito ngunit pumasok ito sa opisina at mukhang magiging busy na naman.
She just sighed in dissapointment.
"Bakit ba kasi di pa ako umalis sa kwarto na to eh!?" sita nya sa sarili.
At dun naman ang pagkakadinig nya sa isang mahinang tawa na nagmula sa sulok ng
pinto.
Nakaawang iyon at kung hindi tititigan mabuti ay hindi mapapansin na may tao.
"That's right, LA! Go on and leave here or better leave Steven alone and never
comeback to our lives." mataray na sabi ni Jorlie.
"Leave now Jorlie! I don't want to talk to you." she said and continue to look at
the math problem she is trying to solve.
'Prinoproblema ko na nga tong math problem tas dadagdag ka pang bruha ka!' she said
at the back of her mind.
Syempre hindi nya yun masasabi ng harapan. Ano bang laban nya diba asawa lang sya
sa papel itong babaeng bruha na'to ang mahal.
"Oh dear, the feeling is mutual! But I am here to guard what is mine." mayabang na
sabi nito at sinipat sipat pa nito ang kaliwang kamay na kinaruruonan ng
nangingintab na singsing.
She can't help but to look on Jorlie's side.
"Oh whay's with the look LA!? Did you just forget that we're engaged already?"
Jorlie is smilling from ears to ears while saying it.
Naramdaman na naman nya ang sakit ng una nyang makita si Jorlie at Steven sa condo
ng binata dati, sunod naman ay sa office ni Steven, at sumunod ay sa bahay nila
dati, at marami pang beses nya silang nakita na magka-patong, naghahalikan at
nagtatalik.
She smilled and gave this bitch infront of her a genuine smile.
"Don't worry Jorlie! He's yours--" LA look to her like a piece of shit. "For now."
and she flash her sweetest smile.
Inis na inis na dinampot ni Jorlie ang pitsel ng tubig sa ibabaw ng lamesa at

isinaboy kay Amelie.
"You bitch!--" pinutol na agad ni Amelie ang sasabihin ni Jorlie.
"Are you referring to yourself, bitch!?" sabi ni LA na mas lalong nagpadagdag sa

inis ni Jorlie.
Umakma na itong sasampalin sya ng mahagip ni Matti ang kamay nito at hinila palabas
ng kwarto. Nagpupumiglas ito ngunit mas nangibabaw ang matitikas na braso ni Matti.
She just gave him a thank you smile.
Pag kalabas ng dalawa ay huminga muna sya ng malalim at tumitig sa madilim na

salamin na katapat ng study table nya. Hindi nya alam kung nakita iyon ni Steven
marahil hindi dahil hindi nito pinagtanggol si Jorlie.
Si Jorlie na may karapatan sa kanya.

Si Jorlie na gusto nyang maging asawa.
Si Jorlie na mahal nya.
Samantalang sya lang ito.
Si Amelie na handang ibigay ang lahat.
Si Amelie na handang magpakababa manatili lang sya.
Si Amelie na sobra sobra syang mahal.
Pero kay Jorlie na nagmula ang lahat at ang nagpapatunay namam ay ang singsing na
bigay ni Steven.
She cry her heart before knocking to Steven's office.
Present Time
"Lady Amelie is now on the building." JC page the other security on their office.
Buencamino Bank Co. or BBC is the bank company that Amelie inherit from her
grandmother.
JC, Jenna, Remie and Rhianne is her business partners and best of friends since
gradeschool.
JC and Jenna Gonzales are twins. Jenna is her secretary and JC is his private
bodyguard, the twins are not that rich unlike Rhianne and Remie.
Rhianne Martin and Remie Shato are cousins. Rhianne is a model and a President's
daugter while Remie is the heir of RMS Investment Banks Co.
Papasok na sana sila ng elevator ni JC ng magulat sya kung sino ang nasa loob nuon.
"What the--"
"No cursing, Amelie." sabi ni Steven at hinila ma sya papasok ng elevator.
Hindi naman lingid sa kaalaman ng mga kaibigan nya na asawa nya ang binata.
Hindi na pumasok si JC sa loob ng elevator at lumipat nalang sa katabing elevator.
Para syang mauubusan ng hininga ng tuluyan ng magsarado ang elevator. Lumayo sya
agad kay Steven at pinindot ang 9th floor kung saan anduon ang opisina nya.
"What took you so long LA? Kanina pa ako andito inaantay ka." reklamo ni Steven.
"Ano bang ginagawa mo dito!? You shouldn't be here on the first place!" inis na
binalingan nya ito na sana ay hindi nya na ginawa.
Titig na titig ito sa buong katawan nya at ngayon nya lang napansin na naka mini
skirt sya na halfway lang ng hita nya ang natatakpan.
Tumunog na ang bell hudyat na nasa tamang palapag na sila.
Bumungad agad sa kanya si JC pagka bukas ng elevator.
"This way Lady." turo nito sa conference room kung saan nanduon ang bisita nyang si
Matti Omega Villamor na kaibigan nila at kababata ni Steven.
Kumatok muna si JC bago buksan ang malaking double door na nasa pinaka dulo ng
pasilyo.
"LA!" sinalubong sya agad nito ng mahigpit na yakap na ginantihan nya din.
Hindi pa nila napapansin si Steven na sobrang sama ng tingin sa kaibigan.
"Matti." madiin, malamig at nakakapangilabot na tawag nito sa pangalan ng kaibigan.
"You brute! What the fuck are you doing here!?" bati sa kanya ni Matti at nakipag
kamay pa.
"I'm with my wife--"
"Your wife? Am I dreaming!? Did you just claim LA as yours!!?" natatawa na sabi ni
Matti pero nanatiling seryoso ang mukha ni Steven.
LA interrupted their conversation.
"It would be better and easy for us na nandito si Steven." she sat on the sofa at
agad namang tumabi sa kanya si Steven na dumikwatro at sumandal pa inilapat nito
ang isang kamay sa bewang ni Amelie hinihimas iyon.
Nakakakilabot. Nakakataas ng balahubo. Nakakapag-init ang haplos na ibinibigay sa

kanya ni Steven.
Gustuhin nya mang lumayo sa tabi nito ay ayaw naman ng katawan nya mas gusto nya pa
ngang lumapit dito.
Isang katok sa pinto ang nag-pagising sa makamundong iniisip nya.
"Here's Atty. Bareras" napatingin sya sa matipuno at gwapong lalaking dumating.
Ang tantya nya ay nasa 26-28 ang edad nito. May bitbit itong helmet at briefcase
formal ang suot nito at matangkad din halos kagaya ng asawa nya.
Tumayo sya at nakipag kamay kay Atty. Bareras na ngayo'y katapat nya ng upuan.
"Please sit down Atty. Bareras-"
"Just call me Hero." ngumiti ito ng bahagya sa kanya kaya ginantihan nya din ito ng
ngiti.
Umupo na sya katabi si Steven habang si Hero ay katabi si Matti sa upuan, JC is

still their watching them.
Pumasok si Jenna na may dalang tatlong tasa ng kape at isang gatas para kay Amelie.
"Can I also have a milk?" tanong ni Hero na ikinangiti nya, parang bata.
Tumango sya at sinenyasan si Jenna.
"Your like a kid dude!" puna ng asawa nya.
"No I'm just trying to make my bones strong so I can fight for others that can't
fight on their own." sagot naman ni Hero kay Steven na nagtatagis na ang pangga.
"So," LA interrupted. "Kailan namin pwedeng makuha ang papeles?"
"8 months to 1 year, maybe. If the judge didn't see any valid reason on your
divorce it will noy be granted ao please think about it carefully. Divorce is nit
as simple as you think." sabi ni Hero.
"Then we won't file divorce papers." prenteng sumandal ulit si Steven at tinignan
ang nakakunit na noo ni Amelie.
"You said you want this! Why don't we just do this!? I'm already tired Steven, tama
na." may pait na sabi nya sa asawa.
She is really tired. Hindi nya na maintindihan kung ano ang ikinikilos ng binata.
Sometimes he's sweet, sometimes he's mad to death at her.
"You should talk with this brute LA." suhestyon ni Matti."We'll just leave you here
for privacy." dugtong pa nito tsaka isinama palabas si JC at Atty. Bareras.
Pareho silang tahimik at gusto nya nalang mawala na parang bula sa harp nito.
"Are you really tired of me?" basag ni Steven sa katahimikan.
"Y-yes, I'm tired of you Steven."
"Then rest!" maagap na sagot nito. "I'll give you time to rest, Amelie."
"Then let me leave you." mahinang bulong nya.
"NO!" galit na sabi ni Steven napapikit nakang sya sa reaksyon nito.
That's what she need. Gusto nyang lumayo kay Steven para makalimutan muna ang sakit
na dinulot nito sa kanya.
"Let's just file divorce, Steve." sabi nya di pa din tinitignan ang binata. " I
already forgot to love myself, because of you. Baka naman pwedeng sarili ko muna
bago ikaw."
She felt his arms wrapped to her parang sinasabi na ayaw nitong pakawalan sya.
"Can't we do that together?"
"You can't heal my broken heart cause your the one who broke it, Steve." she agreed
to this marriage not just for convenience but also for her feelings.
Bata palang sya minamahal nya na si Steven sa malayo. Pinangako nya sa sarili na si
Steven na ang para sa kanya. Just like in the fairytale she always wants a king not
just a prince but a king who will protect, love and surrender to her but things
just won't work like a fairy tale.
Bago pa man ang tagpo sa resort ni Steven ay nalaman nya ng nambababae ito. 4 na
buwan palang sila ay kung sino sino na ang na ikakama nito dahil na rin sa tanggi
sya ng tanggi dito, but she still don't give up on him mahal nya eh.
"I'll give everything that you want just don't leave me Amelie." he burried his
face on her nape giving it little kisses."Mamamatay ako paginiwan mo ko." dugtong
pa nito.
She shookt her head.
"You're being selfish again Steven!" hinarap nya ito at pilit na tinanggal ang
pagkakayakap sa kanya.
She now sees his vulnerable side, the real Steven with his emotions.
"Steven kapag hindi kita iniwan ako ang mamamatay. Mamamatay ako sa sakit at hirap
na ginagawa mo sakin." Steven just caressed her cheeks.
"Jorlie is crazy baby! Please believe me I really don't like this." nagmamakaawa na
ito sa kanya na kulang nalang ay lumuhod ito sa harap nya.
"Then find solution for you to be free to her, cause' I really can't take it
anymore."
~~~
Short update muna ulit. Vote and Comments really help me guys. Thank you sa mga
nagbabasa sa FB Page natin Ͱ11ߒPM tomorrow update.
Chapter 4
Pagkatapos ng madamdaming usapan ni Steven at LA ay napag pasyahan nilang ituloy na

ang pagpa-file ng divorce Atty. Hero Bareras help them on the papers needed to
petition the divorce papers.
"So this is it LA your going to leave this brute for good." there's a hint of
disbelief in Matti's voice hindi din sya nito masisisi dahil isa rin ito sa saksi
kung paano nya pag tyagaan ang sitwasyon nilang mag-asawa.
She just nod to their friend.
"Mukhang titira na naman ako sa bar kasama ang gungong na'to." natatawang sabi
nito.
She akwardly smile and look to Steven, he's also looking at her.
"Y-your not going to the bar, right?" alanganing tanong niya.
"Of course not. Why would I, right? I still have a year with you." he said and
smiled to her.
Naiiyak na naman sya pero pinigilan nya nalang.
Sila pa talaga ang magsasakripisyo para sa baliw na kababata ng asawa.
"Let's have lunch, my wife!" sabi ni Steven at hinawakan na sya sa kamay.
She just smile and walk with him while their hands hold each other. Ito yung
pangarap nya na akala nya hindi na magkakatotoo.
Jorlie is Steven's friend. Magkababata at magkaklase sila hanggang college. Jorlie

took Education and Business Management with Steven, ilang taon silang magkasama at
hindi napapansin ni Steven na may gusto si Jorlie sa kanya to the point na naging
obsession na sya ni Jorlie.
Ang pamilya ni Jorlie ang unang nag-alok ng kasal sa pamilya ni Steven.
Flashback...
Ngayong araw ang punta ng pamilya Dimon sa bahay ng mga Kings.
A marriage for convenice is a usual thing for rich people in the industry or in the
world of business.
Dimon Builders Realty Corp. is one of the new construction company that makes a
billion of pesos in the Philippines.
King Classio Hotel is also one of the Highest Top-Rater Hotels in the Asia manage
by the father of Steven, Philip King.
"Is my suggestion okay?" nakangiting tanong ng ina ni Jorlie, Liz Dimon.
"Uhmm that's sound okay to me, Tita Liz." Steven said.
"Then, that's great hijo! So when do you plan to start the preparations for the
wedding?" abot sa tengang tanong nito kay Steven.
He looks to her Mom like asking for help.
"Ah Liz isn't that too early to ask? Steven just agreed malay ba natin kung may iba
pa syang balak gawin." sabi ng ina nya.
"Why Steven, do you have other woman in mind!?" taas kilay na tanong ni Liz kay
Steven.
"Oh mom! Don't pressure my babe so much. He's just thinking of me as always." sabi
ni Jorlie.
Gusto na nyang itulak ang babae at umalis sa bahay nila upang puntahan ang totoong
kaligayahan nya.
Her girlfriend.
Her innocent girlfriend.
The one for her.
The one and only Lady that she will love, the only woman she wants to spend his
whole life with. Her own image of an Angel, her Amelie.
Siniksik pa lalo ni Jorlie sa kanya ang nagmumurang dibdib nito pero hindi sya
makaramdam ng kahit anong pagnanasa sa babae tanging inis at galit lang dahil sa
pangingielam nito sa buhay nya.
Jorlie knows that she already have a woman in her heart, in her mind, and of course
she's already in his soul. Mababaliw sya kapag nawala ito sa kanya.
Hinila nya palabas si Jorlie ng hindi na nagpapaalam sa magulang nila, dumiretso

sila sa may garden ng bahay nila kung saan nanduon ang kaibigan nyang si Matti na
matagal ng may gusto kay Jorlie.
"Hey honey!" bati pa ni Matti kay Jorlie na inirapan lang ito.
"Steven, babe why the hell this guy is here? iritableng tanong nito.
"Then why the fuck are you here with your parents!?" nagbabaga ang mat ni Steven sa
sobrang galit aa babae.
"We told you, you and I are going to marry each other!"
"NO FUCKING WAY!!" sigaw nito sa babaeng kaharap. " How many times should I tell
you that I don't want to marry a crazy bitch like you! Jorlie your just a friend!!
You will never be a lover to me." isang sampal ang natamo ni Steven mula kay
Jorlie.
"How dare you say that to your fiancփe!? To your future---" he cut her off.
"Your not going to be my wife, Jorlie! You will never be a wife nor a girlfriend to
me. You are just a friend and you just broke the friendship we build for 16 years."
sabi ni Steven at akmang aalis na ng yakapin ni Jorlie ang bewang nya.
"No Steve! Please nooo! I'll be a good wife, just marry me. Be with me. I'll be
good." parang batang nagmamakaawa ito sa kanya.
"Jorlie, ang pagmamahal hindi hinihingi kusang ibinibigay yan at kapag nagbigay ka
wag ka sanang umasa na may kapalit, dahil hindi lahat ng pagmamahal nasusuklian ng
tao. Dahil madalas ang pagmamahal ang sumisira sa tao." sabi nya at tuluyan ng
kinalas ang pagkakahawak ni Jorlie sa kanya.
Bumalik sya sa loob ng mansyon nila at tinungo ang living room na kinalalagyan ng
mga magulang nila.
"I believe your daughter really loves my son, but I don't think my son do--"
pinutol na ng ina ni Jorlie ang sasabihin ng mommy nya.
"That's not a problem. Matututuhan din mahalin ni Steven si Jorlie they're good for
each other." sabi ng ina ni Jorlie.
Kumatok muna sya bago tuluyang binuksan ang pinto.
"Son!" tawag ng ina nya.
"Where's Jorlie?" tanong ng ama nya.
"I left her with Matti."
"WHAAAAT!?" malakas na hiyaw ni Liz.
"You know Matti, right? He's the one that wants your daughter. Its not me its him."
he coldly said.
"But my daughter wants you--" he cut off Salvador Dimon the father of Jorlie.
"I don't give a damn." he said." I already have a woman in mind and that's not her
and I told her many times about it but she doesn't listen."
"You can learn to lo--" pinutol na nya ang ina ni Jorlie.
"Love can't be learned! It must be felt by your heart not by your mind." sagot
nya." Love will never be real if that love is just learned. Ang pagmamahal hindi
nasa isip dapat nasa puso, kasi kung mahal mo ang isang tao you should know how
that love works. It isn't about forcing the one you love to love you back, its
about learning to love and respect you lover wants." mahabang litanya nya.
"This isn't going to work, Liz!" sabi ng ina nya.
"NOOO!! My daughter wants your son and you agree to it!"
"We didn't agree, we just listen to your wants." his father said.
"Then we should have a deal then?" suhestyon ng ama ni Jorlie.
He looks to his father that looks onto him. He just shookt his head just like
saying no.
"Its a no. We don't need to have a deal Mr. Dimon, it's my pleasure to say no to
you." sabi ng ama nya na ikinangitngut lalo sa galit ng pamilya ni Jorlie.
End of Flashback...
They are now in the 7th branch of RAHR here in the Philippines mas malapit ito sa
Buencamino Bank Co. kaysa sa main branch na sobrang layo pa.
They are eating a seafood salad, steak, pasta, and a pizza. Simple but its her
favorite she just can't eat a lot still thinking about their conversation.
"Do you like it?" tanong ni Steven sa kanya.
"Uhm yeah! Thanks." she smiled a little not reaching her eyes.
"You barely touch your food and you're saying you like it!?" nagtatakang sabi ni
Steven lumipat ito ng upuan sa tabi nya at hinawakan ang kamay nya." What's wrong
my wife? Do you want something else?" tanong nito.
She almost cry again hearing him say "my wife"

"Mamimiss ko yan."
"Alin?" tanong ni Steven.
"You being clingy, carring and especially being jealous." she said.
"Me! Jealous!? To whom?" nagtataka naman syang tinignan ni Steven.
"Hero Bareras!" she said and smiled to him sweetly.
'Hay. Bakit ba ang gwapo gwapo mo!? Kaya madaming nababaliw sayo eh! As in literal
na nabaliw' she said at the back of her mind and shookt her head.
"Do you really want to do this?" he's back again with his serious tone.
"We still have a year to enjoy, right!? Matagal pa bago ma petisyon yung divorce
papers kaya let's just enjoy." she said not minding his question.
"Okay"
She just smile to him.
Lumipas pa ang ilang minuto ay napagpasyahan naman nilang pumunta sa ReɃl Amalia
Hotel y Restaurante o RAHR kung tawagin ng iba.
Halos tatlong oras ang byahe papunta duon mula sa BBC. pero ito ang kaunaunahang
punta nya duon na magaan ang pakiramdam nya alang pagpapanggap.
Ang alam kasi ng mga tao duon ay si Jorlie ang girlfriend ni Steven pero ngayon ay
kung makabow sa kanya ang mga ito ay tila mo hindi sya pinagsabihan ng mga
masasakit na salita.
"Goodafternoon Lady--"
"Its Mrs. King, Secretary Fey!" pagtatama ni Steve.
Secretary Fey smiled apologetically to her.
"Goodafternoon Mr and Mrs. King!"

"That sound so good into my ears, Secretary Fey." Steven smiled to her secretary
and look to her.
"Shall we go to my office?" maloko ang ngiti nito pero hindi nya nalang pinansin at
tumango agad.
"Good decision, my wife!" sabi pa nito kay LA.
"Ahh sir! Wai--"
"Cancel all my appointments, Fey!"
"Pero --" hindi na natapos ni Secretary Fey ang sasabihin nya ng tuluyan ng
makapasok si Steven at LA.
"--sir padating daw po si Mam Jorlie." dugtong nalang nito sa kawalan.
~~~
Short update ulit. Sorry for yesterday sumakit talaga ang ulo ko dahil sa Gen. Math
at EAPP shookt ako sa activity namin eh. Happy 500 followers pala satinpߎɰߒ Thank
you sa inyong lahat and almost 200 reads na ang HWHP super saya. Send me your
comments it really helps.
Chapter 5
"Welcome to my office, Amelie!" sabi ni Steven ng makapasok sila da malaking

opisina nito.
Its a white and gold theme malalaman mo agad na ang nagmamayari nuon ay mayaman
base palang sa disenyo at gamit na naruruon.
Umupo sya sa mahabang sofa at tumabi naman ang asawa nya.
"Ngayon lang ako nakapasok ulit sa opisina mo." sabi ni LA.
She used to bring food to Steven but unffortunately itinigil nya ito ng makita nya
ng hindi lang isang beses kundi dalawang beses na magkapatong si Jorlie at Steven
dito sa opisina nito.
"Then go here everyday like you used to." suhestyon ng lalaki na hanggang ngayon ay
nakayakap pa din sa baywang nya.
"I can't I have a lot of things to do in school."
"Semestral break is coming, so you don't have an excuse to visit me here. So you
better try to cook again for me." sabi muli ni Steven.
"Yeah, sure. That will be the last anyways." sabi nya na nakapag patigil sa
paglingkis sa kanya ng binata.
Natahimik sila pareho at ang kaninang mapaglarong Steven ay sumandal lang ng tuwid
sa aofa at nakalagay lang sa arm rest ang mga brasong nakaunat sya naman ay
nanatiling nagmamasid sa opisina nito naghahanap ng mapagbabalingan ng pansin bukod
sa binata.
"Do you really want to leave me?" tanong ni Steven.
Hindi nakaimik si LA at hindi din nya matignan ang binata.
"Do I need to suffer because of Jorlie?" muling tnong nito.
She doesn't want him to feel this way but what the hell she can do, right!?
Mananatili pa ba sya at mas lalong pahahabain pa ang kamartyran nya o tama na ang
desisyon nyang iwanan ito para sana sa ikaliligaya nya.
"I just need to love myself for now. Kasi habang tumatagal mas minamahal kita kaysa
sa sarili ko." and that is bad.
She must love herself first before she lose her sanity and be crazy for Steven.
Hindi pa nga sya nababaliw eh parang nababaliw na sya sa ginagawa ni Steven at
Jorlie.
Imagining Jorlie and Steven at night making her more crazier than ever sabayan pa
ng malakas at walang respetong unggol na pinapakawalan ng babae sa tuwing dinadala
ito ni Steven sa bahay nila.
The only reason that Steven said to her is "For your safety that's why I'm doing
all this shitty stuff."
Hindi nya rin masisi ang asawa dahil sa ngayon ay nangunguna sa listahan ng pinaka
makapangyarihang pamilya ni Jorlie Dimon.
Jorlie's uncle was the Prime Minister and her Mom is currently the new elected Vice
President of the country.
Rhianne can't help her because his Dad the President is under the control of the
Vice President and the Prime Minister tanging proteksyon lang ang naibibigay sa
kanya ni Rhianne.
"Do we really need to break things up? Isn't that too much sacrifice?" muling sabi
ni Steven.
"Parehas tayong nagsasakripisyo Steve and I guess mas marami na akong nasakripisyo
para sa inyo that's why I need to take a break on this fucking role play of yours."
hindi nya na naitago pa ang inis, galit, at inggit na bumabalot sa puso nya.
"Can't you see Steve! Masyado na akong nagagamit sa palabas nyo! Shall I gave it a
title for the both of you? We should call it 'Ang babaeng nabaliw dahil sa kabit ng
asawa nyang baliw' do you really think that its okay with me!?" hinarap nya ito at
ang mga luhang kanina pa naiipon ay nagbagsakan na.
"Do I look okay to you!? Do you think its okay to me that both of you fucking each
other in OUR VERY OWN HOME!!? Matuturing pa bang bahay yun kung binaboy nyo na sa
umpisa palang! You don't respect me as your wife! You don't even respect me as a
person." she said still crying her heart out.
Steven is their trying to hug her but she keep on refusing at the end Steven kneel
infront of her making her more hurt.
"Let's just stop this. Let's give each other time to find peace in our life-- to
find the love we really need." she said before leaving him on tge floor still
kneeling.
"-- to find the love we really need." Steven felt furious the way Amelie said it
iba ang dating nito sa kanya. Parang ipagpapalit na sya ng tuluyan.
Hindi naman lingid sa kaalaman nya na marami talagang nagkakagusto sa asawa nya
dahil sa angking nitong ganda but fuck them all!
HE DOESN'T SHARE WHAT IS HIS.
Call him possesive, territorial, dominant or controlling HE DOESN'T CARE.
Walang pwedeng umangkin ng kanya lang. He hates the guts of every man that go near
to her Lady.
He stood up and follow Amelie who's now inside the elevator. Hindi pa nito
napipindot ang pagsarado ng mga elevator kaya naabutan pa sya ni Steven.
"S-steven!" hindi napansin ni Amelie ang pagdating binata kaya nautal ito.
"My Lady. My Wife. My All. My Everything. Believe me once I say this to you--"
huminga muna ito ng malalim bago tuluyang pinindot ang pagpapatigil sa elevator,
they're stuck!
"Steve! What the h--"
"I love you!" he said it finally.
Sa tagal ng pagsasama nila bilang mag-asawa ay ngayon nya lang ito nasabihan ng "I
love you" kapag tulog naman ay hindi nya ito magawang sabihan ng ganuon dahil mas
nauuna ang init ng katawan nya bago pa sya tuluyang makapagsalita ay ninanais nya
na agad ilabas ang naguumigting na kahanda nya lagi para sa dalaga.
"I k-know." she said.
"You know what?" he's confused.
"I know that you l-love me, but things won't change Steve. Hindi mababago ng isang
I love you mo ang lahat."
"Then I'm going to say it to you a million-- nah! A gazziliom times more just to
change your decision." he's hoping that he can change her decision by admitting his
love for her.
"Steve! Don't be so selfish please. I do love you-- so much that I forgot myself.
That's why I need to find myself, I need to fix myself Steven." determinadong sagot
ni LA.
She is determined to get away from Steven, she really wants some time alone for
herself.
"1 year is too short Amelie, but if you insist on leaving me I'm going to give it
to you just give me ny final request as your husband." Steven said not looking at
her.
Itinatago din nito ang sariling emosyon na namumuo sa mata nito.
"W-what is it?" Kinakabahang tanong nya.
"Promise me that you'll agree to it." mas lalo syang kinabahan sa sinabi ng asawa.
"I p-promise."
He let out a deep breath before looking to her.
"Let's become one! Make love with me, Amelie."
Sa sinabing iyon ni Steven ay hindi na sya nakapag isip pa ng maayos.
"O-okay." she said and the elevator door opens.
~~~
Boring? Sorry di ata maganda ang update bawi nalang ako bukas. Votes and Comments
are really appreciated. Thanks a lot for reading this story.
Chapter 6
(WARNING: ANG MGA SUSUNOD NA EKSENA AY HINDI MAARI SA MGA BATA)
Pag bukas ng elevator ay bumungad agad sa kanila ang nagaalalang mukha ni Jorlie
pero ng makita sya nito ay biglang nagdilim ang itsura nito.
"What the hell are you doing here, bitch!!" pinagtinginan naman sila ng mga
empleyado.
"Unless you forgot Ms. Dimon I'm still the legal wife! THE ONE AND ONLY MRS. KING!"
she arched her brow to Jorlie and roll her eyes to the ugly bitch.
"Still hoping that Steven would love you!? Dream on girl! He's mine." sabi nito at
hinaklit ang braso ni Steven.
Tinignan nya ang mga braso ni Jorlie na naka-angkla kay Steven.
"I should have done this to you before, but I was too coward." she said and pushed
Jorlie making her sit on the floor.
Nagtawanan ang mga taong dumadaan.
"ARGGGGGHH! YOU BIIITCH!!" galit na sigaw nito pero hinila nya si Steven at pareho
silang umalis papunta sa kotse nito na kanina pa nasa labas.
"You're not angry with me anymore?" naniniguradong tanong nito sa kanya.

"A little but you allow me with the divorce so hindi na masyado." sagot nya.
"You really want the divorce, huh!" he said bitterly.
"Let's just go home."
"I think you forgot! You owe me a thing, my wife." he said playfully making her
lost her breath.
"We won't go home for a week and that's final."
"Am I really going with you?" ang tanga ng tanong nya kaya parang gusto nya nalang
ibato ang sariling utak sa labas ng bintana.
"Yes and no buts! I'll make both of us enjoy this week." sabi ni Steven at bigla
syang hinalikan ng mabilis na nagpa buka sa bibig nya ng bahagya.
"Uhh! Wife will you close your fucking mouth!" tila hirap na hirap na si Steven
dahil sa natural na mapupulang labi ni Amelie.
She bit her bottom lip making Steven more hard.
"Fuck!" napamura nalang ito at mas lalong binilisan ang takbo ng sasakyan.
Lumipas ang halos 2 oras at ngayon lang sila huminto ni Steven. Isang malawak na
lugar katabi ng daan ang hinintuan nila.
"This is my underground rest house." sabi ni Steven, ginala naman nya ang mata nya
sa malawak at walang katao taong lugar na iyon. Ang tanging nakikita lang nya ay
ang mga nagtataasang puno at ang maalat na simoy ng hangin.
"There's a beach in here?" tanong nya sa asawa na ngumiti lang sa kanya.
Lumabas na sila sa sasakyan at iginaya naman sya ni Steven sa gild ng mga

nagtataasang puno na kung saan may daan na hindi kapansin pansin.
Steven opened the underground door and walk in first still guiding Amelie's every
step.
Ang malaking bunker sa ilalim ng mga nagtataasang puno ay isang malaking bahay na
kakasya ang halos limang katao.
May sala, kusina, kwarto, banyo, at isang pintuan sa pinaka gilid na sa tingin ni
Amelie ay labasan. Kumpleto ang mga gamit duon ang wala lang ay Internet Connection
at Mobile Connection.
Hinarap sya ng binata na naka-ngiti kinintalan sya nito ng halik sa noo. "I want us
to relax. Away from all the things that always trouble us." sabi sa kanya ni
Steven.
"Who owns this Steve?"
"Its ours. Mom brought this property as a gift for our wedding." imporma sa kanya
ng binata.
"Should we keep it?" tanong nya patungkol sa hatiian ng mga property nila.
Ito ang problema nila dahil hindi sila nagkaroon ng prenupcial agreement. Their
parents want everything between them as one, pero iba ang sitwasyon nila they are
getting a divorce.
"Of course, we should keep this. Unless you also want this property to be sold."
"I just don't want you interfering in my life after the divorce Steve. I want some
time alone with myself-- only me. Okay?" she said stating the fact.
"Yeah! I won't be a problem to you." he said still avoiding her gaze.
Huminga muna ng malalim si LA bago ngumiti dito.
"Mag-enjoy na nga lang muna tayo, I don't want this vacation to be a disaster.
After all this was the first and the last."
Nginitian lang sya ni Steven at hinila na papasok sa nagiisang kwarto na nanduroon.
Hawak ang bewang nya ay hinapit pa sya lalo ni Steven sa sarili at ikinulonh sa
pader at sa malapad nitong dibdib.
She can't help but to look at his natural pinkish lips amoy na amoy din nya ang
tapang ng pabango nito. His natural scent and his masculine perfume compliments his
whole. He slowly lift her chin up making her gaze to his.
"I love you."
She can't help but to smile on what he said.

"I l-love you too." she replied.
He slowly bent his head making their nose touch.
Ramdam na ramdam nya ang mainit na hininga ng binata at rinig na rinig nya ang
malakas na pintig ng puso nya.
Ang kaninang kamay ni Steven na nasa bewang nya ay umaangat at bumababa dahan dahan
she can feel the heat in his hands.
"S-steve." mahinang tawag nya dito.
"Hmm?"
She gasped when Steven put his hands inside her skirt damang dama nya ang malapad
nitong kamay sa mga hita nya hinihimas at bahagyang pinipisil ito na mas
nakakadagdag sa sensasyong nadarama nya.
"K-kiss me." she sounds like begging to him.
Nagmamakaawa na syang maramdaman ulit ang mainit nitong labi sa labi nya.
He look at her and gave her a smirk and kissed her forehead.
He's playing with her!
"Steve!" she gave him a warning tone na nagpatawa ng mahina sa binata.
"A little impatient, aren't we?" sabi pa nito.
Akmang itutulak nya na ito ng biglang padulasin nito ang kamay na kanina'y nasa
hita nya lang papunta sa pagitan ng mga hita nya.
Damang dama nya ang kamay ng binata na nakadikit na sa pagkababae nya tanging
underwear na lang ang pagitan nuon.
"You need patience, my wife! Or I'll be aggressive as a lion to you." may babala
ang tono ng pagkakasabi ni Steven.
Bumaba naman ang mukha ni Steven sa suot nyang damit.

"Aren't you in heat?" mapangakit na tanong pa nito sa kanya.
"N-no!" Yes! Kanina pa.
"Well I am in fury, my wife." sabi ni Steven at mabilis na tinanggal nito ang suot
nyang itim na coat kasunod ay ang pagkawasak ng puting blousse nya at ang tanging
naiwan nalang ay ang pulang pula na bra nya.
"Smocking hot." he said and bent his head then gently kissed her collar bone.
Sunod naman na hinalikan nito ay ang balikat nya napapapikit nalang sya sa mahinang
pagkagat at sipsip nito duon.
Isinunod nito ang leeg nya pataas sa tenga nya sunod ay ang panga nya papunta sa
labi nya.
He gently kiss her lips and cupper her breast making her mouth a little open duon
nama'y hinalikan syang muli ni Steven kasabay ang nakakaliyong pagpasok ng dila
nito sa bibig nya.
Bumaba ang halik nito papunta sa dibdib nya na hanggang ngayon ay natatakpan pa rin
ng bra nya.
He took of her brassiere and suck one of her nipple and massage the other. He lick
and suck like a madman.
He aggressively carry her and lay her down to the bed.
Nakapikit na ang dalawang mata nya at dinadama ang nakakabaliw na sensasyon na

dulat ng malikot na kamay ni Steven at ang labi nitong nagdadala sa kanya ng
kakaibang sarap at ligaya.
"S- uhm- steve!" ang pagtawag niya sa pangalan ng hinata ay naging isang ungol
dahil sa biglaang pagdampi ng malikot na kamay nito sa pagkababae nya.
Hindi nya na napansin na natanggal na nito ang panty nya.
Tumigil ito sa paglalaro sa dalawang bundok nya at tumingin sa kanya.
Ang itim nitong mata ay mas lalong nagdilim dahil sa ibang emosyon na dumadaloy
duon.
Desire...
Lust...
And longing...
He gave her another mind blowing french kiss and move his head down to her private
part.
~~~
HEHEZ no update tayo bukas busy si awtorr dahil birthdayyy koooo (October 25)
batiin nyo naman ako HAHAHA charr lang pero Thank you sa mga nagbabasa at nagvovote
ng mga story ko. Maraming salamat see you on monday! <3
Chapter 7
Steven slowly removed her skirt leaving her nothing but her stilettos. He stood up
and stare at her nakedness.
Naiilang man ay hindi nya nagawang takpan ang sarili. Gusto nya to pwes panindigan
na ang pagiging maharot paminsan minsan.
"D-di mo ba huhubarin y-yan?" alanganing tanong nya na bahagyang nakapag patawa sa

binata.
"Will you do it for me?"
She slowly nod her head and sit on the bed.
Linapit nya ang nanginig nyang kamay sa belt nito at dahan dahang tinanggal.
Pagkatangal ng belt ay kinuha iyon sa kanya ni Steven at itinapon kung saan.
Sinunod nyang hubarin ang suot na pantalon ni Steven, hindi nya pa man ito
nahuhubad ng tuluyan ay iniaangat na ni Steven ang kamay nya patungo sa boxer
nitong may malaking bukol sa gitna.
Napalunok sya sa laki ng bukol duon.
"S-steve baka m-masakit kagaya nung una." alangan ang tingin nya kay Steven pero
linapit lang nito ang mukha sa kanya at binigyan ng masuyong halik.
"I promise to be gentle in everyway. I love you baby."

Hinalikan pa sya nitong muli bago ulit ginabayan ang kamay nya patungo sa boxer
shorta nito.
Hindi nya alam ang tamang gawin.
Paano nya ba aalisin ito na magugustuhan ng binata? She thinks removing it by hand
was too boring.
Linapit nya ang mukha sa umbok nitong nakatago pa at hinalikan iyon na nagpapikit
sa binata na mahinang dumaing.
She's not an expert, but she used to watch porn to release the heat inside her. And
that sex education thought her a lot!
Dahan dahan nyang kinagat ang garter ng boxer at hinawakan din nya ang magkabilang
garter gamit ang mga daliri nya slowly she pulls it down. Sa di sinasadya ay
tumampal sa mukha nya ang ubod ng tigas at pulang pula na ari ni Steven.
"Fuck!" He cursed and push her to the bed.
Asan na ang gentleness!?
"S-steve!" she called him, but she just look at her with his raging eyes. "Be g-
gentle." paalala nya pa.
Bumaba ang labi ni Steven sa puson nya pababa ng pababa hanggang sa maka-punta ito
sa tamang destinasyon.
He kissed her feminity and lick her clitoris, unang dila palang nito ay napadaing
na sya dahil sa init ng dila nito.
Ang mga binti nya ay nakapatong sa dalawang balikat ni Steven habang ang mga kamay
nito ay naglalaro sa bundok nya at ang malikot nitong sila ay pinaglalaruan din ang
pagkababae nya.
"Ohh Steve-n!" she moan it outloud.
Mahigpit ang hawak nya sa buhok nito lalo na ng naramdaman nya ang nalalapit na
orgasmo mas idinuldol nya pa ang mukha nito sa pagkababae nya.
Steven finally taste again the orgasm of her lovely wife. He licks all her juices
and stick his tongue in and out of Amelie.
After he licks all the juices she reach for Amelie's nipple and suck it again and
again.
His two finger play with Amelie's mouth he puts it in and out of her mouth making
all her saliva stick to it.
"Ready?" he asked her.
"Hmmm" she nodded.
He position his thick and hard shaft to her entrance and slowly he entered.
"Ahh!" she moans when half of his thick manhood is inside her.
"Tight as ever, my baby." he said while giving her wet kisses.
Napapikit nalang si LA ng maramdaman ang sobrang sakit na pagpasok ni Steven.
Dahan dahan ay ipinasok pa nito lalo ang kahabaan nito.
Hindi nya alam kung kakasya ba ito sa sobrang laki.
Dahan dahan na itong gumagalaw sa ibabaw nya na nagpapaungol sa kanya sa sarap.
She's not a virgin anymore pero kung maka-arte ang pagkababae nya ay parang di pa
nakapasok si Steven. Like hello! Its been 5 years since their first encounter at
naudlot pa iyon dahil sa magulang nila.
"Steve!! Ohhh!" ungol nya sa marahas na pagbayo sa kanya ng binata.
Ilan pang bayo ni Steven ay naramdaman nya na ang nalalapit na pangalawang orgasmo.
"Uhh! F-faster Steve!" she moans.
Linapit naman ng binata ang mukha sa kanya at hinalikan sya. Sinagot nya ang mainit
na halik na iyon kagaya din ng pagbigay sa kanya ni Steven.
"Ah!" ungol din ni Steven na mas lalong bumibilis ang kilos sa ibabaw nya.
"I'm cumming!"
Ilan pang bayo ay pareho na nilang naramdaman ang katas nilang dalawa. Bagsak ang
ulo at katawan ni Steven sa dibdib nya pero nakadantay ang dalawa nitong braso kaya
hindi masyado mabigat.
"Umalis ka na dyan." sabi ni LA sa mahinang boses. Halatang pagod na.
"Later. I want to feel you more." sabi ni Steven na nagsisimula na namang

maglumikot.
"Steve!"
"Isa nalang." sabi nito at muli ay nagkaisa na naman sila.
NAGISING si Amelie na may gumagalaw na kung ano sa kanya.
Labas masok ang kung ano sa kanya at parang nagugustuhan nya iyon.
"Hmmm!" ungol nya at kinapa kapa ang pagkababae nya para lang matagpuan ang
nagaalmusal na si Steven.
"Ohh! Shit." daing ni LA ng bilisan pa nito ang pagdila sa hiwa nya at ang paglabas
masok ng dalawang daliri niti sa loob nya.
Finger fuck with licking is equal to satisfaction.
"A pleasurable morning to you, my wife!" sabi ni Steven matapos ang nakakabaliw na
orgasmong dama dama nya hanggang ngayon.
He suddenly hugged her and place his hand on her breast playing it.
"Why did you do that!? Nakakadami ka na ah." kunwari'y iritable sya sa ginawa ng
asawa.
"Isn't that a good morning?"
"It's not. You've tired me all night and now early in thw morning. Your making me
tired Steve!" sabi nya pa pero parang alang narinig ang asawa at tuloy lang sa
pagpapak ng leeg at paglamas sa dibdib nya.
"Steven!"
"Yeah. Yeah, I get it!" sagot nito sa kanya at binigyan sya ng mabilis na halik
bago tumayo.
Naglakad ito sa gawi nya at dahan dahang nilaro ang paa nya.
"We'll go to the beach today. Let's take a shower."
"Nah! I can handle myself."
"You sure?" paninigurado pa nito.
"Yeah." she said and try to stand up.
Masakit ang pagkababae nya pero kayang kaya nya naman.
Sino bang hindi sasakit ang pagkababae kung parang garapon ng cheez whiz na malaki
ang pumasok sayo.
Maglalakad na sya sana papasok ng banyo ng biglang buhatin sya ng asawa.
"You're really seducing me." akusa nito sa kanya.
"Huh!? Sabi mo maligo na." sagot nya ditong nagtataka.
"Yes, we'll take a shower together. I can't handle this." masama sya nitong
tinignan at ganun nalang ang inis nya sa sariling katangahan.
She just walked back and forth in front of him naked.
Sino nga namang hindi magaakala na inaakit nya ito.
~~~
Sabog na update lang. Thank you for reading and supporting this story <3 Malapit na
syang mag-400 reads thank to all of you. Votes and Comments is highly appreciated.
Chapter 8
They are now heading to the beach using the golf car she's wearing a tube summer
dress na aabot na halos ng talampakan. Steven is wearing a khaki shorts and a white
polo ahirt na bukas lahat ng butones na nagpadagdag sa init ng panahon.
He's undeniably hot.
"The comfort room is too small for us, I should call Bry to make some changes."
sabi nito na ikinailing nya nalang.
"Your just wild! Kasya naman tayo dun kung ano-ano kasing posisyon ipinapagawa mo!
Even in the bathtub. My Goodness!" stress na stress sya sa asawa dahil pagkatapos
nilang sa shower gumawa ng milagro ay lumipat naman sila sa bathtub. Ang dapat na
pagbababad sa bathtub ay naging isang mainit na pagtatalik sa pagitan nila.
"I told you I'll make us both enjoy this week." tutok pa rin ang mata nito sa daan
patungo sa main beach.
"Your the only one enjoys it."
"You didn't enjoy me eating you? Licking you? And tasting you?" manghang tanong
nito.
Napalunok nalang sya dahil sa intensidad na naman ng tingin nito.
"Your bold words Steven! We're in public now." sita nya nalang dito.
Of course, she enjoys it! Multiple orgasms and amazing positions with him is the
best, she can't deny it base on her loud moans.
"Why did you even wear that dress? It's very tempting." sabi pa ng asawa nya.
"You only buy dresses Steve and ito lang ang pinaka bagay sa beach." sagot nya.
She put a lot of concealer with lotion to her body just to hide his kissmarks.
"Use my shirts next time, look at your breast it's almost uncovered." tila naiirita
na ito kaya naman di nya nalang sinagot at tumango na lang.
Hindi naman gaano kita ang dibdib nya sadyang maliit lang talaga ang tube kaya
parang luwa na ang mga ito.
Ilang minuto pa ang lumipas ay tuluyan na nilang narating ang beach dumiretso sila
sa maliit na cottage ni Steven duon at tsaka sya nagpalit ng bitbit nyang swimsuit.
Kakabili lang ng maroon two piece nya at ang matindi ay si Matti ang bumili nuon
kaya naman hindi nya alam kung sasakto iyon sa kanya.
"Baby! Are you done?" tawag sa kanya ni Steven na nasa kusina ng maliit na cottage.
"Almost!"
Tinignan nya muna ang sarili sa salamin na nasa banyo. A pair of maroon two piece
and a beige see through na ipinatong nya.
Lumabas sya ng banyo para lang makita ang di nya inaasahan.
His husband talking to a girl, a gorgeous girl that anyman would drool over.
"Steven!" she can hear the bitterness and coldness to her voice.
"Baby!" bati nito sa kanya pero bumalik muna sa kausap at sigurado syang nagpaalam
muna ang asawa nya bago isarado ang pinto.
"You're so hot in that swimsuit, but its too revealing. Wala na bang iba?"
She rolled her eyes at him, making Steven's forehead furrowed.
"Kapag ako hindi bagay magsuot ng ganito!"
"What I mean is--" she cut him off.
"Didn't you see the woman you just talked to she's wearing a more revealing
swimsuit than mine." hindi nya alam kung saan nya hinuhugot ang inis nya para sa
babaeng kausap ni Steven.
"Sadie is a friend! She's just new here. I'm just being friendly." depensa naman ni
Steven.
"Friendly my ass! Your not that kind of person Steve." sabi nalang nya at linayasan
na ito upang dumiretso sa dagat na tanaw na tanaw nya na.
Ang malakas na hangin ay nililipad ang mahabang itim na itim na alon alon nyang
buhok. Hindi gaanong mainit sa Isla tamang tama lang sa mga gustong mag-swimming.
She remove the see through beige top at isinabit iyon sa puno ng buko na may naka
tusok na mga pako para gawing sampayan ng ilan.
She dive to the cold salted water and she can feel the peace in it.
Kung pwede nalang tumira sa ilalim ng tubig ay baka ginawa nya na dahil sa magulong
mundo nya ay tanging pagbababad nalang sa tubig ang nagbibigay ng kapayapaan sa
kanya.
Hindi nya napansin na matagal na pala sya sa tubig kaya naman ng may humawak sa
kanya ay para syang malulunod at mauubusan ng hininga buti nalang ay naiangat sya
agad nito.
"Sorry! I thought you're drowning miss." a tall handsome man wearing a fitted
trunks approached her. Akala nya pa naman ay si Steven dahil sa halos magkaparehong
dibdib at braso nitong yumakap sa kanya kanina lang.
"Muntik na akong malunod dahil sayo. Don't you have eyes I'm having peace for a
moment mister!" hindi sya naiinis sa lalaki bagkus ay naiirita sya dito dahil
parang masyadong presko kung makagalaw.
"I have eyes that's why I saw a very beautiful woman like you under the water."
natatawang sabi pa nito sa kanya. "I thought your a mermaid, but I didn't see the
tails only the beauty of yours." ngumiti pa ito ng malapad kaya lumitaw ang
mapuputing pantay pantay na ipin at ang malaliw na dimple nito.
"I'm not into playboys, mister." sabi nya nalang at tuluyan na itong tinalikuran.
Kinuha nya na sa pako ang nakasabit na beige see through na bumakat lang sa kanya
dahil sa basa nyang katawan na mas lalong nagpalutang sa maroon two piece nya.
"What's your name, miss?" halos mapatalon sya ng biglang sumulpot na naman ang
preskong lalaking kausap nya.
"I said I'm not into playboys so please leave me alone, mister." tatalikuran nya
sana ito ulit ng mahagip nito ang siko nya.
"It's Jezkiel." pagpapakilala nito. Sa loob loob nya ay kasing gwapo nito ang
pangalan nya."So what's your name, my lady?" tanong ni Jezkiel at hinalikan pa ang
kamay nya.
"LA!" that baritone voice that sends a thousand shivers to her spine.
Mabilis na tinanggal nya ang pagkakahawak ni Jezkiel duon at linagpasan din si

Steven.
She's tired of arguing with him. Nakakasawa din naman na makipag away dito araw
araw.
"Why are you with that guy?" mabilis na nakahabol sa kanya si Steven at sya naman
ay sumakay na sa golf car.
"He save me." she didn't lie.
Sinagip naman talaga sya nito dahil ito rin ang dahilan kung bakit muntik na sya
malunod.
"Fuck! Are you okay? Wala bang masakit sayo!?" tinignan nya ito ng walang kagana
gana at ibinaling muli ang mata sa daan.
"I am fine Jezkiel save me anyways." she's pissed all of a sudden.
Naiinis sya sa asawa nyang hindi makaramdam.
Naiinis sya kasi dapat asawa nya ang nanduon at hindi ibang tao.
Naiinis sya kasi bakit may kausap itong babae na mas maganda sa kanya.
Insecure ba sya? Maybe, because she is always the second choice and never the first
choice of his husband. Masyado na syang na trauma sa paraan ng pagmamahal nito sa
kanya, pero heto sya at nagmamahal pa rin ng labis.
A tear escaped her eyes.
"I want the divorce papers as early as possible, Steven. I can't take this
anymore."
~~~
SHAWAWT SA MGA MAHILIG MAG-COMMENT SA FACEBOOK AT SA WATTPAD, OPEN PO TAYO FOR
DEDICATION :)) Thank you for reading and I hope you enjoy this chapter.
This chapter is dedicated to gandangbaae2801 Thank you for reading! <3
Chapter 9
Steven look at her again with the same confused eyes he gave her earlier.
"What's wrong? Did I do something? Did I hurt you? What did I do tell me!" nanduon
lang sila sa golf car habang sya ay pigil pigil ang luha para di maglandas.
"That's the problem Steven! Hindi mo alam kapag may mali na! You're so insensitive!
Makaramdam ka naman sana."
"Are you jealous about Sadie? She's just a friend! Wala kaming relasyon." depensa
agad ni Steven.
"Look what you made me do, Steve! Nababaliw ako kakaisip kung sapat na ba talaga
ako!" hindi nya na napigilan ang pagbuhos ng emotion. Itinuro nya ang dibdib at
kinabog kabog iyon ng mahina."Yung totoong ako lang ba talaga ang mahal mo o baka
mahal mo na sila! Baka hindi lang si Jorlie talaga baka madami pa sila! Steven, I
can't feel my worth as a woman." ang pagbuhos ng masagana nyang luha ay hindi na
talaga napigilan.
Halo halong emosyon ang bumabalot sa kanya. Her insecurities, her jealousy, and
even the love of his own husband ay pinagdududahan nya na.
Kinabig sya ni Steven upang bigyang ng mahigpit na yakap at halik sa ulo.

