‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬
‫ﻣﺮﺣﻮﻡ ﻣﻼﺣﺴﻴﻦ ﻭﺍﻋﻈﻰ ﻛﺎﺷﻔﻰ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﺆﻟﻒ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻳﺔﺍﷲ ﺁﻗﺎﻯ ﺣﺎﺝ ﺷﻴﺦ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺷﻌﺮﺍﻧﻰ‬
‫ﺑﺴﻢ ﺍﷲ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﻟﺮﺣﻴﻢ‬
‫ﻣﺆﻟﻒ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻭﺍﻋﻆ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻋﻠﻢ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﻣﺆﻟﻔﻴﻦ ﻭ ﺍﺳﺎﺗﻴﺪ ﺍﺩﺏ ﻭ‬
‫ﻧﺜﺮﻧﻮﻳﺴﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻈﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﻣﺎﺋﻪ ﻧﻬﻢ ﻣﻰﺯﻳﺴﺖ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻼﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ‬
‫ﺟﺎﻣﻰ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺍﺻﻼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺒﺰﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻭﻋﻆ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻨﺪﻯ ﺑﻪ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﻓﺖ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻭﻋﻆ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻫﺮﺍﺕ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻬﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺑﺎﻳﻘﺮﺍ )‪(911 - 883‬‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﻋﺰﺍﺯ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺩﻳﺪ‪ .‬ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺍﻧﺸﭙﺮﻭﺭ ﺍﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﻠﻰﺷﻴﺮ ﻧﻮﺍﻳﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻭ‬
‫ﺗﺼﻨﻴﻒ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻋﻠﻮﻡ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺣﺪ ﻛﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻰ ﻭ ﺍﺩﺏ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺍﺳﺎﺗﻴﺪ‬
‫ﻓﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻛﻤﺎﻝ ﺩﺭ ﻛﺴﻰ ﻣﺠﺘﻤﻊ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺟﻤﻊ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻭﻗﺖ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻓﺎﺋﺪﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﻠﻰﺷﻴﺮ ﻧﻮﺍﻳﻰ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﻗﺪﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻴﺎﺩﻩ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﻫﺮﺍﺕ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻄﺒﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﻠﻰﺷﻴﺮ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻬﺸﻨﺒﻪ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺳﻠﻄﺎﻧﻴﻪ ﻫﺮﺍﺕ ﻭﻋﻆ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺩﺭ ﺣﻈﻴﺮﻩ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻣﺮﺩﻡ‬
‫ﻣﻘﻴﻢ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺭﺍ ﻛﺎﺭﻯ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﺎﺗﺎﻟﺠﻨﺎﺕ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺍﺯ ﺗﺘﺒﻊ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻭ ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻊ ﻓﻨﻮﻥ ﺩﻳﻨﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﻋﻠﻮﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﻢ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺩﺍﺷﺖ‬
‫ﻭ ﺍﻛﺜﺮ ﻛﺘﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺮﺑﻰ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ‪:‬‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫‪ - 1‬ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺍﻟﺘﻔﺴﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﻣﻔﺼﻞ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﺎﺕ ﺍﻟﺠﻨﺎﺕ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻓﻮﺍﺋﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ‬
‫ﺩﺭ ﺟﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﻛﻤﻴﺎﺏ ﻭ ﻧﻜﺎﺕ ﻟﻄﻴﻒ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺍﻫﻞ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺠﻠﺪ ﺍﻭﻝ‬
‫ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﺰء ﭘﻨﺠﻢ ﻗﺮﺁﻥ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ ﺳﻴﺼﺪﻫﺰﺍﺭ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ‬
‫ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺰء ﺍﻭﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ‪ 890‬ﺗﺎ ‪ 892‬ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺟﺰء ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﷲ ﺍﻟﻌﺎﻟﻢ‪.‬‬
‫‪ - 2‬ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺘﺐ ﺍﻭ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺑﻴﺴﺘﻬﺰﺍﺭ ﺑﻴﺖ‪.‬‬
‫‪ - 3‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﻫﺐ ﺍﻟﻌﻠﻴﻪ ﻛﻪ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻭ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ - 4‬ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺳﻮﺭﻩ ﻳﻮﺳﻒ ﺗﻔﺴﻴﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺮﻓﺎ ﻭ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺁﻧﺎﻥ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻛﺘﺐ ﻭﻯ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﺳﻬﻴﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺗﺼﺮﻓﻰ ﺩﺭ ﻛﻠﻴﻠﻪ ﻭ ﺩﻣﻨﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺣﻜﺎﻳﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ‬ ‫‪5‬‬
‫ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻏﺮﺿﺶ ﺗﺴﻬﻴﻞ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﻭ ﻛﺎﺳﺘﻦ ﻟﻐﺎﺕ ﻋﺮﺑﻰ ﻭ ﺟﻤﻞ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﻏﻴﺮ ﻣﺄﻧﻮﺱ ﺍﺩﺑﻰ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺍﻫﻞ ﺳﺨﻦ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ‬
‫ﻛﻠﻴﻠﻪ ﺍﺻﻠﻰ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻟﻐﺎﺕ ﻋﺮﺑﻰ ﻭ ﻋﺒﺎﺭﺍﺕ ﻣﻌﻘﺪ ﺑﺮ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﺳﻬﻴﻠﻰ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎﺭﻯ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﺳﻬﻴﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻣﻴﺮ‬
‫ﺍﺣﻤﺪ ﺳﻬﻴﻠﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ - 6‬ﺍﺧﻼﻕ ﻣﺤﺴﻨﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﺤﺴﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺑﺎﻳﻘﺮﺍ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ‪.900‬‬
‫‪ - 7‬ﻣﺨﺰﻥ ﺍﻻﻧﺸﺎء ﺭﻭﺵ ﻧﺎﻣﻬﻨﮕﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﻬﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﺘﻢ ﻭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ - 8‬ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺑﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‪.‬‬
‫‪ - 9‬ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺍﺕ ﻧﺠﻮﻡ‪.‬‬
‫‪ - 10‬ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻻﺭﺑﻌﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﻣﻮﻋﻈﻪ‪.‬‬
‫‪ - 11‬ﻛﺘﺎﺏ ﺷﺮﺡ ﺍﻻﺳﻤﺎء ﺍﷲ ﺍﻟﺤﺴﻨﻰ‪.‬‬
‫‪ - 12‬ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﺍﺩﻋﻴﻪ ﻭ ﺍﻭﺭﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ - 13‬ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ﺣﺮﻭﻑ‪.‬‬
‫‪ - 14‬ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻗﺎﺳﻤﻰ ﺩﺭ ﻃﻠﺴﻤﺎﺕ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺁﻥ‪.‬‬
‫‪ - 15‬ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻟﺴﺒﻌﻪ ﺍﻟﻜﺎﺷﻔﻴﻪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﻫﻔﺖ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ﻧﺠﻮﻡ‪.‬‬
‫‪ - 16‬ﻛﺘﺎﺏ ﺑﺪﺍﻳﻊ ﺍﻻﻓﻜﺎﺭ ﻓﻰ ﺻﻨﺎﺋﻊ ﺍﻻﺷﻌﺎﺭ‪.‬‬
‫‪ - 17‬ﻛﺘﺎﺏ ﺷﺮﺡ ﻣﺜﻨﻮﻯ‪.‬‬
‫‪ - 18‬ﻛﺘﺎﺏ ﻟﺐ ﻣﺜﻨﻮﻯ‪.‬‬
‫‪ - 19‬ﻛﺘﺎﺏ ﻟﺐ ﻟﺐ ﺁﻥ‪.‬‬
‫‪ - 20‬ﻛﺘﺎﺏ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‪.‬‬
‫ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﺘﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺭﻭﺿﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺁﺗﺎﻟﺼﻔﺎ ﻓﻰ ﺻﻔﺎﺕ ﺍﻟﻤﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ‬
‫ﺳﻠﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺤﻔﺔ ﺍﻟﺼﻠﻮﺓ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻻ ﺑﺪ ﻣﻨﻪ ﻓﻰ ﺍﻟﻤﺬﻫﺐ‪.‬‬
‫ﺭﺳﺎﻟﻪ ﻋﻠﻮﻳﻪ‪.‬‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺣﺎﺗﻤﻴﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺎﻣﻦ ﺍﻻﻛﺘﺴﺎﺏ ﻓﻰ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺍﻻﺣﺘﺴﺎﺏ‪.‬‬
‫ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ﺍﻋﺪﺍﺩ‪.‬‬
‫ﺭﺳﺎﻟﻪ ﻓﻴﺾ ﺍﻟﻨﻮﺍﻝ ﻓﻰ ﺑﻴﺎﻥ ﺍﻟﺰﻭﺍﻝ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺍﻫﺐ ﺯﺣﻞ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺎﻣﻦ ﻣﺸﺘﺮﻯ‪.‬‬
‫ﻗﻮﺍﻋﺪ ﻣﺮﻳﺦ‪.‬‬
‫ﻟﻮﺍﻣﻊ ﺍﻟﺸﻤﺲ‪.‬‬
‫ﻣﺒﺎﻫﺞ ﺍﻟﺰﻫﺮﺓ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺎﻫﺢ ﻋﻄﺎﺭﺩ‪.‬‬
‫ﻟﻮﺍﺋﺢ ﻗﻤﺮ‪:‬‬
‫ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻔﺖ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻟﺴﺒﻌﺔ ﺍﻟﻜﺎﺷﻔﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺿﺎﺕ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻛﺘﺎﺏ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﺍﺯ ﺑﻼﻳﺎ ﻭ ﻣﺼﺎﺋﺐ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺎﺗﻢ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺼﺎﺋﺐ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ‬
‫ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭﻓﺎﺕ ﺁﻧﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻣﺒﺘﻜﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﺴﻨﻪ ﻭ ﺍﻓﻮﺍﻩ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻰ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺎ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬
‫ﻭﻓﺎﺕ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻮﺭﺧﻴﻦ ﺳﺎﻝ ‪ 910‬ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺕ ﺍﻣﺎ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭﻻﺩﺗﺶ ﺩﺭ ﺳﺒﺰﻭﺍﺭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻘﻴﻨﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻋﻠﻢ ﺑﻮﺩﻩ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺪﺕ ﻋﻤﺮ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻴﻢ ﺍﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻋﻤﺮ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﺎﻟﻴﻒ‬
‫ﺭﻭﺿﺔﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﻳﺪ ﭘﻴﺮ ﻓﺮﺗﻮﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺭﺍﻳﺖ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﻼﻏﺖ ﺑﺮ ﺍﻓﺮﺍﺯﺩ ﻭﺍﷲ ﺍﻟﻌﺎﻟﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺬﻫﺐ ﻛﺎﺷﻔﻰ‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﻣﺬﻫﺐ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺎﺋﺪﻩ ﻣﻌﻘﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻗﺎﺿﻰ ﻧﻮﺭﺍﷲ ﺷﺸﺘﺮﻯ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻗﺼﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻜﺜﻴﺮ‬
‫ﺳﻮﺍﺩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺘﻰ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺣﻜﻤﺎ ﻭ ﻋﺮﻓﺎ ﻭ ﺍﺩﺑﺎ ﻭ ﻋﻘﻼ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬
‫ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﻏﺒﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺬﻫﺐ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﻃﺮﻳﻘﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻋﺎﻗﻠﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺍﺑﻮﻋﻠﻰ ﺳﻴﻨﺎ ﻭ ﻓﺎﺭﺍﺑﻰ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻰﺩﻳﻦ ﻳﺎ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﻣﺬﻫﺐ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻗﻬﺮﺍ ﺳﺒﺐ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻋﻘﻞ‬
‫ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺴﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺭﻯ ﻣﻼﺣﺴﻴﻦ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﻳﺎ ﺷﻴﻌﻰ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺳﻨﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺬﻫﺐ ﺍﺑﻮﺣﻨﻴﻔﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﺻﻮﻝ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺷﻴﻌﻰ ﻓﺮﻕ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻴﻌﻪ ﻓﺮﻕ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻴﻌﻪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺣﺮﻣﺖ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻨﺎﻯ ﺗﺄﻟﻴﻔﺎﺕ ﻣﻼﺣﺴﻴﻦ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﺑﺮ ﺭﻭﺵ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺷﻴﻌﻰ ﻫﻢ ﺍﺑﺘﻜﺎﺭﻯ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺎﺿﻰ ﻧﻮﺭﺍﷲ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﺑﺎ ﺍﻣﺮﺍﻯ ﻫﺮﺍﺕ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﻠﻰﺷﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻣﺬﻫﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﺩﺍﺷﺖ ﻭﮔﺮﻧﻪ‬
‫ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺒﺰﻭﺍﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﻴﻌﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻼﺣﺴﻴﻦ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺳﺒﺰﻭﺍﺭ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻭﻗﺘﻰ ﺩﺭ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻋﻠﻢ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﻃﻼﺏ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻼﺣﺴﻴﻦ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺕ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺒﺰﻭﺍﺭ ﺁﻣﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺒﺰﻭﺍﺭ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺍﻭ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻏﻴﺒﺖ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﺸﻴﻊ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭﻋﻆ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺑﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻯ ﻋﺼﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ؟‬
‫ﻣﻼﺣﺴﻴﻦ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻓﺮﻭﻣﺎﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ‬
‫ﻓﺮﻭﺩ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺳﺒﺰﻭﺍﺭﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﺳﻮءﻇﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﻭ ﻋﺼﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﺵ ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻻﺟﺮﻡ ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺴﺖ‬
‫ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺑﺮ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﻜﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺩﺍﺭﻯ؟ ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ‪ :‬ﺍﻧﺎ ﻣﺪﻳﻨﺔ ﺍﻟﻌﻠﻢ‬
‫ﻭ ﻋﻠﻰ ﺑﺎﺑﻬﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻦ ﺷﻬﺮ ﻋﻠﻤﻢ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻯ ﺭﻭﺩ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ‬
‫ﻳﻜﻰ ﻭﻗﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻭﻗﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻟﻄﻴﻔﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺵ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﻣﻮﻻ ﻓﺨﺮﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﻠﻰ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻪ ﺻﻔﻰ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻓﻀﻞ ﻭ ﻋﻠﻢ ﭘﺪﺭ ﺑﻬﺮﻩ ﻭﺍﻓﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﻭﻋﻆ ﻭ ﺍﺭﺷﺎﺩ‬
‫ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﺪﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ‪ 939‬ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬
‫ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﻧﺎﻡ ﺍﺑﻰﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﺘﺎﺏ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺩﺭ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻭ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩﻡ‬
‫ﺭﺳﻮﺥ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻠﻮﺏ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺆﺛﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻭ ﻣﻨﻘﻮﻻﺕ ﺁﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻭ ﺳﻴﺎﻕ ﻭ ﻃﺮﺯ ﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺗﻨﺴﻴﻖ ﺣﻜﺎﻳﺎﺕ ﻭ ﻣﺮﺍﻋﺎﺕ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ‬
‫ﺧﻮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻴﻔﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﻭ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﻧﻘﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﻭﻋﻆ ﻭ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻗﻠﻮﺏ ﺑﻪ ﺣﺪﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻴﺎﺱ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻮﺍﻋﻆ ﺷﻔﺎﻫﻰ ﭼﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺩﺭ ﻣﺴﺘﻤﻌﻴﻦ ﻣﻰﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﻛﻠﻤﻪ ﻭﺍﻋﻆ ﻣﻄﻠﻖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻫﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﮔﺮ ﻣﺬﻫﺐ ﺗﺸﻴﻊ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﺍﺩ ﺳﺨﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺬﻫﺐ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﺳﺒﻖ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ‬
‫ﺭﻭﺵ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎ ﻛﺘﺐ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﺆﻟﻒ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﻋﻬﺪ ﻣﺎ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﺍ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻧﺪﺍﻧﻴﻢ ﺍﻣﺎ ﺣﺎﺷﺎ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮﺩ ﺳﺨﻦ ﺑﻰﺩﻟﻴﻞ ﺁﻭﺭﺩ‪ .‬ﺭﺳﻢ ﻭﻋﺎﻅ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﻮﺏ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﻣﻰﺍﻧﮕﻴﺰﺩ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻮﺍﻫﺪﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺟﺎﻯ ﮔﻴﺮﺩ ﻣﺆﻛﺪ ﻣﻰﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻧﻘﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻧﺸﻤﺎﺭﻧﺪ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻨﺪ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﭙﺬﻳﺮﺩ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺔ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻨﺪﻯ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺍﻓﺴﺎﻧﻬﻬﺎ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ‬
‫ﭘﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺿﻌﻴﻒ‪ .‬ﺑﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻧﻘﻞ ﺿﻌﻴﻒ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء ﻋﺠﺐ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻯ ﻣﻘﺼﻮﺩ‬
‫ﻭﺍﻋﻆ ﻗﻮﻯ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﻮﺭﺥ ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء ﺭﺍ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ‪ 908‬ﻭ ﺩﺭ ﻛﺸﻒ ﺍﻟﻈﻨﻮﻥ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻓﻀﻮﻟﻰ ﺑﻐﺪﺍﺩﻯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺣﺪﻳﻘﺔﺍﻟﺴﻌﺪﺍء ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﻰ ﺑﺮ‬
‫ﺁﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻭ ﻓﻀﻮﻟﻰ ﺩﺭ ‪ 970‬ﻳﺎ ‪ 963‬ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺟﺎﻣﻰ ﻣﺼﺮﻯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻪ‬
‫ﭼﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺭﻭﺿﺎﺕ ﺍﻟﺠﻨﺎﺕ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫ﺍﻫﻞ ﻣﻨﺒﺮ ﻭ ﻭﻋﺎﻅ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻋﻴﻦ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺑﻴﺎﻥ ﻣﺼﺎﺋﺐ ﺍﻫﻞ ﻋﺼﻤﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﺍﻛﺘﻔﺎ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺟﻬﺖ ﺫﺍﻛﺮﺍﻥ ﻣﺼﺎﺋﺐ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻬﺨﻮﺍﻥ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺯﻫﻰ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺛﻮﺍﺏ ﻋﻤﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﻬﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺮﻳﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺑﺎﻳﻘﺮﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺷﺪﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻭ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﻤﺸﺘﻬﺮ‬
‫ﺳﻴﺪ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻭﺍﷲ ﺍﻟﻌﺎﻟﻢ‪.‬‬
‫ﻛﺘﺒﻪ ﺍﻻﺣﻘﺮ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﻟﻤﺪﻋﻮ ﺑﺎﻟﺸﻌﺮﺍﻧﻰ‬
‫ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻣﺆﻟﻒ‬
‫ﺑﺴﻢ ﺍﷲ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﻟﺮﺣﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺴﺘﻌﻴﻦ‬
‫ﺁﺷﻮﺏ ﺑﻼﻯ ﺗﻮ ﻋﻄﺎﻯ ﺩﻝ ﻣﺎ‬ ‫ﺍﻯ ﺷﺮﺑﺖ ﺩﺭﺩ ﺗﻮ ﺩﻭﺍﻯ ﺩﻝ ﻣﺎ‬
‫ﻭﺯ ﻧﺎﻡ ﺣﺒﻴﺐ ﺗﻮ ﺻﻔﺎﻯ ﺩﻝ ﻣﺎ‬ ‫ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻪ ﺣﻤﺪ ﺗﻮ ﺷﻔﺎﻯ ﺩﻝ ﻣﺎ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺒﻮﺭ ﺑﻰﻣﻼﻝ ﻭ ﺷﻜﻮﺭ ﺑﻰ ﺯﻭﺍﻝ ﻋﻤﺖ ﻋﻄﻴﺎﺗﻪ ﻭ ﻃﺎﺑﺖ ﺑﻠﻴﺎﺗﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﺮﻳﻢ ﻭ ﻛﻼﻡ ﻻﺯﻡ ﺍﻟﺘﻜﺮﻳﻢ ﺧﻮﺩ ﺯﻣﺮﻩ‬
‫ﺑﻼﺭﺳﻴﺪﮔﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﭼﺸﻴﺪﮔﺎﻥ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻣﺸﻘﺖ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯ ﻣﻌﺰﺯ ﻭ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻛﻪ ﻭﻟﻨﺒﻠﻮﻧّﻜﻢ ﻭ ﻫﺮ‬
‫ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻰﺁﺯﻣﺎﻳﻴﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺁﺯﻣﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻋﻴﺎﺭ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺮ ﻣﺤﻚ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻧﻘﺪ ﺍﺯ ﺑﻮﺗﻪ ﺍﺧﻼﺹ ﺍﺑﺘﻼ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺑﻰﻏﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ‬
‫ﻣﻰﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺳﻴﻬﺮﻭﻯ ﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻏﺶ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﮔﺮ ﻣﺤﻚ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ‬
‫ﻭ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻮﻉ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﺸﻰء ﻣﻦ ﺍﻟﺨﻮﻑ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺧﻮﻑ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﻴﻢ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ‬
‫ﻭﺍﻟﺠﻮﻉ ﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻗﺤﻄﻰ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺗﻨﮕﻰ ﻣﻌﺎﺵ ﻳﺎ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﻧﻘﺺ ﻣﻦ ﺍﻻﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﻧﻘﺺ ﻣﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺣﺎﺩﺛﺎﺕ‬
‫ﻳﺎ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺯﻛﻮﺓ ﻭ ﺻﺪﻗﺎﺕ ﻭﺍﻻﻧﻔﺲ ﻭ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻔﺴﻬﺎ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺿﻌﻒ ﻭ ﻋﺠﺰ ﻳﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻭ ﺑﻰﻧﻮﺍﻳﻰ ﻭﺍﻟﺜﻤﺮﺍﺕ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﻣﻴﻮﻫﻬﺎ ﻭ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻥ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﺑﻪ ﺁﻓﺎﺕ ﺍﺭﺿﻰ ﻭ ﺳﻤﺎﻭﻯ ﻳﺎ ﻣﺮگ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﺎﻍ ﺩﻻﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻰ ﭼﺮﺍﻍ‬
‫ﺑﺼﺮ ﻭ ﺛﻤﺮﻩ ﻧﻬﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ّ‬
‫ﺑﺸﺮ ﺍﻟﺼﺎﺑﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﮋﺩﻩ ﺩﻩ ﺻﺒﺮﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻠﻴﺎﺕ ﻃﺮﻳﻘﻪ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﭘﻴﺶ ﺁﺭﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺭﺳﻮﻡ ﺟﺰﻉ ﻭ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺭﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺰ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻭﻓﺎ ﻗﺪﻡ ﻧﺰﻧﻨﺪ‬ ‫ﺟﺎﻡ ﻣﺤﻨﺖ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﻡ ﻧﺰﻧﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺩﻭﺩ‬ ‫ﺧﻮﺵ ﺑﺴﻮﺯﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﻼ ﭼﻮﻥ ﻋﻮﺩ‬
‫ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺻﺎﺑﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺁﻧﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ ﺍﺫﺍ ﺍﺻﺎﺑﺘﻬﻢ ﻣﺼﻴﺒﺔ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﻭ ﺑﻠﻴﺘﻰ ﻭ ﻧﻜﺒﺘﻰ ﻗﺎﻟﻮﺍ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺍﺧﻼﺹ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﻛﻪ ﺍﻧﺎ ﷲ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻤﻨﺪ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﻳﻢ ﭘﺲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﺮ ﻣﻤﻠﻮﻙ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺮﺩﺩ ﺟﺰ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻭ ﺍﻧﻘﻴﺎﺩ ﻭ ﺭﺿﺎ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ‬
‫ﻗﻀﺎ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻧﺎ ﺍﻟﻴﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻭ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍﺟﻌﻮﻥ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﻧﺪﮔﺎﻧﻴﻢ ﻳﻌﻨﻰ ﺭﺟﻮﻉ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺟﺰﺍﻳﻰ ﺑﺴﺰﺍ ﻓﺮﺍﺧﻮﺭ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺍﻭ ﺧﻮﺭﺳﻨﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﺛﻮﺍﺏ ﺍﺑﺪ ﮔﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ‬
‫ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺳﺮ ﺑﭙﻴﭽﻴﻢ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﺨﻠﺪ ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﻋﺎﺩﻝ ﻛﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺩﺍﺩ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺳﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻃﻮﻉ‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺖ ﻭﺍﻓﻰ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﺸﻌﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻼ ﻣﺤﻚ ﻧﻘﺪ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﻯ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ ﻧﻘﺪ ﺟﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﻮﺗﻪ ﺑﻼ ﻭ ﻛﻮﺭﻩ ﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﺘﻼ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﺶ ﻫﻮﺍﻯ ﻧﻔﺲ ﺩﻧﻰ ﻭ ﻏﻞ ﺁﺭﺯﻭﻯ‬
‫ﻃﺒﻊ ﺧﺴﻴﺲ ﭘﺎﻙ ﻭ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺧﻼﺹ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻭ ﺿﺮﺍﺏ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﻀﺮﺏ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻜﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﺑﻴﺎﺭﺍﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﻭ ﻣﻌﻴﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﻴﺮﺍﻥ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﺣﺘﺮﺍﻕ ﻣﻮﺳﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺍﺑﺪ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ‬
‫ّ‬
‫ﻳﺼﺐ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺒﻼء ﻳﻌﻨﻰ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﻯ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺣﻖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺣﻠﻘﻪ‬ ‫ﻛﺘﺐ ﺳﻤﺎﻯ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ‪ :‬ﻣﻦ ﺃﺣﺐ ﺃﻭ ﺃﺣﺐ‬
‫ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺯﻧﺪ ﻳﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻠﻌﺖ ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﺟﺮﻋﻪ ﻣﻘﺒﻮﻟﻴﺖ ﻧﻮﺷﺎﻧﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻼ ﺍﺯ ﺍﺑﺮ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﻋﻨﺎ ﭘﻴﺎﭘﻰ‬
‫ﺑﺮ ﻓﻮﻕ ﺍﻭ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻯ ﻭ ﺑﻬﺠﺖ ﻭ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺍﺯ ﻭﻯ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺍﻟﺒﻼء ﻟﻠﻮﻻء ﻛﺎﻟﻠﻬﺐ ﻟﻠﺬﻫﺐ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻛﻼﻡ ﺩﺭ ﻣﺜﻨﻮﻯ ﺑﺮﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩ‪:‬‬
‫ﺯﺭ ﺧﺎﻟﺺ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺷﺴﺖ‬ ‫ﺩﻭﺳﺘﻰ ﭼﻮﻥ ﺯﺭ ﺑﻼ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺸﺴﺖ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﻓﺤﻮﺍﻯ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻴﻄﻪ ﻓﻬﻢ ﺩﺭ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻫﻞ ﻭﻻﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻰ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻨﺎﻯ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻧﺪ ﺩﺭﻯ ﺍﺯ ﻣﺤﻨﺖ ﺩﺭ ﻭﻯ ﮔﺸﺎﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻟﻮﺍﻯ ﻭﻻ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺧﺘﻬﺎﻧﺪ ﻓﻮﺝ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻣﻼﺯﻡ ﺍﻭ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻼ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﻦ ﻣﻤﺘﺤﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺆﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ‬
‫ﺣﺪﻳﺚ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﻨﺎﻩ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ‪ :‬ﺍﻥ ﺍﷲ ﺍﺫﺍ ﺍﺣﺐ ﻗﻮﻣﺎ ﺍﺑﺘﻼﻫﻢ ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻗﻮﻣﻰ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻼ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻤﺎﺭﺩ‪ .‬ﻭ ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻼ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ‬
‫ﻭﻻ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺤﺒﺖ ﺣﻖ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﻫﺮﻭﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﺸﻘﺖ ﻭ ﺑﻠﻴﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺶ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻨﻬﺎﺵ ﺍﺯ ﻧﻴﺶ ﻣﺤﻨﺖ ﺭﻳﺸﺘﺮ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﺮﺍ ﺫﻭﻕ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻛﺎﻳﻨﺎﺕ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﺍﺷﺪ ﺍﺑﺘﻼء ﻛﺪﺍﻡ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺳﺨﺘﺘﺮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺑﻼ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻼﻯ‬
‫ﻛﺪﺍﻡ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺳﺨﺘﺘﺮ ﻭ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﻛﺪﺍﻡ ﺯﻣﺮﻩ ﺍﺯ ﺍﺻﻨﺎﻑ ﺻﻌﺒﺘﺮ ﻭ ﻏﻤﺎﻧﺪﻭﺯﺗﺮ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻻﻧﺒﻴﺎء ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﺤﺮﻡ ﺣﺮﻡ ﺟﻼﻟﺘﻨﺪ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺨﺘﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﻼﻯ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺸﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﻨﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﻨﺘﻬﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ‪.‬‬
‫ﺛﻢ ﺍﻻﻣﺜﻞ ﻓﺎﻻﻣﺜﻞ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻼﻯ ﺟﻤﻌﻰ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪﻫﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻙ ﺳﺒﻴﻞ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻭﻗﻮﻑ ﺑﺮ ﺳﺮﺍﻳﺮ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻴﺰ‬
‫ﺻﻌﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺍﺷﺒﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻴﺎﺱ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﻗﺮﺏ ﺍﻗﺮﺏ ﺑﻮﺩ ﺑﻼ ﻭ ﻋﻨﺎﻯ ﺍﻭ ﺍﺷﺪ ﻭ‬
‫ﺍﺻﻌﺐ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻡ ﺑﻼ ﺑﻴﺸﺘﺮﺵ ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﻦ ﺑﺰﻡ ﻣﻘﺮﺑﺘﺮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺩﺍﻍ ﻋﻨﺎ ﺑﺮ ﺟﮕﺮﺵ ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ‬ ‫ﻭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺯ ﺩﻟﺒﺮ ﻧﻈﺮ ﺧﺎﺹ ﻳﺎﻓﺖ‬
‫ﺑﻼ ﻧﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺭﺍ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺪﺡ ﺯﻫﺮ ﻫﻼﻫﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﻟﻐﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻧﻬﻨﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻳﺦ‬
‫ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪:‬‬
‫ﺭﻃﻠﻰ ﻛﻪ ﮔﺮﺍﻧﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺷﺮﺑﺖ ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ُﺩﺭﺩﻯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﻜﺪﻩ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺑﻼﻳﻰ ﻛﻪ ﮔﺮﺍﻧﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺩﻟﻬﺎﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺗﺤﻔﻪ ﻣﺤﻨﺘﻰ ﻛﻪ ﻗﻮﻳﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻭ‬
‫ﺍﺻﻔﻴﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻫﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺍﻻﺭﻭﺍﺡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺟﺎﻩ ﺻﺪﻳﻘﺎﻥ ﻭ ﻗﺪﻣﮕﺎﻩ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﺒﺎﻳﺪ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺩﻝ ﺑﺮﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩ‪.‬‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭﺭ ﻧﻪ ﺯﺭﻩ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﻭﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺷﻰ ﺗﺮﺍ ﺯﺑﻮﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺍﻭ ﻫﺰﺍﺭﻫﺰﺍﺭ ﺩﻝ ﻛﺒﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺸﺎﻛﺶ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﺑﻼﻯ ﺍﻭ ﻫﺰﺍﺭﻫﺰﺍﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﭘﺮ ﺁﺏ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﻛﺸﺘﻬﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺳﻮﺧﺘﻬﺎﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﺳﻄﻮﺕ ﻛﺒﺮﻳﺎﻯ ﺍﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺗﻦ ﻛﺪﺍﻡ ﻭﻟﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺯﺑﺎﻧﻪ‬
‫ﺁﺗﺶ ﻛﺒﺮﻳﺎﻯ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﻝ ﻛﺪﺍﻡ ﻧﺒﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﭙﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻴﺮ ﺑﻼﻯ ﺍﻭﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻧﻈﺮﻯ ﻛﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﺁﺩﻡ ﺻﻔﻰ ﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﻧﻮﺡ‬
‫ﻧﺠﻰ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻠﻴﻞ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻧﺒﻴﻞ ﻭ ﻛﺮﺑﺖ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺍﻻﺣﺰﺍﻥ ﻭ ﺑﻠﻴﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﻭ‬
‫ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﻰ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻰ ﻣﻮﺳﻰ ﻛﻠﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻭ ﺑﻰﺗﻴﻤﺎﺭﻯ ﺍﻳﻮﺏ ﺳﻘﻴﻢ ﻭ ﺍﺭﻩ ﺷﻜﺎﻓﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﺯﻛﺮﻳﺎﻯ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺯﻫﺮ‬
‫ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺮ ﺣﻠﻖ ﻳﺤﻴﻰ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻭ ﺍﻟﻢ ﻟﺐ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺟﮕﺮ ﭘﺎﺭﻫﭙﺎﺭﻩ ﺣﻤﺰﻩ ﺳﻴﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍء ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻭ‬
‫ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻋﺼﻤﺖ ﻭ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻭ ﺳﺮﺷﻚ ﺩﺭﺩﺁﻟﻮﺩ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺭﺍ ﻭ ﻓﺮﻕ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻭ ﻟﺐ ﺯﻫﺮ ﭼﺸﻴﺪﻩ ﻧﻮﺭ‬
‫ﺩﻳﺪﻩ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﺭﺥ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺑﻼ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺑﻼﻛﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻭ ﻣﺤﻨﺘﺮﺳﻴﺪﮔﺎﻥ ﻋﺎﻟﻰ ﻫﻤﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﻏﻢ‬
‫ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻟﻢ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻭﻳﻦ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﻏﻢ ﻧﺼﻴﺐ ﻫﺮ ﺩﻟﺸﺪﻫﺎﻳﺴﺖ‬ ‫ﻋﺎﻟﻢ ﺯ ﺑﻼﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺤﻨﺘﻜﺪﻫﺎﻳﺴﺖ‬
‫ﺩﻝ ﺧﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻏﻤﺰﺩﻫﺎﻳﺴﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺩﺭ ﺭﻩ ﺗﻮ‬
‫ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﻴﭻ ﻧﺒﻰ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺧﺎﺭ ﺑﻼ ﻧﺮﻳﺨﺘﻬﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺳﻴﺪ ﺑﺸﺮ؛ ﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻫﻴﭻ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮔﺮﺩ ﻣﺤﻨﺖ‬
‫ﻧﺒﻴﺨﺘﻬﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ؛ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ‪ :‬ﻣﺎ ﺍﻭﺫﻯ ﻧﺒﻰ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺍﻭﺫﻳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺭﻧﺠﺎﻧﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪ ﻫﻴﭻ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻯ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺭﻧﺠﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻫﻴﭻ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻔﺎ ﻧﻜﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﻛﺮﺑﻼ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺪﺍﻧﮕﻮﻧﻪ ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﺷﻰ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﺑﻠﻴﺘﻰ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﺴﺶ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﻳﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺩﻫﺮ ﻫﺴﺖ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺯﻳﻦ ﺻﻌﺒﺘﺮ ﻧﺪﻳﺪ‬
‫ﭘﺮﺳﻮﺯﺗﺮ ﺯ ﺣﺎﻝ ﺷﺒﻴﺮ ﻭ ﺷﺒﺮ ﻧﺪﻳﺪ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻭﺭﻕ ﭼﺮﺥ ﻗﺼﻬﺎﻯ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﻳﺎﻓﻌﻰ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺮﺁﺕ ﺍﻟﺠﻨﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ‪ :‬ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﺮ ﺍﺯ ﺣﺴﻦ ﺑﺼﺮﻯ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺍﺑﻰﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻭ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺒﻴﻪ ﻭ ﻧﻈﻴﺮﻯ ﻧﺒﻮﺩ ‪ -‬ﺩﺭ‬
‫ﻣﺼﺎﺑﻴﺢ ﺍﻟﻘﻠﻮﺏ‪ 1‬ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻌﺐ ﺍﻻﺣﺒﺎﺭ ﺭﻭﺯﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻼﺣﻢ ﻭ ﻓﺘﻨﻬﻬﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﺩﺍﺩ‬
‫ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎء ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻋﻈﻴﻤﺘﺮﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﻠﺤﻤﻪ ﻗﺘﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﻫﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺑﮕﺮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺎﺍﺳﺤﺎﻕ ﻧﺸﻨﻴﺪﻫﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﻳﻠﻜﻢ ﺍﻥ ﻗﺘﻞ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻗﺘﻞ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺰﺭگ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺻﻌﺐ ﺍﻣﺮﻳﺴﺖ ﻭﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﺎﺗﻢ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺒﻂ ﺭﺳﻮﻝ ﺁﺧﺮﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﻭ ﺭﻳﺤﺎﻧﻪ ﺳﻴﺪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺍﺳﺖ ﭘﺴﺮ‬
‫ﺳﻴﺪ ﺍﻭﺻﻴﺎء‪ ،‬ﭘﻨﺠﻢ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻌﺐ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ‬
‫ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﺴﺮ ﺭﻭﺿﻪ ﻭﻯ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺎﺯ ﻧﺎﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﻭﻯ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﻨﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺻﻮﺍﻣﻊ ﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺭﻭﻧﺪ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺑﻰ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﻤﻘﺘﻮﻝ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺑﻰ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﻤﺬﺑﻮﺡ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ‬
‫ﻣﻼﺋﻜﺔ ﻫﻮﺍ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺍﺯ ﻋﺮﺵ ﻋﻠﻰ ﺗﺎ ﺑﺜﺮﺍ ﻣﻰﮔﺮﻳﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮ ﻗﺘﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺭﺽ ﻭ ﺳﻤﺎ ﻣﻰﮔﺮﻳﻨﺪ‬
‫ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﺷﺎﻩ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﻰﮔﺮﻳﻨﺪ‬ ‫ﻣﺎﻫﻰ ﺗﻪ ﺁﺏ ﻭ ﻣﺮﻍ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻫﻮﺍ‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﺣﺼﻮﻝ ﺭﺿﺎﻯ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﺳﺒﺐ ﻭﺻﻮﻝ ﺑﻪ ﺭﻳﺎﺽ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻜﻰ‬
‫ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺃﻭ ﺗﺒﺎﻛﻰ ﻭﺟﺒﺖ ﻟﻪ ﺍﻟﺠﻨﺔ ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻜﻠﻒ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭﺍﺩﺍﺭﺩ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ‬
‫ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺦ ﺟﺎﺭ ﺍﷲ ﻋﻼﻣﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ‪ :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﺑﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﺟﺐ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻓﺮﺍﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﻦ‬
‫ﺗﺸﺒّﻪ ﺑﻘﻮﻡ ﻓﻬﻮ ﻣﻨﻬﻢ ﺩﺭ ﻭﻋﺪﻩ ﻭﺟﺒﺖ ﻟﻪ ﺍﻟﺠﻨﺔ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﻰ ﺑﺨﺎﺭﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺧﺎﻙ ﻛﺮﺑﻼ ﺧﺎﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺁﻥ ﺧﺎﻙ‪ ،‬ﺗﺨﻢ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻛﺸﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻜﻰ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﭘﺲ ﻫﺮ ﺁﻥ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ‬
‫ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺁﺑﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻛﺮﺑﻼ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺿﺎ ﺑﻪ ﺁﺏ‬
‫ﺩﻳﺪﻩ ﻭﻯ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﻨﺰﻝ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﻣﺰﺭﻋﺔ ﺍﻵﺧﺮﺓ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺁﻥ ﻧﻌﻴﻢ ﺟﻨﺖ ﻭ ﻧﺴﻴﻢ ﺑﻬﺠﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﺟﺒﺖ‬
‫ﻟﻪ ﺍﻟﺠﻨﺔ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﺤﺮﻡ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺷﻬﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻌﺰﻳﺖ‬
‫ﺍﻭﻻﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﻟﻬﺎ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺣﻴﺮﺕ ﮔﺮﻳﺎﻥ‪.‬‬
‫ﺭﻭﺍﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ‬ ‫ﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﺟﺎﻥ ﮔﺴﻞ‬
‫ﻭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻣﻘﺘﻞ ﺷﻬﺪﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﻣﺴﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﻏﺒﺎﺭ ﻣﻼﻝ ﺍﺯ ﺻﻔﺤﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺰﺩﺍﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﻮﺭ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺷﻬﺪﺍ ﺣﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﻣﻌﻴﺖ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺳﺒﻄﻴﻦ ﻭ ﺗﻔﺎﺻﻴﻞ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻟﻰ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﻋﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻰ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺭﺗﺒﺖ‪ ،‬ﻧﻘﺎﺑﺖ ﻣﻨﻘﺒﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺍﻋﻈﻢ‪ ،‬ﻧﻘﺎﻭﻩ ﻣﻠﻮﻙ ﺍﻻﻣﻢ‪ ،‬ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﺎﺑﺎﻥ‬
‫ﻋﺰ ﺍﻟﻔﺮﻗﺔ ﺍﻟﻌﻠﻮﻳﺔ‪ ،‬ﺍﻟﻤﺨﺼﻮﺹ ﺑﺎﻟﻨﺴﺐ ﺍﻟﺤﺴﻨﻰ ﻭ‬ ‫ﻓﻠﻚ ﺑﺨﺘﻴﺎﺭﻯ‪ ،‬ﻣﺎﻩ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺳﭙﻬﺮ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭﻯ‪ ،‬ﺷﺮﻑ ﺍﻟﻌﺘﺮﺓ ﺍﻟﻨﺒﻮﻳﻪ‪ّ ،‬‬
‫ﺍﻟﻤﺨﺘﺺ ﺑﺎﻟﺤﺴﺐ ﺍﻟﺤﺴﻴﻨﻰ‪ ،‬ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﻣﺨﺒﺮ ﻓﺮﻳﺪﻭﻧﻔﺮ‪ ،‬ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻣﻨﻈﺮ‪ ،‬ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ‪ ،‬ﻧﻘﺎﻭﻩ ﺍﺣﻔﺎﺩ ﺧﻮﺍﻗﻴﻦ‬
‫ﻋﺎﻟﻰﻣﻘﺪﺍﺭ‪.‬‬
‫ﻭ ﺑﻨﻮﺭﻩ ﺍﻧﻜﺸﻔﺖ ﺩﻳﺎﺟﻴﺮ ﺍﻟﻮﺭﻯ‬ ‫ﺫﻭﻫﻤﻬﺔ ﻳﺮﻗﻰ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﻗﻰ ﺍﻟﻌﻠﻰ‬
‫ﮔﻠﺒﻦ ﻧﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﻣﻴﻨﻮ ﻧﺸﺎﻥ‬ ‫ﺷﺎﻩ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻯ ﻓﻠﻚ ﺁﺳﺘﺎﻥ‬
‫ﺻﻔﺪﺭ ﻣﻬﺮ ﺁﻳﺖ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﭘﻨﺎﻩ‬ ‫ﺳﺮﻭﺭ ﻣﻪ ﺭﺍﻳﺖ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺟﺎﻩ‬
‫ﻭﺍﻟﻰ ﻛﺎﻓﻰ ﻛﻒ ﺻﺎﻓﻰ ﺣﺴﺐ‬ ‫ﺩﺍﻭﺭ ﻋﺎﺩﻝ ﺩﻝ ﻋﺎﻟﻰ ﻧﺴﺐ‬
‫ﺭﻓﻴﻊ ﻗﺪﺭﻯ ﻛﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺳﺪﻩ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﻭ ﺍﻋﺘﻼﻯ ﻋﻘﺒﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭ ﻣﺮﺍﺗﺒﺶ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﺒﻬﺎﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺳﻴﺎﺡ ﻭﻫﻢ ﺩﻭﺭﺍﻧﺪﻳﺶ ﭘﻴﺮﺍﻣﻦ‬
‫ﺳﺮﺍﺩﻗﺎﺕ ﺷﺮﺡ ﺁﻥ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺳﻴﺎﺡ ﻋﻘﻞ ﺭﻭﺷﻨﺮﺍﻯ ﮔﺮﺩ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﺑﻴﺎﻥ ﺷﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﺩﺍﻯ ﺁﻥ ﻛﺮﺩﻥ‬ ‫ﭘﺎﻳﻪ ﻗﺪﺭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺶ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻋﺸﺮ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻥ‬ ‫ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺻﺪﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺯﺑﺎﻥ‬
‫ﻗﺮﻩ ﺑﺎﺻﺮﻩ ﺳﻴﺎﺩﺕ ﻭ ﻧﻘﺎﺑﺖ ﻃﺮﻩ ﻧﺎﺻﻴﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﻧﺠﺎﺑﺖ‬
‫ﻗﺮﺓ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻛﻮﻧﻴﻦ‬ ‫ﺳﺮﻭﺭ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺳﻴﺪ ﺛﻘﻠﻴﻦ‬
‫ﺍﻟﻤﺴﺘﻔﻴﺾ ﻣﻦ ﻣﻨﺎﻳﺢ ﻓﻴﺾ ﺍﻻﻟﻪ ﻣﺮﺷﺪ ﺍﻟﺪﻭﻟﺔ ﻭ ﺍﻟﻤﻠﺔ ﻭ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﻤﺸﺘﻬﺮ ﺑﺴﻴﺪ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻻ ﺯﺍﻟﺖ ﺳﻤﺎء ﺳﻠﻄﻨﺘﻪ ﺑﻜﻮﺍﻛﺐ‬
‫ﺍﻟﻌﻈﻤﻪ ﻭ ﺍﻟﺠﻼﻝ ﻣﺰﻳﻨﺔ ﻭ ﺁﻳﺎﺕ ﺍﺑﻬﺘﻪ ﻋﻠﻰ ﺻﺤﺎﺋﻒ ﺍﻟﻜﺎﺋﻨﺎﺕ ﺑﺎﻟﺪﻭﻟﺔ ﻭ ﺍﻟﻜﻤﺎﻝ ﻣﺒﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻋﻠ ّﻮ ﻧﺴﺐ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﺩﺕ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ‬
‫ﺷﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺴﻄﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤ ّﻮ ﻣﺮﺗﺒﺖ ﺩﺭ ﻧﺴﺒﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻴﺰ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ * ﻫﻢ ﺳﻴﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﻧﺴﺐ ﻫﻢ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺣﺴﺐ *‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺷﺮﻑ ﺻﺪﻭﺭ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻘﻴﺮ ﺣﻘﻴﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻟﻮﺍﻋﻆ ﺍﻟﻜﺎﺷﻔﻰ ﺍﻳﺪﻩ ﺍﷲ ﺑﻠﻄﻘﻪ ﺍﻟﺨﻔﻰ ﺑﺘﺄﻟﻴﻒ ﻧﺴﺨﻪ ﺟﺎﻣﻊ ﻛﻪ ﺣﺎﻻﺕ ﺍﻫﻞ ﺑﻼ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﺻﻔﻴﺎ ﻭ ﺷﻬﺪﺍ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺍﺑﺘﻼ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻭ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺩﺭ ﻭﻯ ﻣﺴﻄﻮﺭ ﻭ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﻋﺮﺑﻰ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺍﻟﺬﻛﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﻮﻣﺎﺕ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﻛﺴﻮﺗﻰ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺑﭙﻮﺷﺪ‬ ‫ﺩﺭ ﺁﺋﻴﻦ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﺑﻜﻮﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎ ﺑﻴﺎﺭﺍﻳﺪ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ‬ ‫ﺯ ﺳﻜﻪ ﻧﻮ ﻛﻨﺪ ﻧﻘﺪ ﻛﻬﻦ ﺭﺍ‬
‫ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻤﻴﻨﻪ ﺑﻰﺑﻀﺎﻋﺖ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻛﺒﺮ ﺳﻦ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺭﺍﻳﺖ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﻼﻏﺖ‬
‫ﺑﺮ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺘﺜﺎﻝ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻋﻈﻴﻤﺎﻟﺸﺄﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﻳﻦ ﻧﺴﺨﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﺔ‬
‫ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء ﻣﻮﺳﻮﻣﺴﺖ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻩ ﺑﺎﺏ ﻭ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺍﺑﻮﺍﺏ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﺍﻭﻝ‪ :‬ﺩﺭ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻰ ﻧﺒﻴﻨﺎ ﻭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺼﻼﺓ ﻭ ﺍﻟﺴﻼﻡ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﺩﻭﻡ‪ :‬ﺩﺭ ﺟﻔﺎﻯ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﻤﺰﻩ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﻃﻴﺎﺭ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﺳﻮﻡ‪ :‬ﺩﺭ ﻭﻓﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴﺪ ﺍﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻓﻀﻞ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻤﺼﻠﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﭼﻬﺎﺭﻡ‪ :‬ﺩﺭ ﺣﺎﻻﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺍﺯ ﻭﻗﺖ ﻭﻻﺩﺕ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻓﺎﺕ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻻﺩﺕ ﺗﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﺷﺸﻢ‪ :‬ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭﻯ ﺍﺯ ﻭﻻﺩﺕ ﺗﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻭﻻﺩﺕ ﻭﻯ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺑﺮﺍﺩﺭ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﻫﺸﺘﻢ‪ :‬ﺩﺭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﻭ ﻗﺘﻞ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﻧﻬﻢ‪ :‬ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻭ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻭﻯ ﺑﺎ ﺍﻋﺪﺍ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎ ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﺍﻗﺮﺑﺎ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ‬
‫ﺷﻬﺪﺍ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﺩﻫﻢ‪ :‬ﺩﺭ ﻭﻗﺎﻳﻌﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺷﺮ ﺁﻥ ﺣﺮﺏ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﻭﺍﺛﻖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﻣﺪﺩ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻭ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬
‫ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﺁﺛﺎﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻋﺎﻟﻰ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻳﺪﻩ ﺍﷲ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺍﻟﻰ ﻗﻴﺎﻣﻪ ﺍﻟﺴﺎﻋﺔ ﺍﻭ ﺳﺎﻋﺔ ﺍﻟﻘﻴﺎﻡ ﻭﺍﺻﻞ ﻭ ﻣﺘﻮﺍﺻﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﺎﺩ‬
‫ﻭ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﻓﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺜﻮﺑﺎﺕ ﺑﻰﺣﺴﺎﺏ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻛﻨﺎﺩ ﻭ ﻫﻮ ﺍﻟﻜﺮﻳﻢ ﺍﻟﻮﻫﺎﺏ ﺁﻣﻴﻦ‬
‫ﻳﺎ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﺍﻭﻝ‪ :‬ﺩﺭ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺘﺤﻴﺔ ﻭ ﺍﻟﺜﻨﺎ‬
‫ﻧﺨﺴﺖ ﺍﺑﻮﺍﻟﺒﺸﺮ ﺁﺩﻡ ﺻﻔﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺑﺮ ﻃﻴﻨﺖ ﺁﺩﻡ ﺭﻗﻢ ﻏﻢ ﺯﺩﻫﺎﻧﺪ‬ ‫ﺁﻧﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﺁﺏ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﻫﺎﻧﺪ‬
‫ﻛﺎﻥ ﺿﺮﺑﺖ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺮ ﺁﺩﻡ ﺯﺩﻫﺎﻧﺪ‬ ‫ﺧﺎﻟﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﺁﺩﻣﻰ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺑﻼ‬
‫ﻫﻨﻮﺯ ﺁﺩﻡ ﺻﻔﻰ ﺍﺯ ﻛﺘﻢ ﻋﺪﻡ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻯ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻃﻌﻦ ﺑﺮ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﮔﺸﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﮔﻮﺍﻫﻰ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻋﺰﺭﺍﻳﻴﻞ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﻠﻚ ﺟﻠﻴﻞ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺟﺰﺍﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻚ ﻗﺒﻀﻪ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺑﻄﻦ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﺮﻳﺨﺖ‬
‫ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﺳﺤﺎﺏ ﭘﺎﻙ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺁﻥ ﻗﺒﻀﻪ ﺧﺎﻙ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﺎﻙ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻮﻉ‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺁﻥ ﺑﺮﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﻥ ﺳﺤﺎﺏ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺏ ﺍﻻﺭﺑﺎﺏ ﺳﻰ ﻭ ﻧﻪ ﺻﺒﺎﺡ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺁﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺁﺩﻡ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﺗﺎ‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺁﻥ ﺧﺎﻙ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﻢ ﻭ ﻋﻨﺎ ﮔﻞ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﺩﺭﻭ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺟﺎ ﻣﻘﺮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬ ‫ﺧﺎﻙ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻏﻢ ﻣﺨﻤﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬
‫ﺭﻭﺯ ﭼﻬﻠﻢ ﺍﺯ ﺑﺤﺮ ﺷﺎﺩﻯ ﺁﺏ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﺎﻙ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪ ﮔﻮﺋﻴﺎ ﻛﺜﺮﺕ ﻫﻤﻮﻡ ﻭ ﻏﻤﻮﻡ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻭ ﻗﻠّﺖ ﻧﺸﺎﻁ ﻭ‬
‫ﺍﻧﺒﺴﺎﻁ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻧﺪ‪:‬‬
‫ﺷﺎﺩﻯ ﻳﻚ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻏﻢ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻴﺤﻜﻤﺘﻰ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺡ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﺁﺩﻡ ﺩﻣﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻣﺴﺠﻮﺩ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺣﻮﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﻭﻯ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﺪﻩ ﻣﻮﻧﺲ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻭﻯ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺁﺩﻡ ﺍﺳﻜﻦ ﺍﻧﺖ ﻭ ﺯﻭﺟﻚ ﺍﻟﺠﻨﺔ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﻮ ﺗﻮ ﻭ ﺯﻭﺟﻬﺎﺕ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻫﻬﺎﻯ ﺁﻥ‬
‫ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻟﻮﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﮔﺮﺩ ﺩﺭﺧﺖ ﮔﻨﺪﻡ ﻳﺎ ﺍﻧﮕﻮﺭ‬
‫ﻳﺎ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﻳﺎ ﺷﺠﺮﺓ ﺍﻟﻌﻠﻢ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺠﺮﺓﺍﻟﻌﻠﻢ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺟﺎﻣﻊ ﺛﻤﺮﺍﺕ ﻟﻄﻴﻔﻪ ﻭ ﻣﻄﻌﻮﻣﺎﺕ ﻃﻴﺒﻪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩﻯ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺑﺪ‬
‫ﺑﺪﺍﻧﺴﺘﻰ ﭘﺲ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺣﻮﺍ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺷﻚ ﺑﺮﺩﻩ ﻃﺎﻭﻭﺱ ﻭ ﻣﺎﺭ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺣﻴﻠﻪ‬
‫ﻭ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﺭﻭﻍ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺣﻮﺍ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺷﺠﺮﻩ ﻣﻨﻬﻴﻪ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻼﻯ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﻧﻬﺎﺩ ﺁﺩﻡ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﻟﻤﻠﻚ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻮﺩ ﻣﺘ ّﻮﺝ ﺑﻪ ﺗﺎﺝ ﻋﺰﺕ ﻭ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻪ ﺣﻠﻪ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻏﻠﻤﺎﻥ ﻭ ﻭﻟﺪﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﺁﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ‬
‫ﺭﺿﻮﺍﻥ ﻭ ﺣﻮﺭﺍﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻮﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﻪ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻛﻞ ﺛﻤﺮﻩ ﺁﻥ ﺷﺠﺮﻩ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺗﺎﺝ ﺷﺮﻑ ﻭ ﺍﻓﺴﺮ ﺟﻼﻝ ﺍﺯ ﻓﺮﻕ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺣﻠﻞ ﻭ ﺣﻠﻰ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺍﺩﻯ‬
‫ﺯﺍﺭ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺪﺍﻯ ﺩﻭﺭﺩﻭﺭ ﻣﻰﺷﻨﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﺑﺮگ ﻧﻮﺍﻳﻰ ﻧﻤﻰﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ‬
‫ﺧﺠﻠﺖ ﺑﺮﻫﻨﮕﻰ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻰﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻰﺷﺪ ﺧﻄﺎﺏ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺃ‬
‫َﻓ َﺮ ُ‬
‫ﺭﺕ ﻣﻨّﻰ ﻳﺎ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﺮﻳﺰﻯ ﺍﻯ ﺁﺩﻡ؟‬
‫ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻞ ﺣﻴﺎء ﻣﻨﻚ ﺍﺯ ﺷﺮﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺷﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺰﻡ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻮ ﻣﻤﻜﻦ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺟﺰ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻟﻄﻔﺖ ﮔﺮﻳﺰﮔﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﻡ‬ ‫ﻛﺠﺎ ﺭﻭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﺕ ﭘﻨﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﻡ‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮگ ﺍﻧﺠﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻳﺪ ﺁﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺣﻮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺁﺩﻡ ﺩﺭ ﭘﻰ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺐ ﻏﻢ ﺭﺍ ﻣﺼﺒﺎﺣﻰ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﻔﺘﺎﺣﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﻧﺐ‬
‫ﺭﺍﻳﺤﻪ ﻣﺮﺍﺩﻯ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺴﻢ ﺍﷲ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﻟﺮﺣﻴﻢ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺟﺎﺭﻯ‬
‫ﺷﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺁﺩﻡ ﻛﻠﻤﻬﺎﻯ ﺑﺰﺭگ ﮔﻔﺘﻰ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﺎﺵ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻓﻖ ﻏﻴﺐ ﻟﻤﻌﻪ ﻧﺠﺎﺗﻰ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻄﻠﻊ ﻛﺮﻡ‬
‫ﻛﻮﻛﺐ ﺧﻼﺻﻰ ﻃﻠﻮﻉ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻄﺎﺏ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﺩ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻬﻰ ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺭﺣﻤﻦ ﻭ ﺭﺣﻴﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﻰ‬
‫ﻣﻠﻚ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻼﻝ ﻭ ﻧﺪﻡ ﻧﻪ ﻓﺎﻣّﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﻢ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺗﻦ‬
‫ﺭﺣﻤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺁﺩﻡ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻬﺪ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻋﺎﺻﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭﻯ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ‬
‫ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺳﻤﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻦ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﮔﺮﺩﺩ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺑﺤﺮ ﺍﻟﺤﻘﺎﻳﻖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﻋﺬﺭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺖ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺍﻟﻤﻼﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﺩﺍﺭ‬
‫ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺍﻫﻞ ﻣﻼﻣﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺟﻮﻳﺎﻯ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺖ‪.‬‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻳﺎ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺑﺮﻭ ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ‬ ‫ﺍﻯ ﻣﺮﺩ ﺭﻩ ﻋﺸﻖ ﺑﻜﺶ ﺑﺎﺭ ﻣﻼﻣﺖ‬
‫ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺗﺎﻭﻳﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺷﺠﺮﻩ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﻝ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻰ ﻧﻔﺲ ﺍﻻﻣﺮ ﺁﻥ‬
‫ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﺩﻡ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺤﺒﻬﻢ ﻭ ﻳﺤﺒﻮﻧﻪ ﻭ ﺳﺒﺐ ﻧﻬﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﺎ ﻋﺰﺕ ﺟﺎﻩ ﻭ ﺩﻻﻝ ﻣﺤﺒﻮﺑﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻤﺎﻝ‬
‫ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎ ﺗﺤﺮﻳﺺ ﻭ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻃﻠﺐ ﺑﺪﺍﻧﻜﻪ ﺍﻻﻧﺴﺎﻥ ﺣﺮﻳﺺ ﻋﻠﻰ ﻣﺎ ﻣﻨﻊ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺁﺩﻣﻰ ﺍﻗﺘﻀﺎﻯ ﺁﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﻧﻬﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺣﺮﺻﺶ ﺑﺮ ﻃﻠﺐ ﺁﻥ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻭ ﻳﻤﻜﻦ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻧﻬﻰ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﻧﺸﺪﻯ ﺁﺩﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻴﻔﺎﻯ ﻣﺮﺍﺩﺍﺕ ﻧﻔﺲ ﻭ‬
‫ﺍﺳﺘﻜﻤﺎﻝ ﻟﺬﺍﺕ ﺁﻥ ﭘﺮﻭﺍﻯ ﻣﻴﻮﻩ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺒﻮﺩﻯ ﭼﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻏﺬﺍﻯ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺟﺴﻢ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻛﻨﺪ ﻓﺮﺍﻏﺖ‬
‫ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺭﻭﺡ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﺲ ﺣﻜﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺍﮔﺮ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻣﻰﻃﻠﺒﻰ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺑﻴﺎﺷﺎﻡ ﻭ ﮔﺮﺩ ﺷﺠﺮﻩ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﮕﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺍﺳﺘﺠﻼﺏ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﻧﺒﺎﺷﻰ ﺑﺮ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﻮﺵ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻰﻧﻴﺶ ﺑﻠﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﺗﻮﺃﻣﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻼ ﻭ ﻭﻻ ﻣﺘﻼﺯﻣﺎﻥ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻼ ﺻﺪ ﺭﺍﺣﺖ ﺍﺳﺖ‬
‫ﭼﻮﻥ ﮔﻮﺍﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﻋﻮﻯ ﺷﺪ ﺗﺒﺎﻩ‬ ‫ﻋﺸﻖ ﭼﻮﻥ ﺩﻋﻮﻯ ﺟﻔﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﮔﻮﺍﻩ‬
‫ﺻﺪ ﺩﺭ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺑﺮ ﺭﺥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﻯ ﻣﺤﺒﺖ ﺳﺎﺯ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺍﺯ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺍﻟﻌﺎﺭﻓﻴﻦ ﻗﺪﺱ ﺳﺮﻩ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﺩﻡ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻈﻬﺮﻯ ﻣﻰﺟﺴﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ‬
‫ﻣﻈﻬﺮﻳﺖ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﻨﺞ ﺧﻠﻮﺕ ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻣﻰﻏﻨﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺑﺪﺑﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﻃﻨﻄﻨﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺩﺭ ﻣﻠﻚ ﻭ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩ‬
‫ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﻛﻤﺮ ﻣﻮﺍﺻﻠﺖ ﻭﻯ ﺯﻧﺪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻋﺰﺕ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺣﺮﻳﻔﺸﻨﺎﺱ ﺑﺎﺵ ﻋﺸﻖ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺣﺠﻠﻪ‬
‫ﻏﻴﺐ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﺟﻦ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺩﺭﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﻛﺘﻢ ﻋﺪﻡ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻯ ﺷﻬﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺠﺮﻩ‬
‫ﻣﻨﻬﻴﻪ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭﺍﻟﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺷﺪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻋﻘﺪ ﻭﺻﺎﻝ ﺑﻨﺪﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﺧﻠﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻴﺎﻳﺪ‬
‫ﻣﻨﺰﻝ ﻋﺸﻖ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻝ ﻣﺤﻨﺘﺰﺩﮔﺎﻧﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﺘﺎﻉ ﻣﺤﻨﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻬﺸﺖ ﻛﺎﺭ ﻧﮕﺸﺎﻳﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﻣﻀﻴﻖ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻯ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩ ﻛﻮ‬ ‫ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺭﺍ ﺩﺭﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭﺩ ﻛﻮ‬
‫ﻧﻌﺮﻫﻬﺎﻯ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻭ ﭼﻬﺮﻫﻬﺎﻯ ﺯﺭﺩ ﻛﻮ‬ ‫ﺟﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺫﻛﺮ ﻓﺴﺮﺩﻩ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺩﺭﺍﺯ‬
‫ﭘﺲ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﻯ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﻓﻀﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﮕﻨﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﻣﻼﻣﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻠﺸﻦ ﻓﺮﺡ‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﻠﺨﻦ ﺗﺮﺡ ﺷﺪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻧﻌﻤﺖ ﺭﺍ‪ ،‬ﺧﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻧﻘﻤﺖ ﻣﺒﺪﻝ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺫﺭﻭﻩ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﻴﺾ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺍﺯ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻗﺮﺑﺖ‬
‫ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻛﺎﺕ ﻛﻠﻔﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﺍﻧﺲ ﻭ ﺍﻟﻔﺖ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﺻﻮﻣﻌﻪ ﺷﺎﺩﻛﺎﻣﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺳﺎﻛﻦ‬
‫ﻏﻤﻜﺪﻩ ﺑﺪﻧﺎﻣﻰ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻧﻴﻜﻨﺎﻣﻰ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻴﻚ ﺩﺭ ﺁﺋﻴﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻧﻨﮕﺴﺖ‬ ‫ﺭﻫﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻦ ﺩﺭ ﺩﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﺎﻣﻰ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﭼﻮﻥ ﺻﺪﺍﻯ ﺍﻫﺒﻄﻮﺍ ﻣﻨﻬﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﻭﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ ﺁﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺣﻮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻌﺰﻭﻟﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻭ ﺑﻰ ﻛﺴﻰ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺍﺗﻔﺎﻗﺴﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬ ‫ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﺍﻓﺘﺮﺍﻗﺴﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬
‫ﺧﻮﻥ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺮﺍﻗﺴﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬ ‫ﺍﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﺭﺥ ﻭﺻﺎﻝ ﺩﻳﺪﻯ ﻳﻚ ﭼﻨﺪ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺣﻮﺍ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺁﺩﻡ ﺣﻜﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺣﻮﺍ ﺑﺪﺍﺭﻯ ﻭ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﻮﺍﺻﻠﺖ ﺍﻭ‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻴﺒﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ﭘﺲ ﺁﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺣﻮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻰ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺁﺩﻡ‬
‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭﺍﻏﺮﺑﺘﺎﻩ ﺣﻮﺍ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭﺍﻓﺮﻗﻨﺎﻩ ﻣﻼﺋﻚ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﺁﺩﻡ ﻭ‬
‫ﻛﺮﺑﺖ ﺣﻮﺍ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺒﺮ ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﻮﻑ ﻛﻪ ﻛﺠﺎ‬
‫ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﻩ ﺳﺮﺍﻧﺪﻳﺐ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺣﻮﺍ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﻩ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﺁﺩﻡ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺳﺎﻝ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻩ ﺳﺮﺍﻧﺪﻳﺐ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺿﻴﻪ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺁﺩﻡ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻯ ﺑﻰﻫﻮﺵ ﺷﺪﻯ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻬﺸﺖ‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻴﺎﻣﺪﻯ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﺩﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁﻣﺪﻯ ﻭ ﻧﺪﺍ ﺭﺳﻴﺪﻯ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻮﻧﺴﻰ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺐ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﺩ ﺁﺩﻡ ﮔﻔﺘﻰ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻭ ﺩﻓﺘﺮ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﻭ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﺰﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺁﺩﻡ ﻧﺎﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻯ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻯ ﻛﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺭﺣﻢ ﺁﻣﺪﻯ ﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ‬
‫ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺟﻮﻳﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﺸﺘﻰ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﺪ ﺍﺷﻚ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﺯ ﺟﻤﺎﻟﺖ ﺟﺪﺍ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻭ ﺣﻮﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺟﺪﻩ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺭﻭﺯﻯ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺣﻮﺍ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮ‬
‫ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﺩﻡ ﺑﻰ ﻫﻮﺵ ﺷﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺳﺮ ﻭﻯ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ‬
‫ﺑﻴﻬﻮﺷﻰ ﺣﻮﺍ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﻰﮔﺮﻳﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺣﺒﻴﺒﻰ ﺁﺩﻡ ﺍﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻦ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺍﻯ ﻣﻮﻧﺲ ﻫﻤﺪﻡ ﺃ ﺟﺎﺋﻊ ﺍﻧﺖ ﺃﻡ‬
‫ﺷﺒﻌﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﮔﺮﺳﻨﻬﺎﻯ ﻳﺎ ﺳﻴﺮ ﺃ ﻻﺑﺲ ﺍﻧﺖ ﺃﻡ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﻫﻨﻬﺎﻯ ﻳﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺃ ﻧﺎﺋﻢ ﺍﻧﺖ ﺃﻡ ﻳﻘﻈﺎﻥ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻰ ﻳﺎ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺁﺩﻡ‬
‫ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺩﻫﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺩﺭﮔﺮﻓﺖ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ﺗﺮﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ ﺁﺩﻡ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ‬
‫ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺩﺭﺩ ﺑﺨﺮﻭﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﻳﻦ ﺩﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻓﺮﻭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺭﺣﻢ ﻛﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻩ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺐ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﺴﺮ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺮﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﻏﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻛﻮﺗﻬﻰ ﺁﻭﺭﺩ‬ ‫ﻧﺴﻴﻢ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﺩﻭﺷﻢ ﺁﮔﻬﻰ ﺁﻭﺭﺩ‬
‫ﺁﻥ ﮔﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﻠﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺏ ﺳﺨﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺤﻘﻘﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﺒﻮﻝ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﺩﻡ‬
‫ﺳﻪ ﭼﻴﺰ‪ :‬ﺣﻴﺎ ﻭ ﺑﻜﺎ ﻭ ﺩﻋﺎ؛‬
‫ﺍﻣﺎ ﺣﻴﺎ ﺑﻤﺜﺎﺑﻬﺎﻯ ﺑﺮ ﺁﺩﻡ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻦ ﺣﻮﺷﺐ ﺭﺣﻤﺔ ﺍﷲ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻨﮕﺮﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭﻯ ﺍﻣﺎ ﺑﻜﺎﻯ ﺍﻭ ﺑﻤﺮﺗﺒﻬﺎﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺍﻫﻞ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻭ‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻜﺎﻯ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻜﺎﻯ ﺍﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﺑﻜﺎﻯ ﺩﺍﻭﺩ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻧﻮﺡ ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ ﺑﻜﺎﻯ ﻧﻮﺡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻮﺡ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻜﺎﻯ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺶ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺁﺩﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﻠﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻰﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﺏ ﺩﺟﻠﻪ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺩﺭ ﻋﻴﻮﻥ ﺍﻟﺮﺿﺎ‪2‬‬
‫ﭼﭗ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﺍﺕ ﻭ ﻣﺮﻭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﺍﺑﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺪﺍﻣﺖ ﺑﺎﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻭ ﺩﻭ ﺟﻮﻯ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭼﺸﻢ ﻭﻯ ﭼﺸﻤﻬﻬﺎ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺁﺩﻡ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺵ ﺁﺑﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﻧﺨﻮﺭﺩﻫﺎﻳﻢ ﺁﺩﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻃﻨﺰ‬
‫ﻭ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﺁﻩ ﺳﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﭘﺮﺩﺭﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻥ‬
‫ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻦ ﺳﺨﺮﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺁﺧﺮ ﺁﺏ ﭼﺸﻢ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻣﺰﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺧﻄﺎﺏ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻯ ﺻﻔﻰ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺟﻮﻫﺮﻯ ﻧﻔﻴﺴﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪﻫﺎﻳﻢ‪3.‬‬
‫ﺳﺒﺐ ﺁﺑﺮﻭﻯ ﻣﺎ ﺍﺷﻚ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﮔﻮﻫﺮﻯ ﺑﺲ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ﺍﺷﻚ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﺷﻚ ﺭﻳﺰﻯ ﻛﻦ ﮔﻬﺮ ﻳﺎﺑﻰ‬ ‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺛﻤﺮ ﻳﺎﺑﻰ‬
‫ﻏﻨﭽﻪ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﺳﻤﻦ ﻧﻜﻨﺪ‬ ‫ﺍﺑﺮ ﺗﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﭼﻤﻦ ﻧﻜﻨﺪ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺩﻋﺎ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺸﻔﻊ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺭﺏ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ‬
‫ﺳﻠﻢ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺮﻑ ﻗﺒﻮﻝ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺁﺩﻡ ﺗﻮ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﺳﺎﻕ ﻋﺮﺵ ﻧﺎﻡ ﻧﺎﻣﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﻢ ﺳﺎﻣﻰ ﺗﻮ ﻗﺮﻳﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫ﮔﺮﺍﻣﻰﺗﺮﻳﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺎﺗﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺳﺘﺸﻔﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﻮﺑﻪ‬
‫ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻗﺒﻮﻝ ﺭﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻔﻴﻊ ﺁﺩﻡ ﺁﻣﺪ ﺁﺑﺮﻭﻳﺶ‬ ‫ﭼﻮ ﺁﺩﻡ ﻛﺮﺩ ﺭﻭﻯ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ‬
‫ﻧﻪ ﺁﺧﺮ ﺧﻮﺷﻬﭽﻴﻦ ﺧﺮﻣﻨﺶ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﻛﺰ ﺍﻭﻝ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻨﺪ ﮔﻠﺸﻨﺶ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﻏﻢ ﺁﺩﻡ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻴﻞ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﺟﻤﺎﻝ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﺣﻮﺍ‬
‫ﻭ ﻣﺠﺎﻟﺴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺣﻮﺍ ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﻄﻨﻰ ﭘﺴﺮﻯ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻯ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺰﺭگ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ ﺁﺩﻡ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺟﺎﺭﻳﻪ ﻳﻚ ﺑﻄﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻼﻡ ﺑﻄﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻰﺩﺍﺩ‪ 4‬ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻯ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﺎﺑﻴﻞ ﺯﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻗﻠﻴﻤﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻏﺎﻳﺖ ﺣﺴﻦ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺭﻭﻯ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﻯ ﻣﺸﮕﺎﻓﺸﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻳﻰ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮﻳﻰ ﻫﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺑﻰ‬ ‫ﺭﻭﻳﻰ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﻳﻰ ﺩﻭﻳﻰ ﭼﻮ ﺁﻓﺘﺎﺏ‬
‫ﻭ ﻫﻤﺰﺍﺩ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﻟﻴﻮﺫﺍ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺟﻤﺎﻝ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺣﺪ ﺑﻠﻮﻍ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺁﺩﻡ ﻟﻴﻮﺫﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺎﺑﻴﻞ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻗﻠﻴﻤﺎ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩ ﻗﺎﺑﻴﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮔﻔﺖ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻦ ﺍﺟﻤﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻭﻟﻰ ﺍﺳﺖ ﺁﺩﻡ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺰ ﺻﺪﻭﺭ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻴﭻ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻜﻢ ﺣﻜﻢ ﺍﻭ ﻭ ﻣﺎ ﻣﺤﻜﻮﻣﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭﻳﻴﻢ‬
‫ﻗﺎﺑﻴﻞ ﻣﺴﻠﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺘﺘﺮ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ ﻻﺟﺮﻡ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺧﻮﺑﺮﻭﻯﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﻭ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﺩﻯ ﺁﺩﻡ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ‬
‫ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻰﺩﺍﺭﻳﺪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺍﻗﻠﻴﻤﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺎﺑﻴﻞ‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﻩ ﻓﺮﺑﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻫﻰ ﺑﻨﻬﺎﺩ ﻭ ﻧﻴﺖ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻧﮕﺮﺩﺩ‬
‫ﺗﺮﻙ ﺍﻗﻠﻴﻤﺎ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻗﺎﺑﻴﻞ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺳﺘﻪ ﮔﻨﺪﻡ ﺿﻌﻴﻒ ﻛﻤﺪﺍﻧﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺑﻨﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﭘﺲ ﺁﺗﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻰﺩﻭﺩﻯ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﮕﺸﺖ ﻗﺎﺑﻴﻞ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﻌﺎﻝ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺩﻭﺩ ﺟﺴﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺼﻴﺮﺕ ﺍﻭ‬
‫ﺭﺍ ﺗﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻤﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺮﺑﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻧﺸﺴﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﻌﻤﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻗﺎﺑﻴﻞ‬
‫ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺴﺮ ﺭﻣﻬﻬﺎ ﺁﻣﺪ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﺮ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﻛﻮﻓﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻐﺰﺵ‬
‫ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺎﻓﺮﻡ ﮔﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﻓﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻨﺪ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻗﺎﺑﻴﻞ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻬﺎﻯ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﭼﻬﻞ‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺭﻭﺯ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﭼﺎﺭﻩ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺁﺧﺮﺍﻻﻣﺮ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺯﺍﻏﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎﺭ‬
‫ﻭ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺣﻔﺮﻫﺎﻯ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺯﺍﻏﻰ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻔﺮﻩ ﻧﻬﺎﺩ‪ 5‬ﻭ ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻰﭘﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﺍﻍ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ‬
‫ﮔﺸﺖ ﻗﺎﺑﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺁﻣﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺁﺩﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺣﺮﻡ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ‬
‫ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭﻯ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﻭ ﺁﺩﻡ‪ ،‬ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺭﻭﻯ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺩﻭ‬
‫ﮔﻴﺴﻮﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺳﻴﺮﺕ ﺩﻟﻜﺶ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭽﻴﻚ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﻭ‬
‫ﻛﻤﺎﻝ ﻭﻯ ﻧﺒﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﻣﻌﻨﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻯ ﺩﺍﺭﻧﺪ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﺖ ﺩﮔﺮﺍﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭﻧﺪ‬
‫ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺷﻴﺚ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺟﻤﻞ ﺍﻭﻻﺩ ﺁﺩﻡ ﺷﻴﺚ ﺑﻮﺩﻩ ﭼﻪ ﻟﻤﻌﻪ ﻧﻮﺭ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﺍﺯ ﺑﺸﺮﻩ ﺍﻭ ﻻﻣﻊ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺒﻴﻦ ﻣﺒﻴﻦ ﺍﻭ ﺳﺎﻃﻊ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻯ ﺍﻭ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻭﻯ ﭘﺮﺳﻴﺪﻯ‪ 6‬ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ‬
‫ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺪﺍﻧﻴﻢ ﻛﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﺁﺩﻡ ﻫﻔﺖ ﺷﺒﺎﻧﻬﺮﻭﺯ ﻛﻮﻩ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﻃﻠﺐ‬
‫ﻣﻰﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺣﺎﻝ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺟﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﺟﻬﺪ ﻻﻛﻼﻡ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﻣﺘﺮﻧﻢ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺷﺐ ﺩﺭﺍﺯ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺕ ﺟﻮﻳﻢ‬ ‫ﺷﺐ ﻣﻦ ﺳﻴﻪ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻏﻢ‪ ،‬ﻣﻪ ﻣﻦ ﻛﺠﺎﺕ ﺟﻮﻳﻢ‬
‫ﺷﺐ ﻫﺸﺘﻢ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺟﺎﻳﻰ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻭﺍ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﺱ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﻫﻮﻝ ﺁﻥ‬
‫ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻭﻯ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺯ‬
‫ﺣﺎﻝ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﭼﻮﻥ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻰﭼﺎﺭﮔﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩﺭﺱ‬
‫ﻣﻰﻃﻠﺒﻴﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺁﺩﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺕ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺍﻋﻈﻢ ﺍﺟﺮﻙ ﺑﺰﺭگ ﺑﺎﺩ ﻣﺰﺩ ﺗﻮ ﺩﺭﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻴﻞ‪ ،‬ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻜﺸﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻟﻐﻴﺎﺙ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﻭ ﻧﻤﻰﺭﺳﻴﺪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻇﺎﻫﺮ‬
‫ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻳﺎﺩﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻬﮕﺎﻩ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﺁﺩﻡ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺩﺭﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺑﺮﺩ ﺁﺩﻡ ﺧﺎﻙ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻛﺮﺩ ﻫﺎﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺳﺮ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻭﻯ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮﻥ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻭﻯ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍ ﺣﺴﺮﺗﺎﻩ‪ ،‬ﻭﺍ ﺍﺑﺘﺎﻩ‪ ،‬ﻭﺍ ﻛﺮﺑﺘﺎﻩ‪.‬‬
‫‪ (1‬ﻣﺼﺎﺑﻴﺢ ﺍﻟﻘﻠﻮﺏ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﻋﻆ ﺍﺯ ﺍﺑﻰ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺤﺴﻦ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺒﺰﻭﺍﺭﻯ ﺑﻴﻬﻘﻰ ﺷﺎﻓﻌﻰ‪.‬‬
‫‪ ( 2‬ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻋﻴﻮﻥ ﺍﻻﺧﺒﺎﺭ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﺻﺪﻭﻕ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﺴﺨﻬﻬﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻴﻮﻥ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺸﻒ‬
‫ﺍﻟﻈﻨﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﻋﻴﻮﻥ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ ( 3‬ﺭﻭﺵ ﻭﺍﻋﻈﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺧﺒﺮ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﭘﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﺒﻴﻬﻰ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭘﻨﺪ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺟﺎﻯ ﺩﻫﺪ ﺍﺯ ﻧﻘﻞ ﺁﻥ‬
‫ﺧﺒﺮ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺎﻙ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﺘﻤﻌﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺳﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﻨﺪ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺪﻟﻴﺲ ﻧﻤﻰﮔﺮﺩﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻧﻴﺰ‬
‫ﮔﺎﻫﻰ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺍﺷﻚ ﭼﺸﻢ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻟﺬﻳﺬ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪﻥ ﺣﺴﻦ ﺗﻮﺑﻪ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﻪ ﺗﺎﺋﺒﺎﻥ‬
‫ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻔﻴﺪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫( ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺍﻣﺎﻣﻴﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺣﻮﺍ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺎﻳﻨﺪ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺣﻮﺍﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ﻭ‬ ‫‪4‬‬
‫ﺣﻮﺍﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺁﻥ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺣﻮﺍ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ‬
‫ﺁﺩﻡ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻣﻴﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫( ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺯﺍﻍ ﻣﺮﺩﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺭﺳﻢ ﻛﻼﻍ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻗﺎﺑﻴﻞ ﺍﺯ‬ ‫‪5‬‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺘﻨﺒﻪ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ‪.‬‬

‫‪ (6‬ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﭘﻴﺸﻴﻦ‬

‫]‪ 11:03:44 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/001.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺧﺎﻙ ﻗﺎﻣﺖ ﻭ ﺑﺎﻻﻯ ﺍﻭ ﺩﺭﻳﻎ‬ ‫ﺍﺯ ﺷﻜﻞ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺯﻳﺒﺎﻯ ﺍﻭ ﺩﺭﻳﻎ‬
‫ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﻭ ﺩﺭﻳﻎ‬ ‫ﺳﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻯ ﭼﺎﺑﻚ ﻭ ﻧﻐﺰ ﻭ ﻟﻄﻴﻒ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺁﺩﻡ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺁﺩﻡ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻭﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻄﺎﺏ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺁﺩﻡ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻛﻪ ﻣﺰﺩ ﺻﺎﺑﺮﺍﻥ ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺼﻒ ﻏﺬﺍﺏ ﺩﻭﺯﺥ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮ ﻗﺎﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﺘﻔﻘﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﺻﻔﻰ ﺍﻓﻀﻞ ﻭ‬
‫ﺍﺷﺮﻓﺴﺖ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪﻩ ﺁﻳﺎ ﻗﺎﺗﻞ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻭ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﻧﺒﻴﺎء ﺭﺍ ﺣﺎﻝ‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪ 7‬ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺭﺿﻮﻳﻪ ﻛﻪ ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﺁﻥ ﻣﺴﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ‬
‫ﺍﻟﺘﺤﻴﺔ ﻭ ﺍﻟﺪﻋﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﺁﺑﺎﻯ ﻛﺮﺍﻡ ﻋﻈﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﻧﻘﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻣﺬﻛﻮﺭﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺗﻰ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻯ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺘﻨﻰ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺩﻭﺯﺥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ ﺍﺯ‬
‫ﺷﺪﺕ ﺁﻥ ﻧﺘﻦ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺳﺰﺍﻯ ﻇﺎﻟﻤﻰ ﻛﻪ ﺗﻴﻎ ﺁﺑﺪﺍﺩﻩ ﺑﺮ ﺣﻠﻖ ﺁﺏ ﻧﺎﺩﺍﺩﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻬﺪ ﻭ ﺧﻨﺠﺮﻯ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻬﮕﺎﻩ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﻛﻴﻦ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﻨﺰﺍﻟﻐﺮﺍﻳﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺟﻬﺖ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﻛﺮﺗﻬﺎ‪ 8‬ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺗﻨﮕﺴﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻜﻤﻪ ﺑﮕﺸﺎﺩ ﺧﻄﻰ ﺩﻳﺪ ﮔﺮﺍﺩﮔﺮﺩ ﮔﺮﺩﻥ ﻭﻯ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﺒﺎﺭﻙ‬
‫ﻭﻯ ﮔﺮﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺧﻂ ﻛﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﻳﺪﻯ ﺩﻝ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺗﻮ‬
‫ﻣﺘﺄﻟﻢ ﺷﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺧﻨﺠﺮ ﺳﺘﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺟﺪﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﺴﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻧﮕﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﻧﻨﺎﻟﺪ‪.‬‬
‫ﺩﻝ ﺷﻜﻨﺘﺮ ﺯﻳﻦ ﻋﺰﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻋﺰﺍﻳﻰ ﻛﺲ ﻧﺪﻳﺪ‬ ‫ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺯﻳﻦ ﺻﻌﺒﺘﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻼﻳﻰ ﻛﺲ ﻧﺪﻳﺪ‬
‫ﺩﺭ ﺳﺮﺍ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﺑﺮگ ﻭ ﻧﻮﺍﻳﻰ ﻛﺲ ﻧﺪﻳﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺯ ﺑﻰ ﺁﺑﻰ ﮔﻞ ﺑﺎﻍ ﻧﺒﻰ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪ‬
‫ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺴﺎﻥ ﺍﺑﺘﻼﻳﻰ ﻛﺲ ﻧﺪﻳﺪ‬ ‫ﺍﺑﺘﻼء ﺍﻧﺒﻴﺎء ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻟﻴﻚ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺑﻼﻯ ﻛﺮﺑﻼ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼﻳﻰ ﻛﺲ ﻧﺪﻳﺪ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺮﻳﺪ ﺧﻮﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﻭ‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﺩﺷﺖ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﺎﺗﻤﺴﺮﺍﻳﻰ ﻛﺲ ﻧﺪﻳﺪ‬ ‫ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﺩﻫﺮ ﺗﺎ ﺷﺪ ﺭﺳﻢ ﻣﺎﺗﻢ ﺁﺷﻜﺎﺭ‬
‫ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﻧﻮﺡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎء‪ ،‬ﻧﻮﺡ ﺭﺍ ﻋﻠﻰ ﻧﺒﻴﻨﺎ ﻭ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺼﻼﺓ ﻭ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻼﻫﺎﻯ ﻋﻈﻴﻢ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﻬﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﺟﻔﺎﻯ ﻗﻮﻡ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ‬
‫ﺷﺮﺑﺖ ﺯﻫﺮﺁﻟﻮﺩ ﺑﻼ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﻋﻨﺎ ﻣﻰﭼﺸﻴﺪ ﻳﻚ ﺩﻡ ﻧﺎﺋﺮﻩ ﺑﻼﻏﺶ ﺩﺭ ﺍﺑﻼﻍ ﭘﻴﺎﻡ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﻭ ﻟﺤﻈﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ‬
‫ﺩﻋﻮﺕ ﺣﻘﺎﻧﻰ ﻋﻨﺎﻥ ﺑﺮﻧﺘﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺗﻜﻤﻠﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ‪ :‬ﺳﻪ ﻗﺮﻥ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻫﺮ ﻗﺮﻧﻰ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﺑﻘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺮگ‬
‫ﺁﻣﺪﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯﻯ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻋﻮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻯ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﺍﻭ‬

‫]‪ 11:03:55 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/002.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻮﺩﻯ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺸﻨﻮﺩﻯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﻭﻯ‬
‫ﺯﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻯ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻨﮓ ﭘﻨﻬﺎﻥ‬
‫ﮔﺸﺘﻰ ﻭ ﻗﻮﻡ ﮔﻔﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪﻯ‪ .‬ﺷﺐ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻴﺎﻣﺪﻯ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﭘﺮ ﺑﺎ‬
‫ﻓﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭ ﺑﻤﺎﻟﻴﺪﻯ ﻫﻤﻪ ﺟﺮﺍﺣﺘﻬﺎﻯ ﺍﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﮔﺸﺘﻰ ﻭ ﺻﺒﺎﺡ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻗﻮﻡ ﺩﺭﺁﻣﺪﻯ ﻭ ﮔﻔﺘﻰ‪ :‬ﻗﻮﻟﻮﺍ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﷲ‬
‫ّ‬
‫ﺗﻔﻠﺤﻮﺍ ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﷲ ﺗﺎ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻯ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﺑﺎﺯ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﺪﻻﻥ ﺩﺳﺖ ﺟﻔﺎ ﺑﮕﺸﺎﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﺗﻴﺮ ﺁﺯﺍﺭ ﺟﻬﺖ ﺗﺄﻟﻢ ﺩﻝ ﺁﻥ‬
‫ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﻛﻤﺎﻥ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻭ ﺍﺳﺘﻜﺒﺎﺭ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺿﺎ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺳﭙﺮ ﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻛﺸﻴﺪﻯ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﻼﻫﺎﻯ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺟﻮﺷﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪﻯ ﭼﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻠﻴﻪ ﻋﻴﻦ ﻋﻄﻴﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ‬
‫ﻭ ﻧﻌﻤﺖ ﺳﺒﺐ ﻃﺮﺩ ﻭ ﻏﻔﻠﺖ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ‪.‬‬
‫ﻛﺰ ﺩﺍﻣﻦ ﺗﻨﻌﻢ ﺩﻧﻴﺎ ﺟﺪﺍ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﺩﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻭﻻ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﺍﻭﺳﺖ ﺑﻼ ﺩﺭ ﺑﻼ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻏﻔﻠﺘﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﺫﻭﻕ ﻭ ﺭﺍﺣﺘﺴﺖ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﻧﻮﺡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ‬
‫ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻧﮕﺮ ﺗﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﻧﺒﺮﻯ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻧﮕﺬﺍﺭﻯ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺟﻔﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪﻯ ﻭ‬
‫ﻣﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭﻯ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮﻳﻘﻪ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺑﺪﻭ ﻧﮕﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ‬
‫ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺸﻨﻮﻳﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﻣﺮﺩﻯ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﻧﻮﺡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﻭﺻﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮﺩ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭﻡ ﻣﺮگ ﺩﺭ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻳﺬﺍﻯ ﺍﻭ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﺎﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﺮ‬
‫ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩ ﭘﺴﺮ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻧﻮﺡ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻓﺮﻭ ﺩﻭﻳﺪ ﻧﻮﺡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺧﻮﻥ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺏ ﺃﺭﻧﻰ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻓﺎﻧﺘﺼﺮ ﺍﻯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻗﻮﻡ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻗﻬﺮ ﺍﻋﺪﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻡ‬
‫ﻳﺎﺭﻯ ﻛﻦ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎﺏ‪.‬‬
‫ﺭﺣﻤﻰ ﻛﻦ ﺍﻯ ﺭﺣﻴﻢ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﺗﺮﺣﻢ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺗﺎ ﻧﻮﺡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﺸﺘﻰ ﺑﺴﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻰ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﺁﻣﺪ ﺍﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﻼﻙ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺸﺘﻰ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺁﺏ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﻃﻮﺍﻑ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻛﻨﺰ ﺍﻟﻐﺮﺍﻳﺐ‪ 9‬ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ‪ :‬ﻛﺸﺘﻰ ﻧﻮﺡ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺁﺏ ﮔﺮﺩ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺑﺖ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺑﻼ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﺸﺘﻰ‬
‫ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻓﺮﻭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩ ﻧﻮﺡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺟﺎﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺩﺭ ﺗﻮﻗﻒ ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫ﺧﻄﺎﺏ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﺋﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻰ ﻣﺜﻞ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﻰ ﻛﻤﺜﻞ ﺳﻔﻴﻨﺔ ﻧﻮﺡ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﺧﻮﻥ ﻏﺮﻗﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﻨﻮﺭﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﻮﻓﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺧﺘﺮﻯ ﺑﻮﺩ ﻫﻔﺘﺴﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﻧﺠﻮﺭﻯ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻣﺎﻟﺒﻨﻴﻦ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﻰﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﺋﻢ ﺗﻔﺤﺺ ﺣﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻼﻏﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺎﻟﻴﺪﻩ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﻨﺎﻥ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﻧﺸﺴﺖ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺩﺧﺘﺮ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﻈﺮﺵ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﻼﻍ ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﻋﺼﻤﺖ ﺍﺯ ﻓﺮﻕ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺩﺭﻛﺸﻴﺪ‬
‫ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭﺍ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﻭﺍ ﺣﺴﻴﻨﺎﻩ ﻭﺍ ﻣﻌﻴﻨﺎﻩ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ ﺣﺠﺮﺍﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﺮﺍ ﭼﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﺒﺐ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺩﺧﺘﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻛﻼﻍ ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩﻩ ﻧﮕﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ‬
‫ﺧﺒﺮ ﻛﺸﺘﻰ ﻧﻮﺡ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﺒﺮ ﻛﺸﺘﻰ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻔﻴﻨﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﻰ ﻛﻤﺜﻞ ﺳﻔﻴﻨﺔ ﻧﻮﺡ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ‬

‫]‪ 11:03:55 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/002.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻏﺮﻗﺎﺏ ﺧﻮﻥ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻰ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻧﺸﺎﻧﻬﺎﻯ ﻫﺴﺖ ﻗﺪﺭﻯ ﺧﺎﻙ ﻛﺮﺑﻼ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﻨﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻴﺸﻬﺎﻯ ﻣﻀﺒﻮﻁ ﺳﺎﺧﺘﻬﺎﻡ ﻭ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺕ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺧﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮﻳﻦ ﺧﺎﻙ ﺭﻳﺰﺩ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻙ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻋﻠﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻗﻮﺍﻟﺴﺖ‪ .‬ﻗﺎﺿﻰ ﻋﻴﺎﺽ ﺩﺭ ﺷﻔﺎ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ‪ :‬ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻃﻒ ﻭ ﻃﻒ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺑﻼ ﺭﺍ‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﺎﻛﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﻴﻪ ﻣﻀﺠﻌﻪ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻳﺎﻓﻌﻰ ﺩﺭ ﻣﺮﺁﺗﺎﻟﺠﻨﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺣﻤﺪ ﺣﻨﺒﻞ ﺩﺭ ﻣﺴﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻧﺲ ﺍﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺤﺎﺏ‬
‫ﻣﻮﻛﻠﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺭﺁﻣﺪﻥ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺮﻑ ﺍﺟﺎﺯﺕ‬
‫ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﺳﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﺴﻰ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺒﻨﺪﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﻭ‬
‫ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻛﺮﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻥ ﺣﺠﺮﻩ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻭﻯ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﺴﺤﺎﺏ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻳﻦ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻌﻢ؛ ﺁﺭﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ‪ ،‬ﺁﻥ ﻣﻠﻚ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﺯﻭﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬
‫ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﭽﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ‬
‫ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺩﺍﺩ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻴﺸﻬﺎﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﺘﻞ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﺎﻙ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﮔﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﮔﻔﺖ ﺷﺒﻰ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ‬ ‫ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﻟﻨﺒﻮﺓ‪10‬‬
‫ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ژﻭﻟﻴﺪﻩ ﻣﻮﻯ ﻭ ﻏﺒﺎﺭﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺘﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻢ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻋﺮﺍﻕ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﺮﺑﻼ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻯ ﻗﺘﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﭼﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﮕﺸﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮ ﻭ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ‬
‫ﻣﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﺪﻡ ﺧﺎﻛﻰ ﺑﻮﺩ ﺳﺮﺥ ﺩﺭ ﺷﻴﺸﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺒﺴﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻋﺮﺍﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ‬
‫ﺁﻥ ﺷﻴﺸﻪ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻢ ﺭﻭﺯ ﺩﻫﻢ ﻣﺤﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺧﺎﻙ ﺩﺭ ﺁﻥ‬
‫ﺷﻴﺸﻪ ﺧﻮﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺭﺍﻭﻯ ﺳﺨﻦ ﺍﻭﻝ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ‬
‫ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺁﻥ ﺷﻴﺸﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺧﺎﻙ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺭﺍﻳﺖ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻰ‪.‬‬
‫ﺑﺤﺮ ﺯﻻﻝ ﺁﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺮﺍﺏ ﺷﺪ‬ ‫ﺁﻩ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ‬
‫ﺑﺮﺟﻰ ﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ‬ ‫ﺳﺮﻭﻯ ﺯ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻭﻻﻳﺖ ﺯ ﭘﺎ ﻓﺘﺎﺩ‬
‫ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻮﺑﺎﻝ ﻛﻮﻛﺒﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺷﺪ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺫﺭﻩ ﺑﻰﻗﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ ﻛﻪ ﻛﺮﺑﻼ‬
‫ﻭﺯ ﺩﺍﻍ ﺍﺑﺘﻼ ﺟﮕﺮ ﻣﺎ ﻛﺒﺎﺏ ﺷﺪ‬ ‫ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺑﻼ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺑﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺸﺖ‬
‫ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﺷﺪ ﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺧﻀﺎﺏ ﺷﺪ‬ ‫ﺭﻭﻳﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻬﮕﺎﻩ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﺪﻯ‬
‫ﺑﻴﺎﻥ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻠﻴﻞ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺳﻼﻡ ﺍﷲ ﺍﻟﻤﻠﻚ ﺍﻟﺠﻠﻴﻞ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﻼ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻳﻦ‬
‫ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻰﺳﻮﺯ ﻣﺤﻨﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺤﻔﻪ ﺑﻼﻳﻰ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﻋﻨﺎﻳﺖ‬

‫]‪ 11:03:55 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/002.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻛﺸﺶ ﺑﻼ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺨﺸﺶ ﻧﻌﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺩﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻧﺤﻦ ﻧﻔﺮﺡ ﺑﺎﻟﺒﻼء ﻣﺎ ﻓﺮﺣﻨﺎﻙ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﺑﻼ ﻭ ﻭ ﻛﻤﺎ ﻳﻔﺮﺡ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﺑﺎﻟﻨﻌﻢ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻫﻞ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﺒﺘﻬﺞ ﻣﻰﮔﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺻﻴﻘﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﺒﺎﺭ ﻫﻮﺍ ﺻﻔﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﺷﻬﻮﺩ‬
‫ﻣﺎﺳﻮﻯ ﻣﺠﻠﻰ ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﻛﺤﻼﻟﺠﻮﺍﻫﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺼﻴﺮﺕ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﻭﺷﻨﻰ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ ﺑﻪ ﺣﻴﺜﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺟﻤﺎﻝ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻌﻠﻰ ﺑﻴﻨﺎ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻼ ﺍﺯﻭﺳﺖ ﻭ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯﻭﺳﺖ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺯﻳﺒﺎ ﻭ ﻧﻜﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﻰ ﺑﻼ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻭﺍ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺸﻖ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺟﺰ ﺑﻼ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﭼﻮ ﺗﻴﺮ ﺍﺯ ﺷﺴﺖ ﺍﻭ ﺁﻳﺪ ﺧﻄﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺍﮔﺮ ﺻﺪ ﺯﺧﻢ ﺍﺯ ﻭ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﻢ ﺁﻳﺪ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺧﻠﻴﻞ ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻧﻤﺮﻭﺩ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﻣﻨﺠﻨﻴﻖ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻃﻴﻮﺭ ﻭ ﻭﺣﻮﺵ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ‬
‫َﺣ َﻤﻠﻬﻰ ﻋﺮﺵ ﻭ ﺳﻜﻨﻪ ﻛﺮﺳﻰ ﺁﻏﺎﺯ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ! ﺍﺯ ﺷﺮﻕ ﺗﺎ ﻏﺮﺏ ﻳﻚ ﺁﺩﻣﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﻭﺣﺪﺍﻧﻴﺖ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺪﺩ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻄﺎﺏ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻯ ﺭﻭﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﺪﺩ ﻃﻠﺒﻴﺪ ُﻣ ِﻤ ّﺪ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻭﻯ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺍﻭﻝ ﻣﻠﻜﺎﻟﺮﻳﺎﺡ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻠﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﻴﭽﺎﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﻰﻛﺴﺎﻥ ﺳﻼﻡ ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺧﻠﻴﻞ ﻣﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻮﻛﻞ‬
‫ﺑﺮ ﺑﺎﺩﻫﺎﺍﻡ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺪﺩ ﺩﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻤﺮﺍﺕ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻬﻬﺎﻯ ﻧﻤﺮﻭﺩﻳﺎﻥ‬
‫ﺍﻓﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻣﺘﻌﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﺗﺶ ﻣﺤﺘﺮﻕ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﭘﻨﺎﻩ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﺮﻡ‬
‫ﻣﻠﻚ ﺍﻟﺴﺤﺎﺏ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺧﻠﻴﻞ ﻫﻤﻪ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻨﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺮ ﻛﻨﻰ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺟﻤﺮﺍﺕ ﺍﻓﺸﺎﻧﻨﺪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻬﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻬﺎﻡ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭﻯ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻬﺎﻡ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﺠﺒﺎﻝ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻣﻠﺖ ﻭ ﺍﻯ‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻠّﺖ ﺣﻜﻢ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﻛﻮﻫﻬﺎﻯ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻤﺮﻭﺩﻳﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺴﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ‬
‫ﮔﻔﺖ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻬﻢ ﻣﻦ ﻣﺪﺧﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻠﻚ ﺍﻻﺭﺽ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺧﻠﻴﻞ ﺟﻠﻴﻞ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻣﻨﻨﺪ‬
‫ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻤﺮﻭﺩﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻠّﻮﺍ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﺑﻴﻦ ﺣﺒﻴﺒﻰ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯﺩ ﺍﺭ ﺑﻜﺸﺪ ﺭﺃﻯ ﺭﺃﻯ ﺍﻭﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﺎﺭ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ‬
‫ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﻣﻨﺠﻨﻴﻖ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻈﻴﺮﻩ ﺁﺗﺶ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻴﺪ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺧﻠﻴﻞ‬
‫ﻫﻞ ﻟﻚ ﻣﻦ ﺣﺎﺟﺔ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﺍﺭﻯ؟ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﻟﻴﻚ ﻓﻼ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﻜﺲ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻯ‬
‫ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻋﻠّﻤﻪ ﺑﺤﺎﻟﻰ ﺣﺴﺒﻰ ﻣﻦ ﺳﺆﺍﻟﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺍﻭ ﺣﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﻝ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ‬
‫ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﭼﻪ ﺟﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﺮﻳﻢ ﺗﻤﻨﺎ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺘﺴﺖ‬ ‫ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺣﺎﺟﺘﻴﻢ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﻮﺍﻝ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻭﻯ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺑﺂﻧﻜﺲ ﻛﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﺍﺭﻯ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻰ ﮔﻔﺖ ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﻳﺴﺘﻦ‬
‫ﺭﻭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻄﺎﺏ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺮﺍﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺳﺰﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ﻣﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﺧﻮﺍﺳﺘﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻧﻔﺲ ﺭﺍ ﺣﻜﺎﻳﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺎﺭ ﻧﻤﺮﻭﺩ ﺷﻜﺎﻳﺘﻰ ﻧﻰ ﺍﺭﺍﺩﻩ‬
‫ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﻭﺳﺖ ﻳﻌﻔﻞ ﺍﷲ ﻣﺎ ﻳﺸﺎء ﻭ ﻳﺤﻜﻢ ﻣﺎ ﻳﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺧﻄﺎﺏ ﻣﺴﺘﻄﺎﺏ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺁﺗﺶ ﭼﻮﻥ ﺧﻠﻴﻞ ﺍﺯ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻃﺒﻊ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻛﻤﺎ ﻗﺎﻝ‪ :‬ﻳﺎ ﻧﺎﺭ ﻛﻮﻧﻰ ﺑﺮﺩﺍ ﻭ ﺳﻼﻣﺎ ﻋﻠﻰ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻯ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ‬

‫]‪ 11:03:55 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/002.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺷﻮ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻼﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﺯ ﻛﻮﺭﻩ ﻣﺤﻨﺖ ﺧﺎﻟﺺ ﻭ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﺮﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻚ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻯ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ‬ ‫ﺍﺯ ﺧﻨﺠﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ‬
‫ﺁﻥ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ‬ ‫ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﮔﺮ ﻗﺪﻡ ﻧﻬﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺻﺪﻕ‬
‫ﻭ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺫﺑﺢ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺩﺭ ﻧﺺ ﺗﻨﺰﻳﻞ ﺍﺯ ﻗﺼﻪ ﺫﺑﺢ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭﻯ ﺧﻠﻴﻞ‬
‫ﺧﺒﺮ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺍﻥ ﻫﺬﺍ ﻟﻬﻮ ﺍﻟﺒﻼء ﺍﻟﻤﺒﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻳﻰ ﺑﻮﺩ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻭ ﺁﺯﻣﺎﻳﺸﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﺗﺎ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ‬
‫ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﻯ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻰﺗﺮﻙ ﺟﺎﻩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺧﺘﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻣﻘﺮﺭ ﻭ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻏﺮ ﻣﺎ‬ ‫ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺎ‬
‫ﻣﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﻛﺸﻴﻢ ﻭ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﺳﺮ ﻣﺎ‬ ‫ﺩﺍﺭﻯ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻭ ﮔﺮ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺑﺮ ﻣﺎ‬
‫ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺍﺯ ﺷﻜﺎﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﻏﺒﺎﺭ ﺷﻜﺎﺭﮔﺎﻩ ﮔﺮﺩﻯ ﺑﺮ ﮔﻞ ﺭﺧﺴﺎﺭﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺎﺏ‬
‫ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻃﻨﺎﺏ ﺳﻨﺒﻞ ﭘﺮ ﺗﺎﺑﺶ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺧﻠﻴﻞ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻧﻈﺮﺵ ﺑﺮ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭﻯ ﺩﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﻭ ﻋﺬﺍﺭﻯ‬
‫ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﺗﺎﺑﻨﺪﻫﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺧﻄﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺯ ﻣﺸﻚ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ‬ ‫ﺭﺧﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺯ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫ﻣﻬﺮ ﭘﺪﺭﻯ ﺍﺯ ﻃﺒﻊ ﺑﺸﺮﻯ ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻣﺪ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﺭﺥ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﺳﺒﺎﺏ‬
‫ﻣﺤﻨﺖ ﺳﺎﺯ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎﺩﺕ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻧﺪﺍ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺧﻠﻴﻞ‬
‫ﺩﻋﻮﻯ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻣﻰﺩﻫﻰ ﺁﺧﺮ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻬﺎﻯ ﻛﻪ‪:‬‬
‫ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺭﻳﻢ‬ ‫ﮔﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﺩ‬
‫ﺍﻯ ﺧﻠﻴﻞ ﺍﮔﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﺎﻳﻰ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺟﻮﻯ ﮔﻠﻮﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺩﺷﻨﻪ ﺗﻴﺰ ﻏﺮﻗﻪ ﺧﻮﻥ ﺳﺎﺯ‪.‬‬
‫ﻛﻴﻦ ﺗﺤﻔﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﺩﺍﺭﻯ ﺳﺮ ﻳﻮﺳﻒ‪ ،‬ﺑﺒﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻋﺰﻳﺰﺳﺖ‬
‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺳﻄﻮﺕ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﻫﻴﺒﺖ ﺁﻥ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺼﺒﺎﺡ ﻫﺎﺟﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ‬
‫ﻓﺮﺯﻧﺪﺕ ﺭﺍ ﻛﺴﻮﺕ ﻓﺎﺧﺮ ﻭ ﺧﻠﻌﺖ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻰﺑﺮﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻦ‬
‫ﻛﻪ ﺣﻮﺍﺭﻯ ﺩﻋﻮﺕ ﺳﺮﺍﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺵ ﻛﻪ ﻛﺤﻞ ﺍﻟﺠﻮﺍﻫﺮ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎﻯ ﺍﻭﻟﻮﺍﻻﺑﺼﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﭼﺸﻢ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﺮ ﺭﺍﻩ‬
‫ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﻣﺸﻜﻴﻨﺶ ﺭﺍ ﺗﺎﺏ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺧﺪﻡ ﺿﻴﺎﻓﺘﺨﺎﻧﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﻮﺩﺍﻯ ﺗﻤﺎﺷﺎﻯ ﺁﻥ ﺳﻨﺒﻞ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﻴﺰ ﺳﺮ‬
‫ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺑﺴﺮﺧﻂ ﺗﻤﻨﺎ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮﺩ ﺑﻔﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﺥ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ‬ ‫ﺷﺎﻧﻪ ﻛﻦ ﻣﺮ ﻏﻮﻝ ﺯﻟﻔﺶ ﺍﺯ ﮔﻼﺏ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻰ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻛﻦ‬ ‫ﺍﻧﺪﻙ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﻣﻜﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻦ‬
‫ﻫﺎﺟﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﻧﻮ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻭ ﻣﻮﻳﺶ ﺷﺴﺘﻪ ﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ‬
‫ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻣﺠﻤﻊ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﺗﻮ ﺑﻮﻯ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ ﻓﺮﺍﻕ ﻣﻰﺷﻨﻮﻡ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﺩﻋﻮﺕ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﺟﮕﺮ ﻛﺒﺎﺏ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺩﻝ ﻛﺒﺎﺏ ﺗﺴﺖ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﻛﺴﺎﻥ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻣﺮﻭ‬ ‫ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻟﻄﻔﻰ ﺑﻜﻦ ﺯﻳﻦ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻣﺮﻭ‬
‫ﺍﺯ ﺗﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﻭ‬ ‫ﺗﺎ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻯ ﻋﺰﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺗﻨﻢ ﺟﺎﻥ ﻣﻰﺭﻭﺩ‬

‫]‪ 11:03:55 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/002.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻫﺎﺟﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﺎﺭﺩ ﻭ ﺭﺳﻨﻰ ﺑﻴﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﻳﻢ ﻫﺎﺟﺮ ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺧﻠﻴﻞ ﺍﷲ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﺻﻠﺖ‬
‫ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﺩ ﺁﻟﺖ ﻗﻄﻌﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺠﺮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﻟﮕﺸﺎﻳﻰ ﻭ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺭﻫﺎﻳﻰ‬
‫ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺳﻦ ﺗﻌﺐ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﺑﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﭼﻪ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺧﻠﻴﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻰﻛﺎﺭﺩ ﻭ ﺭﺳﻦ ﻣﺸﻜﻞ‬
‫ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺧﻠﻴﻞ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ‪ ،‬ﻫﺎﺟﺮ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺍﺑﻠﻴﺲ ﭘﺮ ﺗﻠﺒﻴﺲ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﻭﻗﺖ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻜﺮ ﺳﺎﺯﻡ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﻠّﺖ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﭘﺲ ﺗﺄﻣﻞ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ‬
‫ﻣﺎﻳﻠﺘﺮ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺍﻭ ﭘﺮﺩﺍﺯﻡ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺎﺭﻯ ﺑﺴﺎﺯﻡ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﻴﺮﻯ ﭘﻴﺶ ﻫﺎﺟﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻫﺎﺟﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ‬
‫ﺧﻠﻴﻞ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﮔﻔﺖ ﺁﺭﻯ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﮔﻠﻨﺎﺭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﺯﺧﻢ ﺧﻨﺠﺮ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﻨﺒﻞ ﺑﺎ ﺗﺎﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻡ ﺗﻴﻎ ﺑﻰﺩﺭﻳﻎ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺧﻀﺎﺏ ﻛﻨﺪ ﻫﺎﺟﺮ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﭘﻴﺮ ﺧﺮﻑ ﺷﺪﻩ‬
‫ﻋﺠﺐ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻧﺒﺎﺷﻰ ﭘﺪﺭﻯ ﭼﻮﻥ ﺧﻠﻴﻞ ﻭ ﭘﺴﺮﻯ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻟﺶ ﺑﺎﺭ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﻧﻮﺭﺳﻴﺪﻩ ﻧﻬﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ ﺑﺎﻍ ﺧﻠﺖ ﻭ ﮔﻠﺪﺳﺘﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻣﻠﺘﺴﺖ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻫﻼﻙ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻫﺎﺟﺮ ﻣﺪﻋﺎﻯ ﺍﻭ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺑﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﻋﺰﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺭﺿﺎ ﺍﻣﺘﺜﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻧﻤﺎﻯ ﻫﺎﺟﺮ ﮔﻔﺖ ﺧﻠﻴﻞ ﺩﺭﻭﻍ‬
‫ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺑﺮﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﻫﺎﺟﺮ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﻓﺪﺍﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺎﺩ‪.‬‬
‫ﻭﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﺿﺎﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎﺋﻴﻢ ﻭ ﻳﻚ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻓﺪﺍﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﺯ ﻫﺎﺟﺮ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻛﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮﻭﻯ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻣﻰﺳﺰﺩ ﺗﻮ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺗﻴﺮ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺍﻓﻜﻨﻰ ﻭ ﺷﻤﻊ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﭼﺮﺍﻍ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺒﻮﺕ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻫﻞ‬
‫ﻓﺘﻮﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﻍ ﺭﻭﺡ ﻣﻄﻬﺮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻭﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﺗﺄﻣﻠﻰ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻓﻜﺮﻯ ﻓﺮﻣﺎﻯ‪.‬‬
‫ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺑﻰﺭﻭﻧﻘﻰ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﻦ‬ ‫ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎ ﮔﺮ ﺯ ﺳﺮ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﺮﻳﺪ‬
‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﻴﻄﺎﻧﺴﺖ ﺗﻴﺮ ﺍﺳﺘﻌﺎﺫﻩ ﺑﺮ ﻛﻤﺎﻝ ﻻ ﺣﻮﻝ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻭ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻨﺰﺟﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ‬
‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺍﺑﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﻳﺪﻫﺎﻯ ﺷﻴﺎﻧﻴﺴﺖ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﭼﻮﻥ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻧﺎﺣﻖ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﻣﺮ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻧﺒﻴﺎء ﺩﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﺭﺣﻤﺎﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻣﺮﻯ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺣﻜﻤﺘﻬﺎﻯ‬
‫ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻭ ﻣﻦ ﺟﺰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭﻯ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺧﻠﻴﻞ! ﺁﺧﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻝ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﻯ ﺭﺍ‬
‫ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻰ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﻏﻀﺐ ﺩﺭ ﺍﺷﺘﻌﺎﻝ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﻣﻄﺮﻭﺩ ﺩﺭ ﺁﻧﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻧﺎﺧﻮﺵ ﻣﻰﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﺩﺭﮔﺎﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻨﺎﻥ ﺗﻮﻛﻞ ﻭ ﺯﻣﺎﻡ ﺗﻮﺳﻞ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﻭﺳﺖ‬
‫ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻰ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺍﺛﺮ ﻧﻜﺮﺩ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻭﺍﭘﺴﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻫﻰ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻦ ﺁﺗﺶ ﺳﺮﻛﺶ ﻓﺮﺍﻕ ﻓﺮﺯﻧﺪ‬
‫ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺒﺮﻯ ﻧﺘﻮﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻣﻐﺮﺏ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻜﺶ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﺎﻟﻢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺗﻴﻎ ﺑﻰﺩﺭﻳﻎ ﺑﻜﺸﻢ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺑﺎﻙ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺭﺿﺎﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺮﺍﺩﻯ ﺩﺭ‬
‫ﺩﻝ ﻭ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺲ‬ ‫ﺩﺭ ﺿﻤﻴﺮ ﻣﺎ ﻧﻤﻰﮔﻨﺠﺪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﻛﺲ‬
‫ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺧﺴﻴﺲ ﺍﺯ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺧﻠﻴﻞ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻏﻨﭽﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻭ ﺍﻯ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻋﺰ‬
‫ﻭ ﺟﻼﻟﺖ ﻫﻴﭻ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺑﺮﺩ؟ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻰ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻏﻠﻂ ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰﺑﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﻧﻤﻰﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻯ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﮔﺮﺩ ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩ‬
‫ﻛﺒﺮﻳﺎﻯ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻥ ﻧﻴﺎﺭﺩ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻛﻦ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﭘﻴﺮ ﺑﻰﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎﻥ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻥ‬

‫]‪ 11:03:55 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/002.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺣﻀﺮﺕ ﻗﺪﻳﻢ ﻗﺪﻳﺮ ﻭ ﺣﻜﻢ ﺣﻜﻢ ﻣﺎﻟﻜﺎﻟﻤﻠﻚ ﻋﻠﻰ ﻛﺒﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻴﻎ ﺧﻠﻴﻞ ﻭ ﺍﻣﺮ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺎﺩ‪.‬‬
‫ﻛﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺟﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﺟﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﮔﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺍﺑﻠﻴﺲ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺳﺘﻴﺰﻩ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﭘﺪﺭ ﺑﮕﺮﻳﺰ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ‬
‫ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺣﻖ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﭘﻴﭽﻢ ﻭ ﺭﺥ ﺍﺯ ﺍﻣﺮ ﭘﺪﺭ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﺗﺎﺑﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺮﺍ ﻋﻴﺪ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺭﻫﺶ ﮔﺮﺩﻡ‬ ‫ﻧﺘﺎﺑﻢ ﺳﺮ ﺯ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﻴﻐﻢ ﮔﺮ ﺯﻧﺪ ﻫﺮ ﺩﻡ‬
‫ﺣﻜﻢ ﺟﻠﻴﻞ ﺭﺍﺣﺖ ﺭﻭﺡ ﻣﻨﺴﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﻠﻴﻞ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻓﺘﻮﺡ ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺮﻑ ﻣﻨﺴﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﮕﺮﻳﺰﻡ‬ ‫ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﻧﺖ ﺭﻳﺰﻡ‬
‫ﺗﺎ ﻣﻰﻛﺸﻰ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﻣﻰﺧﻴﺰﻡ‬ ‫ﻳﻚ ﺟﺎﻥ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ‬
‫ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺑﻮﺩ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺮ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﺮﺍ ﺭﻧﺠﻪ‬
‫ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻠﻴﻞ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺁﻥ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺭﻭﺳﻴﺎﻫﺴﺖ ﻭ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺳﮕﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﮔﺎﻩ‪ ،‬ﺳﻨﮕﻰ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﺁﺷﻮﺏ ﻭ‬
‫ﺟﻨﮕﺴﺖ ﻭ ﺳﺰﺍﻯ ﺿﺮﺑﺖ ﺣﺮﺑﻪ ﻭ ﺳﻨﮓ‪ .‬ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺳﻨﮕﻰ ﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺳﮓ ﺑﻰﺁﺯﺭﻡ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻟﻌﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺳﺮ ﺑﻨﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﺸﻴﺪﻯ ﻻ ﺟﺮﻡ ﻃﻮﻕ ﻭ ّ‬
‫ﺍﻥ ﻋﻠﻴﻚ ﻟﻌﻨﺘﻰ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻣﺮﺍ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‬
‫ﺳﺮ ﺑﺒﺎﺯ ﺍﮔﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﻧﻬﻢ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻃﻮﻕ ﺷﻮﻕ ﺍﻧﻪ ﻛﺎﻥ ﺻﺎﺩﻕ ﺍﻟﻮﻋﺪ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﺎﻧﺪ ﺣﺎﻻ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺳﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﻨﻬﺎﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﭼﻴﺴﺖ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﺩ ﻭ ﺭﺳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﺘﻴﻦ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﺠﻤﻞ ﻗﺮﺑﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻰﺗﺤﻤﻞ ﺑﻼ ﻭ ﻛﺮﺑﺖ ﺗﺎ ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ‬
‫ﺷﻬﺪ ﻟﻘﺎ ﺑﻰﺗﺠﺮﻉ ﺯﻫﺮ ﺑﻼ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻤﺮ ﻣﻘﺎﺳﺎﺕ ﺑﻠﻴﺎﺕ ﺑﺮﺑﺴﺘﻬﺎﻡ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺮﺻﺪ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﻣﺘﺮﺻﺪ‬
‫ﻭﺭﻭﺩ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺑﻼ ﺑﺪﻳﻦ ﺍﺑﺘﻼ ﻧﻤﻰﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﻤﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻍ ﻓﺮﺍﻕ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻓﺮﺯﻧﺪﻯ ﺑﺮ ﺩﻝ‬
‫ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻧﻬﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﺗﻴﻎ ﺑﻰﺩﺭﻣﺎﻥ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺯ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺑﺮﺩﻥ ﻛﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﺴﻰ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﻳﺎﺭ ﻛﻨﺪ‬
‫ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺩﻟﺨﻮﺷﻰ ﻭ ﻃﻮﻉ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺖ ﺍﻓﻌﻞ ﻣﺎ ﺗﺆﻣﺮ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﻜﻦ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭ ﺁﻥ‬
‫ﭼﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻤﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺟﻠﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻣﻤﻜﻨﺴﺖ ﻭ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻧﻰ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺕ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺍﻣﺘﺜﺎﻝ ﺁﻥ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺧﻠﻴﻠﻰ ﺗﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ‬
‫ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺍﮔﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺣﻖ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺧﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ‬
‫ﺭﺿﺎﻯ ﺍﻭ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻳﻪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﻡ‬ ‫ﻣﺮﺍ ﺳﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺪﺍﻯ ﭘﺎﻯ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻥ‬
‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻫﻴﭻ ﻭﺻﻴﺘﻰ ﺩﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭﻡ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﺳﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻦ ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﻛﻪ‪ :‬ﺑﻪ ﻭﻗﺖ‬
‫ﻛﺸﺘﻦ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺑﻨﺪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻰﺭﻭﻯ ﺟﺰﻉ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺟﺰﻉ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻭﺻﻴﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﻭ ﻣﻌﻨﻴﺴﺖ ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺯﺧﻢ ﻛﺎﺭﺩ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﺪﻥ ﻧﺤﻴﻒ ﻭ ﺟﺴﻢ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﻦ ﺭﺳﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ‬
‫ﺯﻧﻢ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺟﺮﻳﺪﻩ ﺻﺎﺑﺮﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺩﻭﻡ ﺁﻥ ﻛﻪ‪ :‬ﺍﻟﺘﺰﺍﻡ ﺣﺮﻣﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭﺍﺟﺒﺴﺖ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﻰﺍﺩﺑﻰ‬

‫]‪ 11:03:55 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/002.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻋﻘﻮﻕ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺷﻮﻡ‪.‬‬

‫ﺯ ﺁﻥ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ‬ ‫ﮔﻔﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﺰﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﻥ ﺑﺎﻛﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻴﺖ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﺩﺍﺭﻯ؟ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺻﻴﺖ ﺩﻳﮕﺮﻡ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻗﺮﺑﺎﻥ‬
‫ﺭﻭﻯ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻧﻴﺎﺯ ﻧﻬﻰ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻴﺖ ﻧﻴﺰ ﺩﻭ ﭼﻴﺰ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺕ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ‬
‫ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ‪ ،‬ﺭﻭﻯﻫﺎﻯ ﮔﺮﺩﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﺟﺒﻴﻨﻬﺎﻯ ﺧﺎﻛﻔﺮﺳﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻗﺪﺭﻯ ﻫﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺭﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻴﻎ ﺭﺍﻧﺪﻥ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻭ ﻣﻮﻯ ﻣﻦ‬
‫ﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﭘﺪﺭﻯ ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺕ ﺗﺄﺧﻴﺮﻯ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻋﻴﻦ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﻗﺖ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻴﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻡ ﻭﺻﻴﺖ ﺳﻮﻡ ﻛﺪﺍﻣﺴﺖ؟ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺧﻠﻴﻞ ﺍﷲ‬
‫ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺭﻭﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺩﻳﺪﻩ ﻫﺎﺟﺮ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺠﻮﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻏﺼﻪ‬
‫ﺑﺨﺮﻭﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺁﻏﺎﺯ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺟﮕﺮ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺩﺭﺷﺘﻰ‬
‫ﻣﻜﻦ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻕ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺻﻌﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻠﻄﻒ ﺩﻟﺪﺍﺭﻯ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﺏ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻭ ﺗﺴﻠﻰ‬
‫ﺑﺮ ﺩﻝ ﻭﻯ ﺑﮕﺸﺎﻳﻰ ﻭ ﺳﻼﻡ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﺎﻧﻰ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﺤﻞ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﻣﻦ ﺻﺒﻮﺭ ﺑﺎﺵ‬
‫ﻛﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺻﺎﺑﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮔﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻴﻨﻰ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩﻩ‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻳﻰ ﻳﺎﺩ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﻛﻪ ﺩﻟﺒﺮﻯ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪﻩ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺳﺮﻭ ﻗﺎﻣﺖ ﻣﻦ ﺑﺠﺎﻯ ﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﻳﺶ ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺧﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﺍﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺧﺎﻛﻢ ﻗﺪﻡ ﺑﺎﺯ ﻣﺪﺍﺭ ﻭ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﻋﺎﻃﺮ ﻓﺮﻭﻣﮕﺬﺍﺭ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻗﺖ ﺍﺷﮓ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺁﻩ ﺳﺮﺩ ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻦ‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎﻛﻢ ﻧﺸﻴﻦ ﺍﻯ ﺷﻤﻊ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻦ‬
‫ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻗﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻦ‬ ‫ﺟﺎﻡ ﺣﺴﺮﺕ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺸﺖ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ‬
‫ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻫﻤﺼﺤﺒﺘﺎﻥ ﻣﺤﻠﻪ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻜﺘﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﻼﻡ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻗﻊ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﺟﻤﻊ‬
‫ﺷﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺍﻳﻦ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﺎﻙ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﻣﺤﻔﻠﻰ ﻛﻪ ﺷﻤﻊ ﻃﺮﺏ‬
‫ﺍﻓﺮﻭﺯﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﺘﻪ ﺗﻴﻎ ﺑﻼ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺍﺑﺘﻼء ﺑﻪ ﺍﺷﻚ ﻭ ﺁﻫﻰ ﻳﺎﺩ ﺁﺭﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﺯﻛﻰ ﮔﻞ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﺑﻬﺎﺭﻯ ﮔﺬﺭﺩ‬
‫ﻧﺎﺯﺵ ﺳﺮﻭ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﻗﺪ ﺳﺮﻭ ﺳﻬﻰ ﺟﻠﻮﻩ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺎﻥ‬
‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻴﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻗﻮﻯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺑﺴﺖ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﻣﻼء ﺍﻋﻠﻰ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ‬
‫ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻭﻟﻮﻟﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﻪ ﻣﻴﻨﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ‬ ‫ﻏﻠﻐﻠﻪ ﺩﺭ ﮔﻨﺒﺪ ﺧﻀﺮﺍ ﻓﺘﺎﺩ‬
‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺴﺮ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺗﻔﻮﻳﺾ ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺏ ﭼﻪ‬
‫ﺑﺰﺭگ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻙ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻏﻢ‬
‫ﻧﺪﺍﺭﺩ‪.‬‬
‫ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻠﻌﺖ ﺧﻠﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻫﺎﻳﻢ ﻭ ﺻﺎﻏﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ‬
‫ﺍﺑﺘﻼ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﺧﺎﻟﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫]‪ 11:03:55 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/002.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﺯ ﻏﻢ ﻭ ﺍﺑﺘﻼ ﻧﭙﺮﻫﻴﺰﺩ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻣﺎﺩﺭ ﺁﻣﻴﺰﺩ‬

‫ﺑﻜﻨﺪ ﺳﺮ ﻓﺪﺍ ﻭ ﻧﮕﺮﻳﺰﺩ‬ ‫ﻭﺭ ﺑﺮﻭ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻴﻎ ﻛﺸﻴﻢ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰ ﺑﺮ ﺣﻠﻖ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺑﺎﺭ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﺫﺭﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺭگ ﻭ ﭘﻰ ﺍﻭ ﻧﺒﺮﻳﺪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ‬
‫ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪﻩ ﻛﺎﺭﺩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺎﺭﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺁﻥ ﻛﺎﺭﺩ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺳﺨﻦ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍﻯ ﺧﺸﻢ ﻣﮕﻴﺮ ﺍﻟﺨﻠﻴﻞ‬
‫ﻳﺄﻣﺮﻧﻰ ﺑﺎﻟﻘﻄﻊ ﺧﻠﻴﻞ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺮﻳﺪﻥ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻟﺠﻠﻴﻞ ﻳﻤﻨﻌﻨﻰ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺒﺮﺩ ﺭﮔﻰ ﺗﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﺪﺍﻯ‬ ‫ﺍﮔﺮ ﺗﻴﻎ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺠﻨﺒﺪ ﺯ ﺟﺎﻯ‬
‫ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺗﺤﻴﺮ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻳﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺳﺨﻰﺗﺮ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻓﺪﺍ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺿﺎ ﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻰﺑﺎﺯﺩ‪ .‬ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺧﻠﻴﻞ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﻯ ﻣﺮﺍ ﺳﺰﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻣﻰﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻟﺴﺎﻥ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺳﺨﻰﺗﺮﻡ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﻣﻰﺑﺎﺯﻡ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻫﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﻡ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﭘﺮﺩﺍﺯﻯ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻭ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﺯﻯ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﺲ ﺑﻪ ﺗﺤﻔﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺑﺎﻙ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺟﺒﺎﺭ ﺟﻠﻴﻞ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﻣﻌﺰﻭﻝ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﺩﺗﺮﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﻛﺸﺘﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻓﺪﺍ‬
‫ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻢ ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻓﺪﺍ ﺑﺒﺮ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻯ ﻗﺪ ﺻﺪﻗﺖ ﺍﻟﺮﺅﻳﺎ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺷﺮﻁ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﻯ!‬
‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺎﺭﺩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﺘﺤﻴﺮﻭﺍﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻯ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺧﻠﻴﻞ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻭ‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺪﻡ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺕ ﺳﻼﻡ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻋﻮﻯ ﺧﻠﺖ ﺑﻰﻋﻠﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﮔﻮﺍﻩ‬
‫ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻯ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﻋﻮﻯﺩﺍﺭﺍﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭼﻮﺏ ﻋﺠﺰ ﺑﺴﺘﻰ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﭘﺎﻯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ‬
‫ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﮕﺸﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﺒﻨﺪ! ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺳﻼﻡ ﻣﻠﻚ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ‬
‫ﺑﺮ ﺗﻴﻎ ﺑﻼﻯ ﻣﺎ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺭﺳﻢ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻭ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﺩﺳﺖ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﺗﺴﺖ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﺭ ﺗﺎ ﺣﻠﻪ‬
‫ﻋﻄﺎ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﻋﺎﻯ ﺗﻮ ﻧﻬﻴﻢ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ! ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﺧﺮﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺩﺭ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﺟﺎﻥ‪ ،‬ﺗﻴﻎ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺗﻮ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺶ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻭ ﺍﻯ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ‬
‫ﺟﻠﻴﻞ ﻭ ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻠﻴﻞ! ﻣﺮﺍﺩ ﺗﻮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﻧﭙﻴﭽﺪﻯ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﺎ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺷﺪﻯ ﺍﺯ ﺻﺪﻕ ﺩﻝ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻣﺎ‬
‫ﻋﺎﺻﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺘﺢ ﺑﺎﺏ‬ ‫ﺷﺪ ﺩﻋﺎﻫﺎﻯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻡ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ‬
‫ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺘﺤﻴﺔ ﻭ ﺍﻟﺜﻨﺎ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻛﻪ‪ :‬ﭼﻮﻥ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﺪﺍﻯ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ‬
‫ﺁﻥ ﺭﺍ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺧﻄﻮﺭ ﻧﻤﻮﺋﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﺮﺩﻣﻰ ﻋﺠﺐ ﺛﻮﺍﺏ ﻋﻈﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻤﻰ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺮ ﺩﺭﺟﻪ ﺭﻓﻴﻊ ﺷﺘﺎﻓﺘﻤﻰ‪ .‬ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻭﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ‪ :‬ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻠﻘﺎﻥ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ؟ ﺧﻠﻴﻞ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ ﺣﺒﻴﺐ ﻭ ﺻﻔﻰ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﺧﻄﺎﺏ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺘﺘﺮ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ ﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ؟ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﻘﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺳﺘﺘﺮ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ‪ .‬ﺑﺎﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺘﺘﺮ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ ﻳﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ؟ ﺧﻠﻴﻞ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻣﺠﺎﺩ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺘﺘﺮﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻭﺣﻰ ﻛﺮﺩ ﺑﺪﻭ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﻯ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ‪،‬‬

‫]‪ 11:03:55 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/002.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ‪ ،‬ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﻛﺮﺑﻼ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﭽﺸﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺷﻨﻴﺪ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻬﺴﺎﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻓﺮﻭﺑﺎﺭﻳﺪ ﺧﻄﺎﺏ‬
‫ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺛﻮﺍﺏ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺍﻟﻤﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺜﻮﺑﺖ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺍ‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻣﻰﻛﺮﺩﻯ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺗﺄﻣﻞ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭼﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﺏ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻛﺴﻰ ﻓﺮﻭ ﺑﺎﺭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺪﻑ ﺷﺮﻑ‬
‫ُﺩ ّﺭﻯ ﻣﻰﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻼﺩﻩ ﻋﻤﻞ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻣﻰﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﻗﻴﻤﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮ ﺧﻠﻖ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺩﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﻫﻮﺍﺭ‬
‫ﺭﻳﺰﻯ ﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻮ ّ‬ ‫ﻫﺮ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﭘﺲ ﺭﻭﺯ ﺣﺸﺮ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺁﺭﻧﺪ ﺁﺷﻜﺎﺭ‬ ‫ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﻋﻤﻠﺖ ﺩﺭ ﻛﺸﺪ ﻣﻠﻚ‬
‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻫﺰﺍﺭ ﺟﻮﻫﺮ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ ﻧﺜﺎﺭ‬ ‫ﻭﺍﻧﺪﺭ ﺍﺯﺍﻯ ﻫﺮ ﮔﻬﺮﻯ ﺟﻮﻫﺮﻯ ﻓﻀﻞ‬
‫ﺷﻴﺦ ﺳﻬﻞ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺗﺴﺘﺮﻯ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ‪ :‬ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ‬
‫ﺷﺎﻩ ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻮﻧﻢ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﺁﻥ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻳﺰﻡ‪ .‬ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻬﻞ ﺑﻪ ﺟﻼﻝ ﺣﻀﺮﺕ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ‬
‫ﺩﻟﺒﻨﺪ ﻣﻦ ﺿﺎﻳﻊ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﮔﺮﻳﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﺮﺩﻯ ﻓﺮﺩﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺛﻮﺍﺏ ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎﻥ ﺗﺨﺘﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﻣﺴﺘﻮﻓﻴﺎﻥ‬
‫ﺩﻓﺘﺮﺧﺎﻧﻪ ﺍﻓﻼﻙ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﺣﺼﺮ ﺣﺴﺎﺏ ﺛﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺰﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﺁﺑﺮﻭﻯ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ‬
‫ﺑﺪﺍﻥ ﺁﺏ ﻛﺮﺩﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮﻯ‬ ‫ﻫﺮ ﺁﻥ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﻛﺰ ﺧﻄﺎ ﺷﺪ ﺳﻴﺎﻩ‬
‫ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﻳﺪ ﺭﺏ ﺍﺷﻔﻌﻨﻰ ﻓﻴﻤﻦ ﺑﻜﻰ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺩﻩ ﺩﺭ ﺣﻖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮ ﺷﻬﻴﺪﻯ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﻰ ﻭ‬
‫ﻣﻈﻠﻮﻣﻰ ﻭ ﺑﻰ ﻛﺴﻰ ﻭ ﺑﻰﺑﺮﮔﻰ ﻭ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺶ‪ .‬ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺁﻥ ﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻗﺒﻮﻝ ﺭﺳﻴﺪﻩ‬
‫ﮔﺮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺕ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺨﺸﻨﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﺷﻬﺪﺍ‬ ‫ﮔﺮ ﺁﺏ ﺯﻧﻰ ﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺭﺍﻩ ﺷﻬﺪﺍ‬
‫ﺑﻴﺎﻥ ﺍﺑﺘﻼء ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺯﻣﺮﻩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻓﺮﻗﻪ ﺍﺻﻔﻴﺎ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺑﻼﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺸﻬﻮﺭﺳﺖ ﻭ ﺍﻛﺜﺮ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ‬
‫ﺳﻮﺭﻩ ﻳﻮﺳﻒ ‪ 11‬ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﻛﻦ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻟﻤﺸﻬﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺳﻮﺭﻩ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺷﺮﻳﻔﻪ‬
‫ﻭ ﻣﺤﺘﻮﻯ ﺑﺮ ﺣﻜﺎﻳﺎﺕ ﻟﻄﻴﻔﻪ ﺍﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﺰﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺭﻩ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﻗﻮﺍﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮﻟﻰ ﭼﻨﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﻭﺟﻬﻰ ﻧﺎﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺭﻩ ﺟﻬﺖ ﺗﺴﻠﻰ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻭﺍﻗﻌﻪ‬
‫ﺣﺴﻨﻴﻦ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﻙ ﺗﻐﻴﻴﺮﻯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺰ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺩﺭ ﻣﻰﺁﻳﺪ‪:‬‬
‫ﺩﺭ ﺻﺤﺎﻳﻒ ﺁﺛﺎﺭ ﻭ ﻟﻄﺎﻳﻒ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺳﻴﺪ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻣﻨﺸﺄ ﺟﻤﻴﻊ ﺳﻌﺎﺩﺍﺕ ﺳﺮﺩﻓﺘﺮ ﺟﺮﻳﺪﻩ ﻛﺎﻳﻨﺎﺕ ﻭ ﺷﺎﻫﺒﻴﺖ‬
‫ﻗﺼﻴﺪﻩ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻓﻀﻼﻟﺼﻠﻮﺍﺕ ﻭ ﺍﻛﻤﻞ ﺍﻟﺘﺤﻴﺎﺕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ‬
‫ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻭ ﻗﺎﺻﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻮﺝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺒﺎﻓﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ‬
‫ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺑﺮﺝ ﻣﻰﺗﺎﻓﺖ ﻭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﺎﺁﻣﺪﻩ ﺳﺮ ﻭ ﺟﻤﻊ ﺍﻟﺸﻤﺲ ﻭ ﺍﻟﻘﻤﺮ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺭﺍ ﻋﺪﻥ ﮔﻮﻳﻢ‬
‫ﺩﺭ ﻭ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺭﻭﺍﺳﺖ ﻳﺨﺮﺝ ﻣﻨﻬﻤﺎ ﺍﻟﻠﺆﻟﺆ ﻭ ﺍﻟﻤﺮﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍﺩ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻨﺎﻧﺪ‪ .‬ﺍﮔﺮ ﭼﻤﻦ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﭘﺮ ﮔﻞ ﻭ ﺭﻳﺤﺎﻥ ﺳﺰﺍﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﭘﺮ ّ‬

‫]‪ 11:03:55 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/002.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻫﻤﺎ ﺭﻳﺤﺎﻧﺘﺎﻯ ﻣﻦ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﮔﺎﻩ ﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺣﺴﻦ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﮔﺎﻩ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻟﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺧﻄﺎﺏ ﺭﺑﺎﻻﺭﺑﺎﺏ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺃﺗﺤﺒﱠﻬﻤﺎ ﺁﻳﺎ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ‬
‫ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﺭﻯ ﺃﻛﺒﺎﺩﻧﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺩﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺟﮕﺮﻧﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻰ ﺑﺼﺮ ﺩﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﻭ ﺩﻭ‬
‫ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺩﻟﺒﻨﺪ‪ .‬ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺘﺘﺮ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺻﺪﻓﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ‬
‫ﺑﺪﺭ ﻳﻚ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﺮﻑ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ﻳﻚ ﻣﺪﻳﻨﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﻳﻚ ﺳﻔﻴﻨﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﺮﻭ ﻳﻚ ﺑﺎﻏﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﺮﺗﻮ ﻳﻚ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺮ‬
‫ﺩﻭ ﮔﻮﻫﺮ ﻳﻚ ﺩﺭﺟﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺧﺘﺮ ﻳﻚ ﺑﺮﺝ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻳﻚ ﺷﺎﺧﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻳﻚ ﻛﺎﺥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺭﺳﻮﻟﻨﺪ ﻭ‬
‫ﻫﺮ ﺩﻭ ﺗﻮﺷﻪ ﺩﻝ ﺑﺘﻮﻝ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺷﺒﻞ ﺍﺳﺪﺍﻟﻠﻬﺎﻧﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﺒﻂ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‪ .‬ﻳﺎ ﺍﺧﻰ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺍﻯ ﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻠﻚ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﻗﻬﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ‬
‫ﺁﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺑﻰﺩﺭﻳﻎ ﺳﺮﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻗﻀﻴﻪ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ‪ :‬ﻣﻦ ﻳﻔﻌﻞ ﺑﻬﻤﺎ ﺑﺎ‬
‫ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﮕﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺮﺣﻤﻰ ﻛﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺍﻳﻦ ﺟﻔﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﺗﻮ ﻭ‬
‫ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﻠﺖ ﺗﻮ ﻣﻬﺘﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺃﻳﺆﻣﻨﻮﻥ ﺑﻰ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺭﻧﺪ ﻭ ﻳﺮﺟﻌﻮﻥ ﺷﻔﺎﻋﺘﻰ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﺍﻣﻴﺪ‬
‫ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻳﻘﺘﻠﻮﻥ ﺍﻭﻻﺩﻯ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﮕﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﻨﺪ ﺑﻼ ﺩﺭ ﻛﺸﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺯﺍﺭﺷﺎﻥ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺣﻠﻖ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻳﻎ ﺩﺍﺭﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮﻡ ﺣﺴﻦ ﻣﺮﺍ ﺷﺮﺑﺖ ﺯﻫﺮ ﭼﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺧﻨﺠﺮ ﺁﺑﺪﺍﺭ‬
‫ﺳﺮﺍﻓﺸﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻰ ﻫﻴﭻ ﺟﻨﺎﻳﺘﻰ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺭﻭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻰ ﻫﻴﭻ ﺧﻄﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﭼﻴﺰﻯ ﻓﺮﻭﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻩ‬
‫ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺳﮕﺎﻥ ﻛﻬﺪﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﺭﻭﻳﺶ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﻭ ﻋﻼﻻ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﮔﻞ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺭﻭﻯ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻣﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﺯﻩ ﮔﻼﺏ ﮔﺮﺍﻧﺶ‬
‫ﻣﻰﺍﻓﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺮ ﺧﻠﻘﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺗﻨﺪ‬ ‫ﻣﻪ ﻓﺸﺎﻧﺪ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺳﮓ ﻋﻮ ﻋﻮ ﻛﻨﺪ‬
‫ﻣﻬﺘﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺟﻔﺎﻯ ﺍﻣﺖ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺁﺯﺍﺭ ﺑﻰﺧﺮﺩﺍﻥ ﺑﺮ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺩﻝ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻧﺸﺴﺖ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﺯ‬
‫ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺮﺳﺪﻧﻰ ﺩﻝ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻧﺤﻦ ﻧﻘﺺ ﻋﻠﻴﻚ ﺍﺣﺴﻦ ﺍﻟﻘﺼﺺ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻋﺼﺎﺓ ﺍﻣﺖ ﻋﺠﺐ ﻣﺪﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ‬
‫ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺍﻧﺪﻳﺶ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﺎﻛﺮﺍﻧﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﻰﺧﺒﺮﺍﻧﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪ‬
‫ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺴﻠﻰ ﺩﻝ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻼﻛﺸﺎﻥ ﻛﺮﺑﻼ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻭﺟﻪ ﺍﺣﺴﻨﻴﺶ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ‪:‬‬
‫ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻮﺯ ﻭ ﺑﻜﺎء ﺣﺰﻧﺴﺖ‬ ‫ﺍﺻﻞ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﭼﻮ ﺩﺭﺩ ﻭ َﻣ َﺤ َﻨﺴﺖ‬
‫ﺩﺭ ﺗﺴﻠﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺣﺴﻨﺴﺖ‬ ‫ﺍﺣﺴﻨﺶ ﮔﻔﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ‬
‫ﻭ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﺩﻭ ﻧﻮﻋﺴﺖ‪ :‬ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻥ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ ﺍﺯ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﺑﻠﻴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﺧﺘﺼﺎﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ‪:‬‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ‪ :‬ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻋﻠﻰ ﻧﺒﻴﻨﺎ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺼﻠﻮﺓ ﻭ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺳﺘﺘﺮ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﮔﻤﺎﺷﺘﻰ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﻠﻴﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﺍﻳﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﭘﻴﺮﺍﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻝ‬
‫ﻣﻌﻨﻰ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﻣﻌﻨﻴﺶ ﺩﺭ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻟﻄﻴﻔﻰ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺖ ﺻﻮﺭﺗﺴﺖ‬ ‫ﺻﻮﺭﺗﺖ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻰﺷﻮﻡ‬

‫]‪ 11:03:55 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/002.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﺣﺴﺪ ﺑﺮ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺩﻝ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻗﻢ ﺭﺷﻚ ﻭ ﻏﻴﺮﺕ ﺑﺮ ﻟﻮﺡ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺗﻘﺮﻳﺮ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺣﺴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺍﺯﺩﻳﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻴﺎﻝ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺤﻮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺳﻮﺩﺍﻯ ﺍﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺳﺮ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﻓﻜﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻌﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ‬
‫ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺭﺿﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﺯﻳﺒﺎ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺁﺭﺍﺳﺘﻨﺪ‬
‫ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻗﻀﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﺐ ﻭﺻﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﻓﺮﺍﻗﺴﺖ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺒﺎﺩ ﻫﻴﭻ ﺩﻟﻰ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﻓﺮﺍﻕ‬ ‫ﮔﺬﺷﺖ ﺭﻭﺯ ﻭﺻﺎﻝ ﻭ ﺭﺳﻴﺪ ﺷﺎﻡ ﻓﺮﺍﻕ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺷﺠﺮﺓ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺷﺠﺮﺓ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺭﻓﺘﻰ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ‬
‫ﻣﺤﻞ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﺭﻓﺘﻨﺪﻯ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻴﺦ ﺁﻥ ﺷﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﺥ ﻭ ﺑﺮﮔﺶ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻯ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﺑﻼ ﻧﺸﻮ ﻭ ﻧﻤﺎ‬
‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻨﺶ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺵ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺑﻴﺨﺶ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺷﺎﺧﺶ ﻏﻢ‬ ‫ﻧﻬﺎﻟﻰ ﻛﺎﺷﺖ ﺩﻫﻘﺎﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻝ‬
‫ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺟﺎﻣﻪ ﭘﺸﻤﻴﻨﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﭘﺸﻢ‬
‫ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﻋﺼﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺷﻬﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﭼﻮﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺭﺳﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﻭﺩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﻌﺠﺐ ﺗﺤﻴﺮ ﻣﻰﺍﻓﺰﻭﺩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣﺎﻝ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﻳﻦ ﻧﻐﻤﻪ ﺍﺩﺍ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺟﺰ ﮔﻮﺵ ﻫﻮﺵ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻤﻰﺷﻨﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺳﺮﺷﻚ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻦ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﮕﻴﺮﺩ‬ ‫ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﺰﻡ ﺳﻔﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﺴﺖ‬
‫ﺷﺐ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﻨﺎﻟﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﮕﺮﻳﺪ‬ ‫ﮔﻪ ﻭﺩﺍﻉ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺳﻴﻞ ﺑﺨﻴﺰﺩ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻧﻈﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ ﺑﺮﺟﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ‬
‫ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺭﻭﻳﺶ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻌﺬﻭﺭ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻮﻯ ﺟﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﻰﺷﻨﻮﻡ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﻣﻄﻠﻘﺎ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻰﺷﻮﻡ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮﺯﻡ ﺁﺭﺯﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﺑﻴﻨﻢ‬ ‫ﭼﻪ ﺣﺴﻨﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﺮ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺭﺧﺶ ﺭﺍ ﺻﺪ ﻧﻈﺮ ﺑﻴﻨﻢ‬
‫ﭘﺲ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﭘﺪﺭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻤﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻣﻰ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻣﻰ ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭﺕ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﻧﺤﻴﻒ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺷﺮﻳﻔﺴﺖ ﺯﻳﻨﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﺒﺎﺷﻰ ﻭ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﻓﺮﺍﻕ ﻣﺨﺮﺍﺷﻰ ﻳﺎ ﺑﻨﻰ ﻟﻮ ﺑﻘﻴﺖ ﺍﻟﻠﻴﻠﺔ ﻻﺣﺘﺮﻗﺖ‬
‫ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﻴﺎﻳﻰ ﺑﻴﻢ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﺴﻮﺯﻡ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﻌﻠﻪ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﺳﻴﻨﻪ‬
‫ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺯﻡ ﻳﻮﺳﻒ ﭘﺸﺖ ﺧﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﭘﺎﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﻫﺪ ﭘﺪﺭ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻧﻮﺭﺍﻧﻴﺶ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ‬
‫ﻗﺮﺓﺍﻟﻌﻴﻦ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﻴﺮ ﻭ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﻣﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮ ﺍﻟﻠﻴﻞ ﺣﺒﻠﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﻬﺎﻝ‬
‫ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺩﺭ ﻛﺪﺍﻡ ﻭﺍﺩﻯ ﻛﺸﺘﻬﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺑﺤﺮ ﺣﺎﺩﺛﻬﻬﺎ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺯﻣﺎﻡ ﻛﺸﺘﻰ ﻭﺻﻞ‬
‫ﺍﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﻭﺻﻴﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭﺻﻴﺘﻬﺎﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺸﻨﻮ ﻭ ﻧﺼﺐ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﺿﻤﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺯ‪:‬‬
‫ﺍﻭﻝ‪ :‬ﻳﺎ ﺑﻨﻰ ﻻ ﺗﻨﺲ ﺍﷲ ﺑﻜﻞ ﺣﺎﻝ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﺫﻛﺮ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ‬

‫]‪ 11:03:55 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/002.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻭﺭ ﻣﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻗﺮﻳﺒﻰ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﻭ ﻫﻤﻨﺸﻴﻨﻰ ﺩﺭ ﺣﻀﺮ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺫﻛﺮ ﻭ ﺷﻜﺮﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺩﻭﻡ‪ :‬ﺍﺫﺍ ﻭﻗﻌﺖ ﻓﻰ ﺑﻠﻴﺔ ﻓﺎﺳﺘﻌﻦ ﺑﺎﷲ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﻼﻳﻰ ﺩﺭ ﻣﺎﻧﻰ ﻭ ﻋﺎﻓﻴﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﮔﻴﺮﺩ ﻳﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻓﻀﻞ ﺧﺪﺍ ﺟﻮﻯ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ‬
‫ﺳﺮﺭﺷﺘﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﺍﺩ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﮓ ﺩﺭ ﺣﺒﻞ ﻣﺘﻴﻦ ﻛﺮﻡ ﺍﻭ ﻧﺰﺩ ﺯﻭﺩ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻮﻡ‪ :‬ﻭ ﺍﻛﺜﺮ ﻣﻦ ﻗﻮﻝ ﺣﺴﺒﻰ ﺍﷲ ﻭ ﻧﻌﻢ ﺍﻟﻮﻛﻴﻞ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﻮﻯ ﻛﻪ ﺟﺪﺕ ﺧﻠﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ ﺿﺮﺭ ﺷﺮﺭ ﻧﻤﺮﻭﺩﻯ ﺍﺯ ﻭﻯ ﻣﻨﺪﻓﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭﺩ ﺁﻥ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﻋﺼﻤﺘﺶ ﻧﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻭﺻﻴﺖ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻳﺎ ﺑﻨﻰ ﻻ ﺗﻨﺴﺎﻧﻰ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ ﻓﺄﻧﻰ ﻻ ﺍﻧﺴﺎﻙ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺎ‬
‫ﺳﻴﻞ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﺴﺎﺯﺩ ﺳﺎﻛﻦ ﻏﻤﻜﺪﻩ ﺳﻴﻨﻬﺎﻡ ﺳﻮﺩﺍﻯ ﺧﻴﺎﻝ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻪ ﻛﻠﺒﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻟﻮﺡ‬
‫ﺩﻳﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﻧﻘﺶ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﭘﺮﺩﻫﻬﺎﻯ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﻴﺎﻝ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺯ ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﻨﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﻰﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭﻯ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻩ‬
‫ﮔﺮگ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﺟﺴﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ‬
‫ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪﺭ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺁﺭﻯ‪ ،‬ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻩ ﻗﻀﺎ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﺍﻕ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻣﺎ‬
‫ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﭘﺲ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺷﻬﺮ ﻧﻬﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻭﺩﺍﻉ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﺳﺨﻨﺴﺖ ﺍﻭ‬
‫ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻧﺰﻭﻝ ﻛﻨﻰ ﻣﻦ ﺧﺎﻙ ﺁﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﺭﻭﺏ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﺏ ﻧﻮﺷﻰ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ ﺧﺎﺳﺘﻪ‬
‫ﺩﺭ‬
‫ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺯﻳﺮ ﺟﺎﻡ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﮔﺮ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺨﺖ ﻣﻦ ﻫﻴﺰﻡ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻻﺑﺪ ﻧﻤﻰﺑﺮﻯ ﺍﻯ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻓﻠﻚ ﺧﻮﺑﻰ ﻭ ﺍﻯ ّ‬
‫ﺻﺪﻑ ﻳﻌﻘﻮﺑﻰ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﺭﻭﻯ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺩﻝ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺟﺰﻩ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﺴﺎﺯﻯ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻋﺠﻮﺯﻩ ﺿﻌﻴﻔﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ‬
‫ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻧﺴﻮﺯﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺍﺷﻚ‬
‫ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺩﻳﻨﺎ ﺍﺯ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﻣﻴﺰﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺍﻃﺒﺎﻕ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻮﺭﺍ ﻭ ﻋﻴﻨﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ‬
‫ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺵ ﻭ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﻜﻢ ﺍﺯﻟﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻳﻚ ﺷﺒﻪ ﻣﻴﺰﺍﺭﻯ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻕ‬
‫ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫( ﺍﻳﻦ ﺭﺳﻢ ﮔﺮﻳﺰ ﺯﺩﻥ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﻣﻨﺒﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍﺋﺞ ﺍﺳﺖ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﺍﺳﺖ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﷲ‪ .‬ﻭ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺭﺿﻮﻳﻪ ﻏﻴﺮ ﻓﻘﻪ‬ ‫‪7‬‬
‫ﺍﻟﺮﺿﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻻﻧﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺍﺑﻮﻋﻠﻰ ﻃﺒﺮﺳﻰ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺆﻟﻒ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺫﻛﺮ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ (8‬ﻛﺮﺗﻪ‪ :‬ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ (9‬ﻛﻨﺰﺍﻟﻐﺮﺍﺋﺐ ﻓﻌﻼ ﻏﻴﺮﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻬﺪ ﻣﺆﻟﻒ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫‪ (10‬ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﻟﻨﺒﻮﺓ ﺍﺯ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺟﺎﻣﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺆﻟﻒ ﻣﺼﺎﻫﺮﺕ ﺩﺍﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ (11‬ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺆﻟﻒ ﺩﺭ ﻋﻬﺪ ﻣﺎ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻬﺪ ﻣﺆﻟﻒ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ‪.‬‬

‫]‪ 11:03:55 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/002.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﻏﻰ ﻣﻰﻧﻬﺪ ﻣﺮ ﺳﻴﻨﻬﻬﺎﻯ ﺭﻳﺶ ﺭﺍ‬ ‫ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺁﻥ ﻣﻪ ﻭﺩﺍﻋﻰ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﻴﺪ ﻭ ﺭﻭﺑﻴﻞ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﻦ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻯ؛ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﺳﭙﺎﺭﻡ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺸﻮﻯ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﻜﻨﻰ‪ .‬ﺭﻭﺑﻴﻞ‬
‫ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻗﺪﻣﻰ ﭼﻨﺪ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺭﻭﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﺮﻳﻒ ﺩﺍﻣﻨﮕﻴﺮ ﻫﺠﺮﺍﻥ‬
‫ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺩﻝ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎﻯ ﺟﺎﻥ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺁﻫﺴﺘﻬﺘﺮ ﺭﻭ ﺯﺍﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﻣﻰﺭﻭﻯ‬ ‫ﻳﻚ ﻗﺪﻡ ﺁﻫﺴﺘﻬﺘﺮ ﻧﻪ ﺯﺍﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﻰﻧﻬﻰ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻗﺪﻡ ﻣﻰﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﺪﻣﻰ ﻧﻤﻰﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻣﻰ‬
‫ﺁﻫﻰ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻰﺩﻭﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺍﺷﻚ‬ ‫ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﻰﺩﻟﻰ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻗﺪﻣﻰ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﭘﺪﺭ ﻏﺎﻳﺐ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻫﻰ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ‬
‫ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ! ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺁﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﭘﺪﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﭘﺪﺭ ﺭﺍﻩ‬
‫ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻰ‪.‬‬
‫ﻭ ﺍﺷﻔﺘﮕﻰ ﺯﻟﻒ ﺗﻮﺍﻡ ﺩﺭ ﺩﻣﺎﻍ ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺭﻓﺘﻰ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺩﺍﻍ ﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻰ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻭﺩﺍﻉ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺷﺎﺧﻰ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻟﻔﺮﺍﻕ‬
‫ﺷﻨﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﻏﻴﺐ ﺭﻧﮓ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻣﻴﺨﺘﻬﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻗﻀﺎ ﻧﻴﺮﻧﮕﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﭘﺪﺭ ﻳﻮﺳﻒ‬
‫ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻰﺭﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻭ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﺳﺮ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺵ ﻣﻰﺭﺑﻮﺩﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺗﺎ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ‬
‫ﮔﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻨﮓ ﺍﻧﺪﺭ ﺁﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺘﻰ‬ ‫ﮔﻬﻰ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻭﺷﺶ ﮔﺮﻓﺘﻰ‬
‫ﺑﺮﻭ ﺩﺳﺖ ﺟﻔﺎ ﻛﺎﺭﻯ ﮔﺸﺎﺩﻧﺪ‬ ‫ﭼﻮ ﭘﺎ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ‬
‫ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﺭﻩ ﻭ ﺧﺎﺭﺵ ﻓﻜﻨﺪﻧﺪ‬ ‫ﺯ ﺩﻭﺵ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﺑﺎﺭﺵ ﻓﻜﻨﺪﻧﺪ‬
‫ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﭘﺪﺭ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪﻧﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺗﻮ ﻛﺸﻴﻢ ﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﺭﺷﻚ ﺗﻮ ﭼﺸﻴﻢ‬
‫ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻮ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﻣﻴﺪﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ‬
‫ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻣﻰﺩﻭﺍﻧﻴﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﺻﺎﺣﺐ ﺭﺅﻳﺎﻯ ﻛﺎﺫﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﺭﺳﻨﺪ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻗﺪﻣﻰ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﻓﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ ﺑﻨﺪ ﻧﻌﻠﻴﻨﺶ ﺑﮕﺴﻴﺨﺖ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﺧﻮﺍﻥ ﭘﺎﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺎﺭﺍ‪ 12‬ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺯ ﺯﺧﻢ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺎﺭﻩ ﮔﺸﺖ ﮔﻠﺮﻧﮓ‬ ‫ﻛﻒ ﭘﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﻮﺩﺵ ﺯ ﮔﻞ ﻧﻨﮓ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻫﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻪ ﺩﻭﻳﺪﻯ ﻃﭙﺎﻧﭽﻬﺎﻯ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭﻯ ﺯﺩﻯ ﻭ ﺑﺮﺍﻧﺪﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﻫﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻰ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﻰ ﻭ ﺩﻭﺭ‬
‫ﺍﻓﻜﻨﺪﻯ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﻴﺰﺍﺭﻯ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺶ ﺩﺭﻳﺪﻯ‬ ‫ﺑﺰﺍﺭﻯ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﻣﻦ ﻛﺸﻴﺪﻯ‬

‫]‪ 11:04:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/003.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﭘﺎ ﻧﻬﺎﺩﻯ‬ ‫ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎ ﻓﺘﺎﺩﻯ‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻰﺩﻭﺍﻧﻴﺪﻧﺪﺵ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻮﺍ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ ﺷﺪ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﻭﺑﻴﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻯ ﻫﻢ ﻣﺮﺍ ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻯ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﺕ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﻣﻜﺮﻣﺖ ﺗﻮ ﻛﺮﺩ ﺗﻮ ﺑﺎﺭﻯ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺮﺩﻯ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﻧﻤﺎﻯ؛ ﺭﻭﺑﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻭﻯ ﺍﻟﺘﻔﺎ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ‬
‫ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻧﺎﺯﻛﺶ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﺮگ ﮔﻠﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﻛﺒﻮﺩ ﺷﺪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﺸﺮﺑﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺟﺎﻧﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻟﺐ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺗﺎ ﺩﻣﻰ ﺁﺏ ﺩﺭ ﻛﺸﻢ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﻛﺸﻢ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺸﺮﺑﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﻗﺪﺭﻯ ﺁﺏ ﻭ‬
‫ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺍﻭ ﺑﻮﻯ ﺷﻴﺮ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺗﺸﻨﮕﻰ‬
‫ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺸﺮﺑﻪ ﺷﺮﺑﺘﻰ ﺑﭽﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﺏ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻣﺸﺮﺑﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ‬
‫ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺁﺏ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺁﻣﻴﺨﺖ ﺁﻥ ﺷﺮﺑﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﭘﺎﻙ ﻧﺪﺍﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻳﻮﺳﻒ‬
‫ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺟﻔﺎﻯ ﺑﺪﻛﻴﺸﺎﻥ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺭﻧﺞ ﻣﻰﺩﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻣﻰﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ‬
‫ﻧﻤﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻓﺮﺍﺕ‪ ،‬ﺳﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻴﺮﺑﭽﮕﺎﻥ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﻛﺮ ﺍﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺗﺸﻨﮕﻰ‬
‫ﻣﻰﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺯﺍﻥ ﺭﻳﮕﻬﺎ ﻛﻪ ﻓﺮﺵ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﺮﺑﻼﺳﺖ‬ ‫ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻟﺐ ﺑﭙﺮﺱ‬
‫ﻟﻌﻠﻴﺴﺖ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﻥ ﻛﺮﺑﻼﺳﺖ‬ ‫ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻳﺎ ﺭﺏ ﻏﺮﻗﻪ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺟﺎﻥ ﺷﺘﻨﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻛﺮﺑﻼﺳﺖ‬ ‫ﺍﻭ ﺟﺎﻧﺴﭙﺮﺩﻩ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺷﻮﻕ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ ﺭﻳﺨﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺣﻠﻖ ﺗﻮ ﺑﺮﻳﺰﻳﻢ ﭼﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺁﺏ ﺩﺭ ﺣﻠﻖ ﺭﻳﺰﻳﻢ ﺗﻮ ﺗﺸﻨﻬﻰ ﺁﺑﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺗﻮ ﺗﺸﻨﻬﺎﻳﻢ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻮﻥ ﺣﺪﻳﺚ ﻛﺸﺘﻦ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻢ ﺟﺎﻥ ﺁﺏ ﻭ ﻧﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻛﺎﻡ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻻﻟﻪ ﺁﺗﺸﺒﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺪﻗﻪ ﭼﺸﻢ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺮﮔﺲ ﺁﺏ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻰﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺯ ﺧﻮﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺭﺥ ﻻﻟﻪ ﻣﻰﻛﺎﺷﺖ‬ ‫ﭼﻮ ﺷﺪ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ‬
‫ﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﻝ ﺻﺪ ﭼﺎﻙ ﻣﻰﮔﻔﺖ‬ ‫ﮔﻬﻰ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻭ ﮔﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻣﻰﺧﻔﺖ‬
‫ﺯ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﭼﺮﺍﻳﻰ‬ ‫ﻛﺠﺎﻳﻰ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺮﮔﻮ ﻛﺠﺎﻳﻰ‬
‫ﺁﻳﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻳﺪ ﭘﺎﻯ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﺑﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺍﺯ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻯ ﻟﺐ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﮔﻠﻨﺎﺭ ﺑﻪ‬
‫ﺯﺧﻢ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻓﺠﺎﺭ ﻏﺮﻗﻪ ﺧﻮﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ ﺣﺠﺮﺍﺕ ﻋﺼﻤﺖ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﻭ ﻭ ﻛﺮﺑﺖ ﻏﺮﺑﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ‬
‫ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﻏﻮﻏﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺳﺘﻴﺼﺎﻝ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺵ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﺁﻧﭽﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺑﻼ‬ ‫ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﺮ ﺁﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﺿﻪ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺳﺮ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺎﻙ ﻛﺮﺑﻼ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼﺳﺖ‬ ‫ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﮔﺬﺭ ﻓﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﻛﺮﺑﻼ‬
‫ﺍﻳﻨﭽﻪ ﻣﺤﻨﺘﻬﺎﺳﺖ ﻳﺎ ﺭﺏ ﻭﻳﻦ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﻋﻨﺎﺳﺖ‬ ‫ﺟﻌﺪ ﻣﺸﻜﻴﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﻗﺼﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺘﺤﻘﻖ ﺷﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺩﻋﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻯ ﻛﻪ ﺟﺪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺿﺮﺭ ﺷﺮﺭ ﺁﺗﺶ‬
‫ﻧﻤﺮﻭﺩﻯ ﺧﻼﺻﻰ ﺩﺍﺩﻯ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﻣﮋﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﺭﻛﻨﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﺳﺤﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻯ ﺑﺮ ﭘﺪﺭ ﭘﻴﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻦ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻦ‬

‫]‪ 11:04:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/003.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻛﺮﺩ ﻋﺮﻕ ﺍﺧﻮﺕ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﻋﺮﻕ ﻣﺮﻭﺕ ﺑﺮ ﺟﺒﻴﻨﺶ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻝ ﻓﺎﺭﻍ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺗﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻮﺩ ﻧﮕﺬﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻗﺼﺪ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻭﺭ ﺭﺳﺪ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﻡ‬
‫ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ‪ ،‬ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻯ ﺩﺍﺩ ﺩﺳﺖ ﺗﻌﺪﻯ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺍﺩﺏ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺳﺮ‬
‫ﺍﻟﺠ ّﺐ ﻭ ﺭﺃﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻪ‬
‫ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺟﻤﻌﻮﺍ ﺃﻥ ﻳﺠﻌﻠﻮﻩ ﻓﻰ ﻏﻴﺎﺑﺖ ُ‬
‫ﻓﺮﺳﺨﻰ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﭼﺎﻫﻰ ﺑﻮﺩ ﻋﻤﻴﻖ ﻭ ﺍﺯ ﻃﻴﻖ ﺟﺎﺩﻩ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻥ ﭼﺎﻩ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻨﮓ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻳﻚ ﻳﻚ ﻣﻰﺯﺩ‬
‫ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩ ﮔﺎﻩ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﭘﺪﺭ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺧﺮﺩﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻔﻴﻊ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﻮﺩ ﻧﻤﻰﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺍﺑﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺁﺏ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ‬
‫ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻤﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﮔﻴﺎﻩ ﻭﻓﺎ ﻧﻤﻰﺭﺳﺖ ﻧﺴﻴﻢ ﺁﻩ ﺍﺯ ﮔﻠﺸﻦ ﺩﻟﺶ ﻣﻰﻭﺯﻳﺪ ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﺷﻔﻘﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻨﭽﻪ ﻣﻬﺮ ﻧﻤﻰﺷﻜﻔﺖ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﭘﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﺍﺩﺍ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺧﺎﺭ ﺯﺍﺭ ﻫﺠﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻡ‬ ‫ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻏﻤﻢ ﺧﻮﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻰﻳﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻡ‬
‫ﺭﺣﻤﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﺰ ﻏﻢ ﺍﻭ ﺯﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻡ‬ ‫ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﺰ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺩﻭﺭ ﮔﺸﺘﻬﺎﻡ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﺍﻭ ﻧﻤﻰﮔﺬﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺯﺍﺭ ﺍﻭ ﻧﻤﻰﻧﮕﺮﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻬﻠﺘﻢ ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﻭ‬
‫ﺭﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﻡ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩﻥ ﭼﻪ ﺩﺍﻧﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺧﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺯﺍﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻃﺎﻋﺖ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ‬
‫ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻫﺎﻡ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﻭ ﺭﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻧﻴﺎﺯ ﻧﻬﺎﺩ‬
‫ﻭ ﮔﻔﺖ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﻭ ﺯﻣﺎﻡ ﻣﻬﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺒﻀﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﻡ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﺒﺨﺶ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻜﺶ ﺭﺃﻯ ﺭﺃﻯ ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﻢ ﻭ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻣﺎ ﺭﺿﺎﻯ ﺗﺴﺖ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﻬﺎﺕ ﻫﻴﻬﺎﺕ ﺯﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﻋﻮﺭﺗﭙﻮﺵ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻰﻛﻔﻦ‬
‫ﻧﻤﻰﺷﺎﻳﺪ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮﻡ ﺑﻰ ﻛﻔﻦ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻤﻴﺮﻡ ﺳﺘﺮ ﻋﻮﺭﺗﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ ﻭ ﻏﺮﺽ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﭘﺪﺭ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮگ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺩﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩ ﮔﻮﺍﻩ ﺣﺎﻟﺴﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﺩﻭ‬
‫ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺍﺯ ﺳﺮﺵ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﺳﻦ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺁﻥ ﭼﺎﻩ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺸﻤﻴﻦ ﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﭘﻴﻮﻧﺪ‬ ‫ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻯ ﻣﻮﻯ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﭼﻮ ﮔﻞ ﺍﺯ ﻏﻨﭽﻪ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﺗﻦ ﺍﻭ‬ ‫ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺍﻭ‬
‫ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺍﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺭﺍﻫﺶ‬ ‫ﻓﺮﻭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﭼﺎﻫﺶ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﺪ ﺍﺯ ﺟﻔﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺘﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺣﺎﻝ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺮﻭﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻰﻛﻨﻰ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻥ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻭ ﻓﺮﻭﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻫﺎﻳﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺮﺷﻤﺎ ﺧﺸﻢ‬
‫ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻛﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﺁﻥ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﭘﺪﺭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻴﺪ‬
‫ﺭﻭﺑﻴﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﻭﻯ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻛﺎﺭﺩ ﺑﺮ ﺭﺳﻦ ﺯﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﭼﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺳﻦ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﺩﺭﻳﻎ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﭘﺪﺭ‬
‫ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻚ ﭼﺎﻩ ﻓﻨﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ ﻧﺪﺍ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺍﺩﺭﻙ ﻋﺒﺪﻯ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﺮﺍ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭘﺮ ﺯﺩﻥ ﺍﺯ ﺳﺪﺭﺓﺍﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﭼﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ‬

‫]‪ 11:04:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/003.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻚ ﭼﺎﻩ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺳﻨﮕﻰ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪ ﺧﻄﺎﺏ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺒﺮ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺑﭙﻮﺷﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﺑﺘﻬﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﺎﻥ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻪ ﻭ ﭘﺮ ﺑﺎ‬
‫ﻓﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺮﺍﺣﺘﻬﺎﻯ ﺍﻭ ﺑﻤﺎﻝ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﺪ ﺳﻼﻡ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺑﮕﻮﻯ ﻫﻴﭻ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﻛﻪ‬
‫ّ‬
‫ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺨﺖ ﻭ ﺟﺎﻩ ﺁﻓﺮﻳﺪﻫﺎﻳﻢ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺨﺖ ﭼﺎﻩ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻳﻌﻘﻮﺏ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺗﺴﻠﻰ ﻳﺎﺑﺪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻦ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﺳﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﺩﻳﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺭﻭﺡ ﺍﻻﻣﻴﻦ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻕ‬
‫ﻣﻦ ﻣﺒﺘﻼ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻬﻠﻚ ﺩﻭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺟﻔﺎ ﻭ ﺳﺘﻢ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﻧﺎﻥ‬
‫ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﭘﺮ ﺧﻮﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ‬
‫ﺁﻣﻴﺨﺘﻨﺪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻦ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻯ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺭﺳﻦ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻧﻢ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻟﮕﺪ ﺑﻰﺍﺩﺑﻰ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﻢ‬
‫ﺯﺩﻩ ﺳﺮﻧﮕﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻣﻦ ﻧﮕﺮ ﻭ ﺯﺧﻢ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﺒﻴﻦ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﻣﻦ ﺍﺛﺮ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﻣﻼﺣﻈﻪ‬
‫ﻛﻦ‪ .‬ﻳﻮﺳﻒ ﺍﻳﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻯ ﭼﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻭ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻣﻰﺧﺮﻭﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﺁﺧﺮ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬
‫ﺑﻰﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻦ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺭﻭﺣﺎﻻﻣﻴﻨﻢ ﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﭘﺲ ﺳﻼﻡ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺪﻭ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﮋﺩﻩ‬
‫ﺧﻼﺹ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﻮﺵ ﺍﻭ ﻓﺮﻭﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺩ‪.‬‬
‫ﺧﻄﺎﺏ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺕ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺭ ﺗﻚ ﭼﺎﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮ ﻭ ﺳﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﻴﺮ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺒﺴﺖ ﻭ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺩﻳﺎﺭ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﻝ ﺑﺮ ﻛﺮﺑﺖ ﻏﺮﺑﺖ ﻭ ﺣﺮﻗﺖ ﻓﺮﻗﺖ ﻧﻬﺎﺩﻩ‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﻯ ﻧﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭﻯ ﻧﻪ ﻳﺎﺭﻯ‬ ‫ﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻮﻧﺴﻰ ﻧﻪ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭﻯ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺷﺠﺮﺓﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺳﺨﻦ ﺷﻮﻕ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺎﻡ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺛﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺩﻣﺎﻍ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺑﺖ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﺪ‬ ‫ﺁﻣﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻧﮕﺎﺭ ﻣﻦ‬
‫ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺩﻳﻨﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺒﺐ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻄﻠﻊ ﻭﺻﺎﻝ ﻃﺎﻟﻊ‬
‫ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﻊ ﺟﻤﺎﻟﺶ ﭼﺮﺍ ﻛﻠﺒﻪ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻓﺮﺍﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻮﺍﻣﻊ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺷﻨﻰ ﻧﻤﻰﺑﺨﺸﺪ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﺨﻴﻞ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻳﻮﺳﻒ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺍﻭ ﺁﺗﺶ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻔﻴﻨﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﺯ ﺗﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺖ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﻧﻴﺎﻣﺪ‬ ‫ﻳﺎ ﺭﺏ ﭼﻪ ﺷﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﻧﻴﺎﻣﺪ‬
‫ﺩﻳﻨﺎ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻰ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺳﺒﺒﻬﺎ ﻭ ﻋﺬﺭﻫﺎ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺷﺐ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﻬﺎﻯ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻥ ﻣﮋﺩﻩ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺭﺳﺪ‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﻡ ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﺪ‬
‫ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺳﺮ ﺭﻣﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻤﻰﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ‬
‫ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻓﺮﺻﺖ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﭼﺎﻩ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﺧﻰ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﺃ ﺣﻰ ﺃ ﻣﻴﺖ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ‬
‫ﺯﻧﺪﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﺎﻩ ﻳﺎ ﻣﺮﺩﻩ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﭽﺎﺭﮔﺎﻥ ﻣﻰﭘﺮﺳﻰ ﻭ ﺍﺯ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭ ﺑﻰﻛﺴﺎﻥ ﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﻨﻰ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻮﺍﻡ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﺣﺎﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺪﺭ‬

‫]‪ 11:04:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/003.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺟﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻚ ﭼﺎﻩ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﻓﻮﺕ ﻭ ﻓﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺑﺮﻫﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺴﻰ‪ ،‬ﻧﻪ ﻳﺎﺭﻯ‪،‬‬
‫ﻧﻪ ﻫﻤﺪﻣﻰ‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭﻯ‪ ،‬ﻧﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ‪ ،‬ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺭﻓﺘﮕﺎﻥ‪.‬‬
‫ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺮﺩﻯ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﻭ ﺑﻰﻛﺴﻰ ﻭﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺮﻳﺴﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﻗﻌﺮ ﭼﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯ‬
‫ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ! ﻭﻗﺖ ﻭﺻﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﺩﺍﺭﻯ؟ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﻣﻦ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺎﻡ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻭﻳﺪ ﺑﻰﻛﺴﻰ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻣﻦ ﻳﺎﺩ ﺁﺭﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﻫﻨﮕﻰ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﺩﻯ ﻭ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ‬
‫ﺯ ﻋﻬﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﺭﻳﺪ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺍﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﻣﻴﺪ‬
‫ﻭ ﭼﻪ ﺷﺒﻴﻬﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻴﺖ ﺑﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺑﻼ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺑﺖ ﺁﺧﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺍﻯ ﻏﺮﻳﺐ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺍﻯ ﻳﺘﻴﻢ ﭘﺪﺭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﺟﺪﻡ ﻭ‬
‫ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﮕﻮﻯ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻥ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺫﻛﺮ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺭﻭﺩ‬
‫ﺍﺯ ﺑﻴﻜﺴﻰ ﻣﻦ ﻳﺎﺩ ﺁﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪﻯ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﻧﺪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﺭﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺮﺑﺖ ﺁﺑﻰ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ‬
‫ﺟﮕﺮ ﺗﻔﺴﻴﺪﻩ ﻭ ﺧﺸﻜﻰ ﻟﺐ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﻧﭽﻜﺎﻥ ﻣﻦ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺁﺏ ﺧﻮﺵ ﺧﻮﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﻛﻨﻴﺪ ﻳﺎﺩ‬
‫ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻥ ﺳﻮﺭ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﻦ‬ ‫ﺩﺭ ﺟﻮﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﭼﺸﻤﻪ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﺁﻧﺪﻡ ﻛﻪ ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻃﻴﻠﺴﺎﻥ ﻣﻦ‬ ‫ﺯﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﺁﻥ ﻭﺻﻴﺖ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﻠﻨﺪﺁﻭﺍﺯ ﺑﻮﺩ ﺁﻭﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺮﺟﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ‬
‫ﺁﻭﺍﺯ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻣﻰﮔﺮﻳﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﭼﺮﺍ ﻣﻰﮔﺮﻳﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻏﺮﻳﺐ ﺁﻭﺍﺭﻩ‬
‫ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻣﻰﮔﺮﻳﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﺮﻭﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‬ ‫ﺁﺑﻢ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺭﻭﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻗﺪ ﺍﻭ‬
‫ﮔﻮﻳﻰ ﺍﺯ ﺯﻟﻒ ﺭﮔﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‬ ‫ﺯﻟﻔﺶ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﺍﺩﻳﻢ ﻭﺯ ﺩﻝ ﺧﻮﻥ ﺑﭽﻜﻴﺪ‬
‫ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺎﻩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻯ ﺁﻟﻮﺩﻩ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺁﻥ ﭘﺸﺘﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﻻ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ‬
‫ﺗﺮﺻﺪ ﺑﺮ ﺭﺍﻩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﮔﺮﺩﻯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﭘﺪﻳﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﮔﺮﺩﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺠﺐ ﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ‬
‫ﻣﻦ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻨﮕﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺩﻳﻨﺎ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ‬
‫ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺭﺳﻴﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻳﻮﺳﻒ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺁﻫﻰ ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ‬
‫ﺍﺯ ﺟﮕﺮ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﭘﺸﺘﻪ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﻨﺎ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﺑﻨﺎﻯ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﻄﻦ ﻭﺍﺩﻯ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﻛﺎﺫﺏ‬
‫ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺮﻭﺱ ﺳﺤﺮﻯ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻭﺍﺣﺒﻴﺒﺎﻩ ﻭﺍ ﺍﺧﺎﻩ ﻭﺍ ﻳﻮﺳﻔﺎﻩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ‬
‫ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺿﺠﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭگ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺷﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺁﻥ ﺁﺗﺶ ﻫﺠﺮﺕ ﺩﺭ‬
‫ﻛﺎﻧﻮﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻰﺍﻓﺮﻭﺯﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺧﺮﻭﺷﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻴﺒﺖ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﻏﻤﺪﻳﺪﻩ ﻣﻰﺭﻳﺰﺩ‪.‬‬
‫ﻣﻰﺭﺳﺪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻟﺐ ﺻﺪﺍﻯ ﻣﺎﺗﻤﻰ‬ ‫ﻣﻮﺟﺰﻥ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻏﻤﻰ‬

‫]‪ 11:04:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/003.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﻛﺎﺭ ﻋﺎﻟﻤﻰ‬ ‫ﺍﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺩﻳﻨﺎ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﭘﻴﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﻮﺵ‬
‫ﺑﺮﻓﺖ ﺩﻳﻨﺎ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﺸﺘﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﭘﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻨﺎﻥ ﻋﻘﻞ ﺍﺯ ﻛﻒ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﺎ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺘﺎﺑﻜﻨﺎﻥ ﺑﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﺎﻝ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺭﻭﺑﻴﻞ ﺑﺪﻭﻳﺪ ﻭ ﺳﺮ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﺮﺩ ﺍﺛﺮ ﻧﻔﺲ ﻧﺪﻳﺪ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﭘﺪﺭ‬
‫ﺭﺍ ﺿﺎﻳﻊ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻴﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻼﻣﺖ ﺧﻠﻖ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﺩﺭﻫﺎﻯ ﺗﻌﺮﺽ ﺁﺷﻨﺎ ﻭ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﭘﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﺭﻳﺪﻳﺪ ﺭﺷﺘﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﻗﻄﻴﻌﺖ ﺑﺒﺮﻳﺪﻳﺪ ﭘﺲ ﻧﻌﺮﻫﺰﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩﻛﻨﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻰﻫﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﺪﻣﻴﺪ ﻭ ﻧﺴﻴﻢ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﻣﻬﺐ ﻟﻄﻒ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻮﺯﻳﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻛﻮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﮔﺮگ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻰﻫﻮﺵ ﺷﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﭘﺪﺭ ﺁﻣﺪ ﮔﺮﻳﺎﻥ‪ ،‬ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﻭﺍﻭﻳﻼﻩ ﻭﺍ ﻣﺼﻴﺒﺘﺎﻩ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻭ ﺑﺮ‬
‫ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﭼﻜﻴﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺎ ﻣﻦ ﻛﺠﺎﻳﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻭ ﻣﻘﺮ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻋﺘﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻧﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ‪.‬‬
‫ﺑﺖ ﺷﻜﺮ ﻟﺐ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ‬ ‫ﮔﻞ ﻭ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻳﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺁﻩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻟﻬﻰ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ‬
‫ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻳﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﻭﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﺁﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺁﻣﺪﻯ ﻭ‬
‫ﺑﺮ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻯ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ ﻳﺎ ﺑﻨﻰ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﻣﻦ ﻳﺎ ﻗﺮﺓ ﻋﻴﻨﻰ ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻦ ﻳﺎ ﺛﻤﺮﺓ ﻓﺆﺍﺩﻯ ﺍﻯ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﺎﻍ ﺩﻝ ﭘﺮ‬
‫ﺩﺍﻍ ﻣﻦ ﻳﺎ ﻓﻠﺪﺓ ﻛﺒﺪﻯ ﺍﻯ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﻣﻦ ﻓﻰ ﺍﻯ ﺑﺌﺮ ﻃﺮﺣﻮﻙ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺪﺍﻡ ﭼﺎﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻬﺎﻧﺪ؟ ﺑﺄﻯ ﺳﻴﻒ ﻗﺘﻠﻮﻙ‬
‫ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺗﻴﻎ ﻫﻼﻛﺖ ﺳﺎﺧﺘﻬﺎﻧﺪ؟ ﺑﺄﻯ ﺑﺤﺮ ﻏﺮﻗﻮﻙ؟ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﻓﻨﺎ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﺑﺄﻯ ﺃﺭﺽ ﺩﻓﻨﻮﻙ ﺩﺭ‬
‫ﻛﺪﺍﻡ ﺑﻘﻌﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻓﻦ ﺗﻮ ﻗﺒﺮ ﻛﻨﺪﻫﺎﻧﺪ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺍﺩﻳﻬﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭ ﺁﺏ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﺯﻯ ﻛﻪ‬
‫ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﮔﻨﺒﺪ ﺍﻓﻼﻙ ﺯﺩﻯ ﻣﺰﺍﺭﻳﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺍﺑﻜﻴﺖ ﺑﺒﻜﺎﺋﻚ ﺍﻟﻤﻠﺌﻜﺔ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺮﻳﺎﻧﻴﺪﻯ ﻭ ﻣﻘﺪﺳﺎﻥ ﻣﻼء ﺍﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻯ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﮕﺮﻳﻢ؟‬
‫ﺁﻩ ﺩﺭﺩﺁﻟﻮﺩﻩ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﻮﻥ ﻧﻨﺎﻟﻢ ﺁﻩ ﺁﻩ‬ ‫ﺟﺎﻥ ﻏﻢ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺮﻳﻢ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻭﺍﺑﻴﻀﺖ ﻋﻴﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﺍﻟﺤﺰﻥ‬
‫ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ! ﺑﺴﻴﺎﺭ‬
‫ﻣﻰﮔﺮﻳﻰ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﺗﻠﻒ ﺗﻮ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻌﺬﻭﺭ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ‪ ،‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺧﻠﻠﻨﺎﭘﺬﻳﺮ ﺷﺪ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻧﻈﺮﻡ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻡ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻡ ﻭ ﺑﻨﻰ ﺍﻋﻤﺎﻡ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﻠﻘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﮕﺮﻳﻢ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﻳﻚ ﻛﺲ ﺁﻥ‬
‫ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻭﺍﻗﻌﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺷﻬﺪﺍ ﺣﺎﻝ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺑﺪﺗﺮ ﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﺑﮕﻮ‬ ‫ﺑﻰ ﺩﺭﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﺑﮕﻮ‬
‫ﺁﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺑﮕﻮ‬ ‫ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻗﺶ ﻣﮕﺮﻯ‬

‫]‪ 11:04:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/003.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﺫﻝ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﭼﺎﻩ ﺧﻼﺹ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﺩﻩ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻫﻔﺪﻩ ﺩﺭﻡ ﻗﻠﺒﺶ ﺑﻔﺮﻭﺧﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ‬
‫ﺁﻥ ﻛﻪ ﻏﻞ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻛﺸﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺰ ﭘﺎﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻏﻼﻡ‬
‫ﻣﺠﻴﺮ ﻭ ﺳﺮﻛﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺭﺍﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﻰﺩﻳﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻏﻀﺒﺂﻣﻴﺰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ ﻧﻪ ﻳﺎﺭﺍﻯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﻧﻪ ﻗﻮﺕ‬
‫ﺭﺍﺯ ﻧﻬﻔﺘﻦ‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﺭﻧﮓ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻮﻯ ﻧﻬﻔﺖ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻓﻪ ﮔﻠﻰ ﻧﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻔﺖ‬
‫ﻣﺎﻟﻚ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﻏﻞ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻏﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻓﻐﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ‬
‫ﻣﺎﻟﻚ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻣﻜﻦ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﮔﺮﻳﺰﭘﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺫﻝ ﻏﻞ ﻭ ﺗﺸﻮﻳﺮ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻏﻞ ﻭ‬
‫ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﻪ ﻓﻐﺎﻥ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﻋﺎﺻﻰ ﺭﺍ ﻭ ﻏﻞ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ‬
‫ﺍﻭ ﻧﻪ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﻃﻮﻕ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻛﺶ ﻛﻪ ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﺩﺍﺋﺮﻩ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻟﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺍﻯ ﻏﻼﻡ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺍﺟﮕﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻨﺪ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﮔﺬﺭﻳﻢ ﺑﻨﺪ ﺍﺯ ﭘﺎ ﻭ ﻏﻞ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻥ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﻢ ﭘﺲ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻃﻮﻕ ﺗﺴﻠﻴﻤﺶ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ‬ ‫ﺯ ﺁﻫﻦ ﺑﻨﺪ ﺑﺮ ﺳﻴﻤﺶ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ‬
‫ﭘﻼﺳﻴﻦ ﻛﻬﻨﻬﺎﺵ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻭﻋﻴﺪ ﻭ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺷﻨﻮﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻳﻮﺳﻒ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻣﺎﻟﻚ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻏﻼﻡ ﭼﺮﺍ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻰ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺳﻜﻮﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻰﮔﺸﺎﻳﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ‬
‫ﻣﺎﻟﻚ ﺗﺤﻤﻞ ﻓﺮﺍﻕ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﻭﺩ ﻛﻨﻢ ﻣﺎﻟﻚ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻏﻼﻡ‬
‫ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺛﺮ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺘﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ ﺗﺮﺍ ﭼﻪ‬
‫ﺭﻏﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻰ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻔﺮﺕ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺭﻏﺒﺘﺴﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ‬
‫ﻧﻤﻰﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﻛﺮﻡ ﻧﻤﺎﻯ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻯ ﺗﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻏﻼﻡ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﻠﻰ ﻃﻠﺒﺪ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﮕﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﺯﻧﺠﻴﺮﻛﺸﺎﻥ‬
‫ﻧﺰﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﻮﻗﻊ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻰ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻣﺮﺍﻋﺎﺕ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﺒﺘﻼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻛﻦ ﭘﺲ ﺷﺘﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻼﺱ ﻭ ﻏﻞ ﻭ‬
‫ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺁﻥ ﺷﺘﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﻏﻼﻣﻰ ﺯﺷﺘﺮﻭﻯ ﻭ ﺩﺭﺷﺘﺨﻮﻯ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻮﻛﻞ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺼﺮ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺪﺭﻭﺩ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻣﻌﺬﻭﺭﻡ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻭ ﺫﻝ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻡ ﺍﻯ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻔﻘﺘﻬﺎ ﻭ ﺩﻟﺴﻮﺯﻯﻫﺎﻯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﻴﺎﻥ ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪﻧﺪ ﺳﺤﺮﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻘﺎﺑﺮ ﺁﻝ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻗﺒﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺑﻰﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻯ ﺷﺘﺮ ﺑﺮ ﺗﺮﺑﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺍﺯ‬
‫ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻋﻬﺪ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﻣﺎﺩﺭﻯ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﻋﺒﺮﺍﺕ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻴﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻰ‬
‫ﺭﻳﺨﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﻣﺎﻩ ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺍﺭﻓﻌﻰ ﺭﺃﺳﻚ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﺧﺎﻙ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻧﻈﺮ ﺩﻭﺭ ﻛﻦ ﻭ‬
‫ﺍﻧﻈﺮ ﺍﻟﻰ ﺍﺑﻨﻚ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺎ ﺍﺑﻨﻚ ﺍﻟﻤﻐﻠﻮﻝ ﻣﻨﻢ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻏﻞ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﻢ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﻭﺍﺭ ﭘﻼﺱ‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺩﻝ ﭘﻴﺮ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻬﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﮔﻮﺭ ﺭﺍﺣﻴﻞ‬

‫]‪ 11:04:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/003.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺻﻴﺤﻬﺎﻯ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﻭﻟﺪﺍﻩ ﻳﺎ ﻗﺮﺓ ﻋﻴﻨﺎﻩ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻛﺜﺮﺕ ﻫﻤﻰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻯ ﻏﻢ ﻣﺮﺍ ﻭ ﺯﺩﺕ‬
‫ﺣﺰﻧﻰ ﻭ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺳﺎﺧﺘﻰ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﺮﺍ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻧﺎﺯﭘﺮﻭﺭﺩ ﻏﻤﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺩﺭﺩ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻯ ﻓﺎﺻﺒﺮ ﭘﺲ‬
‫ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺍﻥ ﺍﷲ ﻣﻊ ﺍﻟﺼﺎﺑﺮﻳﻦ ﺑﺪﺭﺳﺘﻴﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺻﺎﺑﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻭﺭﻭﺩ ﺳﻬﺎﻡ ﺑﻼﺳﭙﺮ ﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻛﺶ ﺗﺎ ﻋﻠﻢ ﻇﻔﺮ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍﺩ ﺑﺮ ﺗﻮﺍﻧﻰ ﺍﻓﺮﺍﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﻛﻨﻰ ﺻﺒﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﻇﻔﺮ ﺁﻳﺪ‬ ‫ﺻﺒﺮ ﻭ ﻇﻔﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻗﺪﻳﻤﻨﺪ‬
‫ﺗﺎﺕ ﻳﻜﻰ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﺷﻜﺮ ﺁﻳﺪ‬ ‫ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺗﻠﺨﺘﺮ ﺍﺯ ﺯﻫﺮ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻏﻼﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﻛﻞ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺘﺮ ﻧﺪﻳﺪ ﺑﺎﺯ ﭘﺲ ﺩﻭﻳﺪ‪ ،‬ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺁﻥ ﺑﻰﺭﺣﻢ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻗﻬﺮ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﻳﻮﺳﻒ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻧﺎﺯﻛﺶ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﺁﻥ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﻭ‬
‫ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩﻩ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺍﺟﮕﺎﻧﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺰﭘﺎ ﺑﻮﺩﻫﺎﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻧﺎﻟﻴﺪ ﻛﻪ ﻏﻠﻐﻠﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺻﻮﺍﻣﻊ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻭ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺗﻨﺪﺑﺎﺩﻯ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺑﻰﺍﺑﺮ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﭘﻴﺪﺍ‬
‫ﺷﺪ ﺧﺮﻭﺵ ﺭﻋﺪﺳﻮﺯ ﺑﺮﻕ ﺑﻰﺳﺤﺎﺏ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺖ ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﻴﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻳﻦ ﺯﻭﺩﻯ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﺎﺯﻫﺎﻯ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻪ ﺷﻮﻣﻰ ﻣﻌﺎﻣﻠﺖ ﻣﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﻳﻦ ﻏﻼﻡ ﻋﺒﺮﻯ‬
‫ﺯﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺮﺩ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻣﺎﻟﻚ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺘﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ ﺩﺍﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻟﻚ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻌﻘﻮﻝ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎ ﻏﻞ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﭘﺲ ﭘﻴﺶ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﻮﺍﻥ! ﻗﺼﺪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ‬
‫ﺩﺍﺭﻯ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺎﻟﻚ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺳﺘﻴﺰ ﻭ ﭘﺎﻯ ﮔﺮﻳﺰ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﻣﻴﺪﻩ ﻭ ﺭﺷﺘﻪ ﻃﺎﻗﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ‬
‫ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﮔﺸﺖ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻏﻞ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎﻛﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻳﺎ ﺩﺍﻍ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺑﺮ ﺭﺥ‬
‫ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﭼﻮﻥ ﻗﺒﺮ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﻳﺪﻡ ﺑﻰﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﺮﻛﺐ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﻗﺼﻪ ﭘﺮ‬
‫ﻏﺼﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻏﻼﻡ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﻰﺟﻬﺘﻰ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻣﻦ ﺯﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻫﻰ ﺍﺯ‬
‫ﺩﻝ ﭘﺮﺩﺭﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ‪.‬‬
‫ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺁﻏﺎﺯ ﺗﻀﺮﻉ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﻮﺍﻥ ﻋﺎﻟﻴﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻬﺎﻯ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻮﺍ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻟﺐ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻴﺎﺭﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺻﺎﻓﻰ ﺷﺪ ﻣﺎﻟﻚ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﻏﻞ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻥ ﻭ‬
‫ﺑﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺭ ﺍﻭ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺭﺍﺣﻠﻪ ﺗﻴﺰﺭﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ‪ .‬ﻳﻮﺳﻒ ﻗﺒﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﻳﺪ‬
‫ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺩﻗﻴﻘﻬﺎﻯ ﻓﺮﻭﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﺁﻳﺎ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ ﺣﺠﺮﻩ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻭ ﻣﻌﻈﻤﺎﺕ ﺣﺠﻠﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﻛﺮﺑﻼ‬
‫ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺑﻰﺗﻦ ﺷﻬﺪﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻫﻬﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻯ ﺑﻰ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ‬
‫ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﻰﻗﺮﺍﺭﻯ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻯ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺳﺮﻫﺎﻯ‬
‫ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺣﺮﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﭘﺮﺩﮔﻴﺎﻥ ﺳﺮﺍﺩﻕ‬
‫ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻭ ﻋﻔﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺣﺮﺏ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺗﻨﻬﺎﻯ ﺑﻰﺳﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺑﻰﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻟﻮﺍﻯ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻗﺒﻪ ﺣﻀﺮﺍ‬
‫ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻨﺪ ﺯﻳﻨﺐ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﻣﺤﻤﺪﺍﻩ ﺍﻯ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻭ ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ‬
‫ﻫﺬﺍ ﺣﺴﻴﻨﻚ ﺑﺎﻟﻌﺮﺍء ﺍﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﺳﺮﺵ ﺑﺮﻳﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﺣﺮﻣﺘﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﻗﺎﺣﺖ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﻣﺮﻣﻞ ﺑﺎﻟﺪﻣﺎء‬

‫]‪ 11:04:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/003.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻥ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺗﻮ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻣﻘﻄﻊ ﺍﻻﻋﻀﺎء ﺍﻳﻦ ﺭﻳﺤﺎﻧﻪ ﺑﺎﻍ‬
‫ﻧﺒﻮﺗﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺳﺎﺧﺘﻬﺎﻧﺪ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺯﻳﻨﺐ ﻫﻤﻪ ﻟﺸﻜﺮﻳﺎﻥ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﺷﻚ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺍﺯ‬
‫ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪﻧﺪ ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﺷﻬﺪﺍ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺑﮕﺮﻳﻨﺪ ﻫﻴﭻ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﻋﺘﺮﺕ ﻧﺒﻰ ﻣﻌﻠﻰ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‬ ‫ﻻﻳﻖ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺩﻫﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‬
‫ﻛﺂﻣﺪ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‬ ‫ﺍﻯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻧﻬﺎﻥ ﻣﻜﺸﻴﺪ ﺁﻩ ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ‬
‫ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﻪ ﺑﺮﻧﺎ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‬ ‫ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻭﻗﺎﺭ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻛﺒﺮﻯ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‬ ‫ﻋﻴﻦ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻋﻬﺪ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺮ ﻓﻮﺕ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺯﻫﺮﺍ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‬ ‫ﻣﺤﺾ ﻭﻓﺎﺳﺖ ﺯﻫﺮﻩ ﺟﺒﻴﻨﺎﻥ ﻋﺼﺮ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺮ ﻏﺮﻓﻬﻬﺎﻯ ﺟﻨﺖ ﻣﺄﻭﺍ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‬ ‫ﺣﻮﺭﺍﻥ ﺯ ﺑﻬﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‬ ‫ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺟﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﺗﻤﺶ‬
‫ﻗﺎﻧﻊ ﭼﺮﺍ ﺷﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‬ ‫ﺑﻰﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ‬
‫ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺭﺩ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺭﻧﺞ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﺨﺮﻳﺪ ﻭ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﭘﺎﺑﺴﺘﻪ ﺩﺍﻡ ﻋﺸﻖ‬
‫ﺍﻭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺣﻴﻠﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﻣﻘﻴﺪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻫﻮﺍ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﺼﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﺮ ﺯﻟﻴﺨﺎ‬
‫ﮔﺸﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﺸﻖ ﺍﻭ ﻣﺠﺎﺯﻯ ﺑﻮﺩ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻼﻣﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﻭ ﻃﻨﻄﻨﻪ ﻋﺸﻖ ﭼﻮﻥ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﻬﻤﺖ‬
‫ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﻨﻬﻜﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺗﻬﻤﺖ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﻣﻦ ﻋﻴﺒﻰ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﻴﺐ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻮﺳﻒ ﻇﻬﻮﺭ‬
‫ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻓﻊ ﺷﻮﺩ ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻼﻣﺖ ﻧﻤﻚ‬
‫ﺧﻮﺍﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮ ﻣﺮﺩ ﻣﻼﻣﺘﻰ ﺩﺭﻳﻦ ﻛﻮﻯ ﺩﺭ ﺁ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻯ ﻣﻼﻣﺘﺴﺖ ﻭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﻼ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﭼﻮﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺒﻰ ﺩﺭ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﺁﻫﻨﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﻨﺪ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺤﻜﻢ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﻏﻼﻡ ﻋﺒﺮﻯ ﻧﻬﻢ ﻭ ﺭﻭﺯﻯ ﭼﻨﺪﺵ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻮﺷﻤﺎﻝ ﺩﻫﻢ‬
‫ﺁﻫﻨﮕﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺯﻟﻴﺨﺎ! ﺍﻭ ﺧﺮﺩﺳﺖ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻨﺪ ﮔﺮﺍﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﻭ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺮﻭ ﺭﺣﻢ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺣﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺁﻫﻨﮕﺮ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻬﺎﺩ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻭ‬
‫ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺑﺮ ﺳﺘﻮﺭﻯ ﻧﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﺼﺮ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﻡ ﻋﺰﻳﺰ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﻨﺪ ﺳﺰﺍﻯ ﺍﻭ‬
‫ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻣﻪ ﻣﺠﻬﻮﻝ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻢ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﻏﻢ ﭘﺪﺭ ﺑﻨﺎﻟﻢ ﻭ ﻓﻐﺎﻧﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻔﺎﻯ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﻨﺪ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﺗﻮ ﺍﺯ ّ‬
‫ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﺰ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﭼﺎﺭﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ‬
‫ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺩﻝ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻢ‬ ‫ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺍﺳﻴﺮ ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻧﻢ‬
‫ﺗﻮ ﭼﺎﺭﻩ ﺳﺎﺯ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ‬ ‫ﺗﻮ ﻳﺎﺭ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﻳﺎﺭﻯ ﺯ ﻛﺲ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻓﻀﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﻭﺍﻣﮕﺮﺩﺍﻧﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ ﺭﺥ ﺍﻣﻴﺪ‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺽ ﻋﻼﻣﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﮔﻰ ﺍﺳﺖ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺑﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺯﻳﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺯﻧﻬﺎﺭ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻨﺎﻯ ﺣﺒﺲ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻜﻨﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻔﺎﻯ ﻗﻴﺪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻧﺨﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﻧﺰﻭﻝ ﺩﺭ ﺯﻭﺍﻳﺎﻯ ﺳﺠﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺭﻳﺎﺣﻴﻦ ﺭﻳﺎﺽ‬

