Pendidikan

Sivik dan
Kewarganegaraan

1
Nama: Shacind Ananthan
Kelas: 5 Kuning
Sekolah: S.K. St. Joseph
Nama Guru: Cik Nur Amalina Abd.
Razak
Nama : Shacind Ananthan

Umur : 11 Tahun

Alamat : Taman Sutera

No S/B : AW79391

Tempat Lahir : Hospital Pakar

Puteri, Johor Bahru

Tarikh Lahir : 12/07/2001

Nama Ibu : Santha Murugain

Nama Ayah : Ananthan Muthaya

No Tel : 0127135725 (Ibu)

 Ribuan terima kasih kepada ibu saya
yang telah mengorbankan masa dan duit
untuk saya menyiapkan buku skrap
ini.Selain itu, bapa saya juga telah
memberikan banyak pertolongan serta
galakan.

Seterusnya, saya hendak mengucapkan

ribuan terima kasih kepada adik saya,
Sanjena Ananthan yang telah berada bersama
saya sehingga saya menyiapkan buku skrap
ini. Akhir sekali, saya mengucapkan ribuan
terima kasih kepada Cikgu Amalina yang
telah memberi idea idea yang menakjubkan
kepada saya.
 Kepada datuk dan nenek saya, saya
ucapkan terima kasih kerana mereka yang
memberi saya galakan dan dorongan.Dengan
ini, saya akhiri ucapan saya dengan
mengucapkan jutaan terima kasih kepada
mereka yang menolong saya.

Kajian ini dijalankan bertujuan ;

1. Mengenal pasti jenis pakaian tradisional di Malaysia.

2. Mengetahui adat dan resam masyarakat di Malaysia.

3. Mengkaji bahan yang digunakan untuk menghasilkan

pakaian tradisional di Malaysia.

4. Dapat menambahkan ilmu pengetahuan tentang pakaian

tradisional
 Fungsi Pakaian

Pakaian
Pakaian adalah satu istilah yang merujuk kepada penutup untuk badan manusia yang dipakai.
Memakai pakaian adalah semata-mata ciri-ciri manusia dan ciri-ciri hampir semua
masyarakat manusia. Jumlah dan jenis pakaian yang dipakai bergantung kepada
pertimbangan berfungsi (seperti keperluan untuk kehangatan atau perlindungan daripada
unsur-unsur) dan pertimbangan sosial. Fizikal, pakaian bertujuan banyak, ia boleh berfungsi
sebagai perlindungan dari unsur-unsur, ia boleh meningkatkan keselamatan semasa aktiviti
berbahaya seperti hiking dan memasak. Ia melindungi manusia dari permukaan kasar dengan
menyediakan sebuah tembok di antara kulit dan alam sekitar. Pakaian boleh melindungi
manusia daripada gigitan serangga atau serpihan. Lanjut, pakaian boleh mengawal selia
temparature dan menyediakan penghalang bersih, menjaga toksin dari badan dan
menghadkan penghantaran kuman. Pakaian juga memberi perlindungan daripada sinaran UV
yang membahayakan.

Perbezaan jantina
Bekas Setiausaha Negara Amerika Syarikat Condoleezza Rice dan Presiden Turki Abdullah
Gül kedua-dua memakai sut perniagaan yang ala-Barat.Dalam kebanyakan kebudayaan,
pembezaan jantina pakaian yang dianggap sesuai untuk lelaki dan wanita. Perbezaan dalam
gaya, warna dan kain.Dalam masyarakat Barat, skirt, gaun dan kasut tumit tinggi biasanya
dilihat sebagai pakaian wanita, manakala tali leher biasanya dilihat sebagai pakaian lelaki.
Seluar sekali telah dilihat sebagai pakaian lelaki semata-mata, tetapi pada masa kini dipakai
oleh kedua-dua jantina. Pakaian lelaki selalunya lebih praktikal (iaitu, mereka boleh
berfungsi dengan baik di bawah pelbagai keadaan yang luas), tetapi pelbagai gaya pakaian
boleh didapati bagi wanita. Lelaki biasanya dibenarkan telanjang dada mereka di pelbagai
tempat awam. Ia secara umumnya boleh diterima bagi seorang wanita untuk memakai
tradisional pakaian lelaki, manakala sebaliknya sesuatu yang luar biasa.Dalam sesetengah
budaya, undang-undang sumptuary mengawal selia lelaki dan wanita yang dikehendaki untuk
dipakai. Islam memerlukan wanita untuk memakai bentuk pakaian yang lebih sederhana,
biasanya hijab. Lelaki kadang-kadang boleh memilih untuk memakai skirt lelaki seperti togas
atau kilt, terutama pada majlis-majlis upacara. Pakaian seperti itu (pada masa-masa
sebelumnya) sering dipakai sebagai pakaian harian oleh lelaki. Berbanding dengan pakaian
lelaki, pakaian wanita cenderung untuk menjadi lebih menarik, sering bertujuan untuk dilihat
oleh lelaki.

Agama
Lelaki Islam tradisional yang memakai jubah putih dan topi ketika solat
Pakaian agama mungkin akan dikategorikan sebagai kes khas pakaian pekerjaan. Kadang-
kadang ia hanya dipakai semasa persembahan upacara keagamaan. Walau bagaimanapun, ia
juga boleh dipakai setiap hari sebagai penanda bagi status agama khas.Sebagai contoh, Jain
dan lelaki Islam memakai keping kain pisahkan antara apabila melakukan upacara
keagamaan. Kain pisahkan antara kebaktian bersatu dan lengkap untuk tugasan yang sedia
ada, dengan penyimpangan tiada. [Perlu petikan] Sikh memakai serban kerana ia merupakan
sebahagian daripada agama mereka.Kebersihan pakaian agama dalam Agama-agama Timur
seperti Hindu, Sikh, Buddha, Islam dan Jainisme adalah amat penting, kerana ia
menunjukkan kesucian.

