Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.

indd 1 18/10/2561 BE 09:16

 เร็นทัล ชิลเดรน ลูกไม่ใช่ลูก
レンタル・チルドレン
ยามาดะ ยูซุเกะ เขียน
บัณฑิต ประดิษฐานุวงษ์ แปล
RENTAL CHILDREN by Yusuke Yamada
Copyright © Yusuke Yamada 2008 All rights reserved.
Originally published in Japan by Gentosha Publishing Inc., Tokyo.
This Thai edition published by arrangement with
Gentosha Publishing Inc., Tokyo c/o Tuttle-Mori Agency, Inc., Tokyo

พิมพ์ครั้งที่ 1 : ตุลาคม 2561

จัดพิมพ์โดย : สำ�นักพิมพ์ไดฟุกุ-ลิท
บริษัท ไดฟุกุ ครีเอเตอร์ จำ�กัด

ยูซุเกะ, ยามาดะ.
เรนทัล ชิลเดรน ลูกไม่ใช่ลูก.-- กรุงเทพฯ : ไดฟุกุ ครีเอเตอร์, 2561.
174 หน้า.
1. นวนิยายญี่ปุ่น. I. บัณฑิต ประดิษฐานุวงษ์, ผู้แปล. II. ชื่อเรื่อง.
895.63
ISBN 978-616-448-010-0

ประธานกรรมการบริหาร : จินตนา เฉลิมชัยกิจ

กรรมการผู้จัดการ : อลีน เฉลิมชัยกิจ
ที่ปรึกษา : ลัลตรา วรสุมาวงษ์ นิวะบะระ
บรรณาธิการบริหาร : วรุตม์ ทองเชื้อ
บรรณาธิการต้นฉบับแปล : ผุสดี นาวาวิจิต
กองบรรณาธิการ : สุรินทร์ บูระณา, รัชนก วาระวิชะนี
ออกแบบปกฉบับภาษาไทย : Wonsuk28
ศิลปกรรม : Vinussa
พิสูจน์อักษร : ณฤดี ภมร
ฝ่ายการตลาด : อัคคณัฐ ชุมนุม
ฝ่ายขาย : มนัญชยา ศิริวงษ์, อุดร ปัญญาชัย
จัดจำ�หน่ายโดย : สายส่งสุขภาพใจ บริษัท บุ๊ค ไทม์ จำ�กัด
214 ซอยพระรามที่ 2 ซอย 38 ถนนพระรามที่ 2 แขวงบางมด เขตจอมทอง กทม. 10150
โทรศัพท์ : 0 2415 2621, 0 2415 6507

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 2 18/10/2561 BE 09:16

 ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์
ผู้เขียน “เร็นทัล ชิลเดรน ลูกไม่ใช่ลูก” “ยามาดะ ยูซุเกะ” เป็น
ผู้มีสไตล์การเขียนเฉพาะตัว ส่วนแนวทางการตลาดนั้นก็ฉีกแนวกรอบ
ความคิดเดิมๆ ชอบใช้สื่อแปลกๆ ที่หนังสือเล่มอื่นไม่ใช้กนั (รายละเอียด
มีในประวัตินักเขียน) และยังบอกว่าตัวเองเป็นคนไม่ชอบอ่านหนังสือ
ความแปลกแตกต่างตรงนี้ เปิดเผยเสน่ห์ในงานเขียนของเขา คืออ่านสนุก
ทุกหน้า มีเอกลักษณ์ ใช้คำ� ที่เรียบง่าย แต่มีพลังดึงดูดให้เราได้อ่านแบบ
ต่อเนื่องเพลิดเพลิน ชวนติดตามอย่างใจจดจ่อไม่ลดละ

วรรณกรรมเรื่ อ งนี้ เ ป็ น เรื่ อ งราวของเด็ ก ที่ ถู ก เช่ า มาเป็ น ลู ก ของ

ครอบครัวหนึ่ง ฉายภาพการเดินทางของชีวิต ความรักภักดี ความเหงา
ความเศร้าฉ�่ำซึ้ง อ่านแล้วหยุดอ่านไม่ได้ อ่านต่อจนจบแบบเพลินๆ
มีเรื่องให้ฉกุ คิดตามรายทาง บางคนบอกว่านี่คือซิกเนเจอร์ของ “ยามาดะ
ยู ซุเ กะ” ผูกเรื่อ งชักชวนผู้ อ ่ านลื่นไหลไปตามจินตนาการโดยไม่รู้สึก
ยัดเยียด แถมตอนจบของเล่มนี้ยังต้องเอามือทาบหัวใจให้ประทับความ
รู้สึกนั้นไว้เนิ่นนาน นอกจากรอยน�้ำตาที่ผู้เขียนฝากไว้ ยังมีประเด็น
น่าสนใจที่ถูกทิ้งไว้ให้ผู้อ่านคุยกันได้อีกยาว สนพ.ไดฟุกุ-ลิทยืนยันว่า
แปลมาครบทุกบททุกตอน แต่อ่านจบแล้วไม่ต้องสงสัยว่าขาดหน้าไหน
ไปหรือเปล่า หลายคนอ่านทวนเพราะไม่แน่ใจว่าอ่านกระโดดหรือเปล่า
ด้วยซ�้ำ อันนี้เป็นเสน่ห์ร้ายแรงของเล่มนี้

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 3 18/10/2561 BE 09:16

 เร็นทัล ชิลเดรน ลูกไม่ใช่ลูก ฉบับภาษาไทย ได้รับเกียรติจาก
นักแปลอาวุโสที่ได้รับความเคารพนับถือในวงการนักแปลวรรณกรรมถึง
2 ท่าน มาร่วมสร้างสรรค์งานแปลเล่มนี้ออกมาอย่างเต็มรส นักแปลที่มี
ผลงานการแปลหลากหลายวงการอย่างอาจารย์บัณฑิต ประดิษฐานุวงศ์
ให้เกียรติมาเป็นผู้แปล และพิเศษสุดกับบรรณาธิการการแปลระดับล่าม
และนักแปลเครื่องราชอิสริยาภรณ์ นั่นคือ อาจารย์ผสุ ดี นาวาวิจิต ผู้เป็น
ที่รักนับถือของนักอ่านนั่นเอง [เครื่องราชอิสริยาภรณ์ที่อาจารย์ผุสดี
ได้รับคือ เครื่องราชอิสริยาภรณ์อาทิตย์อุทัย ชั้นที่ 4 เคียวกุจิสึ โชจูโช
(The Order of the Rising Sun, Gold Rays with Rosette) จากทั้งหมด 8 ชั้น
ในล�ำดับเครื่องราชอิสริยาภรณ์อาทิตย์อุทัย เป็นเครื่องราชอิสริยาภรณ์
ล�ำดับที่ 3 จากทั้งหมด 6 ล�ำดับ จากพระจักรพรรดิ ประเทศญี่ปุ่น]

ขอให้นักอ่านมีความสุขกับความคิดสร้างสรรค์ ประเด็นชวนค้นหา
และส�ำนวนแปลชั้นครูของ “เร็นทัล ชิลเดรน ลูกไม่ใช่ลูก” ได้ ณ บัดนี้

อลีน เฉลิมชัยกิจ
ผู้ก่อตั้งส�ำนักพิมพ์ไดฟุกุ-ลิท
13 กันยายน 2561

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 4 18/10/2561 BE 09:16

 レ
ン
タ
ル
・
チ
ル
ド
レ
ン
ยามาดะ ยูซุเกะ

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 5 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

บทน�ำ

วัน อังคารที่ 30 สิงหาคม บ่าย 2 โมง 40 นาที

ที่เมืองชิบโุ นะ จังหวัดคานากาวะ
รถบัสบรรทุกผู้โดยสาร 41 คน แล่นจากถนนหลวงเข้าสู่เส้นทาง
ขึ้นเขา ต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นอย่างหนาทึบสองข้างทางปิดกั้นแสงแดด เพียง
มองใบไม้ไหวก็ทำ� ให้รสู้ กึ เย็นสบาย เสียงจักจัน่ ชวนให้ลมื ชีวติ ในเมืองใหญ่
จิตใจไม่ได้สงบแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนี่ คิดถูกแล้วที่มากับชุนตะ
รถบัสแล่นด้วยความเร็วคงที่ ไต่ไปตามทางลาดชันซึ่งทัศนวิสัย
ไม่ดี และลดความเร็วลงอีกเมื่อเข้าโค้งหักศอก
เสียงคุยกันในรถดังไม่ขาดสาย ชินทาโร คุมาโมโตะยิ้มให้ชุนตะ
ผู้นั่งอยู่ข้างๆ
“ร้อนมั้ยลูก”
ชุนตะได้แต่มองจ้องไปยังที่นั่งข้างหน้า
คุมาโมโตะจับเสื้อยืดสีขาวที่ย้วยตรงหน้าอกของชุนตะให้เข้าที่
แล้ววางมือบนผมม้าที่มีเส้นผมตรงเป็นเงาของชุนตะ
“พ่อดีใจ ได้อยู่กบั ชุนตะแล้วมีความสุขจริงๆ”
เขารู้สึกมีความสุขที่สุดในชีวิต 34 ปีที่เกิดมา
แต่ชุนตะไม่มีปฏิกิริยาใด ตากลมโตเปิดกว้างไม่ขยับแม้แต่น้อย
ราวกับตุ๊กตา ถึงกระนั้นคุมาโมโตะก็พอใจ ขอให้มีชุนตะอยู่ด้วยเท่านั้น...

