Istorija Crnogorskog narodnog pozorita, centralne nacionalne pozorine institucije, zapoinje

pedesetih godina 20. vijeka u kontekstu politike odluke da se administrativni centar Narodne
Republike Crne Gore preseli iz Cetinja u Podgoricu (tadanji Titograd). Relativno kasnom
osnivanju ovoga pozorita prethodi organizovani i kontinuirani pozorini ivot koji se od 1884.
godine, pod pokroviteljstvom dravne vlasti odvijao na Cetinju (od 1910. u okviru Kraljevskog
pozorita Zetski dom, prvobitno Knjaevskog crnogorskog narodnog pozorita). Osim toga,
nakon zavretka 2. svjetskog rata profesionalna gradska pozorita bila su formirana u Kotoru,
Nikiu i Pljevljima, dok se pozorini ivot Podgorice temeljio na aktivnostima lokalnih
amaterskih drutava, te gostovanjima trupa i teatara iz drugih centara. Inicijatori za osnivanje jo
jednog pozorita u Crnoj Gori isticali su veliko interesovanje publike za predstave gostujuih
trupa, te nunost da Republika Crna Gora, poput ostalih federalnih jedinica Jugoslavije, dobije
reprezentativni nacionalni teatar u glavnom gradu. Odluka da se u Titogradu, koji je tada imao
oko 25 000 stanovnika, osnuje Gradsko narodno pozorite jednoglasno je donijeta poetkom
1953. od strane gradskog Narodnog odbora. Za prvog upravnika postavljen je reditelj pridolica
iz Rusije, Vasilije ukin, a novoosnovano pozorite je, iekujui planiranu izgradnju
sopstvenog zdanja, u poetku koristilo prostorije bioskopa Kultura. Ansambl pozorita bio je
formiran od glumaca koji su djelovali u pozoritima drugih jugoslovenskih republika i koji su
bili voljni da se presele u Titograd, kao i, u manjoj mjeri, iz redova najboljih amatera crnogorskih
kulturno-umjetnikih drutava.
Poeci su bili veoma teki, i novoosnovano pozorite suoavalo se sa nizom tehnikih,
materijalnih i drugih tekoa. Radi ogranienih izvoakih mogunosti i nevelikih umjetnikih
potencijala ansambla, nespremnog za sloenije uloge, na repertoaru su bili esti slabiji dramski
komadi, komedije folklornog karaktera, iji je primarni cilj bio da publiku zabave. Ipak, od
samih poetaka obavezan dio repertoara inili su i komadi svjetskih klasika, od kojih su u prvoj
deceniji bili najznaajniji ekspirovi Mletaki trgovac i Otelo, Molijerov or Danden,
Gogoljeva enidba, Goldonijev Laljivac, ilerovi Spletka i ljubav, te Rasinova Fedra.
Ubrzo je uoena i potreba da se vie panje posveti stvaranju nacionalnog repertoara, odnosno da
se podstakne domae dramsko stvaralatvo. Sa tim ciljem, Savjet za prosvjetu i kulturu 1955.
godine po prvi put je raspisao konkurs za dramu sa tematikom iz crnogorskog ivota, na kojoj je
nagraena drama Zajedniki stan Dragutina Dobrianina. Ovaj komad izveden je na kraju
druge sezone, 1955. godine, kao prva predstava po djelu nekog crnogorskog autora koja je
stavljena na repertoar. Ipak, oskudica kvalitetne domae drame bila je stalan problem, uprkos
sporadinih napora da se konkursima domai pisci podstaknu na pisanje za teatar. Radi toga,
zapoinje se i sa dramatizacijama romana crnogorskih autora, krajem prve decenije, kada je
dramatizovan i u reiji Nikole Vavia postavljen na scenu roman Hajka Mihaila Lalia.
