Professional Documents
Culture Documents
Χειρόγραφο Βόινιτς
χειρογράφου
Τύπος κώδικας
Υλικό περγαμηνή
x 2.0 in)
Το χειρόγραφο Βόινιτς, γραμμένο σε ένα άγνωστο σύστημα γραφής
1Περιγραφή
o 1.1Εικόνες
o 1.2Το κείμενο
2Ιστορία
3Υποθέσεις για τον συγγραφέα
o 3.1Ρότζερ Μπέικον
o 3.2Τζων Ντη
o 3.3Έντουαρντ Κέλλυ
o 3.4Βίλφριντ Βόινιτς
o 3.5Γιάκομπους Σινάπιους
o 3.6Αντόνιο Αβερλίνο
o 3.7Κορνέλις Ντρέμπελ
4Θεωρίες για το περιεχόμενο και τον σκοπό του βιβλίου
o 4.1Βοτανολόγιο
o 4.2Αλχημεία
o 4.3Αλχημιστικό βοτανολόγιο
o 4.4Αστρολογικό βοτανολόγιο
o 4.5Μικροσκόπια και τηλεσκόπια
o 4.6Ταυτοποιήσεις
5Θεωρίες για τη γλώσσα
o 5.1Κώδικας αντικατάστασης
o 5.2Κώδικας σημειωματάριου
o 5.3Οπτικός κώδικας
o 5.4Μικρογραφία
o 5.5Στεγανογραφία
o 5.6Εξωτική φυσική γλώσσα
o 5.7Τεχνητή γλώσσα
o 5.8Γλωσσολαλιά
o 5.9Απάτη
6Λογοτεχνία
7Παραπομπές
8Πηγές
o 8.1Άρθρα
o 8.2Βιβλία
9Δείτε επίσης
10Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βοτανική: κάθε σελίδα απεικονίζει ένα φυτό (δύο σε μερικές περιπτώσεις), μαζί με
λίγες παραγράφους κειμένου, όπως γινόταν στα ευρωπαϊκά βοτανολόγια της
εποχής. Κάποια μέρη των εικόνων της ενότητας είναι μεγαλύτερα και πιο ευκρινή
αντίγραφα σχεδίων που υπάρχουν στη «φαρμακευτική» ενότητα (βλ. παρακάτω).
Συνολικά υπάρχουν 113 εικόνες φυτών.[17]
Συνταγές: πολλές σύντομοι παράγραφοι, που κάθε μια σημαδεύεται από μια
κουκκίδα σε σχήμα άνθους ή άστρου.[9][18]
Το κείμενο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η βιολογική ενότητα του χειρόγραφου περιλαμβάνει πυκνό κείμενο και εικόνες γυμνών γυναικών
μέσα σε λίμνες
Το κείμενο έχει προφανώς γραφτεί από τα αριστερά προς τα δεξιά, με ένα κάπως
ατημέλητο δεξί περιθώριο, όπως φαίνεται στις σελίδες του χειρογράφου. Οι μεγάλες
ενότητες χωρίζονται σε παραγράφους, που μερικές φορές σημαδεύονται από κουκκίδα
στο αριστερό περιθώριο. Δεν υπάρχει εμφανής στίξη. Η
σύνθεση ductus (λατ. ρημ. duco + carmen π.χ συνθέτω ποίημα) (η ταχύτητα, επιμέλεια
και απόσταση των χαρακτήρων) ρέει στρωτά, όπως συμβαίνει όταν ο συγγραφέας
καταλαβαίνει τι γράφει· το χειρόγραφο δίνει την εντύπωση ότι κάθε χαρακτήρας
αποτυπώθηκε με τρόπο φυσικό, χωρίς προηγούμενη σκέψη.
