บทกวี : วิญญาณหนังสือพิมพ์

โคลงสี่สุภาพ
ขันเอยขันมนุ ษย์บ้า บวมบอ หุยฮา!
ฟ้ าม่านดำาทมึนมอ มืดตื้ อ
ฟอกถ่าน....ถ่านจักลออ ขาวอล่อง มีฤา
ผงถ่านฟอดฟ้ ุงอื้ อ อาบหน้าตนเอง!

คนชัว่ ใจถ่านเหี้ยม โมหัน หนึ่ ง ฮา

สมันเปิ บมูมมามมัน มาบ......ม้าบ !
ผงถ่านเปรอะตัวคัน คะเยอยุ่ง (ลิงเอย)
"ถ่านไม่ดำาดอกคะร้าบ!" ร่านร้อง....กิ๋วกิ๋ว!

มวลชนหัวหะห้าย โห่หรรษ์
สูอ่ิมเอือบอกมัน เมือบม้าม
หางโผล่ปิดหางหัน แหกปาก ปราบฮือ
"เฮ้ยนี่ หางต้องห้าม อย่าเว้ยอย่าเห็น"

(เอือบอก - อิ่มแประจนท้นหัวอก เอ้อเร้อ เอ้อเต่อ ; เมือบ - แประจนถึงใจ)

ยานี ลำานำา

กุุย กุุย เอ้าหุยฮา จะขอโห่ให้ตูมตึง

สูเอยช่างดื้ อดึง กระด้างดำาในสันดาน

สูคนหนั งสือพิมพ์
ทรยศอุดมการ
อาวุธหนั งสือพิมพ์
เป็ นทวนอันคมกล้า
คือปากและคือเสียง
เปิ ดโปงที่เลวทราม
มาแปลงเพศเป็ นคนพาล
วิชาชีพอันลือชา
คือปลายคมแห่งปากกา
และโคมทองอันวาววาม
ของมวลชนอยู่ทุกยาม
และเทอดทูนพิทักษ์ธรรม
 สะท้อนความทุกข์ยาก และสาเหตุท่ีเงื่อนงำา
ชี้ทางเป็ นแนวนำา และเป้ าหมายอันโอฬาร
เข้าร่วมในแนวรบ ประชาชาติด้วยมือชาญ
ใช่ยืนสังเกตการณ์ เอาตัวรอดอยู่รม
ิ ทาง
ทวนทองต้องเป็ นทวน ที่กล้าแกร่งบ่เป็ นกลาง
เป็ นทวนที่เข้าข้าง อยู่เคียงคู่กับมวลชน
โคมทองต้องส่องทาง และสัจจธรรมแก่ใจคน
สาดแสงอันร้อนรน ให้ปีศาจปลาตหนี
นี้ คือจรรยาบรรณ อุดมการทั้งมวลมี
์ รี
คือเกียรติและศักดิศ อันสุดแสนจะแหนหวง
คือเลือดอันเดือดพล่าน เป็ นพรายผุดในกลางทรวง
คือใจแต่เดียวดวง และวิญญาณหนั งสือพิมพ์
แต่ดูสิเลวชาติ ได้เศษบุญมาชมชิม
หลงรสที่เลียลิ้ม ก็ท้ ิงสิ้นทุกสิ่งสรรพ์
์ รี
ทั้งเกียรติและศักดิศ อุดมการจรรยาบรรณ
อั้นอึ้งตะลึงงัน เพราะนำ้าเงินที่งามเงา
เปิ บโป้ สวาปาม ตะกามซดบ่สร่างเซา
มูมมามและมึนเมา จนเมือบม้ามด้วยย่ามใจ
นำ้าเงินที่เขาขุน เป็ นบุญคุณเหนื อสิ่งใด
นำ้าข้าวที่จางใส ช่างโอชาจนกล้าตาย
สูลืมประชาชน ด้วยเห็นคนว่าคือควาย
นำ้าข้าวจากมือนาย ช่างย้อมสูจนโหดหิน
เปิ บข้าวทุกคราวคำา จงสูจำาเป็ นอาจิณ
