Akumulator

kwasowo-ołowiowy
Radosław Sadlej
Akumulator kwasowo-ołowiowy – historia

W 1850 roku niemiecki fizyk Wilhelm Josef Sinsteden opracował

pierwszy akumulator kwasowo-ołowiowy. Udoskonalenia nadeszły w
czasie, gdy gospodarka była nastawiona na efektywne przechowywanie
energii. W 1887 roku przedsiębiorca Adolph Müller założył pierwszą
niemiecką fabrykę akumulatorów. Pozostałe niemieckie
przedsiębiorstwa wkrótce produkowały seryjne akumulatory ołowiowe.
Wkrótce produkowano pojazdy z zasilaniem akumulatorowym. Mimo
wielu jego wad jest to wciąż najbardziej popularny rodzaj akumulatorów
elektrycznych. Występuje w niemal wszystkich samochodach
Wygląd
Konstrukcja
Konstrukcja i działanaie

Każde ogniwo składa się z:

•anody wykonanej z metalicznego ołowiu: (−) w trakcie poboru prądu i

(+) w trakcie ładowania

•separatora izolującego elektrody między sobą

•katody wykonanej z PbO

2: (+) w trakcie poboru prądu i (−) w trakcie ładowania

•elektrolitu, którym jest ok. 37% wodny roztwór kwasu siarkowego z

rozmaitymi dodatkami
Ładowanie i rozładowanie
akumulatora
 pojemność

Pojemność akumulatorów ołowiowych podaje się

w amperogodzinach (Ah). Pojemność zależy od sposobu
rozładowywania, dlatego wprowadzono pojęcie pojemności 10-
godzinnej. Dla przykładu, aby rozładować w ciągu 10 godzin
akumulator 40 Ah
 Wadą akumulatorów ołowiowych jest ryzyko wycieku z nich
kwasu siarkowego oraz parowanie wody powodujące zbyt duże
stężenie elektrolitu, co wymaga okresowego jej uzupełniania.
Oba problemy rozwiązuje się stosując specjalną konstrukcję
uwięzienia elektrolitu w zamkniętej obudowie. Rozróżnia się
trzy technologie:
 MF (ang. maintenance free) –
bezobsługowe klasyczne akumulatory z
płynnym elektrolitem o zamkniętej
konstrukcji i ograniczonej możliwości
otwarcia obudowy;
 AGM (ang. absorbtive glass mat) – akumulatory z
płynnym elektrolitem zabsorbowanym w separatorze
wykonanym z maty szklanej;
żelowe (ang. gel) – akumulatory z elektrolitem żelowym.
Elektrolity żelowe są nadal wodnymi roztworami kwasu
siarkowego, jednak dodaje się do nich środka żelującego
(np. żywice silikonowe), który jednocześnie zapobiega
parowaniu wody i wyciekom.