1
Aşk ve Ayrılık Acısı Çekenlerin
Okuması Gereken Yazı (Evde Kendi
Kendine Psikolojik Yardım)
MAKALE #4378 ©
Yazan: Psk.İzzet GÜLLÜ
Yayın: Şubat 2010
Ölüm gibi doğal nedenlerin dışındaki bir takım
sebeplerle sevdiğinden, eşinden ayrılma davranışları
günümüzde son derece arttı. Yağmurlar fazlalaşınca
seller de çoğalır haliyle. Bu nedenle bize yansıyan,
“Hocam yardım edin, unutamıyorum, yapamıyorum,
artık kimseye güvenemiyorum, başkasını sevemiyorum,
hayatım anlamını yitirdi, yaşamanın bir manası da
kalmadı” türü şikayetler de ziyadesiyle fazlalaştı.
Öncelikle ayrılığı kısa ancak doğru olarak tahlil edelim.
Ayrılık; belli orandaki ve çeşitlilikteki paylaşımın doğal
bir neticesi olarak iki karşıt cinsin duygu dünyalarında
evvela gelişen, sonra ise büyüyüp serpilen, en
nihayetindeyse bütün bedenlerini etkisi altına alabilen
sıcak duygusal bağın ve onun yönlendirdiği beraberlik
ilişkisinin - iletişiminin büyük ölçüde geri dönüşü
olmayacak şekilde kopması hadisesidir.
“Kişinin o güne kadarki yaşamında yer tutan” dedim.
İlişkiden ilişkiye değişebilse de nispeten uzun süreli
sayılabilecek olan bu yer tutma olgusu haliyle
alışkanlığı da beraberinde getirmiştir. Kişi sevdiğini
düşündüğü yahut bunu bizzat hissettiği kişiden
ayrıldığında sadece sevgidiğinden değil, ayrıca
varlığına, herşeyine alıştığı kişiden de ayrılmış demektir
bir bakıma. Değişik görünümlerle dışa yansıyan ayrılık
acısını artıran etkenlerin sevgi dışında en kuvvetli olanı
işte budur.
Ayrıca, sevilen kişiyle ilgili olarak ortaya çıkan, geçen
zaman içinde ve her paylaşımla birlikte artarak
derinleşen sevgi duygusu ayrılık yaşantısı sonucu
bağlandığı nesnesinden aniden kopmuş, boşta ve
boşlukta öylece kalakalmış durumdadır.
(Böylesi zamanlarda hakikaten de "boşluktayım" denilir,
bilirsiniz.. Gerçekten de ayrılan kişinin taşkın duyguları
iç dünyasında birnevi boşlukta gezinmektedir. O yüzden
bu kişilerin karşılarına çıkan yeni kişilere bağlanmaları -
duygu hazırdır, sadece bağlanacağı nesnesi yoktur
çünkü - çok kolay olur. Hatta bu gerçeği iyi bilen bazı
uyanıklar bundan istifade edererek hemen hazıra
konmaya çalışırlar. Tıpkı hazır leş bekleyen yırtıcı
akbabalar misali.)
Bu anlarda iç dünyamızda adeta serseri bir mayın gibi
dolaşan söz konusu duygu tabiri caizse her çarptığı
yerde bir "belirtiyi" iterek harekete geçirmektedir.
Birnevi, yukarı çarptığında özlemin kavuruculuğunu,
aşağı vurduğunda temel güven ve benlik saygısı
yitimini, sağa değdiğinde yakıcı karamsarlık duygularını,
sola yaklaştığında ise mutsuzluk, uykusuzluk,
isteksizlik, bitkinlik, yılgınlık hislerini ateşlemektedir
diyebilirim.
Soğuklar, yetersiz ve düzensiz beslenmeler, mikroplar,
bakteriler, virüsler, mantarlar nasıl ki organizmamızın
fizyolojik bölümü için olumsuz durumlardır; aynı şekilde
ayrılıklar, ölümler, göçler, iflaslar, boşanmalar da
psikolojijk dünyamız için çok önemli yaşam olaylarıdır.
Dolayısı ile, ayrılık gibi böylesine önemli bir yaşam
olayına insan psikolojisinin anlamlı düzeyde bir tepki
vermemesi haliyle düşünülemez, düşünülemeyeceği
için de beklenemez. Oysa çoğu insan nedense,
yaşarken “büyük bir aşktı, dağ gibi bir sevdaydı” diyerek
