FRANCISZKANIE

Zakon Braci Mniejszych

(łac. Ordo Fratrum Minorum, siglum: OFM, pot.
franciszkanie, franciszkanie brązowi) – katolicka wspólnota
zakonna z grupy zakonów żebrzących. Założona w 1209
przez św. Franciszka z Asyżu. Jeden z największych
zakonów katolickich (ponad 13 tys. braci). Do wspólnoty
należą na równych prawach zarówno kapłani, jak i bracia nie
mający święceń kapłańskich. Kościół zalicza Braci
Mniejszych do instytutów kleryckich.
 Reguła braci mniejszych
łac. Regula Fratrum Minorum, zwana Regułą św. Franciszka, Regułą
franciszkańską, a w historiografii ZakonuRegułą zatwierdzoną (Regula bullata) −
reguła Zakonu Braci Mniejszych, podstawowy obok Konstytucji i Statutów
Generalnych dokument normujący życie franciszkanów, franciszkanów
konwentualnych, kapucynów i innych instytutów zakonnych należących do I
Zakonu św. Franciszka.

Została zredagowana przez św. Franciszka z Asyżu w eremie w Fonte Colombo,

w latach 1221-1223. Zatwierdził ją papież Honoriusz IIIbullą Solet annuere z dnia
29 listopada 1223.
 Charyzmat
Jest to istota charyzmatu i działalności naśladowców
Biedaczyny z Asyżu. Jej uniwersalność powoduje, że bracia
mniejsi prowadzą bardzo zróżnicowaną działalność: pomoc
ubogim, misje, kaznodziejstwo, prowadzenie parafii i
sanktuariów, działalność naukowa (warto wspomnieć o
średniowiecznym nurcie filozoficzno-teologicznym, tzw.
szkole franciszkańskiej, do której zaliczani są m.in: św.
Antoni Padewski, św. Bonawentura, bł. Jan Duns Szkot,
William Ockham oraz Roger Bacon)[5]. Charyzmat
franciszkański jest kontemplacyjno-czynny.
 Strój zakonny
Strój zakonny to brązowy habit wraz ze
sztywnym kapturem, przepasany białym sznurem
(łac. cingulum), dobrowolnie zakonnicy mają też
w zwyczaju noszenie koronki franciszkańskiej u
sznura i piuski.