Status sosial
Dalam sesetengah masyarakat, pakaian boleh digunakan untuk menunjukkan pangkat atau
status. Di Rom purba, sebagai contoh, senator hanya dibenarkan untuk memakai pakaian
yang diwarnakan dengan Tyrian ungu. Dalam masyarakat tradisional Hawaii hanya ketua-
ketua berpangkat tinggi boleh memakai cloaks bulu dan palaoa atau gigi ikan paus diukir. Di
bawah United Travancore Kerala (India), wanita kasta yang lebih rendah terpaksa membayar
cukai untuk hak untuk menutup bahagian atas badan mereka. Di China, sebelum penubuhan
republik itu, hanya maharaja boleh pakai kuning. Sejarah menyediakan banyak contoh
undang-undang sumptuary rumit yang dikawal selia apa yang orang boleh pakai. Dalam
masyarakat-masyarakat tanpa undang-undang itu, yang termasuk paling moden masyarakat,
status sosial dan bukannya isyarat oleh pembelian barangan berharga atau mewah yang terhad
dengan kos kepada mereka dengan kekayaan atau status. Di samping itu, tekanan dari rakan
sebaya mempengaruhi pilihan pakaian.
Orang Melayu Malaysia
Orang Melayu Malaysia terdiri daripada 55.4% jumlah penduduk di Malaysia, ditakrifkan
secara umum sebagai "bangsa Melayu" berbanding lebih spesifik sebagai "kumpulan etnik
Melayu".

Sejarah
Defisi apa itu Melayu di Malaysia berbeza daripada Indoesia. Kaum Melayu merupakan
populasi majoriti di Malaysia iaitu 55.4 Jika kita mengikuti migrasi asal satu kumpulan
tertentu selatan Cina 6,000 tahun yang lalu, beberapa berpindah ke Taiwan (orang asli
Taiwan hari ini keturunan mereka), kemudian ke Filipina, dan kemudian ke Borneo (kira-kira
4500 tahun yang lalu) (hari ini Dayak dan lain-lain kumpulan). Orang-orang ini purba juga
berpecah dengan beberapa tajuk ke Sabah dan lain-lain maju ke Jawa, dan Sumatera.
Penghijrahan akhir adalah untuk Semenanjung Tanah Melayu kira-kira 3,000 tahun yang lalu.
Sekumpulan kecil dari Borneo bergerak ke Champa di Vietnam kira-kira 4500 tahun yang
lalu. Menariknya, kumpulan Champa akhirnya berpindah ke membentangkan Kelantan hari
di Malaysia. Terdapat juga kesan Song Dong dan HoaBinh penghijrahan dari Vietnam dan
Kemboja. Terdapat juga penghijrahan Thai Selatan, dari apa yang kita tahu sebagai Pattani
hari ini. Semua ini DNA (Deoxyribonucleic acid ) kumpulan berkongsi asal-usul linguistik
yang dikesan ke pulau yang adalah hari ini Taiwan, dan nenek moyang orang-orang purba
ditemui di selatan China. Masyarakat Melayu di Malaysia wujud hasil dari percampuran di
antara tiga rumpun bangsa yang berbeza, iaitu Negrito, Austro-Asiatic dan Austronesia
dengan pengaruh dari bangsa-bangsa dari luar Asia Tenggara.
 Pakaian tradisional kaum
melayu

Baju Riau
Baju berbelah ini seakan-akan kebaya pendek. Baju Riau
juga disebut 'Engku Puteri atau Raja Hamidah' puteri
pada Raja Haji iaitu Yang Dipertuan Muda Riau yang
kelima dari keturunan Bugis. Pada umumnya baju
traisional melayu untuk kaum laki-laki biasanya
dilengkapi dengan kain Songket.

Baju Belah Kebaya Panjang

Secara tradisi
potongannya labuh sehingga buku lali. Cuma
bezanya ia berbelah dan berpesak di hadapan baju
ini, umumnya dipakai sebagai pakaian di luar rumah
atau upacara rasmi. Baju belah panjang ini terkenal
di Melaka, Perak, Selangor dan Kedah-Perlis.Tradisi
ini berkembang menjadi kebaya dan bertangan
panjang berpesak lurus di hadapan, dada yang
ditutup dengan kancing atau kerongsang tiga.

Baju Cekak Musang

Istilah ini berhubung langsung dengan pola lingkaran
leher baju, tengkuk „cekak‟ tinggi atau leher tegak empang
leher. Pengertian „cekak musang‟ merakamkan imej alami untuk
leher baju yang bercekak tinggi berdiri (2.5cm) melingkari
leher. Ukuran ditentukan oleh lingkaran (bulat) yang dibuat
dengan ibu jari lain yang bertemu hujungnya. Baju ini mula
dipakai di Johor ketika pemerintahan Sultan Ibrahim Ibni Sultan
Abu Bakar.
Baju Teluk Belanga
Baju ini mula di perkenalkan di Teluk Belanga, Singapura dan
tersebar luas sebagai ciri khas johor khususnya pada abad ke-19. Ia
juga dikatakan sejenis pakaian lelaki yang dikatakan telah direka
oleh Sultan Abu Bakar pada tahun 1866 untuk meraikan
perpindahan ibu negeri Johor dari Teluk Belanga di Singapura ke
Johor Bahru. Walau bagaimanapun istilah ini akhirnya menjadi ciri
khas masyarakat Melayu hingga disebut selengkapnya „Baju
Melayu‟.

