BY THE WAY, HIS NAME IS JACK FROST

by mimhytot

Odd name it is and one thing is for sure: Next to his name is nuisance.

This story is now available in leading bookstores nationwide for only 175php.
Please support me! Thank you!
Cover illustrated by Aegyodaydreamer

=================

By the Way, His Name is Jack Frost

Hi!Before anything else, gusto ko lang po ipaalam na ang kwentong ito ay available
na sa bookstores for only 175php. Sana po ay masuportahan nyo ako at makabili kayo
ng copy. <3

Eto pong nasa wattpad ay raw version ibigsabihin ay madami po kayong mapapansing
mga mali-maling grammar or typos dito.

Sana po ay makabili kayo ng book ko. The book is way better, I promise!

Anyways, enjoy reading!

If you're gonna tweet about this story please use a hashtag #BTWHNIJF or please tag
me @mimhytotwp

Maraming salamat po! :)

PROLOUGE

First and foremost, isa syang lalaking ayaw magpahawak dahil ayaw nyang mahawaan ng
kahit anong germs o bacteria.

Isa din syang lalaking hindi alam ang salitang 'Please', 'Sorry', 'Po' at 'Opo'.
Ah, oo nga pala, nakalimutan ko, hindi nga pala nya alam ang salitang respeto.

Maselan din sya. Maselan sa pagkain, sa amoy ng kasama nya at miski pa kulay mo ay
papakialamanan nya. Ganun sya kaselan.

Ayaw nyang makisalamuha sa mga hindi pasado sa pagiging maselan nya. Maarte sya. At
oo, mas maarte pa sya sa akin.
He always know what he wants and how he will get it. He's a silly tricky bad boy.

He knows how to play and he's a good player. What does he play? This moron play
feelings. Oh I forgot, he's a heart breaker.

He's not that someone who goes around pleasing other people & making sure they are
happy. I'm telling you, he doesn't care about anyone's feeling.

Eto pa pala, he doesn't want to get walked over and pushed around. Ayaw nyang may
nakakalamang sa kanya o kaya naman ay hindi sya kinikilala. Isa syang attention
seeker!

He let people think what they want. He never worry about someone's approval and he
do what he think feels right. He's a goddamn selfish one of a kind man.

He cares only about himself. He belive he's better than anyone else and no one in
the world is above him. Yeah, he got that too much confidence in himself!

May standard sya kung sino lang ang kakausapin nya. Ayaw nya sa mga bungi, may
bakal sa ngipin at dumudugo ang labi. I mean, yung mga naka-lipstick.

He's not nice! Definitely not. He's a cold person. He's a bad boy. He's mean &
harsh. He's a cursing machine! He's got a terrible temper & he fights a lot! Oh,
nakalimutan ko nanaman kasi, he's nothing but a gangster!

Oh and by the way, his name is Jack Frost.

**********

Una sa lahat, ang kwentong ito ay isang malaking joke lang haha.

Pangkaraniwan lang ito at wag po kayong mag-expect masyado dito.

Maraming salamat po. :')

-Mims

=================

[1] Summer

Patuloy ako sa paglakad habang hawak-hawak ang payong na nagsisilbing panangga ko

sa napakalakas na ulan. Ini-angat ko ang kamay ko at pilit sinasalo ang buhos ng
ulan gamit ang palad ko.

Napangiti ako ng mapakla. Bakit ba sa kalagitnaan ng malakas na ulan ay naisipan

akong utusan ng nanay kong bumili ng Datu Puti Suka?

Napatingin ako sa paligid ko. Hindi ko alam kung paano ako makakauwi dahil baha na
kaagad. Kung bakit naman kasi nirequest ko pa na Paksiw na bangus ang ulam? Ako pa
tuloy ang nautusang bumili ng suka! Ugh!

Napakadali palang bumaha sa lugar na ito. Iniisip ko tuloy kung anong nakita ni
Mama at Papa at ito ang pinili nilang lilipatan namin. Mukha namang pangmayaman ang
lugar pero masyadong malayo sa dati naming tinitirhan. Hindi ko na tuloy makikita
pa ang mga kaibigan ko sa dati naming tinirhan.

"Ha! Oh ano?! Hanggang dyan lang pala ang kaya mo!"

Agad akong napatingin sa lugar kung saan ko narinig ang sigaw na iyon. Agad kong
nakita ang isang lalaki na nakauniporme na sinipa ang isang lalaking nakahandusay
sa sahig.

Hindi gumalaw ang lalaking sinipa nya. Ni hindi manlang ininda ang sakit ng sipa
nya. Tila wala na itong malay. Teka, wag mong sabihing patay na ang lalaking iyon?!
Oh God! Nakawitness ako ng murder! My innocent eyes!

Pansin kong madami sila. Nasa higit sa sampu ang bilang nila samantalang mukhang
nag-iisa lang ang lalaking kinalaban nila.

"Tara na! Wala naman palang ibabatbat yang taong 'yan! Akala ko naman napakalakas!"

Isa-isa silang nag-alisan pero may isa pang bago umalis ay sinipa ang lalaking
nakahandusay. Tinakpan ko ang sarili ko gamit ang payong upang hindi nila ako
mapansin o makita habang naglalakad paalis.

Napahawak ako sa dibdib ko. Napakabilis ng tibok ng puso ko. Pakiramadam ko'y
ipapatawag ako ng supreme court para maging testigo kapag nalamang nasaksihan ko
ang pagkamatay ng kawawang nilalang na ito. Takot pa naman ako sa mga tao. I mean,
hindi ko kayang tumayo sa harap ng madaming tao. Pakiramdam ko'y kakainin nila ako.

Bahagya akong sumilip at tinignan kung nakaalis na sila. Pakiramdam ko'y

pinapapawisan ako dahil sa kaba kahit napakalamig dahil sa lakas ng ulan.

Grabeng mga lalaki iyon! Kahit umuulan nambubully slash nambubugbog slash pumapatay
pa sila! Ugh! Gangsters! They are soooo disgusting! Wala na silang alam gawin kung
hindi mang-api ng inosente!
Nang makalayo na sila ay dahan-dahan akong lumapit sa lalaking nakahandusay di
kalayuan sakin. Nakasuot rin sya ng unipormeng suot-suot din ng mga lalaking
nambugbog o pumatay sa kanya.

Kinakabahan ako. Paano kung patay na pala sya at ako ang mapagbintangan na may gawa
noon sa kanya? Impossible! Masyado akong payat at maliit para mapatumba ang katulad
nya.

Nang makalapit ako sa kanya ay muntik ko ng mabitiwan ang payong na hawak-hawak ko.
Natulala ako sa kanya. Mukha syang.. anghel.

Napa-iling ako. Ano ba itong nakikita ko? Tila kumikinang sya katulad ni Edward
Cullen habang nakabulagta sa sahig sa paningin ko. Tila may kung anong nagmumula sa
kanya at nasisilaw ang mga mata ko. Isa syang anghel.

Dahan-dahan akong lumapit sa kanya at tinapik ang balikat nya, "Kuya! Kuya! Gising
po!" sigaw ko

"Hmmm." umungol sya

Napatakip ako sa bibig ko. Buhay pa sya! Dapat ko syang dalhin sa ospital dahil
namumutla ang mukha nya. Pero wala naman akong makitang dugo mula sa kanya. Teka,
di kaya isa syang bampira? Oo tama, kanina nakita ko syang kumikinang! Ugh!
Nababaliw na ako.

"Manong tricycle!" sigaw ko ng may makitang tricycle di kalayuan

Dali-dali akong tumakbo papunta roon. May nakasakay pang tao sa tricycle. Paano
na?!

"Miss, nagmamadali ako." angal ng babaeng nakasakay

Hindi ko alam kung anong ginagawa ko pero hinila ko sya palabas ng tricycle.

"Pasensya na, Miss! Yung.. Yung kapatid ko kasi nasaksak! Kailangan ko syang dalhin
sa ospital." pagdadahilan ko

Agad ko namang inutusan ang tricycle driver na lapitan ang anghel na nakahandusay
sa sahig. Dali-dali akong tinulungan ng driver na isakay sya sa tricycle at dinala
sa pinakamalapit na hospital.

*********

"Well actually wala ka namang dapat problemahin Miss dahil nakatulog lang sya
resulta sa dami ng alak na nainom nya." ika ng Doctor
"A-alak p-po?" gulat na tanong ko

"Yes," sagot nya, "Lasing sya kaya wala syang malay. Maya-maya rin ay magigising na
rin sya kaya wala ka ng dapat ipag-alala. Excuse me."

Tinignan ko ang likod ng Doctor habang naglalakad paalis. L-Lasing?! Ha! Ang buong
akala ko'y nawalan sya ng malay dahil binugbog sya yun pala'y lasing sya?! Ibang
klase!

Napatingin ako sa orasan. Magdadalawang oras na ako dito sa hospital pero hindi pa
rin sya nagigising. Paniguradong naging mukhasim na ang mukha ni Mama kakahintay
sakin na pinabili nya ng suka.

Bakit ba kasi hindi pa magising ang anghel na 'to? At bakit naman sya uminom? Wala
sa hitsura nya na umiinom sya. Mukha syang mabait. Mukha syang anghel.

Nakita kong kumunot-kunot ang noo nya. Kasunod noon ay ang paggalaw ng daliri nya.
Teka.. Diba tulad sa mga palabas sa television ang ibigsabihin noon ay magigising
na sya? Natataranta kong pinindot ang emergency botton ng silid upang agad na
pumunta ang Nurse sa kwarto nya.

"Miss, ano pong nangyare?" tanong ng nurse at dali-daling lumapit sa anghel.

Agad syang may inilagay sa tenga nya na parang headphones at ang dulong noon ay
bilog at ginagamit sa pakikinig sa tibok ng puso. Ilalagay na sana nya ang bilog na
iyon sa dibdib ng anghel ng biglang may tumapik sa kamay nya.

"S-Sir?" gulat na sambit nya

Agad akong lumapit sa kanila at agad akong kinilabutan ng makita ang mata ng
anghel. Bakit.. kakaiba ang mga mata nya? Tila pinapatay ka sa tingin na meron sya.

"Where the fuck am I?" tanong nya.

F-fuck?

"N-nasa hospital po kayo, Sir." sagot ng Nurse

"Fuck did you say?! Hospital?! How the fuckin hell I came here?!"

Napalunok ako sa mga salitang nanggagaling sa kanya.

"Sir, huminahon po kayo." hahawakan sana sya ng Nurse pero agad nya itong pinigilan

"Don't you even dare you stupid fuckin Nurse! Who the hell gave you guts to touch
me, huh?! I don't wanna have germs coming from your fuckin dirty hands. Stay the
fuckin hell away from me. You go fuckin die."

S-stupid? F-fuckin? N-nurse? Napalunok muli ako. Tama ba ang mga naririnig kong
salita mula sa kanya? G-germs? Fuckin dirty hands? Go fuckin die?!

"Miss, lalabas muna ko." paalam ng Nurse

What?! Noooo! Don't leave me. I'm gonna die in here!

Hindi pa man ako nakakasagot sa Nurse ay lumabas na ito ng kwarto. Napalunok ako at
tumingin sa anghe-- scratch that. Napalunok ako at tumingin sa isang cursing
machine.

"You stupid woman," saad nya, "Why the fuckin hell am I here, huh?! How the hell I
came here, huh?!" sunod-sunod na tanong nya

"A-ano kasi.. Nakita kitang bulagta sa sahig kaya dinala kita--"

"You fuckin what?! So you fuckin touched me?! Shit! You motherfucker! Fuckin go to
hell!"

Napalunok muli ako. Pakiramdam ko'y dumudugo na ang ilong ko mula sa mga salitang
nagmumula sa kanya. Ang tenga ko. Nakakarinig ako ng mga bagay na hindi ko dapat
marinig. Hindi dapat kami lumipat sa ganitong lugar. Madaming adik!

"Ah shit!" saad nya ng biglang magring ang cellphone nya, "Damn! This stupid obsess
woman." ngitngit nya habang nakatingin sa cellphone nya

Nagulat ako ng kunot noo syang napatingin sakin. Inangat nya ang kamay nya at
tinuro ako. Itinuro ko ang sarili ko. Sumenyas sya na lumapit ako kaya lumapit
naman ako.

Nagulat ako ng ihagis nya ang cellphone nya. Mabuti nalang at nasalo ko iyon.

"Pick up the call and tell her you are my stupid fuckin girlfriend and may she
leave me alone and fuckin forget the hell about me and may she die already. Fuck!
So annoying ugly bitches!"

Nanginginig kong tinignan ang cellphone nya. Patuloy ito sa pag-ring.

"Answer!" sigaw nya

Dali-dali ko naman itong sinagot, "H-hello?" bungad ko

[What the fuck?! Where's Jack and who the fucking hell is this?!]

Oh God. Bakit panay ganito ang naririnig ko. Please save their souls. Nakakaawa
naman ang mga taong ito. Hindi ata sila tinuruan ng mabuting asal.

[Fuckin talk you bitch! Who's this?!]

"Uhm.." napatingin ako kay cursing machine. Kunot noo syang nakatingin sakin habang
nakacross arms.

"Uhm.. This is her s-stupid f-fuckin girlfriend." sagot ko katulad ng utos nya

"Damn! You're not suppose to say that stupid and fuckin. Fuck! Just tell her you're
my girlfriend you stupid!" ngitngit nya

"Ah eh.. I'm his girlfriend." kinakabahang sagot ko sa kabilang linya

[Oh really?! You're so fuckin dead when I get to see you, you faker! You have no
rights to own what I own!]

Napalunok ako. Hindi ko alam ang isasagot ko. Natakot ako sa banta nya.

"Fuck! Give me that phone! Stupid!" sigaw ng cursing machine

Nanginginig ko namang inabot sa kanya ang cellphone nya.

"Damn! Germs!" saad nya at tila nandidiri sa cellphone nyang hinawakan ko

Idinikit nya sa tenga nya ang cellphone.

"You bicth listen. I already dumped you, right? So fuckin keep your thoughts
straight you dummy dick head 'cause I won't tell you this again. I'm fuckin over
you and I'm dating somebody else now and she's so fuckin hot and wild on bed and
she's damn too sexy compare to you. You got that? So move on, alright?"

Napalunok muli ako. Hindi ako makapaniwala sa mga naririnig ko. Mama! Take me out
of here! Ang mga salitang ayaw na ayaw ng Mama kong marinig ay heto at naririnig ko
ngayon!
Nang mababa na nya ang tawag ay tumingin sya sakin. Bumaba ang tingin nya sa kamay
kong pilit kong pinipigilan ang panginginig.

"Now what?" tanong nya

"H-ha?"

Pakiramdam ko'y naubusan na ko ng dugo sa katawan. Namumutla na ata ang mukha ko

dahil sa takot sa kanya.

"Shit. Get your ugly face out of my sight! Go home you cry baby!"

Pakiramdam ko'y lumiwanag ang mukha ko mula sa narinig ko. Pinapauwi na nya ko?
Pinapalaya na nya ko?

Hindi na ko nagdalawang isip pang sundin ang sinabi nya. Dali-dali akong tumakbo
papunta sa pintuan pero bago ko pa man mahawakan ang door knob ay laking gulat ko
ng may humawak sa balikat ko at hinarap ako sa direksyon nya.

Laking gulat ko ng itulak nya ko pasandal sa pintuan habang nakasandal ang

magkabilang braso nya sa gilid ko. Tila kinorner nya ko. Paano sya nakalapit sakin?
Ni hindi ko manlang naramdaman na nakalapit sya sakin!

"You fuckin brought me here so I'm gonna find you and you'll pay for this you
bicth. So tell me, what's your name?" tanong nya

N-name? Napalunok muli ako at napatitig sa mukha nyang napakakisig.

"Don't you even dare giving me a fake name or else I'm gonna cut your tongue when I
get to find you." banta nya

Kinakabahan akong sumagot, "T-Trixie," sagot ko, "Trixie David."

Agad syang nagpakawala ng nakakalokong ngiti at saka inalis ang magkabilang kamay
nya sa pagcorner sa akin.

"Now go." bulong nya

Dali-dali kong kinapa ang door knob sa likuran ko kung saan ako nakasandal at ng
makapa ko ito ay agad ko itong pinihit at binuksan. Mabilis akong tumakbo palabas
at pasara na ang pinto ng marinig kong nagsalita muli sya.

"By the way, I'm--" hindi ko na narinig pa ang kasunod ng sasabihin nya dahil
tuluyan ng sumara ang pinto.

Napahawak ako sa dibdib ko. Hindi ako makapaniwalang nagsinungaling ako sa unang
pagkakataon sa tanang buhay ko. Tignan natin kung mahahanap nya pa ko. Aba! Ayoko
ng makita pa sya noh!

*****

"Summer Pascua!" sigaw ni Mama ng makatungtong ako bahay

"Ma.." agad akong napayuko

"Saan ka galing?! Aba! Gaano ba kalayo ang bahay natin sa tindahan ha?!"

"Eh Ma kasi po.."

"Enough, Summer! Tinola na ang ulam natin! Kumain ka na!"

"Opo, Ma." sagot ko at dali-daling tumakbo, "Ah oo nga pala, Ma!" sigaw ko
pagkapasok sa kusina

"Ano 'yon?" tanong nya

"Pwede po bang lumipat na ulit tayo ng bahay? Ang weird sa lugar na 'to. Ang daming
gangster!"

'\V!o?

=================

[2] First Day of Class, Day of My First..

Inikot ko ang tingin sa buong klase. May mga babaeng busy sa paglalagay ng make-up
sa mukha nila habang may iba naman na nagbabatuhan ng kung anu-ano at nagpapalipad
ng eroplanong gawa sa papel. Meron ding mga nagwre-wrestling sa likod habang
nagsisigawan ang mga lalaki para sa pagche-cheer.

Naiilang akong tumingin sa teacher na katabi ko.

"Okay class, may I have your attention please!" sigaw nya

Saglit namang natahimik ang mga classmate ko. Marunong pa pala silang sumunod sa
teacher.

"She will be your new classmate. Be nice to her, okay?" ika ni Ma'am

Pagkatapos na pagkatapos nyang sabihin iyon ay ipinagpatuloy muli ng mga kaklase ko

ang ginagawa nila. Naging maingay muli sila at magulo.

"Magpakilala kana, hija." naiilang na utos ni Ma'am

Naiilang akong ngumiti at humarap sa mga kaklase kong hindi naman ako binibigyan ng
kahit anong atensyon.

"Good morning everyone. I am Summer Pascua. Hope we can all be friends." saad ko

Pagkatapos na pagkatapos kong magsalita ay laking gulat ko ng saktong tumama sa

mukha ko ang isang lumilipad na lukot na papel. Agad silang naghalakhakan ng
napakalakas.

"Sige, hija. Mauupo ka na." utos ni Ma'am

Tumingin ako sa paligid. Wala ng bakanteng upuan maliban sa likod. Ugh. Uupo ako sa
likuran, sa tabi ng bintana at ano? Ang makakatabi ko ay isang annoying na lalaki
na magiging Prince Charming ko? How cliche.

Nagsimula na kong humakbang papunta sa upuan ko pero may paang biglang humarang sa
daraanan ko. Tinignan ko kung kaninong paa iyon at sumalubong sakin ang mukha ng
babaeng nagmukhang clown dahil sa kapal ng make-up nya. Balak nya ba kong patirin?

"Mukhang pamilyar ka ah. Teka." saad nya at humarap sa katabi nya, "Huy girl, hindi
ba sya yun? Yung wanted?"

Agad namang tumingin sakin ang katabi nya. W-wanted?

"Oo nga. Hawig nga nya! Tang*na mas pangit pala sya sa personal!"

A-ano?! T-tang*na? A-anong klaseng salita iyon? Oh my God. Paano ako nakapasok sa
paaralan na ito?! Bakit kahapon nung nag-entrance exam ako ay mukhang desente ang
lahat? Bakit ngayon ay tila nawala ang first impression ko?!

"Miss Pascua, maupo ka na." utos ni Ma'am

"Ah opo." sagot ko at dali-daling hinakbangan ang paa ng babaeng iyon.

Agad akong naupo sa upuan na katabi ng bintana. Nagtataka naman ako dahil
nakatingin sakin ang lahat at natahimik bigla. Tila may anghel na dumaan.

"Uhm Miss Pascua, may I request you to just choose another seat? That seat is
already taken." saad ni Ma'am

"Ah sige po Ma'am." sagot ko at dali-daling naupo sa katabing upuan.

Nanatiling nakatingin ang mga kaklase ko sakin at tahimik.

"Even that seat, Miss Pascua." saad ni Ma'am habang may awkward na ngiti.

Tumayo akong muli at pumunta sa pinakadulong upuan ng last row na ang katabi nalang
ay dingding.

"Eh dito po?" tanong ko

Ngumiti si Ma'am bilang sagot kung kaya't naupo na ako. Magsisimula na sana syang
magturo ng bigla-bigla na lang bumukas ng marahas ang pintuan ng classroom.

"Guys! Dumating na sya! Dalian nyo! Manuod na tayo!" sigaw ng pinagpapawisang

lalaki at agad na tumakbo paalis

Agad namang nagtakbuhan ang mga kaklase ko palabas. Tila inabanduna nila ang
classroom dahil sa gulo at dami ng papel na hinahangin. Awkward akong tumingin kay
Ma'am.

"Uhm gusto mo rin bang manuod, Miss Pascua?" tanong nya

"P-po?"

Hindi na sumagot pa si Ma'am at saka lumabas ng room. Ugh? Anong nangyayare? Anong
klaseng paaralan ito? Anong klaseng lugar ito? Hindi talaga ako makapaniwala na
naninirahan at nag-aaral ako sa ganitong klaseng lugar.

Tumayo ako at lumabas din ng room. Kung wala din naman palang klase edi uuwi na
lang ako at mag-aaral sa bahay. Sa tingin ko'y dapat magself study na lang ako kesa
pumasok sa ganitong paaralan.

Natigilan ako sa paglalakad ng makasalubong ang ibang estudyante na nagtatakbuhan.

Sa sobrang dami nila ay natulak nila ako at nasama sa pagtakbo. Oh God! What's
happening?! Anong klaseng buhay ang nararanasan ko sa paaralang ito?! Ang unifrom
ko na pinaghirapan kong labhan at plantsahin ay magugusot lang at madudumihan?!
"T-teka lang! Wag nyo po akong itulak!" sigaw ko pero mukhang wala ding silbi dahil
sumisigaw din silang lahat at miski ang sariling sigaw ko ay hindi ko na narinig.
Why is this happening to me?!

Nakarating kami sa covered court ng paaralan at kahit puno na ang tao sa loob ay
pinilit pa rin ng mga estudyanteng tumutulak sakin ang makapasok sa loob kaya I
ended up mukhang nawalan ng dangal! Ugh!

Halos mayupi na ang maliit at payat kong katawan dahil sa panunulak nila sakin.
Hindi ba nila alam ang salitang puno na o hindi na kasya? Hindi na ko makahinga sa
ginagawa nila!

Dahil sa awang-awa na ko sa sarili ko ay lumuhod na lang ako at gumapang papunta sa

lugar kung saan ay maluwang at walang tao. Patuloy ako sa paggapang hanggang sa
mapahinto ako ng biglang may lalaki na lang ang bumulagta sa harapan ko.

Agad akong napaupo at napaatras. Tumingala ako at nakita pa ang ibang lalaking
nagbabagsakan. Tinakpan ko kaagad ang mga mata ko.

"Grabe ang lupit nya! Kahit mag-isa lang sya ay kaya nyang patumbahin ang isang
gang!"

"Nabalitaan mo ba? Nilagyan daw ng mga gagong yan ng kung ano yung alak nya kaya
nalasing sya at nawalan ng malay. Buti nga sa kanila. They you shouldn't have
messed up with my boyfriend."

Agad akong napatingin sa dalawang babae sa tabi ko na may hawak-hawak na camera at

vini-videohan ang kung ano mang pinagkakaguluhan ng lahat.

"Boyfriend you say huh! Lagot ka kay Cherry kapag narinig nyang inaangkin mo ang
'Ex' boyfriend nya."

"I don't care about that obsess Cherry. For fucking we all know, pinatulan lang
naman sya ni Jack dahil Jasmine was around that time."

"No. I heard binantaan ng Cherry na yun na kapag hindi nakipagrelasyon si Jack sa

kanya ng kahit isang araw ay sasaktan nya si Jasmine. Well, you know Cherry very
well. She's a weird woman at baka totohanin nya."

They know a lot huh. Siguro mga chismosa sila ng school na 'to.

Nagulat ako ng bigla silang mapatingin sakin kung kaya't agad kong iniwas ang
tingin.

"Teka. Look bitch, hindi ba sya yun? Yung wanted?"

Agad kong binalik ang tingin sa kanila. Wanted again?!

Tinignan nila akong maigi at may papel na inilabas mula sa bulsa ng uniporme nila.
Tinignan nila iyon at tumingin muli sakin.

"Oh God, sya nga yung nagdala kay Jack sa hospital!"

Agad nanlaki ang mga mata ko. H-hospital? Wanted? Wag mong sabihing nandito rin si
cursing machine?! Mabilis kong tinignan ang paligid ko kung may iba pa bang
nakatingin sakin pero wala namang iba.

Dahan-dahan akong tumayo mula sa pagkaka-upo at pinagpag ang sarili ko. Naiilang
akong tumingin sa dalawang babae at lumapit ng bahagya sa kanila.

"Uhm.. Kilala nyo ko?" tanong ko

Dahan-dahan naman silang tumango.

"P-paano?" kinakabang tanong ko

Dahan-dahan nilang ipinakita ang papel na hawak-hawak nila at agad kong nakita ang
isang larawan ko kung saan ay halatang drinawing ito at pinaphotocopy upang i-
distribute.

Tila isa akong missing person na nakidnap at pinaghahanap ngayon pero yun nga lang
iba ang lagay nito. Ang nakalagay dito sa papel ay "Wanted: Dead or Alive!" at
mayroon pang pabuya na.. Fifthy thousand pesos?! You got to be kidding me!

Tinignan kong maigi at talagang fifthy thousand pesos ang nakalagay! Wow! Ganyan ba
sya kadesperado para mahanap ako at talagang willing syang magbayad ng napakalaki
sa makakahuli sakin?

Ini-angat ko ang tingin ko sa dalawang babae upang kausapin sana sila pero
nagtataka kong ikinunot ang noo ko ng tila natatakot silang umaatras palayo sakin.
Napatingin ako sa paligid at napansin kong halos lahat sila ay gulat na nakatingin
sakin.

Okay, what's happening? This is really freaking me out. I don't want anybody's
attention. Please, gusto kong iiwas nila ang tingin nila sakin. Natatakot ako.
Pakiramdam ko'y sasaktan nila ko.

Ramdam ko ang panginginig ng buong katawan ko. Hinawakan ko ang kamay ko at pilit
pinipigilan ang panginginig nito at laking gulat ko nalang ng bigla na lang may
yumakap sakin mula sa likuran ko. Lahat ng tao ay napasinghap at maging ako.
Agad kong naramdaman ang hawak nya sa balikat ko at hinarap ako sa direksyon nya.

"There you are my little cupcake." saad nya habang nakangiti ng makahulugan

Nanlalaki ang mga mata kong nakatitig sa kanya. How in this world it could happen?
How?!

Agad nya kong inakbayan at hinarap sa isang babae na hindi maipinta ang mukha dahil
sa pagkakalukot. Naka-closed fist pa ito at tila isa syang aso na nag-gr-grrr.

"Here, meet my new girlfriend. Now it's proven, isn't it?"

Muntik na kong mapanganga sa narinig. Halatang hindi na mapigilan ng babae ang

galit nya.

"Paano ko naman mapapatunayan iyon eh ginamit mo lang din naman ako diba?
Pinaniwala mo ang iba na girlfriend mo ko dahil bitter ka pa rin kay Jasmine,
diba?!"

Agad kong naramdaman ang paghigpit ng hawak nya sa balikat ko. Napatakip sya sa
mukha nya na tila nagpipigil ng galit. Ngumiti sya ng pilit at saka tumingin ng
seryoso sa babaeng nasa harapan namin.

"I really fuckin hate public display of affection." saad nya at bigla-bigla ay
hinawakan nya ang magkabilang pisngi ko upang iharap sa kanya.

Tumingin sya sa mga mata ko at saka umismid.

"Finally, I found you. I really am going to cut your tounge you silly." saad nya at
agad na yumuko

Agad na nanlaki ang mga mata ko sa gulat at bumilis ng husto ang tibok ng puso ko.
Tila huminto sa pag-ikot ang mundo ko matapos nyang angkinin ang mga labi ko.

Dahan-dahan nyang inilayo ang labi nya sa mga labi ko pero nanatili syang nakahawak
sa magkabilang pisngi ko. Tumingin sya sa mga mata ko at saka nag-iwas ng tingin.

"Damn. That was my first." galit na bulong nya at saka inalis ang pagkakahawak sa
magkabilang pisngi ko.

Umayos sya ng tayo at saka tumingin sa babaeng nasa harapan namin. Nanatili akong
nakatulala sa mukha nya habang kunot noo syang nakatingin sa babae.
"Now, satisfied huh?" tanong nya rito

Dahan-dahan kong ini-angat ang kamay ko at napahawak sa labi ko. First day of
class, day of my first.. kiss?! I don't even know who he is and then we kissed?!
This is..

=================

[3] The Gangster

"In fu**ing disney movies, a kiss from a prince will wake the princess up. Then why
the f**k you fainted you little fu**ing cheater, huh?"

F-Fu**? Cheater?! Agad akong napabangon mula sa pagkakahiga ng makita ang gangster
na cursing machine sa tabi ko. Anong ginagawa nya sa tabi ko at sa-- napatingin ako
sa paligid. Nakahiga sya sa tabi ko. Nakahiga. Nasa iisang kama lang kami. You got
to be kidding me! He didn't do that to me, did he?!

Tinignan ko ang katawan ko at suot-suot ko pa rin naman ang uniform ko. Tinignan ko
sya at naka-uniform din naman sya. Nakapangalumbaba sya habang nakahiga at
iritableng nakatingin sakin. Huh! Ang lakas ng loob nyang tignan pa ko matapos nya
kong halikan?

"Nasaan ako ha? Saang lugar ito? Saan mo ko dinala?!" inis na tanong ko sa kanya.

Napahawak sya sa ulo nya at saka dahan-dahang bumangon. "You got the fu**ing nerve
to shout on me, huh?" tanong nya.

Agad ko syang hinampas ng unan. "Anong ginawa mo sakin ha? Saan mo ko dinala ha?
Bakit nasa tabi kita! You censored thing!" sigaw ko.

"Censored?!" kunot noong tanong nya.

Masama ko syang tinignan at saka nagsisisigaw. "Rape! Rape! Rap--"

Natigilan ako at nagulat ng bigla nalang bumukas ang kurtina sa tabi namin at mula
roon ay may isang babaeng naka uniporme ng katulad sa akin ang bumungad sa aming
dalawa.

"Hey, what's wrong?" gulat na tanong nya.

Nagtataka akong napatingin sa katabi kong gangster at nagulat ako ng bigla nalang
nya kong hinawakan at hinila papalapit sa kanya.

"My girl and I had a fight, problem?" sagot nya sa babae.

W-What?! Girl and I?! The censored he is talking about?! Huh! Ginagamit nanaman nya
ko para tabuyin ang mga babaeng may gusto sa kanya!

"O-oh." tila gulat na saad ng babae. "So totoo pala ang usap-usapan na naririnig
ko. May girlfriend ka na pala talaga." saad nya habang nakangiti na halata namang
pilit.

Tinignan ko ang gangster na nasa tabi ko. Masama syang nakatingin sa babaeng
nakatayo sa harapan namin. "None of your fu**ing business, Jasmine. What the fu**
are you doing here anyway?" aroganteng tanong nya.

Napakabastos nya talaga. Ni minsan hindi ko manlang sya narinig na nakipag-usap ng

walang mura o kaya naman ay hindi bastos! He's disgusting, really!

"I overheard kasi na nasa clinic ka kaya pumunta ako." sagot ng babae. Clinic? Nasa
clinic kami? "I know naman kasi how much you hate hospitals and clinics." dagdag pa
nya.

Napatingin akong muli sa cursing machine na nasa tabi ko ng matawa sya ng pilit.
"Really? But why would you do that?" tila nang-iinsulto nyang tanong habang
nakangiti ng nakakaloko.

Halatang nagulat ang babae sa naging sagot ng gangster na ito. Halatang nasaktan
sya sa narinig. Pinilit nyang ngumiti kahit na napahiya sya. "Oh, I'm sorry." saad
nya at saka agad na umalis.

Muli kong ibinalik ang tingin sa gangster na nasa tabi ko. Parang wala lang sa
kanya na nasaktan nya ang damdamin ng babaeng iyon. That girl cares for him pero
pinahiya lang nya. This gangster knows nothing! And how on earth na nasisikmura
kong hawak-hawak nya ang kamay ko?!

Napatingin sya sa akin ng hilahin ko palayo sa kanya ang kamay ko. Tinignan ko sya
ng masama pero agad napakunot ang noo ko ng hindi manlang sya nagreact ng masama.
Tinignan nya ang kamay nya at napayuko.

Sinundan ko sya ng tingin ng bigla na lang syang tumayo. Ibinulsa nya ang kamay nya
at magsisimula na sanang lumakad paalis pero agad ko syang pinigilan.

"Saan ka pupunta?" tanong ko.

"I'm leaving. Don't you have eyes?" sagot nya pero nanatiling nakatalikod sa akin.

"Huh! I'm asking if saan ka pupunta, hindi kung anong ginagawa mo. Don't you have
brains?" mabilis na sagot ko.

Inis syang napaharap sa akin. Well, I got him there.

"I guess I should really fu**ing cut your tounge right now. A bright idea, isn't
it?" seryosong tanong nya habang seryosong nakatingin sa akin.

Napalunok ako ng humakbang sya papalapit sa akin. What? Is he serious? Lumapit sya
sa akin at nag-lean close pa. Itinikom ko ang bibig ko ng hawakan nya ang baba ko
at iniangat para mapaharap ang mukha ko lalo sa kanya.

The way he looks at me is really scaring me! Agad kong naramdaman ang panginginig
ng katawan ko.

"Are you scared?" tanong nya habang nakangiti ng mapang-insulto.

Agad kong inalis ang kamay nyang nakahawak sa baba ko. "Don't touch me you.. you..
you censored thing!" sigaw ko.

"Censored fu**ing what?" kunot noong tanong nya.

He's a fu--censored thing! Huh! Pasalamat sya hindi ako marunong magmura. I can't
even say the word fu--censored! Ugh! I can't say that censored word!

"You know what? You're a jerk. Oh no! You see? Nahawa na ako sa pagmumura mo. Isa
kang masamang tao. Isa kang bad influence. Censored! Censored! Censored! Next time
na gusto mong magmura just say censored para hindi ka nakakahawa ng inosenteng
tao!" sigaw ko

Agad na kumunot ang noo nya. "F**k what? Inosenteng tao you say, huh? Hey, you're
nothing but a cheater. A liar. You should rot in f**ing hell. You don't f**ing
deserve to live, you know that?"

Natigilan ako sa narinig mula sa kanya at agad akong napahawak sa dibdib ko. "What
did you just say?" hindi makapaniwalang tanong ko.

Halatang nabigla sya ng may sunod-sunod na luha ang pumatak mula sa mga mata ko.
Agad ko rin namang pinunasan ang nabasang pisngi ko. He doesn't deserve my tears.
Stupid gangster! Ugh! Nakapagmura nanaman ako sa isip ko ng dahil sa kanya. He
really is a bad influence!

Tumayo ako sa kama at sinimulang lumakad paalis. I asked where he is goin dahil
bago lang ako sa school na ito at nasa clinic ako and I don't know where to go. Ang
sama nya talagang tao! I regret that I helped him last week. He deserved getting
soak under the rain and get sick! Ugh. Ang sama ko para isipin iyon.

Humarap ako sa kanya. "I'm sorry." saad ko. Agad na kumunot ang noo nya. "Sorry
dahil iniisip ko na sana hindi nalang kita tinulungan last week at dinala sa
hospital. Sana nagkasakit ka nalang but I realized no body deserve getting sick
either they good or bad."

Ngumiti sya ng pilit. "Know what? Will you just stop acting like some kind of a
good person? I know a person who can act better than you do. And it won't work with
me anymore. So just stop it."

Masama ko syang tinignan. "Forget it. I take back all the words I've said. You
deserve to die. Madaming tao ang mas deserving mabuhay kesa sa katulad mo na ang
sama-sama! It's you who don't deserve to live!"

Nabigla ako ng hawakan nya ko sa magkabilang braso at itinulak sa may pader.

Tumingala ako at masama syang tinignan.

"Bakit? Masakit bang marinig yung mga sinabi mo sa akin kanina? Hindi lang naman
ikaw ang may pakiramdam sa mundo eh. Kaya kung pwede ingat-ingatan mo yung
pananalita mo? Nakakasakit ka kasi." inis na saad ko.

"Why would I care about other's feelings? I only care about myself." sagot nya.

Lakas loob ko syang itinulak palayo sa akin. "Why you need to care? Because you
don't know how they feel." sagot ko. "I almost died when I was thirteen years old.
Muntik na kong malunod but my father saved me. And he died for me instead. So I
deserve this life. And my father deserves a life too. And it's you who don't
deserve to live." saad ko at saka agad na tumakbo paalis sa harapan nya.

*****

Pagkatapos ng klase ay agad kong inayos ang gamit ko para umuwi. Tumingin ako sa
orasan ko at ala-sais na ng hapon. Hindi naman pala masyadong magulo ang mga
estudyante ng paaralan na ito. Kapag nagtuturo ang mga guro ay nakikinig sila.
Nagiging magulo lang sila kapag walang teacher o kapag ayaw nila sa nagtuturo.

Nang matapos kong ayusin ang gamit ko ay sinimulan ko ng lumakad palabas ng

classroom at nagulat na lamang ako ng sa paglabas ko ay bigla nalang may nagtakip
ng itim na tela sa ulo ko. Sisigaw sana ako pero agad na nagsalita ang babaeng nasa
tabi ko.

"Subukan mong sumigaw or else hindi ka na makakauwi pa ng buhay."

Agad akong kinilabutan sa narinig. I'm gonna die! I'm gonna die! No! Muntik na kong
matumba ng itulak na lang nya ko bigla.

"Ano ba? Lampa kaba? Bilisan mong lumakad!" sigaw nya at itinulak ulit ako.
Nagsimula akong humakbang habang may dalawang taong nakahawak sa magkabilang braso
ko. "Masunurin naman pala ito eh." saad ng babae na nasa tabi ko.

Nang mahaba-haba na ang nalalakad namin ay nagulat ako ng bigla akong pigilan ng
dalawang babaeng nakahawak sa braso ko sa paglalakad.

"Sya naba yan?" saad ng babaeng pamilyar ang boses.

"Oo Cherry sya na nga." sagot ng babae sa likuran ko. Nagulat ako ng alisin na nila
ang ibinalot nila sa buong ulo ko at bumungad sa akin ang mukha nila.

"So ikaw pala 'yun?" saad ng babaeng nasa harapan ko at saka tinignan ako mula ulo
hanggang paa at inikutan pa ako. "Hindi naman nya type ang katulad mo!" saad nya at
biglang hinila ang buhok ko. Napahawak ako sa may anit ko dahil ang sakit ng
ginagawa nya.

"Tell me, anong ginawa mo para magustuhan ka nya ha?! Blinock mail mo ba sya ha?!"

"A-Ano bang sinasabi mo. Bitiwan mo ang buhok ko!" sigaw ko.

Nabigla ako ng bigla nalang nya kong itinulak na dahilan para mapaupo ako sa sahig.
Gulat ko syang tiningala ng lumapit sya sakin habang naka-cross-arms pa.

"Look what we have here."

Sabay-sabay kaming napatingin sa may gilid ng marinig ang isang pamilyar na boses.
And here comes the arrogant cursing machine gangster. Agad ko syang inirapan ng
tinignan nya ko. Lumapit sya sa amin at nagulat ako ng bigla nya kong tinulungang
tumayo.

Nagtataka kong tinignan ang mukha nya pero hindi sya tumitingin sa mga mata ko at
hindi ko mabasa kung ano ang nasa isip nya o kung anong klaseng reaksyon ang meron
sya. Napaatras naman ang mga babaeng kumidnap sa akin ng makatayo ako at tinignan
sila ng gangster na ito.

"You can't just touch my propety, you know that, right?" mahinahong tanong nya sa
tatlo at nagulat ako ng bigla na lang nyang hawakan ang kamay ko.

Gulat ko syang tinignan pero hindi sya tumitingin sa akin. What is he doing?
Magaling pala syang umarte bilang super hero.

"S-Sorry--"
"Nevermind. Just don't bother US again." sagot nya na talagang inemphasize ang word
na us. What does he mean by us, huh? And why am I not hearing the censored words?

"M-Masusunod!" natatarantang sagot nila at saka nagtakbuhan paalis.

Nang tuluyan na silang nakaalis ay hinila ko ang kamay ko palayo sa kanya pero
nagulat ako ng hawakan nya ulit ako. Balak ko sanang hilain muli palayo pero
hinawakan nya ito ng mahigpit.

"What are you doing? Trying to be a hero, huh? Forget it, okay? I don't need a help
from a gangster." saad ko

Nanatili syang walang imik at nakatingin lang sa akin. Nagulat na lang ako ng bigla
nya kong hilain.

"What are you doing?" tanong ko. Ano bang problema nya?!

*****

Tinignan ko sya habang iniinom ang pang-sampu na nyang bote ng red horse. Namumula
na ang pisngi nya pero tahimik pa rin syang umiinom. Dinala nya ako sa isang bar
pero hindi naman nya ko iniimik. Hinayaan lang nya kong panuorin sya. Kapag
sinusubukan ko namang tumayo para umalis ay hinihila nya ko paupo so hindi na ko
nag-aattempt dahil ayokong hinahawakan nya ko para hilain.

Nagulat na lang ako ng bigla syang humarap sa akin.

"Why did you faint when I kissed you? Are you sick?" tila nag-aalalang tanong nya.

Agad kong naramdaman ang pag-init ng mukha ko. Bakit parang ang dali lang para sa
kanya sabihin ang tungkol sa bagay na iyon? Nagulat ako ng ilagay nya ang kamay nya
sa noo ko.

"Are you sick? Your face is really red." mahinahong saad nya.

Natulala ako sa mukha nya. Why is he acting some kind of a kind person to me right
now? Inalis ko ang kamay nya sa noo ko at iniwas ang tingin.

"I'm not." malamig na sagot ko.

"Well then, if you're not sick, I guess it's me who's sick."

Agad akong napatingin sa kanya habang nakakunot ang noo ko.

"I believe I'm sick. I kissed you and it is for sure that there are germs inside my
body now." seryosong sagot nya.

How dare him! Agad akong tumayo mula sa pagkaka-upo. Kumukulo ang dugo ko sa kanya.
Ugh! Kinuha ko ang bag ko sa ibabaw ng lamesa at aalis na sana pero agad din syang
tumayo at pinigilan ako.

"You can't leave yet. I'm still talking to you." saad nya.

Galit ko syang hinarap. "Ayokong makausap kapa. Bumili ka nalang ng kausap mo."
sagot ko at tinalikuran syang muli pero hinarap nya kong muli sa kanya.

"Magkano ka ba?" tanong nya.

"W-What?"

"Gusto kitang maka-usap so bibilhin na kita. Magkano kaba?" seryosong tanong nya.

Inis kong inalis ang kamay nya na nakahawak sakin at saka naupong muli.

"Hindi mo nalang kasi sabihin na gusto mo kong kausap. Dami mo pang paligoy-ligoy!"
reklamo ko.

Naupos yang muli at saka ipinagpatuloy muli ang tahimik na pag-inom ng alak. Ano ba
talagang problema nya? Akala ko ba ay gusto nyang makipag-usap? Napa-iling na lang
ako at tatayo na sana pero nagulat ako ng hawakan nya ang kamay ko.

"Bout that earlier, I didn't mean those words you know? I'm just mad. It's just
that you were so annoying and--"

"Just say the word, gangster." saad ko.

"I was just--"

"Just stop explaining and giving me your pointless reasons. Just say the word and
it's over." inis na saad ko.

"But I can't say it. I don't know how to say it!" inis na sagot nya.

"Then forget it, I'm leavin--"

"Fine! I'm sorry! I admit it. I was such an asshole and I'm sorry for hurting your
feelings."

"Kaya mo naman pala eh. Now, you're forgiven." sagot ko.

Bigla nalang kumunot ang noo nya. "That easy? You forgive someone who have hurt you
just like that?" nagdududa nyang tanong.

Nagtataka naman akong tumango. "Oo naman." sagot ko.

"That's crazy." tila naiinis na saad nya at saka umiling.

"Bakit? May tao bang nagkasala sayo ang hindi mo pa napapatawad? Yung Diyos nga
nakakapagpatawad bakit tayo hindi? Set your heart free." saad ko

"Shut up. You don't know anything. Who are you to tell me what's right? Who are you
to tell me what to do?" saad nya.

Agad napakunot ang noo ko. "Well you're right. I don't even know your name." sagot
ko.

Napatingin ako sa kamay kong hawak-hawak nya ng mas humigpit ang hawak nya rito.

"You have no idea how it feels to be betrayed by someone you trusted the most. So
don't tell me what is right from wrong 'cause you don't know how I feel too."

Bahagya akong natulala sa mukha nya. Tinitigan ko syang maiigi at hindi lang basta
tingin ang ginawa ko sa kanya. I look beyond what my eyes could only see. I tried
to feel how he feel, I tried to see what he tries to hide and I saw the sadness in
his eyes.

So we got a broken gangster here, huh?

=================

[4] Unending Fights

"Oooohhh... Tignan niyo kung sinong naligaw sa teretoryo natin.

Taga-Tan Siu." Napatingala ako sa mga lalaking naka-uniporme ng itim habang
nakapamulsa. Tumatawa sila ng nakaka-insulto habang nakatingin ng makahulugan sa
gangster na kasama ko. "At may kasama pala siyang chix." saad pa ng isa sa kanila.
Isa-isang nagtaasan ang mga balahibo ko. Don't tell me I'm in trouble? Tumingin ako
sa gangster na katabi ko at tahimik lang siyang nakatingin sa boteng iniinom niya.
Ghad, gangster, send them away! Ugh! "Mga bata, hindi niyo ba alam kung nasaan
kayo? Teretoryo namin ito. At bawal ang mga taga Tan Siu rito." Napalunok ako.
"Right. Bawal pala kami rito. Sorry we didn't know. Aalis na lang kami."
kinakabahang sagot ko. Tumawa sila ng sabay-sabay. Mas lalong nagtaasan ang mga
balahibo ko. Tinignan ko ang katabi ko at wala pa rin siyang imik. "Aalis na agad?
Bakit hindi ka muna mag-stay kasama namin?" tanong ng isa. "What?! Excuse me?!"
napataas ang boses ko. Mukha ba akong kabastos-bastos sa paningin nila? Nagtawanan
ulit sila. "Mukhang palaban ah. Iyan 'yung mga tipo ko eh." Napapikit ako ng
mariin. My ghad. I need to get out of here. Isa talagang malaking idea ang pagsama
ko sa gangster na ito. He's not even doing any moves para ipagtanggol ako dahil
nababastos na ako. Nasaan na ang pagiging best actor niya sa pagiging super hero?
Naupo ang isa sa kanila sa lamesa namin. "Anong pangalan mo, Miss?" tanong ng
lalaki. Napalunok ako at nanatiling walang imik habang nakayuko. "Mukhang wala kang
balak sumagot ah. Hindi mo ba alam na nakakabastos ka?" tila galit na tanong niya.
Kinakabahan akong tumingin sa kanya when he leaned close to me. Teka, anong balak
niyang gawin?! Itinaas niya ang kamay niya at hahawakan sana ang pisngi ko nang
bigla na lang may isang bote ng beer ang tumama sa ulo niya at nabasag. Nanlaki ang
mga mata ko at napatingin sa katabi kong cursing machine. Itinulak niya ang lamesa
namin na dahilan para mahulog ang lalaki. Tumayo siya at ibinulsa ang magkabila
niyang kamay. "She's my property. You can't touch what's mine. F**k off." saad
niya. Napalunok ako habang tinitignan ang nanlilisik niyang mga matang nakatingin
sa mga lalaking nasa harapan namin. "Aba! Ang tapang mo ah! Alam mo ba kung nasaan
ka ha?!" galit na sigaw ng isang pinakamalaki sa kanila. Napatingin ako sa paligid
at nakatayo na rin ang ibang tao sa bar at masama ang tingin sa cursing machine na
kasama ko. Naka-itim rin silang uniporme katulad ng sa mga lalaking nasa harapan
namin. This is really trouble. We need to get out. Ano ba kasing naisip niya at
dito kami nagpunta? Humarap siya sa akin and gave me a smile. Tumingin siya ng
seryoso sa mga mata ko. "Leave. I'll just see you again tomorrow, okay?" mahinahon
at seryosong saad niya. Bigla na lang bumilis ang tibok ng puso ko. Why am I seeing
kindness in his eyes now? "No. I'm not leaving you." sagot ko. Nagulat na lang ako
nang isa-isang sumugod ang mga lalaki sa kaniya. Napatayo ako sa upuan ko at napa-
atras. They are just too a lot for him! Baka mabugbog ulit siya just like how I met
him last week! "Gansgter, there's no way I'm going to bring you back to hospital!"
sigaw ko sa kanya at napapikit. Sunod-sunod na ingay ang narinig ko. Maiingay na
sigawan, mga boteng nababasag at mga bagay na nagbabagsakan. Napatakbo ako sa sulok
at naupo roon at tinakpan ang magkabilang tenga ko habang nakapikit. I know I
should have left dahil paniguradong wala siyang laban sa dami nila and eventually
ay matatalo lang din siya but I can't just leave him alone here. Kahit na alam kong
pwedeng may masamang mangyare sakin kapag napatulog na nila siya ay I can't just
leave. He just saved me awhile ago. I'm not leaving him alone. Nagulat na lang ako
nang may biglang humawak sa braso ko at hinila ako patayo. "Bata! Nakikita mo ba
'to ha?!" sigaw ng lalaki at saka may isang patalim na itinutok sa akin. Agad
nanlambot ang mga tuhod ko at napatingin kay cursing machine. Napatigil siya sa
pagsuntok na ginagawa niya sa isang lalaking hawak-hawak niya at napatingin sa
akin. Bumaba ang tingin niya sa braso kong hawak-hawak ng lalaki. "Didn't I warn
you about not touching what's mine?" saad niya at binitiwan ang lalaking hawak-
hawak niya. Napaatras naman ang ibang mga lalaking nakahandusay sa sahig at
namimilipit sa sakit. Galit at dahan-dahan siyang lumapit sa amin. "Wag kang
lalapit kung hindi ay sasaksakin ko ang babaeng 'to!" sigaw ng lalaki pero sa
kabila noon ay patuloy pa rin ang cursing machine sa paglapit. "And what do you
think you're doing, gangster? Wag ka daw lalapit or else he's gonna stab me!" sigaw
ko. Don't he understand instructions?! Or gusto niya lang talaga akong ipahamak?
Ugh! Napapikit ako ng mas ilapit ng lalaki ang patalim sa akin. "Go ahead stab her
and I'm gonna fu**in' kill yah." "Haha! Sa tingin mo natatakot ako sa'yo?!" sigaw
ng lalaki. "Don't you heard about me?" "B-bakit? Sino ka ba?" kinakabahang tanong
ng lalaki. "My name is Jack Frost." Pagkarinig ng pangalan niya ay agad na
natahimik ang paligid. Napanganga lahat ng tao sa bar. Agad na nabitiwan ng lalaki
ang patalim na hawak-hawak niya at napaatras. Nagsi-atrasan rin ang iba. Nagulat na
lang ako nang nag-uunahan silang nagtakbuhan palabas ng bar. And in just a
second... Tanging ang mga kalat na lang at sirang mga gamit ang natira. Nagtataka
ko siyang tiningnan at binigyan niya ako ng makahulugang ngiti. "And who said I'll
let you bring me back to that hospital, huh? You underestimate my capabilities."
saad niya at hinaplos-haplos pa ang baba niya. "Tch! I never knew by telling your
name could save a life." "As if I wanted to tell them my name. They just got luck,
next time I'm gonna fu**in kill them for not following my simple rules." banta
niya. Ngumuso ako at saka lumapit sa lamesa namin kanina at kinuha ang bag ko. "I
swear to God, I don't wanna see you again." saad ko. "Yeah right. Whatever." sagot
niya at saka tinalikuran ako. "See you in school." dagdag pa niya at saka
sinimulang lumakad paalis. "But I said I don't wanna see you again." Huminto siya
sa paglalakad pero nanatiling nakatalikod sa akin. "Alright. So you want me to take
your eyeballs out?" Ugh! So frustrating gangster! "Whatever!" sagot ko at saka
inunahan siyang lumabas ng bar. Inis akong nagmamadaling naglakad pauwi. What a
good place to live! Walang ka-ilaw-ilaw plus the fact na wala manlang taxi ang
dumadaan. And I don't even know where is our house! Bakit ba kasi ako sumama sa
gangster na 'yun? He kept on putting me into trouble! Ugh! Ilang bahay na ang
nadaraanan ko pero hindi ko pa rin alam kung nasaan ang bahay namin. Pagod na rin
ako sa kakalakad and I badly want to take a rest. Huminto ako sa paglalakad at
humarap sa likuran ko. "Will you please stop following me?" inis na utos ko. "I'm
just making sure you'll get there safe." sagot niya. "You know what's safe? It is a
place where you don't exist, gangster." Natawa siya ng mahina. Inirapan ko siya.
Bakit ba hindi siya nagsasawa sa pagtataray ko? Ako, sawa na ko kakataray sa kanya.
We can't stay like this forever. I really need to keep him out of my boring life.
"Do you fu**in have any idea of what you're doing?" sita niya nang mahiga ako sa
kalsada. "Get up there, stupid." "I'm tired." nanghihinang sagot ko. "I really am."
Simula pa ng umaga ay wala na kong energy. Sa loob lang ng isang araw ay naubos na
lahat ng lakas ko kasama siya. I can't believe na wala pang twenty four hours ang
lumilipas pero ang dami ng nangyare sa buhay ko kasama siya. Pinagmasdan ko ang mga
bituin sa langit at saka dahan-dahang ipinikit ang mga mata ko. "Can I just sleep
here?" tanong ko. "No you can't." sagot niya at hinatak ako patayo. Napabuntong
hininga ako. "Wala na akong lakas para umuwi. I think I'm lost." saad ko. "I know.
But I can't let you sleep here." Nagulat na lang ako nang bigla siyang yumuko at
inalis ang sapatos ko. "And what are you doing?!" gulat na tanong ko. "You can't
have your shoes back unless sasakay ka sa likod ko para ihatid ka." seryosong sagot
niya. "What? Nababaliw ka na ba? Why would I do that?" "Because you're tired. Now
sasakay ka ba sa likod ko at ihahatid kita or you'll walk barefooted?" Umatras ako
palayo sa kanya. No way. I'd rather walk barefooted than to ride on his back. "As I
have expected." bulong niya at nagulat ako ng ibato niya ang sapatos ko sa may
bakanteng lote. "Are you crazy?! Bagong bili ang mga 'yon!" sigaw ko. Nagulat ako
nang bigla na lang niyang hinawakan ang blouse ng uniform ko. And the next thing I
knew... My underwear is damn visible in his eyes. F! Tinakpan ko ang dibdib ko.
"Bakit mo sinira ang uniform ko?!" sigaw ko. I swear if only killing is legal, I
would kill him first! F! Natawa siya ng malakas. Ramdam na ramdam ko ang init ng
mukha ko. F! F! F! Ugh! "I saw nothing alright? As if I wanted to see that."
natatawang saad niya. Kung kanina kaya ko pang tiisin ang mga pinaggagawa niya,
ngayon hindi na. Pakiramdam ko umuusok na ang ilong ko sa galit. Hindi ko na masara
ang uniform ko dahil nagtalsikan na ang mga botenes ko sa pwersahang pagsira niya
sa uniform ko. Kung alam ko lang na mangyayare sakin 'to sana nagsando ako. Ugh!
Tinalikuran ko siya at aalis na sana pero hinila niya ako sa braso. "I didn't
destroy your uniform for nothing. Now, sumakay ka na sa likod ko. If throwing your
shoes won't work with you, I guess ang hubaran ka this time will work. Or do you
want me to do worse things than this?" Napa-iling ako. Ibang klase. He's someone
who'll give you no choice. It's either susunod ka sa gusto niya na walang angal or
susunod ka sa kaniya ng pwersahan. He knows how he'll get what he wants. And since
I got no choice, napilitan akong sumakay sa likuran niya. "Nakasakay ka na ba nyan?
Parang wala naman akong binubuhat." I don't know why but napangiti na lang ako.
Behind how monster he is outside, he still has gentle character inside. Tahimik
lang kami habang hinahanap ang bahay namin. "What's your real name?" tanong ko out
of the blue. Hindi niya ako inimik at ipinagpatuloy lang ang paglalakad.
Napabuntong hininga ako. "I'm Summer." Nagulat ako nang huminto siya sa paglalakad.
"Are we having getting to know each other here?" tanong niya. Natawa ako ng mahina.
"Because I think there's no longer use of hiding what my real name is. You found me
already... In just a week." Hindi na siya nagsalita pa at saka ipinagpatuloy na
lang muli ang paglalakad. Isinandal ko ang ulo ko sa balikat niya at pumikit
sandali. "How did you find me?" tanong naman niya. Kumapit ako ng maigi sa kanya
bago sumagot. "May mga lalaking sumisigaw nun and they caught my attention. Ikaw
pala 'yung binubugbog nun. I thought you were dead already pero hindi pa pala so
dinala kita sa hospital." Natahimik ulit kami hanggang sa huminto siya sa
paglalakad. "Oh bakit?" tanong ko. "A man." sagot niya. "I think he's looking for
you." "H-ha?!" Napatingin ako sa harapan namin at nakita si Papa. Agad akong bumaba
sa likuran niya. "P-pa.." "Summer?" kunot noong tanong niya. "Ikaw na ba 'yan?"
Kinakabahan akong tumango. "Alam mo ba kung anong oras na?!" galit na tanong niya
at napatingin sa kasama kong cursing machine. "Magpaalam ka muna sa kasama mo at
mag-uusap tayo." saad niya at saka pumasok sa loob ng bahay. Napatingin ako sa
cursing machine na kasama ko at matalim ang tingin niya. "Is he your father? I
thought he's dead?" tila galit na tanong niya. "Lying about your name is tolerable.
But this time isn't. I thought you were different. You disappoint me." saad niya at
saka tinalikuran ako. "Wait." pigil ko. "You don't want to see me again right? So
am I. I don't want to see you anymore. Don't show me your disgusting face ever
again." Napanganga ako sa narinig. "Aren't you going to listen to me first?"
naiinis na saad ko. "No way I'm going to play with your games again. Goodbye." saad
niya at saka sinimulang lumakad paalis. Susubukan ko sanang pigilan siya but I
can't find the right words to say. How can he leave without even listening to me
first?! Ugh! And why would I explain? I don't care about what he thinks anyway!
Sinubukan kong ihakbang ang paa ko para lumapit sa kanya pero natigilan ako ng
huminto siya sa pag-alis. "And by the way... My name is Jack Frost." saad niya at
tuluyan nang umalis. $

