MAPAGMAHAL Mahusay na screenwriter, nobelista at kuwentista.
Haligi ng panitikang pilipino.
Ilan sa kanyang mga nasulat ay
ang laro sa baga, sa mga kuko ng liwanag,ang mundong ito ay lupa. Si Ama ay may ugaling kaniya-kaniya; isang dahilan upang siya’y naging malimit na paksa at usap-usapan sa kanilang nayon. Si Ama ay nakatapos ng pitong grado, isang katangiang maipagmamalaki sa panahong bihirang-bihira noon na may hilig sa pag- aaral. Labindalawang taon ang tanda ni Ama kay Ina dahil siya ang panganay sa magkakapatid, at mula nang maulila siya na ang nagtaguyod sa mga ito. Bago niya hingin ang kamay ni Ina sa mga magulang nito ay nagpatayo muna siya ng bahay sa nabiling lupa upang may tiyak na silang titirhan ‘pag sila’y kasal na. TUNGGALIAN Nang siya ay mamanhikan ay hinihingan siya ng mga magulang nang Ina ng malaking kasalan at pagpapakumupuni ng kanilang bulok na batalan. Nagpaalam si Ama ngunit hindi na bumalik. Naunawaan ni Ina ang pangyayari kaya niyaya na lamang nito na magtanan sila. May ugali si Ama na hindi umutang ngunit hindi mo siya mauutanagan. Para sa kanya, ang bawat trabaho ay may kapalit na bayad. Lumakad ang panahon, lahat ng kaniyang mga anak ay natapos na ng karera. Ang iba’y nakapagpundar na ng bahay at lupa samantalang ang iba naman ay nakakuha ng matatag na hanapbuhay, Dahil na rin sa katandaan ay humina na ang katawan ni Ama hanggang mabalitaan na lamang na binawian na siya ng buhay. Pinag-usapan ng magkakapatid na maging marangal ang libing ng Ama sapagkat ngayon na lamang sila makakaganti nang utang na loob dito at natitiyak na nilang wala na itong magagawa para tumanggi. Ngunit laking gulat nila nang malaman sa Ina na nag-iwan pala ng tagubilin ang Ama na kung siya ay mamamatay ay gastusin sa kaniyang libing ang naipon niyang pera at huwag hihingi sa kaniyang mga anak. Sa puntod na pinaglibingan ng kanilang Ama, damang-dama nila ang danagal at katapatan ng libing na ito. Hanggang sa huling hantungan ay dala ng kanilang Ama ang kawalan nang pagkukunwari.