Το κείμενο είναι σύνθεση 170.000 γλύφων, που χωρίζονται μεταξύ τους με μικρά κενά. Οι
περισσότεροι από τους γλύφους είναι γραμμένοι με ένα ή δύο απλές γραμμές. Ενώ
υπάρχει διαφωνία για το αν ορισμένοι γλύφοι είναι διακριτοί ή όχι, αρκεί
ένα αλφάβητο 20–30 γλύφων για όλο σχεδόν το κείμενο. Εξαίρεση αποτελούν
σπανιότεροι χαρακτήρες, που απαντώνται μία ή δύο φορές ο καθένας. Δημιουργήθηκαν
διάφορα αλφάβητα μεταγραμματισμού, προκειμένου να εξισωθούν οι γλύφοι του
χειρογράφου με λατινικούς χαρακτήρες, για λόγους κρυπτανάλυσης, όπως για
παράδειγμα το Ευρωπαϊκό Αλφάβητο Βόινιτς. Το πρώτο αλφάβητο δημιουργήθηκε από
τον κρυπτογράφο Γουίλιαμ Φ. Φρίντμαν το 1940, όταν όλες οι γραμμές του χειρογράφου
μεταγράφηκαν σε IBM κάρτα ώστε να γίνει αναγνώσιμο από μηχανή.[19]
Η στατιστική ανάλυση των λέξεων του κειμένου έδειξε ότι ακολουθούν την κατανομή μιας
φυσικής γλώσσας.[20] Για παράδειγμα, η συχνότητα των λέξεων ακολουθεί το νόμο του
Ζιπφ και η εντροπία (περίπου 10 bits ανά λέξη) είναι παρόμοια με αυτή της αγγλικής ή
της λατινικής γλώσσας. Μερικές λέξεις απαντώνται μόνο σε συγκεκριμένες ενότητες, ενώ
άλλες σε ολόκληρο το χειρόγραφο. Υπάρχουν ελάχιστες επαναλήψεις στις «λεζάντες»
που συνοδεύουν τις εικόνες. Στη «βοτανική» ενότητα, η πρώτη λέξη κάθε σελίδας
συναντάται μόνο στη συγκεκριμένη σελίδα και μπορεί να είναι το όνομα του φυτού.
Από την άλλη, η «γλώσσα» του χειρόγραφου έχει αρκετές διαφορές με τις ευρωπαϊκές
γλώσσες. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν λέξεις με περισσότερα από δέκα «γράμματα»,
ενώ υπάρχουν λίγες λέξεις με ένα ή δυο γράμματα. Η κατανομή των γραμμάτων μέσα
στις λέξεις είναι επίσης κάπως περίεργη: κάποιοι χαρακτήρες υπάρχουν μόνο στην αρχή
των λέξεων, κάποιοι μόνο στο τέλος, και άλλοι μόνο στη μέση-μια κατανομή που
απαντάται στα Αραβικά, αλλά όχι στο ρωμαϊκό, ελληνικό ή κυριλλικό αλφάβητο. Ωστόσο
το (τελικό) σίγμα γράφεται στα ελληνικά με διαφορετική μορφή όταν είναι στο τέλος μιας
λέξης. Όμοια, ακόμη και στα αγγλικά τα κεφαλαία γράμματα, που συνήθως βρίσκονται
μόνο στην αρχή των λέξεων, μπορεί να διαφέρουν δραματικά από τα αντίστοιχα μικρά.
Οι επαναλήψεις των λέξεων φαίνονται πιο συχνές απ' ό,τι στις ευρωπαϊκές γλώσσες:
υπάρχουν περιπτώσεις όπου μια λέξη εμφανίζεται μέχρι και τρεις φορές στη
σειρά.[21] Λέξεις που διαφέρουν μόνο κατά ένα γράμμα, επίσης, επαναλαμβάνονται με
ασυνήθιστη συχνότητα.[22]
Υπάρχουν μόνο λίγες λέξεις στο χειρόγραφο γραμμένες σε μορφή που μοιάζει με
λατινική γραφή. Στην τελευταία σελίδα υπάρχουν τέσσερεις γραμμές κειμένου, γραμμένες
με (κάπως παραμορφωμένα) λατινικά γράμματα, εκτός από δυο λέξεις που είναι στη
γραφή του υπόλοιπου κειμένου. Το κείμενο των γραμμών αυτών μοιάζει με τα ευρωπαϊκά
αλφάβητα του 15ου αιώνα, αλλά οι λέξεις δε βγάζουν νόημα σε καμία
γλώσσα.[23] Επίσης, σε μια σειρά διαγραμμάτων στην «αστρονομική» ενότητα τα ονόματα
δέκα μηνών (Μάρτη έως Δεκέμβρη) είναι γραμμένα στο λατινικό σύστημα, με ορθογραφία
που παραπέμπει στις μεσαιωνικές γλώσσες της Γαλλίας ή της Ιβηρικής
χερσονήσου.[24] Όμως δεν είναι γνωστό αν αυτά τα ψήγματα λατινικής γραφής ήταν
μέρος του αρχικού κειμένου ή προστέθηκαν αργότερα.
Η ιστορία του χειρόγραφου είναι ακόμη γεμάτη κενά, ειδικά σε ό,τι αφορά στις απαρχές
της.[25] Από τη στιγμή που το αλφάβητο δεν ανήκει σε καμιά γνωστή γλώσσα και το
κείμενο δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί, η μόνη χρήσιμη πληροφορία για την προέλευση
και την ηλικία του βιβλίου είναι οι εικόνες -ειδικά τα ρούχα και οι κομμώσεις των
ανθρώπων που εικονίζονται, και ένα-δύο κάστρα που περιλαμβάνονται στα
διαγράμματα. Όλα αυτά είναι Ευρωπαϊκά και βασισμένοι σε αυτές τις ενδείξεις, οι
περισσότεροι ειδικοί χρονολογούν το χειρόγραφο μεταξύ του 1450 και του 1520. Η
εκτίμηση αυτή υποστηρίζεται από άλλες, δευτερεύουσες ενδείξεις.