Baju Kurung
Baju kurung dianggap popular dan dipakai oleh perempuan.
Pengertian kurung secara tidak langsung telah membawa erti
„mengurung atau menutup‟ anggota tubuh. Cara ini menepati
konsep pakaian cara Melayu setelah kedatangan Islam, sehinggalah
istilah „kurung‟ diertikan sebagai baju yang selesa dan longgar,
labuh atau panjang. Sehingga disebut dengan berbagai-bagai nama
misalnya „baju kurung bernyawa‟ walaupun mempunyai pelbagai
nama namun baju kurung telah menampilkan ciri-ciri tersendiri.

Baju Melayu
Baju Melayu merupakan satu panggilan bagi baju tradisional
Melayu yang biasa di pakai oleh golongan lelaki di Malaysia dan
negara serantau. Ia biasanya terbahagi kepada dua jenis utama,
iaitu baju Melayu potongan Teluk Belanga dan potongan Cekak
Musang.Potongan tersebut merujuk kepada cara jahitan pada leher
baju tersebut, potongan Cekak Musang berbentuk seperti leher
baju India hanya bahagian penutup atau rumah butangnya
bertindan. Sementara potongan Teluk Belanga pula bahagian
lehernya hanya di jahit secara sulaman. Terdapat berbagai bentuk
sulaman yang dipadankan seperti Mata Lalat, Tulang Belut dan
sebagainya.Baju Melayu dijahit dalam dua cara iaitu berpesak atau
potongan moden atau dipanggil potongan Cina. Di mana lengan
baju tersebut disambungkan kepada badan baju
Orang India Malaysia
adalah rakyat Malaysia yang berasal dari India. Kebanyakan mereka datang ke Malaysia
semasa jaman penjajahan British di Malaya. Namum, sumber-sumber sejarah membuktikan
bahawa kaum india tiba di Malaysia sejak zaman keagungan Dinasti Chola. Kini, kaum ini
merupakan kaum ketiga terbesar di Malaysia selepas kaum Melayu dan Cina.

Penduduk India di Tanah Melayu dan Singapura sebelum kemerdekaan terdiri terutamanya
daripada orang dewasa lelaki yang meninggalkan keluarga mereka di India dan Sri Lanka.
Sebahagian penghijrah India yang amat besar terdiri daripada penutur bahasa Tamil dari
negeri Tamil Nadu. Orang India Selatan yang lain, khususnya orang Malayalee dan Telugu,
merupakan lagi 14% pada tahun 1947, dan baki komuniti India terdiri daripada orang India
Utara, terutamanya orang Punjabi, Bengali, Gurjarati, dan Sindhi.Pada tahun 1901, bilangan
penduduk India di Negeri-negeri Selat dan Negeri-negeri Melayu Bersekutu ialah lebih
kurang 120,000. Menjelang 1931, bilangan ini telah bertambah menjadi 640,000 di Tanah
Melayu dan Singapura, dan di negeri Selangor, bilangan mereka melebihi orang Melayu pada
tahun itu. Bilangan penduduk India hampir-hampir tidak berubah sehingga 1947 disebabkan
mereka pergi ke Myanmar semasa pendudukan Jepun sebagai rekrut untuk Angkatan Tentera
Kebangsaan India, dan kuli untuk Landasan Kematian. Pada tahun 2005, orang India
merupakan lebih kurang 7% daripada jumlah penduduk di Malaysia (sekitar 1.8 juta).

Taburan geografi
Kesepadanan yang rapat antara pembahagian etnik dan pekerjaan komuniti India
dibayangkan dalam taburan geografi kaum India di Tanah Melayu. Orang Tamil India
Selatan bertumpu, khususnya di ladang getah dan landasan kereta api Perak, Selangor, dan
Negeri Sembilan, walaupun sebilangan mereka juga bekerja di limbungan Pulau
Pinang.Orang Telugu banyak terdapat di ladang-ladang getah Perak Bawah dan beberapa
bahagian di Selangor, sedangkan orang Malayalee tinggal terutamanya di Perak Bawah,
Kuala Lumpur, beberapa bahagian di Negri Sembilan, serta di Johor Bahru.
 Pakaian tradisional kaum
INDIA

Dhoti
Dhotī atau Doti ialah pakaian tradisi untuk kaum lelaki di
India. Pakaian ini diperbuat daripada kain empat segi yang
berwarna putih yang panjang. Kain tersebut dililit di bahagian
pinggang dan diikat pada celah paha dan kemudian
disangkutkan pada bahu. Kemudian kain tersebut dihiasi
dengan manik-manik kecil supaya kelihatan menarik. Ada
juga dhoti yang berwarna kuning pudar atau kuning susu.

Salwar Kameez
Salwar kameez (juga dieja shalwar kameez atau shalwar
qameez) adalah sebuah pakaian tradisional dipakai oleh
wanita di Asia Tenggara. Salvar atau shalvar adalah seluar
serupa baju tidur. Kakinya adalah lebar di atas, dan sempit di
kuku lali. Kamiz adalah sebuah baju panjang. Kelim tepi
(digelarkan chaak), dibiarkan buka di bawah baris pinggang,
memberikan pemakainya lebih mudah bergerak.

Sari
Sari adalah sehelai kain yang tidak dijahit,
berlingkungan dari empat ke sembilan meter
pada panjangnya yang ditabir ke atas badan
dalam pelbagai gaya. Gaya yang terumum
adalah dengan membalut sari di keliling
pinggang, dengan satu hujung menabir ke atas
bahu mendedahkan bahagian torso dekat
pinggang.
 Kurta
Kurta adalah pakaian tradisional yang juga dipakai di
India, Nepal, Bangladesh, , dan Sri Lanka. Kurta adalah
pakaian yang longgar yang bagian bawahnya bisa
mencapai. Namun pada masa modern, kurta juga sering
dipakai bersama jins.[2] Kurta formal biasanya dibuat
oleh para penjahit Asia Selatan dengan bahan yang
dibawa oleh sang pelanggan.