Ikinukulong sya nito sa matitigas na braso na mas nakapagpadagdag sa pagiyak nya.
"Do you also hug them, like you hug me?" itinulak nya ito upang magkahiwalay sila.
Iniisip nya palang ay parang lalo syang pinapatay.
"No, I don't! Amelie your the only lady I love and I cherish you my wife, you will
always be the only baby I want." pilit mang ipinapaintindi sa kanya iyon ni
Steven ay parang hindi na gumagana ng matino ang utak nya at nababalutan nalang ng
galit at inis para sa binata.
"Let's go back to the mansion, I really can't enjoy this vacation anymore.
Nakakapagod masyado magmahal at mas lalong nakakapagod umasa sa salita lang."
"You don't trust me, do you?" isang tanong ni Steven na kailanman ay hindi nya ata
masasagot.
Does she trust him? Maybe yes or maybe no.
"I don't know." she said not minding her tears.
"Let's stay on the bunker for this week. Magpapaservice nalang ako sa beach
staffs."
"I want to go home Steve. Iuwi mo nalang ako please." sabi nya pa pero parang alang
nadinig ang binata na ngayo'y minamaneho na ang golf car.
Labinlimang minuto ang lumipas bago sila makarating sa bunker na nakakonekta sa

gubat na pinasukan nila.
Mabilis pa sa alas kwatro na bumaba sya at tinungo ang underground door pero hindi
nya iyon mabuksan may kung anong nakasarado duon na sa kabilang bahagi lang
mabubuksan.
"I want to gome home Steven, now!" matigas nyang sabi pero hindi pa rin sya
pinansin ng binata.
"You are my home, Lady! I can feel heaven with you by my side. You are my drug and
I'm too addicted to you so please baby, stay with me for a while." unti unti ang
paglapit nito sa gawi nya wala syang kawala dahil pader na ang nasa gilid likuran
at kahit sa ibabaw nya tanging ang hinaharap nya nalang ay ang binatang lasing na
lasing ang tingin sa kanya.
"I'm too insane that I can't let you go!" mabilis na hinapit sya nito at marahas na
hinalikan ang mainit na dila nito ay inuudyok syang sabayan ang galaw nito hindi
naman nya ito binigo dahil kahit na may galit o inis syang nararamdaman dito ay
alam nya sa sariling sa bandang huli ay handa na naman syang magpakatanga malasap
lang ulit ang init ng halik nito.
Ang ekspertong dila nito'y nagsisimula ng maglikot at makipagtagis sa dila nyang

kay rupok na kagaya nya.
Unti unti'y naramdaman nya ang kamay ni Steven sa mga braso nya tila hinihimas iyon
at sa ilang sandali pa ay may ikinabit iyon na hindi nya akalaing mayruon duon.
Mabilis na itinulak nya ito ngunit sya lang din ang nasaktan ng maalalang parehong
nakaposas ang kamay nila kaliwang kamay ni Steven ang nakaposas habang sa kanya ay
ang kanang kamay nya.
"You're not going anywhere LA. Dito lang tayong dalawa." sabi pa nito at iginaya na
sya papuntang kusina kung saan nanduon na ang mga ipinadeliver nitong pagkain na
galing sa restaurant ng beach.
"Do you really care about me, Steven!?"
"I do, I just... I don't want you to leave me." seryosong sagot nito at ipinaghila
pa sya ng upuan gamit ang malayang kamay nito.
"You don't need this handcuffs to make me stay here. Hindi rin naman ako makakaalis
kahit gustuhin ko dahil hindi ko mabuksan ang bunker." sabi nya na tinango tanguan
lang ni Steven.
"Steve, I don't want to be near with you at this moment. Do you get me? Give me a
little space kasi nasusuffocate na ako sa sitwasyon natin." its a double meaning
for Steven.
Is she suffocated by his presence or is she suffocated because of his own

selfishness? Ano bang masama sa ginawa nya, gusto nya lang naman na makasama pa ito
ng matagal at kung sya Lang ang masusunod ay hindi nya na talaga itutuloy ang
divorce at gagawan nya nalang ng paraan ang problema nya kay Jorlie, but things got
worse when Amelie saw Sadie her another girl friend.
Tinanggal nya ang pagkakaposas ng kamay nya pero hindi ang kay Amelie. He even lock
it in the stool bar where she is sitting right now, making Amelie look him in
disbelief.
Nagpatuloy nalang sila sa pagkain ng tahimik at walang nagtatangkang gumawa ng

ingay.
"I'll do the dishes remove this cuffs Steve." prisinta nya upang makawala na sa
pagkakatali sa upuan.
Maingat na tinangal ni Steven ang pagkakalock nito sa stool at muling ikinabit sa

kaliwang kamay nito.
"Are you for real!?" iritang irita ang mababakas sa mukha ni Amelie dahil sa
ginagawa nito.
He suddenly stood up and lean towards Amelie. Gamit ang kanang kamay ni Steven ay
mabilis na hinapit nya ang katawan ni Amelie na ngayo'y tuyo na.
She's still wearing her two piece and her see through beige top hindi nya ito
natanggal ng makapasok sa bunker dahil mas una nya pang pinuntahan ang underground
door.
She can feel the heat building up between her and Steven.
"Are you really testing my patience, Lady?" may pagtitimping tanong ni Steven sa
kanya.
"You won't hurt me physically Steven." sagot nya. "You never hurt me physically,
but you always break me emotionally and mentally." Hinding hindi sya nito kayang
saktan sa pang labas pero kayang kaya sya nitong wasakin sa emotion nya.
"You bet!" nginisian sya nito at dahang dahang gumalaw ang kaninang nasa balakang
nyang kamay nito pataas sa lace ng bra nya."I can do it, Amelie. A pleasurable pain
for you would still be pleasure, right!" ngumisi na ito ng tuluyan na parang kayang
kaya nga nitong gawin ang 'pleasurable pain' na sinasabi nito.
Unti unti'y natauhan sya sa pahayag nito itinulak nya ito ng bahagya upang makawala
sana pero nakalimutan nyang naka posas nga pala sila.
"I'm going to clean this plates and mugs Steve! Ano ba!?"
"Clean it. I'll watch you clean with that swimsuit you wear." tanging sagot sa
kanya ni Steven.
Dala dala nya ang dalawang pinggan gamit ang isang kamay habang si Steven naman ang
may dala ng dalawang baso.
Nilinis nya iyon ng hindi mapakali.
Just imagine Amelie's washing the dishes with her two hands and include the other
hand of Steven na nabasa na dahil sa pag-uurong nya.
Pagkatapos nyang mag-urong ay napansin nyang namumula na ang makinis na kamay ni

Steven.
Umupo sya sa kama at ang binata ay nakatayo lang habang sya ay tinitignan ang kamay
nito.
"Masakit ba?" tanong ni Amelie sa namumula nitong kamay na may gasgas na dahil sa
matalim na posas."Kung ano ano kasi pinag-gagagawa mo. Ayan tuloy!" sermon nya
dito.
"I'm ready to be hurt just to make you comfortable. I'm ready to sacrifice just to
make you happy." seryoso ang mukha nito na parang may ipinupunto.
"I'm ready to divorce you so you can find yourself. I'm ready to let go of you just
to make you whole again." ang kaninang naka-posas nyang kamay ay nakawala na sa
isang iglap dahil sa pagtanggal ni Steven duon.
"I'm not ready and I will never be ready but I love you that's why I don't want you
to be hurt anymore. My one and only Lady, my wife, my all, you are my everything so
please..." lumuhod ito sa harap nya at kinuha ang dalawa nyang kamay na nakapatong
sa binti nya. Hindi din maputol putol ang titigan nilang dalawa.
"Please come back to me as soon as you find yourself again, as soon as you're heal
with all the heartaches I gave you... please comeback to me cause I can't be me
without you."
Her tears flow like a unending river. She hug him tightly and buried her face in
his neck.
"Just come back to me and I will make things work again. Please don't find other
man that you will spend the rest of your life with, because I might be a murderer
if that happens" he said and kissed the side of her head and hug her tightly.
"Choose me again, baby. Even if I only cause you heartaches and misery please
choose me." he said and gently look at her face and smiled to her.
"Cauz I am your Knight, your Prince, and absolutely your King and I will always
protect you even in the other world you will always be My princess, My Queen, and
especially My One and Only Lady, my baby."
~~~
SHAWTAWT SA LAHAT NG READERSSS. Votes and comments is highly appreciated. Almost
600 reads! Hapoy reading. <3
Chapter 10
Pagkatapos ng madamdaming usapan na iyun ay hindi na sya muli pang kinibo ni

Steven.
She cooks him food, she talks to him like what she use to do but no response to
Steven. Para syang hangin lang sa binata.
Isang katok mula sa pinto ang nagpabangon sa kanya ang underground door ar nagbukas
muli at iniluwa nun ang kaibigan nilang si Matti na may dalang grocery nila na
tatagal ng pang-dalawang linggo. It's too much, but it isn't too much for their
friend lalo na't pera naman daw ni Steven ang gamit nitong pambili.
"Hey, LA! I brought you some wine and rum baka pwede pang ibalik ang init sa
pagitan nyong dalawa." sabi pa nito na ikinailing iling nya nalang.
"We still have affection Matti! May problema lang kami kaya ganito."
"Anyways, where the hell is that brute?" pagiiba nito ng usapan.
Ibinaba nito ang grocery sa may counter at tsaka sila lumabas ng bunker.
Ang mahinang umulan kaninang umaga ay lumakas na ng tuluyan ngayong hapon halos
wala ng matanaw dahil sa malalakas na bagsak ng ulan.
"There! Hey brute!" tawag ni Matti kay Steven na basang basa na mula sa ulan.
Malayo pa ito kaya naman mabilis na nilabas nya ito dala dala ang malaking payong.
"Is that a girl?" bulong na tanong ni Matti na hindi nakaligtas sa pandinig nya.
Tinitigan nyang mabuti sa malayo ang naglakakad na lalaki na may pasang pasan na
babae sa likuran nito.
"Is that Sa--" she cut him off.
"Sadie... Bakit nya buhat buhat si Sadie, Matti!?" ang mababang boses nya ay unti
unting tumaas.
"Calm down LA. Baka may nangyari lang sa kanila kaya ganyan." sabi pa nito na mas
lalong nagpagulo sa utak nya.
"Ano!? May nangyari sa kanila?" nabitawan nya na ang kaninang hawak na payong kaya
naman nabasa na sya ng malalaking patak ng ulan.
Linapitan sya ni Matti at mabilis na dinampot muli ang payong pero huli na kaya
naman basang basa na silang dalawa ng makuha nito ang payong.
"Halika na LA sa loob!"
"You've just said na baka may nangyari sa kanila Matt! I can't see him like this."
sabi nya sa kaibigan.
"Oh fuck! Ang ibig kong sabihin ay baka may nangyari lang na hindi maganda kaya
buhat nya si Sadie." paliwanag muli ng kaibigan.
She's being an idiot again for not understanding it carefully.
"Antayin nalang natin sila sa loob." sabi nalang nya bago pumasok muli sa bunker.
Basang basa sya kaya mabilis na dumiretso sya sa banyo upang ibabad ang sarili
nyang nanginginig na dahil sa lamig at sa malamig na aircon na bumabalot sa buong
kwarto.
She cried out her heart inside the bathroom as the cold water runs to her body.
Sa hindi naman kalayuan ay tanaw na tanaw na ni Matti ang pag gewang ni Steven
hindi dahil sa malakas na hangin kundi sa matinding tama ng alak dito.
Mabilis na tinakbo ni Matti ang kaibigan upang hitakin na papasok sa bunker.
"What the fuck are you thinking!?" sita sa kanya ni Matti.

"I just brought the princess to my bunker." sagot nito na halos wala pa sa sarili.
"You asshole! You're wife sees you carrying her. What do you think she feels right
now!?" galit na itinulak sya nito sa balikat.
Sinamaan lang ni Steven ng tingin ang kaibigan.
"Give Sadie some towel I'll just go to Amelie." paalam nya dito ng maibaba nya na
si Sadie sa malaking sofa.
"Fix your problem, brute! Wag mong hayaan na maubos sya ng tuluyan..." seryoso ang
mukha ni Matti habang tinitignan ang namumula at lasing na kaibigan." Kasi maniwala
ka man o hindi pag nawalan na sya ng pasensya at gana sayo hinding hindi na yan
babalik." dugtong pa nito bago tinungo ang maliit na walk-in closet.
Mabilis ang kilos ni Steven ng tinungo ang banyong bukas ang ilaw. Sigurado sya na
walang iba iyun kundi ang asawa nya. Walang katok katok sa pinto at agad nya itong
binuksan upang mabungaran ang asawa nyang nakapikit ang mata at nakalublob ang
katawan sa bathtub.
Hinubad nya ang lahat ng saplot sa katawan at mabilis na binuksan ang shower upang
mahimasmasan muna bago lusungin ang asawa.
Hindi idinilat ni Amelie ang mata kahit pa natatalinsikan sya kahit papano ng
shower paniguradong andito na ang magaling nyang asawa.
Unti unting nawala ang lagaslas ng tubig at ang sunod nyang naramdaman ay ang pag
suong ni Steven sa bathtub na kinaruruonan nya. Gumawi ito sa may paahan nya at
masuyong kinuha ang mga paa nya at hinaplos haplos sa ilalim ng maligamgam na
tubig.
"The weather is too perfect for this hot bath." umpisa ng asawa nya.
Idinilat nya bigla ang mata ng maramdaman ang dila nito sa may paa nya.
He gently kiss her toe and lick her ankle.
"Hindi mo ako madadala sa init ng katawan Steven!" totoo ba!?
She refused to feel the heat pero ang asawa nya ay masyadong nagiinit para
mapigilan nya.
"Really?" nanunudyong tanong nito habang ang mga halik ay paakyat ng paakyat
papunta sa mga hita nya.
"Ohh! Steven!" hindi nya na alam kung ungol ba yun o sakit eh.
Kinagat lang naman ni Steven ang balat nya sa may hita.
"Did you just forget the pleasurable pain?" pagpapaalala nito.
'You shoudn't feel the pleasure, Amelie!' kastigo nya pa sa sarili.
"D-don't do it again." linagyan nya ng tapang ang pagsasabi nuon.
"Why? Does it hurt or does it make you more--"
"Uhhhm!"
-horny." pagkumpirma nito.
Napa arko ang likuran nya ng haplusin ni Steven sa ilalim ng tubig ang pagkababae
nya.
'Focus Amelie! Magalit ka muna!' pilit ang pagkastigo nya sa sarili pero pilit din
na pinapainit sya ng asawa.
Isang daliri nito ang ipinasok sa kanya na mas lalong nagpa-basa sa basa na nyang
pagkababae.
Ang mahabang daliri nito ay abot na abot na rin ang pinaka sensitibong parte ng
kaloob looban nya.
Isang labas at muling pagpasok nuon at huminto si Steven.
"Steven!" ang pag tawag nya sa pangalan ng binata ay naging isang ungol na.
"Tell me, my Lady. What do you want?"
Ano bang gusto nya? Magalit ba o maiinis dito? O baka wala sa pagpipilian?
"Pleasure me."
~~~
Oh ayan ah! Maikli lang yan pero masakit sa puson yan HAHAHA Thank you for reading
open for dedication pa rin tayo guysss! Road to 700 reads na tayo.
This chapter is dedicated for you OGcrei1! Thank you for reading.
Chapter 11
Ang kaninang may tubig na bath tub ay biglang nawala ng pindutin ni Steven ang nasa
gilid nilang kontrol nito.
Mabilis ang galawa ng binata na hindi na nya napansing nasa entrada nya na ito
agad.
"Oohhh! Steven... Hmmm ang sarughp."
His expert fingers fuck Amelie hard. Harder than before and way hotter than before.
She can't explain the feeling until she reach her orgasm. After the mindblowing
orgasm Steven rub her clit using his thumb and lick all the juices she release
using his expert tongue.
"Ahh!... Ohhh...tama n--ughh!"
He didn't listen to her.
Pinatigas nito ang mahabang dila at siumugod sumugod sa kaharian nya. He's like a
mighty King that he never think of giving up what is his.
Ang mapaglarung dila nito ay mas lalong naging mabilis, mapang-angkin at higit sa
lahat mas nagpapasarap sa kanya.
Lick...
Lickkk...
Sip...
Sippp...
Ilan pang minuto syang kinakain ni Steven ay naramdaman nya na naman ang nalalapit
na pagsabog.
"Oh shit! Uhhhm!" mabigat ang paghinga nya at napapaliyad pa sya.
Mas binilisan pa ni Steven ang pag dila sa kanya na sinabayan pa ng dalawang daliri
nito na abot na sa kaibuturan nya.
Labas..
Pasokk.
Labas..
Pasook.
Ilan pang ulos nito gamit ang daliri ay hindi nya na napigilang ilabas ang mainit
nyang katas na sakto sa daliri nito.
Pagod na pagod sya pero nakita nya pa ang pagsubo ni Steven sa daliri nitong pinang
gamit sa kanya.
"Sweet as always."
Tinulungan sya nitong makatayo at mabilis na binuhat pa upo sa malaking sink sa

banyo.
Nanlalata pa sya pero sa tingin nya naman ay nasa tama syang pag-iisip.
"S-stop!" bulong nya.
Ngunit itinaas lang ni Steven ang dalawa nyang binti at humanda na para ipasok ang
naguumigting na kahandaan sa basang basang pagkababae nya.
"Stop Steve!" pigil nya dito at iniharang pa nya ang kamay sa pagkababae nya.
Mabilis na itinulak nya ito kahit nanlalata pa mula sa dalawang orgasmo.
"Why!?" kita nya ang iritasyon sa mukha nito.
"Just stop! Ayoko." maniwala nalang tayo na ayaw ni Amelie.
"What!?" tumaas na ang boses ni Steven at parang na-offend sa sinabi nya.

"I don't want to have sex with you."
"It's not sex i--" she cut him off.
"So if it's not sex, then do you call it love making?"
"Yes!" mabilis na sagot nito.
"I don't see love on you I only see lust." sabi nya bago hinablot nag robe tsaka
sinuot.
Naiwang mag-isa si Steven sa banyo at parang hindi alam ang irereact sa sinabi ng
asawa.
Was it lust? A little bit of it is true. Gusto nya itong maangkin ng buo dahil may
pagnanasa sya dito pero hindi ba't normal lang iyon sa mag-asawa.
He calls it love making, cauz' he loves her, he makes love to her like he never
bedded a woman in his entire life. To be exact his like a madman when it comes to
her woman- her wife, he only pleassure his wife.
A knock on the door make him return to his senses.
Akala nya ay bumalik ang asawa kaya naman walang pakundangan na binuksan nya iyun
at hinitak ang naka-robe na babae.
"I know you're just kidding." sabi nya at mahigpit itong niyakap mula sa likod.
Hindi nya na inantala pang tignan ito dahil sigurado syang amoy palang nito,
idagdag pa ang katawan ng asawa na kabisadong kabisado nya.
"I love you, baby." he said.
"Really?" there's a hint of sarcasm on her voice.
Napaigtad sya at mabilis na hinablot ang twalya ng makita ang asawa sa pintuan.
Sinong kayakap nya?
"W-what the hell!?" iniharap nya ang kayakap at natagpuan ang nakangiting si Sadie.
Mabilis na yumakap sa kanya ang babae at humalik pa sa labi nya.

"I love you too, baby!"
Pag ka labas ni Amelie sa banyo ay naabutan nya ang nagpapalit na si Sadie.
"Hi! Sorry I borrow it to Matti he said its fine that I use your robe." sabi nito
at ngumiti oa sa kanya.
She just nodded and go to the walk in closet.
"Matti you gave her my robe!?" di makapaniwalang tanong nya sa kaibigan.
Alam naman kasing naiinis sya dito eh bakit kailangan pati gamit nya pa.
IT'S HERS AND ALL OF THE THINGS SHE OWNS ONLY BELONGS TO HER.
"Masyado kasing malaki itong isa, LA. And besides she will return it to you."
Inirapan nya ang sagot ng kaibigan.
"Get out! Magbibihis ako."
Lumabas naman ito kaya mabilis na isinarado nya ang pinto ng walk-in closet.
She look at herself in the full body mirror and all she can see is lovebites.
"Damn it!" she cursed.
"Bakit nga ba kita iniwan sa banyo!?" sinita sita nya ang sarili sa garap ng
salamin habang naiisip ang asawang oaniguradong masakit ang puson.
Imagine Steven is in the point of inserting his bulge on hers then she didn't
agree.
Sining hindi sasakitan ng puson sa ginawa nyang kagagahan.
He pleasures her and she only left him in pain.
Mabilis na nagpalit sya ng tshirt ng asawa. She looks hot on it and her curves
isn't visible at all.
Nasa ilalim ng tshirt ay ang red na bra nya at ang sa pambaba nya ay shirt shorts
na black.
Mabilis na lumabas sya at umikot pa ulit papunta sa kabilang bahagi ng bunker kung
saan nanduon ang banyo.
Nagulat sya na bukas na ang pinto pero may ilaw pa rin.
"Lumabas ba sya?" bulong nya pa.
Dahan dahan ay lumapit sya sa pintuan ng banyo para lang matagpuan si Steven
kayakap si Sadie na naka-ngiti pa.
Isang ngiti ng tagumpay na nagsasabing nanalo na ito.
Nanalong makuha ang lalaking mahal niya.
"I love you, baby!"
Mas masakit pala kapag alam nyang hindi nagpapanggap si Steven. He is smilling
while hugging her at the back.
Baby? Isn't that there endearment. Bakit kailangan gamitin din sa babae nya!?
"Really?" bitterness and sarcasm is visible to her voice.
Gulat na tinignan sya nito.
Sadie just wipe off her lips like telling her something.
Hindi sya tanga... Hindi na!
Hindi sya inosente para hindi malaman ang gusto nitong iparating sa kanya.
"W-what the hell!?"
Gulat na gulat ito at parang naubusan ng dugo ang mukha sa sobrang kaputlaan.
Nagulat ba ito, kasi naubutan nya ang hindi kapanapanabik na tagpong iyun.
Namutla ba ito, kasi ngayon alam nya sa sarili nya na totoong itong sinasabi nya--
na totoong mahal nya si Sadie.
Hindi pa man sya nakakabangon sa pagkakalugmok ng naabutan nya ang tagpo ni Steven
at Sadie ay mas lalo syang nawalan ng katinuan sa sumunod na ginawa ni Sadie.
"I love you too, baby!" she said and hug him she gave him a peck on the lips.
Mukhang sya pa ata ang nakakaistorbo sa dalawa. They look like a lovely couple.
"I'm letting myself go." the last words she said before leaving him in that bunker.
Ang sakit sakit na hindi nya na kaya. Tuluyan syang mababaliw kung ipagpaoatuloy
nya pa ang kamartyran nya. Hindi nya na kakayanin pa kung sa susunod ay makakakita
sya ulit ng ganung tagpo.
Just like everything in life, hahantung at hahantung din ang lahat sa katapusan.
Everything has an end, maybe not now but as you go by you'll see the real world--
the real world is unfair.
~~~
Sobrang init na eksena nga naman. Votes and Comments is higly appreciated, thank
you for supporting this story Love y'all! Who wants to be dedicated in the next
chapter?
Chapter 12
Nakarating si Amelie sa mansion nila ni Steven ng hindi nya namamalayan.
Bumaba sya agad ng sasakyan at agad na umakyat sa kwarto nila.
"Hija! Ikaw lang mag-isa?" she saw Mrs. Cruz on the door of their room.
Si Mrs. Cruz ang nag-alaga sa mommy nya at ni Steven.
Her Mommy Jess is from a high profile family at simula pagka-bata ay madalas na
nitong kasama ang yaya na si Felly Cruz na laging bitbit ang pamangkin na si Cha
ang ina ni Steven duon nagsimula ang pagiging magkaibigan ng mga magulang nila.
Mabilis nyang niyakap si Mrs. Cruz at bumuhos na naman ang luha nyang kanina nya pa
pinipigil na umagos.
"Anong nangyari? Asan si Steven, Amelie?" tanong nito.
"Hindi ko na kaya Lola Fe, pagod na pagod na ako. Ang sakit sakit na..." iiyak
nalang sya ng iyak habang nasa balikat sya ni Mrs. Cruz
"Anong nangyari?" tanong nito at iginaya sya sa kama hinagod hagod nito ang likuran
nya na parang pinapakalma sya ngunit mas lalo lang sya naiyak.
She never want them to see her crying just because of Steven. Kung maari ay lagi
nyang sinasarili ang sakit at pait na maging isang Mrs. King
"He lied to me as always. Ayoko na po gusto ko na umalis... H-hindi ko na po kaya."

ang masaganang luha ay tuloy tuloy hanggang sa isang katok muli ang narinig nya.
"Amelie." its their friend Matti with his worried face looking at her.
Lumapit ito sa kanya at dahan dahang tinapik ang balikat nya na nagpapakita ng
simpatya sa kanya.
Of course, he's their he sees it.
"Help me go somewhere, Matt. Ayoko na dito. Ayoko na sa buhay na'to." Mrs. Cruz hug
her and Matti too.
Nang nahimasmasan na sya ay mabilis pa sa alas kwatro na nagimpake sya at si Mrs.

Cruz ay tumulong din.
"Sandali..." pigil sa kanya ni Mrs. Cruz ng pababa na sya. "s-sasama ako sayo,
hija." makikita sa mga mata nito na hindi ito sigurado pero determinado naman na
sumama sa kanya.
"I'll drive you and Mrs. Cruz to the townhouse in Makati you'll be safe their."
Tumango tango nalang sya sa sinabi ni Matti.
Ang malikot na isip nya ay mas lalo syang sinasaktan.
Bakit hindi sya hinabol ni Steven?
Bakit kailangan sa ganuong paraan sila magtapos?

Bakit? Bakit!? Bakit!!?
"Let's go." untag sa kanya ni Matti.
Tinignan nya si Mrs. Cruz na malungkot syang tinitignan hinawakan sya nito sa kamay
at nginitian ng bahagya.
Iginaya na sya nito papasok ng sasakyan ni Matti. Inilagay naman ni Matti ang
dalawang travel bag sa compartment at tsaka sila mabilis na umalis sa mansion.
Amelie look back at the mansion.
This is it. This is the end of us. This the end of me being a stupid wife, end of
being the second choice.
"STOP IT STEVEN!" sigaw ni Sadie.
"FUCK YOU SADIE!! GO BACK TO YOUR OWN LAND! YOU WHORE!" galit na galit na pinilit
nyang alisin ang hinarang nito sa bunker.
And damn his friend Matti for not letting him out. Nakita din nito ang nangyari and
he can't blame him. Alam nyang itinuturing ni Matti na kapatid si Amelie kaya sobra
rin ang galit nito sa kanya.
Sadie hug him tightly making him stiff for a second.
"I came back Steve. I already came back to you, hon."
"You are just in my past, you'll never be included in my future so back off
Sadie!" sabi ng binata at kinalas ang kamay ni Sadie na nakayakap sa kanya.
"You should feel disgusted to yourself Sadie. A woman like you shouldn't do such
things! You ruined my marriage--"
"I didn't ruin it Steve. Cauz' when I came back its already ruined. WALA NA KASI
SINIRA MO NA!"
Isang malakas na suntok ang ibinigay nya sa pwesto ni Sadie. Tumama ang kamay nya
sa matigas na hagdan na paakyat sa bunker dahilan ng pagdurugo ng kamay nya.
"Why did you even came back!? I don't fucking need yo--"
"Not yet." she said as if stating the fact.
Muntik ng mawala sa isip nya ang asawa.
Goddamn it!
He said at the back of his mind.
A 3 hours travel to Makati is like a decade to Amelie. Walang tigil ang luha nya
hanggang ngayon kahit na nasa sala na sya ng bahay.
She doesn't know if her decision is right, but one thing is for sure.
"Hindi nya ako kayang ipaglaban." naibulalas nya nalang.
Nagkatinginan naman si Mrs. Cruz at Matti na nagaayus ng mga damit. Mabilis na

nilapitan sya ni Mrs. Cruz at niyakap.
"Kung hindi ka nya kayang ipaglaban ikaw ang lumaban para sa sarili mo." sabi ni
Mrs. Cruz sa kanya.
She is known to be an independent woman. Laban kung laban at hinding hindi sya
nagpatalo kahit sa anong laban at ang pagsuko ay wala sa bukabolaryo nya- until
now.
"I've tried so hard to fight for myself- to fight for my love for him, but look
where it brought us we will still go separate ways."
The divorce is just a piece of paper to her, wala syang balak na pirmahan iyon kung
sakaling aprubahan man pero nag iba lahat ng iyon ng makita nya ang tagpong iyun.
Ang tagpong gugunaw pala sa mundo nya.
Ang tagpong lalong magpapabaliw sa kanya.
Ang tagpong kung saan alam nyang hindi na nagsisinungaling ang mata ng asawa nya.
"If your tired of fighting take a rest, as long as you want. Kung mahal ka talaga
nya ipaglalaban ka nya kahit hindi mo sabihin." sabi ni Matti.
"Hindi ka pang kama lang. Deserve mo yung taong mamahalin ka at seseryosohin ka.
Deserve mo yung taong alam yung worth mo. Deserve mo yung taong alam na hindi ka
pang saglitan lang, kundi pang matagalan ka. Tandaan mo yan." ang huling sinabi
nito bago sya yakapin ng mahigpit na mas lalong nag paiyak sa kanya.
He doesn't deserve her.
Steven doesn't deserve even a half of her, but what can she do nagmahal lang naman
sya. And that love brought her here.
Dinala sya ng pagmamahal sa sukdulan. Dinala sya nito sa puntong pati sarili nya
nakalimutan nya. Pati pagkatao nya naiba dahil sa lintik na pagmamahal na yan.
"Deserve mo yung taong alam yung worth mo."
And that is not Steven. Ang buong pagkatao nya ay hindi man lang nabigyan ng halaga
nito. Kahit kaunting respeto sa pagiging babae nya ay hindi nya nadama.
"I love you"
"I am your Knight, your Prince, and absolutely your King and I will always protect
you even in the other world you will always be My princess, My Queen, and
especially My One and Only Lady, my baby."
That bastards voice kept playing on her mind. Mas lalong masakit dahil pinaniwalaan
nya lahat ng sinasabi nito.
Mali nga pala ang maniwala sa salita lang, like they've said actions speak louder
than words.
And his actions is not even an inch close to his words.
Handa na ba talaga syang bitawan ang lalaking pinakamamahal nya? Handa na ba syang
tumigil sa pagiging tanga? Handa na ba syang buuin ang sarili nya? Magiging handa
ba sya kung mapupunta na talaga si Steven sa iba?
The last question hit her hard.
Kahit sa panaginip ay hindi nya maisip na magkaroon si Steven ng ibang babae sa

tabi nito bukod sa kanya.
"I love you, baby!"
Bumalik nalang muli sa alaala nya ang ngiti nito ng niyayakap si Sadie.
And her feeling get more worse.
Sa umpisa pa nga lang pala ay hindi na sya ang nasa tabi nito. Maaring minahal
sya pero hindi sya ang pang hinagarap at mas lalong wala sya sa kinabukasan nito.
~~~
Dedication for the next chapter is open. Votes and Comments is highly appreciated.
Chapter 13
Its been a week and a half na simula ng iwan nya si Steven. Ala na syang balita at
hindi pa sya pumapasok ulit sa school. She feels so tured and exhauted in her life,
gusto nya nalang takasan ang mundo at lumayo sa mga tao.
"Kumain ka na Amelie." aya sa kanya ni Mrs. Cruz na naghahain na ng niluto nitong

Sinigang na Hipon.
"Mamaya nalang po siguro busog pa po ako." sagot nya at muling binasa ang mga
business proposals at drafts ng mga nagtatrabaho sa Buencamino Bank Co. also known
as BBC.
"Hindi ka pa nag-uumagahan ngayon ay anong oras na..." sabi nito at sya namang
tingin nya sa orasan. 12:30pm "..baka naman magka-sakit ka na nyan sa ginagawa mo."
"Hindi naman po. Kilala ko naman po ang katawan ko kung kaya pa." sabi nya nalang
at nginitian pa ang matanda.
Inabala nya nalang ang sarili sa mga papeles at hindi na muling namalayan ang oras,
its 3pm ng makaramdam sya ng pananakit ng ulo.
Its not normal she feels so dizzy all of a sudden. She close her eyes and she can
feel her head spinning.
Iminulat nya ang mata ng maayos na muli ang pakiramdam.
"Uhh fuck this!" sabi nya nalang at nagsandok na ng makakain.
Steven go to the Class A-BS Accountancy just to find out that Amelie isn't theur
again.
"Ms. Gonzales, a word please." sabi nya nalang kay Jenna bago lumabas muli ng
classroom.
Malayo ang tingin nya mula sa 3rd floor na building na kinaruruonan nya ay tanaw na
tanaw ang napaka lawak na ground.
Of course, its a Supreme School what do you expect.
They have the quality education that students need, the best teachers for students
learning and the extravagant and luxurious school that only higher ups can afford.
The King International Supreme School scream for extravagance, power, and wealth.
"Mr. King?" Jenna waved her hand infront of him.
"Uhm... D-do you know where is she?" mahinang tanong nya dito.
"Isn't she in your mansion? JC always bring the documents she needed." sagot nito
na naguguluhan.
"She l-left me." sadness is visible to his face.
"Oh! Okay."
"Thank you for the time." sabi nya nalang at tsaka ito iniwan para pumunta sa
parking.
He got inside his Jaguar quickly and drove it away from the school.
He get his phone and dial his friends number, only to be answered by the voicemail.
"I need to find you Matti." Iniliko nya ng mabilis ang sasakyan at halos malapit na
sya sa BBC ng matanaw nya si Matti duon.
Palabas na ang sasakyan ni Matti at nagbabalak itong pumunta kay Amelie sa may
Makati kung nasaan ang lumang penthouse niya.
He called her, but no answers. He doesn't mind it baka kasi natutulog lang ito o
busy na naman sa mga dokumentong binabasa.
He maneuver his Red Chevrolet Camaro and drove it in a normal speed.
Halos malapit na sya kay Amelie ng mapansin nyang may nakasunod sa kanya. He looks
thoroughly at the rearview mirror.
A tinted black Jaguar XJ220 is following him.
Kanina ay hindi nya ito pinapansin dahil parang hindi pamilyar sa kanya ang plaka
ng sasakyan, but now he can see it clearly.
SKPRP 01
"These fucker is such a brainy." bulong ni Matti.
Inihinto nya ang sasakyan sa gilid ng mapansing malapit na sya sa private

penthouse.
As he stop thw other car also did the same.
Bumaba sya at ganun din si Steven. Mabilis ang galaw ni Matti at walang sabi aabing
binigyan ng isang sapak si Steven.
"You stupid asshole! Ano bang ugali ang mayroon ka at ganyan ka umasta!? And now
you have the guts to follow me." galit na kwinelyuhan sya ni Matti.
"You'll never see Amelie brute. Cauz you broke her not just one time, but a fucking
million times." sabi nito at binigyan pa ng isang sapak si Steven na nagpadugo sa
gilid ng labi nito.
"Where is he Matti?" halos lumuhod na sya dito malaman lang kung nasaan ang asawa.
"I need her Matt. Bring me to her and I promise not to hurt her again." lahat ng
suntok ni Matti ay kaya nyang tanggapin kahit lumpuhin pa sya nito tatanggapin nya
malaan lang kung nasaan ang asawa.
Matti just gave him a disbelief look.
"You're such a jerk for making the woman who loves you the most cry. Hindi
pinapaiyak ang babae gago ka!" sinipa sya ni Matti na nagpatama sa kanya sa mismong
sasakyan nya.
It hurts, but what hurts the most is him not seeing his wife for almost two weeks
and its killing him.
"Matt I beg you just a swift glance to her." kumapit sya sa braso nito na parang
bata.
Matti just shookt his head removed Steven's hands on his wrist.
"No Steven. Kahit kababata kita at kaibigan I won't tolerate your shits anymore.
Amelie is special to me, but you hurt her again and again pero ngayon iba na
nagising na sya. And you know what masaya ako kasi makakalaya na sya sa sarili
nyang katangahan sayo."
He can see the sincerity in his voice and eyes.
Halata mong nasisiyahan talaga sa tuluyang pagkamulat ni Amelie.
Iniwan sya ni Matti sa gilid ng daan at parang wala na syang lakas na sundan pa
ito.
Pumasok sya sa loob ng sasakyan nya at nakitang tunig ng tunog ang cellphone nya.
Lola Felly's calling...
Mabilis na dinampot nya iyon at sinagot.
"Lola Felly!" halo ang emosyon na nararamdaman ni Steven.
Saya...
Kaba..
At sa di mawaring paraan ay parang natakot sya bigla sa pagtawag ng matanda sa

kanya.
"Steven."
He can hear the sound of a people its like having a commotion.
"Nasaan po kayo? Si Amelie? N-nasaan po si Amelie!?"
"Mrs. Cruz" nadinig nya muna ang boses ni Matti sa kabilang linya bago ito mamatay.
What happened!?
Where's Amelie? Where's My Queen?
Amelie is eating her lunch ng biglang mahulog nya ang basong dapat iinumin nya.
She slowly bend and all of a sudden her stomach is in pain.
A excruciating pain.
"Arggghhhhh!!" napahiyaw sya sobrang sakit na nararamdaman.
The pain isn't bearable at all.
"Hija!" nakapikit na sya at namamaluktot sa sobrang sakit ng tyan nya. Para itong
hinuhukay at winawasak ng kung ano.
"May dugo! Dinudugo ka Amelie!!"
She feel so dizzy and mata nya ay nagdadakawa na ang tingin at nanlalabo na.
"Sandali lang. Dyan ka lang sandali." Mrs. Cruz voice isn't clear to her ahe only
feel the extreme pain in her stomach and her chest.
Parang nawawalan na sya ng hininga pa unti unti at bumibigat na ang pakiramdam nya.
Mrs. Cruz run towards the door and go to the nearest house she can find. Layo layo
ang mga bahay at itong malaking puting bahay lang ang pinaka malapit kahit sa guard
house ay napaka layo nila.
"Tao po!!! Tulungan nyo kami!!" the old lady said and rang the doorbell again and
again.
Ilang doorbell pa ay lumabas ang topless na binata at nagaalalang tinignan ang

matanda.
"Tulungan mo ako hijo! Ang alaga ko dinudugo!" naghihisterya na ang matanda pero
kalmado lang ang binata na kinuha ang susi sa loob ng bahay at binuksan ang gate.
Inalalayan nito ang matanda papasok sa loob ng sasakyan nito at pinaandar patungo
sa bahay na pinanggalingan.
"Dito! Ang alaga ko andito!" mabilis na nilapitan ito ng binata at binuhat.
Naka tabing pa dito ang mga buhok kaya hindi nya naaninag mabuti ang mukha. Mabilis
na ipinasok nya ito sa sasakyan, wala itong malay at puno na ng dugo.
Ang ilang buhok na nakatabing ay naalis ng maihiga nya ito sa backseat.

He's calm aura is changed to worriedness.
"My Lady!?"
~~~
Sino ba yung kapitbahay nila? Votes and Comments is highly aporeciated.ְߘ
Dedicated to all the readers!
Chapter 14
Dahan dahang iminulat ni Amelie ang mata para lang masalubong ng puting mga ilaw at
kisame.
"Where am I?" bulong nya pa.
"You're at the hospital."
She tilt her head to saw a familiar man.
Wait... What the fuck!?
"Remember me?" tanong pa nito na may nakakalokong ngiti.
"W-who are you?" she stuttered.
"Denying it, won't help you Amelie."
"Don't call me by my name. J-just LA." she value her second name that much that
only Steven and her parents can call her that.
She values it, like she value the people who calls her on her second name.
"I'm Jezkiel incase you forgot." pagpapaalala ulit nito.
Oh, right! Jezkiel the guy who saves her frow drowning and the guy who help her
again.
"I'll pay you for the trouble. I'm sorry, you can leave now." she seems so rude,
but Jezkiel just laugh at her.
"No need. I don't need anything from you, My Lady." sabi pa nito na mas nagpapikit
sa kanya.
Bakit ba lahat ng sabihin nito ay parang konektado kay Steven!?
"Just call me LA no other terms, please."
"Okay." he smiled at her again.
Steven did his best just to find Amelie. And he is fucking serious and angry on his
way to the hospital.
The Lyon Hospital.
His investigator informed him that the said hospital is managed and owned by the
man named Dr. Jezkiel Lyon a license neurologist.
The image of Jezkiel suddenly pop on his mind.
"Fuck!! Damn it!" he honk again and again to the massive traffic.
He can't think clearly he's imagination is killing him.
The image of Amelie and Jezkiel suddenly pops on his mind. Jealousy is eating him
again.
"Oh fuck you asshole!" he said and get out of his car.
Its a long run just to reach Amelie again.
Just to make Amelie, to be in his arms again.
Mrs. Cruz and Matti is talking to Dra. Victoria De Jesus she's the obstetrician
assigned to Amelie.
"Stress and anxiety will not help her. Dr. Yao, the psychologist see some signs of
depression. If this is nit cured immediately her whole body and mind will
shutdown." malungkot na balita nito.
"Ano pong ibig sabihin nun?" gulung gulo at mangiyak ngiyak na tanong bi Lola
Felly.
"Magiging kritikal ang kondisyon nya at ng namumuong bata sa loob nya. Hindinnya po
kakayanin at maaring---" naputol ng doktora ang sasabihin dahil sa mayinding awa at
pag-iyak ng matanda.
"--maari pong mamatay sya at ang batang maaring mabuo sa sinapuounan nya."
pagpapatuloy nito.
Matti just cursed and hug Mrs. Cruz nanginig na ang matanda at halos matumba na ng
mapatingin ito sa fawi ng nurse station.
"M-matti! Si S-steven." uutal utal na bulong nito. "Si Steven andyan, Matti!"
mabilis na nag ayos ng sarili ang matanda at pinahid ang mga luha si Matti naman ay
sinenyasan lang ang doktor na manahimik.
"Anong ginagawa mo ditong gago ka!?" bulyaw agad ni Matti kay Steven.
"I need to see my wife, Matt." seryoso ang mga galit na ugat sa braso nito at ang
tingin ay nakamamatay.
"NO! Umalis ka na." hinarang na ni Matti ang sarili sa pintuan ngunit mabilis syang
itinulak at binigyan ng isang mahinang suntok sa mukha na dahilan para pumutok ang
labi nito.
"Tangina!" nasabi nalang ni Matti na ngayo'y inaalakayan tumayo ni Mrs. Cruz
Pumasok agad si Steven at naabutan ang paghawak ng mga kamay ni Jezkiel sa bewang
ni Amelie at ang kamay ni Amelie ay nakakapit sa leeg ni Jezkiel.
"S-steve?" mahinang tawag ni Amelie na hindi pa sigurado kung tama ang nakikita.
"You fucker!" mabilis na hinablot ni Steven si Jezkiel na nakapag pa tumba kay

Amelie sa kama dahil sa pagkakawala ng alalay nito sa kanya.
"Steve!!" sigaw nya dito. "Stop it!! Ano ba!" ang kaninang kalmado nyang isip ay
nagsimula na namang pumintig pintig ng malanghap nya ang matapang na pabango ni
Steven.
She feel a little bit dizzy for a moment.

Nakita nya ang putok na labi ni Matt na kakapasok lang. Hindi ito umaawat sa
dalawang lalaki na nagbubugbugan na.
Naka ibabaw si Steven at nasa ilalim bito si Jezkiel. Kahit kailan talaga ay napaka
hilig umibabaw ng asawa nya. Tsk.
"Matti! Pigilan mo." She forced to stood up and she make it.
Ang puson nya ay sobra oa rin ang sakit pero bahagya ng nawawala dahil sa epekto ng
gamot na nainum nya.
"Tangina! Steven, tama na." awat dito ni Matti ng makita ang dugo sa noo ni
Jezkiel.
Steven doesn't listen as usual pati nga sya ay hindi nito pinakikinggan kaya
minabuti nya ng hawakan ito sa dalawang balikat.
Hindi pa rin ito tumitigil kahit nakakapit sya dito ng medyo madiin.
"Steven!! Ano ba! Tumigil ka na sabi eh!" sigaw nya dito at muling naramdaman ang
kakaibang sakit sa tyan nya na nag paluwag sa pagkakakapit sa balikat ni Steven.
"Hija!" biglang lumapit sa kanya si Mrs. Cruz at inalalayan syang makahiga sa kama.
Lumapit agad sa kanya si Steven at mabilis na hinawakan ang kamay nya.
Putok ang labi nito na nay tuyong dugo sa gilid, may pasa rin ito sa gawing pisngi
at ang gasgas sa noo ay bakas na bakas.
"Kung gusto mo makipag basag-ulo huwag dito! Hindi ko kailangan ng magpapagulo sa

buhay kong magulo na." pilit nyang hindi pinapahalata dito ang kaunting sakit na
nararamdaman nya.
Hindi nya na alam kung sakit ba iyon na dala ng tyan nya o sakit na dala ng puso
nya ng makita ang lalaking pinakamamahal.
"I'm sorry, I was just... I was just j-jealous, baby." sabi pa nito sa kanya at
hinalikan ang kamay nya.
"Fuck that endearment! Ayaw ko na yung marinig at ayaw na rin kitang makita! So
please leave me alone, Steven." her last words hurt her.
Gustong gusto nya ito makita kahit na nasasaktan sya sa bawat ikinikilos nito.
Gustong gusto nya pa rin itong makasama kahit napapagod na sya. Gustong gusto nya
pa rin ito kahit ang sakit sakit na.
"Amelie, my wife please just one last chance. I'll be a good husband and a faithful
husband to you." He knows that he's not that faithful to her in terms of
everything. Alam naman nya ang mga pagkukulang at mali nya at handa syang itama
lahat ng iyon bumalik lang sa kanya ang reyna ng buhay nya, ang asawa nya.
"Just give me one last chance and I promise to be with you, only you. I'll be
strong enough to fight for you, my wife. J--" she cut him off.
"Stop promising Steve, cauz all your promises is always been broken. Wala kang
tinupad ni isa so please don't promise if you can't stand your own word."
bitterness is all over her voice.
"Let me fight for you this time, my love." a tear escaped in Steven's eyes that
made Amelie burst into tears.
Bakit ba hirap na hirap syang iwan ang lalaking ito? Bakit ba sobrang hirap iwan ng
taong sobrang mahal mo kahit sobra ka ng sina saktan? Bakit sobra ang pagmahal nya
kay Steven kaysa sa sarili nya?
Bakit?
Bakit?
Bakit?
"Bakit pa ako sasama sa laban kung alam ko namang talo na ako sa umpisa palang?
Tell me Steve, bakit pa ako makikipaglaban ulit kung sa bandang huli hindi pa din
ako ang pipiliin mo? Please fucking tell me so I can know my place and my rights as
your wife."
Ang mga tao duon ay nakatingin lang sa kanila na animo'y nanunuod ng isang
pelikula.
Jezkiel look at her confusedly.
Matti look at her knowingly, as if saying "NO!".
Lola Felly look at her and smile then nodded.
She knows what to do. She just freaking can't help to be a martyr again. And this
time she promises to know akl things that she can hold on to. And if she can't find
things that she can hold on, she promise to give up everything.
She promise to give up Steven even if it cost her, her own happiness in life.
~~~
Eyyy! Please comment your feedback about this chapter.
Chapter 15
"I will choose you this time. Ikaw lang okay na ako. Sayo na iikot nag mundo ko.
Hindi ako nangangako na hindi kita paiiyakin pero pangako kong lahat ng gagawin ko
para sayo at sa ikabubuti mo."
"It's not that easy Steven. Hindi sa salita mo lang ako ngayon maniniwala. I want
proofs, evidence that you will always fight for me no matter what." paninigurado ni
Amelie.
Her tears suddenly fade on Steven's silenceness.
Does it mean that he's giving up?
Suko na ba ito agad sa simpleng pag hingi nya lang ng pruweba na kaya talaga sya
nitong ipaglaban!?
"Be with me again and I'll show you the proof."
"NO! LA wake up! Stop this nonsense." masama ang tingin sa kanya ni Matti na para
bang gumagawa na naman sya ng isang bagay na pagsisisihan nya sa huli.
Kung pagkakamali na naman itong ginagawa ko papanindigan ko ang desisyon ko.
"I've decided already Matt." tinignan sya nito ng makahulugan at umiling iling
nalang.
"He may be broke my heart a million times, but his the only one who can make it
whole again. Mas lalo ata akong mababaliw kapag hindi ko kasama si Steven. I'm
sorry Matti. 2 weeks is a hell for me not seeing or even hearing Steven's voice.
Nakakapagod na umiyak--" Matti cut her off.
"You're tired of crying, but you're not tired to be hurt again!? Unbelievable LA!"
he can't blame Matt for being like this his like a older brother that comes from
another mother.
They treasure each other like siblings.
"Believe it or not Matt, I'll be insane if I can't see Steven again for another
week." sagot nya nalang dito.
She look at Steven who's now hugging her and burying his face on her stomach.
"It doesn't mean that I believe you Steve. Mahal na mahal lang talaga kita kaya ako
ganito ka tanga sayo. And I hate myself for that-- for loving you too much."
"I hope you won't hate it this time. Cauz' I'll make you happy beside me this
time." sabi pa nito bago kinintalan ng masuyong halik sa noo.
"I guess I'm not needed here. I need to leave." Jezkiel immediately storm out of
the room.
"That asshole!" bulong pa ni Steven na nadinig nya naman.
"Jezkiel saves me again. He's their again when I'm in pain, Steve! So please, say
sorry to him for what you've done to him." sinserong sabi nya.
"W-what happened to you? Is their something serious?" tanong pa nito na binalingan

ng tingin si Mrs. Cruz
"It's just fatigue." sagot nya nalang dito.
Miski sya ay hindi alam ang nangyayari sa kanya.
Lumapit sa kanila si Matti at tinignan sya.
"Are you going with him?" mababakasan ng disgusto ang boses nito.
"Yeah. Pwede naman na siguro akong ma-discharged diba?"
"I'll talk to the doctor. Magpahinga ka na muna for now." sabi nito at liningon
naman si Steven. "Don't stress her, brute!" his eyes send a thousand daggers to
Steven.
"Hindi muna ako makakasama sayong umuwi hija." mahinang sabi ni Lola Felly sakto
lang para marinig nya.
"Bakit po? May pupuntahan po ba kayo?"
"Ah wala naman. May kailangan lang akong gawin ng ilang linggo sa probinsya."
pagdadahilan nito.
"Sige po. Balitaan nyo nalang po ako pag-balik nyo." naka ngiting sagot nya naman
sa matanda.
Kumikirot ng bahagya ang tyan nya pero hindi nya nalang pinapansin dahil hindi
naman kasing sakit ng kanina.
"Lola Fe, pwede po ba kayong humiram ng first aid kit?"
"Ah oo sige." mabilis na lumabas ang matanda at naiwan sila ni Steven.
She can't stand his presence, but what can she do right? Asawa nya pa rin ito sa
batas at sa mata ng tao.
Steven slowly grab her hand and gently place a kiss on it.
"I will hold this tightly until you believe again in me." panimula nito. "Hindi ko
na hahayaang sukuan mo ako."
"Just remember this Steve. Hindi ako susuko hangga't kaya ko pa, pero kapag
nasaktan na ako ng sobra at napagod na ulit alalahanin mo lang na bago ako sumuko
sinubukan kong ipaglaban ka. Ipinaglalaban kita kahit hindi ko nakikita na
inilalaban mo din ako." her tears flows again. "Dahil naniwala ako sa mga salita
mo. Naniwala na naman ako." sabi nya at tumawa ng pagak.
Mabilis na lumipas ang tatlong araw at ngayo'y Lunes na papasok na sya at muling
makikita ang mga kaibigan.
"Let's go?" aya sa kanya ni Steven na tinanguan nya lang. Walang gana.
Matti and Mrs. Cruz is nowhere to be found. Hindi nya makontak si Matti at maski si
Mrs. Cruz ay hindi nya alam kung nasaang lupalop na ng bansa.
Pinaandar na nito ang Porsche, Taycan 4S na kulay abo at dahan fahang inilabas sa
gate ng mansyon.
Steven's car screams luxury everyone would lavish just by looking at it.
"Just drop me off near the First Gate." paalala nya dito.
Napag ka sunduan nilang hindi pa rin isa-publiko ang totoong namamagitan sa kanila.
"Okay."
Wala pang kalahating oras ay nasa tapat na sila ng malaking gate ng K.I.S.S.
Bababa na sana sya ng pigilan sya ni Steven.
He slowly bend his face and kiss her lips.
"I miss you and I love you."
"You missed me? Funny huh!" may halong sarkasmo ang pagkakasabi nya nuon.
Magkasama na nga sila sa iisang bahay at kumakain na sila sa iisang lamesa pero
miss pa rin sya ni Steven.
'Unbelievable' she said at the back of her mind.
Hindi na sya agad naniniwala sa mga salita ni Steven. Pagkatapos ng lahat ng

nangyari ay hindi nya na alam kung magtitiwala pa sya dito.
"Yes, I missed you so bad. So please, comeback to me now." ang pagsusumamo ay bakas
sa mga mata nito.
Amelie and Steven have separate rooms in the mansion. Amelie insisted that she
doesn't want Steven in one bed. Hindi daw sya sanay.
"Don't beg, Steve. Make me comeback to you, make me believe you again. Make me
whole again, My King."
She slowly pulled his tie and make him face her closely.
"Make me fall in love with you again, so deeply in love that I might forget myself
again."
Her love to his man is still there, she just need to spice it up to make it more
exciting.
"What do you want me to do?" Steven asked gently caressing her waist.
"Manligaw ka ulit!" she simply said as if it was so simple."Patunayan mong totoong
mahal mo ako at hindi lang puro init ng katawan ang gusto mo sakin."
~~~
This chapter is a little bit boring for me. What do you think guys? Votes and
Comments is highly appreciated.
Chapter 16
Its a beautiful day! Hindi masyado maaraw at madaming tao.
"Bilang tagapamahala sa K.I.S.S Student Council, ako po ngayo'y opisyal ng

binubuksan ang paaralan para sa libreng gamutan na..." binasa muli ni Amelie ang
pangalan ng doktor na naka sulat sa papel na ibinigay sa kanya. "..Na pangungunahan
ni Dr. Jezkiel Lyon." pagkasabi nya nuon ay nag dalawa pa sya ng tingin dito.
Masigabong palakpakan ang ibinigay ng mga tao pwera sa kanya at kay Steven. Ang
administration at personnels ng school ay nakipag kamay sa Doktor na paakyat ngayon
ng entablado.
Nabalik sya ulit sa huwisyo ng kalabitin sya ni Rhianne na nasa gilid nya.
"Salubungin mo na girl!"
Sinunod naman nya ang sinabi ng kaibigan at iniabot ang isa pang mic para kay
Jezkiel.
Isang matamis na ngiti ang ibinigay sa kanya ng binata at ang pag abot ng kamay
nito sa mikropono na may kasamang pagdampi sa kanyang kamay.
Nakaramdam sya ng kakaiba sa presensya at pag tingin nito sa kanya.
'What the heck! Napaka bastos talaga.' sabi nya sa isip.
She is wearing a red cocktail dress that makes her curves more visible.
"You look stunning." Jezkiel mouthed.
"Fck you!" she mouthed too.
Dr. Jezkiel Lyon gave his opening remarks. He gave them instructions on what's
about to happen.
"This 2 day medical mission will be conducted here in the school and the last day
will be in the province. You can now go to the proper places so that you can be
treated as early as possible."
Jezkiel gave her the microphone and gently grabbed her hand. Not wanting to let go
of it.
"Don't curse too much, LA. You look stunning, by the way." he whispered to her.
"Mind if you take your hands off her, Dr. Lyon." the authority on Steven's voice is
evident and on the way he looks to Jezkiel parang papatay ito.
"Oh sorry Mr. King! Did I do something wrong with your student?" ang mapaglarong
ngiti ni Jezkiel ay hindi maalis sa mukha nito.
Goddamn you Jezkiel!
"Excuse me Mr. King.." he looks to Steven and look again to Jezkiel. " Dr. Lyon."
Iniwan nya na ang dalawa na parang magkakagatan na ngayon.
The first day in the medical mission went according to their plan. Lahat ay maayos
at nakasunod sa patakaran.
Ngayon ay nag-aayos na sya ng gamit sa may SSC Office kasama si JC at Jenna.
"Do I need to attend again for tomorrow's medical mission?"
"Yeah. Wala ka namang gagawin sa BBC so its better to be here than not attending
it." sagot sa kanya ni Jenna.
"By the way, why didn't you tell me that your going to get The Lyon Hospital?" sita
nya kay Jenna.
"Rhianne is the guilty here, she's the one who choose that hospital. It should be
Tui Asian Hospital but she insisted The Lyon Hospital." pagdepensa naman ni Jenna.
"Gosh! Hindi sya nag-iisip. Mr. King is angry because of that!" stress na naupo sya
sa swivel chair.
"Why?" usisa naman ni JC. "Why would your husband be angry with that TLH?"
"Cauz' the doctor is not good enough." napalingon silang tatlo sa kakapasok lang na
si Steven.
"S-steve!" napa tayo sya ng lapitan sya nito at hawakan sa braso.
Oh boy!
"Let's talk Amelie." a serious tone coming from his husband.
"Ah okay." nilingon nya ang dalawang magkapatid. " You can go home after this."
sabi nya dito bago tuluyang magpahila kay Steven.
Dinala sya nito sa ika-anim na palapag ng gusali sa may tapat sila ng pinto ng
rooftop pumwesto.
Ilang minuto na silang nakahinto na tinititigan lang sya nito.
"Papasok ba tayo dyan?" turo nya sa pinto ng rooftop na hinahawakan ni Steven.
"Care to explain what just happened earlier?"
She gulp on his stares. Masyadong mainit dito!
"I'm responsible for it, I didn't know it would be Jez--" he cur her off with
another meaningful question.
"First name basis na kayo!"
"--I mean Dr. Lyon, okay. Rhianne choose that hospital over Feyra Tui's Hospital."
depensa nya dito.
"Really?" hindi pa rin ito naniniwala sa kanya pero iyon ang totoo.
Rhianne decided about this matter dahil ilang araw na syang tinatamad na magbasa ng
mga papeles.
"If you don't believe me then don't. Hindi naman ako magpupumilit para lang
paniwalaan mo, I know the truth and I've said it to you." inirapan nya ang asawa at
tatalikuran na sana ng hawakan nito ang kamay nya.
"Let's have a date."

