ITAJUI PROKLETU AVLIJU, predgovor za Prokletu avliju, SKZ, 1960.

(...) Kako samo uzbudljivo, fantastino, a tvrdo precizno, pravo ime: Prokleta avlija! Ne tamnica, ne apsana, ne istrani zatvor, ve avlija pojam koji u sebe sabere odmah i orijentalnu ambijentaciju, i dekorativan mizanscen, i tanku patinu vremena, i izuzetnost, i poprite, i vaar, i grad u gradu, i sve ono tajanstveno to svaka tana a iznenadna metafora ponese u sebi i zbog ega se i pravi. A onda ispred te polegle, iroke i zatvorene, strogo omeane tamnice stane atribut. Nije ta avlija kleta, ni ukleta, ve, i ba prokleta. Neto od narodne poezije i Njegoa zazvui odmah i otvori se u ovoj rei, neto zastruji od visova ovoga jezika neto od pravog, onog najboljeg Andria krene ve iz naslova. A ima ta i da se zove tim zvonkim, punim imenom, ta varoica od zatvorenika i straara.

Petar Dadi, (...)

AMANSKO EKSTATINO ISKUSTVO, Knjievne novine, 1972.

Zadraemo se sada na jednom odnosu iz Proklete avlije. Poznato je da etiri pripovedaa slau mrak Proklete avlije u jednu organsku celinu. Pored fra-Petra, to su brbljivi, ali obaveteni Haim, amil iz Smirne i anonimni mladi sa poetka povesti, koga Petar u jednoj drugoj prii iz svojih kazivanja naziva Ahbab, to znai prijatelj. Petrov odnos prema Haimu, ili tanije reeno prema njegovim pripovedakim vrlinama, u znaku je sve veeg uvaavanja, uz uvek prisutne nedoumice, osporavanja i otpora. Otkria koje ini Petar doista su neobina i mogli bismo rei da spadaju u domen misterioznog: jer, kojim racionalnim nainom tumaiti ovakve njegove konstatacije koje se odnose na Haima: Prizore koji su se odigravali izmeu dvoje ljudi, bez svedoka, on je znao da ispria do neverovatnih pojedinosti i sitnica.