Ἐνθυμήσου τότε τοὺς αἰωνίους βασάνους, διὰ τοὺς ὁποίους

μᾶς ὁμιλοῦν τὰ ἱερὰ βιβλία: τὸ πῦρ τῆς γεένης, τὸ ἐξώτερον

σκότος, τὸν τριγμὸ τῶν ὀδόντων, τὸν φρικτὸν τάρταρον, τὸν
ἀκοίμητον σκώληκα. Καὶ ἄκουσε νοερῶς πῶς κραυγάζουν
ἐκεῖθεν οἱ ἁμαρτωλοί. Κλαῖνε μετὰ πικρῶν δακρύων, ὅμως
οὐδεῖς δὲν τοὺς λυτρώνει. Θρηνοῦν διὰ τὸν χαμόν των, ὅμως
οὐδεῖς δὲν τοὺς σπλαχγνίζεται. Ἐκλιπαροῦν διὰ βοήθειαν,
στενάζουν διὰ τὴν δυστυχία των, ὅμως οὐδεῖς δὲν τοὺς δίδει
προσοχή.