=================

[5] Storm

It really is strange that a girl who doesn't exist to anybody this

past few days ago ay pinagtitinginan ng lahat ng tao sa hallway habang naglalakad
papunta sa classroom niya. I just don't know how I managed to walk in front of
them. First, ayoko ng tinitignan ako lalo na kapag naglalakad. Hindi ko alam kung
normal pa ba ang lakad ko. Hindi ko halos maisip kung ano ang sunod na paang
ihahakbang ko. Pangalawa, takot ako sa atensyon. I'm really scared right now. Kaya
siguro pinagpapawisan na ko ng malamig. Third, I'm a weird human being. That's why
I feel like i-bu-bully nila ako just like sa dati kong school. One of the reasons
why we have to transfer in a different place. But seriously, mali ang lugar na
nalipatan namin. We are surrounded by these people na hindi ko alam kung anong
klaseng buhay ang meron. Kinakabahan kong tinignan ang babaeng huminto sa harapan
ko. Katulad ng karamihang babae sa school na ito ay tinalo niya pa ang clown sa
kapal ng makeup niya. "Hindi ka ba tatabi? Dadaan ako." saad niya. Natataranta
akong tumabi sa harapan niya. "Next time, pag nakita mo na kong daraan, matuto kang
tumabi!" "A-ah o-oo." kinakabahang sagot ko. Tinignan kong maigi ang mukha niya
para matandaan. Next time I'll make sure na hindi na magtatagpo ang landas namin.
"Ang lakas naman ng loob mong tignan ako. Hindi mo ba alam na isang kasalanan ang
tumingin sakin, ha?!" "W-what? I'm sorry. Hindi ko ala--" Natigilan ako nang isang
malakas na sampal ang natamo ko. Agad akong napahawak sa pisngi ko at gulat na
napatingin sa kanya. "Sasagot ka pa?! Pwe!" Napaatras ako ng tumama sa mukha ko ang
bubblegum na galing sa bibig niya at dinura sa akin. It's happening again. Same
scenario every year. Yumuko ako. "Pasensya na talaga." paghingi ko ng tawad. Hindi
na siya sumagot pa at umalis na sa harapan ko. Sumunod naman sa kanya ang mga
kasama niya. Nakayuko akong ipinagpatuloy ang paglalakad and I was shocked ng may
mga lukot na papel ang isa-isang tumama sa akin. Tinignan ko silang lahat at
mukhang tuwang tuwa sila sa pinaggagawa sa akin. So I'm everybody's entertainment
again? Akala ko magiging okay na ang buhay ko sa school na ito but I was wrong.
Akala ko pa naman ay hindi na talaga nila ako mapapansin dahil I'm just nobody.
Pero ano ito ngayon? All of the sudden bigla na lang akong naging apple of their
eyes at ako pa ang napagtripan ngayong araw. Kagulat-gulat. Ipinagpatuloy ko na
lang ulit ang paglalakad papuntang classroom. Kahit na malapit lang iyon ay
pakiramdam ko'y napakalayo dahil gustong gusto ko ng makarating doon. Hindi ko na
kaya ang atensyon na meron sila sakin. Nang saktong pagdating ko sa pinto ay
nagulat ako ng saktong tumama sa mukha ko ang pambura sa black board. Naubo ako
nang mapuno ng chalk dust ang mukha ko. "Oopppsss." gulat na reaksyon ng taong
nagbato ng pambura. Agad silang naghalakhakan ng malakas. Hindi ko na lang iyon
pinansin at saka nagsimulang maglakad papunta sa upuan ko. Napatingin ako sa upuan
sa may bintana. Ang sabi ay may nakaupo raw doon pero isang linggo na ako dito ay
wala pa rin akong nakikitang nauupo doon. Nang maglunch break na ay minabuti kong
huwag na lang lumabas at tiisin ang gutom. Panigurado kasing ibubully na naman nila
ako sa labas. I don't know kung bakit bigla na lang akong naging center of
attraction ngayon. Hindi na siguro talaga ako makakaligtas sa pambubully. Lumipas
ang isang oras na lunch break at dumating na ang teacher namin. "Okay, you got ten
minutes to change your uniforms. I'll see you at soccer field." bungad sa amin ni
Sir at saka lumabas. Agad namang naghiyawan ang mga kaklase ko sa narinig habang
ako naman ay hinalukay kaagad ang schedule ko at nanlumo nang makitang P.E namin
ngayon. Ugh! I didn't know. Edi sana kumain na lang ako ng lunch. Gutom na ko at
nanghihina. I can't participate in my P.E class! Wala na ba kong mas imamalas pa?
Ako ang pinakahuling lumabas ng classroom at nagpunta sa locker room nang sa ganoon
ay maka-iwas na rin sa mga mata nila. Pagpasok ko sa loob ay wala ng tao kaya't
pumasok kaagad ako sa loob ng bihisan upang magpalit ng uniform. "I heard wala na
siyang immunity? Inalis na daw ni snowman?" I froze nang marinig na may tao pa pala
sa labas. Mukhang mag-i-stay pa ako dito sa loob ng matagal ah? Ang init pa naman.
Ugh. "Yup. Napatunayang ginamit lang siya para tigilan na siya ng obsess na Cherry
na 'yun." "Pero ano 'tong balita na ipinagtanggol siya no snowman last time?" "I
don't know. Ang alam ko lang eh may nakarinig sa kanya na sinabing we can already
touch her. Wala na daw siyang pake sa kanya. Kaya nga aping api siya today."
"Serves her right." Nagulat ako nang biglang bumukas ang kurtina kung saan ako
nagtatago. "What the hell?! May tao pala rito! At nakikinig pa!" Bigla niyang
hinila ang buhok ko palabas. "Ugh! Teka! Nasasaktan ako!" sigaw ko. Itinulak niya
ko na dahilan para mapa-upo ako sa sahig. "Ang lakas naman ng loob mo para makinig
sa usapan namin!" sigaw niya at sinampal ako. Agad akong napahawak sa pisngi ko.
Dalawang beses nang nasasampal ang kaliwang pisngi ko. Baka mamaga na ang pisngi ko
at makita na naman nila Mama. Nagulat ako nang hindi pa siya nakuntento at
sinabunutan ako. Nakisama pa ang isa niyang kasama at sinabunutan na rin ako. I
kept myself quiet at hindi nagpakawala ng kahit anong ingay. I'm used to it. Kahit
na sabihin kong tama na, they won't stop. Natigilan na lang sila ng marahas na
bumukas ang pinto ng locker room. "Bakit ba ang tagal niyo? Hindi pa makapag-umpisa
ang game kasi hindi pa kumpleto! Pumunta na kayo dun!" sigaw ng babae. Tumingin
silang dalawa sa akin. "Hindi pa tayo tapos. Mamaya ka sa amin." banta nila at saka
lumabas. Nanghihina naman akong tumayo at sumunod na rin sa paglabas. Pagkarating
ko sa soccer filed ay nakatingin silang lahat sa akin marahil na rin dahil sa
itsura ko. Magulo kasi ang buhok ko sanhi nang pagsabunot ng mga babae kanina.
Hindi na ako nag-aksaya pang ayusin ang buhok ko dahil sigurado akong masasabunutan
lang din naman ulit ako. Nanatili akong nakayuko at nakipila sa pwesto ng mga
kaklase ko. "Okay so ang blue team ay ang nasa pilang ito at ang red team naman ay
ang sa kabila. Boys muna ang unang maglalaban. Ang girls naman, give me five laps.
Thank you." ika ng Sir. "What?! But Sir?!" reklamo ng mga kaklase kong babae. "Make
it six." matigas na utos ng teacher namin. Itinaas ko ang ulo ko at tinignan si Sir
at nagulat ako nang malaman na nakatingin siya sa akin. "Gusto mo bang pumunta sa
clinic?" tanong niya. Nanlaki ang mga mata ko sa tanong niya at napatingin sa mga
kaklase ko. Masama ang tingin nila sa akin. Ibinalik ko ang tingin ko kay Sir at
umiling. "Hindi na po. Ayos lang po ako." sagot ko at saka sinimulang tumakbo at
ikutin ang field. Umiikot ang paningin ko habang tumatakbo. Nanginginig na rin ang
mga tuhod ko pati ang kamay ko gawa na rin ng sobrang init at gutom. Nagsisisi
talaga ako na hindi ako kumain kanina. Ugh. Nagulat ako nang bigla na lang may
tumulak sa akin na dahilan para madapa ako. Agad na napasubsob ang buong katawan ko
sa field. Narinig ko ang malakas na halakhakan ng lahat. Kinagat ko ang labi ko at
pinilit ang sarili kong tumayo. Tinignan ko ang magkabilang tuhod ko at parehas
itong nagdudugo dahil sa sugat na natamo ko. Iniwas ko ang tingin ko. "Ayos ka
lang?" tanong ng teacher ko. Hindi ako umimik. How ironic to ask someone if she's
okay when you see she's already bleeding. Are they blind or what? "I guess that
means no. You want me to take you to clinic?" Hindi ko siya inimik at sinimulang
tumakbo upang tapusin ang anim na ikot sa field. Nang maka-lima na ko ay ramdam na
ramdam ko na ang kirot sa mga sugat ko dahil nalalagyan na rin sila ng pawis ko
pero pinilit ko pa rin ang sarili ko hanggang sa mismong ang katawan ko na ang
umayaw. Naramdaman ko na lang ang katawan ko na tumamang muli sa sahig. Tila
namanhid na ang buong katawan ko at hindi na maramdaman pa ang sakit. Naramdaman ko
na lang na may tumulong upang makatayo ako. "Mahirap 'yan, hindi ka na nila
kailangang pahirapan dahil ikaw na mismo ang nagpapahirap sa sarili mo." saad niya.
Tinignan ko ang mukha niya at mayroon siyang maputi at makinis na balat. Inalis ko
ang kamay niyang nakahawak sa akin at sinimulang lumakad palayo sa kanya. Naupo ako
sa isa sa mga bench at tinignan ang mga sugat ko. "Ang tibay mo noh? Hindi pa kita
nakikitang umiiyak." Tumingala ako at tinignan siya. Inirapan ko siya at ibinalik
ang tingin sa mga sugat ko. Naupo siya sa tabi ko at tinignan rin ang mga natamo
ko. "I'm Storm." pakilala niya. "And I don't care." sagot ko naman. Natawa siya ng
malakas. "Ibang klase. No wonder bakit naghihimutok ang snowman na 'yun ngayon.
Nakahanap na pala siya ng katapat." Nagtataka ko siyang tinignan. "Uh, sorry ang
daldal ko." pagpapasensya niya. Buti alam niyang madaldal siya. Tss. "Oo nga pala,
wala ka ng immunity ngayon. Pero sa tingin ko'y ako muna ang magbibigay nun sayo.
Wag ka mag-alala, hindi ka na nila hahawakan pa." saad niya at saka tumayo.
Tiningala ko siya. What does he mean? "Bye, sweet girl. It's nice to meet you."
paalam niya at saka umalis. Napa-iling na lang ako at ibinalik ang tingin sa mga
sugat ko. Paano ko kaya ito itatago ngayon kela Mama?

=================

[6] Tan Siu International Academy

Tinitignan ko ang tuhod kong tinapalan konng sandamakmak na band-

aid habang naglalakad papasok ng school. Just like what I used to, isa na namang
panibagong araw para pagkasiyahan ako. Malapit na ako sa kanto na lilikuan ko sana
pero natigilan ako ng bahagya nang makita ang lalaking nakasandal sa may pader
habang nakapamulsa. Nang makita niya ako ay tumingin siya sa relo niya at saka
umayos ng tayo. Humigpit ang hawak ko sa bag pack ko at iniwasan ang tingin niya.
Sinimulan kong bilisan ang lakad at balak sanang lagpasan siya pero nagulat ako
nang bigla niya kong hablutin sa braso. Nanatiling diretso ang tingin ko at hindi
siya tinitignan. "So wala ka pa rin palang balak lumipat ng school?" tanong niya.
Tinignan ko siya at bumaba ang tingin niya sa tuhod ko. Hinila ko ang braso ko
palayo sa kanya at yumuko upang taasan ang medyas ko at takpan ang tuhod ko. "I
said I don't want to see you ever again." saad niya. "So anong ginagawa mo dito?"
pabalang na tanong ko. "I just wanted to stop you. Don't come back in Tan Siu. Go
transfer in a different school. I'd pay for your tuitions kung wala kang pera
panglipat ng school." Inis akong tumingin sa kanya. "Ganyan ka talaga kadesperadong
huwag na kong makita?" Hindi siya umimik at iniwas ang tingin. "Hindi ako lilipat.
Kung bwisit na bwisit kang nakikita ako, mas lalo pa kong magpapakita sayo para
mabwisit ka." saad ko at saka sinimulang lagpasan siya. "Fine. I warned you,
Summer." Saglit akong natigilan nang tawagin niya ko sa pangalan ko. Nang lingunin
ko siya ay nakatalikod na siya sa akin at naglalakad palayo. Napabuntong hininga
ako. We could have been good friends if only he listens. Napa-iling na lang ako at
sinimulang maglakad papuntang school. Pagdating ko ay nakakapagtaka't wala pang
nambubully sa akin. Naiilang akong tumingin sa mga tao at hindi na nila ako
tinitignan at may kanya-kanya na ulit silang pinagkakaabalahan. Nakakapagtaka
talaga. Hindi kaya'y kahapon lang nila ako napagtripan? Sa paglalakad ko ay nagulat
ako nang bigla na lang may bumagsak sa harapan ko mula sa itaas. Nanlalaki ang mga
mata ko dahil sa gulat habang nakatingin sa kanya. Napakamot siya sa ulo niya at
ngumiti sa akin. "Nagulat ba kita? Pasensya na ha?" saad niya at saka tumawa ng
malakas. Nanatili lang akong nakatingin sa kanya. Siya 'yung lalaki kahapon. "Alam
mo, ang taray mo eh noh." saad niya. Tinitigan kong maigi ang mukha niya at agad
kong napansin ang sugat sa may labi niya at pasa sa may ibaba ng kaliwang mata niya
na wala naman noong kinausap niya ko kahapon. "Napano yang mukha mo?" tanong ko.
"Ah eto? Wala 'to. He-he. Binigyan kasi kita ng immunity kaya sinuntok niya ko."
sagot niya at napakamot sa ulo. Napakunot ang noo ko. "Sinong siya?" tanong ko.
Hindi niya ako inimik at nagulat na lang ako nang bigla niya kong akbayan at
isinabay sa paglakad niya. "Namamaga 'yung pisngi mo. Nakakainis ang cute cute mo
pa naman." Haharap sana ako sa kanya pero nabigla ako nang bigla na lang niyang
idikit ang labi niya sa pisngi ko. Natigilan ako at saglit na natulala dahil sa
ginawa niya. Agad siyang tumakbo palayo sa akin. "Hindi ka naman sadista diba?"
tanong niya. Nanatili lang akong nakatitig sa kanya. Hindi ko magawang mag-react sa
ginawa niya. Why these people keep on stealing a kiss from me?! Una ang gangster na
'yun at ngayon naman ay ang lalaking ito who came from I don't know where! Ugh!
Inirapan ko na lang siya at sinimulang lumakad papunta kung saan ang classroom ko.
"Oy teka!" tawag niya at hinabol ako. Nagulat ako ng akbayan niya ulit ako. Ugh!
"Will you please take your hands off me?" inis na tanong ko. "Oh sorry na." saad
niya at saka inalis ang kamay niya. Nang makarating na kami sa tapat ng room ko ay
nagulat ako nang mas nauna pa siyang pumasok sa akin. Don't tell me classmate ko
siya?! Ugh! "Saan ka banda nakaupo?" tanong niya. Hindi ko siya inimik at dumeretso
sa upuan ko. Pagkaupo ko ay inayos ko kaagad ang gamit ko. Nagulat na lang ako nang
maupo rin siya sa tabi ko. Nagtataka ko siyang tinignan. "Oh bakit? Wala namang
nakaupo dito sa tabi mo ah, diba?" "And how did you know?" tanong ko at tinaasan
siya ng kilay. "Kung meron man, wala siyang choice kundi lumipat ng upuan dahil
gusto kong katabi kita." Nagtataka ko lang siyang tinignan. What is he up to?
Napunta sa harapan ang atensyon ko nang dumating na ang teacher namin. Pinilit ko
ang sarili kong maintindihan ang tinuturo niya kahit na nagwawala na naman ang mga
kaklase ko at ang katabi ko naman ay panay ang kwento sakin at panay kuha ng
picture naming dalawa kahit hindi naman ako ngumingiti o tumitingin sa iPhone niya.
"Anong pangalan mo sa facebook?" tanong niya. "I don't have facebook." diretsong
sagot ko. "Gawan na lang kita ha?" paalam niya. Hindi ko na lang siya pinansin at
nakinig na lang ulit sa teacher naming nakakaawa. "Oh ayan may facebook ka na.
Summer Pascua pangalan mo diba?" Gulat akong napatingin sa kanya. "Nabasa ko lang
dyan sa I.D mo." saad niya. Bumaba ang tingin ko sa I.D ko. "Ah.." sagot ko. "Akala
mo stalker ako noh?" tanong niya at saka tumawa. Napahawak na lang ako sa noo ko.
Ang kulit niya. "Tignan mo, eto 'yung profile picture mo. Parehas tayo." saad niya
habang pinapakita sakin ang picture niyang nakangiti habang ako naman ay
nakasimangot at nakatingin sa harapan. "Oo nga pala, di ka naman magagalit kung
ilalagay kong in a relationship tayo diba?" Agad akong napaharap sa kanya. "What?"
gulat na tanong ko. Hindi niya ko inimik at ipinagpatuloy ang ginagawa niya sa
iPhone niya. Psh. "Bakit wala kang facebook?" tanong niya after niyang manahimik ng
thirty seconds. "Madami kasi akong hater." sagot ko habang iniikot ang mata ko.
"Don't worry, you have me. I like you." Napatingin ako sa kanya. Seryoso lang
siyang nakatingin sa akin at mukhang wala siyang balak bawiin ang sinabi niya.
Napatingin kami parehas sa cellphone niya nang bigla na lang itong nagring. "Uh oh.
The mad man is calling now." nakangiting saad niya at saka natawa ng mahina.
"Hello, snowman." bati niya. "Uh huh. Actually she's right here beside me and I'm
actually holding her hand right now." Tumawa siya ng malakas. "Alright I'm coming."
Nang matapos siya sa tawag ay tumingin siya sa akin. "Tawag ako ni master. Alis
muna ako ha?" Nanatili lang akong nakatingin sa kanya. Do I look like someone who
cares kung aalis na siya? Psh. "Bye sweetie." paalam niya at laking gulat ko nang
halikan niya ulit ako sa pisngi. Just like earlier, I couldn't manage to react.
Hindi ko alam kung anong dapat ireact ko. I know I should punch his face pero
nakaalis na siya sa tabi ko bago pa ko nahimasmasan. Ugh! Patuloy pa rin sa
pagtuturo ang teacher namin nang may kumatok na guard sa may pintuan ng classroom
namin. "Yes?" saad ni Ma'am. "Ma'am, meron lang ho kaming inspection na gagawin.
May nawawalan kasi ng cellphone and wallet na student." "Oh, sure come in." Pumasok
ang tatlong guards at sinabi ang pakay nila. Tinignan nila isa-isa ang mga bags
namin hanggang sa ako na. Confident kong ibinigay sa kanila ang bag ko. I don't
have a phone so I think wala naman silang makikita sa bag ko right? Or... "Miss, sa
inyo ba 'tong cellphone na 'to?" Just right I thought. So if they won't bully me,
they would frame me up? "No." sagot ko at iniwas ang tingin ko. "Pwede ka ba namin
isama sa office?" Tumango ako bilang sagot at sumama sa kanila. So this is how they
play their games? Nang makarating kami sa office ay naupo agad ako sa harapan ng
principal. "This is a serious offense." bungad niya. "We can't tolerate actions
like this." Seryoso ko siyang tinignan. "So you'll kick me out?" diretsong tanong
ko. "We'll discuss the matter first with the school's president but as of now, we
have to suspend you for three days." "Ah okay. So pwede na po ba akong umalis?"
tanong ko. Tumango siya at inabot sa akin ang suspension letter. Kinuha ko ang
gamit ko at saka lumabas ng Principal's Office. Balak ko na sanang umuwi na pero
masyado pang maaga at paniguradong magtataka na naman sila Mama at Papa at
mapapagalitan na naman ako. In the end, narealize ko na lang na iniikot ko ang
school. Tan Siu International Academy. Unang pasok ko pa lang dito I know I don't
belong here.

=================

[7] Jasmine

Habang nag-iikot-ikot sa Tan Siu ay namalayan ko na lang na

naglalakad ako patungo sa isang puno sa itaas na bahagi ng soccer field. Just a
perfect place to escape this hell school. Pagdating ko sa tuktok ay sumilong ako sa
ilalim ng puno at just my luck, may isang bench pala roon. It is a nice place to
stay but why it seems walang taong nagpupunta rito? Hindi naman ito klase ng lugar
na mahirap hanapin and besides, ang ganda ng tanawin rito. Matatanaw mo ang buong
school at mapapanuod mo pa ang laro ng soccer sa baba. Tahimik at mapayapa... a
typical place para sa mga taong mahilig mapag-isa at magbasa ng libro. "Cheaters
are not allowed here." Napatingin ako sa likuran ko at nakita kaagad ang gangster
na iniiwasan ko. "Funny how we keep on bumping into each other." saad ko at
inirapan siya. Mabagal siyang lumapit sa akin at naunang naupo sa bench. Nanatili
akong nakatayo sa gilid niya habang tinitignan siya. Siya naman ay seryosong
pinagmamasdan ang magandang tanawin sa lugar kung nasaan kami ngayon. "You look
clean today." saad niya breaking the silence. "Yup. Thanks to that someone named
Storm." sarkastik na sagot ko. Masama niya kong tinignan. "You think he can save
you?" "I don't." diretsong sagot ko. Binigyan niya ko ng nakaka-insultong ngiti at
saka napa-iling. "You really play games quiet well." Ikinunot ko ang noo ko. "Pwede
ba, gangster. Huwag mo akong isama sa kung ano mang kabitteran mo sa buhay. If you
have been fooled once, 'wag mo kong idamay. I never planned to be part of your
life. Please, leave me alone. Tell your bully team to leave me alone." inis na saad
ko. Masama niya kong tinignan. "Why? You think I won't figure out na ikaw ang may
pakana nang pambubully nila sakin? Are you having fun? Natutuwa ka ba sa
pinaggagagawa nila sakin?" Hindi niya ako sinagot at iniwas ang tingin sa akin.
Napabuntong hininga na lang ako at naupo rin sa tabi niya. "Why you're not fighting
back?" tanong niya. "Because I don't want to be like them. Kung lalaban ako at
papatulan sila, parang itinulad ko na din ang sarili ko sa kanila. Hindi ako
pinalaki ng magulang ko para mang-api ng kahit sino, gangster." sagot ko habang
seryosong nakatingin sa mga mata niya. Iniwas niya ang tingin niya at saka natawa
ng pilit. "Your acting skill is quiet impressive too." Napa-iling na lang ako. "I
better go." paalam ko at saka tumayo. Aalis na sana ako pero natigilan ako nang sa
pagharap ko sa daan na pupuntahan ko ay may apat na lalaki ang sumalubong sa akin.
"Look who's here." saad ng lalaking may pulang buhok. "Well.. Well.. Well.." ika
naman ng lalaking may pink na buhok at tumingin sa gangster na nasa likuran ko. Uso
ba ang may kulay ang buhok sa school na ito? Dahil maging ang gangster na cursing
machine na may weird na pangalan ay kulay gray ang buhok. "So siya pala ang wanted
na nagdala kay frosty sa hospital?" saad ng lalaking kulay ginto ang buhok at
malakas silang naghalakhakan. May inilabas naman ang lalaking kulay brown ang buhok
na isang papel. Papel kung saan nakadrawing ang mukha ko at may nakalagay na
wanted. I rolled my eyes nang ikumpara nila ang mukha ko doon sa nasa papel. "Nice,
Frosty. You drew her really well. Kamukhang kamukha niya ang sketch mo." saad nito.
Nabigla ako sa narinig. Nilingon ko siya at hindi ko manlang nakitaan ng reaksyon
ang mukha niya. Magaling palang magdrawing ang gangster na ito at talaga namang
nakakamangha ang pagkakadrawing niya sa mukha ko. Nagulat ako nang bigla na lang
may umakbay sa akin. Pagtingin ko ay ang lalaking may pulang buhok pala. "Hello
sweety, I'm Israel. Nice to meet yow." pakilala niya. "Bakit mo naman dinala sa
hospital ang master namin? Hindi mo ba alam na dalhin mo na siya sa lahat ng lugar
wag lang sa mga hospital?" Biglang naghalakhakan ang ibang kasama niya. "Easy,
Israel. I've been seeing how she suffers and never I see she shed a tear once. I
like her." saad naman ng lalaking may pink na buhok. "Really? Nakakataba naman ng
puso." sarkastik na sagot ko. Sa naging sagot ko ay naghalakhakan ulit sila ng
malakas. Disgusting gangsters. Nagulat na lang ako nang biglang dumausdos ang kamay
ng lalaking may pulang buhok sa bewang ko. Aalisin ko sana ang kamay niyang
nakapulupot sa akin nang may isang kamay ang humila sa akin palayo sa kanya.
"Relax, I'm not going to rape her." saad niya sa gangster na humila sa akin. "She's
not your property anymore, right? That's why I touched her." pagpapaliwanag niya
kahit wala namang salitang lumalabas sa bibig ng gangster na 'to. "You guys, fuck
off." saad niya. Agad naman silang naghalakhakan. "Seriously, Frosty. Are you
jealous? So Storm was right." saad ng lalaking may gintong buhok. I rolled my eyes.
Sabi na, kaibigan siya ni Storm at magkakaibigan silang anim. Inalis ko ang kamay
ng cursing machine na nakahawak sa akin. Seryoso siyang napatingin sa akin dahil sa
ginawa kong iyon. "Leave me alone. Yun lang ang hinihiling ko. We both don't want
to see each other right? So if ever magkasalubong tayo, act as if we're strangers.
Or even better, act as if I don't exist na lang. I don't want to be part of your
gangstering world. So if you don't mind... I'm leaving." saad ko at saka sila
nilagpasan. I know habang naglalakad ako paalis ay nakatingin silang lahat sa akin.
"What do you even like about her? She's just like ordinary girl." narinig kong
tanong ng isa sa kanila. At bago pa man ako tuluyang makalayo ay narinig ko pa ang
sagot ng isa sa kanila. "No, Drake. She reminds me of Jasmine. Am I right, Frosty?"
And who the heaven is Jasmine? Ugh! *m&OF

=================

[8] By the way

Habang naglalakad papuntang gate upang umuwi na sa bahay ay laking

gulat ko nang may biglang humablot sa akin. Balak ko sanang sumigaw pero tinakpan
niya ang bibig ko. Halos wala akong makita sa sobrang dilim. Matagal bago ko
narealize na nakayakap pala siya sa akin. Agad ko siyang itiulak palayo pero
natigilan ako nang magsalita siya. "I won't touch you unless I have no other
choice. So stay still and wait till they're gone." Boses ni Storm. "Ano na naman
bang pakulo ito?" tanong ko. Humiwalay siya sa pagkakayakap sa akin at nagulat ako
ng hilain niya ako palabas sa tila isang napakaliit na puwang sa may gilid. Paano
kami nagkasya roon? Seryoso ko siyang tinignan. "So what are you up to this time?"
inis na tanong ko. "Nakikita mo 'yung mga lalaking 'yun? Hinahanap ka nila. May
atraso si Jack Frost sa kanila at balak ka nilang gamitin laban sa kanya." Lumingon
ako at nakita ko ang mga lalaking naka-itim na uniform. Wait, katulad ng uniform ng
mga nakaaway ng gangster na 'yun sa bar! Paano sila nakapasok sa school namin? "At
paano mo naman nasabi na ako ang pakay nila, ha?" tanong ko. "Because I can read
minds." seryosong sagot niya. I rolled my eyes at tinalikuran siya. Seriously, why
am I even talking to someone na takas sa mental?! Ugh! "Hindi ka manlang ba natawa
dun?" tanong niya at hinabol ako. Binilisan ko ang lakad ko pero patuloy pa rin
siya sa paghabol sakin. Tumigil ako sa paglalakad at humarap sa kanya. "Can you
please leave me alone?" inis na utos ko. "But I am your immunity. Kapag hindi mo
ako kasama masasaktan ka." Napabuntong hininga ako. "At ano naman iyon sa'yo? So
what if masaktan ako?" Nagpakawala siya ng malalim na paghinga. "You still don't
get it? I like you." sagot niya. "And we're in a relationship on facebook." dagdag
pa niya. Napahawak ako sa ulo ko. Is he really serious? "Seriously, you like me? Oh
c'mon! I'm pretty sure may iba pang dahilan." "Fine." saad niya. "Ayokong lumipat
ka ng school dahil sa pambubully nila sa'yo." Natawa ako sa narinig. So I figured
everything right? Lahat ng ito ay dahil sa gangster na 'yun? Dahil gusto niya kong
lumipat ng school at huwag ng makita? Wow. "Know what? If this is what he want,
I'll play along his games and I'll show him that I'm not someone who gives up. Kaya
layuan mo na ko. I don't need your help." saad ko at tinalikuran siya. "Of course
you need me." pagpupumilit niya at saka humarang sa daraanan ko. Napapikit ako ng
mariin. "Fine, it's not you who need me but it's me who needs you. I need you,
Summer." Gulat akong napatingin sa kanya. "What?" "I know hindi mo ako
maiintindihan kapag inexplain ko sa'yo but ikaw 'yung matagal ko ng hinihintay."
Napa-iling na lang ako. I know he isn't serious. I know he's up to something. But I
don't get it. Anong mapapala niya sa akin? Why of all people..... "Ah... Is this
for that gangster?" tanong ko. "What do you mean?" kunot noong tanong niya. "Tulad
ng sinabi mo when we first met, ngayon lang siya nakahanap ng katapat. Is that why
ayaw mo kong lumipat ng school?" Bigla siyang natawa. "I didn't know you were that
smart." I rolled my eyes again. "Clever. So you want me to stay para bwisitin siya
araw-araw, huh? So if that gangster is that someone who loves fight, you're that
someone who loves fun?" Ngumiti siya ng malapad at napayuko. "I can't believe I'm
falling to someone I know I would never have." saad niya at saka ibinalik ang
tingin sa akin. "Hindi ba pwedeng maging dalawa ka na lang?" Natawa na lang ako ng
pilit at saka iniwas ang tingin. "I don't know what your plans are but I wont play
in two games, Storm. Naglalaro na ko sa laro ng gangster na 'yun. Ayoko na ng
panibagong laro." Ngumiti siya ng pilit. "Then I guess I'm the loser again this
time." saad niya. "Alright, I'll let you play alone. Pero tandaan mo, nasa paligid
lang ako. After all, hindi ka pa rin mag-isa." saad niya at saka ako tinalikuran.
Saktong pagtalikod niya sa akin ang saktong pagbuhos ng malamig na tubig mula sa
itaas ko. And the game started again. Pupunasan ko sana ang sarili ko pero nagulat
ako nang may isa pang bumuhos sa akin. Shit. Yeah, binuhusan nila ako ng shit.
Halos masuka ako sa ginawa nila sa akin. Good thing may awa pa sila at binuhusan
nila ulit ako ng tubig that washed half of the shit. I heard all their laughs pero
walang katao-tao sa baba. Mukhang nasa itaas silang lahat at ayaw maamoy kung gaano
kabaho ang ibinuhos nila sa akin. Tila isa akong robot na lumakad papuntang locker
room. Dumiretso ako sa paliguan at doon nilinisin ang sarili ko. Halos masuka-suka
ako habang naliligo. I just can't believe na kaya nilang gawin iyon. So far, may
nakatalo na sa record ng pagbuhos sakin ng spaghetti sauce mula sa dati kong
school. Record breaker. Day two pa lang ng pambubuli nila. I should expect worse.
Nang matapos akong maligo ay just got my luck. Someone took the towel. Hindi
pwedeng lumabas ako ng hubo't hubad upang kunin ang reserba kong damit na P.E
uniform. Tinignan ko ang hinubad kong uniform na may kaunti pang shit. Mukhang
kailangan kong labhan ang mga iyon upang suotin ulit. Mabuti na lang at may sabon
dito. Matapos ang ilang oras ko sa banyo ay hindi ko naman na maamoy pa ang baho
mula sa uniform ko o miski pa sa sarili ko. Lumabas na ako ng banyo at napakagaling
nga naman talaga nilang mambully. Kinuha nila ang reserbang uniform ko. Wow. Just
wow. So I really got no choice kung hindi ang umuwi ng basa? But I won't let that
happen. Mag-aalala na naman sila Mama kapag nakita nila ako sa ganoong kundisyon.
Napabuntong hininga ako at minabuti nang lumabas na ng locker room. Tumingin tingin
muna ako sa paligid bago sinimulang lumakad papuntang labasan. I guess wala namang
lalapit sa akin dahil sa itchura ko. Bukod sa nandidiri sila sa akin... For sure
takot na rin sila sa itchura kong mukhang taong grasa. Paglabas ko ng school ay
pinagtitinginan ako ng mga tao. Who cares right? I'm used to it. Binilisan ko na
lang ang paglalakad. No. Dapat bagalan ko lang. Kailangang matuyo ako bago
makarating sa bahay. Mama will get worried. Hindi ko na kayang bigyan pa siya ng
sobrang alalahanin. Tatawid na sana ako ng kalsada pero laking gulat ko nang
biglang may sumulpot na mabilis na sasakyan. Hindi ko magawang maisip kung ano ang
dapat gawin. Naramdaman ko na lang na may humila sa akin. Pagkahila sa akin ay agad
akong napaupo sa sahig. Muntik na iyon. "You really are that careless?" Napatingala
ako at nakita ang gangster na cursing machine. May nilabas siyang alcohol sa bulsa
niya at binuhusan ang kamay niya. Nakaka-insulto. Inis akong tumayo. "So ganyan ka
diring-diring hawakan ako?" inis na tanong ko. Hindi niya ko inimik at seryoso lang
pinagmasdan. "Are you having fun?" tanong ko. Iniwas niya ang tingin niya at
ibinulsa ang magkabilang kamay niya. "I did warn you, didn't I?" Natawa ako ng
pilit. "Fine." saad ko. "Ayaw mo na kong makita, diba? Fine. Lilipat na ako ng
school. Happy?" inis na tanong ko. Agad siyang napatingin sa akin. I really want to
slap his face but I can't. I don't hurt people. Kapag sinampal ko siya, magiging
katulad na nila ako. At hindi ako bully. Tinalikuran ko na siya bago pa ko makagawa
ng hindi maganda pero saglit akong tumigil at hinarap siya. "By the way, damn you,
gangster." q$oL

=================

[9] His Name

"You've gone really mad now." sagot niya habang pinapakita sa akin
ang ekspresyon na hindi manlang nagbago matapos ko siyang murahin. Inirapan ko siya
at tinalikuran bago pa ko mabaliw sa pakikipag-usap sa kanya. Hahakbang na sana ako
paalis pero natigilan ako nang hablutin niya ang braso ko. Gulat ko siyang
tiningnan nang iharap niya ko sa direksyon niya. Bumaba ang tingin ko sa kamay
niyang nanatiling nakahawak sa braso ko. "Hindi ka ba nandidiri? Alisin mo ang
kamay mo." malamig na utos ko pero nanatili lang siyang nakahawak sa akin habang
seryosong nakatitig sa mga mata ko. "O baka gusto mong ako pa ang mag-alis ng kamay
mo at maglabas ng alcohol diyan sa bulsa mo?" inis na tanong ko. Nagulat ako nang
matawa siya ng mahina at saka tumingala. "I'm really going crazy." saad niya at
saka ibinalik ang tingin sa akin. "How come you're still attractive even when
you're mad?" seryosong tanong niya. "What?!" Mas hinigpitan niya ang kapit sa braso
ko. "Let's go before you get cold." saad niya at saka ako hinila. "What?! Wait!
Where are you taking me, huh?" pigil ko pero no use dahil patuloy siya sa paghila
sa akin. Nagulat ako nang biglang may mabilis na itim na sasakyan ang huminto sa
harapan namin. Agad niya akong sapilitang isinakay sa loob. "Saan mo ko dadalhin?"
tanong ko pagkasakay rin niya ng sasakyan. Tatlong tao lang kaming nasa loob. Ang
isa ay ang lalaking naka-itim na suit na kasalukuyang nagdridrive ng sasakyan.
Hindi niya ako inimik at nanatiling nakatingin lang sa daan. Kinakabahan akong
napalunok. Ang tawag ba sa nangyayare sa akin ngayon ay kidnapping?! "Saan mo ko
dadalhin ha? Ipapambayad mo ba ko kapalit ng drugs ha?!" Gulat siyang napatingin sa
akin. "What?!" natatawang tanong niya. "It never crossed my mind but thanks to you,
I now have an idea of what I'm going to do." Nanlaki ang mga mata ko. "You're not
going to do that, don't you?" "Why not?" natatawang sagot niya. Mas lalong nanlaki
ang mga mata ko. I never thought na myembro din siya ng mga sindikato dito sa
Pilipinas. Hindi ako makapaniwala sa napasok kong gulo. "I still want to live! Oh,
God." Masama ko siyang tinignan nang matawa siya ng malakas. "I never thought
you'll be even more attractive when you're being hysterical." Kumunot ang noo ko.
And he still had the guts to compliment me?! Is he really crazy?! "Am I really that
bad to you, huh?" tumatawang tanong niya. "You only do bad things. Ano sa tingin mo
ang dapat makita ko sa katauhan mo? Isang anghel?" pabalang na sagot ko. Ngumuso
siya at pinitik ang noo ko. Agad akong napahawak sa noo ko. "I really am going to
sell you. You hurt my feelings." banta niya at saka tumawa. "Ipapakulong kita
pagnakatakas ako. Kidnapping and illegal trafficking!" "Oh! That's really scary."
natatawang sagot niya. Nang pagtingin ko sa lugar kung nasaan na kami ay wala na
kong ibang nakita kundi mga sasakyang nakaparada. Tila isang parking lot. Nang
tumingin ako sa tabi ko kung saan siya nakaupo kanina ay hindi ko na siya nakita.
Nagulat na lang ako nang bumukas ang pinto sa tabi ko at hinila niya ko palabas.
"Are you really serious? Are you really going to do this to me?" kinakabahang
tanong ko habang hila-hila niya ko. Sumakay kami sa elevator at pinindot niya ang
13th floor. "Where are you taking me?" kinakabahang tanong ko. Tumingin siya sa
akin at halatang pinipigilan niya ang matawa. Huh! Sobrang saya niya! I can't
believe this! Hindi manlang ako nakapagpaalam ng maayos sa Mama at Papa ko bago
mawala sa mundo. Nang makarating kami sa 13th floor ay agad niya akong kinaladkad
papalabas ng elevator. "Ano pa bang gusto mo? Lilipat naman na ako ng school! Why
are you doing this to me?!" maiyak-iyak na tanong ko. Napatingin ako sa dinaraanan
namin. Ano bang lugar ito? Hotel? Condo? Huminto kami sa tapat ng isang pintuan.
Binuksan niya iyon at hihilain na sana ako papasok pero agad akong kumapit sa kung
saan man pwedeng kumapit. "Please don't do this. Hindi ka ba nakokonsensya?
Masusunog ang kaluluwa mo sa impyerno! Pakawalan mo ako!" naiiyak na paki-usap ko.
"Shit. You're really hurting my feelings now." tila batang saad niya habang
nakapatong ang kamay niya sa dibdib niya. "I'm not going to sell you, okay?" "Then
why are we here? Saan mo ko dinala?" Hindi niya ako sinagot at malakas na hinatak
papasok. Agad akong napaupo sa sahig dahil sa lakas ng pagkakahila niya. Tiningala
ko siya ng tumayo siya sa harapan ko. "You ruined my mood. Change first then leave.
I don't want to see you." saad niya at saka may kung anong inilaglag sa harapan ko.
Tinignan ko ito at saka gulat na ibinalik ang tingin sa kanya. "I don't know if
that fits you but at least you won't go home with wet uniform. Go change before you
get colds." utos niya at saka umalis sa harapan ko. "Oh, and you can change in that
room." dagdag niya habang nakaturo sa kwarto sa may kanan ko. Pakiramdam ko'y lahat
ng galit na naramdaman ko kanina ay bigla na lang nawala. Anong ibigsabihin nito?
Pinapabully niya ko para lumipat na ng school pero bakit nandito siya ngayon at
tila tinutulungan ako? *** Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa at saka iniwas
ang tingin. "Should I just let you go home with wet uniforms instead?" tanong niya
nang hindi makatingin sa akin. Tinignan ko ang sarili ko at mas gugustuhin ko pa
nga ata talagang umuwi na basa ang uniform ko. Sino nga naman bang matinong babae
ang uuwi na ganito ka-iksi ang suot? Kanino bang mga damit ito at ganito
karevealing? Hindi kaya damit ito ng isa sa mga babaeng dinadala niya rito? Teka?
Is this his place? Kung ganoon, mga ganitong tipo pala ng babae ang mga dinedate
niya. Disgusting gangster. Ugh. Bigla siyang tumayo at may kinuhang susi sa lamesa
na nasa harapan niya. "I really have no plan of driving you home. But I can't let
you go with that look so let's go." saad niya at saka naunang lumakad. Agad naman
akong sumunod sa kanya. Habang nasa byahe ay tahimik lang kaming dalawa at mukhang
wala talagang balak mag-usap. Mula sa pinagmulan namin ay limang minuto lang ang
inabot nang makarating kami sa lugar kung saan ako banda nakatira. Inihinto niya
ang sasakyan niya ilang kanto na lang bago ang bahay namin. Ini-unlock niya ang
pinto at nanatiling nakatingin sa harapan namin at walang imik. Pasimple akong
tumingin sa kanya bago bumaba. "Salamat, gangster." saad ko at bababa na sana nang
i-lock niya ang pintuan ng sasakyan. "Why do you still address me that way? You
know my name already." saad niya ng hindi tumitingin sa akin. "Dapat ko bang
sagutin 'yan?" Hindi niya ako inimik at nanatiling nakatingin sa harapan namin at
hindi tumitingin sa akin. Napabuntong hininga ako. "Fine." saad ko. "Dahil
pakiramdam ko.... ang pagbanggit sa pangalan mo ay isang kasalanan." Agad siyang
napaharap sa akin. "W-What?!" "Pakiramdam ko kasi.... kapag binanggit ko ang
pangalan mo, nagsalita na rin ako ng isang censored word.. Na nagmura ako." sagot
ko. Inis siyang natawa. "You're really being mean to me. How could you hurt the
feeling of someone who helped you, huh?" tila batang nang-aaway na saad niya.
Ngumiti ako ng pilit. "But then... I also feel like your name is a magic word.. A
password.. A code.. Na kapag sinabi ko ang pangalan mo, it's either pwede akong
maligtas or pwede kong makuha ang gusto ko. Katulad na lang sa bar noong nakaraan.
Your name saved me." Tumingin ako sa kanya at seryosong tinignan ang mga mata niya.
"Pwede na ba akong bumaba?" Matagal niya akong tinitigan bago tuluyang ini-unlock
ang kotse niya. Agad akong bumaba at mabilis na lumakad pauwi. Hindi na ako nag-
abala pang lumingon dahil alam kong.... Nakatingin siya sa akin. q$O

=================

[10] Eggs

Naka-uniporme akong lumabas ng bahay at nagpaalam kay Mama. "Ingat

ka anak. Sigurado ka bang mababait ang mga schoolmates mo ngayon?" tanong niya.
Tumango ako. "Opo, Mama." Pagsisinungaling ko. Lumungkot ang mukha niya. "Hindi ako
naniniwala, Summer. Iyan ang parati mong sinasabi pero lagi kang umuuwing mukhang
walang dangal. Anong totoo, anak? Binubully ka ba ulit nila?" Humigpit ang kapit ko
sa strap ng bag pack ko. "Alis na po ako, Ma." Pag-iwas ko at saka tumakbo palayo.
Lumingon pa ako at kumaway sa kanya para mabawasan ang pangambang meron siya. Guilt
ang nararamdaman ko habang lumalakad papunta sa Park malapit sa school namin. Hindi
ko maaring sabihin sa mga magulang ko na suspended ako ng tatlong araw dahil
napagbintangan akong nagnakaw ng gamit ng kamag-aral ko. Masyado na akong madaming
problema na naibigay sa kanila. Pinalipas ko ang buong araw ko sa park. Pakiramdam
ko ay nagcutting classes ako. Tatayo na sana ako mula sa pagkakaupo sa swing pero
natigilan ako nang makita ang isang pares ng panlalaking sapatos na huminto sa
harapan ko. Tumingala ako at agad na kumunot ang noo ko. "What?" iritableng tanong
ko. Imbis na sagutin niya ako ay pwersahan niya akong hinila sa may wrist ko
patayo. "Ano ba?!" gulat na tanong ko. Nanatili siyang walang imik at kinaladkad
ako. Where is he taking me again this time? Sapilitan niya akong isakay sa sasakyan
niya. Ano bang problema ng gangster na 'to?! Lalabas sana ako pero agad niyang
nilock ang pinto pagkasakay niya. Masama ko siyang tinignan. Hindi pa rin niya
pinapapandar ang sasakyan pero nakatingin lang siya sa harapan namin and he looks
somehow pissed. "What's wrong with you?" tanong ko. Inis siyang humarap sa akin.
"What's wrong with you too?" Muntik na akong mapanganga. "What?" hindi
makapaniwalang tanong ko. Why is he acting like I've done something wrong to him?!
"Didn't you know how bored I was because you were absent?" Nanlaki ang mga mata ko
in disbelief. "Gosh! Hindi mo ba alam kung gaano ako ka-thankful na suspended ako
dahil makakapagpahinga ako ng tatlong araw mula sa pambubully niyo sakin?" Kunot
noo niyang nilapit ang katawan niya sa akin at itinulak ako pasandal sa upuan at
saka inilagay ang seatbelt ko. "And now, saan mo ako dadalhin?" tanong ko. Hindi
niya ako inimik at sinimulang magdrive. Napa-iling na lang ako. Why does he keep on
pestering me? What does he want from me? Gulat na lang akong napatingin sa kanya
nang marealize na ang daan na tinatahak namin ay patungong Tan Siu. "Are you crazy?
Why are you taking me here?" gulat na tanong ko pero nanatili pa rin siyang tikom
ang bibig hanggang sa makapasok na kami sa loob. Bawat estudyante na nasa paaralan
ay napapatingin sa sasakyan niya. Mabuti na lang at tinted ito at hindi nakikita na
ako ang kasama niya. I don't know kung tinitignan ba nila ang sasakyan niya dahil
siya ang may ari nito o dahil sa isa itong mamahaling sasakyan na talaga namang
nakakamangha o dahil minamaneho niya pa rin ang sasakyan sa loob ng school kahit na
bawal! Napahawak ako sa seatbelt ko nang bigla na lang niyang inihinto ang sasakyan
na dahilan para muntikan na kong mapasubsob. Gulat akong tumingin sa kanya pero
hindi ko manlang kinakitaan ng kahit anong ekspresyon ang mukha niya. Is he crazy?!
Mad driver! Tahimik siyang bumaba ng sasakyan niya at umikot upang pagbuksan ako.
Napapikit ako ng mariin. Is he tryin' to make a scene? I know he's popular in this
school for being that gangster who has a name that's weird at kapag nakita nila
akong bumaba sa sasakyan niya ay alam kong madadagdagan na naman ang ililista ang
pangalan ko sa death note nila. Ghaaad! This gangster really annoys the hell out of
me! Nagtakbuhan halos lahat ng estudyante papunta sa amin. Gusto nilang makita kung
sino ang kasama niya and for sure madidisappoint sila kapag nakita nila akong
bumaba. Sinubukan kong hilain ang pintuan na binuksan niya para sa akin pero mariin
niya itong hinawakan. Napabuntong hininga ako at wala ng choice kundi ang bumaba.
Pagkababa ko ay wala akong narinig na kahit anong reaksyon. They're just looking at
us. Kahit na halatang masama ang tingin ng ibang babae sa akin ay wala akong
marinig na kahit anong ingay o panlalait. Tila pati ang paghinga nila ay pinigilan
nila upang huwag makagawa ng kahit anong ingay. Animo'y may dumaang anghel.
Nakakabingi ang katahimikan. Bumalik ang tingin ko sa gangster na kasama ko nang
hawakan niya ulit ako sa may wrist ko. Doon na nagkaroon ng reaksyon ang iba na
tila hindi na nito napigilang magreact sa nasaksihan. "H-Hinawaka siya ni J-Jack?!"
bulalas nito. Napatingin sa kanya ang gangster na kasama ko. Agad siyang napayuko
at halata sa mukha niya ang pamumutla. "Lucky that she's ugly. I'm not gonna talk
to her." Bulong niya. Tiningala ko ang mukha niya at tinaasan siya ng kilay. "So
kapag pangit, hindi dapat kinakausap ng isang taong nagngangalang Jack Frost?!"
inis na tanong ko. "You've got the courage to mention my name now, huh." Puna niya.
"Anyways, may standard ako kung sino ang kakausapin ko. So now, let's go." Walang
salitang kinaladkad niya muli ako at tumabi sa daraanan namin ang mga estudyante.
Kinaladkad niya ako hanggang sa makapasok kami sa covered court ng school kung saan
ay punong puno ng mga tao. What are we doing here? The last time na nagpunta ako
dito ay nawala sakin ang first kiss ko. Baka naman ngayon ay ibang bagay na ang
mawala sa akin?! Pagkadating namin sa gitna ay naglapitan sa amin ang mga kaibigan
niyang may iba't-ibang kulay ang buhok. "Where are they?" bungad niya sa lalaking
Brown ang buhok. Lumingon ang lalaking may brown na buhok kung kaya't tumingin din
ang gangster sa nilingunan nito. Sinundan ko kung saan sila nakatingin at may
limang babae ang halatang takot na takot ang dahan-dahang lumalapit sa gitna ng
court. Magulo ang itchura nila at kumalat na ang mascara na in-apply nila sa mga
pilikmata nila. Halatang kanina pa sila umiiyak. "Oh my god what did you do to
them?" gulat na tanong ko. Wala na ba talaga silang awa?! I'm pretty sure na gawa
ito ng gangster na ito. He's Jack Frost. He does nothing but horrible things! "They
were the one who framed you up." Sagot ng lalaking may dilaw na buhok. W-What?
Gulat ko silang tinignan at hindi nila magawang tumingin sa akin. "But why are they
here? Bakit.. Bakit sila nagkaganyan?" naguguluhang tanong ko. If they're the ones
who framed me up, bakit naging victim din sila ng pambubully? Hindi ba't iyon naman
ang gusto ng lahat ng tao sa school na ito? Ang masuspend ako? Pero bakit nila
ginawa ito? I'm confused! "Obviously, Miss Popular, a hard-headed cold hearted man
wants to take his revenge. Still childish as ever. Right, Frosty?" sagot naman ng
lalaking may pulang buhok at saka tumingin sa gangster na nasa tabi ko. He just
tsked and looked away. "I don't get it." Honest na sagot ko. Nabigla ako nang
hawakan ng cursing machine ang magkabilang braso ko at iniharap ako sa kanya.
Kinuha niya ang kamay ko at nilagyan ng isang itlog. Nagtataka ko siyang tinignan.
Anong ginagawa niya? "Simple lang ang gagawin mo. Manuod ka." Saad niya at nagulat
ako nang batuhin niya ang isa sa mga babae ng itlog. Tumama ang itlog at nabasag sa
mukha ng isa sa kanila. Halos mapanganga ako at napatingin sa kanya. "Are you
crazy?! Bakit mo ginawa iyon?!" sigaw ko. "Dapat ay tinuturuan sila ng leksyon.
Babae lang sila kaya maswerte sila't hindi ko sila pwedeng saktan." "Wow." Punong-
puno ng pagkamangha na sagot ko and please also take note the sarcasm with my tone.
"What's wrong with you? Nagkasala sila sa'yo. Hindi ba't dapat ay maging thankful
ka pa nga sa akin dahil ipinaghihiganti kita? They deserve this!" saad niya at
binato naman ang isa sa mga babae ng panibagong itlog. Tuluyan na akong napanganga
sa ginawa niya. How could he?! Gusto kong maiyak sa frustration dahil ginagawa niya
ang kasamaan na ito at ako ang ginagamit niyang dahilan! "Go ahead and bully people
gangster but never use my name for such an act! It disgusts me!" sigaw ko. Naging
matahimik ang paligid. Everyone was shocked sa pagsigaw na nagawa ko. I know lahat
sila ay nagtataka kung saan ko nakuha ang guts para sigawan ang isang lalaki na
banggitin mo lang ang pangalan ay magtatakbuhan na ang mga kaaway. He's getting on
my nerves and I hate it! I hate the feeling of hating somebody. Nobody deserved to
be hated... miski na ang pinakamasamang tao pa na nasa harapan ko ngayon. "Really?
It disgusts you?" nang-iinsultong tanong niya habang may nakaka-inis na ngiti sa
labi niya. Bago pa man ako tuluyang makasagot ay natahimik ako sa pagkabigla nang
batuhin niyang muli ang isa sa kanila. "Just please stop this, will you?!" Saglit
siyang natigilan at natulala nang may luhang kumawala sa mga mata ko. Shocked he
must be. Kaya kong huwag umiyak kahit anong pagpapahirap nila sa akin but not this
emotional torture they're giving me! "Can't you understand me, gangster? It hurts
to see this! Can't you still get what I'm tryin' to spill out here?! These girls
were just like me!" sigaw ko at saka pinunasan ang pisngi ko. I wanted to run and
escape this kind of torture. I hate the attention and the stare I'm getting from
everyone. And they don't understand me. They don't understand how I feel. Do they
have any idea kung gaano kahirap sa akin ang tumayo rito, sa harapan ng maraming
tao, na buong buhay ko ay iniwasan ko? I'm scared of attention at ngayon, heto ako,
pinapanuod ng lahat ng tao sa paaralang ito. And worst, kailangan kong magsalita
para lang matigil kung ano mang nangyayare... and I really hate it. And I hate that
I hate it. Ano bang mahirap intindihin doon? Bakit ba hindi maintindihan ng
gangster na gaya niya ang punto ko? And here I am... All I could do is to let these
tears fall. At ang sakit dahil mas lalo akong nagmukhang katawa-tawa sa kanila.
"They're completely nothing compared to you, remember that." Bulong niya. Halos
masabunutan ko na ang
sarili ko. "Hindi mo pa rin ba maintindihan? They're being bullied here. And I'm a
victim of bullying too. And you want me to throw them an egg? Hindi mo ba alam kung
gaano kahirap sa akin ito ha? Inuutusan mo kong mambully ng taong alam ko kung
anong nararamdaman." Iniwas niya ang tingin niya at napahawak sa batok niya. "Throw
them eggs Summer or you're goin' to regret this." Puno ng awtoridad na utos niya.
Hindi pa rin ba niya maintindihan?! "You don't get me too, Summer. I'm not doin'
this for you. I'm doin' this because I'm bored." Napanganga ako sa narinig. Wow.
"Shocked? You think I care about how you feel? I'm doing this because I wanted to
enjoy. By the way, I'm now really having fun. Thanks to your precious tears. Kung
alam ko lang na ito lang ang dapat kong gawin para mapa-iyak ka ay ginawa ko na.
It's disappointing that you're not that strong as I expected." Ngumiti ako ng
pilit. "Right." Puno ng pagtitimpi na sagot ko. "You're Jack Frost and you're a
conceited gangster. Why am I even surprise, right? I should expect dreadful things
like this because of you. Because you are Jack Frost. And next to your name is
nuisance." He bit his lower lips after hearing my words. I can't believe we're
having a fight in front of everyone. May marahas na humawak sa braso ko at hinarap
ako sa direksyon niya. "You don't say that to someone whose name is Jack Frost,
bitch. Know where you stand." Gigil na saad niya. "Israel," tawag ng isang lalaki
sa kanya na tila isa na ring banta. "What now, Andrew? This bitch has a provoking
tongue." Bigla na lang akong inagaw ng cursing machine sa pagkakahawak ng kaibigan
niyang nag-ngangalang Israel. Inilapit niya ang mukha niya sa akin at hinigpitan
ang pagkakahawak sa braso ko. "Do you have any idea why I'm doing this? I'm tryin'
to teach you how to fight back," gigil na saad niya. "I don't want you to rely with
that stupid immunity they call. I want you to show them you're not that someone
who's supposed to be treated like these five girls." Tinitigan ko ang mga mata niya
at unti-unting nanlambot ang mga tuhod ko dahil sa titig na meron siya. Mabuti na
lamang at hawak-hawak niya ako. Nang bitiwan na niya ako ay muntik na akong
mapaupo, mabuti na lamang at may kaunti pa akong lakas na natitira. Pakiramdam ko'y
hinigop ng titig niya ang lahat ng lakas ko. "You. throw. the. eggs. now." Mabagal
na utos niya. Dahan-dahan kong tinignan ang kamay kong nanginginig habang hawak-
hawak ang itlog. Huminga ako ng malalim at tinignan ang limang babae sa harapan ko.
Patuloy silang umiiyak habang nakayuko. Humugot ako ng malalim na hininga.
"Remember when I said I don't want to see you again, gangster? I mean it." Saad ko
at saka ibinato ang itlog..... sa sarili ko. pv$:

=================

[11] Egg Party

Please play the music video located at the right corner. 'Yan ang pinapakinggan ko
habang ginagawa 'tong update. I hope maapreciate niyo. Stop & Stare by One Republic
na po ang magiging official soundtrack ng By the Way, His Name is Jack Frost.

