His Indecent Proposal (R18)

by JFstories

Aviona Montemayor was kidnapped by a heartless vengeful man-who happened to be her

family's mortal enemy. She must hate him for ruining her life, pero nang makaharap
ni Aviona ang kanyang abductor ay hindi galit ang namayani sa puso niya... kundi
paghanga.
Paghanga sa kulay asul at walang awang mga mata ni Lander Montenegro. And despite
of the monstrous things he did to her and to her family, she still found herself
helplessly falling deeply and madly in love with him!

Montemayor Saga JamilleFumah

=================

Chapter 1

Chapter 1

I went to fridge to pull myself a drink. A shot or two might help to calm me down
as I am so devastated right now. So devastated that I wanna kill someone!

I want to get laid tonight and that fu cking Chandra was uncontacted! And it was
obvious that she's hiding from me.

How dare her? Hindi ba ako kilala ng babaeng iyon?! No one dares to hide from
Lander Montenegro! No one! Even that filthy rich bit ch.

My pulse throbbed like mad. I can only forgive her when the hell freezes over!

Nawala ako sa sarili kaya naibato ko ang hawak kong goblet sa isang malaking
pintong nadaanan ko. Natigilan ako nang tumunog ang alarm ng pintong iyon.

Iilan lang ang pintong may alarm sa mansiyon na ito.

"What the heck?" I was breathing heavily as I look at the familiar door.

Finally I remembered that room.

Doon nga pala ikinulong ni Dad ang kuya kong si Kyo. At doon naman ngayon
nakakulong si Aviona Camille Montemayor.

My father, Ybarra, loathed her family. Kalaban namin sila sa lahat ng negosyo.

My father is a devil in corporate world, and I am his son. And being the devil's
son makes me a devil, too. And the devils don't play fair. Kinuha ko sa pamilya
niya si Aviona at ginawang bihag dito sa mansyon, at kami lang ng ama ko ang may
alam ng lahat ng ito.

But is she's still there? Halos nakalimutan ko na kasi siya. It had been eighteen
years since I last saw her. She was only five then and me was thirteen when I
abducted her.

Hindi ko na rin maalala ang hitsura nya.

Bubwit pa lang sya noon ng huli ko syang makita. Ang natatandaan ko lang ay
pinapakalbo ko siya tuwing sasapit ang kaarawan niya pero wala na akong balita sa
kanya ngayon.

Anyway, Is she's still alive? I stood up and walked toward that door.

Binuksan ko ito nang marahan.

Maliwanag ang kuwarto dahil sa maliit na ilaw na nakasabit sa tuktok niyon. Bumaba
ang paningin ko sa babaeng nakahiga sa maliit na katre.

Una kong napansin ang balat niya, maputi at makinis iyon. She was actually glowing.

I made steps to get near her. She was only wearing a white nightie and I could
almost see the curves of her body. Nagdalaga na pala siya rito and I must admit
that she was sexy and goddamn hot!

Gumalaw siya at tumihaya. Her breasts bounced in rhythm. I shouldn't looking at it

but I can't help myself because they looked delicious!

I grew a boner by just looking at her. Itinaas ko ang paningin ko sa maliit at

hugis pusong mukha ng babae.

She had long lashes and pouted lips. Maliit na matangos ang ilong. At ang balat
niya, halos masilaw ako sa kaputian nito. I lost control and all I can do is to
stare at her.

Si Aviona Camille ba talaga ang babaeng ito? Ang naiwan kasi sa alaala ko ay mukha
ng marungis na batang babaeng iyakin. Hindi ko akalaing gaganda sya nang ganito.
She had a face of an angel! No! A porn angel! She had a gorgeous perfect shape of a
body. Kaya naman siguro tila ba nakahubad sya sa aking paningin? Especially now na
bigla syang bumukaka?

Bumukaka? Shit.

Manipis lang ang suot niyang panloob, at halos sinag na rin ang itinatago niyon.

I groaned under my breath. I was about to touch her there when suddenly she opened
her smoky eyes.

Mabilis akong napaangat at napaatras.

Umupo sya at lumabi. Pumaling ang kanyang ulo habang pinagmamasdan ako.

"Sino ka?"

So nakakapagsalita pala sya?

She bit her lower lip. Nakatingin sya sa dibdib ko. Pagkatapos ay pumaling muli ang
kanyang ulo. Ilang sandali pa'y dinakot nya ang sariling dibdib!

Nalaglag ang panga ko sa kanyang ginawa.

"Bakit wala ka nito?" inosenteng tanong niya habang nilalamas ang kanyang harapan.
"Bakit wala kang dede?"

What the hell?

Tumingala sya sa akin at pinakakatitigan ang aking mukha.

Bumaling sya sa kanyang braso. May mga tinta doon sa balat nya na iba-iba ang
kulay. May pula, asul, dilaw, berde, puti at iba pa. Itinuro nya ang kulay asul na
tinta.

"Ganito ang kulay ng iyong mga mata." She said. "Ang sa akin naman ay kulay lupa."
Itinuro nya ang kanyang mata.

This girl broke my nerves. Wala akong pakialam sa pinagsasabi nya!

Inilapat niya ang isang palad sa aking dibdib.

"Stop it!" Tinabig ko ang kamay niya.

Pumaling ang kanyang ulo habang nakataas ang kanyang magkabilang kilay. "Hala ka
dyan, hindi kita maintindihan."

My jaw clenched. Gusto ko na syang gilitan pero nanghihinayang naman ako sa makinis
nyang leeg.

Bigla nyang kinuha ang aking kamay at isinubo ang isang daliri ko. I pushed her
away but not that hard. It's just reflexes. Bakit ko sya hinayaang gawin sa akin
ito? Iyan tuloy mas nililib0g ako!

Napapikit pa sya habang matunog na sumisipsip.

Pagkuwan ay pumaling na naman ang kanyang ulo. "Kasing lasa mo naman iyong balat
ko."

I get it. She's a moron. Labingwalong taon ba naman syang nakulong dito kaya
pihadong wala syang alam gawin kundi ang ganito.

Mayamaya pa'y biglang nanlaki ang kanyang mga mata. Her mouth fell open nang magawi
ang kanyang paningin sa harapan ko. Mayroon kasing nakabukol doon!

Lumuhod sya sa harapan ko at maingat na hinipo iyon.

"Ang tigas..." binakat niya pa ng kanyang daliri ang naka-umbok kong pagkalalaki.

I inhaled sharply. I wanted to stop her but I suddenly like what she's doing. This
woman aroused me beyond measure. Holy cow! I can't wait to f uck her and unload
myself inside her.

Nagsalita muli siya. "A-ano yan? Bakit wala ako nyan?"

Bumagsak ang balikat ko. Nakakasira ng momentum ang katangahan niya. Kung hindi nga
lang sya ganito kaganda ay baka kanina ko pa sya binugbog.

Pero bakit nga ba hindi ko na lang sya hayaang diskubrihen ang mga wala siya na
meron ako? The thought of it burned my wild imagination.

I unzipped my pants. "I'll show you something..."

"Ha?" Napatingala sa akin ang maamo nyang mukha mula sa pagkakaluhod.

So stupid I am! Nakalimutan kong tanga nga pala ang isang ito.
My shaft abruptly came out and hit her face. Nagulat sya at napausod.

"Bangis!" napahalakhak pa sya.

Saglit akong natigilan ng tumawa siya. Parang may kung anong damdamin ang lumukob
sa akin dahil lang sa nakikitang kasiyahan sa mukha ni Aviona.

I shook my head and looked at her innocent face again. Bakit kung ano-ano pang di
importante

ang naiisip ko?

Kinuha ko agad ang kanyang kamay at dinala sa ibabaw ng ari ko. Lalong lumawak ang
ngiti sa kanyang mga labi nang kumibut-kibot iyon sa palad niya.

"Ang laki naman nito, pare."

Pare? Why is she calling me that? Saan naman niya nakuha ang salitang iyon?

"Hala ang tigas-tigas, pare!" She was squeezing it with her soft palm.

Napalunok ako.

I was hoping na titikman nya rin iyon tulad ng ginawa nya kanina sa daliri ko. Kaya
naman marahan ko syang sinabunutan upang dahan-dahang ingudngod doon.

But she was too busy to realize what I wanted her to do. Darn, how I need my cock
inside her mouth!

"Subo mo..." mahinang utos ko sa kanya nang mainip na ako.

"Ha?" Nagtatanong pati ang mga mata niya.

Hinila ko siya. "Tikman mo, masarap iyan. Sipsip lang, 'wag mong kakagatin."

After a while, my manhood reached her lips. Hanggang sa huli ay unti-unting bumuka
ang kanyang bibig. Sinamantala ko ang pangkaka-nganga niya, agad ko siyang
isinubsob doon.

Napakainit sa loob ng bibig niya. Sinimulan kong mag-atras-abante habang sumisipsip

naman siya.

"Good girl..."

Halos magdugo ang labi ko sa pagkaka-kagat ko sa sobrang intensidad. Oh God, it

feels good. Aviona Camille Montemayor's mouth took me higher.

I pushed further inside her mouth hanggang sa halos masagad ko na ang lalamunan
niya. Umuubong itinulak niya ako.

Habol nya ang kanyang hininga nang umatras siya palayo sakin.

"We're not done yet." I took off my my pants after my belt.

But that was a wrong move. Her eyes widened when she saw my balls. I stepped

back but she was faster. It was effing too late dahil nadakot niya na iyon at saka
walang awang nahila.
"Santol!" She exclaimed.

Bloody hell! Namilipit ako sa sakit dahil napagkamalan nyang prutas ang itlog ko!
Natumba ako sa sahig habang sapu-sapo ang harapan ko.

Pumaling lang ang kanyang ulo. Nagtataka ang kanyang mukha. "May buhok iyong
santol..." anas niya.

"Damn you, woman!" I hissed. I don't care anymore if she's hot and pretty! Ang
importane sa akin ay mapilipit ko ang leeg nya! Putangina! Papatayin ko sa gulpi
ang babaeng ito!

Dali akong tumayo subalit agad ding napahinto. May nagkasa kasi ng baril sa likuran
ko.

"Nakow! Kayo lang ho pala iyan, Ser. Akala ko kung sino pow." Boses ng isang
matandang babae. "Aba'y bakit po kayo nakahubo?"

Nakakahiya!

Nang makita ito ni Aviona Camille ay patakbo nyang niyakap ang matanda. "Lola
Peach!"

Peach? Ito siguro iyong itinalaga kong tagapangalaga ni AC eighteen years ago.
Hindi ko na matandaan dahil maraming taon na ang nagdaan.

I quickly wore my pants. Nilingon ko sila. May subong tobacco ang matanda at may
hawak na shot gun. She was skinny and had a white long hair. Hupyak ang mukha nito
at kulubot na. Sa wari ko'y ubos na rin ang mga ngipin nito.

"Lola Peach, wala syang dede." Sumbong ni Aviona. "Tulad mo wala rin syang dede?
Hala? Ba't ganon?"

Humithit ito at bumuga. "Ay nakow, lintek kang bata ka! Meron naman akong dede,
oh." Ipinakita nito ang dibdib sa dalaga.

Seriously?!

Hinawakan naman iyon ng babae at pinagpag na parang tela.

"Maliit sa'yo, saka

lawlaw, lola Peach. Bakit sakin malaki saka malambot? 'Tapos iyong kanya patag saka
matigas? Hala, iba-iba?"

"Eh, ganon talaga." Tumingin sa akin ang matanda. "Macho kasi si ser kaya matigas."

"Eh, ano iyong mahaba at matigas sa ibaba ng tiyan niya?"

Ngumisi ang matanda saka inakbayan si Aviona. "Hala, titi ni ser! Wala ka non, ang
sa'yo ay ki-"

"I should head out." Biglang sabi ko, nahinto sa pagsasalita ang matanda. Tinitigan
ko ito nang masama.

"O, ba-bye ka na kay ser. Tenkyo ka kasi dinalaw ka niya apter so meni yirs."

I cleared my throat. Bumaling ako kay AC. "What's your name?"

Pinaningkitan nya lang ako ng mata.

Sumakit ang batok ko, mukhang di nga siya nakaka-intindi ng di Tagalog. "I mean, a-
anong pangalan mo?"

Ngumiti sya at pumalakpak. "Jack. Ikaw?"

Jack?

"Ako nagbigay non, ser." Singit ng matandang may pangalang Peach.

Jack? Well, that's good. She shouldn't use her real name though.

Ipinasok ko ang mga kamay ko sa aking bulsa at saka naglakad patungo sa pinto.
Ngunit bago lumabas ay nilingon ko muli ang matanda.

"You may now release her."

"Ser?"

Bumulong si AC dito. "Anong ibig sabihin niyon, lola?"

Tumugon naman ang matanda. "Release. Ibig sabihin, nilabasan daw."

Napapasentido ako.

"Make sure she's in proper clothes tomorrow. I want to see her by morning." Utos
ko.

"Yes, Ser." Bumulong muli ito kay Aviona dahil nagtanong muli ang dalaga. "Sabi ni
Ser, gusto ka raw nya makitaan bukas ng umaga."

Naikuyom ko ang aking kamao. Malapit na talagang mapatid ang pasensiya ko.

"Ah Ser," baling sa akin ng gurang. "Pinapalaya nyo na ho ba si Jack?"

Oh, I almost forgot my initial plan. And I think it's about time now to finally do
it before her family finds out that she's still alive.

I faced Aviona Camille and her eyes locked on mine. "Im not just releasing her. I'm
also going to marry her."

Nataranta naman siya. "Ano raw sabi, Lola?" bulong muli ni Aviona sa matanda.

Humihit muli ang matanda at saka bumuga. "Yown ang hindi ko naintindihan."

Oh, damn!

JAMILLEFUMAH

@JFstories

Thank you for reading HIP. Please be advised that some parts of this story were
marked private by Wattpad due to graphic sex scenes and situation intended for
mature readers only. To be able to read it without a problem you must be a
follower.

You may go to my profile and click the follow button. I apologize for the
inconvenience this may have caused you.

=================

Chapter 2

Chapter 2

"LOLA Peach, bakit po wala akong panty?" tanong ko.

Nakakapagtaka kasing sinuotan nya nga ako ng magarang damit ngunit wala naman akong
panloob. Kulay dugo ang aking pang-itaas at kulay gatas naman ang maiksi kong
palda. May suot din akong sapin sa aking mga paa na ngayon ko lang nakita.

Ngumisi sa akin ang matanda sanhi upang makita ko ang mga gilagid nya.

"Nakow! Eh, ako rin naman laging walang panty!" sabay subo nya ng santol. Ito ang
madalas naming kainin kapag magkasama kami. Ayon sa kanya, nagmula raw ang pagkain
na ito sa malaking halaman.

Pumaling ang aking ulo. "Saan po tayo pupunta?"

"Doon sa lupa. Gusto kang makita ni Ser Lander kaya ka nya pinapalaya."

Napapalakpak ako. "Yey! Talaga po?!"

Bata pa lamang ako ay pangarap ko nang makatapak sa lupa. Dito na kasi ako lumaki
sa kwartong ito na may mataas na bintanang maliit na abot tanaw ko lang pero hindi
man lang masilip. Hindi ko na maalala ang huling beses na makita ko ang labas ng
silid na ito.

"Oo, hija. Makikita mo na ulit ang lupa." Niyakap nya ako subalit kumalas sya agad
sa akin. "Tandaan mo, mainitin ang ulo ni Ser. Kaya kapag galit na sya ay ipakita
mo lang ang pepe mo."

Sunud-sunod akong tumango.

"'Lika na." hinila nya na kao palabas ng pinto.

Nasilaw ako sa liwanag na na tumama sa aking mga mata. Ano kaya ang liwanag na
iyon? Saan kaya nagmumula iyon?

Nang sikapin kong imulat ang aking mga mata ay lumitaw mula sa liwanag ang isang
lalaki. Mas mataas pa ito sa akin at higit na malaki ang pangangatawan. Para syang
anghel na nasa

kwento sa akin ni Lola Peach noong araw. Umiilaw sya ganoon din ang bughaw nyang
mga mata.

Kilala ko ang lalaking ito. Ito iyong lalaking nagpakita sa akin ng wirdong santol!

"What the hell is happening to her?" sabi nito.

Bumulong ako kay Lola. "Ano raw sabi?"

"Ano raw nangyari at mukha kang impyerno?" pagkasabi sa akin ay bumaling sya sa
lalaki. "Nasisilaw lang sya, Ser."

"Take her to my room for lunch." Tinalikuran na kami nito at naglakad palayo sa
amin.

"Ano raw po?"

"Dalhin daw kita sa kwarto nya at kakainin ka nya."

Sumunod ako kay Lola Peach.

Hindi rin nagtagal ay unti-unti ko ng nakakasanayan ang nakakasilaw na liwanag. Sa

kwartong pinaggalingan ko kasi ay hindi masyadong maliwanag ang ilaw. Iyong maliit
na bintana lamang ang nagsisilbi kong ilaw sa umaga at maliit na bombilya naman sa
gabi.

Saka ko lang natuklasan na hindi pa rin ako nakatapak sa lupa. Hindi rin ito bato
kundi kumikinang na sahig. Namangha ako na makita ko ang aking repleksyon dito.

Pumasok kami sa isang pintong salamin. Sa loob niyon ay naroon ang lalaking may
santol at matigas ang dibdib. Nakaupo sya sa kulay salagubang na mesa at nakalatag
doon ang mga kakaibang pagkain. Pamilyar ako sa kanin pero hindi ko alam iyong bote
na katabi nito. Ang madalas lang kasi sa aking ipakain ay carrots at mais. Bihira
lang ako makakain ng santol kapag kasama ko si Lola Peach.

Umarko ang kilay niyong lalaki na may bughaw na mga mata. "Have a seat, Jack."

Bumulong sa akin si Lola. "Bangko daw, sa'yo na lang."

"Talaga po?!"

"Gaga, umupo ka na ron." Itinulak nya ako

kaya napaupo na ako sa silya.

Hindi ko alam kung paano ako haharap sa lalaking ito na titig na titig sa akin.
Lalo na ngayon alam ko na ang pagkakaiba nya sa akin. Lalaki sya at babae ako.
Walang syang dibdib na tulad ng sa akin. At sabi ni lola Peach, ang mga babae ay
para sa lalaki. Kaya para sa kanya ako.

Ngumiti ako sa kanya. "Kumusta, Pare?"

Nangunot ang kanyang noo. "Lander. Iyon na lang ang itawag mo sa akin."

"O sige, Pareng Lander."

"Just Lander."

"O sige, Just Lander."

Napasentido sya. "Lola Peach, pwede mo na kaming iwan."

Sumubo muna si Lola ng santol bago nagpaalam sa akin. Kinuha naman ni Just Lander
iyong bote na may laman at isinalin sa basong babasagin.

"Ano iyan?" di ko napigilang itanong.

"This is wine." Nilanghap nya iyon.

"Bakit kulay dugo?"

"Bakit alam mo ang kulay ng dugo?" sumimsim sya.

"Dugo kasi iyong lumalabas sa pepe ko tuwing ika-tatlumpung araw."

Napabuga sya.

Pumaling ang ulo ko. "Ayos ka lang, Just Lander?"

Hindi ko alam kung bakit gumalaw ang kanyang panga. Pinunasan nya ang tumapon na
wine daw, na naibuga nya gamit ang kapirasong tela. Panyo marahil ang tawag doon
dahil minsan na akong nakagamit niyon.

"Makinig ka sa akin, Jack." Nagsalita sya. "Nagmula ako sa angkan ng mga

Montenegro. Marami akong kalaban at kaaway. Hindi ko alam kung kailan sila aatake."

Nagawi ang aking paningin sa isang higaan. Malaki iyon na kulay dahon. Lumapit ako
ron.

"Posibleng mapatay nila ako." Nagpatuloy sya. "Kapag nangyari iyon ay wala akong
paglalaanan ng aking mga kayamanan."

Pinindot

ko iyong higaan. Malambot pa ito sa puwet ni Lola Peach.

"Kaya kailangan kong makapag-asawa sa lalong madaling panahon." Bigla syang

napahinto. "Nakikinig ka ba?"

Kanina pa pala sya nakamasid sa akin. Napalabi ako. "Ang sabi ni lola Peach,
nagmula raw ang santol sa malaking halaman. Kung totoo iyon, bakit meron non
sa'yo?"

"Dammit!" Napasuntok sya sa mesa. "Do you even know what I'm talking, huh?!" sigaw
nya.

Yari galit na sya! Mukhang kailangan ko ng bumukaka.

Sumampa ako sa higaan at saka ibinuka ang mga hita. Ang bilin kasi ni lola Peach ay
ipakita ko ito sa kanya kapag galit na sya.

Nanlaki ang kanyang mga mata. "What... the... hell..."

"Ha?" sinilip ko iyon. "Mukha bang impiyerno?"

...

SHE'S too idiot to marry. She's a gaddamn moron to be my wife! I took her again in
her room because I got mad at her. But what the fuc k am I doing here sa labas ng
kwarto nya? Malalim na ang gabi ng mga sandaling ito.

Hindi ko alam kung bakit dito ako dinala ng mga paa ko. I'm not drunk though.

I loosen my neck tie before I opened the door. My stomach clenched at the sight of
her. I saw her both shoulders shivering. Umiiyak ba sya? Lumapit ako sa kanya.

"S-sori po, Lola Peach..."

She thought I am her lola.

"N-nagalit po sa akin si Just Lander..."

It's Lander! Not 'Just Lander'!

"H-hindi ko na po matatapakan ang lupa... hindi ko na po makikita ang ulap..." iyak

nya.

I suddenly felt how sad she is. I don't know but I feel sorry for her. Parang may
mali na makita syang ganito. Na para akong may gustong

gawin. Para bang gusto ko syang patahanin.

Napalingon sya sa akin nang maramdaman niya ang presensiya ko. She stood up and
quickly wiped her tears.

"Just Lander, ikaw pala..."

Naiinis ako kapag tinatawag nya akong 'Just Lander'. Pero sige, pagbibigyan ko muna
sya ngayon.

Inilahad ko ang aking kamay sa kanya. "Come with me."

"Ha?"

Napabuga ko ng hangin. "I mean... sumama ka sa akin."

"S-saan tayo pupunta?" basa ang mahahaba nyang pilik mata.

"May ipapakita ako sa'yo."

She pouted her lips. "A-anong ipapakita mo sa akin bukod sa santol?"

Kumirot na naman iyong sentido ko. Kung hindi nga lang sya maganda ay baka napatay
ko na sya noong isang araw pa.

I grabbed her wrist. "Basta sumama ka na lang."

Hinila ko sya at lumabas kami ng kwarto nya kung saan sya nakakulong.

"Pumikit ka." I commanded her.

"Matutulog na ba ako?"

"Basta ipikit mo na lang iyang mga mata mo!" tinakpan ko ng aking mga palad iyong
mata nya.

Then I took her on the mansion's roof top. Kumalas ako sa kanya nang naroon na
kami.

"A-anong lugar ito?"

"Kama." Pumamulsa ako.

"Kama?"

"Kama ang tawag doon kanina. Iyong malambot na higaan sa kuwarto ko."

Napapalakpak sya. "Iyong kulay dahon?"

Napapikit na lang ako. "Yeah." Pagkatapos ay tumingala ako. "Tingnan mo iyon."

Nang tingalain nya ang kalawakan ay nagliwanag ang kanyang mukha. Her eyes widened
as she gazed above the stars.

"Hala ka dyan, ang ganda!!!" Gumuhit ang malawak na ngiti sa kanyang mapupulang mga
labi.

"Nagustuhan mo?"

"Oo, Just Lander!" Nagulat ako nang bigla nya akong yakapin.

Napakainit ng yakap nya at napakalambot ng kanyang katawan.

"Ang ganda-ganda talaga, Just Lander!" Tuwang-tuwa siya na parang bata.

I couldn't help but smile just because I made her this happy.

At ngayon ko lang naramdaman ang ganitong pakiramdam. At ngayon ko lang nagawa ang
ganito, ang gumawa ng bagay na ikakasiya ng ibang tao.

Tinulak ko sya palayo. "Sinabi ko na sa'yo, Lander ang pangalan ko."

Pumaling ang kanyang ulo. "Hindi Just Lander?"

I shook my head.

"Hindi rin Pareng Lander?"

My jaw clenched and unclenched. "Just Lander."

Oh Damn!

"Just Lander nga!" Napahalakhak sya.

This is wrong. Bakit nangingiti ako? Or should I say na nangingiti na naman ako?
Dahil kanina pa pala ako nakangiti mula nang makita ko kung gaano siya kasaya.

This is really wrong.

I am Lander Montenegro at ngumingiti lang ako kapag may pinapatay ako. Pero bakit
ganito? Bakit ang babaeng ito ay napapangiti ako?

Sino ba talaga sya? Bakit nagbabago ako nang ganoon kadali ng dahil sa kanya?
JAMILLEFUMAH

Thank you for reading HIP. Please be advised that some parts of this story were
marked private by Wattpad due to graphic sex scenes and situation intended for
mature readers only. To be able to read it without a problem you must be a
follower.

You may go to my profile and click the follow button. I apologize for the
inconvenience this may have caused you.

Be updated with JF in her social media accounts:

Twitter @JFstories

Facebook page: JFstories

Facebook account: Jamille Fumah

Facebook Group: JF's Society

=================

Chapter 3

Chapter 3

"MAGANDA ba?" tanong sa akin ni lola Peach.

Nakatanaw kami ngayon sa kalangitan. Mayroon doong usok na kulay puti na tinatawag
daw na usok at bughaw naman sa paligid na ang tawag ay kalangitan. Nasisilaw ako
noong una na ngunit pagtagal ay nakasanayan ko na rin.

Napapalakpak ako. "Opo, Lola! Ang ganda po, sobra!" tuwang-tuwa ako. Isa kasi sa
mga pangarap ko ang makakita ng ulap at langit. Natatandaan ko nang bata pa ako,
parang nakakita na rin ako ng mga ganito, hindi ko nga lang maalala nang malinaw.

Napalabi ako. "Pero Lola, nasaan po ang araw?"

"Hayun," inginuso ng matanda ang araw. "Natatabingan sya ng itim ng ulap."

"Itim na ulap?" tinanaw ko iyon.

"Oo, itim, parang yung buhok na nakatakip sa pepe at kili-kili."

"Bakit po ako wala niyon?" sabay tingin ko sa aking kili-kili.

"Meron ka sa pepe kaya lang manipis. Nasa lahi din kasi iyon, hija. Tingnan mo iyon
sa akin makapal." Hinubo nya ang kanyang panty.

Tiningala ko ang itim na ulap at pagkatapos ay binalikan ko ang kanyang

ipinapakita. "Aba'y bakit po kulay gatas iyang buhok n'yo diyan?"

"Ahem." Isang lalaki ang tumikhim sa aming likuran.

Si Just Lander pala. Halos hindi sya makatingin sa amin.

Humarap sa kanya si lola Peach. "Ser, kayo po pala. Nagpapakitaan lang po kami ng
bolbol."

Nagsalubong ang kanyang kilay. "That's enough." Kay lola sya nakatingin.

"Ano po ibig sabihin niyon?" bulong ko kay lola.

"That's enough, ibig sabihin, iyan ay tama."

Gumalaw ang panga ni Just Lander.

"Kung ganoon po, lola, tama po

kayo?"

"Nakow! Eh, tama na nga iyan. Lahat naman ng tao ay may bolbol." Hinimas nya ako sa
ulo. Kinailangan nya pang tumingkayad dahil mas mataas ako sa kanya.

Patakbo akong lumapit kay Just Lander. "Hello, Just Lander!"

Nakita kong kumuyom ang mga kamao niya saka siya tumingin nang diretso kay lola
Peach. "Change her dress. We're going outside."

LANDER

"JUST kill them all." I said to my assassin before I hung up the phone.

Kung hindi ko ibibigay ang utos na iyon ay sa akin mangyayari ang dapat mangyari sa
kanila.

I need the leader of those parasites to be killed tonight, bago pa maisip ng hayup
na iyon na ako ang kanyang ipatumba kapag nalaman niya na ako na ang may hawak ng
mas malaking porsyento ng dirty business ng mga Montenegro.

Nagkalat ang mga tauhan ng kalaban ko sa isa sa mga farm ng cocaine ng mga
Montenegro. Hindi nagpapatalo ang mga linta ng kalabang drug-smuggling syndicate ni
Ybarra Montenegro, my father. At ako, bilang naiwang hilaw na kadugo ang nagpapasan
ng mga responsibilidad ng dating crime lord sa bansa. I don't do drugs pero
pinangangalagaan ko ang yaman ng pamilya.
It's either me or my enemy. This is my life, and I'm fu cking used to it from the
very start. I don't give a damn if my life was always at verge edge of death. I
love the adrenaline in the chase though.

At uhaw ang mga kamay ko sa dugo.

Pero biglang nawala ang lahat ng maiitim kong pantasya ng hindi ko namamalayan.
Nakaramdam ako ng pagod at gusto ko na lang manahimik at wag ng makialam pa sa
kaguluhan ng negosyo ng pamilya.

Inilapag

ko ang phone ko nang makarinig ako ng lagutok sa sahig. Matalas ang pandinig ko sa
ano mang tunog sa paligid.

Napalunok ako nang iluwa sa entrada ang isang babaeng nakangiti. Lumawak pa lalo
ang pagkakangiti niya nang mapatingin sa gawi ko at makita ako.

Hindi nakakakasawa ang bawat detalye sa kabuuhan ng babae.

She's indeed a sight to behold. Aviona Camille was really a beauty. At mas kaakit-
akit siya ngayong naayusan ang kanyang itsura. Hindi iisiping mang-mang ang nasa
likuran ng sopistikadang babaeng nasa harapan ko ngayon.

Lumilinga sya sa paligid habang papalapit sa akin. Wala syang kaalam-alam na

pinagpapantasayahan ko na sya.

"Dito ka nakatira, Just Lander?" she asked. Her brown eyes turning everywhere.

I was speechless the whole time. Hindi na kasi maalis ang mga mata ko sa kanya. Her
fitted dress, holding her inviting slender body firmly were so sexy to look at. And
she had a long and nice creamy legs that looked delicious, delicious enough to eat.

Iika-ika sya maglakad dahil sa sapatos nyang may takong at pabor sa akin iyon.
Tumatalbog kasi ang kanyang dibdib dahil don. She looked fuckable and I could feel
the front of my pants tightening at the view.

"Just Lander?" Pukaw niya sa pagkatulala ko.

Come on, Lander! Pull yourself together!

I gathered myself to stand. "Hindi." I answered. "This is just my working place."

She pouted her lips. "Ha?"

"I mean, dito lang ako nagta-trabaho." Ipinasok ko ang magkabila kong kamay sa
bulsa ng suot kong itim na pantalon. "Trabaho ang tawag sa ginagawa ng isang tao
para kumita

ng pera."

"Pera?"

My jaw clenched, hardly. "Pera ang ginagamit para makabili ng mga pangangailangan."

"Pangangailangan?"

Do I really doing this? Hinilot ko ang aking sentido. "Pangangailangan tulad ng

pagkain, tubig, damit, bahay at lupa."

"Lupa!" napapalakpak sya. "Gusto kong makakita ng lupa!"

I'm not sure if there is land nearby. We're in the city at puro semento ang daan
dito lalo na sa labas ng mansyon ko. I don't have a green hand so I hate garden.
But I've got an idea. May nag-iisang halaman sa labas ng pasilyo ko.

Naglakad ako palabas ng pinto. "Let's go outside."

Pumaling ang kanyang ulo. "Nilabasan ka na naman?"

Dammit! Malapit ko ng masakal ang matandang iyon! Kung anu-ano ang itinuturo kay
Aviona Camille!

Napabuga na lang ako ng hangin. "Sumunod ka sa akin, Jack."

Tumalima sya sa akin hanggang sa marating namin ang pasilyo. Naroon pa nga ang nag-
iisang halamang nasa paso. My niece, Kiana Louise gave it to me a year ago. Hindi
ko nga alam na buhay pa pala ito.

"Look at this." Dumakot ako ng lupa na nasa paso at inilagay sa mga palad nya.
"Iyan ang lupa."

"Lupa?" inamoy nya iyon at tinikman.

Tinikman? Seriously?

Pumaling muli ang kanyang ulo. "Kasing lasa ni Lola."

Oh damn.

She pulled out a small piece of paper from her breast. May mga nakasulat doon na
hindi ko naman nabasa. Maybe it's a list.

"Ulap," usal nya habang nakatitig sya doon. "Ngayon naman ay lupa."

So she can read.

But suddenly, I was thinking of something. What if I take her somewhere? Sa lugar
kung saan naroon ang magagandang

tanawin. Kung saan naroon ang malawak na karagatan at lupain. Kung saan ipapakita
ko sa kanya iyong mga bagay na hindi nya pa nakikita, o matagal niya nang di
nakikita.

My cellphone rang, my assassin is calling me.

"I need your confirmation, Lord. The target is on my sight."

Habang ako naman ay abala ang mga mata kay Aviona Camille na nakabaling sa hawak
niyang papel.

"Lord?"

Parang hindi ko kayang gumawa ng masama habang nakatingin ako sa inosenteng mukha
ni Aviona. Parang sinasabi ng mga mata niya na mali ang mga ginagawa ko at itigil
ko na ang mga ito.
I sighed as I closed my eyes. "Abort."

"But Lord L- "

"I said, abort." Pagkasabi'y pinatay ko na ang linya.

What the fuc k is happening to me? Why do I have this hesitation? This is so unlike
me.

This isn't good! It feels like she was suddenly affecting my whole being.

Bakit ko ba hahayaang baguhin ako ng babaeng ito? She was a goddamn ignorant. Ano
namang alam nya sa buhay ko? Hindi nya alam ang mga pinaghihihirapan ko!

I must stick to my plan. Dadalhin ko si Aviona Camille kay Chandra para ipaalam
dito na ikakasal na ako. Para isampal sa puta na iyon na hindi lang sya ang babaeng
karapat-dapat sa isang Just Lander Montenegro!

I mean... Lander Montenegro.

...

"Hala ka dyan! Umaandar talaga tayo!" Aviona Camille exclaimed.

Tuwang-tuwa sya nang isakay ko sya sa aking Jaguar. Inabot pa ko ng kalahating oras
sa pagpa-paliwanag para lang maunawaan nya kung ano itong sinasakyan nya.

"Makinig ka sa akin," I said while driving.

Umayos

naman siya ng upo. "Makinig." Itinapat nya iyong tainga nya sa aking bibig.

Oh God. Ang lapit-lapit niya sa akin.

"May umaaway sa aking babae." I shifted my eyes on the road.

Iyong tainga nya ay nanatili malapit sa bibig ko. At hindi iyon nakakatulong dahil
amoy na amoy ko ang mabango niyang buhok. Ang natural na amoy ng isang babae at ang
mabining cologne na ginamit niya. Amoy masarap siya.

"May umaaway? Sino?" She asked, innocently.

Napapailing na lang ako. "Ang pangalan nya ay Chandra. Galit ako sa kanya."

"Bakit ka galit sa kanya?"

"Masama siyang babae kaya galit ako sa kanya. Dapat magalit ka rin sa kanya."

"Bakit siya masama?"

It took a while before I could answer her question. "Kasi... binitin nya ako."

She made a face. "Binitin?"

I suddenly found myself telling her the truth. "Gusto ko kasi ang babaeng iyon pero
iniiwasan na nya ako. Dahil sa kanya kaya sumasakit ang puson ko."

"Puson? Bakit sumasakit ang puson mo?"

Oh crap! Ang dami nyang tanong.

Matagal ako bago nakasagot. Naninimbang pa ako kung sasabihin ko ba o hindi. Wala
naman sigurong mawawala kung sasabihin ko sa kanya ang totoo. Mangmang naman ang
babaeng ito.

"Hindi pa ako nilalabasan pero itinigil niya na ang pag-blowjob sa akin."

She nodded. "B-blow?"

"Blowjob."

Kumiling ang ulo niya. "Galit ka sa kanya dahil nabitin ka sa blowjob?"

My nerves! Kaunti pa at baka pumutok na ito!

I pulled my car over. Inihimpil ko ito sa tabi ng mansyon ni Chandra. Nagkataong

kaarawan ng auntie ng babae at walang alam ang

ginang na nagtatago na sa akin ang kanyang pamangkin kaya inimbitahan ako nito.

Pagbaba pa lang namin ng kotse ay napanganga na si Aviona Camille. Her eyes

scanning the whole place.

"Mga bituin ba iyan?" aniya habang pumapalakpak. She was referring to those
chandeliers.

I took off my coat and put it on her shoulders. I did it not because she's wearing
sleeveless dress kundi upang awatin sya. "Ilaw lang ang mga iyan at hindi bituin."

"Ilaw?"

Mabuti at si Chandra na mismo ang sumalubong sa amin sa sala. "What are you doing
here, Montenegro?" bakas sa mukha nya ang takot. Ngunit bahagyang lumalam ang mga
mata.

"I was invited." I faced up. "Oh, by the way, this Jack. My - "

Dinakot ni Aviona ang dibdib ni Chandra.

"-fiancee..." usal ko na lang.

"Babae ka. Ako rin babae." Dakut-dakot nya ang sarili nyang dibdib matapos ay kay
Chandra.

Natigagal lang si Chandra. "F-fiancee mo?"

"Chandra..." Mabilis kong hinila si Aviona. "Ah... actually... I'm still...

thinking."
Tumingala sa akin si Aviona. "Chandra?" pagkatapos ay humarap sya kay Chandra. "Sya
iyong masamang babae na kaaway mo kasi binitin ka niya?"

I'll. Be. Damned.

Tinakpan ko ang kanyang bibig pero huli na. Chandra was staring at us,
suspiciously. "What the hell is happening?"

This wasn't the plan at all. Ang plano ko lang ay pasakitan si Chandra na ikakasal
na ako. She had feelings for me and I knew it. I could kill her If I wanted to but
I chose to hurt her instead. Sya lang ang nakagawa sa akin nito kaya natapakan nya
ang ego ko. Hindi ko iyon mapapalampas!

But it didn't go well. Lalo na't nakawala si Aviona sa mga bisig ko.

Nagsalita muli si Aviona at hindi ko na siya napigilan pa. "Hoy, babaeng Chandra!
Masama ka! Hindi pa nilalabasan si Just Lander pero tumigil ka na sa blowjob!
Kasalanan mo na masakit ang puson niya! Galit ako sa'yo!"

Damn.

Nanlaki ang mga mata ni Chandra.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 4

Chapter 4

GALIT na galit sa akin si Just Lander pag-uwi namin ng mansyon. May mga sinasabi
sya sa akin pero hindi ko naman sya maintindihan. Kanina pa lang sa sasakyan ay
para bang gusto na nya akong kalbuhin. Nanlilisik ang kulay kalangitan nyang mga
mata.

Mabuti na lang pagkauwi namin ay sumulpot si lola Peach. Dinaluhan nya agad ako
nang makita nya akong pinapagalitan. Niayakap nya ako habang ang kanyang mga mata
ay nagtatanong sa akin.

Nalamukos ni Just Lander ang sariling batok. "Bitch."

Bumulong si lola. "Dagat daw."

Narinig nya ang bulong ni lola kaya lalong nalukot ang mukha nito. "What the fuc
k?!"

"Anong kadyot!" bulong muli ni lola.

Nagalit pa sya at may sinipang silya. "Fuck! Fuck!"

"Kadyot! Kadyot!"

Wala akong magawa kundi ang mapatango. Ano kaya iyong kadyot at parang gusto iyon
ni Just Lander?

Napabuga sya ng hangin at saka umiling. Pagkatapos ay tinalikuran na nya kami ni

lola.

"Nakow! Eh, ano ba kasing ginawa mo bakit nagalit si Ser?" nangunot ang karampot na
noo ni lola. May sinisipsip sya buto ng santol.

"Hindi ko po alam. Pinagtanggol ko lang naman po sya doon sa umaaway sa kanya."

"Aba'y bakit galit na galit iyon ng ganoon? Tila ba gusto ng kadyot, ere."

Humawak ako sa kamay ng matanda. "Ano pong gagawin ko, Lola? Ayaw ko pong magalit
sya sa akin. Baka ikulong niya na naman ako..."

"Hala, eh di pakita mo iyang pepe mo. Baka sakaling umamo." Sabay subo nya ng
santol. "Ganon sa mga palabas, iyon ang kahinaan ng mga lalaki."

"Pero nung' huli ko po itong pinakita sa kanya ay nagalit sya."

"Baka

naman kasi hindi mo hinugasan kaya masangsang."

Napakamot ako. "Lagi ko po itong hinuhugasan tulad po ng bilin niyo."

"Hala, sige at puntahan mo sya. Humingi ka ng tawad at magmakaawa ka."

Napakagat labi ako. "Paano po kung lalo syang magalit sa akin?"

"Ah, eh pakadyot ka na."

...

AVIONA CAMILLE MONTEMAYOR was standing a few steps away. She was just looking at
she begged for my forgiveness.

How could I accept her apology if she doesn't even know what she did?
I gave her a death glare. I was raging mad and all I could see is red. Hindi ko
talaga nagustuhan ang ginawa nya. Napahiya ako sa harapan ni Chandra!

At hindi ako sanay nang napapahiya!

He slowly walked toward me. Lumuhod siya sa harapan ko. Nagulat ako ng bigla siyang
humikbi.

My stomach tighten up and I am momentarily speechless.

Yumuko siya pasimpleng nagpunas ng luha. "Sori na, Just Lander..."

Suddenly, made my anger disappeared.

Sinundot nya nang maingat ang aking braso. "Sori na, oh..."

Hell. She was really cute, I couldn't stand it.

"Jack..." hinaplos ko ang buhok niya.

Pumaling ang kanyang ulo at saka sya nahihiyang ngumiti. It made me caught my
breath.

"Galit ka pa?"

I frowned at her. "Oo."

Napalabi muli sya. "Anong dapat kong gawin para hindi ka na magalit?"

Bahagya kong ibinuka ang mga hita ko paharap sa kanya. Nanikip ang loob ng aking
pantalon sa isiping malapit lang ang kanyang mga labi sa harapan ko.

Pinaningkitan nya ng kanyang mga mata ang nakabukol ko roon. "Sori rin pala sa
paghila ko

sa santol mo."

I suppressed a grin.

She bit her nails. "Pwede ko hawakan ulit? Pangako, hindi ko na hihilahin."

I nodded and swallowed. Na-excite ako.

Ilang sandali pa'y hinawakan nya iyon.

My manhood moved.

"Hala! Gumagalaw!" napaatras sya.

I grabbed her hand and I put it back to it. "May ipapagawa ako sa'yo."

"Ipapagawa?"

"Kapag nagawa mo ito, hindi na ako magagalit sa'yo."

Her eyes widened with joy. "Totoo?"

Tumango ako. I unzipped my pants and pulled down my briefs. My shaft appeared and
bobbed out in front of her innocent looking eyes.
"Hawakan mo." I ordered her.

Hindi ako nagdalawang salita dahil ginawa nya agad ang utos ko.

Nagulat pa nga ako nang gamitin pa nya ang magkabila nyang kamay. "'Tapos?"

"Itaas baba mo."

She did as I told. She stroked my length.

"Galit ka pa?" she lifted her face to meet my gaze.

"Oo, galit pa ako."

"Kailan mawawala galit mo?" tuloy lang sya sa ginagawa nyang paghimas sa ari ko.
She was sliding her soft palm up and down.

"Isubo mo iyan para mawala ang galit ko."

"Isubo?" napahinto sya. "Ibig sabihin kakainin ko?"

"Hindi mo kakainin. Gusto ko isubo mo lang at ilabas-masok sa bibig mo."

"Tulad ba niyong ginawa ko noon una?"

I grasped her hair lightly. "Oo. Katulad noong una." I pushed her head to my
manhood. "'Tapos sipsipin mo."

And again, she did what I ordered her to do. She took it into her mouth.

My lips issued a series of moan when she started giving me a head. Damn! Her mouth
was so hot and I felt nothing but bliss.

Hindi

ko na na-kontrol ang sarili ko. Hinigpitan ko ang hawak sa buhok niya at saka siya
idiniin lalo sa pagitan ng mga hita ko. Ramdam ko ang matinding paninigas at
paglaki ko sa loon ng bibig niya at pagbaon ko hanggang sa lalamunan ni Aviona.
Tumigil lang siya nang hindi niya na kinaya.

"G-galit ka pa?" tanong nya habang umuubo. Pinunasan niya rin ang namumula niyang
nguso.

Naningkit ang mga mata ko. "Oo, galit pa ako."

Huminga sya nang malalim at saka binalingan muli ang harapan ko. She touched it
again pero hindi niya muna ulit iyon isinubo. She just kissed the tip of it like
she was teasing me.

"Shit." I muttered.

I felt her lips smiling against my hardness. She massage my balls and licked the
base of my length lovingly up to the side of it.

Nakakapagtakang alam na nya ang gagawin. She was a fast learner and I like it.
Goddammit! She'll be a good sucker someday!

"Ahhh..." napaungol ako.

Nag-angat sya ng ulo. "Galit ka pa?"

I pulled her head again to suck me. "Malapit nang mawala ang galit ko."

Sinalubong ko ang bawat pagalaw ng ulo niya. I fucked her mouth senseless like my
lide depends on it. I keep on thrusting until I felt my upcoming release.

I tried to pull away nang maramdaman kong malapit na malapit na ako pero sya naman
ngayon ang di nag-paawat. Hindi ako pinakawalan ng mga labi niya hanggang sa
tumibok na ang dulo ng pagkalalaki ko.

"Fuc k!" I growled. Sa loob ng bibig niya ako nilabasan. This is the best blow job
I've ever had.

I couldn't help but smile and be proud of her.

I cupped her face. Namumula ang mukha

niya habang tikom-tikom ang bibig na puno ng likidong mula sa akin.

"Iluwa mo, hindi iyan nilulunok."

Iniluwa naman nya iyon sa palad ko. She wiped her lips with the back of her hand.
"Galit ka pa?"

"Hindi na."

Pumapalakpak sya. "Yey!"

Pinisil ko sya sa pisngi. "How did you do that?"

"Ha?"

"I mean, paano mo nagawa iyon?"

Pumaling muli ang kanyang ulo. "Ang alin?"

"Iyong blowjob."

"Blowjob?"

"Blow ang tawag doon sa ginawa mo and you did it well." I hissed. "Ang ibig kong
sabihin, ang galing ng ginawa mo?"

"Totoo?" Lumawak ang kanyang ngiti. "Si Lola Peach ang nagturo sa akin nun'."

Hell! I couldn't imagine. That old woman was sucking someone to teach Aviona
Camille?

My jaw clenched. "Tinuruan?"

"Oo. Tinuruan nya ako sumipsip ng santol." Sabay baling nya sa itlog ko.

Santol pa rin ba ang tingin nya sa bayag ko?

Tumayo sya at pumamewang. "Mas magaling kung si Lola Peach nag-blowjob sa'yo."

No way! As in no fucking way!

Bumukas ang pinto at iniluwa nito si lola Peach. "Nakow! Bakit narinig ko pangalan
ko dyan?"

Shit! Dali kong tinakpan ang harapan ko.

Aviona Camille faced her. "Lola Peach, iblowjob mo nga si Just Lander."

Oh damn.

...

"LOLA, ano po iyon blowjob?" tanong ko sa kanya. Kasalukuyan kaming naglalakad sa

malawak na bakuran ng mansyon. Iginala nya ako dahil wala naman si Just Lander
ngayon.

"Ang ibig sabihin ng blowjob ay sipsip."

Inilista ko iyon sa papel na itinabi ko. Narito ang mga listahan ng mga gusto kong

makita at bagong nalalaman. Sa ngayon ay narito na ang hell na ang ibig sabihin ay
impyerno, going out na ang ibig sabihin daw ay labasan at ang fuc k naman ay
kadyot.

Narito rin sa listahan ko ang mga bagay na nakita ko na tulad ng bituin, ulap,
langit at santol na may buhok. Mukha ngang marami pa talaga akong dapat makita.

Biglang may humintong sasakyan sa aming harapan. Alam ko ang bagay na ito dahil
ipinaliwanag sa akin ito ni Just Lander. May gulong ito na gumugulong at may silya
sa loob. Hindi ko nga lang alam kung paano ito umaandar. Basta ang alam ko lay ay
gumugulong ang gulong nito.

Inilista ko ito sa aking listahan.

Bumukas ang koste at isang mataas na lalaki ang bumaba, kulay gabi ang suot nitong
damit. Kasing katawan ito ni Just Lander. Hindi magkahulma ng mukha pero makinis
din ito at matulis ang ilong na gaya rin ng kay Just Lander.

Ngumiti ito sa amin.

Sa akin ito nakatingin. Parang pati ang mga mata ay nakangiti. Mukhang mas mabait
ito kay Just Lander.

Nagsalita ang lalaki. "Hi, I'm looking for Lander."

"Ano raw po, Lola?"

Sumubo si lola ng santol. "Naghahanap daw sya ng Lander."

Nangunot ang noo ng lalaki. Samantalang ako ay hindi maalis ang paningin sa buhok
nitong nakatirik. Paano nito kaya napatayo at napatigas iyon ng ganon? Ang galing!

"Excuse me?"

"Paraanin daw siya."

Napangisi ito. "Nandyan ba si Lander?" Sa akin pa rin ito nakatingin.

Sumagot ako. "Walang Lander dito. Just Lander meron."

"What?" lumapit sa akin ang lalaki. "What's your name, young lady?"

Bumulong si lola. "Pangalan mo raw noong bata ka pa."

Binalingan ko itong lalaki. "Ako si Jack. Ikaw? Lalaki ka, di ba?"

"Of course." Napahalakhak ito. "Nakakatawa ka naman." Inilahad nito ang isang palad
sa akin. "My name is Patrick Ko. It's nice meeting you."

Tiningnan ko ang kamay ng lalaki bago ko ito kinuha. Pagkuwan ay tinikman ko ang
daliri nito.

Nanlaki ang mga mata nito sa ginawa ko. "What the..."

Isa pang sasakyan ang huminto malapit sa amin. Natuwa ako nang makita kong iluwa
niyon si Just Lander. Gusto ko sana syang salubungin subalit nakasimangot na naman
sya.

