Γιώργος Ανδρέου

1970 -
Στίχοι - Μουσική

Γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο

Το σπασμένο βιολί του κόσμου ακόμα ουρλιάζει

Στα νωπά σπαρμένα χωράφια η μέρα χαράζει
Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες
Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, νεράκι στις στέρνες
Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο, κανείς δε μιλάει
Την ʼνοιξη όλοι προσμένουν
Κι αυτή προσπερνάει

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ

Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις
Από της λύπης τον καιρό
Κι όταν γυρίσεις και σε δω
Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις
Της λησμονιάς πικρό νερό

Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει

Και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει
Η φωτιά πληγή που σε καίει ,δε λέει να γιάνει
Το πικρό το όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη
Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη κι η Μάνη
Σκοτεινές μαυροφόρες, μανάδες στου Οδυσσέα το χάνι

Yorgos Andreu
1970 -
Letra y música

Carta al Sr. Nikos Gatsos

El roto violín del mundo aún ruge

En los recién sembrados campos el día despunta
Soldados bailan por las noches en tabernas vacías
Delfines solos en el mar, aguita en las cisternas
Islas viajan en el sol, nadie habla
Todos esperan la primavera
Y ella pasa de largo

Todo, señor Niko, está aquí

Como lo dejaste y lo conociste
Desde el tiempo de la tristeza
Y cuando te vea regresar
En el cántaro dorado trae agua
El agua amarga del olvido

El perro fiel de Ítaca llora a tus pies

Y la buena, vieja Perséfone te canta canciones
El fuego una herida que te quema, no parece sanar
La culpa es del sueño amargo del hermano Macriguiani
Cuánto tiempo aún vasallos Creta y Manes
Lúgubres madres de luto en la posada de Ulises.