Happy New Year!

Follow me on twitter: @mimhytotwp

Enjoy! Comment kayo ha? :)

*****

Nabasag ang itlog at mabilis na namantsahan ang unipormeng sout ko. Natahimik ang
lahat dahil sa ginawa ko. Iniangat ko ang tingin ko at sinalubong ang tingin niya
sa akin. Akala ko ay isang gulat na ekspresyon din ang makikita ko sa kanya pero
nagkamali ako.

Binigyan niya ako ng seryosong tingin and I can't believe I'm seeing pain in those
pair of eyes. Bigla na lang din akong nakaramdam ng kirot sa dibdib ko. Tila
nasasaktan din ako sa tingin na meron siya. Pero bakit? Bakit may ganito siyang
klaseng tingin sa akin?

"Stop right there, Storm."

Napatingin ako sa pinanggalingan ng tinig na iyon at nakita ko ang annoying na may

isa pang weirdong pangalan. Hawak-hawak siya ng iba pa nilang kasama at tila
inaawat siya sa balak niyang gawin.

"Damn that rule, Drake. Bitiwan mo ako. She's... She's.... Fudge! Let me go!"
frustrated na saad niya habang tila nasasaktang nakatingin sa akin.

Why are they giving me such kind of look? Ibinalik ko ang tingin ko sa gangster na
cursing machine at ganoon pa rin ang klase ng tingin na meron siya.

Napatingin ako sa isang kamay niya nang ipasok niya ito sa bulsa ng pantalon niya.
Kasabay nang paglabas ng kamay niya mula sa bulsa niya ay ang isang puting panyo.
Humakbang siya papalapit sa akin pero lumapit ang lalaking may dilaw na buhok sa
kanya at hinawakan ang kamay niyang may hawak na panyo.

"We have a rule, Frost. You can't do that," pigil nito sa kanya.

Lumapit na rin ang iba pa niyang mga kasama na may iba't-ibang kulay ng buhok at
hinawakan siya sa balikat niya na tila handa silang kaladkarin siya.

"Let go." Puno ng awtoridad na utos niya pero hindi natinag ang mga kaibigan niya.
"I said let go." Ulit niya pero nanatili lang silang nakahawak sa kanya.

"Sorry man but we have no choice," saad ng lalaking may dilaw na buhok at saka
tumingin sa iba pang nakahawak sa kanya. "Bring him." Utos nito at tuluyan na nila
siyang kinaladkad.

"Fcuk! Let me go!" sigaw niya pero wala na siyang nagawa dahil apat na silang
kumakaladkad sa kanya. Habang kinakaladkad siya ay nanatili siyang nakatitig sa
akin. Pilit siyang kumakawala sa kanila pero desidido ang mga kaibigan niya na
maialis siya sa lugar.

Napatingin din ako kay Storm nang dumaan siya sa harapan ko habang kinakaladkad
siya ng isa sa mga lalaking may iba't-ibang kulay ang buhok.

"Summer, I'll be back so don't worry. I will. I promise." Saad niya.

Sinundan ko sila ng tingin hanggang sa tuluyan na silang makaladkad palabas ng

covered court. Bago pa tuluyang sumara ang pinto ng court ay nasilayan ko pa ang
mukha ng gangster na iyon habang pilit pinipigilan ang pagsara ng pinto pero wala
siyang magawa.

Kasabay ng pagsara ng pinto ay ang pangyayare na hindi ko inaasahan. Sabay-sabay na

tumama sa katawan ko ang mga itlog na hindi ko alam kung saan nagmula. Tila walang
katapusan ang pagtama sa katawan at mukha ko.

Napa-upo ako at pilit na sinasanggi ang pagtama ng mga itlog. Halos wala na kong
maramdaman dahil sa pamamanhid ng katawan ko sa sakit ng pagtama ng napakarami at
tila walang katapusan na pagbato nila ng itlog.

Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko upang tignan sila at nagulat ako nang
makita ang limang babae na ipinagtanggol ko kanina na nakiki-isa sa pagbato ng
itlog sa akin.

Napatingin ako sa sarili ko at hindi ko na makita pa ang itsura ng uniporme ko

dahil sa malapot na laman ng itlog na kulay dilaw na binalutan ang buong katawan
ko.

May isang itlog ang tumama sa may gilid ng kilay ko na nakasugat sa akin. Agad na
kumawala ang dugo ko mula sa sugat na iyon. Hindi ko akalain na nakakasugat din
pala ang itlog pero heto ang isa pang itlog at nasugatan din ang kaliwang pisngi
ko.

Nagulat ako nang biglang may sumipa sa sikmura ko dahilan upang mapahiga ako.
Sunod-sunod din akong sinipa ng iba. Pilit kong pinipigilan ang sarili kong maiyak
pero hindi ko na kaya at tuluyan na akong napahikbi dahil sa sakit na natatamo ko.

Hindi pa rin sila tumitigil at sapilitan akong itinayo. Pilit kong inimulat ang mga
mata ko at lumapit sa akin ang limang babae na kanina lang ay gusto ng gangster na
iyon na batuhin ko ng itlog.

Isang malutong na sampal ang inabot ko mula sa isa sa kanila. Nalasahan ko na lang
ang sarili kong dugo dahil sa malakas na sampal na iyon.

"Bitch, akala mo ba'y uso pa ang pagpapakabayani?" tanong ng isa sa kanila at isa
pang malakas na sampal ang inabot ko.

"In this school, it's either you're the victim or you're the superior. At
pinalampas mo lang ang chance na ibinigay sa'yo para matapos na ang paghihirap mo.
Isa ka ngang stupid."

Nagulat ako nang may malamig na tubig silang ibinuhos sa akin. Mas lalong naging
manhid ang katawan ko. Pakiramdam ko ay wala ng katapusan ang paghihirap ko. Mas
malupit pa ang pangtotorture na ito kumpara sa mga napapanuod ko sa television.

Nagtataka ako kung bakit hindi pa ako nagcocollapse hanggang ngayon. Maybe ang
pambubully sa akin mula sa previous schools ko ay ginawa akong mas matibay.

Isang itlog muli ang tumama sa mukha ko. But this time, ang itlog na ito ay hindi
na katulad ng kanina.

"Tapos na kami sa hilaw na itlog."

Napatingin ako sa babaeng nagsalita habang nilalaro niya ang itlog na hawak-hawak
niya. "We're now on the second round," saad nito at ibinato sa akin ang itlog na
hawak niya. "Boiled eggs naman ngayon."

Tumama ito sa mukha ko at naramdaman ko kaagad ang sakit na dulot nito. Ipinikit ko
ang mga mata ko nang sunod-sunod uli nila akong pinaulanan ng itlog. Mas masakit
ito kumpara sa kanina. How I wish na mamanhid na lang ulit ako mula sa lahat ng
sakit na natatamo ko pero hindi eh. Tagumpay silang ipinapadama sa akin ang sakit
ng bawat pagtama ng itlog sa akin.

Hindi ko alam kung gaano katagal bago sila naubusan ng itlog na ibinabato sa akin.
Binitiwan ako ng mga taong nakahawak sa akin dahilan upang mapaupo ako.

Sinubukan kong punasan ang mukha ko dahil sa likidong nararamdaman ko. Akala ko'y
luha ko lamang iyon at ang basang nagmula sa malamig na tubig na ibinuhos nila sa
akin but I was shocked ng makita ko ang sarili kong dugo.

Natawa ako ng pilit na dahilan upang kunot noo silang tumingin sa akin.

"Just how many eggs are you willing to waste para sa egg party na ito? Hindi ba
kayo nanghihinayang na sinasayang niyo ang daan-daang itlog na ito na pwede pa
sanang makain sa isang lang walang kwentang taong tulad ko?" lakas loob na tanong
ko.

"Bitch. Ang lakas ng loob mong ipahayag pa ang opinyon mo. Hindi mo ba alam na
binibigyan mo lang lalo kami ng dahilan para lumpuhin ka?"

Tinignan ko ang babaeng nagsalita. Kung pwede ko lang ibalik ang oras I would throw
her million of eggs! Ugh!

Lalapit pa sana siya sa akin pero natigilan siya nang malakas na bumukas ang pinto
ng covered court.

"Time's up people! Papunta na ang mga guards! Bilisan niyo!" sigaw ng lalaking
kakapasok pa lang sa court.

Pagkarinig nila n'yon ay nag-uunahang silang nagtakbuhan palabas ng court at ilan

lang sandal ay naiwan akong mag-isa kasama ng lahat ng kalat sa paligid ko.

Napahikbi ako ng mahina. Hindi ko maintindihan pero halo-halong emosyon ang

nararamdaman ko. Pupunasan ko na sana ang basang pisngi ko gamit ang kamay ko pero
natigilan ako nang makita ang puting panyo di kalayuan sa akin. Iyon ang panyo na
nagmula sa gangster na iyon.

Hirap na hirap akong gumapang at kinuha iyon. Mabuti na lang at hindi iyon
namantyahan o nadamay sa dungis na inabot ko. Tuyo pa rin ito at walang bahid ng
kahit anong dumi. Naamoy ko din ang pabangong inilagay ng gangster na iyon dito.

Napabuntong hininga ako at nahiga sa sahig. It was his entire fault. Puno ng galit
ang nararamdaman ko patungkol sa kanya dahil sinasabi ng isip ko na kasalanan niya
ang lahat at siya ang dapat ang sisihin kung bakit nangyayare sa akin ito. Kung
hindi niya ako dinala rito ay hindi mangyayare sa akin ito.

But somehow, it was my fault too for not listening to him. That gangster. Ugh.
Hindi ako makapaniwalang kaya niyang iparamdam sa akin ang pagsisisi dahil sa hindi
pakikinig sa kanya.

Napangiti na lang ako na parang tanga at unti-unting ipinikit ang mga mata ko. It
really feels good to be alone. Kahit na ang sakit ng buong katawan ko. Ugh!

*%'wE

=================

[12] Don't Let Him Know

Hi! Dahil may napa-iyak ako sa previous chapter, I made an update for an apology.
Am I forgiven now? *wink*

Comment kayo ha?

Tweet niyo din ako about this story. De, gusto ko lang talaga dumami followers sa
twitter. Famewhore eh. Hahaha! @mimhytotwp

Enjoy! :*

[12: Don't Let Him Know]

Kasabay nang pagmulat ng mata ko ay ang pagsakit ng buong katawan ko. Parang gusto
ko na lang muling matulog upang mawala ang sakit na nararamdaman ko. Inikot ko ang
tingin sa paligid at napabalikwas ako sa kamang hinihigaan ko nang mapagtanto kung
nasaan ako. Tinignan ko ang sarili ko at nakasuot ako ng paburito kong pantulog na
may design na spongebob.

Dali-dali akong lumabas ng kwarto ko at bumaba sa sala namin. Nang wala akong
makitang tao sa sala ay dumiretso ako sa kusina at naabutan ko roon ang Papa ko at
ang kapatid kong si Miguel na grade 7 na habang kumakain ng scrambled egg. Egg?
Bakit naman itlog pa ang ulam namin?!

Nagtatakang tumingin sa akin si Miguel pati si Papa habang isinusubo ang kutcharang
may laman ng kanin at itlog. Ugh! Nakakainis!

Napatingin ako kay Mama na kakalabas lang ng lutuan at halatang nagulat siya nang
makita ako.

"Oh, Summer. Bakit bumangon kana? Maayos na ba ang pakiramdam mo?" tanong niya.

Napakunot ang noo ko. Wait, I'm missing something.

"Ma, paano po ako nakauwi?"

"Sabi na, iyan ang unang itatanong mo," sagot niya habang inilalagay sa mesa ang
hotdog na kakaluto lang niya. Mabuti na lang at nagluto siya ng hotdog. No way I'm
going to eat eggs for a month!

"Hinatid ka ng classmate mo, nak. Hindi ko alam na may kaibigan ka na pala sa bago
mong school. Mukhang mababait nga ang mga taga Tan Siu."

Mas lalong kumunot ang noo ko. "May naghatid po sa akin?" pagkukumpirma ko.
"Oo, ate! Ang gwapo nga eh! Boyfriend mo 'yun noh?" singit ni Miguel.

Lalaki? Ugh! Mas lalo akong nafrufrustrate dahil hindi na lang buuhin ni Mama ang
kwento niya. Kailangan ko pang magtanong para malaman ang mga impormasyon na gusto
kong malaman. Nakakainis! At nakakainis din ang itlog sa mesa na hindi pa nila
nauubos!

"Anong itsura niya, Ma?" tanong kong muli.

"Mukha siyang mabait. Mukha siyang anghel. Napakaputi niya. Para siyang ipinaglihi
sa snow." Pag-dedescribe ni Mama.

Just like how my mom describes him gives me a picture of that gangster. No way!

"Ang sabi niya'y nahimatay ka habang P.E class niyo. Masyado ka daw kasing napagod.
Masyado ka rin daw kasing aggressive sa activity niyo na soccer kaya nasugatan ka
sa gilid ng kilay mo pati dyan sa pisngi mo. Ginamot ka na daw sa clinic bago ka
niya hinatid dito."

Aggressive sa soccer?! Sino namang abnormal na iyon ang hindi manlang nakapag-isip
ng matinong excuse para sa nanay ko? It can't be that gangster. I know because he
doesn't have a heart. Pero bakit half of me wishes it's really him? Ugh! Resulta
ata 'to ng mga itlog na tumama sa ulo ko.

"Anong oras po niya ko hinatid?"

"Saktong five o'clock, Nak. Nakakapagduda nga eh. Diba five ang tapos ng klase
niyo? Pero bakit saktong five inuwi ka na niya?"

Obviously, whoever that is, he doesn't know how to calculate time pretty well. Psh.

"Sinabi niya ba kung anong pangalan niya?" tanong kong muli.

"Hindi. Ang sabi nga niya'y ayaw mo na daw siyang makita kahit kailan kaya hindi na
daw importante kung anong pangalan niya. Sino ba 'yun anak?"

Nagkibit balikat ako. Posible nga kayang siya iyon?

Nanlaki ang mga mata ko nang maalala ko ang tungkol sa uniporme ko. Madali akong
tumakbo palabas ng kusina pero bago pa ako tuluyang makarating sa hagdan ay narinig
ko ang sigaw ni Mama.

"Summer! Kumain ka muna ng itlog! Sabi ng lalaking iyon ay binanggit mo daw sa

kanya na ang gusto mong breakfast ngayon ay scrambled eggs!"
Napa-face palm ako pagkarinig noon. Hindi ko na ata talaga pwedeng itanggi. Ang
gangster na iyon talaga! Ugh! Gusto niya talaga akong inisin huh?!

Pagpasok ko sa kwarto ay sumalubong sa akin ang uniporme kong nakasabit sa may

bukasan ng aparador ko. Hindi ko ito napansin kanina dahil sa sobrang pagmamadali.
Nilapitan ko ito at tinignang maigi. Malinis na ito at wala ni isang mantsa mula sa
mga itlog kahapon. Nakakapagtaka. Naguguluhan ako.

Obviously, hindi alam nila Mama ang nangyare sa akin dahil wala sa itsura nila na
nag-aalala sila di tulad noong sa mga previous schools ko na gigising na lang ako
na nasa bahay na ako at malalaman na inihatid ako ng principal ng school at
nakahanda na lahat ng papers ko para lumipat ng ibang school.

I was unaware checking my uniform's pocket at may nakapa akong laman ng bulsa ko.
Inilabas ko ito at bumungad sa akin ang puting panyo. Suddenly, nakaramdam na lang
ako ng kirot sa dibdib remembering those eyes.

Ibabalik ko na sana ang panyo sa bulsa ng uniporme ko nang may mahulog na papel
mula sa panyo. Kunot nook o itong pinulot at binasa ang nakasulat rito.

'09********* Lot of human had been tryin to know my number so you better call me or
I'll kill your lil brother cuz he's so fuckin' irritating. Btw, nice undies. – JF.'

Muntik ko nang mabitiwan ang papel na hawak-hawak ko matapos mabasa ang nakasaad sa
maliit na papel. Naramdaman ko na lang na sobrang init na ng mukha ko. Uggggh!
Hindi pwedeng nakita niya ang katawan ko, 'diba?! Paano niya makikita ang undies ko
kung hindi niya ako huhubaran, right? Hindi kaya'y pinagsamantalahan niya ako
habang wala akong malay? Ugh! Mababaliw na ata ako kakaisip!

Natigil ang pag-aalboroto ko nang may marahang kumatok sa pinto ng kwarto ko.
Pinagbuksan ko ito ng pinto at bumungad sa akin ang kapatid ko. He gave me an
annoying look at saka ngumuso. Bumalik tuloy sa isip ko ang nasa sulat. 'I'll kill
your lil brother cuz he's so fuckin' irritating.'

"Hoy, anong ginawa mo sa naghatid sa akin kahapon?" tanong ko sa kanya.

Mas lalo siyang sumimangot. "Nothing. Ang suplado kaya niya! Hindi manlang
nakikipag-usap! Para nga kaming nasa winter nung dumating kayo kahapon! Ang lamig
ng presensya niya! Tinanong ko lang naman kung saan kayo nagpunta at kung may
ginawa ba kayo. Tch!" sagot niya.

Nanlaki ang mga mata ko sa kanya. "Ginawa?! Abnormal ka ba?! Masyado ka pang bata
may nalalaman ka ng mga ganyan!"

"Whatever, ate! Saka may bisita ka! Himala talaga na may dumadalaw sa'yo dito sa
bahay. Ayos. May mga friends ka na. Mukha nga lang mga gangster. Ge!" saad niya at
saka tumakbo paalis sa harapan ko.

Bisita?Nagmamadali akong bumaba ng sala at kaagad na nakita ang hindi ko inaasahang

tao. Napatayo kaagad siya mula sa pagkaka-upo. Mukha namang nagulat sila Mama at
Papa sa naging reaksyon niya.

"S-Storm," tawag ko sa kanya.

Nagpakawala siya ng malalim na paghinga na tila nabuhayan siya ng loob.

"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko nang tuluyan na kong makababa ng hagdan.

"Dinadalaw ka. I was really worried about you." Honest na sagot niya.

Napatingin ako kay Papa nang maubo siya.

"Ah.. Eh.. Ano.. Ma, Pa, si Storm po." Pakilala ko sa kanya.

Ngumiti lang si Mama at Papa at saka tumango. Napatingin ako sa mesa at nagulat ako
nang punong puno ito ng mga pagkain.

"Ma, Pa! Bakit ang daming pagkain d'yan?!" gulat na tanong ko.

"Ah.. Eh.. Kasi naman Summer, anak, ngayon ka lang nagkaron ng bisita kaya medyo
natuwa kami at pinaghainan siya ng maraming pagkain." Sagot ni Mama.

Inikot ko ang mga mata ko. Ugh. Talaga naman.

Naupo na si Storm sa upuan niya nang lumapit ako sa kanya. Naupo rin ako sa tabi
niya. Ang awkward. Ganito pala ang pakiramdam ng may bisita.

"So, hijo, kaklase ka din ba ni Summer?" tanong ni Papa.

Ngumiti sa kanila si Storm bago sumagot. "Opo. Seatmate niya rin po ako." Masiglang
sagot niya. Mukhang sanay na sanay siyang makipagkapwa-tao.

"Ah. So kilala mo rin ang lalaking may gray na buhok na naghatid kay Summer
kahapon? Nawalan daw kasi ang anak ko ng malay noong P.E class niyo. Ang sabi niya
ay kaklase niya ang anak ko."

Sinulyapan ako ng tingin ni Storm bago sumagot kanila Mama. "Ah opo. Kaibigan ko po
ang lalaking iyon." Sagot niya.
Ngumiti si Mama at Papa.

"Nakakatuwa naman. May mga nagiging kaibigan na ang anak ko." Nakangiting saad ni
Mama.

Unti-unting bumibigat ang pakiramdam ko. Ang sarap makitang sobrang saya nila Mama
at Papa dahil may bumisita sa akin dito sa bahay at iniisip nilang may kaibigan na
ako pero pakiramdam ko'y niloloko ko sila.

"Ma, Pa, pwede bang pumunta muna kami ni Storm sa park?"

Agad na nawala ang ngiti sa mukha nila.

"Pero ayos na ba ang pakiramdam mo, anak?" tanong ni Papa.

Tumango ako bilang sagot.

"O-Oh sige.. Kung iyan ang gusto ninyo." Sagot naman ni Mama.

Alam kong nalulungkot siya dahil ngayon lang kami nagkaroon ng bisita sa bahay
tapos gusto ko pang sa labas na lang kami. Gustuhin ko mang magstay si Storm ng mas
matagal ay hindi maari dahil nais ko siyang maka-usap ng kaming dalawa lang.

Nag-ayos muna ako bago kami nagpunta ni Storm sa park. Hindi ko akalain na may
kotse pala siya. Hindi kasi halata sa itsura niya dahil ang simple lang niya.
Pagkadating namin sa park ay naupo kami parehas sa may swing. Walang masyadong tao
dahil maaga pa at nasa school pa ang mga batang madalas magpunta rito.

"Nakakatawa. Hindi pa rin ako makapaniwalang hinatid ka ni Frost at nakausap pa

siya ng mga magulang mo," pagbasag ni Storm sa katahimikan. "He's not that someone
who does things like that."

Tumango ako. "I was shocked too and was in denial." Pahayag ko.

Tumingin siya sa akin habang may malungkot na ekspresyon.

"Sorry kung wala akong nagawa kahapon. Gustong gusto kitang balikan. Shit!
Pakiramdam ko'y mababaliw ako buong gabi kaka-isip kung napaano ka na."

Napangiti ako ng pilit. "I'm okay now, Storm. Thank you." Sincere na saad ko.

Ngumiti siya at nagulat ako nang bigla niya akong niyakap. "No. Thank you for being
okay."
Hinayaan ko siyang nakayakap sa akin. Ganito pala ang pakiramdam ng mayakap ng
ibang tao. It feels special. Dahan-dahan kong iniangat ang kamay ko at niyakap din
siya. I never felt this feeling not until today. Ganito pala ang pakiramdam kapag
may nagmamalasakit sa'yo. Matapos ang ilang sandali ay naghiwalay din kami.

Ngumiti ako sa kanya. "Thanks for that hug. It made me feel acceptable. I never
felt being accepted as a human too...you know." Medyo malungkot na saad ko.

Nagpakawala siya ng nakakasilaw na ngiti. "Sabi ko naman sa'yo eh... Kahit madami
kang haters, you still have me."

It made me smile. "Thanks. But by the way, paano mo nalaman kung saan ako
nakatira?"

"Obviously, kahit magpakamatay ako sa harapan ni Frost ay hindi niya ibibigay sa

akin ang address mo. So tinakot ko 'yung naka-toka sa mga files ng students at
pinahanap ko 'yung file mo," sagot niya.

Tumango-tango ako. "Honestly, hindi ko inaasahan na gigising na lang ako na nasa

bahay na. And I never expect na ang gangster pa na iyon ang malalaman kong naghatid
sa akin. Alam mo ba ang tungkol doon?" tanong ko.

"Yes. I was there, Summer. Kung hindi siya ang naghatid sa'yo, probably ako ang
maghahatid sa'yo."

"H-Ha?"

"Because I'm your facebook boyfriend, remember? So I think it's my responsibility

para gawin iyon. Kaso inagawan ako ng fake personal boyfriend mo."

Natawa ako sa sinabi niya. He acts like a jealous boyfriend. And what? Fake
personal boyfriend? Ugh. Oo nga pala. Ang gangster na cursing machine. Sinabi niya
sa harapan ng napakaraming tao na girlfriend niya ko at hinalikan pa niya ko. It
gives me the creeps remembering how horrible that kiss was.

"Don't worry. Wala nang magtatangka pang mang-api sa'yo simula bukas. Inalis na
nila ang suspension mo so pwede ka ng bumalik bukas. Kung sino man ang sumubok na
manakit sa'yo ay dadaan na sa mga kamay ko."

Napangiti ako ng pilit sa narinig.

"But I think there would be no more me in that school anymore, Storm."

The smile in his face faded away. Kunot noo niya akong tinignan. "Don't tell me.."
"Yes. I'm leaving that school for good," sagot ko and gave him a weak smile. "And
please don't let him know."

=================

[13] The Lost Gangster

Nagtally ako kung sinu-sino ang gustong umalis si Summer at eto ang result:

Yes - 3

No - 9

Pero masusunod kaya ang nasa tally? Read to find out! :) Enjoy! :*

[13: The Lost Gangster]

Tila nananaginip lang ako while staring back to his cold stare. I couldn't manage
to react. Nanatili lang akong nakatayo sa harapan niya habang siya naman ay nakaupo
habang nakataas ang mga paa niya sa lamesa at hawak-hawak ang envelope kung saan
nakalagay ang pangalan ko.

"So... what can I do for you?" tanong niya habang ganoon pa rin ang klase ng tingin
na meron siya sa akin.

Hindi ko magawang isara ang bibig ko na napanganga nang makita siya. What is he
doing inside the faculty room? At heto pa siya't nakaupo sa pwesto ng adviser ko.
Seriously, what is going on? Nasaan ang adviser ko?

"So your birthday is on December. I wonder why your name is Summer."

Humugot ako ng malalim na paghinga. "Gangsters are not supposed to be here," saad
ko.

"Then tell me where am I supposed to be? Because honestly, I'm lost. I'm fukcin'
lost."

Napakunot ang noo ko. "Ano bang problema mo?"

Napatingin na sa amin ang mga tao sa faculty pero nakakapagtaka dahil wala manlang
silang balak umawat o magsalita manlang.
Tumayo siya at lumapit sa akin. Hinablot niya ang braso ko at kinaladkad palabas.

"A-Ano ba!" sigaw ko.

Huminto siya at hinarap ako sa kanya.

"You dare to run away?" inis na tanong niya. Sa itsura niya ay tila naiinsulto
siya.

Sinubukan kong alisin ang kamay niya pero masyadong mahigpit ang pagkakahawak niya.

"Ano bang problema mo? Diba ito naman ang gusto mo? Ang lumipat ako ng school dahil
sukang suka ka na sa pagmumukha ko?"

Mas lalong humigpit ang pagkakahawak niya.

"Since when did you learn to comply with what I wish for, Summer? You're stubborn.
You never obey me!"

Natawa ako ng pilit. "Bakit? Sino ka ba para sundin ko, ha?" inis na tanong ko.

"Then do what you always do! Don't obey me! Don't transfer! Don't run away! Don't
dare leaving me here!"

Natulala ako sa mukha niya. Unti-unti ay lumuwang ang pagkakahawak niya sa braso
ko.

"I'm lost." saad niya habang nakatitig sa mga mata ko. "And stay while I'm still
tryin' to figure out where I'm supposed to be."

Kumunot lalo ang noo ko. Hindi ko siya naiintindihan. Ano bang gusto niyang
sabihin? Sinubukan kong alisin muli ang pagkakahawak niya sa braso ko pero hindi
siya nagpatinag.

"If you won't stay because I said stay, then how about this?"

Binitiwan niya ako at may kinuhang papel sa bulsa niya. Iniabot niya iyon sa akin
at kinakabahan ko namang kinuha. Binuksan ko ang papel at matapos mabasa ang
nakasulat ay gulat akong napatingin sa kanya.

"Remember two weeks ago? I paid one hundred thousand pesos for that fukcin'
hospital bill because you brought me there. If you transfer school, I will sue you
and your family. I bet you don't want that to happen, do you?"
Napanganga ako sa narinig. "Wow. You're really great in threatening people,"
pagpuri ko.

"Well then if you still don't know who Jack Frost is, let me introduce him to you.
He's someone who gets what he wants either in good or bad way. So deal with that,
Summer."

Yes. He's the conceited Jack Frost. Akala ko'y nawawala na siya kanina at ibang tao
na ang kaharap ko but I was wrong. He's here in front of me. The one and only.
Damn!

"Fine. Anong oras na?" inis na tanong ko.

Nagpakawala siya ng nakakalokong ngiti. Nakuha na naman niya ang gusto niya. Nanalo
na naman siya.

"Time for your second subject," sagot niya.

Inirapan ko siya at aalis na sana pero natigilan ako nang hablutin niya ulit ang
braso ko.

"And will you fukcin call me? I've been waiting for your call the whole night!
Damn!" saad niya at saka naunang umalis at iniwan akong nakanganga. What?!

Pagdating ko sa classroom ko ay dumiretso kaagad ako sa upuan ko at nakakapagtakang

nakarating sa pwesto ko nang walang pumapatid sa akin o walang nangyayare sa aking
kakaiba. Pagkaupo ko ay napatingin ako sa may pintuan pati na rin ang mga kaklase
ko nang nagmamadaling pumasok si Storm. Hinihingal siyang lumapit sa akin at naupo
kaagad sa tabi ko.

"Totoo bang ikaw 'yan?" tanong niya.

Inirapan ko siya. "Obviously."

Nagulat ako nang bigla niya akong niyakap. "Akala ko'y aalis ka na talaga. Thank
you," saad niya.

"Teka, Storm," pigil ko at dahan-dahan siyang inilayo sa akin. "Sinabi mo ba sa

gangster na iyon na lilipat na ako?"

Kumunot ang noo niya. "What do you mean? Of course not."

"Pero paano niya nalaman?" nagtatakang tanong ko.

"W-What? Are you saying... pinigilan ka niya?"

"Rather.. Tinakot," sagot ko.

Magsasalita pa sana siya pero dumating na ang teacher namin. Itinuon naming lahat
ang atensyon sa harapan at mag-uumpisa na sanang magturo ang teacher namin nang
bigla na lang bumukas ang pinto. Gulat akong napatingin sa kanya pati na rin ang
mga kaklase ko. Natahimik ang buong paligid at tila nalimutan ng lahat ang
magsalita. What the? What is he doing here?!

"Teka? Don't tell me papasok na talaga siya?" tanong ni Storm.

Agad akong napatingin sa kanya. "What do you mean?" naguguluhang tanong ko.

"Well you see. Hindi uso sa amin ang mag-aral. Hindi kami pumapasok but simula ng
dumating ka, nagdesisyon na akong pumasok na rin." Mabilis na sagot niya.

So ang gusto ba niyang iparating ay.... Dito talaga ang classroom nila?! That can't
be! This isn't happening! No!

Ibinalik ko ang tingin ko sa may pintuan at nakasalubong ko ang mga mata niya.
Masama ko siyang tinignan nang magsimula na siyang pumasok at napakawala niya
talagang respeto dahil hindi manlang niya binati ang teacher namin! This censored
thing! Ugh!

Halos mabaluktot na ang leeg ng mga kaklase ko habang sinusundan siya ng tingin
papunta sa likuran. Naupo siya sa may tabi ng bintana kung saan sinabi noon ng
teacher ko na may nakaupo na roon at hindi ko na iyon pwedeng upuan at maging ang
mga katabing upuan ay occupied na. Siya pala ang nakaupo doon pati ang mga kaibigan
niyang mag iba't-ibang kulay ng buhok. Gosh! This is not a good day!

Tila isang malaking bagay ang pagpasok ng gangster na iyon sa lahat dahil bawat
taong madadaanan ko ay iyon ang laman ng usapan. Nakakapagtaka dahil tila hindi ako
nakikita ng kahit sino sa school. Parang isa akong kaluluwa na walang sinuman ang
nakakakita. It feels weird and different. Naguguluhan ako.

I must say na para na lang akong normal na estudyante na pinangarap ko noon dahil
nakakapag-aral na ako ngayon nang hindi manlang nababahiran ng kahit ano ang
uniform ko. Akala ko'y isa itong hindi magandang araw sa akin dahil naging kaklase
ko ang pinakanakakainis na tao sa buong mundo but I was wrong. This day seem so
peaceful and perfect.

Matatapos na ang buong araw ko sa school at isang subject na lang ang kailangan
kong pasukan. The gangster was sleeping the whole day. Hindi siya
nakikipagparticipate sa class at hindi siya nakikinig. Ako na lang tuloy ang
naiinis dahil bakit pumasok pa siya kung matutulog lang naman pala siya, right? I
really don't get him.

Dumeretso ako sa locker room upang magbihis ng uniform para sa huling subject
namin, ang P.E class. Naalala ko tuloy ang alibi ng gangster na iyon sa mga
magulang ko. Ugh! Bakit ba panay siya ang nasa isip ko?! It's annoying!

Nang makabihis na ako ay dumeretso kaagad ako papuntang covered court pero
natigilan akong pumasok nang maalala ang mga nangyare sa akin sa loob. Unti-unti ay
nadudurog ang puso ko. I can't do this. Not yet. Hindi ko pa kayang balikan ang
lugar na ito.

Saktong pagtalikod ko sa covered court ay siya namang pagharap ko sa hindi ko

inaasahang tao na nakatayo pala sa likuran ko. Binigyan niya ko ng seryosong tingin
at nagulat ako nang bigla na lang niyang hawakan ang kamay ko at simulang isama
papasok ng court.

"T-Teka," pigil ko sa kanya kahit na alam kong hindi siya titigil.

Pagpasok namin sa loob ay wala ni isa akong nakitang nakatingin sa aming dalawa. It
seems like we're invisible to them. Ano ba talagang nangyayare?

Napatingin ako sa kanya nang bitiwan niya ako at umalis na sa tabi ko. Tila hinila
lang niya ko papasok upang ipakita sa akin na wala nang taong mananakit sa akin.
But I still don't understand him. He does things what he thinks feels right at wala
siyang pakialam sa pakiramdam ng iba. Ugh!

Lumapit ako sa teacher naming na ineexplain na sa klase kung anong gagawin namin
ngayon. Inihiwalay ulit niya ang mga lalaki sa mga babae at ang activity namin na
napili niya ngayon ay basketball.

Naramdaman kong may nakatingin sa akin kung kaya't sinundan ko iyon ng tingin at
nasalubong ko ang malamig na titig niya. Tila binabantayan niya ako at pinapanuod
mula sa kabilang court dahil doon ang pwesto ng boys while ang girls naman ay sa
kabilang parte ng court.

Maayos naman ang naging takbo ng activity namin hanggang sa ipinasok ako ni Sir sa
laro. Wala akong kaalam-alam sa basketball pero susubukan ko pa rin. Akala ko'y
mahihirapan ako sa paglalaro pero mukha lang akong tanga na hindi nakikita ng mga
teammates ko. It even feels na ang maka-eye-to-eye ako ay iniiwasan nila.

Sinubukan kong iparamdam sa kanila na nag-eexsist din ako sa laro namin. May isa sa
classmates ko ang masamang tumingin sa akin at saka makahulugang tumingin sa isa pa
naming kaklase. Nagtanguan naman sila. Bigla na lang akong nakaramdam ng kaba. Or
maybe I'm just being paranoid?

Dahil gusto ko ring magkaroon ng grade sa P.E class namin kahit papaano ay
sinubukan kong harangin ang isa sa may mga hawak ng bola but I was shocked ng
itulak niya ako dahilan upang matumba ako. Malakas ang pagkakatulak niya sa akin at
masakit ang naging pagtama ko sa sahig. I don't know if it was just an accident
pero sa tingin ko ay sinadya niya iyon nang bigyan niya ko ng nakakalokong ngiti at
hindi ako tinulungang tumayo.

Nagsimula ulit ang laro at sa team namin ang bola. Dahil nadala na ako sa nangyare
sa akin ay minabuti ko na lang na huwag magkaroon ng grade sa P.E kesa
makipagbanggan pa sa kanila. Akala ko'y hindi na ako masasaktan pa pero nagulat ako
ng ipasa sa akin ng malakas ang bola dahilan upang matumbang muli ako. Maybe lampa
lang talaga ako kung kaya't natumba ako.

Agad akong tumayo at nagulat ako nang sa pagtayo ko ay isang bola ang hindi ko alam
kung saan nanggaling pero papunta ito sa akin at tatama sa ulo ko. Hindi ko na
nagawang magreact pa at inihanda ang sarili ko para sa nakabadyang tatama saking
bola pero tila slowmo na may isa pang bolang tumama sa bola na tatama sana sa akin
dahilan upang maiba ang direksyon na pupuntahan nito.

Natahimik ang lahat at gulat na napatingin sa may kabilang bahagi ng court.

Sinundan ko ang tingin nila at agad kong nakita ang galit at nakakatakot na itsura
ng gangster. Lumapit siya sa amin at huminto siya sa harapan ko upang pulutin ang
bola na sumanggi sa bolang tatama sana sa akin kanina. Teka. Huwag mong sabihing
siya ang nagbato noon upang hindi ako tamaan?

Dahan-dahan siyang lumapit sa isa sa mga babaeng kaklase namin at nagulat ako nang
hablutin niya ito sa may kwelyo.

"I think you don't take my words seriously when I said I will kill whoever dares to
hurt her." Saad niya sa babae.

W-What?!

"H-Hindi ko naman iyon sinasadya." Sagot ng babae.

"You think I'm stupid, huh?! And now you dared to even lie on my face?" tila inis
na tanong niya.

Mabilis akong lumapit sa kanila.

"Ano bang ginagawa mo? Nababaliw ka naba?" pigil ko sa kanya.

Kahit na ano pang dahilan niya, it's still wrong to hurt a girl!

"Bitiwan mo siya, gangster. Nawawala ka na ba sa sarili mo ha?! Babae pa rin siya!"

sigaw ko.

Gigil niyang inilipat ang tingin sa akin pero nanatili pa rin siyang nakahawak sa
kwelyo ng babae.
"Oo nawawala na ako sa sarili ko. Sinabi ko na sa'yo, diba? I said I'm fukcin'
lost!" sigaw niya.

Napalunok ako at hinablot ang kamay niyang nakahawak sa kwelyo ng babae.

"Bitiwan mo siya." Matigas na utos ko.

Masama niya muna akong tinignan bago dahan-dahang binitiwan ang kwelyo ng babae.
Akala ko'y aalis na siya at babalik sa kabilang court pero nagulat ako nang hawakan
niya ko sa magkabilang balikat ko. Madiin at masakit ang pagkakahawak niya habang
binibigyan niya ako ng masamang tingin.

"Not because you're strong enough to handle pain doesn't mean you deserve it. You
deserve a life, Summer." Saad niya at saka ako binitiwan at iniwan.

Natulala ako sa likuran niya habang naglalakad papalabas ng court. Napahawak ako
ulo ko at napapikit. Gosh! Bakit ba paulit-ulit niyang napapamukha sa akin na tanga
ako?

=================

[14] The Popular Jasmine

Hi! Sorry that this update is late. I know I promised to post this chapter kapag
100+ na ang comment niyo. I guess I would not do that again. I underestimated your
capabilities haha!

It was shocking na kaya niyo palang magcomment ng ganun karami. Kailangan nga lang
na ipilit. Haha! Anyways, here's the update! Enjoy :*

[14: The Popular Jasmine]

Namalayan ko nalang ang sarili na naglalakad patungo sa may itaas na bahagi ng

soccer field kung saan ko hindi sinasadyang naabutan noon ang gangster na iyon.
Hindi ko alam kung bakit hinahanap ko siya ngayon. All these days ang gusto ko ay
lubayan niya ako at tigilan ang kakapeste sa akin pero bakit ngayon ay ako itong
naghahanap sa kanya?

I'm helplessly constructing an excuse inside my head na pwede kong sabihin sa kanya
kapag tama ang hula ko na naroon siya sa lugar na iyon. I considered lying about
unexpectedly bumping into him again pero I remembered that he loathes lying. And
what the? Since when did I learn to lie? Ugh!

Sa kabila nang dami ng 'excuse' na naisip ng utak ko ay I still end up tryin' to

make up the right words to apologize to him. Hindi ko alam bakit naisip ko na dapat
akong magsorry sa kanya. It just feels that he deserve an apology.

Nang makarating ako sa lugar ay hindi ko inaasahan ang naabutan ko. Ang kaibigan ng
gangster na may iba't-ibang kulay ng buhok. Bunch of idiots who go to school and
been ditching classes. Phew. What's the sense of coming to school then? Nag-aaksaya
lang sila ng pera panggasolina. Ugh.

Napa-iling na lang ako at aalis na sana nang mapagtantong wala sa kanila ang
lalaking hinahanap ko pero natigilan ako sa narinig.

"What's up with that girl named Summer?"

Wait. Are they talking about me?

"The one resembles Jasmine, remember?"

Wala akong balak makinig sa kanila at gustong gusto ko na sanang umalis but their
conversation is quiet interesting.

"What? No way! Jasmine is way better than her. She's pathetic you know? And she's
ugly. How dare you compare her to Jasmine?"

Pakiramdam ko ay bigla na lang kumulo ang dugo ko sa narinig. Wow. Did I just got
insulted here?! Well I suppose whoever that Jasmine is, she's a perfect human being
para maging ganun ang reaksyon nila. Pero kahit na! Do I deserve such insult?!

"It's interesting that both of them appear to be interested with one girl again."

"Endless rivalry, huh?"

Hindi ako tanga para hindi maintindihan ang pinag-uusapan nila but seriously,
what?!

"It sucks to watch this group fall apart because of fighting over the same thing
again and again."

"But wait... Are you sure they both like her? Storm seemed to, but seriously Jack?
That's unrealistic."

Exactly! Nice one Black haired.

"I second the motion. There's no way Jack will love anybody else. We all know him.
He will never get over with Jasmine. Never."
Love? That gangster once fell in love? I remembered that night when he brought me
in a bar. Was it all because of her? Was she the reason behind that broken heart of
him?

Gusto ko pa sanang makinig sa usapan nila pero sa tingin ko ay tapos na sila.

Sinimulan ko ng bumalik sa locker room na nasa may third floor upang magpalit ng
uniform mula sa P.E para umuwi na ng tuluyan.

I think hindi ko na kailangan pang hanapin ang lalaking iyon dahil maaring nakauwi
na siya. And upon hearing the conversation of his friends... Sa palagay ko ay hindi
ko magagawang harapin siya sa ngayon.

He seemed to be a mysterious one. Nagagawa ko siyang insultuhin dahil wala akong

ka-ide-idea kung anong klaseng tao siya at kung anong mga pinagdadaanan niya pero
after hearing what I don't deserve to hear, pakiramdam ko'y masyado akong naging
masama sa kanya.

He deserve to be treated in a nice way because honestly, walang may idea kung ano
mang hirap ang dinaramdam niya. And all I could feel is guilty towards him. Ghad,
Summer.

Sa sobrang pag-iisip ko ay hindi ko namalayan na may makakasalubong akong babaeng

may dala-dalang napakaraming kahon at halos hindi na niya makita ang dinaraanan
niya. Pababa siya ng hagdan habang ako naman ay papaakyat.

Sinubukan kong tumabi sa daraanan niya pero too late, nabangga na naming ang isa't-
isa and worst, parehas kaming na-out of balance. Nakita ko siyang mahuhulog sa
hagdan kaya kahit na wala din akong sariling balanse ay sinubukan kong abutin ang
kamay niya pero crap! Parehas kaming nalaglag and the next thing I knew... nasa
clinic na kami.

Inis kong tinignan ang paa kong nilagyan ng splint. How ironic na hindi ako napilay
sa pambubully at pambubugbog na ginagawa sa akin kundi sa sarili kong katangahan.
Ugh! This is so frustrating! Paano ko sasabihin sa nanay ko na napilay ako dahil
tanga ako? For sure ang iisipin niya ay nakuha ko ito sa pambubully sa akin at mag-
aalala na naman sila ng dahil sa katangahan ko.

Pasimple akong sumilip sa kabilang kama kung nasaan ang babaeng nakabangga ko. May
kurtinang nakaharang sa pagitan naming dalawa. Nakayuko lang siya habang tinitignan
din ang splint sa paa niya. Kasalanan ko lahat ng ito. Kung hindi kasi ako tatanga-
tanga eh. Nandamay pa tuloy ako ng ibang tao. Ugh!

Magsasalita sana ako upang kausapin siya at para na rin magsorry sa nangyare sa
kanya nang isang nagmamadaling lalaki ang dumating. Iniangat niya ang ulo niya at
tinignan ang lalaki dahilan upang makita ko kung gaano siya kaganda. Mukha siyang
mabait at inosente. I suck at describing but absolutely she is astonishing.
"Storm," tawag niya sa lalaking kararating lang and that made me back into my
sanity. Storm?

Tinignan ko ang lalaking hinihingal na kararating lang and it was really Storm.
Naupo siya sa kama ng babae at hinawakan ang kamay nito. What is this?

Lumayo ako sa kurtina upang pigilan ang sarili kong makita kung ano man ang hindi
ko dapat makita. I have no plans to interfere with Storm's personal life kahit na
ganoon siya kabuti sa akin. And I don't assume too that he really likes me just
like how he has been telling me so I guess I have no right to question him why am I
seeing him holding hands with somebody else right now.

"Ghad, what happened? You made me so worried about you!" boses ni Storm.

How I wish kaya kong lumakad paalis upang hindi ko na lang marinig ang usapan nila.
I feel like I'm invading their privacy.

"I'm sorry. I was careless." tila naiilang na saad ng babae.

"Are you okay? May iba pa bang masakit sa'yo? Do I need to bring you in a hospital?
Tell me, please."

"I'm okay now, Storm. Thank you."

"Are you really okay, Jasmine?"

Jasmine? Don't tell me this is the famous Jasmine that that gangster and this Storm
is crazy all about? Wow. I was just getting curious about her earlier and now look,
seem like the answer to my curiosity is being given to me free.

"Truth is not. I'm not okay."

Napakunot ang noo ko. Masyado bang malakas ang pagkakahulog niya? Baka naman dalawa
na sila ng gangster na iyon na pagbayarin ako sa mga hospital bills na makukuha
nila dahil sa akin? Ugh! Bakit ba kasi ang tanga ko?

"Do I need to bring you in a hospital? Tell me what I need to do to make you feel
fine, Jasmine, please."

Nagulat ako nang unti-unti ay narinig ko ang paghikbi niya. Why is she crying?
Masyado bang masakit ang nararamdaman niya?

"My heart hurts so much, Storm." Umiiyak na saad niya.

Natigilan ako sa narinig at mukhang pati si Storm na kasama niya ay nagulat sa
narinig.

"I'm sorry. It was fault," boses ni Storm. "I think I better go."

What?! I'm confused! What's going on?! Ugh! The agony of eavesdropping.

"But remember, Jasmine. I care for you. And if one day you realize that I'm the one
who's worthy of you, I'm willing to give up everything just to be with you. That's
just how much I love you."

Matapos n'yon ay wala na akong narinig pa mula sa kabila kundi ang mahina na lang
na pag-iyak ni Jasmine. Wow. I can't believe I just heard all of those things from
Storm.

Sumilip akong muli sa may kurtina and I saw how perfect she cries. How can someone
cry so beautifully? Napa-iling ako balak sanang itigil na ang pagsilip sa kanya
pero natigilan ako nang may panibagong lalaki ang dumating at mabagal na lumapit sa
kanya.

Sa palagay ko'y hindi niya napansin ang pagdating ng bagong lalaki at narealize na
lang niya na may iba na siyang kasama nang iabot ng gangster sa kanya ang isang
puting panyo.

Tumingala ang babae at gulat ang naging ekspresyon niya nang makita siya.

"J-Jack," tawag nito sa kanya.

"Storm has kinda sweet words, huh?" tila nang-iinsultong puri niya.

"It's not what you think."

"That's a cliché answer I'm expecting to hear from you. It's not what I think."

Inilayo kong muli ang sarili ko sa kurtina. Exactly, what's going on?

"Anyway, I heard you said that you're okay but I still want to check it myself if
you really are. Since when are you going pretend? You're not fine, Jasmine."

Hearing that coming from him confirmed he knows her very well. He must be really
that gangster who once fell in love. And it's her, Jasmine, who he'll never get
over with. It's such a wonderful love story but why it sounds so tragic?

"It feels good that you still care for me, Jack."
I was expecting an offensive answer but I was shocked when he said: "What do you
expect? I care for you more than anything else. If I don't visit you and check
how's your leg, probably I won't be able to sleep."

It's unfair. I don't know why I had this thought that he's unfair. Unfair because
he's sweet to her while he's harsh to everyone. It's so unfair. Damn you, gangster,
you're so unfair! Ugh!

"Seriously, Jack, why are you doing this to me?!"

Saglit na katahimikan ang namagitan sa kanilang dalawa hanggang sa marinig kong

muli ang mahinang paghikbi ni Jasmine.

"You're here telling me all this stuff and then what's next? You'll still leave me
in this fight alone. You wouldn't be there for me when I needed you most."

Matagal bago sumagot ang unfair na gangster na iyon.

"I'm always here for you, remember that. But there's someone who's always been
there for you. And that's enough."

"How dare you, Jack Frost. How dare you!"

"I need to go, Jasmine."

"Don't go," pigil niya. "Leave or I die?"

Napanganga ako sa narinig. Seriously pang ilang tanong ko na ba ang 'what's going
on'?!

"Jasmin—"

"Can't I just have you back, Jack?"

Matagal na katahimikan muli ang bumalot sa kanilang dalawa hanggang sa nagpasya na

ng tuluyang sumagot ang unfair na lalaking iyon.

"You know that's inappropriate, Jasmine. We can't go back."

"Why? Because of Storm?"

I heard him sighed.

"No. Because we both now I'm into someone already. And she's actually right here."

Nagulat ako nang biglang bumukas ang kurtinang nasa tabi ko. Nanlalaki ang mga mata
kong napatingin sa kanilang dalawa. Isinara ko ang bibig kong napanganga at saka
itinaas ang kamay ko at awkward na kumaway.

"Uhm... Hi?" bati ko.

Q%ϩZ

=================

[15] A Good Friend

Hindi ko ma-explain ang reaksyong meron ang babaeng may luhaang pisngi habang
nakatingin sa akin. Itinago ko ang kamay kong kumakaway at awkward na ngumiti sa
kanya. Inis siyang tumingin sa gangster na kasalukuyang nakatalikod sa kanya at
nakaharap sa akin.

"Until when Jack? Until when are you goin' to push me away? Until when are you
goin' to tell everybody that this girl is your girlfriend? I know you very well,
Jack. When will you stop?"

Hindi umimik ang gangster sa tanong niya at umastang walang narinig at saka lumapit
sa akin. Nagulat ako nang bigla niya akong hablutin sa may wrist ko.

"Let's go," utos niya at saka hinila ako paalis ng kama pero agad ko naman siyang
pinigilan.

"Teka lang! Masakit!" inda ko nang maramdaman ang pagkirot sa may paa ko.

Napatingin siya sa paa ko at nakitang nababalutan ito ng bandage.

"You've sprained your ankles?" kunot noong tanong niya.

Awkward akong tumingin kay Jasmine na masamang nakatingin sa akin.

"Ako kasi 'yung nakabanggaan niya. Nahulog kami parehas sa hagdan," naiilang na
sagot ko.
Akala ko ay makakatanggap ako ng mura o kahit anong salita mula sa kanya dahil nang
dahil sa katangahan ko ay nabalian ang babaeng 'he cares for more than anything
else' pero laking gulat ko nang bigla na lang niya akong binuhat katulad ng sa mga
bagong kasal.

"A-Anong ginagawa mo?" hindi makapaniwalang tanong ko.

Hindi siya umimik at magsisimula na sanang maglakad paalis habang buhat ako nang
magsalitang muli si Jasmine.

"Until when, Jack? Until when are you goin' to do this to me?! Until when?"

Saglit na natigilan ang gangster sa pag-alis. Sa palagay ko'y kahit nakatalikod

siya sa kanya ay alam niyang umiiyak ito. Iniangat ko ang tingin sa mukha niya at
nakita ko ang mariin niyang pagpikit bago tila nagdadalawang isip na ipinagpatuloy
niya ang pag-alis habang buhat-buhat ako. It was obvious something was holding him
back pero mas pinili niyang umalis.

"Why are you doing this?" tanong ko habang patuloy siya sa pagbuhat sa akin.

Hindi niya ako inimik at ipinagpatuloy lang ang paglalakad palabas ng clinic.

"I don't understand you, gangster. Why are you doing this?" pangungulit ko dahil
gulong gulo na rin ako sa mga nangyayare.

Saglit siyang huminto sa paglalakad at inilipat ang malamig na tingin niya sa akin.

"You don't have to understand me. I don't need you to understand me. So will you
shut the hell up?" sagot niya at saka ipinagpatuloy ang paglalakad.

Hindi ko alam kung bakit tila isang matalim na bagay ang mga salitang binitiwan
niya at nasugatan ako.