~~~
Short UD malapit na midterm ko! Meron din thesis HEHEZ. Comment comment guys!!
Chapter 17
A romantic candle light dinner with a lot of red and pink rose petals in the
ground.
May nakasabit na mga christmas lights na mas lalong nagpaganda sa lugar.
"Do you like it?" maaliwalas na ang mukha ni Steven at hindi na makita pa ang inis
dito kanina.
Does she like it?
"It's nice." She loved it.
"You don't like it." pagdedeklara ni Steven sa sinabi nya.
"I didn't said that."
Lumakad na sya palapit sa upuan at bago pa man nya ito iusod ay may nag-usad na
nito, the one and only Steven did that.
"Being a gentleman? Hindi mo ako makukuha dyan Steven." sabi nya nalang.
She loves the place even though its only on tge rooftop of the school. She
appreciate the effort that put in it. She's not a materialistic woman but she
appreciate every little things that Steven does for her.
"Tell me, may pag-asa pa ba na maayos lahat ng to?" he asked a little bit annoyed.
"Jzzzzzzzzzzust like you've said, patience. Patience my husband, try to apply your
own advice." pagpapaalala niya dito sa mainit na tagpo nila sa bunker bago mangyari
ang lahat ng masigabong problema.
"You're playing with me."
"NO!" napataas ng bahagya ang boses nya at napalingon lang sa kanya si Steven.
She felt a little bit nervous on the way he stares on her.
"In the first place, why do you need to wear that revealing dress!? Hindi ka sana
hahawakan ng gagong Jezkiel Lyon na yun kung msayos ang suot mo!" lumabas na ang
kaninang itinatagong inis nito.
"Really, Steven!? Fighting with me in a dinner? And this!" turo nya sa dmait na
suot nya." This isn't revealing at all it just fit my curves and it is needed for
the program." dugtong nya pa.
"Can't you be less beautiful?" mababa na ulit ang tono nito at parnag lasing na
naman na naka tingin sa kanya.
"Mahirap papangitin ang natural na maganda, Steve! So don't ask me to be less

beautiful, cauz' I can not.
"Amelie, Love. Your driving me crazy!" para itong pagod na pagod na pumikit at
hinawakan ang kamay nya.
"Be crazy with me, cauz' I am tired of being crazy over you Steve."
"I'm willing to be insane just to be with you, wife."
A little small form on her lips, but she shookt ger head on this approval of what
she is feeling.
"Stop being marupok self! You're not made of wood. You are a hooman!" kastigo nya
sa sariling kaharutan.
"Can't we just eat? I'm hungry." pag-iiba nya nalang ng usapan upang hindi mahalata
na naliligayahan sya sa itsura ng asawa.
The dinner went well. They ate seasoned salmon with little mixed of vegetables.
Nasa mansion na nila at mag kahawak silang pumasok ng bahay Mrs. Cruz is still on
the province and they didn't know when will ahe return.
"I'll go to my room." paalam nya dito pero hindi pa rin sya nito binibitawan.
"Can't we just stay like this? Like we don't have a problem." Steven slowly caress
her waist and his beautiful hazelnut eyes is starring at her.
Its like saying he wants everything to return in their right places.

"I hope we can stay like this. Like you and me here only caressing and loving each
other as if we're the only last person on earth." she knows it too.
She really want the old them to be back, but she wants him to prove that he
deserves the second chance that she is giving her.
"Can't we just start all over again? Like start today and be happy tomorrow and
always."
"Just prove yourself to me, Steve. Just prove that you're still going to choose me
over everything." she said and gently place a kiss on his lips.
"Goodnight! Thank you for everything." she said and remove his hand to hers.
The medical team and the school give their best to gave the people the best things
that they can do to them.
"Today, we will go to our destinations on where we will help people and gave them
what they need. Foods, Medicine, Clothes, and even books is welcome. This is the
28th Celebration of King International Supreme School or K.I.S.S. I hope we can
spread the blessing that is given to us by helping other people in need. You may
now go to your bus numbers!" ang huling sabi ni Steven bago naglisawan ang mga
volunteer, nurse, doktor, mga estudyante, personnels, admins, student council.
"What bus number are you?" mabilis na nalapitan sya ni Steven ng hindi nya
napapansin.
"Number three. Ikaw?"
"Let's go we're on the same bus." hinawakan nito ng marahan ang bewang nya para
igaya sa bus.
Napunta sila sa may likuran dahil napuno na ng ibang volunteers at nurses ang
unahang bahagi ng bus.
"Where do you want to sit?"
"Near the window." sagot nya nalang sa binata.
Isang tao ang katabi nya na nakatalukbong ng makapal na jacket at nakatabon sa

mukha nito.
"You can sit somewhere Steve I'm okay here." sabi nya pero ang tanging ginawa lang
nito ay iabot ang iphone sa kanya.
"I'll stay here. I need to see the view." sabi nalang jinSteven.
"Ow-kay."
Nag anunsyo na ang bus driver na ikabit na ng maigi ang mga safety belts.
Aabutin nya na sana iyun ng gumalaw ang taong katabi nya na nakatalukbong ng
jacket.
"I'll help you put it."
Her cute eyes went bigger as he see the guy who is sitting next to her.
Napapagitnaan sya ng lalaki at ni Steven.
There is no way of escape on her situation.
Steven is a little bit busy on his phone while contacting his people in the beach
where they will stay.
He didn't notice Amelie's movement and her voice.
To be continue...
~~~
Sino sa tingin nyo yung lalaking naka jacket na katabi ni LA? Votes and Comments is
much appreciated.
Chapter 18
Jezkiel get on the bus early, he hates waiting for others but its his job to help
people in need.
Wala man syang balak na pumasok sa pulitika ay gusto nya pa rin namang tumulong sa
mga nangangailangan.
Umupo ito sa pinaka dulong bahagi ng bus at nagtalakbong na ng itim na jacket.

Puyat ito at halos kalahating oras lang ang natulog.
He needs to sleep before diagnosting a patience baka imbis na makatulong sya ay sya
pa ang tulungan ng mga ito dahil nahilo sya sa kawalan ng tulog.
Ang tahimik na bus na kanina nya pa kinalalagyan ay bihlang umingay sa mga

mababagsik na pag lalakad at pagpasok ng mga tao.
Halos isang oras na syang nakakatulog ng dumating ang mga ito.
A group of girls sit right next to him not minding him or him being asleep.
"Gosh! He's handsome and... those muscles! Argh I want to be eaten badly by him."
the first girl giggled after saying that.
Ah! A teenager who wants to be eaten. Mga batang pasaway na inuna pa ang
panghaharot kaysa sa pagtulong.
"Me too! Kaya lang naman ako sumama dito dahil dun eh. Just to see him while doing
his stuff." the second girl slap the her other friends somewhere and they all
giggled.
-_-
"That doctor and principal! Kahit isa lang solve na ako, grave imagine one of them
pumping hard inside you and him above you. Ugh!" the third student said.
Gross. A little bit too much information for a teenager.
Jezkiel removed his jacket that made the students shock.
"Can you please lower your voice. I am trying to sleep here.." itinuro nya ang
ibang bakanteng pwesto tsaka nilingon ang mga ito. "Dun kayo pumwesto para wala
kayong maistorbo."
Ang mga estudyanteng volunteer ay nagsialisan na may ibinubulong bulong pa na hindi

na nya nadinig pa.
Just think of this, if you're going to do something make sure you do it whole
heartedly without having other intentions at the back of your mind.
Ibinalik nya ang pagkakatakip sa kanya ng jacket at hindi na muli pang naka tulog
dahil sa ingay at gulo ng mga tao sa bus.
Maka lipas pa ang ilang minuto ay nakarinig sya ng mga yabag na palapit sa pwesto
nya.
"Where do you want to sit?" the deep baritone voice making him a little bit annoyed
for a moment.
"Near the window." that sweet voice reminded him the angelic face of the owner.
Jezkiel is beside the window at mukhang ang umupo duon sa tabi nya ay walang iba
kundi si Amelie.
"You can sit somewhere Steve I'm okay here." Amelie said.
Yeah! Go somewhere dumbass.
"I'll stay here. I need to see the view." Steven replied.
Argh.
"Ow-kay." Amelie replied and lean on the bus chair.
Nag anunsyo na ang driver ng bus na aalis na at kung maari ay isuot ang mga safety
seatbelts na nasa gawing kanan ng mga upuan.
Jezkiel cursed silently when he felt something on the side of his legs.
Amelie is in the middle of a guy and Steven. The guys is on her right side and the
left side is occupied by Steven.
Inaabot nya ang safety seatbelt at di nya sinasadyang masayaran ng kamay nya ang
katabi. Aabutin nya pa sana lalo iyon ng gumalaw ang taong katabi nya at tinanggal
ang nakatalukbong na jacket.
Amelie's cute eyes went bigger as he see the guy who is sitting next to her.
"I'll help you put it." sabi pa nito bago umusad medyo palayo sa kanya at ito na
ang dumukot sa may gilid ng safety belt nya.
"A-ako na." nautal sya ng bigla nitong inilapit sa tyan nya ang mainit nitong
kamay.
"I insist." sagot lang nito at tinignan pa sya saglit bago nagpatuloy sa pag
sasakat ng safety belt nya.
Napalingon sya kay Steven ng bahagya at nakitang busy pa rin ito sa kausap sa
telepono.
Fuck! Another trouble for the nth time!
Nang maikabit sa kanya ni Jezkiel ang safety belt ay mabilis nya itong itinulak ng
bahagya.
"Too close, Dr. Lyon." sabi nya at mabilis na nag-iwas ng mata.
"Too formal. Just call me Jezkiel, LA." nakangiti lang na tugon nito sa kanya bago
itaas ang isang kamay at ipatong iyun sa balikat nya.
She keeps on removing it, but this fucker is like a child. Ayaw paawat, sobrang
harot!
"Dr. Lyon, could you please put that damn hands off yours off me!?" may gigil sa
bawat pag sita nya dito.
Napapagod na syang tanggalin iyon at napapagod na din sya dahil sa sobrang

kakulitan ni Jezkiel. Daig pa ang isip bata eh.
"I couldn't do that, LA. I'm so attach to you! How can I do that?" bulong nito sa
kanya na sakto lang para marinig nilang dalawa.
She keep on staring at his hazel eyes. Napaka ganda nito at parang nangungusap ng
mga iba't ibang nararamdaman ni Jezkiel, not like Steven's brown eyes mas may buhay
ang kay Jezkiel.
Kung baga sa kulay si Jezkiel ay Rainbow habang si Steven ay Black & White
But why the heck she find those black & white more appealing than this rainbow?
She keeps on insisting na mas maganda ang itim at puti, bakit hindi ba maganda ang
itim at puti? For her its more like Steven, hindi man gaano ka kita ang nasa loob
nya alam naman nito kung paano magbigay kulay sa buhay ng iba.
We can say rainbows are colorful but not as meaningful as black and white. Maaring
sa iba mas tingin nila mas maganda ang rainbow pero kay Amelie black and white is
perfection.
"Stop staring LA."

"Yeah, you stopped staring at her asshole." mabilis na napalingon sya sa mga
nagbabagang apoy sa mata ni Steven.
Hindi man literal na nagaapoy ang mata nito pero halata naman ang panganib sa galaw
at salita nito.
"Stop hitting on my wife Lyon! Wag mong angkinin ang pag-mamayari na ng iba."
Steven break the safety belt making Amelie gasped.
Natakot sya sa lakas nito na ultimo ang bakal na pang harang ay nasira nito.
"S-steve." she whispered gently.
Isang mabilis na lingon lang sakanya ang ginawa nito bago mabilis syang hinitak
paalis sa tabi ni Jezkiel. Hinila sya nito paupo sa tabi nitong upuan na wala ng
katabi pa.
Tatlo lang sila sa pang limahang upuan.
"She's just your wife King. Asawa mo lang sya at hindi pag mamay-ari na pwedeng
pag bawalan." sagot naman ni Jezkiel dito.
The tension building up between them is too high but not noticeable by others dahil
sa mahinang pag-sisigawan lang ng dalawa.
"Oh believe me I have all the fucking rights to stop her. Wag ka ng umasa pa Lyon!
My wife isn't available and never will." ang huling sabi nito bago nila marinig ang
tuluyang pag papa-andar ng bus.
Ang bus na sinasakyan nila ay isang hindi ordinaryong bus.
Ang ibang estudyante ay hinitak na ang kanya kanyang harang at itinakip na ang mga
kurtina para magkaruon ng privacy.
Hindi iyon soundproof sapat lang para mahinaan ang pagkaka dinigan ng bawat salita
at halakhak ng ibang tao.
"I'm going to close this now." sabi lang nito hindi pa din sya tinitignan.
Steven pulled the black door making their place at peace and it lessen the noise.
He also pulled the curtain making it more dark and private.
Amelie position the bus chair into a laying position making her more comfortable.
Humiga sya dito at inilagay ang dala dala nyang maliit na unan na ibinigay sa kanya
ni Steven nuong nanliligaw palang ito.
A pink heart shaped Queen logo pillow.
Inilabas nya ang cellphone nya at binuksan ang youtube she's now plugging her
headset ng bigla iyong hiklarin ni Steven at masira.
"WHAT IS YOUR PROBLEM!!?" iritang tanong nya dito napabangon na din sya at pinulot
ang headset nyang ntanggalan na ng earpiece.
"Explain what I see Amelie! Don't make me look like a fool." ang galit na galit na
mukha at ang nagiigting na panga nito ay plakadong plakado.
"Why don't you just ask Dr. Lyon! Tutal hindi ko naman alam na sya yun."
Nag hihiyawan na sila sa loob ng pribadong pwesto nila hindi nila alam kung rinig
iyon pero wala na rin silang pake dahil sa inis nila.
"You really want me to kill that Jezkiel Lyon."
"NOOO!" napa pikit sya ng mariin sa lakas ng boses nito.
"THEN WHY THE FUCK HE IS STARING AT YOU!?" ang kamao nito ay handang handa na upang
sapakin ang kung sino mang mangingialam sa kanila sa mga oras na yun.
"He's not staring. I-i'm the one who's st-staring." she admitted it, for a moment
she adores Jezkiel's expressive eyes.
You can't blame her! Tao lang din sya marunong maka-appreciate ng mga bagay bagay.
"DAMN IT!! DAMN IT!!! DAMN IT!!!" he keep on cursing and punching hard his chair.
Halos mawasak na ang upuan ng tadyakan at birahin ng birahin iyon ni Steven.
"Why?" hindi pa rin ito kalmado at halatang nagtitimpi lang na hindi magalit sa
kanya.
"I just..." hindi nya alam kung ano ang sasabihin.
"You just what Amelie!?" he already lose his patience at mukhang sa isang maling
salita ay may bulkan na bigla nalang sasabog sa harap nya.
"Bakit ba parang kasalanan ko!?" ang tanging nasabi nya nalang.
~~~
Wala na syang maisip at ganun din si author kaya okay lang yan. Votes and Comments
for this chapter is very much appreciated.
Chapter 19
"Bakit ba parang kasalanan ko!?"
Steven grabbed her wrist making her feel his anger more. Napaka higpit ng hawak
nito duon at sigurado syang kung hindi pa nito iyon bibitawan ay magpapasa na.
"WHY THE FUCK ARE YOU LOOKING AT HIM!!? TELL ME!"
She try not to cry, but she can't do it.
Pisikal na syang nasasaktan at iyon ang hindi nya nagugustuhan sa inaasal ngayon ni
Steven.
"Bitaw Steve!" pilit nyang kinakalas ang kamay nitong mahigpit na hawak ang
palapulsuhan nya.
Hindi ito nakinig at mataman lang na naka tingin sa kanya.
"Let go!" sinampal nya ito ng malakas at parang duon na ito muling natauhan at
naramdaman nya ang unti unting pag luwag ng kapit nito sa kanya.
"Fuck you." sabi nya at tsaka kinuha ang maliit na bag na dala nya pati na rin ang
unan at cellphone nya.
"W-wait."
"Tabi!" sigaw nya dito, akma syang hahawakan ng iiwas nya ang braso nya.
Itinulak nya si Steven ng malakas at nausad lang ito ng bahagya sakto lang para
makadaan sya.
Lumabas sya at mabilis na pinunasan ang luha ng makita ang ibang estudyante na naka
tingin sa gawi ng pinaglabasan nya.
"Mga chismoso! Umupo na kayo sa pwesto nyo!" sigaw nya sa mga ito at mabilis na nag
si alisan naman at nag balikan sa pwesto.
Pumunta sya sa gawing unahan kung saan dapat ang pwesto ni Steven ibinaba nya ang
mga gamit sa upuan at hinitak na ang itim na pintuan upang maging pribado na ang
kinalalagyan nya.
Hindi nya hinitak ang kurtina kaya medyo maliwanag ang gawi nya.
She sat on the bus chair ang hug the pillow.
Her phone beep while she was silently sobbing.
She grab her phone and read Steven's text.
From: Hubby
I'm sorry I didn't want to hurt you... I just lost my patience, wife.
She ignore it and cry again, this time she felt really alone.
Another beep from her phone and she get it again, its a text message from Mrs. Cruz
From: Lola Felly
Tawagan mo ako, hija. Nasa bahay na ako.
Natuwa sya ng bahagya na naka-uwi na ito sa mansyon parang gusto nya nalang din
umuwi na at yakapin ito.
Tinawagan nya na ang numero ni Mrs. Cruz at mabilis naman itong sumagot.
"H-hello." she was trying hard not to sniff, malalaan nitong umiyak na naman sya.
"Ayos ka lang ba, hija?"
"Ah opo hahaha." she tried hard to make her laugh so real but it turns out to
sobbing.
"Anong nangyari?" she can hear the concern to Mrs. Cruz voice.
"S-sinaktan nya na po ako ng pisikal. Okay lang sana pero... Hindi sya yun eh.
Hindi si Steven yun."
Ikwinento nya ang umpisa hanggang sa pag alis nya sa pwesto nila ni Steven.
"Maaring nag-selos lang ang asawa mo at hindi sinasadyang naging ganun ang trato
sayo. Takot din syang ipagpalit mo sa iba."
Sa pakikipag usap nya kay Mrs. Cruz ay gumagaan ang loob nya napaka sarap sa
pakiramdam na nay napaghihingahan ka ng mga saloobin mo.
Hindi pa sya tuluyang nakakapag paalam kay Mrs. Cruz ng may kumatok sa itim na
harang nya.
"Its lunch time."
It was Steven. Sinilip nya ang labas at nakitang nasa isa silang kainan na kahinto.
"Mamaya nalang po ulit. Tatawagan ko po kayo pagdating namin sa Pangasinan."
Hindi nya na hinintay itong sumagot at pinatay na agad ang tawag. Nag punas muna
sya ng mga tuyong luha tsaka nag pahid ng kaunting pulbo sa mukha.
Pagkabukas nya ng black sliding door nya ay akala nya sya nalang mag-isa.
Hindi sya mag-isa.
"I'm going to eat." sabi nya sa lalaking naka tingin lang sa kanya.
Steven and Amelie is left alone in the bus. Wala ng mga estudyante, volunteers,
nurse, at wala na din si Jezkiel.
"Sorry."
Nilingon nya ito at ganun nalang ang gulat nya ng makitang tumulo ang isang luha
mula sa mata nito.
A guy crying for a girl. It tells her something.

"Don't ever hurt me, like that. Hindi ko gusto ng ganung trato Steve."
"I'm lost. I'm sorry. Hindi ko yun sinasadya.." he slowly grabbed my hand and kiss
it gently. "I'm just afraid that you may t-think he's better than me." he said and
looked down looking so hurt.
"Jezkiel is better than you Steven. Jezkiel is a doctor, you're just a simple
business man and a owner of this school. Jezkiel is a jolly person, you... You
don't even know how to smile to others." she said making him angry again.
"P-please stop, LA." those cold eyes making her more inlove than ever.
"Jezkiel will always be better..." she continued. Making him punch the other
sliding door.
"I SAID STOP!" sigaw nito sa kanya making her eyes close for a moment.
"J-jezkiel will always be better, but I will... I will always choose you over
anything." she finally said what she want to say. "Maybe you're just a businessman,
but I don't see it as simple as it may seem. You might not be that jolly, but you
always smile to me. You might not be as good as Jezkiel, but you're too perfect for
me."
Steven looks confused at the same time happy on what he is hearing.
Her wife just complemented his attitude and the things he do.
He is speechless and his tongue is nowhere to be found.
"Ikaw man ang maging pinaka masamang tao sa mundo, ikaw pa rin ang pipiliin ko."
Love doesn't define your status in life or your attitude.
"Hindi ko kayang turuan ang puso kong mamili ng iba kung ikaw at ikaw pa rin ang
sinisigaw hanggang sa huli."
Steven feels so happy at this moment.
"If I am being marupok again I don't care." Amelie said and laugh a little. "Ano
bang magagawa ko? Ikaw at ikaw pa rin ang pinipili ko kahit na saktan mo ako o
ipagpalit sa iba."
"I'm not going to do that. Not this time, my love." Steven replied as he gently
grabbed her waist and pulled it against him.
Dikit na dikit na sila at kung sino kan ang makakakita ay aakalaing may iba na
talagang nagaganap sa pagitan nila.
"Martyr man sa paningin ng iba ala akong magagawa pag pag-ibig na ang gumawa ng
paraan upang ako'y magpaka tanga."
~~~
Votes and Comments is highly appreciated.
Chapter 20
Bumaba sila ng sabay sa bus at ang mga chismoso nilang kasama ay lumingon pa at nag
bulungan.
Halos isang metro rin naman ang layo nila sa isa't isa at hindi halatang may
namamagitan sa kanila.
Hindi nga ba talaga halata?
Pumila sya sa isang barbeque house at duon din sumunod sa kanya si Steven na pumila
sa likod nya.
"What do you want to order?" tanong nito sa kanya.
"I go for rice with porkchop. Ikaw ba?"
"Hmmm I go for you." Steven gently caress her waist.
"Okay." sagot nya pa dito ng nakangiti. Hindi naintindihan ang gusto nitong
sabihin.
Tinignan nya ito at mayroong pilyong ngiti na gumuguhit sa mapupula nitong labi.
Jeez! This pervert.
"Stop it Steve!" mahinang kastigo nya dito at bahagyang kinurot ang braso nito.
"Hahaha.." it was beautiful laugh coming from him. " I go for rice with squid and
oysters."
Hindi nya na ito pinansin matapos ang malokong tanong nito.
Mabilis na naubos ang pila at sya na ang oorder ng may sumingit sa kanyang babae.
"Oh sorry I just need to.. Amelie!? Steven?"
"Sadie?" it was Steven.
She can't react for a moment all those bad stuff and her blurry vision keep on
coming to her head making her head ache for a minute.
"Are you okay?" tanong sa kanya ni Steven.
"Uhm.. I'm good." sagot nya dito at mabilis na kumapit sa kamay nito.
"Uh I will just get some tissue." sabi ni Sadie at ipinakita ang dinampot nitong
tissue galing sa counter ng barbeque house.
"What's your order Mam?" napatingin sya sa babaeng nasa counter.
Hindi nya napansin na umalis na pala si Sadie sa harap nya.
"Ah.. rice with squid and oyster and.." napaisip sya bigla ng makita ang chicken
barbeque na inilabas at umuusok usok pa na nakalagay sa sizzling plate. Her stomach
feels hungry when she see the food. " I like that! The chicken barbeque please."
The food is immediately served to them as per her request.
She ate immediately not minding Steven on the other table.
Naghiwalay sila ng lamesa ngunit magkatabi lang ang lamesa nila.
Her phone ring.
Hubby calling....
Mabilis na sinagot nya iyon at itinapat sa tenga nya kahit na ngumunguya pa sya.
"You ate like a madwoman, Amelie."

Tinignan nya ito ng masama at tumawa lang ito.
She drink her cold water before answering him.
"It's lunch. I'm hungry because its a long ride. Hindi mo naman ako ipinagdala ng
pagkain." ngumuso pa sya ng maalala ang senaryo nila kaninang umaga.
Her breakfast is just a pancake.
"Sinong mabubusog sa pancake lang!?" reklamo nya sa kausap.
"That's your breakfast, since you're a kid. You like it! Why argue with it now?"
sagot nito sa kanya ng naka taas pa ang kilay.
She's about to answer him ng may sumingit sa kanya.
"Masyadong halata, LA." he looks to the man who's now on his side.
It was Jezkiel.
"Don't talk to that asshole." mariringgan na naman ng inis ang boses ni Steven.
Pinatay nya ang linya sa pagutan nila ni Steven at narinig nya pa ang pagmumura
nito bago tumayo.
"Don't meddle with our life, Jezkiel." iyun nalang ang sinabi nya bago ito iwan.
Hindi pa nakakalapit ng tuluyan si Steven ng tumayo sya kaya naman sumunod na ito
sa kanya.
"What did he say?"
"Nothing special." she replied.
"Amelie." he gave her a warning tone.
"I'm hungry Steve, please buy me a food." ang huli nyang nasabi bago pumasok sa bus
na inookupa nila.
Dumiretso sya sa pwesto nya kanina. Wala syang balak na tumabi kay Steven kahit na
ayos na sila.
Wala pa ang ibang mga tao at mukhang sya palang ang tao duon at ang dalawang driver
na kasama nila.
The bus is highly tinted at may sari sariling harang sila para gawing pribado ang
mga pwesto nila kaya naman kahit magpalit sya ng damit ay hindi makikita ng kahit
na sino.
Bumukas ulit ang pinto ng bus at napatingin sya sa taong pumasok duon.
It was Jezkiel.
Jezkiel stopped on her side and gave her a bag of hot fries.
"Sorry on what I did. Hindi na mauulit." sabi pa nito tsaka sya iniwan at pumunta
sa pinaka dulong bahagi kung nasaan ang pwesto nito kanina.
She doesn't want to be rude to him sadyang ayaw nya nalang talaga makipag away ulit
kay Steven.
Itinago nya sa gilid ang fries na binigay nito, she doesn't want Steven to get
jealous again. Gusto nya ng tahimik na mundo pag dating sa Pangasinan, yung tipong
wala na muna silang aalahanin pa bukod sa tumulong sa mga tao duon at ang mga
sarili nilang kaligayahan.
Muling bumukas ang pinto ng bus at pumasok duon si Steven na may dalang dalawang
paper bag isang malaki at isang maliit.
"I bought you a toast with a pack of cheese, a yogurt, chips and cookies, I didn't
bought chocolate cauz' you might be dizzy when you eat it on the road." he checks
the paper bag and look at her smiling. " I also bought a bottle of cranberry juice
and a bottle of strawberry."
Nginitian nya ito at binigyan ng mabilis na halik sa pisngi.
"What's on the other bag?" tukoy nya sa maliit na bag na hindi nito binuksan.
"Do you want fresh malunggay juice?"
Napa iling sya ng mabilis. Iniisip nya palang ang mapait na lasa nuon ay
napapangiwi na sya.
"No, thanks." tinawanan sya nito ng bahagya at tdaka umupo sa tabi nya.
"Go to your place Steve!" taboy nya dito.
"You don't want me here?"
"Yes. Hindi naman nila alam ang relasyon natin, kaya dun ka na para wala na silang
maisip pa at wala din silang masabi." paliwanag nya dito.
Tumango tango lang ito bago tumayo.
"Let's call each other." tumango tango nalang sya sa suhestyon nito.
"I always love you Amelie."
Napangiti sya sa sinabi nito, hinalikan sya nito sa labi at niyakap ng bahagya.
"Go now Steve!" taboy nya ulit dito ng hindi sya pakawalan at mas lalong higpitan
ang pagkakayakap sa kanya.
"Ayaw mo talaga ako dito?"
Napanguso sya sa tanong nito. Konti nalang ay sasabihin nya na ang totoong
nararamdaman nya.
Sinong babae ang ayaw makatabi ang pinaka mamahal na lalaki? She is just worried
about the issues and gossip they might heard.
"Umalis ka na dito Steve! Dun ka na. Mamaya naman ay nasa iisang hotel lang tayo
kaya pwede tayong magkita ulit. For now we will just call each other."
Tumango tango lang ito sa sinabi nya.
"I'll just sneak to your room."
Natawa sya sa sinabi nito kaya hinampas nya ito ng bahagya.
"You pervert! Sabi ko ligawan mo ako hindi pag nasahan lagi."
"Its normal that I am addicted to my wife."
She just shookt her head and look at him in disbelief.

"You need a medical attention."
"No. I need my wife's attention." pilyo nitong ibinaba ang kamay sa may balakang
nya pababa sa pang upo nya.
"Steven!" she gave him a warning look.
"Chill. I'm behave." natatwa itong umalis sa pagkakayakap sa kanya. "I'm behave for
now.. I can't promise tonight." dugtong nito bago umalis sa harap nya at isarado
ang pinto nya.
"That man!" mahinang sigaw nya sa sarili.
She can feel her cheeks burning. Iniisip nya palang na mayrrong pwedeng mangyari sa
kanila sa hotel ay hindi na sya makapag intay.
"Stay calm LA." kastigo nya sa sarili bago kuhain ang inuming binili ni Steven para
sa kanya.
~~~
Nakaktiyo nga naman ng lalamunan ang BS HAHAHA. Votes and Comments is highly
appreciated.
Dedicated to all the readers in our Facebook Page: ACzAlnofficial

(https://www.facebook.com/ACzAln/)
Chapter 21
Ilang minuto na ang lumipas simula ng tulugan ni Amelie si Steven.
They are having a video call, it's been an hour since they started. Steven doesn't
feel sleepy at all that's why he's enjoying watching her wife snoring and hugging
her pillow like a baby.
Naubos na ng asawa nya ang mga binili nya pero malayo pa sila sa kanilang
pupuntahan.
Dalawang oras pa bago sila makarating sa pinaka dulo ng Pangasinan kung saan
isasagawa ang medical mission nila. Habang ang hotel na uuwian nila ay nasa
silangang bahagi pa ng Pangasinan.
Halos magkabilang dulo ang layo nuon sa lugar ng medical mission nila pero hindi
nila iyon alintana dahil lahat ng gusto ay may paraan tayo nalang ay may problema
kung hindi kayang solusyunan.
Isang katok sa pinto ang nakapag patigil kay Steven sa pag-iisip. Tinignan nya
munang muli ang asawa bago binuksan ang pinto.
"Mr. King mayroon pong naglalako ng mga paninda na gustong umakyat sa bus.
Papaakyatin po ba natin?" tanong sa kanya ng isa pang driver ng bus.
Tatlo ang bus na ginamit para magkasya lahat ng doktor, nurse, volunteers, at ng
iba pang mga admin na nais tumulong sa mission nila.
"Wag na paakyatin sa mga bus. Pababain nalang muna saglit ang mga gustong bumili.
Give them 5 minutes to buy what they want." sabi nya nalang dito at tumango namn
ito.
Inanunsyo na ito ng driver at ang mga mabibilis na yabag na parang mga kabayo ang
narinig nya.
Ibinalik nyang muli ang tingin sa asawa at nakitang wala na ito. Tanging ang unan
na bigay nya nalang at ang upuan ng bus ang nakikita nya.
"Wife?"
"What the fuck!?"
Binuksan nya muli ang pinto at sinilip ang mga estudyanteng nasa labas.
At andun nga ang asawa nya. Huling huli sa akto kung paano nagtuturo sa mga paninda
ng isang matandang babae.
Amelie smells something that makes her mouth salavate so bad. Nagising sya sa
pagkakaidlip at mabilis na binuksan ang pinto.
Ang mga estudyante ay naguunahang makababa para lang makabili ng kung ano sa labas.
She saw a whole pot of nuts.
Mainit at halatang bagong luto ang mga nilagang mani na iyon.
Kinuha nya ang wallet nya at mabilis na lumabas papunta sa matandang babae na nag
titinda nuon.
"Manang magkano po dyan?"

"Merong sampu, lima, at bente. Magkano ba ang gusto mo hija?" masyadong kokonti
para sa kanya ang bente kaya namn tinignan nya ang mga supot ng ibang tindera.
"Sandali lang manang ah."
Lumapit sya sa isang tindera at nanghingi ng dalawang medyo may kalakihang plastik.
"Two hundred pesos po palagay nalang dito sa plastic Manang." ngiting ngiti pa sya
sa matanda na hindi makapaniwala sa kanya.
"Sigurado ka ba dyan hija? Npakarami nuon, baka sakitan ka ng batok!" hindi

makapaniwlaang sbai nito pero tinangu tanguan nya lang.
Nagsupot na ang matanda at nagpasalamat sa kanya ganun din sya dito.
Lumipat pa sya ng ibang tindera at ng makita nya ang siling green na nakabalot sa
lumpia wrapper ay di na sya nagdalawang isip at bumili na agad.
"Magkano po ba ang isa nyan?" tanong nya sa batang tindera.
"Limang piso po ate." bibong sagot nito.
"Ah sige, Fifty pesos." ngiti nya sa batang babae na mabilis na naglagay sa paper
bag ng mga binili nyang dynamite.
"Craving for street foods?"
Nilingon nya si Steven na bahagyang yumapos sa bewang nya.
"Yeah. Nagugutom ako ang konti ng binili mo." bulong nya dito tumawa lang ito ng
bahagya.
Tumingin tingin ito s apaninda at parang gusto nya uling bumili ng makita ang
cheesestick na tinda ng bata.
"How much is this?" turo ni Steven sa cheese stick.
"Huh? Ano po kuya?" sagot ng bata na bahagyang ikinatawa ni Amelie.
"Napaka arte mo naman kasi Steve." puna nya sa binatang nakakunot sa kanya.
"Ah magkano ba lahat to?" turo nya sa cheese stick.
"Ah isang daang piso po lahat singkwenta piraso po." sagot ng bata.
"Sige kuhanin na namin yan lahat." sabi nya dito na mabilis naman tumugon.
"Did I say something that makes you laugh?" tanong sa kanya ni Steven.
"You should have spoken to her in Filipino, she's just a kid Steve. Hindi nya pa
agad alam ang Ingles." sabi nya dito.
"Oh! My bad. So how much does it cost?"
"2 dollars and 5 cense. 150 pesos." sabi nya dito at mabilis na inabot mula sa bata
ang cheese stick at dynamite na binili ni Steven.
Hindi naman nya gustong lamangan si Steven pero wala na syang perang papel sa
wallet nya at hindi nya iyon napansin buti nalang at bumaba rin si Steven upang
bumili.
Kumuha lang sya ng sampung piraso na cheese stick at inilagay iyon sa bag ng
dynamite na binili nya pero binayaran ni Steve.
"This is yours." abot nya dito ng cheese stick na may kasamang mayo dip.
Kinuha nito iyon at mabilis nyang kinuha ang cellphone nya ng maisarado na nya ang
pintuan.
Iniharap nya iyon sa kanya at nakita nyang itinutok na din ni Steven ang cellphone
nito sa mukha nito.
He get some cheese stick and eat it slowly.
Sa bawat kagat nito sa balat ng malutong na cheese stick na may mayonnaise ay may
natitira sa labi nito.
She felt a little bit horny seeing him licking those luscious lips of his.
Damn you Steven!
"Stop it Steve!" sigaw nya dito.

"What?" takhang tanong nito.
"Stop eating for Gods sake!" sabi nya bago inilayo sa mata nya ang cellphone.
Kinuha nya ang plastik ng nilagang mani at nagbukas tsaka kinain iyon.
Ugh! She need some things to divert her attention and mind.
Steven can see Amelie eating those nuts. Inilayo lang nito ang cellphone pero
nakatutok pa rin ito sa kanya.
Amelie grab the nut and place it inside her tongue and gently bit it.
Hinigop pa nito ang konting sabaw na sumama sa loob ng balat ng mani.
This is torture!
He still can imagine her wife sucking his thing, but she won't force her to do it.
Its just one of his dream.
"Stop eating sensually Amelie." babala nya dito.
"Stop looking." sagot nito sa kanya at itinuloy pa rin ang lag kain sa mani.
He wants to talk dirty, but she was thinking of her wife. Mamaya ay hindi nito
magustuhan ang sabihin nya at mag away pa sila.
He won't take the risk. Napapagod na din sya sa magulo nilang sitwasyon na sya rin
ang dahilan ng gulo.
"Amelie, can I eat you?"
"Steven!"
Natawa sya ng makita ang pamumula ng asawa at ang pag tigil nito sa pagkain.
"I mean can I eat this oily cheese stick?" it is indeed oily, but the good thing is
it has a lot of cheese in it.
Hindi lang sya wrapper meron ding cheese. Sanaol.

"No! Please don't eat." sabi nito at inilayo pa lalo ng bahagya ang cellphone.
Lumipas pa ang ilang oras ay matagumpay silang nakarating sa pinaka dulo ng

Pangasinan.
Steven get down first next is the other administrator then the nurses and the
doctors lastly are them, the students.
Isa itong liblib at mapunong lugar hindi ito karaniwang daanan at ang mga bata at
mattanda ay pinagtitinginan sila na tila ba kakaiba ang itsura nila.
"Just stay here with Kevin." bulong sa kanya ni Steven.
"San ka pupunta?"
"I'm gonna check the river if it's safe to go and have the other team there." sagot
nito sa kanya.
"Ah, sama ako?" ngumuso sya at bahagya pang nagpa cute dito.
"Stop doing that! Saglit lang ako."
Wala na syang nagawa pa ng umalis na ito kasama ang dalawang doktor, ang driver, at
ang tatlong administrator.
"Lady!" kinawayan sya ni Sir Kevin ang OCC teacher nya kaya naman mabilis syang
lumapit dito.
"Binili ka sakin ni Steve. Kaya dito ka lang sa malapit ah. Mayayari ako dun kapag
di ka nakita pag balik." natatawa pa ito ng bahagya habang inaayos na ang mga
lamesang gagamitin nila para sa pagpapa check up ng mga tao.
"Ah Sir Kevin dun lang ako." turo nya sa mga nagaayos ng gamot at ang mga
naglalabas ng iba panggamit na kailangan nila.
"Sige sige, wag ka masyado lumayo ah."
Tumango nalang sya dito at agad na nagpunta sa lugar ng mga babaeng nurse.
"Hi po!" bati nya sa mga ito.
"Hello! Student ka or volunteer?" tanong ng isang nurse.