-6-

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 6 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

เมื่อแดดส่องเข้ามาในรถอีกครั้ง เขาก็เห็นตัวเมืองชิบุโนะอยู่ด้านล่าง
อาคารแต่ละหลังดูเล็กจิ๋ว มีเพียงรถยนต์ท่พี อจะมีความเคลื่อนไหวให้เห็น
คุมาโมโตะแตะบ่าชุนตะพลางชี้ให้ดูหลังคาบ้าน
“ตรงนั้นเป็นสีแดง สีฟ้า สีเขียวก็มี ดูนั่นสิ เห็นไหมมีหลังคา
สีเหลืองด้วย”
ชุนตะหันหน้าไปทางที่ถูกชี้เพียงเล็กน้อย คุมาโมโตะยิ้มคนเดียว
ได้ยินเสียงเครื่องบินแต่ไกล ปีกสีขาวบินตัดผ่านทัศนียภาพซึ่งคุมาโมโตะ
ก�ำลังมองอยู่
“ดูนั่นสิชนุ ตะ ใหญ่จังเลย”
ตอนนั้นเองที่คุมาโมโตะเห็นรถสปอร์ตสีแดงแล่นลงเขามาด้วย
ความเร็วสูง
คุมาโมโตะร้องเสียงหลง รถสปอร์ตไม่เห็นรถบัสหรืออย่างไรถึงวิ่ง
ออกนอกช่องทาง
แย่แล้ว เขาปิดตาลงในขณะรถชนประสานงา รถบัสโยกอย่างแรง
ผู้โดยสารหญิงกรีดร้อง พนักงานขับรถสับสนกับเหตุกะทันหัน จึงหัก
พวงมาลัยเข้าด้านรั้วกั้นริมถนน คุมาโมโตะรู้สกึ ถึงอันตราย เขาดึงชุนตะ
เข้ามากอด
รถบัสชนทะลุรั้วกั้นสีขาวและตกลงจากหน้าผา
ท่ามกลางเสียงร้องของผู้คน คุมาโมโตะกระเด็นจากที่นั่ง หลัง
กระแทกเพดานรถอย่างแรง แต่เขาก็ยังปกป้องชุนตะอย่างสุดความ
สามารถ สองมือกอดแน่นขึ้นอีก
ร่างของคนโดยสารทั้ง 41 คน และสัมภาระลอยไปคนละทิศคนละ
ทาง กระจกหน้าต่างแตกกระจาย บางคนกระเด็นออกนอกรถ
ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร
เขาเฝ้าบอกที่ข้างหูชุนตะขณะกลิ้งอย่างแรงทั้งซ้ายขวาบนล่าง
แต่ทันใดนั้นศีรษะเขากระแทกกับราวจับจนสติเลือนราง ร่างของชุนตะที่

-7-

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 7 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

กอดไว้คอ่ ยๆ ห่างออกไป จากนัน้ รถบัสก็กระแทกพืน้ จนหยุดการเคลือ่ นไหว

ส่งเสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณ...
ไม่นาน ควันด�ำจากรถบัสก็ลอยคลุ้งไปทั่วฟ้า แต่ภายในรถไม่มี
แม้แต่เสียงคราง รถบุบบี้ เศษกระจกแตกกระจาย น�้ำมันรถน�้ำมันเครื่อง
หยดติ๋ง ยางล้อกลิ้งอยู่ห่างออกไป บนหน้าต่างมีคราบเลือด...
จู่ๆ ประตูรถที่หันขึ้นข้างบนก็เปิดออก มีเด็กผู้ชายสวมเสื้อผ้าขาด
วิ่นเลือดเกรอะกรังปีนออกมา
เด็กคนนั้นกระโดดลงจากรถบัสราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่เหลียว
หลังหรือเช็ดเลือดบนหน้า หากเดินจากออกมาอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้านิง่ เฉย

ชิน ไอดะนั่งสูบบุหรี่เพ่งดูนาฬิกาบนโซฟาห้องพักรอของศูนย์
ยามานาชิที่ 1
“ยังอีกเหรอ เฮ้ย”
เวลาผ่านไปแล้ว 30 นาที เขานัง่ รอจนเบือ่ เต็มที แต่ไม่เป็นไรหรอก
เพราะเวลาท�ำงานยิ่งมาก เงินก็เข้ามากเท่านั้น
หลังศึกษาจบมหาวิทยาลัย ระหว่างใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไม่ท�ำงาน
ท�ำการ เขาก็มาพบงานนีเ้ ข้า ค่าจ้างก็ดมี ากเมือ่ เทียบกับเนือ้ งาน ทีส่ ดุ ยอด
คือเงินดีงานสบาย ไม่ถูกใจก็ตรงต้องใส่สูทนี่แหละ
ไอดะใช้สองมือจับผมยาวประบ่า
หมูน่ รี้ อ้ นฉิบ คงต้องตัดผมแล้ว เสือ้ ผ้าก็ตอ้ งซือ้ ใหม่ แถมยังสัญญา
ว่าจะให้กระเป๋าแบรนด์เนมเป็นของขวัญแฟนสาวอีก
“เร็วหน่อยได้ไหม”
หลุดค�ำบ่นออกไปไม่ทนั ไร ประตูกเ็ ปิดออก ไอดะหยุดเขย่าขา ลุกยืน
ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
เด็กชาย 2 เด็กหญิง 2 รวม 4 คน ยืนอยู่หลังชายในเสื้อกาวน์
สวมแว่น ทุกคนอายุราว 5 ขวบ จ้องไอดะด้วยสีหน้านิ่งเฉยจนน่าขนลุก

-8-

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 8 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

เขาคิดแบบนี้ทุกครั้งที่เห็น
พวกมันนี่นะเหรอ
“นี่ ไอดะ”
ชายในเสื้อกาวน์เอ่ยขึ้น
“ครับ”
“ครั้งนี้ช่วยพา 4 คนนีไ้ ปด้วย”
ไอดะผงกศีรษะเล็กน้อย
“ได้ครับ”
ชายในเสื้อกาวน์หนั หาเด็ก 4 คน แล้วว่า
“พวกเธอตามพี่คนนี้ไปนะ”
เสียงกลุ่มเด็กขานรับพร้อมกัน
“ครับ/ค่ะ”
ไอดะออกจากห้องนัง่ รอไปนอกศูนย์ เขาเปิดประตูรถให้เด็กคนหนึง่
นั่งข้างคนขับ อีก 3 คนให้น่งั เบาะหลัง
“งั้นไปละนะ”
ไม่มีค�ำตอบ
ไอดะเหยียบคันเร่งอย่างแรงทั้งที่ยังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย
“โอ๊ย”
ศีรษะของเด็กชายที่นั่งเบาะหลังคงชนเบาะหน้าจึงร้องออกมา
แต่ไอดะยังซิ่งรถต่อโดยไม่ขอโทษ
เรามีหน้าที่พาพวกมันไปส่งส�ำนักงานใหญ่เท่านั้น
ผู้คนเรียกเด็กพวกนี้ว่า
เร็นทัล ชิลเดรน ลูกให้เช่า...