Το 2009, το πανεπιστήμιο της Αριζόνα έκανε τεστ ραδιενεργού άνθρακα στο υλικό του
χειρογράφου. Το αποτέλεσμα του τεστ έδειξε ότι το χειρόγραφο κατασκευάστηκε μεταξύ
του 1404 και του 1438.[2][26][27] Επιπρόσθετα, το Ερευνητικό Ινστιτούτο ΜακΚρόουν
(McCrone Research Institute) στο Σικάγο ανακάλυψε ότι τα χρώματα του χειρογράφου
ανήκαν σε εκείνη την περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας.[16]
Σύμφωνα με μία επιστολή του 1666 που συνόδευε το χειρόγραφο όταν στάλθηκε από
τον Γιάν Μάρτσι στον Αθανάσιο Κίρχερ, το βιβλίο ανήκε κάποτε στον αυτοκράτορα
Ροδόλφο Β΄ (1552–1612), ο οποίος πλήρωσε 600 χρυσά δουκάτα για αυτό.[9] Το βιβλίο
δόθηκε ή δανείστηκε στον Γιακόμπους Χορτσίσκυ ντε Τεπενέτς (Jacobus Horcicky de
Tepenecz) (θ. 1622), επικεφαλής των βοτανικών κήπων του Ροδόλφου.[9]
Ο επόμενος γνωστός ιδιοκτήτης του χειρόγραφου ήταν ο Γκέοργκ Μπάρες (Georg
Baresch), ένας αλχημιστής που έζησε στην Πράγα στις αρχές του 17ου αιώνα και για τον
οποίο λίγα πράγματα είναι γνωστά. Ο Μπάρες κατά πάσα πιθανότητα ήταν το ίδιο
μπερδεμένος όσο και οι σύγχρονοι επιστήμονες για τη φύση του βιβλίου.[28] Όταν έμαθε
ότι ο Αθανάσιος Κίρχερ, ένας Ιησουίτης λόγιος από το Κολλέτζιο Ρομάνο της Ρώμης είχε
εκδώσει ένα λεξικό της Κοπτικής γλώσσας (Αιθιοπικά) και είχε «αποκρυπτογραφήσει»
τα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά, του έστειλε (δυο φορές) ένα μικρό αντιγραμμένο τμήμα του
χειρόγραφου ρωτώντας τον τη γνώμη του. Το γράμμα του 1639 προς τον Κίρχερ, που
εντοπίστηκε πρόσφατα, είναι η πιο παλιά αναφορά στο χειρόγραφο που έχει βρεθεί μέχρι
σήμερα.[29]
Δεν είναι γνωστό αν ο Κίρχερ απάντησε στο ερώτημα του Μπάρες, αλλά κατά τα
φαινόμενα ενδιαφέρθηκε αρκετά, ώστε να προσπαθήσει να αποκτήσει το βιβλίο, το οποίο
ο Μπάρες αρνήθηκε να του δώσει. Όταν ο Μπάρες πέθανε, το χειρόγραφο πέρασε στην
κατοχή του φίλου του Γιάν Μάρτσι, τότε πρύτανη του πανεπιστημίου του Καρόλου στην
Πράγα. Αυτός με τη σειρά του έστειλε το βιβλίο στον Κίρχερ, με τον οποίο διατηρούσε
μακρόχρονη φιλική σχέση και αλληλογραφία.[29] Το γράμμα του Μάρτσι που συνόδευε το
χειρόγραφο αποτελούσε ακόμη μέρος του βιβλίου, όταν το αγόρασε ο Βόινιτς.[30]
Τα ίχνη του βιβλίου χάνονται για τα επόμενα 200 χρόνια, αλλά κατά πάσα πιθανότητα
διατηρήθηκε, μαζί με την αλληλογραφία του Κίρχερ, στη βιβλιοθήκη του Κολέτζιο
Ρομάνο.[29] Μάλλον έμεινε εκεί μέχρις ότου τα στρατεύματα του Βίκτωρα
Εμμανουήλ κυρίευσαν τη Ρώμη το 1870 και την προσάρτησαν στο ιταλικό βασίλειο. Η
νέα ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να δημεύσει αρκετά περιουσιακά στοιχεία της
εκκλησίας, ανάμεσα στα οποία και τη βιβλιοθήκη του Κολεγίου.[29] Σύμφωνα με τις
έρευνες του Χαβιέρ Τσεκάλντι και άλλων, λίγο πριν να συμβεί αυτό πολλά βιβλία από τη
βιβλιοθήκη του πανεπιστήμιου μεταφέρθηκαν στις προσωπικές βιβλιοθήκες των
ακαδημαϊκών, που εξαιρούνταν από τη δήμευση.[29] Η αλληλογραφία του Κίρχερ ήταν
ανάμεσα σε αυτά τα βιβλία και προφανώς και το χειρόγραφο Βόινιτς, καθώς ακόμη φέρει
τον αριθμό καταλόγου της βιβλιοθήκης του Πίετερ Μπεξ (Pieter Beckx), επικεφαλής των
Ιησουιτών και πρύτανη του Πανεπιστήμιου εκείνη την εποχή.[18][29]
Η προσωπική βιβλιοθήκη του Μπεξ μεταφέρθηκε στη Βίλλα Φρασκάτι, μια μεγάλη
αγροικία κοντά στη Ρώμη που είχαν αγοράσει οι Ιησουίτες το 1866 και στέγαζε τη
διοίκηση του Ιησουιτικού Κολλέτζιο Γκισλέρι.