"Huy! Yan yung president ng student council. Ano ka ba!" segunda ng isa pang nurse.
"Ah student po, LA Buencamino po pala." pagpapakilala nya sa mga ito.
Mabilis syang kinamayan ng unang nurse na nag salita kanina lang.
"Rio Gutierrez."
Sumunod na nakipag kamay sa kanya ay ang pangalawang babaeng nag-salita kanina.
"Ah Veron Perez, nakakahiya ah medyo may dumi ang kamay ko." sabi nito ng nakipag
kamay sa kanya.
"Ayos lang po yun!" sagot nya dito atnginitian pa ang dalawang katabi nya.
"Tigilan nyo na ang kakadaldal kay LA. Gawin nyo na ang mga trabaho nyo." paalala
ng isang medyo may katandaang doktora na sa tingin nya ay nasa edad singkwenta
pataas.
"Sorry po Dra. Carla." hinging paumanhin ni Nurse Rio.
~~~
A little bit boring ang chapter na ito, I'm sorry for that. Votes and Comments
guys!
DISCLAIMER: THIS IS NOT FOR FAME. THIS IS TO HELP OUR KABABAYAN WHO BADLY
NEEDS OUR HELP IN OUR VERY OWN SMALL WAYS.
So ayun its very heart breaking when we look to the pictures of Cagayan now.
<img src="https://img.wattpad.com/4377e444358a3d2940332a162948fcaab612a59a/
68747470733a2f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d73657
2766963652f53746f7279496d6167652f316e5a785f5f6e65654751436d773d3d2d3937393932303031
322e313634373661653232376437356630353339343032333832373233312e6a7067" style='max-
width:90%'>
So I dare all of you to vote this chapter and the next 2 chapters, kung ilan ang
makukuhang vote/reacts sa FB Page and dito sa Watty I will turn it to money and
donate it to a reliable people, you can ask others to read/react in this update.
1 read = 1 pesos
I will update you on how many vote/reacts we received on the following days, kagaya
ng sa mga streamer sila merong Star for a Cause.
Sa Watty naman Vote/Read for A Cause tayo.
Chapter 22
The medical mission wasn't easy. Ang mga tao ay nahihiya at naiilang sa kanila
dahil sa magagarang suot na uniporme ng mga nurse at doktor, pati na rin ang mga
kapwa nya istudyante at volunteer ay hindi maiwasan mapansin ang mga nagkikinangang
suot na hikaw, relo at bracelet.
"Next!" tawag ni Jezkiel sa susunod na pasyente.
Lumapit agad si LA sa babae na may kasamang matanda at inalalayan ang mga ito
palapit kay Jezkiel.
"Take a rest LA." tinignan nito ang oras tsaka muling bumaling sa kanya. "It's
lunchtime, why don't you eat first. Nurse Rio can handle them."
"Ah okay lang naman ako. Mamaya na siguro, salamat sa concern." sabi nalang nya at
bahagyang yumuko dito bilang respeto.
Lumabas sya ng tent at kumuha ng tubig. She's already hungry pero hindi nya alam
ang gustong kainin.
Her phone ring and her heart immediately jump insanely.
Hubby calling...
Mabilis na sinagot nya iyon at itinapat sa tainga nya.
"Hey, love!" bati nito sa kanya.
"Steve, asan ka na? I thought you'll be quick." ngumuso sya at inisip ang gwapo
nitong mukha.
His deep brown eyes and sharp jaw and those red lucious lips with his pointed nose
and thinking of him making her miss him more.
She immediately misses to be in his arms, she misses his lips, his crazy attitude,
his protruded veins that immediately makes her turn on, and his sexy body.
"Ugh! Ambastos." bulong nya ng maalala ang magandang katawan ng binata.
'What the fudge I feel horny just by thinking of him!'
Ipinilig nya ang ulo sa malikot na imahinasyon nya.
"Wife, what happened?" mabilis na sagot ni Steven sa kanya.
"Wala! Bilisan nyo ah." inis nyang sabi dito.
She feels so weird on her attitude. One time ang saya nya then biglang nainis na
sya.
"That's what I'm about to say.... We're stuck in the island." sagot nito.
"WHAT!? Eh paano mo ako natatawagan kung na-stuck kayo? For sure there's no signal
in an Island."
"There's still a signal here hindi lang masyado malakas so maybe I can't contact
you everytime." imporma nito.
"Oh oka--"
"LA, tawag ka na ni Doc Lyon. Mag-lunch na daw kayo." sabi ni Rio na kumuha lang ng
tubig at umalis na din.
"Don't you ever had lunch with him!" babala nito sa kanya.
"Don't mind him. I'm taking my lunch with Sir Kevin." she doesn't want Steven to
get jealous.
Why would you let your man to get jealous if you love him, right?
"Alright. I'll contact Kevin to look after you."
"I'm not a kid Steve. Hindi mo na kailangang paba---" he cut her off.
"Believe me I need to do this."

Hindi na nya ito kinontra pa dahil sigurado syang mas lalala lang ang sitwasyon
nila at mahirap yun dahil hindi nila agad maayos kung magkalayo sila.
The other line went in silence for a moment.
"Are you still there?" tanong nya dito.
"Yeah. I just want you to be okay so just bear with me, my love."
"Okay lang. Ah bilisan nyo ah, sige na kakain na ako." paalam nya dito.
"Eat well...." humugot ito ng malalik at tsaka muling nagsalita.
"I love you Amelie."
In her mind Steven is acting weird, but she ignored her mind and just cut the line
between them without answering on what he just said.
"LA come on, let's eat!"
He looks to Jezkiel and shookt her head.
"We're not even that close so please stop being concern to me everytime you see me.
You know my situation Doc Lyon." tinignan nya ito ng makahulugan.
Gusto nyang sabihin na hindi nya nagugustuhan ang ginagawa nito. Jezkil gives her a
problem everytime.
"What? Wala naman akong ginagawang masama sa pagiging concern ko. And even if we're
not close I will still ask you to eat lunch."
Litanya nito bago sya iwan sa pwesto nya.
Mabilis na lumipas ang oras ngayon nga'y papunta na sila sa hotel na tutuluyan nila
sa bayan ng Pangasinan.
"Hi Sir Kevin." bati ng isang dalagang bababe na maganda sa katabi nyang guro.
"Hello, beautiful."
Tila nakahanap ng kalaro ang guro nya at mapaglaro itong nginitian. Napapailing
nalang si LA sa mga tinginan ng dalawa.
Ang haharot!
"Ay ihahatid ko pa pala si Lady sa kwarto nya." biglang nabalik ang pansin nya sa
babaeng kaharutan ng guro kanina.
"Ako?"
"Ahh oo. Binilin ka sa amin ni Mr. King, Lady." nginitian sya nito at itinuro ang
daan.
Iniwan nila si Kevin na naka-ngiti pa rin na animo'y may magandang mangyayari sa

kanya.
Sumakay sila sa elevator at pinindut ng babaeng kasama nya ang 5VVIP button.
"What's the difference of this floor to the other floors?" tanong nya dito.
"Ah mas maganda po ito kaysa sa ibang kwarto at palapag." magalang na sagot nito.
Tumunog na ang elevator hudyat na nasa tamangpalapag na sila.
The elevator door open and it welcomed her to a wide extravagant and luxurious
hall.
"Is this a diamond?" tanong nya sa babaeng kasama nya.
"Ah opo. Display po iyan ni Boss A, sobra pong mahal nyan pero dahil mayayamang tao
lang din po ang nakakatapak sa floor na ito ginawang display nalang po." manghang
mangha ang babaeng kasama nya na tinignan pang maigi ang malaking dyamante na
nakalagay sa isang maliit na aparato.
"This way, Lady." kumaliwa sila sa mahabang pasilyo at binuksan nito ang purong
metal na double door at bumungad sa kanya ang malaking salas ng hotel.
"This is your room. It has 2 bedrooms with bathroom inside." turo nito sa kaliwang
bahagi ng sala kung saan nanduon ang magkatabing kwarto.
"This is the kitchen and the double door refrigerator." itinuro nito ang nasa
gawing likuran ng sala katabi nito halos ang kwarto.
"May laman na rin po ang ref incase na tinamad kayong bumaba or bigla kayong
nagutom." imporma nito.
"Woah! Wooah! Woaaaah! Isn't that too much? I'm only staying here for one freaking
night."
Aalis na ulit sila bukas ng tanghali pagkatapos nilang pumunta pa sa kabilang dulo
ng Pangasinan, pero bakit parang dito na sya titira at hotel pa ba ito o bumili
sila ng bahay!?
"Mr. King wanted us to prepare this, Lady. If you need some help you can call me in
the line-" tinuro nito ang telepono. "You also have the line in the bedroom. You're
baggage izzz.." tumingin ito sa relos at ngumiti sa kanya." It's on the way up
here."
Sabi nito at tsaka naman may kumatok sa double door na pintuan.
"CAN YOU BE MORE FASTER!?" uminit bigla ang ulo ni Steven matapos ang pag-uusap
nila ni Amelie.
"Ano pong problema Mr. King?" lumapit ang isa sa head ng Engineering Department sa
kanya.
"Fix the boat. NOW!" utos nya dito at takot na umalis sa harapan nya.
He can't think right. Amelie isn't with her because of his own will, but thinking
of Amelie and Jezkiel having lunch together is making hik insane.
Seloso na kung seloso pero anong magagawa nya. Natatakot syang iwan muli nito at
ipagpalit sa iba.
Just like Amelie, he doesn't believe in her words. Hindi naniniwala si Steven sa
mga pangako ni Amelie dahil na rin natatakot aya sa sarili nyang kagagawan.
If I can only turn back time.
"Sir, we can go now. It is settled."
He looks to his man, his friend. Tyler Schimdt.
"Good. But this damn boat isn't working, how can we leave already if this fucking
thing--" he pointed the big boat they are riding in. "isn't working?"
"Let our man work. You didn't pay them just to watch." sabi ni Tyler at tinawag ang
isa sa mga nurse na kasama nila.
"Gino Vergara, a nurse, a technician. Why aren't you helping them!?" kalmado ang
boses nito pero kakikitaan ng awtoridad at ka istriktuhan.
"I'm a n-nurs--" sinuntok ni Tyler ang tauhan na nag ngangalang Gino na mabilis na
nagpadugo sa bibig nito.
Parang natauhan naman ang iba at mabilis na nilapitan ang boat at tinignan ang
makina at ang kung ano ano pa dito.
"You asshole." gigil na bulong ni Gino kay Tyler.
"Wrong answer, dude!" mapaglarong binatukan ni Tyler si Gino kaya naman sinuntok
sya nito aa tagiliran.
"Fuck you!"
Napatigil ang dalawa ng tumikhim si Steven.
"Yes, King!" sagot ni Gino
"Make sure that crazy woman, won't last a day. I want her dead. She ruined
everything in my life."
Mabilis na tumango ang dalawa at magalang na umalis sa harap nya.
"Isn't that too fast? You should gave her atleast a week." suhestyon ng kanang
kamay nya.
"Do you really think that crazy bitch isn't able to make a plan in a week? Think
carefully JC. Hindi ko gagawin sa kanya to kung hindi kailangan, I treasure her as
a friend before and I will treasure her memories with me especially when we're just
kids."
Kasama nya si JC at hindi iyon alam ni Amelie.
JC is on the bus #2 kaya naman hindi nya ito napansin. Tanging si JC lang ang
hinayaan nyang sumama kahit na gusto rin sumama ng ibang kaibigan ni Amelie, Steven
trusted JC the most kaya naman ganon.
"That crazy bitch ones carried your child, remember that."
~~~
Who do you think is the crazy bitch? I hope you support the Vote/Read for A Cause,
this is our little way to help others. Please do include them also in your prayers
too.
Hi guys! It's been a day since I posted my last update.
Here's the summary or update about the Read/Vote for A Cause.
Wattpad -23
FB Page- 11
(November 15, 2020)
<img src="https://img.wattpad.com/96ae1dac9caee3a2f5c07746b2ac5bd94c63835a/
68747470733a2f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d73657
2766963652f53746f7279496d6167652f5676364b37696a5a3961787267673d3d2d3938313431393138
372e313634376263623761386633333466343430393835303737303832322e6a7067" style='max-
width:90%'>
<img
src="https://img.wattpad.com/2767981da756f79e7a91b104ca51e359fc0a7024/68747470733a2
f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d736572766963652f53
746f7279496d6167652f2d544e7766705046724732446c773d3d2d3938313431393138372e313634376
263623937366265373034623139383235323133353531342e6a7067" style='max-width:90%'>
A total of 34 Pesos for our kababayan who badly needs this small help of ours.
I WILL DONATE THIS AFTER THE NEXT 2 CHAPTERS.
DISCLAIMER: THIS IS NOT FOR FAME OR WHAT. WE JUST WANT TO HELP BY DOING THE
READ/VOTE FOR A CAUSE.
Chapter 23
Si Steven at ang iba pang kasama nito ay nakarating halos gabi na sa daungan at
hindi na nila naaabutan sila Amelie.
Ang huling text sa kanya ni Kevin ay malapit na ang mga ito sa hotel na tutuluyan
nila.
Vista Gavinoso is one of the 5 Star Hotel owned by one of his good friend, Andrei
Gavinoso.
He called him earlier and ask a favor.
"Dude. This is King!" Steven greeted to a loud sound of music.
Nasa bar na naman ang kaibigan.
"What the fuck do you need from me, Steven!?" iritableng sagot ng kabilang linya.
"I need to borrow your penthouse in Pangasinan. The one located in your hotel."
"Just ask the manager to clean it first before you arrive and please paki sabing
itapon na lahat ng damit ni Kallia---" he cut off his friend.
"Are you sure!?" he asked in shock.
"Yes. Its okay to me if you use that house--" he cut him off again.
"Not that part bastard! Are you sure about throwing away your ex's things!?" gulat
nyang tanong.
Natahimik naman ang nasa kabilang linya.
(After Steven and Amelie's story I'll be writing Andrei Gavinoso and his ex's
story. SOOOOON!)
Steven arrived in the Vista Gavinoso almost 7PM in the evening naabutan nyang
ipinapasok palang sa loob ng hotel ang mga gamit na galing sa tatlong bus na
sinasakyan nila.
"Mr. King!" napalingon sya kay Krvin na kumaway kaway pa sa kanya mula sa entrada
ng hotel.
Linapitan nya ito at iniabot ang ibang gamit dito.
"Hey fucker! I'm not your maid!" sagot nito sa kanya at ipinasa kay Tyler ang
dalawang maliit na bag na ipinasa kay Gino akmang ipapasa pa nito sana ang bag ng
bumungad sa kanya ang seryosong mukha ni JC.
Creepy fucker!
"King! Di naman mabigat ito, kaya mo na to!" parang batang nagmamaktol ito at
nagpapadyak pa.
Muli ay sinapok ito ni Tyler.
"Gusto mo na ba talagang mamatay!?" inakmaan ulit ito ni Tyler ng suntok pero

pinigilan nya ang paglapat nuon sa mukha ni Gino sa pamamagitan ng pag sangga gamit
ang kamay nya.
"Stop that. Find Amelie's things before I kill both of you!" mabilis na tumalima
ang dalawa.
Nagpaalam na sa kanya ang ibang mga administrator at nurses na kasama nila kanina.
Natira si Kevin at JC kasama si Steven habang si Tyler at Gino ay hinahanap sa
hilera ng bagahe ang isang maliit na travel bag ni Amelie.
"Kevin did you do what I ask you to do?"
"Yes, and for your information hindi na lumapit ulit si Dr. Lyon kay LA nung after
ng lunch." imporma nito sa kanya tinapik nya ito sa braso at pinayagan ng pumunta
sa sariling kwarto kung saan sigurado syang naghihintay ang mga kaharutan nitong
manyak nyang kaibigan.
"You can go now JC I can handle this. Please stay hidden Amelie doesn't know your
here."
"I know." simple at walang mababakas na emosyon sa mata at pagsasalita ni JC.
"You better hide, Gonzales." tinanguan lang sya ni JC bago umalis sa harap nya.
Lumapit si Steven sa luggage area at hinanap ang black travel bag na syang
pinaglalagyan ng gamit nya at ni Amelie.
"Get that, you two!" sigaw nya sa dalawa at mabilis naman nitong kinuha ang
tinuturo nyang bag.
He get the bag and enter the elevator mabilis syang nakarating sa 5th floor at dire
diretsong tinungo ang penthous at dahan dahang binuksan ang double door pagkatapos
nyan g kumatok.
"STEVEN!?"
Amelie is shock. She is still in awe on this expensive and elegant suite when
Steven came.
At first she thinks of this suite as an expensive suite but now when Steven came
into picture it
suddenly feels like home.
She misses him. Badly miss!
"Miss me?"
"Yeah! Of course, I did I'm your wife so I should miss you." biglang nagdilim ang
mukha ni Steven sa sinabi nya.
"Ehem! Mr. King excu--" Steven cut off Tyler.
"Just fucking leave, will you!" iritableng nilingon nito si Tyler at Gino na
ngayo'y paatras at taas kamay na animo'y sumusuko sa nagbabaga nyang tingin.
"I'll just get your food and bring it here " sabi ng Manager na si Kisha ang
umalalay kay Amelie kanina.
Amelie heard the double door closed as the girl with her left.
"So you miss me because you have too!?" Inis na inis ang mukha ni Steven at sobrang
ikinatutuwa iyon ni Amelie.
Gosh! His so fucking gorgeous while gritting his teeth and his jaw. Ugh! Its so hot
while moving in a controllable way.
"Yeah!" ngitian nya ito at sa isang iglap lang ay magkalapat na ang lavi nila.
Steven bite her lips hard making her parted her lips and that way Steven's tongue
move quickly and play with hers.
Mapaghanap, mapag-angkin, at mapag parusang halik ang iginawad sa kanya ng binata.
"You don't fucking know how much I miss you. And you would just told me that you
miss me because it's your role as my wife!? Oh please love, that wouldn't be true!"
sabi ni Steven habang magkadikit ang kanilang noo at nakaalalay ang dalawa nitong
kamay sa likuran nya.
Kinukulong sya.
"I really mis you."
"I know." Confident na confident ang sagot ni Steven.

Gumapang ang dalawang kamay ni Amelie papunta sa bewang nito at hinapit ang binata
palapit sa kanya.
"Steve." masuyong tawag nya dito.
"Hmmm."
"I want you." Amelie don't know, but she felt so hot immediately when Steven gave
her the punishment kiss.
"I know."
"Do something!" naiinis na turan nya dito at inilayo ang noo sa asawang nakapikit
ang mga mata.
"Don't move, love."
Steven slowly kiss her collarbone up to her neck then to her jaw.
"Stop teasing me Steve! I already feels so hot." she aggressively hold Steven's
face and kiss him hungrily.
Amelie run her hands on Steven's bare chest down to his abdomen.
Damang dama nya ang mga matitigas na bagay duon.
Bumaba pa ang kamay ni Amelie sa may kakaunting buhok sa gawing pusod ng binata
pababa pa ng pababa hanggang sa mailusot nya ang kamay sa loob ng pantalon nito.
"Stopped love." hingal na pinakawalan ni Steven ang labi ni Amelie at inialis ang
kamay saloob ng pants nya. "Please stop."
Naalala nito ang huling mainit na tagpo nila ni Amelie kung saan binigyan sya ng
sakit sa puson ng dalaga at pati sakit ng puso dahil sa pagkakamali nyang akalain
na si Sadie ito.
"WHY!?" mabilis na uminit ang ulo ni Amelie ng tanggalin ni Steven ang kamay nya sa
matigas at bukol na na pag-aari nito.
She felt embarrassed and at the same time broken.

Embarrassed dahil sa mabilis nyang galaw na nagiging agresibo na at Broken dahil
mukhang ayaw ng asawa nyang ibigaysa kanya ang gusto nya at ang gusto ng katawan
nya.
"I wnat that more than kissing!" sabi nya at tinuro ang namumukol sa harap ng
binata.
"Promise to me first."
"Say it!" nagiging agresibo na naman sya dahil sa mabagal na tugon sa kanya ni
Steven.
She missed his length inside her badly. Gusto nya ulit maramdaman ang rahas at
sarap ng pagbayo ng binata sa kanya.
"Promise me that you won't left me again."
"I promise!" mabilis na sagot nya at akmang ilalapit na ulit ang kamay sa namumukol
sa pagitan nito ngpigilaniyon ni Steven.
"Promise that you won't gave me an ache down there." sabi nito at tinignan pa ang
mayinding pagkaakbukol nito.
"Of course, you asshole!" sabi nya dito at mabilis na hinila papasok ng kwarto si
Steven na nagpahila lang sa kanya.
Jezkiel is in the balcony of his hotel room. Her mother is just beside his hotel
room, Dra. Carla Lyon.
He badly wants to say sorry to Amelie pero hindi nya ito mahagilap sa lahat ng
floor na mga kinalalagyan nila.
"Of course you dimwit! She must have been with her husband." sagot nya sa sarili.
"If I only can tell her everything."
~~~
Sorry for the late update, hope you understand.
So Hi guys! Early of November 19, 2020 I decided not to wait for the
coutings of our reads/vote for a cause. Hindi na po kasi natin maantay yun dahil
kailangan na ng tulong ng mga tiga-Cagayan, Tuguegarao, Isabela at ng iba pang
lugar na mga napinsala ng bagyong Ulysses.
We donated 200 pesos and other clothes from you also. Meron pong nagpadala sa GCash
ko ng 50 pesos and meron din nagpadala ng mga lumang damit na naka kahon. Lahat po
iyon ay ipinadala sa truck ng church na pupunta po ng mga nasabing lugar. Thank you
so much for supporting this Vote/Read for a cause natin.
Hope you are all safe, I named ACzAlnofficial Family sa mga nag donates.
CHAPTER 24
Steven slowly unhook her brassiere and cup her smooth and big tits.
"This is getting bigger as the time past by. Are you massaging it?"
"Na-ughh. Fuck!"
She cursed so bad when Steven lick the crown of her throbbing boobs. He slowly lick
and kiss it making it even more hard and she's aching for his mouth.
"Suck it love!"
Steven follow her in an instant his hot mouth is now sucking her hardened tip.
Pinagsabay nito ang dalawa nyabg dungut na mas lalong nagpadaing sa kanya.
Didila sa kanan sunod ay didila sa kabila. Sisipsipin at marahan na kakagatin ang

kaliwa sunod naman ay ang sa kabila.
Hindi nya napansin na nasyado ng mahigpit ang hawak nya sa buhok ng binata dahil sa
nadadamang sarap sa pagkain nito dungot nya.
Bumaba ang mga halik ng binata sa pagitan ng dibdib nya na nagiiwan ng mga mabasa
basang marka..
Bago ito tuluyang bumaba sa puson nya ay hinalik halikan pa nito ang tiyan nya na
animo'y may iniingatan duon.
"Let's make love tonight, Amelie."
"Ugh! Oh fuck!"
Hindi pa man sya nakakasagot ng ipasok ni Steven ang mahabang daliri nito sa gitna
papunta sa hiwa nya na kanina pa basang basa.
"No need to answer. I'll make love to you even if you don't want too." napansin nya
bahagya ang panlalamig sa boses nito sa sinabi.
"Pleasure me Steven. Pleasure y-youhhhr wife ha!" hingal sya ng ilabas masok nito
ang isang daliri at napadaing sya mas lalo ng dagdagan pa nito ng isa pang daliri.
Mabilis...
Mabilis na mabilis...
Ubod ng bilis na inilabas masok ni Steven ang daliri nito sa pagkababae nya na
animo'y nakikipag gyera kung saan.
Hindi nya magawang kilabutan sa nagagawang tunog ng pag salpok ng kamay ni Steven
sa kabasaan nya.
She finds it like a euphonius sound.
"Oh Steve! Love more please!"
"Ohhh shit!!!"
She is getting near and nearer as he finger fuck her harderr than before.
Steven use all his might on finger fucking her wife. She wants to pleasure her not
just by eating her, but also by his magical hands.
Ano nga ba ang hindi kayang gawin ng kamay nya hindi ba?
He can do anything just by his hand.
He can kill anyone just by his hand.
He can do horrible things just by his hand.
But the most important part is, he can pleasure her wife just by his hand. And that
is a good thing for Steven.
"Tangina! Daliri pa lang yun. I didn't use my tongue yet you cum, love!" manghang
mangha na tinignan ni Amelie si Steven.
This good bastard!
Amelie's dirty mind leads her on something that she didn't know she would come up
with.
An idea of eating your husband? Insane yet interesting part of life.
She never try to eat him, cauz he definitely would never allowed her.
She didn't ask him even once, cauz she know he wouldn't allow her.
She want this, even if he wouldn't allow her.
She is willing to do it and to try it, even if he disagree.
"Love I w-want to hold it and

.." she bite her lower lip as he stares on her naked body.
She noticed that Steven is still wearing his dark blue polo shirt and black jeans.
"Remove that! Ano to!? Ikaw lang ang nasasayahan sa nakikita mo!"
Steven chuckled on Amelie's rant.
A moody chic!
Steven slowly unbutton his polo shirt showing off his six pack abs and his hard
muscled chest.
Amelie gulp on the sight of his arms.
Ang mga ugat duon ay galit na galit na animo'y nagtitimpi lang dahil sa kanya.
"Happy now?"
Tumango tango sya at tinignan ang pambaba nito.

"Aren't you going to remove that?"
Steven laughed on her, sigurado si Amelie na namumula na ang mukha nya dahil sa
sobrang hiya nya sa sarili nyang kagagawan.
Steven groaned on the sight of her.
"I'll do it for you."
Amelie slowly put her hands on Steven's jeans and she opened the button.
"Fuck!"
She look on Steven, his eyes we're on fire. Damang dama nya ang init ng titig nito
sa kanya sabayan pa ng init ng katawan nila ay siguradong mababaliw na naman sya sa
sarap kapag nagkataon.
Ibinaba ni Amelie ng tuluyan ang jeans ni Steven kasama ang boxer nito.
Lumantad sa kanya ang buhay na buhay na nakatagong sawa sa pagitan nito. Handang
handa na syang tuklawin at pahirapan.
Hinawakan nya iyon na animo'y pinapaamo pero mas lalo lang iyong tumigas.
Napakapit si Steven sa malapit na side table at napamura ng itaas baba ni Amelie

ang kamay sa kahandaan nya.
"Oh s-stop it!"
Hindi sinunod ni Amelie ang sinabi ni Steven at mas lalo nya pang pinagbuti ang
pagtaas baba duon.
Naliligayahan syang makita ang asawa na napapapikit ang mata na animo'y

magdedeliryo kapag tumigil sya.
"You like it! So why stop?"
"Hindi mo magugustuhan ughh--" Steven grabbed her hand to stop. "You better don't
do it, cauz I can't hold the fuck in me." babala nito sa kanya.
Minamaliit nya ba ko? Amelie asked to herself.

"Don't hold it, let me do it. Let me pleasure you too." ang sinabi nya bago binawi
ang kamay at hinawakang muli ang mataba at mahabang pag-aari nito.
Amelie playfully lick the tip of his manhood out of curiosity.
She then lick it again and again and again.
"Oh fuck! That's good!"
Natutuwa sya sa papuri ni Steven kaya naman dinili dilaan nya pa ulit iyon.
Ang kaninang nakakapit na kama'y ni Steven sa side table ay nalipat sa buhok ni

Amelie.
"Don't control it Steve! Be yourself please! Be ruthless."
Ang rahas na kanina'y napipigil pa ay biglang kumawala sa kaibuturan ni Steven.
Mahigpit na sinabunutan nya ang buhok ni Amelie at iginaya iyon sa kanyang pag-
aari.
Amelie smiles when she feel the pain on her hair. Animo'y malalagas iyon hindi pa
sya nakuntento sa pagdila sa laga ni Steven at sinubo na iyon. Wala pa sa kalahati
ang kaya ng bibig nya kaya naman hinimod himod nya pa ang magkabilang parte nito at
pinaglaruan ang dalawang nakasabit duon.
"I'm near! S-sck it more please!" namamaos na pakiusap sa kanya ng binata.
Ginawa nya ang sinabi nito ipinilit nya pa lalo ang pagpasok ng kahandaan nito sa
bibig nya. She feel so stretched and tired. Pagod na ang bibig nyang ilabas masok
ang malaki at matabang kahandaan ng binata pero gusto nya ang init at tigas na
tumatama sa lalamunan nya.
Steven tightly gripped her haur more and roughly guide her to his manhood. Damang
dama ni Steven ang pag bangga sa lalamunan ni Amelie pati na rin ang paghihingalo
ng dalaga dahil sa laki nya.
"Oh tangina!"
Mas bumilis at rumahas ang galaw ni Steven sa bunganga nya. Pabilis ng pabilis
hanggang sa maramdaman nya ang kakaibang init at pagsabog ng kung ano sa lalamunan
nya.
"Tangina! Iluwa mo!"

Amelie is undecided on whether to swallow it or spit it but she choose the first.
She swallow it with her eyes on Steven.
"Fuck wife!"
Mabilis na binuhat sya ni Steven at muling inihiga sa kama tsaka kinubabawan.
"You stubborn and naughty woman! You will only do that to me, do you understand!?"
She slowly nod her head, nalalasahan nya pa ang maalat alat at may kapaitang katas
ng binata.
"That is a mind blowing blowjob ever and you fulfilled my bucket list for this year
my wife." Steven kiss her forehead.
"Really? It's my first doing that--" he cut her off.
"And that will also be the last! Ayoko sa bibig mo iputok gusto ko--"
Steven touch her wetness and insert a digit on her.
"I prefer this than that little mouth of yours, Amelie." he slowly trail a kiss on
her breast up to her lips.
"I ah! Prefer both." napadaing sya ng biglang ipasok at isagad ni Steven ang
matigas at malaking ari nito sa kanya.
"Brace yourself cauz I'm about to make you choose this--"
"Ohh!" biglang inilabas at isinagad muli ni Steven ang kahabaan nito sa kanya.
"Over this." sabi ng binata at ipinasok ang dalawang daliri sa bibig nya making her
tast her very own orgasm.
~~~
I hope this upcoming week maging tuloy-tuloy ulit ang update natin. Vote and
Comments for more UD's!

Chapter 25
Steven let her feel the love she deserves.The way he touch her, the way he kiss her
lips, and the way he said "I love you" even in his deep thrust inside her.
Inumaga na sila sa pagaangkinan sa isa't isa kaya naman hindi na sila nakasama sa
huling araw ng medical mission. Everyone didn't notice that they we're gone except
for Jezkiel who are looking for them everywhere in the hotel.
"Where the fuck are you Amelie!?" galit nitong sinipa ang sofa na nasa loob ng
hotel room.
Kanina pa sya tawag ng tawag kay Amelie at hanggang ngayon hindi nya pa rin ito
nakakausap.
On the other side Amelie and Steven is still cuddling with each other. Naka-vibrate
lang ang cellphone ni Amelie na nasa lapag at hindi nya napapansin ang mahinang
vibration nuon.
"Steve stop it!" she chuckled as Steven kiss her arm up to her neck.
"Why? Am I not that good?"
"No! Of course, you're good. Too good!"
Steven chuckled on what she said.
"Can we eat? I'm hungry." sabi ni Amelie ng itinuloy tuloy pa nito ang paghalik
halik sa kanya.
"You can eat me you know!"
Hinampas nya ng mahina ang braso nito at bahagya syang lumayo sa binata.
"I want real food! Come on Steve! I'm still sore down there." ngumuso sya sa ibaba
nya na ikinatawa ni Steven.
"Alright. Alright. Let's take a shower before we eat."
As we expect hindi nga sila nagkaroon ng matinong shower. Steven carry her on the
bathtub and make love to her and she just can't help her self she moaned and moaned
until she reach her limit. Minalat na sya.
They were making love for the nth time for God's sake! Hindi pa rin nananawa sa
kanya ang binata!
"Halika na! Mamaya tayo nalang pala ang iniintay ng bus." sita nya sa malambing
nyang asawa.
Her head is aching since he saw Steven last night. Some blurry vision kept on
hunting her in night.
Yumapos sa kamay ng binata sa bewang nya at ikinulong sya sa isang mahigpit na

yakap.
"I hope last night wasn't just a lustful night for the both of us.." ibinaon nito
ang ulo sa puson nya. "I hope its already my second chance, I love you now more
than ever and I won't let anyone ruined us this time." He said ang put a small kiss
to her tummy.
"Wala pa bang laman yan? Nakakailan na ako ah!" pilyong tanong nito sa kanya.
Namula naman si Amelie sa di inaasahang tanong at sa sandaling iyon ay biglang

sumakit na naman ang ulo nya ng matindi parang binibiyak iyon.
Napakapit sta ng mahigpit sa balikat ng binata na mabilis namang umalalay sa kanya.
"Amelie! Are you alright, love!?"
Ibinaling nya ang mata sa asawa at isang imahe ni Sadie at ni Steven ang biglang
nagpakita sa isip nya.
"I-I'm fine."
Nahihirapan man ay tumayo syang pilit at mariin na ipinikit ang mata para mawala
ang pagkahilo nya.
"Let's have lunch baka nagugutom ka na."
"Yeah!" I hope I'm only hungry. I hope that my mind weren't correct.
Bumaba na sila ng tuluyan at sa di sinasadya ay huminto sa ika-apat na palapag ang

sinasakyan nilang elevator.
JEZKIEL IS NOW A FUCK UP MAN! Wala syang tulog at ang ilalim ng mata nya ay
nangingitim na ang mapungay nitong asul na mata ay namumula ngayon dahil sa
kapaguran at sa kakulangan sa pagtulog.
"Jezkiel! Why did you call me all of a sudden!? You know---" pinutol nya na ang
sasabihin ng kadarating lang nyang kaibigan.
"Shut your fucking mouth Caleon!" masama nya itong tinignan na nagtaas lang ng
dalwang kamay na para bang umuurong na sa galit nya.
"I need to find Amelie! Can you check the security?"
Angelo Caleon was a known Lawyer all over the world. (I hope magawan ng story!)
"Wait! Did you just say Amelie? As in Lady Amelie Buencamino!? The ex wife of
Steven King?" gulat ang mababakas sa gwapong mukha ng abogado na ngayo'y seryoso
na.
"Yeah! So you should go to the security hall. I'm not allowed their and looks like
'The King' knows the owner of this hotel." sagot nya.
Kagabi pa nya kinukulit ang staffs, securities, managers, and even the cooks of
this expensive 5-Star Hotel para lang mapagbigyan syang tignan ang iba't ibang
parte ng hotel, but everyone doesn't allowed him.
The loyalty and the services is for their boss only.
"You asshole! Gavinoso owns this bastard!" kunot noo nya itong tinignan
Gavinoso?
"You mean Andrei Gavinoso? Your fiancʃe's ex boyfriend!?" gulat na balik tanong ni
Jezkiel na ikinatango nalang ni Angelo.
"Just fucking go to the security room! Tsaka mo na isipin ang mga bagay na yun! I
need to find Amelie."
~~~
Short updates lang. Jusko ang tangii ko di ko sinasadyang mag-avail sa Netflix.

Skl.ɰߤưߏۢ♀️Votes and Comments is highly appreciated.
Chapter 26
Jezkiel Lyon continue finding Amelie om the first and second floor. Lahat nh
pwedeng katukin at pasukin nya ay pinapasok nya.
A phone call interrupted him from entering the elevator.
"What is it Caleon?"
"They're on the 5th floor. The VVIP areas that no one can enter easily. Palabas
palang sila ng kwarto nila."
Mabilis na sumakay si Jezkiel ng elevator at pinindot ang pang apat na palapag kung
saan pwede syang mag-abang.
"Last elevator on the right side." pinatay na bg kabilang linya ang tawag kaya't
mabilis na tumakbo si Steven upang maabutan ang elevator.
5....
...
...4
Dahan dahng bumukas ang pinto ng elevator at nawala ang ngiti sa mukha ni Steven ng
makita si Jezkiel they're both shock to see Jezkiel Lyon on the other side.
"Use the other elevator Doctor don't disturb us." akmang pipindutin na ni Steven
ang pang saradong button ng elevator ng humarang si Steven sa pinto.
Steven aura becomes dark and his jaw clenched when Jezkiel took the other free hand
of Amelie.
Amelie look confused at the same time afraid of Steven's aura. Alam nyang masama
magalit ang asawa at sigurado syang hindi nya gugustuhin na magalit ito.
Everyone's patience has a limit so better not push them to limit or else you'll see
the beast inside their angelic faces and attitudes.
"Jez--Doctor Lyon please let go of my hand." she keep her calm ang hold tight on
Steven's hand humihigpit na rin ang hawak ng asawa sa kamay nya na parang gusto
itong durugin.
"No Amelie--"
"ITS LA!" tumaas ang boses nya sa di mawaring paraan ay biglang uminit at kumirot
ulit ang kanyang ulo.
"NO! I used to call you Amelie! And you used to call me Richie!"
Pumintig ng pumintig ang ulo nya para itong sasabog sa pamimintig. Kinakapos sya ng
hininga at nanghihina sa mga sinasabi nito.
"Amelie!"
Mabilis na nayakap ni Steven si Amelie kaya't hindi ito bumagsak sa lapag.
"Fuck you Jezkiel!"
"Damn you Steven!"
Akmang kukunin ni Jezkiel si Amelie ng itulak sya ni Steven ng malakas dahilan para
mabitawan nya ang kamay ni Amelie.
Mabilis na nakatayo si Steven na dumagan sa kanya.
Amelie is laying on the floor with her close eyes but her mind is open namimintig
pa rin ang ulo nya at ang pag-luha ay di nya mapigilan.
She feels so lost...
She feels so afraid...
Ang bawat pagpasok ng iba't ibang imahe sa utak nya ang mas lalong nagpapagulo sa
isip at puso nya.
She opens her eyes and see Steven punching Jezkiel, but Jezkiel didn't fightback he
only sees her.
'I care for you, Amelie.' Jezkiel's eyes screams to her.
Steven didn't notice that she opens her eyes. Punong puno ng galit ang nagbabaga
nitong mata. The amber eyes she once admired is now on fury.
She tried to utter Steven's name but nothing escapes in her mouth. Tanging pag
galaw lang ng labi nya ang nagawa nya.
Mabilis ang galaw ni Jezkiel at inisang sapakan nya lang si Steven at itinulak ito
ng malakas upang makawala sa pagakakadagan nito sa kanya.
"You dumbass! You should fucking take care of Amelie first before your wrath!!"
gigil na sigaw nya dito habang inaalayang makabangon si Amelie.
Binuhat ni Jezkiel si Amelie na hindi man lang pumapalag o kahit na nagsasalita man
lang.
Steven's anger tripled. Gusto na nyang magwala ng buhatin ni Jezkiel si Amelie pero
ng matignan nya ang asawa ay may kakaibang lungkot ang sumilay sa itim nitong mata.
Mabilis na kinabahan at nilamig si Strven sa tinging ibinibigay sa kanya ng

nanghihinang si Amelie.
"JEZKIEL!!" malakas na tawag ni Angelo sa kaibigan.
Inilabas ni Jezkiel si Amelie sa elevator at tinungo ang isa pang elevator upang
duon sumakay.
Hindi nakagalaw si Steven sa kanyang kinatatayuan. Pinapanuod nya lang kung paano
ni Jezkiel ilayo sa kanya si Amelie. Pinapanuod nya lang ang tuluyang pag-alis ng
dalaga.
Sa loob ng elevator ay tahimik na tumutulo ang luha sa mga nakadilat na mata ni

Amelie.
All her feelings is mixed.
She is confused, afraid, angry, and at the same time she felt some injusticeness.
"Amelie!"
Nabalik sya sa wisyo ng malakas na banggitin ni Jezkiel ang pangalan nya. Hindi nya
naoansin na nasa loob na sya ng isang kotse at nakakapit pa rin sya sa leeg ni
Jezkiel.
"O-oh! Sorry." nahihiya syang inalis ang pagkakakapit dito at napayuko nalang ng
makapasok ito sa kabilang bahagi ng sasakyan.
"Do you remember it now? Do you remember me now?" usisa ni Jezkiel sa kanya.
"It was you. The one who always saves me." sagot nya dito.
Nilingon sya nito ng may pagaalala at mabilis na hinawakan ang kamay nya habang ang
isa ay nasa manibela na ngayo'y nagmamaneho na papalayo sa lugar na kinatuonan
nila.
"Do you remembered everything?" paninigurado nito.
"I don't know." nagkibit sya ng balikat at napayuko nalang.
"Sana na alala ko na ang lahat. Ayoko ng masaktan ng paulit ulit. Ayoko na

nakakapagod na. Tama na." sabi nya at hindi na naman napigilan ang pag agos ng
masaganang luha sa kanyang mga mata.
~~~
Aren't you curious on what she remembered? Votes and Comments about this update.
You can message me here in Watty if merong problems.ߘ
Chapter 27
"Saan tayo pupunta?" tanong ni Amelie kay Jezkiel dahil hindi nya na alam kung
nasaang lupalok sila ng Pilipinas.
"We're heading to your house-To your supposed to be house."
My house? Tanongnya sa nalilitong sarili at nag-isip pang muli.
"Is that the old mansion in my vision?" paninigurado ni Amelie dito.
"I guess. You don't tell me things about you so I really don't know, maybe your
Grandma can tell you."
Nagulat si Amelie sa sinabi ni Jezkiel.
"May kamag-anak pa ako?"
Aside from her parents ay wala ng kilala si Amelie na iba pang kapamilya at kamag-
anakan maybe because of her forgotten memory or inilihim din ito sa kanya.
"Yes, you can check later when we got their."

Napatango tango nalang si Amelie sa sinabi ni Jezkiel.
Tumingin sya sa daan sa labas na puro matataas na puno at palayan ang makikita.
They're not in the city anymore. Yun ang siguradong iniisip ni Amelie sa mga oras
na ito.
"I hope you know that you can trust me." tinignan ni Jezkiel si Amelie saglit bago
muling itinuon ang mata sa daan.
"I t-tust you, Richie. Sorry for the late happenings, its just that--" pinutol na
ng vinata ang kung ano pa mang saaabihin ni Amelie.
"I understand everything you do." mabilis na sagot nito sa naputol na paliwanag ni
Amelie.
"Thank you." sabi ni Amelie na nginitian lang ni Jezkiel.
Hindi man umabot sa puso ng dalaga ang kasiyahan na maalala ang ilang mga alaala ay
atleast alam nyang may masa-sandalan sya lalo na sa oras na parang ipinagkakait na
ng mundo ang lahat ng sa kanya.
Lumipas pa ang halos kalahating oras ay narating na rin nila sa wakas ang malaking
lumang mansyon na naka tirik sa gitna ng malawak na lupain, ekta-eltaryang lupain.
Bumaba na silang dalawa sa sasakyan at iniwan iyon sa gilid ng daan kung saan
walang nagdadaan.
"Hindi ba to haunted house?"
"Does it look like a haunted house?"
Nagkibit lang ng balikat si Amelie at naglakad kasunod ni Jezkiel.
It was a two story mansion na ang kulay ay cream hindi ito mukhang haunted house
pero halatang lumang luma na at napag-iwanan na ng panahon.
"This is all yours, Amelie. You always love to stay here and lay on this grassy
fields. Gustong gusto mo ang sariwang hangin dahil malayo sa bayan at malayo sa mga
taong pwedeng humanap sayo."
Pinakatitigan ni Amelie ng mabuti ang lugar kasabay ng paghinto nya ay ang paghinto
rin ni Jezkiel sa paglalakad.
"Bakit parang ang sakit makita ng lugar na ito? Bakit parang nandito ang magpapa-
kumpleto at wawasak sakin?"
Ang kaninang namamangha nyang mata ay ngayo'y nag-uumapaw sa rumaragasa nyang luha.
Pinakatitigan nya ang maliit na nakatirik na lumang museo sa pinaka gilid ng
malawak na lupain.
"Do you remember it?" nagaalalang tanong ni Jezkiel kay Amelie.
Does she remember it? Balik tanong nya sa isipan.
It was a rainy day. (FLASHBACK)
"Do you remember him?" ulit na tanong ni Jezkiel sa kanya.
Nagmamadaling umalis si Amelie sa lumang bahay ng mga King. (FLASHBACK)
"It fucking hurts, Richie." humagulgol sya sa bisig ni Jezkiel na mahigpit na

yumayakap sa kanya.
She don't know where to go. Litong lito at pagod na pagod na sya. (FLASHBACK)
"I know, sweetheart. Just cry it out. I know it will not heal that easy, but it
will help."
Iyak lang ng iyak si Amelie habang inaalala lahat ng mga pangyayari sa magulo nyang
buhay.
Amelie isn't ruined, she is broken. Her heart is broken. Her life is broken. All of
her is broken.
"It was a mistake to let him take care of you again. I'm sorry!" pinakatitigan nya
ang malamlam na mata ni Jezkiel na nakatitig sa kanya.
"What do you mean?" tanong nya rito. May hinuha sya sa nais nitong iparating sa
kanya pero nais nyang kay Jezkiel mismo mang-galing.
"It was my mistake that I let Steven take care of you. It's my mistake that I let
go of you, my heart." naguguluhan man ay sinuklian nya ang pagyakap nito sa kanya.
Sa bisig ni Jezkiel ang pakiramdam nya'y kakaiba, pakiramdam nya na kahit ano man
ang mangyari ay magiging ayos lang sya.
"It was their decision. Gusto nilang bumalik ang mga luma mong alaala. They didn't
know anything about what happened to you."
Ang mga mumunting alaala ay unti unting bumabalik sa isip nya na sanhi upang
kumirot muli ang kanyang ulo.
"Don't think to much. I will help you remember it all. Just relax Amelie. Relax and
take good care of yourself."
"How will I live now? Knowing all of these! Mababaliw na ako ng todo Jezkiel!"
naitulak nya ito ng bahagya kaya naman nakawala sya sa yakap ng binata.
Mabilis na napa upo sya sa daanan habang naka tingin sa mansyon at sa lumang museo.
"How will I live knowing na ang daming nawala sa akin?"
"Try to live for yourself. Malalagpasan mo rin ito." pagpapalakas ng loob na sabi
ni Jezkiel.
"Paano na ako? Ayoko na. Pagod na ako sa mundong punong puno ng gulo at sa buhay
kong wala ng ibang ibinigay sa akin kundi pasakit at paghihirap!" ulit nyang muli
na nagpahapdi sa tiyan nya.
Wala pa syang kain at pahinga dahil sa mainit natagpo nila ni Steven na natapos na
ng umaga at nasundan ng maligo sila. Hindi sya nagsisisi pero nababahala sya sa
lahat ng mga nangyayari.
Paano kung malaman nito ang sikretong nalimutan nya rin?
Paano kung totoo lahat ng naalala nya?
Paano na sya?
"Don't think of yourself! Think about your angel." napatingin sya sa nagsusumamong
mukha ni Jezkiel.
"Think about your another angel, Amelie. Do it for your angel."
Hindi makapaniwalang kinapa nya ang maliit na tiyan.
"Are you for real?" gulat nyang tanong kay Jezkiel na marahang tumango.
"Mrs. Cruz knew about it, but I don't know her reason of not telling it to you."
Gulat na gulat sya narinig na magandang balita.
She didn't expect to have it- again.
~~~
Steven is still looking at the close elevator.
"STEVEN KING!"
Nabalik sya sa ulirat ng malakas na tawagin ni JC ang pangalan nya at bigyan sya ng
nagmumurang sapak sa mukha nya.
"Are you a fucking loser!? Bakit mo hinayaang sumama si LA kay JR!?" kwinelyuhan
sya nitong muli upang itayo at sikmuraan napaigik sya dahil sa pagka hilo ng
bahagya.
"Stop it Gonzales!" suway ni Gino Vergara kasunod nito ang seryosong seryoso na si
Tyler Schmidt(Skimid).
Pabagsak syang binitiwan ni JC na mas magpasakit sa katawan nya.
"Help your boss, assholes!" sabi nito at naglakad na patungo sa elevator.
"Are you alright King?" tanong ni Gino na inalalayan sya itinaboy nya ang mga kamay
nito at tumayo sa sariling paa na walang tulong ng dalawa.
"I'm leaving Steven. Baka bumalik na si Amelie at kailanganin ako. I don't want my
friend to suspect me as one of your allies." huling sinabi ni JC bago nito
isinarado ang pinto ng elevator.
"Find that jerk! And bring me to my wife!" nang gigigil nyang utos kaya naman
mabilis na tinawagan ni Tyler at Gino lahat ng mga kasamahan, kakilala, at lahat ng
may koneksyon sa kanila upang humingi ng isang maliit na pabor.
"We just need Lady. Buhay o Patay si Jezkiel Lyon wala na kaming paki--" naputol si
Tyler ng agawin ni Steven ang telepono sa kanya.
"I NEED MY WIFE IMMEDIATELY!! AND THAT LYON! I NEED HIM ALIVE." madiin, malamig, at
nakakatakot na sabi ni Steven sa kabilang linya.
"We're on it, King." magalang na sagot nito. Ibinato nya pabalik kay Tyler ang
telepono na mabilis nitong nasapo.
"Gino!"
"Y-yes King!" may halong kabang mabilis na sagot ni Gino kaya naman pinagkatitigan
syang mabuti ni Steven.
"Fix your tie and be yourself. I need you now." huling sabi nito bago tinungo ang
kabubukas lang na elevator at mabilis iyong pinindot pababa.
Naiwang nakatulala si Gino at si Tyler na ang nag-ayos ng neck tie nito.
"Bring back your old self, cousin! Bring the cold ang mighty Gino Vergara."
Mabilis na narating ni Steven ang parking lot kung saan nakaparada ang sasakyan
nya.
Napatigil sya sa akmang pagbubuoas ng sasakyan ng tumunog ang telepono ny at

makitang si Kevin iyon.
"We're leaving. Asan na--" pinutol nya na ito sa sasabihin.
"Leave and don't wait for us." ang tanging sinabi nya at pinutol na ang linya.
"Let's fucking see who will Amelie choose." mahinang bulong nya pagkapasok sa loob
ng sasakyan at pinaandar na iyon.
Nasa loob na si Amelie ng lumang museo at hinihimas ang lapida ng unang yumaong
anak niya.
"If I was just brave that time, nandito ka pa sana kung hindi ako nagpaka martyr.
Kapiling sana kita at masaya sana ako kung nandito ka anak." unti unting muling
tumulo ang luhang kanina nya pa pinipigilan.
Hinimas nya ang tiyan at pinakikiramdaman ang munting sanggol sa sinapupunan nya.
"Hindi kita pababayaan anak. Magiging matapang na ako para sayo-- para sainyo."
~~~
Flashback ang next chapter. Votes and Comments kung ano ang tingin nyo sa update
natin ngayon. Sana din po ay nagustuhan nyo.
A/N: Ang naka bold and italic po is one of the flashbacks.