-9-

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 9 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

สัญญา

พวก

ภรรยาผมแน่น
เรา 3 คนเดินบนถนนที่คุ้นเคย จูงมือแกว่งแขนยู ลูก
ผู้เพิ่งครบ 5 ขวบมุ่งหน้าสู่สวนสาธารณะ ยูจับมือฟุยูมิ

“วันนี้ไปเล่นชิงช้าอีกไหม”
ผมถามยู
“เล่น”
เสียงสดใสตอบกลับมา ผมและฟุยูมิมองหน้ากันแล้วยิ้ม
ยูชอบชิงช้ามาก ที่สวนสาธารณะมีเครื่องเล่นมากมาย ทั้งเครื่อง
ปีนป่าย กระดานลื่น ม้ากระดก และบาร์โหน แต่ยูเล่นชิงช้าเป็นอย่างแรก
ถึงขนาดบางครั้งเล่นจนไม่ยอมลงจากชิงช้าจนถึงเวลากลับบ้าน ผมยัง
เอือมระอาว่าท�ำไมถึงได้ไม่เบื่อ
“พ่อ”
- 10 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 10 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

ยูดึงแขนผม
“อะไรเหรอ”
“วันนี้ผลักให้สดุ แรงเลยนะ”
“เอาสิ ยูอย่ากลัวแล้วกัน”
ผมตอบด้วยความเต็มใจ
“สบายมาก”
“จริงสิ”
ฟุยูมิที่อยู่ข้างๆ หัวเราะคิกคัก
“อย่าให้เจ็บตัวล่ะ”
ฟุยูมิพูด แต่ยูไม่ย่หี ระ
“ไม่เป็นไรหรอก”
“ท�ำเป็นเก่ง คราวที่แล้วตอนลงเสียหลักจนขาถลอกไม่ใช่เรอะ”
“นั่นแค่พลาดไปหน่อย แล้วเลือดก็ไหลนิดเดียวเอง”
ยิ่งแก้ตัวพัลวันแบบเด็กๆ กลับยิ่งน่ารัก
“โธ่ ยังไงวันนี้ระวังหน่อยก็แล้วกัน”
จากบ้านถึงสวนสาธารณะที่ไปประจ�ำใช้เวลา 3 นาที พอเห็นชิงช้า
เท่านั้น ยูก็ปล่อยมือพวกเราแล้วออกวิ่ง
“เฮ้อ”
ผมพึมพ�ำ วิง่ ไล่ตามยูไปพร้อมกับฟุยมู ิ เมือ่ เราไปถึงสวน ยูนงั่ แกว่ง
ชิงช้าเองแล้ว แต่คงยังกลัวเกินกว่าจะยืนแกว่งจากพืน้ ได้แต่นงั่ แกว่งเบาๆ
“พ่อ รีบผลักที”
คงเพราะนั่งแกว่งไม่ค่อยถนัด จึงเรียกหาผมทันที
“จ้า จ้า”
ผมอ้อมไปด้านหลังแล้วผลักหลังยูเบาๆ แต่ยูยังไม่พอใจ ส่งเสียง
ต่อว่า
“แรงอีกหน่อย”
- 11 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 11 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

“รู้แล้วน่า”
ผมออกแรงมือขวาหนักขึ้น
“คุณขา เอาแค่พอประมาณนะคะ”
ผมพยักหน้าให้ฟยุ ูมิ
“จับให้แน่นนะ เอ้า”
ว่าแล้วผมก็ผลักหลังยูไปข้างหน้า
“เย้”
ยูยกเท้าลอยร้องด้วยความยินดี
“เอาอีก เอาอีก”
“ยู เอาแค่พอประมาณนะ”
ค�ำเตือนของฟุยูมิไม่ได้เข้าหูยูเลย
“พ่อ แกว่งอีก”
ทันใดนั้น ลมกระพือฝุ่นฟุ้ง จนต้องก้มหน้าไม่ให้ผงเข้าตา แต่เมื่อ
มองขึ้นมา ยูผู้ควรจะอยู่บนชิงช้าหายตัว ราวกับถูกลมพัดพาไป...
เหลือแต่ชงิ ช้าแกว่งไกว ผมสบตากับฟุยูมิท่เี ลื่อนลอย
“ยู ยู อยู่ไหน”
ผมกับฟุยมู หิ ากันให้ควัก่ แต่ไม่พบยูเลย แค่พริบตาเดียวจะไปซ่อน
ที่ไหนได้
“ยู ออกมานะ ยู”
ไม่ว่าจะตะโกนสักเท่าไร บุตรชายก็ไม่โผล่มา
“ยู อยู่ไหนน่ะ”
เสียงของฟุยมู กิ ระจายหายไปกับท้องฟ้าอย่างไร้ความหมาย ผมวิง่
วนรอบสวนเรียกชื่อยูไม่หยุด
“ยู ยู ยู”
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของยูร้องว่า พ่อ แม่ ผมกับฟุยูมิสะดุ้ง
ออกจากสวนไปที่ถนน
- 12 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 12 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

เห็นแต่หลังไวๆ ของยู
แต่ค่อยๆ ห่างออกทีละน้อย
“ยู”
ไล่ตามเท่าไรยูกไ็ ม่หนั กลับ มีแต่จะห่างออกไป
“รอก่อน ยู”
“หยุดนะ ยู”
ดูเหมือนยูจะไม่ได้ยนิ หลังของยูค่อยๆ หายไปในหมอก
“ยู”
ผมล้มพับลงตรงนั้น...

วันอาทิตย์ที่ 2 ตุลาคม
ยาสุชิ ซาโตยะสะดุ้งตื่นโดดผลุง เหงื่อท่วมตัวทั้งที่เป็นฤดูใบไม้ร่วง
ผมซึ่งปกติแสกกลางยุ่งเหยิง คงจะละเมอดิ้นมากจนผ้าห่มกับฟูกนอน
ไปอยู่คนละที่ ผ้าปูที่นอนก็หลุดลุ่ย
ยาสุชิถอนหายใจไหล่ตก จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ฝันร้ายที่แสนเศร้า เพิ่งเหมือนจะได้เจอยูอกี ครั้งก็ต้องห่างหาย...
ยาสุชินั่งจุมปุ๊กในห้องนอนแคบ ฟุยูมิไม่อยู่ข้างๆ แล้ว อยู่ไหนกัน
พับที่นอนเรียบร้อย
นาฬิกาบอกเวลา 9 โมง 40 นาที ยาสุชิลงคุกเข่าหน้าหิ้งเล็ก จุดธูป
พนมมือ
“ยู...สวัสดี”
มองภาพถ่ายผู้ตายอยู่พกั ใหญ่ ภาพนั้นยิ้มตลอด
ยาสุชิลุกขึ้น ปล่อยที่นอนยุ่งเหยิงไว้อย่างนั้น
คอแห้งผาก รู้สกึ หนักอึ้งไปทั้งตัว พอเปิดประตูห้องรู้สกึ เย็น
ทุกห้องสลัวไร้แสงสว่าง อาจเพราะภายนอกครึ้ม แต่เหมือนแสดง
ถึงสภาพครอบครัวตอนนี้ บรรยากาศทึมทึบน่าอึดอัด
- 13 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 13 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

ยาสุชิเปิดตู้เย็นในครัวหยิบขวดน�้ำ ดื่มลงกระเพาะอึกสองอึก รู้สกึ

ได้ถึงของเหลวเย็นซึมเข้ากระเพาะ หลังดับกระหาย ยาสุชินั่งลงที่โต๊ะ
ตรงหน้ามีขา้ วเย็นชืดกับปลาย่างและซุปมิโสะ อาหารเช้าทีฟ่ ยุ มู ปิ รุง แม้จะ
ไร้การสนทนา แต่อย่างน้อยเธอยังท�ำงานบ้านครบถ้วน ราวกับมีกระดาษ
ที่มองไม่เห็นเขียนว่าเชิญกินวางไว้
ยาสุชิหยิบตะเกียบเปิดปากหนักอึ้งกินข้าวซึ่งแข็งเล็กน้อยเข้าปาก
รู้แต่รสสัมผัส สองปีนี้กินอะไรก็ไม่รู้สกึ อร่อย การกินอาหารเป็นแค่
การท�ำงานตามหน้าที่เพื่อไม่ให้อดตาย
ใครจะคาดเดาได้ว่าจะต้องใช้ชีวิตหดหู่แบบนี้ ขอแค่ฟุยูมิสดใส
เหมือนเดิมก็คงดีขึ้นบ้าง
ยาสุชิกินข้าวเช้าเสร็จ เอาจานชามไปวางที่อ่างล้างจานแล้วออก
จากครัว
วันหยุดยิง่ แย่ อยูบ่ า้ นไม่รจู้ ะท�ำอะไร ถ้าได้ทำ� งานยังท�ำให้ลมื ได้บา้ ง
ตอนเดินผ่านห้องเสือ่ ทาทามิทชี่ นั้ ล่าง ยาสุชแิ อบส่องไม่ให้คนข้างในรู้
ฟุยมู นิ งั่ คุกเข่าอยูก่ ลางห้อง มองจ้องภาพถ่ายของยู ขยับไหล่ขน้ึ ลง
เล็กน้อย ได้ยนิ เสียงถอนหายใจยาวเป็นครั้งคราว
ตัง้ แต่ยตู ายก็เป็นอย่างนีต้ ลอด ตอนยูยงั มีชวี ติ เธอช่างสดใส ไปเรียน
จัดดอกไม้บอ่ ยๆ แต่ตอนนีเ้ หมือนคนละคน เอาแต่หมกตัวอยูใ่ นบ้าน ทีเ่ ธอ
เป็นแบบนี้ก็อาจช่วยไม่ได้เมื่อต้องสูญเสียลูกสุดรัก
หลังเสียยู เธอผอมลงมาก ผมยาวถึงกลางหลัง แต่ไม่ใส่ใจที่จะ
จัดทรง
ยาสุชิรู้จักฟุยูมิในที่ท�ำงานปัจจุบัน คบกันสองปีแล้วจึงแต่งงาน
ส�ำหรับยาสุชิเป็นรักแรกพบ เพราะประทับใจในผมตัดสั้นเหมือนดารา
คนโปรดในตอนนั้น กับตากลมน่ารักเหมือนชิวาวา
ยูเกิดเมื่อทั้งสองอายุ 27 ปี...
ขณะมองภาพถ่าย ฟุยูมิคงรู้สกึ ว่าถูกมอง จึงค่อยๆ หันมา
- 14 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 14 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