Mabibigat angmga hakbang nya at nang makalapit sya sa akin ay agad nyang hinablot
ang aking pulso.

"Anong ginagawa nyo rito sa labas?"

Si lola Peach ang sumagot. "Nakow! Ser, eh kumakain kami ng santol."

Hindi nya nilingon ang matanda bagkus ang lalaking may nakatirik na buhok na mukha
ang binalingan nya. "What are you doing here?"

"Seriously?" malawak ang ngiti nito sa kanya. "I was just vising you, Lander."
Pagkatapos ay tumingin na naman ito sa akin.

Hindi na sumagot si Just Lander at hinila nya na ako papasok. Hindi ko alam kung
anong nangyari pero mukhang galit na naman sya.

"Hey, Lander!" hinabol sya ng lalaking may tirik na buhok. "Wait!"

Galit na hinarap ito ni Lander. "Shut up! Just get out of here or I will fu cking
put a bullet in your fuckin g head!

Hinila na nya ako papasok pagkasabi nya niyon sa lalaki.

Ano kayang nangyari bakit galit na naman sya? May nagawa ba akong masama?

JAMILLEFUMAH

@JFstories
=================

Chapter 5

Chapter 5

ALL my executive members stood up like soldiers when I entered the room. But my
eyes was only meant to a specific one.

His name is Patrick Ko, a business partner.

Tinitigan ko ito nang masama sa kabilang side ng presedential table. He grinned at

me as I sit down.

I know him for a long time. Alam na alam ko ang likaw ng bituka nito. He's into
dirty business, too. Marami silang negosyo pero hindi nito mabitawan ang Triad.

Marumi rin itong maglaro. Mapanlinlang. At hindi mabibilang sa daliri kung ilang
ang mga babae ni Patrick Ko. Hindi ito tumitigil hangga't hindi nakukuha ang ano
mang nagustuhan, mapa-babae man o negosyo. At hindi ko nagustuhan ang nakikita kong
interes ni Patrick sa pag-aari ko.

Sigurado akong may nakita akong kakaiba sa mga mata nito matapos makita si Aviona
Camille.

And I don't like this feeling na parang aagawan ako ng pagkain.

Ibinalik ko si Aviona sa pinagkukulungan niyang kuwarto. Hindi puwedeng makita siya

ulit ni Patrick. Ni makita siya ng ibang lalaki ay hindi ko gustong mangyari.

I owned her. Hindi pa siya ipinapanganak sa mundong ito ay pag-aari ko na siya.

I am her cage. And there's no way I will free her because she was mine.

"Mr. President?" Lucas asked. His voice woke me up. "Are you with us?"

Napakurap ako. My teeth clenched because I saw Patrick laughing.

"What's funny?" I asked.

Nagbago ang mukha ni Patrick dahil sa tanong ko. "It looks to me that the president
is not in the mood."

I calmed myself. If this take so long ay baka mapatay ko sya sa harapan ng mga
board. I need to hit

the nail on the head before everything turns red. "What is this meeting exactly?"

"Na-raid ang planta natin sa Negros. It costs us too damage. Baka umastras ang mga
kliyente natin nyan kapag nalaman nila ang biglaan nating pagbagsak." Armadeo
seemed stress. Sya ang pinakamatanda sa mga narito. Teritoryo nya ang buong Negros.

"Mukhang hindi nila kilala kung sino si Lander Montenegro." Patrick grimaced.

"We have to do samething." Armadeo said. "Anong gagawin natin?"

Pinagsalikop ko ang aking mga daliri. "Well then, we have to find a new farm."

Ang planta na tinutukoy ng matanda ay iyong taniman namin ng mga cocaine. We have a
secret lab kung saan ginagawa ito at niluluto, pagkatapos ay iaangkat sa Mexico.

Pagkasabi ko niyon ay tumayo na ako. I couldn't stand looking at Patrick's face.

May kung anong masamang naglalaro sa isip ko. Malinaw pa rin sa akin ang nakita
kong titig niya kay Aviona.

"Is that all, Mr. President?!" Galit na napatayo si Armadeo sa kanyang kinauupuan.
"I just came here for your foolish

suggestion?"

I loosened my tie and faced him slowly. Nakayuko lang ang ilan sa mga board ko.

Nakamasid sa akin si Patrick na para bang hinihintay ang aking gagawin.

Lucas stood up and grabbed a gun on his side. Lumapit sya sa akin at iniabot iyon.

Napaatras si Armadeo. "I'm sorry, Mr. President... nabigla lang ako..."

I put a silencer on the gun. "No one... could ever talk to me like that." Pagkuwan
ay binaril ko sya sa dibdib.

Bagsak si Armadeo na duguan sa sahig. Isang malalim na paghinga lang ang kanyang
pinakawalan bago sya

binawian ng hininga.

"No one..." ibinalik ko kay Lucas ang baril. "Ever..." pagkatapos ay tinitigan ko
nang masama si Patrick.

...

NAPABALIKWAS ako nang bangon nang maramdaman kong bumukas ang pinto. Nagliwanag ang
aking mga mata nang iluwa ng pintuan si Just Lander.

Ikinulong na naman nya kasi ako dito sa kwartong ito. Hindi ko pa rin alam kung
bakit sya nagalit sa akin.

Nilapitan ko sya agad. "Just Lander, galit ka ba?"

Hindi nya ako pinansin. Nilampasan nya ako at naupo sya sa katre na higaan ko. May
hawak syang baso at alak. Alam ko ang bagay na iyon dahil nakita ko na iyon na
iniinom nya.

"Just Lander, sori na." lumuhod ako sa harapan nya. "Gusto mo i-blow blow ulit
kita?"

Gumalaw ang kanyang panga.

"O gusto mo i-blow blow ka ni Lola Peach? Walang sabit yun kasi wala sya ngipin."
Napapikit sya matapos nyang magpakawala ng hangin sa ilong.

Sinalinan nya ang baso at nilagok iyon. Tumanaw sya sa pader na nakapaligid sa
amin. "I killed someone today."

Ano raw? Hindi ko sya maintindihan.

Lumagok muli sya ng isa pang baso. "I did it always... normally." Tumingin sya sa
akin. "But now it seems like not a normal to me."

Ngumiti ako sa kanya. Kunwari ay naiitindihan ko sya. "Oo nga, ano?"

"Maybe I killed someone because I was mad at you."

"Ayos lang yan. Mabuti nga at ganun."

Nangunot ang kanyang noo.

Napalabi ako. "Galit ka pa ba, Just Lander?"

Umalon ang kanyang lalamunan. "Yes I am. And all I want is to fuck you so
senseless."

"Talaga?" bahala na. Hindi ko talaga sya maintindihan. "Sige nga, subukan

natin."

Marahan nyang hinawakan ang aking mga hita. Hinaplos-haplos niya iyon saka marahang
pinisil. Hindi ko maipaliwanag pero bigla akong napaurong sa ginagawa niya.

"A-anong gagawin mo, Just Lander?" Parang naku-kuryente.

Naningkit ang mga mata ni Just Lander. Mukhang hindi niya nagustuhan ang pag-usod
ko palayo. "Gusto mo bang lalo akong magalit sa'yo?"

Sa wakas, naintindihan ko na ang sinasabi niya. Umiling ako.

"Sundin mo lang ang ipapagawa ko sa'yo, maliwanag ba?"

Tumango ako. Ayaw ko na siyang magalit sa akin.

"Ibuka mo itong mga hita mo."

Ibinuka ko naman. Tinanggal nya iyong panty ko.

Tumaas ang sulok ng mga labi niya nang makita nya ang harapan ko.

"Anong problema?" naisipan ko na syang tanungin. Kanina pa kasi sya nakatitig doon.

"You have a gorgeous pussy."

Hindi ko na naman sya naintidihan. Nagulat ako ng haplusin niya iyon, para akong
napaso sa init ng palad niya.

Sumubsob sya roon kaya napaatras ulit ako. "Kakainin mo?"

"Titikman ko lang."

Napakagat-labi ako. "Tikim lang, ah?"

Tumango sya matapos ngumisi. Pagkatapos ay sumubsob na sya sa pepe ko. Dinilaan
niya ako ron at saka sinipsip ang pinakagitna ko.

Napasabunot ako sa ulo niya. Kung mainit ang palad ni Just Lander ay mas doble ang
init ng bibig niya.

Gamit ang kanyang dila ay nilaru-laro nya ang parte kong iyon. May kung anong
kumikiliti sa kaloob-looban ko. Ang sarap sa pakiramdam ng ginagawa nya sa akin.
Hindi ko na maintindihan ang nararamdaman ko, para akong sasabog.

"Ah..." Hindi ko namalayan na napaungol ako sa ginawa nya.

Ipinasok

nya ang kanyang mainit na dila sa loob ko at saka doon ito gumalaw-galaw.

Bahagya syang umangat. "Masarap ba?"

Hindi na ako makasagot. Ayaw kong tumigil sya.

"Gusto mo bang ituloy ko?"

Mabilis akong tumango.

Hinalikan nya muli ako ron. Sinipsip nya ito at nilamutak gamit ang kanyang mga
labi. Napakapit pa lalo ako sa kanyang buhok. Para na akong naba-baliw. At tama si
Just Lander, masarap.

Pwede pala ito? Akala ko kasi iyong kanya lang ang pwedeng isubo? Iyon akin rin
pala ay puwede ring kainin.

Umangat muli ang kanyang mukha. "Gusto mo ba ng mas masarap?"

"S-sige."

Idinikit nya sa mga labi ko ang kanyang hintuturong daliri. "Isubo mo."

Isinubo ko naman iyon subalit kagyat nya ring hinugot sa bibig ko. Ilang sandali
pa'y mahinay nya iyong ipinasok sa aking pepe.

Napaliyad ako sa ginawa nya.

"Masakit ba?" tanong nya.

Naiiyak akong tumango. Ang laki kasi at ang haba ng daliri ni Just Lander!

"Sa umpisa lang iyan." Ibinaon nya pa iyon nang husto sa akin.

Napakapit ako sa kanyang braso.

Hinila nya ang kanyang daliri palabas pero hindi nya tuluyang inalis sa loob ko.
Pagkatapos ay ipinasok nya muli at ibinaon nang maingat.

May naramdaman na naman ako na banyaga sa akin. Bago sa pakiramdam. Para bang
anumang oras ay may kung lalabas sa akin. Para akong maiihi.

Ang daliri ni Just Lander sa loob ko unti-unti nang bumibilis. Mas masakit pero
masarap. Gusto ko pa! Gusto ko iyong mas mabilis!
"Masarap ba?" tanong na naman nya. Tuloy lang sya sa ginagawa.

"G-gusto ko, Just Lander..."

Inangat nya ang aking damit pataas gamit iyong isa

nyang kamay. Nahantad ang dibdib ko sa paningin niya. Umalon muli ang kanyang
lalamunan nang makita nya ang mga ito. Habang ang isa nyang kamay ay abala sa aking
ibaba, ang isa naman nyang kamay ay tila sabik na dinakot ang aking dibdib.
Minasahe nya iyon.

"A-anong ginagawa mo?"

Pinipisil ng kanyang daliri ang aking utong habang nilalamas ang aking dibdib.
"Bakit? Hindi mo ba gusto?" Nag-aalab ang mga matang tanong niya.

"Gusto. Pero hindi ko na maintindihan ang nararamdaman ko."

Sumubsob sya sa isang dibdib ko at isinubo ang naninigas na nasa ibabaw niyon.
Nilaro-laro niya rin iyon ng kanyang dila saka marahang kinagat-kagat.

Nanginginig ang ang aking katawan sa ginawa nya. Ramdam ko ang pag-iinit ng buong
katawan ko. Hindi ko alam kung bakit niya ito ginagawa at parang ayaw ko na ring
alamin kung bakit. Basta ang alam ko lang ay ayaw ko ng tumigil sya.

"J-Just Lander, parang may lalabas sa akin..."

"Sige lang..." sabay sipsip niyang muli sa dibdib ko.

Lalo akong napaigtad. "H-hayan na... baka ma-ihi ako..."

"Sige lang..." mas bumilis ang mga daliri nya roon sa gitna ko. Rinig ko ang basang
tunog sa paglabas-masok ng daliri niya sa pagitan ng mga hita ko.

Hanggang sa heto na nga. Parang nitong hinalukay ang aking laman at may kakaibang
sensasyong inilabas mula sa kaibuturan. Kamuntik na akong mangisay sa sarap. Habol
ko ang aking hininga nang matapos ako.

Kumalas sa akin si Just Lander.

"Galit ka pa?" nanghihina kong tanong.

"Oo, galit pa ako." Hinubad nya ang kanyang pantalon at saka ipinakita sa akin ang
ipinasubo niya sa akin noon.

Napalunok ako at napatitig don. Parang mas malaki at mas matigas yata ito ngayon?

Ibinuka nya muli ang mga hita ko. "Mawawala lang ang galit ko kung ipapasok ko ito
sa'yo."

Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko. Baka masakit? Mas malaki kasi iyon ng di hamak
sa daliri niya...

JAMILLEFUMAH

@JFstories
=================

Chapter 6

Chapter 6

SHE was biting her lips innocently while looking at me with her wide eyes. "B-baka
masakit?"

She looked weak and defenseless. Para siyang basang sisiw sa harapan ko.

She was naked lying in front of me with her parted creamy legs. Lalo akong
sinilaban ng pakiramdam. And damn it! Her pinkish lady part was convulsing,
shinning in crystal with moist. And I could see how tight her pussy was.

Kinalabit niya ako. "J-Just Lander, ipapasok mo ba talaga 'yan sa akin? B-baka kasi
hindi magkasya?"

Napangisi ako. She was too good and pure for a monster like me. And the thought of
it made me so damn thrilled.

I stroked my member into her wetness. Napaungol ako sa hatid na ligaya ng pagdikit
ng akin sa basang hiwa ni Aviona Camille.

I bit my lip, hard as I gently thrust.

Bigla siyang napakapit sya sa aking magkabilang braso nang mangalahati na ako sa
pagpasok sa loob niya.

I stiffened as the unbearable pain formed on her face. Her eyes instantly filled
with tears. Napalunok ako.

"M-masakit..." impit na ungol niya habang lumuluha.

Damn. Napatitig ako sa luhaang mukha niya. Parang bulang biglang nawala ang lahat
ng pagnanasa sa katawan ko. Parang hindi ko yata kayang makita syang nasasaktan.

I slowly pulled my shaft out of her. Nagulat ako nang sunggaban nya ako ng yakap
habang humahagulhol. "S-sori, Just Lander, hindi ko kaya... M-masakit pala... hindi
ko kaya..."

On the spur of the moment, my heart froze.

I just understand how selfish I am. Ni hindi ko inisip ang kalagayan niya dahil sa
pagnanasa at galit

ko. She doesn't even know why I mad at her. Bakit ba sya ang pinaparusahan ko dahil
galit ako? Bakit sya ang kailangang masaktan dahil lang naiinis ako kay Patrick Ko?

I took off my coat to cover her body. Binuhat ko si Aviona. Umiiyak na nakayapos
lang siya sa leeg ko.

Hinalikan ko siya sa noo. "Tahan na... hindi na mauulit..."

Lalong humigpit ang pagkakayapos niya sa leeg ko. Hindi ko alam kung saan galing
ang mainit na pakiramdam na humahaplos sa puso ko habang buhat-buhat ko siya.
Siguro naninibago lang ako.

Anyway, this is the first time I hushed a woman.

Sinipa ko ang pinto habang buhat ko sya. I need to take her to a medic. Subalit
ilang hakbang pa lang ako nang mapahinto ako. Paano'y may nagkasa ng baril sa
tagiliran ko.

"Nakow! Anong ginawa mo sa alaga ko?"

Damn this old bitch! Nakatutok sa ulo ko ang hawak nyang shotgun.

"Aba'y bakit duguan iyan?" napatingin ito sa mga hita ni Aviona.

Doon ko lang napansin na may dugo nga si AC!

I panicked. Baka kung ano na ang nangyari sa kanya! Baka kung napaano na sya! "I
need a medic!" sigaw ko kay lola Peach.

Ibinaba nya ang kanyang baril at dinaluhan ako. "Eh, ano ba kasing nangyari, Ser?"

"Ah... I don't have time to explain."

"Eh, bakit kayo nakahubo, Ser?"

Oh shit!

...

NANG imulat ko ang aking mga mata ay kulay ulap na kisame ang bumungad sa akin.
Hindi ko maalala kung bakit ako nakahiga sa malambot na higaang ito. Hindi ko rin
alam kung bakit ako narito.

Sinubukan kong tumayo ngunit naramdaman ko agad ang hapdi sa pepe ko.
Masakit din ang mga hita ko. Lalo na iyong ugat ko sa braso dahil may nakatusok na
karayom dito. Ano kaya ito? Nakakonekta ito patungo sa isang lalagyan na may tubig.

"Nakow! Eh, gising ka na pala." Iniluwa si lola Peach ng pinto. Napatingin din sya
sa bagay na pinagmamasdan ko sa aking uluhan. "Dextrose ang tawag dyan."

"Dextrose?" nangunot ang aking noo. "Ano po iyon?"

"Aba'y hindi ko nga rin alam." Lumapit sya sa akin. May hawak syang santol. "Ano ba
ang nangyari at duguan ka? May inilabas ba syang mahaba?"

Tumango ako.

"Anong hitsura?"

Napaisip ako at sinasariwa ang hitsura niyon. "Matigas po at mainit."

"Gaano kalaki?"

Napahawak ako sa aking pulso. "Parang... kasinlaki po ng aking braso."

"Whew!" bigla syang pinagpawisan. "Gaano kahaba?"

"Siguro po nasa dalawang dangkal."

"Putangina ka, buhay ka pa?" Napangalumbaba si lola Peach habang sumisipsip ng

santol ng santol. "Ano pa?"

"May ulo po iyon. Iyong katawan po nito ay kulay lupa."

Napapikit sya. "Sige pa... ano pa?"

"Pinasubo nya po ito sa akin."

"Tapos anong lasa?"

Napalabi ako. "Di ko nalasahan kasi nabulunan ako."

Sumubo pa sya ng santol. "Sige kwento ka pa."

"Ano po?"

"Ano pang ginawa nya sa'yo?"

Napayuko ako. "Dinilaan nya po ako dito." Itinuro ko ang gitna ng mga hita ko.

"Pucha ang sarap nun'..." napatirik ang mga mata nya.

"Lola?"

"Gu on... kwento mo pa, hija."

Napakagat-labi ako. "Sinubo nya iyong dibdib ko."

"Ano pa..."

"Nilamas nya ito at nilaro."

"Nilaro ng ano?"

"Nilaro po ng dila nya."

"Sige

pa, hija... malapit na ako..."

Biglang tumikhim ang isang lalaki sa aming likuran. "Ahem."

Si Just Lander!

Napabalikwas si lola ng tayo hawak ang sariling lalamunan. Namumutla sya.

"Lola Peach, ano pong nangyari?" nag-aalala kong tanong.

Mabuti at nakapagsalita pa sya. "P-putragis nalunok ko yung santol..."

...

NASAAN kaya si Just Lander?

Bakit kaya dalawang araw na syang hindi lumalabas ng kanyang kwarto? Madalas ko
syang puntahan at nagbabakasakaling lumabas sya ng kanyang silid. Subalit hanggang
tanaw lang ako mula rito sa labas ng pinto.

Malaya na ako pero hindi ko alam kung bakit nalulungkot ako. Hindi kaya dahil wala
lang akong makausap? Si lola Peach kasi ay dalawang araw ng hirap dumumi. Naroon
tuloy ito madalas sa banyo at doon umiire. Siguro ay dahil iyon sa nalunok nyang
santol.

Biglang may tumunog sa kung saan.

DING-DONG. Ilang ulit.

Narinig ko na ang tunog na iyon dati. Nakita ko nang tumunog iyon noon ay binuksan
ni lola Peach ang malaking pinto. Kaya naman dali kong tinungo ang pinto at
binuksan iyon.

Isang babae ang bumungad sa akin. Halos kasing laki ko lang ito at kasing taas. May
mahaba rin itong buhok tulad ko. Iba nga lang ang kulay ng mga mata nito. Katulad
ng mga mata ay kay Just Lander.

Humalukipkip ito at tumaas ang magandang kilay. "Who the hell are you?"

Ano raw?

Pumaling ang aking ulo.

Pumitik sya sa hangin. "Hey? I'm talking to you!"

Maige na lang at sumulpot si lola Peach mula sa likuran ko. "Nakow! Eh, kayo po
pala iyan, Madam Kia."

Sapu-sapo nito ang puwet.

"Where's uncle Lander?" kay lola sya bumaling.

"Ay, naroon po sa kwarto nya."

"And who is she?" itinuro nya ako pero ang mga mata nya ay na kay lola.

Napakamot ang matanda. "Ay, sya po ang mapapangasawa ni Ser Lander."

Mapapangasawa? Ano iyon?

Nanlaki ang kulay kalangitang mga mata ng babae na tinawag ni lola na Kia.
"Seriously?"

"Yes, she is." Isang baritonong boses ang nagsalita sa aming likuran.

Nang lingunin ko ito ay tumambad sa harapn ko ang hubad na katawan ni Just Lander.
Nakasuot lang sya ng maiksing salawal.

"Kia, this is Jack." Nakatingin sya kay Kia. "And Jack, this is Kia." Umiwas sya sa
mga mata ko. "My pretty niece."

Lumapit si Kia sa kanya. "How about Chandra?"

"I messed up." Napasandal si Just Lander sa pader. Hindi ko ba alam kung bakit
parang ang ganda nya sa paningin ko. Bukod kasi sa mukhang matigas nyang dibdib ay
may mga santol sya sa tiyan.

"So, kaya mo pakakasalan itong babaeng ito?"

Pakakasalan? Ano kaya iyong pakakasalan?

Hinila ni Just Lander si Kia patungo sa kwarto. Pagkuwan ay isinara nya ang pinto.

Ano kaya itong bigla kong naramdaman? Bakit parang biglang kumirot ang dibdib ko?
Hindi ko yata gustong makita si Just Lander na may kasamang ibang babae sa kanyang
kwarto.

Ang isiping naroon sila nang hindi ko nakikita ay nagpapasikip sa aking paghinga.

"Aba'y ayos ka lang ba, hija?" tanong ni lola.

Tumango ako kahit hindi naman. "Eh, kayo po, Lola? Ayos lang po ba iyang pwet nyo?"

"Nakow! Eh, warat na. Ang dami ko kasing nalunok na santol, aba."

Nang may tumunog ulit na kagaya kanina. Tiyak na sensyales ito na kailangang buksan
ulit ang pinto.

Patakbo ko iyong nilapitan upang buksan. Lumitaw iyong lalaking may tirik na buhok.
Iyong lalaking dating pumunta rin dito. Iyong Patrick na kasing tulis ng ilong ni
Just Lander.

Ngumiti sya sa akin. "Goodmorning, Sugar."

Napakamot lang ako sa sinabi nya.

Bumulong si lola. "Magandang umaga raw, asukal."

Tumango ako at bumaling sa lalaki kahit pa hindi ko maunawaan kung bakit naghahanap
siya sa akin ng asukal. "Magandang araw din." Ngumiti ako.

"You look fantastic when you smile."

Bumulong muli si lola. "Mukha ka raw pantasya kapag nakangiti ka."

Napapasintido ang lalaki. Nilingap nya ang paligid.

"Anyway, where's Lander? I need to see him."

"Nasaan daw si Lander. Kailangan nya raw itong makitaan."

Makitaan? Hindi pwede iyon. Ako lang ang dapat makakita ng tite ni Just lander.
Sumagot ako. "Wala sya dito."

"Where is he?"

"Nasaan daw?"

Sumagot muli ako. "Basta wala sya."

Humalukipkip ang lalaki. Ang kanyang mga mata ay nakapako sa akin. "Okay. Gusto mo
bang mamasyal?"

Hay salamat, naintindihan ko rin sya.

Namilog ang aking mga mata. "Mamasyal? Dadalhin mo ako sa lupa?"

"Lupa?" nagtataka ito. "O-oo. Maraming lupa sa papasyalan natin."

"Talaga?!" napakapit ako sa kanyang braso. "Gusto kong makakita niyon!"

"Halika. Ipapasyal kita kahit saan mo gusto." Kinuha nya ang kamay ko.

Nagkasa bigla ng shotgun si lola Peach. "Nakow! Hindi pwede hindi ako kasama,
hijo."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 7

Chapter 7

IBANG -iba si Tirik kaysa kay Just Lander. Tirik ang tawag ko sa kanya kasi patirik
ang kanyang buhok.

Lagi syang nakangiti at hindi sumisimangot. Mas madalas nasa akin ang kanyang mga
mata kaysa sa kung saan.

Ni minsan ay hindi sya nawalan ng kuwento. Kahit yung ibang salita nya nga lang ay
hindi ko maintindihan. Mabuti na lang at kasama namin si Lola Peach. Kapag hindi ko
maunawaan ay ipinaliwanag nito sa akin. Nakakatuwa pang binilhan nya ang matanda ng
isang kilong santol.

Huminto ang kotseng sinasakyan namin sa isang malaking bahay. Mas malaki pa ito sa
bahay ni Just Lander. Nakakapagtaka lang na maraming tao roon na katulad namin.
Magkakaiba man ng mukha ay tiyak kong ka-uri ko sila. Mayroon kasing pahaba ang
mukha at mayroon ding malaki ang panga. May maliit at may mataas din. May maputi at
may maitim din.

"Tirik, kaninong mansyon iyan?"

Nangunot ang kanyang noo. "Tirik?"

Si lola Peach ang sumagot. "Mall ang tawag dyan."

"Mall?"

"Wait." Awat ni Tirik.

Bumulong si lola. "Sabi nya, sandali."

"Why are you calling me Tirik?"

"Bakit mo raw sya tinatawag na Tirik?"

Umangat ang isang kilay ng lalaki. "Yeah. Bakit mo ako tinatawag na Tirik?"

Lumabi ako. "Kasi tirik ang buhok mo."

Napahalakhak sya. "Patrick ang pangalan ko."

"Patrick?"

Sumingit si lola bago sumubo ng santol. "Oh, eh katunog naman. Pa-Tirik."

Natatawang napapailing na lang si Tirik. "Patrick Ko ang pangalan ko."

"Patrick Ko?"

Tumango sya pero nakangiti pa rin.

"Patrick Ko, saan na tayo pupunta?" tanong ko

habang nililinga ang paligid.

Natawa muli sya. "Patrick na lang."

"Ha?"

"Patrick only."

Pumaling ang aking ulo. Pagkatapos ay kinuha ko ang kanyang kamay at hinila na sya
palabas ng kotse. "Halika na, Patrick Only."

Parang biglang nakunsumi si Patrick. Napakamot sya ng ulo.

DINALA ako ni Patrick Only sa loob ng malawak na mansyon na tinatawag daw na Mall
at sa di ko maunawaang dahilan ay nakaramdam ako ng pagkasabik. Parang pamilyar,
parang nanggaling na ako dati sa ganitong lugar.

Sa loob niyon ay maraming tao. May hagdan doon na umaandar. Dalawang klase nga
iyon. Iyong isa ay pataas ang andar, iyong isa naman ay pababa ang andar.

Bukod doon ay may kuwarto rin na umaangat. Ang sabi ni lola Peach bago sya
nabulunan ay elevator daw ang tawag doon. Sumakay ako doon nang makailang ulit.

May pinasukan kaming isang lugar na maraming damit. Pinasukatan ako ni Patrick Only
ng isa sa mga iyon. Nakangiti sila ni lola nang maisuot ko iyon.

"Nakow! Eh, kaganda talaga ng batang ere." Sabay kurot nya sa tagiliran ng lalaki.
"Ganireng-ganire rin ako noong dalaga pa ako."

Napakagat-labi na lang ako. Kakaiba kasi ang titig sa akin ni Patrick Only.

Lumapit siya sa akin at kinuha ang aking kamay. "Gusto mo ba ang damit na iyan?"

"Pwede bang akin na lang ito?"

"Oo naman." Nilingon nya ang paligid. "Kunin mo ang lahat ng gusto mo."

"Yay! Talaga?!"

Tumango sya. "Talagang-talaga."

Tumakbo ako palabas na ipinagtaka nila lola. Hinihingal ako nang marating ko iyon.
Maige't nasa likuran ko na pala sila at nakasunod na.

Bumaling

ako kay Patrick Only. "Pwede ko rin kunin ito?"

"Ha?" napatigagal sya.

"Itong..." hinawakan ko iyon. "...elevator?"

...

PAGKAGALING namin sa mall ay dumerecho kami sa isang mataas na lugar. Ang tawag
nila lola rito ay picnic ground dito sa Antipolo.

Sa taas ng lugar ay natatanaw ko ang buong paligid. Sa baba niyon ay maraming mga
bahay na parang langgam sa liit dahil nga sa taas ng kinaroroonan namin. Meron din
akong natatanaw na parang mga kahon na bahay, matataas iyon at gusali raw ang
tawag. Nakakatuwa kasi nakakita ako non kanina malapit sa mall, malaki sa malapit
at maliit sa malayo!
Pero mas nag-enjoy ako sa tinatapakan kong lupa. Malambot iyon at masarap lakaran.

"Hala! Ito na ba ang lupa?" namimilog ang aking mga mata habang nakayuko ako at
nakatitig sa aking tinatapakan.

Lumapit sa akin si Patrick Only at hinawakan muli ang aking kamay. "Oo." Pinisil
nya ang aking palad.

"Talaga?! Yay!" sa sobrang saya ko ay niyakap ko sya.

Masayang-masaya talaga ako. Hindi ko kasi akalaing ganito kaganda ang lupa.
Nakakita na kasi ako nito pero sa maliit na espasyo lamang. Iyong ipinakita sa akin
ni Just Lander na nasa paso.

Kumalas ako kay Patrick Only at napalabi. "Patrick Only, may tanong ako."

Iniangat nya ang aking baba gamit ang kanyang daliri. "Ang cute mo talaga."

"Cute?" tumingin ako kay lola.

Sumubo muna si lola Peach ng santol bago sumagot. "Cute. Ibig sabihin,
nakakalibog."

Hindi ko alam pero napangiwi si Patrick Only.

"Ganun?" pumaling ang ulo. "Ibig sabihin, nililibog ka sa'kin?"

"A-ah,

hindi ganun iyon." Lumikot ang kanyang mga mata. "Anyway, ano nga pala iyong tanong
mo?"

"Bakit mo hinahawakan ang kamay ko?"

"Ha?"

Napayuko ako. "Si Just Lander kasi... hindi naman nya hinahawakan ang kamay ko."

Napabuga sya ng hangin at napangiti. "Sorry."

"Sori? Bakit ka nagso-sori?"

"Kasi hindi mo yata gustong hinawahakan ang kamay mo."

Umiling ako. "Hindi ganun yun. Nagtatanong lang ako kung bakit hinahawakan mo ang
kamay ko."

Hinuli nya muli ang aking kamay. "Kasi... masarap hawakan." Bigla na lang lumamlam
ang kanyang mga mata.

Sumingit si lola. "Nakow! Sabi na eh, nililibog sa'yo 'to."

...

"SALAMAT, Jack." Nakangiting sabi ni Patrick Only. Hindi na nya binitiwan ang aking
mga kamay hanggang sa maihatid nya kami pauwi. Hindi na rin nya ako nilubayan ng
tingin.

"Salamat? Di ba dapat ako ang magpasalamat?"

Umiling sya. "Nagpapasalamat ako kasi naging masaya ako."

"Talaga?" napapalakpak ako. "Napasaya kita?"

Tumango sya.

"Nakow!" sumilip si lola sa bintana ng kotse. Kanina pa pala sya nakababa. "Eh,
panu Pa-Tirik? Uwi na kami."

Agad bumaba si Patrick Only at pinagbuksan ako ng pinto.

Pagbaba ko ng sasakyan ay niyakap nya ako. "Good night."

Bumulong si lola. "Magandang gabi raw."

Ngumiti ako kay Patrick Only. "Magandang gabi rin."

Napapakamot nalang sya habang papasok ng kanyang kotse.

Pumasok na kami ni lola sa gate ng mansyon ni Just Lander. Pagbukas namin ay

bumungad sa amin ang isang lalaki na naka-upo sa silya. Nagtatagis ang mga ngipin
at nagni-ningas ang kulay kalangitang

mga mata habang nakatitig sa akin.

"Where the hell had you been?!" Parang kulog ang boses niya na nagpalundag sa amin
ni lola Peach sa gulat.

Si Just Lander!

Ano raw pala?

Bumulong si lola. "Saang impyerno ka raw galing."

Humarap ako kay Just Lander. "Sumama kami kay Patrick Only."

Umigting ang kanyang panga. "Come again."

Bumulong muli si lola. "Labasan raw ulit."

"Bullshit." Aniya.

"Tae raw ng toro." Usal ni lola.

Napasentido si Just Lander. "Leave us."

Sa isang kurap ay bigla na lang nawala si lola. Nasaan na kaya iyon?

Tumayo si Just Lander at niluwagan iyong kurbatang nasa kanyang leeg. "Bakit ka
umalis nang hindi ko alam?"

"H-ha?" ewan pero bigla akong kinabahan.

"Dammit! Answer my question!"

Napaatras ako. "J-Just Lander, galit ka - "

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil bigla nya akong sinakal at ibinalya sa
pader. "Ngayon lang!"

Napangiwi ako sa paglagapak ng likuran ko sa matigas na pader ng sala. At halos

hindi ako makahinga sa higpit ng pagkakasakal niya sa leeg ko.

"Ngayon lang may humiram ng pag-aari ako!" Sigaw niya sa mukha ko.

Pag-aari? Ano bang sinasabi nya?

Hindi rin nagtagal ay bumitiw sya sa akin. Napa-upo ako sa sahig habang habol ang
aking paghinga. "J-Just Lander, bakit ka ba nagagalit?" gumaralgal ang tinig ko.
Hindi ko kasi maintindihan.

Lalong nanlisik ang kanyang mga mata lalo nang mapansin nya ang suot kong damit.
Animo syang isang mabangis na hayop na nakahanda akong sakmalin ano mang oras.

"Kanino galing iyang damit mo?" mahinahon lang ang kanyang boses

pero gumagalaw ang kanyang panga.

Napahawak ako sa aking damit. "B-bigay sa akin ito ni Patrick Only."

Bumaba ang paningin ni Just Lander sa iba pang ipinamili sa akin ni Patrick Only.
Mga damit iyon at sapatos na naka-kahon.

Lalong nagdilim ang kanyang mukha. Segundo lang ang lumipas at itinapon nya sa kung
saan ang lahat ng iyon. Nadamay pa ang ibang gamit sa paligid. Itinumba nya rin ang
mesa malapit sa amin. May mga sinasabi sya pero hindi ko naiintindihan. Basta
pulang-pula ang buong mukha niya habang nagwawala.

"S-sori..." sabi ko sa gitna ng aking pagluha. Takot na takot ako sa kanya.

Mabibigat na mga paa niya nang lapitan nya ulit ako. Hinablot nya ang aking damit
at pinunit ito mula sa itaas. Lumikha ng tunog ang natastas na tela at ramdam ko sa
aking balat ang hapdi ng kamay niya. Hindi sya tumigil hanggang sa tuluyan na iyong
mahubad sa katawan ko. Kitang-kita ko pa kung paano nya pinira-piraso ang damit ko
at saka tinapakan sa sahig pagkatapos.

"J-Just Lander..." hagulgol ko. Ang tanging natira na lang sa katawan ko ay ang
suot kong panloob na panty at bra.

Hinila nya ako sa pulso na halos magkandangudngod na ako.

Kinaladkad nya ako patungo sa kuwarto. Binuksan nya ang salaming pinto ng veranda
at doon nya ako itinapon.

Kaagad sumigid sa halos hubad ko ng katawan ang lamig ng gabi.

"Just Lander..." Sinubukan kong bumalik sa kuwarto pero nasara na niya ang pinto.
Ikinandado nya na ito mula sa loob.

Hindi ko na maintindihan si Just Lander. Bakit kaya bigla na lang syang nagagalit?
Bakit hindi na lang nya sabihin sa akin

kung may nagawa ba ako? Bakit hindi na lang nya sabihin sa akin ang mga bagay na
hindi nya gustong gawin ko?

Ilang saglit lang ay nakasilip ako ng pagasa ng bigla siyang bumalik. Kitang-kita
ko sya dahil salamin lang naman ang pintuan. Akala ko ay papasukin niya na ako pero
hindi pala. May kinuha lang pala siya sa loob.

Napahikbi ako nang bigla niya akong sabunutan at saka ilagpak sa tabi ng pasimano
ng veranda. Tumama ang pang-upo ko sa malamig na sahig. Lumuhod siya sa harapan ko
para gamitin sa akin ang kinuha niya mula sa loob ng kuwarto.

Napatitig ako sa makintab at bilog na bagay na hawak niya. Matigas iyon at may
susi. Nagulat ako ng ikabit niya iyon sa paa ko at saka ikandado. Hinablot niya rin
ang natitirang saplot sa katawan ko.

"Just Lander, 'wag..." Pero nagawa na niya.

Pinunit niya ang panty at bra ko saka itinapon iyon sa kung saan. Ngayon ay wala na
talaga akong suot na kahit ano.

Kinabahan ako nang tumayo na siya.

Kumapit ako sa binti niya at umiiyak na nagmakaawa. "J-Just Lander, papasukin mo

ako... sori na... papasukin mo ako..."

"No." Tinitigan nya ako nang masama. "Dito ka lang hangga't gusto ko." Malamig ang
boses na tinalikuran niya na ulit ako. Pumasok siya pabalik sa loob ng kuwarto at
saka isinara ulit iyon.

Iyak ako nang iyak habang tinatawag ang pangalan niya mula sa labas kahit na hindi
niya na ako naririnig.

Natatakot ako. Ayaw ko rito. Mas gusto ko pa sa pinagku-kulungan sa akin dati. Dito
kasi sa veranda ay madilim at maginaw. Marami ring mga lumilipad na nangangagat na
insekto na masakit sa balat. Wala rin akong kumot at unan.

Napagod na lamang ako sa kakaiyak ngunit hindi na ako muling binalikan ni Just
Lander. Isinara niya pa ang kurtina kaya lalong dumilim sa akin ang paligid. Maski
ang buwan ay pinagkaitan na din ako ng liwanag dahil nagtago na ito sa makakapal at
itim na mga ulap.

Wala na akong nagawa kundi mamaluktot na lamang. Yakap-yakap ko ang aking sariling
katawan. Damang-dama ko ang malamig na hanging panggabi.

Niyapos ko ang aking dibdib at sumiksik sa gilid ng pader. Tanging ang aking mga
luha lamang ang mainit nang gabing iyon.

Wala akong ideya kung bakit may masakit sa parte ng aking dibdib. Nasasaktan ako.
Hindi ko lang matunton kung puso ko ba iyong nasasaktan ng mga sandaling ito.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================
Chapter 8

Chapter 8

TINAKTAK ko ang bote ng wine sa aking kopita. This is my fifth, actually. Agad ko
iyong nilagok bago ko niluwagan ang aking neck tie.

Napapikit ako at pilit pinapakalma ang aking sariling. And killing Patrick Ko would
satisfy me most. That bastard. How I wanted to rip his heart from his chest. Put a
gun on his head and fire him until my bullet last.

I breathed deeply. Ibinagsak ko sa table ang kopita. Kahit naglalatang ang galit sa
dibdib ko ay hindi mawala sa isip ko ang luhaang mukha ni Aviona.

I dragged her to the veranda matapos ko siyang hubaran. Iginapos ko siya at

iniwanang mag-isa sa labas. Wala akong pakialam kahit papakin siya ng lamok o
magkapulmunya siya sa lamig. She must learn the hard way para magtanda siya. Para
di niya na ulitin ang pag-alis ng walang paalam sa akin.

I had branded her. Sa akin siya. At dapat maunawaan niya iyon.

Wala nga syang kaalam-alam na pinahagilap ko pa sya sa mga tauhan ko kanina. I

spend millions just to find her in such short notice. Maswerte pa rin siya dahil
hindi ko sya pinatay. In a situation like this, na para akong tanga kahahanap sa
kanya, I should've kill her. Ayaw ko sa lahat ay pinagmumukha akong gago.
Pagkatapos, malalaman ko ay kasama nya lang pala ang Patrick Ko na iyon? Damn!

Pero sa kabila ng pagtanggi ko ay hindi ko pa rin siya kayang tiisin. Damn it.
Hindi ko mapigilan ang sarili ko na mag-alala. I stood up from the settee.
Pupuntahan ko siya.

I was about to take steps when I saw something a piece of paper on the floor.
Dinampot ko iyon.

What's this? A letter?

No.

Ito iyong sinusulatan ni Aviona Camille na itinatago nya sa kanyang dibdib.

Parang ito iyong listahan nya.

Binuklat ko ang nakatuping papel. Hindi ko dapat binabasa ito pero hindi ko
mapigilang hindi ma-curious.

I was right. Listahan nya nga ito. May nakasulat kasi rito na ulap at may markang
check sa tabi nito. Siguro ito iyon mga bagay na na-accomplish nya ng makita. Tulad
din kasi nito iyong mga bituin, kalangitan, araw at buwan. May nakasulat din na
kategorya tungkol sa bago nyang natuklasan. May santol na may buhok, wine, kotse,
dextrose, mall, elevator at ano ito?

Tite?

Napakurap ako nang mabasa ko ito. And wait. Meron pang bagong nakasulat dito.
Mukhang kakamarka nya sa salitang lupa. It looked like ipinakita na sa kanya ni
Patrick ang lupa!
Kamuntik ko ng malukot ang papel. Pero bago ko lamukusin iyon ay mayroong
nakapagpahinto sa akin. Iyong kategoryang mga target nyang hanapin tulad ng
karagatan.

Karagatan? Gusto niyang makakita non?

Napaisip ako. May chance pa pala akong ipakita sa kanya kung gaano kaganda ang
karagatan. Hindi pa rin ako mauungusan ng Patrick na iyon.

Sumunod na nakalista doon ay pag-ibig.

Pag-ibig? Ironic. Hindi iyon bagay na basta lang makikita sa kung saan. Kahit ako
ay hindi ko alam kung ano iyon. Hindi ko pa iyon nararamdaman.

Napayuko ako sa sumunod na nakalista: pamilya.

Pero ano ito? Bakit may marka ang salitang ito? Ibig sabihin ba nito ay natagpuan
na nya ang kanyang pamilya?

Pagkuwan ay namilog ang aking mga mata. Sa gilid kasi ng salitang ito ay may naka-
indicate: Just Lander at lola Peach.

Totoo

ba ito? Pamilya na ang turing nya sa akin?

I wanted laugh, hard. Bakit niya ako ituturing na pamilya? Kung malalaman niya lang
ang totoo. I was the monster who stole her from her family.

Ako ang dahilan kaya naging mangmang siya sa mundong ito. Ipinakulong ko siya noong
bata siya sa isang saradong silid sa loob ng maraming taon.

Ako ang dahilan kaya narito siya sa poder ko, miserable at pag-aari ko.

Hindi ko namalayang napapangiti na pala ako. Isang bagay na bago sa akin, ilang
beses na ba akong napangiti ng babaeng ito? Pero ito nga at nakapagtatakang kusa at
natural na gumalaw ang aking mga labi.

May kung anong mainit na bagay ang humaplos sa dibdib ko. Ito ang unang beses na
may tumuring sa aking isang pamilya.

Maraming Montenegro sa mundo pero wala akong kinalaman sa kanila, ganon din sila sa
akin. Bukod kami sa kanilang lahat. At kinatatakutan ng ibang Montenegro ang
emperyong itinatag ng step-father kong isang drug lord.

Isang step-father na hindi naman naging ama sa amin. At mas tumayo pa nga akong ama
sa kanya kesa siya sa akin. Ilang beses ko na kasing napaikot ang matandang iyon.

At ang nakatatanda kong kapatid na si Kyo Montenegro ay galit sa akin. Ito ang
tangi kong kadugo sa mundo pero hindi kami kailanman naging malapit. Sabay kaming
inampon ni Don Ybarra, sanggol pa ako non at si Kyo ay may isip na. Ikinulong din
siya ni Ybarra katulad ng ginawa ko kay Aviona, kaya lumaki akong hindi siya
nakakasama. Mas nakasama ko pa ang ang tunay na anak ni Ybarra na si Erika at ang
isa pang ampon na si Romnick Montenegro.

Pero wala akong pakialam

sa kanila. Lumaki akong may sariling mundo, gayunpaman ay paminsan-minsan kong

ginugulo ang mga mundo nila. Namulat kasi ako na mas magandang paglaruan ang buhay
ng mga tao kesa mga laruan na kayang bilhin ng pera. Na sa tumagal ay ini-apply ko
na rin sa mga tao, sinimulan ko na ring tapatan ng salapi ang bawat buhay na
makursunadahan ko.

Natuon pa ang utak ko negosyo at itinuring akong lucky charm ni Don Ybarra
Montenegro, at huli na para malaman niyang pinapaikot ko lang siya. Silang lahat na
parang mga laruan ko.

Napailing ako.

At si Aviona Camille Montemayor. Sa akin siya. Siya ngayon ang pinakamagandang

laruan na meron ako. Sa akin ang inosenteng kagandahang iyon, pag-aari ko siya. At
hindi siya puwedeng hiramin ng kahit sino.

Sa akin lang dapat iikot ang mundo niya. At ako lang ang susundin at paniniwalaan
niya.

My jaw clenched. Yes, I have to admit. I am fuc king jealous of Patrick Ko. I am
jealous of everything. Lahat ng mga bagay na nakakapagpasaya kay Aviona ay
pinagseselosan ko. Gusto ko ay ako lang lang ang nakakapagpangiti sa kanya.

She was too innocent to treat me as her family. Anghel siya kumpara sa kung gaano
ako kademonyo.

I suddenly realized how my life different if Aviona didn't came into my life. And I
guessed I did wrong for getting mad at her. She was too innocent to know why I mad
at her. Hindi naman sya mahirap paliwanagan. Pwede ko naman sabihin sa kanya iyong
mga ayaw ko. Pwede kong ipaalam sa kanya na nagseselos ako.

Patakbo kong tinungo ang veranda upang puntahan sya. Unang sumalubong sa akin ang
hamog at lamig ng gabi.

Hindi ako

nahirapang makita siya kahit madilim ang paligid. Nangingibabaw sa kadiliman ang
makinis at maputi niyang balat. She was lying on the floor at yakap ang hubo't-
hubad na katawan.

Nilapitan ko siya at saka lumuhod sa kanyang tabi. Nakatulog na siya kakahintay sa

pagbalik ko sa kanya. Maingat kong inalis ang posas sa kanyang paa bago ko siya
binuhat.

Ipinasok ko siya sa loob ng kuwarto at saka marahang inilapag sa gitna ng malaking

kama.

I stared at her face matapos ko syang kumutan. Naramdaman ko na naman ang guilt, na
tanging si Aviona lamang ang nagpakilala sa akin ng ganoong pakiramdam.

Malamig ang kanyang katawan dahil sa ginaw mula sa labas. May mga pasa siya sa
braso dahil sa pagkaladkad ko sa kanya kanina. May mga gasgas din dahil sa
paghablot ko ng damit niya pahubad sa kanyang katawan. At bukod doon ay may mga
pantal siya sa braso, binti at leeg na mula sa mga kagat ng insekto sa veranda.

Para akong sinikmurahan dahil sa kalagayan niya. Ako ang dahilan kaya nagka-mantsa
ang makinis niyang balat.

I couldn't help myself touching her cheek. Namumutla ang kanyang mga labi
samantalang namumula ang kanyang ilong at mga pisngi.
Inayos ko rin ang ilang hibla ng buhok na nakaharang sa kanyang mukha. Gamit ang
aking daliri ay pinunasan ko ang kanyang mga luha na halos matuyo na sa gilid ng
kanyang mga mata.

She was a damsel in distress. All I wanna do is to take care of her.

"J-Just Lander, sori..." she moaned. Mahimbing ang kanyang pagtulog pero ito pa rin
ang sinasambit ng kanyang mga labi. And by that, she had melted me.

At mas maganda siguro

kung babawi naman ako sa kanya bukas paggising nya. Saka ko ibinulsa ang papel na
listahan niya.

...

NATAGPUAN ko ang aking sarili sa malambot na kama pagmulat ko.

Nakapagtataka, dahil ang huli kong naaalala ay ang malamig na sahig ng veranda.
Iniwan ako ni Just Lander doon nang nakagapos kagabi. Pero bakit narito na ako sa
kuwarto ngayon?

Ano kayang nangyari? Nasaan kaya si Just Lander? Hindi na kaya siya galit sa akin?

Nakaramdam ako ng kati sa aking braso kaya kinamot ko iyon. Natigilan ako nang
makitang may mga pantal ako, pero may mga nakalagay na parang lotion na amoy gamot.
Ginamot ba ako ni Just Lander?

Umalis ako mula sa kama at nakita ko ang nakatuping damit sa sofa. Kinuha ko iyon
at dali kong isinuot.

Mayamaya pa ay may biglang tumunog. Mabilis ko namang natagpuan kung saan ito
nagmumula. Isang bagay ang tumutunog at nanginginig. Hugis parisukat ito. Ano kaya
ito?

Dinampot ko ito at dinala sa kwarto ni lola Peach. Pagbukas ko ng pinto ay

natagpuan ko ang matanda na sinusundot ang pagitan ng kanyang mga hita. Sa kanyang
harapan ay naroon ang larawan ni Just Lander.

"Lola Peach, ano pong ginagawa nyo?"

Napabalikwas sya ng bangon. "Nakow! Eh, nahuli mo ako sa akto! Sana kasi kumakatok,
ano?" Agad niyang itinago ang larawan saka hinila ang kanyang saya. "Aba'y ano ba
kasing kailangan mo?"

Iniabot ko sa kanya iyong bagay na hawak ko. "Ano po itong tumutunog?"

Kinuha nya iyon. "Selpon ang tawag rine." Nanlaki ang mga mata nya nang tingnan nya
iyon. "Oh, eh nasa screen ang pangalan ni Ser."

"Ano pong ibig sabihin

nun?"
"Ibig sabihin eh, tumatawag sya. Sagutin mo." May pinindot sya sabay abot nya sa
akin. Itinapat nya iyon sa aking tainga.