FB Page: ACzAlnofficial
Chapter 28
Lady Amelie Buencamino POV
F L A S H B A C K
(5 Years Ago)
It was another secret that I found out. He doesn't know that I am there.
"He is yours!" muling sinabi ni Sadie kay Steven.
"I need a proof Sadie! It's been a year since nung iwan mo ako."
That was the last thing I heard bago ako umalis ng opisina nya.
It isn't proven, yet it broke me into a million pieces.
Ganun ba talaga kasakit yun? Kailangan ba pag nag-mahal ka may kasamang sakit?
Hindi ba pwedeng puro saya nalang wala ng pait?
~~~
I'm still a teenager ng maikasal ako kay Steven King. He's my boyfriend, my husband
and especially HE IS MY KING.
"STOP THIS NONSENSE AMELIE!" pilit nyang tinanggal ang kamay ko na nakakapit sa
braso nya.
"NO! STEVEN NO!" I beg and beg to him.
Hindi ko kaya kung iiwan nya ako. Hindi ko kaya lalo na sa sitwasyon ko.
"I'm just drunk last night, Amelie! HINDI NA KITA MAHAL!" galit na tinabig nya ang
nakakapit kong mga kamay sa paa nya.
"That's not true. Nalilito ka lang." pilit kong sinasabi sa kanya.
"I have a son, Amelie."
Parang tumigil ang mundo ko sa nalaman ko. Anak? Paano na kami?
"I love my child more than I love you."
"Your son with Sadie? The princess whom you love and cherish the most since your
teenage days. That is Sadie, right?"
Matalim nya akong tinignan at malakas na itinulak dahilan upang tumama ang ulo ko
sa babasaging vase.
"Don't meddle with my life and Sadie. Just file the divorce papers and where both
free. Hindi ka na mahihirapan--"
"Pero nasasaktan ako! Can't you see that!? Nasasaktan na ako, Steve! Sobra na." ang
kaninang mumunting luha ko'y naging isang ilog dahil sa patuloy na pag-agos nito.
"I don't care."
It was the last thing he said before leaving me in our house. Kung matatawag nga ba
talagang tahanan iyon ay hindi ko alam.
Matatawag mo ba ang isang lugar na tahanan kung ang naranasan mo lang ay sakit at
paghihirap?
Umalis ako ng gabi na iyon sa bahay namin ni Steven at pumunta sa bahay ni Lola
Grace ang ina ni Mommy Jez.
Sa liblib at madilim na lugar nakatirik ang lumang bahay ni Lola. Para itong bituin
na mag-isang nag-nining ning sa dilim.
Iniwan ko ang sasakyan ko sa daan at tinakbo ang daan patungo sa mansyon.
Hindi pa man ako nakakakatok ay nabuksan na agad iyon ni Richie.
"Amelie!? What are you doing here? Gabi na." mabilis na inalalayan nya ako papasok
ng mansyon ni Lola Grace.
"Richie ang sakit sakit na." para akong bata na nagsusumbong sa kanya.
Tinignan nya ako sa mata at halo halong emosyon na hindi ko maintindihan ang
nakikita ko sa mga mata nya.
"Let go. Pakawalan mo na sya. I'm here for you."
Itinulak ko sya ng bahagya upang makalayo sa kanya.
"I can't and I won't Richie. Mahal ko sya! Mahal na mahal."
Hinila nya ako at niyakap ng mahigpit. Hindi ako nakagalaw dahil sa tono ng
pananalita nya.
"Kaya kitang mahalin higit pa ng kaya nyang ibigay sayo. Handa akong ipaglaban at
ipagmalaki ka sa buong mundo hindi tulad nya---"
"Buntis ako."
Humiwalay sya sa pagkakayakap sa akin at pibakatitigan akong mabuti.
"M-may nangyari na sa inyo?" hindi makapaniwalang tanong nya.
"Were married because Mommy caught us doing things like that. Pumayag ako sa kasal
kasi akala ko maibabalik namin ang dating kami. Saksi ka sa mala-perpekto naming
relasyon. Bestfriend ka nya for God's sake!" pagpapaalala ko sa nakaraan naming
tatlo.
Tumawa ito ng pagak bago muling nagsalita.
"Yes, I was once his bestfriend. Hindi ko naman kasalanan na marunong ako mag-mahal
diba? Ang gago ko nga lang kasi ang minahal ko ay yung asawa ng matalik kong
kaibigan."
Ang mga titig na ibinibigay sa akin ni Jezkiel ay hindi ko makayang sabayan kaya
naman napaiwas ako ng tingin sa kanya.
"Wag na nating balikan--" he cut me off.
"No! Dapat balikan natin para maalala mo kung sino yung nandunʂnung mga panahon na
niloloko ka nya. I'm the only one who can say the truth to you. Hindi ka nya mahal
and Matti? He doesn't care about you, kasi kung may pake sya hindi ka nya hahayaang
masaktan."
"Tama na please. Hindi ko na kayang marinig pa lahat ng sasabihin mo!" napahagulgol

akong muli ng magbalik sa alaala ko ang mga panahong ginagawa akong tanga ni
Steven.
Ang mga panahong nahuli ko siya sa akto na pakikipag-talik kay Jorlie. Ang panahong
akala nya hindi ko mabubunyag na bumalik na si Sadie. Ang panahong akala nya hindi
ko alam na may anak sya sa una nyang minahal.
It was a big mistake loving a heartless man like him, but what can you do
especially when your heart rules over your mind!? Kapag pinagana mo ang puso handa
kang magpaka-tanga handa kang ibigay lahat handa kang masaktan para sa pagmamahal
and I choose this. I choose to be hurt rather than be happy I choose to be a blind
with this thing called love.
"Apo! Andito ka!?"
Pareho kaming nagulat ni Jezkiel sa biglaang paglabas ni Lola sa kwarto nya kaya
naman mabilis kong pinahid ang aking mga luha at si Jezkiel nama'y inalalayan si
Lola na maka-lapit sa akin.
"Uhm yeah! I'm here La." ngumiti ako ng maramdaman ko ang tuma at saya ni Lola ng
yakapin nya ako.
It was the best thing I have at this moment, my grandmother's hug ease my pain.
"Anong nangyari at napunta ka dito?" tanong ni Lola kaya naman napatingin ako kay
Jezkiel.
He's the one that is taking care of my grandma as her private nurse. Umiling ito ng
bahagya na parang pinipigilan akong sabihin lahat ng nararamdaman ko.
"Uhm I have great news and bad news, Lola." sabi ko at tyaka sya iginaya sa
mahabang sofa.
"Spill it, apo. Ayoko ng pinaghihintay ako." nanunuri nya akong tinignan na
ikinalunok ko.
Jezkiel caress my shoulder as if encouraging me.
"Ah I'm p-pregnant and I guess its a good news." kabado kong sagot.
I was just 20 for Goddamn's sake!
"That is indeed a good news! Alam na ba iyan ng asawa mo?" masayang sabi ni Lola.
"Uhm--" wala akong masabi kaya naman tinignan kong muli si Jezkiel na parang
humihingi ng saklolo.
"Oh Lola Grace that's the bad news! Steven, her husband doesn't know it yet." sagot
ni Jezkiel kay Lola na napatango-tango nalang.
"Tell him. I'm sure he'll be happy, apo!"
Ngumiti nalang ako ng bahagya at tumango-tango kay Lola.
I just hope.
Lumipas ang halos dalawang buwan at ngayo'y magsisimula na namang muli ang pasukan.
I'm a freshman here in King International Supreme School where every bitches is not
allowed and only the Lady reigns. That's what they think.
Ako? Magrereyna reynahan dito? THAT IS A BIG IMPOSSIBLE!
Ang sarili ko ngang asawa hindi ako maturing na reyna paano ko pa gagawin yun sa
sarili ko? I'm pathetic aren't I?
"Goodmorning Lady!"
"Hi Lady!"
"Hello Lady!"
Everyone bows and show respect to me. Ano pa ba ang magagawa nila? I win the
election as the new head of the students government, they just need to go with it.
"Make way!!!" sigaw ni Jenna.
"Tabi!!!" sigaw ni JC.
"What are you doing Ms. Buencamino!?"
Napatigil ang paglalakad ko ng humarang sa daanan ko ang lalaking kailanman hindi

ko alam kung naging akin ba talaga. How come a King can't treat her wife like a
Queen?
"What am I doing, sir?" nagtataka kong tanong.

"You're making a scene Ms. Buencamino! All of you go back to your rooms!!" sigaw ni
Steven at bigla namang nag siliwasan ang iilang estudyante. Mga hangal na
estudyante!
"Jenna list all those students na umalis." kalmado kong sabi hindi nagpapahalata ng
pagka-inis sa kaharap ko.
"And by the way Mr. King! I preferred to be called LADY." I smiled and go to my
room.
I rather be called LADY than a pathetic QUEEN!
After a few hours ay oras na ng klase namin sa Business Math which is ang professor
ay si Steven King.
"Andyan na si Sir!" sigaw ng isa kong kaklase.
"Are you okay L.A?" tanong ni Remie sa akin.
"Yeah! Bakit wala pa si Rhianne?" balik tanong ko dito.
"Skip daw sya. Mukhang natatakot pa din kay President King." natatawa nitong sabi.
Sino ba namang hindi matatakot dun kung maka sigaw akala mo laging may kababag.
Gwapo nga kaso ungentleman! Hmppp! Mas gumwapo lang ata talaga sya sa paningin ko
ngayon.
"Lady Amelie Buencamino!!" nabalik ako sa hinaharap ng tawagin ako ng malakas ni

Mr. King
"Morning Mr. King!" bored kong sabi.
"Again!!" sinenyasan nya ang iba na maupo at ako naman ay sinenyasan nyang ulitin
ang pagbati sa kanya.
"Morning Mr. King!" sabi kong muli at hindi ko na mapigilan ang pagikot ng aking
mga mata. Kairita! Napapagod na akong tumayo ah!
"Hindi nya pa kasi ayusin." bulong ng isa kong kaklase. Eh kung ikaw ang ayusin ko
pabida ka!
"Wag ka maingay baka marinig ka at magalit pa si Lady sayo!" sagot naman ng isa pa.
Yes, shut that friend of yours kung hindi maililibing ko yan ng buhay!
"Why are you rolling your eyes!? Naiinis ka ba sa akin?" tanong sa akin ni Mr. King
Ako naiinis!? Malabo yun lalo na kung sya, pero sa sitwasyon ngayon naiinis ako sa
kanya. He is trying to make fun of me!
"I don't roll my eyes at you, sir!" sabi ko at

iniikot ulit ang mata.
Marunong din ako makipag laro, kaya wag ako!
"Kusa nalang umiikot ang mata ko sir at hindi ko kasalanan kung ayaw sayo ng mata
ko." dugtong ko at nginitian pa ng pagka tamis tamis si Steven.
"GET OUT OF THIS CLASS!" galit nyang itinuro ang pinto.
Mabilis kong ginawa ang gusto nya kinuha ko ang bag ko at tumayo na upang maglakad
palapit sa pinto.
"Akala mo maiinis mo ko ah!" bulong ko.
Hindi pa ako tuluyang nakakaalis ng magsalitang muli si Steven.
"Forget it, Ms. Buencamino! Stay here and be seated!!" inis na sabi ni Steven.
Bagsak ang balikat na bumalik ako sa upuan ko. Sayang makakaalis na ako eh!
"Now, open your notes in Business Math. You!" sabi ni Steven at itinuro si Remie.
Tumayo si Remie na hindi alintana ang inis sa boses ni Steven.
"What is the decimal and percentage of 2 4/7 ?" tanong ni Steven hindi ito nasagot
ni Remie kaya naman nakatayo lang ito buong klase at sa kasamaang palad ay 4 hours
ang klase namin sa terror na teacher.
Nagtuloy tuloy ang klase at madaming napatayo kabilang na ako but I am not named
Lady Amelie Buencamino just for nothing as a stubborn student I didn't stood up.
30 minutes...
1 hooooour...
3 hooooours...
and at last lumipas na ang apat na oras sa boring naming klase sa accounting which
is ang business math.
"Let's go, L.A!" aya sa akin ni JC na na-una na katabi nito si Jenna na kapatid
nito at sa likod naman namin si Remie habang ako'y nasa gitna at taas noong
naglalakad.
Bumaba akong may ngiti sa mga labi kaso nga lang ay nagulat ako ng bigla nalang
hawakan ng kung sino ang braso ko at hilahin ng dirediretwo hanggang sa makarating
kami sa...
Weyt...
President's Office???
"Sino ka ba!? Anon---" hindi ko na natapos ang sasabihin ng lingunin ako ng

lalaking humila sa akin.
Tinamaan nga naman ng magaling!
"Ano na namang problema mo Steven!?" bungad ko agad sa kanya ng makapasok kami sa

loob ng P.O.
Walang pakundangan nya akong binitawan ng pabato sa sofa dahil upang tumaas ang
skirt ko at tumama ang may kaliitang umbok ng tyan ko sa sofa.
Hala nakita nya ang panty ko!!! Pero tangina ang sakit nun!
Umalon ang adam's apple nito at bumaling sa iba ng tingin.
"Do you really want to embarass me!!?" sigaw nito sa akin kaya naman tumayo ako at
inayos ang suot ko.
"Kung kagagalitan mo ako sa bahay na wala akong panahon sayo ngayon." kalmadong
sabi ko at akmang bubuksan ko na ang pinto ng malakas na isandig nya ako sa kahoy
na pinto dahilan upang tumama na namang abg umbok ng tiyan ko dun.
Pinigilan kong hindi mapadaing sa harap nya at tanging pag-pikit nalang ng mariin
ang aking nagawa.
Sobrang higpit ng pagkakahawak ni Steven sa mga kamay ko na parang magpapasa na

iyon anong oras man.
"Nasasaktan ako, Steven!! Bitawan mo ako!" pilit akong nagpupumiglas sa
pagkakahawak nya pero ako lang din ang nasasaktan.
Steven didn't bother to utter a word. He sniffs my scent and brush of his lips to
my neck as if tempted to kiss me there.
Alak? Mint? Nagtuturo sya ng nakainom!!? Ang aga-aga pa para sa alak!
"Goddamn it!!!" sigaw nya at mabilis na pinaharap ako sa kanya.
Ang kaninang nananakit kong tiyan ay dumoble ng kumalabog ang likuran ko sa kahoy
na pinto.
Sa isang iglap ay sakop na ng mapang-angking labi ni Steven ang labi ko. Mabilis na
nag-unahan ang kaninang mga pinipigilan kong luha.
Para akong ibon na ikinulong sa isang hawla bilang isang bihag.
I feel so vulnerable, hurt, and offended by his action.
I'm the wife yet my husband doesn't sleep with me nor sleep in our house.
I'm legally the wife yet I am being hide to everyone.
I am the wife yet I am not loved and being cherish by my own husband.
Ang tanga lang!
"Why the hell are you crying!?"
"Tama na, Steven! Ayoko na."
Unti-unting lumuwag ang kaninang mahigpit na pagkakahawak sa akin ni Steven.
Ang seryoso at madilim nyang mata ay nagpapakita ng iba't ibang emosyon na hindi ko
maintindihan.
Happiness...
Confusion..
Pain? I must be out of my mind! Sya nasasaktan!?
But what if he is? I asked on the back of my mind.
What if ipaalam ko sa kanya?
What if ako talaga at hindi si Sadie ang mhal nya?
What if hindi nito matanggap?
What if hindi talaga ito nasasaktan?
This is now or never! It just takes a second for him to know it.
"Steven-"
"Stop it, Amelie! You can't change any of my decisions. May anak na kami ni Sadie
and I loved her so much. I'm willing to risk anything and everything for my
family." he said before lefting me broken and my heart smashed into a million
pieces again.
"S-steven... I'm p-pregnant."I mumbled as I cry harder.
A knock on the door make me back to my senses.
"Amelie!?"
Mabilis na tumayo ako hindi iniisip kung ano na ang itsura ko.
"J-jezkiel?"
Napapikit pa ako ng mata upang siguraduhin ang nakikita ko.
"Damn him for making you cry again!"
To be continue...
~~~
I am very sorry for the late updates. Votes and Comments!
Chapter 29
The Continuation of Flashback...
Third Person POV
It was a rainy day.
Nagmamadaling umalis si Amelie sa lumang bahay ng mga King.
She don't know where to go. Litong lito at pagod na pagod na sya sa buhay nya, sa
mundo at lalo na kay Steven.
Isang bag na naglalaman ng iilang gamit nya ang tanging dala nya bukod sa sasakyang
bigay ng ina nya sa kanya.
Malakas ang buhos ng ulan dahil sa bagyong Haiyan na kasulukuyang sumasalanta sa

buong bansa.
Wala na syang paki kung malabo na at hindi nya na mapansin ang daan minaneho nya
lang ng minaneho ang sakyan.
Hindi nya alam kung saan sya tutungo. Hindi nya alam ang tamang paruruonan nya,
hinayaan nya ang sariling kamay at paa na gawin ang nais.
Habang nagmamaneho ay napatitig sya sa ilaw na palapit ng palapit sa kanya, nakaka-

engganyo itong titigan habang papalapit sa kanya.
Muli ay naalala na naman nya ang nangyari bago sya umalis ng paaralan.
~~~
A knock on the door make me back to my senses.
"Amelie!?"
Mabilis na tumayo ako hindi iniisip kung ano na ang itsura ko.
"J-jezkiel?"
Napapikit pa ako ng mata upang siguraduhin ang nakikita ko.
"Damn him for making you cry again!" sabi nya at mabilis akong niyakap hindi
alintana ang tinginan ng ibang mga guro't estudyanteng nakapaligid sa amin.
Itinulak ko sya at kumawala sa yakap nya.
"What are you doing here?"
"Steven send this for you."
"Why did you accept it!? Sana itinapon mo na lang yan!" sigaw ko sa kanya at galit
na hinablot ang brown envelope.
"Sign it! Its for the betterment of all. Its for the betterment of your child."
sabi nyang muli.
Binuksan ko ang loob ng brown envelope at binasang mabuti ang nakasulat duon.
"We Steven King, Husband and Amelie Buencamino King, Wife are both asking for the
dissdution of our marriage. We were married to each other on August 3, 2021 in the
city of California Country of the United States.--"
As I continue reading through the divorce petition letter I am crying. So this is

real! Hanggang dito nalang ba talaga kami?
"Our marriage is never been happy even from the start-- Hindi ba talaga ako naging
sapat man lang kahit saglit? Ako ba ang nagkulang?"
It was a never ending tears. Walang kapaguran ang pagagos ng luha ko. Was I never
been a wife for him?
"Tanga sya dahil ginawa nya ito sayo, pero mas tanga ka kasi hinahayaan mong gawin
nya sayo lahat ng ito... Stop this bullshit now, Amelie. I beg you--" Jezkiel kneel
infront of me while holding my hands tightly. "Tigilan mo na ito para sa magiging
anak mo."
I smiled bitterly to him as I remove his hand from mine and grabbed a pen.
"Is this the right decision?"
Tumayo ito at hinawakan ang isang malaya kong kamay.
"Sign it. Pirmahan mo yan para sa mga anak mo... para sa buhay na masaya na hindi
na sya ang kasama mo."
Dahan dahang humigpit ang hawak ko sa ballpen habang palapit ng palapit ang isang
kamay ko sa parte ng papel na kailangan lang ng pirma ko.
Hindi ko pa man tuluyang natatapos ang pag pirma ay nagunahan ng tumulo ang mga
luha ko kasabay ng pagbagsak ng malakas na ulan.
"Let's go. Ihahatid na--" I cut Jezkiel immediately.
"I can do it by myself."
Hindi ko na sya inintay pang mag-salita at umalis nalang agad na mabigat ang puso't
damdamin.
I hope I make the right decision this time.
"Hija! Nako po! Bakit basang basa ka ng ulan!?" naghihusterya na lumapit sa akin si
Mrs. Cruz at ibinalit sa akin ang malaking twalya.
"Aalis na po ako. Kukunin ko lang po ang iba kong gamit."
"HA!? BAKIT? ALAM NA BA YAN NG MOMMY NYO?"
"Hindi na po nila kailangang malaman pa." sabi ko nalang bago umakyat sa kwarto at
ayusin ang mga gamit ko.
Isang ugong mula sa labas ang bahay ang nagpabalik sa isipan ko.
"Come in, Sadie! Dahan dahan baka madulas ka."
Unti unti akong sumilip sa labas at nakitang kakapasok lang ng isang maganda at
sexy na babae sa sala. Hindi halata na nanganak ito dahil sa balingkinitang katawan
nya.
"Steven! Sadie!?" gulat na sinalubong sila ni Mrs. Cruz

"Anong gin--"
"She will live with us from now on."
"ANOOO!!?" napakapit si Mrs. Cruz sa batok nya at patumbang na-upo sa sofa.
"Ang asa--" pinutol muli ni Steven ang dapat sasabihin ng matanda.
"Amelie is no longer my wife. I already gave her the papers so whether she signed
it or not I really don't care."
Parang may kung anong sumaksak sa puso ko ng paulit-ulit sa sinabi ng lalaking

pinakamamahal ko.
Lumabas ako sa pinto at padabog itong isinarado.
"I signed it." sabi ko at isinukbit ang maliit na bag na naglalaman ng mga gamit at
ibang dokumento ko.
May mumunting pag-asa ang nabuhay sa akin ng titigan nya ang bag kong dala dala.
Is he going to stop me from leaving? Baliw! Isang malaking imposible pero heto na
ako handa ulit magpaka-tanga kung pipigilan nya.
"I'm leaving I h-hope you don't find me."
"As if I would care. Just let Mrs. Cruz know your new place para naman maipadala na
lahat ng mga natira mo pang gamit." sabi nya at tsaka sila umalis at nagtungo sa
kwarto nya.
"Hija!" Mrs. Cruz call me and her face is full of pitiness.
"I'm fine. Don't gave me that look, hindi ako ipinanganak para kaawaan lang." I
said and walk down the stairs.
"Goodbye Lola Felly. I would miss you."
Nagyakap kami at hindi na maiwasan ang magkaiyakan pa.
Kahit anong pigil sa akin ni Mrs. Cruz na wag ng umalis at ipaalam ito sa mga
magulang namin ay hindi ko na pinakinggan.
What for? Andito na ang tunay na minamahal nya. Andito na ang tunay na reyna nya.
At ako! Isa lang akong ordinaryong babae na minsan nyang nakilala, na minsan nyang
itinuring na prinsesa.
~~~
Third Person POV
Nabalik sa wisyo si Amelie ng paulit-ulit na nag-preno ang papalapit ng papalapit

na fourteenth wheeler truck.
Parang huminto ang utak nya panandalian at napa tingin sa kanyang may umbok na
tiyan.
Mabilis ang galaw nyang inabante ang sasakyan at tumama naman ito kung saan dahilan
ng pagtama ng ulo nya sa manibela.
Patuloy ang pag-preno ng truck at sa bawat pag lapit nito ay parang tumitigil ang
oras.
Ito na ba?
Oras na ba?
Katapusan na ba?
Mahigpit nyang hinawakan ang tyan at unti unti nyang naramdaman ang pag-tama ng
sasakyan sa sasakyan nya. Umikot ikot ang sasakyan nya at tumama tama na ang buong
katawan nya sa halos lahat ng parte ng loob ng sasakyan.
Hindi nya maramdaman ang paa nya at namamanhid na rin ang mga kamay nya. Para syang
isang imbalido na walang magawa, hinanghina.
"AMELIE!!"
Sa di kalayuan ang kanina pang nakasunod sa kanya na si Jezkiel ang natanaw ng

dalaga.
Alam nyang nakatingin ito sa kanya pilit syang ngumiti kahit na nahihirapan.
Isang malakas na pagsabog ang nagpa-tilapon kay Jezkiel sa kung saan. Biglang
sumabog ang truck na tumama sa bundok. Kaya naman nagkaroon ng isang mataas na apoy
sa pagitan ng nakapikit na ngayong si Amelie na nasa loob pa rin ng sasakyan at si
Jezkiel na nakarapa na sa daan.
"A-amelie. Kum-a-p-it ka!" pilit nyang sigaw. Kumapit ka, mahal ko parating na ang
saklolo. Dugtong nya sa isipan bago makaramdam ng pananakit ng ulo.
Naalimpungatan si Jezkiel sa ingay ng bumbero, ambulansya, at ng mga reporter na

nagkalat sa paligid.
"Anak! Sandali nalang, kumapit ka lang!"
Takot ang bumalot sa pakiramdam ni Dra. Carla Lyon ng makita ang bunsong anak na si
Jezkiel na halos walang buhay sa pagitan ng nagmamalaking sunog at sa nagwawalang
kalangitan.
"Ame..." mahinang lumabas sa bibig ni Jezkiel.
"Amel..." pilit nyang hinahagilap ang lakas para malaan ang kalagayan ng dalaga.
"A-amelie.."
Kunot noo syang pinakatitigan ng ina.
"Yung babae? Kritikal ang lagay nya ngayon. Kaya kailangan na namin kayong madala
agad sa ospital."
Nasa loob ng sasakyan ni Doktora Carla ang anak na nalapatan na nya ng first aid.
Habang si Amelie ay nasa ambulansya na rin papunta sila sa bagong tayong ospital na
pagmamay-ari ng mga Lyon.
Mabilis na lumipas ang dalawang linggo hindi na nila namalayan ang pagkawala ng
balita.
"Amelie gumising ka na. Hindi ko kayang nakikita kang walang buhay na nakahiga
lang." pagka-usap ni Jezkiel sa natutulog na si Amelie.
Isang katok ang nagpabitaw sa kanya sa kamay ni Amelie.
"Oh God! Amelie!" pumasok ang ina ni Amelie at mabilis na yumakap sa nakapikit na
anak.
"Wake up now, baby. Andito na ang mommy." masuyo nitong sabi at hinalik halikan oa
ang mukha ng dalaga.
Wala sa sariling lumabas si Jezkiel ng kwarto ni Amelie naglakad ito pa-upo sa

bakanteng waiting area at inalala ang nangyari sa nakalipas na isang linggo.
~~~
Jezkiel Richie Lyon POV
"W-what?" tanong kong muli.
"She lost her child. Nakunan si Amelie." mahinang ulit ni Mama.
Ang mundo ko ay parang tumigil sa balitang aking nadinig. Masakit sa akin na malaan
ang masamang balita pero paano pa sya. Paano pa si Amelie na ina ng batang dapat ay
mabubuhay? Paano pa si Amelie na ang kinukuhaang lakas ay ang anak nya lang?
"DOKTORA!! NAGISING PO ANG PASYENTE SA VVIP ROOM!" sigaw ng isang nurse sa telecom
na nasa loob ng opisina ni Mama.
Mabilis na pareho kaming tumungo kung nasaan si Amelie at naabutan namin ang
dalawang nurse na nakatayo lang at tinitignan ito.
"You can now leave. Ako na ang bahala." sabi ni Mama sa dalawang nurse na umalis
din naman agad.
"A-amelie?" mahina kong tawag sa pangalan nya.
Dahan dahan nya akong nilingon at laking gulat ko ng makitang umaagos na naman sa
magkabila nyang pisngi ang mga luha nya.
"Lalaki ang anak ko Richie." masayang wika nya pero halata ang panghihina sa
kanyang katawan at ang malamlam nyang mata ay nagpapakita ng paghihirap na dinanas
nya.
"W-wala na sya." bulong ko pilit na iniiwasang marinig nya.
"H-ha?"
Napatingin ako sa mata nya at nakita ko ang sakit at pag-asa duon. Pag-asang
malabong maging totoo.
"W-wala na. Wala na ang a-anak mo." pumatak ang luha ko ng masabi ko na sa kanya
ang pinaka masakit na balitang maririnig nya.
"H-hindi!" ngumit sya sa akin ahabang ang luha nya ay patuloy na umaagos.
"HINDI!!!" sigaw nya at nagwala na ang kanina'y kalmadong babaeng minamahal ko.
Mabilis na niyakap ko sya upang pigilan syang magwala at upang bigyang sya ng
kalinga.
"Hindi! Hindi totoo yan!!" hagulgol nya sa dibdib ko habang pilit akong sinusuntok.
"Hindi pwede yun! H-hindi!"
"Nasa laboratoryo ang labi nya at kung pahihintulutan mo ang ospital sila na ang
maglilibing sa a--" pinutol nya na ako sa aking sasabihin.
"Anak ko sya! Ako! A-ako ang maglilibing sa kanya." muli ay bumuhos ang masaganang
luha sa mukha ng babaeng pinaka mamahal ko.
"Andito lang ako. Mahal na mahal kita." bulong ko sa natutulog ng Amelie.
Mabilis na lumipas ang gabi at nag-umaga ng muli.
"Lubos na nakikiramay ako, hija." sabi ni Mama kay Amelie na walang imik na
nakayakap sa garapong pinaglalagyan ng sana'y magiging sanggol na anak niya.
Tinapik ako ni Mama at iniwan na.
"Kaya mo ba, apo?" tanong ni Lola Grace na namumugto rin ang mata.
Walang imik si Amelie hanggang sa matapos ang dasal ng pari.
"Walang pangalan ang lapida?" paninigurado ng pari.
"Wala po." sagot ko rito.
Handa na ang maliit na kahoy na kahon na paglalagyan ng munting sanggol ang tanging
hinihintay nalang ay ang hudyat ni Amelie.
Tumahimik ang paligid at ang mahihinang patak ng ulan ay tumigil na.
Mahigpit na niyakap ni Amelie ang garapon at walamg pasabing hinalikan ang labas
nuon.
"M-mahal na mahal na kita kahit hindi ka man napagbigyang mabuhay sa mundo. Mahal
na mahal kita anak ko." binuksan nya ang garapon at itinapon ang laman nuon sa
maliit na kahon bago nya tinakpan.
"Paki-semento na." utos ko sa lalaking magsesemento ng blankong lapida.
Hinawakan ko ang kamay ni Amelie at marahan syang niyakap.
"Andito lang ako." bulong ko sa kanya.
Hapon na ng makabalik kami sa ospital kaya naman hinatid ko sya sa kwarto nya at
binalikan nalang kinabukasan.
"Amelie? Ayos ka lang ba?"
Hindi sya tumingin sa akin, hindi din sya gumalaw man lang o umimik. Ang mga mata
nya ay namumula at napapalibutan na ng itim.
"Amelie!"
Hinawakan ko sya sa magkabilang braso at niyugyog ng bahagya.
"AMELIE!"
Sinigawan ko sya ng sinigawan at pilit na pinalingon sa akin ngunit sa bandang

huli'y wala ng nangyari at ng makita ko sya ng gabi ding iyon ay wala na naman
syang malay.
Nabalik ako sa kasalukuyan ng kalabitin ako ng ina ni Amelie.
"Ikaw ba ang tumulong sa anak ko?"
"Ah opo. Pasensya na po ngayon ko lang po nahanap ang numero ninyo."
"Paanong nangyari na na-coma ang anak ko? At ikaw! Sino ka ba? Sinabi mo na ba ito
sa asawa nya?" sunid sunod na tanong nito.
Iginaya ko muna syang ma-upo at tsaka ko sinagot ang mga katanungan nya. Sadyang
minsan may kailangan kang baguhin sa isang kwento para hindi maapektuhan ang
importanteng tao para sayo.
"Kung ganun doktor ka rin pala. Siguro ay pwede na syang iuwi sa asawa nya kapag
nagising sya."
"Bakit!? I mean kailangan nya ng magbabantay at aalalay sa kanya kailangan nya ng

pamily--" pinutol na ako ng ina ni Amelie.
"Asawa nya ang tinutukoy natin. Sinong lalaking asawa ang hindi aalagaan ang
babaeng mahal nya at maaring maging ina ng mga anak nya? Wala naman diba."
Maaring marami ang magalit sa akin dahil sa hindi pagsasabi ng totoong nalalaman ko
sa ina ng babaeng mahal ko, wala akong karapatang sabihin ang lahat ng alam ko
dahil lang sa mahal ko si Amelie.
"Hindi ang asawa nya ang kai--"
"Ako ang kailangan nya."
Napalingon kaming dalawa sa lalaking kararating palang.
"Steven, hijo!" yumakap ang ina ni Amelie sa lalaking hindi ko inaasahang makikita
kong muli ng harapan.
"Doktor Lyon sya ang asawa ng anak ko, si Steven."
"Asawa ni Amelie at ang nagiisang minamahal nya." inabot nito ang kamay sa akin at
ang tangi ko lang nagawa ay titigan ang madilim at nakakamatay na titig nito.
"Well-- Doc!! Ang pasyente sa VVIP!"
Napatakbo ako ng mabilis sa kwarto ni Amelie at naabutan syang nakasandal at

nakatitig sa TV at unti unti ang titig nya'y lumipat sa akin.
"Sino ka?"
~~~
Third Person POV
"She had a traumatic car accident kaya may mga alaala syang hindi matandaan and her
legs is still numbed so she really needs a someone that can take care of thing for
her."
Paliwanag ni Doktora Carla Lyon sa pamilya ni Amelie.
"Oh My God! My poor baby." niyakap ni Jez ang anak na si Amelie si Steven nama'y
iginaya na ang doktora palabas.
"Is their any other thing that we need to know?"
"Ah w-wala naman." sagot ng doktor at pilit na ngumiti dito.
Lumipas pa ang halos isang linggo ng magising sa pangalawang pagkakataon si Amelie

ay umuwi na sila ng bahay nila ni Steven.
Wala pa ring imik ang dalaga na animo'y hindi sanay sa mga kasamang tao.
Lumuhod sa harap ni Amelie si Steven at hinawakan ang nanlalamig nyang kamay.
"I'm Steve, Amelie. I hope you remember me as your husband. I hope you'd remember
the day that I asked to court you. Remember me, please."
Tinititigan lang ni Amelie ang bawat kilos na ginagawa ni Steven hindi sya umiimik
at bihirang gumalaw.
Lumipas ng napaka bilis ang dalawang taon. Nakakapag-lakad na syang muli ngunit
mayroon pa ring ilangan sa pagitan nila ni Steven. Hindi naman magawang itanong ni
Amelie sa binata kung bakit ganuon ang nararamdaman nya kapag napapalapit dito.
Ang tatlo pang taon na kasama si Steven ay hindi naging madali kay Amelie. Dumating
si Jorlie na isang kilala at maimpluwensyang anak ng bise-presidente at pamangkin
ng punong ministro.
Hindi magawang magsalita ni Amelie sa tuwing nandyaan si Jorlie at nakikipag

halikan at gumagawa ng milagro kasma si Steven. Hindi sya makapag-salita sa tuwing
madidinig nya ang malalaswang unggol nito.
Sa kasamaang palad ang pananahimik nya'y hindi naging maganda ang resulta dahil sa
pananahimik nya inatake at nawala ang dalawang babaeng pinaka mamahal nila ni
Steven.
Ang mga ina nila ay pumanaw sa parehong araw ngunit magkaibang oras at ang huling
sinabi sa kanya ng ina nyang si Jez ay mas lalong nagpagulo sa buhay nya ngayon sa
kasalukuyan.
"Naiintindihan kita mahal kong anak... Mahal na mahal kita."
Ang huling kataga na sinabi ng ina nya bago tuluyang bawian ng buhay sa ospital.
~~~
Next chapter ay back to present na tayo. Vote and Comment about the Flashback is a
big help! Sorry sa mga flaws, grammars, typos at sa marami pang pagkakamali.
Commenting your ideas is a big help for me to improve."ߘ٥️
Chapter 30
Lumipas ang ilang oras na hinihimas at pilit niyayakap ni Amelie ang blankong
lapida ng yumaong anak.
"Amelie, hija!?"
Nilingon ng dalaga ang isang uugod ugod at nakayukot na matandang papalapit sa

kanya. May ngiti nyang sinalubong ang matanda at mabilis itong niyakap ng mahigpit.
"Apo!" humagulhol ng humagulgol si Lola Grace habang kayakap ang apong si Amelie.
"Bakit ngayon ka lang ulit? Limang tao na ang nakalipas nung huling dinalaw mo kami
dito ng anak mo."
Naawa nyang tinignan ang matanda at niyakap pa ito ng mas mahigpit.
"Pasensya na po, La. Pasensya na po at nakalimot ako. Pasensya po." sabi ni Amelie
na may naguunahang luha sa mata.
Lumipas pa ang ilang minuto bago muling magsalita si Lola Grace.
"U-umalis na kayo dito. Iwan nyo na ako dahil hindi kayo ligtas dito!" may takot na
mababakas sa pagkakasabi ng matanda.
Kunot noo naman itong tinignan ni Amelie at nagtataka sa ikinikilos ng matanda.

Para itong balisa at nawawalan ng ulirat.
"Bakit po, La? Bakit hindi kami ligtas dito?"
"Ang asawa m--"
"H-hindi ko na po sya a-asawa." napayuko nalang sya ng maalala muli kung paano nya
pinirmahan ang dokumentong magtatapos ng relasyon nilang dalawa.
"Mag-iingat ka sa batang iyon. Umiwas ka na kung kinakailangan. Umalis ka ng basa

kasama si JR at palakihin mo ang anak mo ng ikaw lang. Mag-iingat kayo apo, ikaw at
ang anak mo mag-iingat kayo ha!"
Nalilito man ay tumango tango si Amelie sa matanda.
"B-bakit parang natatakot ka, La? May nangyari bang hindi ko maalala?"
"Hindi mo na kailangang malaman pa, hija. Maghanda ka na at aalis na rin kayo ni JR

papuntang Tsina."
~~~
"Ready now?" tanong sa akin ni Jezkiel matapos kong umihi muna bago magpunta sa
sasakyan.
Ganito ba talaga ang buntis madalas naiihi?
"Yeah! Pupunta na ba tayo sa Airport agad?"
"Hindi. Pupunta muna tayo kay Aunty Victoria para maipatinginn kayo ni baby." sabi
nya at nagbigay ng maliit na ngiti.
"Ahh. Sya ba yung doktor ko nung na-ospital ako?"
"Yeah! The one that talk to Mrs. Cruz and Matti."
Napatango-tango ako ng maalala ang doktora.
"Can I borrow your phone? I'll just inform Jenna, my secretary that I'm leaving
today." hingi kong permiso sa cellphone na kanina nya pa hawak.
"Uhm yeah! A quick call would do that, right?"
Tumango tango ako at inabot ang telepono.
I-dialed the Company's number, but its not reachable. I dialed Jenna's number and
its unattended. Remie is in Japan for some International Business Partners, Rhianne
is of course grounded for being a stubborn daughter of the President.
"Ahh!" I snap my fingers and dialed the last number I remembered.
"Hello?" a deep cold baritone voice welcomed me on the other line.

"O-oh Hi JC." naiilang kong bati.
"Who the hell are you? And why do you know me!?"
"Stop that shit of yours, bastard! Its your boss." mataray na oagpapakilala ko na
may pataas kilay pa kahit na hindi nya naman nakikita.
"WHAT!!? IS THAT YOU LA!?" malakas at halatang gulat nyang tanong na halos
makapagpabingi na sa akin.
"You're stating the obvious again."
"Where are you!? Do you need a ride? I'll pick you up. Did you eat? I'll bring you
food. Ano p--" I cut him off with his concerns.
"I am fine, JC. I just need to inform you that I'll go somewhere far...."
"Why? What happened?"
"To cut the long story short I've remembered things that I forgot and I need to do
something about it that's why I'm leaving." huminga ako ng malalim at pinigilang
bumagsak ang mga luha kong nagbabadyang tumulo muli.
"J-just inform Remie, okay! I-i'm gonna miss you, guys!"
Hindi ko na inintay ang sagot nya at pinatay na ang kabilang linya. One perks of
being a pregnant woman is you can easily feel your emotions and sometimes it is
considered a little bit crazy because your emotion comes firat in small and simple
things.
I returned the phone to Jezkiel and he just hold my other hand with his free hand
and somehow I feel safe.
"Rest assured that you always have me by your side. Hindi kita iiwan, andito lang
ako palagi." sabi nya at hinalikan ang kamay kong hawak nya.
"J-jezkiel."
"I know. I know. Mahal mo pa sya hindi mawawala yun, but...." he heaved a deep sigh
and smilled to me. " If you need a friend I'm just here, ready to protect and love
you anytime."
I gave him a hug and again with my hormones I cried in his shoulder he just
caressed my back with his free hand.
"I'm driving. You know, but its fine. I love the way you cling to me." sabi nya at
isang matamis na ngiti ang pumaskil sa maamo nitong mukha.
Jezkiel Richie Lyon is a sweet guy inside and out. Jezkiel sometimes love to be
alone but most of the time he loves talking and taking care of everyone, that's why
he pursue his dream. A doctor that always care for the patients.
"Stop staring, sweetheart! I'm still a man that is deeply inlove with you and that
cute stare of yours is not helping me to stay as your friend."
I stare on him for a couple of minutes and I'm just back to ny senses when he
notice it.
"Sorry. I'm just amazed by your eyes, your smile, your nose, and even your whole
self I am amazed by you."
Natatawa ako nitong binalingan panandalian ng tingin at muling nagpokus sa

pagmamaneho.
"Sweetheart, are you having a pregnancy symptoms? What do they called it? Hmmm is
it naglilihi?"
I laughed on his cute accent while saying naglilihi its sound like 'nagleyleyhey'
"Maybe. I don't really know, cauz the last time uhm... T-the first trimester of my
old angel isn't like this. Its just simple that I only want that time is some
Santol, but now I don't crave for food I am satisfied just by looking at you." sabi
ko at muli'y tinitigan ko ang lalaking kasama ko't nagmamaneho.
"You are such a pain in the ass, sweetheart!"
"I guess staring is rude, but to a pregnant woman it satisfied us."
sabi ko at pinanuod syang magmaneho ng nakangiti.
This day isn't full of fun and excitements, but the only thing I could do for now
is to be okay for my new unborn angel.
My new life.
My new source of happiness.

My new love.
~~~
Votes and Comments.ʢ
Chapter 31
"Its okay for you to travel. Basta no more exhausting activities, alright? Malakas
ang kapit ng baby mo, but because of your current history hindi natin masabi. I'll
just give you more vitamins and other milk subscription." Dra. Victoria De Jesus
said that gives me some fears of losing my angel again.
"Basta check for the possibilities and you need to minimize the things you do."
dagdag pa nito.
"So now, what do you want to do?" tanong sa akin ni Jezkiel ng makababa kami sa
cafeteria ng ospital.
"I want to eat, but I crave for something that I don't know. Its in my mind, but I
don't know what its called."
"Hmmm... That's quite hard, but let me just guess. Give me some hints about this
food you want." sabi nya at iginaya akong maupo sa isang magkatapat na silya.
"Goodafternoon Dr. Lyon!" bati sa kanya ng mga dumaang nurse na binigyan nya lang
ng simpleng ngiti. Humble.
"The food I want is a kind of fruit hmmm it has a sour--" he cut me off.
"Tamarind?" umiling iling ako at hinawakan pa ang buhok ko at pinaikot ang mga dulo
nito.
"Its not tamarind, but it also has seeds like in the tamarind."
"Give me more clue about that fruit." pursigidong tumingin sya sa akin at
sinenyasan pa akong magpatuloy.
"It is a seasonal fruit and its sweet with a bit of sour taste to it because this
fruit has a lot of acidic content to it." mahabang paliwanag ko habang iniimagine
ang prutas na kinatatakaman ko.
"For goodness sake, Amelie. I'm begging you just asked tamarind to me hindi ko
talaga alam kung anong prutas ang hinihingi mo." sabi ni Jezkiel sa akin kaya naman
padabog akong tumayo.
"Tse! Dyan ka at ako ang maghahanap. Hmpp pinagisip isp mo ko nun tapos gugutumin
mo lang ako ng ganun!" gigil kong sabi sa kanya bago umalis sa harap nya at
nagtungo sa palabas na daan.
"Amelie!!" sigaw ni Jezkiel sa akin pero hindi ko sya nilingon at nagpatuloy lang
sa paglakad.
Malapit na ako sa Fire Exit ng bigla iyong bumukas at lumabas ang limang ka tao na
pumalibit sa akin.
"W-what do you want?" mahina kong tanong.
Nilingon lingon ko ang paligid at walang masyadong nagdaraan dahil na rin sa maaga
pa at hindi ito ang pinaka main hall na labasan.
"Amelie!" nabuhayan ako ng loob ng makita si Jezkiel na papalapit na sa amin at

handa na akong makipag-upakan sa mga ulupong kung hindi lang biglang tumumba si
Jezkiel habang papalapit sa akin.
"Is he going to save you again? Of course! HAHAHA he's a fucking crazy inlove with
you, but sorry to say to you Lyon. BUT SHE IS MINE AND MINE ALONE SO DON'T DARE TO
TAKE HER AWAY FROM ME."
Isang malakas na sipa ang ibinigay ni Steven kay Jezkiek bago ito iniwan at lumapit
sa akin.
"Come to me now, Amelie."
I look at him in the eye and I can see this sadness in him, but I can't find love
in it! What a funny coincidence that I also don't feel love towards him.
"H-hindi na kita mahal." mahinang sabi ko habang naka-tingin sa mga mata nyang
namumungay.
"W-what did you just say?" hindi siguradong tanong nya na may kasamang maliit na
halakhak mula sa kanya.
"Stop this, Steven. You need to let me go! I love myself now. I already find the
way to love myself and that way is, you without me by your side."
"I want you back, Lady! I badly need you, my wife. Mahal na mahal kita!" inilang
hakbang nya ang pagitan namin at mahigpit akong niyakap na parang ayaw akong
pakawalan.
"Sana naisip mo yan nuon, bago mo ako pag-laruan. Sana naisip mo yan, bago mo ako
ginawang baliw sa kakaisip sayo. Sana naisip mo din na ang pasensya ko ay nauubos
at ang pagtitimpi ko ay umaabot rin sa sukdulan."
Malakas ko syang itinulak para makawala sa yakap nya. Ang mga tauhan nya nama'y
pinagtutulungan si Jezkiel na tumutulo na ang dugo dahil sa pagpalo rito kanina ni
Steven ng kahoy sa ulo.
Tinignan ko sya na puno ng disgusto at pandidiri.
Isang mag-asawang sampal ang ibinigay ko ng malakas sa kanya.
"Kilabutan ka naman paminsan minsan. Mahal mo ako!? Maybe I would believe that back
then, but now? I don't think so."
"Your just saying that, because of so much stress! Pagod ka na, kaya halika na uuwi
na tayo." sabi nya at hinawakan ang braso ko at hinila palabas ng Exit.
Pilit akong kumakawala at nagsisigaw sa harap nya ngunit parang wala syang paki.
"STOP THIS BULLSHIT!! Bitiwan mo ako! Nasasaktan na a---"
"AND DO YOU THINK I AM NOT HURT!?"
I was caught off guard by what he said.
No Amelie! Don't be a fool. Kinastigo ko ang sarili ko upang hindi bigyan ng ibang
ibig sabihin ang sinabi nya.
"I don't care! Now I remembered everything huh, isn't it great? I don't care is
your favorite word that you always say to me when I'm about to tell you something."
pagpapaalala ko sa kanya ng mga sakit na ibinigay nya sa akin.
"Amelie... I am sor--" I cut his bullshit.
"Nagso-sorry ka ngayon makalipas ang limang taon! Ngayon ka lang magso-sorry

pagkatapos mo akong lokohin ng bagong panloloko mo!"
Kinuha ko ang braso ko ng lumuwag ang pagkakahawak nya rito. Bahagya akong umusad
palayo sa kanya sapat lang upang dumistansya ako.
"I know I did idiotic things, but can't I correct it? I want to fix everything
between us." pilit nyang inaabot ang kamay ko pero iniiwas ko lang ito.
"Tell me! Masaya ba akong paglaruan?" I laughed with what I asked as a tear escaped
from my eyes. "Nakakatuwa bang makitang nababaliw akong mahalin mo rin!? Masaya ka
ba habang nakikita mo akong umiiyak!!?" the tears kept flowing in my face as I
reminisced on how miserable my life with him.
"Amelie--"
"Your so cruel, Steve. Hindi ka na naawa sa akin, you didn't considered my feelings
at all. You didn't consider my dignity as a woman!"
"Amelie!"
Napalingon kaming dalawa sa lalaking halos lupaypay na ang balikat at halatang may
iniindang sakit at pagod na halata sa mukha nya.
"Jezkiel!! Oh my gosh!" mabilis na inalalayan ko sya at iginaya sa sasakyang dala

dala namin.
"L-let's now go to the airport." bulong nya sa akin ng maipasok ko sya sa drivers
seat.
"Can you do it? I can driv-"
"No... Don't drive I can do it." sabi nya at pilit na ngumiti kahit na naging ngiwi
dahil sa mga pasa sa mukha nya.
Umikot ako sa kabilang parte ng sasakyan at mabilis iyong binuksan papasok na sana
ako ng pigilan ako ng isang kamay na humawak sa braso ko.
"Don't leave me."
"Please don't be selfish, Steven." sabi ko at inialis na ang pagkakahawak nya sa

braso ko, pero bago pa man ako makapasok ay natigil ako sa sinabi nya.
"If you leave now, you're cutting everything between us. If you choose to leave
with him rather than to stay with me....
.
.
.. it only means that you really don't love me.
~~~
Next update will be on Monday, I'm busy with my midterm so I hope you understand.
Votes and Comments is highly appreciated.
Chapter 32
(New book cover on the media! Nakulayan na din ang book cover sa wakas. ߘ)
It was a terrifying life without him beside me.
It was the best yet the worst time of my life.
But as what they've said there's always a rainbow after the rain.
"Amelie!" nabalik ako sa hinaharap ng katukin ni Jezkiel ang salamin ng sasakyan

ko.
"Oh sorry!" sabi ko ng makalabas na ako mula sa sasakyan. "My mind is preoccupied
for a moment." pagdadahilan ko.
"You still think of others while were on our way to our date? Come on! Think of me
this time, sweetheart." may pagtatampong sabi nya bago hinawakan ang isa kong
kamay.
"Oh God! How many times do I have to tell you not to call me that endearment? Its
so gross."
Natawa nalang kaming pareho at tuluyan ng pumasok sa isang 7-Star hotel and
restaurant.
"Reservation for Mr. and Mrs. Lyon" sabi ni Jezkiel sa front desk ng restaurant
bahagya ko syang kinurot sa tagiliran at iniling ilingan.
"This way Mr. and Mrs. Lyon!"
Mabilis na narating namin ang dulong bahagi ng restaurant kung saan malapit ang
salamin at tanaw na tanaw ang kalangitan sa labas na nagnining-ning dahil sa mga
bituin.
Jezkiel pull the chair for me like a gentleman.
"Here's our menu." iniabot na ng babaeng staff ang menu nila na halatang nagpapa-
cute pa kay Jezkiel. "Our speciality is Tasmanian Salmon fillet with Dutch carrot
puree an--"
"We'll get that and Waldorf salad for me." Jezkiel said and look at me. "How 'bout
you, honey? Anything else?"
"And a Chinese Chicken salad." sabi ko at binigyan ng munting ngiti ang babaeng
staff.
"Add some two glasses of Syrah Red wine. Thank you!" dagdag ni Jezkiel bago
ibinaling muli sa akin ang tingin.
Dahan dahang umalis ang babae na animo'y nasaktan na hindi sya muling tinignan ni
Jezkiel.
"You're so harsh, Richie!"
"I didn't do anything, sweetheart." nagkibit pa ito ng balikat at pumangalumbaba sa

harap ko.
"You should've look at her and say thank you, but you just said that while looking
at the menu! My goodness."
"Oh honey! My eyes is only for you not for them." he sweetly said and reach for my
right hand and he gently place a kiss to it.
"Jezkiel!" I gave him a warning tone.
"Chill! I didn't do anything."
"Jezkiel you sh--" he cut me off.

"No, Amelie. I won't stop, not now and never."
Silence take place after he said that.
"Come on, Amelie! I didn't ask you for anything.... Just let me do this-- let me
love you."
"But Jezk--" he cut me off again.
"Just let me be. I didn't ask you to love me back I only ask you to just let me
love you." I sighed in defeat.
He holds my hands and place it on his face, it was so warm yet I still feel
nothing.
"It's been a long three years since we ended up here in 'The City of Love' yet you
still can't find your new love." I reminisced while staring at the moonlight behind
the Eiffel Tower.
Yes. Its been three fucking long years.
"I guess you're really the one for me. Funny cause it seems that I'm the only one
who see it that way." the sadness filled his voice.
"You know I don't have the time to love again--" he cut me again for the nth time.
"Stop it. That's the last thing I want to hear from you, sweet heart. I don't want
you reasoning just to turn me down."
He slowly put my hand in the table and stretch his arms.
"Why the food is taking so long?"
"Relax. There's the food." sabi ko at imwinestra sa kanya ang paparating na babae
kanina.
"Here's your order Mr. and Mrs. Ly--- Its just Miss." I corrected her with wide
smile and start taking a bite of salmon.
Our dinner goes well and the midnight came so easily.
"I need to go now, Jezkiel. You should too! You still have work tomorrow."
"Yeah. I'll just finish drinking this whisky." sagot nya sa akin habang ang tinging
ay nasa kung saan.
Sinundan ko ang tingin nya at nakitang iyon ang babaeng staff na mukhang nagpapa-
cute pa rin sa kanya hanggang ngayon.
"I'll go now JR!" sabi ko sa kanya at tumango tango lang sya.
Lumapit ako agad sa desk ng restaurant kung saan nanduon ang babae kanina.
"Uhm hi! Our bill, please."
"Oh miss, you're boyfriend already paid it." imporma sa akin ng babaeng kanina pa
nakangiti na parang nagpapa-cute kay Jezkiel. Those cute dimples and her round
aquatic eyes that seems like am ocean is so beautiful.
"Oh I guess I just go now." I'm about to go when I forgot something. "And by the
way he isn't my boyfriend."
"Oh sorry miss!"
"It's fine just bring him here in this condominium..." I gave her the address of
the new condo of Jezkiel. "The staffs their know what to do alright, I trusted him
to you Francesca ." sabi ko at binigyan sya ng maliit na ngiti.
Francesca. She's really something.
Umalis na ako ng hotel and restaurant at iniwan si Francesca na parang nalilito pa.
I really need to go home at may trabaho pa ako bukas. Kung hindi lang talaga Lunes
bukas ay siguradong magi-stay pa ako kasama si Jezkiel but it turns out na hindi
talaga ako pwede.
It took me 20 boring minutes before I reach our two storey house.
"Home sweet home." I mumbled as I open the door of our house.
"What a nightmare!" napailing iling nalang ako at agad na isinarado ang pinto ng
magulo kong bahay.
Isa isa kong pinulot ang mga nagkalat na damit at laruang pambata pati ang mga
papel na may naka sulat at ang mga krayolang nakakalat.
"Patay talaga kayo sakin bukas." sabi ko nalang bago tuluyang ilagay sa ayos ang
ibang mga gamit na naka kalat.
~~~
Next chapter? Vote and Comments is very much appreciated. Happy 2.05K reads HWHP!
Chapter 33
"I'll go now." paalam ko kay Rhianne.
"Yeah! We're good here." sabi nya lang at kumaway na sa akin ng hindi man lang
tumitingin.
"Rhian! Yung mga bata ah!!"
Nilingon nya ako at nginitian.
"Yes, darling! I'll take care of them. Go to work now!" sabi nya.
Iniikot ko muna ang tingin sa maayos naming bahay bago tuluyang lumabas.
"Jeez.... Pick-up Jezkiel!"
Idinial ko pa ulit ng ilang beses ang numero ni JR pero wala pa ring sumasagot kaya
naman napagpasyahan ko ng tumuloy sa opisina.
Lumipas ang halos sampung minuto bago ako makarating sa kumpanyang pinagta-
trabahuhan ko.
"Good morning, Lady Buencamino." bati ng nagdaan na staff.
"Good morning!"
"Good morning, Lady Amelie." bati ni Ashley, ang sekretary ng may-ari ng kumpanyang
pinagta-trabahuhan ko.
"Good morning Ash!" bati ko pabalik sa kanya na may ngiti sa mukha.
"Mr. Frossard is now on the board room waiting for you, Lady Amelie." sabi nito at
pinindut na ang 23rd floor kung saan naruruon ang board room.
Aziz Frossard is the owner of AZ Tech Inc.
Mabilis na nakarating kami sa board room at pinagbuksan lang ako ng pinto ni Ash
bago ito umalis.
I knock on the door before I go in. Pag pasok ko ay tanging ang white screen lang
at ang lalaking nakatalikod mula sa akin ang makikita.
Umikot ang swivel chair nito at tumapat sa bahagi kung nasaan ako.
"Hi my beautiful Lady." he stood up and walk towards me.
Hindi pa man ito nakakalapit ay umaalingasaw na ang matapang na Gucci Oud Cologne
nito na hindi naman masakit sa ilong.
"For you, my dear." iniabot nito sa akin ang maliit na paper bag at ang bouquet of
White flower Lilys.
"Thank you Mr. Fro--"
"Its Aziz, but I prefer you call me honey."
Hinampas ko sa kanya ng mahina ang bouquet ng Lily at natawa ng bahagya.
"Tigilan mo ako sa accent mo Az!" kantyaw ko sa pagsasalita nya na may punto.
"What!? Am I not good for London?" tanong nito patungkol sa paglipat ng opisina sa
London.
"Don't try too hard on those british accent! You sound like a fool uneducated human
being." pang-aasar ko pa dito.
"You're not a good girlfriend! You're making fun of me."
Parang batang ngumuso ito at bumalik sa inuupuan nitong swivel chair na nasa
pinaka-dulo bilang sya ang may-ari ng kumpanya.
"I am a good GIRL BESTFRIEND Az! And please include the word 'best' in the word
girlfriend!" muling paalala ko sa kanya.
"K."
"Aziz!"
"Yes, boss!" malakas na sagot nito at sumaludo pa.
"So where's the meeting?" pagiiba ko ng usapan.
"The board members will be here in..." tumingin muna ito sa wrist watch bago
ngumiti sa akin. "3 hours."
Pabagsak na umupo ako sa isa pang swivel chair at ipinagbababa ko ang mga ibinigay
nyang paper bag at bouquet ng bulaklak sa lamesa.
"You called me 5 AM just to tell me we have a meeting at 6 AM! AND NOW YOU'RE
TELLING ME THEY'LL BE HERE IN 3 HOURS!!! ARE YOU FUCKING KIDDING ME!?" gigil na
bulyaw ko sa kanya.
Ngumiti lang ito at nag-peace sign.
"Sowri!" sabi nito na may nakakairitang ngiti kaya naman kinuha ko ang bouquet ng
Lily at masama syang tinignan.
"Hey! What are you gonna do to me!?" kabadong tanong nya.
"What do you think asshole?"
Hinigpitan ko ang pagkakahawak sa bouquet at imwinestra iyon na parang isang tennis

racket.
Lumapit ako sa kanya at malakas na hinampas iyon sa braso nya.
"Fuck! That really hurts, woman!" he keep on cursing and running while I hit him
the flower that he gave me.
"THIS IS FOR B-BEING A JERK!" sigaw ko sa kanya sabay hampas ng malakas ng mahabol
ko sya.
Hingal kaming pareho ng huminto kami sa pagtakbo. Magulo na ang kanya kanya naming
damit at pawisan na kami dahil sa kalokohan ng siraulong Aziz na ito.
"I told you I didn't m--"
"Oh shut up! Dapat ay nasa bahay pa ako at natutulog!" sabi ko sa kanya at hinampas
muli ang gutay gutay na bouquet ng Lily.
"Stop hitting me with that flowers. That's expensive!" sabi nya at inagaw sa akin
ang lasog lasog na bulaklak.
"Remind me next time that I should buy chocolate than this flowers."
"Oh God! No next time Aziz!" napa-ikot nalang ang mata ko sa kalokohan ng lalaking
ito.
"Come on. Let's have breakfast in my office."
Iginaya nya na ako patayo at binitbit na rin nya ang binigay nyang paper bag kanina
habang ako ay tanging ang maliit na Black Birkin Hermƃs bag ko lang ang dala.
Binuksan ko na ang pinto kasunod ko ay si Aziz at ang mga nagkalat na tao ay

nakatingin sa amin ngayon.
"What's the problem?" bulong na tanong ni Aziz sa akin.
"I don't know." liningon ko sya at tinignan mula ulo hanggang paa. "You look good
and everything's looking fine on you. Check me out!"
Pinasadahan nya rin ako ng tingin habang ang mga tao ay nakatingin lang sa gonagawa
namin."
"You also looked good especially that messy hair of yours."
"Thanks."
Naglakad na ako ng bahagyang nakayuko ang mga tao ay bumabati ang yumuyuko habang
dumaraan kami.
"Sirrr!!!"
Napatigil kaming dalawa ni Aziz at napatingin kay Ash na hinihingal na pagtakbong

lumalapit sa amin.
"What is it Ash?" tanong ni Aziz.
"S-sir..." malalim ang paghinga ni Ash na animo'y may hindi magandang sasabihin.
"Spill it out Ashley." sambit ko at tinignan sya ng taas ang isang kilay.
"The contract of RAHR Inc. has been disapproved by their CEO."
"WHAT!?" malakas na tanong ko sa kanya.
"It's disapproved and now he's on his way here in France according to our sources."
dugtong pa nito.
Aziz look at me worriedly.
"I am fine Aziz."
"I didn't ask."
I smiled to him and tap his shoulder.
"Don't look at me as if you're pitying me! Kaya ko to."
He smiled and hug me.
"Please leave France today."
~~~
If you didn't remember RAHR Inc. is the company owned by Steven. Votes and
Comments!
Chapter 34
"WHAAAT!?"
Mabilis na nailayo ko sa tainga ko ang telepono ng malakas na sumigaw si Jezkiel sa

kabilang linya.
"Don't shout at me Doctor!" asik ko sa kanya.
"Did I heard it clear?"
Napahawak nalang ako sa sintido ko at hinilot iyon ng bahagya.
"Bangag ka ba!? I already told you three times. Pupunta nga ngayon ang CEO ng RAHR
Inc. wh--"
"Go home we'll go to London right away. I'll book us the early flight." sabi nito
bago ako pinatayan ng tawag.
"Anong plano nyo?"
I look Aziz who's standing now at the window.
"We'll go to London. Magkita nalang tayo dun next month I need to go."
Dinampot ko ang bag ko at tumayo na mula sa sofa na kinauupuan ko.
"I guess you really don't want to see that guy.... Why did you sign the contract
papers to them?"
Natigilan ang akma kong pag-alis sa tanong nya.
"Do you still love him?"
Do I still love him?
"It's been three long years, Aziz.

