Alfred de Vigny

Fatkeqsia

Ndjekur nga Vetvrasja mizore,
Prmes qyteteve t zbehta,
Fatkeqsia endet, na prgjon,
Pran pragjeve tona t friksuara.
Ather ajo krkon pren e vet ;
Rinia, n gjirin e gzimit,
E dgjon, pshertin dhe venitet ;
Si n koht ku gjethja bie,
Plaku zbret n varr,
Pa zjarrin q e ushqen.

Ku t shkosh ? Mbi pragun e ders sime
Fatkeqsia, nj dit, sht ulur ;
Dhe qysh ather e mbaj me vete
Prmes ditve t mia t zymta.
N diell dhe n terr,
Ngado kraht e saj funebr
M mbulojn si nj mantel i zi ;
Me dhimbjet e mia kraht e saj t pangopur
M shtrngojn ; dhe duart e saj t zbehta
Mbajn thikn mbi zemrn time.

Jetn time ua kam hedhur shijeve,
Qejfit i buzqesh ;
Dhe t marrt, shokt e mi
Admirojn lumturin time.
Vet un, naiv n gzimin tim,
Dehi zemrn time, mbytem
N dallgt e nj mburrje t qeshur ;
Por Fatkeqsia prball fytyrs sime
Ka kaluar : e qeshura shuhet,
Dhe balli im prsri n zin time.

M kot u krkoj festave
Shklqimet e tyre t para,
Zemrs sime disfatat e vogla
Dhe magjepsjet e turbullta :
Gogoli futet n valle ;
Duke rn ritmikisht,
Ai lag dheun me lott e tij,
Dhe nga syt e mi q mashtrojn pritjen,
Kalon koka e tij e neveritshme
Midis ballesh t zbukuruar n.

Ai m flet n heshtje,
Dhe nett e mia dgjojn zrin e tij ;
Npr pem ai kolovitet
Kur un krkoj prehjen e drurve.
N rrz t veshit ai m pshertin ;
Sikur t ishte fryma e fundit e nj t vdekshmi :
E tmerruar tkurret zemra ime.
Drejt yjeve ngrihet syri im,
Por ai sheh t varet shpata
E fatalitetit t lasht.

Mbi duart e mia koka ime e prkulur
Beson t gjej gjumin e pafajshm.
Por, mjerisht ! ajo m sht fshehur,
Lulja e saj n vazon t argjendt.
Prgjithmon ajo m sht grabitur,
Mungesa e mbl e jets ;
Kjo banjo q freskon ditt ;
Kjo vdekje e shpirtit t cfilitur,
do nat tek t gjith e shprndar,
Gjumi m ka ikur prgjithmon

Ah ! meq nj zgjim i prjetshm
Djeg syt e mi gjithmon t hapur,
Eja, O Lavdi ! kam thn un ; zgjoje
Jetn time t zymt me gurgullimn e vargjeve.
Bj q t paktn kmba ime e zhdukshme
T ler nj gjurm mbi rr.
Lavdia ka thn : "Bir i dhimbjes,
"Ku do ti q un t t oj ?
"Dridhu ; nse t pavdeksoj,
"Un pavdeksoj Fatkeqsin."

Fatkeqsi ! oh ! far dite e bardh
Do t fitoj mbi trbimin tnd ?
Cila dor e mir dhe e fort
Do t t shkul nga zemra ime,
Dhe n kt llav t zjarrt,
Pr mua fisnikrisht e pakujdesshme,
Duke mos nguruar t zhytet,
Do t guxoj t krkoj n flak,
Me forc t kap aty shpirtin tim,
Dhe ta nxjerr larg, larg rrezikut ?



Bukuria Ideale

Ku sht pra bukuria q ndrron poeti'

Asnj nga artet s'sht interpretuesja e saj e denj,

Atij do t'i plqente shpesh, i humbur nga ndrra,

T ngatrronte at q Zoti veoi pr njeriun,

Do t donte t'ia shtonte kuptimet pikturs.

Nse muza shkrbente sipas dshirs Natyrn,

Format, mendimi dhe zhurmat e hallakatura,

Do vinin t mblidheshin n prizmin e arteve,

Qndra ku bukurit e bashkuara t gjithsis

Sjellin n zemr t gjitha harmonit,

Gjmimet e ngjyrat, nga toka e nga qiejt,

Veskun pr veshin e veskun pr syt,

Zgjimin e zogjve, kngn virgjrore,

Perln dhe rrezet e agut mngjezor,

Zrin rnkues t pshertimave t nats,

Ren e humbur prmbi lumin prijs,

Shkreptimn q bie nga qielli duke ar hapsirn

Si nj shpat e Zotit q kalon e rikalon,

Britmat e udhtarit t humbur n pyll,

Thirrjen e kmbanares q dgjohej prvajshm

Fjal dashurie przier me ern mbi dallg,

Dhe emocionin e thell t dhimbjeve t qashtra.