Lehenga
Lehenga gaya Saree adalah satu trend baru Saree
yang diperkenalkan di India. Ini merupakan satu
adunan estetika Saree tradisional dan choli
Lehenga.Lehenga gaya sari biasanya 4.5 meter 5,5
meter panjang. Di sini berbeza dengan satu sari tidak
perlu membentuk pelisir tetapi hanya 'tuck dan
menggantungkan'.Sebagai sari tradisional, gaya sari
lehenga dipakai lebih Kain (skirt, pavadai di selatan,
dan shaya di timur India), bersama-sama dengan blaus
pereka yang dipanggil sebagai choli, yang merupakan
pakaian atas. Gaya choli kebanyakannya menyerupai sebagai choli konvensional Lehenga atau choli
Ghagra. Kadangkala blaus konvensional juga dipadankan dengan sari gaya lehenga. Choli
kebanyakannya bahawa gaya leher baju singkat, leher yang mendalam atau "backless" gaya. Seperti
yang sari tersebut, cholis ini juga dihiasi dengan Kundan, manik, cermin dan sebagainya.

Chudidhar
Churidars adalah varian seluar salwar biasa. Salwar
telah dipotong lebar di bahagian atas dan sempit pada
buku lali. Churidars merapatkan lebih cepat, supaya
kontur kaki diturunkan. Mereka biasanya dipotong pada
berat sebelah (pada sudut 45 darjah untuk sebutir kain
tersebut) yang menjadikan mereka secara semula jadi
ditegangkan. Penari Kathak secara tradisi berpakaian,
dari utara India, masih memakai churidar dengan skirt
yang luas dan korset yang ketat; apabila memutar
penari, kontur kaki boleh dilihat seperti yang dapat
dilihat dalam filem-filem Bollywood yang menampilkan
tarian Kathak.
Suku Dialek
Etnik Cina di Malaysia terdiri daripada beberapa suku dialek. Terdapat enam kumpulan
dialek utama: Hakka, Kantonis, Fujian, Teochew, Hainan dan FuZhou. Adalah terbukti
bahawa orang yang tergolong dalam golongan suku dialek tertentu tertumpu dalam bahagian
komuniti berbeza di Malaysia.

Orang Hakka membentuk kumpulan dialek terbesar di Malaysia Timur (Sabah dan Sarawak),
Selangor-Kuala Lumpur dan Pahang. Suku Hakka juga didapati di Pulau Pinang, Johor Bahru
dan Perak, di mana mereka mungkin dijadikan suku dialek terbesar di tempat-tempat tersebut.

Suku Kantonis membentuk suku dialek terbesar di Selangor, Kuala Lumpur, Pahang, Negeri
Sembilan dan Perak di mana golongan ini membentuk peratusan besar dalam populasi. Suku
Kantonis juga membentuk suku dialek terbesar di Johor timur dan Sandakan, Sabah.
Sandakan pernah bergelar "Hong Kong Kecil" kerana bandar itu pernah dijadikan tempat
tinggal kedua bagi kebanyakan pendatang dari Guangdong, di mana pemandangannya
menyerupai Hong Kong pada 1970-an dan 1980-an.

Sementara itu, suku Hokkien membentuk suku dialek terbesar di Pulau Pinang, Melaka,
Kedah, Terengganu, Kelantan, Selangor -- terutamanya di Klang dan kawasan pantai
Selangor serta Johor barat. Suku Teochew ditumpukan di beberapa bahagian tertentu di Pulau
Pinang, kebanyakan pulau-pulau di Sabah dan Johor selatan, terutamanya Johor Bahru dan
Pontian.

Bahasa/Pertuturan
Kumpulan Masyarakat cina di Pulau Pinang dan Melaka kebanyakannya bertutur dalam
bahasa Hokkien manakala kumpulan Kuala Lumpur, Seremban dan Ipoh kebanyakannya
berbahasa Kantonis dan Hakka. Di selatan semenanjung Malaysia, terutamanya Johor, bahasa
Mandarin paling banyak ditutur oleh masyarakat Cina di sana, sebagai kesan daripada
pengaruh media berbahasa Mandarin dari Singapura, serta penggunaan bahasa Mandarin
dalam pendidikan formal. Ini telah menyebabkan ramai orang, terutama generasi muda, untuk
menyisihkan penggunaan dialek-dialek Cina yang lain seperti Teochew dan Kantonis. Di
Malaysia Timur pula, bahasa Hakka and Mandarin laris ditutur, kecuali Sibu yang cenderung
kepada bahasa Foochow serta Sandakan dengan bahasa Kantonis.
 Pakaian tradisional kaum
Ma
cina

Jubah Labuh Cina

Gaun panjang dikenali sebagai pakaian yang
sangat bergaya majlis-majlis khas. Potongan
bergaya membolehkan patut sangat menarik dan
selesa. Gaun labuh Cina kami adalah salah satu
produk yang terbaik ditawarkan. Gaun labuh
cina berbeza dari segi gaya dan warna

Cheongsam
Cheongsam adalah badan-peluk satu keping pakaian
Cina untuk wanitaCheongsam bergaya dan sering ketat
atau qipao (chipao) yang paling kerap dikaitkan dengan
hari ini telah diwujudkan dalam tahun 1920 di Shanghai
dan telah dibuat bergaya oleh socialite dan wanita yang
upperclass.

Samfoo
Dalam pakaian tradisional Cina, Samfoo adalah
bersamaan dengan cheongsam lelaki. Pakaian yang
serupa Burma, dipanggil taikpon eingyi yang juga jaket
yang menampilkan kolar mandarin, adalah sebahagian
daripada pakaian rasmi bagi orang-orang di majlis
perkahwinan dan majlis-majlis rasmi yang lain. Walau
bagaimanapun,ia banyak lagi bentuk-pemasangan
daripada Samfoo, dengan lengan yang memotong di
pergelangan tangan dan biasanya diperbuat daripada silk.
Pien Fu
Pien Fu adalah pakaian tradisional Cina yang terdiri
daripada jubah lutut panjang lebih skirt atau seluar.
Kostum Ini mempunyai dua keping dianggap sebaga
pakaian istiadat. Jubah untuk bahagian atas yang
dilanjutkan kepada lutut. Ini telah dipakai di atas skirt
yang mencapai panjang buku lali. Skirt di bawah jubah
itu telah dipakai hanya semasa majlis rasmi. Pienadalah
topi yang berbentuk silinder yang ditempatkan pakaian.