"Jack." Sabi ng boses na aking narinig.

"Nakow! Eh, magsalita ka rin, hija."

Nagsalita ako. "Sino ka?"

"Jack ako ito. Si Just Lander."

Just Lander! Sabay lingap ko sa paligid. "Nasaan ka? Bakit hindi kita makita?"

"De pungas ka! Nasa telepono kasi sya, bobita!" Singit ni lola.

"Nasa telepono si Just Lander? Paano po sya nagkasya dito?" siniyasat ko ang bagay
na tinatawag ni lola na cellphone.

"Hay, nakow! Nasa ibang lugar sya pero maririnig mo ang boses nya."

"Talaga po?!" napapalakpak ako. "Hala!" idinikit ko muli ang cellphone sa aking
tainga. "Just Lander, nasaan ka?"

"Pumunta ka ng rooftop." Pagkasabi nya ay hidni ko na sya narinig pa.

Dilat na dilat sa akin si lola. "Oh, anong sabi ni Pogi este! Ni Ser pala?"

"Punta raw ako ng rooftop."

"Oh, 'lika na." hinila na ako ni lola.

Pagdating namin sa rooftop ay hinangin kami nang malakas. Anong meron? Bakit
pakiramdam ko ay magugunaw na ang mundo? Saan kaya nagmumula ang malakas na hanging
iyon?

Sabay kaming napatingla ni lola at napatigagal. Ano kaya iyong bagay na iyon na
lumilipad sa kalangitan? Pababa ito malapit sa amin.

"Helicopter." Bulong ni lola na nakatingala roon.

"Helicopter?"

Nang makababa ito ay bumaba ang isang mataas nalalaki mula sa loob nito. Nakaitim
itong damit mula sa pang-itaas hanggang sa ibaba. Ewan kung ano iyong naamoy ko
pero ang bangu-bango niyon. Ang kulay kalangitan nitong mga mata ang sumalubong sa
akin.

Si Just Lander!

Bakit kaya parang kaaya-aya ang hitsura nya sa aking paningin?

At bakit biglang kumabog ng malakas at mabilis ang puso ko sa loob ng aking dibdib?
Ano kayang ibig sabihin niyon? At bakit hindi ko ito naramdaman nang makita ko
Patrick Only?

"Ready?" tanong sa akin ni Just Lander.

Hindi ko naintidihan kaya bumulong si lola. "Handa?"

Napasintido si Just Lander. "I mean, handa ka na ba?"

"Saan?" napalabi ako.

Pagkatapos ay bahagya syang yumukod at ikinulong ang aking mukha gamit ang kanyang
palad. Bigla nyang idinikit ang kanyang mga labi sa aking labi. May libu-libong
karayom yata ang tumusok sa aking katawan. Naranasan ko na kasing matusok ng
karayom nang minsang ipagtahi ako ni lola ng damit.

Naramdaman ko ang mainit nyang hininga at mabango ito. Para bang dinala ako ng mga
labi nya sa kung saan.

Nang kumalas sya sa akin ay tulala lang ako. Nakapako lang ang kanyang magagandang
mga mata sa aking mga labi. "Sabay tayo."

"S-sabay na ano?" nauutal na tanong ko.

"Hanapin ang pag-ibig." Pagkuwan ay hinila na nya ako papasok sa helicopter.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 9

Chapter 9

"HALA!" Di ko napigilang mapabulalas.

Nakatanaw ako ngayon sa isang malawak na karagatan kung saan ako dinala ni Just
Lander. Nasa isang isla raw kami, isang pribadong isla na pag-aari ni Just Lander,
kulay puti ang lupa rito na ang tawag ay buhangin.

Bumalik ang tingin ko sa bughaw na karagatan na kasing kulay ng mga mata ni Just
Lander at kakulay din ng kalangitan. Napakalawak niyon at hindi ko matantya kung
mababaw lang ba o malalim. Hindi ko tuloy maimahe kung ilang basong tubig ito.

Basta ang dami-daming tubig, hindi ko kayang ubusin kahit inumin ko buong buhay ko.

Nilingon ko si Lola Peach. "Lola, pwede na ba akong pumunta ron?"

"Nakow! Eh, hintayin mo na natin si Ser para ba sabay-sabay na tayong mag-

swimming." Sabay hawak nya sa strap ng aking bra. Inayos nya iyon dahil pilipit.

Nakasuot lang kasi ako ng bra at panty. Ang sabi ni lola ay two-piece daw ito.
Ganito raw talaga ang isinusuot kapag nasa tabi ng karagatan.
Napansin kong maluwang ang bra ni lola kaya binuhol ko iyon sa likuran. Naka-
swimsuit din kasi sya. "Lola, may tanong po ako?"

"Sige, hija, tira."

"Bakit po idinampi ni Just Lander iyong mga labi nya sa mga labi ko?"

"Ang tawag dun ay halik."

"Halik?"

Humarap sa akin si lola matapos kong higpitan ang kanyang bra sa likuran. "May
iba't ibang halik, hija."

"Iba't ibang halik?"

"Merong smack kes, french kes at torrid kes."

"Ano po iyong smack kiss?"

"Mabilis iyon na halik."

"Eh, yun pong french kiss?"

"Sipsip."

"Iyon pong torrid kiss?"

"Laplap."

"Ano

naman po iyong tawag doon sa halik na ginawa sa akin ni Just Lander?"

"Putragis."

Kumiling ang aking ulo. "Putragis?"

Iniangat ni lola ang suot nyang salamin sa mata na shades daw ang tawag. Mas malaki
pa iyon sa kanyang mukha. "Si Ser ba talaga yung nakikita ko, hija?" nakatingin sya
sa nasa likuran ko.

Nilingon ko iyon.

Si Just Lander nga!

"Punyemas na katawan yan..." usal ni lola.

Napaawang ang mga labi ko.

Nakasuot si Just Lander ng maliit na shorts. Hapit iyon kaya bakat ang kanyang
santol. May ilang mapipintog na bahagi sa katawan nya. Kabilang na roon iyong
walong piraso ng parang pandesal na nasa kanyang tiyan. Kumikinang ang mga iyon
lalo na't nasisikatan ng araw dahil bahagya siyang pawisan.

Hindi ko alam pero tila ba kay sarap niyang pagmasdan sa ganoong itsura niya.
Parang kahit pawisan siya at magulo ang buhok niya ay mabango pa rin siya.

Naalala ko tuloy ang sinabi niya, na magkasama naming hahanapin ang pagibig. Gusto
ko sanang itanong sa kanya ang bagay na iyon kaya lang baka galit pa rin siya sa
akin hanggang ngayon. Hihintayin ko na lang siguro na banggitin niya ulit iyon sa
susunod.

Ngumiti ako sa kanya. Ni hindi man lang gumanti ng ngiti sa akin si Just Lander.
Pero ayos lang iyon, ang importante ay hindi salubong ang kilay niya ngayon.

Bumaling ulit ako kay lola Peach. "Lola, bakit po hindi naka-two-piece si Just
Lander?"

"Dahil hindi naman ako babae." Si Just Lander na ang sumagot na namalayan ko na
lang na nakalapit na pala sa akin.

Nang humarap ako sa kanya ay doon sya sa dibdib ko nakatingin.

Lumapit ako sa kanya at tiningala ko sya. "Just Lander, galit ka pa ba sa akin?"

Sumagot sya pero hindi sa akin nakatingin. "Hindi." Inalis niya na rin ang mga mata
sa dibdib ko.

Napapalakpak ako. "Naku! Talaga? Salamat, Just Lander."

Lumikot muli ang kanyang mga mata at tumama muli iyon sa aking dibdib.

Napatingin tuloy ako roon. Ano kayang meron dito sa dibdib ko at palagi niyang
tinitingnan? Saka bakit parang namumula ang pisngi ni Just Lander.

Napabuga siya ng hangin kasabay ng pag-iisang linya ng kanyang bibig. Bahagya ring
tumataas-baba ang kanyang lalamunan. Iyong tipong hindi sya mapakali na hindi
malaman ang dahilan.

Nang mapunta ang paningin ko sa harapan niya ay may nakabukol pa rin doon. Pero sa
pagkakataong ito ay mas malaki na iyon, parang dumoble sa natural na sukat.

Bumulong ako kay lola. "Lola, bakit po lumalaki ang tite ni Just Lander?"

"Aba'y oo nga, ano?" doon din pala si lola nakatingin kanina pa.

Tumikhim si Just Lander, salubong na ang kilay niya. "Pinag-uusapan nyo ba ako?"

Sumagot si lola. "Naku! Hindi! Hindi ikaw, Ser, promise! Hindi talaga ikaw ang
pinag-uusapan namin, hehe. Promise, hindi ikaw."

...

I tried hard not to stare at her breast too much, but I just couldn't help it.
Bakit ba kasi lagi na lang tumatalbog iyon sa tuwing naglalakad sya? Bakit ba kasi
ang lambot ng mga ito sa tuwing kakapit sya sa akin?

Lalo pang naging takaw tingin ang itsura niya ngayon dahil basang-basa na siya.
Bumakat tuloy iyong nipple nya dahil hindi naman kakapalan ang foam ng suot niyang
bra.

At

parang wala siyang pakialam sa bawat kilos niya, kahit parang maaalis na ang suot
niyang bra sa kagaslawan niya. Lalong nahuhubog ang dibdib niya sa bawat takbo at
pakikipaglaro niya sa alon. Para siyang batang walang inhibisyon.

Dammit! Hirap na hirap na ako!

Inis akong tumalikod sa gawi ni Aviona.

Badtrip pa itong si lola Peach. Panay ba naman ang kindat sa akin. Kapag kakain ito
ng tahong, grabe makasipsip. Kapag sumusubo ito ng hotdog, grabe makakagat.

Ano ba ang gustong palabasin ng matandang ito? Bakit ba lagi na lang nitong
nilalaro ng dila iyong gilagid nitong wala namang ngipin? Darn, ang sarap niyang
batuhin ng granada!

Maybe I should call for a help. I dialled on my phone. Sumagot naman agad ang
tinatawagan ko.

"What a surprise!" Malagom ang boses nito. Kung ang karamihan ay nangingilag na
makausap ito, ako ay hindi.

Nagtagis ang mga ngipin ko. Hindi ko alam kung bakit siya ang naisipan kong
tawagan.

Tumikhim ito ng di makarinig ng salita mula sa akin. "How's my youngest and

favorite son?"

"I need your help, Ybarra."

Ybarra Montenegro's my father. But not biologically. Sya ang kinilala naming ama ni
Kyo Monetenegro, my indifferent older brother.

"What kind of help, my dear favorite son?" he asked.

"Diversion."

Humalakhak ito. "Cheap. Hindi ba dyan ka magaling?"

"It's a bro-mode, don't you get it?" sabay sulyap ko kay lola Peach na ngayon ay
sinisipsip na ang sariling mga daliri.

"Am I really talking to my Lander?"

My jaw clenched. "Just be here. I'll email you the exact place."

Pinatay ko na ang linya at nag-send ako ng email sa kanya. Pagkatapos ay hinagilap

ng aking paningin si Aviona Camille.

There she is. My heart froze thereafter. Nangingibabaw sya sa iba.

She look like a princess even in her swim suit attire. Sucks those gorgeous tits of
hers, it's all still bouncing in rhythm! Sumisikip na naman tuloy iyong trunks ko!

She was smiling. God, she's beautiful. She was rolling her eyes heavenwards while
laughing. And who the hell that guy she was laughing with?
The man was standing a little too close to her. And I don't like it. Kaya naman
marahas akong tumayo at mabibigat ang yabag na lumapit sa kanila.

Shit! It was Patrick Ko! Anong ginagawa nya rito? How did he fuc king know that
we're here?!

Saka ko napansin ang isang malaking chopper sa dulo ng private resort ko. Holy
fuck, ni hindi ko iyon namalayang dumating kanina!

Akma ko nang susugurin si Patrick nang sumulpot sa harapan ko si Chandra. "Long

time no see, Lander Montenegro."

"C-Chandra? W-what are you doing here?"

"Actually, she's with me." Patrick said abruptly. Sabay akbay nito kay Chandra.
"One of your butlers told me that you're here with Jack." Ngumisi ito. "Sinamahan
ko lang si Chandra, she want to see you."

Kumuyom ang kamao ko. Everything goes wrong everytime I saw him. Pakiramdam ko ay
inaagaw nya ang lahat ng sa akin. I felt like that I wanna kill him with my bare
fuck ing hands!

Isang mainit na palad ang dumampi sa aking kamay. Sa isang iglap ay binago nito ang
aking nararamdaman. It was Aviona holding my hand.

Nakalabi pa sya nang lingunin ko. Para

bang nahihiya sya na hinawakan nya ang aking kamay. Na natatakot sya na baka
magalit ako sa ginawa nya.

[ A novel by Jamille Fumah ]

She made face saka bumitaw sa akin. "S-sori..." Iniiwas niya ang paningin.

Hinuli ko ang kanyang kamay at pinagdaop ang mga palad namin. "Sorry saan?"

Lumamlam ang kanyang mga mata. The tension left my body as she looked at me again.
"Akala ko kasi nagalit ka na hinawakan ko ang kamay mo."

Humigpit ang pagkakapit ko sa kanya. Napailing ako. I had never been this before in
such one touch of a hand.

Nagulat pa sya nang bahagya kong pisilin ang malambot niyang palad.

"Wag." I said.

Pumaling ang kanyang ulo. "A-anong wag?"

"Wag ka ng bibitaw ulit."

"Ha?"

"Magagalit ako kapag bumitaw ka ulit."

Sunud-sunod syang napatango. "Oo, hindi na ako bibitaw."

Nang lingunin ko si Patrick ay nakakunot-noo na ito. Hindi naman maipinta ang mukha
ni Chandra.
Ilang sandali pa'y isang helicopter ang bumaba mula sa itaas. Nilipad ang buhangin
sa paligid dahilan upang kamuntik na kaming mapuhing.

I think I have an idea who's on chopper is. And I was right. Mayamaya lang ay
bumaba si Ybarra dito kasunod ang dalawa nitong unipormadong bodyguards.

The old guy broke the moment. However, I was grateful he came. And as expected,
wala syang kilay.

Damn, I forgot about that, ang tagal ko na kasi siyang hindi nakikita. He still had
no brows. He looked like Son Gokou in super saiyan three of Dragon Ball Z.

Hindi ko alam kung kailan ba tutubo iyon o baka naman pinapaahit nya palagi.

Napasipol sya nang makalapit sya sa akin. Nakatingin sya kay Aviona.

"The barbie doll is now a lady, huh?"

Sinamaan ko siya ng tingin.

"Oh... you never changed, my son. Madamot ka pa rin pagdating sa mga laruan mo."
Makahulugan siyang ngumisi saka inalis ang mga mata kay Aviona.

Si Aviona naman ay papalit-palit lang ng tingin sa amin, marahil nagtataka siya

dahil walang kilay ang lalaking kaharap namin.

"Who is she, by the way?" inginuso ni Ybarra iyong nasa likuran ko.

Nilingon ko ito. He was referring to lola Peach. Napatikhim ako. "Ahm, she's the
problem."

Ybarra snapped me on my butt habang nakatanaw sa matandang babae. "She's hot."

Seriously?

But it looks like he's going to save my ass.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

You're all welcome to join my Facebook group: JFAM SOCIETY

=================

Chapter 10
Chapter 10

"LOLA Peach, ano po iyong kasal?" tanong ko kay lola na nakatanaw doon sa matandang
lalaking kausap ni Just Lander na nagpakilalang Ybarra.

Hindi ko naman kilala kung sino ang lalaking iyon na bumaba mula sa helicopter.
Iyong sasakyan na lumilipad dahil may electric fan sa itaas.

Bagama't nangunot ang noo ni lola ay nanatiling nakapako ang mga mata nya matandang
lalaki. "Nakow! Saan mo naman narinig yan?"

"Sabi po kasi ni Just Lander ay pakakasalan nya raw ako."

"Ang ibig sabihn niyon ay gusto ka nyang maging asawa." Humahaba pa rin ang leeg
nya.

"Asawa?"

"Gusto ka nyang maging kaisang-dibdib."

Nanlaki ang mga mata ko. "Kaisang-dibdib? Ibig pong sabihin, magdidikit ang dibdib
namin at magiging isa?"

Napakamot si lola. "Eh, parang ganon nga. Kapag naman nag-honeymoon kayo ay
magdidikit din ang inyong dibdib, aba."

Napakagat-labi ako sa isiping iyon. Para kasing ang sarap isiping magdidikit ang
aming dibdib. Kinalabit ko ulit si lola. "Ano pong mangyayari kapag naging asawa na
nya ako?"

Kandahaba pa rin ang leeg ni lola. "Eh, di pag-aari ka na nya. Sa kanya ka lang at
sa'yo lang sya."

"Kung ganoon po lola, magiging akin na lang sya?!" napakapit pa ako sa braso ni
lola. Ang sarap kasing pakinggan na magiging akin lang si Just Lander.

"Ay, depungas na bata ere! Mamaya mo na nga ako kausapin at baka mawala ako sa
pokus."

Napapatingala na lang ako habang nangi-ngiti. Gusto ko ng makasal kay Just Lander.

Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman kong tuwa sa isiping magiging akin siya.
Tama nga ang sabi ni Lola Peach noon, ang babae

ay para sa lalaki... kaya para rin ako kay Just Lander. Para kami sa isa't-isa.

Lalapit sana ako kay Just Lander nang sumulpot ang isang babae sa aking harapan.
Kilala ko ito. Hindi ko maaaring makalimutan ang babaeng ito na may malawak na
sintido.

Si Chandra!

Tumaas ang kanyang isang kilay. "You're Jack, right?"

Hindi ko sya maintindihan. Maige na lang at nadinig ni lola na nasa aking likuran.
Bumulong si lola Peach sa akin. "Ikaw si Jack, kanan?"
Bumaling ako kay Chandra at tumango.

Tinitigan nya ako mula ulo hanggang paa habang nakahalukipkip. Mayamaya pa'y umikot
ang bilog ng kanyang mga mata. "Where did you come from?"

"Saan ka raw nagmula?" bumubulong si lola pero doon sya nakatingin sa Ybarra.

Sumagot ako. "Sa isang kwarto."

Pinaningkitan ako ni Chandra. "You mean, you're living with Lander?"

"Kung nabubuhay ka raw para kay Ser?"

Tumango ako. "Oo."

Bahagyang sumimangot si Chandra. "How about your family? Where are they?"

Family? Hindi na bumulong si lola sa likuran ko. Para itong tinakasan ng kulay sa
mukha, naging siyang kulay suka.

"Family! Pamilya!" Tila naiinis na sa akin si Chandra.

Ngumiti ako. "Si Lola Peach at si Just Lander."

Napapikit si Chandra at nagpakawala ng malalim na paghinga.

"Don't you have a mother?"

Nang lingunin ko si lola Peach para magtanong ay wala na ito. Bigla itong naglaho
sa likuran ko na parang bula.

Humarap ako kay Chandra. " Ano nga yun ulit?"

"Mother, Jack. Mother!"

"Mother? Ano ba iyon?"

"You don't know a mother?" Hindi ko alam kung bakit napahalakhak

ang babae. "Nanay. Ina."

"Nanay? Ina?"

Napailing si Chandra. "Oh... my... God..." Lumapit sya sa akin. "Sya iyong
ipinagbuntis ka at nagluwal sa'yo. Iyong pinagmulan mo!"

Hindi ko sya maintindihan. Ano ba itong pinagsasasabi nya? Na may pinagmulan akong
tao?

Na ipinagbuntis ako at iniluwal? Totoo ba ang lahat ng ito? Hindi nya ba ako
niloloko?

Saka bakit wala si Lola Peach para magpaliwanag sa akin? Bakit parang umiiwas siya
sa magiging tanong ko?

Saka bakit ba hinahanap ni Chandra ang nanay at pamilya ko. Para sa akin ay sina
Lola Peach at Lander lang ang pamilya ko. Sila lang ang kilala kong pamilya.

Pumamewang sya. "So, wala kang nanay? Wala kang magulang at wala kang pamilya?"
Umiling ako. "May pamilya nga ako. Sila Lola- "

"Hindi mo nga sila pamilya, Jack! Hindi mo sila kadugo." Bigla nya akong hinawakan
at gigil na pinisil sa braso. "Just tell me the truth at wag mo akong gawing
tanga!" pinadidilatan nya ako. "Sino ka ba talaga? Ano ka kay Lander? Saang lupalop
ka niya napulot?!"

Natakot ako dahil nagkaroon ng ugat iyong malawak nyang sintido. Gayunpaman ay
sumagot pa rin ako. "Pakakasalan ako ni Just Lander. Ako ang magiging asawa nya
kaya siya ang pamilya ko! Sa kanya ako at magiging akin siya pag asawa ko na siya!"

Nagtagis ang mga ngipin ni Chandra. "Hindi ka lang pala tanga, ambisyosa ka pa!"

"Ha?"

"You better listen to me, slut." Mas humigpit ang pagkakapit nya sa aking braso.
"Hindi ka papakasalan ni Lander. Hindi siya ang klase ng lalaki na magpapakasal at
magpapatali."

"Pero sabi niya..." natigilan

ako.

Inilapit ni Chandra ang mukha nya sa mukha ko. "Nagsi-sinungaling lang siya sa'yo.
At kung sakali man na talagang gugustuhin niya ng magpakasal, hindi ikaw ang
pipiliin niyang pakasalan. Ako. Isiksik mo iyan sa kukote mo. Ako ang gugustuhin
niyang pakasalan, kesa sa'yo!"

Napatulala ako kay Chandra.

Hindi ako ang papakasalan ni Just Lander?

Ibig sabihin ay hindi ako ang mapapangasawa si Just Lander... Hindi ako kundi siya.

At ibig sabihin ay hindi na magiging akin si Just Lander...

Nakagat ko ang pang-ibaba kong labi, sabay nang marahang pagtungo. Ramdam ko ang
sakit na gumuguhit sa loob ng aking dibdib.

"Naiintindihan mo ba ako, bobita ka?!" parang lalo syang nagalit dahil wala akong
imik. "Ako ang mapapangasawa ng tinatawag mong Just Lander. Ako ang magiging asawa
nya at hindi ikaw!"

Napailing ako kasabay ng pag-iinit ng gilid ng mga mata ko. Hindi ko na kayang
makinig kay Chandra. Parang may talim na nakakasugat ang mga sinasabi niya.

Tinabig ko ang kanyang kamay. Nabigla siya kaya nabitawan niya ako, sinamantala ko
iyon para manakbo palayo.

Sa pagtalikod ko ay pumatak ang mga luhang kanina lang ay nagbabadya nang bumagsak
mula sa mga mata ko. At tama nga ako. Nasasaktan ako. Nasasaktan ako dahil sa mga
sinabi niya.

Nasasaktan ako kasi magiging kanya na si Just Lander.

Tumakbo pa ako nang tumakbo, hindi ako lumingon kahit tinatawag pa ako ni lola.

Ayaw kong makita nila akong umiiyak.

Nahihiya akong malaman nilang nasasaktan ako.

...

I'M WONDERING what happened to Aviona. Bigla syang

nawala kahapon at nang makauwi ako sa suite nang gabing iyon ay tulog na sya.

Wala rin syang imik hanggang sa makauwi kami. Pagkatapos ngayon ay nagkukulong sya
sa kanyang kwarto.

Ano kayang nangyari sa kanya? I wanna know what really happened but this is not the
right time though.

Saka ko na lang aalamin kung anong problema niya because I have more important
thing to do today. I have to meet someone. Someone I must say my prey.

"How you doing, Lander?"iniluwa mula sa pinto ang isang pustoryosang babae na hindi
ganoon katandaan at di rin ganoon kabata ang edad.

Nalakbay ang paningin ko sa kabuuhan niya.

Morta Galsim, isang tusong babae na biyuda ng isang mayamang negosyante.

She was sophiscated and elegant from her head to toe. Yet she had big financial
problem. Lulong sa casino at lubog sa mga pinagkakautangan.

I had her investigated. I know everything about her, even her darkest secrets. She
killed her own sister para mapasakanya ang mayaman nitong asawa, at ngayon ay
pinatay niya na rin ang lalaki matapos siyang mapakasalan. Nasa poder niya ngayon
ang sted-daughter niya na kanya ring pamangkin. Hawak niya sa leeg ang dalaga,
dahil papakinabangan niya pa ito.

Walang-wala siya ngayon. Ni hindi niya magalaw ang trustfund ng step-daughter dahil
hindi pa tama ang oras.

Her late husband's company is about to declare bankruptcy. She's just lucky because
I'm interested on her business, at dahil alam niya iyon kaya siya nasa harapan ko
ngayon.

Isa lang naman ang Galsim's sa numero unong supplier ng chocolates and candies sa
bansa at

maging sa ibang bansa. At malaki ang maitutulong niyon sa hidden business ko.

Magagamit ko ang kompanya ng Galsim sa mga transaksyon ko ng coccaine. Magiging

magandang taktika kung gagamitin ko ang itsura ng mga candies para sa susunod kong
eksperimento ng mga droga.

Nagsalin ako ng wine sa dalawang kopita. "Never been better." Iniabot ko sa kanya
ang isa.

Kinuha nya iyon at sinimsim. "Still single?"

Sinimangutan ko sya matapos kong lagukin ang aking kopita. "I heard about your
company?"

Ngumiti sya. "Sa guwapo mong yan, wala ka pa ring kasintahan?"

Dinurog ko sa aking kamay ang kopitang hawak ko.

Namutla si Morta. Her eyes widened as she saw the blood on my hand.

I don't have time on crap especially when it comes to business.

"Do you even know who you talking to?" hindi ko alintana ang dugong pumapatak sa
sahig dahil sa bubog na sumugat sa palad ko.

I endured anything that could hurt. Wala na lang sa akin ito dahil sanay na ako.

"I-Im sorry..."

Naka-ilang lunok muna sya bago nakapagsalita muli. "Fifty million... fifty million
lang ang kailangan ko, Lander Montenegro."

"Now you're talking." Nagsalin muli ako sa aking kopita. "Proceed."

"I have a niece... she's also my step-daughter. She's single. At sa kanya

nakapangalan ang Galsim's. Sa kanya ipinamana ng yumao kong asawa ang kumpanya."

Tiningnan ko ang babae. Sinusukat ang bawat salitang lumalabas sa nangangatal na

mga labi.

"Marry her at bigyan mo ako ng pera, sa'yo na ang kompanya ko."

"What if I don't want to?"

"Why not? It's a win-win

deal for you. Alam ko kung ano ang habol mo. Malaki ang kumpanya at di ka lugi sa
fifty million kahit pa baon iyon sa utang. Makakaya mong ibangon iyon at alam kong
kikitain mo rin ang fifty million, doble pa dahil sa mga binabalak mo."

Tinalikuran ko sya upang tanawin ang aking bintana.

Kinuha ni Morta ang handbag nya at isinukbit sa sariling balikat. "Think, Lander.
Mapupunta sa ibang board members ang kompanya kapag hindi ka pa nagmadali. Marami
ng nag-aabang don ngayon."

Napapikit ako at pilit pinabagal ang oras. I can't stop thinking of what Ybarra
said to me. Ilang planta na ang na-raid ng mga awtoridad sa akin nitong nakaraang
taong. Dahil dito ay bumaba ang stocks ko at ang ilan sa mga board members ko ay
nawala na.

"Lander, ang tanging paraan para mapasa'yo ito nang buo ay ang pirma ko kapalit ng
bayad mo at ang pagpapakasal mo sa pamangkin ko na aking step-daughter, sa kanya
nakapangalan ang kumpanya."

Napahilot ako sa aking sintido. Pilit tinatantiya ang mga bagay-bagay.

Kakailanganin kong maagapan ang mga milyon-milyong perang nasasayang.

I've got to do something or else ay isa-isang malulugi ang aking negosyo. The only
way to survive is to increase the sales. And it could only happen if I export.
Dollar has a higher value in peso. At kakailanganin ko ang company ni Morta para
maisagawa ko ito.

"Her name is?" I asked abruptly.

Natigilan sya upang lingunin ako. "Rechelle Galsim. She's very beautiful, hindi ka
lugi. Sa'yo na ang kumpanya, kapalit ng malaking halaga at pagpapakasal mo sa
kanya."

I nodded my head. "Take her to me tomorrow morning."

"This is a deal, isn't it?"

Hindi ako sumagot bagkus ay inayos ko ang aking kurbata.

Nilingon ako ni Morta at bahagyang lumapit sa akin. "Are you going to marry her?
Aren't you?" Paniniyak niya.

Pumamulsa ako.

"Mr. Montenegro, I need an answer." Lumapit pa sa akin si Morta at tiningala ako.

"Gahol na ako sa oras."

Matagal ako bago nakasagot. "Yes."

She smiled. "Then we have a deal. Bukas na bukas din ay narito na sa mansiyon mo
ang pamangkin ko, dito na siya titira. Ihanda mo na rin ang tseke para sa akin."

"Alright."

Lumawak ang ngisi ng biyuda.

Business is business. Hindi ako talo rito kahit pa may ibang binabalak ang Morta na
ito. Paiikutin ko sa palad ko ang lahat ng alas.

And Aviona? Hindi siya makakaabala. May plano pa rin ako sa kanya. Siya pa rin ang
pinaka-alas ko. Mas malaki pa rin ang magiging kapakinabangan ko sa kanya pagdating
ng tamang oras.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 11

Chapter 11

APPLE had her own beauty. I must admit that she was effing gorgeous like Aviona. I
guess they are most likely the same physically, but Aviona is hotter.
Pero mas sopistikada at edukada naman si Apple compared to Aviona Camille. So it's
not too bad to have Apple as my wife.

Damn it! Bakit ako nagkukumpara?! And why in the hell am I thinking of Aviona?!

Bakit sumisingit sa isipan ko na baka malungkot ang babaeng iyon kapag nalaman
niyang hindi na siya ang papakasalan ko? I don't care kahit ano pang maramdaman
niya.

And the thought of how I told Aviona that we're going to find out the love together
made me almost to puke. I don't need romance, it's just a useless distruction. I've
seriously lost myself these past few days, but now I'm back.

I don't need Aviona now. Sa ngayon ay wala pa siyang kapakinabangan sa akin. Mas
kailangan ko ngayon si Apple. Si Aviona ay reserba ko para sa mga susunod kong
plano.

At si Apple. Wala akong pakialam kahit napipilitan lang siya. Marahil ay wala syang
ibang pagpipilian kundi ang sumunod sa utos ng kanyang tiyahin. Pero wala na siyang
magagawa. Mangyayari pa rin ang kasal namin whether she likes it or not.

Nakaplano na ang lahat sa isipan ko.

"Love at first sight?" Morta abruptly said.

Love? To hell with that word. This is purely business and nothing more.

Kasalukuyan akong nakatitig kay Apple na nakatayo sa aking harapan. I was sitting
on my executive chair here in my study room. Pinagsalikop ko ang aking mga daliri
habang ang aking mga mata ay nananatili kay Apple.

"So, Lander?" boses

muli ni Morta. Nakikita ko ang pagkikislapan ng mga alahas nito sa aking peripheral
vision.

"Do we have a date for the wedding?" I asked.

"This month is better." Aktibong sagot nito.

"And the papers?" I'm talking about the business.

"Papers are after the wedding."

"Then let's make it next week." Tumingin ako sa kanya. "The wedding."

Namilog ang mga mata ni Morta. "But- "

Why will make it this month if it could make it next week? I don't waste time. I
need her company right away para maisagawa ko na ang mga dapat. I have to make sure
na wala silang ibang patutunguhan kundi sa akin.

"No more buts."

Napalitan ng pag-aalala ang mga mata ni Apple na kanina'y walang buhay. "Tiya-"
tawag nito sa tiyahin ngunit hindi man lang siya pinansin ng tiyahin.

"Y-yes, I fully agree." Pilit na napangiti si Morta nang lingunin nya ang
pamangkin. "Right, hija?"
Bumuka ang mga labi ni Apple ngunit wala ng lumabas na salita mula ron. Tila naipon
sa mga mata ang pagtutol.

Tumayo ako at inayos ang aking kurbata. "Good." Lumapit ako kay Apple hanggang sa
mapayuko sya.

Hanggang balikat ko sya. Sa tancha ko ay halos magkasing-taas lang sila ni Aviona.

Pinakatitigan ko muna sya bago ako nagsalita. "Leave us."

Napatayo si Morta sa pagkakaupo. "Huh?"

Tiningnan ko siya ng masama.

Napatikhim ang biyuda. "O-okay, I'll be right out side." Halos matalisod pa ito sa
pagmamadali.

Nang mawala si Morta ay saka lang ako tiningala ni Apple. "You're doing a big
mistake. Tiya Morta will just use you. You have to- "

"Do you even know who I am?" I snapped.

She

swallowed as her gaze dipped down to the carpet of my study room.

Hinawakan ko ang dulo ng kanyang buhok at nilaro sa aking mga daliri. Napausod siya
palayo na tila napapaso.

Tumungo ako para ilapit ang aking bibig sa kanyang tainga. "If you dare to talk to
me like that again, I will break your neck. Do you understand me?"

Bumilis ang kanyang paghinga. Mabilis siyang tumango at hindi na muling tumingin sa
akin.

"You'll be living here until we get married." Tinalikuran ko na sya. "Now, get out
of my sight."

I heard the clench of her teeth before she head out.

My kind was ruthless. And Apple should understand that. She's just a tool to me and
that is her only importance.

...

SLOWLY, I opened the door of Aviona's room. I saw her curled up on her bed.

"Jack, gising ka pa ba?"

She looked sleeping but I couldn't see her face. It was covered by her hair.
Pinuntahan ko siya para sabihing hindi na muna siya ang aking papakasalan. Although
mukha namang wala syang pakialam ay sasabihin ko pa rin. Hindi ko rin alam kung
bakit nga ba ako nag-abala pa. Baka lang kasi umaasa siya. Maybe I will try and
pretend that I am still human with conscience.

I touched her shoulder to wake her up. Napatingin tuloy ako sa kanyang dibdib. Her
dress was tight around her bust.

Nagulat ako nang bigla syang tumayo kaya napaatras ako.

"Charan!" Inilapit niya ang mukha sa akin.

Napanganga ako sa itsura niya. Sinadya niya palang magtulog-tulugan dahil may balak
siyang gulatin ako.

May make up ang mukha niya. Pulang-pula

ang mga labi, mas lumantik ang mga pilik-mata at mas namula ang kanyang magkabilang
pisngi.

"Maganda ba ako?" she asked.

She was smiling at me and I'm not expecting her to be like this.

Shit! She was beautiful!

Lumapit sya sa akin at kinapitan ako sa braso. "Si Lola Peach ang may gawa nito."
Pagkuwan ay tiningala nya ako.

I could smell the scent of her hair. I was speechless as I was staring at her
lovely face.

Napalabi sya. "Hindi mo gusto?"

I quickly looked away. Hindi ang paghanga sa kanya ang sadya ko rito. "May
sasabihin ako sa'yo."

Humugot sya nang malalim na paghinga. Naramdaman kong bigla syang kinabahan. "Ano
yun, Just Lander?"

I heaved a sigh. "Makinig ka." Namulsa ako at muling tumingin sa kanya. "Iyong
tungkol sa kasal na sinabi ko sa'yo."

She broke our eye contact. "Mahirap ba magpaandar ng kotse?"

"What?"

"Bata ka pa lang ba ay marunong ka na magmaneho ng kotse?"

My brows wrinkled. What the hell is she talking about?

"Naituturo rin ba yon?"

Damn! I have to end her questioning. "Jack, mag-usap tayo. Iyong tungkol sa kasal
na sinabi ko sa'yo noon. May pagbabago kasi at- "

"Pwede mo ba akong turuan magmaneho ng kotse?" Putol niya sa sinasabi ko.

"Jack- "
Niyakap nya ako. "Sige na, please? Turuan mo ako!"

Grabe, ang lambot ng kanyang dibdib!

"Please... please?!"

"Hindi." Matigas kong sagot.

Napakamot sya sa pisngi. "Bakit?"

"Busy ako."

"Bakit iyong pagsubo sa titi mo, itinuro mo. Pero iyong pagmamaneho ng kotse, ayaw
mo?"

I'm losing my patience kaya hinawakan

ko sya sa magkabila nyang balikat. "Makinig ka nga sa akin. Iyong tungkol sa kasal-
"

Napapalakpak sya. "Alam ko na!"

"Huh?"

"Kapag naturuan mo na ako magmaneho ng kotse, isusubo ko ulit iyan!" Inginuso niya
ang harapan ko.

"W-what?" Napalunok ako ng wala sa oras.

Yumakap sya ulit sa katawan ko. "Sige na please? Hindi lang subo! Papapasukin ko
ulit iyan sa akin. Magaling na ako at wala ng sugat ang pepe ko. Kaya pwede na ulit
iyong ginawa natin dati."

Damn. I suddenly felt the excitement of the thought.

Tiningala nya ako habang nanatili sya sa pagkakayapos sa akin. "Pero bago yun,
turuan mo muna ako magmaneho ng kotse."

I ended up sighing.

...

PANG-ILAN na ba itong kotse ko na ibinangga nya? Pang-anim? Pangpito? I couldn't

remember. Basta sa buong maghapon ay marami ng naibanggang kotse itong si Aviona.
Hindi ko nga alam kung nakikinig ba sya sa mga itinuturo ko.

Dumungaw sya sa bintana ng kotse matapos nyang bumangga sa isang puno. "Ang galing,
Just Lander! Malapit na akong matuto! Biruin mo, sa puno na ako bumabangga at hindi
na sa pader!"

Oh, crap!

Bumaba sya ng kotse at tuwang-tuwang lumapit sa akin. "Ano, isa pa?"

"Tama na siguro ngayon. Malapit mo ng ubusin ang kotse sa garahe."

Pumaling ang kanyang ulo. "Nauubos ba ang kotse mo?"

I'm tired of answering her question but I have to. "Oo."

"Eh, di bumili ka na lang ulit."

"Hindi ako bumibili ng kotse dito sa bansa natin. Sa ibang bansa ko pa binili ang
lahat ng sasakyang ibinangga mo."

"Ha? Saan iyon? Malayo

ba iyon?"

Hinuli ko ang kanyang kamay. "Pumasok na tayo sa loob. Nagdidilim na."

Tiningala naman nya ang madilim na kaulapan. "Bakit madilim eh hindi pa naman
gabi?"

"Basta halika na." hinila ko na sya.

Nagpatianod naman sya sa akin.

This might be the right time. I have to tell her about Apple. "Sya nga pala, iyong
tungkol sa kasal- "

Bigla syang huminto.

I threw a glance on her. "Bakit?"

"Parang may pumatak."

Napatingala ako para lang makita ang unti-unting pagpatak ng ulan sa kalangitan.

"Hala! Saan nanggaling iyon?!"

"Ulan." I answered.

"Ulan? Ano iyon?"

I closed my eyes. Mukhang ipapaliwanag ko pa yata sa kanya ang science.

Ilang sandali pa ay bumuhos na nga ang malakas na ulan.

Hinila ko lalo si Aviona patakbo. "Bilisan natin."

Subalit pumreno ang mga paa nya. "Sandali lang, Just Lander."

"Mababasa tayo!"

"Gusto ko munang malaman kung saan nagmumula ang tubig na ito."

Napaigting ang panga ko. "Doon sa ulap."

Tumingala muli sya. "Sa ulap? Ibig sabihin, iyong ihi ay sa ulap din nanggaling?"

I started to smile that turned to laugh. I laughed loudly that I never laugh
before.
"Bakit ka natatawa?"

Lumapit ako sa kanya at pinisil ko sya sa pisngi. "Bakit ba kasi ang dami mong
tanong?"

"Kasi ang dami kong hindi alam."

She had a point. Napamulsa ako. Hindi ko na alintana na basang-basa na ako.

"Tingnan mo ang kaulapan. Wala ang araw."

Ginawa naman nya ang sinabi ko. Tumingala siya.

"Nawawala ang araw dahil tinatakpan ng ulap. Iyong ulap na may tubig. Kapag
bumagsak iyon ay magiging ulan."

"Bakit bumabagsak?"

Napaisip ako. "Dahil nabibigatan na iyong ulap."

"Para palang mga mata."

Nangunot ang noo ko. "Mga mata?"

Pinagmasdan nya ang ulan. "Kapag nabibigatan... lumuluha..."

"Jack..."

Tumingin siya sa akin at ngumiti. "Hindi mo na ako pakakasalan, di ba?"

"Huh?" I was caught off guard.

Dahan-dahan syang napayuko. "Iyong babae kanina, sya ba iyong pakakasalanan mo?"

How did she know that?

"Kapag ba nagpakasal kayo, sya na iyong mapapangasawa mo?"

She was smiling but I could sense that she was hurting. Or maybe I was just
imagining. Anong alam nya sa kasal?

I cleared my throat to answer her question. "Oo, sya ang mapapangasawa ko. Sa
susunod na linggo na ang kasal namin."

"P-paano ako?"

Natigilan ako ng marinig ko ang pagaralgal ng boses niya.

Shit! Bakit ganito?

Bakit iniintindi ko pa kung ano ang mararamdaman niya?

I steady my tone. "Dadalhin kita sa ibang bansa."

"D-doon sa binibilhan mo ng kotse?"

I nodded as I look at her. Darn! Is she crying?

"D-dadalawin mo ba ako doon kahit may asawa ka na?"

Hindi ako nakasagot.

Tumungo si Aviona at ganon na lang ang panlalaki ng mga mata ko ng bahagyang umalog
ang balikat niya.

Tinitigan ko sya. "Umiiyak ka ba?"

Napahikbi na sya. "Oo..."

"Bakit?"

"K-kasi... nabibigatan na ang mga mata ko..."

Lumapit ako sa kanya ang hinawakan sya sa magkabilang balikat. "Anong ibig mong
sabihin?"

"H-hindi ko alam... basta nasasaktan ako..."

Nawala ako sa sarili at nayakap ko sya. Hindi ko rin alam ang ginagawa ko pero
natagpuan ko na lang ang aking sarili na kayakap sya - nang mahigpit.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 12

Chapter 12

NAKAKARINING ako ng ingay. Parang may sinisipsip. Tumayo ako at binuksan ang pinto
palabas. Natanaw ko si Lola Peach.

Nasa harap siya ng isang matangkad na lalaking naka-itim na damit. Nakaluhod siya
rito at nakasabunot naman sa kanyang buhok ang mga kamay nito.

Kilala ko iyong lalaking iyon na walang kilay. Nakita ko na iyon sa party ni Just
Lander.

Napabalikwas lang sila nang makita nila ako nakatanaw sa kanila.

Naningkit ang mga mata ni Lola. "Nakow! Eh lintik na bata ito, ano bang tinatanaw
mo riyan?"

Dali namang nag-ayos ng pantalon iyong lalaking walang kilay.

"Lola, ano pong ginagawa nyo?"

"Halika nga ritong bata ka at malapirot ka sa tainga!"

Lumapit naman ako kay Lola. Pagkalapit ko ay piningot nya ako sa tainga.

"Piste ka, lalabasan na yung boypren ko, sumingit ka pa!"

Inawat sya niyong lalaking walang kilay. "It's fine."

Ano raw?

Humalik ang lalaki sa mga labi ni Lola. "I have to go. I need to talk to Lander."

"O sya, sige."

Pinisil ng lalaki iyong braso ni Lola.

"Oke ba?"

Ngumiti ang lalaki. "Superb. Suwabe at walang sabit."

"Hihi." Kinilig si Lola. Paano nga namang walang sabit eh wala naman kasi syang
ngipin.

Pag-alis ng lalaking walang kilay ay bumaling ako kay Lola. "Lola, ano iyong
boyfriend?"

"Boypren." May mga ibinulong siya sa akin.

Napakamot ako pagkatapos. "Ibig sabihin, boyfriend ko rin si Just Lander?"

"Basta nakadyot ka na, boypren mo na. Ganun yun!"

Bigla akong napabuntong-hininga. "Eh kaso, Lola Peach, ikakasal na sya sa

iba."

Napabuntong-hininga rin si Loladahil alam nya ang mga nangyayari.

Nagbalik tuloy sa alaala ko iyong nangyari noong isang araw. Doon sa gitna ng ulan
ay bigla akong niyakap ni Just Lander. Ngayon nya lang ako niyakap ng ganoon.
Napakahigpit na para bang wala ng bukas.

Subalit panandalian lang ay bigla nya akong iniwan. Hindi ko alam kung saan sya
nagpunta matapos nyang sumakay ng natira nyang kotse. Karamihan kasi sa kotse nya
ay naibangga ko na. Mabuti na nga lang ay may natira pang isa.

Pero ang nakakapagtaka ay ngayon lang sya umuwi pagkatapos non. Nang makasalubong
ko pa sya ay hindi nya ako pinansin. Ano kaya ang nangyari? Nagalit kaya sya sa
akin?

"May naisip ako, hija." Ngiting-ngiti ang gilagid ni Lola.

"Ano po iyon?"

"Bakit hindi mo na lang kausapin iyong mapapangasawa ni Ser?"

...

Yes, in bed.

He's a dick.

I suck him.

Everyday.

Ito iyong mga salita na inilista ni Lola. Isinulat nya ito sa palad ko. Ito raw
kasi iyong posibleng isasagot ko sa mga tanong ng babaeng mapapangasawa ni Just
Lander kapag hindi ko ito maintindihan.

"You are Jack, right?" tanong ng babae sa akin.

Nasa sofa siya at umiinom ng tsa ng lapitan ko. Nakangiti ang mga labi niya pero
parang malungkot ang kanyang mga mata.

Ang sabi kasi sa akin ni Lola Peach ay siya raw iyong mapapangasawa ni Just Lander.
Ang kaso ay hindi ko naman sya maintindihan. Pero narinig kong binanggit nya iyong
pangalan ko. Baka tinatanong nya kung ako nga si Jack kaya tumango ako.

"Ikaw ba iyong asawa ni Just Lander?"

A novel by Jamille Fumah ]

Naningkit ang kanyang mga mata. "Just Lander?"

"Si Just Lander. Iyong may kulay kalangitang mga mata."

Mayamaya ay napahalakhak sya. "Okay. Oo, ako nga. Pero fiancé ko pa lang sya at
hindi pa asawa."

Napanguso ako. "Fiancé?"

"Fiancé. Boyfriend."

"Boyfriend? Ibig sabihin nakita niya na rin ang pepe mo?"

"Ha?"

Kumulo ang aking dugo. Para kasing nakakapang-init ng ulo ang isiping ginagawa rin
nila ang ginagawa namin ni Just Lander.

Napahalakhak na naman sya. "Nakakatawa ka naman. Halika nga rito." Tumayo sya at
umakbay sa akin. "Ako nga pala si Apple. Rechelle Galsim ang tunay kong pangalan
pero 'Apple' ang kinasanayang tawag sa akin. Nickname ko."

'Apple' pala ang panglan nya.

Naglakad sya kaya napasunod ako. "It seems to me that you like my fiancé."

Naku hindi ko maintindihan. Teka at maisilip iyong kodigo ko sa kamay.

"You really like Lander, don't you?" huminto sya sa paglalakad.

Sumagot ako. "Yes, in bed."

Matagal sya bago nakapagsalita. "Okay." Napatigagal sya sa akin. "Anyway, Lander is
so mysterious. Can you tell what kind of man he is?"

Pasimple muli akong sumilip sa palad ko. "He's a dick."

Napatitig lang sya sa akin bago sya muling nagpatuloy sa paglalakad. "You guys look
so close together, huh. So what are some things you two always do?"

"I suck him."

Napahinto sya at bumitiw sa akin. Sa pagkakataong ito ay humarap sya sa akin. "You
mind if I ask, did you guys screw up?"

Sumulyap muli ako sa aking palad. "Everyday."

/>

...

"JUST LANDER." Kinalabit ko sya. Nadatnan ko sya sa veranda ng mansion. May hawak
siyang baso na may nakalagay na wine. Iyong inuming kulay dugo.

Nilingon nya ako. "Bakit gising ka pa?"

"Inaabangan kasi kita." Lumabi ako. "Galit ka ba?"

"Hindi." Pagkasbi nya ay naglakad sya at nilampasan ako.

Hinabol ko sya. "Saan ka pupunta?"

Sakto namang sumulpot si Apple.

"Inaantok na ako." Kay Just Lander ito nakatingin.

Bumaling sa akin si Just Lander. "Matutulog na kami. Matulog ka na rin." Iyong lang
at naglakad na sila ni Apple papasok sa isang kwarto.

Napaawang ang mga labi ko ng wala na silang dalawa sa aking paningin. Pakiramdam ko
ay may mali. Bakit bigla na lang nagbago si Just Lander? Bakit iniiwasan nya ako?

Napakurap ako ng makaramdam ako ng pamimigat ng mga talukap. Naging malabo rin ang
aking paningin kasabay ng pagkabasa ng aking mga pisngi.

Itinaas ko ang isang kamay ko patungo sa aking mukha. Umiiyak na pala ako. Bakit ba
ganito itong mga mata ko, lumuluha na naman? Hindi ko talaga maintindihan. Masakit
na masakit ang nararamdaman ko sa loob ng aking dibdib. Ano ba talagang nangyayari
sa akin? Bakit ako nagkakaganito?

Akma na akong maglalakad patungo sa aking kuwarto nang makita ko iyong wine sa
veranda. Naiwan ito ni Just Lander.

Kinuha ko iyon at dinala sa aking kwarto. Nagtataka lang ako kung bakit madalas
itong inumin ni Just Lander.

Ano kaya't inumin ko ito para mawala iyong sakit na nararamdaman ko. Kung ubusin ko
kaya ito para lang hindi ko na maranasan itong mga nararanasan ko.

Nilagok ko iyon at kamuntik

na akong masuka. Putsa, bakit ang pait nito?

"Nakow! Eh nag-iinom ka rin pala, hija?" boses ni Lolana nasa aking likuran na
pala. May hawak din syang bote ng wine.

"Nag-iinom?"

Lumapit sya sa akin at naupo. "Oo. Iyang hawak mong bote." Sabay lagok nya sa
kanyang wine.

"Hindi ko po kaya. Masyadong mapait."

"Ano ka ba? Sa umpisa lang yan."