Pagkalabas namin ng clinic ay nagulat ako nang napakaraming tao ang naabutan namin
na tila mga chismoso't chismosa na nag-aabang sa labas. Halos sabay-sabay ang lahat
na napanganga nang makita akong buhat-buhat ng gangster paglabas.

"Huy! Akala ko ba'y si Jasmine ang pinuntahan niya?"

"Diba si Jasmine ang nahulog sa hagdan?"

Punong-puno ng bulungan ang paligid habang tila balewala lang naman sa gangster na
ito ang nangyayare at tila inaasahan na niya ang ganitong scenario.
"Siya ata 'yung babaeng kasama ni Jasmine na nahulog sa hagdan!"

"Edi ibigsabihin siya 'yung pinuntahan ni Frosty, hindi si Jasmine?"

"So totoong sila ni Summer at hindi lang siya ginagamit ni Jack para tigilan ni
Cherry at pagselosin si Jasmine?"

"Kung si Jasmine at Summer ang nasa loob, ibigsabihin si Summer ang pinili ni
Snowman over Jasmine?!"

"Grabe hindi ako makapaniwala!"

Inikot ko ang mga mata ko habang patuloy na naririnig ang bulungan nila na hindi
manlang sila nahiyang ipinarinig sa amin. Tinignan ko ang lalaking buhat-buhat ako
at nanatili sa mukha niya ang malamig na ekspresyon.

Nang wala ng mga tao sa paligid ay nagulat ako nang bigla na lang niya akong
bitiwan dahilan upang mapa-upo ako sa sahig. Galit akong tumingin sa kanya pero
tila wala siyang puso na nilagpasan na lang ako.

"Wow! Pagkatapos mo kong gamitin para saktan siya itatapon mo na lang ako dito?"
hindi makapaniwalang tanong ko.

Saglit siyang natigilan sa pag-alis. Hirap na hirap akong tumayo dahil sa sprained
ko sa paa. Pagkatayo ko ay inis kong tinignan ang likuran niyang nakaharap sa akin.

"I don't understand you and I don't really want to understand you! But you're using
me to hurt somebody and after using me you'll just discard me this way?! Gosh,
gangster! How dare you!" sigaw ko.

Hindi ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng sakit sa dibdib ko.Gustong-gutso kong
ilabas ang sama ng loob ko sa kanya dahil pakiramdam ko'y pag hindi ko pa ito
nailabas ay sasabog na lang ako.

Akala ko'y matapos kong maisigaw ang mga iyon sa kanya ay makakaramdam na ko ng
kaginhawaan sa loob ng dibdib ko. Pero tila may kulang pa.

"Bakit ba hindi mo na lang ako hayaang lumayo? Ano pa bang kailangan mo sa akin?
Dahil ba I'm your fake girlfriend na ginagamit mo para mangtaboy ng mga babae?"

Dahan-dahan siyang humarap sa akin pero ganun pa rin ang klase ng tingin na meron
siya.

"Hindi ka pa ba nagsasawa sa pagpapahirap na ginagawa mo sa akin? Una physical...

At ngayon naman ay emotional. Bakit Jack Frost? Why are you doing these to me?!"
Naramdaman ko na lang ang mainit na bagay sa pisngi ko. Hindi ko na maintindihan
ang sarili ko. Hindi ko alam kung bakit nagagalit ako o nasasaktan ngayon.

"Because I am Jack Frost, remember? And you considered that the next thing to my
name is nuisance, Summer. So why do you even ask right now? You shouldn't be
surprised at all."

Natawa ako ng pilit sa naging sagot niya. Wow. Ibang klase.

"Then maybe you should stop pestering me from now on. Ayoko ng magkaroon pa ng
kahit anong ugnayan sa isang taong kagaya mo. Consider this as a goodbye." Saad ko
na agad na nagpakunot sa noo niya.

"What are you even mad about, huh?" kunot noong tanong niya.

Frustrate akong napasabunot sa sarili ko.

"Sa totoo lang? Hindi ko nga alam eh. Hindi ko alam kung bakit nagagalit ako at
nasasaktan ngayon. Or maybe, because of the things you've shown me. I almost
believed that you're not that bad at all. I assumed that you're nothing like from
what I considered you are. But I was wrong. I'm always wrong anyway."

Unti-unting nawala ang kunot sa noo niya. Napabuntong hininga ako bago
ipinagpatuloy ang pagsasalita.

"But I had that hope, Jack Frost. I had that hope that you may turn out to be
different. And now I lose that hope.... And I'm really disappointed."

Pinilit kong umalis sa harapan niya kahit na sobrang sakit ng paa ko. Nanatili lang
siyang nakatingin sa akin habang naglalakad paalis. Ano nga bang iniisip ko para
mag-assume na ang katulad niya ay may pag-asa pang maging mabuti? He's Jack Frost.
Bakit nga ba nagulat pa ko sa pagtratong ginawa niya sa akin matapos niya kong
gamitin bilang girlfriend niya para maitaboy ang Jasmine na iyon? Ugh! I hate him!

Kinaumagahan ay minabuti kong hindi na lang muna pumasok at manatili na lang na

nagkukulong sa loob ng kwarto ko upang iwasan na rin ang mga tanong nila Mama kung
saan ko nakuha ang pilay ko. Hindi sila nagsawa kakakatok sa kwarto ko hanggang sa
matapos na ang tanghalian.

Naramdaman ko ang pagkulo ng tiyan ko alas-dos ng hapon kung kaya'y napagpasyahan

ko ng lumabas ng kwarto. Pagkalabas ko ay naabutan ko sila Mama na nakaupo sa sahig
sa tapat ng kwarto ko.

"Ma? Anong ginagawa mo dyan?" gulat na tanong ko.

Nagmamadali siyang tumayo at kinapakapa ang katawan ko.

"Ayos ka lang ba anak? May masakit ba sa'yo? Sabihin mo sa akin. Huwag mo naman
akong pag-alalahanin ng ganito."

Iniwas ko ang tingin ko nang may luhang nag-uunahang tumulo sa pisngi niya.

"Ayos lang ako, Ma. Ano ba? Tama na po. Hindi na po ako bata. Huwag na po kayo mag-
alala sa akin."

Pinunasan niya kaagad ang pisngi niya at niyakap ako. "Ayoko lang na nasasaktan ka,
anak. Ayoko din na palihim kang umiiyak at wala akong nagagawa para sa'yo. Nandito
lang ako, anak. Sana naman kapag may problema ka sabihin mo sa akin."

Tumango ako at niyakap din siya. "Tama na, Ma. Kaya ko po ang sarili ko," saad ko
at saka humiwalay sa kanya. I hate making my mom worried. Kaya ayoko ding
nakikipag-away sa school para ipagtanggol ang sarili ko. Kung ipagtatanggol ko ang
sarili ko, mapapaaway ako at ipapatawag nila ang Mama ko. Ayokong malaman niya ang
mga nangyayare sa akin. I don't want to be a burden to her. Masyado ko na siyang
binigyan ng sakit sa dibdib.

Pagkababa namin sa sala ay nagulat ako nang maabutan ang hindi ko inaasahang
bisita. Napatayo siya mula sa pakakaupo nang makita ako. Agad na bumaba ang tingin
niya sa paa kong nababalutan ng benda.

"Summer," tawag niya sa akin.

"S-Storm."

Nagulat ako nang bigla na lang siyang lumapit sa akin at naupo sa harapan ko.
Tinignan niya ang paa ko at animo ay sinusuri kung malala ba ito.

"Anong nangyare sa'yo?" tanong niya na puno ng pag-aalala.

Tumayo siya at pinagmasdan ng maiigi ang mukha ko.

"Pasensya na kung nagpunta ako dito ng walang pasabi. Nag-alala kasi ako sa'yo nang
hindi ka pumasok. Buong umaga kitang hinintay kaya nung lunch na hindi na lang din
ako pumasok at pinuntahan na kita dito." Pagpapaliwanag niya.

Napangiti ako dahil sa pinapakita niya. Naalala ko tuloy 'yung mga narinig ko sa
clinic. Storm is such a sincere living thing. Hindi ko maramdaman na ang mga
pinapakita niya sa akin ay pawang kasinungalingan lang o trip lang. He's really a
good friend. And maybe that is what he meant about liking me. Maybe he likes me as
a friend and nothing beyond that. It's a good thing na hindi ako nag-assume kaya
hindi ako nakakaramdam ng disappointment. Hindi tulad ng sa snowman na 'yun! Ugh!

"Yan nga din ang kahapon ko pa tinatanong sa kanya. Kung napaano ba iyang paa niya.
Hindi naman niya sinasabi sa akin." Singit ni Mama.

Tumingin ako kay Storm at kunot noo niya akong tinignan. Mukhang nahulaan niya
kaagad na hindi alam ni Mama ang tunay na nangyayare sa akin sa Tan Siu.

Humarap ako kay Mama at binigyan siya ng mahinang ngiti. "Ma? Pwede bang sa Park
ulit kami ni Storm?"

Agad na naglaho ang ngiting meron sa mukha niya.
ginagawa ko na instead na sa bahay kami mag-stay
na sa labas na lang kami mag-usap. Ayoko lang na
totoong nangyayare sa akin sa school. Ayoko lang
Ayokong bigyan pa sila ng alalahanin.
Alam kong medyo kabastusan ang
ng bisita ko ay mas ginugusto ko
may marinig sila tungkol sa
na mag-alala pa sila sa akin.

"Sigurado ka bang ayos ka lang?" tanong sa akin ni Storm habang naglalakad kami
papuntang Park.

Hindi ko ipinapahalata sa kanya na nahihirapan ako at nasasaktang ilakad ang paa ko

pero mukhang napapansin niya pa rin iyon.

"Ayos lang ako," sagot ko sa kanya.

Mabuti na lang at hindi masyadong kalayuan ang park kung kaya't nakarating kami
kaagad. Katulad noong nakaraan ay naupo ulit kami sa may swing.

"Malapit na kitang maging idol, Summer. Bakit ba ang bait mo?"

Tinignan ko siya ng seryoso bago nginitian.

"Maybe dahil pinalaki ako ng Mama ko na maging mabait." Nakangiting sagot ko.

Ngumiti rin siya sa naging sagot ko. "Nakakainggit. Wala kasi akong Mama," saad
niya.

Nagulat ako sa narinig at agad na nanlaki ang mga mata ko. "What do you mean?"
gulat na tanong ko.

"Dalawang taon na siyang patay." Sagot niya habang nakangiti ng malungkot.

"Ah... Parehas pala tayong namatayan. Ako naman 'yung papa ko," kwento ko.
Kumunot kaagad ang noo niya ng marinig ang sinabi ko.

"Step father ko 'yung kasama namin sa bahay." Dagdag ko dahil alam kong iyon ang
nasa isip niya. "Apat na taon nang patay ang papa ko. Simula nung namatay siya,
lumipat kami nila Mama dito sa Manila at sa paglipat namin dito, doon nagsimula ang
pambubully sa akin."

Nanlaki ang mga mata niya at napanganga sa narinig. "Ibigsabihin apat na taon ka ng
nabubully? Grabe! Buti kinakaya mo?!" hindi makapaniwalang tanong niya.

Nagulat siya nang may mga luhang nag-uunahang tumulo sa pisngi ko. Hindi ko alam
kung bakit bigla na lang ako naiyak. Sa loob ng apat na taon, ngayon lang ako
nagkaroon ng kaibigan. Sa loob ng apat na taon, ngayon lang ako nagkaroon ng taong
masasabihan ng mga hinanakit ko. Ganito pala 'yung pakiramdam na may nalalabasan ka
ng sakit sa loob. Ganito pala.

"Hindi ko kinakaya, Storm. Tao din ako, may damdamin. Pagod na ko sa pananakit sa
akin. Pagod na ko sa kakapigil at kakapagmakaawa na tigilan na ang pananakit sa
akin. Hindi ko kinakaya, Storm. Hindi."

Hindi ako humihikbi pero patuloy lang ang pag-agos ng luha sa magkabilang pisngi
ko.

"Sa loob ng apat na taon, walang ibang tao na nagtanong sa akin kung ayos lang ba
ako, kung okay lang ba ako. Walang ibang tao na nag-alala para sa akin. Walang
ibang taong ipinakita na they care for me. And then you came. And I'm thankful."

Ngumiti siya at pinunsan ang basang pisngi ko.

"And I'm thankful too, Summer. For letting your guards down. I'm thankful dahil
hinayaan mong ipakita at sabihin sa akin ang nararamdaman mo. I'm thankful dahil
hinahayaan mo kong icomfort ka ngayon. God, Summer. You look perfect even when you
cry."

Mahina ko siyang hinampas sa braso.

"Bwisit! Nag-e-emote ako eh," reklamo ko.

Tumawa siya ng malakas at nagulat ako nang bigla niya kong yakapin. "But whatever
happens, Summer. Nandito lang ako para sa'yo. Always remember, I'm your facebook
boyfriend and I'm responsible of you."

Ngumiti ako at niyakap din siya. "Thank you, Storm."

Humiwalay siya sa akin at binigyan ako ng malawak na ngiti. "So ngayon, how are
you, Summer?"

Ngumiti ako ng mahina bago sumagot. "I'm fine, Storm. I'm just not happy," sagot
ko.

=================

[16] Bad News

Matapos akong i-comfort ni Storm ay aalis na sana kami sa park upang ihatid na ako
pauwi pero natigilan kami dahil sa mga lalaking humarang sa daraanan namin.

"Woah. What a coincidence. Look who's here," saad ng lalaking may pulang buhok na
ang alam kong pangalan ay Israel. He's the guy who grabbed me last time. Of course
hindi ko siya makakalimutan. Salamat sa kulay ng buhok niya para madali ko siyang
matandaan.

"What are you guys doin' here?" tanong ni Storm sa kanila.

Lumapit silang anim sa amin, ang lalaking may pulang buhok na ang pangalan ay
Israel, kasama ang apat pa niyang mga kaibigan na may iba't-iba ring kulay ng
buhok.

"We came for Snowman." Sagot ng lalaking kulay ginto ang buhok.

Snowman. Ugh. Hanggang kalian ba ako tatantanan ng espiritu ng lalaking iyon?

Hanggang dito ba naman?

"We can't find him so we called him and he said he's here."

Ano?! Nandito? Sa dami naman ng lugar sa Pilipinas bakit dito pa?! Bago pa man
makasagot si Storm ay isang malamig na aura ang agad na bumalot sa amin dahilan
upang marecognize ko na nasa likuran lang namin ang lalaking tinutukoy nila.

"There you are," saad ng lalaking Brown ang buhok habang nakatingin sa likuran
namin.

Naramdaman ko ang pagkilos sa likuran ko at paglapit niya lalo. Lumagpas siya sa

gilid ko at lumapit sa kanila. Nakatalikod siya sa pwesto namin ni Storm habang
nakaharap sa mga kaibigan niyang ipinaglihi sa mga sisiw na itinitinda sa tapat ng
mga public schools. Psh.

"What do you need?" malamig na tanong niya sa mga ito.

"Some fun. Let's go to our hideout." Sagot ng lalaki Pink ang buhok.

Hindi umimik ang gangster pero nagsimula na siyang lumakad paalis. Susunod na sana
silang lahat sa kanya pero may pahabol ang lalaking may itim na buhok. Base sa
aking judging criteria, siya ang pinakamatino sa kanilang lahat.

"Hindi ka ba sasama, Storm?" tanong niya.

"Can't you see? I'm with Summer."

Inilipat niya ang tingin sa akin at ibinalik ang tingin kay Storm. "You can bring
her with us. Jack?" Lumingon siya sa likuran niya kung saan nauna nang lumakad ang
gangster na iyon. Huminto ito sa paglalakad pero nanatiling nakatalikod sa amin.

"Can we bring this annoying girl in our hideout?" tanong niya. Wow. Annoying girl?!

"What?! Are you crazy, man?" tutol ng lalaking may pulang buhok. I bet he really
abhors me. Tch!

"We can't, Justine. That's our hideout. We can't just bring anybody inside." tutol
din ng lalaking may gintong buhok.

"But I guess she's not just anybody. Am I right, Frost?" tila may gustong
ipahiwatig na sagot niya.

Natahimik silang lahat at napatingin sa likuran ng gangster na iyon at inabangan

ang magiging sagot niya. Matagal na katahimikan ang nangyare bago siya tuluyang
sumagot.

"Perhaps." Matipid na sagot niya at saka ipinagpatuloy ang pag-alis.

Nagkatinginan silang magkakaibigan.

"See?" saad ng lalaking itim ang buhok na tila sinasabing napa-in your face ang mga
kasama niya.

Sinimulan na nilang umalis at sumunod sa gangster na iyon at iniwan kami ni Storm.

Ano bang problema ng lalaking may itim na buhok na iyon? Wala naman akong sinabing
gusto kong pumunta sa hideout nila. Hindi manlang niya hiningi muna ang opinyon ko.
Akala ko pa naman ay siya ang pinakamatino sa kanilang lahat. My judging criteria
can't be trusted anymore.

Tinignan ko si Storm na kasalukuyang nakatingin sa likuran nila.

"Hindi ako sasama. You can go with them, Storm." Saad ko.

Nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang kamay ko. "No. Samahan mo ko, Summer."
Nakangiting saad niya.

Sa kabila ng pagtanggi ko kay Storm na sumama ay namalayan ko na lang ang sarili ko

na nakaupo sa isa sa mga couch ng lugar na sinasabi nilang 'hideout'. Maingay ang
lugar dahil sa lakas ng pinpatugtog ng lalaking may gintong buhok.

I learned na ang pangalan niya ay Andrew habang ang lalaking may brown na buhok ay
Drake. Ang lalaki namang may pink na buhok ay nagngangalang Samuel at ang lalaking
itim ang buhok ay Justine. Napatingin naman ako sa lalaking nasa tapat ko na may
pulang buhok. Ang pangalan niya ang hindi ko pinakamalilimutan sa kanilang
magkakaibigan dahil sa ginawa niya sa akin noon. Israel. Psh.

Inikot ko ang tingin sa lugar at malayo ito sa lugar na inaasahan ko. Akala ko'y
isa itong lugar na may mga hostage na duguan at pinapahirapan pero nagkamali ako.
Isa itong klase ng lugar na ang dingding ay punong-puno ng iba't-ibang klase ng
wine. May malaking flat screen na t.v ang nakadikit sa dingding habang sa baba nito
ay dalawang malaking speaker at dvd player na pinapatugtugan ni Andrew ng maiingay
na kanta.

May isang mataas na lamesa sa kabilang parte na katulad ng nakikita sa mga bar na
isang mahabang lamesa kung saan umiinom. Nakaupo doon ang gangster habang umiinom
ng alak. Simula pagdating naming ay umiinom na siya at nakalimang bote na siya.
Hindi ko intensyon na pansinin siya pero nakakaagaw ng atensyon ang malamig na
presensya niya.

Kahit na simula pagdating namin ay hindi na siya nagsasalita, nagawa pa rin niyang
makuha ang atensyon ko. Hindi niya kinakausap ang miski na sino sa amin at umiinom
lang siya doon ng tahimik. Sa palagay ko tuloy ay naapektuhan ang mga kaibigan niya
sa kilos niyang iyon dahil miski sila ay tahimik lang din at nakatulala at kung
minsan ay tahimik lang na nagkakatinginan.

Tinignan ko ang lalaking nasa tabi ko at tahimik lang siyang nakatulala at

nakatingin sa sahig. It really is strange. I thought they came here for fun? Pero
bakit tila ang tahimik nila?

"Ngayon lang ata ulit tayo nagkaganito. What's with the weird atmosphere?" tanong
ni Samuel, lalaking Pink ang buhok.

Nagkatinginan silang lahat maliban kay Storm at ang gangster na iyon. Tila may
sarili silang mundo. Tila may alitan na nagaganap sa pagitan nila.

"Dahil ba 'to sa pagkakahulog ni Jasmine sa hagdan?"

Napatingin ako sa lalaking may brown na buhok, si Drake, nang itanong niya iyon.
"How is she by the way? Nang magpunta ako sa clinic ay wala na siya doon," tanong
naman ni Justine.

Naging tahimik muli ang buong lugar nang walang sumagot. Woah. I can't believe that
that Jasmine can make such atmosphere here when she's not even around.

"She broke her ankles but she's fine."

Napatingin silang lahat kay Storm nang sumagot siya.

"That's good to hear. So pinuntahan mo pala siya?" sagot ni Andrew sa kanya.

"Yes. Because even if she kept on pushing me away, I will always be there for her.
Hindi kagaya ng mga taong nangangako na kapag kailangan ay nandyan lang pero wala
naman talaga."

Sabay-sabay kaming napatingin sa direksyon ng gangster nang padabog niyang ibagsak

ang bote na iniinom niya sa mesa. Tumayo siya at kinuha ang jacket niya na
nakapatong sa lamesa at sinimulang maglakad papuntang pintuan. Wait, is he leaving?

Napatayo silang lahat nang bigla na lang sumugod sa kanya si Storm. Hinawakan ni
Storm ang kwelyo niya at itinulak siya pasandal sa dingding. What's happening?!

"Now what, Jack? Guilty ka? Diba totoo naman? Magaling ka lang salita pero walang
dapat asahan sa'yo dahil hanggang salita ka lang!"

Agad na nagtakbuhan silang lahat papunta sa kanilang dalawa. Pilit silang

pinaghihiwalay at inaawat pero mukhang matindi ang galit na nararamdaman ni Storm.
I couldn't manage to react dahil sa gulat. Hindi ako makapaniwalang may nakakatakot
din palang side si Storm. I forgot that he's a gangster too.

"Let go," maiksi pero puno ng awtoridad na utos ni Jack.

Imbes na bitiwan siya ni Storm ay mas itinulak pa siya lalo nito sa may dingding.

"Why Frost? What the fcuk is wrong with you?! Saktan mo na ko pero wag si Jasmine!"

Napanganga ako sa nasasaksihan. Wow. That Jasmine must be celebrating now. These
boys are fighting over for her. Just wow.

"Ano pa bang dapat mangyare sa kanya bago mo paluwangin 'yang kakitiran ng utak mo
ha, Jack? Hindi ka manlang nag-alala matapos mong malaman na nabalian ng buto ang
pinakamamahal mo? Anong klaseng pagmamahal ba meron ka?!"
Nanatiling walang pagbabago sa reaksyong meron ang gangster na iyon. Pinakamamahal?

"So you won't let go because I said let go, huh?" tila nagtitimping tanong ni Jack.
"How about you let me go and move your ass off here and go to your treasured
Jasmine and worship her like some kind of a Saint? Don't expect me to follow her
like a dog, Storm. Go ahead and comfort her 'cause you're best at it. You're best
at comforting pathetic people. And I'm not sick as you are."

Napanganga ako sa narinig. He's really talented in insulting people!

"Will you stop it, men? Magkakawatak-watak na naman ba tayo dahil sa away niyo?"
pigil ni Israel sa kanilang dalawa pero balewala.

"She needed you, Jack. She needed you, she needs you and she will need you. Can't
you see? I gave her up already 'cause it's you that she needs!" sigaw ni Storm.

Mukhang tuluyan ng naubusan ng pasensya si Jack at hinablot na rin si Storm sa may

kwelyo.

"Can't you get it, Storm? I'm already over her. At hindi ako ang klase ng tao na
pumapatol sa babaeng pinagsawaan na ng best friend ko." Gigil na saad niya.

Napanganga ako sa narinig. Akmang susuntukin ni Storm si Jack pero agad akong
napasigaw.

"Stop!" pigil ko na nagpatigil naman sa kanya. "H-He went to her." Nanginginig na

saad ko.

Unti-unting nawala ang kunot sa noo ni Storm. Hindi ko alam kung tama ang ginagawa
ko at nakikisawsaw ako sa nangyayare but I think it's Storm's right to know that
Jack isn't that terrible he suspects he is.

I don't know kung bakit hinahayaan ni Jack na isipin ni Storm na wala na siyang
pakialam kay Jasmine pero hindi ko kayang panuorin na masira ang friendship nila
dahil nakikita mismo ng mga mata ko kung gaano kaganda ang samahan nilang pito.

"Anong sabi mo? Pumunta siya kay Jasmine?" tanong ni Justine.

Dahan-dahan akong tumango at tinignan si Jack na halatang inis at masamang

nakatingin sa akin.

"I was there. Ako 'yung dahilan kung bakit nabalian ng buto si Jasmine. Kasalanan
ko kung bakit nahulog kaming dalawa sa hagdan that's why kasama niya ako noon sa
clinic. I was there when you came Storm. And after you left, Jack Frost appeared."
Kinakabahang kwento ko.
Unti-unting lumuwang ang pagkakahawak ni Storm sa kwelyo ni Jack. "You visited
her?" tila nasasaktan at hindi makapaniwalang tanong ni Storm. Inis na itinulak
siya ni Jack at saka galit na tumingin sa akin.

"You nosy, bitch." saad niya at dali-daling lumapit sa akin at kinaladkad ako
palabas ng lugar.

Gusto ko siyang pigilan dahil sa sakit ng napilay kong paa pero hindi ko siya
pinigilan dahil I somehow think I deserve it. Nang makalabas na kami ay huminto
siya sa tapat ng kotse niya at galit niya akong iniharap sa kanya.

"What the fuck?" hindi makapaniwalang tanong niya na tila hindi rin siya
makapaniwala sa nangyare. "Why do you have to tell him, Summer?! Bakit hindi ka na
lang nanahimik doon?! Bakit kailangan mo pang makisali?!" galit na sigaw niya.

"I'm just trying to help." Natatakot na sagot ko.

"Help? Did someone asked for your help, huh? Why do you keep on concerning yourself
to somebody else's business?!"

Napalunok ako sa pagsigaw niya.

"Then I'm sorry! I'm sorry kung nakisali ako! I'm sorry kung ginusto ko lang na i-
save 'yung friendship niyo. 'Cause honestly, Jack? I think it's pathetic to let a
precious friendship end because of just a girl."

Unti-unting nawala ang kunot sa noo niya. Nagpakawala ako nang malalim na paghinga
at saka ngumiti ng pilit sa kanya.

"I'm sorry that I involved myself. It's not like I wanted that. Simula nung lumipat
ako sa Tan Siu mas lalong gumulo 'yung buhay ko. First day ko pa lang may larawan
na ko na kumakalat sa school at isa akong wanted. Sino ba namang tao ang gusto nun
diba? So wag mong isipin na ginusto kong makisawsaw sa inyo, Jack Frost. I just
tried to save your friendship. But then, I was called bitch in return."

Iniwas niya ang tingin niya at saka huminga ng malalim. Kahit na hindi siya
nakatingin sa akin ay sinubukan ko pa ring ngumiti sa kanya.

"Is there any way I could still go out? Ayoko na din makisawsaw pa sa gulong meron
kayo. Gusto ko na din matahimik. Ayoko din ng nangyayare sa akin. Pakiramdam ko'y
bawat araw na lumilipas na kasama ko kayo ay mas lalong gumugulo 'yung buhay ko. Is
there any way, Jack Frost?"

Hindi siya umimik at nanatiling nakatingin sa gilid ko. Napabuntong hininga ako at
nagpasya nang umalis.
"Gabi na. Baka hinahanap na ako nila Mama," paalam ko at saka tinalikuran siya.

Hirap na hirap kong inihakbang ang paa ko paalis pero nagulat ako nang hablutin
niya ang braso ko at iniharap akong muli sa kanya. Gulat kong iniangat ang tingin
sa kanya.

"I have a bad news for you, Summer. There's no way," saad niya.

Napatitig ako sa kanya habang seryoso siyang nakatingin sa mga mata ko.

"I won't let you get away. I can't let you. You're a puzzle I can't solve, Summer.
And there's no way I will let you go. I just can't. Just not yet."

=================

[17] The Jack Frost Equation

Isang tahimik na umaga habang naglalakad ako patungong school nang hindi inaasahang
tao ang nakasalubong ko isang kanto na lang bago ako makarating sa school. Ngumiti
siya sa akin at mabilis na lumapit.

"Ayos na ba ang paa mo?" tanong niya at saka sinabayan ako sa paglalakad.

Tumango ako sa kanya. "Anong ginagawa mo rito, Storm?" tanong ko.

"Sinusundo ka. Di ba may pilay ka? Bilang facebook boyfriend mo dapat alagaan
kita."

Hindi na ako umimik at ipinagpatuloy na lang ang paglalakad. Nagulat na lang ako
nang hawakan niya ang braso ko at pigilan ako.

"Ang totoo ay gusto kitang makausap. Tungkol sa clinic. Alam kong narinig mo ang
pinag-usapan namin."

Ngumiti ako sa kanya at saka tumango. "Don't worry, kung ano man ang narinig ko ay
hindi iyon makakarating kahit kanino," sagot ko.

Umiling siya at mas lalong lumapit sa akin. Tumingala ako sa mukha niya at bakas pa
rin sa mukha niya ang lungkot na nakita ko kagabi.

"Hindi iyon ang dahilan kung bakit kita gustong makausap. I don't want you to
misunderstand me. So please don't misunderstand the feelings I have for Jasmine. I
really love her. Pero walang chance para sa aming dalawa. She loves Jack, you
know."

Tumango ako sa kanya to keep the conversation going.

"Sana ay wag mag-iba ang tingin mo sa akin. I love Jasmine and I like you. Hindi ko
intensyon na magkagusto sa'yo. Buong akala ko ay kay Jasmine lang ang buong puso
ko. But I can't help it. Gusto talaga kita."

Hindi ko mapigilang ikunot ang noo ko dahil naguguluhan ako sa kanya pero in the
end wala akong ibang naramdaman kundi matawa. Nakakatawa dahil nag-eexplain siya sa
akin when there's no reason he has to explain at all.

"That's cheating," nakangiting sagot ko.

Unti-unting nawala ang worried expression sa mukha niya.

"You're not mad?" nagdududang tanong niya.

"I have no reason to get mad." Sagot ko at saka ipinagpatuloy muli ang paglalakad.
Agad din naman siyang sumunod at sinabayan ako.

"You're hurting me," tila nagtatampong saad niya.

Tinignan ko siya habang patuloy sa paglalakad. "So ako pa ngayon ang nananakit
sa'yo?" pabirong sagot ko.

"You don't mind that I love someone else?" tila nagtatampong tanong niya.

Umiling ako bilang sagot. "I don't mind." Honest na saad ko.

"But you're supposed to be jealous. You're hurting me. Pinamimigay mo ba ko?"

Hindi ko na mapigilan ang matawa sa kanya.

"And now pinagtatawanan mo ko? You're my facebook girlfriend. Dapat ay magalit ka."

Napa-iling na lang ako sa kanya at mas binilisan ang paglalakad.

"Hey, wait for me!" sigaw niya at hinabol ako. "Ni hindi ka manlang nagrereply sa
mga wall post ko sa'yo. Panay kaya ang sorry ko sa'yo sa facebook kagabi."
Huminto ako sa paglalakad at hinarap siya.

"Wala kaming internet at hindi ako marunong gumamit ng facebook. And," I paused at
inisip munang maigi kung dapat ko bang sabihin sa kanya ang nasa isip ko.

"And what?" tila kinakabahang tanong niya.

"Nevermind," sagot ko at ipinagpatuloy ang paglalakad pero natigilan ako nang

humarang siya sa dinaraanan ko.

"And what, Summer? Tell me. I don't want you to keep secrets from me. And I don't
want you to leave me hanging," tila galit at nasasaktang saad niya.

Kumunot ang noo ko at tinignang maigi ang mga mata niya.

"Did someone keep a secret from you and leave you hanging?" wala sa sariling tanong
ko.

Unti-unting nawala ang kunot sa noo niya at saka napayuko. Agad akong napatakip sa
bibig ko nang marealize kung anong klaseng bagay ang naitanong ko sa kanya. Ghad,
how could I be so insensitive? Probably, that Jasmine is the one who kept secrets
from him and left him hanging kaya naging ganoon ang reaksyon niya. Ghaaad, Summer.

"I-I'm sorry," saad ko at saka lumapit sa kanya.

Ngumiti siya ng pilit sa akin. "Wala kang dapat ihingi ng sorry sa akin." Saad
niya.

Napabuntong hininga ako at tinignan siya ng seryoso sa mga mata. "Yan din ang gusto
kong sabihin sa'yo. Wala kang dapat ihingi ng sorry sa akin. And there's no reason
for me to hate you, Storm, 'cause honestly you've done nothing bad to me."

Kumunot muli ang noo niya dahil sa naging sagot ko. "I love somebody else and I'm
here telling you that I like you... isn't that a bad thing?"

Ngumiti ako sa kanya at saka umiling. "All my life, Storm, nobody liked me. And
then you're here, ipinagsisigawan mo sa akin na gusto mo ko. And I'm really happy.
Being liked by someone is really a grand feeling," honest na sagot ko.

Mas lalong kumunot ang noo niya. "I don't understand, Summer." Sagot niya.

Napabuntong hininga ako bago siya sagutin.

"What I only mind is what you feel for me, Storm. You said you like me so I'm
already happy with that. That's all, Storm. Kung ano man ang nararamdaman mo para
sa akin, iyon lang ang dapat isipin ko. Hindi ko na dapat isipin 'yung pagmamahal
mo para kay Jasmine dahil hindi naman ako si Jasmine. It was like..I don't mind
what your business with others is because I honestly don't care. I only mind your
business with me. 'Yun lang. Do you get what I'm tryin' to say?"

Nagulat na lang ako nang bigla niya akong hilain at yakapin.

"Ghaaaad, Summer. I really like you."

Napangiti ako at balak sanang yakapin din siya pero isang babae ang nakita kong
nanunuod sa aming dalawa.

"The girl you love is watching," bulong ko at mahina siyang itinulak palayo sa
akin.

Agad siyang napaharap sa likuran niya at nakita si Jasmine. Halata ang inis sa
mukha nito at saka nagmamadaling umalis. Umakmang hahabulin siya ni Storm pero
nagtataka ako nang panuorin niya lamang itong umalis.

"It's a decree that you must follow girls when they walk out," bulong ko.

Humarap siya sa akin at ngumiti ng pilit.

"What's the point of following her if she'll just push me away kapag naabutan ko na
siya?"

Tumango na lang ako sa kanya bilang sagot at ipinagpatuloy ang paglalakad papasok
ng mala-impyernong school namin. Pagkapasok namin ni Storm ng school ay nagtataka
ko siyang tinignan nang lumayo siya sa akin.

"I can't be your facebook boyfriend here," bulong niya.

Kumunot ang noo ko. "Anong ibig mong sabihin?"

"No one is allowed to touch Summer Pascua. That's a command."

Napahinto ako sa paglalakad at ganoon rin siya.

"Command?" nagtatakang tanong ko.

"It was an order from Jack. You're safe, Summer."

Mas lalong kumunot ang noo ko. "I don't get what you're saying."

Napabuntong hininga siya at bahagyang lumapit sa akin. "Jack is protecting you,"

bulong niya.

Hindi ako makapaniwalang natawa. "You're kidding right? Bakit naman niya gagawin
'yon?" tanong ko.

"Maybe he was really guilty dahil sa nangyare sa'yo nung judgment day."

"Judgment day?"

Tumango siya. "Noong pinagbabato ka ng itlog. That was the judgment day."

Wow. So that egg party is being called the judgment day, huh? What a horrible
school. Gaaah!

"In this school, we have rules that must be pursued. Rules na noon pa nagawa at
patuloy pa ring sinusunod. During the judgment day, you were there to do the
punishment. 'Yung mga babaeng iyon ang nagframe-up sa'yo, remember? So para
pagbayaran nila ang kasalanan nila sa'yo, dapat mo silang parusahan. Pero hindi mo
ginawa ang judgment so it turned out na kinunsinti mo ang pagiging masama nila. So
ikaw ang pinarusahan. That's the rule." kwento niya. "It's either you're the
superior or you're the inferior. Everybody must have their own places." Dagdag pa
niya.

Hindi ako makapaniwalang napa-iling. Ibang klase. Anong klaseng rule iyon? That's
ridiculous!

"Eh ano namang kinalaman ng gangster na iyon sa judgment day na 'yan? Bakit
kailangan niyang maguilty?" naguguluhang tanong ko.

"He chased those girls for you. He wanted revenge, Summer. He missed you that day
because you were suspended therefore those girls must be punished and at the same
time, for you to have a place. He wanted you to become part of the superiors. But
everything turned against what he planned. Nasira mo ang plano niya."

Ayaw pumasok sa utak ko ang mga sinasabi niya. I feel like I'm in a math class
where everything is being explained to me but I still can't get it. This is so
frustrating!

"Why would he want me to become part of the superiors? Hindi ko maintindihan. Ang
labo. Ang gulo," saad ko.

"If you're part of the superiors, no one will bully you anymore, Summer."
"But then I'll be part of the bullies. Is that the rule?" hindi makapaniwalang
tanong ko.

"Sadly, yes."

Natawa ako ng mahina.

"Crap that superior and inferior thing. It must be changed into the bullies and the
victims instead."

Natawa siya sa sinabi ko.

"I really like the way you think, Summer. You're so pure and honest."

Tinignan ko siya at pilit na nginitian. Maybe that Jasmine is pure and honest
that's why he loves her and that's why he likes me. Hindi ko mapigilang ikumpara
ang sarili ko sa kanya. They say we're alike. And maybe my characteristics that
this Storm likes about me are the similarities that that Jasmine and I have.

"But I still don't get it. Why that gangster want to protect me? Bakit ayaw niyang
mabully ako when we all know siya ang dahilan kung bakit ako nabubully?" inis na
tanong ko.

Tumawa ng mahina si Storm at ginulo ang buhok ko.

"Would you believe me if I say that's the only thing he could use to keep me away
from you?"

"W-What?!" hindi makapaniwala at naguguluhang tanong ko.

"You're being bullied and I'm your immunity. Iniisip niyang ginagamit mo ko para
hindi ka mabully so para hindi mo na ko kailanganin, kailangan ka niyang gawing isa
sa mga superior," nakangiting pag-eexplain niya.

Napakunot lang lalo ang noo ko sa sinabi niya. Mas lalo lang akong naguluhan.

"You still don't get it, do you? He's jealous," natatawang saad niya.

Kahit na wala akong iniinom na tubig ay bigla na lang akong nasamid.

"What?!" hindi makapaniwalang sigaw ko.

"Diba ikaw na rin ang nagsabi, Summer? I'm someone who loves fun. And yes, I'm
really having fun of how I see Jack struggle just to keep me away from you. And now
he has this rule that no one should touch you. I may not be able to touch you but I
could still talk to you."

Napakunot ulit ang noo ko. "Pero bakit niyo siya sinusunod? I mean... Sino ba siya
para sundin?" naguguluhang tanong ko.

Naging seryoso ang mukha niya at saka ako sinagot.

"He's Jack Frost."

Nanatili lang akong nakatingin sa kanya at hinihintay pa ang karugtong ng sasabihin

niya pero wala na. So that's it? Ang simpleng pagsasabi lang sa pangalan ng
gangster na iyon ay sagot na sa lahat ng tanong ko? Sinusunod siya dahil siya si
Jack Frost? Ang gulo. Who is he to make people live like his puppet? If I am a
puzzle he can't solve, so is he. He's like a math equation to me. And have I
mention that I'm not an admirer of numbers? There's no possibility that I could
solve that Jack Frost equation.

=================

[18] True Color of a Flower

Kasabay ng iba pang mga estudyante ay tinahak ko din ang daan palabas ng mala-
empyerno naming paaralan. Mukhang totoo nga ang sinasabi ni Storm tungkol sa
command na 'No one is allowed to touch Summer Pascua' dahil mula pa kaninang umaga
hanggang ngayong uwian ay walang nambubully sa akin. Ni ang makipag eye to eye
contact sa akin ay hindi nila magawa.

Nang makalabas na ko ng school ay nakahinga ako ng maluwag. Madalas kasi na

lumalabas ako na tila nawalan ng dangal. Minsan nga ay kapag pumapasok ako sa
paaralang iyon ay tinatanong ko ang sarili ko kung makakalabas pa ba ako ng buhay.
Ngayon lang ata ako makakauwi ng mapayapa.

Tatawid na sana ako ng kalsada nang isang pulang kotse ang biglang humarang sa
daraanan ko. Hindi ko alam kung harang ba ang tawag doon pero tila nais niya akong
sagasaan at naka-iwas lang ako.

Bumaba ang tinted na bintana ng sasakyan at bumungad sa akin ang babaeng may mala-
anghel na mukha. Hindi lang pala siya maganda. Mayaman rin pala siya.

"Anong kailangan mo?" tanong ko.

"May I have few words with you?"

Tila isang musika sa tainga ang tinig na meron siya. Napakasarap pakinggan ng boses
niya. Napakamalumanay at mapayapa. Nakakahiyang ikinumpara nila ako sa kanya.
Masyado siyang perpekto para ikumpara sa basahang katulad ko.

Binuksan niya ang pintuan katabi ng driver's seat kung saan siya kasalukuyang
nakaupo. Isinenyas niya ang ulo niya na pumasok ako kung kaya't sumakay ako na
walang pagdadalawang isip pa. Pagkasakay ko ay mabagal niya itong pinaandar at
hindi ko alam kung saan kami pupunta.

Pinipilit kong pigilan ang sarili kong tignan siya pero masyadong malakas ang
dating niya na tila hinahatak niya ang buong atensyon ko na mapunta sa kanya.
Seryoso lang siyang nagmamaneho at diretso ang tingin sa dinaraanan namin pero
sobrang ganda niya sa paningin ko. Hindi na ako magtataka kung bakit pinag-aagawan
siya ng gangster na iyon at ni Storm.

"Saan mo ko dadalhin?" tanong ko pero wala akong nakuhang sagot mula sa kanya.

Nagulat na lang ako nang mapansin na wala na kaming mga bahay na dinadaanan at
mukhang liblib na ang lugar na pinagdadalhan niya sa akin. Napatingin na lang ako
sa kanya nang ihinto niya ang sasakyan sa gitna ng kawalan. Bumaba siya ng sasakyan
at umikot papunta sa pwesto ko at saka ako pinagbuksan ng pinto. Dito ba niya ko
balak patayin dahil sa paniniwalang girlfriend ako ng gangster na iyon? Kanina
walang pagdadalawang isip na sumama ako sa kanya pero ngayon ay nagdadalawang isip
akong bumaba.

Hindi na niya ko hinintay pang kumilos sa sarili kong kagustuhan at hinawakan na

lang niya ako sa may pulso ko at hinila palabas ng kotse niya. Iniharap niya ako sa
kanya at huminga siya ng malalim bago nagsalita.

"Sino ka ba talaga?" malumanay na tanong niya.

Nagtataka ko lang siyang tinignan. "I'm Summer Pascua and I'm just a transferee,"
honestong sagot ko.

Ngumiti siya sa akin at pinakita niya kung gaano kaganda ang mukhang meron siya.

"Now I understand why Storm is nice to you."

Napakunot ang noo ko sa narinig. "Excuse me?"

Ngumiti siya at saka napabuntong hininga. "I've been watching you lately. Nakikita
kong malapit ka kay Storm. I was wondering why he's nice to you at ngayong nakausap
na kita ay alam ko na ang dahilan. I think that's because you reminds him of me."

"Nakakahiya namang iparehas mo ang katulad ko sa'yo. Wala akong makitang

pagkakaparehas natin. You're too perfec--"
"You're right. We're not alike. At hindi ko rin gusto na marinig na sinasabi nilang
magkaparehas ta'yo."

Napayuko ako sa sinabi niya. The way she talks feels like I'm being insulted in a
different way.

Lumapit siya sa kotse niya at doon ay sumandal. "Frankly, I don't care if you're
close with Storm," malumanay na saad niya.

Bigla na lang akong nakaramdam ng sakit sa dibdib ko. Storm is a good friend to me
at pakiramdam ko'y ako ang nasasaktan para sa kanya matapos marinig mula babaeng
mahal niya na wala itong pakialam sa kanya at tila isang tuta na walang kamuang-
muang na ipinamimigay.

"However, what I mind is Jack paying attention to you."

Napakunot ang noo ko. "What do you mean?"

Ngumiti siya at saka lumapit sa akin. "I love Jack and I want us back."

"At ano naman ang kinalaman ko roon?" tanong ko.

"I see you as a threat," diretsong sagot niya.

Muntik na kong mapanganga sa sinabi niya. "W-What?" hindi makapaniwalang tanong ko.

"As I see, Jack seems interested to you."

Hindi ako makapaniwalang natawa. "Saan mo naman napulot 'yan? That's impossible.
I'm not that interesting," saad ko.

Ngumiti siya sa akin pero tila may mali sa ngiting meron siya.

"Buti alam mong you really are not that interesting, Summer. He's interested to you
not because you are Summer Pascua but because we're similar. Napapansin ka lang
niya dahil magkaparehas tayo. So don't assume."

Napakagat ulit ako sa labi ko dahil tila napahiya ako sa sinabi niya.

"Mukhang hindi mo pa gaanong kilala si Jack. Tell me, anu-ano na bang alam mo
tungkol sa kanya?"
Napabuntong hininga ako bago siya sagutin. "Other than the fact that he's a
conceited gangster and his name is Jack Frost? Wala na kong alam tungkol pa sa
kanya."

Napakunot ang noo ko nang matawa siya sa narinig mula sa akin.

"Sa sagot mo ay mukhang hindi maganda ang trato niya sa'yo. I see. Sa akin lang
naman siya mabait."

Tumango-tango ako sa kanya. "May nag-eexsist pa palang salitang 'bait' sa pagkatao

ng gangster na iyon?"

Nagulat ako nang isang malakas na sampal ang naging sagot niya sa akin. Gulat akong
napatingin sa kanya habang nakahawak sa pisngi kong nasaktan.

"Ang lakas ng loob mong sabihan ng ganyan si Jack. Hindi mo siya kilala kaya wala
kang karapatang husgahan siya," puno ng pagtitimping saad niya.

Hindi ako makapaniwalang natawa habang patuloy na nakahawak sa pisngi ko. "Sinampal
mo ko dahil lang sa gangster na 'yon?"

"Hindi mo ni-lalang si Jack, you bitch."

Napanganga ako sa narinig mula sa kanya. Kahit pala ang isang anghel ay pwedeng
maging demonyo dahil lang sa gangster na iyon. I can't believe this.

"This conversation isn't supposed to end like this." Saad ko.

Huminga siya ng malalim at saka lumapit sa sasakyan niya. Binuksan niya ito at may
brown na envelope na inilabas.

"Alam kong ginagamit ka lang ni Jack to push me away. However, hindi ako
matatahimik hanggat nag-eexist ka."

"W-What?" gulat na tanong ko.

"Tulad ng sinabi ko, I see you as a threat. Therefore, nakipag-usap ako sa'yo
ngayon in order to get rid of you. You can call me whatever you want but I don't
care. I only want Jack, nothing more. So sana maintindihan mo kung bakit ko
ginagawa ito."

Iniabot niya sa akin ang envelope na hawak-hawak niya. Kunot noo ko naman itong
kinuha at tinignan. Nang makita ko ang laman noon ay gulat kong ibinalik ang tingin
sa kanya.
"Kumpleto na iyan para sa kakailanganin mong paglipat ng school. I chose Avellino
High for you. Nagpasa na ako ng application para sa'yo at hindi mo na kailangang
mag-entrance exam dahil inasikaso ko na ang lahat."

"W-What?" hindi makapaniwalang tanong ko.

"Nasa sasakyan ko na din ang bagong uniforms na gagamitin mo. At kung itatanong mo
kung saan ang Avellino High, tumingin ka sa likuran mo."

Dahan-dahan akong lumingon at nakita ko ang isang malawak na paaralan sa bandang

likuran ko. Anong klaseng paaralan ito at nasa liblib na klaseng lugar?! Ibinalik
kong muli ang tingin sa kanya.

"Malapit lang din ito sa Tan Siu kaya siguro naman ay hindi ka mahihirapang mag-
uwian sa Avellino High. At wag kang mag-alala, hindi ka na magugulo pa ni Jack
dahil hindi pwede ang mga taga Tan Siu sa lugar na iyan. Wala pang taga Tan Siu ang
nagtangkang pumasok sa Avellino. In your case naman, huwag mo na lang ipaalam na
ang school na pinanggalingan mo ay Tan Siu. It's for your own safety, Summer."

Hindi ko mapigilan na hindi mapahigpit ang hawak ko sa envelope na galing sa kanya.

Gusto kong magwala at magalit pero masyado siyang kalmado at kung ipapakita ko sa
kanyang nagagalit ako ay tila ako ang talo. Pakiramdam ko'y gustong sumabog ng
dibdib ko sa inis pero may pumipigil.

"Don't think that I am too selfish for doing this. Makikinabang ka rin naman dito.
I'm also giving you a chance to start a new life... to start over."

Tinitigan ko ang mga mata niya at wala akong ibang makita kung hindi ang
sinseridad. Natawa na lang ako ng pilit sa ideang meron siya. What a selfish girl.
She reminds me of that gangster.

"Akin na 'yung uniform." Saad ko.

Napangiti siya sa naging sagot ko at agad na may kinuha sa sasakyan niya. Kinuha
niya roon ang isang itim na paper bag at iniabot sa akin.

"Thank you, Summer."

"Don't thank me, Jasmine. Hindi ko ito ginagawa para sa'yo. Ginagawa ko ito para sa
sarili ko. I feel sorry for Tan Siu. Punong puno ito ng mga mapanglinlang na tao at
isa ka na doon. Maganda sana ang Tan Siu pero dahil sa mga katulad mong nag-aaral
doon ay napakamiserable na ng tingin ko roon."

Hindi siya makapaniwalang napanganga sa mga narinig sa akin.

"At tama ka. Hindi tayo magkatulad. Nakakainis isipin na ikinukumpara nila ako sa
katulad mo lang. Yup, lang. Ang mga taong kagaya mo ay hindi dapat tinitingala. I
almost believe that you're perfect pero nagkamali ako. Lumagapak ang tingin ko
sa'yo."

Masamang masama ang tingin na meron siya sa akin. Nawala na ang mala-anghel na
ngiting meron siya. Inilipat ko ang tingin sa envelope at paper bag na ibinigay
niya bago ibinalik ang tingin sa kanya.

"Kung nasaktan man kita sa mga nasabi ko, I'm sorry but I'm not sorry." Saad ko at
saka binigyan siya ng sincere na ngiti. "Gusto sana kitang hangaan sa klase ng
pagmamahal na meron ka sa gangster na iyon pero hindi ko magawa dahil sa maruming
paraan na meron ka."

Mas lalong nalukot ang mukha niya sa mga naririnig mula sa akin. I don't know kung
saan ko nakukuha ang lakas ng loob ko para sabihin sa kanya ang mga ito pero sa
palagay ko'y masyado lang akong napuno. I hate her. She's so fake.

"But I also have a good assertion for you. You and Jack Frost both deserve each
other. Parehas na parehas ka'yo. Congrats."

Pagkasabi ko noon ay tinalikuran ko na siya at hinarap ang bagong paaralan na

papasukan ko simula bukas at hindi na ako nag atubili pang lingunin siya. Hindi ko
alam kung anong meron siya at dalawang lalaki ang handang sirain ang pagkakaibigan
nila para sa kanya. Nakakatawang isipin na parehas lang ang tipo nila sa babae. And
I'm very disappointed with their taste.

-S#

=================

[19] Avellino High

Tulad nga ng sinabi ni Jasmine ay nagkaroon ako ng bagong tyansa na mamuhay ng

tahimik dahil mapayapa ang Avellino High kumpara sa mga paaralan na dati kong
pinapasukan. Kahit na isa akong transferee ay wala akong nahuli ni isa na
nakatingin sa akin. Walang pumapansin sa akin at tila may sari-sariling mundo ang
lahat...Isang bagay na matagal ko ng ipinagdadasal.

Sa dalawang subject na lumipas ay wala akong napansin na masama sa kanila. Para

akong nasa catholic school at lahat ng estudyante ay required na maging mabait.
Nang break na namin ay naiwan lang akong mag-isa sa loob ng classroom dahil ang
lahat ay naglabasan.

Sanay naman ako sa palipat-lipat ng school pero tila ngayon ay hindi na ako sanay.
Hinahanap-hanap ko ang kakulitan sa akin ni Storm. Kung kailan naman nagkaroon na
ako ng maituturing na mabuting kaibigan ay saka pa nawala.
Lumabas din ako ng classroom upang libutin at obserbahan ang bagong paaralan na
nilipatan ko. Kulay brown ang uniporme namin at halos katulad lang din ng sa Tan
Siu at talagang ang kulay lamang ang pinagkaiba.

Hindi mo aakalain na napakalawak pala masyado ng Avellino High dahil hindi ito
ganoong kalaki sa labas. Yun nga lang, wala itong soccer field di tulad ng sa Tan
Siu. Di tulad sa mga dating paaralan na nilipatan ko noon ay ngayon lamang ako
mapayapang nakakapag-ikot ng school. Bukod kasi sa walang nambubully sa akin rito
ay wala rin kasing katao-tao na siya namang ipinagtataka ko.

Walang kaalam-alam ang mga magulang ko na lumipat ako ng paaralan. Ang buong akala
nila ay ang unipormeng suot-suot ko ngayon ay isa sa mga uniporme ng Tan Siu.
Nakakaguilty man pero kuntento na ako sa paaralang nalipatan ko ngayon. Ayoko na
rin bigyan pa sila ng alalahanin kapag sinabi kong lumipat ako dahil ang buong
akala nila ay maganda ang sitwasyon ko sa Tan Siu.

Hindi ko namalayan na ang tinatahak ko na pa lang lugar ay papuntang cafeteria.

Pakiramdam ko ay sa sobrang laki ng school na ito ay maliligaw ako ng madalas.
Dahil sa cafeteria na rin naman ang punta ko ay napagdesisyunan ko na lang na
bumili ng makakain at para na rin makita kung ano ang itsura nito.

Pagpasok ko sa loob ay ingay ng mga estudyante ang sumalubong sa akin. Napangiti

ako nang wala ni isa ang nakapansin sa akin na pumasok. Lahat ay may kani-kaniyang
pinag-uusapan. Nang makabili ako ng tinapay at juice na makakain ay naupo ako sa
isang bakanteng upuan kung saan ay hindi masyadong matao. Nakakatuwang isipin na
pwe-pwede din pala akong maging normal na estudyante.

"Sigurado kang taga Tan Siu iyon?"

Isusubo ko na sana ang tinapay na binili ko nang marinig iyon mula sa mesa sa
bandang likuran ko.

"Hinaan mo ang boses mo. Baka may makarinig sa'yo. Alam mo namang ipinagbabawal ang
pangalan ng paaralan na 'yun dito," bulong ng kasama niya.

Gusto kong lumingon upang makita sila pero naunahan ako ng takot. Sa paraan ng pag-
uusap nila ay tila isang malaking kasalanan ang pagbabanggit ng pangalan ng dati
kong paaralan. Tila isang malaking kaparusahan ang kabalikat nito. Mukhang totoo
ang mga sinabi ng Jasmine na iyon kahapon.

Napatingin ako sa babaeng nasa katabing lamesa ko nang padabog itong tumayo at
galit na lumakad papunta sa may likuran ko.

"Narinig ko ang pinag-uusapan niyo," galit na puna niya.

Bigla nalang naging malamig ang aura sa paligid. Natahimik ang mga estudyante na
kanina ay may kani-kaniyang usapan at lahat ay itinuon ang atensyon sa bandang
likuran ko. Pakiramdam ko ay mauubusan ako ng dugo sa mukha dahil sa kaba buhat ng
tensyon na nararamdaman ko.

Kahit na hindi nasa akin ang tingin nila ay pakiramdam ko'y sa akin pa rin sila
nakatingin dahil nasa likuran ko lang ang mga taong tinitignan nila. Gusto ko ring
lumingon upang tignan ang nangyayare pero hindi ko magawa dahil sa takot.

"Alam mo namang ipinagbabawal ang magbanggit ng kahit anong related sa paaralan na

'yun diba?"

Napatingin sa akin ang ibang estudyanteng malapit sa akin nang makita nilang
nanginginig kong nabitiwan ang tinapay na isusubo ko sana kanina. Iniwas ko ang
tingin ko sa kanila at nanatiling nakayuko.

"Pasensya na. Hindi naman namin intensyon na banggitin iyon pero totoo ang sinasabi
ko. May nakapasok na taga Tan Siu rit—"

Nanlaki ang mga mata ko nang makarinig ng isang malakas na sampal. Hindi ako
makapaniwalang napaharap sa likuran ko. Nakita ko ang isang babaeng nakahawak sa
pisngi niya at may dugo sa labi.

"At talagang inulit mo pa?" tanong ng babaeng sa tingin kong siyang sumampal sa
kanya.

