Aromë jaseminësh

Nata, në heshtje, pa shprehje, pa shpresë,

aksiomë opake e dhimbjes që çmend,
atkina kujtimesh përcjell xhadesë,
nga truri tek zemra që dhemb.

Agshol, a drek’herë e kohës së ikur,

paqtuar pret tashmë dhomës në fashë,
dritarja rri hapur dhe pamja e zhuritur
e fushës, ngjan si rëne suvashë.

Vogëlushja nuk loz më nëpër dhomë,

me duart si flutura të vockla plot dritë,
kaçurrelat e buta s’përhapin aromë
jaseminësh që teptisin yjësitë.

Miellazë e dritës zbardh pamjen e shkretë,

ku sendet janë kthyer në trajta amorfe.
Dhe drita, dhe sendet kanë ndërruar jetë,
mëkot - thonë - rrëmon n’ato mote.

E tashmja vë peng sakaq moskuptimin,

për kumtin e pritshëm të flasësh s’të vjen,
në të ndihtë e shkuara e retushon gabimin,
ajme, aromën e parë të jaseminëve s’e kthen.

30 janar 2011