.
.
.
Sigurado na ako na ngayon hindi ko na sya mahal. Natatakot lang ako."
Bumalik muli sa akin ang alaala ng nakaraan. Ang nakaraan na pilit ko mang ibaon sa
limot ay hindi ko pa rin magawa.
"Why are you scared to him? Jezkiel is with you, that brute is ready to die for
you."
Jezkiel and Aziz is friends when they we're in College. Jezkiel took his Bachelor's
degree in Massachusetts University that's when he knew Aziz a pure Filipino, but
raised in California and now based in France.
Napa-pikit ako ng maisip na naman ang bugbog sarado at duguang mukha ni Jezkiel.
"I'm more scared about that, Aziz. Alam kong kaya akong ilaban ng patayan ni
Jezkiel, but what if hindi ko magawa sa kanya ang kaya nyang gawin para sa akin?
Ayoko syang abusuhin."
He sighed and walk towards me to give me a warm hug.
"Take care. I'll handle everything here ao don't think too much, LA."
Ngitian ko muna sya bago tuluyang umalis sa opisina.
Hindi pa man ako tuluyang nakakarating ng lobby ng harangin na ako ni Ashley.
"Lady Amelie, a phone call."
"Who is it?" kyuryosong tanong ko.
"He said that he's a friend."
"He it means a guy hmmm."
Napaisip ako kung sinong kaibigan ko iyon. Iniabot nya ang telepono sa akin.
Nagdadalawang isip man ay sinagot ko iyon.
"Who are you?"
A couple of seconds have passed and still no answer. Tinignan ko kung asa linya pa
rin t andun pa nga ang misteryosong kaibigan ko raw.
"Whoever you are please stop messing with me! I'm a busy person s--"
"It's been a while, my wife."
Hindi ako makagalaw upang bitawan ang telepono. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan
ko. Hindi ako makagalaw dahil sa boses na iyon.
That deep and husky baritone voice.

"Goodbye." ang huling sinabi ko bago nagmamadaling iniwan sa kung saan ang telepono
at mabilis na lumisan sa kumpanya.
Ilang minuto akong tulala at hindi namalayan na nakarating na ako sa bahay ko.
Lumabas na ako ng sasakyan at kumatok sa pinto.
"Rhianne!"
Bumukas ang pinto at bumulaga sa akin ang isang batang naka-ngiti.
"Your already home Mama!"
Binuhat ko ito at hinalikan sa pisngi.
"Where's mommy, baby?"
Itinuro ng maliit nitong kamay ang kusina.
Ibinaba ko muna sya at inilagay sa mababang sofa.
"You play first, baby. I just need to talk with mommy alright."
Mabait na tumango tango ito at humalik sa pisngi ko.
Pumasok ako sa kusina at naabutang naghihiwa ng rekados si Rhianne.
"Hey! Bakit nandito ka na? Ang aga pa ah."
Pinatay ko ang malakas nyang tugtog at tumapat sa harapan nya.
"We need to leave."
She look at me confused.
"Why so serious, sweety? Anong nakain mo at ganya ka kaseryoso!" natatawa nya pang
tanong pero nanatili lang akong nakatingin ng seryoso sa kanya.
"Ehem... Anong problema?"

Hinitak ko ang upuang katapat nya at umupo ruon.
"He's here."
"Who?" kunot noong tanong nya.
"S-steven is back.... H-he called me."
"Fuck!"
One hour have passed so easily nakagayak na ang mga gamit namin. Tatlong malalking
maleta at dalawang bag lang ang dala namin ni Rhianne.
"Chelsea! Don't be so makulit ah." maarteng sabi ni Rhianne sa hawak hawak na bata
na kumakain ng ice cream.
"Mama where are we going ba?" naka-ngusong tanong ni Chelsea sa akin.
"You want to see London Bridge, right?"
"Yesss!"
"Yes! Yes! Yes!"
"Yeah."
"Behave you three. Were going to London Bridge with your Papa.
Tila ba nagningning ang mata ni Chelsea ng marinig ang salitang Papa
"Amelie!"
Nilingon ko ang tumawag sa akin na si Jezkiel.
"We can't go to the airport. Aziz texted me that he just arrived."
Bagsak ang balikat na napa-upo ako sa sofa.
"WHAAAAAAT!? Ang bilis naman nya!"

"That's what money can do Rhianne." sagot ni Jezkiel.
"Papa were not coming to London Bridge?" naka-ngusong tanong ng anak ko.
"We are going but not now Steen."
"WHHHHYYY?"
Napatingin ako sa anak ko na mabilis na umatungal dahil sa sagot ni Jezkiel.
Napahawak nalang sya sa ulo nya na animo'y sumakit iyon sa nakita nya.
Here we go again with the tantrums! Manang-mana ka sa ama mo. Naku ka!
"Quiet, Steen! I'm watching." saway ng isa pang bata na katabi ng anak kong si
Steen.
"We are not going to London Bridge!! WAAAAAAAAAH!"
"I said quiet." matigas na sabi ni Azarea sa kapatid nyang si Steen. Pinandilatan
nya pa ito ng mata kaya naman nanahimik ito.
"Stop crying Steen we can go next time. And you Azarea stop watching that action
movie! You should watch Mr. Bean" suway ko sa kanila.
Nakangusong pinatay ni Azarea ang Ipad at iniabot kay Rhianne.
"Lagot kayo ngayon sa mommy nyo!" gatong ni Rhianne.
"Now let's go upstairs." sabi ko at inakay na sila patayo at papunta sa kwarto.
"Time passed so easily." bulong ni Jezkiel na hindi ko napansing nakasunod pala.
"Yeah."
"Azarea act like his father and Steen act like you, so sensitive and emotional."
Tinignan ko sya ng masama sa sinabi nya at inirapan.
"I'm not that dramatic." depensa ko.

"Really, huh! When you were pregnant you even cried for a dried manggo."
Natatawa ko syang hinampas ng maalala ko na naman ang nangyari ng nagbubuntis ako.
"Its great to see you laugh."
Natigil ako sa pagtawa at nginitian sya.
"I need to be strong for my children."
~~~
Vote and Comments.
Chapter 35
Steven King POV
"How long has it been since you saw her? Is it ten years?" the asshole laugh while
asking me.
I look at him seriously and drunk the whisky in my glass.
"It's been three long years, but it feels like a hundred years."
"Come on, Steven! You don't have the rights to her."
I smiled mischievously and tap his shoulder.
"Believe me, Matti. I have all the fucking rights to claim her again."
He just shookt his head and laugh out loud.
"Wala naman kayong anak para panghawakan mo pa sya, pare. You should've release
your semen inside her womb dude!"
I grabbed my glass and slightly play with the ice.

What ifs! Hmm.
"I let her lived her own life for three years Matti. Hindi ko sya pinasundan o
ipinahanap kasi baka iyon na.... baka iyon na yung oras para tigilan ko na syang
saktan, but look at me now!" I laughed and drink the other half of the whisky. "I
want to be selfish again, Matt! Gusto ko akin lang sya. Gusto ko ako lang yung
kailanganin nya. Gusto ko ako yung magpapasaya sa kanya. I know this is a selfish
moved to see her, but I am a desperate madman and I will do anything just to be
with her again."
Loving someone from a far is so hard for an asshole. Guess what? I am an asshole
that's why I can't love her anymore from a far.
"Kung hindi lang talaga nagkasakit si Mama ako ang sasama kay Amelie para layasan
ka, but it turns out na mas magaling mag-alaga si Jezkiel kaysa sa ating dalawa."
mapangasara na sabi nya.
I grabbed his polo shirt and look at him with my dark aura.
"DO NOT BRING UP THAT JERK!" I said and angrily let go of his polo shirt.
He raise his two hands as if surrendering.
"Easy man! We still have a flight to catch."
~~~
"So what do we do now?"
I look at Rhianne and sighed.
Ano pa nga ba ang magagawa namin?
"Amelie!"
Napalingon kami sa kakapasok lang sa kusina na si Jezkiel.
"Aziz wants you to go their."

"FOR REAL!?"
Napalingon silang dalawa sa akin na parang nag-iintay ng sagot ko.
"You're not going right?" Rhianne said.
"Don't go." Jezkiel.
I closed my eyes and think for a little while.
Hindi na ba masakit? Tanong ko sa isipan ko. Napangiti nalang ako sa sarili kong
tanong.
Of course! It still hurts, he left me with a deep scar not just in my heart but
also in my mind.
"Where are you going, Mommy?"
Napadilat ako bigla at napatingin sa pupungas pungas na anak ko.
"Hey baby. Come here!" mwinestra ko syang lumaput na ginawa nya naman.
Kumandong ito sa akin kaya naman niyakap ko sya ng mahigpit. Kasing higpit ng yakap
na dapat ay naibigay ko din sa una kong anak.
My baby.
"San ikaw pupunta?"
Napangiti nalang ako sa pagbe-baby talk nito.
"Should I go to work?"
Cute na cute na inilagay nito ang maliliit na kamay sa sintido na para bang
nagiisip.
"Hmm.... Yes po! Para madala mo na kamiȂni Steen sa London Bridge." tumango tango
pa ito na animo tama ang suhestyon.
"Oh please! Don't grow up too fast my baby girl." sabi ko at niyakap sya ng
mahigpit.
"I'm not a baby anymore, Mommy. Steen is the baby, he thinks like a baby." sabi pa
ni Azarea at umirap.
"Azarea I told you. Steen is older than you, he is 2 minutes older than you."
maarteng sabi ni Rhianne na umirap din.
"Ninang, Steen acts like a baby so it is still correct that I will be the older
one--" I cut her off.
"You, Azarea and your brother Steen is always my baby so please just do what I ask
you to do alright." I said and smiled sweetly at het.
"Now wake up your brother and just stay here in the house I'll go to the office."
"Amelie!" Jezkiel look so against with what I have said.
"Its time, Richie. K-kaya ko na--- Kakayanin ko."
Mabilis na hinatid ako ni Jezkiel sa opisina at hindi na nagabalang sumama pa sa

akin sa loob. Dumiretso ako agad sa CEO's Office at naabutan si Aziz na nagaayos ng
necktie.
"I thought your not coming."
"I need too. I am your CFO so I think I don't have a choice."
Natawa nalamang sya sa sinabi ko at tumingin sa full body length mirror na nasa
loob ng opisina.
"For now you don't have a choice, so please just hold on tight." sabi nya na
ikinangiti ko.
Lumabas na kami ng magkasama at dumiretso sa Conference Room kung saan gaganapin

ang usapin tungkol sa kontrata.
Binuksan ng dalawang security and dalawang malaking double doors kung saan kami
papasok ni Aziz.
"Hold my hand, mydear Amelie." tinignan ko ang kamay nya na nakalahad at mabilis
iyong tinanggap na may ngiti sa labi.
Nginitian ko lahat ng mga bumabati sa amin sa bawat pagsalubong nila sa amin.

"Goodafternoon, Mr. Frossard!"
"Goodafternoon, Mr. Villamor and Mr. King!"
Bahagyang yumuko si Aziz ng makipagkamay sa kanya si Matti.
"Goodafternoon Amelie." bati sa akin ni Matti.
"Goodafternoon, Mr. Villamor" bati ko sa kanya pabalik.
"Too formal for an old friend." puna nito na niyukuan ko lang.
"Let's start talking about the contract." Its the voice that makes my knees
tremble.
Are you really okay? Tanong kong muli sa isipan ko.
Why do my knees tremble? Is it because I'm nervous or is it because I'm excited? Oh

God! What is it to me? Bakit ba natataranta na naman ang damdamin ko?
Lumingon ako sa gawi nya ng makaupo na ito sa parihabang lamesa tumapat din kami sa
inuupuan nito at tsaka naman lumapit si Ashley para sa bagong kontrata.
"AZ Tech Inc. can help you improve your system and blah blah blah blah~~"
Aziz keep on explaining, but here I am keep on looking on his side view with my
peripheral vision.
Why am I doing this? Maybe I am just curious. Yeah I am just curious.
"Amelie!?"
"Huh?"
Napanganga nalang ako ng nakatingin na pala sa akin ang lahat ng tao sa Conference
Room.
"What can you say about the Financial Estimation? Do we gain or do we lose?" Aziz
asked.
Mabilis na hinanap ko ang parte ng Financial Data at tinignan iyon.

"Its a win-win situation for both companies. If you would sign the contract Mr.
Villamor and Mr. K-king we c--"
"Why are you stuttering?"
I didn't expect this.
Hindi ko inexpect na mapapansin nya ultimo ang maliit na bagay na iyon.
"Aren't you prepared?"
Biglang nag-init ang ulo ko sa tanong nya at napatayo na lang ako bigla.
This man have a guts to ask me that! How ridiculous he can be!?
~~~
So anong next update natin? HAHAHA Guys kapit lang sa mga short updates malapit na
ang Christmas Break so baka dumami na ang update kapag hindi na busy. Votes and
Comments is very much appreciated!
Chapter 36
"Oh! I am very sorry, Sir if I stuttered in front of you." I said with full of
sarcasm. How dare him! "Its just that Aziz---"
"Isn't he your boss? Why did you call him by his name?"
Napakuyom naman ang kamay ko sa sinabi nya.
"Let's just focus on the contract Mr. King."
I've had enough of his bullshit!
"I'm not going to sign this contract for now."

Napa-taas nalang ang kilay ko sa sinabi nya.
"Why not now Mr. King?" Aziz asked still calm.
"I need one representative from your company that will accompany me on going back
to the Philippines. Like wise, a business is a business. You cannot trust anyone
immediately." he stood up with all his might.
"We can send our COO in the Philippines so we can keep things in touch." Aziz said
Huminga ako ng maluwag ng marinig ko mula kay Aziz na hindi ako ang ipadadala nya.
"I want her. The Chief Financial Officer."
Napanganga ako at nanlalaki ang matang tinignan si Steven.
"You are unbelievable! Why me? We already choose the COO!" reklamo ko.
"It's up to you Mrs. Kin--" I cut him off.
"Its Miss Buencamino, Mr. King." I corrected him.
He smile mischievously and laughed heartily.
"You should know better your name than anyone else." natatawa nyang sabi.
What's so funny about my name?
Tumikhim muna ito bago muling mag-salita.
"I still choose Ms. Buencamino to be your representative in your company in the
Philippines, Mr. Frossard."
Aziz look at me as if asking if it was okay and I just shookt my head.
HINDI PWEDE! AYOKO!
"We'll see Mr. King for now let me take you to my favorite restaurant."
Aziz entertains and speak casually to Matti as if they're friends.

"So this is Azquezas Peeella they have the best wines here in France." pagmamalaki
ni Aziz.
Tinignan ko ang oras at hindi namalayan na maga-alasiete na pala ng gabi.
"Excuse me, but I need to go someones waiting for me."
Napatingin ako kay Aziz na tumango lang na parang nagsasabing ayos lang. Sunod kong
nilingon si Matti na tumango lang din at ngumiti.
"You should stay for an hour or more. It's too early and you're with a client don't
be rude."
Masama akong napatingin sa nagsalita. Muli ay napatingin ako sa oras at ibinalik

ang tingin sa kanya.
"It's already 7:10 PM so I guess work hours is already done. First of all, I don't
have an obligation to stay with you. Second of all, I just accompany you guys
because it's my job. I am not being rude its just that someone is so special to me
that I must really go."
Hinablot ko na ang bag ko at tumayo tinapik ko na ang balikat ni Aziz at tumalikod

na ng muli syang magsalita.
"Is it a guy?"
I was shock and I can't utter a word for a moment.
"It's none of your business." ang huling sabi ko bago umalis sa loob ng restaurant.
Pinara ko na agad ang cab na dumaan at sinabi ang address ko.
"How annoying can you be!?" napairap nalang ako sa kawalan at tumanaw sa labas ng
bintana.
You look fine. I guess you're not really hurt.
~~~
Steven King POV
"No need for this dinner, Mr. Frossard."

"I insist."
"I am busy, Mr. Fro--" he cut me off.
"Call me Aziz and I call you Steven." he smiled, but who cares about his smile.
"Well, Aziz Goodbye I'm looking forward to see Ms. Buencamino in the Philippines."
I said and stood up.
I'm bored with this meeting. That's a first.
"Well then, I'll just let my driver to drive you to your hotels."
I just look at him like nothing.
"Uhm no need for that Aziz. We need to go somewhere, but thank you for your
generosity." Matti answered.
Lumabas na ako nh restaurant at walang nabutan na Amelie.
I get my phone on my pocket and call Tyler.
"Did you find it?" I said immediately when he pick up the phone.
"It's 2:30 AM for God's sake King! I'm in the middle of s--" I cut off his bulshit.
"DID YOU FIND IT!?" mas malakas na tanong ko.
"Yeah! Yeah! I send it in your email just now."
I immediately cut the phone call and check my email.
24 Le Mans, Paris, France
I immediately call a cab and said the address.
A number of her is also included in the information given by Tyler.
"Are we close to the address?"

"Oui!" (Yes)
I dialed the number and it just kept on ringing.
~~~
Third Person POV
Amelie is now taking a shower when her phone rang. She just let it be if its about
work she can talk to the caller later.
"Mommy!"
Steen called her and knock on the shower room three times.
"Yes, Steen?" she answered.
"I'll answer the phone. Azarea said its annoying." magalang na sagot ng anak nya.
She just smiled and shookt her head.
"Go on, son! Just tell them to call again, because mommy is in the shower."
"Okay, mommy!"
Bibong bibo na tinalon talon ni Steen ang kama ng ina at dinampot ang cellphone na
naduon.
It was an unregistered number, but still he answered it. He really loves talking to
strangers for some reasons.
"Hello I am Philip Steen, 3 and a half years old I have a twin sister her name is
Lana Azarea-- and that's me!"
Azarea snatch the phone to Steen and run to their room she crawled to their bed
easily while Steen kept on jumping just to reach the bed.
"Oh wait up caller! I'll just help my lil brother." Azarea said and throw the phone
to their pillow.
He reached for Steen's hand and pull him up.
"You're too fat Steen! You should go to the hmmm what do you call it? Rym? Lym?
Sym?"
"Its gym Azarea. G. Y. M" pagtatama ni Steen sa kapatid.
"Whatever!" Azarea said and rolled her eyes.
"Oh wait! We forgot the stranger." pagpapaalala ni Azarea.
Mabilis na nagunahan sila sa telepono ng ina at inilagay iyon sa pagitan nila at

tsaka pinindot ni Steen ang loudspeaker.
"Are you still their, stranger?" bibong tanong ni Azarea.
"Yeah. I am Steven don't call me stranger please."
On the other side Steven is now on the outside of Amelie's village. He can't go in,
because of the tight security.
"Well how old are you, Steven? And what do you do?" Azarea kept on talking while
Steen is signaling her to cut the line.
"I am 32 years old I'm a business man."
"Sorry mister, but our mommy is taking a shower please call later. Goodbye!"
Steen cut the line immediately when she heard the door in the shower opened.
"Steen!" galit na tinignan ni Azarea ang kapatid.
"Shut up, Az. I'm still older than you." matapang na sagot ni Steen at kinuha ang
telepono tsaka sinalubong ang inang naka-robe lang.
"Mom I think your workmate called you."
"Yeah. I'll just call them back leave the phone on the desk Steen. Tell to your
little sister that you both should sleep or else we won't go to the mall tomorrow."
Pananakot ni Amelie sa anak na mabilis umalis at hinablot si Azarea para matulog na

din.
Azarea just burried her face to the pillow and pouted.
I just met a new guy! Sabi nito sa isip bago pumikit.
~~~
Before you judge the action of someone make sure you know the reason behind itт and
make sure that you know their feelings. Vote and Comments for this chapter.
Chapter 37
Third Person POV
Steven kept on wondering about the kids. He decided to go in the woods just to
enter the village, but Amelie's number pop-up. He answered it without hesitation.
"Hello."
"Who's this?"
Amelie on the other side is now putting a lotion all over her body. She's naked in
the middle of the night inside her walk in closet.
"It's me... Steven."
Amelie is stunned for a moment and continue putting lotion on her legs.
"I don't have time so goodbye." she's about to cut the line when Steven spoke.
"I'm outside the village, spare me just a little bit of your time. Please! Just for
the old times sake." his voice is hoarsed because of the cold night here in France.
Its almost winter and he's damn outside of a village.
Amelie thought of having just a little fun with Steven. She playfully slapped her
legs that made a sound.
"What are you doing?" Steven curiously asked.
"I'm busy putting a lotion on my smooth long legs here alone in my walk-in closet."
Amelie want to laugh when he heard Steven groaned she can imagine his adams apple.
"By the way, why the fuck are you here in the middle of the night!?" she asked,
annoyed.
Steven compose his self before answering.
"We need to talk."
"If its about work you can ta--" Steven cut Amelie.
"It's not that. I want to talk to you about something."
"What is it? Just spill the bean now so that I w--" and again Steven cut Amelie.
"Who's the father of Steen and Lana?" Steve speak up straightfully, trying to keep
his cool.
Amelie was stopped and she can't think straight for the meantime.
"Are they mine? Please Amelie tell me! Baby, please." Steven's mind keep hoping
that those kids he just talk to was his.
Amelie took a deep breath and answer Steven.
"N-no, Steven. They're not yours. I'm sorry."
Steven's mind keep on insisting that they are his.
That can't be! They're mine! I can feel it.
"Who's the father if it wasn't me?" he bitterly asked on the line.
"It w-was Jezkiel. We l-love each other." she keep her eye shut while answering
Steven.
"No you don't love him! NO!" with that the line went out.
Her eyes burst to tears as she grab her pajamas and robe. She ran to the door and
go down just to get in her car. She went inside the car and cry her heart out.
"Bakit ba pinapahirapan mo na naman ako!?" bulong nya sa pagitan ng pag-iyak nya.
Idinukdok nya ang ulo sa manibela at umiyak duon ng tahimik unti unti ay
nahihimasmasan na sya.
I shouldn't cry for that petty call I am now different. The old Amelie is gone. She
kept telling to herself.
Isanh katok ang nagpabaling sa kanya sa bintanan ng sasakyan.
"What are you doing there?" it was Jezkiel who asked Amelie.
"Richie! He called and c-confronted me." she's trying so hard not to get afraid of
the possible things that could happen if he knew he was the father.
"What did you tell him?"
Ikwinento ni Amelie kahat kay Jezkiel at niyakap lang sya nito pagkatapos.
"Nothing's going to happen. The kids will jist stay with us no matter what. I'll do
everything in my power for them to stay with us." Jezkiel caress her hair and
gently placed a kiss on her head.
That is what she's most afraid of. Being away from her two angels. She could live
without wellness, but she would die if her life was taken to her and her life is
her two child, Philip Steen and Lana Azarea.
"What if he finds out?"
"He can't. I won't let him find out." Jezkiel assured Amelie.
Jezkiel's mind is telling him to do everything just so Steven wouldn't know a

thing, but her heart says different. What's wrong with me?
Steven on the other side is in fury of what he is seeing.
Amelie and Jezkiel hugging each other outside the two storey house.
It was heart wrecking for Steven. No words can explain on what he feels right now.
"Hanggang ngayon sya pa rin ang pinipili mo." Steven murmured.

Steven watch the two hugged each other for a long time before they went inside the
house still Amelie's hand is hugging Jezkiel's waist and Jezkiel's hand on Amelie's
shoulder. They look like a very lovely couple, but to Steven it was a adultery.
"How dare you touch my wife, Lyon?" Steven gritted his teeth.
Steven called Amelie again and in his surprise she answered it.
On the house of Amelie, she was hesitant to answer Steven's call but Jezkiel show
up and grabbed her phone.
"Hello." It was Jezkiel.
"Where's my wife?"
"You don't have a wife here King!" Jezkiel answered looking annoyed.
"If you touch even just a little bit of her which is mine. I will kill you and I
will do anything to make you and your family's life a living hell."
"Oh what did you just said?" Jezkiel look at Amelie and silently tell her to stay
in the room which Amelie followed. When Jezkiel is on the other side of the house
he continue what he's about to say.
"Kill me? Funny. Amelie will never be yours again Steven. Amelie and I build a
happy family she's now happy with me so you better back off and go back to the
Philippines, you asshole!"
"They are mine Lyon! I can feel it and I will find out the truth. And if I found
out the truth I promise to claim them again as mine."
"Go on King! Find the truth if you can find it!" mapanghamon na sabi ni Jezkiel
bago pinatay ang linya.
Tinignan muna nya ang paligid bago bumalik sa kwarto ni Amelie upang isauli ang
telepono.
"What happened?" Amelie's curiosity is killing her. She wants to know what did they
talked about.
"I tell him that he should stop hoping. Steen and Azarea is mine."
Amelie breath out, she just notice that she wasn't breathing all the time when
Jezkiel and Steven is talking over the phone.
"Thank you, Richie!" Amelie said lovingly to Jezkiel.
"That's what a friend can do."
~~~
Double update!!! Vote and Comments!
Chapter 38
Third Person POV
"Mam? Are you going in or not?"
Muli namang nabalik sa hinaharap si Amelie ng magsalita ang isang flight

stewardess.
Tinitigan muna nyang mabuti ang daan papasok sa eroplano.
"She's going in." It was Steven who answered for Amelie.
Walang kalambing-lambing ang boses nito at hindi man lang kahit isang beses na
nagtapon ng tingin sa dalaga. It was like she did something wrong.
Dirediretso na tinungo ni Amelie ang loob ng eroplano at hinanap ang pwesto nya. It
was a business class type of plane. Dalawang tao lang ang magkasama sa isang
cubicle and in her surprise it was the one and only Steven.
"Can't you just changed sit with Mr. Villamor, Mr. King!?
Amelie asked annoyed on how Steven comfortably spread his shoulders.
"Don't order me to do things for you, Ms. Buencamino. I am the boss and you're just
my employee." Steven said without looking at her.
She gritted her teeth and face him.

"For your information, Mister! I am not your employee I am one of your business
partners employee-- no erase that! I am one of the board members too so respect
me!" Steven looked at her like she didn't said anything.
"If you want to rant talk to your boss Aziz. Don't talk to me!"
Inirapan nya nalang ito bago humarap sa bintanan ng eroplano.
It will be a long flight! See you soon Philippines.
~~~
"I miss you so much, Lola Fe!" I hug her tightly and she do the same. Nakakamiss
naman talaga ang nag-alaga sa akin.
"Dito ka na ba ulit titira?"
We are on our way to the old Mansion of Kings I really didn't agree to stay their,
but the asshole blackmailed about not signing the contract.
"For a week I guess. It depends on my bosses soon to be partner in business." I

said casually not minding Steven who's on the front seat of the van were riding on.
"Kamusta ang buhay sa Pransya? Kamusta na yung binatang doktor? Si Ezekiel ba yun?"
I smiled genuinely o Lola Fe.
"It's Jezkiel, Lola. Were fine and happy in France. Do you remember my friend
Rhianne?" The old woman just nodded. "She's with us taking care of her children."
Gulat na nanlaki ang mata ni Lola Fe.
"Sino ang ama?"
Inilingan ko lang sya at binigyan ng maliit na ngiti.
"H-hindi ko po alam."
Tumango tango lang ito na mukhang naniniwala naman.

"Bakit pala kayo sumama sa mga susundo?" Bahagya pa akong lumapit dito at bumulong.
"At bakit po napakaraming bodyguards?"
Natatawa namang bumulong din si Lola Fe aa akin.
"Si Steven ay hindi nalang isang guro at businessman ngayon. Isa na rin syang
kilalang pinaka batang Congressman sa Makati." sabi pa nito na may humahangang
tingin sa aming harapan kung saan naruruon nakaupo ang nakapikit na Congressman.
"Hindi ko nga alam sa batang yan kung bakit gustong sya mismo ang pumunta sa
Pransya! Pero ng makita kita ay alam ko na kung bakit." may mapaglarong ngiti sa
labi nito na ikinailing ko.
"Tapos na po kami at kahit kailanman ay hindi ko na makita ang sarili ko na... ang
sarili ko na yakap nyang muli." yakap ng iba.
Sometimes I think I'm a crazy woman. No cut that! Because I really am a crazy
woman.
I am crazy over Steven once again.
I am crazy just by looking at him.
I become crazy once again when his lips met mine.
~FLASHBACK~
It was my second week working with this asshole and I really admit that he is so
stubborn when it comes to work.
"My decision is final! Unless you will persuade me, but I guess you can't persuade
me."
Sa sobrang inis ko ay umikot ako sa tabi nya at ipinaikot ang inuupuan nyang swivel
chair paharap sa akin.
Iniharang ko ang dalawa kong kamay ruon upang hindi sya makawala at sigurado akong
naka-lock ang pinto ng opisina na inuukopa ni Steven ngayon.
I am wearing a skirt that is above the knee and a tuck-in white blouse witch its
two button is open.
Yumuko ako upang magpantay ang mukha namin.
I can see how his adams apple bobble and damn! That was so hot!
"Sign the papers now, Steven."
He look at me amused then he laugh heartily.
"It's been a while since I heard you call me that." malambing na gumapang ang kamay
nito sa bewang ko. Tila ba yumayakap iyon sa akin.
"Sign it so that we can finish you're bullshit." sabi ko at muling hinampas ang
lamesa kung saan naruruon ang kontrata.
"Trying to seduce me by showing this property of mine?"
His eyes slowly went to my cleavage and his hands slowly go down to my butt.
"You pervert!" akmang lalayas na ako sa harapan nya ngunit hinapit nya ang bewang
ko ng malakas at pabagsak akong napa-upo sa kandungan nya.
Damn. His hard for goodness gracious!
"I didn't start this, Amelie. You do! I'm just finishing it up." bulong nya sa
tainga ko at parang baliw akong napapapikit sa init noon.
This can't be done! I kept reminding myself, but just like that all my knees
wobbled up.
His kisses slowly go up to my jaw then down to my neck and it landed to my lips.
I was in ecstasy once again.
All the past that I've been through was forgotten for a moment.
His touch.
His breath.
His caring spot.

Especially those damn sweet lips kept me insane for a moment.
"Baby!" and this was my cue to wake up from my insanity.
I slap him hard and get the hell out of his office ashamed on what I do.
I didn't kissed him back, but I didn't pulled out.
What the hell is wrong with me!?
~END OF FLASHBACK~
"Si Jezkiel na ba? Sya na ba ang mahal mo, hija?"
"Opo."
Natahimik kaming pareho at ang muling nagpabalik lang sa akin sa wisyo ay ang
masamang tingin sa akin ni Steven ng tawagin nya ako.
"LA!!"
And once again this stubborn man left me inside his van alone, because my head is
space out.
~~~
Votes and Comments for this chapter! Malapit na po itong matapos so bear with me
konti nalang.
Chapter 39
Third Person POV
Mabilis na lumipas ang oras at ngayon nga'y naghahapunan na sila sa mahabang

hapagkainan. Sa pinaka sentrong bahagi ay naka-upo si Steven sa kanang bahagi naman
ay naka-upo si Sadie katabi ang anak nito na nasa walong taong gulang na. Habang si
Amelie ay nasa kabilang sentro ng hapag katabi si Mrs. Cruz.
"Didn't know that Steven would arrived with you. So how's life, Amelie? Kamusta sa
France?" nakangiting tanong ni Sadie habang tinutulungang maghiwa ng karne ang anak
na katabi.
"Life was so unexpected I didn't know that I would be back here again. And France?
Hmm. It's almost winter there, I miss my family." Amelie answered dreamily thinking
of her childrens.
"Oh! So you have a child--" Sadie was cut off by Steven.
"It's childrens. Our childrens." pagtatama nito.
Tila naman biglang kinabahan si Amelie ng makita ang tingin sa kanya ni Steven
"Dad you have other babies?" inosenteng tanong ng anak ni Sadie.
"I have Phil."
Ngumiti naman ang batang si Phil at tsaka humarap sa ina.
"Mom! I'm going to have playmates now and I'll be a big brother." tuwang tuwa na
kumain muli ang bata ngunit nanatiling tahimik ang mga nakakatanda.
Hindi na muling nagalaw ni Amelie ang pagkain hanggang sa matapos si Mrs. Cruz.
"Hija, ayos ka lang ba?"
"Ang mga anak ko po, namimiss ko po sila. Ito po ang unang beses na may pinuntahan
akong hindi sila kasama."
Malungkot na na-upo si Amelie sa counter chair at tinignan ang mga litrato ng mga
anak sa telepono.
"Bakit hindi mo tawagan?"
Tinignan muna ni Amelie ang oras bago nginitian ang matanda.
"Sige po, punta po muna ako sa poolside." paalam ni Amelie.
Ekspertong tinungo nya ang lugar kung nasaan ang pool at tsaka nilublob ang paa
ruon bago muling ibinaling ang tingin sa telepono.
Tinawagan nya sa videocall si Rhianne at wala pang ilang segundo ng sumagot iyon.
"Hello!" iritableng sagot nito at mariringgan mo ang ingay sa paligid nito.
"Rhianne its me. LA." agaw nya ng pansin sa kaibigan na aligagang aligaga.
"Oh! Wait lang. Steen! Talk to your mommy muna oh!"
Iniabot ni Rhianne ang telepono kay Steen na marumi ang mukha at parang gusgusing
bata.
"Hi baby! What happened to you? Where's Azarea?" usisa nya agad sa anak na
kasulukuyang papunta sa kwarto nilang magkapatid.
"Mommy! When are you going back? I can't sleep at night thinking that you are not
with us." nakamgusong balik tanong nito sa kanya ng makasampa sa kama.
"Oh my baby! I miss you so much."
Unti unti ng pumatak ang luhang kanina nya pa pinipigilan. Damn you, Steven! For
taking me away from my childrens.
"I'll be going home soon. Sleep on time, don't think about me so much. And by the
way what did you do? Bakit ang dungis mo?"
Natatawa na dinilaan ni Steen ang daliri habang kausap si Amelie.
"We ate the whole chocolate cake that Papa bought. I ate too much, because its so
yummy. Ninang Rhianne is angry, mommy!" humagikgik pa si Steen na tuwang-tuwa sa
sariling kalokohan.
"Steen!" Amelie gave Steen her warning tone.
"Okay. Okay. Azarea! Mommy oh." mabilis na initsa ni Steen ang cellphone sa kapatid
kaya naman napailing iling nalang si Amelie.
"Azarea, baby. Did you also eat the cake?" tanong nya sa isa pang anak na puro
chocolate ang damit at mukha.
"No, mom. Steen is so annoying he put icing on my face and Papa spread it out! They
are so annoying." pagmamaktol nito na animo'y iiyak na.
"Diba you're a big girl na. Dapat you will not cry na. Just clean yourself and I
will scold Steen and Papa." alo nya sa anak na may mumunting luha na sa mata,
marahan itong tumango tango at ipinasa muli ang telepono kay Steen.
"Steen, what did I tell you?" marahang pagsasalita nya pero ang batang si Steen ay
umatungal na agad.
"Hey, baby! Wala pa naman akong sinasabi ah."
Naoanguso nalang sya bago pinatayan ng tawag ang anak. Pinaglarularuan nya pa ng
bahagya ang tubig sa pool bago napagpasyahang pumasok na sa loob.
Hindi pa man wya tuluyang nakakapasok ng matanaw nya sa di kalayuan si Steven.

Papalapit ito sa gawi nya at sa mga oras na iyon ay hindi alam ni Amelie ang
gagawin.
Should I ignore him or should I talk to him? Pero ano namang sasabihin ko? Jeez.
I'm fucking nervous!
Nakalapit na ng tuluyan sa kanya si Steven tsaka nya lang napansin ang masamang
aura nito.
"W-what do you want?" kabadong tanong nya.
Hindi ito sumagot bagkus ay nanatili lang itong nakatingin ng mataman sa kanya.
Tila ba kinakabisado nito ang mukha nya.
"I n-need to go." akmang aalis na sya ng mahigpit na hawakan nito ang kamay nya.
"Don't leave me again. Please, don't."
It should sound normal, but in her heart and mind Steven is pointing something. It
was like there was a hidden message in his words.
"Ano ba Steven. Bitawan mo nga ako!"
Pilit na tinatanggal nya ang mahigpit na hawak nito sa kamay nya ngunit sya lang
din ang nahihirapan.
"No. I'm not gonna let go of you this time. This time I will be selfish and I will
take what is mine."
Ang mga mata ni Steven na nakatitig kay Amelie ay nagsasabing seryoso ito at walang
halong pagbibiro ang mga bibitawang salita.
"I will take you back again together with our childrens. I will make you mine once
again and this time it will last forever." he mumbled before claiming Amelie's
lips.
Hindi pa man rumerehistro sa utak ni Amelie ang mga pinagsasabi ni Steven ay

nagigiliwan na sya sa mainit na halik nito. It was like the old times when they're
here inside this huge house making love and making naughty things together. It was
like the old times when she caught him in others arms.
It was like she's doing the same mistake she did on the past.
Steven pulled out from the kiss and look at her confusedly.
"Why didn't you kissed me back?" nagtatakhang tanong nito.
Itinulak nya ang sarili palayo bago ito binigyan ng isnag malakas na sampal sa
mukha.
"How dare you kissed me! I'm a m-married woman!"
Ipinakita nya dito ang bagong biling singsing na binili nya nya bago umalis ng
Pransya.
"Yeah right!" natatawang sagot ni Steven habang hinihimas ang labi.
"You as--" she was cut off.
"I did nothing wrong. Is it wrong now to kiss my wife?" inosenteng tanong ni Steven
na animo'y walang ginawang kasalanan.
"Hanapin mo ang asawa mo! Nang hindi kung sino-sino ang hinahalikan mo!" sigaw nya
rito at tinalikuran na ito.
"I already found her and I brought her home with me!!" balik sigaw nito sa kanya
kaya naman itinaas nya ang isang kamay at itinaas ang gitnang daliri nya.
"Fuck you."
~~~
Votes and Comments for this chapter. Dedication for the next chapters is on."‫️ݤ‬

Dedicated to AuthorYengTheReal
Thank you for always being an early reader! ߑˢ‫️ݤ‬
Chapter 40
It was an akward day. Nandito ako ngayon sa Buencamino Bank Co. at halos lahat ng
mukha ay hindi familiar sa akin.
"Amelie, my babe!"
Sinalubong ako ng mahigpit na yakap ni Remie na ginantihan ko din naman.
"Did you changed all of my employees here before?" usisa ko sa kanya.
"Nope. Some is transferred to other countries and some is in higher positions,

hindi mo sila masyado makikita unless you'll stay here until next year for the
Foundation day."
Tinignan ko sya ng may pagkabigla at natawa lang sya.
"Are you fucking serious, Remie?"
He just nodded and laughed. Wow! That is so amzing.
Ilang oras pa ako nagtagal duon para malaan ang mga pagbabago at ang mga narating
ng kumpanya namin. Sa tagal ng pagkawala ko ay napaka rami kong hindi nakitang
mangyari kaya naman nakakhinayang pero ayos lang dahil maganda naman ang bunga
nuon.
"Should we part ways now?" tanong ni Remie ng maihatid nya ako sa parking lot.
"Yeah, like duh! I'm already here in the parking lot alangan namang bumalik pa tayo
sa opisina diba."
Natawa nalang kami pareho sa sarili naming pag-iisip. Bigla naman itong tumigil sa
pagtawa at nagseryoso.
"I really hope you find the happiness you deserve and I hope you choose the correct
decision. I'm happy for you."
Napangiti nalang ako sa kanya at muli syang niyakap.
"Thanks, Remie."
My next destination after sa BBC ay ang RAHR. I am not supposed to go here today,
but I receive a text message from my new demanding boss.
From: +6392291*****
Go in my office right now. Don't you dare each lunch today without my knowledge.
What a demanding asshole?
Mabilis na narating ko ang isa sa pinaka mataas na gusali dito sa Makati. Before it
only has Twelve floors, but now it has Twenty floors.
"I'm away for three years, but it looks like a decade." I murmured.
Ipinarada ko na sa visitor's parking area ang sasakyan ko bago pumasok sa loob ng

gusali.
Dire-diretsong tinahak ko ang elevator at pumasok ruon may iilan ng sakay iyon pero
ayos lang dahil maluwag pa.
People look at me with curiosity.
"Sya ba yung bagong manager?"
Me? A manager!? Hello! I've been a CEO of Buencamino Bank Co. for five consecutive
years!
"Hindi ata eh. She looks so young, but her aura feels something eh."
Hindi pa man tuluyang nagsasara ang elevator ng may pumasok na isang babae at
tumunog iyon senyales na masyado ng mabigat sa loob.
"Shit. Tara na!" sabi ng isa sa mga chismosa kanina habang hawak ang ka-chismisan
palabas ng elevator.
Sumunod din ang iba palabas at tanging ako at ang babae nalang ang natira ng sumara
ang elevator ay hindi ko nalang pinansin ang mga kilos ng empleyado.
"You should've left me alone inside the elevator." the woman said not looking at
me.
Nasa harapan ko sya at nasa likuran naman nya ako ang tindig nito ay maganda
halatang galing sa isang may kayang pamilya.
"Excuse me? Do I know you?"
Pinindot nya ang button at huminto ang elevator sa ikatlong palapag.
"Leave."
Hindi ko sya pinansin at napa-irap nalang ako.
So bitchy!
"You will leave the elevator or I will force you to leave. You choose! Madali akong
kausap." sabi ng babae at humarap pa sa akin.
She's standing 5'8 and she has very defined jaw and her body looks like a coca-cola
in a bottle. Definitely she is beautiful and sexy, but she has 'the attitude' that
nobody would love.
"Ikaw ba ang may-ari ng kumpanyang ito at kung maka-asta ka ay akala mo sayo ang
ginagalawan ko."
The bitch just laughed and pushed me so hard.
Hindi ako nagpatinag at hindi ininda ang sakit ng tumama ang likuran ko sa bakal na
nasa loob ng elevator. That metal is supposed to be held when its earthquake.
"You don't really know me, do you!?" natatawa nitong dinuro ako at inikot ikot pa
ang daliri sa harapan ko. Animo'y nakahanap sya ng bagong laruan.
"Should I know you?" I said as if she weren't that special person.
Why should I know her fucking name!? Ganun ba sya ka espesyal?
"Let me introduce my self to you bitch." I rolled my eyes on what she said. Really?
Sino bang mas bitch satin? "I am Stephanie Lohr, the CEO's girlfriend. The COO of
Reál Amalia's Hotel y Restaurante Inc. and you should remember me bitch." sabi nya
bago ako tuluyang itinulak palabas ng elevator.
I was too shocked that I couldn't fight back at her. The things she said kept
processing in my mind. It is processing slowly that I almost can't understand it.
He has a girlfriend? For real!?
Pero ano namang pake ko, right? I'm just no one. I'm just a nobody to him. Hindi
kami magkaano-ano at mas lalong hindi kami. But why does my heart suddenly in pain?
Ilang minuto pa ako wala sa wisyo kung hindi lang naagaw ang atensyon ko ng babaeng
tumawag sa akin.
"Miss LA!"
Pinakatitigan ko syang mabuti at napagtantong ito ang secretary ni Steven.
"Secretary Fey?" kunot noong tanong ko na bahagyang hindi pa sigurado sa sarili

kong sagot.
"Ako nga po! Buti natatandaan nyo pa ako, Miss LA." tuwang tuwa na sagot nya.
"Ahm yeah! Oh. By the way, pwede bang samahan mo ako kung saan ang opisina ni Mr.
King naliligaw na ata ako." pagdadahilan ko at bahagyang tumawa pa.
"Sige po, dun din po ako pupunta."
Sabay kaming pumasok sa elevator at tinungo ang Thirteenth floor kung saan sakop ni
Steven ang buong palapag.
Nauunang maglakad sa akin si Fey kaya naman hindi ko napansin na huminto sya
dahilan para mabunggo ko ang likod nya.
"Sorry."
"Okay lang po."
Tinignan ko kung bakit sya huminto at laking gulat ko ng makita si Steven kasama
ang babaeng nag-ngangalang Stephanie na naka-upo sa kandungan nito.
"Fey." agaw ko sa pansin nya.
"Po?"
"Totoo bang ang babae na yan ay girlfriend ni Steven?" hindi ko man aminin ay alam
kong hindi pa ako nakaka-move on sa lalaking tunay kong minahal.
What can I do, right? Kung ayaw ko pang mag-move on ay wala rin naman akong
magagawa. I'll just need to bear with the pain of seeing him having another woman
on his lap.
"Sabi nila oo, sabi naman ng iba hindi. Pero wala pong kinumpirma si Mr. King lahat
ng alegasyon sa kanila ni Ms. Lohr ay tanging si Ms. Lohr lang ang nagsasalita kaya
naman hindi pa po alam ang totoo." mahabang detalye nito.
"Pero kung ikaw ang tatanungin. Tingin mo sila ba talaga?"
Tinignan muna ako ni Fey bago ngumuso ng bahagya.
"Sa tatlong taon po na wala kayo marami po ang nangyari. Pero isa lang po dun ang
sigurado akong hindi nagbago." tinignan nya ako na may ngiti sa mata at mga labi
nito.
"Sigurado po akong hindi magbabago ang pag-mamahal sa inyo ni Mr. King!" magiliw na
sagot nya bago kumatok sa opisina ni Steven.
~~~
Happy 2,000 likes in our facebook page! Happy 700 followers in Watty! Votes and
Comments for the next chaoters.
Your curiosities inspired me to write more! Thank you for reading.
Chapter 41
Third Person POV
Pagbukas ng pinto ay mabilis na tumayo si Steven at dahil nakayapos ang dalawang

kamay ni Stephanie dito ay mukha tuloy itong nakayakap sa binata.
"Hey! You are so disturbing!" inarte ni Stephanie sa nakangiting si Fey.
Tinignan ni Steven ang inaabot na papel ni Fey bago lumingon sa babaeng nasa
likuran nito.
A woman standing 5'8 wearing a rose printed summer dress that fits perfectly on her
smoking hot body is next to Steven's secretary.
Pilit inaalis ni Steven ang pagkakakapit ni Stephanie sa kanya ngunit mas lalo lang
nitong hinihigpitan.
"Aren't you the one that I throw out of the elevator earlier? That's you, right!"
Stephanie burst out laughing. She laughed and laughed as if something is really
funny about it.
"WHAT!?" Stephanie stopped laughing when Steven look at her deadly. "You throw her
out of the elevator!? Are you freaking serious about that Stephanie?!"
Ang kaninang mahigpit na kapit ni Stephanie ay unti unting lumuwag hanggang sa

matanggal na ito ni Steven ng tuluyan.
"Steven it's not a big deal! She's just a mere employee--"
"A MERE EMPLOYEE!!? Are you kidding me?! This is my wife!" Itinuro ni Steven si
Amelie at lumapit pa dito upang hawakan ang bewang at hapitin palapit sa kanya.
"What!? I thought you don't have a wife. So why play with me?"
Sa pagkakataong iyon ay itinulak naman ni Amelie si Steven palayo sa kanya na

ikinatingin ng binata.
"I'm not your wife anym--"
"Oh baby, please! Believe me." Nakukulitang sabi ni Steven.
Nairita bigla si Amelie sa inasta nito kaya naman inirapan nya ito ng mata.
"Look Stephanie! I didn't play with you." depensa ni Steven.
"Yes, you do! You let me do things to you-- hug you, kiss you, and most especially
you let me suck you." Stephanie proudly smirk at her and the bitch lick her lower
lips as if saying 'Steven taste so good.'
"You do things to me, but I didn't do it. You've been playin' with yourself alone."
Stephanie slapped Steven hard on the face.
"You keep on moaning then you're telling me your crap! Fuck you, Steven."
Stephanie walked out of the room leaving them three inside the office.
"Amelie it's n--"
"I didn't come here for an explanation Mr. King nandito ako para sa trabaho ko sayo
ngayong araw."
Amelie cut him off with his explanation akmang lalapit na si Steven sa kanya at
hahawakan ang kamay nya ng hinablot nya kay Fey ang dala dala nitong envelope.
"Ahh. Sir. T-that's the report for yesterday and need po ng sign nyo." alanganing
nagsalita si Fey at palipat lipat na tumingin sa nagkakainitang tinginan ni Amelie
at Steven.
Amelie look at Steven like a piece of trash, she's hiding her true emotions so that
Steven won't notice that she is still affected by him.
Steven looks to Amelie deadly as if wanting to rip her sexy dress. Kung bakit ba
naman kasi kita ang cleavage nito at ang mga kurba ng magandang katawan.
Steven signed to the papers on the envelope without reading it.
"Uh--"
"Make sure to give me another copy. You can leave now!"
"Yes, sir!"
Nagmamadaling lumabas si Fey ng opisina ni Steven napapakamot nalang sya sa ulo

dahil sa dalawang tao na natira sa opisina.
Sa loob naman ng opisina ay inilibot ni Amelie ang tingin.
"Where can I find my office here, Mr. King? I need some office so I can work."
Steven is still in awe of seeing Amelie, he can't stop staring at her.
"You know drooling over me won't help you so please stop." puna ni Amelie dito at
umirap pa.
"I won't deny it I'm proud drooling over my wife." nagkibit balikat lang ito at
hinatak si Amelie pa-upo sa sofa.
"I prepare this."
Steven open the tupperware foods it looks so good and its definitely a homemade
food.
"I'm not th-"
Steven put a spoon of rice and a slice of chicken on Amelie's mouth. Nginuya naman
iyon ng dalaga habang masamang nakatingin kay Steven.
Steven just smiled at Amelie and get another spoon of food. Inuwang nya iyon kay
Amelie at isinubo naman din iyon ng dalaga.
"Is it good, baby?"
Tumaas taas ang kilay ni Amelie na parang sumasang-ayon rito. She can't spoke
because her mouth is full.
"Mrs. Cruz made this for us, I ask her." Steven gently wipe the sauce on Amelie's
side lips.
He suck his thumb on where the sauce is.
"This chicken barbeque is good, huh." sabi ni Steven at kumuha muli ng kutsara ng
pagkain at sya naman ang kumain non.
Amelie grab the bottled mineral.
"You really want to play this role again, huh." she laughed a little and drink the
water.
Steven look at him confusedly.
"What do you mean?"
Amelie look at him and shookt her head.
"Don't do this again Steven. Hindi magandang tignan lalo na't may asawa't anak ka
na. Think of Sadie and your son, that kid Phil looks so much like you and your Dad,
Steven." Amelie said trying not to sound bitter.
"Three years ago I asked Sadie to live with me. She's occupying the guestroom with
Phil and I'm still staying alone on our bedroom. Hindi ako kailanman tumabi or
natulog kasama si Sadie. I slept with Phil but not with Sadie, baby." Steven
explained and Amelie just nodded.
"I'm happy in France." Amelie stated and laughed a bit. "My kids love their Papa so
much, it's like they love him more than me." she dreamily think of her kiddos. "I
slept with Jezkiel many times and I'm thinking of marrying him again, I guess it's
time for me to be happy with the right man." she lied. Jezkiel never mentioned his
love for her ever again.
Steven is raging inside him.
"Having that thought inside my mind wants me to do something bad to Jezkiel" Steven
said truthfully and smiled anxiously. "Hindi mo na ba ako mahal? Is it too much to
ask you to loved me again?" Steven smiled at her and shookt his head.
"Steven..." Amelie stopped herself from saying things that she will surely regret.
"I know.... I know... I'm such an asshole for doing all of the shitness in this
world to you. Hindi kita masisi nung iniwan mo ako all I can do was to blame myself
from doing that to you." he smiled at her once again before guiding her to stand-
up.
"You're office will be place their so that I can see you work and you'll be
incharge of planning all of the things planned on the contract."
Amelie just nodded when she saw a table and computer on the other side here in
Steven's office. Hindi iyon kapansin pansin dahil nasa bandang sulok iyon pero kung
sa pwesto ni Steven ay tanaw na tanaw iyon.
Amelie gets nervous and excited at the same time. She thinks of peeking on Steven
while doing her job. Itong nakaw na sandali nato ay susulitin ko na, dahil baka sa
susunod ay wala na.
The contract of Amelie is bounded for two months. She will stay here for only two
freaking months pagkatapos ay tapos na ang kontrata nya at makakbalik na sya sa
France na parang walang nangyari.
So easy yet it looks like that they will be hurt once again.
~~~
Sorry for the late update.
Chapter 42
One week easily passed Saturday ngayon at palapit ng palapit ang birthday ng kambal
ko.
Hmm. I miss my babies so much.
"Earth to Amelie!" Matti snap his finger infront of me.
"Sorry. I'm spaced out for a moment." I said apologetically.
"It's fine. I'm just asking about the kids."
I look at Steven confusedly. What now Steven?
"No need to ask for my kids."
"They're mine too!" tumaas ang boses nito at animo'y nakikipag-away. Inirapan ko
ito bago kinain ang slice ng steak.
"Hindi sila mga bagay na pwede mong angkinin, Steven. Mga anak ko sila and si
Jezk--"
"Cut that bullshit!" napatayo na ito at mabilis na lumabas ng Italian restaurant.
I was left with Matti and I am dumbfounded by his actions. Matti wipe his mouth and
look at me then smirk.
"I both know you for too long. Steven was my childhood bestfriend and you were my
bestfriend since grade school. I know if you are lying." he shookt his head and
arched his brows.
"I am not lying, Matti. Hindi si Steven ang ama nila! Jezkiel is the father of my
kids." I said confidently trying to hide my nervousness and guilt.
"Do you really think, that Steven is an idiot? God! Amelie." he laughed and
continue shooking his head before facing me again. "Of all people, you should know
him better than anyone else."
Napa-tayo ako bigla ng pumasok sa isip ko ang malabong ideya ngunit posibleng
mangyari.
"A-anong alam nya, Matti?"

