Professional Documents
Culture Documents
ნინო ჯიბლაძე - სიყვარული ამერიკაში
ნინო ჯიბლაძე - სიყვარული ამერიკაში
ნინო ჯიბლაძე
სიყვარული ამერიკაში
თვალები გავახილე, ზემოთ ავიხედე და დავინახე, რომ წითლად ანთებული ნიშანი,
რომელიც ქამრის შეკვრის აუცილებლობას გვამცნობს, ჩამქრალიყო. მგზავრებში
არეულობა შეინიშნებოდა, ზოგი წამომდგარიყო, ბარგის შესანახი კარადები გამოეღო
და თავიანთ ჩანთებს ალაგებდა ქვემოთ, ზოგი გაბრუებული იჯდა და საერთოდ არ
ფიქრობდა იმაზე, რომ სულ მალე უნდა ამდგარიყო და თვითმფრინავიდან გასულიყო.
მე, პირადად მათ რიცხვს მივეკუთვნებოდი, ვისაც საშინლად ეზარებოდა... ყველაფერი.
გამახსენდა, რომ წინა ღამეს საერთოდ არ მიძინია, მხოლოდ თვითმფრინავში
მოვახერხე ჩათვლემა და ახლა ისევ უნდა გამოვფხიზლებულიყავი. ჩანთიდან სარკე
ამოვიღე და ჩემს თავს ერთი ლამაზად შევუბღვირე.
სულ ეს იყო.
ცოტა რომ დავფიქრდი, მივხვდი, რომ ისინი ტყუპ და-ძმას უფრო ჰგავდნენ, ვიდრე
ცოლ-ქმარს. მაღალი გემოვნების და ძვირად შესანახი ცოლი, როგორც ამას ამერიკაში
უწოდებენ. ძვირად შესანახი არა მარტო ქალი იყო, არამედ კაციც. ამაზე მათ ჩანთებზე
გამოსახული ცნობილი ფრანგი დიზაინერის ინიციალები მიანიშნებდა, ორი ასო, რაც,
უმეტეს შემთხვევაში, სიმდიდრეზე მეტყველებს. მოკლედ ეს წყვილი, რომელიც სადღაც
60-65 წელს უკაკუნებდა, პირველი გამოვიდა თვითმფრინავის სალონიდან (რაც ასევე
იმას ნიშნავდა, რომ მათ არასოდეს მოუწევდათ სარეგისტრაციო მაგიდასთან სამი
საათით ადრე მივარდნა, იმიტომ, რომ ისინი Business ან world class– ით მგზავრობდნენ,
რაც ჩანთებზე ამოტვიფრულ ინიციალებზე ბევრად ძვირი ღირს). აეროპორტში ათასი
სხვადასხვა ეროვნების ადამიანი ირეოდა. სხვადასხვა რასის თუ რელიგიის
წარმომადგენელი...
– საქართველოდან.
– იუგოსლავიიდან ვარ.
– მართალია.
***
– დილა მშვიდობისა! მე ჯონ ფლოიდი ვარ! თქვენ ჩემთან ერთად იმუშავებთ მომავალი
სამი თვე. რვა საათისთვის სასტუმროში მოვალ, ერთად ვისაუზმოთ. სწავლების
განრიგი და მუშაობის ცხრილი უნდა გაგაცნოთ.
– შეხვედრამდე!
– OK, ჯონ!
რვა საათზე პირველ სართულზე ვიყავი დარჭობილი. ჯონ ფლოიდი ისეთი შავკანიანი
ბიჭი აღმოჩნდა, რომ მის დანახვაზე უნებლიეთ გამოვფხიზლდი. საუზმისას გაირკვა,
რომ დილის ცხრა საათიდან საღამოს ექვს საათამდე სამსახურში ყოფნა მომიწევდა.
ნახევარი დღე ბრიფინგებს უნდა დავსწრებოდი, მეორე ნახევარი კი პრეზენტაციის
მომზადების ხელობას დავუფლებოდი.
ექვსი საათის შემდეგ შემეძლო ამერიკული თავისუფლება მეგემა.
უცებ საშინლად მოვიწყინე. მივხვდი, რომ ეს სამი თვე ძალიან გაიწელებოდა. დღეს 29
დეკემბერია, ორშაბათი. ორ დღეში ახალი წელი მოდის. მე კი სად ვარ? მარტო ვზივარ
ოფისში, ამ სულელური იმეილების
– ალო!
– მე ვარ.
– აა, დიახ. კარგია, რომ დარეკეთ. შემიძლია პირდაპირ იქ მოვიდე, სადაც გაჩერდით.
– შეხვედრამდე.
– ნახვამდის.
– გამარჯობა!
– აა, გამარჯობათ!
– მგონი არ დამიგვიანია.
– არა!
– გიორგი!
– გმადლობთ...
– დიახ.
– მარტო ხარ?
– დიახ.
– მაშინ თუ წინააღმდეგი არ იქნები, მეც ვნახავ ამ ფილმს შენთან ერთად. საქმე არაფერი
მაქვს, თან დავილაპარაკებთ, თბილისის ამბებს მომიყვები.
– აუცილებლად.
– კარგი.
ჩემს თავზე გავბრაზდი. რამ დამამუნჯა? ისე მოვიქეცი, თითქოს სიცოცხლეში
პირველად ველაპარაკებოდი ცოცხალ ადამიანს.
– ბიზნესი?
– მართლა?
– არ გშია?
– მგონი, კი.
– წავიდეთ, ვივახშმოთ – ერთი კარგი ადგილი ვიცი.
– მთავარია, რომ რესტორნებია ღია, თორემ ისე, როცა რამის გაკეთება გინდა, გვიან
არასოდეს არ არის. დაიმახსოვრე!
არ გააკეთა. წავყვე?..
– კარგია.
– სად წავალთ?
– ხორცი გიყვარს?
– ძალიან!
– მალე მივალთ?
– ორ-სამ წუთში, – დამაჯერებლად და წყნარად მიპასუხა გიორგიმ, ისე, რომ ჩემკენ არც
გამოუხედავს.
– მიყვარს.
– მიყვარს.
– OK! – ვუპასუხე მოკლედ. მანამდე მკითხა, ხორცი გიყვარს თუ არაო? ისე მკითხა,
ვიფიქრე ამერიკული სტეიკის საჭმელად მივდიოდით. ახლა მეუბნება, თევზი უნდა
შევუკვეთოო. ალბათ მერყევი ხასიათი აქვს...
მუსიკა ისმოდა, ისიც იაპონური. რესტორანს საკმაოდ ლამაზი დიზაინი ჰქონდა. ისევე,
როგორც თითქმის ყველა იაპონურ რესტორანში, აქაც ნატურალური ფერი ჭარბობდა.
ქვის მაგიდები და ბამბუკის ტახტები ლამაზ გეომეტრიულ მწყობრში იდგა. კედელს
უზარმაზარი მარაო ფარავდა, ზედ იეროგლიფებით რაღაც იყო ამოტვიფრული. ამ
მარაოს ჩავაშტერდი და თვალს არ ვაცილებდი.
– მიხარია, თუ მოგეწონა.
ჩემი საყვარელი მსახიობი მამაკაცი კი ეთან ჰოუკია. და კიდევ ჩარლი ჩაპლინი მიყვარს
ძალიან.
– გასაგებია.
– ერთ დღეს?
– ჰო, აი, მოხდა ისე, რომ ერთ დღესაც ორივე გეპატიჟება პაემანზე, – გაეღიმა გიორგის.
– დიდი მადლობა!
***
– ალო?
– ალო კი არა, რას ნიშნავს ის, რომ სულ სამსიტყვიან იმეილებს მწერ?!
– ისე, რა.
– რა, რეალობაა!
– რა?
– როგორ უნდა ვიყო, წახვედი მაგ ამერიკაში და დამტოვე მარტო ამ ახალ წლებზე.
როგორ ვიქნები?
– ხვალ დაგირეკავ.
– გაკოცებ.
– მეც.
– ეს თქვენ, მემ!
– ვინ ბიჭმა?
– არ ვიცი, მემ.
ჰო, იასამნისფერი ჯინსი ეცვა, ზევიდან წითელი პერანგი და წითელი შალის პალტო.
შეღებილი გრძელი, ყვითელი თმა
ჰქონდა.
– არა, მართლა ასე გამოიყურებოდა. ჩვენ არასოდეს ვატყუებთ სტუმრებს. ერთ რამესაც
დავამატებ, მემ – მგონი ის ბიჭი “ცისფერი» იყო – დაბალი ხმით გამანდო საიდუმლო
“ვალეტმა».
– კარგი, გმადლობთ, – ვუთხარი და კარი მივხურე.
ხელში ბარათი ეჭირა: “გილოცავთ! ხვალ ახალი წელია! ოთხი ღამით ნიუ-იორკში ხომ
არ წამობრძანდებით? პასუხისთვის, მხოლოდ რამდენიმე წუთი გაქვთ!» – ეს
ყველაფერი ქართულად ეწერა. ჩემი ბუნებრივი რეაქცია არაბუნებრივი სიცილი იყო. არ
მჯეროდა, რომ ამ ასაკში, კაცები ასე ირთობდნენ თავს. იმაზე, რაც ბარათში ეწერა,
თავიდან ყურადღება არ გამიმახვილებია, უფრო თოჯინამ დამმართა ნამდვილი
ისტერიკა. ესეც შენი რობერტ რედფორდი, – გავიფიქრე. უცებ შინაგანად ავფორიაქდი.
რატომ მაინდამაიც მე? რატომ მეპატიჟება ბატონი რობერტი ნიუ-იორკში? ეს ფორიაქი
დიდხანს გაგრძელდა.
იმდენად ვიცნობ ჩემს თავს. ვიცი, არსად წამსვლელი არა ვარ. ამ ფიქრებში ვიყავი,
ტელეფონმა რომ დარეკა.
– პასუხი მჭირდება!
– რისთვის?
– რად უნდა იმას ბევრი ფიქრი, როდესაც ხვალ ახალი წელია და თან ნიუ-იორკი სულ
რაღაც ხუთი საათის სავალზეა აქედან.