Γύρω στα 1912 το Κολλέτζιο Ρομάνο είχε οικονομικές δυσκολίες και αποφάσισε να
πουλήσει (κάτω από άκρα μυστικότητα) μερικά από τα περιουσιακά του στοιχεία. Ο
Βίλφριντ Βόινιτς αγόρασε 30 χειρόγραφα, ανάμεσα στα οποία και εκείνο που σήμερα
είναι γνωστό με το όνομά του.[29] Το 1930, μετά τον θάνατό του, το χειρόγραφο
κληρονόμησε η χήρα του, συγγραφέας Έθελ Λίλιαν Βόινιτς. Εκείνη πέθανε το 1960,
αφήνοντας το χειρόγραφο στη φίλη της Αν Νιλ. Το 1961 η Νιλ πούλησε το βιβλίο στον
παλαιοπώλη βιβλίων Χανς Κράους, ο οποίος, μη μπορώντας να βρει αγοραστή, δώρισε
το χειρόγραφο στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ το 1969.[31]
Ρότζερ Μπέικον
Το γράμμα του Μάρτσι προς τον Κίρχερ του 1665 αναφέρει ότι, σύμφωνα με το φίλο του
Ραφαήλ Μνισόβσκι, το βιβλίο κάποτε είχε αγοραστεί από τον Αυτοκράτορα Ροδόλφο
Β΄ (1552-1612) για 600 δουκάτα (γύρω στα 30.000 δολάρια σε τιμές του 2005). Σύμφωνα
με το γράμμα, ο Ροδόλφος (ή ίσως ο Ραφαήλ) πίστευε ότι ο συγγραφέας ήταν
ο Φραγκισκανός μοναχός και λόγιος Ρότζερ Μπέικον (1214-1294).[32]
Αν και ο Μάρτσι είχε επιφυλάξεις ως προς τον ισχυρισμό αυτό, ο Βόινιτς πίστεψε ότι ήταν
βάσιμος και έκανε ότι μπορούσε για να τον επιβεβαιώσει.[29] Η πεποίθησή του αυτή
επηρέασε τις περισσότερες προσπάθειες αποκρυπτογράφησης για τα επόμενα 80
χρόνια. Ωστόσο, μελετητές που έχουν εξετάσει το χειρόγραφο και είναι εξοικειωμένοι με
το έργο του Μπέικον έχουν ρητά απορρίψει αυτή την πιθανότητα. Ο Μνισόβσκι πέθανε το
1644, και η αγορά στην οποία αναφέρεται πρέπει αναγκαστικά να έγινε πριν την εκδίωξη
του Ροδόλφου το 1611, τουλάχιστον 55 χρόνια πριν από το γράμμα του Μάρτσι.