Napatingin ako sa paligid nang isa-isa silang naglapitan sa dalawang babae. Nagulat
na lang ako nang pagbabatuhin nila ito ng kung anu-anong pagkain na kinakain nila
kanina. May isa pang babae ang lumapit sa kanila habang may bitbit na plato at
talagang napanganga ako nang ibuhos niya ang spaghetti na laman ng plato niya sa
dalawa.

Napalunok ako sa pangyayareng nasasaksihan ko. Hindi ako makapaniwala na kasing

sahol lang din pala sila ng Tan Siu. Ang buong akala ko ay isa na itong langit. Ang
hindi ko lang maunawaan ay kung bakit ganoon na lang ang reaksyon ng lahat? Kung
bakit kinamumuhian nila ng ganito ang Tan Siu? Na ang sabihin lang ang pangalan ng
dating paaralan na pinapasukan ko ay tila isa ng kasalanan.

"Sandali lang. Ang sabi niya ay may nakapasok raw dito mula sa basurang school na
'yun. Anong ibigsabihin nun?"

Agad akong nanigas sa kinauupuan ko. Tila isang malamig na tubig ang bumuhos sa
akin. Bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa takot at kaba. Pakiramdam ko'y bigla na
lang akong pinagpawisan ng malamig.

Napatingin sa akin ang mga estudyante nang bigla na lang akong tumayo sa kinauupuan
ko. Nanginginig akong lumakad palabas ng cafeteria na halos lahat ng mga mata ay
nakatuon sa akin. Alam kong isang katangahan ang tumayo at umalis sa gitna ng
nagaganap na gulong iyon pero nais kong takasan ang ano mang bagay na maaring
mangyare sa akin.

Iyon nga lang babaeng binanggit ang Tan Siu ay grabe na ang natamo, paano pa kaya
ako na galing sa lugar na iyon? Buong akala ko ay mamumuhay na ako ng normal sa
lugar na ito na malayo sa gulo at takot pero nagkamali na naman ako. Hanggang
kailan pa ba ako magiging ganito? Hanggang kailan pa ba ako mamumuhay ng ganito?
Sawang sawa na ako. Gusto ko rin ng normal na buhay.

Hindi ko namalayan na nakarating na pala ako sa tila tagong parte ng paaralan.

Inikot ko ang tingin ko sa paligid at mukhang walang katao-tao. Talaga bang
kakaunti lang ang mga estudyante sa paaralan na ito? Dahil simula pa kanina na nag-
iikot ako ay iilang estudyante lang ang nakikita ko.

"Hindi pwede ang sino mang estudyante dito."

Muntik na kong mapatalon sa gulat nang isang lalaki ang tumalon mula sa puno na
nasa tabi ko lang.

"Pasensya na. Hindi ko kasi alam," kinakabahang saad ko at aalis na sana pero
laking gulat ko nang hablutin niya ang braso ko at iniharap sa kanya.

"So ikaw pala 'yun," saad niya.

Hindi ko alam kung bakit pero bigla na lang bumilis ang tibok ng puso ko.

"A-Anong ibig mong sabihin?" kinakabahang tanong ko.

Hindi niya ko inimik pero imbis ay sinuklian lang niya ko ng nakakalokong ngiti.
Binitiwan niya ang braso ko at saka ibinulsa ang kamay niya.

"Makikita ulit kita mamaya. Yun nga lang, hindi na ako magiging mabait sa'yo,"
banta niya habang seryosong nakatitig sa mga mata ko.

Bigla na lang akong nakaramdam ng takot sa dibdib ko. Ngayon lang ako nakakita ng
mga matang tulad ng sa kanya. Napakaamo ng mukhang meron siya pero napakapanganib
ng mga mata niya. Napaatras ako palayo sa kanya at bigla na lang nanginig ang mga
tuhod ko.

Mas lalong lumawak ang ngiting meron siya dahil sa naging reaksyon ko.

"So fragile," komento niya at saka mahinang natawa at umalis sa harapan ko.

Nilingon ko siya habang naglalakad paalis at napaupo na lang ako nang tuluyan na
siyang makaalis. Ibang klase. Pakiramdam ko'y napakamisteryoso ng paaralan na ito
at napakalayo sa inaakala ko.
Napabuntong hininga ako at napatingin sa puno kung saan nanggaling ang lalaking
iyon. Napakunot ang noo ko nang mapansin ang dalawang letra na naka-ukit rito.

'J.F.'

Hindi ko alam kung nagkataon lang ba pero ang gangster na iyon ang unang pumasok sa
isip ko. Marahas kong iniling ang ulo ko dahil sa pagkakaalala sa kanya.

Hirap na hirap akong tumayo nang marinig ko ang bell na nagsasabing tapos na ang
break. Pinagpag ko ang uniporme ko bago tinahak ang lugar kung saan ako dumaan
kanina. Patuloy ako sa paglalakad pero mukhang ito na nga ba ang sinasabi
ko...nakakaligaw ang masyadong laki ng Avellino High.

Patuloy lang ako sa paglalakad at paghahanap sa classroom ko nang mapahinto ako

dahil sa isang lalaking duguan na bumagsak sa harapan ko. Nanlalaki ang mga mata ko
at gulat na gulat na napanganga. Kasunod niya ay isa pang lalaki ang bumagsak sa
tabi niya na mukhang nagulpi din.

Dahan-dahan kong iniangat ang tingin ko at agad akong nanigas sa kinatatayuan ko

nang masalubong ang galit na titig ng lalaking hindi ko inaasahang makita.

Hindi siya makapaniwalang natawa at napasabunot sa sarili niya. Tinignan niya ko

mula ulo hanggang paa na tila pinag-aaralan ang unipormeng suot-suot ko.

"Damn," inis na saad niya at sinipa ang isang lalaki na nakahiga sa tabi niya. "You
had the guts to run away?" tila hindi makapaniwalang tanong niya.

Napalunok ako dahil sa takot sa itsura niya. May dugo sa kanyang labi at sa may
kilay habang napupuno ng dugo ang magkabila niyang kamao. Inilibot ko ang tingin sa
paligid niya at nakita ko ang napakaraming lalaki na nakasuot ng uniporme ng
Avellino High na nakahiga sa sahig.

"H-How did you find me?" nanghihinang tanong ko.

"Of course I'll find you anywhere, Summer. I told you, there's no way you can get
away from me. I'll look for you even deep down in hell," galit at tila nagtitimpi
na sagot niya.

Napalunok ako habang tinitignan ang mga mata niyang tila nag-aapoy sa galit.
Tinignan ko ang mga lalaking namimilipit sa sakit na nakahiga sa sahig. Binugbog
niya ba silang lahat?

Nagulat ako nang may mga lalaki ang biglang sumulpot sa harapan ko at tila
hinaharangan ako sa gangster na nasa harapan ko.
"Damn! Why do you keep on blocking my way?! I said I just want my girlfriend back!"
inis na sigaw niya.

Tila isang bola na bigla na lang tumalbog ang puso ko dahil sa sinabi niya. G-
Girlfriend?

"She's now a property of Avellino High, snowman," sagot ng isang lalaki na tila
pinipigilan siya.

Gigil na gigil siyang tumingin sa nagsalita at tinawanan niya ito ng

napakasarkastiko.

"I can't believe this school is still full of stupid shit," saad niya at saka
inilipat ang tingin sa akin. Seryoso niya kong tinignan sa mga mata at saka
ipinagpatuloy ang sinasabi. "She's my property and Avellino can't claim what's
mine."

.@,O

=================

[20] Thunder

"Hanggang ngayon pala ay makasarili ka pa rin, Snowman."

Napalingon ako sa likuran ko at napakunot ang noo ko nang makita ang lalaking
kumausap sa akin kanina sa may puno na naglalakad papalapit sa amin habang
nakapamulsa. Ang panuorin lang siyang maglakad papalapit ay agad na nagbigay ng
takot sa akin. There is something in him that terrifies you kahit na wala naman
siyang ginagawang kahit ano.

Napatingin ako sa mga lalaking nakasunod sa kanya at agad kong napansin ang
lalaking may dala-dalang baseball bat. Ang iba naman ay katulad lang din niyang
nakapamulsa at nakakatakot na naglalakad papalapit sa amin. Kinakabahan kong
ibinalik ang tingin kay cursing machine at wala akong nakitang pagbabago sa
ekspresyon niya. Tila balewala lang sa kanya ang presensya ng mga paparating
samantalang halos mahimatay na ako sa takot.

Nagulat na lang ako nang biglang may umakbay sa akin. Balak ko sanang tignan kung
sino ito pero nagulat ako nang siya na mismo ang naglapit ng mukha niya sa mukha
ko. Napalunok ako nang halos dumikit na ang labi niya sa pisngi ko. Tila nanghina
ang mga tuhod ko nang mapatingin ako sa mga mata niya. Katulad kanina ay para
nitong hinihigop ang lakas ko dahilan para manghina ako at manginig sa isang titig
lang niya.
"Take. Your. Goddamn. Hands. Off. Her. Thunder." Mabagal na utos ni Jack Frost.

Akala ko ay susundin siya ng lalaking naka-akbay sa akin na tinawag niyang Thunder

pero mas lalo akong nakaramdam ng takot nang ilapit pa nito lalo ang mukha niya sa
akin na tila balak niya akong halikan. Iiiwas ko na sana ang mukha ko sa kanya pero
laking gulat ko nang may isang bagay ang tumama sa mukha niya dahilan upang
mapatigil siya sa paglapit ng mukha niya sa akin.

Nanlaki ang mga mata ko sa pagkabigla at napatingin sa sahig kung saan nalaglag ang
bagay na tumama sa kanya. Nakita ko roon ang isang kulay puting iPhone 5s na ngayon
ay basag-basag na dahil sa pagbagsak nito sa sahig.

Marahan niyang inalis ang pagkakaakbay niya sa akin at seryosong tinignan ang
cursing machine.

"Alam mo ba kung anong ginawa mo?" mahinahong tanong niya kay Jack.

"Obviously, I've just wasted my phone worth forty thousand pesos to someone who's a
trash," sagot niya habang nakangiti ng nakaka-insulto.

Napanganga ako in disbelief. This gangster! Ugh! Nababaliw na ba siya? Hindi niya
ba nakikitang napapalibutan na siya ng mga kasama ng lalaking ito at sa ginagawa
niyang pang-iinsulto ay mas lalo lang niyang papahirapan ang sarili niya?!

"Ang lakas naman ng loob mong kalabanin ako sa loob pa mismo ng Avellino." Ika
nito.

"Will there be any huge difference if I beat you in here or outside?"

Sinuklian siya ng lalaki ng nakaka-insultong ngiti sa naging sagot niya. "Wala ka

pa rin pala talagang pagbabago."

"So are you." Seryosong sagot naman sa kanya ni Jack.

Bigla na lang akong nakaramdam ng takot habang pinapanuod silang magkatitigan.

Laking gulat ko na lang nang bigla na lang may lalaking nagtangkang hatawin si Jack
ng baseball bat sa likuran. Mabuti na lang at malakas ang pakiramdam niya at naka-
iwas kaagad siya. Sinipa at sinuntok niya sa mukha ang lalaki at agad naman itong
nakatulog.

Inayos niya ang uniporme niyang bahagyang nagusot at saka malamig na tumingin sa
mga lalaking nakapalibot sa kanya.

"Kailan pa kayo natutong lumaban ng talikuran?" Tanong niya at saka ngumiti ng

pilit habang ipinapakita ang pagkadismaya sa mukha niya.
"Natutunan namin 'yan sa mga katulad mong traydor." Sagot ng lalaking nakatayo sa
gilid niya.

Traydor? What do they mean?

Ibinalik ko ang tingin kay Jack at nakita kong tila nainsulto siya sa sinabi ng
lalaki. Pero sa kabila ng pagkainsulto niya ay may isa pa akong bagay na nakita sa
mga mata niya. Why am I seeing pain in those pair of eyes again?

Nagulat na lang ako nang sabay-sabay silang sumugod sa kanya. Tila napako ako sa
kinatatayuan ko habang pinapanuod siyang nakikipagsabayan ng suntok sa mga lalaking
sumusugod sa kanya. Unti-unti ay nanlambot ang mga tuhod ko nang isa-isang
nagsisibagsakan ang mga kumakalaban sa kanya. Hindi ko makita kung paano niya sila
napapatumba. Basta may lalapit na lang sa kanya at bigla na lang itong mapapaupo o
kaya ay mapapahiga.

Hindi maalis ang tingin ko sa mga mata niyang nakikitaan ko ng lungkot habang
kinakalaban ang mga sumusugod sa kanya. It feels like he doesn't want to fight
them... Na napipilitan lang siyang lumaban dahil sinusugod siya ng mga ito. I don't
understand. Hindi ko na maintindihan kung anong nangyayare.

Napatingin ako sa lalaking tinawag ni Jack na Thunder kanina. Seryoso lang itong
nakatayo sa tabi ko habang pinapanuod ang mga naglalaban sa harapan namin. Ang iba
niyang mga kasamang dumating ay nasa may likuran lang din namin at pinapanuod si
Jack habang malapit na niyang mapatulog ang lahat ng lalaking nakapalibot sa kanya.

Ibinalik ko ang tingin kay Jack at nakita kong tatlo na lang ang natitirang
nakatayo mula sa mahigit sampung lalaki kanina.

"Thunder."

Napatingin ulit ako sa tabi ko at nakita ko ang isa sa mga kasama ng lalaking
nagngangalang Thunder na lumapit sa kanya at tila sa pagtawag lamang nito sa
pangalan niya ay may mensahe na agad siyang naiparating.

"Huwag muna. Nag-eenjoy pa ako," sagot niya sa lalaki at saka niya inilipat ang
tingin sa akin.

Ngumiti siya sa akin na mas lalong nagbigay takot sa nararamdaman ko. Unti-unti
akong napaatras mula sa kanya nang dahan-dahan siyang humarap sa akin.

"Don't touch her."

Sabay kaming napatingin kay Jack na nakatayo sa harapan namin at napapalibutan ng

mga lalaking nakahiga sa sahig. Wala na ang mga lalaking nakapalibot sa kanya.
Napatumba niya silang lahat ng ganun kabilis?
Humarap sa kanya ang lalaking nasa tabi ko at binigyan siya ng nakakalokong ngiti.

"Hindi ko alam na nakamove on ka na pala kay Jasmine. Hindi na pala ako masyadong
updated." Wika nito.

Tumawa ng mahina si Jack. Isang tawa na tila nang-iinsulto. "Stop wasting my time.
I just want the girl." Sagot niya.

Lumapit sa akin ang lalaking tinatawag nilang Thunder habang makahulugang

nakangiti. Dahan-dahan niya akong inakbayan at saka sinuklian ng nakaka-insultong
ngiti si Jack.

"Hindi ko akalain na dahil lang sa babaeng ito ay magkakaroon ka pa ng lakas ng

loob pumasok muli rito, Snowman." Wika nito.

Jack rolled his eyes at saka inis na napakagat sa labi niya. "I. Said. Don't.
Touch. Her." Mabagal na sagot niya.

Tinapik ng lalaking nakaakbay sa akin ang balikat ko at saka dahan-dahang inilayo

ang sarili niya. Itinaas niya ang magkabilang kamay niya na tila sinasabi ang
pagsuko niya.

"Alright, I won't touch your property," saad niya. "Pero siguro naman ay alam mo
ang consequences ng pagbalik mo rito, Snowman. Hindi ka maaring pumasok ng Avellino
kung kailan mo lang gusto at mas lalong hindi ka pwedeng makalabas na lang nang
basta-basta."

Tuluyan nang nabalot ang pagkatao ko nang takot habang pinagmamasdan silang
magkatitigan. Tila may itim na aura na bumabalot sa paligid namin at may masamang
mangyayare.

"I didn't come here unaware, Thunder." Sagot ni Jack sa kanya.

"So I suppose you already heard that you're gonna die in here."

Hindi ako makapaniwalang napanganga sa narinig at gulat na inilipat ang tingin kay
Jack. Hindi ko siya kinakitaan ng kahit anong reaksyon at mukhang inaasahan na niya
at alam na niya ang tungkol sa bagay na iyon.

Anong ibigsabihin nito? Papatayin nila siya? Kahit na mukhang isa lang kalokohan
ang bagay na iyon pero ang mapanuod kung gaano kaseryoso ang mga nangyayare sa
harapan ko ay hindi iyon impossibleng mangyare.

Ang hampasin nga lang siya ng baseball bat mula sa likuran ay isa nang
napakaseryosong halimbawa na nais nila siyang mapatay pero dahil sa kung ano mang
meron siya sa katawan ay nakakatayo pa rin siya hanggang ngayon at walang kagalos-
galos.

Nagulat na lang ako nang ang anim na natitirang lalaki kanina na kasama ng lalaking
tinatawag nilang Thunder ay sabay-sabay na sumugod kay Jack. Katulad knaina ay
nakipagsabayan muli ang cursing machine sa pakikipaglaban sa kanila pero di tulad
kanina ay halatang nahihirapan siya ngayon.

Isang tama sa mukha ang saglit na nagpatigil sa kanya at nasundan iyon ng sipa sa
sikmura niya. Saglit siyang napayuko pero ipinagpatuloy niya ang paglaban sa
kanilang anim. Natamaan niya ang isa sa mga rito pero mukhang balewala ito at
binawian rin siya ng suntok.

Matagal na nagpatuloy ang pagpapalitan nila ng suntok hanggang sa may isang tuluyan
nang natumba sa kanila at bumaba sa lima ang kalaban niya. Tila ang mga lalaking
nakalaban niya kanina ay balewala sa klase ng paglaban ng mga lalaki ngayon. Sa
palagay ko ay kaya sila ang pinakanatira at huling lumaban kay Jack ay dahil sila
ang pinakapinuno ng mga gangster sa Avellino High.

Napatakip ako sa bibig ko nang sipain nila sabay-sabay sa sikmura si Jack dahilan
upang may dugong lumabas sa bibig niya. Kahit na halatang hirap na siya at pagod na
ay nagpatuloy pa rin siya sa paglaban hanggang sa nabawasan na rin sa tatlo ang
kalaban niya. Nagulat na lang ako nang may isa sa tatlo ang naglabas ng patalim.
Wala akong ibang magawa kundi ang panuorin lang sila.

Gusto kong kumilos at may gawin pero parang nakapako na ang mga paa ko. Maging ang
magreact at magsalit ay nakalimutan ko na rin. Para akong nakagapos na walang ibang
magawa kundi ang manuod lang at umiyak sa tabi. Para akong hostage na kailangan
niyang iligtas.

Nagtangka ang lalaking may hawak ng patalim na saksakin siya pero naiwasan niya
ito. Hinawakan niya ang kamay ng kung nasaan banda ang kutsilyo at pinilipit niya
ito hanggang sa mabitiwan ng lalaki ang kutsilyo. Nang tuluyan nang malaglag ang
kutsilyo ay sinikmuraan niya ito at pinaulanan nang suntok hanggang sa tuluyan na
itong mawalan ng malay. Nakahinga ako nang maluwang pero tila huminto sa pag-ikot
ang mundo ko nang ang isa sa mga lalaking natira ay pinulot ang patalim at sinaksak
si Jack sa may tiyan.

"J-Jack!" hindi makapaniwalang sigaw ko at tatakbo sana papunta sa kanya pero

humarang sa daraanan ko si Thunder.

"Jack wouldn't want you to do that, believe me." Saad niya.

"N-No. Jack was stabbed. H-He's bleeding. H-He's gonna die." Nanginginig na saad ko
habang patuloy sa pag-agos ang mga luha sa pisngi ko.

Umiling siya at saka lumingon sa likuran niya kung nasaan si Jack. Hindi ko siya
makita dahil hinaharangan siya ni Thunder.
"Your girl is worried. Say something." Ika nito at saka ibinalik niya ang tingin sa
akin.

"F-Fine. I'm fine." Narinig kong sagot niya.

Napapikit ako at nanginginig na napatakip sa mukha ko.

"Hindi siya okay. Nanginginig ang boses niya. Please." Umiiyak na saad ko.

Hindi ko maintindihan kung anong ginagawa ko. Hindi na ata gumagana ng maayos ang
pag-iisip ko. Pakiramdam ko ay nanunuod ako ng krimen at hinahayaan ko lang itong
maganap. I feel so weak na wala akong magawa.

"W-Why are you doing this?! Wala na ba kayong kunsensya?! Hindi pa kayo nakuntento
sa pambubully nyo. Ngayon pumapatay pa kayo!" nanginginig na saad ko.

Hindi niya ako sinagot at nanatili lang na nakatitig sa akin habang umiiyak. Unti-
unti ay umalis siya sa pagkakaharang sa harapan ko at tumayo sa tabi ko pero
hinawakan niya ako sa braso ko na tila pinipigilan niya akong lumapit kay Jack.

"You can watch him on his last day on Earth but I'm not going to let you get
yourself involved. Atleast kahit papaano ay may mabuti pang dadalhing ala-ala si
Jack sa impyerno kapag patay na siya." Saad niya.

Napakagat ako sa labi ko habang patuloy sa pagtulo ang maiinit na luha sa

magkabilang pisngi ko. Tila isa akong taong walang kwenta habang pinapanuod si Jack
na namumutla at duguang patuloy na nakikipaglaban para lang mabawi ako sa paaralan
na ito. Kasalanan ko ang lahat.

"You're still pretty strong. It's such a surprise you're still capable of standing
at this moment." Saad ni Thunder. "But somehow, too bad, you're dying." Dagdag
niya.

Tumawa ng mahina si Jack at saka dumura ng dugo. "It's such an insult you still
think I'm that frail," saad niya at laking gulat ko nang buhatin niya ang isa sa
mga kalaban niya na para lang isang teddybear sa gaan at inihagis sa may pader
dahilan para bumagsak ito sa sahig ng wala ng malay.

Halos hindi ko na maisara ang bibig ko dahil sa nasaksihan.

"How about that?" tanong niya habang nakangiti ng nakaka-insulto kay Thunder. "Am I
still that weak in your eyes?"

Hindi umimik si Thunder at nanatiling nakatingin sa kanya.

"Then how about this?" tanong ng lalaking nasa likuran niya habang may baril na
itinutok sa ulo niya.

Napatakip ako sa bibig ko. God, please don't. Pakiramdam ko ay naging manhid na ang
buong katawan ko at naubusan na ng dugo sa sobrang takot sa maarining mangyare.

Napakatraydor nila. Hindi ako makapaniwala kung ilang beses na nilang nilabanan si
Jack ng talikuran. Ngayon ay gumamit pa sila ng patalim at sinaksak siya. Hindi ko
alam kung anong dapat kong gawin. Gusto kong magpakabayani at pumasok sa eksena
para iligtas siya pero hindi ko magawa. All along akala ko ay malakas ako dahil
kinakaya ko ang mga pananakit nila sa akin but this day.... It sucks to know that I
am this coward and useless.

Everything was my fault. Kung hindi ako pumasok rito ay hindi ito mangyayare. I
just don't know how will I live my life witnessing someone dies because of me
again. Una si papa, at ngayon... Ang gangster na kinamumuhian ko. I just don't know
how I will survive this. God, please not again.

"I hope you know the consequences of pointing a gun on me." Saad ni Jack.

"I don't care. Mamatay ka rin naman ngayon, ano pa bang katatakutan ko?"

Inis na napapikit si Jack. Hindi ko alam kung anong nararamdaman niya. Hindi ko
manlang siya makakitaan ng takot simula kanina. Ilang beses na siyang muntik
mamatay. Akala ko ay matatapos na ang lahat pero heto, hindi pa pala. Talagang
desidido silang mapatay siya.

"Then go, fire." Hamon ni Jack.

Hindi ako makapaniwalang napanganga at susubukan sanang tumakbo papunta sa kanya

pero humigpit ang hawak sa akin ni Thunder. Patuloy sa pagtulo ang mga luha ko
habang pinapanuod siyang nakatayo at may lalaking nasa likuran niya at nakatutok
ang baril sa likod ng ulo niya.

"As you wish." Nakangiting wika nito and I watched him slowly pulling the trigger.

"J-Jack! No!" sigaw ko at saka napapikit. Kasabay nang pagpikit ko ang pagbuhos ng
mga luha ko. Napahikbi ako at hindi malaman ang gagawin.

Isang napakahabang katahimikan ang narinig ko at tanging ang mahinang paghikbi ko

lang ang naririnig. Unti-unti ay naramdaman ko ang pagluwang ng hawak ni Thunder sa
braso ko.

"The show is over." Bulong niya.

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko at nakita si Jack na nakatayo sa harapan
ko habang nakabagsak na sa sahig ang lalaking nagtangkang barilin siya. Napatingin
ako sa kamay niya at nakitang hawak-hawak niya ang baril. Tumingin siya kay Thunder
at inihagis niya rito ang baril na sinalo naman nito.

"Next time, turuan mo munang magkasa ng baril ang mga tauhan mo bago ako tutukan."
Wika niya.

Ngumiti ng nakakaloko si Thunder. "This must be your lucky day." Saad nito at saka
nagsimulang lumakad paalis.

Ibinalik ko ang tingin kay Jack at saka pinanuod siyang mabagal na lumakad
papalapit sa akin. Patuloy sa pagtulo ang mga luha ko at sa palagay ko ay hindi ko
ito mapipigilan.

Nang makalapit na siya nang tuluyan sa akin ay itinaas niya ang duguan niyang kamay
at hinaplos ang basa kong pisngi. Patuloy ako sa paghikbi habang nakatingin sa mga
mata niyang seryosong nakatingin sa akin.

"Bakit ba kasi ang tanga mo? Pwede mo naman akong hintayin sa labas kung namimiss
mo na ko hindi 'yung papasok ka pa rito." Umiiyak na saad ko.

"Next time, don't run away so I don't have to come after you." Mahinang sagot niya.

Napakagat ako sa labi ko at saka tumango. Nagulat na lang ako nang bigla niya akong
hilain at yakapin. Dahan-dahan kong iniangat ang kamay ko at sinuklian siya ng
yakap. Napayuko ako sa balikat niya at doon ipinagpatuloy ang pag-iyak.

"I hope you know that I hate you." Umiiyak na saad ko.

Mas lalong humigpit ang yakap niya sa akin at saka niya isinandal ang ulo niya sa
balikat ko.

"The feeling is mutual." Bulong niya.

=================

[21] In The Midst Of a Rainy Night

"Fcuk damn be careful!" sigaw ni Jack matapos kong idampi ang bulak na may betadine
sa sugat na natamo niya mula sa saksak.

Natatakot akong tumingin sa kanya habang nanginginig ang mga kamay na hawak-hawak
ang bulak.
"Sorry, dadahan-dahanin ko na lang." Sagot ko.

"Damn. Sadista ka ata eh," inis na reklamo niya.

Pinagmasdan kong maigi ang mukha niyang namumutla at pinagpapawisan.

"Sigurado ka bang ayaw mong dalhin kita sa hospital?" paninigurado ko.

"Why would I go to a place I loathe the most? Didn't you know that hospital is the
dirtiest place on Earth?" Tila inis na saad niya at saka hirap na hirap na sumandal
sa upuan ng sasakyan niya.

Nanatili lang akong nakaupo sa tabi ng driver's seat habang pinagmamasdan siyang
nahihirapan. So ayun pala ang rason kung bakit ayaw niya sa hospital o clinics?
Dahil sa tingin niya ay marumi ang lugar na iyon?

"You better clean my wound now before microorganisms get within my body," utos
niya.

Hindi na lang ako makapaniwalang napa-iling at ipinagpatuloy na lang ang paglilinis

sa sugat niya. Kahit pala nasaksak na siya ay maarte pa rin siya. Mabuti na lang at
hindi siya gaanong napuruhan at hindi naman gaanong kalalim ang saksak na natamo
niya.

Totoo pala talaga ang kasabihan na kapag masamang damo, matagal mamatay. O baka
naman ay dahil na rin sa matigas ang muscles niya sa tiyan kaya hindi siya
masyadong napuruhan? Dahil sa abs niya in short.

Mabuti na lang at hindi ako fan ng mga lalaking may abs kaya hindi ako nadidistract
sa abs niya habang nililinisan ang sugat niya. Mabuti na lang din at hindi ako
nakakaramdam ng kahit anong pagkailang sa kanya kaya hindi rin ako nahihirapan sa
ginagawa ko. Anyway, sino ba namang tao ang magkakaroon ng interest sa isang taong
napakasama, right? Ugh. Masyado ko na namang nilalait ang pagkatao niya sa isip ko.
So bad, Summer.

Nang matapos ko nang linisin ang sugat niya ay ibinalik ko ang tingin sa kanya at
agad kong nasalubong ang seryoso niyang tingin. Don't tell me he has been watching
me the whole time I was cleaning his wound? Sinubukan kong titigan rin siya sa mga
mata niya but there was something in his eyes that makes me couldn't stand his
gaze.

Tumingin ako sa labas ng sasakyan para iwasan ang titig niya at pinanuod ko ang
patuloy na pagbuhos ng malakas na ulan sa labas. Kasalukuyan kaming nasa park na
ilang kanto lang ang lapit mula sa bahay ko. Pinili kong manatili muna kasama siya
at huwag munang umuwi para tulungan siyang gamutin ang sugat niya dahil ayaw naman
niyang pumunta sa hospital.
Napatingin ako sa relo ko at nakita kong lagpas alas-siete na ng gabi at
paniguradong nag-aalala na sa akin sina Mama at Papa. Hindi naman ako maaring umuwi
pa dahil sa lakas ng ulan at kahit na subukan akong ihatid ng gangster na ito ay
hindi maari sapagkat masyadong maliit ang eskenita sa lugar namin para ipasok niya
ang sasakyan niya.

Napabuntong hininga na lang ako at saka sumandal sa upuan at ibinalik ang tingin sa
kanya. Nakapikit siya habang nakasandal sa upuan at nakatingala. Nakasuot na rin ng
maayos ang t-shirt niya na kanina ay kailangan pa niyang hubarin para malinisan ko
ang sugat niya. Pinagmasdan ko ang mukha niyang mapayapang natutulog.

Napangiti ako as I remembered how I first met him. It's funny how someone who looks
so much like an angel can be a cursing machine. I still couldn't believe I once
considered him as an angel.

"Watching someone sleeping is rude," bulong niya habang nakapikit.

Napangiti ako at sumandal rin ng maayos katulad niya at saka pumikit rin at
tumingala.

"You seem to resemble an angel when you sleep." Saad ko.

Naramdaman kong gumalaw siya. "That's funny." Sagot niya.

Iminulat ko ang mga mata ko at ibinalik ang tingin sa kanya. Nakasandal pa rin siya
sa upuan pero nakaharap na ang mukha niya sa akin. Tinitigan kong maigi ang mga
mata niya. I know somewhere behind his empty stare, there's still a Jack Frost who
I can understand.

Bigla na lang siyang nagpakawala ng malalim na paghinga. "I learned about your
dad." Tila disappointed na saad niya.

Agad akong nakaramdam ng kirot sa dibdib ko. Tinitigan niya kong maigi na tila
pinag-aaralan niya ang reaksyon ko. Iniwas ko ang tingin ko at ibinalik ito sa
labas kung saan ay wala pa ring humpay ang buhos ng malakas na ulan.

"I love rain," bulong ko.

Saglit siyang natahimik hanggang sa narinig ko na lang siyang natawa ng sarkastik

dahil sa sinabi ko. "It's funny to hear that from someone whose name is Summer."
Sagot niya.

Ibinalik ko ang tingin sa kanya at binigyan siya ng malawak na ngiti. "I always
wish na sana ang Pilipinas ay may isang season lang. Sana rainy season lang. O kaya
'yung summer palitan na lang ng winter. Sana ganun na lang."
Napakunot ang noo niya sa sinabi ko at napaayos siya ng upo nang bigla na lang may
luhang pumatak sa pisngi ko.

"Siguro kung walang summer sa Pilipinas hindi mauuso ang magswimming sa beach kasi
parating umuulan. Edi sana kung ganun, buhay pa sana ang Papa ko."

Napakagat siya sa labi niya at iniwas ang tingin. "I shouldn't have mentioned that.
My fault." Saad niya.

"No, Jack. Wala ka namang masamang sinabi and it isn't your fault. The mistake was
mine. Tulad na lang ngayon. Napahamak ka ng dahil sa akin. Muntik ka pang mamatay."

Nagpakawala siya ng malalim na hininga at seryoso akong tiningnan. "I think you
don't understand. Since the day I was born, my life has always been in the trails
of death. So don't blame yourself and stop claiming things that weren't for you to
claim." Sagot niya.

Napakagat ako sa labi ko at saka dahan-dahang tumango. Pupunasan ko na sana ang

pisngi ko pero nagulat ako nang hilahin niya ko papalapit sa kanya at siya na mismo
ang pumunas sa pisngi ko. Napatitig ako sa mukha niyang sobrang lapit sa akin na
halos magdikit na ang dulo ng ilong naming dalawa. Susubukan ko sanang lumayo sa
kanya pero agad niya akong pinigilan.

"Have I mentioned how horrible you are when you cry?"

Inis kong hinampas siya sa balikat niya at sasandal na sana ulit ako pabalik sa
upuan pero pinigilan niya akong muli.

"So please don't cry again."

Natigilan ako sa sinabi niya at napatitig sa mga mata niya. His eyes... it seems
like it speaks to my soul. Nanatili kami sa ganoong sitwasyon ng ilang sandal at
nang marealize ko kung gaano ka-awkward ang itsura naming dalawa ay ako na mismo
ang lumayo at sumandal pabalik sa upuan ko.

"I thought you love to see me cry?" tanong ko para mabago na rin ang atmosphere.
Nanatili akong nakatingin sa labas at hindi siya nililingon.

"At first. But who would want to see a horrifying face, right? That's disgusting.
So don't you ever cry again." Sagot niya.

Inis kong ibinalik ang tingin sa kanya. Ibang klase ang kapal niya! Eh bakit sabi
ni Storm maganda ako kapag umiiyak? Tch. Napa-iling na lang ako sa kanya in
disbelief at saka ibinalik ang tingin sa labas. Patuloy pa rin ang malakas na buhos
ng ulan at tila wala itong balak magpaawat.
"I love summer season."

Napabalik ang tingin ko sa kanya nang marinig iyon. Pagkaharap ko sa kanya ay

seryoso lang din siyang nakatingin sa labas at pinapanuod ang malakas na pagbuhos
ng ulan.

"I love the sunlight whipping on my head every summer; the warm sand on the beach;
the green leaves and beautiful flower blooming and also the clear skies." Saad niya
nang hindi tumitingin sa akin.

"That's weird. Lahat na ata ng kilala ko ay ayaw sa summer. Kaya nga binubully nila
ako. 'Cause they hate summer... And I hate summer too." Mapait na saad ko.

Humarap siya sa akin at seryoso akong tinginan. "Summer is such an amazing season.
I don't have to go to school for three months and I don't have to deal with all the
annoying kids at school. Isn't that wonderful?" pagkukumbinsi niya sa akin.

Natawa na lang ako ng sarkastik at saka napa-iling. "I can't believe I'm hearing
that from you, Jack. You seemed to be someone who doesn't appreciate the world."
Saad ko.

"Were you pertaining to me or to yourself?"

Saglit akong natigilan sa narinig at hindi magawang sagutin ang sinabi niya.
Napabuntong hininga siya at saka humarap ng maayos sa akin.

"Summer is a beautiful season. So are you." Bulong niya.

Hindi ako makapaniwalang napatitig sa mga mata niya matapos marinig iyon.

"I suck at comforting people and I have never tried to comfort anyone. But for you,
I'll try," saad niya. "I won't hug you just like how that pathetic Storm always
does. But would you mind if I comfort you in a different way?"

Napakunot ang noo ko sa sinabi niya.

"What do you mean?" nagtatakang tanong ko pero imbis na sagutin ako ay nagulat na
lang ako nang ilapit niya ang mukha niya sa akin at idinampi niya ang labi niya sa
noo ko.

Natulala ako sa ginawa niya at matapos niyang gawin iyon ay nilevel niya ang mukha
niya sa mukha ko. Ngumiti siya sa akin ng matamis.
"Things are fine now and things will be better, Summer. Trust me."

And by that moment, I was cheered up by a gangster.

=================

[22] This Must Be Something

Naiilang akong tumingin sa limang lalaking nakaupo sa harapan ko habang tila bawat
pagsubo ko ng pagkain ko ay pinapanuod nila.

"Will you stop it, men? Hindi na siya makakain sa ginagawa niyo." Saad ni Storm na
nakaupo sa tabi ko.

Sabay-sabay nilang masamang tinignan si Storm pero ibinalik lang din nila ang
tingin sa akin na para bang balewala lang sa kanila ang pagsaway nito.

Nagulat ako nang biglang ilapit ni Drake, lalaking may brown ang buhok, ang mukha
niya sa akin.

"Where were you yesterday?" tanong niya.

Nakigaya rin sa kanya ang iba pa niyang mga kaibigan na may iba't-iba ring kulay
ang buhok at sabay-sabay rin nilang inilapit ang mukha nila sa akin maliban kay
Israel na sa palagay ko ay napakalaki talaga ng galit sa akin.

"Jack was missing too yesterday. Were you with him?" tanong naman ni Samuel,
lalaking pink ang buhok.

Inilayo ko ang mukha ko sa kanila at naiilang na ininom ang orange juice ko.

"Knock it off, guys." Awat ni Storm sa kanila at isa-isang itinulak ang mga mukha
nila palayo sa akin.

Tumingin ako kay Storm nang siya naman ang biglang naglapit ng mukha sa akin.

"Pero nasaan ka ba talaga kahapon?" tanong rin niya.I rolled my eyes. Seriously?

Sabay-sabay siyang binato ng tissue nina Justine, Drake, Andrew at Samuel.

"Booo!" pang-aasar ng mga ito sa kanya.

Napa-iling na lang ako sa kakulitan nila. Napakagulo nila maliban kay Israel na
tahimik na nakaupo sa gilid namin at halatang hindi natutuwa na nasa iisang mesa
lang ako kasama sila. Tinignan ko siya at masama niya akong tinignan. Napa-iling na
lang ako at sumubo ng isa pang kutcharang may laman na kanin at manok na nilibre ni
Storm para sa akin.

Habang ngumunguya ay inikot ko ang tingin sa buong cafeteria ng Tan Siu. Ngayon
lang ata ako nakakain dito. Kumpara sa Avellino, mas malaki pala ang cafeteria ng
paaralang ito. Nakakatawang isipin na kahapon lang ay nagsisimula na ako ng bagong
buhay sa ibang paaralan pero babalik pa rin pala ako rito.

Tinignan ko ang mga estudyante sa cafeteria at nagbabakasakaling makikita ko ang

gagster na iyon. Wala sana akong balak bumalik kaagad sa Tan Siu pero hindi ako
mapatahimik ng konsensya ko at gusto ko siyang makita kaagad upang malaman kung
maayos na ba ang kalagayan niya pero lunch break na ngayon at wala pa rin siya. And
that really bothers me.

Napatingin ako sa harapan ko nang isang fries ang itinapat ni Drake sa mukha ko na
para bang inaalok niya ako nito. Awkward akong ngumiti sa kanya at saka umiling.

"I don't eat fries," tanggi ko.

Bigla na lang silang natahimik sa pagsagot ko at sabay-sabay na nagkatinginan.

"Ibang klase. Bukod sa hindi ka kumakain ng fries, ano pa kayang mga pagkakaparehas
niyo ni Jasmine?" tanong ni Drake at saka isinubo ang fries na kanina ay inaabot
niya.

Namalayan ko na lang na humigpit bigla ang pagkakahawak ko sa kutsara at tinidor na

hawak ko. I can't believe I'm capable of hating someone this much. Narinig ko lang
ang pangalan ni Jasmine ay bigla na lang nag-init ang ulo ko.

"Will you stop comparing her to Jasmine? They're completely different." Singit ni
Israel.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at padabog kong ibinaba ang kutsara at tinidor
ko. Inis ko siyang tinignan at binigyan ko siya ng napakasarkastik na ngiti.

"Tama ka. Hinding hindi kami magkatulad." Asar na saad ko at saka padabog na umalis
sa harapan nila.

Naramdaman kong sinundan nila ako ng tingin pero hindi na ako nag-abala pang
lumingon. Hindi ko alam kung paano ko nakayanang lumakad paalis ng cafeteria ng
mag-isa. Parang kanina lang ay halos kailanganin pa kong buhatin ni Storm para lang
makapasok rito. Pwe-pwede rin pala akong magkaroon ng lakas ng loob kapag
nagagalit.

Binabaybay ko ang daan pabalik sa classroom namin nang may babaeng may pekeng ngiti
ang humarang sa dinaraanan ko.

"It's not so nice to see you again," bungad niya sa akin.

"Ayoko ng gulo." Sagot ko.

Nagulat ako nang marahas niya kong hatakin sa braso ko papasok sa isang bakanteng
silid malapit lang sa amin. Nang makapasok kami ay inis niya akong iniharap sa
kanya.

"Hindi ka marunong sumunod sa usapan. Akala ko ba'y nagka-intindihan na tayo?" inis

na tanong niya.

"Wala akong intensyong sirain ang usapan natin," sagot ko.

Tinaasan niya ako ng kilay at inekis niya ang mga kamay niya sa may dibdib niya.
"Walang intensyon? Kung ganoon ay anong ginagawa mo rito ngayon? Bakit bumalik ka
pa? Alam mo ba kung anong ginagawa mo ha?" nanggagalaiti niyang saad.

Napabuntong hininga ako at kunot noo siyang tinignan. "Bakit hindi si Jack Frost
ang kausapin mo dahil siya naman ang dahilan kung bakit ako nandito ulit?"

Agad na napakunot ang noo niya sa narinig at bakas sa mukha niya ang pagkabigla.

"A-Anong sinabi mo?" hindi makapaniwalang tanong niya. "S-Si Jack? Anong ibig mong
sabihin?"

Napakunot ang noo ko sa reaksyon niya.

"Hindi mo ba alam?"

Nagulat ako nang bigla niya akong hablutin sa braso ko.

"Itatanong ko ba sa'yo kung alam ko ha?! Ibang klase ka rin ano? Talagang pinahabol
mo pa si Jack sa Avellino!"

Hindi ako makapaniwalang pilit na natawa sa harapan niya. "Pinahabol? Nagpapatawa

ka ba? Bakit ko naman gagawin iyon?" naiinis na tanong ko.
Mas lalo akong nasaktan nang mas humigpit pa ang hawak niya sa akin. "A-Ano ba!
Nasasaktan ako!"

"N-Nasaan si Jack?! Anong nangyare sa kanya?!"

Sinubukan kong alisin ang kamay niya sa braso ko pero mas lalo niyang hinigpitan
ang kapit niya sa akin.

"Sumagot ka! Nasaan siya?!" sigaw niya. Nagulat na lang ako nang may sunod-sunod na
luhang tumulo sa magkabilang pisngi niya.

May isang tao ang bigla na lang humablot sa kabilang braso ko. Nang tignan ko kung
sino ito ay halos mapanganga ako nang makita siya. Israel?

"Let her go, Jasmine." Utos nito sa kanya.

Tila wala namang nagawa si Jasmine kundi ang mapilitang bitiwan ako. Kumunot ang
noo ko nang mapahawak si Jasmine sa ulo niya at tila frustrated na napasabunot sa
sarili niya.

"What's going on?" tanong sa kanya ni Israel. Nakahawak pa rin siya sa braso ko
habang nagtatakang nakatingin kay Jasmine.

Wala akong nakitang bakas na kasama niya sina Storm at tanging siya lang ang
nakasunod sa amin ni Jasmine.

"Israel, si Jack... I don't know. Pumasok siya sa Avellino." Umiiyak na saad ni

Jasmine.

"W-What?!" gulat na gulat na tanong ni Israel at saka inilipat ang tingin sa akin.

Tinignan niya ko ng maigi na tila sinusubukan niyang i-analyze ang pangyayare at

nagulat na lang ako nang bigla na lang din siyang napahawak sa ulo niya. Ibinalik
niya ang tingin kay Jasmine na kanina pa hindi mapakali.

"Nakita mo na ba siya?" tanong ni Israel.

"No, I haven't seen him. Probably he's hiding at this moment. Maaring hindi na muna
siya magpakita ng ilang buwan."

Ang panuorin kung paano sila mag-usap ay tila napakaseryoso ng bagay na nangyayare.
I know this is really serious dahil sa mga nasaksihan ko rin kahapon pero I don't
understand why they are acting this way. It seems like something bad is going to
happen.
Tumingin sa akin si Israel at hindi pa rin niya binibitiwan ang braso ko. "Anong
nangyare sa kanya sa Avellino?" seryosong tanong niya.

Kinakabahan akong napalunok bago sumagot. "Nasaksak siya." Sagot ko.

Napabuntong hininga siya sa naging sagot ko na tila he felt relieved. Pero wala
naman akong makitang magandang bagay sa sinabi ko para magmukha siyang natanggalan
ng tinik sa lalamunan.

"I'll find him, Israel." Saad ni Jasmine.

"Wala tayong magagawa sa ngayon, Jasmine. All we have to do is to wait."

Inis itong lumapit kay Israel na tila naechapwera ako sa eksena at hindi nila
nakikita.

"I can no longer wait. I need to do something. Hindi ko kayang maghintay na lang at
panuorin na lang ang mga mangyayare!"

"Calm down." Utos ni Israel.

"I can't. This is my fault." Saad niya.

Muntik na kong humanga just how she can admit her faults. Akala ko ay sa akin niya
isisisi ang nangyayare na hindi ko magawang maintindihan kung bakit ganito sila
kung umasta.

Magsasalita pa sana si Israel pero hindi na natuloy pa nang bigla na lang tumakbo
paalis si Jasmine palabas ng silid.

"Damn, Jasmine! Hindi ka pa rin marunong makinig." saad niya at napahawak sa noo
niya.

Inisn niyang kinuha ang cellphone niya sa bulsa niya at may numerong idinial at
dahil sa tahimik lang ang room at kaming dalawa lang ang nasa loob ay narinig kong
cannot be reach ang tinatawagan niya.

Inis siyang tumingin sa akin. "Are you sure nasaksak lang siya?" tanong niya.

Dahan-dahan akong tumango bilang sagot.

"Sigurado akong wala siya sa condo niya ngayon. Pero nasaan siya?" tanong niya na
tila kinakausap niya ang sarili niya.
"Ano bang nangyayare?" naguguluhang tanong ko.

Naiinis niya akong tinignan at saka inilipat ang tingin sa pinto kung saan lumabas
si Jasmine.

"Mabuti na ang wala kang alam. I'm pretty sure Jack would not want you to get
involved."

Frustrate akong napahawak sa ulo ko. "Seriously, hindi pa ba ako involved dito? I
don't know what's going on but I know for sure na may kinalaman iyon sa pagpasok
niya sa Avellino High ng dahil sa akin. Paano ako matatahimik kung nakikita ko
kayong ganito ang reaksyon? There must be something wrong," inis na saad ko.

Nagulat na lang ako nang imbis na sagutin niya ako ay bigla na lang niya ako
hinablot at hinila palabas ng silid. Sinubukan kong magprotesta pero wala akong
nagawa dahil sa lakas niya. Huminto siya sa pagkaladkad sa akin nang makarating na
kami sa tapat ng classroom ko. Nakita kong nasa loob na si Storm at agad siyang
lumabas nang makitang kasama ko si Israel.

"You're hurting him, man." Bungad ni Storm sa kanya nang lumabas siya sa classroom
namin.

Kaagad akong binitiwan ni Israel at seryosong humarap sa kanya.

"Jack broke the rule." Saad niya.

Sa isang pangungusap lamang na iyon ay agad na nagbago ang timpla ng mukha ni Storm
at awtomatikong hahakbang na paalis pero mabilis siyang napigilan ni Israel.

"It's too early to do something. We have to wait." Pigil ni Israel.

"We know him too well. He's impatient." Sagot ni Storm at inalis ang kamay ni
Israel sa balikat niya.

Wala ng nagawa pa si Israel nang tuluyan ng umalis si Storm. Inis siyang napakagat
sa labi niya bago walang salitang umalis rin sa harapan ko papunta sa kabilang
direksyon na pinuntahan ni Storm. Parehas ko silang pinanuod na umalis patungo sa
magkabilang direksyon.

Napabuntong hininga na lang ako nang parehas na silang nawala sa paningin ko.
Nanghihina akong pumunta sa upuan ko sa likuran. Nang dumating na ang teacher namin
at nagsimula nang magturo ay wala akong maintindihan sa kahit anong sinasabi niya.
Hindi ako mapakali sa upuan ko at panay ang tingin ko sa relo ko at sa pintuan at
nagbabakasakali na darating ang gangster na iyon.
Namalayan ko na lang ang sarili ko na nakatingin sa upuan niya sa kabilang dulo ng
pwesto ko. Mag-isa lang ako sa dulo ng classroom at wala akong ibang magawa kundi
ang panuorin lang ang sikat ng araw na nasisinagan ang upuan niya.

"Okay, class dismiss." Saad ng teacher namin at saka sinimulang ayusin ang mga
gamit niya.

Nanghihina akong naglakad palabas ng school pauwi. Nakakatawa. It was the kind of a
day I have been dreaming of dahil tila isa lang akong normal na estudyante sa araw
na to at walang kahit sino man ang nambubully sa akin pero hindi ko magawang
magsaya dahil sa pag-aalala sa gangster na iyon.

Nang lumiko ako sa kanto kung saan ay malapit na ako sa bahay namin ay natigilan
ako sa paglalakad nang makita ang lalaking nakasandal sa may poste at tila naiinip
at may hinihintay. Nang makita niya akong nakatayo di kalayuan sa kanya ay agad
siyang nagpakawala ng matamis na ngiti na siya namang nagbigay takot sa akin.

Agad kong naramdaman ang malakas na pagkabog ng puso ko habang pinapanuod siyang
lumakad papalapit sa akin. Napatitig ako sa mga mata niya at tulad noong isang araw
ay tila hinihigop ng titig niya ang lakas ko. Halos hindi na ko makahinga nang
huminto siya sa harapan ko. Ramdam na ramdam ko ang panginginig ng buong katawan ko
habang tinitignan siya.

"Cute," nakangiting saad niya.

Humugot ako ng malalim na paghinga at nanginginig na umatras palayo sa kanya.

"A-Anong k-kailangan mo sa akin?" natatakot na tanong ko.

"Don't worry. I won't lay a hand on her, Storm." Saad niya at saka sumulyap sa
likuran ko.

Napakunot ang noo ko sa sinabi niya at dahan-dahan akong lumingon sa likuran ko at

nakita ko nga si Storm habang masamang nakatingin sa lalaking nakatayo sa harapan
ko.

"What are you doing here, Thunder?" inis na tanong niya rito.

Ibinalik ko ang tingin kay Thunder at mas lalo akong nakaramdam ng takot nang
inalis niya ang mapagpanggap niyang ngiti at seryoso akong tinignan.

"Nakakatawang isipin na sa loob ng tatlong taon ay magkakalakas ka pa ng loob na

magpakita sa akin dahil lang sa babaeng ito," saad niya.

"Leave her alone. She has nothing to do with us." Sagot ni Storm.
Natawa ng napakalakas si Thunder sa kanya at saka bigla ulit naging seryoso ang
mukha nito.

"You know what's fun? Iyon ay yung buong araw kong hinahanap si Jack pero hindi ko
siya makita. At ngayong wala pa kong isang minutong nakatayo sa harapan ng babaeng
ito ay nakita ko na kaagad siya."

Agad na bumilis ang tibok ng puso ko matapos niyang sabihin iyon. Sumulyap siya sa
kabilang likuran ko at unti-unti ay naramdaman ko ang malamig na aura ng gangster
na iyon. Dahan-dahan akong lumingon sa likuran ko at hindi ako makapaniwalang
napanganga nang makita nga si Jack na nakapamulsa habangng nakatayo sa likuran ko.

Ibinalik ko ang tingin kay Thunder nang bigla na lang siyang tumawa ulit. Halos
matumba ako sa kinatatayuan ko nang seryoso niya kong tinignan.

"Dalawang lalaki na pinahirapan akong maghanap ay ngayo'y bigla na lang sumulpot sa

harapan ko dahil sa pagbisita ko sa isang binibini."

Natawa siya sa ideyang naiisip niya at saka ngumiti ng makahulugan.

"This must be something." Saad niya.

=================

[23] Jasmine The Second

"Ano ba talagang kailangan mo, Thunder?" tanong ni Storm.

Ngumiti ng malawak ang lalaking nasa harapan ko at saka seryosong inilipat ang
tingin kay Storm.

"It's been three years. Hindi mo ba ako kukumustahin manlang muna?" nakangiting
tanong niya.

Hindi ko magawang hindi matakot sa kanya. Ang presensya pa lamang niya ay

nakakapagbigay na kaagad ng kakaibang takot sa akin. Paano pa ang titigan niya ako?
Wala akong ibang magawa kundi ang manginig na lang sa harapan niya.

"Hindi na kita kailangang kumustahin. Alam ko namang whatever you are three years
ago, ganun ka pa rin."

Ngumiti si Thunder na tila nainsulto siya sa naging sagot ni Storm.

"I hope hindi ka nandito para manggulo, Thunder." Dagdag pa ni Storm.

Inis siyang napakagat sa labi niya at saka natawa ng pilit. "Sinabi ko na, hindi
ba? Binibisita ko lang ang binibining ito." Sagot niya at saka inilipat ang tingin
sa akin.

Kaagad na bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa takot sa kanya. Nagulat na lang ako
nang tumabi sa akin ang cursing machine na kanina lang ay nakatayo sa likod ko.

"You don't seem fine, Jack." Nakangiting puna ni Thunder sa kanya.

Dahil sa narinig mula kay Thunder ay tiningala ko ang mukha ng gangster na nasa
tabi ko at bigla na lang akong nakaramdam ng pag-aalala nang makitang kakaiba nga
ang kulay niya. Mukhang namumutla siya.

"J-Jack." Nag-aalalang tawag ko sa kanya. Posible bang kaya siya namumutla ay dahil
sa saksak na natamo niya kahapon?

Tinignan niya ako sandali at nagulat ako nang bigla niyang kunin ang kamay ko at
mahigpit na hinawakan ito bago ibinalik ang tingin kay Thunder.

"Stop visiting her from now on. I don't like it." Seryosong saad niya.

"What?" natatawang tanong ni Thunder.

"I don't like it. The idea of you, visiting her...I don't like it. As her
boyfriend, it's kind of disrespect to me."

Hindi ako makapaniwalang napanganga sa mga narinig ko. Anong sinabi niya?!

"That's cheesy." Wika ni Thunder at saka natawa ng malakas.

Napangiti ng sarkastik ang cursing machine sa naging reaksyon niya.

"Remember when you didn't take my words seriously?" tanong niya rito na unti-unting
nagpatigil sa pagtawa niya.

Bigla na lang naging seryoso ang mukha niya at tila nainsulto sa tanong ng gangster
na nakahawak pa rin sa kamay ko.

"So now you're opening it, huh?" Seryoso at tila nainsultong tanong niya.
Nagpakawala siya ng malalim na paghinga at saka seryosong tinignan si Thunder.

"This will be the last time I'll be seeing you here, Thunder. If you ever dare
consider using her again against me...I suppose you already knew that I, Jack
Frost, will never ever have a second thought of wasting my valuable time in killing
a rogue, useless and pathetic schoolboy like you."

Tila nalimutan ko na ang huminga dahil sa tension na namamagitan sa kanilang

dalawa. Magkatitigan lang naman silang dalawa pero hindi ko maunawaan kung bakit
maihahalintulad ko na ito sa mga eksenang makapigil hininga.

Kaagad akong nakaramdam muli ng takot nang ilipat ni Thunder ang tingin niya sa
akin.

"I'm impressed. Yet, it's not convincing." Wika niya.

Nagulat na lamang ako nang dahan-dahan siyang humakbang papalapit sa amin. Nang
makalapit na siya ng tuluyan ay huminto siya sa harapan ko at binigyan ako ng
malawak na ngiti. Hindi ko mapigilan ang panginginig ng katawan ko dahil sa takot
sa kanya.

Tinitigan niya kong maigi na tila pinag-aaralan niyang maigi ang itsura ko bago
niya ibinalik kay Jack ang tingin.

"The first time I saw her I already knew she was the girl you were looking inside
Avellino. Alam mo kung paano ko nalaman iyon, snowman?"

"I don't know. Tell me." Walang emosyon at tila hindi interesadong tanong ni Jack
sa kanya.

"Because looking at her reminds me of Jasmine. And I know...She reminds you of

Jasmine too, am I right?"