Poetkom tree sezone, 1955. godine, odlukom Izvrnog vijea Savjeta za prosvjetu i kulturu
ukinuto je Cetinjsko pozorite kao dotadanja centralna teatarska kua u Crnoj Gori i umjetnika
ustanova od republikog znaaja, pa je vei dio ansambla cetinjskog teatra preao u titogradsko
Gradsko narodno pozorite. Time je kadrovska situacija u ovoj kui, dolaskom profesionalnih
1

glumaca i reditelja, unekoliko poboljana. U titogradsko pozorite preao je i upravnik

Cetinjskog pozorita Junus Meedovi, koji je zamijenio dotadanjeg upravnika Vasilija
ukina i na elu Gradskog narodnog pozorita u Titogradu ostao do 1958. godine. U tom
periodu desio se jedan od kljunih dogaaja u istoriji Crnogorskog narodnog pozorita, a to je
otvaranje nove pozorine zgrade 5. maja 1956. godine, kada pozorite mijenja i ime u Narodno
pozorite. Nova zgrada, meutim, nije rijeila osnovne probleme sa kojima se pozorite i do tada
susretalo, a to su slabi materijalni uslovi, te mali broj nedovoljno talentovanih glumaca. Da bi se
doprinijelo rjeavanju takve nezavidne situacije, Izvrno vijee Savjeta za prosvjetu i kulturu i
Glavni odbor Socijalistikog saveza 1958. godine donijeli su odluku o ukidanju svih do tada
postojeih profesionalnih pozorita u Crnoj Gori. Ostavi jedini profesionalni teatar u republici,
uz djeije Pionirsko pozorite, tekoe Narodnog pozorita ipak su se produbile: iako je bilo
optinsko po formi i nainu finansiranja, pozorite je dobilo republiki znaaj, a time i
omasovljeno gledalite i nove dunosti. To se naroito negativno odrazilo na koncipiranje
repertoara, koji je trebalo da bude u velikoj mjeri mobilan i da bude u stanju da zadovolji sve
crnogorske sredine.
Meutim, Narodno pozorite se, i pored oteanih uslova rada, koji su se prije svega ogledali u
paradoksalnom poloaju pozorite je nominalno djelovalo kao gradsko, a imalo misiju
republikog znaaja, nedostatku kolovanih kadrova, te neprekidnim materijalnim problemima,
kretalo u pravcu kvalitativnog rasta i sve ire afirmacije kako u Crnoj Gori, tako i na
jugoslovenskom prostoru. Za vrijeme upravnika Nika Pavia, koji je na elu ovog pozorita
ostao deset godina (1958-1968.), u pozorinoj sezoni 1965/66. dolo je do pokretanja Male
scene, kamernog prostora na kojem su publici trebalo da se prezentuju neuobiajenije,
avangardnije forme pozorinog izraza. To je, s obzirom na preovlaujua realistina,
konzervativna interpretativna obiljeja u svim elementima scenskog jezika u predstavama
Narodnog pozorita bilo veoma znaajno, iako i koritenje Male scene, kao i mnogih drugih
zapoinjanih inicijativa, prati diskontinuitet. Bitan problem bila je i hiperprodukcija, koja je
podrivala napore usmjerene ka kvalitetu, a do koje je dolazilo zbog napora pozorita da odri
kontinuitet i privue publiku u sredini sa relativno malim brojem pozorinih gledalaca. Pedesete
godine na sceni titogradskog pozorita obiljeili su uglavnom rediteljski rukopisi Ilije Nikolia i
Nikole Vavia, koji su djelovali kao stalni kuni reditelji.
Prvi vaan iskorak ovog tetara iz crnogorske sredine bila je premijera Gorskog vijenca u
Zagrebu 1960. godine, izvedena povodom obiljeavanja stogodinjice Hrvatskog narodnog
kazalita. Predstavu je po spjevu Petra II Petrovia Njegoa reirao Nikola Vavi. Ova izvedba
Gorskog vijenca bila je prva predstava titogradskog teatra koja je znaajnije privukla panju
crnogorske i jugoslovenske javnosti i prva ira afirmacija ovog pozorita kao nacionalnog teatra.
