ΚΟΡΟΝΟΙΟC ΑΛΗΘΕΙΑC

Λίγα λόγια για την ατομική ευθύνη, τις πολιτικές πρόνοιας και διαχείρισης, το Μαθηματικό, τα μαθήματα, την
εξεταστική και τα πτυχία μας

Τις τελευταίες μέρες έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη κατάσταση,

την εμφάνιση και εξάπλωση του ιού COVID-19, γνωστού και ως coronavirus λόγω
της οικογένειας ιών στην οποία ανήκει. Αυτό το διάστημα είδαμε τα κρούσματα να
αυξάνονται εκθετικά, το καρναβάλι να ακυρώνεται και όλες τις εκπαιδευτικές
βαθμίδες να έχουν αναστείλει την λειτουργία τους, ακολουθώντας τα αναγκαία
μέτρα για τον περιορισμό της εξάπλωσης της επιδημίας. Επιπλέον καταστήματα,
χώροι μαζικής συνάθροισης και σημεία ψυχαγωγίας προφανώς δεν μένουν απέξω
από αυτή την αναστολή λειτουργίας. Έξω απ’ τον χορό μένει μόνο η Εκκλησία με
την Ιερά Σύνοδο και την κάλυψη του ακροδεξιού πολιτικού μπλοκ να απειλεί πραγματικά τη δημόσια υγεία.
Κάπως έτσι συγκροτείται μια νέα πραγματικότητα γύρω από την οποία καλούμαστε να διαμορφώσουμε την
καθημερινότητα μας, υπό το πρίσμα της διαχείρισης της πανδημίας με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφύγουμε το
ενδεχόμενο ταχείας κορύφωσης της επιδημίας που θα απειλούσε τις αντοχές του συστήματος υγείας και τη ζωή
χιλιάδων ανθρώπων.

Ναι, αλλά με τα Πανεπιστήμια τί γίνεται; Η εξεταστική; Τα μαθήματα;

Οι φοιτητές ΔΕΝ είναι σε διακοπές, δεν είναι Χριστούγεννα, ούτε αργία. Το βάρος κοινωνικό, οικονομικό,
ψυχολογικό από μια συνθήκης πανδημίας δεν μπορεί να υπολογιστεί, ούτε να επιμεριστεί ατομικά σε μια λογική
κλειδαρότυπας.

Ακούγονται ήδη εξαγγελίες για παράταση της αναστολής της εκπαιδευτικής λειτουργίας μέχρι το Πάσχα, και η
εξεταστική του Ιουνίου έχει αρχίσει να μας απασχολεί περισσότερο ως προς αν θα πραγματοποιηθεί τελικά, παρά
ως προς τα εξεταζόμενα μαθήματα. Γενικά, το διακύβευμα αυτό το εξάμηνο αφορά την εξεταστική και τον τρόπο
που θα αναπληρωθούν τα μαθήματα. Σε πρώτη φάση πρέπει να διασφαλίσουμε (άρα να διεκδικήσουμε) πως θα
πραγματοποιηθεί αυτή η εξεταστική και θα είναι διπλή για όλους, αρχικά για να μην καθυστερήσουμε και άλλο
στον μαραθώνιο που λέγεται απόκτηση πτυχίου αλλά και για να έχουμε την επιλογή να περάσουμε μαθήματα
προηγούμενων εξαμήνων, ανεξάρτητα αν θα αναπληρωθούν τα μαθήματα αυτού του εξαμήνου που χάσαμε. Πόσο
«βοήθησε» η διεξαγωγή μη πλήρους διπλής εξεταστικής το προηγούμενο εξάμηνο τους φοιτητές να περάσουν
περισσότερα μαθήματα;

Ένα μικρό αντιπαράδειγμα.

Ψυχραιμία ΔΕΝ είναι να κάνεις ότι όλα είναι όπως πριν και να στρουθοκαμηλίζουμε. Αυτό είναι είτε αποφυγή
προβλήματος, είτε σκόπιμος αποπροσανατολισμός, είτε αφέλεια. Ο πανικός δεν βοηθάει πουθενά και οι
ιεραρχήσεις ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ αναγκαστικά αλλάζουν αυτήν την περίοδο. Πριν λίγες μέρες η κ. Βλάχου, ανέβασε, απλά για
να το ξανά κατεβάσει, ασκήσεις και υλικό, που σύμφωνα με την γραμματεία θεωρήθηκαν π-α-ρ-ά-ν-ο-μ-ε-ς.