‫]‪ 11:04:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/003.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﻭﻟﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﭼﻪ ﮔﻞ ﺍﺣﻤﺮ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻨﺎﻯ ﻏﻨﭽﻪ ﻧﻜﻬﺖ ﺟﺎﻧﭙﺮﻭﺭ ﻛﺴﺐ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺸﻚ ﺍﺫﻓﺮ ﺍﺯ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﮕﻰ ﻧﺎﻓﻪ ﺷﻤﺎﻣﻪ‬
‫ﻋﻄﺮﮔﺴﺘﺮ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻰﻓﺰﺍﻳﺪ ﺭﺗﺒﻪ ﻋﺰ ﻭ ﺷﺮﻑ‬ ‫ﺗﻨﮕﻨﺎﻯ ﮔﻮﺷﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ‬
‫ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻳﺎﺑﺪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺻﺪﻑ‬ ‫ﻗﻴﻤﺖ ﮔﻮﻫﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺍﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺗﺎ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺰﻉ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺷﻔﻴﻊ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺍﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﺗﺎ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺗﺮﺵ ﻧﻜﻨﻰ ﻭ ﮔﺮﻩ ﺑﺮ ﺍﺑﺮﻭ ﻧﺰﻧﻰ ﻭ ﺳﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻧﺪﺍﺭﻯ ﻭ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ‬
‫ﻧﻨﮕﺮﻯ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺗﺒﺴﻤﻜﻨﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﭼﻨﺎﻥ‬
‫ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻼﻡ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﻳﻨﺪ‬
‫ﺯ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻛﻨﻰ‬ ‫ﻣﺨﻮﺭ ﻏﻢ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻛﻨﻰ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ‬
‫ﻣﻰﺯﺩﻧﺪ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﻣﻰﺧﺮﺍﺷﻴﺪﻧﺪ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ ﻣﻈﻠﻮﻣﺴﺖ ﻭ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺤﺮﻭﻣﺴﺖ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﻭﻃﻦ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻳﻜﻰ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻰﺯﺩ ﻛﻪ ﺁﻩ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﻏﺮﻳﺐ ﻛﻨﻌﺎﻧﻰ ﻳﻜﻰ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﻎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻴﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﺁﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ‬
‫ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻰﺭﺣﻤﻰ ﻭ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭﻳﺴﺖ ﻳﻜﻰ ﻃﻌﻨﻪ ﻣﻰﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﻳﺴﺖ ﮔﺮﺩﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺣﻮﺭﺍﻥ ﺯﻳﺒﺎ ‪-‬‬
‫ﺭﻭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻤﺎﻳﻞ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺗﺴﺖ ﺑﺎ ﻃﻮﻕ ﭼﻜﺎﺭ ﺩﺳﺘﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﻣﺸﻜﻴﻦ ‪ -‬ﻣﻮﻯ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺁﻥ ﻣﻘﻴﺪ ﻗﻴﺪ ﺣﻴﺮﺗﺴﺖ‬
‫ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺟﻤﺎﻝ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﻓﺘﺎﺩﻯ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﺍﻭ ﮔﺸﺘﻪ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﺍﺩﻯ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﺗﺮﻧﻢ ﻛﺮﺩﻯ‪.‬‬
‫ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﻬﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ‬ ‫ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻣﻰﺑﻨﺪﻯ ﺭﻗﻴﺐ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺩﻟﺠﻮ ﺭﺍ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﺟﺎﺭﻯ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺬﺍ ﻏﻼﻡ ﻛﻨﻌﺎﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﻏﻼﻣﻴﺴﺖ ﻛﻨﻌﺎﻧﻰ ﻋﺒﺮﻯ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺍﻟﻌﺰﻳﺰ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻏﻀﺒﺎﻥ ﻭ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻥ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﺑﺎﺯ ﺩﻩ ﻭ ﺑﮕﻮﻯ‬
‫ﻫﺬﺍ ﺧﻴﺮ ﻣﻦ ﻏﻀﺐ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﻣﻌﺼﻴﺔ ﺍﻟﺪﻳﺎﻥ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺑﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﺳﺒﺤﺎﻧﻰ ﻭ ﺩﺧﻮﻝ ﺍﻟﻨﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﺍﺑﻴﻞ ﺍﻟﻘﻄﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﻗﻄﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﻗﺪﺭﺕ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﮔﻮﺵ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﺭﺳﺎﻧﻴﻢ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﺼﺮ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻮﺳﻒ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻏﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻯ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﻴﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺪﻯ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﻏﻼﻡ‬
‫ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻣﺸﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺷﺐ ﻣﻰﮔﺮﻯ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺎﺭﺍﻡ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﺳﺎﻳﺸﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻟﻴﺨﺎ‬
‫ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺗﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﺧﺎﻟﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻳﭽﻬﺎﻯ ﺑﻪ ﺷﺎﺭﻉ ﻋﺎﻡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻩ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻣﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺑﺮ‬
‫ﺷﺎﺭﻉ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺷﺪﻯ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺑﻨﺸﺴﺘﻰ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺩﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ‬
‫ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻭﺯﻳﺪﻯ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺧﺒﺮ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭘﺮﺳﻴﺪﻯ ﻭ ﻫﺮ ﻧﺴﻴﻤﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﻓﺘﻰ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻭ ﺩﺭﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻯ‪.‬‬
‫ﺯ ﺣﺎﻝ ﺯﺍﺭ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺳﺎﺯ ﻳﺎﺭ ﻣﺮﺍ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻛﻦ ﺍﻯ ﺑﺎﺩ ﺣﺎﻝ ﺯﺍﺭ ﻣﺮﺍ‬
‫ﺷﺒﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺷﺒﺤﻰ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺑﺮ ﺷﺘﺮ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ‬

‫]‪ 11:04:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/003.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺭﻭﺩ ﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺳﺮ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰﺯﺩ ﻭ ﻣﻬﺎﺭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻣﻰﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺗﻤﻜﻴﻦ‬
‫ﻧﻤﻰﻛﺮﺩ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺘﺮ ﺯﻣﺎﻡ ﺍﺯﻭ ﺩﺭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺯﻧﺪﺍﻥ‬
‫ﺭﻭﺯﻧﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺼﻴﺢ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺳﻤﻦ ﭼﻤﻦ ﺧﻮﺑﻰ ﻭ ﺍﻯ ﮔﻞ ﮔﻠﺸﻦ‬
‫ﻳﻌﻘﻮﺑﻰ ﺍﺯ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺑﺪﺍﻥ ﭘﻴﺮ ﻣﺤﻨﺘﺰﺩﻩ ﻫﻴﭻ ﭘﻴﻐﺎﻣﻰ ﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻓﺮﺍﻕ‬
‫ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻟﻢ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮﻯ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻰ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﺧﺮﻭﺵ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻨﺪﻟﻴﺒﺎﻥ ﻗﻔﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﻐﺎﻥ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ‬ ‫ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﻯ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ‬
‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺍﺯ ﭘﻰ ﺷﺘﺮ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺎﻯ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﺘﺮ ﺯﻧﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪ ﺳﺎﻕ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﻓﺮﻭ ﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﺧﺎﺍﻟﻌﺮﺏ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ‬
‫ﻧﻤﻰﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻰﭘﺮﺳﻰ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺗﺠﻰ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺁﻳﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺘﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻛﺪﺍﻡ ﭼﺮﺍﮔﺎﻩ‬
‫ﻣﻰﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭ ﻣﺮﺍﻋﻰ ﺁﻟﻴﻌﻘﻮﺏ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭼﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻬﺴﺎﺭ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﭼﺸﻴﺪﻩ ﻳﻮﺳﻒ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﻫﻴﭻ‬
‫ﺩﺭﺧﺘﻰ ﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺷﺎﺥ ﺑﻮﺩ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻬﻬﺎ ﮔﺴﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺷﺎﺥ‬
‫ﺧﻮﺩ ﻣﻰﻧﺎﻟﺪ ﻭ ﺍﺻﻞ ﺁﻥ ﺷﺠﺮ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﻓﺮﻉ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﻰﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﻳﻌﻘﻮﺏ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻏﺎﺋﺐ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺪﺗﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺍﻭ ﻣﻰﮔﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ‬
‫ﭼﻬﺎﺭ ﺭﺍﻫﻰ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺍﻻﺣﺰﺍﻥ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻣﻰﮔﺬﺭﺩ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﮔﻤﮕﺸﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ‬
‫ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﻧﻤﻰﺩﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺩﻟﻢ ﺑﺸﺪ ﺯ ﻛﻒ ﻭ ﺩﻟﺴﺘﺎﻥ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻢ‬ ‫ﺯ ﻳﺎﺭ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻢ‬
‫ﭼﻮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻰﻃﻠﺒﻢ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻢ‬ ‫ﻣﺮﺍ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻳﺪ ﺍﻯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺩﺭﺩ ﺑﺮ ﺩﺭﺩ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻋﺰﻡ ﻛﺠﺎ ﺩﺍﺭﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﻭﻡ ﻳﻮﺳﻒ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﻮﺩ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺪ ﺩﺭﻡ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﻗﻮﺗﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ‬
‫ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻣﻰﺍﺭﺯﺩ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺭﻭ ﻭ ﺑﮕﻮ ﺍﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍ ﻣﻦ ﺭﺳﻮﻟﻢ ﺍﺯ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭ ﻣﻬﺠﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ‬
‫ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺩﺕ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺳﻮﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪﻩ ﺩﺳﺖ ﺗﻀﺮﻉ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻰﻧﻴﺎﺯ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ‬
‫ﻳﺎﺩ ﺁﺭ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻫﺎﻳﻢ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻧﺎﻡ‬
‫ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ ﻭ ﺻﻔﺖ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻭﺭﻕ ﺩﻝ ﺛﺒﺖ ﻧﻤﺎﻯ ﻭ ﺣﺮﻑ ﺍﺯ ﺻﻔﺖ ﺭﻭﻯ ﻭ ﻣﻮﻯ ﻣﻦ ﺑﺮ‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﻗﻢ ﺯﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﻤﺎﻯ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻬﺎﻡ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺑﮕﻮ ﺁﻥ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﺮ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﺴﻜﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ‪ -‬ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮﻡ ﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺭﺥ‬
‫ﭘﺎﻟﻮﺩ ‪ -‬ﺁﻥ ﺧﺎﻝ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ‪ -‬ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﺋﻢ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ‪ -‬ﺍﻯ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺳﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻴﺮ ﺑﺪﺍﻥ‬
‫ﭘﻴﺮ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺳﺪ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﻯ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺘﻜﺪﻩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﺮﺳﻰ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺻﺒﺮ‬
‫ﻛﻦ ﻛﻪ ﭘﺎﺳﻰ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﻏﻮﻏﺎﻯ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻓﺮﻭﻧﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﺭﺧﺖ ﺣﻮﺍﺱ ﺍﺯ ﺑﺴﺎﻁ ﺍﺳﺘﻴﻨﺎﺱ ﺑﺮﭼﻴﻨﺪ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ‬
‫ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﺧﻮﺩ ﻓﺎﺭﻍ ﮔﺮﺩﺩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻛﻠﺒﻪ ﺍﻭ ﺭﻭ ﻭ ﺑﮕﻮﻯ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﻤﻐﻤﻮﻡ ﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﺍﻯ ﺧﻮﺭﻧﺪﻩ ﻏﻤﻬﺎﻯ ﺩﻣﺎﺩﻡ ﻣﻦ‬
‫ﺍﻟﻐﺮﻳﺐ ﺍﻟﻤﻬﻤﻮﻡ ﺍﺯ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻫﻢ ﻭ ﻏﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺑﮕﻮ ﺁﻥ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻡ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ‬
‫ﻧﺎﻟﻪ ﻧﻴﺎﺳﻮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺗﺎ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﺑﺮ ﺑﺴﺎﻁ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﺵ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻭ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻧﻨﺸﻴﻨﻢ ﺍﻯ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﺍﺯ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻫﺮ ﺩﻋﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻩ ﻛﻪ ﺩﻋﺎﻯ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﺑﺮ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺴﺘﺠﺎﺑﺴﺖ ﺍﻋﺮﺍﻓﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ‬

‫]‪ 11:04:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/003.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺟﻮﺍﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺁﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺯﺩﻥ ﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ‬
‫ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﺘﺮ ﺭﺍ ﻣﺮﻧﺠﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻣﻜﺮﻭﺏ ﺑﻴﺖ ﺍﻻﺣﺰﺍﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻰﺧﺒﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﻮﻯ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﺑﻰﺧﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﻣﺮﺍ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺒﺮ ﺗﻮ ﭘﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ‬
‫ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺷﺘﺮ ﺩﺭﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻡ ﭘﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻧﺰﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺷﻌﺎﻉ ﺭﻭﻳﺶ ﻧﺸﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻳﺪ ﻭ‬
‫ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﺍﻩ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﻟﻴﺖ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻟﻢ ﺗﻠﺪﻧﻰ ﻛﺎﺷﻜﻰ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺍﺩﻯ ﺗﺎ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻭﺭﻃﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻏﻤﻰ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻯ‪.‬‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﻮﺩﻣﻰ ﻭﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺰﺍﺩﻣﻰ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺑﻰ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﻛﺎﺷﻜﻰ‬
‫ﭘﺲ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺑﻪ ﻛﻨﻌﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺍﻻﺣﺰﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﻳﺎ ﻧﺒﻰ ﺍﷲ‬
‫ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺪﺍ ﺭﺍﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭ ﻋﻠﻴﻚ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻳﺎ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺁﻳﻰ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻴﻐﺎﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ‪.‬‬
‫ﺧﻴﺮ ﻣﻘﺪﻡ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻳﺎﺭ ﻛﺠﺎ ﺭﺍﻩ ﻛﺪﺍﻡ‬ ‫ﻣﺮﺣﺒﺎ ﻗﺎﺻﺪ ﻓﺮﺡ ﭘﻰ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﭘﻴﺎﻡ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺳﻮﻝ ﻛﻴﺴﺘﻰ ﻭ ﭘﻴﺎﻡ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻢ ﻭ ﭘﻴﻚ ﻣﻬﺠﻮﺭﺍﻧﻢ ﻭ ﻗﺎﺻﺪ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻣﻰﺁﻳﻢ ﻭ‬
‫ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺼﻪ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺳﻮﻝ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻰ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻢ ﻭ‬
‫ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺳﻔﻴﺮ ﻣﻬﺠﻮﺭﺍﻧﻰ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺁﺗﺶ ﻫﺠﺮﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻧﻰ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻴﺖ ﺍﻻﺣﺰﺍﻧﻢ ﺍﻯ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ‬
‫ﻣﮋﺩﻫﺎﻯ ﺩﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﻯ ﻭﺻﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﻭ ﺧﺒﺮﻯ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﮔﺮﻩ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻰﮔﺸﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﮋﺩﮔﺎﻧﻰ ﭼﻪ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﻧﺒﻰ ﺍﷲ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯﻭ ﻳﺎﻓﺘﻬﺎﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ ﺩﻋﺎﻳﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻬﻰ ﺳﻜﺮﺍﺕ ﻣﺮگ ﺑﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ‬
‫ﺁﺳﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﺷﺘﺮ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﻮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺬﺍﺭﺩﻥ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺷﺮﻛﺘﻰ ﻫﺴﺖ ﻃﻤﻊ ﺩﻋﺎ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﻳﻦ ﺷﺘﺮ ﺭﺍ ﻧﺎﻗﻬﺎﻯ ﺳﺎﺯ ﺍﺯ ﻧﺎﻗﻬﻬﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ‬
‫ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﻋﺎ ﮔﻮﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﻃﻠﻖ ﻋﻨﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﺪ ﺧﻼﺻﻰ ﺩﻩ ﻭ‬
‫ﺍﻭﺻﻠﻪ ﺑﺎﻗﺎﺭ ﺑﻪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻰ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺮﺍﻳﻪ ﺭﺍﺣﺘﺴﺖ ﻭ ﺟﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﻳﻜﻰ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺑﻼ ﻧﻈﺮ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻗﺮﺑﺎ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺷﺮﻳﻒ ﻭﻯ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ‬
‫ﭼﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﺷﺘﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ‬
‫ﻃﺮﻑ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻧﻪ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭﻯ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺴﻰ ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﻟﺴﺘﺎﻥ ﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻩ ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﮔﺮﻡ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ‪.‬‬
‫ﺩﺭﻳﻎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺣﺮﻳﻔﺎﻥ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺭﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﻫﺰﺍﺭ ﺣﻴﻒ ﻛﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﺭﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﻭﺯﻳﻦ ﭼﻤﻦ ﺑﺪﺭﻭﻧﻬﺎﻯ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺭﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﻋﻤﺮ ﺷﻜﻔﺘﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﭼﻮ ﮔﻞ‬
‫ﺑﺰﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻫﻢ ﺑﺮﻳﻦ ﺭﻓﺘﻨﺪ‬ ‫ﺯﻫﻰ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺻﺎﺣﺒﺪﻻﻥ ﻛﻪ ﺑﺎﻏﻢ ﻭ ﺩﺭﺩ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﻗﺘﻴﻞ ﺍﻟﻄﺎﻑ ﻣﻐﻤﻮﻣﺎ ﻭﺣﻴﺪﺍ‬ ‫ﺍﻟﻬﻰ ﺻﺮﺕ ﻣﻬﻤﻮﻣﺎ ﻓﺮﻳﺪﺍ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﻛﺸﺘﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺩﻳﺎﺭ ﺧﻮﺩ‬ ‫ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ‬

‫]‪ 11:04:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/003.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻭ ﻣﻌﻈﻤﺎﺕ ﺣﺠﺮﺍﺕ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻭ ﺟﻼﻟﺖ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﻭ ﺑﻰﻛﺴﻰ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻧﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﺩﻭﺩ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﺯ ﺩﻟﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻏﻢ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺁﻥ ﭘﺎﻛﻴﺰﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ‬
‫ﻣﻰﺁﻟﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﺍ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺟﺎﻣﻪ ﺣﻴﺮﺕ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺣﺴﺮﺕ ﭼﺎﻙ ﻣﻰﺯﺩ ﻛﻪ ﻭﺍ ﺍﺧﺎﻩ ﺣﺮﻡ ﻣﺤﺘﺮﻣﺶ ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﻐﺎ ﮔﻞ‬
‫ﺭﺧﺴﺎﺭ ﮔﻠﺒﻦ ﮔﻠﺸﻦ ﻭﻻﻳﺖ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﺴﺎﺭ ﺣﻴﺎﺕ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻳﺨﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﺒﻨﺪﺵ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻰﺯﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻓﺴﻮﺱ‬
‫ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻏﺪﺍﺭ ﻏﺒﺎﺭ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺟﻔﺎﭘﻴﺸﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺟﺒﺎﺭﻯ ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺭﺣﻢ‬
‫ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﻰﺭﺣﻤﻰ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺤﺮﻭﻣﺎﻥ ﺩﻝ ﻣﻰﺳﻮﺧﺖ ﻓﻠﻚ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﭘﺸﺖ ﺍﻣﻞ ﺯ ﺑﺎﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬ ‫ﻭﺍ ﺣﺴﺮﺗﺎ ﻛﻪ ﺭﺷﺘﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﮔﺴﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬
‫ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻧﻴﺎﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ‪:‬‬
‫ﺑﻴﺪﺍﺩ ﺑﻴﻦ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﺪﺍﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ‬ ‫ﻏﻮﻏﺎ ﻧﮕﺮ ﻛﻪ ﺩﻫﺮ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻰ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪ ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺗﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺍﻟﺼﺒﺮ ﻣﻔﺘﺎﺡ ﺍﻟﻔﺮﺝ‬ ‫ﺍﻯ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺩﺭ ﺣﺮﺝ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻰ ﻣﻮﺳﻰ ﻛﻠﻴﻢ ﻭ ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻟﺌﻴﻢ ﻭ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﺎﻣﻼﻳﻢ ﺍﺯ ﻛﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ‬
‫ﺍﺷﺘﻬﺎﺭﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺟﻔﺎﻯ ﺣﻜﺎﻡ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﻛﺮﺑﻼ ﻭ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻰ ﺍﻣﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ‬
‫ﺭﻗﻢ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﻭ ﺳﻤﺖ ﺗﺴﻄﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻫﺮ ﺳﺨﻦ ﻭﻗﺘﻰ ﻭ ﻫﺮ ﻧﻜﺘﻪ ﻣﻜﺎﻧﻰ ﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺎﻥ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺍﻳﻮﺏ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﻋﻠﻰ ﻧﺒﻴﻨﺎ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻠﻴﻪ ﺍﻳﻮﺏ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﺒﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﻼ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻣﺬﻛﻮﺭ‪ .‬ﺁﺭﻯ ﻟﺸﮕﺮ‬
‫ﻧﻌﻤﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺳﺪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﻃﻠﺒﺪ ﺗﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻃﻠﻴﻌﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﻣﺤﻨﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻥ ﺟﻮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﺰﻭﻝ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻯ ﺩﻧﻴﺎﺩﺍﺭﺍﻥ! ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻌﻤﺖ ﻭ ﺳﻮﺭ ﺩﺭﺧﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ! ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﺣﻤﺖ ﻭ ﺷﻮﺭ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ‬
‫ﻛﺘﺐ ﺳﻤﺎﻭﻯ ﻣﺴﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﺩﻡ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﺰﻳﻨﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﺴﺖ ﻭ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺣﻮﺭ ﻭ ﻏﻠﻤﺎﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺩﺭﻳﺎ ﺟﺎﻯ‬
‫ُﺩﺭﻫﺎﻯ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻮﻩ ﻣﻌﺪﻥ ﮔﻮﻫﺮﻫﺎﻯ ﺑﺎﻗﻴﻤﺖ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺳﻴﻨﻬﻬﺎﻯ ﺍﺣﺮﺍﺭ ﻣﺨﺰﻥ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻗﺪﻣﺴﺖ‪ ،‬ﺩﻟﻬﺎﻯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﺰﺍﻧﻪ‬
‫ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﻏﻢ ﺩﺭ ﺑﻼ ﺷﻜﺴﺘﮕﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﻝ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺃﻧﺎ ﻋﻨﺪ ﺍﻟﻤﻨﻜﺴﺮﺓ ﻗﻠﻮﺑﻬﻢ ﺩﺭ ﻣﺤﻨﺖ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﻧﺪﻭﻫﺴﺖ ﻭ ﻣﻦ‬
‫ﺍﻧﺪﻭﻫﻜﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﺤﺒﺖ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﻥ ﺍﷲ ﻳﺤﺐ ﻛﻞ ﻗﻠﺐ ﺣﺰﻳﻦ‪.‬‬
‫‪ (12‬ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ‪.‬‬

‫]‪ 11:04:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/003.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺳﻮﺯ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻮﺍﻩ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺭﺍﻩ‬
‫ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺍﻩ‬ ‫ﮔﺮ ﺩﻭﺍﻯ ﻭﺻﻞ ﺍﻭ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪﺕ‬
‫ﺍﻳﻮﺏ ﺻﺒﻮﺭ ﻋﻠﻰ ﻧﺒﻴﻨﺎ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﺤﻨﺖ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ‬
‫ﻏﻼﻡ‪ ،‬ﺷﺒﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﺭﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﻭﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﺎ ﺭﻣﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﻗﻄﺎﺭ ﺷﺘﺮ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺑﺎﻍ ﻭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ‬
‫ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻣﻴﻮﻫﺪﺍﺭ‪.‬‬
‫ﺭﻭﺯﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﻴﻦ ﻧﺰﺩ ﻭﻯ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﻳﻮﺏ! ﻣﺪﺗﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻰﮔﺬﺭﺍﻧﻰ ﺣﺎﻻ ﺣﻜﻢ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﮔﺮﺩﺩ ﻧﻌﻤﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻘﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﺒﺪﻝ ﺷﻮﺩ‪ ،‬ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻯ ﺑﺮﻭﺩ‪ ،‬ﺩﺭﻭﻳﺸﻰ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻨﺪﺭﺳﺘﻰ ﺭﺧﺖ ﺑﺮﺑﻨﺪﺩ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﻣﻠﻚ ﻭﺟﻮﺩﺕ‬
‫ﺧﻴﻤﻪ ﺯﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻳﻮﺏ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺎﻛﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺭﺿﺎﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻗﻀﺎ ﺩﺍﺩﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻛﺎﺳﻮﺩﻩ ﺯﻳﺴﺖ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺭﺿﺎ ﺩﺍﺩ ﺑﺮ ﻗﻀﺎ‬ ‫ﻳﺮ ﺩﻳﺮﭘﺎ‬
‫ﺧﻄﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻛﺘﺎﺑﻪ ﺍﻳﻦ ِﺩ ِ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺳﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﻭﺳﺖ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺯﻳﺒﺎ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺩﻟﺸﺪﻩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﭘﻴﻜﺎﻥ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺁﻳﺪ ﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﻭﺳﺖ‬
‫ﺍﻳﻮﺏ ﻣﺪﺗﻰ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻼ ﻣﻰﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﮔﺰﺍﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻧﺒﻮﺕ ﺑﺎﺯ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﺭﺍ‬
‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩﻯ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻬﺘﺮ ﺷﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﻳﻮﺏ ﺳﻴﻠﻰ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻰ‬
‫ﺭﻣﻬﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﻓﺮﻭﺭﺍﻧﺪ ﺷﺒﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺳﺎﺭﺑﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﻧﺒﻰ ﺍﷲ ﺳﻤﻮﻣﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ‬
‫ﺯﺩﻯ ﺻﺤﺮﺍ ﺳﺎﺧﺘﻰ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭﺯﻳﺪﻯ ﺛﺮﻳﺎ ﻛﺮﺩﻯ ﺑﺮ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻭﺯﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺟﺎﻣﻪ ﭼﺎﻙ ﻛﺮﺩﻩ‬
‫ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﻳﻮﺏ ﺻﺎﻋﻘﻬﺎﻯ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﺍﻳﻮﺏ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺫﻛﺮ ﺣﻖ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺗﺎﺑﻚ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺣﻬﻜﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍﻯ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﭘﺴﺮﺕ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻬﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ‬
‫ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﻘﻒ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﺍ ﻟﻘﻤﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﺍ ﻛﺎﺳﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻏﺒﺎﺭ ﻓﻨﺎ‬
‫ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺣﻴﺎﺕ ﻧﺸﺴﺖ ﺣﺮﻳﻒ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻮﺏ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻳﺎﺑﺪ ﺍﻳﻮﺏ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﺩﺭ‬
‫ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻛﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺍﺭﻡ‪.‬‬
‫ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﮔﺮﻡ ﻫﻴﭻ ﻧﺒﺎﻳﺪ‬ ‫ﺍﮔﺮﻡ ﻫﻴﭻ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﻰ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺒﻰ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻨﺎﻝ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﻼ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺮﻡ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻭ‬
‫ﺟﺎﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺷﺮﻳﻒ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺑﻼﺷﺒﻴﺨﻮﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺭﺧﻨﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﻭﻯ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﺰ ﺩﻝ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ‬
‫ﻛﺮﻣﺎﻥ ﺁﻫﻨﮓ ﺩﻝ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻭﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻳﻮﺏ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻧﻰ ﻣﺴﻨﻰ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻋﻀﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪13‬‬
‫ﺍﻟﻀﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺭﻧﺞ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻟﺸﮕﺮ ﻃﻠﺴﻢ ﺟﺴﻢ ﻣﻦ ﻣﻰﺷﻜﺴﺘﻨﺪ ﺻﺒﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻗﺼﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ‬
‫ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻟﺴﺖ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺎﻓﺰﺍﺭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺍﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﻯ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺭﺣﻤﺘﻰ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﻭ ﺍﻧﺖ ﺍﺭﺣﻢ ﺍﻟﺮﺍﺣﻤﻴﻦ ﺗﻮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻰ‪.‬‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺴﺖ ﺭﺣﻤﻰ ﻓﺮﻣﺎ‬ ‫ﺩﻝ ﻣﺨﺰﻥ ﻣﻬﺮﺳﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺟﺎﻯ ﺛﻨﺎ‬
‫ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻮﺏ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻭﻯ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺿﻌﺎﻑ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ! ﭼﻬﺎﺭﻫﺰﺍﺭ ﻛﺮﻡ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻳﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻟﻢ ﺁﻥ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﺷﺎﻩ ﻛﺮﺑﻼ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻴﻎ ﺑﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺟﺎﻧﺴﺘﺎﻥ‬
‫ﻭ ﺣﺮﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺷﻜﺎﺭ ﻭ ﺗﻴﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﮔﺰﺍﺭ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﺎﺟﻮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ‪ 14‬ﻫﻤﺎﻥ ﺳﭙﺮ ﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺯﺭﻩ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ‬
‫ﻧﻨﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺕ ﻧﺒﺮﺩ ﻭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺭﺏ ﺍﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺣﻜﻢ ﻛﻦ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﺑﻴﻦ‬
‫ﻗﻮﻣﻰ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﻭ ﻛﺬﺑﻮﻧﻰ ﻭ ﺧﺬﻟﻮﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻡ‬
‫ﭘﺲ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﺟﺪﻡ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﺳﭙﺮ‬
‫ﻭﻗﺎﺣﺖ ﻭ ﺷﻮﺧﭽﺸﻤﻰ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻛﺸﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻗﻄﻴﻌﺖ ﻭ ﺑﻰﺭﺣﻤﻰ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻰﻛﻴﻨﻪ ﻣﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻰ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﻟﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﭙﺮﺱ‬ ‫ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻗﺪﺡ ﺩﺭﺩ ﭼﺸﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﭙﺮﺱ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﺤﻴﺎﻳﻰ ﺷﺎﻣﻴﺎﻥ‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺻﺒﺮ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻡ‪.‬‬
‫ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻡ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﮕﻮﻳﻢ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺣﺎﻝ ﺩﻝ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻳﺤﻴﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﻳﺤﻴﻰ ﻭ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﺷﺘﻬﺎﺭﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺑﺎ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻟﻬﻰ‬
‫ﺿﻌﻒ ﻣﻦ ﻗﻮﺕ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺳﺴﺘﻰ ﭘﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻮﻟﻰ ﺷﺪ ﻓﻬﺐ ﻟﻰ ﻣﻦ ﻟﺪﻧﻚ ﻭﻟﻴﺎ ﻳﺮﺛﻨﻰ ﭘﺲ ﺑﺒﺨﺶ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺯﻧﺪﻯ‬
‫ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﺍﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺧﺪﺍﺗﺮﺱ ﺑﻮﺩ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻣﺤﻠﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻳﺤﻴﻰ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻯ ﺗﺎ ﺑﺎﺯﻯ ﻛﻨﻴﻢ ﻫﻢ‬
‫ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻟﻠﻌﺐ ﺧﻠﻘﻨﺎ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺯﻯ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻟﻐﻮ ﻭ ﻟﻬﻮ ﻭ ﻟﻌﺐ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪﻫﺎﻳﻢ ﻭ‬
‫ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﺭﻗﺖ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺩﻗﺖ ﻓﻬﻤﻰ ﻭ ﺧﺪﺍﺗﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻬﺎﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻛﺮﺩﻯ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺩﻟﺶ‬
‫ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺷﺪﻯ ﻭ ﻣﺮﻍ ﺭﻭﺣﺶ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺁﻣﺪﻯ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﻼﺳﻰ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻣﻬﺎ ﺑﻨﺎﻥ ﺧﺸﻚ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﻝ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺑﺲ‬ ‫ﺍﺯ ﭘﻰ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺫﻛﺮ ﺣﻖ ﻣﺎ ﺭﺍ‬
‫ﻛﻬﻨﻪ ﺩﻟﻘﻰ ﻭ ﻧﻴﻢ ﻧﺎﻧﻰ ﺑﺲ‬ ‫ﻭﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻫﻞ ﺟﻬﺎﻥ‬
‫ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺗﻮﺭﻳﺖ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺷﺮﻉ ﻭﻗﻮﻑ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺭﺗﺒﺖ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ‬
‫ﻣﻨﺰﻟﺖ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺍﺯ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﻴﻦ ﺭگ ﻭ ﭘﻰ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ‬
‫ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻴﺎﻣﺪﻯ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺷﻔﻘﺖ ﺩﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺸﻤﻴﻨﻪ ﺑﺮ ﻣﻤﺮ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺑﻔﺸﺮﺩﻯ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺎ‬
‫ﺟﺎﻯ ﻧﻬﺎﺩﻯ ﺭﻭﺯﻯ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﮔﻔﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻓﺮﺯﻧﺪﻯ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﺮﻭﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺩﻟﺒﻨﺪﻯ ﻃﻠﺐ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﺎﺩﻯ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺩﺍﻍ ﻋﻨﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺭﻡ‪.‬‬
‫ﺧﻄﺎﺏ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ‪ :‬ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪﻯ ﻭ ﺻﻔﺖ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻭ ﻧﺎﻟﻴﺪﻥ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻣﺤﻨﺖ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺑﺴﺎﻁ ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﺑﮕﺴﺘﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺷﻮﻕ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺍﺩﻫﺎ ﻭ ﺭﺍﺣﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺨﻢ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪﻯ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ‬
‫ﺩﻝ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻭ ﺭﺍﻫﺮﻭﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻼ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﺎﻯ ﺭﺍﻩ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮ ﺿﺮﺑﺖ ﻗﻬﺮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻭ ﻏﺪﺍﻯ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺷﺮﺑﺖ ﺯﻫﺮ‪ ،‬ﺍﻯ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﺠﺎﻳﻰ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺗﻴﻎ ﺟﻔﺎ ﺑﺮ ﺣﻠﻖ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﻕ ﺗﺎ ﻗﺪﻡ‬
‫ﺑﺎﺭﻩ ﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﻧﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻤﺖ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﺭﺿﺎ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻧﻤﺎﻯ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺭﺩ ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺎﻡ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﺒﺮ‪.‬‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﺮﻫﻢ ﻣﺴﺎﺯ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻜﻦ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺩﻟﺨﺴﺘﮕﻰ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺗﺶ ﺣﺪﻳﺚ ﭼﺸﻤﻪ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻣﻜﻦ‬ ‫ﺁﺗﺶ ﺍﻭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺟﺎﻧﻰ ﺩﮔﺮ ﺑﺨﺸﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺧﻮﻑ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻬﺎﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺴﻰ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻯ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﺯ ﻋﻘﻮﺑﺎﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﻛﻠﻤﻬﺎﻯ ﻧﮕﻔﺘﻰ ﻭ ﺟﺰ ﺷﺮﺡ ﺁﺛﺎﺭ‬
‫ﺭﺣﻤﺖ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﻧﻜﺮﺩﻯ ﭼﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺁﻳﺎﺕ ﺧﻮﻑ ﻭ ﻭﻋﻴﺪ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺏ ﺷﻤّﻬﺎﻯ ﺷﻨﻴﺪﻯ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻼﻛﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻴﺪﻯ‪.‬‬
‫ﺭﻭﺯﻯ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ ﻭ ﻳﺤﻴﻰ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﭘﺲ ﺳﺘﻮﻧﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻠﻴﻤﻰ‬
‫ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﭼﻮﻥ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻭﻯ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺳﺨﻨﻰ ﺍﺯ ﻭﻋﻴﺪ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺩﻭﺯﺥ ﻛﻮﻫﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ‬
‫ﻏﻀﺒﺎﻥ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﮕﺬﺭﺩ ﺟﺰ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﺧﺪﺍﻯ‪ ،‬ﻳﺤﻴﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺑﺮﺟﺴﺖ ﻭ ﮔﻠﻴﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﺑﻴﺎﻓﻜﻨﺪ ﻭ‬
‫ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻟﻮﻳﻞ ﻟﻤﻦ ﺩﺧﻞ ﻏﻀﺒﺎﻥ ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻏﻀﺒﺎﻥ ﺟﺎﻯ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻛﻮﻩ‬
‫ﺗﻔﺴﺎﻥ ﻣﺎﻭﺍﻯ ﻭﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻰﺯﺩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﭘﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﺯ ﻣﻨﺒﺮ‬
‫ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﭘﺴﺮﺕ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺷﻤﻪ ﺍﺯ ﻭﻋﻴﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻭ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﻯ‬
‫ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺍﺯ ﭘﻰ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻰﺧﻮﺩﻯ ﺩﺭ ﭼﺎﻫﻰ ﺍﻓﺘﺪ‬
‫ﭘﺲ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﭘﺴﺮ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﻬﺮﻭﺯ ﻛﻮﻩ ﻭ ﺩﺷﺖ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﻃﻠﺐ ﭘﻴﻤﻮﺩﻧﺪ ﻫﻴﭻ ﺍﺛﺮﻯ ﺍﺯ ﻳﺤﻴﻰ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺧﺒﺮ ﺍﻭ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺯ ﭼﺸﻢ ﺑﻠﺒﻞ ﺑﻴﺪﻝ ﭼﺮﺍ ﺷﺪﻯ‬ ‫ﺍﻯ ﮔﻠﺒﻦ ﺣﺪﻳﻘﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻛﺠﺎ ﺷﺪﻯ‬
‫ﺻﺒﺎﺡ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻧﻰ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺧﺒﺮ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﺧﺪﺍﻯ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎ‬
‫ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻣﺎ ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﻬﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰﻃﻠﺒﻴﻢ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮﻯ ﻭ ﺍﺛﺮﻯ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻴﺎﻓﺘﻬﺎﻳﻢ ﺷﺒﺎﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻢ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻫﺎﻡ ﺍﻣﺎ ﺳﻪ ﺷﺒﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﺯ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻧﺪ‬
‫ﮔﻮﺵ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺑﺎﺭﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺁﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺵ ﺁﻳﺪ‬ ‫ﺯ ﺳﻮﺯ ﻓﺮﻗﺖ ﻳﺎﺭ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﺯﺍﺭ‬
‫ﺯﻛﺮﻳﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﺍﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﺍﻥ ﻃﺮﻑ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻯ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺠﺪﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺧﺎﻙ ﺳﺠﺪﻫﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭼﺸﻤﺶ ﮔﻞ ﺷﺪﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻙ ﻭ ﮔﻞ‬
‫ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻳﺤﻴﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﻴﺎﻝ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﺎﻟﻤﻮﺗﺴﺖ ﺑﻪ ﻗﺒﺾ ﺭﻭﺡ ﻭﻯ ﺁﻣﺪﻩ؛ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﺰﺭﺍﺋﻴﻞ ﭘﺪﺭ‬
‫ﭘﻴﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﻴﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﻨﺪﺍﻧﻢ ﺍﻣﺎﻥ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺤﻠﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺧﺸﻨﻮﺩﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﺭﻡ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺵ ﺁﻣﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ! ﻋﺰﺭﺍﺋﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﺴﺖ ﻳﺤﻴﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺑﺮ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﭘﺴﺘﺎﻥ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺷﻴﺮﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺭﺩﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻯ‪ .‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ‬
‫ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﻬﺮﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﻃﻌﺎﻡ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻗﺪﺭﻯ ﺁﺵ ﻋﺪﺱ‬
‫ﭘﺨﺘﻨﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﻞ ﺧﻮﺍﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﻨﺪﻫﺎﻯ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺤﻴﻰ ﻣﮕﺮ ﻏﻀﺒﺎﻥ ﺭﺍ‬
‫ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﺳﻴﺮ ﺑﺨﻮﺭﺩﻯ ﻭ ﺑﺨﻔﺘﻰ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺟﺴﺖ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻳﺤﻴﻰ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ‬
‫ﻋﻤﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ‬
‫ﺍﺯ ﻣﻮﻳﻪ ﭼﻮ ﻣﻮﻳﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﭼﻮ ﻧﺎﻝ‪15.‬‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ‪ :‬ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻋﺮﺽ ﺍﻛﺒﺮ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﺸﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺍﻭﻝ ﻧﺪﺍ ﺯﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﻌﺸﺮ‬
‫ﺑﺸﺮ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺎﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﺬﺭﺩ ﮔﻨﻬﻜﺎﺭﺍﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻓﻜﻨﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﻧﺪﺍ ﺯﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﻤﺤﺸﺮ ﻏﻀﻮﺍ ﺍﺑﺼﺎﺭﻛﻢ ﺍﻯ ﺍﻫﻞ‬
‫ﻣﺤﺸﺮ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪ ﻫﻢ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺯﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻣﻰﮔﺬﺭﺩ ﻋﻠﻤﺎ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﭼﺸﻢ‬
‫ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﻨﺪ ﻧﻪ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﻨﺪ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﻪ ﺻﻔﺘﻰ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺩﻳﺪﻥ‬
‫ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺩﺭﺍﻋﻪ ﺯﻫﺮﺁﻟﻮﺩ ﺣﺴﻦ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﭼﭗ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻋﺮﺵ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺑﺨﺮﻭﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﺯ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﻨﺪ ﺣﻮﺭﺍﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﺁﻏﺎﺯ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﻗﺎﺋﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﻗﻮﺍﻳﻢ ﻋﺮﺵ ﺯﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺍﺩ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﺱ‪ .‬ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺧﺮﻭﺷﻜﻨﺎﻥ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ! ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻋﺮﺵ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺧﺮﻗﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺯﻫﺮﺁﻟﻮﺩ‬
‫ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻗﻬﺮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺝ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﺧﻄﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﻣﻨﺒﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﻋﺮﺵ ﺁﻳﺪ‬
‫ﻭ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ‪ ،‬ﻭ ﺍﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﭘﺪﺭ! ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺴﺖ ﻧﻪ‬
‫ﺭﻭﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﮔﺪﺍﺧﺘﻦ‪ ،‬ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺷﺘﻦ‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﺗﻮ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰﻛﻨﻰ‪.‬‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﺟﮕﺮﻡ ﻣﻰﺳﻮﺯﺩ ﻭ ﺩﺭﺍﻋﻪ ﺯﻫﺮﺁﻟﻮﺩ ﺣﺴﻦ ﻣﻰﻧﮕﺮﻡ ﺩﻟﻢ ﻛﺒﺎﺏ‬
‫ﻣﻰﺷﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺳﻴﺪ ﻛﺎﻳﻨﺎﺕ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﮕﻮ‪ :‬ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺧﻮﻥ ﺑﻨﺎﺣﻖ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﺮ‬
‫ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺗﺨﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻠﻮﻝ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺶ ﺑﻴﺎ ﺟﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﺭﻭﻳﻢ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻣﻔﻠﺲ ﻭ ﻋﺎﺻﻰ ﺑﻰﻛﺲ ﺩﻟﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﺎ‬
‫ﺑﺴﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﻭﻳﻢ ﺗﻮ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﻴﺮ ﺗﺎ ﻣﻦ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﺧﺎﻛﺂﻟﻮﺩ ﺑﺮ ﻛﻒ ﻧﻬﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪ‬
‫ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻰﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺭﺣﻤﺎﻟﺮﺍﺣﻤﻴﻦ ﺑﺮ ﺑﻴﭽﺎﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ ﺍﻣﺖ ﻣﻦ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻨﺴﺎﻥ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺲ ﻧﺪﻳﺪ‬ ‫ﺍﺯ ﻛﺮﻡ ﻋﺬﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﻋﺎﺻﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﺣﺸﺮ‬
‫ﺯﺍﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﭘﻨﺎﻫﻰ ﻛﺲ ﻧﺪﻳﺪ‬ ‫ﻣﺠﺮﻣﺎﻥ ﺁﺭﻧﺪ ﺳﻮﻯ ﺩﺭﮔﻬﺶ ﺭﻭﻯ ﺍﻣﻴﺪ‬
‫ﺍﻣﺎ ﻗﺘﻞ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺧﺘﺮﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺟﻤﻴﻠﻪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺮ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﻫﺪ ﻣﻠﻚ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﺑﺎ ﻳﺤﻴﻰ ﻣﺸﺎﻭﺭﺕ ﻛﺮﺩ ﻳﺤﻴﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺮ ﺗﻮ‬
‫ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﻠﻚ ﺗﺮﻙ ﺁﻥ ﻣﻌﻨﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺯﺍﻧﻴﻪ ﻓﺎﺟﺮﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺮﻧﺠﻴﺪ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺑﻰﺧﻮﺩ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻣﻠﻚ ﻗﺼﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﺮﺩ ﺯﻧﺶ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﻧﻜﺸﻰ‬
‫ﭼﻪ ﺷﻴﺮﺑﻬﺎﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﺳﺮ ﻳﺤﻴﻰ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻠﻚ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻳﺤﻴﻰ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩ‪ ،‬ﻋﻠﻤﺎﻯ ﻭﻗﺖ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ‬
‫ﻳﺤﻴﻰ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺰﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﻧﺮﻭﺩ ﻣﻠﻚ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﺮﺵ ﺩﺭ ﻃﺸﺖ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺎﻫﻰ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﭘﺲ ﻛﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ‬
‫ﻳﺤﻴﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺴﺘﺠﺎﺑﺎﻟﺪﻋﻮﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺩﻋﺎﻯ ﺑﺪ ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻠﻚ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﭼﺎﻛﺮﺍﻥ ﻣﻠﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ‬
‫ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﻭﻯ ﺑﻜﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﺼﺪ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻰ‬
‫ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻗﺼﺮ ﻣﻠﻚ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻔﺎﻯ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺑﻰﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺩﺭﺧﺘﻰ‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻮﺩ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﺮﺩ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﮔﻮﺷﻪ ﺭﺩﺍﻯ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭﺧﺖ‬
‫ﺑﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﻔﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﻴﺮﻯ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﻣﺮﺩﻯ ﭘﻴﺶ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻛﺠﺎ ﺷﺪ؟ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻻﻟﺖ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺧﺘﺴﺖ ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﺭﺩﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻰ‬
‫ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﭘﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﺭﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻴﻢ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻢ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﺭﻩ ﺩﻭ ﺳﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﻬﺎﺩﻩ‬
‫ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺩﻗﺎﺕ ﻏﻴﺒﻰ ﻧﺪﺍ ﺑﻪ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺎﻥ ﺗﺎ ﻧﻨﺎﻟﻰ ﻭ ﺁﻫﻰ ﻧﻜﻨﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﺟﺮﻳﺪﻩ ﺻﺎﺑﺮﺍﻥ ﻣﺤﻮ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﻯ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﺷﻬﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﻢ ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﺭﻩ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ ﺧﺪﺍﻳﺎ‬
‫ﻫﺰﺍﺭ ﺷﻜﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻯ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﻣﻰﺭﻳﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺰﺍﺭ ﺷﻜﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﻯ ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮﺍﻳﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ‬
‫ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻫﻰ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻴﻢ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻫﺮ ﺟﺰﻭﻯ ﺍﺯ‬
‫ﺍﺟﺰﺍ ﻭ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻭﻯ ﻧﻌﺮﻩ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻯ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻣﻰﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﺎﺭﻩ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺁﺭﻯ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻟﺬﺕ ﺑﻼ ﺩﺭ ﻳﺎﺑﺪ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻣﺤﻨﺘﻰ ﻭ ﻣﺸﻘﺘﻰ ﺭﻭﻯ ﺑﺮﻧﺘﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﭼﺸﻴﺪﻩ ﻛﺴﻰ ﻛﺠﺎ ﺩﺍﻧﺪ‬ ‫ﺩﺭ ﺑﻼ ﻟﺬﺗﻴﺴﺖ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ‬
‫ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺍ ﺩﺍﻧﺪ‬ ‫ﻭﺍﻧﻜﻪ ﺍﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﻼ ﻳﺎﺑﺪ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺟﻤﻌﻰ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻠﻚ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﻴﻨﺪﻻﻥ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭ ﻳﺤﻴﻰ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﺸﺘﻰ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ‬
‫ﻃﺸﺖ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﭼﺎﻫﻰ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﺖ ﺍﻟﻨﺼﺮ ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺭﺍ ﻳﺎ ﻃﻴﻄﻮﺱ ﺭﻭﻣﻰ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻤﺎﺷﺖ ﺗﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺍﺯ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻨﻰﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺟﻮﺵ ﻓﺮﻭﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻛﻮچ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺫﻛﺮ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﺑﻰﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﻳﻜﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻳﺤﻴﻰ‬
‫ﺑﻦ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻥ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﻨﻰﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻫﺪﻳﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻌﻴﺪ ﺑﻦ ﺟﺒﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﺑﻨﻌﺒﺎﺱ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭﺣﻰ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺟﻬﺖ ﻗﺘﻞ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺗﻮ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺑﺎﺭ ﻫﻔﺘﺎﺩﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﻢ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻋﺒﻴﺪﻩ ﺛﻘﻔﻰ‬
‫ﻭ ﻣﺴﻴﺐ ﺑﻦ ﻗﻌﻘﺎﻉ ﺧﺰﺍﻋﻰ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺍﺷﺘﺮ ﻧﺨﻌﻰ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﻪ ﺗﻦ ﻛﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺷﺎﻣﻰ‬
‫ﻭ ﻛﻮﻓﻰ ﺭﺍ ﻳﺰﻳﺪﻳﺎﻥ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺻﺎﺣﺒﺎﻟﺪﻋﻮﺓ ﺍﺑﻮﻣﺴﻠﻢ ﻣﺮﻭﺯﻯ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮﻭﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻭﺩ ﺍﺳﺘﻴﺼﺎﻝ ﺍﺯ ﺗﺨﻤﻪ‬
‫ﻣﺮﻭﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺎﻗﺎﻧﻰ ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺮﺍﻧﻰ ﻗﻄﺐ ﺍﻟﺴﻠﻄﻨﺔ ﻭ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﻭ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﻣﻴﺮ ﺗﻴﻤﻮﺭ ﮔﻮﺭﻛﺎﻧﻰ‪ 16‬ﻫﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻧﻬﻤﺖ‬
‫ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﺑﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﺼﺮﻭﻓﺴﺖ ﻭ ﻋﻨﺎﻥ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺻﻮﺏ ﺩﻓﻊ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﻪ ﻭ ﺗﺘﻤﻪ ﻇﻠﻤﻪ ﻣﻌﻄﻮﻓﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺴﺮ ﺑﺎﺩﺵ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻪ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻯ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻋﻴﻮﻥ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺧﺒﺮﻯ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﻀﻤﻮﻧﺶ ﻣﺸﻌﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻬﺪﻯ ﺁﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻨﺒﻰ ﻭ‬
‫ﻋﺘﺮﺗﻪ ﻭ ﺫﺭﻳﺘﻪ ﻗﺘﻠﻬﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﭘﺲ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻥ ﻧﺎﺣﻖ ﺑﺎﻗﻰ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﺮﻭﺝ ﻣﻬﺪﻯ ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ‬
‫ﺩﻟﻬﺎﻯ ﺍﻣﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺩﺭﺩﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺟﺰ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺍﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻴﻨﻬﻬﺎﻯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺍﻳﻦ‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻫﺎﺋﻠﻪ ﺟﺮﺍﺣﺘﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﻫﻢ ﻭ ﺷﻔﺎﻳﻰ ﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻭﻳﻦ ﭼﻪ ﺩﺭﺩﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺰ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺩﺭﻣﺎﻥ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺯﺧﻤﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﺰ ﻧﺎﻟﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﺮﻫﻢ‬
‫ﺍﻋﻈﻢ ﺍﷲ ﺍﺟﻮﺭﻧﺎ ﺑﻤﺼﺎﺏ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻭﺍﺭﺯﻗﻨﺎ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﺷﻔﺎﻋﺔ ﺟﺪﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﻴﺪ ﺍﻟﻜﻮﻧﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺭﺏ ﺍﻟﺜﻘﻠﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﺩﻭﻡ‪ :‬ﺩﺭ ﺟﻔﺎﻯ ﻗﺮﻳﺶ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﻔﺎﺭ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴﺪ ﺍﺑﺮﺍﺭ ﻋﻠﻴﻪ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﺍﻟﻤﻠﻚ ﺍﻟﺠﺒﺎﺭ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﻤﺰﻩ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﻃﻴﺎﺭ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ّ‬
‫ﺍﻥ ﺍﻋﻈﻢ ﺍﻟﺠﺰﺍء ﻣﻊ ﺍﻋﻈﻢ ﺍﻟﺠﺰﺍء ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺟﺰﺍ ﻣﺘﺮﺗﺐ‬
‫ﺑﺮ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺑﻼﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﻼ ﻋﻈﻴﻤﺘﺮ ﺗﺤﻔﻪ ﺟﺰﺍﻳﻰ ﺍﻭ ﺟﺴﻴﻤﺘﺮ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺟﮕﺮ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﺗﻴﻎ ﻋﻨﺎ ﺭﻳﺸﺘﺮ ﻣﺮﻫﻢ ﺭﺍﺣﺖ‬
‫ﺟﺮﺍﺣﺘﺶ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﺍﻟﺸﻔﺎﻯ ﻋﻄﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ‪.‬‬
‫ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﻓﺘﻮﺣﺎﺕ ﻣﻮﺍﻫﺐ ﺳﺒﺤﺎﻧﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺮﻑ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ﻭ ﭘﺮﺗﻮ‬
‫ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﺍﺯ ﻣﻄﻠﻊ ﻳﻬﺒﻬﻢ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺑﻰﻏﻞ ﻭﻯ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺁﻥ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺑﺘﻼ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻨﻮﻑ ﺑﻠﻴﺎﺕ ﻭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺏ ﻣﺤﻦ‬
‫ﻭ ﺍﺫﻳﺎﺕ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﻣﻌﺎﺫ ﺭﺍﺯﻯ ﻗﺪﺱ ﺳﺮﻩ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻬﻰ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﺑﻮﺍﺏ ﻧﻌﻤﺖ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻯ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﻼ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺯﻯ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﻋﻨﺎ ﺑﮕﺪﺍﺯﻯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﺸﻘﺖ ﺑﺮﻭ ﺑﺎﺭﺍﻧﻰ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﻣﻼﻝ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﻭ ﺍﻓﺸﺎﻧﻰ‪.‬‬
‫ﻫﺎﺗﻔﻰ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﺁﺗﺶ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻥ ﻗﻀﺎ ﻧﺎﻭﻙ ﺩﻟﺪﻭﺯ ﻣﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ‬
‫ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻋﺴﺎﻛﺮ ﻧﻮﺍﻳﺐ ﻭ ﻣﺼﺎﻳﺐ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﻤﺎﺭﻳﻢ ﺗﺎ ﺭﻭﻯ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﻳﻢ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺎ ﺷﻮﺩ ﻣﺤﺮﻡ ﺧﻠﻮﺗﺨﺎﻧﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻛﺒﺮﻳﺎ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺎﻏﺮ ﻣﺤﻨﺘﺶ ﺟﺮﻋﻬﺎﻯ ﺩﻫﻴﻢ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻧﺎﻡ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ‬
‫ﻧﻬﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺯ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻧﻜﻨﻴﻢ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﻼ ﺑﺮ ﻛﺴﻰ ﻋﻄﺎ ﻧﻜﻨﻴﻢ‬
‫ﻣﺎ ﺑﻬﺮ ﻛﺲ ﮔﻬﺮ ﻋﻄﺎ ﻧﻜﻨﻴﻢ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﮔﻮﻫﺮ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﭘﺲ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻯ ﻣﺤﺾ ﺭﺍﺣﺘﺴﺖ ﻭ ﻧﻜﺒﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﻋﻴﻦ ﺩﻭﻟﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺩﺭ ﻣﺜﻨﻮﻯ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ‪:‬‬
‫ﻣﻐﺰ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﺪ ﭼﻮ ﺑﺨﺮﺍﺷﻴﺪ ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﺭﻧﺞ ﮔﻨﺞ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﺣﺘﻬﺎ ﺩﺭﻭﺳﺖ‬
‫ﻟﻴﻚ ﺧﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ‬ ‫ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ‬
‫ﺑﺮ ﺑﻼﻫﺎ ﺩﻝ ﺑﻨﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﻯ‬ ‫ﭘﺲ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺷﻮ ﻣﺸﺘﺮﻯ‬
‫ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻛﺘﺐ ﺳﻤﺎﻭﻯ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺁﺩﻣﻰ ﭼﻮﻥ ﺭﺍﻩ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩﺩ ﻓﻘﺮ‬
‫ﻋﻴﻨﺎ ﭘﺲ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﻮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻧﺒﻴﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﺏ ﻓﺘﻮﺡ ﺍﻭﻟﻴﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ‬
‫ﻣﻰﮔﺸﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺤﻘﻖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﻠﻮﻙ ﺳﺒﻴﻞ ﺑﻼ ﺻﻔﺖ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺣﺮﻓﺖ ﺍﻭﻟﻴﺎﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻼ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻋﻄﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﺒﻰ ﺁﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺟﻔﺎ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﺮﻩ ﺍﺻﻔﻴﺎ ﻫﻴﭻ‬
‫ﺻﻔﻰ ﺭﺍ ﺁﻥ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﺑﻼ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﮔﺮ ﺧﺮﻗﻪ ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﺨﻴﻪ ﻗﻬﺮﻯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺟﺮﻋﻪ ﻣﻰﻧﻮﺷﻴﺪ ﺩﺭ‬
‫ﺁﻥ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺯﻫﺮﻯ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﻣﺎ ﺍﻭﺫﻯ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺍﻭﺫﻳﺖ ﻧﺪﺍ ﻣﻰﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺭﺩﻳﻢ ﺍﺯ ﺯﻫﺮ ﻭ ﺑﻼﻫﺎ ﻛﺲ ﻧﺨﻮﺭﺩ‬ ‫ﻛﺎﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﺍﺯ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎﻫﺎ ﻛﺲ ﻧﺪﻳﺪ‬
‫ﺁﻥ ﻧﻪ ﺑﻼ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﺪﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻼ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺎ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺯﻣﺎﻡ ﻣﻬﻤﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺍﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ‬
‫ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻧﺪﺍ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻟﻠﻴﻞ ﻓﺘﻬﺠﺪ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﻔﻠﺴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺧﻔﺘﮕﺎﻥ ﻓﺮﺍﺵ‬
‫ﻏﻔﻠﺖ ﺗﻮ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻏﺎﻓﻼﻥ ﻋﺸﺮﺗﺨﺎﻧﻪ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﻮ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺒﺎﺭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﺎﺭ ﻛﺎﻫﻼﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﺬﺭ‬
‫ﻣﺠﺮﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻳﻜﻄﺮﻑ ﻛﺎﺭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﺯ ﻳﻜﺠﺎﻧﺐ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﺯ ﻳﻜﺠﺎﻧﺐ‬
‫ﺁﺯﺍﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﻗﺎﺏ ﻗﻮﺳﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺟﻔﺎﻯ ﺍﺑﻮﺟﻬﻠﻨﺪ ﮔﺎﻩ ﺑﺸﻴﺮ ﻭ ﻧﺬﻳﺮ ﻭ ﺳﺮﺍﺝ ﻣﻨﻴﺮ‬
‫ﻟﻘﺐ ﺩﻫﻨﺪ ﮔﺎﻩ ﺷﺎﻋﺮ ﻭ ﺳﺎﺣﺮ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﻨﺪ ﮔﺎﻩ ﻗﻠﻌﻪ ﺧﻴﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ ﮔﺎﻩ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ‬
‫ﻧﺎﮔﺮﻭﻳﺪﮔﺎﻥ ﺑﺸﻜﻨﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎﻯ ﺑﻼ ﺩﺭ ﻣﻮﺟﺴﺖ ﻭ ﺁﺗﺸﻬﺎﻯ ﻋﻨﺎ ﺩﺭ‬
‫ﺍﺷﺘﻌﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺮگ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﻻ ﺯﺣﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬
‫ﺩﺭﺩ ﺑﺮ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻋﻨﺎ ﺍﻧﺪﺭ ﻋﻨﺎﺳﺖ‬ ‫ﺭﺍﻩ ﻋﺸﻖ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﻛﺴﻴﺮ ﺑﻘﺎﺳﺖ‬
‫ﻫﺮ ﻭﻟﻰ ﻛﻮ ﻃﺎﻟﺐ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﻤﻴﺎﺳﺖ‬ ‫ﻓﺎﻧﻰ ﻣﻄﻠﻖ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬
‫ﺍﻭﻝ ﺗﺤﻔﻪ ﺑﻼ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﺯ ﭘﺪﺭ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻬﺮ ﺍﻭ ﻧﻨﺸﻴﻨﺪ ﻫﻨﻮﺯ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺷﻜﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﻍ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﮔﺮﺩ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﺍﻭ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﻓﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻬﺎﻯ ﺩﺭ ﻳﺘﻴﻢ‬ ‫ﮔﺮ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻌﻈﻴﻢ‬
‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﺎ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻳﺘﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻛﺎﺭﺳﺎﺯ ﻭ ﻭﻟﻰ ﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﻭ ﻭﻛﻴﻞ ﻭﻳﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻭﻯ‬
‫ﺻﻠﻮﺍﺕ ﻓﺮﺳﺘﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻧﻴﺰ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﺮﺩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﻤﺖ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﺑﺮ‬
‫ﻓﺮﻕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺯﺍﻧﻜﻪ ﺧﺮﺩ ﻓﺰﻭﻥ ﻧﻬﺪ ﺩﺭ ﻳﺘﻴﻢ ﺭﺍﻳﻬﺎ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﮔﺮ ﻳﺘﻴﻢ ﺷﺪ ﺑﻴﺶ ﺑﻮﺩ ﺑﻬﺎﻯ ﺍﻭ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻗﺒﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻛﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﺍﺑﻮﺍء ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻭﻯ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﺮ‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻭ ﺑﻰ ﻛﺴﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﺣﺎﻝ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ‬ ‫ﺳﺨﺖ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﺯ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺧﻮﺩ‬

‫ﻭ ﺁﻣﻨﻪ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺷﻜﺂﻟﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻩ ﺩﺭﺩﺁﻟﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻴﺘﻰ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺴﻠﻰ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻥ ﺻﺢ ﻣﺎ ﺍﺑﺼﺮﺕ ﻓﻰ ﺍﻟﻤﻨﺎﻡ‬ ‫ﺑﺎﺭﻙ ﺍﷲ ﻓﻴﻚ ﻣﻦ ﻏﻼﻡ‬
‫ﻣﻦ ﻋﻨﺪ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻼﻝ ﻭ ﺍﻻﻛﺮﺍﻡ‬ ‫ﻓﺎﻧﺖ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺍﻟﻰ ﺍﻻﻧﺎﻡ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻫﺎﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻮ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺎﺗﻒ ﻏﻴﺒﻰ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﺴﺖ‬
‫ﭘﺲ ﺗﻮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻯ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻬﺎﻥ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻫﺮ ﺯﻧﺪﻫﺎﻯ ﻣﻴﺮﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻧﻮﻯ ﻛﻬﻨﮕﻰ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪﻩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺘﻢ ﻋﺪﻡ ﻗﺪﻡ ﺑﺮ ﺑﺴﺎﻁ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩ‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻨﺠﺮﻩ ﺍﻣﻞ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﺍﺟﻞ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻔﻞ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺷﺮﺑﺖ ﺑﺎ ﺣﻼﻭﺕ ﺣﻴﺎﺕ ﭼﺸﻴﺪ‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻏﺎﻳﺖ ﻣﻬﻢ ﺍﻭ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺯﻫﺮ ﻣﺮﺍﺭﺕ ﻣﻤﺎﺕ ﺑﭽﺸﺪ‪.‬‬

‫ﺩﻟﻰ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻏﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺍﻯ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﺎﺗﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺑﻪ ﻗﺎﺵ ﺍﺯ ﺩﻭﺍﻡ ﻣﻌﻠﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻟﺒﺎﺱ ﻋﻤﺮ ﻧﻜﻮ ﻛﺴﻮﺗﻴﺴﺖ ﻟﻴﻚ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻤﻴﺮﻡ ﺫﻛﺮ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﺤﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ‬
‫ﻧﻬﺎﺩﻯ ﺯﺍﺩﻡ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻯ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻧﺪ ﺧﻠﻔﻰ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﺵ‬ ‫ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺒﺎﺭﺵ‬
‫ﻣﺮﻭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻣﻨﻪ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﺮﺩ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻮﺣﻪ ﺟﻨﻴﺎﻥ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫ﺍﻡ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺫﻯ ﺍﻟﺴﻜﻴﻨﺔ‬ ‫ﻧﺒﻜﻰ ﺍﻟﻔﺘﺎﺓ ﺍﻟﻤﺮﺍﺓ ﺍﻵﻣﻨﻪ‪17‬‬
‫ﻣﺎﺩﺭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﻳﻨﭙﺮﻭﺭ ﺻﺎﺣﺐ ﻭﻗﺎﺭ‬ ‫ﻣﺎ ﻫﻤﻰ ﮔﺮﻳﻴﻢ ﺑﻬﺮ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺷﻌﺎﺭ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ ﺟﺪﺵ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻛﻪ ﻛﺎﻓﻞ ﻣﻬﻢ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﺶ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ‬
‫ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺷﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺭﺍ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻭﺣﻰ ﺑﺪﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﺍﺯ ﻛﻔﺮﻩ ﻭ ﺿﻼﻝ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﻰﺍﺩﺑﻰ‬
‫ﻭ ﺳﻔﺎﻫﺖ ﻭ ﺍﺻﻨﺎﻑ ﺿﺮﺭ ﻭ ﻣﺸﻘﺖ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻛﺸﻴﺪ ﺍﻭﻻ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺑﻰﻟﻬﺐ ﻭ‬
‫ﻳﻜﻰ ﻋﺘﺒﺔ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻣﻌﻴﻂ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﻭ ﺟﺎﺭ ﺟﺎﻳﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺧﻠﻴﻂ ﺿﺎﻳﺮ ﺩﻭ‬ ‫ﺩﺭ ﺯﻻﻝ ﺍﻟﺼﻔﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ‪18‬‬
‫ﺧﻮﺩﺑﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﻣﻪ ﻭ ﺩﻭ ﺑﺪﻧﺎﻡ ﺳﻴﻬﻨﺎﻣﻪ ﺩﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﺩﻭ ﺯﻳﺎﻧﻜﺎﺭ ﺑﻰﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻳﺬﺍﻯ ﻭﻯ ﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪﻯ ﻭ ﺷﺐ‬
‫ﺟﻮﺷﻦ ﺟﻔﺎﻯ ﻭﻯ ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪﻯ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﺭﻭﺍﺙ ﻭ ﺍﻟﻮﺍﺙ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺁﻥ ﭘﺎﻙ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪﻯ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﭘﺎﻙ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺪﺍﻧﻬﺎ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻣﺠﻤﻴﻞ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺍﺑﻮﻟﻬﺐ ﺑﻮﺩ ﻭﻗﺘﻬﺎ ﭘﺸﺘﻬﻬﺎﻯ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﻬﺎﻯ ﺧﺴﻚ ﺟﻤﻊ‬
‫ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻳﺨﺘﻰ ﺗﺎ ﺧﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﺶ ﺁﻭﻳﺰﺩ ﻳﺎ ﺩﺭ ﭘﺎﻯ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺧﻠﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻰ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﻭ ﻣﻼﻃﻔﺖ ﮔﻔﺘﻰ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﺥ ﺩﻟﺴﺘﺎﻥ ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻰﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺭﻩ ﺗﻮ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ‬
‫ﻃﺎﺭﻕ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺩﺭ ﺑﺪﻭ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺣﺠﺎﺯ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﻋﺮﺏ ﻣﺮﺩﻯ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﺣﻠﻪ ﺳﺮﺥ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺼﻴﺢ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻠﻴﺢ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻗﻮﻟﻮﺍ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﷲ ﺗﻔﻠﺤﻮﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻠﻤﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺗﺎ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻯ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺍﻭ‬
‫ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﻣﺸﻨﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﺳﺖ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻭ ﻛﻌﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻨﺪ ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﺮﺥ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﻗﺮﺷﻰ ﺍﺳﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺳﻨﮓ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻋﻢ ﻭﻯ ﺍﺑﻮﻟﻬﺒﺴﺖ ﻭ ﺍﻛﺜﺮ ﺻﻨﺎﺩﻳﺪ ﻋﺮﺏ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺎ ﺍﺑﻰﻟﻬﺐ ﻣﺘﻔﻘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﻮﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﺁﻣﺪﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﺤﺬﻳﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺗﻨﻔﻴﺮ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﮔﺎﻩ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺷﺎﻋﺮ‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺑﻪ ﻛﻬﺎﻧﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻭﻗﺘﻰ ﻧﺎﻡ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺪ ﺭﺳﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻗﻮﺍﻝ ﻏﺒﺎﺭ ﻣﻼﻝ ﺑﺮ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺎﻃﺮ ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺴﻠﻰ ﺩﻝ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﻭ ﺁﻳﺘﻬﺎ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺑﻌﻀﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻯ‬
‫ﺑﻪ ﻗﻮﻣﻰ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﺍﻻ ﻛﻪ ﻣﻌﺎﻧﺪﺍﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺎﺣﺮ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺟﻔﺎﻯ ﻗﻮﻡ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺼﺎﺑﺮﺕ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﻣﻰﭘﻴﻤﻮﺩﻧﺪ ﻓﺎﺻﺒﺮ ﻛﻤﺎ ﺻﺒﺮ ﺍﻭﻟﻮﺍﻟﻌﺰﻡ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﻭﺭﺯ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻭﻟﻮﺍﻟﻌﺰﻡ ﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﭘﺲ ﭼﻨﺪﺍﻥ‬
‫ﺍﺿﺮﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﺬﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻏﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺛﺒﺎﺕ ﻗﺪﻡ ﻣﻰﻭﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﻣﺼﺎﺑﺮﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺗﺮﻙ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻤﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻯ ﺗﻮ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﻃﻠﺐ ﻧﻨﺸﺴﺘﻢ‬ ‫ﺍﺯ ﺛﺒﺎﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻮﺭ‬
‫ﺩﺭ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻻﺣﺒﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻋﺮﻭﺓ ﺑﻦ ﺯﺑﻴﺮ ﺍﺯ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﺬﺍﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﻳﺪﻯ ﻛﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻛﺪﺍﻡ ﺳﺨﺘﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻗﺮﻳﺶ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻫﺎﻯ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﺮﻯ ﻣﺜﻞ ﺻﺒﺮﻯ ﻛﻪ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﻋﺎﻗﻼﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﻔﻴﻪ ﺷﻤﺮﺩ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻋﻴﺐ ﮔﻔﺖ ﻭ‬
‫ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺳﺐ ﺁﻟﻬﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻴﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺳﻴﺪ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻡ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻼﻡ ﺭﻛﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺍﻑ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ‬
‫ﻃﻮﺍﻑ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﺗﻌﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺳﺨﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺍﺛﺮ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻃﻮﺍﻑ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺳﻮﻡ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﻧﻮﺑﺖ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﺍﻯ ﮔﺮﻭﻩ ﻗﺮﻳﺶ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﺭ ﻗﺒﻀﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺫﺑﺢ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻣﻦ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ‬
‫ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﮔﻠﻮﻯ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﺖ ﻧﭙﻨﺪﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭼﻨﮓ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﺍﻳﮕﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﮔﻮﻳﻴﺎ ﮔﻠﻮﻯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺗﻤﻠﻖ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬
‫ﻭ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺐ ﻭ ﻃﻌﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﺑﻮﺩ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﻼﻣﻰ ﻭ ﻧﺮﻣﺘﺮﻳﻦ ﺳﺨﻨﻰ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺎﻟﻘﺎﺳﻢ‬
‫ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺟﻬﻮﻝ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻧﺎﻳﻰ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺩﺍﻧﺶ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﻃﻮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺤﻞ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻌﻀﻰ ﺑﺎ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺳﺐ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﻫﻴﭻ‬
‫ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻳﻢ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻯ ﻣﻼﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺑﺖ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺩﺍﻧﻴﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﻃﻮﺍﻑ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ‬
‫ﺑﻐﺾ ﻭ ﻏﻴﻆ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻖ ﻣﺎ ﻭ ﺑﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﺭﻯ ﻣﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻣﺮﺩﻯ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﮔﻮﺷﻪ ﺭﺩﺍﻯ ﻭﻯ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﭼﻨﺎﻥ‬
‫ﭼﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﻔﺲ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﷲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﻫﻬﺎﻯ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺁﻥ‬
‫ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﺸﻜﺴﺖ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺟﻔﺎﻫﺎ ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻋﻨﺎﻫﺎ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻼ‪ ،‬ﺍﺭﺗﻜﺎﺏ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﺳﺒﺐ ﻛﻠﻴﺴﺖ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻋﻨﺎ ﻣﺒﺎﺷﺮﺕ‬
‫ﻭ ﻣﺼﺎﺑﺮﺕ ﺭﺍ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﺻﻠﻰ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻯ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﺪﺍﻡ ﺻﺒﺮ ﭘﻴﻤﻮﺩﻥ ﻣﻨﻬﺞ ﺯﻭﺍﻳﺪ ﻓﻮﺍﻳﺪ ﺛﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻯ ﺑﻼ ﻳﺎﻭﺭﺯﺍ‬
‫ﻳﺎ ﺛﺒﺎﺕ ﻗﺪﻡ ﻭﺭﺯﻳﺪﻥ ﻣﺜﻤﺮ ﻋﻮﺍﻳﺪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺭﺏ ﺍﻻﺭﺑﺎﺏ‪.‬‬
‫ﻭ ﷲ ﻓﻰ ﺿﻤﻦ ﺍﻟﺒﻼ ﻳﺎ ﻟﻄﺎﺋﻒ‪.‬‬
‫ﺑﺴﻰ ﻣﺮﺍﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻧﺎﻣﺮﺍﺩﻯﻫﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺰﻳﺮ ﻏﺼﻪ ﻧﻬﺎﻥ ﺫﻭﻗﻬﺎ ﻭ ﺷﺎﺩﻯﻫﺎﺳﺖ‬
‫ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻭﻯ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﭘﺪﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﻋﺒﺮﺍﺕ ﺑﺮ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﻭﺟﻨﺎﺕ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩ‪.‬‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮﺵ ﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺭﻳﺨﺖ‬ ‫ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺷﻚ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﻣﻰﺭﻳﺨﺖ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻣﺎ ﻳﺒﻜﻴﻚ ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﭼﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﻥ ﺍﻟﻘﻮﻡ ﻋﺰﻣﻮﺍ ﻋﻠﻰ ﺍﻥ ﻳﻘﺘﻠﻮﻙ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻋﺰﻡ ﺟﺰﻡ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺑﺮ‬
‫ﻛﺸﺘﻦ ﺗﻮ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻧﺼﻴﺒﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺗﺨﻤﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺎﻙ ﻣﺪﺍﺭ ﻗﺪﺭﻯ ﺁﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺗﺎ ﭘﺪﺭﺕ ﺳﻼﺡ‬
‫ﺍﻟﻮﺿﻮء ﺳﻼﺡ ﺍﻟﻤﺆﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﻮﺷﺪ ﻭ ﺯﺭﻩ ﻋﺼﻤﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﭘﺲ ﻭﺿﻮﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺴﺎﺧﺖ ﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺍﻟﺤﺮﺍﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﺁﻥ‬
‫ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﻫﻴﺒﺖ ﺍﻭ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺸﺎﺩﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺑﺖ ﺍﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻗﺒﻀﻬﺎﻯ ﺳﻨﮕﺮﻳﺰﻩ‬
‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺷﺎﻫﺖ ﺍﻟﻮﺟﻮﻩ ﻳﻌﻨﻰ ﺯﺷﺖ ﺑﺎﺩ ﺭﻭﻫﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﺮﻳﺰﻫﻬﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪ‬
‫ﺍﻻ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺪﺭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺿﻼﻟﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﺭ ﺍﷲ ﺍﻟﻤﻮﻗﺪﺓ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻟﻐﺎﺷﻴﻪ ﺍﺑﻮﺟﻬﻞ ﻭ ﻋﺘﺒﻪ ﻭ ﺷﻴﺒﻪ ﻭ ﺍﺑﻰﺍﻣﻴﻪ‬
‫ﻭ ﻋﻤﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺩﻋﺎﻯ ﺑﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻋﺎ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺪﺭ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺩﻳﻦ ﻫﻼﻙ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻗﺼﻪ‬
‫ﻣﺤﺎﺭﺑﺎﻥ ﻛﺮﺑﻼ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﻮﻓﻰ ﻭ ﺷﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻭ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺒﻮﺩ‬
‫ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺑﻼﻳﻰ ﻣﺒﺘﻼ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﻮﺑﺘﻰ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﮕﺸﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﮔﺮﺍﻥ‬
‫ﻳﻚ ﻛﺲ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ‬
‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻭ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺭﺍ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﺴﻦ ﺭﺿﺎ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﻨﺰ ﺍﻟﻐﺮﺍﻳﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺯ‬
‫ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﻫﻤﺪﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺑﻮﻋﺒﺪﺍﷲ ﻗﺎﺿﻰ ﺑﺼﺮﻩ ﻛﻪ ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺑﻮﺩﻯ ﻭ‬
‫ﺩﻳﺪﻫﻬﺎﻯ ﺗﻮ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﻘﺎﺿﻰ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻟﺸﮕﺮ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻫﺎﻳﻠﻪ‬
‫ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻢ ﺷﺒﻰ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻔﺘﻦ ﮔﺰﺍﺭﺩﻡ ﻭ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ‬
‫ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﺩﻳﺪﻡ‬
‫ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺗﺴﺖ ﻳﺎ ﻣﺴﺠﺪﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺑﺮ ﻳﻤﻴﻦ ﻭ ﻳﺴﺎﺭ ﺍﻭ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩ ﺩﺭ‬
‫ﺗﻦ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻛﺸﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﺍﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺍﻗﺮﺑﺎ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻭﻯ ﺭﺍ‬
‫ﻣﻰﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻏﻀﺐ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﺿﺮﺑﻮﻩ ﺑﺎﻟﺴﻴﻒ ﻭ ﺍﺣﺮﻗﻮﻩ ﺑﺎﻟﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﻳﺪ ﭘﺲ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ ﻳﻜﻰ ﺯﺩﻧﺪﻯ ﺁﺗﺶ ﺑﺠﺴﺘﻰ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻯ ﺗﺎ‬
‫ﺑﺴﻮﺧﺘﻰ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪﻯ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﺩﻧﺪﻯ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺠﺴﺘﻢ ﻭ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺩﻭﻳﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﻳﺎ ﻧﺒﻰ ﺍﷲ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻈﺮﻯ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻫﻴﺒﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ‬
‫ﺳﻼﻡ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻧﻴﻚ ﺩﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﻋﺪﻭ ﺍﷲ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﺍﺩﺏ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻰ ﻋﺘﺮﺕ ﻣﺮﺍ‬
‫ﺑﻜﺸﺘﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻣﻦ ﻳﺎﺩ ﻧﻜﺮﺩﻯ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪﻯ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻜﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﻃﻌﻨﻪ ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﻧﺰﺩﻡ ﻭ ﺗﻴﺮ ﺩﺭ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﻭﻯ ﻧﻴﺎﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻟﺸﮕﺮ‬
‫ﺧﺼﻢ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﺰﺩﻯ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻯ ﻭ ﺗﻴﺮ ﻧﻴﻔﻜﻨﺪﻯ ﻭ ﻟﻜﻦ ﻛﺜﺮﺕ ﺍﻟﺴﻮﺍﺩ‬
‫ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻮﺩﻯ ﻭ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﺳﻮﺍﺩ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺁﻯ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺭﻓﺘﻢ ﻃﺸﺘﻰ ﺩﻳﺪﻡ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﻣﻴﻠﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻛﺸﻴﺪ ﺍﺯ ﻫﻮﻝ ﺁﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ‬
‫ﺑﻮﺩﻡ ﻗﺎﺿﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻧﺎﻛﺲ ﺍﻳﻦ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺩﻧﻴﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﻬﺎ ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺣﺴﻴﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺍﻯ ﻇﺎﻟﻢ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﺗﺮﺱ‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺩﻫﻰ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻣﺎﺟﺮﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ‬ ‫ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺣﺎﻛﻢ ﻭ ﺩﻋﻮﻯ ﮔﺮﺳﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﺭﺥ ﻣﻨﻮﺭ ﻭ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﻣﺸﻜﺴﺎﻯ ﺣﺴﻴﻦ‬ ‫ﺭﻭﺍ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻛﻨﻰ ﻏﺮﻗﻪ‬
‫ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺭﺣﻤﻪ‪ 19‬ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻔﺎﺭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺣﻤﺎﻳﺖ‬
‫ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺒﺎﺭ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻗﻮﻡ‬
‫ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺬﺍ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﭘﺲ ﻫﺮﺟﺎ ﻋﺎﺟﺰﻯ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﻯ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻭ ﻋﺸﻴﺮﻫﺎﻯ ﺑﻮﺩ ﻣﻰﺩﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻌﺬﻳﺐ ﻭﻯ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ‬
‫ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻭ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻋﺬﺍﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﺍ ﺯﺭﻩ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪﻯ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻣﻴﺔ ﺑﻦ ﺧﻠﻒ ﺑﻼﻝ ﺣﺒﺸﻰ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﻄﺤﺎﻯ ﻣﻜﻪ ﺑﺮﺩﻯ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﺮ ﺭﻳﮓ‬
‫ﮔﺮﻡ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪﻧﺪﻯ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩﻯ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺍﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻻﺕ ﻭ ﻋﺰﻯ‬
‫ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺭ ﺑﻼﻝ ﮔﻔﺘﻰ ﺍﺣﺪﺍ ﺍﺣﺪﺍ ﺧﺪﺍﻯ ﻳﻜﺘﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻢ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺻﻬﻴﺐ ﻭ ﺧﺒﺎﺏ ﻭ ﻋﺎﻣﺮ ﺑﻦ ﻓﻬﻴﺮﻩ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﻭ ﺍﺷﺒﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻋﻘﻮﺑﺎﺕ ﺗﻌﺬﻳﺐ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻓﺎﺭﺳﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺭﺍﻫﺮﻭﺍﻥ ﻃﺮﻳﻖ ﻳﻘﻴﻦ ﺁﻥ ﺑﻼﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﺭﺿﺎ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩﻧﺪ‬
‫ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻼ ﻋﻄﺎﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻋﻄﺎ ﻧﺎﻟﻴﺪﻥ ﺧﻄﺎﺳﺖ ﻣﺠﺎﻫﺪﻩ ﺍﺑﺪﺍﻥ ﺻﻴﻘﻞ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻰ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻞ ﺳﺒﺐ ﻣﻌﻤﻮﺭﻯ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ‪.‬‬
‫ﺯﻧﮓ ﻏﻢ ﺍﺯ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺟﺎﻥ ﺑﺰﺩﺍﻳﺪ‬ ‫ﻫﺮ ﺭﻧﺞ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺁﻳﺪ‬
‫ﺻﺪ ﺩﺭ ﺯ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﺑﻪ ﺭﺧﺶ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ‬ ‫ﮔﺮ ﺭﺍﻩ ﺳﻼﻣﺘﺶ ﺑﺒﻨﺪﺩ ﻟﻴﻜﻦ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺮﻣﻦ ﻋﻤﺮ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻋﻤﺎﺭ ﻳﺎﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ‬
‫ﻫﻼﻛﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺟﻤﻊ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﺳﻴﺪ ﺍﺣﺒﺎﺏ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺣﺒﺸﻪ ﻫﺠﺮﺕ‬
‫ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻔﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﺿﺮﺍﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻌﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ‬
‫ﺭﻭﺯﻯ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺣﺠﻮﻥ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﮔﺬﺭﺵ ﺑﺮ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺻﻨﺎﺩﻳﺪ ﻋﺮﺏ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻮﺟﻬﻞ ﻭ ﻋﺪﻯ ﺑﻦ ﺣﻤﻴﺮ ﻭ‬
‫ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﺬﺍﻯ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﺎﺧﻮﺵ ﻫﻴﭻ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻭ ﺍﺫﺍ ﺧﺎﻃﺒﻬﻢ ﺍﻟﺠﺎﻫﻠﻮﻥ ﻗﺎﻟﻮﺍ ﺳﻼﻣﺎ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻰ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﻭ ﻣﻘﺎﻭﻟﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ‬
‫ﺩﺭ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﺍﺯ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻠﻮﻝ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺍﺑﻮﺟﻬﻞ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻗﺒﻴﺢ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻓﻌﻞ ﺷﻨﻴﻊ‬
‫ﻧﻴﺰ ﻗﺎﺻﺪ ﺍﻳﺬﺍ ﻭ ﺍﺿﺮﺍﺭ ﺍﻭ ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺴﻰ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻋﻢ ﺍﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﺑﻪ ﺷﻜﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺷﻜﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﺧﺎﻛﺂﻟﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻣﻜﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻛﻨﻴﺰﻙ‬
‫ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺟﺬﻋﺎﻥ ﺩﺭﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺣﻤﺰﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻜﺎﺭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺭ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺑﺮﻯ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﺍﺩﻩ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻧﺪ‬
‫ﺁﻥ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺣﻤﺰﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺠﺎﻝ ﺍﺳﺘﻔﺴﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺯﻧﺶ ﺳﻔﺮﻩ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻃﻌﺎﻡ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﺣﻤﺰﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮﺍ ﻣﻰﮔﺮﻳﻰ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﺑﺎﻋﻤﺎﺭﻩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﮕﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻳﺘﻴﻤﻰ‬
‫ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﺿﻴﻌﻰ ﺍﺯ ﺭﺿﻴﻌﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﺴﻰ ﺍﻳﻦ ﺟﻔﺎ ﺭﻭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻫﺎﺷﻢ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻭﺍﻗﻊ‬
‫ﺷﺪ ﺣﻤﺰﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﻭﺷﻨﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻮﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺑﻮﺟﻬﻞ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﺍﺩﻩ ﺗﻮ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺣﻤﺰﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺣﺎﻝ ﻋﺎﺭﺽ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﻗﻮﻉ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﺍﻣﻌﻤﺎﺭﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ! ﺍﺑﻮﺟﻬﻞ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺳﻔﻬﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﺰﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺧﻮﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺭﺧﺴﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺭﺷﻚ ﺁﻥ ﻣﻰﺳﻮﺯﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﺎﻟﻴﺪﻧﺪ‬
‫ﺣﻤﺰﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍﻭﻳﻼﻩ ﻋﻤﺶ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺷﻌﺐ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻣﻰﭼﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺍﺑﻰﻟﻬﺐ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻥ ﺑﻰﺣﺎﺻﻞ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺣﺮ ﻛﺬﺍﺏ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺒﺎﺱ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩ‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﭽﻮﻥ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﺩ ﺷﻤﻊ ﮔﺮﺩﺩ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻰﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺮ ﺳﻴﺪ ﺧﻮ ﻭ ﻛﺴﻰ‬
‫ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻭﻯ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩ ﺣﻤﺰﻩ ﺯﺍﺭ‪ ،‬ﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺍﺯ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻃﻌﺎﻡ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﺮﺍﻡ ﺑﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺭﻧﺪﻩ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻧﻜﺸﻢ ﭘﺲ ﺑﻄﻠﺐ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺍﻟﺤﺮﺍﻡ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺣﺮﻡ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻌﺒﻪ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺣﻤﺰﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺧﻰ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﺍﺩﻩ ﺍﻳﻨﻚ ﻋﻢ ﺗﻮ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺩﺍﺩ ﺗﻮ ﺍﺯ‬
‫ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﺻﺪﻑ ﺩﻳﺪﻩ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺁﻩ ﺳﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﭘﺮﺩﺭﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺑﻰ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ‬
‫ﻛﻪ ﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﻪ ﻋﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﻧﺴﻰ ﻧﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭﻯ ﻧﻪ ﻣﺤﺮﻣﻰ ﻧﻪ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭﻯ ﻧﻪ ﻧﺎﺻﺮﻯ ﻧﻪ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭﻯ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﺯ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻏﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺁﻩ ﻛﺎﻧﺪﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻣﺤﺮﻡ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻛﺴﻢ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭ ﻭ ﻫﻤﺪﻡ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺩﻡ ﻧﻴﺎﺭﻡ ﺯﺩﻥ ﺯ ﺳﻮﺯ ﺩﺭﻭﻥ‬
‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺑﻼ ﻣﺮﺍ ﻛﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﻯ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺣﻤﺰﻩ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﻏﺮﻳﻮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﻻﺕ ﻭ ﻋﺰﻯ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺼﺮﺕ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺑﻪ ﺣﻖ‬
‫ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻛﺎﻥ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭ ﺑﺮﺁﺭﻯ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻤﺎﻳﺖ‬
‫ﻣﻦ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻧﻤﺎﻳﻰ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﻴﺎﻻﻳﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺟﺰ ﺩﻭﺭﻯ ﻧﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻭ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﺸﺎﻳﺪ‬
‫ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻭﺣﺪﺍﻧﻴﺖ ﺣﻖ ﻭ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻣﻦ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻛﻨﻰ ﺍﻯ ﻋﻢ ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺷﺮﺑﺖ ﻟﻄﻔﻰ ﺩﻫﻢ ﻭ ﻣﺮﻫﻢ ﺭﺍﺣﺘﻰ ﺑﺮ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺩﻝ‬
‫ﻣﻦ ﻧﻬﻰ ﺑﮕﻮﻯ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﷲ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺣﻤﺰﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﻋﻢ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺪﻝ ﻣﻰﺷﻮﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺁﺭﻯ‪ ،‬ﺭﺿﺎﻯ ﻣﻦ ﻭ ﺧﺸﻨﻮﺩﻯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﺣﻤﺰﻩ ﻛﻠﻤﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ‬
‫ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺑﻮﺟﻬﻞ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺑﻮﺟﻬﻞ ﺭﺳﻴﺪ ﻭﻯ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻋﺮﺏ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﻤﺎﻧﻰ ﺩﺭ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺣﻤﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻰﻣﺤﺎﺑﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﺑﻮﺟﻬﻞ ﺯﺩ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﺸﻜﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ‬
‫ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺍﻳﺬﺍ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﻰﺩﻫﻰ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﺑﺎﻋﻤﺎﺭﻩ ﻏﻀﺒﺂﻟﻮﺩﻫﺎﻯ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ‬
‫ﻧﺸﻮﻯ ﺣﻤﺰﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮﺍ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﻮﻡ ﻣﻦ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻳﻜﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻭﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺣﻖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﺖ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻰﮔﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻝ ﺭﻭ ﻧﻤﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﻭ ﻧﻤﻰﺗﺎﺑﻢ‬ ‫ﮔﺸﺎﺩ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻮ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻋﺸﻖ ﻣﻰﻳﺎﺑﻢ‬
‫ﻗﺮﻳﺶ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻭ ﻣﻼﻝ ﺑﻴﻔﺰﻭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﻗﻮﺗﻰ ﻭ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﻋﺰﺗﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻋﻤﺮ ﺧﻄﺎﺏ‬
‫ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﺷﺮﻑ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺪﺩ ﻭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻛﻔﺎﺭ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻗﻮﺕ‬
‫ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﻧﻖ ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﺩ ﺑﻐﺾ ﻭ ﺣﺴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﻫﻼﻙ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻭ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺑﻨﻰ ﻫﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﻨﻮﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﺪﻧﺪ ﻣﻮﺣﺪﺍﻥ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻻ ﺍﺑﻰﻟﻬﺐ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻔﻖ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺣﺮﻳﻒ ﻗﺘﺎﻝ ﻗﺮﻳﺶ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻌﺐ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﻛﻮچ ﻭ ﺑﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻰ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﻳﺶ ﻋﻬﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻣﺨﺎﻟﻄﻪ‬
‫ﻭ ﻣﻨﺎﻛﺤﻪ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﻔﺮﻭﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺷﻌﺐ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻬﻤﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺰﺩﻧﺪﻯ ﻭ‬
‫ﺍﻳﺬﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻤﻰ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪﻯ ﺩﺭ ﺷﻌﺐ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺷﺒﻬﺎ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ‬
‫ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺿﻌﻔﺎﻯ ﺍﻫﻞ ﺷﻌﺐ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻤﻰﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻼﺻﻰ ﺩﺍﺩ ﺍﺯ ﺷﻌﺐ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﺸﺖ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﻓﻮﺕ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻠﻮﻝ ﻭ‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻳﺎ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻛﺒﺮﻯ ﺳﻼﻡ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺭﺣﻠﺖ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻛﺒﺮﻯ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻃﺎﻫﺮﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﻣﺮﺽ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩ ﺧﻮﺍﺟﻪ‬
‫ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻯ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺗﻮﺳﺖ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺮگ‬
‫ﺑﺎﻙ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭﻟﻰ ﺑﺮ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﺮﻳﻢ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﻰﺧﻮﺭﻡ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻤﻴﺮﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﻰ‬ ‫ﺯ ﻣﺮگ ﺑﻴﻢ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭﻟﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺮﺳﻢ‬
‫ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﺎﻃﺮﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺳﺎﻣﺎﻧﻰ ﻭ ﺧﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻣﻰ‬
‫ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻜﻔﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﮕﺬﺍﺭﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺎﻃﻤﻪ ﭘﺎﺭﻩ‬
‫ﺟﮕﺮ ﻣﻨﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻜﺮﺍﺕ ﺩﻳﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ‬
‫ﻭ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﺩﺭ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻭﻯ ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﻧﺎﻟﻪ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﺑﻰ ﺧﻮﺩﺍﻧﻪ ﻧﺰﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ‬
‫ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻨﺎﻯ ﺻﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﻣﻰﺳﺎﺯﺩ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺳﻮﺯﻳﻢ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﺁﻩ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﺁﻩ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻕ‬ ‫ﺭﻭﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺗﻴﺮﻩ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻕ‬
‫ﺁﺏ ﭼﺸﻤﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻰ ﺁﻩ ﺗﺎ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻕ‬ ‫ﺁﮔﻬﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺗﺎ ﻣﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﻰﺭﻭﺩ‬
‫ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺒﻜﻴﺎﺕ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﻭﻗﺎﺭ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﷲ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﺭﺣﻠﺘﺴﺖ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺩﻣﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺗﺎ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺫﻭﻕ ﻟﻘﺎﻯ ﺗﻮ ﺭﺍ‬
‫ﺗﻮﺷﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﻭﺩﺍﻉ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻋﺮﺽ ﻛﻨﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻋﻤﺮﻯ ﺩﺭ‬
‫ﺧﺪﻣﺘﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﻻ ﭘﻴﻚ ﺍﺟﻞ ﺁﻣﺪﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻰﻣﻴﺮﻡ‪.‬‬
‫ﻣﻠﺘﻤﺲ ﻣﻦ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﺟﻮﻳﻰ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻭ ﻋﻔﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻨﻰ ﻭ ﻣﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﻨﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻘﺼﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺤﻞ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺧﺮﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﻰﻣﺎﺩﺭ ﻣﺎﻧﺪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺍﺭﻯ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻠﻤﻬﺎﻯ ﺑﺰﺭگ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻋﺮﺽ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻭﻯ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ‬
‫ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻯ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﻡ ﺭﺩﺍﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻧﺰﻭﻝ ﻭﺣﻰ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ‬
‫ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻰ ﻛﻔﻦ ﻣﻦ ﻛﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺁﻥ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ‬
‫ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻣﻬﺘﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺩﺍ ﺑﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺑﻨﻤﺎﻯ ﺗﺎ ﺩﻝ ﻭﻯ ﺧﻮﺵ ﺷﻮﺩ‬
‫ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺗﻮ ﺭﺩﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ ﻓﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻛﻔﻦ ﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﺮﻡ ﻣﺎﺳﺖ ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺱ ﻛﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ‬
‫ﺳﺮﺷﺖ ﻛﻔﻦ ﻭﻯ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺭﺳﺪ‪ 20‬ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻛﻔﻦ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺧﺼﺎﺋﺺ ﻭﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻣﺘﺄﻟﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺩﻝ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﻓﺖ‬ ‫ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻨﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﻝ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﻛﺎﻥ ﻃﻮﻃﻰ ﺷﻜﺮﺷﻜﻦ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮﻓﺖ‬ ‫ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻔﺲ ﺗﻨﮓ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬

‫( ﻣﺆﻟﻒ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻧﻔﺮﺗﺂﻭﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ‬ ‫‪13‬‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﻭ ﺷﻜﺮ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻧﻔﺮﺕ ﺁﻭﺭﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﮕﺮﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺷﻜﺮ ﻣﺒﺘﻼ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻋﻆ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻧﮕﻴﺮﻧﺪ ﭘﺲ ﺍﻳﻮﺏ ﻧﻔﺮﺗﺂﻭﺭ ﻧﺒﻮﺩ‪.‬‬
‫‪ (14‬ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﺮﻳﺰ ﺯﺩﻥ ﺍﺯ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩﺍﺕ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺼﺮﻓﺎﺕ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﺼﺎﺋﺐ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ (15‬ﻧﺎﻝ ﻣﺰﻣﺎﺭ ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻰ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ (16‬ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺆﻟﻔﻴﻦ ﻧﺼﺎﺭﻯ ﻣﻮﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﺭﺯﻕ ﺍﷲ ﻣﻨﻘﺮﻳﻮﺱ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺩﻭﻝ ﺍﺳﻼﻡ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﻴﻤﻮﺭ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻋﻠﻮ ﻫﻤﺖ ﻭ ﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﮕﺸﺎﻳﻰ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﻴﻌﻰ ﻣﺬﻫﺐ ﺑﻮﺩ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻰﻛﺮﺩ‬
‫ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﭼﻨﮕﻴﺰ ﺧﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﻧﻘﻞ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻫﻴﭻ ﻓﺎﺗﺤﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻭ ﺩﻫﻠﻰ ﻭ ﺩﻣﺸﻖ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺁﻥ ﻛﺮﺩ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻣﺸﻖ ﮔﻮﻳﺪ ﺷﺎﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻧﺎﺻﺮ ﺑﻦ ﺑﺮﻗﻮﻕ‬
‫ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺗﻴﻤﻮﺭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺁﻣﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﻮﻧﺎﻳﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺗﻴﻤﻮﺭ ﺩﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺪﻳﺪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ ﻭ‬
‫ﺗﻴﻤﻮﺭ ﺑﺎ ﺷﺎﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﺷﻬﺮ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻗﺼﻪ ﺗﻴﻤﻮﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﺷﺎﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ‬
‫ﺩﺭ ﻃﻬﺮﺍﻥ ﺷﺒﻴﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺗﻌﺰﻳﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺗﻴﻤﻮﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﻛﺮﺑﻼ ﮔﺮﭼﻪ ﺗﻔﺎﺻﻴﻞ‬
‫ﺷﺒﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎ ﺑﻰﺷﻚ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﻧﻜﺎﺗﺘﻌﺰﻳﻬﺪﺍﺭﻯ ﻣﺄﺧﺬﺵ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﻭ ﺭﻭﺿﺔﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ (17‬ﺷﺎﻳﺪ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﻣﻴﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ (18‬ﺩﺭ ﻛﺸﻔﺎﻟﻈﻨﻮﻥ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺯﻻﻝ ﺍﻟﺼﻔﺎﻓﻰ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﻟﻤﺼﻄﻔﻰ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﻔﺘﺢ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﺑﻜﺮ ﺭﺍﺯﻯ‪.‬‬
‫( ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﻴﺮﻩ ﺩﺭ ﻣﺎﺋﻪ ﺩﻭﻳﻢ ﻫﺠﺮﻯ ﻣﻴﺰﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ‬ ‫‪19‬‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬
‫‪ ( 20‬ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺆﻟﻔﻴﻦ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻨﺪ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺟﺎﻳﺮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻋﻮﺍﻡ ﻧﻘﻞ ﻏﻴﺮ ﺻﺤﻴﺢ‬
‫ﺭﺍ ﺭﻭﺍ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻋﻮﺍﻡ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ‬
‫ﺍﺳﻼﻡ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺑﻨﺎﻯ ﺭﻭﺍﺕ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﻫﺮ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﺭﺍ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺖ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ‬
‫ﺣﺪﻳﺚ ﺩﺭﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺘﻮﻫﻢ ﺿﻌﻒ ﻧﻘﻞ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻛﺜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻙ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺷﻨﻮﺩﻩ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻘﻞ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺪﻟﻴﺲ ﻻﺯﻡ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﻰﭘﻨﺪﺍﺭﺩ‬
‫ﻧﻘﻞ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:04:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/004.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﻮﺕ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻭ ﻣﻮﺕ ﺧﺪﻳﺠﻪ‪ ،‬ﻗﺮﻳﺶ ﺩﺳﺖ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻋﺪﻭﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺟﻔﺎ‬
‫ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺠﺎ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻃﺎﻳﻒ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺳﻔﻬﺎﻯ ﻗﻮﻡ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﻋﻈﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﺁﻣﺪ ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻠﻚ‬
‫ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﺟﻔﺎﻯ ﺍﻫﻞ ﺿﻼﻝ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﻜﺮﻣﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺗﺸﺮﻑ‬
‫ﺑﺮﺩ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﻳﻬﻮﺩﺍﻥ ﻛﻤﺮ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺑﺮﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺣﻴﻠﻪ ﻭ ﻛﻴﺪ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺸﺮﻛﺎﻥ ﻭ ﻋﺒﺪﻩ ﺍﻭﺛﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻭ‬
‫ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺣﺮﺏ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﻴﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ ﻏﺰﻭﻩ‬
‫ﺑﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻏﺰﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﻭﻯ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﺑﻦ ﺣﺎﺭﺙ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻯ‬
‫ﻛﻬﻨﺴﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻴﺦ ﺍﻟﻤﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻟﻮﺍ ﺑﺮﺑﺴﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﭼﻨﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺎﻩ‬
‫ﺑﺪﺭ ﺻﻒ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﻠﻤﻬﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻔﺎﺭ ﻧﻬﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪ ﺍﺳﺐ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺷﺘﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻼﺡ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻰﺳﻼﺡ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻔﺘﺎﺩ‬
‫ﺷﺘﺮ ﻭ ﺩﻭ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺷﺶ ﺯﺭﻩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺴﻮﻳﻪ ﺻﻔﻮﻑ ﺳﻪ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻛﻔﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ‬
‫ﻳﻜﻰ ﻋﺘﺒﺔ ﺑﻦ ﺭﺑﻴﻌﻪ ﺩﻭﻡ ﺷﻴﺒﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻭ ﺳﻮﻡ ﻭﻟﻴﺪ ﺑﻦ ﻋﺘﺒﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﺳﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﻧﺼﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻴﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺼﺎﺭﻳﻢ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﻗﺮﻳﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ ﺍﺑﻨﺎﻯ ﺍﻋﻤﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬
‫ﻣﻰﻃﻠﺒﻴﻢ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺯ ﺍﻛﻔﺎﻯ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻓﺮﺳﺖ‪ 21‬ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﺒﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺍﻯ ﺣﻤﺰﻩ‪ ،‬ﺍﻯ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﺮﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺷﺠﺎﻉ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻥ ﺳﻪ ﺑﻴﺪﻳﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﻣﺮﺩﻯ‬
‫ﭘﻴﺮ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻋﺘﺒﻪ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﺮﺩ ﺳﺎﻝ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﻏﻨﻴﻢ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ‬
‫ﻭﻟﻴﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﺧﺎﺳﺘﻪ ﻭ ﻧﻮﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﻏﻨﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﻭ ﻋﺘﺒﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬
‫ﻋﺘﺒﻪ ﺯﺧﻤﻰ ﺑﺮ ﺳﺎﻕ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﺶ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﻣﻐﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩ ﺣﻤﺰﻩ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻋﺘﺒﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﻮﺭ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻐﺰ ﺍﺯ ﺳﺎﻕ ﻭﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺭﻳﺨﺖ‬
‫ﻭ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﺟﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻟﺴﺖ‬
‫ﺷﻬﻴﺪﺍ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺑﻠﻰ‪ ،‬ﺗﻮ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﻬﺪﺍﻳﻰ ﻭ ﺳﺮﺩﻓﺘﺮ ﺳﻌﺪﺍﻳﻰ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻯ‬
‫ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺣﻘﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ‪:‬‬
‫ﻭ ﻧﺪﻫﻞ ﻋﻦ ﺍﺑﻨﺎﺋﻨﺎ ﻭ ﺍﻟﺤﻼﻳﻞ‬ ‫ﻭ ﻧﺴﻠﻤﻪ ﺣﺘﻰ ﻧﺼﺮﻉ ﺣﻮﻟﻪ‬
‫ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺑﻴﺖ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﻼﻣﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻭ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﻬﺎ ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻫﻼﻙ ﮔﺸﺘﻪ ﺷﻮﻳﻢ ﺑﺮ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﻭ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻴﻢ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺪﺍﻯ ﺍﻭ ﺳﺎﺯﻳﻢ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺍﺯ ﺑﺪﺭ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻭﺣﺎ ﺑﺪﺍﺭ ﺍﻟﻘﺮﺍﺭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺷﻬﻴﺪ ﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺣﻤﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﺏ ﺍﺣﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻏﺰﻭﻩ ﺍﺣﺪ ﺍﺟﻤﺎﻻ ﺑﺮ ﺁﻥ‬
‫ﻭﺟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺸﺮﻛﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﺑﻪ ﻛﻴﻨﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﺳﻼﻡ ﻛﻤﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻬﺖ ﺻﻨﺎﺩﻳﺪ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﮔﺸﺘﻪ‬
‫ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻨﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻨﺪ ﻟﺸﻜﺮﻯ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﺭﻫﭙﻮﺵ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺳﻪ‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻫﺰﺍﺭ ﺷﺘﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﺣﺪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺎ ﻫﻔﺘﺼﺪ‬
‫ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﺑﺮ ﻭﺟﻬﻰ ﻛﻪ ﺍﺣﺪ ﺩﺭ ﻗﻔﺎ ﻭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻯ ﻭ ﻛﻮﻩ ﻋﻴﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻳﺴﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻛﻮﻩ‬
‫ﺷﻜﺎﻓﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ ﺧﻄﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻫﻞ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﻳﻨﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ‬ ‫ﻋﻴﻨﻴﻦ‪22‬‬
‫ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺟﺒﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻓﺮﺍﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻘﺮﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺷﻜﺎﻑ ﻛﻮﻩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻛﺎﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﻨﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﻛﺰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻫﻴﺪ ﺧﻮﺍﻩ ﻣﺎ‬
‫ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺴﻮﻳﻪ ﺻﻔﻮﻑ ﻭ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻦ ﺍﻟﻮﻳﻪ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﻗﺮﻳﺶ ﻃﻠﺤﺔ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﻠﺤﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯ‬
‫ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﻭﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺗﻴﻐﻰ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻭﻯ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰﺵ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻫﻼﻙ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ‬
‫ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺣﻤﺰﻩ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﻗﺮﻳﺶ ﻫﻼﻙ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻛﻔﺮ ﻧﮕﻮﻧﺴﺎﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻔﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ‬
‫ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﺎﻥ ﺷﻜﺎﻑ ﻋﻴﻨﻴﻦ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﻔﺎﺭ ﻭ ﺍﺧﺬ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻣﺮﻛﺰ ﺭﺍ‬
‫ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺟﺒﻴﺮ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﻼﻑ ﺍﻣﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺟﺒﻴﺮ ﺑﺎ‬
‫ﻣﻤﺮ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻰ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﺍﻥ ﺻﻮﺏ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺑﻦ ﺟﺒﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﺎﺭﺍﻧﺶ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﻣﻌﺪﻭﺩﻯ ﭼﻨﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻛﻔﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ّ‬
‫ﻋﻘﺐ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺻﻒ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﭙﺎﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺂﻣﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ‬
‫ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺷﻜﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻛﻔﺎﺭ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻗﺴﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﻗﺴﻤﺘﻰ ﺑﻪ ﻫﺰﻳﻤﺖ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺴﻤﺘﻰ ﺍﺯ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺳﻌﺪ ﻭﻗﺎﺹ ﻭ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﻗﺴﻤﺘﻰ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻓﺎﻳﺰ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻻﺣﺒﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﺣﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻫﺰﻳﻤﺖ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮﻯ‬
‫ﻭﻯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﭼﻮﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻠﺤﻖ ﻧﺸﺪﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻥ ﻟﻰ ﺑﻚ ﺍﺳﻮﺓ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫ﺍﻗﺘﺪﺍﺳﺖ ﻣﻘﺘﺪﻯ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻘﺘﺪﺍ ﻛﺠﺎ ﺭﻭﺩ‪.‬‬
‫ﺑﻠﺒﻞ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺯ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ‬ ‫ﺟﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻪ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ‬
‫ﻛﻪ ﮔﺮﺵ ﺳﺮ ﺑﺮﻭﺩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ‬ ‫ﺻﻔﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺟﻤﻌﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻊ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭ ﻋﻠﻰ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﮔﺸﺖ ﻭ‬
‫ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ ﻧﺒﻰ ﺑﻮﻟﻰ‬
‫ﺍﺷﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩ ﻣﻬﻢ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻧﻴﺰ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﻛﻤﺎﻝ‬
‫ﻣﻮﺍﺳﺎﺕ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻧﻪ ﻣﻨﻰ ﻭ ﺃﻧﺎ ﻣﻨﻪ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ‬
‫ﻣﻦ ﺍﺯ ﻭﻳﻢ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭ ﺍﻧﺎ ﻣﻨﻜﻤﺎ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﺩﻭﺍَﻡ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﻏﻴﺒﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻ ﻓﺘﻰ ﺍﻻ ﻋﻠﻰ ﻻ ﺳﻴﻒ ﺍﻻ‬
‫ﺩﺭ ﺩﺭﺝ ﺍﻟﺪﺭﺭ ﺭﻭﺡ ﺍﷲ ﺭﻭﺡ ﻣﺆﻟﻔﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻰﺷﺒﻬﻪ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻤﺎﻳﻰ ﻭ ﺑﻰﺷﺎﺋﺒﻪ ﺗﺼﻮﺭ‬ ‫ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ‪23‬‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻛﺴﺐ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﻟﺖ ﻋﻈﻤﻰ ﻭ ﺩﺭﻙ ﺍﻳﻦ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻛﺒﺮﻯ ﻭ ﻧﺰﻭﻝ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ‬
‫ﺍﺳﻨﻰ ﻭ ﻋﺮﻭﺝ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺼﺪ ﺍﻗﺼﻰ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺻﻔﻴﺎ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺍﻧﺘﻤﺎ ﺑﺎﻛﻤﻞ ﺍﺗﻘﻴﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺣﺎﻣﻞ ﺷﺪ ﻛﻤﺎ ﻗﺎﻝ ﺍﻟﻨﺎﻇﻢ ﻭ ﻟﻘﺪ ﺍﺟﺎﺩ ﻓﻰ ﻣﺎ ﺍﻓﺎﺩ‪.‬‬
‫ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺭﺳﻴﺪ‬ ‫ﺁﻥ ﻛﻮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻻﻓﺘﻰ ﺭﺳﻴﺪ‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍژﺩﻫﺎﺭ ﺭﺳﻴﺪ‬ ‫ﺁﻥ ﭘﺮ ﺩﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻋﺪﺍ ﺑﻪ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ‬

‫ﺯﺭ ﮔﺸﺖ ﻛﺎﺭ ﻗﻠﺐ ﭼﻮ ﺑﺎ ﻛﻴﻤﻴﺎ ﺭﺳﻴﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﺍﻭ ﺯ ﺗﻔﺮﻗﻪ ﻫﺎﺩﻝ ﺧﻼﺹ ﻳﺎﻓﺖ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻛﻔﺎﺭ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻌﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺁﺭﻧﺪ‬
‫ﺍﺑﻦ ﺷﻬﺎﺏ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻗﻤﻴﻪ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺣﻤﻴﺪ ﻭ ﻋﺘﺒﺔ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰﻭﻗﺎﺹ ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﻛﻪ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﺭ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ‬
‫ﮔﻮﺷﻬﺎﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺑﺎ ﻣﻌﺪﻭﺩﻯ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺳﺨﺘﺪﻻﻥ ﺳﺴﺘﭙﻴﻤﺎﻥ ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺩﺳﺖ‬
‫ﺟﺮﺃﺕ ﺍﺯ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻭﻗﺎﺣﺖ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺁﻥ ﻣﻌﺪﻥ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻭ ﺟﻼﻟﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﺑﻦ ﻗﻤﻴﻪ ﺳﻨﮕﻰ ﭼﻨﺪ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﻪ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻗﻠﻮﺏ ﻣﺘﻮﺟﻬﺎﻥ ﺣﺮﻡ ﺻﺪﻕ ﻭ ﺻﻔﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﺎﻕ‬
‫ﺍﺑﺮﻭﻯ ﺩﻟﺠﻮﻯ ﺁﻥ ﻛﻌﺒﻪ ﺣﻠﻢ ﻭ ﻭﻓﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﮔﺸﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺧﻮﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ‬
‫ﻭﻯ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺍﻃﻬﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎﻙ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻧﻤﻰﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻜﺪ ﻭ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ‬
‫ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺷﻬﺎﺏ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺮ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺯﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰﻭﻗﺎﺹ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﺩ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ‬
‫ﻟﺐ ﻟﻄﻴﻔﺶ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺁﻥ ﺑﻴﻨﻮﺍﻯ ﺧﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺣﺴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻛﻴﻨﻪ ﺭﻃﺐ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﺨﻞ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻧﻬﺎﻝ‬
‫ﻋﻤﻠﺶ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺑﻪ ﺛﻤﺮﻩ ﺍﻥ ﺷﺠﺮﺓ ﺍﻟﺰﻗﻮﻡ ﻃﻌﺎﻡ ﺍﻻﺛﻴﻢ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺟﺰ ﺧﺎﺭ‪ ،‬ﺧﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻃﺒﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺎﺻﻠﻰ‬ ‫ﺁﻥ ﺳﺨﺘﺪﻝ ﻛﻪ ﺳﻨﮓ ﺟﻔﺎ ﺑﺮ ﻟﺒﺖ ﻓﻜﻨﺪ‬
‫ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﺛﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺭﺑﺎﻋﻴﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﻴﺐ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻮﻫﺮﻫﺎﻯ ﺷﺐ ﭼﺮﺍﻍ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﻍ‬
‫ﺳﻴﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺩﺍﻯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺩﻟﺴﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﺝ ﻳﺎﻗﻮﺗﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻰﺣﻴﺎﻳﻰ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﺧﺎﻙ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺷﻤﺎﺭﻯ‬
‫ﻧﺒﻮﺩ ﻛﺴﺮﻯ ﺑﺪﺍﻥ ﻋﻘﺪ ﺻﺤﻴﺢ ﺭﺍﻩ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺭﺟﺴﺖ ﺩﺭ ﺳﻰ ﻭ ﺩﻭ ُﺩﺭ‬
‫ﻭﻧﺪﺭ ﺁﻥ ُﺩ َ‬ ‫ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺩﺭﻫﺎ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺩﺭﺝ ﭘﺮ‬

‫ﻛﺴﺮﻯ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺳﻨﮓ ﺑﺪﮔﻬﺮﺍﻥ‬ ‫ﺑﻮﺩ ﻋﻘﺪﻯ ﺻﺤﻴﺢ ﻟﻴﻚ ﺩﺭ ﺁﻥ‬

‫ﮔﻮﻳﻴﺎ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺧﺸﻚ ﻣﻐﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺩﻓﻊ ﺳﻮﺩﺍ ﻣﻔﺮﺣﻰ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺑﻮﺩ‪ 24‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺪﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭ ﺷﺎﻫﻮﺍﺭ ﻣﻰﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﻳﺎﻗﻮﺕ‬
‫ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻣﻰﺳﻮﺩ‪.‬‬
‫ﮔﺮ ﻧﺸﺪﻯ ﺩﺭ ﺷﻜﻦ ﻭ ﻟﻌﻠﺴﺎﻯ‬ ‫ﻛﻰ ﺷﺪﻯ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﻣﻔﺮﺡ ﮔﺮﺍﻯ‬
‫ﻳﺎ ﺁﻥ ﺳﺨﺖ ﺩﻝ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻋﻘﻴﻖ ﻳﻤﻨﻰ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﺯ ﺷﻌﺸﻌﻪ ﺳﻬﺒﻞ ﺗﺎﺑﺎﻧﺶ ﺍﻗﺘﺒﺎﺱ ﺭﻧﮕﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪25‬‬
‫ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻟﻌﻞ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮﺩ ﻟﻌﻠﺶ ﺳﻬﻴﻞ ﺭﺧﺸﻨﺪﻩ‬
‫ﺳﻨﮓ ﺩﺭﺩﻡ ﻋﻘﻴﻖ ﺭﻧﮓ ﺁﻣﺪ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺳﻬﻴﻠﺶ ﺭﻓﻴﻖ ﺳﻨﮓ ﺁﻣﺪ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺑﻦ ﻗﻤﻴﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﺮﺩ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ‬
‫ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﻛﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪ ،‬ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﺑﺮﺍﺭ ﻭ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﻧﻬﺎﻥ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺩﻳﺪﻩ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﻣﻈﻠﻢ ﺗﻴﺮﻩ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺁﺛﺎﺭ ﭼﺸﻢ ﺯﺧﻢ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﺍﺯ ﻣﮋﻫﻬﺎ ﺳﻴﻞ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺳﻴﺪ‬ ‫ﻧﺎﻟﻪ ﺩﻟﻬﺎ ﺑﻪ ﺛﺮﻳﺎ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﺍﺑﻦ ﻗﻤﻴﻪ ﭼﻮﻥ ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺷﺮﻉ ﻳﻘﻴﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﻏﺮﻭﺏ ﻓﻨﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺍﻭﺝ ﻛﻤﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻐﺮﺏ ﻓﻮﺕ ﻭ ﺯﻭﺍﻝ ﻣﺘﻮﺍﺭﻯ ﺷﺪﻩ‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﮋﺩﻩ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻣﻬﻢ ﺍﻭ ﺑﭙﺮﺩﺍﺧﺘﻢ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺃﻻ ﺍﻥ‬
‫ﻣﺤﻤﺪﺍ ﻗﺪ ُﻗﺘﻞ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ! ﺁﻭﺍﺯ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ‬
‫ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺍﻫﻞ ﺷﺮﻙ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻐﺎﻙ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻌﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺑﻪ ﻭﻯ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻏﺰﻭﻩ ﺣﻤﺰﻩ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺟﺮﻋﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﺯﺍﻫﺮﻩ ﻳﺮﺯﻗﻮﻥ ﻓﺮﺣﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﻤﺰﻩ ﺳﻼﻡ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‬
‫ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺒﻴﺮ ﺑﻦ ﻣﻄﻌﻢ ﻛﻪ ﻣﻬﺘﺮﺯﺍﺩﻩ ﻣﻜﻪ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻋﺮﺏ ﺑﻮﺩ ﻏﻼﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﺣﺒﺸﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺣﺸﻰ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺑﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻯ ﭼﻮﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﻗﺮﻳﺶ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺟﺒﻴﺮ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻣﺮﺩﻯ ﺩﻟﻴﺮ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﮔﺮﻳﺰ‪26‬‬
‫ﻭﺣﺸﻰ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻏﻼﻡ ﺩﺍﻧﺴﺘﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺪﺭ ﻋﻢ ﻣﻦ ﻃﻤﺔ ﺑﻦ ﻋﺪﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺯﺍﺭﻯ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ‬
‫ﻭ ﻣﻦ ﻳﻚ ﻋﻢ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﻭ ﻋﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﺣﻤﺰﻩ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ‪ ،‬ﻋﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﺏ‬
‫ﺣﻤﺰﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻭﺍﻓﺮ ﺷﺎﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭﺣﺸﻰ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻬﺪﻩ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺯﻥ ﺍﺑﻮﺳﻔﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮﺏ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﺟﻤﺎﻝ ﺷﻬﺮﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﭘﺪﺭ ﺍﻭ ﻋﺘﺒﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺪﺭ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﻫﻼﻙ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭﺣﺸﻰ ﺭﺍ‬
‫ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﻭﺑﻴﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﻛﺸﺘﻦ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺩﻫﻰ ﻛﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﺼﻮﻝ ﻭﺻﻮﻝ ﺭﺳﺪ ﻭ‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﻪ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﺘﺒﺔ ﺍﺑﻦ ﺣﺎﺭﺙ ﺑﻦ ﺍﻋﻤﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻭﺣﺸﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﺪﺭ ﻛﺸﺘﻪ‬
‫ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﻯ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺳﻪ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻴﺶ ﻛﻔﻮ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﺍﮔﺮ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺗﻦ ﺭﺍ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺳﺎﺯﻯ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻯ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﻭﺣﺸﻰ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﺤﻤﺪ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﭼﻪ‬
‫ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺍﻭ ﻳﻚ ﺟﻬﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺣﻤﺰﻩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻛﻌﺒﻪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﺎﺑﻢ ﺍﺯ ﻫﻴﺒﺖ ﻭ ﺳﻄﻮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ‬
‫ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻋﻠﻰ ﺟﻮﺍﻥ ﻧﻮﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺣﺮﺏ ﻛﻤﺮﺳﻴﺪﻩ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﺣﺮﺑﻪ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‬
‫ﭘﺲ ﻭﺣﺸﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﻨﺪ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺣﺎﺭﺙ ﻋﺰﻡ ﻛﺸﺘﻦ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺷﻴﺮ ﺑﻴﺸﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭﺳﺖ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺣﺮﺏ ﺑﻪ ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﺗﺮﺻﺪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺗﻔﺤﺺ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻭ ﺟﺎﻧﺒﺎﺯﺍﻥ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺳﻴﺪ ﺍﺧﻴﺎﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻯ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻻ ﻓﺘﻰ ﻭ ﻣﺒﺮﺯ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﻫﻞ ﺍﺗﻰ ﺩﺭ‬
‫ﺣﺮﺏ ﻣﻬﺎﺭﺗﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺳﺘﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺣﻤﺰﻩ‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﻤﺰﻩ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺮ ﻣﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺻﻔﻮﻑ ﻗﺮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻤﺰﻩ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﺳﺘﻰ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺣﺮﺏ ﻛﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﭼﻴﺰﻯ ﻓﺮﻭ ﻧﻤﻰﮔﺬﺍﺷﺖ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﺳﻄﻮﺕ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺩﺳﺘﺒﺮﺩﻯ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺳﺎﻡ ﻧﺮﻳﻤﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻯ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻯ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺭﺳﺘﻢ ﺩﺳﺘﺎﻥ‬
‫ﻣﻼﺣﻈﻪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻯ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﻜﺎﺭﻯ ﺍﻭ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻧﻌﻞ ﺳﻤﻨﺪﺵ ﺩﺍﺩﻯ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺷﺎﻫﺴﻮﺍﺭﻯ ﺳﻮﻯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﺭﺩ‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻟﻌﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻓﻠﻚ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﻗﺪﺭ‬
‫ﺑﻪ ﺩﻣﻰ ﮔﻮﻯ ﻓﻠﻚ ﺩﺭ ﺧﻢ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﺁﺭﺩ‬ ‫ﺍﺯ ﺭﻩ ﭼﺴﺘﻰ ﻭ ﭼﺎﻻﻛﻰ ﺍﮔﺮ ﻗﺼﺪ ﻛﻨﺪ‬
‫ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺎﻉ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﺰﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻰ ﺗﻌﻠﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺮ ﺳﻘﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺭﺟﺰ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺍﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﺮﻳﺶ ﻫﻴﭽﻜﺲ‬
‫ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺣﻤﺰﻩ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻰ ﺗﺤﺎﺷﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ‬
‫ﻣﺘﻼﺷﻰ ﻭ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻛﻒ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﭘﺮﻭﺍﻯ ﺣﻔﻆ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭﺣﺸﻰ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﻣﻰﻃﻠﺒﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ‬
‫ﻣﺮﻛﺒﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺷﺪ ﻭﺣﺸﻰ ﺍﺯ‬
‫ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﺯﻭﺑﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻭﻯ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻋﺎﻧﻬﺎﺵ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪ ﺣﻤﺰﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻨﮕﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﺧﻢ ﻛﻪ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻛﻠﻤﻪ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺳﻴﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ ﻭﺣﺸﻰ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻯ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺮﺑﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﻜﻢ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﺟﮕﺮﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﮕﺮ ﺣﻤﺰﻩ ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺪﺭﺕ ﻫﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ‬
‫ﻓﺮﺍﺳﺘﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﺨﺎﺋﻴﺪ ﭘﺲ ﺑﻴﻨﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻳﻪ ﺯﻳﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻜﻪ ﺭﺳﻢ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﺯﺭ ﺳﺮﺧﺖ ﺑﺪﻫﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﻯ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﻤﺰﻩ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﻛﺸﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎﻯ ﻭﺣﺸﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ‬
‫ﺣﻤﺰﻩ ﻫﻨﺪ ﻛﺎﺭﺩ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﻭ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻭﻯ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﺩ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺭﺍ‬
‫ﻣﺜﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﮕﺬﺍﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻮ ﺩﺭ ﻏﺰﺍ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﻳﻦ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻛﺮﺩ‬ ‫ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻓﺘﺎﺩﻩ ﺭﻭﺍ ﻛﻰ ﺑﻮﺩ ﺗﻨﻰ‬
‫ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻳﻦ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﺜﺎﺭ ﻛﺮﺩ‬ ‫ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻓﺪﺍﻯ ﻋﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺣﺪ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﻗﺘﻞ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻫﻴﭻ ﺯﻧﻰ ﻗﺮﺷﻴﻪ ﻭ ﻫﺎﺷﻤﻴﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺍﻻ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ ﺣﺠﺮﺍﺕ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻗﺼﺪ ﺍﺣﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻫﺰﻳﻤﺘﻴﺎﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﻯ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﺑﺎﺯ ﺷﺮﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺤﻠﻪ ﺍﺯ ﻫﺰﻳﻤﺘﻰ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻣﻰﭘﺮﺳﻰ؟‬
‫ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﻰﺑﻴﻦ ﻭ ﻣﭙﺮﺱ‬ ‫ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺘﻮﺍﻥ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻣﺎﻍ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺳﻴﻞ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ‬
‫ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻛﺴﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﺰﺩ ﺩﻫﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺷﺪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺯﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭﻯ ﺯﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ‬
‫ﻭ ﻳﺎ ﺣﺒﻴﺒﺎﻩ ﭘﺲ ﭼﺎﺩﺭ ﻋﺼﻤﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻭ ﺻﻔﻴﻪ ﻭ ﺍﻡ ﺍﻳﻤﻦ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ‬
‫ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺍﺣﺪ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻫﻰ ﻣﻰﺯﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺍﺣﺪﻯ ﺭﺍ ﺗﺎﺏ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻟﻬﺎﻯ‬
‫ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻃﺎﻗﺖ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ‪:‬‬
‫ﻛﻮﻩ ﺍﮔﺮ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻟﻬﺎﻡ ﺍﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﻭﺩ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺁﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻭﺝ ﺛﺮﻳﺎ ﺑﺮﻭﺩ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩ ﻧﻪ ﻗﻮﺕ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﻧﻪ ﺭﻭﻯ ﺭﻓﺘﻦ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺯﻧﻰ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﺫﺑﻴﺎﻥ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻴﺮ ﺍﻟﺒﺸﺮ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﻭﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﻭﻡ ﺍﻣﺎ ﻗﻮﺕ‬
‫ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪﺓﺍﻟﻨﺴﺎء ﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺧﺒﺮﻯ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺕ ﺗﻮ‬
‫ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻴﻨﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﻟﺶ ﺑﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﻏﻢ ﻭ ﺳﻮﺯﺵ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﺍﻟﻢ ﻣﺤﻨﺘﺰﺩﻫﺎﻯ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰﻯ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺰ ﺩﺳﺖ ﻏﻤﺶ ﺩﻝ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﺎﻥ ﻣﻰﮔﺬﺭﺍﻧﺪ‬ ‫ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻏﻤﻰ ﭼﻮﻥ ﻏﻢ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﺩﺍﻧﺪ‬
‫ﭘﺲ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺯﻥ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﺮ ﺟﻤﺎﻝ ﺟﻬﺎﻧﺂﺭﺍﻯ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﻓﺘﺪ ﺳﻼﻡ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻨﺴﺎﻥ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻋﺮﺽ ﺩﻩ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫ﺁﻳﺎ ﺷﺐ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻰ ﺑﻮﺩ ﺳﺤﺮ‬ ‫ﺍﻯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺷﺪﻯ ﻏﺎﻳﺐ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺑﮕﺸﺎﻯ ﭼﺸﻢ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻧﮕﺮ‬ ‫ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺩﻝ‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺳﻮﺯﻡ ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻭ ﺩﻭﺩﻡ ﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺳﺮ‬ ‫ﻧﺎﻟﻢ ﭼﻮ ﻧﻰ ﺯ ﻏﺼﻪ ﻭ ﺑﺎﺩﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ‬
‫ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﻋﺒﺮﺍﺕ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﻭ ﺩﺍﻍ ﻳﺘﻴﻤﻰ‬
‫ﺑﺮ ﺟﮕﺮﻡ ﻧﻬﺎﺩﻯ ﺍﻯ ﺩﺭﻳﻐﺎ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻯ ﺗﺎ ﺩﺭﺩ ﺑﻰﻛﺴﻰ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺍ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺯﺧﻢ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻣﺮﺍ‬
‫ﻣﺮﻫﻤﻰ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﻧﺐ ﺯﻥ ﺫﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻣﻰﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻳﺪ ﺧﺒﺮ‬
‫ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺩﺭ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ‬
‫ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﺸﺘﻬﺎﻯ ﺩﻳﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﻧﻴﻚ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺟﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻥ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺭﻭﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﭼﻮﻥ ﻗﺪﺭﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻓﺖ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻫﻼﻙ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺴﺮﺵ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﻣﻘﻰ ﺍﺯ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺍﺷﺖ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪﻯ! ﻛﻪ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ‬
‫ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺑﺮﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻴﺮ ﺗﺎ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﺸﻨﻮﻡ ﻭ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺑﻨﮕﺮﻡ‪.‬‬
‫ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺭﻯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﺳﺎﻥ ﻛﻦ‬ ‫ﺩﻡ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺴﺖ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺯﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺍﻯ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺎﺩﺭ! ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺎﻧﺴﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺗﻮ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﺸﺎﻧﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺨﺒﺎﺭ ﺣﺎﻝ ﭘﺪﺭﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ‬
‫ﻣﻰﺑﺮﺩ ﻣﻌﺬﻭﺭﻡ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﮕﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻯ ﻛﻮﻩ ﺍﺣﺪ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺷﻌﺐ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﻯ ﻋﻠﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺯﻥ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ! ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺟﺪ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻋﺸﻴﺮﻫﺎﻡ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﺳﻼﻡ ﻓﺎﻃﻤﻪ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻮ ﻋﺮﺽ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻰ ﺯﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺼﻪ ﺭﺍ ﺷﺮﺡ ﺩﺍﺩ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺯﻥ ﺯﻭﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﻦ ﺑﺪﻭ ﺭﺳﺎﻥ ﻭ ﺑﻰ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﺭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﮋﺩﻩ ﺳﻼﻣﺖ‬
‫ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺑﺪﺍﺷﺘﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ‬
‫ﺭﺳﺎﻥ ﻭ ﻣﮋﺩﮔﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺯﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺣﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺭﻓﺖ ﺍﻭ‬
‫ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﺣﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻰ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﺧﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﻣﮋﺩﮔﺎﻧﻰ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻊ‬
‫ﺩﺍﺭﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﭼﺸﻢ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺖ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺍﷲ ﮔﻮﺍﻩ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻰ ﺍﻭ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻨﻬﻢ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ‬
‫ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﻡ ﻛﻪ ﺑﻰﻛﺴﻨﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩ ﭘﺲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻓﻌﻞ ﻋﻤﻰ ﺁﻳﺎ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻋﻢ‬
‫ﻣﻦ ﺣﻤﺰﻩ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﺣﺎﺭﺙ ﺑﻦ ﺻﻤﻪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺒﺮ ﺣﻤﺰﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ‬
‫ﺩﻳﺮ ﺁﻣﺪ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺎﺭﺙ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺣﻤﺰﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻋﻠﻰ‪ ،‬ﺣﻤﺰﻩ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ‬
‫ﺣﺎﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺧﺖ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﺟﻴﺤﻮﻥ ﺷﺪ‬ ‫ﺁﻩ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻟﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻥ ﺷﺪ‬
‫ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺣﻤﺰﻩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﻢ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﻭ ﻣﺜﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ ﺷﺪ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﭼﻪ ﺣﻤﺰﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻋﻢ ﺑﻮﺩ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺿﺎﻋﻰ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺻﻔﻴﻪ ﻋﻤﻪ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺣﻤﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻭﻯ ﺯﺑﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻭﺍﻟﺪﻫﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺟﺰﻉ ﻛﻨﺪ ﺯﺑﻴﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺁﻳﻰ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﻯ ﺻﻔﻴﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺷﻨﻴﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺣﻤﺰﻩ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻠﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ‬
‫ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﺿﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺍ ﺻﺒﺮ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺩﻭﻟﺖ ﺭﺿﺎﻯ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﻢ ﺯﺑﻴﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺳﺎﻧﺪﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ‬
‫ﺍﺳﺘﺮﺟﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻭﻯ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ‬
‫ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻫﻢ ﻣﻴﮕﺮﻳﺴﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻣﺎ ﺍﺻﺎﺏ ﺑﻤﺜﻠﻚ ﺍﺑﺪﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺼﻴﺒﺘﺰﺩﻫﺎﻯ ﺑﻪ ﻣﺜﻞ‬
‫ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺟﺰ ﺑﻜﺎء ﻭ ﺍﻧﻴﻦ‬
‫ﻇﻬﻮﺭ ﻧﺮﺳﺪ ﻭ ﺟﺰ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻧﺸﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻮ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺁﻩ ﻭ ﺑﻰﻗﺮﺍﺭﻯ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻯ ﺩﻝ‬
‫ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﺭﻯ‬ ‫ﺍﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﺗﻮ ﺍﺷﻜﻬﺎﻯ ﺧﻮﻧﻴﻦ‬
‫ﭘﺲ ﺑﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﺻﻔﻴﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﺎﺩ ﻣﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺣﻤﺰﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺪ ﺍﷲ ﻭ ﺍﺳﺪ‬
‫ﺭﺳﻮﻟﻪ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺮ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﺍﺣﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﺍﻭﻝ ﺑﺮ ﺣﻤﺰﻩ‬
‫ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺣﻤﺰﻩ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻰﮔﺰﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺑﺎﺭ ﺑﺮ ﺣﻤﺰﻩ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ‬
‫ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺣﻤﺰﻩ ﺷﻬﻴﺪ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻛﻪ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺧﺒﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻛﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺑﻰﻛﺲ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﮕﺰﺍﺭﺩ ﻭ‬
‫ﻣﻬﺘﺮ ﺑﺸﺮ ﺻﻠﻮﺍﺓ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺑﺎﺭ ﺑﺮ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺣﻤﺰﻩ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻳﻜﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﻭ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﻛﺮﺑﻼ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺎ ﺣﻖ‬
‫ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺷﻬﺪﺍ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺍﺟﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺷﻤﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻧﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻴﺰ‬
‫ﺣﺴﺎﺏ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺩﺭ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﻬﻴﺪﻯ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺪ ﺣﻮﺭﺍﻟﻌﻴﻦ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺩﻭﺭ‬ ‫ﻭﻗﺖ ﻏﺰﺍ ﺗﻴﻎ ﺯﻧﺎﻥ ﻏﻴﻮﺭ‬
‫ﻛﺰ ﭘﻰ ﺍﻋﻼﻯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻛﻨﻨﺪ‬ ‫ﻧﻰ ﺯ ﭘﻰ ﺟﺎﻩ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﺷﺮﺑﺘﻰ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﻛﻮﺛﺮ ﺧﻮﺭﻧﺪ‬ ‫ﻻ ﺟﺮﻡ ﺁﻥ ﺗﻴﻎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺭﻧﺪ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺣﻤﺰﻩ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺣﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻛﺜﺮ ﺧﺎﻧﻬﻬﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺍﻻ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻤﺰﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻣﺎ ﺣﻤﺰﻩ ﻻ ﺑﻮﺍﻛﻰ ﻟﻪ ﻫﻬﻨﺎ ﺣﻤﺰﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺷﻬﺮ ﺯﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻭ ﻏﺮﻳﺒﺴﺖ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻔﻘﺖ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﻝ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻋﺠﻴﺒﺴﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎﻩ ﺍﻟﻤﻴﺴﺖ ﻧﺼﻴﺐ ﻏﺮﻳﺒﺴﺖ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ‪ :‬ﺩﻭ ﻭﻗﺖ ﺩﻭ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻣﻮﺟﺐ‬
‫ﺣﺴﺮﺕ ﺍﺳﺖ‪ :‬ﺍﻭﻝ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻳﺘﻴﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺎﻡ ﻏﺮﻳﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻛﻪ ﻧﮕﺮﺩ‬
‫ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻮﻳﻬﻬﺎﻯ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ ﻗﺼﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯﻡ‬ ‫ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺎﻡ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﭼﻮ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻏﺎﺯﻡ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻩ ﻭ ﺭﺳﻢ ﺳﻔﺮ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻡ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺩﻳﺎﺭ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﺯﺍﺭ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﻋﺰﺭﺍﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻗﺎﺑﺾ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺩﺍﻍ ﺣﺴﺮﺕ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰﻧﻬﻰ ﻭ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﺗﻠﺦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﻣﻰﺩﻫﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮ ﻛﺴﻰ ﺭﺣﻢ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻋﺰﺭﺍﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺭﺣﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ‬
‫ﻧﺰﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻗﺒﺾ ﺭﻭﺡ ﺑﺮ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺣﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻻ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻤﺘﺤﻦ ﺟﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻭﻃﻦ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻪ‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺭﻭﺡ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺍﺳﺘﺮﺩﺍﺩ ﻛﻨﻢ ﻭ ﭘﻨﺠﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺟﺎﻧﺶ ﺯﻧﻢ ﺁﻥ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﭼﭗ ﻭ‬
‫ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﺪ ﻧﻪ ﺯﻥ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻯ ﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻢ ﺩﻝ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﺮﻯ ﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮ ﺿﻤﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻬﺪ ﻧﻪ ﻳﺎﺭ ﻣﺸﻔﻘﻰ ﻛﻪ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ‬
‫ﻛﻪ ﻭﺻﻴﺘﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﺏ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻭﻯ ﺑﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺪﺍﻣﺖ ﺍﺯ ﺳﺤﺎﺏ ﭼﺸﻢ ﻭﻯ ﺑﭽﻜﺪ‬
‫ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺭﺣﻢ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺍﻭ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻗﺒﺾ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻭﺯ ﺷﺮﺑﺖ ﻏﻢ ﺗﻠﺦ ﺷﻮﺩ ﻛﺎﻡ ﻏﺮﻳﺐ‬ ‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮﻭﺩ ﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻏﺮﻳﺐ‬
‫ﺷﻚ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺰ ﺁﻥ ﺑﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺷﺎﻡ ﻏﺮﻳﺐ‬ ‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﺑﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻤﻰ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺣﻤﺰﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﮔﺮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻬﻬﺎﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻤﺰﻩ ﻋﻢ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺑﮕﺮﻳﻴﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯ ﺁﺋﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺮﻳﻴﺪ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻤﺰﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻗﺮﻳﺐ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺑﺮﻭ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻤﺰﻩ ﺷﻨﻴﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻧﺼﺎﺭﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮ ﻋﻢ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﺮﻳﻨﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺑﺎﺩ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺷﻤﺎ ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﺭ ﺿﻴﻪ ﻛﺮﺑﻼ‬
‫ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﻻﺟﺮﻡ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺩﺭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻌﺎﻟﻢ ﺍﻟﺘﻨﺰﻳﻞ ﺍﺯ ﺳﺪﻯ ﺭﺣﻤﺔﺍﷲ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ‬ ‫ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻰ ﺍﻟﺴﻨﺔ‪27‬‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻭ ﺷﻔﻖ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺛﻌﻠﺒﻰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺳﻴﺮﻳﻦ ﺭﺣﻤﺔ ﺍﷲ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﻤﺮﺗﻰ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺍﺯ ﺷﻔﻖ ﻣﺸﻬﻮﺩ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ‪:‬‬
‫ﻫﺮ ﺷﺎﻡ ﻋﻜﺲ ﺧﻮﻥ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﻛﺮﺑﻼﺳﺖ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺧﻰ ﺷﻔﻖ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﻦ ﭼﺮﺥ ﺑﻰﻭﻓﺎﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻣﺬﻛﻮﺭﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﺮ ﻭ ﺯﻫﺮﻯ ﺭﺣﻤﻬﻤﺎ ﺍﷲ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻠﻚ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻴﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﺘﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺳﻨﮕﻬﺎﻯ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﻘﺪﺱ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﺯﻫﺮﻯ ﺭﺣﻤﺔ ﺍﷲ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺳﻨﮕﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺍﻗﺼﻰ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺁﻥ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﺧﻮﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﻰﺁﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺑﺒﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻮﺩ ﭘﺮ ﺧﻮﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ‬
‫ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻮﻥ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﻳﺎﻥ ﺑﻦ ﺷﺒﻴﺐ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ‬
‫ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺘﺤﻴﺔ ﻭ ﺍﻟﺪﻋﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺷﺒﻴﺐ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺟﺪﻡ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺑﺒﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺗﺮﺍﺑﻰ ﺍﺣﻤﺮ‬
‫ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﻳﺎﺑﻦ ﺷﺒﻴﺐ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺼﺮﺕ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺤﻴﻂ ﺍﻓﻼﻙ ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ‬
‫ﺧﺎﻙ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﻭﺿﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺗﺮﺑﺖ ﻣﻄﻬﺮ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻯ ژﻭﻟﻴﺪﻩ ﻭ ﺭﻭﻯ‬
‫ﮔﺮﺩﺁﻟﻮﺩ ﻣﻰﮔﺮﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ‪28.‬‬
‫ﺟﻦ ﻭ ﺍﻧﺲ ﻭ ﻋﻠﻮﻯ ﻭ ﺳﻔﻠﻰ ﺯ ﻏﻢ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬ ‫ﺍﻧﺪﺭﻳﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻼﺋﻚ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬
‫ﻋﺮﺵ ﻧﺎﻻﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﻟﻮﺡ ﻭ ﻗﻠﻢ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬ ‫ﻛﺮﺳﻰ ﺍﺯ ﺟﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺳﺪﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺯ ﭘﺎﻯ‬
‫ﭘﻴﺮ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺧﻢ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬ ‫ﻣﻬﺮ ﻋﺎﻟﻤﺘﺎﺏ ﺑﺎ ﺳﻮﺯ ﺟﮕﺮ ﻧﺎﻟﻴﺪﻩ ﺯﺍﺭ‬
‫ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺯﻣﺰﻡ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﺤﺮﺍﻡ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬ ‫ﺯﻳﻦ ﻋﺰﺍ ﺑﻬﺮ ﺭﺿﺎﻯ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻛﻦ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ‬
‫ﺑﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺑﺎ ﺻﺪ ﺍﻟﻢ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬ ‫ﺣﻮﺭﻋﻴﻦ ﺑﻬﺮ ﺭﺿﺎﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺧﻠﺪ‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭ ﺷﻬﻴﺪ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﺍﺯ‬
‫ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺑﻪ ﺣﺒﺸﻪ ﻫﺠﺮﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺠﺎﺷﻰ ﭘﺎﺩﺷﺎﻥ ﺁﻥ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺒﺸﻪ ﻣﻌﺎﻭﺩﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻓﺘﺢ ﺧﻴﺒﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﻣﺮ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﺘﺮﻡ؟ ﺑﻪ ﻗﺪﻭﻡ‬
‫ﺟﻌﻔﺮ ﻳﺎ ﻓﺘﺢ ﺧﻴﺒﺮ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﺷﺒﻬﺖ ﺧﻠﻘﻰ ﻭ ﺧﻠﻘﻰ‬
‫ﺗﻮ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﻨﻰ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺳﻴﺮﺕ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺷﺮﻓﺴﺖ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﻭﻯ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺸﺘﻢ ﺍﺯ ﻫﺠﺮﺕ ﻛﻪ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﻟﺸﮕﺮﻯ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺷﺮﺣﺒﻴﻞ ﻏﺴﺎﻧﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ‪ ،‬ﺟﻌﻔﺮ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺮﻳﻪ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺗﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ‬
‫ﻣﻮﺿﻌﻴﺴﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺒﻠﻘﺎ ﺍﺯ ﻭﻻﻳﺖ ﺷﺎﻡ ﺑﺎ ﻟﺸﮕﺮ ﻛﻔﺮ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺪﺩ ﻧﻴﺰ ﺯﻳﺎﺩﻩ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺟﻬﺎﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﭘﺎﻛﻄﻴﻨﺖ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﺍﻋﺘﺼﺎﻡ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺗﻮﻛﻞ‬
‫ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺛﺒﺎﺕ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺏ ﻭﻗﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻋﻨﺎﻥ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻗﺒﻀﻪ ﻣﺸﻴﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻛﺮﻡ ﺍﻭ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ‬ ‫ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﭼﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻋﻨﺎﻥ ﺍﺭﺍﺩﺗﻰ‬
‫ﻣﺮﺩﺍﻧﻬﻮﺍﺭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻛﻔﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﻗﺘﺎﻝ ﻛﻪ ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﺎﺭﺛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﻣﺮﻛﺐ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﭘﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺒﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﻼﻡ ﭘﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﮔﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ‬
‫ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺯﺩﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻭﻯ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ ﻋﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﮔﺮﻓﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻋﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺷﺖ‬
‫ﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﺭﻭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺧﻤﻰ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺎﺡ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﻫﻞ‬
‫ﻣﻮﺗﻪ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﻮﺗﻪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺯﻳﺪ‬
‫ﺑﻦ ﺣﺎﺭﺛﻪ ﻋﻠﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪ ﭘﺲ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺑﻦ‬
‫ﺭﻭﺍﺣﻪ ﻟﻮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﻓﻨﺎ ﭼﺸﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺩﻭ ﺑﺎﻝ ﺍﺯ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺳﺮﺥ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻃﻴﺮﺍﻥ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ‬
‫ﺟﻌﻔﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻠﻜﻰ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﺖ ﺑﺎ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺑﻬﺸﺖ‬
‫ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺟﻌﻔﺮ ﻃﻴﺎﺭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ‪:‬‬
‫ﻳﻄﻴﺮ ﻣﻊ ﺍﻟﻤﻼﺋﻜﻪ ﺍﺑﻦ ﺍﻣﻰ‬ ‫ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺍﻟﺬﻯ ﻳﻀﺤﻰ ﻭ ﻳﻤﺴﻰ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ ﺁﻥ ﺟﻌﻔﺮﻯ ﻛﻪ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻃﻴﺮﺍﻥ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻗﺼﺺ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﻌﻔﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺯﺧﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻃﺮﻑ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ‬
‫ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻫﻴﺒﺖ ﻭ ﺳﻄﻮﺗﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻯ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﮔﺮﺩ ﻭﻯ ﻧﻴﺎﺭﺳﺘﻨﺪ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺟﻤﻌﻰ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻭ‬
‫ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻓﻊ ﺣﺠﺐ ﺷﺪﻩ ﺁﻥ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩ‬
‫ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺟﻌﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻬﻰ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﻣﺮﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﻣﺴﺎﺯ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ‬
‫ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺑﺎﻝ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻫﻬﺎﻯ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﭘﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﻃﻴﺎﺭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺗﺤﻴﺖ ﭘﺴﺮ ﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪﻯ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻨﺎﺣﻴﻦ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺣﺎﻝ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﻯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻨﺖ ﻋﻤﻴﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺯﻭﺟﻪ ﺟﻌﻔﺮ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺟﻌﻔﺮ ﻛﺠﺎﻳﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﺭ ﺍﺳﻤﺎء ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺒﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺷﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻰﭼﻜﻴﺪ ﺍﺳﻤﺎء ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﻌﻔﺮ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻰﻧﻮﺍﺯﻯ ﻛﻪ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻰﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﺟﻌﻔﺮ‬
‫ﺧﺒﺮﻯ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺎﻟﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺁﺭﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺍﺳﻤﺎء ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺑﻰ ﺧﻮﺩﻯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺁﻏﺎﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻰ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﺮﺁﺏ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﻰﮔﺮﻳﺪ ﻭ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﻭﺍ‬
‫ﻋﻤﺎﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻣﺜﻞ ﺟﻌﻔﺮ ﻓﻠﺘﺒﻚ ﺍﻟﺒﺎﻛﻴﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﮔﺮ ﮔﺮﻳﻨﺪﻫﺎﻯ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﺑﺎﺭﻯ ﺑﺮ ﻣﺜﻞ ﺟﻌﻔﺮ‬
‫ﺑﮕﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺍﺯ ﺍﺑﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﺎﺭﻯ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮔﺮﻳﻢ‬ ‫ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﻤﺖ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﻳﻢ‬
‫ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻳﻢ‬ ‫ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺯ ﺑﻬﺮ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﮔﺮﻳﺪ ﺁﺏ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺟﻌﻔﺮ ﻣﺮﻭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻭ‬
‫ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺶ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻴﺜﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻣﺘﻘﺎﻃﺮ‬
‫ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺛﻮﺍﺑﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺗﻮ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻭﻯ ﺑﺎﺵ ﺩﺭ ﺫﺭﻳﻪ ﻭﻯ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺧﻼﻓﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ‬
‫ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﻯ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﻌﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﻟﺪﺍﺭﻯ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺣﻼﻕ ﺭﺍ‬
‫ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺍﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻣﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻪ ﻋﻢ ﻣﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﺷﺒﻴﻬﺴﺖ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﺩﺭ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺧﻠﻖ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺑﻰﻛﺴﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺃﺗﺨﺎﻓﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻭ ﺍﻧﺎ ﻭﻟﻴﻬﻢ ﻓﻰ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﻭ ﺍﻵﺧﺮﺓ ﺁﻳﺎ‬
‫ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ ﺑﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭ ﻭ ﻣﺘﻮﻟﻰ ﻛﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﺩﻭ‬
‫ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻋﻮﻥ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺻﻐﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻧﻮﺵ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ ﻏﻢ ﺍﻧﺪﻭﺯ ﻛﺮﺑﻼ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻜﺎء ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﻋﻨﺎﺳﺖ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺫﻛﺮ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺭﻭﺩ‬ ‫ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺩﻝ ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺭﻭﺩ‬ ‫ﺁﺧﺮ ﺭﻭﺍ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺯ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺩﻻﻥ ﺷﺎﻡ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻭﻓﺎﺕ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﻫﺸﺘﻢ ﺍﺯ ﻫﺠﺮﺕ ﺩﺭ ﺫﻯ ﺍﻟﺤﺠﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ﺍﺯ‬
‫ﻣﺎﺭﻳﻪ ﻗﺒﻄﻴﻪ ﻭ ﻗﺎﺑﻠﻬﺎﺵ ﺳﻠﻤﻰ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻮﺭﺍﻓﻊ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺭﻳﻪ ﭘﺴﺮﻯ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺑﻮﺭﺍﻓﻊ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﻣﮋﺩﮔﺎﻧﻰ ﺁﻥ ﺧﺒﺮ ﺑﻨﺪﻫﺎﻯ ﺑﻪ ﺍﺑﻮﺭﺍﻓﻊ‬
‫ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﻳﺎ ﺍﺑﺎﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﮔﺸﺖ‬
‫ﻭ ﺩﺍﻳﻬﺎﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﻣﻘﺮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﺰﻳﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﻫﺠﺮﺕ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﭘﻴﻤﻐﺒﺮ ﺍﺯ‬
‫ﻣﻮﺕ ﻭﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﺳﻜﺮﺍﺗﺴﺖ ﺁﻥ‬
‫ﺳﺮﻭﺭ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﻳﻪ ﻭﻯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻋﻮﻑ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻤﻴﻢ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﺎﺩﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﻳﺪ ﺍﺷﻚ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻧﻪ ﻧﻬﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻯ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻋﻮﻑ ﻧﻬﻰ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ‬
‫ﻭ ﻣﻮﻯ ﻛﻨﺪﻥ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺯﺩﻥ ﺍﻣﺎ ﺁﺏ ﭼﺸﻢ ﺍﺛﺮ ﺭﺣﻤﺘﺴﺖ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺭﺣﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺭﺣﻢ ﻧﻜﻨﻨﺪ‬
‫ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﻣﻮﺕ ﺍﻣﺮﻳﺴﺖ ﺣﻖ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺻﺪﻕ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻣﺎ ﻋﻨﻘﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﻠﺤﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ‬
‫ﺷﺪﻥ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺰﻳﻦ ﻣﻰﺷﺪﻡ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻟﻌﻴﻦ ﺗﺪﻣﻊ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺷﻚ ﻣﻰﺑﺎﺭﺩ ﻭ ﺍﻟﻘﻠﺐ ﻳﺤﺰﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﻻ ﺗﻘﻮﻝ ﺍﻻ ﻣﺎ ﻳﺮﺿﻰ ﺭﺑﻨﺎ ﻭ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﺳﺨﻦ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﭼﻪ ﭘﺴﻨﺪﺩ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﺎ ﻭ ﺍﻧﺎ ﺑﻔﺮﺍﻗﻚ ﻳﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻟﻤﺤﺰﻭﻧﻮﻥ ﻭ‬
‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﺍﻯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻛﻴﻢ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﺴﻰ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺟﮕﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ ﻧﺒﻮﺩ ﭼﻪ ﺍﻭ ﺟﺰﻭﻳﺴﺖ ﺍﺯ‬
‫ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻄﻊ ﺟﺰﻭ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻛﻞ ﺭﺍ ﻣﻼﻝ ﻭ ﻛﻼﻝ ﻣﻰﺭﺳﺪ‪.‬‬
‫ﻟﻴﻚ ﺍﺯ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﻣﺸﻜﻠﺴﺖ‬ ‫ﺩﻝ ﺯ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻛﺴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﺳﺎﻥ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﻟﻨﺒﻮﺓ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺘﺐ ﺳﻴﺮ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﺍﻥ ﺭﺍﺳﺖ‬
‫ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﺍﻥ ﭼﭗ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺣﺒﻴﺐ ﺍﷲ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺳﺘﺪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺗﻮ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻦ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺎ ﺟﻮﺍﺭ ﺭﺣﻤﺖ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﻭﻯ ﻫﻢ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺩﻝ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻣﻠﻮﻝ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺟﮕﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﻳﺶ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮﻭﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻟﻢ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻦ‬
‫ﺍﻟﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺍﻟﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﻣﺪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ‬
‫ﺩﺍﺩﻯ ﻭ ﮔﻔﺘﻰ ﻣﺮﺣﺒﺎ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﻓﺪﺍﻯ ﻭﻯ ﻛﺮﺩﻡ ﭘﺲ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺲ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﺭﻯﻫﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺩﺭ ﻛﻨﺰﺍﻟﻐﺮﺍﻳﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻭﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﺩﺭ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻠﻮﻝ ﺩﻳﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﺟﺪ ﭼﺮﺍ ﻣﻠﻮﻟﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻰﻛﺸﺪ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻯ‬
‫ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺩﻋﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺭﻓﺖ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﻟﻢ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺍ ﻧﻤﻰﺩﺍﺷﺖ ﺗﻴﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯﻫﺮ ﺁﻟﻮﺩ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺍﻭ‬
‫ﻛﻰ ﺭﻭﺍ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻴﺐ ﻏﻨﭽﻪ ﺷﺪﻩ ﭼﺎﻙ ﺍﻯ ﺩﺭﻳﻎ‬ ‫ﮔﻠﺒﺮگ ﺳﻴﻨﻪ ﻭﻯ ﺍﺯ ﺁﺳﻴﺐ ﺧﺎﺭ ﺗﻴﺰ‬
‫ﺳﺮﻭﻗﺪﺵ ﻓﺮﻭ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﺍﻯ ﺩﺭﻳﻎ‬ ‫ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺳﺮﻭ ﻧﺎﺯ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻗﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺻﻮﺍﻣﻊ ﺍﻓﻼﻙ ﺍﻯ ﺩﺭﻳﻎ‬ ‫ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻏﺮﻕ ﺧﻮﻥ ﺭﺥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻼﺋﻜﻪ‬
‫ﺍﻯ ﺩﺭﻳﻎ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻡ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎﺗﻤﺰﺩﮔﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﺑﺎﻗﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ‬
‫ﻣﺼﻴﺒﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﺩ ﺑﺮ ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻏﻢ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﺩﻯ ﺁﺧﺮﺕ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺡ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻣﺎﻡ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ‬
‫ﺷﻬﺪﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺑﺎﺩ‪.‬‬
‫ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻭﺍ ﻛﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ‬ ‫ﻳﺎ ﺭﺏ ﻧﻈﺮ ﻟﻄﻒ ﻋﻄﺎ ﻛﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺑﻼ ﻛﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮔﻨﻬﻜﺎﺭ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﺑﺎﺏ ﺳﻮﻡ ‪ :‬ﺩﺭ ﻭﻓﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴﺪ ﺍﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻓﻀﻞ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻤﺼﻠﻴﻦ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻋﺘﺮﺗﻪ ﻭ ﺍﺳﺮﺗﻪ ﺍﺟﻤﻌﻴﻦ‬
‫ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻃﺮ ﺯﺍﻛﻴﻪ ﻋﻘﻼﻯ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﺿﻤﺎﻳﺮ ﺻﺎﻓﻴﻪ ﺑﻨﻰﺁﺩﻡ ﻭﺿﻮﺡ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﻻﻛﻼﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺣﻴﺎﺕ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻣﺴﺘﻌﺎﺭ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﻋﻤﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻟﻴﺎﻟﻰ ﻭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻋﻘﺒﺎﺳﺖ ﻭ ﺷﻬﻮﺭ ﻭ ﺍﻋﻮﺍﻡ ﻣﺮﺍﺣﻞ‬
‫ﮔﺬﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮﺍﺭ ﺑﻨﺎﻯ ﺳﺎﺣﺖ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﻣﻨﻬﻞ ﺧﺪﺍﻋﺴﺖ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺣﺪﻭﺩ ﻓﻠﻚ ﻧﻴﻠﮕﻮﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﻭﺩﺍﻉ ﺑﺴﺎﻁ ﺑﺴﻴﻂ ﮔﻴﺘﻰ‬
‫ﺩﺍﻣﮕﺎﻩ ﻓﻨﺎﺳﺖ ﻧﻪ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﺑﻘﺎ ﻭ ﻣﺨﺎﺩﻉ ﻏﺮﻭﺭﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺮﺍﺑﻊ ﺳﺮﻭﺭ ﻗﻨﻄﺮﻩ ﻋﺒﻮﺭﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﻗﺼﻮﺭ ﻣﺨﺎﻭﻑ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ‬
‫ﻣﻮﺍﻗﻒ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻜﻤﻦ ﺑﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﻣﺴﺎﺭ ﻣﻨﺰﻫﺎﺕ ﺑﻘﺎﻉ ﺍﻭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﮔﺬﺭﺳﺖ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﺴﻨﺎﺕ ﺭﺑﺎﻉ ﺍﻭ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺳﻔﺮ‪.‬‬
‫ﻣﻐﺰ ﻭﻓﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ‬ ‫ﮔﻨﺞ ﺍﻣﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻛﺪﺍﻥ‬
‫ﻛﺎﺳﻪ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺗﻬﻴﺴﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭﻭ ﺩﻳﺪ ﻣﺎﻳﺪﻩ ﺧﺮﮔﻬﻴﺴﺖ‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯﻭ ﮔﻔﺖ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺑﺴﻮﺧﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭﻭ ﺩﻳﺪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﺪﻭﺧﺖ‬
‫ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﮔﻞ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻓﻴﻖ ﺧﺎﺭﺳﺖ ﻭ ﻣﻠﺶ ﻗﺮﻳﻦ ﺧﻤﺎﺭ ﮔﻨﺠﺶ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻋﻴﺸﺶ ﺑﻄﻴﺶ ﺑﺎﺯ ﺑﺴﺘﻪ ﺭﺍﺣﺘﺶ ﺑﺎ ﺯﺣﻤﺖ‬
‫ﻫﻤﺨﺎﻧﻪ ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺑﺎ ﻣﺤﻨﺖ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻛﺎﺷﺎﻧﻪ ﻗﺮﺑﺘﺶ ﺑﺎ ﻛﺮﺑﺖ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﻭ ﻣﺴﺮﺗﺶ ﺑﺎ ﻣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﻧﻮﺵ ﻟﻄﻔﺶ ﺑﺎ ﻧﻴﺶ ﻗﻬﺮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺍﺛﺮ ﺗﺮﻳﺎﻗﺶ ﺑﺎ ﺿﺮﺭ ﺯﻫﺮ ﻭﻓﺎﻗﺶ ﺑﻪ ﺍﻧﻔﺎﻕ ﻫﻢ ﻭﺛﺎﻗﺴﺖ ﻭ ﺗﻼﻗﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻓﺘﺮﺍﻕ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻋﺸﺮﺗﺶ ﺑﻰﻋﺴﺮﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﮕﻴﺮﺩ ﻭ‬
‫ﻓﺮﺣﺶ ﺑﻰﺗﺮﺡ ﻭﻗﻮﻉ ﻧﭙﺬﻳﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺧﺰﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﭘﻰ ﻫﺮ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭﻳﺴﺖ‬ ‫ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺮ ﮔﻠﻰ ﺑﺮ ﻧﻮﻙ ﺧﺎﺭﻳﺴﺖ‬
‫ﭼﺮﺍﻍ ﻻﻟﻪ ﺑﻰﺑﺎﺩ ﻓﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻭﺻﺎﻝ ﻏﻨﭽﻪ ﺑﻰﺧﺎﺭ ﺟﻔﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻭﮔﺮ ﺧﺮﻣﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺧﺎﺭ ﺑﺎ ﺍﻭﺳﺖ‬ ‫ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮ ﮔﻨﺞ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺎﺭ ﺑﺎ ﺍﻭﺳﺖ‬
‫ﻭﮔﺮ ﺗﺮﻳﺎﻕ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺯﻫﺮ ﻳﺎﺑﻰ‬ ‫ﮔﺮ ﺍﺯ ﻭﻯ ﻟﻄﻒ ﺟﻮﻳﻰ ﻗﻬﺮ ﻳﺎﺑﻰ‬
‫ﻛﻪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺍﺭﻩ ﺩﻫﺮﺳﺖ ﺁﺯﺍﺩ‬ ‫ﻧﻪ ﺳﺮﻭﻯ ﺩﺭ ﭼﻤﻦ ﺑﻴﻨﻢ ﻧﻪ ﺷﻤﺸﺎﺩ‬
‫ﻛﺪﺍﻡ ﺳﺮﻭ ﺳﻬﻰ ﺩﺭ ﭼﻤﻦ ﺩﻫﺮ ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﻩ ﻓﻮﺍﺕ ﺳﺮﻭ ﺷﺎﺧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻫﻼﻙ ﻧﻴﻨﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺪﺍﻡ ﻧﻬﺎﻝ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﮔﻠﺸﻦ‬
‫ﺣﻴﺎﺕ ﻧﺸﻮ ﻭ ﻧﻤﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻴﺸﻪ ﻣﻤﺎﺕ ﺑﻴﺦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺴﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﺯﺵ ﺧﻢ ﻧﻜﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﻯ‬ ‫ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﺳﺮﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ ﺍﻭ ﺑﻠﻨﺪﻯ‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻋﺪﻡ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻯ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﺑﻰ ﺷﺒﻬﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺧﻨﻪ ﻓﻨﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺧﺖ ﺁﻣﺎﻝ ﻭ‬
‫ﺍﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﺎﻟﻀﺮﻭﺭﻩ ﻣﺘﺎﻉ ﺟﺎﻥ ﺑﻰﺑﺪﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﻨﺎﭼﻰ ﺍﺟﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﭙﺮﺩ‪.‬‬
‫ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﻠﺘﻰ ﻭ ﺗﺎﺧﻴﺮﻯ ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺁﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻝ ﻧﻬﺪ ﻭ ﻓﺎﺭﻍ ﺑﻨﺸﺴﺖ‬
‫ﮔﻮ ﺑﺎﺭ ﻣﻨﻪ ﻛﻪ ﺭﺧﺖ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﺖ‬ ‫ﮔﻮ ﻣﻴﺦ ﻣﺰﻥ ﻛﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﻛﻨﺪ‬
‫ﻫﺮ ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﻣﻨﺎﺩﻳﺎﻥ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﻗﻀﺎ ﻧﺪﺍﻯ ﺩﻟﮕﺰﺍﻯ ﻛﻞ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺳﻴﻤﻮﺕ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﻮﺵ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﻓﺮﻭﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﺩﺍﻋﻴﺎﻥ‬
‫ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﻗﺪﺭ ﺻﺪﺍﻯ ﻣﺸﻘﺖ ﺍﻧﺘﻤﺎﻯ ﻭ ﻛﻞ ﻣﺮﺯﻭﻕ ﺳﻴﻔﻮﺕ ﺑﺎﺳﻤﺎﻉ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﺮ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻫﺎﻯ ﺯﻭﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﻭ‬
‫ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻯ ﺧﻮﺭﻧﺪﻫﺎﻯ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺳﻤﺖ ﻓﻮﺕ ﻭ ﻓﻨﺎ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﭘﺲ ﺍﻯ ﺧﻔﺘﮕﺎﻥ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮگ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻨﺴﺖ ﻭ ﺍﻯ‬
‫ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻫﺸﻴﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﺟﻮﻉ ﺑﻪ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻨﺴﺖ ﺍﻯ ﻣﻐﺮﻭﺭﺷﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﮔﻮﺵ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ‬
‫ﻛﻤﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﺯﻭﺍﻟﻰ ﺩﺭ ﻋﻘﺒﺴﺖ ﺍﻯ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﮔﺸﺘﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻴﻞ ﺁﻣﺎﻝ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﻰ ﻫﻮﺵ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺁﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻤﺎﺕ ﺩﺭ‬
‫ﻗﻔﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻋﺪﻡ ﻧﻤﻰﺁﺭﺩ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻰﻧﻬﺪ ﻗﺪﻡ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﻛﻮﻥ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺧﺎﻧﻬﺎﻯ ﺩﻳﺪﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺁﻥ ﺩﻭﺩ ﻣﺮگ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺍﻳﻮﺍﻧﻰ ﺷﻨﻴﺪﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺷﺮﻓﻪ ﺷﺮﻑ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﺍﺟﻞ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ‬
‫ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﻣﺠﻠﺲ ﻭﺻﻠﺘﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﻟﻘﺪ ﺗﻘﻄﻊ ﺑﻴﻨﻜﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺩﻳﺪﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻫﺬﺍ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﺑﻴﻨﻜﻢ‬
‫ﺑﺪﻭ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﻧﻴﻞ ﺭﺣﻴﻞ ﻛﻞ ﺷﻰء ﻫﺎﻟﻚ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺩﺍﻧﻰ ﻭ ﺍﻗﺎﺻﻰ ﻛﺸﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﻛﻞ ﻣﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻓﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻔﺎﺭﻕ ﺍﺳﺎﻓﻞ ﻭ‬
‫ﺍﻋﺎﻟﻰ ﻓﺸﺎﻧﺪﻩ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﻓﻮﺍﺕ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﺷﺮﺑﺖ ﻓﻨﺎ ﭼﺸﻴﺪﻧﻰ ﺧﺎﻗﺎﻥ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻭ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻭ ﻭﺯﻳﺮ ﻭ ﻣﻨﺸﻰ ﻭ ﺩﺑﻴﺮ ﻭ‬
‫ﻏﻨﻰ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﺻﻐﻴﺮ ﻭ ﻛﺒﻴﺮ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﭘﻴﺮ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﻋﺎﻗﻞ ﻭ ﻏﺎﻓﻞ ﻭ ﻧﺎﻗﺺ ﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﻗﺎﺋﻢ ﻭ ﻗﺎﻋﺪ ﻭ ﻫﺎﺑﻂ ﻭ ﺻﺎﻋﺪ ﻭ‬
‫ﺧﻔﺘﻪ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻭ ﻣﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﻴﺎﺭ ﻭ ﻗﻮﻯ ﻭ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﻭﺿﻴﻊ ﻭ ﺷﺮﻳﻒ ﻭ ﻣﻮﺣﺪ ﻭ ﻣﻠﺤﺪ ﻭ ﻣﻘﺮ ﻭ ﺟﺎﺣﺪ ﻭ ﻓﺎﺳﻖ ﻭ ﺯﺍﻫﺪ ﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ‬
‫ﺟﺎﻫﻞ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﻀﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﻭ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻋﻨﺎ ﺑﺮﺍﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﻣﺮگ ﭼﻪ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﭼﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ‬ ‫ﺩﺭ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﺣﺸﺮ ﭼﻪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﭼﻪ ﺑﻴﻨﻮﺍ‬
‫ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺑﺪ ﻣﻴﺴﺮ ﻭ ﺑﻘﺎﻯ ﺳﺮﻣﺪ ﻣﻘﺼﻮﺭ ﺑﻮﺩﻯ ﺁﻥ ﺧﻠﻌﺖ ﺑﺎ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺭﺳﻞ ﻛﻪ‬
‫ﻫﺎﺩﻳﺎﻥ ﻣﺴﺎﻟﻚ ﻭﺳﻴﻠﻨﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﺁﻣﺪﻯ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺟﻞ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻣﻬﻠﺖ ﺩﺍﺩﻯ ﻭ ﺑﺎﺏ ﺑﻘﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻛﺴﻰ ﮔﺸﺎﺩﻯ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺳﻴﺪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺳﻨﺪ‬
‫ﺍﺻﻔﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﺑﻰﻏﺎﻳﺘﺶ ﺑﻪ ﺗﻮﻗﻴﻊ ﻭﻗﻴﻊ ﻭ ﻟﻜﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻭ ﺧﺎﻡ ﺍﻟﻨﺒﻴﻴﻦ ﻣﻮﺿﺢ ﻭ ﻣﻮﺷﺢ ﺟﺎﻡ ﻓﻮﺍﺕ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪﻯ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ‬
‫ﻣﻤﺎﺕ ﻧﭙﻮﺷﻴﺪﻯ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺟﻬﺖ ﺗﺴﻠﻰ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻋﺎﻟﻰ ﻫﻤﺖ ﺭﻗﻢ ﻣﻮﺕ ﺑﺮ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺷﺮﻳﻔﻪ ﺣﻴﺎﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﻚ ﻣﻴﺖ ﻭ‬
‫ﺍﻧﻬﻢ ﻣﻴﺘﻮﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺩﻓﻊ ﺗﻮﻫﻢ ﺑﻘﺎ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺩﻏﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﻣﺴﺘﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﻮﺷﺶ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎ ﻟﺒﺸﺮ ﻣﻦ ﻗﻠﺒﻚ‬
‫ﺍﻟﺨﻠﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﺩﻳﻢ ﻭ ﻣﻘﺮﺭ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ ﻫﻴﭻ ﺑﺸﺮﻯ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺗﺒﻪ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﺯﻛﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻭ ﺍﺻﻔﻴﺎ ﻭ‬
‫ﻏﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺷﺮﺑﺖ ﻣﺮگ ﭼﺸﺎﻧﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻧﺪﺍﻯ ﻗﻞ ﻳﺘﻮﻓﻴﻜﻢ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﻮﺍﻧﻴﺪﻳﻢ ﺍﻓﺎﻥ ﻣﺎﺕ ﻓﻬﻢ‬
‫ﺍﻟﺨﺎﻟﺪﻭﻥ ﺁﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮﻯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎﻗﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪﻧﻰ ﻧﻰ ﻛﻞ ﻧﻔﺲ ﺫﺍﺋﻘﺔ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﻰ ﭼﺸﻨﺪﻩ ﻣﺮﮔﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻧﻄﻔﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﺻﻠﺐ ﺁﺩﻡ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﮔﻴﺮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﺧﺎﻙ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬
‫ﻟﻴﻜﻦ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﻛﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﻛﺎﺥ ﻓﻠﻚ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﺯ ﺫﻛﺮ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ‬
‫ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺏ ﻣﺼﺎﺋﺐ ﻭ ‪ +‬ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻧﻮﺍﻳﺐ ﻭ ﺑﻼﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻫﺎﻳﻠﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺳﻴﺪﺍﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﻭ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻧﺎﺯﻟﻪ ﻓﻮﺕ ﻭ ﺍﺭﺗﺤﺎﻝ ﺧﺎﺗﻢ‬
‫ﺍﻟﻨﺒﻴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻓﻀﻞ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻤﺼﻠﻴﻦ ﺑﻮﺍﺟﺒﻰ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺭﺿﺎ‬
‫ﻗﺮﻳﻦ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻭ ﺗﺴﻠﻰ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﺮگ ﻭ ﺧﻮﻑ ﻓﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﺷﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻟﻤﺎ ﻣﺎﺕ ﺧﻴﺮ ﺍﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬ ‫ﻭﻟﻮ ﻛﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻳﺪﻭﻡ ﺑﻘﺎﺅﻩ‬
‫ﺷﺎﺩﻯ ﻭ ﻃﺮﺏ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬ ‫ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺯ ﻣﺮگ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻣﺎ ﺭﺍ ﻃﻤﻊ ﺧﺎﻡ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻛﻮﻥ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻏﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﻣﺤﻞ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﺑﻜﺎﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴﺪ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﻟﺼﻠﻮﺓ‬
‫ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻗﻠﻢ ﺑﺮ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺳﻤﺖ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﻳﺎﺑﺪ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻫﻢ ﺍﺯ ﻫﺠﺮﺕ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﺠﺔﺍﻟﻮﺩﺍﻉ‬
‫ﺍﺩﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻋﺮﻓﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﺖ ﻋﺮﻓﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﺍﻟﻴﻮﻡ ﺍﻛﻤﻠﺖ ﻟﻜﻢ ﺩﻳﻨﻜﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﻣﻞ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﺗﻤﻤﺖ ﻋﻠﻴﻜﻢ ﻧﻌﻤﺘﻰ ﻭ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻳﻪ ﺭﺍﻳﺤﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﺩﺍﺭ‬
‫ﺍﻟﻮﺻﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﺟﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﭼﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﺭﻗﻢ ﻛﻤﺎﻝ ﺑﺮﻭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﺁﻓﺖ ﺯﻭﺍﻝ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬
‫ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭ ﻣﻰﻧﻬﺪ ﺑﻪ ﺻﻮﺏ ﺯﻭﺍﻝ‬ ‫ﭼﻮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﻧﺼﻒ ﺍﻟﻨﻬﺎﺭ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻤﺎﻝ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻄﺒﻪ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻨﺎﺳﻚ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺳﺎﻝ ﻭ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻄﺒﻪ ﺭﻭﺯ ﻋﺮﻓﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻛﺮﺩ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﻔﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﮔﻮﺍﻫﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ‬
‫ﺍﺩﺍﻯ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺷﺮﻁ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎﻧﺐ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﺷﻬﺪ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﮔﻮﺍﻩ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺞ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺣﻰ ﺟﺤﻔﻪ ﻭﺍﻗﻌﺴﺖ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ‬
‫ﻭﻗﺖ ﺍﺩﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﺴﺖ ﺍﻭﻟﻰ ﺑﺎﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣﻦ ﺍﻧﻔﺴﻬﻢ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﺯ‬
‫ﻧﻔﺴﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻠﻰ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻭﻟﻰ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻳﻰ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻛﻨﺖ ﻣﻮﻻﻩ‬
‫ﻓﻬﺬﺍ ﻋﻠﻰ ﻣﻮﻻﻩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﻻﻯ ﺍﻭﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻰ ﻣﻮﻻﻯ ﺍﻭﺳﺖ‪.‬‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﻮﻻﻯ ﻣﻨﺴﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻮﻻﻯ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺆﻣﻨﺎﻧﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﻻﻯ ﺍﻭﻳﻢ ﭘﺲ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﻣﻮﻻﻯ ﺍﻭﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﺩﻋﺎ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻠﻬﻢ ﻭﺍﻝ ﻣﻦ ﻭﺍﻻﻩ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﺎﺩ ﻣﻦ ﻋﺎﺩﺍﻩ ﻭ‬
‫ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﺍﻧﺼﺮ ﻣﻦ ﻧﺼﺮﻩ ﻭ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﺧﺬﻝ ﻣﻦ ﺧﺬﻟﻪ ﻭ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺭ ﻫﺮ‬
‫ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺩﺭ ﺍﻟﺤﻖ ﻣﻌﻪ ﺣﻴﺚ ﻛﺎﻥ ﻭ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺍﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﻭﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺦ‪ ،‬ﺑﺦ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ ﻭ ﺧﺮﻣﻰ ﺑﺎﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺍﺻﺒﺤﺖ ﻣﻮﻻ‬
‫ﻛﻞ ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﻣﺆﻣﻨﻪ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﻣﻮﻻﻯ ﻫﻤﻪ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻭ ﻣﺆﻣﻨﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺑﻴﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻻﺣﺒﺎﺏ‪ 29‬ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺟﺎ ﻧﻘﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪.‬‬
‫( ﺭﺅﺳﺎﻯ ﻗﺮﻳﺶ ﻭ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﺍﺯ ﻋﺮﺏ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻧﺨﻮﺗﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﻧﮋﺍﺩﻯ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﺳﺦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ‬ ‫‪21‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﺎ ﭘﺴﺘﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﮋﺍﺩ ﭘﺴﺘﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻛﺸﺘﻪ‬
‫ﺷﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻣﻰﺷﻤﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﻳﺶ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﭘﺴﺘﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺷﻤﺮﺩﻧﺪ ﺣﺎﺿﺮ‬
‫ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ (22‬ﻛﻮﻩ ﻋﻴﻨﻴﻦ ﺑﻠﻔﻆ ﺗﺜﻨﻴﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺣﺪ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ (23‬ﺩﺭﺝ ﺍﻟﺪﺭﺭ ﻓﻰ ﻣﻴﻼﺩ ﺳﻴﺪ ﺍﻟﺒﺸﺮ ﺍﺯ ﺳﻴﺪ ﺍﺻﻴﻞ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻨﻰ ﺍﻟﺸﻴﺮﺍﺯﻯ ﻣﺘﻮﻓﻰ ‪.884‬‬
‫‪ ( 24‬ﺩﺭ ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻭ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺯﺍﺋﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻣﺆﻟﻒ ﻟﺐ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ‬
‫ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻛﻔﺎﺭ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺳﻮﺩﺍﺯﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﻔﺮﺡ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ ( 25‬ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﻘﻴﻖ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﺭﻧﮓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺎﺑﺶ ﺳﻬﻴﻞ ﻳﻤﻨﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺳﺮﺥ ﺭﻧﮓ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ‬
‫ﻟﺐ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﺳﻬﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ (26‬ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎﺟﺮﺑﺰﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻜﺮ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ‪.‬‬
‫‪ (27‬ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮﺩ ﻓﺮﺍء ﺑﻐﻮﻯ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺷﺎﻓﻌﻰ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ‪ 516‬ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ (28‬ﺩﺭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻧﻔﺲ ﺍﻟﻤﻬﻤﻮﻡ ﻭﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻫﺎﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺟﻮﻉ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ (29‬ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻋﻄﺎءﺍﷲ ﺷﻴﺮﺍﺯﻯ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ‪.‬‬