Τζων Ντη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τζων Ντη
Η υπόθεση ότι ο Ρότζερ Μπέικον ήταν ο συγγραφέας του βιβλίου οδήγησε τον Βόινιτς
στο συμπέρασμα ότι αυτός που πούλησε το χειρόγραφο στον Ροδόλφο δεν θα
μπορούσε να είναι άλλος από τον Τζων Ντη (John Dee), μαθηματικό και αστρολόγο στην
αυλή της βασίλισσας Ελισάβετ της Α΄, που κατείχε μεγάλο αριθμό χειρογράφων του
Μπέικον. Ο Ντι και ο Έντουαρντ Κέλλυέζησαν στη Βοημία για πολλά χρόνια, ελπίζοντας
να προσφέρουν έμμισθες υπηρεσίες στον αυτοκράτορα. Όμως το σχολαστικά
ενημερωμένο ημερολόγιο του Ντι δεν αναφέρει πουθενά την πώληση του βιβλίου,
πράγμα που την κάνει μάλλον απίθανη.[29]
Έντουαρντ Κέλλυ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έντουαρντ Κέλλυ
Σύμφωνα με τον Γκόρντον Ραγκ που διεξήγαγε έρευνα για το έγγραφο και το θεωρεί
απάτη, ο συνεργάτης του Ντη στη Πράγα, Έντουαρντ Κέλλυ (Edward Kelley), ήταν
πιθανός συγγραφέας του βιβλίου[33]
Βίλφριντ Βόινιτς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολλοί υποπτεύθηκαν ότι ο ίδιος ο Βόινιτς πλαστογράφησε το χειρόγραφο.[34] Ως
έμπειρος παλαιοβιβλιοπώλης, πιθανότατα είχε και τις γνώσεις και τα μέσα για κάτι τέτοιο·
κι ένα «χαμένο βιβλίο» του Βάκωνα θα άξιζε μια περιουσία. Όμως, με τη χρονολόγηση
του χειρόγραφου από ειδικούς και την πρόσφατη ανακάλυψη του γράμματος του Μπάρες
στον Κίρχερ, αποκλείστηκε και αυτή η πιθανότητα.[29][34]
Γιάκομπους Σινάπιους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ένα φωτοστατικό αντίγραφο της πρώτης σελίδας του χειρόγραφου, που έγινε από τον
Βόινιτς κάποια στιγμή πριν το 1921, έδειξε ότι υπήρχε κάποια επιγραφή που σχεδόν είχε
σβήσει. Με τη χρήση χημικών, στο κείμενο εμφανίστηκε το όνομα Jacobj `a Tepenece.
Το όνομα αυτό αποδίδεται στον Jakub Horcicky του Tepenec, γνωστό και με το λατινικό
του όνομα: Γιάκομπους Σινάπιους (Jacobus Sinapius). Ήταν ειδικός στη βοτανολογία,
προσωπικός γιατρός του Ροδόλφου του Β' και επιστάτης των βοτανικών του κήπων. Ο
Βόινιτς, και πολλοί μετά από αυτόν, συμπέραναν από αυτή την επιγραφή ότι ο
Γιάκομπους κατείχε το βιβλίο πριν από τον Μπάρες, και σε αυτό το γεγονός είδαν την
επιβεβαίωση της ιστορίας του Ραφαήλ. Άλλοι πρότειναν ότι ο ίδιος ο Γιάκομπους θα
μπορούσε να είναι ο συγγραφέας.
Όμως, ο γραφικός χαρακτήρας της επιγραφής δε μοιάζει με την υπογραφή του
Γιάκομπους, που βρέθηκε πρόσφατα σε ένα έγγραφο.[35] Έτσι, είναι επίσης πιθανό ότι η
επιγραφή στη σελίδα f1rπροστέθηκε από έναν μεταγενέστερο ιδιοκτήτη ή βιβλιοθηκάριο,
και εκφράζει μόνο την άποψη αυτού του προσώπου για την πατρότητα του βιβλίου (στα
ιησουιτικά βιβλία ιστορίας που ήταν διαθέσιμα στον Κίρχερ, ο μορφωμένος από Ιησουίτες
Γιάκομπους είναι ο μόνος αλχημιστής-γιατρός από την αυλή του Ροδόλφου που κρίνεται
άξιος μιας σελίδας κειμένου, ενώ για παράδειγμα για τον Τύχο Μπράχε υπάρχει μια απλή
αναφορά). Επιπλέον, τα χημικά που χρησιμοποίησε ο Βόινιτς κατέστρεψαν τον πάπυρο,
έτσι ώστε μόνο ένα ίχνος της υπογραφής φαίνεται σήμερα· αυτός είναι ο λόγος για τον
οποίο υφίσταται η υποψία πως η υπογραφή προστέθηκε από τον Βόινιτς προκειμένου να
ενισχύσει τη θεωρία της προέλευσης του κειμένου από τον Μπέικον.
