Ljubomir Jovanović

Ljubomir Jovanović (Kotor, 2/14. februar 1865 — Beograd, 10. februar 1928) je bio srpski
istoričar i političar. Bio je redovni profesor Univerziteta u Beogradu od osnivanja 1905.
godine, akademik SANU, ministar prosvete, ministar unutrašnjih dela, član Državnog saveta.
Biografija
Rođen je 1865. godine u Kotoru. Posle učestvovanja u Krivošijskom ustanku (1881—82)
prešao je sa Danilom Živaljevićem i drugim omladincima u Srbiju, gde su kasnije bili među
osnivačima časopisa Kolo.
Prilikom osnivanja Srpske književne zadruge 1892. godine izabran je za sekretara, Stojan
Novaković za predsednika, a Jovan Jovanović Zmaj za potpredsednika.
Za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije izabran je 1890, a za redovnog 1900. godine.
U periodu 1901-1903 bio je upravnikNarodne biblioteke Srbije. Prilikom
osnivanja Univerziteta u Beogradu 1905. godine bio je među prvih 8 redovnih profesora koji
su birali ceo ostali nastavni kadar.
Zajedno sa profesorom Ljubomirom Kovačevićem napisao je „Istoriju srpskog naroda“ (u
dve knjige, 1893. i 1894) za period do 1020. godine.
Bio je jedan od članova „Centralnog revolucionarnog tajnog odbora u Beogradu“. Zajedno je
sa Golubom Janićem i Josifom Studićemosnovao udruženje „Srpska braća“ 23. januara 1905.
Društvo je delovalo do 1918. i njegov predsednik je sve vreme bio Golub Janić. Bio je jedan
od osnivača „Srpskog književničkog društva“ 26. maja 1905. kako se tada zvalo Udruženje
književnika Srbije.
Bio je ministar unutrašnjih poslova Kraljevine Srbije 1909-11 i 1914-18, ministar prosvete,
član Državnog saveta.
Prilikom proglašenja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca 1. decembra 1918. bio je jedan od
šest članova odbora, kao predstavnik Vlade Kraljevine Srbije, koji je trebalo da utvrdi način
kako da se ujedinjenje proglasi. Predstavnici Vlade Srbije bili su još i Stojan
Protić i Momčilo Ninčić, a predstavnici narodnog veća Ante Pavelić, Svetozar
Pribićević i Josip Smodlaka.