Shen Yi
Shenyi adalah pakaian tradisional Cina bagi
orang-orang yang menganjurkan dalam Rites
Biasa Zhu Zi. Yi (baju) dan shen yang shenyi
dijahit bersama-sama, dan skirt itu terdiri
daripada 12 panel kain dijahit yang mewakili 12
bulan setahun. Ia luas lengan, mempunyai tepi
hitam, dan mempunyai tali pinggang. Pakaian
ini hanya dipakai untuk kebanyakkan majlis
rasmi seperti upacara untuk memberi
penghormatan kepada nenek moyang atau
dipakai sebagai kain pengebumian.

Tangzhuang
Tangzhuang merujuk kepada jaket Cina yang
berasal pada akhir Dinasti Qing (1644-1911).
Pakaian jenis ini yang sering dilihat sebagai
pakaian bagi kaum lelaki. Sekarang dalam
masyarakat Cina, Mao saman, saman barat, dan
saman Tang berpakaian rasmi utama bagi orang-
orang ramai di majlis-majlis. Tangzhuang dibuat
dalam warna-warna yang berbeza, yang paling
biasa merah, biru gelap, emas dan hitam.
Orang Bajau
Bajau dan kumpulan yang sama telah menetap di pantai barat dan timur Sabah sejak
beberapa ratus tahun dan diiktiraf sebagai penduduk asli dan antara bumiputera terbesar di
negeri Ѕabah dan sekitarnya. Mereka bekerja sebagai petani dan nelayan di persisiran pantai
barat di samping menunggang kuda dan Bajau di Pantai Timur Ѕabah sebagai nelayan dan
penyelam yang mahir.

Orang Bajau merupakan penyelam dan pengutip hasil laut mahir yang menggunakan cara
penangkapan tradisional pada masa dahulu. Di Sabah, mereka adalah nelayan yang tinggal di
daerah Ѕemporna sementara di daerah Kota Belud, Papar dan Tuaran mereka adalah nelayan,
pesawah dan penternak serta bercucuk tanam. Bajau Кota Вelud pula digelar “Koboi Sabah”
mini kerana Bajau sudah lama terkenal dengan penunggang kuda dan menjadi pesawah serta
penternak.Pada masa yang sama juga,masyarakat Bajau Pantai Timur Sabah khasnya dari
daerah Semporna juga mendapat gelaran istimewa dan unik seperti “sea gypsies,Panglima
Dilaut,Pelaut dan Pelayar Terunggul.”

Orang Bajau boleh dibahagikan kepada Orang Bajau Pantai Barat yang menetap di sekitar
Putatan, Tuaran, Kota Belud dan Papar. Manakala Orang Bajau Pantai Τimur pula menetap di
sekitar Κudat, Ѕandakan, Lahad Datu, Κunak, Semporna dan Tawau.

Bajau yang berasal daripada daerah Kota Belud dan Tuaran pula amat di kenali di seluruh
dunia sebagai 'cowboy of the east' kerana kemahiran dan kecekapan mereka dalam
menunggang kuda yang tiada tolok tandingnya. Selain mereka pakar dalam pembuatan
pedang Samurai yang dipercayai di perturunkan oleh tentera Jepun suatu ketika dahulu
kepada kaum Bajau dan Irranun di Kota Belud. Pedang Samurai daripada Kota Belud amat
tinggi kualiti dan senang di dapati sehinggakan menjadi tarikan dan cenderamata yang harus
di beli oleh para pengunjung yang singgah di Kota Belud.

Orang Bajau Pantai Вarat adalah berbeza dengan Orang Bajau Рantai Timur khususnya
daerah Lahad Datu dan Semporna.Masyarakat Bajau Pantai Barat banyak yang terlibat
dengan pertanian sawah padi manakala masyarakat Bajau Semporna terkenal dengan kegiatan
penangkapan hasil laut
 Pakaian Tradisional kaum
Bajau

