Ἡ ἀγρυπνία, ὅταν γίνεται μετὰ διακρίσεως, ἀπαλάσσει τὸν

νοῦν ἐκ τοῦ διασκορπισμοῦ τῶν λογισμῶν, τὸν κάμνει λεπτὸν

καὶ ἐλαφρὸν καὶ τὸν ὁδηγεῖ εἰς τὴν προσευχήν. Ὅπως ἀκριβῶς
τὰ αἰσθητήρια τῆς ὁράσεως, οἱ ὀφθαλμοί, φωτίζουν τὸ σῶμα καὶ
ἅπαντα τὰ μέλη αὐτοῦ, οὕτως καὶ ἡ ἀγρυπνία, ἡ ἀνύστακτος
προσοχή, φωτίζει τὴν ψυχὴν καὶ τῆς χαρίζει ἰσχυρὰ
πνευματικὴν ὅρασιν θυμίζει εἰς τὸν ἄνθρωπον τὰ
ἀπερίγραπτα ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ὁ Κύριος ἔχει ἑτοιμάσει δι' ὅσους
Τὸν ἀγαποῦν τοῦ φανερῶνει τὰ αἰώνια βάσανα, τὰ ὁποῖα
ἀναμένουν τοὺς ἁμαρτωλούς τὸν ἀφήνει ἔκπληκτο
ἔμπροσθεν εἰς ἅπαντα τὰ θαυμάσια τοῦ Δημιουργοῦ - τὸ πῶς ἡ
ἡμέρα καὶ ἡ νύκτα διαδέχονται ἡ μία τὴν ἄλλην, τὸ πῶς
λάμπουν ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη καὶ τὰ ἄστρα, τὸ πῶς
ἀκολουθοῦν διαδοχικῶς ὁ παγετός, ὁ χιῶν, ὁ καύσων, ἡ βροντή,
ἡ βροχή... Αὐτὰ ἅπαντα θυμίζουν εἰς τὸν ἄνθρωπον τὸ πόσον
παροδικὴ εἶναι ἡ παροῦσα ζωή, πόσον σύντομα τελειώνει μὲ
τὸν θάνατον, καὶ τοῦ προκαλοῦν ἄφθονα δάκρυα.