ჩემი მეგობრები არიან იქ და საღამოს ახალ წელს მათთან ერთად შევხვდებით. ახლა კი
წყნარად დაიძინე, ხვალ მგზავრობა გელის მაინც... – და ყურმილი დაკიდა. არა, ეს
სიჩუმე არ ნიშნავდა თანხმობას, მე არა ვარ თანახმა! არ წავალ! სარკეში ჩავიხედე, ფერი
არ მედო სახეზე. ღმერთო, როგორ ავირიე, მაგრამ როგორ მინდა ხვალ დილას
მატარებელში ჩაჯდომა, ნიუ-იორკში გამგზავრება და არევა. ასე ხომ მარტო ფილმებში
ხდება. ლამაზ ამერიკულ ფილმებში.
– ლენუკ, ჩემო საყვარელო, გილოცავ. არ მოიწყინო, გთხოვ. შენი ხათრით ახალი წლის
ღამეს სახლში ყოფნა და ტელევიზორის ყურება გადავწყვიტე...
– მომაყარა გაგამ.
– ჰო, გამაღვიძე.
– მერე რა, რომ გაგაღვიძე? ჩემი გულისთვის, რომ გაიღვიძო, არაფერი გიჭირს.
– აჰა...
– აუ,
ნუ ხარ, რა, ასეთი მოწყენილი. ბოლოს და ბოლოს ახალ წელს ხომ არ მთავრდება
ყველაფერი არა? პირიქით, ყველაფერი ახლა იწყება.
– ჰო, მართალი ხარ, – გაგასთვის მინდოდა მეთქვა, რომ ახალი წლის შეხვედრა ნიუ-
იორკში გადავწყვიტე...
ისევ ჩამეძინა.
– უკვე მოხვედი?
– აჰ...
– ჰო...
– კარგი.
– ალო!
– ისე რა!
წავედით.
აი, ასე ბრმად მივყვებოდი ჩემთვის უცნობ სილუეტს და რატომღაც ვენდობოდი მას.
მატარებელში ცოტა დავწყნარდი, მაგრამ ხმას ვერ ვიღებდი. გიორგიც დუმდა. ბოლოს
მკითხა:
– ჰო.
– შენ მომიყევი მაგ ფოტოაპარატზე. “ნიკონ»-ს კარგი აპარატები აქვს. ერთხელ, მთაში
ყოფნისას, იმდენი ფოტო გადავიღე, რომ ვათვალიერებ, ასე მგონია, ფილმს ვუყურებ
ხოლმე.
ჩვენს გვერდით შავკანიანი გოგონა იჯდა, ხელში ბავშვი ეჭირა და ცდილობდა ეჭმია.
უკან მჯდომმა ქალმა დაახლოებით ასჯერ დააცემინა.
– ვინ არის?
– ლენუ, მე ვარ.
– შემოდი, – გავუღე კარი და თავი დავხარე, არ მინდოდა შეემჩნია, რომ მისი მოსვლა
ასე გამეხარდა.
– მზად ხარ?
– რისთვის?
– გმადლობთ.
– წავედით.
თორმეტს ათი წუთი აკლდა, კლუბ “ლოტუსში» რომ მივედით. იქ მყოფი საზოგადოება
უკვე საახალწლო ნოტაზე დაგვხვდა აწყობილი. გიორგის მეგობრები: ესპანელი ცოლ-
ქმარი, ამერიკელი პარტნიორი – ასევე ცოლით, ორი ფრანგი მარტოხელა მამაკაცი, და
ჰოლანდიელი ქალი.
– Happy New Year, Mister Alekhandro! – ესპანელი წამოდგა და ხელზე მაკოცა – კეთილი
იყოს თქვენი მობრძანება. დღეს ნებართვა ავიღე, რომ ეს წვეულება ესპანური
ტრადიციების დაცვით წარიმართოს. იმედია, არაფერი გექნებათ საწინააღმდეგო.
ყურძენი ჩამოგვირიგა, რასაც ნამდვილი ქაოსი მოჰყვა. ყველა ყურძენს იტენიდა პირში
და სიცილით იგუდებოდა. საათი კი რეკდა.
– ლენუ, გილოცავ!
– მეც შენი, – ვუპასუხე, თან მივხვდი, რომ კაბის ფერი დამედო და სასწრაფოდ
შამპანურის ჭიქა მოვიყუდე.
მსიამოვნებდა ის, რაც მოხდა. “თურმე ოთხი წელია ვუყვარვარ, მე კი არც მიყვარს, არც
მომწონს.» – ასე მოვიკალი პირველი სიყვარული და გადავყარე პირველი ყვავილები,
რომელიც უკანა მერხზე მჯდომმა ბიჭმა მაჩუქა. მას მერე სულ რაღაცას ვებრძოდი,
არასოდეს მჯეროდა, რომ ყვავილები, რომელსაც მჩუქნიდნენ, ჩემთვის იყო
დაკრეფილი და რომ სიტყვები, რომელსაც მეუბნებოდნენ, ჩემს გასაგონად იყო
ნათქვამი. ყოველთვის ეჭვი მეპარებოდა საკუთარ თუ სხვის გრძნობებში... “ამ
წუთიდან მარტო კარგზე ფიქრის უფლება გაქვს!»– ვუთხარი ჩემს თავს და კლუბისკენ
წავედი. ეს ემოციური შემოტევა მეტწილად შამპანურის ბრალი იყო ალბათ, მაგრამ
ამაზე არ ვფიქრობდი. მთავარი იყო ის შემესრულებინა, რასაც ჩემს თავს დავპირდი.
მომეჩვენა, თითქოს ცოტა მოწყენილი იყო. ღრმა თვალებიდან სევდა მოჩანდა, თითქოს
რაღაც აწუხებდა და
– შენ კი, არ ვიცი როგორ გითხრა, იცი როგორი ხარ? მრცხვენია... მაგრამ გეტყვი,
მოიცა... შენ ის კაცი ხარ, რომელსაც ყველაზე მიმზიდველი გარეგნობა აქვს... მთელს
მსოფლიოში.
– და მაინც ხააააარ!
– არ ვიცი...
– მაგაზე არ ფიქრობ?
– არა.
– რატომ?
– იმიტომ, რომ მომავალი ისეთი მშვენიერი რამაა, რომელიც წინასწარ არ ვიცით, რას
გვიმზადებს.
– რა, არ მეთანხმები?
– მაგაზე მერე ვილაპარაკოთ, რაზე გეთანხმები და რაზე არა. ახლა კი, ის მინდა, რომ
სახლში მშვიდობით მიგიყვანო.
ბარბაცით მივედი ნომერთან, კარში გასაღებს ვერ ვარჭობდი, ცალი თვალი ლიფტისკენ
გამირბოდა, საიდანაც გიორგი მიყურებდა და მიღიმოდა, ეტყობა, სასაცილო
მოძრაობებს ვაკეთებდი. როგორც იქნა, შევედი ოთახში და საწოლზე გავიშხლართე.
ძალიან მალე ჩამეძინა, ყველაფერი მიტრიალებდა თავში, ისე როგორც კარუსელი
ტრიალებს ხოლმე, ყველაზე მეტად კი ის აზრი, რომელმაც ასეთ მდგომარეობაში
მყოფიც კი არ მომასვენა, და ახალი წლის დილას თერთმეტის ოც წუთზე წამომაგდო
საწოლიდან. რატომ მომიყვანა მან ასე მალე სახლში, რატომ არ უნდოდა კიდევ
გვესეირნა, ან სადმე ბარში გაგვეგრძელებინა ეს ღამე?! იმიტომ რომ დავთვერი?! ნუთუ
ისეთი გონებადაკარგული ვეგონე, რომ ჩემთან მარტო დარჩენის შეეშინდა?! არასოდეს
ვყოფილვარ ასეთი მთვრალი... ამ ფიქრებში ვიყავი, რომ უცებ ტელეფონმა დარეკა.
– არ მეძინა.
ნიუ-იორკის სუსხმა სახე მომიყინა. ქუჩაში ცოტა ხალხი იყო. ბარებს ალაგებდნენ,
ფანჯრებს რეცხავდნენ, ქუჩების დასუფთავება მოესწროთ და ახლა დიდი მანქანები
რწყავდნენ ფართო ავენიუებს. მე და გიორგი ფეხით გავუყევით 39-ე ქუჩას. გვერდზე
მათხოვარი ბიჭი მოგვყვებოდა, მხარზე უშველებელი მუსიკალური ცენტრი ჰქონდა
გადებული, დადიოდა და ბოლო ხმაზე ასმენინებდა ხალხს თავისი გემოვნების შესაფერ
საშინელ მუსიკას, ცალ ხელში კონსერვის ქილა ეჭირა და გაწეული “შემეცნებითი»
სამსახურისთვის მოწყალებას აგროვებდა. გიორგიმ ხურდა ჩაუყარა და ტაქსიც
მოვიდა.
– ჰო მაგრამ, სულ რომ გარეთ იყოს ეს ყველაფერი გამოფენილი, მაშინ ხომ თავის
ფუნქციას დაკარგავდა.
– ეგ კი ვიცი, მაგრამ უბრალოდ, არ მიყვარს, როდესაც ის, რასაც ელოდები, ჩაივლის და
მერე ჩვეულებრივი ცხოვრება გრძელდება.
– ეგ, ალბათ, არავის უყვარს. ჩვეულებრივ ცხოვრებას რაც შეეხება, მაგაში ვერ
დაგეთანხმები. მაგალითად, ასეთი პირველი იანვარი ჩემთვის სულაც არ არის
ჩვეულებრივი, – მითხრა მან – შენთვის?
– ვმუშაობ...
– მართლა? საინტერესოა. იცი, ვხვდები რომ ღრმა ადამიანი ხარ, но ты такая юнная,
(მითხრა რატომღაც რუსულად), რომ არ მინდა სიღრმეებზე ფიქრი... ისეთი მინდა იყო,
როგორიც ჩანხარ. არც მიფიქრია, რომ წერ...
– რა არის კარგი?
– ჰო, დიდი ხანია ვმეგობრობთ, ჩემი ძალიან ახლობელი ადამიანია. ჩემზე ერთი წლით
უმცროსია, მაგრამ უკვე დიდი კაცია.
– ორმოცდაოთხის, შენ?
– შენ გგავს?
– უფრო მე მგავს. შენ ჩემზე ცხრამეტი წლით უმცროსი ხარ, – მითხრა უცებ.
ცოტა ხანს ჩავფიქრდი, უფრო სწორად, იმ კითხვამ ჩამაფიქრა, რაც ალბათ ყველას
დააინტერესებდა.