Kaagad na naging tahimik ang paligid. Iniwas ni Jack ang mukha niya at hindi
sumagot. Natawa si Thunder sa naging reaksyon niya...na tila kinumpirma na rin ni
Jack na tama nga ang nasa isip niya. Hindi ko alam kung bakit pero kaagad akong
nakaramdam ng kirot sa dibdib.

Inilipat ni Thunder ang tingin niya sa akin at saka binigyan ako ng malawak na
ngiti.

"I guess I'd be leaving for now. It's nice to meet you again, Jasmine the second."
Saad niya at pinagdiinan ang itinawag niya sa akin. Jasmine the second.

Pinanuod ko ang likuran niya habang naglalakad paalis. Nang tuluyan na siyang
mawala sa paningin ko ay napatingin ako kay Jack nang magsimula na rin siyang
humakbang palayo. Napakagat ako sa labi ko nang tuloy-tuloy lang siya sa pag-alis
na hindi manlang siya lumingon kahit na alam niyang nakatingin ako.

Nang tuluyan na siyang mawala sa paningin ko ay naramdaman kong lumapit sa akin si

Storm. Binigyan ko siya ng pekeng ngiti at saka dahan-dahang napayuko.

"Ayos ka lang ba?" puno ng pag-aalalang tanong niya.

Umiling ako sa kanya dahilan para hilain niya ako at yakapin ng mahigpit. Napapikit
ako at isinubsob ang mukha ko sa may balikat niya. Hinaplos niya ang likuran ko na
animo ay pinapatahan niya akong umiyak kahit na hindi naman ako umiiyak.

Napahawak ako sa dibdib ko nang hindi pa rin nawawala rito ang kirot na naramdaman
ko mula sa narinig mula kay Thunder. Hindi ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng
ganito..ng sakit. Samantalang wala namang dahilan para masaktan ako. Hindi ko
maintindihan kung bakit nasasaktan ako dahil lang sa umalis siya na wala manlang
ni isang salita na binitiwan. Na hindi manlang siya nagpaliwanag. Na hindi manlang
niya sinabi na mali ang mga narinig ko. Na hindi ako isang Jasmine the second
lang... Na kaya siya naging malapit sa akin ay hindi dahil sa nakikita lang niya sa
akin si Jasmine.

Gusto kong magalit. Gusto kong sumigaw. Pakiramdam ko ay may kung anong nakabara sa
dibdib ko na kailangan kong ilabas. Pero kahit na anong pilit kong subukan na
ilabas ito ay wala akong ibang magawa kundi ang matahimik. Siguro ay dahil namuhay
na akong kapag nasasaktan ay isinasarili ko na lang ang sakit dahil wala rin naman
ang handang makinig...wala rin naman ang handang mamalasakit.

Nang makarating na kami ni Storm sa tapat ng bahay ay hindi pa rin niya binibitiwan
ang kamay ko dahilan para hindi pa ako makapasok sa loob. Binigyan ko siya ng
nagtatakang tingin at sinuklian niya iyon ng isang malungkot na ngiti.

"Nasaktan ka ba dahil sa narinig mo?" tanong niya.

Ngumiti ako ng pilit sa kanya.

"Hindi naman ako dapat masaktan, hindi ba? Dahil umpisa pa lang, iyon na ang
sinasabi niyo...na I remind everyone of Jasmine."

Napabuntong hininga siya at malungkot akong tinignan. "Summer..." tawag niya sa

akin.

Nagpakawala ako ng malalim na paghinga at binigyan siya ng malungkot na ngiti.

"Hindi ba't ganun ka rin? Kaya mo lang naman ako nagustuhan ay dahil parehas kami?"

Iniwas niya ang mukha niya at napayuko. Napabuntong hininga ako at napayuko din.
"And maybe that is what hurts me. That you never see me as I am. That you only
liked me because I remind you all of Jasmine. That I am Jasmine the second. Not
Summer Pascua. At ngayon ko lang narealize iyon... Dahil kay Thunder."

Natawa ako ng mapakla habang inaalala kung paano ako tinawag ng lalaki na iyon na
Jasmine the second kanina.

"Siguro iyon ang dahilan kung kaya't nagpakita sa akin si Thunder. Para isampal sa
akin na isa lang akong double. Isang alternative. Isang second option. Isang
substitute."

"Summer..."

Napabuntong hininga ako at itinaas ang kamay ko upang pigilan siya sa pagsasalita.

"Storm, you're the only friend I have. Pero sa pagkakataong ito, gusto ko na munang
mapag-isa."

Tumango siya at malungkot na ngumiti. "Pero hindi mo naman tinatapos ang

pagkakaibigan natin hindi ba?"

Sinuklian ko siya ng ngiti at saka tumango. "Paano ko naman gagawin iyon eh diba
nga sabi ko, you're the only friend I have?"

Kaagad na nabuhayan ang itsura niya kaya tuluyan na akong nagpaalam sa kanya para
pumasok sa loob ng bahay. Pagkapasok ko ay sumalubong kaagad sa akin ang ingay na
nagmumula sa television.

"Oh, late ka na ata dumating." Bungad ni Papa sa akin na nakaupo sa sofa at

nanunuod.

"Madami lang po akong pinagkaabalahan sa school." Sagot ko.

"Oh sige, magpalit kana at bumaba na para kumain."

Tumango ako at kaagad na umakyat ng kwarto para magpalit. Nang matapos na akong
makapagpalit ay bababa na sana ako pero natigilan ako nang mapansin ang isang papel
na nakapatong sa may kama ko. Nang malapitan ko ito ay kaagad akong nanginig nang
mabasa ang nakalagay na pangalan kung kanino ito nanggaling.

Inikot ko ang tingin sa kwarto ko upang tignan kung narito pa siya o kung paano
nakapasok ang papel na ito rito. Lumapit ako sa may bintana ko at nakitang hindi
ito nakalock. Napakagat ako sa labi ko at muling ibinalik ang tingin sa papel na
hawak-hawak ko. Binasa kong muli ang pangalan na nakalagay rito at katulad kanina
ay ganoon pa rin ang epekto nito sa akin kahit na pangalawang beses ko na itong
babasahin.

Thunder.

Galing ang papel kay Thunder. Kung galing ito sa kanya ay ibigsabihin ay nakaakyat
siya dito sa kwarto ko at inilagay niya ito sa kama ko. Hindi ako makapaniwala.
Ang hirap paniwalaan na alam niya kung saan ako nakatira at kung saan pa mismo ang
kwarto ko.

Nanginginig kong binuklat ang nakatuping papel na may nakalagay na pangalan niya at
nang sandaling mabasa ko ang mensaheng nakapaloob roon ay kaagad akong napatakbo
pababa ng sala.

"P-Pa! Nasaan si Sam?!" Nagpapanic na tanong ko.

"Ay oo nga pala! Nagpaalam ang batang iyon na maglalaro sa Plaza. Sunduin mo na nga
iyon at maghapun—"

Hindi ko na pinatapos pa si Papa at kaagad na tumakbo palabas. Pagkalabas ko ay

nagulat ako nang maabutan si Storm.

"Oh, Summer. Bakit? May problema ba?" Nag-aalalang tanong niya at kaagad na lumapit
sa akin.

"Ano pang ginagawa mo rito?" gulat na tanong ko.

"Nagmamatyag ako at binabantayan ka." Mabilis na sagot niya.

Napakunot ang noo ko. "Anong ibig mong sabihin?"

"Well, hindi kasi ugali ni Thunder ang umalis ng walang pinsalang nagagawa.
Sinisigurado ko lang na hindi ka niya guguluhin."

Napasabunot ako sa sarili ko nang marinig ang sagot niya.

"Bakit? May problema ba?" nag-aalalang tanong niya.

Napakapit ako sa kanya nang maramdamang matutumba na ako dahil sa panginginig ng

tuhod ko.

"Storm, samahan mo ko, please... Sa Plaza. Samahan mo ko sa Plaza. Please...

Please.."
Natulala siya sa mukha ko nang sunod-sunod na tumulo ang mga luha ko.

"Oo, Summer. Sasamahan kita kahit saan pa. Tara na." Saad niya at inalalayan akong
tumakbo papunta sa Plaza.

Habang tumatakbo kami ay wala akong ibang maramdaman kundi takot para sa kapatid ko
habang inaalala kung ano ang nakasulat sa papel.

'Your brother is cute and annoying. Rest assured that he's safe.'

God, he's just twelve!

=================

[24] Okay

"Okay, Summer. Anong itsura ng kapatid mo?" tanong ni Storm habang hawak-hawak ako
sa magkabilang balikat ko dahil marahil kung hindi niya gagawin iyon ay matutumba
ako.

"H-He's-" Hindi ko magawang i-describe ang kapatid ko dahil hindi ko magawang

makapag-isip ng tama gawa ng takot at pag-aalala na nararamdaman ko.

Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at iniharap ng maigi ang mukha ko sa

kanya.

"Summer, you need to breathe. You need to calm down." Utos niya.

Ipinikit ko ang mga mata ko at saka mabilis na tumango sa kanya. Nanatili akong
nakapikit habang pauli-ulit na humihinga ng malalim para pakalmahin ang sarili ko.
Nang bahagyang kalmado na ako ay nagsimula ulit si Storm na tanungin ako.

"Now, tell me, anong itsura ng kapatid mo?" tanong niya.

Iminulat ko ang mga mata ko at saka muling inikot ang tingin sa buong Plaza pero
hindi ko pa rin makita ang kapatid ko.

"He's... He's white. He has a fair white complexion. Yung buhok niya...Medyo
mahaba. Lagpas pa sa tenga niya. Kamukha ko siya. He's.... God, he's innocent."
Hysterical na saad ko habang patuloy na umaagos ang maiinit na luha sa magkabilang
pisngi ko.

"Dito ka lang. Wag kang mag-alala, hahanapin ko siya." Wika niya at hindi na niya
ko hinintay pang sumagot at tumakbo na siya kaagad palayo.

Frustrated akong napahawak sa ulo ko at muling inikot ang tingin sa paligid pero
wala akong makitang miski anino manlang ng kapatid ko. Patuloy sa panginginig ang
mga tuhod ko kasabay ng tila pag-ikot ng paningin ko dahil sa pagkahilo.

Kahit na hirap na hirap akong kontrolin ang sarili kong mga paa na lumakad ay hindi
ko gugustuhing manatili lamang na nakatayo roon at hintayin si Storm para balitaan
ako kung nakita na ba niya o hindi ang kapatid ko kung kaya't lumapit ako sa mga
batang naglalaro di kalayuan sa akin at isa-isa silang tinignan kung sila ba ang
kapatid ko.

Napahikbi na lang ako nang matignan ko na silang lahat at ni isa sa kanila ay hindi
si Sam. God, hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kapag may hindi magandang
nangyari sa kapatid ko. Saglit akong napatigil sa pag-iyak nang makita si Storm na
tumatakbo papalapit sa akin.

"W-What, Storm? Did you see him? Where is he? Is he okay?" sunod-sunod na tanong
ko.

Hinawakan niya ko sa magkabilang balikat ko at saka napayuko.

"I'm sorry, Summer, but I can't find him."

Napakagat ako sa labi ko at kaagad na napahikbi. Napatakip ako sa mukha ko at doon

tuluyang napahagulgol. God, please. Ako na lang huwag na si Sam. He's too young for
this. Hindi ko alam kung anong magagawa ko sa sarili ko kapag may nangyareng masama
sa kanya dahil sa kagagawan ko.

"It's better kung irereport natin 'to sa Police." Desperadang suhesyon ko.

"Summer..." tawag niya sa akin na tila sinasabi na rin niya sa aking hindi iyon
magandang idea.

"No, we need to report this, Storm. I know he's really annoying and sometimes he
acts like a gay but hey, I love that Sam boy so much." Umiiyak na saad ko.

"But it's not the good decision to make, Summer. Kapag ginawa mo iyon, you'll make
things worse. Mas lalong mapapahamak ang kapatid mo."

"Then tell me what do I need to do?! I need to keep Sam safe, Storm. He's the only
one I have! He...He resembles my father... Every time I see him, parang kasama ko
na din si Papa. Hindi siya pwedeng mawal-"

Saglit akong natigilan nang marealize kung anong klaseng salita ang lumabas sa
bibig ko. He resembles my father.... Every time I see him, parang kasama ko na din
si Papa? Nakakatawa. Seriously, what's this?! What's the meaning of this?! Sa
sinabi ko ay parang sinabi ko na rin kung ano ang pakiramdam nila kapag nakikita
ako... Na parang sinabi ko na rin na kapag kasama nila ako ay parang kasama na din
nila si Jasmine.

Na ako na mismo ang sumagot sa sarili kong katanungan. Na ako na mismo ang sumampal
sa sarili ko na wala akong karapatang masaktan kung nakikita nila si Jasmine sa
akin dahil alam ko sa sarili ko kung ano ang nararamdaman nila...Na it makes us all
happy. Na kahit na kaugali lang ng taong mahal natin o kamukha lang nila ang
nakikita natin, it already makes us happy.

Napatitig sa akin si Storm na tila nakuha na rin niya kung ano ang nangyayari.

"It's a trick. He's playing. Damn!" wika niya.

Napapikit ako ng mariin at kasabay ng pagpikit ko ay ang pagtulo ng mga luha ko.
How can...How can someone do this kind of thing? So this is how he answers a
question? So this is how he works? So this is how he gives a lesson?

"Ate!" Boses ni Sam.

Kaagad akong napalingon sa paligid at hinanap kung saan nanggaling ang sigaw na
iyon. Kaagad akong napatakip sa bibig ko nang makita ang kapatid ko na masayang
tumatakbo papalapit sa akin habang may hawak-hawak na ice cream.

Agad akong tumakbo papunta sa kanya at sinalubong siya ng yakap na napakahigpit.

"God, Sam!" saad ko at saka isinubsob ang mukha ko sa pisngi niya. "Hindi mo alam
kung gaano ako nag-aalala sa'yo. Saan ka ba nagpunta?!" umiiyak na tanong ko.

"Ate, ang corny mo naman! May payakap-yakap ka pa sa akin! May nanlibre lang sa
akin ng ice cream, namiss mo ko kaagad?" naiinis na sagot niya.

Humiwalay ako sa pagkakayakap sa kanya at kunot noo siyang tinignan.

"May nanlibre sa'yo ng ice cream? Sino?" tanong ko.

Inis siyang napanguso at napakamot sa ulo niya.

"Yung malamig na lalaki na gray yung buhok! Tch!" sagot niya.

Bago ko pa man siya matanong kung anong ibig niyang sabihin na nilibre siya ng
lalaking may kulay gray ang buhok ay natigilan ako nang makita ang isang pares ng
panlalaking sapatos sa may likuran niya. Dahan-dahan kong iniangat ang ulo ko upang
makita kung sino ang nagmamay-ari ng sapatos na iyon at ang mukha ng isang cursing
machine ang bumungad sa akin.

Dahan-dahan akong umayos ng tayo habang hindi ko inaalis ang tingin sa kanya.

"J-Jack." Tawag ko sa pangalan niya.

Seryoso niya akong tinignan at saka inilipat ang tingin kay Storm na nakatayo sa
likuran ko. Ibinulsa niya ang magkabila niyang kamay at saka muling ibinalik ang
tingin sa kapatid kong nakatayo sa harapan niya.

"It's late. You two should go home." Malamig na utos niya bago ibinalik ang tingin
sa akin.

Tinignan ko ang kapatid ko na nakatingala sa akin habang dinidilaan ang ice cream
niya. Napabuntong hininga ako habang tinitignan siya na ligtas at walang galos na
nakatayo sa harapan ko.

"Tara na, Sam. Kanina pa tayo hinahanap nila Mama." Saad ko at saka siya hinawakan
sa kamay at siniguradong hindi ko siya mabibitawan.

Kumilos rin si Storm na mukhang balak ihatid kaming dalawa pero natigilan kami
parehas nang magsalita ulit ang gangster na ngayon ay nasa likuran ko.

"Storm," tawag niya.

Hindi ko gusto ang tono ng boses niya. Kanina ko pa ito napapansin. Masyadong
malamig ang pagsasalita niya. Hindi ko alam kung bakit pero sigurado akong hindi
siya ang Jack na nakasama ko sa gitna ng maulan na gabi. Bakit nagbago siya? Bakit
bumalik siya sa pagiging malamig?

Parehas namin siyang tinignan ni Storm at kahit na alam niyang nakatingin rin ako
sa kanya ay hindi niya inalis ang tingin niya kay Storm at hindi manlang niya ako
tinignan miski na saglit lang.

"You and I need to talk." Seryosong saad niya.

Nilingon ko si Storm at binigyan niya ako ng awkward na ngiti. "Mauna ka na,

Summer. Susunod na lang ako sa bahay niyo mamaya." Paalam niya.

Dahan-dahan akong tumango bago nagtatakang inilipat ang tingin kay Jack. Nanatili
siyang nakatingin lang kay Storm at tila wala talaga siyang balak na tignan ako
kahit na alam niyang aalis na ako.

"Sige, mauuna na kami." Paalam ko at saka sinimulang lumakad paalis kasama si Sam.
"Anong dapat nating pag-usapan?" boses ni Storm.

Hindi pa ako gaanong nakakalayo sa kanila kaya narinig ko pa ang tanong na iyon.

"Stop seeing Summer from now on."

Saglit akong natigilan sa paglalakad dahil sa narinig.

"What?" gulat na tanong ni Storm.

"I hate seeing you with her." Sagot ni Jack.

Hindi ako makapaniwalang napanganga. Saglit na namagitan ang katahimikan sa pagitan

nilang dalawa hanggang sa narinig ko ang sarkastik na pagtawa ni Storm.

"Are you out of your mind? Kaibigan ako ni Summer. Wala kang karapatang pigilan
ako."

Narinig ko ang pagbuntong hininga ni Jack bago siya sumagot.

"As her boyfriend, I have the license to forbid you."

Hindi ko magawang ihakbang ang mga paa ko paalis. Alam kong hindi tama pero gusto
kong marinig ang pinag-uusapan nila.

"As her boyfriend? Until when are you going to use that? Seriously, Jack, ano bang
problema mo?!"

Isa muling mahabang katahimika ang namagitan sa kanilang dalawa bago sumagot sa
kanya si Jack. Gusto kong lumingon sa kanilang dalawa pero hindi ko magawa. Para
akong napako sa kinatatayuan ko.

"Look at yourself, Storm. You're falling for her. And I'm just doing precautions."

F-Falling?

Hindi ko alam kung hindi ba nila napapansin na hindi pa ko nakakaalis at naririnig

ko ang usapan nila o hinahayaan lang talaga nila akong marinig sila.

"How sure are you that I'm falling for her?" tanong ni Storm na tila maging siya ay
hindi sigurado sa sarili niya.
"If you're not, then stay away from Summer. I don't wanna fight with you over the
same thing again."

Hindi ko na napigilan pa ang sarili kong hindi sila lingunin. Nauunawaan ko kung
ano ang pinaguusapan nila pero hindi ko maintindihan kung bakit ako naguguluhan.

Kunot noong nakatingin si Storm kay Jack habang ito naman ay kalmado lang na
nakatitig sa kanya.

"Fight over the same thing again? Are you serious? You never fought your love with
Jasmine. So anong sinasabi mong fight over the same thing again, ha? You never
fought, Jack. So wala kang karapatang sabihin ang katagang fight over the same
thing again."

Jasmine. So it's all about Jasmine again. Hanggang kalian ba ako makukumpara sa
kanya? Napa-iling na lang ako at saka sinimulang maglakad paalis kasama ang kapatid
ko.

Habang naglalakad ay pinapanuod ko lang siyang ubusin ang ice cream niya. Wala
akong ibang maramdaman kundi pagkamuhi sa sarili ko habang inaalala kung ano ang
mga sinabi ko kanina tungkol sa kapatid ko...Kung paano ko siya nakikita bilang si
Papa.

Sigurado ako na kung ako siya ay kamumuhian rin niya ako katulad ng pagkamuhi ko sa
mga taong pilit na nakikita ang Jasmine na iyon sa pagkatao ko. Sigurado akong
kamumuhian niya ako dahil hindi ko siya nakikita bilang kapatid ko kundi bilang si
Papa. Siguro ay ganito rin ang nararamdaman nila para sa akin. Na kaya sila malapit
sa akin ay dahil may pagkakatulad kami ng Jasmine na iyon. Siguro ay ang
pagmamalasakit nila para sa akin ngayon ay hindi dahil sa ako si Summer kundi dahil
nakikita nila sa akin si Jasmine.

Huminto ako sa paglalakad kaya napahinto rin si Sam. Nagtataka siyang tumingala sa
akin at nagulat na lang siya nang bigla ko siyang niyakap.

"I'm sorry, Sam. I'll be a better, Ate. I promise." Bulong ko.

"Ugh! Ate, ano ba! Nakakadiri ka," reklamo niya at pilit akong tinutulak palayo.

Napangiti ako at humiwalay sa kanya. Ginulo ko ang buhok niya at kinurot siya sa
pisngi.

"Wag mo na akong pag-aalalahanin ng ganoon ha?"

Ngumuso siya at masamang tumingin sa akin. "Alam mo, ang weird niyo parehas ng
lalaking iyon. Sinabi niya rin sa akin na nag-aalala ka. Ano bang nangyayare
sa'yo?" naiinis na saad niya.
"Sinabi niya 'yun?" tanong ko.

"Oo. Saka sinabi pa niya na girlfriend ka niya at nilibre niya ko ng ice cream para
huwag daw kitang isumbong kela Mama." Nakangusong saad niya.

"S-Sinabi niyang girlfriend niya ko?" gulat na tanong ko.

"Oo sinabi niya pero huwag kang mag-alala dahil hindi ko naman pinaniwalaan. Sino
namang taong pogi ang papatol sa katulad mo, diba? Kahit siguro hindi mo ako
kapatid ay hindi ako magkakagusto sa'yo." saad niya at saka agad na tumakbo palayo.

"Hoy! Anong sinabi mo?! Ikaw bata ka!" sigaw ko at saka hinabol siya.

Ilang kanto na lang ang layo sa bahay namin nang takbuhan niya ko kayan nang
makarating ako sa tapat ng bahay ay nauna na siyang nakapasok sa loob. Namalayan ko
na lang ang sarili ko na nakangiti dahil sa paghahabulang ginawa namin ng kapatid
ko. Papasok na rin sana ako sa loob pero nagulat ako nang biglang may humablot sa
braso ko at iniharap ako sa direksyon niya.

[a/n: Please play the music video located at the right corner. IT'S A MUST. Thank
you. :D]

Sa pagharap ko ay isang malalamig na tingin ang bumungad sa akin. Hindi ko malaman

ang dapat ireact ko habang hawak-hawak niya ang braso ko at seryoso siyang
nakatitig sa akin. Iniwas ko ang tingin ko nang hindi ko makayanan ang
makipagtitigan sa kanya.

"A-Ano ba? Anong kailangan mo?" naiilang na tanong ko.

Dahan-dahang lumuwang ang pagkakakapit niya sa akin at unti-unti ay binitiwan niya

rin ako.

"I..." panimula niya at saka napabuntong hininga. "I'm just making sure you're
home." Saad niya.

Tumango-tango ako sa narinig. "Ah." Malamig na sagot ko

"And safe." Dagdag niya.

Napatitig ako sa mga mata niyang seryosong nakatingin sa akin. Nakipagtitigan ako
nang matagal sa kanya hanggang sa siya na rin mismo ang unang nagbawi ng tingin.

"It's already dark. Get inside." Utos niya habang nakatingin sa gilid ko.
Mabagal akong tumango at saka dahan-dahan siyang tinalikuran pero agad ko din naman
siyang hinarap ulit. Nagtataka niya akong tinignan dahil sa ginawa ko pero binigyan
ko lang siya ng isang pilit na ngiti.

"I..." Saad ko at saka nagpakawala ng malalim na hininga. "Don't want to be part of

your life anymore."

Unti-unting nagbago ang ekspresyon niya dahil sa sinabi ko at saka kunot noo akong
tinignan.

"I..." Napayuko ako at napangiti ng pilit. "Don't want to be your proclaimed

girlfriend anymore." Dagdag ko.

Iniwas niya ang tingin niya at inis na napakagat sa labi niya.

"I..."

"Summer.." Pigil niya sa akin.

"Don't want to be your Jasmine the second anymore."

Nagpakawala siya ng malalim na paghinga at saka dahan-dahan akong tinignan.

"I... Want to be Summer Pascua."

Seryoso niya akong tinitigan at nanatiling walang imik. Tinitigan niya ko sa mga
mata na tila binabasa niya kung ano ang nasa isip ko. Napabuntong hininga na lang
siya makalipas ang ilang sandali at saka dahan-dahang tumango.

"Okay." Malamig na sagot niya at saka dahan-dahan akong tinalikuran.

Pinanuod ko siyang mabagal na inihakbang ang mga paa niya palayo sa akin. Namalayan
ko na lang na may kung anong tumulo sa magkabilang pisngi ko habang pinapanuod
siyang naglalakad paalis.

Natawa ako sa sarili ko nang makaalis na siya ng tuluyan at hindi ko na makita pa.
Napayuko ako at natawa ng pilit habang may likidong patuloy na tumutulo sa
magkabilang pisngi ko.

"I hate you." Bulong ko.

I hate you for not saying anything.

I hate you for not explaining.

I hate you....for not stopping me.

Muli kong itinungo ang ulo ko at ibinalik ang tingin sa lugar kung saan ko siya
huling nakita.

"You cold hearted, gangster...I hate you. I really hate you."

Break na sila kahit hindi pa nagiging official na sila! Yehey! Hahaha!

Hi guys! May facebook at twitter na an gating mga bida! Magbunyi! :)

Sa mga gustong mag-add sa kanila sa facebook, isearch niyo lang ang:

Jack Frost

Summer Pascua

Storm Williams

and

Jasmine Hererra

Sa gusto namang magfollow sa kanila:

@btwitsjackfrost

@btwitsummer

@btwitsstorm

@btwitsjasmine

Salamat sa patuloy na pagbabasa at pag-aabang ng update ng kwentong ito :)

So again, if you're gonna tweet about this story, pls don't forget to put a
#BTWHNIJF or #BTWHisNameIsJackFrost para makita ko din haha! Thank you po! :">

=================

[25] Words That Were Not Left Unsaid

*** Please read my author's note***

Kasalukuyan kaming salo-salo ng pamilya ko na kumakain ng hapunan nang makarinig

kami ng marahang katok mula sa pintuan. Nagkatinginan sina Mama at Papa at halata
sa reaksyon nila na wala silang inaasahan na bisita. Kaagad akong nakaramdam ng
kaba nang biglang pumasok sa isip ko si Thunder at kung paano siya nakapasok sa
kwarto ko.

Sabay-sabay silang napatingin sa akin nang bigla akong tumayo. Napakunot ang nuo ni
Papa at saka tumayo rin.

"P-Pa, ako na lang po ang pupunta. Mukhang 'yan na po ang kaibigan ko. Hiniram niya
po kasi ang notebook ko at mukhang siya na 'yan para ibalik." Pagsisinungaling ko.

Nagtatakang tumango si Papa at mukhang nagdadalawang isip pang bumalik mula sa

pagkakaupo.

"Oh sige. Bumalik ka kaagad dahil hindi ka pa tapos kumain." Utos niya.

Tumango ako at kaagad na lumabas ng kusina. Nang makarating na ako sa sala ay

kaagad na bumilis ang tibok ng puso ko habang tinitignan ang nakasarado naming
pintuan. Muntik na kong mapatalon sa gulat nang may kumatok muli rito. Dahan-dahan
akong lumakad papalapit at saka mabagal na pinihit ang doorknob.

Huminga ako ng napakalalim bago dahan-dahang binuksan ang pintuan. Tila

napakatahimik ng paligid at wala akong ibang marinig kundi ang malakas na tibok ng
puso ko. Pakiramdam ko ay kung si Thunder nga ang tao sa likod ng pintuang ito ay
para na rin akong humarap sa kamatayan.

"Hey."

Kaagad akong napabuntong hininga nang makita ang mukha ni Storm matapos kong
tuluyan mabuksan ang pintuan.

"Storm." Tila nabunutan ng tinik na tawag sa kanya.

"Bakit namumutla ka? Ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong niya at kaagad na
lumapit sa akin.

Tinitigan kong maigi ang mukha niya at nagbabakasakaling hindi ako nagkamali lang
nang nakikita. Napabuntong hininga ulit ako nang makumpirmang siya nga si Storm.

"Ayos lang ako, Storm. Natakot lang ako. Akala ko ay si Thunder ka na." Saad ko.

Lumapit siya lalo sa akin at hinayaan na mailawan ng ilaw mula sa sala ang mukha
niya.

"Ako ito. Wala ka nang dapat ikatakot." Saad niya.

Napangiti ako at saka tumango.

"Teka, kumain ka naba?" Tanong ko nang mapansin na suot-suot pa rin niya ang
uniporme namin at mukhang hindi pa rin siya nakakauwi.

Umiling siya sa akin bilang sagot.

"Gusto mo bang pumasok muna? Sakto kumakain pa lang kami." Saad ko.

"Hindi na, Summer. Gusto ko lang siguraduhin na ayos kana kaya napagdesisyunan kong
puntahan ka."

Saglit akong napatitig sa mukha niya matapos marinig ang dahilan niya. Dahan-dahan
akong tumango at nagpakawala ng pilit na ngiti.

"Salamat." Saad ko.

Kaagad siyang napa-iling. "Wag kang magpasalamat. Responsibilidad ko iyon." Sagot

niya.

"But still. Thank you." Pagpupumilit ko.

Natawa siya ng mahina at napa-iling. "How can I stop myself from seeing you? Ngayon
pa nga lang na magpapaalam ako ay namimiss na kita." Nakangiting saad niya.

"M-Magpapaalam?" Gulat na tanong ko.

Napakamot siya sa ulo niya at saka dahan-dahang tumango. "Ang totoo ay bukod sa
gusto kong masiguro na okay ka ay pumunta rin ako rito para magpaalam
pansamantala." Diretsong sagot niya.
"Pero bakit?" Kunot noong tanong ko.

Napangiti siya ng pilit at saka tumingala. "Jack threatened me that if I won't stop
seeing you, he would kill me." Saad niya.

Kaagad nanlaki ang mga mata ko.

"H-He did?" Hindi makapaniwalang tanong ko. Ganoon na ba siya kadesperadong mawala
si Storm sa tabi ko?

"Yes, he did. Pero alam mo bang kahit na sabihin niya pang papatayin niya ako ay
hindi pa rin kita lalayuan?"

Kaagad napakunot ang noo ko sa narinig.

"Bakit?" Mahinang tanong ko.

"Because he knows I'm the only friend you have. And by that, he can't kill me.
Because he can't let you suffer for losing the only friend you have."

Nanatili akong nakatitig sa kanya habang suot-suot ang naguguluhang ekspresyon.

"Then if you knew that he won't kill you, bakit nagpapaalam ka pa rin? Bakit lalayo
ka pa rin?" Naguguluhang tanong ko.

Natawa siya ng mahina at iniwas ang tingin. "Naalala mo pa ba kung paano tayo unang
nagkakilala?" Biglang tanong niya.

Nanatili lang akong nakatingin sa kanya at hindi siya sinagot. Ibinalik niya ang
tingin niya sa akin at saka seryoso akong tinignan. "You were at the soccer field
punishing yourself that time. Noong nakita kita noon, napahanga mo na kaagad ako."
Nakangiting saad niya.

Hindi ko magawang ibuka ang bibig ko upang magreact sa sinabi niya.

"Alam mo ba kung anong ginagawa ko sa field ng mga panahon 'yon? I was actually
curious about you, Summer. I've heard a lot about you since your first day in
school...na ikaw ang babaeng pinapahanap ni Jack...na ikaw ang wanted. And since
then hindi na kita nilubayan. I was silently watching you from a far." Kwento niya.

Nanatili akong nakatitig sa kanya habang nakikinig sa mga sinasabi niya.

"I admit, at first I was just curious why Jack was interested in you. He never gave
his attention to anyone the way he gave you. That's why pinilit kong maging malapit
sa'yo. In order to figure things out. In order to know what's with you, Summer.
Kung bakit with all people, it has to be Jack who needs to struggle just to protect
you."

Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. "Protect?" Mahinang tanong ko.

Dahan-dahan siyang tumango. "Yes, he has been protecting you all along." Sagot
niya.

Hindi ko magawang makapagreact sa sinabi niya. He has been protecting me all along?

"Summer, do you remember when you said that maybe the reason why I don't want you
to leave was because I am someone who loves fun? That was the time I started
admiring you. Noong panahon na iyon, doon ko lang narealize kung gaano kapatapon
ang buhay na meron ako. Binuksan mo ang mga mata ko, Summer."

Saglit siyang huminto at nagpakawala ng malalim na hininga.

"I never realized na kaya ko ginagawa ang mga bagay na ginagawa ko ay dahil gusto
ko lang paglaruan ang buhay ng iba. At nang sinabi mo sa akin ang mga salitang
iyon, narealize ko na....doon lang pala tumakbo ang buhay ko...doon ko lang pala
pina-ikot ang mundo ko."

Nagulat na lang ako nang may tumulong luha mula sa mga mata niya.

"S-Storm..." Mahinang tawag ko sa kanya.

"I am indeed a storm. I destroy everything. I screw things up." Seryosong saad niya
habang nakatitig sa mga mata ko at patuloy ang pag-agos ng mga luha niya sa
magkabila niyang pisngi.

Dahan-dahan kong iniangat ang mga kamay ko at mabagal na pinunasan ang pisngi niya.

"You really are serious in saying goodbye as you tell me all these things now."
Puna ko.

Napakagat siya sa labi niya at dahan-dahang tumango.

"But why, Storm? Why do you have to leave?" Naguguluhang tanong ko.

"Because it's no longer fun." Diretsong sagot niya.

Napakunot ang noo ko nang hindi maintindihan ang sinabi niya. Iniwas niya ang mukha
niya at saka napayuko.

"Remember? If Jack is that someone who loves fight, I am that someone who loves
fun."

Hindi ako makapaniwalang napanganga dahil sa narinig.

"So you're leaving 'cause it's no longer fun? 'Cause I'm boring? 'Cause you're
getting bored as my friend?" Sunod-sunod na tanong ko.

Muli niyang itinungo ang ulo niya at ibinalik ang tingin sa akin.

"I knew I was falling for you but I didn't know I already fell hard, Summer. That's
why Jack said all those things to me earlier. He asked me to stop seeing you in
order for me to protest...And when I protested, then was the time I realized I
already fell hard."

Napakurap ako sa sinabi niya at hindi magawang ipasok iyon sa isip ko.

"I can no longer stop myself from seeing you. Iniisip ko pa lang na hindi na kita
pwedeng makita pa, parang hindi na ako makahinga."

Hindi ako makapaniwalang natawa sa mga narinig.

"Isn't it ironic? The moment you're confessing is also the moment you're saying
goodbye." Sarkastik na saad ko.

Natawa rin siya ng pilit. "That's why I said I'm really similar to storm. I ruin
things. And right now, I'm screwing the moment that is supposed to be magical."

Nanatili akong nakatitig sa mga mata niya habang siya rin ay seryosong nakatitig sa
mga mata ko.

"Summer, I admit I became curious about you because you reminded me of Jasmine
before. But later I became curious about you as Summer. And the more I became
curious about you, the more I realized that you two were damn different."

Naramdaman ko na lang na may kung anong mainit na tubig ang tumulo sa magkabilang
pisngi ko.

"I admit I like you at first because I was too stupid thinking you were Jasmine.
But then I fall in love to Summer Pascua."

Iniwas niya ang mukha niya at napayuko.

"And that's why it's no longer fun." Dagdag niya.

****

YOU MUST LEAVE A COMMENT.

My heart was breaking upon typing this. It wasn't supposed to be like this but I
rly don't know why it turned this way. Let's all cry for this heart breaking scene.
Chos.

Are you now friends with this story's characters on facebook or are you now
following them on twitter? They're so cool I'm soooo proud of them! Go check out
their accts! :)

Pls don't forget to put a hashtag on yer tweets #BTWHisNameIsJackFrost or #BTWHNIJF

I rly wanna read your reactions. It inspires me more you know. :)

Btw, have you seen me on TV? :D I went to Net25's TRIBE with Alesana Marie & Aril
Daine. :)

To everyone who's trending #MimhytotsGalaxy right now, dont be upset. Your unity
does not depend on putting it on the trending list, alright? I saw all your efforts
and, promise, I cried reading your tweets! I was rly touched! I wanna retweet
everything but too bad twitter never been on my side! Natweet limit ako huhu T^T
Thank you for keep on shinning for me! I rly wanna return the favor! Iloveyou all!

P.s. How's the new cover? :">

BY THE WAY!!!!!! THE END IS ABOUT TO COME! I THINK 20 MORE UPDATES OR LESS, THIS
NOVEL WILL FINALLY COME TO AN END. :(

=================

[26] Promise

“Summer, ayos ka lang ba?” Tanong ni Mama nang mapansin na tila wala na akong
ganang kumain pagkatapos kong lumabas at makipag-usap sa kaklase kong sinabi kong
hiniraman lang ako ng notebook.

Tinignan ko si Mama at binigyan ng pekeng ngiti. “Masama lang po siguro ang

pakiramdam ko. Mauna na po muna ako sa kwarto ko.” Paalam ko at saka tumayo.

Ramdam ko na lahat sila ay nakatingin sa akin habang naglalakad ako papalabas ng

kusina at bitbit-bitbit ang isang basong tubig. Inis akong napakagat sa labi ko
nang hindi ko magawang itago sa kanila ang pagkatamlay ko matapos makipag-usap kay
Storm. Pakiramdam ko tuloy ay binigyan ko na naman sila ng panibagong aalalahanin.

Nang makarating ako sa kwarto ko ay kaagad kong nabitiwan ang basong dala-dala ko
nang makita ang isang lalaki na nakatayo sa may tapat ng bintana ng kwarto ko.
Kaagad akong nakaramdam ng takot sa dibdib at maging ang katawan ko ay kaagad na
nanginig.

Dahil hindi ko pa nagagawang buksan ang ilaw ay hindi ko maaninag ang mukha niya
dahil sa dilim at hindi ko makilala kung sino siya. Tatangkain ko sanang tumakbo
papalabas ng kwarto pero laking gulat ko nang makarating kaagad siya sa harapan ko
at itinulak ako pasandal sa pintuan.

“Summer?! Ano iyong kalabog na narinig ko?!” Sigaw ni Mama na sa tantya ko ay nasa
may hagdanan lang.

Sisigaw sana ako para humingi ng tulong pero kaagad tinakpan ng lalaki ang bibig
ko. Nagulat na lang ako nang ang isang kamay niya ay ipinulupot niya sa bewang ko
at ang noo naman niya ay isinandal niya sa noo ko.

“It’s me.” Bulong niya.

Kaagad nanlaki ang mga mata ko nang marinig ang boses niya. Dahan-dahan niyang
inalis ang pagkakatakip ng kamay niya sa bibig ko dahilan para halos magdikit na
ang dulo ng ilong naming dalawa.

“Jack?” Hindi makapaniwalang tanong ko.

Dahan-dahan siyang tumango bilang sagot. Hindi ko magawang magreact dahil sa

posisyon naming dalawa. Nagulat na lang ako nang biglang may kumatok sa pintuan ng
kwarto ko.

“Summer?” Boses ni Mama. “Ayos ka lang ba? Ano ‘yung narinig ko na kalabog?” Tanong
niya.

“A-Ayos lang po ako. Nabitiwan ko lang po ‘yung baso at nabasag.” Sagot ko.

“Ha? Teka at lilinisin ko.”

“Huwag na po, Ma. Naayos ko na po.” Pagsisinungaling ko.

“Ah ganoon ba.” Malungkot na sagot niya. “Oh, sige. Tawagin mo lang ako kapag
kailangan mo, okay?”
“Opo.” Mabilis na sagot ko para umalis na siya.

Nang tuluyan na siyang makaalis ay ibinalik ko ang tingin sa gangster na nakayakap

pa rin sa akin. Dahil sa dilim ay hindi ko magawang makita ang itsura niya.
Sinubukan kong kapain ang switch ng ilaw sa tabi ko pero nagulat ako nang hawakan
niya ang kamay ko at pigilan sa balak gawin.

“Don’t.” Bulong niya at saka dahan-dahang umayos ng tayo at tuluyan nang inilayo
ang katawan niya sa akin.

Napakunot ang noo ko nang marinig na parang may mali sa boses niya. Sinubukan kong
tignan ang mukha niya pero wala talaga akong makita dahil sa dilim. Itinukod niya
ang kamay niya sa pader na nasa likuran ko habang nanatiling nakatayo sa harapan
ko. Sa palagay ko ay sobrang lapit lang ng mukha niya sa akin dahil nararamdaman ko
ang bawat hininga niya.

Nagulat na lang ako nang bigla niyang haplusin ang mukha ko. Sa tingin ko ay
nakikita niya ako dahil sa liwanag na nanggagaling sa nakabukas na bintana sa may
likuran niya kung saan ay sa tingin ko siya ay nanggaling.

“A-Anong ginagawa mo rito?” Kinakabahang tanong ko.

“I’m just making sure na wala nang magtatangkang umakyat pa rito.” Tila
nahihirapang sagot niya.

“What do you mean?” Kunot noong tanong ko.

“Stop...” Nagulat ako nang bigla na lang siyang napasandal sa akin. “...asking.”
Hirap na hirap na saad niya.

Kaagad kong iniangat ang kamay ko at niyakap siya’t inalalayang tumayo.

“J-Jack.” Kinakabahang tawag ko sa kanya. “Ayos ka lang ba?”

Mas lalo akong kinabahan nang tila nawalan siya nang malay dahil sa pagsandal ng
ulo niya sa balikat ko.

“J-Jack!” Mahinang tawag ko sa kanya at sinubukan siyang alugin pero wala siyang
naging reaksyon.

Kaagad kong kinapa ang switch ng ilaw na nasa tabi ko at nang makapa ko iyon ay
mabilis ko itong binuksan. Nang tuluyan nang mailawan ang loob ng kwarto ko ay
hindi ako makapaniwalang napanganga nang makita ang napakaraming dugo sa sahig.

Kaagad kong tinignan ang mukha ni Jack at kinabahan ako nang makita kung gaano
namumutla ang mukha niya.

“J-Jack...” Tawag ko sa kanya pero nang wala akong nakuhang tugon mula sa kanya ay
tuluyan na akong naiyak. “J-Jack...” Umiiyak na tawag ko.

“Damn it. I’m not yet dead, stupid.” Nanghihinang bulong niya.

Kaagad naman ako nabuhayan ng loob dahil nakuha pa niyang magmura at insultuhin
ako. Dahan-dahan ko siyang inihiga sa kama ko at kaagad akong napatakip sa bibig ko
nang makita ang damit niyang napupuno ng sariwang dugo. Napatingin rin ako sa sa
sarili ko at nakitang nalagyan na rin ng dugo ang damit na suot ko.

“Sandali lang. Tatawag ako ng tulo—”

Natigilan ako sa pag-alis nang hawakan niya ang kamay ko at pigilan ako. Kaagad
kong ibinalik ang tingin sa kanya. Nakahiga siya habang hawak-hawak ang kamay ko at
hirap na hirap na nakapikit.

“Don’t leave.” Bulong niya. Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata niya at
tinignan ako. “Dito ka lang.” Mahinang utos niya.

Kaagad ko siyang nginitian at tinanguan. Unti-unting lumuwang ang pagkakahawak niya

sa akin at di rin nagtagal ay binitiwan na rin niya ako. Muli niyang ipinikit ang
mga mata niya at halata sa namumutla niyang mukha na may sakit siyang iniinda.

Naupo ako sa tabi niya at tinulungan siyang alisin ang t-shirt niyang punong puno
na ng dugo. Nang tuluyan na niyang nahubad ito ay kaagad na bumungad sa akin ang
bandage na nakabalot sa tyan niya na basang basa na ng dugo. Ibigsabihin, ang lahat
ng dugong iyon ay galing sa sariwa pa niyang saksak?

Kaagad kong kinuha ang first aid kit ko at inihanda ang mga gagamitin ko para sa
paggamot sa saksak niya at sa pagpalit ng dressing ng sugat niya. Inalis ko ang
puno na ng dugo na bandage at nilinisan ang sugat niya gamit ang maaligamgam na
tubig na nilagay ko sa maliit na planggana na kinuha ko sa banyo ng kwarto ko.

Gamit ang maliit na kulay puting twalya ay pinunasan ko ang palibot ng sugat niya
upang linisan at alisin ang nagkalat na dugo. Pagkatapos noon ay gumamit naman ako
ng betadine upang gamutin ang sugat niya na natamo niya mula sa pagsaksak sa kanya
kahapon sa Avellino. Nang matapos ko na ang paglilinis at paggamot sa sugat niya ay
nilagyan ko siya ng panibagong bandage para na rin takpan ang sugat niya at
makatulong na rin sa pagpapatigil sa patuloy na pagdurugo nito.

Nang tuluyan na akong matapos ay pinagmasdan ko ang mukha niya at nakahinga ako
nang maluwang dahil hindi na ito gaanong namumutla. Napangiti ako nang mapansing
mapayapa na siyang natutulog. Kaagad kong inayos ang mga ginamit ko para sa kanya.
Nilabhan ko kaagad ang puting twalya at itinapon ko kaagad ang tubig na nahaluan na
ng dugo niya sa lababo.
Pagkatapos kong maayos ang lahat nang iyon ay babalik na sana ako sa tabi niya
upang bantayan siya habang natutulog pero saglit akong natigilan nang mapatingin
ako sa sahig at nakita ang mga bubog mula sa mga basong nabitiwan at nabasag ko
kanina. Napakunot ang noo ko nang mapansin na napakaraming dugo ang nasa palibot
nito. Mabilis kong inilipat ang tingin sa paa ni Jack at kaagad akong nanlumo nang
makitang duguan ang mga paa niya.

Nilapitan ko siya at tinignan kaagad ang paa niya kung mayroon pang bubog na
naiwan. Nang makitang may naiwan pa nga ay aalisin ko na sana ito gamit ang kamay
ko pero nagulat ako nang may biglang humablot sa kamay ko.

Gulat ko siyang tinignan na halata pa sa mukha niya na nahihirapan siya.

“J-Jack.” Tawag ko sa kanya. “Bakit bumangon kana kaagad?” Tanong ko.

Binitiwan niya ang kamay ko at tinignan ang paa niya.

“Ako na. Baka masugatan ka pa.” Nanghihinang saad niya at kaagad na sinuri ang paa
niya.

Nang makita niya ang bubog na naiwan sa paa niya na nakita ko rin kanina ay dahan-
dahan niya itong hinila. Matapos niyang tuluyang maalis iyon ay kaagad siyang
bumalik sa pagkakahiga at hirap na hirap na pumikit. Nag-aalala kong tinignan ang
mukha niya. Napangiti na lang ako na parang tanga habang pinapanuod siyang
nakapikit. Talaga atang tuwing mapayapa siyang natutulog ay mukha siyang anghel.

“If my memory serves me right, I already have told you how rude it is to watch
someone sleep.” Nakapikit na saad niya.

Napangiti ako habang pinagmamasdan siya. Mukhang okay na talaga siya.

“Papatayin ko na muna ang ilaw para makatulog kana ng tuluyan.” Paalam ko sa kanya.

Hindi siya umimik at mukhang nakabalik na ulit siya sa pagtulog. Tatayo na sana ako
para patayin ang ilaw pero nabigla ako nang hilain niya ang kamay ko dahilan upang
mapahiga ako sa tabi niya.

“Don’t.” Pigil niya.

Gulat ko siyang tiningnan dahil sa ginawa niya pero nanatili lang siyang mapayapang
nakapikit habang hawak-hawak pa rin ang kamay ko. Dahan-dahan siyang tumagilid
upang humarap sa akin at nang tuluyan na siyang makaharap ay saka niya iminulat ang
mga mata niya at saka seryoso akong tinignan.

“If you’re gonna switch it off, I won’t be able to see your beauty.” Saad niya.
Kaagad na bumilis ang tibok ng puso ko habang tinitignan ang mga mata niya. Pilit
akong natawa at umasta na isang joke lang ang sinabi niya.

“You’re kidding.” Wika ko.

Dahan-dahan siyang umiling at nagpakawala ng maliit na ngiti. “Seeing you is my

favorite piece of every day, Summer.” Bulong niya.

Kaagad akong bumangon pero hawak-hawak pa rin niya ang kamay ko.

“Naghihingalo ka naba para masabi ‘yan? May tawag dyan eh, hallucination.” Saad ko.

Nang hindi siya sumagot ay nilingon ko siya at nakitang nakapikit na siyang muli.
Balak ko sanang alisin ang kamay niyang nakahawak sa akin pero kaagad akong
natigilan nang bigla ulit siyang nagsalita.

“Don’t.” Pigil niya.

Kaagad naman akong napahinto at nilingon ulit siya upang tingnan. Paglingon ko ay
kaagad na sumalubong sa akin ang mukha niyang inaantok habang seryosong nakatingin
sa akin. Nakakatawang isipin na nagagalit ako sa mga taong sinusunod siya...sa mga
taong sinusunod ang mga utos niya. Samantalang isa lang din pala ako sa kanila.
Tulad ngayon, ilang beses kong sinunod ang ‘Don’t’ niya.

“Are you not going to sleep?” Mabagal at halatang nanghihinang tanong niya.

“Paano ko gagawin iyon? Nandito ka sa kwarto ko.” Sagot ko.

Nagulat ako nang dahan-dahan siyang bumangon at naupo. “T-Teka.” Pigil ko sa kanya
dahil sa pagbangon niya.

Nagtataka ko siyang tiningnan nang iangat niya ang dalawang kamay niya at ipinatong
iyon sa magkabilang balikat ko. Nagulat na lang ako nang dahan-dahan niya akong
itinutulak at inaalalayang mahiga. Nang makahiga na ako ng tuluyan ay kinuha niya
ang kumot ko at maayos iyon na ibinalot sa katawan ko.

“You must sleep well.” Bulong niya at saka dahan-dahang tumayo.

Kaagad naman akong napabangon dahil sa pagtayo niya. “Teka, saan ka pupunta?” Nag-
aalalang tanong ko.

“I’m going home. It’s late. You must already sleep.” Mabilis na sagot niya.
Tinitigan ko ang namumutla niyang mukha. Napabuntong hininga na lang ako at saka
tinap ang pwesto sa tabi ko.

“Sige na, matutulog na ako kahit na nandito ka. Hindi mo na kailangang umalis.”
Saad ko.

Nanatili lang siyang nakatitig sa akin at halatang wala siyang balak bumalik sa
tabi ko.

“Kung mananatili ka pa dyang nakatayo, mas matatagalan pa tayong makakatulog.

Inaantok na ko.” Pagkukumbinsi ko sa kanya at saka humikab para mas lalo siyang
mapaniwala.

Tila napilitan naman siyang naupo sa dulo ng kama ko. “Alright, I’ll let you sleep
first.” Saad niya.

“But I thought it’s rude to watch someone sleep?” Nakangiting tanong ko.

Napangiti rin siya at saka dahan-dahang tumango.

“Okay.” Sagot niya at saka lumipat sa tabi ko.

Pagkatabi niya sa akin ay seryoso niya akong tinignan. Kaagad naman akong na-
awkwardan. Okay lang ba talaga na matulog ako katabi siya? Ugh. Ano bang pumasok sa
isip ko? But I just can’t let him go na alam kong hindi siya okay.

“Matutulog na ko.” Naiilang na saad ko at saka nahiga na nakatalikod sa kanya.

Ilang sandali rin ang lumipas bago ko siya naramdamang humiga na rin sa tabi ko.
Namagitan ang katahimikan sa pagitan naming dalawa at tila kami mga estatwa na
hindi gumagalaw. Pilit kong pinapatulog ang sarili ko at pilit inaalis sa isip ko
na katabi ko siya upang makatulog na ko nang tuluyan pero napakahirap pala.

Nagulat na lang ako nang bigla siyang bumangon. Kaagad din naman akong bumangon at
gulat siyang tinignan.

“Fvck, I told you. You can’t sleep because I’m here.” Tila naiinis na saad niya.

Aalis na sana siya sa tabi ko pero kaagad ko siyang pinigilan. “No. I can’t sleep
because the lights are on.” Pigil ko.

Unti-unti namang nagbago ang ekspresyon ng mukha niya.  “You can’t sleep because
the lights are on not because you don’t want me here?” Paglilinaw niya.
Dahan-dahan akong tumango. Kaagad naman siyang napangiti sa pagtango ko.

“Then let’s turn the light off now.” Saad niya at agad na bumangon at lumakad
papunta sa may switch.

Tinignan ko ang paa niyang may sugat pero mukhang hindi naman siya nasasaktan
habang inilalakad iyon.

“Hindi ba masakit ‘yang paa mo?” Tanong ko.

Saktong pagtanong ko ay ang pagpatay niya ng ilaw. Kahit na patay na ang ilaw ay
makakabalik pa rin naman siya sa higaan ko ng walang problema dahil may kaunti pang
liwanag ang nanggagaling sa labas.

“It hurts.” Sagot niya nang makarating na siya sa harapan ko. “But I don’t want to
make you worried.” Dagdag niya at saka nahiga pabalik sa tabi ko.

Dahan-dahan din naman akong nahiga sa tabi niya. Pilit akong umaasta ng natural
upang hindi ipahalata sa kanya na naiilang ako. Tatalikod na sana ulit ako mula sa
pwesto niya pero natigilan ako nang magsalita ulit siya.

“Can I ask you a favor?” Tanong niya.

Tiningnan ko naman siya at nakitang nakaharap pala siya sa pwesto ko.

“Ano naman ‘yun?” Tanong ko.

“Can you promise me na hindi ka gagalaw at mananatili lang sa ganyang posisyon

hanggang sa pagsikat ng araw?”

Kaagad naman napakunot ang noo ko. Pati ba naman sa pagtulog ay maarte pa rin siya?
Tch! Inis kong ibinalik ang tingin sa kisame. “Huwag kang mag-aalala, hindi naman
ako malikot matulog. Napakadali lang pagbigyan ng pabor mong iyan.” Inis na saad
ko.

“So that’s a promise then?” Tanong niya.

“Oo!” Inis na sagot ko.

Nagulat na lang ako nang bigla siyang lumapit sa akin at niyakap ako. Kikilos sana
ako upang itulak siya pero natigilan ako nang magsalita siya.

“You promised me.” Saad niya at wala na nga akong nagawa kundi manatili sa ganoong
posisyon habang yakap-yakap niya.

What the hell? Nahulog ba ako sa patibong niya? Ugh. What a tricky gangster!

****

Landian to the max ang peg noh? Umay ba? XD

Ang haba nito ;A;

Balak ko sana hatiin sa dalawa kaso baka mabitin yung kilig niyo hahaha!

Salamat sa magtwetweet na may hashtag na #BTWHisNameIsJackFrost or #BTWHNIJF.

Napapansin niyo ba ako sa notifications niyo? Haha!

Pls follow me on twitter @mimhytotwp

And if gusto niyo, join our group just search “Mimhytot’s Galaxy”. Madalas po
nandyan ang characters ng kwentong ito at madalas may mga nagpopost rin sa group ng
mga edited pictures na scenes from this story! <3

Salamat sa patuloy na pagsuporta! :D

=================

[27] First Times

Nagising ako mula sa mahimbing na pagtulog nang maramdaman na tila may nakatingin
at nanunuod sa akin. Iminulat ko ang mga mata ko at kaagad na sumalubong sa akin
ang nakaupong gangster sa tabi ko habang naka-cross-arms.

“Pinapanuod mo ba akong matulog? I thought it’s rude to watch someone sleep?” Inis
na tanong ko bago muling ipinikit ang mga mata ko.

Nagulat na lang ako nang sipain niya bigla ang paa ko para gisingin ulit ako. Galit
kong iminulat muli ang mga mata ko at inis siyang tiningnan. Nakita kong nakanguso
siya habang masamang nakatingin sa akin.

“Ano bang problema mo? Kita mong natutulog eh.” Reklamo ko.

Gamit ang nguso niya ay tumuro siya papunta sa may gilid. Sinundan ko naman ng
tingin kung saan nakaturo ang nguso niya at agad akong napabalikwas sa kama nang
makita ang mga nakanganga habang dilat na dilat ang mga mata na sina Mama, Papa at
Sam.

“L-Let me explain first.” Natatarantang saad ko at saka agad na itinulak si Jack

paalis ng kama dahilan para mahulog siya sa sahig.