All my hands is now sweating and my body feels like trembling. Matti smiled to me
and stood up.
"What do you think, Amelie? Hindi ka naman siguro pinanganak kahapon diba?"
natatawang sabi nito bago naunang lumabas ng restaurant.
Napa-upo ako sa takot at kaba. Was it true? Alam nya na ba? Sa kabilang banda ng
isip ko ay paano kung hinuhuli lang nila ako? That they just want me to say it, but
they don't really know things.
I get my sling bag and grabbed my phone. I dialed Jezkiel's number and with just
one ring he pick it up.
"Hi! You called?"
"I need your help Jezkiel." I was trembling when talking to him. Hindi ko napansin
na napapalakas ang boses ko.
"For what? Anong problema?"
"I think he knows it. Hindi ko alam pero please don't bring the kids here in the
Philippines. Cancel the flight next week! Ako nalang! Ako nalang ang pupunta dyan."
Next week is the Christmas break of my kids and they're planning to surprise a
visit here in the Philippines, but Rhianne said it to me accidentally.
"What!? I can't do that, sweetheart. The kids will be sad it's their birthday on
December 29, remember?"
"Yes, I do remember that. But what if makita sila ni Steven? Azarea looks so much
like Steven. Steen sometimes also looks like Steven. Mababaliw ako kapag kinuha nya
sa akin ang mga anak ko!" The thought of losing my childrens break my heart so
much. Ayoko ng mawalan ulit ng anak!
"I will try to convinced them, but if they didn't agree I can't do anything about
it. Uuwi at uuwi sila with or without your permission, sweetheart."
Malungkot na pinatay ko ang tawag bago inayos ang sarili.
I composed myself before going out of the restaurant where Steven's car is waiting.
I silently enter his car when I saw him talking over the phone.
"Yeah! Please prepare all of the papers. I want to show her that we aren't done
yet."
I look at the rearview mirror and saw him looking at it too.
"I want the custody."
He said it while looking through my eyes.
Why do I feel so afraid? Custody for what!?
~~~
Steven King POV
FLASHBACK (3 months ago)
"How long has it been since you saw her? Is it ten years?" the asshole laugh while
asking me.
I look at him seriously and drunk the whisky in my glass.
"It's been three long years, but it feels like a hundred years."
"Come on, Steven! You don't have the rights to her."
I smiled mischievously and tap his shoulder.
"Believe me, Matti. I have all the fucking rights to claim her again."
He just shookt his head and laugh out loud.
"Wala naman kayong anak para panghawakan mo pa sya, pare. You should've release
your semen inside her womb dude!"
I grabbed my glass and slightly play with the ice.
What ifs! Hmm.
"I let her lived her own life for three years Matti. Hindi ko sya pinasundan o
ipinahanap kasi baka iyon na.... baka iyon na yung oras para tigilan ko na syang
saktan, but look at me now!" I laughed and drink the other half of the whisky. "I
want to be selfish again, Matt! Gusto ko akin lang sya. Gusto ko ako lang yung
kailanganin nya. Gusto ko ako yung magpapasaya sa kanya. I know this is a selfish
moved to see her, but I am a desperate madman and I will do anything just to be
with her again."
Loving someone from a far is so hard for an asshole. Guess what? I am an asshole
that's why I can't love her anymore from a far.
"Kung hindi lang talaga nagkasakit si Mama ako ang sasama kay Amelie para layasan
ka, but it turns out na mas magaling mag-alaga si Jezkiel kaysa sa ating dalawa."
mapangasara na sabi nya.
I grabbed his polo shirt and look at him with my dark aura.
"DO NOT BRING UP THAT JERK!" I said and angrily let go of his polo shirt.
He raise his two hands as if surrendering.
"Easy man! We still have a flight to catch."
"You go now! I need to fixed some things." I said and pour whisky on my glass.
"Be on time."
"Yeah, asshole!"
He laughed while going on his way out.
I drink and play with my glass for almost half an hour.
"I'm sorry King for being late."
"Fuck you Gino for making me wait!" I said and grabbed another glass and poured him
a drink.
"So what did you find out?" I asked.
"Three years ago she was being checked in the hospital when you found her. She was
checked, because she wants to go somewhere far like France. The one you saw with
Mrs. Cruz and Mr. Villamor is the same doctor that they consulted she's an ob-
gyne." Gino informed and lean on the chair comfortably.
"Are you saying that Matti and Mrs. Cruz is lying to me that day and until now?" my
voice is filled with anger and confusion.
Why would they do that? They stay with me, but they're lying to me. Unbelievable.
"I guess King, but I can't tell. You know them better so you know their loyalty."
He said and salute on me. "Gotta go!" he said then wave goodbye.
END OF FLASHBACK
~~~
He drove the car so fast to the RAHR Inc. sa sobrang bilis ay parang naiwan pa ang
kaluluwa nya sa Italian restaurant na kinainan nila.
"What the fuck is your problem Steven!?" I shouted.
He just get off the car and open my door. Alinlangan ako kung lalabas ba ako o
hindi pero hinitak nya na ako papasok sa unang palapag ng building kaya't wala na
akong nagawa kundi magpahila nalang sa kanya. Gustuhin ko man na sumigaw ay ayoko
ng eskandalo.
Nakapasok kami sa elevator na nakahawak pa rin sya sa akin. Ang hawak na sobrang
higpit pero may pagkalinga pa rin.
"Hindi ako tatakas Steven kaya please bitawan mo na ako." pagmamakaawa ko sa kanya.
Hindi sya lumingon o kahit gumalaw man lang upang bitawan ako.
"Ano ba Steven!"
Pilit kong tinatanggal ang kamy nyang nakakapit sa akin ng biglang humarap sya at
kinuha din ang isa ko pang malayang kamay.
"N-nasasaktan na ako."
"No, you're not."
Hindi naman talaga masakit ang pagkakahawak nya sa dalawang kamay ko pero parang
nasasakal ako sa magkaharap naming posisyon.
The elevator opens and we're on the fifteenth floor kung saan nanduruon ang
conference room.
"What are we doing here Steven?"
Pabalibag na binuksan nya ang pinto habang hawak hawak pa rin ang isa kong kamay.
"You'll know later."
And that moment I knew I would be in a big mess.
~~~
Ano kayang gagawin nila? Votes and Comments for this chapter. Dedication is open.
Chapter 43
Third Person POV
Pagkapasok nila Amelie at Steven sa loob ng conference room ay bumungad sa kanila

si Matti na kausap ang abogadong si Attorney Hero Bareras.
The two walk towards Matti and Atty. Bareras who's now sitting on the end of the
table.
Amelie sat next to Steven because he kepr on holding her hands tightly.
"What's this?" tanong ni Amelie kay Matti.
"I don't have any idea, Amelie. Steven! Ano ba'to? Bakit anndito pa si Bareras?"
Steven stay still and motioned Attorney Hero Bareras to start.
"So Amelie. Hi!" bati ni Hero kay Amelie na ngumiti lang ng bahagya.
"Go to the damn point of this meeting, Bareras!" Steven's dark aura become more
darker when hero greeted Amelie.
"Ehem! We are gathered here today to discuss the custody of Lana Azarea and Philip
Steen King." Hero said and bring out a folder of evidences.
"Come again?" Amelie seemed like she didn't understand a thing that Hero said.
"I'm going to ask for the custody of 'My Childrens' I'll do that legally." Steven
answered.
Amelie pulled her hands off from Steven's hands.
"Are you nuts!? They're my childrens!" she shouted and push Steven.
Steven stood up and grabbed her hands to get the ring she buyed in France.
"This ring... You fake it all!" Steven throw the silver-gold ring somewhere inside
the room.
"Are you insane!? That's my engagement ring!"
Amelie kept on removing the strong hands of Steven.
"Really, huh?!" Steven smirked at Amelie and let go of her hands. " Tell me, who's
the father of the kids if Jezkiel's DNA Test with them is negative!?"
"So anong ganap ko dito? Taganuod nyo?" iritablemg sagot ni Matti bago tumayo at
akmang lalabas na ito ng pinto ng magsalita si Steven.
"You knew it Matt. I know you knew about this, but you didn't tell me that I have a
child! How could you do this to me?!" Steven asked and Matti look at him with
amazement.
"I knew it? Yeah. Mrs. Cruz and I is with Amelie in the hospital when she bleed and
thanks God! Because those kids are strong enough to survive without their stubborn
asshole father! I just want to protect my little sister Amelie and those kids from
you." Matti confesed and walk towards them."And that time I realize that we did a
good thing and that is not telling you, because we know that if you knew about it
you won't let go of Amelie. Itatali mo na naman sya muli sayo at sisirain lalo ang
buhay nya, but thanks to Jezkiel cauz' the Amelie we knew is gone now. Look at her
Steve! Hindi na sya magpapaloko sayo." dugtong pa nito bago niyakap si Amelie at
umalis.
"They knew about it." Amelie murmured that made Steven to look at her.
"And now I knew about this. I want the full custody of the kids and if you want me
to reconsider my decision you better ask for my conditions on changing my
decision." Steven said and left Amelie with Hero.
"I guess you need to sign here Amelie." Hero said and pass her the papers for the
custody.
"If you didn't sign that. The court together with the DSWD and Steven will come for
your childrens to get them. You still have a choice, either to sign that and give
up the full custody or ask Steven's conditions to reconsider his decision."
"What if his condition is favorable to him only?" Amelie asked as she sat down
onthe swivel chair.
"Just remember that when you give condition it will always be favorable to you.
Kahit kailan ay hindi naging mas pabor sa kalaban ang kundisyon na ikaw ang
magbibigay, laging sayo." sagot nito bago tumayo at dalhin ang briefcase palabas ng
opisina.
Amelie is left alone inside the room. She's still thinking of her childrens.
What will she choose?
~~~
Merry Christmas to all of you my beloved readers!
Chapter 44
Steven King POV
"How did you know?" she asked as I drink the glass of gin.
"I can feel it the first time I talk to them over the phone. That's amazing isn't
it." I smiled to her and poured another glass of gin.
She stubbornly sat next to me on the bar counter here in our house. She get a glass
and pour the pure gin and drank it all. That was quite hot!
"Steve..."
"Hmm?"
"Please wag mo ilayo sa akin ang mga anak ko. I will do anything for you, just
forget about the custody of my child." she said that made me look at her with
disbelief.
How selfish can you be, baby?
"Stop being selfish, Amelie! Pinakawalan kita nuon kasi akala ko that's what you
need, but I was wrong. If I just knew about your pregnancy that time I wouldn't let
you go."
She look at me and shookt her head.
"Kung sakali naman na malaman mong buntis ako, ano namang magagawa mo diba?! You're
so full of yourself... Nakakalimutan mo na tao din ako Steve at dahil tao lang ako
sobra na akong napagod na gusto ko nalang ihinto lahat ng bagay pati buhay ko gusto
kong ihinto, but my babies! They gave me hope." she wipe her tears that I didn't
notice.
I tried to reach for her, but she just pushed me away.
"I'm done with the drama Steven. Kaya naman isa lang ang ma--" I cut her off.
"Try me, baby."
She look at me confusedly.
"Try me, Amelie! Be the mother of my child once again." I said and crashed my lips
to hers.
With the alcohol running through my body and mind right now I think and decide
harshly, but one thing is for certain.
I am damn inlove with this woman. Hinding hindi na ako makakapayag na mawala ka pa
ulit.
~~~
Third Person POV
Ang malaking kamay ni Steven ay dahan dahang humaplos sa likuran ni Amelie sapat na
para mag-paramdam lalo ng init sa dalaga.
Ang marahang halik ay naging marahas ng kagatin ni Steven ang pang-ibabang labi ng
dalaga dahilan upang mapaawang ang bibig nito at mabigyang laya ang malikot na dila
ng binata.
Ang kamay ni Amelie ay nakayakap naman sa binata na nakatayo na sa harapan nya.
The bitter taste of gin taste so sweet when they kissed each other.
Ilang segundo pa ang lumipas ng tuluyang bumaba ang halik ng binata sa leeg ni
Amelie at paakyat muli sa mapupulang labi nito. Naglalaro na rin ang kamay ni
Steven na nasa loob na ng maluwag na t-shirt ng dalaga.
"T-tell me to stop, baby." paos na sabi ni Steven ngunit patuloy pa rin ang walang
sawang pag-halik sa dalaga.
"Uhm!" napa-ungol na lang si Amelie ng paglaruan na ng mainit na palad nito ang

bundok nya.
"S-stop me now, baby! I cannot stop later." hirap na sabi ni Steven sa pagitan ng
paghalik nya sa dalaga.
Nagtatalo ang isip ni Amelie at ang katawan nya. Parang gusto nya na ayaw nya. Ang
gulo!
Hindi sya nagsalita at tinugun lang muli ang mga maiinit na halik ni Steven.
"Damn it, Amelie!" Steven keep cursing when he felt Amelie's hands inside her
boxers gently rubbing his big buldge.
Inalis nito ang kamay ni Amelie sa loob ng pants nya at dahan dahang binuhat
papasok ng kwarto nila. This was their room when they were together.
Dahan dahang lumapat ang likuran ni Amelie sa malambot na kama at naramdaman nya na
ang malamig na aircon na biglang bumalot sa kanya. Hindi nya napansin na wala na
pala syang suot na pang-itaas. Tanging ang black lingerie nalang ang suot nya.
"Are you sure that you've given birth to two childrens?" Steven asked looking at
her body with so much adoration.
"Yeah! And that is supposed to be three." malungkot na sabi nya na nagpatigil sa

init ng katawan na nararamdaman ni Steven.
"What do you mean?" naguguluhang tanong nito.
Napatayo na si Steven na ngayon ay nakatanggal na ang lahat ng butones sa dark

green polo nito. Amelie covered herself with the white comforter.
"Answer me, Amelie! What do you mean by that!?"

Amelie shookt her head as if she said nothing. Bumangon din si Amelie at akmang
pupulutin nya na ang damit ng hablutin sya ni Steven at ipangko sa pader.
"A-ano ba Steven!" nagpumiglas sya pero nanatili ang maitim at malamig na titig
nito sa kanya.
Eyes are made to show our hidden emotions, but Steven's eyes is different it has no
emotion at all. Hindi tuloy malaan ni Amelie ang nararamdaman at iniisip nito.
"Tell me now the truth, baby. Sabihin mo na sa akin lahat! Don't force me to take
all of this on my own way."
Kinabahan naman si Amelie sa sinabi ni Steven at muli ay naalala nya ang unang
namayapang anghel na anak nila.
"I had a m-mis......"
Amelie felt so nervous that she can't continue saying the word.
"You had a what?!" Steven is looking at Amelie intently he was also nervous to know
the truth.
"I had a....

.
.
.
.
I had a m-miscarriage" she almost whispered.
Napabitaw naman sa kanya si Steven at marahang hinaplos ang mukha nya. Namumula ang
mata nito pero wala namang luha na umaagos sa mga pisngi nito.
"I'm sorry, Amelie. I'm sorry, baby." Steven kept saying sorry while giving her
soft kisses.
Amelie felt comforted at that very moment. Ang sakit na akala nya ay naghilom na ay
muling bumalik sa alaala nya pero sa pagkakataong ito alam nyang may karamay na sya
sa sakit na iyon. Alam nyang hindi na sya nag-iisang lumalaban, may kasama na sya!
At yun ay walang iba kundi si Steven.
Ang ama ng mga anak nya. Ang lalaking minamahal nya magpahanggang ngayon. At ang
lalaking kaya nyang pag-alayan ng lahat. Ngunit sa pagkakataong iyon alam nyang
hindi na pwede ang pagmamahal na gusto nya. Alam nyang hindi na talaga.
"I don't want to be a sinner, Steven! So could you please let go of me."
"No! Not this time, after all the good and bad news I've heard and knew about the
past do you think I would let you go?! You think wrong, baby. I will claim you mine
again." Steven said and once again crashed his mouth to hers.
The warm hands of Steven started wandering on Amelie's body once again and this
time his full of determination to claim her again.
Nakayakap si Amelie sa binata habang ito'y sarap na sarap na nilalasap at

dinidilaan ang tuktok ng bundok nya. Hindi sya makapag-salita dahil sa pinipigilang
unggol. Hindi sya makapalag-- at ayaw nyang pumalag, dahil sa isang bahagi ng puso
nya ay alam nyang gusto nya rin ito.
Gusto nya ring ulit na maramdaman ang init ng haplos at halik nito pati ang
naglalagablab na pagmamahal nito sa kanya pagdating sa kama.
It is truly wrong to do a sin, but if this sin will be worth it. Therefore, I shall
take a risk and take the consequences of this pleasurable sin.
"Ohh...S-steven!! Oh baby!" napalakas ang unggol nya ng mahinang kagatin ni Steven

ang tuktok nya at ipasok sa hiwa nya ang daliri nito.
Halatang sabik na sabik sila sa isa't isa at hindi na makapag-iintay pa ang dalawa.
~~~
It's been three long years since we last encountered each other. Sa loob ng tatlong
taon ay nag-tiis akong hindi makaramdam ng init ng katawan. Kahit anong haplos ng
sinuman ay hindi ako bumibigay, pero bakit pagdating sayo ganun lang?! Isang sorry
mo lang at halik ayos na. Isang haplos mo lang at halik mas minamahal pa kita.
"Oh God!" I keep on moaning and cursing. This living sin is so hard to resist.
"You're so wet baby!"
"Damn you! Don't say it."
He kisses my nipples before kissing my stomach and he gently caress it, then his
kisses went down on my lower abdomen then to my most private part.
He slowly kiss it making me close my eyes in sensation.

"I miss you! I miss this. I miss all of you!" He said before inserting his tongue
and playing in and out of my flower.
"Shit! Oh fuck!"
His pace is becoming faster and faster. Nakakawindang ang sarap na ipinadarama nya
sa akin.
"S-st---op! Ohh!"
Bagsak ang katawan ko sa nakakaliyong pangyayaring iyon.
"You squirted, baby." may panunuyang sabi nito bago muling himurin ang mga katas na
nailabas ko.
Ang dila nya ay sinabayan muli ng dalawang daliri nya na nagpasimula na naman na
bumuo ng kung ano sa kaluobluoban ko.
"Oh Steven please!"
Pabilis ng pabilis ang pagdila at paglabas masok nya sa akin na nagpapatirik sa mga
mata ko. Bahagyang sinipsip nya ang pinaka sensitibo at gitnang parte ko na mas
nagpabaliw sa akin.
"Ohh! Tanginaa!"
Ipinagpatuloy nya pa ang mabilis na paglalabas masok ng daliri nya na mas nagpapa-
arko sa katawan ko dahil sa nakakaliyong sensasyon nuon. Ang mga kumot at bedsheet
ay magulo at lukot na dahil sa mahigpit na pagkakakapit ko dito.
"M-malapit na a-akoough!!"
Ang pangalawang orgasmong hindi ko inaakalang mabilis ko ulit na mardarama.
Nakangiti nya akong tinignan at dahan dahang umibabaw sya sa akin at binigyan ako
ng masuyong halik.
"Can I?"
Kunot noong tinignan ko sya na ikinatawa nya.
"Can I enter you now?" tanong nya at marahang hinaplos ang pagkababae ko.
"Are you really asking me that question after you gave me a mindblowing eating
session!?"
Natatawang hinalikan nya ako at muli ay tinugon ko ang mainit at mapusok na halik
ni Steven. Maya maya lang ay naramdaman ko na ang marahang pagpasok nito sa
pagkababae ko.
Bahagya akong napapikit dahil sa munting sakit na naramdaman ko. Bakit parang
lumaki?
"Sumikip ka ata. Did you really gave birth?"
Tinampal ko sya ng mahina at natawa lang ng bahagya. We are really talking this
right now, when he's inside me? Very unbelievable! Nakakabitin.
"Lumaki ka kaya! Hiyang na hiyang ka kay Sadie." sabi ko na nagpadilim sa aura nya.
Madiin na ibinaon nya sa akin ang kahandaan nya at binunot ulit iyon at muling
marahas na ibinaon.
"M-masakit Steven!!" reklamo ko ng walang ingat nyang ilabas masok sa akin ang
naguumigting na kahandaan nito.
"I didn't have sex for the past three years and you're telling me that I enjoyed it
with Sadie! For Goodness gracious walang nangyari sa amin!" paliwanag nito habang
nakabaon ang alagang nagwawala sa loob ko.
"Okay fine! Whatever, let's just finish this." sagot ko at sa gulat ko ay umalis
ito at bumangon.
Akmang susuutin na nito ang polo nya ng hiklatin ko sya. Hubu't hubad kami ngunit,
sino bang may pake?
"Anong ginagawa mo?" iritableng tanong ko.
"You don't believe me. So I'm out of here."
"Sino namang may sabi na hindi kita pinaniniwalaan? Did I say that? Did you ask me
if I believe you? Hindi naman diba! So finish what you've started or else..."
Dahan dahan akong bumalik sa higaan at humiga muli duon nakasunod lamang sya ng
tingin at ako'y napatingin lang sa alaga nyang namumula at galit na galit kahit pa
nasa dilim.
"Amelie!" he gave me his warning tone.
"What?" I asked innocently.
"Fuck! Your a pain." sabi nito bago galit na ibinato ang polo kung saan at muling
humiga sa kama.
"You want this to be finished, right?! Then you'll take the lead, baby." he said
ang guided me on top of him.
Bigla akong nakaramdam ng hiya pero nawala iyon ng unti unti kong maramdaman ang
matigas at matabang alaga nito na tuluyan ng pumapasok sa loob ko.
"You look hot on top, baby!"
I started going up and down slowly then it gets faster and faster as we both work
each other. Trying to fulfill our desire and lust for the three long years we've
been seperated.
"I'm near baby!" hirap na sabi nya habang nakahawak ang dalang kamay sa bewang ko
at inaalalayan akong magtaas baba sa kahandaan nito.
Pawis na pawis ako ng mas lalao nyang bilisan ang pagtaas baba namin. Lumipas pa
ang ilang taas baba ng ibahin naman nya ang pwesto namin ngayon ay nasa ibabaw sya
at mabilis na naglalabas masok sa kababaihan ko.
"Oh faster Steven! F-fughster!"
I kept on moaning, cursing and keeping myself up with him. Ang bawat ulos nya ay
pilit kong sinasapo. Ang bawat marahas na baon ay malugod kong tinatanggap.
Nakailan na nga ba kami? Isa? Dalawa? Apat? O Lima? Hindi ko na mabilang ang
paulit-ulit na sensasyong nadama naming dalawa.
At muli nga'y naramdaman namin ang ligaya ng huling ulos nya, bago sya bumagsak sa
tabi ko pawisan at pagod na napayakap sya sa akin.
"Miss na miss kita, asawa ko."
Hindi ko akalain na ang pagkakamaling ito ay hindi ko pinagsisisihan.
~~~
Steamy night for all of us! Votes and Comments is highly appreciated.
Chapter 45
Steven King POV
"Are you avoiding me?" I asked and hold her hand.
"No, Steven! I'm busy with my work and for Christmas." she pushes me off and remove
my hands on hers.
This is wrong. Something is wrong!
"Don't reason out. Ano bang mali? The last time we talk-- we didn't talk we make
love, baby." I still can remember our last hot steamy night, but what the heck is
wrong?!
"You've got your answer, Steven. Now, leave my room!" she point out the door.
"Who cares about your room! This is OUR house." I pointed out the fact.
"Can you just do it!? Leave me alone." she said with full of disgust on her face.
I stormed out of her room mad and feeling bullshit.
"Steven."
I look at Sadie with my cold and pissed look.
"I need yo talk to you."
She walked down the stairs so I followed her and we go at the backyard.
"Care to explain the loud noise three days ago?" she arched her brow.
"Why would I explain myself? Did I do something wrong?" I asked sounding modest.
"God, Steven! You two are both moaning so loud! Hindi ba kayo nahihiya sa mga tao
sa bahay?!" she angrily asked.
I smirked at her and look at her with my underestimatimg eyes.
"Did you even have shame, when you fucked my father?!"
She was caught off guard and it makes her silent while staring at me.
"How did I found out? Hmmm. For the past three years you tought I was doing fine
with my company and you together with Phil, but little did you know I ran some DNA
test with Phil. The DNA result you've shown me was fake, Sadie!" I shouted at her
and she grabbed my hands.
I caress her cheeks and grabbed her face roughly.
"Steven!" she hold my hands tightly as I tighten the hold of my hand on her face.
"Is that so surprising? Ano bang nakakabigla dun yung nalaman ko yung totoo o yung
kilala ko kung sino yung pinagpagawaan mo ng pekeng DNA?" I laughed so hard as her
rosy beautiful endearing face turns to pale.
"You're beautiful Sadie, but not so smart for a princess."
I remove my hands on hers and left her on the backyard. As I open the door I saw my
wife.
My ever dearest lovely and charming wife
"Are you eavesdropping?" Did she heard it all? It would be great.
"N-no! Lalabas sana ako kaso andun pala kayo sa may backyard." napayuko sya at
magkahawak ang kamay na pilit patagong nilalaro ang kamay.
"Not a good liar, baby." I said and kissed her forehead. "Where are you going? We
need to talk."
"First of all, I am not lying. Wala akong nadinig! Second, I am going to do my

grocery for Christmas. Balak ko mag-celebrate sa bunker kung pwede lang naman."
mataray nyang sagot.
Oh I miss this woman!
"Then, let's celebrate our Christmas in the bunker!" I suggested. It's a bright
idea to spend your Christmas with the one you truly love, right.
"No! No! No! Ayaw kitang kasama sa pasko." she immediately answered.
"That really hurts, baby!" I mumbled and act as if I was hurt.
Bigla namang bumukas ang pinto at pumasok si Sadie.
"We'll be spending Christmas in Latvia. Just so you know, Steven."
I look at her and arched my brow. How dare her bring Phil with him!?
"You're not going to bring Phil there. Spend time with your parents there, but
don't you dare bring Phil with you or you will never ever can come back here in the
Philippines!"
"How dare you threatened me!" she andrily shouted at me.
I smirked at her.
"Believe when I say it. What connections are for, right?"
Nagdadabog na umalis ito.
"Baby?"
Amelie look at me with fear in her eyes.
Did I scare her? Or something?
~~~
For a moment, I believe that Steven can do anything and everything with legal ways
or in his own way.
Nandito ako ngayon sa isa sa pinaka malaking mall sa bansa at kasalukuyang namimili
para sa pang Noche Buena at sa birthday ng kambal. After a few minutes ay tumunog
ang telepono ko at tumatawag si Jezkiel.
"Hey, where are you?"

"Shopping for Christmas. Why did you call so sudden?" nagtataka kong tanong.
"Don't believe in everything that Steven would say to you! Pauwi na kami ng Pinas."
"WHAAAAAT!? AS IN NOW NA!!?" gulat na gulat kong sigaw sa kabilang linya.
"Yeah! We're heading straight to my house in BGC it's the one near Matti's
penthouse. In 2 hours we'll be home. Surprise, sweetheart!"
I jump out of excitement.
"Oh my God! Oh my ghaaad! I need to shop some grocery and foods for tonight!!" tili
ko pa at pinutol na ang linya para makapag hakot pa ng mga kailangan kong bilhin sa
grocery.
I spend my another 30 minutes buying and looking for the stuffs and ingredients I
need for our dinner and Noche Buena. Sa counter ay mayruon ng mahabang pila ng mga
cart at sa totoo lang ay nakakatamad na tumayo duon.
"This is so long!" reklamo ng nasa likuran ko. Tinignan ko ito at laking gulat ko
nalang ng si Steven iyon.
"What are you doing here?!"
"What do you think?"
Inirapan ko ito at umusad na sa unahan. Sumunod naman ito at tumabi pa sa akin. He

is holding a chip and chocolate.
"This is for Phil. He asked me to buy this just now."
I smiled at him and get the chip and chocolates to him.
"This is on me." I smiled and put it on the cart. "Phil is a sweet kid I bet he's a
momma's boy."
"Yeah! He is sweet, caring, cheerful and kind kid. He's my source of strength for
the past years." he said dreamily.
I smiled of having a though of him and our child. What if they grew with him? What
if he's also like this? Like a sweet loving father.
I once again move forward in the cashier and pay all my stuffs.
"That is quite a Christmas rush!"
"Yeah! In just two days it's Christmas." napangiti ako sa isiping makakasama ko sa
pasko ang dalawa kong anak.
"Come on, let's go to the bunker and put all the stuff you buy there."
Mabilis na umiling ako sa kanya.
"Uhm no need na! Sa penthouse ni Jezkiel ako magkichristmas." sabi ko at itinulak

na ang push cart na naglalaman ng mga supot ng mga napamili ko.
Nakarating ako sa tapat ng sasakyan ko at ipinasok sa compartment ang lahat ng

binili ko. Inabot ko ang isang paper bag sa kanya.
"That's the chocolate you buyed for Phil."
"You mean you buyed for Phil." he corrected I just rolled my eyes.
"I'll be going now." paalam ko at mabilis na linisan ang mall.
Nakarating ako sa penthouse ni Jezkiel alas-nueve na ng gabi. Sobrang traffic at

talaga namang labanan ng pasensya ang kailangan.
Wala pang tao sa penthouse kaya naman mabilis lang na naipasok at naigayak ko ang
ingredients para sa lulutin kong adobong karne ng baboy at nagsaing na rin ako para
kung dumating man aila ay kakain nalang.
Nanatili pa akong nakaupo at nakatitig sa dingding ng matapos akong magluto ilang

minuto pa ang nakalipas ay nakatulog ako at pagdilat ko hindi ko alam kung bakit
naruruon ako sa lugar na yun at katabi ang mga anak kong mahimbing na natutulog.
~~~
Happy New Year! Update ulit ako laterss. Wala na akong maisip na idea HAHAHA
Chapter 46
Steven King POV
"Anong ginagawa namin dito!?" she shouted angrily and punch me in my chest.
"Calm down, baby!"
"Care to explain on me first!" she said as she sat down on the chairs here in the
terrace.
I breath first before following her. Help me, Lord!
"So, how did we ended up here together with my childrens?" she cross her arms on
her chest making its cleavage more visible to me.
This is torture!
"I followed you on Jezkiel's old fashioned penthouse." I said with disgust.
"Maybe it's an old fashioned house, but atleast I can call it a home." she said and
rolled her eyes. "My kids! How did you find them and bring them here?!"
"I asked Rhianne to do me a favor in exchange of a favor. Let me spent the

Christmas, New Year, and birthday of our kids with you."
Just thinking of another year would past that I am not with my family breaks my
heart. A father must be there at all times to protect, support, love, and cherish
his family.
"You should've asked me. I am their mother!" she stood up and angrily walked
towards the bunker.
Yes, I brought them here in the bunker where no one could find us except Matti and
Sadie.
I walk towards the bunker and go inside, I found her on the sofa lying in it with
close eyes, she looks like she was thinking.
"Amelie, I didn't mean to offend you." I said apologetically. I was hoping for the
better results, not like this. I don't want her to be mad at me.
"Ten days. You have ten days, Steven. After that we'll go back to France."
"How about you make it two weeks?" I said feeling hopeful that she would agree to
spend more time with me together with our children.
"No! That is too much to ask, Steven." she said and stood up. She is about to enter
the room when I spoke.
"Wala na ba talaga? Hindi na ba talaga pwedeng maayos?"
"Stop all your nonsense, Steven! Matutulog na ulit ako." she said, but I grabbed
her for a tight hug.
"Just say that you don't love me."
Don't say it, baby! It will break my heart.
"Cut all your bullshits!" she angrily pushed me away.
"What about what happened last three days ago? Our love m--" she cut me off.
"That was wrong, Steven! Napansin mo namang iniwasan kita pagkatapos non kasi mali
yon! Hindi dapat nangyari yun! We didn't make love, we just have sex."
"You're wrong, Amelie. It wasn't wrong in the very first place, were married and we
have kids. What's so wrong about that?" I said trying to sound so calm. You're not
going to leave me again, baby. I won't let you. Not now and never!
"Hindi na tayo, Steve." she said and shook her head. "Everything is wrong when you
asked me to go back here with you. Hindi dapat ako sumama sayo, I should have been
more careful with my actions." She looks so devastated and I hate it.
I pulled her for a passionate kiss.
"This is not wrong remember that." I said and once again claim her lips.
Midnight came and were still here in the sofa I am staring at her while she was
lying on my lap.
I caress her hair and started to reminisce on why I love this woman.
She's just a little girl that is a fan of disney movies. She likes to be a princess
that can meet a prince and hopefully it will be his king. But she met an asshole
like me, a true King but an asshole one.
"Did you regret everything that happened?"
"I never regret anything. Why would I regret when I have my childrens with me." she
said and opened her eyes. "I'm sorry, but I heard you and Sadie on the backyard
earlier."
"Did you hear everything?"
She nodded.
"Phil isn't my son."
"That must be a joke!" she said and I look at her seriously. "How?"
"The DNA Sadie gave to me was fake by Jezkiel, if you didn't know Jezkiel and I are
friends before. When I knew that I had a son I felt so happy and I forgot that I
have a wife." I look at her feeling so sorry about the past.
"Eight years ago when I find it out I asked Matti to help me file a divorce
agreement. I thought that it would be best cauz' I gave you a lot of pain. You
suffered because of me."
I look at her and she was wiping her tears.
"I felt so complete that time. Akala ko iyon na. I thought wrong. When you tell me
that you had a miscarriage because of me and our situation nasabi ko nalang na
napaka gago ko. Why the hell did I hurt the woman who loved me the most? Why must
she suffer while I enjoy my life to the fullest? I regretted everything that I did
to you, Amelie."
She sat beside me and hug me tightly.
"Kung maibabalik mo ba ang nakaraan, pipiliin mo ba na sana hindi mo ako nakilala?"
"Bakit ko naman gagawin yun? Hindi naman ako nagsisisi na mahal kita. You fulfilled
my dreams, Steven. Hindi man lahat ng pangako mo'y natupad pero binigyan mo naman
ako ng dalawang magandang regalo. Steen and Azarea was one of the greatest gift I
received." she said and kissed me on my lips.
"Does this mean that we're okay?" I asked with happiness.
"Hindi ako marupok, Steven. I just know how to forgive." she said and stood up and
enter our room.
This is a good start!
~~~
Happy new year! First update in 2021 :))
Chapter 47
"Steen! Azarea! Come here now! Steven!" namamaos na ako kakasigaw pero ang mga
taong kanina ko pa tinatawag ay hindi pa rin lumalabas.
Iritableng pumasok ako sa loob ng kwarto at nakitang tulog pa rin si Steven habang
si Steen ay nakadagan dito tulog din at si Azarea na nanunuod sa Ipad nito habang
nakaunan sa braso ni Steven.
"How many times should I call all of you?" sabi ko bago tinapik tapik si Steven.
"Hmm" ungol nito.
"Bumangon ka na dyan! Steen ikaw din." sabi ko at tinapik din ang anak ko. "Azarea
stop watching and eat there! Lalabo ang mata mo nyan eh."
Dahan dahan namang bumangon si Steen at bumaba sa kama. Umupo ito sa lapag at
pumikit. Si Azarea naman ay bitbit ang Ipad na nagtungo sa labas ng kwarto.
"Steven! Bumangon ka na dyan, ano ba?! Akala ko ba gusto nyo umalis ng maaga?"
napahimas nalang ako ng sentido ng mahiga si Steen sa carpeted na lapag.
"Ayy! Pusaaa ka!!" napasigaw naman ako ng bigla nalang akong hitakin ni Steven
dahilan para matumba ako sa matipuno nyang dibdib.
"It's 4 AM in the morning, it's too early for them. Maybe we should let them sleep
first hmm." he whispered in my ear while giving me wet kisses.
Mabilis na hinampas ko naman sya at bumangon.
"Civil lang tayo! Wag kang maharot, Steven." mahinang kastigo ko sa pilyong
lalaking ito.
"Come on, Steen" sabi ko sa anak ko na hanggang ngayon mukhang zombie na hindi
makabangon sa lapag.
Inupo ko si Azarea at Steen sa sofa na nasa labas ng terrace kung saan naka handa
ang umagahan. Naka-suot na sila ng hoodies at nakaligo na rin sila.
"Do you want pancakes or rice?"
"Pancake with chocolate syrup!"
"Rice with ham and eggs, Mom."
"Okay! Pancake with chocolate syrup for Steen and Rice with eggs and ham for
Azarea."
Nilagay ko sa mga plato nila ang pagkain at masagana silang kumain.
"Rice with Mommy for me!" nakangiting bungad ni Steven. Inirapan ko lang ito ng
umupo sa tabi ko at tsaka bumulong.
"Stop being so naughty! Alas singko palang ng umaga pero ang pilyo pilyo mo na baka
gusto mong upakan kita!" nakangiti kong sabi pinipigilan na marinig ng mga anak ko
ang pagkairita ko.
Bakit kasi kailangan sabihin pa yun? Pwede namang ibulong nalang eh. >-<
"Rice with bacon and eggs for me." ngiti nito at tinaas taas pa ang kilay. Inirapan
ko lang sya at tsaka sumandok ng pagkain nya.
Kumuha rin ako ng pancake at nilagyan iyon ng strawberry syrup tsaka bacon.
We eat and wait for the sun to rise. Tanaw na tanaw mula sa terasa ng bunker ang
papataas pa lamang na araw.
"Mom, can I asked something?" bulong ni Steen na nahihiyang tumingin kay Steven na
may kausap sa telepono sa di kalayuan.
"Yes, baby. What is it?"
"Who's that guy? Is Ninang Rhianne telling us the truth?"
I confusedly look at him.
"Is he our Dad?" Azarea asked poker face.

"Uhm... What do you guys feel about him?" I asked.
"He looks nice and it looks like that he can fight." Azarea said and shrugged.
"He look at you with so much love, Mom. Dunno why, but I think I like him." Steen
said and sat next to me.
"Don't you want to know who's your father? You didn't asked me about your father
ever since."
Azarea stood up and sat next to Steen.
"If that guy is our father it's okay. I do like him, mom!"Azarea said.
"Me too!" second by Steen.
"Thank God! That I raise you two well. When he finished the call gave him a hug,
alright babies?"
"Yes, Mom!" they answered in sync.
More minutes passed before Steven sat again beside me.
"Sorry 'bout that. Matti just called me for the bonuses of the employees."
"It's alright." I answered.
I look at my kids and motioned them to hug Steven.
Steen and Azarea stood up and go to Steven.
"Oh, uhm. D-do you want something?"
I laughed silently on the nervousness on his face.
"Are you our father?" Azarea asked.
Steven look at me and I just nod.
"Yes. I am your father!" he proudly said and hug our kids.

The mere sight of them makes my eyes poured into tears.
The smiles of my children is what I really want. Hindi mapapantayan ng kahit anong
bagay ang mga ngiti nila.
This moment was too perfect and I will treasure it.
"I love you!" he mumble as I heard a gunshot.
~~~
Thirs Person POV
"WHAT!?" sigaw ni Steven sa kabilang linya.
"He killed two of our people. I think Sadie save her that day! Diba nakita nyo sya
ni LA sa Pangasinan." Matti answered to him.
"How can Jorlie escaped there in the Island? At bakit ngayon pa!?" galit na sagot
ni Steven.
Lumingon naman si Steven sa gawi ng pamilya nya at nakitang kausap ni Amelie ang
mga bata. Napangiti nalang sya sa magandang tanawin na iyon.
"We don't know how, but we are sure that she got help from someone and the only one
that we think of is Sadie. That can't be Jezkiel, because he's here with us trying
to help us with Tyler." Gino answered on the other line.
"Fuck! Tangina! Nasaan na si Jorlie hindi nyo pa ba nakikita? What's the use of the
tracker you've injected to her?!" galit na sabi ni Steven sa kabilang linya pilit
na hindi tinataasan ang boses para hindi mapansin ng pamilya nya.
"Sandali lang! JC was their that day, wala sya dito ngayon at sa mga nakaraang taon
wala din sya sa Pilipinas."
Naalala na naman ni Steven ang araw ng medical mission nila kung saan dumayo sila
sa Isla na may nakatayong kweba.
FLASHBACK (CHAPTER 22)
"Make sure that crazy woman, won't last a day. I want her dead. She ruined
everything in my life." malamig na sabi ni Steven habang naalala ang mga paghihirap
ni Amelie dahil kay Jorlie.
He tricked Jorlie to the cave. Akala ni Jorlie ay ipapakita na ni Steven ang
divorce papers at gusto nitong ipakita ang bagong biling isla, but things changed
when they captured her on the islands cave.
Mabilis na tumango si Tyler at Gino tsaka magalang na umalis sa harap nya.
"Isn't that too fast? You should gave her atleast a week." suhestyon ng kanang
kamay nya.
"Do you really think that crazy bitch isn't able to make a plan in a week? Think
carefully JC. Hindi ko gagawin sa kanya to kung hindi kailangan, I treasure her as
a friend before and I will treasure her memories with me especially when we're just
kids."
Kasama nya si JC at hindi iyon alam ni Amelie. He trusted JC the most because of
his loyalty to him and to Amelie.
"That crazy bitch ones carried your child, remember that."
"I do remember that, but I also remember the night she go on my office full of
blood because she aborted the baby. Hindi ako makakalimutin, JC." sagot ni Steven
bago tuluyang umalis ng isla.
Naiwan si JC, Tyler, at Gino sa isla.
"Gave her a week." sabi ni JC bago pumasok sa kweba.
END OF FLASHBACK
"JC was their, but why would he let Jorlie live?" napapaisip na tanong ni Steven sa
kabilang linya.
"Because he can't accept the fact that Amelie was deeply and madly inlove with
you." Jezkiel answered on the other line.
"What are you doing their, asshole?" iritableng sagot ni Steven.
"I'm trying to remove the bullet on Tyler's legs. Don't you remember when we we're
in collage and they're in highschool! Amelie and JC was always together. Remember
when JC showed up out of nowhere in your house trying to cancel your wedding?
Remember when JC try to asked you where Amelie is when you guys go in the bunker
three years ago?" pagpapaalala ni Jezkiel sa mga kaganapan sa mga nakalipas na
taon.
Steven remembered when JC told him to back off when he tried to court Amelie.
He remembered the night JC showed up in his house and punched him, because he will
marry Amelie.
And the bunker, he receive a hundred of calls from JC and a hundred of messages
trying to ask where they are and threatening him if something happens to Amelie.
"That prick! Why did he impregnated Rhianne if he's in loved with Amelie?!" galit
na tanong ni Steven sa kabilang linya.
"We don't know his motives, but we're sure that JC conspire with Jorlie. We' ll
just send some of our people their for your safety." Matti answered sounding so
nervous.
"Alright, thank you. Update me on her whereabouts, there's no gun in here but the
bunker is a bulletproof we can atleast prepared ourselves." Steven said and cut the
line.
"I love you!" Steven muttered to Amelie before hearing a gunshot.
~~~
Epilogue soon. Votes and Comments for this chapter. <3
Chapter 48
Third Person POV
Mabilis na tumumba si Steven at Azarea sa lapag ng tamaan ng bala sa balikat si

Steven habang yakap nito ang anak na si Azarea.
"Az!" sigaw ni Steen ng makitang may dugo ang kapatid sa gawing sintido.
"Steve! Lana!" sigaw ni Amelie na mabilis na lumapit sa kanila habang hawak si

Steen sa kamay.
"Are you alright, baby?" tanong ni Steven sa anak na naka ilalim sa kanya na parang
pinoprotektahan nya.
Tumango naman si Azarea at mabilis na yumakap sa ina. Umiyak ito sa unang

pagkakataon at sinabayan pa ng kapatid na si Steen. Hindi iyakin si Azarea pero sa
oras na iyon nakaramdam sya ng takot ng makita ang duguang braso ng ama.
"Hush now, darling." alo ni Steven sa anak habang pilit na isinisiksik ang pamilya
sa pinaka sulok na bahagi ng terasa kung saan hindi sila makikita ni Jorlie.
"What is happening? Are you alright? You're hurt!" nagaalalang tanong ni Amelie.
"I'm okay. Everything's going to be fine if you follow my instuction." sabi ni

Steven bago sinilip ang naglalakad na si Jorlie na may hawak na isang Single Action
Army na baril.
"Listen, you need to go inside the bunker before Jorlie comes here." panimula ni
Steven habang pinipigilan ang kirot sa brasong tinamaan ng bala.
"Jorlie? She's here!" gulat na sabi ni Amelie habang yakap ang mga anak.
"Yes, and I've done a lot of wrong things to her and to you. I'm very much sure she
wants me to pay for it."
Mahigpit na niyakap ni Steven si Amelie at dinampian ang labi nito.
"Whatever happens never get out of the bunker. No one can get inside the bunker
unless they know how." muli ay hinalikan ni Steven si Amelie sa mapulang labi nito
bago akmang tumayo.
Mabilis na hinablot ni Amelie ang kamay nito dahilan para napatigil ito sa pagtayo.
"Mahal kita. Mahal kita, Steven at hindi ako nagsisisi na bumabalik balik pa rin
ako sayo. Mahal kita, hindi mawawala yon. Ikaw at ikaw pa rin ang pipiliin ko kahit
bumalik pa ako sa unang araw na nakita kita. Mahal kita tandaan mo yan!"
Mabilis na kinabig ni Amelie si Steven para sa isang malalim na halik, bumuhos ang
luha sa mata nya at tila pakiramdam nya iyun na ang huling makikita nila ni Steven
ang isa't isa.
"Mahal na mahal din kita, mahal ko." sagot ni Steven bago tuluyang tumayo at
lumabas ng terasa.
Mabilis ang kilos ni Amelie habang yakap ang dalawang anak. Nakayuko syang tumakbo
papasok sa bunker habang ang putukan ng bala ay ayaw tumigil.
Si Steven ay mabilis na napalibutan ng mga tauhan ni Jorlie at JC.
"This is not you, Jan Carlo! Hindi ikaw to! Hindi ikaw ang maglalagay sa panganib
kay Amelie! You'll never do that! You swear to protect her until you die. You swear
to his father and mother!" galit na sigaw ni Steven sa nakatayong si JC sa harapan
nya na may hawak na isang Submachine Gun VP70 at parang baliw na nakatutok iyon sa
ulo nito.
Kinamot ni JC sa ulo ang pinaka nguso ng baril at tatawa tawa na tinignan si Steven
bago sinenyasan ang mga rauhan.
Sipa, tadyak, at suntok ang inabot ni Steven sa limang katao na nakapalibot sa

kanya. Hindi sya pumalag dahil gusto nyang sa kanya lang ang atensyon ng mga ito
habang ang pamilya nya ay nagtatago sa loob ng bunker.
"I swear, yes!" JC laughed out loud. "I swear to them, because I thought I could
have Amelie. I swear because I know that you will leave her! But you're a fool
Steven! You didn't leave her! You make her leave me, with that stupid doctor!" he
shouted.
Putok ang nguso ni Steven pero hindi nya na ito dama kagaya nalang ng braso nya na
may tama ng bala hindi nya na din ito dama dahil sa dami ng dugong nawala sa kanya
ng mga oras na iyon.
"Screw you, JC!” sigaw ni Jorlie bago tuluyang lumapit kay Steven.
Nakatingin lang ito kanina pa kay Steven at hindi man lang nagawang lumapit ng
gulpihin si Steven.
"I'm sorry, babe! I should have told JC not to do this to you. That bitch should be
the one that receive this punches not you." maarteng sabi ni Jorlie itinulak ni
Steven ang sarili palayo sa babae at pilit na tumayo.
"You dare call her a bitch when you're the one who's more like a bitch. You also
look like a witch for God's sake! Do you even see yourself in a mirror?!" pang-
iinsulto ni Steven na mas nagpagalit sa babae.
"That bitch must have brainwashed you! She will pay for what she did to you! Sadie
is saying the truth that woman is a piece of trash--"Steven cut him off.
"You dare go to my mansion!" galit na sigaw nito na ikinatawa ni Jorlie.
"What's the problem? We used to do fun stuffs their! And I just teach Sadie a life
lesson she'll never forget!" muli'y tumawa ito bago pinaputukan ang pinto ng
bunker.
"Open that damn door! And bring me the bitch!" malakas na sigaw nito sa mga tauhan
na mabilis na ginawa ang utos.
"You will not dare hurt her!"