เหงื่อกูท่ีสูกิน จึงก่อเกิดมาเป็ นคน
ข้าวนี้ น่ะมีรส ให้ชนชิมทุกชั้นชน
เบื้ องหลังสิทุกข์ทน และขมขื่นจนเขียวคาว
จากแรงมาเป็ นรวง ระยะทางนั้ นเหยียดยาว
จากรวงเป็ นเม็ดพราว ล้วนทุกข์ยากลำาเค็ญเข็ญ
เหงื่อหยดสักกี่หยาด ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น
ปูดโปนกี่เส้นเอ็น
นำ้าเหงื่อที่เรื่อแดง
สายเลือดกูท้ ังสิ้น
เจ้ากรุมตะกรามกิน
เห่าโห้งเป็ นรายวัน
สูคนหนั งสือพิมพ์
เลียตีนจนนายตาย
ในมือสูถือทวน
ถือทวนพิทักษ์มาร
ทวนทองเป็ นทวนทาส
โคมทองทมึนดำา
สูโทษหนั งสือพิมพ์
ใส่รา้ ยและป้ ายสี
บัดนี้ สิแจ้งชัด
สอบสวนกระทงความ
ยิ่งค้นก็ย่ิงพบ
นอกมุ้งและในมุ้ง
สูทาสรายวันเอย
เต้นเหยงเขย่งเหยอ
สาดไฟและใส่ความ
ปกปิ ดที่อัปรีย์
กล่าวเท็จต่อทุกทิศ
มุ่งหวังจะอำาพราง
ยิ่งดิ้นยิ่งรุนแรง
พวกเจ้าบ่าวควายควาย
เสียงแช่งจากสิบทิศ
ความแค้นนั้ นลุกเรือง
แต่ดูสิสันดาน
ถูกถุยยังหน้าทน
จึงแปรรวงมาเปิ บกิน
และนำ้าแรงอันหลัง่ ริน
ที่สูซดกำาซาบฟั น
เพียงนำ้าข้าวก็เมามัน
เพื่อแทนคุณอยู่วุ่นวาย
ประเภทอิ่มแล้วลืมอาย
ยังอุ้มผีด้วยใจพาล
แต่เดินทวนกระแสธาร
และทิ่มแทงผู้เทอดธรรม
และเปลี่ยนค่าจากทองคำา
ดังสีเลือดพวกกาลี
ว่าปั้ นข่าวขึ้นโจมตี
และใส่ไฟด้วยใจทราม
เพราะกรรมการได้ติดตาม
เรื่องโกงกินจนสิ้นพุง
เป็ นข่าวก้องสะเทือนกรุง
ล้วนจับได้......(ว่าไงเกลอ?)
ช่างไร้อายเสียจริงเออ
ดังหมาบ้าขี้ข้าผี !
หนั งสือพิมพ์ท่ีทำาดี
และบิดเบือนอย่างไร้ยาง
และหลอกลวงต่อทุกทาง
ด้วยเหลี่ยมเล่ห์กโลบาย
ยิ่งเรื่องแดงจนเห็นลาย
ก็ล้วนมาร "โจรการเมือง"
คือเสียงคนที่แค้นเคือง
ในกลางใจของปวงชน
กระด้างดำายังดิ้นรน
ประสาเปรตที่อัปรีย์
 กู่ก้องและร้องแรก
ล้วนแล้วแต่กาลี
สูแค้นหนั งสือพิมพ์
ด้วยเล่ห์และด้วยกล
โอมอ่าน "คาถาแดง"
ทุดถุย....เจ้าสาธารณ์
แหกปากสำารากหลอก
ผีเหวยจะหลอกใคร
คำารนเรียกพวกเผ่าผี
จะกลำ้ากลืนและกินคน
ที่เทอดธรรมอย่างคงทน
จะทำาลายให้แหลกลาญ
ด้วยหมดพุงจะรังควาน
ฉะนี้ ฤาที่ช่ ือไทย
และกลับกลอกจนเจนใจ
อย่าหลงคุยเอ้าหุย......ฮา !