"Eh, ano po bang mangyayari kapag naubos ko ito?"

Ngumisi sa akin ang kanyang gilagid. "Malalasing ka."

"Malalasing? Ano po iyon?"

Sumeryoso ang kanyang mukha. "Iyon ay kung saan pwede mong gawin ang lahat ng
gusto. Magagawa ang lahat ng nais mo."

Nanlaki ang mga mata ko. "Talaga po?"

"Uu. Kaya ubusin mo na yan nang maranasan mo na rin itong nararanasan ko."

"Bakit, Lola, lasing na po ba kayo?"

"Ay, uu. Mesherep."

Ginawa ko naman ang sinabi nya. Sa umpisa nga lang mapait pero sa huli ay
nakakasanayan ko na. Hanggang sa hindi ko namalayan na naubos ko na pala iyong
laman ng isang bote. Umiikot na rin ang aking paningin pati ang aking sikmura.

Nakakapagtaka rin na bigla na lang nawala si Lola. Saan kaya iyon nagpunta?

Ang sabi ni Lolaay magagawa ko raw ang lahat ng gusto. Pero bakit kaya ganito? Pero
bakit parang hinihila ako ng higaan ko?

May naisip tuloy ako. Parang gusto kong magmaneho ng kotse. Dali akong bumaba sa
garahe na itinuro sa akin ni Just Lander. Naroon ang mga sasakyan nya na ang
karamihan ay naibangga ko na.

Tulad ng turo nya, kunin ko lang ang susi sa tinatawag na compartment na katabi ng
manibela. Pagbukas ko ng pinto ay doon dumerecho ang kamay ko. Doon ko rin
natagpuan ang susi ng kotseng hinahanap ko.

Binuhay ko ang makina ng koste at pinaandar ito. Para akong lumulutang sa ere
habang minamaneho ko ito.

Akalain mo, marunong na pala ako! Ni wala na nga akong nabubunggo kahit damo.
Maliban na lamang doon sa bakal na gate. Nakalimutan ko kasing pumreno kaya
binunggo ko na. Huli na nang harangan ako ng mga guwardya. Ganoon na lang ang aking
tuwa nang makalabas ako nang tuluyan. Malayo na ako sa mansyon at malayo na rin ako
kay Just Lander.

Ang sarap pala magmaneho lalo na sa paliku-likong daan. Ngayon ko lang naranasan
ang ganito kalayang pakiramdam. Tama pala si Lola. Magagawa ko nga ang lahat ng
gusto ko kapag lasing ako.

Ilang sandali pa ay may nailawan akong babae. Gula-gulanit ang damit at walang suot
na tsinelas. Nananakbo ito gilid ng kalsada malapit sa bangin.

Kung hindi ako nagkakamali ay kilala ko ang babaeng ito. Nahihilo ako pero malinaw
ang hitsura nya sa akin. Siya iyong mapapangasawa ni Just Lander - si Apple!

Pero anong ginagawa nya sa labas gayung malalim na ang gabi? Ang akala ko ay kasama
nyang matulog si Just Lander kanina sa kwarto? At bakit ganito ang itsura niya
ngayon?

Tumingin sa akin si Apple at iwinagayway ang kanyang mga kamay. Naririnig ko ang
sigaw niya dahil nakabukas ang bintana ng kotse.

"Help me! Tulungan mo ako! Patakasin mo ako! Parang awa mo na!"

Kumunot ang noo ko. Hindi importante sa akin ang mga sinasabi niya. Basta ang gusto
ko lang ay mawala sya. Naiinis ako sa kanya dahil simula nang dumating sya ay hindi
na ako pinapansin ni Just Lander.

Kung mawawala sya ay ako na ulit ang pakakasalan ni Just Lander. Ano kaya't
bungguin ko sya nang mahulog sya sa bangin?

Namalayan ko na lang na nagawa ko na.

Binunggo ko si Apple kaya nahulog na nga ito sa bangin!

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 13

Chapter 13

NAKAHIGA siya sa ibabaw ng malumot na batuhan. May dugo sa gilid ng ulo niya, may
galos ang mga braso at mga gasgas sa mukha. Hindi man ganoon kalalim ang binagsakan
niya ay mukhang hindi maganda ang lagay ni Apple.

"Help..." bumuka ang namumutla niyang mga labi.

Umiling ako.

"Please help... help me..."

Hindi ko siya maintindihan pero isa lang ang alam ko, ayaw ko siyang lapitan.
Umangat ang isang kamay ni Apple. Naghalo ang dugo at luha sa buong mukha niya.

"Dito ka lang." Wika ko. "Dito ka lang para di ka na makita ni Just Lander! Dito ka
lang para ako na ulit ang papansinin niya at ako na ulit ang papakasalan niya! Dito
ka lang!"

Nanlaki ang mga mata niya nang magsimula na akong umatras. "Please... don't
leave... me... here..."

Tumalikod na ako at umakyat paakyat sa binabaan kong pitak ng mga lupang may mga
damo. Iiwan ko siya. Iiwan ko si Apple kasi walang makakakita sa kanya ron sa
ibaba. Hindi na siya makikita ni Just Lander don. Doon na lang siya. Hindi na siya
makakatayo ron. Doon na lang siya palagi.

Nanginginig ang buong katawan at nagluluha ang mga mata ko. Alam kong hindi tama
ang ginawa ko, pero gusto kong gawin ito. Kahit natatakot ako, gagawin ko. Dahil
ayaw ko na maging asawa siya ni Just Lander!

Nang lingunin ko si Apple sa bangin ay hindi na siya gumagalaw. Hindi na rin

nakadilat ang mga mata niya.

...

"SAAN ka ba nanggaling na bata ka?!" Salubong sa akin ni Lola Peach.

Nang bumalik ako sa mansion ay nagkakagulo na ang lahat ng mga tao roon. Marami sa
mga guwardiya ang paikot-ikot

at mukhang kabado. At bukas na bukas din ang malaking pintuan ng mansion.

"Bakit maputik ang mga paa mo?!"

Nakatayo ako sa harapan ni lola, puro putik nga ang mga paa ko dahil sa pag-ahon ko
mula sa bangin ng tingnan ko si Apple doon. Naglakad na lang din ako pabalik at di
na dinala ang kotse. Iniwan ko iyon sa tabi ng bangin para hindi makita ni Just
Lander, para di niya maisip na binangga ko si Apple.

"Halika nga rine ng malinisan ka!" hinawakan ako ni lola Peach sa balikat at saka
iginaya paakyat sa matayog na hagdanan ng mansion. "Kanina ka pa pinapahanap ni Ser
dahil nagsumbong ang mga guwardiya na umalis ka! Bakit ka lumabas ng gate?! Sumabay
ka pa sa pagkawala ni Ma'am Apple!"

Pero bago pa kami makahakbang sa unang baitang ng hagdan ay natigilan na kami. Nasa
tuktok kasi niyon si Just Lander. Nakatingin siya sa amin ni lola habang nakakunot
ang noo, sa itsura niya ay mukhang galit na naman siya.

"Jack." Bigkas niya sa pangalan ko habang nagtatagis ang kanyang mga ngipin.

"Ay, Ser! Papapaliguin ko lang si Jack kasi ang dungis niya! Ewan ko ba sa batang
ire at kung saan nakarateng!"

"Just Lander..."

"Lord L."

Sabay-sabay kaming napatingin sa malaking pinto ng mansion. Ang nagsalita ay isang

malaking lalaki na nakakulay itim. May mga kasama itong malalaki ring lalaki na
parehas ang kulay sa suot nito.

"Where is she?" Nakasimangot na sabi ni Just Lander sa mga lalaki.

Hindi na niya nahintay na sumagot ang mga ito. Bumaba na siya ng hagdanan at saka
sumama sa mga lalaki. Pero bago sila umalis ay tumingin pa ulit sa akin si

Just Lander. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng takot sa klase ng pagtingin niya
sa akin.

May pumaradang sasakyan sa labas ng mansion. Mula ron ay bumaba ang isang babae,
tingin ko ay kasing-tanda ni Lola Peach. Pero mas makinis ito at marami siyang
kumikinang na nakasabit sa katawan. Ang buhok nito ay nakataas at ang suot ay
napakasikip na damit na kulay dugo, kakulay ng damit ang makinang ding bibig.

"Where is Rechelle?!" Sigaw ng babae sa mga guwardiya.

"Nasaan daw si Rechelle." Bulong ni lola sa tabi ko.

'Rechelle'? Iyon ang tunay na pangalan ni Apple! Namutla ako. Hinahanap ng babaeng
bagong dating si Apple! Baka malaman niya ang ginawa ko!

"Jack, okay ka lang?" Kalabit sa akin ni Lola Peach. "Namumutla ka!"

"Lola..." nangilid ang mga luha ko.

Nanlaki ang mga mata ni lola Peach, parang may bigla siyang naisip. "Diyos ko!
Anong nagawa mong linsyak na bata ka?!"

"Lola..." humikbi ako.

Kumalampag ang malaking gate ng mansion. Mula ron ay pumasok ang malalaking
lalaking nakakulay itim. Kasunod nila si Just Lander na may buhat-buhat na isang
babaeng walang malay. Napalunok ako kasabay ng panginginig ng buong katawan ko.

Sa mga braso ni Just Lander ay naroon si Apple! Ang duguang katawan ni Apple!

Nakabalik na siya! At natagpuan niya si Apple!

"Oh my goodness!" Tili ng babaeng makinang. "What the hell happened to her?!"

Hinila na ako ni Lola Peach papasok sa loob ng mansion. Halos kaladkarin niya ako
patungo sa kuwarto ko.

"Lola..." takot na takot ako. Malamang magagalit sa akin si Just Lander kapag
nalaman niya ang totoo.

"Wag

ka ng magsalita. Alam ko na." Seryoso ang mukha ni lola at hindi siya ngumingiti.
"Lola..."

"Ito na lang ang sagutin mo. Bakit mo ginawa iyon?!"

Humikbi ako. "G-gusto ko kasing mawala siya. Para ako na ulit ang papansinin ni
Just Lander. Para ako na lang ang kakausapin niya. Para ako na ulit ang papakasalan
ni Just Lander."

"Dios mio!" Natapik niya ang noo.

"Lola... ayaw ko na maging asawa niya si Apple. Kasi kapag naging mag-asawa sila,
hindi na ako papansinin lalo ni Just Lander. Si Apple na ang may ari sa kanya. Di
ba, ganon iyon, Lola? Ayaw ko po mangyari iyon." Umiiyak na paliwanag ko.

Tinampal ako sa braso ni lola Peach. "Pero hindi mo pa rin dapat ginawa iyon! Paano
kung mamatay si Ma'am Apple?"

"Lola..."

"Hindi ka mamamatay tao." Mariin niyang sabi. Matalim ang mga tingin sa akin.
Nakakunot ang noo at parang hindi si lola. Parang iba siyang tao. Ngayon ko palang
nakitang ganito si lola Peach.

Nagulat ako nang bigla niya akong hatakin patungo sa aparador ng mga damit na
ipinabili ni Just Lander. Binuksan niya iyon at inilabas ang mga nakahanger na
bestida.

Humarap siya sa akin at saka hinila pahubad sa katawan ko ang suot ko. Ipinunas
niya iyon sa buong katawan ko pati sa putik sa aking binti at mga paa. Binasa niya
pa ng laway niya ang dulo ng tela ng nahubad kong damit para pantanggal ng natuyong
putik sa balat ko.

"Lola, ano pong ginagawa niyo?"

"Pinapaganda ka." Seryoso pa rin ang mukha niya.

"Po?"

"Isuot mo ito." Abot niya sa akin sa napili niyang bestida.

Nang isuot ko iyon ay halos di na ako makahinga.

Halos lumuwa na rin ang dibdib ko sa sobrang baba ng damit, pati ang mga hita ko ay
halos nakalabas na sa sobrang iksi naman ng laylayan. "Lola masyado pong masikip?"

Hindi niya ako pinansin. "Ayusin mo ang buhok mo."

Nilagyan din ako ni Lola Peach ng lipstick.

"Lola, wala pa po akong panty." Kasi pinahubad niya rin sa akin ang panty ko
kanina.

"Hindi ka magpa-panty."

Hinila niya pa pababa ang bestida para mas makita ang matambok kong dibdib.

"'Pag dumating si Ser, ngumiti ka agad. 'Tapos galaw-galaw ka, patalbugin mo ang
dede mo, naiintindihan mo ba ako?"
"Opo."

"Ngumiti ka lang. Dapat maakit siya sa'yo. Kumindat ka, ipikit mo ang isang mata
mo, 'tapos kagat-kagatin mo ang mga labi mo."

"Lola..."

"Iyon lang ang paraan para hindi ka niya parusahan."

"Lola..." nang tingnan ko ang mga mata ni lola Peach ay parang nakakita rin ako ng
takot at pagkabalisa.

"Galingan mo. Paligayahin mo siya." Utos niya pa ulit.

"Opo..."

"Tandaan mo, kahit masakit, wag kang aangal. Naiintindihan mo ba?"

Tumango ako.

"Tayo na sa labas."

"Lola, ganito po ba?" ipinikit ko ang isang mata ko saka ako nagkagat-labi.

Tumango si lola. "Oo. Ilabas-labas mo rin ang dila mo. Sipsipin mo ang labi mo para
mas hot ka!"

Nang bumukas ang pinto sa dulo ng daang kinatatayuan namin ay napahinto si Lola
Peach sa pagpapayo sa akin. Naramdaman ko ang pagluwag ng hawak niya sa aking
braso.

"Where is she?!" Dumadagundong sa bawat sulok ng mansion ang matigas na boses ni

Just Lander.

Nakatayo siya sa unahan ng mga lalaking nakakulay itim. Kahit malayo

sa kinaroroonan namin ay hindi maikakaila ang mabigat na dating ng lalaki.

Nanlilisik ang mga mata niya at mukha siyang papatay.

Parang mawawasak ang dibdib ko sa lakas ng kabog nito. Natatakot ako. Natatakot ako
kay Just Lander.

Nang madako ang tingin niya sa akin ay ginawa ko nga ang utos ni lola. Ngumiti ako.
Hindi ko lang alam kung anong itsura ng ngiti ang nagawa ko. Pakiramdam ko kasi ay
mas gusto kong umiyak ngayon kesa ngumiti.

Nagtatagis ang mga ngipin niya at nakakuyom ang mga kamay habang papalapit sa amin.
Kasunod niya pa rin ang mga lalaking nakaitim.

Pinilit kong ipako ang tingin sa mga mata niya. Kinagat ko ang labi ko at saka
gumalaw-galaw para tumalbog ang mga dede ko. Ito raw ang paraan para hindi ako
maparushan.

Lalong nangunot ang noo ni Just Lander.

Mukhang hindi umubra ang plano ni lola. Inilabas ko naman ngayon ang dila ko.
Nilaway-lawayan ko ang ibaba kong labi saka siya kinindatan.

Pero mukhang lalong nagalit si Just Lander. Bumilis ang mga hakbang niya patungo sa
akin.

Kailangan ko pang umisip ng ibang paraan. Ayaw kong maparusahan.

Huminga ako nang malalim saka ako tumalon. Nagtatalon ako sa harapan niya para mas
magpatalbog-talbog ang dede ko. Nakita kong natigilan si Just Lander.

"Epektib yata, hija." Bulong ni lola sakin. "Kendeng-kendeng ka naman."

"Opo." Bulong ko rin kay lola.

Ang ginawa ko ay salitang pagkendeng at pagtalon. Hindi lang dede ko ngayon ang
umaalog, pati na rin ang mga hita, balakang at puwetan ko. Habang ginagawa ko iyon
ay kumikindat ako saka dumidila.

Pati ang mga lalaking nakasunod kay Just Lander ay natigilan.

Pero saglit lang ay muling tumalim ang mga mata niya. "What the hell do you think
you're doing?" Mabangis na salita niya. Hindi ko maintindihan pero alam kong galit
na galit siya.

Napahinto ako sa ginagawa ko. "J-Just Lander, sori..."

Ang bughaw niyang mga mata ay nagpapahiwatig sa akin na bigo ako. Na hindi niya ako
kayang patawarin.

Nagpatuloy siya sa paglapit sa akin. Madilim ang mukha at magkadikit na ngayon ang
kanyang mga labi. Gusto ko siyang abutin. Gusto kong hawakan ang kamay niya at
humingi ng tawad sa ginawa ko pero parang wala akong lakas. Kinakabahan ako sa
nakikitang galit sa mga mata niya.

Umigkas ang isang kamay niya patungo sa mukha ko. Sa lakas niyon ay sumadsad ako sa
malamig at makintab na sahig ng mansion. Maging si Lola Peach ay nabigla, hindi ito
nakagalaw sa kinatatayuan.

Pakiramdam ko'y humampas ang mukha ko sa matigas na bagay. Parang kasing tigas ng
bakal na ipinanggapos niya noon sa mga paa ko. Kahit hindi ko hawakan ang mga labi
ko ay alam kong dumudugo iyon. Nakikita ko ang kulay pulang likido na nasa
kinalulugmukan kong sahig, at batid kong iyon ay galing sa akin.

"Magdasal ka na mabuhay si Apple, dahil kung hindi, ikaw ang papatayin ko."

"Just Lander..." nahaluan ng puting likido ang pulang dugo. Maraming-maraming

puting likido na galing naman sa mga mata ko. Umiiyak na kasi ako.

Muli siyang nagsalita. Sa pagtaas ng ulo ko ay nakita kong nakatingin na siya sa

mga tauhan niya. "Dalhin sa basement ang babaeng iyan."

Wala ng nagawa si Lola Peach nang hawakan ako ng malalaking lalaking nakakulay
itim. Kung ano man ang basement na sinasabi ni Just Lander ay malakas ang
pakiramdam ko na matatagal ako roon. O baka nga hindi na ako makalabas pa dahil sa
nagawa kong kasalanan sa babaeng sana ay mapapangasawa niya.
JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 14

Chapter 14

PAANO ko papakasalan ang isang babaeng comatose?

I'll be obvious if I continue the wedding. Kahit sino ay madidiskubre ang hidden
agenda ko at kasiraan iyon sa parte ko. At kasalanan lahat ito ni Aviona Camille.
She ruined everything.

I can't believe na magagawa nya ang bagay na iyon. She tried to kill her!
Sinagasaan nya si Apple- intentionally! How I wanted to crash her now with my bare
hands!

Dahil sa nangyari ay malalagay na talaga sa alanganin ang lahat. Sooner or later ay

isa-isa ng mawawala ang mga planta ko.

May chance pa naman, iyon ay kung magigising agad si Apple. But when? Kapag bagsak
na ang black business ko?

Ibinalibag ko ang bote ng wine sa pader. Tinungo ko ang hagdanan papunta sa

basement ng mansion.

I went downstairs until I reached the metal door. Sa loob niyon ay nakatayo si
Aviona Camille Montemayor- the stubborn bitch who destroyed my plan.

Nagliwanag ang kanyang mukha nang makita nya ako. Tigmak ng luha ang kanyang mga
mata. "Just Lander..."

Lumapit ako sa kanya at pinagmasdan ang ayos niya. Her body were chained into the
walls and her features were so delicate. Marungis ng luha ang mukha niya at may
natuyong dugo sa gilid ng bibig niya.

"J-Just Lander, Sori - "

I walked toward her to hushed her lips with my index finger. "Ayokong marinig ang
boses mo." I hissed.

Umalon ang kanyang lalamunan matapos mapahikbi.

"Makinig kang mabuti sa akin." Inilapit ko ang mukha ko sa tainga niya.

"Paparusahan kita. Pahihirapan kita hanggang sa mamatay ka. Naiintindihan mo?"

Tigagal

lang ang luhaan nyang mga mata sa akin nang tingnan ko ang kanyang mukha.
"Alam mo ba kung bakit?" bigla ko syang sinakal. "Dahil perwisyo ka!"

Nang bitawan ko sya ay napaubo sya. Halos isuka nya ang lahat ng laway nya.

Hinila ko ang gusot-gusot niyang buhok. "Kaya ihanda mo ang sarili mo. Mapapatawad
lang kita kapag nakita kong mamamatay ka na..." pagkasabi ko niyon ay tinalikuran
ko na sya.

I could almost break her neck. At kapag nangyari iyon ay baka mapatay ko nga sya
and I don't want it. May pakinabang pa ako sa kanya. Alas ko pa rin siya laban sa
kanyang pamilya.

Sa ngayon ay kailangan na parusahan ko siya para magtanda siya. Naglalatang pa rin

ang galit ko sa kanya dahil sa ginawa niya. Business is my life and this is the
only thing I have. I am born for this. Kung mawawala ito ay paano ako? I don't
think if I could survive.

Ilang beses ko ng kinausap ang tiyahin at step-mom ni Apple na si Morta, para

ibenta na lang sa akin ang business nila, but the old woman refused. Halatang
namang mayroon ding hidden agenda. She still wanted to play games with me even she
will lose in the end.

If only I could find another business like she has, but it will take time. Baka
bago ako makahanap ay lubog na ang mga planta ko. Last week kasi ay na-raid na rin
ng pesteng Saavedra Phoenixes ang isa sa mga pinakamalaking planta ko ng cocaine.
And maybe before the end of the year ay posible ring ma-raid ang iba pa at
nangangahulugan iyon ng pagkawala ng mga kliyente ko.

Napasuntok ako sa pader. Sa kabila kasi ng mga problema ko ay may nagtatalo sa

akin. Aviona's fucking

tears! Bakit sa tuwing makikita ko ang mga luha niya ay parang may sumasakit na
kung ano sa loob ng dibdib ko?

I shook my head. I think it was just my imagination. Nasobrahan siguro ako sa

pagtuturok ng gamot sa katawan ko. Hindi pa ipinapanganak ang babaeng
makakapagpabago sa akin. Although I must admit na minsang binago ni Aviona ang
sistema ko pero hindi pa rin iyon sapat at hindi dapat.

I am Lander Montenegro and my heart is hard and cold as ice. Hindi ko na mabilang
sa aking daliri ang mga buhay na nilaro at sinira ko.

Walang lugar sa akin ang konsensiya. Walang mas importante sa akin kundi ang
manatiling matayog at makapangyarihan.

And Aviona Camille is just a tool for me. Darating ang oras na kakailanganin ko
siyang ilabas para paluhurin ang mga kalaban ko. Pero sa ngayon, kailangan ko muna
siyang parusahan sa perwisyong nagawa niya sa negosyo ko.

...

NASILAW ako sa liwanag nang bumukas ang pintuan. Sa wakas, nasikatan din ako ng
araw. Isang linggo na kasi ang lumipas ng ipagapos ako ni Just Lander dito sa
ibaba.
Madilim dito at mabaho. Mainit at wala man lang akong hangin na malanghap. Isa pa,
mis na mis ko na si lola Peach. Hindi man lang nya kasi ako nadadalaw dito.

Humubog mula sa ilaw ang imahe ng isang matangkad na lalaki.

Kilala ko ito. Ganoon na lang ang kabog ng dibdib ko habang papalapit siya sa akin.

Si Just Lander!

Umupo sya sa harapan ng mesa ilang hakbang lamang ang layo sa akin. Sa mesa ay may
nakahain na pagkain. Ngayon lang ulit ako nakakita ng pagkain. Tanging tubig lang
kasi ang aking natitikman.

Kung minsan pa ay tatlong beses lang sa isang araw.

Ngumuya si Just Lander ng pagkain kaya ako napalunok. Gusto ko sanang makakain din
ng kinakain niya pero nakagapos ang aking mga kamay at mga paa ng kadenang
nakadikit sa pader. Hinding-hindi ako makakalapit sa kanya. Hinding-hindi ko
matitikman iyong kinakain nya.

Ilang sandali pa'y huminto sa pagkain si Just Lander. Nagsalita sya ngunit hindi
sya nakatingin sa akin. "Wala kang kaalam-alam kung gaano kalaking gulo ang nilikha
mo."

Sinubukan kong sumagot pero hindi ko kaya. Nanunuyo kasi ang aking lalamunan.

"Kung ano ang nararanasan mo ngayon, kulang pa." Tumayo sya matapos nyang punasan
ang kanyang bibig ng isang panyolito. Lumapit sya sa akin. "Kulang pa ang pahirap
na nararanasan mo."

Nilunok ko ng aking laway upang kahit papaano ay makapagsalita ako. "K-kapag ba

naghirap pa ako... m-mapapatawad mo na ako?.."

Umigting ang kanyang panga at nag-iwas sya ng tingin sa akin. Hindi sya sumagot.

"J-Just Lander... patawad..."

Napapikit sya at kumuyom ang kanyang palad. "Nahihirapan ka na ba?"

Pinilit kong makatango kahit nahihirapan ako. Nanghihina na kasi ako sa gutom. "O-
oo... nahihirapan na ako..."

Bumuga sya ng hangin. "Sige papipiliin kita." Tumayo sya at tinalikuran ako.
"Bubuhayin kita pero mararanasan mo ang parusa ko o," bahagya syang natigilan.
"Papatayin na kita para matapos na ang paghihirap mo?"

Humugot ako ng paghinga para magkaroon ako ng lakas kahit papaano. "K-kapag ba
namatay ako... hindi na kita makikita?"

Matagal sya bago sumagot. "Oo."

Pumatak ang luha. "K-kung ganun... buhayin mo

na lang ako..."

Hindi sya umimik.

"K-kung mamamatay pala ako... hindi na kita makikita... hindi ko gusto iyon. P-pero
kung mabubuhay ako... at paparusahan mo... 'tapos maghihirap ako... b-baka sakaling
mapatawad mo pa ako..."

Matagal na naman sya tumahamik bago sumagot. "Iyan ba talaga ang gusto mo?"

"O-oo..."

Hindi na sya nagsalita pa. Naglakad na sya palabas ng kuwarto. Napatingin tuloy ako
doon sa pagkain na natira. Gusto ko sana iyong kainin pero niligpit na niyong mga
lalaki na kasama nya.

Napaluhod na lang ako nang magsara muli ang pinto. Hila ko ang mga kadena hanggang
sa malamig na sahig na kinasasadlakan ko.

Ilang araw kaya muli ang hihintayin ko para masilayan ang liwanag? Hanggang kailan
kaya ako magtitiis para lang mapatawad nya?

Nahihirapan na ako. Pero ayaw kong mamatay kasi hindi ko na siya makikita. Kaya
pinili ko na lang mabuhay kahit alam kong mas mahihirapan pa ako dahil sa parusa
niya.

...

NAPAANGAT ako ng mukha nang bumukas ang pinto. Iniluwa niyon ang ilang mga babae.
Nakasuot ang mga ito ng itim. Daling lumapit ang mga ito sa akin. Kinalagan nila
ako at halos pakaladkad na dinala sa banyo.

Pinaliguan nila ako doon. Wala akong nagawa dahil nanghihina na ako. Namalayan ko
na lang na bagong paligo na ako. Binihisan nila ako ng manipis na damit. Sando iyon
na may palda. Nakakapagtakang hindi nila ako sinuutan ng panty.

Inalalayan nila ako hanggang sa marating ko ang mesa. Sa harapan ko ay may mga
pagkain. Nang makita ko iyon ay wala akong pasublaing sinunggaban ang mga iyon.
Halos mabulunan ako habang

kumakain maibsan lang ang guton na nararamdaman ko.

Mayamaya pa'y tapos na rin ako. Nakarami yata ako ng kain kaya bahagyang nanakit
ang tiyan ko. Ibinalot ko ang iba.

Nang makapa ko na may bulsa itong damit ko ay ikinubli ko ang kanin doon ang ilang
piraso ng manok. Kailangan ko ito para mabuhay. Kung hindi ako kakain ay mamamatay
ako. Tiyak ko kasing ibabalik na naman nila ako doon sa madilim na lugar na iyon.

Panandalian lang ay isang lalaki ang lumapit sa akin. Kinabitan nya ako ng bakal na
kadena sa leeg. Ano kayang ibig sabihin nito? Bakit nya tinalian ang leeg ko?

Dumating si Just Lander pagkatapos niyon. Hinawakan ny aang dulo ng kadenang

nakadugtong sa aking leeg. Hinila nya iyon bigla sanhi para mapalapit ako sa kanya
at masubsob sa kanyang paa. Pagbangon ko ay paluhod akong tumingala sa kanya.

"Obey." Sabi nya.

"Ha?"
"Kapag narinig mo ang salitang iyon, lumuhod ka na. Naiintindihan mo ba?"

Tumango ako.

Pumitik sya gamit ang mahahabang daliri at nagsialisan iyong mga babaeng nagpaligo
sa akin. Umalis din ang ginawa ng mga lalaking naglagay sa akin ng bakal sa leeg.

"Gagawin at susundin mo ang lahat ng gusto ko, maliwanag ba?"

Tumango muli ako.

Binuksan nya ang kanyang zipper at lumabas mula roon ang kanyang pagkalalaki.
Naninigas iyon at bahagyang gumagalaw, tumama iyon sa aking pisngi.

"Suck."

Hindi ko na naman maintindihan.

"Kapag narinig mong sinabi ko iyon ay isusubo mo ito, naiintindihan mo ba?"

Tumango ako at marahang hinawakan iyon. Akma ko pa lang na isusubo nang isubsob nya
ako doon.

Muntik na akong masuka sa pagbulusok niya hanggang sa lalamunan ko. Wala siyang
pakialam kahit nasasaktan na ako at hindi na halos makahinga.

Kumapit si Just Lander sa kadena saka yumuko, gigil niyang piniga ang isa kong
dibdib saka muling nag-atras-abante sa bibig ko.

Umuungol siya habang nasasarapan samantalang ako, lumuluha kasi nasasaktan.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 15

Chapter 15

I ALMOST KILLED HER LAST NIGHT.

The perverted part of my brain told me to force her. Suntok sa sikmura, sampal at
mararahas na pisil sa braso ang napala nito sa pag-iwas sa akin.
Pumalag si Apple ng tangkain ko itong galawin. I was drunk at ang tingin ko rito ay
si Aviona. Nanlaban si Apple sa akin kaya ko ito nasaktan. Kung hindi pa ito
namutla habang sakal-sakal ko ang makinis na leeg ng babae ay hindi pa ako bibitiw.

My libido was raging mad that night, I wanted to fuck Aviona pero sa kuwartong
tinutulugan ni Apple ako dinala ng mga paa ko. Nang malaman ko na ito ang
hinuhubaran ko ay hindi na ako tumigil.

Apple was very beautiful too. And I will fucking marry her anyway. And besides I
can have any woman I want. Asawahin ko man ito o hindi.

Pero tuksong sumasalit sa isipan ko ang nakangiting mukha ni Aviona habang pinu-
puwersa ko si Apple. Gusto kong magmura dahil siya pa rin ang naiisip ko. I also
wanted to prove to myself that she's not the only woman who can satisfy my sexual
needs. Hindi lang si Aviona ang may kakayahang pag-alabin ako sa pagnanasa!

Apple fought me, gave all she had until her strength was weakened. Nawalan na rin
ako ng gana pagkatapos. Tumayo ako at isinuot ang mga hinubad kong damit. Alam ni
Apple kung sino ako at ano ang kailangan ko sa kumpanya nila. Galit ito sa akin
dahil alam nitong masama akong tao. I don't fucking care kahit ano pa ang tingin
nito sa akin, kailangan ko pa ring ituloy ang plano. I will marry her for the sake
of the black business.

I left her in her room that night, battered and crying.

Pero iyon na pala ang huling makikita ko itong gumagalaw. Dahil nang matagpuan ko
ito ay sugatan na ito sa ilalim ng bangin.

...

AT NGAYON ay nasa kamay ko ang babaeng dahilan kaya na-comatose si Apple at na-
purnada ang mga plano ko. Ang perwisyong nagpapakulo ng libido ko.

Nakangudngod siya kama habang nakagapos ang mga kamay niya sa headboard.

"Masakit..." impit na ungol niya. Her body was shaking.

"I know. And I don't care." She kept on crying as I thrust deeper and deeper inside
her. I could feel her body trying to pull away but there was nowhere for her to go.
And I was never going to fucking let her go. Lalo ngayon.

Sa akin siya at markado ko na siya.

Sinabunutan ko si Aviona habang patuloy ako sa paglabas-masok sa loob niya. She was
tight for me, yet she was soaking wet.

Her torn clothes was all over the room. Nasa cover ng kama ang mantsa ng dugo na
nagmula sa kanya. Maging sa mga hita at binti ay may bakas pa nito.

This is me kung hindi niya pa rin maunawaan.

I am Lander Montenegro. This is my way of sex. I like it rough, dirty and messy.

Nang matapos niyang gawin ang trabaho niya sa pagitan ng mga hita ko ay pinatuwad
ko na agad siya. Ni wala akong pakialam nang mapahiyaw siya kanina sa unang
pagpasok ko sa pagkababae niya. Masyado akong lunod sa sarap habang inaangkin siya.

But still I wanted more. More of Aviona Camille Montemayor.

Hinugot ko ang pagkalalaki ko mula sa kanya.

Hinila ko ang balikat niya sanhi para mapatihaya siya ng higa. Noon ko lang
napagmasdan ang mukha ni Aviona.

Her cheeks were red and her eyes were full of tears. Nakaawang ang mga labi niya at
bahagya iyong nangangatal.

Ngunit hindi ron nagtagal ang mga mata ko. Bumaba ang paningin ko sa katawan niya.
Sa hubad na katawan niya na may iilang bakas ng hawak ko, ng marka ko. I just
ravaged her, and I don't know if I will feel proud about it.

I shouldn't feel guilty of what I did to her. Uulitin ko ito kung kailan ko gusto,
dahil pagma-may-ari ko siya. Pinaglakbay ko ang mga mata ko sa pag-aari ko, sa
makinis at magandang katawan ni Aviona.

Ang malusog niyang dibdib ay namimintog, ang impis niyang tiyan at ang sensitibong
parte niya na nasa ibabang bahagi ng kanyang pusod.

"J-Just Lander..." she moaned, which sounded very fucking sexy and erotic. "A-anong
gagawin mo? Masakit na kasi..."

"Shhh..." I leaned down at her and kissed her soft delicate skin. "Hindi pa tapos.
Nagsisimula pa lang tayo." Napaliyad ang katawan niya saktong pagtama ng mga labi
ko sa kanyang leeg.

Dinama ko ng mga palad ko ang magkabila niyang dibdib habang bumababa ang halik ko
sa katawan niya. I sucked her nipple into my mouth. Salitan habang patuloy ang mga
palad ko sa pagalugad sa balat niya.

Nang magsawa ang mga labi ko sa dibdib niya ay umangat ako. Nakapikit ang mga mata
ni Aviona habang kagat-kagat niya ang kanyang pang-ibabang labi.

Hinila ko ang kanyang mga binti. I gripped her ass and spread her legs apart.
Napaigtad siya ng punasan ko ng kumot ang natirang dugo at ang malagkit na puting
likido na nagmula sa kanya.

"Just Lander..."

"Shhh, I had to taste your juices." Titikman ko muna

iyon bago ko pasukin ulit. I leaned forward and buried my head between her legs.
Naaamoy ko ang pinaghalong dugo at aroma ng katas niya.

With my fingers, I opened her lips to expose her soft clit. Hinalikan ko ang parte
niyang iyon, pinaglaro ang mga dila ko sa nakabukang lagusan. I licked it and
sucked it hard, licking all of the sweetness from her sweet flesh.

Aviona's breath became more ragged. Ilang saglit lang ay nangisay na ang katawan
niya kasabay ng paglabas ng mas maraming likido patungo sa bibig ko. Sinalo ko iyon
at wala akong pinalampas ni isang patak. Sa akin ito, sa akin siya, ang lahat sa
kanya.

"Ah... Just Lander..." alanganing hiyaw at ungol.

Lumuhod ako sa pagitan ng mga hita niya at isinampay sa braso ko ang kanyang mga
binti. In just a swift motion I was inside her again. Inside her hot and trembling
walls.

"Fuck!" I hissed.

"Ah..."

I violently slammed inside her and she instantly let out a scream. I fucked her
harder than the last time. Hard and deep as I could.

"Shit." I cursed. "Ah, Aviona..." I am so closed to coming that I might die.

Gusto ko pa sanang tagalan, but I couldn't control myself anymore so I let go.

Aviona opened her eyes, watching my face as I came inside her. Tagaktak pa rin ng
luha ang magkabila niyang pisngi.

Nang makabawi ng lakas ay umalis na ako sa ibabaw niya.

"Just Lander..." garalgal ang boses na tawag niya sa akin. Hindi siya makatayo
dahil nakagapos siya at nanghihina ang buong katawan niya.

Nakatunghay ako sa kanya habang nagbibihis. Nakabuka pa ang mga hita niya habang
inilalabas niya ang semilya ko.

"G-galit ka pa rin ba s-sa akin...?"

Hindi ko iyon sinagot sa halip ay iba ang sinabi ko. "I will fuck you whenever I
want." I don't care if she can't understand what I am saying. "I am your master,
and you will do anything to please me, even at your expense."

Tumalikod na ako at iniwan ko siya sa kuwartong iyon.

Sa labas ay tila nagulat pa ang mga naroon. Si lola Peach ay inutusan ko muna para
wala ito ngayon. Ang mga babaeng kaharap ko ay nagsitunguan nang makita ako. Sila
ang ilan sa mga tapat na utusan sa mansion.

"Lord L. Lilinisan na po ba namin siya?" Bitbit ng isa sa mga babae ang

pagbibihisan ni Aviona.

"No." I answered.

Nagkatinginan ang mga ito.

Muli akong nagsalita. "Pabayaan niyo siya, at wag na wag niyo siyang bibigyan ng
damit."

"Opo." Agad din namang tumango ang mga ito.

Naglakad na ako palayo sa lugar na iyon, sa lugar na muling babalikan ko kapag

nangailangan na naman ako ng katawan na pagpaparausan.

I smirked as I headed toward the mansion's hallway.

This is the real me, Aviona. Kung ano man ang tingin mo sa nakilala mo noon ay
nagkakamali ka.
Hindi mo ako puwedeng ituring na pamilya, dahil ako mismo ang demonyong dahilan
kung bakit nararanasan mo ang lahat ng ito, at kung bakit wala ka ngayon sa piling
ng tunay mong pamilya.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 16

Chapter 16

"SABAY NATING HAHANAPIN ANG PAG-IBIG..."

Napapiksi ako nang marinig ko ang boses ni Just Lander.

Pero hindi pala. Panaginip lang.

Iyong pinakamagandang panaginip na palagi kong binabalikan tuwing matutulog ako.

Kapag iniisip ko kasi kung paano niya ako tingnan ng sinasabi niya sa akin iyon,
nawawala ang lungkot ko...

Bumalikwas ako ng bangon kahit masakit pa ang buong katawan ko.

Akala ko dahil sa tigas ng sahig na kinahihigaan ko kaya ako nagising, pero hindi.
Mayroon palang humila sa kadenang nakakabit sa aking leeg.

Halos masubsob ako sa malamig na semento dahil sa lakas ng pagkakahila sa kadena.

Si Chandra! Anong ginagawa nya rito?

Kung hindi pa siya nasikatan ng araw ay hindi ko siya makikilala.

"How are you, bitch?"

Hindi ko naman sya maintindihan. Pero nakaramdam ako ng pag-iinit ng mukha dahil sa
pagkakatitig niya sa akin.

Hindi man ako nakahubad ay gula-gulanit naman ang suot ko. Kahit anong pilit kong
pagkasyahin sa katawan ko ang kapiranggot na tela na natira sa sinirang damit ko ni
Just Lander ay hindi pa rin sapat.

Samantalang si Chandra, ang linis at ang ayos ng suot. Ako, bukod sa marungis na
naman ay ganito pa ang damit. May iilang mantsa pa iyon ng dugo na nagmula sa pepe
ko.

Pero bakit ba nandito si Chandra?

"Look at you." Hinila nya pa ang kadena. "You look like a whore!"
Di ko na naman siya maintindihan pero nakaramdam ako ng inis sa kanya. Nakakapikon
sya kasi ang lawak ng sintido nya!

Buong lakas akong tumayo mula sa pagkakalugmok.

Akma

ko na sana syang lalapitan nang bigla syang magsalita.

"Ano sa tingin mo ang gagawin mo? Huh?!" pinandidilatan nya ako. "Sasaktan mo ako?
Sasabunutan mo ako? Susuntukin?"

Napatiim-bagang ako.

"Alam mo bang lalo lang magagalit sa'yo si Lander?" hinila nya muli iyong kadena sa
aking leeg. "Magagalit sya kapag sinaktan mo ako!"

Magagalit si Just Lander? Hindi. Hindi pwede. Ayaw ko na lalong magalit sa akin si
Just Lander!

Muntik pa akong matumba nang sinubukan kong umatras, hawak niya kasi ang kadena.

"Sinabi ko na sa'yo, di ba?" aniya sa gitna ng kanyang paglalakad. Para na rin nya
akong kinakaladkad dahil hila-hila niya pa rin ang bakal sa leeg ko. "Hinding-hindi
ka pakakasalan ni Lander."

Natalisod ako kaya sumubsob ako sa semento. Masakit ang pagtama ng tuhod ko sa
sahig, pero mas masakit ang narinig kong sinabi niya.

Lalo lang hinila ni Chandra ang kadena sa aking leeg. "Kasi tanga ka! Boba ka! Puta
ka!"

Kumulo ang dugo ko sa sinabi nya. Nagdilim ang paningin ko kaya sa pagtayo ko ay
nilundag ko sya. Hindi sya nakapalag nang mahablot ko ang kanyang buhok. "Pakyu
ka!"

"Get away! How dare you?! Get away!" nagtititili sya.

Gusto ko sana syang kalbuhin nang biglang may isang malakas na pwersa ang humila sa
aking kadena. Turpet ako palayo kay Chandra.

Sumadsad ako sa matigas na dingding.

"What the hell is happening here?!" isang baritonong boses ang dumagundong sa buong
paligid. Sabay naming nilingon ni Chandra ang pinagmulan nito.

Nakakunot ang noo ni Just Lander habang nakatayo siya sa nakabukas na pintuan.

"Lander..." humagulhol

si Chandra.

Ang kapal!

"S-si Jack..." sumbong ng babae.

Bumulusok tuloy sa akin ang bughaw na mga mata ni Just Lander. "Anong ginawa mo,
Jack?"
Lagot.

"Bigla na lang nya akong inatake. Tinatanong ko lang naman kung okay lang sya.
Basta na lang nya ako sinabunutan. Walang modo iyang babaeng iyan! Asal hayup!
Taong-bundok!"

Umapila ako. "Sinungaling ka! Hindi naman- "

"Jack." Hindi ko na natapos ang aking sasabihin nang magsalita si Just Lander. Sa
tinig nyang malamig ay nanayo ang aking mga balahibo. "Totoo ba? Sinabunutan mo
sya?"

"Oo. Pero inaasar nya- "

"Hindi ko kailangan ng paliwanag mo, Jack. Sagutin mo ang tanong ko." Nagtatagis
ang mga ngipin niya. "Sinabunutan mo ba sya?"

Hindi ko alam kung paano ko ipagtatanggol ang aking sarili. Nag-ulap ang aking
paningin kasabay ng aking pagtango.

Umigting ang panga ni Just Lander. "Obey."

Agad akong lumuhod. Ang sabi nya sa akin, kapag narinig ko raw ang salitang iyon ay
kailangan kong lumuhod. Kung hindi ay lalo lang akong masasaktan at mahihirapan.

Sa gilid ng aking paningin ay hindi nakaligtas ang lihim na pagngiti ni Chandra. Sa

susunod na makalapit ako sa kanya ay hihilahin ko naman sya sa dede.

Lumapit sa akin si Just Lander hanggang sa tingalain ko sya. Pumamulsa sya. "What
are you doing here, Chandra?"

Narinig ko ang pangalan ng babae. Ito siguro ang kausap nya pero sa akin sya
nakatingin.

Sumagot si Chandra. "Bukas na ang birthday mo, di ba?"

Birthday? Ano iyon?

"Narito ako para ako ang unang bumati sa'yo. Isa pa, may regalo kasi ako sa'yo."

"I'm

not interested." Sagot ni Just Lander na hindi ko naman naintindihan. Nakapako pa

rin ang kanyang mga mata sa akin.

"I heard what happened about Apple. I'm sorry." Ani Chandra.

Naringi ko naman ang pangalan ni Apple.

Napapikit si Just Lander. "Leave."

"How about my gift?"

"Leave it to my office."

"It can't be." Ngumiti si Chandra nang mapang-akit. "Only on bed."

Matagal bago nagsalita si Just Lander. "Wait me in my room."

Nakakapagtakang bigla na lang umalis si Chandra. Saan kaya pupunta iyon?

Binuksan ni Just Lander ang kanyang zipper. Lumabas ang kanyang ari. Naninigas
iyon, tayung-tayo at higit na malaki. Isinampal niya iyon sa aking pisngi.

Inihataw nya ulit iyon sa aking mukha. Hindi lang ilang beses kundi makailang ulit.

Gusto ko siyang pigilan kasi pakiramdam ko hindi tama ang ginagawa niya, pero wala
naman kasing tama at mali kay Just Lander kapag galit siya.

"Nganga!" Mayamaya pa'y pinisil nya ang pisngi ko para bumuka ang aking bibig.

Isinuksok nya ang kanyang pagkalalaki doon. Mabulun-bulunan ako nang ibaon nya ito
hanggang sa aking lalamunan.

Idiniin nya pa ito. Hindi nya ito hinuhugot kahit umuungol na ako.

Kamuntik na akong himatayin dahil hindi ako makahinga. Ibinaon nya pa kasi ito at
pinagtagal sa aking lalamunan. Kanda-ubo ako nang alisin niya iyon sa bibig ko.
Naisuka ko ang aking laway.

"Uulitin mo pa ba?" sabi nya.

Sunud-sunod akong umiling sa pagitan ng aking paghinga.

Sinabunutan nya ako at iniangat ang aking mukha. "Sa susunod na makagawa ka ng
mali, hindi lang iyan ang mararanasan mo,

naiintindihan mo ba?"

Tumango ako.

Iniwan nya akong nanghihina at nakalupagi sa sahig.

...

"LOLA, ano po iyong birthday?" tanong ko kay lola Peach.

Ang saya-saya ko kasi sa wakas ay dinalaw na rin niya ako. Mis na mis ko na kasi
siya.

Kasalukuyan syang nakatanghod sa akin habang kumakain ako. Ipinuslit nya lang ako
ng pagkain para may makain ako. Hindi ko na nga mabilang kung nakailang platito
ako.

"Nakow! Ang birthday ay kaarawan." Sagot nya matapos sumubo ng santol.

"Kaarawan?"

"Ipinagdiriwang iyong taun-taon. Eh, paanong hindi, ito kasi iyong araw ng
kapanganakan ng isang tao."

Namilog ang mga mata ko. "Kung ganoon po, kaarawan ni Just Lander bukas?"
Tumano si lola. "Mahalaga ang araw na iyon sa kanya. Kaya dapat may regalo ka."

"Regalo?"

"Uu. Isang bagay na ibibigay mo sa kanya dahil espesyal ang araw na iyon."

Napaisip ako. "Ano po kayang bagay ang pwede kong iregalo?"

Lumamlam ang mga mata ng matanda. "J-Jack..."

"Po?"

Humawak sya sa mga kamay ko. "Ayos ka lang ba? Hindi ka ba nahihirapan?" hinaplos
niya ang ang nakahantad kong balikat, kahit itago ko sa kanya ay alam kong nakikita
niya ang iilang pasa at pamumula sa balat ko.

Napayuko ako. "Nahihirapan po. Pero kaunti na lang po. Alam ko po kasing
mapapatawad din ako ni Just Lander." Hindi ako napanghihinaan ng loob. Sigurado
akong darating iyong oras na mapapatawad ako ni Just Lander.

Napapitik si lola sa hangin. "Eh, bakit ba naman kasing lumaki kang tanga?"

Napaisip muli ako. "Tanga po ba talaga ako?"

"'Lika

nga." Hinila niya ako at niyakap.

Yumakap ako sa kanya ng mahigpit. Minsan pa'y nakaramdam ako ng isang pagkalinga.
Dahilan para lumaglag ang aking mga luha.

Kung tutuusin, mas maayos pa ang buhay ko noon sa unang kuwartong pinagkulungan sa
akin. Hindi ko man makita ang labas sa matagal na panahon, hindi naman ako
nasasaktan.

Pero bakit ganoon? Kahit papiliin ako ngayon, mas nanaisin ko pa rin ang sitwasyon
kong ito. Siguro nga talaga tanga ako. Kung ano man ang ibig sabihin ng salitang
'tanga', ganoon nga siguro talaga ako.

Mas gugustuhin ko pa kasing kumikirot ang puso at katawan ko, kesa mabuhay ako na
walang ibang nararamdaman.

Natigilan ako nang parang marinig kong humikbi si lola.

Tiningnan ko siya, pero nakangiti naman siya sa akin. Gayunpaman, may lungkot ang
mga mata niya.

"Jack, may itatanong ako sa'yo."

"Ano po?"

Napaka-seryoso na naman ni lola Peach. "Gusto mo bang itakas kita?"

Gulat akong kumalas sa kanya. "A-ayaw ko po!"

Saan ako pupunta kapag pinatakas ako ni lola?! Wala akong pamilya kundi siya at si
Just Lander lang! At isa pa, paano ako papatawarin ni Just Lander kapag wala na ako
rito?!
"Ayaw ko po, lola! H-hindi ko na po makakasama si Just Lander kapag itinakas niyo
ako. Wag niyo po akong itatakas!"

Natawa nang mahina si lola Peach. "O, heto." Binigyan nya ako ng sinulid at
panggantsilyo mula sa kanyang bulsa. "Gumawa ka ng kahit ano para may panregalo ka
kay Ser."

Saglit lang ay napalitan na naman ng saya ang mukha ko. "Yey!" napapalakpak ako.
"Salamat po!" Niyakap ko ang mga panggantsilyo.

Alam

ko kung paano gamitin ito. Tinuruan ako ni lola dati nito.

"Hala sige at ipaggantsilyo mo sya ng boxers."

...

MALALIM na ang gabi nang ipadala ako ni Just Lander sa kanyang tauhan. Hila-hila
ako sa kadenang nakakabit sa aking leeg ng isang lalaking mukhang bola. Bilog kasi
ang ulo nito at walang buhok.

