στόμα μου υπέροχο

στόμα μου που είσαι ουρανός και πυλη μαζί

στόμα μου που είσαι το άνοιγμα της κόλασης
χθόνιο πνεύμα γεμάτο πλούτο
χώμα που γίνεσαι ένα με το χώμα μου
και κάθε λέξη την αγιάζεις
με που την αγγίζεις την σμιλεύεις
ιερουργείς ως ιέρεια θέων
θεών που κρατούν όλες αυτές τις λέξεις
τις άγιες τις λαμπερές της ζωικής μας ύπαρξης
κάθονται στον πιο ψηλό θρόνο
και αφεντεύουν την ύπαρξη μου
τα άγρια αυτά πουλιά
που γλυκά τα φροντίζεις
και με δένουν στο κορμί σου
δεμένος εκεί σαν τον Προμηθέα
να περιμένω λυτρωμό
στα βράχια του Καυκάσου
στα βράχια των ηδονών
ξεσκισμένος στο μέσα μου
ξεσκισμένος στο Είναι μου
αφημένος σε ότι τιμωρία
σε όποια ηδονή
σε κάθε φιλί σου
στόμα μου ιερό και ανίερο μαζί
σου δίνομαι
σε προσκυνώ.

Oh mouth magnificentׄ
mouth , sky and gate
mouth, hatch to hell.
Chthonic spirit of opulence.
Dust becoming one with me, the dust.
The unspeakable words turn to pious
with a touch of your lips, carving sanctity.
Solemnizing bacchante of divine church,
Gods that hold all the words as universe
Holly, bright, refulgent, ichor of life.
Perch on the highest throne,
ruling my existence.
Those savage black birds
so tender you nursing them,
as they tightening me on you,
bound as Prometheus,
waiting for redemption
on the temple of the rocks,
on the trenchant cliffs of Caucasus,
those stones of pleasures and hedonism
torn in me,
tearing apart as flesh, as being
remitted to the punishment,
to any kiss of yours
as cracking me in thousand pieces,
my holly unholy mouth!
I turn myself to you
I kneel and worship you!