3. George A. Vassiliou, M.D.

: Analogic Communication as a Means of Joining the

Family Systems in Therapy, The International Journal of Family Psychiatry, Vol. 4,
No. 3, 1983.

4. George A. Vassiliou, M.D. and Vasso Vassiliou, Ph.D.: Analogic Communication

in Generating and Developing Family Therapy, Terapia Familiare Communicaria,
Cad. 3, 1983.

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Γ. Βασιλείου η Διαλεκτική-Συστημική προσέγγιση,

ενσωματώνει στοιχεία ζωντανής διεργασίας, καθώς συνθέτει τα ανθρώπινα
συστήματα όπως είναι το ανοιχτό/κλειστό σύστημα της οικογένειας, με την δόμηση
ορίων, την λήψη αποφάσεων και τις ποικίλες διεργασίες αλληλοεπιδράσεων που
επιτρέπουν την ανεξαρτησία και διαφοροποίηση του ατόμου μέσα από την ασφαλή
προετοιμασία που προσφέρει η ομάδα ως σύστημα.
Στα πλαίσια της θεραπευτικής διεργασίας ομάδας, η ανάδυση της ζωντανής και
αναλογικής επικοινωνίας, ενθαρρύνει και βοηθά στην κατανόηση των διαφόρων
αλληλεπιδράσεων, όπου σεβόμενοι την ρέουσα διεργασία, αναδιατάσσονται οι
αλληλεπιδράσεις και η δημιουργία προτύπων

HELLENIC SYSTEMIC THINKING AND FAMILY THERAPY ASSOCIATION

Papadiamantopoulou 3 Athens 10528
Tel:2107295532
Email: hestafta@otenet.grhestafta@otenet.gr

www.hestafta.org

H ΣΥΝΗΧΗΣΗ

Elkaim Mony. (1995). «Από την αυτοαναφορά στις συναθροίσεις». Τετράδια

Ψυχιατρικής νο 49. Μετάφραση Αλεξάνδρα Πάλλη, Έμμυ Γκίκα.

Jensen Per. (2007). “The narratives which connect. A Qualitative Research Approach
to the Narratives which Connect Therapists Personal and Private Lives to their Family
Therapy Practices”. Διαθέσιμο στο:
http://www.sfft.se/dokument/avhandlingPerJensen.pdf . Πρόσβαση 25/5/2015.
Jensen Per. (2012) “Family Therapy, Personal Life and Therapeutic Practice. The
Map of Relational Resonance as a Language for Analyzing Psychotherapeutic
Processes”. Διαθέσιμο
στο:http://brage.bibsys.no/xmlui/bitstream/id/203543/jensenTheMapofResonance
HSPS.pdf . Πρόσβαση 25/5/2015.
Kaslow Florence, Massey Robert, Massey Davis Sharon. (2002). “Comprehensive
Handbook of Psychotherapy, Interpersonal/Humanistic/ Existential”. Διαθέσιμο στο:
https://books.google.gr/books?hl=en&lr=&id=Ks2z9zkHrVwC&oi=fnd&pg=PR5&d
q=international+perspectives+on+professional+ethics+elkaim&ots
=eflnMNejfJ&sig=L_TG2oVMbWrbpcBcQYhPCuuEafE&redir_esc=y#v=onepage&
q=international%20perspectives%20on%20professional%20ethics%20elkaim&f=fals
e . Πρόσβαση 26/5/2015

Ο Mony Elkaim (1995) επεξηγώντας την έννοια της συνήχησης, (resonance) αναφέρει πως όπως
στην φυσική επιστήμη η συνήχηση αφορά των συντονισμό συχνοτήτων, έτσι ανάλογα και στις
ανθρώπινες σχέσεις, ο όρος περιγράφει τις συναθροίσεις που συνίστανται στην τομή κοινών
στοιχείων αποτελούμενα από άτομα ή ανθρώπινα συστήματα εκ των οποίων αναδύονται
αμοιβαίες κατασκευές της πραγματικότητας και δημιουργούν έναν κοινό παράγοντα σαν να
βρίσκονται στην ίδια συχνότητα. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως ως άτομα, «δεν μπορούμε να
βιώσουμε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα παρά μόνο αν οι ειδικές συνθήκες αγγίξουν κάποια χορδή
μέσα μας» η έννοια της συνήχηση μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο μέσα από την ερμηνεία των
δυναμικών μέσα στο οποίο βιώνεται ένα συναίσθημα.
Όσον αφορά την στάση του θεραπευτή, ο Elkaim θέτει κάποια βοηθητικά ερωτήματα, όπως τα
ακόλουθα:

«Αυτό το θέμα ή το συναίσθημα μου είναι οικείο; Αν ναι τι μου θυμίζει; Τι μου φέρνει στο μυαλό;»

«Πόσο σημαντικό είναι αυτό το θέμα που εγώ θεωρώ κρίσιμο για την οικογένεια; Πόσο τους
αφορά;»

«Τι γίνεται αν το θέμα αναδειχθεί σημαντικό, τόσο σε σχέση με τη δική μας ιστορία, όσο και για τα
μέλη της οικογένειας;»

O Kaslow (και συν, 2002), περιγράφει την συνήχηση ως ένα σύνολο κανόνων που μοιράζονται τα
διαφορετικά συστήματα σε μια αμοιβαία σχέση.

Ο Jensen (2012) αναφέρθηκε στην έννοια της σχεσιακής συνήχησης, η οποία δίνει έμφαση στους
αναστοχασμούς του θεραπευτή όταν αντιλαμβάνεται πως μέσα στην θεραπευτική διεργασία, η
διαδικασία αλληλεπίδρασης επηρεάζεται από τις προσωπικές του εμπειρίες. Πιο συγκεκριμένα
θίγει τέσσερα πεδία όπου μπορεί ο θεραπευτής να εστιάσει: την οικογένεια του, το πολιτισμικό
του υπόβαθρο, το φύλο του, τις ηθικές αρχές του. Μια πολύ θετική διάσταση της συνήχησης
είναι η αμοιβαία συνήχηση ως η αμοιβαία κατανόηση που προκύπτει, όταν οι πληροφορίες από
το προσωπικό βίωμα του πελάτη, είναι γνώριμες ή αναγνωρίσιμες από τον θεραπευτή διότι κι ο
ίδιος έχει βιώσει ή νιώσει ανάλογα. Ανάλογα θετική είναι και η υποστηρικτική αμοιβαία
συνήχηση ως μια ασφαλής βάση της θεραπείας, όπου ο θεραπευτής αναφέρεται σε στοιχεία της
προσωπικής του ζωής και η αλληλεπίδραση αυτή, δίνει νόημα και ενεργεί ευεργετικά προς
όφελος της θεραπευτικής διεργασίας. Μια αντίθετη διάσταση είναι η προκλητική αμοιβαία
συνήχηση, όπου η διαπίστωση κοινών βιωμάτων μεταξύ θεραπευόμενου και θεραπευτή, δεν
μπορεί να αξιοποιηθεί λειτουργικά, αλλά βλάπτει την θεραπευτική έκβαση. Τέλος έχει
περιγραφεί και η διάσταση της αμοιβαίας ασυμφωνίας (Jensen, 2007), όπου οι ιδέες οι αξίες και
οι αντιλήψεις των δυο μερών είναι σε πλήρη ασυμβατότητα, δεν αξιοποιούνται ωφέλιμα μέσα από
την αρχή της διαφορετικότητας και παρεμποδίζουν την ανάπτυξη θεραπευτικής σχέσης.