Να εντοπίσετε το ύφος των παρακάτω αποσπασμάτων:

Μες στις παινεμένες χώρες, χώρα

παινεμένη, θά `ρθει η ώρα, 
κι από σέν’ απάνου η φήμη
το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.

Θά `ρθει η ώρα, θά `ρθει η ώρα, εσένα ήταν ο δρόμος

σε βοριά κι ανατολή, ανατολή και δύση, 
σαν το δρόμο του ήλιου γέρνεις, γέρνεις όμως
το πρωί για σε, για σε δε θα γυρίσει.

…………………………………………………………………………………………………………..

– Παντρεύτηκες; – Άνθρωπος δεν είμαι; Άνθρωπος, πάει να πει στραβός· έπεσα κι εγώ με τα μούτρα στο λάκκο,

όπου έπεσαν κι οι μπροστινοί μου. Παντρεύτηκα. Πήρα την κατρακύλα. Έγινα νοικοκύρης, έχτισα σπίτι· έκαμα

παιδιά. Bάσανα! Μα ας είναι καλά το σαντούρι.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Κι ὅλη τή νύχτα ἀκούω καί διαβάζω τή βροχή, 

σίγμα πλάι σέ γιῶτα, γιῶτα κοντά στό σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία2 πού τσουγκρίζουν 
καί μουρμουρμίζουν ἕνα ἐσύ, ἐσύ, ἐσύ.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Η Ελληνίδα Μάνα και σύζυγος, που πλένει, σκουπίζει, δουλεύει, νοικοκυρεύει, μαζεύει τα αμάζευτα και ανησυχεί για
όλους και για όλα, κάνει ΤΩΡΑ θριαμβευτική είσοδο ΚΑΙ στο Ίντερνετ!
– Μάνααα... Πού είναι ο φορτιστήηης;
– Τον πήρα και δέθηκα στον πολυέλαιο. 
– Έβγαλες τουλάχιστον καμιά selfie;
– Βιντεάκι ανέβασες στο YouTube; 
– Πόσα like πήρες;
Παιδιά, σκυλιά, άντρας, διευθυντής, οικονομική κρίση, αγωνίες, νεύρα, φωνές, φασαρίες, τσακωμοί, κινητά, ψηφιακές
απιστίες, Facebook, Twitter, Instagram, iCloud και άι χάσου, παλιοζωή, παλιόκοσμε και παλιοκοινωνία. 
Η Δέσποινα ανεβαίνει στα κάγκελα, πέφτει στα πατώματα, ψάχνει την ευτυχία, αλλά σκοντάφτει στην τρέλα της
καθημερινότητας. – Πού είστε όλοι και δε με βοηθάτε; 
– Στο Googleee. 
– Αυτός ο Γκουγκλ μάνα δεν έχει να τον μαζέψει;!!!

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

………………………………………………………………………………………………………………..

Τώρα, όποτε συλλογιέμαι τις μεγάλες ντροπές που έχω νιώσει στη ζωή μου, τους εξευτελισμούς —και έχω δοκιμάσει
πάμπολλους— τα λεμόνια αυτά, και κάτι άλλα που δε λέγονται ακόμα, τα βάζω στην κορφή κορφή.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………

Τότε το ’43. Το ’44. Ε, λοιπόν. Μουλάρια μου φαρμάκωσαν, χίλια δύο μου κάνανε. Με πήραν στο
στρατόπεδο, με σακάτεψαν. Και δεν πείραξα κανέναν, ποτέ. Λέω, δόξα να έχεις Θεέ, γιατί η συνείδηση
είναι το παν. Άμα σε ελέγχει η συνείδησή σου, βράσ’ τα. Λοιπόν αυτά είναι φίλε. Και ο Θεός συχωρέσοι
τους. Δεν φταίγαν αυτοί. Φταίγαν άλλοι πιο πάνω. Και δεν σου είπα το σπουδαιότερο. 

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.

Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται•
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ’ οι Aλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Ένας ακίνητος τυφλός δεν ξεχωρίζει εύκολακάποτε ζωντανεύουν τα όνειρά τους γι’ αυτό λέω πως
κοιμούνται.Τριγύρω στα σπίτια, φορέματα αγγέλων μού γνέφουν μαρμαρωμένα15το ποτάμι δεν κυλά έχει ξεχάσει τη
θάλασσακι όμως υπάρχει η θάλασσα και ποιός θα την εξαντλήσει; *]

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

O πατέρας ήταν βίαιος, θυμώδης*, αυθαίρετος, κοτζάμπασης*. Εκείνο που ήθελε το ήθελε και το επέβαλλε.
Διέταζε. Και οι άλλοι υπήκουαν. Επιβάλλουνταν. Και οι άλλοι υποχωρούσαν. Ήταν αφέντης. Κάποτε τύραννος. Μα
ήταν βαθιά ευγενής. Και ήταν τίμιος στη σκέψη όσο και στις δοσοληψίες*. Και ήταν ειλικρινής, και ήταν υπερήφανος,
ίσιος, αλύγιστος, αμείλικτος στο ζήτημα «συνείδηση». Το νιώθαμε μεις τα παιδιά, και το ένιωθαν όλοι που τον
ήξεραν. O πατέρας ήταν «χαρακτήρας».

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..