Αντόνιο Αβερλίνο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο βιβλίο που έκδωσε το 2006 ο Νικ Πέλινγκ πρότεινε μια εναλλακτική θεωρία σύμφωνα
με την οποία το χειρόγραφο γράφτηκε από τον Αντόνιο Αβερλίνο, Ιταλό αρχιτέκτονα
της Αναγέννησης, προκειμένου να κρυπτογραφήσει και να μεταφέρει στρατιωτικά
μυστικά και μηχανικές κατασκευές από τα ταξίδια του στην οθωμανική αυτοκρατορία.[36]
Κορνέλις Ντρέμπελ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ρίτσαρντ ΣάνταΚολόμα (Richard SantaColoma) υπέθεσε ότι το χειρόγραφο συνδέεται
πιθανώς με τον Κορνέλις Ντρέμπελ, υπονοώντας αρχικά ότι ήταν κρυπτογράφημα των
σημειώσεών του στη μικροσκοπία και την αλχημεία και υποθέτοντας αργότερα ότι
συνδέεται με το ουτοπικό μυθιστόρημα του Φράνσις Μπέικον Νέα Ατλαντίς στο οποίο
φέρονται εμφανίζονται θέματα σχετικά με τον Ντρέμπελ.[37]
Η συνολική εντύπωση που δίνεται από τις σωζόμενες σελίδες του χειρογράφου δείχνει
ότι προοριζόταν για χρήση ως φαρμακολόγιο ή περιγράφει θέματα μεσαιωνικής ή
πρώιμης σύγχρονης ιατρικής. Παρόλα αυτά, οι μπερδεμένες λεπτομέρειες των
εικονογραφήσεων έχουν δώσει τροφή για πολλές θεωρίες σχετικά με την προέλευση του
βιβλίου, το περιεχόμενό του, και το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Ακολουθούν
μερικές μόνο:
Βοτανολόγιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πρώτη ενότητα του βιβλίου είναι σχεδόν σίγουρα ένα βοτανολόγιο, αλλά οι
προσπάθειες να αναγνωριστούν τα φυτά, είτε συγκρίνοντάς τα με πραγματικά δείγματα
είτε με τις εικόνες βοτανολογίων της εποχής έχουν γενικά αποτύχει.[9][18]
Αλχημεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι λίμνες και οι σωλήνες στη «βιολογική» ενότητα μοιάζουν να παραπέμπουν
στην αλχημεία, που θα ήταν επίσης σχετική αν το βιβλίο περιείχε οδηγίες για την
παρασκευή φαρμακευτικών ουσιών. Όμως, τα αλχημιστικά βιβλία της εποχής
μοιράζονται μια κοινή γλώσσα εικόνων και συμβόλων, όπου οι διαδικασίες και τα υλικά
αντιπροσωπεύονται από συγκεκριμένες εικόνες (αετός, βάτραχος, ο άντρας στον τάφο,
το ζευγάρι στο κρεβάτι κλπ) ή καθορισμένους χαρακτήρες (κύκλος με σταυρό κλπ), και
τίποτα απ' αυτά δεν έχει ουσιαστικά βρεθεί στο χειρόγραφο Βόινιτς.
Αλχημιστικό βοτανολόγιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σέρτζιο Τορεζέλλα, ειδικός στα αρχαία βότανα, επεσήμανε ότι το χειρόγραφο θα
μπορούσε να είναι «αλχημιστικό βοτανολόγιο», που στην πραγματικότητα δεν είχε καμία
σχέση με αλχημεία, αλλά ήταν απλά ένα ψεύτικο βοτανολόγιο με επινοημένες εικόνες,
που κάποιος κομπογιαννίτης γιατρός χρησιμοποιούσε για να εντυπωσιάζει τους πελάτες
του. Φαίνεται ότι υπήρχε μια μικρή «βιομηχανία» τέτοιων βιβλίων κάπου στη Βόρεια
Ιταλία, σχεδόν την ίδια εποχή με το βιβλίο. Όμως, εκείνα τα βιβλία διαφέρουν από το
χειρόγραφο σε στυλ και μορφή, και ήταν όλα γραμμένα σε απλή γλώσσα.
Αστρολογικό βοτανολόγιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι αστρολογικές προβλέψεις πάντα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη συγκομιδή των
βοτάνων, την αφαίμαξη και άλλες ιατρικές διαδικασίες που συνηθίζονταν την εποχή που
δημιουργήθηκε το βιβλίο. Πάντως, εκτός από τα γνωστά Ζωδιακά σύμβολα, και ένα
διάγραμμα που πιθανόν απεικονίζει τους κλασσικούς πλανήτες, κανείς δεν μπόρεσε να
ερμηνεύσει τις εικόνες με βάση τις γνωστές αστρολογικές παραδόσεις (ευρωπαϊκές ή
άλλες).
Μικροσκόπια και τηλεσκόπια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μια κυκλική εικόνα στην «αστρονομική» ενότητα δείχνει αντικείμενο ακαθόριστου
σχήματος με τέσσερεις κυρτούς «βραχίονες», κάτι που μερικοί έχουν ερμηνεύσει ως
απεικόνιση ενός γαλαξία, που θα μπορούσε να παρατηρηθεί μόνο με τηλεσκόπιο. Άλλες
εικόνες ερμηνεύτηκαν σαν κύτταρα, παρατηρημένα με μικροσκόπιο. Αυτό θα σήμαινε ότι
το χειρόγραφο δημιουργήθηκε στην πρώιμη σύγχρονη αντί για τη μεσαιωνική εποχή.