Kaum Lelaki Kaum Perempuan

Etnik lelaki Bajau biasanya mengenakan baju
tradisional yang dipanggil badu. Badu ini
biasanya dipilih kain berwarna hijau. Baju ini
dihiasi dengan butang betawi dibelahan
hadapannya. Butang betawi juga ada kalanya
digunakan untuk hiasan lengan baju. Lengan
baju dibelah hingga ke siku memperlihatkan
baju bahagian dalam yang berwarna kontra.
Badu tradisi ini seperti biasa dipakai pada
majlis perkahwinan. Kaum lelaki Bajau juga
mengenakan suart atau seluar berwarna hitam
yang kebiasaannya digunakan atau dipakai
semasa majlis perkahwinan, manakala pada
majlis yang lain warna kontra akan
digunakan .Lelaki Bajau ini juga memakai
topi yang dipanggil tanjak untuk hiasan
kepala. Tanjak ini diperbuat daripada kain
dastar.
Kaum lelaki Bajau juga biasa menggunakan
perhiasan yang dipanggil supu. Supu ini
adalah perhiasan yang digunakan untuk
menyimpan sigup atau rokok daun.
Disebabkan kebanyakkan golongan lelaki
Bajau ini pada zaman dahulu adalah
pahlawan-pahlawan yang gagah, maka
mereka juga menggunakan perhiasan
berbentuk keris dan pida. Keris, pida dan
parang panjang dianggap sebagai lambang
kepahlawanan etnik berkenaan.
Bagi wanita Belud pula kebiasaanya mereka
memakai baju yang dipanggil badu sipak.
Baju ini diperbuat daripada kain satin yang
terang, selalunya kuning. Lengan baju
dilabuhkan dan dibelah hingga ke paras siku
menampakkan lengan baju di bahagian
dalam. Pada belahan baju dihiasi dengan
butang betawi . Butang ini masih lagi
digunakan untuk pakaian tradisi bangsa
Belanda. Semasa menghadiri majlis rasmi
etnik wanita Bajau ini biasanya mengenakan
baju yang dipanggil badu sampit. Badu
sampit ini biasanya dipilih daripada kain jenis
satin yang berwarna terang. Mereka juga
akan memakai skirt panjang yang dipanggil
olos berangkit. Kain skirt ini juga ditekat
dengan benang warna yang bermotifkan
bunga kapas atau pucuk rebung.
Untuk hiasan bahagian leher, terdapat
aksesori yang dipanggil mandapun. Hiasan
ini dibentuk seakan kalung dibuat daripada
kain baldu yang dihiasi dengan perak atau
emas. Kebiasaannya ia dikalungkan di leher.
Barang perhiasan lain yang turut dipakai
wanita Bajau ini ialah galang yang diperbuat
daripada perak. Mereka juga memakai
subang atau anting-anting yang diperbuat
daripada emas atau perak. Selain daripada itu
mereka juga memakai tali pinggang yang
dipanggil ingkot pangkat dan kebiasaannya
pada zaman dahulu ia diperbuat daripada
logam perak.
Sesungguhnya, kaum Kadazandusun ini memiliki banyak budaya yang boleh diwarisi
contohnya dari segi asal-usul, lagenda dan perkembangan suku kaum Kadazandusun, bahasa,
pakaian tradisional, muzik berunsurkan tradisional, corak kehidupan masyarakatnya, tarian
tradisional dan kemuncak bagi pemartabatan warisan budaya Kadazandusun ialah Perayaan
Pesta Kaamatan yang diadakan pada setiap tahun.

Dalam aspek asal-usul, lagenda dan perkembangan suku kaum Kadazandusun menjelaskan
tentang kelahiran kaum Kadazandusun dan lagenda kelahiran kaum ini bermula dari "Nunuk
Ragang" sehinggalah kepada perkembangan dan penyebaran sukukaum ini ke seluruh
pelusuk negeri Sabah yang telah banyak mempengaruhi sosio budaya mereka mengikut
tempat yang baru, contohnya dari aspek bahasa dan corak kehidupan mereka. Mengikut
statistik, terdapat lebih kurang 40 etnik yang terdapat dalam suku kaum Kadazandusun.

Muzik tradisi yang ditonjolkan dalam kaum ini amat menarik dan unik. Alat-alat dan bunyi-
bunyian tradisional ini banyak terdapat dalam suku kaum Kadazandusun dan ianya berpotensi
untuk diwarisi oleh generasi muda kini. Antara lain alat-alat muzik tradisi yang popular ialah
gong, sompoton, kulintangan, togunggu atau togunggak, bungkau, pumpuak, sundatang,
suling, turali, tongkungon dan lain-lain lagi.

Dalam setiap upacara rasmi ataupun perayaan tertentu, tarian tradisional suku kaum
Kadazandusun sering menjadi daya tarikan dan kemeriahan majlis tersebut. Setiap etnik
dalam Kadazandusun mempunyai tarian tradisinya sendiri. Corak tarian tradisional ini
dipengaruhi oleh sosio budaya kawasan tertentu.

Kemuncak bagi pemartabatan warisan budaya sukukaum Kadazandusun dan kesenian serta
keunikannya ialah menerusi Perayaan Pesta Kaamatan yang diraikan pada setiap 30 dan 31
Mei setiap tahun. Dalam perayaan ini,berbagai acara menarik dan juga budaya kaum
Kadazandusun yang ditonjolkan dan dipamerkan. Antara lain acara yang biasanya menjadi
tarikan dalam Perayaan Pesta Kaamatan ialah "Unduk Ngadau" Kaamatan yang
mempamerkan pakaian tradisi mengikut etnik.

Pakaian Tradisional kaum

kadazandusun
Pakaian etnik Kadazandusun kaya dengan keunikan. Ini adalah kerana pakaian adalah
berbeza dari satu tempat ke tempat lain. Setiap etnik Kadazandusun mempunyai perbezaan
dari segi pakaian tradisional. Sebagai contoh, pakaian tradisi masyarakat Dusun Bundu
Liwan Tambunan Ranau dan Dusun adalah berbeza daripada pakaian tradisi Dusun Lotud
etnik di Tuaran dan Dusun Kimaragang di Kota Marudu.
Pakaian biasanya dipakai semasa perayaan-perayaan seperti Pesta Menuai (Pesta Kaamatan)
dan upacara khas seperti majlis perkahwinan. Biasanya, wanita Kadazandusun etnik akan
memakai pakaian unik ini semasa ranks Kecantikan Unduk Ngadau

Lengan Gonob Hiasan Intan

Permata
(sinipak), (sarong) di corak renda dijahit ..
berwarna hitam bawah lutut. tangan pada blaus jewellery: manik antik; luas tali
lengan; lengan pinggang (Kinokogis), 4 sinipogot
blaus di atas siku gelang dibuat syiling dolar perak;
ke tangan dipotong gelang perak (Tapis perak); anting-
kain terbuka dan anting perak dan kantung berwarna
dijahit dengan perak dan tangan diukir kalung
corak yang (kiupu). Ia dipakai sebagai kalung
berlainan renda,
kain hitam yang
berlapis-lapis
dengan renda
keemasan yang
diadakan di kanan
sebelah; 2 pasang
selendang merah;
kain dastar
sebagai kolar baju
(selindang lolopot);
gonob ditenun gila
oleh Tindal Dusun
etnik yang
menggunakan kain
tenunan dari
pemprosesan
pisang larut (Musa
tekstil).
Kaum Bidayuh adalah masyarakat yang mendiami kawasan barat daya Sarawak,
terutamanya Bahagian Serian, Kuching dan di barat Kalimantan. Mereka terdiri daripada
empat pecahan etnik iaitu:

1. Selakau/Lara (Daerah Lundu)

2. Jagoi/Singai (Daerah Bau)
3. Biatah (Daerah Kecil Padawan)
4. Bukar/Sadong (Daerah Serian)[1]

Mereka kebanyakannya beragama Kristian. Hanya sebahagian sahaja yang menganut agama
Islam dan animisme.