yücelterek betimledikleri duygularının ayrıldıkları andan
itibaren aniden küçülüvermesi gerektiğini, böylece hiç
bir etki yaşatmadan, en ufak bir iz bırakmadan sessiz
sedasız bitivermesini, çekip gidivermesini beklemek gibi
yaman bir çelişkiyi taşıyor beyinlerinde.
Evet, ayrılık acısıyla kavrulan çoğu kişi daha düne
kadar dev gibi olan duygularının ilişki bitimiyle birlikte
karıncaya dönüşerek anında yaşamlarından
uzaklaşıvermesi mucizesini bekliyorlar. Ayrılığın
doğasını, insan için önemini, kaçınılmaz tabii
sonuçlarını rasyonel olarak analiz etmekten çok uzak
olan bu gerçek dışı beklenti ayrılık sonrası yaşanılan
acıların işte kırılma noktasını oluşturuyor. "Üzülüyorum
ama daha iyiyim" ile "lanetolsun, yaşamanın bir manası
kalmadı" arasındaki o ince fakat çok önemli çizgiyi işte
bu kırılma noktası belirliyor.
İnsanoğlu akıl sahibi ve düşünen bir varlık olduğundan,
özellikle de olumsuz nitelikli olaylara karşı daha hassas
bulunduğundan (koruma içgüdüsü nedeniyle. Çünkü
zarar olumlu olaylardan değil, olumsuz olanlarından
gelir) yaşadığı her olumsuz duygunun üzerine mal
bulmuş mağribi gibi hemen yoğunlaşır. Yoğunlaştığı
yaşantı üzerinde ise bazen gerçekçi bazen de gerçek
dışı ama mutlaka bir dizi zihinsel çalışma gerçekleştirir.
Sözgelimi ayrılık bilfiil vuku bulmasından dolayı kişiye
doğası gereği 100 üzerinden elli oranlık bir acı
yaşatıyorsa yahut yaşatacaksa şayet, sözkonusu
"gerçek dışı" beklentiye bağlı olarak şekillenecek
işlemlerimiz (algılarımız, yüklemelerimiz, çıkarımlarımız,
yoğunlaşmalarımız, analizlerimiz) neticesinde bu oranı
seksenlere, doksanlara kadar yükseltebiliyoruz. Evet,
ateşin ateş olmaktan kaynaklanan alevleri bir metre ise
(bu doğaldır ve bir süre sonra kendiliğinden sönecektir)
bizim üzerine yaptığımız müdahaleyle, mesela yelpaze
ve/veya körükleme ile bu alevin korları tavana, hatta
çatıya kadar yükselebilmektedir. Kişiye dayanılmaz
gelen, katlanılamazmış gibi görünen de işte kendi
hatalarıyla şişirdiği, bizzat kendi eliyle üzerine eklediği
bu suni - çıkıntı kısımdır.
Aşk Acısını Hafifletebilecek Bazı Öneriler
1. "Aşk acısını bitirecek demedim" dikkat edin,
hafifletecek dedim. Çünkü yaşanmış her şeyin, hele de
olumsuz yaşam olaylarının belli ölçüde etkisi olacaktır,
bu kaçınılmazdır. Zaten bu, olması da gerekendir, onun
için hiç bir mahsuru da yoktur. Mahsurlu olan bizim
ekstradan üzerine eklediklerimizdir, Yani suni olan
kısmıdır, şişirilen bölümüdür.
2. Yağmuru ayrılığa, çamuru da yaşattığı acılara
benzetebiliriz. Yağmur yağmışsa ortalık bir kaç gün sel,
su, çamur olacaktır. Bu eşyanın tabiatına son derece
uygun bir süreçtir, son derece tabii bir sonuçtur.
Çamurları yağmur dindiği (ilişki bittiği) anda anında
kurutmaya çalışmayın. Böyle yaparsanız çamuru
kurutamazsınız, kurutmamamakla da kalmaz, daha
güçsüz bir duruma düşer, kendinize olan güveni de
kaybeder, böylece daha da perişan bir hale gelirsiniz.
3. Unutmayın, "Öldürmeyen darbe, güçlendirir". O
halde öldüremeyeceğiniz şeylere darbe vurmamak
daha doğru olacaktır. Yani iki günde (gönül bunu
elbetteki ister lakin istemek ayrıdır, gerçekler ayrıdır)
unutamayacağınıza göre unutmaya çalışmak, işi gücü
1

