Professional Documents
Culture Documents
O verdadeiro obxectivo destes informes, sempre acompañados dun forte apoio mediático, é sentar
dúbidas na maioría da poboación sobre o futuro das pensións públicas e fomentar que aquelas persoas
que teñan capacidade de aforro o deriven a fondos privados de pensións, cos que a banca vai especular
e cobrar suculentas comisións; en definitiva, facer un bo negocio. Os intentos, pois, do Goberno de
modificar o sistema público de pensións obedece a razóns políticas e non técnicas, baséase en
falsidades e busca unicamente favorecer os intereses do sector financeiro.
Cales son as propostas que fai o Goberno para esta nova reforma?
Que porcentaxe de persoas desempregadas agardan para o ano 2040 ou 2050 estes
“expertos” que anuncian a quebra do sistema público de pensións? Un 40%?
Os defensores desta tese parten da base de que a evolución demográfica vai provocar que o número de
xubilados cada vez sexa maior en comparanza co de traballadores en activo, o cal fai imposíbel que haxa
recursos suficientes para financiar as pensións, se non se introducen cambios no modelo actual. Os
cálculos que fan os defensores desta tese é que o peso das pensións en porcentaxe do PIB pasará do
8% no 2007 ao 15,1% no 2060, o que sería imposíbel de soster pois absorbería uns recursos totalmente
necesarios para destinar a actividades e servizos do resto da poboación. Estes sisudos técnicos
ignoran, deliberadamente, á hora de chegar a esta conclusión, outra serie de variábeis que inciden
tamén directamente na solución a este problema:
1º.- Neste mesmo período de tempo (2007-2060) as previsións de crecemento do PIB serían da orde de
2,23 (o PIB do 2060 sería 2,23 veces maior que o PIB do 2007), o cal permitiría dedicar unha porcentaxe
maior da actual a investimentos e servizos para o resto da poboación que non fosen pensionistas. Outro
exemplo clarificador a este respecto é o seguinte, no ano 1995 o gasto en pensións no Estado español
representaba o 8,3% do PIB e a finais do 2008 o gasto representa o 7,8% do PIB, un 0,5% menos, a
pesar de se ter incrementado o número de pensionistas en 1,5 millóns, neste período de 13 anos.
2º.- Basean toda a súa argumentación no desequilibro financeiro que se vai producir no sistema público
de pensións, debido ao incremento do gasto e a caída dos ingresos, como consecuencia do aumento do
número de xubilados e a redución en proporción do número de traballadores/as en activo. O que non
avalían estes “expertos” é que neste equilibrio, ingresos/gastos, ademais do avellentamento da
poboación inflúen outros moitos factores como son: o crecemento económico, o número de empregados
e desempregados existente, a calidade dos salarios, distribución da renda, a política fiscal, a
produtividade, a taxa de actividade, o peso da economía somerxida ou o nivel de emprego feminino. Só
no caso de que todas estas variábeis tivesen unha evolución negativa poderían presentarse problemas
ao sistema. Que estas variábeis teñan evolución negativa ou non, depende do modelo de
desenvolvemento económico e social que se adopte e polo tanto das decisións políticas
correspondentes.
A quen lle interesa e favorece a análise que defende a non viabilidade do sistema
público de pensións?
O interese de cambiar o sistema público por un privado, non responde a unha necesidade real nin a
razóns técnicas. Responde a razóns de tipo ideolóxico e ao interese económico da banca e demais
entidades financeiras, interesadas en se facer cun negocio moi lucrativo. Eles son os que teñen présa
para reformar o sistema de pensións porque queren solucionar os seus problemas de liquidez o máis
rápido posíbel e a conta dos de sempre. Os estudos que defenden a inviabilidade e a quebra do sistema
público de pensións proceden da banca ou de sisudos técnicos pagados por ela. Hai outros expertos,
que non viven do sector financeiro, nin comungan coas teorías económicas neoliberais, que defenden e
teñen demostrado todo o contrario, que o sistema público é perfectamente viábel e que non é necesaria
a súa privatización, nin parcial nin total. Claro está, estes estudos non son divulgados polos grandes
medios de comunicación de masas.
É máis beneficioso e garantista o sistema privado que o sistema público?
Claramente NON. Calquera sistema privado de aforro, que é o que realmente son os fondos de
pensións, ten menos garantía e menos solvencia que un sistema público. Cando unha traballadora ou un
traballador subscribe un plan de pensións privado, o que está a facer é depositar parte dos seus ingresos
nun fondo que vai xestionar unha entidade financeira. Esta inviste ese diñeiro no mercado financeiro
buscando a súa revalorización a través de procedementos, moitas veces, puramente especulativos;
polo tanto, a rendibilidade deses fondos privados non está asegurada pois depende dos vaivéns dos
mercados financeiros, que por definición son inestábeis e volátiles (sirva como exemplo que só durante o
ano 2010 perdéronse máis de 2.000 millóns de euros dos fondos de pensións privados do Estado
español), así como de outros factores como a propia inflación ou a porcentaxe desa rendibilidade coa
que queda a propia entidade financeira que xestiona o fondo. En definitiva, os fondos privados non
poden garantir unha remuneración determinada cando chegue a hora de facerse efectivos como
pensión. Estamos a falar pois dun sistema inseguro e inxusto desde un punto de vista social.