‫]‪ 11:04:33 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/005.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺯ ﺧﺎﻙ ﭘﺎﻯ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩ ﻭﺍﻝ ﻣﻦ ﻭﺍﻻﻩ‬ ‫ﺭﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺮ ﺩﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎﺟﻰ ﺳﺎﺯ‬
‫ﺯ ﺗﻴﻎ ﻟﻔﻆ ﻧﺒﻰ ﺯﺧﻢ ﻋﺎﺩ ﻣﻦ ﻋﺎﺩﺍﻩ‬ ‫ﺯ ﺩﻝ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺍﻭ ﺩﻭﺭ ﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﻧﺨﻮﺭﻯ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻤﺎﻝ ﻣﻌﺎﻧﻴﺶ ﻫﻞ ﺍﺗﻰ ﺍﺳﺖ ﮔﻮﺍﻩ‬ ‫ﮔﻮﺍﻩ ﭘﺎﻛﻰ ﺍﺻﻠﺖ ﻭﻻﻯ ﺷﺎﻫﻰ ﺩﺍﻥ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻧﻘﻞ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﺭ ﺩﺭﺝ ﺍﻟﺪﺭﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﺤﻮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻣﻬﺮ ﺳﭙﻬﺮ ﻻ ﻓﺘﻰ ﻳﻌﻨﻰ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺧﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻐﺾ ﺍﻭ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﻋﻴﺎﺫﺍً ﺑﺎﷲ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻫﺎﻟﻜﺎﻥ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﺩ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺳﺨﻦ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﺭﺍﺯﻯ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻫﺴﺖ ﺑﺎ ﻋﻠﻰ ﻛﻴﻨﻪ‬
‫ﺩﺍﻣﻦ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻧﻤﺎﺯﻯ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﭘﺪﺭ‪30‬‬
‫ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻴﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻘﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﻭ ﺍﻣﺮ ﻣﻬﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻡ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﺳﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻦ؛ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﺗﺄﻣﻞ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺍﻣﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻠﻮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺣﻘﻮﻕ ﺁﻥ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺑﺠﺎﻯ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺍﻣﺮ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪﺍ‬
‫ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻟﺐ ﺣﻮﺽ ﻛﻮﺛﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻨﺪ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﺣﻮﺽ ﻛﻮﺛﺮ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﻰﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﺑﻰﺣﻤﻴﺖ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﺯﻫﺮ ﻭ ﺿﺮﺑﺖ ﻗﻬﺮ‬
‫ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺁﻥ ﺟﻔﺎ ﻛﺮﺩﻩ‬ ‫ﺍﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻭﻓﺎ ﻛﺮﺩﻩ‬
‫ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ‬ ‫ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻖ‬
‫ﻭﻋﺪﻩ ﺷﺮﺑﺖ ﺻﻔﺎ ﻛﺮﺩﻩ‬ ‫ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺣﺸﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﺷﻮﻯ‬
‫ﺑﻪ ﻏﻢ ﺁﺏ ﻣﺒﺘﻼ ﻛﺮﺩﻩ‬ ‫ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺗﻮ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺮﺍ‬
‫ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺮﺣﺒﺎ ﻛﺮﺩﻩ‬ ‫ﺁﻥ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺻﺪ ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺭﺑﻨﺎ ﻛﺮﺩﻩ‬ ‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺮﺑﻴﺘﺶ‬
‫ﺩﺭ ﻣﻘﺘﻞ ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ‪ :‬ﻭﻗﺘﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﻣﺤﻼﺕ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻬﺎﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﺼﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻣﻰﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺍﺯ‬
‫ﭘﻰ ﺍﻭ ﻣﻰﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺴﻴﻨﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﮔﺮﻳﺰﭘﺎﻳﻴﺴﺖ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎﻫﺎ ﻧﻤﻰﮔﺮﻳﺰﻡ‬
‫ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻯ ﺁﺭﻡ ﺁﺭﻯ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ ﮔﺮﻳﺰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻧﻪ ﻓﻜﺮ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﺧﻮﺩ ﺗﻴﺰ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ؛ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻨﮕﺶ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﻋﺎ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﻧﻰ ﺍﺣﺒﻪ ﻓﺎﺣﺒﻪ ﻭ ﺍﺣﺐ ﻣﻦ ﻳﺤﺒﻪ ﺑﺎﺭ‬
‫ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﻏﻴﺐ ﭘﻴﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻪ ﮔﺮﻡ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻳﺤﺎﻧﻪ ﮔﻠﺸﻦ ﻧﺒﻮﺕ ﺑﺎﺯ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻃﻠﺒﻨﺪ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﻣﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻫﺎﻯ‬
‫ﻋﻠﻰ ﺑﻀﺮﺑﺘﻰ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺑﺸﺮﺑﺘﻰ ﻭ‬
‫ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻻﺟﺮﻡ ﺍﻭ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺪﺭﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ّ‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺤﺮﺑﺘﻰ‪.‬‬
‫ﻭ ﺁﻥ ﺩﮔﺮ ﺭﺍ ﺷﺮﺑﺖ ﺯﻫﺮ ﻋﻨﺎ ﺩﺭ ﻛﺎﻡ ﺩﻝ‬ ‫ﺁﻥ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﺿﺮﺑﺖ ﺗﻴﻎ ﺑﻼ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﺳﺮ‬
‫ﺧﺎﻙ ﺩﺷﺖ ﻛﺮﺑﻼ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﭘﺎﻛﺶ ﮔﺸﺘﻪ ﮔﻞ‬ ‫ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﺎ ﺣﻠﻖ ﺗﺸﻨﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺗﻴﻎ ﺁﺑﺪﺍﺭ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻨﺎ ﺩﺭ ﺣﺠﺔﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﺳﻮﺭﻩ ﻛﺮﻳﻤﻪ ﺍﺫﺍ ﺟﺎء ﻧﺼﺮ ﺍﷲ ﻭ ﺍﻟﻔﺘﺢ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ‬
‫ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺎ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮔﻮﺋﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻭ‬
‫ﻟﻶﺧﺮﺓ ﺧﻴﺮ ﻟﻚ ﻣﻦ ﺍﻻﻭﻟﻰ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻘﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﺍﺭ ﻓﻨﺎ‪ .‬ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﺰﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺭﻩ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺁﺧﺮﺕ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺳﺒﺤﺎﻧﻚ ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﻏﻔﺮ ﻟﻰ ﺍﻧﻚ ﺍﻧﺖ ﺍﻟﺘﻮﺍﺏ ﺍﻟﺮﺣﻴﻢ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﭼﻮﻧﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻘﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ‬
‫ﺳﺮﻭﺭ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﻣﻰﮔﺮﻳﻰ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﻪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻫﻮﻝ ﺍﻃﻼﻉ ﺑﺮ‬
‫ﻓﻮﺕ ﻭ ﺗﻨﮕﻰ ﻗﺒﺮ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﻟﺤﺪ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺮﺍﻯ‬
‫ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻭ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺳﺎﺋﻼﻥ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻄﺮﺍﺕ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺍﻳﻤﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ‬
‫ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﻓﺤﻮﺍﻯ ﺳﻮﺭﻩ ﻓﺘﺢ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻳﻪ ﺍﻟﻴﻮﻡ ﺍﻛﻤﻠﺖ ﻟﻜﻢ ﺩﻳﻨﻜﻢ ﻭ ﺍﺗﻤﻤﺖ ﻋﻠﻴﻜﻢ ﻧﻌﻤﺘﻰ ﺧﺒﺮ ﺍﺭﺗﺤﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻰﺛﺒﺎﺕ‬
‫ﺳﺮﻳﻊ ﺍﻟﺰﻭﺍﻝ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺷﻌﺸﻌﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺷﻮﻕ ﺭﺏ ﺍﻻﺭﺑﺎﺏ ﻭ ﺫﻭﻕ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﻭﻃﻦ ﺍﺻﻠﻰ ﻭ ﺧﻴﺮﺍﻟﻤﺂﺏ ﺍﺯ ﻣﻄﻠﻊ ﺍﺭﺟﻌﻰ ﺍﻟﻰ‬
‫ﺭﺑﻚ ﺑﺮ ﻧﻔﺲ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻭ ﺗﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﻨﺪ ﺧﻮﺍﺹ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻈﺮ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﺮ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﻋﺒﺮﺍﺕ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﮕﺸﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺭﺣﻢ ﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﺎﺭ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻭ ﻃﺎﻗﺖ ﻭﺩﺍﻉ ﺁﻥ ﺟﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺷﻮﺩ ﻣﻨﺎﺯﻟﻢ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺎﻻﻣﺎﻝ‬ ‫ﻭﺩﺍﻉ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺩﻳﺎﺭﻡ ﭼﻮ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻝ‬
‫ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻣﺤﺎﻝ‬ ‫ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﻣﻤﻜﻨﺴﺖ ﺁﺭﺍﻡ‬
‫ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺣﻀﺎﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺴﺎﻁ ﺩﻋﺎ ﺑﮕﺴﺘﺮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺑﺮﺣﺒﺎ ﺑﻜﻢ ﻓﺮﺍﺧﻰ ﻋﻴﺶ ﻭ ﺩﻭﺍﻡ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻭ ﻛﻤﺎﻝ‬
‫ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺻﻞ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺣﻴﺎﻛﻢ ﺍﷲ ﺑﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺗﺤﻴﺖ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﻡ ﻛﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺳﻼﻣﺖ ﻭ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻛﺮﺍﻣﺘﺴﺖ ﺟﻤﻌﻜﻢ‬
‫ﺍﷲ‪ ،‬ﺟﻤﻊ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﺪﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻔﺮﻗﻪ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺳﺎﺯﺩ ﺭﺣﻤﻜﻢ ﺍﷲ‪ ،‬ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﻣﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ‬
‫ﺩﺍﺭﺩ ﺣﻔﻈﻜﻢ ﺍﷲ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻓﺎﺕ ﻭ ﻣﺨﺎﻓﺎﺕ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﺩ ﺟﺒﺮﻛﻢ ﺍﷲ‪ ،‬ﺷﻜﺴﺘﮕﻰﻫﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻣﺒﺪﻝ ﻛﻨﺪ ﻧﺼﺮﻛﻢ ﺍﷲ‪ ،‬ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ ﺩﻫﺪ ﺭﻓﻌﻜﻢ ﺍﷲ‪ ،‬ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﻓﻴﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭﻓﻘﻜﻢ ﺍﷲ‪ ،‬ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺭﻓﻴﻖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﺯﺩ ﻗﺒﻠﻜﻢ‬
‫ﺍﷲ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺷﺮﻑ ﻗﺒﻮﻝ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﺪﺍﻛﻢ ﺍﷲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﺍﻩ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﺪﺍﺭﺩ ﺍﻭﺍﻛﻢ ﺍﷲ ﺩﺭ ﻛﻨﻒ ﻟﻄﻒ ﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﻓﻀﻞ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻯ‬
‫ﺩﻫﺪ ﻭﻗﺎﻛﻢ ﺍﷲ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﻠﻤﻜﻢ ﺍﷲ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻭ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺭﺯﻗﻜﻢ ﺍﷲ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻓﻀﻞ‬
‫ﺑﻰﺯﻭﺍﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻭﺻﻴﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎﺭﻯ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻰﺳﭙﺎﺭﻡ ﻭ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺧﻮﺩ‬
‫ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﻣﻰﺗﺮﺳﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻘﺎﺏ ﺭﺏ ﺍﻻﺭﺑﺎﺏ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺬﻳﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺒﺮ ﻭ ﻋﻠﻮ ﺑﺮ‬
‫ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﻏﻠﻮ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻼ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﻋﺪﻭﺍﻥ ﻧﮕﺸﺎﺋﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺳﺮﺍﻯ ﺁﺧﺮﺕ ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻌﻴﻢ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻫﺎﻳﻢ‬
‫ﺑﺮﺍﻯ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﻜﺒﺮ ﻭ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪﻯ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻧﻪ ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻭ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻣﺮ ﻣﺘﻘﻴﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺍ‬
‫ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺑﺎ ﺑﺮﻛﺎﺕ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻗﺮﺏ ﺳﻔﺮ ﺁﺧﺮﺕ‬
‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ! ﻭﻗﺖ ﺭﺣﻠﺖ ﺗﻮ ﻛﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺟﻞ ﻣﺴﻤﻰ ﻛﺪﺍﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻓﺮﺍﻕ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻭﺻﻮﻝ ﺑﻪ ﺳﺪﺭﺓﺍﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﻭ ﺭﺟﻮﻉ ﺑﻪ ﺟﻨﺖ ﺍﻟﻤﺎﻭﻯ ﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﺍﻋﻠﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻏﺴﻞ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻛﻪ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺩﺭ ﭼﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻔﻦ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎ ﻛﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻫﺎﻡ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﻣﺼﺮﻯ ﻳﺎ ﺩﺭ‬
‫ﺣﻠﻬﻬﺎﻯ ﻳﻤﻨﻰ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﺳﻔﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺟﺰﻉ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺟﺰﺍﻯ ﺧﻴﺮ ﺩﻫﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻮﺋﻴﺪ ﻭ ﻛﻔﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻗﺒﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ‬
‫ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻦ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﺁﻧﮕﻪ ﺍﺳﺮﺍﻓﻴﻞ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻠﻚ‬
‫ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺑﺎ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺍﺯ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻓﻮﺝ ﻓﻮﺝ ﺩﺭﺁﺋﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺑﻴﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺒﺮ ﮔﺰﺍﺭﺩ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ‬
‫ﻃﻴﺒﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻣﻘﺮﺑﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ ﭘﺲ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺳﻼﻡ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﻏﺎﻳﺒﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﺩﻳﻦ ﻣﻦ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻼﻡ ﻣﻦ ﻣﺤﻔﻮﻅ‬
‫ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺤﻒ ﺗﺤﻴﺖ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻓﻠﻚ ﻏﻼﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ‬ ‫ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﺯ ﺗﻮ ﺳﻼﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﻬﻴﺪ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﻭﺻﻴﺖ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺘﺮﺻﺪ ﻣﻰﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻛﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﻓﺎﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ‬
‫ﺭﺳﺪ ﻭ ﻧﻔﺲ ﻣﻄﻤﺌﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺟﻼﻝ ﺍﺣﺪﻳﺖ ﻣﮋﺩﻩ ﻓﺎﺩﺧﻠﻰ ﻓﻰ ﻋﺒﺎﺩﻯ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺭﺳﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺷﺐ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ﻣﺎﻩ‬
‫ﺻﻔﺮ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﻫﺠﺮﺕ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻘﻴﻊ ﺗﻮﺟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺑﻮﻣﻮﻳﻬﺒﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻣﻼﺯﻡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺍﺑﻮﻣﻮﻳﻬﺒﻪ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻫﻞ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺑﻘﻴﻊ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻃﻮﻳﻞ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﻛﺮﺩ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ‬
‫ﺁﺭﺯﻭ ﺑﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻛﺎﺵ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩﻣﻰ ﺗﺎ ﺷﺮﻑ ﺁﻥ ﺩﻋﺎ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻤﻰ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭﻳﺒﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﺑﻮﻣﻮﻳﻬﺒﻪ‬
‫ﺧﺰﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﺨﻴﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻟﻘﺎﻯ‬
‫ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻟﻘﺎﻯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺒﻰ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﻣﺄﻣﻮﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻊ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺟﻬﺖ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻛﻨﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﻭﻯ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﺑﻘﻴﻊ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻛﻦ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺸﺖ ﺑﺎ ﻭﻯ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﺍﺣﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺍﺣﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﺍﺣﺪ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺍﺣﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺍﺩ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﮔﻮﻳﻰ ﻭﺩﺍﻉ ﺍﺣﻴﺎ ﻭ‬
‫ﺍﻣﻮﺍﺕ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺻﺪﺍﻉ ﻃﺎﺭﻯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺼﺎﺑﻪ ﺑﺮﺑﺴﺖ ﻭ‬
‫ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺽ ﺍﺷﺘﺪﺍﺩ ﻳﺎﻓﺖ ﺯﻭﺟﺎﺕ ﻣﻄﻬﺮﺍﺕ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺎ ﻏﺪﺍ ﻣﻦ‬
‫ﻓﺮﺩﺍ ﻛﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﺭ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﻣﻬﺎﺕ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ‬
‫ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﺸﻘﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺗﺮﺩﺩ ﻛﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﻮﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺎﻳﺸﻪ‬
‫ﺭﺍﺿﻰ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺩﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ‬
‫ﻧﻬﺎﺩﻩ ﭘﺎﻫﺎﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﺽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺯﻭﺟﺎﺕ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻭﻯ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺽ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻭ ﺻﻌﻮﺑﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺗﺒﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﻃﺎﺭﻯ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮﺩ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻡ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ ﺗﺐ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻧﻜﺮﺩ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺗﺒﻰ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﮔﺮﻡ ﺩﺍﺭﻯ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﺭﻯ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ‬
‫ﻛﻪ ﺗﺐ ﻣﻦ ﭼﻨﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﮔﻴﺮﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺍﺟﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﺭﻯ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺗﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﺪ‬
‫ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺍﺣﺪﻯ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺬﺍﻯ ﺍﺯ ﻣﺮﺽ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺁﻥ ﺑﺪﻭ ﺭﺳﺪ ﺍﻻ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﺘﻌﺎﻟﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭﻯ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺮﻳﺰﺍﻧﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺮﮔﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰﺭﻳﺰﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﺑﻮﺳﻌﻴﺪ ﺧﺪﺭﻯ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻡ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﻗﻄﻴﻔﻬﺎﻯ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺗﺐ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻯ ﻗﻄﻴﻔﻪ ﺩﺭ ﻣﻰﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻰﻭﺍﺳﻄﻪ ﺑﻪ ﺑﺪﻥ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺗﻌﺠﺐ ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﷲ ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺍﺣﺪﻯ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻼﻳﻰ ﺳﺨﺘﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻼﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻀﺎﻋﻔﺴﺖ ﺍﺟﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﻀﺎﻋﻔﺴﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ‬
‫ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻰ ﺑﻪ ﻓﻘﺮ ﻭ ﺩﺭﻭﻳﺸﻰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺪﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻠﺒﻮﺱ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩﻯ ﺑﺮ ﻏﻴﺮ ﻳﻚ ﻗﺒﺎ ﻛﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﻮﺷﻴﺪﻯ ﻭ ﻓﺮﺡ ﺍﻧﺒﻴﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺑﻼ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻯ ﺍﺯ ﻓﺮﺡ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻄﺎ ﺁﺭﻯ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺭﺍ ﺯﺧﻤﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺳﺪ ﻋﻴﻦ ﻣﺮﻫﻤﺴﺖ ﻭ ﺍﻟﻤﻰ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﻛﺸﻨﺪ ﻋﻴﻦ ﻋﻄﺎ ﻭ ﻛﺮﻡ‪.‬‬
‫ﺭﺍﺣﺖ ﺟﺎﻥ ﻣﺒﺘﻼﻯ ﻣﻨﺴﺖ‬ ‫ﺍﻟﻤﻰ ﻛﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﻛﻨﻢ‬
‫ﺩﺭﺩ ﺍﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﺩﻭﺍﻯ ﻣﻨﺴﺖ‬ ‫ﺯﺧﻢ ﺍﻭ ﻣﺮﻫﻤﺴﺖ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﻦ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺏ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ‪:‬‬
‫ﺧﺎﻙ ﻗﺪﻣﺶ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻧﺪﻫﻢ‬ ‫ﻣﻦ ﺧﺎﺭ ﻏﻤﺶ ﺑﻪ ﺻﺪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻧﺪﻫﻢ‬
‫ﺁﻥ ﺩﺭﺩ ﺑﻪ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻧﺪﻫﻢ‬ ‫ﺩﺭﺩﻯ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻏﻢ ﺍﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ‬
‫ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺸﺮ ﺑﻦ ﺍﻟﺒﺮﺍء ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺮﺽ ﻣﻮﺕ ﻭ ﺗﺒﻰ ﺩﺭ ﻏﺎﻳﺖ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺗﺐ ﮔﺮﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺪﻥ ﺗﺴﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻬﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺟﺮ ﻣﺎ ﻣﻀﺎﻋﻔﺴﺖ ﺍﻯ ﺍﻣﺎﻟﺒﺮﺍء ﻣﺮﺩﻡ‬
‫ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﻣﺮﺽ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺮﺽ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺫﺍﺕ ﺍﻟﺠﻨﺐ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻟﻄﻒ ﻭ ﻛﺮﻡ ﺍﻟﻬﻰ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺽ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺴﻠﻂ ﻛﻨﺪ ﭼﻪ ﺁﻥ ﺯﺣﻤﺖ ﺍﺯ ﻫﻤﺰﺍﺕ ﺷﻴﻄﺎﻧﺴﺖ ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ‬
‫ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺽ ﻣﻦ ﺍﺛﺮ ﺁﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﺯﻫﺮﺁﻟﻮﺩﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﻴﺒﺮ ﺧﻮﺭﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﺍﻟﻢ ﺁﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ‬
‫ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﻧﻘﻄﺎﻉ ﺣﻴﺎﺗﺴﺖ ﻭ ﮔﻮﻳﻴﺎ ﺣﻜﻤﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ‬
‫ﻧﺼﻴﺒﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺍﻻﺭﻭﺍﺡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻋﺠﺐ ﺳﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺪﻥ ﻓﺘﻮﺕ ﺑﺎ ﺑﻀﻌﻪ ﻧﺒﻮﺕ ﻗﺮﻳﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺩﺭ ﺷﺎﻫﻮﺍﺭ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻳﺨﺮﺝ ﻣﻨﻬﻤﺎ ﺍﻟﺆﻟﺆ ﻭ ﺍﻟﻤﺮﺟﺎﻥ ﻳﻌﻨﻰ ﺣﺴﻨﻴﻦ ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﭘﺪﺭﻯ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﻮﺩ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺍﺛﺮ ﺯﻫﺮ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺣﻠﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺗﻴﻎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺁﺧﺮﺕ ﻧﻤﻮﺩ‬
‫ﺣﺴﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺷﺮﺑﺖ ﺯﻫﺮ ﭼﺸﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻣﺮﺗﻀﻰ‬
‫ﺍﻟﻢ ﺯﺧﻢ ﺗﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺿﺮﺭ ﺁﻥ ﺯﻫﺮ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺗﺮﻳﺎﻗﻰ ﻣﻨﺪﻓﻊ ﻧﮕﺸﺘﻪ ﻭ ﻗﺮﻧﻬﺎﻳﻰ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺯﺧﻢ ﺁﻥ ﺗﻴﻎ ﺭﺍ‬
‫ﻣﺮﻫﻤﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎﻯ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﺛﺮ ﺁﻥ ﺯﻫﺮ ﮔﺮﻳﺎﻧﺴﺖ ﻭ ﺳﻴﻨﻬﻬﺎﻯ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﺷﺮﺭ ﺁﻥ ﺗﻴﻎ ﺑﺮﻳﺎﻥ‪.‬‬
‫ﺯﻫﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﻝ ﺑﺮ ﭼﺮﺍﻍ ﺩﻳﺪﻩ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﺴﻮﺧﺖ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﺩﻳﺪﻩ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﻜﺸﺘﻨﺪﺵ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ‬
‫ﭼﺸﻢ ﻋﻴﺴﻰ ﺧﻮﻥ ﺑﺒﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺩﻝ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺴﻮﺧﺖ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﻗﺮﺓ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻳﺎﻡ ﻗﻀﺎﻳﺎﻳﻰ ﻣﺘﺤﻘﻖ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺑﻌﻀﻰ‬
‫ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻻﺣﺒﺎﺏ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺘﺐ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﺍﻭﻝ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﻣﻦ‬
‫ﺍﺣﺪﻯ ﺭﺍ ﺍﺷﺒﻪ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺣﺴﻦ ﺳﻴﺮﺕ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻣﻨﻈﺮ ﻭ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﻭ‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭﻗﺎﺭ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻡ ﻭ ﻗﻌﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪﻯ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻰ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻭ ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ ﻭﻯ‬
‫ﺷﺪﻯ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪﻯ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪﻯ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﻯ ﺭﻓﺘﻰ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﺮﻳﻘﻪ‬
‫ﻣﺮﻋﻰ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺮﺣﺒﺎ ﻳﺎ ﺑﻨﺘﻰ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﻬﻴﺪ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺗﻔﻘﺪ ﻭ ﺗﺸﻴﻴﺪ ﻣﺒﺎﻧﻰ ﺗﻠﻄﻒ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺳﺨﻨﻰ ﺑﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺴﺎﺭﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﻧﺠﻮﻯ‬
‫ﺳﺨﻨﻰ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺮﺣﺎﻥ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﮔﺸﺖ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻴﺮ ﺍﻟﺒﺸﺮ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﺡ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﺣﺰﻥ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﻣﺜﻞ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻧﺸﻨﻴﺪﻡ ﻏﻤﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻰ ﻗﺮﻳﻨﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻳﺪﻡ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﻔﺖ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺴﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﻣﻀﻤﻮﻧﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﺳﻨﻮﺍﺕ ﺳﺎﺑﻘﻪ‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺩﺭﺱ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﺒﻴﻦ ﻳﻚ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﺩﻭ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺿﺒﻂ ﺁﻥ ﻣﻬﻢ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﮔﻤﺎﻥ‬
‫ﻧﻤﻰﺑﺮﻡ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﺟﻞ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺷﻮﻕ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻗﺪﺱ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪﻩ ﻭ ﻋﻨﻘﺮﻳﺐ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺰﻝ ﻓﺎﻧﻰ ﺑﻪ‬
‫ﺟﻮﺍﺭ ﺭﺣﻤﺖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻰ ﺭﺣﻠﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺮﺍ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﻤﺎﺭ ﻭ ﺗﺎ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻰ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﻭﺻﻠﻢ ﺑﺎﺯ ﻣﺪﺍﺭ‪.‬‬
‫ﻛﺎﻳﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﻰ‪ -‬ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺁﻥ ﺧﺒﺮ ﻣﻮﺣﺶ ﺗﺄﻟﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺗﻮﺟﻊ ﺑﻰ ﺷﻤﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻗﻄﺮﺍﺕ‬
‫ﻋﺒﺮﺍﺕ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﻭﺟﻨﺎﺕ ﻣﻦ ﻓﺮﻭﺩﻭﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﺎﻝ ﺩﻳﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﻮﺩ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ‬
‫ﺍﺧﺘﻔﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻣﮋﺩﻩ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺯﻧﮓ ﺍﻟﻢ ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮﺕ ﻧﮕﺰﺍﺭﻡ‬
‫ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺳﻴﺪﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻣﻦ ﺁﻥ ﺗﺮﻳﻘﺎ ﺗﺠﺮﻉ ﺯﻫﺮ ﻓﺮﺍﻕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺬﺍﻕ ﻭﻓﺎﻕ ﺧﻮﺩ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻜﺮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺁﻥ ﺧﺒﺮ‬
‫ﻣﺴﺮﺕ ﺍﺛﺮ ﺑﻪ ﺑﻬﺠﺖ ﻭ ﺗﺒﺴﻢ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﻴﭻ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﺍﻋﻈﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺫﺭﻳﺖ ﺗﻮ ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺻﺒﺮ ﺗﻮ ﺍﺯ‬
‫ﺑﺎﻗﻰ ﺯﻧﺎﻥ ﻛﻤﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﺷﺎﺭﺗﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺰﻉ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﺪ‬
‫ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺎﻃﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭﺍﺿﺢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ‬
‫ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﺪ ﺍﺷﻚ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﺯ ﺟﻤﺎﻟﺖ ﺟﺪﺍ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺩﻟﺒﺮﻯ ﭼﻮ ﺗﻮ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﮔﻔﺘﻤﻰ ﺩﻟﻰ ﻛﻪ ﻓﺎﺭﻍ ﻭ ﺻﺎﺑﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ‬
‫ﻭ ﻳﻜﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺽ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺷﺘﺪﺍﺩ ﻳﺎﻓﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ‪ ،‬ﺁﺏ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﻣﺸﻚ‬
‫ﺳﺮﻧﺎﮔﺸﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﭼﺎﻩ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻔﺘﻰ ﻳﺎﺑﻢ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻡ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻭﺻﻴﺖ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻛﻪ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺗﺐ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﺸﺘﻰ ﺑﺰﺭگ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪﻩ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺸﻜﻬﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺲ‪ ،‬ﺁﻥ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺧﻔﺘﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﺎﺯ‬
‫ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﻄﺒﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻤﺪ ﻭ ﺛﻨﺎﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﺍﺣﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺧﺎﺻﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺤﻞ‬
‫ﺳﺮ ﻣﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺠﺮﺕ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺟﺎﻯ ﺩﺍﺩﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻜﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﺣﺪﻯ ﺍﺯ‬
‫ﺣﺪﻭﺩ ﺍﷲ‪.‬‬
‫ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺽ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻬﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﺒﻮﻯ ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺍﻋﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ‬
‫ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﭘﺲ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻛﻠﻤﻬﺎﻯ ﻣﻌﺮﻭﺽ‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺳﺖ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻣﺪﺩ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ؟ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‬
‫ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻘﻞ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﻮﺩ؟ ﭘﺲ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺩﺳﺘﻰ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻓﻀﻞ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﻋﺼﺎﺑﻪ ﺳﺮ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﻭ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺧﻄﺒﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻤﺪ ﻭ ﺛﻨﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺑﺎﺏ ﻗﺮﻳﺶ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺫﻛﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻄﻮﻳﻞ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ‪ .‬ﺭﻭﺍﻳﺘﺴﺖ ﺍﺯ ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺮﺽ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻋﺼﺎﺑﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻼﻝ‬
‫ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ‬
‫ﻭﺻﻴﺘﺴﺖ ﻣﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺑﻼﻝ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﻣﺤﻠﻬﻬﺎﻯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻛﺮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺧﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺑﺰﺭگ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻧﺪﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻭﺻﻴﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺧﻄﺒﻬﺎﻯ ﺑﻠﻴﻎ ﺍﺩﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ! ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺟﻞ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ‬
‫ﮔﻮﻳﻴﺎ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻫﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻫﺎﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ )ﺟﺴﻤﻬﺎ( ﺟﺪﺍ ﺷﻮﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﻟﻬﺎ ﺟﺪﺍ‬
‫ﻣﺸﻮﻳﺪ ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ! ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻯ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺑﻪ ﻟﻘﺎﻯ‬
‫ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻣﻦ! ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻯ ﺑﻮﺩﻫﺎﻡ ﺟﻬﺎﺩ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﻧﺪﺍﻥ‬
‫ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻜﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺑﻼ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻫﻼﻥ ﻗﻮﻡ ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﺷﻜﻢ‬
‫ﺑﺴﺘﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ! ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺻﺎﺑﺮ ﺑﻮﺩﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺪﻳﻬﺎ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ‬
‫ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺰﺍﻯ ﺧﻴﺮ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﻦ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﻫﻴﭻ ﻇﺎﻟﻢ ﺩﺭ ﻧﮕﺬﺭﺩ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺮ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻗﺼﺎﺹ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﺘﻤﻰ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﻏﺒﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭ‬
‫ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻯ ﻭﻯ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺣﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺳﺘﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺍﮔﺮ ﻗﺼﺎﺹ ﺑﺴﺘﺎﻧﻢ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺍﺯ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻦ ﺩﻭﺭﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﺯﻭ ﻧﻔﻮﺭ ﻭ‬
‫ﺩﻭﺳﺘﺘﺮﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﻘﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺳﺘﻴﻔﺎﻯ ﺣﻖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺣﻼﻝ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ‬
‫ﺧﻮﺩ ﻃﻴﺐ ﺍﻟﻨﻔﺲ ﻭ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺍﺻﻞ ﺷﻮﻡ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻰﺑﺮﻡ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻮﺑﺖ ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺳﺘﻴﻔﺎﻯ ﺣﻖ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻨﺒﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﮕﺰﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺭﻓﺖ‬
‫ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ! ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﺗﻮ ﺳﻪ ﺩﺭﻣﺴﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﻜﺬﻳﺐ‬
‫ﻧﻤﻰﻛﻨﻴﻢ ﻫﻴﭻ ﻗﺎﺋﻞ ﺭﺍ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻧﻤﻰﺩﻫﻢ ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺩﺭﻡ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻣﻤﺮﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺭﻭﻳﺸﻰ ﻣﺴﻜﻴﻦ‬
‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﺳﻮﺍﻝ ﻛﺮﺩ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻋﻮﺽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺩﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻓﻀﻞ‬
‫ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻪ ﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﻩ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺳﻴﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﻬﻴﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻻﺳﻼﻡ‪ 31‬ﻗﺎﺿﻰ ﺳﺪﻳﺪ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺟﻴﺮﻓﺘﻰ ﻣﺬﻛﻮﺭﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺠﻠﺲ‬
‫ﻋﻜﺎﺷﺔ ﺑﻦ ﻣﺤﺼﻦ ﺍﺳﺪﻯ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ! ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻛﺮﺩﻯ ﺩﺭﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﻭ ﺍﻻ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻤﻰ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻯ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﺍﮔﺮ ﻧﮕﻮﻳﻢ ﻋﺎﺻﻰ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺗﺒﻮﻙ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻬﺎﻯ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﺗﺎ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﻧﺎﻗﻪ ﻏﻀﺒﺎ ﺯﻧﻰ ﺑﺮ ﻛﺘﻒ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﻟﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻗﺼﺎﺹ ﺁﻥ ﻃﻠﺒﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‬
‫ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺟﺰﺍﻙ ﺍﷲ ﺧﻴﺮﺍ ﻳﺎ ﻋﻜﺎﺷﻪ! ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺰﺍﻯ ﺧﻴﺮ ﺩﻫﺪ ﺍﻯ ﻋﻜﺎﺷﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺼﻮﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻰ ﻭ‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻦ ﻗﺼﺎﺹ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻭﺳﺘﺘﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﻗﺼﺎﺹ ﺁﺧﺮﺕ ﻛﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﺻﻔﻴﺎ ﻭ ﺷﻬﺪﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ‬
‫ﺩﺭﮔﺎﻩ ﻛﺒﺮﻳﺎ ﻧﺎﻇﺮﺍ ﺍﻯ ﻋﻜﺎﺷﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻰ ﻛﺪﺍﻡ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ‪ ،‬ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻣﻤﺸﻮﻕ ﺍﺯ ﺧﻴﺰﺭﺍﻥ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺩﻳﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺁﻥ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺪﺍ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ‬
‫ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻫﺪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺴﺘﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﻫﻰ ﺑﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﺎﻧﻨﺪﺕ‬ ‫ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﻩ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺭﻯ‬
‫ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻨﺒﻮﺓ‪ 32‬ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﻭ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻠﻤﺎﻥ! ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻴﺪﺓ ﺍﻟﻨﺴﺎء! ﭘﺪﺭﺕ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻣﻤﺸﻮﻕ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ‪ .‬ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺗﺐ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ‬
‫ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪﺭﺕ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺩﺍﻯ ﺣﻘﻮﻕ‬
‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﻘﻴﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﺘﺮ ﻣﻰﺯﺩﻩ ﺑﺮ ﻛﺘﻒ ﻛﺴﻰ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺣﺎﻻ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻗﺼﺎﺹ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ‬
‫ﺩﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﻭ ﺿﻌﻴﻒ ﺣﺎﻟﺴﺖ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺟﺪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪﺳﺖ ﻭ ﻳﻜﻰ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺟﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺭﺍ ﺻﺪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﺎﻗﺖ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ‬
‫ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻋﻜﺎﺷﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ‬
‫ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺰﻥ ﻋﻜﺎﺷﻪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻋﻜﺎﺷﻪ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻋﻮﺽ ﻳﻚ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺩﻩ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺰﻥ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺗﺐ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻗﺼﺎﺹ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻣﺴﺎﺯ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻣﻼﻝ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺭﻭﺍ ﻣﺪﺍﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﺼﺎﺹ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭﺍﺟﺒﺴﺖ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺯﺩﻥ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺯﺩﻥ ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﻓﺎﺋﺪﻩ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺍﺧﺮ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﺁﻣﺪ‬
‫ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻗﺼﺎﺹ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ ﺁﻣﺪﻫﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﻳﻚ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺻﺪ‬
‫ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺟﺪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻗﺼﺎﺹ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ ﺍﻯ ﻋﻜﺎﺷﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﻗﺼﺎﺹ ﻛﻦ ﻋﻜﺎﺷﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﺘﻒ ﻣﻦ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻛﺘﻒ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﻨﻰ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﺍﻋﻪ ﺣﺸﻤﺖ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﺑﺮﺍﻓﻜﻨﺪ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ‬
‫ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻋﻜﺎﺷﻪ ﺭﺍ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻛﺘﻒ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻧﺒﻮﺕ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺧﺎﺗﻢ‬
‫ﻣﺸﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻏﺮﺽ ﻣﻦ ﻗﺼﺎﺹ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻬﺮ ﻧﺒﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺲ ﺟﻠﺪﻯ ﻟﻦ ﺗﻤﺴﻪ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﻫﺮ ﻛﻪ‬
‫ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﺲ ﻛﻨﺪ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻣﺲ ﻧﻜﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﻣﻨﺒﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ‬
‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﻮﻋﻀﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺪﺍﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻛﻪ‪:‬‬
‫ﺑﺎﺯ ﺁﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﻗﺪﺭ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﻛﺲ‬ ‫ﺟﺎﻧﺎ ﺑﻔﺮﻳﺒﺴﺘﺎﻥ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﻨﻤﺎﻧﺪ ﻛﺲ‬
‫ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﻗﺪﺱ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻋﺎﻟﻰ ﺁﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﻣﻌﺎﻟﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ! ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻭ‬
‫ﺭﺍﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺗﻮ ﺳﻼﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺿﺖ ﺧﻼﺻﻰ ﺑﺨﺸﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻤﻴﺮﺍﻧﻢ ﻭ ﻣﺴﺘﻐﺮﻕ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻣﻐﻔﺮﺕ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ! ﻣﻦ‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻣﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺘﻬﺎﻡ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻜﻨﺪ ﻓﺎﻥ ﺷﺎء ﺍﺣﻴﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﻥ ﺷﺎء ﺍﻣﺎﺗﻨﻰ‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻨﻬﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ‬ ‫ﺍﮔﺮﻡ ﺧﻼﺹ ﺟﻮﻳﻰ ﻭ ﮔﺮﻡ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﻰ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻥ ﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ‬
‫ﻭ ﻳﻜﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻼﻝ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﻭ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﮕﺰﺍﺭﺩﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻣﺮﺽ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻣﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻔﺘﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻼﻝ ﺑﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺣﺠﺮﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﺼﻼﺓ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻻﷲ ﺭﺳﻞ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺛﻘﻴﻞ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﻃﺎﻗﺖ‬
‫ﻳﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻯ ﻳﺎ ﺑﻼﻝ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻣﺰﺩ ﺩﻫﺪ ﺑﻼﻝ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺩﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﺼﻼﺓ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‬
‫ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻯ ﻳﺎ ﺑﻼﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ ﺑﻼﻝ ﺯﻣﺎﻥ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻯ ﺍﻟﺼﻠﻮﺓ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﺭ ﻏﺶ ﺑﻮﺩ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﻧﺪﺍﺩ ﺑﻼﻝ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻩ! ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺗﺮﻙ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ‬
‫ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺯﺣﻤﺖ ﭘﺲ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍﻏﻮﺛﺎﻩ! ﻭﺍ ﺍﻧﻘﻄﺎﻉ! ﺭﺟﺎﺁﻩ ﻭﺍ ﺍﻧﻜﺴﺎﺭ ﻇﻬﺮﺍﻩ‪ .‬ﺁﻩ ﻛﻪ ﺑﻔﺮﻳﺎﺩ ﻣﻦ‬
‫ﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺗﻤﻨﺎﻯ ﻣﻦ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﮔﺸﺖ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺰﺍﺩﻯ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺰﺍﺩﻯ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻯ ﻛﻪ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻤﺮﺩﻣﻰ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﺣﻀﺮﺕ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻜﺮﺩﻣﻰ‪.‬‬
‫ﻭﺯ ﻳﺎﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﺟﺪﺍ ﻧﻜﺮﺩﻯ ﭼﻪ ﺷﺪﻯ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﻓﻠﻚ ﺍﺭ ﺟﻔﺎ ﻧﻜﺮﺩﻯ ﭼﻪ ﺷﺪﻯ‬
‫ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﻜﺮﺩﻯ ﭼﻪ ﺷﺪﻯ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺁﺧﺮ ﻛﺎﺭ ﺑﻰ ﺗﻮ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺯﻳﺴﺖ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺑﻼﻝ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﻧﺒﻮﻯ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻔﺎﺫ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺗﻦ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻼﻝ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺻﺪﻳﻖ ﺁﻣﺪ‪33‬‬
‫ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯﮔﻔﺖ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻈﺮﺵ ﺑﺮ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﻠﻪ ﺍﻫﻞ ﻳﻘﻴﻦ ﺧﺎﻟﻰ ﺩﻳﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‬
‫ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺍﺷﻚ ﭼﻮ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ‬ ‫ﺯﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﻗﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ‬
‫ﺑﻰﺭﻭﻯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ‬ ‫ﺑﻰﻣﻮﻯ ﺗﻮ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﺮﺍﺭﻯ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﻢ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺎ ﻫﻮﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺳﻼﻡ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ‬
‫ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﺮﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﻧﺎﻟﻨﺪ ﭘﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ‬
‫ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﻛﺘﺐ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺮﺽ ﺍﻣﺴﻠﻢ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﻟﺐ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﻣﺖ‬
‫ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻩ ﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺴﺖ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ‬
‫ﺑﺪﺭﻭﺩ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺸﻨﻮﻯ ﻧﺎﮔﻪ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺩﺭ‬
‫ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺯﺭﻫﻰ ﭘﻮﺷﻴﺪﻫﺎﻡ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﺯﺭﻩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻰﺯﺭﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﺁﻥ ﺯﺭﻩ ﻛﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﺣﺎﻻ ﻭﻗﺖ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﮔﺬﺭﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﻰ‪ .‬ﺍﻯ ﻋﻠﻰ! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﻰ ﺍﻣﻮﺭ‬
‫ﻣﻜﺮﻭﻫﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﮕﺪﻝ ﻧﺸﻮﻯ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺼﺎﺑﺮﺕ ﭘﻴﺸﮕﻴﺮﻯ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ‬
‫ﺁﺧﺮﺕ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻟﺐ ﺣﻮﺽ ﻛﻮﺛﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺩﺭ‬
‫ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻭﺭﻕ ﻣﺼﺤﻔﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻢ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻏﺎﻳﺐ‬
‫ﺷﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﺁﻥ ﻭﺭﻕ ﻣﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻏﺎﻳﺐ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺗﺨﺘﻰ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﺗﺨﺖ ﺳﺮﻫﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻰﺭﻓﺘﻴﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺟﺪ ﺁﻥ ﺗﺨﺖ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻣﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﻓﺮﻗﻬﺎﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﻴﺴﻮﻫﺎﻯ ﻣﺸﻜﻴﻦ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰﺭﻭﻳﺪ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﺎﺕ ﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺳﻴﺪ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﻟﺘﺤﻴﺎﺕ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ‬
‫ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﺛﺮ ﺁﻥ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺷﺮﺭ ﺣﺮﻣﺎﻥ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻼﺏ ﺧﻮﻥ ﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻫﻤﻰ ﺭﻭﺩ‬ ‫ﺟﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻫﻤﻰ ﺭﻭﺩ‬
‫ﺧﺎﺗﻢ ﻣﮕﺮ ﺯ ﺩﺳﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻫﻤﻰ ﺭﻭﺩ‬ ‫ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺭﺍ ﺯ ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ‬
‫ﺧﻀﺮ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﭼﺸﻤﻪ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻫﻤﻰ ﺭﻭﺩ‬ ‫ﺁﺩﻡ ﻭﺩﺍﻉ ﺳﺎﻳﻪ ﻃﻮﺑﻰ ﻫﻤﻰ ﻛﻨﺪ‬
‫ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﻫﻤﻰ ﺭﻭﺩ‬ ‫ﺩﺭﺩﺍ ﻛﻪ ﮔﻮﻫﺮﻳﺴﺖ ﮔﺮﺍﻧﻤﺎﻳﻪ ﺻﺤﺒﺘﺶ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﻭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ‬
‫ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﻭ ﺍﻓﻀﺎﻝ ﺧﺎﺹ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺩﺍﻧﺎﺗﺮﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ‬
‫ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﻳﺎﺑﻰ؟ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﷲ! ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻜﺮﻭﺏ ﻭ ﻣﻐﻤﻮﻡ ﻭ‬
‫ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﻣﻰﻳﺎﺑﻢ ﺑﺎﺯ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻭﺍﻗﻊ‬
‫ﺷﺪ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﻤﻌﻴﻞ ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻠﻚ ﺣﺎﻛﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﺮ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻠﻚ ﺣﺎﻛﻤﻨﺪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻤﻮﺗﺴﺖ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ ﻭ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﺁﺩﻣﻰ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻗﺒﺾ ﺭﻭﺡ ﻭﻯ ﺍﺫﻥ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻤﻮﺕ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻳﺎﻓﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺗﻮ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭﻡ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺒﺾ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻰ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻟﻘﺎﻯ ﺗﺴﺖ ﭘﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻤﻮﺕ! ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻯ‬
‫ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻯ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﻮ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﻮﻕ ﻟﻘﺎﻯ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﮔﻮﻳﻴﺎ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺩﻗﺎﺕ ﻏﻴﺒﻰ ﻫﺎﺗﻒ ﻋﻠﻢ ﻻ ﺭﻳﺒﻰ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﻮﺵ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻳﻦ ﻧﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻰﺩﺍﺩ‪:‬‬
‫ﻗﺮﺍﺭﮔﺎﻩ ﭼﻪ ﺳﺎﺯﻯ ﺩﺭﻳﻦ ﻧﺸﻴﻤﻦ ﻓﺎﻧﻰ‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﺫﺭﻭﻩ ﻧﺎﺯﻯ ﻣﻘﻴﻢ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍﺯﻯ‬
‫ﺩﺭﻳﻎ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺩﺭﻳﻦ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﻤﺎﻧﻰ‬ ‫ﺗﻮ ﻣﺮﻍ ﻋﺎﻟﻢ ﻗﺪﺳﻰ ﺣﺮﻳﻒ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﻧﺴﻰ‬
‫ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺣﺒﻴﺐ‬
‫ﻣﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻰﺍﺫﻥ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺩﺭﺁﻳﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻰﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻭﻯ ﻗﺒﺾ ﺭﻭﺡ ﻭﻯ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻰ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻠﻚ ﺍﺯ ﺍﻋﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺍﺑﻠﻖ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﻣﻨﺴﻮﺝ ﺩﺭ ﻭ ﻳﻮﺍﻗﻴﺖ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻋﺰﺭﺍﺋﻴﻞ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ‬
‫ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻨﺒﻮﺓ ﻭ ﻣﻌﺪﻥ ﺍﻟﺮﺳﺎﻟﺔ ﻭ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﻟﻤﻼﺋﻜﺔ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻫﻴﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺁﻣﺪﻫﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺠﺮﻩ ﺩﺭ ﺁﺋﻴﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ‬
‫ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺫﻥ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺷﻨﻴﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺳﻮﻡ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻫﺮ‬
‫ﻛﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﻴﺒﺖ ﺁﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﮕﺸﻮﺩ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ؟ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺮﺩﻯ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺎ ﺻﻮﺗﻰ ﻣﻬﻴﺐ ﻭ ﺻﻮﻟﺘﻰ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺫﻥ‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ ﺳﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩﻡ ﻧﻤﻰﺷﻨﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻰ ﺍﻭ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻓﺎﻃﻤﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻭ ﺩﺍﻧﺎﺗﺮﻧﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻜﻨﻨﺪﻩ ﻟﺬﺍﺗﺴﺖ ﻭ ﻗﻄﻌﻜﻨﻨﺪﻩ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﻭ‬
‫ﻣﺮﺍﺩﺍﺗﺴﺖ ﻳﺘﻴﻤﻜﻨﻨﺪﻩ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ‪ ،‬ﺑﻴﻮﻫﻜﻨﻨﺪﻩ ﺯﻧﺎﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺮﻳﻔﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻰﻛﻠﻴﺪ ﺩﺭ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﻰ ﺣﺮﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺭﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ‬
‫ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻜﺎﻟﻤﻮﺗﺴﺖ ﺑﻪ ﻗﺒﺾ ﺭﻭﺡ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ‬
‫ﺁﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﻭ ﺭﺧﺼﺖ ﻃﻠﺒﻴﺪﻥ ﺩﺍﺏ ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭﺵ ﺑﮕﺸﺎﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬
‫ﺷﻨﻴﺪ ﻓﻐﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍﻣﺪﻳﻨﺘﺎﻩ ﺧﺮﺑﺖ ﺍﻟﻤﺪﻳﻨﻪ ﺍﻯ ﺩﺭﻳﻎ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻋﺰﻡ ﺳﻔﺮ ﺩﺍﺭﺩ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺳﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻰﻛﻴﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﺿﻢ ﻛﺮﺩ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻧﻴﻚ ﭼﺸﻢ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺭﻭﺡ ﻣﻘﺪﺱ ﻭﻯ ﺍﺯ ﺟﺴﺪ ﻣﻄﻬﺮ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺳﺮﻓﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﻫﻴﭻ‬
‫ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺸﻨﻴﺪ ﮔﺮﻳﺎﻥ‪ ،‬ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺴﻮﻳﻢ ﺑﻨﮕﺮ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﻳﻚ ﺳﺨﻨﻰ‬ ‫ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﺸﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﻣﮕﺮﻯ ﻛﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺮﺵ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﺮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﻓﺎﻃﻤﻪ‬
‫ﭘﺎﻙ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﺎﺭﺗﻬﺎ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﻟﺪﺍﺭﻳﻬﺎ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻣﻦ ﺻﺒﺮﻯ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﭘﺲ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺡ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﺾ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﮕﻮ ﺍﻧﺎ ﷲ ﻭ ﺍﻧﺎ ﺍﻟﻴﻪ ﺭﺍﺟﻌﻮﻥ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﺷﻮﺍﺭﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﻋﻮﺿﻰ‬
‫ﻫﺴﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﺪﺍﻡ ﻛﺲ ﻭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻋﻮﺽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍ ﻛﺮﺏ‬
‫ﺍﺑﺎﻩ ﻭﺍ ﻛﺮﺑﺘﺎﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻴﭻ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﺮ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻮﺍﺳﻄﻪ‬
‫ﻋﻼﻳﻖ ﻭ ﻋﻮﺍﻧﻖ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﻌﻠﻘﺎﺕ ﻭ ﺗﻔﺮﻗﻬﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻻﺯﻣﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺸﺮﻳﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭼﻮﻥ ﻗﻄﻊ‬
‫ﻋﻼﺋﻖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﻠﻚ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﻣﻼﻝ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﻛﻼﻝ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺷﺎﺩﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻣﺮﮔﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺍﻣﻬﺎﺕ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﻃﺎﻋﺖ ﻭﺻﻴﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ‬
‫ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺁﺭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭﺍﻭﻳﻼﻩ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﺷﺘﺎﺏ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻃﻠﺐ ﭼﻴﺴﺖ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻋﻤﺎﻣﻬﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﺮ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺻﻔﺖ ﻣﻰﺩﻳﺪ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﻼﻡ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﻨﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﺎﻝ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺟﺎﻯ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺟﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺳﻴﺪ‬
‫ﺁﺧﺮﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﻣﻴﺰﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺩﺍﻉ ﺁﻥ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺟﺎﻥ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﻣﻰﺑﺎﺭﻧﺪ ﺁﻳﺎ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻛﺪﺍﻡ‬
‫ﮔﻮﺵ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻭﺩﺍﻉ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺩﻝ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭﮔﻰ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﮔﻴﺮﻳﺪ‬ ‫ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﺩﺍﻉ ﺍﺳﺖ ﻓﻐﺎﻥ ﺩﺭﮔﻴﺮﻳﺪ‬
‫ﻭﺯ ﺗﻒ ﺳﻮﺯ ﺟﮕﺮ ﺑﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﺩﺭ ﮔﻴﺮﻳﺪ‬ ‫ﺷﻤﻊ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﺁﻩ ﺳﺤﺮﻯ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﺪ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﻦ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺎ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻟﻄﻒ ﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﻰﺑﻮﺋﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﻣﻮﺩﺕ ﻭ ﺍﻛﺮﺍﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺻﻴﺖ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺘﻞ ﻧﻮﺭ ﺍﻻﺋﻤﻪ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺩﺭﻳﻎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻯﻫﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻯﻫﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﮔﺮﺩ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺍﻣﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‬
‫ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ! ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻯ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻧﻬﺎﺩﻯ ﭘﺲ ﺍﺯ‬
‫ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭﻯ ﻭ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯﻯ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻛﻨﺪ؟ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ! ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﻏﻤﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺣﺴﻦ ﻭ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﺭﺯﻭﻳﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻛﻪ ﻃﻠﺒﻨﺪ ﺍﻯ ﻣﻮﻧﺲ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﻯ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻯ ﻣﻠﺠﺄ ﺑﻴﻜﺴﺎﻥ ﻭ ﺍﻯ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﺑﻴﭽﺎﺭﮔﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻰﺩﻳﺪﺍﺭ ﻣﺒﺎﺭﻛﺖ ﭼﻪ ﺳﺎﻥ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻛﺮﺩ؟‬
‫ﻏﻢ ﺯ ﺣﺪ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺸﻜﻠﺴﺖ‬ ‫ﺩﺭ ﻏﻢ ﺁﺑﺎﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻰﻳﺎﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺸﻜﻠﺴﺖ‬
‫ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺑﻰﺩﻝ ﻭ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺸﻜﻠﺴﺖ‬ ‫ﺭﻓﺖ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﺩ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺹ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﻮﺵ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻭﻯ ﻧﻴﺰ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻧﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﻮ ﻣﻐﻔﻮﺭ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺻﻐﻴﺮﻩ ﻭ ﻛﺒﻴﺮﻩ ﻣﻌﺼﻮﻣﻰ ﻣﻮﺟﺐ ﮔﺮﻳﻪ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻧﻤﺎ ﺑﻜﻴﺖ ﺭﺣﻤﺔ ﻻ ﻣﺘﻰ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺣﻢ ﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺭﺳﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪:‬‬
‫ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻭﻯ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺍﻣﻴﺮ‬
‫ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﺮ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﻭﺻﻴﺘﻬﺎ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺏ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﺩﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﺎﺑﻰ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺏ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﺷﺪ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭﻗﻮﻑ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ‬
‫ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﺳﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﭘﺲ ﻋﺰﺭﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﻨﺒﻰ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ‬
‫ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻗﺒﺾ ﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺍﺫﻥ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺭﻭﺡ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﺾ ﻧﻜﻨﻰ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ ﭘﺲ ﺣﻘﺘﻌﺎﻟﻰ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎﻟﻚ ﺩﻭﺯﺥ ﻛﻪ‬
‫ﺭﻭﺡ ﻣﻄﻬﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﻧﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﻤﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻭﺣﻰ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ‬
‫ﺭﻭﺡ ﺻﻔﻰ ﻣﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﻮﺭﻋﻴﻦ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﺋﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﻭ ﻣﻼﺋﻜﻪ‬
‫ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻭ ﺳﻜﺎﻥ ﺻﻮﺍﻣﻊ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺭﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺻﻒ ﺻﻒ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻭ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺳﻨﺪﺳﻰ ﺍﺯ ﺳﻨﺪﺳﻬﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﺑﺒﺮ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﺮﻳﺎﻥ‪،‬‬
‫ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻣﺪ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﻰ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻯ‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﻮ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻭ ﻣﺮﺿﻰ ﺗﺴﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﺪﺍﻡ ﺑﺸﺎﺭﺕ‬
‫ﺍﺳﺖ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻥ ﺍﻟﻨﻴﺮﺍﻥ ﻗﺪ ﺍﺧﻤﺪﺕ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﻧﺸﺎﻧﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻟﺠﻨﺎﻥ ﻗﺪ ﺯﺧﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻬﺸﺖ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ‬
‫ﺳﺮﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻟﺤﻮﺭ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻗﺪ ﺗﺰﻳﻨﺖ ﻭ ﺣﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﻋﻴﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻳﺐ ﻭ ﺯﻳﻮﺭ ﻣُﺤﻠّﻰ ﺷﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻟﻤﻼﺋﻜﺔ ﻗﺪ ﺻﻔﻔﺖ ﻭ‬
‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺻﻔﻬﺎ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﻟﻘﺪﻭﻡ ﺭﻭﺣﻚ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺭﻭﺡ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺵ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﮔﺬﺭﻯ ﻛﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﻪ ﺭﺍﺯ‬ ‫ﺣﺠﻠﻪ ﻗﺪﺱ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺘﻬﺎﻧﺪ‬
‫ﺑﺮﻗﻊ ﺍﺯ ﺭﺥ ﻓﻜﻦ ﻭ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻠﻚ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯ‬ ‫ﻗﺪﻣﻰ ﭘﻴﺶ ﻧﻪ ﻭ ﻗﺪﺭ ﻓﻠﻚ ﺭﺍ ﺑﻔﺰﺍﻯ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺸﺎﺭﺗﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﻜﺴﺖ ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮﻯ ﮔﻮﻯ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺷﺎﺩ ﮔﺮﺩﺩ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻣﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭ‬
‫ﺍﻣﺖ ﺗﻮ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺩﺭﻧﻴﺎﻳﻴﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﮋﺩﻫﺎﻯ ﺍﺯﻳﻦ ﻭﺍﻓﻰﺗﺮ ﻭ ﺧﺒﺮﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻓﻰﺗﺮ ﺑﺮﺳﺎﻥ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻘﺮﺭ ﮔﺸﺘﻪ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻬﮕﺎﻩ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﻧﺪﺍﻣﺖ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﺎﺝ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ﻭﻯ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﺍﻭﻝ‬
‫ﺷﻔﻴﻌﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﻭﺍﻓﺮ ﺍﻟﺴﺮﻭﺭ ﻗﺒﻮﻝ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﺩﻫﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺳﻔﻴﺮ‬
‫ﻭﺣﻰ ﻭ ﺍﻯ ﻣﺒﻠﻎ ﺍﻣﺮ ﻭ ﻧﻬﻰ ﺑﺸﺎﺭﺗﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﺎﻥ ﻛﻪ ﮔﺮﻩ ﻣﻼﻝ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﺯﻧﮓ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﺍﺯ ﻟﻮﺡ ﺿﻤﻴﺮﻡ ﺑﺰﺩﺍﻳﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﻘﺘﺪﺍﻯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﻭ ﺍﻯ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﻣﻨﺎﻫﺞ ﺳﺒﻞ! ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﻢ ﭼﻴﺴﺘﻰ ﻭ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﻛﻴﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎﻯ‬
‫ﻓﺮﺡ ﺍﻓﺰﺍ ﺑﺎﺭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﺯ ﺩﻟﺖ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﺩﺍﺭﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻣﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ‬
‫ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻐﻤﻮﻡ ﻭ ﻣﻬﻤﻮﻣﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺩﺭﺭ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺨﺮﺍﺝ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺯﻭﺍﻫﺮ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺍﺯ ﺑﺤﺎﺭ‬
‫ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻗﺮﺁﻧﻰ ﺑﻪ ﻛﻪ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺪﺍﺭﺍﻥ ﻣﺎﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺑﻰﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺸﺎﻳﻨﺪ ﺣﺎﺟﻴﺎﻥ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﺤﺮﺍﻡ ﺑﻰ ﻣﻦ‬
‫ﭼﻪ ﺳﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺑﺮ ﻣﻨﺎﻳﺮ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺒﻰ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻬﺎﻡ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻛﺎﺭ ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺭﺳﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻭ‬
‫ﺳﺮﻭﺭ ﺧﻮﺵ ﺩﻝ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻣﺘﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ‬
‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﻮﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺷﺪﻝ ﺷﺪﻡ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺸﺖ ﺍﻯ ﻣﻠﻚ‬
‫ﺍﻟﻤﻮﺕ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺁﻯ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺷﺪﻫﺎﻯ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﺎﻯ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺑﻪ ﻗﺒﺾ ﺭﻭﺡ ﺍﻃﻬﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ‬
‫ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻴﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻟﺮﻓﻴﻖ ﺍﻻﻋﻠﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻣﺎﻳﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﻭﺻﺎﻝ ﺍﺭﺗﺤﺎﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪.‬‬
‫ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﺸﺎﻣﺶ ﺑﻮﻯ ﻋﺮﺵ‬ ‫ﺭﻓﺖ ﺁﻥ ﻃﺎﻭﻭﺱ ﻋﺮﺵ ﺳﻮﻯ ﻋﺮﺵ‬
‫ﺭﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺑﺮ ﺳﺎﻋﺪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫ﺷﺎﻫﺒﺎﺯﻯ ﺍﻳﻦ ﻗﻔﺲ ﺩﺭﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ‬
‫ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺭﻭﺡ ﻣﻄﻬﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻗﺒﺾ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭﺍ‬
‫ﻣﺤﻤﺪﺍﻩ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭﺍﻣﺤﻤﺪﺍﻩ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻧﺪﺑﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻫﺎﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﺟﺎﺏ ﺭﺑﺎ ﺩﻋﺎﻩ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﺟﻨﺔ ﺍﻟﻔﺮﺩﻭﺱ ﻣﺄﻭﺍﻩ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺟﻨﺖ ﻣﺄﻭﺍﻯ ﻗﺮﺍﺭﮔﺎﻩ ﺍﻭﺳﺖ ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻋﺰﻳﺰ ﺍﻟﻰ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻧﻨﻌﺎﻩ ﺧﺒﺮ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺍﻭ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﺍﺟﺮ ﺻﺒﺮ ﺑﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﻠﻚ ﺟﻠﻴﻞ ﺟﻮﻳﻢ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻛﺴﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻧﺪﻳﺪ ﺗﺎ‬
‫ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻭﻓﺎﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻣﻰ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻧﻤﻰﺁﺳﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻋﻴﺒﺴﺖ ﺩﺭ ﻏﻢ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﻧﺎﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‬ ‫ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﻓﺘﺎﺩ ﺑﻰ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‬
‫ﻧﺎﻟﻴﺪﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﻏﻢ ﺗﻮ ﻳﺎ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‬ ‫ﺷﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ‬
‫ﻭ ﺫﻛﺮ ﻣﺮﺍﺛﻰ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯﻭﺍﺝ ﻃﺎﻫﺮﺍﺕ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻛﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺍﻭﺭﺍﻕ ﻣﺠﺎﻟﻰ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﻳﻎ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﺳﻮﺯ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺣﻴﺮﺗﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻭﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﺩﻝ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﻰﺳﻮﺯﺩ‬ ‫ﺷﻌﻠﻪ ﺁﺗﺶ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﻣﻰﺳﻮﺯﺩ‬
‫ﻭﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﻮﺯﺳﺖ ﻛﺰﻭ ﺟﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻰﺳﻮﺯﺩ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺩﺭﺩﺳﺖ ﻛﺰﻭ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﻣﻰﺭﻳﺰﺩ‬
‫ﻭﺻﻒ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻰﺳﻮﺯﺩ‬ ‫ﺷﺮﺡ ﺍﻳﻦ ﻏﻢ ﭼﻪ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﻗﻠﻢ ﻣﻰﺷﻜﻨﺪ‬
‫ﻭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﺸﻤﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺑﻠﻜﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻣﺖ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻡ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻭ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﺭﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﻭﻯ ﺑﮕﺮﻳﻨﺪ ﺩﺭﻳﻦ ﺣﻜﻢ ﺩﺍﺧﻠﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﻮﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﺘﺎﻧﺴﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻣﺮ ﻻﺯﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ ﺑﻮﺩﻥ ﺣﻜﻢ ﻣﺘﺤﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺟﻦ ﻭ ﻣﻠﻚ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻓﻠﻚ ﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﻭ ﺳﻴﺎﺭ ﻭ ﺟﺒﺎﻝ‬
‫ﻭ ﺍﺣﺠﺎﺭ ﻭ ﻧﺒﺎﺕ ﻭ ﺍﺷﺠﺎﺭ ﻭ ﻭﺣﻮﺵ ﻭ ﻫﻮﺍﻡ ﻭ ﺳﺒﺎﻉ ﻭ ﺳﻮﺍﻡ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﻳﻦ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻣﺸﺎﺭﻙ ﻭ‬
‫ﻣﺴﺎﻫﻤﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻭ ﻣﺘﺄﻟﻢ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬ ‫ﺍﻯ ﺯ ﻫﺠﺮﺍﻧﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬
‫ﺩﺭ ﻋﺰﺍﻯ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻛﻦ ﻓﻜﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬ ‫ﻛﻦ ﻓﻜﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻗﺎﻟﺒﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﭼﻮ ﺟﺎﻧﻰ ﻻﺟﺮﻡ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺟﻨﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬ ‫ﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎ ﺧﺎﻛﻴﺎﻥ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﻣﺎﺗﻢ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻧﺪﺭ ﻓﻠﻚ ﺑﺎ ﻗﺪﺳﻴﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬ ‫ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻳﻰ ﺍﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻬﺮ ﺳﻴﺪﻯ ﻛﺰ ﻣﺎﺗﻤﺶ‬
‫ﺩﺭ ﻋﺰﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﺁﺧﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬ ‫ﺁﺩﻡ ﻭ ﻧﻮﺡ ﻭ ﺧﻠﻴﻞ ﻭ ﻣﻮﺳﻰ ﻭ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻫﻢ‬
‫ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻝ ﭘﺮﺩﺭﺩﺷﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‬ ‫ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺁﻧﺪﻡ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﻋﻈﻢ ﺍﷲ ﺍﺟﻮﺭﻧﺎ ﺑﻤﺼﺎﺑﻨﺎ ﺑﺤﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﺭﺯﻗﻨﺎ ﺷﻔﺎﻋﺘﻪ ﺍﻟﻜﺒﺮﻯ ﻭ ﺍﺩﺧﻠﻨﺎ ﺗﺤﺖ ﻟﻮﺍﺋﻪ ﺍﻻﻋﻈﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﭼﻬﺎﺭﻡ‪ :‬ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺳﻴﺪﺓ ﺍﻟﻨﺴﺎء ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻭﻗﺖ ﻭﻻﺩﺕ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻓﺎﺕ‬
‫ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻛﺒﺮﻯ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺯ‬
‫ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻳﻜﻰ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻛﻨﻴﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻛﻪ ﻃﻴﺐ ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﻟﻘﺐ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺯﻳﻨﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﻭ ﺭﻗﻴﻪ ﻭ ﺧﺮﺩﺗﺮ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺍﺷﻬﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻫﻤﻪ‬
‫ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺍﻻ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻻﺩﺕ ﻭﻯ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﻀﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻭﻻﺩﺕ ﺍﻭ‬
‫ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺳﻰ ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﻋﺎﻣﺎﻟﻔﻴﻞ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺕ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻳﻜﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺷﻴﺦ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ‬
‫ﺍﻟﺤﺴﺎﻡ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻮﺍﻟﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﻭﻻﺩﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﻌﺜﺖ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺷﻴﺦ ﻣﻔﻴﺪ‬
‫ﺭﺣﻤﻪ ﺍﷲ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﻮﺍﻋﻈﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺍﻯ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺧﺘﺮﻳﺴﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻧﺎﻡ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻧﺴﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﻛﺖ ﻭ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ‬
‫ﻭﻻﺩﺗﺶ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻴﺪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺍﻗﺮﺑﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺍﺯ ﻗﺮﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻛﻔﺎﻳﺖ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻋﺎﺻﻰ ﺷﺪﻯ ﻭ ﻗﻮﻝ ﻣﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩﻯ ﻭ ﺯﻥ ﻳﺘﻴﻢ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺷﺪﻯ ﺩﺭﻭﻳﺸﻰ ﺑﺮ‬
‫ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻯ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻯ ﻣﺎ ﻧﻤﻰﺁﻳﻴﻢ ﻭ ﺷﻐﻞ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻧﻤﻰﻛﻨﻴﻢ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﻠﻮﻝ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭼﻬﺎﺭ ﺯﻥ ﺑﺮ ﻭﻯ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﮔﻨﺪﻣﮕﻮﻥ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻨﻰﻫﺎﺷﻤﻨﺪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻧﺪﻭﻩ‬
‫ﻣﺪﺍﺭ ﺍﻯ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺗﻮﻳﻴﻢ ﻭ ﻣﻦ ﺳﺎﺭﻫﺎﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻨﺖ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻮﻡ ﻛﻠﺜﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻮﺳﻰ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺁﺳﻴﻪ ﺯﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﻓﻴﻖ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ‬
‫ﭘﺲ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺭﺍﺳﺖ ﻭﻯ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭼﭗ ﻭ ﻳﻜﻰ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻯ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‬
‫ﻃﺎﻫﺮﻩ ﻭ ﻣﻄﻬﺮﻩ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪ ﻧﻮﺭﻯ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻬﻬﺎﻯ ﻣﻜﻪ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ‬
‫ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺍﻻ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﻮﺭ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﮔﻠﻰ ﺯ ﻧﻮ ﺑﺸﻜﻔﺖ‬ ‫ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻫﻼﻟﻰ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺗﺎﻓﺖ‬
‫ﭼﻤﻦ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺣﻤﺪﻯ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻟﻰ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﻭ ﮔﻠﺸﻦ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻪ ﻏﻨﭽﻬﺎﻯ ﺩﻟﭙﺴﻨﺪ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ‬
‫ﺭﻳﺎﺣﻴﻦ ﺭﻳﺎﺽ ﻋﺼﻤﺖ ﺩﺭ ﺑﺴﺎﺗﻴﻦ ﻗﺪﺱ ﻭ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﻧﺴﻴﻢ ﺟﻤﺎﻝ ﻭ ﺷﻤﻴﻢ ﻛﻤﺎﻝ ﭘﻴﺮﺍﺳﺘﻪ ﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺯ ﻧﻮﺭ ﻃﻠﻌﺖ ﺍﻭ ﺑﺮﺝ ﻓﻀﻞ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ‬ ‫ﺗﺒﺎﺭﻙ ﺍﷲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺘﺮ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﮔﺸﺖ‬
‫‪ (30‬ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺪﺭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺟﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﭘﺪﺭﺩﺍﺭ‪.‬‬
‫‪ ( 31‬ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻻﺳﻼﻡ ﻭ ﺳﻴﺮ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺩﺭ ﻋﻬﺪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻗﺮﺍﺋﻦ ﺑﺮ ﺻﺤﺖ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻻﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻜﺘﺐ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ ( 32‬ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻄﻠﻖ‬
‫ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺘﻤﻰ ﺑﺮ ﻛﺴﻰ ﺭﻭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﻧﺴﺘﺪ ﺩﻭﻳﻢ ﺁﻥ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﺿﺎ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺑﺪﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺳﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ‬
‫ﻛﻨﺪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻗﺼﺎﺹ ﺍﺯ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻜﺬﺍ ﻭ ﻧﻈﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻣﻠﻚ‬
‫ﺍﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻣﻮﺭﺍﻥ ﻭﻯ ﻋﻤﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺭﭼﮕﺎﻥ ﻫﻢ ﺁﺳﻴﺐ ﻧﻤﻰﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﺯﺍﺭﻯ ﺑﻪ ﻣﻮﺭﻯ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ ﻧﺎﺩﺍﻧﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﻻ ﻳﺸﻌﺮﻭﻥ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺷﻜﺮ ﺧﺪﺍﻯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﻮﺭﭼﻪ ﺷﺎﺩ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫( ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻴﻬﻮﺵ‬ ‫‪33‬‬
‫ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺁﻣﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:04:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/006.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺮﻭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺩﻩ ﺣﻮﺭ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻃﺎﻫﺮﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻳﻜﻰ‬
‫ﻃﺸﺘﻰ ﻭ ﺍﺑﺮﻳﻘﻰ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺑﺎﺭﻳﻖ ﺁﺏ ﻛﻮﺛﺮ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻯ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﻮﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺁﺏ ﺑﻨﺸﺴﺖ‬
‫ﻭ ﺧﺮﻗﻬﺎﻯ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺧﻮﺷﺒﻮﻯ ﻭ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺮﻗﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺭﻗﻌﻬﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺭﺍﻳﺤﻪ ﻃﻴﺐ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻯ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻴﺮ ﺍﻯ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻭ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺑﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻭ ﻧﺴﻞ ﻭﻯ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻧﺎﻥ‬
‫ﻧﻴﺰ ﺗﻬﻨﻴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﺳﺘﺪ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻧﺎﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﻛﻨﻴﺖ ﺍﻭ ﺍﻣﻤﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻘﺒﺶ ﺭﺍﺿﻴﻪ ﻭ ﻣﺮﺿﻴﻪ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﻭ ﺯﻛﻴﻪ ﻭ ﺑﺘﻮﻝ ﻭ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﺔﺍﻻﺧﺒﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺎﻃﻤﻪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻮﻫﺮ ﻭﻯ ﻭ ﺑﻪ ﺛﻮﺑﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ‬
‫ﻣﺠﻤﻊ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮﺍ ﻧﮕﻔﺘﻰ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﭘﺲ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﺯ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻰ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺍﺯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻀﻌﺔ ﻣﻨﻰ ﺍﻭ ﭘﺎﺭﻫﺎﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺧﺸﻢ ﮔﻴﺮﺩ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺸﻨﻮﺩﻯ ﺍﻭ ﺁﻳﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺯ ﻛﺸﻨﺪﮔﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺁﻥ ﻣﺤﺎﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻝ‬
‫ﺯﻫﺮﺍ ﺍﺯ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﺸﻚ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻀﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻏﻀﺐ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺳﺒﺐ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ‬
‫ﺁﻥ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻥ ﻏﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍﻯ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺬﺭﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﺲ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﻨﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺑﻰﺷﻚ ﺁﻥ ﻋﺬﺭﻳﺴﺖ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ‬ ‫ﻗﺘﻞ ﺍﻭﻻﺩ ﻧﺒﻰ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻏﺪﺭ‬
‫ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺳﻴﺪ ﺍﻧﺒﻴﺎء ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﻏﺰﺍﺋﻰ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻃﻔﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﺎﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﻭ‬
‫ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻔﺮﺝ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻦ ﺭﻓﻌﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﻧﻈﺮﺵ ﺑﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻰ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﺪ ﺩﻝ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺟﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺵ ﺭﻭﺍﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺑﺎﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴﺪﺓ ﺍﻟﻨﺴﺎء ﺳﻼﻡ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﻛﺴﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺁﺧﺮ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﻃﻠﺐ ﺑﺮﺍﺩﺭ‬
‫ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﻝ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺍﻭ ﻣﻰﺳﻮﺯﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺷﻌﻠﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻰﻛﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﻰﺍﻓﺮﻭﺯﺩ ﺣﺴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ‬
‫ﺍﺯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﺮﺩ ﺧﺮﻣﺎﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻳﺎ ﻗﺮﺓ ﻋﻴﻦ ﺍﻟﻨﺒﻰ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺖ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﻳﻰ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺩﻳﺪﺍﺭ‬
‫ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﻤﻰﻧﻤﺎﻳﻰ‪.‬‬
‫ﺑﻜﺠﺎﺕ ﺟﻮﻳﻢ ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﺯ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﻤﺖ ﻛﺠﺎﻳﻰ‬ ‫ﺩﻝ ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮﺩﻯ ﺭﺥ ﻧﻤﻰﻧﻤﺎﻳﻰ‬
‫ﺣﺴﻦ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻰﺯﺩ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻰﺁﻣﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺁﻫﻮﻳﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺴﻦ ﺟﺎﺭﻯ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻳﺎ ﻇﺒﻰ ﻫﻞ ﺭﺃﻳﺖ ﺍﺧﻰ ﺣﺴﻴﻨﺎ‬
‫ﺍﻯ ﺁﻫﻮ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻯ ﺁﻫﻮ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﻭ ﻣﻴﻤﻨﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﺣﻴﺪﺭ ﺍﺧﺬﻩ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻦ ﺭﻓﻌﺔ ﺍﻟﻴﻬﻮﺩﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻦ ﺭﻓﻌﻪ‬
‫ﻳﻬﻮﺩﻯ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭﺍﺧﻔﺎﻩ ﻓﻰ ﺑﻴﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺍﻭ ﺟﻮﻯ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﻫﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺍﻭ‬
‫ﻃﻠﺐ ﻛﻦ ﺣﺴﻦ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ‪ ،‬ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺻﺎﻟﺢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺣﺴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ‬

‫]‪ 11:05:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/007.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺎﺭ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻳﺎﺭﺏ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﺗﻴﻎ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﻳﻬﻮﺩﺍﻥ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮﺁﺭﺩ ﻭ‬
‫ﺍﺯ ﺟﺪﻡ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻴﺮ ﺩﻋﺎ ﺍﺯ ﺟﻌﺒﻪ ﺍﺧﻼﺹ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻥ ﻳﻘﻴﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﻗﺎﺏ ﻗﻮﺳﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﺗﺎ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ‬
‫ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺗﻤﺎﻣﺖ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﻴﺠﺎﻥ ﺷﻮﻧﺪ ﺻﺎﻟﺢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﻯ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺴﺘﻮﺟﻮﻯ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺯﻫﺮﻩ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻀﺮﺍ ﻭ ﺻﻔﻮﺕ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺭﺳﺎﻟﺖ‪ ،‬ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻗﻼﺩﻩ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺟﻼﻟﺖ‬
‫ﺩﺭﻩ ﺻﺪﻑ ﻋﺼﻤﺖ ﻏﺮﻩ ﭼﻬﺮﻩ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻧﻘﻄﻪ ﺩﺍﺋﺮﻩ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﻭ ﻣﻔﺎﺧﺮ ﻟﻤﻌﻪ ﻧﺎﺻﻴﻪ ﻣﺤﺎﻣﺪ ﻭ ﻣﺂﺛﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺍﺯ ﺳﻴﺐ‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻟﻪ ﺍﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻋﺎﺻﻴﺎﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﻣﺠﻤﻊ ﺳﻌﺎﺩﺍﺕ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺍﻭ ﺍﻫﻞ ﻋﺮﺻﺎﺕ‬
‫ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺍﺭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺳﻼﻡ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻬﺎ‪ .‬ﺻﺎﻟﺢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭘﺪﺭﺕ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪﺭﻡ ﺷﻴﺮ ﻳﺰﺩﺍﻥ ﻭ ﺷﺎﻩ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ‬
‫ﺑﺪﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺣﺮﺏ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻃﻌﻨﻬﺰﻧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻭ ﻋﺪﻭﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﺎ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﺩﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ‬
‫ﺷﺐ ﻏﺎﺭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﺍﻧﺲ ﻭ ﺟﺎﻝ ﻓﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﻯ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﻋﻠﻰ ﻧﺎﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺩﺭ ﺗﻌﻈﻴﻤﺶ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺳﻴﺪ ﻏﺎﻟﺐ ﻣﺤﻮﺭ ﻓﻠﻚ ﻣﻮﺍﻫﺐ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺻﺎﻟﺢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺟﺪﺕ ﻛﻴﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﺻﺪﻑ ﺷﺮﻑ ﺧﻠﻴﻞ ﻭ ﻣﻴﻮﻫﺎﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺨﺖ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻧﻮﺭﻳﺴﺖ ﻓﺮﻭﺯﺍﻥ ﺍﺯ ﻗﻨﺪﻳﻞ ﺗﺒﺠﻴﻞ‬
‫ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺍﺯ ﺫﺭﻭﻩ ﻋﺮﺵ ﻣﻠﻚ ﺟﻠﻴﻞ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻔﺘﻦ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺍﻗﺼﻰ ﺳﻨﺖ ﺍﺩﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻋﺮﺵ ﻣﺠﻴﺪﺵ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻗﺎﺏ ﻗﻮﺳﻴﻦ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﺛﻘﻠﻴﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﺎﻟﻤﻴﻦ ﺳﻴﺪ ﻛﻮﻧﻴﻦ ﻭ ﻧﻈﺎﻡ ﺩﺍﺭﻳﻦ ﻣﻘﺘﺪﺍﻯ ﺣﺮﻣﻴﺖ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﻣﺸﺮﻗﻴﻦ ﻭ‬
‫ﻣﻐﺮﺑﻴﻦ ﺟﺪ ﺳﺒﻄﻴﻦ ﺳﻨﺪﻳﻦ ﺣﺴﻦ ﻣﻨﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺣﺴﻴﻦ‪ .‬ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺍﺩﺍ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﺻﻴﻐﻞ ﻛﻼﻣﺶ ﻏﺒﺎﺭ ﻛﻔﺮ ﺍﺯ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺩﻝ‬
‫ﺻﺎﻟﺢ ﻣﻰﺯﺩﻭﺩ ﻭ ﺁﺏ ﻧﺪﺍﻣﺖ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺣﻴﺮﺕ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺣﺴﻦ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺻﺪ ﺩﻝ ﺍﺳﻴﺮ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺸﻜﺒﻮﻯ ﺗﻮ‬ ‫ﺍﻯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﺎﻥ ﻧﻮﺭ ﺭﻭﻯ ﺗﻮ‬
‫ﭘﺮ ﺩﺭ ﺷﺎﻫﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﺍﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﻯ ﺗﻮ‬ ‫ﻛﺮﺩﻯ ﺳﺨﻦ ﺍﺩﺍ ﻭ ﺻﺪﻓﻮﺍﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﭘﺮ‬
‫ﭘﺲ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻭ ﺍﻯ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﻝ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﻢ ﻣﻬﺮ ﻣﻬﺮ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻧﮕﻴﻦ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻋﺮﺽ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻧﻬﻢ ﻭ ﻣﻨﻘﺎﺩ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻗﺮﺁﻥ‬
‫ﺷﻮﻡ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﺮﻭ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺻﺎﻟﺢ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺍﺧﻼﺹ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺳﺖ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻃﺒﻘﻰ ﺯﺭ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺜﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﻝ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺁﻣﺪﻯ ﻭﺯ ﻗﺪﻣﺖ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ‬ ‫ﺭﺥ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﺣﻰ ﺭﻭﻯ ﻧﻤﻮﺩ‬
‫ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺳﻔﻴﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﺪ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻴﺎﺯﺭﺩﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺮﻛﺖ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻡ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﺩﺭﮔﺬﺭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﺼﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﻭ‬
‫ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻔﻮ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺗﻀﻰﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﺬﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺻﺎﻟﺢ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﻏﺰﺍ‬
‫ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﻋﻠﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺻﺎﻟﺢ ﻣﻦ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺩﺭﮔﺬﺷﺘﻢ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻳﺤﺎﻥ ﺑﺎﻍ ﺭﺳﺎﻟﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻬﺎﻝ ﺣﺪﻳﻘﻪ ﺟﻼﻟﺖ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﮕﺎﻥ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻤﻨﺪ ﻭ ﻧﻮﺭﺩﻳﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺁﺩﻡ ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻨﺪ ﺻﺎﻟﺢ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺳﻴﺪ‬
‫ﺍﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﻭ ﺭﺣﻤﺔ ﻟﻠﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺻﺎﻟﺢ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺗﻮ ﺟﻔﺎ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻰ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ‬
‫ﻭﺍﻗﻒ ﺷﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻤﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﺮﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻋﺘﺒﻪ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺷﺮﻉ ﻭ ﺳﻨﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﻮﺑﻪ ﻭ ﺍﻧﺎﺑﺖ ﭘﻴﺶ‬

‫]‪ 11:05:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/007.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺭﺩ ﻫﻴﭻ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻭﻯ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﻯ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺻﺎﻟﺢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﻬﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻭﻯ ﺍﺯ ﺗﻮ‬
‫ﺧﺸﻨﻮﺩ ﮔﺮﺩﺩ ﺯﻳﺎﻧﻬﺎﻯ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺩ ﮔﺮﺩﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻰ ﭼﺎﺭﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﮔﻨﺎﻩ‬
‫ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﺒﺎﻩ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﻰﺍﺩﺑﻰ ﺳﻴﺎﻩ‪.‬‬
‫ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻫﺎﻡ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ‬ ‫ﻳﺎ ﺭﺏ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻩ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ‬
‫ﺑﭙﺬﻳﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻝ ﺗﺒﺎﻩ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ‬ ‫ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺯ ﭘﻰ ﻋﺬﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ‬
‫ﻫﻔﺪﻩ ﺷﺒﺎﻧﻬﺮﻭﺯ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭﻯ ﺷﺒﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﻨﺰﻝ ﺛﺮﻳﺎ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ ﺭﻭﺯ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﺳﻼﻡ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﻭﻯ‬
‫ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻠﻢ ﻋﻔﻮ ﺩﺭ ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺪﻩ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺛﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ ﺩﺭﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻈﺮ ﻛﻦ ﻛﻪ‬
‫ﻛﺎﻓﺮﻯ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺯﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﺳﺨﻦ ﺳﺨﺖ ﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪ‬
‫ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻛﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻀﺮﻉ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﮔﺮﺩﺩ‬
‫ﺁﻥ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺯﻫﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﻗﻬﺮ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺑﻰﺩﺭﻳﻎ ﺑﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺩﺭ ﺑﻮﺗﻪ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ ﺑﮕﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭽﺖ ﺁﺧﺮ ﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﺮﻡ ﻧﺒﻮﺩ‬ ‫ﺍﻯ ﻛﻤﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻯ ﺍﻭﻻﺩ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺍﺯ ﭘﻰ ﺣﺮﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻜﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺛﻘﻠﻴﻦ‬
‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻏﻀﺒﻨﺎﻙ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺧﺸﻤﺂﻟﻮﺩ‬ ‫ﺁﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻡ ﻛﻪ ﻛﻨﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺯ ﺟﻮﺭ ﺗﻮ ﺩﺍﺩ‬
‫ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺑﺎ ﺫﻛﺮ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺣﺬﻳﻔﺔ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﻴﻤﺎﻥ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎﺩﺭﻡ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ‬
‫ﮔﺎﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻫﺎﻯ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺎﻡ ﺑﮕﺰﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻧﻤﺎﻳﺪ‬
‫ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﺍﺩ ﺑﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺎﻡ ﻭ ﺧﻔﺘﻢ ﮔﺰﺍﺭﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﺣﺠﺮﻩ ﻃﺎﻫﺮﻩ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﺸﺘﻢ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺷﺨﺼﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺴﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻭﻯ‬
‫ﺳﺨﻨﻰ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﻰ ﺍﻭ ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﺣﺬﻳﻔﻪ ﺍﺳﺖ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺁﺭﻯ؛ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﺁﻣﺮﺯﺷﻄﻠﺒﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻏﻔﺮ ﺍﷲ ﻟﻚ ﻭ ُ‬
‫ﻷﻣّﻚ ﭘﺲ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﺩﻳﺪﻯ ﮔﻔﺘﻢ ﺁﺭﻯ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻠﻜﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﻼﻡ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻫﺪ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺳﻴﺪﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺳﻴﺪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺍﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‬
‫ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﻭ ﻣﻌﺎﻟﻰ ﺁﺭﺍﺳﺘﻬﺎﻧﺪ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻨﺖ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﻭ‬
‫ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﻨﺖ ﺧﻮﻳﻠﺪ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺁﺳﻴﻪ ﺯﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﻨﺖ ﻣﺰﺍﺣﻢ‪.‬‬
‫ﻭ ﺍﺑﻦ ﺑﺎﺑﻮﻳﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺁﻝ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﺴﮕﺮﻯ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺣﻮﺍ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﺘﻤﻜﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﻣﻰﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﺎﻳﺖ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺍﺣﺘﺸﺎﻡ ﻣﻰﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭﻗﺘﻰ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ‬
‫ﺣﻮﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻯ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻟﻮﺡ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﻗﻤﻰ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﻜﺸﻴﺪﻩ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ‬
‫ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺍﻋﻠﻰ ﺑﺮ ﭼﻮﻥ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺣﻮﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺍﻋﻠﻰ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﺧﺘﺮﻯ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺑﺮ‬

‫]‪ 11:05:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/007.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺴﺎﻃﻰ ﺿﺮﻳﻒ ﺍﺯ ﺑﺴﺎﻃﻬﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺗﺎﺟﻰ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺩﻭ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻭ ﺳﺎﺣﺖ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ‬
‫ﺭﻭﻯ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺑﺶ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺭﺥ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻮﺭ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺁﺩﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﭼﻪ ﻛﺴﺴﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺭﻳﺎﺽ ﺟﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻭﻯ ﻭﻯ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﮔﺸﺘﻪ‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﺧﺮﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺁﻥ ﺗﺎﺝ ﭼﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺯﻭﺝ ﻭﻯ ﻋﻠﻴﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻥ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻫﻬﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻭﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭﻯ ﺣﺴﻦ ﻭ‬
‫ﺣﺴﻴﻨﺎﻧﺪ ﺁﺩﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻫﺎﻧﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺁﺩﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻏﺎﻣﺾ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﻬﻰ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﻮﻯ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ‪.‬‬
‫ﺁﺩﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺤﺮﻡ ﺧﻠﺪ ﺑﺮﻳﻦ ﻧﺒﻮﺩ‬ ‫ﺁﻧﺪﻡ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻯ ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻢ‬
‫ﺟﺒﺮﻳﻞ ﺑﺮ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻣﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩ‬ ‫ﺁﻧﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻳﻢ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻛﺴﺎﻳﻰ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﺸﻢ ﺣﺴﻦ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺁﻣﺪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﻛﺴﺎ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺟﺎﻯ ﺩﺍﺩ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺴﺎ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ‬
‫ﭘﺲ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺁﻭﺭﺩ‪ :‬ﺍﻧﻤﺎ ﻳﺮﻳﺪ ﺍﷲ ﻟﻴﺬﻫﺐ ﻋﻨﻜﻢ ﺍﻟﺮﺟﺲ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﺒﻴﺖ ﻭ ﻳﻄﻬﺮﻛﻢ ﺗﻄﻬﻴﺮﺍ ﻳﻌﻨﻰ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺒﺮﺩ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺟﺲ ﺭﺍ ﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﻰ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻛﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ‬
‫ﻛﻪ‪ :‬ﺍﻧﺎ ﺣﺮﺏ ﻟﻤﻦ ﺣﺎﺭﺑﻜﻢ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻟﻤﻦ ﺳﺎﻟﻤﻜﻢ ﻣﻠﺨﺺ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﺏ ﻛﻨﻢ ﺑﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺮﺏ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺻﻠﺢ‬
‫ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﻠﺢ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﻣﻼﺯﻡ ﭘﺪﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﺮﺍﻣﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ‬
‫ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﻛﺘﺐ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺍﻟﺤﺮﺍﻡ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻛﻌﺒﻪ ﺑﺎﺯ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺗﻴﻦ ﻗﺮﻳﺶ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻋﻴﺶ ﺷﺎﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻔﺎﺧﺮﺕ ﻭ‬
‫ﻃﻴﺶ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻣﻠﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻬﺎﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﺴﺒﺖ ﻭ‬
‫ﻗﺮﺍﺑﺖ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﻫﻤﺨﺎﻧﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﺳﺮﺭﺷﺘﻪ ﺭﺣﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻋﺮﻭﺳﻰ‬
‫ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺯﻓﺎﻓﻰ ﻣﻰﺳﺎﺯﻳﻢ ﻭ ﻓﻼﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﻼﻥ ﻛﺲ ﻣﻰﺩﻫﻴﻢ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﻣﺎ ﺭﺍ‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﺳﻢ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﻭﻡ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﻧﻘﻰ ﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺐ ﻭ ﺯﻳﻨﺘﻰ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺗﺄﻣﻞ ﻛﺮﺩ ﺁﻥ ﮔﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴﺪ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﺰﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﺧﻠﻖ ﻭﺭﺯﻳﻢ ﻭ ﺟﻔﺎ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ‬
‫ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻴﻢ ﺯﻫﺮ ﻧﻔﺎﻕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﺮ ﺷﻜﺮ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺎﺯﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺯﻫﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﭘﻨﺪﺍﺭﻳﺪ ﻗﻨﺪ‬ ‫ﺟﻨﮓ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﭘﻨﺪﺍﺭﻳﺪ ﺻﻠﺢ‬
‫ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺎﺗﻮﻧﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺪ ﻭ ﺯﻓﺎﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ‬
‫ﮔﺮﺩﻯ ﻭ ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﺮ ﺧﺪﺍﻯ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﺪﻩ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻜﻢ ﺗﻮ ﺳﺮﭘﻴﭽﻴﺪﻥ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﻰ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻦ ﺣﻜﻤﻰ‬ ‫ﻣﺮﺍ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﻋﺰﻳﺰﻯ ﻭ ﺷﺎﻩ ﻣﺤﺘﺮﻣﻰ‬
‫ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﻣﺤﻔﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺍﻣﺎ ﻣﺘﺤﻴﺮﻡ ﻛﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﭙﻮﺷﻢ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻠﺒﺲ ﮔﺮﺩﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﺯﻳﺒﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻟﺒﺴﻪ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻠﻘﺎﻥ ﻭ ﭼﺎﺩﺭ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻃﻌﻨﻪ ﻭ ﻃﻨﺰ‬

‫]‪ 11:05:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/007.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﭘﻴﺶ ﺁﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍء ﻭ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻧﮕﺮﻧﺪ ﺯﻥ ﻋﺘﺒﻪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﻴﺒﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﺑﻮﺟﻬﻞ ﺑﺎﺭ ﻋﻨﺎﻳﺎﻥ ﻓﻀﻮﻟﭙﻴﺸﻪ ﻭ ﺑﻰﺍﺩﺑﺎﻥ ﻛﺞ‬
‫ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﻻﻑ ﻭ ﮔﺰﺍﻑ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻋﺮﺏ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﻮﺷﻨﺎﺳﻰ ﺣﻤﺎﻟﺔ ﺍﻟﺤﻄﺐ ﻛﻪ ﺧﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﻫﻨﺪ‬
‫ﺯﻥ ﺍﺑﻮﺳﻔﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﻴﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻰﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺠﻠﺴﻨﺪ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺮ ﺿﻤﻴﺮ ﻣﻨﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺷﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻣﻰﺭﻓﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﻣﻰﺭﻓﺘﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﺩﻳﺒﺎﻯ ﺭﻭﻯ ﻭ ﺧﺰ ﻣﺼﺮﻯ ﻭ ﺑﺮﺩ ﻳﻤﻨﻰ ﻭ ﺣﻠﻪ ﻋﺮﺍﻗﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎﻯ ﺑﻪ ﺗﻜﻠﻒ ﺑﺮﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺗﺎﺟﻬﺎﻯ ﻣﻜﻠﻞ ﺑﻪ‬
‫ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﺸﻬﺎﻯ ﺯﺭﺑﻔﺖ ﺗﻜﻴﻪ ﺯﺩﻩ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﺎﺩﺭﻯ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﺍﺯ ﻟﻴﻒ ﺧﺮﻣﺎﺑﻨﺪ ﺑﺮ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺸﻤﻴﻨﻬﺎﻯ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺟﺎ ﺭﻗﻌﻪ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﻭﺧﺘﻬﺎﻡ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺭ ﺁﻳﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻋﻘﺪ‬
‫ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻋﻘﺪ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﺮﺍﺝ ﻣﻤﻠﻜﺘﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻨﻮﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﭘﻼﺱ ﻣﻰﭘﻮﺷﺪ ﺳﺒﺐ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻌﻨﻰ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﺭﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻬﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﻛﺮﺩﻩ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﻳﺒﺎ ﻭ ﺯﻳﻮﺭ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻠﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﺘﺎﻉ ﻏﺮﻭﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻭ ﺷﻴﻔﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ‬
‫ﺑﺼﻴﺮﺕ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻤﻰﮔﻤﺎﺭﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺁﺭﻯ ﺁﺭﻯ ﺍﻫﻞ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺭﺍﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻭﻩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺮﺳﺖ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﭼﻪ ﺑﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﻮﺩﻯ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﺪﻯ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻧﺰﺩﻯ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺭ‬
‫ﺭﺣﻤﺖ ﺣﻖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻥ ﻓﺮﺍﻗﺶ ﭼﻮﻥ ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ ﺑﺮ ﺑﻮﻯ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻣﻰﺯﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﺧﺎﺭ ﺧﺎﺗﻮﻧﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ‬
‫ﺍﻧﻔﻌﺎﻝ ﻣﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﻣﻰﻧﺎﻟﻢ‪.‬‬
‫ﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﺯﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻨﺎﻟﺪ‬ ‫ﻫﺮ ﮔﻪ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺑﻨﺎﻟﺪ‬
‫ﻛﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻗﺴﺖ ﺑﻨﺎﭼﺎﺭ ﺑﻨﺎﻟﺪ‬ ‫ﻋﻴﺒﻢ ﻣﻜﻦ ﺍﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺯﺍﺭ ﺑﻨﺎﻟﻢ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﻋﺒﺮﺍﺕ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﻠﻮﻝ ﻣﺸﻮ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ ﻣﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﻓﺎﺧﺮ ﻭ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎﻯ ﻣﻜﻠﻞ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻗﺪﺭ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻫﺪﻫﺪ ﺗﺎﺝ ﺑﺮ ﺳﺮ‬
‫ﺩﺍﺭﺩ ﮔﻮ ﻣﻰﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺭﺍﻳﺤﻪ ﻛﺮﻳﻬﻪ ﻭﻯ ﻣﺸﺎﻡ ﺭﺍ ﺭﻧﺠﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻃﺎﻭﻭﺱ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻠﻤﻊ ﻣﻰﭘﻮﺷﺪ ﮔﻮ ﻣﻰﭘﻮﺵ ﻛﻪ ﭘﺎﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﺍ‬
‫ﻣﻰﺳﺎﺯﺩ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﻟﺒﺎﺱ ﺯﺭﺩ ﻭ ﺳﺮﺥ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﭼﻤﻦ ﺗﻜﺒﺮ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﺭ ﺑﻰﻗﻴﻤﺖ ﻫﻴﻤﻪ ﺁﺗﺶ‬
‫ﺩﻭﺯﺥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﺑﻮﺟﻬﻞ ﭘﺮ ﺟﻬﻞ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻃﻮﻕ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻓﺮﺩﺍ ﻏﻞ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ‬
‫ﺩﺧﺘﺮ ﻋﺘﺒﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮ ﻣﺘﻜﺎﻯ ﻋﺸﺮﺕ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﺮ ﻋﻘﺒﻪ ﻋﻘﺎﺑﺶ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺨﺮ ﺑﻪ‬
‫ﮔﻠﻴﻢ ﻓﻘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻛﻠﻴﻢ ﺑﺎ ﮔﻠﻴﻢ ﻣﺤﺮﻡ ﺫﺭﻭﻩ ﻃﻮﺭ ﻭ ﻣﻘﺮﺏ ﻗﺒﻪ ﻧﻮﺭ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺍﺯ ﺣﻠﻪ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﺩﻳﺒﺎﻯ ﺷﺸﺘﺮﻯ‬ ‫ﻣﺎ ﻭ ﮔﻠﻴﻢ ﻓﻘﺮ ﻛﻪ ﺗﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻼﺑﺲ ﺧﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺒﻘﺮﻯ‬ ‫ﻣﺎ ﻭ ﭘﻼﺱ ﻋﺠﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﺮﺩ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻠﻚ ﺟﻠﻴﻞ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﻡ ﺍﻭ ﺭﻣﺰﻯ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﺣﺎﻟﻰ ﻏﺮﻳﺐ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ‬
‫ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺻﻴﺪ ﻭﻯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﻗﺪﻭﻣﺶ ﺍﺯ ﻗﻴﺪ ﻛﻔﺮ ﺧﻼﺻﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ‬
‫ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻭﺭﻧﺪﻩ ﻭﻯ ﻭ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪﻩ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺍﻣﺮ ﻭ ﻧﻬﻰ ﻃﺎﻭﻭﺱ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺳﺪﺭﺓ ﺍﻟﻤﻨﺘﻬﻰ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺕ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻯ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺤﻔﻞ ﺭﻭﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﺑﺸﺮ ﻭ ﺍﻯ ﺷﻔﻴﻊ‬

‫]‪ 11:05:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/007.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺤﺸﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺳﺮﺍﻯ ﻣﺎﺗﻤﺴﺖ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﻣﺎﺗﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎﻯ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﻋﺠﺐ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﺗﻮﻗﻒ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﻝ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﭘﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺭﺍ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﻓﻘﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﭼﺎﺩﺭ ﻋﺼﻤﺖ‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺍﻧﻮﺭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺧﺎﺩﻣﻪ ﻭ ﺣﺎﺟﺒﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﻏﻢ ﺳﺮﻭ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﻳﻜﺘﺎ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ‬ ‫ﭼﻪ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻭﺩ ﺩﺭ ﺭﻩ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺕ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﻋﺼﻤﺖ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﻠﻘﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺧﻠﻘﺎﻥ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻗﺮﻳﺶ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻬﺎﺩﻩ‬
‫ﻭ ﺧﺎﺗﻮﻧﻬﺎﻯ ﻋﺮﺏ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﮔﻮﺵ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﺑﺎ ﺧﺮﻗﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻣﻘﻨﻌﻪ‬
‫ﭘﺸﻤﻴﻨﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻭﻯ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﺁﺗﺶ ﻏﻢ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﻋﻠﻢ ﺯﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻳﻨﻚ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺷﻌﺸﻌﻪ ﺟﻤﺎﻟﺶ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ‬
‫ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﮔﺸﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻭﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺳﻼﻡ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻼﻡ ﺷﺪ‬ ‫ﻛﺮﺩﻯ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺫﻭﻕ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﻣﺤﻔﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻴﺮﺕ ﻣﺠﺎﻝ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻴﺮ ﺍﻟﺒﺸﺮ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺩﺍﻣﻦ ﺣﻠﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ‬
‫ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﻭ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺩﺭ ﭘﺎ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺗﺎﺟﻰ ﻣﺮﺻﻊ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺷﺎﻫﻮﺍﺭ ﻭ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﻭ ﻟﻌﻞ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﻭ ﻓﻴﺮﻭﺯﻩ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ‬
‫ﻭ ﺯﻣﺮﺩ ﺗﺎﺑﻨﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺁﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻧﺠﻦ ﺍﺯ ﺯﺭﻯ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺩﺭ ﻛﺎﻥ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﺭ‬
‫ﺧﺎﻟﺺ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺗﺼﺮﻑ ﻫﻴﭻ ﺯﺭﮔﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺷﺘﻬﻬﺎﻯ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺟﺎﻣﻬﺎﺵ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ ﺣﻠﻪ‬
‫ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﺍﻭ ﺁﺑﺮﻭﻯ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺮﺍﻳﻬﻬﺎ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺣﻮﺭﺍﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺳﺮﺷﺖ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﻳﻜﻰ ﺷﻘﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﻣﻄﻬﺮﺵ‬
‫ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺩﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻳﻜﻰ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﭘﺎﻛﻴﺰﻫﺎﺵ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﮔﺮﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻨﺸﻴﻨﺪ‬
‫ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﺮﻭﺣﻪ ﺻﻔﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﻳﻜﻰ ﻣﺠﻤﺮﻩ ﻋﻮﺩ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺗﺎ ﺭﺍﻳﺤﻪ ﺁﻥ ﻣﺸﺎﻡ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﻄﺮ‬
‫ﺳﺎﺯﺩ ﻳﻜﻰ ﺟﻬﺖ ﺩﻓﻊ ﭼﺸﻢ ﺯﺧﻢ ﺍﻋﺪﺍ ﺳﭙﻨﺪ ﻣﻰﺳﻮﺧﺖ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻼﻣﺖ ﺣﺎﻝ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺩﻋﺎ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﺩﺑﺪﺑﻪ ﻭ‬
‫ﺭﺍﻳﺖ ﻭ ﻛﻮﻛﺒﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺪﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻣﺘﺮﻧﻢ ﺷﺪ‪:‬‬
‫ﺩﺭﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﺧﻠﻖ ﺑﮕﺸﺎﻳﻰ‬ ‫ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﺭ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﻰ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﻮﺑﻰ ﻭ ﺭﻋﻨﺎﻳﻰ‬
‫ﺗﻮ ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺗﻦ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺑﻰ ﻛﻪ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎ ﺑﻴﺎﺭﺍﻳﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎ ﺑﻴﺎﺭﺍﻳﻨﺪ ﻭﻗﺘﻰ ﺧﻮﺑﺮﻭﻳﺎﻥ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﻨﻤﺎﻳﻰ‬ ‫ﻣﻼﻣﺘﮕﻮﻯ ﺑﻰﺣﺎﺻﻞ ﺗﺮﻧﺞ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺍﺗﻴﻦ ﻋﺮﺏ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﻮﻫﺮ ﺻﺪﻑ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺍﺩﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﻭ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻓﻬﻤﺸﺎﻥ ﺗﻴﺮﻩ ﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺳﻠﻄﺎﻧﺴﺖ ﻭ ﺣﺮﻡ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻛﺪﺍﻡ ﺧﺎﻗﺎﻥ؟‬
‫ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺭ ﺍﷲ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﷲ ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺣﻠﻘﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﺩﺭ ﺣﺎﺭﻩ ﺑﺪﺍﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺭﻭﻯ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺖ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻟﻄﻒ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺮ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻛﺪﺍﻡ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻏﺎﻟﺒﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎ ﺍﺯ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﻣﻠﻮﻙ ﻋﺮﺏ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﻟﺒﺎﺱ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎ ﺭﺍ ﭼﺮﺑﺪﺳﺘﺎﻥ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺍﺳﻜﻨﺪﺭ ﺑﺒﺎﻓﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﭘﻮﺩ ﻭ ﺗﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺭﻭﻡ ﻭ ﻓﺮﻧﮓ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺍﻟﺒﺴﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻏﻴﺐ ﺑﻮﺩﻩ ﻳﺎ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻃﻠﺲ ﻭ ﺩﻳﺒﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺳﺮﻳﺮ ﺑﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻯ ﺳﺮ ﺧﺠﻠﺖ ﻭ ﺍﻧﻔﻌﺎﻝ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻯ ﭘﻰ ﻛﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻪ ﻭ ﺧﻮﺭ ﺣﺴﻦ ﻣﻰﻓﺮﻭﺧﺖ‬

‫]‪ 11:05:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/007.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺟﻤﻊ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﺪﺩ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺤﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺣﻤﻞ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﻰ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬
‫ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﻏﺒﺎﺭﻯ ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺎﻃﺮﺕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻜﻤﻰ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻯ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﺸﻨﻮﺩﻯ ﺗﻮ‬
‫ﮔﺮﺩﺩ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻣﻬﺎ ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﺭﻳﻢ ﺍﺯ ﺷﺮﺑﺘﻬﺎ ﻛﺪﺍﻡ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯﻳﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺧﺸﻨﻮﺩﻯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺻﻔﺖ ﻣﻦ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﺟﻮﻉ ﻳﻮﻣﻴﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﻰﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺍﺷﺒﻊ ﻳﻮﻣﺎ ﻭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺮ ﻣﻰﺷﻮﻡ ﺍﮔﺮ‬
‫ﺧﺸﻨﻮﺩﻯ ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺑﻠﻜﻪ ﺭﺿﺎﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺫﻭﺍﻟﻤﻦ ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﻇﻠﻤﺘﻜﺪﻩ ﻛﻔﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻯ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻰ‬
‫ﻓﺰﺍﻯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﺋﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ ﺷﺮﻙ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ‬
‫ﻛﺮﺍﻣﺘﻰ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻣﻘﻨﻌﻬﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻛﻠﻤﻪ ﻃﻴﺒﻪ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﷲ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﻳﻤﻦ ﻗﺪﻭﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺳﺮﻣﺪﻯ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻧﻬﺪ ﭘﺎﻯ ﺻﻔﺎ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺍﻭﺳﺖ‬ ‫ﺁﺭﺍﻡ ﺩﻝ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺟﺎﻥ ﺯ ﺩﻡ ﺍﻭﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﻟﻨﺒﻮﻩ ﻭﻗﻮﻉ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺭﺍﻭﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ‬
‫ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻣﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺘﺤﻴﺔ ﻭ ﺍﻟﺪﻋﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻳﻜﺴﺎﻝ ﺍﺯ ﻫﺠﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺩﺭ‬
‫ﻣﺎﻩ ﺭﺟﺐ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﻫﺠﺮﺕ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺻﻔﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺗﺰﻭﻳﺞ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺍﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﻛﺘﺐ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺻﺤﺎﺑﻪ‪ ،‬ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺑﺎﺏ ﺗﺰﻭﻳﺞ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻭﺣﻰ ﻣﻰﻛﺸﻢ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﺆﻳﺪ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﻣﺮﺍ ﺣﺎﻓﻆ ﺍﺑﻮﺍﻟﻌﻼﻯ‬
‫ﻫﻤﺪﺍﻧﻰ ﺑﺎﺳﻨﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻬﻰ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ‬
‫ﻭﻯ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻣﻠﻜﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺳﺮﻯ ﻫﺰﺍﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻟﻐﺘﻰ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻣﺮ‬
‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﻐﺖ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺴﺖ ﻭ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﮔﺸﺎﺩﻫﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻯ‪ .‬ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﻦ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ؛ ﻣﺮﺍ ﺻﺮﺻﺎﺋﻴﻞ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺰﻭﻳﺞ‬
‫ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺻﺮﺻﺎﺋﻴﻞ ﻛﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﭘﺲ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻭ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﺷﻴﺦ ﺯﺭﻧﺪﻯ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﻈﻢ ﺩﺭﺭﺍﻟﺴﺒﻄﻴﻦ‬
‫ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺲ ﺍﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﻭﺣﻰ ﺩﺭ ﺑﺸﺮﻩ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭﻯ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﺣﻰ ﻣﺘﺠﻠﻰ ﮔﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻧﺲ ﻫﻴﭻ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻯ ﭼﻪ ﭘﻴﻐﺎﻡ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﭼﻪ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺑﻮﺩ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﭘﻴﻐﺎﻣﺶ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻥ ﺍﷲ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻳﺎﻣﺮﻙ ﺍﻥ ﺗﺰﻭﺝ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﺔ ﺑﻌﻠﻰ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻰ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﺩﻫﻰ ﺍﻯ ﺍﻧﺲ ﺑﺮﻭ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ‬
‫ﻭ ﻋﻤﺮ ﻭ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﻴﺮ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻬﻢ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻣﻌﺎﺫ ﻭ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﺳﻴﺪ ﺑﻦ ﺧﻀﻴﺮ ﺭﺍ‬
‫ﺑﮕﻮﻯ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻧﻴﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﮔﺸﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺧﻄﺒﻬﺎﻯ ﺑﻠﻴﻎ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺣﻤﺪ ﻭ ﺛﻨﺎﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﻖ ﺟﻞ‬
‫ﺟﻼﻟﻪ ﻭ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﺑﻪ ﻧﻜﺎﺡ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻰ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﺩﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻰ ﻋﻠﻰ ﺩﺍﺩﻡ‬

‫]‪ 11:05:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/007.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﻧﻘﺮﻫﺎﻯ ﻋﻠﻰ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﺪﻯ ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺍﺿﻰ ﺷﺪﻡ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺗﺎ ﺧﻄﺒﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﻤﻊ ﺍﷲ ﺷﻤﻠﻜﻤﺎ ﺟﻤﻊ‬
‫ﮔﺮﺩﻧﺪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﮔﻰﻫﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺍﺳﻌﺪ ﺟﺪﻛﻤﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻗﺮﻳﻦ ﺳﺎﺯﺩ ﺑﺨﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺑﺎﺭﻙ ﻋﻠﻴﻜﻤﺎ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭ‬
‫ﺍﺧﺮﺝ ﻣﻨﻜﻤﺎ ﺍﻭﻻﺩ ﻛﺜﻴﺮﺍ ﻃﻴﺒﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﺭﺩ ﺫﺭﻳﺖ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﭘﺎﻙ ﻭ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ‬
‫ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﺩﺭﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﻃﻮﻳﻞ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺧﻼﺻﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﺪﺭﻯ ﺍﺯ ﺳﻨﺒﻞ ﻭ ﻗﺮﻧﻔﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﺗﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﺳﺘﺪ ﻭ ﺑﺒﻮﺋﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺳﺒﺐ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﻧﻔﻞ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭﺣﻰ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﻯ ﺑﻬﺸﺖ‬
‫ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺩﺭﺧﺖ ﻃﻮﺑﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﺣﻠﻰ ﻭ ﺣﻠﻞ ﻭ ﺣﻜﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺣﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﻋﻴﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺭﺍ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺑﻴﺘﺎﻟﻤﻌﻤﻮﺭ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﻨﺒﺮﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﻋﻠﻰ ﻧﺒﻴﻨﺎ ﻭ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮﻭﻯ ﺧﻄﺒﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ‬
‫ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻋﺮﺽ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﺮ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺍﻣﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﺭﺑﻮﺑﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺎﻻ‬
‫ﺭﻭﺩ ﻭ ﺧﻄﺒﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻣﻼﻳﻜﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ‬
‫ﻣﺤﺎﻣﺪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺍﺩﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﻫﻞ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻓﺮﺣﺎﻥ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﭘﺲ ﻭﺣﻰ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻛﻪ ﻋﻘﺪ ﻛﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﺮﺍ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﭘﺲ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻋﻘﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻼﻳﻜﻪ ﮔﻮﺍﻩ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﻗﻀﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻭﺗﻴﺮﻩ ﺛﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬
‫ﻗﻄﻌﻪ ﺣﺮﻳﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺭﻳﻦ ﻭ ﺻﻠﻪ ﺣﺮﻳﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ‬
‫ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﺗﻢ ﻣﺸﮓ ﻣﻬﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺧﺎﺩﻡ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﻢ‬
‫ﻋﻘﺪ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺷﺠﺎﺭ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺳﻨﺒﻞ ﻭ ﻗﺮﻧﻔﻞ ﻧﺜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺤﻔﻪ ﻗﺪﺭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺣﻜﻢ ﺷﺪ ﺩﺭﺧﺖ‬
‫ﻃﻮﺑﻰ ﺭﻗﻌﻬﻬﺎ ﻧﺜﺎﺭ ﻛﻨﺪ ﻃﻮﺑﻰ ﺁﻥ ﺣﻠﻰ ﻭ ﺣﻠﻠﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺜﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﻮﺭﺍﻟﻌﻴﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻔﺎﺧﺮﺕ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭ ﻧﻘﻠﻰ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻃﻮﺑﻰ ﺭﻗﻌﻬﻬﺎ ﻧﺜﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻋﺪﺩ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﻗﻌﻪ ﻧﺎﻡ ﻳﻜﻰ‬
‫ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﻣﻠﻜﻰ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﻚ ﺭﻗﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ‬
‫ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺁﻥ ﺭﻗﻌﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﺲ ﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﺴﻄﻮﺭﺳﺖ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺭﻗﻌﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﻼﻥ ﻳﺎ ﻓﻼﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ‬
‫ﺁﺯﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺑﺮﻛﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﻣﻴﻤﻨﺖ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺭﻛﺎﺕ‬ ‫ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺳﺪ ﺑﺮﺍﺕ ﻧﺠﺎﺕ‬
‫ﻓﻴﺾ ﻳﺎﺑﻰ ﺯ ﻭﺍﻝ ﻣﻦ ﻭﺍﻻﻩ‬ ‫ﺩﻭﺳﺖ ﺷﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ‬
‫ﻧﺨﻮﺭﺩﻯ ﺯﺧﻢ ﻋﺎﺩ ﻣﻦ ﻋﺎﺩﺍﻩ‬ ‫ﺑﮕﺬﺭ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻦ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﮔﺎﻩ‬
‫ﭘﺲ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺰﻭﻳﺞ ﻛﻦ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﺰﻭﻳﺞ ﻭﺍﻗﻊ‬
‫ﺷﺪﻩ ﭘﺲ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﺮ ﻭ ﺑﺪﻭ‬
‫ﺑﺴﭙﺎﺭ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﮕﻮﻯ ﺗﺎ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻔﺘﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻛﻮﺯﻫﺎﻯ ﺁﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ‬
‫ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺩﻫﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻣﻌﻮﺫﺗﻴﻦ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺩﻋﻴﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ‬
‫ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﻭﺿﻮ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺍﻭ ﭘﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﻧﻰ‬
‫ﺍﻋﻴﺬﻫﺎ ﻭ ﺫﺭﻳﺘﻬﺎ ﻣﻦ ﺍﻟﺸﻴﻄﺎﻥ ﺍﻟﺮﺟﻴﻢ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ! ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻰﺁﻭﺭﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮ ﺩﻳﻮ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﻳﻌﻨﻰ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺁﻥ‬
‫ﮔﺎﻩ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺷﺎﻧﻪ ﻭﻯ ﭘﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻋﺎ ﮔﻔﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻭﻯ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﻧﻬﻤﺎ‬
‫ﻣﻨﻰ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ! ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺯ ﻣﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺎ ﻣﻨﻬﻤﺎ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻧﻢ ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ! ﻛﻤﺎ ﺍﺫﻫﺒﺖ ﻋﻨﻰ ﺍﻟﺮﺟﺲ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ‬

‫]‪ 11:05:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/007.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺭﺟﺲ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩﻯ ﻭ ﻃﻬﺮﺗﻨﻰ ﻭ ﻣﺮﺍ ﭘﺎﻙ ﻭ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻯ ﻓﻄﻬﺮ ﻫﻤﺎ ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﺳﺎﺯ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﻟﻔﺖ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺴﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ‬
‫ﺭﻭﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﻭﻯ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺶ ﻭ ﺣﻠﻢ ﻭ ﺧﻠﻖ ﻭﻯ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺶ ﻭ ﺧﻠﻖ ﻭﻯ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﻭﻯ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻜﺎﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻠﻄﻒ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺗﻮ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺷﻮﻫﺮ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻨﺴﺖ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻰﺧﻮﺭﻡ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻗﺒﻀﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺩﺍﺩﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺳﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﭘﺪﺭ ﺩﻭﺭ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩ ﻧﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﻨﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻣﺎﻝ ﻭ‬
‫ﻣﺘﺎﻉ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﭼﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﻫﻤﺖ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻭ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﻓﻘﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺨﺮ ﻭ ﻣﺒﺎﻫﺎﺕ ﺑﻪ ﻓﻘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺲ‪.‬‬
‫ﻫﺴﺖ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺗﺴﻠﻰ ﺩﻝ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻓﻘﺮ‬ ‫ﻣﮋﺩﻩ ﺍﻟﻔﻘﺮ ﻓﺨﺮﻯ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻌﺮﻓﺖ‬
‫ﻫﺮ ﻧﻬﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎﺯﮔﻰ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻓﻘﺮ‬ ‫ﻣﻴﻮﻩ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺁﺭﺩ ﺑﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﻣﺮﺍﺩ‬
‫ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺛﻴﺎﺏ ﻭ ﻣﺘﺎﻉ ﻭ ﺍﺛﺎﺙ ﺑﻴﺖ ﺩﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺑﺎﺯﻭﺑﻨﺪ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ‬
‫ﻗﻄﻴﻔﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﻗﺪﺣﻰ ﻭ ﻳﻚ ﺁﺳﻴﺎ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺁﺭﺩﺑﻴﺰﻯ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺒﻮ ﻭ ﻣﺸﻚ ﺁﺑﻰ ﻭ ﻣﺸﺮﺑﻪ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻬﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﻥ‬
‫ﺳﻄﺒﺮ ﻛﻪ ﺣﺸﻮ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻟﻴﻒ ﺧﺮﻣﺎ ﻭ ﺣﺸﻮ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﺗﺮﺍﺷﻪ ﺳﺨﺘﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻋﺪﺩ ﺑﺎﻟﺶ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺸﻢ ﻭ ﺩﻭ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻴﻒ ﺧﺮﻣﺎ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺳﻴﻒ ﺍﻟﻨﻈﺮ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻃﻮﺳﻰ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺳﺘﻴﻦ ﺍﻟﺠﺎﻣﻊ ﻟﻠﻄﺎﻳﻒ ﺍﻟﺒﺴﺎﺗﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ‬
‫ﻣﻨﺎﻓﻘﺎﻥ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺗﻮ ﻣﻌﺪﻥ ﻓﻀﻞ ﻭ ﺍﺩﺑﻰ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺘﺮﻳﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ‬
‫ﻋﺮﺏ ﭼﺮﺍ ﺯﻧﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﭼﺎﺷﺘﺶ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﻧﻤﻰﺭﺳﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺍﺳﺘﻰ ﻣﻦ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻤﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺷﺘﺮ ﺩﺭ‬
‫ﺷﺘﺮ ﺑﻮﺩﻯ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ‪ .‬ﻋﻠﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻟﺤﻜﻢ ﷲ ﺍﻟﻌﻠﻰ ﺍﻟﻜﺒﻴﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻣﺎﻝ‬
‫ﻭ ﻣﺘﺎﻉ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻏﺪﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﺎ ﺟﺰ ﺭﺿﺎﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻧﻪ‪ ،‬ﺗﻔﺎﺧﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺍﻝ‪ ،‬ﻭ ﻣﺒﺎﻫﺎﺕ‬
‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻫﻢ ﻭ ﺩﻳﻨﺎﺭ‪.‬‬
‫ﻣﻘﺼﺪ ﻭ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﺎ ﺟﺰ ﭘﺮﺗﻮ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻫﻤﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺩﺭﻫﻢ ﻭ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺿﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻗﻀﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﺩﺭ ﺳﺮﺵ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﻗﺪﺭﺕ‬
‫ﺧﺪﺍ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﺟﻬﺎﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﻗﺪﺭ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﻴﻨﻰ ﻋﻠﻰ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﻻ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻯ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﻋﺮﺵ‬
‫ﻋﻈﻴﻢ ﺣﺠﺎﺑﻬﺎ ﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻋﺮﺵ ﻣﻴﺪﺍﻧﻰ ﻭﺳﻴﻊ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﺁﻣﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﻗﻬﻬﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻭ‬
‫ﮔﻮﻫﺮ ﻭ ﻣﺸﻚ ﻭ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ﺷﺘﺮﻯ ﻛﻨﻴﺰﻛﻰ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮ ﺷﺘﺮﻯ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻏﻼﻣﻰ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻭ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﻧﺪﺍ‬
‫ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺬﺍ ﺟﻬﺎﺯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﺯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺷﻮﻗﺖ ﺷﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ‬
‫ﺧﺒﺮ ﺩﻫﺪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻮﻳﻰ ﻳﺎ ﻣﻦ؟ ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ‬
‫ﺑﮕﻮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻯ ﺍﻣﺎ ﺟﻬﺎﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻴﻦ ﺩﻳﺪﻯ‪.‬‬
‫ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻗﻰ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﺁﻥ ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﻧﻌﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﻭﺧﺘﻴﻢ‬
‫ﻫﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻰ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﻰ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﺒﻴﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻥ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ‬

‫]‪ 11:05:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/007.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﺭ ﻣﻌﺎﺭﺝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﻰ ﻧﺒﻴﻨﺎ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺟﻬﺎﺯﻯ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﻜﻮ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺗﺎﺟﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﮔﻮﻫﺮ ﻣﻜﻠﻞ ﻭ‬
‫ﻣﺮﺻﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺳﻴﺪ ﺑﺸﺮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻛﺮﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺎﻃﺮ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺿﻤﻴﺮ ﻣﻨﻴﺮ ﮔﺬﺭﺩ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺗﺮ ﻭ ﻋﺎﻟﻰ ﻣﻘﺪﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺁﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺍ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺟﻬﺎﺯ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻳﻪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﻰﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺭﺍ ﺗﺎﺝ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺍﻧﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺣﻜﻤﺘﺴﺖ ‪ -‬ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻧﻜﺮﺩ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ‬
‫ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ﺷﺒﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﺻﺪﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻰ ﻣﻜﻠﻞ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺣﻮﺭﺍ ﻭ ﻋﻴﻨﺎ ﺑﺮ‬
‫ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺗﺨﺖ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻤﺮﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻯ ﺩﺭ ﻏﺎﻳﺖ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﻭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻏﻨﺞ ﻭ ﺩﻻﻝ ﺑﺎ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎﻯ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻭ‬
‫ﭘﻴﺮﺍﻳﻬﻬﺎﻯ ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺩﻭ ﻃﺒﻖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺜﺎﺭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺳﺮﻳﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﺪ‬
‫ﻋﻠﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺧﺘﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ‬
‫ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺟﻬﺎﺯ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻯ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺧﻄﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﻪ ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻋﺰﺍﺯ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻦ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻋﻮﺽ ﺗﺎﺟﻰ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻟﻮﺍﻯ‬
‫ﺣﻤﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻟﻮﺍﻯ ﺣﻤﺪ ﻋﻠﻤﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﺻﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺘﺴﺖ ﻭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺁﻥ ﻟﻮﺍ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻟﻪ ﺭﺍﻫﺴﺖ ﻭ‬
‫ﻗﺒﻀﻪ ﺁﺗﻦ ﻓﻀﻪ ﺑﻴﻀﺎﺳﺖ ﻭ ﺳﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺣﻤﺮﺍ ﻭ ﺭﻭﺣﻪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﺮﺩ ﺧﻀﺮﺍ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﻪ ﺫﻭﺍﺑﻪ ﺍﺳﺖ ﻳﻜﻰ ﺩﺭ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ‬
‫ﻳﻜﻰ ﺩﺭ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺳﻮﻡ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺳﻄﺮﻯ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺴﻢ ﺍﷲ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﻟﺮﺣﻴﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﻟﺤﻤﺪ ﷲ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻭ‬
‫ﺑﺮ ﺳﻮﻡ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﷲ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﻟﻮﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻯ ﻋﺮﺻﺎﺕ ﺣﺎﺿﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻧﺒﻰ ﺍﻣﻰ ﻭ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺣﺮﻣﻰ ﻭ ﺳﻴﺪ ﻋﺮﺑﻰ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻫﺎﺷﻤﻰ ﻭ ﺭﻫﻨﻤﺎﻯ ﺗﻬﺎﻣﻰ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﺍﻣﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺳﻴﺪ ﺍﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﻭ ﺧﺎﺗﻢ ﺍﻟﻨﺒﻴﻴﻦ‬
‫ﺧﻮﺍﺟﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻟﻮﺍﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﺗﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻋﻠﻰ ﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﺟﻤﻌﻴﻦ‬
‫ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﺻﺪﻳﻘﺎﻥ ﻭ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﻭ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﻭ ﻛﺎﻓﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﻭ ﺍﻳﻘﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﻟﻮﺍ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺁﺩﻡ ﻭ‬
‫ﻣﻦ ﺩﻭﻧﻪ ﺗﺤﺖ ﻟﻮﺍﺋﻰ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ‪.‬‬
‫ﺁﻣﺪﻩ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻋﻠﻢ ﺍﻓﺮﺍﺧﺘﻪ‬ ‫ﺁﺩﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺩﻭﻧﻪ ﺗﺤﺖ ﺍﻟﻠﻮﺍ‬
‫ﭘﺲ ﺗﺎﺟﻰ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺑﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺍﻧﺲ ﻭ ﺟﻦ ﻧﻬﻨﺪ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺣﺮﻳﺮ ﺍﺧﻀﺮ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻕ ﺣﺎﺿﺮ‬
‫ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﻬﺴﻮﺍﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺍﺳﺮﻯ ﺑﻌﺒﺪﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎء ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻕ ﻭ ﺣﻠﻪ ﻭ ﺗﺎﺝ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻮﺍﺭﻩ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺁﻥ‬
‫ﻟﻮﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﺌﺖ ﺗﺎﺝ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻧﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺝ ﺑﻬﺘﺮ ﻳﺎ ﺗﺎﺝ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺗﻌﺠﺐ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩﻯ‪.‬‬
‫ﺑﺒﻴﻦ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺭﻩ ﺍﺯ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﻧﺠﻢ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﻤﺮ ﻧﺴﻔﻰ ﺩﺭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻟﻰ‬
‫ﻳﻮﻡ ﺍﻟﺤﺸﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﻠﻮﻝ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻣﻰﮔﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﻰﮔﺮﻳﻰ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ‬
‫ﺟﻬﺖ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻛﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺎ ﻃﻌﺎﻡ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻰﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺟﻮﻉ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻫﻢ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ‬
‫ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻰﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺨﻨﻰ ﺷﻨﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻃﺎﻗﺘﻢ ﻃﺎﻕ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫]‪ 11:05:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/007.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺋﻴﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺪﻫﺎﻯ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ‬
‫ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﻛﻨﺪ ﻋﻴﺒﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻧﻪ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﺪﺍﻳﺘﻌﺎﻟﻰ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ‬
‫ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ‬
‫ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﻡ ﺳﺮﻯ‬
‫ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺍﺑﻴﺖ ﻋﻨﺪ ﺭﺑﻰ ﻳﻄﻌﻤﻨﻰ ﻭ ﻳﺴﻘﻴﻨﻰ ﺗﺤﻤﻞ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﻥ ﺳﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺩﻩ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺨﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺑﻰﻫﻮﺵ ﺷﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻩ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎﻟﻪ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺵ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻰﻫﻮﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ‬
‫ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺭﺍﺋﺤﻪ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﻣﺸﻜﺒﺎﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻮﺵ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺍﻳﻤﻦ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻋﺎ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺸﺪﻡ ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﻧﭙﻨﺪﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ‬
‫ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩﻯ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﻣﺴﻠﻮﻙ ﻣﻰﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻻ ﺩﻋﺎﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﺶ ﺑﺮ ﺩﺭﮔﺎﻩ‬
‫ﺍﻟﻬﻰ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻌﺎﺭﺝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﮔﺬﺭﺍﻧﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﻧﭽﺸﻴﺪﻫﺎﻳﻢ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻮﻳﻰ ﺍﺯ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ‪ :‬ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﻧﺰﻝ ﻋﻠﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﻪ ﻛﻤﺎ ﺍﻧﺰﻟﺖ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻨﺖ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺭﻭﺯﻯ ﻓﺮﻭ ﻓﺮﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭﻯ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻓﺮﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻯ ﺑﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻨﺖ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ‬
‫ﺁﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﻣﻄﺒﺦ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﺁﻯ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺩﺭ‬
‫ﺩﻭﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺎﺳﻬﺎﻯ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻣﻜﻠﻞ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺎﺳﻪ ﺗﺮﻳﺪ ﻭ ﻗﻄﻌﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﻮﻳﻰ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﺑﺮ‬
‫ﻣﺜﺎﻝ ﺑﻮﻯ ﻣﺸﻚ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻠﻮﺍ ﺑﺎﺳﻢ ﺍﻟﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺲ ﻧﺒﻰ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﺒﻂ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﺗﻨﺎﻭﻝ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﻬﺮﻭﺯ ﺁﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺳﻴﺪ ﺍﻧﺎﻡ ﻋﻠﻴﻪ‬
‫ﺍﻟﺼﻠﻮﺓ ﻭ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﭼﺎﺷﺖ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻰﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺫﺭﻫﺎﻯ ﻛﻢ ﻧﻤﻰﺷﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﺴﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻟﻘﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ‬
‫ﺁﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺯﻧﻰ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺟﻮﻉ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺣﺴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻴﺐ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺍﻟﻪ ﺭﺍ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻣﻦ ﻛﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻛﺮﻡ ﺟﺒﻠﻰ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻟﻘﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺯﻥ ﺩﻫﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻤﻴﺸﺪ ﺗﺎ ﻣﺪﺕ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﻃﻌﺎﻡ ﺍﻧﻘﻄﺎﻉ ﻧﻤﻰﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻧﻰ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﺍﺕ ﻃﺎﻫﺮﻩ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‬
‫ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻭﺍﻗﻌﺴﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺯ ﻏﻴﺒﺖ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺮﺍ‬
‫ﺍﺯ ﺑﻨﺪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺎﺯ ﺭﻫﺎﻥ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﺩﻋﺎﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺮ ﺩﺭ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﺧﺎﺩﻣﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪﻩ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻳﻬﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺧﺎﺩﻣﻪ ﺁﻥ ﺗﺤﻔﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺭﺍ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﻣﻬﻴﺎ ﺩﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﺮﻓﻰ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﭘﺪﺭ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﻧﻴﻚ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻤﻠﻮ ﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ‬

‫]‪ 11:05:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/007.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻛﻮﻧﻴﻦ ﺣﺠﺮﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﺳﺒﻄﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﺍﻓﺮ‬
‫ﺍﻟﺴﺮﻭﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺯﻳﺐ ﻭ ﺯﻳﻨﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺩ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﻏﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭ ﺁﻣﺪ‬ ‫ﺩﻣﻴﺪ ﺻﺒﺢ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﺣﺸﻤﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻣﺎﻩ ﺷﻜﺎﻑ ﺁﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺪﺭ ﻣﺼﺎﻑ ﺳﺮﭘﻮﺵ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻇﺮﻓﻰ ﺩﻳﺪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﻧﻬﺎﻯ ﻟﻄﻴﻒ ﻭ ﻣﻤﻠﻮ ﺍﺯ‬
‫ﮔﻮﺷﺘﻬﺎﻯ ﻟﺬﻳﺬ ﻧﻈﻴﻒ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺟﺰ ﺑﺮﻛﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻣﻴﻤﻨﺖ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﻨﺎﻫﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻇﺎﺋﻒ ﺣﻤﺪ ﺍﺣﺪ ﺟﻞ ﺫﻛﺮﻩ ﻭ ﻋﻢ ﺑﺮﻩ ﻭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺩﺭﻭﺩ ﺍﺣﻤﺪ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺯﻳﺒﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻟﻚ ﻫﺬﺍ ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﻫﺮﺍﻯ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻮﻓﻮﺭ ﺑﺮ‬
‫ﺷﺎﺧﺴﺎﺭ ﻗﺒﻮﻝ ﺑﻪ ﺗﺮﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻠﻬﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪ ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﺍﻥ ﺍﷲ ﻳﺮﺯﻕ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﺑﻐﻴﺮ ﺣﺴﺎﺏ‬
‫ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺯﻯ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻏﻴﺐ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻛﺜﺮﺕ ﺑﻬﺠﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ‬
‫ﮔﻞ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺳﻴﺪ ﺍﻧﺎﻡ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺳﭙﺎﺱ ﻣﺮ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﺪﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻨﻰﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻨﺖ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻟﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻯ ﻭ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻯ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻛﺠﺎﺳﺖ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﻫﻮ ﻣﻦ ﻋﻨﺪﺍﷲ ﭘﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﺎ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺎﺋﺪﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺳﻴﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﺯﻭﺍﺝ ﻃﺎﻫﺮﺍﺕ ﻧﻴﺰ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﻣﺘﻌﻠﻘﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺭﺩﻧﻰ ﺑﻪ ﺣﻈﻮﻅ ﻛﺎﻣﻠﻪ ﻣﺤﻈﻮﻅ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻥ ﻇﺮﻑ ﺍﺯ‬
‫ﻃﻌﺎﻡ ﻣﻤﻠﻮ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻗﺴﺎﻡ ﻭﺍﻓﻴﻪ ﺑﻬﺮﻫﻤﻨﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﺎﺋﺪﻩ ﺁﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺧﺎﺹ ﻭ ﻋﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺍﺿﻌﺎﻑ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﻛﺘﻬﺎ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺍﺯ ﻣﻘﺪﻡ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻛﺎﻳﻨﺎﺕ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺭ ﻭﻗﻮﻉ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﻣﺮﺗﻀﻰ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﻀﺎﺋﻞ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺭﺍ ﻭ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻧﻪ ﻣﺤﻴﻄﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻭ ﻛﻨﺎﺭﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﻭ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﺷﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺼﻪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﻏﺼﻪ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻴﺎﺭﻳﻢ ﺭﺍﻭﻳﺎﻥ ﺻﺎﺩﻕ ﺍﻟﺮﻭﺍﻳﻪ ﻭ ﻣﺨﺒﺮﺍﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﻟﺪﺭﺍﻳﻪ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﻟﻢ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ‬
‫ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﻓﺰﻏﻰ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻧﺎﻟﻪ ﭘﺮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ‬
‫ﺭﺳﻴﺪ ﻓﻐﺎﻥ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺍﺯ ﺫﺭﻭﻩ ﻋﺮﺵ ﻣﺠﻴﺪ ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻏﺼﻪ ﭼﺎﻙ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻏﺮﻗﻪ ﺧﻮﻧﺎﺏ ﮔﺸﺖ ﺍﻟﻢ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺳﺎﺱ ﻃﺮﺏ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ‬
‫ﻣﺸﺮﺏ ﺻﺎﻓﻰ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺨﺲ ﻭ ﺧﺎﺷﺎﻙ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺗﻌﺐ ﻣﻜﺪﺭ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻍ ﺯﻳﺐ ﮔﻞ ﻭ ﻳﺎﺳﻤﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺧﻮﺵ ﺧﺮﺍﻡ ﭼﻮ ﺍﻧﺪﺭ ﭼﻤﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻞ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﻳﻌﻘﻮﺑﻮﺍﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺮﮔﺲ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺛﻨﺎ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻴﺮ ﺍﻟﺒﺸﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻗﻴﺎﻣﺘﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﺸﻨﻮﺩ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻣﺸﻨﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﻨﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺮﺑﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻛﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻴﺎﺭﺍﻣﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﺪ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺁﻣﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺩﻳﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺎﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﺯ ﺷﺐ ﭼﻪ‬
‫ﻭﻗﺘﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺛﻠﺜﻰ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻫﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻢ ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻯ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻜﻦ‬

‫]‪ 11:05:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/007.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ ﺧﻴﺰﺩ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻋﻠﻰ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﻭﺿﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻭﺭﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ‬
‫ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻨﻮﺭ ﻭ ﻣﺮﻗﺪ ﻣﻄﻬﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﻟﻚ ﻭ ﺍﻟﺘﺮﺍﺏ ﺍﻯ ﮔﻮﻫﺮ ﭘﺎﻙ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻔﺮﻩ ﺧﺎﻙ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ‪.‬‬
‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﺯﻭﺍﻝ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭﻳﻎ‬ ‫ﺩﺭ ﺧﺴﻮﻑ ﺩﻝ ﺧﺎﻙ ﺁﻥ ﺭﺥ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺩﺭﻳﻎ‬
‫ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﺮﺑﺖ ﭘﺪﺭ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﻣﺘﺮﻧﻢ ﻣﻰﺑﻮﺩ‪:‬‬
‫ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻳﻚ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻰﻃﻮﻓﺎﻥ ﻛﺠﺎﺳﺖ‬ ‫ﺯﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﻰﻏﻢ ﺩﻝ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﻜﺠﺎﻥ ﻛﺠﺎﺳﺖ‬
‫ﺍﻯ ﺧﻀﺮ ﺑﻨﻤﺎﻯ ﺭﻩ ﻛﺎﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻛﺠﺎﺳﺖ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻰ ﻫﻤﭽﻮ ﺳﻜﻨﺪﺭ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻧﺪ‬
‫ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﮕﺮﻯ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﮔﺮﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﻣﻼﻣﺘﻢ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﺩﺭﺩ ﻓﺮﺍﻕ‬
‫ﺻﻌﺐ ﺍﺳﺖ ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺪﺭﻯ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺼﻴﺪﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﭘﺪﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﻳﻚ ﺑﻴﺖ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﺻﺒﺖ ﻋﻠﻰ ﺍﻻﻳﺎﻡ ﺻﺮﻥ ﻟﻴﺎﻟﻴﺎ‬ ‫ﺻﺒﺖ ﻋﻠﻰ ﻣﺼﺎﺋﺐ ﻟﻮﺍﻧُﻬﺎ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﻳﺨﺘﻬﺎﻧﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪﻯ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺗﻴﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪﻯ ﻭ ﻧﻘﻠﻰ ﺩﻳﮕﺮ‬
‫ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺁﻣﺪ ﻗﺒﻀﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺗﺮﺑﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﻬﺎﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺩ‬
‫ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺍﻯ ﺩﺭﻳﻐﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﻛﻮ‬ ‫ﻧﻮ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺷﺪ ﺁﻥ ﮔﻞ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻛﻮ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﺻﺪ ﻭﺟﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺧﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻛﻮ‬ ‫ﮔﺮ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﻭﺭ ﻧﺨﻨﺪﻡ ﻫﻴﭻ ﺍﻧﻜﺎﺭﻡ ﻣﻜﻦ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﻛﺴﻰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﭘﺪﺭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻧﺪﻳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻯ ﺑﻪ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻯ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻭ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻬﺎﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻴﺮ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ‬
‫ﺁﺭﺍﻣﺸﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﺳﺎﻳﺸﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﺮ ﺷﻬﺪﺍ ﺭﻓﺘﻰ ﻭ‬
‫ﭼﻨﺪﺍﻥ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻰ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ‬
‫ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺳﻪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺍﻭﻝ ﺁﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﻬﺸﺖ ﭼﻨﺪﺍﻥ‬
‫ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺭﻭﺩ ﺩﺭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻭﻯ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﺩﻭﻡ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪ ﺳﻮﻡ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﻳﺴﺘﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻏﻼﻡ ﻣﺎ ﺭﺍ‬
‫ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﻧﺠﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻏﺮﻓﻪ ﻋﻠﻰﺣﺪﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ‬
‫ﻧﻤﻰﺭﺳﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻳﻜﻰ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﭘﺪﺭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻟﻘﺪ‬
‫ﺁﺫﻳﺘﻨﺎ ﺑﺒﻜﺎﺋﻚ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﻧﺞ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﺮ ﺷﻬﺪﺍ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ‬
‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﺩﻭﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ‬
‫ﺑﺎﺭ ﻃﻌﺎﻡ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪﻯ ﻣﮕﺮ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮔﺮﻳﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﻃﻌﺎﻡ ﺍﺯ ﺁﺏ ﭼﺸﻢ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪﻯ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻏﻼﻣﻰ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻣﻔﻠﺢ ﻧﺎﻡ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺎ ﻭﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﭼﻨﺪ ﻣﻰﮔﺮﻳﻰ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻯ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﻔﻠﺢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﻫﺮﮔﺎﻩ‬
‫ﺑﺮ ﻣﻰﺍﻧﺪﻳﺸﻢ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﻛﺮﺑﻼ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﻭ ﻋﻤﺎﻧﻢ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ‬
‫ﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﻧﺪﻭﻫﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻨﺴﺖ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﻫﻴﭻ ﺍﺟﺪﻯ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ‬
‫ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:05:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/007.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺮﻍ ﻭ ﻣﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻣﻦ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺳﻮﺯﺵ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺩﻝ ﺭﻳﺶ ﻣﺮﺍ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺪﻳﺪﻯ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﺩﻳﺪﻫﻬﺎﻯ ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻛﻨﻮﻥ‬
‫ﻫﻢ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﭘﺮﻯ ﻫﻢ ﺍﻫﺮﻣﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﮔﺮ ﺍﺯ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﮔﻢ ﺷﺪﻯ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻧﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺳﻴﺪ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﻟﺼﻠﻮﺍﺕ ﻭ‬
‫ﺍﻛﻤﻞ ﺍﻟﺘﺤﻴﺎﺕ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﺭﻧﺠﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺟﺰ ﻏﻢ ﻓﺮﺍﻕ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺗﻘﺪﻡ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺑﺮ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺗﺼﺮﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﺪﻙ ﻫﻴﭻ‬
‫ﺍﻟﻤﻰ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺭﻭﺯﻯ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻗﺪﺭﻯ ﺁﺭﺩ ﺧﻤﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻧﺎﻥ ﭘﺰﺩ ﻭ‬
‫ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﮔﻞ ﺗﺮ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺸﻮﻳﺪ ﻭ ﺳﺎﺯ ﺷﺴﺘﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻣﺠﺎﺩ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻋﺎﻟﻰﻣﻘﺪﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ‪ -‬ﻋﻠﻰ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺗﺤﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺨﺪﻭﻣﻪ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺍﻯ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﺁﺧﺮ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺍﻯ ﺩﻭ ﺣﺒﻪ ﺩﻭ‬
‫ﻳﺤﻴﻰ ﻭ ﺍﻯ ﻣﺮﻳﻢ ﺩﻭ ﻋﻴﺴﻰ ﻭ ﺍﻯ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﺣﺠﺮﻩ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺍﻯ ﺁﺳﻴﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻭ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﻯ ﺯﻫﺮﺍﻯ ﻣﺮﺿﻴﻪ ﻭ ﺍﻯ‬
‫ﺣﻮﺭﺍﻯ ﺍﻧﺴﻴﻪ‪ ،‬ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﻭ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﻚ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺍﻯ ﻋﺮﻭﺱ ﻛﻢ ﺟﻬﺎﺯ ﻭ ﺍﻯ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺣﺠﻠﻪ ﺍﻋﺰﺍﺯ ﻭ ﺍﻯ ﺳﻴﺎﺭﻩ ﺭﺍ‬
‫ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻭ ﺍﻯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺟﻠﻮﻫﮕﺎﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﻭ ﺍﻯ ﺑﻀﻌﻪ ﺍﺣﻤﺪ ﻭ ﺍﻯ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‪.‬‬
‫ﻭﺍﻟﺪﺭﺓ ﺍﻟﺒﻴﻀﺎء ﻓﻰ ﺻﺪﻑ ﺍﻟﻨﻬﻰ‬ ‫ﻳﺎ ﺯﻫﺮﺓ ﺍﻟﺰﻫﺮﺍء ﻓﻰ ﺍﻓﻖ ﺍﻟﻌﻠﻰ‬
‫ﻭﻯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﺮﺝ ﻭﻻﻳﺖ ﺯﻫﺮﻩ ﺭﻭﺷﻦ ﺟﺒﻴﻦ‬ ‫ﺍﻯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﺭﺝ ﻧﺒﻮﺕ ﮔﻮﻫﺮ ﻋﺎﻟﻤﻔﺮﻭﺯ‬
‫ﺍﺯ ﺗﺮﻓﻊ ﺟﺎﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺮﺥ ﺑﺮﻳﻦ‬ ‫ﺍﻯ ﺑﻪ ﺭﻓﻌﺖ ﻣﺮﻳﻢ ﺛﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻬﺪ ﻋﻔﺘﺖ‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ﺟﺎﻫﺖ ﭘﻨﺎﻩ ﻗﺎﺻﺮﺍﺕ ﺍﻟﻄﺮﻑ ﻋﻴﻦ‬ ‫ﺍﻯ ﻧﻬﺎﻝ ﺭﻭﺿﻪ ﻋﺼﻤﺖ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻗﺪﺭ‬
‫ﺣﻮﺭﻳﺎﻥ ﮔﻠﺸﻦ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺭﺍ ﺣﺒﻞ ﺍﻟﻤﺘﻴﻦ‬ ‫ﺭﻳﺸﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﻣﻌﺠﺮ ﻋﺼﻤﺖ ﺷﻌﺎﺭﺕ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﻣﺎﺩﺭ ﺳﺒﻄﻴﻦ ﻭ ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﺧﻴﺮ ﺍﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ‬ ‫ﺍﻯ ﭼﺮﺍﻍ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻜﺮﺩﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﻭ ﻛﺎﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ‬
‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﻜﻤﺘﺴﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﻋﺒﺮﺍﺕ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺒﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺗﺎﺟﺪﺍﺭ ﺳﻮﺭﻩ ﻫﻞ‬
‫ﺍﺗﻰ ﻭ ﺍﻯ ﺷﻬﺴﻮﺍﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﻻ ﻓﺘﻰ ﻭ ﺍﻯ ﺧﻄﻴﺐ ﻣﻨﺒﺮ ﺳﻠﻮﻧﻰ ﻭ ﺍﻯ ﻭﺍﺭﺙ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻫﺎﺭﻭﻧﻰ ﻭ ﺍﻯ ﻃﺮﺍﺯ ﺣﻠﻪ ﺻﻔﺎ ﻭ ﺍﻯ ﺭﺍﺯﺩﺍﺭ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺍﻯ ﺷﻴﺮ ﺑﻴﺸﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﺍﻯ ﻛﺸﺘﻰ ﻟﺠﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻯ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺑﺎﻍ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻭ ﺍﻯ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﻟﻘﺐ ﺍﺳﺪﺍﷲ ﺍﻟﻐﺎﻟﺐ‪.‬‬
‫ﻭﻯ ﻋﺪﻭ ﺳﻮﺯ ﻋﺎﺩ ﻣﻦ ﻋﺎﺩﺍﻩ‬ ‫ﺍﻯ ﻭﻟﻰ ﺳﺎﺯ ﻭﺍﻝ ﻣﻦ ﻭﺍﻻﻩ‬
‫ﺧﺎﻥ ﮔﻨﺞ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﺎﻭﻳﻞ‬ ‫ﻛﺎﺗﺐ ﻧﻘﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻨﺰﻳﻞ‬
‫ﻣﻌﺪﻥ ﺟﻮﻫﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺣﺴﻦ‬ ‫ﻣﻬﺘﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺯﻣﻦ‬
‫ﻫﺬﺍ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﺑﻴﻨﻚ ﺩﻭﻟﺖ ﻭﺻﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺮﺍﻕ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﺍﺻﻠﺖ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺐ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺭﻭﻯ ﻧﻤﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺩﺭﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﺍﺗﻔﺎﻗﺴﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬ ‫ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﺩﺍﻉ ﻭ ﺍﻓﺘﺮﺍﻗﺴﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬
‫ﺧﻮﻥ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺮﺍﻗﺴﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬ ‫ﺍﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﺟﻤﺎﻝ ﻭﺻﻞ ﺩﻳﺪﻯ ﻳﻚ ﺟﻨﺪ‬

‫]‪ 11:05:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/008.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺩﻭﺵ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪﻯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻰﻧﮕﺮﺩ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﺴﻴﺴﺖ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻛﻪ‬
‫ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺗﻨﻢ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻰﺑﺮﻡ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺍﷲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﻴﺴﺘﻰ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻓﺮﺍﻕ ﺍﺯ ﺣﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﺗﻮ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﻭﻗﺘﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﻔﺲ‬
‫ﺗﻦ ﺩﺭﻫﻢ ﺷﻜﻨﻰ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻋﻼﺋﻖ ﺑﺪﻧﻰ ﺑﺮﻛﻨﻰ ﻭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﺯ ﻣﻀﺎﻳﻖ ﺳﻔﻠﻰ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻯ ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻠﻮﻯ ﺯﻧﻰ ﻭ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺤﻨﺘﺂﺑﺎﺩ‬
‫ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻋﺸﺮﺗﻔﺰﺍﻯ ﻋﻘﺒﻰ ﺁﺭﻯ ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻴﺎ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻳﻰ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺭﻭﻡ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪﻯ ﻟﻘﺎﻯ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ‬
‫ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺗﻤﻨﺎﻯ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺴﻰ ﺑﺸﺘﺎﺏ‬
‫ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﺷﺐ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻰ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺁﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻳﺎ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺷﺐ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺣﻠﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﻣﻰﭘﺰﻡ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺷﻰ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ‬
‫ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺭﺿﺎﻯ ﺩﻝ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ‬
‫ﺟﻮﻳﺪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﺎﻧﻪ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻨﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻏﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻭ ﻣﻮﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻴﻔﺸﺎﻧﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺯ‬
‫ﻏﺒﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻭ ﻣﻮﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ ﺑﻮﺩ ﺁﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺪﻳﺪﻯ ﻣﻮﻯﻫﺎﻯ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﻴﺰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ‬
‫ﺭﻭﻯﻫﺎﻯ ﺩﻟﻜﺶ ﺁﻓﺘﺎﺑﻮﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﭼﻪ ﺳﺎﻥ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺘﻰ‪.‬‬
‫ﮔﺮ ﺑﺪﻳﺪﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻬﮕﺎﻩ ﻛﺮﺑﻼ‬ ‫ﺭﻭﻯ ﮔﺮﺩ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﭘﺮ ﺧﻮﻥ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪﻯ ﺑﺮ ﻣﻼ‬ ‫ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ ﻛﺰ ﮔﺮﻳﻬﻬﺎﻯ ﺯﺍﺭ ﺍﻭ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺳﺨﻦ ﻓﺮﺍﻕ ﺷﻨﻴﺪ ﺁﺏ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺩﺍﻍ ﻓﺮﺍﻕ‬
‫ﭘﺪﺭﺕ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﺳﻮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺭﺣﻠﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻔﺮﺳﻮﺩﻩ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺍﻏﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺁﻥ‬
‫ﺩﺍﻍ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺩﺍﻍ ﻧﻴﻚ ﻧﺎﺷﺪﻩ ﺩﺍﻍ ﺩﮔﺮ ﻧﻬﺪ‬ ‫ﻫﺮ ﺩﻡ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺩﺍﻍ ﻏﻤﻢ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﻧﻬﺪ‬
‫ﺁﻥ ﺩﺍﻍ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺍﻏﻰ ﺑﺘﺮ ﻧﻬﺪ‬ ‫ﻫﺮ ﺩﺍﻍ ﻛﺎﻭﺭﺩ ﻗﺪﺭﻯ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻯ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩﻯ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻧﻴﺰ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻏﺎﻳﺐ ﻣﺸﻮ ﻛﻪ ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﺍﻟﻘﺮﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺗﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺁﻩ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﺮ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﺎﺷﻜﻰ ﺑﺪﺍﻧﻤﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻛﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ‬
‫ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻘﻴﻊ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺗﻜﻴﻪ ﺯﺩ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﻭﺩﺍﻉ ﺍﺳﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻩ ﻭﺍﺣﺴﺮﺗﺎ‪.‬‬
‫ﻳﺎ ﺭﺏ ﻛﻪ ﺑﺮﻓﺘﺪ ﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺳﻢ ﺍﻧﻘﻄﺎﻉ‬ ‫ﺩﻟﻬﺎ ﻛﺒﺎﺏ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻭﺩﺍﻉ‬
‫ﺁﺭﻯ ﻭﺩﺍﻉ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﻣﻮﺕ ﺍﺣﻤﺮ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﺴﺎﻭﺍﺗﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺫﺑﺢ ﺍﻛﺒﺮ ﺩﺭ ﺭﺗﺒﻪ ﻣﻮﺍﺯﺍﺕ ﭘﺲ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ‪ ،‬ﺍﺳﻤﺎء‬
‫ﺑﻨﺖ ﻋﻤﻴﺲ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻃﻌﺎﻣﻰ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪ ﺩﺭ ﻓﻼﻥ ﻣﻮﺿﻊ‬
‫ﺑﻨﺸﺎﻥ ﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮﺁﻣﺪ‬
‫ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﺍﺳﻤﺎء ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﺳﻤﺎء ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻳﺪﻯ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻰﻣﺎﺩﺭ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ‬
‫ﻣﻰﺳﺎﺯﻯ ﺍﺳﻤﺎء ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﻼﻟﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﺷﻤﺎ ﻃﻌﺎﻡ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﺳﻤﺎء ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻰﻣﺎﺩﺭ ﻃﻌﺎﻡ ﮔﻮﺍﺭﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫]‪ 11:05:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/008.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺗﻜﻴﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺑﺮ ﺯﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﻳﻚ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺭﻭﺿﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻓﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺯ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﻋﺮﺿﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻟﺤﻈﻬﺎﻯ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺟﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻭﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﻣﻰ ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﭘﺲ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮ ﻭ ﺳﺮﻡ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﻴﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﻡ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ‪.‬‬
‫ﭘﺎﺱ ﻧﻔﺶ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺁﺧﺮ ﻧﻔﺲ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻏﻤﺖ ﺭﺍ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﺯ ﭘﺲ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﺮﺍ ﻗﻮﺕ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﻭ ﻃﺎﻗﺖ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺭﺍﻫﻰ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻏﻤﻰ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺟﻮﺵ ﺯﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﺩﻣﻰ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻣﺮﺍ ﮔﻮﺵ ﻛﻦ ﻭ‬
‫ﺷﺮﺑﺖ ﻓﺮﺍﻕ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻛﺎﻡ ﻧﻮﺵ ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﻳﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺁﺗﺸﻢ ﺩﻣﻰ ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ‬ ‫ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﻏﻤﻰ ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ‬
‫ﻫﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺩﺍﻋﺶ ﻗﺪﻣﻰ ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ‬ ‫ﺟﺎﻧﻢ ﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﺩﺭ ﻋﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻏﻢ ﻭ ﺳﻴﻼﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﭘﺮ ﻧﻢ‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻗﻄﺮﻫﻬﺎ ﺑﺮ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎﺭﻳﺪﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻭﻗﺖ ﻭﺻﻴﺘﺴﺖ ﻧﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺳﻴﺪﺓﺍﻟﻨﺴﺎء ﭼﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﺩﺍﺭﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﭼﻬﺎﺭ ﻭﺻﻴﺖ ﺩﺍﺭﻡ‪:‬‬
‫ﺍﻭﻝ‪ :‬ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻘﺼﻴﺮﻯ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﻣﻼﻟﻰ ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻥ‬
‫ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺤﻞ ﻛﻨﻰ ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﺷﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻭ ﻓﻌﻞ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭼﻴﺰﻯ ﺻﺪﻭﺭ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻮﺟﺐ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻝ ﺷﻮﺩ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻫﺎﻯ ﻧﻪ ﺩﻵﺯﺍﺭ ﺑﺮ ﺻﻔﺖ ﮔﻞ ﺩﻳﺪﻫﺎﻡ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﻮﻛﺖ ﺧﺎﺭ‪ .‬ﻭﺻﻴﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻯ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺻﻴﺖ ﺩﻭﻡ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﮕﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻭﻧﮕﺬﺍﺭﻯ ﺩﺳﺖ ﺷﻔﻘﺖ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺑﺮﻧﮕﻴﺮﻯ ﻭ ﻋﺬﺭ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﭘﺬﻳﺮﻯ ﻭﺻﻴﺖ ﺳﻮﻡ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻰ ﺗﺎ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ‬
‫ﺣﻴﺎﺕ ﻫﻴﭻ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻗﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﻦ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻣﺮگ ﻧﻴﺰ ﭼﺸﻢ ﻛﺴﻰ ﺑﺮ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻣﻦ ﻧﻴﻔﺘﺪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺁﻥ ﻛﻪ ﭘﺎﻯ ﺍﺯ‬
‫ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﻴﺮﻯ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﻧﺲ ﺩﻭﺍﻡ ﺩﺍﺷﺘﻬﺎﻡ ﻭ ﻣﻮﻧﺲ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻫﺎﻯ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻧﺎﻛﺎﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ‬
‫ﺑﻤﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺰﻳﻨﺪ ﺩﻭﺭﻯ‬ ‫ﺍﻯ ﺑﻪ ﻧﺎﻛﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺥ ﺗﻮ ﻣﻬﺠﻮﺭﻯ‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺩﺵ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻟﺴﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﺩﺍ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻛﻮﻯ ﻓﺮﺍﻕ ﺧﺎﻧﻬﺎﻯ ﻣﻰﻃﻠﺒﻰ‬ ‫ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺯ ﻣﺎ ﻛﺮﺍﻧﻬﺎﻯ ﻣﻰﻃﻠﺒﻰ‬
‫ﻭ ﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻧﻬﺎﻯ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ‬ ‫ﺗﻴﺮﻯ ﺯ ﻛﻤﺎﻥ ﻫﺠﺮ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﺩ‬
‫ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺻﻴﺘﻬﺎﻯ ﺗﻮ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﺮﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﻭ ﻭﺻﺎﻳﺎﻯ ﻣﺮﺍ ﺑﺸﻨﻮ‪ .‬ﻓﺎﻃﻤﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻭﺻﻴﺘﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻘﺼﻴﺮﻯ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎﻯ‪ .‬ﺩﻭﻡ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﺮﺳﻰ‬
‫ﺳﻼﻡ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻕ ﺩﻳﺪﻩ ﻫﺠﺮﺍﻧﻜﺸﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﺎﻧﻰ ﺳﻮﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻔﺮﻣﺎﻳﻰ‪.‬‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺣﻘﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﻣﻮﺍﺻﻠﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﺪﻳﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺳﺨﻨﻰ ﻧﺸﻨﻴﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻣﻰ‬
‫ﻭ ﻣﺮﻭﺕ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﻯ ﻭ ﻓﺘﻮﺕ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﻭ ﻟﻄﻒ ﻓﻌﺎﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ‪.‬‬
‫ﭼﻮﻥ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻟﻄﻒ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺁﺩﻣﻰ‬ ‫ﺍﻯ ﺯ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﭼﻮ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻴﻦ ﻣﺮﺩﻣﻰ‬

‫]‪ 11:05:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/008.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻭﺍﻭﻳﻼﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭﺍﻣﺼﻴﺒﺘﺎﻩ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ‬
‫ﭘﺪﺭ ﺍﻯ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻋﻠﻢ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﻣﺎ ﺑﮕﺸﺎﻯ ﻭ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﺭ ﺗﺎ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺑﺎﺯ ﭘﺴﻴﻦ ﻣﺎﺩﺭ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻭﺩﺍﻋﻰ ﺑﻜﻨﻴﻢ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺎﻧﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻪ‬
‫ﺟﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﻭﺿﻪ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﺧﺮﻭﺷﻰ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻯ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻠﻴﻞ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‬
‫ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺫﺑﻴﺢ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻔﻴﻌﺎﻥ ﻓﺮﺩﺍ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺒﻴﺐ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﮕﺎﻥ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﻭ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺍﺯ ﻣﺮﻗﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﻭ‬
‫ﺍﻯ ﻧﻮﺭﺩﻳﺪﮔﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺑﺎﺯ ﭘﺴﻴﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻫﺎﻳﻢ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻫﻤﺮﺍﻫﻨﺪ‬
‫ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﺎﻣﺪﻳﻢ ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺗﻜﻴﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ‬
‫ﻣﻰﻏﻠﻄﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺍﺭﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﻦ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻚ‬
‫ﻧﻈﺮ ﺑﻨﻮﺍﺯ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺷﻜﺮ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻬﺮﻫﺎﻯ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﺯ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻨﻰ ﮔﻮ ﻛﻪ ﺯ ﻫﺠﺮﺕ ﺟﮕﺮ ﻣﺎ ﺑﮕﺪﺍﺧﺖ‬ ‫ﻧﻈﺮﻯ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻗﺖ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﻥ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﮕﺸﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺍﻯ‬
‫ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺟﻔﺎﻫﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﺲ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺭﺍ‬
‫ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﻭﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺑﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﻏﺴﻞ‬
‫ﻛﻨﻢ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻏﺴﻠﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺪﺍﻥ ﺧﻮﺑﻰ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺟﺎﻣﻬﺎﻯ ﭘﺎﻙ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻡ ﺩﺭ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﺁﻥ ﮔﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻓﺮﺍﺵ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﻪ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ‬
‫ﻓﺮﺍﺵ ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﺴﺒﻴﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﭘﺲ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻨﺖ ﻋﻤﻴﺲ‬
‫ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﺳﻤﺎء ﺭﻭﺯﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭﻡ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺪﺭﻯ ﻛﺎﻓﻮﺭ‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺣﻨﻮﻁ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺑﺨﺶ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺨﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺑﺨﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻚ‬
‫ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﻠﻰ ﺍﻯ ﺍﺳﻤﺎء ﺁﻥ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺩﺭ ﻓﻼﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﭼﻬﻞ ﻣﺜﻘﺎﻟﺴﺖ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺜﻘﺎﻝ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺨﺶ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﻨﻮﻁ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺑﺎﻗﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻣﻀﺒﻮﻁ ﺳﺎﺯ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺯ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺎ‬
‫ﻗﺎﺿﻰ ﺍﻟﺤﺎﺟﺎﺕ ﺑﺎﺯ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ‬
‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺍﺳﻤﺎء ﮔﻮﻳﺪ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ! ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻮﻗﻰ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻣﻦ ﻣﻰﻧﺎﻟﺪ ﻭ ﻣﻰﺯﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ‬
‫ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺰﻉ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻧﺎﺭﺳﻴﺪﻩ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭﺍﻥ‬
‫ﺍﻣﺖ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻋﺎﺻﻴﺎﻥ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺩﺭﮔﺬﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﻤﺎء ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺍﺳﻤﺎء‬
‫ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﻯ ﺑﺮﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺍﮔﺮ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻓﺒﻬﺎ‬
‫ﻭ ﺍﻻ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺤﻖ ﮔﺸﺘﻢ ﭘﺲ ﺍﺳﻤﺎء ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ‬
‫ﺑﺮﺩ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻳﺎ ﻗﺮﺓ ﻋﻴﻦ ﺍﻟﺮﺳﻮﻝ ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺳﻴﺪﺓ ﺍﻟﻨﺴﺎء ﻳﺎ ﺍﺑﻨﺔ ﺍﻟﻤﺼﻄﻔﻰ ﻧﺪﺍﻯ ﺍﺟﺎﺑﺖ‬

‫]‪ 11:05:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/008.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻧﺸﻨﻴﺪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺩﺭ ﻛﺸﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻋﻨﺎ ﻭ ﻛﻠﺒﻪ ﻓﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﺠﻠﻪ ﺑﻘﺎ ﻭ ﺭﻭﺿﻪ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﻟﻘﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ‬
‫ﻭﺟﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻴﻖ ﺑﺎ ﻭﺣﺸﺖ ﻭ ﻛﻼﻝ ﺑﻪ ﻧﺰﻫﺖ ﺁﺑﺎﺩ ﻗﺮﺏ ﻭ ﻭﺻﺎﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﻤﺎء ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﻛﻒ ﭘﺎﻯ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺳﻰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﻼﻡ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ‬
‫ﺩﺭ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﺍﺳﻤﺎء ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺎ ﭼﻮﻧﺴﺖ ﺍﺳﻤﺎء ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺕ‬
‫ﺣﺎﻝ ﻭﻗﻮﻑ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﺳﺒﻄﻴﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﻮﺕ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻰﮔﺮﻳﻨﺪ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺷﺪ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺁﺏ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﺨﺪﻭﻣﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ‬
‫ﭼﺮﺍ ﻣﻰﮔﺮﻳﻴﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﮕﺮﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻪ ﻧﻨﺎﻟﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻄﻖ ﻓﺮﻭﺑﺴﺖ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ‬ ‫ﺩﻝ ﺑﺸﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ‪ ،‬ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﻮﻳﻴﻢ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﺯﻫﺮﻩ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﻗﺎﻟﺐ ﺷﺮﻳﻔﺶ ﻣﻴﻞ ﺩﻋﻮﺗﺴﺮﺍﻯ ﻭ ﺍﷲ ﻳﺪﻋﻮﺍ ﺍﻟﻰ ﺩﺍﺭ‬
‫ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻫﻮﺩﺝ ﺭﻭﺡ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺵ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﺭﺟﻌﻰ ﺍﻟﻰ ﺭﺑﻚ ﺍﺯ ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ﻛﻞ ﻧﻔﺲ ﺫﺍﺋﻘﺔ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺑﻪ ﻣﻌﻤﻮﺭﻩ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ‬
‫ﺻﻮﺍﻣﻊ ﻗﺪﺱ ﺑﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﻘﺼﻮﺭﻩ ﻣﺘﻮﻃﻨﺎﻥ ﻣﺠﺎﻣﻊ ﺍﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴﺪ ﺍﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺑﺮ ﻳﺎﺭ‪.‬‬
‫ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﻭﻗﻮﻑ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ‬
‫ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﻴﺎﺗﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻤﻠﻪ‪:‬‬
‫ﻟﻜﻞ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻣﻦ ﺧﻠﻴﻠﻴﻦ ﻓﺮﻗﺔ ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﻫﺮ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﻓﺘﺮﺍﻗﻰ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻞ ﻭﺻﻠﻰ ﺭﺍ ﺧﺎﺭ ﻫﺠﺮﻯ ﺑﺎ‬
‫ﻭﻯ‪.‬‬
‫ﻭ ﻛﻞ ﺍﻟﺬﻯ ﺩﻭﻥ ﺍﻟﻔﺮﺍﻕ ﻗﻠﻴﻞ ﻭ ﻫﺮ ﺑﻼﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺑﻼﻯ ﻓﺮﺍﻕ ﺍﻧﺪﻛﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺷﺪﺕ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﻳﻜﻰ‪.‬‬
‫ﻭ ﺍﻥ ﺍﻓﺘﻘﺎﺩﻯ ﻓﺎﻃﻤﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ‪.‬‬
‫ﺩﻟﻴﻞ ﻋﻠﻰ ﺍﻥ ﻻ ﻳﺪﻭﻡ ﺧﻠﻴﻞ ﺩﻟﻴﻞ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺋﻢ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺻﺤﺒﺖ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻡ‬
‫ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻗﺎﺋﻢ ﻧﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻏﺪﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺮﺕ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺭﺷﺘﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺟﻤﻌﻰ‬
‫ﺍﻧﻘﻄﺎﻉ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺍﻍ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺼﺎﺣﺒﺎﻥ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﻧﻬﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺟﺪﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﺯ ﻳﺎﺭﻯ‬ ‫ﻓﻠﻚ ﺭﺍ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺎﺭﻯ‬
‫ﻫﻤﺎﻧﺪﻡ ﻧﻐﻤﻪ ﺩﻭﺭﻯ ﻛﻨﺪ ﺳﺎﺯ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻴﻨﺪ ﻫﻢ ﺁﻭﺍﺯ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭﻓﺎﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺷﺐ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺳﻮﻡ ﻣﺎﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺳﻨﻪ ﺍﺣﺪﻯ ﻋﺸﺮ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺠﺮﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ‬
‫ﻣﺪﻓﻮﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭ ﺣﺎﻻﺕ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻻﺩﺕ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ‬
‫ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﻟﻨﺒﻮﺓ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻭﻟﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﺛﻨﺎﻋﺸﺮ ﻭ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻭ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﻭﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺑﻴﺎﻥ ﺍﺳﺘﻘﺼﺎﻯ ﺁﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺣﻤﺪ ﺣﻨﺒﻞ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﷲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺻﺤﺎﺑﻪ‬
‫ﻛﺮﺍﻡ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻓﻀﺎﺋﻞ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻻﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﺎﻣﺎﻟﻔﻴﻞ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻰ ﺳﺎﻝ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺭﺟﺐ ﻭ ﺷﻴﺦ ﻣﻔﻴﺪ ﺭﺣﻤﺔﺍﷲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻤﻦ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﻯ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻋﺒﺎﺩﺕ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﺯﻫﺎﺩﺕ ﭘﺸﺖ ﺑﺮ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺩﻧﻰ ﻭ ﻣﺘﺎﻉ ﻓﺎﻧﻰ ﺁﻥ ﻛﺮﺩﻩ‬

‫]‪ 11:05:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/008.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﻠﻖ ﭼﻮﻥ ﮔﻨﺠﻰ ﻧﻬﻔﺘﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻰ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﻛﻨﺠﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﻧﺎﻡ ﻭﻯ ﻣﺜﺮﻡ ﺑﻦ ﺩﻋﻴﺐ ﺍﻟﺸﻴﻘﺎﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺍﻫﺪ ﻳﻤﻦ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺻﺪ ﻭ ﻧﻮﺩ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺍﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺍﺯ ﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ‬
‫ﻧﻔﻮﺭ ﻭ ﻣﻠﻮﻝ ﻧﮕﺸﺘﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺣﺮﻡ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎﻯ ﺗﻴﺮ ﺩﻋﺎﻯ ﺑﻰﺭﻳﺎﻯ‬
‫ﻭﻯ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻳﻤﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻭﻯ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩ‪ .‬ﻣﺜﺮﻡ ﭼﻮﻥ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﺁﻥ ﮔﻪ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺠﺎﻳﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻯﺍﻡ ﺍﺯ ﺗﻬﺎﻣﻪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ‬
‫ﺗﻬﺎﻣﻪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﻣﻜﻪ‪ .‬ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ ﻗﺒﻴﻠﻪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﺑﻨﻰﻫﺎﺷﻢ ﺯﺍﻫﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ‬
‫ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﺤﻤﺪﷲ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺩﻋﺎﻯ ﻣﻦ ﺭﺩ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﻣﺮ ﻣﺮگ ﻧﺪﺍﺩ ﺗﺎ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺠﺎﻭﺭﺍﻥ ﺣﺮﻡ ﺷﺮﻳﻒ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩ ﭘﺲ‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎﻡ ﭘﺪﺭﺕ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ‪ .‬ﺯﺍﻫﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ‬
‫ﻭﻟﻰ ﺧﺪﺍ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﻯ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺁﻥ ﻧﺒﻰ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻧﺒﻴﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺒﻰ ﺧﺪﺍ ﺳﻰ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﻮﺩ ّ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﻭﻯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﺎﺩ ﺗﻮ‬
‫ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻓﺮﺯﻧﺪﻯ ﺍﺯ ﺻﻠﺐ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺘﻘﻴﺎﻥ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻯ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﺑﺎﺯ ﺭﺳﻰ‬
‫ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻯ ﻛﻪ ﻣﺜﺮﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻳﻜﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻭ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻭﻳﻰ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮﺕ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺳﻼﻡ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺑﮕﻮ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭ‬
‫ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭﺻﻰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺒﻮﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﻻﻳﺖ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺧﺎﺗﻢ ﻧﺒﻮﺕ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﻭ ﺗﻮ ﻓﺎﺗﺢ ﻭﻻﻳﺖ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺷﻴﺦ ﻣﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺩﺭﻳﺎﺑﻢ ﻣﮕﺮ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻰ ﻣﺜﺮﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺭﻭﻯ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟‬
‫ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﺍﻧﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻏﺎﺭ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺸﻚ ﺍﻧﺎﺭ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﻫﻰ ﺯﺍﻫﺪ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻬﻰ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻧﺒﻰ ﻭ ﻭﻟﻰ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺎﺭ ﺩﻩ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻪ‬
‫ﻗﺪﺭﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮگ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻠﻨﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻧﺎﺭ ﻟﻄﻴﻒ ﺑﺒﺴﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﻡ‬
‫ﭘﺨﺘﻪ ﮔﺸﺖ ﺯﺍﻫﺪ ﺍﻧﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺸﻜﺎﻓﺘﻨﺪ ﺩﺍﻧﻬﻬﺎﻯ ﺁﻥ ﭼﻮﻥ ﻟﻌﻞ ﺭﻣﺎﻧﻰ ﺳﺮﺥ ﺑﻮﺩ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ‬
‫ﺩﺍﻧﻬﺎﻯ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﺭﻧﮓ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻧﻄﻔﻪ ﺳﺮﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺮﺧﻰ ﺭﻭﻯ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺍﺯ‬
‫ﻣﺠﻠﺲ ﺯﺍﻫﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻧﻄﻔﻪ ﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﺻﻠﺐ ﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﺣﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﺍﺳﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺪﺕ ﺣﻤﻞ‬
‫ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﺍﻑ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﺛﺮ ﻣﺨﺎﺽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺖ ﺩﺭ ﺷﻮﻁ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻧﮕﺖ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻡ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻃﻮﺍﻑ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻃﻮﺍﻑ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻦ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺩﺕ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻌﺒﻪ ﺭﻭ ﻛﻪ‬
‫ﺳﺮ ﺧﺪﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﺸﺎﻳﺮ ﺍﻟﻤﺼﻄﻔﻰ ﺍﺯ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﻗﻌﻨﺐ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﺰﻯ ﺑﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺑﻴﺖ ﺍﻟﺤﺮﺍﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﺍﺳﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻤﻞ ﻭﻯ ﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺑﻪ ﻃﻮﺍﻑ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺛﺮ ﻃﻠﻖ ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺯﺍﺩﻥ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺠﺎﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺎﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﻻﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﺳﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﻏﺎﻳﺐ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﺋﻴﻢ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﺸﺪ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺑﻮﺩﺍﻭﺩ ﺑﻨﺎﻛﻨﻰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﻠﻰ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻑ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻌﺒﻪ‬

‫]‪ 11:05:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/008.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ‪:‬‬

‫ﻃﺎﺑﺖ ﻭ ﻃﺎﺏ ﻭﻟﻴﺪﻫﺎ ﻭ ﺍﻟﻤﻮﻟﺪ‬ ‫ﻭﻟﺪﺗﻪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺮﻡ ﺍﻟﻤﻌﻈﻢ ﺍﻣﻪ‬
‫ﺁﻣﺪ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺣﺮﻡ ﻛﻌﺒﻪ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ‬ ‫ﮔﻮﻫﺮ ﭼﻮ ﭘﺎﻙ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﻑ ﻧﻴﺰ ﭘﺎﻙ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺳﻴﺪ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻤﻮﺩ‬ ‫ﻛﻌﺒﺶ ﺯ ﻓﻴﺾ ﻛﻌﺒﻪ ﺻﻔﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﻻ ﺟﺮﻡ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﺣﺮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻬﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺩﻟﻴﺮﺍﻧﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺗﺎ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﻬﺪ ﻛﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻋﻠﻰ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﻭ ﻧﻬﺪ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻣﺎﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ‬
‫ﺧﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﭘﻨﺠﻪ ﺍﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﻪ ﺷﻴﺮ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺎﻡ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺪ ﺗﺴﻤﻴﻪ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺪ ﻧﺎﻡ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻗﺼﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻊ ﻗﺒﺎﺋﻞ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺳﺖ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﻰ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎﻯ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ‬
‫ﻭﻻﺩﺕ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻭﻯ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻧﺪ؟ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ‬
‫ﺯﻳﺪ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺳﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺷﺶ ﻋﻠﻰ ﻋﺎﻟﻰ ﻫﻤﺖ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬
‫ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﺎﺗﻔﻰ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﻋﻠﻰ ِﻧﻪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﺗﺴﻤﻴﻪ ﻭﻯ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺷﺒﻰ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﺟﺰﻯ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﻴﺘﺶ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬

‫ﻣﺎﺫﺍﺗﺮﻯ ﻣﻦ ﺍﺳﻢ ﺫﺍﻟﺼﺒﻰ‬ ‫ﺑﻴﻦ ﻟﻨﺎ ﺑﺤﻜﻤﻚ ﺍﻟﻤﺮﺿﻰ‬

‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﺍﻟﻬﻰ ﺣﻜﻢ ﻛﻦ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺩﺭ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺩﻙ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺟﺰﻯ ﺷﻨﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻳﻚ ﺑﻴﺘﺶ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ‪:‬‬
‫ﻋﻠﻰ ﺍﺷﺘﻖ ﻣﻦ ﺍﻟﻌﻠﻰ‬ ‫ﻓﺎﺳﻤﻪ ﻣﻦ ﺷﺎﻣﺦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﭘﺲ ﺑﺮﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺁﺭﺍﻡ ﺩﻝ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺟﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻡ‬ ‫ﻛﺎﻡ ﺩﻫﻦ ﻭ ﺯﻳﺐ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻡ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻬﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﺍﺳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ‬
‫ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﻴﺮﻭﺍﺭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﻣﺮﻭ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺷﻴﺮ ﺧﺼﻠﺘﺴﺖ ﺭﻭﻯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﺮﺍﺷﻴﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺟﺮﺃﺗﻰ ﻛﻨﺪ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﻋﻠﻰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﭘﻴﺶ ﻧﺒﺮﺩ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻓﺮﺍﭘﻴﺶ ﻣﻬﺪ ﺷﺪ ﻭ‬
‫ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻋﻠﻰ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺭﺍﻳﺤﻪ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﻣﻌﻨﺒﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺭﺳﻴﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﺍﺩﺍ ﻧﻤﻮﺩ‪:‬‬
‫ﻣﺸﻚ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﻜﻬﺖ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﺍﻭﺳﺖ‬ ‫ﺑﻮﻯ ﺟﺎﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻮ ﭼﻪ ﺑﻮﺳﺖ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻈﺮ ﻋﻠﻰ ﺑﺮ ﺟﻤﺎﻝ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺳﻴﺪ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﻟﺼﻠﻮﺓ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺧﺮﻡ ﺩﻝ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬ ‫ﺍﻧﺪﺭﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﻭﻯ ﻧﻬﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺩﺭ ﺩﻫﻦ ﺍﻭ ﻛﺮﺩ ﻭﻟﻰ ﻣﺪﺗﻰ‬
‫ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻣﻜﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺷﺤﺎﺕ ﻟﻌﺎﺏ ﺁﺏ ﺩﻫﻦ ﻛﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻭ ﻣﺎ ﻳﻨﻄﻖ ﻋﻦ ﺍﻟﻬﻮﻯ ﺑﻮﺩ ﺷﺮﺑﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﻭ ﻫﺬﺍ‬
‫ﻟﻌﺎﺏ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻓﻰ ﻓﻤﻰ ﻣﻰﭼﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﻧﻜﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺩﻯ‬

‫]‪ 11:05:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/008.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺷﻴﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺒﺪء ﺣﺎﻝ‬
‫ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺯ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺳﻴﺪ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻨﻮﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺯ ﻛﻴﻤﻴﺎﻯ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻦ ﺩﺍﺭﻯ‬ ‫ﻣﻔﺮﺣﻰ ﺑﻪ ﺟﮕﺮ ﺧﺴﺘﮕﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺭﺳﺎﻥ‬
‫ﭘﺲ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻃﺸﺖ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﺸﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺩ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﺴﺖ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﻭﻯ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﻃﺸﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩﻳﺪ ﺑﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﻏﺴﻞ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﻦ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﻣﻰﮔﺮﺩﻡ ﺑﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﻦ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﺍﻟﻐﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻯ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻋﻠﻰ ﻣﺒﺎﺷﺮ ﻏﺴﻞ ﺁﻥ‬
‫ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻰﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺸﺎﻳﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻋﻠﻰ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﻨﮕﻰ ﻭ ﺑﻰﺑﺮﮔﻰ ﺩﺭ ﻗﺮﻳﺶ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﻰ ﺑﻪ‬
‫ﻋﺴﺮﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻋﻴﺎﻟﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺯﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺎ ﻋﻢ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻯ ﻭ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻓﻘﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻴﺎﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺑﻼﻯ ﻏﻼ ﻭ ﻗﺤﻂ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ ﺁﻯ ﻭ ﺭﺣﻢ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ ﺗﺮﺣﻤﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻓﺮﺯﻧﺪﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﻢ ﺗﺎ ﺳﺒﻜﺒﺎﺭ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺆﻭﻧﺖ ﺍﻭ ﺗﺨﻔﻴﻒ ﻳﺎﺑﺪ ﻋﺒﺎﺱ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺑﺎﻗﻰ ﺭﺍ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﭘﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪ ،‬ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﺟﻌﻔﺮ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﻛﻔﺎﻳﺖ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻰﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻗﻴﺎﻡ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺣﺠﺮﻫﺎﻯ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻛﻨﻴﺖ‬
‫ﻋﻠﻰ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻨﻴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺁﻣﺪﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺒﺐ ﻛﻨﻴﺖ ﻋﻠﻰ ﺑﺪﻳﻦ ﻟﻔﻆ ﭼﻨﺪ ﭼﻴﺰ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ‪ :‬ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ‬
‫ﻭ ﻭﻯ ﭼﻴﺰﻯ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺧﺸﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻏﻴﻠﻮﻟﻪ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻦ ﻭﻯ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﻓﺖ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺧﻔﺘﻪ ﻭ‬
‫ﺭﺩﺍﻳﺶ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﻭﺵ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺧﺎﻙ ﺁﻟﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻥ ﺧﺎﻙ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ‬
‫ﺩﻭﺵ ﻭﻯ ﺩﻭﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻗﻢ ﻳﺎ ﺍﺑﺎﺗﺮﺍﺏ ﻗﻢ ﻳﺎ ﺍﺑﺎﺗﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﺍﻻﺣﺒﺎﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﻫﺠﺮﺕ ﻛﻪ ﻏﺰﻭﻩ‬
‫ﺫﻭﺍﻟﻌﺸﻴﺮﺓ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﻛﻨﻴﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻋﻤﺎﺭ ﺑﻦ ﻳﺎﺳﺮ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺩﺭ ﻏﺰﻭﻩ‬
‫ﺫﻭﺍﻟﻌﺸﻴﺮﺓ ﻣﻦ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﭘﺎﻯ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺮﻣﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﮕﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻣﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﻢ ﻳﺎ ﺍﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ‪ ،‬ﻳﺎ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺑﺪﺑﺨﺘﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺩﻭ ﻛﺴﺎﻧﺪ ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻧﺎﻗﻪ ﺻﺎﻟﺢ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺍ ﭘﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﻭ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺭﻧﮓ ﻛﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺣﻘﭙﺮﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻭﻯ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻛﻨﻴﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﺮﻳﺤﺎﻧﺘﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺍﺑﻦ ﻣﺮﺩﻭﻳﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﺑﺮ ﺍﻧﺼﺎﺭﻯ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ‬
‫ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺎﺭﻳﺤﺎﻧﺘﻴﻦ ﻭﺻﻴﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺷﺖ ﺩﻭ ﺭﻳﺤﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺮﺍﺩ‬

‫]‪ 11:05:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/008.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺭﻛﻦ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻫﺬﺍ ﺍﻟﺮﻛﻦ ﺍﻻﻭﻝ ﻳﻚ ﺭﻛﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻯ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺬﺍ‬
‫ﺍﻟﺮﻛﻦ ﺍﻟﺜﺎﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﺭﻛﻦ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ‬
‫ﻣﺸﻘﺖ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﺳﺨﺘﺘﺮﻳﻦ ﺑﻼﻫﺎﻯ ﻣﻦ ﺳﻪ ﺑﻮﺩ‪ :‬ﻳﻜﻰ ﻭﻓﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴﺪ ﻛﺎﻳﻨﺎﺕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﻟﺼﻠﻮﺓ ﻛﻪ ﻫﺎﺩﻯ ﺭﺍﻩ ﻭ‬
‫ﭘﺸﺖ ﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺣﻴﺮﺕ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻫﺎﻡ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺣﺴﺮﺕ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ‬
‫ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﺗﻜﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩ‪:‬‬
‫ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻏﻢ ﻫﺠﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪﻡ‬ ‫ﺍﻯ ﻫﻤﻨﻔﺴﻢ ﺁﻩ ﻛﻪ ﺑﻰﻳﺎﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪﻡ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺻﺪﻑ ﭼﺸﻢ ﮔﻬﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪﻡ‬ ‫ﺁﻥ ﺑﺤﺮ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭼﻮﻥ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ‬
‫ﺩﻭﻡ ﻭﻓﺎﺕ ﺣﻠﻴﻠﻪ ﺟﻠﻴﻠﻪ ﻣﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﻪ ﺳﻠﻮﺕ ﺩﻝ ﭘﺮ ﻏﻢ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﭘﺮ ﻧﻢ ﻭ ﻣﻮﻧﺲ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻭ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻭﻯ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺼﻄﻔﻮﻯ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﻕ ﺩﺍﻏﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺁﻥ ﺩﺍﻍ ﻧﻬﺎﺩ‪.‬‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﻩ ﻛﺎﺭ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻧﮕﺸﺎﺩ‬ ‫ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻓﻠﻚ ﺑﻰﺑﻨﻴﺎﺩ‬
‫ﺩﺍﻍ ﺩﮔﺮﺵ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺩﺍﻍ ﻧﻬﺎﺩ‬ ‫ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺩﻟﻰ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻏﻰ ﺩﺍﺭﺩ‬
‫ﺳﻮﻡ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺳﻔﺮﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﻛﺮﺑﻼ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ ﻭﺍﷲ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪﻥ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺿﻊ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻌﺴﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻳﻦ‬
‫ﻛﺮﺑﻼﺳﺖ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻗﻮﻣﻰ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻰﺣﺴﺎﺏ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺗﺎﻭﻳﻞ ﺳﺨﻦ ﻭﻯ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ‬
‫ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻟﺤﻖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﺭ ﺁﻥ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻗﻠﻮﺏ ﺍﻫﻞ ﺍﺳﻼﻡ ﺷﻤﻊ ﻭﺍﺭ ﺩﺭ ﻟﮕﻦ ﺿﺠﺮﺕ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ‬
‫ﻣﻮﻗﺪ ﺣﻴﺮﺕ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﺳﻴﻨﻬﻬﺎﻯ ﺍﻣﺖ ﺳﻴﺪ ﺍﻧﺎﻡ ﺁﺗﺶ ﻗﻠﻖ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺯﻳﺮ ﻭ ﺑﺎﻻ ﺷﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ‬ ‫ﺷﺪ ﺑﺴﺎﻁ ﺧﺮﻣﻰ ﻃﻰ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺯﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ‬
‫ﺧﻮﻥ ﻫﻤﻰ ﺁﻳﺪ ﺯ ﭼﺸﻢ ﺭﻭﺷﻨﺎﻥ ﺯﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻧﮓ ﺷﻔﻖ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺍﻟﻘﺎﺏ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺑﺴﻴﺎﺭﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻨﺤﻞ ﻭ ﺑﻴﻀﺎﻟﺒﻠﺪ ﻭ ﻳﻌﺴﻮﺏ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻭ ﻛﺮﺍﺭ ﻏﻴﺮ ﻓﺮﺍﺭ ﻭ ﺍﺳﺪﺍﷲ ﺍﻟﻐﺎﻟﺐ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺰﻭ ﺳﺎﺑﻊ ﺍﺯ ﻣﺴﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺣﻤﺪ ﺣﻨﺒﻞ ﻣﺬﻛﻮﺭ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺩﺳﺖ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺍﻻﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﺫ ﺑﻦ ﺟﺒﻞ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺧﺪﺍ ﺣﺐ ﻋﻠﻰ ﺣﺴﻨﺔ ﻻ ﺗﻀﺮ ﻣﻌﻬﺎ ﺳﻴﺌﺔ ﻭ ﺑﻐﺾ ﻋﻠﻰ ﺳﻴﺌﺔ ﻻ ﺗﻨﻔﻊ ﻣﻌﻬﺎ ﺣﺴﻨﺔ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻋﻠﻰ ﺣﺴﻨﻬﺎﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺳﻴﺌﻪ ﺿﺮﺭ‬
‫ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻋﻠﻰ ﺳﻴﺌﻬﺎﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺣﺴﻨﻪ ﻧﻔﻊ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ‬
‫ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺩ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ! ﺍﻳﻦ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﻢ ﻧﻌﻢ ﺁﺭﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ‬
‫ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺫﺭﻳﺖ ﻫﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻠﺐ ﻫﻤﺎﻥ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺻﻠﺐ ﻋﻠﻰ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ .‬ﺍﻣﺎﻡ ﺗﺮﻣﺪﻯ ﺩﺭ ﺳﻨﻦ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﻪ‬
‫ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺷﻨﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ‬
‫ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ‬

‫]‪ 11:05:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/008.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻻ ﻳﺘﺨﻠﻔﻚ ﺑﻌﺪﻯ ﺍﻻ ﻛﺎﻓﺮ ﺍﻭ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻼﻑ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﻻ ﻛﺎﻓﺮﻯ ﻳﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻰ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ‬
‫ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻭﻯ ﺩﻋﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺭﺩ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﻘﻪ ﻣﺬﻛﻮﺭﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺩﺳﺖ ﮔﻴﺮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻬﺮ ﺩﻭ ﺳﺮﺍﻯ‬ ‫ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺧﺪﺍﻯ‬
‫ﻛﻪ ﺍﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺍﻝ ﻣﻦ ﻭﺍﻻﻩ‬ ‫ﺑﻬﺮ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﻪ ﺍﻟﻪ‬
‫ﺳﺒﺐ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﻧﮕﻮﻧﺴﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺑﻐﺾ ﺍﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺯﻳﺎﻧﻜﺎﺭﻳﺴﺖ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻋﺎﺩ ﻣﻦ ﻋﺎﺩﺍﻩ‬ ‫ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻭﻯ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ‬
‫ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺩﻻﻳﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺴﺘﻐﻔﺮﻯ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺒﻰ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻗﺎﺋﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻭ ﻫﻤﻪ ﺧﻼﻳﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺴﺎﺑﮕﺎﻩ ﺣﺸﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﻁ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﺭﮔﺬﺷﺘﻢ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺣﻮﺽ ﻛﻮﺛﺮﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺁﺏ ﺩﻫﻨﺪ‬
‫ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻯ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺁﺏ ﺩﻫﻨﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮﺍ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻰ ﺗﻮ‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﻣﺬﻣﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻰﻛﻨﻰ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻫﻼﻙ ﻣﻦ‬
‫ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺳﺘﻄﺎﻋﺖ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻊ ﻭﻯ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻛﺮﺩ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﺎﺭﺩﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻭﻯ‬
‫ﺭﺍ ﺑﻜﺶ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺘﻢ ﻭ ﭘﺲ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺭﺳﻮﻝ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻯ ﻛﺮﺩﻡ ﭘﺲ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺍﷲ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺣﺴﻦ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺩﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻣﺮﺍ ﺁﺏ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭﻯ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ‬
‫ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻳﺎ ﻧﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ ﭘﺲ ﻭﺿﻮ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ‬
‫ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺪﻣﻴﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻓﻼﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭﻯ ﻛﺸﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﮔﻤﺎﺷﺘﮕﺎﻥ ﺣﺎﻛﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺑﻰﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺑﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﭘﺲ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺣﺎﻛﻢ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﻨﺪ ﺣﺎﻛﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺑﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﻢ‬
‫ﺟﺰﺍﻙ ﺍﷲ ﺧﻴﺮﺍ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﻰ ﻭ ﻗﻮﻡ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﮕﻨﺎﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﻟﺤﻖ ﺣﺎﻛﻢ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻥ ﻧﺎﻛﺲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺑﻨﻌﻢ‬
‫ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺭﺍ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺰﺍ ﻭ ﺟﺰﺍﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺳﻴﺪ‬ ‫ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ‬
‫ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺘﺤﻴﺔ ﻭ ﺍﻟﺮﺿﻮﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻭﻯ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻦ ﻫﺸﺎﻡ ﺍﻟﻤﺨﺰﻭﻣﻰ‬
‫ﻭﺍﻟﻰ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻨﺒﺮ ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺐ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻣﻰﮔﺸﺎﺩ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺟﻤﻌﻬﻬﺎ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﻣﻨﺒﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺪﻡ ﺩﻳﺪﻡ‬
‫ﻛﻪ ﻗﺒﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺟﺎﻣﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺍﻯ ﺍﺑﻮﻋﺒﺪﺍﷲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻧﻤﻰﺳﺎﺯﺩ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻠﻰ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﮔﻔﺖ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺸﺎ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ‬
‫ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﺎ ﻭﻯ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﮔﺸﺎﺩﻡ ﻭﻯ ﻣﺬﻣﺖ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻼﻙ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺩﺳﺖ ﺳﺎﻗﻰ ﻓﻨﺎ ﺯﻫﺮ ﻫﻼﻛﺶ ﻣﻰﺩﻫﺪ‬ ‫ﻧﺎﻛﺴﻰ ﻛﺰ ﺟﺎﻡ ﺑﻐﺾ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ ﺧﻮﺭﺩ‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺍﻟﻬﻰ ﭼﻮﻥ ﺭﻫﺪ‬ ‫ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻋﺴﺖ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﻭﺯ ﺣﺸﺮ‬

‫]‪ 11:05:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/008.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ‬
‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻏﺰﻭﻩ ﺧﻴﺒﺮ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺩﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻛﺴﻰ‬
‫ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻳﺤﺐ ﺍﷲ ﻭ ﺭﺳﻮﻟﻪ ﻭ ﻳﺤﺒﻪ ﺍﷲ ﻭ ﺭﺳﻮﻟﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺭﺍ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻭ ﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ‬
‫ﻗﺮﺏ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﻟﻬﻰ ﺟﻠﺖ ﻋﻈﻤﺘﻪ ﻭ ﻋﻠﺖ ﻛﻠﻤﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻻﺣﺒﺎﺏ ﺍﺯ ﺟﺎﺑﺮ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻧﺼﺎﺭﻯ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ‬
‫ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻃﺎﺋﻒ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﻔﻴﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﺠﻮﺍﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﺠﺐ ﺭﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﻧﺘﺠﻴﺘﻪ ﻭ‬
‫ﻟﻜﻦ ﺍﷲ ﺍﻧﺘﺠﺎﻩ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺭﺍﺯ ﻧﻤﻰﮔﻔﺘﻢ ﺍﷲ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﺎ ﻭﻯ ﻧﺠﻮﻯ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﺭ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﺴﺎﻳﻰ ﺁﻣﺪ‬
‫ﻣﺬﻛﻮﺭﺳﺖ ﻭ ﺗﺮﻣﺪﻯ ﻧﻴﺰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﺎ ﻭﻯ ﻧﺠﻮﻯ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺭﺍﺯ‬
‫ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﻣﺤﺮﻣﻴﺖ ﺭﺍﺯ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻗﺮﺏ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺮﻡ ﺍﻭ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺮ ﻳﺰﺩﺍﻥ ﺭﺍ‬ ‫ﻣﺤﺮﻡ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻌﺒﻪ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ‬
‫ﺧﺎﺯﻥ ﮔﻨﺞ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﺎﻭﻳﻞ‬ ‫ﻛﺎﺗﺐ ﻧﻘﺸﻨﺎﻣﻪ ﺗﻨﺰﻳﻞ‬
‫ﺟﺎﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﺎﻟﺶ ﺷﺎﺩ‬ ‫ﻫﻢ ﻧﺒﻰ ﺭﺍ ﻭﺻﻰ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺍﻣﺎﺩ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺻﻔﺎﺕ ﺣﻤﻴﺪﻩ ﻭ ﺳﻤﺎﺕ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﻗﻴﺎﺱ ﻓﻬﻢ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻴﺰ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻭﻫﻢ ﺑﻴﺮﻭﻧﺴﺖ ﻭ ﺷﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣﺎﻝ‬
‫ﻭ ﺣﺎﻝ ﺣﻘﻴﻘﺘﺶ ﺑﺮ ﺿﻤﺎﻳﺮ ﺻﺎﻓﻴﻪ ﻋﻘﻼ ﻭ ﺧﻮﺍﻃﺮ ﺯﺍﻛﻴﻪ ﻋﺮﻓﺎ ﻭ ﻓﻀﻼ ﻻﻳﺢ ﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﻭ ﻭﺍﺿﺢ ﻭ ﻫﻮﻳﺪﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮﺁﺕ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭼﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺻﻴﻘﻠﺴﺖ‬ ‫ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺣﺴﻦ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﻛﻨﺪ ﻛﺴﻰ‬
‫ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺫﺍﺕ ﺳﺎﻃﻌﺔ ﺍﻟﻠﻮﺍﻣﻊ ﻭ ﻣﻔﺎﺧﺮ ﺻﻔﺎﺕ ﻻﺯﻣﺔ ﺍﻟﺴﻮﺍﻃﻊ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻭ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﻛﻀﻮء ﺍﻟﻨﻬﺎﺭ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺍﻻﻧﻮﺍﺭ‬
‫ﻗﺮﺍﺭ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﭘﺲ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻭ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻟﺸﻤﺲ ﺗﻜﺒﺮ ﻋﻦ ﺣﻞ ﻭ ﻋﻦ ﺣﻠﻞ‬
‫ﺯ ﻭﺻﻒ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺪﺣﺶ ﻧﻜﺎﺕ ﻣﻌﻨﻰ ﺭﺍ‬ ‫ﻗﺪﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﻗﻠﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺷﺮﺡ ﻛﻨﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺷﺐ ﺗﺠﻠﻰ ﺭﺍ‬ ‫ﺧﺮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﻋﻨﺎﻧﺶ ﻛﺰﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﺬﺭ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺑﺦ ﺣﻜﻢ ﻣﺎ ﻻ ﻳﺪﺭﻙ ﻛﻠﻪ ﻻ ﻳﺘﺮﻙ ﻛﻠﻪ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺮﻑ ﻧﺴﺐ ﻋﺎﻟﻴﺶ ﺍﺯ ﺧﺒﺮ ﻣﻌﺘﺒﺮ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻣﻨﻰ ﻭ ﺍﻧﺎ ﻣﻨﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﺴﺖ ﻭ ﺣﺴﺐ ﻭﺍﻓﻴﺶ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﻣﻴﻤﻨﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻧﺖ ﻣﻨﻰ ﺑﻤﻨﺰﻟﺔ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻣﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﻣﺤﻘﻖ ﻭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺍﻣﺎ ﻋﻠﻢ‬
‫ﺍﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺩﺍﻧﺶ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻧﻜﺘﻪ ﻛﺎﻣﻠﻪ ﺍﻧﺎ ﻣﺪﻳﻨﺔ ﺍﻟﻌﻠﻢ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺑﺎﺑﻬﺎ ﻣﻌﻴﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﺣﻜﻴﻢ ﺳﻨﺎﻳﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻢ ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻫﻢ ﻋﻠﻢ ﺩﺍﺭﺵ‬ ‫ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﻭ ﻣﻠﻚ ﻣﺨﺘﺎﺭﺵ‬
‫ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺗﻌﺮﻑ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺳﺨﻨﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻭﻯ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻯ ﻧﻴﺰ ﻛﺴﻰ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﻪ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺳﻠﻮﻧﻰ ﻋﻤﺎ ﺩﻭﻥ ﺍﻟﻌﺮﺵ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺎﻭﺭﺍﻯ ﻋﺮﺵ ﭘﺲ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ‬
‫ﺩﻭ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﻣﻦ ﻋﻠﻤﻬﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻟﻌﺎﺏ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺯﻗﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﭼﺸﺎﻧﻴﺪﻩ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻗﺒﻀﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺳﺪ ﻣﺮ‬
‫ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻭ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﺭﺍ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻦ ﻭﺳﺎﺩﻫﺎﻯ ﻭﺿﻊ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ﺑﺪﺍﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺁﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺏ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺷﻚ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻮﻡ ﺩﺭ ﻣﻜﺘﺐ ﺍﺩﺏ ﺍﺯ ﺍﺩﻳﺐ ﻟﺒﻴﺐ ﻭ ﻋﻠﻤﻚ ﻣﺎ ﻟﻢ ﺗﻜﻦ ﺗﻌﻠﻢ ﺩﺭ‬
‫ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺏ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﺩﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﺎﺑﻰ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺏ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ‬

‫]‪ 11:05:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/008.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻨﻜﺸﻒ ﺷﺪ ﺷﻴﺦ ﻓﺮﻳﺪﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﻄﺎﺭ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻭﺯ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﻟﺶ ﺻﺪ ﻋﻠﻢ ﺑﮕﺸﺎﺩ‬ ‫ﻧﺒﻰ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻋﻠﻢ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻰ ﺷﻚ ﺣﻴﺪﺭ ﺁﻣﺪ‬ ‫ﭼﻮ ﺷﻬﺮ ﻋﻠﻢ ﺩﻳﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﻣﺪ‬
‫ﺯ ﺩﺳﺖ ﺳﺎﻗﻰ ﻛﻮﺛﺮ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩ‬ ‫ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﻯ ﺩﻝ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩ‬
‫ﺍﻣﺎ ﻋﺒﺎﺩﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻬﺎﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺧﻠﻮﺍﺕ ﺍﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻜﺒﻴﺮﺓ ﺍﻻﺣﺮﺍﻡ ﻣﻰﺷﻨﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﻯ ﺗﻜﺒﻴﺮﺍﺕ ﻓﺮﺍﺋﺾ ﻭ ﻧﻮﺍﻓﻞ ﺍﻣﺎ‬
‫ﺣﻠﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻏﻼﻡ ﻭﻯ ﺩﺭ ﭘﺲ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺑﺎﺭ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ‬
‫ﺁﺧﺮﺍﻻﻣﺮ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻏﻼﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﻨﻮﺩﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩﻯ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﺭﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺁﻧﻜﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﺭﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﺭﻯ ﻳﻌﻨﻰ‬
‫ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﺆﻭﻧﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻏﺎﻳﺖ ﺑﺮﺩﺑﺎﺭﻯ ﻭ‬
‫ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﻜﻮﻛﺎﺭﻳﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺍﻓﺴﺮ ﺣﻠﻢ‬ ‫ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺟﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺯﻳﻮﺭ ﻋﻠﻢ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﺿﻌﺶ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﻳﻘﻴﻪ ﻣﻐﺮﺏ ﺗﺎ ﺳﻤﻨﺪ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ‬
‫ﻛﻮﻓﻪ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻣﻼﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﺮﻭﺭ ﻭﻯ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻤﺮ ﻭﻯ ﺍﻧﺒﻮﻫﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻭﻯ‬
‫ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺭﺍ ﻣﻰﺷﻨﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺭﻭﺯﻯ ﺑﻌﻀﻰ ﺣﻮﺍﻳﺞ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻡ ﻋﺘﺒﻪ ﻭﻯ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻩ ﺗﺎ‬
‫ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﺑﻮﺍﻟﻌﻴﺎﻝ ﺍﺣﻖ ﺍﻥ ﻳﺤﻤﻞ ﭘﺪﺭ ﻋﻴﺎﻻﻥ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﺩﻡ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﻣﺆﻣﻨﺎﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﻧﺴﺒﺘﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ‪ :‬ﻻ ﻳﻨﻘﺺ ﺍﻟﺮﺟﻞ ﻣﻦ ﻛﻤﺎﻟﻪ ﻣﺎ ﻳﺤﻤﻠﻪ ﺍﻟﻰ ﻋﻴﺎﻟﻪ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻢ‬
‫ﻧﻜﻨﺪ ﺑﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﻴﺎﻝ ﻣﻰﻛﺸﺪ ﺍﻣﺎ ﺳﺨﺎﻭﺗﺶ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﺒﻬﺎﻯ ﺍﺷﺘﻬﺎﺭ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺻﻐﺎﺭ ﻭ ﻛﺒﺎﺭ ﻣﺨﻔﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻨﺴﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﻭﺍﺣﺪﻯ ﺭﺣﻤﺔ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻧﺰﻭﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﺮﻛﺰ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻣﺘﺎﻉ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﺭﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺮﺝ ﻻﺑﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﺿﺎﻯ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻥ ﻧﻔﻘﻪ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻇﻠﻤﺎﻧﻰ‪ .‬ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ‪ :‬ﻭ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﻨﻔﻘﻮﻥ‬
‫ﺍﻣﻮﺍﻟﻬﻢ ﺑﺎﻟﻠﻴﻞ ﻭ ﺍﻟﻨﻬﺎﺭ ﺳﺮﺍ ﻭ ﻋﻼﻧﻴﺔ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺑﺨﺖ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﺍﺩ‬
‫ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺗﺼﺪﻕ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﺟﻮﺍﺏ‬
‫ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺻﺪﻗﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﺟﻬﺖ ﺭﺿﺎﻯ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﺟﻤﻊ ﺁﻥ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﺍ ﺍﻟﺘﺰﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻤﻨﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ‬
‫ﺷﺮﻑ ﻗﺒﻮﻝ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺭﺿﺎ ﺭﺳﺪ ﻭ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﺸﻨﻮﺩﻯ ﻣﻌﺒﻮﺩ ﻣﻨﺴﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻳﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﺑﻦ‬
‫ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﺍﻻ ﺍﻥ ﺫﻟﻚ ﻟﻚ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻰ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﭽﻪ ﻣﻰﺟﺴﺘﻰ ﻭﺍﺻﻞ ﺷﺪﻯ ﻭ ﻗﻀﻴﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﺍﻳﺜﺎﺭ‬
‫ﺍﻭ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻳﻪ ﻭ ﻳﻄﻌﻤﻮﻥ ﺍﻟﻄﻌﺎﻡ ﻋﻠﻰ ﺣﺒﻪ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﺎ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﻭﺍﺿﺢ‬
‫ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺯﻫﺎﺩﺕ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﺗﺮﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺍﻣﻮﺭ ﻋﻘﺒﻰ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺻﻔﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻮﻟﻰ‬
‫ﺩﺭﺟﻪ ﻗﺼﻮﺭﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺟﺎﺑﺮ ﺍﻧﺼﺎﺭﻯ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺯﺍﻫﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﻘﺎ‬
‫ﺩﻳﺪﻩ ﻫﻤﺖ ﺍﺯ ﻣﺘﺎﻉ ﻓﺎﻧﻰ ﺩﻧﻴﺎ ﻓﺮﻭﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺮﺻﺪ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﻣﺘﺮﺻﺪ ﺷﻬﻮﺩ ﺗﺠﻮﻉ ﺗﺮﺍﻧﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﺪﻳﺪ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺘﻮﺍﻟﻰ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺟﻮ ﺳﻴﺮ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺣﺴﺒﻰ ﻣﻦ ﺍﻟﻄﻌﺎﻡ ﻣﺎ ﻳﻘﻴﻢ ﻇﻬﺮﻯ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻃﻌﺎﻡ ﻣﺮﺍ‬
‫ﺁﻥ ﻣﻘﺪﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﺮﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻼﻓﺖ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ‬

‫]‪ 11:05:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/008.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺯﺭ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻧﻴﻚ ﺗﺎﻣﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺻﻔﺮﺍء ﻭ ﻳﺎ‬
‫ﺑﻴﻀﺎء ﻏﺮ ﻳﺎ ﻏﻴﺮﻯ ﺍﻯ ﺯﺭ ﺯﺭﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭ ﺍﻯ ﻧﻘﺮﻩ ﺳﻔﻴﺪ ﻋﺬﺍﺭ ﻏﻴﺮ ﻣﺮﺍ ﻏﺮﻭﺭ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺟﺰ ﻣﺮﺍ ﺑﻔﺮﻳﺒﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺟﻠﻮﻩ‬
‫ﺩﻟﻔﺮﻳﺐ ﻭ ﺷﻴﻔﺘﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺳﻪ ﻃﻼﻕ ﺩﺍﺩﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺭﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺤﺎﻟﺴﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ‬
‫ﺗﺼﺮﻑ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﻭﺻﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻥ ﺑﺰﻩ ﻭ ﻭﺑﺎﻝ‪.‬‬
‫ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﺪﻳﺪﻩ ﻫﻤﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻤﻰﻧﮕﺮﻡ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﺸﻮﻩ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﻫﺪ‬
‫ﺳﺰﺩ ﻛﻪ ﻣﺰﺭﻉ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻧﻴﻢ ﺟﻮ ﻧﺨﺮﻡ‬ ‫ﭼﻮ ﮔﺮﺩ ﺧﺮﻣﻦ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻬﭽﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﭘﺮﻭﻳﻦ‬

‫]‪ 11:05:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/008.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻣﺎ ﻛﺮﺍﻣﺎﺕ ﻭﻯ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻭ ﺣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻴﺰ ﺷﻤﺎﺭ ﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺻﺤﻴﺤﻪ ﺛﺎﺑﺖ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﻪ ﺭﻛﺎﺏ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﺍﻓﺘﺘﺎﺡ ﺗﻼﻭﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﺑﻪ ﺭﻛﺎﺏ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﺮﻛﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﺧﺘﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻧﻘﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻨﺖ ﻋﻤﻴﺲ ﺍﺯ ﻓﺎﻃﻤﻪ‬
‫ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭ ﺷﺒﻰ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺯﻓﺎﻑ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻡ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺍﻥ‬
‫ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﺠﺪﻫﺎﻯ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﭘﺲ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﺎﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻪ‬
‫ﭘﺎﻛﻴﺰﮔﻰ ﻧﺴﻞ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﺷﻮﻫﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﺧﻼﻳﻖ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺍﺧﺒﺎﺭ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﻴﻦ‬
‫ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻭﻯ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﺁﺏ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ‬
‫ﺩﻳﺮﻯ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺟﻤﻌﻰ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺩﻳﺮ ﺳﻮﺍﻝ ﺁﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﺎ ﺁﺏ ﺩﻭ ﻓﺮﺳﻨﮕﺴﺖ ﺍﺻﺤﺎﺏ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺭﻭﻳﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻗﻮﺕ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺭﺳﻴﻢ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻋﻨﺎﻥ ﺑﻐﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻗﺒﻠﻪ ﺗﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻜﺎﻭﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺰﺭگ‬
‫ﭘﻴﺪﺍ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺁﻟﺘﻰ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﺎﺭ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺁﺑﺴﺖ ﺟﻬﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﻨﻴﺪ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﺻﺤﺎﺏ‬
‫ﻣﺠﻤﺘﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺍﺯ‬
‫ﺳﺎﻋﺪ ﺑﺎﺯ ﻧﻮﺭﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺯﻭﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻯ ﭼﺸﻤﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺁﺑﻰ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺻﺎﻓﻰ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻭ ﺧﻨﻚ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻔﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ‬
‫ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﭘﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﭼﺸﻤﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺭﺍﻫﺐ ﺩﻳﺮ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻳﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺮﺳﻠﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﻧﻰ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻘﺮﺑﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﻭﺻﻰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺮﺳﻠﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺧﺎﺗﻢ‬
‫ﺍﻟﻨﺒﻴﻴﻦ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺭﺍﻫﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺳﺖ ﺑﻴﺎﺭ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﻮﻡ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺍﺩ ﭘﻴﺮ ﺩﻳﺮﺍﻧﻰ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺍﺷﻬﺪ ﺍﻥ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﷲ ﻭ ﺍﺷﻬﺪ ﺍﻥ ﻣﺤﻤﺪﺍ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻭ ﺍﺷﻬﺪ ﺍﻧﻚ ﻭﺻﻰ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﺯ ﻭﻯ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺳﺒﺐ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻰ ﻣﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﺩﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑﻨﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺮ ﺑﺮﺍﻯ‬
‫ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﺴﺖ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺮ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﺪﻫﺎﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻣﻮﺿﻊ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻛﻨﺪﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻳﺎ ﻭﺻﻰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺁﻥ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻯ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻰﺑﺮﺩﻡ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ‬
‫ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭﻯ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺗﺮ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﭙﺎﺱ ﻣﺮ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻯ ﻣﻨﺴﻰ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ‬
‫ﺍﻭ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺷﺪ ﭘﺲ ﺭﺍﻫﺐ ﻣﻼﺯﻡ ﺍﻣﻴﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺍﻫﻞ ﺷﺎﻡ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ‬
‫ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻣﺘﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﺷﺮﺡ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎ ﺻﻮﻟﺖ ﺟﺮﺃﺗﺶ ﺑﺮ ﻫﻴﭻ ﺑﻴﻨﺎﻳﻰ ﻣﺨﺘﻔﻰ ﻭ ﺳﻄﻮﺕ ﺷﺠﺎﻋﺘﺶ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﺩﺍﻧﺎﻳﻰ ﻣﺤﺘﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻏﺰﻭﻩ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻣﻠﻚ ﺍﺣﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻴﺴﺮ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﺳﻴﺪ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﻭ ﻣﻘﺎﺗﻠﺖ ﺑﺎ ﺯﻣﺮﻩ ﻛﻔﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺏ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻛﺎﻓﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻻ ﻓﺘﻰ ﺍﻻ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻻ ﺳﻴﻒ ﺍﻻ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺮﺏ ﺧﻨﺪﻕ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﻭﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﺭﺯﻡ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﺗﻴﺮﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ‬