Nakon toga, prije kraja prve decenije postojanja, ostvarena su gostovanja u svim jugoslovenskim
republikama, osim u Sloveniji.

Status titogradskog Narodnog pozorita kao teatra od nacionalnog znaaja i reprezentativne

pozorine kue Crne Gore potvren je 1969. godine, kada je naziv promijenjen u dananje
Crnogorsko narodno pozorite (CNP). Ipak, nedefinisan nain finansiranja izmeu optine i
republike, koji je pozorite dovodio u neprestane finansijske krize i na rubove opstanka,
razrijeen je tek 1972. godine, kada je CNP od strane Izvrnog odbora Republike zajednice
kulture proglaeno institucijom od republikog znaaja, koja e imati poseban tretman u
raspodjeli sredstava za pozorinu djelatnost. Iako je ovim potvrena nacionalna i umjetnika
vanost CNP-a, repertoarski problemi, konceptualna lutanja, pa i nove materijalne krize
nastavljeni su. I dalje je, mada u nedovoljnoj mjeri, igran klasini repertoar i savremeniji komadi
svjetske dramaturgije (Gogolj, ehov, Ibzen, Breht, Aristofan, Plaut, o, Sartr, Kion,...), ali u
najveem stepenu preovlaivao je takozvani bulevarski repertoar, koji je publika voljela, ali radi
koga je kritika burno negodovala, smatrajui da nacionalno pozorite takvim izborima
iznevjerava svoju misiju. Takoe, bili su popularni i komadi ruskih realista sa ratnom i
revolucionarnom tematikom, kojoj su esto naginjali i domai pisci. Povremno su raspisivani
konkursi za najbolji domai dramski tekst, ali je kvalitet dobijenih domaih drama, iako su neke
od njih postavljane na scenu, uglavnom bio nezadovoljavajui.
Premda su i tokom ezdesetih godina dominirala konzervativna scenska itanja koja su nastojala
to vjernije prenijeti dramski predloak, zapaene su i sporadine inovativne interpretacije,
odnosno pribliavanja senzibilitetu aktuelnih gledalaca. Kunim rediteljima Nikoli Vaviu i
Radomiru aranoviu se 1966. prikljuila i ruska rediteljka Cisana Murusidze, a osim njih,
najvei broj premijera reirali su Blagota Erakovi i Vida Ognjenovi. Koncept prema kojem
pozorite ima stalne kune reditelje, a gostujui reditelji u kratkom vremenskom roku reiraju po
nekoliko predstava za redom, oduzimao je repertoaru kako na kvaliteti, tako i na raznovrsnosti.
Radi hiperprodukcije, i u isto vrijeme nepovoljne materijalne situacije, u ovom periodu na
repertoaru uestale su bile monodrame i poetski resitali. Za vrijeme upravnika Mirete Peia,
koji je na elu pozorita bio od 1969. do 1972. godine, renovirano je oronulo zdanje pozorita.
Neto kasnije, 1973. godine, pod upravom Milorada Bokovia, pozorite je po prvi put
gostovalo u inostranstvu predstave Lani car epan Mali, po djelu Petra II Petrovia
Njegoa, u reiji Blagote Erakovia i Kotana Bore Stankovia, koju je reirao Nikola Vavi
izvedena su u ukrajinskim gradovima Kijevu i Odesi.
