Nuk mbyllem dot

S'kam fuqi më as të trishtohem 

Jemi anije pa spirancë
Mes erërave të egra të kundërta.
Peshqit Ilafazanë shurdhojnë qiellin
Më jepni ju një copë ironie,
Se nuk e gjej dot në veten time,-
Një copëz ironie
Sa gjysmëz e krahut të zogut,-
Të mbrohem nga shirat e verdhë
Të predikimeve të apostujve të lajthitur.
Të gjithë na kanë faj dhe askush:
Deshëm të krijohemi në asgjësimin tonë
Tani gjithë dritaret e shpirtit
Janë hapur, bymyer e kalbur
Nga shirat e lotëve,-
Dhe s'mbyllen më dot.
Mund të hyjë kush të dojë.
Si s'të Desha pak më Shumë
Unë e desha përtej vdekjes,
Ashtu dashurova unë
Edhe prap s'ia fal dot vetes:
S'i s'e desha pak më shumë...
Pak më shumë ku shpirti thyhet,
T'i them ndarjes: - Prit, ca pak...
Të gënjejmë mallin që s'shuhet,
Kujtimin të gënjejmë pak.
Përtej vdekjes, përtej botëve,
Atje ku nis "ca pak" tjetër,-
Asaj që më rri mes Zotave:

Si s'të desha pak më tepër..

Gloria Victis (Lavdi Humbësve)
Sepse jemi ne humbësit e mëdhenj.
Artin e shkëlqyer të humbjes
Ne e kemi ngritur në fat.
Sepse ne, vetëm ne, dimë të gabojmë.
Ne gabojmë në miqësi, dhe humbasim.
Ne gabojmë në dashuri, dhe humbasim.
Ne gabojmë në shpresat tona, dhe humbasim
Zaret e bardhë të fateve tona
Ne i hedhim para - dhe vazhdojmë
T'i hedhim ato edhe mbasi ta kemi kaluar Rubikonin.
Të gjithë na kanë faj dhe askush.
Të tjerët vetëm fitojnë,
Ndërsa ne jemi populli humbës
I humbjeve të mëdha. Zemra jonë
Eshtë një mollë e artë dhimbjeje.
Nuk duam të njohim pushtetin e errët të smirës, 
Dhe gabojmë, nuk e njohim
Lakminë akrep të pushtetit, dhe gabojmë.
Sepse ne-vetëm ne! Dimë të gabojmë.
Këmbët tona të zbathura janë ato gjethe vjeshte
Që bien dhe ecin në rrugë; shpirti ynë
Eshtë prej lënde të brymtë trishtimi,
Të gjithë mund ta vrasin.
Të tjerët jo, ata janë fitonjës të përjetshëm, 
Ata s'humbasin kurrë, sepse
Kurrë nuk gabojnë.
Ndërsa ne gabojmë - ashtu siç dimë vetëm ne! 
Artin e shkëlqyer të humbjes
Ne e kemi ngritur në fat.
Dhe i kemi kthyer krahët lavdisë fitonjëse. 
Ne njohim vetëm lavdinë e popullit 
Të humbjeve të mëdha. Sepse ne 
- po vetëm ne!- 
Jemi të vërtetë.

Akreonti Rrjedh po Karont nuk Ka

Si të kthehem prapa kur udhën s'e di?
Prej pikëllimi lumi buçitës i natës
E unë rrah brigjet e errëta këtu.
Akeronti rrjedh po karont nuk ka.
Tregomë një va ku te kaloj.
Ti i njeh guvat dhe vorbullat e frikshme. 
Tregomë një va, vëllai im,
Ku të kaloj Akerontin
Dhe të arrij.
Akeront rrjedh po karont nuk ka.
---------------------------------------------
Kjo poezi gjendet në mesin e tetëmbëdhietë poezive të ciklit "Vllasi', që i
kushtohet vëllait të vdekur të poetit. Kjo poezi lidhet përkatësisht me vdekjen e
mistershme dhe të paligjshme të tij. Karakteristikë stilistike e kësaj poezie
është inversioni (kemi episode të përmbysura), që mbështetet dhe stimulohet
nga ritmi i brendshëm, nga përsëritjet e pasuara me heshtje (të zëshme),
ndërsa "paqartësitë" vihen në funksion të ironisë.
Nga vargjet e poezisë si nga nëntoka shpërthen dhe përhapet një gjëmë,
brenda së cilës jehon vërshueshëm dhimbja dhe vaji, të cilat përplasen në
kupë të qiellit, përpëliten dhe që andej të vetmuara, pa shpresë rikthehen nga e
para ... kështu përjetë e mot. Është kjo gjëma e vëllait të vdekur të pavdekur që
trishtueshëm kërkon një vesh për ta dëgjuar. Pas ndëshkimit të Zeusit për të
mos e pranuar shpirtin përtej, shpirti i Vllasit kërkon çmendurisht mbështetje. I
mbetur qyqe as këtej, as andej, Vllasi lëshon vajin përbetues dhe akuzues, që
ngre peshë botën e të gjallëve, dhe pikërisht të poet-vëllait, që edhe pse i
rrahur nga valët e jetës, nuk është në gjendje t'i tregojë një shteg kalimi vëllait,
d.m.th. nuk mund ta ndihmojë atë as të vdekur. Mosekzistenca e karontit
lidhet me mesazhin dëshpërues filozofik: S'ka përtej, s'ka as këtej ... Poeti
kështu dhimbshëm metaforizon dhe vetë realitetin pa rrugëdalje në të cilin ai
jeton