Όμως, οι ομοιότητες αυτές των εικόνων με γαλαξίες και κύτταρα είναι αμφισβητούμενες:
με πιο προσεκτική παρατήρηση, το κέντρο του «γαλαξία» φαίνεται περισσότερο σαν
λίμνη με νερό.
Ταυτοποιήσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 2014, Ο Άρθουρ Ο.Τάκερ (Arthur O. Tucker) και ο Ρέξφορντ Χ. Τάλμπερτ (Rexford H.
Talbert) δημοσίευσαν μία μελέτη σύμφωνα με την οποία ισχυρίζονται ότι ταυτοποίησαν
37 φυτά, 6 ζώα, και 1 ορυκτό, τα οποία αναφέρονται στο χειρόγραφο.[38] Τα συγκεκριμένα
είδη απαντώνται στη Νέα Ισπανία και τις γύρω περιοχές. Κάτι τέτοιο προσδίδει σχετική
χρονολόγηση στο χειρόγραφο την περίοδο 1521 έως περίπου το 1576, γεγονός που δε
συμφωνεί με τα αποτελέσματα της ραδιοχρονολόγησης της περγαμηνής. Η συγκεκριμένη
ανάλυση έχει δεχτεί την κριτική αρκετών ερευνητών της υπόθεσης.[39]
20. ↑ Landini, Gabriel (October 2001). «Evidence of linguistic structure in the Voynich
manuscript using spectral analysis». Cryptologia 25 (4): 275–295. doi:10.1080/0161-
110191889932. Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2006.
21. ↑ Schmeh, Klaus (January/February 2011). «The Voynich Manuscript: The Book Nobody
Can Read». Skeptical Inquirer. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2013. Ελέγξτε τις τιμές
ημερομηνίας στο: |date= (βοήθεια)
22. ↑ Friedman, Elizebeth. 1962. "The Most Mysterious MS. - Still an Enigma". Washington
D.C. Post, 5 August, E1, E5. Quoted in Mary D'Imperio's "Elegant Enigma", σ. 27 (section
4.4)
23. ↑ Sean B. Palmer (2004), "Notes on f116v's Michitonese"
24. ↑ Sean B. Palmer (2004), "Voynich Manuscript: Months"
25. ↑ «Voynich MS — Long tour: Known history of the manuscript». Voynich.nu. Ανακτήθηκε
στις 2011-11-17.
26. ↑ Mysterious Voynich manuscript is genuine - Evidence in 2009 showing that the
manuscript is indeed old as had been suspected
27. ↑ «University of Arizona announcement of radiocarbon result».
28. ↑ Letter, Georg Baresch to Athanasius Kircher, 1639 Archives of the Pontificia Università
Gregoriana in Rome, shelfmark APUG 557, fol. 353
29. ↑ Άλμα πάνω, στο:29,0 29,1 29,2 29,3 29,4 29,5 29,6 29,7 29,8 29,9 John Schuster (27 April 2009). Haunting
Museums. Tom Doherty Associates, σελ. 175–. ISBN 978-1-4299-5919-3. Ανακτήθηκε
στις 24 Ιουνίου 2013.
30. ↑ Tiltman, John H. (Summer 1967). The Voynich Manuscript: "The Most Mysterious
Manuscript in the World". XII. NSA Technical Journal. Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου,
2011.
31. ↑ D'Imperio, M.E. (1978) (PDF). The Voynich Manuscript: An Elegant Enigma. National
Security Agency. Ανακτήθηκε στις October 31, 2011.
32. ↑ «Philip Neal's analysis of Marci's grammar». Voynich Central. Ανακτήθηκε στις 17
Νοεμβρίου 2011.[νεκρός σύνδεσμος]
33. ↑ Pierre Berloquin, Hidden Codes & Grand Designs: Secret Languages from Ancient
Times to Modern Day, Sterling, σελ. 295. ISBN 978-1402728334
34. ↑ Άλμα πάνω, στο:34,0 34,1 «Origin of the manuscript». Voynich MS. Ανακτήθηκε στις 2006-11-07.
35. ↑ Το εντόπισε ο Jan Hurych το 2003.Βλ. «The New Signature of Horczicky and the
Comparison of them all». Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2008.
36. ↑ Pelling, Nicholas John. "The Curse of the Voynich: The Secret History of the World's
Most Mysterious Manuscript". Compelling Press, 2006. ISBN 0-9553160-0-6
37. ↑ H. Richard SantaColoma. «New Atlantis Voynich Theory». santa-coloma.net.
Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου, 2013. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας
στο: |accessdate= (βοήθεια)
38. ↑ Tucker, Arthur O.; Talbert, Rexford H. (Winter 2013). «A Preliminary Analysis of the
Botany, Zoology, and Mineralogy of the Voynich Manuscript». HerbalGram (100): 70–75.