Hindi ko tuloy natapos iyong ginagantsilyo ko. Plano ko pa namang pagpuyatan iyon
ngayon.

Dinala ako nito sa malawak na balkonahe sa pangalawang palapag ng mansion. Naroon

si Just Lander at prenteng nakaupo.

May tinatanaw syang limang katao yata ang taas sa baba ng balkon, nasa hardin iyon.
Pamilyar sa akin ang bagay na iyon.

Minsan na akong pinakitaan ni lola ng ganoon. Kung hindi ako nagkakamali ay cake
iyon!

Pero sobrang higanteng cake naman yata iyong nakikita ko ngayon! Ang laki-laki na
halos sakupin na ang hardin! Ang ganda! Bongga!

"Leave us." Sabi ni Just Lander sa naghatid sa akin. Iglap lang ay wala na ang
tauhan niya sa tabi ko.

Nagsalita sya pero hindi ako nilingon. Tumayo sya at tumanaw sa mataas na cake.

"Alam mo bang ang presyo ng cake na iyan ay kaya ng bumuhay ng isang-daang pamilya
sa loob ng ilang taon?"

Anong ibig sabihin niyon?

"I hate cakes, actually. Pero niregaluhan ko ang aking sarili ng ganyan kamahal
ngayon."

Hindi ko talaga sya maintindihan.

"At alam mo kung bakit?" humarap sya sa akin. "Magdidiwang kasi ako."

Magdidiwang? Pero bakit parang nagliliyab ang kulay asul niyang mga mata? Hindi
siya mukhang masaya, sa halip ay mukhang galit siya.

"Magdidiwang ako hindi dahil kaarawan ko. Magdidiwang ako dahil isa-isa ng nawawala
ang underground business ko sa akin. Unti-unti ng nauubos ang mga planta ko ng
coccaine."

Bakit nya sinasabi sa akin ito?

Humakbang sya palapit sa mesa. "Kasalanan mo ang lahat ng ito. Ikaw ang dahilan
kung bakit nangyayari sa akin ito."

Dahil ba iyon sa ginawa ko kay Apple? Kasalanan ko ba talaga ang lahat dahil sa
nagawa kong iyon?

Hindi lang pala ako ang nahihirapan. Pati pala si Just Lander ay naghihirap din
dahil sa akin.

May dinampot sya sa mesa na isang bagay. "Ang tawag dito ay baril." Pagkatapos ay
itinutok nya ito sa akin. "Kapag kinalabit ko ang gatilyo nito ay sasabog ang ulo
mo."

Napaatras ako.

Bigla na lang kumabog nang malakas ang dibdib ko sa takot. Kapag ginawa nya iyon ay
mamamatay ako!

"Papatayin na kita, Aviona Camille."

Aviona Camille? Haler, ako si Jack!

"I will fucking kill you, Aviona Camille Montemayor."

Ano bang sinasabi nya? Hindi ko sya maintindihan!

Pero habang humahakbang siya palapit sa akin ay kusa namang umaatras ang mga paa ko
palayo sa kanya.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 17

Chapter 17

TOTOO ba iyong sinabi ni Just Lander? Papatayin na nya ako? Dahil na iyon sa ginawa
ko kay Chandra?

Papatayin nya ba ako dahil nadagdagan ang galit nya sa akin dahil sa ginawa ko?
Kahit masakit pa ang buong katawan ko ay pinilit kong umatras. Makirot pa ang nasa
pagitan ng mga hita ko pero pinilit kong tiisin iyon.

Nangilid ang aking mga luha habang nakatitig sa nakatutok sa akin ang baril. Ang
sabi nya, kapag kinalabit nya raw ang gatilyo nito ay sasabog ang bao ng ulo ko.

Nakakatakot!

Ayaw ko pang mamatay!

Marami pa akong gustong makita. Ayaw ko pang mamatay dahil gusto ko pa syang
makasama!

Tuluyan ng bumagsak ang aking mga luha. "J-Just Lander... 'wag naman..."

Lumapit pa sya sa akin hanggang sa dumikit sa aking noo ang dulo ng kanyang baril.
Saka ko lang naamoy na amoy alak sya.

Pumikit ako sa gitna ng aking pagluha. "J-Just Lander, ayaw ko pang mamatay..."

"Papatayin na kita, Aviona Camille." Sabi nya.

Nagulat ako dahil tinawag nya akong Aviona Camille. Jack ang pangalan ko at hindi
Aviona Camille!

Humikbi ako. "A-aviona Camille?"

Umigitng ang kanyang panga. "Ang totoo mong pangalan- Aviona Camille Montemeyor."

Ha? Seryoso ba sya? Pwede pala iyon? Magpalit ng pangalan?

Umiling ako. "P-pero Jack ang pangalan ko... A-ayaw ko ng Aviona Camille
Montemayor... masyadong mahaba..." napasinghot ako. "P-pwede ba maging kapangalan
ko na lang si Lola Peach... para sana astig- "

"Shut up!"

Pumaling ang ulo ko. "A-ano iyong shut up?"

Tinalikuran nya ako at napasabunot sya sa sariling

buhok. "Fuck! Fuck!" sigaw nya.

Kadyot! Kadyot! Iyon ang ibig sabihin niyon ayon kay lola.

Nanatili syang nakatalikod sa akin. Matagal syang walang kibo bago muli sya
nagsalita. "Isa kang Montemayor, Aviona."

Montemayor? Ako? Hindi ako tao? Montemayor ako?!

"Ipinagkait ko sa'yo ang isang magandang buhay na dapat sana ay tinatamasa mo

ngayon dahil inilayo kita sa tunay mong pamilya."

Hindi ko sya maintindihan. May tunay akong pamilya?

Nagpatuloy sya. "Ipinadakip kita noong limang taong gulang ka pa lang. Ikinulong
kita sa isang kwarto na kinamulatan mong akala mo'y isang tirahan."

Hindi ko na maampat ang aking mga luha habang nakikinig ako sa mga sinasabi nya.
Katulad kasi ito ng mga kwento sa akin ni lola Peach na tungkol sa isang prinsesang
ikinulong sa isang kulungan mula noon bata pa hanggang sa magdalaga. Kinukwentuhan
ako noon ni lola ng ganito.

"Kaya heto ang naging bunga." Humarap sa akin si Just Lander na blangko ang mga
mata. "Heto ka sa harapan ko na isang tanga."

Napahagulhol ako. Ang sakit kasing isipin na tanga nga ako. Sabi kasi ni lola ay
maganda raw ako at matalino. Wala namang nabanggit ang matanda na tanga ako.

"At alam mo ba kung bakit sinasabi ko sa'yo ito?"

Umiling ako.

Itinutok nya muli sa akin iyong baril nyang hawak. "Dahil papatayin na kita.
Karapatan mong malaman ang katotohanan dahil mamamatay ka na."

Dahan-dahan akong napaluhod dahil nanghihina ako. Nalulungkot ako dahil sa nalaman
ko.

Iyong mga kwento sa akin ni lola tungkol sa isang prinsesa ay ako pala. Awang-awa
pa naman ako

noon sa prinsesang iyon kapag ikinukwento ni lola sa akin at pagkatapos ay

malalaman kong ako pala iyon.

Pinunasan ko ang aking mga luha. "M-may gusto sana akong itanong, Just Lander..."

Hindi sya umimik. Nakatutok lang sa akin ang kanyang baril.

"I-iyon bang pamilya ko na tinutukoy mo... ay tulad din ba ni lola Peach?"

Yumuko ang kanyang mga mata.

"P-pamilya rin ba sila... tulad mo?" piyok ang boses ko. "T-tao rin ba sila tulad
niyo?"

Umalon ang lalamunan ni Just Lander. "Oo."

Lalo akong napahagulhol. "T-tanga rin ba sila... tulad ko?"

Hindi na sumagot si Just Lander. Nakatutok lang sa akin ang kanyang baril.

"A-anong hitsura nila?" tuloy lang sa pag-agos ang aking mga luha. "K-kulay tae rin
ba ang mga mata nila? M-mas malaki ba sila kaysa sa akin? M-mahilig din ba sila sa
santol?"

Bigla na lang ibinaba ni Just Lander ang kanyang baril.

Pumitik sya sa hangin at pumasok mula sa pintuan ang isang lalaki. "Get her a
dress." Iyon lang at iniwan na nya ako.

Bakit sya biglang umalis?

Akala ko ba ay papatayin nya ako?

Mayamaya pa'y nilapitan na ako ng mga babaeng isa-isang nagsipasukan. Inalalayan

nila ako hanggang sa makarating sa banyo.
"A-ano po ang gagawin niyo sa akin?"

Ngumiti sa akin iyong pinakamatandang ginang. "Lilinisan ka namin, hija. Bibihisan

ka namin para sa kaarawan ni Ser."

Ha?

...

NAKAMASID ako ngayon sa dagat na kataong narito sa mansyon. Pamilya kaya ni Just
Lander ang lahat ng tao rito? Kung

magkaganon man, posible rin kayang ganito karami ang pamilya ko?

Pasimple kong hinugot sa aking bulsa itong boxers na ginantsilyo ko. Mabuti at
natapos ko ito kanina kahit kapos na ako sa oras. Kaya lang masyado itong maiksi.
Dagdagan ko pa kaya? Baka naman kasing magmukhang panty ito kapag isinuot ni Just
Lander.

Isa pang problema ko ay ang sikip pa nitong suot ko. Hapit sa akin baywang na
sinintisan sa aking likuran at bahagyang bukas ang sa dibdib na bahagi dahil wala
namang butones. Karugtong ng damit na ito ang maiksi kong palda na may disenyo.
Maganda man itong tingnan sa harapan ng salamin pero hindi naman akong
kumprotableng isuot ito.

Inayusan din ni Lola Peach ang aking mukha. Sya ang naglagay ng dekorasyon sa aking
mukha na tinatawag nyang make-up.

Hindi sya pumayag na iba ang magdisenyo sa akin. Kaya heto ako at pinagtitinginan
ng kahit na sinong makasalubong ko. Maige na nga lang at pansamantalang pinatanggal
ang kadena ko sa leeg. Masagwa naman kasing tingnan kapag suot ko pa iyon.

Hinagilap ko agad kung saan naroon ang mga pagkain. Nang makita ko ito ay hindi na
ako nagdalawang isip na tunguhin iyon. Hayun ito na katabi ng malaking cake.

Subalit bago ako makalapit doon ay biglang sumulpot sa harapan ko si Chandra.

Maganda rin ang bihis nya na halos katulad ng sa akin. May hawak syang kopita.

Tinitigan nya muna ako mula ulo hanggang paa bago nya sinisim iyong alak sa kanyang
kopita. "Saan ka pupunta?"

Hindi ko sya pinansin. Napasulyap lang ako doon sa mga pagkaing nakalatag isang
dipa ang layo sa akin.

Napabaling na rin doon ang

babae. Napangisi sya. "Patay-gutom."

Lumapit sya roon at kumuha ng pinggan. Nilagyan nya iyon ng kanin at ham.

"Oh," iniabot nya sa akin ito. "Kumain ka."

Anong nangyari? Bakit ang bait nya?

Akma ko ng kukunin iyon nang bigla nyang bitiwan. Natapon tuloy iyong pagkain sa
sahig.

"Ay, tanga." Sabi nya. "Aabot na lang ng pagkain, hindi pa magawa ng tama."

Napatingin tuloy sa amin iyong mga bisita. Iyong iba pa ngang babae ay hindi ko
alam kung bakit natatawa.

"Oh, ano? Tititigan mo na lang ba yan?" pinandilatan ako ni Chandra. "Damputin mo,
boba!"

Kumuyom ang mga kamao ko. Nais ko sana syang muling sabunutan subalit kapag ginawa
ko iyon ay ako na naman ay malalagot kay Just Lander.

"Kapag hindi mo dinampot ang mga iyan ay mapapahamak ka kay Lander. Sasabihin ko sa
kanya na nagsasayang ka ng pagkain."

Natakot ako bigla.

Tiyak na mapaparusahan na naman ako ni Just Lander nito. Kaya naman isa-isa kong
dinampot iyong nalaglag na pagkain. Ngunit habang pinupulot ko ang mga ito ay may
bumuhos na alak sa aking ulo.

Si Chandra, binuhusan ako!

Hindi ko alam kung bakit nagtatawanan iyong mga tao sa paligid.

Ano kayang nakakatawa? Iyong hitsura ko ba? Bakit sila masaya na binuhusan ako ng
alak ni Chandra sa aking ulo?

"B-bakit mo ginawa iyon?" nanginginig kong tanong ko sa kanya. Nanginginig ako sa

galit.

"I don't know." Napamewang sya.

"A-ano?"

"Hindi mo naintindihan, ano? Kasi tanga ka! Boba! Bobita! Tonta! Estupida!"

Napikon na ako kaya nilapitan ko sya. Pigil ko man ang aking sarili ngunit hindi

ang aking mga paa. Nahablot ko agad ang kanyang buhok nang makalapit ako sa kanya.

Pero may mga humablot din sa akin. Ilang kababaihan na halos katulad ng kanyang
gayak. Nakangiti pa ang mga ito at nagtatawanan habang inilalayo ako sa kanya.

"Hawakan nyo ang babaeng yan!" utos ni Chandra sa mga ito.

Anong ibig sabihin nito? Kakampi nya ang mga ito?

Mabilis akong nilapitan ni Chandra at sinampal ako. Hindi pa sya nakuntento at

hinila ako sa buhok. Saka lang ako binitawan ng mga nakahawak sa akin nang
kaladkarin nya ako patungo sa cake.

Inginudngod nya ako roon sanhi para tumumba ito. Bumagsak sa ito sa sahig kasabay
ko.
Nagkatinginan sina Chandra at iyong mga babae sa nangyari. Para bang bigla silang
nagkaroon ng takot. Siguro ay alam nilang magagalit si Just Lander dahil sa
nangyari.

Lagot.

Lagot ako!

Nasira ko yata itong cake na napakamahal daw. Hindi na nya ako mapapatawad, hindi
na.

Ano ang gagawin ko? Paano na?

"What the hell is happening here?" nangibabaw ang boses ni Just Lander sa paligid.

Natahimik ang mga taong kanina'y nakiki-usisa at nakatingin sa akin. Parang dagat
na nahawi ang mga ito nang dumaan sya papunta sa akin.

Ang matangkad niyang pigura ay diretsong tinatalunton ang kinaroroonan ko.

Lumapit agad sa kanya si Chandra. "Itinumba nya yong cake mo, Lander. Ang babaeng
iyan!"

Napaluha ako sa takot. Lalo na nang masalo ko ang asul nyang mga mata na tila
nagyeyelo sa lamig.

"Is that true?!" sigaw ni Just Lander. Iyong mga tao siguro at nakasaksi ang
tinatanong nya.

Isa-isang sumagot iyong kasama ni Chandra at itinuro ako. Pati iyong mga tao ay ako
na rin ang itinuturo.

Paano ko ipagtatanggol ang aking sarili kung wala akong kakampi? Paano ko sasabihin
kay Just Lander na hindi ako ang may kasalanan kung laging syang galit sa akin?

Mabigat na paghakbang ang ginamit nya palapit sa akin. "Totoo ba iyon, Jack? Ikaw
ba talaga ang nagtumba ng cake?"

Napalunok ako at napahagulhol. Hindi ko alam kung paano sasagutin ang kanyang
tanong.

"Jack." Ani Just Lander.

Tumayo ako nang marahan habang lumuluha.

Hindi ko alam kung saan ko hinugot ang aking lakas para makapagsalita. "H-hindi..."

Namula sa galit ni Chandra. "Liar! You bitch!"

Mabilis na hinugot ni Just Lander ang kanyang baril. Itinutok nya ito sa mukha ni
Chandra at walang habas na pinaputok. Bumagsak ang babae sa lapag nang duguan ang
mukha.

Lahat ng nasa paligid ay napatigagal sa kanyang ginawa. Ang malapot at pulang-

pulang dugo ni Chandra ay umagos hanggang sa puwesto ko.

Na-estawa ako sa sobrang gulat at takot.

Para bang biglang huminto ang mundo ko. lalo na nang lumapit sa akin si Just Lander
at kinarga ako sa kanyang mga bisig.

May sinabi sya pero hindi ko naintindihan. "This girl is my property. And those who
will call her a bitch will die."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 18

Chapter 18

Nakapanghi-hilakbot!

Ngayon lang ako nakakita ng ganoon.

Totoo pa lang nakakapatay ang bagay na iyon na tinatawag nilang baril!

Masakit sa tainga ang tunog niyon, umuusok pa ang dulo matapos kalabitin ni Just
Lander ang gatilyo.

Kitang-kita ng aking dalawang mga mata kung paano sumabog ng dugo ang mukha ni
Chandra. Bumagsak sya sa sahig ng wala ng buhay at hindi na humihinga!

Sumuka ako sa aking kinauupuan dito sa banyo.

Dinala ako rito ni Just Lander at dito iniwan. Hindi ko alam pero umikot ang aking
sikmura sa aking nakita. Tiyak na ganoon din ang aking magiging hitsura kung ako
ang binaril ni Just Lander noong isang gabi.

Nakakatakot pala!

"Nakow! Eh, ano bang nangyari sa'yo?" sumulpot si lola Peach. "Bakit ka puro
modta?"

Umiling ako. "S-sa cake po ito, icing... nasubsob po kasi ako sa cake, Lola..."
garalgal ang aking tinig.

"Diyos ko! Eh, ano?! Kumusta yung cake?!"

Napangiwi ako. "S-sira na po iyong kalahati ng cake... natumbahan ko po kasi..."

"Pucha, 'buti buhay ka pa?"

"P-po?"

"Gawa yata sa diyamante ang cake na iyon, pagkamahal-mahal ba naman! Kaya

nakakapagtakang buhay ka pa kung ikaw ang dahilan kung bakit nasira iyong cake ni
Ser."

Napahagulhol na ako.

Lumapit sa akin si lola at umupo upang yakapin ako.

"N-nakita ko po..." humigpit ang pagkakayakap ko kay lola. "M-may pinatay si Just
Lander sa harapan ko..."

"Alam ko, hija." Kumalas sya sa akin. "Normal na lang iyon na gawain nya."

"Normal?"

"Laro lang ang pagpatay sa kanya. Balewala

sa kanya ang buhay ng iba."

Napalabi ako. "Pwede po palang laruin ang pagpatay?"

"Putragis naman, ang tanga, oh. Siyempre hindi pwede iyon." Humawak si lola sa mga
kamay ko. "Dahil masama ang kumitil ng buhay."

"Ibig sabihin, masama po si Just Lander?"

Napayuko si lola bago sya napatango.

"Ibig sabihin, masama rin po iyong ginawa kong pagtatangka sa buhay ni Apple?"

"Masama iyon. Walang sinuman sa atin ang may karapatang bumawi sa buhay ng isang
tao."

"Paano po iyon, Lola, masama po ako?"

"Hindi mo naman alam ang nangyari dahil bobita ka. Pero ngayong alam mo na ay wag
mo ng uulitin, ha?"

Yumakap muli ako kay lola. "Lola, saan po ba ako nagmula?"

"Sa nanay at tatay mo."

"Pano po nangyari iyon?"

"Nagkadyutan sila. Tapos nabuntis yung nanay mo at iniluwal ka."

Ako naman ang kumalas kay lola. "Sila po ba iyong tinatawag na pamilya?"

Hinimas nya ako sa buhok. "Sila iyong totoo mong pamilya."

"Nasaan po sila?"

Lumikot ang mga mata nya. "Nakow! Eh, bakit ba ang dami mong tanong, de puta ka?"

Lumamlam ang mga mata ko. "K-kasi po... sabi sa akin ni Just Lander... may pamilya
raw po ako..."

"Oo! Ako!"

Bumagsak na naman ang mga luha ko. "I-iyong kwento mo, Lola... na tungkol sa isang
prinsesa... na dinakip ng isang prinsipe at ikinulong noong bata pa..."
Tigagal lang sya sa akin.

"A-ano pong katapusan ng kwentong iyon? N-nakauwi po ba yung prinsesa? N-nakalaya

po ba sya? Kasi po laging hindi tapos iyong kwento nyo, eh."

Nakakapagtakang hindi na nakasagot si lola. Nakayuko na lang sya habang madilim

ang mukha.

"A-ano pong nangyari doon sa prinsesa? N-nakauwi po ba sya sa pamilya nya?"

"H-hindi." Malamlam na ang mga mata nya nang tumama ito sa akin. "Hindi ko pa alam
ang kasunod na istorya."

Napakapait ako sa mga braso nya. "A-ano pong pangalan ng prinsesang iyon sa kwento
nyo? A-Aviona po ba?"

Nanlaki ang mga mata.

"Aviona Camille Montemayor po ba?"

Matapos nyang matutop ang knayang bibig ay mabilis nya muli akong niyakap. "P-
patawarin mo ako, hija... patawarin mo ako..." napahagulhol sya.

"K-kung ganun, totoo po pala talaga... na ipinadakip ako ni Just Lander at

ikinulong... at totoo rin na mahaba ang tunay kong pangalan?"

Hinawakan ako ni lola sa aking magkabilang balikat. "Isa kang Montemayor,

Aviona..." pagkuwan ay pinunasan nya ang aking mga luha. "Nagmula ka sa isa sa
pinakamayamang angkan na nabubuhay dito sa bansa..."

Napahikbi ako, tama nga ako, hindi ako tao kasi Montemayor ako. Kaya pala tanga
ako.

"L-lola..."

"At hindi ka dapat naghihirap ng ganito. Kung noon pa man ay itinakas na kita,
hindi mo sana nararansan ang paghihirap na ganito."

Kinuha ko ang mga palad niya at inilagay ito sa akin mukha. "H-hindi ko rin naman
po gugustuhing umalis dito. A-ayaw ko pong umalis na," itinuro ko ang kanyang
dibdb. "Hindi ko po kayo kasama." Pagkatapos ay ngumiti ako. "At si Just Lander."

"Pero masama si Ser. Pogi lang siya pero masama siya."

"Hindi po ako naniniwala." Tumayo ako at buong lakas na pinunasan ang aking mukha
gamit ang aking palad. "Hindi po ako naniniwala na masama syang tao."

...

DAMN.

I had pain
on my back. It was wounded. Baliw na nga yata talaga ako para sugatan ang likuran
ko. Sira na nga yata ang ulo ko na parusahan ang sarili ko.

A week had passed after I killed Chandra. Hindi ko na rin matandaan kung paano ko
nagawa iyon. Siguro ay instinct na lang ng mga muscles ko ang humugot ng baril at
iputok ito sa mukha ng kahit sino kaaasaran ko.

Pinagana ko ang koneksyon at ilang daang milyon ang ginastos ko para lang
mapagtakpan ang lantaran kong pagpatay. Nabawasan na naman ang pera ko dahil don.
Wala iyon sa plano pero nangyari.

I got mad at her when she called Aviona a 'bitch'. Iyan tuloy, napatay ko sya ng
wala sa oras.

Wala akong pagsisisi ni konsensya.

May times pa nga na ginawa kong dart board ang nakakatalik ko kapag naisipan ko.
Mamamalayan ko na lang na napatay ko na ito dahil sa dami ng dart na naibato ko.

Ang nakapagtataka lang ay kung bakit ganun na lang ang reaksyon ko nang may manlait
kay Aviona. Para bang ayaw kong may ibang umaapi sa kanya.

My phone suddenly rang. I stared at the phone's screen with frown. I don't want to
answer it. I am sure that it was a bad news again.

Ang huling report kasi sa akin ay isang planta na lang ang natitira sa mga negosyo
ko. Ang iba kasi na-raid na ng mga awtoridad.

Sooner or later ay ako na ang mahuhuli ng mga pulis, partikular ng Saavedra

Phoenixes. Ang lintek na ahensiya na iyon ng Saavedra, hindi nila ako tatantanan
hangga't hindi nila napapatunayan na ako ang ulo ng sindikato. Kung hindi lang nila
ako ngayon pinag-iinitan, madali ko pa sana itong malulusutan.

Ibinato ko sa pader ang lahat

ng bagay na mahawakan ko. Hindi magtatagal ay babagsak na ang black business.

Pero hindi ako basta-basta babagsak sa kamay ng batas. Hindi ako papahuli ng buhay.

My jaw's tightened.

Kasalanan ito lahat ni Aviona. Kung hindi dahil sa kanya ay baka asawa ko na si
Apple Glasim ngayon. Isa-isa ko na sanang naisasalba ang mga negosyo ko. Unti-unti
ko na sanang nababawi ang mga planta ko!

Malalaking hakbang ang aking ginawa para marating agad ang kuwarto ni Aviona. Hindi
pa ako tapos sa pagpaparusa sa kasalanan niya.

Pagtulak ko sa pinto ay napatayo agad sya sa kanyang pagkakaupo. I was already

aroused as I entered her room. My erection was aching for her.

Hinila ko agad ang kadenang nakatali sa kanyang leeg. Tonight, I will fuck her
hard. Harder than the last time.

Sisiguraduhin kong hindi ko sya titigilan hangga't hindi ako sawa.

Ngunit nauna siya sa aking makapagsalita.

"J-Just Lander, buntis ako."

Bigla ay nawala sa isip ko ang sadya ko sa kanya.

I was shocked! Nanlaki ang mga mata ko at literal na huminto sa pagtibok ang puso
ko.

What?! O baka naman nabibingi lang ako?

"Anong sabi mo?"

Napanguso sya. "Buntis ako."

It's like bomb to me. Naestatwa ako. I just can't get enough kaya nagtanong ulit
ako. "A-anong... sabi... mo?"

Napalunok sya. "Buntis ako nga ako..."

Napaatras ako. Mayamaya pa'y naramdaman ko na napasandal na pala ako sa dingding.

"W-what?"

"Ha?" Kumunot ang noo niya at kumiling ang kanyang ulo.

I swallowed. "I mean... ano ulit?"

Bumuga sya ng hangin. "Sabi ko, buntis ako."

I started

breathing heavily.

Damn it! Damn me and my gun between my thighs! I can't believe that I got her
pregnant!

Mabilis kong hinugot ang susi sa aking bulsa. Kinalagan ko iyong kadena sa leeg
nya.

"A-anong ginagawa mo, Just Lander?"

Hindi ko sya tinugon. I'm going to be a father. She's pregnant and I'm effing going
to be a father!

I scooped her in my arms and gently carried her to the Masters Bedroom on the
second floor. Dito sa maaliwalas at mas malinis. Dito sa hindi sya maiinitan at
magiging komportable siya.

Maingat ko syang inilapag sa kama. "Kumain ka na ba? Naligo ka ba? Nagugutom ka

ba?"

Shit! Bakit ba bigla akong nataranta?

Pumaling ang kanyang ulo. "Hindi pa ako kumaka- "

"Dammit! Bakit ka nagpapalipas ng gutom?!" dali ko syang tinalikuran upang tumawag

ng kawaksi.

Subalit ilang hakbang pa lamang ako nang kusang bumalik ang mga paa ko sa kanya.

"Mainit ba? Buksan ko ba ang aircon?"

Umiling sya.

"May masakit ba sa'yo? May nararamdaman ka ba na kung ano?"

Umiling muli sya.

"May kailangan ka ba? Magpapautos ako."

Umiling na naman sya.

"Okay." Napabuga ako ng hangin. Hindi ko alam pero kinakapos ako sa paghinga.

Imagine, magiging tatay na ako! Iyong ipinagbubuntis nya ay isang Montenegro!

"D-dito ka lang. W-wag kang tatayo. M-mahiga ka lang. D-dyan ka lang."

Nakatitig lang sya sa akin na parang nagtataka.

Aalis na sana ako nang may maalala ako. "Sya nga pala, nagugutom ka ba? May masakit
ba sa'yo? Ayos ka lang ba?" Fuck! Naitanong ko na pala iyon!

"Nevermind." Tinalikuran ko na sya at bumaba na ako ng hagdan. Subalit naisipan ko

muling bumalik.

I don't know pero bigla akong napaisip.

"Paano mo nga pala nalaman na buntis ka? Gumamit ka ba ng PT?"

Nangunot ang kanyang noo. "PT?"

"Oo. Pregnancy Test."

"Ano yun?"

Napa-sintido ako. "Paano mo na lang nalaman na buntis ka?"

Napatingala sya. "Sabi ni Lola Peach, nagkadyutan daw ang tatay at nanay ko.
Nabuntis ang nanay ko kaya iyon, ipinanganak ako."

"Huh?"

"Eh, di ba, nagkadyutan na tayo?" lumabi sya. "Ibig sabihin, buntis ako."

Oh, crap! Babarilin ko talaga ang matandang iyon

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 19

Chapter 19
NAKAKAPANIBAGO ang mansyon na ito. Parang lalong lumawak. Dati rati kasi ay may mga
tauhan si Just Lander na nagkalat sa paligid. Sa bawat sulok ay naroon nakatayo ang
mga nakaitim na lalaki.

Subalit ngayon ay wala na. Kahit saan ako tumingin ay hindi ko na sila makita. Ano
kayang nangyari? Nasaan na kaya sila?

At maski si Just Lander, hindi ko na rin masyadong nakikita.

Sa paglalakad ko ay napadpad ako sa saradong kuwarto niya. Gusto ko sanang kumatok

kaya lang ay natatakot ako. Baka kasi lalo syang nagalit sa akin dahil akala ko ay
buntis ako.

Akala ko kasi ay mabubuntis na ang isang babae kapag nakadyot. Malay ko ba? Sabi
kasi ni lola Peach ay ganun daw.

Paano ko kaya ibibigay sa kanya iyong regalo ko. Iyong boxer shorts na
ginagantsilyo ko na mahigit pitong gabi ko nang niyari.

Kamuntik na akong mapatalon sa gulat ng biglang bumukas ang pinto. Iniluwa niyon si
Just Lander. Basa ang kanyang buhok na para bang kaliligo lang. Nakasuot sya ng
kulay gatas na damit na ang manggas ay hanggang pulso. Hapit ang kanyang maong na
pantalon kaya bakat ang kanyang santol. Ang sapin nya sa paa ay patulis na sapatos.

Ang bango-bango niya. Ang sarap singhutin.

Ewan ko ba kung bakit bumilis ang aking paghinga. Nang makita ko sya ay may kung
anong mga bagay na naghahabulan sa aking sikmura.

Napalunok ako. Paano'y ang asul nyang mga mata ay nakapako sa akin.

Napatingala ako sa kanya nang makalapit sya sa akin. "Ah, Just Lander... galit ka
ba?"

Hindi nya ako tinugon. Nanatili lang syang nakatitig sa akin.

Nakakapagtakang

napakalakas ng kabog ng dibdib ko.

Mayamaya pa'y naglakad sya at hinila ako sa pulso. "Halika."

"Ha?" nagpatianod na lang ako sa kanya.

Dinala nya ako sa ibaba kung saan naroon ang kanyang mga kotse. Binuksan nya ang
pinto ng isang sasakyan. "Sakay." Utos nya.

"S-saan tayo pupunta?"

"Wala kang karapatang matanong. Baka nakakalimutan mo, may kasalanan ka pa."

Napapalakpak ako. "Ay, oo nga pala. Sige sakay na ko."

Pagkaupo ko ay umikot sya sa kabila. Naupo sya sa kaharap na manibela. Binuhay nya
ang makina at pinaandar ito. Wala syang imik habang nagmamaneho.
Gusto ko sya tanungin kung galit pa ba sya. Gusto ko sanang alamin kung saan kami
pupunta. Kaya lang nakasimangot na naman sya. Ni hindi nya nga ako tinatapunan ng
tingin habang nasa daan lang ang kanyang mga mata.

Huminto ang sasakyan namin sa isang gusali. Alam ko ang lugar na ito dahil
nakapunta na ako rito nang minsan isama ako ni Patrick Only dito.

Sabi nila ni lola Peach ay mall daw ang tawag dito. Bigla tuloy akong nanabik.
Mukhang ipapasyal ako ni Just Lander!

"Dito ka lang." Sabay baba nya ng sasakyan. Sinilip nya pa ako sa bintana ng kotse.
"Wag kang aalis dyan."

Hay naku! Akala ko pa naman ay ipapasyal nya ako. Gusto ko pa naman makakita ulit
ng elevator.

Ilang sandali pa'y pumasok na muli si Just Lander sa loob ng kotse katabi ko. Pero
may bitbit na syang bag na tila may laman. Nahihiwagaan tuloy ako. Saan ba talaga
kami pupunta?

Nagpatuloy sya sa pagmamaneho. Ilang beses ko syang sinusulyapan pero wala pa rin
akong maapuhap na sasabihin sa kanya. Baka kasi mamaya

ay baka magalit pa sya.

Hanggang sa hindi ko namalayang nakatulog na pala ako. Kung hindi nya pa ako
gisingin ay baka nagtuloy-tuloy na ang tulog ko.

Inabutan nya ako ng pagkain na nasa karton. "Kumain ka muna."

Kinuha ko naman iyon dahil gutom na ako. Pero ikinagulat ko nang makita ko ang
paligid. Bakit madilim na? Gabi na ba? Ilang oras na pala ang lumipas?

Hindi ko na naiwasang hindi magtanong. "Nasaan na tayo?" napatingala ako. "Bakit

may mga bituin na?"

"Wag ka na magtanong. Kumain ka na lang." pagkasabi nya'y umalis sya.

Ano ba talagang nangyayari? Saan nya ba ako dadalhin? Nasasabik tuloy ako.
Pakiramdam ko kasi ay may surpresa sya sa akin. Sa isiping iyon ay magana kong
kinain ang pagkain.

Pagkatapos ko, minuto lang ang lumipas ay bumalik na si Just Lander. Ipinagpatuloy
nya muli ang pagmamaneho nang hindi tumitingin sa akin.

Hindi na ako natulog. Baka kasi paggising ko ay may liwanag naman. Hindi ko na
masusulit matingnan ang mukha nya. Iyong panga nya na hindi ko alam kung bakit
maganda sa aking paningin.

Hindi nagtagal ay inihinto na nya muli ang kotse. Kinuha nya iyong bag na binili
nya sa mall kanina at inilapag sa aking mga hita. "Oh."

Hindi nga ako nagkamali, may mga laman ito. Namilog ang mga mata ko nang buksan ko
ito. Punung-puno ito ng mga damit pambabae. "Regalo mo ito sa akin?"

"Hindi." Blangko lang ang kanyang mukha. "Mga damit mo iyan na gagamitin."

"Bakit? Saan tayo pupunta? Mamasyal ba tayo?" malawak ang aking pagngiti.
Hindi sya sumagot. May kinuha syang mga papel sa kanyang tabi at iniabot sa

akin.

"A-ano ito?"

Napabuga sya ng hangin bago sya tumugon. "Ang pangalan ng tatay mo ay Hendrick
Montemayor. Ang nanay mo naman ay Camilla Honrado Montemayor."

Napanganga ako. "Talaga?" pagkuwan ay binuklat ko iyon.

Naroon ang imahe ng isang matangkad na lalaki. Lalaki na hindi nalalayo sa akin ang
pilikmata at ilong. Ganoon din ang imahe niyong babae. Halos kamukha ko ito lalo na
iyong mga labi nito.

"H-hala... ito ba iyong pamilya ko?" pumiyok ang boses ko.

Ibinato ni Just Lander ang kanyang mga mata sa kawalan. "Oo."

Hindi ako halos makapaniwala. Kung ganun, heto nga sila. Kung sila ang pamilya ko
ay malamang na mga tanga rin silang katulad ko. Kapareho ko sila. Pamilya ko nga
sila!

Nang hawakan ko ang mga larawan nila, pakiramdam ko ay abot kamay ko na sila.

Nagulat ako nang bumaba ulit si Just Lander ng kotse. Umikot sya patungo sa akin at
binuksan nya ang pinto para sa akin.

"Baba." Aniya.

Nagtataka akong bumaba bitbit ang bag na ibinigay nya. Para kasing wala akong ibang
makitang tao sa paligid kundi kami.

Humugot sya sa kanyang wallet at may inilabas syang mga papel doon. Alam ko ang mga
iyon. Ang tawag doon ay pera. Iniabot nya rin ito sa akin.

"Ibibigay mo sa akin iyan?"

"Oo. Magagamit mo ito sa maraming bagay."

Kinuha ko iyon. "S-saan ko ito gagamitin?"

Pumamulsa lang sya at hindi sya sumagot.

Napalunok ako nang bigla akong makahalata. Parang may masama na akong kutob. "J-
Just Lander, bakit mo ako binigyan nito?"

May nilingon syang daan. "Tahakin mo ang daan na iyan. May mga sasakyan dyan."

"H-ha?"

namaos ako. Hindi ko gusto ang sinasabi nya.

"Magtanung-tanong ka dyan kung saan ang daan patungo sa Montemayor Hotel. Maraming
tutulong sa'yo para makapunta ron."

"A-anong meron sa Montemayor Hotel, pamilya ko rin ba iyon?"

Napapikit sya na tila nauubusan ng pasensiya. "Lugar iyon at hindi tao. Isang lugar
na pag-aari ng angkan mo. Magpakilala ka lang na ikaw si Aviona Camille
Montemayor."

"H-hindi mo ako sasamahan?"

Tinalikuran na nya ako. Matagal sya bago nakasagot. "Hindi na kita masasamahan,
Aviona. Hanggang dito na lang ako."

"Ha? Eh, paano ako uuwi?"

Umigting ang kanyang panga mula sa likuran. "Hindi ka na uuwi."

Unti-unti ng naglandas ang mga luha ko. "P-pero-"

"Isasauli na kita sa pamilya mo." Bahagya nya akong nilingon. "Sa kanila ka na
uuwi."

Naibagsak iyong bag na hawak ko. "A-ayaw ko."

Napasintido sya. "'Wag matigas ang ulo."

"B-bakit?" napaiyak na ako. "Bakit ayaw mo na akong umuwi sa'yo?"

"Perwisyo ka lang sa akin kaya ayaw na kitang makasama."

Ang sakit.

Hindi ko alam kung bakit ang sakit.

Parang hindi ko yata kaya kapag iniwan nya ako. Gustung-gusto kong makasama ang
aking pamilya subalit ayaw ko naman na mawalay sa kanya. Kaya naman nang makita
kong pasakay na sya ng kanyang kotse ay hinabol ko sya. Ngunit nang makalapit ako
sa kanya ay tinutukan nya ako ng baril.

"Babarilin kita kapag nagpumilit ka pa." Sabi nya.

Naestatwa ako dahil sa ulo ko nakatutok ang baril nya.

"Makinig ka, Aviona." Umalon ang kanyang lalamunan. "Hindi ko na kayang makasama
ka. Ikaw ang sumira sa akin. Ikaw ang

dahilan kung bakit nawala ang lahat sa akin!"

"J-Just Lander..." napahagulhol na ako. Hindi ko maintindihan kung bakit para bang
may tumatarak sa puso ko.

"Kaya wag na wag mo na akong susundan. Dahil kung hindi ay matutulad ka sa sinapit
ni Chandra, naiintindihan mo?"

Katulad ng sinapit ni Chandra?

Oo, naalala ko. kitang-kita ko kung paano sumabog ang mukha ng babae. Wala na itong
buhay nang bumagsak ito sa lupa. At ayaw kong matulad dito!

Dahil sa takot nanigas ang aking katawan. Wala akong nagawa nang talikuran ako ni
Just Lander at sumakay sya ng kanyang sasakyan.

Totoo ba ang lahat ng sinabi nya? Na perwisyo lang ako sa kanya? Na ayaw na nya
akong makasama dahil ako ang sumira sa buhay nya?
Paano na ako nito? Parang hindi ko yata kaya? Hindi ko yata kaya na... mawalay sa
kanya.

Ang sakit, ang kirot ng aking dibdib. Napahagulhol ako habang nakatanaw sa
sasakayan nya na papaalis.

Pinagmasdan ko ang larawan nila papa at mama. Sila kaya? Hindi nila ako iiwan?
Magiging perwisyo lang din ba ako sa kanila tulad ng kay Just Lander? Susukuan din
kaya nila ako tulad ni Just Lander?

Susuko? Tama! Sinukuan na ako ni Just Lander. Pero hindi ibig sabihin niyon ay
susukuan ko na sya.

Kaya naman naibagsak iyong mga papel na ibinigay sa akin ni Just Lander. Pagkatapos
ay buong lakas akong tumakbo upang habulin ang kanyang sasakyan.

Aabutan ko sya. Mabilis akong tumakbo.

Hindi ako titigil hangga't hindi ko naabutan ang kanyang kotse. Hindi ako
mapapagod, hindi ako susuko. Minsan nang naikwento sa akin ni lola na ang prinsesa
sa kwento

nya ay hindi sumusuko!

"Just Lander!" sigaw ko sa gitna ng aking pagtakbo.

Subalit hindi humihinto ang kanyang minamaneho.

"Just Land-" pucha, nadapa ako.

Nasubsob ako sa lupa kaya halos mahilo ako.

"J-Just Lander..." sinikap kong makatayo. Masakit ang tuhod ko pero balewala ito.
Tumakbo muli ako kahit iika-ika. Kahit malayo na sya ay humahabol pa rin ako sa
kanya.

Pero hindi ko na yata sya aabutan, masyado na syang malayo. Subalit hindi pa rin
ako susuko kaya nananakbo pa rin ako. Hindi ako titigil hangga't may mga paa ako.
Hindi ako mapapagod hangga't humihinga ako.

Hanggang sa hindi ko na sya matanaw at napauhod na ako. Sinubukan kong tumayo pero
maasakit na ang mga binti ko. Wala akong nagawa kundi ang mapahagulgol. Tumayo pa
rin ako at saka pipilay-pilay ulit na nanakbo.

Wala na nga yata talaga sya. Kasi hindi ko na sya makita. Kaya naman dahan-dahang
bumagal iyong pagtakbo ko na nauwi nalang sa paglalakad.

"J-Just Lander..."

Namalayan ko na lang na bumagsak ako. Naramdaman ko na lang na hinang-hina ang

katawan ko. Hindi ko na kaya, pagud na pagod na ako. Pero hindi ibig sabihin nito
ay susuko na ako.

Alam ko kung saan tumungo ang sasakyan nya. Pwede ko namang tuntunin din iyon at
magbaka-sakaling masundan ko pa sya.

Sinagad ko ang aking lakas para makatayo. Napatigagal ako nang makita ko sasakyan
nya na iniilawan ako.
Bumalik sya!

Bumaba sya ng sasakyan at mabibigat na mga ang kanyang gamit. Mabilis syang
naglakad papalapit sa akin.

"S-sori na... Just Lander." Sabi ko sa pagitan ng aking paghikbi. "P-pangako, hindi
na ako magpapasaway sa'yo..."

Tuloy lang sya sa paglalakad papalapit sa akin habang nanlilisik ang mga mata niya.

"B-basta wag mo lang akong iwan." Napahagulhol muli ako. "P-pangako, hindi na kita
bibigyan ng sakit ng ulo..."

Malapit na sya.

"K-kung gusto mo, parusahan mo na lang ulit ako. K-kahit ikulong mo ako at itali
ulit. Kahit saktan mo ako at-" hindi ko na natapos ang aking sasabihin. Dahil nang
makalapit sya sa akin ay bigla nya akong siniil ng halik.

Humihingal siyang kumalas sa akin pagkatapos. Taas-baba ang kanyang dibdib at

nagliliyab ang asul niyang mga mata.

Ikinulong nya ang aking mukha gamit ang magkabila nyang palad. "You're so freaking
stupid and stubborn! You know that?" nanginginig sya. "I am a monster but still you
wanted to be with me! Damn it! How stupid is that, huh?!"

Hindi ko naman sya maintindihan.

Hinalikan nya muli ako ako pero saglit lang. "Why are you doing this to me? What
the hell are you effing doing to me?!" Lumamlam na ang mga mata niya habang
nakatitig sa akin.

Ano raw ulit?

Niyakap nya ako nang mahigpit. "You're so stupid that I don't want let you go this
time..." bahagya syang natigilan. "I will never let you go until you become my
wife."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 20

Chapter 20

TUMANAW sa kawalan si Just Lander matapos nyang makipag-usap sa cellphone. Alam ko

iyong cellphone, binilhan na nya ako nito dati kung saan kaya ko syang kausapin
kahit malayo sya sa akin.

Napabuntong-hininga sya kaya lumapit ako sa kanya. "Just Lander, uuwi na ba tayo?"

Pumamulsa sya at nagsalita nang hindi tumitingin sa akin. "Hindi na tayo

makakauwi."

"Ha?" tumakbo ako patungo sa kanyang harapan at tiningala ko sya. "Bakit?"

"Delikado. Mapapahamak tayo."

"Hala! Paano si Lola Peach? Bumalik tayo sa mansyon, Just Lander. Iligtas natin si
Lola."

Hindi agad sya kumibo. "Hindi."

"Pero- "

"Kapag sinabi kong hindi, hindi. Naiintindihan mo?" matalim syang tumingin sa
akin.

Napakapit ako sa kanyang braso at napanguso. "Paano si Lola?" namalat ang tinig
ko.

Lumayo sya sa akin at napahilot sa kanyang batok. "Wala na ang mga tauhan ko sa
mansion, maaaring patungo na rin ng mga pulis at sundalo sa bahay ko."

"Pulis at sundalo?"

"Oo. Pulis at sundalo." Napakamot sya sa kanyang kilay. "Sila iyong nanghuhuli ng
masasamang tao."
 Nanlaki ang mga mata ko. "Ibig sabihin, huhulihin ka nila?"

Saka lang nagtagpo ang aming mga mata. "So alam mo na pala na masama akong tao."

"Iyan ba ang tingin mo sa sarili mo?" napalabi ako.

Biglang nagkakulay ang bughaw nyang mga mata.

Napanguso ako. "Ano ba ang mga ginawa mo kaya mo nasabing masama kang tao?"

Umigting ang kanyang panga.

"Marami."

"Tulad ng ano?"

Napabuga sya ng hangin. "Pumatay ako ng tao."

"Kung ganoon, hindi ka masama. Nagkasala ka lang."

Pumaling muli sa kawalan ang kanyang mga mata. "Ang mga masasamang tao ang mga
nagkakasala."

"Ibig sabihin ba ay masamang tao si Lola Peach?"

"Huh?"

"Pumatay din kasi sya."

Nangunot ang kanyang noo. "May pinatay sya?"

 "Oo. Sabi nya kasi sa'kin eh patay na patay daw sa kanya iyong Ybarra. Iyong
lalaking walang kilay."

Ewan pero bumagsak ang balikat nya.

"Mabuting tao si Lola Peach. Marami syang itinuro sa akin. Sa madaling salita,
hindi lahat ng nagkakasala ay masama."

Nagulat ako nang bigla syang ngumiti. Sa ginawa nyang iyon ay para na rin nya
akong binuhat sa ere.

Ibang klase ang nararamdaman kong ito. Sa unang pagkakataon kasi ay ngayon ko lang
sya nakitang ngumiti nang ganito. Bukod pa kasi iyong tumawa sya nang minsang
naligo kami sa ulan.

Ibang-iba ang mga labi nyang nakangiti ngayon. Umangat ang kanyang kamay upang
pisilin ang aking baba.

"You mean, hindi ka naniniwala na masama akong tao?"

Umiling ako. "Naniniwala ako na nagkasala ka. Pero hindi ibig sabihin niyon ay
masama ka." Inilapat ko ang aking palad sa kanyang dibdib. "Ang totoong masamang
tao ay wala nito. Kapag hindi mo na ito nararamdaman, ibig sabihin ay masama ka
talaga."

"Aviona."

"Pero magsaya ka dahil hindi ka talaga masama. Kung ako nga kasi ay nararamdaman
ko ito, ikaw pa kaya."

Ipinatong nya ang kanyang palad sa aking kamay na nasa kanyang dibdib. Pinisil nya
iyon. Lumamlam ang kanyang mga mata habang nakatitig sa akin.

Napalunok ako. Biglang nangapal ang aking pisngi dahil sa mga mata nya. "Ah, Just
Lander," bahagya akong natigilan. Hindi na ako makatingin sa kanya. "P-pwede ba
tayong maghalikan ulit? A-ang sarap kasi, eh."

Dinakot nya ang aking ulo. "Hindi." Pagkuwan ay naglakad sya patungo sa kanyang
kotse.

Ano ba yan?!

Binuksan nya ang pinto ng sasakyan. "Sakay."

"Saan tayo pupunta?" tanong ko sa kanya pagkasakay ko.

Pumasok sya sa upuan katapat ng manibela at binuhay ang makina. "Sa mansion."
Pagkatapos ay humawak sya sa kamay ko. "Babalikan natin si Lola Peach mo."

...

AFTER the sun went down, I pulled my car over, hidden near next to the mansion. I
don't even know why am I doing this. I'm behind enemy lines and risking my life.

Bumalik ako rito para lang sa isang matandang tuyot na yata ang dibdib. Na wala ng
ibang itinuro kay Aviona Camille kundi kahayupan.

Humugot ako sa aking coat ng isang maliit na telescope upang pag-aralan kung ilan
ang kailangan kong patumbahin bago makapasok sa loob.

Iba ang itsura ng mga sundalo sa lawn ng mansion, hindi uniporme ng Phoenixes,
pulis o tao ng gobyerno ang naroon. Hindi ko alam pero iba ang kutob ko.

"Just Lander, ano iyang hawak mo?" Aviona asked. "Bakit para yatang sinisilip mo?"
 "Telescope ang tawag dito."

"Telescope?"

dumikit sya sa akin. "Pwede bang pasubok?"

"Dammit, Aviona! Could you please shut up?!" Pasigaw kong pabulong. "Nasa
seryosong sitwasyon tayo kaya magseryoso ka rin."

"Seryoso naman ako, ah." She pouted her lips.

I lost my concentration. I can't stand seeing her like this. Na parang batang
hindi napagbigyan. "Fine." Iniabot ko sa kanya iyong telescope. "Idikit mo ito sa
mga mata mo."

Napapalakpak sya. "Anong mangyayari?"

"Iyong mga bagay na malayo ay biglang lalapit sa paningin mo."

"Talaga?" sumilip sya roon.

"Anong nakikita mo?" tumanaw ako sa mansyon.

"May mga lalaki. May mga hawak na baril."

"Mga ilan?" kinuha ko ang baril sa tagiliran ko at ikinasa ito.