Ditë Tiranase
Ti mbyll derën pas e nisesh
Në mesin e rrugës takon ditën
Që të pyet e hutuar: - Nga të shkoj?
Shpresën e ushqejnë me shpresë, -
Pastaj shpresës i vrasin shpresën.
Vetëm pasqyrat ndryshojnë,
Teknologjia përsosëse e tyre, -
Fytyrat janë po ato.
Jo, ti, - hija jote shkrin në gotën me ujë 
Diellin dhe kokrrën e aspirinës, -
Ke dhimbje të forta koke.
E di: zembereku i zemrës sime
Eshtë pluhurosur , - kur do të vijë Ajo, 
Me frymën e saj t'i fryjë,
Të ndjej ecjen tingëlluese të kohës.
Në qiellin e Tiranës, një unazë e zjarrtë 
Fluturon nga syri në sy -
Kërkon gishtin e nuses.
Kërciti gonxhe e zambakut tek çelej, 
Dhe marsi eci para meje.
Të paktën, o zot, akoma jemi njerëz 
Respektojmë dallëndyshet dhe vdekjen.
---------------------------------------
Kjo poezi mban datën e vitit 1997. Poezia ka 22 vargje monokolonë dhe është
shkruar si apostrofim i vetës së dytë, pra është zëri i subjektit lirik që bën
dialog të brendshëm. Poeti përcjell zëshëm lëvizjen e vet tek kapërcen pragun
e shtëpisë për të dalë në qytet. Ky është veprimi i parë. Veprimi i dytë është
ballafaqimi me rrugën, realitetin. Hutimi, gjendja pa kuptim, pa krye të godet:
S'di nga të shkoj! Veprimi i tretë është zhgënjimi: kostatimi se pasi të kanë
ushqyer me shpresë, ta vrasin atë. Papritmas kemi një lajthitje, një përçartje
nga dhimbja e kokës: shërohet me diell apo aspirinë? jashtë çdo vullneti
mekanikisht ndodh lëvizja brenda poetit. Ai bëhet i vetëdijshëm se zembreku i
orës është pluhurosur, ashtu si zembreku i kohës së Atdheut të tij. Po ama
megjithë shpresën e vrarë, qytetari tiranas përsëri ka aftësinë të shpresojë: A
do të vijë Ajo? Për një çast të duket se është fjala për një të dashur, mbase dhe
është ashtu, dhe a ka më të dashur për një shtetas shqiptar të presë kohën e
mirë për veten. Dhe prapa shpinës së tij hapet një dekor shpresëdhënës, i
realizzar ky me figura të goditura simbolesh: Unazë e zjarrtë, gishti i nuses,
gonxhe, zambak, dallëndyshe. Kështu poezia mbyllet me një vetëngushëllim
tragjik, si për të theksuar se nuk është koha më të gënjejmë vetveten, aq më
tepër me poezi. 
Alarme të Përgjakura (kënga e parë)
Mbi rrogozin prej kashte, 
Ku netëve fle,
Shtrova
Dashurinë time...
Po prap, brinjët t'i vret toka, plisi,
E prap i fortë është te koka
Trungu prej lisi.
Hej, vend!
Plot diell e pa dritë!
Pagan dhe fron për perënditë! 
Jetojmë nër male të lartë,
Ku qlellln me dorë mund të zëmë 
Dhe prapë:
Në ç'humnera kemi rënë!
Hej, vend!
Që ngjyrat e Jonit,
Erërat e portokallit me lule 
Mbyll
Në një vorbë fasule.
Dhe ndihesh
I pasur në varfërinë tënde 
I lirë në robërinë tënde...
Hej, vend,
Që prej dhimbjes po më bën të çmendem.