Neto o umetnosti.

Stanovali smo u ulici Bond, to je recimo neto kao produetak 2

ulice. Taj loft je Zoranu i Jasni dao Joseph Kosuth. Onda smo se i mi tu ugnjezdili. To
je zapravo industrijska gradnja koju su ljudi odavno preuredili u velike prostore za
stanovanje. Kada otvorim sva vrata onda vozim bicikli tamo i amo. Imali smo malog
maka Milaneta dok je maka River smatrala celu kuu svojim vlasnitvom pa je
obitavala as kod jednog as kod drugog stanara i svi su je hranili i potovali kao
gazdaricu. Pored J Kosutha kod nas su svraali lanovi amerikog dela grupe Art and
Language i umetnici koji su izdavali asopis Fox. Neto dalje je stanovao Robert
Raushemberg. Jo dalje je bila mala rakidinica koju je drao stari jevrejin. On me je
vazda gnjavio pitanjem ta e biti kad Tito umre ali sam mu je zadavao kontra
udarce; lepo sam ga pitao zato prodaje Sliwowitz made in Israel kada se dobro zna
da je to srpska umotvorina rairena po Balkanu a odatle do Finske i Rusije. Sem toga
na etiketama je pisalo ljivovica na nemakom a on se pravio lud kao da je to tek
tada primetio.
U to vreme u muzeju moderne umetnosti jo je visila Pikasova Gernika koja je
mnogo kasnije vraena paniji zajedno sa neto pripremnih crtea i nekoliko manjih
slika koje su liile na iseke Gernike. MOMA muzej nije bio toliko dogradjen kao
danas, bio je skoro upola manji a mi smo ga poseivali samo u dane kada je vailo
pravilo koliko da. Pored muzeja nama su glavna stvar bile galerije, posebno one
na West Brodway-u i oko njega, kao to su Leo Kasteli, Don Veber, Sonnabend koji
su imali izlobeni prostor u u uvenoj kui 420 na West Broadway-u. Gospodja
Sonnabend je nekada bila udata za Leo Kastelija. Leo je bio transki jevrejin
madjarskog porekla a Ileana jevrejka iz Bukureta.
Pored amerikih umetnika Don Veber je 1974 godine napravio samostalnu izlobu
Romana Opalke ali samo slike sa bledim brojevima. Ja sam mislio da e to svakako
finansijski podrati poljska emigracija ali nita od toga. Mnogo kasnije, u
Minhengladbahu, Roman mi se poalio da ni posle 20 godina neke slike nije dobio
natrag. Eto kakvi su galeristi. Valja napomenuti da je i Rene Block otvorio galeriju u
Downtown u nekom malom prostoru na drugom spratu. Ameri su se grozili
prljavih objekata i trokavih slika iz njegove postavke pa su naokolo ogovarali i
pljuvali njegovu galeriju. Posebno je to vailo za Bojsov rad coyote piece kada je