bırakıp bunun savaşımını vermek yaşadıklarınızı daha
da kuvvetlendirecektir. O halde unutmayı beyninize
bırakın, siz işinize gücünüze elinizden geldiğince devam
edin.
4. "Ama uyuyamıyorum da!" mı diyorsunuz. Bu
durumda eskisi gibi uyumanız gerektiğini kim söyledi?
Bu serzenişle siz farkında bile olmadan, "annemin
cenazesinde gülemiyorum" diyen biriyle aynı mantığı
taşıyorsunuz demektir! Başınıza yeni ve kötü bir şey
geldiği halde eskisi gibi olmayı hangi hakla ve mantıkla
talep ediyorsunuz! Bu anlamsız talep yaşadıklarınızın
üzerine tuz - biber oluyor, unutmayın! Kilolu ya da hasta
birinin ne yediğinin önemli olması misali sizin de bu
dönemde (aslında yaşamın her evresinde) ne
düşündüğünüz çok önemlidir. Başınıza gelenle ilgili
olarak ne düşündüğünüz ateşi nasıl yellediğinize
benzer, unutmayın.
5." Unutamıyorum!" mu diyorsunuz ayrıca! Unutmak
öyle "ha" deyince olacak bir şey değil ki. İnsan beyni
unutmaya programlıdır, tamam. Ancak bu ,yaşamdaki
pek çok şey gibi belli bir zaman alır. Onun da bir vakti
saati vardır. Size düşen bu süreçte unutmak istediğiniz
şeyi gereksiz tekrarlarla pekiştirmemektir sadece.
Mesela günde 3 kere düşünmeniz gereken şeyi 33
kere; 10 dakika düşünmeniz lazım gelen şeyi de 110
dakika aklınızda tutmamaya elinizden geldiğince gayret
etmektir. "Bunu başarmak" demiyorum, gayret etmek
diyorum. Çünkü bu, birden başarılacak bir şey değildir;
istikrarlı bir çaba ve kararlı bir iradeyle usul usul elde
edilecek bir sonuçtur ancak.
Evet, önemli olan beyninize unutabilmesi için gerekli
olan makul zamanı tanımaktır. Unutmayın, unutmak için
üstün bir yetenek, aşırı ve insanüstü bir gayret
gerekmez. Sadece biraz zaman, bunun için de azıcık
sabır yeterlidir. Çünkü sizi korumak amacıyla, unutmak
için gerekli olan bütün işlemleri beyniniz "beyin
kliniğinde" sizden habersiz olarak fazlasıyla yapıyor.
Dışarıdan algıladığınız ve büyük ölçüde yanlış
okuduğunuz semptomlar ise bu tedavinin tamirat, tadilat
sesleridir. Yeni bir inşattan gelen sesler yıkımın değil;
yapımın, inşanın işaretleridir sadece.
6. Bu dönemde duygusal parçalar dinlememeye çalışın.
Yalnız kalmayın, sosyal aktivitelerinizi olabildiğince
artırın. Bunun için "içinizden gelmesini veya bu işlerden
keyif almayı" beklemeyin. Bunları içinizden gelmese de
yapmaya çalışın. Bu geçici dönemde amaç keyif almak
değil, kısa sürede toparlanabilmek, bir an evvel eskisi
gibi olabilmek, unutmayın.
7. Bedensel ve zihinsel meşguliyetinizi artırın.
8. Bu ilişkinizi ve ona ilişkin anılarınızı çoğumuzun
yaptığı üzere aklınıza getirmemeye çalışmayın. Bunu
başaramazsınız, başaramayınca da "Eyvah;
yapamıyorum!" diyerek (beyin bu durumda "demek ki
hiç bir zaman da yapamayacağım" gizil çıkarımına da
gider. Hemen akabinde de bu düşünceye paralel
duygular tetiklenir.) daha çok etkilenirsiniz. Yani,
"Öldürmeyen darbe, güçlendirir" meselesi yine.
8. Her gün ılık suyla duş alın. Bu evrede günlük kitap
okumalarınıza ağırlık verin. Dikkatinizi veremeyecek
olsanız da, okuduğunuzu anlayamasanız da, aklınız
başka yerlerde olsa bile... Siz sadece zorlayın kendinizi
ve okuyun. Gerisine karışmayın. Gerisi beyninizin işi.
Tıpkı yedikten, yuttuktan sonrasının artık midemizin işi
olması gibi.
2
9. Bu dönemde geleceğinize dönük çıkarımlara
gitmeyin, bunları ileri bir tarihe erteleyin. "Bir daha
sevemem, kimseye güvenemem." gibi yargılarınız
gerçeği yansıtmayacağı gibi boşu boşuna beyin
kimyanız da olumsuz duygulanmalarınızı pekiştirecektir.