‫]‪ 11:05:24 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/009.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺮﺣﺐ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺧﻴﺒﺮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺿﺮﺏ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﻭ ﻧﻴﻤﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻨﺪﻥ ﺩﺭ ﺧﻴﺒﺮ ﺍﺛﺮﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﻭﻻﻳﺖ ﺣﻴﺪﺭ ﻛﻪ ﺗﺎ‬
‫ﺯﻣﺎﻥ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮ ﻟﻮﺡ ﺩﻟﻬﺎﻯ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻣﺴﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻛﺎﻓﻪ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﻣﺬﻛﻮﺭ‪.‬‬
‫ﺁﺑﺎﺩ ﺳﺎﺯ ﻛﻌﺒﻪ ﻭ ﺧﻴﺒﺮ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻦ‬ ‫ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﻝ ﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﻛﻦ‬
‫ﻭﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻛﻦ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﻧﺲ ﺍﻧﺲ ﮔﻴﺮ‬
‫ﻭ ﻫﻠﻢ ﺟﺮﺍﺩﺭ ﺑﺎﻗﻰ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻄﺎﻭﻯ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﺮﺗﻀﻮﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻘﺼﺪ ﺍﺻﻠﻰ ﺍﺯ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺫﻛﺮ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺷﻬﺪﺍﻯ‬
‫ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﺴﺖ ﺑﺮﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺍﺧﺘﺼﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺻﺪ ﭼﻨﺪﺍﻧﺴﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺩﺭ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﻛﻤﺎﻟﻴﺖ ﺍﻭ‬
‫ﻭ ﺣﺎﻝ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻭﺟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺳﺮﻳﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﺘﻤﻜﻦ ﺷﺪ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺟﻤﻞ ﻭ ﺻﻔﻴﻦ ﻛﻪ ﺗﻔﺎﺻﻴﻞ ﺁﻥ ﺩﺭ‬
‫ﻣﺘﻮﻥ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺭﻗﻢ ﺛﺒﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻗﺼﻪ ﺣﻜﻤﻴﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩ ﻭ ﺯﻫﺎﺩ ﻛﻮﻓﻪ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮ‬
‫ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻻ ﺣﻜﻢ ﺍﻻ ﷲ ﻭ ﻫﺸﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﻭﺭﺍ ﻣﻨﺰﻝ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺑﻦ ﻛﻮﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﻴﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﻭﻗﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻣﺮﺗﻀﻰ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‪ ،‬ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺯ ﺁﺭﺩ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﻴﻦ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﺪﻩ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺨﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻳﺮﺑﻮﻉ ﻭ ﺣﺮﻗﻮﺱ ﺑﻦ ﺯﻫﻴﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰﺭگ ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻦ ﻭ ﺳﭙﺎﻫﻰ‬
‫ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺷﺎﻣﻴﺎﻥ ﺭﻭﻳﻢ ﺍﻣﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﻴﻦ ﺭﺍﺿﻰ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺷﻤﺎ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﻙ ﺣﺮﺏ ﻛﻦ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺁﻣﺪﻫﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮﺏ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﺏ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﺏ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ‬
‫ﻫﺮ ﺷﻬﺮﻯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺪﺩ ﻃﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﻋﺪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺧﺒﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻧﻤﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻟﺸﻜﺮﻯ‬
‫ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺧﺒﺮ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﻓﺴﺎﺩ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﺭﻭﺩ ﻣﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻴﻢ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﻣﻴﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﺴﺖ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺍﺭﺝ‬
‫ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺎﻡ ﺷﻮﻳﻢ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺯﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻯ ﺑﺒﺮﻧﺪ‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻟﺸﮕﺮ ﻇﻔﺮ ﭘﻴﻜﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺑﺠﺎﻳﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻣﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﺨﻮﻳﻒ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﺸﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ‬
‫ﺍﻟﺘﻮﺑﻪ ﺍﻟﺘﻮﺑﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺍﺭﻯ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻛﻮﺍﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺩﻩ ﻛﺲ‬
‫ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺹ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺬﻫﺐ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﺭﺟﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ‪ ،‬ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻭﻫﺐ ﻭ ﺣﺮﻗﻮﺱ ﺑﻦ ﺯﻫﻴﺮ ﺭﺍ‬
‫ﻛﻪ ﺫﻭﺍﻟﺜﺪﻳﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺍﻣﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺣﺮﺏ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﺑﺎ ﻋﻠﻰ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﺭﻗﻴﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺮ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ‬
‫ﻣﺎﺭﻗﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺠﺎﻯ ﻳﻚ ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﭘﺎﺭﻫﺎﻯ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻭﺵ ﻭﻯ‬
‫ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻮﻳﻰ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﻡ ﻳﺮﺑﻮﻉ ﻭ ﺍﻭ ﺫﻭﺍﻟﺜﺪﻳﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﻭ ﺷﺮﻳﻚ ﺍﺑﻦ ﻭﻫﺐ‬
‫ﺭﺍﺳﺒﻰ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﺭﺕ‪.‬‬

‫]‪ 11:05:24 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/009.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﺑﻮﺍﻟﺸﻴﺦ ﺍﺻﻔﻬﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺩﻻﻳﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺑﻮﺳﻌﻴﺪ ﺧﺪﺭﻯ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺧﺪﺍﻯ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﺗﻤﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺫﻭﺍﻟﺨﻮﻳﺼﺮﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻴﺎﻣﺪ‬
‫ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻋﺪﻝ ﻛﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻭﻳﺤﻚ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﺪﻝ ﻛﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻋﺪﻝ ﻧﻜﻨﻢ ﻓﺎﺭﻭﻕ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ‬
‫ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﺭﻗﻴﻦ‬
‫ﺑﺮ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺣﻖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻨﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺎﺭﻗﻴﻦ ﻛﻴﺎﻧﻨﺪ ﺭﻭﺯﻫﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯﮔﺰﺍﺭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ‬
‫ﻗﺮﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﭘﻴﺸﺮﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻴﺎﻩ‬
‫ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﻭﻯ ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻓﺮﻗﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻭ ﺣﺮﺏ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺍﺑﻮﺳﻌﻴﺪ ﺧﺪﺭﻯ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‬
‫ﻛﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﻨﻮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺲ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺮﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﺎﺭﻧﺪ ﭼﻨﺎﻥ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺻﻔﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻣﻌﺠﺰ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﻳﺮﻯ ﻣﻰﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﭘﻴﺮ ﺗﺮﺳﺎﻳﻰ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺩﻳﺮ ﺑﻮﺩ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﺳﻼﻡ‬
‫ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻋﻨﺎﻥ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺪﺍﻥ ﻃﺮﻑ ﻣﺼﺮﻭﻑ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﻳﺮ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﻴﺮ ﺩﻳﺮﺍﻧﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻟﺸﮕﺮ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﻭﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺗﻮﻗﻒ‬
‫ﻛﻦ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮﺏ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﻣﺸﻮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺒﻮﻃﺴﺖ ﻭ ﻃﺎﻟﻊ ﺍﻫﻞ ﻣﻠﺖ ﺍﺳﻼﻡ‬
‫ﺿﻌﻴﻒ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﺻﺒﺮ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭ ﻭ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﭘﻴﺸﻪ ﮔﻴﺮ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻛﻮﻛﺐ ﻫﺎﺑﻂ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺻﻌﻮﺩ ﻧﻬﺪ ﻭ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻗﻮﺗﻰ ﻳﺎﺑﺪ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﻯ ﻋﻠﻢ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺳﻴﺮ ﻓﻼﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﺒﺮ ﺩﻩ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﻘﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ‬
‫ﻧﺸﻨﻮﺩﻫﺎﻡ ﺳﺆﺍﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺮﺩ ﭘﻴﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﻗﻮﻑ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺣﺎﻻﺕ‬
‫ﺍﺭﺿﻰ ﭼﻴﺰﻯ ﭘﺮﺳﻢ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻫﺎﻯ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻗﺪﻡ ﺗﻮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺪﻓﻮﻧﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ‬
‫ﻇﺮﻓﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﻨﺪ ﻋﺪﺩ ﺩﻧﺎﻧﻴﺮ ﻣﺴﻜﻮﻛﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻘﺶ ﺳﻜﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺣﺮﺏ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮ ﺗﻮ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ‬
‫ﺩﻩ ﻛﺲ ﻛﺸﺘﻪ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻢ ﺍﺯ ﺩﻩ ﻛﺲ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﮕﺮﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ ﭘﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺯﻳﺮ‬
‫ﻗﺪﻡ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻜﺎﻭﻳﺪﻧﺪ ﺁﻥ ﻇﺮﻑ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻳﻨﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﺪﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮ ﭘﻴﺮ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﺯ ﺩﻳﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺮ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﺎ ﺳﻄﻮﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﺷﻮﻛﺖ ﻣﺎ ﻻﻛﻼﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ‪.‬‬
‫ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺏ ﻭﻯ ﻭ ﺑﺨﺖ ﻫﻤﻌﻨﺎﻥ‬ ‫ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮ ﻳﻤﻴﻦ ﻭﻯ ﻭ ﻓﺘﺢ ﺑﺮ ﻳﺴﺎﺭ‬
‫ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺟﻨﺪﺏ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻻﺯﺩﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﺏ ﺟﻤﻞ ﻭ ﺻﻔﻴﻦ ﺑﺎ ﻋﻠﻰ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﺷﻚ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺣﻖ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻭﻳﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺷﻜﻰ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺮﺏ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﻚ ﻣﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺎﺭﻯ ﺑﺲ ﻋﻈﻴﻤﺴﺖ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻄﻬﺮﻩ ﺁﺏ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻧﻴﺰﻩ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺳﭙﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﺯ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺁﻥ ﺑﻨﺸﺴﺘﻢ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺁﺏ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﻯ ﻣﻄﻬﺮﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺩﻡ ﺑﺴﺘﺪ ﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﻭﺿﻮ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺳﭙﺮ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻭﻯ ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ؟‬

‫]‪ 11:05:24 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/009.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻼ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﻔﺖ ﻭﺍﷲ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ً :‬‬
‫ﻛﻼ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﺬﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﺩﺭﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺁﻣﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﮕﺬﺷﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭ ﺍﷲ ﻧﻴﺎﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﺭﺍﻳﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﺏ ﺍﻣﻴﺮ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻭﺍﷲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﺬﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﮔﺬﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﺟﺎﻯ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺟﺎﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ‬
‫ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺍﻟﺤﻤﺪﷲ ﻛﻪ ﻣﻴﺰﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺪﻋﻴﺴﺖ ﺩﻟﻴﺮ ﻭ‬
‫ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻪ ﻫﺴﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺧﺒﺮ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬
‫ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻬﺪ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻛﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻭ ﻗﺘﺎﻝ ﺍﻫﻞ ﺧﻼﻑ ﺛﺒﺎﺕ ﻭﺭﺯﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺻﻔﻮﻑ ﺑﮕﺬﺷﺘﻴﻢ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺭﺍﻳﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﻚ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﻣﻴﺮ ﭘﺲ ﭘﺸﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ‬
‫ﺟﻨﺪﺏ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﺎﺭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻠﻰ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺵ ﻳﻚ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻜﺸﺘﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ‬
‫ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻢ ﻣﻦ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺯﺧﻤﻰ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺯﺧﻤﻰ ﺯﺩ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻴﺎﻓﺘﺎﺩﻳﻢ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺒﺮﺩﻧﺪ‬
‫ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪﻡ ﺟﺰ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﭙﺎﻩ ﺷﺎﻩ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻃﻌﻦ ﻭ ﺿﺮﺏ‬
‫ﺩﺭ ﺳﺮﺑﺎﺯﻯ ﺭﻭﻯ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﺏ ﺩﺍﺭ ﻧﺘﺎﻓﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻗﺘﺎﻝ ﻭ ﺣﺮﺏ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻭ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ‬
‫ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪﻯ‪.‬‬
‫ﺩﻟﻴﺮ ﻭ ﺻﻔﺪﺭ ﻭ ﺭﺯﻣﺂﺯﻣﺎﻯ ﻣﺮﺩﺍﻓﻜﻦ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﭼﻮ ﮔﻮﻫﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺁﻫﻦ‬
‫ﺑﺎ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﺑﺘﺮ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺿﻼﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﻭ ﻫﺎﻭﻳﻪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﺩﺑﺎﺭ ﻣﻮﺭﺩ‬
‫ﺻﺎﻓﻰ ﺍﻧﻘﻴﺎﺩ ﻭ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﺍﻳﺐ ﺳﺮﻛﺸﻰ ﻭ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭﻯ ﻣﻜﺪﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺩﻣﺎﻏﻰ ﭘﺮ ﺑﺨﺎﺭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺮﻯ ﭘﺮﺷﻮﺭ ﺍﺯ ﺳﻮﺩﺍﻯ ﺧﺎﻡ‬
‫ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍﻩ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﮔﺸﻮﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯﻳﻦ ﺧﻮﻥ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ‬ ‫ﭼﻮ ﺍﺑﺮ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﻣﻴﺨﺘﻨﺪ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﻫﺮ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻛﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﻘﻴﺾ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻗﻀﻴﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺯ ﺗﺨﻤﻰ ﻛﻪ ﻛﺎﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﻝ ﺯ ﺍﻣﻴﺪﻯ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻣﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻬﺐ ﻭ ﺍﷲ ﻳﺆﻳﺪ ﺑﻨﺼﺮﻩ ﻣﻦ ﻳﺸﺎء ﻧﺴﻴﻢ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﻮﺭﺯﻳﺪ ﻭ ﮔﻞ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﮔﻠﺸﻦ ﻓﻘﺪ ﺟﺎءﻛﻢ ﺍﻟﻔﺘﺢ ﺑﺪﻣﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻏﺮﺽ ﺭﺍ ﺷﺐ ﻳﻠﺪﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﻇﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻕ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ‬
‫ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﺎﻛﺲ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻧﻬﺼﺪ ﻭ ﻧﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺗﻦ ﻋﺮﺻﻪ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺲ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺭﻃﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮﺍﺭ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻧﻪ ﺗﻦ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻗﻰ ﻟﺸﮕﺮ ﺭﺧﺖ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﺧﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ‬
‫ﺳﻼﻣﺖ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺫﻭﺍﻟﺜﺪﻳﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺑﺠﺴﺘﻨﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﺟﻤﻌﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺸﺘﻪ‬
‫ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺣﺮﺏ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﻭﺍﷲ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﮕﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﺍﻭ‬
‫ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺠﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﭼﻬﻠﺘﻦ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻔﺖ ﻛﻪ ﻭﻟﻰ ﺍﺯ ﻧﺒﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ‬
‫ﺳﻠﻢ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺧﺒﺮ ﻓﺘﺢ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺍﺑﻨﻤﻠﺠﻢ ﻣﺮﺍﺩﻯ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﮋﺩﻩ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﻫﻞ‬

‫]‪ 11:05:24 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/009.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﺮﺁﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺻﻞ ﺍﺑﻨﻤﻠﺠﻢ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻜﻮﻓﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ‬
‫ﺩﺭ ﻟﺸﮕﺮ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﺪﺩ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻳﻤﻦ ﺩﻩ ﺗﻦ‬
‫ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ ﺑﺎ ﻫﻴﻜﻞ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﭘﻴﻜﺮﻯ ﻣﻬﻴﺐ‪.‬‬
‫ﺩﺩﻯ ﺑﺪ ﻃﻠﻌﺘﻰ ﻧﺎﺧﻮﺵ ﻟﻘﺎﺋﻰ‬ ‫ﺍﺯﻳﻦ ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ ﺭﻭﻳﻰ ﺗﻴﺮﻩ ﺭﺍﺋﻰ‬
‫ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺤﻔﻪ ﻭ ﺗﺒﺮﻛﻰ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﻴﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻣﮕﺮ ﺍﺑﻨﻤﻠﺠﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻗﻴﻤﺘﻰ‪،‬‬
‫ﭘﻴﺶ ﺍﻣﻴﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺭﻭﻯ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﺤﻔﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻴﺎﻓﺘﺎﺩ‪.‬‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﻴﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﻣﻦ ﻫﺪﻳﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻰﻛﻨﻰ‬
‫ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺩ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻣﻦ ﻣﻰﻧﻬﻰ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻋﺮﺏ ﺩﻩ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ‬
‫ﻧﻤﻰﺳﺘﺎﻧﻰ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﺎﻧﻢ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺍﺑﻦ‬
‫ﻣﻠﺠﻢ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﺰﻉ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻫﻴﻬﺎﺕ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻦ ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﺤﺎﻝ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺧﻄﻮﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺗﻮ ﺗﺮﻙ ﻭﻃﻦ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﮔﺮﻓﺘﻬﺎﻡ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺍﺣﺒﺎﺏ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻳﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺎﻟﻰﺭﺗﺒﺖ ﻧﻘﺶ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻣﺎﺳﻮﻯ ﺍﺯ ﻟﻮﺡ ﺩﻟﻢ ﺷﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻣﻮﺩﺕ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺎﺏ ﻣﺴﺘﻄﺎﺏ ﺩﺭ‬
‫ﺻﺪﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﺘﻤﻜﻦ ﮔﺸﺘﻪ‬
‫ﻳﺎ ﺑﺎ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﺗﺎﻧﺪ ﺷﺪ‬ ‫ﺣﺎﺷﺎ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺟﺪﺍ ﺗﺎﻧﺪ ﺷﺪ‬
‫ﻭﺯ ﻛﻮﻯ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻛﺠﺎ ﺗﺎﻧﺪ ﺷﺪ‬ ‫ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺑﮕﺴﻠﺪ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻭﺳﺖ‬
‫ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﺍﺳﺖ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻧﻰ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﻼﻓﻰ ﻣﺘﺼﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩﻧﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺗﻮ‬
‫ﻏﺒﺎﺭ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺭ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺍﻟﻔﺖ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻴﺨﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﻭﻓﺎﻕ ﺑﻪ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻧﺎﻓﺮﺟﺎﻡ ﻧﻔﺎﻕ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﺮﻁ ﻭ ﻋﻬﺪ ﻛﻨﻰ ﺑﺎﺯ ﺑﺸﻜﻨﻰ‬ ‫ﺁﻳﻴﻦ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺭﺳﻢ ﻭﻓﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻫﺎﻡ ﺑﻔﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺣﻜﻢ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺼﺎﺻﻢ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻗﺼﺎﺹ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻯ ﺻﺎﺩﺭ ﻧﺸﺪﻩ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻗﺼﺎﺹ ﺷﻮﻯ ﺍﻣﺎ ﻣﺨﺒﺮ ﺻﺎﺩﻕ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻗﻮﻝ ﺍﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮﻟﻰ‬
‫ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻣﺠﺎﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪﻩ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﺯ ﺣﺮﺏ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﮔﺸﺖ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ‬
‫ﻣﮋﺩﻩ ﻓﺘﺢ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﮔﺮﺩ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﻣﺤﻼﺕ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﺒﺮ ﻓﺘﺢ ﺍﻣﻴﺮ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻮﻓﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻣﻊ ﺧﺎﺹ ﻭ ﻋﺎﻡ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻭﺯ ﭘﺮﺗﻮ ﻭﻯ ﻧﻮﺑﺖ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ‬ ‫ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻇﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻓﻖ ﻓﺘﺢ ﺑﺮﺁﻣﺪ‬
‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻬﺎﻯ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻳﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﻑ ﻭ ﻧﻰ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﺰ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻜﺮ ﻧﻬﻰ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ ﺗﺨﻮﻳﻒ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﭘﺲ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ‬
‫ﻏﻨﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﺩ ﻣﻨﻊ ﻛﺮﺩ ﻋﺠﺐ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﻛﺎﺭﺵ ﻧﻬﻰ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺯﻣﺮ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﻠﺶ ﺷﺮﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﻤﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺻﻌﺒﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭﻯ ﻭ ﺯﺷﺘﺘﺮﻳﻦ ﺍﻣﺮﻯ ﻭ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻮﻗﻴﻊ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﺍﺑﺪﻯ ﻭ ﺧﺴﺮﺍﻥ ﺳﺮﻣﺪﻯ ﻣﻮﺷﺢ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﺤﺒﻮﺱ‬ ‫ﺯ ﻧﻔﺲ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭ ﻭ ﻃﺒﻊ ﻣﻨﺤﻮﺱ‬

‫]‪ 11:05:24 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/009.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﻣﻠﻮﻥ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻳﻬﻬﺎﻯ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻧﻰ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﻤﻴﻠﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻗﻄﺎﻣﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺮﺏ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﻣﺜﻞ ﺯﺩﻧﺪﻯ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺷﻌﻠﻪ ﻋﺸﻖ ﺍﻭ ﺩﺭ‬
‫ﻛﺎﻧﻮﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﭘﺮﻛﻴﻨﻬﺎﺵ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭ ﺧﺮﻣﻦ ﺻﺒﺮﺵ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺭﻩ ﺑﺮﻕ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻭ ﺑﺴﻮﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺮ ﮔﺮﻳﺰ ﭘﺎﻯ ﺳﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻟﺸﮕﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺗﺮﻙ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﻗﺎﺣﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺣﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﻗﻄﺎﻣﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﻻﺭﺍﻡ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻬﺎﻯ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻴﻢ ﺍﻟﺮﺑﺎﺏ ﻭ ﺁﻥ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺭ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ‬
‫ﻗﻄﺎﻣﻪ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻥ ﻗﺘﻠﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻢ ﺍﻧﺖ ﺍﻡ ﺫﺍﺕ ﺑﻌﻞ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻮ ﺑﻴﻮﻫﺎﻯ ﻳﺎ ﺷﻮﻫﺮ‬
‫ﺩﺍﺭﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﻏﺒﺖ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﻯ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻼﻣﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﻦ ﺑﺎﺷﻰ ﻗﻄﺎﻣﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﻳﺮﮔﺎﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮﻫﺮﻯ ﻣﺤﺘﺎﺟﻢ ﻭ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻢ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻳﺎﻓﺘﻰ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺟﻨﺴﻴﺖ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺩﻝ ﻗﻄﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻭﻯ ﻣﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺟﻨﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮ ﻛﺎﻩ ﻭ ﻛﻬﺮﺑﺎﺳﺖ‬ ‫ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﻛﺎﻧﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﺽ ﻭ ﺳﻤﺎﺳﺖ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﻨﻢ ﺁﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﻠﻌﻮﻧﻪ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻗﻄﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺗﻜﻠﻒ ﺩﺭ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻳﻬﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺮﺍﻳﻪ ﺑﺴﺘﻰ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺑﻰﺩﻻﻥ ﺩﺍﺭﻯ‬ ‫ﺗﻮ ﺑﻰﭘﻴﺮﺍﻳﻪ ﺩﻟﻬﺎ ﻣﻰﺭﺑﻮﺩﻯ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻥ ﻭ ﺍﻳﻨﺪﻡ‬
‫ﭘﺲ ﺟﻠﻮﻫﻜﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﻏﺮﻓﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺮﺷﻤﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﻭ ﺷﻴﻮﻩ ﻏﻨﺞ ﻭ ﺩﻻﻝ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭﮔﻰ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺩ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﻣﻦ ﺭﻏﺒﺖ ﻧﻤﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻘﺪ ﻭ ﻧﻜﺎﺡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻳﻢ‬
‫ﺍﻻ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺸﻜﻞ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﻮﺍﻧﻰ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﮔﻔﺖ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻬﺮ ﻧﻤﺎﻯ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺏ ﺗﺄﻣﻠﻰ ﻛﻨﻢ ﻗﻄﺎﻣﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻬﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻪ ﭼﻴﺰﺳﺖ ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻫﻢ ﻧﻘﺪ ﺍﺩﺍ ﻛﻨﻰ ﺩﻭﻡ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺟﻤﻴﻠﻪ ﻣﻐﻨﻴﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻯ ﺳﻮﻡ ﻗﺘﻞ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ‬
‫ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﻠﺠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﻀﻴﻪ ﺩﺭﻫﻢ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎ ﻛﺸﺘﻦ ﻋﻠﻰ ﻛﺎﺭﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺻﻌﺐ ﻭﻳﺤﻚ ﺍﻯ‬
‫ﻗﻄﺎﻣﻪ ﻛﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﺘﻦ ﻋﻠﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﺴﻮﺍﺭ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﺷﻜﻨﻨﺪﻩ ﮔﺮﺩﻧﻜﺸﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﺩﻻﻥ ﻭ ﭘﺮﺩﻻﻥ ﻋﺮﺏ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺯ ﻫﻴﺒﺖ ﻓﺘﺪ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﻗﺎﻑ‬ ‫ﭼﻮ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻛﺸﺪ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﺍﺯ ﻏﻼﻑ‬
‫ﺑﻼﻯ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺷﻮﺩ‬ ‫ﭼﻮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﮔﺮﺍﻥ ﺷﻮﺩ‬
‫ﻗﻄﺎﻣﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﺘﻮ ﻣﻰﺑﺨﺸﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻗﺘﻞ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﻧﻤﻰﮔﺬﺭﻡ ﻭ ﺗﺎ ﻛﻴﻨﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺁﺭﺍﻡ‬
‫ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﺎﺑﻴﻦ ﻣﻦ ﻛﺸﺘﻦ ﻋﻠﻴﺎﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻦ ﻭﮔﺮﻧﻪ ‪ -‬ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰﻡ ﻧﺪﻳﺪﻯ ‪ -‬ﺍﺑﻦ‬
‫ﻣﻠﺠﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺁﺗﺶ ﻧﻔﺎﻕ ﺍﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﻳﮓ ﺣﻤﻴﺖ ﺟﺎﻫﻠﻴﺘﺶ ﺑﺠﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍﷲ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻋﻠﻰ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﺛﺮ ﺁﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻡ ﺍﻻ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻋﻠﻰ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻗﻄﺎﻣﻪ ﺑﺮﻳﻦ‬
‫ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﻛﻤﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺑﺮﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺿﺮﺑﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺯﻧﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﻮﻯ ﺯﻭﺩ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﻨﻢ‬
‫ﻗﻄﺎﻣﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﻭﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﺪﻡ‬
‫ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻨﻪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺷﺮﻁ ﺩﺭ ﻧﮕﺬﺭﻯ ﻭ ﺯﻭﺩ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﻰ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﻴﺮ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺗﻬﻨﻴﺖ‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:05:24 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/009.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺮﺩﻡ ﭼﺸﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻴﻦ ﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ‬ ‫ﷲ ﺍﻟﺤﻤﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺯ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻦ ﺧﺴﺘﻬﺪﻻﻥ ﺟﺎﻥ ﺩﮔﺮ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ‬ ‫ﷲ ﺍﻟﺤﻤﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﺻﻞ ﻣﺴﻴﺤﺎ ﻧﻔﺴﻰ‬
‫ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣﻴﺮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻋﻨﺎﻥ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺎﺯ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﺯ ﺭﻛﺎﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻗﺪﻭﻡ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺩﺭ‬
‫ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺗﺤﻴﺖ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻭ ﺍﻋﻴﺎﻥ ﻛﻮﻓﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻄﺒﻬﺎﻯ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺣﻤﺪ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻧﻌﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﻨﺎﻫﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ‬
‫ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺜﻮﺑﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﭘﺲ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻨﺒﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ‬
‫ﺩﻳﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺑﻨﻰ ﻛﻢ ﻣﻀﻰ ﻣﻦ ﺷﻬﺮﻧﺎ ﻫﺬﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﭼﭗ ﻣﻨﺒﺮ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻳﺎ ﺑﻨﻰ ﻛﻢ ﺑﻘﻰ ﻣﻦ ﺷﻬﺮﻧﺎ‬
‫ﻫﺬﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻔﺪﻩ ﺭﻭﺯ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﭘﺲ ﻋﻠﻰ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺧﻀﺎﺏ ﻛﻨﺪ ﺑﺪﺑﺨﺘﺘﺮﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻭ ﺑﻴﺘﻰ ﭼﻨﺪ ﺍﺩﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻀﻤﻮﻧﺶ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻗﺘﻞ ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﺎﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﻫﻴﺒﺘﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻰﺑﺮﻡ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ‬
‫ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻰﺑﺮﻯ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻰ ﺗﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﻯ ﻣﺮﺍ ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﺷﺘﺘﺮﻳﻦ ﻭﺟﻬﻰ ﻗﺘﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﻧﺎﻛﺸﺘﻪ ﺭﺍ ﻗﺼﺎﺹ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﺮﺍﺩ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺮﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﻧﺮﺳﺪ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺳﺘﺒﻌﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺎﺫﻩ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ‬
‫ﺍﻣﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﻯ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻄﻠﻊ ﺑﺎﺷﻰ ﻭ ﺩﺍﻳﻪ ﺗﻮ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻭﻗﻮﻑ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ‬
‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺯﻧﻰ ﻳﻬﻮﺩﻳﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪﻩ‬
‫ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﻭ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺗﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺣﻀﺎﺭﻩ ﻣﺠﻠﺲ ﻧﻴﺰ‬
‫ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻗﻮﻡ ﺗﺎ ﻧﭙﻨﺪﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﻧﻰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪ ﻣﺮگ ﺑﻮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻰﺑﺮﻡ‪.‬‬
‫ﺯﻫﺮ ﻣﺮگ ﺍﺯ ﺷﻬﺪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮگ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺩﻭﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮگ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﻐﺰ ﺭﺍ ﺻﺎﻓﻰ ﺯ ﭘﻮﺳﺖ‬
‫ﺍﻣﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﮕﺎﻥ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻣﺒﺘﻼﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﺯ ﻳﺘﻴﻤﻰ‬
‫ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ ﭘﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺒﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﺒﺮ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺭﺳﺪ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﻦ ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺍﻳﺎﻡ ﻏﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺟﻬﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﭼﻨﺪ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺒﺎﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻨﺪﻩ ﺁﺗﺶ ﻏﻀﺐ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻟﺬﺕ ﻧﻔﺲ ﺑﺮ ﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﮔﻞ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺸﻜﻔﺎﻧﺪ‬
‫ﻭ ﻣﺮﻍ ﻧﺪﺍﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﺴﺎﺭ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﻧﻐﻌﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﺭﺩ ﺍﻣﻴﺪ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﺭﻳﺎﺽ ﺑﻬﺸﺖ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺳﺮﺷﺖ ﺭﻳﺎﺣﻴﻦ ﻣﺮﺍﺩﺵ ﺍﺯ‬
‫ﺑﺴﺎﺗﻴﻦ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﻜﻔﺘﻦ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻧﺠﺎﺕ ﻭ ﺧﺎﻝ ﺭﻓﻊ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﺯﻳﺐ ﻭ ﺑﻬﺎ ﭘﺬﻳﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺎﺩﻯ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﺍﻭ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﻏﻢ ﺧﻮﺭﺩ‬
‫ﮔﺸﺘﻪ ﺗﻠﺦ ﺍﺯ ﺯﻫﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﻟﻌﻞ ﺷﻜﺮﺧﺎﻯ ﺍﻭ‬ ‫ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﻳﻚ ﺭﻩ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺣﺴﻦ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ‬
‫ﻭﺯ ﻏﻢ ﺍﻭﻻﺩ ﭘﺎﻙ ﻭ ﻋﺘﺮﺕ ﻭﺍﻻﻯ ﺍﻭ‬ ‫ﭘﺲ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺭﺥ ﺯﻳﺒﺎﻯ ﺍﻭ‬ ‫ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﺧﺴﺘﻪ ﺟﮕﺮ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺗﻦ ﭘﺮﻏﺼﻪ ﺩﻝ‬

‫]‪ 11:05:24 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/009.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻨﺒﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﺒﻰ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺴﻦ ﺍﻓﻄﺎﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﺒﻰ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺳﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻨﺎﻭﻝ‬
‫ﻧﻤﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﭼﺮﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻃﻌﺎﻡ ﻧﻤﻰﺧﻮﺭﻳﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺣﻖ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻡ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺮ ﺣﻖ ﺩﺭ ﺭﺳﺪ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﭘﺲ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﻄﺎﻣﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻗﻄﺎﻣﻪ ﻭﺭﺩﺍﻥ ﺗﻤﻴﻤﻰ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ‬
‫ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺑﺎ ﺷﺒﻴﺐ ﺑﻦ ﺑﺠﺮﻩ ﺍﺷﺠﻌﻰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻗﺘﻞ ﻋﻠﻰ ﺭﺍﺿﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﭘﺲ ﻫﺮ ﺳﻪ‬
‫ﺧﺎﺭﺟﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﻄﺎﻣﻪ ﻗﺘﻞ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻰﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻴﺎﻥ‬
‫ﺳﺮﺍﻯ ﺩﺭﺁﻣﺪﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻰ ﻭ ﮔﻔﺘﻰ ﺻﺪﻕ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻭﺍﷲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭﻭﻍ‬
‫ﻧﮕﻔﺖ ﭘﺲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻦ ﻭ ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻣﻰﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﺁﻥ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﻭﺩ ﭘﺲ ﻭﺿﻮ‬
‫ﺗﺎﺯﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺴﺘﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪:‬‬
‫ﺍﺷﺪﺩ ﺣﻴﺎﺯ ﻳﻤﻚ ﻟﻠﻤﻮﺕ ﻓﺎﻥ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﻻ ﻗﻴﻜﺎ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺑﺮﺑﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺮگ ﻛﻪ ﻣﺮگ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﻭ ﻻ ﺗﺠﺰﻉ ﻣﻦ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺍﺫﺍ ﺣﻞ ﺑﻮﺍﺩﻳﻜﺎ ﻭ ﺟﺰﻉ ﻣﻜﻦ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻯ ﺗﻮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﻗﻢ ﺧﻠﻮﺩ ﺑﺮ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺣﺎﻝ ﻫﻴﭻ‬
‫ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ ﻧﻜﺸﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﺣﻴﺎﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﻫﻴﭻ ﺍﺣﺪﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﻧﭽﺸﺎﻧﻴﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺩﺍﺭ ﻓﻨﺎ ﻣﺤﻞ ﺛﺒﺎﺕ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺁﺭﻯ ﺍﺳﺎﺱ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﻏﺎﺑﻰ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ‬
‫ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺩﺍﻣﻦ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻰﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻣﻴﺮ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺣﻪ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻫﻦ ﺻﻮﺍﻳﺢ ﺗﺘﺒﻌﻬﺎ ﻧﻮﺍﻳﺢ‬
‫ﺣﺎﻻ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﻣﻦ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻮﺣﻪ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﻰ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺭ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺍﻓﻄﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﮕﻔﺖ ﺣﺴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻗﺎﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺰﻧﻰ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺪﻳﺜﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﻟﻬﺎﻯ ﻣﺎ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻯ ﻣﺎ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻓﺎﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﻟﻢ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻳﻚ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﻠﻤﻬﺎﻯ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﺋﻴﺎ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺁﻭﺍﺯ ﺟﺎﻧﮕﺰﺍﻯ ﺍﻟﻔﺮﺍﻕ‬
‫ﺍﻟﻔﺮﺍﻕ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩ‪.‬‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻴﻢ‬ ‫ﺭﺧﺖ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﻝ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻴﻢ‬
‫ﺑﺮ ﻏﻢ ﻭ ﺷﺎﺩﻯ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺎ ﻧﻬﻴﻢ‬ ‫ﻭﻗﺖ ﺷﺪ ﻛﺰ ﻏﺼﻪ ﻭ ﻏﻢ ﻭﺍ ﺭﻫﻴﻢ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻰ ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ﺯﻳﻦ ﻭ ﺁﻥ ﭼﺸﻴﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻰ ﺑﺎﺭ ﻏﻢ ﺩﻭﻧﺎﻥ ﻛﺸﻴﻢ‬
‫ﻣﺎ ﺩﺭﻳﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﻛﺎﺷﺘﻪ‬ ‫ﺻﺪﺭ ﺟﻨﺖ ﺑﻬﺮ ﻣﺎ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ‬
‫ﭘﺲ ﺍﻣﻴﺮ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻓﻰ ﺍﷲ ﻻ ﻳﻌﺒﺪ ﻏﻴﺮ ﺍﻟﻮﺍﺣﺪ‬ ‫ﺧﻠﻮﺍ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﻟﻤﺆﻣﻦ ﺍﻟﻤﺠﺎﻫﺪ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ ﺭﺍﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﻣﺆﻣﻦ ﺟﻬﺎﺩﻛﻨﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻏﻴﺮ ﻣﻌﺒﻮﺩ ﻳﻜﺘﺎ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺎﻧﻚ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ‬
‫ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻗﻄﺎﻣﻪ‬
‫ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﻗﻄﺎﻣﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻣﻴﺮ ﺷﻨﻴﺪ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻣﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﻭ ﺣﺎﺟﺖ‬
‫ﻣﻦ ﺭﻭﺍ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻯ ﺑﺎﺯ ﺁﻯ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﻦ ﺩﻭﺍ ﻛﻦ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺯﻫﺮ ﺁﻟﻮﺩ ﺧﻮﺩ‬

‫]‪ 11:05:24 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/009.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻭﻡ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻫﻼﻙ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﻢ ﺑﺪﻳﺪﻩ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻋﻠﻰ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺧﺪﺍﻯ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﺘﺮﻳﻦ ﭘﺴﻴﻨﻴﺎﻥ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻔﺘﮕﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﻯ ﺗﺤﻴﺖ ﻣﺴﺠﺪ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﺮﺩ ﻣﺴﺠﺪ‬
‫ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻔﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﻴﺮ ﺳﺮ ﭘﺎﻳﻰ ﻓﺮﺍ ﻭﻯ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻗﻢ ﻭ ﺻﻞ ﻳﻌﻨﻰ‬
‫ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﺎﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺘﻴﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻓﻮﺕ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻃﺒﺮﻯ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻛﺘﺐ ﻣﻌﺘﺒﺮﻩ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﻧﻚ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺁﻥ ﺳﻪ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺷﺒﻴﺐ ﻭ ﻭﺭﺩﺍﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻨﺸﺴﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻰ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺰﻧﻴﻢ‬
‫ﺍﮔﺮ ﻳﻜﻰ ﺧﻄﺎ ﺷﻮﺩ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﺴﺠﺪ ﺭﻭ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﺎﺭﻯ ﺑﺮﻧﻴﺎﻳﺪ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻜﻦ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﺫﺍﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪﻡ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﺷﺒﻴﺐ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺰﺩ ﺑﺮ ﻃﺎﻕ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻭ ﺑﺸﻜﺴﺖ ﻭﺭﺩﺍﻥ ﻫﻢ ﺗﻴﻎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ‬
‫ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺁﻣﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺠﺴﺘﻨﺪ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍﻓﻀﻴﺤﺘﺎﻩ ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺭﺳﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﭘﺲ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻭ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺭ‬
‫ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺳﺠﺪﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺁﻥ ﺷﻘﻰ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ‬
‫ﻣﻮﺿﻊ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺣﺮﺏ ﺧﻨﺪﻕ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﻭﺩ ﺯﺧﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺿﺮﺑﺖ ﺑﺮ ﻣﺤﻞ ﺁﻥ ﺿﺮﺑﺖ ﺭﺳﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ ﺳﺮ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻯ ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻓﺰﺕ ﻭ ﺭﺏ ﺍﻟﻜﻌﺒﺔ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎﺯ ﺭﺳﺘﻢ ﻭ ﻓﻴﺮﻭﺯﻯ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻛﻌﺒﻪ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻗﺘﻞ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺟﺎﻣﻪ ﺻﺒﺮ ﭼﺎﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬
‫ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﭘﺪﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﻒ ﭘﺎﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭﻯ ﺑﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﻥ ﺳﺮ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻭ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﺑﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ‬
‫ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻫﻴﺌﺖ ﻋﻤﻢ ﺣﻤﺰﻩ ﺳﻴﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍء ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺟﻌﻔﺮ ﻃﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﺁﺭﻡ ﺣﺴﻦ‬
‫ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻋﺎﻇﻢ ﻛﻮﻓﻪ ﻭﺍﻭﻳﻼﻩ ﻭ ﻭﺍﻣﺼﻴﺒﺘﺎﻩ ﻭ ﻭﺍﻋﻠﻴﺎﻩ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻩ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻏﺪﻭﻩ ﺧﻠﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﻓﺖ‬ ‫ﺍﻓﻐﺎﻥ ﻛﻪ ﺭﺍﺣﺖ ﺩﻝ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﻓﺖ‬
‫ﻛﺎﻥ ﻣﺮﻛﺰ ﻣﺤﻴﻂ ﻛﺮﻡ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﻓﺖ‬ ‫ﻏﻢ ﺷﺪ ﻣﺤﻴﻂ ﻣﺮﻛﺰ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ‬
‫ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ‬
‫ﺷﺒﻴﺐ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﻗﺼﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺿﺮﺑﺖ ﺯﺩﻫﺎﻯ‬
‫ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻰ ﺑﻰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺍﻓﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﻟﮕﺪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻣﻰﺯﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ‬
‫ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻯ ﺍﺑﻦ ﻋﻢ ﺧﻮﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻼﺡ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺶ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻣﺸﻮﺵ ﺩﻳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﮕﺮ ﻗﺎﺗﻞ‬
‫ﻋﻠﻰ ﺗﻮﻳﻰ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻻ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﻧﻌﻢ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﺸﺎﻥ ﻛﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﻮﻟﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺷﺒﻴﺐ ﺭﺍ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺟﺴﺘﻪ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺣﺎﻝ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺘﻢ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻗﻄﻴﻔﻬﺎﻯ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺪﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺑﮕﺰﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﺭﺍ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺧﺎﺍﻟﻤﺮﺍﺩ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﺑﺪ ﺍﻣﻴﺮﻯ ﺑﻮﺩﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻌﺎﺫ ﺍﷲ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ‬

‫]‪ 11:05:24 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/009.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﻳﺘﻴﻢ ﺳﺎﺧﺘﻰ ﻭ ﺭﺧﻨﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻰ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻰ ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻭ‬
‫ﻛﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﺍﷲ ﻗﺪﺭﺍ ﻣﻘﺪﻭﺭﺍ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻫﺎﻡ ﺍﺯ ﻣﻄﻌﻮﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﺸﺮﻭﺑﺎﺕ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮﺭﻡ‬
‫ﻭﻯ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺵ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺎﺯ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺰﻳﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺃﻯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﻭﻯ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭﻡ ﻭ‬
‫ﺍﮔﺮ ﺩﺭﮔﺬﺭﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺿﺮﺑﺖ ﺑﻴﺶ ‪ /‬ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻳﻚ ﺿﺮﺑﺖ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﻣﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﻠﻴﻤﻰ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺮ ﮔﻠﻴﻢ ﺭﺍ ﺣﺴﻦ‬
‫ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺻﺒﺢ ﺩﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﻣﻴﺮ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﺮ ﺁﺭﻳﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻭﺍﻟﺼﺒﺢ ﺍﺫﺍ ﺗﻨﻔﺲ ﺍﻯ ﺻﺒﺢ ﺑﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ‬
‫ﺑﺮﺁﻣﺪﻯ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺍﻭ ﻧﻔﺲ ﺯﺩﻯ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺻﺎﺩﻗﻰ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﮔﻮﺍﻫﻰ‬
‫ﺩﻫﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺧﻔﺘﻪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻰ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ‬
‫ﻧﺎﺁﻣﺪﻩ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﮔﻮﺍﻩ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻛﻔﻰ ﺑﺎﷲ ﺷﻬﻴﺪﺍ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻛﻪ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻭ ﺻﺪﻳﻘﺎﻥ ﻭ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﺮﺵ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﺑﺪﻫﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺣﺒﻴﺐ ﻭ‬
‫ﺻﻔﻰ ﺗﻮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻬﻰ ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ ﻣﺒﺎﺷﺮ ﺁﻥ ﻧﮕﺸﺘﻬﺎﻡ ﻭ ﺧﻼﻑ‬
‫ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻫﺎﻡ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻛﻮﻓﻪ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﺎﻓﻪ‬
‫ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ‬
‫ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺍﺳﻴﺮ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺷﺪ‬ ‫ﺩﻟﻬﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺯ ﺁﺗﺶ ﺣﺴﺮﺕ ﻛﺒﺎﺏ ﺷﺪ‬
‫ﺩﺭﻳﺎﻯ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺑﺤﺮ ﺳﻼﻣﺖ ﺳﺮﺍﺏ ﺷﺪ‬ ‫ﻟﺒﺘﺸﻨﮕﺎﻥ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺭﺍ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭﺍ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭﺍﻋﻠﻴﺎﻩ ﺍﺯ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﭼﺮﺥ ﺑﺮﻳﻦ ﺭﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻏﻠﻐﻠﻰ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﻓﻜﻨﻴﻢ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺭ ﺷﻮﺭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﻜﻨﻴﻢ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺑﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻓﻜﻨﻴﻢ‬ ‫ﺭﺳﺘﺨﻴﺰﻯ ﺯ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﻳﻢ‬
‫ﻳﻚ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﭘﺪﺭ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻗﺪﻡ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻭ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ‬
‫ﺣﺎﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﺍﻯ ﻛﺎﺵ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻯ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻨﺖ ﺗﺴﻠﻰ ﺩﺍﺩﻯ ﻭ ﻛﺎﺷﻜﻰ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺮﺑﺖ ﺟﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺑﻮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺿﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺡ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﮔﻔﺘﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻭ‬
‫ﻳﺘﻴﻤﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﺁﺗﺶ ﺣﺴﺮﺗﻰ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﻟﻬﺎﻯ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ‬
‫ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻳﺎﺑﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﻏﻢ ﻣﻰﺳﻮﺯﺩ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻢ ﺍﺯﻳﻦ ﺳﻮﺯ ﻭ ﺍﻟﻢ ﻣﻰﮔﺮﻳﺪ‬
‫ﺍﻣﻴﺮ ﻳﻚ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﭘﻴﺶ ﺁﺭﻳﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺟﺪ ﺷﻤﺎ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺒﻬﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ‬
‫ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻏﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻣﻦ ﭘﺎﻙ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻯ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻻﻟﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻧﻘﺎﺏ ﺟﺴﻢ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﭼﻬﺮﻩ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺟﻠﻮﻫﻜﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﺮ ﻗﺪﺱ ﺑﺮﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎ ﺩﻣﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺮﻩ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﻓﻜﻨﻢ‬ ‫ﺣﺠﺎﺏ ﭼﻬﺮﻩ ﺟﺎﻥ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻏﺒﺎﺭ ﺗﻨﻢ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺟﺮﺍﺡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺣﺠﺮﻩ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺟﺮﺍﺡ ﺑﺮ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ‬

‫]‪ 11:05:24 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/009.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﭼﺎﻙ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍﻭﻳﻼﻩ ﺍﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﻣﺮﻫﻤﭙﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭﻳﻎ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻣﻘﺪﺍﻳﻰ ﺩﺭﻳﻎ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﻰ ﺩﺭﻳﻎ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺩﺭﻳﻎ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺣﺎﻛﻤﻰ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺍﻯ ﺷﺮﻉ ﻣﺸﻴﺮﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻠﻚ ﻧﻈﺎﻣﻰ‬ ‫ﺩﺭﻳﻎ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺮﻯ ﺩﺭﻳﻎ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺍﻣﺎﻣﻰ‬
‫ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻭﻻﻳﺖ ﻭ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺟﺮﺍﺡ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺷﻘﻰ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻯ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﺧﻢ ﻫﻴﭻ ﺑﺎﻙ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ‬
‫ﺑﺮﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﺭﺍ ﺳﺎﺯ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻫﻢ ﺻﺮﻑ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻫﺎﻡ ﻭ‬
‫ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺿﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﺧﻢ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻯ ﻳﻚ ﺗﻦ ﺟﺎﻥ ﻧﺒﺮﺩﻯ ﺁﺧﺮ ﻳﻚ ﻛﺲ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺯﺧﻤﻰ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺭ‬
‫ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻜﻢ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ‬
‫ﻭﺻﻴﺘﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ ،‬ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﺧﺎﺹ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﺭﺍ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺑﻨﻴﺔ ﺍﻏﻠﻘﻰ ﻋﻠﻰ ﺍﺑﻴﻚ ﺍﻟﺒﺎﺏ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻦ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﺑﻨﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯ ﻫﺎﺗﻔﻰ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻓﻤﻦ ﻳﻠﻘﻰ ﻓﻰ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﺧﻴﺮ ﺍﻡ ﻣﻦ ﻳﺄﺗﻰ ﺁﻣﻨﺎ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﻭ ﺷﻨﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻫﺎﺗﻔﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﻞ ﻣﻦ ﻳﺄﺗﻰ ﺁﻣﻨﺎ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ‪.‬‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺠﺮﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻛﻠﻤﻪ ﻃﻴﺒﻪ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﷲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﻃﺎﻕ‬
‫ﺷﺪ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﺠﺮﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺭ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﻠﻚ ﻛﺒﻴﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻗﺎﺋﻠﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ‬
‫ﻭﺍﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻭﺍﺯﻯ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻭﺻﻰ ﺍﻭ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﺍﻣﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮﻯ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﺳﻴﺮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻳﻢ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻔﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﺮ‬
‫ﻭﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩﻳﻢ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﻭﻡ ﺍﺯ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻟﻮﺣﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ‬
‫ﺧﻮﺑﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺸﻮﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻔﻦ ﻭ ﺣﻨﻮﻁ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻣﺮﺍ ﻛﻔﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻧﻬﻴﺪ ﺁﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﺿﻊ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺣﺴﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ‬
‫ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﭘﺲ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﺪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﺗﺎﺑﻮﺗﻰ ﺍﺯ ﺳﺎﺝ‬
‫ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻣﺮﺍ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻣﺬﻛﻮﺭﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﻡ‬
‫ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﻳﺮﻯ ﻧﻬﻴﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﻐﺮﻳﺒﻴﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺳﻨﮕﻰ ﺳﻔﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮔﺸﺎﺩﮔﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﭘﺲ ﺣﻜﻢ ﻭﺻﻴﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺩﺭ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻧﺠﻒ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺒﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﻰ ﺑﺮ‬
‫ﺁﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻣﮕﺮ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻠﻔﺎﻯ ﻋﺒﺎﺳﻰ ﺭﻭﺯﻯ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻟﺮﺷﻴﺪ‬
‫ﺷﻜﺎﺭﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﺖ ﻏﺮﻳﺒﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﭘﺸﺘﻬﺎﻯ ﺑﻮﺩ ﺁﻫﻮﺍﻥ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺪﺍﻥ ﭘﺸﺘﻪ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭼﺮﻍ‪ 34‬ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﮕﺎﻥ‬
‫ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻫﻮﺍﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﭘﻴﺮﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻰ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺁﻥ ﻣﻌﻨﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﺮ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‬
‫ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺗﺮﻙ ﺷﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﻡ ﻻﺯﻡ ﺍﻻﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺍﻟﻘﺼﻪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﻛﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻨﺪ‬
‫ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﻟﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻰﺭﻓﺘﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﺳﺮﻫﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﭘﺎﻯ‬

‫]‪ 11:05:24 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/009.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺨﺪﻭﻡ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻟﻤﺘﻘﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﻛﻮ ﺷﺎﻩ‬
‫ﺩﻟﺪﻟﺴﻮﺍﺭ ﻛﻮ؟‬
‫ﻛﺎﺭﻳﺴﺖ ﺑﺲ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻛﺎﺭ ﻛﻮ‬ ‫ﺷﻬﺮﻳﺴﺖ ﭘﺮ ﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﻏﻢ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﻛﻮ‬
‫ﻭﺍﺣﺴﺮﺗﺎ ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺸﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻛﻮ‬ ‫ﻫﻔﺖ ﺍﺧﺘﺮ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻬﺮ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺘﻨﺪ‬
‫ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺵ ﻛﺠﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻛﻮ‬ ‫ﺍﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻮﺩ‬
‫ﭘﺲ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﺎﺳﻒ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﮕﺸﺘﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﺗﺮﺑﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻓﻦ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻧﻬﻬﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﺯﺍﺭﻯ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺁﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻧﺤﻴﻒ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺧﺸﺘﻰ ﺯﻳﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ ﻭ‬
‫ﻣﻰﺯﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺷﻚ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺯﺍﺭ ﻣﻰﻧﺎﻟﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺩﻯ ﻏﺮﻳﺒﻢ ﻭ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﻭ ﻋﺎﺟﺰ‬
‫ﻭ ﺣﺰﻳﻦ ﻭ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻯ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻪ ﭘﺪﺭ ﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﻪ ﻣﻮﻧﺴﻰ ﻭ ﻧﻪ‬
‫ﺩﻟﺒﻨﺪﻯ ﻧﻪ ﺯﻧﻰ ﻭ ﻧﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﻯ ﻧﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪﻯ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﺗﻴﻤﺎﺭ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻚ ﺳﺎﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻡ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ‬
‫ﻣﺮﺩﻯ ﺑﻴﺎﻣﺪﻯ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﺴﺘﻰ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﺸﻔﻖ ﻣﺮﺍ ﺗﻴﻤﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩﻯ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻧﺎﻡ ﺁﻥ‬
‫ﻛﺲ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻫﻴﭻ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﻭﻯ ﭘﺮﺳﻴﺪﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ‪ ،‬ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﺳﺖ ﻣﻦ‬
‫ﺗﻌﻬﺪ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺧﺪﺍ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺷﻬﺮﺕ ﻭ ﺭﻳﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﻴﺮ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻭ ﻫﻴﺄﺕ ﺍﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺍﻡ‬
‫ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺩﺍﺩ ﺍﻣﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﻭ ﺗﻌﻬﺪ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﻭﻯ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﻴﺮ ﻫﻴﭻ‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺍﻭ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺍﻭ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺗﻬﻠﻴﻞ ﻭ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻰ ﮔﻮﺋﻴﺎ‬
‫ﺩﺭﻫﺎﻯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﮕﺸﺎﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﺻﺪﺍﻯ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ ﺗﻬﻠﻴﻞ ﻣﻼﻳﻚ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻯ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻭ ﻛﻠﻮﺥ ﻧﺪﺍﻯ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻭ‬
‫ﺗﻬﻠﻴﻞ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻰ ﮔﻔﺘﻰ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺟﺎﻟﺲ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎ ﺩﺭﻭﻳﺸﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻫﻤﻨﺸﻴﻨﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻏﺮﻳﺐ‬
‫ﺟﺎﻟﺲ ﻏﺮﻳﺒﺎ ﻏﺮﻳﺒﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻣﺠﺎﻟﺴﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎﻯ ﻣﺎ‬
‫ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﭘﻴﺮ ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺿﺮﺑﺖ ﺯﺩ‬
‫ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﺭ ﻏﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻯ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺍﺯ ﺩﻓﻦ ﻭﻯ ﻣﻰﺁﺋﻴﻢ ﭘﻴﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﺨﺮﻭﺷﻴﺪ ﻭ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰﺯﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﻣﺤﻞ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﺗﻌﻬﺪ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻛﻨﺪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﻏﺮﻳﺐ ﺭﺍ‬
‫ﺗﺴﻠﻰ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﺍﺭ ﺑﮕﺬﺍﺷﺖ‬ ‫ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ‬
‫ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻋﺎﺟﺰ ﻭ ﺑﻰﻳﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺷﺖ‬ ‫ﺩﺭﻳﻦ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺮ ﺣﺰﻳﻦ ﺭﺍ‬
‫ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺨﺪﻭﻣﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺷﻤﺎ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﻘﺪﺱ ﭘﺪﺭ ﻋﺎﻟﻰﻣﻘﺪﺍﺭ ﺷﻤﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﺷﺮﻳﻒ ﺍﻭ ﺑﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻭﻯ ﻛﻨﻢ ﺣﺴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﻭﺿﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻣﻴﺮ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻗﺒﺮ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺭﻭﺿﻪ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺍﻕ ﻭﻯ ﻧﻴﺎﺭﻡ ﺩﻋﺎﻯ ﭘﻴﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺣﻜﻢ ﻗﻀﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﻭﺿﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻨﺤﻞ‬
‫ﺟﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺪﺍﺩ‪.‬‬
‫ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬ ‫ﺫﺭﻫﺎﻯ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﻭﻯ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺠﻬﻴﺰ ﺍﻭ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺁﻥ ﺭﻭﺿﻬﺎﺵ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺷﻬﺮ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ‬

‫]‪ 11:05:24 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/009.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺳﻦ ﺷﺮﻳﻒ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺷﺼﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﻛﻢ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻄﺒﻬﺎﻯ ﺑﻠﻴﻎ ﺍﺩﺍ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﻧﺪ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺍﻧﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﺒﺸﻴﺮ ﺍﻟﻨﺬﻳﺮ ﻣﻨﻢ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺸﺎﺭﺗﺪﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻴﻤﻜﻨﻨﺪﻩ ﻳﻌﻨﻰ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰﺍﻡ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍﺳﺖ ﺟﺪﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﭘﺪﺭﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻢ ﭘﺲ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻤﺎ ﻭ‬
‫ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﻭ ﺭﺍﻫﺒﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭﻯ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﻋﻬﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻳﺪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻤﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺳﻤﻌﺎ ﻭ ﺍﻃﻌﻨﺎ ﺷﻨﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻰﺑﺮﻳﻢ ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﻨﻤﻠﺠﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﻨﺒﺮﺵ ﺑﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﺪﺑﺨﺘﺘﺮﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ‬
‫ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺭﺧﻨﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪﻯ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺣﺴﻦ‬
‫ﺁﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﻨﻮﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺳﻮﺩ‬ ‫ﺭﻓﺘﻨﻰ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻮﺩﻧﻰ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻣﺮﺍ ﻣﻜﺶ ﺗﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺎﻡ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺩﺷﻤﻦ ﺗﻮﺳﺖ ﺑﻜﺸﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻭ‬
‫ﻧﻮﻙ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻭﻯ ﻓﺮﻭﺩ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﺍﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩﺵ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﻭﻯ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﺮﺵ ﺩﻩ ﻗﺪﻡ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭘﺲ‬
‫ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻮﺭﻳﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺩﺭﻭﻯ ﺯﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺸﺘﻨﺪ‬
‫ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺩﺍﻣﻦ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺯ ﺍﺷﻚ ﮔﺮﻡ ﺁﻻﻳﺪ ﺑﺨﻮﻥ‬ ‫ﺯﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺟﺎﻯ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺁﻓﺘﺎﺏ‬
‫ﻣﺮﺟﻊ ﺩﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺍﻧﺎ ﺍﻟﻴﻪ ﺭﺍﺟﻌﻮﻥ‬ ‫ﻟﻴﻚ ﺑﺎ ﺣﻜﻢ ﻗﻀﺎ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻮ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ ﺭﺟﻮﻉ‬

‫‪ (34‬ﭼﺮﻍ‪ :‬ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎﺯ؛ ﺍﺯ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺷﻜﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﺏ ﺁﻥ ﺻﻘﺮ ﺍﺳﺖ‪.‬‬

‫]‪ 11:05:24 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/009.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺎﺏ ﺷﺸﻢ ‪ :‬ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭﻯ ﺍﺯ ﻭﻻﺩﺕ ﺗﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ‬
‫ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﻭﻣﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﺛﻨﻰﻋﺸﺮ ﻭ ﻛﻨﻴﺖ ﻭﻯ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻘﺒﺶ ﺗﻘﻰ ﻭ ﺳﻴﺪ ﻭ ﻭﻻﺩﺕ ﻭﻯ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺳﻨﻪ ﺛﻠﺚ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺠﺮﺓ ﻭ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﺎﻡ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻄﻌﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺣﺮﻳﺮ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺭﺿﻮﻳﻪ ﻣﺴﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻨﺖ ﻋﻤﻴﺲ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﺣﺪﻳﺚ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﺧﺘﺮ ﺗﺎﺑﻨﺪﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﺴﻦ ﺍﺯ ﺑﺮﺝ ﻭﻻﻳﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﻫﺮ‬
‫ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﺫﺍﺕ ﺻﺎﻓﻰ ﺻﻔﺎﺗﺶ ﺍﺯ ﺩﺭﺝ ﻋﺼﻤﺖ ﻭ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻇﻬﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻰ ﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﺍﻓﻖ ﻃﺎﻟﻊ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻃﺎﻟﻊ ﺳﻌﺪﺵ‬
‫ﻛﻤﺮ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺴﺘﺴﺖ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺟﻬﺎﻧﺂﺭﺍ‬
‫ﻧﺨﻮﺑﺎﻧﻴﺪ ﺍﺯﻳﻦ ﻣﺎﻫﻰ ﺩﺭﻳﻦ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﻣﻴﻨﺎ‬ ‫ﻓﻠﻚ ﺗﺎ ﻣﻬﺪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻓﻠﻚ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﺟﻨﺒﺶ‬
‫ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻴﺎﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﭘﺲ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﺧﺮﻗﻪ ﺯﺭﺩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺮﻗﻪ ﺯﺭﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻋﻬﺪ‬
‫ﻧﻜﺮﺩﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺮﻗﻪ ﺯﺭﺩ ﻧﭙﻴﭽﻴﺪ ﺑﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺧﺮﻗﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻛﻮ‪ 35‬ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﻭ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻚ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﻭﻯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﭼﭗ ﻭﻯ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻠﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﭼﻪ‬
‫ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻯ ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻰ ﮔﻴﺮﻡ ﺑﻪ ﺗﺴﻤﻴﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻰﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ ﻛﻪ‬
‫ﺍﮔﺮ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻫﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺮﺏ ﻧﺎﻡ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﻤﻰ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻋﻢ ﺧﻮﺩ ﺣﻤﺰﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﺒﻘﺖ ﮔﻴﺮﻡ ﺑﺮ ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺛﻨﺎ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﻰ ﺍﻋﻠﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﻫﺎﺭﻭﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻻ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ‬
‫ﺁﻥ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﭘﺴﺮ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻣﺴﻤﻰ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﭘﺴﺮ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺒﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﻋﺮﺑﻴﺴﺖ ﻭ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻟﻐﺖ ﻋﺒﺮﻳﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻌﻨﻰ ﺷﺒﺮ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻰ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺴﻦ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻋﻘﻴﻘﻪ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺪﻭ ﻛﺒﺶ‬
‫ﺍﻣﻠﺢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻧﺮ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﺎﻳﻪ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺫﺑﺢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻭ ﺭﺍﻥ ﻛﺒﺶ ﺑﻪ ﻗﺎﺑﻠﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺍﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺁﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﺗﺼﺪﻕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺷﺒﻴﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻕ ﺳﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺲ ﻣﺎﻟﻚ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺒﻮﺩ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺷﺒﻴﻬﺘﺮ ﺍﺯ‬
‫ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻣﺮﻭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺭ ﻣﺮﺽ ﻣﻮﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺳﺖ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‬
‫ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﺬﺍﻥ ﺍﺑﻨﺎﻙ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻓﻮﺭﺛﻬﻤﺎ ﺷﻴﺌﺎ ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺩﻩ ﭼﻴﺰﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺑﻬﺮﻩ ﺳﻴﺮﺕ ﻭ ﺳﻴﺎﺩﺕ ﻣﻨﺴﺖ ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﺣﺴﻴﻦ ﺟﻮﺩ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﻴﺤﻴﻦ‬
‫ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﻓﻮﻉ ﺑﻪ ﺑﺮﺍء ﺑﻦ ﻋﺎﺯﺏ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﻳﺪﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﺮ‬
‫ﺩﻭﺵ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﻧﻰ ﺍﺣﺒﻪ ﻓﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﭘﺲ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﻮﻫﺮﻳﺮﻩ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻛﻪ‬

‫]‪ 11:05:39 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/010.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﺍﻻ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﻟﻘﺎﻯ ﺍﻭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺭﻳﺰﺍﻥ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﻕ ﻗﻴﻨﻘﺎﻉ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ‬
‫ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻟﻜﻊ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ‬
‫ﻣﺤﺎﺳﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﻯ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻟﻠﻬﻢ‬
‫ﺍﻧﻰ ﺍﺣﺒﻪ ﻭ ﺍﺣﺐ ﻣﻦ ﻳﺤﺒﻪ ﺷﻴﺦ ﻓﺮﻳﺪﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﻄﺎﺭ ﻗﺪﺱ ﺳﺮﻩ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﮔﻞ ﻭ ﻫﺮﻣﺰ ﺁﻭﺭﺩﻩ‪:‬‬
‫ﺣﺴﻦ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺴﻦ ﻇﻦ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﺍﻣﺎﻣﻰ ﻛﻮ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺣﺴﻦ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺣﻠﻢ‬ ‫ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻋﻠﻢ‬
‫ﺯ ﺭﻭﻳﺶ ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺷﻦ ﺧﻴﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ‬ ‫ﺷﺐ ﺍﺯ ﻣﻮﻯ ﺳﻴﺎﻫﺶ ﺗﻴﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻯ ﭼﺸﻤﻪ ﻧﻮﺵ ﭘﻴﻤﺒﺮ‬ ‫ﻟﺒﺶ ﻗﺎﻳﻢ ﻣﻘﺎﻡ ﺣﻮﺽ ﻛﻮﺛﺮ‬
‫ﺩﻟﺶ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺟﮕﺮ ﭘﺎﻟﻮﺩﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ‬ ‫ﭼﻨﺎﻥ ﻧﻮﺷﻰ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ‬
‫ﺯ ﻏﺼﻪ ﮔﺸﺖ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﻩ‬ ‫ﺯ ﺯﻫﺮﺵ ﭼﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺷﺪ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ‬
‫ﺩﺭ ﺳﻨﻦ ﺗﺮﻣﺬﻯ ﻣﺮﻓﻮﻉ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﻣﺮﻭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ‬
‫ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺩﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻌﻢ ﺍﻟﻤﺮﻛﺐ ﺭﻛﺒﺖ ﻳﺎ ﻏﻼﻡ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﺮﻛﺒﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻫﺎﻯ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻭ‬
‫ﻧﻌﻢ ﺍﻟﺮﺍﻛﺐ ﻫﻮ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﻜﻮ ﺳﻮﺍﺭﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ‬
‫ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻭﻯ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺳﻴﺪﺳﺖ ﻭ ﺯﻭﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ‬
‫ﺍﺻﻼﺡ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻭﻯ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﺻﺤﻴﺤﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ‬
‫ﻧﻜﺘﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎ ﺭﻳﺤﺎﻧﺘﻰ ﻣﻦ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﻣﺴﺘﺒﺼﺮ ﻣﺘﺄﻣﻞ ﺭﺍ ﻛﺎﻓﻴﺴﺖ ﻭ ﺧﺒﺮ ﺍﻟﺤﺴﻦ ﻭ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺳﻴﺪﺍ ﺷﺒﺎﺏ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﺠﻨﺔ ﺩﻟﻴﻞ ﻓﻀﻠﻰ ﻭﺍﻓﺮ ﻭ‬
‫ﻭﺍﻓﻰ ‪ -‬ﺍﺑﻮﻋﻠﻰ ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺍﻟﻄﺒﺮﺳﻰ ‪ -‬ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻋﻼﻡ ﺍﻟﻮﺭﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﻮﺩﻳﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻰﮔﺮﻳﺎﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺣﺠﺮﻩ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺯ ﻧﻴﺎﻣﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻛﺴﻰ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﻭ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺠﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﮕﺮﻯ ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ‬
‫ﺗﻮ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻨﺎﺭ ﺁﺭ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﺣﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻫﻴﭻ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻣﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺎﺿﻼﻧﻨﺪ ﺩﺭ‬
‫ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﺣﻈﻴﺮﻩ ﺑﻨﻰ ﻧﺠﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺩﻭ‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻣﻮﻛﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺗﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﻢ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺣﻈﻴﺮﻩ ﺑﻨﻰ ﻧﺠﺎﺭ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻬﺎﻯ ﻳﻚ ﺑﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ‬
‫ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻰﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﺑﻮﺍﻳﻮﺏ ﺍﻧﺼﺎﺭﻯ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‬
‫ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺳﺒﻜﺒﺎﺭ ﺷﻮﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺸﺮﻑ ﺳﺎﺯﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺷﺮﻑ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺧﻄﺒﻬﺎﻯ‬
‫ﺍﺩﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺟﺪ ﻭ ﺟﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻠﻰ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺴﻦ ﻭ‬
‫ﺣﺴﻴﻨﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺪﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﻨﺖ ﺧﻮﻳﻠﺪ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ‬

‫]‪ 11:05:39 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/010.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻠﻰ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻨﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ‬
‫ﺑﻨﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻝ ﻭ ﺧﺎﻟﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻠﻰ ﻳﺎ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻨﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﻟﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﻳﻨﺐ ﺑﻨﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺁﻳﺎ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﻢ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻋﻢ ﻭ ﻋﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻨﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻤﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﻬﺎﻧﻰ ﺑﻨﺖ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﺮﻑ ﻧﺴﺒﻰ ﻭ ﭼﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ‪:‬‬
‫ﺻﻔﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺣﺴﻦ‬ ‫ﻫﺴﺖ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﻭﺷﻦ‬
‫ﻭ ﺁﻥ ﺩﮔﺮ ﮔﻮﻫﺮﻳﺴﺖ ﺭﺧﺸﻨﺪﻩ‬ ‫ﺁﻥ ﻳﻜﻰ ﺍﺧﺘﺮﻳﺴﺖ ﺗﺎﺑﻨﺪﻩ‬
‫ﻭﻳﻦ ﺩﮔﺮ ﺷﻤﻊ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺗﻀﻮﻯ‬ ‫ﺁﻥ ﻳﻜﻰ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺒﻮﻯ‬
‫ﮔﻴﺴﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺷﺐ ﻗﺪﺭ‬ ‫ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﺻﺎﻓﺘﺮ ﺯ ﻟﻤﻌﻪ ﺑﺪﺭ‬
‫ﻭ ﺁﻥ ﺩﮔﺮ ﺳﺮﻭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻛﻤﺎﻝ‬ ‫ﺁﻥ ﻳﻜﻰ ﻣﺎﻩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻤﺎﻝ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻓﻀﺎﺋﻞ ﺑﺴﻴﺎﺭﺳﺖ ﻭ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺯﺑﻴﺮ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻯ‬
‫ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺁﻥ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺰﻭﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺩﺭ ﭘﺎﻯ ﻳﻚ ﻧﺨﻠﻪ ﺧﺸﻚ‬
‫ﻓﺮﺵ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺯﺑﻴﺮ ﺩﺭ ﭘﺎﻯ ﻧﺨﻠﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎﺷﻜﻰ ﺑﺮﻳﻦ ﻧﺨﻠﻪ‬
‫ﺧﺮﻣﺎﻯ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻯ ﺗﺎ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻛﺮﺩﻣﻰ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺧﺮﻣﺎﻯ ﺗﺮ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ‬
‫ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﭼﻴﺰﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻛﺲ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻳﻚ ﻧﺨﻠﻪ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮگ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﺎﻯ ﺗﺮ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﮔﺸﺖ ﺷﺘﺮﺑﺎﻥ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍﷲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺤﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺳﺤﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻟﻴﻜﻦ ﺩﻋﺎﺋﻴﺴﺖ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺨﻠﻪ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻨﺎﻗﺐ ﻭﻯ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻛﺮﻡ ﻭ ﺟﻮﺩ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﺭﻡ ﺍﺧﻼﻕ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﻣﺬﻛﻮﺭﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻧﻪ ﺑﺮ‬
‫ﻭﺟﻬﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻘﺼﺎﻯ ﺁﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻻ ﺟﺮﻡ ﺩﺭ ﺗﻔﺎﺻﻴﻞ ﺁﻥ ﺧﻮﺽ ﻧﺎﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻴﺖ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﺴﺘﻘﺼﻰ ﺍﻳﺮﺍﺩ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺧﺘﺼﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻣﻰﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻧﻈﻢ ﻣﻦ ﻧﻌﺖ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ‬ ‫ﺍﮔﺮ ﻋﻤﺮﻯ ﺑﻴﺎﺭﺍﻳﻢ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ‬
‫ﺳﺰﺍﻯ ﻭﺻﻒ ﻭ ﺍﺧﻼﻕ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﮔﻴﺮﻡ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺩﺭ ﻋﺪﻥ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻫﻨﻮﺯﻡ ﻭﺻﻒ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺰﻭﻧﺘﺮ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﮔﺮ ﺑﮕﺬﺭﻯ ﺍﺯ ﭼﺮﺥ ﺍﺧﻀﺮ‬
‫ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎ ﺯ ﻣﺪﺡ ﺍﻭﺳﺖ ﻗﺎﺻﺮ‬ ‫ﻛﻤﺎﻟﺶ ﮔﺮﭼﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺎﺳﺖ ﻇﺎﻫﺮ‬
‫ﻧﻈﻴﺮ ﺍﻭ ﺍﮔﺮ ﺟﻮﻳﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺩﻭ ﮔﻴﺘﻰ ﺭﺍ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺯﻳﺐ ﻭ ﺯﻳﻨﺴﺖ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻭﻯ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺭ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻳﺰﺩﻯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻄﺒﻬﺎﻯ ﺩﺭ ﻏﺎﻳﺖ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﻭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻼﻏﺖ ﺍﺩﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻣﺸﺐ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻘﺪﻣﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﻧﺪﻳﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺘﺄﺧﺮﺍﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻭﻯ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺒﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺕ ﻭ ﻗﺎﺻﺪ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﺻﻤﺪﻳﺖ‬
‫ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﺭﺍ ﻋﺮﻭﺝ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﺣﻖ‬
‫ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺪﻯ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻢ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻋﺘﺼﺎﻡ ﺩﺭ‬
‫ﺩﺍﻣﻦ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺍﻭ ﺯﺩ ﻭ ﻗﺪﻡ ﺍﺧﻼﺹ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﻋﺒﺎﺩﻩ ﺍﻧﺼﺎﺭﻯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻌﺖ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﺏ ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻴﻌﺖ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺎ ﺷﺼﺖ‬

‫]‪ 11:05:39 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/010.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻋﺰﻡ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻋﺮﺍﻕ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺑﺮﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻃﻼﻉ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻧﺰﻭﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺭﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺎﺑﺎﻁ ﻣﺪﺍﻳﻦ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺗﻮﻗﻔﻰ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭼﻬﺎﺭﭘﺎﻳﺎﻥ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮﻗﻒ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮﻳﺎﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻓﻬﻢ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﺣﺮﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻛﺴﻰ ﻣﻨﺎﺯﻋﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻣﻦ ﻭ ﺳﻼﻣﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻭ‬
‫ﺍﺻﻼﺡ ﺫﺍﺕ ﺍﻟﺒﻴﻦ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺘﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻔﺮﻗﻪ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﺧﻠﻖ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺑﺸﻮﺭﻳﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩ ﻭﻯ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺣﺘﻰ ﺑﺴﺎﻃﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻯ ﻭﻯ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﺩﺍﻯ ﻭﻯ ﺭﺍ‬
‫ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻴﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺪﺍﻳﻦ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﺭﺍﻩ ﺟﺮﺍﺡ‬
‫ﺑﻦ ﻗﺒﻴﺼﻪ ﺍﺳﺪﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﻨﺠﺮﻯ ﺑﺮ ﺭﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ‬
‫ﺑﺮﺳﻴﺪ ﻋﺒﻴﺪﺓ ﺑﻦ ﻓﻀﻞ ﻃﺎﺋﻰ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻳﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻨﺠﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺟﺮﺍﺡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﻭ‬
‫ﻧﺎﻻﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻗﺼﺮ ﺍﺑﻴﺾ ﻣﺪﺍﻳﻦ ﻧﺰﻭﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺯﺧﻢ ﻭﻯ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺵ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻯ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﻟﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻔﺎﺻﻴﻞ ﺁﻥ ﻃﻮﻟﻰ‬
‫ﺩﺍﺭﺩ ﺻﻠﺢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﻃﺮﺡ ﻓﺘﻨﻬﺎﻧﮕﻴﺰﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺑﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ‬
‫ﻣﻼﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺹ ﺧﺪﻡ ﻭ ﺣﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﺩﺭ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ‬
‫ﺑﺸﺮ ﻫﻤﺪﺍﻧﻰ ﺑﺎ ﻭﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﺎ ﻭﺍﻟﻰ ﺷﺎﻡ ﺻﻠﺢ ﻧﻤﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﺎﺯﻧﺎﻥ‬
‫ﮔﻨﺠﻬﺎﻯ ﺧﺪﺍﻳﻴﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﺭ ﻭ ﺳﻴﻢ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻋﻠﻢ ﺍﻭ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻏﺮﺽ ﺁﻥ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻫﻤﺎﻝ ﻭ ﺗﻬﺎﻭﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺘﺎﻝ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﮔﺮ ﺻﻠﺢ ﻧﻜﻨﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﻴﻌﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺗﻠﻒ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻣﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ‬
‫ﺯﺧﻢ ﺧﻨﺠﺮ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺪﻡ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺒﺎﻝ ﻭ ﺍﺷﺠﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬
‫ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺗﻔﻮﻳﺾ ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ ﻛﺮﺩ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺮ‬
‫ﺁﻥ ﺩﻻﻟﺖ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻰ ﺍﻣﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﺩﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺒﺮ ﻭﻯ ﺑﺎﻻ ﻣﻰﺭﻭﻧﺪ ﻳﻜﻰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺁﻣﺪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ‬
‫ﺳﻮﺭﻩ ﺍﻧﺎ ﺍﻋﻄﻴﻨﺎﻙ ﺍﻟﻜﻮﺛﺮ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﻮﻳﻰ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻮﺛﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻮﺭﻩ ﺍﻧﺎ‬
‫ﺍﻧﺰﻟﻨﺎﻩ ﻓﻰ ﻟﻴﻠﺔ ﺍﻟﻘﺪﺭ ﻧﺎﺯﻝ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻟﻴﻠﺔ ﺍﻟﻘﺪﺭ ﺑﻬﺘﺮﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﺮﺍﺩ ﺑﺎﻟﻒ ﺷﻬﺮ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻰﺍﻣﻴﻪ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻭﻯ‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺪﺕ ﻣﻠﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﺮﺩﻡ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﭼﻨﺪ ﻣﻨﻘﻀﻰ ﺷﺪ ﻓﺴﺪﻩ ﺷﺎﻡ‬
‫ﺻﻼﺡ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﻨﺰﻝ ﺣﻴﺎﺕ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻓﻮﺍﺕ ﻧﻬﺪ ﺑﻪ ﺗﻬﻴﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺁﻥ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺟﻤﻌﻰ‬
‫ﻭﺭﻧﻮﺩ ﺑﺼﺮﻩ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻃﺎﻳﻔﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻠﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﺒﻴﺨﻮﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺳﻰ ﻭ‬ ‫ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﻮﺍﻧﻴﺪ‪36‬‬
‫ﻫﺸﺖ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﺎﻗﻰﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻟﺘﺠﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻒ ﻋﺮﺽ‬
‫ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍﻳﺤﻪ ﻧﻘﺾ ﻋﻬﺪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺷﺎﻡ ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺎ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﺟﺎ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺘﺒﺸﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺮﻋﻰ ﻣﻰﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻮﺻﻞ ﻧﺰﻭﻝ ﺍﺟﻼﻝ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻋﻢ‬
‫ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻌﺪ ﻣﻮﺻﻠﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺪﻭﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺰﺍﻝ ﻭ ﻋﻠﻮﻓﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻼﺯﻣﺖ‬
‫ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﻌﺎﺩﺗﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻮ ﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺻﻞ ﻭﺻﺎﻟﺖ ﻭﺍﺻﻞ‬ ‫ﺷﺪ ﺑﺨﺖ ﻧﻜﻮ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻰﺩﻝ‬

‫]‪ 11:05:39 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/010.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﻝ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻮﺻﻞ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺻﻞ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺴﭙﺎﺭﻡ ﺩﻝ‬

‫ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺷﻜﻮﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﻫﻨﮕﺎﻥ ﻭ ﻋﻴﺎﺭﺍﻥ ﺑﺼﺮﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎﺯ‬
‫ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺟﻮﺍﺑﻬﺎﻯ ﺷﺎﻓﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺿﻰ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﻮﺩ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺷﺪﻩ ﮔﺬﺭﺵ ﺑﺮ ﻣﻮﺻﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻮﺻﻞ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﻯ ﻳﻚ ﺟﻬﺘﻰ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﻻﻑ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﻯ ﻭ ﻫﻮﺍﺧﻮﺍﻫﻰ ﺯﺩﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﻯ ﻧﺰﻭﻝ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﺻﻮﻝ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﺩﻧﻴﺎ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻴﺸﻪ ﺯﻫﺮ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ‬
‫ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺭ ﻣﻄﻌﻮﻣﻰ ﻳﺎ ﻣﺸﺮﻭﺑﻰ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺩﻫﺪ ﺁﻥ ﺑﻰﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻄﺎﻡ ﻓﺎﻧﻰ ﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﻧﻌﻴﻢ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﺮﺩﻭﺧﺘﻪ ﻭ ﺩﻳﻦ‬
‫ﺩﺭﺳﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻏﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﻧﺎﺩﺭﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﻰﺛﺒﺎﺕ ﻭ ﺑﻰﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺁﻥ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﻯ‬
‫ﻧﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭﻯ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻫﺮ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﻣﻰﺷﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺩﺭ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻰ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺩﻻﻳﻞ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﺍﺩﺍ ﻣﻰﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻏﺮﻳﺒﻮﺍﺭ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﺍﺯ ﻛﺲ ﻭﻓﺎ ﻣﺠﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻭﻓﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﺯﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﻝ ﺑﺒﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﺣﺮﻣﺖ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻭﻓﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﻓﺖ‬
‫ﺟﺰ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﻨﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺰﺍﻑ ﻛﺎﺭ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﺷﺪﻯ ﺩﻋﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻯ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺷﻔﺎ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺁﻥ ﻗﻀﻴﻪ ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺯﻫﺮ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺑﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺳﻢ ﻫﻼﻫﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻌﻰ ﻧﻤﺎﻯ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻫﺮ ﻗﺪﺭﻯ ﺑﻪ ﻭﻯ ﭼﺸﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻣﺤﻴﻂ ﺍﻓﺘﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺁﺑﻰ‬
‫ﺑﻴﺠﺎﻥ ﺷﻮﻧﺪ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﻧﺪﻩ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻯ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺷﺘﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺷﻜﻢ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻣﺴﺘﻮﻟﻰ ﺷﺪﻩ‬
‫ﺑﻰ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﮔﺮﮔﻰ ﺳﻴﺎﻩ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﺘﺮﺵ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﺮﻳﺰﺩ ﻣﻬﺎﺭﺵ ﺑﺮ‬
‫ﺩﺭﺧﺘﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﻼﺯﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻰ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ‬
‫ﺷﺘﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺘﺎﻉ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺭﺍ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﺁﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﺷﻴﺸﻪ ﺯﻫﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻮﺻﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﺷﻴﺸﻪ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻔﻴﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻛﺴﻰ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻄﻠﻊ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ‬
‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻣﺼﻠﻰ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺭﻧﮓ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺣﻀﺎﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺳﺘﻔﺴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻴﺸﻪ ﭼﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﺍﺯ‬
‫ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﺮﺩ‪ 0‬ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻩ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﻌﺪ ﻣﻮﺻﻠﻰ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻣﺼﻼﻯ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺟﺎﻯ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﭘﺴﻨﺪﻡ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻭ ﺍﻧﻔﻌﺎﻝ ﻭﻯ ﻣﻰﺷﻮﺩ‬
‫ﻭ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻯ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻰ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻣﻦ ﺑﺪﻭ ﺭﺳﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻌﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺍﺯ ﺣﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻰﺍﺟﺎﺯﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﻓﻼﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﻮﺍﻟﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻩ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻮﻯ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﻰﭘﺮﺳﻰ ﺳﻌﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺟﻔﺎ ﻛﺮﺩﻫﺎﺳﺖ ﺁﻥ ﻛﺲ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺮﺳﻴﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﺷﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﻔﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺍﻭ‬
‫ﭼﻪ ﺭﻧﺞ ﻛﺸﻴﺪﻫﺎﻯ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻭﻯ ﭼﻪ ﺟﻮﺭ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺪﺗﻰ ﻣﻼﺯﻡ ﻭﻯ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻏﺒﺎﺭ ﻣﻼﻟﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﻣﻦ ﻧﻨﺸﺴﺖ ﺳﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻭ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺪﺍﻭﺗﻬﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﺪﻫﺎ‬

‫]‪ 11:05:39 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/010.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻰﺍﻧﺪﻳﺸﻰ ﺍﻳﻨﻚ ﺧﻂ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺯﻫﺮ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻂ ﺗﻮ ﻭ ﺷﻴﺸﻪ ﺯﻫﺮ‬
‫ﻫﻼﻫﻞ ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻫﺎﻧﺪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻴﺎﺫﺍ ﺑﺎﷲ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺳﻌﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ‬
‫ﻣﻰﺯﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﻭ ﻧﺎﻻﻥ ﺍﺯ ﻣﻮﺻﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻭﺍﻟﻰ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺑﻦ‬
‫ﺣﻜﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﺖ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﻗﻴﻘﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭﻯ ﻓﺮﻭﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻰ ﺍﻣﺎ ﺿﻤﻨﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺩﻓﻊ‬
‫ﻭﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﻫﻼﻙ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎ ﻣﻰﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻨﻴﺰﻛﻰ ﺭﻭﻣﻴﻪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻳﺴﻮﻧﻴﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫ﺩﻻﻟﻰ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻬﻬﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﺪ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﻭﻯ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﻳﺴﻮﻧﻴﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ‬
‫ﻋﻠﻰ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﺪ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻭ ﺑﺎ ﺯﻥ ﺍﻭ ﺟﻌﺪﻩ ﺑﻨﺖ ﺍﺷﻌﺚ ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﺩﺍﺭﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﻌﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎء ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻣﺮﻭﺍﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ ﺗﻮ ﺭﺍﺯﻯ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﺮ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭﻯ ﻭ ﺭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻧﻜﻨﻰ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻳﻨﺎﺭﺕ ﺑﺪﻫﻢ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ‬
‫ﺩﻕ ﻣﺼﺮﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﺎﻧﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺎﻧﻪ ﺻﺪ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﺯﺭ ﺍﻳﺴﻮﻧﻴﻪ ﭼﻮﻥ ﺯﺭ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺟﺎﻣﻪ ﺷﻨﻴﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻏﻼﻅ ﻭ ﺷﺪﺍﺩ‬
‫ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻓﺸﺎﻯ ﺳﺮ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻣﻬﻤﻰ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻮﺷﺪ ﭘﺲ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﻝ‬
‫ﺍﺳﻤﺎء ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻰ ﻭ ﮔﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﻭ ﻃﻨﻄﻨﻪ ﻏﻨﺞ ﻭ ﺩﻻﻝ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺰﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ‬
‫ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺎﻣﺴﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺩﻝ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺗﻮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﮔﺰﻳﺪ‬ ‫ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪ‬
‫ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﺍﺩ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺧﺮﻳﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﻧﻘﺪ ﻏﻤﺖ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺧﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺧﺖ‬
‫ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻯ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺯﻥ ﻳﺰﻳﺪ ﺷﻮﻯ ﻋﺮﺍﻕ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺩﺭ ﺗﺤﺖ ﺗﺼﺮﻑ ﺗﻮ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﻠﻜﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﻰ ﺍﮔﺮ ﺑﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎء ﺳﺮ ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﻓﻜﺮﻯ ﻛﻨﻢ ﺍﻳﺴﻮﻧﻴﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻨﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻋﻘﻴﻖ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻌﺪﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﺴﻮﻧﻴﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎ‬
‫ﺳﺨﻨﻰ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻜﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮﺍﺕ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺣﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ‪:‬‬
‫ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﻧﻮﺵ ﺻﺎﻓﻰ ﺍﺯ ﻧﻴﺶ‬ ‫ﺯﻧﺎﻥ ﺯ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻫﻤﻰ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﻧﺮﻡ‬ ‫ﮔﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﻳﺒﻰ ﺍﺯ ﺩﻡ ﮔﺮﻡ‬
‫ﻫﻤﻰ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺯﻧﮓ ﺧﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﻧﺮﻡ‬ ‫ﺯ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﺳﺨﻦ ﺻﺪ ﺭﻧﮓ ﺳﺎﺯﻧﺪ‬
‫ﻭﻓﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﺭﻩ ﺩﺭ ﻛﻮﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬ ‫ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻯ ﻣﺠﻮﻯ ﺍﺯ ﺧﻮﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﻋﻠﻤﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﻜﺮ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺟﻴﻢ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﺻﻔﺖ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻴﺪ ﺍﻟﺸﻴﻄﺎﻥ ﻛﺎﻥ ﺿﻌﻴﻔﺎ ﻭ‬
‫ﻛﻴﺪ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻴﺪﻳﻦ ﺩﺭ ﻛﻼﻡ ﻣﺒﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻈﻤﺖ ﻣﺴﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺍﻥ ﻛﻴﺪﻛﻦ ﻋﻈﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻣﻜﺮ ﻭ ﺣﻴﻞ ﺍﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺯﻧﺪ ﺍﺯ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﻩ ﻣﺮﺩﺍﻥ‬
‫ﻛﺄﻳﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺍﺯ ﻣﻜﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﻭﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺴﺎﻥ ﺑﻴﻨﻰ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﻳﺴﻮﻧﻴﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻓﺮﻳﺐ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺷﺘﻪ ﺩﻣﺪﻣﻪ ﻭﺻﻠﻪ ﺩﻝ ﺍﺳﻤﺎء ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﺩﻭﺧﺖ ﻭ‬
‫ﻗﺼﻪ ﻋﺸﻖ ﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻭ ﺗﺼﺮﻑ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﻮﺵ ﺍﺳﻤﺎء ﻓﺮﻭﺧﻮﺍﻧﺪ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻪ ﺳﻮﺩﺍﻯ ﻣﻠﻚ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺟﺎﻡ‬
‫ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻳﺰﻳﺪ ﻧﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﻖ ﺻﺤﺒﺖ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻮﺭﻩ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﮔﻞ ﻧﺮﻭﻳﺪ‬ ‫ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻣﻬﺮ ﺟﻮﻳﺪ‬
‫ﺍﻳﺴﻮﻧﻴﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎء ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﻣﻜﺮ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﺮﻭﺍﻥ‬

‫]‪ 11:05:39 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/010.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﺗﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻤﺸﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻗﺪﺭﻯ ﺯﻫﺮ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻋﺰﻳﻤﺖ‬
‫ﻗﺘﻞ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻫﺮ ﻗﺪﺭﻯ ﺑﺎ ﻋﺴﻞ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺮ‬
‫ﻣﻨﺼﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺑﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮ ﺑﻴﺶ ﺭﺳﺪ ﺑﻼ ﻭ ﮔﺮ ﻛﻢ ﻣﻴﻜﺶ‬ ‫ﺍﻯ ﺩﻝ ﻗﺪﺡ ﺯﻫﺮ ﺩﻣﺎﺩﻡ ﻣﻰﻛﺶ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﻰﺩﻫﺪ ﻓﺮﺡ ﻏﻢ ﻣﻰﻛﺶ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻜﺮ ﺟﺎﻡ ﻫﻼﻫﻞ ﻣﻰﻧﻮﺵ‬
‫ﭘﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﻋﺴﻞ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﻗﻰ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺷﻜﻢ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺑﺪﻣﻴﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﻭﺿﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺍﻟﺸﻔﺎﻯ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﺍﻧﺴﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺘﺒﻪ‬
‫ﻋﺎﻟﻴﻪ ﻣﺎﻟﻴﺪ ﺷﻔﺎﻯ ﻛﻠﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺟﻌﺪﻩ ﺑﺪﮔﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻤﻰﺧﻮﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭ‬
‫ﻗﺎﺳﻢ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻃﻌﺎﻡ ﭼﺎﺷﺖ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﻤﺎء ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺍﺳﻤﺎء ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﺍﺯ‬
‫ﺧﺮﻣﺎﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻯ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻗﺪﺭﻯ ﺭﻃﺐ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﻴﻞ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﻴﺎﺭﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﺎﻯ ﺗﺮ ﻣﻴﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺭ‬
‫ﺍﺳﻤﺎء ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﻃﺒﻘﻰ ﺭﻃﺐ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺑﻴﺎﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﻼﻣﺘﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺖ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﻗﻰ ﺭﺍ‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻃﺒﻖ ﺭﻃﺐ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﺳﻤﺎء ﺗﻮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺭﻃﺐ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ‬
‫ﻛﻦ ﺍﺳﻤﺎء ﺧﺮﻣﺎﻯ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﻧﺎﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﺎﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺧﺮﻣﺎﻯ ﺯﻫﺮﺁﻟﻮﺩ‬
‫ﻧﻮﺵ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺯ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﻭﺿﻪ ﻣﻄﻬﺮﻩ ﺭﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻬﺮ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺁﻣﺪﻳﻢ‬ ‫ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎ ﺩﺭﮔﻬﺖ ﺩﺍﺭﺍﻟﺸﻔﺎﻯ ﺭﺣﻤﺘﺴﺖ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﻤﺎء ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ‬
‫ﺟﻌﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺭﻃﺐ ﺧﻮﺭﺩﻫﺎﻡ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﻟﻬﺎﻯ ﻋﺠﻴﺐ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ‬
‫ﻣﻦ ﺳﺮ ﻃﺒﻖ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻡ‪ ،‬ﻧﺪﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺍﻣﺎﻡ ﺧﺸﻢ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻟﺴﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺲ ﺩﺭﻫﻢ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭﻯ ﺩﺍﺭﻡ‬ ‫ﺑﺲ ﻧﺎﺧﻮﺵ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻯ ﺩﺍﺭﻡ‬
‫ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻨﺎﺭﻯ ﺩﺍﺭﻡ‬ ‫ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪﻫﺎﻡ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﺑﻼ‬
‫ﭘﺲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮﻡ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺗﻨﺪﺭﺳﺖ ﻧﺒﻮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﻭ‬
‫ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﻪ ﻣﻮﺻﻞ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﺤﺘﻰ ﺭﻭﻯ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﻰ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﻛﻴﺪ ﺍﻋﺪﺍ ﺑﺎﺯ ﺭﺳﺘﻪ ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﺪ‬
‫ﭘﺲ ﺑﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺹ ﺧﺪﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻮﺻﻞ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺷﺎﻡ ﺧﺒﺮ ﻭﺻﻮﻝ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻮﺻﻞ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻣﺒﺘﻬﺞ ﻭ ﻧﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﺍﻋﺪﺍ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻭ ﮔﺪﺍﺯﺍﻥ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺑﻴﺖ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺑﻪ ﻣﻮﺻﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺯﺍﺩﻩ ﻣﻨﺴﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻭﻯ ﺭﺍﺿﻰ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻤﺎﻥ ﻓﺘﻨﻪ ﻧﻤﻰﺑﺮﺩ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺻﻞ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻃﺮﺡ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺍﻓﻜﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻓﺮﺻﺖ‬
‫ﻛﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﻭﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻜﻨﻢ ﭘﺲ ﺳﻨﺎﻥ ﻋﺼﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻮﺻﻞ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪﻯ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻰﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺧﻠﻮﺹ ﻋﻘﻴﺪﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺁﻣﺪﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻦ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩﻯ ﻭ ﺣﺪﻳﺚ ﻭﻯ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺎﻯﻫﺎﻯ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻛﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺳﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻀﻮﻯ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻭﻯ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻫﺮ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﻭﻯ ﻧﻔﻮﺫ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫]‪ 11:05:39 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/010.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻳﻜﻰ ﻧﺒﺮﺩ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﻭﺩ ﻛﺎﻧﭽﻬﺎﻯ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﺎﻯ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﭘﺎﻯ‬
‫ﭼﭗ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﺎ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﻮﺭ ﺑﻰﺑﺼﻴﺮﺕ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺩﻋﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭ ﺳﺮ ﻋﺼﺎ‬
‫ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﭘﺎﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻛﻮﺭ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻋﺼﺎ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﭘﺎﻯ ﺍﻭﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻫﺮ‬
‫ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻣﺘﺮ ﺁﻥ ﺳﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻯ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻓﺮﻭﺑﺮﺩ ﺣﺴﻦ ﺁﻫﻰ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﭘﺎﻯ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻭﺭﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺯﺧﻢ‬
‫ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻛﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﻧﺠﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻇﺎﻫﺮ‬
‫ﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻃﻦ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﻮﺭﻯ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻛﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ‬
‫ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺭﻓﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﻏﺎﺋﺐ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﭘﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺳﻪ‬
‫ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺯ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﺑﻼ ﻭ ﻣﺸﻘﺖ ﻭ ﻋﻨﺎ ﻭ ﻛﻴﺪ ﺍﻋﺪﺍ ﻭ ﺟﻮﺭ ﺍﻫﻞ ﺟﻔﺎ ﺧﻼﺻﻰ ﻳﺎﺑﻢ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﻣﺤﻨﺖ ﻗﺮﻳﻨﺴﺖ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺑﻼ‬
‫ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﷲ ﺯﻫﻰ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻏﻤﻰ‬ ‫ﻏﻢ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﺑﻰ ﻗﺪﻡ ﻣﻦ ﻗﺪﻣﻰ‬
‫ﺗﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺑﻨﺎﻟﻴﻢ ﺩﻣﻰ‬ ‫ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻮ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺧﺘﻬﺎﻯ ﻣﻰﻃﻠﺒﻢ‬
‫ﭘﺲ ﺟﺮﺍﺡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺯﺧﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺁﻫﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺍﻳﻦ ﺯﺧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺯﺩﻩ‬
‫ﺳﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺰﺍ ﻭ ﺳﺰﺍ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ‬
‫ﻻ ﻳﺤﻴﻖ ﺍﻟﻤﻜﺮ ﺍﻟﺴﻰء ﺍﻻ ﺑﺎﻫﻠﻪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‬ ‫ﺑﺪ ﻛﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺮﺩﮔﺎﺭ ﺑﺴﭙﺎﺭ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺟﺮﺍﺡ ﻣﺮﺩ ﺩﺍﻧﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻫﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﻕ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﺯ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﺁﻥ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺍﻭ ﺟﺎﻳﻰ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﺻﺒﺢ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﻣﺸﻖ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺱ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ‬
‫ﻣﺤﻞ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻌﺪ ﻣﻮﺻﻠﻰ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﻮﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﺼﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﺼﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﺑﺴﺘﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻭﻯ ﻣﻴﺰﺩ ﺗﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﮔﺸﺖ ﭘﺲ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺗﺎ ﺳﺮﺵ‬
‫ﺍﺯ ﺗﻦ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﻗﺘﻞ ﺁﻥ ﺷﻘﻰ ﺩﺭ ﻣﻮﺻﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﻌﺪ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﻫﻴﺰﻡ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ‬
‫ﻛﻮﺭ ﺩﻝ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﺯ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺍﻟﻰ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﺮ‬
‫ﻭﻯ ﺣﺠﺘﻬﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺳﻤﺎء ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﺪ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﺴﻮﻧﻴﻪ‬
‫ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺳﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﻘﺪﻯ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﻤﺎء ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻴﺰﺗﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺗﻮ‬
‫ﺭﻧﺠﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﻧﻮﺍﻳﺮ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪﻯ ﺑﺮ ﻭﺟﻬﻰ ﺍﺷﺘﻌﺎﻝ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺯﻻﻝ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﻨﻄﻔﻰ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺍﺩ ﺷﻮﻕ ﺑﻪ‬
‫ﻧﻮﻋﻰ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻧﻴﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﺁﻩ ﻣﻰﻛﺸﻢ‬ ‫ﺷﺒﻬﺎ ﻛﻪ ﺩﺭﺩ ﻫﺠﺮ ﺗﻮ ﺍﻯ ﻣﺎﻩ ﻣﻰﻛﺸﻢ‬
‫ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻣﻬﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺎﺯ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺣﺴﻦ ﺑﺎﺯ ﭘﺮﺩﺍﺯ ﺗﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺭﺍﺣﺖ ﺍﺯ ﮔﻠﺸﻦ ﻋﺸﺮﺕ ﺩﺭ ﻭﺯﻳﺪﻥ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺻﺒﺢ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﺍﻓﻖ ﺁﺭﺯﻭ‬
‫ﺩﻣﻴﺪﻥ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻣﻘﺎﻻﺕ ﺩﺳﺖ ﺩﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﻣﺮﺍﺩ ﺩﻝ ﻣﺤﺼﻞ ﮔﺮﺩﺩ‬ ‫ﺍﺩﺭﺍﻙ ﻭﺻﺎﻝ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺍﻯ ﺍﺳﻤﺎء ﺟﻬﺪ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻳﺎ ﮔﻼﺏ ﺑﻮﻯ ﺩﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻰ ﺷﻚ ﺍﺯ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺭﻫﻰ ﺍﺳﻤﺎء ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺝ‬
‫ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﺷﻮﻗﺂﻣﻴﺰ ﺷﻨﻴﺪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻳﻔﺘﻬﺘﺮ ﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻗﺘﻞ ﺁﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﻛﺒﻴﺮ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ‬

‫]‪ 11:05:39 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/010.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﭼﻨﺪ ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﻣﻰﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻤﻰﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻣﺠﺎﻝ ﻧﻤﻰﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻭﻯ ﻣﻨﻈﺮﻯ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩﻯ ﺗﺎ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺷﺐ ﺁﺩﻳﻨﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ﺻﻔﺮ ﻗﺪﺭﻯ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻨﻈﺮ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ‬
‫ﻣﺮﺍ ﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﺪ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻭﻯ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺑﺴﺎﺯﻡ ﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻡ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﺁﻥ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﺶ ﭘﻴﺮﺍﻣﻦ ﻭﻯ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻛﻨﻴﺰﻛﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﭘﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﭘﺲ ﺟﻌﺪﻩ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪ‬
‫ﻭ ﻛﻮﺯﻩ ﺁﺏ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻳﻰ‪ 37‬ﺑﺴﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻥ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺭﻛﻮ‬
‫ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﻤﺎﻟﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﻛﻮ ﻓﺮﻭﺷﺪ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﺧﻠﻞ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﺁﻥ ﮔﻪ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻛﺴﻰ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺯﻳﻨﺐ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺧﺘﺎﻩ ﺣﺎﻟﻰ ﺟﺪﻡ‬
‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻗﺪﺭﻯ ﺁﺏ ﺑﻴﺎﺭ ﺗﺎ ﻭﺿﻮ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻛﻮﺯﻩ ﺁﺏ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﺩﻣﻰ ﺁﺏ ﺩﺭﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻩ‬
‫ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺁﺏ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻠﻖ ﺗﺎ ﻧﺎﻓﻢ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ ﭘﺲ ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺑﻐﻞ ﺑﺎﺯ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻭ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺪﺭﻭﺩ ﺑﺎﺵ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪.‬‬
‫ﺻﺪ ﭼﺸﻤﻪ ﺯ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﮔﺸﺎﺩﻳﻢ ﻭ ﺷﺪﻳﻢ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺎﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﺮ ﻧﻬﺎﺩﻳﻢ ﻭ ﺷﺪﻳﻢ‬
‫ﻣﺎ ﻛﺎﻡ ﺑﻪ ﻧﺎﻛﺎﻡ ﺑﺪﺍﺩﻳﻢ ﻭ ﺷﺪﻳﻢ‬ ‫ﻛﺎﻡ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻯ ﺍﻧﺪﺭ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﺟﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻳﺎﺽ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺣﻮﺭ‬
‫ﺑﻰﻗﺼﻮﺭ ﻭﺍﻓﺮ ﺍﻟﻨﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺪﻡ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻼﺻﻰ ﻳﺎﻓﺘﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ‬
‫ﺍﻋﺎﺩﻯ ﺑﺮ ﻛﺮﺍﻥ ﺷﺪﻯ ﻓﺮﺩﺍ ﺷﺐ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺯﻩ ﺁﺑﻰ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺣﻠﻖ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻧﺎﻑ ﺩﺭﻫﻢ ﺑﺮﻳﺪ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻮﺯﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﭽﺸﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﺑﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻛﻮﺯﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﺑﺴﺘﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺩ ﺗﺎ ﺑﺸﻜﺴﺖ ﻭ‬
‫ﺁﺑﻬﺎ ﺑﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺑﺪﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﺷﺎﺥ ﺷﺎﺥ ﺑﺘﺮﻗﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺯﻫﺮ ﻛﻰ ﭼﺸﻴﺪ‬ ‫ﺯﻫﺮ ﺑﻼ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﺸﻴﺪﻧﺪ ﺍﻭﻟﻴﺎ‬
‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺷﻜﻢ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺩﺭﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰﻏﻠﻄﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻗﻰ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻃﺸﺘﻰ ﺩﺭ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺟﮕﺮ ﻭ ﺍﺣﺸﺎء ﺍﺯ ﺣﻠﻖ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﺸﺖ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﺟﮕﺮ ﺍﺯ ﺣﻠﻖ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﺻﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﻃﺸﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺍﺑﻦ ﺣﺴﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺯﻫﺮ ﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺧﻮﺷﮕﻮﺍﺭ ﺣﺴﻦ‬ ‫ﻛﻪ ﺭﻳﺨﺖ ﺳﻮﻧﺶ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺭﻳﺰﻩ ﺩﺭ ﻗﺪﺣﺶ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺯ ﺭﺍﻩ ﮔﻠﻮ ﺭﻳﺨﺖ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺣﺴﻦ‬ ‫ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺻﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ ﺟﮕﺮﺵ‬
‫ﻣﻔﺮﺡ ﻟﺐ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺣﺴﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺷﺪ ﺯﻣﺮﺩ ﻓﺎﻡ‬
‫ﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﺟﮕﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﻓﻜﺎﺭ ﺣﺴﻦ‬ ‫ﺟﮕﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﺷﻔﻖ ﺭﺍ ﭼﻮ ﻻﻟﻪ ﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﻝ‬
‫ﻓﻐﺎﻥ ﺯ ﺗﻠﺨﻰ ﺷﻬﺪ ﺷﻜﺮ ﻧﺜﺎﺭ ﺣﺴﻦ‬ ‫ﻟﺒﺶ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﺗﺮﻳﺎﻙ ﺑﻮﺩ ﺷﺪ ﭘﺮ ﺯﻫﺮ‬
‫ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺟﮕﺮ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺍﺷﻜﺒﺎﺭ ﺣﺴﻦ‬ ‫ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﻮﻥ ﺑﭽﻜﺎﻧﺪ ﺯ ﭼﺸﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﻴﻨﺪ‬
‫ﺑﺮﻳﺨﺖ ﻻﻟﻪ ﻭ ﻧﺴﺮﻳﻦ ﺯ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭ ﺣﺴﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﻋﺘﺮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻥ ﺳﺘﻢ‬
‫ﺯ ﻣﻮﻯ ﻏﺎﻟﻴﻪ ﺑﻮﻯ ﺑﻨﻔﺸﻬﻮﺍﺭ ﺣﺴﻦ‬ ‫ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺑﻴﻦ ﺳﺮ ﺣﺴﺮﺕ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺭﻧﮓ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺳﺒﺰ ﮔﺸﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺭﻧﮓ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﺒﺰﻯ ﻣﻴﻞ‬

‫]‪ 11:05:39 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/010.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ! ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ‬
‫ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ! ﻣﺎ‬
‫ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﺧﺒﺮ ﺩﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺟﺪ ﻣﺎ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺷﺐ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ‬
‫ﺭﻭﺿﺎﺕ ﺍﻟﺠﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻭ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺩﻭ ﻛﻮﺷﻚ ﺩﻳﺪﻡ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﻚ‬
‫ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺯﻣﺮﺩ ﺳﺒﺰ ﻛﻪ ﺷﻌﺎﻉ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺭﺍ ﺧﻴﺮﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺳﺮﺥ ﻛﻪ ﺻﻔﺎﻯ ﺁﻥ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺷﻌﺎﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺟﻬﺎﻧﺘﺎﺏ ﻻﻣﻊ ﻭ ﺳﺎﻃﻊ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺷﻜﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺴﻴﻦ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮﺍ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺭﻧﮓ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮔﺸﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ‬
‫ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻰ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺷﺮﻡ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻗﺼﺮ ﺳﺒﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻫﺮ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺩﺭ ﺩﻡ ﺁﺧﺮ ﺭﻧﮓ ﺭﻭﻳﺶ ﺳﺒﺰ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻛﻮﺷﻚ ﺳﺮﺥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻡ ﺁﺧﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ‬
‫ﺳﺮﺥ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﻨﮓ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻫﻢ ﺑﻤﺎﻟﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺟﺒﻴﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬
‫ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﺍﺭﻯ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺩﺭ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺷﺠﺎﺭ ﻭ ﺍﺣﺠﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﺳﺤﺎﺏ ﺍﺷﻜﺒﺎﺭ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺰ ﺳﻨﮓ ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻴﺰﺩ ﺭﻭﺯ ﻭﺩﺍﻉ ﻳﺎﺭﺍﻥ‬ ‫ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ‬
‫ﻭﺍﻟﺤﻖ ﺩﺭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﮔﺮﻳﻪ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺎﺋﺐ ﮔﺮﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﻌﺬﻭﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻳﺎ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ‬
‫ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﮔﺮﺍﻥ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﺍﺷﻜﺮﻳﺰﻯ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻍ ﻭ ﻣﺎﻫﻰ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻣﻦ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﺳﻮﺯﺵ ﺩﻝ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬
‫ﻭﺯ ﺳﺮ ﺣﺴﺮﺕ ﭼﻮ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﺯﻫﺮﻩ ﻛﻮ ﺗﺎ ﺯﻫﺮ ﺟﺎﻡ ﺩﺷﻤﻦ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ‬
‫ﮔﺮ ﺑﺪﺍﻧﺴﺘﻰ ﻋﻘﻴﻖ ﺍﻧﺪﺭ ﻳﻤﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﺣﺎﻝ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻟﺒﺶ ﻛﺰ ﺯﻫﺮ ﺷﺪ ﺯﻧﮕﺎﺭﻓﺎﻡ‬
‫ﺧﻮﻥ ﺷﺪ ﻭﺯ ﺳﻮﺯ ﺁﻥ ﻓﺨﺮ ﺯﻣﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﻟﻌﻞ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺧﺮﺩﻩ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺩﻳﺪﻯ ﺑﺮ ﻟﺒﺶ‬
‫ﻣﺮﻍ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺑﻬﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﺯﺍﻥ ﺟﮕﺮ ﻛﺎﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﺁﮔﻪ ﺷﺪﻯ‬
‫ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ ﻛﻪ‬
‫ﮔﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻫﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﻣﻰﭘﺮﺳﻰ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ؛ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻰﺑﺮﻡ ﻏﻀﺐ ﻭ ﻧﻜﺎﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﻰﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﭘﺎﺭﺳﺎ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺍﻟﺨﻄﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺷﺶ ﻧﻮﺑﺖ ﺯﻫﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﭘﻨﺞ ﺑﺎﺭ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻛﺎﺭ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺑﺎﺭ ﺷﺸﻢ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻫﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﻩ‬
‫ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺎﺭﻯ ﺍﻓﺘﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺧﺼﻤﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻏﻤﺎﺯ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻏﻤﺰ‬
‫ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻣﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻏﻤﺎﺯﻯ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺟﺪﻩ ﻣﺎ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻛﺒﺮﻯ ﺑﻪ ﻏﻤﺰ ﺷﻬﺮﺕ‬
‫ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﺎ ﻏﻤﺰ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﻏﻤﺎﺯﻯ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻰ ﺣﺎﻝ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ‬ ‫ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻧﻬﻔﺘﻴﻢ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎء ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺎﻧﻮﻯ ﻧﺎﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻯ ﻳﺎﺭ ﺑﻰﻭﻓﺎﻯ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ‬
‫ﻛﺮﻡ ﻭﺭﺯﻳﺪﻡ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻒ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ‬

‫]‪ 11:05:39 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/010.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺤﻜﻤﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﻫﻴﭻ ﺷﺮﻣﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺁﺯﺭﻣﺖ ﺩﺍﻣﻨﮕﻴﺮ ﻧﺸﺪ ﺁﺧﺮ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻦ ﻳﺎﺭ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻯ ﺑﻰﺳﺒﺐ ﻭ ﺟﻬﺘﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻭﺍﻧﮕﺎﻩ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻳﺎﺭ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻛﺸﺪ‬ ‫ﺍﻯ ﻳﺎﺭ ﻛﺴﻰ ﺑﻰﺳﺒﺒﻰ ﻳﺎﺭ ﻛﺸﺪ‬
‫ﻛﺲ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺯﺍﺭ ﻛﺸﺪ‬ ‫ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﮕﻮ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩﮔﻴﺮ ﻣﺮﺍ‬
‫ﭘﺲ ﺭﻭﻯ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﻧﺮﺳﻰ ﻭ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺑﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻯ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﭘﺲ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻭ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﻃﺎﻋﺖ ﻭﺻﻴﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻧﻘﻠﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﻣﻦ‬
‫ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻣﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﻗﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻗﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻣﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﻗﺎﺳﻢ ﺭﺍ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻗﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺣﺴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻫﺎﻯﻫﺎﻯ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻓﻼﻧﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻗﺎﺳﻢ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺳﭙﺎﺭﻯ ﻭ ﻧﻈﺮ ﭘﺪﺭﻯ ﻭ ﺷﻔﻘﺖ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﻬﻢ ﺻﻔﺮ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺣﺎﻝ ﺑﺮ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﮕﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻭﻯ ﭼﻮﻥ ﺩﻭ‬
‫ﭘﺎﺱ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ‬
‫ﻣﻰﺳﭙﺎﺭﻡ ﻭ ﻛﻠﻤﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﺺ ﻭ ﻣﺎ ﻋﻨﺪ ﺍﷲ ﺧﻴﺮ ﻟﻼﺑﺮﺍﺭ ﺭﺍ ﻧﺼﺐ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺎﻃﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺭﺍﻳﺖ ﻭ‬
‫ﺃﻥ ﻟﻪ ﻋﻨﺪﻧﺎ ﻟﺰﻟﻔﻰ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻣﺂﺏ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺑﺮ ﻳﺎﺭ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺯﻫﺮﺍ ﺣﺴﻦ ﺑﺮﻓﺖ‬ ‫ﻭﺍﺣﺴﺮﺗﺎ ﻛﻪ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﺯ ﭼﻤﻦ ﺑﺮﻓﺖ‬
‫ﻭﺯ ﻫﺠﺮ ﺭﻭﻳﺶ ﺁﺏ ﺭﺥ ﻧﺴﺘﺮﻥ ﺑﺮﻓﺖ‬ ‫ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﮔﻴﺴﻮﻳﺶ ﺟﮕﺮ ﻧﺎﻓﻪ ﮔﺸﺖ ﺧﻮﻥ‬
‫ﻛﺰ ﻣﺼﺮ ﻧﺎﺯ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻞ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺑﺮﻓﺖ‬ ‫ﻳﻌﻘﻮﺑﻮﺍﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺮﮔﺲ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪ‬
‫ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﺠﻬﻴﺰ ﻭ ﺗﻜﻔﻴﻦ ﻭﻯ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮﻳﺮ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻣﺴﻴﺮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻊ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺟﺪﻫﺎﺵ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﺍﺳﺪ ﺩﻓﻦ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻭ ﻧﻘﻞ ﺍﺻﺢ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻡ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺮﺍ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻭ ﺍﻟﻒ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺟﻨﮓ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻊ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻋﻤﻞ‬
‫ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺪﻩ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﺒﻮﻳﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻊ ﺑﺮﺩﻩ‬
‫ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻋﺰﻳﺰ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺍﺻﺢ ﭼﻬﻞ ﻭ‬
‫ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺣﻜﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻣﺮﺩﻯ ﻏﻴﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺳﻤﺎء ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﻤﺎء ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺯﻫﺮ ﻭ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻨﻰﻫﺎﺷﻢ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺵ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﺘﻨﻬﺎﻯ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ‬
‫ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﺗﺸﻰ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻣﺤﻴﻂ ﻓﺮﻭﻧﺘﻮﺍﻥ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎء ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﭼﻪ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻬﺎﻯ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺗﺎ ﭘﺎﻯ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﮕﺮﻳﺰ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﻤﺎء ﺧﻮﺩ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺳﻮﺩ ﻧﻤﻰﺩﺍﺷﺖ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻏﻼﻡ ﻭ ﺳﻪ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺎﻳﻰ ﻓﺮﺳﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺭﻣﺰﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻓﺎﺵ ﮔﺮﺩﺩ ﻓﺘﻨﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻡ ﺁﺭﻣﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﻏﻼﻑ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﭘﺲ‬

‫]‪ 11:05:39 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/010.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻓﻜﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺎء ﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺳﺮ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻼ ﻧﻴﻔﻜﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺧﺒﺮ‬
‫ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﻟﻰ ﺷﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺗﺎ ﺩﻛﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺍﻋﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﻋﺎﻇﻢ ﻭﻻﻳﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﻬﺮﻭﺯ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺑﺰﺭﮔﺎﻧﻪ ﺑﺪﺍﺷﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﻤﺎء ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺍﺳﻤﺎء ﺩﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺯﻫﺮ ﺩﺭ ﻃﻌﺎﻡ ﻛﺮﺩﻥ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﻓﻜﻨﺪﻥ ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﺸﻨﻮﺩﻯ ﺗﻮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻜﺸﺘﻢ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﻭ ﻋﺬﺍﺏ ﺩﻭﺯﺥ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﺣﺎﻛﻢ‬
‫ﺩﻣﺸﻖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺷﺮﻡ ﻧﺪﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺭﺳﻮﻝ ﻭﻯ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪﻯ ﻭ ﺑﺮ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﻣﺸﻜﺒﺎﺭ‬
‫ﻋﻨﺒﺮﻧﺜﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺣﻢ ﻧﻜﺮﺩﻯ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﻭﻯ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﺒﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻯ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻻﻳﻖ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﻳﺰﻳﺪ‬
‫ﺑﺎﺷﻰ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻛﺮﺩﻯ ﻣﻌﻠﻮﻣﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﺰﻳﺪ ﭼﻬﻬﺎ ﻛﻨﻰ‪.‬‬
‫ﺟﺰ ﻓﻌﻞ ﺧﻄﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ‬ ‫ﺟﺰ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ‬
‫ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻭﻓﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ‬ ‫ﺍﺯ ﺗﻮ ﻃﻠﺐ ﻭﻓﺎ ﻣﺤﺎﻟﺴﺖ‬
‫ﺁﻥ ﺑﻰﺩﻭﻟﺖ ﺑﺨﺖ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻴﺎﻫﺮﻭﺯﮔﺎﺭ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﻭ ﻣﺠﺎﻟﺴﺖ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻦ ﺑﺮﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻭ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻟﻄﻒ ﻭ ﺣﻠﻢ ﻭ ﻛﺮﻡ ﻭ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﺍﻭ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﺗﺎﺳﻒ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻬﺎﺩ ﻭﺍﻟﻰ ﺷﺎﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻯ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﺭﺩﻯ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻦ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ‬
‫ﭼﺸﻤﺖ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﮔﺮﺩﺩ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﻬﺮﻭﺯ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻧﻪ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭﺍﻯ ﺑﺮ‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﻳﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺛﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻗﻢ ﺧﺴﺮ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﻭ ﺍﻵﺧﺮﺓ ﺫﻟﻚ ﻫﻮ ﺍﻟﺨﺴﺮﺍﻥ‬
‫ﺍﻟﻤﺒﻴﻦ ﺑﺮ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻏﺼﻪ ﮔﺮ ﺧﻮﻥ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﺭﻭﺍﺳﺖ ‪ -‬ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﻣﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻡ ﺍﺳﺐ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻰﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻓﻴﻞ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﺮﺑﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻓﺮﺳﺨﻰ ﺁﻥ ﺟﺰﻳﺮﻩ‬
‫ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻃﻮﻓﺎﻧﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻏﺒﺎﺭﺁﻣﻴﺰ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ‪.‬‬
‫ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺸﻜﻰ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺩﻳﻦ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻬﺮ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺩﻧﻰ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ‬

‫‪ (35‬ﺭﻛﻮ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻗﻄﻌﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ (36‬ﺟﻤﻊ ﻟﻮﻧﺪ ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻰﺁﺑﺮﻭ‪.‬‬
‫‪ (37‬ﺭﻛﻮ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ‪.‬‬

‫]‪ 11:05:39 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/010.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺎﺏ ﻫﻔﺘﻢ ‪ :‬ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻭﻻﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭﻯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ‬
‫ﻭﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﺛﻨﻰ ﻋﺸﺮ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻻﺋﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺖ ﺍﻭ ﺍﺑﻮﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﻟﻘﺐ ﻭﻯ ﺯﻛﻰ ﻭ ﺷﻬﻴﺪ ﻭ ﺳﻴﺪ ﻭ ﺳﺒﻂ‪ .‬ﻭﻻﺩﺗﺶ‬
‫ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺯ ﺳﻬﺸﻨﺒﻪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﺎﻩ ﺷﻌﺒﺎﻥ ﻭ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺎﻩ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺳﻨﻪ ﺍﺭﺑﻊ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺠﺮﺓ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺪﺕ ﺣﻤﻞ ﻭﻯ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺷﺶ ﻣﺎﻫﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻧﺸﺪﻩ ﻛﻪ ﺯﻳﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﮕﺮ ﻭﻯ ﻭ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﺯﻛﺮﻳﺎ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﻻﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻭ ﻋﻠﻮﻕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻩ ﻭ‬
‫ﺑﻴﺴﺖ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻦ ﺧﺮﺩﺗﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﻝ ﺣﺪﻳﻘﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺳﺒﺤﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﻃﺮﻑ‬
‫ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﺍﻟﻮﻟﺪ ﺳﺮﺍﺑﻴﻪ ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻏﻨﭽﻪ ﭼﻤﻦ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﻣﺸﻴﺖ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﮔﻠﺸﻦ ﻋﺼﻤﺖ ﻭ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺴﻴﻢ ﻫﺐ ﻟﻰ‬
‫ﻣﻦ ﻟﺪﻧﻚ ﻭﻟﻴﺎ ﺑﺸﻜﻔﺖ ﺭﻭﺍﻳﺢ ﺍﺭﺗﻴﺎﺡ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﭘﺎﻙ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻭﺯﻳﺪ ﻭ ﺑﺸﺎﻳﺮ ﻓﺮﺡ ﻭ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺭﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻰ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺭﺥ ﻭ ﺍﺧﺘﺮﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻓﺎﻝ‬ ‫ﻃﻠﻮﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﺘﺎﺑﻴﺪ ﺣﻖ ﺯ ﺑﺮﺝ ﻛﻤﺎﻝ‬
‫ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﻮﺩ ﺑﺮگ ﮔﻞ ﺯ ﺑﺎﺩ ﺷﻤﺎﻝ‬ ‫ﺍﺯﻳﻦ ﻧﻬﺎﻝ ﺷﺮﻑ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﺸﺖ ﮔﻠﺸﻦ ﺩﻳﻦ‬
‫ﻣﮋﺩﻩ ﻗﺪﻭﻣﺶ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴﺪ ﻛﺎﺋﻨﺎﺕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﻟﺼﻠﻮﺍﺕ ﻭ ﺍﻛﻤﻞ ﺍﻟﺘﺤﻴﺎﺕ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻨﺖ‬
‫ﻋﻤﻴﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺮﻗﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ‬
‫ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﭼﭗ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﺟﺮﺃﺕ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺷﻤﺎ ﺳﺒﻘﺖ ﻛﻨﻢ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺮﺏ ﻧﺎﻡ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻗﻮﻟﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺟﻌﻔﺮ ﻣﺴﻤﻰ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺗﺴﻤﻴﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺳﺒﻘﺖ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻧﺒﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺴﻤﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻯ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻨﺎﻡ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭘﺴﺮ ﺩﻭﻡ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﭼﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺒﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﻟﻐﺖ ﻧﻴﺰ ﻋﺒﺮﻳﺴﺖ ﻭ‬
‫ﻣﺮﺍ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻟﺴﺎﻥ ﻋﺮﺑﻰ ﻣﺒﻴﻦ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻐﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﻢ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‬
‫ﻣﻌﻨﻰ ﺷﺒﻴﺮ ﺑﻪ ﻟﻐﺖ ﻋﺮﺑﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﻢ ﻋﻘﻴﻘﻪ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﺑﻪ ﺩﻭ‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺳﺮﺵ ﺑﺘﺮﺍﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺯﻥ ﺁﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﺗﺼﺪﻕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻭ ﻭ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻬﻨﻴﺖ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺒﺮ ﺩﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺣﻠﻖ ﺍﻭ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﭘﺲ‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺗﻬﻨﻴﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻬﻨﻴﺖ ﻣﻌﻠﻮﻣﺴﺖ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻌﺰﻳﺖ‬
‫ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﺍﺯ ﺣﻠﻖ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻮﺳﻬﮕﺎﻩ ﺗﻮﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻴﻎ ﺟﻔﺎ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺷﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺳﻴﺪﺍﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﮔﺮﻳﻪ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺒﺮ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ‬
‫ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺳﻴﻼﺏ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﻳﻐﮕﻮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﭼﻮﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺭﺍ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﻭ ﺍﻯ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﻝ ﭘﺮﻏﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﻭ ﺑﻬﺠﺘﺴﺖ ﻧﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ‬
‫ﺷﺎﺩﻳﺴﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻏﻤﺴﺖ ﻣﻮﺟﺐ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﺎ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ! ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺕ ﺧﺒﺮ ﻗﺘﻞ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭼﺎﺩﺭ ﻋﺼﻤﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ‬
‫ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ‬
‫ﺟﻔﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺍﻣﺖ ﻭ ﺑﻰﺭﺣﻤﺎﻥ ﺩﻭﻥ ﻫﻤﺖ ﺣﻠﻖ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻬﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻴﻐﺎ ﺟﻔﺎ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﺭﻯ؛ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻣﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﺮﻭ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻇﻠﻤﻰ ﺭﻭﺩ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺭ ﺳﻦ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻧﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺣﺴﻦ‪ ،‬ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭ ﺧﺮﻭﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺍﻯ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ‬
‫ﺍﻯ ﺑﻰﻛﺲ ﻣﺎﺩﺭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺗﻮ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﺎﺷﻜﻰ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻣﻰ ﺗﺎ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺗﻮ ﻧﻤﻮﺩﻣﻰ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﺎﺗﻔﻰ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﻣﺼﻴﺒﺘﺰﺩﮔﺎﻥ ﺁﺧﺮﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﻮﺳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﻁ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭﻧﺪ ﺍﺷﻚ ﻧﺪﺍﻣﺖ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺒﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻩ ﺟﮕﺮﺳﻮﺯ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺑﻨﺎﻟﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺯﻳﻦ ﻋﺰﺍ ﺻﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﻏﻢ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﺯﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺩﺍﻏﻬﺎ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﺷﻴﺦ ﻣﻔﻴﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻬﻨﻴﺖ ﻭﻻﺩﺕ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻓﺮﺷﺘﻬﺎﻯ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ‬
‫ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﻭﻯ ﺁﻣﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻼﻳﻜﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻄﺮﺱ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻠﻚ ﺩﺭ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﻄﺮﺱ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺭﻭﺡ ﺍﻻﻣﻴﻦ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ‬
‫ﻛﺎﺭﻯ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺗﻬﺎﻭﻧﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﺮﻕ ﻏﻴﺮﺕ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﻋﺰﺕ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ‬
‫ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﻬﻠﻜﻪ ﻣﺬﻟﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﺍﻳﻰ ﻣﻦ‬ ‫ﺩﻳﺮﻭﺯ ﻛﺴﻰ ﻧﺒﺪ ﺑﻪ ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ ﻣﻦ‬
‫ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻫﺎﻧﺪ ﺟﻬﺖ ﺗﻬﻨﻴﺖ ﻣﻮﻟﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻓﻄﺮﺱ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﻯ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺮﺍ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﻡ‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺤﻴﺖ ﻭ ﺗﻬﻨﻴﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻓﻄﺮﺱ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻝ ﻓﻄﺮﺱ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺎﻟﻴﺪ‬
‫ﻭ ﭘﺮ ﺑﺎ ﻓﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻪ ﺻﻮﻣﻌﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻄﻠﻊ‬
‫ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻬﻰ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﺷﺪﻯ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻓﻴﻘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻓﺘﻤﻰ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺩﻣﻰ ﺧﻄﺎﺏ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﻗﻮﻉ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﻭﻯ ﻣﻼﺯﻡ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ‬
‫ﺑﺮ ﻭﻯ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻭﻯ ﮔﺮﻳﺎﻧﻨﺪ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻓﻄﺮﺱ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺑﻼ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ‬
‫ﺑﺪﺍﻧﭽﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻣﺸﻐﻮﻟﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺯﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻠﻚ ﮔﺮﻳﺎﻧﺴﺖ‬

‫ﺯﻳﻦ ﻏﻢ ﺩﻝ ﻣﻬﺮ ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﺑﺮﻳﺎﻧﺴﺖ‬
‫ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺟﻤﺎﻟﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﻧﺸﺴﺘﻰ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺽ ﺟﺒﻴﻦ ﻭ ﺑﺮﻳﻖ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻭﻯ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺍﻩ‬
‫ﺑﺮﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﻕ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺳﻨﻦ ﺗﺮﻣﺬﻯ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻳﻌﻠﻰ ﺍﺑﻦ ﻣﺮﻩ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﻣﺬﻛﻮﺭﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﺴﻴﻨﻢ ﺧﺪﺍﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﺍﺭﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺒﻄﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺎﻁ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ‬
‫ﻫﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺎ ﺟﻤﻊ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻬﺎﻯ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﺍﺯ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺍﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺎ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺷﻤﺎ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﺷﺪ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻴﺴﺖ ﻭ ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻴﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺭﻭﺯﻯ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺧﺪﻡ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺩﻭﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺷﻔﻴﻊ ﻭﻯ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭﻯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺣﻜﻴﻢ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺍﻟﻬﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬

‫ﻛﻪ ﭼﻮ ﺍﻭﻳﻰ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﻛﻮﻧﻴﻦ‬
‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻣﺮﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ‬
‫ﻣﺮﺗﻀﻰ ﭘﺮﻭﺭﻳﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ‬
‫ﻋﻘﻞ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻋﻬﺪ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻧﺶ‬
‫ﺑﻮﺩﻩ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻣﻬﺪ ﺟﻨﺒﺎﻧﺶ‬
‫ﺷﻴﺦ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﺨﺸﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‬
‫ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﺸﺘﻰ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻦ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻧﻴﺰ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺮ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﺑﮕﻴﺮ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺭﺍ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﺰﺭگ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﺧﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‬
‫ﺑﮕﻴﺮ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻴﻮﻥ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﻭﺯﻯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻛﻌﺐ‬
‫ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻯ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺣﺒﺎ ﺑﻚ ﻳﺎ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﷲ ﻳﺎ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﺴﻤﻮﺍﺕ ﻭ‬
‫ﺍﻻﺭﺽ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪﻯ ﺍﻯ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺑﻰ ﺑﻦ ﻛﻌﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﻧﺒﻰ ﺍﷲ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺗﻮ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮﺍﻧﺪ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﺑﻰ ﺑﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻤﻴﻦ ﻋﺮﺵ ﻣﺼﺒﺎﺡ ﻫﺪﻯ ﻭ ﺳﻔﻴﻨﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺗﺘﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﺭ ﺻﻔﺖ ﺍﻭﻻﺩ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺍﺳﻤﺎء ﻭ ﺍﺩﻋﻴﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﺨﺸﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﺑﻰﻋﻮﺍﻧﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ‬
‫ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﻭ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻋﺮﺷﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺕ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻯ‬
‫ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺴﻜﻦ ﻓﻘﺮﺍ ﻭ ﻣﺴﺎﻛﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﻬﺸﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺏ ﻟﻢ ﺟﻌﻠﺘﻨﻰ ﻣﺴﻜﻦ ﺍﻟﻤﺴﺎﻛﻴﻦ ﺍﻯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ‬
‫ﻣﺮﺍ ﻣﺴﻜﻦ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﻭ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻯ ﻧﺪﺍ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺭﺍﺿﻰ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ‪ .‬ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻔﺎﺧﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺒﺎﻫﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺿﻴﺖ ﺭﺿﻴﺖ ﺧﻮﺷﻨﻮﺩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﮔﺸﺘﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻋﺮﺵ ﻣﺠﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﺁﻥ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺩﻝ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻋﻈﻤﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ‪:‬‬
‫ﻭ ﺣﺒﻬﻤﺎ ﻓﻰ ﺣﺒﺔ ﺍﻟﻘﻠﺐ ﻳﺰﻫﺮ‬ ‫ﺑﺴﺒﻄﻰ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺻﺪﺭﻯ ﻣﻨﻮﺭ‬
‫ﺩﻭ ﻣﻬﺮ ﺍﻭﺝ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺩﻭ ﺻﺪﺭ ﻣﺴﻨﺪ ﺩﻳﻦ‬ ‫ﺑﻬﺮ ﺩﻭ ﺳﺒﻂ ﻧﺒﻰ ﻫﺴﺖ ﺩﻳﺪﻫﺎﻡ ﺭﻭﺷﻦ‬
‫ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻨﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺰﻳﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ‬ ‫ﺩﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﺝ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﺩﻭ ﺑﺪﺭ ﺑﺮﺝ ﻛﻤﺎﻝ‬
‫ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻨﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺰﻳﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ‬ ‫ﻓﻠﻚ ﻣﺘﺎﺑﻊ ﺍﻳﻦ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺛﻨﺎﮔﺮ ﺁﻥ‬
‫ﺩﺭ ﻛﻨﺰﺍﻟﻐﺮﺍﻳﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺁﻫﻮ ﺑﭽﻬﺎﻯ ﺻﻴﺪ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺣﺴﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺁﻫﻮ ﺑﭽﻪ‬
‫ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻴﻞ ﻛﺮﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻫﻮ ﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﺩﺍﺩ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺁﻫﻮ ﺑﺮﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﻫﻮ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺟﺪﺍﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺭﺍ‬
‫ﺁﻫﻮ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺩﻯ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﺪﺍﺩﻯ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺍﻋﺎﺩﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻟﺪﺍﺭﻯ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺴﻠﻰ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭ‬
‫ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻏﺮﻳﻮ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻣﺎﺩﻩ ﺁﻫﻮﻳﻰ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﭽﻪ ﺁﻫﻮﻳﻰ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﺮﻭ ﻣﻰﺯﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻭﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺼﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺩﻭ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﺻﻴﺎﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺪﻭ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻴﺮ ﻣﻰﺩﺍﺩﻡ ﻧﺪﺍﻳﻰ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺰﻭﺩﻯ ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺳﺎﻥ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻫﻮ ﺑﺮﻩ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﻭ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺻﻮﺍﻣﻊ ﻃﺎﻋﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪ ﺑﺸﺘﺎﺏ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﺷﻚ ﺑﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭﻯ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﺑﺒﺮ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺩﻭﺭ ﻗﻄﻊ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﮔﻮﻳﻴﺎ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﺩﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺯﻭﺩ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻤﺪﺍﷲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺷﻚ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ‬
‫ﺗﻮ ﻓﺮﻭ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺁﻥ ﺁﻫﻮ ﺭﺍ ﺩﻋﺎ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻫﻮ ﺑﺮﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺠﺮﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺭﺍ ﻣﺸﺮﻭﺡ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻣﻘﺮﺑﻴﻦ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬
‫ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺷﻚ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﺁﻳﺎ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﻕ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻭﻯ ﺭﻭﺍﻥ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺠﺎ ﺭﻭﺍ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺭﺧﻲ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﮔﻪ ﺷﺎﻩ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﻛﻮﺛﺮ ﻋﻄﺎﻯ ﺟﺪ ﻭﻳﺴﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺭﻭﺍ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﮕﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ‬
‫ﻓﺘﺎﺩﻩ ﻏﺮﻗﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺳﺮ ﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺍﺧﻼﻕ ﺳﺘﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻴﺎﺭﻯ ﻗﻠﻢ ﺗﻴﺰ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﻴﺮﺍﻣﻦ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺁﻥ‬
‫ﺗﻮﺍﻥ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻤﺮﺩﻯ ﺧﺎﻣﻪ ﺳﺒﻜﺮﻭ ﺑﻪ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺑﺴﺎﻁ ﺗﻘﺮﻳﺮﺵ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺪﺣﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻭﺭﻕ ﮔﻮﻳﺎﻳﻰ‬ ‫ﺧﺎﻣﻪ ﻭﻫﻢ ﻫﻮﺱ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﻛﻨﺪ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺪﻳﻦ ﻓﻬﻢ ﻛﻰ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﺑﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻳﻰ‬ ‫ﺧﺮﺩﺵ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﻳﻪ ﺭﻓﺖ ﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺳﺨﺎﻭﺗﺶ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺣﺎﺗﻢ ﺭﺍ ﻃﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﺩﻓﺎﺗﺮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﺴﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺘﺶ ﻛﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺳﺘﻢ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﺴﻮﺥ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﻭ ﺷﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺳﻤﺖ ﮔﺬﺍﺭﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺩﺭ ﺟﺮﺍﻳﺪ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﻗﻬﺮﺵ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻰ ﺑﻪ‬
‫ﺷﺮﺍﺭﻩ ﺗﻴﻎ ﺑﺮﻕ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﺮﻣﻦ ﻋﻤﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭ ﺭﺍ ﺻﺎﻋﻘﻬﻮﺍﺭ ﺑﺴﻮﺧﺘﻰ ﻭ ﺁﺏ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻟﻄﻔﺶ ﭼﻮﻥ ﺗﺮﺷﺢ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﻏﺒﺎﺭ‬
‫ﺟﺮﺍﺋﻢ ﺍﺯ ﺻﻔﺤﻪ ﺣﺎﻝ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﻣﺤﻮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺣﻠﻢ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﺧﻠﻖ ﻋﻈﻴﻤﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﺠﻢ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻧﺴﻔﻰ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﷲ ﺣﻜﺎﻳﺘﻰ‬
‫ﺩﺭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻋ ّﺪﺕ ﻟﻠﻤﺘﻘﻴﻦ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺴﺮﺍء ﻭ ﺍﻟﻀﺮﺍء ﺩﺭ ﺁﺳﺎﻧﻰ ﻭ ﺳﺨﺘﻰ‬
‫ﻳﺎ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻯ ﻭ ﺩﺭﻭﻳﺸﻰ ﻭ ﺍﻟﻜﺎﻇﻤﻴﻦ ﺍﻟﻐﻴﻆ ﻭ ﻓﺮﻭﺧﻮﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺧﺸﻢ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻟﻌﺎﻓﻴﻦ ﻋﻦ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﻭ ﻋﻔﻮ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺍﷲ‬
‫ﻳﺤﺐ ﺍﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ ﻭ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﻧﻜﻮﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺭﺍﺟﻌﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺁﻥ ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ‬
‫ﻭﻻﻳﺖ ﻭ ﺑﺎﻛﻮﺭﻩ ﺣﺪﻳﻘﻪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺳﺒﻂ ﻧﺒﻰ ﻭ ﻧﺠﻞ ﻭﻟﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻰ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻋﺮﺏ ﻭ‬
‫ﻋﻈﻤﺎﻯ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺍﺩﺏ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻧﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﺎﺩﻣﺶ ﺑﺎ ﻛﺎﺳﻪ ﺁﺵ ﮔﺮﻡ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺩﻫﺸﺖ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪ‬
‫ﺑﺴﺎﻁ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺸﻜﺴﺖ ﻭ ﺁﺷﻬﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺗﺄﺩﻳﺐ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺧﺸﻢ‬
‫ﻭ ﺗﻌﺬﻳﺐ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺧﺎﺩﻡ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﻭ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺟﺎﺭﻯ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻭ ﺍﻟﻜﺎﻇﻤﻴﻦ ﺍﻟﻐﻴﻆ ﺣﺴﻴﻦ‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺧﺸﻢ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭ ﺍﻟﻌﺎﻓﻴﻦ ﻋﻦ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻋﻔﻮﺕ ﻛﺮﺩﻡ ﺧﺎﺩﻡ ﺗﺘﻤﻪ ﺁﻳﺖ ﺑﺮﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻭ ﺍﷲ ﻳﺤﺐ‬
‫ﺍﻟﻤﺤﺴﻨﻴﻦ ﺳﺒﻂ ﺭﺳﻮﻝ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺁﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺁﺯﺍﺩﺕ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺆﻭﻧﺖ ﻣﻌﻴﺸﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺫﻣﻪ ﻛﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﻻﺯﻡ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ‪.‬‬
‫ﺁﺩﻣﻰ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺳﻴﺮﺕ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺧﻮﻯ ﻧﻜﻮ ﻣﺎﻳﻪ ﻧﻴﻜﻮﺋﻴﺴﺖ‬ ‫ﻧﻴﻜﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻧﻜﻮﺧﻮﺋﻴﺴﺖ‬
‫ﺣﻀﺎﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻠﻖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺧﻮﻯ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍﻧﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﷲ ﻳﻌﻠﻢ ﺣﻴﺚ ﻳﺠﻌﻞ ﺭﺳﺎﻟﺔ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺟﻨﺎﺏ ﻭﻻﻳﺖ ﺍﻧﺘﻤﺎ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺍﺑﻮﻧﺼﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺎﺭﺳﺎ ﻗﺪﺱ ﺳﺮﻩ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺍﻟﺨﻄﺎﺏ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻘﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺍﻧﻤﺎ ﻳﺮﻳﺪ ﺍﷲ ﻟﻴﺬﻫﺐ ﻋﻨﻜﻢ ﺍﻟﺮﺟﺲ ﻭ ﻳﻄﻬﺮﻛﻢ ﺗﻄﻬﻴﺮﺍ ﻛﻰ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺯ ﺟﻤﻊ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺗﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﺫﻛﺮ ﻣﺤﺎﻣﺪ ﻭ ﻓﻀﺎﻳﻠﺶ ﺍﺧﺘﺼﺎﺭ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺫﻛﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺭﺧﺖ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺰﻝ ﻓﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺰﻫﺘﺴﺮﺍﻯ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺯﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺭﻓﺖ‬ ‫ﺁﻥ ﻭﺍﻟﻰ ﺧﻄﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﮔﺮ ﺭﻓﺖ‬
‫ﻭﺍﻟﻰ ﺷﺎﻡ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﻟﻴﻌﻬﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻋﺮﺍﻕ ﺑﻴﻌﺖ ﻭﻯ ﻓﺮﺍﺳﺘﺪ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺣﺠﺎﺯ ﻧﻴﺰ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻭ ﻣﻜﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﻀﺎﻳﺎﻯ ﻋﺠﻴﺒﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺭﻭﻯ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻔﺎﺻﻴﻞ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻛﺘﺐ‬
‫ﻣﺒﺴﻮﻁ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺪﻩ ﺑﻴﻌﺖ ﺩﺍﺧﻞ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻳﻜﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺩﻭﻡ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺑﻜﺮ ﺳﻮﻡ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﻤﺮ ﭼﻬﺎﺭﻡ‬
‫ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺯﺑﻴﺮ ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻋﻨﻒ ﻭ ﻏﻠﻈﺖ ﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻟﻄﻒ ﻭ ﺭﻓﻖ ﻭ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻯ‬
‫ﺍﺭﺑﻌﻪ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻃﻴﺒﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﻣﺒﺎﺭﻛﻪ ﺯﺍﺩ ﺍﷲ ﺗﻌﻈﻴﻤﺎً ﻭ ﺗﻜﺮﻳﻤﺎً ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭﺍﻟﻰ ﺷﺎﻡ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﺭﻓﺖ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻬﻢ‬
‫ﺑﻴﻌﺖ ﻓﻴﺼﻞ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻣﻰﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻭﺍﻟﻰ ﺷﺎﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﻏﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻛﻞ ﻧﻔﺲ ﺫﺍﺋﻘﺔ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺟﺮﻋﻬﺎﻯ‬
‫ﭼﺸﻴﺪﻩ ﺭﺧﺖ ﺍﺯ ﺧﺎﻛﺪﺍﻥ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﺍﻟﺠﺰﺍ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ‪ -‬ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﻳﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺪﺍﻯ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺍﻭ‬
‫ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎﻉ ﺧﺎﺹ ﻭ ﻋﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﻋﺮﺍﻕ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﺜﺎ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺹ ﻭﻯ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺩﻭﻟﺘﺨﻮﺍﻫﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻧﻌﻤﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺰﺭگ ﺣﺠﺎﺯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﭘﺪﺭﺕ ﺍﺯ ﺑﻴﻌﺖ ﺗﻮ‬
‫ﺍﺑﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﻭ ﺍﻳﺎﻟﺖ ﺗﻮ ﺳﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺗﻮﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺁﻭﺭ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻋﻨﺎﺩ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺩﺭ‬
‫ﺩﻓﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺟﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺭﺳﺎﻥ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻗﺒﻮﻝ ﺗﻠﻘﻰ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻭﻟﻴﺪ ﺑﻦ ﻋﺘﺒﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ‬
‫ﻭﻗﺖ ﻭﺍﻟﻰ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻯ ﺑﺎﻗﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ‬
‫ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺮﺃﺕ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﻭ ﺳﻔﻚ ﺩﻣﺎء ﺷﻴﺦ ﻭ ﺷﺎﺏ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﻓﺤﻮﺍﻯ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻭﺍﻗﻒ ﺷﻮﻯ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎﻧﻰ ﻭ ﺭﻗﻌﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺸﻌﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﻤﺮ‬
‫ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﺑﺎﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺯﺑﻴﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﺍﻫﻤﺎﻝ ﻣﻨﻤﺎﻯ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ ﺗﺴﻮﻳﻒ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺻﺖ ﻏﻨﻴﻤﺘﺴﺖ ﺩﺭ ﺟﻬﺪ ﺑﺮﮔﺸﺎﻯ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﻓﻮﺕ ﺷﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﻰ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪ‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﺰﻳﺪ‬

‫ﻓﺮﺻﺖ ﭼﻮ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﺤﺼﻞ ﻧﺸﺪ ﻣﺮﺍﺩ‬
‫ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﻴﻌﺖ ﻣﻦ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻟﻤﻠﻚ ﺷﺎﻡ ﻓﺮﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻭﻟﻴﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻥ ﺍﻃﻼﻉ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻧﺎ ﷲ ﻭ ﺍﻧﺎ ﺍﻟﻴﻪ ﺭﺍﺟﻌﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻢ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻤﺎ ﻫﻰ ﺣﺎﻻﺕ ﻣﻄﻠﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺏ ﺑﺎ ﻭﻯ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ‬
‫ﻛﺲ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﻤﺎﻯ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﻳﻌﺖ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻓﻬﻮ ﺍﻟﻤﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﺍﻻ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﻦ ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺯﺑﻴﺮ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺟﺎﻳﺰ ﻣﺪﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﻭﺍﻟﻰ ﺷﺎﻡ ﺍﻓﺸﺎ ﻳﺎﺑﺪ ﺑﻴﻌﺖ‬
‫ﺁﻥ ﺩﻭ ﻛﺲ ﺧﻼﻓﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭﻟﻴﺪ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺯﺑﻴﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻭﻟﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻣﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ‬
‫ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺯﺑﻴﺮ ﺍﺯ ﺣﺴﻴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻭﻟﻴﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ؟ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺎﻡ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻨﺒﺮ ﺍﻭ ﻧﮕﻮﻧﺴﺎﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺣﺎﻻ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻴﻌﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﺴﺘﺎﻧﻨﺪ ﺍﺑﻦ ﺯﺑﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻂ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻰﺷﻨﻮﻡ‬
‫ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﻤﺎﺭ ﻭ ﺯﻣﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﺁﻝ ﺭﺳﻮﻟﻴﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎﻳﺰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺲ ﺑﻜﻨﻴﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﻭﻟﻴﺪ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﭼﻴﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ‬
‫ﻣﻰﺁﻳﻢ ﻗﺎﺻﺪ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﻭﻟﻴﺪ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻛﺮﺩ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﻟﻌﻨﻪ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻭﻟﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﻏﺪﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ‬
‫ﺁﻣﺪ ﻭﻟﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﻏﺪﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺮ ﻭﻋﺪﻩ ﻛﻪ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻭﻓﺎ ﻣﻘﺮﻭﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ‪%.‬‬

‫ﻛﻮ ﻣﻠﻜﻰ ﺑﺮ ﺻﻔﺖ ﺁﺩﻣﻰ ﺍﺳﺖ‬

‫ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﻗﺪﻣﺶ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺗﺎﺝ ﻭﻓﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺍﻓﺴﺮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﻓﺴﺮﺵ ﺍﺯ ﻓﺮﻕ ﻓﻠﻚ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻭﻟﻴﺪ ﻣﺮﺩ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﺮﺱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺻﻔﺖ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻯ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﻭﻟﻴﺪ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻰ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ‬
‫ﻣﻮﺍﻟﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻠﺢ ﻭ ﻣﻜﻤﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻻﻣﺎﺭﻩ ﺁﺋﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﻭﻟﻴﺪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ﺍﮔﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‬
‫ﺑﻰﺗﺤﺎﺷﻰ ﺩﺭﺁﺋﻴﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﺗﻌﺮﺽ ﻣﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺼﺎﻯ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﻟﻴﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻭﺻﻴﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺍﻟﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻜﺮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺩﺭﻭﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭﻟﻴﺪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺮ ﻃﻠﺐ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﻴﻌﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﻨﺪ ﻓﺮﺩﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻋﺎﻣﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﺠﺘﻤﻊ‬
‫ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺁﻳﺪ ﻭﻟﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﷲ ﺳﺨﻦ ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﮔﻔﺘﻰ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺗﺸﺮﻳﻒ‬
‫ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺭ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﮕﺮﺩﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺣﺒﺲ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺘﻨﺎﻉ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﺳﺮﺵ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻏﻀﺐ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‬
‫ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺍﻟﺰﺭﻗﺎء ﻛﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻫﺮﻩ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻣﻦ ﻛﻨﺪ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﻧﮓ ﻛﻨﻢ ﭘﺲ ﺑﺎ ﻭﻟﻴﺪ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻧﺒﻮﺕ‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭ ﻣﻌﺪﻥ ﺭﺳﺎﻟﺘﻴﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﺤﻞ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﺪ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻳﺰﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻋﻼﻧﻴﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻓﺴﻮﻕ ﺍﺯ‬
‫ﻭﻯ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﻛﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻨﻌﻘﺪ ﮔﺮﺩﺩ ﺁﻥ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻨﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻭ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﺣﻖ ﻭ ﺍﻭﻟﻰ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﻛﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻻﻣﺎﺭﻩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺩﺳﺘﺒﺮﺩﻯ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺗﻔﺮﺱ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻟﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺧﻮﻝ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩ ﺷﺘﺎﻓﺖ‬
‫ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺑﺎ ﻭﻟﻴﺪ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﻤﻮﺩﻯ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻜﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻭﻯ‬
‫ﺟﺎﺭﻯ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭﻟﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﻳﺤﻚ ﻳﺎ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﻭﺍﷲ ﺍﮔﺮ ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ‬
‫ﺳﻌﻰ ﻧﻨﻤﺎﻳﻢ ﺍﻯ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺗﺮﺍﺯﻭﻯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻛﺸﻨﺪﮔﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺣﺴﻨﺎﺕ ﺧﺎﻟﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﺧﻔﺖ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻣﺜﺎﺑﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺣﻖ ﻋﺰ ﻭ ﻋﻼ ﻳﻮﻡ ﻳﻘﻮﻡ ﺍﻟﺤﺴﺎﺏ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺭﺣﻤﺖ ﺩﺭﻭ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻴﻢ ﻭ ﻋﻘﺎﺏ ﻋﻈﻴﻢ‬
‫ﻣﻌﺬﺏ ﻭ ﻣﻌﺎﻗﺐ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺮﺗﻀﻰ‬
‫ﺑﻰﺷﺒﻬﻪ ﻻﻳﻖ ﺩﺭﻛﺎﺕ ﺟﻬﻨﻢ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻛﻮ ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﺳﻴﺪ ﺍﻭﻻﺩ ﺁﺩﻡ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺑﺲ ﻛﻮﺭﺩﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻛﻨﺪ ﻗﺼﺪ ﺳﺮﻭﺭﻯ‬
‫ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﻭﻟﻴﺪ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺍﺑﻦ ﺯﺑﻴﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﻌﻠﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ‬
‫ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺹ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺭﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﺭﻉ ﻋﺎﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺑﺪ ﻭ ﻧﺎﺭﺳﻴﺪﻩ‬
‫ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻭﻟﻴﺪ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻤﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺯﺑﻴﺮ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺯ‬
‫ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺭﻭﺩ ﺳﺨﻂ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﺼﺤﻮﺏ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻣﺎ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺻﺐ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﺑﺪﻭ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﭼﻮﻥ ﺭﻗﻌﻪ ﺑﻪ ﻭﻟﻴﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻ ﺣﻮﻝ ﻭ ﻻ ﻗﻮﺓ ﺍﻻ ﺑﺎﷲ ﺍﻟﻌﻠﻰ ﺍﻟﻌﻈﻴﻢ ﺍﮔﺮ ﻳﺰﻳﺪ‬
‫ﺗﻤﺎﻣﺖ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻫﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺳﻌﻰ ﻧﻜﻨﻢ ﻭ ﻫﺮ ﺿﺮﺭﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﺪ ﺑﺎﻙ‬
‫ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻭﻟﻴﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺤﺮﻣﻰ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺖ ﻧﺰﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‬
‫ﺯﻣﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﻭ ﭘﻰ ﺩﺭ ﭘﻰ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺣﻴﺮﺍﻧﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ‪.‬‬
‫ﺭﻩ ﺑﺮﻭﻥ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮﻭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻢ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﺻﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﻭﺿﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﻨﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻣﻨﻢ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺭﺣﻠﺖ‪ ،‬ﺍﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻣﻦ‬
‫ﻭﺻﻴﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻯ ﻭ ﺷﺮﻑ ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻜﺘﻪ ﺍﺫﻛﺮﻛﻢ ﺍﷲ ﻓﻰ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﻰ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺎﻥ ﻟﻢ ﻳﻜﻦ‬
‫ﺍﻧﮕﺎﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺿﺎﻳﻊ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﻰﺑﻬﺮﻩ ﻭ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﺠﻤﻠﻰ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻰ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ‬
‫ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻢ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺑﺎﺯ ﮔﻮﻳﻢ ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻃﻠﻮﻉ ﺻﺒﺢ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺷﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺮﺑﺖ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻌﻄﺮ ﻣﻨﻮﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﺍﻣﻰ‬
‫ﻓﺪﺍﻯ ﺭﻭﺿﻪ ﺍﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﻯ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻭ ﺭﻓﻊ ﺣﺎﺟﺎﺕ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﺒﺮ ﺍﻗﺪﺱ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺖ‬
‫ﭼﻨﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺎ ﻓﻮﺟﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻨﻀﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻮﻳﻴﺎ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻋﻨﻘﺮﻳﺐ ﺍﻣﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻧﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺯ‬
‫ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ! ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﻣﻠﻮﻝ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻣﻬﻤﻮﻡ ﻭ‬
‫ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺭﺟﺎﺗﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺟﺪﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﺁﻭﺭ‪.‬‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺟﻮﻉ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮﺳﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﺧﻴﺎﻝ ﺟﻤﺎﻝ‬
‫ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻭ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭ ﻣﮋﺩﻩ ﻭﺻﻮﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﻋﻼ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺷﺮﻳﻒ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺩﻝ‬
‫ﺑﺮﻛﻨﺪﻩ ﺳﻔﺮ ﻣﻜﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺭﺍ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻗﺮﺑﺎ ﻭ ﺍﺣﺒﺎﺏ ﺣﺰﻳﻦ‬
‫ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺑﻘﻴﻊ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﺮ‬
‫ﺗﺮﺑﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﻳﺎ ﺍﻣﺎﻩ‪ ،‬ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﻭﺩﺍﻉ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺯﻳﺎﺭﺗﺴﺖ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻯ‬
‫ﺭﻭﺿﻪ ﺁﻭﺍﺯﻯ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻭ ﻋﻠﻴﻚ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﻯ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺍﻯ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺣﺴﻴﻦ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻭﺩﺍﻉ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﻑ‬
‫ﺍﻟﻠﻴﻞ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺒﻮﻯ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺷﺮﻭﻁ ﻭﺩﺍﻉ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭﺩ ﭼﻮﻥ ﺳﻼﻡ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻃﻮﺍﻑ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩ‬
‫ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺳﺮ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﺯ ﺟﻔﺎﻯ ﺍﻣﺖ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺷﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺗﻮ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﻰﻣﺎﻧﻢ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻰ ﻭ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ‬
‫ﻛﺮﺑﻼ ﺍﻓﺘﺎﺩﻫﺎﻯ ﻭ ﺗﻦ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺗﻮ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻛﺖ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﺻﺒﺮ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ‬
‫ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﺴﻰ ﻧﮕﺬﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﻐﻤﻮﻡ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﻤﻮﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻰ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻥ‬
‫ﺑﻬﺸﺘﻰ ﻧﺸﻴﻨﻰ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﻝ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺧﺎﻟﻖ ﺍﻟﻌﺒﺎﺩ ﺑﭽﻴﻨﻰ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ‬
‫ﮔﻠﻨﺎﺭﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺯﻋﻔﺮﺍﻧﻰ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻮﻯ ﻣﺸﻜﺒﺎﺭﺵ ﭘﺮ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﮔﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺘﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺧﺎﻙ ﻛﺮﺑﻼﺳﺖ ﭘﺲ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ‬
‫ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺘﻴﻘﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺣﺮﻡ ﻣﻜﻪ ﺟﺰﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺷﻌﺒﺎﻥ ﺳﻨﻪ ﺳﺘﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺎﺭﻉ ﺍﻋﻈﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻜﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻰ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻮﺳﻰ ﻛﻠﻴﻢ ﺍﷲ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﺼﺮ ﻭ‬
‫ﺧﻮﻑ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﻗﺼﺪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﺒﻄﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺖ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ‪:‬‬
‫ﻓﺨﺮﺝ ﻣﻨﻬﺎ ﺧﺎﺋﻔﺎً ﻳﺘﺮﻗﺐ ﻗﺎﻝ ﺭﺏ ﻧﺠﻨﻰ ﻣﻦ ﺍﻟﻘﻮﻡ ﺍﻟﻈﺎﻟﻤﻴﻦ ﭘﺲ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻟﻴﺎﻥ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﺯ ﺳﺮ‬
‫ﺗﺮﺑﺖ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺟﺪ ﺧﻮﺩ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﻭﻯ ﻭ ﺍﺯﻳﻦ ﺭﻭﺿﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺁﺋﻴﻦ ﻛﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﺧﻠﺪ ﺑﺮﻳﻨﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﻣﻰﺭﻭﻯ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻰﺭﻭﻡ‪.‬‬
‫ﻛﺴﻰ ﺯ ﺭﻭﺿﻪ ﺟﻨﺖ ﺑﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﺮﻓﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻛﺎﻡ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻰ ﺩﻝ ﺯ ﻛﻮﻯ ﻳﺎﺭ ﻧﺮﻓﺖ‬
‫ﻭ ﻛﻼﻣﻰ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁﻥ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺑﻴﺖ ﺍﺳﺖ‪:‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﺯ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﻧﺒﻰ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻫﻴﭻ ﺳﻔﺮ ﺩﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﻘﻴﺪ ﻧﺮﻭﻡ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻟﻌﻞ ﻭ ﺯﺑﺮﺟﺪ ﺯ ﺑﺮ ﺟﺪ ﻧﺮﻭﻡ‬
‫ﮔﺮ ﺧﺰﺍﻳﻦ ﺳﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﻟﻌﻞ ﻭ ﺯﺑﺮﺟﺪ ﺁﺭﻧﺪ‬
‫ﺑﺎﻳﺪﻡ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﺮﻭﻡ‬
‫ﻟﻴﻜﻦ ﺍﺯ ﺟﻮﺭ ﺍﻋﺎﺩﻯ ﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﻄﻴﻊ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻜﻪ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‪:‬‬
‫ﻓﻀﻞ ﺣﻖ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺁﻓﺎﺕ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ‬ ‫ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ ﻋﺰﻡ ﺳﻔﺮ ﻟﻄﻒ ﺧﺪﺍ ﻳﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﻭﻯ ﻭ ﭼﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺩﺍﺭﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻳﺎ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻭﻃﻦ‬
‫ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﻭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺣﺒﺎﺏ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺣﺮﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺧﻠﻪ ﻛﺎﻥ ﺁﻣﻨﺎ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ‬
‫ﺭﻧﺠﻰ ﻭ ﻏﻤﻰ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺤﻨﺘﻰ ﻭ ﺍﻟﻤﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﺭﺳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮﺩﻭﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻏﻤﻢ ﻣﻰﺳﺎﺯﺩ‬
‫ﻭﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺩﮔﺮ ﻧﻤﻰﭘﺮﺩﺍﺯﺩ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﮔﺮﺩ ﻋﺎﻟﻤﻢ ﻣﻰﺗﺎﺯﺩ‬
‫ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺩﺭ ﺟﺪ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‬
‫ﺣﺎﻻ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻣﻜﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺭﺳﻢ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻘﺘﻀﺎﻯ ﻭﻗﺖ ﻭ ﺻﻼﺡ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺛﺎﺭ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﺳﻼﻣﺖ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﻋﺎﻓﻴﺖ ﻭ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻣﻼﺯﻡ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎﺩ‪.‬‬
‫ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺭﻓﻴﻖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺕ ﺑﺎﺩﺍ‬ ‫ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻣﻄﻴﻊ ﻭ ﺑﺨﺖ ﻳﺎﺭﺕ ﺑﺎﺩﺍ‬
‫ﻣﺮﺍ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻫﺪﻯ ﺑﻪ ﺫﺭﻭﻩ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺎﻳﻰ ﻭ‬
‫ﺳﺨﻦ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻗﺒﻮﻝ ﺍﺻﻐﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﮕﻮﻯ ﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮﻡ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺳﺮﻭﺭ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﻭ ﻣﻬﺘﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ‬
‫ﺍﻭﻻﺩ ﺁﺩﻣﻰ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺮﻡ ﻣﻜﻪ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺣﺮﻡ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻧﺸﻮﻯ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻳﺎﺭ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻭﻓﺎ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻪ ﻭﻯ‬
‫ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﻭﻯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﻬﺪ ﻭ ﻭﻓﺎ ﻧﮕﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ‬
‫ﺩﺍﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺒﻠﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﻣﺮﻭﺕ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻭﻯ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭﺩﺍﻉ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ‬
‫ﺭﺳﻴﺪﻩ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﺟﺒﺎﻝ ﻣﻜﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻦ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺗﻼﻭﺕ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺖ ﻛﻪ ﻭ ﻟﻤﺎ‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﺗﻠﻘﺎء ﻣﺪﻳﻦ ﻗﺎﻝ ﻋﺴﻰ ﺭﺑﻰ ﺍﻥ ﻳﻬﺪﻳﻨﻰ ﺳﻮﺍء ﺍﻟﺴﺒﻴﻞ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﻣﻜﻪ ﺍﺯ ﻗﺪﻭﻡ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ‬
‫ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺍﻋﺰﺍﺯ ﻭ ﺍﺟﻼﻝ ﺑﺸﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻋﺰﻳﺰﺵ ﺍﺳﺘﺒﺸﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﺴﺮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻧﻐﻤﻪ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻣﻘﺎﻝ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﻮﺵ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻭ ﺟﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ‪:‬‬
‫ﺩﻭﻟﺖ ﻭﺻﻞ ﺗﻮ ﺩﺍﻳﻢ ﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻰﺟﺴﺘﻴﻢ‬
‫ﻛﻌﺒﻪ ﻛﻮﻯ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺻﻔﺎ ﻣﻰﺟﺴﺘﻴﻢ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻰﺟﺴﺘﻴﻢ‬
‫ﻫﺮ ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﺧﻼﺹ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺻﺪﻕ‬
‫ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﻴﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺩﻋﺎ ﻣﻰﺟﺴﺘﻴﻢ‬
‫ﻃﺎﻕ ﺍﺑﺮﻭﻯ ﺗﻮ ﻛﺎﻥ ﻗﺒﻠﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﺴﺖ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﻛﻪ ﻧﺰﻭﻝ ﺍﺟﻼﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻓﻮﺝ ﻓﻮﺝ ﺑﻪ ﻣﻼﺯﻣﺘﺶ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺭﻓﺘﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺯﺑﻴﺮ ﺑﻪ ﻳﺰﻳﺪ‬
‫ﺭﺳﻴﺪ ﻭﻟﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺎﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻥ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻋﺰﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺍﻻﺷﺪﻕ ﺭﺍ ﻭﺍﻟﻰ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻟﻰ ﻣﻜﻪ ﺳﻌﻴﺪ ﺑﻦ ﻋﺎﺹ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻭ ﻣﺆﺫﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭘﻨﺞ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﺎﻳﺖ ﺑﻠﻨﺪﻯ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭ ﻗﻮﻣﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎ ﻭﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻰﮔﺰﺍﺭﺩﻧﺪ ﺳﻌﻴﺪ‬
‫ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﺣﺞ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﻣﻜﺘﻮﺑﻰ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﻭ ﻣﻴﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ‬
‫ﻛﻮﻓﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺎﻡ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺑﻴﻌﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﻣﺘﻨﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻭﻯ ﺩﺭ‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﺘﻌﺬﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﻣﺒﺎﺭﻛﻪ ﻋﻈﻤﻬﺎ ﺍﷲ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻘﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ‬
‫ﺻﺮﺩ ﺧﺰﺍﻋﻰ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺎﺭﺍﻥ! ﻳﺰﻳﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺑﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺍﺯ‬
‫ﻭﻃﻦ ﺧﻮﺩ ﺟﻼ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺷﻴﻌﻪ ﻭﻯ ﻭ ﺷﻴﻌﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻭﺋﻴﺪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺣﻖ ﺩﺭ ﻣﺮﻛﺰ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻳﺎﺑﺪ‬
‫ﭘﺲ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻛﻮﻓﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻴﺐ ﻓﺰﺍﺭﻯ ﻭ ﺭﻓﺎﻋﺔ ﺑﻦ ﺷﺪﺍﺩ ﻭ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﻭ ﻭﺭﻗﺎء ﻋﺎﺭﺏ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﺍﺷﻌﺚ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻣﺨﻨﻒ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﻔﻴﻒ ﻭ ﻃﺎﺭﻕ ﺍﻋﻤﺶ ﻭ ﺍﻋﻤﺶ ﻃﺎﺭﻕ ﻭ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺍﺑﻰ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺷﺮﻳﺢ ﻗﺎﺿﻰ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻯ ﺁﻝ ﻋﻠﻰ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﭘﺲ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﻯ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻓﻼﻥ ﻭ ﻓﻼﻥ ﺗﺤﻴﺖ ﺑﻰﻏﺎﻳﺖ ﻭ ﺳﻼﻡ ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﭘﺪﺭﺕ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻰﻣﺸﺎﻭﺭﺕ ﺍﻫﻞ ﻣﻠﺖ ﻣﺘﺼﺪﻯ ﻭ ﺁﻣﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮ ﻭ ﺷﻴﻌﻪ ﭘﺪﺭ ﺗﻮﺋﻴﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﺧﻼﻓﺖ ﻭﻯ ﺭﺍﺿﻰ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺏ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺍﻧﻔﺲ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﻗﺎﻳﻪ‬
‫ﺫﺍﺕ ﺑﻰﺑﺪﻝ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﻢ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻭﺟﻪ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﺷﻮ ﺑﻪ ﻓﺮﺡ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺑﻬﺠﺖ ﻭ ﺣﺒﻮﺭ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺎﻡ ﺳﺪﻳﺪﻯ ﻭ ﻫﻤﺎﻡ ﺭﺷﻴﺪﻯ ﻭ‬
‫ﺳﻴﺪ ﻣﻄﺎﻋﻰ ﻭ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﻻﺗﺒﺎﻋﻰ ﻭ ﺣﺎﻻ ﭘﻴﺸﻮﺍ ﻭ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﺎ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﺸﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻯ ﺿﻌﻴﻒ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﺰﺭﮔﻰ‬
‫ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻊ ﺍﻭ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭﻭﻳﺸﻰ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﻣﻰﺷﻨﻮﺩ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻗﺼﺮ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻋﻴﺪ ﻭ ﺟﻤﻌﻪ‬
‫ﺩﺭﻫﺎﻯ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻗﺪﻭﻡ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﻛﺮﻡ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮﺏ ﺗﺠﺴﻢ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ ﻣﺎ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮﻯ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﻧﻬﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﺍﻳﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻓﺮﺍﺧﺘﻦ‬
‫ﺯ ﻣﺎ ﻟﺸﻜﺮﻯ ﺑﻴﻜﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻦ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﮔﺮﺯ ﻭ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ‬
‫ﺳﭙﺎﻫﻰ ﭼﻮ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﭘﻴﻼﻥ ﻣﺴﺖ‬
‫ﺯ ﺳﻨﮓ ﺁﺏ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ‬
‫ﭼﻮ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ ﺁﻫﻨﮓ ﺧﻮﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ‬
‫ﺳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﻭﺭﻧﺪ‬
‫ﭼﻮ ﺗﻴﺮ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺁﻭﺭﻧﺪ‬
‫ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺳﺮﻛﺸﻰ ﭼﻮﻥ ﺧﻴﻤﻪ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻜﺸﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻴﺦ ﺧﻴﻤﻬﺎﺵ ﻃﻨﺎﺏ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﺮ‬
‫ﻛﻮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﻳﻢ ﻭ ﻫﺮﻛﻪ ﻗﻠﻢ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﺧﻼﺹ ﻛﻤﺮ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﻧﺒﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺳﻨﺎﻥ ﺳﭙﺎﻩ ﻇﻔﺮ‬
‫ﭘﻨﺎﻩ ﺁﺏ ﺳﻴﺎﻩ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺶ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﺵ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﻧﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﻧﺪ‬
‫ﺟﺰ ﺗﻴﻎ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﻣﺎﻟﻚ ﺭﻗﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻴﺮ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺩﺷﻤﻦ ﮔﻪ ﻗﺘﺎﻝ ﺳﻮﺍﻟﻰ ﻛﻨﺪ ﺍﮔﺮ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﻃﻰ ﺁﻥ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺟﻤﺎﻝ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺍﺳﻴﺮ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺸﻜﺴﺎﻯ ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﺍﻯ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﺩﻝ ﺍﻧﺪﺭ ﻫﻮﺍﻯ ﺗﺴﺖ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﺪﺍﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻜﺶ ﺭﺍﻯ ﺭﺍﻯ ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍﻯ ﺧﻨﺠﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩﻫﺎﻳﻢ‬
‫ﭘﺲ ﺁﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺳﻠﻊ ﻫﻤﺪﺍﻧﻰ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻣﺴﻤﻊ ﺑﻜﺮﻯ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﺎ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺍﺯ ﻻ ﻭ ﻧﻌﻢ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻴﺰ ﻧﻨﻮﺷﺖ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ‬
‫ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺩﻳﺮﺗﺮ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻯ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﺸﻬﺮ ﺻﻴﺪﺍﻭﻯ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﺒﻴﺪ ﺍﺭﺣﺒﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﻃﻠﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺼﺤﻮﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﻳﺐ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻈﻤﺎﻯ ﺁﻥ ﺩﻳﺎﺭ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻨﻮﺷﺖ‬
‫ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﻫﺎﻧﻰ ﺑﻦ ﻫﺎﻧﻰ ﺳﺒﻴﻌﻰ ﻭ ﺳﻌﻴﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺧﺜﻌﻤﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻜﺎﺗﻴﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺒﺚ ﺑﻦ ﺭﺑﻌﻰ ﻭ ﻋﺮﻭﺓ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﻭ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺠﺎﺝ ﻭ ﺟﻤﻊ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻓﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻭ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ‬
‫ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺒﺖ ﺳﻌﻴﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﺜﻘﻔﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻜﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺍﺯ ﭘﻰ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻘﺒﻴﻞ ﻋﺘﺒﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭﻻﻳﺖ‬
‫ﭘﻨﺎﻫﻰ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺭﺍﺯﻯ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻘﺘﻠﻰ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﻴﺖ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﻮﻣﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺑﻴﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﺭﺍﺋﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺟﺰ ﻭﺻﺎﻝ ﺭﻭﻯ ﺗﻮ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺩﺍﻣﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺧﻢ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺮ ﻋﺪﻭ ﺑﮕﺸﺎ ﻛﻤﻴﻦ ﻭﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻧﺼﺮﺕ ﻃﻠﺐ‬
‫ﺍﻯ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻓﺘﺢ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﺗﻮ‬

‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺭﺳﻞ ﻭ ﺭﺳﺎﻳﻞ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﺣﺪ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺷﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻣﻨﻄﻮﻯ ﺑﺮ ﺁﺛﺎﺭ ﻣﻮﺩﺕ ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﻃﻼﻉ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻏﺎﻳﺖ‬
‫ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﻭﻡ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻦ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﮔﺸﺖ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺳﻌﺎﻑ‬
‫ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﺡ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺍﻫﻤﺎﻝ ﻭ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺻﻮﺏ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺻﺪﻕ ﻣﻘﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻛﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺣﺮﻑ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﻌﺖ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺍﻋﻼﻡ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻯ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻭ ﻓﺮﻭ ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻛﺘﺎﺏ ﺧﺪﺍ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﻋﺎﺩﻝ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﻛﻤﻰ ﻛﻪ ﻣﺼﺪﺭ ﻓﺴﻖ ﻭ ﻇﻠﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻮﻓﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻋﺒﺎﺱ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻠﻬﻢ ﻧﻌﻢ ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﺟﺰ‬
‫ﺗﻮ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺴﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ‬
‫ﻣﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﻧﺒﻴﺮﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﻨﺸﺎء ﻭ ﻣﻮﻟﺪ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺠﺎﻭﺭﺕ‬
‫ﺟﺪﻡ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﻗﺼﺪ ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺿﻊ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ؟‬
‫ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺖ ﺑﺮﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﺨﺎﺩﻋﻮﻥ ﺍﷲ ﻭ ﻫﻮ ﺧﺎﺩﻋﻬﻢ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺯﻣﺮﻩ ﺍﺑﺮﺍﺭ ﻭ ﻓﺮﻗﻪ ﺍﺧﻴﺎﺭﻯ‬
‫ﻭ ﻣﻦ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺷﻨﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﺭ ﻗﺒﻀﻪ ﻗﺪﺭﺕ‬
‫ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻣﻰ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻧﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻟﻬﺎ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻯ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻼﻑ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﺣﻈﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﺼﻴﺒﻰ ﻧﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﺷﻬﺪ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﮔﻮﺍﻩ ﺑﺎﺵ‪.‬‬
‫ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﺩﻫﻰ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﺮﺍ ﺁﮔﺎﻩ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺼﺮﺕ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﻃﻠﺐ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻴﻔﺘﺪ‬
‫ﻫﻨﻮﺯ ﺣﻘﻰ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺗﻮ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻰ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺮﺑﺖ ﺟﺪ‬
‫ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﻯ‪.‬‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻛﻰ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻤﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪﻯ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺰﻫﺘﮕﺎﻩ‬
‫ﻭﺻﺎﻝ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺘﺂﺑﺎﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﻧﻨﻬﺎﺩﻣﻰ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺪﻻﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﺭﻩ ﺩﺭ ﻋﺸﺮﺗﺂﺑﺎﺩ ﻭﺻﺎﻝ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺎ ﻭ ﻓﺮﺍﻕ ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻬﺎﻯ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻯ ﺑﻼ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻣﺤﻨﺖ ﺧﺎﻧﻬﺎﻯ‬
‫ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﮔﺮ ﮔﺸﺖ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﻜﺮ ﻛﺰ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺩﻭﺳﺖ‬
‫ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﭼﻮﻥ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺩ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺑﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﺭﺳﻞ ﻭ ﺭﺳﺎﻳﻞ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻣﺸﻮ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻮﺍﻋﻴﺪ ﻛﺎﺫﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﺮﻡ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺮﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﻣﻘﺘﻀﺎﻯ ﺭﺃﻯ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ‬
‫ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻳﻜﺠﻬﺖ ﮔﺸﺖ ﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﭼﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﭼﻪ ﻗﺎﺋﺪ ﻗﻀﺎ ﺯﻣﺎﻡ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺎﻃﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﻮﺏ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻗﻀﺎ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻥ ﺁﻭﻳﺨﺖ‬
‫ﺑﺎ ﻗﺪﺭ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻥ ﺁﻣﺪ‬
‫ﺟﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻥ ﺁﻣﺪ‬
‫ﻫﺮ ﺩﺭﻯ ﻛﺰ ﻗﺪﺭ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻭﺍﻟﻰ ﻣﻜﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺷﺎﻡ ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﻭ ﺭﺟﻮﻉ ﻣﺮﺩﻡ‬
‫ﺑﻪ ﻭﻯ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﺁﻥ ﺷﻘﻰ ﺭﺍ ﻋﺮﻕ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺍﺻﻠﻰ ﻭ ﻓﺮﻋﻰ ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻫﻤﺖ ﻭ ﻫﻤﮕﻰ ﻧﻬﻤﺖ ﺑﺮ ﺩﻓﻊ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﮔﻤﺎﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺭﺍﻯ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺏ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻛﻨﺰﺍﻟﻐﺮﺍﻳﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺑﻮﺩ‪:‬‬
‫ﺻﻮﺭﻯ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﻯ؛ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺗﺒﺎﻳﻦ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻴﺜﺎﻕ ﻭ ﺻﻮﺭﻯ ﺩﻭ ﻧﻮﻋﺴﺖ‪ :‬ﺍﺻﻠﻰ ﻭ ﻓﺮﻋﻰ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻓﺮﻉ ﺗﺒﻊ ﺍﺻﻞ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺻﻮﺭ ﺗﺎﺑﻊ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺗﻨﺎﻛﺮ ﺍﺭﻭﺍﺣﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺷﺒﺎﺡ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﻠﺨﺺ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ‬
‫ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻭ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻭ ﻣﻄﻴﻌﺎﻥ ﻭ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻟﻄﻒ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺣﻘﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻛﻔﺎﺭ ﻭ ﺍﺧﺘﻼﻑ‬
‫ﻓﺠﺎﺭ ﻭ ﻣﺸﺮﻛﺎﻥ ﻭ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻗﻬﺮ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺣﻘﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺭﻛﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﻃﺎﻳﻔﻬﺎﻯ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﺻﻞ‬
‫ﺧﻮﺩﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻞ ﺷﻰء ﻳﺮﺟﻊ ﺍﻟﻰ ﺍﺻﻠﻪ ﭘﺲ ﺍﺭﻭﺍﺣﻰ ﻛﻪ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻟﻄﻔﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﻭ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﻗﺮﺏ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻴﺜﺎﻕ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺩﺭﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺷﺒﺎﺡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻟﻔﺖ ﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺴﺘﺄﻧﺲ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺭﻭﺍﺣﻰ ﻛﻪ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻗﻬﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻗﺮﺏ ﻣﻴﺜﺎﻗﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﺷﺒﺎﺡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ‬
‫ﺗﻌﺎﺭﻑ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻭ ﺍﺳﺘﻴﻨﺎﺱ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﻤﺎ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻣﻨﻬﺎ ﺍﻳﺘﻠﻒ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﺗﺒﺎﻉ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻛﻔﺎﺭ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﺪﻉ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻗﺮﺏ ﻭ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻻﺟﺮﻡ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻴﺜﺎﻕ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻓﻖ ﺁﻥ‬
‫ﺗﻨﺎﻛﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺿﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻨﺎﻛﺮ ﻣﻨﻬﺎ ﺍﺧﺘﻠﻒ ﻭ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ‬
‫ﻫﺮ ﻃﺎﻳﻔﻬﺎﻯ ﻣﻀﻤﺮﺳﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻛﻤﺎ ﻭﻗﻊ ﻓﻰ ﺍﻟﻤﺜﻨﻮﻯ‪.‬‬
‫ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻬﺎﺩ‬
‫ﺯﺍﺧﺘﻼﻑ ﺭﻭﺯ ﻣﻴﺜﺎﻕ ﺍﻭﻓﺘﺎﺩ‬
‫ﺟﻨﺲ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﺍﻧﺪﺭﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻮﻥ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬
‫ﺯﻧﮕﻴﺎﻥ ﻫﻢ ﺯﻧﮕﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﻏﺒﻨﺪ‬
‫ﺭﻭﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮ ﺭﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺒﻨﺪ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭼﺴﺖ‬
‫ﻭﺍﻧﻜﻪ ﺟﻨﺲ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺖ‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﻔﺎﺭ ﺑﺎ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻣﻌﺎﻧﺪﺕ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﻳﺎ ﺍﺧﻴﺎﺭ ﻭ ﻣﺸﺎﺟﺮﺕ ﻓﺠﺎﺭ ﺑﺎ ﺻﻠﺤﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺎﺷﻰ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻗﻰ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻻﺟﺮﻡ ﭼﻮﻥ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﻗﻮﺕ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﺿﺪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻛﺮﺩ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺻﻮﺭﻯ ﺗﺎﺑﻊ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻌﻨﻮﻳﺴﺖ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﻯ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺑﻮﺩ ﺍﺻﻠﻰ ﻭ ﻓﺮﻋﻰ ﺻﻠﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﻰﻫﺎﺷﻢ ﻭ‬
‫ﺑﻨﻰﺍﻣﻴﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺠﻤﻞ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﭼﻨﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﻣﻨﺎﻑ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻫﺎﺷﻢ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﺸﻤﺲ ﺗﻮﺃﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﻌﻨﻰ‬
‫ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﻜﻢ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﻰﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺍﻻﻣﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﻭﻯﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺍﺯ ﻋﻘﻼﻯ ﻋﺮﺏ ﺭﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﺪﺍ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪﻯ ﭼﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ‬
‫ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻓﻰ ﻧﻔﺲ ﺍﻻﻣﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺳﻤﺖ ﺗﺤﻘﻖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﺎﺷﻢ ﻭ ﺍﻣﻴﻪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﺸﻤﺲ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺭﻓﺎﺩﻩ ﻭﺍﻗﻊ‬
‫ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺎﺷﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻜﻪ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻭ ﺣﺮﺏ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﺟﺮﺕ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﻮﺳﻔﻴﺎﻥ ﻭ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠّﻢ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﺭﺑﺎﺕ ﻭﻗﻮﻉ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﻭ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ‬
‫ﺁﻥ ﭼﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻫﻤﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁﻥ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺍﺻﻠﻰ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﻓﺮﻋﻰ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺳﺒﺐ ﺑﻮﺩ ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺑﻴﻌﺖ ﺍﻭ ﺍﺑﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﺘﻨﺎﻉ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ‬
‫ﭘﺪﺭﺵ ﺭﻗﻢ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺳﺨﻦ ﺑﻴﻌﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻗﺒﻮﻝ ﻭ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺷﻨﻴﺪ ﺩﻭﻡ ﺁﻥ ﻛﻪ‬
‫ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺯﺑﻴﺮ ﺯﻧﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺼﺮ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻤﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺑﻰ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺩﻟﺶ ﺑﺴﺘﻪ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻭ ﺷﺪ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻻﺟﺮﻡ ﻃﺎﻟﺐ ﻭﺻﺎﻝ ﺗﻮﺍﻳﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺒﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮﺍﻳﻢ‬

‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺣﻴﻠﻬﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺑﻦ ﺯﺑﻴﺮ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻰﺟﻬﺘﻰ ﻃﻼﻕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﻭﻛﺎﻟﺘﻨﺎﻣﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﺍﺷﻌﺮﻯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﺑﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺁﻥ‬
‫ﺧﺎﺗﻮﻥ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﻭﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﺑﻴﺮ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻯ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻄﺒﻪ ﺍﻭ ﻭﻛﺎﻟﺘﻰ ﻭ ﺍﺻﺎﻟﺘﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ‬
‫ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺻﺎﻟﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﭙﺴﻨﺪﺩ ﻭ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﻮﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻯ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﺍﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﺭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ‬
‫ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺍﻃﻼﻉ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﻛﺎﻟﺖ ﻣﻰﺩﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻦ ﻋﻘﺪ ﻛﻨﻰ‪.‬‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﺳﻢ ﺗﺤﻴﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﺶ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﻣﺰ ﻭ ﻛﻨﺎﻳﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ‬
‫ﻛﻨﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﻣﻬﻤﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻯ ﺻﺮﻳﺢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺭ ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻬﺎﺭ ﻛﺲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﺍﻏﺒﻨﺪ‬
‫ﻭ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻛﻪ ﭘﺴﻨﺪﻯ ﻭ ﺭﺿﺎ ﺩﻫﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﺭﻡ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﻛﺲ ﻛﻴﺎﻧﻨﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻭﻝ ﻣﻦ‪ ،‬ﺍﮔﺮ‬
‫ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻰ ﺩﻭﻡ‪ :‬ﻳﺰﻳﺪ ﺳﻮﻡ‪ :‬ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﻤﺮ ﭼﻬﺎﺭﻡ‪ :‬ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‪.‬‬
‫ﺧﺎﺗﻮﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺯﻥ ﺟﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺗﻮ ﻣﺮﺩ ﭘﻴﺮﻯ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻣﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﻧﻮﺭﺳﻴﺪﻩ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻮ‬
‫ﭘﺎﻯ ﻃﻤﻊ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻪ ﻭ ﺑﻰﻏﺮﺽ ﺷﻮ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺸﺎﻭﺭﺕ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻰ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺩﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﺭﮔﺬﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻭﺻﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ * ﺯﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺭﺍﻫﻰ ﻧﻤﺎﻯ ﻭ ﺑﮕﻮﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﻛﺲ ﻛﺪﺍﻡ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮﻧﺪ؟‬
‫ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻋﻮﺍﻗﺐ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻨﻰ ﺗﻮ ﺩﺍﻧﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﻣﻠﻚ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﻣﻴﻞ ﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻴﻔﺎﻯ ﻟﺬﺕ ﻭ ﻣﻌﺎﺷﺮﺗﺴﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻦ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺯﺍﻫﺪ ﻭ‬
‫ﻣﺮﺩﻯ ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﻭ ﻣﺘﻘﻰ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺣﺴﻦ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ‬
‫ﻧﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻭﺻﻮﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﺟﻨﺎﻥ ﻭ ﻫﻤﻨﺸﻴﻨﻰ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﻣﻰﻃﻠﺒﻰ ﺍﻳﻨﻚ ﺣﺴﻴﻦ؛ ﭼﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺷﻨﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻫﺮ ﺯﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺒﺎﻟﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﺴﺎﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﺪ ﺁﺗﺶ‬
‫ﺩﻭﺯﺥ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺣﺮﺍﻡ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻛﺒﺮﻯ ﺑﺎﺷﻰ ﺧﺎﺩﻡ ﺣﺮﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﻮ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺯﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻣﺎ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺟﺎﻩ ﺩﻧﻴﺎ ﻓﺎﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﺮﺍ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻭ ﺟﻤﺎﻟﺴﺖ‬
‫ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻯ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺯﺍﻳﻞ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺑﺪﻯ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺳﺮﻣﺪﻳﺴﺖ ﭘﺲ ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻭﻛﺎﻟﺖ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻋﻘﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻴﻜﺒﺨﺖ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪.‬‬

‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻯ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺨﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ‬ ‫ﺁﻥ ﺑﻨﺪﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻳﺰﻳﺪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﻜﺮ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺣﺒﺎﻟﻪ‬
‫ﺍﺑﻦ ﺯﺑﻴﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻘﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﺪﺍﻭﺗﻬﺎﻯ ﻓﺮﻋﻰ ﻋﻼﻭﻩ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺍﺻﻠﻰ ﮔﺸﺖ‬
‫ﻛﻤﺮ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﻭ ﻫﻼﻛﺖ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮﺍﺕ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﻝ ﺣﺪﻳﻘﻪ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺍﻭ‬
‫ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺁﺏ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ‪.‬‬
‫ﺩﺍﻳﻢ ﺯ ﺟﻮﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺎ ﺁﺏ ﻣﻰﺭﻭﺩ‬
‫ﺑﻬﺮ ﻧﻬﺎﻝ ﺗﺸﻨﻪ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﻛﺮﺑﻼ‬
‫ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﺩﻭ ﻛﻮﻥ ﺑﻪ ﻏﻤﻬﺎﻯ ﻛﺮﺑﻼ‬
‫ﺍﻯ ﺩﻝ ﻓﻐﺎﻥ ﺑﺮﺁﺭ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ‬

‫]‪ 11:05:53 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/011.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺎﺏ ﻫﺸﺘﻢ ‪ :‬ﺩﺭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﻭ ﻗﺘﻞ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﺟﻤﻌﻴﻦ‬
‫ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﺎﻯ ﻫﻮﺍﻯ ﺳﻴﺎﺩﺕ ﻭ ﺑﻴﻀﺎﻯ ﺳﻤﺎﻯ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﺳﺒﻴﻞ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﻃﺮﻳﻖ ﻭﺻﻮﻝ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻨﺰﻝ‬
‫ﺣﺴﻨﻰ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻣﻘﺘﺪﺍﻯ ﺯﻣﺮﻩ ﻳﺠﺎﻫﺪﻭﻥ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﷲ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﻓﺮﻗﺒﻪ ﻓﺎﺗﺒﻌﻮﻧﻰ ﻳﺤﺒﺒﻜﻢ ﺍﷲ ﺷﻬﺴﻮﺍﺭ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺟﺎﻫﺪ ﺍﻟﻜﻔﺎﺭ ﻭ‬
‫ﺍﻟﻤﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺻﻒ ﺷﻜﻦ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻋﺮﺽ ﻋﻦ ﺍﻟﻤﺸﺮﻛﻴﻦ ﺷﺎﻩ ﻣﻠﻚ ﺳﭙﺎﻩ ﻣﺎﻩ ﻓﻠﻚ ﭘﻨﺎﻩ‪:‬‬
‫ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻓﺪﺍﻯ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻳﺎ ﺳﻴﺪ ﺍﻻﻧﺎﻡ‬ ‫ﺍﻯ ﺣﻖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺘﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻧﺎﻡ‬
‫ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺳﺮﻳﺮ ﺍﺻﻄﻔﻰ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎ ﻧﺼﺮﺕ ﺍﻋﻨﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻟﻤﻘﺮﺑﻴﻦ ﻟﺪﻳﻪ ﻭ ﺍﻟﻤﻨﺘﺴﺒﻴﻦ ﺍﻟﻴﻪ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻥ ﺍﻟﻌﺒﺪ ﺍﺫﺍ ﺳﺒﻘﺖ ﻟﻪ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺣﻖ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻣﻦ ﺍﷲ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﺪﺍ ﻣﻨﺰﻟﺔ ﻟﻪ ﻳﺒﻠﻐﻬﺎ‬
‫ﺑﻌﻤﻠﻪ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﻭ ﻣﺮﺗﺒﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﺮﺳﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺷﺎﻳﺴﺘﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺯﻝ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﻭﺻﻮﻝ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺘﻰ‬
‫ﺑﺰﺭگ ﻭ ﻧﺰﻭﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺭﻓﻴﻊ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﺎﻣﻰ ﺍﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻓﻀﻞ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻋﺰﻯ ﻭ ﻛﺮﺍﻣﺘﻰ‬
‫ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﻣﻘﺮﺭ ﻭ ﻣﻘﺪﺭ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺭﻓﻌﺖ ﺁﻥ ﺩﺭﺟﻪ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺁﻥ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﺮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺳﺘﻮﺩﻩ ﺑﺪﺍﻥ‬
‫ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺎﻟﻐﻪ ﺍﺑﺘﻼﻩ ﺍﷲ ﻣﺒﺘﻼ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺁﻥ ﺑﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺁﻥ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﻭ ﺟﻬﺖ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﺪﺍﻥ‬
‫ﻣﺮﺗﺒﺖ ﻓﻰ ﺟﺴﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﻦ ﺍﻭ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﺍﺽ ﻭ ﺍﺳﻘﺎﻡ ﻭ ﺁﻻﻡ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺍﻭ ﻓﻰ ﻣﺎﻟﻪ ﻳﺎ ﺍﺑﺘﻼ ﺩﻫﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﻝ ﻭ‬
‫ﻣﻨﺎﻝ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻋﺮﺿﻪ ﺗﻠﻒ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻭ ﺑﻰﺑﺮگ ﻭ ﻧﻮﺍ ﺳﺎﺯﺩ ﺍﻭ ﻓﻰ ﻭﻟﺪﻩ ﻳﺎ ﺁﻥ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻴﻮﻩ‬
‫ﺑﺎﻍ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﻓﻨﺎ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﺴﺎﺭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺑﺮﻳﺰﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﺗﻮ ﭼﺮﺍﻍ ﭼﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺮﺻﺮ ﻓﻮﺍﺕ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻓﺮﻭﻧﺸﺎﻧﺪ ﺛﻢ‬
‫ﺻﺒﺮﻭﺍ ﻋﻠﻰ ﺫﻟﻚ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺑﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺻﺎﺑﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺑﺮﻳﻦ ﺑﻠﻴﺎﺕ ﻭ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺫﻳﺎﺕ ﺣﺘﻰ ﻳﺒﻠﻐﻪ‬
‫ﺍﻟﻤﻨﺰﻟﺔ ﺍﻟﺘﻰ ﺳﺒﻘﺖ ﻟﻪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺑﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻨﺘﻬﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻜﻢ ﺍﺯﻟﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ‬
‫ﺳﺒﻘﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﻟﻢ ﻳﺰﻟﻰ ﻣﻘﺮﺭ ﻭ ﻣﻘﺪﺭ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻨﺰﻟﺘﻬﺎﻯ ﺭﻓﻴﻊ ﻭ ﻣﻨﺼﺒﻬﺎﻯ ﻣﻨﻴﻊ ﻭ ﺩﺭﺟﻬﻬﺎﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ‬
‫ﻣﺮﺗﺒﻬﻬﺎﻯ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺑﻼﻛﺸﺎﻥ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺍﺩﺍﻥ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﻣﺸﻘﺖ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ‬
‫ﻫﺮ ﺑﻼﻳﻰ ﺭﺍ ﻋﻄﺎﻳﻰ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻫﺮ ﻛﺪﻭﺭﺕ ﺭﺍ ﺻﻔﺎﻳﻰ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺧﺎﺭ ﺩﻳﺪﻯ ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺸﺎ ﮔﻞ ﻧﮕﺮ‬
‫ﺯﻳﺮ ﻫﺮ ﺭﻧﺠﺴﺖ ﮔﻨﺞ ﻣﻌﺘﺒﺮ‬
‫ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻋﺒﺚ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺭﻩ ﺁﺗﺶ ﻣﺤﻨﺖ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻯ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﺯ ﺷﻌﻠﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﺟﮕﺮ ﺻﺪﻳﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺒﺎﺏ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﮔﺎﻫﻰ ﺧﻮﻥ ﻣﺪﻋﻴﺎﻥ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻫﻴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﻏﻴﺮﺕ ﻣﻰﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺳﺮ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻣﻮﺩﺕ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﻮﻯ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺎﺭ ﻣﻮﻳﻰ ﻣﻰﺁﻭﻳﺰﺩ ﭘﺲ ﻣﺮﺩ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻋﺎﺭﻑ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﺟﻮﻳﻨﺪﻩ ﻗﺮﺏ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﺘﺎﻉ ﺧﻮﺍﺭﻯ‬
‫ﺑﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﻯ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﻼ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﭘﻴﺶ ﺁﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺧﻨﺠﺮ ﻣﺤﻨﺘﻰ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﻡ ﺭﻳﺎﺿﺖ‬
‫ﺑﺮﻛﺸﻨﺪ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺁﻥ ﻓﺮﺳﺘﺪ‪.‬‬
‫ﻏﻤﻬﺎﻯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﻣﻨﻢ‬ ‫ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﻫﻮﺍﻯ ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﻨﻢ‬
‫ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﻗﺪﻡ ﻧﻬﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻨﻢ‬ ‫ﺟﺎﻧﺒﺎﺯﻯ ﻋﺸﺎﻕ ﮔﺮﺕ ﻫﺴﺖ ﻫﻮﺱ‬

