Predstava Slasti slave reditelja Stefana Sablia nastala je prema komediji Pitera Kviltera

Glorious!, u ijoj osnovi se nalazi istorijska linost amerike operne pjevaice Florens Foster
Denkins, i injenica da je ona, iako nije umjela da pjeva, bila uvjerena da je sjajan talenat. Tako
djelujui, uz sutinsko oslanjanje na novac naslijeen od roditelja, kojim je potkupljivala i
kontrolisala publiku i muziku industriju, izgradila je zavidnu karijeru, pri kraju ivota unaprijed
rasprodavi i ogromnu koncertnu dvoranu prestinog Karnegi hola. Ploan komad, bez istinske
prie i zapleta, smjeten je u 1944. godinu, poslednju godinu ivota Denkinsonove, koja je
ujedno bila i vrhunac njene karijere. Osnovu radnje predstavlja povrno ocrtavanje odnosa
izmeu pjevaice i njenog novog pijaniste Kozma Mek Muna, a ona se odvija kroz niz epizoda u
kojima se ponavljaju sline ale. Meu njima je dominantna i beskonano ponavljajua ona da
Florens ne zna da pjeva, a ipak, u smijenim ekscentrinim kostimima, gotovo neprestano pjeva.
Osnovne slabosti scenske postavke proizilaze iz vjernog prenoenja polaznog teksta niskih
umjetnikih vrijednosti - u osnovi plitkog i bez sutinskog udubljivanja u teme koje pokree
(makijavelistiki mehanizmi u produciranju umjetnika i umjetnosti), sa stereotipnim situacijama,
monotonim i prvoloptakim humorom, lascivnim alama i prilino banalnim replikama. Radi
toga, sve te mane reflektuju se i u predstavi, koja je postavljena u maniru slepstik komedije, sa
predugim jednolinim scenama (poput one u kojoj sobarica Marija nekoliko minuta samo
provokativno plee i razmjeta cvijee, ili injenice da se svaka fal dionica Denkinsonove
pjeva od poetka do kraja). U skladu sa tim, glumci nastupaju u maniru vie ili manje radikalne
teatralnosti i karikaturalne otrine, uz mehaniki brze pokrete i melodramaino prenaglaavanje
emocija. Pri tome, glumci su iz uskih okvira koji su im postavljeni izvukli najvie to su mogli, i
ostvarili dojmljive, retro-sone uloge, koje povremeno uspjeno zasjenjuju oskudnost teksta.
Dubravka Draki posveeno i armantno izgradila je lik glavne junakinje, luckaste i
netalentovane soprano dive, koja je ujedno smijena i fascinantna, uz takoe vrlo uvjerljivo
faliranje poznatih operskih arija. Ipak, kroz razmetljivo afektiranje i kipui patos ovog lika, koje
glumica gradi odsjenom gestikulacijom i preizraajnom mimikom, tu i tamo provejava i toplina
njene ljubavi prema muzici, kao i zarazni entuzijazam i radovanje ivotu. teta je to te nijanse
nisu naglaenije, ime bi i sam lik bio kompleksniji, ve je dubina znaenja karaktera rtvovana
otroj karikaturi, odnosno izazivanju smijeha publike. Mladen Nelevi kao pijanista Kozmo Mek
Mun nastupa neto suzdranije i umjerenije, i tako oblikuje senzitivniji i topliji lik, koji se
transformie od zgroenosti Florensinim pjevanjem, do oboavanja i lojalnosti. Sa druge strane,
likovi Florensine oboavateljke i prijateljice Doroti (Vesna Vujoevi), temperamentne meksike
sobarice Marije (Smiljana Martinovi) i isprovocirane predsjednice udruenja ljubitelja muzike,
gospoe Verinder Ge (Ivana Mrvaljevi), iako su uspjene i duhovite karikature, znaenjski su
veoma ogranieni, odnosno nisu dovoljno definisani u idejnom smislu, a samodovoljnost fizike
komike upitna je.
Scenografija Smiljke eparovi i kostimi koje je kreirao Aleksandar Noshpal ilustrativno
podcrtavaju vrijeme deavanja, retro-mek i komika znaenja. U predstavi se u par mahova

koriste i video-projekcije fotografija Dubravke Draki kao Denkinsonove u raskonoekscentrinim kostimima, to je, iako su fotografije ivopisne, samo po sebi bez idejnog znaenja
za cjelinu predstave; kao i video-naznake Karnegi hola, kao jednostavna lokalizacija radnje. Iako
se predstava odvija na maloj, kamernoj sceni (Dodest), to je u umjetnikom i znaenjskom
smislu ostavljeno na nivou bezefektne sluajnosti.
Bez ozbiljnije namjere, uz sasvim labave i slabe aluzije na savremenu hiperprodukciju kvaziumjetnika u kojoj se ne biraju sredstva, koje su veoma razblaene i na nivou optih mjesta,
predstava Slasti slave predstavlja laganu, komercijalnu pozorinu konfekciju. U nju se samo
sa najboljom voljom i nategnuto moe uitati neka socijalna aktuelnost, dok potrebno autentino
opravdanje i dojmljiva nit vodilja o razlozima postavke ovog djela na scenu izostaju. Sa druge
strane, pozorina komika je vrijedna jedino u kombinaciji sa drutvenom angaovanou,
odnosno ako je modus reagovanja pozorita na drutvenu stvarnost, a ne puki zabavljaki
eskapizam.
Ova produkcija tako iznova baca svjetlo na injenicu da Gradsko pozorite u svojim predstavama
teko uspijeva da pomiri plemenitu tenju za privlaenjem publike, sa pozoritu nunom tenjom
za istinom, nego prva znaajno prevaguje, i tako udaljava teatar od stvarnosti na koju treba da
referie. Pri repertoarskom biranju laganih tekstova kakav je Glorious!, od prevashodne
vanosti trebalo bi da bude dubinsko dramaturko-rediteljsko preoblikovanje teksta, koje bi
pretendovalo da mu udahne savremeniji, markantniji, znaajniji smisao, a koje je u ovom sluaju
potpuno izostalo.