Sedamdesetih godina rad pozorita pratio je niz naslijeenih statusnih, organizacionih i
umjetnikih problema. Kao korijeni tih problema detektovani su nametnuta pozicija CNP-a kao
jedinog nosioca pozorinog ivota u cijeloj republici, nepostojanje zakona o pozoritu, to je
dovodilo do toga da se mnoge bitne stvari rijeavaju stihijski, te nedostatak Fakulteta dramskih
umjetnosti pri crnogorskom univerzitetu, radi ega je neprekidno akutna potekoa u pozoritu
bila nedostatak kolovanog kadra. Ipak, za vrijeme kratkotrajnog upravljanja pozoritem (19751981.) od strane ambicioznog upravnika Vladimira Popovia, svestranog dramskog umjetnika i
sposobnog pozorinog organizatora, dolo je do pozitivnih promjena teatarske klime u Crnoj
Gori. Izmeu ostalog, pokrenut je festival Jugoslovenski pozorini susreti, koncipiran kao
3

prikazivanje predstava jugoslovenskih nacionalnih teatara. Festival, koji je predstavljao veliko

osvjeenje i pokazivao potencijal da izvri znatan uticaj na crnogorsku kulturu i pozorite se
naalost odrao samo tri puta.
Ovo vrijeme karakterisala je i promiljenija repertoarska politika i vea raznovrsnost djela
stavljanjih na repertoar, kao i rediteljskih poetika (iako su najvei broj postavki i dalje reirali
stalno zaposleni reditelji Blagota Erakovi i Nikola Vavi, u ovom periodu na scenama CNPa
poinju da reiraju i mladi crnogorski reditelji Branislav Miunovi i Slobodan Milatovi, uz
brojne gostujue reisere). Igraju se svjetski klasici i savremeni dramski tekstovi (Vilijams,
Gogolj, Lorka, ene, ehov, Euripid, Breht, Singer, Ibzen,...), ali ono to je bilo posebno
karakteristino jesu inovativne i smjele postavke djela nacionalne i jugoslovenske literature, koja
su savremenim scenskim itanjima dobijala na aktuelnosti. Osim toga, i dalje su bile aktuelne
komedije i komadi iz tematskog korpusa rata i revolucije. Na scenu CNP-a stupio je i poetski i
dokumentarni teatar, kao i nova generacija domaih dramskih pisaca (arko Komanin, Vasko
Ivanovi, Veljko Radovi, Jevrem Brkovi).
1976. godine ponovo je adaptirana i renovirana neadekvatna zgrada CNP-a i poelo je planiranje
izgradnje novog grandioznog pozorinog zdanja. Ovi planovi intenzivirani su poetkom
osamdesetih, za vrijeme upravnika Milorada Stojovia, kao i planovi za otvaranje pozorine
akademije i ponovnog osnivanja pozorita na jugu i sjeveru zemlje. Naalost, pomenute
inicijative su decenijama obnavljane, zaboravljane, pa ponovo aktualizovane, i uvijek nanovo
odlagane, sve do samog kraja devedesetih godina. Kod crnogorskih pozorinih poslenika i
pozorine javnosti rasla je svijest o nerazumijevanju drutveno-politikog okruenja u kojem
pozorite djeluje, radi ega ideja da se stvori jedno jako nacionalno pozorite, kakvo su u to
vrijeme imale sve ostale jugoslovenske republike, sutinski nije bila uspjela, jer se pozorite
neprestano nalazilo na samom rubu opstanka, zbog ega je i u umjetnikom smislu moralo initi
mnoge kompromise.
Ipak, i pored svih problema pokretane su razliite inicijative sa ciljem intenziviranje i
diversifikacije pozorine djelatnosti CNP-a, a time i bogaenja pozorinog ivota u Crnoj Gori,
poput ideje o otvaranju nove, tree scene u podrumskim prostorijama, koja je trebalo da bude
svojevrsni probni poligon i pozorina radionica za tekstove mlaih autora. Naalost, ta inicijativa
nije realizovana zbog tehnikih i finansijskih razloga, a slino je zavrila i ideja da se u Crnoj
Gori pone sa izdavanjem pozorinog asopisa, za ta je zakljueno da nema dovoljno
kapaciteta, pa je umjesto toga kratko vrijeme izdavan pozorini bilten. U to vrijeme dolazi i do
ustanovljavanja prve nagrade za glumaka dostignua od strane Udruenja dramskih umjetnika
Crne Gore, ali i ovu inicijativu, kao i gotovo sve drugo u dotadanjem pozorinom ivotu u Crnoj
Gori, pratio je diskontinuitet i opta materijalno-idejna nemo da se ideje realizuju, a zapoete
inicijative odre i unaprijeuju.