“สะ...สวัสดี”
ยาสุชิร้องทัก ฟุยูมิจึงขยับปากเล็กน้อย
“สวัสดีค่ะ”
เสียงไร้เรี่ยวแรง
“อยู่นี่...เองเหรอ”
“ค่ะ”
“เพลียรึเปล่า เมื่อวานคงเหนื่อย”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“...เหรอ”
ฟุยูมิหันกลับไปมองภาพถ่ายอีกครั้ง และพึมพ�ำว่า
“ยูตายไป 2 ปีแล้วสินะ เร็วจัง”
“ใช่ จริงๆ เลย”
จู่ๆ ฟุยูมกิ ็ตัวสั่นเทิ้ม
“ท�ำไมจ�ำเพาะต้องเป็นยู...”
ยาสุชิไม่รู้จะปลอบอย่างไร เดินจากห้องเสื่อทาทามิขึ้นชั้นสอง
แล้วท�ำไมถึงมาที่นี่ ทั้งที่รู้ว่าจะยิ่งเศร้า
เขาเปิดประตูท่มี ีป้ายเขียนว่า “ยู” ในห้องมืดมิด เขาจึงเปิดไฟ
บนโต๊ะส�ำหรับเด็กมีของเล่นเต็มไปหมด บนพืน้ ก็มโี มเดลพลาสติก
กลิ้งอยู่ หลังจากยูตาย พวกเขาจงใจทิ้งห้องไว้ในสภาพเดิม
ยาสุชิหยิบปืนเด็กเล่นของโปรดของยูท่วี างไว้ข้างหมอน
เป็นของเล่นทีซ่ อื้ ให้ตอนคริสต์มาส มีเสียงเวลาลัน่ ไก ยูแทบไม่ยอม
ปล่อยให้หา่ งกาย หัวเราะดีใจเวลาหันปืนทางเขาแล้วร้อง ปัง ปัง เขาต้องเล่น
ด้วยโดยแกล้งท�ำเป็นตาย ฟุยูมกิ ็เหมือนกัน พวกเรามีรอยยิม้ ไม่เคยขาด...
นึกไม่ถึงว่าจากนัน้ ไม่ถึงปี ยูจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆ อีก
ยาสุชิหยิบกรอบรูปบนโต๊ะขึ้นมาด้วย
ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิม้ ของยูแผ่กว้างเต็มภาพ ถ่ายตอนงานกีฬา
- 15 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 15 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

ของโรงเรียนอนุบาล
ผมม้าเรียงเสมอสวยงาม เพราะยาสุชิเพิ่งตัดในวันก่อนหน้า
ตากลมเหมือนฟุยูมิ กับคิ้วบางเหมือนตนเอง ส่วนปากกว้างนั้น
เหมือนใครกันนะ
เป็นเด็กชายที่กระฉับกระเฉง เมื่ออยู่ที่โรงเรียนอนุบาลเหมือนจะ
เป็นผู้นำ� ที่คอยช่วยเด็กคนอื่นอยู่เสมอ ครูยังชมว่า พูดจาฉาดฉานจนคน
แถวบ้านบอกไม่น่าจะเป็นแค่เด็กอนุบาล
อนาคตต้องดีแน่ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมาจากโลกนี้ด้วยอายุ
เพียง 5 ขวบ...
สาเหตุของการตายคือ โลหิตเป็นพิษ โรคที่ไม่เคยได้ยนิ ชื่อมาก่อน
เห็นว่าสาเหตุมาจากเชื้อแบคทีเรีย ถ้าเชื้อออกฤทธิ์แล้วโอกาสรอดต�่ำมาก
แม้จะได้หมอที่ดูแลเป็นเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัย แต่คำ� อธิบายก็ยากเกิน
กว่าคนธรรมดาจะรู้เรื่อง ที่แน่ๆ คืออาการของยูแย่ลงเรื่อยๆ
แม้จะให้ยาในไอซียกู ไ็ ร้วแี่ ววว่าจะดีขนึ้ ความดันโลหิตมีแต่จะตกลง
ถึงจะต่อสู้จนถึงที่สุดแต่กห็ าเอาชนะโรคภัยได้ไม่ วันที่ 1 ตุลาคม 5.40 น.
พบว่าหัวใจหยุดเต้น
ในตอนนั้น เขาโกรธแค้นพระเจ้า ท�ำไมจึงมาคร่าชีวิตน้อยๆ แบบนี้
ท�ำไมถึงไม่ใช่ตวั เองแต่เป็นลูกชาย...
ตั้งแต่วนั นั้นทุกอย่างผิดเพี้ยน
ลูกชายคนส�ำคัญเสียชีวิต ฟุยูมิแทบจะประสาทเสีย จนเดี๋ยวนี้
ก็ยังไม่ดีขึ้น นึกไม่ถึงเลยว่าจะลากยาวได้ถึงปานนี้ เพราะเป็นลูกคนแรก
จึงช็อกมากเป็นพิเศษ
ยาสุชิเองจะท�ำอะไรก็เหมือนไร้เรี่ยวแรง ถึงคิดว่าตัวเองแข็งแกร่ง
แต่ไม่วายหวนคิดถึงอดีตอยู่เนืองๆ
ถ้ายังมีชีวิตอยู่ ป่านนี้ยูอยู่ ป.1 แล้ว...นึกถึงภาพลูกแบกกระเป๋า
นักเรียนไปโรงเรียนด้วยความกระปรี้กระเปร่า
- 16 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 16 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

โบกมือบอกว่าไปโรงเรียนแล้วนะ...
2 ปีก่อนยูอยู่ในห้องนี้ น�้ำเสียงสดใสกังวานทั่วบ้าน บ้านของเรา
ซึ่งซื้อด้วยเงินผ่อน 30 ปีเป็นเพียงที่พักนอน ทั้งที่ก่อนหน้านี้รอไม่ไหว
อยากกลับบ้านเร็วๆ
เสียงกริ่งหน้าบ้านดัง ยาสุชิได้สติ วางปืนเด็กเล่นกับกรอบรูปคืน
ที่เดิม เขารีบลงบันไดเปิดประตู แม่ของยาสุชิในชุดกิโมโนยืนรออยู่
“คุณแม่ เป็นยังไงมายังไง”
เมื่อวานก็เพิ่งเจอ มีธุระด่วนหรืออย่างไร
“มีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อย ขอเข้าไปในบ้านนะ”
วันนี้ท่าทางขุ่นเคือง สังหรณ์ว่าไม่ใช่เรื่องดี
“ดะ...ได้”
ยาสุชิรีบหยิบรองเท้าส�ำหรับใส่ในบ้านจากชัน้ วางตรงเท้าของแม่
“ฟุยูมิล่ะ”
“อยู่ แต่...”
“อยากคุยด้วยกัน 3 คนเลย”
ผู้เป็นแม่น่งั ลงบนโซฟาห้องนั่งเล่น
“ธุระอะไรเหรอ”
“เอาเถอะ รอพร้อมกันแล้วค่อยคุย”
ไม่อยากให้ฟุยูมิต้องหนักใจ แต่จะไล่กลับก็ใช่ที่ ยาสุชิหวนกลับ
ห้องเสื่อทาทามิอีกครั้ง

ฟุยูมิยกน�้ำชาจากในครัว
“เชิญค่ะ”
วางถ้วยน�ำ้ ชาลงตรงหน้าแม่สามี แต่คำ� ขอบคุณสักค�ำก็ไม่มี ไม่พอใจ
อะไรหรือ
“เธอก็นั่งลงด้วย”
- 17 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 17 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

ผู้เป็นแม่เร่งรัด ฟุยูมิพยักหน้าแล้วนั่งลงข้างยาสุชิ
ยาสุชกิ ลับเป็นคนเอ่ยปากก่อน ค้อมศีรษะให้แม่ตนผูน้ งั่ ฝัง่ ตรงข้าม
“เมื่อวานขอบคุณมากครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“คงเหนื่อยใช่ไหม”
“ไม่เหนื่อยหรอก”
ฟุยูมิเอาแต่ก้มหน้าฟังค�ำสนทนาของทั้งสอง
“แล้ววันนี้มีอะไรเหรอ”
เมื่อถามอีกครั้ง ผู้เป็นแม่จงึ เข้าประเด็น
“ยูเสียไปก็ 2 ปีแล้ว พวกเธอน่าจะมีลกู กันอีกได้แล้ว ตระกูลซาโตยะ
ต้องการทายาทสืบสกุลนะ”
“นึกว่าอะไร เรื่องนี้เอง...”
ยาสุชิพลั้งปาก แม่เขาตอบโต้อย่างฉับไว
“เรื่องนี้เองนี่หมายความว่าไง เรื่องส�ำคัญเลยนะเนี่ย ฉันเป็นห่วง
พวกเธอถึงได้...”
“ผมเข้าใจ แต่”
“พวกเธอ 34 แล้วนะ ยิง่ แก่ยงิ่ มีลกู ยากนะ ผูห้ ญิงยิง่ อายุมากร่างกาย
ต้องแบกภาระหนักขึ้น”
“รู้น่า ก็ก�ำลังพยายาม...”
เขาโกหก ตั้งแต่ยูตายไม่เคยแตะต้องฟุยูมิเลย
“งั้นท�ำไมถึงยังไม่มีล่ะ ฟุยูมิ”
หางเสียงดัง ฟุยูมิสะดุ้งเงยหน้าขึ้น
“คะ...”
“เธอเป็นสาเหตุใช่ไหม”
ยาสุชิต้องห้ามทันควัน
“แม่ พอทีเถอะ อย่าพูดอย่างนั้น”
- 18 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 18 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