โคลงห้าพัฒนา

คนบ่แพ้ ภัยผี
เปรตอัปรีย์ ปลุกปลำ้า
แรงคนตี ตูมตอก
ล้มผีขวำ้า ขวิดตีน คาตีน !

จงอย่าท้อ ไทยเหวย
ไทยบ่เคย ด่าวดิ้น
ใช่ผีเลย หลอนหลอก
คนแท้ล้ ิน หลอกคน

กรุงเทพฯ โพ้น ไพรพง

ใช่ผีลง ล่าล้าง
มีแต่พงศ์ ผีดิบ
ปล้นเมืองม้าง มอดหาย

(ม้าง - ภาษาไทยอีสาน แปลว่า ล้างผลาญ , ทำาลายล้าง , มล้าง)

ยานี ลำานำา

อาคนหนั งสือพิมพ์ ที่รก

ั ไทยและเทอดธรรม
สูจงอย่า เงียบงำา เพราะกลัวภัยกระพือพาล
ถึงจนก็ยึดมัน
่ จรรยาบรรณอย่างชื่นบาน
์ รีอุดมการ
ศักดิศ บ่ขายกินสักเพียงคำา
ถึงตายก็ยอมตาย เพื่อเทอดไทและเทอดธรรม
ทำาดีให้ทรงจำา แก่ใจคนทุกดวงใจ
มวลชนสิคือนาย ที่บุญคุณนั้ นเกินใคร
น้อมหัวเข้ารับใช้ ดังงัวงานที่ชาญนา
วิญญาณหนั งสือพิมพ์ ์ ่สร่างซา
ธำารงค์ศักดิบ
ทวนทองในมือขวา และมือซ้ายคือโคมไฟ
จงเดินและก้าวเดิน อย่างดุ่มดั้นอย่าเกรงใด
กล้าแกร่งด้วยแรงใจ และศรัทธาวิชาชาญ
ปกปั กษ์พิทักษ์ผล ประโยชน์ชาติจากมือพาล
ฝ่ ามนต์ของผองมาร อุทิศตัวบ่กลัวมนต์
ฟั นฝ่ า "คาถาแดง" ไปข้างเคียงกับมวลชน
ใจไทยที่อดทน จะคำ้าจุนบ่เคยจาง
เมืองทองที่ช่ ือไทย ถึงทึบทึมทุกทิศทาง
ผีร้ายที่ครืมคราง อย่าหวังเลยจะกลืนคน
อาคนหนั งสือพิมพ์ ที่เทอดธรรมจงอดทน
แนวรบของมวลชน นั้ นแน่นหนาจงอย่ากลัว
เส้นทางที่สูเดิน มิใช่เดินลำาพังตัว
เพื่อนสูอีกมืดมัว ดังผงทรายในแผ่นดิน
มีมากดอกมวลชน ที่ทุกข์ทนอยู่อาจิณ
มหาโจรที่โกงกิน สิโดดเดี่ยวในดินแดน
มือสูมือน้อยน้อย อันคนคอยจะดูแคลน
ประสานให้แน่นแฟ้ น เป็ นมือเดียวที่มหึมา
มือนี้ จะมีพลัง กว่ามือใดในโลกา
มือนี้ จะทายท้า แม้เทพไท้อย่างทรนง
ใจสูท่ีทอดถอน แทบขาดรอนละลายลง
รวมกันให้มัน
่ คง กับมวลชนเป็ นใจเดียว
ใจนั้ นจะพลันเกิด พลังกล้าอันกลมเกลียว
ใจนั้ นจะปานเคียว ที่คมขาววะวาววาม
มือนั้ นและใจนั้ น ผนึ กกันอย่างงดงาม
แล้วผีท่ีคุกคาม จะซบสัน
่ อยู่ใต้ตีน !
.....ถูกละ ใต้ตีน... จะซบสัน
่ อยู่ใต้ตีน ! ................อยู่ใต้ตีน !

ทุดผีท่ีถือสาก แต่หากปากว่าถือศีล
ดวงใจที่โหดหีน- ะชาติฤาจะกล้าหาญ
คนไทยนั้ นใจไท และมือไทยนั้ นทนทาน
มือไทยกับมือมาร จะสู้กันให้มันมือ

....อหา ! มาสู้กันให้มันมือ......มา.!........ให้มันมือ !

วิญญาณหนั งสือพิมพ์ นั้ นลุกโรจน์กระพือฮือ

หลอมลนด้วยเปลวบือ จนเหลือคนที่ทนไฟ
ใครคนหนั งสือพิมพ์ ที่ทรนงในนามไทย
มวลชนย่อมชมใจ และชมชื่นในผลงาน
ใครคนหนั งสือพิมพ์ ที่ทรยศอุดมการ
เสียงแช่งจะยาวนาน เป็ นเดนปากของปวงชน
ใครคนหนั งสือพิมพ์ ที่ทรนงในนามคน
ชื่อเสียงจะคงทน ดัง่ รุ้งทาบนภา.........บา !
ใครคนหนั งสือพิมพ์ ที่ขายตัวเพื่อเงินตรา
จารึกบนหนั งหมา ประจานนานถึงหลานเหลน
อาสูพวกกาฝาก จะตายทรากเป็ นกากเดน
พื้ นฐานนั้ นโงนเงน จะพังพับอยู่นับวัน
อาเพื่อน (ยังเรียกเพื่อน) จะขอเตือนอีกครั้งครัน
อย่าด้านและดึงดัน อย่าดื้ อดึงจนเกินไกล
 "เจ้าซื่อต่อคนคด แต่ทรยศต่อคนไทย
ลูกหลานจะอายใจ ที่มีพ่อเป็ นคนทราม"
สูเอยประวัติศาสตร์ จะจารึกประจานนาม
ตัวอย่างแสดงความ สกุลถ่อยแห่งกรุงไทย
ครั้งนี้ เป็ นครั้งสุดท้าย ถ้าไร้อายก็ตามใจ
อย่ารอจนสายไป จะครางอา.......นิ จจากู !

ด้วยความปรารถนาดีจากเพื่อนเก่า !

"กวี ศรีสยาม"
"ประชาธิปไตย"
(จิตร ภูมิศักดิ์)
9 , 11 , 12 , 14 , 15 สิงหาคม 2507