39. ↑ Pelling, Nick (14 January 2014). «A Brand New New World / Nahuatl Voynich
Manuscript Theory…». Cipher Mysteries. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2014.
40. ↑ James E. Finn (2004). Pandora's Hope: Humanity's Call to Adventure : A Short and To-
the-Point Essential Guide to the End of the World. PublishAmerica. ISBN 1-4137-3261-5.
41. ↑ «Micrography:The Hebrew Word As Art». Jtsa.edu. Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου
2011.
42. ↑ «Michael James Banks, A Search-Based Tool for the Automated Cryptoanalysis of
Classical Ciphers» (PDF). Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2011.[νεκρός σύνδεσμος]
43. ↑ Child, James R. (Summer 1976). The Voynich Manuscript Revisited. XXI. NSA
Technical Journal.
44. ↑ Child, Jim (2009-06-16). «Again, The Voynich Manuscript. 2007» (PDF).
Web.archive.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 2009-06-16. Ανακτήθηκε
στις 17 Νοεμβρίου 2011.
45. ↑ «Zbigniew Banasik's Manchu theory». Ic.unicamp.br. 2004-05-21. Ανακτήθηκε
στις 2011-11-17.
46. ↑ John Wilkins: An Essay towards a Real Character and a Philosophical Language (1668)
47. ↑ Άλμα πάνω, στο:47,0 47,1 Gerry Kennedy, Rob Churchill (2004). The Voynich Manuscript.
London: Orion. ISBN 0-7528-5996-X.
48. ↑ Li, W. «Random texts exhibit Zipf's-law-like word frequency distribution»[νεκρός σύνδεσμος]
49. ↑ Andreas Schinner (April 2007). «The Voynich Manuscript: Evidence of the Hoax
Hypothesis». Cryptologia 31 (2): 95 –
107. doi:10.1080/01611190601133539. ISSN 0161-1194. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου
2007.
50. ↑ Voynich, the game is over - How the Voynich manuscript has been encrypted and what
it contains
51. ↑ Το χειρόγραφο της Πράγας, Κονιδάρης Παναγιώτης, Εκδόσεις Λιβάνης, ISBN 978-960-
14-1549-9
Manly, John Mathews (1921), "The Most Mysterious Manuscript in the World: Did
Roger Bacon Write It and Has the Key Been Found?", Harper's Monthly
Magazine 143, σελ.186-197.
Manly, John Matthews (1931). «Roger Bacon and the Voynich MS». Speculum 6 (3):
345-391.
McKenna, Terence, "The Voynich Manuscript", στο The Archaic
Revival (HarperSanFrancisco, 1991), σελ.172-184.
Προσδιορίστηκε η ηλικία του πιο μυστηριώδους βιβλίου στον κόσμο, εφ. Το Βήμα,
11/2/2011
Βιβλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Lawrence and Nancy Goldstone (2005). The Friar and the Cipher: Roger Bacon and
the Unsolved Mystery of the Most Unusual Manuscript in the World. New York:
Doubleday. ISBN 0-7679-1473-2.
Gerry Kennedy, Rob Churchill (2004). The Voynich Manuscript. London: Orion. ISBN
0-7528-5996-X.
και στα ελληνικά: Gerry Kennedy, Rob Churchill (2007). Το χειρόγραφο Βόινιχ.
London: ΕΝΑΛΙΟΣ. ISBN 978-960-536-301-7.
Mario M. Pérez-Ruiz (2003) (στα Spanish). El Manuscrito Voynich. Barcelona:
Océano Ambar. ISBN 84-7556-216-7.
John Stojko (1978). Letters to God's Eye. New York: Vantage Press. ISBN 0-533-
04181-3.
Robert S. Brumbaugh (1978). The Most Mysterious Manuscript: The Voynich 'Roger
Bacon' Cipher Manuscript. Carbondale: Southern Illinois University Press. ISBN 0-
8093-0808-8.
M. E. D'Imperio (1978). The Voynich Manuscript: An Elegant Enigma. Laguna Hills,
Calif.: Aegean Park Press. ISBN 0-89412-038-7.
Leo Levitov (1987). Solution of the Voynich Manuscript: A liturgical Manual for the
Endura Rite of the Cathari Heresy, the Cult of Isis. Aegean Park Press. ISBN 0-
89412-148-0.
William Romaine Newbold (1928). The Cipher of Roger Bacon. Philadelphia:
University of Pennsylvania Press.
El ABC del Manuscrito Voynich. Francisco Violat Bordonau, Ed. Asesores
Astronómicos Cacereños, Cáceres (Spain), 2006 (in Spanish)
Τα Wikimedia
Commonsέχουν
πολυμέσα σχετικά με
το θέμα
Χειρόγραφο Βόινιτς