"Ben şu an sisli bir ruh hali içersindeyim. Sisli havada
gördüklerim yanlış olabilir. O halde görme işini sisin
dağıldığı ileri bir zamana bırakayım" deyin. Önemli
kararlarınızı mutlaka erteleyin.
10. Bunun için de kendinize 3 - 6 ay sonrası gibi ileriye
dönük bir tarih belirleyin. "Unuturum, unutamam;
severim, sevemem... Benim şuan bunlarla işim yok...
Ben bunları 3 ay yahut 6 ay sonra değerlendireceğim.
Şuan bunları kafamda kurcalamayacağım" deyin. Bu
türden kişisel yargılarda bulunmayı ileriye, tarihi belirli
bir zamana kadar tehir edin, erteleyin.
11. Bu arada sözünü ettiğimiz geçici dönemde mutlu
olmayı, eskisi gibi gülmeyi, neşeli ve iştahlı olmayı vs.
asla beklemeyin. Bırakın bir dönem de mutlu
olmayıverin, ne çıkar bundan. Bugüne kadar her an
mutlu oldunuz da ne oldu sanki! Bu zor dönemi
dönemin niteliğine uygun bir duygulanımla yaşamaya
çalışın. Bunda asla bir anormallik yoktur çünkü.
Ağlamak sırf ağlamak olduğu için anormal değildir,
insan bazen ağlayacaktır da, ancak ağlamak sadece
gülünmesi gereken yerde olursa gariptir, tuhaftır.
Sadece böylesi bir durumda hemen toparlanmaya
çalışmak, ağlamayı kesmeye çabalamak gerekebilir.
12. Siz ayrılık acısıyla kanlı bıçaklı bir savaştasınız.
Savaş ortamında barıştaki gibi kafeye, sinemaya,
pikniğe, pastaneye gitmeyi, bütün bunları canı gönülden
istemeyi, bunları gerçekleştirdiğinizde ise keyif
alabilmeyi beklemeyin. "Savaşta amaç yaşamdan eskisi
gibi keyif almak değil, sadece ayakta kalabilmektir." Bu
"sınırlı etkili ve süreli geçici evrede" sizin için önemli
olan sadece ayakta kalabilmektir. Bir süre için, daha
sonrası için aza kanaat edebilmektir. Çoğu insan
yaşamı boyunca aza kanaat edebiliyorsa siz de bunu
yaşamınızın küçücük bir evresinde olsun bunu pekâlâ
yapabilmelisiniz.
Unutmayın. "Aza kanaat etmeyen çoğu bulamaz."
"Yapamıyorum!" diyorsanız, sadece kendinizi
kandırıyor, böylece toparlanabilmeyi hak etmemiş
oluyorsunuz demektir. "Ben yaşamak istemiyorum, illaki
öleceğim." diyecek kadar güçsüz ve gayretsiz birisini
savaş ortamında kimse hayatta tutamaz, koskoca ordu
bile.
13. Başkasından umduğunuzdan çok daha fazlasını
evvela siz kendiniz için yapabilmelisiniz, hatta
yapmalısınız.
14. O gün gelecek, görecek ve dediydi diyeceksiniz: 3,
en fazla 6 ay sonra bu günlerinizi tebessümle yâd
edecek, konuşmaya bile değer bulmayacak, bunu
zaman kaybı olarak telakki edecek, hatta yeni bir
ilişkinin evliliğe dönük hazırlığına çoktan başlamış,
davetiyelerin seçimi için internetten uygun bir matbaa
da bulmuş, sadece katalog seçimleri konusunda, evet
sadece onlarca çeşit arasından hangisini seçeceğiniz
hususunda derin bir kafa karışıklığı yaşıyor
olacaksınız.
İnsanoğlu neleri unutmuyor ki! Neleri unutmadı ki. Siz
de hafızası nisyan ile malul olan bu garip türün tipik bir
2
 3
ferdisiniz sonuçta, bunu hiç unutmayın.

Yazan: Psk. İzzet Güllü

Bu makaleden alıntı yapmak için alıntı yapılan yazıya

aşağıdaki ibare eklenmelidir:

"Aşk ve Ayrılık Acısı Çekenlerin Okuması Gereken

Yazı (Evde Kendi Kendine Psikolojik Yardım)"
başlıklı makalenin tüm hakları yazarı Psk.İzzet
GÜLLÜ'e aittir ve makale, yazarı
tarafından TavsiyeEdiyorum.com(http://www.tavsiy
eediyorum.com) kütüphanesinde yayınlanmıştır.
Bu ibare eklenmek şartıyla, makaleden Fikir ve Sanat
Eserleri Kanununa uygun kısa alıntılar yapılabilir, ancak
Psk.İzzet GÜLLÜ'nün izni olmaksızın makalenin tamamı
başka bir mecraya kopyalanamaz veya başka yerde
yayınlanamaz.

Kaynak: http://www.tavsiyeediyorum.com/makale_4378.htm