– არ მიკითხავს.
– არა...
პოეტებს ვეტრფოდი, ვისაც ის. მარტო იმ წიგნებს ვკითხულობდი, რომლებსაც ის. ერთი
სიტყვით, ჩემი იდეალი იყო... და არის...
– მერე, რატომ მიატოვე?
– სად არის?
– ვერ გავიგე?
– ჯერ სადა ხარ, იმდენი რამე გელის, რასაც ვერ გაიგებ, მაგრამ არ უნდა ჩაეძიო... თუ
ვერ გაიგე, ეგეც კარგია, არც მე მესმის ბევრი რამ და მაგიტომ... უკვე დიდი ხანია, რაც
აქეთ-იქით დავხეტიალებ. მაგრამ მალე სახლში დაბრუნება მომიწევს.
– შეიძლება მთელი ცხოვრებაც კი, არის ისეთი რამ, რის გამოც სახლში უნდა ვიყო.
მაგრამ ეს მიზეზი არც შენთვის არის საინტერესო და არც ჩემთვისაა სასიამოვნო
მოსაყოლი. მოდი, ახლა ისევ შენზე ვილაპარაკოთ, – რა ჰქვია შენს შეყვარებულს?
– გაგა...
– მომიყევი რამე.
– არა!
– რატომ?
– გაგიგე.
– რა?
– შენ ჩათვალე, რომ შემიძლია ცოლიან კაცთან სამგზავრო რომანი გავაბა, ან კიდევ ჩემი
გზით წავიდე.
– შენ ასე გაიგე? მე კი სრულიად სხვა რამ ვიგულისხმე. იცი, რაც არ უნდა ბევრი
ვიბრძოლოთ – დრო თავისას შვრება. აგიხსნი: – ადრე სხვა რამეები მომწონდა,
მომწონდა ფეხით სიარული, ბუხრით სახლის გათბობა, რუსული არაყი. ერთი
ფოტოაპარატი მქონდა “კიევი» და ის მეგონა ფოტოტექნიკის პიკი.
ვერ შევეგუებოდი. მიუხედავად იმისა, რომ სვანეთის სუნი მცემს ყველა მთის
კურორტზე და ბიჭვინთის ტალღები მელანდება, სადაც ზღვას დავინახავ, მაინც
შევიცვალე, გესმის?
– ამით რისი თქმა გინდა, რომ ჩემში მხოლოდ “ბყნტჰყტნ ლტდეირფ»- ს ხედავ?
– მახსოვს.
– ეგ მართლა მთავარია. ყველაფერი მაქვს, არაფერი მაკლია. რაც მთავარია, ბიჭი მყავს.
მაგრამ მაინც მარტო ვარ. ვერსად ვჩერდები, ძალიან კარგი მეგობრები მყავს, მაგრამ
უკვე იმ ასაკში ვარ, მეგობრები ვერ მავსებენ. შენ არ იცი, რა საშინელებაა სიმარტოვე,
რას ნიშნავს, როდესაც საკუთარ სახლში მიდიხარ და გინდა იქიდან გაიქცე. და, ბოლოს
ხვდები, რომ სახლი არც კი გაქვს საერთოდ.
– არ ვიცი, გავაფუჭე თუ არა ის, რაც ყველაზე მეტად ძვირფასია დღეს ჩემთვის. მაგრამ,
რაც გითხარი, ყველაფერში გულწრფელი ვიყავი.
– იმ დღეს, შენ რომ უნდა შეგხვედროდი კინოსთან, სულ სხვა გეგმები მქონდა. არც
მიფიქრია, ფილმზე დასწრება.
ძალიან დიდი ხანია ცარიელი ვარ, ლენუ, მარტო დავეხეტები ქალაქიდან ქალაქში და
არასოდეს მომნდომებია, მეორე ადამიანთან ერთად გამეტარებინა თუნდაც ერთი
საათი. დაგინახე და არ ვიცი, როგორ აგიხსნა... რაღაც მოხდა იმ მომენტში. იმის
გაფიქრებაზე, რომ კინოში შეხვიდოდი და ვეღარასოდეს გნახავდი, გული გამიჩერდა
და შემოგყევი. მიმიზიდე. არსებობენ ადამიანები, რომლებიც ერთმანეთს იზიდავენ.
რომლებიც, თურმე, რაც არ უნდა შორს იმყოფებოდნენ, მაინც პოულობენ ერთმანეთს.
შევეცადე, რაც მიამბო, ნამდვილ ამერიკულ კაფეში დამეტოვებინა და აღარ მეფიქრა მის
პირად პრობლემებზე, თუკი ამას მოვახერხებდი.
– რა?
– რატომ მჩუქნი?
– საახალწლოდ.
– მინდა, რომ რაც არ უნდა დიდი დრო გავიდეს, ეს ნიუ-იორკული ახალი წელი
არასოდეს დაგავიწყდეს. იმ დრომ, რომელშიც იქნები მომავალში, ეს დრო უნდა
გაგახსენოს.
– არ ვიცი, ლენუ, მეც დაახლოებით ასეთი საათი მაქვს, უკვე ძალიან დიდი ხანია
მიკეთია და ვერ ვცვლი.
– კარგი!
– რას აკეთებ?
– თავს ვიზღვევ, რომ არ გამექცე. ლენუ, არ წახვიდე რა, გთხოვ. მე ხომ შეგპირდი, 2004
წელი ყველაზე კარგი წელი იქნება ჩვენს ცხოვრებაში-მეთქი. ჰოდა, ნუ გაიქცევი,
უბრალოდ გთხოვ.
საათს უკან ასე ეწერა – Lanieres Mini Tonneau. კარგად მესმოდა რას ნიშნავდა, წითელი
წარწერა ბორდოსფერ ყუთზე. მაგრამ ამწუთას უფრო ის მაფიქრებდა, რა აზრი იყო
ჩადებული საათის ჩუქებაში? რა იგულისხმა გიორგიმ იმაში, რომ ამ საათს ჩემთვის
მთელი ცხოვრების მანძილზე უნდა შეეხსენებინა, ნიუ-იორკში გატარებული ახალი
წელი. ნეტავი როდის მიყიდა? ალბათ, გუშინ. დღეს ამისი საშუალება უბრალოდ არ
ექნებოდა. შხაპი მივიღე და საწოლში ჩავწექი. ვიწექი და საათს ვუყურებდი.
მერე კი ჩამეძინა.
საღამოს კარაოკე კლუბში წავედით. ეს ჩემი სურვილი იყო. გიორგის მოთხოვნით, ისეთ
ადგილებზე დაგვსვეს, სადაც გგონია, რომ სრულიად მარტო ხარ მთელ რესტორანში.
ერთი მაგიდა იდგა, სკამები, კედელზე ეკრანი ეკიდა და ქვემოთ კარაოკეს
მოწყობილობა იდო. შევპირდი, რომ აუცილებლად ვუმღერებდი, და სასწრაფოდ
დავიწყე სიმღერების ძებნა.
– სხვადასხვას, შენ?
გიორგიმ მას მერე, რაც ოთხი ჭიქა ვისკი დაცალა, თავად მოინდომა სიმღერა. ერთი
სიტყვით, იქამდეც მივედით, რომ დუეტში ვიმღერეთ, მერე კი მიკროფონს ერთმანეთს
ხელიდან ვაცლიდით. ბოლოს დავიღალეთ და გიორგიმ სცადა სადღეგრძელო ეთქვა:
– არა, სმენა საერთოდ არა გაქვს, მაგას მივხვდი, მაგრამ ეგ ხმა მომწონს, ამიტომაც
ხშირად და დიდი სიამოვნებით მოგისმენდი. კარგად რომ მღეროდე, ისედაც
მომინდებოდა შენი მოსმენა და წარმოგიდგენია, როგორ მომწონხარ, რომ, ასე,
საშინლად მღერი და მაინც მინდა, სულ შენ გისმინო.
– არა, ვერ გიხსნი. მოკლედ, რატომ დავიწყე მაგ თემაზე ლაპარაკი? ჰო, იმის თქმა
მინდოდა, რომ სიმღერებს ჩუმად ჩემთვის ვღიღინებდი, ახლა კიდევ შენ ამამღერე ამ
ასაკში.
– მაშაყირებ, არა?
– არა, არ გაშაყირებ.
– იცი შენ ძალიან კარგი გოგო ხარ. მთელი საღამოა ცდილობ, შეამსუბუქო დღევანდელი
დილის უკვე დაღვინებული, ჩამომძიმებული განწყობა.
– არ ვფიქრობ.
– ვარ.
– ოთხის წუთებია.
– ადრეა.
– მომწონს, – მარტო მაგიტომ. ხედავ რა არის ცხოვრება, ადრე რომ გამეცანი, საათს ვერ
გაჩუქებდი, ბაბუაჩემისას ვერ გავიმეტებდი, სხვა კი, უბრალოდ, არ მექნებოდა.
ახლა მომეწონა და გაჩუქე. იცი რა მინდა რომ გითხრა, – მომწონს ლამაზი ნივთები.
საათები, სათვალეები. ამიტომაც გეუბნები შევიცვალე-მეთქი,
მინდა ყველაზე კარგი ფოტოაპარატი მქონდეს... ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ
ყველაფერს, რასაც ვყიდულობ, ხარისხს შევუმოწმებდი. “კარტიე“ – ეს უბრალოდ
სახელია. სიმდიდრის ნიშანია და არა მარტო სიმდიდრის, ეს საუკუნეა, ეს ასწლეულია,
მიუხედავად იმისა, რომ ზოგიერთი ადამიანი თვლის, თუ იარლიყებს აკვირდები,
სნობი ხარ, მე ასე არ ვფიქრობ.
– არ მესმის, რატომ?
– არა, მთავარი არ არის, უბრალოდ, მომწონს ლამაზი ნივთები. მოვა დრო და ამაში
დარწმუნდები, რა ვქნა, გეუბნები შევიცვალე-მეთქი. მაგრამ ადამიანური ფასეულობები
არ შემიცვლია.
– მგონი, ახლა შენ ხარ მთვრალი... კარგი, წავიდეთ... – ვთქვი მე და წამოვდექი. გარეთ
ზუსტად ისე მივსეირნობდით, როგორც მაშინ, ვაშინგტონში, კინოდან რომ გამოვედით.