10. novembra 1989. godine dotrajala zgrada CNP-a izgorjela je u poaru, u kojem je priinjena
ogromna materijalna teta. Pozorite, koje se nalo u najgoroj situaciji od osnivanja, preselilo se
4

u neadekvatan prostor Doma omladine Budo Tomovi, u kojem je djelovalo u veoma oteanim
uslovima, uz brojna gostovanja kao napor da se dri barem puki kontinuitet djelovanja. Tada je
za upravnika imenovan dugogodinji kuni reditelj Blagota Erakovi, a nanovo su aktualizovani
planovi za izgradnju nove zgrade pozorita, opere i baleta, uraeni dvadesetak godina prije toga.
1990. godine odlueno je da se ipak samo stara zgrada obnovi i proiri, ali i ove planove omeo je
graanski rat i turbulentne drutvene okolnosti devedesetih godina.
U ovom periodu najvei dio repertoara reirao je stalni reditelj Blagota Erakovi, ali se kao gosti
na scenama CNP-a pojavljuju i brojni drugi reditelji, poput Branislava Miunovia, Slobodana
Milatovia, Radmile Vojvodi, Jagoa Markovia, Gorana Bulajia, Vide Ognjenovi i drugih.
Kao dramski pisac afirmisao se Ljubomir urkovi, sa dramom Pisac pozorine istorije, koja
je oznaena kao prvi savremeni, urbani tekst crnogorske dramaturgije. Uprkos tekim
produkcionim uslovima, CNP je 1993. godine po prvi put uestvovalo na BITEF-u,
najznaajnijem internacionalnom festivalu u regionu sa inovativnom predstavom Beket-fest,
koju je reirao Slobodan Milatovi. U ovoj deceniji, radi tekih uslova u kojima je pozorite
djelovalo, produciran je najmanji broj premijera do tada.
Oekivana obnova zgrade Crnogorskog narodnog pozorita desila se tek 1997. godine, i u tom
periodu, za vrijeme trajanja etiri pozorine sezone, izvedeno je samo devet premijera, u veoma
tekim uslovima za pozorinu produkciju. Finansijsku krizu i nedostatak matine kue pratila je
na irem drutveno-politikom planu i neodgovorna i povrna kulturna i pozorina politika. Za
upravnika je 1994. godine imenovan Stevan Kordi, koji je na tom mjestu ostao do 1997. godine,
a u kratkom periodu sezone 1996/97. funkciju umjetnikog direktora vrio je dramski pisac Igor
Bojovi. Radi smanjene dinamike premijernih naslova, odsustva redovnog repertoara i gubitka
publike, ovaj period moe se oznaiti kao sedmogodinja pauza u djelovanju CNPa.
Simboliki prelomni trenutak u istoriji CNP-a predstavlja sveano otvaranje nove pozorine
zgrade, 5. maja 1997. godine, kada je premijerno izvedena predstava Gorski vijenac, prema
spjevu Petra II Petrovia Njegoa, a u reiji Branislava Miunovia. U predstavi su po prvi put
igrali i studenti prve generacije glume sa cetinjskog fakulteta dramskih umjetnosti, koji je pri
Univerzitetu Crne Gore osnovan 1994. godine. U toku desetogodinjeg upravljanja pozoritem
od strane reditelja Branislava Miunovia, izmeu 1997. i 2007. godine (izmeu 2003. i 2007.
godine djelovao je kao umjetniki direktor, dok je funkciju poslovnog obavljao glumac Branimir
Popovi), CNP dosljedno je svojom pozorinom politikom i izvedbenim praksama teilo da se
nametne kao relevantna i prepoznatljiva regionalna pozorina adresa, otvorena za nove
umjetnike i produkcijske modele.
