ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ

ΣΧΟΛΙΑ

ΚΕΦ. 35

Στο κεφάλαιο αυτό ο Περικλής εκφράζει την άποψη ότι η έμπρακτη

διαδικασία της δημόσιας τελετής καλύπτει πέρα για πέρα τον φόρο τιμής που
οφείλουν οι επιζώντες στους νεκρούς και επομένως δεν χρειάζεται ο λόγος
του ρήτορα για να μην εξαρτώνται οι τόσο γενναίες πράξεις των νεκρών από
τα λόγια ενός μόνο άνδρα.

Ο ρήτορας είναι πιθανό να αδυνατεί να μιλήσει με το σωστό μέτρο και αυτό

μπορεί να αμαυρώσει την εικόνα των αγωνιστών και να υποβαθμίσει την
θυσία τους για την πόλη.

Την δυσκολία του ρήτορα επιτείνει (χειροτερεύει) και η ύπαρξη ακροατών

που ξέρουν τα γεγονότα αλλά και αυτών που τα αγνοούν.

Χωρίζει τους ακροατές σε δύο κατηγορίες:

 Τους «ξυνειδότας» , αυτούς δηλαδή που γνωρίζουν πολύ καλά τα
γεγονότα και επομένως περιμένουν να ακούσουν περισσότερα
 Τους «απείρους» , αυτούς δηλαδή που δεν έζησαν τα γεγονότα και από
φθόνο θεωρούν υπερβολές αυτά που λέει ο ρήτορας επειδή δεν
μπορούν να τα κάνουν οι ίδιοι.

Ο Περικλής επομένως έχει να αντιμετωπίσει και να ικανοποιήσει όχι μόνο

τους γενναίους νεκρούς με την δυσκολοπερίγραπτη δόξα τους , αλλά και τους
ακροατές με τις τόσο μεγάλες και διαφορετικές απαιτήσεις τους.

Όλα τα παραπάνω κάνουν ιδιαίτερα δύσκολο το έργο του ρήτορα στο

«μετρίως ειπείν» (να μιλήσει σωστά και όπως αρμόζει).

Ερωτήσεις:

1) Για ποιους λόγους ο Περικλής αμφισβητεί την αξία του Επιτάφιου λόγου;