"Humigit sa sampu. Iyong tatlo nasa tabi mo."

I slowly looked at her, nasa akin na pala nakatutok ang telescope na hawak niya.
"Wag kang magbibiro!"
 "Seryoso. Hayan sila oh, nakatayo sa tabi mo."

Shit!

Bago pa ako nakalingon ay may mga baril nang nakatutok sa akin. "Hands on the
air." Utos niyong isa.

Marahan ko namang iniangat ang aking kamay kasama ang aking baril. Kinuha agad
iyon ng isa pang armadong lalaki sa akin.

"Baba!" anang isa.

I glanced on Aviona and I saw her teary. "Wag nyo po babarilin si Just Lander.
Hindi po sya masamang tao."

Napapikit na lang ako bago ako bumaba ng sasakyan.

Kinapkapan ako niyong dalawa habang iyong isa ay nanatiling nakatutok sa akin ang
baril. Pagkatapos niyon ay nilapitan ng isa si

Aviona at tinutukan ng baril. "Ikaw! Baba!"

"Let her go. She has nothing to do with this." I said.

Sinapak ako niyong isa. "Tahimik."

Bumaba si Aviona habang tinututukan ng baril. Kita ko ang takot sa kanyang mukha
nang makita nyang may dugo ako sa aking labi.

"Ikaw ba si Lander Montenegro?" the guy in camoufladge asked.

"Yes, I am." I answered, steadily looking at Aviona's eyes. I wanted to say her
it's okay and I'm fine. Gusto kong ipaalam sa kanya na wala syang dapat ipag-alala.
 "Confirmed. We got him." Nagradyo iyong isa.

"That lady is Aviona Camille Montemayor. Just take her to her family." Paliwanag
ko.

Pero pinagtawanan lang nila ako. "Wag mo nga kaming ine-english dyan. At sinong
tanga ang maniniwala sa'yo? Narito kami para dakpin ka. Wala kaming pakilam sa
babaeng kasama mo."

Wala silang pakialam kay Aviona? What does he mean? Are they dirty cops? Fuck! So
may posibilidad na nasa panganib si Aviona at hindi ako papayag.

"Pero puwedeng pagtiyagaan itong diyosang kasama mo, she's very beautiful anyway."
Saad ng isa ng nagpapanting sa tainga ko.

I closed my eyes and tried to refresh my mind. Ten seconds. All I need is ten
seconds para itumba ang tatlong ito.

Naglabas ng posas iyong isa at hinuli ang aking pulso. Subalit bago nya maikabit
sa akin iyong handcuff ay napaikot ko na sa ere ang kanyang katawan nang pilipitin
ko ang kanyang pulso.

Pagbagsak nya sa lupa ay sinuntok ko sya sa likod ng tainga. Namilipit sya at

pihadong wala syang

ibang naririnig kundi ang nakakabinging ingay.

Three seconds.

Akma akong babarilin niyong isa sa likod ko nang mahawakan ko ang kanyang baril.
It's my muscle instinct and reflexness. Bago nya pa makalabit ang gatilyo ay
nasuntok ko na sya sa lalamunan sanhi para hindi sya makahinga.

Six seconds.

Humugot ako ng kutsilyo sa bulsa nitong isa bago ito bumagsak sa lupa at ibnato ko
sa kamay niyong isa malapit kay Aviona. Naibagsak tuloy nito iyong hawak nitong
baril.

Tumakbo ako papalapit sa kanila at pinadausdos ang aking katawan sa harapan ng

kotse. Mabilis akong nakalapit sa lalaki at sinipa ito sa dibdib sabay salo sa
baril na nabitawan nito. Itinutuok ko iyon sa ulo nito.

Ten seconds. Not done yet. Mukhang tumatanda na nga yata ako. It was supposedly
done before ten.

Napamulat lang ako mula sa aking diwa nang hawakan ni Aviona ang aking kamay.
"Wag, Just Lander..."

I almost shoot the guy if it wasn't of Aviona. Kinwelyuhan ko na lang itong lalaki
at saka pinukpok sa ulo ng baril para makatulog.

Napayakap sa akin si Aviona at doon lumuha sa aking dibdib. "Just Lander..."

I lifted her face to wipe her tears. "Ayos ka lang ba? Hindi ka ba nasaktan?"

Umiling sya.

"Makinig ka." Hinawakan ko sya sa magkabilang balikat. "Kailangan kong maging

matapang ka. Hindi natin maililigtas ang lola mo kung hindi ka magiging matapang,
naiintindihan mo?"

Tumango sya.

"Punasan mo na iyang mga luha mo." Kinuha ko sa kanya iyong telescope at

tinanaw ang ilan pa sa mansyon. "Marami pang kalaban."

Ginawa naman nya ang sinabi ko.

Hinawakan ko ang kanyang kamay upang hilahin na sya. Nang bahagya na kaming
makalapit sa mansyon ay nagtago kami sa likod ng pader. "Dito ka lang. Wag kang
aalis dito kahit anong mangyari."

Tumango lang sya.

Nanakbo na ako palapit sa gate.

Sinilip ko muli sa telescope ang pinag-aralan ang bilang ng mga nakatayong

awtoridad na naroon. Mahigit nga sa sampu. Paano kaya ako makakapasok?

I have to attack silently. Kung makikipagbarilan kasi ako sa kanila ay tiyak na

matatalo lang ako. They looked skilled soldier kaya dehado ako.

Lumapit pa ako. May alam akong daan para makapasok sa loob pero kakailanganin kong
makipag-hand combat sa mga ito. Uunahin ko muna siguro iyong dalawa sa kanan. Pero
paano ko ba gagawin ito nang hindi ako pumapatay?

Ayaw ko ng pumatay. Like Aviona said, hindi naman talaga ako masamang tao. Ayaw ko
na magkakasala ako and it means na mahihirapan ako nito.

Kakailanganin ko siguro ng mahigit isang minuto para patumbahin ang mga ito.
Unlike nang kikitilin ko sila ay kakailanganin ko lang ng segundo bago ang minuto.

Damn! Bahala na. Akma na akong tatayo nang may kumalabit sa likuran.

Namilog ang mga mata ko nang lingunin ko ito.

"Nakow! Eh, anong ginagawa nyo rito, Ser?"

Si Lola Peach! And her appearance made my breathe clear. May hawak syang malaking
bag at may dakut-dakot sa kanyang palad.

"Delikado rito, pinaghahahanp kayo ng mga ere." Inginuso nya iyong mga lalaki.
 "I'm with Aviona. Umalis na tayo rito."

"Tara."

Napahinto ako nang mapatingin ako sa kanyang hawak. "Ano iyang hawak mo?"

"Ha?" tumingin sya sa kamay. "Santol."

Napasintido ako. "Dammit! Granada yang hawak mo, hindi santol!"

"Ay, pucha." Sa taranta nya ay naibato nya iyon.

Halos buhatin ko na sya nang tumakbo kami palayo bago pa sumabog iyong ibinato
nya. Kaya naman nang sumabog iyon ay malayo na kami. And it's too late to hide.
They've seen us already. Maige na lang at natanaw namin kaagad si Aviona.

"Lola Peach!" yumakap agad ang dalaga sa matanda.

"Nakow! Eh, ayos ka lang ba, hija?"

"Opo, Lola. Kaya lang po nakalimutan ko mag-panty."

Seriously, wala syang suot na panty? Hindi ko napansin iyon, ah!

"Dun't wori, hija. Nadala ko iyong mga gamit mo."

Yumakap muli si Aviona sa matanda. And seriously? Dito pa sila magyayakapan?!

"We have to move. Baka abutan tayo." Sigaw ko. Ilang hakbang pa lang kami nang
biglag may humintong kotse sa harapan namin.
 Napatigagal ako nang dumungaw ang nagmamaneho ng kotse. "Hop in." he said. He had
those eyes the same as mine.

"Lola, sino po sya?" bulong ni Aviona.

"Nakatatandang kapatid ni Ser."

"Nakatatandang kapatid?"

"Why are you helping me?" Umabante ako.

My goddamn brother was just grinning.

"Kyo Montenegro."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 21

Chapter 21

I almost forgot that my back was wounded. I have to hide the pain as much as
possible. I don't want them to know about this.

I could see Aviona staring at us in the rearview mirror. She was with lola Peach on
the backseat. Kyo was driving the car and I'm sitting beside him. I heard Aviona's
whisper.

"Lola Peach, ano po iyong kapatid?"

Bumulong din iyong matanda. "Ang kapatid ay iyong matapos kang ipanganak,
pagkatapos ay kinadyot ulit ng tatay mo iyong nanay mo, nagbuntis iyong nanay at
iniluwal iyong kasunod mo. Ganun iyon."

"Ibig pong sabihin, iisa lang ang tatay nilang nangadyot at iyong nanay nilang
nagbuntis?"

"Ay, oo, ganoon nga."

"Kung kapatid nya yan, posible ring meron syang santol na may buhok?"

"Aba'y alamin natin."

Oh, crap.

"Nakow, eh ganoon na nga iyon. Pero sa kaso nila Ser, na-unang ipinanganak si Ser
Kyo." Paliwanag pa ni lola Peach.

"Ibig din po bang sabihin, Lola Peach, ay posibleng may kapatid din ako." Aviona
whispered again.

"Ay siguro naman, hija. Malilibog ang mga Montemayor, eh."

Napasentido na ako. I don't wanna hear their voices. Lalo lang akong nai-stress.
Maybe it's better to have a little chat with Kyo.

Tumikhim muna ako. "Why are you doing this?" I asked, without looking at him.

And as I expected, he didn't answer.

He suddenly pulled over the car on the side of the street. Lumabas sya ng koste at
nagtungo sa akin. "Get out." He said.

Nagtama muna ang aming mga mata ni Aviona sa rearview mirror bago ako bumaba ng
kotse.

Humarap

ako kay Kyo. We were in the same height yet he was much older than me. Subalit kung
titingnan sya ay parang hindi nalalayo ang edad nya sa akin. "What?"

Bigla nya akong sinapak. Natagpuan ko na lang ang aking sarili na napalupagi sa
lupa. I can't dodge his punch.

Agad na lumabas ng koste sa Aviona upang daluhan ako. "Just Lander..."

Ang peste namang matandan ay nanamantala. Doon agad yumakap kay Kyo para awatin
ito. "S-Ser Kyo, tama na..."

Kyo left me a dead glare before he get back to the car. Tumayo ako sa tulong ni
Aviona . He was just sitting in front of his steering wheel. "Get in." He said,
soberly.

Pumasok kami pero pinauna ko sina Aviona. Sumandal ako sa passenger seat pagpasok
ko ng sasakyan. "I ruined your life, did I?"

"You did. And you lied to me."

Umigting ang aking panga. Pihadong ang tinutukoy nya ay iyong tungkol kay Aviona.
Noon pa nya kasi ako pinagduduhan sa nawawalang Montemayor princess at ilang beses
din akong nag-deny sa kanya. This guy was really smart. Sya lang ang bukod tanging
nakakabasa ng mga ikinikilos ko.

"And now you have nothing to say." He said sarcastically.

I grinned. "Why are you helping me?"

"Because I cared, moron."

"You know how to care now?"

Binuhay nya ang makina at pinaandar ang sasakyan. "Because the strongest men are
those who care."

Nice words.

"You don't know that, do you?"

Nangunot ang noo ko.

"Commercial yung ng 'Dove deodorant'. Manuod ka kasi ng TV paminsan-minsan."

I laughed. "I don't watch TV, you know that."

"I know. Pinalaki tayo ni Ybarra sa ibang paraan."

Hanggang

sa namalayan na lang namin na nagkakatawan kami.

Narinig kong nakikitawa na rin sina Aviona at lola Peach. Why the hell?

"By the way," ani Kyo. "Who is that old bitch?"

Si Lola Peach tiyak ang tinutukoy nya. "She's... just an old bitch."

Naningkit ang asul na mga mata ni Kyo. "Can I kill her?"

Lalong napahalakhak si lola Peach sa likuran ko.

...

LUMAPIT sa akin itong lalaking may katulad ng mga mata ni Just Lander na ang
pangalan ay Kyo. Ang pinagkaiba lang ng kaunti ay mas bughaw ang mga mata niya.

Tiningala ko sya dahil mataas din sya. Nakakapagtakang nakatitig lang sya sa akin.
Narito kami sa isang malawak na lugar kung saan sa di kalayuan ay may helicopter.
Iyong sasakyan na may bentilador sa ulo.

Samantalang si Lola Peach at Just Lander ay nasa loob ng kotse. Nakatanaw lang sila
sa akin habang kausap ako ni Kyo.

"Do you know who you are?"

Ano raw? Pumaling ang aking ulo.

Napamulsa sya. "Kilala mo na ba kung sino ka?"

Tumango ako. "Isa raw akong Montemayor."

"Ayaw mo bang umuwi sa inyo?"

"Kapag umuwi ako sa amin, paano na si Just Lander?"

Nagsalubong ang kanyang kilay. "Just Lander?"

Napanguso ako. "Hindi ko sya pwedeng iwan."

Napapikit sya. "I get it."

"Ha?"

"Wala. Aalis na ako."

"San ka pupunta? Hindi mo ba kami sasamahan?"

Tinalikuran na nya ako. "Hindi. Pero babalik ako. Aasikasuhin ko lang iyong mga
papeles nyo."

"Papeles?"

"Ipapalipat ko kayo sa ibang bansa."

"Ibang bansa?"

Hindi na sya tumugon. Naglakad na sya patungo sa helicopter at doon sumakay.

Bumalik

na ako sa koste. "Nakow! Eh, umalis na si pogi."

"Pogi?" tanong ko pagpasok sa kotse.

"Ou. Pogi iyong tawag sa gwapong lalaki."

"Ano po iyong gwapong lalaki?"

"Guwapong lalaki. Iyong mga lalaki na masarap."

Napapalakpak ako. "Tulad po ni Just Lander?"

Napagilagid si lola. "Napunto mo, hija."

Nang bumaling kami kay Just Lander ay tahimik lang ito. Minaneho nito ang kotse
nang walang kibo.

Ano kayang nangyayari? Bakit kaya ang tahimik nya?

Mayamaya lang ay bigla nyang inihinto ang kotse sa tabi. Napangudngod sya sa
manibela na para bang namimilipit.

Natakot ako. Baka kung ano na ang nangyayari sa kanya kaya lumipat ako ng pwesto sa
tabi nya. "Juts Lander, anong nangyayari?"

Dumulog na rin si lola. "Ser, anong nangyayari? Masakit ba titi nyo?"

"Damn." Singhal ni Just Lander. Tagaktak na ang pawis nya.

Naisipan ko syang hipuin sa leeg. "Hala, ang init mo!" may luha na sa mga mata ko.

Iyong huling beses na uminit kasi ako nang ganito ay iyong bata pa ako. Sobrang
sama ng pakiramdam ko nang mga panahong iyon. Ang sabi sa akin ni lola noon ay
trangkaso raw iyon.

"Nakow! Nilalagnat si Ser."

"Ano pong gagawin natin, Lola?"

"Ikaw muna magmaneho. Huhubaran ko lang si Ser."

"Eh, Lola, baka mabangga tayo kapag ako nagmaneho."

Bago pa ako makaakto ay mabilis nang natanggalan ni lola Peach ng mga butones si
Just Lander.

"Ang galing nyo po, Lola. Ang bilis nyo magtanggal ng butones!"

"Syempre, marami na akong natanggalan ng butones. Karamihan pa nga ay sa pantalon."

Sabay baling nya sa akin matapos nyang mangiti. "Pucha!

Magmaneho ka na!"

Biglang umangat si Just Lander. "A-Aviona..." nagulat ako nang bigla nya akong
yakapin.

Napaka-init nya. Namalayan ko na lang na lumuluha na pala ako. Abot langit kasi ang
kaba ko na baka kung anong mangyari sa kanyang masama.

Nawala ako sa sarili at napayakap na rin ako sa kanya. Hindi ko napansin na

napahawak ako sa kanyang likuran. Napahiyaw sya sa sakit.

"Just Lander, bakit?!"

Binuklat ni lola ang damit nya sa likuran. Nawindang kami nang makita namin ang
sugatan nyang likod.

"Anong nangyari dyan? Bakit sya puro sugat sa likod?"

Tumingin sa akin si lola na para bang may alam. Subalit pinili nya na manahimik.
Pumwesto sya sa harapan ng manibela at sya na ang nagmaenho ng kotse.

"L-Lola, ano pong gagawin natin? Baka kung mapaano po si Just Lander?"

"Kailangan natin ng matutulyan." Seryoso nagmamaneho si lola.

"S-saan po tayo tutuloy?"

"May alam ko. Sana lang ay naaalala nya pa ako."

"Kanino po?"
Inihinto nya ang kotse at saka napapikit. "Sa ati ko."

...

ANG gara naman ng bahay na ito ng ati ni lola Peach. Kulay berde at pabilog ang
bubong. Animo itong malaking pagong.

Alam ko kasi ang hitsura ng pagong. Iyon ay hayop na may bahay sa likod. Minsan na
naiguhit ni lola ang hitsura niyon kaya alam ko.

Pero nakakapagtaka lang. Bakit kaya hindi sya pinansin ng ati nya? Magkagalit kaya
sila?

Ilang sadali pa ay lumabas na ng kwarto ang ati nya. Pawisan ito at kasunod ang
tatlong lalaki. Mas kulubot ang balat nito kaysa kay lola Peach.

"De pungas ka talaga,

Pechay! Kahit kailan istorbo ka!"

Pechay ang tawag nya kay lola Peach?

"Emerdyensi."

"Marami ka namang bahay, Pepita! Akala ko ba okay ang raket mo kaya ka naglayas sa
atin noon? Eh, bakit ngayon hihingi-hingi ka sa akin ng tulong diyan?!"

"Hindi ako puwedeng umuwi sa kahit saan doon. Sige na, ati! Minsan lang naman ako
humingi ng pabor sa'yo. Hindi ba at sa ating dalawa ay ikaw ang may pinaka-
matulunging puso?"

Tumaas ang kilay ni Lola Merdie na kapatid ni Lola Peach, kaya ni-lola ko na rin
ito.

"Wala na kaming malapitan, ati. Isa pa, kasama ko ang amo ko at nasa panganib
kanyang buhay." Paliwanag ni lola.

Lalo akong natakot sa sinabi nyang nasa panganib ang buhay ni Just Lander.

"Sinong Ser? May abs ba yan?"

"Nakow! Eh, marami, ati!"

"Tangina, eh bakit ngayon mo lang sinabi? Nasaan yan?" akma na itong hahakbang nang
mapatingin sa akin. "Eh, teka, sino ere?"

"Ah, si Aviona." Bumaling sa akin si lola Peach. "Aviona, sya iyong kapatid ko. Si
Merdie."

Merdie? Ang ganda ng pangalan. Parang mermeyd? Iyong babaeng kalahating katawan ay
isda. Isa rin kasi iyon sa mga iginuguhit ni lola at ipinapakita sa akin noon.

"Oh, sya. Nasaan na iyong may abs este, iyong Ser mo?" nanggigigil na tanong ni
Lola Merdie.
Pinuntahan namin si Just Lander sa kabilang kuwarto kung saan namin sya inihiga.
Dali ko syang nilapitan nang makita kong bumibilis ang paghinga nya. "Just Lander,
anong nangyayari?" nanginginig na ako.

Bahagyang napadilat si Just Lander at hinaplos ako sa mukha. "A-ayos lang ako..."

Ngunit wala sa hitsura

nya. Pawis na pawis sya.

Napaatras si lola Merdie. "Asul na mga mata? Matangos na ilong? Mapulang mga labi?
Makakapal na kilay? Pangahang mukha? Nakakagigil na abs?" namumutla itong
napatingin kay lola Peach. "Isa ba itong Montenegro?"

Maamong napatango si lola Peach. "Magpapaliwanag ako ati."

"Alam mo bang mahigpit na kalaban ng mga Montemayor ang mga Montenegro?! At alam mo
naman siguro na sa mga Montemayor ako nagta-trabaho!"

Napatayo ako nang marinig ko iyon. "Kalaban po? Pero hindi po kami magkalaban ni
Just Lander."

Napatingin sa akin si lola Merdie. "Ano bang sinasabi ng de puta na 'to?"

Bago pa makasagot si lola Peach ay nakapagsalita na ako. "Isa po akong Montemayor."

Naestatwa si lola Merdie. "Ha?" namumutla itong napatingin sa kapatid. "Ibig mong
sabihin, sya si..."

Marahang napatango si lola. "Oo, ati. Sya ang nawawalang anak ni Don Hendrick
Montemayor."

"Dios mio, Pepita! Ano itong gulong pinasok mong black sheep ka!" Natutop ng
matanda ang sariling bibig. "Ibig sabihin, sya ang nawawalang anak ni Ser
Hendrick?"

Pumaling ang aking ulo. "Kilala nyo po ang tatay ko?"

"Kilalang-kilala! Aba, eh matagal na nong pinagpa-pantasyahang sakalin ang leeg

ko!"

Lumapit ako kay lola Merdie at hinawakan ko ito sa kamay. "Maawa po kayo. Tulungan
nyo po si Just Lander."

Lumamlam ang mga mata nito. "Kung iyan ang iyong kahilingan, Ma'am Aviona. Gagawin
ko ang buo kong makakaya."

"Salamat po."

Bumaling ito kay lola Peach at tiningnan nito si lola nang masama. "Hindi pa tayo
tapos, ah!" Pagkuwan ay nilapitan na nito si Just Lander.

Pinadapa ito at tiningnan ang sugat sa likod. "Namamaga ang mga sugat nya."

"Saan nya po kaya nakuha iyan?"

Pinakatitigan iyon ni lola Merdie. "Hataw ito ng latigo."

"Latigo?" alam ko iyong latigo. Bagay ito na mahaba na parang tali at nakakasakit.
"Sino po kaya ang manlalatigo sa kanya?"

"Nilatigo nya ang sarili nya." Sabad ni lola Peach.

Napalingon kami sa kanya. "Bakit naman po nya ggawin iyon?"

"Dahil," pumiyok si lola Peach. "Sa'yo..."

"Ha?"

Humakbang si lola palapit sa amin. "Nilalatigo nya ang kanyang likuran sa

tuwing..." pumataka ng luha ni lola. "A-Aviona..."

"L-Lola..." yumakap ako sa kanya. "Sige po, Lola, sabihin nyo po sa'kin."

"Nilalatigo nya ang sarili nya, Aviona." Yumugyog ang balikat ni lola. "Nilalatigo
nya ang sarili nya sa tuwing... nasasaktan ka nya."

Nang marinig ko ito ay bigla na ring tumulo ang aking luha.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 22

Chapter 22

Ngayon lang ako naging komportable nang ganito. Iyong parang presko sa pakiramdam
at napakagaan ng mundo.

Why? Ano kaya ang dahilan? Is it because I was wearing something different?

Bahagya akong umangat sa aking kinahihigaan. Though masakit pa rin ang aking
likuran ay sinikap kong makabangon. I have to see it. I must see what am I wearing.

Umangat ang isang kilay ko nang makita ko ito. Kanino kayang boxers ito? At bakit
gawa sa gantsilyo?

At may boxers pala na gawa sa gantsilyo?!

Kaya pala ang presko sa pakiramdam! Damn! Ngayon lang ako nakakita ng ganitong
boxers, parang wala na ring itinago! And the color, geez! Hindi ko na-imagine
kailanman na magsusuot ako ng ganitong klaseng boxers sa tanang buhay ko!

Pero nakakatuwa, paanong naisip ng gumawa nito na gumawa ng ganito?

But wait, sino nga ba ang gumawa ng weird na boxers na ito? At kanino kaya ito?
And where am I?

[ A novel by Jamille Fumah ]

Bakit ako narito sa bahay na ito?

Then suddenly, I recalled. Tiyak na ang dahilan ng lahat ay ang sugat ko sa likod.
Siguro ay na-impeksyon ito dahil napabayaan ko. I can't remember anything after I
passed out.

Napasintido ako. Bakit ba kasi ang tanga ko? Sino ba namang sira-ulo ang
lalatiguhin ang sariling likod? Subalit hindi ko kayang hindi saktan ang sarili ko
sa tuwing nasasaktan ko si Aviona. Tawagin man akong baliw pero iyon talaga.
Naiinis kasi ako sa sarili ko dahil sa mga nagawa ko sa kanya!

Anyway, balik ako dito sa boxers. Iyong pakiramdam na parang wala kang saplot pero
mayroon

naman.

Napapiksi ako nang bumukas ang pintuan. Iniluwa niyon si Lola Peach at isa pang
matandang babae.

"Nakow, Ser! Eh, gising na ho pala kayo?" bungad sa akin ni Lola Peach.

Kinabahan ako. Bakit hindi nila kasama si Aviona? "Where's Aviona?" I asked.

"Naliligo, Ser."

Nakahinga ako nang maluwag. "Who's she?" tukoy ko sa kasama nya.

"Ati ko, Ser. Sya si Merdie."

So she has an older sister, huh?

"Sya muna, Ser, ang magiging nars mo."

Sumimangot ako. "I don't need a nurse."

"Yis, you du." Sagot nong Merdie. "Kung gusto nyo gumaling agad, Ser, eh kelangan
nyong mag-trust sa akin. Malay nyo, baka oras na lang at matuton na kayo ng mga
kalaban nyo."

Napalunok ako. She's right. Hindi ako pwedeng matunton ng mga kalaban ko na ganito
ang kalagayan ko. Paano ko mapo-protektahan si Aviona kung sugatan ako? Paano kami
tatakas kung nanghihina ako?

Napapikit ako. "Fine. What shoul I do then?"

Lumapit sa akin itong Merdie na may hawak na paper and pen. "I need to experiment
you - este, examine you."

Serioulsy?

"Pakisagot na lang, Ser, ang mga tanong ko." Nagsulat sya sa papel. "Kailan po kayo
huling kumain?"

"Can't remember." I answered.

"Kailan po kayo huling uminom?"

"Can't remember."

"Kailan po kayo huling nagsarili?"

What the fuck? Ano kinalaman non sa sugat ko?

Mukhang nabasa ni Merdie ang tanong sa isip ko. "Kailangan kong malaman, Ser, dahil
nakakaapekto sa resistensya nyo yung kakulangan ng sperm nyo."

Umigting ang panga ko. "Can't remember."

"Oki." Nagsulat ulit

sya sa papel. "Kailan po kayo huling nanira?"

Nagsalubong ang mga kilay ko. "What the-"

"Resistensya, Ser... sperm count." Aniya na parang nagpapa-alala.

Damn! Umiling ako. "Can't remember."

"Kailan po kayo huling nanundot?"

Oh, crap.

"Kailan po kayo huling-?"

Come on!

"Kailan po kayo huling namindot?"

I can't take it. Napasintido ako. "Can I take a break?"

Napatulala muna sya bago tumango.

Bumaling muna ako kay Lola Peach at saka tumingin sa kanya. "Can you give us a
space?"

"Kanina break. Ngayon space." Nangunot ang noo ni Merdie. "Tayo ba, Ser?"

Konti na lang talaga at mapipilipit ko na ang leeg nito. Mas malala pa pala sya kay
lola Peach. "I mean, kailangan ko lang makausap si Peach."

Nagkatanguan ang dalawa bago tuluyang umalis si Merdie.

Humarap ako kay lola Peach. "Listen to me. I need you to do something for me."

"Sige, Ser. Nakikinig ako."

"You do love Aviona, right?"

"Right, Ser."

"So gagawin mo ang lahat para sa kanya."

"Korek, Ser."
"Kapag dumating iyong situation na nasa panganib ako, gusto kong ilayo mo sya sa
akin."

"Ser?"

"Gusto kong iligtas mo sya. Gusto kong dalhin mo sya sa," natigilan ako. "Pamilya
nya."

"Pero, Ser. Magagalit yun-"

"That's an order, Peach." Hindi ko na sya pinatapos. "Ako pa rin ang boss mo."

She nodded. "Sige, Ser."

Lumamlam ang mga mata. "'Tapos... sabihin mo sa kanya ang mga kasalanan ko.
Ipaliwanag mo sa kanya na..." pumiyok ako. "Kasalanan ko ang lahat kung bakit sya
nagkaganito."

"Ser..."

"Masyado

nang mapanganib kung makakasama ko pa sya. I will never forgive myself kapag may
nangyaring masama sa kanya."

"Ser..."

"Do you understand, Lola Peach?"

Tumango ang matanda.

"Look into my eyes." I commanded. "Do you understand me?"

"Yes, Ser."

"Eh, bakit dyan ka sa harapan ko nakatingin?"

"Eh kasi, Ser..."

"What?"

Bumungisngis ang matanda. "Yung kuwan niyo kasi, Ser, see-through!"

Shit!

...

"JUST LANDER, maayos na ba ang pakiramdam mo? Wala na bang masakit sa'yo?" dali
kong nilapitan si Just Lander nang madatnan ko syang hirap makaupo mula sa
pagkakahiga. Inalalayan ko sya.
Nagbuga sya ng hangin. "Wala namang masakit sa akin."

"Pero sugatan ang likod mo."

"Wala lang ito."

Napalabi ako. "Bakit mo ba nilatigo ang likod mo?"

Namilog ang bughaw nyang mga mata. "Kanino mo naman nalaman yan?"

"Sabi nila lola, latigo daw ang dahilan ng mga sugat mo sa likod."

Bigla syang tumanaw sa kawalan.

©JFstories

"Bakit mo nilatigo ang sarili mo? Bakit mo sinaktan ang sarili mo?"

Gumalaw ang kanyang panga. "Wag kang maniwala sa sinasabi ng mga matatanda."

Napalunok ako. Gusto kong itanong sa kanya na nagawa nya ba talaga iyon dahil sa
nasaktan nya rin ako. Subalit bago pa kao magsalita ay nagsalita na sya.

"Kanino ang boxers na ito?"

"Ha?" natakot ako dahil nakasimangot sya. Mukhang hindi nya nagustuhan ang
ginantsilyo ko. "Ah, napulot ko lang yan." Pagsisinungaling ko.

Pihadong magagalit sa akin si lola Peach kapag nalaman nyang nagsinungaling

ako.

"Bakit, ayaw mo ba?"

Tumingin sya doon. "Actually, gusto ko sanang hingin na lang ito sa'yo."

Kainis! Ibig sabihin ay nagustuhan nya pala! Tumango ako. "Sige, sa'yo na lang.
Napulot ko lang naman yan kaya wala ng may-ari nyan." Naikuyom ko tuloy ang aking
kamao.

"Kung sino man ay may gawa nito ay magaling ang mga kamay."

Napakagat-labi ako. "Oo nga. At kung sino man ang gumawa nyan ay siguradong
panregalo nya yan."

Napalingon sya sa akin. "Regalo?"

"Kasi mukhang pinagpuyatan nya yan. Mukhang ilang araw nyang ginantsilyo yan."

"Birthday ba ng reregaluhan nya kaya sya magreregalo?"

Tumango muli ako. "Tapos na yung birthday. Pero siguro ay nahihiya syang iabot yan
doon sa reregaluhan nya."

Hindi ko alam kung bakit sya nangingiti. "Bakit naman nya naisipang ipang-regalo
ito?"
"Kasi..." napaisip ako. "Ito lang ang kaya nyang ibigay doon sa re-regaluhan nya.
Samantalang maraming natanggap na mamahaling regalo iyong reregaluhan nya. Kaya
ginawa nya ang lahat ng makakaya nya para-" hindi ko na natapos ang sasabihin dahil
bigla nya akong siniil ng halik.

Bumitiw ang mga labi nya sa mga labi ko. "Kung ganun, posible kayang matuwa sya
kapag nalaman nyang nagustuhan ng reregaluhan nya iyong regalo nya?"

Napanguso ako. "O-oo, matutuwa sya."

Kinuwit ng daliri nya iyong hibla ng aking buhok na nakalawit sa aking tainga.
"Salamat, Aviona. Ito na ang pinakamagandang reaglong natanggap ko sa buong buhay
ko."

"Ha?" paano nya nalaman?

"Dahil dyan, hayaan mo namang makabawi ako sa'yo." Pagkasabi'y muli nya

akong hinalikan.

Sa pagkakataong ito, banayad ang mga labi nya. Hindi ito tulad ng dati na marahas
at mapanganib. Sumusuyo ito at hindi nakakasakit. Hanggang sa namalayan ko na lang
na nasasabyan ko na sya. Tulad ito ng isang sayaw na may tugtuging kami lang dalawa
ang nakakarinig.

Malakas ang kabog ng aking dibdib hindi dahil sa takot. Tumitibok ito ng mabilis
kundi dahil nanabik.

Namalayan ko na lang na naihiga na pala nya ako sa higaan nang maingat. Umibabaw
sya sa akin ngunit hindi nang buong bigat. Ang magaan nyang palad ang humahaplos sa
aking balat pababa sa aking puson. Hanggang sa marating nito ang pagitan ng mga
hita ko.

"J-Just Lander..." usal ko. Naramdaman ko kasi ang mahinay na pagpasok ng mga
daliri nya roon.

"Masakit ba?" tanong nya habang pinagmamasdan ang aking mukha.

Hindi ako sumagot bagkus kinapa ko pa ang kanyang pagkalalaki.

Nagpatuloy sya sa kanyang ginagawa habang niroromansa ako ng mga labi nya pababa sa
aking leeg, patungo sa aking dibdib.

Napasabunot ako sa kanyang buhok. Hindi ko alam pero parang hinihimay nya ang
kaloob-looban ko. May kung anong kumikiliti sa mga kalamnan ko.

Mas gusto ko ang ginagawa nya sa akin ngayon kaysa noon. Damang-dama ko ang mainigt
nyang katawan at hininga. Nararamdaman kong pinagsisilbihan nya ako. Na para bang
sinasabi nya sa akin sa ligtas ako.

Ilang sandali pa ay ibinuka na nya ang aking mga hita. Doon ko lang naramdaman na
basa na pala ako.

"Okay lang ba na ipasok ko?" tanong nya. Alam ko naman kung ano iyong balak nyang
ipasok sa akin.

Ngumiti ako sa kanya. "Ikaw ang masusunod, Just Lander. Ikaw ang nagmamay-ari sa
akin."
Hinagkan nya ako sa mukha.

Mayamaya pa'y naramdaman ko na ang marahan na pagpasok ng kanyang ano sa akin.

Halos napaliyad at napatirik ang mga mata. Mas masarap pala kapag dinadahan-dahan
ito kaysa sa umpisa palang ay agad nang ipinapasok. Nakakailang balik pa lang si
Just Lander nang may biglang kumatok.

Mabilis nyang hinugot iyon sa akin. Tumayo ako at binuksan ko ang pinto. Bumungad
sa akin sina Lola Peach at Lola Merdie. May dala silang pagkain.

"Nakow! Eh, anong ginagawa nyo?" tanong ni Lola Peach.

"Nagkakadyutan po."

Nagkatinginan ang dalawa. "Pwede ba kaming manuod?" tanong ni lola Merdie.

"Ah, sige po, pasok." Bumaling ako kay Just Lander. "Just Lander, nood daw sila."

Ewan pero bigla ay may hawak ng baril si Just Lander.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 23

Chapter 23

NAGISING ako na kayakap si Just Lander. Agad akong nagbihis dahil kapwa kami walang
saplot. Sinubukan ko syang bihisan kahit nahirapan ako. Mainit kasi ang buo nyang
katawan dahil sa mga sugat nya.

Nag-alala ako kaya hinagilap ko agad sina Lola Peach at Lola Merdie. Subalit hindi
ko naman sila natagpuan. Nasaan kaya sila? Hindi ko alam ang gagawin ko kay Just
Lander, baka mapahamak sya.

Tumakbo ako palabas ng bahay at nagbaka-sakaling makahingi ng tulong. Ngunit wala

naman akong makitang tao kundi mga puno kaya lumayo pa ako.

Hanggang sa makatagpo ako ng ilang taong naglalakad. Patakbo ko silang nilapitan

para pagtanungan.

"Nakita nyo po ba ang Lola Peach ko?" tanong ko doon sa lalaking halos kasing taas
ko lang.

"Ha?" gulat na gulat ito.

"Iyong Lola Peach ko po. Nakita nyo po ba?"

Umiling iyong lalaki. "Hindi ko kilala ang sinasabi mo."

"Kulay gatas po ang buhok nya sa ulo. Wala po syang ngipin kundi gilagid. Pero
ngumunguya po sya ng santol. Iyong dibdib nya po lawlaw."

"Alam mo, hija, doon ka humingi ng tulong sa bayan."

"Bayan?"

"Oo." Inginuso nya iyong daan. "Marami kang mapagtatanungan doon."

"Talaga po?" Napapalakpak ako. "Sa tingin nyo po ba ay doon nagpunta ang Lola Peach
ko?"

"Posible. Kasi maraming mabibili doong santol."

"Salamat po." Pagkasabi ko'y nanakbo na ako papunta sa daang itinuro nito.

Medyo malayo rin ang lugar na iyon dahil hindi ko na matandaan kung ilang oras
akong naglakad. At tama nga ang sinabi sa akin ng napagtanungan ko. Marami ngang
tao rito. Marami akong

mapagtatanungan.

Akma na akong matatanong sa isang tao na di kalayuan sa akin nang makita ko ang
pamilyar na mukha.

Kilala ko ang lalaking iyon na may kausap. Hindi ako pwedeng magkamali. Si Patrick
Only yun!

Tinawag ko sya. "Patrick Only!"

Agad naman nya akong nilingon. "Jack?"

Sa tuwa ko ay nayakap ko sya. "Hindi Jack ang pangalan ko." kumalas ako sa kanya.
"Aviona Camille."

Nagbago ang reaksyon ng kanyang mukha. "Okay."

"Anong ginagawa mo rito?" nilingap ko ang paligid. May mga kasama kasi syang mga
nakaitim na lalaki. "Kasama mo sila?"

"Ah," nilingon nya rin iyong nasa likuran nya. "Oo, kasama ko sila."

"Bakit kayo narito?"

"Hinahanap ko kasi si Lander. Alam mo ba kung nasaan sya?"

"Oo, kasama ko sya." Humawak ako sa kamay. "Tulungan mo sya."

Nangunot ang kanyang noo. "Bakit? Anong nangyari sa kanya?"

"May sakit sya. Mainit sya dahil sa mga sugat nya sa ligot."
Humawak sya sa magkabila kong balikat. "Nasaan sya, Aviona. Gusto ko syang
tulungan."

"Salamat." Yumakap ako sa kanya. "'Lika at ituturo ko ang daan."

Nilingon nya iyong mga tauhan nya. "Let's move." Pagkasabi nya niyon ay sumakay na
kami sa kanyang kotse.

Tatlong sasakyan yata iyong kasunod namin habang tinatalunton ang daan pabalik sa
bahay ni Lola Merdie na hugis pagong.

Nang makarating kami roon ay bumaba ako agad. Nagmamadali kong binuksan ang pinto
kasunod si Patrick Only. "Just Lander!" nakakapagtakang wala sya sa higaan nya.

"Nasaan na sya?" tanong ni Patrick Only.

"Andito lang sya kanina, eh."

Nakarinig ako ng kasa ng baril. Paglingon ko kay Patrcik

Only ay maya nakatutok ng baril sa ulo nito.

Si Just Lander!

"Just Lander, anong ginagawa mo? Bakit mo tinututukan ng baril si Patrick Only?"
nagtataka kong tanong.

"Kalaban sya, Aviona." Sagot ni Just Lander.

"Kalaban?"

Natawa si Patrcik Only. "Ano bang pinagsasasabi mo, Lander? Nandito ako para
tulungan ka."

"You can not fool me, Patrick. I'm smarter than you."

Napangisi si Patrick. "So you knew."

Hindi ko maintindihan kung ano pinag-uusapan nila.

Biglang may sumulpot na lalaking nakaitim sa likuran ni Just Lander. Natumba sya sa
sahig nang pukpukin sya nito sa likod.

"Just Lander!" nilundag ko si Just Lander dahil napalupagi sya sa sahig. Kaya nga
lang ay nahawakan ako ni Patrick Only.

Nabitawan ni Just Lander ang baril na hawak nya. Namimilipit sya habang nakahiga
sya sa lapag.

"Not this time, Lander. Hindi mo ako mauutakan ngayon." Sabi ni Patrick Only sa
kanya na parang masaya pa.

Tiningala ko si Patrick Only. "Anong nangyayari, Patrick Only? Di ba kakampi ka

namin?"

"Kakampi mo ako, Aviona. Pero hindi ni Lander Montenegro."

"Ha?"
Ngumisi sya muli. "Inupahan ako ng kapatid mo para magpanggap bilang business
associate ni Lander."

"Kapatid? Sinong kapatid?"

Bumaling sya kay Just Lander. "Si Carick Tiger Montemayor."

Kung ganun, totoo nga. May kapatid nga ako. At parte ang Carick Tiger na iyon ng
pamilya ko. "B-bakit ka nya inupahan?"

"Para makalapit ako kay Lander. Upang alamin na rin kung buhay ka pa ba o hindi
na."

Napatigagal ako.

"Matagal ka ng hinahanap ng mga Montemayor, Aviona.

Hanggang ngayon, hindi pa rin sumusuko ang pamilya mo sa paghahanap sa'yo."

Bigla na lang naglandas ang mga luha ko. Namalayan ko na lang na umiiyak na pala
ako.

"Tahan na." Niyakap ako ni Patrick Only. "Sumama ka sa akin dahil iuuwi na kita."

Kumalas ako kay Patrick Only at tiningala. "Salamat. Pero hindi ako uuwi hangga't
hindi ko kasama si Just Lander." Pagkuwan ay nanakbo ako papunta kay Just Lander.
Subalit bago ako makalapit sa kanya ay nahawakan ako niyong isang lalaking nakaitim
at inilayo ako sa kanya.

"Dammit! Patrick! Wag mo syang sasaktan!" hiyaw ni Just Lander.

Humalakhak si Patrick Only. "Is that really you, Lander? Kailan mo pa natutunang
mag-alala para sa kapakanan ng ibang tao?"

"Shut up." Sinubukang tumayo ni Just Lander para lapitan ako pero pinukpok sya ng
baril sa ulo niyong mga lalaking kararating lang.

"Just Lander!" hagulgol ko.

kumawala ako sa lalaking nakahawak sa akin at nilapitan ko si Patrick Only.

"Patrick Only, wag mong saktan si Just-" hindi ko na natapos ang aking nais sabihin
nang bigla nya akong sampalin.

Nabuwal ako sa pagkakatayo dahil nahilo ako sa lakas ng palad nya na tumama sa
aking mukha. Humampas ang mukha ko sa sahig.

Buong lakas na tumayo si Just Lander pero bago pa man ay nahawakan na sya ng mga
lalaking nasa likuran nya. Hinawakan sya ng mga ito sa magkabila nyang kamay. "Damn
you, Patrick! I will kill you!"

Inayos ni Patrick Only ang suot na kurbata. "You can't, Lander." Pagkatapos ay
dinampot nito ang baril ni Just Lander na nabitiwan at itinutok sa akin. "Because
I'm smarter than you."

Namilog

ang mga mata ko. Balak ba akong patayin ni Patrick Only? Bakit nya ako tinututukan
ng baril?
Lalong nagalit si Just Lander pero wala syang nagawa para makawala. Paano'y walong
katao iyong may hawak sa kanya. Ang iba'y pinupukpok pa sya sa ulo ng baril.

"What if I tell to Carick that you shot Aviona, huh?" ikinasa nito ang baril.
"Hindi ka lang basta papatayin ng buong Montemayor. Susunugin ka pa nila hanggang
sa maging alikabok ka na lang."

"Just kill me, Patrick. Ibalik mo na lang si Aviona sa pamilya nya at wag mo ng
saktan!" ani Just Lander.

"Just Lander..." usal ko na lang. Nahihilo pa kasi ako kaya hindi ako makatayo.

"Fine." Sabi ni Patrick Only. "Pero gusto ko munang magmakaawa ka."

Nagtama muna ang mga mata namin ni Just Lander bago sya nagsalita. "N-Nagmamakaawa
ako, Patrick..." napapikit sya. "Nagmamakaawa ako sa'yo... wag mong sasaktan si
Aviona..."

Biglang nagtawanan ang mga lalaki si paligid. Kahit si Patrick Only ay walang tigil
sa paghalakhak. "You heard that guys? He just begged at me!"

"J-Just Lander..." tagaktak na ang luha ko. Nakikita ko kasing hirap na hirap sya
sa pinapagawa sa kanya pero ginawa pa rin nya. Pagkatapos sa huli ay pagtatawanan
lang sya.

Lumapit sa kanya si Patrick Only at dinuraan sya sa mukha. "Weak!" binayo sya nito
sa ulo sanhi para mapadapa sya.

Nang nakadapa na sya ay pinagtatadyakan ang likuran nyang namamaga pa dahil sa mga
sugat! Lalong nagdugo ang mga ito na sana ay papagaling na!

"W-wag..." gumapang ako. Hindi ako titigil hangga't hindi ko naabot ang mga kamay
nya. "W-wag nyong saktan si Just Lander..."

Nakalapit

na pala sa akin si Patrick Only at hinila ako sa paa. Inilayo nya naman ako kay
Just Lander at saka nya ako itinihaya. Kumubabaw sya sa akin. "Matagal na akong
nanggigil sa'yong puta ka, alam mo ba yun?"

Hala! Anong gagawin nya sa akin?

Inililis nya ang aking damit at pilit hinuhubad ang aking panty.

"A-anong gagawin mo, Patrick Only?" nanginginig kong tanong sa kanya. Takut na
takot ako dahil may kutob akong hindi maganda ang gagawin nya sa akin.

Sinampal na naman nya ako. "Gaga! Pagsasamantalahan kita, boba!"

Nang makita ako ni Just Lander ay pinilit nyang muling tumayo. Subalit walang tigil
syang tinatadyakan sa likuran niyong mga lalaki. Duguan na sya hindi lang ang
kanyang likod bagkus pati ang mukha.

Kumawala ako kay Patrick Only pero malakas ito. Marahas nyang ibinubuka ang mga
hita ko.

"W-wag, Patrick Only..." iyak ko.

Natahimik lang ako nang makita ko ang lalaking may asul na mga mata. Tinutukan nito
ng baril sa ulo si Patrick Only. "One more move and you'll die."

Kilala ko ang lalaking ito. Kapatid ito ni Just Lander.

Si Kyo Montenegro!

Bago pa nakahugot ng baril iyong nanggugulpi kay Just Lander ay nagsitalsikan na

ang mga ito sa ere ng pagbabarilin niya. Dahil sa likuran ni Kyo ay may dalawa pang
pares ng mga mata ang kakulay din ng mga mata nila.

Iyong isang lalaking bumabaril ay walang kilay. Ito marahil iyong syota ni Lola
Peach- si Ybarra. Sa tabi nito ay may babaeng kulay kalangitan din ang mga mata.
Naalala ko pa sya. Sya si- Kia!

May mga paang huminto sa aking uluhan. Nang tingalain ko ito ay dalawang matanda
ang may hawak ng shot gun. Nilingon ako ni Lola Peach. "Wag kang matakot hija."
Humarap sya sa mga kalaban. "Dahil kasama natin -ang mga Montenegro."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

Rix Montenegro's story 'The Wrong One' on JamilleFumah Stories' Facebook page is
just an adv story. Sorry for the confusion and too much spoiler.

=================

Chapter 24

Chapter 24

WHAT THE HELL ARE THEY DOING HERE?!

Am I really seeing Kyo and the rest of his gang? I mean his daughter Kia and Ybarra
on his side? Are they here to fight for me?

I have to get up. It didn't matter to me if I was wounded. All I care about is
Aviona. Isa pa, kapag nanatili pa akong nakalupagi dito ay baka maunahan ako ni Kyo
kay Patrick. Walang ibang pwedeng pumatay sa kanya kundi ako! Hindi ko sya
mapapatawad sa ginawa nyang pagtatangka sa buhay ni Aviona!

The two men on my back are about to wrestle me but they failed. Nabaril na sila ni
Kia at Ybarra sa paa bago pa nila ako malapitan.

I struggled to stand but I made it. Dinampot ko ang baril ng tauhan ni Patrick na
wala ng buhay. I need this gun as I saw some cars suddenly came. If I'm not
mistaken ay mga tauhan din ito ni Patrick because they were all armed.

"We have to move." Ybarra said. Mukhang natanaw na rin nya ang mga sasakyan na
dumating.

Napangisi si Patrick. "Do you think you can escape?" nakatingin sya sa akin. "I
doubt it." Pagkuwan ay mabilis syang pumihit paharap kay Kyo.

Naagawan nya agad ang baril nito at itinutok kay Kyo. Napangiti sya. "You're slow."

Subalit segundo lang ay nakuha muli ni Kyo ang baril sa kanya. Para itong bulang
bigla na lang nawala sa kamay nya.

"What are you saying?" itinutok muli ni Kyo ang baril sa mukha niya.

Napatigagal na lang si Patrick sa bilis ng pangyayari.

"He's mine." I said to Kyo.

Napabaling silang lahat sa akin.

Maingat na ibinaba ni Kyo ang kanyang baril na nakatutok sa lalaki. Umatras sya

pagkatapos. He was giving us some space to fight.

Marahang hinubad ni Patrick ang suot nyang coat at inililis ang kanyang long
sleeves. Pinatunog nya pa ang kanyang mga daliri upang ihanda marahil ang sarili.

"Do you really wanna do this?" he asked, grinning.

Isinuksok ko ang hawak kong handgun sa aking likuran. Iika-ika akong naglakad
patungo sa kanya. I don't care about the pain in my back. I don's care if I am
feeling so weak right now. All I care is to break his neck and rip his chest until
he dies.

I am Aviona's monster and I will kill for her.

Hindi bale nang masaktan ako basta mapatay ko lang ang hayop na ito. Sinaktan nya
si Aviona kaya papatayin ko sya!

Mabilis na sumugod si Patrick para yapusin ako sa tiyan. That was an old style kaya
hindi na uubra sa akin yan. Kaya naman walang kahirap-hirap na nailagan ko iyon.
Nasubsob tuloy sya sa kung saan.

Napapailing na lang si Kia. She must have known that Patrick was a moron.

