HISTORIA IME

Në vetminë e qetë të një nate dimri, si një shpirt i vjetër ulem pranë dritares, duke
vështruar botën e puthur nga ngrica. Ftohja e ajrit të natës depërton përmes xhamit,
por brenda kufijve të dhomës buron një ngrohtësi - një ngrohtësi e lindur nga
kujtimet, keqardhjet dhe mençuria e qetë e moshës. Ndërsa rri ulur në qoshet e qeta
të mendjes sime, ku pëshpëritjet kërcejnë me hijet, mendimet shpalosen si petale
delikate, duke zbuluar simfoninë e fshehur të botës time të brendshme mendja me
rreshqet neper korridoret e jetes ku nga fundi i korridorit buron si nje drite e bardhe
fryma e pare e jetes-LINDJA

Ne qytete mbizoteronte nje qetesia e shurdhet por diku aty ne nje dhome te vogel
mes lutjeve të pëshpëritura dhe simfonisë së rrahjeve të saj të zemrës, nje qenie e
brishte me emrin NENE e gjendur mes dhimbjes dhe gëzimit sjell ne jete nje krijese
te vogel e simbolizuar nga pafajesia dhe cenushmeria nuk është thjesht një krijes,
por një jehonë e përjetshme dashurie me emrin Flavia e mbeshtjellur fort me
batanije ajo eshte e pavetdijshme ndaj udhetimit te trazuar qe e pret per te kjo bote
eshte nje vend I madh dhe I panjohur e mbushur me frike dhe habi e teksa merr
fryme per here te pare zemra e saj rreh me rritimin e jetes duke u bere nje jehone e
shpresave dhe endrrave te atyre qe do e rrethojne gjate gjithe udhetimin te saj Ne
ngrohtesine e perqafimit te nenes e porsalinduara gjen ngushllim dhe rehati ne nje
vend te shenjte te menjanuar nga kaosi I botes se jashtme per kete te porsalinudr
cdo moment eshte nje aventure e re nje hap drejt se panjohures cdo thirrje eshte nje
lutje per udhezim nje thirrje per siguri ne nje bote te mbushur me rreziqe.
Në momentet e lehta menjëherë pas lindjes, ajo hedh hapat e parë të pasigurt i
udhëhequr nga instinkti dhe i mbështetur nga duar të dashura, bota shpaloset para
saj si një lule delikate që lulëzon në dritën e mëngjesit. Çdo ndjesi, çdo tingull,
çdo pamje është një mrekulli për t'u shijuar, një ftesë për të përqafuar bukurinë e
ekzistencës me krahë hapur.. Dhe kështu, ndërsa hedh hapat e parë të lëkundur në
botë, mbane me vete premtimin e së nesërmes, një premtim të mbushur me
dashuri dhe të qeshura të pafund. Sepse në ato hapa të parë qëndron fara e një të
ardhmeje ende të pashkruar, e një të ardhmeje që pret të formësohet nga ëndrrat
dhe aspiratat e një shpirti të guximshëm që hedh hapat e parë, të guximshëm drejt
të panjohurës së madhe.
Ndërsa ditët kthehen në javë dhe javët në muaj,e porsalindura lulëzon në një fëmijë
kureshtar e te bukur qe karakterizohej nga floke te portokaj qe jepnin portretin e
ngrohtësisë dhe gjallërisë, faqet e saj ishin stolistur me nje skuqje delikate sin je
trendafil I kuq sikur te putheshin nga pekedhelja e bute e nje flladi veror dhe kur
buzeqeshte syte e saj vezellues ishin te mbushur me gezim dhe pafajesi te
nderthuru me nje ndnje habie dhe kuriozitet sikur cdo pervoj e re te ishte nje thesar
qe priste te zbulohej Flavia e udherhqur nga kureshtja per te njohur me shume
boten dhe ku gezimet me te thjeshta per te mund te ndiznin imagjinaten Me ne
fund u njoh me nje te panjohur qe per te do te jete si nje celes qe do te hap shume
dyert ne udhetimin e saj miqesine

Së bashku, ata nisin aventura madhështore, të qeshurat e tyre jehojnë nëpër livadhe
të mbuluara nga dielli teksa loznin me pasion nje nga sportet me te preferuara te
Flavies fubollin, lotët e gjunjëve të gërvishtur, ngrohtësia e përqafimit të nënës Në
botën e tyre, nuk ka pengesa, nuk ka gjykime, vetëm hapësira e pakufishme e
mundësisë që shtrihet para tyre si një fushë e hapur që pret të eksplorohet.

Ndërsa stinët ndryshojnë dhe vitet shpalosen si faqet e një libri të dashur me
tregime, ajo mëson mësimet e hidhura të jetës. ajo përjetojne zhgënjimit, dhimbjen
e humbjes se gjysherve te saj , por gjatë gjithë kësaj, ajo mbetet , me shpirtin e saj
të pathyer nga sprovat e fatkeqësisë. Sepse edhe në momentet më të errëta, ka një
dritë që shkëlqen si një fener shprese që e drejton ate nëpër stuhi.