ახლა უფრო მეტად ვგრძნობდი, რომ ამ ადამიანს არ ვიცნობდი. ნეტავ ოდესმე თუ
იქნება ისე, რომ ვიგრძნო, ის ვინც გვერდზე მიდგას, ჩემი ახლობელია? თავში
ყველაფერი ამერია, გამახსენდა ამ დილის უსიამოვნო განწყობა და მოვიღუშე. გიორგის
ისევ ლიფტში დავემშვიდობე, შემფასებლური მზერით დავხედე ფეხსაცმელზე და
ლიფტიდან გამოვედი. ამჯერად, ნასვამი არ ვიყავი, ამიტომ, თავი აღარ გამოუყვია,
მენდო. თავის ნომერში ავიდა.
***
როგორ მოვიქცე? წავიდე მისი ცხოვრებიდან? მარტო ჩემი ბრალია, აქ რომ ვარ. არ უნდა
წამოვსულიყავი ნიუ-იორკში. და, საერთოდ, ვინ არის ეს კაცი? ალბათ რთული
ცხოვრება ჰქონდა, მაგრამ არ მითხრა. ასეთ რამეებს ქალს არ უყვებიან. მან ეს კარგად
იცის. უბრალოდ, მიმახვედრა, რომ რაღაც მიზეზების გამო, არ ცეკვავდა და არც
მღეროდა. ცდილობს, ჩემთან გაერთოს, მაგრამ, რაც აწუხებს, არ ავიწყდება. ვინ არის ის
ქალი? მართალია, ამას ამწუთას არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა, მაგრამ მაინც
მეფიქრებოდა.
ვფიქრობდი მის გარეგნობაზე, ხასიათზე, მათ ურთიერთობაზე, ასე ვიჯექი და
ვმარჩიელობდი. მაინტერესებდა, რა იყო იმის მიზეზი, რომ გიორგი მალე შინ უნდა
დაბრუნებულიყო და იქ სამუდამოდ დარჩენილიყო? ეს მიზეზი მოსვენებას არ
მაძლევდა, მაგრამ ვიცოდი, რომ გიორგის ამას ვერასოდეს ვკითხავდი, ამიტომაც
გადავწყვიტე, აღარ მეფიქრა, ვარჩიე საათზე დამეხედა და ის დრო გამეხსენებინა,
როდესაც ახალი წლის ღამეს გიორგიმ თვალებში ჩამხედა და მითხრა: “შენი ყურება
მსიამოვნებს!»-ო.
ამ მოგონებამ გამათბო და ცოტა დავწყნარდი. უცებ სხვა აზრმა მოიცვა მთელი ჩემი
არსება. დავაფიქსირე, რომ გიორგის არასოდეს უცდია ჩემი მოფერება. რატომ არ
მკოცნის ან არ მეფერება? ამ ახალმა აღმოჩენამ შემაცბუნა და საწოლზე ჩამოვჯექი.
წარმოუდგენელია, მოგწონდეს ქალი და არ მოეფერო, ან არ სცადო მაინც მისი
მოფერება.
მას შემდეგ, რაც ვაშინგტონში ფილმზე წავედით, ჩემი ყველა დილა საოცრად
დაემსგავსა ერთმანეთს, რომ აღარაფერი ვთქვა ღამეებზე. ყოველ დილას მაღვიძებს
მასზე ფიქრი, ფიქრი, რომელიც ძილშიც არ მასვენებს. ახლა კი სხვა უკიდურესობაში
გადავვარდი, იმაზე ვფიქრობ, რატომ არ მეფერება. ასე აღარ უნდა გაგრძელდეს!
ლოგინიდან წამოვხტი და გარეთ გასასვლელად მოვემზადე. ინტერნეტ კაფე მოვძებნე.
დამხვდა გაგას იმეილი: “ლენუკ, რაც შენ წასული ხარ, მოსვენება დავკარგე.
ახალმა წელმა, არც მიგრძვნია, ისე ჩაიარა. სადაც მივდივარ, ყველგან შენზე ვფიქრობ,
მალე ჩამოდი... როგორ მიმატოვე ამდენი ხნით?!»
ვერ დავიჯერე, რომ ეს გაგას წერილი იყო. ამ სიტუაციამ, იმის გარდა, რომ ამრია და
ჩემი ამერიკული გეგმები თავდაყირა დააყენა, გაგაზეც იქონია გავლენა.
დარწმუნებული ვარ, მას ჩემი განწყობა გადაედო. სასწრაფოდ დავწერე პასუხი: “გაგა,
როგორ ამბობ, რომ მიგატოვე? უბრალოდ, ცოტა ხნით წამოვედი და მალე
დაგიბრუნდები. გაკოცებ, ლენუ.» კომპიუტერმა წამში დამიწერა, რომ წერილი
გაიგზავნა.
ადგილისკენ ავიღე, სადაც ადრე “თვინ თაუერები» იდგა. მივდიოდი ფეხით, მუსიკას
ვუსმენდი მთელ ხმაზე და არაფერზე არ ვფიქრობდი. წინასწარ ვნერვიულობდი.
ტერაქტის შემდეგ ნიუ-იორკში ნამყოფი არ ვიყავი. “თვინებთან» რომ მივედი,
სასოწარკვეთისაგან ბორდიურზე ჩამოვჯექი. სრული აპათია...
რელიგიაც ასე აღვიქვი, – ადამიანი სულით უნდა იყო ქრისტიანი, და არა – დაბადებით.
ნიუ-იორკში თექვსმეტი წლის ჩამოვედი, პირველი პროტესტიც აქ გამიჩნდა... თემა
უბრალო იყო და ახლა სასაცილოც კი. მაგრამ ჩემი პროტესტი იყო დიდი. სწორედ მაშინ
ვიყიდე პირველი დისკი, რომელმაც სამუდამოდ შემაყვარა როკი. “როლინგ სთოუნზს»
ვუსმენდი მთელი დღეები, ყურში “ფლეიერი» მქონდა გარჭობილი, როცა კი დრო
მქონდა და მათსავით ვერ ვიღებდი კმაყოფილებას, ვერაფრისგან... პროტესტი არც
პოლიტიკოსების, არც მდიდარი ხალხის, არც სკოლის და არც მშობლების მიმართ
გამჩენია.
პროტესტი საკუთარი თავის მიმართ გამიჩნდა, სულ უფრო მეტი და მეტი მინდოდა, არ
მყოფნიდა ის, რაც უკვე ვიყავი. გამოსავალი ჯერ სიგარეტში ვიპოვე – ვიყიდე
რბილკოლოფიანი “ვინსტონი» და მოვქაჩე. მახველა, მახველა, მაგრამ არ შევშინდი.
ვქაჩავდი სიგარეტს, ვუსმენდი მიკ ჯაგერს და ესეც არ მყოფნიდა. კლასელ გოგონებთან
ერთად დავძვრებოდი სახურავებზე და ვუყურებდი, როგორ ეწეოდნენ ისინი
მარიხუანას. არასოდეს გამჩენია სურვილი გამესინჯა ნარკოტიკი, ამ ასაკში მივხვდი,
რომ ნარკოტიკი თავისუფლების მოპოვებაში ვერაფრით დამეხმარებოდა და
სამუდამოდ უარი ვთქვი არაფხიზელ მდგომარეობაზე. მერე რაღაც ისევ შეიცვალა
ჩემში – პროტესტი დაოკდა, მიწყნარდა და გამოსავალი სწავლაში დავინახე.
უცბად მომინდა, რომ აღარ მეფიქრა ამ თემაზე, ძალიან რთული იყო ჩემთვის,
ამიტომაც შევეცადე მომეშორებინა ეს ფიქრები. ღონემიხდილი მივედი სასტუმროში,
ლოგინზე წამოვწექი და ჩამეძინა. ძილში ტელეფონის ჩუმი სიგნალი გავიგონე. ეს
შეტყობინება იყო. ყურმილი ავიღე და მოვუსმინე. “ლენუ, სად დადიხარ? ამოდი, რომ
მოხვალ, – 719-ში.» საათს დავხედე, დღის ორი საათი იყო. ძალიან ცუდად ვიყავი, კარი
გამოვიხურე და ორ წუთში 719-ი ნომრის წინ აღმოვჩნდი.
– სად იყავი?
– ააა, სასიყვარულო?
– რა მნიშვნელობა აქვს?
– მინდა.
– “თვინებთან» ვიყავი. . .
– ჰოო?
– ჰო! მაგრამ მინდა რომ მაგაზე აღარ ვიფიქრო... იმდენად დიდი თემაა, ჩემი გონება ვერ
იტევს...
– არ გშია?
– კარგად მეძინა.
ეს ძალიან ცოტა დროა, რა თქმა უნდა, მაგრამ მე უკვე ათასი რამის მოფიქრება
მოვასწარი.
ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ყოველ შეხედვაზე მეტი და მეტი სითბო შემოდიოდა
ჩემში. ვისხედით ჩუმად. ასე მეგონა, ისიც ისევე ივსებოდა ჩემით, როგორც მე მისით.
– ისეთი გოგო ხარ, როგორიც მინდა, რომ იყო. შევეცადე, ჭიქა თავისუფალი ხელით
ამეღო. არ მინდოდა მის ძლივს შეხებულ ხელთან განშორება.
– იცი, არსებობს ისეთი რამ, რასაც ბევრს რომ ეცადო, ვერსად გაექცევი.
– ბედისწერა!
ნეტავ რას აკეთებს თავის ოთახში იმაზე კარგს, ვიდრე ჩვენ ორნი ერთად
გავაკეთებდით. შევეცადე ბევრი არ მეფიქრა და ტელევიზორი ჩავრთე.
პირის დასაბანად შევედი, საშინლად გავბრაზდი იმაზე, რომ მას მხოლოდ ახლა,
დილას, მოეჩვენა, რომ მარტოა. ძალიან უცნაური ადამიანია, რომელმაც თავისავე
მსგავს უცნაურ ისტორიაში ჩამითრია. დაახლოებით ორ საათში მატარებელში
ჩავსხდებით და ზუსტად ხუთ საათში ამერიკის დედაქალაქში ჩავალთ.
საღამოს რვა საათი იქნებოდა, როდესაც ტაქსი ჩემს სასტუმროს მიუახლოვდა. გიორგი
გადმოვიდა, მხრებზე მიმიხუტა და მითხრა:
– მადლობა შენ!