Bumalik si Patrick sa akin at pinagsusuntok ako. Subalit wala ni isa man ang tumama
sa akin. He's fast, and know how to punch. But it was not enough to beat me. He was
just like a boy who was doing street fighting.

"Make it quick, Lander." Sita sa akin ni Ybarra.

Kaya hinuli ko na ang pulso ni Patrick nang susuntukin sana ako nito sa mukha at
pinaikot sya sa ere. Pagbagsak nya sa sahig ay binali ko ang braso nya. Napahiyaw
sya sa sakit.

Hinugot ko ang baril sa aking likuran at itinutok sa ulo nya. "Now, who's smarter?"

Nakakapagtakang napangiti pa sya nang lagay na iyon. "You are all gonna die here.
Nariyan na

ang mga tauhan ko."

Ikinasa ko ang baril at muling itinutok sa kanya. "Goodbye then."

Kakalabitin ko na ang gatilyo nang marinig ko ang boses ni Aviona. "J-Just

Lander..."

"Aviona..."

"Wag..." she said.

Napapikit ako. Iglap na nagbago ang madugong desisyon ko kanina. Parang sinasabi ng
mga titig niya na 'I am not the bad guy here'. And like what she said before, hindi
ako masamang tao. Yeah, I did some terrible things pero naniniwala ako sa kanya na
hindi ako masamang tao.

Tumayo ako at lumayo kay Patrick Ko.

Bumaling ako kina Peach at Merdie. "He's all yours."

Lumawak ang ngiti ng dalawang matanda. Madaliang nanakbo ang dalawa at mabilis na
iginapos si Patrick. Pagkuwan ay saka hinubuan ito.

"Tanginang titi yan, eto ba ang mangre-rape sa alaga ko?" reklamo ni Peach.

Napapakamot din si Merdie habang nakakatitig sa kuwan ng lalaki. "Malaki pa iyong

binebenta kong vibrator dito, eh!"

Galit na galit si Patrick. "Mga hayop kayo, anong balak nyo sa titi ko?!" hindi
naman sya makapalag dahil nakagapos sya.

Tigagal sa akin si Ybarra. Bagama't blangko ang mukha ni Kyo ay alam kong nagtataka
din sya sa akin. They know me. Alam nila kung gaano kahalang ang kaluluwa ko. Na
wala lang sa akin kapag pumatay ako ng tao.

Lumapit si Kia kay Aviona at tinulungan itong tumayo. "Get up, bitch."

If she wasn't Kia, she would have been dead by now because she called Aviona a
bitch. But since sanay na ako kay Kia ay wala lang iyon. Kahit naman kay Ruby na
kanyang ina ay bitch ang tawag nya.

Isa-isa ng naglalaglagan ang mga luha ni Aviona nang makatayo

habang nakatitig sa akin.

Kahit pipilay-pilay ako ay nilapitan ko agad sya upang ikulong sa mga bisig ko.
"Wag ka ng umiyak." Alo ko.

Kaya siguro napapatanga sa akin sina Ybarra at Kyo. I could see in their eyes
saying, 'is that really you?'

"J-Just Lander, ayos ka lang ba?" iyak nya.

Iniangat ko ang kanyang mukha at pinunasan ang kanyang mga luha. "Okay lang ako.
Walang masakit sa akin."

Sumingit si Peach. "Nakow! Eh, kita na yung spinal cord nyo sa likod, oh. Wakwak
kasi, eh."

Damn this old bitch!

"Ahem." Napatikhim si Kia. "Can we go now? Sana kasi walang mga kalaban sa labas
habang naglalampungan kayo diyan, noh?"

"We should go." Binantayan ni Kyo ang binatana. Tiniyak nya na walang makakalapit.

"But we need a ride." Sabi ni Ybarra matapos sipain ang pinto sa likuran ng bahay.

Bumaling si Peach sa kapatid nya. "Merdie?"

Ngumisi ang gilagid ni Merdie. "Ride ba? No problemo."

Humalukipkip si Peach na para bang nagyayabang. "Pag-aari nya lang naman ang
pinakamabilis na sasakyan sa buong mundo."

...

ITO NA BA talaga ang pinakamabilis na sasakyan sa buong mundo o biro lang? Bakit
kasi ganito, mabilis pa maglakad iyong nirarayumang tao?

At saka bakit nga ba patalun-talon ang sasakyan na ito imbes na gumulong?

Nang lingunin ko si Just Lander ay blangko ang mukha.

Kanina pa nagkaka-untugan sina lola Peach at iyong si Ybarra habang naghahalikan.

Si Kyo naman ay tahimik lang pero ang noo ay duguan.

Humampas muna sa manibela iyon mukha ni lola Merdie bago humarap sa amin. "Kapit
kayo

mga Ser. Mabilis kasi talaga akong magpatakbo."

Sumagit si Just Lander na nagtatagis ang ngipin. "Kakapit talaga ako. Pero dyan sa
leeg mo!"

Akma na nyang sasakalin si lola Merdie nang maawat ko sya. Hindi ko alam pero gigil
na gigil sya sa matanda.

"This is not a car. This is a turtle." Sabi ni Kia na hindi ko naman naintindihan.
Humampas iyong mukha sa sa kung saan pagkatapos. "Damn this car!"

Hilung-hilo na ako. Pakiramdam ko kasi ay binubugbog ako. May ganito palang

sasakyan. Iyong bago ka makarating sa pupuntahan mo ay pasa-pasa na ang iyong
katawan.

Biglang may sumulpot na helicopter sa aming itaas.

"Finally." Agad na bumaba ng koste si Kia.

Ang sarap sa pakiramdam nang ihinto ni lola Merdie ang sasakyan. Bumaba isa-isa
sina Ybarra at Kyo.

"What's the plan?" tanong ni Just Lander kay Kyo nang sumilip ito sa bintana
katapat namin.
Inabutan sya nito ng papel. "That's the plan."

Kinuha iyon ni Just Lander at pinakatitigan. "I get it."

Nagkasa ng baril si Kia. "Just drive. Kami na ang bahala sa mga humahabol sa atin."

Naghalikan muna si Ybarra at lola Peach bago naghiwalay. May hinugot ang matandang
lalaki sa bulsa at iniabot din kay Just Lander. "Ito na yung pinabili mo."

Kinuha rin yun ni Just Lander at agad isinuksok sa bulsa. Maliit iyon na box. "I
owe you."

Pagkatapos ay nagpatuloy sa pagmamaneho si lola Merdie. Nang lingunin ko sila ay

nakita ko pang nakatanaw sa amin ang tatlo. Ilang sandali pa'y sumakay na sila sa
helicopter at lumipad patungo sa aming pinaggalingan. Siguro nga ay babalikan nila
iyong mga humahabol sa amin.

Hindi

ko alam kung nakatulog ako o hindi. Basta naririnig kong pinag-uusapan nila Lola
Peach at Lola Merdie iyong titi ni Patrick Only. Namalayan ko na lang na madilim na
nang huminto ang sinasakyan naming kotse na aakalaing pagong na may gulong.

Pagbaba namin ng kotse ay inalalayan ko si Just Lander dahil hirap syang

makahakbang. "Just Lander, anong lugar ito? Hindi na ba tayo matutunton ng mga
kalaban dito?"

Hindi nya ako tinugon. Pumasok lang kami sa isang bahay na kulay gatas. Puro upuan
iyon sa loob at may lalaking nakatayo sa dulo. Hindi ko nga mawari kung tao iyon
kasi para bang dalawa ang ulo niyon na magkapatong.

Tinanong ko si lola Peach. "Lola, bakit po dalawang patong ang ulo niyong lalaki?"

Natawa si lola Peach. "Nakow! Eh, hindi dalawa ulo nya na magkapatong. Nagkataon
lang ba na pahaba ang kanyang ulo, aba."

"Ex ko yan." Sumingit si lola Merdie. "Bilisan nyo Aviona at Ser. Humarap na kayo
agad doon."

"Ha?" nagtaka ako. "Ano pong gagawin namin doon?"

Bigla akong hinila ni Just Lander sa pulso at iniharap sa kanya. Lumuhod sya sa
harapan ko at inilabas iyong maliit na box na bigay sa kanya niyong Ybarra.
Binuksan nya iyon at inilahad sa akin. May bagay doon na tila ba bituin dahil
kumikinang.

Anong ginagawa nya?

Umalon ang lalamunan ni Just Lander. "W-will you marry me?"

Ano raw?

Nainip yata si Just Lander dahil tigagal lang ako sa kanya. Tumayo sya at isinuot
sa daliri ko iyong bagay na kumikinang. "Pakakasalan mo ako, Aviona, sa ayaw sa
gusto mo."

"P-pakakasalan?" pumiyok ako.

"Oo." Pagkalagay nya niyon sa daliri ko ay hinila na nya ako patungo doon harapan.
"N-ngayon na?"

"Oo, ngayon na." Huminto sya at salubong ang kilay na humarap sa akin. "Dahil gusto
na kita agad mapangasawa."

Saka biglang naglandas ang mga luha ko.

Revised book edition of GALLA is now available in bookstores nationwide for only
150, under my name: ARA V SANTOS. Ask the customer service for assistance. Thank
you!

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 25

Chapter 25

"LOLA PEACH, nanaginip lang po ba ako? Totoo po ba na pakakasalan ako ni Just

Lander?" tanong ko kay Lola matapos nila akong hilahin sa isang maliit na kuwarto.
Kailangan daw kasi nila akong ayusan bago ang kasal.

"Nakow! Eh, kung fingerin kaya kita ngayon, nang malaman mo kung nanaginip ka lang
o hindi?"

Sumingit si Lola Merdie na may bitbit na damit. "Oh sya, eh tama na muna iyang
usapang-kahayupan. Bilisan na natin at mainipin si Piccolo."

Si Piccolo marahil iyong ex nya na tila dalawang ulo na magkapatong ang mukha. Ayon
pa kay Lola Peach ay pahaba lang daw iyon at hindi magkapatong. Nagkataon din na
wala kasi itong buhok kaya lalong naging oblong. Ito rin daw ang magkakasal sa
amin.

Mabilis akong hinubaran ni Lola Merdie at sinuotan ng kulay gatas na baro. May
inilagay naman si Lola Merdie na pulbos at kung anu-ano sa aking mukha at mga labi.

"Mayamaya lang ay isa ka na ring Montenegro. Tiyak na masasakal ako ng tatay mo

kapag nalaman nyang kasabwat na naman ako sa eksenang ito."

"Ako po? Magiging Montenegro? Eh, di ba po, Montemayor ako?"

"Kapag ikinasal ka na kay Ser, ibig sabihin, asawa ka na nya." Si Lola Peach ang
sumagot. "Dadalhin mo na rin ang apelyido nya. Magiging isa ka na sa kanila:
Montenegro."

Kung ganoon, magiging Montenegro na pala ako. Hindi ko alam pero ang saya ko.
Kinakabahan man pero nananabik ako. At alam ko sa puso, gustong-gusto ko. Gusto ko
na na maging bahagi ako ng isang Montenegro.

"At alam mo ba kung ano ang pinakamasarap na bahagi pagkatapos ng kasal?" tanong

ni Lola Merdie na ngiting-ngiti.

"Ano po?"

Napasighap si Lola Peach. "Ang honeymoon." Siya na ang sumagot.

"Honeymoon po?"

Sunud-sunod ang tango ni Lola Merdie. "Pulot-gata. Ito iyong kadyutan sa ilalim ng
buwan."

May ganoon pala? Lalo tuloy akong nanabik.

"Kaya ihanda mo yang pepe mo. Kung gusto mo, mag-ahit ka." Ani Lola Peach habang
sinusuklayan ako.

"Galingan mo sa kama, hija, para mabuntis ka." Payo naman ni Lola Merdie.

"Paano ko po ba gagalingan?" napanguso ako.

Pinanlakihan ko ng mga mata ni Lola Merdie. "Aha, gusto mo ng payo na cool?"

Tumango ako.

"Umibabaw ka, hija. Pumatong ka sa kanya."

"Ako po ang iibabaw sa kanya?" napakamot ako. "Eh, baka po mabali titi nya?"

Nagkatawanan ang dalawa. "Pucha, eh ang bobita pala nitong alaga mo, Pechay."
Napailing pa si Lola Merdie. "Not cool."

"Basta umibabaw ka sa kanya at isuksok mo iyong kuwan nya dyan sa kipay mo. Tapos."
Kulang na lang ay sabunutan na ako ni Lola Peach.

May hinugot si Lola Merdie sa bulsa nya. "Gusto mo pa ng isang cool? Oh, heto."

Inabutan nya ako ng candy. Candy iyong tawag doon sa matamis na pagkain na
sinisipsip lang. Minsan na akong nakakin nito dahil binigyan na ako nito dati ni
Lola Peach.

"Candy mint yan."

"Mint po?"

"Malamig sa bibig." Sabat ni Lola Peach.

"Ano pong gagawin ko dito?"

"Sumipsip ka muna nyan bago mo sya iblow-dyab." Napahalukipkip si Lola Merdie.

"Ewan ko na lang kung di mapamura at mapatirik ang mga mata ni si Ser!"

Cool nga!

...

I WAS

standing inside a huge white room. Walang ano mang gamit dito maliban sa iilang
upuan. Merdie recommended this place. And in this room I will marry Aviona Camille
Montemayor.

Ang magkakasal sa amin ay ex-boyfriend din ni Merdie. Isa raw itong judge. And his
name is fucking Piccolo, for God's sake! I can't believe there's such a name like
that! Pero wala na akong pakialam, ang importante ay matuloy lang ang kasal.

My heart raced inside my chest. The thought of Aviona will be mine forever made me
feel this butterfly in my stomach. Damn, I'm effing excited!

Hindi ako papayag na hindi kami makasal ngayon. Natatakot ako na baka kapag nabawi
sya sa akin ng mga Montemayor ay makalimutan nya ako. Yes, natatakot ako. At
napakahirap palang matakot. Natatakot ako na kapag nagkahiwalay kami ay baka mawala
na sya sa akin. Even the thought of it is already torturing and scaring the hell
out of me.

Sighing, I closed my eyes. Mapapanatag lang ako ngayong gabi kapag asawa ko na sya.
Mawawala lang ang pangamba ko kapag tapos na kaming ikasal na dalawa. Mapapasakin
na siya. Legal na paraan. Sa batas at sa mata ng Diyos na pinapaniwalaan ng mga
Montemayor.

Ilang sandali pa ay bumukas na ang pinto. Nahigit ko ang aking paghinga nang iluwa
nito si Aviona kasunod ang dalawang matanda.

Unconsciously, nailagay ko ang isang kamay ko sa tapat ng aking dibdib. Nakatitig

ako sa kanya at nakatitig din sya sa akin. The moment was priceless.

May bulaklak na nakaipit sa kanyang kaliwang tainga. She's wearing a simple white
dress pero nagmistula itong engrande because she's the one who's wearing

it. God, she was a breathtaking view! She's now walking in the aisle.

That beautiful pure soul was going to be mine anytime soon. My chest swelled with
pride as I look at my lovely bride. This must be the longest time of my life.
Huminto kasi ang lahat ng nasa paligid ko. There's nothing I could see now but her
sweet smile to me.

I will never ever effing forget this day. The day that I will be hers and she'll be
mine. That her life will revolve only around me.

Inilahad ko ang aking palad nang makalapit sya sa akin.

Kinuha naman nya iyon at humarap kami nang sabay sa judge na nasa harapan namin. I
saw her swallowed deeply as she turns her head to Merdie and Peach. Bahagya kong
pinisil ang kanyang mga palad. Humugot sya nang malalim na paghinga matapos
magtagpo muli ang aming mga mata.

Tumikhim si Piccolo. "Magsisimula na tayo."

Wala na bang ibibilis ito? Gusto ko ng matapos. Gusto ko ng makatiyak na magiging

asawa ko na siya.

"Tayo ay pinagtipon sa lugar na ito upang," napatingin ito kay Merdie. "Saksihan
ang kasal nila Lander Montenegro at Aviona Camille Montemayor." Bigla itong
namutla. Pilit sinisipat iyong binabasa. "M-Montenegro?" napatingin siya sa amin ni
Aviona. "M-Montemayor?"

My brows wrinkled. "Is there a problem?" I asked irritatedly.

"A-aware naman siguro kayo na," Piccolo swallowed deeply. "M-Montenegro kayo at
Montemayor, tama ba?"

I get what he was saying. Kilala kasi sa lipunan sa larangan ng kayamanan at

negosyo ang mga Montemayor gayundin ang angkan na pinagmulan ko.

I heaved a sigh. "Peach, my gun?" I

asked without looking at her.

"Andito po, Ser, sa akin, nakasuksok sa panty ko."

Dammit! Bakit naman kaya nakasuksok sa panty nya?

Humugot si Piccolo ng panyo at pinunasan ang namamawis na noo. "H-hindi ko kayo

pwedeng ikasal. Ako naman ang malalagot."

I gritted my teeth. "Peach, ang baril, asan na?"

Nagbago ang mukha ng judge. "Joke lang."

Crap.

"Ituloy na natin ito." Pagpapatuloy nito. "Ikaw lalaki, tinatanggap mo ba si babae

bilang iyong katuwang sa buhay? Nangangako ka ba sa sasamahan mo sya saan man sya
magpunta, makikinig ka at aalagaan mo siya? Pagsasaluhan nyo ba ang hirap at
ginhawa, bilang katuwang sa buhay, mangingibig at kaibigan? Tatanggapin mo ba sya
bilang iyong asawa mula ngayon at magpakailanman?"

Hinuli ko muli ang palad ni Aviona at marahang pinisil. "Yes."

Napatikhim muli si Piccolo. "Ikaw naman babae,"

Napaangat ng mukha si Aviona.

"Tinatanggap mo ba si lalaki bilang iyong katuwang sa- "

"Ano po yung katuwang?" napalabi si Aviona.

Napasintido ako.

Kandautal si Piccolo matapos mapatingin sa akin. "Ah, iyong partner mo. I-ibig
sabihin, iyong kahalili mo sa buhay, ganun."

"Cool pala." Namimilog ang mga mata ni Aviona.

Cool? Kanino naman nya kaya natutunan ang ganoong salita?

Ngumiti siya. "Kung ganoon po ay wag nyo na akong tanungin. Dahil ang lahat ng
itatanong nyo po sa akin ay 'oo' lang po ang isasagot ko."

Napangisi ako. That's my girl.

Sunud-sunod namang napatango si Piccolo. "At ngayon, isuot nyo na ang singsing sa
isa't isa bilang simbolo at tanda ng

inyong pagmamahalan."

Lumapit sa amin si Peach at inihatid sa amin ang wedding ring. Nang madampot ko
iyon sa palad ng matanda ay kinuha ko ang kaliwang kamay ni Aviona. Bago ko isuot
sa kanya itong singsing ay may nais akong sabihin.

"Aviona,"

"Ha?" nakatitig lang sa akin ang inosente nyang mga mata.

Napakurap ako. "Magulo ang kinalakhan kong buhay. Ampon lang kami ng kuya ko.
Inampon kami ng isang taong walang puso. Ang ibang Montenegro ay hiwalay sa amin.
May sariling emperyo ang tumayong ama ko. Isang mas madilim na emperyo na ang
tanging kulay na makikita mo ay kulay ng dugo. Maraming dugo..."

Lumamlam ang kanyang mga mata.

"Nasilaw ako sa kapangyarihan ng emperyong iyon. Nangarap ako na maging malakas at

higit pang makapangyarihan. Wala akong ginusto na hindi ko makukuha. Hanggang sa
malaman ko na ang pamilya mo ang isa sa pinakamalaking kalaban ng pamilya ko.

Nagmamasid ako. Naglalaro ng buhay ng ibang tao. Ipinagbubuntis ka ng ina mo noon

ng maisip kong sana ay babae ang bunso ng mga Montemayor. At nang malaman kong
babae, napangiti ako. Bata pa ako noon, Aviona. Pero nangarap na ako na
makapangasawa ng Montemayor."

Goddammit! Totoo bang nasasabi ko ang lahat ng ito?

"Nasa tiyan ka palang ng iyong ina, inangkin na kitang bilang pag-aari ko. Naalala
ko noong una kitang makita. Noong tatlong taong gulang ka pa lang at wala pang
kamuwang-muwang sa mundo. Para kang anghel noon, nagalit ako sa sarili ko dahil
nakaramdam ako ng tuwa ng makita ka. Dahil gagamitin lang naman kita para makuha
ang gusto ko, pero bakit natutuwa ako kapag nakikita kita.

I was very impatient type of man, pero sa unang pagkakataon, naghintay at nagtiyaga
pa ulit ako. Hinintay ko hanggang sa lumaki ka pa nang kaunti."

Nakatingin lang ang lahat sa akin.

"At nang hindi na ako nakatiis," I continued. "Kinuha na kita. I stole you from
your family and the life you truly deserves. I stole your entire life because I am
a selfish and dominating beast."

"Just Lander..."
"Ikinulong kita at itinago para masigurong akin ka na. Na wala ng ibang makakakita
sa'yo, wala ng hahanga sa mala-anghel mong mukha at inosenteng mga mata. Na akin ka
na. I was fourteen then, and you were just an innocent little girl. Akin ka na
habambuhay. Subalit," bahagya akong natigilan. "Naging mas magulo ang mundo ko.
Dahil naging abala ako sa gawain na ipinamana sa akin ng tumayong ama ko."

Pumatak na ang mga luha ni Aviona.

"Nalulong ako sa kapangyarihan. Sa pagiging diyos sa libo-libo naming tauhan. Hindi

ko namalayan na lumilipas ang panahon. Nakalimutan kong ikinulong ko pala sa kwarto
ang isang babaeng nakatakdang mapangasawa ko pagkalipas ng maraming taon."

"Ser Lander..." napaiyak na rin si Peach sa tabi namin.

"Pero nagtagpo muli tayo. At wala sa hinagap ko na babaguhin ako ng isang tulad
mo." Pagkasabi'y isinuot ko ang sising sa daliri nya. "You changed me more than I
ever thought possible, Aviona. You even calmed down the monster inside me. Every
moment with you felt so different. So effing different and refreshing. With you I
am totally lost." Alam kong hindi nya naiintindihan pero nagpatuloy ako. "I was
never good at accepting defeat. But now I am accepting it. You win. You already
owned me. Whole. All of me."

"H-hindi kita maintindihan..."

Kinuha ko isang singsing sa palad ni Peach at inilagay sa palad nya.

"My life is in your hands now."

Mukhang naintindihan naman nya ang nais ko kaya isinuot nya agad ang singsing sa
daliri ko.

"You taught me to feel the things I'd never felt before. You helped me find the
'word' that you were searching for."

Ikinulong ko ang kanyang mukha sa aking mga palad.

"I finally found it. I finally found 'love'."

"H-ha?"

Pagkuwan ay siniil ko na siya ng halik. Hindi ko na hinintay na sabihin ni Piccolo

ang salitang 'you may kiss the bride.' Kapwa kami hinihingal ni Aviona nang
maghiwalay ang aming mga labi.

"A-Aviona..."

"J-Just Lander..."

"You may sign now the certificate." Sumingit si Piccolo. Inabutan nya kami ng
papel.

Pipirmahan ko na sana iyon ng matigilan ako. "What the hell is this?!" iniangat ko
iyon.

Namutla si Piccolo.

"Tissue?" nagtatagis ang mga ngiping bumaling ako kay Merdie. "Pipirma kami sa
tissue?!"
Napangiwi ang matanda. "A-akala ko, alam nyo Ser?"

"Na ano?!" galit akong lumapit sa kanya.

"N-na kasal-kasalan lang ito."

"What?!" My loud voice filled the room like thunder.

"N-na kunwa-kunwarian lang. Hindi po ako tunay na judge..."

Galit na nilingon ko si Piccolo. "What the fucking hell?! Explain! Now! Damn it!"

"K-kinasal ko kayo, Ser, pero-"

"Pero ano?!"

Bumalatay ang takot sa mukha nya. "J-Joke lang..."

Napailing si Aviona. "Not cool."

"Peach!" sigaw ko.

"Yis, Ser!" Lumapit sya agad.

"Ang baril, akin na!"

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 26

Okay na ako. Thanks sa paghihintay.

Chapter 26

HINDI AKO MAPAKALI. Kakatapos lang kasi ng kasal namin ni Just Lander at
bubuntisin niya raw ako mayamaya. Nagboluntaryo ang dalawang matanda na ihanda ako
bago ang aming pulot-gata.

"Lola Peach, kinakabahan po ako."

"Nakow! Eh, bakit ngayon ka pa kinabahan? Eh, ilang beses ka ng nakadyot, de pungas
ka!" Ani Lola habang sinusuutan niya ako ng kung ano.

"Para saan po iyan?"

"Para hot ka ngayon gabi. Pihadong manggigigil sa'yo nito si Ser." Ngumiti ang
kanyang mga gilagid habang pinagmamasdan niya ako sa mula ulo hanggang paa.

"Ano po yung hot, Lola?"

"Hot," napakagat-labi si Lola. "Malaswa."

Napanguso ako. "Malaswa?"

"Dun't wori. Mahilig si Ser sa mga malalaswa."

Napakamot na lang ako.

"Hija, basta kapag nagka-baby kayo ni Ser, isunod mo sa pangalan ko ha?"

Tumingin ako kay Lola, parang malungkot siya.

Hinila niya ako at niyakap. "Ku, ang bilis-bilis ng panahon. Dati napakaliit mo pa,
iyakin ka pa at ang hirap patahanin. Ipinaghe-hele pa kita. Pero ngayon malaki ka
na at may asawa na."

"Lola, umiiyak ka?"

Suminghot siya at hinalikan ako sa ulo. "Bat ako iiyak? Matapang tong Lola mo, ano
ka ba!"

Ngumisi ako.

"Ah, basta! Masaya ako, Aviona. Masaya ako ni Ser ang naging asawa mo, masaya ako
kasi napagbago mo siya. Masaya ako kasi masaya ka sa kanya."

Tama, masaya ako kay Just Lander.

"Lola, nasaan po si Lola Merdie." Naalala ko. Kanina pa pala wala si Lola Merdie,
nami-miss ko na siya.

Inginuso

ni Lola iyong kabilang kwarto. "Hayun, nagpapa-chorva kay Piccolo."

"Chorva?"

"Seksi taym ba. Alam mo na yun, lintek ka!"

Nanlaki ang mga mata ko. "Bubuntisin din po siya ni Piccolo?"

"Hay naku. Hindi na mabubuntis iyon at makunat na."

"Makunat?" napaisip ako. "Kumukunat po ba ang pepe?"

"Hindi. Si Lola Merdie mo lang talaga ang may ganoong pepe."

Natakot tuloy ako. Baka kasi isang araw ay bigla na lang kumunat din ang pepe ko.
Napabuntong-hininga ako.

Umupo si Lola para magpanatay kami. Hinawakan niya ang magkabila kong palad. "Bakit
ba parang hindi ka masaya? Kung ako ang bubuntisin ni Ser, eh baka ako na ang
pinakamasayang diwata sa buong mundo."
"Hindi naman po ako malungkot, Lola. Marami lang po akong hindi maintindihan."

"Ano bang hindi mo naiintindihan, pisti ka?"

"May mga sinabi po sa akin si Just Lander na hindi ko po naunawaan."

"Tulad ng ano?" tanong ni Lola.

"Tulad nang sabihin nyang mahal ka niya?" biglang sumingit si Lola Merdie mula sa
likuran. Pawisan ito at walang kahit anong saplot sa katawan. Rumampa ito sa
harapan namin.

Nagsalubong ang mga kilay ko. "Sinabi po ba yun ni Just Lander?"

"Hindi. Pero parang ganoon ang nais nyang sabihin sa'yo." Namewang siya at
nagpalakad-lakad pa sa kuwarto. Hindi ko tuloy maiwasang damahin ang dibdib ko,
bakit iyong kay Lola Merdie hanggang tiyan niya na?

"Tapos na kayo? Saan na si Piccolo?" tanong ni Lola Peach sa kapatid.

Napatingin naman ako kay Lola Peach, wala siyang dede kaya hindi ko maikumpara ang
akin sa kanya.

"Naroon sa kwarto, lupaypay. Isang round

lang si gago." May inis na salaysay ni Lola Merdie. "Tagal tigasan. Kailangan pang
bombahin!"

"Aw!" ewan pero napatili si Lola Peach sa sinabi nito.

"Mga Lola, ano po yung 'mahal'?" sumingit na ako.

"Iyon yung tinatawag na 'love,'" lumapit sa akin si Lola Merdie at itinuro ang
aking dibdib. "Ibig sabihin, kapag mahal mo na ang isang tao, bahagi na siya nito."

Napahawak ako sa dibdib ko. Totoo nga kaya ang sinasbi ni Lola Merdie? Totoo kayang
mahal ako ni Just Lander?

"Eh, Lola Merdie, paano ko po malalaman kung totoong mahal ako ni Just Lander?"

Nagkatinginan ang dalawa. Tumugon si Lola Peach pagkuwan. "Hindi malalaman, hija.
Mararamdaman mo."

"Nararamdaman mo ba na mahal ka niya?" si Lola Merdie ang nagtanong.

Umiling ako. "Hindi ko po masasabi."

"Ikaw ba, hija." Sumeryoso ang mukha ni Lola. "Nararamdaman mo ba na mahal mo

siya?"

Napalunok ako. Paano ko ba malalaman na mahal ko si Just Lander? Napayuko ako.

"Hindi ko po alam."

Lumapit sa akin si Lola Merdie at muling itinuro ang aking dibdib. "Pero itong puso
mo," napapikit siya. "Alam nito."

"Lola Merdie..."
"Minsan, malalaman lang natin na nagmamahal tayo kapag tayo'y nasaktan na."

Nasaktan? Pero ilang beses nang nasaktan ang puso ko. At ang dahilan nito ay si
Just Lander. Posible nga kaya na mahal ko na si Just Lander?

Kinuha niya ang aking palad at may inilagay siya doon.

Ito iyong mint na candy.

"Galingan mo, ah."

Ngumiti ako sa kanya bago ako tumango. Tumayo ako mula sa pagkakaupo at humakbang
patungo sa kwarto kung saan naroon si Just Lander.

Hinihintay niya ako doon para buntisin.

Malapit na ako sa pinto nang matigilan. Nagtaka siguro si Lola Merdie kaya
nilapitan niya ako. "May problema?"

"Posible po bang kumunat ang pepe?"

"Oo naman." Lumapit siya sakin at bumulong. "May kilala nga akong makunat ang pepe
eh."

"Sino po?"

Napahagikhik siya. "Iyang Lola Peach mo."

...

SINILIP ko ang loob ng kuwarto. Nakatayo si Just Lander, nakatalikod siya sa gawi
ko at nakaharap sa malaking bintana. May hawak siyang sigarilyo, kung kay Lola ay
tobacco, kay Just Lander naman ay payat lang na stick na tinatawag niya rin minsang
yosi.

Nitong mga nakaraang araw, hindi na siya madalas magalit. Palagi na rin niya akong
tinititigan na para bang ano mang oras ay maglalaho ako. Iyong mga kilos at galaw
niya, hindi na masiyadong nakakatakot katulad ng dati. Nabawasan na iyong pagiging
malamig niya at pagkunot ng noo.

Huminga ako nang malalim.

Bakit bigla akong kinabahan?

Di ba asawa ko na siya? Dapat masaya ako at hindi kabado.

Pero kapag sumasagi sa isip ko iyong 'love' na sinasabi nila Lola Merdie,
kinakabahan ako.

Mahal daw ako ni Just Lander... at dahil asawa ko siya, dapat mahal ko rin siya.
Pero pagmamahal nga ba itong nararamdaman ko?

Pagmamahal ba ang tawag kapag kaya kang paligayahin ng isang tao at kaya rin niyang
saktan ang damdamin mo?
Pagmamahal ba kapag gusto mo siyang makasama sa buong buhay mo?

Pagmamahal ba kapag gusto mo sa'yo lang siya at sa kanya ka lang? Iyon ba ang
kahulugan niyon? Kasi kung iyon nga, oo nagmamahal nga ako.

Mahal ko nga si Just Lander. Mahal na mahal.

Nakaramdam ako ng pag-iinit ng mukha. Dumiin ang pagkakakuyom ng palad ko sa hawak

kong mint candy.

Kung mahal mo, aalagaan mo. Kung mahal mo hindi ka papayag na mawala siya sayo.

At dahil mahal mo... gagawin mo ang lahat para paligayahin ang taong mahal mo.

Papaligayahin ko si Just Lander sa pamamagitan nitong mint candy ko!

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 27

Chapter 27

WHAT THE HELL IS THIS?!

Napanganga ako ng pumasok siya sa loob ng kuwarto ko. Bakit naka-lampin si Aviona?!
Tiyak na kagagawan na naman ito ng dalawang matandang iyon!

Nakangiti siya at atubili sa gagawing paglapit sa akin.

"Sori, Just Lander. Hindi mo ba nagustuhan?" she asked innocently. I could hear her
heartbeat from the distant.

I was about to reach my gun nang matigilan ako. Napako ang mga mata ko sa mga mata
niya. It was locked to mine. There's something in her eyes that I can't help to
look at.

Parang may nag-iba. Ma nagbago. Ibang-iba sya ngayon.

Hindi ko namalayang nakahawak na ako sa dibdib ko.

Umangat ang isa niyang kilay. "May problema ba?"

Kusang umiling ang ulo ko. Parang kontrolado niya ang buong sistema ko. Damn it!
What the hell is happening?!

Lumapit sya sa akin, hinila ako patungo sa kama. At ako naman ay tilang gagong
sunod-sunuran lang sa kanya. Ngumisi siya at itinulak ako sanhi para mapahiga ako
sa higaan.

Wow!

Kumubabaw sya sa akin. I was surprised when she licked my chest, targeted my
nipple, down to my stomach.

Ang asawa ko ba talaga ito? Pinakatitigan ko pa dahil baka namamalik-mata lang ako.

All of a sudden, she took off my boxers. Umupo sya sa ibabaw ko at may isinubong
candy.

Candy?!

She went to my hardness and she sucked it. And damn, it was fucking cold! I mean,
that feeling! It felt so good!

Ano kaya ang sinisipsip nyang candy? I'm pretty sure na malamig iyon sa bibig.

Napaungol tuloy ako. She was looking at me while

doing the handjob. "M-masarap ba, Just Lander?"

Hindi ko alam ang sasabihn ko kaya pinisil ko na lang sya sa baba.

I was stormed when she licked my balls. Napatirik ang mga mata ko.

"C-cool ba, Just Lander?" she asked.

I bit my lower lip. "S-sobrang cool, Aviona..." sagot ko na halos malagutan na ng

hininga.

Ngumiti sya sa akin at inulit ang kanyang ginagawa. I should thank Peach and
Merdie. Mabuti na lang pala at hindi ko muna sila itinutumba. Tiyak kong tinuruan
nila sa Aviona. I'm sure na pinayuhan nila ang aking asawa.

After a while, she went on top of me. She pulled my shaft out of her mouth to
entered it to her heated core. Is she for real? Saan naman kaya nya natutunan ang
ganito? Paano nya kaya nalaman na pwedeng gawin ito? Pero wala na ako sa huwisyo
para isipin pa iyon. Masyado na akong hibang.

I felt her wetness as my length went through inside her. All I can do is to stare
at her. She was so aggressive tonight. I wanna see more of what she's about to do.

She humped, slowly. "C-cool ba, Just Lander?"

I grinned. "Cool na cool, baby..."

Sinubukan ko syang yakapin subalit itinulak nya ako pabalik sa pagkakahiga. Para
bang sinasabi nya sa akin na 'ako ang taya.'

Her breasts bounced in rhythm while she was humping on top of my body.

Darn, she's so great! Hindi ko akalain na paliligayahin nya ako ng ganito sa kama.

Nang makita kong hinihingal na sya ay sinalo ko ang kanyang katawan. Ibinaligtad ko
sya at inihiga sa kama. Siniil ko sya ng halik upang kunin sa bibig nya ang candy.
Nagulat sya sa ginawa ko dahil napakabilis

ng mga pangyayari.

"J-Just Lander..."

Tinakpan ko ang kanyang bibig. "My turn." I nudged her legs apart, exposing her
lovely sacred flesh.

I went to her puss y and kissed her there. I tongued her between her legs.
Napaigtad sya sa ginawa ko. Umangat ako at tinungo muli ang kanyang mga labi. "Cool
ba?" I whispered. Then I put my shaft in her entrance and made a thrust. Soon I was
plunging deep inside her.

Napaungol sya sabay nang pagpikit ko. God, she was so hot, wet and thight.

Then I pound her deeply and harder. On and on, it became faster. How I wanted to
put my seed inside her. I wanted her to get pregnant ASAP! The thought of Aviona's
bearing my baby made me feel so alive. I was excited, I must admit. Hindi ko
akalaing maiisip ko ang mga ganoong bagay. Hindi pa ako handa pero kapag nai-
imagine ko na mabubuntis ko si Aviona ay nasisiyahan ako.

"Aviona..." I groaned.

"J-Just Lander..."

Sinakal ko sya habang patuloy ako sa paggalaw. "A-akin ka lang, Aviona... tandaan
mo... asawa na kita..."

"O-oo, Just Lander... sa'yo lang ako..."

"A-ako lang ang pwedeng gumawa sa'yo nito..."

She enveloped her arms onto my shoulder. "I-ikaw lang, Just Lander..."

"G-good..." pagkasabi'y lalo akong bumilis sa ibabaw nya.

I grabbed her breast and I kissed her hard. I didn't stop until I got near on my
edge.

Shit, I'm coming! "M-malapit na ako, Aviona... malapit na ako..." I held her hands
while thrusting again and again. I burried my face on her neck as I found my
release sooner than I expected.

"Ahhh... Just Lander... buntisin mo ako, Just Lander..."

Ibinaon ko pa lalo ang sarili sa kanya. "Oh, shit..." nangisay ako sa ibabaw nya.

"Ano iyon, Just Lander? Bakit nakakakiliti?"

Hinagkan ko sya sa noo. "Iyon ang magiging baby natin."

"Hala! Ibig sabihin, sayo nagmula iyong magiging baby natin?"

Crap. Paano ko ba ipapaliwanag? Napakamot ako.

"Parang ganoon. Pero sa katawan mo mabubuo iyong baby natin."

"Kung ganoon ay mabubuntis na talaga ako?"

I smiled at her. "Oo, mabubuntis ka na."

She made a face. "Just Lander, mahal mo ba ako?"

"Huh?" napatigagal ako sa tanong nya.

Her cheek turned red. Hindi sya makatingin sa akin. "M-mahal mo ba ako?"

Napapikit ako. Of course I do. This is something that I didn't expect na

mararamdaman ko. All my effing life I thought I wasn't cut out for love. I don't
even know what 'love' is until I fell for Aviona. And the day I fell for this
woman, I fell so effing hard. Sya ang dahilan kung bakit ko nararanasan ang
pinakamagandang bagay sa mundo.

Iniangat ko ang kanyang baba at saka ko sya hinalikan. "How about you? Mahal mo ba
ako?"

"Just Lander..."

"Mahal mo ba ako?" I don't know but I feel so nervous. Natatakot ako na baka hindi
mutual ang feelings namin.

She bit her lip. "Just Lander... may ano..."

"M-may ano..." nataranta ako.

Napanguso sya. "May..." nakatingin sya sa mga bibig ko. "May... candy pa ba? Sarap
pala non, eh..."

Come on! I shook my head. "Not cool..."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 28

I'm trying...

Chapter 28

"JUST LANDER, totoo bang lumulubog ang araw bago magdilim?" Aviona asked as she was
looking at the sunset. Nakatanaw kami sa malawak na karagatan kung saan tanaw namin
ang papalubog na araw.
I nodded.

"Saan napupunta yung araw? Sa ilalim ng dagat?"

I glanced at her to see her brown eyes. Hindi ko sya kayang tingnan nang matagal.
Ayaw ko rin titigan ang kaniyang magandang mukha. Maybe because I was too afraid to
lose her, and my stare is only meant to a woman I suppose to say goodbye.

I nodded again. "Oo. Lumulubog ang araw sa ilalim ng dagat."

Her eyes widened. "Sabi ni Lola Peach ay yari raw sa apoy ang araw. Kapag lumubog
ito sa dagat, ibig sabihin ay mamamatay ang apoy nito?"

Amused akong ngumiti. "Oo. Kapag nawala ang apoy ay nawawalan din ng liwanag. Iyon
ang dahilan kung bakit nagdidilim pagkatapos lumubog ng araw sa karagatan."

Napatingala sya. Mayamaya ay ay tila ba may pumasok sa isip niya. "Alam ko na!
Kapag wala ng apoy ang araw ay nagiging buwan?"

Napapikit ako. "Oo, ganoon nga."

Napapalakpak sya. "Yay! Ang galing!"

Pagkuwan ay muli naming magkapanabay na pinagmasdan ang papalubog na araw. I

believe that sometimes a man has to lie to his girl when he's upset and not in mood
of answering.

I don't know how will I tell her that this might be the last day we're together.
Parang hindi ko kayang mawalay sa kaniya, but I have to leave her. Sa ngayon kasi
ay iyon lang ang alam kong paraan para mailigtas sya sa masamang pwedeng mangyari.

God,

she's beautiful. Sa loob at labas, napakaganda niya. At ang tulad niya ay hindi
dapat iniiwan. Sya iyong babaeng dapat inaalagaan.

Humarap sya sa akin and she pouted. "Just Lander, may itatanong sana ako sa'yo."

Namulsa ako. "Sige lang."

Lumikot ang mga mata niya. "Alam mo ba kung saan ko makikita ang pag-ibig?"

I took a breath, deeply. "Hindi naman hinahanap yun. Kusang darating yun."

"Kusa kong makikita yun?"

Kinuha ko ang kaniyang kamay at inilagay sa aking dibdib. "Nararamdaman."

"Paano ko malalaman na natagpuan ko na nga iyon?" nakatingala sya sa akin.

"Close you eyes, Aviona." Utos ko sa kaniya.

Ginawa naman niya ang sinabi ko.

"Kasing ganda iyon ng kalangitan at sinliwanag ng mga bituin. Kasing lawak ng

karagatan at kalupaan. Kasing taas ng himpapawid at sin tayog ng kabundukan."

Ngumiti sya sa gitna nang kayang pagkakapikit. "Natagpuan ko na, Just Lander..."
"Oo, natagpuan mo na." Idiniin ko ang kaniyang palad sa aking dibdib. "Narito,
Aviona." Maingat kong iniangat ang kaniyang mukha.

"Just Lander..." nagtagpo ang aming mga mata.

Unti-unti ay naglapit ang aming mukha. Dahan-dahan ay nagdikit ang aming mga labi.
It was soft and gentle. Romantic and unforgetable. I cupped her face as our lips
moving. Hindi ko mapigilang hindi namnamin ang bawat sandali.

Nang kumalas ako sa kaniya ay kusang bumuka ang aking bibig. "A-Aviona..."

"Just Lander..." Nakatitig lang sa aking ang kulay tsokolate niyang mga mata.

"I love you..."

....

NAGISING AKO SA MALAKAS NA INGAY. Tinig iyon nila Lola Peach at Lola Merdie.

Kapwa sila nagmamadali. Napabangon ako nang kunin ni Just Lander ang aking kamay
mula sa pagkakahiga.

"Kailangan na nating umalis." Sabi niya.

"Anong nangyayari?" umusbong ang kaba sa aking dibdib. Parang may hindi magandang
mangyayari. Sa hitsura nila'y para bang nasa panganib kami.

Walang sumagot sa tanong ko. Mabigat pa ang aking katawan dahil sa antok, kaya ang
natatandaan ko na lang ay hila-hila na nila ako.

May pinagtatalunan sila tungkol sa sasakyan. Ayaw na kasi ni Just Lander sa sumakay
sa kotseng pagong ni Lola Merdie. Mabuti na lang at may iminungkahi si Piccolo.
"Mukhang kailangan natin si Happy B."

"Sinong Happy B?" tanong ni Lola Merdie.

"Iyong sasakyan ko."

Nagkatinginan muna ang mga matatanda bago nagpasyang puntahan ang likuran ng bahay.
Napatanga kami nang makita namin si 'Happy B' na nakahimpil doon.

"Sigurado kang ito si Happy B?" tanong ni Lola Merdie habang nakatingala sa
sasakyan.

"Oo." Nakangisi si Piccolo. "Happy B means Happy Bus."

....

LUMAPIT AKO kay Just Lander na nakaupo sa isang tabi. Nakasakay sa isang sasakyan
na tinatawag daw na bus. Ayon naman kay Piccolo, na kasalukuyang nagmamaneho nito,
ay 'Happy B' daw ang pangalan nito. Kahit pala sasakyan ay puwedeng pangalanan?
"Just Lander, saan tayo pupunta?" taong ko sa kaniya.

Nakatingin sya sa papel na ibinigay sa kaniya ng kapatid niyang si Kyo. "Tatakas

tayo."

"Sa mga kalaban?"

"Oo." Ang kaniyang mga mata ay nasa kawalan. "Natunton na nila tayo. At alam na rin
nila kung saan tayo patungo."

"Saan ba tayo

sa patungo."

Matagal sya bago nakasagot. "Sa piyer."

"Anong meron doon."

Umigting ang kaniyang panga. "May barko doon na naghihintay sa atin."

"Kailangan nating makarating doon bago tayo maabutan ng kalaban?"

Tumango sya.

Ilang sandali pa'y tumunog ang cellphone ni Just Lander. Sinagot niya iyon bago sya
lumayo sa akin. Mayroon syang kausap pero hindi ko naman marinig.

"Hija, wag kang hihiwalay sa akin." Ani sa akin ni Lola Peach bago sya nagkasa ng
baril na hawak niya.

"Lola, natatakot po ako. Baka po maabutan tayo ng mga humahabol po sa atin."

"Wag kang matakot. May mga tutulong sa atin pagdating natin sa barko."

"Isa pa, mabilis magmaneho si Piccolo." Singit ni Lola Merdie. "Hindi nila tayo
maabutan."

Biglang huminto ang sasakyan sanhi para magkauntugan kaming tatlo. Galit na galit
si Lola Merdie na hinarap si Piccolo. "Tangina, dahan-dahan naman! Kapag ako
nainis, ididribol ko yang ulo mo!"

Nakangiwi si Piccolo n nilingon kami. "Flat ang gulong."

Sinilip ni Just Lander ang bintana ng sasakyan. "Malapit na tayo. Takbuhin na lang
natin kaysa maabutan nila tayo."

"Pero hindi ko maiiwan si Happy B ko." Reklamo ni Piccolo.

"Wag kang pabebe, Piccolo." Sermon ni Lola Merdie. "Wag kang paimportante dahil
hindi ka mukhang tao!"

"Seryoso ako, magpapaiwan na ako dito. Ihaharang ko rin sa daan itong bus ko para
matagalan ang mga kalaban sa paghabol."

"Feeling mo, bida ka na niyan?" napahalukipkip si Lola Merdie.

Tumayo si Piccolo at siniil ng halik ang matanda. "Hindi. Gusto lang kitang iligtas
at ang mga kasama mo."
Humanga yata si Lola Merdie

sa sinabi nito kaya ginantihan niya ito ng halik na may kasamang dakot sa harapan
nito. "Isa kang bayani... kahit pahaba ang ulo mo."

"Umalis na tayo. Natatanaw ko na sa malayo ang mga sasakyan nila!" sigaw ni Lola
Peach.

Hinuli ni Just Lander ang aking pulso at tumakbo nang mabilis patungo malapit sa
natatanaw naming barko. Ito raw iyong sasakyan na ginagamit para makatawid sa
dagat.

Sa likuran namin ay ang dalawang matanda. Hindi namin alintana ang layo namin sa
sasakyan dahil sa panganib na maari naming makaharap kapag naabutan kami. Pasalamat
narin kami kay Piccolo na haharang sa daraanan nito. Kahit papaano ay may oras pa
kami para tumakbo.

"Kailangan nating bilisan, umaandar na ang barko!" sigaw ni Just Lander.

Halos malagutan na ng hininga ang dalawang matanda makasabay lang sa bilis ng

pagtakboo namin. Hanggang sa nakalapit na kami. Subalit hindi humihinto ang barko
sa pag-andar nito.

"Aabot ba tayo?!" tanong ko sa gitna ng pagtakbo.

"Kailangang umabot tayo!" desididong tugon ni Lola Peach.

Kahit pagod na kami ay mas binilisan pa namin ang pagtakbo. Ang pag-asa na lang,
kung makaabot kami, ay iyong tila isang tulay na nagsisilbi para makasampa sa
barko. Subalit dahil umaandar ito ay malapit nang bumigay ito.

"Bilis!" unang nakatuntong si Lola Merdie. Nakasunod si Lola Peach pero saktong
naputol na ang tabla.

Buong lakas akong binuhat ni Just Lander at maingat na ibinato sa matanda. Maige't
nakapitan nila ako kaya nakasampa ako nang ligtas.

Hinihingal kami nang makatungtong kami. Tuwang-tuwa ako dahil nagawa namin. Mabilis
ang andar ng

barko kaya malabong maabutan kami. Gusto kong magtitili sa saya pero iba ang mukha
ni Lola Peach.

"B-bakit po?"

Tulala ang dalawa at bakas ang lungkot sa mukha. Nakatanaw sila sa daungan kung
saan kami nagmula.

Saka ko lang napagtanto kaya marahan akong lumingon. Nitong mga sandaling ito ay
nanalingin akong wag naman sanang tulad ng iniisip ko ngayon. Hindi pwede ito,
hindi. Nasaan si Just Lander? Oh, hindi.

May mga luha na sa aking mga mata nang nilingon ko ang pinanggalingan ko. Sa di
kalayuan nga ay naroon sya sa at nakatanaw na lang sa amin doon.

"Just Lander..." usal ko. Naglandas na ang mga luha. "Lola Peach, balikan natin si
Just Lander..."
Subalit mga matang luha rin ang tugon sa akin ni Lola. Ganoon din si Lola Merdie ng
tangkain kong kausapin sya.

"Just Lander!!!" akma akong tatalon sa dagat para balikan sya. Pero bago ko pa
magawa iyon ay hawak na ako ng dalawang matanda.

Tatalon ako, kaya ko ito. Natatanaw ko pa sya, kaya pa ito.

