Joseo Tenorjo

La Spegulo
 Îiuj rajtoj rezervitaj

Estas malpermesata la reproduktado per ia

ajn maniero sen skriba permeso de la
eldonejo

Rakonto adaptita el populara anekdoto

Teksto-kontrolo
José Dias Pinto

Ilustraëoj
Ulysses Baldez

Kovrilo
D’anton Medrado

Kompostado
Editora Oportuno
www.editoraoportuno.com.br

Presado
Gráfica Oportuno

Tria eldono
Septembro 2007
San-Paölo - Brazilo

ISBN: 85-905625-3-0
 Al

Severino Andrade
Cristovão Rocha
D’anton Medrado
 Ie en fora vilaûo vivis kampara
familio iom izola de aliaj homoj.
 Ilia domo estis tre simpla. Mebloj estis
malmultaj. Ili ne konis niajn îiutagajn
modernaëojn:dentobroson, fotilon,
televidilon, fridujon, radiaparaton,
pluvombrelon kaj precipe spegulon.
 Por nutri la familion la dommastro,
kune kun sia edzino kaj maljuna
bopatrino, kultivis cerealojn, legomojn
kaj fruktojn; krom tio, ili bredis kokinojn
kaj kaprinon.
Ili havis la sufiîon por digne kaj sane
vivi.
 Foje la naturo abunde produktis tiujn
nutraëojn kaj tiam la dommastro
interïanûis parton de ili kun aliaj
samvilaûanoj.
 Iam dum parolado kun aliaj vilaû-
anoj, la dommastro aödis pri ekzisto de
granda foiro en apuda vilaûo. Li
ankaö aödis, ke en tiu foirejo oni ne
kutimas ïanûi nutraëojn.
Anstataöe, oni uzas paperbiletojn
por akiri siajn bezonaëojn.
 La novaëo ege mirigis la dom-
mastron. Tial li decidis, ke li kunportos
parton de la venonta rikolto al tiu
granda foirejo.
 La tempo pasis kaj venis abunda
rikolto kaj fine kun ûi la atendata tago
viziti la grandan foirejon, kie oni ricevas
papervaloraëojn ïanûe je siaj produktoj.
 La dommastro elektis la plej
bonajn nutraëojn kaj eliris fruma-
tene, sola.
Îar li havis nenian veturilon, li
piediris la tutan vojon.
 Post îirkaö duhora piedirado li
alvenis al la granda foirejo.
Ûi estis plena de homoj, precipe
provincanoj, sed ankaö multaj
diverslokaj vilaûanoj.
 Antaö ol eksponi siajn produktojn, la
dommastro atente observis la aliajn
eksponantojn.
Li rimarkis, ke ili kvazaö avide
akceptas la diverskolorajn paper-
biletojn.
Îar li havis nenian sperton kiel
vendisto, li rapide disvendis îion je
bagatela prezo.
 La dommastro ne sciis kion fari kun
la akiritaj monbiletoj.
Îu reveni hejmen kun ili? Sed en la
vilaûo eble neniu akceptos ilin.
Îu uzi ilin por akiri novajn aëojn?
Sed kion?
 Heziteme la dommastro komencis
piediri inter la neordigita homamaso.
Li miregis antaö la vidado de tiom
da strangaj objektoj.
— Por kio oni bezonas tiom da
aferoj? — li sin demandis.
 Subite li ekvidis ion sur trotuaro, kiu
altiris lian atenton.
Li alproksimiûis iom pli kaj, direktante
suspekteman rigardon al la alloga
objekto, ektremis de la piedo ûis la kapo.
Li ne kredas je siaj okuloj. Ïajne lia
patro alrigardas lin...
 Scivole kaj timplene li rigardis
denove al la sorîa objekto. Jes, sen ia
ajn dubo, tiu estas lia patro.
Kio pli mirigis la dommastron estis, ke
la bildo, malsame de tiuj aliaj kiujn li
konis, moviûas: la okuloj, la buïo, la
tuta kapo...
 Senhezite li komprenigis al la