1.Παράνομες γιατί ο κάθε καθηγητής ΔΕΝ μπορεί να ορίζει αυθαίρετα και ατομικά τι θεωρεί αναγκαίο απ’ τους
φοιτητές ή την περίοδο διακοπές και «business as usual».
2.Η ομαλή διεξαγωγή των ακαδημαϊκών δραστηριοτήτων έχει διακοπεί. Τα μέτρα που ΠΡΕΠΕΙ να παρθούν δεν
θα τη συνεχίσουν, απλά κάνουν πιο ομαλές τις συνέπειες.
3.Το ζήτημα αυτή την στιγμή είναι να ανέβει βοηθητικό/επαναληπτικό υλικό, να αναπληρωθούν οι χαμένες ώρες
με τρόπο τέτοιο ώστε να μην επιβαρυνθεί η φοιτητική καθημερινότητα με το άνοιγμα των σχολών.
4.Σε περίπτωση που δεν θα ολοκληρωθεί η ύλη ενός μαθήματος με τις αναπληρώσεις, η διδακτέα με την
εξεταστέα ύλη πρέπει να είναι ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ, με θέματα προς εξέτασης που ανταποκρίνονται σε ότι διδάχτηκε, με
τις δυσκολίες που διδάχτηκε και όχι στο τί ιδανικά θα γινόταν.

Η Πρύτανις και το Υπ. Παιδείας τι κάνει για όλα αυτά;

Κομψά η Πρύτανις, οι Πρυτάνεις και το Υπουργείο συνεχίζουν την μικροπολιτική διαχείριση.
Μη κομψά, βρήκαν ευκαιρία να «χτυπήσουν» την αξία του πτυχίου μας εν μέσω πανδημίας.

Την επόμενη βδομάδα θα γίνει Σύνοδος Πρυτάνεων με τηλεδιάσκεψη για ζητήματα όπως ένα νέο νομοσχέδιο για
την Τριτοβάθμια εκπαίδευση, αγγλόφωνα ιδρύματα αλλά και την εφαρμογή της εξίσωσης πτυχίων δημοσίων ΑΕΙ
με αυτά των ιδιωτικών κολλεγίων. Αποφασίζουν για ζητήματα που υπερβαίνουν κατά πολύ το «πως θα συνεχιστεί
η εκπαιδευτική λειτουργία», ζητήματα που αφορούν τους φοιτητές καθώς άπτονται άμεσα στην φοιτητική τους
καθημερινότητα και στην επαγγελματική τους προοπτική. Οποιαδήποτε κουβέντα δεν αφορά λήψη μέτρων
αντιμετώπισης της κρίσης που δημιουργεί ο ιός, όπου στην προκειμένη περίπτωση είναι η κουβέντα στη Σύνοδο
Πρυτάνεων, είναι μια μικροπολιτική προσπάθεια εκμετάλλευσης της κατάστασης που επικρατεί, αποκλείοντας
από την κουβέντα (και σίγουρα παρακάμπτοντας αποφάσεις γενικών συνελεύσεων φοιτητών και τμημάτων σε
πανελλαδικό επίπεδο) το πιο ζωτικό κομμάτι της ακαδημαϊκής κοινότητας, τους φοιτητές.

ΟΣΟ ΕΣΕΙΣ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΕΤΕ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΥΠΟΒΑΘΜΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ ΣΑΣ (ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΕΞΑΙΡΕΙΣΤΕ!)
Οι μισές «λύσεις» αφήνουν ολόκληρα προβλήματα.

Την ώρα που χρειαζόμαστε γιατρούς, θωράκιση της δημόσιας υγείας η Υπουργός Παιδείας και οι Πρυτάνεις κάνουν
Σύνοδο Πρυτάνεων που μέσα σε όλα τα άλλα υποβαθμίζει τα πτυχία μας και επικυρώνει την τραγική κατάσταση
που έχουν επιβάλλει οι ίδιες πολιτικές στην υγεία και στο κομμάτι της εκπαίδευσης. Το ξαναλέμε, οι περικοπές σε
προσωπικό, στελέχωση, υλικό, κρεβάτια, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η μετακύλιση του κόστους νοσηλείας
στους πολίτες που τώρα εξαρτάται οι ζωή τους απ’ αυτά και η Κυβέρνηση τρέχει να τα μπαλώσει έγιναν με τα
ίδια ευρωπαϊκά μνημονιακά πολιτικά μέτρα που επέβαλαν και ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ να επιβάλλουν στην εκπαίδευση.

Ο ΠΑΝΙΚΟΣ ΔΕΝ ΒΟΗΘΗΣΕ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ...τα όρια της ατομικής ευθύνης.

Όπως αναφέρουν οι ειδικοί, αρχικά οφείλουμε να προσέχουμε την ατομική μας υγιεινή (πλύσιμο χεριών,
αντιμετώπιση συμπτωμάτων γρίπης με τρόπο που να μην συντελεί στην διασπορά της, περιορισμός στις
μετακινήσεις). Η ατομική υγιεινή είναι ένα μέτρο απλό και χρήσιμο γιατί μπορεί στην προκειμένη σε εμάς να είναι
ένα απλό κρυολόγημα, αλλά για έναν συνάνθρωπό μας με σοβαρότερα προβλήματα υγείας να έχει επιπλοκές. Η
ατομική υπευθυνότητα φαντάζει κούφια όμως όταν δεν τίθεται στην υπηρεσία και προστασία του κοινωνικού
συνόλου, αλλά και δεν προέρχεται και από ένα συλλογικό αίσθημα κοινωνικής ευθύνης. Μια τέτοια οπτική ναι
μεν είναι ατομική στάση ευθύνης και ξεκινά από τα ατομικά μέτρα πρόληψης, αλλά αναφέρεται σε μια
συνολικότερη στάση συλλογικής κοινωνικής αλληλεγγύης που προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα και ταυτόχρονα
δεν παύει να διεκδικεί.

