BESNIKERIA E NATES

E cfare mund te jete me reale sesa nata e mbuluar deri ne

agim?
Ne mbulesen e ftohte te shtratit, nga dritherima e shpirtit nuk
po gjente ngushellim.
Degjonte e shihte gjithcka, por sa keq nuk kishte dy duar e nje
zemer te plote per ta
perqafuar ate mik te thyer e te copetuar!
Nata si nje dritherime thirrjesh, me ze te mbytur therriste ate
mik te vetmuar.
Dera e dhomes me nje tingull shpotites u hap, duke sjelle nje
shpirt te lodhur
enigmash, te derrmuar mga plaget e zhgenjimit mberthyer ne
zemer.
Duke e mbeshtjelle jastikun e bute me trup e me mendje, me
bindjen se aty e e gjen
ate qetesi njerezore, duke hedhur poshte cdo gjykim, dremiti.
Qetesia e dhomes, ne tingullin e shiut dukej sikur lanin cdo
dyshim cdo ngrysje, ne
mjerimin pluskues.
E qara e bere tashme shprehi nate, lagte me nje vrull
deshperues jastekun net e
cilin shpresonte qetesi.
Sa endrra te thurura cuar dem, sa te tjera te kycura ne zemer…
Sa deshira te paplotesuara…
Vertete qe bota e jashtme nuk e kuptonte pervec jastekut te
bute e paqesor, mik
I nje gjenerate deshperimi…
Por nata nuk qan si ai, nata percjell optimizem, pasi pret
agimim..