– დაგირეკავ, OK?
***
– არც მახსოვს რას ვაკეთებდი ახალი წლის ღამეს, მეგობარი გოგონა მოვიდა ჩემთან,
უამრავი შამპანური დავლიე, მერე ღვინო გავურიე, მერე ვისკი და საბოლოოდ ისე
დავთვერი, დილას ხალიჩაზე გამომეღვიძა. წარმოგიდგენია, ჯენი – ჩემი მეგობრის
სახელია – აღარც დამხვდა.
კიდევ ბრილიანტის ბეჭდით, რომელიც შობას ვუსახსოვრე ჯენს. რაც უფრო ვიზრდები,
ვხვდები, რომ შობა-ახალი წელი სასწაულს არ უკავშირდება. მთელი წელი აგროვებ
საჩუქრებს, მერე ერთი თვე სახლის მორთვით ხარ დაკავებული, მერე კი მოდის ის ღამე,
რომელსაც ელი, და რა? ორ საათში ყველაფერი მთავრდება. საჩუქრები აქეთ-იქითაა
მიმოყრილი, ცარიელი ჭიქები, შესაფუთი ქაღალდები და ბაფთები კი საშინელ
არეულობას ქმნის. მოკლედ, ეს დღესასწაულები თავის ტკივილი უფროა, ვიდრე
სიამოვნება.
– ასე არ უნდა შეხედო. ახალი წელი ჩვეულებრივი დღეა, უფრო სწორად კი, ის დღეა,
რომელსაც თვითონ ქმნი. ყველაფერი მაინც ადამიანის განწყობაზეა დამოკიდებული.
– მე დღეში თერთმეტ საათს ვმუშაობ. ალბათ, არ არის გასაკვირი, რომ ახალი წლის
ღამეს ჩამეძინა. მაგრამ ჯენს ესმის ჩემი, სხვა გზა არა აქვს, ეგუება.
– მერე არ ჩამოვა?
– ვერ ჩამოვა.
– ძალიან ცუდი. ხომ იცი, როგორც ამბობენ: “თვალი თვალს რომ მოშორდება, გულიც
გადასხვაფერდებაო!»
– ჯონ, მგონი უნდა გავუყვეთ ოფისისკენ! – ვუთხარი და ყავის ბოლო წვეთი მოვსვი.
უკვე საღამოს რვა ხდებოდა. გიორგის არ დაურეკავს. ნეტავ სად არის? ისიც კი არ ვიცი,
სად ცხოვრობს. საწოლზე წამოვჯექი. თითქმის ყოველდღე აღმოვაჩენ ხოლმე, რაღაც
ისეთს ჩვენს ურთიერთობაში, რაც უნებლიეთ ხან წამომახტუნებს საწოლიდან, ხან
გარეთ, ქუჩაში გამაქანებს, ხან არ მაძინებს, ხან ჩაძინებულს მაღვიძებს. ეს სხვას
არაფერს ჰგავს, თუ არა სიყვარულს. არ მჯერა! ნუთუ ის კაცი შემიყვარდა, ვისაც არც კი
უცდია მომფერებოდა? ვიცი, როგორია მისი ხელის შეხება, მხრები.
ადრე გაგაზე ვფიქრობდი, რომ მიყვარდა, ნდობა, სინაზე – ჩვენ ეს ყველაფერი გვქონდა
ერთმანეთის მიმართ. მხოლოდ ვნებაზე არ მიფიქრია არასოდეს. ამის გარეშე ცხოვრება,
სრულიად ნორმალურად მიმაჩნდა, ბოლოს და ბოლოს მთავარი ხომ ისაა, რომ
კმაყოფილი იყო. (ასე ვფიქრობდი). მაგრამ კმაყოფილება არ იყო ის, რაც მეყოფოდა.
გაგასთან ურთიერთობით არასოდეს დავღლილვარ, თუმცა მქონია პატარ-პატარა
ნერვიულობები. ალბათ გადაღლილობით მიღებული კმაყოფილება იყო ის, რაც
მჭირდებოდა და არ ვიცოდი.
ჩემი საათი, რომელმაც ხელი გადამისხვაფერა. ახლა ასე მეგონა, ჩემი ხელი იყო
ყველაზე მომხიბვლელი, ქალური, გრაციოზული და ნაზი, მათ შორის, რომელიც
ოდესმე მინახავს. გიორგი კი – რატომღაც არ მირეკავდა... საერთოდ, 25 წლის
მანძილზე, ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი, რაც შევისწავლე, არის ის, რომ ძალიან არ
მინდოდეს რაღაცეები. იმიტომ, რომ მაშინ, როდესაც რაღაც ძალიან მინდა, არაფერი
გამომდის. იმწუთას სევდასაც ვგრძნობდი, მაგრამ ის სიამოვნება და სიხარული, რაც
ჩემში იყო, გაცილებით აღემატებოდა სევდას.
გიორგიმ არც მეორე დღეს დარეკა და ვერც მომავალი რვა დღე გავიგე რაიმე მის
შესახებ.
ეს იყო ახალი სიყვარულის სურნელი, რომელიც ალბათ მან შეარჩია, რომ ჩემთვის,
ასეთი, გემრიელი და დაუვიწყარი გამხდარიყო. თავი მხარზე ჩამოვადე და გავყუჩდი.
– ადრეც მითქვამს?
– მეტსაც გეტყვი, შენც უნდა ისწავლო. ისე ამერიკიდან ვერ გაგიშვებ, «ჰარლის» გემო
რომ არ გასინჯო.
– ხუმრობ?!
– არა, არ ვხუმრობ, ზეგ დილას ნახავ, თუ ვხუმრობ. ახლა წამოდი, სახლში გაგაცილებ,
– მითხრა გიორგიმ და ტაქსისკენ გავემართეთ.
მეორე დღე ძალიან გრძელი აღმოჩნდა. პარასკევი საღამო შინ გავატარე, ტელევიზორის
წინ. დილას გიორგიმ გამაღვიძა, კარი გავაღე, შემოვიდა. ტყავის ქურთუკი ეცვა, ხელში
კი ერთი ქურთუკი და ორი ჩაფხუტი ეჭირა, წითელი და ლურჯი.
– ლენუ, ნახე, ეს შენი ქურთუკია, სულ რკინებით არის გაწყობილი, რომ რამე არ
გეტკინოს, უცებ რომ ამოვყირავდეთ, – იცინოდა გიორგი, – ეს ჩაფხუტიც შენია. ხომ
ლამაზია? მოგიხდება.
– ლამაზია, მომწონს.
– რატომ?
– გპირდები.
– რას?
– თავისუფლად?
– ჰო, აი, თავისუფალი ვარ. ასე მგონია, არანაირი პრობლემა არა მაქვს, შენთან ერთად
ძალიან წყნარად ვგრძნობ თავს. მაგარია, არა, მხოლოდ იმას აკეთებდე, რაც მოგწონს?
– ბავშობაში ამერიკა სულ სხვანაირი მეგონა. იმ დროს ძალიან ძნელი იყო ამ ქვეყანაში
მოხვედრა.
– მას მერე რაც “ თვინსები» ვნახე, ჩემი წარმოდგენა ამერიკაზე სრულიად შეიცვალა.
იცი, გიორგი, ყველაზე სახიფათო რამ სწორედ ეგ ყოფილა – რელიგიების
დაპირისპირება. ერთხელ ჩემი ლექტორი მელაპარაკებოდა ამერიკაზე – მიხსნიდა,
მაჯერებდა: “ჰელენ, არ არსებობს მსოფლიოში ქვეყანა, სადაც ტოლერანტობა ასეთ
დონეზე იდგეს. ჩვენს ქვეყანაში – რასას და რელიგიას არავითარი მნიშვნელობა არა
აქვს, მთავარია ადამიანი იყოო.» იმ დღეს, ტერაქტის ადგილას რომ მივედი, პროფესორ
მანსოურის სიტყვები სადღაც გაქრა, წაიშალა. ვხედავდი, როგორ ეშინოდა ათობით
ადამიანს, ერთი ირანელი სტუდენტის, რომელიც თვალებში ცრემლჩამდგარი
იცქირებოდა უსასრულობისაკენ.
იმედით ცხოვრობს ადამიანი. არსებობს ისეთი რამ, რაც ყველა მაგ გრძნობაზე მეტია,
ისეთი რაღაც, რაც დაგავიწყებს იმას, რაც ნახე – სიყვარული. სიყვარული – ყველაზე
ძლიერი გრძნობაა. ეს ტერაქტებიც ოდესმე მორჩება, მობეზრდებათ ტერორისტებს
ხალხის ხოცვა და პოლიტიკოსებსაც ახალი ომების გამოგონება. როცა გიყვარს – არ
გაქვს სურვილი ბოროტება აკეთო. ხოლო, ამერიკას რაც შეეხება, მე მაინც ვთვლი, რომ
ამერიკა ფანტასტიკური ქვეყანაა... აქ ადამიანები ისე ცხოვრობენ, როგორც მათ სურთ.
– ამერიკული ცხოვრების სტილს რომ კარგად იცნობდე, ალბათ ასე არ იტყოდი... მათ
უმეტესობას მხოლოდ 4-5 საათი სძინავს დღე-ღამეში, ნახევრად მომზადებულ საჭმელს
ჭამენ და შობის ღამეს, რომლისთვისაც მთელი წელი ემზადებიან, მაგიდაზე ეძინებათ!..
– არა ხარ მართალი, ლენუ. ადამიანების უმეტესობა თავისი შრომით ქმნის ცხოვრებას,
ამიტომაც ასეთი ცხოვრების სტილი შენ შეიძლება არ მოგწონდეს, მაგრამ არავითარ
შემთხვევაში არ უნდა იყოს მიუღებელი. მე ყოველთვის ვცდილობ, აქაურობას
დადებითი თვალით ვუყურო, ის დავინახო, რაც მსიამოვნებს. აი, მაგალითად,
“ჰარლი» – ხომ ფანტასტიკაა? ეს ტიპები, ამ ბარში რომ ხედავ, როკს უსმენენ,
სვირინგებს იკეთებენ, წვერს უშვებენ და “ჰარლით» დაქრიან გზატკვეცილებზე ორასი
კილომეტრი სიჩქარით. აბა, მათ შეეკითხე ამერიკის ფასი?