Άρα είναι στην πραγματικότητα ατομική και μόνο η ευθύνη για την πρόληψη και αντιμετώπιση του ιού;

Πέραν λοιπόν από τα προσωπικά μέτρα πρόληψης, η κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα δημόσια νοσοκομεία
είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αντιμετώπισης του ιού, πράγμα που ξεπερνά την «ατομική ευθύνη». Η Κυβέρνηση
της Ν.Δ ΔΕΝ είχε προετοιμάσει το Ε.Σ.Υ ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στο ενδεχόμενο μιας πανδημίας, αλλά
αντιθέτως, άσκησε μια σειρά πολιτικών διάλυσης της δημόσιας υγείας, με απολύσεις συμβασιούχων όλων των
ειδικοτήτων, καμία πρόσληψη υγειονομικού προσωπικού και ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών των νοσοκομείων.
Μπορεί η εγκληματική κωλυσιεργία της Ιταλίας να μην υπήρξε στην περίπτωση μας, αλλά μικροπολιτική
διαχείριση υπήρξε με τον Πρωθυπουργό να συνδέει επί μέρες τον ιό με την προσφυγική κρίση για να
δικαιολογήσει την ακροδεξιά του ατζέντα. Κανείς δεν θα ξεχάσει τον Άδωνι, τον Μπογδάνο και το επικίνδυνο
ακροδεξιό τσίρκο της ΝΔ να χαίρονται σε δηλώσεις τους που θα απολύουν κόσμο και τώρα να χαϊδεύουν τα
αυτιά της Εκκλησίας. Κοινώς, οι νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν στο
Δημόσια Συστήμα Υγείας αποδεικνύονται άκρως επικίνδυνες για την δημόσια υγεία. Πέρα λοιπόν από την ευθύνη
απέναντι στους υπόλοιπους, να μην τους κολλήσουμε, η ''ατομική ευθύνη'' πρέπει να γίνει συλλογική
προσπάθεια, καθώς στην προκειμένη φάση δεν εξαρτόμαστε αποκλειστικά από τον εαυτό μας, αλλά και από
τους υπόλοιπους (γιατροί, φαρμακοποιοί, εργαζόμενους σε υπηρεσίες εφοδιασμού κτλ.).

Η ατομική μας ευθύνη είναι η ευθύνη μας για συλλογική κοινωνική πρόληψη.
Περιλαμβάνει άμεσα μέτρα πρόληψης και υγιεινής ,αλλά κυρίως εκείνα τα αντανακλαστικά κοινωνικής πρόληψης
ώστε να διεκδικούμε καθολικά δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας ,κοινωνική πρόνοια και αξιοπρέπεια στη ζωή για
όλους όσους το έχουν ανάγκη.
Η υγεία και η ζωή των ΑΜΕΑ, των προσφύγων, των ανέργων, των χαμηλόμισθων, των συνταξιούχων, των φοιτητών,
η υγεία του μεγαλύτερου κομματιού αυτής της κοινωνίας που καθημερινά μοχθεί γι’ αυτήν είναι η καλύτερη
ατομική πρόληψη με το μικρότερο ατομικό κόστος και το μεγαλύτερο ατομικό και συλλογικό συμφέρον. Σύμφωνα με
έρευνες και στατιστικά στοιχεία πάνω σε παρελθοντικές ή τρέχουσες επιδημίες, η μετανάστευση και οι
προσφυγικές ροές ΔΕΝ ευθύνονται για τις επιδημίες, αλλά οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, η απουσία καθαρού
πόσιμου νερού. Οι κοινωνικές ανισότητες σκοτώνουν, η οικολογική καταστροφή και οι αντικοινωνικές πολιτικές. (βλ.
Έμπολα , Πανώλη, Ισπανική γρίπη κ.α).Παρότι την ριζωμένη πεποίθηση πως οι μετανάστες φέρνουν ασθένειες,
έρευνες δείχνουν το αντίθετο, δηλαδή ότι η μετανάστευση βελτιώνει τους δείκτες υγείας των χωρών υποδοχής)
Η ατομικής μας ευθύνη αυτές τις μέρες είναι η κοινωνική ευαισθησία για όλους όσους βρίσκονται στην
πρώτη γραμμή μάχης κατά του ιού, για όσους στηρίζουν όλους αυτούς, για όσους μένουν χωρίς
δουλειά, και για όσους στηρίζουν μια κοινωνία που η επόμενη μέρα θα τη βρει στα πόδια της μόνο αν η
αναγκαία συνθήκη κοινωνικής αποστασιοποίησης της καραντίνας συνδυαστεί με την αλληλεγγύη και
την διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής μακριά απ’ ό,τι, όσους και όσα μας οδήγησαν εδώ. Θα νικήσουμε
τον φόβο.