Ideja i fenomen tragičnog, kada je riječ o antičkom svijetu i drami uopšte se zasniva na mitskoj slici

svijeta. Takav način poimanja vremena i prostora bio apsolut za stanovnike antičke grčke tako su se i
sve druge društvene aktivnosti oslanjale na tu ideju. U takvom konceptu postoji jednak značaj za
pojedinca i kolektiv gdje se oboje ravnaju prema takvoj slici svijeta. Kada su dramska uprizorenja na
dionizijskim svečanostima prestala da budu samo igra, drama kao forma je pronašla svoj oblik za
potpuni izraz. Govoreći o tome pitanje tragičnog fenomena u cjelokupnoj antičkoj kulturi zauzima
izrazito značajno mjesto u istoriji drame i pozorišta. „Tragedija je, dakle, podražvanje ozbiljne i
završene radnje koja ima određenu veličinu govorom koji je otme i poseban, za svaku vrstu u
pojedinim delovima. Licima koja delaju, a ne pripovedaju; a izazivanjem sažaljenja i straha vrši
pročišćavanje takvih afekata. (15str)

Najvažniji dijelovi tragedije kojima nas ona zapravo i drži budnim prilikom gledanja ili čitanja su naime
preokreti i prepoznavanja, ako je tragedija podražavanje radnje i lica koja djelaju onda je ideja
tragičnog sadržana i u samoj strukturi tragičnojg teksta (car edip) teoretičar drame Francis Fergusson
ističe kako je u umjetnosti drame najvažnije tragični ritam radnje koji je suštinsko određenje drame i
tragedije, primjenjivo na sva vremena. Tragički ritam radnje podrazumijeva otkrivanje istine tj
spoznaje čime teatar utvđuje teoriju da je on prostor na kojem se dolazi po nekakav oblik istine. U
osnovi Sofoklove drame stoji „osmišljena iluzija tj neposredno opažanje koje podrazumijeva da se u
ono što gledamo tj čitamo u tragediji vidi kao apolustna istina (ferguson 79 31 32)

Međutim, tragedija ipak ne odustaje od igre kao izvora sukoba tj agona o čemu je bilo riječi u prvom
poglavlju jer je on neophodan kao konstitutivni element strukture svakog teksta. Još jedna veza igre
tragedije i pozorišta uopšte je činjenica da računaju na posebno odvojen prostor i posebno mišljeno
vrijeme: „u stvari, igra je u svojoj suštini posebno zanimanje, brižljivo izdovjeno od ostalog života, i
uglavnom se odvije u tačno određenim granicama vremena i prostora“ (kajoa 34str)