U četvrtom tomu Simboličkih Formi, Kasirerov odgovor Hajdegeru je začinjeniji: protivotvor strepnji je

Stoička etika, koja nas oslobađa od strave smrti i uzdiže život “iznad carstva puke brige”. Gledišta sam da
da je Hajdeger uprkos ćutnji o antropologiji, razjasnio njen zadatak tako što je povezao terminus a quo (u
dvostrukom smislu filosofski početak i odlike ljudske egzistencije) sa strepnjom i ništavilom, ali i sa
ukazivanjem na slijepu tačku u Kasirerovoj poziciji. U Davosu, nakon ubacivanja, Hajdeger je tvrdio da
„šta jeste čovjek“ mora biti postavljeno kao „centralno pitanje“ filosofije, iako ne mora biti postavljeno
antropocentrično. On takođe odobrava da ovo centralno pitanje može nositi filosofsku antropologiju, ali
mora biti takvo u kome se „filosof ne obazire na sebe“ i u kome vidi „ekscentrični karakter čovjeka“ u
isto vrijeme stojeći unutar totaliteta bića uopšte. U ovom smislu, izgleda da Hajdeger izjednačava svoju
ontologiju tubivstvovanja sa svojevrsnom filosofskom antropologijom, pa ipak, on je tvrdio da pitanje šta
čovjek jeste mora biti a priori (prije) svake filosofske antropologije. U Metafizičkim osnovama Logike
(1928), kurs predavanja koje je Hajdeger održao prije nego li je objavio Biće i Vrijeme i Kant i problem
Metafizike – gdje Hajdeger ponovo upozorava protiv poimanja tubivstvovanja antropološki –on uvodi
problematičnu ideju „metaontologije“ koja predlaže studiju ontičkih temelja fundamentalne ontologije.
Drugim riječima, Hajdeger razmatra studiju načina na koji tubivstvovanje poima Biće, a koji pretpostavlja
faktičnu egzistenciju tubivstvovanja, i koji je zauzvrat empirijski „zapetljan“ u prirodi. Metaontologija bi
trebala da uzima bića kao cjelinu, kao objekat studije u metafizici ili filosofskoj kosmologiji iz perspektive
tubivstvovanja. Iako Hajdeger ostavlja ovu ideju, pitanje kako razumijeti takvu studiju ima određeno
ležište na osmišljavanju filosofske antropologije u Blumenbergovim terminima, one antropologije koja
pruža kontramodel Hajdegerovoj fundamentalnoj ontologiji.