บรรยากาศในห้องอึดอัด ผู้เป็นแม่เชิดหน้า
แม่แคร์เสียงชาวบ้านมาแต่ไหนแต่ไร ตอนเด็กโดนจู้จี้เรื่องเรียน
จนพี่ชายเขาเกลียดแม่เป็นพิเศษ มีอะไรต้องบ่นว่ายายแก่แร้งทึ้งอยู่เรื่อย
แต่พ่อไม่จกุ จิกเหมือนแม่
ตั้งแต่พ่อเสียไป 5 ปีก่อน คงเพราะเหงา แม่ชอบมาหาและพูดจา
แดกดันบ่อยครั้ง นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้จะพูดถึงขนาดนี้...มีแต่จะท�ำให้ฟุยูมิ
เจ็บปวด จิตใจเธอย�่ำแย่ลง
จู่ๆ แม่กล็ ุกขึ้น
“จะไปไหนน่ะ”
“ห้องน�้ำ”
ไม่กล้าบอกว่าให้กลับไปเสียที พอได้ยินเสียงประตูปิด จึงวางมือ
บนไหล่ของฟุยูมิ
“ไม่ต้อง...คิดมาก”
ฟุยูมิไม่แม้แต่จะพยักหน้า...

- 19 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 19 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

วัน

อาหารเช้า
จันทร์ที่ 13 ตุลาคม เช้านีอ้ ากาศเย็นเป็นพิเศษ ตัง้ นาฬิกาปลุก
ไว้ 7 โมงครึง่ แต่ตนื่ ก่อน ฟุยมู ไิ ม่อยูข่ า้ งๆ แล้ว คงก�ำลังเตรียม

ยาสุชิพับที่นอนอย่างลวกๆ แล้วนั่งคุกเข่าหน้าหิ้ง
พอหลับตา ความทรงจ�ำเกี่ยวกับยูก็ย้อนกลับ ครั้นเปิดตาก็ถูก
ดึงให้กลับสู่ความเป็นจริง ช่วงเวลาสั้นๆ นั้นแสนปวดร้าว
“อรุณสวัสดิ์ ไปก่อนนะ”
เขาพูดกับยูก่อนจะหยิบสูทออกจากตู้เสือ้ ผ้าแล้วออกจากห้องนอน
ล้างหน้าแปรงฟันในห้องน�้ำ จัดผมเสร็จจึงไปห้องครัว
ฟุยูมิก�ำลังเรียงอาหารเช้าบนโต๊ะ
“สวัสดี”
“สวัสดีค่ะ”
เสียงเนือยๆ ตอบกลับ
“เมื่อวาน...”
ขอโทษนะ ก่อนจะกล่าวค�ำนั้น ฟุยูมิเริ่มล้างถ้วยจานโดยไม่แม้แต่
จะมองมา ยาสุชินั่งเก้าอี้หยิบตะเกียบแล้วเริ่มคีบข้าวสีขาวเข้าปากอย่าง
เหงาหงอย
เขาถอนหายใจ ต้องใช้ชวี ติ แบบนีถ้ งึ เมือ่ ไหร่ อยากท�ำอะไรสักอย่าง
- 20 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 20 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

เพื่อฟุยูมิ แต่บอกตามตรงไม่รู้จะท�ำอย่างไรดี เวลาจะช่วยให้ลมื ได้สักวัน

แค่อดทนอีกหน่อย
ยาสุชิกินข้าวเสร็จก็เปลี่ยนชุดเป็นสูท หยิบกระเป๋าท�ำงาน
ฟุยูมิไม่มาส่งที่ประตู ทั้งที่เมื่อก่อนมายืนส่งกับยูทุกวัน
ยาสุชิใส่รองเท้า พูดลอยๆ ว่าไปละนะ แล้วปิดประตูใส่กุญแจ
ราวกับอยู่คนเดียว เขาได้แต่คิดเรื่องงานเพื่อให้ลืมความทุกข์ใจ ยาสุชิ
มุ่งหน้าด้วยเท้าที่หนักอึ้งสู่สถานีรถไฟชินยูริงะโอกะ สายโอดาคิว ซึ่งใช้
เวลาเดิน 10 นาที
ใช้เวลาราว 45 นาทีถึงที่ท�ำงาน ยาสุชิยังคงท�ำงานที่บริษัทรถยนต์
น�ำเข้าชื่อ GW สาขาเซตางะยะ งานหลักคือขายหน้าร้านและงานเซลล์
วันนี้ต้องไปรับรถที่เสียของลูกค้าที่ตนดูแล งานบริการหลังการขายก็จะ
ขาดเสียมิได้
ลงจากรถไฟฟ้าที่แน่นขนัด ผ่านเครื่องตรวจตั๋วของสถานี ข้าม
ถนนที่มปี ริมาณรถมาก เดิน 5 นาทีก็เห็นรถซีดานหรูหลายคันผ่านกระจก
โชว์รูม ราคาขั้นต�่ำมากกว่า 5 ล้านเยน ลักษณะพิเศษคือไฟหน้าแหลม
ยื่น ตราสัญลักษณ์สีขาวแดงช่วยเสริมความหรูให้กับรถ แน่นอนรถของ
ยาสุชิก็ GW หลังยูตายแทบไม่ได้ขบั แต่รถคันนี้อัดแน่นด้วยความทรงจ�ำ
กับยู เขาจึงไม่คิดจะขายไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่ปี
เขาเปิดประตูที่เขียนว่าเฉพาะพนักงาน ทักทายเพื่อนร่วมงาน
จนไปถึงโต๊ะท�ำงาน พอเริ่มจัดเตรียมเอกสาร ซากิ อาคางาวะยกกาแฟ
เข้ามา ปีน้เี ธอจะมีอายุครบ 24 ปี
“คุณซาโตยะ สวัสดีค่ะ”
“สวัสดี ขอบใจนะ”
“งานดิฉันมีแต่งานนี้แหละค่ะ”
ซากิพูดเล่น แล้วยกกาแฟไปให้พนักงานคนอื่นต่อ ยาสุชิมองตาม
หลัง หวนคิดถึงเมื่อครั้งพบกับฟุยูมิ
- 21 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 21 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

ซากิคล้ายกับฟุยมู ติ อนนัน้ ทัง้ ทรงผมและรูปร่าง ฟุยมู มิ หี น้าทีเ่ สิรฟ์

กาแฟตอนเช้าเหมือนกัน
“เฮ้ย ซาโตยะ”
ยาสุชิได้สติเมื่อถูกเรียกชื่อ
“คะ...ครับ”
มองไปรอบๆ เห็นเอจิ ฮิราตะผู้เป็นนายก�ำลังกวักมือเรียก ใบหน้า
ดุดัน เขาท�ำอะไรพลาดไปหรือ หัวล้านเลี่ยนยิ่งท�ำให้ดูน่ากลัว
ยาสุชิไปยืนตรงหน้าฮิราตะ กลืนน�้ำลายเอื๊อก
“ซาโตยะ”
เสียงแหบต�่ำสะเทือนไปถึงหัวใจ
“ครับ...”
ฮิราตะพูดเสียงเบาไม่ให้คนอื่นได้ยิน
“งานท�ำบุญครบ 3 ปีของลูกชายเมื่อวานซืนใช่ไหม”
ยาสุชิงุนงงกับค�ำพูดที่คาดไม่ถงึ
“อ๋อ ครับ ใช่”
ฮิราตะกอดอก
“2 ปีแล้วสินะ แกคงล�ำบากแย่”
“ไม่หรอกครับ...”
“ฟุยมู เิ ป็นยังไงแล้ว ไม่ได้เจอตัง้ แต่งานท�ำบุญครบปี ดีขนึ้ บ้างไหม”
“สบายดีครับ”
“อย่างนั้นเหรอ เอาเถอะ รู้ว่ายังเศร้าอยู่ ไงก็เอาใจช่วยนะ”
ปกติฮิราตะแทบจะไม่พูดอะไรแบบนี้ ยาสุชิซาบซึ้งใจ ได้ก�ำลังใจ
อย่างมาก
รู้สึกไม่ดีเมื่อคิดว่าคนอื่นๆ ทุกคนก็คงเป็นห่วงเหมือนกัน ต้องรีบ
ยืนหยัดได้เร็วๆ
“ขอบคุณครับ”