Koha ecën pa pushim përpara, duke e çuar shpirtin në trazirat e adoleshencës, ku

ëndrrat fluturojnë dhe zemrat thyhen Nisja e udhëtimit përmes adoleshencës është
e ngjashme me lundrimin në një det të paanë dhe të trazuar, ku fryjnë erërat e
ndryshimit dhe rrymat e zbulimit të vetvetes. Ne vitet e para te adoleshences e gjen
veten ne nje fushe beteje emoconiesh ne nje kohe rebelimi dhe sfide ku ajo synonte
te zinte vendin e saj ne bote per tu cliruar nga prangat e autoritetit te prindee te saj
Adoleshenca nderthueret me se miri me kohen e gjimnazit ku ajo perballet me
kompleksitetin e dashurisë dhe miqësisë, të pranimit dhe refuzimit , te deshtimit
dhe te triumfit por përmes të gjithave, ekziston ritmi i vazhdueshëm i jetë Ku ajo
tregon me se miri vitet e saj te gjimanzit si vitet me te bukura por edhe me te
veshtira te saj njesoj sikur po lundronte ne nje dete te trazuar te udhequr nga drita
e diellit ku kjo drite per te ishin kohet e bukura qe kalonte me shoqerine saj kohet
kur dhe pse mendonin se ishin te rritur mjaftueshem perseri vepron si femije qe
nuk I perfillnin gjykimet apo diskriminmet qe vinin nga bota e ashper. Në kulmin e
jetës, bota duket e pakufishme, plot me mundësi të pafundme. Por koha është një
valë e pamëshirshme, dhe së shpejti, vitet kalojnë si rërë nëpër një orë rëre.

Tashme ajo ndodhet mes korridoreve plot zhurmë dhe sallave të leksioneve
akademisë, ku ajo do te specalizohej per shkenca kompjuterike e gjen veten të
zhytur në një botë me njësha dhe zero, algoritme dhe ekuacione - një simfoni
logjike dhe krijimtarie që kërcen nëpër ekran si një balet dixhital Është një fushë
ku inovacioni nuk njeh kufi, ku kufijtë midis të prekshmes dhe të paprekshmes
mjegullohen, duke shkaktuar shpikje që formojnë strukturën e shoqërisë. Edhe pse
ne nje periduhe te rendesishme ku jeta e saj do te merrte nje drejtim perfundimtar
perseri na shfaqet miqesia e krijuar gjatë seancave të kodimit ne ore te von ate
nates dhe kujtimet mes të qeshurave ajo realizoj me se mire qe rrugen akademike
me studimet , teorite e ku teorite takohen me praktiken ta ekuilibronte me rrugen e
argetimit festive e pushimeve e ku me ne fund ajo arriti ne kulmin akademik
diplomimin por udhetimi I saj nuk perufndon me kaq ai thjesht transformohet duke
dal ne nje bote per te pushtuar kufij te rinj dhe per te ndezur strategji te reja Vite e
para te saj ishin te veshitraderi sa ajo u ambentua me ashpersine e botes qe e
rrethonte e ku me ne fund mundi lodhja natet e pa gjume u shperblyen ku ajo arriti
te krijonte makineri te cilat do te sillnin nje eprsie te madhe ne shkence por edhe ne
jeten e njerezeve dhe tani, teksa vështrojnë krijimin e saj, një ndjenjë frike i
mbulon – një ndjenjë e ngjashme me lindjen e një fëmije ose zbulimin e një
kryevepre..Por në vitet në vijim, pajisja gjen vendin e saj në shoqëri, duke u futur
në strukturën e jetës së përditshme me hirin e pandërprerë.

Gjithashtu duke qen se ishta nje tip qe kur nuk kenqej nga vetja reflekton për
mundësitë e humbura, për rrugët e pandjekura, për simfoninë e hidhur të një jete të
jetuar në maksimum pasi vine nje moment qe e kaluara nuk është veçse një
pëshpëritje, një melodi që zbehet në natë, ndërsa e ardhmja është një kanavacë
bosh që pret të pikturohet. . Dhe tani, ndërsa nata e dimrit shtrihet para meje, gjen
ngushëllim në bukurinë e qetë të momentit të tanishëm. Në qetësinë e natës, i
rrethuar nga jehonat e një jete, gjej paqen - një paqe e lindur nga pranimi, nga
mirënjohja për udhëtimin që me solli ketu ku jam sot. Jashtë dritares, bota vazhdon
të rrotullohet, indiferente ndaj kalimit të kohës. Por brenda zemrës sime , ka një
ngrohtësi - një ngrohtësi që sfidon të ftohtin e natës së dimrit, një ngrohtësi që vjen
nga njohja se jeta është një udhëtim që ia vlen të ndërmerret, me të gjitha kthesat e
saj, gëzimet dhe hidhërimet e saj. . Dhe ndërsa nata thellohet dhe yjet vezullojnë
sipër, mbyll syte, e kënaqur në njohurinë se kam jetuar pasi eshte e veshtire te jesh
e gezuar pa nje jete qe ja vlen te jetosh