West Broadway 409 bio zatvoren sa divljim kojotom. Pre toga je sa ambulantnim
kolima i sav uvijen da ne bi video Njujork i zgazio na tlo Amerike doveen do
Reneove galerije. Ameri su ga prozvali amanom, mistifikatorom, laovom mada u
sutini svi su ameri pravili nereferencijalne radove dobro upakovane i upicanjene za
prodaju. Evropska troka, filozofija i kopanje po psihi nije im odgovarala. Tu se
jedini istakao Willoughby Sharp sa svojim magazinom Avalanch koji se hvalio da je
on organizovao Warholovu izlobu sa srebrnim oblacima. Sharp je dolazio i u
Beograd ali se ponaao kao budala, Stanovao je u Clocktower gde se i izlagalo. U
Varholovoj Factory radilo je nekoliko beogradjana to je amere inspirisalo da
naprave film Dr Frankentajn koji se mogao gledati kroz naoare radi postizanje
trodimenzionalnog efekta. Naime to nije toliko vano. U tom filmu Dr Frankenntajn
namerava da napravi idealnog oveka i idealnu enu. Sve je ilo kako valja samo je
idealnom mukarcu trebalo nai idealan penis. Naokolo je doznao da Srbi imaju
velike penise te on naumi da skoka nekog Srbina i da mu odsee kitu. Tako nou dva
tipa krenue nekim umovitim puteljkom dok su se u daljini videla svetla na
prozorima javne kue. Jedan tip je bio sav utuen i nikakav dok je drugi navijao da se
to pre ide u javnjak. Kada su doli u javnjak veseli momak stade da juri zgodne
kurivice dok onaj tunjavi ostade dole da pije. Cela se kua orila od vriske i cike jer je
pobratim evio sve to mu se nalo na putu. Tunjavi posle nekog vremena napusti
javnjak ali su ga u bunju sa dinovskim makazama ekali Dr. Frankentajn i njegov
pomonik. Kad im se ovaj pribliio oni rairie makaze a Doktor viknu: Take Serb.
Makaze se sklopie i Srbinu ode glava. U Frankentajnovoj labaratoriji presadie
Srbinov kurac idealnom oveku a potom, kao to znate iz filmova krenu oivljavanje
idealnog oveka i idealne ene. Munje grunue i idealni par krenu po labaratoriji.
Doktor im zapovedi da se pare ali idealnom oveku sa srbinovim penisom nikako da
krene. Na kraju se ispostavilo da je idealni ovek naskroz impotenta. Eto Varholove
osvete.
Sol Lewitt je stanovao u Hester St i ja sam kod njega esto navraao, pili bi pivo i
trtljali o umetnosti. Posle povratka iz Italije je dobio hepatitis, ne onaj opasan, pa
sam samo ja pio pivo. Bee to dobar ovek, demekast i malice introvertan. iveo je

u grdnom lomu ali i ulica Hester je u ta vremena bila prljava i stecite bamova koji se
nisu libili da spavaju po sred trotoarima. Sol bi sa malom deijim ili ti kolskom
testericom pravio modele svojih struktura ali je bilo zanimljivo to mi je pokazao
veliku zaostavtinu skulptorke Eve Hese koja je bila njegov veliki prijatelj. Ona je
umrla 1970 godine. Svraao sam i kod Dennisa Oppenheima i on mi je poklonio
puno svojih radova. Kod njega sam upoznao Terry Foxa

The Factory was the name of Andy Warhol's New York City studio, which had
three different locations between 1962 and 1984. The original Factory was on the
fifth floor at 231 East 47th Street, in Midtown Manhattan. The rent was "only
about one hundred dollars a year".[citation needed] Warhol left in 1968 when the
building was scheduled to be torn down to make way for an apartment building.
He then relocated his studio to the sixth floor of the Decker Building at 33 Union
Square West near the corner of East 16th Street, where it remained until 1973. It
moved to 860 Broadway at the north end of Union Square. Although this space
was much larger, not much filmmaking took place there. In 1984 Warhol moved
his remaining ventures, no longer including filming, to 22 East 33rd Street, a
conventional office building.[1]

In the early 70s she began creating large street paintings anonymously and soon
became known when her identity was discovered by Willoughby Sharp of Avalanche
magazine.[citation needed] In 1973, Al Hansen, the late Fluxus artist, interviewed her in a
video tape "The Ear" which records artist painting a huge ear at the Spring Street
intersection in SoHo,[2] while Arnold Newman was shooting her for Verizon magazine.[3]