- 22 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 22 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

ยาสุชิก้มศีรษะนอบน้อมแล้วกลับโต๊ะตน เตรียมตัวออกไปรับรถ
ที่เสียของลูกค้า
ถึงบ้านลูกค้าที่ห่างจากบริษัทราว 10 กิโล ส่งมอบรถให้ใช้แทน
แล้วขับรถที่เสียกลับบริษัท
ดูเหมือนเครื่องยนต์จะติดยาก และมีปัญหาระบบไฟฟ้า เขาบอก
ลูกค้าว่าเมื่อรู้ก�ำหนดซ่อมเสร็จจะรีบแจ้งให้ทราบ ก�ำหนดการจะเปลี่ยน
ไปแล้วแต่ช่างซ่อมจะเห็นว่าเป็นอย่างไร
เขาน�ำรถเข้าอู่ อธิบายอาการให้ผรู้ บั ผิดชอบงานซ่อมและส่งกุญแจ
รถให้
“งั้นฝากไว้ด้วยนะ”
ออกจากอู่แล้วถึงรู้ตัว โทรศัพท์มือถือดังตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เขาดึง
มือถือจากกระเป๋าดูหน้าจอ และสบถว่าอะไรกัน
เป็นโทรศัพท์จากพี่ชายอายุมากกว่า 3 ปีชื่อมาซาชิ เวลางานโทร.
มาท�ำไม คงไม่มเี รือ่ งใหญ่อะไร เพราะแม้แต่เรือ่ งเล็กน้อยพีช่ ายก็ชอบโทร.
มารายงานทันที วันนีค้ งเป็นวันหยุด เขาเคยบอกว่างานส�ำนักพิมพ์อสิ ระดี
“ฮัลโหล มีอะไร”
เสียงคล้ายตนเองดังมาจากปลายสาย
“เฮ้ ยาสุชิ ตอนนี้อยู่ไหน”
ยาสุชิท�ำหน้าเหย
“ก็ต้องที่บริษัทอยู่แล้ว แล้วมีอะไรน่ะ”
“อย่างนั้นเหรอ ตอนนี้ฉันมาอยู่ใกล้ๆ บริษัทแกน่ะ ว่าไง ไปกิน
ข้าวกันนะ”
นิสัยแบบนี้แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยคิดถึงอีกฝ่าย ชวน
แล้วจะเอาให้ได้เสมอ
“ยังไม่ถงึ เวลาพักเที่ยงเลย ไปคนเดียวก็ได้น่”ี
“งั้นรอ มีเรื่องส�ำคัญอยากบอกแก”

- 23 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 23 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

“เรื่องส�ำคัญเหรอ แล้วท�ำไมไม่คยุ ตั้งแต่เมื่อวานซืนล่ะ”

“วันนั้นมีเวลาคุยเสียเมื่อไหร่”
น่าสงสัย เชื่อถือได้แค่ไหนกัน
“ตอนนี้เห็นร้านสปาเกตตีอยู่ตรงหน้า รู้ใช่ไหมร้านไหน”
ยาสุชิวาดแผนที่ในหัว
“อ๋อ ข้างร้านขนมปังใช่ไหม”
“ใช่ๆ จะรออยู่ตรงนี้ โอเคนะ มาให้ได้เชียว”
“ถ้าไปได้”
ยาสุชวิ างหูโทรศัพท์แล้วเกาศีรษะ ลองไปดูกไ็ ด้ เขาตัดสินใจไปพบ
พี่ชายโดยไม่ได้คดิ อะไร

เวลา

12.15 น. ยาสุชิเปิดประตูร้านสปาเกตตีที่พี่ชายรออยู่
เสียงกระดิ่งกังวานไปทั่วร้าน
“ยินดีต้อนรับค่ะ คนเดียวหรือคะ”
บริกรสาวถาม ยาสุชิส่ายหน้า
“เปล่า นัดกันไว้...”
“เฮ้ ยาสุชิ ทางนี้ๆ”
พี่ชายโบกมือ ยาสุชิส่งสายตาให้บริกรรู้แล้วเดินไปที่โต๊ะ นั่งเก้าอี้
ตรงข้าม วางสองมือที่กุมกันลงบนโต๊ะ

- 24 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 24 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

“ธุระอะไร”
เขาถาม
“อ้าว อย่ารีบร้อน สั่งอะไรกันก่อน”
พี่ชายส่งเมนูให้ เขาสั่งอย่างขอไปที
“งานล่ะ”
พี่ชายถามขณะดื่มน�้ำ
“มีสิ นี่ก�ำลังจะกลับบริษัท”
“เหรอ”
อาชีพบรรณาธิการคงไม่จำ� เป็นต้องใส่สทู มาซาชิสวมเสือ้ สเวตเตอร์
เนื้อบางสีน้ำ� ตาลกับกางเกงยีนส์ สวมหมวกสีด�ำ เกือบจะเป็นชุดไปเที่ยว
ไว้หนวดอีกต่างหาก แต่งตัวตามสบายจริงๆ หรืออาจแค่เพราะไม่ชอบ
ชุดทางการที่อึดอัด แต่กไ็ ม่เกี่ยวกับตัวเองสักหน่อย
“เมื่อวานแม่มา”
ไม่ได้คิดจะบอก แต่ส่วนลึกในใจคงอยากบ่นกับใครสักคน จึงหลุด
ปากโดยไม่รู้ตวั
พี่ชายท�ำหน้าขยะแขยงจากก้นบึ้ง
“อีกแล้วเรอะ เขาว่าไง”
“แม่บอกให้รบี มีลกู ไว้สบื สกุลซาโตยะ เขาคงไม่คาดหวังกับพีเ่ ลยนะ”
พี่ชายปีนี้อายุ 37 ยังไม่ได้แต่งงาน บอกเสมอว่ามีครอบครัวแล้ว
รังแต่จะถูกเมียผูกมัด
“ไม่ตอ้ งมาคาดหวังน่ะดีแล้ว ข้าขอเป็นโสดตลอดชีวติ ว่าแต่เขาคิด
อะไรของเขานะ น่าจะคิดถึงหัวอกของฟุยมู จิ งั บ้าง ยูเสียไปเพิง่ จะ 2 ปีเอง”
“จริงอยู่ แต่แม่กเ็ ป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
“ช่างเขาเถอะ อยากพูดอะไรก็พูดไป”
“เออ...”
เขากับพี่ชายมักคิดต่างและกระทบกระทั่งกันมาแต่เล็ก แต่ถ้าเป็น

- 25 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 25 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

เรื่องแม่ ความเห็นจะตรงกัน
ค่อยโล่งอกหน่อย แค่น้กี ็อาจจะคุ้มที่ได้เจอแล้ว
ดูให้ดีพี่ชายก็แก่ไป หางตาเริ่มมีรอยตีนกา ผมที่โผล่พ้นหมวก
เริ่มมีสีขาวปน พุงเริ่มยื่น รูปร่างตอนนี้ท�ำให้อดีตที่เคยเล่นแฮนด์บอล
จนเป็นตัวแทนระดับประเทศเหมือนเรื่องโกหก เอาไงได้ ก็อายุ 30 ปลายๆ
แล้วนี่นา ช่วยไม่ได้
“เป็นอะไร”
ยาสุชิหลบตา แสร้งท�ำเป็นดื่มน�้ำ
“แกเหมือนจะเหนื่อยมากเลยนะ”
“เหรอ...เหรอ”
ความเหนื่อยล้าคงออกมาที่หน้า
“คิดมากไปก็ไม่ดีนะ นิสัยไม่ดขี องแกเลย”
หาค�ำมาเถียงไม่เจอ ยาสุชเิ ลยเลี่ยงถามเข้าประเด็น
“แล้วเรื่องที่จะคุยด้วยคืออะไร”
“จริงสิ นี่แก...”
“อะไร”
“ตอนนี้เห็นว่ามีข่าวลือ ไม่รู้รู้จักหรือเปล่าเรื่องเร็นทัล ชิลเดรน”
ค�ำที่ไม่เคยได้ยนิ มาก่อนหลุดจากปากของพี่ชาย
ยาสุชิเอียงคอฉงน
“เร็นทัล ชิลเดรนเหรอ”
“ใช่ ไม่ได้บอกให้ลมื ยูนะ แต่ถ้าได้ดูแลเด็ก แกกับฟุยูมิจังอาจจะ
สดชื่นขึ้นบ้าง”
ฟังแล้วจับสาระไม่ได้เลย
“เดี๋ยว นี่มันอะไรกัน เร็นทัล ชิลเดรนคืออะไร”
“ฉันก็ได้ยินมาจากคนรู้จักอีกที ไม่ค่อยรู้รายละเอียดหรอก แต่ดู
เหมือนจะมีทที่ รี่ วบรวมเด็กทีถ่ กู ทิง้ แล้วมีระบบให้เช่าเด็กเหล่านัน้ ช่วงระยะ