Kitang-kita ko ang mukha ni Just Lander kahit malayo sya. Kitang-kita ko kung paano
sya ngumiti sa akin na parang wala lang.

"Just Lander!!!" sigaw ko muli.

Maingay ang paligid dahil sa ungol ng barko pero narinig ko ang kaniyang mga
sinasabi. "Hanggang dito na lang ako, Aviona."

"Ayaw ko..." hagulgol ko. "Nangako tayo, di ba? Na magsasama tayo. Sa hirap at
ginhawa ay magkasama tayo..."

"L-lakasan mo ang loob mo, Aviona." Pumiyok sya. "M-magpakatatag ka..."

"J-Just Lander, hindi ko kaya..."

"Kaya mo!" matigas na bigkas niya. "Hindi ka lang isang Montemayor kundi Montenegro
ka na rin, Aviona."

Hindi ako makahinga. Sobrang sakit ng dibdib ko, hirap akong huminga. "J-Just
Lander..."

"Magsikap ka, Aviona. Mag-aral ka. Darating ang araw ay hahanapin kita. Sa araw na
iyon ay pakakasalan ulit kita."

"P-pero hindi ko kaya nang wala ka..."

Nagtagis ang kaniyang bagang. "Tumingin ka sa palad mo."

Bumaling ako sa mga palad ko para lang matagpuan doon ang piraso ng papel. Ang
papel na ito, ito yung listahan ko. Nakalista doon ang salitang pag-ibig at may
marka na ng tsek iyon. Kaya naman bigla na lang kumabog ang aking dibdib.

Ito na nga kay aang pag-ibig na nasa listahan ko? Ito nga siguro na nararamdaman
ko. Ginamit ko ang aking buong lakas para isigaw ito.

Ngayong gabi ay kailangang masabi ko ito. "Mahal kita, Lander!" namamalat na ako.
"Mahal na mahal kita, Lander Montenegro!!!"

Mahina na ang kaniyang tinig dahil malayo na kami sa isa't isa. Subalit sa kabila
nito ay nabasa ko ang binigkas ng mga labi. "Sa wakas, nasabi mo rin ang pangalan
ko. At oo," huminga sya ng malalim. "Mahal na mahal din kita Aviona Camille
Montemayor-Montenegro!"

Pagkatapos niyon ay tuluyan na syang lumiit sa paningin ko. Wala na akong makita
kundi ang pagdaloy ng mga luha ko. "B-balikan kita, Lander, pangako. H-hahanapin
kita, asawa ko..."

JAMILLEFUMAH

@JFstories
=================

Chapter 29

Chapter 29

"DID YOU HEAR THAT?" I asked Kia.

Agad ko siyang kinalabit nang marinig ko ang aking pangalan sa kung saan.

"Does someone call my name?"

Kia crossed her arms. "Wake up, bitch. You're just imagining things!"

In five years ay wala na akong ibang bukang bibig sa kay Kia kundi ang kanyang
Uncle Lander. Alam kong naiirita na siya sa akin dahil haragan niya iyong
ipinapakita at ipinaparamdam.

Bumagsak ang balikat ko. Kailan ba siya totoong darating si Lander para sunduin
ako? Para hindi na ako napa-praning nang ganito. Katulad ng mga nakaraang sandali
sa buhay ko sa loob ng lumipas na limang taon.

Namasa ang mga mata ko. Para akong mamamatay sa lungkot at pangungulila.

"Hey!" Pukaw sa akin ni Kia. "Tatanga ka na lang diyan?"

"Thank you for the ride, Kia... Dito na lang ako." Bumaba na ako kotse.

Kia slowly shook her head. "What did uncle do to you?" pagkuwan ay napabaling siya
nang tingin sa isang malaking bahay. "What the hell is this place?" Hindi ako sa
condo ko nagpahatid, at iyon marahil ang ipinagtataka ni Kia.

Kia was my colleague when I went to college. It's been only a month since we
graduated. America is big, at wala akong ideya kung paano ako nakarating ng
kolehiyo nang ganoon kabilis. Marahil dahil sa pera ng pamilya ko kaya napadali ang
lahat. Kaya pati edukasyon ko ay naproseso agad.

Ngunit hindi lang din iyon sa mga dokumentong gawa ng pera at kapangyarihan ng mga
Montemayor kundi dahil na rin sa akin mismo.

Hindi lang iisa ang naging tutor ko sa loob ng ilang taon ko sa bansang ito.
Mabilis

akong natuto at naipasa ko ang mga exams, humanga pa nga ang huli kong tutor dahil
natural daw ang talino ko. Hindi lang nila alam, iisa lang ang dahilan kaya todo
ang pagsisikap ko. Dahil gusto ko ng umuwi sa Pilipinas, dahil umaasa ako na
makikita ko na ang lalaking iniibig ko.

Dumungaw si Kia sa bintana ng kotse and she gave me a tired look. "I gotta go,
bitch!"

Tumango ako. Sanay na ako sa ganoong tawag sa akin ni Kia. Mabait naman siya sa
akin.

Napalinga pa ako sa paligid bago ko siya tinalikuran. Nagbabakasakaling nasa

paligid lang si Lander. Baka maisipan niyang pumunta rito.

Hindi na ko kumatok sa pinto dahil feel at home naman ako sa bahay na ito. No one
knows kung sino ang dinadalaw ko. Kahit si Kia ay hindi kilala kung sino ang
pinupuntahan ko dito every month.

...

NATANAW KO AGAD siya sa duyan na nasa terasa. She was chewing something, I guess.
But this time, I'm sure hindi na santol ang pinagkakabalahan ng bibig niya.

"Nakow, narine ka na!" Aniya matapos niya akong malingunan. "Ay mis yuw!"

I sat on her side. Like what I was thinking, mayroon nga siyang sinisipsip sa
bibig. "Ayaw nyo na po ba sa santol?"

"Para saan pa, eh, nadiskubre ko na itong M&M?" sabay abot niya sa akin ng isang
mangkok na puno ng makukulay na M&Ms.

Kumuha ako ng isa. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam kung paano siya
nagkakaroon nito samantalang di naman siya bumibili.

"Ow, bat ang lungkot ng mukha mo?" Tanong niya. Tumitig siya sa akin.

Nagpakawala ako nang malalim na paghinga. "Pinaasa niya ako..." I'm talking about
Lander.

Saglit

na natigilan ang matanda.

"Lola, sabihin mo sa akin... may inaasahan pa ba talaga ako?" Pumiyok na ang boses
ko. Siya lang ang tanging tao na hinahayaan kong makita ang tunay kong emosyon.

"Eh, tumawag naman siya sa'yo, di ba?"

Tuluyan ng bumagsak ang ilang butil ng luha mula sa mga mata ko. "Tumatawag? Opo.
Tumatawag siya. Iba-bang number ang gamit niya."

Lola Peach sighed. "Ilang beses na ba siyang tumawag sa'yo?"

"For five years?" Nilingon ko siya at malungkot na nginitian. "Tatlong beses o

dalawang beses sa isang taon. At matagal na ang limang minuto sa bawat tawag niya."

"Hija..."

"Lola... hindi niya na ba ako mahal? Kasi ang taong nagmamahal hindi makakatiis na
hindi makita ang taong minamahal. Nakakarating siya sa kung saan-saang bansa pero
dito ay hindi? Magkano lang ang ticket para sa isang Lander Montenegro? Gasino lang
na dalawin niya ako kahit isang minuto? Ano ang ginagawa ng mga private plane niya
kung ayaw man niyang sumakay ng eroplano?"
Nakatingin lang sa akin ang matanda.

"Lola... miss na miss ko na siya. Miss na miss ko na siya... bakit ako? Bakit hindi
niya man lang ako nami-miss? Ni hindi ko siya puwedeng tawagan, ni hindi ko siya
puwedeng makita kahit sa computer man lang? Bakit niya ako natitiis kung talagang
mahal niya ako?"

"B-baka busy lang. Alam mo naman na marami siyang pinagkaka-abalahan. Bumabawi sa

negosyo si Ser, unawain mo na lang. Ang gawin mo ay maging maganda ka, magmaganda
ka lang para pag pinuntahan ka na niya, jugjugan na agad! Bawi ang limang taon!"

Umiling ako. "Hindi na ako makakapaghintay."

"Eh, kumain ka na lang netong M&M, ang sarap!"

Napanguso

ako, alam kong binabago niya ang usapan. "Lola, magtapat ka sa akin, parang awa mo
na..."

"Kow! Anong ipagtatapat ko, de puta ka! Hala kumain ka na lang!"

"Lola, naman! Baka po alam nyo kung nasaan talaga siya at ano ang ginagawa niya.
Nasaang bansa siya ngayon, Lola? I graduated now, handa na ako. At alam niyo bang
babalik na ako sa Pilipinas? Sinabi sa akin ni Mommy na iuuwi niya na ako."

Napailing siya. "Alam mo ba, hija, kung gaano kasarap ang M&M chocolate na ito?"

"Lola?"

Ngumisi siya at itinaas ang maliit na hugis itlog na candy. "Meron itong peanut sa
loob na coated ng chocolate."

Iniiba na naman niya ang usapan. "Lola Peach, my mom will be here soon. I don't
know kung kailan ulit siya dadalaw para iuwi na ako, pero bago sana mangyari 'yon
ay makita ko na si Lander. Please, Lola, help me find him. Kung ayaw niya ako
pupuntahan, ako ang pupunta sa kanya."

"Walang makakahanap sa kanya. Eh, kahit nga si Ser Kyo na ubod ng pogi ay hindi
alam kung nasaan siya." Sabay puna niya sa mangkok na iniabot niya sa akin kanina.
"Ubos na?"

Ngumunguya pa ko nang tumango ako sa kanya. "This is better than santol, Lola."

Humugot siya ng supot na puno ng mani, wala iyong chocolate kagaya ng M&M. "Oh,
mag-uwi ka. Patikimin mo si Kia."

"Parang gusto nyo na ako agad pauwiin."

"Eh, kakatukin ko pa kasi si Merdie sa kwarto nya at baka nilalapa na naman si

Piccolo. Ang dalawang iyon kasi ay walanghiya. Madalas eh sa tabi ko pa
nagchuchurva!"

Kumuha ako ng mani sa supot na bigay niya. Masarap pa rin naman kahit walang
chocolate. Nakakailan na ako ng mapaisip ako. "Lola,

you told me that M&M has a peanut inside na coated ng chocolate. Paano nyo po
nangunguya yun kung wala naman po kayong ngipin?"
"Eh, sino ba may sabi sa'yong nginunguya ko iyon, de pungas ka. Siyempre sinisipsip
ko lang."

"Mukha ngang sarap na sarap ka, mani lang binigay mo sa akin, eh."

"M&M din yan. Iyan iyong sinisipsip ko kanina. Oh, di ba iwas ka sa diabetes!"
Ngumiti siya sa akin kaya lumitaw ang kanyang gilagid na walang ngipin.

Shit!

...

ALAS ONSE na ayon sa relo na nasa dingding. Hindi ako mapakali, pang ilang buwan na
ngayon? Pang anim? Dapat tumawag na siya. Pero bakit wala pa?

Nakaabang ako sa cellphone at telepono. Hindi ko alam kung saan siya tatawag, basta
malakas ang pakiramdam ko na tatawag siya. Nagpunas ako ng mga luha. Nami-miss ko
na siya.

Ilang gabi na hindi na naman ako makatulog. Hindi na naman ako makakain nang tama.
Iniisip ko siya. Hindi siya mawala sa isip ko kahit saglit. Bawat araw ay tumitindi
ang kirot sa puso ko. Hanggang kailan ba ito? Ilang taon pa ba ang hihintayin ko?

Gustong-gusto ko na siyang makita. Kahit hindi ko na siya malapitan o mahawakan man

lang, basta sana kahit makita ko lang siya, kahit nakatalikod pa. Damn it! What I
wouldn't give to see him again. To see the man I love.

Muntik pa akong mapalundag nang tumunog ang telepono. Halos magkanda-tali-talisod

ako makalapit lang doon. Nanginginig ang kamay na dinampot ko ang telepono.

"Hello, Lander?!"

Ang mababaw na paghinga sa kabilang linya ay nagpasikdo nang mabilis sa puso ko. Oh
my God! Ang mahal ko! Hindi

ko siya maaaring ipagkamali kahit kanino.

"Lander... mahal ko... Lander..." napasibi ako. Nangangatal ang mga labi.

"Aviona..."

"L-Lander?!" Napahagulhol na ako. Ang mahal ko nga!

"How you doing?"

Pumikit ako nang mariin. Pilit kong dinadama ang boses niya sa pandinig ko, gusto
kong manatili ang baritonong tinig na gusto kong palaging naririnig. Kung sana ay
maire-record ko ang boses niya, kung sana ay di nagwawala ang sistema ko at hindi
makagalaw ang katawan ko sa pagkasabik, lungkot at kaba, na baka ano mang sandali
ay tapusin niya na ang tawag.

"Lander? Kailan kita makikita? Please! Kahit sandali lang. Kahit sandaling-sandali
lang. Hindi na ako katulad ng dati. May pinag-aralan na ako. Pino na akong kumilos,
sinikap ko ring matutunang mag-Ingles. Lander, hindi na ako tatanga-tanga katulad
ng dati. Hindi ka na mahihiyang makasama ako. Hindi na ako gagawa ng kalokohan at
mas lalong wala na akong kotseng ibabangga. Lander... lahat ng puwede kong gawin ay
ginawa ko na. Sana pagbigyan mo na akong makita at makasama ka..." kahit garalgal
ang boses ay tulot-tuloy kong sabi. Malabo na ang paningin ko sa luha. "Lander... I
miss you..."

"Hey... hey, baby... hush..." nasa timbre niya ang pag-aalala. Pero bakit ganoon?
Kung nag-aalala siya ay hindi siya makokontento sa ganito.

"Anong hush?!" Kumawala na ang matagal ko ng kinikimkim. "Nasaan ka? Bakit ka

ganyan? Ilang buwan ka mula ng huling tumawag! Pagkatapos papatahanin mo ako? Hindi
mo na ba ako mahal? Sabihin mo sakin, ano na ba talaga ang mangyayari sa atin-"

"I need to go. I'm sorry." Putol niya.

"Ha?"

"Bye."

"L-Lander, wait!" Ngunit nakababa na ang telepono. Kahit anong gawin ko ay hindi
niya na maririnig ang pag-iyak at pagmamakaawa ko na sana magpakita na siya sa
akin.

"Nakakainis ka! Nakakainis ka..." sargo ang luha na sumalampak ako sa sahig.

Limang taon. Limang taon na hindi siya nagpakita sa akin... limang taon niyang
pinahihirapan ang puso ko.

"I hate you..." sumubsob ako sa mga palad ko at doon umiyak nang umiyak, katulad ng
nakaraang limang taon na nangungulila ako sa kanya.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 30

Chapter 30

DAYS HAVE PASSED, like on and on. At ang kakulangan sa buhay ko ay patindi nang
patindi.

It feels like everyday is wasted dahil wala pa ring Lander na nagpapakita sakin.
I'm all here, and I'm ready. Alam kong matatagalan na naman ang pagtawag niya after
nitong huli.

And then one day, may nag-doorbell sa condo ko. Halos himatayin ako sa kaba dahil
imposible namang si Kia ito. Tamad ang babaeng iyon para pag-aksayahan akong
dalawin ng ganitong oras.

I came up to the point na hindi ko alam ang gagawin ko. Ito na siguro yung surpresa
na pinakaa-aasam-asam ko.

Napapikit pa ako bago ko buksan ang pinto. Kamuntik na akong mapaiyak para lang
mabungaran ang isang babae.

"Hello, sweetheart!" The woman was smiling. May mga bitbit itong paperbags. "Sobra
kitang namiss."

"M-Mom?"

Lumapit agad sa akin si Mommy Camilla at niyakap ako nang mahigpit.

"Baby ko... ang baby ko..." Pinupog niya ako ng halik sa buong mukha.

I should be so disappointed but not that bad. Sobrang na-miss ko rin kasi si Mommy
dahil bihira lang din siya dumalaw sa akin.

Noong nakaraang taon lamang kami nagkitang dalawa. Ginulat niya ako sa kanyang
pagbisita. Naging matagal ang pag-uusap namin matapos ang mahabang iyakan. Awang-
awa ako sa kanya nang halos lumuhod na siya noon sa harapan ko, begging for my
forgiveness gayong wala naman siyang kasalanan.

Halos hindi niya bawiin ang paningin sa akin, na parang namamalik-mata lang siya.
Ganoon din ako. Ni hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko nang makita ko siya.
Natural ang pag-aasam sa puso ko na makasama

siya, siguro dahil alam ng puso ko na ina ko siya. At mula noon ay madalas na ang
pagbisita niya sa akin.

But I always asking myself, bakit niya pa rin ako itinatago sa mga Montemeyor? Sa
pamilya ko... sa mga kapatid at higit lalo sa ama ko? Bakit niya ako lihim na
dinala dito sa America para pag-aralin sa loob ng limang taon? Gusto niya ba muna
na ihanda ako bago ko makaharap ang buong angkan ko? O baka naman may alam siya na
hindi ko alam dahil may pakiramdam akong mayroon siyang itinatago?

"Are you ready?" She asked. Ang tinutukoy niya marahil ay iyong pag-uwi namin sa
Pilipinas. She always told me na magugulat ang lahat. Pero hinay-hinay lang daw,
marami pa rin siyang kailangang ayusin.

Tumango ako.

Ginagap niya ang mga kamay ko at pinisil. "Prepare your things. Tomorrow, we'll
leave."

Hindi ko alam pero nakadama ako ng matinding sakit. Once na tuluyan na akong
makabalik sa mga Montemayor ay malabo na kami ni Lander. Montenegros are our
greatest enemies, and having a relationship with them is impossible.

Bumulong pa sa akin si Mommy matapos niya muli akong yakapin. Hilam sa luha ang
kanyang mga mata. "Napakasaya ko, bunso... napakasaya..."

...

"LOLA PEACH..." Nagulat ako. Akala ko si Mommy na pero nang buksan ko ang pinto ay
si Lola Peach pala. Napatingin agad siya sa mga bagahe ko.
"Nakow, eh ngayon ka na ba uuwi ng Pilipinas?"

Napayuko ako. "Plano ko nga po kayong daanan ngayon bago kami pumunta sa airport."
Inalalayan ko si Lola papasok. "Paano nyo nga po pala nalaman ang place na ito?"

"Hay, naku! Di ba noon mo pa sinabi sakin

ang lugar na ito. Hindi lang ako makadalaw at nirarayuma na ako." Umupo siya sa
sofa.

"Eh, paano po yan, Lola? Ngayon na po ang alis namin ni Mommy. Tumawag na po siya
sa akin na papunta na raw po siya dito."

"Naiinis ako, hija, dahil coated ng chocolate ang mani sa M&M."

What is she talking?

"Eh, hindi ko naman manguya iyon dahil wala na akong ngipin. Kaya sinisipsip ko na
lang tas iniipon ko iyon."

Naalala ko tuloy iyong mani na nakain ko sa mangkok. At iyong mani na nasa supot na
hindi ko sinasadyang maiwan sa kotse ni Kia. Nabalitaan ko na lang na nilantakan na
ni Kia iyon.

Ngumiti sa akin si Lola. "Sorry, hija, nagsinungaling ako."

"Okay lang po. Alam ko naman na po iyong tungkol sa mani."

"Hindi iyon." Bigla siyang sumeryoso. "Na alam ko kung nasaan si Ser Lander."

Gulat akong napatitig sa mukha ng matanda. "A-alam nyo po kung nasaan siya?"

She nodded as her tears began to fall. "S-siya ang nagpa-aral sa'yo, hija. S-siya
ang gumagastos ng lahat ng pangangailangan mo. G-ginamit niya ang natitira niyang
pera para makatapos ka. S-siya rin ang bumili ng condo na ito para sa'yo."

Bigla na lang ang naghina ang mga tuhod ko. Na para bang hindi ako kumain ng isang
linggo. Ang buong akala ko ay si Mommy Camilla ang gumagastos ng lahat para sa
akin!

"Hija... koneksyon, kapangyarihan at salapi ni Ser ang dahilan kaya maayos ang
buhay mo ngayon. Siya rin ang tumutulong sa mommy mo para madalas kang madalaw rito
na hindi nalalaman ng mga Montemayor."

"B-bakit inilihim nyo po sa akin ito?" may bikig sa lalamunan na tanong

ko.

"D-dahil ayaw ipaalam ni Ser."

"P-pero bakit? I don't understand! Nasaan siya? Gusto ko siyang makita at

makausap!"

"Aviona... hindi niya sinasabi sa'yo kung nasaan siya dahil ayaw niyang mag-alala
ka, ayaw niyang isipin mo pa siya. Gusto niyang mabuhay ka ng masaya, malaya at
makamit ang mga bagay na matagal na ipinagkait niya noon sa'yo."

"N-nasaan po siya, Lola? N-nasaan po ang asawa ko?" Nanginginig ako. Natatakot
akong malaman kung nasaan nga ba talaga siya.

Matagal bago nakasagot si Lola. "H-hija, nakakulong si Ser Lander."

Tila bomba ang impormasyon na iyon na sumabog sa harapan ko.

Dito na nag-umpisang maglandas ang mga luha ko. Bigla ang pagsalakay ng
realisasyon. Kaya pala bihira siyang tumawag sa akin. Kaya pala hindi ko siya ma-
contact kapag gusto kong marinig ang kanyang boses. Kaya pala hanggang ngayon ay
wala siya. Kaya pala walang nakakaalam kung nasaan ba siya.

"P-patawarin mo ako, hija. Sumuko si Ser sa mga awtoridad noong araw na

magkahiwalay kayo. Dahil iyon lang ang paraan para mailigtas ka niya. Iyon lang ang
paraan na sinabi sa kanya ng kapatid niya na si Kyo... ang pagbayaran niya ang mga
kasalanan niya sa batas."

Parang sasabog ako. Gusto kong umiyak nang todo. Kailangan kong makauwi ng
Pilipinas or else ay mababaliw ako. I have to see him, I need to see him! I don't
care anymore kung pagbawalan ako ng aking angkan. Maparusahan man ako o kung ano
man ay wala na akong pakialam.

"Inubos niya ang natitira niyang salapi para pagbayaran ang mga taong na-agrabyado
niya. Isinakripisyo niya rin ang samahan na pinaghirapan niyang pagyamanin. At ang
ibang salapi niya ay ginamit niya para sa'yo... para maging maayos ang buhay mo
bago ka man lang humarap sa pamilya mo."

Tumunog ang doorbell, and I'm pretty sure it's mom. Dali kong binitbit ang aking
gamit subalit inawat ako ni Lola Peach.

"H-hija, patawarin mo ako..." she's crying.

Hindi ko alam ang isasagot sa kaniya dahil nasaktan ako. How will I tell her na
nasugatan niya ang puso ko? Blangko ang aking mukha ng lampasan ko siya.

"Bigyan nyo lang po ako ng time." Pagkalapit sa pinto ay dali ko itong binuksan.

Binuksan ko ito para lang tingalain ang isang lalaki.

Isang lalaki na nakapagpahinto ng pag-inog ng aking mundo. His blue eyes met mine.
His perfume made me almost lost myself. It's just like everything went in slow
motion.

Tigagal akong nakanganga sa harapan niya. "L-Lander..."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================
Chapter 31

Chapter 31

NAPAURONG ako kasabay ng pagpasok ng matangkad na lalaking may bughaw na mga mata
sa pinto. Nakatikom ang mapupula niyang mga labi, parang normal lamang ang
pagkakakunot ng noo, at bahagyang pumayat ang kanyang katawan base sa huling
pagkakatanda ko. Bagamat higit na tumangkad at ang mga muscles sa braso, at ang
panga ay mas naging perpekto. Naging moreno rin ang makinis na balat. He was
fiercer now and more rugged.

"Aviona..."

Kumurap ang nanunubig kong mga mata. Gaano ko katagal na pinangulilaan na marinig
ng hindi sa telepono ang boses niya? Ang boses niya habang binabanggit ang pangalan
ko? Ang tagal kong hinintay na muling makaharap siya nang ganito.

"Hi." Ngumiti ang mga labi niya, isang ngiti na nagdulot ng kakaibang init sa puso
ko.

Hindi ako makasagot. Nakatitig lang ako sa guwapong mukha niya. Sa mukha ng
lalaking laging laman ng panaginip ko.

Humakbang siya at inalis ang mga kamay mula sa bulsa ng suot ng pantalon. "Can I
touch you?"

Humikbi ako. "N-na-miss mo ba... ako?"

Muling ngumiti ang mga labi niya, ngiti na may halong lungkot. "Sobra..." sagot
niya na titig na titig din sa akin.

Tumaas ang isang kamay ko upang abutin siya, halos tumingkayad pa ako dahil sa laki
ng itinaas niya. Inabot ko ang kanyang pisngi, hinaplos at dinama. Pumikit ang mga
mata ni Lander habang hinahaplos ko ang mukha niya.

Siya nga. Lander Montenegro in flesh. Tall, broad, muscled and toned Lander
Montenegro. Naningkit ang mga mata ko saka binawi ang palad ko sa kanyang balat,
nang muli iyong tumama sa kanyang mukha ay malakas

na sampal ang nagpadilat sa kanya.

Namilog ang bughaw niyang mga mata. "Hey! What is that for?" Sapo niya ang pisngi
habang nakatingin sa akin.

"Nagtatanong ka pa?!" Singhal ko sa kanya. Bumagsak na ang mga luha ko. "Para iyan
sa ilang taong pinaghintay mo ako sa wala! Para sa ilang taon na halos mabaliw ako
kakaisip kung may hinihintay pa ba ako o wala na!"

"Aviona..." natulala siya.

"Para sa hindi mo pagtitiwala sa akin." Mariin kong sumbat. "Bakit hindi mo sinabi
ang totoo? Bakit hinayaan mo akong mag-isip nang kung anu-ano?!"

Nakamata lang siya sa akin habang patuloy ako sa pagsasalita. Nanginginig ang
katawan ko habang inilalabas ang lahat ng naipon sa dibdib ko.
"Nakakulong ka pala. Ilang taon ka palang nakakulong sa Pilipinas, naghihirap kang
mag-isa pero hindi mo man lang sinabi sa akin! Bakit hinayaan mo akong magtanim ng
sama ng loob sa'yo? Bakit, Lander? Ang sakit-sakit! Pakiramdam ko ay wala akong
silbi! Pabigat pa rin ba ang tingin mo sa akin hanggang ngayon?!" Pinaghahampas ko
siya. "Bakit hindi mo ako pinagkatiwalaan na malaman ang tunay na nangyayari
sa'yo?!"

Kung saan-saan tumatama ang mga kamay ko, sa mukha niya, sa leeg at sa dibdib. Wala
akong pakialam kahit nasasaktan ko siya. Ito ang unang pagkakataon na sinasaktan ko
ng pisikal ang isang Lander Montenegro.

"Ang sama mo! Oo nga at hindi totoo na kinasal tayong dalawa! Pero iyong pangako mo
noon, hindi rin ba totoo?! Ang sama-sama mo! Ang sama mo!" Sampal, hampas at
kalmot. Ni hindi siya umiiwas, tinatanggap niya ang lahat ng pananakit ko. Pero sa
tuwing tatama ang kamay ko sa

kanya, dalawang beses na doble ang balik nito sa akin. Parang sarili ko lang din
ang sinasaktan ko!

Nanghihina akong lumayo sa kanya. Malabo na ng luha ang mga mata ko, pero nakikita
ko ang pamumula ng balat niya sa mga atake ko kanina. At malinaw pa rin sa paningin
ko ang malungkot niyang anyo.

"Aviona... namiss kita ng sobra."

Tiningnan ko ang mga mata niyang kakulay ng karagatan. "Kulang pa yan... pasalamat
ka at wala akong baril. Babarilin kita sa ulo, sa utak. Para lumabas diyan sa bungo
mo ang kung ano mang iniisip mo. Gusto kong malaman ang nasa isip mo, Lander
Montenegro. May pasabi-sabi ka pa noon na ako lang, at akin ka lang! Oo,
naiintindihan ko na lahat ng mga sinabi mo noon! Kahit hindi ko pa iyon
naiintindihan noon, tinandaan ko lahat! Itinanim ko sa isip ko!" Itinuro ko ang
dibdib ko habang umiiyak. "At dito! Nag-aral akong mabuti, pinaunlad ko ang sarili
ko para sa paghaharap nating ito. Gusto ko kasing maintindihan ka. Pero bakit kahit
marami na akong alam ngayon, bakit hindi pa rin kita maintindihan?"

"I'm sorry..."

"Save it. I don't need it!" Angil ko. Lumapit muli ako sa kanya at hinila ang
kuwelyo ng suot niyang polo. "Hindi sorry mo ang kailangan ko! Ikaw!"

"Aviona..." gumalaw ang Adam's apple ni Lander habang nakatungo sa akin.

"Aviona, Aviona! Wala ka na bang ibang sasabihin kundi 'Aviona'?! Oo, ako si
Aviona! Ako iyong batang ninakaw mo sa pamilya ko, iyong matagal na panahon mong
ikinulong sa bodega! Ako rin iyong babaeng sinaktan mo nang paulit-ulit pero mahal
na mahal ka pa rin! Ako iyong tanga noon na tanga pa rin hanggang ngayon!

Ako nga, ako nga si Aviona Camille Montemayor!" Tumatalsik sa mukha niya ang laway
ko dahil sa sobrang lapit naming dalawa.

Ngumiti siya at idinikit ang noo sa akin. His scent was suddenly all around me.
"Ikaw nga si Aviona Camille Montemayor... ang babaeng pinakamamahal ko."

Napangiti na rin ako, hinaplos ko ang pisngi niyang namumula dahil sa mga sampal at
kalmot ko kanina. "Ikaw lang din ang lalaking pinakamamahal ko... Ikaw lang... Just
Lander Montenegro."

Bumaba ang mukha niya hanggang sa nasa tapat na ng mga labi ko ang kanyang hininga.
Nasasabik ang buong sistema ko na muling maramdaman ang halik ni Lander. Kusa
namang yumapos ang mga braso ko sa kanyang leeg. He's about to kiss me nang biglang
may kumalabog sa gilid naming dalawa.

Si Lola Peach! Nahulog ito mula sa sofa!

"Damn." Narinig ko ang mahinang mura ni Lander. "What the hell are you still doing
here?!" Pigil ang galit na sita niya sa matanda.

Tumayo si Lola Peach at nag-peace finger. "Sori, Ser. Nadala ako sa moment niyo."
Sumigok ito at nagpunas ng luha. "Aalis na nga ako at mukhang matinding pagbawi ang
gagawin niyo." Kumindat sa akin si Lola Peach.

Lumabi naman ako.

"Ser, ingatan mo ang alaga ko! Dahan-dahan lang, alam kong sabik na sabik ka pero
isipin mo rin naman, matagal na nabakante yan!"

"Lola!" Nag-init ang buong mukha ko.

Nakalabas na si Lola Peach ay nakatingin pa rin kami ni Lander sa pintong nilabasan

nito. Mula ng tumira ako rito sa Amerika at natuto ng mga bagay-bagay sa mundo ay
tinubuan na rin ako ng kahihiyan. Sa lahat ng bagay na akala ko noon ay tama, sa
mga bagay na akala ko

ay puwede pero hindi pala. Sa maraming bagong karanasan at pinag-aralan ko, ang
dami kong natuklasan na mga bagay na gusto kong ikahiya. Lalo na ang mga kakatwang
bagay na nagawa ko noon kay Lander.

Ngunit hindi ako nagsisisi na nakilala at pinalaki ng isang Lola Peach, ito ang
pinaka-cute na regalo na bigay sa akin ng Diyos.

"Hey," itinaas niya ang baba ko upang magkasalubong ang paningin namin.

"Nakakahiya pala ako noon..." sabi ko at huminga nang malalim

"No." Ngumiti siya at hinagkan ang tungki ng ilong ko. "Ikaw ang pinakamagandang
bagay na nangyari sa buhay ko."

"Lander..." lumuha na naman ang mga mata ko, pero ngayon ay luha ng kaligayahan.

"AC... My AC." Nang angkinin niya ang mga labi ko ay wala na kaming narinig pang
istorbo. Mariin at malalim ang halik ni Lander. Nilulunod ako sa kaiga-igayang
pakiramdam.

Nakayakap ako sa kanya habang nakayakap din siya sa akin. Wala ng maririnig sa
paligid kundi ang tunog ng mga labi naming nagsasalo. We're pressing our body
together, and our kiss turned carnal as my tongue crashed with his.

He carried me to my room without breaking our kiss. Ako na ang tumulak sa kanya
palayo para mabuksan ko ang butones ng suot niyang polo. Mabilis na lumapat ang mga
palad ko sa hubad na balikat ni Lander. Pareho kaming nagmamadali. Inihiga niya ako
sa kama at inisang hilaan ang suot kong damit, kasunod ang mga panloob. Matagal
niyang pinagsawa ang paningin sa kahubaran ko at ganoon din ako sa kanya.

He started kissing my neck down to my breast. Ang mga palad niya ay kumakabisa at
dumadama sa bawat parte ko. Dinig ko ang mabilis na pagtibok

ng puso naming dalawa.

"Damn. I missed your warmth..." wika niya habang niyayakap ang hubad ko ng katawan.

Pumikit ako nang mariin habang patuloy siya sa gigil na paghalik at pagdama sa
magkabilang dibdib ko. His kisses went down on me. And before I realize what he's
doing, he already reached my sacred part between my thighs.

"Lander!" Pigil ang paghingang biglang sigaw ko. Shit! Parang naipon ang lahat ng
init sa ilalim ng pusod ko nang maramdaman ko ang mainit niyang hininga sa sentro
ng aking pagkababae. Maliksi rin ang basa niyang mga labi sa paglalaro sa parte
kong iyon, ni hindi ko na alam kung saan galing ang mainit na likidong nararamdaman
ko, kung sa bibig niya ba o sa akin mismo. Nagtagal doon ang mga labi niya hanggang
sa pakiramdam ko ay sasabog na ang buong katawan ko.

Nang umangat siya ay may naglalarong senswal na ngiti sa kanyang mga labi.

"L-Lander..." singhap ko nang idagan niya sa akin ang buong bigat kasabay ng pag-
aangkla niya ng mga hita ko sa kanyang magkabilang balakang.

"Sweeter than ever." He murmured against my lips, and kissed me again.

Muntik ko ng makagat ang mga labi niya nang pag-isahin niya na ang katawan naming
dalawa. Tinatalo ng init namin ang lamig ng Amerika. Wala ng mahalaga sa akin
ngayon kundi si Lander, si Lander lang.

Ilang saglit lang ay pareho na naming habol ang paghinga. We are now convulsing
with so much pleasure. He released his seed inside me. Pinagpalit niya ang puwesto
naming dalawa, ako naman ang nasa ibabaw niya.

"I want you to know how thankful I am. Despite of everything bad I did in the past,
you fell in love with me... I will never get tired of thanking you, my love."
Bulong niya habang hinahaplos ang hubad kong likuran. He was still hard and big
inside me.

"I love you, Lander Montenegro..." nakangiti akong humilig sa kanyang dibdib.
Finally, I am home again.

JAMILLEFUMAH

JFstories

=================

Chapter 32

Chapter 32

I PINCHED his left cheek. "Kapag sinabi kong 'wag malikot, 'wag malikot, huh? You
listen to me. I'm the boss now."
"How mature."

I just laughed at him. Kakasabi ko lang na marami ng nagbago sa akin, na nag-mature

na ako sa loob ng ilang taon. Ngunit heto at para akong bata na nagta-tantrums sa
kanya, kaya naman pinagbigyan niya na rin ako.

Kakatapos lang namin ng pangatlong lovemaking namin ngayong gabi. Walang kapaguran
mula kahapon. Pilit na binabawi ang mga oras na nawala. Hindi ko alam kung saan
galing ang lakas naming dalawa.

Natawa ulit ako. Nasa kuwarto kami, pinagpa-practisan ko lang naman ang mukha niya.
Isa sa mga itinuro sa akin ni Kia ang pagmi-make up. Isa iyon sa higit na
nagpapaganda sa mga babae, saka sa mga sosyalan kailangan talaga na makolorete ka.
Kaya naman talagang pinag-aralan ko ang mga shades, sizes ng brush at kung anu-ano
pa about cosmetics.

Namumula na ang pisngi ni Lander. Nakaunan siya sa hita ko habang bina-brush ko ang
makapal niyang kilay.

"Hey, don't you dare shave my eyebrows!" Nanlaki ang mga mata niya ng makita ang
pang-ahit na hawak ko.

"Of course not. I won't shave it all off." Nakangising sabi ko. "Trim lang, you see
ang kapal masyado."

Bigla siyang bumangon. Lalo akong napangisi sa itsura niya, naka-contour ang mukha
niya at may false eyelashes pa siya. Though mukhang hindi na kailangan ng false eye
ni Lander, mahahaba na kasi talaga ang pilik niya.

Sino ba ang mag-iisip na sa buhay ng isang Lander Montenegro ay mararanasan niya

ang ganito?

"We should bury the past." Aniya.

"Let's starts anew, baby."

Kumunot ang noo ko.

"I know you still hate me."

Natawa ako ng ma-gets ko ang sinasabi niya. "Stupid! Hindi ako gumaganti. Talagang
ganito lang ang pagmi-make up. Come on, wala akong gagawin na makakasakit sa'yo."

Hinila ko siya palapit sa akin, ikinulong ko ang mukha niya sa mga kamay ko.

"You're the most beautiful man I've ever seen, Montenegro."

"With these irritating things?" Hinablot niya ang false eyelashes at inis na
ibinato sa kung saan. Kinuha niya rin ang kumot at saka ipinunas sa mukha niya.

"Hey, bakit mo inalis? Ang hirap kaya ilagay iyan." Nakangusong reklamo ko.

"If you want to punish me, it's really okay with me. If you like, you can tie me at
puwede mo akong latiguhin. You could also cut my fingers. Anything, Aviona. But
please, oh, please! Not this way."

Natawa na naman ako. Bruho. Mas gusto pang masaktan kesa make-upan. "Sige na, I'm
sorry I forgot na barakong-barako pala itong love ko."
Natawa na rin siya. "You silly girl."

"Oh, I love hearing you laugh, Montenegro."

Yumapos ang mga braso niya sa katawan ko.

"Alam mo bang natatakot ako na baka panaginip lang ito? Na baka bukas wala ka na."

Maliit siyang ngumiti. "I feel the same way, baby."

"Baka umalis ka, baka iwan mo ako."

"Not gonna happen." His arms tightening around my body as his deep blue eyes
focused on me. "At ikaw, hindi ka rin mawawala sa akin. Not again."

"Mangako ka sa akin." Ungot ko.

"I won't."

Sumimangot ako.

"I won't promise, my love. I will just do it."

I sighed. "Sige

na nga."

"Mahal kita. Mahal na mahal kita, Aviona Camille Montemayor- Montenego."

"Mahal din kita kahit scary ka dati." Smiling and crying, I hugged him and pressed
my cheeks on his hard chest.

"Sisikapin kong gawin ang lahat para sa'yo... na wala ka ng ibang hihilingin at
kakailanganin pa sa piling ko."

"Wala naman na," anas ko. "Wala na... only you... Just you. Just Lander."

Muli ay narinig ko ang mahina at maiksing tawa niya, punong-puno ang dibdib ko ng
pag-ibig para sa lalaking ito.

...

MAHIGPIT ang hawak ko sa kamay ni Lander. Kaharap namin ngayon ang mommy ko. Kahit
hindi pumayag si Mommy ay nagpumilit pa rin ako sa isang dalawang linggo na
bakasyon namin ni Lander sa Hong Kong. Gusto ko kasi siyang makasama nang matagal.

Nalaman ko rin na hindi pa pala nakakapunta ng Disneyland si Lander, pagkatapos sa

Amerika ay Hong Kong naman kami. Plano na rin namin pumunta sa Japan, 'tapos sa
universal studio naman. Lahat ng bagay na hindi namin nagawa noong bata pa kami,
gagawin namin ngayon nang magkasama.

Lahat ng bagay na ipinagkait sa amin, at maging ang kabataan naming nawala sa amin,
babawiin namin. Hindi pa naman huli ang lahat. Meron pa kaming habambuhay para
bumawi, at bumawi sa isat-isa.
Salubong ang kilay ni Mommy.

Tumungo sa kanya si Lander. "How are you, Madame?"

"Hindi ko na tatanungin kung talagang mahal mo ang bunso ko."

"Mommy..." nagulat ako sa diretsang sabi ni Mommy.

Hinarap ako ni Mommy. "And you, Aviona. Kahit naman sabihin ko na 'wag siya, hindi
mo rin gagawin, di ba?"

"Mommy..." marahan akong tumango. Nagsisimula ng mabasa ang mga mata ko ng luha.

Hinaplos ni Mommy ang pisngi ko. "Dahil isa kang Montemayor, at ang isang
Montemayor ay iisang beses lang puwedeng magmahal sa tanang buhay niya. At ang
isang beses na iyon, kailanman ay hindi na matatapos."

Tumikhim si Lander sa tabi ko kung kayat napatingin kami sa kanya ni Mommy.

Seryoso ang mukha niya habang nakatitig sa akin. "Kapag ikinasal na kami ni Aviona,
hindi niya na kakailanganin ang yaman ng pamilya niyo. Ibibigay ko sa kanya ang
lahat ng meron ako, at kahit ang wala ako, pipilitin kong makuha para ibigay sa
anak niyo, kung hihilingin niya iyon sa akin."

"Isa na lang, Montenegro." Ani Mommy.

"Anything, Madame." Sagot ni Lander na sa akin pa rin nakatingin.

"Harapin mo ang pamilya namin. Harapin mo ang pamilya na inagawan mo ng kaligayahan

sa loob ng maraming taon. Harapin mo ang pamilya ni Aviona."

UP NEXT: Epilogue

=================

EPILOGUE

Epilogue

Thank you!

LANDER MONTENEGRO

BAGO ang araw na ihatid ko sa Hacienda Montemayor si Aviona ay nagpakasal muna

kaming dalawa. Hindi ko siya ibinalik sa mga Montemayor hanggat hindi nababago ang
apelyido niya.

Hindi rin natapos ang buong gabi na kapiling ni Aviona ang kanyang pamilya dahil
sinundo ko agad siya, itinakas ko siya ng gabi ring iyon. Sumama siya ulit sa akin,
I already have the blessing of her mother, Camilla. Alam ni Camilla Montemayor na
mahal ko ang anak niya, and she said na sapat na iyon para sa kanya.

Walang alam si Aviona na ngayong gabi namang ito ay kakatagpuin ko ang ama niya.

Hendrick, Aviona's father, made a call to me yesterday. He said he wanted to meet

me. Of course, hindi niya lang ako basta gustong makita. I was thinking, maybe, he
also wanted to kill me.

I took the elevator and went inside to an office. Actually, it's an abandoned
office. Natanaw ko agad si Hendrick, he was standing beside his sons; Carick and
Ayrand Rome Montemayor. They are also with Raphael and Leonardo Saavedra. I know
them well. Kilala ko ang bawat miyembro ng pamilya ni Aviona.

And according on how they stand, it looks to me that they were going to fight.
Pamilyar sakin ang mga ganitong hitsura. Lalo na kung paano gumalaw ang kanilang
mga panga nang makita nila ako.

Tumayo ako sa harapan nilang tatlo at namulsa. I was about to speak nang lakad-
takbong lumapit sa akin si Carick. And crap, he's going to punch me. This guy is so
angry. And his anger makes him more weak. Easy to dodge, but nah. Inagaw

ko sa kanya ang ilang taon nang dakpin ko ang kapatid niyang si Aviona, so I
deserved his punch at wala akong balak ilagan ito.

Nang lumapat sa mukha ko ang kanyang kamao ay nabuwal ako sa pagkakatayo. He had a
gun on his back, I sensed it. Balak niya iyong kapain upang itutok sa akin when
suddenly Hendrick stopped him. "Enough."

Lumapit sa akin si Raphael at kinuwelyuhan ako upang ibangon sa pagkakaupo. "I

can't believe you're Lander Montenegro. You're not that really good in hand combat
to be a kingpin, aren't you?"

He's totally wrong about that. Madali lang sa akin na baligtarin siya at ihiga sa
sahig kung hahawakan ko ang kanyang pulso. And in just ten seconds, kaya ko silang
itumbang tatlo. Yet, I've rather not. Kapag nabalian ko sila ng buto ay baka ako pa
ang mayari kay Aviona.

Napapikit na lang ako nang sikmuraan ako ni Raphael. Mas malakas siya kay Carick,
sabagay, he's part of the Phoenixes. Sumunod si Ayrand ng tadyak sa akin.

Si Leonardo naman ay tila walang balak na sumali, nanonood lang ito sa isang tabi.
Good thing, siya kasi ang pinakamalakas sa lahat ng narito. Kung hindi ako
nagkakamali ay parehas ang lebel naming dalawa, at mukhang ilang suntok lang mula
sa kanya ay ikamamatay ko na.

Sinundan ako ng suntok ni Carick sa tagiliran sanhi para mapaluhod ako. Dumudura na
ako ng dugo.

Umupo si Hendrick upang magpantay kami. He held my chin to raise my face. "You
ruined our lives."

I smirked. "Because it was meant to happen."

He struck my face with his fist. Sinakal niya ako. "You know we're going to kill
you, pero pumunta ka pa rin. Why?"

Pinilit
kong makapagsalita. "B-because I need to say something."

Lalong humigpit ang pagkakasakal niya. "Say it!"

"I love your daughter. Iyon ang kabayaran ko sa kasalanan ko sa inyo. At hindi
ako... nagsisisi."

"Bastard. You ruined her life." Mariin niyang sabi.

"Let me live... I will make it up.. to her... I promise ... I-im going to make...
your princess... my queen..."

Bumitaw siya sa akin at saka nagmura. "And what makes you think I will let you to
do that?"

I wiped the blood on my mouth as I stood up. "B-because she's carrying my child."

Nanlaki ang mga mata niya.

"I'm gonna blow up your head, liar!" Si Carick.

"Go on. If you really think I'm lying, then put a bullet in my head." Humugot ako
ng phone sa aking bulsa, slowly. "But before you do that, let me speak with Aviona.
If I'm going to die today, I wanna tell her how much I love her. I wanna hear her
voice for the last time."

Hendrick stepped forward and took the gun from Carick. Itinutok niya muli ito sa
akin. "Then say your last words to her."

Napapikit ako. Damn it. Mukhang wala nga yata silang balak na buhayin pa ako. So, I
should stick with Lola Peach's tip. Sabihin ko raw ito kay Hendrick kapag dehado na
ko. "I know where Merdie is."

Nagbago ang mukha ni Hendrick. Damn, mukhang effective. "You will marry my
daughter, right?"

"It's a goddamned yes."

Bumaba ang hawak niyang baril. "Then tell me where Merdie is."

I don't know their story, but it really looks effective.

Umigting pa ang panga ni Hendrick. "Sasakalin ko ang gurang na yun."

Nagkatinginan na lang

kami nina Raphael at Carick. Pagkuway napangisi ako. Makikita ko pang lumaki ang
anak namin ni Aviona.

Lumabas na agad ako sa silid na iyon. Maigi ng maagap. Napapangiti na lang ako.

Habang tumutulo ang dugo sa labi ko ay tila anag-ag na bumabalik sa alaala ko ang
nakalipas...
MULA SA PAGBUKAS ng malaking pintuan ng Ybarra's mansion.

Napangisi ako ng makita ang batang babae na bitbit ng mga tauhan ko.

"Here's your new toy, Lord."

"Shut up." Iwinasiwas ko ang isang kamay ko, iglap lang ay nawala na ang mga
lalaking naka-itim na tuxedos. They are my bodyguards, though I don't really need
them. I can protect myself, pero makulit lang talaga ang step-dad ko. Masiyado niya
akong iniingatan na para bang anu mang oras ay maaari akong mawala sa kanya.

Bakit hindi? Isa ako sa pinaka-iingatan niyang yaman. Ako lang naman ang utak ng
mga bagong gamot sa lab. Sa eksperimento ko galing ang mga bagong likhang droga na
pinagkakakitaan niya ngayon ng milyon-milyon araw-araw.

Nilapitan ko ang paslit. Natutulog siya sa couch, may bakas pa ng luha sa pisngi.
Isang light color na mamahaling bestida ang suot niya. Tila siya isang manika na
may makinis at mamula-mulang balat. Halatang alagang-alaga at mahal na mahal siya
ng mga taong nakapaligid sa kaniya. Sayang at hindi niya na mararanasan ang
pagmamahal ng mga iyon.

I stared at her, fighting the urge to touch her skin.

Naalimpungatan ang magandang anghel, nagmulat siya ng mga mata at ganoon na lang
ang kabog ng dibdib ko ng tumama sa akin ang malamlam niyang paningin.

Tila may dala iyong lason sa pagkatao ko, at hindi ko nagustuhan ang kakaibang
epekto na masahol pa sa pinakamalakas na drogang nilikha ko. Ni hindi ko namalayan
na meron na palang nabago sa akin sa sandaling magtama ang aming mga paningin ng
batang Montemayor.

Pinalagutok ko ang aking daliri.

Maya-maya ay isang babae ang lumapit sa akin, isa sa mga bagong tauhan ko. "Ikulong
mo ang batang iyan, at wag na wag mo siyang palalabasin hanggat hindi ko sinasabi.
Do you understand?"

Sumaludo ang babae sa akin. "Yiz, ser!"

Nakasunod ang tingin ko sa papalayong babae at sa buhat-buhat niyang bata. Darating

ang panahon na lalaki siya poder ko, magtatanong siya at maghahanap ng pamilya.

Pero kailangan niyang maintindihan na kapag naging pag-aari ko na ang isang bagay,
wala ng ibang may karapatan dito kundi ako na lang.

"Welcome to my kingdom, Aviona Camille Montemayor..." I whispered. "You are mine

now, at wala ng makakakuha sa'yo mula sa akin. I'm going to mark you right at this
very moment."

Wala ka ng ibang makikilala kundi ako. Ako at ako lang.

Just me. Only me.

Just Lander.

WAKAS
JAMILLEFUMAH

VAN DAMNED is now available for reading (Unloving Men Series)