stratovendisto, ke li volas akiri unu tian
objekton.
La vendisto klarigis lin ke tiu objekto
nomiûas spegulo kaj, ekkompreninte
la tutan situacion, postulis tiel altan
prezon, ke la dommastro la unuan
fojon sentis sin trompita, sed tamen
elpoïigis la monon, îar li estas pac-
ema homo.
Krome, li estis tre feliîa renkonti sian
forpasintan patron nun “viva” en tiu
spegulo!
 Revene hejmen, la dommastro
renkontis kelkajn konatojn kiuj, sciinte
pri lia vizito al la granda foiro, petis
rakonton pri la novaëoj.
La dommastro bonvoleme konten-
tigis iliajn petojn, montris unu-du
monbiletojn, sed nenion parolis pri la
spegulo.
 La samo okazis hejme.
La familianoj atendadis lin avidaj pri
novaëoj. Por kontentigi ilin la dom-
mastro devis rerakonti plufoje dum la
semajno siajn impresojn pri la granda
foiro.
Kompreneble ankaö al ili nenion li
parolis pri la spegulo.
 La dommastro tenis la spegulon kaïe
kaj protekte ïlosita en kofro.
Îiunokte antaö ol enlitiûi kaj
îiumatene antaö ol ellitiûi, li sekrete
alparolis la spegulon.
 La tagoj pasis kaj tiu stranga konduto
de la dommastro komencis mal-
trankviligi la aliajn hejmanojn —
precipe la edzinon kiu, pro sia
obeemo, ne kuraûis rekte alparoli la
edzon, sed, scivolema, pacience
atendadis favoran okazon malkaïi lian
sekreton.
 Post kelkaj
semajnoj, la
dommastro
komencis
konsulti la spe-
gulon ankaö post la tagmezo kaj
vespere.
La edzino ne plu eltenis pro scivolo
kaj ankaö komencis pli intense gvati lin.
Danke al tiu konstanta gvatado, iun
nokton ïi sukcesis duonvidi, tra la
pordofendo, la edzon kun iu objekto
en la mano.
Ïi tamen sukcesis nek aödi kion li diris,
nek distingi bone la objekton.
 La monatoj pasis kaj la dommastro
ne plu sukcesis fari ion ajn sen konsulto
al la spegulo.
Ankaö la edzino faris nenion alian ol
gvati lin. Iam ïi eî provis preni la ïlosilon
el lia poïo, dum li dormis, sed sen
sukceso.
 Iun matenon tamen la dommastro
forgesis ïlosi la kofron kaj finfine la
edzino povis malkaïi lian sekreton.
Tuj kiam li foriris al la laboro, ïi alkuris
al la kofro, malfermis ûin kaj ekserîis la
deziratan objekton.
Kaj tie ûi estis — la spegulo: ortan-
gulforma kadro kun brile arûenta
surfaco.
Per iom tremantaj manoj ïi prenis ûin
kaj levis ûis antaö la okuloj.
Tiam ïi vidis virinon mezaûan kun
haroj en malordo kaj gapantaj okuloj
kaj buïo.
 La domo, kiu ûis nun dormis en
silento, vekiûis per subita kriego de
malespera virina voîo. Tio venigis la
maljunan patrinon, kiu malgraö la
malfacileco normale piediri, eniris
kurante en la îambron.
— Por îiuj sanktuloj! Kio okazas, ino
de Di’!
— Vidu, panjo, la sekreton de mia
edzo — sukcesis diri la iom larmanta
virino. — Ûuste kiel mi suspektis: li
havas kromvirinon!
— Pri kio vi parolas? — demandis la
maljunulino apenaö komprenante la
furiozon de la filino.
— La fiulo iris nur unu fojon al la foirejo
kaj jam alvenis kun portreto de virino!
 La baraktanta patrino enmanigas la
spegulon kaj kriege imitas la filinon:

“Kian virinaîon la fiulo trovis!”

FINO