- 26 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 26 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

เวลาหนึ่ง และถ้าถูกใจก็ซ้อื ได้”

รวบรวมเด็กถูกทิ้ง แถมซื้อได้ด้วย
เห็นคนเป็นสิ่งของไปแล้วหรือ ไม่อยากเชื่อว่าจะมีสถานที่แบบนั้น
ในญี่ปุ่น
“คนรู้จักคนนั้น ตอนนี้เขาเช่าลูกจริงๆ พวกเขาก็สูญเสียลูกไป รู้สึก
เปล่าเปลี่ยวเหมือนแก”
“อย่างนั้นเหรอ...”
“ดูเหมือน บริษัทที่ชื่อ P.I. (เพลสเชอร์ อินวิเทชัน) จะเริ่มระบบ
ให้เช่านี้มามากกว่าปีนงึ แล้ว...แกว่าไง”
“จู่ๆ ถามอย่างนี้ก็ไม่รู้จะว่ายังไง”
ไม่ใช่ไม่สนใจ ถ้าได้ดูแลเด็กแล้วท�ำให้ฟุยูมกิ ลับไปเหมือนเดิมได้
แต่ในความเป็นจริง ยังเกรงว่าอาจเป็นองค์กรมืด
พีช่ ายหยิบกระดาษโน้ตใบหนึง่ ออกจากกระเป๋า มีทอี่ ยูก่ บั หมายเลข
โทรศัพท์เขียนอยู่
“เอาที่อยู่ของบริษัทไว้ ลองไปดูหน่อยก็ไม่เสียหาย”
“อา เออ...”
ไหนๆ ก็ไหนๆ ยาสุชิรับกระดาษโน้ตใส่กระเป๋า
“ขออภัยที่ให้รอนะคะ”
บริกรสาวน�ำพาสต้ามา
“โอ น่ากินดี”
พี่ชายหยิบส้อมขึ้น แต่พาสต้าไม่ได้อยู่ในสายตาของยาสุชิเลย
เร็นทัล ชิลเดรน...
มีบริษัทแบบนั้นจริงๆ หรือ
กลับบ้านจะลองคุยกับฟุยูมิดู

- 27 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 27 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

วัน นั้นยาสุชิเลิกงานตรงเวลา ถึงบ้านตอนทุ่มครึ่ง

หลังลาจากพีช่ าย เรือ่ งทีค่ ยุ กันติดอยูใ่ นสมองตลอด ไม่มสี มาธิ
ท�ำงานเลย รู้ตวั อีกทีออกจากบริษัทแล้ว
ครั้นถึงบ้านก็ตื่นเต้นอย่างประหลาด ฟุยูมิจะคิดยังไง คิดจนเปิด
ประตูบ้านไม่ได้
“กลับมาแล้ว”
เขาตัดใจเปิดประตู ส่งเสียงบอกแต่ไม่มเี สียงตอบ ยาสุชถิ อดรองเท้า
เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะในบ้าน ตรงไปอ่างล้างหน้าก่อนอื่น
ล้างหน้า เปลีย่ นจากสูทเป็นชุดอยู่บ้านสบายตัว เดีย๋ วคุยเลยดีกว่า
เขามุ่งสู่ห้องเสื่อทาทามิซึ่งไฟติดอยู่
ฟุยูมิรีดผ้า ตามองจุดเดียวกลางอากาศ
“กลับมาแล้ว”
เขาเข้าห้อง ฟุยูมิเงยหน้าขึ้นทันควัน
“กลับมาแล้วหรือคะ”
ทั้งสายตาและน�้ำเสียงไร้เรี่ยวแรง
“ก�ำลัง...รีดผ้าหรือ”
พูดสิ่งที่รู้ๆ กันอยู่
“ค่ะ...”
- 28 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 28 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

ไม่ทันไรบทสนทนาก็ขาดตอน
“เออ...ข้าวเย็น”
แต่ละค�ำต้องระมัดระวัง เราเป็นผัวเมียกันจริงๆ หรือนี่
“บนโต๊ะ”
“เหรอ...ขอบคุณนะ”
เสียจังหวะเปิดประเด็น ยาสุชิยืนแน่นิ่ง ฟุยูมริ ีดผ้าต่ออย่างเงียบๆ
“เอ่อ คือวันนี้ เจอพี่ตอนกลางวัน”
“...เจอคุณมาซาชิ”
“ใช่ จู่ๆ เขาชวน ทั้งที่งานยุ่งจะแย่”
ยาสุชิหัวเราะแห้งๆ ดังแหะๆ แต่ไม่มเี สียงตอบ
“นี่ ฟุยูมิ”
สีหน้ายาสุชิเปลี่ยนเป็นจริงจัง
“...คะ”
“อยากได้ลูกมั้ย”
แทนทีจ่ ะอธิบาย เขาลองถามตรงๆ สีหน้าฟุยมู เิ กิดการเปลีย่ นแปลง
ตาขยิบเล็กน้อย
“ความจริงคือพี่เอาเรื่องนี้มาบอก เหมือนมีบริษัทที่ให้รับฝากเด็ก
ถูกทิ้งช่วงนึงได้ เห็นว่าตอนนี้ลือกันไปทั่ว”
ค�ำว่าให้เช่าฟังดูไม่ดเี ลยไม่พูด
“คิดว่าเป็นโอกาสดี ถ้าฟุยูมิโอเค ลองไปดูสักหนไหม”
“ไม่ค่ะ”
เธอตอบทันควัน
“ทะ...ท�ำไม”
“ฉันคงคิดถึงใครไม่ได้นอกจากยู”
“เข้าใจนะ เข้าใจ แต่ฉนั ทนเห็นเธอเป็นอย่างนี้ไม่ได้อกี แล้ว”
“ท�ำไมหรือคะ”

- 29 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 29 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

“ท�ำไมนะเหรอ”
มือขวาฟุยูมิหยุดกึก
“ฉันปกติดีน่”ี
ปกติเข้าไปได้ยงั ไง แต่ยาสุชิกลืนค�ำนั้นไว้
“ยังไงจะรับเลีย้ งหรือเปล่าเอาไว้กอ่ น แค่ลองไปดูเท่านัน้ ไปได้มยั้ ”
เขาโน้มน้าว ฟุยูมิคิดชั่วครู่ แล้วพยักหน้าเล็กน้อย
“ค่ะ”
ยาสุชิโล่งอก
“งั้นไปวันเสาร์นี้เลย โอเคนะ”
เสียงตอบของฟุยูมิเบาจนแทบไม่ได้ยนิ
ยาสุชิพยักหน้าก่อนออกจากห้อง...

ตลอด

สัปดาห์ในหัวยาสุชมิ แี ต่เรือ่ งเร็นทัล ชิลเดรน ถึงจะ
เชือ่ ครึง่ ไม่เชือ่ ครึง่ แต่เขาคิดว่าอาจต้องเช่าเด็กก็ได้
ถ้าเป็นช่วงสั้นๆ อาจลองดูได้ไม่ใช่หรือ
วันที่ 8 ตุลาคม วันเสาร์ตามสัญญามาถึง ยาสุชิตื่นตอน 8 โมง
ซึ่งช้ากว่าปกติเล็กน้อย และเตรียมพร้อมออกข้างนอกตอน 9 โมง
ฟุยูมินั่งอยู่คนเดียวบนโซฟาห้องนั่งเล่น ชุดวันพีซเนื้อหนาสีขาว
ปล่อยผมทิ้งตรง ไม่แต่งหน้า แต่ยาสุชไิ ม่คิดจะบ่นว่าอะไร

- 30 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 30 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

“งั้นไปกันเถอะ”
“ค่ะ”
ถึงจะเห็นเสื้อโปโลสีด�ำส�ำหรับฤดูใบไม้ร่วงซึ่งยาสุชิใส่ ฟุยูมิก็ไม่มี
ปฏิกิริยาใด
ทั้งที่เป็นของขวัญวันเกิดที่ฟุยูมิซื้อให้สมัยยูยงั มีชีวิต ปีนี้เพิ่งน�ำมา
ใส่ครั้งแรก แต่เหมือนเธอจะลืมมันหมดแล้ว
“วันนี้อากาศอาจอุ่นหน่อย”
วันนี้ฟ้าโปร่งไร้เมฆจนแสงแดดแสบสายตา วันอากาศดีแบบนี้ไม่มี
มานาน
“...จริงสินะคะ”
ยาสุชิและฟุยูมขิ ึ้นรถซึ่งจอดในโรงรถ ติดเครื่อง คาดเข็มขัดนิรภัย
ก่อนเหยียบคันเร่ง ยาสุชิหยิบกระดาษโน้ตที่ได้จากพี่ชายออกมา บันทึก
ที่อยู่ในระบบน�ำทาง
เขตชินจูกุ โตเกียว...
พอใส่เลขที่เสร็จ ระบบน�ำทางแสดงแผนที่ทันที เหมือนอยู่ริม
ถนนใหญ่
ในใจเขาตื่นเต้น
ยาสุชิกดปุ่มสตาร์ต จากนั้นเพียงขับตาม ถ้าทุกอย่างราบรื่น ไม่ถึง
ชั่วโมงคงถึงจุดหมาย ยาสุชิกุมพวงมาลัย เหยียบคันเร่งเบาๆ
“อีกสามร้อยเมตร เลี้ยวซ้าย”
ในรถมีเพียงเสียงของระบบน�ำทาง ฟุยมู เิ อาแต่มองทิวทัศน์ดา้ นนอก
คงเสียเวลาเปล่า จนป่านนี้ยาสุชิยังคิดแบบนั้น