‫]‪ 11:06:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/012.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻓﺎﺻﺒﺮ ﻟﺤﻜﻢ ﺭﺑﻚ ﻓﺎﻧﻚ ﺑﺎﻋﻴﻨﻨﺎ ﺧﻮﺵ ﺑﺸﺎﺭﺗﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺍﺯ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻣﺸﻬﻮﺭﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻳﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺣﻖ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺑﻼ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺸﺎﻳﻰ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﺤﻨﺘﻬﺎﻯ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎﻳﻰ ﻭ ﺧﻠﻌﺖ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﺭ ﻣﻦ‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﻰ ﻭ ﺟﺮﻋﻪ ﻏﻢ ﻭ ﻣﻼﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺎﻧﻰ ﺑﻼﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﮔﺮﺩﺍﻧﻰ ﻭ ﺗﺤﻔﻪ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻛﻼﻝ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺭﺳﺎﻧﻰ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﻛﻮﻯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﻠﻴﺖ ﺳﺎﺯﻯ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﻗﻬﺮ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﻧﺪﺍﺯﻯ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﻫﺪﻑ ﺗﻴﺮ ﻣﺤﻦ ﻭ‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺳﻬﺎﻡ ﺍﻟﻢ ﻭ ﺣﺰﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻈﺮﻯ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﺍﮔﺮ ﺩﻟﻢ ﺫﺭﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺗﻮ ﻋﺪﻭﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﻜﻢ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺣﻼﺝ ﻣﺮﺗﺪ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻋﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺮﺍﺽ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﺍﺟﺰﺍﻯ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻗﻄﻊ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺍﺯﺩﻳﺎﺩ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺟﺰ ﻛﻮﺱ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻯ ﺗﻤﻨﺎ ﻓﺮﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﻮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺟﻮﺭ ﺑﻴﺶ ﻣﺤﺒﺖ ﺯﻳﺎﺩﺗﺴﺖ‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻬﺎﻯ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﺭﺍﺩﺗﺴﺖ‬
‫ﺿﺮﺏ ﺍﻟﺤﺒﻴﺐ ﺯﺑﻴﺐ ﺷﺮﺑﺖ ﺟﻔﺎﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻰﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﺍﻻﺭﻭﺍﺡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﺰﻯ ﺑﻪ ﻋﻴﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻳﺸﻰ ﺭﻓﺖ ﺍﻭ‬
‫ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺑﻼﻫﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﻨﺎﻑ ﻣﺤﻦ ﻣﻤﺘﺤﻦ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺗﺴﻠﻴﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺩﺭ ﺩﻋﻮﻯ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺻﺎﺩﻕ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮ ﺑﻼﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﺻﺒﺮ ﻧﻜﻨﺪ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﻏﻠﻂ ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺻﺎﺩﻕ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻼﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﻟﺬﺕ ﻧﻴﺎﺑﺪ‬
‫ﺁﺭﻯ ﻋﺎﺷﻖ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﻰ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﻼﻯ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺑﺪﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﻮﺭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺫﻭﻕ ﻭ ﺟﺪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻭ‬
‫ﺯﻳﺎﺩﺕ ﮔﺮﺩﺩ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺑﻼ ﻛﺰ ﺩﻭﺳﺖ ﺁﻳﺪ ﺭﺍﺣﺘﺴﺖ‬
‫ﻭﺍﻥ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻟﻢ ﺻﺪ ﻣﻨﺘﺴﺖ‬
‫ﺍﻯ ﺑﻼﻫﺎﻯ ﺗﻮ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﻟﻢ‬
‫ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺗﻮ ﺷﺪ ﻛﺎﻡ ﺩﻟﻢ‬
‫ﺩﺭﺩ ﻋﺸﻘﺖ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ‬
‫ﻣﻨﺖ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ‬
‫ﻭﺯ ﺑﻼﻳﺖ ﺳﻴﻨﻪ ﺁﺑﺎﺩﺍﻥ ﺷﻮﺩ‬
‫ﺟﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻤﺖ ﺷﺎﺩﺍﻥ ﺷﻮﺩ‬
‫ﺩﺭﺩ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﺎ‬
‫ﺩﺭﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺎﺭﻩ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﺎ‬
‫ﺩﺭﺩ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﺎﻳﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺩﺭﺩ ﻛﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺁﻥ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻏﺮﺽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺸﺒﻴﺐ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﺷﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺑﻼﻛﺸﻰ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺳﺎﻟﺘﺴﺖ ﻭ ﺫﻛﺮ ﻣﻈﻠﻮﻣﻰ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﻰ ﻭ ﺭﻧﺠﻮﺭﻯ ﻭ ﻣﻬﺠﻮﺭﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﷲ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺣﺮﻡ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻗﺪﻡ ﻣﻰﺯﺩﻡ‬
‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﺗﺨﻤﻴﻨﺎً ﺩﺭ ﺳﻦ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻭ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺭﻭﻯ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﻭ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺒﺤﺎﻥ‬
‫ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺩﻳﻪ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﺛﺎﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻳﺎ ﻧﻮﺭ ﺭﺑﺎﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﻳﺎ ﻓﻴﺾ ﺳﺒﺤﺎﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺧﻀﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﺍﻳﻦ ﻣﮕﺮ ﻳﺎ ﺁﺏ ﺣﻴﻮﺍﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻟﻄﻒ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺮ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺩﻳﻪ‬
‫ﻓﺮﺍﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩﻡ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻧﺎ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍﻳﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺁﻳﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺍﷲ ﺍﺯ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﺪﺍ ﻣﻰﺁﻳﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﻭﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻰ ﺍﷲ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﺪﺍ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﻃﻠﺒﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺿﺎء ﺍﷲ ﺧﺸﻨﻮﺩﻯ ﺧﺪﺍ‬
‫ﻣﻰﻃﻠﺒﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺯﺍﺩ ﻭ ﺭﺍﺣﻠﻪ ﺗﻮ ﻛﻮ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺯﺍﺩﻯ ﺗﻘﻮﻯ ﺗﻮﺷﻪ ﻣﻦ ﺗﻘﻮﺍﻯ ﻣﻨﺴﺖ ﻭ ﺭﺍﺣﻠﺘﻰ ﺭﺟﻼﻯ ﻭ ﺭﺍﺣﻠﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﺎﻯ ﻣﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻰ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﻮﻧﺨﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﺗﻮ ﻧﻮﺭﺳﻴﺪﻫﺎﻯ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﺮﺩﻯ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻛﺴﻰ‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻰﺑﻬﺮﻩ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ﺧﺮﺩﻯ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻝ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ‬

‫]‪ 11:06:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/012.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻟﻤﺒﺎﺭﻙ ﺍﺯ ﻣﺤﻨﺘﺰﺩﮔﺎﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭼﻪ ﻣﻰﭘﺮﺳﻰ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ؟‬

‫ﻧﻪ ﺍﺳﻤﻰ ﻧﻪ ﺭﺳﻤﻰ ﻧﻪ ﺟﺴﻤﻰ ﻧﻪ ﺟﺎﻧﻰ‬ ‫ﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﻏﻤﺶ ﺑﻰ ﺩﻟﻰ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻰ‬
‫ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻔﻴﻔﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﮔﺮﺍﻧﻰ‬ ‫ﺿﻌﻴﻔﻰ ﻧﺤﻴﻔﻰ ﻏﻤﺶ ﺭﺍ ﺣﺮﻳﻔﻰ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﻧﺎﻡ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻰ ﺑﺎﺭﻯ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻬﺎﻯ؟ ﺁﻫﻰ ﺳﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﭘﺮﺩﺭﺩ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺤﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻈﻠﻮﻣﻮﻥ ﻣﺎ ﻗﻮﻡ‬
‫ﺳﺘﻤﺮﺳﻴﺪﮔﺎﻧﻴﻢ ﻧﺤﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻄﺮﺩﻭﻥ ﻣﺎ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻭﻃﻦ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺭﺍﻧﺪﮔﺎﻧﻴﻢ ﻧﺤﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻘﻬﻮﺭﻭﻥ ﻣﺎ ﻃﺎﻳﻔﻬﺎﻯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﻬﺮ‬
‫ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻧﻴﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺸﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺘﻰ ﭼﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻀﻤﻮﻧﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺁﺑﺪﻫﻨﺪﮔﺎﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﺣﻮﺽ ﻛﻮﺛﺮ ﺁﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭﺭﻭﺩ‬
‫ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﺎ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍﺩ ﻧﺮﺳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻣﺎ ﺯﻳﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻰ ﺑﻬﺮﻩ‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺣﻖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻏﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﻣﺤﻜﻤﻪ ﺟﺰﺍ ﻭﻋﺪﻫﮕﺎﻩ ﻣﺎ ﻭ ﺍﻭﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻏﺎﻳﺐ‬
‫ﺷﺪ ﻣﻦ ﺑﺴﻰ ﺗﺄﺳﻒ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺭ ﻃﻮﺍﻑ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻳﺪﻡ ﺣﻠﻘﻪ ﺯﺩﻩ ﻭ‬
‫ﻏﻠﺒﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺧﻼﻳﻖ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻓﺮﺍﭘﻴﺶ ﺷﺪﻡ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺣﻼﻝ ﻭ‬
‫ﺣﺮﺍﻡ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺣﺪﻳﺚ ﺍﺳﺘﻔﺴﺎﺭ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺼﻴﺢ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻠﻴﺢ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ‬
‫ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﮔﺸﺎﺩ ﺍﺯ ﻳﻜﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﻳﺤﻚ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﻰ ﺍﻭ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻨﮕﺮﻳﺰﻫﻬﺎﻯ‬
‫ﺑﻄﺤﺎﻯ ﻣﻜﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺪ ﺍﻭ ﺁﺩﻡ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﻭ ﻗﺮﺓ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺑﻼ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻣﻈﻠﻮﻣﻰ ﻭ ﻣﻘﻬﻮﺭﻯ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺑﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻰ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ ﺩﺭﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺁﻥ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺩﺍﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺗﻌﺐ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻣﺎﺩﻡ ﺑﺎ ﻏﺼﻪ ﻭ ﺍﻟﻢ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﺍﮔﺮ ﺧﺮﻗﻪ ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﺩﺭﻭ ﺑﺨﻴﻪ ﻗﻬﺮﻯ ﺑﻮﺩﻯ‬
‫ﻭ ﺍﮔﺮ ﻟﻘﻤﻪ ﻣﻰﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺯﻫﺮﻯ ﺑﻮﺩﻯ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺧﺴﺘﻪ ﺯﻫﺮ ﻗﻬﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺑﻰﺩﺭﻳﻎ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺩﺭ‬
‫ﻋﺮﺍﻕ ﻭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺗﺎ ﺍﻗﺼﺎﻯ ﺑﻼﺩ ﺗﺮﻛﺴﺘﺎﻥ ﺁﺛﺎﺭ ﻣﺸﺎﻫﺪ ﻭ ﻣﻘﺎﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻳﺎﺭﻯ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭﻯ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ﺭﺍﻫﻰ‬
‫ﻣﺮﻗﺪ ﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﻫﺮ ﭘﺸﺘﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻛﺸﺘﻬﺎﻯ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻗﺼﻪ ﭘﺮ ﻏﺼﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ‬
‫ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻤﺖ ﮔﺬﺍﺭﺵ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﺳﻞ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﻭ ﺭﺳﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺍﻋﺘﺪﺍﻝ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﺷﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ‬
‫ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ‬
‫ﺑﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﻣﻰ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﻮﺭ ﻋﻠﻢ ﻭ‬
‫ﺣﻠﻢ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎﻧﺐ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻏﺒﺖ‬
‫ﻣﻬﺘﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺩﻫﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭﺍﻟﺴﻼﻡ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ‬
‫ﻫﻨﻮﺯ ﻳﻚ ﻣﻨﺰﻝ ﺍﺯ ﻣﻜﻪ ﻗﻄﻊ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﻴﺎﺩﻯ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺁﻫﻮﻳﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺫﺑﺢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻣﺴﻠﻢ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺑﺪﻳﺪ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﺣﺎﻟﻰ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺎﻝ ﻧﭙﺴﻨﺪﻳﺪﻡ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﻋﻢ ﻣﮕﺮ ﺗﺮﺳﻴﺪﻯ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻏﺒﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻦ ﻛﺴﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺴﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺩﻳﺪﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺗﻮ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﻣﺎﻧﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺎﻯ ﺍﺯ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﺣﻜﻢ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻬﻢ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻭﺟﻪ ﺍﺯ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﻋﺎﻟﻰ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻄﺎﻉ ﺗﻮ‬

‫]‪ 11:06:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/012.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺳﺮﭘﻴﭽﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺘﺎﺑﻢ ﺳﺮ ﺯ ﻓﺮﻣﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺗﻴﻐﻢ ﮔﺮ ﺯﻧﻰ ﻫﺮ ﺩﻡ‬
‫ﻣﺮﺍ ﻋﻴﺪ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺭﻫﺖ ﮔﺮﺩﻡ‬
‫ﻛﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻏﺬﺍﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺩﻡ‬
‫ﻣﻦ ﺍﻭﻝ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﻋﺸﻘﺖ‬
‫ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﻓﺎﻣﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﮔﻤﺎﻧﺴﺖ ﻭ ﻣﻈﻨﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ‬
‫ﺩﻳﺪﻩ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻨﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺟﻬﺎﻧﺎﻓﺮﻭﺯﺕ * ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻨﺎﻥ‬
‫ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺑﺎﺯ ﭘﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻭﺩﺍﻋﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺟﺎﻧﺎ ﻭﺩﺍﻉ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺍﺯ ﺩﻝ‬
‫ﺯ ﻛﻮﻳﺖ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﻭﺯ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻗﺼﻪ ﻣﺸﻜﻞ‬
‫ﻋﺠﺐ ﺩﺭﺩﻳﺴﺖ ﺑﻰﺩﺭﻣﺎﻥ ﻋﺠﺐ ﻛﺎﺭﻳﺴﺖ ﺑﻰﺣﺎﺻﻞ‬
‫ﻧﻴﺎﺭﻡ ﻃﺎﻗﺖ ﺩﻭﺭﻯ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺗﺎﺏ ﻣﻬﺠﻮﺭﻯ‬
‫ﭼﻪ ﺳﺎﻥ ﺁﻳﺪ ﺯ ﻣﻬﺠﻮﺭﻯ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺯﻳﺮ ﮔﻞ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﻦ ﮔﺮﺕ ﺑﻴﻨﻢ ﻭﻟﻰ ﺩﻳﺪﻥ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻨﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ‬
‫ﻣﻰﺭﻓﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺴﻠﻢ! ﺍﺯ ﻣﺮگ ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﺮﻳﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻰ ﺍﺯ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻰﮔﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﺩﻭﺭ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻭﺻﺎﻟﺶ ﻣﻴﻮﻩ ﻟﻘﺎ ﻧﭽﻴﻨﻢ ﻻﺟﺮﻡ‪:‬‬
‫ﻣﻰﺭﻭﻡ ﻭ ﺯ ﺳﺮ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﻪ ﻗﻔﺎ ﻣﻰﻧﮕﺮﻡ‬
‫ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰﺳﭙﺮﻡ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻰ ﺩﻝ ﺑﻰ ﻳﺎﺭ ﻧﻪ ﻣﺮﺩ ﺳﻔﺮﻡ‬
‫ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺑﻰ ﺩﻝ ﻭ ﺑﻰﻳﺎﺭ ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ‬
‫ﺑﺎﺭ ﻣﻰﺑﻨﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﻓﺮﻭﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮﻡ‬
‫ﭘﺎﻯ ﻣﻰﭘﻴﭽﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﻯ ﺳﺮﻡ ﻣﻰﭘﻴﭽﺪ‬
‫ﺳﻮﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﺳﻮﺧﺘﻬﺎﻯ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻍ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻳﺎﺭﻯ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺍﻓﺘﺮﺍﻕ ﻛﺴﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺟﺪﺍﻳﻰ ﺳﺮ‬
‫ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻫﻼﻛﺖ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺁﺷﻴﺎﻧﻰ ﺩﻭﺭ ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ‬ ‫ﻧﻮﺍﻯ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﻣﺮﻏﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ‬
‫ﺩﻟﻰ ﻛﺰ ﺩﻟﺴﺘﺎﻧﻰ ﺩﻭﺭ ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯ ﺁﺗﺶ ﺣﺴﺮﺕ ﻧﺴﻮﺯﺩ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ‬
‫ﺯﻳﺎﺭﺕ ﮔﺰﺍﺭﺩﻩ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻃﻮﺍﻑ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﺮﺩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ‬
‫ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺷﺘﻨﻰ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﺒﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻰ ﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻋﻴﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﻭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺰﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺩﻟﻴﻼﻥ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻫﻼﻙ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻰﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻰﺯﻧﻢ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻓﺮﺍﻗﺖ ﻓﺮﻳﺎﺩ‬
‫ﺁﻩ ﺍﮔﺮ ﻧﺎﻟﻪ ﺯﺍﺭﻡ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ‬
‫ﻛﺰ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﭼﻨﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪﻳﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ‬
‫ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﮔﺮ ﻧﻜﻨﻢ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻯ ﻣﺠﺘﻤﻊ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ‬

‫]‪ 11:06:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/012.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭﻯ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭﺍﺷﻮﻗﺎﻩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺩﻡ‬
‫ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﻣﻰﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﺍﻧﻘﻴﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﻤﻌﻰ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﻪ ﺩﺍﺋﺮﻩ ﺑﻴﻌﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﻏﺒﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻭ ﻫﻴﺠﺪﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺟﻨﮕﻰ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ‬
‫ﺭﻭﻧﻘﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮﺏ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺎﻟﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻭﺻﻞ ﺍﻭ ﺭﻭﺯﻯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﷲ ﺧﻴﺮ ﺍﻟﺮﺍﺯﻗﻴﻦ‬ ‫ﺍﻯ ﺧﻮﺵ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻟﻄﺎﻑ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ‬
‫ﺍﻣﺎ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﺸﻴﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﻳﺰﻳﺪ ﺣﺎﻛﻢ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎﺳﺘﺤﻀﺎﺭ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ‬
‫ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻴﺎﺩ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺗﺎ ﻛﻰ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﻧﻔﺎﻕ ﻛﻨﻴﺪ ﺁﺧﺮ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻬﻴﺞ ﻓﺘﻨﻪ ﻣﻮﺟﺐ‬
‫ﺑﻼ ﻭ ﺳﺒﺐ ﺳﻔﻚ ﺩﻣﺎء ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ‬
‫ﻧﻤﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﺎﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺟﺮﺍﻳﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﻦ ﺷﻴﻤﻪ ﻋﻔﻮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺷﻌﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺑﺎﷲ‬
‫ﺍﻟﺬﻯ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﻫﻮ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻜﺸﻢ ﻳﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻡ ﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻢ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺍﻛﺘﻔﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻨﺒﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ‬
‫ﺩﺍﺭﺍﻻﻣﺎﺭﻩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﺳﻴﺲ ﻳﺰﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﺴﻠﻢ ﻭ ﻣﻴﻞ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻭ ﺑﻴﻌﺖ‬
‫ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺿﻌﻒ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﺸﻴﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺭﺝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺭﺍ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﻯ ﻣﺮﺩﻯ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻴﺒﺖ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﻓﺮﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻓﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻛﻤﺮ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩ ﺑﺴﺘﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻨﻔﻴﺬ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺮﺻﺪ‬
‫ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻳﺰﻳﺪ ﭘﻠﻴﺪ ﺑﺮ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻃﻼﻉ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎ ﺳﺮﺟﻮﻥ ﺭﻭﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻭ ﻭﺯﻳﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻣﺸﺎﻭﺭﺕ‬
‫ﻧﻤﻮﺩ ﺳﺮﺟﻮﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﺴﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺣﺎﻻ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﺼﺮﻩ ﺣﺎﻛﻤﺴﺖ‬
‫ﺻﻼﺡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺍﻳﺎﻟﺖ ﻛﻮﻓﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻭﻯ ﻧﻮﻳﺴﻰ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﻫﻰ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﻳﺒﻰ ﺑﺮ ﺑﺼﺮﻩ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻮﻓﻪ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﺘﻨﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﻧﺸﺎﻧﺪ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻯ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻮﻓﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻴﻌﺖ ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻧﻬﻰ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﺩﻳﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ‬
‫ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻰ ﻭ ﺳﺮﺵ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﻰ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻄﻠﻘﺎ ﻋﺬﺭ ﺗﻮ ﺑﻴﺶ ﻣﺴﻤﻮﻉ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﺎﻳﻰ ﻭ ﺗﻮﻗﻒ ﺟﺎﺋﺰ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﭼﻮﻥ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻬﻴﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ‬
‫ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺛﻨﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻜﺎﺗﻴﺐ ﺑﻪ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺑﺼﺮﻩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺳﻠﻤﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻫﺮ ﻣﻜﺘﻮﺑﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺣﻴﺎﻯ ﺩﻳﻦ ﺣﻖ ﻭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻭ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻰﻛﻨﻢ‬
‫ﺍﮔﺮ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ‬
‫ﮔﻮ ﺑﻴﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ ﻛﻦ‬
‫ﺭﻭﺿﻪ ﻗﺪﺱ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻦ‬
‫ﻗﺪﻣﻰ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﻘﻪ ﺩﻳﻦ ﻧﻪ‬
‫ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﻮﻓﻪ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﻛﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺪﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪ ﻛﺴﺎﻥ‬
‫ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺖ ﺗﺎ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻭ ﻭﻋﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ‬
‫ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺳﻮﻝ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﻪ ﻓﻼﻥ ﻭ ﻓﻼﻥ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩﻡ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻭ‬
‫ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻯ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﭘﺪﺭ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺍﻳﺎﻟﺖ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﻭﻡ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ‬
‫ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻓﺮﺩﺍ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭﻯ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻣﻦ ﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ‬

‫]‪ 11:06:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/012.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻗﻬﺮ ﻭ ﻏﻀﺐ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺮﺁﺭﻡ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻳﻜﺴﻮ ﻧﻬﻢ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺁﺯﺭﻡ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﺁﻭﺭﻡ ﻛﻴﻨﻪ ﮔﺮﻡ ﺭﺍ‬
‫ﻣﻦ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻴﺰ‬
‫ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﺯ ﺭﺍﻩ ﺳﺘﻴﺰ‬
‫ﺍﻫﻞ ﺑﺼﺮﻩ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﻭﻋﻴﺪ ﺁﻥ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭ ﻭ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺁﻥ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﺭﻳﻒ ﺑﺼﺮﻩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺪﻭ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ‬
‫ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﻋﺜﻢ ﻛﻮﻓﻰ ﻣﺬﻛﻮﺭﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻛﻮﻓﻪ ﺷﺪ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﭘﺲ‬
‫ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﻃﻠﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺣﻤﺎﻳﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻭ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﻛﻴﺶ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺑﺮ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﻗﻀﻴﺒﻰ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺘﺮﻯ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻭ ﺧﺪﻡ ﻭ ﺣﺸﻢ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ‬
‫ﺁﻥ ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰﺗﺎﻓﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻮﻓﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻛﻮﻛﺒﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﻮﺝ ﻓﻮﺝ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﺳﻢ ﺗﺤﻴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺮﺣﺒﺎ ﺑﻚ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺁﻣﺪﻯ ﺑﻬﺘﺮ‬
‫ﺁﻣﺪﻧﻰ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻮﺭ ﺑﺨﺸﻴﺪﻯ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺻﻔﺎ‬ ‫ﺧﻴﺮ ﻣﻘﺪﻡ ﺍﻯ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺭﺍ ﺻﺪ ﻣﺮﺣﺒﺎ‬
‫ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺯﻳﺎﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﻼﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻣﻰﺧﺎﻳﻴﺪ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻮﻥ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻻﻣﺎﺭﻩ ﺭﺳﻴﺪ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﺸﻴﺮ ﺩﺭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻭﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻛﻮﻛﺒﻪ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ‬
‫ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﻣﻴﺎﻧﮕﻴﺰ ﻛﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﻭﻝ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺍﻧﺠﺎﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻮﻓﻪ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻭ ﻋﺮﻭﻩ ﺑﺎﻫﻠﻰ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻴﺰ ﻃﻴﻠﺴﺎﻥ‬
‫ﺍﺯ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﺍﻻﻣﺎﺭﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﮕﺸﺎﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻪ ﻛﻮﺷﻚ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻭ ﺍﻋﻴﺎﻥ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺍﻳﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻭﻋﺪﻫﻬﺎﻯ ﺧﻮﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺠﻤﻌﻰ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﺗﻤﻬﻴﺪ‬
‫ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺧﻮﻓﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺍﻭ ﻣﺴﺘﻮﻟﻰ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺍﺯ‬
‫ﺳﺮﺍﻯ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻧﻰ ﺍﺑﻦ ﻋﺮﻭﻩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻫﺎﻧﻰ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﻳﺒﻢ ﻭ ﺗﻮ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ‬
‫ﭘﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﻯ ﻫﺎﻧﻰ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺣﺠﺮﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﺣﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻯ‬
‫ﻣﺮﺗﺐ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺁﻯ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮ‪.‬‬
‫ﻛﺮﻡ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻯ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﺭﻭﺍﻕ ﻣﻨﻈﺮ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺗﻮﺳﺖ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﻌﻪ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﮔﺮﻭﻩ ﮔﺮﻭﻩ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻴﻌﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﻋﻬﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻭﻓﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻏﺪﺭ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﭘﻴﺎﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﻤﺎﻥ ﻏﻼﻅ ﻣﺆﻛﺪ‬
‫ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﻫﺠﺪﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺪﻩ ﺑﻪ‬
‫ﺑﻴﻌﺖ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺧﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺟﻮﺷﻦ ﻭ ﺗﻴﻎ ﻭ ﺗﻴﺮ‬ ‫ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﺍﻓﻜﻦ ﺷﻴﺮ ﮔﻴﺮ‬

‫]‪ 11:06:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/012.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮﺩ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﭼﻪ ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﭘﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺴﻠﻢ ﻧﻤﻰﺑﺮﺩ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﻯ ﺩﺍﺩ ﺩﺭ‬
‫ﻋﻘﺐ ﺁﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻏﻼﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﻌﻘﻞ ﻧﺎﻡ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﻭﺯﺑﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺗﻴﺮﻫﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﻪ‬
‫ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻫﻢ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻴﻌﻪ ﻋﻠﻰ ﺍﺧﺘﻼﻁ ﻛﻦ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﺎﻯ ﻭ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻣﻨﻢ ﻭ ﻣﺒﻠﻐﻰ ﺯﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺴﻠﻢ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ ﺗﻮﻗﻊ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺑﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﺭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻭﻯ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺳﻼﺡ ﺑﺨﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻰ ﻭ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻰ ﻣﺮﺍ‬
‫ﺧﺒﺮ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺭﻋﺎﻳﺘﻬﺎ ﺷﺎﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻣﻌﻘﻞ ﺁﻥ ﺯﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﺗﺼﺮﻑ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ‬
‫ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺍﻋﻈﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻔﻜﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻣﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﻈﺮﺵ ﺑﺮ‬
‫ﺷﺨﺼﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺧﻀﻮﻉ ﻭ ﺧﺸﻮﻉ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺷﻴﻌﻪ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﺎﻙ ﻣﻰﭘﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻛﺜﺎﺭ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺭ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ‬ ‫ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﻮﻻﺳﺖ‬
‫ﭘﺲ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﻓﺘﻪ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﻌﻠﺖ ﻓﺪﺍﻙ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ‬
‫ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻯﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺷﺎﻡ ﻭ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﺖ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﻣﻮﺩﺕ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ‬
‫ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻡ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺪﻭ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﺎﻳﻰ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻝ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻭﻯ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻏﺎﻳﺖ ﻛﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺠﺪﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻰ؟ ﻣﻌﻘﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻴﺮ ﻭ ﻓﻼﺡ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺻﻼﺡ ﺩﺭ‬
‫ﺑﺸﺮﻩ ﺗﻮ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺳﻮﻟﻰ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ﭘﺎﻙ ﻃﻴﻨﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻇﻦ ﺗﻮ ﺧﻄﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﻢ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻮﺳﺠﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻯ ﻋﻬﺪ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻓﺎﺵ ﻧﻜﻨﻰ ﺗﺎ‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻢ ﻣﻌﻘﻞ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻐﻠﻈﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺮﻯ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺍﻓﺸﺎﻯ ﺁﻥ ﻧﻜﻮﺷﻢ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ‬
‫ﻋﻮﺳﺠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﻦ ﺁﻯ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ‬
‫ﺩﺍﺩ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻌﻘﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻋﻮﺳﺠﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﺮﺩﻩ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻌﻘﻞ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ‬
‫ﭘﺎﻯ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺭﻣﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩ ﻣﺴﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺼﺤﻒ ﺑﻴﺎﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﻫﻴﻢ ﭘﺲ ﻣﺼﺤﻒ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﻘﻞ‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﻧﻜﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻜﺮ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﻭ ﺩﻏﺎ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﻢ ﭘﺲ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﻫﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻭ ﺑﺮ ﻛﻤﺎ ﻫﻰ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺷﻴﻌﻪ ﺍﻃﻼﻉ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﺎﻻﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺎﺣﺐ ﻭﻗﻮﻑ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻦ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺷﻌﺚ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺎﻧﻰ ﻋﺮﻭﻩ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺪﺗﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺖ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻰﺷﻨﻮﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺭ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ ﺁﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺎﻧﻌﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﻡ ﻣﺎ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﻴﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﻮﺍﺭ‬
‫ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺁﺭﻳﻢ ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﻫﺎﻧﻰ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻭ ﺍﻟﺤﺎﺡ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻻﻣﺎﺭﻩ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ‬
‫ﻫﺎﻧﻰ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻛﻮﺵ ﺭﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﻓﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺷﻌﺚ ﻭ ﺍﺳﻤﺎء ﺑﻦ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻭﻯ ﻛﻮﺷﻴﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﺯ ﻭﺳﺎﻭﺱ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﻭ ﻫﻮﺍﺟﺲ ﺷﻴﻄﺎﻧﺴﺖ ﻭ ﻫﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﺭﺿﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﺼﺤﻮﺏ ﺁﻥ‬
‫ﺩﻭ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﻠﻤﻬﺎﻯ ﻛﻨﺎﻳﺘﺂﻣﻴﺰ ﮔﻔﺖ ﻫﺎﻧﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻻﻣﻴﺮ ﭼﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍﻗﻌﻪ‬
‫ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻈﻴﻤﺘﺮ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺛﺎﻕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺩﻫﺎﻯ ﻭ ﺧﻠﻘﻰ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺗﺼﻮﺭ‬
‫ﺗﻮ ﭼﻨﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﻴﺪ ﻭ ﻏﺪﺭ ﺗﻮ ﻏﺎﻓﻠﻢ ﻫﺎﻧﻰ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻛﺮﺩ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻌﻘﻞ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ‬

‫]‪ 11:06:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/012.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻰ ﻫﺎﻧﻰ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩ ﻋﻘﻞ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺟﺎﺳﻮﺱ ﻏﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺨﻠﺺ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺛﺮ ﺍﻧﻔﻌﺎﻝ ﻭ‬
‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺩﺭ ﻧﺎﺻﻴﻪ ﻭﻯ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺣﺪﺍﺙ ﻓﺘﻨﻪ ﺳﻌﻰ‬
‫ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﺒﻰ ﺍﺯ ﺷﺒﻬﺎ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺣﻴﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺳﺎﺯﻡ ﺍﻛﻨﻮﻥ‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻰﺧﻮﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩ ﻋﺬﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﻬﺎﺕ ﻫﻴﻬﺎﺕ ﺗﻮ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ‬
‫ﻧﺮﻭﻯ ﺗﺎ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻜﻨﻰ ﻫﺎﻧﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻧﻜﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺋﻴﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺮﻭﺕ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎﺋﺰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ‬
‫ﺯﻧﻬﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺼﻢ ﺩﻫﻢ ﻭ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﻋﻬﺪ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻧﻬﻢ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﮔﺮﺵ ﺳﺮ ﺑﺮﻭﺩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ‬ ‫ﺻﻔﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﻧﺴﺖ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﻧﺪﻳﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﺑﺎ ﻫﺎﻧﻰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﺷﻚ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺳﻤﺎء‬
‫ﺧﺎﺭﺟﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻏﺪﺍﺭ ﻧﺎﻛﺲ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻳﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻴﮕﻔﺘﻰ ﻭ‬
‫ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭﻋﻴﺪ ﻗﺘﻞ ﻣﻰﺩﻫﻰ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﻧﺎﺻﻮﺍﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺻﺎﺩﺭ‬
‫ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺳﻤﺎء ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﺎﻳﻮﺱ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻫﺎﻧﻰ ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻢ ﺍﻧﺎ ﷲ ﻭ ﺍﻧﺎ ﺍﻟﻴﻪ ﺭﺍﺟﻌﻮﻥ ﭘﺲ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﻫﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻫﺎﻧﻰ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺘﺘﺮ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ ﻳﺎ‬
‫ﺟﺎﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ ﻫﺎﻧﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻓﺪﺍﻯ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺎﺩ ﻭ ﻟﻴﻚ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺮ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻯ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﻛﻦ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﻃﻠﺒﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺗﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻢ ﻳﺎ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺭﺍ ﻓﺪﺍﻯ ﺍﻭ ﻛﻨﻰ ﭘﺲ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻭ ﻋﻘﺎﺑﻴﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻭﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺎﻧﻰ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﺎ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﻘﺎﺑﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﺎﺯ ﺭﻫﻰ ﻫﺎﻧﻰ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﻋﻘﻮﺑﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺪﺗﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻜﻨﻰ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ‬
‫ﻗﺪﻡ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺮﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﻫﻢ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺍﷲ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻳﻢ ﻣﺤﻨﺘﻬﺎﻯ ﻫﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻫﺎﻳﻢ ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﻧﺜﺎﺭ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺍﺧﻼﺹ‬
‫ﻧﻬﺎﺩﻩ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻯ ﺗﻮ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺮ ﺳﻮﺍﻳﻰ ﻋﻠﻢ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﻣﻰﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻴﻢ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺎﻧﻰ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺷﺪ ﻧﺪﻣﺎ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺮ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺳﻴﺪ‬
‫ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻘﺎﺑﻴﻦ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭﻧﺪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ‬
‫ﺑﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻯ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﮔﺮﺩﻥ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺑﻦ‬
‫ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻋﺮﻕ ﻏﻀﺒﺶ ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺮﻳﺢ ﻗﺎﺿﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ‬
‫ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺪ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻣﺴﻠﺢ ﻭ ﻣﻜﻤﻞ ﻣﺠﺘﻤﻊ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺏ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎ ﻃﺎﻳﻔﻬﺎﻯ ﺍﺯ‬
‫ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻛﻮﻓﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﺍﺯ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﻛﻮﺷﻚ ﻣﺘﺤﺼﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺎ‬
‫ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﺍﺩﮔﺮﺩ ﻗﺼﺮ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻔﺮﻳﻘﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ‬
‫ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺭﺅﺳﺎﻯ ﻛﻮﻓﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﻦ ﺷﻬﺎﺩ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺷﻌﺚ ﻭ ﺷﻤﺮ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﻭ ﺷﻴﺐ ﺑﻦ ﺭﺑﻌﻰ ﺑﻪ ﺑﺎﻡ ﻛﻮﺷﻚ‬
‫ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺍ ﺗﺨﻔﻴﻒ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻨﻚ ﻟﺸﻜﺮ ﺷﺎﻡ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﻣﻰﺭﺳﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ‬
‫ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﺑﻢ ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ‬

‫]‪ 11:06:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/012.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻏﺎﻳﺐ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻛﻨﻢ ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺨﺸﺎﺋﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻋﻴﺎﻝ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺷﻨﻮﺩﻧﺪ ﺧﻮﻓﻰ ﻋﻈﻴﻢ‬
‫ﻭ ﻫﺮﺍﺳﻰ ﺑﺰﺭگ ﺑﺮ ﺩﻟﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﻮﻟﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻋﺎﺩﺕ ﻗﺪﻳﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻢ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻰ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻭ ﺷﺮﻡ‬
‫ﻧﺎﺩﺍﺷﺘﻪ ﻋﻬﺪ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺳﻮﮔﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻧﮕﺎﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻏﺮﻭﺏ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻢ ﺳﻰ ﻛﺲ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺩﻩ ﻛﺲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ‬
‫ﺍﺩﺍﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩﻩ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺴﻠﻢ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺻﻮﺭﺗﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺗﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﻗﺪﻡ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻰ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻏﺪﺭ ﻭ ﺑﻰﻣﺮﻭﺗﻰ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﺩﺭﻳﻎ ﻛﻪ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺩﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻙ ﻣﻨﻬﺞ‬
‫ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﻯ ﻣﻠﻮﻝ ﻭ ﻧﻔﻮﺭ‪.‬‬
‫ﺍﻧﺪﺭ ﺍﻭﻝ ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﻭﺍﻧﺪﺭ ﺁﺧﺮ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺁﻥ ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻠﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ‬
‫ﭘﺲ ﻣﺴﻠﻢ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﻴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺳﻌﻴﺪ ﺑﻦ ﺍﺣﻨﻒ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﺴﻴﺪ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ‬
‫ﻣﻰﺭﻭﻯ؟ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻰ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻛﻨﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺑﻴﻌﺘﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪﻧﺪ ﺳﻌﻴﺪ ﺑﻦ ﺍﺣﻨﻒ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺯﻳﻨﻬﺎﺭ ﺯﻳﻨﻬﺎﺭ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻬﺎﻧﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍﻫﺪﺍﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻰﻃﻠﺒﻨﺪ ﻣﺴﻠﻢ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﻨﻢ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺎﻳﻰ ﺑﺮﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﭘﺲ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ‬
‫ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﭘﺎﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻭﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﻌﺎﺩﺗﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻧﻬﺎﺩ‪.‬‬
‫ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﻓﺪﺍﻯ ﻫﺮ ﻗﺪﻣﺖ‬ ‫ﮔﺬﺭ ﻓﺘﺎﺩ ﺑﺴﺮ ﻭﻗﺖ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﻏﻤﺖ‬
‫ﻣﺒﺎﺩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﻛﺮﻣﺖ‬ ‫ﻓﻜﻨﺪ ﺳﺮﻭ ﻗﺪﺕ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﺮﻡ ﺳﺎﻳﻪ‬
‫ﭘﺲ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺻﺢ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺎﻧﻬﺎﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺁﻥ‬
‫ﺟﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻏﻤﺎﺯﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺧﺎﻟﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻻﻣﺎﺭﻩ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﺍﺑﻦ ﻛﺜﻴﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻛﻮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ‬
‫ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺮﺍﻯ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻢ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻛﺜﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺁﻏﺎﺯ‬
‫ﺳﻔﺎﻫﺖ ﻛﺮﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻤﻰ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﺍﺑﻮﺳﻔﻴﺎﻥ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ‬
‫ﺯﻫﺮﻩ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﻔﺎﻫﺖ ﻛﻨﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺷﻬﺮ ﻛﻮﻓﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻛﻮﺱ ﺣﺮﺑﻰ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻧﺎﻯ ﺭﺯﻣﻰ ﻣﻰ‬
‫ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺳﻼﺡ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﺏ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﻮﺷﻚ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻏﻮﻏﺎﻯ ﻋﺎﻡ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﺎﺭ ﺷﺪ ﻭ ﮔﺬﺭ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﻛﻮﺷﻚ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻬﺎﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺳﻼﻣﺖ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ‬
‫ﺭﺍ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﺩﻫﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻢ ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﺐ‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﺻﺮﺩ ﺧﺰﺍﻋﻰ ﻭ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺑﻦ ﺍﺑﻮﻋﺒﻴﺪﻩ ﻭ ﺭﻗﺎء ﺑﻦ ﻋﺎﺯﺏ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﻣﻬﺘﺮﺍﻥ ﻛﻮﻓﻪ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﺑﺰﺭگ‬

‫]‪ 11:06:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/012.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﻳﻦ ﻓﺮﺩﺍ ﭘﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻮﺷﻚ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﺭ ﺗﺎ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﺋﻞ ﻋﺮﺏ ﺑﮕﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﺟﻤﻊ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﻭﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻭﻯ ﻛﻤﺮ ﺣﺮﺏ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻬﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﺑﻨﺪﻳﻢ ﺑﺮﻳﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ‬
‫ﺍﻭﻝ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺎﻣﺮ ﺑﻦ ﻃﻔﻴﻞ ﺑﺎ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺳﺘﻈﻬﺎﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﻛﺜﻴﺮ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﻼﺡ ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﺍﻻﻣﺎﺭﻩ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻏﻮﻏﺎﻯ ﻋﺎﻡ‬
‫ﺳﻰ ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻗﺼﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﻭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﮕﻮ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬
‫ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ ﻳﺎ ﺟﺎﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎﺯ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﻓﺘﻰ ﺟﺎﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﺩ ﻭ‬
‫ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺎ ﺳﻰ ﭼﻬﻞ ﻫﺰﺍﺭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻬﺎﻧﺪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻳﺰﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ‬
‫ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﻫﻰ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺳﺮﺕ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﻳﺎﺑﻦ ﻣﺮﺟﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﺯﻫﺮﻩ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﻳﻰ‬
‫ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻛﻢ ﻛﻨﻰ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻨﻔﻌﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭﺍﺗﻰ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺸﻜﺴﺖ ﺍﺑﻦ‬
‫ﻛﺜﻴﺮ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻗﺼﺪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻣﻬﺘﺎﻥ ﻛﻮﻓﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻭﻯ ﻣﻰﭼﻜﻴﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻣﻌﻘﻞ ﺟﺎﺳﻮﺱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﻭ ﻣﻜﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻛﺮﺩ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻴﻐﻰ ﺣﻤﺎﻳﻞ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺗﻴﻎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻧﺎﻛﺲ ﻏﺪﺍﺭ ﺯﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﻴﺎﺭ ﺗﺮﺵ ﺩﻭ ﻧﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﺨﺖ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﻗﺼﺪ ﻭﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺗﻴﻎ ﻣﻰﺯﺩ ﺗﺎ ﺩﻩ‬
‫ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪﺍﺧﺖ ﺁﺧﺮ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﺭﻭﺍﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻏﺮﺍﻥ ﻭ ﻏﺮﻳﻮﺍﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﺷﻚ ﻧﻬﺎﺩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ‬
‫ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﻋﺪﻡ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻤﺮﺩﻯ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺩﺳﺘﺒﺮﺩﻯ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻳﺪ ﺁﻓﺮﻳﻦ‬
‫ﻣﻰﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺩﺳﺘﺒﺮﻯ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻳﺎﺩ‬ ‫ﺗﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺳﻢ ﺩﺳﺘﺒﺮﺩ ﻧﻬﺎﺩ‬
‫ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﺷﻚ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻏﻼﻣﻰ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺍﻭ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ‬
‫ﺳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻬﺎﺵ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺎﺑﺾ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺩﺍﺩ ﺭﺣﻤﺔ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ‬
‫ﻗﺼﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻟﺸﮕﺮﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﻫﻢ‬
‫ﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺟﻨﮕﻰ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺧﺮﻭﺵ‬ ‫ﭼﻮ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻫﻴﺠﺎ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺟﻮﺵ‬
‫ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺸﺖ ﺳﺮﺥ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺷﺪ ﺳﻴﺎﻩ‬ ‫ﺯ ﺧﻮﻥ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﮔﺮﺩ ﺳﭙﺎﻩ‬
‫ﻗﻮﻡ ﻛﻮﻓﻪ ﺩﻟﻴﺮﻭﺍﺭ ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﺷﺎﻡ ﺩﺭ ﺣﺮﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ‬
‫ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭﺳﺖ ﺳﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﻜﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﻟﺸﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺗﺮﻙ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻛﻨﻨﺪ ﭘﺲ ﺁﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ‬
‫ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻣﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﺎﺭﻯ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ‬
‫ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﻗﻮﻣﻰ ﺍﺯ ﺑﻨﻰﺍﻋﻤﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﻨﻰ ﺳﻌﺪ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ‬
‫ﺻﺮﺩ ﺧﺰﺍﻋﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ ﺑﻨﻰﺯﻳﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻗﺎء ﺑﻦ ﻋﺎﺯﺏ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ ﺷﺮﻳﺢ ﻗﺎﺿﻰ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻠﻪ ﺷﻴﻌﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺜﻴﺮ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺷﻨﻮﺩ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻣﻠﻮﻝ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻣﻰﻃﻠﺒﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻃﻼﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻦ ﻃﻔﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻭﻯ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ ﮔﻔﺖ ﻣﺮﺩﻯﺍﻡ ﺍﺯ ﻋﺮﺏ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ‬

‫]‪ 11:06:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/012.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻓﺰﺍﺭﻩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺭﻭﻡ ﺁﻥ ﻛﺲ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺗﻮﺳﺖ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻟﺮﺑﻴﻊ‬
‫ﺭﺳﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﺪ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺳﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺣﺎﺯﻡ ﺷﺎﻣﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ‬
‫ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﺪﻳﺪ ﺩﻟﻴﺮﻭﺍﺭ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﺭﻭﺩﮔﺮﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺻﺒﺢ ﺩﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ‬
‫ﺣﺎﺭﺱ ﻛﻨﺎﺳﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺒﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭﺍﻋﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺗﻴﻎ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﺣﻤﺎﻳﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﺛﺎﺭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ‬
‫ﺳﻄﻮﺕ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﻭ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺷﻮﻛﺖ ﻭ ﺻﻼﺑﺖ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭﻯ ﺍﻭ ﻻﻳﺢ ﺍﻭ ﺑﺎﻫﺮ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺳﻮﺍﺭﻯ ﻫﻤﭽﻮ ﺑﺮﻕ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪ‬
‫ﺯ ﺑﺎﺩ ﻛﻴﻨﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ‬ ‫ﭼﻮ ﺩﻳﮓ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﺟﻮﺷﺎﻥ‬
‫ﺣﺎﺭﺱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻻ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺣﺎﺟﺐ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺍﻣﻴﺮ‬
‫ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﺭﻭﺩ ﮔﺮﺍﻥ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﺼﺮﻩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﻭﺍﻥ‬
‫ﺷﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺎﺯ ﭘﺲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺟﻤﻌﻰ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺯﺩ‬
‫ﺍﺳﺐ ﺑﺮ ﺷﺎﺭﻉ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺁﻥ ﻛﻮﭼﻪ ﺧﻮﺩ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻮﭼﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻣﺴﺠﺪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻰ ﺩﻳﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻬﺎﻯ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﭘﻰ‬
‫ﺍﺳﺐ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ ﺣﻼﺟﺎﻥ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭ ﻫﻴﭻ ﺍﺛﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺒﻮﺩ ﺣﺎﺟﺐ ﺧﻴﺮﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ ﻭ ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﺍﺯﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻀﺒﻮﻁ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻬﻬﺎ‬
‫ﻣﻨﺎﺩﻯ ﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﻳﺎ ﺳﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺩﻧﻴﺎ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺗﻜﺎﭘﻮﻯ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ‬
‫ﺭﺍﻩ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻯ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺴﺠﺪ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺩﺭﻳﻎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻪ‬
‫ﻣﺤﺮﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﻧﻪ ﻫﻤﺪﻣﻰ ﻛﻪ ﺭﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﻏﻢ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺭﻡ ﻧﻪ ﭘﻴﻜﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ ﺩﺭﺩﺁﻣﻴﺰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻧﻪ ﻳﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻏﻤﺰﺩﺍﻯ ﻣﺤﻨﺘﺎﻧﮕﻴﺰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﻭﻻﻳﺖ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﻣﻌﺮﻭﺽ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﻣﺤﺮﻣﻰ ﻛﻪ ﺳﻼﻣﻰ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﻳﺎﺭ ﺑﺮﺩ‬ ‫ﻧﻪ ﻗﺎﺻﺪﻯ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻳﺎﺭ ﺑﺮﺩ‬
‫ﻛﻪ ﻗﺼﻬﺎﻯ ﺯ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﺑﺮﺩ‬ ‫ﻓﺘﺎﺩﻫﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻳﺎﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻣﺴﻠﻢ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻠﻪ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻳﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﻴﺮ ﺯﻧﻰ ﺩﻳﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺗﺴﺒﻴﺤﻰ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ‬
‫ﻛﻠﻤﻪ ﺫﻛﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻰﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻃﻮﻋﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺴﻠﻢ ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺍﻣﺔ ﺍﷲ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺷﺮﺑﺖ ﺁﺑﻰ ﺩﻫﻰ ﺗﺎ ﺣﻖ‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺩﻝ ﻭ ﺗﺸﻨﻬﺠﮕﺮﻡ ﻃﻮﻋﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﻉ ﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ‬
‫ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﻛﻮﺯﻫﺎﻯ ﺁﺏ ﺧﻨﻚ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺁﺏ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰﺟﻮﻳﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻛﺴﻰ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﭘﻴﺮﺯﻥ‬
‫ﮔﻔﺖ ﺷﻬﺮﻳﺴﺖ ﭘﺮﺁﺷﻮﺏ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺛﺎﻗﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯﻳﻦ ﻣﻰﺑﻮﺩﻫﺎﻯ ﺑﺎﺯ ﺭﻭ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺗﻮ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺭﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻣﺴﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻯﺍﻡ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺷﺮﻑ ﻭ ﻏﺮﺑﺘﺰﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺩﻳﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻧﻪ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ‬
‫ﻧﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﻪ ﺑﻘﻌﻬﺎﻯ ﻧﻪ ﺳﺮﺍﻳﻰ ﺁﺭﻯ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻛﻮﻯ ﺑﻼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻃﻨﻰ‬
‫ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺭﺩ ﺧﺴﺘﻪ ﺟﺎﻧﻰ ﻭ ﺗﻨﻰ‬

‫]‪ 11:06:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/012.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺤﻨﺘﺰﺩﻫﺎﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﭼﻮ ﻣﻨﻰ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﻣﻰﻧﮕﺮﻡ‬
‫ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻯ ﺩﻫﻰ ﺍﻣﻴﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻯ ﺩﻫﺪ ﻃﻮﻋﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻪ‬
‫ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ ﻗﺒﻴﻠﻬﺎﻯ ﻣﺴﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﻣﺤﻨﺘﺰﺩﮔﺎﻥ ﺳﺘﻤﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺟﻔﺎﻛﺸﻴﺪﻩ ﭼﻪ ﻣﻰﭘﺮﺳﻰ ﻃﻮﻋﻪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺍﺯ ﺣﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ‬
‫ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻠﻢ ﭘﺴﺮﻋﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻰ ﻭﻓﺎﻳﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻭﺭﻃﻪ‬
‫ﺑﻼ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻠﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺩﻝ ﺑﺮ ﻫﻼﻙ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻳﻚ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ‬
‫ﻳﺎﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ ﻃﻮﻋﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ‬
‫ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺟﻬﺖ ﻭﻯ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻄﻌﻮﻣﺎﺕ ﻭ‬
‫ﻣﺸﺮﻭﺑﺎﺕ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻬﺠﺖ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺷﻜﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻟﻘﺎﻯ ﻭﻯ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﺍﺩﺍ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺷﺪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻳﻦ ﻛﻠﺒﻪ ﻣﺤﻘﺮ ﻣﺎ‬ ‫ﻣﮕﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻣﺎ‬
‫ﭼﺮﺍﻍ ﻧﻮﺭ ﻓﺮﻭﺯﺩ ﺯ ﺷﻤﻊ ﻣﻨﻈﺮ ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﺵ ﻗﺪﺳﻴﺎﻥ ﺍﻣﺸﺐ‬
‫ﻣﺴﻠﻢ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﻯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻗﻀﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺳﻰ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﭘﺴﺮ ﺁﻥ ﭘﻴﺮﺯﻥ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ‬
‫ﺍﻣﺸﺐ ﺣﺎﻟﻰ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺮﺩﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺧﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﺧﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺵ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺍﻃﻼﻉ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ‬
‫ﻛﺲ ﻧﮕﻮﻳﻰ ﭘﺴﺮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺲ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻨﺎﻩ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻣﻰﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺛﻮﺍﺏ ﺟﺰﻳﻞ‬
‫ﻃﻤﻊ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺩﻳﺪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻓﺮﺍﻕ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻏﻤﺪﻳﺪﻩ ﺑﻪ ﺁﺏ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ‬
‫ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﺪﺩ ﻣﻰﻃﻠﺒﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺍﺯ ﻣﺤﻨﺖ ﺷﺒﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﮔﺮﻳﻢ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺍﻯ ﺍﺷﻚ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﮔﺮﻳﻢ‬
‫ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﺯﺍﺭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﮔﺮﻳﻢ‬ ‫ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺗﺎ ﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺮ ﺯﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺣﺼﻴﻦ ﺑﻦ ﻧﻤﻴﺮ ﺭﺍ‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﺩ ﻣﺤﻼﺕ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﺭﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻫﻢ ﺑﺪﻭ ﺩﻫﻢ ﻭ‬
‫ﻣﺮﺍﺩﺍﺕ ﻭ ﺣﺎﺟﺎﺕ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺍﻗﺘﺮﺍﻥ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺮﺯﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺭﻡ ﻭ ﻭﻋﻴﺪ ﻗﺘﻞ ﺷﻨﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺷﻌﺚ‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺍﺷﻌﺚ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺷﺪﻝ ﺷﺪﻩ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺣﺎﺭﺙ ﻣﺨﺰﻭﻣﻰ ﺭﺍ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺳﻴﺼﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺳﺮﻫﻨﮕﺎﻥ ﺧﺎﺹ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺎﺩ ﺍﺷﻌﺚ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺳﺮﺍﻯ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺷﻌﺚ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻯ ﻃﻮﻋﻪ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﻭ ﺑﺎﻡ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺴﻠﻢ ﻧﻤﺎﺯ‬
‫ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﮔﺰﺍﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺟﺎﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﻢ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﻭﻯ ﺁﻣﺪﻫﺎﻧﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ‬
‫ﺳﻼﺡ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺮ‬

‫]‪ 11:06:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/012.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﭼﻨﺪ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺷﻌﺚ‬
‫ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻴﺼﺪ ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻫﺎﻡ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺁﺭﻯ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻋﺠﺰ ﻭ ﺿﻌﻒ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻯ‬
‫ﻣﺴﻠﻢ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺮﺩﻯ ﺩﻟﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻳﻚ ﻛﺲ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﺑﻦ ﺍﺷﻌﺚ ﺟﻮﺍﺏ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺼﻮﺭ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ‬
‫ﺣﻼﺟﻰ ﻳﺎ ﺟﻮﻻﻫﺌﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻫﺎﻯ ﻭﺍﷲ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﻴﺮ ژﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﺒﺮ ﺩﻣﺎﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺩﻻﻭﺭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ‬
‫ﺧﻮﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻫﻼﻙ ﻣﻴﺮﻳﺰﺩ ﻭ ﺻﻔﺪﺭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺧﻨﺠﺮ ﺧﺎﻙ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻐﺰ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻣﻴﺰﺩ‪.‬‬
‫ﺯ ﺁﺏ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﮕﻴﺰﺩ ﺍﺯ ﺑﺮﻕ ﺗﻴﻎ‬ ‫ﭼﻮ ﺑﺮ ﺟﻮﺷﺪ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﭼﻮﻥ ﺗﻨﺪ ﻣﻴﻎ‬
‫ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺧﺒﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﻥ ﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺭﺳﺎﻥ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﺩﺳﺖ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﺪﻳﺚ ﺍﻣﺎﻥ‬
‫ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ ﺍﺷﻌﺚ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻢ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﺴﻠﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻬﻠﻜﻪ ﻣﻴﻔﻜﻦ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻯ‬
‫ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺴﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻝ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﻭﻓﺎ‬
‫ﻧﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺯ ﻛﻮﻓﻰ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺟﻔﺎ‬ ‫ﻧﺪﻳﺪﻡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻛﻮﻓﻰ ﻭﻓﺎ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻭ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺳﺎﺧﺖ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ‬
‫ﺑﺎﻣﻬﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻦ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﻭ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻧﻔﺲ ﻣﺮگ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﺩﻓﻊ ﺍﻋﺪﺍ ﻛﻮﺷﻴﺪﻥ ﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﻫﻼﻙ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﻭ ﺧﻠﻌﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ‬
‫ﺩﻭﻟﺘﻴﺴﺖ ﺟﺎﻭﻳﺪﻯ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺗﻴﺴﺖ ﺍﺑﺪﻯ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺵ ﺩﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺯﻳﻦ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﺮﻧﺪ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺷﻬﻴﺪ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﺮﺥ ﺭﻭﺳﺖ‬
‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺣﺮﺍﻣﺰﺍﺩﻫﺎﻯ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﻴﻨﺪﺍﺧﺖ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻣﺴﻠﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺩﻭﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻛﺠﺎ ﺑﺮﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩ‬ ‫ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮﻡ ﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺭﺥ ﭘﺎﻟﻮﺩ‬
‫ﭘﺲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻜﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺖ ﭼﻪ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎﻙ‬
‫ﻧﺪﺍﺭﻡ‪.‬‬
‫ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺍﻯ ﺩﻝ‬ ‫ﮔﺮ ﺳﻨﮓ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻯ ﺩﻝ‬
‫ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺩﻝ ﻛﻨﻢ ﺟﺎﻥ ﺍﻯ ﺩﻝ‬ ‫ﻳﺎ ﮔﻮﻯ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﻡ ﺯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺍﻯ ﺩﻝ‬
‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺳﻨﮓ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺷﺮﻳﻔﺶ ﻓﺮﻭ ﺩﻭﻳﺪ ﺩﺍﻣﻦ ﭘﺎﻛﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﮔﺸﺖ‬
‫ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻟﺶ ﺟﺎﺭﻯ ﺷﺪ‪:‬‬
‫ﻫﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﻛﺰ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﭼﺎﻙ ﻣﻨﺴﺖ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺍﻫﻞ ﺩﻝ ﺩﻟﻴﻞ ﺩﺍﻣﻦ ﭘﺎﻙ ﻣﻨﺴﺖ‬
‫ﻛﺸﺘﻪ ﻋﺸﻘﻢ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺧﺎﻙ ﻣﻨﺴﺖ‬
‫ﺷﺪ ﺗﻨﻢ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺯﻳﺮ ﺳﻨﮓ ﺟﻮﺭ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ‬

‫]‪ 11:06:07 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/012.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﭘﺲ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺯﺧﻢ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻜﻴﺮ ﺑﻦ ﺣﻤﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻧﺎﻛﺲ ﺍﺯ ﺳﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ‬
‫ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻓﺮﻕ ﻣﺴﻠﻢ ﻛﺮﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻟﺐ ﺑﺎﻻﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﻣﺴﻠﻢ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﺮﻣﻰ ﺗﻴﻐﻰ ﺑﺮ ﺑﻜﻴﺮ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﻩ ﻗﺪﻡ‬
‫ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﺎﺯ ﭘﺸﺖ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻳﻚ ﺷﺮﺑﺖ ﺁﺏ ﺁﺭﺯﻭﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﺷﻨﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻳﺎﺭﺍﻯ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺩﻫﺪ ﺁﺧﺮ ﭘﻴﺮﺯﻧﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ‬
‫ﻗﺪﺣﻰ ﺍﺯ ﺁﺏ ﮔﻴﻨﻪ ﭘﺮ ﺁﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﺩﺍﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺁﻥ ﻗﺪﺡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻧﻬﺎﺩ ﭘﺮﺧﻮﻥ ﺷﺪ ﺑﺮﻳﺨﺖ ﺑﺎﺯ ﭘﺮ ﺁﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﭘﺮﺧﻮﻥ ﮔﺸﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻳﺨﺖ ﺑﺎﺭ ﺳﻮﻡ ﻛﻪ ﻗﺪﺡ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻧﻬﺎﺩ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻯ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺩﺭ ﻗﺪﺡ ﺑﺮﻳﺨﺖ ﻣﺴﻠﻢ ﻗﺪﺡ ﺭﺍ ﺍﺯ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺑﻨﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺏ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭘﺲ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﺴﻠﻢ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﻭﻯ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺮ ﻭﻯ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ ﺩﺭ ﻛﻮﺷﻚ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺳﻼﻡ ﻧﻜﺮﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﺍﻣﻴﺮ ﺳﻼﻡ ﻧﻜﺮﺩﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻼﻡ ﻧﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ‬
‫ﻧﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻋﻘﺒﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﺪﺗﻰ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻯ‬
‫ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻰ؟ ﻣﺴﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﺭ‬
‫ﺁﻥ ﺭﺿﺎﻯ ﺣﻖ ﺟﺴﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺭﺳﺪ ﻳﺎﺑﻦ ﺍﻟﻤﺮﺟﺎﻧﺔ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﺍﻣﺮ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻣﺎﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻭﺻﻴﺘﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﭘﺲ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻋﻤﺮ‬
‫ﺳﻌﺪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻗﺮﺑﺖ ﻭ ﻗﺮﺍﺑﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ ﺳﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻣﻠﺘﻤﺲ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻭﺻﻴﺘﻬﺎﻯ ﻣﺮﺍ‬
‫ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻰ ﻭﺻﻴﺖ ﺍﻭﻝ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺩﺭﻫﻢ ﻭﺍﻡ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﺳﺐ ﻣﻦ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺣﺎﺟﺐ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺴﺘﺎﻧﻰ ﻭ ﺳﻼﺣﻰ ﻛﻪ‬
‫ﺩﺍﺭﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺐ ﻣﻦ ﺑﻔﺮﻭﺷﻰ ﻭ ﻭﺍﻡ ﻣﻦ ﺍﺩﺍ ﻛﻨﻰ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺳﺐ ﻭ ﺳﻼﺡ ﺍﺯ ﺁﻥ‬
‫ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﺩﻳﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﻫﻨﺪ ﭘﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭﺻﻴﺖ ﺩﻭﻡ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺩﺍﻧﻰ ﺩﻓﻦ ﻛﻦ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺟﺴﺪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻮ ﺑﻜﻦ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺻﻴﺖ ﺳﻮﻡ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﻧﻮﻳﺴﻰ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺫﻛﺮ ﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﻰ ﻭﻓﺎﻳﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺖ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﺯﻳﻨﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ‬
‫ﻧﻴﺎﻳﻰ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻗﺼﺪ ﻣﺎ ﻧﻜﻨﺪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻗﺼﺪ ﺍﻭ ﻧﻜﻨﻴﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺘﻌﺮﺽ ﺍﻣﺮ ﺧﻼﻓﺖ‬
‫ﮔﺮﺩﺩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﻨﺸﻴﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻄﻠﺒﺪ ﻣﺎ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻧﻄﻠﺒﻴﻢ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ‬
‫ﺷﻨﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﻼﻟﺴﺖ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﻛﻮﺷﻚ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺍﺯ ﺗﻦ‬
‫ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﺑﻜﻴﺮ ﺑﻦ ﺣﻤﺮﺍﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﻣﺴﻠﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ‬
‫ﺑﺎﻡ ﻛﻮﺷﻚ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺑﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭﻭﺩ ﻣﻰﻓﺮﻓﺴﺘﺎﺩ ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﺣﻜﻢ‬
‫ﺑﻴﻨﻨﺎ ﻭ ﺑﻴﻦ ﻗﻮﻣﻨﺎ ﺑﺎﻟﺤﻖ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺣﻜﻢ ﻛﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺎﻣﺪﻡ ﻓﺮﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻮ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﺑﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻜﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﻳﺎﺑﻦ‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﺑﻴﺘﻰ ﭼﻨﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﻬﺎﺵ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﺍﻯ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﺯ ﺭﻭﻯ ﻳﺎﺭﻯ‬
‫ﺳﻮﻯ ﺣﺮﻡ ﺧﺪﺍ ﮔﺬﺭ ﻛﻦ‬
‫ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻭ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻛﻦ‬
‫ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﭼﻮ ﺑﻴﻨﻰ‬
‫ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻛﻦ‬
‫ﻫﺮ ﺑﺪ ﻛﻪ ﺯ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﺪﻳﺪﻯ‬
‫ﺷﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﺗﻮ ﭼﺎﺭﻩ ﺩﮔﺮ ﻛﻦ‬
‫ﺑﺮ ﮔﻮﻯ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺳﺘﻤﻜﺶ‬
‫ﻭﺯ ﻓﺘﻨﻪ ﺷﺎﻣﻴﺎﻥ ﺣﺬﺭ ﻛﻦ‬
‫ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻣﺸﻮ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻛﻮﻓﻰ‬
‫ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺤﻨﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻣﺒﺎﺭﻛﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﻋﻤﺮ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪.‬‬

‫ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺗﺨﻢ ﻭﻓﺎﻯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﮔﻠﻢ‬

‫ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻫﻮﺍﻯ ﻟﻘﺎﻯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ‬
‫ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﺩﺭ ﻣﻘﺘﻞ ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﻗﺼﺮ ﻓﺮﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻭﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻴﺘﻰ ﭼﻨﺪ ﺍﺩﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁﻥ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﺍﻯ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﭼﻮ ﺳﺮ ﺯ ﺗﻦ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﺑﺎﺭﻯ ﺗﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺧﺎﻛﺪﺍﻥ ﺑﺮﻳﺪ‬
‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻣﺮﺍ ﺳﻮﻯ ﺁﻥ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﺑﺮﻳﺪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻜﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻮﺩ‬
‫ﻧﺰﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﭘﺮ ﺧﻮﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺮﻳﺪ‬
‫ﮔﻮﺋﻴﺪ ﻛﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺪﺍ ﺑﻬﺮ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ‬
‫ﺁﻥ ﺩﻡ ﻛﻪ ﻳﺎﺩ ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮﻳﺪ‬
‫ﺯﺧﻤﻰ ﺑﺮ ﺁﺏ ﭼﺸﻢ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﺤﻴﺘﻰ ﺳﻮﻯ ﺁﻥ ﻃﻔﻠﻜﺎﻥ ﺑﺮﻳﺪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻃﻔﻠﻜﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﻦ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺳﺨﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻧﺼﺮﺕ ﺩﻩ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﻓﺮﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻠﻤﻪ‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﻣﺘﺮﺻﺪ ﻗﺘﻞ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﺑﻜﻴﺮ ﺑﻦ ﺣﻤﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺮﺍﻧﺪ ﺩﺳﺘﺶ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻓﺮﻭ ﻣﺎﻧﺪ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﺮﺩﻯ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻣﻬﻴﺐ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ‬
‫ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻣﻰﮔﺰﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻟﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ‬
‫ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭼﻨﺎﻥ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺗﺒﺴﻤﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﻋﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻰ ﻛﺎﺭﻯ ﻛﺮﺩ ﺩﻫﺸﺖ‬
‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺕ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻳﻜﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﺑﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻭﻯ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻫﺮﻫﺎﺵ ﺑﺘﺮﻗﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻯ ﺷﺎﻣﻰ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﻮﻝ ﺍﺻﺢ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻜﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺳﺮﺵ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺗﻨﺶ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﻛﻮﺷﻚ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻐﺎﻥ ﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺁﻣﺪ‬
‫ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﻋﺮﺻﻪ ﻏﺒﺮﺍ ﺑﺮﺁﻣﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎﻡ ﻗﺒﻪ ﺧﻀﺮﺍ ﺑﺮﺁﻣﺪ‬
‫ﻏﺒﺎﺭ ﺳﺎﺣﺖ ﺁﻓﺎﻕ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻣﻮﺝ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪ‬
‫ﺑﺴﺎ ﺩﻣﻬﺎﻯ ﺁﺗﺸﺒﺎﺭ ﻛﺰ ﻏﻢ‬
‫ﻏﺮﻳﻮ ﺍﺯ ﻣﺮﻗﺪ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﺮﺁﻣﺪ‬
‫ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻛﺮﺩ‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺯ ﺭﻭﺡ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻏﻮﻏﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪ‬

‫ﺯ ﺑﻬﺮ ﻣﺎﺗﻢ ﺁﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ‬
‫ﺁﻧﮕﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺗﻦ ﻣﺴﻠﻢ ﻭ ﺟﺴﺪ ﻫﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻗﺼﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ‬
‫ﺍﺯ ﻛﻤﺎ ﻫﻰ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﻳﺰﻳﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻫﻬﺎﻯ ﺩﻣﺸﻖ‬
‫ﺑﻴﺎﻭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻫﺎﻯ ﻭ ﻋﻮﺽ ﺑﺪﻝ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺻﺪﻭﺭ‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻣﺮﺿﻰ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻰﺷﻨﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻋﺮﺍﻕ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﻚ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﺭﺍ‬
‫ﻣﻀﺒﻮﻁ ﮔﺮﺩﺍﻧﻰ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺻﺪﻭﺭ ﻓﺎﺳﺪﻯ ﻣﺘﺼﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﺧﻮﺷﺪﻝ ﻭ ﺧﺮﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻏﻤﺎﺯﺍﻥ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺩﺭﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﻨﻬﺎﻧﻨﺪ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﮕﺎﺭ ﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﺷﻌﺎﻉ ﺭﻭﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻪ ﺳﻨﺒﻞ ﺗﺎﺏ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺁﺭﺩ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻳﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻮﻳﻰ ﻫﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺑﻰ‬ ‫ﺭﻭﻳﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﻭﻳﻰ ﺭﻭﻳﻰ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ‬
‫ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﻴﺎﺭﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺴﭙﺎﺭﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﮔﺮﺩﺩ‬
‫ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺮﻳﺢ ﻗﺎﺿﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺩﺭ‬
‫ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺩﺍﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﻣﺴﻠﻢ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﺑﺮﺁﻣﺪ‬
‫ﺷﺮﻳﺢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺷﺎﻫﺰﺩﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ‬
‫ﭘﺪﺭ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﺷﺮﻳﺢ ﻗﺎﺿﻰ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺷﻜﻰ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﻘﺎﺿﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻯ ﻓﺮﻳﺎﺩ‬
‫ﺑﺮﻛﺸﻴﺪﻯ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﻮﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻣﻰﺯﻧﻰ ﻗﺎﺿﻰ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻰ ﺩﺍﺭﺩ‬
‫ﻃﺎﻗﺖ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻡ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻦ‬ ‫ﻧﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﻛﺸﻢ‬
‫ﻗﺎﺿﻰ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺨﺪﻭﻡ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ!‬
‫ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺩﻳﻦ ﺯ ﺳﻨﮓ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ‬
‫ﺩﻟﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺍﻍ ﺟﺪﺍﻳﻰ ﻛﺒﺎﺏ ﺷﺪ‬
‫ﺑﺤﺮ ﻛﺮﻡ ﺯ ﺻﺪﻣﺖ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺳﺮﺍﺏ ﺷﺪ‬
‫ﻣﻬﺮ ﺷﺮﻑ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ﺳﺘﻢ ﮔﺸﺖ ﻣﺨﺘﻔﻰ‬
‫ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻠﻌﺖ ﺷﺎﺩﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻄﺮﺯ ﺑﻪ ﻃﺮﺍﺯ ﻏﻤﺴﺖ ﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﺳﻮﺭ ﺑﻰﺍﻋﺘﺒﺎﺭﺵ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﺸﺮﺏ ﻫﺮ ﺗﻬﻨﻴﺘﻰ ﻣﻜﺪﺭ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻮﺏ ﺗﻌﺰﻳﺘﻰ ﻭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻫﺮ ﻋﺸﺮﺗﻰ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﺭ ﺯﺍﺭ ﻋﺴﺮﺗﻰ‪.‬‬
‫ﺭﻭﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﻧﺪﻳﺪ ﺑﻰ ﺷﺐ ﻏﻢ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﻟﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺍﺧﺘﺮ ﺳﭙﻬﺮ ﻣﻌﺎﻟﻰ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻭﺝ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺑﻪ ﺣﻀﻴﺾ ﺍﺭﺗﺤﺎﻝ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺭﻭﺡ‬
‫ﻣﻘﺪﺳﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﻝ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﻳﺎﺽ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺭﺣﻤﺖ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻳﺎﻓﺖ‬
‫ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺻﺒﺮ ﺟﻤﻴﻞ ﻭ ﺍﺟﺮ ﺟﺰﻳﻞ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻛﻨﺎﺩ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻴﻬﻮﺵ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻬﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﮔﻴﺴﻮﺍﻥ ﻣﺸﻜﻴﻦ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﺁﻏﺎﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻗﺎﺿﻰ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﺨﻦ ﻏﻤﺎﻧﺪﻭﺯ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺘﺴﺖ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻛﻪ ﻗﺼﺮ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ‬

‫ﺯ ﺳﻮﺯ ﺟﺎﻥ ﺟﮕﺮ ﺩﻳﻦ ﻛﺒﺎﺏ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺯ ﻟﺐ ﺷﺮﻉ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻰﺷﻨﻮﻡ‬
‫ﻧﺎﻟﻪ ﻭﺍ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﻭ ﻭﺍﻏﺮﺑﺘﺎﻩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻗﺎﺿﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﺤﻞ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﺎﻥ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﻃﻠﺒﻨﺪ‬
‫ﻭ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﻫﻨﺪ ﺁﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬
‫ﺭﺳﺎﻧﻴﻢ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺗﻬﻤﺖ ﺯﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺭ ﺗﻔﺤﺺ ﻭ ﺗﺠﺴﺲ ﺣﺎﻝ ﻣﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺟﺎﻥ‬
‫ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺳﭙﺎﺭﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺎﺿﻰ ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﺯﺭ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺴﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺪ ﻧﺎﻡ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﻨﻮﺩﻡ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻋﺮﺍﻗﻴﻦ ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺩﺍﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﺮ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﻛﻪ ﺳﻴﻤﺎﻯ ﺻﻼﺡ ﺩﺭ‬
‫ﺟﺒﻴﻦ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺴﭙﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺮﺩ ﺍﺳﺪ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻋﺮﺍﻗﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ‬
‫ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﻴﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻮچ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﺍﺳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﻳﻨﻚ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺗﺎ‬
‫ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﻰ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺪ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻗﺪﺭﻯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺭﺍﻩ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻋﺴﻰ ﭼﻨﺪ ﮔﺮﺩ ﺷﻬﺮ‬
‫ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻠﻨﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﺴﺎﻥ‬
‫ﺩﺷﻤﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ‬
‫ﺑﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻃﻔﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﺳﻦ ﻫﻔﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻣﺘﺮﺻﺪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﻜﻢ ﺻﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﻳﺎ ﺑﻜﺸﻢ ﻳﺎ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﻭﺍﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﻳﻜﻰ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﻣﺸﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﻮﺩ ﻧﻴﻚ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻣﺸﻜﻮﺭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ‬
‫ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯ ﻛﻤﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻏﻮﻏﺎﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﻭ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻗﺎﺩﺳﻴﻪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺍﻣﻦ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺳﻴﻪ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺮﺍ ﻃﻠﺐ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺸﻜﻮﺭ‬
‫ﺭﺍ ﺩﻋﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻻ ﺭﺍﺩ ﻟﻘﻀﺎﺋﻪ ﮔﺮﻩ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻥ ﮔﺸﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﻓﺤﻮﺍﻯ ﻭ ﻻ ﻣﻌﻘﺐ ﻟﺤﻜﻤﻪ ﻣﻘﺘﻀﺎﻯ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﺭﻫﮕﺮﻯ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺩ‪.‬‬
‫ﺍﮔﺮ ﺗﺮﺵ ﺑﻨﺸﻴﻨﻰ ﻗﻀﺎ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺩﺍﺭﺩ‬ ‫ﻗﻀﺎ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻰ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺭﻓﺘﻨﺴﺖ‬
‫ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻘﺪﺭ ﻭ ﻣﻘﺮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﻏﺮﻳﺐ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻨﺪ ﻻﺟﺮﻡ ﺑﺎﺭ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍﻩ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻣﻴﮕﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭگ ﺑﺎ‬
‫ﺧﺮﺩﺗﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻳﻢ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻗﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﻢ ﭘﺲ‬
‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺮﻣﺎﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻟﺐ ﭼﺸﻤﻪ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻬﻰ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺣﺒﺸﻰ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻟﺐ ﭼﺸﻤﻪ‬
‫ﺭﺳﻴﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻋﻜﺲ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻰ ﺧﻮﺩ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻰ‬ ‫ﺩﻝ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﻳﺒﺎﻯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﻳﺪ‬

‫ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﭼﻪ ﺩﻳﺪ؟‬

‫ﺩﻭ ﺳﺮﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺧﻮﺑﻰ ﺳﺮﻛﺸﻴﺪﻩ‬ ‫ﺩﻭ ﮔﻞ ﺍﺯ ﮔﻠﺸﻦ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﻣﻴﺪﻩ‬
‫ﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﭼﺸﻤﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮔﺸﻮﺩﻩ‬ ‫ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺑﺮﺝ ﺧﻮﺑﻰ ﺭﺥ ﻧﻤﻮﺩﻩ‬
‫ﻳﻜﻰ ﭼﻮﻥ ﺁﺏ ﺧﻀﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﻔﺰﺍﻳﻰ‬ ‫ﻳﻜﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻬﺮ ﺍﺯ ﺩﻟﺮﺑﺎﻳﻰ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻫﻤﭽﻮ ﻻﻟﻪ‬ ‫ﮔﻞ ﺭﺧﺴﺎﺭﺷﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﻛﻼﻟﻪ‬
‫ﺭﺥ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﻚ ﻣﺎﺗﻢ‬ ‫ﻟﺐ ﺁﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺧﺸﻚ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻏﻢ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺭﺍ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺟﻤﺎﻝ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺍﺧﺘﺮ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻓﺎﻝ ﺍﻭﺝ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﺝ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻭ‬
‫ﺭﺷﺎﺩ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﻬﺎﺩ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺧﺖ ﭘﻨﻬﺎﻧﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﻭ‬
‫ﻛﻮﺩﻙ ﻳﺘﻴﻤﻴﻢ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﻭ ﻣﺤﺰﻭﻡ ﻏﺮﻳﺒﻴﻢ ﺭﻧﺞ ﻣﺤﻨﺖ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﭼﺸﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺩﻭﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺭﺍﻩ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻫﺎﻳﻢ ﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻣﻨﺰﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻡ ﭘﺪﺭ ﺷﻨﻮﺩﻧﺪ ﭼﺸﻤﻬﻬﺎﻯ ﺁﺏ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺸﻮﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻯ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺯ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩﻡ‬ ‫ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻯ ﺭﻓﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺪﻩ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻳﺎﺩﻡ‬
‫ﻛﻨﻴﺰﻙ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻰﺑﺮﻡ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻠﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺎﺭﻳﻪ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻬﺎﻯ ﻳﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺎ ﻭﻓﺎ‬
‫ﻳﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﭘﺮ ﺟﻔﺎ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﻰﺑﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻻﻑ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬
‫ﻧﺜﺎﺭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻯ ﺭﻭﻳﻢ ﻭ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﻰ ﺑﻰ ﺭﺍ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ‬
‫ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻡ‪.‬‬
‫ﻣﮋﺩﻩ ﺁﻣﺪﻥ ﻳﺎﺳﻤﻦ ﻭ ﻧﺴﺮﻳﻦ ﺩﺍﺩ‬ ‫ﺑﺎﻍ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﺑﺲ ﺧﺒﺮ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﺩﺍﺩ‬
‫ﺑﻰﺑﻰ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﮋﺩﮔﺎﻧﻰ ﭘﻴﺶ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻡ ﭘﺲ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﭘﻴﺶ‬
‫ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺎﺯ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻣﺴﻠﻢ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﭘﺲ ﻳﻚ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺍﻯ ﺑﻰ ﻛﺴﺎﻥ‬
‫ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﺍﻯ ﺑﻴﭽﺎﺭﮔﺎﻥ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻭ ﺍﻯ ﺑﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﭘﺪﺭ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻛﻴﻨﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺳﺎﻟﺖ‬
‫ﻋﻠﻢ ﻋﻨﺎﺩ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﺍﻓﺮﺍﺧﺘﻨﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﻨﻴﺰ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺯ ﺭﺍ‬
‫ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﻣﺴﺎﺯ*‬
‫ﻛﻮ ﺩﺭ ﺣﺮﻡ ﺍﻫﻞ ﻭﻓﺎ ﻣﺤﺮﻡ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺸﻜﻮﺭ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺭﺿﺎﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺼﺒﺎﺡ ﺁﻥ‬
‫ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻣﺸﻜﻮﺭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺿﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺳﺘﻮﺩﻩ ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺁﺑﺎﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ‪.‬‬
‫ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﺮﺳﺪ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﺍﻭ ﻧﺘﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻣﺸﻜﻮﺭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺘﻢ ﻛﺸﺘﻰ ﭼﻪ ﺗﻘﺮﻳﺐ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ‬
‫ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﻧﺎﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻰﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻍ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﺑﺮ ﺟﮕﺮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻰ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﺮﻣﺖ ﺭﻭﺡ ﺳﻴﺪ‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻛﻮﻧﻴﻦ ﻭ ﺻﺪﺭ ﺛﻘﻠﻴﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﺪ ﺭﻫﺎﻳﻰ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﭽﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺍﺯ‬
‫ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺤﺮﻭﻣﻰ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺰﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ‬
‫ﻓﺪﺍﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺩ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻩ ﺍﻭ ﻛﺠﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻭﺍ ﻣﺎﻧﻢ‬
‫ﺟﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺮ ﺍﻭ ﻓﺪﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ‬
‫ﺗﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭﻩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻓﺸﺎﻧﻢ‬
‫ﻳﻚ ﺟﺎﻥ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺟﻼﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﻘﺎﺑﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻭﻝ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻬﺎﺵ ﺑﺰﻥ ﺁﻥ ﮔﻪ ﺳﺮﺵ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﻦ ﺟﻼﺩ ﻓﺮﻣﺎﻥ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺯﺩ ﻣﺸﻜﻮﺭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺴﻢ ﺍﷲ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺍﻟﺮﺣﻴﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻭﻡ ﺑﺰﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺻﺒﺮ ﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﺳﻮﻡ‬
‫ﺑﺰﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﭼﻮﻥ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺰﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺤﺒﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺗﻮ ﻣﻰﻛﺸﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﭘﻨﺠﻢ ﺑﺰﺩ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻬﻰ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﺶ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻥ ﺁﻥ ﮔﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻩ ﻧﻜﺮﺩ ﺗﺎ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻬﺎﺵ ﺑﺰﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﮔﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻚ ﺷﺮﺑﺖ ﺁﺑﻢ ﺩﻫﻴﺪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺑﺶ ﻣﺪﻫﻴﺪ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺎﺭﺙ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻼﺝ ﺍﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺸﻜﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﮕﺸﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺣﻮﺽ ﻛﻮﺛﺮ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﮔﻠﺸﻦ ﺳﺮﺍﻯ ﻣﺮﻗﺪ ﺍﻭ ﭘﺮ ﺯ ﻧﻮﺭ ﺑﺎﺩ‬ ‫ﺟﺎﻧﺶ ﻣﻘﻴﻢ ﺭﻭﺿﻪ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﺮﻭﺭ ﺑﺎﺩ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﺆﻣﻨﻪ ﺻﺎﺩﻗﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻯ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﺷﻬﺎﻯ‬
‫ﭘﺎﻙ ﺑﮕﺴﺘﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯﻯ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ‬
‫ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﻭ ﻧﺎﻻﻥ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺮﺩ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩﻯ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻳﺮ ﺁﻣﺪﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺒﺎﺡ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﺸﻜﻮﺭ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ‬
‫ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﺎ ﺧﺒﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺩﻧﻴﺎ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﻭ ﻧﻮﺍﺣﻰ ﺷﻬﺮ ﻣﻰﮔﺮﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﺟﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ‬
‫ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻡ ﺁﺧﺮ ﺍﺳﺒﻢ ﻫﻼﻙ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺭﺍﻩ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺛﺮﻯ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺘﺮﺱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺯﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﺮﻛﺐ ﻭ ﺧﻠﻌﺖ ﻭ ﺩﺭﻡ ﻭ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﻋﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ‬
‫ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﻯ ﺑﺮﺩ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻧﺎﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﺳﭙﺎﺭﺩ ﻭ‬
‫ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺯﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﻴﺎﺭ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﺯﻥ‬
‫ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺑﻰﺳﻌﺎﺩﺕ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﭼﻮﻥ ﺑﻰﻫﻮﺷﺎﻥ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺪ ﭼﻪ ﺗﺮﺩﺩ‬
‫ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺷﺐ ﭘﺎﺭﻫﺎﻯ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭگ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ‬
‫ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻬﺘﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ‬
‫ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻰﺧﺮﺍﻣﻴﺪﻧﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﺴﻠﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻟﺖ‬
‫ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻃﻔﻞ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻰ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﻧﺒﻰ ﺍﷲ ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭ ﻗﻔﺎﻯ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﺮﺩﺗﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﭘﺲ‬
‫ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻫﻢ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻭﺍ ﻭﻳﻼﻩ ﻭﺍ ﻣﺴﻠﻤﺎﻩ ﻭﺍ ﻣﺼﻴﺒﺘﺎﻩ‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﺭﺙ ﺑﻦ ﻋﺮﻭﻩ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﻭ‬
‫ﺧﺮﻭﺵ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﺯﻥ ﻋﺎﺟﺰﻩ ﻓﺮﻭ ﻣﺎﻧﺪ ﺣﺎﺭﺙ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻦ ﺯﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﺎﺭ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﺁﺧﺮ ﺣﺎﺭﺙ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺩﺳﺖ‬
‫ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻫﻢ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭﺍ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺣﺎﺭﺙ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺼﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ‬
‫ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻠﻴﻢ ﺣﺎﺭﺙ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍ ﻋﺠﺒﺎﻩ ‪ -‬ﻳﺎﺭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺎ ﮔﺮﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻰﮔﺮﺩﻳﻢ ‪ -‬ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﺷﻤﺎ ﻳﻢ ﺗﺎﺧﺘﻢ ﺗﺎ‬
‫ﺣﺪﻯ ﻛﻪ ﺍﺳﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺎﺧﺘﻦ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﻦ ﺳﺎﻛﻦ ﻭ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩﻫﺎﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻮﺩﻧﺪ‬
‫ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺑﻰﺭﺣﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﺪﻝ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺭﺍ ﻃﭙﺎﻧﭽﻬﺎﻯ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻴﺴﻮﻫﺎﻯ ﻣﺸﮕﻴﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﻛﻪ ﺣﺒﻞ ﺍﻟﻤﺘﻴﻦ ﻣﺘﻤﺴﻜﺎﻥ ﻋﺮﻭﺓ ﺍﻟﻮﺛﻘﻰ ﺩﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﻘﻔﻞ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ‬
‫ﭘﺎﻯ ﻭﻯ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻗﺪﻡ ﻭﻯ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﻭﻯ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﻰ ﻗﺮﺍﺭﻯ‬
‫ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﻴﺪﺍﺩ ﻣﻜﻦ ﺑﺮﻳﻦ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ‬
‫ﻟﻄﻔﻰ ﺑﻨﻤﺎﻯ ﭼﻮﻥ ﻛﺮﻳﻤﺎﻥ‬
‫ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺑﻰ ﻧﻮﺍﻳﻨﺪ‬
‫ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻕ ﻣﺒﺘﻼﻳﻨﺪ‬
‫ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﻦ ﺍﺯ ﺩﻋﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺑﮕﺬﺭ ﺯ ﺳﺮ ﺟﻔﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺯﻭﺩ‬
‫ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻳﺘﻴﻢ ﻣﺤﻨﺖ ﺁﻟﻮﺩ‬
‫ﺣﺎﺭﺙ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺯﻥ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﺬﺭ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺶ ﻭ ﺍﻻ ﻫﺮ ﺟﻔﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻰ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻨﻰ ﺯﻥ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺧﺎﻣﻮﺵ‬
‫ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺑﺪﻣﻴﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺸﺖ ﺁﻥ ﺗﻴﺮﻩ ﺭﻭﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﺩﻝ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺗﻴﻎ ﻭ ﺳﭙﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺯﻧﺶ ﭘﺎﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺯ ﭘﻰ ﻣﻰﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ‬
‫ﺭﺳﻴﺪﻯ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺗﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩﻯ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺑﻴﻢ ﺗﻴﻎ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻰ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪﻯ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﭘﻰ‬
‫ﺑﺪﻭﻳﺪﻯ ﺑﺮﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻣﻰﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺣﺎﺭﺙ ﻏﻼﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﺎﻧﻬﺰﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻭﻯ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻏﻼﻡ‬
‫ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺁﻣﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﺣﺎﺭﺙ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﻦ ﻏﻼﻡ‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺴﺘﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺩﻝ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ﺣﺎﺭﺙ ﻏﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻭ ﻭ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻗﻮﺕ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻏﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺭﺍﻯ ﻗﺘﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻣﻘﺪﺱ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺷﺮﻡ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ‬
‫ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻭﻯ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻢ ﺣﺎﺭﺙ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ ﻏﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻴﺶ ﺍﺯ‬
‫ﺁﻥ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺸﻰ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﻢ ﺣﺎﺭﺙ ﻣﺮﺩ ﻧﺒﺮﺩﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﺩ ﻭ ﻣﻮﻯ ﺳﺮ ﻏﻼﻡ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻏﻼﻡ‬
‫ﻧﻴﺰ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺣﺎﺭﺙ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﺧﻤﻰ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺣﺎﺭﺙ ﻗﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻏﻼﻡ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻏﻼﻡ ﺗﻴﻎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺳﭙﺮ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺰﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻏﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ ﻏﻼﻡ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ‬
‫ﺑﺎﺯ ﭼﺴﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺧﻢ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺯﻥ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺶ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ‬
‫ﻣﻴﺎﻥ ﻏﻼﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺯ ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺷﺮﻡ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﺍﻳﻦ ﻏﻼﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﻴﺮ ﺧﻮﺭﺩﻫﺎﻳﻢ ﻭ‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻭﻯ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﺣﺎﺭﺙ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺗﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻏﻼﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﺩ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻼﻙ ﺷﺪ ﭘﺴﺮﺵ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﷲ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺨﺖ ﺩﻟﺘﺮﻯ ﻧﺪﻳﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭﺗﺮﻯ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺟﻔﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺑﺴﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﻨﺪﻯ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﺳﺖ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮﺥ ﺩﻝ ﺁﺯﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﺳﺖ‬
‫ﻧﺪﺍﺭﻯ ﭘﻴﺸﻪ ﺟﺰ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻟﻬﺎ‬
‫ﺣﺎﺭﺙ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺳﺨﻦ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻛﻦ ﻭ ﺑﮕﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﻎ ﻭ ﺑﺮﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺑﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻ ﻭﺍﷲ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻧﻜﻨﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻢ‬
‫ﻧﮕﺬﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺷﻮﻯ ﻭ ﺯﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﺯﺍﺭﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﮕﻴﺮ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ‬
‫ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﺗﺎ ﻣﻘﺼﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻯ ﻣﺤﺼﻞ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻣﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ‬
‫ﺑﺮﻡ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻋﻮﺍﻡ ﻏﻮﻏﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻣﻦ ﺿﺎﻳﻊ ﮔﺮﺩﺩ ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺁﻫﻨﮓ‬
‫ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻯ ﭘﻴﺮ ﺑﺮ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻣﺎ ﺭﺣﻢ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻰ ﻛﺴﻰ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﻣﺎ ﺑﺒﺨﺸﺎ‪.‬‬
‫ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﻓﻮﻻﺩ ﺗﻮ ﻳﻚ ﺫﺭﻩ ﺳﻮﻫﺎﻧﮕﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﺎﻟﻬﻬﺎﻯ ﺯﺍﺭ ﻣﺎ‬
‫ﺣﺎﺭﺙ ﮔﻮﺵ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﺩﻭﻳﺪ ﺗﺎ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺖ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻧﺎﺧﺪﺍﻯ ﺗﺮﺱ‪ ،‬ﻣﻜﻦ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺟﺰﺍﻯ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮﺍﻧﺪﻳﺶ ﺣﺮﺍﺙ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺰﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ‬
‫ﺯﺧﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺣﺎﺭﺙ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺯﺧﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﻧﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺮﺟﺴﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺁﻯ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻏﻀﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺣﺎﺭﺙ ﺗﻴﻎ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺿﺮﺑﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻜﺸﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺯﻥ ﻭ ﭘﺴﺮ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺩﻳﺪ ﻏﺮﻳﻮ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺩﺵ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺯﺧﻤﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻗﻮﺕ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎﻳﻰ ﻧﻤﻰﺭﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﻓﻐﺎﻥ ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺎﻳﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﭘﺲ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺰﺩ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﺗﺎ ﺍﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭﺩ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺁﺭﻡ ﻭ ﻏﻮﻏﺎﻯ ﻋﺎﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻭﻋﺪﻩ ﻛﺮﺩﻩ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺮﺳﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍﺩ ﺗﻮ ﻣﺎﻟﺴﺖ ﮔﻴﺴﻮﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺍﺵ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺵ ﻭ ﺯﺭ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺁﻥ ﻧﺎﻛﺲ ﺑﻰ ﺣﻤﻴﺖ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ‬
‫ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﻛﺸﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﺮ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻭ ﻧﺤﻴﻔﻰ ﻣﺎ ﺭﺣﻢ ﻛﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﻭﺿﻮ‬
‫ﺳﺎﺯﻳﻢ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﮕﺰﺍﺭﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍﷲ ﻧﮕﺬﺍﺭﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﺪﺍﻥ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﺑﺮﺩﻯ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﻨﻴﻢ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻧﮕﺬﺍﺭﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻫﻼ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻋﺪﺍﻭﺗﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﻭﺭﺯﻯ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻐﺾ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺩﺭﻳﻎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻯ ﻧﻪ‬
‫ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﺎ ﺭﺳﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭﻯ ﻧﻔﺴﻰ ﺑﺮﺁﺭﺩ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺎﺩﺭﺳﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻏﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ‬ ‫ﻳﻚ ﻫﻢ ﻧﻔﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ‬
‫ﭘﺲ ﺣﺎﺭﺙ ﻗﺼﺪ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﻜﺶ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺩﻳﺪ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ‬
‫ﺑﺰﺭگ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﺮﺩﺗﺮ ﻛﻪ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺟﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﻭ‬
‫ﺭﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺍﻭ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﺁﻳﻢ ﺣﺎﺭﺙ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﻋﻨﻒ ﺍﺯﻭ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﻨﻬﺎﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺩﺭ‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻨﺎﻇﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻬﺎﻝ ﮔﻠﺸﻦ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻭ ﻛﺎﻣﺮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﺍﺟﻞ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ‬
‫ﺣﻴﻒ ﺍﺯ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﮔﻞ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺟﺎﻧﮕﺪﺍﺯ ﺧﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﮔﺸﺖ‬
‫ﺩﺭﻳﻐﺎ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺭﻭﺯ ﺟﻮﺍﻧﻰ‬
‫ﭼﻮ ﺻﺒﺢ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ‬
‫ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ ﺍﺯ ﺗﻨﺪﺑﺎﺩ ﺧﺰﺍﻧﻰ‬
‫ﺩﺭﻳﻐﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﮔﻞ ﻧﻮﺷﻜﻔﺘﻪ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺣﺎﺭﺙ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭ ﻟﻌﻨﺔ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﺑﺮﻩ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﻮﺱ ﺯﻳﻦ ﺩﺭ‬
‫ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﻴﻢ ﭼﺎﺷﺘﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﻣﻈﺎﻟﻢ ﻗﺎﻳﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ‬
‫ﺁﻥ ﺗﻮﺑﺮﻩ ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﻦ ﺗﻮﺑﺮﻩ ﭼﻴﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰ ﺍﺯ ﺗﻦ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺪﺍ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻭ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺗﺤﻔﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻃﺸﺘﻰ‬
‫ﻧﻬﺎﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺭﻭﻯﻫﺎ ﺩﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﻗﺮﺹ ﻣﺎﻩ ﻭ‬
‫ﮔﻴﺴﻮﻫﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﺸﮓ ﺳﻴﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ‪ .‬ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻰ‬
‫ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺣﻀﺎﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻧﻴﺰ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﻳﺎﻓﺘﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﻯ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﺻﺒﺎﺡ‬
‫ﺑﻪ ﻟﺐ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺣﻢ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺘﻢ ﻭ ﺗﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺕ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺳﺮ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻟﻌﻴﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪﻯ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪﻯ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭﻫﺎﻯ‬
‫ﺩﻻﻭﻳﺰ ﻭ ﮔﻴﺴﻮﻫﺎﻯ ﻋﻨﺒﺮﺑﻴﺰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺣﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻬﺎﻡ ﺍﮔﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻰ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺍﮔﺮ‬
‫ﺣﻜﻢ ﻳﺰﻳﺪ ﺩﺭ ﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﻨﻢ ﺁﺧﺮ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻋﻮﺍﻡ ﺷﻬﺮ‬
‫ﻏﻮﻏﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻃﻤﻌﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﻳﻰ ﻣﻀﺒﻮﻁ ﻧﺴﺎﺧﺘﻰ ﻭ‬
‫ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻯ ﺗﺎ ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻣﻰ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻣﻰ ﺁﻥ ﺷﻘﻰ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮔﺸﺖ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻧﺪﻳﻤﺎﻥ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻮﺩ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﻧﺎﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺗﻐﺎﻓﻞ‬
‫ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﻧﺪﻳﻤﻰ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﺑﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ‬
‫ﻃﻔﻞ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻥ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺒﺮ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎﻯ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻔﻜﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻘﺎﺗﻞ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺤﺮﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺯﻳﺎﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﻣﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺵ ﻧﻴﺎﻣﺪﻯ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﭘﺲ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻯ‬
‫ﺣﺎﺭﺙ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﺯ ﭘﺲ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻛﻮﻓﻪ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻏﺮﻳﻮ ﺍﺯ‬
‫ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺎﺷﺎﻙ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻭﻯ ﻣﻰﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﻣﻰﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﻛﻪ ﻣﻘﺘﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺯﻧﻰ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻏﻼﻣﻰ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺍﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺑﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻞ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻋﻤﺮﺵ ﻗﺒﺎ‬ ‫ﺍﻯ ﺩﺭﻳﻎ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺑﺎﻍ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺷﺪ‬
‫ﻣﻘﺎﺗﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺯﻭﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻭ ﻏﻼﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺎ‬
‫ﻣﻦ ﻣﺘﻔﻖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﺧﺮ ﺍﻻﻣﺮ ﭘﺴﺮ ﻭ ﻏﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺯﺧﻢ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻤﺪﺍﷲ ﻛﻪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻃﻔﻞ ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﺲ‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻟﻌﻴﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﻃﻤﻊ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺘﻰ ﻭ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺘﻞ ﻧﺎﺣﻖ ﻛﻪ ﻋﻤﺪﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ ﺍﺯ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻯ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺣﺎﺭﺙ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﺭ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻧﻘﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﻢ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ‬
‫ﻣﺎﻝ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻫﻰ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺣﻢ ﻧﻜﺮﺩﻯ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﺣﻢ‬
‫ﻧﻜﻨﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﻋﻈﻴﻢ ﻃﻤﻊ ﺩﺍﺭﻡ ﭘﺲ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﺧﻮﻥ‬
‫ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻠﻄﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ‬
‫ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺮﺍﻣﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ ﺁﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺮﻯ ﺑﺮ ﺗﻨﻪ ﺧﻮﺩ‬
‫ﭼﺴﺒﻴﺪ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﺣﻞ ﻗﺒﺮﻯ‬
‫ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺯﺍﻳﺮﺍﻥ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭﻝ ﺩﺳﺘﻬﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ‬
‫ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﻮﺷﺶ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﻜﻤﺶ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ‬
‫ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺁﺏ ﺑﻪ ﻣﻮﺝ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ‬
‫ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺁﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ ﭼﺎﻫﻰ ﺑﻜﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺎﻩ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺮ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻧﺪﻙ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺭﺍ‬
‫ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺳﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﺎﻙ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﺩ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺪﺍﻥ‬
‫ﺧﺮﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﺰﻡ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺗﺸﻰ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﺵ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺑﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ‬
‫ﭘﺲ ﺩﻭ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺮﺯﻥ ﻭ ﻏﻼﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﺏ ﺑﻨﻰ ﺧﺰﻳﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ‬
‫ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻣﺎﺗﻢ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﻧﻬﻢ ‪ :‬ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻭ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﺍﻋﺪﺍ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎ ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﺍﻗﺮﺑﺎ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺷﻬﺪﺍ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﺟﻤﻌﻴﻦ‬
‫ﺣﻘﺎ ﻛﻪ ﺷﺮﺡ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﻧﻜﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻬﺎﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺎﻧﺖ ﻗﻮﺕ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﻧﮕﻨﺠﺪ ﻭ ﺛﺒﺖ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪ‬
‫ﻣﻨﻄﻮﻯ ﺑﺮ ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻬﺎﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺑﻪ ﺣﻴﺰ ﻇﻬﻮﺭ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻗﻠﻢ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ‬
‫ﻧﻪ ﻗﻠﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻯ ﮔﻔﺘﺎﺭ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻰ ﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﻘﺮﻳﺮ‬
‫ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺑﻰ ﺣﺪ ﺑﺴﻮﺯﺩ‬
‫ﻗﻠﻢ ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ ﻭ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﺴﻮﺯﺩ‬
‫ﻭﮔﺮ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﻢ‬
‫ﻧﻪ ﺳﺎﻣﻊ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﺷﻨﻮﺩﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺍﺳﺘﻌﻼﻯ ﻧﻮﺍﻳﺮ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺎﺗﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻗﺎﺋﻞ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻄﺎﻋﺖ ﺑﻴﺎﻥ ﺍﺳﺘﻴﻼﻯ ﺷﺪﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺑﺴﺖ ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺭﻩ ﻧﻄﻖ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻪ ﻳﺎﺭﺍﻯ ﺳﺨﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ‬
‫ﺍﻋﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ ﻛﻪ ﻳﻀﻴﻖ ﺻﺪﺭﻯ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻏﻤﺎﻧﺪﻭﺯ ﻛﻪ ﻭ ﻻ ﻳﻨﻄﻖ ﻟﺴﺎﻧﻰ ﺧﺎﺻﻴﺘﻰ ﻣﺘﻔﺮﻉ ﺑﺮ ﺍﻭ‬
‫ﺑﻪ ﭼﻪ ﻭﺟﻪ ﺑﺮ ﻣﻨﺼﻪ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻭ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﻇﺎﻫﺮ ﻭ ﻫﻮﻳﺪﺍﺳﺖ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﺪ‪:‬‬
‫ﺯ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺘﺎﺑﺖ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻢ ﻭ ﻣﻐﺴﻮﻝ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ‬
‫ﻛﻪ ﺻﺪ ﮔﺮﻩ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻴﻔﺘﺪ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻣﻘﺎﻝ‬
‫ﺯ ﺁﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﻛﺮﺩ‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺁﺭﻯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻧﺪﻙ ﻭﺍﻗﻌﻬﺎﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻟﻪ ﺑﻴﺖ ﻛﻤﺤﺎﺩﺛﻬﺎﻯ ﻧﻰ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ‬
‫ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻧﻬﺎﺩﻩ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻛﻨﺰﺍﻟﻐﺮﺍﻳﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﻴﻦ ﭘﻨﺞ ﻧﻮﺑﺖ ﺣﺒﻴﺐ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻯ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻬﻨﻴﺖ ﻭ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻧﺰﻭﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺷﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﺑﻘﺎ ﺳﻤﺖ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻳﺎﻓﺖ ﺩﻭﻡ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﻣﺎﻫﮕﻰ ﻭ‬
‫ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻡ ﺍﻟﻔﻀﻞ ﺑﻨﺖ ﺍﻟﺤﺎﺭﺙ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺒﻰ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﭘﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻦ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪﻡ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ! ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻬﻴﺐ ﺩﻳﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻮﻝ ﻭ ﻫﺮﺍﺱ ﺁﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﺏ ﺗﻘﺮﻳﺮ‬
‫ﻛﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺗﺒﺴﻤﻜﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﻡ ﺍﻟﻔﻀﻞ! ﻧﻴﻜﻮ ﺧﻮﺍﺑﻰ ﺩﻳﺪﻫﺎﻯ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﻦ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫ﭘﺴﺮﻯ ﻭ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﻳﻪ ﺳﺎﺯﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺗﻮ ﻧﻬﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺘﻮﻟﺪ‬
‫ﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻟﻔﻀﻞ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺿﺎﻉ ﺍﻭ ﻣﺸﺮﻑ ﮔﺸﺖ ﺍﻣﺎﻟﻔﻀﻞ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺭﻭﺯﻯ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻘﺪﻡ ﺍﻭ ﻛﻠﺒﻪ ﻣﻦ ﺧﻠﺪ ﺑﺮﻳﻦ ﺷﺪ ﭘﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻴﺎﺭ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﻧﻮﺭﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺮﺍ ﻣﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻧﻬﺎﺩﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺭﺍﻗﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﺁﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭼﻜﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺣﻠﻖ ﻭﻯ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ‬
‫ﺭﻭﻯ ﻭﻯ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻒ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﻓﺮﺍ ﺳﺘﺪﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‬
‫ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻬﻼ ﻳﺎ ﺍﻣﺎﻟﻔﻀﻞ ﻣﻬﻼ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎﺵ ﺍﻯ ﺍﻣﺎﻟﻔﻀﻞ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻄﺮﻩ ﺑﻪ ﺁﺏ ﭘﺎﻙ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﻧﺞ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ ﺧﻴﺰﺩ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﺗﻮ ﻃﺎﻗﺖ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺣﻠﻖ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﻭ‬
‫ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺟﺴﺪ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﺮﻗﻪ ﺧﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺣﺎﻝ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ‬
‫ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻫﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻰ ﻧﺒﻴﻨﺎ ﻭ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ‬
‫ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻭ ﻣﻐﻤﻮﻡ ﮔﺸﺘﻬﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺁﺩﻡ ﺩﺭﻳﻦ ﻋﺰﺍ ﺑﻪ ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﻣﺒﺘﻼﺳﺖ‬
‫ﻛﺸﺘﻰ ﻧﻮﺡ ﻏﺮﻗﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺍﺑﺘﻼﺳﺖ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﮕﺮ ﺷﺎﻩ ﺍﻭﻟﻴﺎﺳﺖ‬
‫ﻫﺎﻥ ﺍﻯ ﺧﻠﻴﻞ ﺁﺗﺶ ﻧﻤﺮﻭﺩ ﺩﻳﺪﻫﺎﻯ‬
‫ﻭﺯ ﺩﺳﺖ ﻏﺼﻪ ﺟﺒﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﭼﺮﺍ ﻗﺒﺎﺳﺖ‬
‫ﺭﻧﮕﻴﻦ ﭼﺮﺍﺳﺖ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﻣﻮﺳﻮﻯ ﺯ ﻧﻴﻞ‬
‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻞ ﺍﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬
‫ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎﺗﻢ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﺣﺴﺮﺗﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﺼﻄﻔﻴﺴﺖ‬
‫ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻏﻢ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻝ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺧﻮﺭﻧﺪ‬
‫ﻭﺭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺎﻟﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﻬﺎ ﺭﻭﺍﺳﺖ‬
‫ﮔﺮ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻏﺼﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺳﺖ‬
‫ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻨﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺍﻍ ﻣﺒﺘﻼﺳﺖ‬
‫ﺳﻮﺯﺵ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﭙﻬﺮ‬
‫ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺍﻣﺎﻟﻔﻀﻞ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺍﻟﺴﺆﻝ ﻓﻰ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺁﻝ ﺍﻟﺮﺳﻮﻝ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﺑﻦ ﻃﻠﺤﻪ ﻣﻨﻘﻮﻟﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻣﺎﻟﺤﺎﺭﺙ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﷲ ﺍﻋﻠﻢ‪.‬‬
‫ﺳﻮﻡ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﻡ ﻃﺒﺮﻯ ﺩﺭ ﺳﻴﺮ ﻛﺒﻴﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ‬
‫ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺣﻴﻪ ﻛﻠﺒﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺒﺎﺭﻭﻯ ﻧﻴﻜﻮﺧﻮﻯ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻭﻯ ﺑﻪ ﺗﺠﺎﺭﺕ‬
‫ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺁﻣﺪﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪﻯ ﺩﺳﺖ ﺗﻬﻰ ﻧﺒﻮﺩﻯ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺟﻬﺖ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻴﻮﻫﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻯ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻯ ﻭ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺣﻴﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪﻯ ﻫﺮ‬
‫ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻳﺎ ﺣﺠﺮﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﺩﻟﻴﺮﻭﺍﺭ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻭﻯ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻭﻯ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪﻯ ﺍﻣﺎ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﺎﻫﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺣﻴﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﻫﺐ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮ‬
‫ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺣﻴﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﺼﻮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺣﻴﻪ ﺍﺳﺖ‬
‫ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻭﻯ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻭﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭﻯ ﺩﺭ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺷﺮﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻛﻨﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﻣﮕﻮﻯ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﭼﻮﻥ ﻫﻴﭻ ﻣﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ‬
‫ﻧﻤﻰﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺣﻴﻪ ﻣﻰﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﺮﻭﺭ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺗﻬﺠﺪ‬
‫ﮔﺰﺍﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻬﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﺮﻳﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺑﺮﻭ ﻭ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﻨﺒﺎﻥ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻏﻨﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﺪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﻦ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺒﻬﺎ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺻﺪﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻛﻪ ﺍﻥ ﻓﻰ ﺍﻟﺠﻨﺔ ﻧﻬﺮﺍ ﻣﻦ ﻟﺒﻦ * ﻟﻌﻠﻰ ﻭ ﺍﻟﺰﻫﺮﺍء ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﺴﻰ ﺩﺳﺖ ﺁﺱ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻛﺸﻴﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ ﺩﺳﺘﺎﺱ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﺳﺘﺎﺱ ﻛﺶ ﻭ‬
‫ﮔﻬﻮﺍﺭﻫﺠﻨﺒﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻦ ﺁﻳﻨﺪ ﻋﺠﺐ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﻴﺮﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﺟﻮﻳﻨﺪ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺣﻴﻪ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺣﻴﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻴﻮﻩ‬
‫ﻳﺎ ﺗﺒﺮﻛﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺗﺒﺮﻙ ﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﻣﻰﺟﻮﻳﻨﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺩﺳﺖ ﺑﻴﺎﺯﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺧﻮﺷﻪ‬
‫ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻭ ﺍﻧﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺍﺷﺠﺎﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﺳﺎﺋﻠﻰ ﺑﺮ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺁﻧﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻗﺪﺭﻯ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﻫﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺍﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺣﺮﺍﻣﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺍﺑﻠﻴﺲ ﺑﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ ﭘﺲ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﻣﻰﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﺎﻍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭼﺸﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﻗﻬﺮ‬
‫ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺑﻰ ﺩﺭﻳﻎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻮﺟﺐ ﺯﻳﺎﺩﺗﻰ ﺷﻔﺎﻋﺘﺴﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ‬
‫ﺍﺑﻦ ﺣﺴﺎﻡ ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻠﻴﺪ ﮔﻨﺞ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺒﻬﺎﻯ ﺣﺴﻴﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺣﺸﺮ ﺑﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﻣﺼﺎﺑﻴﺢ ﺍﻟﻘﻠﻮﺏ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﻧﺎﺭﻯ ﻭ ﺳﻴﺒﻰ ﻭ ﺑﻬﻰ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﻮﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺎﻗﻰ ﮔﺬﺍﺭﻳﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ‬
‫ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺭﻓﺘﻪ ﭘﺲ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺨﻮﺭﺩﻧﺪﻯ ﻗﺪﺭﻯ ﺑﺎﻗﻰ‬
‫ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪﻯ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻯ ﺗﺎ ﭼﻮﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺣﻠﺖ ﻛﺮﺩ ﺁﻥ ﺍﻧﺎﺭ ﮔﻢ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﻴﺮ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻴﺰ‬
‫ﻧﺎﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺳﻴﺐ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩﻯ ﺁﻥ ﺳﻴﺐ‬
‫ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺋﻴﺪﻯ ﻭ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺍﻭ ﻛﻤﺘﺮ ﺷﺪﻯ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﺳﻴﺐ ﻧﻴﺰ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻮﻯ ﺳﻴﺐ ﺍﺯ ﺗﺮﺑﺖ ﻣﻘﺪﺳﻪ‬
‫ﺍﻭ ﻣﻰﺷﻨﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﻣﺨﻠﺺ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﻢ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺣﺴﻨﻰ ﺭﺍ‬
‫ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻛﻨﺪ ﺑﻮﻯ ﺁﻥ ﺳﻴﺐ ﺍﺯ ﺗﺮﺑﺖ ﻭﻯ ﻣﻰﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﺑﻮﻯ ﺗﺮﺑﺖ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﺸﻚ ﺍﺫﻓﺮ ﻭ ﻃﻴﺐ ﻋﻨﺒﺮ ﺧﻮﺷﺘﺮ‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﺳﺖ ﺳﻼﻡ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺘﺮﺏ ﺍﻟﺬﻯ ﺿﻢ ﺟﺴﻤﻪ‪.‬‬

‫ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﻣﺮﻗﺪ ﺟﻨﺖ ﭘﻨﺎﻫﺶ ﺑﮕﺬﺭﻯ ﻳﺎﺑﻰ‬
‫ﺷﻤﻴﻤﺶ ﺩﺭ ﻣﺸﺎﻡ ﺟﺎﻥ ﺯ ﺑﻮﻯ ﻣﺸﻚ ﺗﺮ ﺧﻮﺷﺘﺮ‬
‫ﻓﻀﺎﻯ ﺁﺳﺘﺎﻧﺶ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﺍﻯ ﺧﻠﺪ ﺟﺎﻥ ﭘﺮﻭﺭ‬
‫ﻫﻮﺍﻯ ﻣﺸﻬﺪﺵ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺿﻪ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺭﻭﺡ ﺍﻓﺰﺍ‬
‫ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻭ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻭﻗﻮﻉ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻧﺰﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻭ ﺣﻠﻖ ﺍﻭ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺎ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺑﻰﻛﻴﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ‬
‫ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﺎﻍ ﻧﺒﻮﺕ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺛﻤﺮﻩ ﺣﺪﻳﻘﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ‪ :‬ﻧﻌﻢ‬
‫ﺍﻭﻻﺩﻧﺎ ﺍﻛﺒﺎﺩﻧﺎ‪.‬‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﻌﻮﻳﺬﻯ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺛﺮ ﺁﻥ ﺭﺷﺘﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻄﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻂ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﻣﻰﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ﺳﻴﺪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ‬
‫ﺍﺛﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﺷﺘﻪ ﻣﻰﻧﮕﺮﻯ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﺍﺛﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻧﺶ‬
‫ﺧﻮﻧﺂﻟﻮﺩ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺁﻥ ﺷﻬﻴﺪ ﻏﻤﺰﺩﻩ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻣﺤﻨﺖ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﻣﻠﻮﻝ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻭ ﻣﻐﻤﻮﻡ ﻭ ﻣﻬﻤﻮﻡ ﮔﺮﺩﺩ‪.‬‬
‫ﻣﻠﻚ ﺭﺍ ﺟﺎﻥ ﺩﺭﻳﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﺑﺴﻮﺯﺩ‬
‫ﻓﻠﻚ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺟﮕﺮ ﺯﻳﻦ ﻏﻢ ﺑﺴﻮﺯﺩ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺷﻌﻠﻬﺎﺵ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺴﻮﺯﺩ‬
‫ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺎﻥ ﺁﺗﺸﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﻓﺮﻭﺯﺍﻥ‬
‫ﭘﻨﺠﻢ ﺍﻋﻼﻡ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻫﺎﻳﻠﻪ ﻭ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻧﺎﺯﻟﻪ ﺷﺎﻩ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﺒﺎﺡ ﻋﻴﺪﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ‬
‫ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﻋﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﻧﻮ‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺗﺎﺝ ﻟﻌﻤﺮﻙ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺧﻠﻌﺖ ﻳﺎ ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﻤﺪﺛﺮ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺗﺎ ﻋﻴﺪﻯ‬
‫ﺑﺴﺘﺎﻧﻴﻢ ﻭ ﻋﻴﺪﻯ ﺟﺰ ﺟﺎﻣﻪ ﻧﻮ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺗﺎﻣﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﻣﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪﻯ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻻﻳﻖ ﻧﻤﻰﻧﻤﻮﺩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﺍﺣﺪﻳﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﻤﺪﻳﺖ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺣﻮﻟﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻗﺪ ﻭ ﻗﺎﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻠﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻣﻠﻮﻝ‬
‫ﻣﺒﺎﺵ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﺧﻮﺩ ﭘﻮﺵ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻨﻚ‬
‫ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻁ ﻗﺪﺭﺕ ﻓﺮﺍﺧﻮﺭ ﻗﺪ ﻭ ﻗﺎﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﻏﻴﺐ ﺭﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﻗﺪ ﻭ ﻗﺎﻣﺖ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ ﺭﺍﺳﺖ‬ ‫ﺧﻠﻌﺖ ﻗﺪﺭ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻁ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﺁﺭﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻥ ﺧﻠﻌﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺪ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ‬
‫ﺭﻧﮕﻴﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻫﻮﺍﻯ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻠﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺘﻔﻜﺮ ﺷﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺍﷲ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺻﺒﻐﺔ ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺴﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﻝ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﮕﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺭﻧﮓ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ‬
‫ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ﺑﻔﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﻃﺸﺖ ﻭ ﺁﺑﺪﺳﺘﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﭘﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻃﺸﺖ ﻭ ﺍﺑﺮﻳﻖ ﺁﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‬
‫ﻣﻦ ﺁﺏ ﺑﺮﻳﻦ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎ ﻣﻰﺭﻳﺰﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻰﻣﺎﻟﻰ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺭﻧﮓ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺭﺳﺪ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﻛﻰ‬
‫ﺣﻠﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﺸﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﺏ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺣﺴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺭﻧﮓ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﺜﻪ ﻣﺎﻟﻴﺪ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﻟﻮﻥ ﺳﺒﺰ ﮔﺮﻓﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻠﻪ ﺭﺍ‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﺭ ﻃﺸﺖ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﺟﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﻧﮓ ﻣﺎﻳﻠﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺭﻧﮓ‬
‫ﺳﺮﺥ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺍﺛﺮ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺁﻥ ﺣﻠﻪ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺭﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻛﺮﺩ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ‬
‫ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺣﺠﺮﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ‬
‫ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺷﺎﺩ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻣﮕﺮ ﻗﺼﺮ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ‬
‫ﻗﺼﺮﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﻛﻮﺷﻚ ﺣﺴﻦ ﺍﺯ ﺯﺑﺮﺟﺪ ﺳﺒﺰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ‬
‫ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺳﺮﺥ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻧﮓ ﺭﺍ ﻣﺆﻳﺪ ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺴﺖ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺯﻫﺮ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ‬
‫ﺭﻧﮓ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺍﺯ ﺍﺛﺮ ﺳﻤﻮﻡ ﺳﺒﺰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺩﻟﻔﺮﻳﺒﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻭﻯ ﺳﺮﺥ ﮔﺮﺩﺩ‪.‬‬

‫]‪ 11:06:21 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/013.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻻﻟﻪ ﮔﻮﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﺷﻔﻖ ﺍﺯ ﺧﺠﻠﺖ ﺧﻮﻥ ﺣﺴﻴﻦ‬ ‫ﺳﺒﺰﻩ ﺭﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻣﺎﻟﺪ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺯﻫﺮ ﺣﺴﻦ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺎ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺯﻭﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺸﺪ؟ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺍﻣﺖ ﺗﻮ ﻭ‬
‫ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺪﺍﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﺖ ﭘﺲ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﺮﺑﻼ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﺪﺭﻯ ﺧﺎﻙ‬
‫ﺳﺮﺥ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻙ ﻣﻘﺘﻞ ﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﻧﮕﻴﻦ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻮﺭﺍﻥ ﺳﺮﻣﻪ ﭼﺸﻢ ﺟﻬﺎﻧﺒﻴﻦ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ‬ ‫ﺧﺎﻙ ﺭﺍ ﻛﺰ ﺧﻮﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ‬
‫ﺁﻥ ﭼﻪ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﻴﻨﺪﻻﻥ ﺑﺎ ﺁﻝ ﻳﺎﺳﻴﻦ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ‬ ‫ﻛﻮﻩ ﺧﺎﺭﺍ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺯﻧﺪ ﮔﺮ ﺑﺸﻨﻮﺩ‬
‫ﺷﻬﺴﻮﺍﺭﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻓﺘﺢ ﻗﻠﻌﻪ ﺩﻳﻦ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ‬ ‫ﻭﻩ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻏﺮﻕ ﺧﻮﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻫﺎﻧﺪ‬
‫ﺭﺍﻭﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺟﮕﺮﺳﻮﺯ ﻭ ﻧﺎﻗﻼﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺎﺕ ﻏﻤﺎﻧﺪﻭﺯ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﻧﻘﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺒﺪء ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻭ ﺍﻋﻴﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﺭﺟﻮﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺑﻴﻌﺖ ﺭﺍ ﺗﻤﻬﻴﺪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻴﺠﺪﻩ ﻳﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺟﺮﺍﺭ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺳﺮ‬
‫ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺑﺮ ﺧﻂ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﻛﺘﺎﺑﺘﻰ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻒ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ‬
‫ﺍﺳﺘﺪﻋﺎﻯ ﻗﺪﻭﻡ ﺷﺮﻳﻒ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺩﺍ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﻯ ﺑﺮ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﺎ ﺍﻓﺘﺪ‬ ‫ﻫﻤﺎﻯ ﺍﻭﺝ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﻣﺎ ﺍﻓﺘﺪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﺁﻫﻨﮓ ﺭﻓﺘﻦ ﻋﺮﺍﻕ ﺳﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺗﻬﻴﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺳﻔﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻨﻊ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻣﺪﻋﺎﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺩﻻﺋﻞ ﻭ ﺑﺮﺍﻫﻴﻦ‬
‫ﻣﺆﻛﺪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻣﻔﻴﺪ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺗﺶ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﻋﻢ ﻣﻰﺷﻨﻮﻡ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﻮﻓﻪ ﺩﺍﺭﻯ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﺭﻯ‬
‫ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﺯ ﻣﻜﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺮﻭ ﻭ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺣﺮﻡ ﺧﺪﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﺗﺮﻙ ﺣﺮﻣﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻋﺮﺍﻕ‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺩﻳﺪﻯ ﻛﻪ ﺑﺪﻭ ﭼﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺟﻬﺎﺕ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺯﺧﻢ ﺑﺮ‬
‫ﻭﻯ ﺯﺩﻧﺪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻤﻦ ﻣﺒﺎﺵ ﻭ ﺑﺮ ﻗﻮﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺛﻮﻕ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻓﺎﻯ ﻋﻬﺪ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻥ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺯﻩ ﻃﺎﻟﺐ ﺳﻴﻤﺮﻍ ﻭ ﻛﻴﻤﻴﺎ ﻣﻰﺑﺎﺵ‬ ‫ﻭﻓﺎ ﻣﺠﻮﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﮔﺮ ﻧﻤﻰﺷﻨﻮﻯ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻧﺴﺒﺘﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭼﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻌﺖ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ‬
‫ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻮﻓﻪ ﻣﻜﺎﺗﻴﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁﻥ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻮﻡ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺣﻖ ﺗﻤﺸﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﻣﻬﻢ ﺑﺎﻃﻞ ﺩﺭﻫﻢ ﺷﻜﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﺠﺘﻰ ﻻﺯﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﮔﺮ ﻧﺮﻭﻡ ﻋﻨﺪﺍﷲ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻭﺍﻟﻰ‬
‫ﻳﺰﻳﺪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﻛﺴﺎﻥ ﺍﻭﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺣﺎﻛﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻭﻻﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﺻﻮﺏ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺻﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺎ ﻟﺸﮕﺮ ﻳﺰﻳﺪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ‬

‫]‪ 11:06:34 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/014.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺼﺮﺕ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﻰﻛﺲ ﻭ ﺑﻰﻓﺮﻳﺎﺩﺭﺱ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﻦ‬
‫ﺳﺨﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺎﺯ ﺩﻫﻢ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻓﺘﻦ ﻛﻮﻓﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﺤﻒ ﻓﺎﻝ ﮔﺸﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺖ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻛﻞ ﻧﻔﺲ ﺫﺍﺋﻘﺔ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﻭ ﺍﻧﻤﺎ ﺗﻮﻓﻮﻥ ﺍﺟﻮﺭﻛﻢ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺻﺪﻕ ﺍﷲ ﻭ ﺻﺪﻕ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﻛﻼﻡ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻓﺎﻝ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﺆﻳﺪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﻴﺴﺖ * ﺩﻓﻊ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩﻥ‪.‬‬
‫ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺳﻔﺮ ﻋﺮﺍﻕ ﺭﺍ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺩﻝ ﺑﺮ‬
‫ﻗﻀﺎﻯ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﺣﻜﻢ ﺳﺒﺤﺎﻧﻰ ﻧﻬﺎﺩﻩ * ﺁﻥ ﭼﻪ ﺭﺿﺎﻯ ﺣﻖ ﺑﻮﺩ ﻫﺴﺖ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻴﻞ ﺳﻔﺮ ﺩﺍﺭﻯ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﻳﻤﻦ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻋﺮﻳﺾ ﻭ ﻋﺮﺻﻪ ﻓﺴﻴﺤﺴﺖ ﻭ‬
‫ﺣﺼﻮﻥ ﻭ ﻗﻼﻉ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻴﻌﻪ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻫﻮﺍﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻮﺍﺣﻰ‬
‫ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻻﻳﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﻯ ﺩﺍﻋﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻭ ﺍﻛﻨﺎﻑ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺭﻭﺍﻥ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﺧﻼﻳﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﺗﻮ‬
‫ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺩﺭﻫﻢ ﺑﻨﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺪﻋﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻤﺎﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﻛﻤﺎﻝ ﺷﻔﻘﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺧﻠﻮﺹ ﻋﻘﻴﺪﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ ﺍﻣﺎ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻛﻮﻓﻪ ﻣﺼﻤﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﻧﻮﻉ ﻓﺴﺦ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻤﻰﺑﻨﺪﺩ ﻭ ﺩﺭﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺳﺮﻯ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﭼﻪ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﻮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻭﺗﻴﺖ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﻤﻨﺎﻳﺎ ﻭ ﺍﻟﺒﻼﻳﺎ ﺍﻛﻨﻮﻥ‬
‫ﺁﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﻣﺒﻠﻎ ﺍﻋﻤﺎﺭ ﻭ ﺁﺟﺎﻝ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻣﻨﻤﺎﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺴﺦ ﺍﻳﻦ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺍﻟﺤﺎﺡ‬
‫ﻣﻔﺮﻣﺎﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﻤﻰﺭﺳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻰﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻡ ﻭ ﺯﻣﺎﻡ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﻟﺸﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺭﻩ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﭘﻮﻳﻢ‬ ‫ﺑﺎﺭﻫﺎ ﮔﻔﺘﻬﺎﻡ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﭘﺮﻭﺭﺩﻡ ﻣﻰﺭﻭﻳﻢ‬ ‫ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺧﺎﺭﻡ ﺍﮔﺮ ﮔﻞ ﭼﻤﻦ ﺁﺭﺍﻳﻰ ﻫﺴﺖ‬
‫ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺑﻪ ﺍﻣﻀﺎ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﻙ ﺭﻓﺘﻦ ﻋﺮﺍﻕ ﻧﺨﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩ ﺑﺎﺭﻯ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ‬
‫ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺒﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻪ ﺳﭙﺎﺭﻡ ﺍﻭﻟﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺮﺍ‬
‫ﺩﺍﻋﻴﻪ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺏ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﻣﺎ ﻗﺎﻳﺪ ﻓﻀﺎ ﻋﻨﺎﻥ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﻰﻛﺸﺪ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﻓﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﻯ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺟﺎﻡ ﻏﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻗﻮﺕ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﭼﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻰ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻋﺠﺐ ﻫﻤﻰ ﻣﺎﻧﻢ‬ ‫ﺗﻮ ﻣﻰﺭﻭﻯ ﻭ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﻣﺎﻧﻢ‬
‫ﻣﻦ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﭼﻮ ﺁﺏ ﻣﻰﺭﺍﻧﻢ‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺎﺩﭘﺎﻯ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﭼﻮ ﺑﺎﺩ ﻣﻰﺭﺍﻧﻰ‬
‫ﭘﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺴﻮﺍﻥ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻣﺤﻤﻠﻬﺎ ﺗﺮﺗﻴﺐ‬
‫ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺫﻳﺤﺠﻪ ﻛﻪ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻜﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﻬﺎﺩ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﺨﻠﺺ ﻭ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺧﺎﻟﺺ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻗﻮﻝ ﺍﻫﻠﺶ ﺭﺍ ﻭﻓﺎﻳﻰ ﻭ ﻭﻓﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻘﺎﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﺣﺠﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺪﻳﺸﻬﻤﻨﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺯ‬
‫ﺑﻴﻢ ﺍﻋﺎﺩﻯ ﺩﺭ ﮔﺰﻧﺪﻡ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﺭ ﺳﻔﺮ ﻣﻰﺑﻨﺪﻡ ﻛﻪ ﻛﻤﻨﺪﻯ ﺍﺯ ﻏﻴﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﻜﻨﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺁﻥ ﻛﻤﻨﺪﻡ‪.‬‬
‫ﮔﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﻯ ﺑﺮﻧﺪﻡ ﮔﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻮﻯ ﻛﺸﻨﺪﻡ‬ ‫ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻛﻤﻨﺪﻡ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺻﻔﺎﺡ ﺭﺳﻴﺪ ﻓﺮﺯﺩﻕ ﺷﺎﻋﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻋﺮﺍﻕ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺯﺩﻕ ﺭﺍ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺟﻤﺎﻝ ﺟﻬﺎﻧﺂﺭﺍﻯ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻓﻰﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺎ ﻭ ﺭﺍﻥ ﻭ ﺭﻛﺎﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﺩﻕ ﺍﺯ‬

‫]‪ 11:06:34 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/014.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻛﻮﻓﻪ ﻣﻰﺁﺋﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﮔﻤﺎﺷﺘﻰ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺩﻟﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ‬
‫ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻯ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﻨﻰ ﺍﻣﻴﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﭘﺲ‬
‫ﻓﺮﺯﺩﻕ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺣﺮﻡ ﺭﻓﺖ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻪ ﺑﻄﻨﺎﻟﺮﻣﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻣﻜﺘﻮﺑﻰ ﺑﻪ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﻣﺴﻬﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ‬
‫ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪﻯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻗﺪﻭﻡ ﻣﻦ‬
‫ﺧﺪﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺟﺰﺍﻯ ﺧﻴﺮ ﺩﻫﺎﺩ ﻭ ﺳﻌﻰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﺿﺎﻳﻊ ﻣﮕﺮﺩﺍﻧﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺍﺯ ﺑﻄﻦ ﺍﻟﺮﻣﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ‬
‫ﻋﻨﻘﺮﻳﺐ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻭﺍﻟﺴﻼﻡ‪.‬‬
‫ﻗﻴﺲ ﻧﺎﻣﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺳﻴﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺣﺼﻴﻦ ﺑﻦ ﻧﻤﻴﺮ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮ ﺷﺎﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﻡ‬
‫ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﻜﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﻋﺎﺩﻯ ﻧﺎﻣﻬﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺰﻳﻤﺖ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺭﺍﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻛﺎﺭﻯ ﻭ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭﻯ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﻗﻴﺲ ﺑﻪ ﻗﺎﺩﺳﻴﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺣﺼﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎ ﻭﻯ ﻏﻠﻈﺘﻬﺎ ﻛﺮﺩﻩ‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻯ ﻗﺼﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻼﻙ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺍﺯ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﻨﻘﺮﻳﺐ ﺁﻥ ﻧﻘﻞ ﺳﻤﺖ ﺫﻛﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺫﺍﺕ ﻋﺮﺍﻕ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺸﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﮕﺮ ﻧﺸﻨﻮﺩﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺍﻟﻜﻮﻓﻰ ﻻ ﻳﻮﻓﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻭﺭﻭﺩ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻠﻨﺪﻯ ﺩﻳﺪ ﺧﻴﻤﻬﺎﻯ ﻧﺼﺐ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻴﻤﻪ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺯﻫﻴﺮ ﺑﻦ ﺍﻟﻘﻴﻦ‬
‫ﺍﻟﺒﺠﻠﻰ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﻣﻜﻪ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺣﺞ ﮔﺰﺍﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺳﻚ ﺁﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ‬
‫ﺯﻫﻴﺮ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺗﻌﻠﻠﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺎﻣﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻴﺮﺍﻻﻧﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺗﻮﺟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﻯ ﺯﻫﻴﺮ ﻫﻴﭻ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﻣﺮﻛﺐ ﻣﺠﺎﻫﺪﺕ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺘﺎﺯﻯ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﺎﺑﺪﺍﺭ ﺁﺗﺶ‬
‫ﺍﻓﺴﺎﺩ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭﺍﻥ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﻣﻨﻄﻔﻰ ﺳﺎﺯﻯ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻬﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺷﻤﻊ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤﺎﻳﻰ ﻭ ﺩﺭﻯ ﺍﺯ ﺧﺸﻨﻮﺩﻯ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺮ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺸﺎﻳﻰ؟‬
‫ﺯ ﺟﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﻯ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺭﺳﻰ‪.‬‬
‫ﺭﻭﻯ ﺯﻫﻴﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﻓﺤﻮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﺘﺮﻧﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ!‬
‫ﺳﺮﻳﺴﺖ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺗﺎﺝ ﻋﺰﺕ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺳﺮﻯ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺩﻟﻰ ﻛﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﻫﻞ ﻧﻈﺮ ﻛﻢ ﺑﻮﺩ ﺯ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ‬
‫ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﺮﺻﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻣﺘﺮﻗﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻣﻰﺑﻮﺩﻡ ﻣﻨﺖ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﻛﺎﻡ ﺩﻝ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﭘﺲ ﺑﺎ ﺍﺻﺤﺎﺏ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﻛﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺍﻏﻠﺐ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺯﻫﻴﺮ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺍﻋﺮﺍﺽ‬
‫ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺎﺭ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭ ﻭ ﻫﻤﺪﻡ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻰﺭﻭﻡ‬
‫ﺗﺎ ﺟﺎﻧﺴﭙﺎﺭﻯ ﻛﻨﻢ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﺣﻖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺤﻞ ﻛﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻃﻼﻕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻮﻓﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺮﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﺍﻯ ﺻﺎﺣﺐ ﻫﻤﺖ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺑﺎﺷﻰ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻼﺯﻡ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﺎﺷﻢ ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻛﻤﺮ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭﻯ ﺍﻭﻻﺩ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻯ ﺍﺣﻔﺎﺩ ﺑﺘﻮﻝ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺣﺮﺍﺯ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﺮﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻨﻮﻥ ﺗﺎ ﻛﻪ‬
‫ﺭﺍ ﺭﺳﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:06:34 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/014.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻘﻮﻕ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺷﺨﺼﻰ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻪ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ‬
‫ﺍﺳﺘﻔﺴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺩﻳﺪﻡ ﻣﺴﻠﻢ ﻋﻘﻴﻞ ﻭ ﻫﺎﻧﻰ ﻋﺮﻭﻩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺑﺮ ﺩﺍﺭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺸﻨﻮﺩ؛ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻧﺎ ﷲ ﻭ ﺍﻧﺎ ﺍﻟﻴﻪ ﺭﺍﺟﻌﻮﻥ ﭘﺲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ‬
‫ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺲ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﻮﻑ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺧﺘﻰ ﻭ‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﻳﻦ ﻣﻨﺰﻝ ﻛﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﻧﻮﺍﺯﺷﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍﻋﺎﺗﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺷﻜﻰ ﺩﺭ ﺩﻝ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺳﺖ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻼﻃﻔﺘﻰ‬
‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻰ ﻭ ﺭﻋﺎﻳﺘﻰ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﺧﻮﺭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﮕﺮ ﭘﺪﺭﻡ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﻝ ﺗﻨﮓ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺯﻳﻨﺐ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﻭ‬
‫ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺗﻮ‪ ،‬ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺭﺟﺰﻯ ﻛﻪ ﺩﺃﺏ ﻋﺮﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﺩﺍ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺩﻣﻰ‬ ‫ﺍﻯ ﻛﺎﺷﻜﻰ ﻧﺨﺴﺖ ﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺰﺍﺩﻣﻰ‬
‫ﺗﺎ ﺳﺮ ﭼﻮ ﺧﺎﻙ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺍﻭ ﻧﻬﺎﺩﻣﻰ‬ ‫ﺍﻯ ﻛﺎﺷﻜﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﻰ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﺍﻭ‬
‫ﺗﺎ ﺟﻮﻯﻫﺎ ﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﮔﺸﺎﺩﻣﻰ‬ ‫ﺍﻯ ﻛﺎﺷﻜﻰ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺷﺪﻯ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﻋﻤﺎﻣﻬﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺯﺍﺭﻯ ﻭ ﺑﻰﻗﺮﺍﺭﻯ ﺩﻗﻴﻘﻬﺎﻯ ﻓﺮﻭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫ﺣﺎﻝ ﻣﺴﻠﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﺩﻫﻰ ﻳﺎﺩﻡ‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩﻡ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺍﻭ ﺑﻴﺤﺪ ﻣﺘﻔﻜﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺯﺧﻢ ﺧﻨﺠﺮ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻣﺴﻠﻢ‬
‫ﻭ ﺩﺍﻍ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻰ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺁﺏ ﺍﺯ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺩﺭ ﺗﺮﻧﻢ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺩﻻ ﺧﻮﻥ ﺷﻮ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻳﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺭﺩ ﻋﺠﺐ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﻳﻢ‬
‫ﮔﻬﻰ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮔﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﻍ ﺩﺭﻭﻥ ﮔﺮﻳﻢ‬ ‫ﺗﻨﻢ ﭘﺮ ﺯﺧﻢ ﻛﺎﺭﻯ ﺳﻴﻨﻬﺎﻡ ﭘﺮ ﺩﺍﻍ ﺑﻰﻳﺎﺭﻯ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎ ﻣﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺣﻢ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﻓﺘﻦ ﻛﻮﻓﻪ ﺩﺭ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﺎﻯ ﻛﻪ ﻣﻬﻢ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﺭﻭﻯ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻓﻪ ﻳﺎﺭﻯ ﻭ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ‬
‫ﻧﺒﻴﺮﮔﺎﻥ ﻋﻘﻴﻞ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻳﺪ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻰﮔﺮﺩﻳﻢ ﻳﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺑﻜﺸﻴﻢ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺮﺑﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﭼﺸﻴﺪﻩ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﭽﺸﻴﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻻ ﺧﻴﺮ ﻓﻰ ﺍﻟﻌﻴﺶ ﺑﻌﺪ ﻫﻮﻻء ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻫﻴﭻ‬
‫ﻟﺬﺗﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻋﺎﺭ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﻬﺮ ﺩﻳﺪﻥ ﻳﺎﺭ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﻛﻮچ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺫﺑﺎﻟﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻗﺎﺻﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻭﻯ ﮔﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻥ‬
‫ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺷﻴﻤﻪ ﺫﻣﻴﻤﻪ ﺍﻳﺸﺎﻧﺴﺖ ﻏﺪﺭ ﻭ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻰ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻣﺴﻠﻢ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺪﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻫﺎﻧﻰ ﺑﻦ‬
‫ﻋﺮﻭﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺳﺘﻢ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻳﻘﻴﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ‬
‫ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﻴﻮﻉ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ ﺟﻤﻌﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺑﺪﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺮﺍﻓﻘﺖ‬
‫ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﺣﻠﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﺑﻨﻰ ﺍﻟﻤﻘﺎﺗﻞ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻫﺎﻯ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﻪ‬

‫]‪ 11:06:34 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/014.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﻭ ﺍﺳﺒﻰ ﺑﺮ ﺁﺧﻮﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻛﻴﺴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺑﻦ‬
‫ﺍﻟﺤﺮ ﺍﻟﺠﻌﻔﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻋﻴﺎﻥ ﻛﻮﻓﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺷﻮﻛﺖ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻛﻔﺎ ﻭ ﺍﻗﺮﺍﻥ‬
‫ﺧﻮﺩ ﻣﻤﺘﺎﺯ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ‬
‫ﮔﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﻤﺸﻴﺮ ّ‬ ‫ﺩﺭ ﺁﻫﻨﮓ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺮ ﻏﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺣﺠﺎﺝ ﺑﻦ ﻣﺴﺮﻭﻕ ﺟﻌﻔﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺍﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺣﺠﺎﺝ ﺳﻼﻡ ﻭ ﭘﻴﺎﻡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺪﻭ‬
‫ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺣﺠﺎﺝ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻪ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﺷﻰ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﻓﻊ ﺍﻋﺪﺍ ﺳﻌﻰ ﻛﻨﻰ‬
‫ﺛﻮﺍﺏ ﻋﻈﻴﻢ ﻳﺎﺑﻰ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﺩﺭﺟﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ‬
‫ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﻳﺎﺭ ﺭﺳﺪ ﻭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭﻯ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻯ ﺣﺠﺎﺝ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻨﺎ‬
‫ﺑﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﺑﺮﮔﺸﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻓﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﻌﻴﻢ ﺑﺎﻗﻰ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺣﺮﺏ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮ ﻫﻤﺖ ﻓﺮﻭ ﻣﻰﺁﺭﻡ‪.‬‬
‫ﺣﺠﺎﺝ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺫﺭﻭﻩ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺛﺎﻕ ﻭﻯ ﻗﺪﻡ ﺭﻧﺠﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺍﻟﺤﺮ‬
‫ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻭ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺗﺒﺠﻴﻞ ﻭ ﻣﺎ ﻳﻜﻮﻥ ﻣﻦ ﻫﺬﺍ ﺍﻟﻘﺒﻴﻞ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺷﻬﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻬﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻋﻮﺍﻥ ﻭ‬
‫ﺍﻧﺼﺎﺭ ﻭ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭ ﺗﻮﺋﻴﻢ ﻣﺄﻣﻮﻝ ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﻨﺎﺡ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻮﻯ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﺟﺎﻧﺴﭙﺎﺭﻯ ﻗﻴﺎﻡ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻰﺷﻨﻮﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﺮﺗﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺿﻼﻟﺖ ﻭ ﻏﻮﺍﻳﺖ ﺷﺘﺎﻓﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﺍﻯ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﻛﻪ ﻫﺮ‬
‫ﭼﻪ ﻛﻨﻰ ﺍﺯ ﺧﻴﺮ ﻭ ﺷﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺜﺎﺏ ﻭ ﻣﻌﺎﻗﺐ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﻭ ﻣﻨﺎﺻﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﻨﻰ‬
‫ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺷﻜﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺟﺪﻡ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﻬﺮﻩ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺜﻮﺑﺎﺕ ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﻧﺼﻴﺐ ﺍﻭ ﺧﻂ ﻭﺍﻓﺮ ﻭ ﺷﺎﻣﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﺎ‬
‫ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻌﺎﺩﺍﺗﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻳﺎﺭ ﻧﺎﺻﺮ ﻭ ﻣﻌﻴﻨﻰ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻌﺪﻭﺩﻯ ﭼﻨﺪ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﻏﺎﻟﺐ ﻇﻦ ﻣﻦ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻐﻠﻮﺏ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺷﺪ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺗﻨﻢ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺁﻳﺪ ﻣﺮﺍ ﻣﻌﺎﻑ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺩﻳﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻠﺤﻘﻪ‬
‫ﻧﺎﻡ ﺍﻭﺳﺖ ﻗﺒﻮﻝ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺒﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﻮﺭ ﻛﻪ ﺗﺎﺧﺘﻬﺎﻡ ﺑﺪﻭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻰ ﻣﻦ‬
‫ﺗﺎﺧﺘﻪ ﮔﺮﺩ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﻢ ﺳﻴﻔﻰ ﺻﺎﺭﻣﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﻋﺮﺏ ﻛﻢ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻼﺣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮﻗﻊ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﻡ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻔﻪ ﻣﺤﻘﺮ ﻣﻨﺖ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﻬﻰ * ﭘﺎﻯ ﻣﻠﺦ ﺯ ﻣﻮﺭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺗﻮﻗﻊ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﻭ ﻣﻈﺎﻫﺮﺕ ﻣﻰﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﻗﺒﻮﻝ‬
‫ﻧﻜﺮﺩﻯ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭﻳﻎ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻟﺘﻔﺎﺗﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺟﻌﻔﻰ‬
‫ﺑﺮ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎﺳﻔﻬﺎ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺏ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺩﺭﺩﺁﻣﻴﺰ ﮔﻔﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﺆﻳﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻦ ﺍﺣﻤﺪ ﺍﻟﻤﻜﻰ ﻣﺴﻄﻮﺭ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﺒﺪﺃ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﺘﺼﺪﻯ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﻋﺮﺑﻰ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺫﻛﺮ ﺁﻥ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺑﻮﺩ ﭼﻪ‬
‫ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺒﺐ ﺗﻮﺯﻉ ﺿﻤﻴﺮ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ ﻻﺟﺮﻡ ﺑﺮ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺟﻌﻔﻰ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻧﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ‬
‫ﺁﻥ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺘﺎ ﻗﺪﻭﻡ ﺩﺭ ﻧﻪ ﺑﻴﺎﺭﻯ‬ ‫ﺯﻫﻰ ﺣﺴﺮﺕ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻩ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ‬
‫ﻧﻮﺭﺯﻳﺪﻡ ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻖ ﮔﺬﺍﺭﻯ‬ ‫ﭼﺮﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺮﻓﺘﻢ‬
‫ﺷﻬﻴﺪ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﻯ‬ ‫ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﻰﮔﺸﺘﻢ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ‬

‫]‪ 11:06:34 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/014.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﺣﻖ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻯ‬ ‫ﺑﺴﻰ ﺑﻮﺩﻯ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ‬

‫ﺑﻤﺎﻧﺪﻡ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭﻯ‬ ‫ﻛﻨﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺗﻘﺼﻴﺮ‬
‫ﻭﻟﻰ ﺳﻮﺩﻯ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﺁﻩ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺯﺍﺭﻯ ﺩﻣﺎﺩﻡ ﻣﻰﻛﺸﻢ ﺁﻩ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﻮﻓﻪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺛﻌﻠﺒﻴﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺯﻳﻨﺐ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ‬
‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻭ ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻭ ﺍﻯ ﺳﺮﻭﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﭼﺮﺍ ﻣﻴﮕﺮﻳﻰ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﻻ ﺑﺨﻴﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺟﺪﻡ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫ﺯﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﻯ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺷﺘﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﻣﺮگ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺷﺘﺎﺑﺪ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ‬
‫ﺷﺪﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺟﺪ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﺩﻫﻨﺸﻴﻨﺎﻥ ﺣﺮﻳﻢ ﻋﺼﻤﺖ ﻭ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻣﻠﻮﻝ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ‬
‫ﮔﺸﺘﻪ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺑﺮﭘﺎﻯ ﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺣﻘﻴﻢ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺣﻘﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ‬
‫ﺣﻘﻴﻢ ﻭ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺎﻛﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺭﺳﻴﻢ ﻳﺎ ﻣﺮگ ﺑﻪ ﻣﺎﺭ ﺳﺪ ﭼﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺣﻴﺎﺕ ﻣﺴﺘﻌﺎﺭ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻫﻼﻙ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺑﻨﺎﻯ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺑﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﻛﻞ ﺷﻰء ﻫﺎﻟﻚ ﺍﻻ ﻭﺟﻬﻪ ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ‬
‫ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻬﺮ ﺍﻳﻨﻤﺎ ﺗﻜﻮﻧﻮﺍ ﻳﺪﺭﻛﻜﻢ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺭﻫﮕﺬﺭ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮﻕ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻨﺶ ﻧﻔﻜﻨﺪ‬ ‫ﻛﻪ ﺭﻳﺨﺖ ﺗﺨﻢ ﺍﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭ ﺟﻬﺎﻥ‬
‫ﻛﻪ ﺻﺮﺻﺮ ﺍﺟﻠﺶ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺯ ﺑﻴﺦ ﻧﻜﻨﺪ‬ ‫ﻛﺪﺍﻡ ﺩﻭﺣﻪ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﭼﺮﺥ‬
‫ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﮔﻠﺸﻦ ﻓﻨﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻔﺤﺎﺕ ﺭﻳﺎﺣﻴﻦ ﻭ ﺍﻟﺪﺍﺭ ﺍﻻﺧﺮﺓ ﺧﻴﺮ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻭ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻘﺎﻳﻖ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻳﺮﺯﻗﻮﻥ‬
‫ﻓﺮﺣﻴﻦ ﻣﺰﻳﻦ ﻭ ﻣﻨﻮﺭ ﻣﻰﻳﺎﺑﻴﻢ ﭘﺲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮگ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﻐﺰ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﺯ ﭘﻮﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮگ ﺑﺮگ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﺣﺘﻬﺎ ﺩﺭﻭﺳﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺷﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﻓﺮﻉ ﺳﻮﻯ ﺍﺻﻞ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﺣﺠﺎﺏ ﻣﺎ ﺯ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺑﻠﺒﻼﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻛﺸﺪ‬ ‫ﻣﺮگ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻛﺸﺪ‬
‫ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﺣﻠﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻘﻄﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ‬
‫ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺤﻠﻴﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ‬
‫ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﺟﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻭﻓﺎ‬
‫ﺛﺒﺎﺕ ﻗﺪﻣﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﺯ‬
‫ﻣﺤﺒﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﻟﻴﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﺯ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺗﺴﺖ ﻋﻨﺎﻥ‬
‫ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻳﺪ ﺁﻥ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﺍﻥ ﺣﻖ ﮔﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻮﺍﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺳﻴﺪ‬
‫ﻣﺨﺘﺎﺭ ﻋﻠﻴﻪ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻤﻠﻚ ﺍﻟﺠﺒﺎﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺧﻼﺹ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺻﺪﻕ ﻧﻴﺖ ﻭ ﺧﻠﻮﺹ ﻃﻮﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‬
‫ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﻓﺪﺍﻯ ﺧﺎﻙ ﭘﺎﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺳﭙﻬﺮ ﻭﻻﻳﺖ ﺭﺍ ﻣﺎﻫﻰ ﻭ ﻣﺴﻨﺪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺷﺎﻩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﻯ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ‬
‫ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﻳﺪﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺗﻮ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻦ ﺗﻮﺍﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺭﻭﻯ ﻫﻤﻪ ﻣﻘﺒﻼﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻮﻳﺖ‬ ‫ﺍﻯ ﻗﺒﻠﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻘﺒﻞ ﺁﻣﺪ ﺭﻭﻳﺖ‬
‫ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻴﻨﺪ ﺭﻭﻳﺖ‬ ‫ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﺴﻰ ﻛﺰ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﺪ ﺭﻭﻯ‬
‫ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﺠﺖ ﺩﺳﺖ ﺍﻋﺘﺼﺎﻡ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﻭﻻﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻠﻚ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ‬

‫]‪ 11:06:34 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/014.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺟﺎﻭﻳﺪﺳﺖ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺁﺭﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﻚ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﺎﻧﺶ ﺗﻮﻳﻰ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺎﻧﺶ‬
‫ﺗﻮﻳﻰ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎ ﺟﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺎﻧﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ‬ ‫ﺧﻮﺷﺎ ﻣﻠﻜﻰ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﺎﻧﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ‬
‫ﺧﻮﺷﺎ ﭼﺸﻤﻰ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ‬ ‫ﺧﻮﺷﺎ ﺭﻭﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺑﻮﻯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﻳﻢ ﻋﻤﺮﻯ‬
‫ﺍﻯ ﺭﻳﺤﺎﻥ ﺭﻭﺿﻪ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻭ ﺍﻯ ﻳﺎﺳﻤﻦ ﮔﻠﺸﻦ ﺟﻼﻟﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻭﺻﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻓﺮﺍﻕ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮ ﮔﻞ ﻭ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻤﺎﻟﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺧﺎﺭ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻮﺗﻬﻨﻈﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﺗﺎ ﺧﺎﺭ ﻏﻢ ﻋﺸﻘﺖ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻋﺸﻖ ﺣﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻬﻠﺴﺖ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ‬ ‫ﮔﺮ ﺩﺭ ﻃﻠﺒﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﻧﺠﻰ ﺑﺮﺳﺪ ﻏﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﻟﻮﺍﻯ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻯ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﺨﺎﻟﺼﺖ ﺍﻓﺮﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﻣﺮﻛﺐ ﺣﻘﺸﻨﺎﺳﻰ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻀﻤﺎﺭ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺗﻮ ﺗﺎﺧﺘﻬﺎﻳﻢ ﻭ ﺭﺳﻢ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻰ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻧﺸﻜﻨﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺬﻫﺐ ﻓﺘﻮﺕ ﻭ ﺁﺋﻴﻦ ﻣﺮﻭﺕ ﺭﻭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ‬
‫ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻣﻼﻝ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺍﻓﺸﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺭ ﭼﻴﻨﻰ ﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﺋﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﻢ ﺩﺍﻣﻦ ﺗﻮ ﺯ ﺩﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮ ﺗﻮ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻓﺸﺎﻧﻰ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺣﻖ ﻧﻌﻤﺖ ﺗﻮ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻃﺮﻳﻘﻪ ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭﻯ ﻭ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺳﭙﺎﺳﺪﺍﺭﻯ ﺍﻗﺘﻀﺎﻯ ﺁﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﻧﻌﻤﺘﻰ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﻟﺸﻜﺮ ﺗﺪﻭﻡ ﺍﻟﻨﻌﻢ ﺳﺮ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺑﺮ ﺧﻂ ﺍﻧﻘﻴﺎﺩ ﻭ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻬﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﺮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﮔﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ‬ ‫ﺩﺍﻣﻦ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺍﻣﻴﺪ‬
‫ﻣﻮﺍﻟﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻴﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺑﻦ‬
‫ﺯﻳﺎﺩ ﺟﺎﺳﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﻜﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺷﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺧﺒﺮ ﻛﻦ ﺩﺭﻳﻦ ﻭﻗﺖ‬
‫ﺟﺎﺳﻮﺱ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺧﺒﺮ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﻜﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﻨﻰ ﺳﻜﻮﻥ ﺍﺳﺖ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺣﺮ ﺑﻦ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﻳﺎﺣﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻭﺟﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ‬
‫ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻭﺩ ﺣﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﻰﻃﻠﺒﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ‬
‫ﺁﻣﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﻋﻜﺮﻣﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻛﻮﻓﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩ ﺁﻥ ﻛﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ‬
‫ﻟﺸﮕﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺳﻴﻪ ﺗﺎ ﻋﺬﻳﺐ ﻫﻤﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ ﺳﭙﺎﻩ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺗﻮ ﻣﻰﻛﺸﻨﺪ‬
‫ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﺎﻳﻰ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺮﻭﻯ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻧﻴﺰﻫﻬﺎ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﺷﻨﺎﺱ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮ ﺍﻗﻮﺍﻝ ﻭ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻛﺜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮﻋﻤﺖ ﺩﺭ ﺑﻴﻌﺖ ﺗﻮ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ‬
‫ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎ ﻟﺸﮕﺮ ﺷﺎﻡ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺟﺰﺍﻙ ﺍﷲ ﺧﻴﺮﺍً ﺗﻮ ﺷﺮﻁ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺰﺍﻯ ﺧﻴﺮ ﺩﻫﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺳﺮﺍﺕ ﺭﺳﻴﺪ ﺷﺐ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻴﺘﻮﺗﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺼﺒﺎﺡ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﻭﺳﻂ ﺍﻟﺴﻤﺎء ﺭﺳﻴﺪ ﻟﺸﮕﺮ ﺣﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻬﻬﺎﻯ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺳﻴﺎﻫﻰ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺭﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﻬﺘﺮ ﺁﻥ ﺳﭙﺎﻩ ﻛﻴﺴﺖ؟‬
‫ﺣﺮ ﺑﻦ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﻳﺎﺣﻰ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺼﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻔﺖ‪.‬‬

‫]‪ 11:06:34 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/014.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﺎ ﺣﺮ ﺃ ﻟﻨﺎ ﺍﻡ ﻋﻠﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻫﺎﻯ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻣﺎ؟‬
‫ﺣﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺷﻤﺎ‪ .‬ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻻ ﺣﻮﻝ ﻭ ﻻ ﻗﻮﺓ ﺍﻻ ﺑﺎﷲ ﺍﻟﻌﻠﻰ ﺍﻟﻌﻈﻴﻢ ﺁﻥ ﮔﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺣﺮ ﭼﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﺍﺭﻯ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻯ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺰﺍﻟﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ‬
‫ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻛﻮﻓﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺣﺮ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻯ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎﺯ‬
‫ﮔﺰﺍﺭ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﻳﻢ ﺣﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺗﻮ ﻓﺮﺍﭘﻴﺶ ﺷﻮ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ‬
‫ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻛﺮﺩ‪:‬‬
‫ﻫﻤﻴﻨﺴﺖ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻫﺎﻡ ﻧﻴﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻦ ﻭ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻤﺎﺯﻯ‬
‫ﻛﺠﺎ ﺩﺭ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﺧﺪﺍ ﻃﺎﻋﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺍﺑﺮﻭﻳﺖ ﺍﺭ ﺭﻭ ﻧﻴﺎﺭﻡ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻋﺎ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﻤﺎﺯ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﮕﺰﺍﺭﺩ ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺗﻜﻴﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺧﻄﺒﻬﺎﻯ ﻓﺼﻴﺤﺎﻧﻪ‬
‫ﺍﺩﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﻣﻦ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮﺏ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺍﻳﻨﺠﺎﻧﺐ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﻬﺎﻯ‬
‫ﺷﻤﺎ ﭘﻰ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻣﺘﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺩﻳﺎﺭ ﻣﺎ ﺷﻮ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻣﻰ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻗﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻛﻨﻴﻢ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﻰ ﻣﻬﻤﺎﺕ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﻡ ﭘﺬﻳﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻡ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﻋﻬﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﺛﻴﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺳﺨﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﺁﻥ ﭘﺮﺩﺍﺯﻳﺪ ﺗﺎ‬
‫ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻬﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﻳﻌﺖ ﻭ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻣﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻴﺪ ﻋﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺑﺮﺗﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﻪ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﻭﻡ‪.‬‬
‫ﺣﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺩﺭ ﻟﺸﮕﺮ ﺗﻮ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻬﻬﺎﻯ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﺗﻴﺐ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺠﻞ ﺯﺩﻩ ﻭ‬
‫ﻣﻨﻔﻌﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﭘﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺷﺘﺮﺳﻮﺍﺭﻯ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ‬
‫ﺣﺮ ﺁﻣﺪ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺍﺩ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻮﺿﻊ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﻮﻗﻒ‬
‫ﺩﺍﺭ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭ ﺣﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﻨﮕﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮ‬
‫ﺯﻳﺎﺩ ﭼﻪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻦ ﺣﻴﺮﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻢ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﺒﺎﺷﺮ ﺣﺮﺏ ﺷﻮﻡ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻭ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺷﺮﻡ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﭘﺲ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺩﺳﺖ ﺣﺮ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎﺩ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻴﻎ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻫﺎﺵ ﺑﺮ ﻛﻨﺪﻩ‬
‫ﺑﺎﺩ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻧﮕﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﻛﻪ ﻣﻰﺁﻣﺪﻡ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺳﻨﮓ ﻭ ﻛﻠﻮﺧﻰ ﻧﮕﺬﺷﺘﻢ ﺍﻻ ﻛﻪ ﺁﻭﺍﺯﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ‬
‫ﻣﻦ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻭﻳﻠﻚ ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﭘﺴﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻣﻰﺭﻭﻯ ﺍﻳﻦ‬
‫ﭼﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺮﺍﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺣﺮﻡ ﻫﻤﺮﺍﻫﺴﺖ‬
‫ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺋﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﻧﺪ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﻮﺩ ﻭ‬
‫ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﻓﺘﻬﺎﻯ ﻣﺎ ﭘﺎﺭﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺑﮕﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻋﺎ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﻭ ﺩﺍﻧﮓ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺣﺮ ﺑﺨﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻏﻔﻠﺖ ﻓﺮﻭﺩ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺷﺒﻰ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺑﺲ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺪﻣﻴﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻓﺎﻕ ﺭﺍ ﺯ ﺭﻧﮓ ﺷﻔﻖ ﻻﻟﻬﺰﺍﺭ ﻛﺮﺩ‬ ‫ﺻﺒﺢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺍﺳﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﻣﻴﺰﺩ ﮔﺎﻡ ﺍﺯ ﮔﺎﻡ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﺩﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺭﺽ ﻣﺎﺭﻳﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺎﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ‬

‫]‪ 11:06:34 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/014.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺁﺭﻯ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﺍ ﻛﺮﺑﻼ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﷲ ﺍﻛﺒﺮ ﺍﺭﺽ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ ﻭ ﺳﻔﻚ ﺍﻟﺪﻣﺎء ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻯ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻧﻬﺎﻯ ﻣﺎﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻂ‬
‫ﺭﺟﺎﻝ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﮔﺮ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﺁﻝ ﻧﺒﻰ ﻛﺸﻨﺪ‬
‫ﭘﺸﺖ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﻛﺎﺭ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﺒﻪ ﺷﻮﺩ‬
‫ﻫﺮ ﻣﺮﻍ ﻭ ﻣﺎﻫﺌﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﺭﻳﺰﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﻦ ﺁﺏ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻓﺎﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻴﺮﻯ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻘﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﺎ‬
‫ﺟﺪﺕ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺻﻔﻴﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻦ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻭﻯ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﻭ ﻧﻤﻴﺮﺳﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﷲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻫﺎﻳﻠﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﭼﻪ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺟﺰ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﭼﻪ ﭼﺎﺭﻩ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﺰﺩ ﺻﺒﺮﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ‬
‫ﺷﻤﺎﺭ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﻤﺎ ﻳﻮﻓﻰ ﺍﻟﺼﺎﺑﺮﻭﻥ ﺍﺟﺮﻫﻢ ﺑﻐﻴﺮ ﺣﺴﺎﺏ ﺧﺪﺍ ﻳﺎﺭ ﺻﺎﺑﺮﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺴﻚ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻯ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺻﺒﺮ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺑﺨﻮﺍﺑﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﻴﻤﻬﻬﺎ ﺑﺰﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ‪:‬‬
‫ﺁﺑﺮﻭﻯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻛﺮﺑﻼ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻳﺨﺖ‬ ‫ﺑﺎﺭ ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮﻥ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻳﺨﺖ‬
‫ﮔﺮﺩ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺁﻝ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻳﺨﺖ‬ ‫ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺟﻌﻔﺮ ﻃﻴﺎﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﺖ‬
‫ﺧﻮﻥ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻴﺮ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻳﺨﺖ‬ ‫ﺁﻥ ﺳﮕﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻴﻠﻪ ﺭﻭﺑﺎﻩ ﺑﺎﺯﻯ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ‬
‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﭘﺎﻯ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻗﺪﻡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻛﺮﺑﻼ ﺭﺳﻴﺪ ﺧﺎﻙ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﺯﺭﺩ‬
‫ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻏﺒﺎﺭﻯ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﭘﺮ ﮔﺮﺩ ﺷﺪ ﺍﻡ ﻛﻠﺜﻮﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻋﺠﺐ ﺣﺎﻟﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ‬
‫ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻫﻮﻟﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﻰﺭﺳﺪ‬
‫ﺭﻳﮕﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﺗﺸﻨﻬﻠﺒﺎﻥ ﺳﻴﺮﺍﺑﺴﺖ‬ ‫ﻭﺍﺩﻯ ﻋﺸﻖ ﻛﻪ ﺟﺰ ﻛﺸﺘﻪ ﺩﺭﻭ ﻧﺎﻳﺎﺑﺴﺖ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻰ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻧﻮ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻳﺎﺭ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯ ﻭ ﺍﻯ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭ ﻛﺎﺭﺳﺎﺯ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﻨﻰ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺩﺭﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﻋﻀﺎ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﺗﻴﻎ ﻭ ﺗﻴﺮ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﮔﺸﺘﻪ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻭ‬
‫ﻣﻮﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻧﻜﻨﻰ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻧﺨﺮﺍﺷﻰ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﺗﺖ ﺍﻋﺪﺍ ﻋﻈﻴﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﻭ ﺟﺎﻧﮕﺪﺍﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺩﻫﻰ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺩﺍﻍ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ‬
‫ﻣﻼﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺎ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻣﻰﻧﻬﻰ‪.‬‬
‫ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺩﻝ‪ ،‬ﺩﺟﻠﻪ ﻭ ﺟﻴﺤﻮﻥ ﮔﺮﺩﺩ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻟﻬﺎ ﻫﻤﮕﻰ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﺩﺩ‬
‫ﭘﺲ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻗﺮﺑﺎ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﺪﺍﻯ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﺑﺎﻟﻘﻀﺎء‬
‫ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺻﺒﺮ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:06:34 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/014.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﭼﺎﺭﻩ ﭼﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﻳﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻛﺴﺎﻥ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻛﺮﺑﻼ ﺭﻗﻌﻬﺎﻯ ﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﺻﺮﺩ ﺧﺰﺍﻋﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻰ ﻭ ﻣﺮﺍ‬
‫ﺍﺳﺘﺪﻋﺎﻯ ﺁﻣﺪﻥ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﻛﻨﻰ ﻭ ﻋﻬﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻓﺎ ﺭﺳﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﻣﺮﻭﺕ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ‬
‫ﺑﺎﺷﻰ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻰ ﻛﻨﻰ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺣﺎﻻ ﻟﺸﮕﺮ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺳﺮ‬
‫ﺭﺍﻫﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻬﺎﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﻳﺎﺭﻯ ﻛﻨﻴﺪ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻻ ﻣﻦ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻗﻀﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺮﺻﺪ ﺍﻟﺮﺿﺎء ﺑﺎﻟﻘﻀﺎ ﺑﺎﺏ ﺍﷲ‬
‫ﺍﻻﻋﻈﻢ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻫﺎﻡ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺭﺿﺎ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻗﻀﺎ ﺩﺍﺩﻧﺴﺖ ﻭ ﺑﺲ ﭘﺲ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻴﺲ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻗﻴﺲ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﺍﻫﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﻗﻴﺲ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ‬
‫ﺍﺯ ﺑﻐﻞ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺪﺭﻳﺪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻭﺭﻧﺪﻩ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ‬
‫ﺑﻮﺩﻯ؟ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮﺍ ﺑﺪﺭﻳﺪﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ‬
‫ﻓﺎﺵ ﻛﺮﺩﻥ ﺷﺮﻁ ﻭﻓﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﻜﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﭼﻨﮓ ﻣﻦ ﺭﻫﺎﻳﻰ ﻳﺎﺑﻰ ﻳﺎ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻥ ﻛﻪ‬
‫ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻯ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻳﺎ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺭﻭﻯ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﮔﻮﻳﻰ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻭ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺍ‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﻨﻰ‪ .‬ﻗﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻜﻨﻢ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻨﺒﺮ ﻓﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺍﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭘﺲ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻼﻳﻖ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﺒﺮ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﻗﻴﺲ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺟﻼﻝ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﺩﺭﻭﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﺮ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎ ﺭﺍ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﭼﻨﺪ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻗﻮﻡ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻨﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻭﻻﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻴﻌﺖ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺍﺯ ﻳﺰﻳﺪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ‬
‫ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﭘﺲ ﺑﺸﺘﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﻳﺎﺭﻯ ﻭﻯ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺷﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺑﻼ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﺮﺑﻼ ﺁﻭﺭﺩ‪.‬‬
‫ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺷﻴﺮﺩﻟﻰ ﻛﺰ ﺑﻼ ﻧﭙﺮﻫﻴﺰﺩ‬ ‫ﻓﺮﺍﺯ ﻭﺵ ﺑﻰﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺩﺍﻡ ﺑﻼﺳﺖ‬

‫ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺬﻣﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ‬
‫ﻣﻨﺒﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﻛﻮﺷﻚ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﻗﺘﻞ ﻭﻯ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ‬
‫ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻨﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﻮﺷﺖ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻳﺰﻳﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﺍﮔﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﻳﺎﺑﻰ ﻳﺎ ﺧﺒﺮ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻯ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﻧﺮﻡ ﻧﺨﺴﺒﻰ ﻭ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺁﺏ ﺳﻴﺮ ﻧﺨﻮﺭﻯ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﺭﻯ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺑﺎ ﻛﻨﺪ ﺳﺮﺵ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﻰ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻳﺰﻳﺪ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻯ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻰﻛﻨﻰ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺵ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺮﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﻨﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺪﺍ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ‬
‫ﻗﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﺭﺿﺎﻯ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻏﻀﺐ ﺧﺎﻟﻖ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ‬ ‫ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﺮ ﻋﻘﺒﻰ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﭘﺲ ﺭﺳﻮﻝ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻣﺎ ﻟﻪ ﻋﻨﺪﻯ ﺟﻮﺍﺏ ﻓﻘﺪ ﺣﻘﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻠﻤﺔ ﺍﻟﻌﺬﺍﺏ ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﺰﺍ ﻭ ﺟﺰﺍﻯ ﺍﻭ ﺟﺰ ﻛﻠﻤﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﻧﻪ‪ ،‬ﺭﺳﻮﻝ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﺒﺮ ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺎﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺣﻀﺎﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻛﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﺘﺼﺪﻯ ﺣﺮﺏ‬

‫]‪ 11:06:34 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/014.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺣﺴﻴﻦ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺑﻠﺪﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺑﻼﺩ ﻋﺮﺍﻕ ﻛﻪ ﻃﻠﺒﺪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ ﻧﻮﺑﺖ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺳﻮﻡ ﻧﻴﺰ ﻛﺲ ﺍﺟﺎﺑﺖ‬
‫ﻧﻜﺮﺩ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺪﺗﻰ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﻨﻮﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺭﻯ ﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﻓﻰ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺁﻥ ﻭﻻﻳﺖ‬
‫ﻭﺳﻴﻌﺴﺖ ﻭ ﻋﺮﺻﻪ ﻓﺴﻴﺢ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺪﺍﺧﻞ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺁﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺭﻯ ﻭ ﻃﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻠﻮﺕ ﻗﻮﺕ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﻓﻌﻞ ﺁﺭﻡ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺣﻜﻮﻣﺖ‬
‫ﺭﻯ ﻭ ﺍﻳﺎﻟﺖ ﻃﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻭﻯ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻠﻌﺖ ﮔﺮﺍﻧﻤﺎﻳﻪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﻣﺮﻛﺒﻰ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﺯﺭ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﭘﺲ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭﻯ ﻟﺸﮕﺮ ﻣﻰﺩﻫﻢ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻛﻢ ﺭﻯ ﺷﺪﻯ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺧﺮﻭﺍﺭ ﺯﺭ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻧﻘﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫ﻣﻰﺑﺨﺸﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺭﻭﻯ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﺭﻯ ﻳﺎ ﺳﺮ ﻭﻯ ﻭ ﻣﺘﺎﺑﻌﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﻯ ﻋﻤﺮ‬
‫ﺳﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﺴﺖ ﻭ ﺑﻰﺗﻔﻜﺮ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭﻯ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﺎ‬
‫ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﻨﻢ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻭ ﻭ ﺯﻭﺩ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﺎﻥ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﺎﺻﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﺮ‬
‫ﻣﺮﻛﺐ ﺧﺘﻠﻰ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺭﻯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ‪ ،‬ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﻯ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ! ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ‬
‫ﭘﺎﻳﺎﻧﺶ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺗﻰ ﺩﺭ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﺎ ﺍﺛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﻧﻬﺎﻳﺘﺶ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻧﻰ‪.‬‬
‫ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺭﺥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻣﺮﺍﺩﺍﺕ ﻣﺎ ﺭﻭﺍﺳﺖ‬ ‫ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺨﺖ ﻧﻴﻚ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺭﺳﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﻋﻬﺪﻳﺴﺖ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺁﺭﺯﻭﺵ ﺧﻮﺍﺳﺖ‬ ‫ﺭﻭﺯ ﭘﺴﺖ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﻋﺎﺵ ﺟﺴﺖ‬
‫ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺯﻳﺎﺩ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭﻯ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺧﺎﺹ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺧﺘﻠﻰ ﻧﻴﺰ ﻋﻼﻭﻩ ﺁﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ‬
‫ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﻭ ﺍﻳﺎﻟﺖ ﻃﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻛﻨﻢ ﭘﺴﺮ ﻛﻬﺘﺮﺵ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﻬﺎﺕ ﻫﻴﻬﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﻮﺩﺍﻯ ﺑﻰﺣﺎﺻﻠﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺪﺍﻯ ﺩﻝ ﺩﺭ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻯ ﻫﻴﭻ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﻭﻯ ﻭ ﻛﻤﺮ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻛﺪﺍﻡ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮ ﻣﻰﺑﻨﺪﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ‬
‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺳﻌﺪ ﻭﻗﺎﺹ ﺑﻮﺩ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ‬
‫ﺟﺪ ﺍﻭ ﻧﺜﺎﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺗﻮ ﺣﺎﻻ ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﻰ؛ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺘﺮﺱ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭﻯ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮﺍﻧﺪﻳﺶ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﺧﺼﻮﻣﺖ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﻛﺸﻴﺪﻯ‬
‫ﭼﻪ ﺣﺠﺖ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭼﻪ ﻋﺬﺭ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﮔﻔﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺳﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺪﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻫﺎﻯ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻫﺎﻯ‬
‫ﻭ ﺍﻭ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺗﻮ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻗﺼﺪ ﻛﺸﺘﻦ ﻭﻯ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻏﺪﺍﺭ‬
‫ﻭ ﺑﻰ ﻭﻓﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻡ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﻜﻦ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﻧﻜﻮ ﻣﺤﻀﺮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻯ‬
‫ﺭﻭ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﻬﺘﺮ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺭﺍﺳﺘﺴﺖ ﻭﻟﻰ ﻧﺴﻴﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻧﻘﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻋﺎﻗﻞ ﻧﻘﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺴﻴﻪ ﻧﺪﻫﺪ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻏﺎﻳﺐ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻭﺯ ﭘﻰ ﻧﺴﻴﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﺒﺮ‬ ‫ﻧﻘﺪ ﺭﺍ ﺭﺍﻳﮕﺎﻥ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻩ‬
‫ﺍﺯ ﻋﺴﻠﻬﺎﻯ ﻧﺴﻴﻪ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﻮﻓﻰ ﻛﻪ ﺁﺑﻜﺎﻣﻪ ﻧﻘﺪ‬
‫ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﺣﺎﻝ ﻣﺎﻝ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻝ ﺁﺧﺮﺕ ﭼﻮﻥ ﺷﻮﺩ ﭘﺲ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺩﺍﺭﺍﻻﻣﺎﺭﻩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺍﺿﻰ ﺷﺪﻡ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺣﺴﻴﻦ‪ .‬ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﺮﺑﻼ ﮔﺴﻴﻞ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻣﻰﺭﻭﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﺮﺏ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ‬
‫ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﻣﻮﺻﻞ ﺑﻪ ﻧﺎﺭ ﺍﻣﺎ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻠﻚ ﺭﻯ ﻧﻴﺰ ﺳﺒﺐ ﺫﻭﻕ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻋﻴﺶ ﻭ‬

‫]‪ 11:06:34 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/014.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺖ ﭼﻨﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺭﺍﺯﻯ ﺗﺮﺟﻤﻬﺎﺵ ﺑﺮﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ‪:‬‬
‫ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺮ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻌﺐ‬ ‫ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺮﺏ‬
‫ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻠﻚ ﺭﺍﺳﺖ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﻐﺐ‬ ‫ﻣﺮﺍ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺭﻯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺮﺏ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺑﻪ ﻛﻴﻨﻪ ﭼﻮﻥ ﻛﺸﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻠﻚ ﺍﺩﺏ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺭﻯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺎﻳﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ‬
‫ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﻧﺴﺐ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺣﻠﻢ ﻭ ﻓﻀﻞ ﻭ ﺣﺴﺐ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻴﻎ ﻛﺸﻢ ﺩﺭ ﺭﺥ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻭﺭﺍﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﺁﺭﺩ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ‬ ‫ﺳﺰﺍﻯ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﻭ ﺩﻭﺯﺧﺴﺖ ﻭ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ‬
‫ﻫﻤﻰ ﺭﻭﺩ ﺯ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﻑ ﻧﺎﺭ ﺫﺍﺕ ﻟﻬﺐ‬ ‫ﻭﻟﻰ ﭼﻮ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻡ ﺩﺭ ﺭﻯ ﻭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺁﻥ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻤﺰﺓ ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺯﺍﺩﻩ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﺶ ﻋﺰﻡ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺟﺰﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ‬
‫ﻭﻯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺧﺎﻝ ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻰﺭﻭﻯ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺴﺖ ﻭ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﻗﻄﻊ ﺭﺣﻢ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ‬
‫ﺍﺷﺘﻬﺎﺭ ﺑﻪ ﻏﺪﺭ ﻭ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻰ ﺗﻮ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﭼﺮﺍﻳﻰ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻢ ﺍﻳﺎﻟﺖ ﻭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻧﻤﻰﺭﺳﺪ ﺣﻤﺰﺓ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﻙ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﻯ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺴﺮ ﺳﻌﺪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺭﺍ ﻓﺴﺦ ﻛﻨﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺣﺐ ﺟﺎﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺼﻴﺮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ‬
‫ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻬﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﺲ ﺑﺪﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ‬
‫ﺳﺒﺐ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﻮ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﻻﻳﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻗﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻜﺘﻮﺑﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻴﺪ ﻭ ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ‬
‫ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻗﺪﻭﻡ ﻣﻦ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺍﺯ ﺣﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻭﺍﻫﻴﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻧﻘﺾ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻢ ﺭﺍ‬
‫ﻳﺎﺭﻯ ﻧﺪﺍﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻡ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻦ ﻧﺸﻮﺩ ‪ -‬ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﺏ‬
‫ﺧﻮﺵ ﺩﻝ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﺑﺮﮔﺰﺭﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻧﻴﻔﺘﺪ ﭘﺲ‬
‫ﻣﻜﺘﻮﺑﻰ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻠﺘﻤﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺩﺍﺩ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﺮﺿﻪ‬
‫ﻛﻦ ﺍﮔﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﺎﻯ ﻭ ﺍﻻ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺭﺍﺿﻰ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻨﺲ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﭘﺴﺮ‬
‫ﺯﻳﺎﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻜﻨﻢ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﻧﺒﺮﻡ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺍﺑﺎ ﻭ ﺍﻣﺘﻨﺎﻉ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺳﻴﺪ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻣﺴﺘﻮﻟﻰ ﮔﺸﺘﻪ ﺣﺼﻴﻦ ﺑﻦ‬
‫ﻧﻤﻴﺮ ﻭ ﺷﺒﺚ ﺑﻦ ﺭﺑﻌﻰ ﻭ ﺷﻤﺮ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻰ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ‬
‫ﺍﺗﺒﺎﻉ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺗﺼﺮﻑ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﻣﺎﻧﻊ ﺁﺋﻴﺪ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﭘﺲ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ‪ ،‬ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺣﺠﺎﺝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﻮﺍﺭ‬
‫ﺟﻬﺖ ﺿﺒﻂ ﺁﺏ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺁﺏ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺯﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﺮ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺎﺱ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻰ‬
‫ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺁﺏ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﺎ ﻋﻤﺮﻭ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﺸﮕﻬﺎ ﺑﺮ ﺁﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺷﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﺲ ﻧﺰﺩ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻰ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ‬
‫ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺹ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺳﻮﺍﺭ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﻳﺤﻚ ﺍﻯ ﻋﻤﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻯ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻭﺳﺖ ﻧﺘﺮﺳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ‬
‫ﻭ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺁﺋﻰ ﻭ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﺎﺻﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺧﺎﺭﻑ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻏﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ‬
‫ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻯ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﻣﺸﻮ‪.‬‬

‫]‪ 11:06:34 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/014.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻐﺰ ﻭﻓﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭﻳﻦ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ‬ ‫ﮔﻨﺞ ﺑﻘﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭﻳﻦ ﺧﺎﻛﺪﺍﻥ‬
‫ﻛﺎﺳﻪ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺗﻬﻴﺴﺖ‬ ‫ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭﻳﻦ ﻣﺎﻳﺪﻩ ﺧﺮﮔﻬﻴﺴﺖ‬
‫ﻭﺍﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺑﺴﻮﺧﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭﻭ ﺩﻳﺪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﺪﻭﺧﺖ‬
‫ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺪﻧﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﭙﺴﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺩﺭ ﻋﺮﻭﺱ ﻋﺸﻮﻫﻨﻤﺎﻯ ﺟﺎﻧﺮﺑﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺒﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺠﻮﺯﻩ ﻋﺮﻭﺱ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻋﻤﺮ‬
‫ﺳﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﷲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﺣﻖ ﻭ ﺻﺪﻗﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﺁﻳﻢ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻓﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻤﺎﺭﺗﻬﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﻭﺭﺯﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﻗﺼﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ‬
‫ﭘﺴﺖ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻛﻮﺷﻜﻪ ﺍﻯ ﺭﻓﻴﻊ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻊ ﻫﺬﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻰ ﺳﺮﺍﻳﻰ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﺩﺭ‬
‫ﻭﻻﻳﺖ ﻛﻮﻓﻪ ﺿﻴﺎﻉ ﻭ ﻋﻘﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻫﺴﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻰﺍﻧﺪﻳﺸﻢ ﻛﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺼﺮﻑ ﮔﺮﺩﺩ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺿﻴﻌﺖ ﺿﺎﻳﻊ ﺷﻮﺩ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺠﺎﺯ ﻣﺰﺭﻋﻬﺎﻯ ﺑﺨﺸﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺭﺯﺩ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺳﺮ ﺩﺭ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻀﻞ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺛﻮﻕ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﻧﺮﺳﻰ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺑﻦ ﺍﺑﻮﻋﺒﻴﺪﻩ ﺛﻘﻔﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺣﻔﺺ ﻧﺎﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺮﺏ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﺗﺤﺮﻳﺺ ﻭ ﺑﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺭﻯ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ ﺑﺮﻳﺮ ﺑﻦ ﺣﻀﻴﺮ ﻫﻤﺪﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﺯﻫﺎﺩ ﻭ ﻋﺒﺎﺩ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﺑﺮﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮﺩﺍ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﻡ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﺍﺯ ﮔﻮﺵ ﻭﻯ ﺑﺮﻛﺸﻢ ﻭ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻤﻊ ﺭﺿﺎ ﺍﺻﻐﺎ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺻﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪ ﺗﻮ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻧﻴﺲ ﺑﺮﻳﺮ ﭼﻮﻥ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺼﺒﺎﺡ ﺑﻪ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ‬
‫ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻬﺎﻯ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﻳﺮ ﺑﻰﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻼﻡ ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻋﻤﺮ‬
‫ﺳﻌﺪ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺧﺎ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﻼﻡ ﻧﻜﺮﺩﻯ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﺮﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻟﻤﺴﻠﻢ ﻣﻦ ﺳﻠﻢ ﺍﻟﻤﺴﻠﻤﻮﻥ ﻣﻦ ﻳﺪﻩ ﻭ ﻟﺴﺎﻧﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻛﺴﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ‬
‫ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﻮ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻧﺒﻰ ﺑﺴﺘﻬﺎﻯ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺬﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﺘﺮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻯ ﭘﺲ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻰ؟‬
‫ﺍﺯ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻫﻴﭻ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﺮﻡ ﻭ ﺣﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﭘﺲ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﻳﺮ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﺪﺍﻝ ﻭ ﻗﺘﺎﻝ ﻛﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺼﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻻ ﻣﺤﺎﻟﻪ ﺟﺎﻯ ﺍﻭ ﺟﺤﻴﻢ ﻭ ﺟﺰﺍﻯ ﺍﻭ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﺮﻙ ﻣﻠﻚ ﺭﻯ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺩﻝ ﺍﺯ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺮﻳﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﺎﺑﻦ ﺳﻌﺪ! ﻫﺮ ﻛﻪ ﻫﻮﺱ ﻣﻠﻚ ﺭﻯ ﻛﻨﺪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺴﺎﻁ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﻖ ﺭﺍ ﻃﻰ‬
‫ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﻛﺐ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﭘﻰ ﻛﻨﺪ‬
‫ﻭ ﻣﺮﺩ ﻧﻴﻜﺒﺨﺖ ﻭ ﻋﺎﻗﻞ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻛﻰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:06:34 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/014.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﮔﻴﺮﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻴﺮ ﺭﻯ ﻛﻨﺪ‬

‫ﺁﺧﺮ ﻧﻪ ﻣﺮگ ﻧﺎﻣﻪ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ ﻃﻰ ﻛﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ ﻭﻯ ﻭﻓﺎ ﻧﻜﺮﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﻰ ﻛﻨﺪ‬
‫ﮔﻴﺮﻡ ﻛﻪ ﺑﮕﺬﺭﻯ ﺗﻮ ﺯ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﺑﻪ ﮔﻨﺞ ﻭ ﻣﺎﻝ‬
‫ﭘﺲ ﺑﺮﻳﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺁﻥ ﺳﻴﺎﻩ ﮔﻠﻴﻢ ﻋﻘﺎﺏ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﻌﻴﻢ ﻣﻘﻴﻢ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﮔﻠﻴﻢ ﺑﺨﺖ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻓﺘﻨﺪ ﺳﻴﺎﻩ‬ ‫ﺑﻪ ﺁﺏ ﺯﻣﺰﻡ ﻭ ﻛﻮﺛﺮ ﺳﻔﻴﺪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺮ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﺷﻨﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ‬
‫ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﻭ ﻣﺮﺍﺳﻠﻪ ﻭﺍﻗﻌﺴﺖ ﻭ ﺷﺐ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺗﺪﺑﻴﺮﻫﺎ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣﺎﻝ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﺖ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﻧﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺍﻭ‪ .‬ﻣﻰﺷﻨﻮﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﻼﻣﻰ ﻭ ﭘﻴﻐﺎﻣﻰ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﻣﻨﺸﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻳﻢ ﺑﺎﺯ‬
‫ﻓﺮﺳﺖ ﻭ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭﻯ ﻟﺸﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺮ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﮔﺬﺍﺭ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ ﺷﺪﻩ ﺩﻝ ﺑﺮ ﺣﺮﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻧﻬﺎﺩ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﻣﺤﺮﻡ ﺩﺭ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﺏ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻓﺮﻳﺎﺩ‬
‫ﺍﻟﻌﻄﺶ ﺍﻟﻌﻄﺶ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﭼﻮﻥ ﻗﺪﺭﻯ ﺑﻜﻨﺪﻧﺪ ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺏ ﺷﻴﺮﻳﻦ‬
‫ﺧﻨﻚ ﺧﻮﺷﮕﻮﺍﺭ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﻛﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺸﮕﻬﺎ ﭘﺮﺁﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺮﺍﻣﺘﻬﺎﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺎﺯ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﻝ ﺩﺍﺩﻫﺎﻯ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﭼﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﺎﺭ ﺑﺮ‬
‫ﻭﻯ ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮ ﻭ ﻣﺠﺎﻝ‪ ،‬ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻨﮓ ﺳﺎﺯ ﺍﻳﻨﻚ ﻟﺸﮕﺮ ﭘﻰ ﺩﺭ ﭘﻰ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻢ ﺁﻥ ﮔﻪ ﺷﻤﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻳﺰﻳﺪ ﻛﻠﺒﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺣﺼﻴﻦ ﺑﻦ ﻧﻤﻴﺮ ﺳﻜﻮﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻫﻔﺪﻩ ﻫﺰﺍﺭ‬
‫ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻧﺪﻙ‬
‫ﻣﺮﺩﻣﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺍﺳﺪﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﻨﻰ ﺍﺳﺪ ﻧﺸﺴﺘﻬﺎﻧﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺮﻭﻡ‬
‫ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺼﺮﺕ ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﭘﺲ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻣﻨﻴﺪ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ‬
‫ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﻃﻠﺒﻴﺪ ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺍﻟﺒﺸﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ‬
‫ﺑﺮﭘﺎﻯ ﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻻﻑ ﻣﺤﺒﺖ ﺯﻧﺪ ﻣﻨﻢ‪ .‬ﮔﻮﺍﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺩﻋﻮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻮﺩﻡ ﺣﺒﻴﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺸﺮﻙ ﺍﷲ ﻳﺎﺑﻦ ﺍﻟﺒﺸﻴﺮ ﺑﺎﻟﺠﻨﺔ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺑﺸﻴﺮ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﻫﺪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻧﻮﺩ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﺍﺳﺪ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻜﻤﻞ ﻭ ﻣﺴﻠﺢ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺗﺎﺯﻯ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻗﻀﺎ‬
‫ﺭﺍ ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺭﺯﻕ ﺷﺎﻣﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻏﻤﺎﺯ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ‬
‫ﺁﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﻜﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻨﻰ ﺍﺳﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺟﻤﻌﻰ‬
‫ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻗﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺁﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﺒﻴﺐ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﻣﻮﺟﺐ‬

‫]‪ 11:06:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/015.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﺯﺩﻳﺎﺩ ﺣﺰﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻟﺸﮕﺮ ﻏﻢ ﻭﺍ ﻧﻤﻰﺍﻓﺘﺪ ﺯ ﻫﻢ‬ ‫ﻫﺮ ﺩﻡ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ ﻏﻤﻰ ﺑﺎﻻﻯ ﻏﻢ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺪ ﻭ ﻣﺪﺩ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ ﺁﺗﺶ ﻏﻀﺐ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﺷﺘﻌﺎﻝ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺩﺍﺩ‬
‫ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﺸﻮﻯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ‬
‫ﺑﺮﺳﻴﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﮕﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺸﮕﺮ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺭﻭﺯ ﻧﻬﻢ ﻣﺤﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎﺳﻮﻋﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺯﺍﻧﻮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩ ﺳﭙﺎﻩ ﻭ ﻧﻌﺮﻩ‬
‫ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻗﻌﻘﻌﻪ ﺳﻼﺡ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﻭﻗﻮﻑ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﻮﺍﺭ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻣﺪﻥ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻋﺒﺎﺱ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺣﺮﺏ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩﻩ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻰﮔﺎﻫﺴﺖ ﻭ ﺑﺎﻗﻰ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﺍﻣﺸﺐ ﺭﺍ ﻣﻬﻠﺖ ﻃﻠﺐ ﻛﻪ‬
‫ﺷﺐ ﺁﺩﻳﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺐ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺍﻭﺭﺍﺩ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺐ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻋﺒﺎﺱ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻳﻚ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻬﻠﺖ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺑﺎﺯ ﭘﺴﻴﻦ‬
‫ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﻭﻯ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺍﺩ ﻭ ﺍﺫﻛﺎﺭ ﻭﻯ ﺧﻠﻠﻰ ﻧﻴﻔﺘﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﺎ ﺍﻣﺮﺍﻯ ﻟﺸﮕﺮ‬
‫ﻣﺸﺎﻭﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﻢ ﻭ ﺷﻤﺮ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻰﺯﺩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻫﻤﺎﻝ ﻭ‬
‫ﺍﻣﻬﺎﻝ ﻣﺠﺎﻝ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺑﻮﺷﻌﺒﺎﻥ ﻛﻨﺪﻯ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺣﺠﺎﺝ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺷﺮﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺯﺩﻩ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﺨﺖ ﺩﻟﻰ ﻭ ﺳﺴﺖ ﭘﻴﻤﺎﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﻡ ﻳﺎ ﺍﺯ ﭼﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﻣﻬﻠﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪﻯ‬
‫ﻣﻬﻠﺖ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺖ ﺟﺪ ﻭﻳﻴﺪ ﺍﺯ ﺧﺎﻟﻖ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺧﻼﻳﻖ ﺷﺮﻡ ﺩﺍﺭﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﺲ ﺳﺨﺖ ﺭﻭﻯ ﻭ ﺳﺴﺖ ﺩﻳﻨﻴﺪ‬
‫ﭼﻮ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻟﻌﻴﻦ ﺑﺎ ﻛﺒﺮ ﻭ ﻛﻴﻨﻴﺪ ﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻴﺰ ﺁﺯﺭﻣﻰ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺻﺪ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼﻳﻨﺪ‬ ‫ﺯ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺷﺮﻣﻰ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ‬
‫ﻧﻪ ﺁﺧﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﺼﻄﻔﺎﻳﻨﺪ‬
‫ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺣﺮﺏ ﺑﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﮔﻤﺎﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﮔﺮﺩ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﺧﻨﺪﻗﻰ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺼﺎﻑ ﺍﺯ ﻳﻜﺠﺎﻧﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﺮﻡ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺗﻌﺮﺽ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺍﻳﻤﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﭘﺮ ﻫﻴﺰﻡ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺴﻰ ﺷﺒﻴﺨﻮﻥ ﻧﻴﺎﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﺯﺩﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﻋﺮﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﺳﺒﻰ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺁﻥ ﺳﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺯﺩﻯ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻛﺬﺑﺖ ﻳﺎ ﻋﺪﻭ ﺍﷲ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻰ ﺍﻯ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﺪﺍﻯ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻮﺳﺠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﺗﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺯﻧﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺣﺮﺏ ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﻰ ﻛﻨﻢ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻧﮕﺮ ﺗﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﻨﻰ ﭘﺲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺩﻋﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺟﺮﻩ ﺍﻟﻰ‬
‫ﺍﻟﻨﺎﺭ ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻛﺶ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻋﻘﺒﻰ ﻛﺸﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﭽﺸﺎﻥ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ‬
‫ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺩﻋﻮﺓ ﺍﻟﻤﻈﻠﻮﻡ ﻣﺠﺎﺑﺔ ﺍﺛﺮ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﺒﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﻯ ﺑﻪ ﺳﻮﺭﺍﺧﻰ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺳﻔﻞ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻋﻨﺎﻥ ﺍﺯ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﭘﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺏ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﻰﺩﻭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻨﺪﻕ ﺁﺗﺶ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺳﺠﺪﻩ ﺷﻜﺮ ﺑﻪ‬

‫]‪ 11:06:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/015.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩ ﺁﻥ ﮔﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﺫﺭﻳﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺗﻮ ﺍﻳﻢ ﺩﺍﺩ‬
‫ﻣﺎ ﺍﺯ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﺑﻦ ﺍﺷﻌﺚ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﻳﺸﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻻﻑ ﻣﻴﺰﻧﻰ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻏﻴﺮﺕ ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﺮﻳﻢ ﻛﺎﺭ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺪﻫﻨﻮﺍﺯ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪﺍﻳﺎ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺍﺷﻌﺚ ﻗﺪﺡ ﻧﺴﺐ ﻣﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﻮ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺪ ﻓﺎﺭﻩ ﻓﻰ ﺍﻟﻴﻮﻡ ﺫﻻ ﻋﺎﺟﻼ ﭘﺲ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻭﻯ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﻤﺎﻯ ﻭ ﺭگ ﺟﺎﻧﺶ ﻗﻄﻊ ﻛﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻴﺮ ﺩﻋﺎﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮ ﻫﺪﻑ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﻗﻀﺎ ﺍﺯ ﻓﻀﺎﻯ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻔﻮﺭ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﺁﻥ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺗﻘﺎﺿﺎﻳﻰ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﻗﻀﺎﻯ ﺣﺎﺟﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻛﮋﺩﻣﻰ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﺍﻟﻪ ﻧﻴﺸﻰ ﺑﺮ ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺯﺩ ﻭ ﻣﻜﺸﻮﻑ ﺍﻟﻌﻮﺭﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﻣﻰﮔﺮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﭘﻠﻴﺪ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﻣﻠﻮﺙ ﺍﻭ‬
‫ﺟﺪﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻪ‪.‬‬
‫ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺸﺖ ﭘﺲ ﺟﻌﺪﻩ ﻗﺮﻧﻰ ﭘﻴﺶ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﺭﺍ‬
‫ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻣﻮﺍﺝ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﻧﭽﺸﻰ ﺗﺎ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻴﺪ ﺁﺏ ﺩﺭ‬
‫ﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﻣﺘﻪ ﻋﻄﺸﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻤﻴﺮﺍﻥ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻰﺳﺒﺒﻰ ﺍﺳﺒﺶ ﺩﺭ ﺭﻣﻴﺪ ﻭ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﻭ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺍﺳﺐ ﻣﻰﺩﻭﻳﺪ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻟﻌﻄﺶ ﺍﻟﻌﻄﺶ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺁﺏ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺍﻭ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‬
‫ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﻤﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻭﻻﻳﺖ ﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻟﺸﮕﺮ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻥ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻛﺮﺍﻣﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺻﺮﺍﻓﺖ ﺟﻬﻞ ﻭ ﻋﻨﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺍﺷﻘﻴﺎ ﻣﻨﻜﺮ ﻛﺮﺍﻣﺎﺗﻨﺪ‬
‫ﺩﺭ ﺑﺴﺎﻁ ﻣﻨﺎﻛﺮﺕ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺻﻔﺎ ﻓﺮﻭ ﻧﺎﺭﻧﺪ‬
‫ﺍﻭﻟﻴﺎ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ‬
‫ﺩﺩ ﻭ ﺩﻳﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﻉ ﺍﻧﺲ ﻧﻴﻨﺪ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺟﻨﺲ ﻧﻴﻨﺪ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺣﺮﺏ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺭﻭﻯ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺣﻰ ﻗﻴﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻪ ﺫﻛﺮ‬
‫ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺩﺭﻭﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﻨﺎﻫﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻰﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﺩﺭ ﻣﻘﺘﻞ ﺧﻮﺩ ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﺎﺳﻮﻋﺎ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﺷﺐ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺳﻴﺎﺭﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﻘﺎﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺷﺐ ﻣﺸﻜﻔﺎﻡ ﭘﻼﺱ‬
‫ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻛﺒﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﺧﺎﺗﻮﻧﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻼ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﻛﺮﺑﻼ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺷﻔﻖ ﺧﻮﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺳﭙﻬﺮ‬
‫ﺭﻳﺨﺖ ﻋﺮﺻﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﺩ ﺍﺩﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭ ﻓﺮﻕ ﻣﻰﺑﻴﺨﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻪ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺷﺶ ﺗﺒﺎﻩ ﻛﺮﺩ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺩ ﻇﻠﻢ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻛﺮﺳﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﺝ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﻨﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻊ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﻛﺮﺳﻰ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺧﻄﺒﻬﺎﻯ ﺩﺭ ﻏﺎﻳﺖ ﺟﺰﺍﻟﺖ ﻭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻼﻏﺖ ﺍﺩﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺛﻨﺎﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻭ ﺗﻌﻈﻴﻢ‬
‫ﻭ ﺩﺭﻭﺩ ﺑﺮ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻟﺤﻤﺪ ﷲ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺴﺮﺍء ﻭ ﺍﻟﻀﺮﺍء ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ‬
‫ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﻭﻓﺎﺗﺮ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺣﻴﻤﺘﺮ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﻓﺠﺰﺍﻛﻢ ﺍﷲ ﻣﻨﻰ ﺧﻴﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ‬
‫ﺟﻬﺖ ﻣﻦ ﺟﺰﺍﻯ ﺧﻴﺮ ﺩﻫﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﺭﻗﺒﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺑﻘﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﻠﻰ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻭ‬
‫ﻇﻦ ﻣﻦ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻃﻠﺐ ﺷﻤﺎ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﭘﺲ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻣﻦ‬
‫ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺳﺖ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺁﻓﺎﻕ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﺤﻨﺖ ﺭﻫﺎﻳﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﻓﺮﺝ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺸﺘﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺳﻮﻯ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﺍﻧﻴﺪ‬ ‫ﻣﻦ ﺷﺪﻡ ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﻏﻢ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫]‪ 11:06:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/015.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﻟﻴﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻭ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ‬
‫ﺑﻘﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺗﻮ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻦ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺭﻣﻘﻰ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﺎ ﺍﻋﺪﺍﻯ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ‪.‬‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻭﻓﺎﺋﻴﺖ ﻧﺒﻮﺩ‬