“What the fu—”

Kaagad kong tinakpan ang bibig niya at awkward na tumingin kina Mama. “He-he!”
Pilit na tawa ko.

Bakas pa rin sa mukha nila ang gulat na ekspresyon. Nanatiling silang nakanganga
habang palipat-lipat ang tingin nila sa akin at kay Jack Frost.

“Summer.” Tila galit na tawag sa akin ni Papa.

“P-Po!” Natatakot na sagot ko.

“Saan galing ang dugo d’yan sa kama mo?” Tanong niya habang dilat na dilat pa rin
ang mga mata.

Dahan-dahang bumaba ang tingin ko sa kama at hindi ako makapaniwalang napanganga

nang makita ang mantsa ng dugo sa bed sheet ko. Mabilis kong hinigaan ang mantsa
upang takpan.

“M-Mali ang iniisip niyo.” Tanggi ko. Halos mabali na ang leeg ko sa kaka-iling sa
kanila. “H-Hayaan niyo kong magpaliwanag.” Saad ko.

Sabay-sabay nilang inilipat ang tingin sa gangster na nasa gilid ko nang tumayo
ito.

“Sige, paano mo ipapaliwanag kung bakit nandito ang kaibigan mong iyan at magkatabi
kayong dalawa na nadatnan namin sa kama at kung bakit may dugo dyan sa kama mo?”

Mangiyak-ngiyak kong nilingon si Jack dahil hindi ko alam kung paano ipapaliwanag
ang nangyare. Kagat labi ko siyang pinandilatan para iparating sa kanya na sinisisi
ko siya kung bakit nagkaproblema ako ngayon.

Muli kong ibinalik ang tingin kina Mama at Papa at saka napayuko. “Ma, Pa, hindi ko
po alam kung paano ipapaliwanag ang lahat pero maniwala po kayo sa akin, mali ang
iniisip niyo. Wala pong nangyar—”

“We slept together. That’s all.” Putol ni Jack sa sasabihin ko.

Sabay-sabay kaming apat na napatingin sa kanya.

“Jack!” Pabulong na sigaw ko para sitahin siya.

Bumuntong hininga si Papa at seryosong tumingin sa kanya. “Alam mo, hijo, sa

panahon ngayon, kapag ang babae at ang lalaki ay natulog sa iisang kama buong gabi
na silang dalawa lang, hindi malabong walang mangyar—”

“If what you concern is Summer’s purity, I assure you that I didn’t do that.” Putol
niya sa sasabihin ni Papa.

You rude, jerk! How dare he cut my father from talking!

Pilit namang umubo si Mama kaya nalipat ang tingin namin sa kanya.

“Sige, sabihin na nating wala nga. Pero hindi naman kami makakapayag na palagpasin
na lang ang pangyayareng ito. Natulog pa rin kayo na magkatabi.” Saad ni Mama.

Saglit na namagitan ang katahimikan sa pagitan naming lahat bago sumagot muli ang
gangster na ito.

“If that is your concern, ma’am, then, don’t worry. I’ll marry Summer right away
after we both reach our right age.”

Hindi ako makapaniwalang napanganga sa narinig. Gulat ko siyang nilingon and he was
just standing beside me while looking at my mom sincerely. Hindi ko manlang makita
sa mukha niya ang pangamba o ekspresyon na napipilitan siya o miski manlang
natatakot. He can’t be serious!
“Paano naman kami makakasiguro sa sinasabi mo?” Tanong naman ni Papa.

Bumuntong hininga ang gangster na baliw na ito at saka seryosong nakipagtitigan kay
Papa.

“My name is Jack Frost. You have my word.” Sagot niya na siyang nagpalamig bigla sa
aura ng paligid.

Namagitan muli ang katahimikan sa pagitan naming lahat bago pilit na umubo si Papa
at tumingin kay Mama. “Ihanda mo ng agahan ang bisita natin.” Utos niya at saka
nagsimulang lumabas ng kwarto.

Halata naman ang pagkabigla sa mukha ni Mama. “A-Ah! Sige!” Late na sagot niya bago
dali-daling sumunod kay Papa sa paglabas.

Si Sam naman na naiwan at dahan-dahang umiling sa aming dalawa ni Jack.

“Sabi na nga ba.” Saad niya bago sumunod din sa paglabas nina Mama at Papa.

Nang wala na silang lahat ay napabuntong hininga ako bago galit na nilingon ang
gangster na nasa tabi ko.

“Nababaliw kana ba? Bakit mo sinabi iyon?!” Inis na tanong ko.

Itinulak niya ko dahilan para mapausog ako. Pagkausog ko ay saka siya naupo sa tabi
ko.

“Don’t you think we should already set the date of our engagement party?”
Nakangiting tanong niya.

Hindi ako makapaniwalang napanganga sa tanong niya. Kaagad kong kinuha ang unan sa
tabi ko at hinampas iyon sa ulo niya.

***

Humahagulgol na kinuha ni Mama ang box ng tissue na hawak-hawak ko habang nakatuon

ang mga mata niya sa pinapanuod naming “Miracle in Cell No. 7”. Kaagad ko din
namang inagaw sa kanya ang tissue dahil sa hindi ko mapigilan ang pag-agos ng luha
sa mga pisngi ko.

Napatingin naman ako kay Papa nang singahan niya ang tissue na hawak-hawak niya.
Maging siya rin ay hindi napigilan ang maiyak. Tumingin naman ako kay Sam na kanina
pa wala ring tigil sa pag-iyak. Dala-dala na niya ang kumot niya at iyon na ang
ginamit niyang pamunas sa luha niya dahil mukhang hindi sapat sa kanya ang tissue
lang.
Napatingin ako kay Jack na tahimik na nakaupo sa tabi ko at tahimik na kumakain ng
popcorn na pinagawa niya para sa akin. Nanlisik ang mga mata ko nang makitang wala
manlang siyang karea-reaksyon sa pinapanuod namin samantalang halos mamatay na kami
sa kakaiyak.

“Seriously, Jack Frost, wala ka bang puso?” Inis na bulong ko sa kanya.

Sumubo muna siya ng popcorn bago ngumiti sa akin ng napakalapad. “Of course I
have.” Masayang saad niya habang punong puno pa ang bibig niya.

Hindi ako makapaniwalang napa-iling. Nagawa pa talaga niyang ngumiti at kumain ng

popcorn sa kabila ng madamdaming palabas na pinapanuod namin?!

Inis kong inagaw sa kanya ang popcorn. “Umuwi ka na nga!” Iritang utos ko sa kanya.

Biglang nawala ang masayang aura niya at masama akong tiningnan. “Give. Me. Back.
That. Popcorn. Summer. Pascua.” Mabagal at seryosong utos niya.

Napalunok naman ako dahil sa masama niyang tingin.

“O-oh.” Saad ko at ibabalik na sana sa kanya ang popcorn pero bigla na lang lumapit
sa amin si Sam.

“Uy popcorn! Penge ate ah!” Saad niya at kinuha sa kamay ko ang popcorn na hawak-
hawak ko at saka bumalik sa pwesto nila nina Mama at Papa.

Napanganga na lang ako habang pinapanuod silang inuubos ang popcorn. Dahan-dahan
kong inilipat kay Jack ang tingin at nakita kong halos namumula na ang mukha niya
habang kunot noong nakatingin sa popcorn na hawak-hawak ni Sam.

Nagulat na lang ako nang lumapit siya sa kanila at kinuha ang popcorn.

“This is my popcorn. This is mine. Mine. Alone.” Mabagal at puno ng awtoridad na

saad niya sa kanila bago padabog na bumalik sa tabi ko.

Pare-parehas naman kaming nagtatakang tumingin sa kanya habang galit niyang

isinusubo ang natirang popcorn sa kanya.

“Now what?!” Inis na tanong niya habang nagsusumiksik siya sa dulo ng sofa at
yakap-yakap pa ang lagayan ng popcorn na tila pinoprotektahan niya ito mula sa
amin.

Hindi na lang ako makapaniwalang napa-iling. Ganyan ba siya kaposessive sa

popcorn?!

***

[Now playing: Stop & Stare by One Republic]

(Kindly play it at the right upper corner. IT IS A MUST! :D)

Sabay naming pinanuod ni Jack Frost sina Papa at Sam habang sinusubukang paliparin
ang saranggola na pinaghirapan nilang gawin sa Plaza malapit sa bahay namin.
Namalayan ko na lang na nakangiti na pala ako habang pinapanuod silang dalawa na
enjoy na enjoy sa ginagawa nila.

“For a step father, he’s fine.” Bulong ni Jack na nakatayo sa tabi ko.

Tumingala ako upang tingnan ang mukha niya at nakita kong seryoso siyang nakatingin
kina Sam at Papa. Napangiti ako at saka ibinalik ang tingin sa dalawa.

“I can’t believe I’m hearing a compliment coming from you.” Pang-aasar ko.

Akala ko ay may pang-asar siyang igaganti sa akin pero wala akong narinig na kahit
ano mula sa kanya. Muli kong ibinalik ang tingin sa kanya at nakitang seryoso lang
niyang pinagmamasdan ang kapatid ko at ang step father ko.

Napatingin naman ako kay Mama na nasa likuran namin at bising-busy sa paglalatag at
pag-aayos ng pagkain namin sa may damuhan. Hindi ako makapaniwalang lumabas kami
para magpicnic kasama ang gangster na ito. Masyado ata nilang pinapakita na welcome
na welcome siya sa pamilya namin. Tch! At isa pa, baka masayang lang din ang effort
nila sa paghahanda sa picnic na ‘to dahil sigurado akong hinding-hindi uupo si Jack
sa may damuhan at mas lalong hinding-hindi siya kakain doon dahil maarte siya.

“Oh, tapos na kayo magpalipad ng saranggola?” Tanong ni Mama habang nakatingin sa

may harapan namin. Ibinalik ko ang tingin sa harap at nakita nga sina Papa at Sam
na naglalakad papalapit sa amin.

“Opo, kakain muna kami.” Sagot ni Sam at kaagad naupo sa telang nilatag ni Mama sa
damo.

Napatingin naman ako sa gangster na nasa tabi ko nang bigla-bigla siyang tumingin
sa akin.

“I wanna try it too.” Saad niya.

“H-Huh?” Gulat na sagot ko.

Imbes na linawin kung ano ang gusto rin niyang subukan ay nagulat na lang ako nang
hawakan niya ako at kaladkarin papunta sa paliparan ng saranggola.

“Teach me.” Demand niya pagkarating namin sa gitna ng mga nagpapalipad din ng
saranggola.

Inis ko siyang inirapan dahil sa pagiging demanding niya. Hindi ako makapaniwalang
nasisikmura kong makasama siya sa halos isang buong araw na. At mas lalong hindi
ako makapaniwalang hinahayaan ko lang siyang utus-utusan ako. Ugh!

Tinuruan ko siya kung paano magpalipad ng saranggola. Mabuti na lang at hindi siya
gaanong tanga at nakuha rin naman kaagad niya kung paano at nakapagpalipad kaagad
kami ng saranggola. Napatitig ako sa mukha niya habang nakatingala at nakangiti
habang pinapanatili ang paglipad ng saranggola niya. Namalayan ko na lang na
nakangiti na pala ako.

“Don’t stare at me. It’s unpleasant.” Puna niya.

Kaagad ko namang iniwas ang tingin ko. Psh.

“You wanna try too?” Alok niya.

“No, than—”

Hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko nang hawakan niya ang kamay ko at nilagay
roon ang sinulid. Nagtataka ko siyang tiningnan pero nanatili lang siyang
nakatingala habang nakangiti. Wala na akong nagawa kundi hawakan na lang din ang
sinulid at panatilihin na lumilipad ang saranggola.

“Today, I experienced many first times with you.” Bulong niya.

Napatingin ako sa kanya pero nanatili siyang nakatingala.

“It was my first time to sleep in other people’s room. It was also my first time to
watch a movie that was pirated. It was also my first time to go outside and have a
picnic. So as, this, flying a kite...it was my first time too.” Saad niya.

Nanatili akong nakatingala sa mukha niya habang siya naman ay pinapanuod ang
lumilipad niyang saranggola.

Dahan-dahan niyang ibinaba ang tingin niya sa akin. Balak ko sanang iiwas ang mukha
ko pero nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang pisngi ko.

“And my today’s favorite first time was that popcorn. It was my first time to eat
popcorn.” Saad niya.

Hindi ko alam kung anong dapat kong ireact. Para akong nagpapalpitate habang
pinagmamasdan ang mga mata niyang seryosong nakatingin sa akin.

“But you know why it was my favorite?” Tanong niya.

Nagpakawala siya ng malalim na paghinga at saka ngumiti. “It may sound crazy but,
seriously, it is because it was the first thing you prepared for me.” Saad niya.

 And by that moment.... Bigla na lang bumilis ang tibok ng puso ko. And it was my
first time, too.

***

Oo alam kong boring at ayaw mo sa sweet scenes kasi nauumay ka! LOL.

Sorry for the late update I hope it made you all smile. :)

Light lang yung update na ‘to. Medyo tinamad kasi akong tapusin siya hahaha dapat
may karugtong pa to pero sa susunod na update na lang XD

Salamat po sa patuloy na pagbabasa ng kwentong ito!

Please don’t forget to leave your comments. And also, please follow me on twitter
@mimhytotwp <3
Hugs & Kisses,

Mimhytot <3

=================

[28] Type AB

Sinubukan kong umasta nang maayos matapos marinig ang mga sinabi ni Jack.
Binaliwala ko ang biglaang pagbilis ng tibok ng puso ko at saka umubo nang pilit.
Awkward kong ibinalik ang tingin sa saranggolang mapayapa pa ring lumilipad.

“Ang dami mo pa palang hindi naeexperience.” Saad ko para hindi niya mapansin na
bigla na lang akong hindi naging komportable sa pag-uusap naming dalawa.

Ibinalik ko ang tingin sa kanya nang hindi siya sumagot. Pinagmasdan ko ang maputla
niyang mukha habang nakatingala at pinapanuod ulit ang saranggola. Nakakatawang
isipin na ang mga simpleng bagay pa tulad nito ang hindi pa niya nagagawa. Ano bang
klaseng buhay ang meron siya para hindi maexperience ang mga ganitong kasimpleng
bagay?

“Can I be honest with you?” Biglang tanong niya at inilipat ang tingin sa akin.

Kaagad ko namang iniwas ang mukha ko at ibinalik ang tingin sa saranggola.

“Ano ‘yon?” Naiilang na tanong ko.

“The popcorn’s taste was a bit awful.” Komento niya.

Hindi ako makapaniwalang napanganga at inis na ibinalik ang tingin sa kanya.

“A-anong sinabi mo?” Hindi makpaniwalang tanong ko.

“It was awful.” Sagot niya.

At talagang inulit pa niya. At ngayon, hindi na lang a bit awful kundi awful na
talaga! May pasabi-sabi pa siyang favorite first time niya ‘yon tapos ngayon ay
sasabihin niyang awful ang popcorn na ginawa ko para sa kanya?!

“Huwag na huwag ka nang magpapagawa sa akin ng popcorn!” Nanggagalaiting saad ko.

Kaagad naman siyang natawa dahil sa reaksyon ko. Tingnan mo ‘tong gangster na ‘to!

“Iniinis mo ba ko? Matapos mong laitin ang popcorn ko, pinagtatawanan mo pa ko

ngayon?” Hindi makapaniwalang tanong ko.

Pilit naman niyang pinigilan ang matawa. “Okay, I’m sorry.” Natatawang saad niya.

Natigilan naman ako sa sinabi niya. Sorry? Kailan pa siya natutong sabihin ang
salitang ‘yon? At bakit parang hindi big deal sa kanya ang pagsabi non ngayon?

“Okay, listen. I just wanted you to imagine my agony. That even if your popcorn
tastes awful, I am still willing to gladly eat it. And regardless of its taste, I
will still love it. Why? Because you prepared it for me.” Seryosong saad niya.

Hindi ko napigilan ang matulala sa mukha niya matapos marinig iyon. Seryoso naman
niya akong tiningnan sa mga mata at nanatili kaming magkatitigan. Nang makabawi ako
mula sa sinabi niya ay saka ko lang naiwas ang tingin ko.

“Mabuti pa sigurong bumalik na tayo kela Mama.” Saad ko at saka ibinalik sa kamay
niya ang sinulid na nakakonekta sa saranggola.

Mabilis akong naglakad palayo sa kanya at hindi na nag-atubiling lingunin siya.

“Summer, wait.” Pigil niya pero hindi ako huminto.

Nagulat na lang ako nang bigla na lang siyang nakarating sa harapan ko at

hinarangan ako sa pag-alis.

“What the fuck is wrong?” Tila naiinis na tanong niya.

“W-Wala.” Naguguluhang sagot ko. Wala naman hindi ba?

“Don’t walk away from me like that. Damnit!”

Tiningala ko ang mukha niya at nakitang frustrated siyang nakasabunot sa sarili

niya.

“Tell me what is wrong. What did I do wrong?” Pilit niya.

“Sinabi ko na diba? Wala nga.” Ulit ko.

Bumuntong hininga siya at hinawakan ako sa magkabilang balikat ko.

“Don’t act this way. It scares me.” Seryosong saad niya.

Kunot noo naman akong napatitig sa mukha niya. It scares him? W-What?

Bumuntong hininga ulit siya at saka inalis ang kamay niya sa balikat ko.

“Okay, I’ll be honest with you again. When I told you why that popcorn became my
favorite first time, I felt you suddenly became uncomfortable with me. And that’s
why I opened to you how it tastes so I can change the atmosphere. But you were
pissed so I told you again how I truly feel. But you became uncomfortable again and
now, you just walked away.” Paliwanag niya.

Nanatili akong nakatulala sa kanya at hindi malaman ang dapat ireact. Frustrate
siyang napahawak sa noo niya bago nagpakawala ng malalim na hininga.

“Do I make you uncomfortable? ‘Cause I don’t want you to feel that way with me.”
Saad niya.

“N-No. You don’t.” Mabilis na sagot ko.

“Okay. I’ll hold on to that.” Sagot niya at nagulat na lang ako nang bigla niya
akong hilahin papunta sa may likuran niya.

“Did you just let me see your sweet side, snowman?” Mapang-insultong tanong mula sa
taong hinding hindi ako pwedeng magkamali kung sino.

Kaagad nanginig ang buong katawan ko matapos marinig ang boses niya. Hindi na ako
nag-atubili pang silipin siya mula sa likuran ni Jack dahil panigurado akong
manlalambot lang ako kapag nasalubong ko ang tingin niya.

“I did wonder of how long are you going watch us. But now that you’re showing up
yourself in front of me, I must say you were still quiet impatient as ever.” Sagot
ni Jack sa kanya.

“You fucking killed my men. Do you expect me to become patient?”

Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ang sinabi niya. J-Jack killed someone?

“Let’s serve that as your lesson, Thunder. You didn’t take my words seriously.”

Humigpit ang kapit ko sa damit ni Jack. Is he confirming that he killed someone?

No, not just someone. I heard ‘men’. Does it mean Jack killed many people?
Napabitiw ako sa pagkakahawak sa kanya. He kills people? He kills? The idea
horrifies me. Hindi kayang tanggapin ng utak ko ang idea na iyon. Lumingon siya sa
akin at nakita niya ang hindi maipaliwanag na reaksyon ko. Oh, please. Tell me
hindi totoo ang narinig ko.

“I see that was a turn off, Frost. Seems the girl doesn’t like to know you kill.
That’s bad.” Mapang-asar na saad ni Thunder.

Nasalubong kaagad ng tingin ko ang tingin niya nang ilipat ko ang tingin ko sa
kanya. Ngumiti siya sa akin nang mapang-asar na dahilan para magbigay takot sa
akin. Exactly, who these people are?

Ibinalik ko ang tingin kay Jack pero tanging ang buhok na lang niya ang nakikita ko
dahil nakatalikod siya sa akin. Nagsimulang humakbang papalapit sa amin si Thunder
pero pinilit kong huwag humawak kay Jack kahit na natatakot na ako.

“What a priceless view we have here. I have never seen your reaction this
miserable, Jack Frost.” Puna ni Thunder at inilipat ang tingin sa akin. “Oh,
dearest Summer, look what you have done to him. Poor, Frost.” Saad niya at
hahawakan sana ako sa pisngi pero agad hinawakan ni Jack ang kamay niya.

“What the fuck is so hard to understand with leave her fuck alone?” Malamig na
tanong niya at saka itinapon pabalik kay Thunder ang kamay niya.

Itinaas naman ni Thunder ang dalawang kamay niya upang iparating ang pagsuko.
Lumapit siya lalo at inilapit niya lalo ang mukha niya kay Jack.

“Let this also serve you a lesson. Don’t you ever forget that love ruins people.”
Wika niya at nagulat na lang ako nang bigla niyang suntukin si Jack sa tiyan.

Hindi ako makapaniwalang napatakip sa bibig ko. Tila nabuhusan ako ng napakalamig
na tubig at hindi malaman ang dapat i-react dahil sa pagkabigla. Kaagad na
nabalutan ang buong pagkatao ko ng takot nang idiin pa niya lalo ang kamao niyang
nakatama na sa tiyan ni Jack.

“S-Stop! Oh God, stop!” Pigil ko at itinulak siya nang malakas palayo kay Jack.

Tumingin siya sa akin at binigyan ako ng mapang-asar na ngiti bago ibinalik ang
tingin kay Jack.

“Stop showing me your weak points, snowman.” Saad niya at saka mabilis na umalis sa
harapan naming dalawa.

Walang pagdadalawang isip na pumunta kaagad ako sa harapan ni Jack. Tila nabuhusan
ako ng napakalamig na tubig nang makitang unti-unti nang nababasa ang damit niya ng
sarili niyang dugo.
“J-Jack.” Nanghihinang tawag ko sa kanya.

Tiningnan ko ang mukha niya at nakitang nakapikit siya at halatang nasasaktan.

Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya at iniharap ang mukha niya sa akin.

“Kailangan kitang dalhin sa hospital.” Saad ko.

“N-No.” Nahihirapang saad niya at saka unti-unting napaluhod sa harapan ko.

Sinundan ko siya at agad din akong naupo sa harapan niya. Hindi ko malaman ang
gagawin habang pinapanuod siyang nahihirapan.

“Jack, please. Dadalhin na kita sa hospital. Please.”

Tiningnan ko ang damit niya at nakitang basang basa na ito ng dugo. Tumingin ako sa
paligid namin at wala pa namang nakakapansin sa amin dahil busy sila sa
pagpapalipad ng saranggola. Ibinalik ko ang tingin sa kanya at nakitang ang isang
kamay niya ay nasa may tiyan niya at pilit pinipigilan ang paglabas ng dugo mula sa
saksak niya.

“Jack...” tawag ko sa kanya. Iminulat niya ang mga mata niya at tiningnan ako na
kanina pa umiiyak dahil sa panunuod sa kanya. “Please.” Pagmamakaawa ko.

Matagal niya akong tinitigan bago unti-unting natawa at napa-iling. “Okay.”

Mahinang saad niya.

***

Tahimik kong pinapanuod si Jack habang mapayapang natutulog nang isang nurse ang
pumasok sa kwarto kung saan siya kasalukuyang nakaconfine.

“Miss, mas makakabuti po sa inyo kung babalik na muna kayo sa kwarto niyo. Dahil sa
nabawas na dugo mula sa inyo ay maaring nahihilo pa kayo ngayon.” Concern na wika
ng nurse.

Nginitian ko muna siya bago ako dahan-dahang umiling. “Ayos lang ako, Nurse. Mas
mahihilo siguro ako kung nasa kabilang kwarto ako at walang ibang iniisip kundi
siya.” Sagot ko at saka ibinalik ang tingin sa gangster na mahimbing pa ring
natutulog.

Kagagaling lang niya sa operating room kung saan tinahi nila ang sugat mula sa
saksak na natamo niya. Ako ang nagpumilit sa kanya na pumunta sa hospital kaya
hindi ko siya pwe-pwedeng iwan. Gusto kong kapag nagising na ulit siya ay ako ang
unang-una niyang makikita. Ayokong iwan siya lalo na’t alam ko kung gaano niya
kaayaw ang hospital.
Napatingin ako sa may parte ng braso ko kung saan ay may bulak na nakatape. Sa
parteng iyon nila ako kinonektahan ng tube at kinunan ng dugo para isalin kay Jack.
Mabuti na lang talaga at napilit ko siyang dalhin sa hospital dahil kung hindi ay
baka raw naubusan na siya ng dugo sa katawan.

Ang buong akala ko ay sa television lang nangyayare ang sitwasyon kung saan ay
hindi masasalinan ng dugo ang pasyente dahil type AB ang blood type niya at
naubusan na ang mga blood bank ng ganoong klaseng dugo at tanging donor na lang ang
maasahan. Buti na lang at type AB rin ako kung kaya’t nasalinan siya kaagad ng
dugo.

Ngayon, bukod sa isa siyang conceited gangster at Jack Frost ang pangalan niya,
alam ko na rin kung ano ang blood type niya.

“Sige po, kung ‘yan po ang gusto ninyo. Pero huwag po muna kayong masyadong
maggagagalaw. Kung may kailangan po kayo ay tawagin niyo na lang po ako.” Paalam ng
nurse at saka lumabas ng silid.

Muli kong ibinalik ang tingin kay Jack na mahimbing na natutulog. Namumutla pa rin
ang mukha niya pero hindi na katulad kanina. Hindi ko mailarawan kung gaano akong
labis na nag-alala sa kanya kanina. Lalo na nang sabihin nila sa akin na maari
siyang mamatay dahil sa dami ng dugo na nawala sa kanya.

Napatayo ako mula sa pagkakaupo ko nang makitang dahan-dahan niyang iminulat ang
mga mata niya. Kaagad akong lumapit sa tabi niya at nagsalubong agad ang mga tingin
namin.

“G-Gangster...” mahinang tawag ko sa kanya.

Dahan-dahan siyang ngumiti. “Can we leave now?” Nanghihinang tanong niya.

“Not yet,” sagot ko at pilit na pinipigilan ang maiyak sa harapan niya.

Hindi ako sanay na makita siyang ganito. Na mahina. Na nanghihina. Pakiramdam ko ay

kasalanan ko ang lahat ng ito. Nasaksak siya dahil pumunta siya sa Avellino High
para bawiin ako. Nangyare ang lahat ng ito dahil sa akin. Hindi ko alam kung anong
mangyayare sa akin kapag dahil sa akin ay may mapapahamak muli.

Napakunot ang noo niya nang mapatingin siya sa may parte ng braso ko kung saan ay
may bulak na nakatape. “What the fuck happened to you? Are you okay?” tila nag-
aalalang tanong niya at babangon sana pero kaagad kong hinawakan ang magkabilang
balikat niya at pilit na ibinalik siya pahiga.

“Ayos lang ako, ano kaba? Sarili mo ang dapat na inaalala mo. Remember, ikaw ang
pasyente.” Saad ko.
“Damn. The only bed I want is my bed and your bed. I hate to lay here. Fuck!”
reklamo niya.

Naramdaman ko na lang na uminit ang mukha ko nang banggitin niya ang tungkol sa
kama ko. Errr.

“Tatawagin ko lang ‘yung nurs—”

“No, don’t leave.” Pigil niya.

“Pero okay kana ba?” Nag-aalalang tanong ko.

Napatingin ako sa kamay niya nang dahan-dahan niya itong iniangat at hinawakan ang
kamay ko. “Now, I am.” Sagot niya nang mahawakan na niya ako.

Iniwas ko ang tingin ko pero hinayaan ko siyang hawak-hawak pa rin ako.

“Do I make you uncomfortable?” mahinang tanong niya.

Kaagad kong ibinalik ang tingin sa kanya at nakitang seryoso siyang nakatitig sa
akin. Napabuntong hininga ako.

“Gangster, you don’t make me feel uncomfortable. You frustrate me. All the time. I
hope you knew that.” Saad ko at saka siya inirapan.

Kaagad naman siyang nagpakawala nang malawak na ngiti.

“Oh, the feeling is mutual then.” Nakangiting sagot niya.

***

I’m so sorry for making you all wait! Ughhhhh. Many things happened to me this past
3 weeks. Please don’t give up on me haha! Thank you for keep on supporting me! <3
Love love love you guys!

Sorry sa update. I know it disappointed you. </3

=================

[29] Snow White

Hindi ko maintindihan ang sarili ko. I told Jack that he doesn’t make me feel
uncomfortable pero bakit na-a-awkwardan ako sa sitwasyon namin ngayon? Tiningnan ko
ang kamay kong hawak-hawak niya at tila wala na ata siyang balak bitawan ito.
Parang kailan lang, ayaw na ayaw niyang hinahawakan siya dahil baka mahawaan siya
ng germs. At parang kailan lang din ay ayaw na ayaw kong hinahawakan niya ako dahil
nakakairita ang pagiging maarte niya. Ugh. Since when did we two become good
friends?

Mabilis kong binawi ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya nang biglang bumukas ang
pinto ng kwarto at pumasok ang isang nurse.

“Oh, gising ka na pala,” wika nito pagkalapit sa amin.

“Obviously.” Tila naiiritang sagot ni Jack.

Napakunot ang noo ko dahil sa inasal niya. Tiningnan ko ang reaksyon ng nurse at
mukhang naoffend siya sa asal ng aroganteng gangster na ‘to.

“Uhm, gusto ko lang po sanang malaman kung nasabi niyo na sa pamilya niyo ang
nangyare sa inyo. Mas makakabuti po kasi sana kung makakausap ng doctor ang parents
o di kaya ang guardian niyo para masabi ang sitwasyon niyo at para na rin may mag-
asikaso ng bills niyo.” Saad ng nurse.

Malamig na tumingin sa kanya si Jack at binigyan siya ng mapang-asar na ngiti.

“Family? Parents? Guardian?” Tila nang-iinsultong tanong niya. Tumawa siya ng
napakasarkastik bago naging seryoso ang mukha niya. “But I don’t have any of
those.” Seryosong sagot niya.

Napalunok ako ng pilit dahil sa itsura niya. Hindi ko alam kung bakit, pero bigla
na lang akong natakot dahil sa pagiging seryoso niya.

“A-Ah ganun po ba,” halatang natatakot na saad ng nurse. “S-Sige po. Babalik na
lang po ulit ako mamaya.” Paalam nito at aalis na sana pero natigilan siya nang
magsalita muli si Jack.

“However, I have someone who can settle my bills. I don’t have a phone but will you
call him for me?”

Pinagmasdan kong maigi ang mukha ni Jack. Wala pa ring pagbabago sa ekspresyon
niya. Seryoso lang siyang nakatingin sa nurse at tila naiirita siya sa pakikipag-
usap rito.

“A-Ah, sige po. Pakisulat na lang po ang number niya at tatawagan ko na lamang po
siya.” Sagot ng nurse at saka siya inabutan ng papel at ballpen.

Tila nagdadalawang isip naman si Jack kung kukunin niya ang mga iyon. Hay, napaka-
arte niya talaga.

“Uhm, nurse, pwede bang ikaw na lang ang magsulat? I-di-dictate na lang niya sa’yo
‘yung number.” Singit ko sa kanila.

Nang ilipat ni Jack ang tingin niya sa akin ay binigyan ko na lang siya ng pilit na
ngiti. Ibinalik niya ang tingin sa nurse at saka niya idinictate rito ang number ng
taong tinutukoy niya.

“Uhm sige po. Tatawagan ko na po siya. Salamat,” halatang naiilang na paalam ng

nurse.

Nagsimula na siyang maglakad papunta sa pintuan pero napatigil siya nang may
pahabol pa si Jack.

“And oh, his name is Storm Williams.”

Saglit akong natigilan nang marinig ang pangalan ni Storm. Unti-unti ay bumalik sa
ala-ala ko ang naging pag-uusap namin noong isang gabi.

“O-Okay po.” Sagot ng nurse at tuluyan nang lumabas.

Nang masarado na niya ang pintuan ay ibinalik ko ang tingin kay Jack. Nagpakawala
siya ng malalim na buntong hininga at mukhang frustrated siya.

“Ayos ka lang ba?” tanong ko.

Seryoso niya akong tiningnan bago siya biglang natawa ng pilit.

“If only you have any idea,” saad niya at napa-iling.

Napakunot ang noo ko nang mapansing tila nagbalik na siya sa natural na ugali niya.
Hindi iyong tulad kanina na napakaseryoso.

“Bakit ganun ang trato mo sa nurse kanina?”

Kaagad nagbago ang ekspresyon niya at iniwas niya ang tingin sa akin.

“Because they’re useless.” Malamig na sagot niya.

“Useless?” hindi makapaniwalang tanong ko.

Ibinalik niya ang tingin niya sa akin at seryoso niya akong tiningnan sa mga mata.

“Look, I don’t trust any of them. They are only good in giving false hopes. They
are all useless.” Puno ng pait na sagot niya.

Napakunot ang noo ko dahil sa naging sagot niya. Hindi lang ba hospital ang ayaw
niya kundi maging ang mga hospital personnel?

Magsasalita sana ako upang sagutin siya pero laking gulat ko nang marahas na
bumukas ang pintuan ng silid at nagmamadaling pumasok roon ang mga lalaking iba’t-
iba ang kulay ng buhok.

“Jack!” Puno ng pag-aalalang sigaw nila.

Inis na napahawak si Jack sa noo niya dahil sa biglaang pagdating ng mga kaibigan
niya.

“As far as I can remember, I only asked that stupid nurse to call you, Storm.” Wika
niya.

Nalipat ang tingin ko kay Storm na nakatayo sa harapan ni Jack. Naalala ko na naman
ang naging usapan namin. Pakiramdam ko ay nahihiya akong harapin siya ngayon. Wala
akong mukhang ihaharap sa kanya.

“Magkakasama kami kaya sumama na rin sila. Anong nangyare? Wala ka namang bang
ginawang masama sa nurse o doctor mo?” Seryosong tanong ni Storm.

“Wow, so mas nauna mo pang itanong kung may ginawa ba akong masama sa kanila kesa
kung kumusta ako?”

Napakunot naman ang noo ko nang sabay-sabay silang nagpakawala ng malalim na

paghinga.

“Wag na tayong maglokohan, Jack. We know you damn too well.” Saad ni Justine.

“Well, kung nandito pa rin siya, I think wala pa siyang sinasaktang nurse o
doctor.” Singit naman ni Drake. Sinasaktan? Ganoon ba talaga siya kabayolente?

Natawa na lang si Jack sa kanila. “Well, you guys do me a favor then. Alisin niyo
na ako rito. I can’t imagine staying here for fvcking more hours.” Saad niya sa
kanila.

“What are you doing here, anyway? You’re not that someone who’ll go to places like
this.” Ika naman ni Samuel.

“She brought me here.” Sagot ni Jack at saka iniwas ang mukha niya sa kanila.

Sabay-sabay naman silang napatingin sa akin at nasalubong ko kaagad ang tingin ni

Storm. Nagulat na lang ako nang may isang marahas na kamay ang humawak sa akin.

“Man, easy!” utos ni Justine kay Israel na kasalukuyang nakahawak sa akin. Psh.
Bakit ba hilig niyang hablutin ako? Ganito ba talaga niya ako kinaiinisan?

“Do you have any idea kung anong ginawa mo? Masyado ka ba talagang pakialamera?
Bakit dinala mo ulit siya sa hospital, huh?!” galit na tanong niya sa akin.

Inis akong napakagat sa labi ko at iniwas na lang ang mukha ko sa kanya. Ayokong
mag-aksaya ng oras para makipagtalo sa kanya.

“Let go of that arm, Israel. Hinayaan ko siyang dalhin ako rito.” Saad ni Jack.

Sabay-sabay naman nilang ibinalik ang mga tingin nila kay Jack.

“What?!” sabay-sabay at hindi makapaniwalang tanong nila.

So ganito pala talaga ka-big deal ang pagsama niya sa akin sa hospital?

Nang hindi sumagot sa kanila si Jack sabay-sabay silang napa-iling na para bang ang
hirap irehistro sa mga utak nila na nagpadala talaga siya sa akin dito sa hospital.

“Dapat siguro ay ayusin ko na ang mga dapat ayusin para makaalis ka na dito
kaagad.” Pagbasag ni Storm sa katahimikan.

“Mabuti pa nga.” Sagot ni Andrew at saka naupo sa may sofa. Sumunod naman sina
Samuel, Israel, Justine at Drake sa kanya at naupo rin.

Kaming dalawa na lang ni Storm ang nanatiling nakatayo kung kaya’t nakaramdam
kaagad ako ng pagkailang.

“Summer, pwede mo ba akong samahan?”

“H-Huh?” gulat na tanong ko.

Nagpakawala siya nang malungkot na ngiti at saka lumapit sa akin. Nagulat ako nang
bigla niya akong hawakan sa may braso at hinila at isinabay sa paglabas niya ng
silid ni Jack. Nang makalabas na kami at naisarado na niya ng tuluyan ang pintuan
ay binitiwan niya rin kaagad ako.

Nanatili kaming nakatayo lang sa tapat ng pinto at hindi malaman kung anong
gagawin. Hindi ko akalain na darating ang panahon na hindi kami magiging
komportable sa isa’t-isa. Sabay kaming nagpakawala ng malalim na hininga dahilan
para magkatinginan kaming dalawa. Nagkatitigan kami nang matagal bago unti-unting
natawa.

“What the hell?” tumatawang wika niya at saka napa-iling.

Napakamot ako sa ulo ko at napa-iling din.

“Well, that was really awkward.” Komento niya.

“I couldn’t agree more.” Sagot ko.

Nagpakawala siya ng malawak na ngiti at nagulat ako nang bigla niya akong akbayan.

“Tara, kape.” Alok niya at saka sinimulang maglakad. Sumabay naman ako sa kanya
dahil akbay-akbay niya ako.

Nang makarating kami sa tapat ng isang vending machine ay dumukot siya ng barya sa
bulsa niya at naghulog sa vending machine at pinili ang coffee in can. Kaagad naman
niyang kinuha ang nalaglag na dalawang kape at iniabot sa akin ang isa. Nagsimula
siyang maglakad patungo sa may mga upuan at sinundan ko naman siya. Nang makaupo na
kaming dalawa ay nanatili siyang walang imik at hawak-hawak lang ang kape niya.

“Ngayong pumayag si Jack na dalhin mo siya sa hospital, masasabi kong importante ka

talaga sa kanya.” Saad niya na siyang bumasag sa katahimikan sa pagitan naming
dalawa. Importante?
“Ano bang sinasabi mo? Pumayag lang siya dahil nahihirapan na siyang tiisin ang
sakit mula sa sugat na natamo niya nang masaksak siya.” Sagot ko.

Ngumiti siya sa akin at dahan-dahang umiling. “Mali ka. Kung papipiliin mo si Jack
kung mamamatay na lang ba siya o dadalhin sa hospital, mas pipiliin niyang
mamatay.” Seryosong sagot niya habang nakatitig sa mga mata ko.

Tila nalunok ko ang dila ko at hindi magawang makasagot sa kanya. Ganoon niya ba
kaayaw sa hospital? Parang wala na ata sa tamang katwiran iyon? Mas gugustuhin
niyang mamatay kesa magpunta sa hospital? Sino namang tao ang mag-iisip ng ganoon?

“Two years ago, habang nasa kalagitnaan kami ng laban, may duwag na humampas ng
baseball bat sa ulo ni Jack. Lahat kami ay gusto siyang dalhin sa hospital dahil
mauubusan siya ng dugo kung hindi namin siya dadalhin. Pero alam mo kung ano ang
kahuli-huli niyang bilin sa amin bago siya nawalan ng malay noon? Kung tunay daw
niya kaming mga kaibigan, hahayaan na lang daw namin siyang mamatay kesa dalhin sa
hospital.”

Hindi ako makapaniwalang napanganga. “S-Sinabi niya ‘yon?” gulat na tanong ko.

Ngumiti siya at dahan-dahang tumango.

“Ibang klase. Nasa tamang pag-iisip pa ba siya?” hindi makapaniwalang tanong ko.

Natawa si Storm sa naging reaksyon ko. “Ganyan din ang nasa isip ko nun. Nasa
tamang pag-iisip pa ba ang kaibigan ko? Nababaliw na ba siya?”

Dahan-dahan akong napa-iling in disbelief. Unbelievable.

“Alam mo ba ang rason kung bakit ayaw niya sa hospital?” biglang tanong niya.

“Dahil marumi? Dahil ayaw niya sa germs?” hindi siguradong tanong ko.

Ngumiti siya at saka umiling. “Dahil sa mapait na ala-ala, Summer. Dahil sa kapatid
niyang si Snow White.”
***

Sorry kailangan ko kayong bitinin. Next chapter na lang yung revelation haha! Thank
you for reading! :* :) <3 

=================

[30] Three Years Ago

“Snow white? Seriously? So hindi lang pala ang gangster na iyon ang may weirdong
pangalan kundi pati ang kapatid niya? Woah. Ibang klase pala magpangalan ang mga
magulang nila.” Kumento ko at natawa.

Napabuntong hininga si Storm at saka seryosong tumingin sa mga mata ko.

“Jack doesn’t have parents.” Seryosong saad niya. Unti-unti ay napatigil ako sa
pagtawa. Tinitigan ko ang mga mata niya at mukhang nagsasabi siya ng totoo. “Ang
tanging meron lang siya ay ang kapatid niya, Summer.” Dagdag niya.

Tila may kung anong sumaksak sa dibdib ko at bigla na lang itong nakaramdam ng
kirot.

“W-Wala siyang mga magulang?” Hindi makapaniwalang tanong ko. Tumango siya bilang
tugon.

Hindi ako makapaniwalang napanganga sa natuklasan.

“Pero bakit wala siyang mga magulang? Nasaan sila?”

Nagkibit balikat siya bago sumagot. “Hindi ko alam. Walang nakakaalam. Simula nang
makilala ko si Jack noong grade schoolers pa lang kami ay ni minsan hindi ko
nakilala ang mga magulang niya. And he never mentioned them, too.” Sagot niya.
Will that explain why he behaves this way? Dahil wala siyang mga magulang? That
gangster. Hindi mo manlang mahahalata sa kanya na may tinatago pala siyang ganitong
klaseng sikreto. I can’t imagine his misery growing up without parents...without
anyone to support him.

“Eh ang kapatid niya? Nasaan?” tanong kong muli.

Napakunot ang noo ko nang dahan-dahan siyang umiling.

“Wala na siya.” Sagot niya.

“What do you mean wala na siya?” gulat na tanong ko.

“She’s already dead, Summer. Tatlong taon na siyang patay.”

***

Three years ago

Nagmamadaling pumasok si Jack Frost kasama ang mga kaibigan niya na sina Storm,
Israel, Samuel, Andrew, Justine at Drake sa Emergency Room ng hospital kung saan
dinala ang kapatid niya.

“I-Isabella Frost.” Nanginginig na saad niya sa nurse na nasa reception.

Kaagad na tiningnan ng nurse ang records ng hospital upang hanapin ang pangalan na
sinabi ng binata. Nang makita niya ang pangalan ng babaeng hinahanap nito ay muli
niyang hinarap ang binata upang sagutin.

“Kasalukuyan po siyang dinadala sa operating room ngayon sa second fl—”

Hindi na siya pinatapos pa ng binata at kaagad na itong tumakbo papunta sa may

elevator. Mabilis din namang sumunod sa kanya ang mga kaibigan niya. Nang
makarating sila sa second floor ay saktong naabutan nilang nasa stretcher pa ang
dalagang hinahanap at kasalukuyang itinatakbo papasok ng operating room.

Tila nabuhusan ng napakalamig na tubig si Jack nang makita ang kapatid niyang pikit
matang nakahiga sa stretcher at duguan. Ang matagal nang maputlang balat ng kapatid
ay mas lalo pang namutla sanhi nang patuloy na pagdugo ng tama na natamo niya
matapos siyang barilin sa kanang bahagi ng tiyan.

Nanginginig siyang lumapit sa kapatid at kinuha ang malamig nitong kamay. Sunod-
sunod na tumulo ang maiinit niyang luha sa magkabila niyang pisngi. Walang salita
ang makakapaglarawan sa kasalukuyang nararamdaman ng binata habang pinagmamasdan
ang pinakamamahal niyang babae.

“Isabella...Oh, God.” Umiiyak na tawag niya sa pangalan ng kapatid. Hinalikan niya

ang likod ng palad nito at saka hinaplos ang pisngi. “Kuya’s here. Please wake up.”
Nanginginig na saad niya habang patuloy sa pag-agos ang luha niya.

Parang nabagsakan din ng langit at lupa ang mga kaibigan ni Jack habang
pinagmamasdan siyang umiiyak sa harapan ng lahat. Ang lalaking ni minsan ay hindi
nila nakitaan ng kahinaan ay walang pakundangan na umiiyak sa harapan nila at
walang pakialam kung makita man nila siya sa ganitong sitwasyon.

Nang makarating na sila sa tapat ng operating room ay saglit silang huminto.

Humarap sa kanya ang nurse at may papel na ibinigay.

“Kapatid niyo po ang pasyente, hindi ba? Kung maari po sana ay pumirma kayo rito
bilang consent na hinahayaan niyong operahan namin ang pasyente. Madami na pong
dugo ang naubos sa kanya at kailangan po namin ang mabilis niyong response para
maumpisahan na siyang gamutin.”

Kaagad na kinuha ni Jack ang papel at ballpen at saka pinirmahan ang pinapapirmahan
sa kanya. Tila hindi na niya alam kung anong nangyayare sa paligid. Hindi na siya
makapag-isip ng maayos at hindi niya malaman kung saan siya dapat magfocus.

Nang mapirmahan na niya ang papel ay kaagad nang ipinasok sa loob ng operating room
ang kapatid niya. Bumagal ang kilos sa paligid niya at tila slowmo niyang pinanuod
ang kapatid niyang ipinapasok sa loob.

Papasok na rin sana ang iba pang mga nakaputing uniporme pero hinila ni Jack ang
isa sa mga ito.

“She’s going to be fine, right?” desperadong tanong niya rito.

“We will try our best to save her,” sagot ng Doctor.

Nagulat na lang ito nang hilahin ni Jack ang kwelyo niya at itulak siya papunta sa
may dinding.

“What? You will try your best? Are you fucking playing me right now? You will not
try your best. You will do your best!” singhal niya.

“Jack!” Sigaw ng mga kaibigan niya at kaagad na lumapit sa kanya at hinila siya
palayo sa doctor.

Napa-iling na lang ang Doctor at saka kaagad na pumasok sa loob ng operating room.
“She’s going to be fine, right? Of course she will. She’ll never going to leave
me.” Saad ni Jack sa mga kaibigan niya na tila kinukumbinsi rin niya ang sarili
niya.

Iniwas nila ang tingin sa kanya at hindi malaman ang isasagot sa kaibigan.

“Y-You know that girl is really sensitive. They should be careful in treating her.”
Bulong pa niya.

Napa-iling na lang sila dahil sa asta ng kaibigan nila. Naawa sila sa itsura nito
pero wala silang magawa para sa kanya. Miski sila ay ipinauubaya na lang sa
salitang ‘pag-asa’ ang paniniwalang magiging okay ang kapatid ng kaibigan.

“Damnit! What if she wakes up inside? They should tell her that I’m here waiting
for her and she doesn’t have any reasons to be afraid.” Halatang nagpapanic na saad
niya.

Napabuntong hininga na lang ang kaibigan niyang si Storm at hinawakan siya sa

balikat.

“Dude, I know that you’re worried about her. Honestly, we all are. But you need to
calm yourself first. Snow white will be fine. She’s strong, remember?”

Matagal siyang tinitigan ni Jack bago frustrate na naisuklay ang mga daliri niya sa
buhok niya.

“Fuck. I will fucking kill them. All of them. Fuck.” Gigil na saad niya at saka
sinipa ang pader.

Sabay-sabay na lang silang napa-iling. Naupo si Andrew sa upuan at sumunod naman sa

kanya ang iba habang nanatiling namang nakatayo si Storm. Si Jack naman ay naupo sa
sahig habang nakasandal ang likod niya sa pader. Isinubsob niya ang mukha niya sa
mga palad niya at pilit na pinapakalma niya ang sarili.

Makalipas ang ilang minuto ay may isang lalaki ang hinihingal na dumating. Nang
makita niya si Jack na nakaupo sa sahig ay kaagad niya itong hinablot sa may kwelyo
at hinila patayo.

“What the fuck is going on?” Nanginginig na tanong niya.

Nanlilisik ang mga mata niyang nakatingin kay Jack habang si Jack naman ay
nanatiling nakayuko at hinahayaan lang ang lalaking bagong dating na nakahawak sa
kwelyo niya.

“Thunder, calm down!” awat ni Storm sa kanya.

Galit niyang hinarap si Storm at binigyan ito ng malakas na suntok sa panga.

“Calm down?! How the fuck do you expect me to calm down?!” Gigil na sigaw niya at
napasuntok sa pader. “Fuck!” frustrate na sigaw niya.

Namagitan ang katahimikan sa pagitan nilang lahat. Halata sa mga itsura nila ang
halo-halong emosyon ng galit, awa at pag-aalala. Wala silang sawa sa pagtingin sa
oras at pabalik-balik na pagsilip sa pintuan ng operating room kahit na wala naman
silang makitang kahit ano sa loob.

Sabay-sabay silang napatayo nang lumabas na mula sa operating room ang doctor. Sa
itsura pa lang niya ay may hinala na sila kung anong sasabihin niya pero pilit pa
rin nilang iniisip na positibo ang sasabihin nito.

Kaagad na lumapit sa kanya sina Jack at Thunder.

“How is she?” Puno ng pag-aalalang tanong ni Jack.

Dahan-dahang umiling sa kanya ang doctor. “We’re very sorry.” Wika nito.

Lahat sila ay natigilan sa narinig. Kaagad na nabalot ang paligid ng malamig na

aura . Tila ang mundo nila ay bigla na lang huminto sa pag-ikot. Maging ang huminga
ay saglit nilang nakalimutan. Hindi nila magawang irehistro sa utak nila ang
narinig. Ang tatlong salitang iyon ay parang isang bomba na malakas na sumabog at
winasak ang pag-asang meron sila.

“S-Sorry?” hindi makapaniwalang tanong ni Jack at saka pilit na natawa. “What do

you mean you’re sorry? What do you mean, huh? Why are you sorry? Why?!” sunod-sunod
na tanong niya at kaagad na hinila ang kwelyo ng doctor.

Sunod-sunod na tumulo ang maiinit na luha ni Jack habang hawak-hawak ang doctor.
“Tell me she’s okay!” Desperadong utos niya.

Umiling sa kanya ang doctor. “We did our best, sir.” Sagot nito sa kanya.

“Then where is she now? What time will she wake up?” nanginginig na tanong niya sa
doctor.

“We’re really sorry but she’s gone.” Malungkot na balita ng doctor.

Pagkasabi niya noon ay kaagad siyang sinuntok ni Jack sa mukha.

“She’s gone? Fuck that joke! That wasn’t even funny!”

Lumapit sa kanya ang mga kaibigan niya at hinawakan siya upang awatin.

“Jack...” malungkot na tawag nila sa kanya.

Inis silang itinulak ni Jack palayo sa kanya at saka frustrated na napasabunot sa

sarili.

“No. No way. You’re kidding right? Tell me you’re just kidding! Tell me!” sigaw
niya sa doctor.

Umiling na lang ang doctor sa kanya at saka umalis sa harapan nila.

“No! Fuck! No way! This is just a joke, right?! Isabella! Fuck no!” sigaw niya at
saka nagmamadaling pumasok sa loob.

Kaagad namang sumunod ang mga kaibigan niya sa kanya. Pagkapasok nila sa loob ay
naabutan nila ang maputlang babae na nakahiga sa isang kama na animo ay mapayapang
natutulog lang. Nang mapansin ni Jack na babalutan na ng nurse ang kapatid niya
gamit ang puting kumot ay kaagad niya itong tinabig at itinulak palayo.

Nanginginig niyang hinaplos ang malamig nang pisngi ng kapatid niya habang patuloy
ang luha niya sa pag-agos sa magkabila niyang pisngi.

“Do something! Fuck! She’s still alive! Do something!” pagmamakaawa niya sa nurse
na nasa gilid niya.

Nang wala itong ginawang kahit ano ay siya na mismo ang kumilos at binigyan ng CPR
ang kapatid niya. Patuloy siya sa pagtulak sa dibdib ng kapatid at pagbigay ng
hangin sa bibig nito kahit na alam niyang wala na ring kwenta ang ginagawa niya.
Lumapit sa kanya ang mga kaibigan niya upang awatin siya pero itinulak niya ang mga
ito palayo sa kanya. Nagpatuloy siya sa ginagawa niya at tila walang kapaguran na
pilit binubuhay ang kapatid niya.

“Jack...” Tawag ng mga kaibigan niya sa kanya. Hinawakan siya ni Storm sa balikat
niya na saglit na nagpatigil sa kanya. “Jack, wala na siya.” Bulong nito.

Kaagad na napatakip sa bibig niya ang binata at saka dahan-dahang napaluhod mula sa
kinatatayuan niya. “No... No... No...” bulong niya.

Agad siyang tumayo at hinagis ang kung ano mang mga nasa paligid ng kama ng kapatid
niya. Lahat ng bagay na mahawakan niya ay pinagbabato niya. Tila nagkaroon ng bagyo
sa loob ng operating room dahil sa ginawa niya.

Nanginginig siyang lumapit muli sa kapatid niya at hinawakan ang malamig ng kamay
nito. “Isabella... No...” Nanginging na saad niya.
Galit siyang hinila ni Thunder at itinulak papunta sa may pader. “Kasalanan mo ang
lahat ng ‘to.” Saad ni Thunder na kasalukuyang may mga luhang umaagos sa magkabila
niyang pisngi. “Kasalanan mo ang lahat ng ‘to!” sigaw niya at binigyan ng suntok si
Jack.

Napaluhod si Thunder sa kinatatayuan niya at isinubsob ang mukha niya sa mga palad
niya at doon tuluyang humagulgol. Wala ni isa kanila Storm, Samuel, Israel, Andrew,
Justine at Drake ang makakapag-imagine kung ano ang sakit na dinaranas ngayon nina
Jack at Thunder na parehas na labis na minahal ang dalaga.

****

Uhm sana okay lang yung update haha lels. So ayan may flashback na tayo. XD

So may sasabihin lang po ako. Tulad nga ng lagi kong sinasabi, wag po kayong
masyadong mag-expect sa story na to.

Sana dun sa mga nagcocomment ng mga negative, pakisarili niyo po muna yan. Pwede
bang kapag tapos na ay saka na kayo magcomment ng negative? Kasi kung habang on-
going pa siya tas makakabasa ako ng negatives, nawawalan ako ng gana magupdate. I
know that is to help me to improve more. Pero ako kasi yung tao na madidiscourage
kung makakatanggap ng madaming negative feedback. Just take it as a favor na lang
for me. Ipunin niyo na lang muna then kapag tapos na saka niyo ko imessage at
tatanggapin ko po yan without hard feelings basta hindi naman masyadong
nakakabastos yung mga sasabihin. Ayun lang and thank you! :)

Sa gilid po ang kapatid ni Jack Frost. Si IU! I love everything about her! <3 So I
might post tonight on my facebook & twitter acct  (@mimhytotwp) if who portrays
Thunder & Jack's friends. =)

Please tweet with a hashtag of #BTWHNIJF #BTWHisNameIsJackFrost Thank you! :)

Thank you for everything! :)

- Mimi

=================

[31] Betrayal

“A-Anong kinamatay ng kapatid niya?” hindi makapaniwalang tanong ko kay Storm.

Bumuntong hininga muna siya at uminom ng kapeng binili niya bago ako muling hinarap
at tiningnan ng seryoso sa mga mata. Pinagmasdan niya muna ako ng matagal bago
unti-unting nagpakawala ng malalim na paghinga.

“I killed her.” Mahinang bulong niya.

Saglit akong natigilan at natulala sa kanya matapos marinig ang sagot niya. Hindi
ako makapaniwalang tumingin sa mga mata niya at pilit na hinahanap sa itsura niya
ang ekspresyon na nagbibiro lang siya. Ngumiti siya ng pilit sa akin bago niya
iniwas ang mukha niya at humarap sa harapan naming dalawa.

Nanatili akong nakatulala sa mukha niya kahit na nakatagilid na siya ngayon sa

akin. Hindi ko malaman kung ano ang dapat na maging reaksyon ko. Pakiramdam ko ay
maging ang paghinga ay nalimutan ko na dahil sa pagkagulat.