მიუხედავად იმისა, რომ ერთგვარად მეც ამ ქვეყნის პატრიოტი ვარ. თან არც
ამერიკელი პოლიტიკოსები მომწონს, ომი ხომ მაინც მათი დაწყებულია. – ვთქვი და
ცხელი
– მჯერა!
– კარგად ზიხარ?
ჰაერი სუფთა და ოდნავ ცივი იყო. შიგადაშიგ მომდიოდა გიორგის ოდეკოლონის სუნი,
რომელიც ხუთშაბათ საღამოს, დიუპონ სერქალთან გატარებულ წუთებს ისე მკვეთრად
მახსენებდა, რომ სადღაც, შიგნით, მუცელი თითქოს მეკუმშებოდა. როცა
მივეხუტებოდი, ამ შეგრძნებას აწმყო დროის სიამოვნება აქრობდა, ისე როგორც ძველ
მოგონებებს ასუსტებს ახალი, უმშვენიერესი განცდები. ბევრი ვისეირნეთ. როცა
მოსაღამოვდა, გიორგიმ სახლში მიმიყვანა. გადმოსვლისას მაკოცა და შემპირდა, რომ
კვირის განმავლობაში დამირეკავდა. ორ წუთში ლიფტში ვიყავი და მერე ისევ ჩემი
ნომერი...
– გაგა როგორ არის? – მკითხა მან. ამ კითხვამ უცბად შემაშინა, ორი კვირა გავიდა მას
შემდეგ, რაც გაგას ვესაუბრე.
ამ სიტყვებმაც ამაღელვა. ესე იგი გიორგი რომ არ მირეკავს, ეს იმის ბრალია, რომ არ
უნდა.
– აჰააა, ესე იგი, დაახლოებით ჩემხელა კაცი გაახვიე არა ბადეში? – იცინოდა ბეტი.
– არა, ბეტ, მას არ მოვწონვარ, ისე მემეგობრება, – ეს ბოლო სიტყვა ისეთი ხმით
წარმოვთქვი, ჩემი თავი შემეცოდა.
შენც ხომ გინახავს, მართვა არც თუ ისე ცუდად ვიცი. ამიტომაც მენდე.
– კარგი, მაშინ წამოდი, ნაყინზე დაგპატიჟებ, ვიცი, როგორც გიყვარს ყავის ნაყინი
თხილებით. შენ ხომ ჩემი პატარა მსუნაგი გოგო ხარ.
– გიორგი!
უაზრო სიახლეებით, რომლებიც მეორე დღეს აღარ მახსოვს, – ვბოდავდი, იმას, რაზეც
საერთოდ არ მიფიქრია.
– ვეცდები.
– რას იტყოდი იმაზე, დღეს საღამოს რომ ერთად გვევახშმა. მოდი, გინდა რუსულ
რესტორანში წავიდეთ. დიდი ხანია არ ვყოფილვარ, რუსულ სიმღერებს მოვუსმენთ,
“ოკროშკას» და “სტოლიჩნი» – სალათს მივირთმევთ. ასე, რვა საათისთვის წავიდეთ
“Russian Balalaika» – ში, გამოგივლი.
“პატარაობისას არ მოვწონდი, ალბათ!» ეს ქალი უკვე იმდენად მძულდა, რომ ხმას ვერ
ვიღებდი, მაგრამ ლაპარაკის საშუალებასაც კი არ მაძლევდა, ისე მიერეკებოდა თავისას.
– სამწუხაროდ, მამამისი ჩემი მეგობარი არ არის, – თქვა გიორგიმ, – ჩემი მეგობარი მისი
გოგონაა – ეღიმებოდა მას.
– ოცდახუთის.
– რა მშვენიერი ასაკიაა, მე, აგერ, უკვე თითქმის ორჯერ შენხელა ვარ. ლენა, აქ რას
საქმიანობ?
– მე ლენუ მქვია, არ მიყვარს, ლენას რომ მეძახიან, – ცოტა მკაცრად ვუთხარი “ორჯერ
ჩემხელა» მარიკას.
– ლენა კარგი სახელია, თან რუსულ რესტორანში ვართ და ალბათ ამიტომ ავიჩემე
ლენა, – მომიბოდიშასავით ქალბატონმა მარიკამ.
იმდენად უაზრო წინადადება თქვა, რომ გიორგიმ სიცილი ვერ შეიკავა. ეს ქალი
თავიდანვე არ მომეწონა, არ მომეწონა, რადგანაც არ ვიცოდი, ვინ იყო, და უნებურად
გონებაში გიორგის დავუწყვილე. საშინლად არ მიყვარს ისეთი სიტუაციები, როდესაც
ორი ქალი ერთ მამაკაცს ეპრანჭება და გაპრანჭვის პროცესში ერთმანეთის დაცინვას ან
დამცირებას ცდილობს, რა თქმა უნდა, ქალური ღირსების დაცვით და კულტურულ
ფორმებში, მაგრამ ორი ქალის ბრძოლა ყოველთვის აშკარაა. ასე მოხდა ახლაც, მას
პირდაპირი ომი გამოვუცხადე, ჩემი ორასოიანი უკმეხი პასუხებით და არ მივეცი
საშუალება, ჩემთან კონტაქტში შემოსულყო, ის კი მოჩვენებითი თბილი მზერით
მიყურებდა, ამ მზერაში იყო რაღაც, რაც ისევე არ მომწონდა, როგორც ეს ქალი
მთლიანობაში. ძალიან მინდოდა, მეთქვა: “მე საშინელი გოგო ვარ, საშინელი უკმეხი
პასუხების გაცემა ვიცი და თან ძალიან ეჭვიანი. გიჯობს ამ კაცთან ერთად აღარასოდეს
დაგი-ნახო!» მაგრამ ჩემმა ბაგემ სრულიად სხვა რამ წარმოთქვა, თანაც ისეთი
სიმშვიდით, რომ თავად გავოგნდი.
– ჰო, ნუ, გასაგებია, – თქვა და წითელი ღვინო მოყლუპა, დავინახე, როგორ დაეტყო
ჭიქას მისი ცხიმიანი პომადის ბორდოსფერი კვალი.
– გუშინ ახალი ფილმი ვნახე, ულამაზესი გოგო თამაშობდა, კიდევ უნდა ვნახო,
აუცილებლად ერთად წავიდეთ.
– წავიდეთ...
– ლენუ, – კონიაკის ჭიქა ძირს დადგა და ახლა ორივე ხელით მიმიხუტა. მე ისევ ვერ
ვახერხებდი სიტყვის დაძვრას. – დამეხმარე ლენ, რაღაცით მაინც მიმახვედრე, რომ
ჩემთან გინდა და აღარსად გაიქცევი. მაგას ვერ გავუძლებ, სუსტი ვარ, გესმის?!
გიორგი წამოდგა, შუქი ჩააქრო, აბაზანის კარი ოდნავ გამოაღო და იქ მობრუნდა სადაც
დამტოვა.
გიორგი ღია აივნის კართან იდგა. მისი ხალათი მოვიცვი და მის ჩუსტებში გავუყარე
ფეხი, აივნის კარი გამოვაღეთ და გარეთ გავცვივდით.
არც მახსოვს, რამე მითხრა თუ არა, ან მე თუ ვთქვი რამე. საღამოხანს ქუჩაში გავიდა.
სახლში დათოვლილი და პროდუქტებით სავსე პარკებით მობრუნდა. ერთი პარკი მე
მომაწოდა, შიგ კბილის ჯაგრისი იდო და თეთრი პირსახოცის ხალათი.
– ესენი ჩემთან დატოვე. მეტი არაფერი მოიტანო. არ მინდა შენს ნივთებს ვხედავდე
მაშინ, როცა აქ არ იქნები... თევზი უნდა შევწვა, სალათს გავაკეთებ, გემრიელს.
– მოგეხმარები.
– ძალიან გთხოვ, იჯექი, არ გაინძრე. თუ სურვილი გაქვს, მიყურე, როგორ ვამზადებ
საჭმელს. დახმარება არ მჭირდება, დღეს მე უნდა მოგემსახურო, თავიდან ბოლომდე, –
გამომხედა და თვალი ჩამიკრა. მერე კი ისეთი გულმოდგინებით შეუდგა სადილის
მომზადებას, თვალი ვერ მოვაცილე.
– რა კარგია, ლენ, აქ რომ ხარ, სწორად იმ დროს ხარ აქ, როდესაც ასე მჭირდები. შენ ხომ
ეს არ იცი? მაგრამ აქ ხარ და დიდი მადლობა. თავისუფლად შეიძლებოდა, საერთოდ არ
გამოჩენილიყავი, მაგრამ გამოჩნდი. სწორედ ეს არის ბედისწერა. შესაძლოა, შენ არ
გიფიქრია, არც გაგიაზრებია ის, თუ რამდენად კარგია ეს ყველაფერი. მე მაინც
მადლობელი ვარ შენი.
– ყველაფერს, რაც ხდება ადამიანის ცხოვრებაში, თავისი მიზეზი აქვს. ადრე თუ გვიან,
ყველა ვხვდებით ამას. შენზე წინასწარ რაღაცას ვგრძნობდი, იცი? ის, რაც თბილისიდან
კონვერტით ჩამომიტანე, დიდად არც მჭირდებოდა. დედაჩემს ველაპარაკებოდი
ტელეფონით, მკითხა ვიღაც მოდის ვაშინგტონში, რამე ხომ არ გინდა გამოგიგზავნოო.
ჯერ უარი ვთქვი, ამასობაში მობილურით დამირეკეს და რაღაც საბუთი მთხოვეს.
– მაგაზე ფიქრისაც კი მეშინია. რადგან ერთად ვართ, ესე იგი ასე უნდა ყოფილიყო.
მაგიტომაც ვარ ღმერთის მადლობელი, – შენი თავი რომ გამომიგზავნა, კონვერტით
ხელში. ერთ რამეს გეტყვი და დაიმახსოვრე, როდესაც რამე ხდება შენს თავს, არასოდეს
მიიღო ისე, თითქოს ეს ასეც უნდა ყოფილიყო, იმიტომ რომ მეორე წუთს შეიძლება ეს
ყველაფერი დაკარგო, გესმის?
– მესმის, გიორგი, დღეს განსაკუთრებით ჭმუხნი შუბლს! – და თითით გავუსწორე
შუბლზე გაჩენილი ღარები.