‫ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮﻡ ﺁﻥ ﻋﻬﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻋﺎ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﺑﻨﺎﻯ ﻋﻢ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﻮﺍﻋﻴﺪ ﻛﺎﺫﺑﻪ ﻭ‬
‫ﺍﻛﺎﺫﻳﺐ ﺑﺎﻃﻠﻪ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﭘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﻭﻯ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻛﻮﻯ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻗﺪﺍﻡ‬
‫ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﺍﻓﺴﺎﺩ ﺑﺮ ﺍﻳﻔﺎﺩ ﻧﺎﻳﺮﻩ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ﻋﺮﺽ ﻣﺼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺪﻑ ﺳﻬﺎﻡ ﺗﻌﺮﺽ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﺳﻢ‬
‫ﺣﻘﺸﻨﺎﺳﻰ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻧﺒﻮﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻰ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺍﻻ ﻟﻌﻦ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻣﻦ ﺍﻛﻔﺮ ﺍﻟﻨﻌﻢ ﺗﺎ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺧﻠﻌﺖ‬
‫ﺳﻌﺎﺩﺕ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻠﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻏﻤﺰﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ‬
‫ﺑﻨﻰﻃﻰ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺩﺭ ﻛﺮﻡ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﺍﻣﻴﻪ‬
‫ﺑﻜﺸﺪ ﻇﻬﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﻮﺩﻡ ﻭ ﺣﻘﺎ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺷﻨﻮﺩﻩ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﺣﺮﺏ ﺻﻔﻴﻦ ﻧﺪﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻮﻣﺴﻠﻢ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ ﺍﺑﻮﻣﺴﻠﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﻨﻔﻴﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺻﻔﺴﺖ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﻣﻦ ﺍﺑﻮ ﺳﻠّﻢ ﺧﻮﻻﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻘﺼﻮﺩ‬
‫ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻴﺶ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺸﺮﻕ ﺑﺎ ﺭﺍﻳﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻭﻯ ﺣﻖ‬
‫ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺮﻛﺰ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ ﺧﻮﺷﻮﻗﺖ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻋﺪﺍﻯ ﺩﻳﻦ ﻭ ﻧﮕﻮﻧﺴﺎﺭﻯ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺟﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﻞ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﻟﻨﺒﻮﺓ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺲ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻟﺪﻋﻮﻩ‬
‫ﺍﺑﻮﻣﺴﻠﻢ ﻣﺮﻭﺯﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻠﻤﻬﺎﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﺍﺯ ﻣﺮﻭ ﺷﺎﻫﺠﻬﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻨﻰ ﺍﻣﻴﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺎﻣﺖ ﻣﺮﻭﺍﻧﻴﺎﻥ‬
‫ﺑﭙﺮﺩﺍﺧﺖ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻧﻤﻚ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﻳﺰﻳﺪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺭﺍ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺪﺭﻳﻦ ﺯﻭﺩﻯ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺩﺍﻍ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺩﺍﻍ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ‬
‫ﻣﺎﺋﻴﻢ ﻭ ﺧﺎﻙ ﻛﻮﻳﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺯ ﺗﻦ ﺑﺮﺁﻳﺪ‬
‫ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﻓﺪﺍ ﻧﻜﻨﻴﻢ ﻭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺍﺭﺯﺩ ﻛﻪ ﻧﺜﺎﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻙ ﭘﺎ ﻧﺴﺎﺯﻳﻢ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻯ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺧﺖ ﻭ‬
‫ﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻯ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻰﺑﺎﺯﻳﻢ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﺕ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﺴﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺟﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﻣﻰﺳﺎﺯﻳﻢ ﺗﻮ ﻧﻪ‬
‫ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻀﺎﻳﻘﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺁﻥ ﺩﻟﺒﺮﻯ ﻛﻪ ﺭﺿﺎﻯ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻯ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺩ‪.‬‬

‫ﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﺯ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﻛﻮﺗﻪ ﻧﻜﻨﻴﻢ‬

‫ﺗﺎ ﺳﺮ ﺯ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺍﺟﻞ ﺑﺮ ﻧﺰﻧﻴﻢ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺻﺪﻕ ﻭ ﺻﻔﺎ ﺩﻡ ﻣﻰﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪﻣﻨﺪ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﺟﻬﺖ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍﻧﺪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻬﻢ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻣﻦ ﺑﺮﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﻘﻴﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺻﺒﺎﺡ ﺣﺎﺿﺮ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻣﺨﺎﺩﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺧﻮﺩ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺍﺩ ﻭ ﺍﺩﻋﻴﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﺯ ﻋﺮﺻﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻏﺮﻓﻪ ﻣﺎﻩ‬
‫ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﻢ ﺍﺷﻚ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻋﻨﺎ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﺎﻫﻰ ﻣﻰﺭﺳﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:06:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/015.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﺎﻫﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺷﻚ ﻭ ﺁﻩ ﻣﻰﮔﻴﺮﻡ ﮔﻮﺍﻩ‬ ‫ﺍﺷﻚ ﭼﺸﻤﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻰ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ‬
‫ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯﻯ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻫﺎﺗﻔﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺧﻴﻞ ﺍﷲ ﺍﺭﻛﺒﻮﺍ ﺍﻯ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﺍﺭ‬
‫ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻧﺸﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﺭﺣﻠﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺍﺭﺍﻟﻘﺮﺍﺭ ﺁﻣﺪ ﺍﻡ ﻛﻠﺜﻮﻡ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﻬﻮﺷﺎﻥ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻋﺰﻳﺰ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍ ﺷﻨﻴﺪﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻋﺠﻴﺒﺘﺮ ﻫﻢ ﺩﻳﺪﻯ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻮﺭ ﺑﺎﺻﺮﻩ ﺍﺯ ﻓﻠﻚ ﺩﻣﺎﻍ ﺑﻪ ﺍﻓﻮﻝ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﺸﻤﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮔﻠﺸﻦ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻭﺭﺍﺛﺖ ﺟﺪﻡ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ ﺗﻨﺎﻡ ﻋﻴﻨﻰ ﻭ ﻻ ﻳﻨﺎﻡ ﻗﻠﺒﻰ ﭼﺸﻤﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ‬
‫ﺩﻟﻢ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺳﮕﺎﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﮓ ﭘﻴﺴﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﺸﻤﻨﺎﻛﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ‬
‫ﻣﺮﺍ ﻫﻼﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺟﺪﻡ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺑﻨﻰ ﺍﻯ ﭘﺴﺮﻙ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻯ‬
‫ﺷﻬﻴﺪ ﺁﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺍﻯ ﻣﻈﻠﻮﻣﺘﺮﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺭﻭﺡ ﭘﺎﻙ ﺗﻮ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ ﻭ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﻣﻸ ﺍﻋﻠﻰ ﺁﻣﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ ﺟﻬﺪ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﺍﻓﻄﺎﺭ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺗﻮﻗﻒ ﻭ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺟﺪﻡ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﺷﺘﻬﺎﻯ ﺩﻳﺪﻡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻰ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ‬
‫ﺍﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎ ﺷﻴﺸﻪ ﺳﺒﺰ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻴﺸﻪ ﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭﺩ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﺮﺍ ﻃﻠﺐ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ ﻭﺩﺍﻉ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﺍﻯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻛﻴﻦ ﺩﻡ ﺳﻔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻣﺴﻜﻦ ﺍﺻﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻯ ﺩﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻣﺼﺮ ﻋﺰﺕ ﺭﺍ ﻋﺰﻳﺰﺁﺳﺎ ﻣﻘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻛﺮﺍﻫﻴﻢ ﭼﻮﻥ ﻳﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﻴﺮ‬
‫ﺯﻭ ﭼﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﻫﻤﺘﺎﻥ ﻗﻄﻊ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺣﺎﺻﻞ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺘﺎﻋﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺂﻥ ﺭﺍ ﻗﻴﻤﺘﻴﺴﺖ‬
‫ﻣﻨﺰﻝ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﻘﻌﻬﺎﻯ ﺯﻳﻦ ﺧﻮﺑﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﺮﻡ ﻣﻰﺭﻭﻳﻢ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﻧﻚ‬
‫ﻛﻮ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﻮ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺯﻳﻨﺠﺎ ﺳﻔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻋﺰﻡ ﺗﻤﺎﺷﺎﻯ ﺭﻳﺎﺽ ﻗﺪﺱ ﻫﺴﺖ‬
‫ﭘﺲ ﺣﺮﻡ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻣﺠﺎﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ‬
‫ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﭘﺮﺧﻮﻥ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﮕﺎﻥ ﻣﻦ‬
‫ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺳﻮﺯﺩ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻭﻗﺖ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻋﻼﻭﻩ ﺣﺰﻥ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﺷﺪﻩ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﻏﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﭘﺲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻳﺎﺭ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﭼﻪ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻏﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺧﻮﺭﺩ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﺸﺘﻰ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺳﻜﻮﻥ ﺩﺭ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﺏ ﺣﻴﺮﺕ ﻭ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻓﻮﺍﺝ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻭ ﺍﺣﺰﺍﻥ ﻣﺘﻼﻃﻢ ﻭ ﻣﺘﺮﺍﻛﻢ ﺷﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ‬
‫ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻐﻤﻪ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﺟﮕﺮﺧﺮﺍﺵ ﺗﺮﻧﻢ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ‪:‬‬
‫ﻣﻮﺟﺰﻥ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻏﻤﻰ‬
‫ﻣﻰﺭﺳﺪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻟﺐ ﺻﺪﺍﻯ ﻣﺎﺗﻤﻰ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﻛﺎﺭ ﻋﺎﻟﻤﻰ‬
‫ﺍﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﻡ ﻛﻠﺜﻮﻡ ﺑﻰﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﮔﻠﺪﺳﺘﻪ ﺑﺎﻍ ﻻ ﻓﺘﻰ ﻭ ﺍﻯ ﻻﻟﻪ ﻧﻮﺭﺳﺘﻪ ﭼﻤﻦ ﻫﻞ ﺍﺗﻰ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺷﻨﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻏﻤﺎﻧﺪﻭﺯ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺗﺎﺏ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺟﮕﺮﺳﻮﺯ ﺟﺪ ﻣﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺣﻠﺖ‬

‫]‪ 11:06:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/015.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻣﺤﺮﻡ ﻣﺎ ﭘﺪﺭﺕ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺑﺎﻝ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺭﻭﺿﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ‬
‫ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﺎ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻣﺤﺮﻡ ﻣﺤﺮﻭﻣﺎﻥ ﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻯ ﺍﻯ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺮﻭﻯ ﻣﺤﺮﻡ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﻫﻢ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺮ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻓﺮﺍﻗﺰﺩﮔﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﻬﺪ؟‬
‫ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﻳﺖ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﻢ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻰ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺻﺒﺢ ﺑﺪﻣﻴﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺁﻥ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﭼﺎﻙ ﺯﺩ ﻓﻠﻤﺎ ﺍﺿﺎء ﺍﻟﺼﺒﺢ ﻓﺮﻕ ﺑﻴﻨﻨﺎ ﺻﺒﺢ ﺳﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺯ‬
‫ﺳﭙﻬﺮ ﻛﺒﻮﺩﭘﻮﺵ ﺧﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﻓﻠﻚ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﺩﻝ ﭘﺮﺁﺗﺶ ﻃﺎﻟﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﮔﻴﺴﻮﻯ‬
‫ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﺷﻬﺪﺍ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﻭ ﻣﻮﻯ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺯﺭ ﺣﻠﻘﻪ ﻓﻠﻚ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻴﺐ ﺗﺎ‬
‫ﺩﺍﻣﻦ ﻓﺮﻭ ﺩﺭﻳﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﺭﻳﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻣﻔﺨﺮ ﺍﻟﻬﺪﺍﺳﺖ‬
‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻛﺒﻮﺩ ﻓﻠﻚ ﻏﺮﻕ ﺧﻮﻥ ﭼﺮﺍﺳﺖ‬
‫ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﺳﭙﻬﺮ ﭼﺮﺍ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻗﺒﺎﺳﺖ‬
‫ﮔﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺷﺮﻉ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻣﻰﺭﻭﺩ‬
‫ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ ﺭﺥ ﻟﻌﻠﻰ ﭼﻮ ﻛﻬﺮﺑﺎﺳﺖ‬
‫ﮔﺮ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺁﻥ ﺭﺥ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﻧﺴﻮﺧﺖ ﺯﺍﺭ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺛﺮ ﺻﺒﺢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻴﻤﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺳﻨﺖ ﺍﺩﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﺽ ﺭﺍ ﺑﺎ‬
‫ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﺰﺍﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻋﺎ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﺍﻭﺭﺍﺩ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻮﺱ ﺣﺮﺑﻰ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻧﺎﻯ ﺭﺯﻣﻰ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺟﻮﻕ‬
‫ﺟﻮﻕ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻣﻜﻤﻞ ﻭ ﻣﺴﻠﺢ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﻳﺘﻬﺎ ﻭ ﻋﻠﻤﻬﺎ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺪﺍﻯ ﻫﻞ ﻣﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻟﻴﺎﻥ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﺳﭙﺎﻩ ﻋﺮﺍﻕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺍﻫﻞ ﺣﺠﺎﺯ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮگ ﻭ ﻧﻮﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻋﺸﺎﻗﻮﺍﺭ ﻛﻤﺮ ﺧﺪﻣﺘﮕﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ‬
‫ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﺧﺴﺮﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺻﻒ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻌﺒﻴﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻣﻴﻤﻨﻪ ﺗﺎ ﻣﻴﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻬﺪﻩ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺣﺠﺎﺝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻴﺴﺮﻩ ﻧﺎﺳﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺮ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﻻﻯ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻗﻠﺐ ﺩﻝ ﺳﻴﺎﻩ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺳﭙﺎﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﭼﻨﺪ ﺑﻴﺶ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﻟﺸﮕﺮ‬
‫ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﻣﻴﻤﻨﻪ ﺑﺎ ﻣﻴﻤﻨﺖ ﺭﺍ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺯﻫﻴﺮ ﺑﻦ ﻗﻴﻦ ﺑﺠﻠﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺴﺮﻩ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺍﺳﺪﻯ ﺭﺍ ﻣﻘﺮﺭ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺭﺍﻳﺖ ﻧﺼﺮﺕ ﺁﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺷﻴﺪ ﺧﻮﺩ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﺎﻯ ﻗﻠﺐ ﺻﺪﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻥ ﺻﺪﺭ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ‬
‫ﺟﺎﻯ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻧﻘﺪﻫﺎﻯ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺮ ﻛﻒ ﺑﺎﻛﻔﺎﻳﺖ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻫﺎﺗﻒ ﻏﻴﺒﻰ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﻻ ﺭﻳﺒﻰ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﻮﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻧﺪﺍ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ‪:‬‬
‫ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮕﺴﺖ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻛﻮﺷﺶ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﻨﮓ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺗﻨﮓ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺗﻨﮓ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺗﺎ ﺷﻮﺩ ﻣﺮﺩ ﻋﺮﺻﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ‬
‫ﮔﺎﻩ ﺷﺴﺘﻦ ﺩﺭﻧﮓ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻭﻗﺖ ﺟﻮﺷﺶ ﺷﺘﺎﺏ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺯ ﺍﺷﻚ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﻧﮓ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺷﻜﻢ ﻣﺎﻩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﻣﺎﻫﻰ ﺭﺍ‬
‫ﺟﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﻡ ﻧﻬﻨﮓ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺍﻧﺪﺭﻳﻦ ﺑﺤﺮ ﻏﻮﻃﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺭﺩ‬
‫ﻫﻤﭽﻮ ﺷﻴﺮ ﻭ ﭘﻠﻨﮓ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺭﺯﻡ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﮕﺎﻥ ﺭﻭﺑﻪ ﺑﺎﺯ‬
‫ﻓﻜﺮ ﺗﻴﺮ ﺧﺪﻧﮓ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻭﺯ ﭘﻰ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎﻯ ﻛﺠﺒﻴﻨﺎﻥ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺻﻒ ﺭﺍﺳﺖ ﺷﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺷﺮﻳﻒ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ‬

‫]‪ 11:06:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/015.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺳﻠﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭﺍﻋﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﻛﻪ ﺷﻬﺴﻮﺍﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺍﻧﺎ ﻧﺒﻰ ﺑﺎﻟﺴﻴﻒ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻰ ﺣﻤﺎﻳﻞ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺑﺮ ﺍﺳﺒﻰ ﻣﺮﺗﺠﺰ ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﻛﺐ ﺭﺍﻛﺐ ﺑﺮﺍﻕ ﺑﻮﺩﻯ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺷﻌﺮﻯ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﻴﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬

‫ﻛﻔﺎﻳﻦ ﺑﻬﺬﺍ ﻣﻔﺨﺮﺍ ﺣﻴﻦ ﺍﻓﺨﺮ‬ ‫ﺍﻧﺎ ﺍﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻄﻬﺮ ﻣﻦ ﺁﻝ ﻫﺎﺷﻢ‬
‫ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﻋﺮﺍﻕ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻰﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﻴﺮﻩ ﻣﺼﻄﻔﻰﺍﻡ ﻭ ﺳﺒﻂ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺧﺪﺍﻳﻢ ﻭ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺍﻡ ﻭ ﻗﺮﺓ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰﺍﻡ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﺍﺳﺖ ﻋﻤﻢ ﺟﻌﻔﺮ ﻃﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻯ ﻓﻀﺎﻯ‬
‫ﺟﻨﺎﺕ ﺍﻟﻌﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻋﻢ ﭘﺪﺭﻡ ﺣﻤﺰﺓ ﺳﻴﺪ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺍﻋﻪ ﻣﺒﺎﺭﻙ‬
‫ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺗﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻤﺎﻳﻞ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺐ ﺧﺎﺻﻪ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ‬
‫ﻧﻌﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﺣﻖ ﻭ ﺻﺪﻕ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻭﺟﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺣﻼﻝ ﻣﻰﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺁﺑﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﺩ ﻭ ﺩﺍﻡ ﻭ ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﻧﺼﺎﺭﻯ ﺣﻼﻟﺴﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ‬
‫ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺣﻮﺽ ﻛﻮﺛﺮ ﻫﻤﭽﻮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﺎﺯ‬
‫ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺛﻨﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﻧﺴﻮﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ‬
‫ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺁﻥ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻ ﺣﻮﻝ ﻭ ﻻ ﻗﻮﺓ ﺍﻻ ﺑﺎﷲ ﺍﻟﻌﻠﻰ ﺍﻟﻌﻈﻴﻢ ﭘﺲ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﻳﺴﺖ ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻑ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻓﺖ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻛﺬﺏ ﺭﺍ ﺣﺮﺍﻡ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﮕﻔﺘﻬﺎﻡ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺧﻼﻑ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﻴﭻ‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﺯﺭﺩﻩ ﻭ ﺗﺎ ﻗﻠﻢ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﺎﺭﻯ ﮔﺸﺘﻪ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺍﻟﻬﻰ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻧﻜﺮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻧﺴﺐ ﻋﺎﻟﻰ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﻼﺯﻡ ﺭﻭﺿﻪ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺗﺮﻙ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺣﺮﻡ ﻣﻜﻪ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ‬
‫ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺭﺳﻞ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺍﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺍﺣﻖ ﻭ ﺍﻭﻟﻰ ﺍﺯ‬
‫ﻏﻴﺮ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻮﻯ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺗﻮ ﺟﻤﻠﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﻓﺸﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﻘﻮﻝ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﻜﺮﻫﺎﻯ ﻧﻬﺎﻧﻰ ﻗﺼﺪﻫﺎﻯ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺁﺑﮕﻴﻨﻪ ﺩﻟﻬﺎﻯ ﻧﺎﺯﻙ ﻣﺎ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻏﺪﺭ ﻭ‬
‫ﺟﻔﺎ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻣﻰﺷﻜﻨﻴﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﻳﺮﻩ ﻣﻜﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﺘﺎﻉ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺳﻜﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺣﺮﻓﻰ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻛﻮﻩ ﻓﺮﻭﺧﻮﺍﻧﻢ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺻﻔﺖ‬
‫ﺑﺴﺖ ﺍﻟﺠﺒﺎﻝ ﺑﺴﺎ ﺑﺮﻭ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺟﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﻨﺎﻯ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺭﻣﺰﻯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ‬
‫ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺛﺮ ﻇﻠﻤﺎﺕ ﺑﻌﻀﻬﺎ ﻓﻮﻕ ﺑﻌﺾ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭ ﺍﻟﻤﻠﻚ ﺭﺍﺣﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﻐﻤﺎﻯ‬
‫ﻟﺸﮕﺮ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻭ ﺳﻔﻴﻨﻪ ﺁﻣﺎﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺒﻮﺏ ﻋﻮﺍﺻﻒ ﻣﻼﻝ ﺩﺭ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻣﻰﻳﺎﺑﻢ‪.‬‬
‫ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻏﺼﻪ ﺭﺍ ﺑﻦ ﻭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻛﺎﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﭘﻨﻬﺎﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺮ ﭘﻴﻜﺎﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭﻭﻥ ﺟﻌﺒﻪ ﺩﻝ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﺗﻴﺮ‬
‫ﭘﺲ ﻳﻜﻰ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻯ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻭ ﺍﻯ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺠﺎﺝ ﻭ ﺍﻯ ﺷﺒﺚ ﺑﻦ‬
‫ﺭﺑﻌﻰ ﻭ ﻓﻼﻥ ﻭ ﻓﻼﻥ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﻣﻬﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﻗﺎﺻﺪ ﺧﻮﻥ ﻣﻦ ﮔﺸﺘﻬﺎﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﺗﻴﺐ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺑﻠﻴﻎ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫]‪ 11:06:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/015.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺎﻳﻒ ﺑﻰﻭﻗﻮﻑ ﻣﺎ ﻗﻠﻤﻰ ﺷﺪﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻛﺬﺏ ﻭ ﻏﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ‬
‫ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﭘﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻟﺤﻤﺪﷲ ﻭ ﺍﻟﻤﻨﺔ ﻛﻪ ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﺠﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻤﻰﺩﻫﺪ ﻳﺎ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺍ ﺑﻴﻌﺖ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻳﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺗﻴﻎ ﻫﻼﻙ ﻣﻰﺳﺎﺯﻳﻢ ﭘﺲ ﺗﻴﺮﻯ ﺩﺭ‬
‫ﻛﻤﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﮔﻮﺍﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﻴﺮ ﺟﻠﻴﻞ ﻳﻌﻨﻰ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ‬
‫ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﮔﺎﻩ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺗﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻳﻬﻮﺩ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺷﺘﺪﺍﺩ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻋﺰﻳﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺸﻢ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﻧﺼﺎﺭﻯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻣﺸﺘﺪ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻓﺘﺮﺍ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺍﺑﻦ ﺍﷲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺨﻂ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺪ ﻭ ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻛﺸﺘﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻭ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺍﺯ ﻣﻨﻬﺞ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺳﺎﻟﻜﺎﻥ ﻣﺴﺎﻟﻚ ﻭ ﺍﺻﺒﺮ ﻭ ﻣﺎ ﺻﺒﺮﻙ ﺍﻻ ﺑﺎﷲ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻧﻤﻰﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﻩ‬
‫ﻭﺛﻘﺎﻯ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺍﻥ ﺍﷲ ﻳﺤﺐ ﺍﻟﺼﺎﺑﺮﻳﻦ ﺧﻠﻌﺖ ﺁﻥ ﺟﺰ ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺻﺎﺑﺮﺍﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺗﻤﺴﻚ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻇﻠﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﺝ ﺟﺎﻩ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺟﺎﻩ ﺍﺩﺑﺎﺭ ﻭ ﻣﺬﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﻟﻌﻨﺖ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﺸﺪ‬

‫ﻛﻪ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻛﻤﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﺑﻪ ﺯﻩ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺍﻥ ﺍﷲ ﻳﻤﻬﻞ ﻭ ﻻ ﻳﻤﻬﻞ ﺟﺰﺍﻯ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺳﺰﺍﻯ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻯ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﺋﻴﻦ ﻇﻠﻢ ﭘﻴﺶ ﻧﻬﺎﺩ‬
‫ﺑﻨﺪ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻬﺎﺩ‬
‫ﺩﻫﺮﺵ ﺁﺧﺮ ﺯ ﭘﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﮔﺮ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯﺩ‬
‫ﭘﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻋﻨﺎﻥ ﻣﺮﻛﺐ ﺍﺯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﺮﺗﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺻﻒ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺑﺮ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺤﺮﻡ ﺳﺎﻝ ﺷﺼﺖ ﻭ ﻳﻜﻢ ﺍﺯ ﻫﺠﺮﺕ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻫﻔﺪﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺳﻰ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺍﺻﺢ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻛﻮﻓﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ‬
‫ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺗﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻰ ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ‬
‫ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺗﻦ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻏﻠﺐ ﺭﺳﺎﻳﻞ ﻛﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺘﻞ ﻣﺮﻗﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﻭ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﻧﺎﻣﻰ ﻭ ﺷﻌﺮﻯ ﺍﻛﺘﻔﺎ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻤﻴﻨﻪ ﺗﻔﺤﺺ ﻭ ﺗﺼﻔﺢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﺗﻔﺎﺻﻴﻞ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻴﺮﺍﻟﻜﻼﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺭﺟﺰ ﻫﺮ ﻣﺒﺎﺭﺯﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺎﻳﺪﻫﺎﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ‬
‫ﺳﺮ ﺭﺷﺘﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺍﻧﻘﻄﺎﻉ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﻣﮕﺮ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺷﻌﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁﻥ ﺭﺟﺰﻫﺎ ﺍﺯ‬
‫ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻗﺪﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﻟﻄﻴﻔﻪ ﺍﻟﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻤﻰﻧﻤﻮﺩ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﻨﻄﻮﻯ ﺷﺪ ﺍﻻ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﺁﻥ ﺑﻰ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﷲ‬
‫ﺍﻻﻋﺎﻧﺔ ﻭ ﺍﻟﺘﻮﻓﻴﻖ‬
‫ﺑﻴﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﺮ ﺑﻦ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﻳﺎﺣﻰ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻭ ﻏﻼﻣﺶ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺻﻔﻮﻑ ﻗﺘﺎﻝ ﺭﺍﺳﺖ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﺎﻧﺐ ﭼﺸﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺒﻘﺖ ﺣﺮﺏ ﻛﻪ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻧﻜﻨﺪ ﻣﺘﻌﺮﺽ ﺣﺮﺏ ﺍﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺣﺮ ﺑﻦ ﻳﺰﻳﺪ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻟﺸﮕﺮ ﻛﻮﻓﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺣﺎﻝ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﺮﻛﺐ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﺘﺎﻝ ﺗﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻰﺳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺣﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮﺩﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ‬

‫]‪ 11:06:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/015.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﮔﻔﺖ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ ﺣﺮ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺍﻋﻀﺎﻯ‬
‫ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻝ ﺩﺭ ﺑﺮﺵ ﻣﻰﻃﭙﻴﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻰﺷﻨﻮﺩ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺑﻦ ﺍﻭﻧﺲ ﺍﺯ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺣﺮ ﻭ‬
‫ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻭ ﻣﺼﻌﺐ ﺑﻦ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﻓﻨﺎﻙ ﻧﺪﻳﺪﻫﺎﻡ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﻣﺸﺎﻫﻴﺮ ﺩﻻﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻧﻰ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﻴﻎ ﮔﺮﺯﺍﻥ ﻛﻮﻓﻪ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ ﻣﻰﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻰﺳﺘﻮﺩﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻟﺮﺯﻩ ﺗﻦ ﻭ ﻃﭙﻴﺪﻥ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺳﺒﺐ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺣﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﺱ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺩﻭﺯﺥ ﻣﺨﻴﺮ ﺳﺎﺧﺘﻬﺎﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺁﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﻌﺮﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺟﮕﺮ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ‬
‫ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﭘﺲ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻬﺎﻯ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺯﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺭﻛﺎﺏ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺳﻢ ﻣﺮﻛﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺮﺍ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﺼﺪ ﺗﻮ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻰﺑﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺗﻤﺮﺩ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭ ﺗﻐﻠﺐ ﻭ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺗﻮ ﻣﺒﺎﺩﺭﺕ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺁﻳﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﻧﻰ ﻭ ﻋﺬﺭ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻴﺰ ﻗﺒﻮﻝ ﺭﺳﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺘﻬﺎﻯ ﻛﻠﻰ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ‬
‫ﺟﺎﻥ ﭘﺮ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻩ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ‬
‫ﺑﺮ ﺍﻣﻴﺪﻯ ﺭﻭ ﺳﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ‬
‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﻝ ﻣﻰﻓﺸﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺣﺮ ﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺣﺮ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻨﺪﻩ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﺪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻋﺬﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻣﻴﺪ ﻗﺒﻮﻝ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻫﻮ ﺍﻟﺬﻯ ﻳﻘﺒﻞ ﺍﻟﺘﻮﺑﺔ ﻋﻦ‬
‫ﻋﺒﺎﺩﻩ ﺟﺮﻣﻰ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻯ ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﮕﺎﺷﺘﻢ ﻭ ﺗﻘﺼﻴﺮﻯ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺣﺮﺏ ﺩﻝ ﻗﻮﻯ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺟﻠﻮﻫﮕﺎﻩ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺎﺩﺗﺴﺖ ﺣﺮ ﺑﺎ ﺩﻟﻰ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﭘﺮ‪ ،‬ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﺪ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺟﻮﻻﻥ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺩﺍﺩ ﻫﻨﺮ ﺑﺪﺍﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺼﻌﺐ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺣﺮ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﺮ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ‬
‫ﺩﻧﻴﺎ ﮔﺰﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭﻻ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﺯﺩ ﺍﺳﺐ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺘﺮﺍﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻭﻳﺨﺖ ﻟﺸﮕﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺟﻨﮓ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺣﻀﺮ ﺭﺍﻩ ﻣﻦ ﺷﺪﻯ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻇﻠﻤﺖ ﻧﻜﺮﺕ ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ‬
‫ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻯ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﻓﺮﺩﺍ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﻮﺍﻩ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺷﻔﺎﻋﺖ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻬﺮﻩ ﮔﻴﺮﻳﻢ ﭘﺲ ﺣﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻒ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺮ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﻛﺮﺩ‪ .‬ﺩﺭ ﻣﻘﺘﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺳﻤﻌﻴﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ‬
‫ﺣﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻣﺎﻡ ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺷﺐ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺣﺮ ﺩﺭﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻛﺠﺎ‬
‫ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻯ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﭘﺪﺭﻡ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺍﻭﻳﻼﻩ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﮔﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺣﺮﺏ ﻛﻦ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﻭ ﺭﺿﺎﻯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻞ ﺟﻼﻟﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻭ ﺭﻳﺎﺽ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﻭ ﻏﺮﻓﺎﺕ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻭ‬
‫ﻣﺼﺎﻑ ﻛﻦ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺭﻭﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﻬﻤﺎﻥ ﻣﺎﺋﻰ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮﻯ‬
‫ﺑﺮﻭﺩ ﺣﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﺻﻤﺖ ﺗﻮ ﺁﻣﺪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﺖ‬
‫ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﻭﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺣﺮ ﻣﺮﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﺩﻻﻭﺭ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ‬
‫ﺩﺍﺷﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺒﻰ ﺩﻭﻧﺪﻩ ﺭﻭﻧﺪﻩ ﺟﻬﻨﺪﻩ ﺗﺎﺯﻯﻧﮋﺍﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺭﺟﺰﮔﻮﻳﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯ‬

‫]‪ 11:06:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/015.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺭﺍﺯﻯ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺭﺟﺰ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ‪:‬‬

‫ﻣﻨﻢ ﺷﻴﺮﺩﻝ ﺣﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺑﺎﻯ‬
‫ﻛﻤﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﻭﻟﻰ ﺧﺪﺍﻯ‬
‫ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﭘﺎﻯ‬
‫ﻣﻨﻢ ﺷﻴﺮ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺣﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﻳﺪ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﺩﻟﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻭﻓﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺻﻔﻮﺍﻥ ﺑﻦ ﺣﻨﻈﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ‬
‫ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻭ ﻭ ﺣﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻭ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﺁﺭ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺍﺯ ﺗﻦ‬
‫ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺻﻔﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﺗﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﺯﻳﻨﺘﻰ ﻻ ﻛﻼﻡ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﺮﺩ ﻋﺎﻗﻞ ﻭ ﭘﺮﺩﻟﻰ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﻛﺎﻣﻠﻰ ﺭﻭﺍ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻯ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻨﻰ ﺣﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺻﻔﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺧﺮﺩﻣﻨﺪﻯ ﻭ ﻓﺮﺯﺍﻧﮕﻰ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻋﺠﺐ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﻳﺰﻳﺪ‬
‫ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻭ ﻇﺎﻟﻢ ﻭ ﻓﺎﺳﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﭘﺎﻙ ﻭ ﭘﺎﻛﺰﺍﺩﻩ ﺗﺰﻭﻳﺞ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﻴﻦ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺭﻳﺤﺎﻥ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺍﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﻭﺻﻔﺶ ﺍﺯ ﺷﺮﺡ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺻﻔﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ ﺍﻣﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺟﺎﻩ ﺑﺎ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺍﻳﻢ ﻣﺎ‬
‫ﺭﺍ ﻳﺮﺍﻕ ﻭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻭ ﻣﻨﺼﺐ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻳﺪ ﺣﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭ ﺣﻖ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻭ‬
‫ﻣﻰﭘﻮﺷﻰ ﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻴﺮﻳﻨﻨﻤﺎﻯ ﺟﺎﻧﮕﺰﺍﻯ ﻏﺮﻭﺭﻧﻤﺎ ﻣﻰﭘﻮﺷﻰ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺩﺍﺕ ﻛﻨﺪ ﺧﻤﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﺴﺘﻰ‬
‫ﺻﻔﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺮ ﻛﺮﺩ ﺣﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻭ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﻫﻤﺎﻥ ﮔﺮﻣﻰ ﺳﻨﺎﻥ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻬﺎﺵ ﺯﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻚ ﮔﺰ ﺍﺯ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﭘﺲ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﺻﺪﺭ ﺯﻳﻦ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﻳﺰﻫﺮﻳﺰﻩ ﺷﺪ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ‬
‫ﻟﺸﮕﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺍﻣﺎ ﺻﻔﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺍﺯ ﻏﺼﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﺮ ﺣﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺣﺮ ﻧﻌﺮﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺟﮕﺮ‬
‫ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﻭﺍﻝ ﻛﻤﺮ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﻳﻨﺶ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮ‬
‫ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺯﺩ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺑﺸﻜﺴﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻬﺎﺵ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻫﺰﻳﻤﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﺣﺮ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ‬
‫ﻭﻯ ﺩﺭ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﺶ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﻭﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﭘﺲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺮﺍ ﺑﺤﻞ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺷﺪﻯ؟ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻧﻌﻢ ﺍﻧﺖ ﺣﺮ ﻛﻤﺎ ﺳﻤﺘﻚ ﺍﻣﻚ ﺁﺭﻯ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﺸﻨﻮﺩﻡ‬
‫ﻭ ﺗﻮ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺮﺩﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﺁﺯﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻮﺩ ﺣﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺷﻨﻮﺩﻩ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻁ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﻯ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺣﺮﺏ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺧﺘﻰ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻪ ﭘﺸﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻰ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩﻯ ﻣﺮﺩ ﻭ‬
‫ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻫﻢ ﻓﺘﺎﺩ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﭘﻴﺎﺩﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺣﺮ ﺭﺍ ﭘﻰ ﻛﺮﺩ ﺣﺮ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﺸﻢ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﺴﻮﺯﺵ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻧﻴﺎﺭﻩ ﻗﻬﺮ ﻏﻴﺮﺕ ﺍﻓﺮﻭﺯﺵ ﺍﺷﺘﻌﺎﻝ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎﻥ ﻣﻮﻯ ﺭﺍ ﺻﺪ ﺷﺎﺥ ﻣﻰﻛﺮﺩ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺻﺨﺮﻩ ﺭﺍ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻣﻰﻛﺮﺩ‬
‫ﻟﺸﮕﺮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻣﻰﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﻣﻰﺭﻣﻴﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﺮ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺟﻨﮓ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺍﺳﺒﻰ ﺗﺎﺯﻯ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﮔﺮﺍﻧﻤﺎﻳﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺣﺮ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﻮﻻﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻧﻮﻙ ﺳﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻣﻰﺩﺍﺩ‬

‫ﻋﻨﺎﻥ ﻣﺮﻛﺐ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﺏ ﻣﻰﺩﺍﺩ‬

‫]‪ 11:06:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/015.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﻭﻳﻦ ﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﺒﺎﺕ ﺍﻟﻨﻌﺶ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺎﺗﻔﻰ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺣﺮ ﺑﺎﺯ ﻣﮕﺮﺩ ﻛﻪ ﺣﻮﺭﺍﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻗﺪﻭﻡ ﺑﻬﺠﺖ ﻟﺰﻭﻡ ﺗﻮ ﺍﻧﺪ ﭘﺲ ﺣﺮ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺟﺪﺕ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﻫﻴﭻ ﭘﻴﻐﺎﻣﻰ ﺩﺍﺭﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺣﺮ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺵ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺗﻮ ﺭﻭﺍﻧﻴﻢ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺯﺩﻩ ﺣﺮﺏ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻭ ﺩﺭ‬
‫ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﭘﺲ ﺗﻴﻎ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﻰﺯﺩ ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰﺯﺩ ﺩﻭ‬
‫ﻧﻴﻢ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﮔﺎﻫﻰ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﻤﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻴﺴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺟﻤﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬
‫ﻭ ﺑﺪﻳﻨﺴﺎﻥ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﻟﺸﮕﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺩﻭ ﻧﻴﻢ ﺯﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺷﻤﺮ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﻟﺸﮕﺮ ﺯﺩ ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻭﻯ ﻓﺮﻭ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﻟﺸﮕﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻏﻠﺒﻪ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﺯﺧﻢ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﺩﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻰﺟﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﻰﺧﺮﻭﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻗﺴﻮﺭﺓ ﺑﻦ ﻛﻨﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺮ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﻭ ﺟﺎﻯ ﮔﺮﻓﺖ ﺣﺮ ﮔﺮﻡ ﺣﺮﺏ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺯﺧﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ‬
‫ﻗﺴﻮﺭﻩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺿﺮﺏ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺳﺮﺵ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﺑﻴﻨﺪﺍﺧﺖ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻗﺴﻮﺭﻩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻬﺎﺵ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﻗﺴﻮﺭﻩ‬
‫ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺣﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﺩﺭﻛﻨﻰ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎﺏ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺣﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺻﻒ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﭘﺲ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ‬
‫ﺳﺮ ﺣﺮ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﮔﺮﺩ ﺍﺯ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭﻯ ﭘﺎﻙ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺣﺮ ﺭﺍ ﺭﻣﻘﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﻳﺪ ﺗﺒﺴﻤﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﺪﻯ؟ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ‬
‫ﺧﺸﻨﻮﺩﻡ ﺧﺪﺍﻯ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍﺿﻰ ﺑﺎﺩ ﺣﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻧﻘﺪ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﻧﺜﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﮋﺩﻩ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮﻳﻦ ﻣﮋﺩﻩ ﮔﺮ ﺟﺎﻥ ﻓﺸﺎﻧﻢ ﺭﻭﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﺮ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺎﻛﻢ ﺧﺜﻌﻤﻰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺣﺮ ﺳﻪ ﺑﻴﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﺻﺒﻮﺭ ﻋﻨﺪ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﻟﺮﻳﺎﺡ‬ ‫ﻟﻨﻌﻢ ﺍﻟﺤﺮ ﺣﺮ ﺑﻨﻰ ﺭﻳﺎﺡ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ‪:‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎ ﺣﺮ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ‬
‫ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﺁﻝ ﺍﺣﻤﺪ ﻧﺜﺎﺭ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺑﺮﺍﻕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺳﻮﺍﺭ‬
‫ﺯ ﺭﺧﺶ ﺗﻜﺒﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﻣﺎﺭ‬
‫ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺼﻌﺐ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺣﺮ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻝ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﻗﺪﺱ ﭘﺮﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺳﺪﻳﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺩﺭ‬
‫ﺧﺼﻤﺎﻥ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﻛﺸﺘﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻴﺎ ﻭ ﺁﺯﺭﻡ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻧﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ‬
‫ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭﺻﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻧﻤﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺮ ﭘﺴﺮﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻮﻓﻪ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻋﻠﻰ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻋﻢ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺩﻳﺪ ﺑﻰﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪﻩ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺩﻫﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﻭﻳﻢ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ‬
‫ﻟﺸﻜﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﺎﺧﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺻﻒ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﭘﻴﺎﺩﻩ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺩﺏ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻭﻯ ﻣﺎﻟﻴﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﭘﺴﺮ‬

‫]‪ 11:06:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/015.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺣﺮﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﻧﺜﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻧﻜﺘﻪ ﺍﻟﻮﻟﺪ ﺍﻟﺤﺮ ﻳﻘﺘﺪﻯ ﺑﺂﺑﺎﺋﻪ ﻇﺎﻫﺮ‬
‫ﺳﺎﺯﻡ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﻧﺶ ﻣﺨﻮﺍﻧﺶ ﭘﺴﺮ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﻛﻮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎ ﺳﻼﺡ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﻙ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ‬
‫ﺯﻳﻦ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺭﻳﺎﺣﻰ ﻧﮋﺩﺍﻡ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺪﻫﺎﻡ‬
‫ﺑﺴﻰ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻫﺎﻡ‬
‫ﭼﻮ ﺍﻭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﺯﻧﺪﻫﺎﻡ‬
‫ﻣﻦ ﺍﺯ ﻭﺍﻟﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺮﻣﻨﺪﻫﺎﻡ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﻠﻰ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻛﻴﻦ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻋﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮ‬
‫ﻭﻯ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺩﻋﺎ ﻣﻰﻛﺮﺩ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﺮﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻯ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺯﺍﺩ‬ ‫ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺮ ﭘﺪﺭﻯ‬
‫ﺁﺧﺮ ﺍﻻﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻭ ﻋﻢ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﺵ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻏﻼﻡ ﺣﺮ ﻛﻪ ﻏﺮﻩ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ‬
‫ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﮕﻰ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻟﺶ ﺑﺮ ﻧﻴﺮﺍﻥ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻭ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻋﻨﺎﻥ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺪ ﻭ ﺟﻬﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻨﮓ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﺒﺮﺩ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻋﺪﻡ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻛﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﻌﺬﻭﺭ‬
‫ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﺳﻢ ﻭ ﺩﺃﺏ ﺣﺮﺏ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻬﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﻣﻮﻟﻰ ﻭ ﻣﻮﻟﻰﺯﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺳﻮﺧﺘﻬﺎﻡ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺪﻣﺖ‬
‫ﻧﺜﺎﺭ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﻣﺤﺸﺮ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﺟﮕﺎﻥ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺴﺎ ﻛﺮﺷﻤﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﻛﻨﻢ‬ ‫ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﻰ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﻰ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻁ ﻻ ﻛﻼﻡ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﺟﮕﻰ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﻧﻘﺪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺘﺎﻉ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﺧﺮﻳﺪ * ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺑﺴﺖ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺎ ﻃﻠﻌﺖ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺩﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺻﻒ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ‬
‫ﻭ ﺷﺎﻡ ﻣﻦ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺷﻤﺎ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻭﻝ ﺗﻴﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺍﺯ‬
‫ﻟﺸﮕﺮ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﺴﻰ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﮕﺸﺘﻪ ﻭ ﺣﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻭ ﻏﻼﻡ ﻭﻯ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻢ ﻧﺼﺮﺕ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺍﻓﺮﺍﺧﺘﻨﺪ‬
‫ﻭ ﺟﺎﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻯ ﻣﻦ ﻓﺪﺍ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺠﺖ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ‬
‫ﺣﺠﺘﻰ ﻻﺯﻡ ﻧﺸﻮﺩ ﺍﻯ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺳﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﺗﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ‬
‫ﻣﻨﺎﻇﺮﻩ ﻛﻨﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﻰﻣﻜﺎﺑﺮﻩ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ‪ 38‬ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻋﺎﺩﻯ‬
‫ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﻮﻯ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﻭﻯ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﻴﺮﻳﻨﺰﺑﺎﻥ ﻭ ﭼﺎﺑﻚ ﺳﺨﻨﻰ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺫﻳﺮ ﺩﻟﭙﺬﻳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻳﺒﻰ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺧﻼﺹ ﺷﺪﻩ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺷﻮﺭﺵ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ‪ -‬ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻰﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎﺭﻯ‬
‫ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﻭﺿﻪ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻫﺎﺩﺕ ﮔﺬﺭﺍﻧﻢ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺭﺿﺎ ﻧﺪﻫﻴﻢ ﭼﻪ ﻣﻤﻜﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﻮﻣﻰ ﺍﺯ ﺍﺟﻼﻑ ﻋﺮﺏ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺮﺩ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﻰ ﻭ ﻃﻠﺐ ﺧﻼﻓﺖ ﻛﻨﻰ ﻭ‬
‫ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﻓﺘﻨﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻤﻰﻛﻨﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺁﺏ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻣﻪ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﻓﻪ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ‬

‫]‪ 11:06:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/015.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺁﺏ ﺣﻖ ﺍﻟﺸﺮﺏ ﻫﺴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺣﺪﻳﺚ ﺁﺏ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﻣﻴﻢ ﻭ ﺭﻓﺎﺕ ﺷﻮﻧﺪ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ‬
‫ﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺣﺮﺏ ﻫﻴﭻ ﺭﻭ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﭘﺲ ﻳﻜﺎﻥ ﻳﻜﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﺋﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﺁﻳﺪ ﻭ ﻫﻨﺮﻯ ﺍﺯ ﺑﻰﻫﻨﺮﻯ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻧﻌﻢ ﺍﻟﺼﻔﺔ ﻳﺎﺑﻦ ﻓﺎﻃﻤﺔ ﮔﻮ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎﺵ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺩﺃﺏ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﻋﺮﺏ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺎﺭﻙ ﺣﺮﺏ ﻭ ﻗﺘﺎﻝ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻟﻘﺐ ﺧﻮﺩ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻔﺎﺧﺮ ﻭ ﻣﺂﺛﺮ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻭ ﻋﺸﻴﺮﻩ ﺧﻮﺩ‬
‫ﻟﻮﺍﻯ ﻣﺒﺎﻫﺎﺕ ﺑﺮ ﺍﻓﺮﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﺏ ﺗﺼﻠﻒ ﻭ ﺗﻜﻠﻒ ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﻨﺮﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻗﺒﻮﻝ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎ ﺻﻒ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﻣﺮ ﺍﺯﺩﻯ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺳﺎﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺗﻴﺰ ﮔﺎﻡ ﺑﻰﺁﺭﺍﻡ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﻰ ﺳﻼﺡ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻣﺮﻛﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻮﻻﻥ‬
‫ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺪﺍﻯ ﻫﻞ ﻣﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ ( 38‬ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﻋﺮﺏ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺎﺕ ﻭﺍﻗﻒ ﻣﻰﮔﺮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺴﻰ ﻣﻰﻛﺸﺖ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﺗﻘﺎﺹ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺴﺸﺎﻥ ﻳﺰﻳﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‬
‫ﺍﻭ ﻛﻴﻨﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻭ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻜﺸﺪ ﻏﻴﺮ ﻛﺸﺘﻦ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﻭ ﺑﻴﻌﺖ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻰﺁﻣﺪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺣﺮ ﻳﺎ‬
‫ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﻰﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ ﻳﺎ ﻧﺰﺩ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﻭﺩ ﺩﺭ ﺭﺳﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﺸﺘﻦ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﻌﺖ ﺍﺑﺎ ﻛﻨﺪ ﺭﻭﺍ ﻧﺒﻮﺩ‬
‫ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﺪ ﻭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ‬
‫ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺁﻧﺎﻥ ﺟﺰ ﻛﻴﻨﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺣﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩ‪.‬‬

‫]‪ 11:06:47 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/015.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺯﻫﻴﺮ ﺑﻦ ﺣﺴﺎﻥ ﺍﻻﺳﺪﻯ‬

‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺯﻫﻴﺮ ﺑﻦ ﺣﺴﺎﻥ ﺍﺳﺪﻯ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺻﻔﺸﻜﻦ ﻭ ﺩﻻﻭﺭ ﻣﺮﺩﺍﻓﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻧﺒﺮﺩ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻟﻮﺍﻯ ﻻﻑ ﻭ ﮔﺰﺍﻓﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﺖ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺻﺮﺻﺮ ﻗﻬﺮ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﻜﻨﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻫﻴﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﻨﻰ ﺍﺳﺪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻭﻃﻦ‬
‫ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﺩﻻﻭﺭ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﺒﺮﺩﻫﺎ ﺍﻗﺪﺍﺡ ﺭﺍﺡ ﻇﻔﺮ‬
‫ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺣﺮﺏ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﻃﻌﻦ ﻭ ﺿﺮﺏ ﺷﺮﺑﺖ ﻧﺼﺮﺕ ﭼﺸﻴﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺑﻐﺮﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪﻩ ﻧﺮﻩ ﺷﻴﺮ‬ ‫ﺩﺭﺍﻓﻜﻨﺪ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﻟﻴﺮ‬
‫ﺩﺭ ﮔﺮﻣﻰ ﺗﺎﺧﺘﻦ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﺳﺎﻣﺮ ﺍﺯﺩﻯ ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺎﻣﺮ ﭼﻮﻥ ﺯﻫﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﻢ ﺍﻭ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ‬
‫ﺷﻬﺴﻮﺍﺭ ﻣﻀﻤﺎﺭ ﻣﺤﺎﺭﺑﺖ ﻭ ﺍﻯ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﺷﺮﻡ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻨﺎﻝ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻋﻴﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻯ ﻭ ﺭﻭﻯ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺗﻤﺸﻴﺖ ﻣﻬﻤﺎﺕ ﺍﻭ ﻣﻰﺁﻭﺭﻯ ﺯﻫﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻧﺎﻛﺲ ﺩﻭﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﺮﻡ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ‬
‫ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻰﻛﺸﻰ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻌﻤﺖ ﻓﺎﻧﻰ ﺩﻧﻴﻮﻯ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺩﺍﻳﻤﻰ ﺍﺧﺮﻭﻯ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺳﺎﻣﺮ‬
‫ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺯﻫﻴﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﺩﻫﻨﺶ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﻨﺎﻥ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﻗﻔﺎﻳﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ‬
‫ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﺩ ﭘﺲ ﺯﻫﻴﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﻌﺮﺍﻕ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﺧﻮﺩ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ‬
‫ﻣﻨﻢ ﺯﻫﻴﺮ ﺑﻦ ﺣﺴﺎﻥ ﺍﻻﺳﺪﻯ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﮕﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺨﺖ ﻛﻪ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ‬
‫ﻧﻜﺒﺖ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺍﺩﺑﺎﺭ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻣﻰﺍﻓﻜﻨﺪ‬
‫ﻛﻮ ﺣﺮﻳﻔﻰ ﻛﻪ ﻗﺪﻡ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻯ ﻧﻬﺪ‬ ‫ﻛﻮﻯ ﻋﺸﻘﺴﺖ ﻭ ﺩﺭﻭ ﺯﺧﻢ ﺑﻼ ﭘﻰ ﺩﺭ ﭘﻰ‬
‫ﺍﻫﻞ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻋﺮﺍﻕ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺁﻥ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺁﻓﺎﻕ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﺩﺑﺪﺑﻪ ﺍﺑﻬﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﺭﺑﺖ ﺍﻭ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺳﭙﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻰﺣﻤﻴﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﺁﺧﺮ ﻳﻚ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻊ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻧﺼﺮ ﺑﻦ ﻛﻌﺐ ﻧﺨﻌﻰ ﺳﻮﺍﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﺅﺳﺎﻯ ﻛﻮﻓﻪ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻋﺮﺏ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺻﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪﻯ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺯﻫﻴﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺷﺠﺎﻉ ﻋﺮﺏ ﺍﺯ‬
‫ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪﻯ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﺍﻋﻤﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﺍﺷﺘﻰ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﻴﺮ ﺟﻠﻴﻞ ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻋﻨﺎ ﻭ‬
‫ﻛﻠﻔﺖ ﺑﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺑﻬﺠﺖ ﺭﺳﻰ ﺯﻫﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻟﻌﻴﻦ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﺎﺭﻫﺎﻯ ﺑﺪﻋﺖ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﻳﻦ ﻣﻰﺁﻭﻳﺰﺩ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻬﺎﻝ ﻣﻌﺮﻓﺘﻰ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻰﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﺿﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﮔﻠﻬﺎﻯ ﻣﺮﺍﺩ ﭼﻴﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﺭ ﺧﺎﺭ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭ ﻫﻴﭻ ﺑﺎﻙ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡ‪.‬‬
‫ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺳﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﻩ ﻛﻨﻢ‬ ‫ﺯ ﺭﻭﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﻣﺮﺍﺩ ﺷﮕﻔﺖ‬
‫ﻧﺼﺮ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺯﻫﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻭﻯ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﺯﻫﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﻣﺠﺎﻝ‬
‫ﺳﺨﻨﺶ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻃﻌﻦ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﻋﺪﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻦ ﻛﻌﺐ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﺯﻫﻴﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺍﻭ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺍﺳﺐ ﻣﻴﻞ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻛﻨﺪ ﺍﺳﺒﺶ ﺩﺭ ﺭﻣﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ ﭘﺎﻳﺶ ﺩﺭ‬

‫]‪ 11:07:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/016.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺭﻛﺎﺏ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﺠﺎﻝ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻧﺶ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺍﺳﺐ ﻣﻰﺟﺴﺖ ﻭ ﻟﮕﺪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻣﻰﺯﺩ ﺗﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ ﭘﺴﺮﺵ ﻛﻌﺐ ﺑﻦ ﻧﺼﺮ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺷﺠﺎﻋﺘﺮ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻋﻢ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺯﻫﻴﺮ ﺁﻣﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻔﺲ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻫﻴﺮ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﺮ ﻧﺎﻑ ﻭﻯ‬
‫ﺯﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻭﻯ ﮔﺬﺍﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﺯﻫﻴﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺳﻼﺡ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﻘﺘﻮﻻﻥ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﺩﮔﺎﻥ‬
‫ﺯﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺻﻒ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ‬
‫ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭﻯ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻏﻤﺰﻩ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺘﻨﻬﺎﻧﮕﻴﺰ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﮋﻩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺧﻮﻥ ﻣﻰﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺧﺎﻙ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺍﻋﺪﺍﻯ ﺩﻳﻦ ﻣﻰﺁﻣﻴﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺩﻝ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺖ‬ ‫ﻏﺮﻳﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺒﻰ ﻣﻰﺷﺘﺎﻓﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺣﺠﺮ ﺍﻟﺤﺠﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﺸﺖ ﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻨﻰ ﺑﺮﻭ‬
‫ﻭ ﺯﻫﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭ ﺗﺎ ﺣﺎﺟﺘﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﺮ ﺁﺭﻡ ﺣﺠﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻴﻬﺎﺕ ﻫﻴﻬﺎﺕ ﺭﻭﺑﺎﻩ ﺑﺎ ﺷﻴﺮ ژﻳﺎﻥ ﭼﻪ ﺣﺮﺏ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻴﻬﻮ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺷﺎﻫﺒﺎﺯ ﭼﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺑﻨﻰ ﺍﺳﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻣﻴﺰﺩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﻴﺮ ﻧﺸﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺍﻭ ﺁﻫﻨﮓ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ ﺧﻮﺩ ﺗﺮﻛﺘﺎﺯﻯ ﻛﻨﺪ‬ ‫ﮔﻮﺯﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻴﺮ ﺑﺎﺯﻯ ﻛﻨﺪ‬
‫ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻣﻮﺿﻊ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﮕﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ‬
‫ﺣﻤﻠﻪ ﺁﺭﺩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺰ ﺁﺭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﻰ ﻛﻪ ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻮﻡ ﻭ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺍﻭ ﻣﺮﺩ ﺳﺘﻴﺰﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ‬
‫ﺻﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺻﻒ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﺩﻭﻡ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺎ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﻮﺍﺭ‬
‫ﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﻓﺮﻭ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺯﺧﻤﻰ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﭘﺲ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻜﻤﻞ ﻭ ﻣﺴﻠﺢ ﺑﻪ ﺳﻪ‬
‫ﻣﻮﺿﻊ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺯﻫﻴﺮ ﺑﻦ ﺣﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﻟﺐ ﺍﺯ‬
‫ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﺮﺩ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﭘﺮ ﺧﺎﻙ ﮔﺸﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺣﺠﺮ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺯﻫﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺍﻟﺤﺠﺎﺭ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺁﻯ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﺩ ﺣﺠﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪﻫﺎﻡ ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ ﺍﻯ ﺯﻫﻴﺮ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﭘﺮﺩﻟﻰ ﻭ‬
‫ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻰ ﭼﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻴﺎﻳﻰ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﺩﻧﻴﺎ ﻏﻨﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺁﺧﺮ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻨﺎﻝ ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻭ‬
‫ﺍﻗﺘﺪﺍﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﻗﺘﻀﺎﻯ ﺁﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺩﻭﻟﺖ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻛﻨﻰ ﺯﻫﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻯ ﻓﺎﻝ ﺍﻭﺝ ﻭﻻﻳﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻋﻠﻮ ﻫﻤﺖ ﺑﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﻣﻴﺪﺍﺭﺩ ﭼﻪ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺯﻣﺎﻡ‬
‫ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺩﻫﺎﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﻰﺩﻭﻟﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﻥ ﻫﻤﺘﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺯﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﺍﻍ ﻭ ﺯﻏﻦ ﺷﻬﭙﺮ ﻫﻤﺖ ﻧﺒﻮﺩ‬ ‫ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﻍ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ﻃﻠﺐ ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻭ‬
‫ﺣﺠﺮ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻗﺪﻣﻰ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻰﻧﻬﺎﺩ ﺯﻫﻴﺮ ﻋﻨﺎﻥ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﺤﺠﺎﺭ ﻫﺰﻳﻤﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮﻯ ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﺯﻫﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﻎ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻏﺪﺍﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﺑﺠﻬﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻦ ﺑﺮﻫﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺯﺩﻩ ﺍﺯ‬
‫ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺑﺘﺎﺧﺖ ﺍﻟﺤﺠﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪ ﺯﻫﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺣﺠﺮ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬
‫ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﺯﻫﻴﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﻗﻔﺎﻯ ﺍﻭ ﻣﻴﺘﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻛﻤﻴﻦ ﮔﺸﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ‬
‫ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﻃﻌﻦ ﻭ ﺿﺮﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﻫﻴﺮ ﻳﻚ ﺫﺭﻩ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺧﺖ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﭘﺸﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺗﺎﺧﺖ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺒﺚ ﺭﺑﻌﻰ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﺮ‬
‫ﺩﻭﺵ ﻭﻯ ﺯﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺯﺭﻩ ﻭﻯ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺳﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺘﻒ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪ ﺯﻫﻴﺮ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺯﺧﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺷﺒﺚ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﻨﺪ ﺁﻥ‬
‫ﺷﻘﻰ ﺍﺯ ﺑﻴﻢ ﻭﻯ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﺯﻫﻴﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪﻩ ﺗﻴﻐﻰ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻕ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ‬

‫]‪ 11:07:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/016.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﺯ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺳﺮ ﻭ ﺗﻦ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻕ ﭘﻴﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﺮﻙ ﻭ ﻣﻐﻔﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ‬ ‫ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺑﺮﻕ ﺗﻴﻐﺖ ﭼﻮﻥ ﻛﻮ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻡ ﺧﺼﻢ ﺭﺍ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪﺍﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﻮﺩ ﺯﺧﻢ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺮﻳﻔﺶ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺭﺍ‬
‫ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻫﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﺳﻌﺪ ﻛﻪ ﻏﻼﻡ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻩ ﺗﻦ ﺍﺯ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺯﺩﻩ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺯﻫﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻓﺰﻭﻥ ﺍﺯ‬
‫ﺩﻭﻳﺴﺖ ﭼﻮﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻌﻀﻰ ﺯﺧﻤﻬﺎﻯ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺧﻮﻥ ﻣﻰﭼﻜﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻭﻯ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﺯﻫﻴﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪ ﺁﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻗﻮﺕ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﺪﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﺍﺩﺍ‬
‫ﻛﺮﺩ‪:‬‬
‫ﺍﻳﻦ ﻋﻴﺶ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺍﻭﺳﺖ‬ ‫ﺧﺎﻙ ﻗﺪﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﺪﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺯﻫﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻯ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻯ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﻘﮕﺰﺍﺭﻯ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻘﺼﻴﺮﻯ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻣﺮﺩﻯ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻯ‪.‬‬
‫ﺯﻫﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﺟﺎﻡ ﺁﺏ ﺻﺎﻑ ﺯﻻﻝ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﺻﺒﺮ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﺁﺏ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﺁﻥ ﮔﻪ ﺳﺨﻦ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻫﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻬﺸﺘﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻭ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺮﺑﺘﻰ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﻛﻮﺛﺮ ﺧﻮﺭﻧﺪ‬ ‫ﺍﺯ ﭘﻰ ﺁﻥ ﺗﻴﻎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺭﻧﺪ‬
‫ﭘﺲ ﺯﻫﻴﺮ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﻰﺯﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﻰﺁﺷﺎﻣﺪ ﺁﻥ ﮔﻪ ﻧﻔﺴﻰ ﺯﺩ ﻭ ﻃﻮﻃﻰ ﺭﻭﺣﺶ ﺑﻪ ﺷﻜﺮﺳﺘﺎﻥ ﻳﺮﺯﻗﻮﻥ ﻓﺮﺣﻴﻦ‬
‫ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻃﻮﺑﻰ ﻣﺮ ﺯﻫﻴﺮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﻦ ﺷﺪ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺯﻫﻴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻛﺲ ﻗﺪﻡ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ‬
‫ﻣﺤﺎﺭﺑﺖ ﻧﻬﺪ ﻭ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﻻﻭﺭ ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ ﻭ ﻓﺮﺯﺍﻧﮕﻰ ﺑﺪﻫﺪ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﻟﺸﮕﺮ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﺍﺛﺮ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﻭ ﺷﺎﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﺎﻧﺴﻮﺯ‬
‫ﻋﻨﺎﺩ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻭ ﺭﺍﻳﺖ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﻗﺘﺎﻝ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻧﺒﺮﺩﺁﺯﻣﺎﻳﺎﻥ ﺁﻫﻦ ﮔﺴﻞ‬
‫ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺳﻴﻨﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻛﻴﻨﻪ ﺩﻝ‬
‫ﻧﻪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺁﺯﺭﻡ ﻭ ﺷﺮﻡ‬
‫ﭼﻮ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﻧﺪﮔﻰ ﮔﺸﺘﻪ ﮔﺮﻡ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻨﻮﺩ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭﺭﻭﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﻛﻮﻧﻴﻦ ﻭ ﻧﻮﺭﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺒﻰ ﺍﻟﺜﻘﻠﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺻﻠﻮﺍﺓ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻣﺎ ﺍﺗﺼﻞ ﺍﻟﻨﻈﺮ ﺑﺎﻟﻌﻴﻦ ﺩﺳﺖ‬
‫ﺍﻋﺘﺼﺎﻡ ﺩﺭ ﻋﺮﻭﺓﺍﻟﻮﺛﻘﺎﻯ ﺣﺴﺒﻨﺎ ﺍﷲ ﻭ ﻧﻌﻢ ﺍﻟﻮﻛﻴﻞ ﺯﺩﻩ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺛﺒﺎﺕ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺰ ﻓﻘﺎﺗﻠﻮﺍ ﺍﻟﺘﻰ ﺗﺒﻐﻰ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ‬
‫ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺟﺮﺋﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﻴﺮ ﺷﺮﺯﻩ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺟﮕﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﭘﻨﺠﻪ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﺪﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﭘﻠﻨﮓ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺑﻰﺩﺭﻧﮓ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁﻭﺭﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﻧﺎﻭﻛﻰ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻕ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺩﺭ ﻛﻤﺎﻥ‬ ‫ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﭼﻮﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﻛﻒ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻭ ﻛﻠﻰ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﺆﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺩﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺒﺎﻥ ﻛﻮﻩ ﭘﻴﻜﺮ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻧﻮﺭﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ‬
‫ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﺩﺳﺘﻰ ﺳﻼﺡ ﻧﺒﺮﺩ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻃﺮﻳﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻮﻻﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ ﻣﻨﻢ ﻳﺎﺭ ﻣﻮﻻﻯ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﻪ ﻭ‬

‫]‪ 11:07:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/016.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﻨﻢ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﻮﻻﻯ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺳﻴﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻃﻌﻦ ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺍﻭ ﺑﺮﺁﺭﻳﻢ ﺑﺮﻳﺮ ﺑﻦ ﺣﻀﻴﺮ ﻭ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﻭﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺘﺠﺎﺯﻩ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻭ‬
‫ﻛﻠﺒﻰ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻓﺮﻣﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻭﻯ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻣﺮﺩﻯ ﺩﻳﺪ‬
‫ﻓﺮ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﺍﺯ ﺟﺒﻴﻦ ﻭﻯ ﻣﻰﺗﺎﻓﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ‬
‫ﮔﻨﺪﻣﮕﻮﻥ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻯ ﻗﻮﻯ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﮔﺸﺎﺩﻩ‪ّ ،‬‬
‫ﻛﺸﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻏﻼﻡ ﻭﻯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﺍﺩ‪ ،‬ﺍﻭ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﻳﻌﻨﻰ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺻﺎﻋﻘﻬﺒﺎﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﻭ‬
‫ﺳﻮﺍﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺩﻯ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﻛﻠﺐ ﻣﺮﺍ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﺴﺎﺭ ﻭ ﺳﺎﻟﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ ﺗﺎ‬
‫ﺯﻫﻴﺮ ﺑﻦ ﻗﻴﻦ ﻳﺎ ﺑﺮﻳﺮ ﺑﻦ ﻫﻤﺪﺍﻧﻰ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻧﺎﻛﺲ ﻛﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪﻩ ﻛﻪ‬
‫ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺩﻻﻭﺭ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻔﻮ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﺪﻫﺎﻯ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺎ ﺁﺯﺍﺩﮔﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺩﻥ ﻋﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻳﺴﺎﺭ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻛﺮﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻃﻌﻨﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ‬
‫ﻭﻯ ﺯﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻳﺴﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭﻯ ﺩﻭﻳﺪ ﺗﺎ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻨﺪ ﺳﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ‬
‫ﺗﻴﻐﻰ ﭼﻮﻥ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﺏ ﻭ ﻗﺼﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﻧﺪ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﺯ ﺿﺮﺏ ﺳﺎﻟﻢ ﺣﺬﺭ ﻛﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﺪﺍﻥ‬
‫ﺳﺨﻦ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻳﺴﺎﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺯﻭﺭ ﻛﺮﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻧﻮﻙ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﺯ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺗﻴﻎ ﺳﺎﻟﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺩﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﻴﻎ ﺑﺰﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻗﻠﻢ ﻛﺮﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺫﺭﻫﺎﻯ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﻳﺴﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ‬
‫ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺿﺮﺏ ﻛﺎﺭ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺧﺖ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻳﻜﺒﺎﺭﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ‬
‫ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺑﺴﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺖ ﻭ ﺑﺴﻰ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪ‬
‫ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﭘﺎﻯ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻋﺪﻡ ﻧﻬﺎﺩ‬
‫ﻭ ﺁﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻮ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻋﺪﻡ ﭘﺎ ﻧﻤﻰﻧﻬﺪ‬
‫ﺍﺯ ﺩﺍﻡ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺍﺟﻞ ﻛﺲ ﻧﻤﻰﺟﻬﺪ‬
‫ﺷﺎﻩ ﻭ ﮔﺪﺍ ﻭ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﭘﺴﺖ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮﻳﺮ ﺑﻦ ﺣﻀﻴﺮ ﻫﻤﺪﺍﻧﻰ‬
‫ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﻳﺮ ﺑﻦ ﺣﻀﻴﺮ ﻫﻤﺪﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺯﺍﻫﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺮ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺟﺰﻯ ﻓﺼﻴﺢ ﻭ ﻧﻈﻤﻰ ﺑﻠﻴﻎ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺴﺐ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺭﺍﺯﻯ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺭﺟﺰ ﺍﻭ ﺑﺮﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺮﻳﺮ ﻣﻜﻰ ﭘﺮ ُﻫﻨﺮﻡ‬
‫ﻣﻨﻢ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻯ ﺳﻤﺮﻡ‬
‫ﻧﻴﻚ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺯ ﻫﺮ ﺑﺪ ﺑﺘﺮﻡ‬
‫ﺑﻨﺪﻩ ﺁﻟﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﺭﺟﻴﺎﻥ‬
‫ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺪﺭﻡ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﺩﻫﺎﻡ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺟﻨﮕﻰ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻠﻚ ﺩﻭﺍﺭ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺮﻳﺦ ﺧﻨﮕﺮﮔﺬﺍﺭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺗﺤﻴﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺪﻯ ﺍﺯ ﻧﻬﻴﺐ ﻭﻳﺶ ﺯﻫﺮﻩ ﺁﺏ‬ ‫ﮔﺮ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺪﻳﺪﻯ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ‬
‫ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﻃﻌﻦ ﻭ ﺿﺮﺏ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻼﻝ ﻛﺮ ﻭ ﻓﺮ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻛﺸﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻯ ﺭﻳﺰﻧﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﺁﺧﺮﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺁﺋﻴﺪ ﺗﺎ ﺳﺰﺍﻯ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﻧﻬﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻣﻰﺑﺎﺧﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻋﺰﻡ ﺭﺯﻡ‬

‫]‪ 11:07:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/016.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻭ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﻣﻌﻘﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺯﻡ ﺍﻭ ﺗﺤﺮﻳﺺ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻳﺰﻳﺪ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺮﻳﺮ ﺭﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﻳﺮ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻤﺮﺍﻫﺎﻧﻰ ﺑﺮﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﻣﺒﺎﻫﻠﻪ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺒﻄﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻣﺤﻖ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﮔﺮﺩﺩ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺘﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻧﺼﺮﺕ ﺩﻩ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻣﻌﻘﻞ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺑﺮﻳﺮ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻛﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻧﺒﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﻳﺮ ﺗﻴﻐﻰ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﻣﻌﻘﻞ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻬﺎﺵ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻴﺎﺭ ﺣﺮﺏ ﻭ ﻣﺤﻚ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻋﻴﺎﺭ ﺣﺎﻝ‬
‫ﻫﺮ ﻳﻚ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎ ﺳﻴﻬﺮﻭﻯ ﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻏﺶ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﮔﺮ ﻣﺤﻚ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ‬
‫ﺑﺮﻳﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﻳﺰﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﭘﺎﻙ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﺷﺎﺭﺕ‬
‫ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺠﻴﺮ ﺑﻦ ﺍﻭﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻭﻯ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺍﻥ ﺑﺮﻳﺮﺍ ﻣﻦ ﻋﺒﺎﺩ ﺍﷲ ﺍﻟﺼﺎﻟﺤﻴﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﺑﺮﻳﺮ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺟﺎﺑﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺠﻴﺮ‪ ،‬ﺑﺮﻳﺮ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻜﺸﺘﻰ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﻟﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﺮﻩ ﺧﻮﺍﺹ ﺍﻫﻞ ﺍﷲ ﺑﻮﺩ ﺑﺠﻴﺮ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ‬
‫ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﻮﻟﻰ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻏﺎﻟﺐ ﮔﺸﺘﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻤﺮﺩ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻧﺎﺣﻘﻰ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻬﮕﺎﻩ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮﺩ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮﻯ ﺑﻜﻦ ﺁﺧﺮ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﺮﺩﻥ‬ ‫ﺑﻐﺾ ﺷﻬﺪﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭﻫﺐ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﻜﻠﺒﻰ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﺮﻳﺮ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﻭﻫﺐ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﻜﻠﺒﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺒﺎﺭﻭﻯ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﺧﻮﻯ ﺑﺎ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﻮﻯ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻨﺒﻠﺘﺮ ﻭ ﻣﺸﻚ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﻘﺸﺒﻨﺪ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻭ ﺻﻮﺭﻛﻢ ﻓﺎﺣﺴﻦ ﺻﻮﺭﻛﻢ ﻧﻘﺶ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﺮ ﻟﻮﺡ ﻓﻰ ﺍﺣﺴﻦ ﺗﻘﻮﻳﻢ‬
‫ﭼﻬﺮﻫﮕﺸﺎﻳﻰ ﻛﺮﺩﻩ‪.‬‬
‫ﺷﻜﻞ ﻣﻄﺒﻮﻉ ﺗﻮ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﺧﺘﻬﺎﻧﺪ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﻨﺪ ﻛﻠﻚ ﺧﻴﺎﻝ‬
‫ﻧﻮﺩﺍﻣﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻔﺪﻩ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﺎﺩﻯ ﺍﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺴﺎﻁ ﻋﺸﺮﺕ ﻭ ﻛﺎﻣﺮﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﻣﺎﺩﺭﻯ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻤﺮ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻭﻯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﻭ ﺍﻯ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﻭ ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺭﻣﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﻯ ﺳﺮﻭﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﻛﺸﻴﺪﻫﺎﻯ ﭘﺮﺗﻮ ﭼﺮﺍﻍ‬
‫ﺟﺎﻥ ﻭ ﺍﻯ ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ ﺑﺎﻍ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺤﺒﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻰ ﺗﻮ ﻧﺸﻴﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﺍﻟﻔﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ‬
‫ﻃﺎﻗﺖ ﺁﻧﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺩﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻮ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﮔﺮﺩﻡ ﺗﻮﻳﻰ ﺩﺭ ﺿﻤﻴﺮﻡ‬ ‫ﭼﻮ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﻮﻳﻰ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻟﻢ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺷﺖ ﻛﺮﺑﻼ ﻭ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﭘﺮ ﺑﻼ ﺑﻪ ﺟﻔﺎﻯ ﺟﻤﻊ ﺑﻰ ﻭﻓﺎ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬
‫ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﺑﺘﻰ ﺩﻫﻰ ﺗﺎ ﺷﻴﺮﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺭﺩﻫﺎﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﻼﻝ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺗﻤﻨﺎﻯ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻧﻘﺪ ﺟﺎﻥ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ‬
‫ﺍﺧﻼﺹ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮﻯ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍﺿﻰ ﺑﺎﺷﻢ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﻭ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺳﺮ ﻓﺪﺍ ﻛﻦ ﻭ ﭼﻮﻥ‬
‫ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﻙ ﻫﻮﺱ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻛﻦ‪.‬‬

‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻳﻜﺮﻭ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﻗﻔﺎﻳﻰ ﺯﻥ‬

‫ﺳﺮ ﻛﻮﻳﺶ ﻫﻮﺱ ﺩﺍﺭﻯ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﭘﺎﻳﻰ ﺯﻥ‬
‫ﺑﺴﺎﻁ ﻗﺮﺏ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻣﺮﺣﺒﺎﻳﻰ ﺯﻥ‬

‫]‪ 11:07:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/016.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺸﻖ ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ ﺧﺮﺩ ﺭﺍ ﺍﻟﻮﺩﺍﻋﻰ ﻛﻦ‬

‫ﻭﻫﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻴﻢ ﺟﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻀﺎﻳﻘﻬﺎﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻥ ﻧﻮﻋﺮﻭﺱ‬
‫ﻧﮕﺮﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﻝ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﺮﻯ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺍﮔﺮ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻰ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ‬
‫ﺑﺤﻠﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻭ ﺍﻣﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﺎﻗﺺ ﻋﻘﻠﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺒﻰ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻭﻯ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ‬
‫ﺳﺮﻣﺪﻯ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺟﺎﻭﻳﺪﻯ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﮔﺮﺩﻯ ﻭﻫﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺟﻤﻊ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﻤﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺴﺘﻬﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺖ ﻓﺮﻳﺐ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﻧﻘﺶ ﻣﻮﺩﺕ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻟﻮﺡ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻃﺮﺯﻯ‬
‫ﺭﻗﻢ ﺯﺩﻫﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﻜﺮ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺯﺩﻭﺩ‪.‬‬

‫ﻧﻘﺸﻰ ﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺳﺘﺮﺩﻧﺶ‬

‫ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺻﻔﺤﻪ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﻯ ﺩﻭﺳﺖ‬
‫ﭘﺲ ﺟﻮﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﻋﺮﻭﺱ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺎﻧﻮﻯ ﺩﻣﺴﺎﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻯ ﻣﻮﻧﺲ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ‬
‫ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺷﺖ ﻛﺮﺑﻼ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺩﻳﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﻘﺪ ﺟﺎﻥ ﻧﺜﺎﺭ‬
‫ﻣﻘﺪﻣﺶ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺁﻳﺖ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺯ ﻣﺼﺤﻒ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺿﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ‬
‫ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﺧﺸﻨﻮﺩﻯ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺭﺍ ﻭ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻗﺮﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﺩ ﻧﻮﻋﺮﻭﺱ ﺁﻫﻰ ﺍﺯ ﺩﻝ ﭘﺮ ﺍﻣﻴﺪ‬
‫ﻛﺸﻴﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺎﺭ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻯ ﺍﻧﻴﺲ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻣﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻓﺪﺍﻯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎﺩ ﻛﺎﺷﻜﻰ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺯﻧﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺩﻥ ﺭﺧﺼﺖ ﺑﻮﺩﻯ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍ ﻛﺮﺩﻣﻰ ﺍﻣﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺩ ﻓﺮﺩﺍﻯ‬
‫ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮﺍﻕ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺳﺮﺷﺖ ﺗﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻗﺼﺮ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺑﺮﻳﻦ ﺑﺎ ﻭﺻﺎﻝ ﺣﻮﺭﺍﻟﻌﻴﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﺯﺩ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﻭﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺮﻁ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻰ ﻣﻦ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻨﻬﻰ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﻯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺍﺯ‬
‫ﺳﺮﮔﻴﺮﻯ ﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﻭ ﻳﺎﺭ ﺍﻟﻴﻒ ﻭ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﺖ ﺩﺍﺭﺍﻟﻘﺮﺍﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﻭﻫﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺑﻪ ﺗﻀﺮﻉ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻭ ﺟﺰﻉ ﻭ ﺑﻰﻗﺮﺍﺭﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺷﻨﻮﺩﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪﻯ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺪ ﺣﺮﻭﺍﻥ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻴﺰ ﺟﻔﺖ ﻭ ﻗﺮﻳﻦ ﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﻭ‬
‫ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺧﺘﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﺗﻤﺘﻌﻰ ﻧﻴﺎﻓﺘﻬﺎﻡ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺑﻴﭽﺎﺭﻫﺎﻡ‬
‫ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﭘﺪﺭﻯ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻯ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﻰ ﻭ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭﻯ ﻭ ﻳﺎﺭﻯ ﻭ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭﻯ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺣﺎﺟﺖ ﻣﻦ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻬﮕﺎﻩ‬
‫ﻣﺤﺸﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻃﻠﺒﺪ ﻭ ﺑﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﺮﻭﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﺯﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺎﺭﺩ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺳﭙﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺮﻡ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﻭ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩ ﻋﺼﻤﺖ ﺩﺳﺖ ﻧﺎﻣﺤﺮﻡ‬
‫ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﻋﻔﺖ ﻣﻦ ﻧﺮﺳﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﺁﻥ ﻋﻮﺭﺕ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺍﷲ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻃﻠﺒﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺕ ﺭﺧﺼﺖ ﺩﺧﻮﻝ ﺑﻬﺸﺖ ﻳﺎﺑﻢ ﺑﻰ ﻭﻯ‬
‫ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﻧﻨﻬﻢ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ ﺣﺠﺮﺍﺕ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺳﭙﺎﺭﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﺑﺎ‬
‫ﻋﺬﺍﺭﻯ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻯ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺒﻰ ﭼﻮﻥ ﻋﻤﺮ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺭﻭﻧﺪﻩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺟﻞ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﺼﻢ‬
‫ﺭﺳﻨﺪﻩ ﺯﺭﻩ ﺩﺍﻭﺩﻯ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺧﻔﺘﺎﻥ ﺯﺭﻩ ﺁﻛﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﻓﺮﻭﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺧﻄﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺳﭙﺮ ﻣﻜﻰ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ‬
‫ﭼﭗ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺭﺟﺰﻯ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭﻟﺶ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﺍﻣﻴﺮﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﻧﻌﻢ ﺍﻻﻣﻴﺮ‬
‫ﻟﻪ ﻟﻤﻌﺔ ﻛﺎﻟﺴﺮﺍﺝ ﺍﻟﻤﻨﻴﺮ‬

‫]‪ 11:07:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/016.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭﻫﺐ ‪ 39‬ﻛﻠﺒﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﻯ ﺣﺴﻴﻦ‬

‫ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺫﻭﻗﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﭼﻮ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺗﻴﻎ ﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﻪ ﻛﻨﺪ‬
‫ﺍﺳﺐ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻋﻨﺎﻥ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺎﺯ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻗﺼﻴﺪﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺩﺍ ﻛﺮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ‬
‫ﺍﺳﺐ ﻛﻮﻩ ﭘﻴﻜﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﻯ ﺩﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﻮﻻﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻟﻌﺒﻰ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﻨﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻭ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ‬
‫ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻑ ﻭﻯ ﺁﻣﺪ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﺮﻛﺐ ﻣﻰﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ‬
‫ﺑﻰ ﺩﺭﻳﻎ ﺩﺭ ﻫﻼﻛﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﻣﻰﮔﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺗﻴﺮﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻬﻬﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﺖ ﻧﺎﻭﺭﺩﮔﺎﻩ‬
‫ﭘﺸﺘﻬﻬﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﭘﺲ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﺪﻯ ﻳﺎ ﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﺑﺴﻰ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﻭ ﺭﺳﻢ ﻓﺮﺯﺍﻧﮕﻰ‬
‫ﻓﺰﻭﺩﻯ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻧﺼﺮﺕ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺧﺘﻰ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻦ ﺩﺍﺭﻯ ﻃﺮﻳﻘﻪ ﺣﺮﺏ ﻓﺮﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﻯ ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺎﺩﺭ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎ ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺁﻥ ﻧﻮﻋﺮﻭﺱ ﻣﻰﻛﺸﺪ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﻭﺩﺍﻋﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭﻡ ﻭ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺑﺎﺯ ﭘﺴﻴﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﻣﻜﻦ ﺍﻯ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﻣﻀﺎﻳﻘﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ‬
‫ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻛﻨﻢ ﺑﺎﻍ ﻧﻮﺷﻜﻔﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻬﺶ ﭼﺸﻢ ﺷﺐ ﻧﺨﻔﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﺁﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺵ ﺍﻯ ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﮕﺸﺎﻳﻢ‬
‫ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻧﻮﻋﺮﻭﺱ ﻧﻬﺎﺩ ﺁﻭﺍﺯﻯ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺁﻩ‬
‫ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﮕﺮ ﮔﺮﻡ ﺑﺮ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﺎﺩ ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻓﺮﺍﻕ‬ ‫ﻧﻬﺎﺩ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﺎﺭ ﻓﺮﺍﻕ‬
‫ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻋﺮﻭﺱ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮﻯ ﺣﺴﺮﺕ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﻋﺒﺮﺍﺕ‬
‫ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻰ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺯﺍﺭﻯ ﭼﺮﺍ ﻣﻰﻧﺎﻟﻰ؟ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺁﺭﺍﻡ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺍﻯ ﺍﻧﻴﺲ ﺩﻝ‬
‫ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ!‬
‫ﺁﻩ ﺩﺭﺩﺁﻟﻮﺩﻩ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺮﻳﻢ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ‬ ‫ﺟﺎﻥ ﻏﻢ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﻮﻥ ﻧﻨﺎﻟﻢ ﺁﻩ ﺁﻩ‬
‫ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺳﺨﻨﻰ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻫﻞ ﻣﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻫﻴﭻ‬
‫ﻛﺲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﺟﻮﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﻭﺩﺍﻉ ﻣﺎ ﺯ ﺩﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻭﺭ ﺁﺏ ﺩﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﺎﻙ ﮔﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻭﺭ ﺩﺭﺩﺳﺮﻯ ﺑﻮﺩ ﺑﺤﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‬
‫ﮔﺮ ﺑﺪ ﺩﻳﺪﻯ ﻫﻤﻪ ﻧﻜﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻋﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺯﻣﮕﺎﻩ ﻣﻌﻄﻮﻑ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻋﺮﻭﺱ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻝ ﺍﺩﺍ ﻣﻰﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺩﻝ ﻧﻌﺮﻩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺭﻓﺖ‬ ‫ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﭼﻮ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﻛﻨﺎﻥ ﺭﻓﺖ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺟﻮﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺮ ژﻳﺎﻥ ﻳﺎ ﺑﺒﺮ ﺑﻴﺎﻥ ﻳﺎ ﺍژﺩﻫﺎﻯ ﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺟﺎﻥ ﺷﻜﺎﺭ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﺳﻨﺎﻥ ﻧﻴﺰﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩ ﻭﻫﺐ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﻤﻠﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﭼﻨﺎﻥ‬
‫ﭼﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻏﺮﻳﻮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭﻫﺐ ﻣﺮﻛﺐ ﺭﺍ ﻧﻬﻴﺐ ﺯﺩﻩ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻟﺸﮕﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﻛﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﻙ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ‬

‫]‪ 11:07:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/016.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻧﻴﺰﻩ ﺁﻥ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﺩ ﻭ ﺗﻴﻎ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﻓﺎﻡ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﻡ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﻭ ﺑﮕﺸﺎﺩ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺑﺸﻜﺎﻓﺘﻰ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺳﭙﺮ ﻳﺎﻓﺘﻰ‬
‫ﻓﻠﻚ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺍﺭﻯ ﺍﻭ ﺧﻴﺮﻩ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻠﻚ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻴﻎ ﮔﺬﺍﺭﻯ ﺍﻭ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻟﺸﮕﺮ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺳﭙﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺯﺩ ﺗﺎ ﮔﺮﺩ ﻭﻯ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺿﺮﺏ ﻭ ﻃﻌﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻭﻯ‬
‫ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻳﻜﻰ ﺗﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﻭﻯ ﺯﺩ‪ ،‬ﻭﻫﺐ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﺮ‬
‫ﺷﺮﻳﻔﺶ ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﺮﺟﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﻭ‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺍﺣﺴﻨﺖ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺮﺩﻯ ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺍﻯ ﺣﻼﻟﺰﺍﺩﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺭﺿﺎﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻭﺍﺻﻞ‬
‫ﮔﺸﺘﻰ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻋﺮﻭﺱ ﻧﻬﺎﺩ‪ ،‬ﻋﺮﻭﺱ ﻣﻴﻠﻰ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺁﻫﻰ ﺍﺯ‬
‫ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﺠﻮﻡ ﺧﻴﻞ ﺍﺟﻞ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺷﻮﻫﺮ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺿﻌﻴﻒ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺿﻌﻴﻔﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺷﻤﺮ ﺭﺍ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻏﻼﻣﻰ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻋﻤﻮﺩﻯ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻯ ﺯﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻫﻼﻙ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻘﻠﻰ ﺩﻳﮕﺮ‬
‫ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺳﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﭘﺴﺮ ﺯﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺖ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺳﻪ ﻛﺲ‬
‫ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﺬﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﺮﺍ‬
‫ﻣﻌﺬﻭﺭ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ‪.‬‬
‫ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﺯﻥ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻭﺍﻭﻳﻼﻩ ﺭﻭﺯ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺧﺎﻟﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭﻫﺐ ﻛﻠﺒﻰ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺧﺎﻟﺪ ﺍﺯﺩﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻣﺮﺩ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻﻯ ﺯﻳﺒﺎ ﻟﻘﺎ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺗﺎﺯﻯ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﺮﮔﺴﺘﻮﺍﻥ ﻣﻨﻘﺶ ﺑﺮ ﺭﺍﻥ ﻣﺮﻛﺐ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﻰ ﺳﻼﺡ ﻣﻠﻮﻛﺎﻧﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﻴﻎ ﺁﺗﺸﺒﺎﺭ ﺁﺑﺮﻭﻯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﻰﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ‬
‫ﮔﻮﻫﺮ ﺩﺍﺭ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻨﺎﻥ ﺟﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻟﻌﻞ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﺍﻫﻞ ﺑﻐﻰ ﻣﻰﭘﺮﺍﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﺜﺎﺭ ﺟﻮﻫﺮ ﻣﻨﻈﻮﻡ ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺟﺰ ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺭﺟﺰ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ‪:‬‬
‫ﺍﻯ ﻧﻔﺲ ﻋﺰﻳﺰ ﺗﺮﻙ ﺟﺎﻥ ﻛﻦ‬
‫ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﻛﻦ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻛﻦ‬
‫ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺷﻬﻮﺩ ﻋﺮﺽ ﺍﻛﺒﺮ‬
‫ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻮ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻛﻦ‬
‫ﻭﺯ ﺷﻌﻠﻪ ﺗﻴﻎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﺵ‬
‫ﺳﺮ ﭘﻴﺸﻜﺶ ﺧﺪﺍﻳﮕﺎﻥ ﻛﻦ‬
‫ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﺷﻴﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﻗﺘﻞ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﻓﺴﺎﻕ ﻓﺠﺎﺭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺭﻳﺎﺽ ﺟﻨﺎﺕ ﺗﺠﺮﻯ ﻣﻦ ﺗﺤﺘﻬﺎ ﺍﻻﻧﻬﺎﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﺧﺎﻟﺪ‬
‫ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺷﺒﻪ ﺍﺑﺎﻩ ﻓﻤﺎ ﻇﻠﻢ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ ﺑﺪﺍﺩ ﻭ ﺭﺟﺰﮔﻮﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺘﺎﻝ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻋﻨﺎﺩ ﻭ‬
‫ﺟﺪﺍﻝ ﺑﮕﺸﺎﺩ ﺧﺎﻙ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻧﺎﻣﺮﺩﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﻟﻌﻞ ﺑﺪﺧﺸﺎﻥ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺁﺗﺸﺒﺎﺭ ﺍﺯ‬
‫ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺩﻣﺎء ﺍﻫﻞ ﺑﻐﻰ ﻭ ﻋﺪﻭﺍﻥ ﺍﻓﺸﺎﻥ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﻕ ﺧﺎﻃﻒ ﺧﻨﺠﺮ ﮔﺰﺍﺭﻯ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺜﺎﻝ ﺷﻬﺎﺏ ﺛﺎﻗﺐ ﻧﻴﺰﻩ‬
‫ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﺎﻟﺪ ﻋﻤﺮﻭ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻋﻤﺮﻭ ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻪ ﺧﻠﺪ ﺁﺑﺎﺩ ﻭﺻﺎﻝ ﻭ ﻭﺻﺎﻝ ﺁﺑﺎﺩ ﺧﻠﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ‬

‫]‪ 11:07:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/016.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻋﻠﻴﻬﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻮﻥ ﺫﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻗﻄﺮﻩ ﺳﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬
‫ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬
‫ﺟﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﻯ ﻭ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺣﺎﻳﻞ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﺣﻨﻈﻠﻪ ﺗﻤﻴﻤﻰ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﺣﻨﻈﻠﻪ ﺗﻤﻴﻤﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻴﻮﻑ ﺭﻭﻯ ﻧﺘﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻌﺸﻌﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺭﺧﺸﺎﻥ ﻏﺒﺎﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻋﺮﺻﻬﮕﺎﻩ ﻧﺒﺮﺩ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻰ ﺩﻳﺪ‬
‫ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﭼﻮﻥ ﺭﻋﺪ ﻏﺮﺍﻥ ﺧﺮﻭﺵ‬ ‫ﺩﻣﺎﻏﺶ ﺯ ﮔﺮﻣﻰ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺟﻮﺵ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻣﺮﻍ ﺗﻴﺮﭘﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻔﺲ ﺟﻌﺒﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻮﻫﺮ ﺗﻴﻎ ﺑﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻌﺪﻥ ﻧﻴﺎﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ‬
‫ﺍﺯ ﺑﺨﺎﺭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻫﻴﺠﺎ ﺯﻧﮕﺎﺭﻯ ﻭ ﺻﺤﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺜﺮﺕ ﺧﻮﻥ ﺍﻋﺪﺍ ﮔﻠﻨﺎﺭﻯ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻛﺸﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﻛﻮﺷﺶ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ‬
‫ﻧﺎﻣﺮﺩﻯ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺣﻴﺎﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﺆﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﺬﺣﺠﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻫﻴﺠﺎ ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺗﻴﻐﻰ ﭼﻮﻥ ﻧﻴﺶ ﻧﻬﻨﮓ‬
‫ﺗﻴﺰ ﭼﻨﮓ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﻡ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻤﻨﺪ ﺑﺎﺩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﺳﻤﻨﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺳﻴﻤﺎﺏ ﺍﺯ ﻧﻬﻴﺒﺶ ﺳﻨﮓ ﮔﺸﺘﻰ ﺑﻰﻗﺮﺍﺭ‬

‫ﺳﻴﻢ ﺳﻴﻤﺎ ﺗﻴﻎ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺍﮔﺮ ﻛﺮﺩﻯ ﮔﺬﺭ‬
‫ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺎﺣﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺳﻴﻊ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﻨﮓ ﺳﺎﺧﺖ ﺻﻔﺤﻪ ﺗﻴﻎ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﺭﻧﮓ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﺯ‬
‫ﺿﺮﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍ ﻣﺮﻍ ﺭﻭﺡ ﭘﺎﻛﺶ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺲ ﺧﺎﻙ ﺑﻪ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺍﻓﻼﻙ ﺁﻫﻨﮓ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﻤﺎﺩ ﺑﻦ ﺍﻧﺲ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﻧﺲ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺐ ﻣﻰﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﻟﻮﺍﻯ ﻧﺼﺮﺕ ﺑﺮ ﻣﻰﺍﻓﺮﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﺳﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻦ‬
‫ﺟﺪﺍ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﻧﺼﺮﺕ ﭼﻮﻥ ﮔﻮﻯ ﻣﻰﺑﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻨﺎﻯ ﺻﺒﺮ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬
‫ﺧﺪﻧﮓ ﺍﺟﻞ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻣﻠﺶ ﺑﺮ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻟﻰ ﺷﺎﺩﺍﻥ ﻭ ﺟﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺁﺑﺎﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺩﻝ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺑﻠﺒﻠﻰ‬

‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎﺩ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﮔﻠﻰ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭﻗﺎﺹ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭﻗﺎﺹ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ‪.‬‬
‫ﻛﻞ ﺷﻰء ﻣﻦ ﺍﻟﻈﺮﻳﻒ ﻇﺮﻳﻒ‬ ‫ﺗﻴﺰ ﻛﺮﺩ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﭼﻮ ﺑﺤﺮ ﺧﻔﻴﻒ‬
‫ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺗﻦ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻧﻜﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﺣﻔﺎﻇﻰ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻌﻦ ﻧﻴﺰﻫﺎﺵ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻣﺬﻟﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻓﺮﺍﺵ ﻗﺪﺭﺕ ﺳﺎﻳﺒﺎﻥ‬
‫ﻋﺰﺕ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﺟﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺧﺖ ﻭ ﺳﺎﻗﻰ ﻗﻀﺎ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻩ ﺟﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﺩﺭ ﻣﺤﻔﻞ ﺍﺭﺗﻀﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺭﺧﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻛﺸﻴﺪ‬ ‫ﺟﺮﻋﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪ‬

‫]‪ 11:07:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/016.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺷﺮﻳﺢ ﺑﻪ ﻋﺒﻴﺪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺷﺮﻳﺢ ﺑﻦ ﻋﺒﻴﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺗﻴﺰﮔﺎﻡ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺯﺭﻳﻦ ﺳﺘﺎﻡ ﺳﻴﻤﻴﻦ ﻟﺠﺎﻡ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ‬
‫ﻣﻰﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺶ ﺯﻳﻦ ﺑﺮ ﻓﺮﺵ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺧﺘﻰ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻬﻰ ﺳﺎﺧﺘﻰ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﻥ ﻳﻼﻥ ﺭﻳﺨﺘﻰ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻛﻪ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺮ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻰ‬
‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺮﻛﺒﺶ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺻﻮﺍﺏ ﻛﺎﺭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺟﻤﻌﻰ ﮔﺮﺩ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺯﺧﻤﻬﺎﻯ ﻣﺘﻮﺍﻟﻰ ﻭ ﺿﺮﺑﻬﺎﻯ ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ‬
‫ﺍﻋﻀﺎ ﻭ ﺍﺟﺰﺍﻯ ﻣﺠﺘﻤﻌﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻮﺳﺠﻪ ﺍﺳﺪﻯ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻮﺳﺠﻪ ﺍﺳﺪﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺠﺎﻉ ﻭ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ‪ ،‬ﺻﺎﺋﺐ ﺭﺃﻯ ﺩﺭ ﻏﺰﻭﻩ‬
‫ﺁﺫﺭﺑﺎﻳﺠﺎﻥ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﻋﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺑﺮ ﻣﺸﺮﻛﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ‬
‫ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﺭﺟﻪ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻯ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﻀﺎﻳﻖ ﺧﻄﺮﺍﺕ ﭼﻮﻥ ﺗﻴﻎ ﺟﻮﻫﺮﺩﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺥ ﺭﻭﻯ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻬﺎﻟﻚ ﻏﺰﻭﺍﺕ ﭼﻮﻥ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮﻕ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﺑﻮﺩﻯ‪.‬‬
‫ﺗﻴﻎ ﺍﻭ ﺟﻮﺷﻦ ﺩﺭﻳﺪﻯ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻛﺎﺭ‬ ‫ﮔﺮﺯ ﺍﻭ ﻣﻐﻔﺮ ﺷﻜﺴﺘﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺭﺯﻡ‬
‫ﺑﻪ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻃﺮﻳﺪﻯ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﺟﻮﻻﻧﻰ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ ﺭﺟﺰﻯ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺷﺎﻩ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﻘﺒﺖ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻭ ﻣﺤﻤﺪﺕ ﻋﺸﻴﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺒﺎﺭﺯﻯ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺧﻼﻑ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﻭﻯ ﺁﻣﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﺤﺮ ﺟﻮﺷﺎﻥ ﻭ ﺭﻋﺪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﺮﺩ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﺣﻤﻪ ﻛﺮﺩ ﻣﺴﻠﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﺮ‬
‫ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭼﭗ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺗﻜﺒﻴﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺑﻪ ﻓﻠﻚ‬
‫ﺍﺛﻴﺮ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻟﺸﮕﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻃﻴﺮﻩ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﺳﺮ ﺧﺠﻠﺖ ﻭ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﭼﺎﺷﻨﻰ‬
‫ﻣﺮگ ﭼﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻣﺮﺩ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﻰﻛﺸﺖ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﻰ ﺟﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺷﺶ ﺗﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺯﺧﻢ ﮔﺮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻓﻰ‬
‫ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﻣﻘﻰ ﺩﺭ ﺗﻦ ﻭﻯ ﺑﺎﻗﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﺴﻠﻢ ﻃﺎﻳﻔﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺟﻞ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻫﺎﻧﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺁﻥ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ ﻏﻢ‬
‫ﻣﺨﻮﺭ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻧﺒﻰ ﻭ ﻭﻟﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺴﻠﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺗﺒﺴﻤﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﻮﺵ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﺩﺭ‬
‫ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺒﺴﻢ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻣﻰﺷﻨﻮﺩﻧﺪ * ﺍﻯ ﺧﻮﺵ ﺁﻥ ﺭﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻯ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻫﻤﺮﺍﻫﻰ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺁﻥ ﮔﻪ ﺣﺒﻴﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺑﺸﺮ ﺑﺎﻟﺠﻨﺔ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﺎﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ‪ .‬ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺿﻌﻴﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺸﺮﻙ ﺍﷲ ﺑﺎﻟﺨﻴﺮ ﻳﺎ ﺣﺒﻴﺐ‬
‫ﭘﺲ ﺣﺒﻴﺐ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻰﻣﺎﻧﻢ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻭﺻﻴﺘﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻓﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﻃﻠﺒﻢ ﻣﺴﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﺻﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺣﺮﺏ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺑﺮﺍﻥ ﺷﻘﻰ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﺩﻗﻴﻘﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ ﻭ ﻓﺮﺯﺍﻧﮕﻰ ﻓﺮﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺗﻴﻎ ﺯﻧﻰ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍﻯ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻛﻮﻧﻴﻦ ﻛﻨﻰ ﺣﺒﻴﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﺏ ﺍﻟﻜﻌﺒﻪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻭﺻﻴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ‬

‫]‪ 11:07:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/016.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬

‫ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺼﺮﺕ ﺍﻭ ﺟﺎﻥ ﻧﺜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﻭ ﮔﺮﺯ ﻭ ﺳﻨﺎﻥ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺩﻟﻴﺮﻭﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺣﺮﺏ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻓﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻃﻌﻦ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﻰ ﺟﺎﻥ ﺷﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﺩﺷﺖ ﻫﻴﺠﺎ ﺭﺍ‬
‫ﻣﺴﻠﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﮋﺩﻩ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﺟﺪﺕ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﻭ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺪﻭﻡ ﺗﻮ ﺁﮔﺎﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﭘﺲ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻧﻘﺪ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺎﺑﺾ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺩﺍﺩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻮﺳﺠﻪ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺘﻴﻢ‬
‫ﺷﺒﺚ ﺑﻦ ﺭﺑﻌﻰ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺰﺍﻯ ﺁﺫﺭﺑﺎﻳﺠﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ‬
‫ﺻﻔﻮﻑ ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﻛﺎﻓﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﺳﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺸﺮﻙ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﺠﺐ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﺒﺚ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﺴﻠﻢ‬
‫ﻣﻨﻊ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺳﺒﻂ ﺳﺘﻮﺩﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﻭ ﭘﺴﺮ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺑﺘﻮﻝ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﺒﺘﻬﺞ ﺑﻮﺩ * ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻛﻪ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭘﺴﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻮﺳﺠﻪ‬
‫ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﭘﺪﺭ ﮔﺮﻳﻬﻜﻨﺎﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎﺯ‬
‫ﮔﺮﺩ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﻰ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺿﺎﻳﻊ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮔﺮﻳﻬﻜﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﺏ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻯ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﻧﺸﻮﻡ ﭘﺴﺮ ﺭﻭﻯ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻝ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ‬
‫ﻧﺘﺮﺳﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺳﺎﻗﻰ ﻛﻮﺛﺮ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﻦ ﺭﺍ ﺑﻰ ﺳﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﺩﻝ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺳﺮ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻨﮕﻮﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻫﻼﻝ ﺑﻦ ﻧﺎﻓﻊ ﺑﺠﻠﻰ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻼﻝ ﺑﻦ ﻧﺎﻓﻊ ﺑﺠﻠﻰ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻫﻼﻝ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺟﻤﺎﻟﺶ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﺭ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﻛﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﺧﻠﻌﺖ ﺩﺍﻣﺎﺩﻯ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺷﺮﺑﺖ ﺍﺑﺘﻬﺎﺝ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺩ ﻋﺮﻭﺱ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺩﺍﻣﻨﺶ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﺮﻭ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻯ ﻫﻼﻝ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﺩ ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﮕﺮ‬
‫ﻛﻤﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﮔﺰﺍﻑ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺴﺘﻬﺎﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺩﻋﻮﻯ ﺑﻰﻣﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﻀﺮﺗﺶ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺣﺎﻻ ﺩﻝ‬
‫ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻳﻜﺠﻬﺘﻰ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻯ ﺑﺮ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺩﺭﺵ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﻭﻓﺎ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻝ ﻋﻴﺎﻝ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮ ﻧﮕﺮﺍﻧﺴﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻕ‬
‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﺒﺘﻼ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻫﻼﻝ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺒﺎﺯﻯ ﻭ ﻋﺸﺮﺕ ﺳﺎﺯﻯ ﺁﺭﻡ ﻓﺮﺩﺍﻯ‬
‫ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﺪﺕ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﻋﺬﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻫﻤﺖ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﺼﺎﻑ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻭ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﺩﻯ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﭙﺮ ﻣﺪﻭﺭ ﭼﻮﻥ ﺟﺮﻡ ﻗﻤﺮ ﻣﻨﻮﺭ ﺑﻪ ﻛﺘﻒ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻗﻨﺪﻳﻠﻰ ﭘﺮ ﺗﻴﺮ ﺧﺪﻧﮓ ﺯ ﺭﻧﮓ ﺯﻣﺮﺩ ﭘﻴﻜﺎﻥ ﺳﻔﺘﻪ‬
‫ﺳﻮﻓﺎﺭ ﻋﻘﺎﺏ ﭘﺮ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺗﻴﻎ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﺟﻮﻫﺮﺩﺍﺭ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺣﻤﺎﻳﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻼﻝ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﻧﮓ ﻋﻘﺎﺏ‬
‫ﺻﻔﺘﺶ ﻃﻌﻤﻪ ﺟﺰ ﺍﺯ ﺟﮕﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﺨﻮﺭﺩﻯ ﻭ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﺗﻴﺮ ﺗﻴﺰﭘﺮﺵ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﻜﺎﺭ ﺟﺰ ﺩﻝ ﺑﺪﺧﻮﺍﻩ ﺻﻴﺪ ﻧﻜﺮﺩﻯ‬
‫ﺯﻩ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻇﻔﺮ ﺁﻳﺪ ﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﻮﻓﺎﺭ‬ ‫ﺗﻴﺮ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﻬﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺍﺑﺮﻭﻯ ﻛﻤﺎﻥ‬

‫]‪ 11:07:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/016.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻫﻼﻝ ﺑﻦ ﻧﺎﻓﻊ ﻛﺎﻟﺒﺪﺭ ﺍﻟﺴﺎﻃﻊ ﻭ ﺍﻟﺒﺪﺭ ﺍﻟﻼﻣﻊ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺭﺟﺰ ﻓﺼﻴﺤﺎﻧﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻩ ﺷﺎﻡ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﺯﻯ ﻗﻴﺲ ﻧﺎﻡ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﻼﻝ ﺁﻣﺪﻩ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻗﺪﻡ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻼﻝ ﺗﻴﺮﻯ ﺩﺭ ﺑﺤﺮ ﻛﻤﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺴﺖ ﺩﺭﺳﺖ‬
‫ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻭ ﻛﺮﺩ ﻗﻴﺲ ﺳﭙﺮ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺗﻴﺮ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﻴﺮ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺳﭙﺮ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﺯ ﭘﺸﺘﺶ ﮔﺬﺍﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺳﻮﻓﺎﺭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺮﻕ ﺷﺪ ﻟﺸﻜﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺿﺮﺏ ﺗﻴﺮ‬
‫ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺪﻡ ﺟﺮﺃﺕ ﭘﻴﺶ ﻧﻨﻬﺎﺩ ﻫﻼﻝ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﻴﺮﻯ ﺍﻣﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﺪﻧﮕﻰ ﻧﻬﻨﮕﻰ ﺑﻰ ﺟﺎﻥ ﻣﻰﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﭼﻮ ﺗﻴﺮﺵ ﺳﻮﻯ ﺧﺼﻢ ﭘﺮﺍﻥ ﺷﺪﻯ‬
‫ﺩﻝ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺯ ﺳﻬﻢ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺷﺪﻯ‬
‫ﺯ ﻫﺎﺯﻩ ﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻰ‬
‫ﭼﻮ ﺩﺳﺘﺶ ﻛﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺘﻰ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺗﻴﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻴﺮﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﺗﻴﻎ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﻡ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ‬
‫ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺭﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻃﺎﻳﺮ ﺟﺎﻥ ﭘﺎﻛﺶ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻏﻴﺐ ﺻﺪﺍﻯ ﺍﺭﺟﻌﻰ ﺍﻟﻰ ﺭﺑﻚ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺁﺷﻴﺎﻥ ﻓﺎﺩﺧﻠﻰ ﻓﻰ ﻋﺒﺎﺩﻯ ﺗﻮﺟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻳﺰﻧﻰ ﻭ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﺎﺯﻧﻰ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻳﺰﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺗﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﻗﺮﺏ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻴﺐ ﻭ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﺍﻟﻤﺎﺯﻧﻰ ﺗﻴﻎ ﻣﻰﺯﺩ ﻭ ﻳﺤﻴﻰ ﻣﺮﺩ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻛﺎﺭﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺣﺮﺏ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺤﻴﺎﻯ‬
‫ﻭ ﻣﻤﺎﺗﻰ ﷲ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻣﻴﻤﻨﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﺼﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻤﻦ ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻫﻴﺠﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺴﺮﻩ ﺑﻰ ﻳﺴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﺁﺧﺮ ﺍﻻﻣﺮ ﺍﺑﻦ ﺳﻠﻴﻢ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﺳﻠﻴﻢ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﺮﻭﻩ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﺮﻭﻩ ﻏﻔﺎﺭﻯ ﺭﺟﺰﮔﻮﻳﺎﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺑﻴﺘﻰ ﺍﺯ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺭﺟﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩ‪:‬‬

‫ﭼﻮ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺭ ﻋﺮﺏ ﺟﻮﺍﻥ ﻧﺒﻮﺩ‬

‫ﺩﺭ ﻋﺮﺏ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ‬
‫ﺭﺳﺘﻢ ﺯﺍﻝ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺣﺮﺏ ﺁﺭﻡ ﺭﻭﻯ‬
‫ﻛﻪ ﺟﺰ ﺍﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺭﻭﺍﻥ ﻧﺒﻮﺩ‬
‫ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﻟﻮﺍﻯ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺧﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻰ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺧﻴﺎﺭﻩ ﺑﻰ ﺟﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻗﻀﺎ‬
‫ﺭﺍ ﺗﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻭﻯ ﺯﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺯﺧﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺗﻦ ﺩﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﻜﺸﺖ ﻭ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﺍﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﺍﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻣﺎﻟﻚ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻭﻻﻳﺖ‪ 40‬ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﻤﺮ‬
‫ﺍﮔﺮ ﺳﻌﺪ ﻭﻗﺎﺹ ﺑﺪﺍﻧﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺻﺎﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﻳﺪﻯ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ‬
‫ﻧﻨﮓ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺎﭘﺎﻛﺖ ﺑﺎﺯ ﺧﺮﻳﺪﻯ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻨﻔﻌﻞ ﻭ ﺧﺠﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺳﭙﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻓﺮﺳﺘﻴﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺳﺨﻦ ﺣﺴﺐ ﻭ ﻧﺴﺐ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﺮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺎﻟﻚ ﺩﺭ ﺩﺭﻛﻪ‬

‫]‪ 11:07:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/016.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻬﺎﻟﻚ ﻣﻰﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺷﺎﻣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻠﻤﺖ ﺍﺩﺑﺎﺭ ﺗﻴﺮ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻣﻄﺎﻉ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻣﻄﺎﻉ ﺍﻟﺠﻌﻔﻰ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺭﺟﺰﻯ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺼﻴﺢ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻠﻴﺢ ﺍﺩﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ‬
‫ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﻋﺎﺩﻯ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪ ﺍﺛﺮﻯ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻰ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻮﺷﺶ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺧﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻯ ﺁﺧﺮﺕ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺰ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻓﺎﻳﺰ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺷﺎﺩﻯ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻏﻤﺰﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻰﺑﻨﺪﺩ‬ ‫ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻳﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﺑﺎﺭ ﺳﻔﺮ ﻣﻰﺑﻨﺪﺩ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻣﻄﺎﻉ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺮ ﺷﻜﺎﺭﻯ ﻭ ﭘﻠﻨﮓ ﻛﻮﻫﺴﺎﺭﻯ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺭﺟﺰﻯ ﺁﻏﺎﺯ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺁﻥ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﻗﻴﺴﻢ ﻣﻨﺒﻬﺎﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ‬
‫ﻛﻴﻮﺍﻥ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﺯ ﺩﺍﺭ ﻭ ﮔﻴﺮﻡ‬
‫ﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﻤﻨﺪ ﺍﺳﻴﺮﻡ‬ ‫ﮔﺮ ﺭﺳﺘﻢ ﺯﺍﻝ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﺩﺩ‬
‫ﺑﺎﻛﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮﻡ‬
‫ﺩﺭ ﺧﻠﺪ ﺑﺮﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﺳﺮﻳﺮﻡ‬ ‫ﺩﺭ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺁﻟﺶ‬
‫ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﻮﻡ ﺷﻬﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ‬
‫ﻛﻤﺎﻥ ﻛﻴﻦ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﺗﻤﻜﻴﻦ ﻓﻜﻨﺪﻩ ﻛﻤﻨﺪ ﮔﻴﺮ ﻭ ﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﻓﺘﺮﺍﻙ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﺧﺎﻙ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ‬
‫ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﻴﺨﺖ ﺳﺎﻻﺭ ﻛﻮﻓﻰ ﺍﺯ ﻣﻴﺴﺮﻩ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﻭﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻃﺎﻗﺖ ﺣﺮﺏ ﻭﻯ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺰ ﻧﻬﺎﺩ‬
‫ﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻗﻴﺲ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺗﻌﺼﺐ ﻣﺮﻛﺐ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺗﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻛﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻗﻔﺎﻯ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺯﺧﻤﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﻻﻣﺮ ﺑﻪ ﺯﺧﻤﻬﺎﻯ‬
‫ﭘﻰ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺷﻬﻴﺪﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﻻﺭ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫‪ (39‬ﺑﺴﻜﻮﻥ ﻫﺎء‬
‫‪ ( 40‬ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺆﻟﻒ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺍﺋﻤﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺟﺎﻯ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺣﺘﺎﺏ ﻫﻢ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺬﻫﺐ ﺷﻴﻌﻪ ﺍﻣﺎﻣﻴﻪ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻣﺎﻡ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻓﻊ ﺷﺒﻬﺎﺕ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﺠﻤﻼﺕ ﺩﻳﻦ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮﻝ ﻭ ﻓﻌﻞ ﻭ ﺗﻘﺮﻳﺮﺵ ﺣﺠﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻪ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺳﻬﻮ ﻭ ﺧﻄﺎﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺑﺮ ﺧﻄﺎﻯ‬
‫ﻣﺮﺩﻡ ﻭﺧﻄﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻭ ﺧﻄﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﻌﻨﻰ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﻣﺬﻫﺐ ﺷﻴﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺬﻫﺐ‬
‫ﻧﺎﺻﺒﻴﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻭﻻﻳﺖ ﺍﺋﻤﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:07:00 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/016.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻦ ﻋﺘﺒﻪ‬

‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﺧﻨﮕﻰ ﺗﺎﺯﻯﻧﮋﺍﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﮔﺴﺘﻮﺍﻧﻰ ﺑﺎ‬
‫ﺟﻼﻝ ﺯﺭﻳﻦ ﻭ ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﺮﻛﺒﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﻏﻤﺎﻡ ﻓﺮﻭ ﺩﻭﻳﺪﻯ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺼﺎﻋﺪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﺧﺎﻥ‬
‫ﺑﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻯ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻡ ﺑﺪﻯ ﺩﺭ ﺣﺒﺶ ﺻﺒﺢ ﺷﺪﻯ ﺩﺭ ﺧﺘﻦ‬ ‫ﺑﺮﻕ ﺭﻭ ﻭ ﺍﺑﺮﻭﺵ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺵ‬
‫ﻣﺮﻛﺒﻰ ﺑﺪﻳﻦ ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺟﻮﻻﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺭﺍﻛﺒﺶ ﺧﻔﺘﺎﻧﻰ ﻟﻌﻞ ﭼﻮﻥ ﺯﻫﺮﻩ ﻭ ﻣﺮﻳﺦ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺩﻯ ﻋﺎﺩﻯ ﭼﻮﻥ ﺍﻓﺴﺮ‬
‫ﻛﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺭ ﺍﺭﻗﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻛﻤﺎﻧﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺟﻌﺒﻬﺎﻯ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﻴﺮ ﺧﺪﻧﮓ‬
‫ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺣﻤﺎﺋﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺳﭙﺮ ﻣﻜﻰ ﺍﺯ ﭘﺲ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺮ ژﻳﺎﻥ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺒﺮ‬
‫ﺑﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻏﺮﺵ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﭘﺎﻯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﮕﺮﺩﻳﺪ ﺭﺟﺰﻯ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﺪ ﻭ ﺟﻮﻻﻥ ﻓﺎﺭﻍ ﺷﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻭ ﺍﻯ ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺁﺷﺎﻡ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻣﻨﻢ ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻦ ﻋﺘﺒﺔ‬
‫ﺑﻦ ﻭﻗﺎﺹ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﺍﺩﻩ ﺳﻌﺪ ﻭﻗﺎﺹ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﺳﻌﺪ ﺑﻰﺍﺧﻼﺹ ﭘﺲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﻳﺎﺑﻦ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻢ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻳﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺷﻤﺎ ﺑﻐﺎﻳﺖ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻭ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻫﺎﺷﻢ ﺩﺭ ﺻﻔﻴﻦ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺮﺏ ﻋﺠﻢ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻋﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﻰ ﺩﻟﻴﺮﻯﻫﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺻﺤﺎﺑﻪ‬
‫ﻣﻌﻠﻮﻣﺴﺖ ﺁﻥ ﮔﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﻤﺖ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻻ ﻋﻢ ﺯﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺭﺍ ﻋﻤﺮ‬
‫ﺳﻌﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﻭ ﻃﻌﻨﻪ ﻫﺎﺷﻢ ﮔﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﺗﻬﺎﻯ ﻫﺎﺷﻢ ﺷﻨﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﻟﻴﺮﻯ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ ﺍﻭ‬
‫ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﻻﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﻋﻤﺰﺍﺩﻩ ﻣﻨﺴﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﻣﺼﻠﺤﺖ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻓﺎﺭﻍ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺳﻤﻌﺎﻥ ﺑﻦ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺣﻠﺐ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﺍﺯ‬
‫ﺩﻣﺸﻖ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﻯ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﺮﺩﻯ ﻛﺎﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﻭ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺳﺮﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭼﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻧﻌﺮﻩ‬
‫ﺑﺮ ﻫﺎﺷﻢ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﺰﺭﮔﺰﺍﺩﻩ ﻋﺮﺏ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﭼﻪ ﺑﺪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻣﻠﻚ ﺭﻯ ﻭ ﻃﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ‬
‫ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ ﻟﺸﮕﺮ ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﺷﺎﻣﺴﺖ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺷﺘﻬﺎﻯ‬
‫ﻭ ﺑﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺣﺸﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﻭ ﻧﻪ ﺧﺪﻡ ﻳﺎﺭ ﺷﺪﻫﺎﻯ‪ ،‬ﻣﻜﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﻭﻯ ﻣﮕﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺨﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺳﺘﻴﺰﻩ ﻓﺮﻭ ﮔﺬﺍﺭ‪.‬‬
‫ﺍﺩﺑﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﺠﻮﻯ ﻭﺯ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺳﺮ ﻣﭙﻴﭻ‬ ‫ﻫﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺘﺎﺏ ﺭﻭﻯ‬
‫ﻫﺎﺷﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻧﺎﻛﺲ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻓﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺩﻭﻟﺖ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻯ ﻭ ﺟﺎﻩ ﺑﻰﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺩﻧﻴﻰ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻟﻘﺐ ﺩﺍﺩﻫﺎﻯ‬
‫ﻣﮕﺮ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻬﺎﻯ‪.‬‬

‫ﺭﻭﺯﻯ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺩﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﻗﻰ ﻫﻤﻪ ﻟﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﮔﻔﺘﺎ‬

‫]‪ 11:07:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/017.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻧﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﻳﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺛﺒﺎﺗﻰ ﻭ ﻗﺮﺍﺭﻯ‪.‬‬

‫ﺍﮔﺮ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﺎﻡ ﺟﻬﺎﻧﻨﻤﺎ ﺩﻧﻴﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻴﻢ ﺟﻮ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﺟﺎﻡ ﺟﻤﺶ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺮﻣﺶ‬
‫ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﺣﺮﻳﻢ ﺣﺮﻣﺖ ﺍﻭ‬
‫ﺍﻯ ﺳﻤﻌﺎﻥ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺑﮕﺸﺎﻯ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻌﻴﻢ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﻏﺒﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻴﻔﻪ ﺍﺯ ﺳﮕﺎﻥ ﻭﺍﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﻭ ﻛﻤﺮ‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺑﺪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺭﺿﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺳﺮﻣﺪﻯ ﻋﻄﺎﻯ ﺗﺎ‬
‫ﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﺭ‪.‬‬

‫ﺣﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻯ ﻏﻮﻻﻥ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ‬

‫ﭼﻮﻥ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﺳﻤﻊ ﺳﻤﻌﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﻴﺮﻩ ﻭ ﺑﺼﺮ ﺑﺼﻴﺮﺗﺶ ﺍﺯ ﺍﺷﻌﻪ ﺑﻮﺍﺭﻕ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻃﻴﺒﺎﺕ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻫﺎﺷﻢ ﻧﻪ ﺍﺯ‬
‫ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﺷﺮﻡ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻰﮔﻴﺮﻯ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺷﺪﻫﺎﻯ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﻋﻘﻞ ﻣﻌﺎﺵ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻫﺎﻯ‬
‫ﻫﺎﺷﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻯ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺩﻳﻦ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻔﺮﻭﺧﺖ ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻰ ﻫﻤﺘﻢ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﺪﻝ ﻣﻰﻛﻨﻢ‬
‫ﻣﻌﻴﻮﺏ ﻓﺎﻧﻰ ﻣﻰﺩﻫﻢ ﻭ ﻣﺮﻏﻮﺏ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻩ ﻓﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺩﻭﻣﻰ ﻧﺎﺯﻳﺪ ﺯﻭﺩ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻴﻢ ﻭ ﻋﻘﺎﺏ‬
‫ﻋﻈﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺳﻤﻌﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻫﺎﺷﻢ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﻧﻚ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻧﺎﺳﺘﻮﺩﻩ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﺁﻣﺪﻫﺎﻯ ﻳﺎ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ؟ ﭘﺲ ﺳﻤﻌﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺩﺭ ﻧﻴﺰﻩ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﻫﺎﺷﻢ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ‬
‫ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺳﻤﻌﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﺳﻤﻌﺎﻥ ﺣﻠﺒﻰ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎﺷﻢ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﺎﺷﻢ ﭘﺸﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﻭ ﺯﺩ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ‬
‫ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﻛﺸﺪ ﻫﺎﺷﻢ ﺍﻣﺎﻧﺶ ﻧﺪﺍﺩ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻕ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﺳﺮﺵ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺯﻳﻦ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻴﻢ ﺷﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﻜﺒﻴﺮ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﺎﺷﻢ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺻﻒ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﻤﺰﺍﺩﻩ ﭘﺪﺭﺕ‬
‫ﺳﻌﺪ ﻭﻗﺎﺹ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﻨﮓ ﺍﺣﺪ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﻴﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﻳﻦ‬
‫ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺷﺮ ﺍﻋﺎﺩﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﻓﻊ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻋﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻋﺘﺒﻪ‬
‫ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻭﻗﺎﺹ ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻰﺯﺩ ﻭ ﻣﺪﺩ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻋﺠﻴﺐ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﭼﻨﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻳﺎﺭ ﺷﺪﻫﺎﻯ ﺗﻴﻎ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻰﻛﺸﻰ ﻭ ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﭼﻨﺎﻥ‬
‫ﭘﺪﺭﻯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺿﺎ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺍﻫﻞ ﺧﻼﻑ ﻭ ﻋﻨﺎﺩ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮ ﻳﺨﺮﺝ ﺍﻟﺤﻰ ﻣﻦ ﺍﻟﻤﻴﺖ ﻭ ﻳﺨﺮﺝ‬
‫ﺍﻟﻤﻴﺖ ﻣﻦ ﺍﻟﺤﻰ ﻇﻬﻮﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻌﺠﺰ ﺑﻴﺎﻥ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺮ ﭘﺪﺭﺕ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ‬
‫ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﭘﺪﺭﻡ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻛﺮﺩ ﺁﻩ ﺳﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﭘﺮﺩﺭﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺁﺏ ﻧﺪﺍﻣﺖ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻰﺷﺮﻣﺶ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺳﻤﻌﺎﻥ‬
‫ﺑﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻛﺸﺘﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻼﺯﻡ ﺳﻤﻌﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﺮ ﻫﺎﺷﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻫﺎﺷﻢ‬
‫ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺫﺭﻫﺎﻯ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺩﺳﺘﺒﺮﺩﻯ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺭﺳﺘﻢ‬
‫ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻯ ﮔﺮﺩ ﺳﻤﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻮﺗﻴﺎﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻰ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﺎﻡ ﻧﺮﻳﻤﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺯﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪﻯ ﺭﺷﺘﻪ ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻃﻮﻕ ﻣﺮﺻﻊ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻰ‪.‬‬

‫]‪ 11:07:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/017.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺣﺮﺏ ﺍﻭ ﻣﻰ ﺩﻳﺪ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺎﺩ ﺁﻓﺮﻳﻦ‬

‫ﺗﺮﻙ ﺧﻨﺠﺮ ﺩﺍﺭ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺍﺯ ﭼﺮﺥ ﺑﺮﻳﻦ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ ﺍﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺎﺷﻢ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﻻﻭﺭ ﺟﮕﺮﺩﺍﺭ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭﻳﺎﺑﻴﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺑﺎ ﻧﻪ ﺗﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺪﺩ ﻫﺎﺷﻢ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﺎﺷﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪﻧﺪ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﻩ‬
‫ﺗﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﺮﺏ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﻴﺮ ﻭ ﺩﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﻠﻚ ﺩﻭﺍﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﺳﻼﻣﺖ ﭼﻮﻥ ﺯﻩ ﻛﻤﺎﻥ ﮔﻮﺷﻬﮕﻴﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺘﻨﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻴﻎ‬
‫ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﻡ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺟﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﺷﺪ ﻧﻌﺮﻫﻬﺎﻯ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﮔﻠﻮﮔﻴﺮ ﺷﺪ ﺣﻠﻘﻬﻬﺎﻯ ﻛﻤﻨﺪ‬
‫ﺳﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻋﻨﺎﻥ‬
‫ﺯ ﻋﻜﺲ ﺳﺮ ﺗﻴﻎ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺳﻨﺎﻥ‬
‫ﻟﺸﮕﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻧﺒﻮﻫﻰ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪﻩ ﻧﻪ ﺗﻦ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻴﻐﻰ ﭼﻮﻥ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ‬
‫ﺯﺑﺎﻧﻬﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺭ ﺍﺭﻗﻢ ﺟﺎﻥ ﺷﻜﺎﺭ ﺣﺮﺏ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻣﻰﻛﺸﺖ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﺳﻨﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺁﻫﻨﮓ ﺩﻭﺩ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ‬
‫ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻰﺩﻻﻥ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻯ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻴﻎ ﺑﻰﺩﺭﻳﻎ ﺭﺧﻨﻪ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﻛﺮﺩﻯ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻳﻚ‬
‫ﻛﺲ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ‬

‫ﺯ ﺧﻮﻥ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﻻﻟﻪ ﺑﮕﺮﻓﺖ‬

‫ﺯ ﭘﻴﻜﺎﻥ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺭﺍ ژﺍﻟﻪ ﺑﮕﺮﻓﺖ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺐ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻓﻀﻞ ﺳﻘﻂ ﺷﺪ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﻯ ﺑﻰﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺩﺍﺭﺍﻟﻘﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﻭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺟﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺳﺎﻗﻰ‬
‫ﻛﻮﺛﺮ ﺭﺳﻴﺪ ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻮﺩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻫﺖ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭﻯ‬
‫ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﻫﺎﺷﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺎﺷﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺪﺑﺮﺍﻥ ﺩﻏﺎ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩ‬
‫ﻭ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﻦ ﭼﻮﻥ ﻳﻜﻰ ﺍژﺩﻫﺎ‬
‫ﺳﺮ ﺑﺎﺭﮔﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺭﻫﺎ‬
‫ﻧﻪ ﺗﻴﻐﻰ ﻧﻬﻨﮕﻰ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ‬
‫ﻧﻪ ﺍﺳﺒﻰ ﻋﻘﺎﺑﻰ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻛﻪ ﻣﺮﻛﺐ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪ ﺑﻮﻯ ﻣﺮگ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺭﻧﮓ ﺍﺣﻤﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﻭ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻣﻘﺎﺗﻞ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻌﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﭙﺎﻩ ﻣﻰﺯﺩ ﻛﻪ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ‬
‫ﻫﺎﺷﻢ ﺩﺭ ﻳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﻭﺍﻝ ﻛﻤﺮﺵ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﻳﻦ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﻓﻰ‬
‫ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻣﺮﻍ ﺭﻭﺣﺶ ﺍﺯ ﻗﻔﺲ ﻗﺎﻟﺐ ﺷﻮﻣﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺟﺴﺖ ﭘﺲ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺗﻴﻎ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻋﻠﻤﺶ ﻧﮕﻮﻧﺴﺎﺭ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺳﭙﺎﻩ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﻭ ﻋﻠﻤﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺰ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻧﻌﺮﻩ ﺍﻟﺤﺬﺭ ﺍﻟﺤﺬﺭ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻣﺤﻞ ﻟﺸﻜﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻗﺮﺏ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﻫﺎﺷﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻭ ﺯﺧﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﮔﺮﻳﺰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺠﺎﻝ ﺳﺘﻴﺰ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻰﺟﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﻰﺧﺮﻭﺷﻴﺪ ﻭ‬

‫]‪ 11:07:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/017.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﺳﺮﻣﺪﻯ ﺧﻠﻌﺖ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺑﺪﻯ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ‬
‫* ﺯﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺎﻧﻰ ﺳﻮﻯ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺑﻘﺎ ﺭﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺒﻴﺐ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﻭ ﭘﻴﺮ ﻛﻬﻦ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﺠﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﻔﻆ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺧﺘﻢ ﻛﻼﻡ ﺍﷲ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻔﺘﻦ ﺗﺎ ﺩﻣﻴﺪﻥ ﺻﺒﺢ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩﻯ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﺸﺮﻑ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﺷﻨﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﻜﺮﻡ ﻭ ﻣﻌﺰﺯ ﺑﻮﺩﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺟﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻯ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ‬
‫ﺗﻮ ﺍﻧﺲ ﺗﻤﺎﻣﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﮕﺬﺍﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻫﺎﻯ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﺸﻘﺖ ﻣﺠﺎﻫﺪﺕ ﻭ ﺟﻬﺎﺩ ﻣﻌﺬﻭﺭﻧﺪ ﺣﺒﻴﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻭ‬
‫ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺍﻯ ﻣﻬﺘﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺣﺮﺏ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺮﻩ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺣﺸﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺩﺍ ﻛﻪ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﺧﺎﻛﻰ ﻣﺴﻜﻦ‬
‫ﺩﺭ ﺣﺸﺮ ﺷﻮﻧﺪ ﺭﺍﻛﺐ ﻣﺮﻛﺐ ﺗﻦ‬
‫ﻧﺎﮔﻪ ﺯ ﺳﺮ ﻛﻮﻯ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﻴﺰﻡ ﻣﻦ‬
‫ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮﺁﻟﻮﺩﻩ ﻛﻔﻦ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺣﺒﻴﺐ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺭﺟﺰﻯ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﻴﺖ ﺩﺭ ﺗﺮﺟﻤﻪ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﻡ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺁﺏ ﮔﺮﺩ‬ ‫ﺣﺒﻴﺐ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻣﻨﻢ ﻣﺮﺩ ﻣﺮﺩ‬
‫ﺩﻟﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﭘﺮ ﻧﺒﺮﺩ‬ ‫ﺳﺮﻯ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﭘﺮ ﻭﻓﺎ‬
‫ﺣﺮﺏ ﺻﻌﺐ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺷﺨﺼﻰ ﺍﺯ ﺑﻨﻰﺗﻤﻴﻢ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﺣﺼﻴﻦ ﺑﻦ ﻧﻤﻴﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻭﻯ ﺯﺩ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍ ﺑﻪ‬
‫ﮔﻮﺵ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺮ ﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺣﺒﻴﺐ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻣﻦ‬
‫ﺳﺨﻨﻰ ﺑﻔﺮﻣﺎﻯ ﻭ ﭘﻴﻐﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﺎﻯ ﮔﻮﻳﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺣﺒﻴﺐ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ‬
‫ﻛﻪ‪:‬‬
‫ﭘﻴﺮﺍﻧﻪ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺭﻩ ﺳﮕﺎﻧﺖ‬
‫ﻣﻮﻯ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﺮﺩﻡ ﺟﺎﺭﻭﺏ ﺁﺳﺘﺎﻧﺖ‬
‫ﺣﺮﻓﻰ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﺎﺩﺍ ﺟﺎﻧﻢ ﻓﺪﺍﻯ ﺟﺎﻧﺖ‬
‫ﻟﻌﻞ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻡ ﺭﻣﻴﺪﻩ ﺟﺎﻧﻰ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺿﻤﻴﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﮋﺩﻩ ﺩﻟﭙﺬﻳﺮ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺁﺧﺮﺕ‬
‫ﻧﻬﺎﺩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻞ ﺑﻦ ﺣﺮﻳﻢ ﺣﺒﻴﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪ ﺟﺎﻳﻰ‬
‫ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﺳﺐ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﻭﺳﺘﻰ‬
‫ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﺮ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻣﻜﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻞ ﺑﺮﺳﻴﺪ‬
‫ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﺑﺪﻳﻞ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﻨﺪﻩ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺒﺴﺖ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ‬
‫ﻛﺮﺑﻼ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺗﺤﻔﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺪ ﺑﻠﻮﻍ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺑﺪﻳﻞ ﺯﺩ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺜﺎﺑﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﻣﻐﺰﺵ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﺳﺮ ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻌﻠﻰ‬

‫]‪ 11:07:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/017.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﻣﺰﺍﺭﻳﺴﺖ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺭﺃﺱ ﺍﻟﺤﺒﻴﺐ ﻭﺍﷲ ﺍﻋﻠﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﺮﻳﺮﻩ ﻏﻼﻡ‬
‫ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺮﻩ ﻳﺎ ﺣﺮﻳﺮﻩ ﻛﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺑﻮﺫﺭ ﻏﻔﺎﺭﻯ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺣﺮﻳﺮ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ‬
‫ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻃﺮﻳﺪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﺟﺰ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﻟﺶ ﺭﻭﺷﻨﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻴﺖ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺯﺟﺰ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻧﻈﻢ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺳﻮﻯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﺨﺮﺍﻣﻢ‬
‫ﺑﺲ ﺧﺼﻢ ﻛﻪ ﺑﻰﺟﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺿﺮﺏ ﺣﺴﺎﻣﻢ‬
‫ﺑﺴﺘﻮﺩﻩ ﺷﺎﻫﺎﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﺪ ﻏﻼﻣﻢ‬
‫ﺑﮕﺰﻳﺪﻩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﻴﺎﻫﻢ‬
‫ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﻣﻢ‬
‫ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﻮﺩ ﺁﺳﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻡ‬
‫ﺣﻤﻠﻪ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻗﺘﺎﻝ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻧﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﺕ ﺟﺎﻭﻳﺪﻯ ﺭﺳﻴﺪ‪ * .‬ﻗﺘﻴﻞ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﺟﺎﻭﻳﺪ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺟﻌﻔﻰ‬
‫ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺟﻌﻔﻰ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻭ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺩﻯ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ ﺑﺪﺍﺩ ﺁﺧﺮﺍﻻﻣﺮ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺱ ﺣﻴﺎﺕ‬
‫ﻣﺴﺘﻌﺎﺭ ﻋﺎﺭﻯ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎﺭﻯ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺭﺑﻊ ﻣﺴﻜﻮﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﮕﺎﻩ ﺑﻼ ﺍﻓﺘﺎﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ﻓﻨﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭﮔﻰ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻧﻴﺲ ﺑﻦ ﻣﻌﻘﻞ ﺍﺻﺒﺤﻰ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻧﻴﺲ ﺑﻦ ﻣﻌﻘﻞ ﺍﺻﺒﺤﻰ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻓﺠﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﻞ ﻣﻮﺍﺝ ﻭ ﻣﻮﺝ ﺳﻴﺎﻝ ﺟﻮﻯ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻭ ﺑﺎ ﺣﻠﻖ ﺗﺸﻨﻪ ﺩﺷﻨﻪ ﺑﺮ ﺣﻠﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺟﺰﻯ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ‬
‫ﺭﻭﺡ ﻣﻘﺪﺳﺶ ﺍﺯ ﺗﻨﮕﻨﺎﻯ ﻫﻴﻜﻞ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻗﻀﺎﻯ ﺭﻳﺎﺽ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﻭ ﺣﺪﺍﻳﻖ ﺭﺿﻮﺍﻧﻰ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺎﺑﺲ ﺑﻦ ﺷﺒﻴﺐ ﻭ ﻏﻼﻡ ﺍﻭ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺎﺑﺲ ﺑﻦ ﺷﺒﻴﺐ ﺷﺎﻛﺮﻯ ﻋﺰﻡ ﻗﺘﺎﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺷﻮﺫﺏ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻣﻘﺎﻣﻰ؟ ﺷﻮﺫﺏ ﺟﻮﺍﺏ‬
‫ﺩﺍﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺏ ﺗﻮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻰﺯﻧﻢ ﺗﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻡ ﻋﺎﺑﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻇﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻗﺪﻡ ﭘﻴﺶ ﻧﻪ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ‬
‫ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﻏﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻤﺖ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻯ ﻓﺮﺻﺖ ﻋﻤﺮ ﻏﻨﻴﻤﺘﺴﺖ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﺧﺮﺗﺴﺖ‬
‫ﭘﺲ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺮﺏ ﺍﻫﻞ ﻧﻔﺎﻕ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻋﺎﺑﺲ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ‬
‫ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺘﺘﺮ ﻭ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﻻﻳﻖ ﻧﻜﺮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺗﺤﻔﻬﺎﻯ ﻓﺮﺍﺧﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺴﺘﻄﺎﺏ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﻻﺟﺮﻡ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺩﻟﺮﻳﺸﻢ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻧﻔﻌﺎﻝ ﻭ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻰ‬
‫ﺩﺭ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺘﻰ ﺑﻪ ﺳﺰﺍ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺮ ﺯ ﺧﺠﻠﺖ ﺑﺮﺁﻭﺭﻡ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺣﺎﻻ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻔﻴﺴﺘﺮ ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺩﺍﺷﺘﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﻗﺎﻳﻪ ﺫﺍﺕ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺍﻗﺪﺱ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻡ ﺍﮔﺮ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﺮﺩﻯ ﻋﻠﻢ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﺍﻓﺮﺍﺯﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﺎﻳﻰ ﺟﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻓﺪﺍﻯ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺳﺎﺯﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﺍﻭ‬
‫ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻛﺮﺩ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﺎﺑﺲ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻏﻼﻡ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﺩﺭ ﻣﻘﺘﻞ ﺩﻳﻨﻮﺭﻯ ﺍﺯ ﺭﺑﻴﻊ ﺑﻦ ﺗﻤﻴﻢ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻋﺒﺎﺱ‬
‫ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻛﻬﻬﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﻨﺮﻫﺎﻯ ﻭﻯ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻑ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﺎ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ‬

‫]‪ 11:07:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/017.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺴﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﺷﻴﺮ ژﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﺒﺮ ﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﭘﻴﻞ ﺩﻣﺎﻥ ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻣﺘﺼﺪﻯ ﺣﺮﺏ ﻭ‬
‫ﻣﺘﻌﺮﺽ ﻗﺘﺎﻝ ﺍﻭ ﻧﺸﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﻋﺎﺑﺲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺭﺟﻞ ﺑﺮﺟﻞ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻯ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﺍﻭ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮﻥ ﻳﻜﺎﻥ ﻳﻜﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻭﻯ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻰﺭﻭﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﺳﭙﺎﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﺤﺎﺭﺑﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻋﺎﺑﺲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﺯﺭﻩ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﻏﻼﻡ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻳﺪﻡ‬
‫ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻛﺲ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﻰﺯﺩ ﻭ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﻛﺸﺖ ﺭﺑﻴﻊ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﺎﺑﺲ ﺳﺮ‬
‫ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ ﺗﻦ ﺑﻰﺯﺭﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻫﻴﺠﺎ ﺍﻓﻜﻨﺪﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﻫﻼﻙ ﻧﻤﻰﺍﻧﺪﻳﺸﻰ ﻋﺎﺑﺲ ﺟﻮﺍﺑﻰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻀﻤﻮﻧﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻛﺴﻰ ﻛﺎﺑﺶ ﺯ ﺳﺮ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺩﺍﺭﺩ‬ ‫ﭼﻮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﺤﺮ ﻫﺠﺮﺍﻧﻢ ﺯ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻯ ﻣﺘﺮﺳﺎﻧﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺯﺧﻤﻬﺎﻯ ﻣﻨﻜﺮ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﻭﻯ ﺯﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻭ ﻏﻼﻡ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﺍﻟﻤﻼﻡ ﺭﻭﻯ‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﻦ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻼﻡ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺭﻓﻴﻘﺎﻥ ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﺠﺎﺝ ﺑﻦ ﻣﺴﺮﻭﻕ‬
‫ﺍﺯ ﭘﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺠﺎﺝ ﺑﻦ ﻣﺴﺮﻭﻕ ﺟﻌﻔﻰ ﻣﺆﺫﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻛﺎﺑﺪﺍﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻛﻤﺎﻧﻰ ﺯﻳﺒﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﻮﺱ ﻭ ﻗﺰﺡ ﺑﻪ ﺯﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﺪﻧﮕﻰ ﭼﻮﻥ ﺗﻴﺮ ﺁﻩ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺍﺯ‬
‫ﻗﻮﺱ ﺗﻈﻠﻢ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﻗﺎﺏ ﻭ ﻗﻮﺳﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺭﺟﺰﺧﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﺪ ﻭ ﺟﻮﻻﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺧﺎﻙ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﻛﻴﻮﺍﻥ‬
‫ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺑﺎﺩ ﻏﺮﻭﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﺒﺮﺩ ﺳﭙﺎﻩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻧﺶ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﺧﻤﻰ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺘﺶ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺳﻴﻒ ﺑﻦ ﺣﺎﺭﺙ ﻭ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺳﺮﻳﻊ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺻﻴﺐ ﺑﻦ ﺣﺎﺭﺙ ﺑﻦ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺑﻦ ﺳﺮﻳﻊ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﭘﺎﻯ ﺑﻮﺱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻴﺮ‬
‫ﺍﻻﻧﺎﻡ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﺮﻳﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﺮﻳﻴﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ‬
‫ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﻓﻊ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺷﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯ‬
‫ﻛﺎﺭﺯﺍﺭﻯ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺮ ﻣﺮﻏﺰﺍﺭﻯ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎﺭ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﻯ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺴﻰ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺮﺻﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻓﻨﺎ‬
‫ﻭ ﻓﻮﺍﺕ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮﻭﺣﺸﺖ ﻭ ﻣﻼﻝ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻧﺰﻫﺖ ﺁﺑﺎﺩ ﻗﺮﺏ ﻣﻠﻚ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﻝ ﭘﺮﺣﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻏﻔﻮﺭ ﻣﻨﺎﻥ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺼﺎﺩﻡ ﻣﻘﺘﻀﻴﺎﺕ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻥ ﭼﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻓﺎﻟﺤﻜﻢ ﷲ ﺍﻟﻌﻠﻰ ﺍﻟﻜﺒﻴﺮ ﻭ ﺍﻟﻴﻪ ﺍﻟﻤﺮﺟﻊ ﻭ ﺍﻟﻤﺼﻴﺮ‪.‬‬
‫ﺍﻛﺜﺮﻭﺍ ﺫﻛﺮ ﻫﺎﺩﻡ ﺍﻟﻠﺬﺍﺕ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺮگ ﻧﺠﺎﺕ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻏﻼﻡ ﺗﺮﻛﻰ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻏﻼﻡ ﺗﺮﻙ ﻗﺎﺭﻯ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﻓﺮﻗﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺭﻭﻯ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﺎﺑﻨﺪﻩ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻔﺴﻰ ﻟﻨﻔﺴﻚ ﺍﻟﻔﺪﺍء ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻓﺪﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ‬
‫ﻟﺸﻜﺮ ﻣﺎ ﻳﻜﻰ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻗﺮﺏ ﻭ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﻣﻘﻌﺪ ﺻﺪﻕ ﺁﺷﻨﺎ‬
‫ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺯﻳﻨﺎﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺧﺮﻳﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺑﺪﻭ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻃﻠﺐ‬

‫]‪ 11:07:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/017.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺧﻴﻤﻪ ﺗﻜﻴﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻏﻼﻡ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ‬
‫ﻣﺨﺪﻭﻡ ﺯﺍﺩﻩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺪﺭﺕ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺣﺮﺏ ﻃﻠﺒﻴﺪﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻨﻰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﺎﻟﻰ ﺭﻭﻯ‬
‫ﺑﻪ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﻋﺮﺵ ﺁﺷﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﻰ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭﻯ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺭﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ‬
‫ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﺁﻥ ﺗﺮﻙ ﻧﻴﻜﻮ ﺧﺼﺎﻝ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺟﻤﺎﻝ ﺻﺎﺩﻕ ﻧﻴﺖ‬
‫ﺻﺎﻓﻰ ﻃﻮﻳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﺩ ﺧﻴﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﻭ ﻣﻮﺍﻟﻰ ﺑﺤﻠﻰ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺍﺩ ﻣﻦ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ‬
‫ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻏﺮﻳﻮ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﺳﻌﺎﺩﺗﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻒ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻑ ﻧﻬﺎﺩ ﺧﺒﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻏﻼﻡ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺟﻨﮓ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﻙ‬
‫ﻛﻨﻢ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﻋﺬﺍﺭﻯ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻯ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ‬
‫ﺻﻒ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﭼﻮﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﺮﻕ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻬﺎﺏ ﺛﺎﻗﺐ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺳﻮﺯ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﺳﭙﺎﻩ ﺭﻭﺳﻴﺎﻩ‬
‫ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻴﺪﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻰ ﺭﺟﺰﻯ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻟﻐﺖ ﺗﺮﻛﻰ ﻛﻼﻣﻰ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ‬
‫ﺭﺟﺰﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻯ ﮔﻬﺮ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ‬
‫ﻧﺴﺨﻪ ﻣﻜﺮﻣﺖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻰ‬
‫ﮔﺮ ﺗﻮﺍﻡ ﻫﻨﺪﻭﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺍﻧﻰ‬
‫ﻣﻨﻢ ﺁﻥ ﺗﺮﻙ ﻛﻪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺼﻢ ﻛﻨﺪ ﺛﻌﺒﺎﻧﻰ‬
‫ﺗﻴﻎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻌﺠﺰ ﺗﻮ‬
‫ﺳﺮﺥ ﺭﻭﻯ ﺍﺑﺪﻡ ﮔﺮﺩﺍﻧﻰ‬
‫ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺵ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻛﻨﻢ ﺗﺮﻙ ﺳﺮﺍﻯ ﻓﺎﻧﻰ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻣﻦ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﻪ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻰﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ‬
‫ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺁﻣﺪ ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺤﺴﻴﻦ‬
‫ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺷﺮﺑﺖ ﻛﻮﺛﺮ ﻭ ﻣﮋﺩﻩ ﻭ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﻣﻦ ﺍﷲ ﺍﻛﺒﺮ ﻣﺒﺘﻬﺞ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭﺵ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺗﺮﻙ ﺻﺎﺩﻕ ﺩﻝ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﻧﻬﺎﺩ‬
‫ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ ﺣﺠﺮﺍﺕ ﻋﺼﻤﺖ ﻭ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺑﺤﻠﻰ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺳﻮﺯ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺎﻯﻫﺎﻯ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﭘﺲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩ ﺑﻼ ﻣﻰﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﺧﺎﻙ ﻫﻼﻙ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺗﻴﺮﻩ‬
‫ﺭﻭﻯ ﻣﻰﺭﻳﺨﺖ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺳﺮﻭﺵ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻴﺒﻰ ﻭ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻋﺮﺻﻪ ﻻ ﺭﻳﺒﻰ ﻧﺪﺍﻯ ﺍﺭﺟﻌﻰ ﺍﻟﻰ ﺭﺑﻚ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺭﻭﺡ ﺷﺮﻳﻔﺶ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ‬
‫ﺧﻄﺎﺏ ﻣﺴﺘﻄﺎﺏ ﻭ ﺍﺩﺧﻠﻰ ﺟﻨﺘﻰ ﺍﺯ ﻓﻀﺎﻯ ﺳﺎﺣﺖ ﻗﺮﺏ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺒﺎﺩ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﻮﺵ ﺁﻥ ﺗﺮﻙ ﭘﺎﻙ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺭﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺰﻝ ﺍﻧﺪﺭ ﺭﻳﺎﺽ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ‬ ‫ﺭﻭﻯ ﺩﻝ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﻘﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻛﺜﺮ ﻛﺘﺐ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺗﺮﻙ ﺯﺧﻢ ﮔﺮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺮﺵ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺑﺎ‬
‫ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺮﺽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻭﻯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻏﻼﻡ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ‬
‫ﺯﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺒﺴﻤﻜﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﺪﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺣﺪﻳﻘﻪ ﺩﺍﺭﺍﻟﺴﻼﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﻨﻈﻠﺔ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻨﻈﻠﺔ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﻋﺠﻠﻰ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺻﻒ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﻗﻮﻡ ﻧﻮﺡ ﻭ ﻋﺬﺍﺏ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﺎﺩ ﻭ‬

‫]‪ 11:07:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/017.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺛﻤﻮﺩ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺭﻭﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﺬﺭ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﻋﻘﻮﺑﺎﺕ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ‬
‫ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺩﻋﻮﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﺪﺍﻡ ﺧﻴﺮ ﻭ ﻓﻼﺡ ﻭ ﻓﻮﺯ ﻭ ﺻﻼﺡ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻮﻗﻊ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ‬
‫ﺻﺎﻟﺢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻗﺼﺪ ﺧﻮﻥ ﻣﺎ ﮔﺸﺘﻬﺎﻧﺪ ﺣﻨﻈﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻ ّﺪﻗﺖ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻠﺤﻖ‬
‫ﮔﺮﺩﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎﺳﺖ ﺍﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺑﻴﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻣﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻭﻯ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ‬
‫ﺑﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺟﻨﮕﻬﺎﻯ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭ ﺫﺭﻭﻩ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ‬
‫ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﻟﺸﻌﺒﻰ ﻫﺸﺖ ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻫﻞ ﻏﺪﺭ ﻭ ﻧﻔﺎﻕ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺗﻴﺮ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺳﺪﺩ ﺭﻣﻴﺘﻪ ﻭ ﺍﺟﻌﻞ ﺛﻮﺍﺑﻪ ﺍﻟﺠﻨﺔ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺗﻴﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﺻﻮﺍﺏ ﺭﺳﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ ﺛﻮﺍﺏ‬
‫ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﻜﺎﺭ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﺍﺟﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﺤﻨﻔﻰ‬
‫ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﺤﻨﻔﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻗﺮﺑﺎﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﻨﻔﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻗﺘﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﻛﻮﻩ‬
‫ﭘﻴﻜﺮﻯ ﺑﺎﺩ ﺟﻨﺒﺶ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻮﺭﺩﻯ ﺁﺗﺶ ﺟﻮﺷﺶ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺗﻴﻐﻰ ﭼﻮﻥ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﺏ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺧﻄﻰ ﺑﺮ ﺑﻨﺎﮔﻮﺵ ﻣﺮﻛﺐ‬
‫ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﮔﻪ ﻫﻤﺂﻭﺭﺩ ﺧﻮﺍﺳﺖ‬ ‫ﺑﮕﺮﺩﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﻭ ﭘﺲ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ‬
‫ﻫﺮ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩﻯ ﺑﻪ ﻃﻌﻦ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺎﻥ ﺭﺑﻮﺩﻯ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺗﻴﻎ ﻧﻘﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﺍﺯ ﺍﻭ‬
‫ﺑﺴﺘﺪﻯ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﻟﻜﻞ ﺍﺟﻞ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺣﻴﺎﺗﺶ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺭﺍﻗﻢ ﺍﺟﻞ ﺭﻗﻢ ﻛﻞ ﻣﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻓﺎﻥ ﺑﺮ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺍﻭ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺟﻨﺎﺩﺓ ﺑﻦ ﺣﺎﺭﺙ ﻭ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺟﻨﺎﺩﻩ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺩﺓ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺎﺭﺙ ﺍﻧﺼﺎﺭﻯ ﻣﻜﻤﻞ ﻭ ﻣﺴﻠﺢ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻗﻨﻄﺮﻩ ﻋﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺳﻮﺭ ﻭ‬
‫ﺳﺮﻭﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﺴﺮﺵ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺟﻨﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻛﻼﻡ ﺣﻜﻤﺖ ﻓﺮﺟﺎﻡ ﺍﻟﻮﻟﺪ ﺳﺮﺍﺑﻴﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺣﻴﺎﻯ ﺁﺛﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﻋﺎﻟﻰﻣﻘﺪﺍﺭ ﺧﻮﺩ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﺁﻥ ﺣﻤﻴﺪﻩ ﺧﺼﺎﻝ ﺭﺳﻴﺪ ﻣﺮﮔﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺮﺓ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻣﺮﻩ‬
‫ﺍﺯ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺑﺰﺭگ ﺍﻧﺼﺎﺭﻯ ﻣﺮﺓ ﻏﻔﺎﺭﻯ ﭼﻮﻥ ﻫﮋﺑﺮ ﺷﻜﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻩ ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺳﺮﺁﻣﺪ ﺑﺎ‬
‫ﺗﻴﻎ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﺪﮔﻬﺮﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺟﺎﻥ ﺷﻜﺎﺭﺵ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺁﻥ ﺗﻴﺮﻩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬
‫ﺍﻻﻣﺮ ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺍﺭﺍﻟﺒﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﺟﻨﺎﺕ ﺗﺠﺮﻯ ﻣﻦ ﺗﺤﺘﻬﺎ ﺍﻻﻧﻬﺎﺭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺣﻈﺎﻳﺮ ﻋﺎﻟﻴﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻓﺎﻧﻴﻪ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﻧﺎﺳﻮﺕ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺍﺑﻮﺩﺟﺎﻧﻪ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﻘﺪﺍﺩ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺍﺑﻮﺩﺟﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻴﺪ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﺮﺑﻬﺎﻯ‬
‫ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻳﻨﺪ ﻓﻮﺟﻰ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮ‬
‫ﻓﺠﺎﺭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:07:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/017.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺷﺶ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻟﻴﺎﻥ‬
‫ﺳﻌﺪ ﻛﻪ ﻏﻼﻡ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻟﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﻪ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﺭﺑﻴﻊ ﻭ‬
‫ﺍﺷﻌﺚ ﺳﻌﺪ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻗﺮﻁ ﻭ ﺣﻨﻄﻤﻪ ﻭ ﺣﻤﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻛﺜﺮﺕ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻭ ﺿﺮﺑﻬﺎﻯ ﻣﺘﻮﺍﻟﻰ ﻭ‬
‫ﻣﺘﺮﺍﺩﻑ ﻫﺮ ﻫﺸﺖ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﺸﺪﺭ ﻓﺎﻧﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﺎﻇﺮﻩ ﻫﺸﺘﮕﺎﻧﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﺟﻤﻌﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﭼﺎﻛﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﺳﻪ ﺗﻦ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺎﻧﻰ‬
‫ﺭﺣﻠﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﻧﻮﺯﺩﻩ ﺗﻦ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺗﻦ ﺍﺯ‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺭﻗﻢ ﺯﺩﻩ ﻛﻠﻚ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻮ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺁﻝ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﺻﺒﺮ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺩﺭﻳﺪ‬
‫ﻓﻠﻚ ﮔﺸﺖ ﭘﺮ ﺷﻮﺭ ﻭ ﭘﺮ ﻏﻠﻐﻠﻪ‬
‫ﺯﻣﻴﻦ ﺷﺪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﻭﻟﻮﻟﻪ‬
‫ﺯﺑﺎﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﻪ ﺯﺍﺭﻯ ﺯﺍﺭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻓﺘﻨﻬﺎﻯ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﻧﺪ‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ ﻳﺎﺭﺏ ﻛﺂﺗﺸﻰ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺯﺩﻧﺪ‬
‫ﻭ ﻓﻠﻚ ﺩﻭﺍﺭ ﺑﻪ ﻟﺴﺎﻥ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ‪:‬‬
‫ﻧﺎﺩﻣﻴﺪﻩ ﺻﻮﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ‬ ‫ﻧﺎﺷﺪﻩ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺷﺪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﻛﺴﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺳﻮﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻏﺎﻟﺐ ﮔﺸﺘﻪ ﺁﻫﻰ ﺷﻐﺒﻨﺎﻙ‬
‫ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻼﻝ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺸﺎﻧﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻔﻖ ﺍﻟﻜﻠﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺻﺪﺭ ﻣﺴﻨﺪ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻭ‬
‫ﺍﻯ ﺳﺮﻭﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﺷﺎﻩ ﻋﺮﺻﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﻫﻴﭻ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﺍﻍ ﻣﻼﻝ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻰﻛﻴﻨﻪ ﻣﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ‬
‫ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﺎ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﺎﺯﻳﻢ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﺸﺮ ﺳﺮ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻳﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺩﺍﻍ ﺷﻮﻕ‬
‫ﻣﻮﺩﺕ ﺗﻮﻳﻴﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻼ ﭼﻪ ﺑﻴﻢ ﻭ ﻏﺮﻗﻪ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮﻳﻴﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻴﻞ ﻫﻼﻙ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ ﺍﮔﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻣﺤﻦ‬
‫ﻭﻳﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺳﻌﻰ ﻣﻌﻤﺎﺭ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺗﻮ ﻣﻌﻤﻮﺭﺳﺖ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻴﺎ ﺳﻴﻞ ﻏﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﺯ ﺑﻨﻴﺎﺩ ﺑﺒﺮ‬ ‫ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﻼ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺩﻋﺎﻯ ﺧﻴﺮ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ‬
‫ﭘﺲ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻗﺮﺑﺎﻯ ﻗﺮﻳﺒﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﺗﺎ ﻣﺮﻛﺐ‬
‫ﻫﻤﺖ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍﻧﻢ ﻭ ﺳﻼﻡ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺩﺍﻍ ﻫﺠﺮﺍﻥ‬
‫ﭘﺪﺭﺕ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﺳﻮﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻧﻮﺭﺳﻴﺪﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻫﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺯ ﺳﻮﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ‬
‫ﺁﺗﺶ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻣﻨﻪ ﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﺗﻠﺦ ﻣﻬﺠﻮﺭﻯ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺟﺎﻡ ﺯﻫﺮﺁﻟﻮﺩ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺪﻩ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺗﻮﻳﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻟﻢ‬
‫ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﭘﺪﺭ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻟﻰ ﻫﺴﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ‬
‫ﺑﻴﻨﻨﺪ ﭘﺮﻭﺍﻯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﻤﻰﻛﻨﻨﺪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﭘﺎﻙ ﻣﻌﺒﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺟﺪﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻴﺪﺍﻥ ﮔﺬﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﻣﺪﺑﺮ ﺑﺎﺯ ﻣﺪﺍﺭ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﭘﺪﺭ ﺩﺭﻳﺎﺑﻢ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ‬

‫]‪ 11:07:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/017.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻯ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﻗﺮﺑﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻯ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﻮﻧﺲ ﻏﻢ ﮔﺴﺎﺭ ﻭ ﺍﻯ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ! ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ‬
‫ﻣﻦ ﺣﺮﺍﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﺲ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺭﺟﺰﻯ‬
‫ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﻛﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻮﻻﻥ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﮔﺎﻫﻰ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﻳﺦ ﺗﻴﻐﺰﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﻛﺎﺭ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺷﻬﺎﺏ ﺛﺎﻗﺐ ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺁﺗﺸﺒﺎﺭ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﭘﺪﺭ ﺑﻨﺎﻯ ﺍﺑﺪﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺯﺑﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻗﺪﺍﻣﺔ‬
‫ﺑﻦ ﺍﺳﺪ ﻓﺰﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻗﺪﺍﻣﺔ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭ ﻭ ﺩﻟﻴﺮﻭﺍﺭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺎﺷﻤﻰ ﺷﻮ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻼﻯ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻟﺸﮕﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﻣﺤﺎﺭﺑﺎﻥ ﺷﺎﻡ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﺳﺎﺯﻯ ﻗﺪﺍﻣﻪ ﺑﺎ ﺳﻼﺡ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮ‬
‫ﺍﺳﺒﻰ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﻣﺮﻛﺒﻰ ﺗﻴﺰﮔﺎﻡ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﮔﺮﻡ ﺭﻭﻯ ﺑﺎ ﺫﺭﻭﻩ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻫﻤﻌﻨﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻰ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻭ ﻗﻄﻊ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺑﺎ ﭘﻴﻚ ﻣﺎﻩ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﭙﻴﻤﺎ ﺗﻮ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻯ‪.‬‬
‫ﭼﻮ ﺍﺷﻚ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﻭ ﺧﻮﺷﺮﻭ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﭙﻴﻤﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﺒﺪﻳﺰ ﺧﺴﺮﻭ‬
‫ﺑﻪ ﭘﻮﻳﻪ ﺑﺎ ﻗﻤﺮ ﺧﻮﻳﺸﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﭘﻴﺸﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺗﺎﺯﺍﻥ ﺗﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯﻯ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻧﺎﺯﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﺴﻠﻢ ﺁﻣﺪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻗﺪﺍﻣﻪ ﻣﺮﻛﺐ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ‬
‫ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻯ ﺍﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺰ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ‬
‫ﺍﻭ ﺗﺎﺧﺘﻰ ﺑﺪﻭ ﻧﺮﺳﻴﺪﻯ ﭼﻪ ﻣﺮﻛﺐ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺁﺏ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﺎﻩ ﻭ ﺟﻮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﺯ ﺗﺎﺧﺘﻦ‬
‫ﻓﺮﻭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻴﻎ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺮ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻗﺪﺍﻣﻪ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻧﻴﺰﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ‬
‫ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻰﻛﻴﻨﻪ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻢ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ﭘﺲ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺯﻳﻦ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﺪﺍﻣﻪ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺗﻴﻐﻰ ﺑﺮ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﻮﻣﺶ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻳﻚ‬
‫ﻧﻴﻤﻪ ﻛﻠﻬﺎﺵ ﭘﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﺩ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻭﻯ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﺮﻛﺒﺶ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺍﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ‬
‫ﺍﺳﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻼﻡ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺭﺟﺰ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺑﻴﺎﺕ‬
‫ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺪﺭ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺷﻪ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻛﺸﻢ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺭﺍ‬
‫ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﻋﺮﻭﺳﺎﻥ ﺟﻨﺎﻥ ﺭﺍ‬
‫ﻳﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺭ ﺁﺭﻡ‬
‫ﺑﺎ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻛﻨﻢ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻊ ﺳﮕﺎﻥ ﺭﺍ‬
‫ﺯﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺔ ﻗﺪﺍﻣﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﺪﻳﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻭ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﻭ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭﻯ ﺑﻰ ﺷﻤﺎﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺮﺃﺕ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺎﺷﻤﻰ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﻫﺴﻮﺍﺭﻯ ﺳﻮﻯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﺭﺩ‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻟﻌﺐ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻓﻠﻚ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﻗﺪﺭ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺳﭙﺎﻩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺁﻥ ﺿﺮﺏ ﻭ ﺣﺮﺏ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﺯﻫﺮﻩ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺮﺏ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﻰﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﻣﻴﻤﻨﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﻣﻴﻤﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﻩ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﻛﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺭﻃﻪ ﻫﻼﻙ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻤﻴﺮ ﺣﻤﻴﺮﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﻪ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﻧﻬﺮﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻦ ﺣﻤﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﻣﺮگ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻴﻤﻨﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭﻯ ﻣﻰﭼﻜﻴﺪ‬

‫]‪ 11:07:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/017.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﻟﺸﮕﺮ ﺯﺩ ﻭ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻴﺴﺖ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻦ ﻧﺼﺮ ﺭﺍ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺴﺮﻩ‬
‫ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ ﺑﺪﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺪﺍﻣﻪ ﺣﺒﺸﻰ ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺷﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩ ﺁﻥ ﮔﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﺩﮔﺎﻥ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﻭﻯ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻉ ﺩﻣﺸﻘﻰ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺿﺮﺏ ﺗﻴﻎ ﻫﺮ‬
‫ﺩﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﺳﺒﺶ ﺭﺍ ﻗﻠﻢ ﻛﺮﺩ ﺍﺳﺐ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺳﺒﻚ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﻓﺮﻭ ﺟﺴﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﻮﻓﻞ ﺑﻦ‬
‫ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺣﻤﻴﺮﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻌﻦ ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺻﺒﻴﺞ ﺻﻴﺪﺍﻭﻯ ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﺗﻴﺮ ﺁﻥ ﺧﻼﺻﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻋﻘﻴﻞ ﺭﺍ ﻗﺘﻴﻞ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺩﺭﻳﻎ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻤﺎﻝ‬
‫ﻏﺮﻭﺏ ﻛﺮﺩ ﺯ ﺍﻭﺝ ﺷﺮﻑ ﺑﻪ ﺑﺮﺝ ﻭﺻﺎﻝ‬
‫ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺸﻴﻤﻦ ﻓﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺁﺷﻴﺎﻥ ﻭﺻﺎﻝ‬
‫ﻫﻤﺎﻯ ﺭﻭﺡ ﺭﻓﻴﻌﺶ ﮔﺸﺎﺩ ﺑﺎﻝ ﻭ ﺑﺮﻓﺖ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﻢ ﺍﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺯﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺩﻳﺪ ﺯﺍﺭﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺭﺟﺰﻯ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﻢ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺭﺍﺯﻯ‬
‫ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﻗﺮﺓ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻮﻻﻯ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﭘﺎﻙ ﺯ ﺁﻻﻳﺶ ﻫﺮ ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﺷﻴﻦ‬
‫ﻗﺮﺓ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻧﺒﻰ ﭼﺸﻢ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺛﻘﻠﻴﻦ‬
‫ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﻣﻨﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﺷﻪ ﻭ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‬
‫ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻠﻞ ﺍﺟﻨﺤﺘﻴﻦ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﻳﻞ ﺍﻣﻴﻦ‬
‫ﻫﺮ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻥ ﺻﻔﺪﺭ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻧﻬﺎﻝ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺗﻴﻎ ﺍﺯ ﺑﻴﺦ ﺑﺮ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻪ ﭘﺸﺘﻪ ﻣﻰﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺳﮕﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﺨﻮﺍﺭ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺍﻭ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺶ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻃﻌﻦ ﻭ ﺿﺮﺏ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﺸﺎﺩﻧﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺳﻔﻴﻨﻪ ﺳﻜﻴﻨﻬﺎﺵ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﺏ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭ ﻭ ﻛﺸﺘﻰ ﻭﻗﺎﺭ ﻭ ﺍﺻﻄﺒﺎﺭﺵ ﺩﺭ ﻏﺮﻗﺎﺏ‬
‫ﺿﺠﺮﺕ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﮔﻮﻫﺮ ﺷﺮﻑ ﺑﻪ ﻛﻒ ﺁﻭﺭﺩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻟﻬﺎ ﻣﺠﺮﻭﺡ‬ ‫ﺩﺭ ﻓﺮﻗﺖ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺩﻝ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺭﻭﺡ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻋﻘﻴﻞ ﺍﺯ ﻋﻘﻴﻠﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﺯ ﺭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻛﻤﺮ ﻣﺮﺩﻯ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ‬
‫ﺗﺎﺯﻯﻧﮋﺍﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﭼﻮﻥ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﺏ ﺣﻤﺎﻳﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺣﺮﺑﻬﺎﻯ ﭼﻮﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺸﻰ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺧﻮﺵ‬ ‫ﺩﻣﺎﺩﻡ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﺮﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﻛﺶ‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻬﻢ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻋﺮﻭﻩ ﺧﺜﻌﻤﻰ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻋﻨﺪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻪ ﻣﻘﻌﺪ ﺻﺪﻕ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺍﻭﻻﺩ ﻋﻘﻴﻞ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﻌﻔﺮ ﻃﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺁﻣﺪ‬
‫ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺑﻠﻨﺪﭘﺮﻭﺍﺯ ﺍﻭﺝ ﻭﻻﻳﺖ ﻭ ﺍﻯ ﻋﻨﻘﺎﻯ ﺩﻟﺮﺑﺎﻯ ﺟﺎﻧﻔﺰﺍﻯ ﻗﺎﻑ ﻗﺮﺏ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﻣﻦ‬
‫ﺁﻧﺴﺖ ﻭ ﻣﺪﻋﺎﻯ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺎﺗﺮﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﺪ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺳﺮﺷﺖ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻯ ﺧﻮﺵ ﻫﻮﺍﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﻃﻴﺮﺍﻥ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻝ‬

‫]‪ 11:07:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/017.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺁﻭﺭﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﺮﻍ ﺩﺍﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﭼﻴﻨﺪ ﺩﺍﻧﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺟﻐﺪﺻﻔﺘﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺍﺩﺑﺎﺭ ﻭ ﺑﻮﻡ ﺳﻴﺮﺗﺎﻥ‬
‫ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻭ ﺍﺳﺘﻜﺒﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺍﺯ ﻋﺮﺻﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﭼﻴﻨﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ‬
‫ﻭ ﺭﺟﺰﻯ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺭﺟﺰ ﺍﻭ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﻧﺎﺍﻫﻼﻥ ﺷﺎﻡ!‬
‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﺭ‪ ،‬ﺯﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻭﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻝ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﭘﺎ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺗﺎ ﻛﻨﻢ ﺩﺳﺖ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ‬
‫ﺳﺮ ﺩﻝ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻛﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺷﻜﻮﻩ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺟﻌﻔﺮ ﻃﻴﺎﺭ‬
‫ﺣﺮﺏ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻐﺰ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﭼﺮﺏ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﺷﻴﺎﻥ ﻗﺪﺱ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﻍ ﺭﻭﺡ ﻣﻘﺪﺳﺶ‬
‫ﺩﺭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺳﺒﺰﺑﺎﻝ ﺑﻬﺸﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﻳﺎﻓﺖ ﻋﻠﻴﺎ ﻣﺨﺪﺭﻩ ﺯﻳﻨﺐ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﺒﻨﺪ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻰ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻪ ﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺩﻳﺪ ﺑﻰﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ‬
‫ﺑﺮ ﺯﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺿﺮﺏ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺧﺎﻝ‬
‫ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻰﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﺠﺎﺯﻩ ﻧﻨﻤﻮﺩﻡ ﺣﺎﻻ ﻛﺮﻡ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻓﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻭﺩﺍﻉ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺭﺟﺰﻯ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺭﺟﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ‪:‬‬
‫ﻣﺎﺋﻴﻢ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻋﻴﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺭﻩ ﮔﻤﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻧﻘﺪ ﺟﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺭﻏﺒﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ‬
‫ﺩﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻫﺮﻣﻦ ﺳﻨﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺍﺧﺘﺮ ﺗﻴﻎ ﺯﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ‬
‫ﻣﺎ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﺍﻯ ﻗﺒﻠﻪ ﻃﺮﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﺗﺎﺯﻯ‬
‫ﻭﺭ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺯﺑﺮ ﺷﻮﺩ ﺟﻬﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﻛﺰ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﻣﻠﻮﻝ ﮔﺮﺩﻳﻢ‬
‫ﻭﺻﻞ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﺻﻞ ﺧﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﻳﺎ ﺑﻔﺮﻭﺷﻴﻢ ﺣﺎﺵ ﷲ‬
‫ﺑﻪ ﻛﻴﻨﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﻓﻮﻻﺩ ﺷﺎﺥ ﺣﻴﺎﺕ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺖ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻋﺎﺭﻳﺘﻰ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻞ ﺍﺣﻴﺎء ﻋﻨﺪ ﺭﺑﻬﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﻣﻜﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺖ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬

‫]‪ 11:07:12 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/017.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎ ﺳﻪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻏﻼﻣﺎﻥ‬

‫ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﺍﻫﺮﺯﺍﺩﻫﻬﺎﻯ ﺁﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﻣﻬﻤﻮﻡ ﻣﻐﻤﻮﻡ ﺭﺳﻴﺪ‪ .‬ﺍﻭﻝ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻛﻪ‬
‫ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻧﻮﺧﺎﺳﺘﻪ ﻭ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺎﻩ ﻧﺎﻛﺎﺳﺘﻪ ﻭ ﺳﺮﻭ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﻋﻢ ﻋﺰﻳﺰ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺧﻼﺻﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻣﺖ‬
‫ﻭ ﻧﻘﺎﻭﻩ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻭﻻﻳﺖ ﻭ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﻛﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺍﻕ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﻰﺁﺭﻡ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺣﺮﺏ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻯ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺮﺍﺑﺮﻯ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺭﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺣﺮﺏ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺒﻂ ﺍﻟﻨﺒﻰ ﺍﻟﻤﺼﻄﻔﻰ ﻭ ﺍﻟﻤﺆﺗﻤﻦ‬ ‫ﺍﻥ ﺗﻨﻜﺮﻭﻧﻰ ﻓﺎﻧﺎ ﻓﺮﻉ ﺍﻟﺤﺴﻦ‬
‫ﻭ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺩﺭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺭﺟﺰ ﺍﻭ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻭ ﭼﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﮔﻔﺘﻪ‪:‬‬
‫ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺪ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺟﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﻟﻰ ﺫﻭﺍﻟﻤﻨﻦ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻧﻮﺭ ﺑﻴﻨﺎﻳﻰ ﺯﻫﺮﺍ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ‬
‫ﭘﺪﺭ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻣﺤﺘﺸﻤﻢ‬
‫ﻫﺎﺩﻯ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ ﻭ ﻋﻢ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻭﻳﻦ ﺷﻬﻨﺸﺎﻩ ﮔﺮﺍﻧﻤﺎﻳﻪ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﻦ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻧﺎﻳﺐ ﺫﻭﺍﻟﻤﻨﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﺩﻳﻦ‬
‫ﺷﻬﺮﻩ ﻃﻴﺎﺭ ﻣﺮﺻﻊ ﺑﺪﻥ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻃﺎﻳﺮ ﻗﺪﺳﻢ ﻭ ﻋﻢ ﭘﺪﺭﻡ‬
‫ﺭﻭﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺍﻧﺪﺭ ﭼﻪ ﻓﻦ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﺮﻏﻰ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﺎﺭﺟﻴﺎﻥ‬
‫ﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﺍﻫﺮﻣﻦ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺣﺎﺻﻞ ﻋﻤﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻫﻞ ﻧﻔﺎﻕ‬
‫ﺟﺎﻥ ﺭﺑﻮﺩﻥ ﺯ ﺑﺪﻥ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺭﻭﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻘﺮ ﻛﺎﺭ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﮔﺮﺩ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻟﺸﮕﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺳﻌﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﺧﺮﻣﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻓﻨﺎ ﺑﺮ ﺩﺍﺩ‪ .‬ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﻴﻢ ﺗﻴﻎ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻋﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ‬
‫ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﮔﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮﺁﺳﻮﺩ ﺁﻥ ﮔﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﭼﻮﻥ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ‬
‫ﻋﺮﺻﻬﮕﺎﻩ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﭘﻴﺶ ﺻﻒ ﻟﺸﮕﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺗﺤﺮﻳﺺ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺯﺭ ﻭ ﺧﻠﻌﺖ ﻭ ﻏﻼﻡ ﻭ ﻣﺮﻛﺐ‬
‫ﻣﻰﺩﺍﺩ ﺑﺨﺘﺮﻯ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻭ ﺷﺎﻣﻰ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺳﻌﺪ ﺩﻋﻮﻯ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭﻯ ﻟﺸﮕﺮ ﻣﻴﻜﻨﻰ ﻭ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﺳﺎﻻﺭﻯ ﻭ‬
‫ﺳﺮﺩﺍﺭﻯ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺍﺭﻯ ﻧﻴﻚ ﻣﻰﮔﺮﻳﺨﺘﻰ ﺍﺯ ﺑﻴﻢ ﺗﻴﻎ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺎﺷﻤﻰ‪ .‬ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺧﺠﻞ ﺯﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺨﺘﺮﻯ ﺟﺎﻥ ﻋﺰﻳﺰ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺑﻰ ﻋﻮﺽ ﺍﮔﺮ ﻧﮕﺮﻳﺨﺘﻤﻰ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﻒ ﺍﻭ ﻧﺒﺮﺩﻣﻰ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻋﺰﻳﺰ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩﻣﻰ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺳﺨﻦ‬
‫ﻣﺮﺍ ﺑﺪﺍﻧﻰ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﺮﻭ ﺗﺎ ﺩﺳﺘﺒﺮﺩ ﻫﺎﺷﻤﻴﺎﻥ ﺑﻴﻨﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ‬
‫ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﻭ ﻧﻬﺎﻝ ﺣﺮﺏ ﻭ ﭘﻴﻜﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﻧﺎﻛﺎﻣﻰ ﻭ ﺑﻰﻓﺮﺟﺎﻣﻰ ﭼﻴﻨﻰ‪.‬‬
‫ﺳﺮﻭ ﺗﺎﺟﻰ ﺍﺯ ﺩﻋﻮﻯ ﺁﻭﻳﺨﺘﻰ‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﺭﻧﮕﻰ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻰ‬
‫ﺑﺪﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﭼﻴﺴﺖ‬
‫ﺑﺮﻭ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻛﻴﺴﺖ‬

‫]‪ 11:07:25 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/018.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺯ ﺗﻨﺪﻯ ﮔﺮﻩ ﺑﺮ ﺟﺒﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩ‬

‫ﭼﻮ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﺳﻰ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻛﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩ‬
‫ﻛﻪ ﻳﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻳﺎ ﮔﺮﻳﺰ‬
‫ﭼﻨﺎﻧﺖ ﺩﻫﺪ ﻣﺎﻟﺶ ﺍﺯ ﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰ‬
‫ﺑﺨﺘﺮﻯ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻣﻨﻔﻌﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻏﻀﺒﺶ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﻪ ﺧﺎﺻﻪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺍﺯ ﺻﻒ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﻧﺲ ﻭ ﺍﺳﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺩﺟﺎﻧﻪ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﻏﻼﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭﻯ‬
‫ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺨﺘﺮﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺨﺘﺮﻯ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺧﺸﻢ ﺑﺮ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺖ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺑﺮ ﻏﻼﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻧﻴﺰﻩ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺳﺪ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻧﺲ‬
‫ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺑﺨﺘﺮﻯ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻔﻖ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻥ‬
‫ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻰﺩﻭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﮔﺎﻩ ﻟﺸﮕﺮ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﺷﺒﺚ ﺑﻦ ﺭﺑﻌﻰ ﺑﺎ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﺻﻒ ﻟﺸﮕﺮ ﺟﻨﺒﻴﺪﻩ ﺑﺎﻧﮓ‬
‫ﺑﺮ ﺑﺨﺘﺮﻯ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺷﺮﻡ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻛﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻦ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺰ ﻣﻰﺁﺭﻯ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺷﺒﺚ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ‬
‫ﺍﺳﺪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮ ﺑﺨﺘﺮﻯ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺯﺑﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﻠﻌﻨﻪ‬
‫ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺣﺮﺏ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻔﺮﺝ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﺷﺮﺑﺖ ﺁﺏ ﻳﺎﻓﺘﻰ ﻫﻤﻪ‬
‫ﻟﺸﮕﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺷﺠﺎﻋﺘﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻰﺷﻤﺮﺩﻡ ﺻﺪ ﻭ ﺳﻰ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ‬
‫ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺣﺮﺏ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭﺩ ﻛﻪ‬
‫ﻋﺜﻤﺎﻥ ﻣﻮﺻﻠﻰ ﺍﺯ ﻗﻔﺎﻯ ﺍﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﺮ ﻛﻤﺮ ﻭﻯ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺍﺳﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺭﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ‬
‫ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻬﺎﺩ ﻟﻴﻜﻦ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ ﻭ ﺳﭙﺮ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺗﻴﻎ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﻡ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺪﺑﺮﺍﻥ ﺩﺭﺁﻭﻳﺨﺖ ﺍﻣﺎ‬
‫ﺍﺳﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻮﺩﺟﺎﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺧﻮﺩ ﺯﺩﻩ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻠﻘﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﮔﺮﺩ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‬
‫ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻗﻰ ﺩﺭ ﺭﻣﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﻬﺪ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﻣﻦ ﻧﺸﻴﻦ ﻭ‬
‫ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﻮﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺁﻏﺎﺯ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺪ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺷﺖ‬
‫ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺑﺮﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺑﺨﺘﺮﻯ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮﻯ‬
‫ﻭﻯ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺪ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﻛﺸﺪ ﺩﺳﺘﺶ ﻛﺎﺭ ﻧﻜﺮﺩ ﺍﺯﺭﻕ‬
‫ﺑﻦ ﻫﺎﺷﻢ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺿﺮﺏ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺪ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺑﺎ ﺷﺒﺚ ﺭﺑﻌﻰ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﮔﻴﺮ ﻭ ﺩﺍﺭ‬
‫ﻫﻔﺪﻩ ﺯﺧﻢ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﺯ ﻭﻯ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﻧﺤﻮﺳﺖ ﺍﺛﺮ ﮔﺮﺩ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ‬
‫ﻭ ﺍﺳﺪ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻬﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﺳﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻃﻌﻦ‬
‫ﻧﻴﺰﻩ ﻫﻼﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺨﺘﺮﻯ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺭﻣﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺯﻳﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﺐ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﭼﻮﻥ ﻗﺪﻣﻰ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﻓﺖ ﻓﺮﻭﻣﺎﻧﺪ ﭼﻪ ﻓﺰﻭﻥ ﺍﺯ ﺻﺪ ﭼﻮﺑﻪ‬
‫ﺗﻴﺮ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺍﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﻭﻳﺪﻩ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻃﺎﻗﺖ‬
‫ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻋﻤﺶ ﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﭼﻮﻥ ﻭﻯ ﺭﺍ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺘﺎﺧﺖ ﻭ‬
‫ﺟﻨﻴﺒﺘﻰ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻋﻮﻥ ﺩﺍﺩ ﻋﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻥ‬
‫ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﻓﻮﺕ ﺍﻭ ﺩﺭﻳﻎ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺭﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺍﺯ ﻏﻢ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﺩﺭﻳﻎ‬

‫]‪ 11:07:25 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/018.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺗﺮﻙ ﺍﺣﺒﺎﺏ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﺭﻳﻎ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﺗﻴﻤﺎﺭ ﺩﺭﻳﻎ‬
‫ﺑﺎ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻏﺮﻕ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ‬
‫ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻣﺆﺗﻤﻦ ﺍﻋﻨﻰ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺩﺳﺖ ﺗﻮﻛﻞ ﺩﺭ ﺣﺒﻞ ﺍﻟﻤﺘﻴﻦ ﺣﺴﺒﻰ ﺍﷲ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺏ ﻭ ﻣﺎ‬
‫ﺗﻮﻓﻴﻘﻰ ﺍﻻ ﺑﺎﷲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻋﻨﺎﻥ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻗﺒﻀﻪ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺖ‬
‫ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺭﺍ‬ ‫ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﺭﺧﺶ ﻋﻨﺎﻥ ﺗﺎﺏ ﺭﺍ‬
‫ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﺣﺮﺏ ﺍﻭ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﺴﻰ ﺳﺨﻦ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺷﻨﻴﺪ ﭘﺴﺮ ﺳﻌﺪ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪﻩ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻦ ﺍﻻﺣﺠﺎﺭ ﺍﺳﺐ ﻓﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﺍﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻳﺎﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﻣﻠﻚ ﺭﻯ ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﻬﺎﻯ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭﻯ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻬﺎﻯ ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻰﺭﻭﻯ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻜﻮﻫﺶ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﻣﻴﺮ ﺟﻠﻴﻞ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺣﺮﺏ ﻛﻨﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﭘﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺩ ﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺣﺮﺏ ﻛﻦ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﭘﻴﺶ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﻨﻢ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻦ ﺍﻻﺣﺠﺮﺍ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻑ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﮔﺮﺩ ﺭﺍﻩ ﻧﻴﺰﻩ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻃﻌﻨﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﺮ ﺣﻠﻘﻮﻣﺶ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻗﻔﺎﻳﺶ ﺁﺷﻜﺎﺭﺍ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺷﻘﻰ ﻧﮕﻮﻧﺴﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ‬
‫ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﺩ ﭘﺴﺮﺵ ﻃﺎﺭﻕ ﺑﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻮﻥ ﺣﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻑ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ‬
‫ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﻭ ﺭﺳﻢ ﺣﻴﺎ ﻭ ﺍﺩﺏ ﺑﺮ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﻃﺎﻕ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻩ‬
‫ﺑﺮ ﻃﺎﺭﻕ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻃﺎﺭﻕ ﺑﻪ ﺳﺒﻚ ﺩﺳﺘﻰ ﺗﻴﻎ ﺑﺮﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻴﻎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﺒﺪﺍﷲ‬
‫ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭﺩ ﻛﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺘﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺳﺎﻋﺪﺵ ﺩﺭ‬
‫ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺗﻴﻐﺶ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻤﺮﺵ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﻳﻨﺶ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺩ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﺶ ﺧﺮﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻃﺎﺭﻕ ﺭﺍ ﺍﺑﻦ ﻋﻤﻰ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﻣﺶ ﻣﺪﺭﻙ ﺑﻦ ﺳﻬﻞ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻦ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ ﻏﺒﺎﺭ ﺍﻟﻢ ﻭ ﻏﻢ ﺑﺮ ﺩﻟﺶ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻓﺤﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻴﺪﺭ ﻛﺮﺍﺭ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﺍﺑﺮﺍﺭﻧﺪ ﺑﮕﻔﺖ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ‬
‫ﺩﺭ ﺗﺎﺧﺖ ﺗﻴﻐﻰ ﻣﺤﺮﻑ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﻳﻚ ﻧﻴﻤﻪ ﺍﺯ ﺗﻨﺶ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﻧﺎﭘﺎﻛﺶ ﺑﺮ‬
‫ﺯﻳﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﻛﺐ ﮔﺮﺍﻧﻤﺎﻳﻪ ﺗﺎﺯﻯ‬
‫ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﺿﺮﺏ ﺗﻴﻎ ﺍﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻮﻝ ﻭ ﻫﻴﺒﺘﻰ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ‬
‫ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺯﻧﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﻗﻮﻯ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﮔﺮﺩ ﺳﺮ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﻤﻨﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺻﻒ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ ﺑﺮﻛﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻌﻦ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﻋﻤﺎﻩ ﺍﻟﻌﻄﺶ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﻋﻢ ﻭ ﺍﻯ ﺑﻬﺠﺖ ﺍﻓﺰﺍﻯ ﺳﻴﻨﻪ ﭘﺮ ﻏﻢ ﺣﺎﻟﻰ ﺟﺪ ﻭ ﭘﺪﺭﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺮﺣﻢ‬
‫ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺮ ﺟﺮﺍﺣﺘﻬﺎﻯ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﭘﺲ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﮔﺸﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻗﺮﺏ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺗﻴﻎ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﺳﻨﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﻭﻙ ﻭ ﺯﻭﺑﻴﻦ ﻭ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻣﻰﺯﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺣﻤﻠﻪ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻋﺒﺎﺱ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﻪ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻋﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺍﻛﺒﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻋﻮﻥ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺯﺧﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﺒﻬﺎﻥ ﺑﻦ ﺯﻫﻴﺮ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺿﺮﺑﻰ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻛﺘﻒ ﻭﻯ ﺯﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ‬

‫]‪ 11:07:25 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/018.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻗﺪﻡ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻗﺪﺱ ﻧﻬﺎﺩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬

‫ﻋﺒﺎﺱ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺿﺮﺏ ﺗﻴﻎ ﺳﺮ ﻧﺒﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻩ ﮔﺎﻡ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﭘﺴﺮﺵ ﺣﻤﺰﺓ ﺑﻦ‬
‫ﻧﺒﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﻋﺒﺎﺱ ﺯﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻮﻥ ﻋﻠﻰ ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰ ﺩﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺣﻤﺰﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺎﺭ ﺁﻥ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﻝ ﺑﺮ‬
‫ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﻭﻯ ﻣﻰﺳﻮﺧﺖ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻪ ﺁﻩ ﮔﺮﻡ ﺷﻌﻠﻪ ﺳﻴﻨﻬﺴﻮﺯ ﺑﺮ ﻣﻰﺍﻓﺮﻭﺧﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻨﺠﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭﻳﻎ‬ ‫ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﻧﺎﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺳﺮﻭﻯ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭﻳﻎ‬
‫ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﻝ ﮔﻠﺸﻦ ﻛﺎﻣﺮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻥ ﺍﺟﻞ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﻳﻐﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻛﻪ‬
‫ﺍﺯ ﻫﺒﻮﺏ ﺻﺮﺻﺮ ﺍﺟﻞ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ ﭼﻮﻥ ﻧﻔﺲ ﺯﻣﻬﺮﻳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺩﻯ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺩﺭﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻏﻤﻨﺎﻙ ﺍﻓﺘﺎﺩ‬
‫ﺩﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺯ ﺳﻴﻞ ﺍﺷﮓ ﺧﺎﺷﺎﻙ ﺍﻓﺘﺎﺩ‬
‫ﺑﻰﺁﻧﻜﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺍﻓﺘﺎﺩ‬
‫ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ ﺑﺎﻍ ﻋﻤﺮ ﺍﺯ ﺷﺎﺥ ﺍﻣﻴﺪ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﮔﻞ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻧﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺟﺎﻧﮕﺪﺍﺯ‬
‫ﺧﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺩﻳﺪ ﺁﻩ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻭ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﭘﻴﺶ ﻋﻢ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺩﻟﻰ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺍﻗﺮﺑﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﻳﺮ ﺑﻬﺠﺘﻢ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﺗﺎ‬
‫ﻛﻴﻨﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺟﻮﻳﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﻝ ﺍﻫﻞ ﺿﻼﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﻨﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﻋﻢ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﻧﻴﺲ ﺩﻝ ﻓﻜﺎﺭﻯ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺟﺎﺯﺕ‬
‫ﺩﻫﻢ ﻭ ﺩﺍﻍ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﭘﺮﻏﻢ ﻧﻬﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻗﺎﺳﻢ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺩﺍﻣﻦ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﻫﻢ ﺳﻴﻨﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮﻳﻰ ﻣﺮﻫﻢ ﺩﻳﺪﻩ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺷﻮ‬ ‫ﺍﻯ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﺎ ﻟﻄﻒ ﻛﻦ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﻭ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺣﺮﺏ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺗﻬﻴﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺣﺮﺏ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺯﺍﻧﻮﻯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻧﻬﺎﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻳﺎﺩﺵ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺗﻌﻮﻳﺬﻯ ﺑﺮ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﻭﻯ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻰ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﻣﻼﻝ‬
‫ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﻮﻳﺬ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﻯ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻮﺩﻫﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﻣﻼﻣﺘﻰ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻌﻮﻳﺬ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺗﻌﻮﻳﺬ ﺭﺍ ﺍﺯ‬
‫ﺑﺎﺯﻭ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﮕﺸﺎﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻗﺎﺳﻢ ﻭﺻﻴﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻭ ﻋﻤﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﺎﻣﻴﺎﻥ ﺩﻏﺎ ﻭ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﻰﻭﻓﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺯﻧﻬﺎﺭ‬
‫ﻛﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﻭﻯ ﺍﻧﺪﺍﺯﻯ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻯ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺎﻑ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﻮ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻰ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺍﻟﺤﺎﺡ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺍﻓﺰﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻔﺘﺎﺡ ﺑﺎﺏ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﺩﺭﺍﻙ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺗﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻏﺮﻗﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺶ ﻏﺮﻳﻖ ﺭﺣﻤﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻛﺪﺍﻡ ﻛﺸﺘﻪ ﻋﺸﻖ ﻭﻯ ﺍﺳﺖ ﺭﻭ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ‬
‫ﻗﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻴﺘﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ ﺯﻭﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ ﺑﺮﺟﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺍﺩ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻩ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺁﻥ ﻣﻜﺘﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪ ﺁﻩ ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ ﺍﺯ ﺟﮕﺮ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪﻩ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ‬
‫ﺟﺎﻥ ﻋﻢ ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻴﺖ ﭘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻰ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻮ ﻭﺻﻴﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ‬

‫]‪ 11:07:25 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/018.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭﻡ ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﻴﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﺋﻴﻢ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻭﺻﻴﺖ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﻗﺎﺳﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻴﻤﻪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﻮﻥ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻗﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﻧﻮ ﺩﺭ ﻗﺎﺳﻢ ﭘﻮﺷﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺧﻮﺩ‬
‫ﺯﻳﻨﺐ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎﺭ ﻋﻴﺒﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺳﺮ ﻋﻴﺒﻪ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﺩ ﻭ‬
‫ﺩﺭﺍﻋﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻳﻚ ﺟﺎﻣﻪ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻗﺎﺳﻢ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻯ ﺑﺴﺖ ﻭ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮﻯ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﭘﺪﺭ ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﭘﺲ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻯ ﻋﻘﺪ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﺎﺳﻢ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ‪ 41‬ﻗﺎﺳﻢ ﺍﺯ ﻳﻜﺠﺎﻧﺐ ﺩﺳﺖ ﻋﺮﻭﺱ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﻭﻯ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻗﺎﺳﻢ ﺩﺳﺖ ﻋﺮﻭﺱ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﻋﺮﻭﺱ ﺩﺍﻣﻨﺶ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻗﺎﺳﻢ ﭼﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﺍﺭﻯ‬
‫ﻭ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ؟‬
‫ﻣﺮﺍ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻯ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﻭﻯ‬ ‫ﺑﮕﻮ ﻛﺰ ﺑﺮ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﻣﻰﺭﻭﻯ‬
‫ﻗﺎﺳﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻋﺰﻡ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻫﻤﺖ ﺑﺮ ﺩﻓﻊ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﻰﮔﻤﺎﺭﻡ ﺩﺍﻣﻨﻢ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩﻯ ﻣﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩ‬
‫ﻏﺒﺎﺭﻯ ﺑﺮ ﺩﻣﻴﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺪﺍﺩ‬
‫ﺷﺒﻴﺨﻮﻥ ﻛﺮﺩ ﺑﺮ ﻧﺴﺮﻳﻦ ﻭ ﺷﻤﺸﺎﺩ‬
‫ﻓﺮﻭ ﺑﺎﺭﻳﺪ ﺳﻴﻠﻰ ﻛﻮﻩ ﺗﺎ ﻛﻮﻩ‬
‫ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺍﺑﺮﻯ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﺍﻧﺪﻭﻩ‬
‫ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﺧﺎﻙ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍﺳﺖ‬
‫ﺯ ﺭﻭﻯ ﺩﺷﺖ ﺑﺎﺩﻯ ﺗﻨﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬
‫ﻧﺪﺍﻳﻰ ﻧﻪ ﺻﺪﺍﻯ ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ‬
‫ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻴﺒﻰ ﻧﺪﺍﻳﻰ‬
‫ﻋﺮﻭﺳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﻩ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺣﺴﻨﺖ ﺍﻯ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﺍﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻩ‬
‫ﻋﺮﻭﺱ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻗﺎﺳﻢ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﺟﻮﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺟﺪ ﻃﻠﺐ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺑﺸﻨﺎﺱ ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺑﺪﺭﻳﺪ ﻭ ﻏﺮﻳﻮ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ‬
‫ﺑﺮﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻳﻦ ﻧﻪ ﺁﺋﻴﻦ ﻭ ﺭﺳﻢ ﺩﺍﻣﺎﺩﻳﺴﺖ‬ ‫ﻗﺎﺳﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺩﻳﺴﺖ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻑ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﻋﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻰﺭﻭﻯ‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺭﻓﺖ ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺶ ﭼﺎﻙ ﺯﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﺮ ﺩﺳﺘﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﻭﻳﺶ ﻓﺮﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻛﻔﻦ‬
‫ﺩﺭ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻗﺎﺳﻢ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﺁﻏﺎﺯ ﺭﺟﺰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ‬
‫ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺭﺟﺰ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﻈﻮﻣﺎﺕ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺩﻝ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﺟﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍ ﺑﻬﺮ ﺷﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻋﺰﻡ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺑﺎ ﺍﺳﺎﺱ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺍﻣﺎﺩﻯ‬
‫ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﺎﻫﻰ ﺗﺒﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻢ ﻣﺮﻛﺐ ﻭ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﮔﻮﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ‬
‫ﺁﺏ ﻫﻨﺪﻯ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺗﺎﺯﻯ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺎﻧﮓ ﻭﺍ ﺳﻴﺪﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ‬
‫ﺑﻠﺒﻞ ﺁﺋﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻐﻤﻬﻬﺎﻯ ﺣﺰﻳﻦ‬

‫]‪ 11:07:25 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/018.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺭﺍ ﭘﻨﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬

‫ﻛﺒﺮﻳﺎ ﺭﺍ ﻛﻔﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫ﺩﺭ ﺣﺮﻳﻢ ﺍﻟﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺑﺎ ﺑﺘﻮﻝ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻗﻮﻡ‬
‫ﻃﺮﻳﺪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻮﻻﻥ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺐ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺑﺮﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ‬
‫ﻫﻴﭻ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻫﻨﮓ ﺣﺮﺏ ﻭﻯ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩ ﻗﺎﺳﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﻟﺸﮕﺮ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭ‬
‫ﺑﻰﻭﻓﺎ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺻﻔﺎ ﺑﺴﻰ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻥ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺍﻗﺮﺑﺎﻯ ﻭﻯ ﺩﻣﺎﺭ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻯ ﺍﻧﺪﻙ ﺟﻤﻊ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻧﺪ ﺁﺧﺮ ﻭﻗﺖ ﻧﺸﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻣﺪﺑﺮﺍﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺁﺭﻯ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻭ ﺑﻰﺑﺮﮔﻰ ﺑﮕﺬﺍﺭﻯ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ ﻧﺎﺩﻡ ﻭ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﮔﺮﺩﻯ‪.‬‬
‫ﻭﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺑﺎﺵ‬ ‫ﺩﮔﺮ ﺑﻪ ﺻﻴﺪ ﺣﺮﻡ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﻣﻜﺶ ﺯﻧﻬﺎﺭ‬
‫ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻭﻗﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺎﻓﻴﺖ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺮ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﺁﺋﻴﺪ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻭ ﺍﻣﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺷﻘﻰ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺩﻧﻰ ﻓﺮﻭﺧﺘﻬﺎﻯ ﻭ ﻣﺘﺎﻉ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﺠﻮﺯﻩ ﻏﺪﺍﺭ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﮔﺸﺘﻬﺎﻯ ﻭ ﻗﺒﺎﻟﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻯ ﺍﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺩﺳﺖ ﻏﺮﻭﺭ ﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻯ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺨﺪﺭﻩ ﺩﺭ ﻋﻘﺪ ﻛﺲ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ‬ ‫ﺟﻤﻴﻠﻪ ﺍﻳﺴﺖ ﻋﺮﻭﺱ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﻟﻰ ﻫﺸﺪﺍﺭ‬
‫ﺍﻯ ﻋﻤﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻫﺎﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﺍﻭﻝ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻫﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﻧﺸﺴﺘﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭﻳﻠﻚ ﻳﺎﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ‬
‫ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺳﻌﺪ ﺩﻋﻮﻯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﺷﻬﺴﻮﺍﺭﺍﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﻭﻻﻳﺖ ﺭﺍ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ ﻋﻮﺭﺍﺕ‬
‫ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺗﻮ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﮔﻴﺮﻯ ﻭ ﭘﻨﺪ ﻣﺬﻛﺮ ﺭﺍ ﺍﺫﻛﺮﻛﻢ ﺍﷲ ﻓﻰ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﻰ‬
‫ﻧﻤﻰﭘﺬﻳﺮﻯ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮﺍﻧﺪﻳﺶ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻰ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺳﺎﻗﻰ ﻛﻮﺛﺮ ﻳﺎﺩ ﻛﻦ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﻮﻯ ﺁﺏ‬
‫ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻛﺴﺮﺍﺭﻯ ﻧﻘﺪ ﺩﻳﻦ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﻓﻨﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺮ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ‬
‫ﺳﭙﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺭﺯﻡ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﻓﻌﻞ ﺯﻣﺮﺩﻓﺎﻡ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ‬
‫ﻟﺐ ﻟﻌﻞ ﺧﻮﺑﺎﻥ ﻃﺮﺍﺯ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﻛﺎﺭﻯ ﺁﻥ ﻣﻴﻞ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﺎﺏ ﻭ ﭘﻴﭻ ﻛﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻠﻘﻪ ﭼﻴﻦ ﺯﻟﻒ ﻣﺎﻫﺮ‬
‫ﺧﺎﻥ ﺧﻄﺎ ﺍﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻏﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺘﺮﺳﺪ ﺯ ﺣﺮﺏ ﻛﻬﺎﻥ ﻭ ﻣﻬﺎﻥ‬ ‫ﺳﭙﺎﻩ ﺍﺭ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ‬
‫ﺷﻤﺎ ﻳﻜﺎﻥ ﻳﻜﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﻣﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺁﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﻟﺸﮕﺮ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﻋﺰﻡ ﺁﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﺁﺭﻧﺪ ﻭ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﻧﻬﺎﺩ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺍﻭ ﻣﻰﻧﺎﻟﺪ ﻭ ﺍﺷﻚ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﻰﺑﺎﺭﺩ ﻗﺎﺳﻢ‬
‫ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻠﻤﻬﺎﻯ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﺩﺍ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪:‬‬
‫ﻭﺩﺍﻉ ﻋﻤﺮ ﻧﺰﺩﻳﻜﺴﺖ ﻭ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻡ‬ ‫ﺑﺮﻭﻥ ﺁ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺟﺎﻧﺎ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻡ‬
‫ﻋﺮﻭﺱ ﺁﻭﺍﺯ ﻗﺎﺳﻢ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﻰﺩﻫﻤﺖ ﺑﺮ ﺩﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺟﺎ ﺑﻨﺸﻴﻦ‬ ‫ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪﻯ ﺯ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﺳﻰ ﺑﻴﺎ ﺑﻨﺸﻴﻦ‬
‫ﻗﺎﺳﻢ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻯ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻢ ﻭ ﺍﻯ ﺍﻧﻴﺲ ﺩﻝ ﭘﺮ ﻏﻢ ﺟﺎﻯ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻭ ﻣﺠﺎﻝ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺧﺼﻢ ﺧﻴﺮﮔﻰ ﻭ ﭼﻴﺮﮔﻰ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﻟﺖ ﺗﻴﻎ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺁﺗﺶ ﺟﺮﺃﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻭ ﺣﻘﺎ ﻛﻪ‬

‫]‪ 11:07:25 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/018.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺟﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺯ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺗﻮﺍﻡ ﺩﻭﺭﻯ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭﺭ ﻧﻪ‬
‫ﭘﺲ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺣﺮﺏ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺮﻭﺱ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﻮﺵ ﺩﺍﻣﺎﺩ‬
‫ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫ﺑﺎﺯﻡ ﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻯ ﮔﻞ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﭼﻪ ﻣﻰﺭﻭﻯ‬
‫ﭼﺎﻛﻢ ﭼﻮ ﮔﻞ ﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﻰﺭﻭﻯ‬
‫ﺍﺯ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﻰﺭﻭﻯ‬
‫ﺳﺮﻭﻯ ﻭ ﺟﺎﻯ ﺳﺮﻭ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻗﺎﺳﻢ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻜﺮﺩ ﺷﻌﻠﻪ ﺁﺗﺶ ﻗﻬﺮﺵ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﺯﺩﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﺭ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻴﻤﻨﻪ ﻭ ﻣﻴﺴﺮﻩ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺯﺩﻩ ﺑﺴﻰ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺎﻙ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺎﺧﺘﻦ ﻓﺎﺭﻍ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻣﻰﺁﻣﺪ‬
‫ﻭ ﻣﺮﺩ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺑﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﻃﻠﺐ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻛﺮﺩ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺍﺯﺭﻕ ﺩﻣﺸﻘﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮ ﺷﺎﻡ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﺯﺭﻕ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻳﺰﻳﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﻰ ﻭ ﻃﻨﻄﻨﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎﻉ ﺩﻻﻭﺭﺍﻥ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻋﺮﺍﻕ‬
‫ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻰ ﭼﺮﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻰﺭﻭﻯ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻓﻴﺼﻞ ﻧﻤﻰﺩﻫﻰ ﺍﺯﺭﻕ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﻤﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﺴﻰ‬
‫ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻰ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﻣﺮﺍ‬
‫ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﻜﻨﻰ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﮓ ﺁﻳﺪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﺪﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﺖ ﻻﻝ ﺑﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺣﺴﻦ ﻣﺠﺘﺒﻰ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺒﻴﺮﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺯﺍﺩﻩ ﺷﻴﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﻋﺎﺭ ﺁﻣﺪﻯ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻰ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻴﺎﺭ ﺗﺎ ﻧﺰﺩ ﻳﺰﻳﺪ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻭ ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﺤﺘﺸﻢ ﮔﺮﺩﻯ‪.‬‬
‫ﺍﺯﺭﻕ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻣﺮﺍ ﺭﻳﺰﻩ ﺭﻳﺰﻩ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻭﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺮﻭﻡ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺩﺍﺭﻯ ﻣﺮﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺷﺠﺎﻉ ﻭ ﺩﻻﻭﺭ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺳﺮ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻓﺎﺭﻍ ﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﭘﺴﺮ ﻣﻬﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﺪ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﻯ ﺑﺴﺖ ﭘﺴﺮ ﺍﺯﺭﻕ ﺑﺎ ﺯﺭﻩ‬
‫ﺗﻨﮓ ﺣﻠﻘﻪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻓﻮﻻﺩﻯ ﻭ ﺳﺎﻗﻴﻦ ﻭ ﺳﺎﻋﺪﻯ ﺯﺭﻳﻦ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻛﻤﺮ ﺍﺯ ﺯﺭ ﺳﺮﺥ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺧﻄﻰ ﻫﺠﺪﻩ‬
‫ﺫﺭﻋﻰ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﺳﺘﮕﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﺟﻮﻻﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻗﺎﺳﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻗﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺷﻜﻮﻩ ﻭ ﺁﺭﺍﺳﺘﮕﻰ ﺑﺪﻳﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻘﺪﺍﺩ ﺫﺭﻫﺎﻯ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺯﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺭﻓﺘﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻭ ﻛﺮﺩ ﻭﻯ ﺳﭙﺮﻯ ﺍﺯ ﻓﻮﻻﺩ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﺮ ﺳﭙﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻨﺎﻧﺶ ﺑﺸﻜﺴﺖ ﻗﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﺧﺸﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ‬
‫ﻧﻴﺰﻩ ﺑﻴﻨﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﻡ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﻛﺮﺩ ﻗﺎﺳﻢ ﺳﭙﺮ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﻴﻎ ﭘﺴﺮ ﺍﺯﺭﻕ ﺳﭙﺮ ﻗﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﺩﻭ ﻧﻴﻤﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭘﺸﺖ‬
‫ﺩﺳﺖ ﻗﺎﺳﻢ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﮔﺸﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻧﺲ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﺳﭙﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ ﺑﺮﺟﺴﺖ ﻭ ﺳﭙﺮﻯ ﻣﺤﻜﻢ ﻓﺮﺍﺥ‬
‫ﺩﺍﻣﻦ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺖ ﺯﺧﻤﻰ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻗﺪﺭﻯ ﺍﺯ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻣﻠﻮﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ‬
‫ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻗﺎﺳﻢ ﺳﭙﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺁﻫﻨﮓ ﺧﺼﻢ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩ ﭘﺴﺮ ﺍﺯﺭﻕ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻗﺎﺳﻢ ﺯﻧﺪ ﺍﺳﺒﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺳﺮﺵ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻮﻯ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺳﺖ ﺑﻴﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻣﻮﻯ ﺍﻭ‬
‫ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻭﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﮔﺮﺩ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪﻩ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺮﻭ‬
‫ﺩﻭﺍﻳﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻋﻀﺎﻳﺶ ﺩﺭﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﭘﺲ ﺗﻴﻎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺲ ﮔﺮﺍﻧﻤﺎﻳﻪ ﻭ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺍﺯﺭﻕ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺑﺪﺍﻥ ﺯﺍﺭﻯ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﺩﻭﺩ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﻛﺎﺥ ﺩﻣﺎﻍ ﺍﻭ ﻣﺘﺼﺎﻋﺪ ﺷﺪ ﺯﺍﺭﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺩﻭﻡ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﻰﮔﺮﻳﺪ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﺎﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﺮﺩ ﻗﺎﺳﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﻰﺭﺣﻢ ﺑﻜﺸﺘﻰ‬

‫]‪ 11:07:25 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/018.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺷﺎﻡ ﻧﻈﻴﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻗﺎﺳﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﻋﺪﻭﺍﷲ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﻭ ﺩﺭﺁﻡ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ‬
‫ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺍﻭ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻴﺮﻭﻥ‬
‫ﺭﻓﺖ ﭘﺲ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺳﻮﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺪﻳﺪ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺪﺭﻳﺪ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺨﺮﻭﺷﻴﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﭘﺪﺭ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﭘﺪﺭ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﻤﻰﺩﺍﺩ ﻭﻯ ﺑﮕﻔﺘﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﺎﻧﻚ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺯﺩ ﻭ‬
‫ﻧﻔﺮﻳﻨﻜﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﺎﺳﻢ ﺁﻣﺪ ﻗﺎﺳﻢ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﺮ ﺷﻜﻤﺶ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺍﺯﺭﻕ‬
‫ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﺴﺮﺵ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺧﺎﻙ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﻼﺡ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺁﺭﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ‬
‫ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﭘﺴﺮ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﺎﻝ ﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻫﻴﭻ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﺎﺳﻢ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﺁﻏﺎﺯ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻛﺮﺩ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﺍﻟﺘﻔﺎ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻫﻨﮓ ﺣﺮﺏ ﺍﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﭘﺴﺮ ﺍﺯﺭﻕ ﻧﻴﺰﻩ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺗﻴﻐﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺰﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻴﺰﻩ ﻗﻠﻢ ﻛﺮﺩ ﺁﻥ ﻣﺪﺑﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻫﺰﻳﻤﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﻭﻯ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﭼﻮﻥ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺯﺭﻕ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺩﻳﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺮﭼﺸﻢ ﻭﻯ‬
‫ﺗﺎﺭﻳﻚ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺧﺸﻢ ﺳﻼﺡ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺗﺎﺯﻯﻧﮋﺍﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺮﻛﺒﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻫﻦ ﺧﺎﻳﻰ ﻭ‬
‫ﮔﺮﻣﺮﻭﻯ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ﺭﺿﻴﻊ ﺍﻟﻠﺒﺎﻥ ﺑﻮﺩﻯ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻴﺰﮔﺎﻣﻰ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺧﺮﺍﻣﻰ ﺑﺎ ﺑﺎﺩ ﺷﺮﻳﻚ ﺍﻟﻌﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩﻯ‪.‬‬
‫ﺯ ﻧﻌﻞ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻫﻼﻝ‬
‫ﺯ ﮔﻮﺵ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﻯ ﻫﻮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﻨﺎﻥ‬
‫ﻧﻪ ﺩﺭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺍﻭ ﻧﻔﺮﺗﻰ ﺯ ﺑﺎﺩ ﻋﻨﺎﻥ‬
‫ﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻔﺎﺻﻞ ﺍﻭ ﺳﺴﺘﺌﻰ ﺯ ﺗﺎﺏ ﺭﻛﺎﺏ‬
‫ﻭ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﻴﺮﺣﻢ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﺑﻰﺍﻧﺼﺎﻑ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﻛﺸﺘﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺮﺍﻕ ﻭ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺒﻮﺩ ﻗﺎﺳﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺧﻮﺭﻯ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯﺭﻕ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﺎﺳﻢ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻪ ﺁﻥ ﻣﺪﺑﺮ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﺷﻬﺮﺕ‬
‫ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﭘﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﻧﺼﺮﺕ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ‬
‫ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯﺭﻕ ﺑﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﻗﺎﺳﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻗﺎﺳﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺭﺩ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﻭ‬
‫ﻣﻰﺑﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﻰﮔﺸﺎﺩ ﺗﺎ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻃﻌﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺩ ﺷﺪ ﺍﺯﺭﻕ ﭘﻠﻴﺪ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺭﻓﺘﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﺷﻜﻢ ﻣﺮﻛﺐ ﻗﺎﺳﻢ ﺯﺩ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺍﺯ‬
‫ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻗﺎﺳﻢ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻧﺲ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭﻳﺎﺏ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﻴﺒﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻭﻯ ﺭﺳﺎﻥ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﻧﺲ ﺟﻨﻴﺒﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻗﺎﺳﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺯﺭﻕ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﺍﺯﺭﻕ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ‬
‫ﮔﻠﮕﻮﻧﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻛﻮﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻭ ﺑﺮﮔﺴﺘﻮﺍﻥ ﻣﻐﺮﺑﻰ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻨﺎﺭﻫﻬﺎﻯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺯﺭ ﻭ ﺳﻴﻢ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ‬
‫ﺳﻪ ﻃﻌﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﺷﺪ ﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺍﺯﺭﻕ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻗﺎﺳﻢ ﻧﻴﺰ ﺗﻴﻐﻰ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻕ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺍﺯ‬
‫ﻧﻴﺎﻡ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﻋﺪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﻃﻨﻄﻨﻪ ﻧﻌﺮﻩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻯ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻨﺮﻫﺎﻯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻯ؟‬
‫ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﻧﺒﺮﺩ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﻛﻨﻴﻢ‬
‫ﺩﺭﻳﻦ ﺭﺯﻣﮕﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﻴﺮﺍﻥ ﻛﻨﻴﻢ‬
‫ﺩﺭﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻓﻴﺮﻭﺯﻣﻨﺪﻯ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﺰ ﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪﻯ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺍﺯﺭﻕ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺗﻴﻎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻗﺎﺳﻢ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﻎ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﺧﺮﻳﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻳﻨﺎﺭ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ؟‬
‫ﻗﺎﺳﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﺮﺑﺘﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﻎ ﺑﭽﺸﺎﻧﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺖ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﺍﻯ ﺍﺯﺭﻕ ﺭﻭﺍ‬

‫]‪ 11:07:25 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/018.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺩ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﺎﺷﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻯ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻧﻜﻨﻰ ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺯﻭﺩﻯ ﺳﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻳﻦ‬
‫ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺍﺳﺐ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﺯﺭﻕ ﭘﺸﺖ ﺧﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺯﺩ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺧﻴﺎﺭ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻴﻢ ﺷﺪ ﻏﺮﻳﻮ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮ ﺷﺎﻡ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﻓﺮﻭﺟﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺍﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺟﻨﻴﺒﺖ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﻟﺠﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺭﻛﺎﺏ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻧﺘﺴﺎﺏ ﻋﻢ‬
‫ﻋﺎﻟﻴﺠﻨﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﻋﻤﺎﻩ ﺍﻟﻌﻄﺶ ﺍﻟﻌﻄﺶ ﺣﻘﺎ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﺷﺮﺑﺖ ﺁﺏ ﻳﺎﺑﻢ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﺮﺁﺭﻡ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺟﺪﺕ ﺷﺮﺑﺖ ﻛﻮﺛﺮ ﻧﻮﺵ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﻤﻬﺎ ﻭ ﺍﻟﻤﻬﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻰ ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﺕ‬
‫ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﺮﻳﺪ ﻭ ﻣﻰﺯﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺑﻪ ﺁﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻫﺠﺮﺍﻧﺖ ﺩﺍﻍ ﻋﻨﺎ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺁﻥ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺷﻮﻕ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﺎﺑﺎﻧﺖ ﺍﺑﻮﺍﺏ ﺣﺮﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﮔﺸﺎﺩﻩ‪.‬‬
‫ﺩﻟﺶ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻰﺳﻮﺯﺩ ﺯ ﺟﻮﺭ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﺮﺍﺑﻴﻬﺎﺳﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﺟﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ‬
‫ﻗﺎﺳﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﻭ ﺍﻯ ﺁﺭﺍﻡ‬
‫ﺩﻝ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺁﺧﺮ ﻛﺠﺎﻳﻰ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻋﺰﻳﺰ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤﻰﻧﻤﺎﻳﻰ؟‬
‫ﺗﻮ ﻛﺠﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻛﺠﺎﻳﻢ ﺑﻰ ﺗﻮ‬ ‫ﺭﻓﺘﻰ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻰ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﻳﻢ ﺑﻰ ﺗﻮ‬
‫ﻋﺮﻭﺱ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺍﺷﻚ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻏﻢ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻫﻢ ﻧﻔﺲ ﻣﺎﻧﺪﻩ‬ ‫ﺑﺮﻓﺖ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺻﺪ ﻫﻮﺱ ﻣﺎﻧﺪﻩ‬
‫ﻗﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍﻫﺎ ﺷﻨﻴﺪ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻭﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﻗﺎﺳﻢ ﻏﻠﻄﻴﺪﻧﺪ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﺩﻟﺪﺍﺭﻯ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺴﻴﻢ ﺑﻬﺠﺖ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﺮ‬
‫ﺭﻳﺎﺽ ﻗﻠﻮﺏ ﻭ ﺻﺪﻭﺭ ﻧﻤﻰﻭﺯﺩ ﻭ ﺷﻤﻴﻢ ﻓﺮﺡ ﻭ ﻣﺴﺮﺕ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻰﺭﺳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﻤﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﻀﺮﺕ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﮔﻠﺸﻦ ﻛﺎﻣﺮﺍﻧﻰ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻰﻃﺮﺍﻭﺕ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻫﻢ‬
‫ﻗﻮﺕ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﺟﺴﺘﻪ ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﻯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺑﻰﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻳﺴﺖ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻞ ﺭﺍ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺖ‬
‫ﻭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﺎﻧﺎﻥ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﻫﺠﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﻭﻳﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺮﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﻝ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﻛﻮﻳﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﺎﺳﻢ ﻋﺰﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺟﮕﺮﺳﻮﺯ ﻭ ﻓﺤﻮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﺤﻨﺘﺎﻧﺪﻭﺯ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﻭ‬
‫ﺟﺎﺭﻯ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﺩﻣﻰ ﻛﻦ ﻣﺸﻮ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ﺟﺪﺍ‬ ‫ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﺧﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﺸﻢ‬
‫ﺍﻣﺎ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﺭﺍﻳﺖ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﺑﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﺪﺍﺧﺘﺮ ﺑﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻋﻨﺎﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺻﻮﺏ ﻣﻌﻄﻮﻑ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﺖ ﺑﺮ ﻧﮕﻮﻧﺴﺎﺭﻯ ﺁﻥ ﻋﻠﻢ ﻣﺼﺮﻭﻑ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﺍﻥ ﻗﻠﺐ ﺳﭙﺎﻩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﻰﺩﺍﺷﺖ ﻭ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺭﺍ ﻧﮕﻮﻧﺴﺎﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﭘﻴﺎﺩﮔﺎﻥ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﻭﻯ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﮔﺮﺩ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻴﺮ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﮔﺮﺯ ﻭ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻭﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻗﺎﺳﻢ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﺣﺮﺏ ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ‬
‫ﻗﺮﻳﺐ ﺳﻰ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ ﻭ ﺻﻒ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﻣﺮﻛﺒﺶ ﺭﺍ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﺳﺐ ﺍﺯ‬
‫ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﺒﺚ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻗﺎﺳﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺮﺏ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ‬
‫ﻫﻔﺖ ﺯﺧﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﺩﺭ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﻋﻤﺎﻩ ﺍﺩﺭﻛﻨﻰ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬

‫]‪ 11:07:25 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/018.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺻﻒ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﻩ ﻗﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺷﺒﺚ ﺑﺮ‬
‫ﺯﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﻯ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻴﻢ ﺷﺪ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ‬
‫ﻗﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﻣﻘﻰ ﺩﺭ ﺗﻦ ﻭﻯ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺳﺮﺵ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ‬
‫ﺭﻭﻳﺶ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻗﺎﺳﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺗﺒﺴﻤﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎﻥ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﻗﺎﺳﻢ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭﻳﻎ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ‬
‫ﺭﺧﺴﺎﺭﺕ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﭙﻬﺮ ﺷﺒﺎﺏ ﺭﺷﮓ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻋﺎﻟﻤﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺷﻌﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺯﺩ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻕ‬
‫ﻓﺮﺍﻕ ﻣﺒﺘﻼ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﺣﻴﺎﺕ ﻓﺎﻳﺾ ﺍﻟﺒﺮﻛﺎﺕ ﻛﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﺭﺷﺤﺎﺕ ﺟﻮﺩ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺑﻮﺩ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻄﺸﺎﻥ ﺑﻪ‬
‫ﻭﺍﺩﻯ ﺷﻮﻕ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﺷﺎﻙ ﻫﻼﻙ ﻣﻜﺪﺭ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻞ ﺑﺎﻍ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺟﻮﺍﻧﻰ‬ ‫ﺩﺭﻳﻐﺎ ﻛﻪ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ‬
‫ﺍﻯ ﻗﺎﺳﻢ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ ﺍﻯ ﻗﺎﺳﻢ ﺣﺴﺮﺕ ﻧﻮﺩﺍﻣﺎﺩﻯ ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﻧﺎﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺮﻯ ﺯ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺭﻓﺘﻰ‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺎﻧﻰ ﺭﻓﺘﻰ‬
‫ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻗﺎﺳﻢ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻟﺶ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﻰﺩﻻﻧﻰ ﻛﻪ ﻳﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﻜﺸﻨﺪ‬
‫ﺳﺮﺧﺮﻭﻳﻰ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻳﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﮕﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ‬
‫ﻧﻮﻋﺮﻭﺳﺎﻥ ﺷﻮﻯ ﻛﺸﺘﻪ ﻭﻟﻰ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻗﺎﺳﻢ‪ ،‬ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺮﺍ‬
‫ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﺗﺎ ﻛﻴﻨﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﻛﻴﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﻩ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻳﻚ ﻣﻰﺭﻭﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻳﺪ؟‬
‫ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺪﺗﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﺤﻔﻬﺎﻯ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﺭﻡ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﺤﻔﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﻻﻳﻖ ﺍﻳﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﺪﺍﻣﺴﺖ‬
‫ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺗﺤﻔﻪ ﻻ ﻳﻘﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻔﻪ ﻧﺜﺎﺭ ﻗﺪﻡ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﻳﺎﺭ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﻣﻬﻤﺎﻧﺴﺖ‬
‫ﺑﺨﺸﻴﺪﻥ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﻤﺎﻧﺴﺖ‬
‫ﺟﺎﻥ ﺍﻓﺸﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﺟﺎﻥ ﺍﻓﺸﺎﻧﺴﺖ‬
‫ﺩﻝ ﺭﺍ ﺧﻄﺮﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺴﺖ‬
‫ﭘﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﺮﻑ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻃﺮﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻮﻻﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﮔﻮﻯ ﺳﺮ‬
‫ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﻣﻰﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺟﺰﻯ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺭﺍﺯﻯ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ‪:‬‬
‫ﺷﺎﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻨﺴﺖ ﺍﺧﺘﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻳﻦ‬
‫ﻣﻬﺘﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺒﻠﻪ ﻭ ﻗﺪﻭﻩ ﺯﻣﻴﻦ‬
‫ﭼﺸﻢ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻣﻴﺮ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍﺳﺘﻴﻦ‬
‫ﻻﻟﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﺻﻔﺎ ﮔﻠﺒﻦ ﺑﺎﻍ ﺍﺻﻄﻔﺎ‬
‫ﻃﺮﻩ ﻧﺸﺎﻥ ﻃﺎ ﻭ ﻩ ﭼﻬﺮﻫﮕﺸﺎﻯ ﻳﺎ ﻭ ﺳﻴﻦ‬
‫ﮔﻮﻫﺮ ﻛﺎﻥ ﺍﺟﺘﺒﺎ ﻣﻬﺮ ﺳﭙﻬﺮ ﺍﻫﺘﺪﻯ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺩﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﺭﺟﻴﺎﻥ ﺗﻴﺮﻩ ﺩﻳﻦ‬

‫]‪ 11:07:25 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/018.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭﻳﻢ ﺧﺎﺩﻡ ﻭ ﭼﺎﻛﺮ ﻭﻳﻢ‬

‫ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﺸﺘﺮﻯ ﺯﺣﻞ ﻛﻤﻴﻦ‬
‫ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﻣﺨﺎﺻﻤﺖ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺍﺟﻞ ﻛﻤﺎﻥ‬
‫ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺭﺥ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺗﻴﻎ ﻭ ﻛﻔﻦ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﻴﻦ‬
‫ﺗﺤﻔﻪ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻛﻒ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﻬﺶ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻣﻰﻧﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺗﺎﺯﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﺪﻯ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺳﺒﻖ ﺑﺮﺩﻯ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺗﻴﺰﺭﻭﻯ ﭘﻴﻚ ﺳﺒﻚ ﭘﺎﻯ ﻭﻫﻢ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻛﺮﺩﻯ‬

‫ﮔﺮﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻫﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺷﺘﺎﺏ‬

‫ﺑﻪ ﮔﺮﻣﻰ ﭼﻮ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻰ ﭼﻮﻥ ﺁﺏ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻰﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺭﺍﻳﺖ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺟﺮﺃﺕ ﻣﻰﺍﻓﺮﺍﺧﺖ ﻭ ﻋﺮﺻﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﺮﺩﺍﻥ ﺗﻬﻰ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻘﺪ ﺟﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺑﺎﺧﺖ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺯﺧﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ‬
‫ﻃﻌﻦ ﻧﻴﺰﻩ ﻗﺪﺍﻣﻪ ﻣﻮﺻﻠﻰ ﻭ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﺗﻴﺮ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻋﻘﺒﻪ ﻏﻨﻮﻯ ﻳﺎ ﺯﺟﺮ ﺑﻦ ﺑﺪﺭ ﻧﺨﻌﻰ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮﺑﺨﺎﻧﻪ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﻧﺸﺴﺖ‬ ‫ﺭﺧﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺰﻝ ﻓﺎﻧﻰ ﺑﺮﺑﺴﺖ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﺕ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﻥ ﻣﻌﺎﺭﻙ ﻗﺘﺎﻝ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭﺭ ﻏﺮﺭ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﻪ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﻣﻰﺳﻔﺖ ﻭ ﺭﺟﺰﻯ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﺒﺎﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﺜﺎﺭ ﺭﻩ ﺩﺭﺩ ﻛﺮﺩﻫﺎﻳﻢ‬
‫ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﺰﻳﺪ ﻋﺪﻡ ﻓﺮﺩ ﻛﺮﺩﻫﺎﻳﻢ‬
‫ﺩﻝ ﺭﺍ ﺯ ﺁﺑﺨﻮﺭﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﺮﺩ ﻛﺮﺩﻩ‬
‫ﺯﻳﻦ ﺑﺤﺮ ﺁﺑﮕﻮﻥ ﭼﻮ ﻛﺴﻰ ﺁﺏ ﺧﻮﺵ ﻧﺨﻮﺭﺩ‬
‫ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﺭﺑﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻏﻠﺒﻪ ﻓﺠﺎﺭ ﻭ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﺪﺍﺭ ﺭﺧﺖ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﺭﺿﺎﻯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺮﺏ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻝ ﻧﺰﺩ ﻋﻠﻤﺎ ﺍﺻﺤﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺁﻧﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻓﺎﻳﺰ ﮔﺸﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺳﺒﻂ ﻧﺒﻰ ﻭ ﻭﻟﻰ‪.‬‬

‫ﺯ ﻟﺐ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﻒ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ‬

‫ﺗﻜﺎﻭﺭ ﺭﺍ ﺯ ﭘﻴﺶ ﺻﻒ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ‬
‫ﺣﺮﺑﻰ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﻛﺖ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺭﺟﺰﻯ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺑﻴﺖ ﺍﺯ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁﻥ‬
‫ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﺁﻣﺪﻩ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﻴﻎ ﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻤﻴﻦ‬
‫ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻤﻴﻦ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﻣﮕﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺑﻴﻦ‬
‫ﺷﺎﻣﻰ ﻣﺪﺑﺮ ﭼﺮﺍ ﺗﻴﻎ ﻛﺸﺪ ﺑﺮ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻡ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﻗﺪﺡ ﺣﻮﺭ ﻋﻴﻦ‬
‫ﺻﺒﺢ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﻣﻴﺪ ﻭﻗﺖ ﺻﺒﻮﺡ ﻣﻨﺴﺖ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺮﺏ ﺑﻰ ﻛﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﮔﺮﺍﻥ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺑﻄﺤﻰ ﺷﻤﻊ ﺣﻴﺎﺕ ﺁﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻭﻻﻳﺖ ﻭﺍﻣﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺍﺟﻞ ﻣﻨﻄﻔﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ‬

‫]‪ 11:07:25 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/018.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﮔﻨﺞ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺯﻭﺍﻫﺮ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺧﺎﻙ ﻓﻮﺍﺕ ﻣﺨﺘﻔﻰ ﮔﺸﺖ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺮگ ﻋﻴﺶ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬ ‫ﺭﻓﺖ ﻭ ﻛﺤﻞ ﺭﻭﺷﻨﻰ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻴﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﻰ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺏ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﻳﺒﺎ ﺳﻴﺮﺕ ﺻﺎﻓﻰ ﻧﻴﺖ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﻃﻮﻳﺖ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ‬
‫ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺮﺍ ﺻﺮﻓﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻭ ﺗﻮﻗﻔﻰ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻗﺘﺎﻝ ﺍﻋﺎﺩﻯ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﻭ‬
‫ﻫﻤﺖ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺭ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻟﺸﮕﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ ﻋﻮﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺍﷲ ﺷﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺭﻭﺑﺎﻩ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﻬﺒﺎﺯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﻛﺒﻚ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻧﻪ‬
‫ﺑﻜﻮﺷﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﺏ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ‬
‫ﭼﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ‬
‫ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﻋﺪﻭ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺗﺎﺭ ﺁﻭﺭﻡ‬
‫ﺩﻝ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻭﺭﻡ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺷﻤﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻫﻴﺠﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻰ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﺑﻦ‬
‫ﺍﻻﺣﺠﺎﺭ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻋﻮﻥ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻳﻠﻰ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﺪﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻋﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻴﻤﻪ ﻣﻨﻌﻄﻒ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪﻫﺎﻯ ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻭ ﺯﺧﻤﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﺑﻴﺎﺳﺎﻯ ﻋﻮﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﺟﺪﺕ ﺍﺣﻤﺪ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﻋﻠﻴﻪ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻤﻠﻚ ﺍﻟﺠﺒﺎﺭ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺣﺮﺏ ﺑﺎﺯ ﻣﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ‬
‫ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﻧﺰﺩﻳﻜﻢ ﻭ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻗﻰ ﻛﻮﺛﺮ ﺟﺎﻣﻰ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﺮﺑﺖ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ‬
‫ﺯﻭﺩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﺮﻫﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺭﻓﻴﻖ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻛﻪ ﻗﺎﻓﻠﻬﺴﺎﻻﺭ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﺳﻌﺎﺩﺗﺴﺖ ﺟﮕﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﺁﺏ ﺯﻻﻝ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﭘﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺳﺐ ﺍﺩﻫﻢ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﻮﺍﻟﻪ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻔﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﺯﻳﻦ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺴﺘﻮﺍﻧﻰ ﺑﺮ ﺍﻓﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮ ﻋﻮﻥ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﺮﻛﺐ ﺭﺍ ﻣﻜﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺯﺭﻩ ﺩﺍﻭﺩﻯ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺼﻘﻮﻝ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺯﺭﻩ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻭ ﺗﻴﻎ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﺣﻤﺎﻳﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺭﻭﻣﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻬﮕﺎﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ‪.‬‬

‫ﻛﺪﺍﻡ ﺳﺮﻭ ﺯ ﺑﺎﻻﻯ ﺯﻳﻦ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ‬

‫ﭼﻪ ﺁﻓﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ‬
‫ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻦ ﻳﺴﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﻴﻨﻪ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺍﻭ ﺻﻤﺖ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﺳﺒﺐ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻜﻤﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﺰﻥ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﺰﺩ ﻳﺎﺑﻰ ﻋﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺷﺮﻉ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﭘﺪﺭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ‬
‫ﻛﻴﻨﻪ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﺁﻥ ﺷﻘﻰ ﻣﺨﻔﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﻋﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﺻﺎﻟﺢ ﻧﺎﻡ ﻃﺎﻟﺢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ‬
‫ﺗﻴﻎ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﻡ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻮﻡ ﺑﻪ ﻓﺤﺶ ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﻋﻮﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻋﻮﻥ ﺍﺯ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺳﻔﺎﻫﺘﺂﻣﻴﺰ ﺍﻭ ﺧﺸﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ‬
‫ﻃﻌﻦ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﺍﺳﺒﺶ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺑﺪﺭ ﺑﻦ ﻳﺴﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﻴﻨﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻋﻮﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺤﺶ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﻝ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﺩﻫﻨﺶ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﻗﻔﺎ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺷﺪ‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﻣﻴﻤﻨﻪ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺯ ﻣﻴﺴﺮﻩ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻃﻌﻦ ﻭ ﺿﺮﺏ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ‬

‫]‪ 11:07:25 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/018.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﻭ ﻧﻘﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺒﺮﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻛﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺯﺧﻢ‬
‫ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻌﻦ ﻧﻴﺰﻩ ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ ﻃﻠﺤﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺴﻢ ﺍﷲ ﻭ ﺑﺎﷲ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻣﻠﺔ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺍﷲ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﻯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎﺩ ﺟﺎﻧﺎ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺳﺮ ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ ﺳﺮﻡ ﺧﺎﻙ ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺗﻮ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺁﻥ ﮔﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ‬
‫ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ ﻭ ﺟﺮﺃﺕ ﻭ ﻓﺮﺯﺍﻧﮕﻰ ﺑﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺮﺑﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰﺵ ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺟﺮﻋﻬﺎﻯ‬
‫ﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﺯﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﻌﺪ ﺻﺪﻕ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﻠﻰ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻟﺶ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﻭﺻﻞ ﺗﻮ ﺍﺻﻞ ﻛﺎﻣﺮﺍﻧﻰﻫﺎ‬

‫ﺍﻯ ﻏﻤﺖ ﺗﺨﻢ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻰﻫﺎ‬
‫ﻣﻰﺑﺮﻡ ﺍﺯ ﺩﺭﺕ ﮔﺮﺍﻧﻰﻫﺎ‬
‫ﻣﻰﺭﻭﻡ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻏﻢ ﺑﺮ ﺩﻝ‬
‫ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻃﺎﻗﺘﻢ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻃﺎﻕ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻨﻢ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺧﻴﻞ ﻓﺮﺍﻕ ﮔﺸﺘﻪ ﺷﺮﻑ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺭ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻑ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺻﺪ ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻬﻠﻜﻪ ﻓﻮﺍﺕ ﺍﻓﻜﻨﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﻧﻰ ﺑﻦ ﺛﻮﻳﺐ ﺣﻀﺮﻣﻰ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﺟﻨﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ‬

‫ﻧﺰﻭﻝ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﮔﻠﺰﺍﺭ ﺟﻨﺖ ﺍﻟﻤﺎﻭﺍ‬

‫ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻣﮕﺎﻩ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻋﻨﺎ‬

‫‪ (41‬ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﻋﻤﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﺣﺘﻰ ﻭﺻﻴﺖ ﺑﻪ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﺩﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﺣﺎﻟﻨﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭﻟﻮ ﻣﺴﺘﺤﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:07:25 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/018.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬

‫ﺍﻣﺎ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻛﻪ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﺳﻴﻞ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﺯ‬
‫ﺩﻳﺪﻩ ﻣﺤﻨﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﺸﻮﺩ‪.‬‬

‫ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﻛﺮﺑﻼ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﻛﺠﺎ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﭘﺲ ﻋﻠﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭﻯ ﻣﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻋﻨﺎﻳﺘﻰ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﺗﻰ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻯ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺮﻭﻯ ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻌﻴﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻔﺮﻗﻪ ﻣﺒﺪﻝ ﮔﺮﺩﺩ ﻋﺒﺎﺱ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻓﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺯ ﻏﺒﺎﺭ ﺁﺯﺍﺭ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﺯﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﺍﺩ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﺴﺘﺎﻧﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﻌﻀﻰ‬
‫ﺍﺯ ﻣﺪﺑﺮﺍﻥ ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﻣﻨﻜﺮﺍﻥ ﺷﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻰ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍﺩ ﺗﻮ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﻭﻯ ﻭ‬
‫ﺍﻭﻝ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺣﺠﺖ ﮔﻴﺮﻯ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺎﺯ ﮔﻮﻳﻰ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺣﺮﺏ ﻛﻨﻰ ﭘﺲ ﻛﻠﻤﻬﺎﻯ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩ ﻋﺒﺎﺱ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺒﺎﺭﺯﻯ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﻰ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻋﺎﻟﻰﻣﻘﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺟﺮﺃﺕ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﺯ ﺣﻴﺪﺭ ﻛﺮﺍﺭ ﻣﻴﺮﺍﺙ‬
‫ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺎﺭﻙ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﺭﺍﻳﺖ ﻧﺼﺮﺕ ﺑﺮ ﻣﻰﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺗﻴﺰﭘﺎﻯ ﺁﻫﻦ ﺧﺎﻯ ﺭﻋﺪ ﺻﺪﺍﻯ ﺑﺮﻕ‬
‫ﻧﻤﺎﻯ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ ﻣﺼﺮﻯ ﻭ ﺳﭙﺮ ﻣﻜﻰ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﻣﻰ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻫﻰ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﭼﺮﺧﻰ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺭﺍﻥ‬ ‫ﺑﺮﻗﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﻛﻒ ﻭ ﺍﺑﺮﻯ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻯ‬
‫ﺭﻭﻯ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺮﺍﻛﻢ ﻏﺒﺎﺭ ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺗﺎﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺻﺤﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﺪ ﻭ ﺟﻮﻻﻥ ﭼﻮﻥ ﻋﺮﺻﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻣﻨﻮﺭ ﻭ ﻣﺰﻳﻦ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺟﺎﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻋﻨﺎﻥ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺎﺯ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﺘﻮﺩﻩ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻟﻰ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻤﺤﺸﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﻛﺸﺘﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﻥ ﭘﺎﻛﺎﻥ ﻭ‬
‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﺍﺯ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻭ ﺗﺎﺑﻌﻴﻦ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻫﻼﻙ ﺭﻳﺨﺘﻴﺪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺁﺏ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻤﺘﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻗﻰ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﻭﻡ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻼﺩ ﻫﻨﺪ ﺭﻭﻡ ﻭ‬
‫ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻋﺮﺏ ﻭ ﻭﻻﻳﺖ ﺣﺠﺎﺯ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺷﺮﻁ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﺼﻤﻰ ﻧﻜﻨﻢ ﻭ ﻓﻌﻞ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻯ‬
‫ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻨﺪ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺟﮕﺮﺳﻮﺯ ﺍﺩﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﻏﻠﻐﻠﻪ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻩ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺟﻤﻌﻰ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﻗﻮﻣﻰ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺯﺍﺭﺯﺍﺭ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺮ ﺑﻦ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﻭ ﺷﺒﺚ ﺭﺑﻌﻰ‬
‫ﻭ ﺣﺠﺮ ﺑﻦ ﺍﻻﺣﺠﺎﺭ ﻫﺮ ﺳﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﮕﻮﻯ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻚ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪﻫﻴﻢ ﻣﮕﺮ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻄﻴﻊ ﻭ ﻣﻨﻘﺎﺩ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻮﻳﺪ ﻋﺒﺎﺱ‬
‫ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺷﻨﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺫﺭﻭﻩ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﻓﻐﺎﻥ ﻭ ﺻﺪﺍﻯ ﺍﻟﻌﻄﺶ ﺑﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ ﻋﺒﺎﺱ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺑﻴﺖ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻰ ﻃﺎﻗﺖ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺸﻜﻰ ﻭ ﺩﻭ ﻣﻄﻬﺮﻩ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻴﺰﻩ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﺁﺑﻰ ﺑﻪ‬
‫ﺭﻭﻯ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﺁﺭﻡ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﺧﻮﻥ ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﻭ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺑﺎﺯ ﺭﻫﻢ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺑﺤﺮ ﻣﺤﻴﻂ ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﻥ‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻳﺎ ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪﻥ ﻳﺎ ﮔﻬﺮﻯ ﺁﻭﺭﺩﻥ‬

‫ﻳﺎ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺮﺥ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﮔﺮﺩﻥ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﺨﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩﻥ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﻣﻮﻛﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﻭﻯ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻗﻮﻡ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻴﺪ ﻳﺎ ﻛﺎﻓﺮ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﻋﺒﺎﺱ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ ﻛﺠﺎ ﺭﻭﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﮓ ﻭ ﺧﻮﻙ ﻭ ﺩﺩ ﻭ ﺩﺍﻡ ﻭ ﭼﺮﻧﺪﻩ ﻭ‬
‫ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﻣﻰﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻭ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﮕﺎﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺭﺍ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﻰﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﻣﻨﻊ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻭ ﻧﺪﺍﻣﺖ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻳﺎﺩ ﺁﺭﻳﺪ ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺁﺏ ﻣﻰﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺣﺎﻝ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﻛﺮﺑﻼ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺳﻮﺯ ﺗﺸﻨﻪ ﭼﻪ ﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻓﺮﺍﺗﻰ‬ ‫ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺯ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺗﻔﺎﻭﺕ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﺕ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻋﺒﺎﺱ ﺳﭙﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻛﺸﻴﺪﻩ‬
‫ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﮔﻮﺵ ﺍﺳﺐ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻗﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺗﺎ‬
‫ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺍﺳﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺁﻫﻨﮓ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﺎﻧﻚ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺯﺩﻩ ﺍﺯ‬
‫ﺁﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﺟﺰﺧﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺭﺟﺰ ﺍﻭ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎﺱ ﻋﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﺷﻴﺮ ﻏﺎﺯﻯ‬
‫ﺍﺯ ﺑﻴﺸﻪ ﺧﺴﺮﻭ ﺣﺠﺎﺯﻯ‬
‫ﺁﺏ ﻳﻤﻨﻰ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺗﺎﺯﻯ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﺪﺍﻯ ﺳﺮﻓﺮﺍﺯﻯ‬
‫ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺎﺯﻡ ﻣﮕﺮ ﺑﻴﺎﺑﻢ‬
‫ﻛﺎﺭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﺯﻯ‬
‫ﺑﺮ ﺁﻝ ﻧﺒﻰ ﺳﭙﻪ ﻛﺸﻴﺪﻥ‬
‫ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺳﺨﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺩﺭﺍﺯﻯ‬
‫ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺸﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻧﺒﻮﺩ‬
‫ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﺑﻴﻢ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﻣﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺍﺳﺐ ﺩﺭ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ‬
‫ﻋﺒﺎﺱ ﻧﻴﺰﻩ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮﻯ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﻣﻴﺪﻧﺪﻯ ﺗﺎ‬
‫ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻟﺐ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺘﺪ ﭘﺲ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺸﻚ ﭘﺮ ﺁﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﺩ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ‬
‫ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﺏ ﻧﺎﭼﺸﻴﺪﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺸﻚ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﻭﻯ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺮﺏ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﻮﻓﻞ ﺑﻦ ﺍﺯﺭﻕ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﻣﺪﺑﺮ‬
‫ﺣﺮﺑﻬﺎﻯ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻋﺒﺎﺱ ﻛﺮﺩ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﺟﺰ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﻴﺘﺶ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﻻﺣﻤﻴﻦ ﺻﺎﺑﺮﺍ ﻋﻦ ﺩﻳﻨﻰ‬ ‫ﻭ ﺍﷲ ﻟﻮ ﻗﻄﻌﺘﻢ ﻳﻤﻴﻨﻰ‬
‫ﻭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺭﺟﺰ ﺍﻭ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﺯ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺯ ﻣﺮﺩﻳﻢ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻜﺎﺳﺖ‬ ‫ﺍﮔﺮ ﻛﺎﺳﺖ ﺩﺷﻤﻦ ﺯ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻰ ﺁﺏ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﺧﻄﺎﺳﺖ‬ ‫ﺯﻧﻢ ﺗﻴﻎ ﻭ ﻧﻨﺪﻳﺸﻢ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﻫﻴﭻ‬
‫ﺳﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﺮ ﺁﺏ ﻛﺮﺩﻥ ﺭﻭﺍﺳﺖ‬ ‫ﺍﮔﺮ ﺁﺏ ﻳﺎﺑﻢ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻛﻨﻮﻥ‬
‫ﭘﺲ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ ﻣﺸﻚ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﭼﭗ ﻛﺸﻴﺪ ﺩﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻨﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻣﺸﻚ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺭﻛﺎﺏ ﺩﺷﻤﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺗﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﻣﺸﻚ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺷﺪ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﺮﻳﺨﺖ ﺯﺑﺎﻝ ﺣﺎﻝ ﻋﺒﺎﺱ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻳﺎ‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﭼﻪ ﺣﻜﻤﺘﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﺑﻰ ﺑﻪ ﺣﻠﻖ ﻣﺎ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ ﻧﻤﻰﺭﺳﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻏﻴﺒﻰ ﻧﺪﺍ ﻣﻰﻛﺮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺷﺮﺑﺘﻬﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ‬
‫ﺣﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻟﺐ ﺑﺪﻳﻦ ﺁﺏ ﺗﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ‪:‬‬
‫ﺑﻪ ﺁﺏ ﺷﻮﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺮ ﻣﻜﻦ ﻟﺐ ﻫﻤﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺷﺮﺑﺖ ﺗﻮ ﻣﻬﻴﺎﺳﺖ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻃﻬﻮﺭ‬
‫ﺑﺮﺍﻯ ﻋﺸﺮﺕ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﻗﺼﻮﺭ‬
‫ﺑﺮﻳﻦ ﻣﻀﻴﻖ ﻓﻨﺎ ﺩﻝ ﻣﻨﻪ ﻛﻪ ﺟﺎﻯ ﺩﮔﺮ‬
‫ﭘﺲ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺯﺧﻢ ﻣﻨﻜﺐ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺧﺎ ﺍﺩﺭﻙ ﺍﺧﺎﻙ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺟﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺁﻫﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺑﻼ ﺍﺯ ﻫﻴﺒﺖ ﻭ‬
‫ﺳﻄﻮﺕ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺯﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺟﺎﻣﻪ ﺟﺎﻥ ﭼﺎﻙ ﺯﺩ‬
‫ﺧﺴﺮﻭ ﺍﻧﺠﻢ ﻛﻼﻩ ﺳﺮﻭﺭﻯ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺯﺩ‬
‫ﺑﺮﻕ ﺍﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﻣﮕﺮ ﺑﺮ ﻗﺒﻪ ﺍﻓﻼﻙ ﺯﺩ‬
‫ﻗﺎﻣﺖ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺷﺪ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﻪ ﺷﺪ ﺳﻴﺎﻩ‬
‫ﺩﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺎﺱ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻻﻥ ﺍﻧﻜﺴﺮ ﻇﻬﺮﻯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﺸﻜﺴﺖ‬
‫ﻭ ﻗﻠّﺖ ﺣﻴﻠﺘﻰ ﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺷﺪ ﭼﺎﺭﻩ ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﺯ ﻛﻮﻯ ﺧﻮﺷﺪﻟﻰ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﮔﺸﺘﻢ‬ ‫ﺑﺮﻓﺖ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﮔﺸﺘﻢ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻧﺲ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﻋﺒﺎﺱ ﺷﻨﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭﻯ‬
‫ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﻧﻬﺎﺩ ﻛﻪ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻓﻨﺎ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ‬
‫ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺑﻘﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺷﻴﻮﻥ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺟﻤﻌﻰ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ‬
‫ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻫﻬﺎ ﺭﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﭘﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﺻﻐﺮ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﻛﻨﻴﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﻘﺮﺭ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻛﺴﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺳﻼﺡ‬
‫ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﻭﺩ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺒﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻰ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﺷﻢ ﺭﻭﺍ ﻣﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻯ ﭼﻨﺪﺍﻥ‬
‫ﺣﺮﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺪﻣﺖ ﺑﺒﺎﺯﻡ ﻭ ﺩﻝ ﭘﺮﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﺼﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﻧﺎﻥ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻭﻳﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﻊ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺩﺍﺩ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ‬
‫ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﻴﺰ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﻤﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺯﺍﺭﻯ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎﻯ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ‬
‫ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﮔﺸﺎﺩ ﭘﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺩ ﺳﻼﺡ ﺩﺭ‬
‫ﻭﻯ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺯﺭﻩ ﻭ ﺟﻮﺷﻦ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﻤﺮ ﺍﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻣﻐﻔﺮ ﻓﻮﻻﺩﻯ ﺑﺮ‬
‫ﻓﺮﻕ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﻋﻘﺎﺑﺶ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺏ ﻭ ﻋﻨﺎﻧﺶ ﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺏ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ‬
‫ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰﺭﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺪﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺳﻔﺮ ﺁﺧﺮﺕ ﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬
‫ﺻﺤﺮﺍ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺗﻨﮓ ﻣﻰﻛﻨﺪ‬ ‫ﺁﻥ ﻣﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺳﻔﺮ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﻰﻛﻨﺪ‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﭘﺲ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻑ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻫﺠﺪﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﺭﻭﻯ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﮔﻴﺴﻮﻯ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻣﺸﻚ ﻧﺎﺏ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺧﻠﻖ ﺷﺒﻴﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﺲ ﻧﺒﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﺳﺎﺣﺖ ﺁﻥ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻌﺎﻉ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻭﻯ ﻣﻨﻮﺭ ﺷﺪ ﻟﺸﻜﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻝ ﻭﻯ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﻭﻯ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻭﻯ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻯ؟‬
‫ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻛﻪ ﺑﻼﻯ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻳﻨﺴﺖ‬
‫ﺻﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﻳﻨﺴﺖ‬
‫ﺳﺮﻭﻳﺴﺖ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪﻩ ﭼﻮ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻨﺴﺖ‬
‫ﻣﺎﻫﻴﺴﺖ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩ ﭼﻮ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﻤﻨﺪﺳﺖ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﻋﻘﺎﺏ ﺳﻮﺍﺭ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺑﺰﺭگ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻜﻞ ﻭ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺷﻮﻕ ﻟﻘﺎﻯ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ‬
‫ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪﻯ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻮﻕ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻛﻼﻡ ﺳﻴﺪ ﺍﻧﺎﻡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺼﻼﺓ‬
‫ﻭ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩﻯ ﺳﺨﻦ ﺷﻜﺮ ﻧﺜﺎﺭ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺷﻨﻮﺩﻧﺪﻯ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﻗﺎﻣﺘﻰ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﻃﻠﻌﺘﻰ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻬﺘﺮ ﺍﺯ‬
‫ﮔﻞ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻮﻻﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻧﺤﻦ ﻭ ﺑﻴﺖ ﺍﷲ ﺍﻭﻟﻰ ﺑﺎﻟﻨﺒﻰ‬ ‫ﺍﻧﺎ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﺍﺯ ﺭﺟﺰﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﻋﺰ ﺣﺴﺐ ﻭ ﺷﺮﻑ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﺩﺍﺩﻩ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﺆﻳﺪ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ‬
‫ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﺟﻠﻮﻫﻜﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺣﻠﻘﻪ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﻣﺸﻜﻴﻦ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻧﮕﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﺗﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﻓﺘﻪ ﻣﺠﻌﺪ ﻣﻌﻨﺒﺮ ﻣﺴﻠﺴﻞ ﻣﻌﻄﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺩﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻭ ﺩﻭ ﺍﺯ ﭘﺲ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﺁﻥ ﺷﻬﺴﻮﺍﺭ ﺑﺪﻳﻦ ﺍﺑﻴﺎﺕ‬
‫ﻧﻐﻤﻪ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ‪:‬‬
‫ﺧﺴﺮﻭﺍ ﻣﺸﺘﺮﻯ ﻏﻼﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ‬
‫ﺗﻮﺳﻦ ﭼﺮﺥ ﺩﺭ ﻟﮕﺎﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ‬
‫ﺍﺑﻠﻖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺭﺍﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ‬
‫ﺳﺒﺰ ﺧﻨﻚ ﻓﻠﻚ ﻣﺴﺨﺮ ﺗﻮﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺭﺟﺰﻯ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺘﻞ ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻣﻨﻮﺍﻟﺴﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻨﻢ ﻋﻠﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻛﻪ ﺧﺴﺮﻭ ﻣﻬﺮ‬
‫ﻓﺮﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﻓﻠﻚ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻏﻼﻡ ﻣﻨﺴﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺧﻄﺒﻪ ﺷﺮﻑ ﺳﺮﻣﺪﻯ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻨﺴﺖ‬
‫ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﮋﺍﺩ ﺷﻬﻰﺍﻡ ﻛﻪ ﻗﺪﺭ ﺍﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‬
‫ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻦ ﺗﻨﺪ ﺳﭙﻬﺮ ﺭﺍﻡ ﻣﻨﺴﺖ‬
‫ﻋﻨﺎﻥ ﺯ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺧﺼﻢ ﺑﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﺎﻓﺖ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻣﻰﻃﻠﺒﻴﺪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﺍﻭ ﻧﻤﻰﺁﻣﺪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﺼﻢ ﺯﺩﻩ ﺷﻮﺭ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻴﻤﻨﻪ ﻭ ﻣﻴﺴﺮﻩ ﻭ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺟﻨﺎﺡ ﺁﻥ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺍﺯ ﺣﺮﺏ ﻭﻯ ﺑﻪ ﺳﺘﻮﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﭘﺲ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ‬
‫ﻧﻤﻮﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﭘﺪﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺫﺑﺤﻨﻰ ﺍﻟﻌﻄﺶ ﻣﺮﺍ ﻣﻰﻛﺸﺪ ﻭ ﻫﻼﻙ ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻭﺍﺛﻘﻠﻨﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﻭ‬
‫ﮔﺮﺍﻥ ﻣﻰﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻧﺞ ﻣﻰﺍﻓﻜﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﺁﻫﻦ ﺳﻼﺡ ﻓﻬﻞ ﻟﻰ ﺷﺮﺑﺔ ﻣﺎء ﻣﻦ ﺳﺒﻴﻞ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﺑﺘﻰ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﻩ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ‬
‫ﺣﺼﻮﻝ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﺎﺭﻩ ﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﺣﻘﺎ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺣﻠﻖ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪﻯ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻣﻰ ﺍﻣﺎﻡ‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺍﺯ ﻟﺐ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﻯ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩ ﺗﺎ ﺑﻤﻜﻴﺪ ﻭ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻭﻯ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻳﺎﻓﺖ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺭﺟﺰﻯ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍ ﻛﺮﺩ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺩﺭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ‪:‬‬
‫ﺳﺎﻗﻰ ﻛﻮﺛﺮ ﺁﺏ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ‬
‫ﻣﻴﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ‬
‫ﺭﺍﻩ ﺁﺏ ﺍﺯ ﻛﻼﺏ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ‬
‫ﺑﭽﻪ ﺷﻴﺮ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻄﺮ‬
‫ﺩﻝ ﺯﻫﺮﺍ ﻛﺒﺎﺏ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ‬
‫ﻛﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﻛﻮ ﺯ ﻓﺮﻁ ﺑﻰ ﻧﻤﻜﻰ‬
‫ﻛﻴﺴﺖ ﻛﺰ ﺧﻮﻥ ﺧﻀﺎﺏ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ‬
‫ﮔﻴﺴﻮﺍﻥ ﺳﻴﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺳﻮﻯ ﺩﻭﺯﺥ ﺷﺘﺎﺏ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ‬
‫ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﺎ‬
‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺑﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻣﻰﻃﻠﺒﻴﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻃﺎﺭﻕ ﺑﻦ ﺷﺒﺚ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻭ ﻭ ﻛﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖ‬
‫ﺭﻗﻪ ﻭ ﻣﻮﺻﻞ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﺎﻧﻢ‪ .‬ﻃﺎﺭﻕ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻢ ﻭ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﻭﻓﺎ ﻧﻜﻨﻰ‪ .‬ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻝ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﻯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﻭ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻃﺎﺭﻕ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﻯ‬
‫ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺭﻗﻪ ﻭ ﻣﻮﺻﻞ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻪ ﺳﻼﺡ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﻧﻴﺰﻩ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻭﻯ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺩﻭ ﻭﺟﺐ ﺳﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺸﺘﺶ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻃﺎﺭﻕ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﻋﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺭﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻢ ﻣﺮﻛﺐ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﭘﺴﺮ‬
‫ﺍﻭ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻃﺎﺭﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﺴﺮ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﻃﻠﺤﺔ ﺑﻦ ﻃﺎﺭﻕ ﺍﺯ ﻏﻢ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻭ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺷﻌﻠﻪ ﺁﺗﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺭﻭﻯ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺒﺶ ﺩﺭ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ‬
‫ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻳﻨﺶ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﻮ ﺍﺯ‬
‫ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻫﻮﻝ ﻭ ﻫﻴﺒﺖ ﻭ ﺯﻭﺭ ﻭ ﺷﻮﻛﺖ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﺼﺮﺍﻉ ﺑﻦ‬
‫ﻏﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺎﺷﻤﻰ ﺭﺍ ﺩﻓﻊ ﻛﻦ‪ .‬ﻣﺼﺮﺍﻉ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭﻯ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﺮﻣﺎﮔﺮﻡ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ‬
‫ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺟﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺩﺍﺷﺖ ﻧﻌﺮﻫﺎﻯ ﺯﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﺯ ﻫﻮﻝ ﻧﻌﺮﻩ ﺍﻭ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺼﺮﺍﻉ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻴﻎ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻠﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺼﺮﺍﻉ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺭﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻮﺍﺕ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺗﻴﻐﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺯﺩﺵ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﺯﻳﻦ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻴﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺵ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺍﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻦ ﻃﻔﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺑﻦ ﻧﻮﻓﻞ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﺮﺩ ﺭﺍﻩ‬
‫ﺑﺮ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺁﺗﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺪﻭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻣﻪ ﺍﻓﺘﺪ ﻣﻰﺯﺩ ﻭ ﻣﻰﻛﺸﺖ ﺗﺎ ﺷﻮﺭ ﺩﺭ ﻟﺸﻜﺮﻳﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭘﺲ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﺪﺭ‬
‫ﺁﻣﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﻟﻌﻄﺶ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺣﻮﺽ ﻛﻮﺛﺮ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺷﺪ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﮋﺩﻩ ﺩﻟﺸﺎﺩ ﮔﺸﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﻳﻤﻴﻦ ﻭ ﻳﺴﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺯﺧﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﻃﻌﻦ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺑﻦ ﻧﻤﻴﺮ ﻭ‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺗﻴﻎ ﻣﻨﻘﺬ ﺑﻦ ﻣﺮﻩ ﻋﺒﺪﻯ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﻭ ﺩﺳﺖ ﮔﻴﺮ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺭﻫﮕﺬﺍﺭ ﭼﻮ ﺧﺎﻛﻢ ﻓﺘﺎﺩﻩ ﻫﺎﻥ ﺍﻯ ﺑﺨﺖ‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﺮﺍ‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺧﺒﺮ ﺑﺮﻳﺪ ﺯ ﻣﻦ ﻳﺎﺭ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭ ﻣﺮﺍ‬

‫ﻧﻤﻰﺑﺮﻡ ﺯ ﻏﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺪﺍ‬
‫ﺁﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺮﺵ‬
‫ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﻭ ﺍﻯ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﻝ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺳﺨﻨﻰ ﺑﮕﻮﻯ‪ .‬ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺮ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﺩﺭﻫﺎﻯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻮﺭﺍﻥ ﺟﺎﻣﻬﺎﻯ‬
‫ﺷﺮﺑﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻣﺮﺍ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﻭﺩﻳﻌﺖ ﺭﻭﺡ ﺑﺎﺯ ﺳﭙﺮﺩ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺣﺮﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﺶ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺪﻳﺪﻯ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺟﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻯ ﻭ ﺷﺮﺑﺘﻬﺎﻯ ﻧﻮﺷﻴﻦ ﻧﻮﺷﻴﺪﻯ ﻭ ﺧﻠﻌﺘﻬﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﭘﻮﺷﻴﺪﻯ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻋﺪﺍ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ‬
‫ﺟﻨﺎﺕ ﻋﺪﻥ ﻣﻔﺘﺤﺔ ﻟﻬﻢ ﺍﻻﺑﻮﺍﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻰ‪.‬‬
‫ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﭘﺪﺭ ﻛﺠﺎ ﺭﻓﺘﻰ‬
‫ﻭﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﭼﺮﺍ ﺭﻓﺘﻰ‬
‫ﺳﻮﻯ ﻛﺎﺷﺎﻧﻪ ﻓﻨﺎ ﺭﻓﺘﻰ‬
‫ﺑﺮﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺯ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩ ﺑﻘﺎ ﺭﻓﺘﻰ‬
‫ﺑﻪ ﻛﺰﻳﻦ ﻛﻠﺒﻪ ﻓﻨﺎ ﺭﺳﺘﻰ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺭﻓﺘﻰ‬
‫ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺟﺪ ﺗﻮﺳﺖ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ‬
‫ﺳﻮﻯ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺭﻓﺘﻰ‬
‫ﻓﺮﻉ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺑﻮﺩﻯ‬
‫ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭﻳﻎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﻝ ﭼﻤﻦ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺑﻬﺎﺭ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺻﺪﻣﺖ ﺑﺎﺩ ﺧﺰﺍﻥ ﺍﺟﻞ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﺱ‬
‫ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻝ ﺯﻳﺒﺎ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺣﻼﻭﺕ ﺣﻴﺎﺕ ﭼﺎﺷﻨﻰ ﺫﻭﻕ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﻏﻨﭽﻪ ﺍﺯ ﺷﻮﻛﺖ ﺧﺎﺭ ﻓﻨﺎ ﻭ ﻓﻮﺍﺕ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺯﻭﺩ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ‬ ‫ﻣﺎﻩ ﻧﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺸﻜﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻏﺎﺋﺐ ﺷﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺗﻔﺤﺺ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭﻯ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻰﺯﺩ ﻛﻪ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﺍﺩﺭﻛﻨﻰ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻌﺮﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﺩﺭﻛﻨﻰ ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺁﻭﺍﺯ ﺭﻓﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ‬
‫ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻨﻘﺬ ﺑﻦ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺯﺧﻤﻰ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﺍﻭ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻯ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻳﺎﻝ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻋﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺍﺳﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻗﺪﺭﻯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻓﺖ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪ ﺑﻰ ﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪﻩ ﺻﻒ ﻟﺸﻜﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﺪﺭﻳﺪ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ‬
‫ﻣﺮﻛﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﻟﺸﮕﺮﮔﺎﻩ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﻛﺸﻴﺪ ﺍﺳﺐ ﺗﻤﻜﻴﻦ‬
‫ﻧﻜﺮﺩ ﺗﺎ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻗﺘﺎﻝ ﻭ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺟﺪﺍﻝ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻰﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ‬
‫ﻣﺤﻨﺘﺪﻳﺪﻩ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ‪:‬‬
‫ﺯ ﻫﺠﺮ ﺗﻮ ﻧﻔﺴﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺁﻩ‬ ‫ﺯ ﻓﺮﻗﺖ ﺗﻮ ﺩﻟﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺩﺭﺩ‬
‫ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﻛﺠﺎﻳﻰ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺭﺥ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺳﻮﺧﺘﻬﺠﮕﺮ ﻧﻤﻰﻧﻤﺎﻳﻰ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﺟﻔﺎﻯ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﻟﺮﻳﺸﻢ ﺁﺭﻯ ﺭﻳﺶ ﺩﻝ‬
‫ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻚ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺳﺖ‪.‬‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺯﺍﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﮔﺸﺘﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺯﺍﺭﺗﺮ‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺩﻻﻥ‬
‫ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺍﺳﺐ ﺭﻭﻯ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﭘﻰ ﺍﺳﺐ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺳﺐ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ‬
‫ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﻍ ﻧﻴﻢ ﺑﺴﻤﻞ ﻣﻰﻃﭙﺪ ﻭ ﺑﻰﺧﻮﺩﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻣﻰﻏﻠﻄﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﺟﻤﺎﻝ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻠﻬﺎﻯ ﭘﺪﺭ ﺩﺭ ﻧﮕﺮ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﺟﺪﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﻭ‬
‫ﻗﺪﺡ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻨﻮﺵ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻗﺪﺡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺗﺸﻨﻬﺎﻡ‬
‫ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺡ ﺑﻨﻮﺵ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺪﺭﺕ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﻋﻘﺎﺏ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺁﻭﺭﺩ‬
‫ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﺶ ﺯﺍﺭﻯ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﻣﺮﺛﻴﻬﻬﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻤﺖ ﺫﻛﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺩﺭﻳﻐﺎ ﻛﻪ ﻫﻼﻝ‬
‫ﻧﻮﺭﮔﺴﺘﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﻻﻳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻓﻖ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮ ﻣﺪﺍﺭﺝ ﻣﻌﺎﺭﺝ ﻛﻤﺎﻝ ﺑﺪﺭﻳﺖ ﻣﺮﺗﻘﻰ ﻭ ﻣﺸﺘﻌﻞ‬
‫ﻧﺎﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﻏﺮﻭﺏ ﻭ ﻧﻘﺎﺏ ﺍﻓﻮﻝ ﻣﺤﺘﺠﺐ ﻭ ﻣﺨﺘﻔﻰ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻧﻬﺎﻝ ﻃﻮﺑﻰ ﻣﺜﺎﻝ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺟﻮﻳﺒﺎﺭ ﻓﺘﻮﺕ ﻭ‬
‫ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻧﺸﻮ ﻭ ﻧﻤﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺍﺯﻫﺎﺭ ﻓﻀﺎﺋﻞ ﻭ ﺍﺛﻤﺎﺭ ﻣﻌﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﺻﺮﺻﺮ ﺍﺟﻞ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ‪.‬‬

‫ﭼﻮﻥ ﻏﻨﭽﻪ ﺩﻟﻢ ﺗﻪ ﺑﻪ ﺗﻪ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺷﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﺁﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﻞ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﻭﻥ ﺷﺪ‬
‫ﺳﻮﺯﺵ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻏﻤﺰﺩﻫﺎﻯ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻏﻤﺎﻧﺪﻭﺯ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﺮﺍﺷﺶ ﺍﻳﻦ ﺯﺧﻢ ﺭﺍ ﻣﺼﻴﺒﺘﺮﺳﻴﺪﻫﺎﻯ‬
‫ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻮﺯ ﻣﻔﺎﺭﻗﺖ ﺩﻟﺒﻨﺪﻯ ﻣﺒﺘﻼ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺩﻭﺭ ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ‬

‫ﻫﻼﻙ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﺩﺍﻧﺪ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻃﺮﻑ ﻳﺎﺭﻯ ﻭ ﻣﺪﺩﻛﺎﺭﻯ ﺭﻭﻯ ﻧﻤﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻭﺍﺯ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭﻯ ﻭ‬
‫ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻯ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ ﺣﺠﺮﺍﺕ ﻋﺼﻤﺖ ﻭ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﻮﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﺮﺩﮔﻴﺎﻥ ﺣﺮﻡ ﻧﺒﻮﺕ ﻭ ﺍﻯ ﭘﺮﻭﺭﺷﻴﺎﻓﺘﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﺘﻖ ﻋﻔﺖ ﻭ ﻓﺘﻮﺕ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺷﻤﺎﺗﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻭ‬
‫ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﺷﻌﺎﺭ ﻭ ﺩﺛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻼ ﺟﺰﻉ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺤﺮﻭﻣﻰ ﺍﺯ ﺛﻮﺍﺑﺴﺖ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﺻﺎﺑﺮﺍﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ‬
‫ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺳﺮﺣﺪ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﻓﺮﺍﻗﺰﺩﮔﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻓﺤﻮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﺩﺍ ﻣﻰﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺍﻯ ﺩﻟﺴﺖ ﺍﻯ ﺷﺎﻩ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺩﻝ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﺎﺭ ﻓﺮﺍﻕ‬
‫ﻭ ﻧﺎﻃﻘﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺨﺖ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﭼﻮ ﻣﻨﻰ‬
‫ﭘﺲ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺧﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻜﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﻨﻬﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺍﻭ‬
‫ﻧﺰﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻰﺍﻟﺘﻔﺎﺗﻰ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﻝ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﺰﻧﻴﺪ ﻭ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺨﺮﺍﺷﻴﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﭼﺎﻙ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﺍﻫﻞ ﺟﺎﻫﻠﻴﺘﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﻭ ﺑﻰ ﻛﺴﺎﻧﻴﺪ‬
‫ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﺑﻰﭼﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻭ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﻦ ﻣﺒﺘﻼ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻦ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﻭ ﺷﻴﺪﺍ‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺯﻳﻨﺐ ﻭ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﻭ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﻭ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺑﻰ ﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪﻩ ﮔﺮﻳﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﻭﺟﻬﻰ ﻛﻪ ﺻﻮﻣﻌﻬﺪﺍﺭﺍﻥ‬
‫ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻰ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﻭﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺧﺮﻭﺵ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻏﻠﻐﻠﻪ ﺑﺰﺭگ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻠﻰ ﺍﺻﻐﺮ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﺻﻐﺮ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺯﺍﺭﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺩﺭ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺵ‬
‫ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﻃﻔﻞ ﺷﻴﺮﺧﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﺭﻳﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻳﻨﺐ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﺳﺘﺪﻩ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻗﺮﺑﻮﺱ ﺯﻳﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ‬
‫ﺳﭙﺎﻩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻗﻮﻡ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺯﻋﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﺑﺎﺭﻯ ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ‬
‫ﻭﻯ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ ﺁﺏ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺷﻴﺮ ﺩﺭ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺁﻥ ﺟﻔﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺩﻝ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺤﺎﻟﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻰ‬
‫ﺣﻜﻢ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻳﻚ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺩﻫﻴﻢ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺮﻣﻠﺔ ﺑﻦ ﻛﺎﻫﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺗﻴﺮﻯ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺁﻥ ﺗﻴﺮ ﺑﺮ ﺣﻠﻖ ﻋﻠﻰ ﺍﺻﻐﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺁﻥ ﺗﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻠﻖ ﺁﻥ ﻣﻌﺼﻮﻣﺰﺍﺩﻩ ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻠﻖ ﺍﻭ ﻣﻰﺭﻳﺨﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﭘﺎﻙ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻤﻰﮔﺬﺍﺷﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﻜﺪ ﭘﺲ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮕﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﺷﻬﻴﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻮﺽ ﻛﻮﺛﺮﺵ‬
‫ﺳﻴﺮﺍﺏ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺗﻴﻦ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻓﻐﺎﻥ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻃﻔﻞ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪:‬‬

‫ﺗﺎ ﺟﺪﺍ ﮔﺸﺘﻰ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺪﺭ‬

‫ﺗﻴﺮﻩ ﺷﺪ ﺑﻰ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭘﺪﺭ‬
‫ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﻣﺎﻧﺪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﭘﺪﺭ‬
‫ﻏﻤﮕﺴﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻯ ﻭ ﮔﺸﺖ‬
‫ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪ‪:‬‬
‫ﮔﻮﺵ ﻳﻚ ﻧﻜﺘﻪ ﺯ ﻟﺒﻬﺎﻯ ﺗﻮ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﻫﻨﻮﺯ‬ ‫ﺭﻓﺘﻰ ﻭ ﺳﻴﺮ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺭﺥ ﺗﻮ ﺩﻳﺪﻩ ﻫﻨﻮﺯ‬
‫ﻧﺨﻠﻰ ﺍﺯ ﺷﺎﺥ ﺍﻣﻞ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﺎﭼﻴﺪﻩ ﻫﻨﻮﺯ‬ ‫ﭼﻴﺪﻩ ﺩﺳﺖ ﺍﺟﻞ ﺍﻯ ﻏﻨﭽﻪ ﻧﻮﺭﺳﺘﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ‬
‫ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﮔﻔﺘﻪ‪:‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺟﺎﻥ ﭘﺪﺭ‬ ‫ﺍﻯ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﭘﺪﺭ‬
‫ﺯﻭﺩ ﺭﻓﺘﻰ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﭘﺪﺭ‬ ‫ﺍﻯ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﻧﺎﺷﻜﻔﺘﻪ ﻫﻨﻮﺯ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻠﻰ ﺍﺻﻐﺮ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪﻩ ﺭﺧﺖ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻟﻤﻠﻚ ﺑﻘﺎ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺁﻩ ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ ﺍﺯ ﺟﮕﺮ ﮔﺮﻡ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺍﺯ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻭ ﺑﻰ ﻛﺴﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻧﺪﻳﺸﺪﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ‪:‬‬
‫ﺍﻯ ﺩﺭﻳﻐﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﮔﺮ ﺑﻴﻨﺎ ﺑﺪﻯ‬
‫ﺳﺒﻂ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺪﻯ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺘﻢ ﺍﻟﻨﺒﻴﻴﻦ ﮔﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺪﻯ‬
‫ﺑﺮ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺍﻭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬
‫ﮔﺮ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺑﺎ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﺪﻯ‬
‫ﻛﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻰ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺗﻴﻎ ﺩﺭ ﺭﻭﻳﺶ ﻛﺴﻰ‬
‫ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﭼﺎﻙ ﻛﺮﺩﻯ ﮔﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻏﻮﻏﺎ ﺑﺪﻯ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺁﻥ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﺯ ﻏﻢ ﻭ ﺳﻮﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭﺍﻟﻪ ﻭ ﺷﻴﺪﺍ ﺑﺪﻯ‬

‫ﮔﺮ ﺣﺴﻦ ﺑﻮﺩﻯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﭘﺮ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻳﻚ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺲ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺿﻌﻒ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﭘﻰ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻧﺠﻮﺭﻯ ﺑﺪﻥ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻣﻰﻟﺮﺯﻳﺪ ﺑﺎ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﻰ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻑ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺩﺭ ﻋﻘﺒﺶ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﷲ ﺍﷲ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ ﻛﻪ ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﭘﺪﺭ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺴﻞ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻨﻘﻄﻊ‬
‫ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﺻﻰ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﻣﺎﻧﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺪ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﺳﭙﺎﺭﻡ ﺍﻭﻝ‪:‬‬
‫ﻗﺮﺁﻥ ﻛﻪ ﻛﻼﻡ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻣﺠﻤﻊ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻴﺴﺖ ﺩﻳﮕﺮ‪ :‬ﻣﺼﺤﻒ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﺟﻔﺮﺍﺑﻴﺾ ﻭ ﺟﺎﻣﻊ ﻭ ﺟﻔﺮ ﺍﺣﻤﺮ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺧﺎﻓﺖ‬
‫ﻭ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﻭ ﺑﺎﻗﻰ ﻋﻠﻮﻡ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻃﻼﻉ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺍﻣﺎﻧﺘﻬﺎ ﺑﺪﻭ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﺭﺿﺎﻯ ﻣﻮﻟﻰ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩ ﺁﻧﮕﻪ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻴﺒﻪ ﺳﻠﺢ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﺭ‪.‬‬
‫ﻛﻪ ﺩﻭﺭ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺭﺳﻴﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎ‪.‬‬
‫ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﮔﻔﺘﻪ‪:‬‬
‫ﺍﻳﻨﻚ ﺁﻣﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ‬
‫ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﺍﻯ ﻋﺘﺮﺕ ﻣﻦ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ‬
‫ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ ﺍﺯ ﻓﺮﻗﺖ ﻣﻦ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ‬
‫ﺯﻭﺩ ﺩﻟﻬﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪﻥ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﻦ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ‬
‫ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﺑﻬﺎﺭ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﭘﺲ ﻗﺒﺎﻯ ﺧﺰ ﻣﺼﺮﻯ ﺩﺭ ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺳﭙﺮ ﺣﻤﺰﻩ ﺳﻴﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﺑﺮ ﭘﺲ ﭘﺸﺖ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﺷﺎﻩ‬
‫ﻭﻻﻳﺖ ﺣﻤﺎﻳﻞ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﺫﻭﺍﻟﺠﻨﺎﺡ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﭘﺮﺩﻫﻨﺸﻴﻨﺎﻥ ﺣﺠﻠﻪ ﻋﺼﻤﺖ ﺍﺯ ﭘﻰ ﻭﻯ ﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﺩﻭﺍﻥ ﺷﺪﻩ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﻭﺍﻭﻳﻼﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻯ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺑﻰﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻛﺲ ﻣﻰﺳﭙﺎﺭﻯ؟‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﻭﻛﻴﻞ ﻣﻨﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﻬﻤﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻛﻔﻰ ﺑﺎﷲ ﻭﻛﻴﻼ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﺟﺰﻯ ﺁﻏﺎﺯ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺑﻴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻨﺞ ﺑﻴﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺗﺒﺮﻙ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻴﺮﺓ ﺍﷲ ﻣﻦ ﺍﻟﺨﻠﻖ ﺍﺑﻰ‬
‫ﺛﻢ ﺍﻣﻰ ﻓﺎﻧﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﺨﻴﺮﺗﻴﻦ‬
‫ﻓﺎﻧﺎ ﺍﻟﻔﻀﺔ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﺬﻫﺒﻴﻦ‬
‫ﻓﻀﺔ ﻗﺪ ﺧﺼﻠﺖ ﻣﻦ ﺫﻫﺐ‬
‫ﻭﺍﺭﺙ ﺍﻟﺮﺳﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻟﺜﻘﻠﻴﻦ‬
‫ﻓﺎﻃﻢ ﺍﻟﺰﻫﺮﺍء ﺍﻣﻰ ﻭ ﺍﺑﻰ‬
‫ﺍﻭ ﻛﺸﻴﺨﻰ ﻓﺎﻧﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﻌﻠﻤﻴﻦ‬
‫ﻣﻦ ﻟﻪ ﺟﺪ ﻛﺠﺪﻯ ﻓﻰ ﺍﻟﻮﺭﻯ‬
‫ﻭ ﻟﺠﻴﻦ ﻓﻰ ﻟﺠﻴﻦ ﻓﻰ ﻟﺠﻴﻦ‬
‫ﺫﻫﺐ ﻣﻦ ﺫﻫﺐ ﻓﻰ ﺫﻫﺐ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﻋﺰﻳﺰﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ‪:‬‬
‫ﺟﺪ ﻣﻦ ﺧﻴﺮ ﺍﻟﻮﺭﻯ ﻓﺎﺿﻠﺘﺮﻳﻦ ﺍﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬
‫ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻭﺝ ﻋﺰﺕ ﺷﻤﻊ ﺍﺟﻤﻊ ﺍﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬
‫ﺩﺭ ﺩﺭﺝ ﻻﻓﺘﻰ ﻭ ﺑﺪﺭ ﺑﺮﺝ ﻫﻞ ﺍﺗﻰ ﺍﺳﺖ‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻨﻘﺒﺘﻬﺎﻯ ﭘﺪﺭ ﮔﺮ ﺑﺮ ﺷﻤﺎﺭﻡ ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﻛﻼﻡ ﺑﻀﻌﺔ ﻣﻨﻰ ﮔﻮﺍﺳﺖ‬
‫ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺧﻴﺮﺍﻟﻨﺴﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﺎﺹ ﻣﺼﻄﻔﺎ‬
‫ﺁﻥ ﻛﻪ ﺳﺒﻂ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻭ ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺗﻀﻴﺴﺖ‬
‫ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮔﺮ ﺑﭙﺮﺳﻰ ﻫﺴﺖ ﺷﺎﻩ ﺩﻳﻦ ﺣﺴﻦ‬
‫ﺩﺍﺋﻤﺎ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺁﺷﻴﺎﻥ ﻛﺒﺮﻳﺎﺳﺖ‬
‫ﻫﺴﺖ ﻋﻤﻢ ﺟﻌﻔﺮ ﻃﻴﺎﺭ ﺍﻧﺪﺭ ﺑﺎﻍ ﺧﻠﺪ‬
‫ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺍﺻﻞ ﻭ ﻧﺴﺐ ﺩﺭ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ‬
‫ﺣﻤﺰﻩ ﺳﺮ ﺧﻴﻞ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪﻡ ﻋﻢ ﭘﺪﺭ‬
‫ﺑﻰ ﻭﻓﺎﻳﻰ ﻭ ﻧﻔﺎﻕ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﻭ ﺟﻮﺩ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﻯ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺩﻝ ﻛﻪ ﺍﺧﻼﻕ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻗﺘﻞ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺁﺋﻴﻨﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﭼﺮﺍﺳﺖ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﻣﺮﺍ‬
‫ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﻣﺬﻫﺐ ﻭ ﻣﻠﺖ ﺭﻭﺍﺳﺖ‬
‫ﻭﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻬﺮ ﻫﻼﻙ ﻣﻦ ﻛﻤﺮ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻬﺎﻳﺪ‬
‫ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﻖ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﺎ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﻰ ﻣﻰﺭﻭﻡ‬
‫ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻗﻮﻡ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﺍﻛﺒﺮ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻤﻴﺮﺍﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺳﺘﺎﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ‬
‫ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍﻯ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺳﻮﻟﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻛﻪ ﺟﺪ ﻣﻨﺴﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﺘﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ‬
‫ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﺭﻭﺍ ﻣﺪﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﺎﺕ ﺟﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﺼﻤﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﻮﺽ‬
‫ﻛﻮﺛﺮ ﺁﺏ ﻧﺪﻫﻨﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﻭ ﺍﻗﺮﺑﺎ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﻮﺍﻟﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﺸﺘﻬﺎﻳﺪ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻗﺼﺪ‬
‫ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺍﺳﺖ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﻡ ﻳﺎ ﺣﺒﺶ ﻭ ﺗﺮﻛﺴﺘﺎﻥ ﺭﻭﻡ ﻭ ﻋﻴﺎﻝ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ‬
‫ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺟﮕﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺒﺎﺑﺴﺖ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺁﺏ ﺑﭽﺸﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﺼﻤﻰ ﻧﻜﻨﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﻟﺤﻜﻢ ﷲ ﻭ ﺭﺿﻴﻨﺎ‬
‫ﺑﻘﻀﺎء ﺍﷲ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺷﺎﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺑﺮﻣﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻧﺪ ﺑﺨﺘﺮﻯ ﺑﻦ ﺭﺑﻴﻌﻪ ﻭ ﺷﺒﺚ ﺑﻦ‬
‫ﺭﺑﻌﻰ ﻭ ﺷﻤﺮ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻟﺸﮕﺮﻯ ﺑﺎ ﺍﻣﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺍﺑﻰﺗﺮﺍﺏ ﻗﺼﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻜﻦ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺒﺮ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﻨﻪ ﻭ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺮﻳﻢ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻠﻜﻪ ﺧﻼﺹ ﻳﺎﺑﻰ ﻭ ﺍﻻ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﻣﻰﺩﺍﺭﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻫﻼﻙ ﺷﻮﻯ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻗﻠﺐ ﻟﺸﮕﺮ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﺩﮔﺎﻥ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺯﻭﺩ ﺗﻴﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ‬
‫ﻫﺰﺍﺭ ﻧﺎﻛﺲ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﻛﻤﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺷﺴﺖ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﻳﻜﻰ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭ ﻣﺮﻛﺐ ﻭﻯ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﺧﻄﺎﻛﺎﺭ‬
‫ﻣﻨﻔﻌﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﺎﺭﺍﷲ ﻋﻼﻣﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻭﺭﺍﻯ ﭘﺮﺩﻫﻨﺸﻴﻨﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﻴﻤﺎﺭ‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺗﺒﺎﺭ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺳﺘﺎﺩﻩ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻰ ﺣﺪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﮔﺮﻳﻬﻜﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺩﺍﻉ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﮔﺮﺩﻯ ﻭ ﻏﺒﺎﺭﻯ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺩﻳﺪ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺷﺨﺼﻰ‬
‫ﻣﻬﻴﺐ ﺑﺎ ﺷﻜﻞ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺒﻰ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺗﻦ ﺍﺳﺐ ﻣﻰﻣﺎﻧﺴﺖ ﻭ ﻳﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﺑﻮﺩ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﻛﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺟﺪﻙ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﺑﻴﻚ ﻭ ﺍﻣﻚ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺟﻮﺍﺏ ﺳﻼﻡ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺍﻯ ﻧﻴﻜﺒﺨﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺮ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺳﻼﻡ ﻣﻰﻛﻨﻰ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﻦ ﻣﻬﺘﺮ ﭘﺮﻳﺎﻧﻢ ﻭ ﻣﻮﻻﻯ ﺳﻴﺪ ﺁﺧﺮ ﺍﻟﺰﻣﺎﻧﻢ ﻭ ﭼﺎﻛﺮ ﺷﺎﻩ ﻣﺮﺩﺍﻧﻢ ﻣﺮﺍ ﺯﻋﻔﺮ ﺯﺍﻫﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﭘﺪﺭﺕ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺑﺌﺮ ﺍﻟﻌﻠﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﭘﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﻮﺕ ﭘﺪﺭ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻨﻨﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻭ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﺮ ﺁﺭﻡ‪.‬‬
‫ﻭﻳﻦ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺳﺮﻛﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﺯ ﭘﺎﻯ‬ ‫ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺧﺪﺍﻯ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺯﻋﻔﺮ ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻣﺰﺩ ﺩﻫﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﻜﺸﻴﺪ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻇﻠﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﺏ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺣﻨﻴﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺟﺪﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎ ﻛﻔﺎﺭ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻭ ﻣﺤﻔﻞ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﺎﻭﺩﺕ ﻛﻦ ﺯﻋﻔﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ ﻭ ﺣﺮﺏ ﻛﻨﻴﻢ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻗﻮﻡ‬
‫ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺟﺰﺍﻙ ﺍﷲ ﺧﻴﺮﺍ ﻳﺎ ﺯﻋﻔﺮ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺩﻧﻴﺎ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﻋﻠﻢ ﺍﻟﻤﻨﺎﻳﺎ ﺩﻳﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﻟﻘﺎﻯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻣﻌﺘﺮﺽ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﺸﻮ‬
‫ﺯﻋﻔﺮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻏﺒﺎﺭ ﻓﺮﻭﻧﺸﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻋﻨﺎﺩ ﻭ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺩﺭ ﺟﺪﺍﻝ ﻭ ﺍﺳﺘﻨﻜﺎﺭ ﻣﻰﺍﻓﺰﺍﻳﻨﺪ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺧﺼﻮﻣﺖ ﻭ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻰﺁﻳﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺗﻤﻴﻢ ﺑﻦ ﻗﺤﻄﺒﻪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﺍﻯ ﺷﺎﻡ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻣﺮﺩ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﻟﻰ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﺗﺎ ﻛﻰ ﺧﺼﻮﻣﺖ ﻛﻨﻰ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺖ‬
‫ﺯﻫﺮ ﻫﻼﻙ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﺍﻗﺮﺑﺎ ﻭ ﭼﺎﻛﺮﺍﻧﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﻓﻨﺎ ﻭ ﻓﻮﺍﺕ ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﻨﮓ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻭ ﻳﻚ ﺗﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﺲ ﺗﻴﻎ‬
‫ﻣﻰﺯﻧﻰ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺷﺎﻣﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ ﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻫﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ‬
‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻳﺪ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﮕﻮﻯ ﻭ‬
‫ﺑﻴﺎﺭ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻯ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻓﺮﺯﺍﻧﮕﻰ ﻧﻌﺮﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺟﮕﺮ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺯﻫﺮﻩ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺁﺏ ﮔﺸﺖ ﺗﻤﻴﻢ‬
‫ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﺷﺪﻩ ﺩﺳﺘﺶ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﻓﺮﻭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺗﻴﻐﻰ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺳﺮﺵ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻗﺪﻡ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭘﺲ ﺑﺮ ﻟﺸﻜﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻭ‬
‫ﺳﭙﺎﻩ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺯ ﺿﺮﺏ ﺗﻴﻎ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺿﺮﺏ ﺍﻭ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﻣﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺑﻄﺤﻰ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﻟﺸﮕﺮ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺑﻰ‬
‫ﺣﻤﻴﺘﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻳﻚ ﺗﻦ ﺷﺪﻫﺎﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﺎﺭ ﻭﻯ ﭼﻮﻥ ﻣﻰﺳﺎﺯﻡ ﭘﺲ ﺳﻼﺡ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﺕ ﺩﺭ ﻫﻪ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻋﺮﺍﻕ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺮﺃﺕ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺭﻭﻡ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ‬
‫ﻣﺬﻛﻮﺭ‪ .‬ﺳﭙﺎﻩ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﻧﻌﺮﻩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺑﻴﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻭﺍﻗﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎﻧﻚ ﺑﺮ ﺍﺑﻄﺤﻰ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﻰ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﻦ ﻣﻰﺁﻳﻰ ﺍﺑﻄﺤﻰ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﻰ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺗﻴﻐﻰ ﺑﺮ ﻛﻤﺮﺵ ﺯﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺧﻴﺎﺭ‬
‫ﺗﺮ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻴﻢ ﺷﺪ ﭘﺲ ﺁﻫﻨﮓ ﺁﺏ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻤﺮ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﻟﺸﻜﺮ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻣﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﺩ ﻛﻪ‬
‫ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﺷﺮﺑﺖ ﺁﺏ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﭘﺲ ﻟﺸﮕﺮ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻭ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﻣﺎﻳﻞ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺗﻴﻐﻰ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﺮﻛﺐ ﺫﻭﺍﻟﺠﻨﺎﺡ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﻋﺰﻳﺰﻯ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ‪:‬‬
‫ﺗﻴﻎ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﺍﺭ ﺍﻭ ﺍﻟﺤﻖ ﺯ ﻧﻴﻜﻮﮔﻮﻫﺮﻯ‬
‫ﺁﺗﺸﻰ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﺁﺏ ﻭ ﺁﺏ ﺭﻧﮕﻰ ﺁﺗﺸﻴﻦ‬
‫ﺁﺏ ﻭ ﺁﺗﺶ ﮔﺸﺘﻪ ﻳﻚ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻗﺮﺍﻥ ﻭ ﻫﻢ ﻗﺮﻳﻦ‬
‫ﮔﻮﻫﺮ ﺍﻭ ﺗﺎﺑﻨﺎﻙ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺍﻭ ﺁﺑﻨﺎﻙ‬
‫ﻧﻌﻞ ﺧﺎﺭﺍ ﻛﻮﺏ ﺍﺳﺒﺶ ﺧﺎﻙ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﻋﺠﻴﻦ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺩﻟﻴﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺻﻒ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ‬
‫ﺧﺮﺩ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺩﻫﺎﻥ ﻻﻏﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﻓﺮﺑﻪ ﺳﺮﻳﻦ‬
‫ﺗﻴﺰ ﺗﻚ ﭼﺎﺑﻚ ﻋﻨﺎﻥ ﭘﻮﻻﺩ ﺳﻢ ﺧﺎﺭﺍ ﺷﻜﺎﻑ‬
‫ﺭﻋﺪ ﻫﻴﺒﺖ ﺑﺮﻕ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﺩ ﺟﻨﺒﺶ ﺗﻴﺰ ﺑﻴﻦ‬
‫ﺷﻴﺮ ﺻﻮﻟﺖ ﭘﻴﻞ ﭘﻴﻜﺮ ﻛﻮﻫﻜﻦ ﺩﺭﻳﺎ ﮔﺬﺍﺭ‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻯ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺁﻓﺮﻳﻦ‬

‫ﺍﻳﻨﺖ ﻣﺮﻛﺐ ﺍﻳﻨﺖ ﺭﺍﻛﺐ ﺍﻳﻨﺖ ﺗﻴﻎ ﻭ ﺍﻳﻨﺖ ﻣﺮﺩ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮﻛﺒﻰ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﻴﻐﻰ ﺳﺮ ﻳﺎﻏﻴﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﺮگ ﺧﺰﺍﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰﺭﻳﺨﺖ ﺗﺎ ﺳﻪ‬
‫ﺻﻒ ﻟﺸﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﺪﻩ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺁﺏ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻮﻯ ﻓﺮﺍﺕ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﻛﻒ ﺁﺏ‬
‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﺪ ﻳﻜﻰ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﺗﻮ ﺁﺏ ﻣﻰﺧﻮﺭﻯ ﻭ ﻟﺸﻜﺮ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻏﺎﺭﺕ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻏﻴﺮﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺨﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﺭﺍﻧﺪ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻜﺮ ﻭ ﻏﺪﺭ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ 42‬ﺍﻣﺎ ﺣﻜﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﻭﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻬﺸﺖ ﮔﺸﺎﺩﻩ‪.‬‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺁﺏ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ‬
‫ﻭ ﻗﻮﻡ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩ ﻧﻬﺎﺩ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﺮﺩﮔﻴﺎﻥ ﭼﺎﺩﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻣﻴﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﺮﺑﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺮﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺟﺎﻣﻪ ﻣﺪﺭﻳﺪ ﻭ ﻓﺰﻉ ﻣﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﭘﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻨﺎﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺑﻴﺎ ﺟﺎﻧﺎ ﻭﺩﺍﻋﻢ ﻛﻦ ﺑﻪ ﺁﺑﻰ ﺁﺗﺸﻢ ﺑﻨﺸﺎﻥ‬
‫ﻛﻪ ﺗﻴﻎ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﻓﺮﻕ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ‬
‫ﺷﻮﺩ ﻣﺮﻍ ﺩﻝ ﭘﺎﻛﻢ ﺯ ﺗﺎﺏ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺮﻳﺎﻥ‬
‫ﺑﻴﺎ ﺯﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﻛﺰ ﺣﻠﻘﻢ ﺑﺮﻳﺰﺩ ﺷﻤﺮ ﻧﺎﻛﺲ ﺧﻮﻥ‬
‫ﺳﺨﻦ ﮔﻮ ﺗﺎ ﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭﺕ ﺩﻝ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺷﺎﺩﺍﻥ‬
‫ﻛﻨﺎﺭﻡ ﮔﻴﺮ ﻛﺰ ﺑﻮﻳﺖ ﺷﻮﺩ ﺟﺎﻥ ﺣﺰﻳﻦ ﺧﺮﻡ‬
‫ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺳﻰ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺑﮕﻮ ﭘﺪﺭﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ ﻏﺮﺑﺖ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﻮﻳﺪ ﺍﺯ‬
‫ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻣﻦ ﻳﺎﺩ ﺁﺭﻳﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻛﺸﺘﻬﺎﻯ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﺣﻠﻖ ﺑﻨﺎﺣﻖ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﺏ ﺧﻮﺵ ﺧﻮﺭﻳﺪ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ‬
‫ﺟﮕﺮ ﺗﻔﺴﻴﺪﻩ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻯ ﻫﻤﺪﻣﺎﻥ ﻣﺸﻔﻖ ﻭ ﺍﻯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ‬
‫ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻦ‬
‫ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻥ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﻣﻦ‬
‫ﺩﺭ ﺟﻮﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﭼﺸﻤﻪ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﺁﻥ ﺩﻡ ﻛﻪ ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻃﻴﻠﺴﺎﻥ ﻣﻦ‬
‫ﺯﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ‬
‫ﺗﺎ ﺩﻳﺪ ﻏﺮﻕ ﺧﻮﻥ ﺭﺥ ﭼﻮﻥ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻣﻦ‬
‫ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﺯ ﻏﻢ ﮔﻞ ﺻﺪﺭ ﺑﺮگ ﺁﻓﺘﺎﺏ‬
‫ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺷﺪ ﻟﺐ ﺷﻜﺮﻓﺸﺎﻥ ﻣﻦ‬
‫ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﻛﻒ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺯﺩ‬
‫ﺻﺪﮔﻮﻧﻪ ﻓﻴﺾ ﺟﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ‬
‫ﮔﺮﻳﻴﺪ ﺧﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﺳﺪ‬
‫ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻠﻚ ﻏﺮﻳﺒﻢ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭﻯ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺍﻭﻻﺩ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺘﻨﺪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺳﺘﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻃﺮﻳﻘﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﻳﺰﺩﺟﺮﺩ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭﻡ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ‬
‫ﺗﻮ ﻛﺴﻰ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻗﺼﺪ ﻣﻦ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﺣﺮﻡ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺗﻮ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻜﺮﻡ ﻭ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺧﻮﺍﻫﻰ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﺮﻛﺐ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﻣﺮﻛﺐ ﺑﻰ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﺗﻮ ﺑﺮﻧﺸﻴﻦ ﻭ ﻋﻨﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﺳﭙﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺗﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺻﺢ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻳﻚ ﻳﻚ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﺩﺍﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻭﺩﺍﻉ‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻭ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺑﺎﺯ ﭘﺴﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻻ ﺍﺑﺎﻟﻰﻭﺍﺭ ﺩﺳﺘﻰ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﮔﻴﺮﺩﻡ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬
‫ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﺁﺧﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬
‫ﺩﺍﻣﻦ ﺁﺧﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻏﺒﺎﺭ ﺣﺎﺩﺛﻪ‬
‫ﺩﺳﺖ ﻫﻤﺖ ﺑﺮ ﺭﺥ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬
‫ﭘﺎﻯ ﻏﻴﺮﺕ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻥ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻬﺎﺩ‬
‫ﻭﻧﺪﺭ ﺁﻥ ﺩﻡ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬
‫ﺍﺯ ﺳﺮ ﺻﺪﻕ ﻭ ﺻﻔﺎ ﭼﻮﻥ ﺻﺒﺢ ﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩﻥ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺟﺴﺖ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻗﻮﻡ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻳﻚ ﺣﺮﻳﻒ ﺍﻭ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺣﺎﻻ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ ﺑﺠﻨﺒﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺮ ﻏﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ ﺑﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻯ ﺭﻋﺪ ﺁﺳﺎﻯ ﺍﻧﺎ ﺍﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‬
‫ﺩﺭ ﺗﺰﻟﺰﻝ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﻌﺎﻉ ﺗﻴﻎ ﺑﺮﻕ ﻧﻤﺎﻯ ﺻﺎﻋﻘﻬﺰﺩﺍﻳﺶ ﭼﺸﻢ ﺍﻫﻞ ﺧﺼﻢ ﺭﺍ ﺧﻴﺮﻩ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺍﻣﻴﺪﺵ ﺭﺍ ﺗﻴﺮﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭﻯ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻗﺎﻃﻊ ﻓﻴﺼﻞ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻭ ﻫﻮﺵ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻛﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ‬
‫ﺣﺮﺏ ﺍﻭ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻭ ﻓﺤﻮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻣﻰﺷﻨﻮﺩ‪:‬‬

‫ﺩﺳﺖ ﻫﻤﺖ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﺍﻯ ﺩﻝ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬
‫ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻛﻔﻰ ﺁﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﺪ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ‬
‫ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﺑﺮﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻧﻘﻠﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻒ ﺁﺏ ﭘﻴﺶ ﺩﻫﻦ ﺁﻭﺭﺩ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﺶ ﻧﺎﺭﺳﻴﺪﻩ ﺣﺼﻴﻦ ﺑﻦ‬
‫ﻧﻤﻴﺮ ﺗﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﺩﻫﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺁﺏ ﻧﺼﻴﺐ ﻭﻯ ﻧﺸﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﻫﻦ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﺮﺧﻮﻥ ﻣﻰﺷﺪ ﻭ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻦ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺯﺧﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺣﺮﺏ ﺑﺪﺍﺷﺖ‬
‫ﻭ ﻣﺮﻛﺐ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﻨﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻛﺸﻴﺪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺿﻌﻴﻒ ﺣﺎﻝ ﺩﻳﺪ ﺁﻫﻨﮓ ﻭﻯ‬
‫ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺂﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻰ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺷﺮﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻋﻨﺎﻥ ﺍﺳﺐ ﺑﺎﺯ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ‬
‫ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺮ ﭘﻴﺎﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﮔﻴﺮﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﺩﮔﺎﻥ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﻬﺰﻡ ﺷﺪﻧﺪ ﺷﻤﺮ ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻃﺎﻳﻔﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﻴﻨﺪﻻﻥ ﻗﺼﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻬﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻏﺎﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺁﻝ‬
‫ﺍﺑﻮﺳﻔﻴﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﻋﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻰﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﺮﺽ ﺣﺮﻡ ﻣﻦ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ ﺷﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻏﺮﺽ ﻣﺎ ﻗﺘﻞ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻫﺎﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺗﻤﻨﺎﻯ ﻣﻦ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻗﺼﺪ ﺣﺮﻡ‬
‫ﻧﻜﻨﺪ ﻣﺎﺩﺍﻡ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﻫﺎﻡ ﺷﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺑﻪ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻣﻘﺮﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻴﻤﻪ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﺗﻌﺮﺽ ﺍﻫﻞ ﺧﻴﻤﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﺎ ﻗﺘﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻛﺎﺭﻯ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺳﻌﻰ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺁﻏﺎﺯ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‬
‫ﻋﺠﺐ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻳﺎﺭﻯ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﻯ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﻤﺎﺭﻡ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﻏﻤﮕﺴﺎﺭﻯ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﻧﮕﺮﻡ ﺭﻭ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ ﺳﻮﻯ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﻪ ﺭﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻛﺠﺎ ﺭﻭﻡ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﺭﻩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﻴﺮﻡ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻗﺪﻡ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻴﺒﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﭼﺸﻢ ﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﮔﺸﺎﺩ ﺁﺧﺮ ﻋﺰﻡ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ‬
‫ﻣﺮﻛﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺯﺧﻤﻰ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﺳﺐ ﻧﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﭘﻴﺎﺩﻩ‬
‫ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺩﻟﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺁﻫﻨﮓ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻯ ﺗﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺗﻴﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ‬
‫ﺍﺯ ﻣﻮﺿﻊ ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺧﻮﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻮﻯ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺯﺧﻢ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺮﺧﻮﻥ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻫﻴﺄﺕ ﺑﺎ ﺟﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺣﺎﻝ ﻛﺸﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺯﺧﻢ ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﺗﻴﺮ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﺒﺮﻳﺎ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻳﻚ ﻳﻚ ﻭ ﺩﻭ ﺩﻭ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩ ﺷﺮﻡ ﻣﻰﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﺎ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺆﺍﺧﺬﻩ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻙ ﻏﻢ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻴﺨﺘﻦ‬ ‫ﺳﻬﻞ ﻛﺎﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮﻥ ﺁﻝ ﺍﺣﻤﺪ ﺭﻳﺨﺘﻦ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺮ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺘﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺗﻌﻠﻞ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﻭ ﺗﺄﺧﻴﺮ‬
‫ﭼﻴﺴﺖ ﺯﺭﻋﺔ ﺑﻦ ﺷﺮﻳﻚ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺯﺧﻤﻰ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﺩ ﻭ ﺩﻩ ﺗﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﻛﻤﺮ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻯ‬
‫ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﺍﻯ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﻨﺪ ﺳﻨﺎﻥ ﺑﻦ ﺍﻧﺲ ﻧﻴﺰﻫﺎﻯ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﺧﻮﻟﻰ ﺑﻦ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺻﺒﺤﻰ‬
‫ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﺩﺳﺘﺶ ﺩﺭ ﻟﺮﺯﻩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺷﺒﻞ ﺑﻦ ﻳﺰﻳﺪ ﻣﺘﺼﺪﻯ ﺁﻥ ﺍﻣﺮ‬
‫ﻗﺒﻴﺢ ﺷﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﺨﺎﺭﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻳﻜﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﻭﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻧﺌﻰ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﻳﻎ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻮﻯ‬
‫ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺗﻮ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺭﺳﻴﺪﻫﺎﻯ ﻫﻨﻮﺯ ﻏﻢ ﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﻧﺴﻮﺯﻳﻢ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺗﻴﻎ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺭﻓﺖ ﺍﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻯ؟ ﻛﺎﺭ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺧﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻰ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻣﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺴﺎﺯﻡ ﻭ ﺗﻴﻎ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻛﺮﺩ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥ ﻭﻯ ﮔﺮﺩ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺯﺧﻤﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﮔﻮﺍﻩ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻯ ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻰ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ‬
‫ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻮﺩ‬

‫ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﺧﻮﻥ ﺑﻬﺎ ﺑﺮﻭﻥ ﺁﻳﻢ ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻯ ﻣﻬﺮ ﻣﻦ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻯ‬

‫‪ (42‬ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫]‪ 11:07:40 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/019.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺮﺑﻼ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺪﻋﺎ ﺁﻥ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﺻﻠﻪ ﻭ ﺧﻠﻌﺖ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﻭﻯ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺷﺮﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﺩﻭ ﻛﺲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺳﻨﺎﻥ ﺑﻦ ﺍﻧﺲ ﻭ ﺷﻤﺮ ﺑﻦ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻮﺷﻦ‪ .‬ﺳﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺭﻭﺩ ﺷﻤﺮ ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﺸﺴﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻨﻢ ﺷﻤﺮ‬
‫ﺑﻦ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻮﺷﻦ‪ .‬ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﺯﺭﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎﻯ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﻙ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺭﻯ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺭﺍﺳﺘﺴﺖ ﺁﻥ ﮔﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﻦ‪ .‬ﺷﻤﺮ‬
‫ﺟﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﻛﺮﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺩﺍﻍ ﺑﺮﺹ ﺩﺍﺭﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺪﻕ ﺟﺪﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻣﺸﺐ‬
‫ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮﺩﺍ ﻧﻤﺎﺯ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﺗﻮ ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﺷﻜﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﻧﺸﺎﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺵ ﺍﻯ ﺷﻤﺮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ‪ ،‬ﻭﻗﺖ ﺧﻄﺒﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ‬
‫ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﮔﺰﺍﺭﺩﻧﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻄﻴﺒﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﺟﺪﻡ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﻨﺒﺮﻫﺎ ﺧﻄﺒﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﻌﺖ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻡ‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺍﻯ ﺷﻤﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺟﺎ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻬﺎﻯ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺣﻠﻖ ﻣﻦ ﻣﻰﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺗﻮ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻰﻧﻬﻰ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻰﻧﮕﺮﻡ ﺭﻭﺡ ﺯﻛﺮﻳﺎﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ‬
‫ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻳﺤﻴﻰ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺍﻯ ﺷﻤﺮ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ‬
‫ﻣﻦ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺁﺭﻡ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﺭ ﭘﻴﻮﻧﺪﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻣﻴﺮﺍﺛﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺯﺧﻢ ﺧﻮﺭﻳﻢ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻜﻦ ﺷﻤﺮ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺁﻥ ﺳﻴﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺁﻥ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ‬
‫ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﺭﻓﺖ ﺷﻤﺮ ﺻﺒﺮ ﻧﻜﺮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺳﺠﺪﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺷﺮﺑﺖ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﺎﻧﻴﺪ ﺍﻧﺎ ﷲ ﻭ ﺍﻧﺎ ﺍﻟﻴﻪ ﺭﺍﺟﻌﻮﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻏﻠﻐﻠﻪ ﺩﺭ ﺻﻮﺍﻣﻊ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺣﻈﺎﻳﺮ ﺟﺒﺮﻭﺕ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ‬
‫ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻋﺎﻟﻤﺎﻓﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺗﺎﺏ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺟﻬﺎﻧﺂﺭﺍﻯ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﻣﺤﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺯﻫﺮﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻝ ﺯﻫﺮﺍ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻃﺮﺏ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻴﻮﺍﻥ‬
‫ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﻫﻔﺖ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﺼﻴﺒﺘﺰﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﻮﺍﻯ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺖ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﻑ ﻫﻮﺍ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺟﻨﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺣﻰ‬
‫ﻛﺮﺑﻼ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﭘﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻏﻀﺐ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺍﺯ ﺁﺷﻴﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺷﺪﻩ ﻧﻌﺮﻩ ﻏﺮﺍﺏ ﺍﻟﺒﻴﻦ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻣﻰﻃﭙﻴﺪﻧﺪ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ ﻣﻮﺝ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﻪ‬
‫ﺍﻭﺝ ﻓﻠﻚ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻯ ﺩﺭﺩﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﻧﻮﺍﻯ ﻣﺤﻨﺘﺎﻧﮕﻴﺰ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻧﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻛﺴﻰ‬
‫ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻓﻐﺎﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻛﺎﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﺛﺮﻳﺎ ﺗﺎ ﺛﺮﻯ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﺍﻧﺪﺭﻳﻦ ﻏﻢ ﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺭﺽ ﻭ ﺳﻤﺎ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺩﺭ ﻏﻢ ﺷﺎﻩ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻋﺮﺵ ﻭ ﻛﺮﺳﻰ ﻭ ﻟﻮﺡ ﻭ ﻗﻠﻢ‬

‫ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻯ ﺁﻥ ﻟﺐ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻧﺒﻴﺎ ﺑﺮ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﺍﻭﻟﻴﺎ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﻬﺮ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺯﺍﺭﻯﻛﻨﺎﻥ‬

‫ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻴﺮﺍﻟﻨﺴﺎ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﺩﺭ ﻗﺼﻮﺭ ﺟﻨﺖ ﺍﻟﻔﺮﺩﻭﺱ ﺣﻮﺭﺍﻥ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ‬
‫ﺩﻝ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺍﺣﻤﺪ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﻋﻠﻴﻪ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻤﻠﻚ ﺍﻟﺠﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻫﺎﻳﻠﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﺤﻴﺮ ﺩﺍﻳﺮﻫﻮﺍﺭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ‬
‫ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﺯ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺣﺪﻭﺙ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻧﺎﺯﻟﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺲ ﺗﻔﻜﺮ ﭼﻮﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﺮﻛﺰ ﭘﺎﻯﺑﻨﺪ ﺍﺣﺰﺍﻥ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮ ﻣﻰﺍﻓﺮﻭﺯﺩ ﺩﻝ ﻣﺤﺮﻭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺒﺎﺏ ﻣﻰﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺟﮕﺮ ﭘﺮﺧﻮﻥ ﻣﻰﺳﺎﺯﺩ‪.‬‬

‫ﺑﺮ ﻓﻠﻚ ﺩﻭﺵ ﺍﺯ ﻓﻐﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﻝ ﺍﺧﺘﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ ﺁﻫﻢ ﭼﻮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻣﻠﻚ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ‬

‫ﺯﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﻏﻤﺶ ﻟﺐ ﺧﺸﻚ ﻭﺻﻮﻓﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﺗﺮ‬

‫ﺁﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺯﺩ ﺷﻌﻠﻪ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺗﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ‬
‫ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﻋﺜﻢ ﻛﻮﻓﻰ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺧﻮﺩ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﻗﺘﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻏﺒﺎﺭﻯ ﺳﺮﺥ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﺪ‬
‫ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻏﺒﺎﺭ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﮔﺸﺘﻪ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﻣﻨﺠﻠﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺭﻣﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺒﻰ ﺩﻭﻳﺪﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻬﺎﻯ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﻣﻮﻯ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻣﺎ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﺣﺮﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﻛﺐ ﺭﺍ‬
‫ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﺫﻭﺍﻟﺠﻨﺎﺡ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺑﺮﺩﻯ ﭼﺮﺍ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻯ ﺁﺧﺮ ﺩﻟﺖ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ‬
‫ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﺑﻰﺍﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻰ؟‬

‫ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻯ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ‬

‫ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻯ ﺷﻬﻨﺸﺎﻩ ﺍﻳﺎﻡ ﺭﺍ‬

‫ﭼﻪ ﺧﺎﻛﺴﺖ ﺍﻯ ﺍﺳﺐ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺗﻮ‬

‫ﺯ ﺧﻮﻥ ﻛﻪ ﺳﺮﺧﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻯ ﺗﻮ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻮﺣﻬﻬﺎ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺫﻭﺍﻟﺠﻨﺎﺡ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻗﻄﺮﻫﻬﺎﻯ ﺁﺏ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ‬
‫ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻮﻳﺪ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺍﺳﺐ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻧﻔﺴﺶ ﺍﻧﻘﻄﺎﻉ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺷﻤﺮ ﻣﺮﺩﺩ ﻟﻌﻨﺔ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺟﻤﻌﻰ ﻣﻄﺮﻭﺩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻬﻬﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﻣﺘﺎﻋﻰ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﻭ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺑﺮﺩﻩ ﮔﺮﺩ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺮ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺿﻌﻒ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺗﻜﻴﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬
‫ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺣﻤﻴﺪ ﺑﻦ ﻣﺴﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﷲ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺮ ﺭﺍ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻰ ﻭ ﺷﺮﻡ ﻧﻤﻰﺩﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻗﺘﻞ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻰ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﻣﺮﺽ ﺍﺳﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﭘﺪﺭ ﻭ‬
‫ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﻋﻤﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﻧﻔﻴﺮ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻰ ﺷﻤﺮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﭘﺴﺮ ﺳﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﻌﻞ ﺷﻨﻴﻊ ﻣﻤﺘﻨﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺳﺮﻫﺎﻯ‬
‫ﺷﻬﺪﺍ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺴﺎء ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﻮﻓﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻗﻰ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺩﻫﻢ ﺑﻴﻦ ﺍﻻﺟﻤﺎﻝ ﻭ ﺍﻟﺘﻔﺼﻴﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺁﻳﺪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻓﺼﻞ ﻭﺍﷲ‬
‫ﺍﻋﻠﻢ ﻭﺍﺣﻜﻢ ﺑﺎﻟﻔﺮﻉ ﻭ ﺍﻻﺻﻞ‪.‬‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺎﺏ ﺩﻫﻢ ‪ :‬ﺩﺭ ﻭﻗﺎﻳﻌﻰ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻋﻘﻮﺑﺎﺕ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺷﺮ ﺁﻥ ﺣﺮﺏ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﻓﺼﻞ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﻭﻗﺎﻳﻌﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ‬
‫ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺯ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺩﻝ ﺁﺷﻮﺑﺘﺮ ﺍﺯ ﻗﻀﻴﻪ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺍﺯﻣﻨﻪ ﻭ‬
‫ﻗﺮﻭﻥ ﻭ ﺍﻋﺼﺎﺭ ﭘﺮﺳﻮﺯﺗﺮ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﺭﻭﻯ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻏﺮﺍﺑﺖ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺗﺎ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﻪ ﻗﺮﻳﺐ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﺤﺮﻡ ﻧﻮ ﺷﻮﺩ ﺭﻗﻢ ﺗﺠﺪﻳﺪ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﺑﺮ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﻗﻠﻮﺏ ﺍﻫﻞ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺳﻴﺪ ﺍﻧﺎﻡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺼﻼﺓ ﻭ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﺗﻒ ﻏﻴﺒﻰ ﻧﺪﺍﻯ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﻻ ﺭﻳﺒﻰ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻫﻮﺵ ﻣﺼﻴﺒﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﻣﺎﺗﻤﺰﺩﮔﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺭﺳﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﺷﺎﻩ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﻛﺎﻯ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺩﺭ ﻏﻢ ﺳﺒﻂ ﻧﺒﻰ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ‬

‫ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﻟﺐ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﺍﺯ ﭘﻰ ﺁﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺭﻳﺰﻳﺪ ﺁﺏ ﭼﺸﻢ‬

‫ﻣﻰﺳﺰﺩ ﮔﺮ ﭼﻮﻥ ﺳﺤﺎﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺯ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﻭ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻳﺪ ﺍﻯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ‬

‫ﺍﻧﺪﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﮔﺸﺖ ﮔﻠﺸﻦ ﻭ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﻧﺨﻞ ﻗﺪﺵ ﺭﺍ ﺯ ﺟﻮﻯ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﺁﺑﻰ ﺩﻫﻴﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺩﻝ ﭘﺮﺩﺭﺩ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﻠﺒﻼﻥ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﺩﺭ ﭼﻤﻦ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﻯ ﮔﻞ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﺭﺧﺶ‬

‫ﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﺟﻌﺪ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻮﻯ ﻣﺸﻚ ﺍﻓﺸﺎﻥ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﮔﺮ ﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﺳﻨﺒﻞ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺑﻮﻳﻰ ﺑﺮ ﻣﺸﺎﻡ‬
‫ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﺤﺮﻡ ﻣﺎﻫﻰ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺷﺎﻫﻰ ﻣﺤﺘﺸﻢ ﺁﻥ ﻣﻌﺎﻧﺪﺍﻥ ﺟﺎﻫﻞ ﻭ ﻣﺘﻜﺒﺮﺍﻥ ﺳﻨﮕﻴﻨﺪﻝ ﻧﻪ‬
‫ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺣﺸﻤﺖ ﺷﺎﻩ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﻣﺤﺮﻡ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﺎﻫﻬﺎﻯ ﺣﺮﺍﻡ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ‬
‫ﻭ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﺠﻤﻌﻪ ﺳﻴﺪ ﺍﻳﺎﻡ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺁﺩﻳﻨﻪ ﻣﺤﻞ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺭﻭﺍ ﺷﺪﻥ ﻣﺮﺍﻡ ﻭ ﻣﺪﻋﺎ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺎﻫﻰ ﻗﺼﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺩﺭ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺷﻮﺭ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﺭﻭﺯﻯ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺩﻟﻔﺮﻭﺯﻯ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﻨﺎﻯ‬
‫ﭼﻨﺎﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻋﺠﺐ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻣﺮﺳﻠﻴﻦ ﻭ ﺯﻣﺮﻩ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻣﻘﺮﺑﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﺳﻴﺪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻭ‬
‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻮﺭﺍﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﻋﻴﻨﺎﻥ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺳﺮﺷﺖ ﺩﺭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻭ ﻏﻢ ﻭ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻭ ﺍﻟﻢ ﺑﺎ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺭﺍ ﺍﺗﻔﺎﻕ‬
‫ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻋﻠﻢ ﻋﺸﺮﺕ ﻧﮕﻮﻧﺴﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻴﻞ ﻭ ﺣﺸﻢ ﺷﺪﺕ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ‬
‫ﺍﺳﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﺷﻮﺭ ﺍﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﺑﻰﻧﻮﺭﺳﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺑﮕﺮﻯ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍﺳﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬

‫ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺼﻢ ﻣﻘﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬

‫ﺣﺴﻴﻨﻰ ﻛﻮ ﻧﺒﻰ ﺭﺍ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬

‫ﺳﺮ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺗﻦ ﺯ ﺳﺮ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬

‫ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺣﻠﻖ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﻥ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻪ ﻣﻴﻎ ﺗﻴﻎ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬

‫ﺭﺥ ﭼﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺑﺶ ﺍﻯ ﺩﺭﻳﻐﺎ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﻤﺮ ﻟﻌﻴﻦ ﺧﻨﺠﺮ ﻛﻴﻦ ﺑﺮ ﺣﻠﻖ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺁﻥ ﺑﺰﺭگ ﺩﻳﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﻣﻌﻄﺮﺵ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻟﻰ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻤﺤﺸﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻰ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺳﮕﺎﻥ ﻣﺤﻠﻪ ﺿﻼﻟﺖ ﻭ ﺧﻮﻛﺎﻥ ﺑﺎﺩﻳﻪ‬
‫ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻴﺮﺑﭽﮕﺎﻥ ﺑﻴﺸﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﺍﺯ ﺗﺎﺏ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺁﻥ‬
‫ﺷﺎﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻭﻧﺪﺭﻳﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﭘﻼﺱ ﻋﺠﺰ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﺎﺝ ﻛﺒﺮ‬

‫ﻗﻄﺮﻫﻬﺎﻯ ﺧﻮﻥ ﺯ ﺟﻮﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﻛﻨﻴﺪ‬ ‫ﭼﺎﻙ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺷﺎﻩ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺟﻴﺐ ﺟﺎﻥ‬
‫ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﻭ ﻋﺸﺮﺕ ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﻯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺩﻝ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ ﺯﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﺍﺷﻚ ﻣﺎﺗﻢ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺒﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺁﻩ ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮﺁﺭﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻋﻴﻮﻥ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺑﮕﺮﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﻨﺖ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﺮﻙ‬
‫ﻣﻬﻤﺎﺕ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮ ﻃﺮﻑ ﻧﻬﺪ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ‬
‫ﺣﺎﺟﺘﻬﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻭ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﺍﻟﻢ ﻭ ﻏﻢ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎﺭﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﻓﺮﺡ ﻭ‬
‫ﺳﺮﻭﺭ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﺟﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻋﻴﻮﻥ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ‬
‫ﺭﻳﺎﻥ ﺑﻦ ﺷﺒﻴﺐ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﻳﺎﺑﻦ ﺷﺒﻴﺐ ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﺖ ﺍﻋﻠﻰ ﺑﺮ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﺍﻋﻠﻰ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻰ ﭘﺲ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﺎ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ‬
‫ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﻪ ﻏﻢ ﻣﺎ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﻮ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺣﺸﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺍﻯ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺷﺒﻴﺐ ﺍﮔﺮ ﺑﮕﺮﻳﻰ ﺑﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺣﻴﺜﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﻗﻄﺮﻫﻬﺎﻯ ﺍﺷﻚ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﻭﺍﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻐﻴﺮﻩ ﻭ ﻛﺒﻴﺮﻩ ﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻳﺎﺑﻦ ﺷﺒﻴﺐ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺳﻰ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺯﻳﺎﺭﺕ‬
‫ﻛﻦ ﻣﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺩﺭ ﻏﺮﻓﻬﻬﺎﻯ ﺑﻬﺸﺖ ﺳﺎﻛﻦ ﮔﺮﺩﻯ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﻦ ﺑﺮ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﺎﺩ ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﺪ‬
‫ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺑﻰ ﺛﻮﺍﺏ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻬﺎﻧﺪ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻰ ﺑﺮ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﺑﮕﺬﺭﺍﻥ ﻛﻪ ﻛﺎﺷﻜﻰ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻣﻰ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺷﺎﻩ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﻧﺜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻣﻰ‪.‬‬
‫ﺑﻮﺩﻣﻰ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺣﺴﻴﻦ‬ ‫ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍ ﻛﺮﺩﻣﻰ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺧﺪﺍ‬
‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻟﻴﺚ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺑﻦ ﻟﻴﺚ ﻗﺎﻋﺪﻫﺎﻯ ﻭﺿﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ‬
‫ﻫﺮ ﺍﻣﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻜﻤﻞ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻯ ﮔﺮﺯ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺍﺩﻯ ﺭﻭﺯﻯ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻭ ﻋﺮﺽ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﺎ ﮔﺮﺯ ﺯﺭﻳﻦ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻜﻤﻞ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ‬
‫ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺭﺳﻴﺪ ﻋﻤﺮﻭ ﻟﻴﺖ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﺩﺭﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻧﺪﻳﻤﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮔﺴﺘﺎﺥ ﺑﻮﺩ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﻠﻚ!‬
‫ﻭﻗﺖ ﺷﺎﺩﻯ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ ﺗﻮﺳﺖ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﻧﻪ ﻭﻗﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺗﻮﺳﺖ‬
‫ﻣﻠﻜﻰ ﺩﺍﺭﻯ ﻭﺳﻴﻊ ﻭ ﺍﻣﺮﺍء ﻭ ﻭﺯﺭﺍﻯ ﻣﻄﻴﻊ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺩﻏﺪﻏﻬﻬﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻧﻬﺎﻝ‬
‫ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﭘﻴﺮﺍﺳﺘﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﺮﻳﻪ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻋﻤﺮﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﺭﺍﺳﺘﮕﻰ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﻣﺮﺩﻯ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻰ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻧﻈﺮﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﺑﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻟﺸﮕﺮ ﻓﻴﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﺤﺮﺍﻯ‬
‫ﺧﻮﻧﺨﻮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻣﻰ ﻭ‬
‫ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻣﻰ ﻳﺎ ﺟﺎﻥ ﻓﺪﺍ ﻛﺮﺩﻣﻰ ﻳﺎ ﺭﺍﻩ ﻓﺘﺢ ﻭ ﻇﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺮﺩﻣﻰ‪.‬‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎﺟﻰ ﻣﻜﻠﻞ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺩﻭﺍﺝ ﻣﺮﺻﻊ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺮﻛﺒﻰ ﺍﺯ‬
‫ﻣﺮﺍﻛﺐ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻏﻠﻤﺎﻥ ﻧﺎﺯﻙ ﺑﺪﻥ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﻭﻟﺪﺍﻥ ﺳﻴﻢ ﺗﻦ ﺑﺮ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻭﻯ ﺩﻭﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻣﻴﺮ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺬﺷﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪﺍﻯ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻋﺮﺽ‬
‫ﻟﺸﮕﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻰﺷﻮﺩ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﺮﺩ ﻧﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺼﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻛﺴﻰ ﻣﻰﮔﺬﺭﺩ ﻣﻮﺟﺐ ﻧﺠﺎﺗﺴﺖ ﭘﺲ ﺑﻰﺷﺒﻬﻪ ﺟﺰﺍﻯ ﺁﻥ‬
‫ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪﻧﺪ ﺭﻓﻌﺖ ﻏﺮﻓﺎﺕ ﻭ ﻋﻠﻮ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬

‫ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﻣﺮﻫﻤﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ‬

‫ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻛﻢ ﻣﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺯﺧﻤﻰ‬

‫ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻟﺨﻠﺪ ﺑﻰ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺍﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ‬

‫ﺍﮔﺮ ﻓﺘﻨﺪ ﺑﺎﺩ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺍﻟﻢ ﺯﻳﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺎﺧﻮﺵ‬
‫ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻋﻴﻮﻥ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﻌﻨﻰ ﻗﻀﻴﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﺪ ﭘﺲ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻳﺎﻧﺪ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﮕﺮﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺠﻠﺴﻰ ﺳﺎﺯﺩ ﻛﻪ ﺫﻛﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺩﻝ ﺍﻭ ﻧﻤﻴﺮﺩ ﺑﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺩﻟﻬﺎ ﺍﺯ ﻫﻮﻝ ﺑﻤﻴﺮﺩ ﭘﺲ ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﺟﻬﺪ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺸﻘﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻴﺎﺭﻯ ﻭ ﺁﻥ ﻗﻄﺮﻩ ﺭﺍ ﺿﺎﻳﻊ ﻭ‬
‫ﺑﻰﺣﺎﺻﻞ ﻣﭙﻨﺪﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻳﻮﻡ ﻻ ﻳﻨﻔﻊ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻻ ﺑﻨﻮﻥ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺳﻮﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺁﻫﻰ ﺑﺰﻥ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭ ﻣﻠﻜﻰ ﺑﺴﺘﺎﻥ‬ ‫ﺍﺷﻜﻰ ﺑﺪﻩ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﮔﻨﺠﻰ ﺑﺮﺩﺍﺭ‬
‫ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﺭﺣﻤﺔ ﺍﷲ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﮕﺮﻳﻴﺪ ﻭ ﺍﻯ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺡ ﻣﻘﺪﺱ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻫﻮﺩﺝ ﻗﺪﺱ ﺑﻪ ﺍﺷﻚ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﻧﮕﺮﺩ ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﻤﺮ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﺮﺑﻨﺪﺩ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﮔﺮﻳﺴﺘﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻟﺐ ﺍﻣﻴﺪﺵ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻣﺮﺍﺩ ﺑﺨﻨﺪﺩ‪.‬‬
‫ﻣﺮﺩ ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﻨﺪﻫﺎﻳﺴﺖ‬ ‫ﺁﺧﺮ ﻫﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﺎ ﺧﻨﺪﻫﺎﻳﺴﺖ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﺨﺎﺭﻯ ﺭﺣﻤﺔ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﺭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺒﻴﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﺍﻫﺪ ﻗﺪﺱ ﺳﺮﻩ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺭﺍ ﺳﻬﻞ ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﻣﺸﻤﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺭﺍ ﺁﺳﺎﻥ ﺗﻌﺰﻳﺘﻰ ﻣﭙﻨﺪﺍﺭﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺍﺧﺘﺮﺍﻥ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﺯﻳﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﺍﺭ ﺳﭙﻬﺮ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮔﺮﻳﺴﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻏﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮔﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﭼﻮﻥ ﺍﺑﺮ ﻛﺎﺷﻜﻰ ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﻮﺩﻣﻰ‬
‫ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﻬﺸﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻘﺘﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻫﺮ ﺳﻨﮕﻰ ﻭ ﻛﻠﻮﺧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﻘﺪﺱ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ‬
‫ﺁﻥ ﺧﻮﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﻟﻨﺒﻮﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺯﻣﺨﺸﺮﻯ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺑﻴﻊ ﺍﻻﺑﺮﺍﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺯﺍﺩﻫﺎﻡ ﻣﻌﺒﺪ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﺧﻴﻤﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﺁﺏ ﻃﻠﺒﻴﺪ؛ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺸﺴﺖ ﻭ ﻣﻀﻤﻀﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﺏ ﻣﻀﻤﻀﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﺭ ﺑﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻳﻜﻄﺮﻑ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﻳﺨﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻮﺿﻊ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﺑﺰﺭگ ﺭﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻴﻮﻫﻬﺎ ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺲ ﺑﺰﺭگ!‬

‫ﺑﻮﻯ ﺁﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﻮﻯ ﻋﻨﺒﺮ ﻃﻌﻢ ﺍﻭ ﭼﻮﻥ ﻃﻌﻢ ﺷﻴﺮ‬
‫ﺍﮔﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺨﻮﺭﺩﻯ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻯ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﻛﺮﺩﻯ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﮔﺸﺘﻰ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺧﻮﺭﺩﻯ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻰ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺘﺮ ﻭ‬
‫ﮔﺎﻭ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮگ ﺁﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩﻯ ﺷﻴﺮ ﻭﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺪﻯ ﻭ ﻣﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﺠﺮﻩ ﻣﺒﺎﺭﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺩﻳﻬﻬﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻔﺎﻯ‬
‫ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻣﺎ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩ ﺁﻥ ﻓﺮﺍ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﻣﻴﻮﻫﻬﺎﻯ ﺁﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﮔﻬﺎﻯ ﺁﻥ ﺯﺭﺩ ﺷﺪﻩ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻓﺰﻉ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺧﺒﺮ ﻭﻓﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺪﻙ ﻭ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺳﻰ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺖ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﺦ ﺗﺎ ﺷﺎﺥ ﻭﻯ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﺭ ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻴﻮﻫﻬﺎﻯ ﺁﻥ‬
‫ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺧﺒﺮ ﻗﺘﻞ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻴﻮﻩ ﻧﺪﺍﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﺮگ ﻭﻯ ﻧﻔﻊ‬
‫ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻔﺎ ﻣﻰﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺳﺎﻕ ﺁﻥ ﺧﻮﻥ ﺧﺎﻟﺺ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﻬﺎﻯ ﻭﻯ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ :‬ﺁﻩ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺑﺖ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻋﻈﻴﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻮﺣﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺩﻳﺪﻳﻢ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﻮﻝ ﻭ ﻣﻐﻤﻮﻡ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺧﺒﺮ ﻣﻘﺘﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺟﺰﻉ‬
‫ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺤﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﻯ ﺩﻝ ﺩﻣﻰ ﺧﺮﻡ ﻣﺒﺎﺵ‬

‫ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻯ ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﻛﻢ ﻣﺒﺎﺵ‬
‫ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻭﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ ﻭ ﻧﺎﻗﻼﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺛﺮ ﻏﻢ ﺍﻧﺪﻭﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺷﺎﻩ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺭﻭﻯ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ‬
‫ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺑﻰ ﻭﻓﺎ ﺩﺭﻫﺎﻯ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ ﻛﺮﺑﻼ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺑﮕﺸﻮﺩ ﻟﺸﮕﺮ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺍﺯ‬
‫ﻛﻤﻴﻨﮕﺎﻩ ﻏﺪﺭ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻤﺎﻥ ﻋﻨﺎﺩ ﺑﻪ ﺯﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﻴﺮﻫﺎﻯ ﺟﮕﺮ ﺷﻜﺎﺭ ﻭ ﺗﻴﻐﻬﺎﻯ ﺯﻫﺮ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺳﺮ‬
‫ﺧﻴﻞ ﺍﺑﺮﺍﺭ ﻭ ﻧﻘﺎﻭﻩ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺳﻴﺪ ﺍﺧﻴﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ‬ ‫ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻓﺘﻨﻪ ﻣﻮﺝ ﺯﺩ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﭼﻮ ﺳﻴﻞ‬

‫ﺧﻮﻧﻬﺎﻯ ﻃﻮﻃﻴﺎﻥ ﺷﻜﺮﺧﻮﺍﺭ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ‬ ‫ﭘﺮﻫﺎﻯ ﺑﻠﺒﻼﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻯ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‬

‫ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﺮ ﺧﺎﺭ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ‬ ‫ﻫﺮ ﻣﻴﻮﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﺯ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻣﺮﺗﻀﻰ‬

‫ﺣﻮﺭﺍﻥ ﺳﺮﺷﻚ ﺑﺮ ﮔﻞ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ‬ ‫ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻭﻻﻳﺖ ﺯ ﭘﺎ ﻓﺘﺎﺩ‬

‫ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻓﺮﺍﺕ ﺯ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻛﺮﺑﻼ ﺯ ﭘﻰ ﻣﺎﺗﻢ ﺣﺴﻴﻦ‬

‫ﺭﻭﻯ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻏﺒﺎﺭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺗﻴﺮﻩ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻓﻠﻚ ﺍﺯ ﺩﻭﺩ ﺁﻥ ﻏﻤﺰﺩﮔﺎﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﮔﺸﺖ ﻧﻮﺭﺍﻻﺋﻤﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻋﺮﺵ ﻋﻈﻴﻢ‬
‫ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﻛﺮﺳﻰ ﻭﺳﻴﻊ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ ﺑﺠﻨﺒﻴﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺷﻔﻖ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺭﻳﺨﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﻏﺒﺎﺭ ﺣﻴﺮﺕ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﻴﺨﺖ ﺩﺭﻳﺎﻫﺎ‬
‫ﺟﻮﺵ ﻭ ﻣﺎﻫﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺵ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻛﺒﻮﺗﺮﻯ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﺯ ﻫﻮﺍ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻏﻠﻄﻴﺪﻩ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﺥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﭘﺮﺍﻥ ﭘﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺭﻭﺿﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻰﭘﺮﻳﺪ ﻭ ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺯ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﻭﻯ ﺧﻮﻥ ﻣﻰﭼﻜﻴﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻞ ﺁﻥ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻋﻘﺪﻩ ﺗﺎﻣﻼﺕ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺧﺒﺮ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﻍ ﻧﺎﻣﻪ ﺣﺎﻝ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺑﻼ‬
‫ﺑﺮ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﺘﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻋﻼﻡ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺭﻭﺿﻪ ﺳﻴﺪ ﺍﻧﺎﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ‬

‫ﺯ ﺳﻮﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﻮﺯﺩﺵ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﺩ ﻣﺮﻍ ﺍﮔﺮ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺣﺎﻝ‬
‫ﻗﻀﻴﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩﮔﻰ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻛﻨﺰﺍﻟﻐﺮﺍﺋﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺩﺧﺘﺮﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﺟﻤﻴﻠﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ‬
‫ﻣﺮﺿﻰ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻃﺎﺭﻯ ﺷﺪﻩ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﺶ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻣﺮﺍﺽ ﻭ ﻋﻠﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻭﻯ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﺍﺯ‬
‫ﻛﺎﺭ ﺑﺮﻓﺖ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺟﻬﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻮﺍﻯ‬
‫ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺍﻳﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﻣﻰﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ‬
‫ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺗﺴﻠﻰ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﺭﻭﺯﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺗﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻬﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﻣﻬﻢ ﭘﺪﺭ ﻓﻴﺼﻠﻰ‬
‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺐ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺼﺒﺎﺡ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﻏﻰ‬
‫ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺯﺍﺭﺯﺍﺭ ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﻻﻥ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﺮﻍ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻭ ﻣﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﺭﺩﻯ‬
‫ﻋﺠﻴﺐ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻭ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻨﺠﺎﺭ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻪ ﭘﺎﻯ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺩﺭﺧﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻡ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻭﻯ ﭼﻜﻴﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻣﺮﻏﻰ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻗﻄﺮﺍﺕ‬
‫ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺑﺎﻝ ﺍﻭ ﻣﻰﭼﻜﻴﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﭼﻜﻴﺪ ﮔﻴﺮﺍ ﺷﺪ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻗﻄﺮﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﺶ ﭼﻜﻴﺪ ﺩﺭ ﺩﺭ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎﻟﻴﺪ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﻗﻄﺮﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎﻟﻴﺪ ﻣﺘﺤﺮﻙ ﺷﺪ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﭘﺎﻯ ﻣﺎﻟﻴﺪ ﺭﻭﺍﻥ‬
‫ﺷﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻨﺪﺭﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﮔﺮﺩ ﺑﺎﻍ ﻣﻰﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻃﻮﻑ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﺯﻧﻰ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﺩ‬
‫ﺑﺎﻍ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺯﻥ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﻯ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺧﺘﺮﻯ ﺩﺍﺷﺘﻢ‬
‫ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﻭ ﺷﻞ ﻭ ﺍﻋﺮﺝ ﺍﻭ ﻛﺠﺎ ﺭﻓﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺘﺎﻩ ﺍﻧﺎ ﺍﺑﻨﺘﻚ ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﻣﻨﻢ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﻭ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮﺩ‬
‫ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻯ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺁﻥ ﻗﻀﻴﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﻍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺩ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻣﺮﻏﻰ ﺩﻳﺪ ﺑﺎ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﻄﻴﺮ ﺍﻟﻤﺒﺎﺭﻙ ﻣﺎ‬
‫ﺣﺎﻟﻚ ﺍﻯ ﻣﺮﻍ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ﺑﺎﻝ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩ ﻓﺎﻝ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﻣﺂﻝ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺑﺎﻝ ﺗﻮ ﭼﺮﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺛﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻣﺮﻍ ﺑﺎ ﺍﻟﻬﺎﻡ‬
‫ﺍﻟﻬﻰ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﮔﺮﺩﺩ ﮔﻮﻳﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺼﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﺟﻤﻌﻰ ﻃﻴﻮﺭ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺁﺏ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ‬
‫ﺭﻭﻳﻢ ﻫﺮ ﻣﺮﻏﻰ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻧﻴﻤﺮﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻫﻮﺍ ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﻼﻥ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺟﻤﻴﻊ ﺷﺪﻩ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﺪﺍﻳﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻣﺮﻏﺎﻥ‪ ،‬ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺗﺎﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ‬
‫ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻳﺪ؟ ﺍﻫﻞ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻏﻢ ﺁﺏ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻳﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﺮﺑﻼ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺷﺮﻳﻒ ﻭﻯ‬
‫ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﻓﻜﻨﺪﻳﻢ ﻭ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻯ ﻣﺎﻟﻴﺪﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﺧﻮﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﻝ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻰﭼﻜﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺳﺪ ﺧﻴﺮ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﺟﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺑﺮ ﺣﻖ ﻧﺒﻮﺩﻯ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪﻯ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻴﻤﻨﺖ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺧﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺻﺤﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻰ‬
‫ﭘﺲ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﻣﺘﻌﻠﻘﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﺯ ﻭﻯ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻏﺮﻳﺐ‬
‫ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺮﺡ ﻭ ﺑﺴﻂ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻭﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺪﺍﻯ ﭼﻨﻴﻨﻬﺎ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺷﻤﺮ ﺫﻯﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺍﻣﺘﻌﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮﮔﺸﻮﺩ ﻭ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﺣﻤﻴﺪ ﺑﻦ ﻣﺴﻠﻢ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺰﻳﺖ ﻳﺎ ﺣﻤﻴﺪ ﺧﻴﺮﺍ ﻭ ﺷﻤﺮ‬
‫ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻰﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻗﺘﻠﻮ ﻋﻠﻰ ﻓﺮﺍﺷﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮﺍﺵ ﻛﻪ ﺗﻜﻴﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺩﻯ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﺘﻌﺮﺽ ﺍﻳﻦ ﺻﺒﻰ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﻫﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬
‫ﺭﺍ ﻛﺴﻰ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺑﻮﺣﻨﻴﻔﻪ ﺩﻳﻨﻮﺭﻯ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ‬
‫ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﻟﻰ ﺑﻦ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺻﺒﺤﻰ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺰﺩ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﻗﺮﺍﺭ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩﻩ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻥ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻣﺎﻡ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺷﻬﺪﺍ ﺭﺍ‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺻﺒﺎﺡ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺧﻮﺍﺗﻴﻦ ﺍﻫﻞ ﻣﺤﻞ ﮔﺬﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺗﻨﻬﺎﻯ ﺁﻥ‬
‫ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻏﺮﻕ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻰ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺯﻳﻨﺐ ﺗﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ‬
‫ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻭﺍﺟﺪﺍﻩ ﻭﺍﻣﺤﻤﺪﺍﻩ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﻣﻰﺩﺍﺩﻯ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻭ‬
‫ﻣﻰﻧﻬﺎﺩﻯ ﺍﻳﻦ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺗﻦ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮﺩﻩ ﻏﺒﺮﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ‪.‬‬
‫ﻛﻤﻨﺪ ﻏﺎﻟﻴﻬﺂﺳﺎﻯ ﻣﺸﻜﺴﺎﻯ ﺣﺴﻴﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻏﺎﻟﻴﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ‬

‫ﻛﻪ ﺁﺏ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ ﻟﻌﻞ ﺟﺎﻧﻔﺰﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ‬ ‫ﺳﭙﻬﺮ ﺷﻴﺸﻪ ﺷﺎﻣﻰ ﭘﺮ ﺍﺷﻚ ﻳﺎﻗﻮﺗﻰ‬

‫ﻛﺒﻮﺩﭘﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﭘﻰ ﻋﺰﺍﻯ ﺣﺴﻴﻦ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﻨﻴﺮ‬

‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺯﻳﻨﺐ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺭﺅﺱ ﺷﻬﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﺒﺎﺋﻞ ﻣﻘﺴﻮﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺮ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻮﺍﺯﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﻰ ﺗﻤﻴﻢ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺼﻴﻦ ﺑﻦ ﻧﻤﻴﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻛﻨﺪﻩ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ‬
‫ﻗﻴﺲ ﺍﺷﻌﺚ ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺷﺶ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﻰ ﺍﺳﺪ ﻭ ﻣﻬﺘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻼﻝ ﺍﺑﻦ ﻋﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﺯﺩ ﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺮ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺑﻨﻰ ﺛﻘﻴﻒ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﻟﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺧﻮﻟﻰ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻓﺮﺳﺨﻰ ﻛﻮﻓﻪ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﻓﺮﻭﺩ‬
‫ﺁﻣﺪ ﻭ ﺯﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ‪ .‬ﺧﻮﻟﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﻮﺭﻯ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺯﻧﺶ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎ ﻳﺰﻳﺪ‬
‫ﻳﺎﻏﻰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻭﻯ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺯﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ ﻭ ﻃﻌﺎﻣﻰ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺧﻮﻟﻰ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺨﻔﺖ ﻭ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﺕ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻰ ﺗﻬﺠﺪ ﮔﺰﺍﺭﺩﻯ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺗﻨﻮﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻬﺎﻯ‬
‫ﺭﻭﺷﻦ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻴﺎ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﺷﻤﻊ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻬﺎﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﻴﻚ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻨﻮﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺍﺯ‬
‫ﺭﻭﻯ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﷲ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻨﻮﺭ ﺁﺗﺶ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻴﺮﺕ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺗﻌﺠﺐ ﺍﻭ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﮔﺸﺖ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭼﻬﺎﺭ ﺯﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﻨﻮﺭ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﻨﻮﺭ ﻓﺮﺍ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻰﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺍﻯ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩﺍﺩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﺸﻨﺪﮔﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺩﺍﺩ ﻣﻦ ﻧﺪﻫﺪ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻗﺎﺋﻤﻪ ﻋﺮﺵ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﻴﺮﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﻨﻮﺭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﺯﻥ ﺍﻧﺼﺎﺭﻳﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﻨﻮﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﻴﻚ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﻧﻌﺮﻫﺎﻯ ﺯﺩ‪ ،‬ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻴﻬﻮﺷﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺎﺗﻔﻰ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﻳﻦ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺗﻮﺳﺖ ﻣﺆﺍﺧﺬﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﺯﻥ ﺍﺯ ﻫﺎﺗﻒ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺯﻥ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻨﻮﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ‬
‫ﻛﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ ﻧﺪﺍ ﺭﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻣﻴﻨﺎﻟﻴﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻛﺒﺮﻯ ﻭ ﺳﻮﻡ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺁﺳﻴﻨﻪ ﺯﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﻏﺎ ﭘﺲ ﺁﻥ‬
‫ﺯﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺸﻚ ﻭ ﮔﻼﺏ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﭘﺎﻙ ﺑﺸﺴﺖ ﻭ ﻏﺎﻟﻴﻪ ﻭ ﻛﺎﻓﻮﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ‬
‫ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺿﻊ ﭘﺎﻙ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺧﻮﻟﻰ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﻠﻌﻮﻥ‬
‫ﺩﻭﻥ ﻭ ﺍﻯ ﻣﻄﻌﻮﻥ ﺯﺑﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻨﻮﺭ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻯ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻛﻪ ﺍﺯ‬
‫ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﻐﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻓﻮﺝ ﻓﻮﺝ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻮ‬
‫ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻓﻠﻚ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻴﺰﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺲ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻬﺎﺩ ﺧﻮﻟﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺯﻥ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺭﻭﻯ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ ﻳﺘﻴﻢ ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻟﻌﻴﻦ ﺗﻮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺭﺍ ﻳﺘﻴﻢ‬
‫ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺑﺎﻙ ﻧﺪﺍﺷﺘﻰ ﮔﻮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻳﺘﻴﻢ ﺷﻮﻧﺪ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺷﺪ‬
‫ﺧﻮﻟﻰ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻃﺒﻘﻰ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺑﻰ ﺣﻴﺎ ﻗﻀﻴﺒﻰ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻭ‬
‫ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻰﺯﺩ ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﺍﺭﻗﻢ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﺍﺯ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻛﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻳﺎﺑﻦ ﻣﺮﺟﺎﻧﺔ ﺍﻳﻦ‬
‫ﭼﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺛﻨﺎﻳﺎﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺰﻥ ﻭ ﺗﺮﻙ ﺍﻳﻦ ﺑﻰﺍﺩﺑﻰ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻛﻌﺒﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ‬
‫ﺑﺎﺭ ﺩﻳﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺣﻀﺎﺭ‬
‫ﻣﺠﻠﺲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻟﻌﻨﺔ ﺍﷲ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺯﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻛﺒﺮ ﺳﻦ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺧﺮﻑ‬
‫ﺷﺪﻫﺎﻯ ﻭ ﺍﻻ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﺰﺩﻣﻰ ﺯﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﻌﺸﺮ ﻋﺮﺏ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﻣﺒﺎﺩ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻴﺪ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻣﺮﺟﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﻴﺮ ﻛﺮﺩﻯ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﺍﻻﻣﺎﺭﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻟﺸﻜﺮ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭﺁﻭﺭﻳﺪ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻳﻨﺖ ﺑﻮﺍﻟﻌﺠﺒﻰ‬ ‫ﺳﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﻧﺒﻰ‬

‫ﺟﻠﻮﻫﮕﺮ ﭼﻮﻥ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﻮﺏ‬ ‫ﺳﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﻭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻏﻴﻮﺏ‬

‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﻟﺸﻜﺮ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺷﻬﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻫﻞ‬
‫ﻏﺎﺿﺮﻳﻪ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ ﺑﻰﺳﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻮﺣﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﻰ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ‬
‫ﺟﻨﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻬﺪﺍ ﻧﻮﺣﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺼﺎﺋﺪ ﺩﺭ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻥ ﻳﻚ ﺑﻴﺖ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﺑﻨﺎﺕ ﺍﻟﻤﺼﻄﻔﻰ ﺍﺣﻤﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﻟﻠﺒﺮﻳﺎﺕ‬ ‫ﻧﺴﺎء ﺍﻟﺠﻦ ﻳﺴﻌﺪﻥ ﻧﺴﺎء ﺍﻟﻬﺎﺷﻤﻴﺎﺕ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ ﺯﻧﺎﻥ ﭘﺮﻯ ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻧﻮﺣﻬﮕﺮﻯ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻨﻰﻫﺎﺷﻢ ﻳﻌﻨﻰ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺧﻴﺎﺭ ﺍﺣﻤﺪ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺼﻼﺓ‬
‫ﺍﻟﻤﻠﻚ ﺍﻟﻐﻔﺎﺭ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﻫﻤﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﻘﺘﺪﺍﻯ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺛﻘﺎﺕ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻯ‬
‫ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻟﺤﻰ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺣﻪ ﺟﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺷﻨﻴﺪﻫﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﻫﻴﭻ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ‬
‫ﺑﻨﺪﻫﺎﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻧﭙﺮﺳﻰ ﻣﮕﺮ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺧﺒﺮ ﺩﻫﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺸﻨﻮﻡ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻫﺎﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻨﻴﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫ﻓﻠﻪ ﺑﺮﻳﻖ ﻓﻰ ﺍﻟﺨﺪﻭﺩ‬ ‫ﻣﺴﺢ ﺍﻟﺮﺳﻮﻝ ﺟﺒﻴﻨﻪ‬
‫ﻣﻌﻨﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺴﻮﺩ ﺟﺒﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻭ ﻣﺴﺢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺭﻗﻪ ﻧﻮﺭ ﺟﻤﺎﻝ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺁﻥ ﻟﻤﺲ ﺩﺭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﻭ ﺑﺎﻫﺮ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻭﺟﺪﻩ ﺧﻴﺮ ﺍﻟﺠﺪﻭﺩ‬ ‫ﺍﺑﻮﺍﻩ ﻣﻦ ﻋﻠﻴﺎ ﻗﺮﻳﺶ‬
‫ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺪ ﺍﻭ ﻳﻌﻨﻰ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺍﺟﺪﺍﺩ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺮﻑ ﺁﺑﺎء ﻭ ﻓﺨﺮ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﻮﺩ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺍﻫﻞ ﻏﺎﺿﺮﻳﻪ ﺍﺑﺪﺍﻥ ﺷﻬﺪﺍ ﺭﺍ ﺗﺠﻬﻴﺰ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺮﺑﮕﺎﻩ‬
‫ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻓﺮﺳﺨﻰ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻭﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺲ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ‬
‫ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻧﻬﺎﺩ ﻧﺴﺎء ﻭ ﺟﻮﺍﺭﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺤﻤﻠﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﻣﻰﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻛﻪ‬
‫ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﻛﺘﺐ ﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﺮ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺑﻰ ﺟﻬﺎﺯ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﻣﻰﺑﺮﺩﻧﺪ ﻗﻮﻟﻰ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ‬
‫ﻭﻟﻰ ﺑﺮﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﺮﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﺴﺐ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﺑﻮﺩ ﭼﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺮﺩﮔﻴﺎﻥ ﺣﺮﻡ ﻋﺼﻤﺖ ﻭ ﺳﺘﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺣﺮﻳﻢ ﻋﻔﺖ‬
‫ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺟﻬﺎﻧﺘﺎﺏ ﺑﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺳﺎﻳﻪ ﻧﻴﻨﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺮﺩ ﮔﺮﺩ ﺣﺠﺮﻩ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺘﺎﺧﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺸﺘﻴﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﺭﻭﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺟﻌﺪ ﻣﻌﻄﺮ‬ ‫ﻋﻔﺎﻳﻒ ﺣﺮﻡ ﺩﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺳﺪﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬

‫ﻧﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﻜﻨﺪﻩ ﻣﻬﺮ ﻣﻨﻮﺭ‬ ‫ﻧﻪ ﻃﻮﻑ ﺣﺠﺮﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻣﺎﻩ ﺳﺒﻜﺮﻭ‬
‫ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﻫﻴﭻ ﺳﻼﺡ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺮﻭﺩ ﻭ‬
‫ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﻣﺤﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﺴﻰ ﻓﺘﻨﻪ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﻏﻮﻏﺎﻯ ﻋﻮﺍﻡ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﭘﺲ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺤﻤﻠﻬﺎ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩ ﻓﻐﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﻯﻫﺎﻯ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻧﻮﺣﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺑﻰﻗﺮﺍﺭﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬
‫ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﺮﻳﻨﺪ ﭘﺲ ﻛﺪﺍﻡ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻬﺎﻧﺪ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻮﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﻣﺤﺎﻣﻞ‬
‫ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻏﻠﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﺯﻳﻨﺐ ﺳﻼﻡ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﻫﻮﺩﺝ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﻣﻜﺮ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﻭ‬
‫ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﺩﻏﻞ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻭﻋﺪﻫﻬﺎﻯ ﺩﺭﻭﻍ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻧﻔﺎﻕ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﭘﻴﻐﺎﻣﻬﺎﻯ ﺗﺰﻭﻳﺮﺁﻣﻴﺰ ﺩﺍﺩﻳﺪ‬
‫ﻭ ﻧﺎﻣﻬﻬﺎﻯ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺣﻴﻠﻪ ﻭ ﻏﺪﺭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻼﻛﺖ ﺁﻝ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺳﻌﻰ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻣﺴﻠﻂ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻧﻈﺎﺭﻫﻜﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺼﺮﺕ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻧﻴﺖ ﺣﻖ ﻧﭙﺮﺩﺍﺧﺘﻴﺪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﻭ ﺭﻳﺎ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﺎ ﺍﺷﻚ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﻣﻘﺪﺱ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺷﺮﻡ ﻧﻤﻰﺩﺍﺭﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﻴﺮﻯ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺟﮕﺎﻥ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ‬
‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺍﻭ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺍﺷﻚ ﻓﺮﻭ ﻣﻰﺭﻳﺨﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﮕﻮﻳﻰ ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬
‫ﭘﻴﺮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺷﺮﻳﻔﺘﺮﻳﻦ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﺗﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﻛﺘﺮﻳﻦ ﺧﺎﺗﻮﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻡ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻮﺟﺐ‬
‫ﺑﺪﻧﺎﻣﻰ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻭﻳﻦ ﭼﻪ ﻇﻠﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻯ ﺷﺎﻣﻴﺎﻥ ﺷﻮﻡ ﺭﻭﻯ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺟﻮﺭ ﻓﺎﺣﺶ ﺍﺳﺖ ﺍﻯ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﻰﺣﻴﺎ‬

‫ﻭﺯ ﭘﺲ ﻗﺘﻞ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﮔﺮﻳﻬﻬﺎﻯ ﻫﻮﻯ ﻫﻮﻯ‬ ‫ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﺮﺏ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﻨﺪﻫﻬﺎﻯ ﻫﺎﻯﻫﺎﻯ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺍﺯ ﻫﻴﺒﺖ ﻭ ﺳﻄﻮﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﻣﻰﮔﺸﺖ‬
‫ﻭ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﻣﻰﺩﺭﺧﺸﻴﺪ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﺍﺭﻗﻢ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻏﺮﻗﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭﻯ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﺍﻡ ﺣﺴﺒﺖ ﺍﻥ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻟﻜﻬﻒ ﻭ ﺍﻟﺮﻗﻴﻢ ﻛﺎﻧﻮﺍ ﻣﻦ ﺁﻳﺎﺗﻨﺎ ﻋﺠﺒﺎ ﺍﺯ ﻫﻴﺒﺖ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﻮ ﺑﺮ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻧﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ‬
‫ﻛﻪ ﻭﺍﷲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻳﺴﺖ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻣﺮ ﺗﻮ ﻋﺠﺒﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺠﻴﺒﺘﺮ ﻋﺰﻳﺰﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﺷﻚ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﻴﺰﻫﻬﺎ ﻓﺮﻭ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩﻡ ﻟﺐ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻣﻰﺟﻨﺒﻴﺪ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍ ﺩﺍﺷﺘﻢ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺖ ﺗﻼﻭﺕ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻭ ﻻ ﺗﺤﺴﺒﻦ ﺍﷲ ﻏﺎﻓﻼ ﻋﻤﺎ ﻳﻌﻤﻞ ﺍﻟﻈﺎﻟﻤﻮﻥ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ‬
‫ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻭ ﻣﻮﻯ ﺍﻭ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎﻯ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﺮ‬
‫ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺮ ﻧﻮﺭ ﻣﻰﺗﺎﻓﺖ ﺑﺮ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﺎﻩ ﺷﺐ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﻣﺸﻜﻴﻨﺶ‬
‫ﺭﺍﻳﺤﻬﺎﻯ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﻏﺎﻟﻴﻪ ﻭ ﮔﻮﺋﻴﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﻗﺪﺱ ﺳﺮﻩ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ‪:‬‬
‫ﻣﺸﻚ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﻜﻬﺖ ﮔﻴﺴﻮﻯ ﺍﻭﺳﺖ‬ ‫ﺑﻮﻯ ﺟﺎﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻮ ﭼﻪ ﺑﻮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﻗﺒﺎﻯ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻗﺒﺎ ﻭ‬
‫ﺟﺒﻪ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻭ ﺍﺯﺍﺭ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍﻥ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﺧﺖ ﻭ ﺗﺨﺖ ﺭﺍ ﺳﻮﺭﺍﺥ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺩﺭ ﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻋﻼﺝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﺍﻭ ﻧﺘﻨﻰ ﻋﻈﻴﻢ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺸﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺷﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻧﺎﻓﻪ ﻣﺸﻚ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺑﺴﺘﻰ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍﻳﺤﻪ ﻛﺮﻳﻪ‬
‫ﺁﻥ ﺯﺧﻢ ﺑﺮ ﺑﻮﻯ ﻣﺸﻚ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻯ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻼ ﻣﺒﺘﻼ ﻣﻰﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺍﺷﺘﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻣﺨﺘﺎﺭﻧﺎﻣﻪ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻨﺘﺴﺒﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺯﻳﻨﺐ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﺳﻼﻡ ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ‬
‫ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻧﺎﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﺟﺎﻟﺴﺖ؟ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭼﻪ ﻛﺲ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺯﻳﻨﺐ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﻭ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻜﺮ ﻭ ﺳﭙﺎﺱ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﺯﻳﻨﺐ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺛﻨﺎ ﻭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺣﻜﻢ ﻭ ﻳﻄﻬﺮﻛﻢ ﺗﻄﻬﻴﺮﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺭﺟﺎﺱ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻯ‪ ،‬ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ‬
‫ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻳﺪﻯ ﺻﻨﻊ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺯﻳﻨﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺰ ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺑﻴﺖ ﻣﻦ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﺯﻟﻰ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺗﻌﻠﻖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ‬
‫ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺣﻜﻢ ﺳﺒﺤﺎﻧﻰ ﻭ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺍﺿﻰ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻀﺎﺟﻊ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻣﻨﺎﺯﻝ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺟﺎﻧﻪ ﻋﻦ ﻗﺮﻳﺐ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﻮﺿﻊ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ‬
‫ﻣﺨﺎﺻﻤﺖ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﺮﺍﻧﺪﻳﺶ ﺍﻯ ﻭﻟﺪ ﻣﺮﺟﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻇﻔﺮ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ‬
‫ﻏﻀﺐ ﺷﺪﻩ ﺣﻜﻢ ﺑﺮ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺣﺮﻳﺚ ﺧﺰﻭﻣﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻻﻣﻴﺮ ﻧﺴﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻮﺍﺧﺬﻩ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﺨﺼﻴﺺ‬
‫ﺯﻧﺎﻥ ﻣﺎﺗﻤﺰﺩﻩ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺿﻤﻴﺮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﻏﺪﻏﻪ‬
‫ﻃﻐﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻭﻯ ﻭ ﻣﺘﺎﺑﻌﺎﻧﺶ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺯﻳﻨﺐ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺎﺭﻯ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻬﺎﻯ ﻭ ﻃﺮﻓﻪ ﻣﻬﻤﻰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻍ ﺑﺎﻝ ﺗﻮﻗﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺧﺮﺩ ﺑﻰﺑﻬﺮﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺶ‬
‫ﺑﻰﻧﺼﻴﺐ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻏﺮﻭﺭ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺟﺎﻩ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﻓﺮﺩﺍﺕ ﻛﻨﺪ ﺧﻤﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﺴﺘﻰ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ ﻣﻬﺘﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺘﻰ ﻭ ﺍﺻﻞ ﻭ ﻓﺮﻉ ﺷﺠﺮﻩ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻛﺮﺩﻯ‬
‫ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺷﻔﺎﻯ ﺩﻝ ﺗﻮﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻭﺩﻯ ﺗﺎﺳﻔﻰ ﺭﻭﺯﻯ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﺩ ﻛﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺰﺍﻯ ﻋﻤﻞ‬
‫ﻧﺎﻣﺮﺿﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺳﻰ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﮕﺬﺷﺖ‬ ‫ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﻛﻪ ﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻛﺮﺩ‬

‫ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﻭﻯ ﺍﺯ ﺯﻳﻨﺐ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﺸﺘﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ‬
‫ﺍﺳﺖ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺁﻥ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﻴﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ‬
‫ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻭ ﺍﷲ ﺍﻥ ﻟﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﺎ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﺁﺭﻯ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺴﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﺧﻮﻥ ﻭﻯ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺭ ﻛﻮﺷﻚ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﻭ ﺳﺮﺵ‬
‫ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺁﺭﻳﺪ ﻣﻮﻛﻼﻥ ﻗﺼﺪ ﻭﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﻳﻨﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺳﻴﺮ‬
‫ﻧﮕﺸﺘﻰ ﻭ ﺑﺲ ﻧﺒﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻧﻬﺎﻯ ﻧﺎﺣﻖ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﺨﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻰ ﻛﺸﺖ ﻧﺨﺴﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ‬
‫ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﻋﻤﻪ ﺗﻮ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭘﺲ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ‬
‫ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻰﺗﺮﺳﺎﻧﻰ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻗﺘﺎﻝ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺷﻬﺎﺩﺗﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﻛﺮﺍﻣﺘﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ‬
‫ﻣﻰﺩﺍﻧﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺎﻟﺐ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻣﺤﻨﺖ ﺳﺮﺷﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺗﺨﻢ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺭ ﮔﻞ ﻣﺎ ﻛﺸﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﻼﻙ ﺍﻋﺪﺍ ﺻﻨﺎﻋﺖ ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻣﻴﻤﻨﺖ ﻣﺎ‪.‬‬

‫ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﺘﺎﻝ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺪﻛﻴﺶ ﻋﺎﺩﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻐﻰ ﺣﺮﺏ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺳﻌﺎﺩﺗﺴﺖ‬

‫ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻛﻨﺪ ﻛﺴﻰ‬

‫ﺣﻘﺎ ﻛﻪ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺷﻬﺎﺩﺗﺴﺖ‬
‫ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻟﺤﻈﻬﺎﻯ ﻣﺘﻔﻜﺮ ﺷﺪﻩ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻮﻯ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻡ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻼﺹ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ‬
‫ﻗﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﺩﺭ ﻓﻼﻥ ﺳﺮﺍﻯ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻘﺮﺭ‬
‫ﺷﺪﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺗﺮﺱ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺗﻬﻴﻪ‬
‫ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺳﻔﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺯﺣﺮ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﻭ ﻣﺤﺼﻦ ﺑﻦ ﺛﻌﻠﺒﻪ ﻭ ﺷﻤﺮ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻣﻘﺮﺭ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ‬
‫ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﺑﺮﻧﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﻗﻄﻊ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻭ ﻃﻰ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻮﺿﻌﻰ ﻛﺮﺍﻣﺘﻰ ﺭﻭﻯ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ‬
‫ﺑﺮﻫﺎﻧﻰ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻜﺎﻳﺎﺕ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﻗﺮﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻭﺍﻗﻊ‬
‫ﺷﺪ ﻳﻜﻰ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺣﺮﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﻩ ﻗﻠﻌﻬﺎﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﺮﺩﻯ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺤﻴﻰ ﺣﺮﺍﻧﻰ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻟﺒﻬﺎﻯ ﺍﻭ ﻣﻰﺟﻨﺒﺪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍﺩﺍﺷﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻭ ﺳﻴﻌﻠﻢ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻇﻠﻤﻮﺍ ﺍﻯ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﻳﻨﻘﻠﺒﻮﻥ ﻳﺤﻴﻰ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺁﻥ‬
‫ﺣﺎﻝ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪﺭﺵ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻩ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﺩﻳﻦ ﺟﺪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺣﻖ ﻧﺒﻮﺩﻯ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪﻯ ﭘﺲ ﻛﻠﻤﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺗﻴﻦ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﺰﻯ ﻛﻪ‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺰﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﻳﺤﺘﺎﺝ ﺧﻮﺩ ﺻﺮﻑ ﻛﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺟﻪ ﻣﺆﻭﻧﺎﺕ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺧﺮﺝ ﻧﻤﺎﻯ‪.‬‬
‫ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﻛﻞ ﺁﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﻰ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻬﺎﻯ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻭﺍﻟﻰ ﺷﺎﻡ ﺣﻤﺎﻳﺖ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺍﺯ ﮔﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺳﺮﺕ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﻢ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺍ ﺫﻭﻕ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺗﺎ‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭﻯ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻜﺒﻴﺮ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻜﺸﺖ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺗﺮﺑﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺣﺮﺍﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺮﺑﺖ ﻳﺤﻴﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﻋﺎ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻣﻰﺷﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺑﮕﺬﺭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﺎﻙ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﻏﻤﺶ‬ ‫ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺮ ﺁﺑﺮﻭ ﻣﻰﻃﻠﺒﻰ‬
‫ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻟﺸﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻮﺻﻞ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﻮﺻﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﻯ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻯ ﻭ ﻃﺒﻘﻬﺎﻯ ﺳﻴﻢ ﻭ ﺯﺭ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺯ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺜﺎﺭ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻗﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ‬
‫ﻣﺒﺎﻫﺎﺕ ﻭ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﻗﺮﺑﺎ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻋﻴﺎﻝ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﺁﻭﺭﻳﻢ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﻤﺎﺩﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﻛﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﻮﺻﻞ ﺑﻮﺩ ﺍﻫﻞ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻗﻮﻡ‬
‫ﺯﻧﻬﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺗﻦ ﺩﺭ ﻧﺪﻫﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﺖ ﻫﻤﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ ﻣﻮﺻﻠﻴﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺰﻝ ﻭ ﻋﻠﻮﻓﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﭘﻴﺶ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺁﻣﺪﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻓﺮﺳﺨﻰ ﺷﻬﺮ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ‬
‫ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﺿﻊ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻰ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺮ ﺁﻥ‬
‫ﭼﻜﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺧﻮﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮ ﺩﻣﻴﺪﻯ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪﻯ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻠﻚ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻘﺎﻡ‬
‫ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻨﮓ ﻛﺴﻰ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﮔﻨﺒﺪﻯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺳﺎﺧﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﻬﺪ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻣﺎﻩ‬
‫ﻣﺤﺮﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰﺁﺭﻧﺪ ﻭ ﺷﻴﺦ ﺍﻭﺣﺪﻯ ﺭﺣﻤﺔ ﺍﷲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﻮ ﺷﺪﻥ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺷﻬﺪﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ‬
‫ﺳﺎﻟﻰ ﭼﻨﺪ ﺑﻴﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ‪:‬‬
‫ﺳﻮﺯﻯ ﻛﻪ ﻛﻢ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﻰﺩﻭﺍﺳﺖ‬ ‫ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺳﻴﻨﻬﺴﻮﺯ‬

‫ﭼﻮﻥ ﻧﻌﻞ ﺍﺳﺐ ﺷﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺭﺍﺳﺖ‬ ‫ﺍﻧﺪﺭ ﺷﻔﻖ ﻫﻼﻝ ﻣﺤﺮﻡ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‬

‫ﻛﺰ ﺁﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﺗﻮ ﺟﻮﻯﻫﺎﺳﺖ‬ ‫ﺍﻯ ﺗﺸﻨﻪ ﻓﺮﺍﺕ ﻳﻜﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ‬
‫ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﻣﻴﺪﻥ ﺧﻮﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻋﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻋﺠﺒﺘﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺑﻼﺩ ﺭﻭﻡ ﺩﺭ ﻛﻮﻫﻰ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﻴﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ‬
‫ﺳﻨﮓ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺷﻴﺮ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ‬
‫ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﺠﺘﻤﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺑﺨﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻬﻬﺎ ﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺤﺮ ﺍﺯ ﻏﻴﺮﺕ ﺁﻥ ﺧﺴﺘﻬﺪﻻﻥ ﻣﻰﺟﻮﺷﺪ‬ ‫ﻛﻮﻩ ﺍﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﺁﻥ ﺗﺸﻨﻬﻠﺒﺎﻥ ﻣﻰﮔﺮﻳﺪ‬

‫ﺁﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﺑﻰﺧﺒﺮ ﺗﻴﺮﻩ ﺩﺭﻭﻥ‬
‫ﻛﻪ ﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﻧﻜﺸﺪ ﺁﻩ ﻭ ﺯ ﻏﻢ ﻧﺨﺮﻭﺷﺪ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺻﻠﻴﺎﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻬﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ‬
‫ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺑﻦ ﺍﻟﻴﺎﺱ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻴﺎﺭﺍﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺯ ﺍﺑﺮ ﻗﻬﺮ ﻏﻀﺐ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮﻗﻰ ﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺧﺠﻠﺰﺩﻩ ﮔﺮﺩ ﺁﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﻧﮕﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ‬
‫ﺭﺋﻴﺲ ﺁﻥ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻮﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻮﺩ ﻳﻜﻰ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺻﻔﻴﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﺭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺷﺮﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺷﻬﺮ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻭ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺭﺍ ﺍﺩﻋﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ‬
‫ﺟﻨﮓ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﻏﻮﻏﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻟﺸﮕﺮ ﺷﻤﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﮔﺸﺘﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺣﻠﺐ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺣﻠﺐ‬
‫ﻛﻮﻫﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﻯ ﺁﻥ ﻛﻮﻩ ﺩﻫﻰ ﺁﺑﺎﺩﺍﻥ ﺑﺎ ﺣﺼﺎﺭ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﻤﻮﺭﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺣﺎﻻ ﻧﻴﺰ ﻣﻌﻤﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ‬
‫ﺟﺎ ﻛﻮ ﺗﻮﺍﻟﻰ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺣﺼﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﻬﺘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺮﻳﺮ ﻣﻰﺑﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻯ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺠﺎﺯ ﻭ ﻋﺮﺍﻕ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺑﻪ ﻧﺎﺯﻛﻰ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺎﻯ ﻛﻮﻩ ﻛﻪ ﻋﻠﻒ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﻛﻨﻴﺰﻛﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺯﻳﺒﺎﺭﻭﻯ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺩﺭ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻼﺣﺖ ﻟﻴﻠﻰ ﺩﻭﺭﺍﻥ‪.‬‬
‫ﺩﻭ ﮔﻴﺴﻮ ﭼﻮﻥ ﻛﻤﻨﺪ ﺗﺎﺏ ﺩﺍﺩﻩ‬ ‫ﺩﻭ ﺷﻜﺮ ﭼﻮﻥ ﻋﻘﻴﻖ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻩ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺒﺐ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺻﺪ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺑﺎ‬
‫ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻑ ﺯﻓﺎﻑ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺸﺮﻑ ﮔﺸﺖ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ‬
‫ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ﭼﻬﻞ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺧﻂ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺩﻩ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﻣﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﻳﻜﺘﺎ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﺑﻰ ﻫﻤﺘﺎ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺯﻯ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺷﻴﺮﻳﻦ‬
‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻳﺒﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻋﺠﻴﺐ ﺭﻭﻯ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻬﺎﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺭﺍ ﻣﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﻭﻯ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﭼﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺑﺮ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﻋﻴﺒﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺸﺎﺩ ﻭ ﺧﻠﻌﺘﻰ ﻧﻔﻴﺲ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﺩﺭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻛﻨﻴﺰﻙ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﻧﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻯ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺁﺯﺍﺩﻛﺮﺩﻩ ﺗﻮ ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻗﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻋﺎ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﻣﻰﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﻯ ﻛﻮﻩ ﻣﻨﺰﻝ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻪ‬
‫ﻓﺮﺍﺧﻮﺭ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻧﭙﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺵ ﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﻣﺮﺻﻊ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺪﻭ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ‬
‫ﻭﻯ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻗﺮﻳﻪ ﺑﺮﻭﺩ ﻏﺮﺿﺶ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﭘﻴﺮﺍﻳﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﻯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺑﻬﺎﻯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﻰﺑﺎﻓﻨﺪ ﺑﺨﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺗﻮ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻭ ﻛﺴﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮﻯ ﻧﻤﻰﮔﻴﺮﺩ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺩﻟﺖ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻮﻩ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ‬
‫ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭ ﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺳﻰ ﺍﺯ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻛﻮﻓﺖ ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺲ ﺣﺼﺎﺭ‬
‫ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻛﻮﺑﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﻮﻳﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ‪ ،‬ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﮕﺸﺎﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻯ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺯ ﻋﺰﻳﺰ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻭﻝ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺪﻡ ﻣﻮﺳﻰ ﻭ‬
‫ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻋﻠﻰ ﻧﺒﻴﻨﺎ ﻭ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﺳﺮﻫﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺭﻳﺰﺍﻥ ﻭ ﺁﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺛﺮ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻭ‬
‫ﻋﻼﻣﺖ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﺯ ﺻﻔﺤﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪﺍﻥ ﺑﻨﻰ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻥ ﺭﺏ ﺟﻠﻴﻞ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ‬
‫ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺼﻴﺒﺘﺰﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺯ ﺳﺒﺐ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻬﺎﻯ ﻛﻪ‬
‫ﺳﺒﻂ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﺧﺮﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻭ ﺷﻬﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﺶ‬
‫ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻫﺎﻧﺪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﺪﻭ‬
‫ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﻴﻢ ﺍﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﺣﻘﺴﺖ ﻭ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻓﺮﺍﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻣﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻭﻯ ﮔﺮﻭﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻳﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺪﻭ ﻧﮕﺮﻭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﺟﺎﻯ ﺍﻭ ﺩﻭﺯﺥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺲ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻴﺰﺍﺭ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﻧﺸﺎﻧﻬﺎﻯ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻋﻼﻣﺘﻰ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﻓﺘﺤﻰ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺮﻭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﺳﻰ ﻛﻨﻴﺰﻛﻰ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﻛﻪ ﺁﺯﺍﺩﻛﺮﺩﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺴﺖ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﻭﻯ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺯﻭﺟﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﺁﻯ ﻭ‬
‫ﻧﺰﺩ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭ ﻭ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﻼﻡ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺷﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﻣﺪﻡ ﻭ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻓﺮﻭ ﻛﻮﻓﺘﻰ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺳﺖ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺣﻼﻝ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻮﺩ ﺭﺿﺎ ﻣﻰﺩﻫﻰ ﻛﻪ ﺯﻭﺟﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﻭﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﻮﻯ ﻭ‬
‫ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺁﻣﺪﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺼﻪ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﺘﺤﻴﺮ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺑﻨﺎﺕ ﻭ ﺍﺧﻮﺍﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﺭﺍ ﻣﻮﺳﻰ ﻭﺍﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﻀﺎ‬
‫ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﻮﻩ ﻃﻠﻮﻉ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻣﻌﻤﻮﺭﻩ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺭﺍﻳﺖ ﺑﻴﻀﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻛﻒ ﻣﻮﺳﻰ‬ ‫ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻛﻮﻩ ﺷﺮﻕ ﮔﺸﺖ ﻫﻮﻳﺪﺍ‬

‫]‪ 11:07:52 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/020.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻡ ﺭﺷﻮﺕ ﺑﻪ ﻣﻮﻛﻼﻥ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﺭﺩ ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻳﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺗﻴﻦ ﺣﺠﺮﺍﺕ ﻋﺼﻤﺖ ﻭ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺟﺎﻣﻪ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﺑﻪ ﺷﺮﻑ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﻌﺰﺯ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻭﺭ ﺳﻼﻡ ﻣﻮﺳﻰ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﺣﺰﻳﻦ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺳﻼﻡ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺩ ﻋﺰﻳﺰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ‬
‫ﺧﺪﻣﺘﻰ ﺑﻔﺮﻣﺎﻯ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺭﺿﺎﻯ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻳﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻻﻳﻖ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﭼﻮﻥ ﺍﺳﻼﻡ‬
‫ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻯ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻦ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻯ ﺟﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍﺿﻰ‬
‫ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻼﻡ ﺩﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩﻯ ﺭﺿﺎﻯ ﻣﻦ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻰ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻦ ﻣﺤﺸﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺷﺪ ﺁﻥ‬
‫ﮔﻪ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﺭﺿﺎﻯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻋﺰﻳﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﻯ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻦ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻧﺪ‬
‫ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻫﻞ ﻗﻠﻌﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮ ﺫﺭﻫﺎﻯ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻋﺎﻟﻤﺘﺎﺏ ﮔﺸﺖ‬ ‫ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻫﻞ ﻧﺒﻰ ﭼﻮﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﻨﻮﻕ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻛﺲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﻣﻮﻛﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﺒﻰ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﺨﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻤﻰﺁﻣﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﺪﺍﻳﻰ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺯﺑﺮ ﮔﺮﺩﺩ ﻧﮕﺎﻩ‬
‫ﻛﺮﺩﻡ ﻣﺮﺩﻯ ﺳﻔﻴﺪ ﺟﺎﻣﻪ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﺑﻠﻨﺪﺑﺎﻻﻯ ﮔﻨﺪﻣﮕﻮﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻗﻰ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﻭ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ‬
‫ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺴﺘﺎﻧﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻧﻬﻢ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻮﻛﻼﻥ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺍﭘﻴﺶ ﺷﺪﻡ ﻳﻜﻰ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﻣﻦ‬
‫ﺯﺩ ﻛﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﻣﻜﻦ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﻭ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﺻﻔﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺣﺒﻴﺐ ﺧﺪﺍ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﻌﺮﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻨﻮﺩﻡ‬
‫ﻛﻪ ﻧﻮﺡ ﻧﺠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻠﻴﻞ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻭ ﺍﺳﺤﻖ ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎﻯ ﻛﺮﺍﻡ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ‬
‫ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴﺪ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺘﺤﻴﺔ ﻭ ﺍﻟﺜﻨﺎ ﺑﺎ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻛﺒﺎﺭ ﻭ ﺣﻴﺪﺭ ﻛﺮﺍﺭ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﻃﻴﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﮔﻴﺴﻮﺍﻥ ﺑﺎﺯ‬
‫ﻛﺮﺩﻩ ﻧﺰﻭﻝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻳﻚ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﭘﺲ ﻛﺮﺳﻰ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻋﺮﺵ ﻋﻈﻴﻢ ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻴﺪ‬
‫ﺭﺅﻭﻑ ﺭﺣﻴﻢ‬
‫ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﭘﺎﻛﺶ‬ ‫ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺎﻓﺮﻳﻨﺶ ﻫﺴﺖ ﺧﺎﻛﺶ‬
‫ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﺮﺳﻰ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﭘﺲ ﻓﺮﺷﺘﻬﺎﻯ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﻭ ﻋﻤﻮﺩﻯ ﺍﺯ‬
‫ﺁﺗﺶ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻢ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﻪ‬
‫ﺍﻛﺮﺍﻩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻣﻦ ﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻊ ﺁﻥ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ‬
‫ﺳﻠﻢ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺪﺍﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺪﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻧﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﺍﺛﺮﻯ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺁﻥ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺗﻮﺩﻩ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻮﻥ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺷﺪ ﺷﻤﺮ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﻨﻮﻕ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻴﻤﻪ ﺭﻭﻯ ﺍﻭ ﺳﻴﺎﻫﺴﺖ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﻨﻮﻕ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻳﺪﻩ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺁﻫﻰ ﺑﻜﺮﺩ ﻭ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺯﻫﺮﻩ ﺍﻭ ﺗﺮﻗﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ‬
‫ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﭘﺲ ﺭﻓﺘﻦ ﺷﺘﺎﺏ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ‬ ‫ﺩﮔﺮﺑﺎﺭﻩ ﺳﻔﺮ ﺭﺍ ﺳﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ‬

‫ﺍﺑﻮﺳﻌﻴﺪ ﺩﻣﺸﻘﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﻣﻰﺑﺮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ‬
‫ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺧﺒﺮﻯ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺴﺒﺐ ﺑﻦ ﻗﻌﻘﺎﻉ ﺧﺰﺍﻋﻰ ﻟﺸﮕﺮﻯ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺒﻴﺨﻮﻥ ﺁﺭﺩ ﻭ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺳﺘﺎﻧﺪ‬
‫ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﺭﻓﺘﻨﺪ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﻳﺮﻯ ﻣﺤﻜﻢ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺭﺃﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﻳﺮ ﺭﺍ ﭘﻨﺎﻩ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺷﺒﻴﺨﻮﻥ ﺁﺭﺩ ﻛﺎﺭﻯ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺷﻤﺮ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﺩ ﭘﻴﺮﻯ‬
‫ﻛﻪ ﺳﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﺍﻫﻞ ﺩﻳﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﺑﺎﻡ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻟﺸﮕﺮﻯ ﺩﻳﺪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺩﻳﺮ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺷﻤﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻰﺯﺩ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻴﺪ ﺷﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﻣﻰﺭﻭﻳﻢ ﭘﻴﺮ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻬﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺎﻡ ﺷﺪﻫﺎﻳﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭ ﻋﺮﺍﻕ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺎ ﻳﺰﻳﺪ ﻳﺎﻏﻰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﺮﺏ ﻭﻯ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻥ‬
‫ﻭﻯ ﻛﺸﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﻛﺮﺩﻫﺎﻳﻢ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﻭﻳﻢ ﭘﻴﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺳﺮﻫﺎ‬
‫ﺩﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮ ﻣﻬﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺪﺍﻣﺴﺖ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻫﻴﺒﺘﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺮ‬
‫ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﺮﺩ ﺩﻳﺮ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﺁﻣﺪﻫﺎﻳﺪ ﺷﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻨﻴﺪﻫﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺷﺒﻴﺨﻮﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺳﺮﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﺳﺘﺎﻧﻨﺪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺩﻳﺮ ﺗﻮ ﺁﺋﻴﻢ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺩﻳﺮ ﻣﻦ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ‬
‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺳﺮﻫﺎ ﻭ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﺭﻳﺪ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺩﻳﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺁﺗﺸﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﻓﺮﻭﺯﻳﺪ ﻭ ﻫﺸﻴﺎﺭ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭ‬
‫ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺷﺒﻴﺨﻮﻥ ﺍﻳﻤﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺴﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺮ ﺩﺳﺘﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ‬
‫ﺷﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﭘﺲ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻗﻰ ﻣﺴﺘﺤﻜﻢ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻗﻔﻞ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ‬
‫ﻟﺸﮕﺮﻳﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﻪ ﺩﻳﺮ ﺩﺭﺁﺋﻴﺪ ﻭ ﺷﺐ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻗﻀﻴﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﻨﻮﻕ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‬
‫ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﺮ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻬﺎﻯ ﻣﻀﺒﻮﻁ ﻛﺮﺩﻩ ﻗﻔﻞ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻳﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ‬
‫ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺮ ﺩﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻧﻴﻜﻮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺭﺍ ﺩﺭ‬
‫ﺧﺎﻧﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ‬
‫ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺩﺭ ﺍﻭﺳﺖ ﺑﻰ ﺷﻤﻊ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﭘﻴﺮ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺷﻨﻰ ﺍﺯ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻗﻀﺎ‬
‫ﺭﺍ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻬﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﭘﻴﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ‬
‫ﺭﻭﺷﻨﻰ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺪﻯ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺩﻳﺪﻩ ﺗﺎﺏ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻰ‪.‬‬
‫ﺗﺎﺏ ﺍﺷﻌﻪ ﻟﻤﻌﺎﺕ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ‬ ‫ﺩﺭﺩﺍ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ‬

‫ﮔﻮ ﻋﻘﻞ ﺩﻡ ﻣﺰﻥ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺠﺎﻝ ﺗﻮ‬ ‫ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺑﺎﺭﻗﻪ ﻧﻮﺭ ﺍﻭ ﻇﻬﻮﺭ‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻏﻠﺒﻪ ﻧﻮﺭﺍﻧﻴﺖ ﺳﻘﻒ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﻭ ﻋﻤﺎﺭﻯ ﻧﺎﺯﻝ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﺧﻮﺑﺮﻭﻳﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ‬
‫ﻃﺮﻗﻮﺍ ﺭﺍﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﺭﺍﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﻳﻌﻨﻰ ﺣﻮﺍ ﺻﻔﻴﺔ ﺍﷲ‬
‫ﻃﺮﻗﻮﺍ ّ‬
‫ﻛﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺭﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺎﻧﺴﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻧﺪﺍ ﻣﻰﺯﺩ ﻛﻪ ّ‬
‫ﺭﺍ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺣﺮﻡ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺧﻠﻴﻞ ﺍﷲ ﺳﺎﺭﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺳﺤﻖ ﻭ ﻫﺎﺟﺮ ﻭﺍﻟﺪﻩ ﺍﺳﻤﻌﻴﻞ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁﻧﮕﻪ ﺭﺍﺣﻴﻞ ﻣﺎﺩﺭ ﻳﻮﺳﻒ ﻭ‬
‫ﺻﻔﻮﺭﺍ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﻌﻴﺐ ﻭ ﻛﻠﺜﻮﻡ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻮﺳﻰ ﻭ ﺁﺳﻴﻪ ﺯﻥ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺩﻏﺎ ﻭ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻰ ﻧﺒﻴﻨﺎ ﻭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬
‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺧﺮﻭﺷﻰ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﻤﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻛﺒﺮﻯ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﺯﻭﺍﺝ ﻃﺎﻫﺮﺍﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ‬
‫ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﺰﻭﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻳﻚ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻧﺎﮔﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻋﻈﻴﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ‬
‫ﻋﻤﺎﺭﻯ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﭘﻴﺮ ﺗﺮﺳﺎ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﭘﻴﺮ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﺣﻴﺮﺕ‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻰ ﺧﻮﺩ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﺣﺠﺎﺑﻰ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻧﻈﺮ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﻤﻰﺩﻳﺪ ﻭﻟﻰ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻴﻚ ﺍﻯ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺍﻯ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻬﻤﻮﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺍﻯ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻐﻤﻮﻡ‬
‫ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺍﻯ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻣﻦ ﻏﻢ ﻣﺨﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﺼﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﺎﻧﻢ ﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﻏﺼﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ‬
‫ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﻴﺘﻰ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻓﺮﻭﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺧﺎﺗﻮﻧﺎﻥ‬
‫ﺗﺘﻖ ﻋﺼﻤﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﺯ ﻓﺤﻮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ‪:‬‬
‫ﭼﺸﻢ ﭘﺮﻭﻳﻦ ﺑﺮ ﺳﺤﺎﺏ ﻗﻄﺮﻩ ﺯﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺍﺑﺮ ﻧﻴﺴﺎﻥ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻓﺨﺮ ﺯﻣﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﻛﺎﺷﻜﻰ ﺻﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺍ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺷﺐ ﻛﻮ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺸﮕﻴﻦ ﺭﺳﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﺭﺷﺘﻪ ﻣﻮﻯ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ‬

‫ﺩﻳﺪﻩ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﺗﺎ ﺑﺮ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ ﻣﺼﺮﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺟﺎﻣﻪ ﭘﺮﺧﻮﻥ ﺷﺪ ﻛﺠﺎ‬

‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺩﻟﻰ ﻛﻮﻩ ﺍﺯ ﺣﺰﻥ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﻛﻮﻩ ﺭﺍ ﮔﺮ ﮔﻮﺵ ﺑﻮﺩﻯ ﺗﺎ ﺷﻨﻴﺪﻯ ﻧﺎﻟﻬﺎﻡ‬

‫ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﻫﻦ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ‬ ‫ﻃﻞ ﺧﺮﺩ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﺷﺪ ﺁﺏ ﻛﻮ‬
‫ﭘﻴﺮ ﺗﺮﺳﺎ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﻫﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﻤﺎﺭﻯﻫﺎ ﻭ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﺁﻥ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﻧﺪﻳﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻭﻳﺪ ﻗﻔﻠﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻣﺪﺑﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻗﻔﻞ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﺩ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺻﻨﺪﻭﻕ‬
‫ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻏﻠﻄﻴﺪﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﭘﺲ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺸﻚ ﻭ ﮔﻼﺏ ﺑﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﻭ ﺷﻤﻊ‬
‫ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮﻯ ﺍﺩﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺮ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﺮ ﺳﺮﻭﺍﻥ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﻭ ﺍﻯ ﻣﻬﺘﺮ ﻣﻬﺘﺮﺍﻥ ﺑﻨﻰ ﺁﺩﻡ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻰﺑﺮﻡ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﻛﻪ ﻭﺻﻒ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﻳﺪﻫﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺧﻮﺍﻧﺪﻫﺎﻡ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻩ ﻭ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﺤﺮﻣﺎﻥ ﺳﺮﺍﺩﻗﺎﺕ ﻋﺼﻤﺖ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ‬
‫ﺗﻮ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﺗﻮﻧﺎﻥ ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩ ﻧﺒﻮﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺯﺍﺭﻯ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ؟‬
‫ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﻴﺮ ﺍﻧﺎ ﺍﻟﻤﻈﻠﻮﻡ ﻣﻦ ﺳﺘﻤﺮﺳﻴﺪﻫﺎﻡ ﺍﻧﺎ‬
‫ﺍﻟﻤﻐﻤﻮﻡ ﻣﻦ ﻏﻢ ﺩﻳﺪﻫﺎﻡ ﺍﻧﺎ ﺍﻟﻤﻬﻤﻮﻡ ﻣﻦ ﻣﺤﻨﺖ ﻛﺸﻴﺪﻫﺎﻡ ﺍﻧﺎ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻫﺎﻡ ﺍﻧﺎ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺁﻭﺍﺭﻩ‬
‫ﮔﺸﺘﻬﺎﻡ‪.‬‬
‫ﻣﻨﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻰﺩﻟﻰ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻰ‬
‫ﻧﻪ ﻳﺎﺭﻯ ﻧﻪ ﻛﺎﺭﻯ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﻧﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻳﺎﺭﻯ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻛﺲ ﺍﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﺍﺳﻴﺮﻯ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺷﻬﻴﺪﻯ ﺣﺰﻳﻨﻰ‬
‫ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺯﺩﻧﻰ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻛﻦ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﻴﺮ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺣﺴﺐ ﻭ ﻧﺴﺐ ﻣﻰﭘﺮﺳﻰ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻭ‬
‫ﺗﻌﺐ ﺳﻮﺍﻝ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻧﺴﺐ ﻣﻰﭘﺮﺳﻰ ﺍﻧﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﻨﺒﻰ ﺍﻟﻤﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻫﺎﻡ ﺍﻧﺎ‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﺑﻦ ﺍﻟﻮﻟﻰ ﺍﻟﻤﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﻭﻟﻰ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻫﺎﻡ‪.‬‬

‫ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﺎﻳﻢ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻮﺭ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﺼﻄﻔﺎﻳﻢ‬

‫ﺑﮕﺰﻳﺪﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺪﺍﻳﻢ‬ ‫ﺳﺮﺩﻓﺘﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺷﺮﻋﻢ‬

‫ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺑﻼﻳﻢ‬ ‫ﻧﻰ ﻧﻰ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺮ ﺩﻳﺮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻣﺮﻳﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺗﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺟﺎﻣﻬﻬﺎ ﺑﺪﺭﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﭘﻴﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺯﻧﺎﺭﻫﺎ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﻠﻤﻪ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﻳﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ‬
‫ﺷﺒﻴﺨﻮﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻟﺸﮕﺮ ﺯﻧﻴﻢ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻛﺴﺎﻥ ﺩﻭﻥ ﻭ ﻣﺪﺑﺮﺍﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺧﺎﻟﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺟﺰﺍﻛﻢ ﺍﷲ ﺧﻴﺮﺍ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺟﺰﺍﻯ ﺧﻴﺮ ﺩﻫﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺳﺰﺍﻯ‬
‫ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺟﺰﺍﺷﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺯﺍﺭﻯ ﺯﺍﺭ‬ ‫ﻇﺎﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺮﺩﮔﺎﺭ ﺳﭙﺎﺭ‬
‫ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺷﺪ ﺳﺮﻫﺎ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻋﺴﻘﻼﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻃﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻋﺴﻘﻼﻥ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻋﺴﻘﻼﻧﻰ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﺍﻯ ﺷﺎﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻟﺸﮕﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ‬
‫ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺁﺋﻴﻦ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻄﺮﺑﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺮﻭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﻏﺮﻓﻪ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ‬
‫ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺧﻤﺮ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﺎﺩﻯ ﻭ ﻧﺸﺎﻁ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﮔﺮﺩ ﺷﻬﺮ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺯﺭﻳﺮ ﺧﺰﺍﻋﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻋﺴﻘﻼﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻃﺮﺏ ﻭ ﺑﻬﺠﺖ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﻰﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩ‬
‫ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﻛﺴﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﺳﺘﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺳﺒﺐ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺮﺕ ﻭ ﻓﺮﺡ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻥ ﻛﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ‬
‫ﻏﺮﻳﺒﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ‪ ،‬ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺩﻳﺪﻡ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺁﻥ ﻛﺲ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﻳﺰﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﺍﻕ ﻋﻠﻢ ﻳﺎﻏﻰﮔﺮﻯ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﺳﻢ ﻣﻄﺎﻭﻋﺖ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺷﺘﻪ‬
‫ﺍﻣﺮﺍﻯ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻋﻈﻤﺎﻯ ﻛﻮﻓﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﺮﺩ ﺷﻬﺮ ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺍﻳﻦ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﺩﺝ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ ﺯﺭﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﺸﺮﻙ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻰ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ‬
‫ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻐﻰﺍﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻫﺎﻧﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻳﺰﻳﺪ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻩ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻬﺘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮﻡ ﺍﺯ ﻳﺰﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺯﺭﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻬﺘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻩ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﻭﻯ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺣﺴﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﻳﺰﻳﺪ ﺻﻠﺢ ﻛﺮﺩ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻭ ﭼﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺧﺘﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ‪.‬‬
‫ﺯﺭﻳﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺩﻟﺶ ﺑﺮﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻫﻮﺩﺟﻬﺎ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﮔﺸﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﻮﺍﻥ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺩﻯ ﻏﺮﻳﺒﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﺧﻨﺪﺍﻧﻨﺪ ﺗﻮ‬
‫ﭼﺮﺍ ﮔﺮﻳﺎﻧﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﺍﻯ ﻛﺎﺷﻜﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻯ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻜﺮﺩﻣﻰ ﺩﺭﻳﻐﺎ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺭﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻭ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ ﻭ ﺭﻧﺠﻮﺭﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﻛﺎﺭﻯ ﻛﺮﺩﻣﻰ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻛﻪ‬
‫ﺍﺛﺮ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪﻯ‪.‬‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺭﻭﻡ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﻡ‬ ‫ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ﭼﻪ ﺳﺎﺯﻡ ﻛﻪ ﺍﺳﻴﺮ ﻭ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﻡ‬

‫ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻏﻢ ﺑﮕﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﺪﻟﻰ ﺑﺨﻨﺪﻡ‬ ‫ﺳﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻟﺐ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﺸﺖ ﺑﺴﺘﻪ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻮﻯ ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﻣﻰﺷﻨﻮﻡ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺰﺍﻯ ﺧﻴﺮ ﺩﻫﺎﺩ‬
‫ﺯﺭﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺨﺪﻭﻣﺰﺍﺩﻩ ﻣﺮﺍ ﻛﺎﺭﻯ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻫﺴﺖ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﺎﻯ ﺗﺎ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺷﺮﻑ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎﻯ ﺁﺭﻡ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺣﻜﻢ ﻛﻨﻰ ﭼﺎﻛﺮﻳﻢ ﻭ ﺧﺪﻣﺘﻜﺎﺭ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻔﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﺍﺯ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺭﻭﺩ ﺗﺎ‬
‫ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﻣﺎﺩﺭ ﺣﺠﺎﺏ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﺯﺭﻳﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﺲ ﺑﺪﺍﺩ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﺳﺐ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﺯﺭﻳﺮ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻯ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗﻰ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﺭ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ‬
‫ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺩﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺟﺒﻪ ﻭ ﻓﺮﺟﻰ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻬﺎﻯ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ‬
‫ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺁﻣﺪ ﺯﺭﻳﺮ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺷﻤﺮ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻰ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﻧﻌﺮﻫﺰﻧﺎﻥ ﻭ ﺷﺎﺩﻯﻛﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﻏﻴﺮﺕ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺣﻤﻴﺖ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺯﺭﻳﺮ ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﻋﻨﺎﻥ ﻣﺮﻛﺐ ﺷﻤﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻟﻌﻴﻦ ﭘﺮﻛﻴﻦ ﻭ ﺍﻯ ﻣﺪﺑﺮ‬
‫ﺑﻰﺩﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻛﻬﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻧﺸﺎﻧﺪﻫﺎﻯ ﺩﺳﺘﻬﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎﺩ ﻭ‬
‫ﺩﻳﺪﻫﻬﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻛﻨﺪﻩ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺷﻤﺎ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺩﻟﻬﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ‪.‬‬