Avalanche magazine
In May 1974 Beuys flew to New York and was taken by ambulance to the site of the
performance, a room in the Ren Block Gallery at 409 West Broadway.[31] Beuys lay on
the ambulance stretcher swathed in felt. He shared this room with a wild coyote, for eight
hours over three days. At times he stood, wrapped in a thick, grey blanket of felt, leaning
on a large shepherd's staff. At times he lay on the straw, at times he watched the coyote

as the coyote watched him and cautiously circled the man, or shredded the blanket to
pieces, and at times he engaged in symbolic gestures, such as striking a large triangle
or tossing his leather gloves to the animal; the performance continuously shifted
between elements that were required by the realities of the situation, and elements that
had purely symbolic character. At the end of the three days, Beuys hugged the coyote
that had grown quite tolerant of him, and was taken to the airport. Again he rode in a
veiled ambulance, leaving America without having set foot on its ground. As Beuys later
explained: I wanted to isolate myself, insulate myself, see nothing of America other than
the coyote.[30]

Willoughby Sharp
dough

The Sonnabend Gallery opened in Paris in 1962 and was instrumental in making
American art of the 1960s known in Europe, with an emphasis on American Pop
Art. In 1970, Sonnabend Gallery opened in New York on Madison Avenue and in
1971 relocated to 420 West Broadway in SoHo where it was one of the major
protagonists that made SoHo the international art center it remained until the
early 1990s.[1] The gallery was instrumental in making European art of the 1970s
known in America, with an emphasis on European conceptual art and Arte
Povera. It also presented American conceptual and minimal art of the 1970s. In
1986, the so-called Neo-Geo show introduced, among others, the artist Jeff
Koons. In the late 1990s, the gallery moved to Chelsea and continues to be
active after Sonnabend's death.[2] The gallery goes on showing the work of
artists who rose to prominence in the 1960s and 1970s like Robert Morris, Bernd
and Hilla Becher and Gilbert & George as well as more recent artists like Jeff
Koons, Rona Pondick, Candida Hfer, Elger Esser, and Clifford Ross among
others.
Kada je an Pol Sartr doao u okupirani Prag da prikae svoju pozorinu
predstavu Prljave Ruke, ja sam ve nekoliko dana pre toga takodje bio u gradu.
Prijatelji sa kojima sam se druio u Pragu, a znao sam ih jo iz Londona, dali su

mi kartu za tu Praku premijeru. Veoma sam se iznenadio kada sam video, a

verovatno je to bila greka, da sam dobio sedite u prvom redu samo nekoliko
sedita dalje od Sartra. Posle predstave priredjen je mali koktel u potitenoj
atmosferi pa su i mene pozvali jer miljae kad ve imam kartu za prvi red onda
sam sigurno neka vana linost, stranac, mlad ovek itd.
Dvadeset i est godina kasnije 1994, pozvan sam na Edinburgh Art Festival.
Organizatori su mi dali veliki stan na dva nivoa sa neki 6-7 soba, dva kupatila,
living room itd. Posle su me zamolili da u tom ogromnom stanu primim
beogradsku pozorinu grupu Dah Teatar to sam ja sa zadovoljstvom prihvatio.
Moj prijatelj, pokojni Marc Hawker, pozvao me je da nekoliko dana budem u
Glazgov kao njegov gost. Poznavao sam Marca jer je on neko vreme iveo u
Beogradu i druio se sa Uroem Djuriem, pokojnim Saom Mikrobom itd.
Naravno da sam rado pristao jer sam imao u planu organizovanje Nove
umetnosti u kotskoj u Beogradu pa sam eleo da obidjem i razgovaram sa
umetnicima koji su vodili galeriju Transmission. Izlobu sam kasnije realizovao u
Happy New Gallery u SKC-u. A iz Britanskog Saveta niko nije doao i ako su
imali kancelarije na dvadesetak metara od SKC-a u Resavskoj ulici. Lutajui
Glazgovom u jednoj antikvarnici sam naleteo na fotografija na kojoj smo bili ja i
an Pol Sartr u Pragu. Trgovac je traio gomilu novca za tu fotografiju i naravno
da nisam mogao da je kupim i da je uvam kao moju uzbudljivu uspomenu iz tih
gadnih vremena.