– მოდი, თავი დამადე და დაიძინე, ჩემი პატარა გოგო დავღალე ამდენი ლაპარაკით.
მოდი, დაიძინე.
– რას ვაკეთებ?
– ჯიქურ მიცქერ.
– ეგ რაღა არის?
– ჯიქურ ცქერა არ იცი რას ნიშნავს?! გადამრევ შენ მე, გადამრევ – მითხრა გიორგიმ და
საძინებლისკენ ხელში ატაცებული წამიყვანა – ლენუ! შენ ძალიან ლამაზი ცხოვრება
გექნება, დაიხსომე ჩემი სიტყვები – ულამაზესი!
***
წამოსვლისას ვუთხარი:
– მართალი ხარ. მარტივი იყო ის, რომ რეგისტრაცია გავიარე, თვითმფრინავში ჩავჯექი.
რთული კი ის იყო, შენ რომ შეგხვდი ლომთან, – მერე ყველაფერი კიდევ უფრო
გართულდა...
ორშაბათი დილა ჯონ ფლოიდს ეკუთვნოდა. მისი არც ერთი სიტყვა არ შემსვლია
თავში, სანამ სეე ყოუ ატ წორკ! – არ მითხრა და დამტოვა. სამსახურიდან ბეტს
დავურეკე, ვთხოვე, საღამოს ცხრა საათზე, იტალიურ რესტორანში შემხვედროდა.
– მნიშვნელობა არა აქვს, რამდენი წლით არის შენზე უფროსი, მთავარია, გრძნობა იყოს
მყარი.
– ვისი?
– ორივესი. პირველ რიგში, ის უნდა გაინტერესებდეს, შენ რა გინდა.
– შემიყვარდა გიორგი.
მასაც ვუყვარვარ. მითხრა ერთი ქალი ჩემი ცხოვრების იდეალი იყოო. ეს ერთი თვის
წინ თქვა. მას მერე აღარაფერი უთქვამს. ის ქალი დღესაც მისი ცოლია, მის სახლში
ცხოვრობს... მასზე ბევრს არ ვფიქრობ, უფრო მეტად ჩვენი ურთიერთობა მადარდებს.
მომავალს ვერ ვხედავ...
– ჰელენ, გიორგი დიდი კაცია. მან დანამდვილებით იცის, რა უნდა შენგან. შენ კი ნუ
ნერვიულობ, იოლად შეხედე და შეეცადე, თქვენი ურთიერთობიდან მაქსიმალური
სიამოვნება მიიღო. სრულყოფილება და იდილია კი არ არსებობს.
ცხოვრება ერთ ადამიანს არასოდეს აძლევს ყველაფერს ერთად. შენ ლამაზი, ჭკვიანი,
ახალგაზრდა გოგო ხარ. ღმერთმა სიყვარული გაჩუქა, უნდა მიიღო ისეთი, როგორიც
არის. იცი, ცხოვრების გარკვეულ ეტაპზე, ყველა ადამიანს უხდება მსხვერპლის გაღება.
მე, მაგალითად: ბავშვობიდან ვნატრობდი შეყვარებული ვყოფილიყავი. ყველაფერში
სიყვარულს ვეძებდი. და ღმერთმა მაჩუქა ის, რაც მინდოდა.
ჩემს თავს ვებრძვი, სახლში რომ მოვდივარ, ვწვალობ, ასე მგონია, გიორგის
ვეღარასოდეს ვნახავ, სულ იმის დარდში ვარ, რომ აღარ გამოჩნდება
არ ვიცოდი, რას მიმზადებდა მეორე დღე. ღამე საწოლში რომ ვიწექი, კარზე კაკუნი
შემომესმა.
– გიორგი, არსად აღარ გაგიშვებ, იქამდე მაინც არ მიმატოვო, სანამ ერთად ყოფნა
შესაძლებელია, მერე, გპირდები, მე თითონ წავალ, მერე მე თვითონ წავალ... ვიცი, რომ
ვერ გავუძლებ, ძნელი იქნება, მაგრამ მაინც წავალ, ოღონდ ახლა არ მიმატოვო. –
არაფერს ამბობდა, მხოლოდ თმაზე მისვამდა ნაზად ხელს. არ ვიცი, საიდან
ამომდიოდა ასეთი სიტყვები, ან რატომ ვევედრებოდი სიყვარულს მამაკაცს, მაგრამ ეს
არ მადარდებდა, თუ საჭირო იქნებოდა, კიდევ შევევედრებოდი, ოღონდ არ
მივეტოვებინე.
***
– ჰელენს სწავლის გაგრძელება შენს ქალაქში უნდა, ალეხანდრო, – უთხრა მას გიორგიმ,
– რას ფიქრობ, რითი შევძლებთ მის დახმარებას.
– ესპანური იცი?
– რა თქმა უნდა.
– ნუ მაშინებ.
– რისი გეშინია?
– მაინტერესებს შენი ცხოვრება. იცი, შენ თავისუფლად შეგიძლია სულ მალე წიგნიც
გამოსცე.
– რა წიგნი?
– როდის?!
– შენი ერთ-ერთი ბანაობისას. – გაეღიმა მას, ჯიბეში ხელი ჩაიყო, ქაღალდი ამოიღო და
წამიკითხა:
“ერთ დღესაც მე წავალ შენგან, ერთი ზაფხულის მზიან, მხიარულ ან ზამთრის ცივ,
მოწყენილ დღეს, ან წახვალ შენ. სადმე სხვაგან, იქ, სადაც დღეს არავინ გველოდება,
მაგრამ ადრე თუ გვიან მივალთ.
– არა, ეგ უფრო რომანს ჰგავს. ძალიან ლამაზად წერ. ხომ გეუბნები შენ უკვე ხარ
მწერალი, უბრალოდ, დახვეწა გჭირდება, რასაც, ჩემი აზრით, მადრიდში მოახერხებ.
– რა ყველაფერი?
– ყველაფერი, ის, თუ რა გრძნობა მაქვს შენს მიმართ? ღმერთო ჩემო, როგორ მრცხვენია.
– ლენუ, შენ ჩემს მიმართ რასაც გრძნობ, ეგ რომ არ მცოდნოდა, არც ერთი წამით შენთან
არ გავჩერდებოდი. ის, რასაც შენ ჩემს მიმართ გრძნობ, მწვანე ბლოკნოტში კი არა, შენს
თვალებში ამოვიკითხე დიდი ხნის წინათ. ეს რომ არა, ჩვენ არც ვიქნებოდით. არაფერი
არ იქნებოდა, დამიჯერე.
“სიყვარულს ჩემთვის ახლა უკვე შენი სახელი ჰქვია – გიორგი! როდესაც ერთ მზიან
დილას ეკლესიის ზარები დარეკენ, შენ აღარ იქნები ჩემთან. მონატრების ტკივილი
შეცვლის დღევანდელი განშორების ტკივილს, ყველა ჩვენი ერთად განვლილი წუთი
დაკარგავს ძალას და გაქრება იმისთვის, რომ ყველაფერი თავიდან დაიწყოს, რაც
მოხდა. ჩუმად ვილოცებ ფანჯარასთან და ღმერთს შევევედრები, კიდევ ერთხელ
დამანახოს შენი თავი. ღმერთი შეისმენს ჩემს ჩურჩულს და ჩვენ ერთმანეთს
შევხვდებით, მერე ყველაფერი დასრულდება და შენ წახვალ... ეს დღე ყველაზე
სევდიანი იქნება ჩემს ცხოვრებაში. დღე, რომელიც არ ჩაივლის და სამუდამოდ
გასავლელი დარჩება. ვერაფერი მოერევა ამ სევდას, ეს დღე არასოდეს ჩაივლის,
არასოდეს...»
– მარწყვი?
– არა.
– ნამცხვარი?
– არა.
– წვენი მაინც დალიე, შორს მიდიხარ.
– გიორგი, თავი დაანებე ჩემზე ზრუნვას. ხვალიდან მაინც ვერ გაიგებ, რას შევჭამ და
დავლევ, ამიტომაც აქვე შეწყვიტე, თორემ მალე მარტო დავრჩები და გამიძნელდება…
ყველაფერი… ხომ იცი, არა? როგორ გამიძნელდება, – ვბუტბუტებდი, ცრემლებიან
ფორთოხლის წვენს ვყლაპავდი და
ვერაფერს ვხედავდი.
– ჰო, მაგრამ ხვალიდან ვინ მოგასვენებს, დედა, მამა, მეგობრები, ნათესავები, ყველა
მარტო შენზე იზრუნებს, პრინცესასავით ლოგინში მოგართმევენ საუზმეს, სულ
ტყუილად გეშინია. ეს მე დავრჩები მარტო, აქ, ვაშინგტონში. ხომ ხედავ, საქმე უფრო
რთულადაა, ვიდრე შენ დასახე. შენ პრინცესა იქნები, მე კი ქუჩის უპატრონო მაწანწალა,
მდიდრების კვარტლებში ვივლი და მოწყალებას შევაგროვებ. “მიბოძეთ, გეთაყვა
ცოტაოდენი ყურადღება და სითბო, ჩემმა გოგონამ დამტოვა, წავიდა, დავრჩი მარტო,
უპატრონოდ, უსახლკაროდ, უსიყვარულოდ, ჩემი მოგონებების და ოცნებების ამარა!
მიწყალობეთ ორიოდე გროში ხვევნა!» – მსახიობობდა გიორგი, მე კი ახლა უკვე
სიცილისგან ვიხრჩობოდი.
– არაფერს!
– მერე რა, წიგნის “ნამდვილი» პერსონაჟი ვინ იქნება, ვერავინ გაიგებს, ვერასოდეს!
არავინ იცის, რომ არსებობ და ასეც დარჩება!
– შენ სულ არ ჰგავხარ 25 წლის გოგოს, გაცილებით პატარა ხარ და გაცილებით დიდი.
ერთი სიტყვით, უასაკო ხარ.
მერე გიორგიმაც მოიწყინა, ისევ ჭმუხნიდა შუბლს და ჩემსავით არაფერს ჭამდა. ცოტა
ხანში ჩემი ოთახიდან ბარგი ჩამოვიტანეთ და მის მანქანაში ჩავალაგეთ. დაახლოებით
ერთი საათი გვრჩებოდა აეროპორტში გამგზავრებამდე, ფეხით გავუყევით ქუჩას.