‫ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﺑﻰﻧﻮﺭ ﺑﺎﺩﺍ‬

‫ﺩﻝ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺣﻖ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﺑﺎﺩﺍ‬

‫ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺟﺎﻯ ﺟﺰ ﺳﺠﻴﻦ ﻣﺒﺎﺩﺍ‬

‫ﺯ ﺣﻖ ﻟﻌﻨﺖ ﻭ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﺒﺎﺩﺍ‬
‫ﺷﻤﺮ ﻟﻌﻴﻦ ﻧﻌﺮﻩ ﺑﺮ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻰﺍﺩﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﻭ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﺳﻨﮓ ﻭ‬
‫ﺧﺸﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻭﻯ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺯﺧﻢ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺷﺪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﺮﺩ ﺍﻭ‬
‫ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺒﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﺭﻳﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﻳﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻣﺸﻬﺪﻯ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ‬
‫ﻋﺴﻘﻼﻥ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻋﻠﻰ ﻧﺒﻴﻨﺎ ﻭ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻘﺪﺱ‬
‫ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺯﺭﻳﺮ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻭ ﻛﻮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﺩﻳﺪ ﺳﺮﻫﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ‬
‫ﺟﺎﻣﻬﻬﺎ ﭼﺎﻙ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﻴﻨﻬﻬﺎ ﺧﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺯﺭﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺘﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻃﺮﺑﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺩﺭ ﺷﻐﺐ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻋﺸﺮﺗﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻋﺴﺮﺕ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺗﻬﻨﻴﺘﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﺩﻯ‬
‫ﺧﺎﺭﺟﻴﺎﻧﺴﺖ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺭﻭ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ‬
‫ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻧﻤﺎﻯ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﻯ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺍﺯ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﻮﺧﺘﻬﺎﻯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺧﺘﮕﺎﻥ ﻣﺤﻨﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﺯ‪.‬‬
‫ﻛﺎﺣﻮﺍﻝ ﺩﻝ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺩﺍﻧﺪ‬ ‫ﺍﻯ ﺷﻤﻊ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﻳﻴﻢ‬
‫ﺯﺭﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﺷﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺣﻴﻠﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﻑ ﻣﻌﺎﻧﺪﺍﻥ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺸﻬﺪ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﭘﺲ ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺘﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﺎﺳﻒ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺷﻜﻰ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﻰﺑﻮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﻧﺜﺎﺭ ﺷﻬﺪﺍ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻳﺎ‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺯ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﺯﺭﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺯﺭﻳﺮ ﻣﺎﻟﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺳﻼﺡ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﺻﺪ ﻭ ﺩﻩ ﺗﻦ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﺮﻭﺝ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻄﻴﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺩﺍﺭﻭﻏﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺼﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﻋﻠﻰ ﺣﺪﻩ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ‬
‫ﺁﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﻭ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺭﺳﻴﺪ ﺣﻜﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺁﺋﻴﻦ ﺑﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻛﻨﺰ ﺍﻟﻐﺮﺍﻳﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﺑﻮﺍﻟﻌﺒﺎﺱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻬﻞ ﺳﺎﻋﺪﻯ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﻭﻻﻳﺖ ﺷﺎﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ‬
‫ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺩﻣﺸﻖ ﺑﺪﻫﻰ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﺎﺩﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻫﻞ ﻣﻰﺯﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻋﻴﺪﻯ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺭﺍﻯ‬
‫ﻋﻴﺪﻫﺎﻯ ﻣﻘﺮﺭ ﺍﺯ ﻳﻜﻰ ﺣﺎﻝ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺷﻴﺦ ﻣﮕﺮ ﺍﻋﺮﺍﺑﺌﻰ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﺳﻬﻞ ﺳﺎﻋﺪﻯﺍﻡ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺁﻩ‬
‫ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺠﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻧﻤﻰﺑﺎﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ‬
‫ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻫﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻧﻤﻰﺑﺮﺩ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻛﺪﺍﻡ ﻣﺎﺗﻤﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻯ؟‬

‫ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺒﻬﻪ ﺍﻛﻠﻴﻞ ﻣﺮﺻﻊ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺗﺮﻙ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﻣﺎﺗﻢ ﺁﻥ ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺯﻫﺮﻩ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﭼﻨﮓ ﮔﻴﺴﻮﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﺨﺮﺍﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺭﻭﺷﻨﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﻮﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻋﺮﺍﻕ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻳﺰﻳﺪ ﻫﺪﻳﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ‬
‫ﺷﺎﻡ ﻓﺮﺡ ﻭ ﺷﺎﺩﻯ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﻣﻰﺁﻭﺭﻧﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﺑﺎﺏ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﭘﺲ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺩﻭﻳﺪﻡ ﻭ‬
‫ﺑﺴﻰ ﺭﻧﺞ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻡ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﺳﺮﻯ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ‬
‫ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﻴﺮ ﭼﺮﺍ ﻣﻰﮔﺮﻳﻰ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﺍﻧﺖ ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺳﻜﻴﻨﻬﺎﻡ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻦ ﺯﻳﺎﺩﺕ ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﺎﺗﻮﻥ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻦ ﺳﻬﻞ ﺳﺎﻋﺪﻯﺍﻡ‬
‫ﺍﺯ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺗﻮ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺟﺘﻰ ﺩﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻗﻴﺎﻡ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰﻫﺪﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻯ ﺗﺎ ﺳﺮ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ‬
‫ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﺍﺑﺼﺎﺭ ﺷﺎﻣﻴﺎﻥ ﺑﺪﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺧﻠﻖ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﭘﺲ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺣﺎﻣﻞ ﺁﻥ‬
‫ﺳﺮ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﺎﺟﺘﻰ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﮔﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻰ ﭼﻬﺎﺭﺻﺪ ﺩﺭﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺭﺃﺱ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺯﺭ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺎﺯ ﺁﻳﻢ ﺍﺯ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﺸﺪ ﻭ‬
‫ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻬﺎﻯ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺏ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﺘﺼﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺛﻮﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﮔﺬﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﭘﻴﺮﻯ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺳﻔﻴﺪ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺯﻳﻨﺎﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻋﻮﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻮﺩﺟﻬﺎ ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻜﺮ ﻣﺮ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ‬
‫ﻓﺘﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻰ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭﻯ ﺑﺪﻭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﻴﺮ ﻗﺮﺁﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻫﺎﻯ؟ ﮔﻔﺖ ﺁﺭﻯ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ‬
‫ﺩﻳﺪﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﻗﻞ ﻻ ﺍﺳﺌﻠﻜﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﺟﺮﺍ ﺍﻻ ﺍﻟﻤﻮﺩﺓ ﻓﻰ ﺍﻟﻘﺮﺑﻰ ﭘﺲ ﻣﺎﺋﻴﻢ ﺁﻥ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﻛﻪ ﻣﻮﺩﺕ ﻣﺎ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﮔﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ‬
‫ﺷﻴﺦ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺖ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﺍﻧﻤﺎ ﻳﺮﻳﺪ ﺍﷲ ﻟﻴﺬﻫﺐ ﻋﻨﻜﻢ ﺍﻟﺮﺟﺲ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﺒﻴﺖ ﻭ ﻳﻄﻬﺮﻛﻢ ﺗﻄﻬﻴﺮﺍ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪﻫﺎﻡ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻣﺎﺋﻴﻢ ﺁﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻳﺖ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﻳﺎﻓﺘﻬﺎﻳﻢ ﭘﻴﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺁﻥ ﮔﻪ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻣﻌﺬﻭﺭ ﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻴﺪ ﭘﺲ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻬﮕﺎﻩ ﺩﻋﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻴﺰﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺗﻮﻻ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﻯ ﺷﺘﺮ ﺍﻣﺎﻡ‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻣﻰﻏﻠﻄﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻯ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﮔﺸﺘﻬﺎﻯ ﺟﺎﻧﻢ‬
‫ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺩﻋﺎﻯ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﺑﺎ ﻗﻀﺎﻯ ﻣﻠﻚ ﻗﺪﻳﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﻌﺮﻫﺎﻯ ﺯﺩ ﻭ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﺩ ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﺗﻴﻦ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﻛﻮﻯ ﻣﺤﺒﺖ ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﺩ‬

‫ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﺻﻠﺖ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺑﺪﺍﺩ‬

‫ﭼﻮﻥ ﺯ ﺳﺮ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪ‬
‫ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻭﻝ ﺭﻭﺯ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻮﺷﻚ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻮﺷﻚ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺮﺩﻫﻬﺎﻯ ﺯﻧﺒﻮﺭﻯ ﺩﺭﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﻭ ﺗﺨﺘﻰ ﺍﺯ ﺳﺎﺝ ﻭ ﻋﺎﺝ‬
‫ﻣﻮﺻﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺭ ﻭ ﺟﻮﺍﻫﺮ ﻣﻜﻠﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺻﻔﻪ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﺒﺎﻯ ﺭﻭﻣﻰ ﻭ ﺷﺸﺘﺮﻯ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻭ ﻛﺮﺳﻰﻫﺎ ﺑﺮ‬
‫ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺗﺨﺖ ﻭﺿﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﻣﺮﺍﻯ ﺷﺎﻡ ﺑﻌﻀﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺮ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺳﻴﺪ ﺣﻜﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪ‬
‫ﻭ ﺳﺮﻫﺎ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ ﺑﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻳﺰﻳﺪ ﺳﺮ ﻳﻚ ﻳﻚ ﺭﺍ‬
‫ﻣﻰﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺻﺎﺣﺐ ﺁﻥ ﺳﺮ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺳﺮﻭﺭﺍﻥ ﺩﻳﻦ ﺍﻃﻼﻉ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺷﻤﺮ ﻣﺮﺩ ﻏﺪﺍﺭ ﻭ ﭘﺮ ﺣﻴﻠﻬﺎﻯ ﺑﻮﺩ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺸﻴﺮ ﺍﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﺟﺰﻯ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺒﺎﻫﺎﺕ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺰﻳﺪ ﺻﻠﻪ ﻧﻴﻚ ﻃﻠﺐ ﻛﻦ ﻏﺮﺽ ﺷﻤﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﺰﺍﺝ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻛﻨﺪ‬
‫ﺑﺸﻴﺮ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺟﺰ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﻼء ﺭﻛﺎﺑﻰ ﻓﻀﺔ ﻭ ﺫﻫﺎﺑﺎ ﭘﺮ ﻛﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺯﺭ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ‬
‫ﺍﻧﻰ ﻗﺘﻠﺖ ﺍﻟﻤﻠﻚ ﺍﻟﻤﺤﺠﺒﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻜﺸﺘﻢ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻗﺘﻠﺖ ﺧﻴﺮ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﺍﻣﺎ ﻭ ﺍﺑﺎ ﺑﻜﺸﺘﻢ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺑﻴﺘﻰ ﭼﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺷﺮﻑ ﻧﺴﺐ ﻭ ﻛﺜﺮﺕ ﺣﺴﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻭ‬
‫ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﺧﺸﻢ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﮔﺮ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﻮﺻﻮﻑ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻌﻮﺕ ﻣﻨﻌﻮﺕ‬
‫ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻰ ﻭﺍﷲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺮﺳﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺭﺳﺎﻧﻢ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻮﺷﻚ ﺑﺮﺩﻩ‬
‫ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺑﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺸﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻩ ﺗﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻗﺘﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﻛﺘﺐ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻭﺍﷲ ﺍﻋﻠﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﺍﻯ ﻛﻮﻓﻪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﺸﺘﻴﺪ؟ ﺯﺣﺮ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﺷﻤﺮ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﺗﻜﻠﻢ ﻛﺮﺩﻩ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﻗﺮﺑﺎ ﻭ ﺷﻴﻌﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻟﺸﮕﺮﻯ ﮔﺮﺍﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻭ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﺗﻮ ﻭ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻳﻢ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﻜﺮﺩ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﺪﺗﻰ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﻭﻯ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﻭﻯ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻳﻢ‬
‫ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻳﻢ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻳﺰﻳﺪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻫﻴﭻ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ‬
‫ﻃﺸﺘﻰ ﺯﺭﻳﻦ ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﭼﻮﺑﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎ‬
‫ﻭ ﺛﻨﺎﻳﺎﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﭼﻪ ﻟﺐ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻧﻴﻜﻮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺣﻀﺎﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﻳﺰﻳﺪ ﺯﺩ ﻛﻪ‬
‫ﺩﻭﺭ ﺩﺍﺭ ﭼﻮﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺛﻨﺎﻳﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺩﻳﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻟﺒﻬﺎ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﭼﻮﺏ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺷﺎﺭﺕ ﻛﺠﺎ ﺭﻭﺍﺳﺖ‬ ‫ﺁﻥ ﻟﺐ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺩ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺭﺳﻮﻝ‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﺭ ﻃﺸﺖ ﺯﺭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻛﻰ ﺳﺰﺍﺳﺖ‬ ‫ﻭﺍﻥ ﺳﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﺒﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭﻃﻦ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻮﻳﺪ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﻗﻀﻴﺐ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻟﺐ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻛﺮﺩ‬
‫ﺳﻤﺮﺓ ﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻛﺒﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺳﻴﺪ ﺍﺑﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻗﻄﻊ ﺍﷲ ﻳﺪﻙ ﻳﺎ‬
‫ﻳﺰﻳﺪ ﺧﺪﺍﻯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ ﺍﻯ ﻳﺰﻳﺪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﭼﻮﺏ ﺑﺮ ﺟﺎﻳﻰ ﺯﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ‬
‫ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﻰﺯﺩ‪.‬‬
‫ﻳﺰﻳﺪ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻤﺮﻩ ﺣﺮﻣﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﺮﻑ ﺻﺤﺒﺖ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺎ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪﻯ ﮔﺮﺩﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻰﺯﺩﻡ ﺳﻤﺮﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻃﺮﻓﻪ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻰﻛﻨﻰ‬
‫ﻭ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻋﺰﻳﺰ ﺍﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰﺁﺭﻯ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺁﻥ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﺘﻨﻬﺎﻯ ﺣﺎﺩﺙ‬
‫ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺍﻻﻣﺮ ﺳﻤﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﺰﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺭﺍﺯﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺗﺎﺟﺮ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻳﺰﻳﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ‬
‫ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﻛﺴﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺮﺍﻕ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻧﺎﻡ ﻛﻨﺪ‬
‫ﻛﺎﺭﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻭ ﻣﺘﺎﺑﻌﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻬﻮﺩﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺷﺮﻳﻒ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ؟ ﻳﺰﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ ﺍﻭ ﺷﺮﻳﻒ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺑﻨﻰ‬
‫ﻫﺎﺷﻢ‪ .‬ﻳﻬﻮﺩﻯ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺴﻴﻦ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎﻡ ﭘﺪﺭﺵ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎﺩﺭﺵ ﭼﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺎﻃﻤﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺧﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‪ .‬ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻭﺍﻯ ﺑﺮ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻖ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻯ ﻳﺰﻳﺪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﭘﺸﺖ ﻭﺍﺳﻄﻨﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺟﻬﻮﺩﺍﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﻣﺮﺍ‬
‫ﺣﺮﻣﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﺩﺍﺭﻧﺪ ﻫﻨﻮﺯ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺮﺑﻰ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺮﺑﻰ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ‬ ‫ﺟﻮﺍﺏ ﭼﻴﺴﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﺳﻮﺍﻝ ﻛﻨﺪ‬

‫ﭼﻮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺑﻘﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﻯ ﻓﻨﺎ‬ ‫ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻦ ﻛﺮﺩﻳﺪ‬

‫ﺭﻭﺍ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﺪ ﺯ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺟﺰﺍﻯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺭﺍﻩ‬

‫ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﻗﻬﺮ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﺍﻯ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺫﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﺮﻧﺠﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺁﺯﺍﺭ ﺑﻪ ﺫﻣﻰ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻣﻦ ﺧﺼﻢ ﻭﻯ ﺑﺎﺷﻢ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩﻣﻰ ﺗﺎ ﺳﺮﺕ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﺑﻠﻪ‬
‫ﺑﻰﺑﺼﻴﺮﺕ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻬﻮﺩﻯ ﺧﺼﻤﻰ ﻛﻨﺪ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﺩ ﭼﻬﻬﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺪﺵ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﻣﺖ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﻣﺤﺸﺮ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻨﺖ ﺩﺭ ﺁﻭﻳﺰﺩ ﺁﺗﺶ ﻏﻀﺐ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﻌﺎﻝ‬
‫ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﻼﺩ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺑﺮﺟﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﻦ ﻣﻮﻻﻯ ﺗﻮﺍﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﭘﺎﻙ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ‬
‫ﺷﺪﻫﺎﻡ ﺍﺷﻬﺪ ﺍﻥ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﷲ ﻭ ﺍﺷﻬﺪ ﺍﻥ ﻣﺤﻤﺪﺍ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﺎ ﻭﻟﻰ ﺍﷲ ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻓﺮﺩﺍ ﭘﻴﺶ ﺟﺪﺕ ﺑﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﺩﻩ ﻳﺰﻳﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻣﻰﺷﻮﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺰﻳﺪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺎﺿﻠﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬
‫ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺁﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺍﻟﻤﺮء ﻣﻊ ﻣﻦ ﺍﺣﺒﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺯﻣﺮﻩ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﻛﺮﺑﻼ‬
‫ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺸﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺰﻳﺪ ﺣﻜﻢ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻧﻮﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺮﺳﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﻳﻠﭽﻰﮔﺮﻯ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻗﻴﺼﺮ ﺭﻭﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻬﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﺗﺤﻔﻬﻬﺎ ﻭ ﻫﺪﻳﻬﻬﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺩﺭ‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺁﻥ ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺁﻫﻰ ﺍﺯ ﺩﻝ ﭘﺮ ﺩﺭﺩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺰﻳﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺣﻴﺎﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻫﺪﻳﻬﺎﻯ ﺑﺮﻡ ﺍﺯ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺑﻮﻯ ﺧﻮﺵ ﻣﺎﻳﻠﺴﺖ ﻣﻦ ﺩﻭ ﻧﺎﻓﻪ ﻣﺸﻚ ﻭ ﻗﺪﺭﻯ ﻋﻨﺒﺮ ﺍﺷﻬﺐ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﻭﻯ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺭﺧﺴﺎﺭﺵ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺍ ﺭﻭﺷﻨﻰ‬
‫ﺑﻴﻔﺰﻭﺩ ﻭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻭ ﮔﺸﺖ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺁﻥ ﻋﻄﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺤﻘﺮ‬
‫ﻫﺪﻳﻬﺎﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻡ‪.‬‬
‫ﻋﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﻫﻨﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﻮﺭﻯ‬ ‫ﭘﺎﻯ ﻣﻠﺨﻰ ﻧﺰﺩ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻋﺒﺪﺍﻟﺸﻤﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﺒﺪﺍﻟﻮﻫﺎﺏ ﻧﺎﻡ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻰ ﻫﺪﻳﻪ ﺗﻮ‬
‫ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻢ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ‬
‫ﺍﺯ ﻳﻤﻦ ﻧﺎﻡ ﻧﻔﺴﺶ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺩﺍﺩ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﮋﺩﻩ ﺩﺍﺩ‬
‫ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﻡ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺩﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﭘﺴﺮ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ‬
‫ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺯﻳﺮ ﻣﻠﻚ ﺭﻭﻣﻢ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺩﺭ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻋﺰﻳﺰ ﻛﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭ‬
‫ﺣﺠﺮﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﻐﻞ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ‬
‫ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺩ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﺑﻜﺸﺪ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺟﺪﺍﻩ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻛﺸﺘﻰ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻫﻴﭽﻴﻚ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻗﻮﺕ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ‬
‫ﺯﻳﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺟﺪ ﻛﺸﺘﻰ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﻰ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺷﻤﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ‪ ،‬ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﺧﻄﻰ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ‬
‫ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﺯﻳﺎﺩﻫﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺧﻄﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﺩﺍﺩﻧﺪ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺗﺎﻣﻠﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺟﺪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﻂ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺪ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺧﻂ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺑﻮﺩ ﻭﻯ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺣﻀﺮﺕ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﺒﻴﺮﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺣﻜﻢ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﻂ ﻛﺪﺍﻡ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺍﺳﺖ؟‬
‫ﺳﻠﻤﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﺎﻣﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﻂ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﻝ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻠﻮﻝ‬
‫ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻂ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻏﺒﺎﺭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺣﺴﻦ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﻻﺟﺮﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺍﻯ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻳﺎﺭﻯ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻯ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺍﺳﻼﻡ ﻛﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﻦ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺣﻜﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﻣﻬﻤﻰ ﻛﻪ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻤﻰ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﺮﺍﺩﺭ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﭘﺪﺭ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻮﻉ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺿﻤﻴﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺎﻃﺮ‬
‫ﺍﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺭﺍ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭﻳﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻓﺎﻃﻤﻪ‬
‫ﺭﻓﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺧﻂ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻂ ﺍﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺎ ﺧﻂ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺟﺪ ﺑﺮﺩﻳﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻛﺮﺩ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻄﻬﺎﻯ ﻣﺎ ﺩﺭ‬
‫ﻧﮕﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺣﻜﻢ ﻛﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻬﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻝ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﻣﻠﻮﻝ‬
‫ﺷﻮﺩ ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﻨﻢ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻂ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﻓﺎﻣﺎ ﺩﺭ ﻋﻘﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﻔﺖ ﺩﺍﻧﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻧﺜﺎﺭ ﻛﻨﻢ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭼﻴﻨﻴﺪ ﺧﻂ ﻭﻯ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻭﻯ ﻛﺎﻣﻠﺘﺮ ﭘﺲ ﺁﻥ ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺸﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺳﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﺑﺮﭼﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺳﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺕ ﺑﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻭ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺮ ﺑﺎ ﻓﺮ ﺧﻮﺩ ﻳﻚ ﺩﺍﻧﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻴﻢ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻳﻚ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺮﭼﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﻝ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ‬
‫ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻠﻚ ﺟﻠﻴﻞ ﻳﻚ ﮔﻮﻫﺮ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻴﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺳﻪ ﮔﻮﻫﺮ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﺮﭼﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﺍﻯ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻓﻬﻢ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻭ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻭ ﺯﻫﺮﺍ ﻏﺒﺎﺭ ﻏﻢ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﻧﻤﻰﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻴﺰ‬
‫ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﻣﻠﻮﻝ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﻡ ﺷﻨﻴﺪﻫﺎﻡ ﻛﻪ ﻛﺴﺎﻥ ﺗﻮ ﻳﻚ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺭﺍ ﺯﻫﺮ ﺩﺍﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﺑﺖ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﭼﺸﺎﻧﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺟﮕﺮ ﺍﺯ ﺣﻠﻖ ﻭﻯ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭﺍﻯ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﻭ‬
‫ﻣﺘﺎﺑﻌﺎﻥ ﺗﻮ‪.‬‬

‫ﺍﻯ ﻧﺎﻛﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻣﺼﻄﻔﻰ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺭﻭﺍ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﺑﺮ ﺣﻠﻖ ﺗﺸﻨﻪ ﺷﻪ ﺩﻳﻦ ﺗﻴﻎ ﻛﻴﻦ ﻧﻬﻨﺪ‬
‫ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻧﻬﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺥ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﻏﺮﻳﻮ ﺍﺯ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﺒﺪﺍﻟﺸﻤﺲ! ﻣﻠﻚ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻰﺷﻮﺭﺍﻧﻰ ﻭ‬
‫ﺭﻋﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺏ ﻣﻰﺁﺭﻯ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﻮﻝ ﻗﻴﺼﺮﻯ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻡ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪﺍﻟﺸﻤﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺑﻰﺷﺮﻡ ﺗﻮ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺣﺮﻣﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﻗﻴﺼﺮ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﻣﻠﻚ ﺍﻛﺒﺮ ﻓﺮﻭ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻯ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﺎﻧﮓ‬
‫ﺑﺮ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻳﺪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺮ ﻧﻤﻮﺩ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﻭ ﺯﻳﻨﺐ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻨﺎﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺯﻳﻨﺐ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ‬
‫ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻭﺍﺟﺪﺍﻩ ﻭﺍ ﻣﺤﻤﺪﺍﻩ ﭘﺲ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺲ ﭘﺮﺩﻩ‬
‫ﻧﺸﺎﻧﺪﻫﺎﻯ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺧﻠﻖ ﺑﺪﺍﺷﺘﻬﺎﻯ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ‬
‫ﻣﻰﺁﻳﻰ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻛﺲ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﻳﻨﺐ ﻧﺎﻡ‬
‫ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻭ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺑﺎﺯ ﭘﺴﻴﻦ ﻭﻯ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﻳﺎﻓﺖ ﺩﺭ‬
‫ﺟﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻟﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺷﺪ ﭘﺲ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺰﻳﺪ‬
‫ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻧﺞ ﺍﻓﻜﻨﺪﻯ‪.‬‬
‫ﻳﺰﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺁﺭﻯ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪﻯ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﻇﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻥ ﺍﻟﻤﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻟﻜﺎﺫﺑﻮﻥ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﻋﺬﺍﺏ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ‬
‫ﻭ ﻳﻌﺬﺏ ﺍﻟﻤﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻭ ﺍﻟﻤﻨﺎﻓﻘﺎﺕ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻤﺪﺍﷲ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﺯ ﻛﺬﺏ ﻭ ﻧﻔﺎﻕ ﻣﺒﺮﺍ ﻭ ﻣﻌﺮﺍ ﺍﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺰﻳﺪ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺩﻙ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻭﻯ ﺭﺍ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﺻﻐﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻰ ﺍﻭﺳﻂ ﺑﻴﻤﺎﺭ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ﻳﺰﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺻﺒﻰ ﺗﻮ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮﻫﺎ ﺧﻄﺒﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﻨﺪ ﺧﻼﻓﺖ‬
‫ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺷﻜﺮ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺒﺮﻫﺎ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻧﺪ ﻳﺎ‬
‫ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺩﻳﻦ ﺟﻬﺎﺩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻳﺎ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﻟﻬﻰ ﺷﺮﻙ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ‬
‫ﻣﻬﻢ ﻣﺎ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻴﻌﻠﻢ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻇﻠﻤﻮﺍ ﺍﻯ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﻳﻨﻘﻠﺒﻮﻥ‪.‬‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭ ﺟﮕﺮ ﺍﺯ ﻫﻮﻝ ﺧﻮﻥ ﺑﻮﺩ‬

‫ﺣﻜﺎﻡ ﺭﺍ ﻟﻮﺍﻯ ﺍﻣﻞ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻧﻴﻰ ﺩﻭﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺩﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ‬
‫ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﭼﻮﻥ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻏﻀﺐ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺮﻫﻨﮕﻰ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺒﺮ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺁﺭ‪.‬‬
‫ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺩﺳﺖ ﻋﻠﻰ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﺑﺮﺟﺴﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮﺯﺍﺩﻩ ﻫﻨﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻛﻮﺩﻙ ﺑﺪﺍﺭ ﻭﺍﷲ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﺤﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻻ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺩﻙ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺖ‬
‫ﺭﺍ ﺍﻧﺸﺎ ﻛﺮﺩ‪:‬‬
‫ﺣﺴﻴﻨﻚ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻭ ﻧﺴﻠﻚ ﺿﺎﻳﻊ‬ ‫ﺍﻧﺎﺩﻳﻚ ﻳﺎ ﺟﺪﺍﻩ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ ﺍﻟﻤﺮﺳﻞ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻛﺮﺩ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻯ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﺗﻮﺍﻧﻰ ﺑﺎ ﻭﻯ ﻛﺸﺘﻰﮔﻴﺮﻯ؟‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﺎﺭ ﻛﺸﺘﻰ ﺳﻬﻞ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﻛﺎﺭﺩﻯ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ‬
‫ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻰ‪ .‬ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺛﻨﺎء ﻧﻘﺎﺭﻩ ﺷﺎﻡ ﻓﺮﻭ ﻛﻮﻓﺘﻨﺪ ﭘﺲ ﭘﺴﺮ ﻳﺰﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻧﻮﺑﺖ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻮﺑﺖ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺗﺎﻣﻞ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﺩﻫﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻘﺎﺭﻩ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺴﺖ ﻣﻮﺫﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﺎﻧﮓ‬
‫ﻧﻤﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﻳﻨﻚ ﻧﻮﺑﺖ ﺟﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﻧﻮﺍﺯﻧﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯﻩ‬
‫ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻩ ﻣﺸﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺍﻯ ﻓﺎﻧﻰ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯﻩ ﻧﻮﺑﺖ ﺍﻭﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺎ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻡ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎﻗﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﻀﺮﺏ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺳﻜﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺑﺮ ﻋﺰﺕ ﻭ‬
‫ﻛﺮﺍﻣﺖ ﺧﻄﺒﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺍﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻧﺎﻡ ﻛﺎﻳﻨﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﻡ ﻧﺎﻡ ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺩﻭﺭ ﺩﻭﺭ ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﭘﺴﺮ ﻳﺰﻳﺪ ﭘﻠﻴﺪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ‬
‫ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺒﺎﺣﺜﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺫﻛﺮ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﻣﻰﺍﻧﺠﺎﻣﺪ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺍﺑﻦ‬
‫ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻳﺰﻳﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺖ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺩﺭ ﺣﻖ ﻣﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻭ ﻛﺮﻳﻤﻪ ﻣﻮﺩﺕ ﺫﻯ ﺍﻟﻘﺮﺑﻰ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺎﺳﺖ ﻳﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺷﻤﺎ؟ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺭﻋﺸﻪ ﺑﺮ ﻳﺰﻳﺪ ﭘﻠﻴﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻴﺒﺘﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ‬
‫ﺑﺮ ﻭﻯ ﻃﺎﺭﻯ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺣﺎﺟﺘﻰ ﺑﺨﻮﺍﻩ ﺗﺎ ﺭﻭﺍ ﻛﻨﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﻜﺸﻢ ﻳﺰﻳﺪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻛﻮﻓﻪ‬
‫ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺧﻮﻟﻰ ﺑﻦ ﻳﺰﻳﺪ‪ .‬ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﻮ‬
‫ﻛﺸﺘﻰ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻟﻰ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺸﻴﺮ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﺷﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﻛﻪ‬
‫ﻛﺸﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺳﻨﺎﻥ ﺑﻦ ﺍﻧﺲ ﺍﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻰ ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺎﺩ ﻳﺰﻳﺪ ﺗﻨﺪ‬
‫ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺷﻤﺮ ﺫﻯﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺷﻤﺮ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻰ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻌﺎﺫ ﺍﷲ ﻳﺰﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻣﺘﻔﻘﺎﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻬﺎﻯ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ ﻳﺰﻳﺪ ﻣﺴﺘﻮﻟﻰ‬
‫ﺷﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺷﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮﺏ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ‬
‫ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﺑﮕﺸﻮﺩ ﻭ ﻟﺸﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺳﻼﺡ ﻭ ﻧﻔﻘﻪ ﻭ ﺧﻠﻌﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺮﺏ ﻛﻨﻴﺪ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺍ ﺍﻧﻔﻌﺎﻝ‬
‫ﻋﻈﻴﻢ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ‪ ،‬ﻛﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪﺍﻯ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺩ ﺁﻥ ﮔﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﺟﺖ‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻄﻠﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻩ ﺑﺎ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺷﻬﺪﺍ ﺗﺎ ﺑﺒﺮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻠﺤﻖ ﺳﺎﺯﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺣﺎﺟﺖ ﺭﻭﺍﺳﺖ‬
‫ﺣﺎﺟﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺨﻮﺍﻩ‪ .‬ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﻭﻳﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﻭﺿﻪ‬
‫ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﻮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺩ ﻫﻢ ﺣﺎﺻﻠﺴﺖ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ‬
‫ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮﺩﺍ ﺭﻭﺯ ﺁﺩﻳﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻓﺮﻣﺎﻯ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺧﻄﺒﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﻳﺰﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭﻳﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺁﺭﻡ‬
‫ﻭ ﺧﻄﺎﺑﺖ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺪ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺯ ﻭﻋﺪﻩ ﺧﻄﺎﺑﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻨﺎﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺧﻄﻴﺐ‬
‫ﻓﺼﻴﺢ ﺷﺎﻣﻰ ﺭﺍ ﻣﻘﺮﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﻄﺒﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﺩﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﺣﺎﺿﺮ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ‬
‫ﺁﺩﻳﻨﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﺧﻄﻴﺐ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺁﻝ ﺍﺑﻮﺳﻔﻴﺎﻥ ﺑﮕﺸﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺬﻣﺖ ﺁﻝ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ‬
‫ﺑﻄﻼﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭ ﺍﻭﻟﻮﻳﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺍ ﻋﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻰﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ‬
‫ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺷﺎﻣﻰ ﺑﺌﺲ ﺧﻄﻴﺐ ﺍﻟﻘﻮﻡ ﺍﻧﺖ ﺍﻯ ﻣﺮﺩ ﺷﺎﻣﻰ ﺑﺪ ﺧﻄﻴﺒﻰ ﺗﻮ ﻣﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﻭ ﺭﺿﺎﻯ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺨﻂ ﺧﺎﻟﻖ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻫﺎﻯ ﻭ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺩﻭﻥ ﺑﺪﻝ ﻛﺮﺩﻫﺎﻯ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻧﻔﺲ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻣﻰﻛﻨﻰ‬

‫ﺭﺍﻩ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﺧﻄﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ‬
‫ﺩﺭ ﺣﻖ ﺍﺧﻴﺎﺭ ﻧﮕﻮﻳﻰ ﺳﺨﻦ‬
‫ﻣﺪﺣﺖ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﺍﺩﺍ ﻣﻰﻛﻨﻰ‬
‫ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻓﺎﺿﻠﺘﺮﻧﺪ‬
‫ﺫﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﻮﻡ ﭼﺮﺍ ﻣﻰﻛﻨﻰ‬
‫ﭘﺲ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻋﺪﻫﺎﻯ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﺩﻫﺎﻯ ﻭﻓﺎ ﻛﻦ ﻭ ﻭﺍﻡ ﻋﻬﺪﻯ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺫﻣﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺩﺍ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺮ‬
‫ﻣﻨﺒﺮ ﺭﻭﻡ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻄﺒﻬﺎﻯ ﻛﻪ ﺭﺿﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻤﻌﺎﻥ ﻣﺴﺖ ﻣﻌﺎﻧﻰ ﺁﻥ ﮔﺸﺘﻪ‬
‫ﻣﺜﺎﺏ ﻭ ﻣﺎﺟﻮﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﺍﺩﺍ ﻛﻨﻢ ﻳﺰﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺭﻓﺘﻦ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻫﺮ ﺳﺨﻨﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﮕﻮﻯ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺩﻣﺸﻖ ﺑﻪ ﻓﻐﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺷﺎﻡ ﺑﺮﭘﺎﻯ ﺧﺎﺳﺘﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻭ ﻋﺒﺎﺭﺍﺕ ﺍﻫﻞ ﺣﺠﺎﺯ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﻭ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﻭ ﺑﻼﻏﺖ ﺣﺠﺎﺯﻳﺎﻥ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺳﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﺷﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﺑﻨﻰﻫﺎﺷﻤﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻓﺼﺢ‬
‫ﻋﺮﺑﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﺒﺮ ﺭﻭﺩ ﺁﻝ ﺍﺑﻮﺳﻔﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﻀﻴﺤﺖ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﻨﻰ ﺍﻣﻴﻪ ﺭﺍ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺷﺎﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻭ‬
‫ﺧﺮﺩﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻮﺱ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺪ ﺧﻮﺩ ﺳﺨﻨﻰ ﻧﻘﻞ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻭ ﺗﺬﻛﻴﺮ ﺑﻮﺩ ﻳﺰﻳﺪ‬
‫ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻛﺮﺩ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻄﺒﻬﺎﻯ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺣﻤﺪ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ‬
‫ﻧﻌﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﻨﺎﻫﻰ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﺩﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﺮ ﻭﺟﻬﻰ ﻛﻪ ﺳﻬﺎﻡ ﺍﻭﻫﺎﻡ ﻭ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﻓﺼﺤﺎﻯ ﺷﻴﺮﻳﻨﺰﺑﺎﻥ ﺑﻪ‬
‫ﻫﺪﻑ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺁﻥ ﻧﺮﺳﺪ ﻭ ﺿﻤﺎﻳﺮ ﺑﻠﻐﺎﻯ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺁﻥ ﺭﺍﻩ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﺑﺪﺍﻳﻊ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﺩﻟﮕﺸﺎﻳﺶ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺍﻳﻊ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺩﻳﻦ ﺑﺮ ﻏﻮﺍﻣﺾ ﺍﻫﻞ ﺑﻼﻏﺖ ﻣﺤﺘﻮﻯ ﻭ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﻌﻨﻮﻯ ﺟﺎﻧﻔﺰﺍﻳﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﺩﻻﻳﻞ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺮ ﻟﻄﺎﻳﻒ ﺑﺮﺍﻋﺖ ﺍﺭﺑﺎﺏ‬
‫ﻓﺼﺎﺣﺖ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﻭ ﻣﻨﻄﻮﻯ‪.‬‬

‫ﻟﻮﺍﻣﻊ ﻛﻠﻤﺎﺗﺶ ﭼﻮ ﻣﻬﺮ ﻋﺎﻟﻤﮕﻴﺮ‬

‫ﻇﺮﺍﻳﻒ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﭼﻮ ﻣﺎﻩ ﻧﻮﺭﺍﻓﺰﺍﻯ‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﺑﻰ ﺍﺩﺍ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻛﺲ‬

‫ﺳﭙﺎﺱ ﺍﻳﺰﺩ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺩﻭ ﺳﺮﺍﻯ‬
‫ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻤﺪ ﻭ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﻣﻮﻋﻈﻬﺎﻯ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﻟﻬﺎ ﺍﺯ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺁﻥ ﻧﺮﻡ ﻭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺳﻴﻨﻬﻬﺎ ﺍﺯ ﺷﻌﻠﻪ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻥ ﮔﺮﻡ ﺷﺪ‪.‬‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻏﻼﻡ ﺁﻥ ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺯﺩ‬

‫ﺑﻪ ﻃﻮﻃﻴﺎﻥ ﺧﺮﺩ ﻧﻐﻤﻪ ﺣﻖ ﺁﻣﻮﺯﺩ‬
‫ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻫﻬﺎ ﺍﺷﻜﺒﺎﺭ ﻭ ﺩﻟﻬﺎ ﺑﻰﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﺷﺎﻡ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺍﻧﺪ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ‬
‫ﺍﻧﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﺮﺳﻮﻝ ﺍﻟﻤﺨﺘﺎﺭ ﺍﻧﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﻤﺼﻄﻔﻰ ﺳﻴﺪ ﺍﻻﺧﻴﺎﺭ ﻣﻨﻢ ﭘﺴﺮ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﺎﺝ ﻭ ﺩﻭﺍﺝ ﻣﻨﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺍﻛﺐ ﺑﺮﺍﻕ ﻭ ﺍﻓﻀﻞ‬
‫ﻫﻤﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻨﻢ ﭘﺴﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺳﻔﺮ ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﻟﺬﻯ ﺍﺳﺮﻯ ﻭ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺣﺮﻳﻢ ﻛﺎﻥ ﻗﺎﺏ ﻗﻮﺳﻴﻦ ﺍﻭ ﺍﺩﻧﻰ ﻣﻨﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﻄﻴﺐ‬
‫ﻓﺎﻭﺣﻰ ﺍﻟﻰ ﻋﺒﺪﻩ ﻣﺎ ﺍﻭﺣﻰ ﻭ ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ ﮔﻠﺸﻦ ﻋﻠﻤﻪ ﺷﺪﻳﺪ ﺍﻟﻘﻮﻯ ﻣﻨﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻳﺜﺮﺏ ﻭ ﺑﻄﺤﺎ ﻭ ﺻﺪﺭ ﻣﺴﻨﺪ ﺍﺟﺘﺒﺎ ﻭ ﺍﺻﻄﻔﺎ ﻣﻨﻢ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺣﺒﻴﺐ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻟﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻨﻢ ﭘﺴﺮ ﺷﻬﺴﻮﺍﺭ ﻣﻀﻤﺎﺭ ﻫﻞ ﺍﺗﻰ ﻭ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﺗﺨﺘﮕﺎﻩ‬
‫ﻻ ﻓﺘﻰ ﻣﻨﻢ ﭘﺴﺮ ﻭﺻﻰ ﻭﻓﻰ ﺑﺎﺑﻪ ﻭ ﻣﻔﺘﺎﺡ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺍﻧﺎ ﻣﺪﻳﻨﺔ ﺍﻟﻌﻠﻢ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺑﺎﺑﻬﺎ ﻣﻨﻢ ﭘﺴﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻨﺎﺻﻒ ﻭ ﻣﻈﻬﺮ ﺍﻟﻌﺠﺎﺋﺐ ﻭ‬
‫ﻣﻈﻬﺮ ﺍﻟﻐﺮﺍﻳﺐ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﺍﻥ ﺍﺑﻦ ﻏﺮﻳﻮ ﺍﺯ ﺧﻠﻖ ﺑﺮﺁﻣﺪﻯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺟﺪﻳﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ‬
‫ﻣﻨﻢ ﭘﺴﺮ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻴﺮ ﺍﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﺳﻴﺪﺓ ﻧﺴﺎء ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﻨﻢ ﭘﺴﺮ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﺭﺝ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻀﻌﺔ ﻣﻨﻰ ﻭ ﺍﺧﺘﺮ ﺑﺮﺝ ﻣﻦ ﺍﺫﺍﻫﺎ ﻓﻘﺪ ﺍﺫﺍﻧﻰ ﻣﻨﻢ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺳﻴﺪﺓ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺷﻔﻴﻌﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﻋﺮﺻﺎﺕ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺭﺍ ﻳﻌﻨﻰ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻋﻠﻴﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭﺯﺍﺩﻩ ﺳﺒﻂ ﺭﺳﻮﻝ ﻭ ﻗﺮﺓ ﺍﻟﻌﻴﻦ‬
‫ﺑﺘﻮﻝ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﻣﻤﺘﺤﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻐﻤﻮﻡ ﻧﻮﺭﺩﻳﺪﻩ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻭ‬
‫ﺳﺮﻭﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻣﺒﺘﻼﻯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ ﻳﻌﻨﻰ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺑﻼ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺯ‬
‫ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻏﺮﻳﻮ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﻣﺸﻖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻳﺰﻳﺪ ﻟﻌﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻏﻠﻐﻠﻪ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻢ ﻏﻮﻏﺎﻯ ﻋﺎﻡ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻠﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﻣﻮﺫﻥ ﺭﺍ‬
‫ﺍﺷﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺑﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻣﻮﺫﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﷲ ﺍﻛﺒﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ‬
‫ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻧﻌﻢ ﻻ ﺷﻰء ﺍﻛﺒﺮ ﻣﻨﻪ ﻣﻮﺫﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺷﻬﺪ ﺍﻥ ﻻ ﺍﻟﻪ ﺍﻻ ﺍﷲ ﺍﻣﺎﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻌﻢ ﺷﻬﺪ ﺑﻬﺎ ﻟﺤﻤﻰ ﻭ ﺷﻌﺮﻯ‬
‫ﻭ ﺩﻣﻰ ﻭ ﺑﺸﺮﻯ ﻣﻮﺫﻥ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺃﺷﻬﺪ ﺃﻥ ﻣﺤﻤﺪﺍً ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻧﺰﺩ ﻣﺆﺫﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ‬
‫ﮔﻴﺴﻮﻫﺎﻯ ﻣﺸﻜﻴﻦ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﻮﺫﻥ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻮﻗﻒ‬
‫ﻛﻦ ﻣﻮﺫﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮔﺸﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﻛﺮﻳﻢ ﺟﺪ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﺟﺪ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻰ ﺟﺪ ﺗﻮ‬
‫ﺑﻮﺩﻩ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻮﻳﻰ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻰ ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﺟﺪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻨﻢ ﭘﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ ﺁﻥ‬
‫ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻋﺘﺮﺕ ﺍﻳﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻮﺩ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩﻯ ﺗﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺨﺪﺭﺍﺕ ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩ ﻋﺼﻤﺖ ﻭ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﺭﺍ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺍﺳﺮﺍﻯ ﺑﻠﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﻠﺪﻩ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻯ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻳﺘﻴﻢ ﺳﺎﺧﺘﻰ ﻭ ﺭﺧﻨﻪ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﺟﺪﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻰ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻢ ﻭ ﺭﻭﻯ‬
‫ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﻣﻰﺁﺭﻡ ﻭ ﺷﺮﻡ ﻧﻤﻰﺩﺍﺭﻯ ﭘﺲ ﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺪﺭﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺟﺪ ﺍﻭ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ؟‬
‫ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﺍﻫﻞ ﺩﻣﺸﻖ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﻴﺎﻣﺘﻰ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ‬
‫ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮ ﻣﺆﺫﻥ ﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺑﮕﻮﻯ ﭘﺲ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻏﻠﻐﻠﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻣﺪﻣﻪ ﺩﺭ ﻋﻮﺍﻡ‬
‫ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻳﺰﻳﺪ ﺗﺪﺑﻴﺮﻯ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺻﻼﺡ ﺁﺭﺩ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺷﺎﻡ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﻔﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺷﻤﺮ ﻭ ﺍﻣﺮﺍﻯ ﻛﻮﻓﻪ ﺭﺍ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﺭﺷﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻗﺘﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍﺿﻰ‬
‫ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﻣﻦ ﺣﻖ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩﻡ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺟﺎﻧﻪ ﺑﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮﻯ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻧﻤﻮﺩ‬
‫ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻋﺮﺍﻕ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺑﺪﻧﺎﻡ ﻛﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﻟﻌﺎﻟﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﻗﺘﻠﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻭ‬
‫ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻭ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻟﺤﻖ ﺟﺎﻯ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺪﺑﺮﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻭ‬
‫ﻧﻔﺮﻳﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﻛﺎﺭﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻪ ﺳﻬﻞ ﻛﺮﺩﺍﺭﻯ‪.‬‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﺡ ﺍﻻﻣﻴﻦ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺟﻨﺒﺎﻧﺶ‬ ‫ﻧﻪ ﺑﺎﺯﻳﭽﺴﺖ ﻧﺎﺣﻖ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭﻯ ﺭﺍ‬

‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺭﺳﺘﻪ ﺷﺪ ﺳﺮﻭ ﺧﺮﺍﻣﺎﻧﺶ‬ ‫ﻧﻪ ﺳﻬﻠﺴﺖ ﺍﺯ ﻋﻄﺶ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﻧﻮﺑﻬﺎﺭﻯ ﺭﺍ‬

‫ﻛﻪ ﺩﺍﺩﻯ ﺑﻮﺳﻪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺭﺳﻞ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺭﺧﺴﺎﺭﺵ‬ ‫ﻧﻪ ﺁﺳﺎﻧﺴﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﺳﺮ ﺷﺎﻫﻰ‬

‫ﻛﻪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺮ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﻭ ﺍﻋﻮﺍﻧﺶ‬ ‫ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻗﺘﻠﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺫﺭﻫﺎﻯ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻰﺁﻣﺪ‬
‫ﺩﺭ ﻛﻨﺰﺍﻟﻐﺮﺍﻳﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻛﻮﺷﻚ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻯ ﻣﻘﺮﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺧﺘﺮﻯ‬
‫ﺩﺍﺷﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﺎ ﭘﺪﺭﺵ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﻳﻢ‬
‫ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻰ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺗﺴﻠﻰ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻰ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﭘﺪﺭ‬
‫ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﺷﻚ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﺒﻰ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ‬
‫ﺷﺎﺩﻯ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ ﺷﻮﻗﺶ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻓﻐﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺣﺎﻝ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻟﻰ ﻣﻰﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ‬
‫ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﻧﺸﺴﺘﻬﺎﻡ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺍﻕ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﻭ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻛﻪ‪:‬‬

‫ﻳﻌﻠﻢ ﺍﷲ ﻣﺮﺍ ﺗﺎﺏ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻃﺎﻗﺖ ﺭﻭﺯ ﻓﺮﺍﻕ ﻭ ﺷﺐ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻳﺎ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺁﺭﻳﺪ ﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻧﺰﺩ ﭘﺪﺭ ﻓﺮﺳﺘﻴﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ‬
‫ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻳﺰﻳﺪ ﭘﻠﻴﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﻏﻮﻏﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺧﺒﺮ ﮔﻴﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺍﻭ ﺑﻰﻃﺎﻗﺘﻰ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺰﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺳﺮ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺪﻭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺴﻠﻰ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﻳﺰﻳﺪ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ ﺧﺎﺩﻣﺎﻥ ﻳﺰﻳﺪ‬
‫ﭘﻠﻴﺪ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﻰ ﺳﻴﻤﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﻨﺪﻳﻠﻰ ﺍﺯ ﺳﻨﺪﺱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻧﺰﺩ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺰﻳﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺭﺍ‬
‫ﺑﺪﻭ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻃﺒﻖ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻰﻃﻠﺒﻰ ﺍﻳﻨﺴﺖ‬
‫ﭼﻮﻥ ﻣﻨﺪﻳﻞ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺮﻯ ﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﺒﻖ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻴﻚ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺳﺮ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﺁﻫﻰ ﺍﺯ‬
‫ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﭘﺪﺭ ﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﻟﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻭﻯ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺟﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺪﺍﺩ ﺩﻳﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺗﻌﺰﻳﺖ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺷﻬﺪﺍ ﺳﻤﺖ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎﺗﻤﻰ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻰ‬ ‫ﺍﻯ ﺍﺟﻞ ﺑﺎﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻰ‬
‫ﺑﺮﻕ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻰ‬ ‫ﺍﺑﺮ ﺍﻧﺪﻭﻫﻰ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻯ ﺯ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﺑﻼ‬
‫ﺁﺗﺸﻰ ﺩﺭ ﺧﺮﻣﻦ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻰ‬ ‫ﺷﻮﺭﺷﻰ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺍﻧﺲ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻛﺮﺩﻯ ﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﻳﺰﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﻛﻮﺷﻚ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﺭﻭﺩ ﻭ‬
‫ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﻛﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻘﺮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺑﻪ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺍﻭ‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺣﺎﺿﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺛﻴﻬﺎﻯ ﺩﺭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺯﺍﺭﻯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﺷﻬﺪﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﺗﻮﻧﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ‬
‫ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻰﺯﺍﺭﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺑﻴﺖ ﺍﺯ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﻭ ﺯﺍﺩﻧﻰ ﺣﺴﺮﺓ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﻟﻮﻋﺎﺗﻰ‬ ‫ﻣﺎﺗﺖ ﺭﺟﺎﻟﻰ ﻭ ﺍﻓﻨﻰ ﺍﻟﻤﻮﺕ ﺳﺎﺩﺍﺗﻰ‬
‫ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﻭ ﺯ ﻏﻢ ﺧﻮﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪﻳﻢ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﻰ ﻣﻮﻧﺲ ﻭ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪﻳﻢ‬
‫ﺩﺭ ﻣﻬﻠﻜﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪﻳﻢ‬ ‫ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻣﮕﻪ ﻭ ﻣﺎ‬
‫ﻣﺎ ﻧﺎﻟﻬﻜﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪﻳﻢ‬ ‫ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺩﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪﻳﻢ‬ ‫ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﺑﺨﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﺥ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻨﻔﻬﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪﻳﻢ‬ ‫ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻮﺩ ﻃﺒﻴﺐ ﻫﻤﻪ ﺩﻟﻬﺎ‬
‫ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻮﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺳﻔﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺳﺎﺧﺖ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺟﺎﻣﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺯﺍﺩ ﺭﺍﻩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻻﻳﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩ‬
‫ﻭ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﺑﺸﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﻘﺮﺭ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺳﻰ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻜﻤﻞ ﺩﺭ ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻛﺮﺩﻩ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺳﺮ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﺎ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻣﺎﻩ ﺻﻔﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﺑﺪﻥ ﺍﻃﻬﺮ ﺍﻧﻀﻤﺎﻡ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺷﻬﺪﺍﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﺑﺪﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻭ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﺸﻴﺮ ﺩﺭ‬
‫ﻣﻼﺯﻣﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻫﻴﭻ ﺩﻗﻴﻘﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﻓﺮﻭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻤﺎ ﻳﻨﺒﻐﻰ ﻣﺮﻋﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﺰﻭﻝ ﻭ‬
‫ﺍﺭﺗﺤﺎﻝ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪﻯ ﻧﺰﻭﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪﻯ ﺭﺣﻠﺖ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪﻯ ﻭ‬
‫ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻼﺯﻣﺎﻥ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪﻯ ﺗﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺠﺎﺑﻰ ﻧﺒﻮﺩﻯ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻬﺎﻯ ﺍﺩﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﻜﻠﺜﻮﻡ ﺑﺎ ﺯﻳﻨﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﺩﺍﻯ ﺣﻘﻮﻕ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﺟﺐ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﻫﻴﻢ ﺯﻳﻨﺐ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺻ ّﺪﻗﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ ﻣﺎ ﻟﻨﺎ ﺷﻰء ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻋﻄﺎ ﻛﻨﻴﻢ ﺍﻻ ﺣﻠﻴﻨﺎ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺯﻳﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻳﻬﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ‬
‫ﻫﺴﺖ ﺑﺪﻭ ﻓﺮﺳﺘﻴﻢ ﺑﺲ ﺁﻥ ﭘﻴﺮﺍﻳﻬﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﺵ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺪﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺬﺭ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺟﺰﺍﻯ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺑﺎﻗﻰ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﭘﺲ ﻧﻌﻤﺎﻥ ﻣﻄﻠﻘﺎ‬
‫ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﻰ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺭﻋﺎﻳﺖ‬
‫ﺣﺮﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺿﻰ ﺍﺯ ﺍﻏﺮﺍﻕ ﺩﻧﻴﺎﻳﻰ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺸﻨﻮﺩﻯ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺷﻤﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﺤﻤﺪﺍﷲ ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻦ‬
‫ﻗﺒﻮﻝ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻧﺒﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺷﻜﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﮔﺰﺍﺭﺩ ﻭ ﺳﭙﺎﺳﺪﺍﺭﻯ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻫﺒﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻧﺎﻣﺰﺩ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺁﻭﺭﺩ‪.‬‬

‫]‪ 11:08:08 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/021.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻨﺼﺐ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ‬ ‫ﷲ ﺍﻟﺤﻤﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﺎﻭﺭﻯ ﺑﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻋﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻭﻯ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‬
‫ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺍﺯ ﺻﻐﺎﺭ ﻭ ﻛﺒﺎﺭ ﺣﺘﻰ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺮﻳﻦ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻭ ﺳﻮﮔﻮﺍﺭﻯ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺑﻰﻗﺮﺍﺭﻯ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻛﻮﻧﻴﻦ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﻭ ﺳﻮﺯ ﺟﮕﺮ ﺩﺭ ﻏﻠﻄﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻛﻼﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻛﺮﺍﻡ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻟﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺭﺍ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺑﺴﻰ ﻛﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺳﻮﻯ ﻛﺮﺑﻼ‬
‫ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻴﺴﻮﻳﺶ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺭﺧﺶ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﮔﺸﺘﺴﺖ ﻏﺮﻕ‬
‫ﺩﺭ ﺯﻫﺮﺓ ﺍﻟﺮﻳﺎﺽ ﺁﻭﺭﺩﻩ‪ :‬ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﻧﻮﺑﺖ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺟﺰﻉ ﻭ ﻓﺰﻉ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻤﺎﻥ‬
‫ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻗﺎﺋﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻭﻝ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﺣﺮﺏ ﺍﺣﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻧﺪﺍ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻻ‬
‫ﺃﻥ ﻣﺤﻤﺪﺍً ﻗﺪ ُﻗ ِﺘﻞ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﺤﺮﻣﺎﻥ ﺣﺠﺮﺍﺕ ﻃﺎﻫﺮﺍﺕ ﻭ ﺑﻨﺎﺕ ﻫﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﺘﻮﻝ ﻋﺬﺭﺍ‬
‫ﺑﻰﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﺣﺪ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺷﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺳﺒﻖ ﺫﻛﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ‬
‫ﺣﺠﺮﻩ ﻓﺎﻧﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺭﻳﺎﺽ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﺷﺪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﻻ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﻭ ﺍﻟﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﻮﻡ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎﻉ ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻓﻐﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ‬
‫ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﺪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻣﻜﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﻭ‬
‫ﺍﻫﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﺩ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﻣﻘﺪﺳﻪ ﻧﺒﻮﻯ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ‬
‫ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ ﻭ ﺟﮕﺮ ﭼﺎﻙ ﭼﺎﻙ ﻧﻌﺮﻩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻭﺍﺟﺪﺍﻩ ﻭﺍﻣﺤﻤﺪﺍﻩ ﻭﺍﺳﻴﺪﺍﻩ ﻭﺍﺳﻨﺪﺍﻩ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮﺋﻴﻢ‬
‫ﻭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮﻳﻴﻢ ﻭ ﻣﺤﻨﺘﻜﺸﻴﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺻﺤﺮﺍﻯ ﻛﺮﺑﻼﻳﻴﻢ ﻭ‬
‫ﻣﻬﺠﻮﺭﺍﻥ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻋﻨﺎﺋﻴﻢ‪ ،‬ﻟﮕﺪﻛﻮﺏ ﺟﻔﺎﻯ ﻛﻮﻓﻴﺎﻥ ﺑﻰﻭﻓﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺧﻨﺠﺮ ﺷﺎﻣﻴﺎﻥ ﺑﻰﺷﺮﻡ ﻭ ﺣﻴﺎﻳﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺸﻨﻬﻠﺒﺎﻥ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺗﻴﻢ‪،‬‬
‫ﮔﺮﻣﺎﺯﺩﮔﺎﻥ ﻋﻘﺒﺎﺕ ﻋﻘﻮﺑﺎﺗﻴﻢ‪ ،‬ﺳﻼﻡ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﻟﺒﻨﺪ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺍﺷﺮﺍﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﻋﺮﺵ ﺁﺷﻴﺎﻥ ﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩﻩ‪.‬‬
‫ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺯﺍﺭ ﻭ ﻏﻤﻨﺎﻙ ﻭ ﺣﺰﻳﻦ‬ ‫ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺑﺮ ﺁﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﺿﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﺑﻨﮕﺮﻯ‬

‫ﻛﺲ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‬ ‫ﺩﺭ ﺑﻼﻯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﻏﺮﻳﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻣّﺴﻠﻤﻪ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﺍﺯ ﺣﺠﺮﻩ ﻃﺎﻫﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻏﺮﻳﻮﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﻻﻥ ﺷﻴﺸﻪ ﺧﺎﻙ‬
‫ﻛﺮﺑﻼ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﺎﺩﺭ‬
‫ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺳﻮﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺘﻀﺎﻋﻒ ﻭ ﻣﺘﺰﺍﻳﺪ ﺷﺪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﺶ ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﻭﺿﻪ‬

‫]‪ 11:08:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/022.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺣﺪ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻄﺎﻕ ﻧﻄﻖ ﺍﺯ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺁﻥ ﻋﺎﺟﺰ ﺍﻗﺎﺻﻰ‬
‫ﻭ ﺍﺩﺍﻧﻰ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﺳﻬﻴﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺹ ﻭ ﻋﻮﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻋﻈﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻛﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻳﺎﺩ‬ ‫ﻣﻄﻠﻘﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻮﻥ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ‬
‫ﺍﻣﺴﻠﻤﻪ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻬﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭﻋﺪﻩ ﺑﻪ ﺛﻮﺍﺏ‬
‫ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺛﻮﺍﺏ ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻭ ﮔﺮﻳﺎﻧﻴﺪﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﺩﺧﻮﻝ‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻋﻴﻮﻥ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺩﻋﺒﻞ ﺧﺰﺍﻋﻰ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﻭﻓﺎﺕ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‬
‫ﻭ ﺭﻭﻳﺶ ﺳﻴﺎﻩ ﮔﺸﺖ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻓﻦ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻭﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻠﻮﻝ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﻯ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﺳﻔﻴﺪ ﻧﻴﻜﻮ‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺪﺭ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺮﺩ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﻳﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻣﺮگ ﻋﻼﻣﺖ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﺮ ﺗﻮ‬
‫ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺭﻯ‪ ،‬ﺳﻴﺎﻫﻰ ﺭﻭﻯ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﮕﻰ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻤﺮ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻤﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺭﻭﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﻨﮓ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻳﺪﻡ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺩﻋﺒﻞ ﺗﻮﻳﻰ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺁﺭﻯ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺛﻴﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻬﺎﻯ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻛﻪ‪:‬‬
‫ﻭ ﺁﻝ ﺍﺣﻤﺪ ﻣﻈﻠﻮﻣﻮﻥ ﻗﺪ ﻗﻬﺮﻭﺍ‬ ‫ﻻ ﺍﺿﺤﻚ ﺍﷲ ﺳﻦ ﺍﻟﺪﻫﺮﺍﻥ ﺿﺤﻜﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺷﻌﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺮﺩﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻧﻴﻜﻮ‬
‫ﮔﻔﺘﻬﺎﻯ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺮ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﺟﺮ ﺟﻤﻴﻞ ﻭ ﺟﺰﺍﻯ ﺟﺰﻳﻠﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻳﺎﺑﺪ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺭﻭﺷﻨﻰ ﺭﻭﺯ ﺷﻤﺎﺭ‬ ‫ﺩﻳﺪﻩ ﻛﺰ ﺑﻬﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺑﻼ ﺷﺪ ﺍﺷﻜﺒﺎﺭ‬
‫ﮔﻮﻫﺮ ﺍﺷﻜﻰ ﺯ ﺑﺤﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺑﺒﺎﺭ‬ ‫ﺍﺯ ﻋﻘﻴﻖ ﺗﺸﻨﻪ ﺷﺎﻩ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﻳﺎﺩ ﻛﻦ‬
‫ﺑﺎ ﻟﺐ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺭ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ‬ ‫ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮔﺮﻳﺎﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻓﺼﻞ ﺩﻭﻡ ﺩﺭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﺍﺯ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺭﺿﻮﻳﻪ ﻧﻘﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺗﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻼﺳﻞ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻣﻘﻴﺪ ﻭ ﻋﻘﻮﺑﺎﺕ ﻭﻯ ﻓﺰﻭﻧﺘﺮ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻭ ﻋﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺻﺤﻴﻔﻪ ﺷﺮﻳﻔﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺎﻧﻴﺪ ﻋﺎﻟﻴﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺿﻮﻳﻪ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﻨﺎﻩ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺩﺳﺖ ﺩﻋﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﻛﺒﺮﻳﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺷﺮﺑﺖ ﻓﻮﺍﺕ ﭼﺸﻴﺪ ﻭ ﺭﺧﺖ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻓﻨﺎ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻘﺎ ﻛﺸﻴﺪ ﻣﺮ ﺍﻭ‬
‫ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺪﻭ ﻭﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻨﻄﻠﺒﻰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﻡ ﻣﮕﺮ‬
‫ﻗﺎﺗﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺯ ﻗﺎﺗﻞ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮ ﻧﺨﻴﺰﺩ‬ ‫ﻛﺴﻰ ﻛﻮ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﻧﻰ ﺑﺮﻳﺰﺩ‬
‫ﺩﺭ ﻛﻨﺰﺍﻟﻐﺮﺍﺋﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﻬﺘﺮ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻭﺯﺥ ﻣﺎﺭﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺪﻳﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺑﺎﺭ ﻣﻰﻟﺮﺯﺩ ﻭ‬
‫ﺍﺯ ﺍﻭ ﺯﻫﺮ ﻓﺮﻭ ﻣﻰﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﺷﺪﻳﺪ ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻰ؟ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺍﻟﻬﻰ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺯﻫﺮﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﻳﺰﻡ ﻭ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﻳﺎ ﺷﺪﻳﺪ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﺎﺵ‬

‫]‪ 11:08:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/022.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻛﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺗﻮﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻰﺩﺭﻳﻎ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﮔﺰﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻣﺤﻨﺘﻬﺎﻯ ﻛﻠﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﻋﻘﻮﺑﺎﺕ‬
‫ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻳﺸﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺎﺭﺑﺎﻥ ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﻭ‬
‫ﻧﻈﺎﺭﮔﻴﺎﻥ ﻭ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﺎﺩﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﺑﻼﻯ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻴﻢ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺩﺭ ﻛﻨﺰﺍﻟﻐﺮﺍﻳﺐ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺳﺪﻯ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﺷﺨﺼﻰ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻗﺘﻠﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻴﻢ ﺷﺨﺼﻰ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻫﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺷﺎﺩ ﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻻ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﮔﻰ ﺑﻤﺮﺩ‪.‬‬
‫ﺁﻥ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ ﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﻌﺮﺍﻕ ﻣﻦ ﺷﺎﺩ ﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻭﻯ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻫﻴﭻ ﻣﻜﺮﻭﻫﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻊ ﻣﺎ‬
‫ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺭﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺠﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺭﻳﺶ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻛﺮﺩ ﺁﻥ ﻧﺎﻛﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺁﺏ‬
‫ﺩﻭﻳﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻮﻯ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺁﻥ ﺁﺗﺶ ﻓﺮﻭﻧﻨﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﺏ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺍﻭ ﻣﻰﺳﻮﺧﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺗﺶ‬
‫ﻭ ﺁﺏ ﺑﻤﺮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻏﺮﻗﻮﺍ ﻓﺎﺩﺧﻠﻮﺍ ﻧﺎﺭﺍ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻭﻟﻮﺍ ﺍﻻﺑﺼﺎﺭ ﺟﻠﻮﻫﮕﺮ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪﺕ ﺑﻰ ﺷﻚ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺏ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻦ‬ ‫ﺁﺏ ﻧﺎﺩﺍﺩﻩ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﺯﺩﻯ‬
‫ﺷﻴﺦ ﺣﺴﻦ ﺑﺼﺮﻯ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﷲ ﻧﻘﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻯ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺷﺮﻋﻴﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﻭﻯ‬
‫ﻧﻔﺮﺗﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺗﻜﻠﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺘﻨﻰ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺷﺎﻣﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﻥ ﻧﻤﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﺮﻡ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻥ‬
‫ﻧﺘﻦ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺑﺎﺯ ﭘﺮﺳﻴﻢ ﺁﺧﺮ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺯ ﻭﻯ ﺳﻮﺍﻝ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺧﺠﻠﺰﺩﻩ ﻭ ﻣﻨﻔﻌﻞ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ‬
‫ﺩﻫﻢ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺁﺏ ﺑﺮﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻣﻨﻊ ﻣﻰﻛﺮﺩﻳﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺷﺒﻰ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻦ‬
‫ﺩﺭ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺁﺏ ﻣﻰﻃﻠﺒﻢ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻢ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺣﻮﺽ ﻛﻮﺛﺮ ﻧﺸﺴﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺳﻘﺎﻳﺎﻥ‬
‫ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺁﺏ ﻃﻠﺒﻴﺪﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺁﺑﺶ ﺩﻫﻴﺪ‬
‫ﻛﺲ ﺁﺏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺩ ﺗﺎ ﺳﻪ ﻛﺮﺕ ﻣﻦ ﺍﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻦ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺁﺑﻰ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻋﻄﺶ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ‬
‫ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺁﺑﺶ ﻧﻤﻰﺩﻫﻴﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻳﻦ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺸﻨﮕﺎﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻧﻤﻰﺩﺍﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺍﺳﻘﻮﻩ ﻗﻄﺮﺍﻧﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻄﺮﺍﻥ ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﺎﻧﻴﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﻄﺮﺍﻥ ﭼﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﮔﺸﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺭﻡ ﻗﻄﺮﺍﻥ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﺭﺍﻳﺤﻪ ﺁﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﻣﺸﺎﻡ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﺴﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺑﺼﺮﻯ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﻣﻴﺎ ﻭ‬
‫ﺁﺯﺍﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺭﻭﺍ ﻣﺪﺍﺭ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺬﺭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻤﺮﺩ‪.‬‬
‫ﻣﺮﮔﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬ ‫ﺍﻋﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻫﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﻮﺍﻑ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻌﺒﻪ ﺩﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻘﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﻭ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺮﺯﻯ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺣﺮﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﻧﻮﻣﻴﺪﻯ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍ ﻛﻔﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺟﺮﻡ ﻭ‬
‫ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺣﻖ ﺭﺟﻮﻉ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻭ ﺍﻧﺎﺑﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻭ ﻧﺪﺍﻣﺖ ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻫﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻟﻄﻒ ﺧﺪﺍ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻳﻢ‬ ‫ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺟﺮﻡ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺭﻳﻢ‬
‫ﺗﻮ ﭼﺮﺍ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪﻯ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﻣﺮﺯﻳﺪﻥ ﺣﻖ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﺩﻫﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﻭ ﻗﺼﻪ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﻣﻴﺪﻯ ﻣﻦ ﺍﺯ‬
‫ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﮕﻮﻯ ﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﻭ ﺣﺼﻪ ﻋﺒﺮﺗﻰ ﺍﺯ ﻗﺼﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺟﻨﮓ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻓﻴﻖ ﺁﻥ ﺧﻴﻞ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻪ ﺷﺎﻡ ﻣﻰﺑﺮﺩﻧﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻣﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻛﺲ‬

‫]‪ 11:08:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/022.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﺁﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﻣﻰﻛﺮﺩﻳﻢ ﺁﻥ ﻣﺪﺑﺮﺍﻥ ﺗﻴﺮﻩ ﺿﻤﻴﺮ ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﮔﺮﺩ ﺁﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﺯﺩﻩ ﺧﻤﺮ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﺷﺒﻰ ﺍﺯ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﻋﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ‬
‫ﺧﻤﺮ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﻔﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻤﻰﺷﺪﻡ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﺎﻟﻬﺎﻯ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺩﻳﺪﻡ ﺩﺭ ﺍﺛﻨﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ‬
‫ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﮕﺸﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺧﻴﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺩﻯ ﺩﻳﺪﻡ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪ ﺳﺒﺰ ﻭ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺳﻴﺪ ﺑﺎﻻﻯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻨﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﺻﺪﻣﻴﺘﻨﺪ ﻳﻜﻰ ﺟﺒﺮﺋﻴﻠﺴﺖ ﺩﻭﻡ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺮﺍﻓﻴﻞ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺧﻴﻤﻪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺍﻧﺰﻝ ﻳﺎ ﺻﻔﻰ ﺍﷲ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻯ ﺍﻯ ﺁﺩﻡ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺷﻴﺚ ﻭ ﺍﺩﺭﻳﺚ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺭﺕ‬
‫ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺧﻴﻤﻪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻧﺰﻝ ﻳﺎ ﻧﺠﻰ ﺍﷲ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﻮﺡ ﻭ ﺳﺎﻡ ﻭ ﻳﺎﻓﺚ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺑﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻧﺰﻝ ﻳﺎ‬
‫ﻛﻠﻴﻢ ﺍﷲ ﻣﻮﺳﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻧﺰﻭﻝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻧﺰﻝ ﻳﺎ ﺭﻭﺡ ﺍﷲ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺷﻤﻌﻮﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ‬
‫ﻫﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻛﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺧﻴﻤﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻧﺰﻝ ﻳﺎ‬
‫ﺣﺒﻴﺐ ﺍﷲ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﺰﻭﻝ ﺍﺟﻼﻝ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﺎ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻭ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ‬
‫ﭼﻮﻥ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﻃﻴﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ‬
‫ﺁﻣﺪ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻗﺪﻡ ﭘﻴﺸﺒﺎﺯ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﭘﺎﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻪ‬
‫ﺁﻭﺍﺯ ﺣﺰﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺟﺪﺍﻩ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﻰﻭﻓﺎ ﻭ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻬﻬﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﺳﻴﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ‬
‫ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﻭﻯ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺒﻴﺎء ﺑﻪ ﻣﺮﺍﻓﻘﺖ ﻭ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺸﺘﻰ ﻧﻮﺡ ﻏﺮﻗﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻛﺮﺑﻼﺳﺖ‬ ‫ﺁﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺰﺍ ﺑﻪ ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﻣﺒﺘﻼﺳﺖ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﮕﺮ ﺷﺎﻩ ﺍﺑﺘﻼﺳﺖ‬ ‫ﻫﺎﻥ ﺍﻯ ﺧﻠﻴﻞ ﺯ ﺁﺗﺶ ﻧﻤﺮﻭﺩ ﺩﻡ ﻣﺰﻥ‬
‫ﻭﺯ ﺩﺳﺖ ﻏﺼﻪ ﺟﺒﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﭼﺮﺍ ﻗﺒﺎﺳﺖ‬ ‫ﺭﻧﮕﻴﻦ ﭼﺮﺍﺳﺖ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﻣﻮﺳﻮﻯ ﺯ ﻧﻴﻞ‬
‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﻞ ﺍﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‬ ‫ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎﺗﻢ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﺩﺍﻏﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻣﺼﻄﻔﺎﺳﺖ‬ ‫ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻏﻢ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻝ ﻣﺼﻄﻔﻰ ﺧﻮﺭﻧﺪ‬
‫ﻭﺭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺎﻟﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﻬﺎ ﺭﻭﺍﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺑﮕﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻏﺼﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺳﺖ‬
‫ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻨﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺍﻍ ﻣﺒﺘﻼﺳﺖ‬ ‫ﺳﻮﺯﺵ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﭙﻬﺮ‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ ﻳﺎ ﺍﻫﻞ ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺁﻥ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻮﻡ ﻟﻮﻁ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﺮﺩﻳﻢ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﺁﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺼﻤﻰ ﻛﻨﻢ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺳﻴﺪﺍﻟﺜﻘﻠﻴﻦ ﺟﻤﻌﻰ ﻣﻼﺋﻜﻪ‬
‫ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺣﺮﺑﻬﻬﺎﻯ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺣﺮﺑﻪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﺩﻧﺪﻯ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﻭﻯ‬
‫ﺍﻓﺘﺎﺩﻯ ﻭ ﺑﺴﻮﺧﺘﻰ ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺲ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺍﻻﻣﺎﻥ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﻻ ﻏﻔﺮﺍﷲ ﻟﻚ‬
‫ﺧﺪﺍﻳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺮﺯﺍﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺷﻚ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻼﻑ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻫﻞ ﺣﺮﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﺮﺍ ﻧﻘﺎﺏ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺷﺘﻬﺎﻯ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﺯ ﻫﻮﻝ ﺁﻥ‬
‫ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻫﻴﺎﺕ ﻣﻦ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻘﺎﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺭﻭﻳﺶ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﻙ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﻳﺶ ﭼﻮﻥ ﺩﻧﺪﺍﻥ‬
‫ﮔﺮﺍﺯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺣﺮﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺷﺂﻣﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﻧﺮﺳﺪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻧﻘﺎﺏ‬
‫ﻓﺮﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺣﺮﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻩ ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﺧﺎﺭﺝ ﺣﺮﻡ ﭘﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻨﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺎﻋﻘﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﻫﻮﺍ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺪﺑﺨﺖ‬
‫ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﺑﺴﻮﺧﺖ‪.‬‬

‫]‪ 11:08:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/022.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﺯ ﺑﺮﻕ ﺳﺘﻢ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺯﺩ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ‬

‫ﺷﺪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺧﺸﻢ ﺍﻟﻬﻰ‬
‫ﻭﺯ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻟﻢ ﻳﺎﻓﺖ ﺩﻝ ﺁﻥ ﺷﻪ ﻣﻈﻠﻮﻡ‬
‫ﺣﻘﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺑﺪ ﺍﻟﻢ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ‬
‫ﺭﺍﻭﻳﺎﻥ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺷﻬﺪﺍ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﺍ ﻭ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻟﺸﮕﺮ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺯ‬
‫ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻭ ﺧﺎﺩﻡ ﻭ ﻣﺨﺪﻭﻡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻣﻰ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻧﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺑﻰ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺪﻟﻰ ﻧﺨﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻋﻘﻮﺑﺘﻰ‬
‫ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺒﺮﺕ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻫﻼﻙ ﺷﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺍﺯ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻭﻯ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﻓﻀﻴﺤﺖ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻣﺒﺘﻠﻰ ﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻼﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻛﻨﺰﺍﻟﻐﺮﺍﻳﺐ ﺁﻭﺭﺩﻩ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﺎﺑﺮ ﺑﻦ ﻳﺰﻳﺪ ﺍﺯﺩﻯ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﻣﻌﺰﺯ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎﺩ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﻭﻯ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮﺗﺒﻬﺎﻯ ﻣﺨﺒﻂ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﺳﻞ ﻣﻘﻴﺪﺵ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﻴﺪ ﻓﻮﺕ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺳﻠﺴﻠﺔ ﺫﺭﻋﻬﺎ ﺳﺒﻌﻮﻥ ﺫﺭﺍﻋﺎ ﻣﺴﻠﺴﻞ‬
‫ﮔﺸﺖ ﻭ ﺟﻌﻮﻧﻪ ﺧﻀﺮﻣﻰ ﻗﻤﻴﺺ ﻣﻄﻬﺮﺵ ﺍﺯ ﺗﻦ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ﺍﺑﺮﺹ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺮﺗﻪ ﭘﺎﻙ ﺻﺪ ﻭ ﻫﻔﺪﻩ ﺳﻮﺭﺍﺥ‬
‫ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺯﺧﻤﻬﺎ ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺘﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﻗﻤﻴﺺ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺣﺼﻴﻦ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺒﺮﻭﺹ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﻮﻯ‬
‫ﺳﺮ ﻭ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺍﻭ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻋﺒﺮﺕ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﮔﺸﺖ ﺍﺳﻮﺩ ﺑﻦ ﺣﻨﻈﻠﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻋﻠﺖ ﺟﺬﺍﻡ ﺑﺮ ﻭﻯ ﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﺁﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﻩ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻭﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺳﻘﻂ ﮔﺸﺖ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﻳﺴﺎﺭ ﺟﻮﺷﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩﻩ ﻳﺎﻭﻫﮕﻮﻯ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ‬
‫ﺑﺎ ﻭﻯ ﻫﺰﻝ ﻭ ﺳﺨﺮﻳﺖ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻣﻰﺯﺩﻧﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﺯﻯ ﺑﺎﺯﻯ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻯ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺿﺮﺑﺖ‬
‫ﻣﻐﺰﺵ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺷﻤﺮ ﺫﻯ ﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﻟﻌﻨﺔ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺯﺭ ﺳﺮﺥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺭﮔﺮﻯ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﺯﻳﻮﺭ ﺑﺴﺎﺯﺩ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺯﺭﮔﺮ ﺁﻥ ﺯﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﺩ ﻫﺒﺎ ﻭ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺯﺭﮔﺮ ﺭﺍ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﻗﻰ ﺯﺭ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ‬
‫ﻣﻦ ﺁﺗﺶ ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﺯﺭﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻧﻬﺎﺩ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻰﺁﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺘﺮﻯ ﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻥ ﺁﻥ‬
‫ﺭﺍ ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﭙﺨﺘﻨﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﻠﺦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﻘﻤﻬﺎﻯ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻗﺼﻪ ﻋﻘﻮﺑﺎﺕ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ‬
‫ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻗﺘﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﻣﺸﻘﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺍﺷﺘﺮ ﻭ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﻫﻞ‬
‫ﺑﻴﺖ ﺳﻴﺪ ﺍﺧﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﻭ ﻧﺴﺦ ﺑﻰ ﺣﺪ ﻭ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﺴﻄﻮﺭ ﻭ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﷲ ﺍﻋﻠﻢ ﺑﺬﺍﺕ ﺍﻟﺼﺪﻭﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﻳﺎﻓﻌﻰ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﷲ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ‬
‫ﻣﺮﺁﺕ ﺍﻟﺠﻨﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻗﺘﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻧﺪﻙ ﻭﻗﺘﻰ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻻﻣﺎﺭﻩ ﻛﻮﻓﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺳﺮ‬
‫ﺧﺒﻴﺚ ﻣﺬﻣﻢ ﺭﺍ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻄﻴﺐ ﻣﻜﺮﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻨﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺗﺮﻣﺬﻯ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﷲ ﺑﻪ ﺳﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ‬
‫ﻋﻤﺎﺭﺓ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﺮ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻛﻮﻓﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﺣﺒﻬﺎﻯ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﺳﻴﺪﻡ‬
‫ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺁﻣﺪ ﺁﻣﺪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺎﺭﻯ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﺮﻫﺎ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺑﻴﻨﻰ ﺍﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﻧﺪﻙ‬
‫ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺩﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﻏﺎﻳﺐ ﺷﺪ ﺑﺎﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺁﻣﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺎﺭ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ‬
‫ﻋﻤﻞ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﻳﺎﻓﻌﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻋﻠﻤﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻜﺎﻓﺎﺕ‬
‫ﺁﻥ ﻓﻌﻞ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻬﻬﺎﻯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﻞ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ‬
‫ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺧﻄﺒﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺷﺎﺩﻯ ﻭ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ ﻧﻤﻮﺋﺪ ﺷﺐ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺁﻭﺍﺯﻯ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﻪ ﺑﻴﺖ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺑﻴﺎﺕ‬
‫ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﺍﺑﺸﺮﻭﺍ ﺑﺎﻟﻌﺬﺍﺏ ﻭ ﺍﻟﺘﻨﻜﻴﻞ‬ ‫ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﻘﺎﺗﻠﻮﻥ ﺟﻬﻼ ﺣﺴﻴﻨﺎ‬

‫]‪ 11:08:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/022.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻯ ﻛﺸﻨﺪﮔﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺟﻬﻞ ﻭ ﺑﻰﺧﺮﺩﻯ ﻣﮋﺩﻩ ﺑﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺩﻭﺯﺥ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺳﺨﻦ ﺳﺠﻴﻦ ﻭ ﺗﺮﺟﻤﻪ‬
‫ﺑﻴﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﺴﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﻴﺖ ﺳﻮﻡ‬
‫ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪﻫﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﻭﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ‬
‫ﺍﻧﺠﻴﻠﺴﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻏﺎﺯﻳﺎﻥ ﺍﺭﺽ ﺭﻭﻡ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﻳﺲ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪:‬‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺔ ﺟﺪﻩ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﺤﺴﺎﺏ‬ ‫ﺃﺗﺮﺟﻮ ﺃﻣﺔ ﻗﺘﻠﺖ ﺣﺴﻴﻨﺎ‬

‫ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻔﺎﺧﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺑﻴﺘﺴﺖ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﺤﺖ‬
‫ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﺒﻌﺚ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺷﺪ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻰﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﺳﺘﻔﻬﺎﻡ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺗﻌﺠﺐ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻧﺪ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺣﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﻤﺎﺭ ﻭ ﺑﺲ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻌﺠﺐ ﺍﺳﺖ ﻣﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﻌﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺟﻬﻞ‬

‫ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺣﺮﻣﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﺎﻛﻰ ﻣﺼﻄﻔﻮﻯ‬
‫ﺑﺮﻳﺨﺖ ﺧﻮﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ‬
‫ﻃﻤﻊ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﺒﻮﻯ‬
‫ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﭘﻨﺎﻫﻰ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻫﺐ ﻓﻀﻞ ﺍﺣﺪﻯ ﻭ ﻣﻴﺎﻣﻦ ﻟﻄﻒ ﺍﺣﻤﺪﻯ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ‬
‫ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻗﺴﻄﻰ ﺍﺗﻢ ﻭ ﺍﻛﻤﻞ ﻭ ﺳﻬﻤﻰ ﺍﻋﻢ ﻭ ﺍﺷﻤﻞ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﺤﻨﺘﺰﺩﮔﺎﻥ ﺁﺧﺮﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﺗﻢ ﺷﺎﻩ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻭ‬
‫ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺣﻜﺎﻳﺎﺕ ﺟﮕﺮﺳﻮﺯ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻏﻤﺎﻧﺪﻭﺯ ﻭ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﻭ ﭼﺎﭘﻜﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺜﻮﺑﺎﺕ ﺁﻥ‬
‫ﻧﻮﺷﻨﺪﮔﺎﻥ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻭ ﺁﻥ ﭘﻮﺷﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻠﻌﺖ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﻰﺑﻬﺮﻩ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ‪.‬‬

‫ﺍﻯ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ‬

‫ﺑﻪ ﻏﻢ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺑﻰ ﻛﺮﺍﻥ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻛﻪ ﺭﺳﺎﻧﻰ ﺛﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﺷﻬﺪﺍ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺼﻴﺒﺘﺮﺳﻴﺪﮔﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺩﺭ ﺫﻛﺮ ﺍﻭﻻﺩ ﺳﺒﻄﻴﻦ ﻭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻧﺴﺐ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺍﺷﻬﺮ ﺳﻰ ﻭ ﺷﺶ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻫﺠﺪﻩ ﭘﺴﺮ ﻭ ﻫﺠﺪﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ‬
‫ﺷﻴﺦ ﺷﺮﻑ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﻧﺴﺎﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻧﻮﺯﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﺶ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﻴﺎﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺘﻮﻓﻰ ﺷﺪﻫﺎﻧﺪ ﻣﺤﺴﻦ ﻭ ﻳﺤﻴﻰ ﻭ‬
‫ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺑﺎ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﻨﻔﻴﻪ ﻭ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻭ‬
‫ﻋﺜﻤﺎﻥ ﻭ ﻋﻮﻥ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﺷﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪﻫﺎﻧﺪ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺻﻐﺮ ﻧﺎﻡ‬
‫ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﻭ ﻋﻮﻥ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻋﻤﺮ ﻋﻠﻰ ﻫﻢ‪ ،‬ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺮﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺮﻑ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻓﺎﻳﺰ ﮔﺸﺖ ﻭ‬
‫ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﭘﺴﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻛﺒﺮ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﻨﻔﻴﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﺷﻬﻴﺪ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻭ ﻣﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺫﻛﺮ‬
‫ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻫﻴﺮ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺳﺒﻄﻴﻦ ﺳﻴﺪﻳﻦ ﺳﻨﺪﻳﻦ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﺟﻤﺎﻝ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻴﻢ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻣﻘﺼﺪ‪:‬‬
‫ﻣﻘﺼﺪ ﺍﻭﻝ‪ :‬ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺳﺒﻂ ﺷﻬﻴﺪ ﺍﺑﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﻪ ﺍﻛﺒﺮ ﺍﻭﻻﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻭ ﻭﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﻭﻡ ﺍﺳﺖ ﻟﻘﺐ ﻭﻯ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻭ ﺳﻴﺪ ﻭ ﻭﻻﺩﺕ ﻭﻯ ﺩﺭ ﻣﻨﺘﺼﻒ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺳﻨﻪ ﺛﻠﺚ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺠﺮﺓ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺷﺮﻳﻔﺶ ﭼﻬﻞ ﻭ‬
‫ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻣﺜﻨﻰ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻭ‬

‫]‪ 11:08:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/022.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﻭ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻭ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﺎ ﻋﻢ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﺮﺑﻼ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ‬
‫ﻭ ﺑﻪ ﻋﺰ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻓﺎﺋﺰ ﮔﺸﺘﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﺩﺍﺭﺍﻟﻘﺮﺍﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺯﻳﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺛﺮﻡ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺍﻣﺎ‬
‫ﺍﻭﻻﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺯﻭﺩ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﻘﺐ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺯﻳﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻣﺜﻨﻰ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻛﺜﺮﺕ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﺣﺴﻨﻰ ﻭ‬
‫ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻭ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﺎﻟﺸﻤﺲ ﻓﻰ ﻭﺳﻂ ﺍﻟﻨﻬﺎﺭ ﺑﻪ ﺣﺪ ﺍﺷﺘﻬﺎﺭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻣﺮﺁﺕ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭼﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺻﻴﻘﻞ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻛﻪ ﻋﻠﻢ ﻇﻬﻮﺭ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻬﺎﻧﺪ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻰ ﻛﻪ ﺳﻴﺪ ﺣﺒﻴﺐ ﻧﺴﻴﺐ‬
‫ﺟﻤﺎﻝ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﺣﻤﺪ ﻋﺘﺒﻪ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﷲ ﺩﺭ ﻣﺆﻟﻔﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺫﻛﺮ ﻋﻘﺐ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﺧﺘﺼﺎﺭ ﺩﺭ ﻓﺼﻠﻰ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎﺭﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﺍﻭﻝ‪:‬‬
‫ﺍﻣﺎ ﻋﻘﺐ ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﺯﻳﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻨﻴﺖ ﺍﻭ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻭﺍﻧﻘﻰ‬
‫ﺍﻣﺎﺭﺕ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﻋﻘﺐ ﺍﺳﺖ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﻗﺎﺳﻢ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺍﺑﻮﻃﺎﻫﺮ ﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﺳﺤﺎﻕ‬
‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺑﻮ ﺯﻳﺪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﺳﺤﻖ ﻭ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻨﺎﻧﺪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ‬
‫ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺳﺤﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﻭ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﻄﻴﺒﺎﻧﻨﺪ ﺩﻭﻡ ﺯﻳﺪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﻭ ﺑﻨﻰﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺧﺘﻼﻓﺴﺖ ﺳﻮﻡ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﺍﻭﻻﺩﻯ‬
‫ﻭﻯ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﻣﻨﻴﻪ ﻭ ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ ﻭ ﺑﻼﺩ ﺣﺒﺸﻪ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ‬
‫ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺳﻤﻌﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﻋﻰ ﺍﻟﻜﺒﻴﺮ ﻭ ﺩﺍﻋﻰ ﺍﻻﻭﻝ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﺪﺗﻰ ﺩﺭ ﻃﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﺴﻞ ﺍﻭ ﻭ‬
‫ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﻈﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺍﻟﺸﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺣﻰ ﺭﻯ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺰﺍﺭ ﻭﻯ‬
‫ﺣﺎﺟﺖ ﺭﻭﺍﻯ ﺧﻠﻖ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻮﺕ ﻭ ﻋﺸﺎﻳﺮ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺍﺳﺖ ﺳﻮﻡ ﻗﺎﺳﻢ ﻭ ﺍﺻﺢ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻘﺐ‬
‫ﻭﻯ ﺍﺯ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺷﺠﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻄﺤﺎﻧﻰ ﻭ ﺑﺲ ﺍﻣﺎ ﺑﻄﺤﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺪ ﻣﻮﻳﺪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﺣﻤﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺳﻴﺪ ﻧﺎﻃﻖ‬
‫ﺑﻪ ﺣﻖ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻄﺤﺎﻧﻰﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﺍﻟﻨﻘﻴﺐ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﻟﻤﺤﺪﺙ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﺑﻄﺤﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﻮﺯﻳﺪ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ‬
‫ﺍﻟﺰﻣﺮﻳﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻄﺤﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺍﻃﺮﻭﻑ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﻀﻞ ﺍﻟﻤﻠﻘﺐ ﺑﺎﻟﺮﺍﺿﻰ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﻪ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﻯ‬
‫ﻣﻰﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻄﺤﺎﻧﻰﺍﻧﺘﺪ ﻭ ﺩﺍﻋﻰ ﺍﻟﺠﻠﻴﻞ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻳﺎﻟﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﺯﻳﺪﻳﻪ ﺍﺳﺖ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ‬
‫ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﺷﺠﺮﻳﺴﺖ ﻧﻪ ﺑﻄﺤﺎﻧﻰ ﻭ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﺩﺭﺍﺯﮔﻴﺴﻮ ﺁﻣﻞ ﻭ ﻃﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﺎ‬
‫ﺷﺠﺮﻳﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻋﻠﻢ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺯﺭﻳﻦ ﻛﻤﺮ ﻭ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﻣﺎﻧﻜﺪﻳﻢ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺠﺮﻯﺍﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺑﻨﻮﺷﻜﺮ ﻭ ﺑﻨﻮ ﻣﺮﺩﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻠﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﺣﻤﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﺯﻳﺪ ﺩﺍﻋﻰ ﺍﻟﻜﺒﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻋﻠﻰ ﺷﺠﺮﻳﺴﺖ ﻭ‬
‫ﺩﺍﻋﻰ ﺍﻟﺼﻐﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﺩﻭﻡ‪:‬‬
‫ﺍﻣﺎ ﻋﻘﺐ ﺣﺴﻦ ﻣﺜﻨﻰ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﻰ ﻣﺜﻨﻰ ﺭﺍ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺟﻤﻴﻞ ﻭ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﻋﻴﻪ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ‬
‫ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻋﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ‬
‫ﺍﻭ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﻡ ﺣﺴﻦ ﻣﺜﻨﻰ ﺷﺮﻡ ﺩﺍﺷﺖ‬
‫ﺳﺮ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺍﺧﻰ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﺩﺍﺩ‬
‫ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﺮﺍﻣﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﺤﺾ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﻤﺮﻭ ﺣﺴﻦ ﻣﺜﻠﺚ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ‬
‫ﺳﺎﺩﺍﺕ ﻓﺨﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺎ‪ ،‬ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺩﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﻮﺩ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻣﺪﺍﻭﺩ ﺣﺒﻴﺒﻪ ﺭﻭﻣﻴﻪ ﺍﻣﺎ ﺍﺑﻮﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺩﺭ ﺣﺒﺲ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺩﻭﺍﻧﻴﻘﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﻟﺘﺠﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻋﺎﻳﻰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺘﻔﺘﺎﺡ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺕ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻼﺹ‬

‫]‪ 11:08:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/022.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻳﺎﺑﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺩ ﺁﻥ ﺩﻋﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺒﺲ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻋﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺘﻔﺘﺎﺡ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻯ ﺍﻣﺪﺍﻭﺩ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺩﺍﻭﺩ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﻭﻯ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻮﻗﺘﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺍﺑﻮﺗﻐﻠﺐ ﻭ ﺭﺅﺳﺎﻯ‬
‫ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ ﻭ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﺁﻝ ﻃﺎﻭﺱ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺮﺩ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﺳﻠﻴﻘﻰ ﺍﺯ‬
‫ﻧﺴﻞ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎﻣﻮﻥ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ‬
‫ﺟﻌﻔﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻭﺭﻉ ﭘﺴﺮ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻰ ﺍﻟﻤﺤﻮﺱ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭﻳﻨﺪ ﺑﻨﻮﺍﻟﻜﺸﺒﺶ ﺩﺭ ﻭﻻﻳﺖ ﺷﺎﻡ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺑﻮﺳﻠﻴﻤﺎﻥ‬
‫ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻬﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺑﻮ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻣﺜﻠﺚ ﺍﺯ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﺒﺎﺩ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻋﺎﺑﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﺩﻯ ﺧﺮﻭﺝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﻋﻠﻮﻯ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﺎﺩﻯ ﻛﺲ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻗﻀﻴﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﻨﻘﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻗﻀﻴﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻫﻴﭻ ﻭﺍﻗﻌﻬﺎﻯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺻﻌﺒﺘﺮ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻓﺦ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﻋﺒﺪﺍﷲ‬
‫ﻣﺤﺾ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻏﻤﺮ ﻛﺜﻴﺮﺍﻻﻭﻻﺩ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺷﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺩﺭ ﻭﺻﻠﻰ‬
‫ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻭﺻﻞ ﺍﻭﻝ‪:‬‬
‫ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﺤﺾ ﺷﻴﺦ ﺑﻨﻰ ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺾ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺎﻟﺺ ﭼﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﺩﻭ ﺳﺒﻂ ﺑﻮﺩ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻓﺎﻃﻤﻪ‬
‫ﺑﻨﺖ ﺣﺴﻦ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪:‬‬
‫ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻓﻀﻞ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﻴﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺁﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺁﺭﺯﻭ ﻧﻤﻰﺑﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ‬
‫ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺗﺒﺖ ﺩﮔﺮﺍﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺁﺭﺯﻭ‬ ‫ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺭﺗﺒﻪ ﻣﺎ ﺍﻧﺪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ‬
‫ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺷﺶ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻳﺤﻴﻰ ﻭ ﻣﻮﺳﻰ ﻭ ﺍﺩﺭﻳﺲ ﺍﻣﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻔﺲ ﺯﻛﻴﻪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻬﺪﻯ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﭼﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻛﻨﻴﺘﺶ ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﻭ ﻧﺎﻡ ﭘﺪﺭﺵ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﺩﺭ‬
‫ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﺪﻯ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﻭ ﻛﻨﻴﺖ ﺍﻭ ﻛﻨﻴﺖ ﻣﻦ ﻭ ﻋﻈﻤﺎﻯ ﺑﻨﻰ ﻫﺎﺷﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻭﻯ‬
‫ﻣﺴﺘﻄﻬﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪﻯ ﻭ ﻧﺪﺍﻓﻰ ﻧﺴﺎﺑﻪ ﺍﺯ ﺟﺪ ﺧﻮﺩ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺷﻜﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﻛﺘﻒ‬
‫ﺍﻭ ﺧﺎﻟﻰ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻴﻀﻬﺎﻯ ﻭ ﺍﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺎﻟﻚ ﻓﺘﻰ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺧﺮﻭﺝ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ‬
‫ﺩﻭﺍﻧﻘﻰ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭﻯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻋﺴﮕﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺣﺠﺎﺭ ﺍﻟﺰﻳﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻔﺲ ﺯﻛﻴﻪ ﻟﻘﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﺑﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﺷﺮﺍﻟﻜﺎﺑﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﺵ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺎﺑﻞ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﻧﻘﻴﺐ ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺴﺮﺍﻳﺎ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺒﺮﻛﺎﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻣﺤﺪﺙ‬
‫ﻫﻤﺪﺍﻧﻰ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﺍﺷﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻗﺘﻴﻞ ﺑﺎﺧﻤﺮﻯ ﻛﻨﻴﺖ ﺍﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺣﺪﻯ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻡ ﺷﺘﺮ ﺭﻣﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﻓﺘﻰ ﻭ ﺑﺮ ﺟﺎ ﺑﺪﺍﺷﺘﻰ‬
‫ﻭ ﺑﻮﺩﻯ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺷﺘﺮ ﺑﺮﻓﺘﻰ ﻭ ﺩﻡ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻤﺎﻧﺪﻯ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﻋﻠﻤﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻏﺮﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺳﺘﻪ ﺛﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺑﻌﻴﻦ ﻭ ﻣﺎﺋﻪ ﺩﺭ‬
‫ﺑﺼﺮﻩ ﺧﺮﻭﺝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺴﻰ ﺍﺯ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺑﺎ ﻭﻯ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻋﻤﺶ ﻋﺒﺎﺩ ﺑﻦ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺍﺑﻮﺣﻨﻴﻔﻪ ﻛﻮﻓﻰ ﺩﺭ ﺑﻴﻌﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﺑﺎ ﻭﻯ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻧﺖ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ ﻭﻯ ﻓﺘﻮﻯ ﻣﻰﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺣﻤﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ‬
‫ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻭﻯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺍﻧﻬﺎﻯ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺣﻔﻆ ﺍﻣﺎﻧﺎﺕ ﻭ ﻭﺩﺍﻳﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻻ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻻﺣﻖ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺗﻮ ﻛﺮﺩﻣﻰ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﻭﺍﻧﻘﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﺮ ﺍﺑﻮﺣﻨﻴﻔﻪ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻳﺬﺍﻳﻰ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﮔﺸﺖ‬

‫]‪ 11:08:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/022.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺠﻮﺯﻫﺎﻯ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﺑﻮﺣﻨﻴﻔﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻓﺘﻮﻯ ﺩﺍﺩﻯ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﺷﻜﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻣﻰ ﺍﻟﻘﺼﻪ ﺩﻭﺍﻧﻘﻰ ﻟﺸﮕﺮ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺑﺼﺮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎ ﺁﻥ‬
‫ﻟﺸﮕﺮ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻬﺰﺍﻡ ﻟﺸﮕﺮ ﺩﻭﺍﻧﻘﻰ ﺗﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻭﻯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺩﻩ ﺑﺎﺧﻤﺮﻯ ﻭ ﺁﻥ ﻗﺮﻳﻬﺎﻳﺴﺖ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺵ ﺣﺴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺲ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻻﺭﺯﻕ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﺗﻢ ﻭﺭﺯﻕ ﺍﷲ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺟﻨﺪﻭﻳﺲ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻮﺳﻰ‬
‫ﻛﻨﻴﺘﺶ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻟﻮﻥ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻫﻰ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮﺩ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻟﻘﺐ ﺩﺍﺩ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﻝ‬
‫ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻛﻪ ﺷﻴﺦ ﺻﺎﻟﺢ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺿﺎ ﻟﻘﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺎﻣﻮﻥ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﻟﻰ ﻋﻬﺪ ﺳﺎﺯﺩ ﺍﺑﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺩﻳﻪ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺩﻋﻮﺕ ﺣﻖ ﺭﺍ ﻟﺒﻴﻚ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺩﻭﻡ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻳﻮﺳﻒ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﺧﻀﺮ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺍﻣﻴﺮ ﻭ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﺣﺎﻛﻢ ﻳﻤﺎﻣﻪ ﻭ ﺑﻨﻮﺣﻤﺪﺍﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺷﻴﺦ ﺻﺎﻟﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻨﺞ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﻣﻮﺳﻰ ﺛﺎﻧﻰ ﻭ‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﻭ ﻳﺤﻴﻰ ﻭ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺻﺎﻟﺢ ﺁﻝ ﺍﺑﻰﺍﻟﻀﺤﺎﻙ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻝ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺁﻝ ﻣﻨﺪﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﻳﺤﻴﻰ ﻣﻠﻘﺒﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻘﻰ ﻭ‬
‫ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻮﻳﻘﻴﻮﻥ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻐﻨﺎﻳﻢ ﻭ ﺁﻝ ﺍﺑﻮﺍﺣﻤﺪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻳﺤﻴﻰﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻤﺪ ﻣﻠﻘﺐ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﺏ ﻟﺒﺲ ﺳﻮﺍﺭ‬
‫ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻤﺪﻳﻮﻥ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻭ ﺑﻨﻰ ﻋﻤﻖ ﻭ ﺁﻝ ﺍﻟﻤﻄﺮ ﻭ ﺁﻝ ﺣﻤﺰﻩ ﻭ‬
‫ﻛﺮﺍﻣﻴﻮﻥ ﻭ ﺁﻝ ﻋﺮﻓﻪ ﻭ ﺁﻝ ﺣﺠﺎﺯ ﻭ ﺁﻝ ﺳﻠﻤﻪ ﻭ ﺑﻨﻰ ﺍﻟﺴﺮﺍﺝ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺣﻤﺪ ﻣﺴﻄﻮﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺳﻴﺪﻯ ﻭﺟﻴﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ‬
‫ﺑﺎﺱ ﻭ ﺳﻄﻮﺕ ﺩﺭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﺳﺨﺎﻭﺕ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻭ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺩﺍﻭﺩ ﻧﺎﻡ ﻭ ﺩﺍﻭﺩ ﭘﻨﺞ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﺎﺗﻚ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻣﺤﺘﺮﻕ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﻔﺢ ﺍﻣﺎ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﻔﺢ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﺎﺑﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻣﺤﺘﺮﻕ ﺑﺎﺩﻳﻬﻨﺸﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺎ ﻋﻘﺎﺏ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺩﻳﻬﻨﺸﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﺭﺍ ﺍﻭﻻﺩ‬
‫ﻫﺴﺖ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﻤﻜﻨﻰ ﺑﺎﺑﻰ ﺍﻟﻬﻨﺪﻯ ﺍﻣﺎ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﺎﺗﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺎﺗﻜﻴﻮﻥ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﺎﺗﻚ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ‬
‫ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﻠﻮﻙ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺸﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺎﺭﺱ ﺑﻨﻰ ﺣﺴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﺟﻮﺩ ﻭ ﺟﺮﺋﺖ ﻭ ﻛﺮﻡ ﻭ ﺳﻄﻮﺕ‬
‫ﺧﺎﺻﻪ ﻭﻯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻯ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺍﺩﺭﻳﺲ ﻭ ﻗﺎﺳﻤﺴﺖ ﺩﻭﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﺤﺠﺎﺯﻯ ﺩﺭ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﻭ‬
‫ﻃﺮﺍﺑﻠﺲ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﺳﻮﻡ ﺍﺣﻤﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺑﻮﺍﻟﺠﻌﻔﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺒﺎ ﻭ‬
‫ﺭﺅﺳﺎ ﻭ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺻﺎﻟﺢ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﺎﺗﻚ ﻭ ﺍﺻﺢ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﭘﻨﺠﻢ ﺟﻌﻔﺮ ﺁﻝ ﻣﻀﺎﻡ ﺍﺯ‬
‫ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﺷﺸﻢ ﻗﺎﺳﻢ ﻧﺴﺎﺑﻪ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﻌﻘﺒﺴﺖ ﻭ ﻫﻴﺎﺝ ﻭ ﺳﺮﺍﺝ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﻫﻔﺘﻢ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻣﻮﺳﻰ ﻓﺎﺭﺱ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ‬
‫ﻭﻳﻨﺪ ﻫﺸﺘﻢ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﻔﺎﺗﻚ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﻣﻌﻘﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺍﺑﻮﻃﻴﺐ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﻝ ﺍﺑﻰﻃﻴﺐ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻮﺩﻫﺎﺵ ﻭ ﺑﻨﻮﻋﻠﻰ ﻭ ﺑﻨﻮﺣﺴﺎﻥ ﻭ‬
‫ﺑﻨﻮﻗﺎﺳﻢ ﻭ ﺑﻨﻮﻳﺤﻴﻰ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺑﻰﻃﻴﺒﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺳﺠﺎﺝ ﻭ ﺑﻨﻮﻣﻜﺜﺮ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻋﻘﺐ ﻭﻫﺎﺱ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻃﻴﺐ ﺍﺯ ﺷﺶ ﭘﺴﺮ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺣﺎﺯﻡ ﻭ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﻭ ﻣﻜﺜﺮ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻋﻘﺐ ﻭﻫﺎﺱ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﻴﺐ ﺍﺯ ﺷﺶ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺣﺎﺯﻡ ﻭ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﻭ‬
‫ﻣﻜﺜﺮ ﻭ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﺍﻣﺎ ﺣﻤﺰﺓ ﺑﻦ ﻭﻫﺎﺱ ﻭﺍﻟﻰ ﻣﻜﻪ ﻣﺒﺎﺭﻛﻪ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺗﺎﺝ ﺍﻟﻤﻌﺎﻟﻰ ﺷﻜﺮ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﺍﻟﻔﺘﻮﺡ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﺭﺍ‬
‫ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﻛﺲ ﻋﻘﺐ ﺑﻮﺩﻩ ﻋﻤﺎﺭﻩ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻐﺎﻧﻢ ﻳﺤﻴﻰ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺨﺎﻟﻒ ﻋﻴﺴﻰ ﻭ ﻋﻴﺴﻰ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻯ ﺑﻮﺩ ﻋﻠﻰ ﻧﺎﻡ ﺑﻪ ﺿﻢ ﻋﻴﻦ‬
‫ﻭ ﻓﺘﺢ ﻻﻡ ﺣﺎﻛﻢ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻜﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﻭ ﺟﺎﺭﺍﷲ ﻋﻼﻣﻪ ﺷﻜﺮ ﺍﷲ ﺳﻌﻴﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﺸﺎﻑ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺗﺼﻨﻴﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ‬
‫ﻗﺼﺎﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺍﻭ ﺍﻧﺸﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺯﻣﺨﺸﺮﻯ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺸﻴﺦ‬
‫ﺍﻟﺼﺎﻟﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻮﺳﻰ ﺛﺎﻧﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻨﻴﺖ ﺍﻭ ﺍﺑﻮﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻨﻪ ‪ 256‬ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻌﺘﺰ ﺍﺯ ﺧﻠﻔﺎﻯ ﻋﺒﺎﺳﻰ ﻭ‬
‫ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻮﺳﻮﻳﻮﻥ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺣﺠﺎﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺠﺪﻩ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺗﻦ ﻋﻘﺐ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺗﻦ ﻣﻌﻘﺒﺎﻧﺪ‬
‫ﺍﺩﺭﻳﺲ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺮﻗﺎﻉ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺸﻮﻳﻜﺎﺕ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ ﺟﺪﻩ ﻭ ﻧﻘﻴﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺎﻳﺢ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺁﻝ ﻋﻠﻘﻤﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ‬

‫]‪ 11:08:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/022.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺣﺴﻦ ﺍﺩﺭﻳﺲ ﺍﺳﺖ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﻓﻘﻴﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺩﻳﺒﺎﺝ ﭘﺴﺮ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺁﻝ ﺍﺑﻰﻟﻠﻴﻞ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺣﻤﺪ ﺍﺑﻦ ﻳﺤﻴﻰﺍﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﺴﺖ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺭﺕ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻘﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻯ ﺩﺭ ﻳﻨﺒﻮﻉ ﻭ‬
‫ﻧﻮﺍﺣﻰ ﺁﻥ ﺳﺎﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺻﺎﻟﺢ ﺍﻣﻴﺮ ﻓﺎﺭﺱ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺎﻟﺤﻴﻮﻥ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻝ ﺑﺪﺭﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺴﻠﻨﺪ‬
‫ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﭘﺴﺮ ﻭﻯ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﺎﻟﻤﺴﺖ ﻭ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺻﻼﺻﻠﻪ ﻭ ﺁﻝ ﺍﻟﺸﺮﻓﻰ ﻭ‬
‫ﺁﻝ ﻧﺰﺍﺭ ﻭ ﺁﻝ ﻳﺤﻴﻰ ﻭ ﺁﻝ ﻋﻄﻴﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﻗﻄﺐ ﺍﻻﻗﻄﺎﺏ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻰ ﺍﻟﻤﻠﺔ ﻭ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻘﺎﺩﺭ ﻗﺪﺱ ﺳﺮﻩ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺑﻪ ﻋﺒﺪﺍﷲ‬
‫ﺑﻦ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻟﺮﻭﻣﻰ ﺑﻦ ﺩﺍﻭﺩ ﺑﻦ ﺍﻻﻣﻴﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﻛﺒﺮ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻟﺜﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺎﻳﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﻛﺮﺩ ﺩﺭ‬
‫ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻌﺘﺰ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﻛﺲ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﻝ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻛﺒﺮ ﺍﺷﺪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﺍﻭﻻﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﻭﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﺪﻳﺪ ﺍﻣﺮ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺳﻪ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺑﻮﻫﺎﺷﻢ ﻭ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﻳﺤﻴﻰ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻣﺤﺘﺮﻕ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ‬
‫ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻨﻰ ﺍﻟﺠﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﻣﻠﻚ ﺷﺪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺑﻮﻫﺎﺷﻢ ﺭﺍ ﻫﻮﺍﺷﻢ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺮﺍ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﺳﻮﻡ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺑﻨﻰ ﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ‬
‫ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﻝ ﺷﻬﻢ ﻭ ﺁﻝ ﻣﻐﻦ ﺑﺤﻠﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻋﻠﻰﺍﻧﺪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻗﺎﺳﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﺮﺩ ﺍﻭ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﻘﺐ ﭘﻨﺠﻢ ﺍﺳﺖ ﺣﺮﺍﻧﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﻋﺎﺩﻯ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺣﺴﻦ ﺍﺯ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺎﺷﻢ ﺍﻣﺎ ﻗﺎﺳﻢ ﺣﺮﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﺍﻋﻘﺎﺏ‬
‫ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺁﻝ ﻛﺘﻴﻢ ﻭ ﺁﻝ ﺩﺭﻳﺲ ﻭ ﺁﻝ ﺍﺑﻰﺍﻟﻄﻴﺐ‪.‬‬
‫ﻭ ﺍﺯ ﺷﺠﺮﻩ ﺑﻨﻮﻣﺎﻟﻚ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﺴﺐ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻣﻠﻚ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﻗﺎﺳﻢ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﭼﻪ ﻭﺍﻟﺪ ﻋﺎﻟﻰﻣﻘﺪﺍﺭﺵ ﺳﻴﺪ‬
‫ﺍﻟﺴﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻣﻨﺸﺎء ﺍﻟﺒﺮﻛﺎﺕ ﺳﻴﺪ ﺻﺎﻟﺢ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻧﺴﻞ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻭﺍﻟﺪﻩ ﻋﻔﺖ ﺩﺛﺎﺭ ﺍﺯ‬
‫ﻧﺴﻞ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﺍﻟﻌﻈﺎﻡ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻧﻘﺎﻭﻩ ﺍﻟﻜﺮﺍﻡ ﺟﻼﻝ ﺍﻟﻤﻠﺔ ﻭ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﻣﻴﺮ ﺳﻴﺪ ﺑﺮﻛﺔ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﻭ ﻧﺴﺐ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻭﺟﻪ ﺩﺭ ﺷﺠﺮﻩ ﻣﺴﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻦ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻦ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﺣﻤﺰﺓ ﺑﻦ ﻭﻫﺎﺱ‬
‫ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺷﻜﺮ ﺑﻦ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻦ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﻟﺤﺮﺍﻧﻰ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻟﺜﺎﺑﺮﻳﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻟﺜﺎﻧﻰ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﺸﻴﺦ ﺍﻟﺼﺎﻟﺢ ﺑﻦ‬
‫ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻟﺠﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﻤﺤﺾ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﻟﻤﺜﻨﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﭘﺲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻧﺴﺐ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻋﺎﻟﻰ ﺣﺴﺐ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻭﺍﻟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺳﺒﻂ ﺍﻟﺮﺳﻮﻝ ﺍﻟﻤﺆﺗﻤﻦ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﺣﺴﻦ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻃﻼﻉ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻭﺍﻟﺪﻩ ﻋﺼﻤﺖ ﺷﻌﺎﺭ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺮﺍﻥ ﺍﻋﻈﻢ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺍﻻﻣﻢ ﺧﺎﻗﺎﻥ ﺍﻟﻮﺭﻯ ﻣﻌﺰ ﺍﻟﺪﻭﻟﺔ ﻭ ﺍﻟﺪﻳﻦ‬
‫ﺑﺎﻳﻘﺮﺍ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻋﻴﺎﻧﻰ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺑﻮﺍﻟﻐﺎﺯﻯ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻬﺎﺩﺭ ﺧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺳﻠﻄﺎﻥ‬
‫ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻭ ﺍﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺑﺎﻳﻘﺮﺍ ﻭ ﺍﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﻣﻴﺮﺯﺍﺩﻩ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻋﻤﺮ ﺷﻴﺦ ﻭ ﺍﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺮﺍﻥ ﺍﻋﻈﻢ ﺍﻣﻴﺮ ﺗﻴﻤﻮﺭ‬
‫ﮔﻮﺭﻛﺎﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻋﺎﻟﻰﻣﻘﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﺷﺮﻑ ﻣﺼﺎﻫﺮﺕ ﻋﺎﻟﻰ ﺣﻀﺮﺕ ﺷﺎﻩ ﺍﺑﻮﺍﻟﻐﺎﺯﻯ ﻣﻌﺰﺯ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﮔﻮﻫﺮ ﻳﻜﺘﺎ‬
‫ﺍﺯ ﺁﻥ ﺻﺪﻑ ﺷﺮﻑ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻣﺴﻤﻰ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮﻛﻪ ﻛﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺑﺪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺍﺯ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﺍﺣﻮﺍﻟﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﻭ ﻣﺨﺎﻳﻞ ﺑﺨﺖ ﺭﻭﺯ‬
‫ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺍﺯ ﻭﺟﻨﺎﺕ ﺍﻗﻮﺍﻝ ﻭ ﺍﻓﻌﺎﻟﺶ ﻻﻳﺢ ﻭ ﺑﺎﻫﺮ‪.‬‬
‫ﺍﻳﻘﻨﺖ ﺍﻥ ﺳﻴﺼﺒﺮ ﺑﺪﺭﺍ ﻛﺎﻣﻼ‬ ‫ﺍﻥ ﺍﻟﻬﻼﻝ ﺍﺫﺍ ﺭﺍﻳﺖ ﻧﻤﻮﻩ‬
‫ﻛﻪ ﺷﺎﻩ ﻣﻠﻚ ﻣﻌﺎﻟﻰ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻛﺎﺭ‬ ‫ﺻﻔﺎﺕ ﺍﻭ ﺧﺒﺮﻯ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻭﻗﺖ‬
‫ﺍﻣﺎ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﺤﺾ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﻳﻠﻢ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﮔﻴﻼﻥ ﺧﺮﻭﺝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﻘﻴﺐ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻐﺮﺏ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﺩﺭﻳﺲ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﺩﺭﻳﺲ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﺩﺭﻳﺲ ﺍﺯ ﻫﺸﺖ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻐﺮﺏ ﻣﻤﻠﻜﺘﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺣﻤﺰﺓ ﺑﻦ ﺍﺩﺭﻳﺲ ﺭﺍ ﺳﻮﺱ ﺍﻗﺼﻰ ﻭ ﻋﻤﺮ‬
‫ﺭﺍ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺯﻳﺘﻮﻥ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺗﺎﻫﺮﺗﻰ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻣﺼﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﻏﺰﻧﻮﻯ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﺍﺩﺭﻳﺲ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻭﺻﻞ ﺩﻭﻡ‪:‬‬

‫]‪ 11:08:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/022.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻏﻤﺮ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻣﺜﻨﻰ ﻛﻨﻴﺖ ﺍﻭ ﺍﺑﻮﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻛﺜﺮﺕ ﺟﻮﺩ ﻭ ﺳﺨﺎ ﻏﻤﺮ ﻟﻘﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺳﻴﺪ ﺷﺮﻳﻒ ﺭﺍﻭﻯ‬
‫ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺒﺲ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺩﻭﺍﻧﻴﻘﻰ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﺮﺩ ﻧﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﻝ ﺑﺰﻳﺴﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺩﻳﺒﺎ‬
‫ﺟﺴﺖ ﻭ ﺑﺲ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺣﺴﻦ ﺛﺞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺣﺴﻦ ﺛﺞ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺵ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﺜﺞ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭﻳﻨﺪ ﻭ‬
‫ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﻰﺟﻌﻔﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﻤﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺍﺑﻦ ﺍﻟﻤﻌﻴﻪ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻟﻤﺴﺠﺪ ﻋﺒﺪﺍﻟﺠﺒﺎﺭ ﻛﻮﻓﻰ ﺍﺯ ﺁﻝ ﻣﻌﻴﻪ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺁﻝ ﻣﻌﻴﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﻘﺒﺎ ﻭ ﺧﻄﺒﺎ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻘﻴﺐ ﺗﺎﺝ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﻟﺴﺎﻥ ﺁﻝ ﺣﺴﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﻗﻮﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﺒﺐ ﺗﻠﻘﻴﺐ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺍﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ‬
‫ﺟﺎﻣﻬﺎﻯ ﺑﺪﻭﺯﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺨﻴﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﺒﻪ ﻭ ﻗﺒﺎ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻛﻼﻡ ﻓﺼﻴﺢ ﺟﺎﺭﻯ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻗﺒﺎﻗﺒﺎ‬
‫ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻫﻞ ﺳﻮﺍﺩ ﺑﺪﻳﻦ ﻟﻘﺐ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﻨﻰ ﻃﺒﺎﻃﺐ ﺑﻪ ﻟﻐﺖ ﻧﺒﻄﻰ ﺳﻴﺪ ﺍﻟﺴﺎﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺳﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻗﺎﺳﻢ ﺭﺳﻰ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﺻﻮﻓﻰ ﻣﺼﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺟﻤﻞ ﻭ‬
‫ﺑﻨﻮﺍﻟﻤﺠﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻜﺮﻛﻰ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺣﺴﻨﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻤﺪ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺑﻮﻋﺒﺪﺍﷲ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﻰ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﺒﺮﻛﺎﺕ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻜﺎﺭﻡ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺣﻤﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻗﺎﺳﻢ ﻛﻨﻴﺘﺶ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺰﻭﻝ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﺒﻞ ﺍﻟﺮﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺳﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ‬
‫ﻣﺮﺩﻯ ﻋﻔﻴﻒ ﻭ ﺯﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﺤﻴﻰ ﺭﺳﻰ ﻭﺍﻟﻰ ﺭﻣﻠﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻋﻘﺐ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺭﺳﻰ‬
‫ﺣﺎﻛﻢ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻋﻠﻴﺎﻥ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭﺳﺖ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺭﺳﻰ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺍﺑﻰ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﺤﻤﺪ ﺷﻌﺮﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻘﻴﺐ ﻃﺎﻟﺒﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻣﺤﻤﺪ ﺷﻌﺮﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﭘﺴﺮ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻣﻨﺼﻒ ﻧﻘﺎﺑﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺍﺑﻰ ﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﺍﺣﻤﺪ ﻧﻘﻴﺐ ﻭ ﻧﻘﺒﺎﻯ ﻣﺼﺮ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺭﺳﻰ ﻗﺴﻴﻢ ﻋﺪﻝ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻮﺗﻮﺭﻭﻥ ﺩﺭ‬
‫ﺑﺼﺮﻩ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺳﻰ ﺳﻴﺪﻯ ﻛﺮﻳﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺑﻰﻋﺒﺪﺍﷲ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻴﻦ‬
‫ﻳﺤﻴﻰ ﻫﺎﺩﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺰﺭگ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﺯﻳﺪﻳﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻌﺘﻀﺪ ﺩﺭ ﻳﻤﻦ ﻇﻬﻮﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺎﺩﻯ ﺍﻟﻰ ﺍﻟﺤﻖ ﻟﻘﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ‬
‫ﻣﻠﻮﻙ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﻳﻤﻨﺎﻧﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻗﺒﻠﻰ ﭘﺴﺮ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺁﻝ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﻌﺴﺎﻑ ﺍﻟﻘﻴﺎﺱ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺑﻦ ﻳﺤﻴﻰﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ‬
‫ﺍﻟﻨﺼﺮ ﺑﻦ ﻳﺤﻴﻰ ﺍﻟﻬﺎﺩﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﺻﺮ ﻟﺪﻳﻦ ﺍﷲ ﻟﻘﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﺻﺮﻳﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﻤﻦ ﻭ ﺧﻮﺯﺳﺘﺎﻥ‬
‫ﻫﺴﺖ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺳﻰ ﻧﻘﺒﺎ ﻭ ﻗﻀﺎﺓ ﺷﻴﺮﺍﺯﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﻘﻴﺐ ﺍﻟﻨﻘﺒﺎ ﻭ ﻗﺎﺿﻰ ﺍﻟﻘﻀﺎﺓ ﻗﻄﺐ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﺑﻮﺯﺭﻋﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺯﻳﺪ‬
‫ﺍﺳﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺳﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻃﻘﻄﻘﻰ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﺿﻴﺎﻉ ﻭ ﻋﻘﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﻟﺮﺳﻰ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ‬
‫ﻣﻮﺳﻰ ﺭﺳﻰ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺑﻨﻰ ﺭﺳﻰ ﺍﻳﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻰ ﺭﺳﻰ ﺁﺧﺮ ﺑﻨﻰ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬
‫ﺁﺧﺮ ﺑﻨﻰ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺩﻳﺒﺎﺟﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻏﻤﺮ ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺷﻤﻬﺎﻯ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﻭ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﻳﺠﺎﺯ ﻭ ﺍﺧﺘﺼﺎﺭ ﺫﻛﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺳﺒﻂ ﺷﻬﻴﺪ‬
‫ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺑﻌﻮﻥ ﺍﷲ ﺗﻌﺎﻟﻰ‪43.‬‬

‫( ﺑﻪ ﻧﺴﺦ ﺍﺻﻞ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﻙ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺿﺒﻂ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻥ ﺑﻪ‬ ‫‪43‬‬
‫ﻣﺄﺧﺬ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺟﻮﻉ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ‪.‬‬

‫]‪ 11:08:20 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/022.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻘﺼﺪ ﺛﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺫﻛﺮ ﻋﻘﻴﺐ ﺳﺒﻂ ﺷﻬﻴﺪ ﺍﺑﻰﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬

‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺳﻮﻣﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﺛﻨﺎﻋﺸﺮ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻻﺋﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻟﻘﺐ ﻭﻯ ﺳﻴﺪ ﻭ ﺷﻬﻴﺪ‪ ،‬ﻭﻻﺩﺗﺶ ﺳﻨﻪ ﺍﺭﺑﻊ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺠﺮﺓ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺗﺶ‬
‫ﻫﺠﺮﻯ ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﻻﺩﺕ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﻤﻞ ﻭﻯ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﻬﺮ ﻭﺍﺣﺪ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﻭ‬ ‫ﺩﻫﻢ ﻣﺤﺮﻡ ﺍﻟﺤﺮﺍﻡ ﺳﻨﻪ ‪61‬‬
‫ﻣﺮﺿﻌﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﺎﻟﻔﻀﻞ ﺑﻮﺩ ﺯﻭﺟﻪ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﻟﺒﻦ ﻗﺘﻢ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺩﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺍﻛﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﻭﺳﻂ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﺻﻐﺮ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺶ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ‬
‫ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﻟﻌﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻤﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺍﷲ ﺍﻋﻠﻢ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺯﻳﻨﺎﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﺎ ﻣﻬﺪﻯ ﻛﻪ ﻗﺎﺋﻢ ﺁﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻧﻪ ﺍﻣﺎﻣﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﺛﻨﺎﻋﺸﺮ ﻻ‬
‫ﺟﺮﻡ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺼﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻪ ﻓﺼﻞ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻣﻰﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﺛﻨﺎﻋﺸﺮ ﻛﻨﻴﺘﺶ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻘﺒﺶ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﻟﻨﺒﻮﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺷﺒﻰ ﺍﺯ ﺷﺒﻬﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﺗﻬﺠﺪ ﻣﻰﮔﺰﺍﺭﺩ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍژﺩﻫﺎﻳﻰ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻭﻯ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻭﻯ‬
‫ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻧﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﻮﺩ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﭘﺎﻯ‬
‫ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﮕﺰﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﺍﻟﺘﻔﺎﺕ ﻧﻜﺮﺩ ﭘﺲ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﮕﺰﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻜﺮﺩ ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻣﻨﻜﺸﻒ‬
‫ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺩﻭﺭ ﺷﻮ ﺍﻯ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ‬
‫ﺫﻟﻴﻞ ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻨﺪ ﺁﻭﺍﺯﻯ ﺷﻨﻴﺪ ﻭ ﻗﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻧﺖ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ‬
‫ﺳﺠﺎﺩ ﻭ ﺁﺩﻡ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﺍﺯ ﺍﻟﻘﺎﺏ ﺍﻭﺳﺖ ﭘﺪﺭﺵ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺷﺎﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻗﻴﻞ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺑﻨﺖ ﻛﺴﺮﻯ ﻳﺰﺩﺟﺮﺩ‬
‫ﺑﻦ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﺑﻦ ﺷﻴﺮﻭﻳﻪ ﺑﻦ ﭘﺮﻭﻳﺰ ﺑﻦ ﻫﺮﻣﺰ ﺑﻦ ﻧﻮﺷﻴﺮﻭﺍﻥ ﻣﻠﻚ ﺍﻟﻌﺎﺩﻝ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻴﺎﻥ‬
‫ﻧﺒﻮﺕ ﻭ ﻣﻠﻚ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺩﺍﺩﻫﺎﻧﺪ‬
‫ﭘﺲ ﺍﻭﻻﺩ ﺣﺴﻦ ﻣﺜﻨﻰ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻯ ﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻻﺩﺕ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﺳﻨﻪ ﺳﺖ ﻭ ﺛﻠﺜﻴﻦ ﻫﺠﺮﻯ‬
‫ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﺠﺮﺕ ﻭ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺳﻨﻪ ﺧﻤﺲ ﻭ ﺗﺴﻌﻴﻦ ﻭ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺹ ﻭ ﻋﻮﺍﻡ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﻭﻯ ﺷﺒﻬﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺷﺶ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﺎﻫﺮ ﻭ ﺯﻳﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺍﺷﺮﻑ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺍﺻﻐﺮ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﺻﻐﺮ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺵ ﺣﺴﻦ ﺍﻓﻄﺲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﻧﺴﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻯ ﺳﺨﻨﺎﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﻧﺴﺎﺑﻪ‬
‫ﻗﻄﻌﻬﺎﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﻊ ﺁﻥ ﺍﻳﻨﺴﺖ‪:‬‬
‫ﺍﺳﻜﺘﻮﺍ ﻻ ﺗﻜﻠﻤﻮﺍ‬ ‫ﺍﻓﻄﺴﻴﻮﻥ ﺍﻧﺘﻢ‬
‫ﻭ ﺣﻖ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﻯ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺗﻮﺟﻪ ﻃﻌﻦ ﺑﺪﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻧﺴﺐ‬
‫ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﻛﺲ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﻝ ﻋﻠﻰ ﺧﺮﺯﻯ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺎﻧﻜﺪﻳﻢ ﭘﺴﺮ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺧﺮﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﻧﻜﺪﻳﻢ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺗﺎﺝ‬
‫ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺣﺴﻦ ﺍﻗﻀﻰ ﺍﻟﻘﻀﺎﺓ ﺑﻼﺩ ﻗﺮﺍﻓﻴﻪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﻀﻞ ﻧﻘﻴﺐ ﺍﻟﻨﻘﺒﺎﻯ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺍﻟﺠﺎﻳﺘﻮ ﻣﺤﻤﺪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺣﺴﻨﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺩﻭﻡ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻗﺎﺿﻰ ﺍﻣﻴﻦ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﻧﺴﺎﺑﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻮﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻨﻮﺍﻟﺴﻜﺮﺍﻥ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺩﻳﻨﻮﺭﻯ ﭘﺴﺮ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻓﻄﺲ ﻭ ﺍﺑﻮﻫﺎﺷﻢ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻛﻪ ﻧﺴﺎﺑﻪ ﺭﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ‬
‫ﺩﻳﻨﻮﺭﻳﺴﺖ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺣﺴﻦ ﻣﻜﻔﻮﻑ ﭘﺴﺮ ﻭﻯ ﻋﻠﻰ ﻗﺘﻴﻞ ﺍﻟﻴﻤﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺘﻮﺗﺮﻳﺢ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺳﻤﺎﻥ ﺍﻭﻻﺩ ﺣﻤﺰﺓ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ‬

‫]‪ 11:08:29 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/023.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﻜﻔﻮﻓﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺑﺮﺝ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺑﻨﻮﺯﻳﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻨﻰ ﺍﻓﻄﺲ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺮﻳﻔﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﻔﻘﻮﺩ‬
‫ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻣﻜﻔﻮﻓﺎﻧﺪ ﭘﻨﺠﻢ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺷﻬﻴﺪ ﺍﻭﻻﺩ ﻭ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﻭﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻣﺤﻤﺪ ﻓﺎﺧﺮ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻤﺤﺘﺮﻕ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻻﻋﺰ ﻭ‬
‫ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﻣﺪﺍﺋﻨﻰ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻃﻠﺤﺔ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺪﺍﻳﻨﻰ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻋﻠﻰ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻨﻴﺘﻬﺎ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﺼﻼﻳﺎ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﺑﻰ ﻧﺼﺮ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻣﺪﺍﻳﻨﻰﺍﻧﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺣﺴﻦ ﺍﺻﻐﺮ ﺑﻦ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﻛﺲ ﻋﻘﺐ ﺩﺍﺭﺩ‬
‫ﺍﻭﻝ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺍﻋﺮﺝ ﻭ ﻛﻨﻴﺖ ﺍﻭ ﺍﺑﻮﻋﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﭘﺎﻯ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﻧﻘﺼﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺮﺝ ﺍﺷﺘﻬﺎﺭ ﻳﺎﻓﺖ ﺩﺭ ﺍﻋﻘﺎﺏ‬
‫ﺍﻭ ﻓﻰ ﺍﻟﺠﻤﻠﻪ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻄﻮﻥ ﻭ ﺍﻓﺤﺎﻝ ﻭ ﻋﺸﺎﻳﺮ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﻛﺲ ﺍﺳﺖ ﺟﻌﻔﺮ ﺍﻟﺤﺠﻪ‬
‫ﻭ ﻋﻠﻰ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺣﻤﺰﻩ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻮﻣﻴﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﺣﻤﺰﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻮﺍﻧﻰ‬
‫ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﻴﻪ ﻭ ﺁﻥ ﻗﺮﻳﻬﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺤﺪﺙ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﺠﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ‬
‫ﻭ ﻭﺍﺳﻂ ﻭ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﺰﺭگ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻋﺮﺍﻕ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺖ‬
‫ﺍﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺍﻟﺪﻋﻮﺓ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺛﺎﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺑﻨﻮﻃﻘﻄﻘﻰ ﺩﺭ ﻛﺮﺥ ﻭ‬
‫ﺑﻨﻮﺍﻟﻤﺤﺘﺮﻕ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺣﺴﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺛﺎﻧﻰ ﭘﺴﺮﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺛﺎﻟﺚ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻭﻯ ﺍﻣﻴﺮ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﺷﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻣﻤﺪﻭﺡ ﺍﺑﻮﺍﻟﻄﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻮﻳﻌﻠﻰ ﻧﻘﻴﺐ ﻭﺍﺳﻂ ﻭ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻌﺎﻟﻰ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﻀﺎﻳﻞ ﺍﺷﺘﺮﻯﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﻣﻜﺎﺳﻪ ﻭ ﺑﻨﻮﻋﺮﺍﻡ ﻭ ﺑﻨﻮﻋﺠﻴﺒﻪ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﺼﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﻨﻮﻣﻌﺎﻟﺞ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﺑﻰ ﺍﻟﻐﻨﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﺣﻤﺪ‬
‫ﺑﻨﻮﻃﺒﻴﻖ ﻭ ﻧﻘﺒﺎﻯ ﻋﺮﺍﻕ ﻭ ﺍﻣﺮﺍﻯ ﺣﺎﺝ ﺍﻏﻠﺐ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺷﺘﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻌﻼ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺣﻮﻝ ﺍﻣﻴﺮ ﺣﺎﺝ ﻛﻪ ﻛﻴﺶ ﺑﻨﻮﻋﺒﺪﺍﷲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭﻟﺪ ﺍﺑﻰ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﻣﻴﺮ ﺣﺎﺝ ﺑﻦ ﺍﺷﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﻭﻳﻨﺪ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺟﻌﻔﺮ ﺍﻟﺤﺠﻪ ﺍﻣﺮﺍﻯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻭ ﻧﻘﺒﺎﻯ ﺑﻠﺦ ﻭ ﺗﺮﻣﺬ ﻭ ﻣﻠﻮﻙ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻋﻘﺎﺏ ﻭﻳﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﭘﺪﺭ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﺑﻠﺨﺴﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﻧﺴﺎﺑﻪ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺑﻨﻮﻋﻜﻪ ﻭ ﺑﻨﻮﻋﻠﻮﺍﻥ ﻭ ﺑﻨﻮﻓﺎﺭﺱ ﻭ ﺑﻨﻮﻋﻼﻥ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻻﻋﺮﺝ ﺍﺯ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻳﺤﻴﻰﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺣﻼﻝ ﻧﺤﻠﻪ ﻭ ﺑﻨﻮﺷﻘﺎﻳﻖ ﻭ‬
‫ﺑﻨﻮﺧﺰﻋﻞ ﻭ ﺑﻨﻮﻣﻬﻨﺎ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻃﺎﻫﺮ ﺑﻦ ﻳﺤﻴﻰﺍﻧﺪ ﻭ ﺣﺎﺟﺪﺓ )؟( ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻋﺒﺪﺍﻟﻮﺍﺣﺪ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻣﻬﻨﺎ ﻭ ﺟﻤﺎﻣﺰﻩ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ‬
‫ﻧﺴﻠﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺻﻐﺮ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺤﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻘﻴﻘﻰ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﻋﻘﻴﻘﻮﻥ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻤﻮﺳﻮﺱ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻣﻨﻘﺪﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺭ ﻣﻨﻘﺪ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻯ‬
‫ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻘﺪﻳﻮﻥ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻠﻰ ﻛﺒﺎﺭ ﻛﻪ ﺟﺪ ﻣﻠﻮﻙ ﺭﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺁﻝ ﻏﺪﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﻘﺒﺎﻯ ﺩﻣﺸﻘﻨﺪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﻣﻨﻘﺪﻯ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻫﻤﻪ ﻣﻌﻘﺒﻨﺪ ﺳﻮﻡ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻋﻘﻴﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﺣﻤﻴﺼﻪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻛﺴﻴﻦ ﻛﻌﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﻋﻠﻰﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻜﺮﺵ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻨﺴﻞ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻤﻐﻴﺮﻩ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻮﻓﻰ‬
‫ﺑﻦ ﻋﻠﻰﺍﻧﺪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻦ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻮﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﻠﻴﻖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ‬
‫ﺟﻬﺖ ﺳﻼﻗﺖ ﻟﺴﺎﻥ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻴﺰ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﻣﻠﻘﺐ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺟﻜﺎﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﻭﻻﺓ ﺭﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺳﻠﻴﻘﺎﻧﺪ ﻭ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﻋﺸﻰ ﻧﻘﺒﺎﻯ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﺎﻣﻄﺮﻯ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﻭﺳﺖ ﭘﻨﺠﻢ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻼﺩ ﻣﺼﺮ‬
‫ﻭ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﻨﻮﺍﻟﻔﻮﺍﻃﻢ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺍﻻﺷﺮﻑ ﺑﻦ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﭘﺪﺭ ﻣﺎﺩﺭﻯ ﺯﻳﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﻴﺐ ﻋﻤﺮ‬
‫ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﺻﻐﺮ ﻣﺤﺪﺛﺴﺖ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻋﻤﺰﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻘﻴﺐ‬
‫ﺩﺍﺭﺩ ﻗﺎﺳﻢ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺷﺠﺮﻯ ﻭ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﻭ ﻋﻘﻴﺐ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻮﻓﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﻌﺘﺼﻢ ﺑﻪ ﻃﺎﻟﻘﺎﻥ‬
‫ﺧﺮﻭﺝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻘﺒﺎﻯ ﻗﻢ ﻭ ﺷﻌﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻤﺮ ﺷﺠﺮﻯ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻋﻘﺐ ﻫﺴﺖ‬

‫]‪ 11:08:29 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/023.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻣﺎﻧﻜﺪﻳﻢ ﻃﺒﺮﻯ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺣﻤﺪ ﺍﻋﺮﺍﺑﻰﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻳﻦ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻘﻴﺐ ﻃﺒﺮﻯ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺟﻌﻔﺮ ﺩﻳﺒﺎﺟﻪ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻮﺯﻫﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺴﻠﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﺻﺮ ﺍﻟﻜﺒﻴﺮ ﺑﻪ ﻃﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ‬
‫ﺩﻳﺎﻟﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﺻﺮ ﺍﻟﺤﻖ ﻟﻘﺐ ﺍﻭﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻘﻴﺐ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﻳﺎﻟﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﺻﺮ ﺍﻟﺤﻖ ﻟﻘﺐ ﺍﻭﺳﺖ‬
‫ﭘﺴﺮ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻘﻴﺐ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﮔﻴﻼﻥ ﻭ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺍﻭ ﻣﻠﻮﻙ ﻭ ﺣﻜﺎﻣﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺯﻳﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻨﻴﺖ ﺍﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ‬
‫ﻣﻨﻘﺒﺖ ﻭ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﮕﻨﺠﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﻨﻪ ‪ 112‬ﺩﺭ ﻛﻮﻓﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﺛﻘﻔﻰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻫﺸﺎﻡ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻤﻠﻚ ﺑﺎ‬
‫ﻭﻯ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺭﺍﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻤﻠﻮﻙ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻮﺩ ﺗﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﺍﺑﺮﻭﻯ ﻭﻯ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺯﺧﻢ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﺮ‬
‫ﺩﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻋﻨﺎﻛﺐ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺗﻨﻴﺪﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﺼﺎﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻳﺪ ﺭﺍ ﭼﻬﺎﺭ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﻳﺤﻴﻰ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺫﻭﺍﻟﺪﻣﻌﻪ ﻭ ﺫﻭﺍﻟﻌﺒﺮﻩ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻮﺗﻢ ﺍﻻﺷﺒﺎﻝ ﻭ ﻣﺤﻤﺪﻩ ﺍﻣﺎ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭘﺪﺭ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ‬
‫ﻭ ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻮﺯﺟﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﺼﺮ ﺳﻴﺎﺭ ﺟﻤﻌﻰ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﻘﻴﺐ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺫﻭﺍﻟﺪﻣﻌﻪ‬
‫ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻭﻝ ﻳﺤﻴﻰ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﻝ ﻗﺎﺳﻢ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﻛﻴﺴﺖ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺯﺍﻫﺪ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻛﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻰ‬
‫ﻃﻨﻚ )؟( ﻭ ﺑﻨﻰ ﺧﺎﻟﺺ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﺳﻮﻡ ﺣﻤﺰﺓ ﺑﻦ ﻳﺤﻴﻰ ﻋﻘﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻨﻮﺍﻻﻣﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻳﻨﺪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺻﻐﺮ‬
‫ﺍﻗﺼﺎﺻﻰ ﺑﻦ ﻳﺤﻴﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﺴﻮﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﻗﺼﺎﺹ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻳﻬﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺣﻰ ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﻣﻌﻈﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺣﻤﺪ‬
‫ﻣﻮﺿﺢ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺯﺍﻫﺪ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻨﻮﻗﺮﺓ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻋﻠﻰ ﺍﻧﺪﺑﻨﻮ ﺯﺑﺮﻧﺞ )؟( ﺍﺯ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻗﺼﺎﺻﻰﺍﻧﺪ ﭘﻨﺠﻢ ﻋﻴﺴﻰ ﺍﺑﻦ ﻳﺤﻴﻰ‬
‫ﻭ ﻋﻘﻴﺐ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺑﻼﺩ ﻭ ﺩﻳﺎﺭ ﻣﻨﺘﺸﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻮ ﺑﺮﺯﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻤﺮﻳﻢ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﺨﻄﻴﺐ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻤﻘﺮﻯ ﺍﺯ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﻭﻳﻨﺪ ﺷﺸﻢ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﻳﺤﻴﻰ ﻭ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﻋﻠﻰ ﻛﺘﻴﻠﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻮ ﻛﺰﻳﺮ ﻭ ﺑﻨﻮﻗﺘﻴﻠﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻮ ﺯﻳﻨﺎﻟﺸﺮﻑ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻛﺘﻴﻠﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻮ ﻣﻘﺒﻞ ﻭ ﺑﻨﻮ‬
‫ﻫﻴﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﺘﻴﻠﻰﺍﻧﺪ ﻫﻔﺘﻢ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻳﺤﻴﻰ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺑﻴﺶ ﺍﺳﺖ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮﺵ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺴﺘﻌﻴﻦ ﺧﺮﻭﺝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ‬
‫ﺩﺭﺟﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻨﻰ ﺍﻟﻐﺬﺍﻥ ﻭ ﺁﻝ ﺷﻴﺒﺎﻥ ﻭ ﻧﻘﺒﺎﻯ ﻣﺸﻬﺪ ﻏﺮﻯ ﺍﺯ ﻧﺒﻰ ﺍﺳﺎﻣﻪ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻤﺮﺍﻧﺪ ﺩﻭﻡ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺫﻭﺍﻟﺪﻣﻌﻪ ﺍﻛﺜﺮ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﺳﻮﻡ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺫﻭﺍﻟﺪﻣﻌﻪ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺯﻳﺪ ﺷﻴﺒﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻧﺴﺎﺑﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺘﺐ‬
‫ﻣﺒﺴﻮﻃﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﻘﺒﺎﻯ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﻭ ﺑﺼﺮﻩ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻮﺗﻢ ﺍﻻﺷﺒﺎﻝ ﻛﻨﻴﺖ ﻭ ﺍﺑﻮﻳﺤﻴﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺷﻴﺮﻯ ﺑﻜﺸﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﭽﮕﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺗﻢ ﺍﻻﺷﺒﺎﻝ ﻣﻠﻘﺐ ﺷﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻳﺘﻴﻤﻜﻨﻨﺪﻩ ﺷﻴﺮﺑﭽﮕﺎﻥ ﺍﺣﻤﺪ ﻣﺨﺘﻔﻰ ﭘﺪﺭﺵ ﻣﺮﺩﻯ ﻭﺟﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﺍﻋﻠﻢ ﻋﻠﻤﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﻋﺮﺏ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻋﻠﻰ ﺍﺑﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﺩﺭ ﻛﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﺍﻛﺎﺑﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ‬
‫ﺩﺭ ﻣﺎﻭﺭﺍء ﺍﻟﻨﻬﺮ ﻭ ﻋﺮﺍﻕ ﻋﺮﺏ ﻭ ﻓﺎﺭﺱ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺳﺤﻖ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺣﺪ ﻛﺜﺮﺕ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻣﻌﻘﻠﻪ‬
‫ﻭ ﺍﺑﻮﻧﺰﺍﺭ ﺻﺎﺑﻮﻧﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺴﻠﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺴﻦ ﻋﻤﺎﺭﺓ ﺑﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻨﻰ ﻋﻘﺮﻭﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺟﻜﺎﺟﻚ ﺍﻣﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺯﻳﺪ ﺍﻟﺸﻬﻴﺪ ﺍﺻﻐﺮ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻭﻻﺩ ﺯﻳﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻓﺎﺿﻞ ﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﻣﺎﻣﻮﻥ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺵ‬
‫ﺍﺑﻰﻋﺒﺪﺍﷲ ﺟﻌﻔﺮ ﺷﺎﻋﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻄﻴﺐ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﺍﺭﺍﺻﺨﺮ )ﺍﻟﺮﺟﺰ( ﺍﺯ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺍﻭﺳﺖ‬
‫ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﻧﻘﻴﺐ ﻭ ﺑﺰﺭگ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﺎﻫﺮ ﺍﺯ ﻏﺎﻳﺖ ﻏﻠﺒﻪ ﻧﻮﺭﺍﻧﻴﺖ ﺑﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭﻯ ﺑﺪﻳﻦ ﻟﻘﺐ ﻣﻠﻘﺐ ﺷﺪ ﻭ‬
‫ﺍﻭ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻋﻴﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺵ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺭﻗﻂ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﺭﻗﻂ ﺍﺯ ﺍﺳﻤﻌﻴﻞ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﻧﻴﻔﺴﺞ )؟( ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻭﺥ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺣﺴﻴﻨﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻮﻛﺒﻰ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻐﺮﻳﻖ ﺩﺭ ﺷﺎﻡ ﻭ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻨﺪ ﻭ ﻧﻘﺒﺎﻯ ﺭﻯ ﻭ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﻛﺒﻴﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺭﻗﻄﻨﺪ ﻭ ﺍﷲ‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺍﻋﻠﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﺩﻭﻡ ﺩﺭ ﺫﻛﺮ ﻋﻘﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﭘﻨﺠﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻨﻴﺖ ﻭﻯ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﻟﻘﺐ ﻭﻯ ﺑﺎﻗﺮ ﻭ ﺳﺒﺐ ﺗﻠﻘﻴﺐ ﺍﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﻟﻔﻆ ﺟﻬﺖ ﺗﻮﺳﻊ ﻭ ﺗﺒﺤﺮ ﺍﻭﺳﺖ ﺩﺭ ﻋﻠﻮﻡ ﻭ‬

‫]‪ 11:08:29 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/023.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻟﻘﺐ ﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺟﺎﺑﺮ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻧﺼﺎﺭﻯ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻭﻯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻭﻯ ﺳﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﺟﺎﺑﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻨﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺳﻴﺪ ﻓﺮﺍﭘﻴﺸﺘﺮ ﺁﻯ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺍﺩ ﺟﺎﺑﺮ‬
‫ﺩﺳﺖ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﻴﻞ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﻯ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﺒﻮﺳﺪ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﺟﺎﺑﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﻳﻘﺮﺋﻚ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻳﻌﻨﻰ‬
‫ﺑﺪﺭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﻼﻡ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺭﺣﻤﺔ ﺍﷲ ﻭ ﺑﺮﻛﺎﺗﻪ ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﺟﺎﺑﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺎ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺑﻮﺩﻡ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺍﻯ ﺟﺎﺑﺮ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﻰ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻰ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﻼﻡ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ‬
‫ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﺑﺮ ﭼﻨﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﷲ ﻭ ﺳﻼﻣﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﺎﺷﻰ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻰ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ‬
‫ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﺒﻘﺮ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺑﻘﺮﺍ ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻋﻠﻢ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﻰ ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ‬
‫ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻰ ﺳﻼﻡ ﻣﻦ ﺑﺪﻭ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭﻻﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺳﻮﻡ ﻣﺎﻩ ﺻﻔﺮ ﺳﻨﻪ ﺳﺒﻊ ﻭ ﺧﻤﺴﻴﻦ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺠﺮﺓ ﻣﺎﺩﺭﺵ‬
‫ﺍﻣﻌﺒﺪﺍﷲ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﺍﻟﺤﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﻻﺩﺕ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺴﻴﻨﻴﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻣﺤﺾ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎ ﺭﻗﻢ ﺫﻛﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻭﻓﺎﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺳﻨﻪ ﺍﺭﺑﻊ ﻭ ﻋﺸﺮ ﻭ‬
‫ﻣﺎﺋﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻗﺒﺮ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺑﻘﻴﻊ ﺍﺳﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻗﺒﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺵ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻯ ﻛﺮﺍﻣﺎﺕ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﻕ ﻋﺎﺩﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻘﻞ‬
‫ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻋﻘﻴﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮﺵ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎﺩﻕ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺲ‪.‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮﻡ ﺩﺭ ﺫﻛﺮ ﻋﻘﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﺸﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﺛﻨﻰ ﻋﺸﺮ ﻛﻨﻴﺖ ﺍﻭ ﺍﺑﻮﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﺍﺷﻬﺮ ﺍﻟﻘﺎﺏ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﻡ ﻓﺮﻭﻩ ﺩﺧﺘﺮ‬
‫ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﺑﻜﺮ ﻭﻻﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ﻫﻔﺪﻫﻢ ﺭﺑﻴﻊ ﺍﻻﻭﻝ ﺳﻨﻪ ﺛﻤﺎﻥ ﻭ ﺛﻤﺎﻧﻴﻦ ﻣﻦ‬
‫ﺍﻟﻬﺠﺮﺓ ﻭ ﻭﻓﺎﺕ ﻭﻯ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺭﺟﺐ ﺳﻨﻪ ﺛﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺑﻌﻴﻦ ﻭ ﻣﺎﺋﻪ ﻭ ﻗﺒﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺍﺳﺖ ﭘﻬﻠﻮﻯ‬
‫ﻗﺒﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﭘﺪﺭﺵ ﻭ ﻭﻯ ﺍﺯ ﻋﻈﻤﺎﻯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻋﻠﻢ ﻣﺎ ﻏﺎﺑﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﻭ ﻧﻜﺖ ﻗﻠﻮﺏ ﻭ ﻧﻘﺮ ﺍﺳﻤﺎﻉ ﻭ‬
‫ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﺎﺳﺖ ﺟﻔﺮ ﺍﺣﻤﺮ ﻭ ﺟﻔﺮ ﺍﺑﻴﺾ ﻭ ﻣﺼﺤﻒ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻣﺤﺘﺎﺟﻨﺪ ﺩﺭ ﻭﻯ ﻣﺜﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ‬
‫ﻋﻠﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺟﻔﺮ ﺧﺎﻓﻴﻪ ﺍﺯ ﻣﺼﻨﻔﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻧﺴﺖ ﻭ ﻛﺮﺍﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻭ ﺣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻧﺴﺖ ﻭ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﻭ‬
‫ﻣﻨﺎﻗﺒﺶ ﺍﺯ ﺍﺯﺣﻴﺰ ﺣﺴﺎﺏ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻔﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﻣﻮﺳﻰ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻋﻘﺐ‬
‫ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻮﺳﻰ ﻛﺎﻇﻢ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻋﺮﻳﻀﻰ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺎﻣﻮﻥ ﻭ ﺍﺳﺤﻖ ﻣﻮﺗﻤﻦ ﺍﻣﺎ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﺍﺳﺤﻖ ﻣﻮﺗﻤﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻋﻴﺎﻧﻰ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻮﺳﻰ ﻛﺎﻇﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﻫﻴﺎﺕ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ‬
‫ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻧﺸﺮ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻰﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻴﻨﻴﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻘﻞ ﺣﺪﻳﺚ ﻛﺮﺩﻯ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﺍﺩﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﺣﺪﺛﻨﻰ‬
‫ﺍﻟﺜﻘﻪ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﺍﺳﺤﻖ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﺍﺯ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻮﺍﺭﺙ ﺩﺭ ﺭﻯ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺳﺤﺎﻗﺎﻧﺪ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﺑﺴﺎﺭ ﺍﺯ ﻧﺒﻰ ﻭﺍﺭﺙ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺤﻖ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﻭ‬
‫ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﻤﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﻗﻪ ﻭ ﺣﻠﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺮﺍﻧﻰ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﺣﺠﺎﺯﻯ ﻭ ﻧﻘﺒﺎﻯ ﺣﻠﺐ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻘﺒﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺎﻣﻮﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻯ ﻣﻘﺮﺽ ﺷﺪﻫﺎﻧﺪ‬
‫ﺩﻭﻡ ﻗﺎﺳﻢ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﺸﻴﺒﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﻃﻴﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻌﺮﻭﺱ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﺨﻮﺍﺭﺯﻩ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻗﺎﺳﻤﻨﺪ ﺳﻮﻡ ﻋﻠﻰ ﺧﺎﺭﺿﻰ‬

‫]‪ 11:08:29 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/023.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻬﻴﺠﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺿﺮﺍﺏ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﺣﻤﺰﻩ‬
‫ﺿﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﻳﺒﺎﺝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺧﻮﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺑﻮﺍﻟﺒﺮﻛﺎﺗﺴﺖ ﻭ ﺍﻛﺎﺑﺮ‬
‫ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﻃﺎﻫﺮ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﺍﺯﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺣﺴﻦ ﻋﺎﺭﺿﻰﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻋﻠﻰ ﻋﺮﻳﻀﻰ ﻛﻨﻴﺘﺶ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻮﺳﻰ ﻛﺎﻇﻢ ﻋﻠﻰ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﺮﻳﺾ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻭ ﺁﻥ ﻗﺮﻳﻬﺎﻯ ﺍﺳﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﻴﻞ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺮﻳﻀﻴﻮﻥ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﺷﻌﺮﺍﻧﻰ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺍﺻﻐﺮ ﺍﻣﺎ ﺟﻌﻔﺮ ﺍﺻﻐﺮ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻋﻠﻰ ﭘﺴﺮ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻋﻘﺐ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ‬
‫ﺣﺴﻦ ﻋﺮﻳﻀﻰ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻭ ﻣﺼﺮ ﻭ ﻧﺼﻴﺒﻴﻨﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺑﻬﺎءﺍﻟﺪﻳﻦ ﻭ ﺑﻨﻮﻓﺨﺎﺭ )ﻧﺠﺎﺭ( ﻭ‬
‫ﺑﻨﻮﺳﺨﻰ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺣﺴﻨﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻤﺪ ﺷﻌﺮﺍﻧﻰ ﻭ ﺑﻨﻮ ﺍﻟﺠﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻟﺴﺠﺎﺩﺓ ﻭ ﺣﻤﺰﺓ ﺍﻟﺪﺍﻋﻰ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻌﺸﺎﻳﺮ ﻫﻢ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﺮﻳﻀﻰ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺩﺭ ﺑﻼﺩ‪ .‬ﺍﻭﻻﺩ ﻳﺤﻴﻰ ﻣﺤﺪﺙ ﻭ ﺑﻨﻮ ﺛﻮﺍﺑﻪ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻤﺨﺘﺺ ﺍﺯ‬
‫ﻧﺴﻞ ﻋﻴﺴﻰ ﺭﻭﻣﻰ ﺍﻛﺒﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﭘﺴﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺮﻳﻀﻰ ﺑﻮﺩﻩ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻛﻨﻴﺘﺶ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﻟﻘﺒﺶ ﺍﻋﺮﺝ ﺍﻛﺒﺮ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻌﻔﺮ‬
‫ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﭘﺪﺭ ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺮﻳﺾ ﺗﺎ‬
‫ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺍﺯ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﻭﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺛﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺷﺎﻋﺮ‬
‫ﺑﻨﻮﺍﻟﺒﻐﻴﺾ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺟﻌﻔﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺟﻌﻔﺮ ﺩﺭ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﻣﺼﺮ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻴﻼ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ‬
‫ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﺒﺰﺍﺯ ﺩﺭ ﺣﻠﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺻﻨﻮﭼﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺻﻨﻮﭼﻪ )ﺧﺴﻮﭼﻪ( ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺛﺎﻧﻰ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﺘﻤﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺻﻮﺭ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﻭ ﻋﺮﺍﻕ ﻋﺮﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻮﺳﻰ ﻛﺎﻇﻢ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﻭﻯ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﻔﺘﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺘﺶ ﺍﺑﻮﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺣﻠﻢ ﻭ ﻓﺮﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺎﻇﻢ ﻟﻘﺐ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭﻻﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ‬
‫ﺍﺑﻮﺍ ﺑﻮﺩ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻜﻪ ﻭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﻭﺯ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﻫﻔﺘﻢ ﻣﺎﻩ ﺻﻔﺮ ﺳﻨﻪ ﺛﻤﺎﻥ ﻭ ﻋﺸﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﺎﺋﻪ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺠﺮﺓ ﻭ ﻭﻓﺎﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺣﺒﺲ‬
‫ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﻟﺮﺷﻴﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﭘﻨﺠﻢ ﺭﺟﺐ ﺳﻨﻪ ﺳﺖ ﻭ ﺛﻤﺎﻧﻴﻦ ﻭ ﻣﺎﺋﻪ ﻭ ﺭﻭﺿﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺍﺳﺖ ﻋﺎﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﺎﻥ‬
‫ﻭ ﻛﺮﻳﻤﺘﺮﻳﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﻭ ﻛﻤﺎﻻﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺷﺼﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﻰ ﻭ ﻫﻔﺖ‬
‫ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭﻯ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺣﺎﻻ ﺍﺋﻤﻪ ﻧﺴﺐ ﺑﺮ‬
‫ﺁﻧﻨﺪ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻴﺰﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﻋﻘﺐ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻦ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻭ ﺍﻋﻘﺎﺏ‬
‫ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﻛﻤﺘﺮﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺩﺗﻰ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﻣﺤﺘﺎﺟﺴﺖ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺻﻠﻰ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻭﺻﻞ ﺍﻭﻝ‬
‫ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﻠﻴﻠﻨﺪ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺍﻣﺎ ﺣﺴﻦ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺟﻌﻔﺮ ﻧﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﻻ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺘﻬﺎﻧﺪ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺭﺍ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﻋﻠﻰ ﻋﺰﺭﻣﻰ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ‬
‫ﻣﻮﺳﻰ ﺭﺍ ﭘﺴﺮﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﻣﻮﺳﻰ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺍﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻮ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﻌﺴﺎﻑ ﻭ ﺑﻨﻮ ﺍﻟﻮﺭﺍﻕ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺳﺤﻖ ﺑﻦ‬
‫ﻣﻮﺳﻰ ﺭﺍ ﺍﻣﻴﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﺍﺳﺤﻖ ﻣﻠﻬﻮﺱ ﭘﺴﺮ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻤﻠﻬﻮﺱ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﻭﻯﺍﻧﺪ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﺑﻠﺦ ﻭ ﻃﺨﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺍﺑﻦ ﺍﺳﺤﻖ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﺻﻮﺭﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻮﺭﺍﺙ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ‬
‫ﺻﻮﺭﺍﻧﻰﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﻘﺐ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻋﻘﺐ ﺍﺯ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﻴﺮ‬
‫ﻛﺎﺑﻄﻮﺱ )؟( ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﻭﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻏﺎﻳﺖ ﻗﻠﺘﻨﺪ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻮﺩ‪.‬‬
‫ﻭﺻﻞ ﺩﻭﻡ‬

‫]‪ 11:08:29 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/023.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺍﻣﺎ ﻣﺘﻮﺳﻄﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺯﻳﺪ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﻭ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﺍﻣﺎ ﺣﻤﺰﻩ ﺭﺍ ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻼﺩ ﻋﺠﻢ ﻋﻘﺐ ﻭﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ‬
‫ﺍﻭ ﺍﺯ ﻗﺎﺳﻢ ﻭ ﺣﻤﺰﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﻤﺰﺓ ﺑﻦ ﺣﻤﺰﻩ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﻫﺴﺖ ﺩﺭ ﺑﻠﺦ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺑﻼﺩ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻭ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻦ ﺣﻤﺰﻩ ﺭﺍ ﺍﻭﻻﺩ ﻫﺴﺖ ﻭ‬
‫ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﻛﻪ ﻣﻤﺪﻭﺡ ﺑﺪﻳﻊ ﻫﻤﺪﺍﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻠﻮﻙ ﺁﻝ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﺨﺎﻟﻄﺖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻯ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﻣﺠﺪﻭﺩ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ‬
‫ﻗﺎﺳﻤﺴﺖ ﻭ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﺍﺯ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﻗﺎﺳﻢ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻳﻤﺎﻧﻰ ﻭ ﻳﻤﺎﻣﻰ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﺷﻌﺮﺍﻧﻰ ﻭ ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﺩﺭ ﺣﺠﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﺎﻳﺰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺑﺎ ﻋﻀﺪ ﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺑﻮﺩﻩ‬
‫ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﺷﻌﺮﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻋﻘﺐ ﻫﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﻤﻴﺪ ﺍﻟﺸﺮﻑ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻯ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺭﺍ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻮﺳﻰ‪ ،‬ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺍﻻﺣﻮﻝ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ‬
‫ﺍﺳﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻭ ﺑﻨﻮﻧﺎﺻﺮ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺯﻳﺪ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺼﺮﻩ ﻣﺴﺘﻮﻟﻰ ﺷﺪ ﺧﺎﻧﻬﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻭ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺪ‬
‫ﺍﻟﻨﺎﺭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﻣﺎﻣﻮﻥ ﺷﺮﺑﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭼﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺴﺮ ﻋﻘﺐ ﺑﻮﺩﻩ ﺣﺴﻦ ﻭ‬
‫ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﻴﺮﻭﺍﻥ ﻣﻐﺮﺑﻨﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺤﺪﺙ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻋﻘﺐ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻗﻴﺮﻭﺍﻥ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﺟﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﻮ ﺻﻌﻴﺐ ﻭ ﺑﻨﻮﺍﻟﻤﻜﺎﺭﻡ ﺍﺯ‬
‫ﻧﺴﻞ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﺻﻢ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﷲ ﺍﻋﻠﻢ‪.‬‬
‫ﻭﺻﻞ ﺳﻮﻡ‬
‫ﻣﻜﺜﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻮﺳﻰ ﻛﺎﻇﻢ ﭼﻬﺎﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻰ ﺭﺿﺎ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺎﺑﺪ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺍﻣﺎ ﺟﻌﻔﺮ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺭﻯ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬
‫ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺭﻳﻮﻥ ﻭ ﺷﺠﺮﻳﻮﻥ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﻰ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻮﺳﻰ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﺍﺯ ﺣﺴﻦ ﺍﻟﺤﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ‬
‫ﺣﺴﻦ ﭘﺪﺭ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻠﻴﻄﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻠﻴﻄﻪ ﺭﺍ ﻣﺪﺩﻯ ﻭ ﻗﻮﺗﻰ ﻭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﻓﺎﺭﺳﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﺑﺎ ﻗﻮﺕ ﻭ ﺷﻮﻛﺖ ﺩﺭ ﺣﺠﺎﺯ‬
‫ﻭ ﻋﺮﺍﻕ ﻋﺮﺏ ﺍﻣﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺎﺑﺪ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺠﺎﺑﺴﺖ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻘﺐ ﺑﻮﺩﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﺎﺑﺮﻯ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ‬
‫ﺍﺑﻦ ﻫﺒﻴﺮﻩ ﻋﻠﻰ ﺑﻪ ﺳﻴﺮﺟﺎﻥ ﻛﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﻮ ﺍﺣﻤﺪ ﻭ ﺁﻝ ﺍﺑﻮﺍﻟﻀﺮﻳﺮ ﻭ ﺁﻝ ﺍﺑﻮﺍﻻﺣﻤﺮ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺣﺴﻦ ﻣﺤﻤﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺍﺣﻤﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ‬
‫ﻣﻨﻘﺮﺿﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺻﻐﺮ ﻛﻪ ﻣﻠﻘﺐ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﻩ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻮﺳﺒﺤﻪ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻭﻻﺩ‬
‫ﻫﺴﺖ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﻰ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﺑﻼﺩ ﻭ ﺑﻘﺎﻉ ﻣﻨﺘﺸﺮﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺸﺖ ﭘﺴﺮ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺍﺳﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﻘﻞ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ‬
‫ﻣﻜﺜﺮ ﺍﻣﺎ ﻣﻘﻠﻮﻥ ﻋﺒﻴﺪﺍﷲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺑﺼﺮﻩ ﻭ ﺭﻣﻠﻬﺎﻧﺪ ﻭ ﻋﻴﺴﻰ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻓﺎﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﻨﻮﺭ ﻭ‬
‫ﺷﻴﺮﺍﺯﻧﺪ ﺍﺑﻮﻋﻠﻰ ﺻﺒﻴﺢ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﻀﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺴﻠﻨﺪ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺩﺭ ﺗﺮﻣﺪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﻜﺜﺮﻭﻥ ﻳﻜﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻋﺮﺟﺴﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ‬
‫ﺍﺯ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﺑﺮﺷﺴﺖ ﻭ ﺑﺲ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻌﻘﺐ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻣﺤﺴﻦ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺑﺼﺮﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﺣﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ‬
‫ﺍﺑﺮﺵ ﻧﻘﻴﺐ ﺍﻟﻨﻘﺒﺎﻯ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺿﻰ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﻬﺪﻯ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﻠﻮﻡ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ‬
‫ﺭﻓﻴﻊ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﻬﺪﻯ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺠﻠﺪ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺑﻮﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﻭﻻﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺒﺮﻛﺎﺕ‬
‫ﻧﻘﻴﺐ ﺳﺎﻣﺮﺍ ﻭ ﻧﺠﻢ ﺍﻟﺸﺮﻑ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻤﻈﻔﺮ ﻫﻴﺒﺔ ﺍﷲ ﺟﺪﺑﻨﻰ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﻫﻴﺒﺖ ﺍﷲ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭﺍﻧﺪ ﺩﻭﻡ ﺍﺣﻤﺪ ﺍﻛﺒﺮ ﻋﻘﻴﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻭﺻﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﺣﻮﻝ ﻭ ﺁﻝ ﺭﻓﻴﻊ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻋﻠﻰ ﺍﺣﻮﻟﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻰ ﺍﻟﺮﺯﺍﻕ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻤﻨﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﻃﻠﻌﻪ ﺍﺯ‬
‫ﺍﻭﻻﺩ ﺣﺴﻴﻦ ﻭﺻﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻴﺪﻯ ﺍﺣﻤﺪ ﺭﻓﺎﻋﻴﺎﺯ ﻧﺴﻞ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﻮﻡ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﺴﻜﺮﻯ ﺑﻨﻮﺍﻟﻤﻤﺘﻊ ﺍﺯ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﻭﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻰ‬
‫ﺍﻟﻤﺤﺴﻦ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻏﺮﻭﻯ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺴﻠﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺭ ﺍﺑﺮﻗﻮﻩ ﺑﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻗﻄﻌﻰ ﻧﺴﻞ ﺍﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻨﺘﻬﻰ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺪﻳﻠﻤﻰ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﻰﺍﻟﺤﺎﺭﺙ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺷﻘﺮ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮﻛﻪ ﻭ‬
‫ﺍﺑﻮﺍﻟﻨﻔﻴﺲ ﺍﻟﺤﺎﻳﺮ ﻭ ﺁﻝ ﺍﺑﻮﺍﻟﺴﻌﺎﺩﺍﺕ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺎﺭﺛﺎﻧﺪ ﻭ ﺣﻴﺪﺭ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺷﻘﺮ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻫﻴﺒﺔ ﺍﷲ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﺍﺯ‬
‫ﻧﺴﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮﻛﻪ ﻭ ﺍﷲ ﺍﻋﻠﻢ‪.‬‬

‫]‪ 11:08:29 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/023.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺘﺤﻴﺔ ﻭ ﺍﻟﺜﻨﺎ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﺸﺘﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻨﻴﺘﺶ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﻭﻻﺩﺕ ﻭﻳﺪﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺭﺑﻴﻊ ﺍﻻﺧﺮ ﺳﻨﻪ ﺛﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﺭﺑﻌﻴﻦ ﻭ‬
‫ﻣﺎﺋﻪ ﻫﺠﺮﻳﻪ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺗﺶ ﺩﺭ ﺳﻨﺎﺑﺎﺩ ﻃﻮﺱ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻜﻢ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺳﻨﻪ ﺛﻠﺚ ﻭ ﻣﺎﺗﻴﻦ ﻫﺠﺮﻳﻪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺁﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻓﻀﺎﺋﻞ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﻣﺴﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻟﻰ ﺫﺍﺕ ﺍﻗﺪﺱ ﺍﻭ ﻗﻄﺮﻫﺎﻯ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﺤﺎﺭ ﺯﺧﺎﺭ‬
‫ﻭ ﺍﺑﻦ ﻳﻤﻴﻦ ﺭﺣﻤﻪ ﺍﷲ ﻗﻄﻌﻬﺎﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻘﻄﻌﺎﺕ ﺍﺑﻰﻧﻮﺍﺱ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ‪:‬‬

‫ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺑﻦ ﻳﻤﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﻳﻰ‬

‫ﻛﻪ ﺷﻌﺮ ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺳﺮﺵ‬
‫ﭼﺮﺍ ﻣﺪﻳﺤﻬﺴﺮﺍﻯ ﺭﺿﺎ ﻫﻤﻰ ﻧﺸﻮﻯ‬
‫ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﺲ ﺑﻪ ﭘﺎﻛﻰ ﮔﻬﺮﺵ‬
‫ﺑﮕﻔﺘﻤﺶ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﺭﻡ ﺳﺘﻮﺩ ﺍﻣﺎﻣﻰ ﺭﺍ‬
‫ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺧﺎﺩﻡ ﭘﺪﺭﺵ‬
‫ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﭘﻨﺞ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺵ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﻰ‬
‫ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﻬﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﺛﻨﺎﻋﺸﺮ ﻛﻨﻴﺘﺶ ﺍﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻘﺐ ﻭﻯ ﺗﻘﻰ ﻭ ﻗﺎﻧﻊ ﻭ ﺟﻮﺍﺩ ﻭﻻﺩﺕ ﺷﺮﻳﻔﺶ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﻭﺯ‬
‫ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺭﺟﺐ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﺳﻨﻪ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺳﻨﻪ ﺧﻤﺲ ﻭ ﺗﺴﻌﻴﻦ ﻭ ﻣﺎﺋﻪ ﻭ ﻭﻓﺎﺗﺶ ﺭﻭﺯ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺷﺸﻢ ﺫﻯ ﺍﻟﺤﺠﻪ ﺳﻨﻪ‬
‫ﺍﺣﺪﻯ ﻭ ﻋﺸﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﺎﺗﻴﻦ ﻫﺠﺮﻳﻪ ﺩﺭ ﻋﻬﺪ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻌﺘﺼﻢ ﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺯﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ ﻭ ﻗﺒﺮﺵ ﺩﺭ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺍﺳﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻘﺪﺱ‬
‫ﺟﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻟﻜﺎﻇﻢ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﺩﺏ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻓﻀﻠﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺍﺻﻐﺮ ﺳﻦ ﻣﺎﻣﻮﻥ ﻣﺸﻔﻮﻑ ﻭﻯ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﻣﺎﻟﻔﻀﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﻰ ﺑﻪ ﻭﻯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ‬
‫ﻛﺮﺍﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻘﻴﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻋﻠﻰ‪ ،‬ﻫﺎﺩﻯ ﻭ ﻣﻮﺳﻰ ﻣﺒﺮﻗﻊ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻢ‬
‫ﻭﻓﺎﺕ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺿﻮﻯ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺿﻮﻯ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺳﺎﻛﻨﻬﺎ ﺍﻟﺘﺤﻴﺔ ﻭ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﺯ ﺍﺣﻤﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺴﺎﺑﻪ ﺩﻳﻨﻮﺭﻯ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﻫﻢ ﻣﻌﻘﺐ‬
‫ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺘﺴﺎﺏ ﺑﻨﻰ ﺍﻟﺨﺸﺎﺏ ﺑﺪﻭﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻋﻘﺐ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻋﺮﺟﺴﺖ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻭﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺘﻢ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﺎﺩﻯ ﺍﻋﻨﻰ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻨﻘﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﻫﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﺛﻨﺎ ﻋﺸﺮ ﻛﻨﻴﺘﺶ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺛﺎﻧﻰ ﻋﻠﻴﺒﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺘﺤﻴﺔ ﻭ ﺍﻟﺜﻨﺎ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺳﻮﻡ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻫﺎﺩﻯ ﻭ ﻟﻘﺐ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻘﻰ ﻭ ﻋﺴﻜﺮﻯ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﻭﻻﺩﺕ ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻣﺎﻩ ﺭﺟﺐ ﺳﻨﻪ ﺍﺛﻨﻰﻋﺸﺮ‬
‫ﻭ ﻣﺎﺗﻴﻦ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺠﺮﺓ ﻭ ﻭﻓﺎﺕ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻨﺘﺼﺮ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻋﺒﺎﺳﻰ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺭﺃﻯ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ﺁﺧﺮ ﻣﺎﻩ ﺟﻤﺎﺩﻯ ﺍﻻﺧﺮﻯ‬
‫ﺳﻨﻪ ﺍﺭﺑﻊ ﻭ ﺧﻤﺴﻴﻦ ﻭ ﻣﺎﺗﻴﻦ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺠﺮﺓ ﻭ ﻗﺒﺮ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﻭﻯ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﻭ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﻭﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﻭ ﻛﻤﺎﻻﺕ‬
‫ﻭﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺷﻤﺎﺭ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﻭ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﺣﺴﻦ‬
‫ﻭ ﺟﻌﻔﺮ ﺍﻣﺎ ﺟﻌﻔﺮ ﻛﻨﻴﺘﺶ ﺍﺑﻮﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺬﺍﺏ ﻣﻠﻘﺐ ﺷﺪﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻋﻮﻯ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ‬
‫ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺻﺪ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻋﻘﺐ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺷﺶ ﭘﺴﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﻀﻰ ﻣﻘﻞ ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﻣﻜﺜﺮ ﻭ ﺍﺑﻨﺎﻯ ﺍﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺣﺮﻳﻔﺎ ﺍﺳﺖ‬
‫ﻭ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﻳﺤﻴﻰ ﺻﻮﻓﻰ ﻭ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻭ ﺍﺩﺭﻳﺲ ﺍﻣﺎ ﻧﺎﺻﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺒﻘﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻼﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻐﻨﺎﻳﻢ‬
‫ﺩﻗﺎﻕ ﻭ ﺍﺑﻮﻳﻌﻠﻰ ﺩﻻﻝ ﺍﺯ ﺍﻭﻻﺩ ﻃﺎﻫﺮ ﻭ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﺘﺢ ﻧﺴﺎﺑﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻳﺤﻴﻰ ﺻﻮﻓﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﻭﻯ ﺩﺭ ﻣﺼﺮﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﺻﻴﺪﺍ ﺍﺯ‬
‫ﺑﻼﺩ ﺷﺎﻡ ﺍﻭﻻﺩ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺎﺯﻭﻙ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻨﻰ ﺍﻟﻨﺎﺯﻭﻙ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﺍﻋﻘﺎﺏ ﺍﺩﺭﻳﺲ‬

‫]‪ 11:08:29 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/023.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﺭﺍ ﻗﻮﺍﺳﻢ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻦ ﺍﺩﺭﻳﺲ ﻭ ﻗﻠﺘﺎﺏ ﻭ ﺑﺪﻭﺭ ﻭ ﺑﻨﻰ ﻛﻌﺐ ﻭ ﻣﻮﺍﺟﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻗﺎﺳﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ ﺩﺭ ﻋﻘﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﺴﻜﺮﻯ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻛﻨﻴﺘﺶ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﻟﻘﺒﺶ ﺯﻛﻰ ﻭ ﺧﺎﻟﺺ ﻭ ﺳﺮﺍﺝ ﻭ ﻭﻯ ﻧﻴﺰ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ‬
‫ﻋﺴﻜﺮﻯ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻻﺩﺕ ﻭﻯ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﻨﻪ ﺍﺛﻨﻰ ﻭ ﺛﻼﺛﻴﻦ ﻭ ﻣﺎﺗﻴﻦ ﻫﺠﺮﻳﻪ ﻭﻓﺎﺕ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺭﺍﻯ ﺑﻮﺩ‬
‫ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺸﺘﻢ ﺭﺑﻴﻊ ﺍﻻﻭﻝ ﺳﻨﻪ ﺳﺘﻴﻦ ﻭ ﻣﺎﺗﻴﻦ ﻣﻦ ﺍﻟﻬﺠﺮﻩ ﻭ ﻗﺒﺮ ﻭﻯ ﺩﺭ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﻗﺒﺮ ﭘﺪﺭ ﻭﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺭﺍﻯ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻯ‬
‫ﻛﺮﺍﻣﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﻕ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﻟﻨﺒﻮﻩ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺷﺨﺼﻰ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﺯﻛﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻓﻘﺮ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﻜﺎﻭﻳﺪ ﻭ‬
‫ﺳﺒﻴﻜﻪ ﺯﺭ ﻣﻮﺍﺯﻯ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺩﻳﻨﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺭﻗﻌﻬﺎﻯ ﺑﻪ ﻭﻯ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﺯ‬
‫ﻭﻯ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺐ ﺭﺑﻊ ﺳﻮﺍﻝ ﻛﻨﻢ ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻡ ﻭﻯ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﻮ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻭ‬
‫ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻤﺎﻯ ﺭﺑﻊ ﺳﻮﺍﻝ ﻛﻨﻰ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻯ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺖ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻭ ﻗﻠﻨﺎ ﻳﺎ ﻧﺎﺭ ﻛﻮﻧﻰ ﺑﺮﺩﺍ ﻭ ﺳﻼﻣﺎ ﻋﻠﻰ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺮ‬
‫ﭘﺎﺭﻫﺎﻯ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﻨﻮﻳﺲ ﻭ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻥ ﺣﻤﻮﻯ ﺑﻴﺎﻭﻳﺰ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻤﻮﻯ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻬﺪﻯ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ‬
‫ﺑﺲ‪.‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ ﺩﺭ ﺫﻛﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻨﻴﺖ ﻭﻯ ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﻭ ﻟﻘﺒﺶ ﺣﺠﺖ ﻭ ﻗﺎﻳﻢ ﻭ ﻣﻬﺪﻯ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺯﻟﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺬﻫﺐ‬
‫ﺍﻣﺎﻣﻴﻪ ﺧﺎﺗﻢ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﺛﻨﻰ ﻋﺸﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﻻﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺭﺍﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻮﻡ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺳﻨﻪ ﺧﻤﺲ ﻭ ﺧﻤﺴﻴﻦ ﻭ‬
‫ﻣﺎﺗﻴﻦ ﺩﺭ ﺳﻨﻪ ﺳﺘﻴﻦ ﻭ ﻣﺎﺗﻴﻦ ﻫﺠﺮﻳﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺨﺘﻔﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺍﻟﻨﺒﻮﻩ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻬﺪﻯ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺫﺭﺍﻳﻊ ﺍﻳﻤﻦ ﻭﻯ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﻞ ﺟﺎء ﺍﻟﺤﻖ ﻭ ﺯﻫﻖ ﺍﻟﺒﺎﻃﻞ ﺍﻥ ﺍﻟﺒﺎﻃﻞ ﻛﺎﻥ‬
‫ﺯﻫﻮﻗﺎ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺍﺩ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﭘﺲ ﻋﻄﺴﻪ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺍﻟﺤﻤﺪﷲ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻨﺖ ﻋﺴﻜﺮﻯ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺷﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﷲ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ‬
‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻮﺋﻴﺎ ﻣﺎﻩ ﺷﺐ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺳﻪ‬
‫ﺳﺎﻟﮕﻰ ﭘﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ‪ :‬ﻛﻪ ﺍﻯ ﻓﻼﻥ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﺍﻯ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺑﻮﺩﻯ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻨﻤﻮﺩﻯ ﻧﺎﻡ ﻭﻯ ﻧﺎﻡ ﺭﺳﻮﻟﺴﺖ‬
‫ﺻﻠّﻰ ﺍﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻭ ﻛﻨﻴﺘﺶ ﻛﻨﻴﺖ ﻭﻯ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻋﺪﻝ ﻛﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﭘﺮ ﺟﻮﺭ ﻭ ﻇﻠﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ‬
‫ﺑﻌﻀﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻗﺼﺎﻯ ﺑﻼﺩ ﻣﻐﺮﺏ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺗﺴﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻧﺒﻴﺮﮔﺎﻥ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺍﻧﻪ‬
‫ﻳﻌﻠﻢ ﺍﻟﺴﺮ ﻭ ﺍﺧﻔﻰ‪.‬‬

‫ﻫﺮ ﻧﻜﺘﻪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﺳﺖ‬

‫ﺩﺭ ﻋﻠﻢ ﺧﺪﺍﻯ ﻣﺎ ﻋﻴﺎﻧﺴﺖ‬
‫ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻠﻤﻬﺎﻯ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﺏ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻭ ﻋﻈﻤﺎﻯ ﻋﺎﻟﻰﻣﻘﺪﺍﺭ ﻣﺎﻟﻜﺎﻥ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻧﻘﺎﺑﺖ ﻭ ﻣﺮﺷﺪﺍﻥ ﻣﺎﻟﻚ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ‬
‫ﺳﭙﻬﺮ ﺳﻴﺎﺩﺕ ﻭ ﺳﻴﺎﺭﮔﺎﻥ ﻓﻠﻚ ﺳﻌﺎﺩﺕ‪.‬‬

‫ﻛﺮﺍﻡ ﻟﻬﻢ ﻋﻴﻦ ﺍﻻﻣﺎﻣﺔ ﻣﻨﺒﻊ‬

‫ﺷﻤﻮﺱ ﻟﻬﻢ ﺑﺮﺝ ﺍﻟﻜﺮﺍﻣﺔ ﻣﻄﻠﻊ‬
‫ﻓﻴﺎﻧﺒﺎ ﻛﺎﻟﺸﻤﺲ ﺍﺑﻴﺾ ﻭ ﺍﺿﺤﺎ‬
‫ﻭ ﻳﺎ ﺷﺮﻓﺎ ﻣﻦ ﻫﺎﻣﺔ ﺍﻟﻨﺠﻢ ﺍﺭﻓﻊ‬
‫ﺁﻝ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺣﺮﻳﻢ ﻛﺒﺮﻳﺎ ﺭﺍ ﻣﺤﺮﻣﻨﺪ‬
‫ﺁﻝ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺯ ﺣﺮﻣﺖ ﻓﺨﺮ ﺁﻝ ﺁﺩﻣﻨﺪ‬

‫]‪ 11:08:29 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/023.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺁﻝ ﻧﺒﻰ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﺧﻠﻖ ﺟﻬﺎﻥ‬

‫ﮔﺮ ﻛﻨﻰ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﺑﺤﺮ ﻣﺤﻴﻂ ﺍﻭ ﺷﺒﻨﻤﻨﺪ‬
‫ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﺡ ﺍﷲ ﺍﺭﻭﺍﺣﻬﻢ ﻭ ﻗﺪﺱ ﺍﷲ ﺑﺰﻻﻝ ﺍﻻﻓﻀﺎﻝ ﺍﺷﺒﺎﺣﻬﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﺩ ﺍﻟﻄﺎﻑ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﻋﻄﺎﻑ ﺳﺒﺤﺎﻧﻰ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﻭ ﻣﻴﺎﻣﻦ‬
‫ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﺭﻗﻢ ﺯﺩﻩ ﻛﻠﻚ ﺑﻴﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻟﺤﻤﺪ ﺍﷲ ﺣﻖ ﺣﻤﺪﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﻖ ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﺴﺎﻝ ﻭﺻﺎﻝ ﻭ‬
‫ﺳﻠﺴﺒﻴﻞ ﻗﺮﺏ ﻭ ﺍﺗﺼﺎﻝ ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﺟﻨﺎﺕ ﻋﺪﻥ ﻣﻔﺘﺤﺔ ﻟﻬﻢ ﺍﻻﺑﻮﺍﺏ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺩﺍﺭﺍﺩ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺢ ﻣﻴﺎﻣﻦ ﺑﺮﻛﺖ ﺳﺎﻳﻪ‬
‫ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻣﻮﺍﻫﺐ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﺯ ﺣﺪﺍﻳﻖ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻛﺎﻓﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻓﻮﺍﻳﺢ ﺍﻳﻦ ﺣﺴﻴﺐ ﻭ‬
‫ﻧﺴﻴﺐ ﻣﻠﻮﻙ ﺍﻧﺎﻡ ﺍﻣﺠﺪ ﻭ ﺍﺳﻌﺪ ﺫﻭﺍﻟﺠﻼﻝ ﻭ ﺍﻻﻋﻈﺎﻡ ﻣﻼﺫ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻟﺨﺎﻓﻘﻴﻦ ﺧﻼﺻﻪ ﻭﺩﺍﻳﻊ ﺩﺍﺭﻳﻦ‪.‬‬

‫ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻭ ﻣﻜﺮﻣﺖ‬

‫ﻣﺴﻨﺪﻧﺸﻴﻦ ﻣﻨﺼﺐ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻭ ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ‬
‫ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻘﺎﺑﺖ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺴﺖ‬
‫ﺳﺎﺩﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺎﻟﻴﺶ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ‬
‫ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻛﺒﺮﻯ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﺩﻭﺩﻩ ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻈﻤﻰ ﻧﻘﺎﻭﻩ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﺧﻼﺻﻪ ﺍﺑﻨﺎﻯ ﺍﻟﻤﺎء ﻭ ﺍﻟﻄﻴﻦ ﻗﻄﺐ ﻓﻠﻚ ﺷﻮﻛﺖ‬
‫ﻣﺮﻛﺰ ﺩﺍﺋﺮﻩ ﺳﻄﻮﺕ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺴﺮﻭ ﺟﻤﺸﻴﺪ ﺟﺎﻡ ﻭ ﺩﺍﻭﺭ ﺩﺍﺭﺍ ﻋﻠﻢ‬

‫ﺷﺎﻩ ﻛﻴﺨﺴﺮﻭ ﺣﺸﻢ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺍﺳﻜﻨﺪﺭ ﻟﻘﺎ‬
‫ﺳﺮﻭﺭ ﻋﺎﻟﻰ ﻧﺴﺐ ﺩﻳﻦ ﭘﺮﻭﺭ ﻭﺍﻟﻰ ﻧﺴﺐ‬
‫ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻭﺝ ﺷﺎﻫﻰ ﺳﺎﻳﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﺪﺍ‬
‫ﻣﺮﺷﺪ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻛﺰ ﺣﻜﻢ ﺍﺯﻝ‬
‫ﺩﺭ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻣﺸﺘﻬﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻴﺪ ﻣﻴﺮﺯﺍ‬
‫ﻻ ﺯﺍﻟﺖ ﺩﻭﺣﺔ ﺍﻻﻗﺒﺎﻝ ﻣﻮﺭﻗﺔ ﺑﺠﻼﻟﻪ ﻭ ﻟﻤﻌﺔ ﺍﻟﻮﺩﻟﺔ ﻣﺸﺮﻗﺔ ﺑﻜﻤﺎﻟﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﻯ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻓﻴﻀﺎﻥ ﻓﻀﻞ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﻣﻔﺎﺭﻕ ﺍﻋﺎﻇﻢ‬
‫ﻛﺮﺍﻡ ﻭ ﺍﻛﺎﺭﻡ ﻋﻈﺎﻡ ﻣﺒﺴﻮﻁ ﻭ ﻣﺨﻠﺪ ﻭ ﻣﺴﺘﺪﺍﻡ ﻭ ﻣﻮﺑﺪ ﺑﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻋﺎﻟﻰﻣﻘﺪﺍﺭﺵ ﻛﻪ ﻗﺮﺓ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﺳﻴﺎﺩﺕ ﻛﺎﻣﻠﻪ ﻭ ﻏﺮﻩ‬
‫ﺟﺒﻬﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺷﺎﻣﻠﻪ ﺍﺳﺖ ﮔﻮﻫﺮ ﺻﺪﻑ ﺷﺮﻑ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭﻯ ﻣﻠﺤﻮﻅ ﺍﻟﻄﺎﻑ ﻭ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﻋﻨﺎﻳﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎﺭﻯ‪.‬‬

‫ﺷﻬﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻟﻤﻌﺎﺕ ﺩﻝ ﻣﻨﻮﺭ ﺍﻭ‬

‫ﺻﺪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﺠﻠﻰ ﻛﻨﺪ ﺯ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﻭ‬
‫ﻋﻼء ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻣﻠﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮﻛﻪ‬
‫ﻛﻪ ﺗﺎﺝ ﻣﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﮔﻮﻫﺮﻯ ﺯ ﺍﻓﺴﺮ ﺍﻭ‬
‫ﺑﺴﻰ ﺑﻪ ﺑﺤﺮ ﺷﺮﻑ ﻏﻮﺹ ﻛﺮﺩ ﻋﻘﻞ ﺷﺮﻳﻒ‬
‫ﺩﺭﻯ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﻛﻴﺰﮔﻰ ﮔﻮﻫﺮ ﺍﻭ‬
‫ﺯﻳﻨﻪ ﺍﷲ ﺑﻌﻠﻮ ﺍﻟﻤﺮﺍﺗﺐ ﻭ ﺷﺮﻓﻪ ﺑﺴﻤﻮ ﺍﻟﻤﻨﺎﻗﺐ ﺩﺭ ﻇﻞ ﻇﻠﻴﻞ ﻭ ﺍﻟﺪﻧﺒﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻋﻠﻰ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺁﺑﺎء ﻋﻈﺎﻡ ﻭ ﺍﻗﺼﻰ ﻣﺂﺭﺏ ﺍﺟﺪﺍﺩ‬
‫ﻛﺮﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺮ ﻧﻮﺭ ﺑﺎﺩ ﭼﺸﻢ ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺴﺮ‬

‫ﻣﻮﻓﻮﺭ ﺑﺎﺩ ﻗﺪﺭ ﭘﺴﺮ ﺍﺯ ﭼﻨﺎﻥ ﭘﺪﺭ‬
‫ﺁﻣﻴﻦ ﻳﺎ ﺭﺏ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻭﺍﻟﺤﻤﺪﷲ ﺍﻟﻤﻠﻚ ﺍﻟﺤﻖ ﺍﻟﻤﺒﻴﻦ ﻭﺍﻟﺼﻠﻮﺓ ﻭ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻰ ﺳﻴﺪﻧﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﺟﻤﻌﻴﻦ ﺍﻟﻄﻴﺒﻴﻦ ﺍﻟﻄﺎﻫﺮﻳﻦ ﻭ ﺍﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﻋﻠﻰ ﻣﻦ ﺍﺗﺒﻊ ﺍﻟﻬﺪﻯ‪.‬‬
‫ﻛﻠﻴﺸﻪ ﺧﻂ ﺩﺍﺷﻨﻤﻨﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻣﻼ ﺣﺴﻴﻦ ﻭﺍﻋﻆ ﻛﺎﺷﻔﻰ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﻛﺘﺎﺏ ﺻﺤﻴﻔﺔ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻛﻪ ﻧﺴﺨﻪ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺍﻋﻈﻢ ﻗﻢ‬
‫ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻧﺴﺨﻪ ﺧﻄﻰ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻛﺘﺎﺏ‪.‬‬

‫]‪ 11:08:29 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/023.html‬‬

‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬

file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/023.html[‫ﻅ‬.‫ ﺏ‬11:08:29 2011/10/26]

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺣﺎﻝ ﻣﺆﻟﻒ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻳﺔﺍﷲ ﺁﻗﺎﻯ ﺣﺎﺝ ﺷﻴﺦ‪....‬‬

‫ﻣﺬﻫﺐ ﻛﺎﺷﻔﻰ‬
‫ﺭﻭﺿﺔ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء‬
‫ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻣﺆﻟﻒ‬
‫ﺑﺎﺏ ﺍﻭﻝ‪ :‬ﺩﺭ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺘﺤﻴﺔ ﻭ ﺍﻟﺜﻨﺎ‬
‫ﻧﺨﺴﺖ ﺍﺑﻮﺍﻟﺒﺸﺮ ﺁﺩﻡ ﺻﻔﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﻧﻮﺡ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺑﻴﺎﻥ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺑﻴﺎﻥ ﺍﺑﺘﻼء ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﻳﻮﺳﻒ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺑﻴﺎﻥ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺍﻳﻮﺏ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺍﺑﺘﻼﻯ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻳﺤﻴﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺑﺎﺏ ﺩﻭﻡ‪ :‬ﺩﺭ ﺟﻔﺎﻯ ﻗﺮﻳﺶ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻛﻔﺎﺭ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴﺪ ﺍﺑﺮﺍﺭ‪...‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﺳﻮﻡ ‪ :‬ﺩﺭ ﻭﻓﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴﺪ ﺍﻟﻤﺮﺳﻠﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻓﻀﻞ‪....‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﭼﻬﺎﺭﻡ‪ :‬ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺳﻴﺪﺓ ﺍﻟﻨﺴﺎء ﻓﺎﻃﻤﻪ‪....‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭ ﺣﺎﻻﺕ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ‪....‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﺷﺸﻢ ‪ :‬ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﻭ‪....‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﻫﻔﺘﻢ ‪ :‬ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﻭﻻﺩﺕ ﺁﻥ‪....‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﻫﺸﺘﻢ ‪ :‬ﺩﺭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﻭ ﻗﺘﻞ‪...‬‬
‫ﺑﺎﺏ ﻧﻬﻢ ‪ :‬ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻭ ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ‪....‬‬
‫ﺑﻴﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﺮ ﺑﻦ ﻳﺰﻳﺪ ﺭﻳﺎﺣﻰ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﻭ ﻏﻼﻣﺶ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺯﻫﻴﺮ ﺑﻦ ﺣﺴﺎﻥ ﺍﻻﺳﺪﻯ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻭ ﻛﻠﻰ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮﻳﺮ ﺑﻦ ﺣﻀﻴﺮ ﻫﻤﺪﺍﻧﻰ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭﻫﺐ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﻜﻠﺒﻰ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺧﺎﻟﺪ ﻭ ﭘﺴﺮﺵ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﺣﻨﻈﻠﻪ ﺗﻤﻴﻤﻰ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﻤﺎﺩ ﺑﻦ ﺍﻧﺲ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻭﻗﺎﺹ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺷﺮﻳﺢ ﺑﻪ ﻋﺒﻴﺪ‬

‫]‪ 11:08:32 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/index.html‬‬

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻮﺳﺠﻪ ﺍﺳﺪﻯ‬

‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﭘﺴﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻮﺳﺠﻪ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻫﻼﻝ ﺑﻦ ﻧﺎﻓﻊ ﺑﺠﻠﻰ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﻳﺰﻧﻰ ﻭ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﻣﺴﻠﻢ‪....‬‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﺮﻭﻩ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﺍﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻣﻄﺎﻉ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻦ ﻋﺘﺒﻪ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ ﺍﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﺮﻳﺮﻩ ﻏﻼﻡ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺟﻌﻔﻰ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻧﻴﺲ ﺑﻦ ﻣﻌﻘﻞ ﺍﺻﺒﺤﻰ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺎﺑﺲ ﺑﻦ ﺷﺒﻴﺐ ﻭ ﻏﻼﻡ ﺍﻭ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﺠﺎﺝ ﺑﻦ ﻣﺴﺮﻭﻕ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺳﻴﻒ ﺑﻦ ﺣﺎﺭﺙ ﻭ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺳﺮﻳﻊ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻏﻼﻡ ﺗﺮﻛﻰ ﺭﺿﻰ ﺍﷲ ﻋﻨﻪ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﻨﻈﻠﺔ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﺯﻳﺎﺩ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺍﻟﺤﻨﻔﻰ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺟﻨﺎﺩﺓ ﺑﻦ ﺣﺎﺭﺙ ﻭ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺟﻨﺎﺩﻩ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺮﺓ ﺑﻦ ﺍﺑﻰﻣﺮﻩ‬
‫ﻣﺤﺎﺭﺑﻪ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺍﺑﻮﺩﺟﺎﻧﻪ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺷﺶ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻟﻴﺎﻥ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻘﻴﻞ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﷲ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎ ﺳﻪ ﺗﻦ ﺍﺯ‪...‬‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬

‫]‪ 11:08:32 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/index.html‬‬

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬

‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻮﻥ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺪﺍﷲ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻠﻰ ﺍﻛﺒﺮ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻠﻰ ﺍﺻﻐﺮ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺫﻛﺮ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺑﺎﺏ ﺩﻫﻢ ‪ :‬ﺩﺭ ﻭﻗﺎﻳﻌﻰ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ‪...‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﻭﻗﺎﻳﻌﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺮﺏ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﺮ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺍ‪....‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﺩﻭﻡ ﺩﺭ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﺎﻟﺴﻼﻡ‬
‫ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺩﺭ ﺫﻛﺮ ﺍﻭﻻﺩ ﺳﺒﻄﻴﻦ ﻭ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻧﺴﺐ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ‬

‫]‪ 11:08:32 2011/10/26‬ﺏ‪.‬ﻅ[‪file:///C|/Documents%20and%20Settings/hn/Desktop/rovzato_al_shohada/index.html‬‬