Takvo usmjerenje nastavljeno je i nakon to je za direktora CNP-a 2008. godine imenovan Janko
Ljumovi, uz doprinos Eduarda Milera kao umjetnikog direktora u periodu 2010-2011. godine.
Uspjenom redefinisanju misije pozorita ka konceptu internacionalizacije i otvorenosti
doprinjela je i izmijenjena drutveno-politika stvarnost, koja je znaila odmak od opskurih
devedesetih. Ponovo je intenzivirana pozorina produkcija, uz primjetne umjetnike tenje da se
5

predstave bave aktuelnim i drutveno bitnim temama, te da iznad svega doprinose

dekontaminaciji ratnog i poslijeratnog nasljea. Sa tim ciljem, pozorite je esto ulazilo u
koprodukcije sa regionalnim teatrima, uspostavljajui tako prekinute kulturne, pozorine, pa time
i drutvene veze na prostoru bive Jugoslavije. Protokoli o saradnji potpisani su sa svim
nacionalnim teatrima biveg jugoslovenskog prostora, te osim to su predstave CNP-a intenzivno
prezentovane u drugim zemljama, umnogostruena su i gostovanja drugih pozorita u CNP-u. Na
taj nain stvarano je ozraje otvorenosti i dobre komunikacije, kao i poreenja u kojima je CNP
bilo u prilici da sagledava domete svojih produkcija u odnosnu na slina regionalna pozorita.
Osim toga, pozorite je kroz razliite projekte mobilnosti i difuzije pozorine umjetnosti unutar
Crne Gore bilo usmjereno ka obnavljanju pozorinog ivota i u crnogorskim gradovima, teei
da zaista bude matino nacionalno pozorite.
Projekti koji su zapoeti u ovom periodu, za razliku od prethodnih koji nisu uspjevali da se ustale
i zadobiju trajnost, postali su trajni, stabilni segmenti i vrijednosti u radu CNP-a i dopunjeni su
mnogi do tada nedostajui djelovi pozorinog socio-kulturnog lanca u Crnoj Gori. Tako se od 1.
novembra 1998. tradicionalno se obiljeava Dan Crnogorskog narodnog pozorita, povodom
koga su ustanovljene i nagrade kao vrednovanje i podsticaj za najznaajnije umjetnike i
organizacione rezultate u radu pozorita. U toj bitnoj sezoni ustanovljena je i scena Studio, kao
mala scena namijenjena mladim profesionalcima i manjim scenskim formama. Takoe, osnovan
je i dokumentacioni centar i pokrenuta znaajna i obimna izdavaka djelatnost, ime je CNP
preuzelo ulogu i djelatnosti koje u veini zemalja obavljaju pozorini instituti i muzeji. U bitnom
desetljeu obnove, osim pozorinog segmenta CNP je poelo da se sporadino bavi i
produkcijom i podravanjem likovne, filmske i naroito muzike umjetnosti. Pri tome je naroito
znaajan muziki festival A tempo, koji se od 2001. godine redovno odrava u Crnogorskom
narodnom pozoritu, u saradnji sa Muzikim centrom Crne Gore.
Napori u pravcu produbljivanja meuteatarske komunikacije, obnavljanja pokidanih teatarskih
spona u regionu i ruenja nevidljiviog zida izmeu Istoka i Zapada nastavljeni su kroz vodeu
ulogu CNP-a u osnivanju pozorine asocijacije NETA (Nova evropska teatarska akcija).
Asocijacija je ustanovljena 2005. godine u Podgorici, i okupila je 31 pozorite i pozorini festival
iz Srednje i Jugoistone Evrope. Od tada do danas, CNP u mrei ima proaktivnu ulogu, kroz
redovno uee na pozorinim festivalima u okviru NETA programa i koprodukcijama u okviru
asocijacije. Osim toga, od 2008. godine pozorite je punopravni lan evropske pozorine mree
ETC (Evropske teatarske konvencije), kroz koju njeguje ambiciju da se meunarodna saradnja i
vidljivost rada iri i na evropski kontekst.
