ΟΤΑΝ ΦΘΙΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

Φώτιζε αχνά τα φύλλα ο ήλιος

Και η δύση µε παραβολές
Σε δυό ψυχές µιλούσε
Ασπροµαλλούσες.

Εκείνες, µόνες στο παγκάκι,

Το βλέµµα είχαν καρφώσει µακριά
Ρουφούσαν χρώµατα,
Που τα έσβυνε η θάλασσα αµίλητη.

Του θρήνου τους εγώ ακούσιος µάρτυρας

Απ’ τη σκηνή αποσύρθηκα
Όσο πιο γρήγορα µπορούσα
Πιο αβέβαιος.

1
Την αµνησία µου απόψε
Με επιµέλεια θα χτίσω.
Ένα ξηµέρωµα θα τραγουδήσω
Χωρίς δύση.