ALAMAT NG SAMPAGUITA

Noong unang panahon sa bayan sa gawing Norte,

may isang napakagandang dilag na nag ngangalang
Liwayway.

Ang kanyang ganda ay nakarating sa malalayong

bayan kaya't hindi na nakakapagtaka kung bakit
napakaraming manliligaw ng dalaga.

Isang araw, mula sa hilaga, ang isang grupo ng

mangangaso ay napadpad sa luagr nina Liwayway. Si
Tanggol, isa sa mga mangangaso ay lubhang
nasugatan ng inatake ito ng baboy-ramo.

Ang binata ay dinala sa ama ni Liwayway upang

gamutin at iyon ang nagbigay daan upang
magkakilala si Liwayway at Tanggol.

Umibig sila sa isa't isa.

Nang gumaling si Tanggol ay nagpaalam na ito kay

Liwayway at nangakong susundin ang magulang ni
Liwayway upang pormal na hingin ang kamay ng
anak.

Puno ng pag asa si Liwayway nang ihatid nito si

Tanggol.
Subalit ang pag-asang iyon ay naglaho sapagkat ilang
bwan na ay di pa bumabalik si Tanggol.

Isang dating manliligaw ni Liwayway ang nanira sa

binata.

Sinabi nitong si Tanggol ay di na babalik sapagkat

ito'y may asawa't anak na.

Puno ng lungkot, pangungulila at sama ng loob,

nagkasakit si Liwayway at kalaunay namatay.

Bago namatay si Liwayway ay binanggit nito ang

mga katagang.. "Isinumpa kita...sumpa kita!"

Ilang araw na ang nakararaan nang biglang bumalik

si Tanggol kasama ang magulang. Di ito nakabalik
agad sa kadahilanang nagkasakit ang ina niya.

Hindi matanggap ng binata ang balita na wala na si

Liwayway.

Araw araw ay halos madilig ng luha nya ang puntod

ng kasintahan

Isang araw ay may napansin ang binata sa ibabaw ng

puntod ni Liwayway.

Isang misteryosong halaman na ang bulaklak ay

ubod ng bango.

Tinawag iyong "sumpa kita".

Ang mga huling salitang binigkas ni Liwayway bago

namatay.

Ang sumpa kita ay ang pinang galingan ng salitang

"Sampaguita"