"Try me, JC! I might kill her infront of you."
Nakaluhod lang si Steven habang pinapakiramdaman ang paligid. Alam nyang matibay
ang bunker at hindi iyon mabilis na mabubuksan ng kung ano kaya naman malakas ang
loob nya na hindi iyon mapapasok ng kahit na sino bukod sa grupo niya.
"What did you do to Phil?" tanong ni Steven na may halong kaba.
"To your little brother? Hmm let me see. Aha! I remember burying him alive together
with her slut mother inside the island in Pangasinan! Do you remember that island?
The island where you planned to burry me alive." galit na sabi nito bago dahan
dahan na hinawakan sa mukha si Steven. "But thanks to JC I'm alive and free. Don't
worry I'm not mad at you! Maybe that bitch is really a witch! Maybe she bewitched
your mind and trick you like that." Jorlie nodded as she walks back and forth in
front of Steven and the others.
She talks to herself as if she was concluding something. As if her conclusion was
all right.
"I'm in the right state of mind, Jorlie! And you are not! You are mad! How dare you
burry my brother?! How dare you kill Sadie!? Fuck you! You crazy bitch!"
Mabilis na inagaw ni Steven kay Jorlie ang baril at kasabay nuon ang pagputok ng
tatlong magkakasunod na putok ng baril.
~~~
Itutuloy...
Chapter 49
Third Person POV
Pagkaputol ni Steven ng linya kanila Matti ay mabilis na sumakay ng helikopter si

Gino at Matti kasama ang limang tauhan tinungo nila ang liblib at tagong lugar ng
bunker sa Nueva Ecija kung saan naruruon ngayon ang pamilya ni Steven.
"Gino keep your eyes sharp! Mens! Stay low, but always be alert." paalala ni Matti
habang inaayos ang dalawang 45-Caliber gun. Si Gino naman ay nagsuksok ng mga bala
ng sniper riffle na gagamitin nya sa pag asinta sa mga kalaban.
Dahan dahang lumapag ang helikopter sa may dalampasigan malayo kanila Steven. Ang
ugong ng makina at ang malaking elesi ng helikopter ay hindi na madidinig pa sa
kinarorounan nila Steven.
"Move now!" sigaw ni Matti at nagsi-alisan na sila sa helikopter.
Ang limang tauhang kasama nila ay naghanap ng magandang pwesto upang mabilis na
matulungan si Steven at ang pamilya nito. Si Matti ay walang pasabing dumaan sa
kung saan marami ang mga tauhan at pinagbabaril ang mga ito sa ulo katulong nito si
Gino na hanggang ngayon ay nasa loob ng lumilipad na helikopter at nakadapa duon.
"Can't you just find a rooftop?! Ang ingay sa tenga ng lintik na helikopter na
yan!" iritableng sigaw ni Matti sa earpiece.
Tila hindi maubos-ubos ang mga kalabang pinapatay nila dahil sa sunod-sunod din na
pag-sulpot ng iba pa.
"No rooftop, dude! Wag ka ng maarte." pabirong sabi ni Gino habang inaasinta ang
mga kalaban.
"We need to get in! Immediately!" sigaw ni Gino sa earpiece kung saan rinig ito ng
lahat.
Ilang pag-sabog ang naganap dahil sa mga trap bomb na sumabog malapit sa bahay ni
Steven.
"Damn! I didn't get to see the blueprint! Saan nakalagay ang mga bomba?!" kabadong
binaril ni Matti ang huling tauhan na lumabas sa main road ng bunker ni Steven.
"I don't know that there is a trap bombs." mababang sabi ni Gino habang iniisip ang
mga nasabi sa kanya ni Tyler at Steven.
I am an idiot to forgot that important matter! He said to himself.
"If I were Steven, where the hell will I put those bombs?" he kept on wandering
until he heard a gunshot.
"Damn you Gino!" sigaw ni Matti bago walang pasubaling tumakbo papasok sa
kinaruruonan ni Steven.
"Why me?! I can't even remember him telling me."
"Grrr! Damn this life!" bubulong bulong na sabi ni Matti ng makita ang mga natirang
tauhan ni Jorlie at JC na kumonti na di katulad kanina na parang hindi ito mga
nauubos.
Sa kabilang banda naman ay si Amelie na kasama ang mga anak na nagtatago sa walk-in
closet nila dito sa kwarto. She pushed the red button and the bombs started to
explode. Hindi nya alam na isa iyong trap bombs.
"Mommy!" hagulgol ng mga bata ng makaramdam ng pag-yanig.
Ang putukan at bomba sa labas ay hindi maririnig sa loob ng bunker pero damang-dama
naman nila ito dahil ang bunker ay nakatayo sa underground.
"Hush, my babies! Just pray." ang tanging nasabi ni Amelie sa mga anak na
humahagulgol na nakayakap sa kanya.
Sa oras ng pangangailangan ang tanging kaya lang nilang sandalan sa mga oras na yun
ay ang Panginoon. Hindi nila alam kung ano na ang nangyayari sa mga tao sa labas,
wala na silang ideya kung buhay pa ba o patay na si Steven at kung iisipin pa nila
yun ay baka lalo silang panghinaan ng loob.
Amelie took all her strength and courage to stand-up. She is willing to fight for
their safety and also Steven's safety. Hindi nya na kaya na magtago nalang at
manahimik habang ang lalaking mahal nya ay handang isakripisyo ang buhay nito para
sa kanila.
"Lana. Phil. You know how to fight if the bad guys comes in, right?!"
"Yes, mommy!" matapang na sagot ni Phil Steen sa ina habang nakayakap kay Lana
Azarea at pinapatahan ito.
"That's good."
Binuhat ni Amelie si Azarea at tinignan ito sa mata.
"Don't cry, baby. All of this will be over soon." Amelie kiss Azareas cheeks and
brought her down.
"Mommy will go out of the bunker and you two will stay here. No matter what happen
DO NOT OPEN THE BUNKER! Understood?"
Tumango ito at umiiyak na yumakap sa kanya.
"Mommy will just help D-daddy, alright." tumulo ang mga luhang kanina nya pa
pinipigilan.
When she deliver Phil and Azarea here in this beautiful crazy world she promise to
herself that she wouldn't cry again, but she just broke it twice. She wants to be
strong for her childrens so that they will grow up strong too.
"Crying isn't a bad thing." Amelie gently wipe the tears on Azarea and Phils
cheeks. "Crying makes you stronger so do not hesitate to cry, but always remember
that after you cry you will always put your precious smiles."
Hinalikan ni Amelie ang mga anak sa nuo bago ito iniwan sa loob ng walk-in closet.
Lumabas sya ng kwarto at ni-lock iyon para sa seguridad ng mga anak nya. Pumunta
sya sa kusina at naghanap ng kutsilyo at ng iba pang pwedeng magamit sa mga tauhan
ni Jorlie.
Patuloy ang pagsabog ng bomba at ang pagyanig ng bunker pati ang pinto nito ay
binubuksan ng mga tauhan ni Jorlie.
Nakahanap si Amelie ng kutsilyo, martilyo, at lighter at isang maliit na handy

sprayer na naglalaman ng alcohol.
Lumapit sya sa pinto ng bunker at puro putok ng baril ang naririnig nya duon, dahil
sa pinauulanan ito ng bala ng mga tao sa labas.
Hindi agad agad na masisira ng kahit anong bomba o bala ng baril ang pinto dahil sa
isa itong purong metal at tanso na pinagpatong patong at pinakapal.
Hindi makalabas si Amelie dahil sa mga sunod sunod at walang tigil na pag-baril sa
pinto. Bumalik muna sya sa kusina at kinuha ang sampung pirasong mamahaling
babasaging pinggan tsaka iyon inilagay sa tabi nya. Naka-suot lang sya ng leather
jacket ni Steven kung saan nakalagay duon ang kutsilyo, martilyo at iba pang gamit
na nakuha nya.
Wala pang isang minuto ng huminto ang pagpapaputok sa malaking pintuan kaya naman
bigla nya iyong binuksan at isinaradong muli habang bitbit ang pinggan.
It was impossible for her to open the door at first because it's a heavy metal, but
she can do anything just to save Steven.
Gulat na nakatingin sa kanya ang mga tauhan ni Jorlie na nagkakasa ng bala sa

baril. Kinuha nya ang oportunidad na iyon upang ibato isa-isa sa mga ito ang mga
malalaking pinggan tsaka nya inilabas ang kutsilyo at tumakbo palapit sa mga ito.
Ano nga bang laban ng kutailyo sa baril? Ang bilis lang ang makakapagsabi nyan.
Sa France ay natutunan ni Amelie na lumaban dahil na rin sa pang-eenganyo sa kanya

ni Jezkiel at Aziz na matuto ng simple self-defense. Kaya naman ngayon kahit
papaano ay alam nya kung paano gamitin ang kutsilyong hawak. Ang bilis naman nya sa
pagkilos ay natutuhan nya nung lumalaki na ang mga kambal, dahil dalawang bata na
magkasabay ang inaasikaso nya kaya naman hindi pwedeng babagal-bagal sa pagaalaga
sa mga ito kung kailangang sabay. Dapat sabay!
Mabilis na itinumba ni Amelie ang tatlong lalaking naliligo na sa mga sariling dugo
at laslas na ang leeg. Pinulot nya ang baril at walang pasabing pinagpuputukan ang
mga lalaking patungo sa pwesto nya.
Sa kabilang banda ay nakikita na ni Matti si Steven at tanaw na rin nya si Amelie

na unti-unting natatabunan ng mga tauhan ni Jorlie.
Walang pasabing tumakbo si Matti palapit sa mga ito at binaril ang nakatalikod na
si JC na tinamaan sa braso at tumumba napa-tumba rin ni Matti ang tatlo pang
lalaking katabi ni JC.
Ngunit bago matapos ang putukan ay nakarinig sila ng tatlong magkakasunod na putok.
Kitang-kita ni Gino kung paano bitbitin ng mga tauhan ni Jorlie si Amelie na duguan
at pinaluhod sa harap nito. Si Steven ay nanlulumong tinignan ang asawa habang ang
naagaw na baril kay Jorlie ay nakatutok sa ulo nito.
"Kill me Steven! And she'll die."
Malakas na tumawa ang babae habang tinitignan ang nag-uumigting at nagbabagang

tingin ni Steven sa kanya.
~~~
Late update again, sorry 'bout that! Comments for next chapters!
(Follow our official instagram acc! @aczalnofficial )
Chapter 50
Third Person POV
Mabilis na tinapos ni Jezkiel ang pag-oopera kay Tyler at tsaka agad na iniwan ito
sa pangangalaga ng babaeng mahal nya, Francesca Alcazar.
She's the woman they met on the restaurant when they had dinner date in France.
Francesca and Jezkiel had a one steamy night that day when they had their dinner in
the restaurant. Lasing na lasing si Jezkiel ng gabi na yun at ang magandang dalaga
na nag-hatid sa kanya ay hindi inaasahan ang mga sumunod nyang ginawa.
They end up on Jezkiels bed in his condominium. Francesca was really ashamed and
she wasn't sure on what she have done.
Francesca is cursing herself inside, because she knew that this guy had a
girlfriend. But then again, she let herself to give in for one hot night.
And the rest of their story is just about to made in the future.
"Frances! I love you no matter what happened."
"Mag-iingat ka, Kiel! I l-love you more."
Francesca hug Jezkiel tight as she cry on his chest. Minahal nya na ito sa loob
lang ng anim na buwan.
Jezkiel wipe her tears and hurriedly ran to the helicopter and commanded the pilot
to fly it away.
Frances run to the helicopter, but she was too late to said the words she'd been
wanting to say.
"Come back to me, baby! Please come back for us."
Nakarating ng mabilis si Jezkiel sa isla kung saan naruruon ang bunker. Hindi nya
na hanap ang helicopter na sinasakyan nila Gino kaya mas lalo syang kinabahan at
dumaan sya sa likurang bahagi ng isla.
Nakita nya ang mga tauhang kasama ni Matti at Gino na wala ng buhay. Nakita din nya
ang mga sunog na katawan at mga iba't ibang parte ng katawan na nagkalat senyales
na hindi lang barilan ang naganap, kundi pati pagsabog.
He bring a hand-gun and brought it out. Nakakarinig sya ng mga umaalingawngaw na

putukan na nang gagaling sa loob ng isang pinto. Ito ang backdoor ng kinaruruonan
nila Steven.
Pumasok sya ng walang pag-iingat at nagulantang sya sa pag-bagsak ni JC at ng mga

kasama nito. Nakita naman sya ni JC at mabilis nitong itinutok sa kanya ang baril.
Hindi nya iyon alintana at mabilis na nakita si Jorlie. Nakita rin nya ang
kinakaladkad at tila wala ng buhay na si Amelie.
Mabilis na itinutok nya ang baril sa likuran ni Jorlie ngunit bago pa sya makapag-
paputok ay nabaril na sya ni JC sa balikat, ngunit pursigido nyang itinutok kay
Jorlie ang baril at tsaka ito binaril na tumama lang sa likod ng balikat nito
dahilan para matumba ito kay Steven at mabilis naman nitong itinutok sa baba ni
Jorlie ang baril.
Napalingon si Matti at Steven kay Jezkiel na nakatumba sa buhangin at duguan. May
tatlong tama ito ng baril mula kay JC.
"Shit!" sigaw ni Matti at binaril muli si JC na tuluyan ng nawalan ng buhay.
Tumakbo si Matti palapit kay Jezkiel at si Gino naman ang nagpatuloy na umasinta sa
mga tauhan ni Jorlie na ngayo'y kumokonti nalamang.
"Tell them to drop their guns!" sigaw ni Steven sa nanghihinang si Jorlie.
"Oh baby! You really like to be this controlling , huh."
Idiniin ni Steven ang nguso ng baril sa baba ni Jorlie at tsaka ito ikinasa.
"You know that I can do this. Hindi ako mahilig magbiro, Jorlie. Let me make it
clear once again. Tell them to drop their guns! Now!!" ma awtoridad na sabi nito
bago binaril ng mabilis sa ulo ang lalaking nakatutok ang baril kay Amelie.
Tumumba ito at lahat naman ng mga tauhan ay parang hindi makapaniwala sa bilis ng
galaw ni Steven.
Tinignan nya ang mga tauhan ni Jorlie.
"Drop it or die!?"
Mabilis na binitawan ng mga ito ang walang malay na si Amelie at nagsi-alis sakay
ang mga sasakyan. Iniwan din nila ang walang buhay na katawan ni JC kung nasaan
ito.
"You're really a crazy bitch. You know that!"
"This is what love do to me, Steven. I can do this madness, because I so damn love
you! I fell for you so hard that I really just wanted to live with you alone here
on earth."
Napailing-iling nalang si Strven at hindi pa rin nya inaalis ang tutok ng baril kay
Jorlie.
"Kill me now, Steve."
"NO!" he wouldn't do that, Steven treasures Jorlie before and he values their
friendship.
"Kill me!! Or my mom will kill me! Steven you know my family! They don't like a
mess like me."
Ibinaling nya ang tingin sa nakahandusay na si Amelie tsaka ito dahan-dahang

itinayo at iniyakap sa kanya.
Hindi nya napansin ang paglapit ni Jorlie at inagaw nito ang baril aa kanya.
Itinutok nito ang baril sa kanya at sya naman ang napa-atras ngunit nanatili pa rin
ang pag-alalay nya sa asawa.
"Yoi know that I can do this again." pinunasan ni Jorlie ang mumunting luha na
tumulo sa pisngi nya. "I'm insanely inlove with a married man. I can't assure you
that I will libe okay with that." mabilis na itinutok ni Jorlie ang baril sa
sentido at ngumiti kay Steven.
"This is for the betterment of all. This is the last good deed that I will do to
you, this is the only good thing that my love can show you. I love you, Steven! I
really do."
Bumujos ang luha ni Jorlie at sa isang iglap ang kaninang nakangiting babae ay nasa
buhanginan na at naliligo sa sarili nyang dugo.
"Jorlie!" mabilis na ibinaba ni Steven ang walang malay na si Amelie sa terasa ng

bahay nila. Tsaka tinakbo ang ngayo'y patay ng si Jorlie.
"This is not what I wanted, Jorls! I want you to be a friend! Bakit minahal mo ako
ng sobra sa pagkakaibigan? Rest easy now, maybe this is just not the right time for
us. Maybe on the afterlife we can be more than just friends."
Steven hug the bloody body of Jorlie and kissed her on the lips.
"Thank you, Jorlie! Thank you for loving me so much and I'm sorry for not loving
you back."
Binitawan nya ang bangkay nito at pinuntahan si Jezkiel na kasama nila Matti at
Gino.
"I am not a doctor Gino! Damn it!!!"
"Tangina! Put pressure on the chest." sigaw ni Gino kay Matti na halatang kabado sa
ginagawa nila.
"Carry Jezkiel to the helicopter, idiots! Bilisan nyo kailangan natin iligtas ang
doktor!" sigaw ni Steven sa mga ito at tsaka sinamahan silang itakbo si Jezkiel sa
may helicopter.
Mabilis na naka-alis ang mga ito at tsaka naman sya bumalik sa bunker kung saan
naruruon ang pamilya nya.
She carried Amelie inside the house and put her on the sofa. Hinagilap nya ang
telepono at pinunasan ang luhang tumulo sa pisngi nya.
"Pick it up, Kael!" naiinis na sya sa tagal na sumagot ng gobernador na tinatawagan

nya.
"I'm a very busy man this should be important King."
"Go to the hospital! Your hospital near here in Nueva Ecija. Your brother--- he's
in danger." kabadong sagot nya ilang segundo syang walang narinig na responde kaya
akala nya ay wala na ito pero biglang nagsalita ang kapatid ni Jezkiel.
"Thanks."
"Sorry, Kael."
Pinatay na ni Kael ang tawag kaya't alam nyang naintindihan na nito ang gusto nyang
sabihin.
Linapitan nya ang asawa na duguan at walang malay kumuha sya ng bimpo at binasa
iyon.
Sinipat nya kung may tama ito ng baril ngunit wala puno ito ng pasa at dumudugo rin
ang ulo marahil dahil pinukpok ito ng baril.
"Wife? Amelie!" tawag nya rito habang pinupunasan nya nag maamong mukha nito na
puno ng pasa.
"I'm sorry, baby."
Marahan na binigyan nya ito ng halik sa labi at tsaka hinawakan ang namamagang
pisngi ng asawa.
"This is not what you deserve. I shouldn't ask you to come home with me. I'm really
sorry, baby! This is all my fault I'm sorry."
Hindi man nya nakita kung paano pinatumba ng mga lalaki ang asawa nya pero sigurado
syang kaya ito lumabas ay dahil sa kanya.
Knowing Amelie he is sure that she loves him so much.
Nakita nyang gumalaw ang labi nito kaya naman bigla syang naalerto at agad na
hinawakan nya ang kamay nito.
"Baby?"
"S... S-tev... S-steve..."
"Yeah, baby. It's me, Steven. Do you want me to bring you to the hospital? What do
you want me to do, baby?" kinakabahang tanong nya.
Hindi nya naisip kanina na dalhin agad si Amelie sa ospital, dahil na rin sa
pagkatuliro sa nakitang pagpapatiwakal ni Jorlie sa harapan nya.
"Uhmm... W-where's our.. urgh c-children?"
"Oh! Yes, fuck! The kids! Where did you left them?" nagaalalang tanong ni Steven.
Natataranta na naman sya ulit.
Dahan dahang bumangon si Amelie na mabilis naman nyang inalalayan.
"In our r-room."
Mabilis na binuksan ni Steven ang kwarto at nakita ang dalawang bata na may hawak
na alcohol at torch lighter.
"Dad?" Phil.
"Dad!" Lana.
Tumakbo ang mga ito at agad na sinalubong ng yakap si Steven at tsaka umiyak ang
mga ito ng mayakap sya.
Binuhat nya palabas ang mga anak at tumabi ng upo sa sofa kay Amelie.
"Mommy!!" sigaw ng dalawa at dinamba agad ng yakap si Amelie.
"Aww! Ouchh." napahiwalay naman sa kanya ang mga anak at mabilis na tinignan sila
ng mga ito sa mga mukha at hinawakan ang mga pasa nila at ang namamagang pisngi.
"Are the bad guys gone?" Lana Azarea asked.

"Yes baby." sagot ni Steven.
"They are not coming back, right?" tanong ni Phil Steen na tinanguan lang naman ng
ama.
"If they come back trust me that I will protect you again I won't let them hurt
you." hibalikan ni Steven ang mga anak at niyakap ito ng mahigpit.
"Me too." hirap na bulong ni Amelie.
Niyakap nya ang mga anak at ganun din ang marahang pagyakap sa kanya ni Steven.
It was December 24 and that should be the best day of their lives, but once again
you can't predict things that will happen to you.
"I love you, Mom!" Phil.
"Love you, Dad!" Azarea.
~~~
Epilogue next. Thanks for waiting everyone!
Ps. Just got my card today and I'm really proud of my grades rn.
Epilogue [His Wife, Her Professor (COMP...]
Thank you for patiently waiting everyone sorry for keeping you guys
waiting. Thank you for supporting the love story of LA and Steven I hope that you
will continue to support my upcoming stories. Keep safe everyone, love y'all!
Steven King
"He was a good friend of mine, I admit that weve fought and have disagreements most
of the time, but I still considered him as a friend and too close to a brother." I
look at my wife who's crying and beside her was my two children, Steen and Azarea.
"Thank you for everything, Kiel. You can now rest in paradise, man."
I sat down next to my family and listen to the eulogy speech of Kael, Jezkiel's
brother.
"A memorable evening to everyone. Maybe everyone knows me here, but not as deep as
my brother Jezkiel. Our family is very thankful for your sympathy to us and your
condolences is very much appreciated. To my brother, I know your just around ua
right now I hope to see you soon, just always be safe with your love one." Kael
look at me and nodded.
Fucker!
"Thank you evryone." he said and go to Dr. Carla Lyon their mother.
"Jezkiel!" bulong ni Amelie habang humihikbi.
Niyakap ko sya habang yakap nya naman ang dalawa naming anak.
A week easily passed by nakauwi na kami sa bahay namin at nagpatuloy lang sa

pagkonsulta sa psychologist ang mga anak namin.
Amelie just kept beeing silent. Nakakapagtaka at nakakatakot ang katahimikan nya.
Hindi ko alam kung anong nangyayari sa kanya at ang iniisip nya. Mali ito! Mali ang
pananahinik nya!
This is wrong! I need to talk to her.
"Wife?"
She jist walked by and didn't bother to look at me.
Naghahanda na sya ng almusal sa alas-singko ng umaga. We have maids and Mrs. Cruz,
but she prefers to do it herself.
"Amelie!"
"I heard you! No need to shout." sagot nya na hindi man lang lumilingon sa akin.
What the heck is wrong?
Lady Amelie Buencamino-King
It's been a week that they're no longer here with us. Nakakamiss, nakakalungkot, at
nakakayamot bumangon sa araw-araw na alam mong wala na ang mga taong
pinapahalagahan mo.
"Wife?"
There he goes again. Trying to talk to me while I'm ignoring him. Hindi ko alam ang
gagawin ko matapos ang mga nangyari.
Nakakabaliw, nakakapanghina, at nakakatakot.
Hindi ko alam kung saan ba ako takot, sa kanya ba? Sa mundo ba? O sadyang takot
lang ako sa realidad ng buhay? Hindi ko alam ang nararamdaman ko.
"Amelie!"
"I heard you! No need to shout." sigaw ko sa kanya pabalik.
Hindi ko man nakikita ang mukha nya ay alam kong nagngingitngit na naman ang ipin
nya at umiigting ang mga panga nya.
What the fuck is wrong with me?!
"The hotdogs are going to burn!"
Nagulat nalang ako ng makalapit nalang sya bigla sa tabi ko.
"What's wrong with you, baby?" may pag-aalalang tanong nya akmang hahawakan nya ang
mukha ko ng mag-iwas ako.
Hindi na ako sigurado.
Hindi na ako sigurado sa mga nangyayari.
Hindi na ako sigurado kung nasa tama ba ako.
Hindi ako sigurado kung tama bang kasama ko ang dati kong asawa.
Hindi na ako sigurado.
"Hey! Hey, just calm. Don't cry. It's just a freaking hotdog. No need to cry,
wife."
Hindi ko napansin na tumutulo na pala ang luha ko.
Hindi na ako naka-iwas ng kulungin nya ako sa mahigpit na yakap at paghahalikan sa

noo.
"I'm here. Don't cry, I'm here. I will be here for you."
His voice calms me.
Lumipas ang ilang minuto na hindi ko naituloy ang pagluluto ng fried rice at
tanging ang sunog na hotdog lang na nasa kawali pa rin ang luto na.
Sa ilang minuto na iyon ay nakakulong lang ako sa mainit nyang mga bisig pilit
akong kinakalma kahit hindi na ako umiiyak. Ang bawat haplos nya sa buhok ko ay
nagbibigay sa akin ng magandang pakiramdam. Hindi ko alam pero sa piling nya, sa
yakap nya, at sa bawat kilos nya ng mga oras na yun ay nararamdaman ko na hindi ako
nag-iisa, may karamay ako.
"Aren't you tired of me?" I asked.
"No."
"Why not?" I asked once again.
"Because that's it, simple as that."
Hinalikan nya pa ang ulo ko atlalong hinigpitan ang yakap sa akin. Nakatayo lang
kaming pareho habang yakap-yakap nya ako.
"Why did you leave me?"
I was caught off guard, hindi ako agad naka-imik.
"I bet you get tired, because I'm an asshole." dugtong nya.
"I... I am so much in pain with you Steven. Tanging pagtakbo nalang papalayo sayo
ang naisip ko ng mga oras na yun." I was talking about the first time I left him,
when our baby died due to the accident.
Gulong-gulo ako nupn at nasasaktan ng sobra kaya naman iniwan ko sya, pero gaya ng
hindi inaasahan naaksidente kami ng anak namin ni Steven at nawala nga ito.
"Don't leave me again, baby. Hindi ko alam kung anong magagawa ko kapag umalis kang
muli. So please just be with me, it's a selfish thing to ask but please kahit
mahirap wag mo akong iiwan. Let me be your knight, your prince, and especially your
King, because for me you are my everything, My Queen."
Iniangat ko ang mga tingin ko sa kanya para lang makita ang maluha-luha nyang mata.
I've been thinking of leaving him again and he is thinking of becoming my

everything because I'm his everything.
"You just made me feel your love, my love. I'm sorry for everything--"
"No, it's my fault."
I shookt my head and look to his dark expressive eyes.
This man is worth it!
"Pakasalan mo na ulit ako ng hindi na ako umalis sa tabi mo!" ngiti ko sa kanya
sabay halik sa mapupula nyang labi.
This man is perfectly imperfect, but he is just the one that makes my heart beat
wildly and erotically.
"I've been planning to do that on our anniversary." he said and gave me a sweet
kiss he gently bite my lips that makes it parted a little bit.
Dalawang beses na akong inilayo ng tadhana sa lalaking ito pero dalawang beses na
din akong bumabalik-balik pa rin sa kanya.
"Don't be naughty, it's early in the morning." suway ko sa kanya.
Lumabi sya at hinalikan akong muli bago inilapit ang maiinit nyang hininga sa
tainga ko.
"Let me tell you a secret, baby.

.
.
We are..."
"We are what?" naaatat na tanong ko.

"We are not divorce and we aren't going to divorce."
"WHAT?!" gulat na tanong ko.
Pilit kong inilalayo ang mukha nya pero ibinaon nya lang ito sa leeg ko at muling
bumulong.
"That's the secret I've been keeping for a long time. That's the ace that no one
knows, I wouldn't let anyone know that before you." bulong nya at maya maya lang ay
naramdaman ko na ang dahan-dahang paghalik nya sa balikat papaakyat sa leeg at
panga ko.
"S-steve..."
"Hmm." ungol nya ng mahinga.
"I'm--" hindi nya ako pinatapos at sinakop nya agad ang mga labi ko ng mapusok
nyang halik.
He kiss me hungrily and I answered it. He slid his tongue on my mouth and it
battled with mine. It was a hot passionate kiss that we shared for a moment.
Marahas, mapusok, at puno ng pananabik ang halikang iginawad namin sa isa't isa.
"I miss you, baby." paos na bulong nya.
"S-steve, let's stop ~ohh!" hindi ko na ituloy ang sasabihin ko ng bigla nyang
isubo ang isang dibdib ko.
Nakatakip pa ito ng manipis na duster pero ramdam na ramdam ko ang init ng labi nya
at ang pag-ikot ng mga dila nya duon. Hinihimas at pinaglalaruan nya ang tuktok ng
isa kong dibdib habang ang isa ay nilalasap nyang mabuti.
Hindi ito pwede! Hindi ngayon.
"Ohh Steven! Hmm ugh! P-ugh-lease s-toppp!"
Itinulak ko sya ng malakas dahilan upang pareho pa rin kaming matumba.
Bumagsak kami sa sofa na malayo sa kusina.

Paano kami nakarating dito?!
Hindi ko namalayan na unti-unti na pala akong nahihila ni Steven papaunta dito,

pero buti nalang din at hindi kami sa sahig nahulog.
Ang masama lang ay nahulog ako sa kanya.
Matagal na akong nahulog sa kanya er~
Nahulog ako na sakto s aalaga nyang tumitibok-tibok na sa ilalim ko.
"Ugh! Baby, you make me so hard." paos na sabi nya habang naka-higa sa malambot na
sofa.
Para naman akong natauhan at akmang aalis na ng kabigin nya ako palapit sa kanya.
"Don't leave me breathless, baby."
Umiling ako at pilit kumawala sa kanya.
"Believe me Steve, I need too." sabi ko at bumangon na.
"Why?" halata ang pagka-bitin s mukha nya.
Sorry, baby!
"I'm on my period Steven." mariin kong sabi sa kanya.
Sakto naman ang pag-labas ng Lola ko.
"Lola Grace! Gising na po pala kayo!" napa-ayos ako bigla ng suot ko at napalakad
ng mabilis patungo sa ilalim ng hagdan kung saan naruruon ang kwarto ni Lola.
"Oo, apo. Narinig ko kasing parang may kumalabog na kung anong bagay eh."
Inalalayan ko si Lola hanggang sa sofa kung saan naruruon si Steven na umalalay

rin.
"Ere nga pala ang asawa mo, ano! Akala ko talaga'y yung lalaki dati."
"I'm more handsome than that guy, grandma." sabi ni Steven na naka-ngiti lang kay
Lola.
"Ay, oo naman kamukhang kamukha mo ang isa sa nobyo ko nuon! Si Philipo Seven, naku
kay gwapo talaga nun nung araw!" kwento muli ni Lola napa-iling nalang ako at ganun
din si Steven.
Naka-ilan nang ulit si Lola ng sabi na kamukha nito iyon, pero laging iisa lang ang
sagot ni Steven kay Lola.
"Lolo ko po iyon! Hindi na nakakapagtaka na pareho kami ng tipo din sa babae."

natutuwang sagot nito.
Coincidence man o hindi. Ang mahalaga ay masaya pa rin kami kahit may nawala sa
amin.
Ang panahon ay mabilis na lumipas. Ang tatlong buwan ay naging tatlong taon at ang
tatlong taon ay mabilis na naging limang taon.
Marami na ang nawala at marami na ang dumating.
"Happy 38th birthday Daddy and Mommy!" sigaw ni Steen at Azarea.
It's just a simple pizza party in our office. Ang opisina ni Steven ay naging
opisina ko na rin simula nung pagdating ko sa France at nang manatili na nga kami
dito.
Ang tagal-tagal na at ang dami na ng nangyari.
Ang Lola Grace ko ay sumama na sa Lolo ko sa kabilang buhay.

Si Aziz na ka-sosyo ko sa negosyo ay nag-asawa na at may dalawang kambal na anak
pa.
Si Remie na pinaka loko-loko ay nagseseryoso na rin.
Si Jenna ay muling nag-balik ng Pilipinas at nag-trabaho ulit sa kumpanya ko.
Si Rhianne at ang anak nito kay JC na si Chelsea ay nasa California kasama ang
dating Presidenteng ama na ngayo'y may sakit na dahil sa katandaan.
Lahat nag-bago na, may mga dumating at may mga umalis din. Tumatanda na ang bawat
nilalang, nagmamahal na ang bilihin at dumadami na ang populasyon ng tao.
Maraming krimen at mga hindi ka nais-nais na mga pangyayari ang nababalita sa

bansa. Napag-alaman nalang din namin na wala na pala si Sadie, dahil na hit and run
ito nung nakaraang taon kaya naman nasa pangangalaga namin ang anak nitong si
Philip na ipinangalan ni Sadie mula sa pangalan ng ama ni Steven.
Napangiti nalang ako ng makita ang mukha ng masaya kong asawa't anak na nasa may
sala ng opisina.
"Azarea!" inis na nilingon ni Steen ang kapatid na babae.
"Whuut?!" maarteng tanong nito.
Kinutusan naman ito ng kapatid kaya naman nainis ito at hinabol ang kapatid sa loob
ng opisina kung saan-saan sila nagtatakbo at nagtatawanan habang naglalaro.
Hindi ko napansin na nasa likod ko na pala ang asawa ko.
"Love..."
"Hmmm."
Nasa likuran sya ng swivel chair na kinauupuan ko at nakatayo sa likuran ko habang

hawak-hawak ang magkabilang-balikat ko, parang minamasahe ito.
"Ang laki na nila sobrang bilis ng panahon. Dati ang kulit lang nila sa telepono
ngayon mas makulit na sila at mabilis pa magalit." natatawang sabi ni Steven.
"Sundan na ba natin?" tanong ko.
Dun din naman mapupunta ang usapan! Papatagalin ko pa ba?
"Ikaw ang magdadala, bakit ako ang tinatanong mo?" tuloy lang amg himas nya sa
balikat ko na unti-unting bumababa sa mga braso ko at unti-unti rin tumataas sa
leeg ko.
"Okay, sige. Wag na natin silang sundan." pa balewalang sabi ko.
Mabilis na ipinaharap nya ang swivel chair kaya naman napaharap din ako.
"WHY NOT?!" mababakasan ito ng pagka-inis at pagka-lungkot.
How cute!
"You let me decide, baby." I smirk and playfully smiled at him.
"NOOO! I said you are the one to carry our babies, you decide when." naka-ngusong
sagot nito.
Ipinatong ko ang mga kamay ko sa balikat nya at niyakap sya.
"How about now? It's your birthday and next week is mine. A birthday sex perhaps."
mapaglaro ko syang nginitian pagkatapos kong ibulong yun sa kanya.
Napalingon kaming dalawa sa sumigaw.
"Azarea I said no! You cheater!" naka sibangot at gusot na gusot ang mukha ni Steen
na nakaharap sa kapatid.
"I guess you should first discipline the two. Iuuwi mo na din kaya kay Lola Felly
or ipahiram mo muna kay Matti." suhestiyon ko at tinignan ang asawa kong unti-unti
ng humahalik sa hita ko.
"Steve! I-uwi mo muna sila." pigil ko ang mukha nyang naka nguso na handa ng
humalik sa aking hita.
"Just call Matti on the line." sabi nya at unti-unti ko namang inabot ang line.
"Hello, sir!" bungad ni Secretary Faith.
"Uhm H-hi Faith! Pleaseee!" napatili ako ng marahang ihagod ni Steven ang dila nya
sa kabasaan ko. " Ohh! Please call M-ugh- tti." binagsak ko agad ang telepono
pagkasabi ko.
Impit man akong napapaungol sa tingin ko naman ay naintindihan na ni Secretary

Faith iyon.
"Steveeen! Hmmm ugh. More, baby!" pigil hininga ang pag-ungol ko lalo na at nanduon
pa ang mga anaknamin sa sala ng opisina.
"Kuya Steen! Wag mo kasi ako asarin, sapakin na kita dyan eh." bruskong sita ni
Azarea sa kapatid.
"Az-ugh-rea! Steen! Please baby ohh! Gooo. Go out, babies!" nakapikit ang mata na
sabi ko.
Sabay na pinaglalaruan at dinidilaan ni Steven ang hiwa ko at ang clitoris ko. Ang
mahahabang daliri nito ay unti-unti na ring naglalabas masok sa loob ko.
"Why, mom?" takang tanong ni Steen.

"J-just go. Pleaseee!" Tangina! Ang sarap.
Mabait na sumunod ang dalawang bata pero saglitan lang ay bumukas ang pinto at
humahangos na dumating si Matti.
"Bakiiiit? A-anong? Hooo! Taragis, hinihingal ako!" nakayuko pa ito at pawisan.
Napa-dilat ako ng mata at tinignan ang asawa kong naka-ngisi. How dare he stop?!
I'm near on my peak!
"Matti! Please bring our children to our house or just stay with them and entertain
them." sabi ni Steven habang naka-ngisi sa akin masa ma ko itong tinignan bago
nilingon si Matti.
"Hayup na yan! Nagmadali pa naman ako akala ko emergency! Gagawin mo lang pala
akong baby sitter bwiset ka! Asan ka ba?!"
"MATTI PLEASE!!" sigaw ko. "Please wag kang lalapit. Ang baho mo!" sabi ko at
tinakpan ang ilong ko.
"Gucci ang pabango ko tas sadabihin mo mabaho! Aba naman, LA."
Inirapan ko sya at sinenyasang umalis na.
"Merong bayad ito ah!" sabi ni Matti at umaktong lalabas na ng mag-salita si

Steven.
"Isama mo na rin ang sekretarya ko, alam kong iyun lang naman ang gusto mo." sabi
ni Steven at napalingon samin si Matti bigla.
"Salamat, Steven! Hulog ka ng langit, sana kunin ka na ni Lord!" sabi nito at agad
na nagtatakbo palabas.
Nilingon ko si Steven at masama itong tinignan.
"How dare you stop?!" taas ang kilay na tanong ko sa kanya.
"Matti comes in, I cannot let him hear your loud moans."
"Kahit na! I'm on my peak tapos titigil ka lang--"
He stopped me by kissing and licking my flower again. Napa hawak ako sa ulo nya ng
muli ay ilabas masok nya sa loob ko ang mahahaba nyang daliri.
"Oh God! S-steve!"
His hot tongue licking and sucking my clitoris makes my knees tremble in so much
ecstasy that I'm feeling.
It was so addicting and tiring at the same time.
He buried his face on my wetness as he started to fast his pace on licking and
sucking all the juices in it.
"S-steve ohh! Ang sarap! Stev-ugh-n!"
Tanging pag-ungol at pag sabunto alng kay Steven ang nagawa ko ng patuloy nya pa
rin dilaan ang kabasaan ko. Patuloy-tuloy na ginawa nya iyon hanggang maabot ko na
naman ang ikapitong langit.
Ang sarap at ang saya sa pakiramdam.
"Now it's time for the best part of everything." Ibinaba nya ang pantalon at
ipinatong sa puson ko ang mainit nyang pagkalalaki na namumula at may ugat-ugat na
lumalabas rito.
Tila ba sinusukat nya ito sa akin na animo'y hindi ito magkakasya.
Sa tuwa ko ay kinalabit ko ng hintuturo ko ang ari nya.
"Oh fuck! Shit!" patuloy ang pagmumura ni Steven, pulado na ang leeg at mukha nito.
Tinignan ko ang hintuturo kong nabasa nakita kong nakatingin sya kaya naman isinubo
ko iyon ng walang pagaalinlangan.
Napapikit syang muli at pag-dilat ng mata nya ay hindi na mababakas ang katinuan
duon.
Muli ay nilukob kami ng init at pagnanasa sa isa't isa.
Dahan dhang ipinasok nya sa akin ang mahaba at matabang ati nya na laging
nagpapatirik sa mata ko.
"Faster Steven! Moreee. Please more!" utos ko sa kanya ng simulan nya lang sa
mabagal.
Inilapit nya ang katawan ko sa kanya at tsaka tinanggal ang manipis na pads na
nakatakip sa mga dunggut ko.
Unti-unti ay dinilaan nya ang tuktok nito pero bago nya tuluyang gawin ang pakay ay
bumulong muna sya.
"Let me teach you as your professor, let me teach my wife a lesson."
"Oh Steven!" bumayo ito ng bigla sabay pasok ng isang daliri sa aking bibig tila
sinusungkal nito iyon sabay ilalabas at isusubo sa kanya at ibabalik sa akin.
"Ugh!" Muli itong bumayo at alam kong tinamaan na nya ang kahinaan ko. Ang sarap sa
pakiramdam.
"Do not do that again or I might take your mouth as another thing to do it."
"Shit!"
Ang pagbayo nya ng biglaan ay napaka-sarap sa pakiramdam. May kirot iyon dahil sa
bigla, pero abot na abot nito ang dapat marating.
Napa-tirik ang mata ko ng sipsipin at pag-laruan nya ang mga dibdib ko habang
gumagalaw sya sa ibabaw ko.
"Steven! Ugh, baby more!"
"This is your punishment, because you lick it so hot." bulong nya at pagkatapos
nuon ay binilisan nya na ang pagbayo at pag-yanig sa mundo ko.
Natapos ang mainit na tagpo namin sa banyo ng opisina. Ang sala, lamesa, cabinet,
at ang kwarto duon ay nabinyagan namin walang pinalampas si Steven hangga't hindi
sya nakakalibot sa buong opisina.
"Did I hurt you there?" Marahang hinaplos nya ang parte ng mga hita ko. Napasandal
naman ako sa dibdib nya at marahang napa-ungol.
Oh hormones! Ganadong-ganado ka.
"Prof! I can feel your thick length on my butt. It's pocking me!" natatawang sabi
ko.
He moved a little bit and turned me around to face him. Hinapit nya ako kaya naman
ngayon ay nasa parte na ng mga hita ko ang alaga nya.
"Nagrereklamo ka, pero kanina nasa loob mo lang ito-" linapit nya ang mukha nya sa
akin at tumingin sa mga mata ko. "-gumagalaw."
"Mr. King I guess kailangan mo ng maghanda na hindi ako makasama." nagtatakang

tinginan nya ako.
"Your leaving me?!" mababakas ang takot sa mukha nya.
Hinapit ko sya at itinulak sa pader ng banyo kaya naman nabuhay ang shower.
"We're getting wet again." sabi ko at tsaka tinanggal ang tuwalaya na nakabalot sa
akin.
Itinapon ko iyon kung saan kaya naman pareho na kaming hubad ulit ni Steven.
Hindi pa rin mabura sa mukha nya ang takot.
Tumingkayad ako upang lumapit sa mukha nya at tsaka ko inilagay ang mga braso ko sa
balikat nya.
"Be ready, because you cannot have me after 5 months, my love." bulong ko sa kanya
kaya naman lalo nyang ikinunot ang noo nya at ngumuso.
"You're leaving."
"No. I've been impregnated by my professor, Mr. King" nginitian ko sya at

hinalikan.
Ang kunot nyang noo ay mas lalo pang kumunot.
"Come again?"
"I'm the wife of My Professor King and he impregnated me again." natatawang bulong
ko sa kanya.
"Fuck!"
Pinatay ni Steven ang shower at kumuha ng panibagong tuwalya para sa aming dalawa.
Inupo nya ako sa toilet at pinagmasdan.

"Is this for real? I am not dreaming?"
Tumango lang ako sa kanya. Nagulat nalang ako ng yakapin nya ako at tsaka
pinaghahalikan sa mukha.
"Salamat. Salamat at bumalik ka. Salamat sa lahat, Amelie."
"Mahal na mahal kita, asawa ko." nginitian ko sya at mabilis na hinalikan sa labi.
"Mas mahal kita, kayo ng mga anak at magiging anak pa natin."
At ang gabing iyon ay natapos sa isang mainit na yakap.
"Love can break you and even separate you, but it's you-- the one who can only
prevent that from happening."
Maaring magtatapos na ang istorya namin, maari ring mag-uumpisa pa lang. Walang
makakapagsabi sa hinaharap, dahil ang nasa itaas lang ang may alam nito. Magmahal
ka ngayon at magmahal ka din sa mga susunod na bukas, walang masama sa magmahal
tanging ang mga taong hindi nakikita ang importansya ng pagmamahal ang may mali,
hindi ang nagmamahal.
~THE END~
Totoo ngang hindi masama ang magbigay ng second chance at maraming chances sa isang
tao. Ang kailangan mulang siguraduhin ay kung worth it ba yung bibigyan mo. Wag
gawing kawawa ang sarili, matuto kang lumaban at tumayo sa sariling paa. May mali
tayong mga desisyon na nagagawa sa buhay, at normal lang iyon ang mahalaga ay
itatama mo ang mali mong desisyon.
Thank you for reading and supporting my story "His Wife, Her Professor" I know a
lot of grammatical error and typos, but then again natapos pa rin sya. Salamat sa
mga nagbabasa sa Facebook Page and dito sa Wattpad. God Bless you all and I love
you all! Till my next story, see yah!

His Wife Her Professor

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

His Wife Her Professor

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

His Wife, Her Professor (COMP...

Author's Note [His Wife, Her Professor (COMP...]

READ AT YOUR OWN RISK!!!

Pasensya na po sa wrong grammar ko at sa mga typographical error na nandito. Hindi

Salamat po kung susuporthan nyo ang story na ito.

It's a COMPLETED story but not EDITED.

PLEASE EXPECT THAT MOST OF THE CONVERSATION IS IN TAGALOG!ߘ

-nosebleed na si Author. Potek na yanǰߥ

All rights reserved 2020

Prologue [His Wife, Her Professor (COMP...]

I'm a freshman here in King International Supreme School where every

Everyone bows and show respect to me.

"Make way!!!" sigaw ni Jenna.

"Tabi!!!" sigaw ni JC.

"What am I doing, sir?" nagtataka kong tanong.

"Jenna list all those students na umalis." kalmado kong sabi.

"Andyan na si Sir!" sigaw ng isa nyang kaklase.

"Are you okay L.A?" tanong ni Remie sa kanya.

"Yeah! Bakit wala pa si Rhianne?" balik tanong nya dito.

"Morning Mr. King!" sabi nya ulit at umirap pa.

"Hindi nya pa kasi ayusin." bulong ng isa nyang kaklase.

Sa inis ni Steven ay pinalabas nya si Lady at malugod nya iyong ginawa.

"Akala mo maiinis mo ko ah!" bulong ni L.A.

Hindi pa sya tuluyang nakakalabas ng classroom ng nagsalita ulit si Steven.

Bumusangot naman si L.A. at naupo

Sayang makakaalis na ako eh.

"Open your notes in Business Math!" sabi ni Steven at itinuro si Remie.

Tumayo ang lalaki at kinakabahang tinignan ang guro.

"Let's go, L.A!"

Lumabas na ang magkakaibigan at nasa unahang bahagi ang naghuhuntahang si Jenna at

She is simply beautiful.

Tinamaan nga naman ng magaling!

Marahas na binitawan sya ni Steven at napabagsak sya sa sofa na nagpataas sa suot

Umalon ang adam's apple nito at bumaling sa iba ang tingin.

Alak? Mint? Nagtuturo sya ng nakainom!!? Ang aga-aga pa para sa alak!

"Goddamn it!!!" sigaw nya at mabilis na ihinarap si L.A.

Sa dahilang sa papel lang sya asawa at hindi sa mata ng lahat.

Sa dahilang may mahal na itong iba at sa kamalasan nga'y hindi pa siya.

"Why the hell are you crying!?"

What if sabihin nya na kay Steven ang totoo?

What if sya ang piliin nito at hindi si Sadie?

What if hindi nito matanggap?

What if hindi talaga ito nasasaktan?

"S-steven... I'm p-pregnant."

Hope you like it!

Updates here in our FB Page: ACzAlnofficial (https://www.facebook.com/ACzAln/)

HWHP.1 [His Wife, Her Professor (COMP...]

Lady Amelie Buencamino

Weyt! What if mabaho na ang hininga ko!? Nakaka--

[Yeah! Yeah! I get it.]

[Tonight? Sure! Okay, I love you!]

WHAT!!? I LOVE YOU??? Kakakasal lang namin nambababae na agad sya.

"Ninang!" sabi ko at ngumiti pa sa kanya.

"Don't worry, Mom!" sabi nito sa ina at humalik pa sa pisngi.

Hmpp! Paano na ako nyan? Wala akong kausap.

Thanks God at pinaalis mo na ang mga istorbo sa wedding ko.

"Closer po!!!" sigaw ng photographer.

Gosh!!! Nakakahiya naman sa asawa ko.

"Perfect!" muling sigaw ng photograpger.

Great! What a nice husband.

No media and that's what I like.

Pagkapasok ko ng bahay ay may narinig akong umiingit at umuungol.

"Ugh... Faster Babe... Uhm..." boses ng babae.