Predstava ene koje iste rediteljke Selme Spahi (asistentkinja reije Ivana etkovi) nastala

je na osnovu slojevite, apsurdno-poetine drame ana enea Slukinje, pri emu je tekst
paljivo skraen, ali nije mijenjan (dramaturkinja Stela Mikovi). Osovinu jednostavnog
zapleta ini sofisticirani sadomazohistiki ritual, u kojem dvije sestre slukinje svakodnevno, u
odsustvu svoje gospodarice, seciraju odnose dominacije izmeu nadmonih i podreenih,
opijajui se nedostinom, vrtoglavom pozicijom moi, i hranei u sebi elju za ubistvom svoje
gazdarice, sa kojom se identifikuju, oboavajui je i mrzei. Izmjenjujui se u ulogama
gospodarice i druge sestre, slukinje se iskrivljujue ogledaju jedna u drugoj, ali deformiui
zrcale i svoj objekat udnje, olien u gazdarici, a igrajui nju, odslikavaju i klasu sluga kao
iskrivljenu refleksiju njihovih gospodara. Na taj nain, cijeli tekst komponovan je kao igra u igri,
lavirint sa ogledalima, koji krivei blazirano, licemjerno nalije svijeta pokazuju njegovo pravo
lice, u prostoru izmeu stvarnosti i fantazije.
Rediteljka Selma Spahi eneovu dramu na scenu je postavila svedeno, asketski, prodorno
atmosferinim i hipnotinim scenskim jezikom, jo vie pounutranjavajui svaku prisutnu i
odigranu realnost, pokazujui je pukom pojavnou, iluzijom koja se umnoava do u beskraj,
do otkrivanja fundamentalnog nitavila ovjeka i apsurdnosti meuljudskih odnosa. Predstava
poinje itanjem teksta bez razumijevanja, deklamativno, to prelazi u pretjeranu teatralnost i
preglumljivanje, ista scena se tako ita nekoliko puta, ime se uspostavlja princip deziluzionizma
i antirealizma. Ovla ocrtani tipski likovi dvije slukinje i njihove gospodarice nisu fiksirani,
nego se izmjenjuju glumice Nada Vukevi, Kristina Stevovi i Radmila Boovi, odjevene u
sline uniforme istaica (scenografija i kostimografija Natalija Vujoevi), prelaze glatko iz
jednog lika u drugi, varirajui od potpune poniznosti do tiranstva, bez najave i granice odvajanja.
Izmjenjivanje uloga deava se u poetku sporije, a kasnije se likovi izofreno mijeaju do granice
neprepoznavanja, slivajui se u jednu osobu, uhvaenu u zamku sopstvenih iskrivljenih
refleksija, otuenu i usamljenu, odvojenu od drugih nevidljivim barijerama, vakuumom koji se
nalazi iza vladajue paradigme dominirajueg i podinjenog. Pri tome sve tri glumice nastupaju
sugestivno i precizno, izmjenjujui naine igre od prenaglaene, tetralizovane glume, preko
blago hipnotike, mehanike igre, do psiholokog realizma. Tetralizovanjem igre uspostavlja se
kritiki odnos prema pretvaranju i igranju uloga u meuljudskoj komunikaciji, dok uvjerljiv,
emotivno napregnut i istrzan realizam nosi tonove socijalnog protesta ena koje iste.
Pozornica u formalnom smislu ne postoji, na kamernoj sceni stolice su stihijski gusto posijane po
prostoru na kojem se i igra, glumice se provlae izmeu, dodirujui ljude i zapinjui o njih.
Gledaoci su primorani da gledaju jedni u druge koliko i u glumice koje se mijeaju sa njima,
posredujui intimu, snove i fantazije potlaenih i podreenih. Osjeaju uvuenosti u unutranji,
fragmentarizovani, izlomljeni svijet frustracija i nadanja doprinosi i vrlo potentno, atmosferiki i
simboliki osebujno koritenje svjetla sijalica na dugakim icama, raznobojnih reflektora,
lampi koje paraju mrak, odsjaja u ogledalu, i samog mraka. Reflektori pod kojima igraju glumice
esto zasljepljuju i publiku, granica nema, svi su uvueni u istraivanje tema koje se postavljaju
apsurda savremenog svijeta, te ljudske otuenosti, usamljenosti i uzaludne potrage za smislom.

Predstava ene koje iste uzbudljivo i uznemirujue izraava izopaenu prirodu drutvenih
odnosa, u kojima je uvijek neko nadmoan, a neko podreen, na najrazliitije naine. Ona
posreduje protest protiv dehumanizovanih ljudskih saodnoenja bez preslikavanja pojavne
stvarnosti, tragajui za skrivenim, metafizikim znaenjima ivota, zadirui ispod njegove
povrine, u podruje iracionalnog i fantazmagorinog, u kojem se odvija nesmirena, uporna,
nuno potrebna potraga za smislom svijeta i pozorita.