Do dgjoheshin bashk, do kapeshin me nj vshtrim

N avujt e veriut dobsia e krenaria,

Krenaria mizore e egr e heronjve t res;

Dhe bukurit bjonde q qajn n shtrngat;

Kngt e tyre do ngriheshin n rrafshinat e ajrit,

Shqyti hyjnor do gjmonte nn hekur,

Harpa e pshertimat e elegjive t mjegullta

Do mplekseshin me britmat e orgjive t prgjakshme,

Dhe himnet vajtuese t vajzave t fitimtarit

Me qeshjen e lufttarit q ndjen zemrn t'i shpohet.

Tragjedia e lar n lot do fliste lakuriq,

Njeriu do dgjonte tingujt e nj gjuhe t panjohur,

M t bukur se zrat e Homerit e Miltonit,

Zotat do kuvendonin pr fatkeqsit e toks.

Natn rrezja vetmitare e pyjeve

Duke u dridhur do zbriste n buzt e gjuetarit"



Fjal q do na thonin zult me butsi

far sht dashuria pr njeriun n zemrn e hyjneshs.

Prpara altarit t ngashryer prej nj mrekullie t re,

Nn zjarrin e gjenis t shptuar nga grshra

Mermeri frgllues do na thoshte nse jeta

Esht nj fest m e bukur kur na ftojn aty

N moshn q skuqet nga turpet e dashuris,

Se n moshn q rnkon pr t mos par ditn;

Nse pr t arritur ekzistencn e flakn e saj

M mir t kesh q n lindje gjith shpirtin e saj.

Por far koncertesh t mdha, far fjalsh, far ngjyrash

T nj bote t lmuar do skicojn dhimbjet

E mbi dallgn e prmbytjes do skalisin pr ne

Madhshtin e fajtorit dhe t gjykatsit"

N kt vizatim t madhrishm vrvitur mbi nj mal

Mungojn lvizja, poteret, pafundsia;

Koncerti ku do ishte kjo sken e derdhur

Do vajtonte formn dhe mendimin;

E nse poezia provonte tablot

Pr t vazhduar krdin dhe lvizjen e ujrave,

E vetme, pa ngjyrat, zrat melodioz,

Ajo do krkonte motrat e saj harmonike.

Zbrit pra, lir trefishe, instrument i panjohur,

O ti! Q mes nesh s'ke ardhur akoma

E q duke u drobitur thrret gjenin,

Pa ty asnj bukuri, pa ty asnj harmoni;

Muzik, poezi, art i pastr i Rafaelit,

Ju do bheni nj Zot ", por n nj altar t vetm!

Kshtu i flisja asaj"


Zbehtsi

Zonjs Delphine de Girandin

Kur mbi ballin tnd t'bukur qeshte vashria,

Kur prskuqej mbi buzt e tua nga zjarri,

Kur faqja e lulzuar kremtonte rritjen tnde,

Kur jeta e dashuria t dukeshin ve nj loj:



Kur ende dukej t rritej shtati i zhdrvjellt

E Muza mbinte n vshtrimet tua kaltrore;

Kur kraht e bukur zhveshur shtrgonin guallin e verdh

N pyllin bjond t flokve gjith ar t kulluar;



Kur qeshjet fminore t dridheshin mbi kraharor

Dhe gufmonin gjirin tnd pa e trazuar zemrn,

Ti s'ishe n at koh aq e bukur, Delfin,

Sa n'kohn e pamjes s trisht e zbehtsis sate!



Poemat

Ti pyet pr k, nn puplat e tyre t reja,

Kto krimba, zogj t sapolindur, fluturonin, kndonin n kor"

Ve mbi gjirin tnd ato kan prthyer kraht,

Kurr s'kan honepsur nj sy prdhoss.

Mosmirnjohse, vetm pr ty ato duan t shfaqen.

Kan lindur nga nj pshertim, e puthjeve t tua ndoshta,

Dhe, si imazhi yt, ato n zemr m flinin!



Nse ti e dshiron, pr ty vetmitare e n hije,

Ato do kndojn lehtaz, e gjiri yt i trazuar

Do mbuloj si nj erdhe luzmn e tyre t'mbl e t'mugt.

Por nuk do ti m mir, bukuri krenare,

T'u japsh fluturim t lir dhe qielli, perandoria e tyre,

T ndjek me syt e tu t mdhej kalimin e tyre, e t t thot:

Emri im me dashuri nn kraht e tyre sht fshehur'



Porti

Nj engel mbi rr, nj litar i brisht

T mbajn n port e, megjithat, vapor i bukur,

Dy her vala duke ikur t le mbi argjil,

E dy her, e ndezur, ti pluskon m e shkatht

Sa her q uji kthehet!




Si ty, njeriu m kot ia kris, fshihet, mrgon:

Jeta m shpesh e trazon at n fund t portit,

E ngren, pastaj e ul, rrebele a e bindur:

Sepse forca s'sht asgj, sepse s'ka asnj streh

Ndaj ers e ndaj fatit.


Prktheu : lirim KOKONOZI