Pada zaman dahulu suku kaum Bidayuh tinggal di rumah panjang. Lazimnya penempatan
rumah panjang suku kaum Bidayuh terletak jauh di kawasan pendalaman dan tanah tinggi. Ini
adalah bagi tujuan keselamatan iaitu sukar untuk dikesan oleh musuh.Struktur rumah panjang
kaum Bidayuh tidak jauh bezanya dengan struktur rumah panjang masyarakat Iban di
Sarawak. Atap rumah panjang kaum Bidayuh diperbuat daripada atap rumbia atau sagu,
manakala dindingnya pula daripada buluh. Pelantar atau lantai rumah panjang pula diperbuat
daripada papan atau buluh manakala tiangnya pula diperbuat daripada kayu belian.

Rumah panjang masyarakat Bidayuh terbahagi kepada 3 bahagian iaitu bilik utama, awah dan
tanju. Bilik utama dapat kita samakan dengan ruang utama kediaman pada masa sekarang. Di
dalam bilik ini masyarakat Bidayuh lazimnya meletakkan barang-barang peribadi milik
keluarga dan keturunan mereka seperti gong, tempayan, tembikar dan sebagainya. Ruang ini
juga berfungsi sebagai tempat tidur di kala malam hari. Awah pula adalah bahagian pelantar
di luar rumah panjang masyarakat Bidayuh dan lazimnya ia bertutup dan beratap. Ia dapatlah
disamakan dengan berandah rumah pada masa ini. Di "awah" masyarakat Bidayuh
menjalankan aktiviti aktiviti harian mereka seperti menganyam, berbual, membuat peralatan
bertani dan sebagainya. Ruangan Awah juga akan digunakan untuk sebarang upacara
keagamaan seperti perkahwinan, pantang larang dan pesta-pesta tertentu seperti pesta gawai
dan sebagainya. "tanju" pula adalah bahagian terluar di dalam rumah panjang masyarakat
Bidayuh. Bahagian tanju agak terdedah dan lazimnya ia tidak bertutup mahupun beratap.
Tanju lazimnya digunakan untuk menjemur hasil tuaian masyarakat Bidayuh seperti padi,
lada, jagung dan sebagainya.
Pakaian Tradisional KAUM
bidayuh
 Warna hitam adalah warna utama dalam pemakaian masyarakat Bidayuh.
Bagi Kaum wanita masyarakat Bidayuh, pakaian lengkap adalah termasuk baju
berlengan pendek atau separuh lengan dan sepasang kain sarung berwarna hitam
paras lutut yang dihiasi dengan manik manik halus pelbagai warna disulami
dengan kombinasi warna utama iaitu putih, kuning dan merah. Tudung kecil
separuh tinggi dengan corak anyaman yang indah atau penutup kepala daripada
kain berwarna warni dengan sulaman manik halus adalah pelengkap hiasan
kepala wanita masyarakat Bidayuh. Kaum lelaki masyarakat Bidayuh pula
lazimnya mengenakan sepasang persalinan berbentuk baju hitam separa lengan
atau berlengan pendek dengan sedikit corak berunsur flora dan seluar hitam atau
cawat yang berwarna asas seperti biru, merah dan putih. Kain lilit kepala pula
adalah pelengkap hiasan kepala kaum lelaki masyarakat ini.

Kaum Murut menetap di pedalaman dan kawasan tenggara Sabah serta wilayah perbatasan
antara Kalimantan dan Sarawak. Suku kaum Murut adalah suku kaum ketiga terbesar di
Sabah.
Tempat tinggal mereka termasuk Tenom, Kemabong, Pensiangan dan Keningau. Dahulu
mereka tinggal di dalam rumah panjang dan hidup harmoni dalam keluarga besar.
Kebanyakan mereka adalah petani berpindah, pemburu dan penangkap ikan sungai. Mereka
juga mejalankan pemungutan hasil hutan(damar, rotan dan madu lebah).Pada masa kini kaum
murut sudah ada yang berkhidmat dalam sektor awam dalam bidang pendidikan, kesihatan
dan pertahanan.

Perkataan „Murut‟ merujuk kepada kumpulan penduduk yang tinggal di lereng bukit atau
tanah tinggi di Pedalaman Sabah. Murut terdapat di beberapa kawasan seperti Keningau,
Tenom, Pensiangan, Sipitang, Kalabakan dan Kinabatangan. Kaum Murut terbahagi kepada
Murut Tahol atau Tagal, Tidung, Timugon, Sembakung, Paluan, Bookan, Kalabakan,dan
Murut Serundung. Dimana kaum Murut mewakili sebanyak 2.9% daripada penduduk di
Sabah iaitu lebih kurang 50,000 orang. Suku kaum Murut juga terdapat di Brunei, Sarawak
dan sempadan Kalimantan. Kaum Murut mempunyai bahasa tersendiri yang berbeza dengan
suku kaum Murut yang lain. Ini disebabkan faktor geografi sebagai penghalang dalam
komunikasi bahasa mereka.