รถยนต์เริ่มวิ่งได้ 20 นาที จนถึงแถวโยงะบนถนนสาย 246 ตั้งแต่

ออกจากบ้าน ยังไม่มีการสนทนาเลยสักค�ำ ยาสุชิทนความเงียบอันหดหู่
ไม่ไหว เขาเอ่ยปากขึ้นในที่สุด

- 31 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 31 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

“นานแค่ไหนแล้วนะที่เราไม่ได้น่งั รถกัน 2 คนแบบนี้”

“ค่ะ”
ฟุยูมิยังคงหันหน้ามองทิวทัศน์ด้านนอก
“เป็นไง ไม่ได้น่งั มานาน รู้สกึ ดีใช่ม้ยั ”
“ใช่ค่ะ”
ไม่มีอารมณ์ใดๆ ในน�้ำเสียงฟุยูมิ เธออาจสงบอกสงบใจได้แล้ว
“ไม่ต้องเกี่ยวกับเด็กนี่ การออกข้างนอกบ้างก็ดีนะ ได้เปลี่ยน
บรรยากาศด้วย”
พอพูดถึงเด็ก คงท�ำให้คิดถึงยู ฟุยูมิไม่ยอมปริปากใดๆ อีก นั่นเป็น
บทสนทนาสุดท้าย ยาสุชไิ ด้แต่ขบั รถไปเรือ่ ยๆ 40 นาทีตอ่ มา ระบบน�ำทาง
แจ้งว่า “ถึงบริเวณจุดหมายแล้ว” เขาน�ำรถจอดข้างทาง มองไปรอบด้าน
แต่ไม่เห็นบริษัทที่ชื่อ P.I. เห็นที่จอดรถคิดค่าบริการอยู่ใกล้ๆ จึงตัดสินใจ
จะเข้าไปจอด เพราะบนถนนใหญ่อาคารมากจนคงหาได้ยากถ้าอยู่บนรถ
เดินหาดีกว่า ว่าแล้วยาสุชิก็ขับรถเดินหน้าเล็กน้อยเพื่อเลี้ยวเข้าที่จอดรถ
ดับเครื่องแล้วทั้งสองลงจากรถ ยาสุชิเดินน�ำ คนมากเสียจนเดิน
ล�ำบาก แต่เขาไม่เห็นใครในสายตานอกจากจ้องกระดาษโน้ตหาบริษัท
ที่ชื่อ P.I.
ราว 200 เมตร หรืออาจจะไม่ถงึ
“นั่นไง”
ระบบน�ำทางถูกต้อง ในที่สุดเขาก็พบอาคารเขียนว่า P.I.
“ฟุยูมิ ตรงนั้นไง”
เขาชี้บอก ฟุยูมิไม่ค่อยตอบสนองนักนอกจากมองตาม ยาสุชิเร่ง
ฝีเท้าโดยไม่รู้ตวั
เห็นอาคารสง่างามก็อดคิดไม่ได้ว่าอาจไม่ใช่องค์กรมืด แต่ไม่มี
ป้ายประกาศแจ้งเรื่องการให้เช่าเด็ก ชื่อบริษัทก็ไม่แสดงความเกี่ยวข้อง
แต่อย่างไร คนไม่รู้คงเดาไม่ออกว่าบริษัทนี้ท�ำธุรกิจอะไร

- 32 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 32 18/10/2561 BE 09:16

 ยามาดะ ยูซุเกะ

อีกก้าวเดียว ยาสุชิกลับก้าวไม่ออก อาคาร 3 ชั้นทาสีขาวเป็นหลัก

ตกแต่งภายในสวยงามราวกับล็อบบี้โรงแรม
ที่นี่มีเด็กให้เช่าจริงหรือ ไม่น่าจะเป็นไปได้
อีกด้านของประตูอัตโนมัติ เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์สาวนั่งอยู่
เธอเห็นเขาแล้ว
“ลองเข้าไปดูนะ”
ยาสุชิหันรีหันขวางก้าวเข้าประตู ฟุยูมิเดินตาม เจ้าหน้าที่ประชา-
สัมพันธ์ในเครื่องแบบลุกขึ้นกล่าวค�ำทักทาย
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
“เอ่อ ครับ”
“ขอบคุณที่มาเยี่ยมร้านของเรา เพิ่งมาครั้งแรกใช่ไหมคะ”
จะตอบค�ำถามง่ายๆ ยังประหม่า
“คะ...ครับ ใช่ครับ”
ประชาสัมพันธ์สาวยิ้มรับ
“รับทราบค่ะ ดิฉันจะเรียกเจ้าหน้าที่ให้นะคะ กรุณานั่งรอที่โซฟา
ตรงนั้นก่อน แล้วเขียนชื่อที่อยู่บนแบบฟอร์มนี้นะคะ”
“ครับ”
ยาสุชิรับแบบฟอร์มแล้วนั่งลงบนโซฟา
เมือ่ กรอกแบบฟอร์มเสร็จก็มองไปรอบด้าน เห็นเป็นล็อบบีธ้ รรมดา
ทั่วไปไม่มอี ะไรพิเศษ
เขากระสับกระส่าย ฟุยูมิได้แต่ก้มหน้า เหมือนไม่สนใจสิ่งใด
ยังไงขอฟังข้อมูล แล้วถ้าฟุยูมิยังไม่สนใจก็ตั้งใจว่าจะกลับ
เสียงเท้าดังกึงๆ ยาสุชิเงยหน้าขึ้น ชายสวมแว่นใส่สูทสีฟ้าเดิน
เข้ามา มือซ้ายเขาถือโน้ตบุ๊ก
“ขอโทษครับที่ให้รอ”
“คะ...ครับ”

- 33 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 33 18/10/2561 BE 09:16

 レンタル・チルドレン

ยาสุชิลุกขึ้น ส่งแบบฟอร์มที่กรอกเสร็จให้
“คุณยาสุชิ และคุณฟุยูมิ ซาโตยะนะครับ ขอบคุณที่ใช้บริการครับ
เชิญที่ห้องเลยครับ”
“ฟุยูมิ ไปกัน”
ยาสุชิและฟุยูมติ ามหลังชายคนนั้นขึ้นลิฟต์ไปชั้นสอง
“ทางนี้ครับ”
โถงทางเดินเงียบสงัด มีประตูหลายบาน ในแต่ละห้องมีลูกค้าอยู่
หรือเปล่านะ ดูท่าไม่น่ามี
ชายคนนั้นหยุดที่ห้องที่ 5
“เชิญเลยครับ”
เขาให้ยาสุชิและฟุยูมิเข้าไปก่อนแล้วปิดประตู
“เชิญนั่งครับ”
ห้องขนาดราว 10 ตารางเมตร ตรงกลางวางโซฟาสีขาวและโต๊ะ
สีด�ำ บนพื้นปูพรมสีครีม ผ้าม่านสีฟ้าสีเดียวกับสูทของชายเจ้าหน้าที่
ที่เห็นมีเพียงนี้
พอยาสุชิและฟุยูมินั่งลง ชายคนนั้นก็นั่งลงตรงข้าม
“ขออภัยทีย่ งั ไม่ได้แนะน�ำตัว ผมชือ่ โอกาโมโตะ ยินดีทไี่ ด้รจู้ กั ครับ”
ยาสุชิรับนามบัตร
ซาดาฮารุ โอกาโมโตะ ดูดีๆ อายุอานามน่าจะใกล้เคียงกับเขา
ดวงตาใจดี ปากอมยิ้ม ใบหน้าอ่อนโยนเหมือนแม้แต่แมลงก็ฆ่าไม่ลง
โอกาโมโตะถามขึ้นก่อน
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ารู้จกั ที่นี่จากไหนครับ”
ยาสุชิเงยหน้าขึ้นจากนามบัตร
“คือ จริงๆ แล้วคนรู้จกั ของพี่ชาย มา...เอ่อ ที่นี่”
ถึงเวลากลับไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี
“หรือครับ”

- 34 -

Final Aw ������� ������� ������������ / Daifuku.indd 34 18/10/2561 BE 09:16