Jedan od kljunih projekata za razvoj ukupnog pozorinog sistema u Crnoj Gori, zapoet nakon
obnove pozorita, jeste Festival crnogorskog teatra, nacionalni pozorini festival koji je po prvi
put odran 2007. godine, a od sledee godine redefinsan kao Bijenale crnogorskog teatra.
Festival, kome je CNP od poetka izvrni producent, ustrojen je kao dogaaj takmiarskog
karaktera, koji okuplja i vrednuje najbolja dostignua pozorinih institucija i nezavisnih
pozorinih projekata u prethodne dvije godine. Kao dio razvojne repertoarske politike i izraz
6

stalnih nastojanja u cilju podrke savremenoj crnogorskoj dramaturgiji, 2010. godine ustanovljen
je bijenalni Konkurs za nagradu CNP-a za najbolji domai dramski tekst, uz pokroviteljstvo
Ministarstva kulture Crne Gore. Brojnim praizvedbama baziranim na savremenim crnogorskim
dramskim tekstovima, kao i na crnogorskoj dramskoj batini, neprestano se potvruje uloga i
znaaj CNP-a kao nacionalnog teatra.
Od 1997. godine, kvalitetan ansambl osnaen generacijama glumaca kolovanih na cetinjskom
FDU, uz mnogobrojne gostujue domae i inostrane dramske umjetnike, prema kojima CNP gaji
bezrezervnu otvorenost, ulae stalne napore da stvara relevantne predstave, koje tragaju za
odgovorima na aktuelne drutvene, politike i egzistencijalne zapitanosti. CNP je na kraju este
decenije svoga postojanja moderno pozorite, koje je i institucija kulture sa najobimnijom
produkcijom u Crnoj Gori, te nosilac najznaajnijih umjetnikih dogaaja u zemlji. Kroz
raznolik i raznovrstan repertoar, koji obuhvata kako inovativne postavke svjetskih klasika i
domae dramske batine, tako i savremene tekstove svjetske i domae knjievnosti, praizvedbe
domaih dramskih tekstova te autorske projekte, i koji je obiljeen nizom rediteljskih poetika
(Egona Savina, Eduarda Milera, Blagote Erakovia, Slobodana Milatovia, Branislava
Miunovia, Radimile Vojvodi, Ane Vukoti, Lidije Dedovi, Nika Goria, Paola Maelija i
mnogih drugih) , CNP njeguje savremene meunarodne pozorine trendove. Stalno obiljeje
svake pozorine sezone su i gostovanja na meunarodnim scenama i festivalima, uz brojne
znaajne nagrade i priznanja najuspjenijim projektima.
I pored brojnih tekoa koje su pratile Crnogorsko narodno pozorite od njegovog osnivanja
1953. godine, i prije prelomne 1997. godine, kada je zapoeo period materijalne i duhovne
obnove ovog teatra, mogue je pratit stalno kretanje u kvalitetu, sve vidnijim umjetnikim
rezultatima i sve iroj afirmaciji u Crnoj Gori i regionu. Na tom putu, crnogorski nacionalni
teatar je, uprkos materijalnim i kadrovskim krizama, te konceptualnim lutanjima, uspijevao da
ostvaruje znaajne rezultate, koji su ugraeni u temelje onoga to ovo pozorite jeste danas. Sa
hrabrou u domenu estetskog i stvaralakog, kao i smjelou da se istraje uprkos uvijek
prisutnim potekoama, CNP nastavlja da stvara iskreno i otvoreno pozorite, koje ne postoji bez
potovanja i uvaavanja svih onih koji su ga gradili prije, kao i onih koji e ga tvoriti u
decenijama koje slijede.