გიორგიმ ორი თითის აწევით გამარჯვება მისურვა. ამ ნიშანმა ბევრი რამ მომაგებინა
ცხოვრებაში. გიორგიც ასე დამამახსოვრდა – სათვალით, ყავისფერ პიჯაკში, ორი თითი
ცისკენ აშვერილი, როგორც ჩერჩილს, ან როგორც რომელიმე როკ-ვარსკვლავს, ფოტოზე
– გამარჯვების ნიშნად.
***
თბილისში ჩამოსული მივხვდი, რომ დამთავრდა ყველაზე დიდი რამ, რაც მე აქამდე
განმიცდია. მეორე დღეს გაგა მოვიდა. სახეზე ეტყობოდა, რომ ჩემზე დარდი უკვე
რაღაც ახლით გაექარვებინა, მაგრამ მაინც მომინახულა. ჩემი ამერიკული ცხოვრებიდან
ის დეტალები მოვუყევი, რომლებიც არც მას აინტერესებდა, არც მე, მაგრამ მაინც
მისმენდა – მე კი ვყვებოდი. მერე თავისი დისკები წაიღო, რომლებსაც არასოდეს
ვუსმენდი და წავიდა...
იყო ერთი რამ, რაც მოსვენებას არ მაძლევდა. ვერაფრით გამერკვია, რა იყო იმის
მიზეზი, რომ გიორგი თავის ცოლს ვერ მიატოვებდა.
პასუხს ფეხის ხმა მოჰყვა. ჩუმი ნაბიჯების ხმამ კარისკენ გამახედა და კარებში მდგომი
ქალი დავინახე. ეს მაღალი, გამხდარი, ულამაზესი ქალბატონი გიორგის ცოლი იყო.
შველივით სახე ჰქონდა, გრძელი კისერი და დიდი შავი თვალები. გაშტერებული მზერა
მომაპყრო, ყურმილი ქვემოთ ჩამოვუშვი და მივესალმე.
– გამარჯობა, – თქვა მან მშვიდად, – ყვავილების მორწყვის დროა, მარინაააა, სადა ხარ?
– რა სჭირს?
სარკესთან ისევ ფოტოები შევამჩნიე. ერთ დიდ ჩარჩოში გიორგის ქორწილის შავ-
თეთრი ფოტო იყო ჩასმული. ჯვრისწერა, – ეს მათი ჯვრისწერა იყო, რომელიც
დაახლოებით 18-19 წლის წინ შედგა. მაშინ სკოლაში შევდიოდი, ალბათ. გიორგის
თვალები ანათებდა, ყველა ნაკვთზე ღიმილი დასთამაშებდა... ბედნიერების ღიმილი..
ვიდექი და რამდენიმე წუთი ვუყურებდი ამ ფოტოს, მერე სხვა სურათებზე გადავედი –
ერთ ფოტოზე ნატაშას ჯინსის შარვალი და ზოლიანი პერანგი ეცვა, ძველი სტილის
სათვალე ეკეთა და იცინოდა.
მასაც ყველა ნაკვთი უღიმოდა – ორივე ხელით გიორგის სახე ეჭირა, თითქოს მის
კოცნას აპირებდა. კიდევ ერთ სურათზე ორივენი ცხენებზე ისხდნენ, სადღაც
მდელოზე, შეიძლება, იპოდრომი იყო, ან ბეთანია, არ ვიცი... ფოტოების ყურებას ვეღარ
გავუძელი. ოთახში უშველებელი ორკაციანი წითელი ხის საწოლი იდგა, გარდერობი და
სარკე. საწოლზე მამაკაცის პიჯაკი და ჰალსტუხი იყო გადაფენილი, სკამის ქვეშ კი
ფეხსაცმელები ეწყო – ამ ნივთების დანახვაზე გამაჟრიალა. აქ იყო გიორგის სახლი, მისი
მთელი ცხოვრება, მისი წიგნები, დისკები, ტანსაცმელი...…
***
ვგრძნობდი, რომ რაც უფრო მეტი დღე გადიოდა, მით უფრო ვშორდებოდი ჩემს
საყვარელ ადამიანს. ხანდახან ორიენტაციას ვკარგავდი და სახლს ძლივს ვაგნებდი
ხოლმე. შიგადაშიგ თავი მტკიოდა, ვითიშებოდი და საათობით ვიყავი ერთ წერტილზე
მიშტერებული. გიორგის არყოფნა იმდენად
ოქტომბერი იყო. სახლში მოვედი, ისე მენატრებოდა, ისე მენატრებოდა, რომ ერთ
დღესაც საწოლში ჩავწექი და ავად გავხდი. ორი კვირის მანძილზე სიცხე მქონდა,
ვერაფრით ვერ დავიგდე, არანაირი წამალი არ მშველოდა. მიზეზი ძალიან კარგად
ვიცოდი, აღარც მეცადინეობა მინდოდა, არც ამხანაგები, არც მადრიდი – საერთოდ
სიცოცხლე აღარ მინდოდა. დეპრესია მქონდა, და არც ვცდილობდი იქიდან გამოსვლას.
ერთ ასეთ საღამოს ტელეფონმა დარეკა. გიორგის ესპანელი ამხანაგი იყო, მისმა ხმამ ისე
გამახარა, სულ დამავიწყდა სიცხეც და დეპრესიაც.
– მაროკოში? უცნაურია.
ერთ საღამოს, კონსტანტინო რომ გავაცილე და სახლში მარტო დავრჩი, ისევ შემიპყრო
იმ გრძნობამ, რომელიც, მეგონა, წასული იყო ჩემგან. გამახსენდა გიორგის აივანი,
ზამთარი, თოვლი და მისი შეჭმუხნული შუბლი. ამ სახის გახსენება ჩემთვის
გაუსაძლისი იყო. იმ ხანებში ჩემს სადიპლომო ნაწარმოებზე ვმუშაობდი.
კომპიუტერშიც დაწყებული მქონდა ნოველა, რომელსაც “ჩიტი გალიაში» ერქვა და
რომელიც გიორგის საყვარელ თემას – თავისუფლებას – მივუძღვენი. უცებ
გადავწყვიტე, რომ ჩემი სადიპლომო ნამუშევარი წიგნი იქნებოდა, წიგნი, ჩემსა და
გიორგის სიყვარულზე, რომლის დაწერაზეც მან ერთხელ მიმანიშნა.
თითქოს გაბრაზებულიც იყო, ნაწყენიც ჩემზე, მაგრამ არაფერს იმჩნევდა. მერე მითხრა,
რომ ჩემი წარსული ცხოვრება, მარტო ჩემი იყო და მას არაფრის თქმა არ უნდოდა იმ
კაცზე, რომელზეც ეს წიგნი იყო დაწერილი. მერე წყენამ გადაუარა, და წიგნი დედასაც
წაუღო საჩუქრად. დედამისმა გამოსაშვების წინა საღამოს სადილად მიმიპატიჟა.
ჟიურიმ ოთხი მაგისტრანტი დაასახელა. რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს, მეც მათ შორის
ვიყავი, თითქოს არც გამხარებია, უფრო სწორად, ვერ ვგრძნობდი, რა მოხდა.
ჯგუფიდან ეს ოთხი სტუდენტი ისევ მიკროფონთან მიგვიწვიეს და ისევ ვერაფერი
ვთქვი, ჩემი ჯერი რომ მოვიდა.
უეცრად გამომცემლობის უფროსმა გამოაცხადა, რომ მას კიდევ ერთი რამ ჰქონდა
სათქმელი. დარბაზი ისევ გაჩუმდა. – წელს გვინდა ერთი გამონაკლისი დავუშვათ და
კიდევ ერთი ნაწარმოები გამოვცეთ. ეს არის რომანი “სიყვარული ამერიკაში» –
ახალგაზრდა ქართველი მწერლის ჰელენ... აღარაფერი მესმოდა, არც მჯეროდა, რომ
ასეთი რამ ჩემს თავს ხდებოდა. დარბაზში კონსტანტინოს სილუეტი შევნიშნე, იგი
ფეხზე ამდგარიყო და მთელი ძალით უკრავდა ტაშს. დედამისიც დავინახე.... ახლა ჩემი
დრო იყო, ჩემი მიკროფონთან მისვლის დრო... მადლობა ვუთხარი გამომცემლებს, ჩემს
ესპანელ ლექტორებს და ჯგუფს.
მერე კი ქართულად ვთქვი ორი სიტყვა, რომელსაც ჩემს გარდა მთელს დარბაზში
ვერავინ გაიგებდა... ყველა მილოცავდა, კონსტანტინო თავს მევლებოდა, აღარ იცოდა,
რითი გამოეხატა თავისი აღფრთოვანება. ალეხანდრო და მისი ცოლიც მოვიდნენ.
ალეხანდროს დიდი მადლობა გადავუხადე, ვუთხარი, ის რომ არ ყოფილიყო, ეს დღეც
არ იქნებოდა. რაზეც ასე მიპასუხა:
– ეს მარტო შენი დამსახურებაა და სულ ცოტა ჩემი ქართველი მეგობრის – მერე ხელზე
მაკოცა. მინდოდა ალეხანდროს ჩავხუტებოდი და მებღავლა. მაგრამ, რა თქმა უნდა, ასე
არ მოვიქეცი.
ორი წუთი ასე ვიდექი, ის იჯდა. ბოლოს, როგორც იქნა, წამოდგა, ლოყაზე მაკოცა და
მითხრა დაჯექიო.
– საიდან გაქვს?
არაფერი მიპასუხა, შუბლი შეჭმუხნა და ასე მიყურებდა კარგა ხანს. ხმას არ იღებდა.
მეც ჩუმად ვიჯექი და ვუყურებდი. ცოტა ხანში პორტიე მოგვიახლოვდა და მოახსენა,
რომ მისი ბარგი უკვე ტაქსში იდო აეროპორტში წასასვლელად გამზადებული. კიდევ
ხუთი წუთი ასე იჯდა, მერე წამოდგა, მომიახლოვდა, თავი დახარა და მაკოცა.
– უნდა წავიდე, ჩემო პატარა, ძალიან გახარებული ვარ, მთელი ცხოვრება ვიამაყებ
შენით, წიგნზე წამიწერე, გთხოვ!
4Love.Ge