Secara uniknya, kaum Murut tinggal di rumah panjang yang berhampiran dengan kawasan
sungai atau membuat penempatan sepanjang sungai. Mereka tinggal di dalam rumah panjang
yang menempatkan 10 hingga 20 keluarga. Tetapi terdapat juga kaum Murut yang tinggal dan
membina penempatan secara individu di sepanjang sungai. Suku kaum Murut pakar dalam
membuat perahu dan menurunkan kepakaran mereka kepada generasi seterusnya. Selain itu
kaum Murut pakar dalam berburu dan masih mengamalkan tradisi bertatu seperti kaum Iban
di Sarawak tetapi tradisi ini semakin kurang di lakukan oleh generasi muda suku kaum ini.

Kaum Murut juga menyambut perayaan seperti Hari Raya, Hari Krismas, Tahun Baru, Majlis
harijadi, pengembumian dan Pesta Kalimaran dan lain-lain. Pesta Kalimaran ialah pesta sama
seperti kaum kadazan-Dusun yang menyambut pesta Kaamatan. Ia di sambut selepas mereka
menuai padi. Kaum Murut masa kini, telah mengalami proses kemodenan dan ramai yang
berkerja sebagai kakitangan kerajaan dan bukan kerajaan. Mereka juga tinggal di bandar-
bandar besar dan mempunyai pekerjaan profsional. Namun demikian, Kaum Murut ini masih
lagi mengamalkan adat istiadat yang diamalkan oleh nenek moyang mereka sebagai adat
turun temurun yang mempunyai nilai estetika tinggi dalam kehidupan.[1]

Pakaian Tradisional KAUM

mURUT

Pinongkolo Pipirot Salupai Sinikot Rarangkol Holong

 Pakaian tradisi Tali Hiasan Tiga set pin Rantai yang Beberapa
bagi wanita yang pinggang kepala yang rambut terdiri daripada pasang
terdiri daripada yang dihiasi yang dihiasi beberapa jenis gelang
baju dan gaun berbentuk dengan dengan manik seperti yang
yang panjang syiling manik- sinikot bungkas, kotos, diperbuat
berwarna hitam, perak iaitu manik. tataun di aki‟ daripada
dan dihiasi pipirot bahagian pangungupu‟, kulit
dengan manik- linggit tengah dan bulul, olod dan kerang
manik. Baju dihiasi dua sinikot sebagainya. yang besar
yang dihiasi itu dengan surai di dipanggil
dipanggil babaru pelbagai kedua-dua holong
linantian dan manik- bahagian sulou.
gaun tersebut manik yang sanggul.
pula tapi‟ terkenal.
linantian.
Baba dan Nyonya adalah segolongan keturunan kaum Cina yang unik
kedudukannya di kalangan kaum Cina yang terdapat di Negeri-negeri Selat,
Tanah Melayu (kini sebahagian Malaysia), khususnya di negeri Melaka.
Bagaimanapun, sebahagian mereka enggan mengakui bahawa mereka adalah
orang Cina tetapi sebaliknya mendakwa bahawa mereka adalah rakyat British
dan amat berbangga dengan kedudukan ini. Tambahan pula, mereka mengeji
pendatang-pendatang Cina yang baru, [1] dan mempunyai kelab tersendiri yang
tidak membenarkan pendatang-pendatang Cina masuk. Mereka memanggil diri
mereka sebagai "Baba" atau "Peranakan" kerana kebudayaan mereka, yang
berasal daripada warisan tradisi Cina, mempunyai unsur-unsur pengaruh
kebudayaan Melayu. Penyesuaian dan resapan budaya mereka terhadap suasana
sosio-budaya di persekitaran mereka di zaman silam, iaitu melalui perkahwinan
campur yang berlaku di antara kaum-kaum Cina dan Melayu, adalah punca
utama mengapa generasi-generasi seterusnya memanggil mereka sebagai
"Baba". Dari segi anutan, kebanyakannya masih mengekalkan agama tradisional
Cina dan Buddha, namun telah ramai yang memeluk agama lain seperti Kristian
yang amat popular di kalangan remaja.

Pakaian Tradisional KAUM

Baba dan Nyonya
Pakaian Nyonya serupa dengan pakaian tradisi Melayu, iaitu terdiri daripada baju kebaya
(baju panjang dan batik sarung) dan kerongsang.

Kasut manek ialah alas kaki buatan tangan yang memerlukan kemahiran dan kesabaran tinggi
untuk menghasilkannya dari jalinan manik kaca bersegi-segi halus yang dijahit pada kain
terpal. Pada mulanya, manik-manik yang diperlukan untuk menghiasi kasut manek berasal
dari Eropah, tetapi lama-kelamaan banyak diperoleh dari Jepun.

Rekaan kasut manek tradisional sering memperlihatkan motif bunga Eropah dan warnanya
dipengaruhi oleh tembikar Peranakan dan sarung batik. Mulai 1930-an, kasut manek
menjalani perubahan dengan diberi rekaan moden dan ditambah tumit.

Suku Peranakan di Indonesia ada baju kebaya tersendiri, terutamanya 'kebaya encim', serta
mengemmbangkan corak batik tersebdiri yang bermotifkan Cina.
 Inilah kisah buku skrap saya. Harap maklumat ini
dapt berguna kepada pembaca.Harap pembaca telah
puas hati membaca buku skrap saya ini!!!!!!

Sekian Terima Kasih

_________________________
(Shacind Ananthan
Isi
Kandungan

M/S
Biodata diri........................
Penghargaan.....................
Objektif Kajian...................
Pengenalan........................
Jenis-jenis Pakaian Tradisional
i. Melayu ...............................
ii. Cina .....................................
iii. India.....................................
iv. Bajau....................................
v. Bidayuh................................
vi. Murut..................................
vii. Baba dan Nyonya.................
Penutup......................