Impossible. Hindi totoo ‘yun. Nagsisinungaling lang siya, hindi ba? Kung siya
talaga ang pumatay sa kapatid ni Jack, bakit magkaibigan pa rin sila? Tama. Isa
lang itong malaking joke. Impossibleng si Storm, na siyang palaging nandyan para sa
akin, ay magiging dahilan ng pagkamatay ng isang babaeng napaka-importante sa buhay
ni Jack.

Ibinalik ni Storm ang tingin niya sa akin at binigyan niya ako ng pekeng ngiti.

“Hindi ka naniniwala?” nakangiting tanong niya.

Dahan-dahan akong tumango. “Hindi.” Sagot ko.

Nagpakawala siya ng malalim na paghinga at saka ibinalik ang tingin sa harapan

namin habang nanatili pa rin akong nakatitig sa mukha niya kahit na nakatagilid
ulit siya sa akin.

“Ganyan pala kaganda ang emahe ko sa’yo.” Saad niya at saka ngumiti ng pilit.

“Why not? Eh napakabuti mo namang tao sa akin. Wala akong makitang dahilan para
umiba ang tingin ko sa’yo.” Mabilis na sagot ko.
Dahan-dahan siyang napayuko at itinuon ang tingin sa kapeng hawak-hawak niya.

“Eh ngayon? Hindi pa ba dahilan ang sinabi ko para umiba ang tingin mo sa akin?”

Napabuntong hininga ako at saka inilipat ang tingin sa harapan namin. “I think you
left a very good impression to me that even you admitted that you killed Jack’s
sister, I still couldn’t believe it.”

Nakita ko sa sulok ng mata ko na tumingin siya sa akin. “Do you trust your
intuition that much?” tanong niya.

Dahan-dahan kong ibinalik ang tingin ko sa kanya at seryoso ko siyang tiningnan sa

mga mata niya. “It’s not my intuition that I trust, Storm. It is you.” Seryosong
sagot ko.

Hindi niya nagawang makasagot sa sinabi ko at nanatili siyang nakatitig sa mga mata
ko na tila sinusubukan niyang basahin ang nasa isip ko. Napakunot ang noo ko nang
bigla siyang matawa ng pilit. Muli niyang ibinalik ang tingin sa harapan namin at
saka uminom ng kape niya. Matagal na namagitan ang katahimikan sa pagitan naming
dalawa bago siya muling nagsalita.

“Alam mo ba kung bakit madalas tayong nasasaktan?” biglang tanong niya.

Ibinalik ko ang tingin sa kanya at pinanuod ko siyang seryoso lang na nakatitig sa

kapeng hawak-hawak niya.

“Bakit nga ba?” tanong ko.

“Because we trust too much.” Mabilis na sagot niya. Dahan-dahan niyang ibinalik ang
tingin sa akin at seryoso akong tiningnan sa mga mata. “So please don’t trust me,
Summer.” Malungkot na bulong niya.

Saglit akong natigilan sa narinig dahil hindi ko inaasahan iyon mula sa kanya.
Mabilis kong iniwas ang mukha ko at nanginginig na binuksan ang kape ko at nilagok
iyon. Nagmistulang tubig ang kape at binaliwala ko ang pait na lasa nito at inubos
ko iyon nang isang inuman lang.

“I think that’s too much to ask. How can I not trust the only friend I have?” inis
na tanong ko nang hindi tumitingin sa kanya.

Narinig ko siyang napabuntong hininga. “I know that’s too much to ask, Summer, but
can’t you do that for me? Can’t you do that for your friend?”

Hindi makapaniwalang ibinalik ko ang tingin sa kanya. “How can you ask me such
favor, Storm? I don’t want to disbelieve you!” Napataas na ang boses ko.
“But I don’t want to disappoint you, too!” Napataas na rin ang boses niya.

Parehas kaming natahimik at nanatiling magkatitigan hanggang sa ako na ang unang

nagbawi ng tingin.

“What makes you think I’ll be disappointed with you?” mahinang tanong ko.

“Because that’s what I’m best at. Disappointing people that trust me so much.”
Sagot niya.

Ibinalik ko ang tingin sa kanya at kaagad kong nasalubong ang mga mata niya.
Seryoso lang siyang nakatitig sa akin at tila pilit niyang binabasa ang nasa isip
ko.

“Fine, if you really trust me, why can’t you believe me when I said I really killed
Snow White?” kunot noong tanong niya.

“Because I know you will never do things that will hurt Jack.” Seryosong sagot ko.

Unti-unti ay nawala ang kunot sa noo niya. “You trust me that much?” tila
nanlulumong tanong niya.

Dahan-dahan akong tumango pero laking gulat ko nang bigla na lang may luhang tumulo
mula sa mga mata niya.

“S-Storm.” Mahinang tawag ko sa kanya.

“It was my fault, Summer,” seryosong saad niya. “Nakabangga ng grupo namin ang
isang gang noon dahil sa akin...dahil inagaw ko ang girlfriend ng leader ng gang
nila. Now you see, I’m a total jerk.”

Hindi ako makapaniwalang napanganga matapos marinig ang sinabi niya. Napayuko siya
at humigpit ang pagkakahawak niya sa can na naglalaman ng kape niya.

“But the thing is...hindi nila kami kayang labanan. Kaya—”

“Kaya ginamit nila ang kapatid ni Jack laban sa inyo?” putol ko sa kanya.

Dahan-dahan siyang tumango bilang sagot. Hindi naman ako makapaniwalang natawa in
disbelief. “Gosh! They’re bunch of cowards!” galit na saad ko.

Inis akong napakagat sa labi ko habang iniisip ko kung paano nasayang ang isang
buhay dahil sa kaduwagan ng kung sino man ang mga taong iyon. At ang masaklap pa
rito, hindi ko maimagine ang pinagdaanang sakit ni Jack matapos mawalan ng kapatid.

“Nasaan na sila ngayon? Nakulong ba sila?” frustrated na tanong ko.

“Buried six feet under the ground.” Matipid na sagot niya.

Kaagad nanlaki ang mga mata ko. “Y-You mean patay na sila?” hindi makapaniwalang
tanong ko.

Natawa siya ng pilit at saka muling uminom ng kape. “Sa tingin mo ba’y basta-
bastang babae lang ang kinunan nila ng buhay? Pinatay nila ang ka-isa-isang babae
sa buhay ni Jack at Thunder. Tingin mo ba’y hahayaan sila ng dalawa na mabuhay pa?”

“W-Wait.” Gulat na pigil ko sa kanya. “You said Thunder?”

Napakagat siya sa labi niya at napayuko. “Jack’s sister is Thunder’s first love,”
sagot niya.

Nanatili akong nakatitig sa kanya habang nakanganga.

“So that explains why Thunder loathes you?” hindi makapaniwalang tanong ko.

Ngumiti siya ng pilit at saka dahan-dahang tumango. Napahawak ako sa noo ko nang
biglang sumakit ito. Pakiramdam ko’y hindi magawang i-absorb ng utak ko ang mga
nalalaman ko.

“So do you already hate me too now?” mahinang tanong niya.

Tiningnan ko siya at nanatili siyang nakayuko habang nakatingin sa lata ng kape na

hawak-hawak niya.

“Sa totoo lang? Hindi ko maintindihan kung bakit hindi pa rin ako umaalis sa tabi
mo at hindi pa rin kita kinamumuhian ngayon.” Honest na sagot ko.

Nagulat ako nang bigla siyang tumayo. Tiningala ko siya at nakita kong kunot noo
siyang nakatingin sa akin.

“Stop trusting me this much, Summer. I’m begging you. Please.” Tila naiinis na saad
niya.

“But why?” kunot noong tanong ko.

“Because I can’t be trusted.” Diretsong sagot niya.

Nanatili kaming magkatitigan sa isa’t-isa hanggang sa siya na ang unang nagbawi ng

tingin at muling naupo sa tabi ko.

“Betrayal never comes from your enemies. Always remember that, Summer,” saad niya
pagkaupo.

“So what are you trying to point here? That you’re going to betray me?” tanong ko.

Nagpakawala siya ng malalim na paghinga at seryoso akong tiningnan.

“Summer, you trust me so much that you even believed I am not capable of hurting
Jack. But the truth is, I already have hurt him twice.” Kunot noong saad niya.

“We can always hurt the people we love, Storm.” Mabilis na sagot ko.

“No, that’s not the point, Summer,” tila naiinis na saad niya. “You see, I was the
reason behind why Jack’s sister died. But despite of that? He still considered me
as his best friend. I never heard any words from him blaming me about his sister’s
death. But do you know what I gave him in return? I betrayed him by loving too the
only girl he ever loved aside from snow white.”

Saglit akong natulala sa kanya nang marinig ang huling sinabi niya.

“S-Si Jasmine ba ang tinutukoy mo?” mahinang tanong ko.

Dahan-dahan siyang tumango bilang tugon. “I told you, I’m similar to storm.” Dagdag
niya at saka iniwas ang tingin.

Hindi ko na nagawa pang sagutin siya. Tila bigla na lang akong nabuhusan ng malamig
na tubig at nawala sa sarili. So this is what he meant by not trusting him so much?
Because it will lead me to disappointment?

Matagal na namagitan ang katahimikan sa pagitan naming dalawa bago siya nagpakawala
ng malalim na buntong hininga. “Do you hate me now?” tila malungkot na tanong niya.

Tinitigan ko muna siya ng matagal bago ako nagpakawala ng malalim na paghinga.

“Before I answer that, can I ask you a question?” tanong ko.

“Yes.” Mahinang sagot niya.

“Why, Storm? Why did you do that?” nanghihinang tanong ko. “He’s been really a good
friend to you. Why? Why betray someone who did nothing but to trust you?”
Natawa siya ng pilit at saka tuluyan nang inubos ang kape niya.

“I honestly don’t know.” Sagot niya at saka ibinalik ang tingin sa akin. “I knew it
was wrong. He trusted me so much but I ended up stealing the girl he loves. But
what should I do? I couldn’t stop myself from falling. Just like right now. My
heart flutters by just looking at you at this moment.” Malungkot na saad niya.

***

Poor Storm! </////3 Sinaktan na naman niya ko sa update na ‘to huhubels. ToT

Ang shaket shaket gumawa ng mga ganitong chapter. Ako muna iiyak bago kayo. HAHAHA!
:’(

So ayun! Comment kayo ha! Uhm malapit na po itong matapos though hindi ko matantya
if ilang chapters pa. Mga 15-20 pa siguro hahahaha! :D

Maraming maraming salamat po sa patuloy na pagbabasa nito. Really thank you so

much! :”> <3

Please tweet with a hashtag of #BTWHNIJ or #BTWHisNameIsJackFrost :)

Btw! Nakita niyo naba kung sinong gumaganap bilang thunder at yung mga friends ni
Jack? Check niyo lang po sa facebook and twitter ko. :)

So ayun lang!I hope nag-enjoy kayo. <////3 hahaha! Time check: 1:35 good night!
- Mims

=================

[32] The Risk

“This is not a motel, go get a room.”

Sabay kaming napatingin ni Storm sa lalaking bigla na lang nagsalita sa may tabi
naming dalawa. Kaagad nanlaki ang mga mata ko nang bumungad sa akin ang namumutlang
mukha ni Jack. Nakatayo siya sa harapan namin habang nakatayo sa tabi niya ang IV
stand kung saan nakasabit ang IV fluid na nakakonekta sa kanya. Seryoso lang ang
ekspresyon ng mukha niya at hindi ko magawang mabasa kung anong nasa isip niya.

Dahan-dahan siyang lumapit sa amin habang hila-hila ang IV stand niya.

“If my memory serves me right, you two were supposed to settle my bills so I could
finally leave this fucking place. But what are you two doing here? Having a date,
huh?”

Napatingin ako kay Storm nang bigla siyang matawa.

“Don’t you dare laugh at me!” singhal ni Jack.

Itinaas ni Storm ang dalawang kamay niya na tila hudyat ng kanyang pagsuko kay
Jack. “Okay, dude, relax. We’re just drinking coffee.” Natatawang saad niya.

“Wow. So this place is a coffee shop now, huh?” inis namang tanong ni Jack.

Pilit pinipigilan ni Storm ang matawa habang ako naman ay awkward na nakapagitna
lang sa kanilang dalawa.

“So uhm do you want a coffee, too?” natatawang alok ni Storm.

“No, thanks. Now, can I have Summer back?” tanong niya at hinila ako papunta sa
kanya.

Nanlalaki ang mga mata kong tiningnan siya dahil sa ginawa niya. Hindi naman na
napigilan pa ni Storm ang sarili at tuluyan na siyang natawa. Napa-iling na lang
ako dahil sa itsura nilang dalawa. Tila ang kaninang seryosong pag-uusap namin ni
Storm ay napalitan ng nakakatawang eksena dahil sa pag-asta ng ganster na ito.
Sabay-sabay kaming napatingin sa may harapan namin nang hinihingal na dumating roon
ang mga kaibigan nilang iba’t-iba ang kulay ang buhok. Sa itsura nila ay mukhang
tumakbo sila papunta rito.

“Damn it, Frost! Bat bigla ka na lang nawala? Hindi ba’t sinabi ko nang kami na ang
maghahanap sa kanila?” hinihingal na tanong ni Andrew.

“How do you expect me to wait there when they’ve been gone for fucking more than
ten minutes?!” inis na sagot niya sa kanila.

“Seriously? It’s not like they’re not coming back,” sagot naman ni Samuel.

“Psh!” ang tanging naging sagot niya at saka iniwas ang mukha.

Sabay-sabay naman silang frustrate na napakamot sa mga ulo nila.

“Hay ibang klase!” reklamo nila at saka isa-isang nag-alisan.

Ibinalik ko naman ang tingin kay Storm at nakitang nakangiti lang siya habang
umiiling kay Jack na animo ay nang-aasar. Lumapit siya sa amin at saka niya
ipinatong ang isang kamay niya sa kaliwang balikat ni Jack.

“Oh, pano, ayusin ko na muna ang bills mo para makaalis ka na rito. Sa palagay ko
naman ay pwede ka nang umuwi dahil nagawa mo nang tumayo at hanapin kaagad si
Summer na nawala lang ng ilang minuto sa paningin mo.” Natatawang saad niya.

“Shut up! Get lost!” inis na utos sa kanya ni Jack.

Tumatawang napa-iling si Storm at saka inilipat ang tingin sa akin. “Paano, Summer,
iwan muna kita kay Jack ha?” paalam niya at kinindatan ako bago mabilis na umalis
sa harapan namin.

Nang tuluyan na siyang makaalis ay galit akong hinarap ni Jack.

“You’re a two timing woman.” Inis na saad niya.

Kaagad naman nanlaki ang mga mata ko.

“What?!” hindi makapaniwalang tanong ko.

“I think you forgot that we’re getting married soon.”

Kaagad nalaglag ang panga ko sa narinig.

“A-Ano?!”

“Kung ayaw mong i-set ko ng maaga ang engagement party natin, better stop
entertaining Storm. Got that?” Seryosong saad niya at saka ako hiniwakan sa may
wrist ko at hinila pabalik sa kwarto kung saan siya nakaconfine.

Pagdating namin sa tapat ng kwarto ay hawak-hawak pa rin niya ako at papasok na

sana kami sa loob pero natigilan ako nang bigla siyang huminto sa pagpasok.
Tiningnan ko ang mukha niya at napansin kong napakunot ang noo niya.

Umatras siya sandali dahilan para mapaatras din ako. Nagulat na lang ako nang agad
niya akong binitiwan at hinarap.

“Something’s wrong. Dito ka lang. Do not go inside. Do not follow me. Understand?”

Kaagad na bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa asta niya. Hindi ko magawang
sagutin siya dahil sa pagkabigla. Hindi na niya ako hinintay pa at dahan-dahan
siyang humarap sa may pinto at tahimik na pumasok roon. Nang makapasok na siya ay
hindi niya gaanong naisara ang pintuan dahilan para masilip ko kung ano ang
nangyayare sa loob.

Tahimik akong sumilip sa may pintuan at nakita ko ang mga kaibigan ni Jack na tila
naging mga estatwa at hindi manlang gumagalaw. Napansin kong lahat sila ay
nakatulala at nakatingin lang sa kama ni Jack. Kaagad kong inilipat ang tingin sa
kama at nakita ko roon ang isang papel.

“Nandyan na ‘yan pagkabalik namin.” Wika ni Israel.

“Nandito lang rin siya sa hospital at binabantayan tayo,” saad naman ni Drake.

“Did you notice anything wrong around us?” tanong naman ni Jack.

“Wala naman akong napansin. Miski na sumusunod ay wala akong napansin.” Sagot naman
ni Andrew.

Lumapit si Jack sa kama at kinuha ang papel na nakapatong roon. Kaagad akong
napatakip sa bibig ko nang maalalang nakatanggap na rin ako ng katulad ng papel na
iyon. Ang papel kung saan ay nakalagay ang pangalan ni Thunder at nakapaloob sa
sulat na nasa kanya ang kapatid ko.

Binuksan ko ang pinto upang pumasok pero laking gulat ko nang sa sandaling
paghakbang ko ng isa kong paa papasok ay kaagad na may humatak sa akin at marahas
akong isinandal sa may dingding at agad kong nakaramdam ang isang matulis na bagay
na nakatutok sa may leeg ko.

“S-Summer?” Gulat na tawag ni Justine sa pangalan ko na siyang kasalukuyang tulak-

tulak ako against the wall at may hawak-hawak na patalim na nakatutok sa may leeg
ko. Kaagad siyang napaatras nang makilala ako. “Jeez, I’m sorry. I thought you were
someone else.” Paliwanag niya.

Kaagad akong nagpakawala ng malalim na paghinga at nanginginig na napahawak sa

dibdib ko. Mabilis na lumapit sa akin sina Drake at Andrew at hinawakan ako dahil
tila matutumba ako mula sa kinatatayuan ko dahil sa gulat at takot.

“I’m sorry. I didn’t mean to scare you.” Paghingi ng tawad ni Justine.

“Hey!” sigaw ni Jack at mabilis na lumapit sa amin. “Do you guys know who you are
touching? Let go of her arm!” Utos niya kina Drake at Andrew at kaagad akong hinila
papunta sa kanya.

Napa-iling na lang ang mga kaibigan niya sa ginawa niya. Inis niya akong tiningnan
at iniangat ang baba ko upang suriin ang leeg ko kung nasugatan ba mula sa patalim
ni Justine.

“Damn, woman. I told you to wait outside.” Galit na sermon niya.

Hindi ko na napigilan pa ang hindi mapakapit sa braso niya. Pakiramdam ko ay

matutumba ako dahil sa panginginig ng mga tuhod ko matapos ang ginawa ni Justine.
Hindi halata sa kanya na kaya niyang gawin ang tulad ng bagay na ‘yun. Sa palagay
ko kasi ay siya ang pinakabata sa kanila at mukha ring maamo ang mukha niya. At isa
pa, siya ang mukhang pinakamatino at tahimik sa kanila.

Nagulat na lang ako nang matahimik ulit sila at sabay-sabay na napatingin sa may
pinto. Tila napakalakas ng pakiramdam nilang lahat at alam nilang may tao sa may
pintuan. Dahan-dahang lumapit sa may pinto si Justine at muli niyang inilabas ang
patalim na ginamit niya sa akin kanina.

Napatunayan na tama nga ang pakiramdam nilang lahat nang makita kong dahan-dahang
umikot ang knob ng pinto at may pumasok na tao mula roon. Tulad ng ginawa sa akin
ni Justine kanina ay hinila niya ang taong pumasok pero napakabilis ng pangyayare
at nakita ko na lang na nabitiwan ni Justine ang patalim na hawak-hawak niya at
siya na ngayon ang nasa posisyon kung anong posisyon ko kanina pagkapasok.

“What the fuck, Justine?! Why would you attack me?!” gulat na sigaw ni Storm.

Sabay-sabay silang magkakaibigang napahawak sa ulo nila.

“Damn it, Storm! You should have announced it is you before going in!” inis na saad
naman ni Drake.
Binitiwan ni Storm si Justine at humarap sa amin.

“What’s going on?” gulat na tanong niya.

“Thunder left a message while we’re not here.” Sagot ni Israel.

“What does it say?” tanong ni Storm.

Sabay-sabay silang tumingin kay Jack dahil nasa kanya ang papel. Tahimik niyang
tiningnan ang papel at binasa kung ano ang nakasulat roon.

“Anong sabi, snowman?” tanong ni Justine.

Nagpakawala ng malalim na paghinga si Jack at mabagal niyang nilukot ang papel.  “A
warning.” Matipid na sagot niya.

“Fuck. He’s not going to stop.” Wika naman ni Andrew at napahawak sa noo niya.

Frustrated silang isa-isang nagsi-upo sa upuan at kama habang ako naman ay

nanatiling nakatingin sa mukha ni Jack. Why do I feel like he’s hiding something?
Bakit hindi niya sabihin kung ano ang buong nakalagay sa papel?

“Storm, give me your phone. I’m calling Morgan.”

Kaagad namang inilabas ni Storm ang cell phone niya at hinagis ito papunta kay
Jack. Pagkakuha niya ng cell phone ni Storm ay may number siyang kaagad na dinial.

“Morgan, it’s me.” Bungad niya. Who’s Morgan? “St. Peter Medical Center. Be here in
twenty minutes. And don’t forget to buy me two mobile phones.”

Pagkatapos noon ay inihagis niya pabalik kay Storm ang cell phone at hinila niya
ako papunta sa may kama at doon ay sapilitang itinulak paupo. Pare-parehas namin
siyang sinundan ng tingin nang pumunta siya sa may mesa sa kabilang bahagi ng kama.
Sinalinan niya ang basong naroon ng tubig mula sa pitsel at saka umikot pabalik sa
akin.

Nagtataka ko siyang tiningnan nang iabot niya sa akin ang basong napupuno ng tubig.
Natahimik rin ang mga kaibigan niya at nagtataka lang ding nakatingin sa kanya.

“You’re shaking. Drink some water to calm you down.” Saad niya.

Kaagad namang mabagal na nagpalakpakan ang mga kaibigan niya. “Wow! So sweet of
you, snowman!” komento ni Andrew at sabay-sabay silang nagtawanan.
Kinuha ni Jack ang unan sa tabi ko at binato sila. “Shut up before I pull your
tongue out of your mouth.” Utos niya.

Awkward ko na lang na kinuha ang tubig na inaabot niya at saka ininom. Naupo siya
sa dulong bahagi ng kama at pagkaupo niya ay makahulugan silang nagkatinginan.

“So what do we do now?” tanong ni Samuel.

“We don’t need to do anything. We’ll just have to wait.” Sagot ni Drake.

“This is not the right place to talk about this. We’ll meet at the hideout soon as
I drop Summer at her place.” Sagot ni Jack sa kanila.

Tumango naman sa kanya ang mga kaibigan niya. Tila walang nangyare at balik ulit
sila sa pag-aasaran. Kanya-kanya sila sa paglalaro sa mga cell phone nila at
nagpapataasan ng score. Lumipas ang ilang sandali nang bigla na lang may kumatok sa
pintuan. Kaagad silang natahimik at sabay-sabay na tumayo.

“Jack, what time do you expect Morgan to come?” tanong ni Israel.

“After twenty minutes.” Mabilis na sagot ni Jack. Sino ba ang Morgan na iyon?

Lumapit si Storm sa may pintuan.

“Who is it?” tanong niya pero walang narinig na tugon.

Nagkatinginan silang lahat.

“Code?” mahinang bulong ni Storm.

“White Christmas.” Sagot mula sa may pintuan at boses matandang lalaki ito.

“It’s Morgan.” Saad ni Storm at binuksan ang pinto.

Mula sa pinto ay pumasok roon ang isang lalaking halatang nasa 40-50s. Nakasuot
siya ng itim na suit at may dala-dalang paper bag. Yumuko siya sa amin tila paraan
na rin niya ng pagbati.

“Been a while, Morgan.” Bati sa kanya ni Justine.

Ngumiti lang ang matandang lalaki sa kanya at saka inilipat ang tingin kay Jack na
nakaupo sa dulo ng kama kung saan din ako nakaupo.

“Everything’s ready, Mr. Frost.” Pormal na wika niya.

Napatingin ako kay Jack at nagulat ako nang hilain niya paalis ang karayom na
nakatusok sa kanya at nakakonekta sa IV fluid. Tumayo siya at lumapit sa akin at
hinawakan ako sa may wrist at hinila patayo. “Let’s go,” saad niya at sinimulan na
niya akong hilahin.

“See you later.” Paalam niya sa mga kaibigan niya na hindi manlang siya tumitingin
sa kanila at dire-diretso lang sa paglabas sa pinto. Hindi na rin ako nagkachance
pa magpaalam sa kanila dahil mabilis niya akong kinakaladkad.

Pagkarating namin sa labas ng hospital ay isang itim na sasakyan ang huminto sa

harapan namin. Pinagbuksan ako ng pintuan ni Jack at sapilitang ipinasok sa loob.
Pagkapasok ko ay nakita ko kaagad na ang Morgan na tinatawag nila ang nagmamaneho.
Pagkasakay rin ni Jack ay sinimulan na niyang magmaneho paalis.

Ilang sandaling namagitan ang katahimikan sa pagitan namin. Hindi ko alam kung
bakit pero bigla na lang akong nakaramdam ng pagkailang. Napatingin ako sa kanya
nang kunin niya ang kulay puting paper bag na dala-dala kanina ng tinatawag nilang
Morgan. May inilabas siyang isang puting maliit na kahon na may nakalagay na
‘iPhone 5s’ at iniabot sa akin. Nagtataka ko siyang tiningnan at hindi kinuha iyon.

“Take it.” Utos niya.

“Bakit ko kukunin iyan?” nagtatakang tanong ko.

“Because I’m giving it to you.” Mabilis na sagot niya.

“So kapag ba bigay mo ay dapat tanggapin ko?”

Inis niyang naisuklay ang daliri niya sa buhok niya bago ibinalik ang tingin sa
akin. “Look, I’m afraid something would happen to you and I wouldn’t know it.
That’s why I’m giving you this. So you can call in case of emergency.” Seryosong
saad niya habang nakatitig sa mga mata ko.

Tila nalunok ko ang dila ko at hindi magawang sagutin siya. Kinuha niya ang isa
pang kahon na nakalagay sa paper bag at inilabas niya roon ang isa pang iPhone.
“I’ll be using a new phone too since I lost the old one because of your stupid
decision about studying in Avellino High.” Ngitngit niya.

Kaagad ko namang naalala kung paano niya ako binawi sa Avellino noon. Doon
nagsimula ang lahat ng kaguluhang ito. It was my entire fault.

Binuksan niya ang kahon na ibinibigay niya sa akin at inilabas roon ang kulay
puting iPhone. May kung anu-ano siyang pinagpipindot doon at nang matapos na siya
ay kinuha niya ang kamay ko at inilagay doon ang iPhone na ibinibigay niya.

“I already saved my number here. And Storm’s number too. BUT, you must always call
me first in case of emergency, okay? And when in case I’m not answering your call,
that’s the only time you can call him, got that?”

Nanatili akong walang imik at nakatingin lang sa kanya.

“I will do everything to keep you safe, Summer. I don’t mind killing them all. I
don’t mind going to jail. I don’t even mind going to hell for you.” Seryosong saad
niya.

Kaagad kong naramdaman ang pag-init ng mukha ko matapos marinig ang sinabi niya.
Pati ang tibok ng puso ko ay agad na bumilis. Hindi ko magawang alamin kung ano ang
dapat maging reaksyon ko dahil sa mga sinabi niya.

“You have no any idea of what risk I'm putting myself into, Summer.” Saad niya.

“R-Risk?” kinakabahang tanong ko.

“Risk of falling in love again.” Diretsong sagot niya.

****

CAN YOU NOT, JACK? >///<

OKAY MAGCOMMENT KAYO HA?! ABA CONFESSION IYAN HAHAHA!

CAPSLOCK TO KASI INTENSE BWAHAHAHA. DAMI KONG FEELS MGA TWENTY.

OMEGAD MAY COUPLE PHONE SILA HAHAHA.

HABA NG CHAPTER NA TO ME GASH KAYA MAGCOMMENT KAYO, ARASO?!

MGA SILENT READER ABA MAGPARAMDAM NA KAYO. TATAPUSIN KO NA NGA TO AT LAHAT HINDI PA
RIN KAYO NAGCOCOMMENT HAHAHAHA!

PAG NAGTWEET ULIT HA? ALAM NA! ITAG NYO RIN AKO SA TWEET NYO AH :D

MWUAH :*

=================

[33] The Tresspassers

“Anak oh, baon mo.” Saad ni Mama at saka inabot sa akin ang isang maliit na bag
kung saan nakalagay ang lunch box ko. Tahimik kong kinuha iyon at binigyan siya ng
pekeng ngiti.

“Salamat po. Papasok na ako.” Paalam ko at saka sinimulang lumakad papunta sa

pinto.

Pagkalabas ko ng gate namin ay natigilan ako nang isang hindi inaasahang tao ang
naabutan ko sa tapat ng bahay namin at mukhang naghihintay. Nakapamulsa siya habang
nakasandal sa may pader at nang makita niya ako ay kaagad siyang umayos ng tayo.
Binigyan niya muna ako ng masamang tingin bago inis na lumapit sa akin.

“Anong ginagawa ng isang conceited gangster sa tapat ng bahay ko?” malamig na

tanong ko.

“Alam mo ba kung anong oras na?” tila galit na tanong niya.

Tumingin ako sa relo ko upang tingnan ang oras. “Uhm quarter to eight,” calm na
sagot ko.

Nagtaka naman ako nang bigla siyang inis na natawa dahil sa sagot ko.

“Alam mo ba kung ilang oras na akong naghihintay dito?” hindi makapaniwalang tanong
niya.

Nagkibit balikat naman ako bilang sagot dahil hindi ko alam.

“Quarter to six pa lang nandito na ako,” inis na saad niya.

“Oh, I see. Kanina ka pa pala dito sa labas.” Walang interest na sagot ko habang
seryoso lang ako at nagtatakang nakatingin sa kanya.

“Wow, ibang klase. Hindi ka manlang ba pwedeng magpanggap na nakukunsensya ka dahil

ang tagal mo akong pinaghintay?”

Sa itsura niya ay parang sasabog na siya sa sobrang inis.

“Ano ba kasing ginagawa mo dito ng ganoong kaaga?” tanong ko.

“Wow, I know you’re dumb but I didn’t know you’re this dumb.” Mapang-insultong saad
niya.

Tinapunan ko siya ng napakasamang tingin dahil sa sinabi niya. “Pumunta ka lang ba

dito ng napakaaga para lang insultuhin ako?” inis na tanong ko.

Napahawak siya sa noo niya at saka inis na napabuntong hininga. Tila pinapakalma
niya ang sarili niya.

“Look, I was gone for a week at pagkadating na pagkadating ko ay dito na kaagad ako
dumeretso pero eto lang ang bungad mo?” frustrated na tanong niya.

Tama. He was gone for a week. Nawala na lang siya bigla na walang pasabi at ngayon
ay nagagalit siya kung bakit ganito ang pakikitungo ko sa kanya? Sa loob ng isang
linggong iyon ay wala manlang akong natanggap na text o miski tawag sa kanya.
Matapos niyang sabihin sa akin ang mga salitang sinabi niya noon sa sasakyan ay
bigla na lang siyang nawala at wala manlang akong naging balita sa kanya at ngayon
ay nandito siya sa harapan ko at akala mo ay kung sinong umasta?! Wow! At bakit ba
naiinis ako kung hindi siya nagparamdam manlang? Psh.

“Ano bang klaseng bungad ang gusto mong gawin ko? Gusto mo bang salubungin kita ng
yakap at sabihan ka ng ‘Hey, Jack, welcome back!’, ganoon ba?” sagot ko at pilit
itinatago ang pagkainis sa boses ko.

“Damn it, woman. Sobrang namiss kita. Hindi mo ba alam ‘yon?” galit na sagot niya.

Inis akong napakagat sa labi ko at iniwas ko ang tingin ko sa kanya. “Namiss? Wow,
big word.” Sarkastik na saad ko.

“I really missed you. I really do,” mahinang saad niya. “Damn so much.” Dagdag pa
niya.

Sarkastik akong tumawa at masama siyang tiningnan. “Really? Kaya pala umalis ka na
lang ng walang salita at ni hindi ka manlang nagparamdam sa loob ng isang linggo.
Tapos ngayon ay magpapakita ka sa akin at sasabihin mong namiss mo ako? Wow!” inis
na saad ko.

Napakunot ang noo ko nang bigla siyang natawa.

“Are you mad because I didn’t call?” natatawang tanong niya.

Inirapan ko siya at binigyan ng sarkastik na ngiti. “Nagpapatawa ka ba? Hanap kang

kausap mo.” Inis na saad ko at mabilis na lumakad at nilagpasan siya pero natigilan
ako nang yakapin niya ako mula sa likuran.

“I forgot to save your number. I’m...sorry.” Seryosong bulong niya habang

nakapatong ang baba niya sa may balikat ko.

Tila ang inipon kong inis sa kanya ng isang linggo ay bigla na lang nawala. Hindi
ko malaman kung ano ang dapat gawin habang yakap-yakap niya ako mula sa likuran.
Tila bigla na lang naging blangko ang utak ko at nakalimutan ng magfunction.

Napalunok ako ng sapilitan dahil sa posisyon naming dalawa. Dahan-dahan kong ini-
angat ang kamay ko upang alisin ang braso niyang nakapulupot sa akin pero nang
sandali kong mahawakan ang braso niya ay mas lalo niyang hinigpitan ang
pagkakayakap sa akin.

“This,” bulong niya. “This is the first thing I wanted to do when I came back...Hug
you.”

Naramdaman ko na lang ang unti-unting pag-init ng mukha ko.

“How foolish, right? Nasave ko nga ang number ko sa cellphone mo pero hindi ko
naman nasave ang number mo sa akin. And the fact that you’ll never ever call me
kills me more habang nasa America ako. And all I could do was to wait for a week
before I could finally hear your voice again.” Saad niya.

Napakagat ako sa labi ko nang marinig ang mga sinabi niya. Hindi ko alam kung bakit
pero bigla na lang akong nakaramdam ng guilt. Why does it sound like it was my
fault?

“Ang sabi mo lang naman kasi tatawag lang ako in case of emergency.” Paliwanag ko.
Ugh. Why am I explaining myself?

Nagpakawala siya ng malalim na paghinga at saka niya ako dahan-dahang pinakawalan

mula sa bisig niya. Mabagal niya akong iniharap sa kanya at nasalubong kaagad ng
mga mata ko ang seryosong titig niya.

“Eto ata talaga ang epekto mo sa akin. Nakakalimutan kong mag-isip ng maayos dahil
sa’yo.” Wika niya at saka ngumiti ng malapad.
Hindi ko magawang malaman kung ano ang dapat maging reaksyon ko. He also has this
effect on me that I couldn’t think right as well because of him.

“So tara na? Baka malate ka pa.” Nakangiting saad niya at saka nagsimulang lumakad.

Sinundan ko naman siya ng tingin at ilang sandali pa ang lumipas bago ako
nagpasyang maglakad upang sumunod sa kanya. Mabagal siyang naglalakad habang ako
naman ay nakasabay sa kanya. Wala sa amin ang nagsasalita at tahimik lang kaming
naglalakad papunta sa school.

“So uhm, how was your week without me?” pagbasag niya sa katahimikan.

Sa palagay ko ay nakaramdam din siya ng pagka-ilang dahil sa hindi namin pag-uusap.

Nakakapanibago rin dahil hindi kami nag-aaway when all that we always do is to
fight eternally.

“Peaceful. Thanks because you were not around.” Mataray na sagot ko.

“Wow, that’s really sweet. I guess you didn’t miss me at all.” Nakangiting saad
niya.

Patago naman akong natawa at ipinagpatuloy lang ang pagsabay sa kanya.

“So uhm nagpunta ka sa America?” naiilang naman na tanong ko.

Tahimik siyang tumango bilang sagot.

“Pwedeng malaman kung bakit?”

Bigla siyang huminto sa paglalakad kung kaya’t napahinto rin ako. Tiningnan ko siya
at seryoso lang siyang nakatitig sa akin na para bang pinag-aaralan niya kung ano
ang nasa isip ko.

“Uh, okay lang kung ayaw mong sabihin.” Awkward na saad ko at saka tinalikuran siya
at sinimulan ulit maglakad.

“I went to see my parents.” Biglang saad niya na nagpatigil sa akin sa pag-alis.

Dahan-dahan akong humarap sa kanya habang may gulat na ekspresyon.

“They heard about what happened to me and I needed to show myself there just to
make them sure I’m perfectly fine.” Paliwanag niya kahit na wala akong sinasabing
kahit ano.
Pakiramdam ko ay napatigil ako saglit sa paghinga. It felt like it’s a big
revelation to me.

“I thought you don’t have a family? Storm said too that you don’t have parents.”
Confused na saad ko.

“I grew up without them and I never mentioned them to anyone,” seryosong saad niya.
“Ngayon lang.” dagdag niya.

Tila mas lalong naging awkward ang atmosphere sa pagitan naming dalawa. Sa palagay
ko ay isang katangahan ang pagtanong ko sa kanya tungkol sa bagay na iyon.
Pakiramdam ko ay ayaw niyang pag-usapan ang tungkol doon dahil napakaseryoso ng
mukha niya.

“Let’s go.” Saad niya at saka naunang naglakad. Sinundan ko muna siya ng tingin at
pinanuod siyang maglakad bago tuluyang nagpasyang sumunod sa kanya.

Pagkarating namin sa school ay wala ni isa sa amin ang napansin kong nakatingin. Sa
palagay ko ay aware ang lahat ng estudyante na kapag dumarating siya ay hindi siya
pwedeng pagtinginan. Nagulat na lang ako nang biglang may anim na hinihingal na
lalaki ang humarang sa dinaraanan namin. Galit nilang ipinagbalik-balik ang tingin
nila sa aming dalawa ni Jack.

“Wow, anong ibigsabihin nito? Sabay kayong pumasok?” hindi makapaniwalang tanong ni
Drake.

“Sinundo ko siya.” Pormal lang na sagot ni Jack sa kanya at saka siya nagsimula
ulit maglakad pero humarang ulit sila sa harapan niya.

“Binantayan naming maigi si Summer habang wala ka. Nasaan na ‘yung ipinangako mong
bayad namin?” tanong naman ni Andrew.

Binantayan? So kaya pala ganoon sila umasta sa akin last week. Pati paghinga ko ay
halos bilangin na nila. Pati pa nga ang pagkain ko ay kailangan muna nilang kainan
upang malaman kung may lason bago nila ipakain sa akin. Psh. Crazy, gangsters!

Hindi ko alam kung bakit pero pakiramdam ko ay ito na ata ang pinakamasayang araw
ko simula nang lumipat ako sa Tan Siu. Marahil siguro ay dahil naging kaibigan ko
na rin ang iba pang kaibagan ni Jack. Ngayon, hindi na lang si Storm ang kaibigan
ko kundi pati sina Andrew, Drake, Samuel at Justine. Well, si Israel naman ay hindi
ko pa rin ganoong kapalagayan ng loob pero hindi na siya masyadong masama sa akin
hindi tulad noon.

“Summer.” Tawag ni Storm na nakaupo sa tabi ko.

Napatingin ako sa kanya at nakitang nakatitig siya ng maigi sa akin. “Bakit?”
tanong ko.

Nagpakawala siya ng malawak na ngiti bago sumagot. “Thank you,” wika niya.

“Bakit ka nagtha-thank you?” kunot noong tanong ko.

“I just feel like thanking you.” Nakangiting saad niya.

“Hey, you two. Anong pinag-uusapan niyo dyan? Ang sama ng tingin ni Jack.” Bulong
ni Justine na nakaupo sa tabi ni Storm.

Inilipat ko ang tingin ko sa dulong bahagi ng row namin kung saan nakaupo ang
conceited gangster na iyon at tama nga si Justine, ang sama nga ng tingin niya.
Natawa na lang si Storm at napa-iling. Ibinalik niya ang tingin niya sa harapan at
ipinagpatuloy ang pagpapanggap na nakikinig sa teacher namin.

Muli ko namang tiningnan si Jack at ibinalik na rin niya ang tingin niya sa teacher
namin sa harapan. Tiningnan ko naman ang mga kaibigan nila na kaibigan ko na rin at
halata pare-pareho sa mga mukha nila na inaantok sila habang nakikinig sa teacher
namin.

Nang tuluyan nang matapos ang klase at break na ay mukhang nabuhayan na ulit ang
klase namin. Halata rin na ang tahimik ng klase namin at tila hindi sila
komportable dahil kumpleto ngayon ang mgakakaibigan. O baka naman kaya ang hihinhin
nila ay dahil nagpapa-impress sila sa mga gangster na ‘to? Hindi ko rin naman
maitatanggi na may itsura silang pitong magkakaibigan.

Nagulat na lang kami nang padabog na tumayo si Jack mula sa kinauupuan niya. Sabay-
sabay kaming napatingin sa kanya nang lumapit siya sa amin ni Storm.

“Get up.” Malamig na utos niya kay Storm.

“Man, this seat is mine.” Sagot ni Storm.

“I said get up. That seat is now mine.”

“Said who?” mapang-asar na sagot ni Storm.

“Fuck it!” inis naman na saad ni Jack at saka sinipa ang upuan na nasa harapan ni
Storm dahilan para mahulog ang nakaupo roon. “Fine.” Inis na saad niya at saka
inilipat ang tingin sa akin.

Nagulat na lang ako nang bigla niya akong hilain ako patayo. Malakas niya akong
hinatak patungo sa may dulo, sa may tabi ng bintana, kung saan siya nakaupo.
Sapilitan niya akong iniupo sa upuan niya at nang makaupo na ako ay naglakad siya
pabalik kay Storm at naupo siya sa pwesto ko.

“Now, problem solve.” Tila batang saad niya habang suot-suot ang mapang-asar na
ngiti.

Kaagad namang natawa ang mga kaibigan niya sa asta niya. Napa-iling na lang ako at
tumingin sa labas ng bintana. Lumipas ang ilang sandali at nanatili lang na tahimik
ang buong klase at mukhang wala ni isa ang nagtangkang mag-ingay.

Nagulat na lang kami nang bigla na lang marahas na bumukas ang pintuan. Sabay-sabay
kaming napatingin roon at nakita namin ang isang lalaking hinihingal.

“M-May mga kalabang nakapasok! M-Mga taga-Avellino!” hinihingal na saad nito.

Kaagad na napatayo mula sa kinauupuan nila sina Jack, Storm, at ang mga kaibigan
nila. Maging ang iba pa naming mga kaklase ay napatayo rin at nag-uunahang tumakbo
palabas.

“Shit!” sigaw ni Andrew at saka mabilis na tumakbo palabas. Kaagad namang sumunod
sa kanya sina Israel, Drake, Samuel at Justine.

Susunod na rin sana si Storm pero kaagad siyang napahinto nang hawakan siya ni Jack
sa braso. Nagtataka siyang nilingon ni Storm dahil sa ginawa niya.

“Stay here with Summer.” Utos ni Jack sa kanya. Dahan-dahan akong nilingon ni Storm
at tinitigan niya muna ako ng matagal bago ibinalik ang tingin kay Jack.

“But—”

“Fuck it, Storm! I don’t have time to lose. It’s either you’ll stay here with
Summer or it’s me who will stay.” Seryosong saad ni Jack.

“They need us both, Jack!” frustrated na sigaw ni Storm.

“But if something happens to Summer, I will burn this school down. So you choose,
Storm. Neither of us needs to stay here with her. So it’s you or it’s me?”

Napahawak si Storm sa ulo niya at inis na sinipa ang upuan sa harapan niya. “They
need you more than they need me. So go. I’ll keep Summer safe.” Bulong ni Storm.

Ngumiti sa kanya si Jack at tinap ang balikat niya. “Thanks, man.” Saad niya at
saka mabilis na tumakbo palabas ng classroom at iniwan kaming dalawa ni Storm.
Nang makalabas na si Jack ay nanatili akong nakatingin sa pintuang nilabasan niya.
Exactly, what's going on?

***

Annyeong haseyo! =)

Salamat sa pag-abang ng update! Sorry if ang gulo ng story na to hahahaha!

Maraming salamat rin sa lahat ng naglabas ng saloobin nila last update LOL ang
daming silent reader ang nag-ingay! Nakakatuwa. <3 \m/

Maraming salamat sa pagtangkilik sa kwentong to kahit na napakacommon at gasgas na

gasgas na yung plot haha!

#BTWHNIJF #BTWHisNameIsJackFrost =)

HAPPY BIRTHDAY KAY TAEYANG wooooohooooo! :D

=================

[34] Judgment Day

Naguguluhan akong tumingin kay Storm nang lumapit siya sa akin dahil hindi ko
maintindihan kung anong nangyayare.

“S-Si Thunder ba ‘yon?” kinakabahang tanong ko.

Dahan-dahan siyang tumango at saka naupo sa tabi ko.

“Inaasahan na namin ito pero hindi ko akalain na ganito siya kaaga magpaparamdam.”
Saad niya.

Hindi ako makapaniwalang napa-iling. “Bakit sila nandito? Anong ginagawa nila rito?
Anong gagawin nila?” sunod-sunod na tanong ko.

Umiling si Storm bago sumagot. “I really have no idea.” Frustrated na sagot niya.

Halata sa itsura niya na hindi siya mapalagay. Marahil siguro ay dahil napilitan
siyang mag-stay kasama ko at wala siyang ibang magagawa kundi ang bantayan lang ako
imbes na tulungan ang mga kaibigan niya.

“I’m sorry, Storm. Kasalanan ko ito.”

Kaagad siyang napatingin sa akin at seryoso akong tiningnan sa mga mata. “No,
Summer. Wala kang kasalanan dito.”

“No. Kasalanan ko ang lahat ng ito. Kung hindi ako lumipat sa Avellino ay hin—”

Nagulat ako nang bigla niyang takpan ang bibig ko.

“Shit, Summer. You shouldn’t have said that.” Bulong niya.

Unti-unting napakunot ang noo ko dahil hindi ko maintindihan kung bakit niya ko
pinigilan sa pagsasalita.

“Anong sinabi mo?”

Napatingin ako sa mga babaeng kasama naming naiwan sa loob ng classroom nang sabay-
sabay silang lumapit sa amin ni Storm.

“Lumipat ka sa Avellino? Pumasok ka sa Avellino?!” hindi makapaniwalang tanong ng

isa sa kanila.

Inalis ni Storm ang kamay niyang nakatakip sa bibig ko at hinarap sila.

“Wala kayong narinig.” Saad ni Storm.

“Huwag mo nang pagtakpan ang babaeng iyan. Narinig namin ang sinabi niya!” sigaw ng
isa pa.

Kaagad na bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa kaba. Tila bumalik sa ala-ala ko
ang experience na naranasan ko sa Avellino noong lumipat ako noon. Naalala ko kung
paano ang naging reaksyon ng mga estudyante noon nang may bumanggit sa Tan Siu.

Nagulat na lang ako nang biglang tumayo si Storm at humarang sa harapan ko.
“Tandaan niyo kung anong pwedeng mangyare sa inyo kapag hinawakan niyo miski ang
dulo lang ng kuko niya,” banta niya sa kanila.

“Tingin mo ba natatakot kami? She broke the rule, Storm! Kung patuloy mo siyang
pagtatakpan, madadamay ka rin!”

Umiling sa kanila si Storm. “I will protect her. No matter what.” Sagot niya.

Kaagad na bumilis ang tibok ng puso ko sa sinabi niya. Iniangat ko ang mukha ko at
tiningnan ang likuran niyang nakaharap sa akin. Gusto ko siyang hilahin paupo sa
tabi ko at pigilan siya sa pagtanggol sa akin. Ayokong masaktan siya ng dahil sa
pagtatanggol sa akin. Ayokong masaktan ang kahit sino ng dahil lang sa akin. Ayoko.
Pero bakit ganito? Ayaw sumunod ng katawan ko sa akin. Tila pinangunahan na ako ng
takot at hindi ko magawang ibuka ang bibig ko para magsalita.

Gulat akong napatingin sa may pintuan nang may iba pang mga estudyante ang pumasok
roon.

“Kunin niyo si Summer!” sigaw ng isang lalaki.

Umayos ng tayo si Storm at itinupi ang sleeve ng puting polo na suot-suot niya.
“Dadaan muna kayo sa akin bago kayo makalapit sa kanya,” saad niya at saka sinipa
ang isang upuan papunta sa mga lalaking nakatayo sa harapan niya.

Kaagad naman silang nag-uunahang sumugod sa kanya. Nakipagsabayan siya ng suntok at

sipa sa kanila pero dahil sa madami sila ay makikita mong dehado siya sa laban.
Napatakip ako sa bibig ko nang may isang suntok ang tumama sa sikmura niya.
Napayuko siya mula sa tamang iyon dahilan para samantalahin nila ang pagkakataon na
iyon para pagtulungan siya.

“S-Storm!” nanginginig na tawag ko sa kanya. Namalayan ko na lang na may tumulong

mainit na bagay sa magkabilang pisngi ko. “S-Storm...N-No.”

Patuloy sa pag-agos ang mga luha sa magkabilang pisngi ko habang pinapanuod ko

siyang nakahiga sa sahig at pinauulanan nila ng sipa. Kasalanan ko na naman ito.
Kasalanan ko ang lahat ng ito.

Nagulat na lang ako nang may marahas na humatak sa akin. Hinila niya ako palabas ng
classroom habang ang ibang mga estudyante ay binabato ako ng notebook at kung anu-
ano pa. Ang iba naman na sa tingin ko ay walang maibato sa akin ay wallet at
cellphone na lang nila ang ginamit para ibato sa akin.

Pagkalabas namin sa classroom ay kaagad nanlaki ang mga mata ko nang makita ang mga
bubog sa sahig mula sa mga nabasag na bintana ng classroom. Ang mas nakakagulat pa
ay ang ibang mga estudyanteng nakahiga sa sahig at mukhang mga nabugbog.

Kinaladkad nila ako pababa mula sa fourth floor kung nasaan ang classroom namin
papunta sa ground ng school. Tila isa akong criminal na minumura-mura ng mga taong
nadaraanan namin. Pero kahit na ganoon na ang sitwasyon ko ay napansin ko pa rin
kung anong nangyare sa paligid ko. Tila dinaanan ng bagyo ang school namin at ang
bawat madadaanan ko ay wasak-wasak na.

“Nakikita mo ba ang nangyare sa school namin? Kasalanan mo ang lahat ng ito!” saad
ng babaeng isa sa kumakaladkad sa akin.

Gulat ko siyang tiningnan dahil sa sinabi niya. Ang ibigsabihin ba nito ay

kagagawan ng mga taga-Avellino ang lahat ng ito?

Nang makarating na kami sa ground ay kaagad na nabalot ang pagkatao ko ng takot

nang mapansin na papunta sa covered court ang direksyon ng pinagdadalhan nila sa
akin.

“A-Anong gagawin niyo sa akin? B-Bakit dito tayo papunta?” kinakabahang tanong ko.

“Hahatawan ka namin ng parusa. Dahil sa’yo ay nagulo ang paaralan namin!” sagot ng
babae sa tabi ko.

Kaagad akong natulala sa sagot niya. J-Judgment? Gusto ko silang pigilan pero
kulang ang lakas ko para labanan sila sa dami nila. Bawat madadaanan namin ay
tumatabi para mabilis kaming makarating sa covered court. Habang dinadala nila ako
roon ay patuloy pa rin ang iba sa pagbato ng kung anu-anong bagay sa akin. Tila
sinasanay na nila ang katawan ko para sa magiging kaparusahan ko mamaya sa loob ng
covered court kung saan ay daan-daang itlog muli ang tatama sa akin.

Pagkapasok namin sa covered court ay napansin ko kaagad na may kung ano silang
pinagkukumpulan sa gitna. Natahimik silang lahat nang makita kami at kaagad silang
nagsitabi dahilan para makarating kaagad kami gitna.

Pagkarating namin sa gitna ay naabutan ko si Jack na may hawak-hawak na isang

lalaking duguan. Sa paanan niya ay marami pang mga lalaki ang nakahiga at duguan at
mukhang mga wala ng malay. Kaagad niyang nabitiwan ang lalaking hawak-hawak niya
nang magtama ang tingin naming dalawa. Halata ang pagkagulat sa itsura niya nang
makita ako. Bumaba ang tingin niya sa katawan ko at nakita kung ano ang kasalukuyan
kong itsura. Halata rin sa itsura ng mga kaibigan niya na kasalukuyan ring
nakikipaglaban ang pagkagulat nang makita ako. Katulad ni Jack ay natigilan rin
sila at natulala sa itsura ko.

Mabilis na lumakad si Jack papalapit sa amin at kaagad niyang hinila sa may kwelyo
ang isa sa mga babaeng kumaladkad sa akin.

“What. The. Fuck. Did. You. Do. To. Her?” halatang galit na tanong niya.

“Hindi mo ba alam? Siya ang may kasalanan kung bakit pumasok ang mga taga-Avellino
rito!” sagot sa kanya ng babae.

“What?!” hindi makapaniwalang tanong niya at inilipat ang tingin sa akin.

“Narinig namin ang sinabi niya! Lumipat siya sa Avellino! Ibigsabihin pumasok siya
sa Avellino! She broke the rule, Jack!” sagot naman ng babaeng may hawak-hawak sa
akin.

Inis na binitiwan ni Jack ang babaeng hawak-hawak niya at lumapit sa akin. Marahas
niyang inalis ang kamay ng babaeng mahigpit na nakahawak sa akin. Kaagad siyang
inis na napakagat sa labi niya nang makitang namumula ang kamay ko dahil sa higpit
ng pagkakahawak sa akin ng mga babae kanina.

“Are you okay? Are you hurt somewhere?” nag-aalalang tanong niya habang hawak-hawak
ang kamay ko.

Napayuko ako at hinila ang kamay ko at itinago ito sa likuran ko. Ayoko nang may
madamay pang isang tao dahil sa akin. Tama na na nasaktan si Storm ngayon. Ayoko
nang mangdamay pa ng kahit sino.

“Ayos lang ako. I deserve this.” Bulong ko.

“Fuck what?! You deserve what?!” galit na sigaw niya.

Unti-unti kong iniangat ang mukha ko at tiningnan siya. Kaagad kong nasalubong ang
mga mata niyang halatang nasasaktan habang nakatingin sa akin. Nakaramdam na lang
ako ng kung anong sakit sa dibdib ko. The way he looks at me...I’ve seen this many
times before. The pain in those pair of eyes...I’ve seen it. Marahas kong ipinikit
ang mga mata ko dahil tila sinasaksak ang puso ko habang pinagmamasdan siya.

“She’s right, Jack! She deserves it! At kailangan niyang maparusahan dahil sa
kasalanan niya!” sigaw ng babae mula sa likuran ko.

“Oo nga! Hindi mo dapat siya ipagtanggol! Kasalanan niya kung bakit nagkagulo
ngayon dito sa school! Kasalanan niya kung bakit madaming nasaktan! Dapat niyang
pagbayaran ang lahat ng ito!” dagdag pa ng iba.
“Shut the fuck up bitch bago ko makalimutang hindi ako nananakit ng babae.” Gigil
na utos ni Jack sa kanila.

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko at muli siyang tiningnan.

“You fool. Why do you keep on putting me into trouble?” inis na tanong niya sa
akin.

Iniwas ko ang mukha ko at naramdaman ko ang muling pagbasa ng luha ko sa

magkabilang pisngi ko.

“Jack, hindi ako isang prinsesa na kailangan ng knight in shining armor,” malungkot
na sagot ko. “So please stop protecting me.”

Halata sa reaksyon niya ang pagkagulat dahil sa sinabi ko. I need to say all these
things. Ayokong mapahamak siyang muli dahil sa akin. He has to stop protecting this
fool me.

Tuluyan nang lumapit sa amin ang mga kaibigan niya. Ipinatong ni Samuel ang kamay
niya sa balikat ni Jack at tinap ito.

“Jack, alam mong wala na tayong magagawa.” Bulong ni Drake.

“We need to proceed with the judgment. This is your rule, remember? We can’t break
your rules.” Dagdag pa ni Andrew.

Sarkastik na natawa si Jack at iniwas ang tingin sa akin. “You think I will let
them hurt her again?” inis na tanong niya.

“If you let your emotions rule, you'll make mistakes that'll make you

weak. Get your heart off your sleeve, Jack.” Singit ni Israel.

“Israel is right.” Pagsang-ayon ni Justine.

Inis na inalis ni Jack ang kamay ni Samuel na nakahawak sa kanya at galit na

lumapit sa isa sa mga babaeng kumaladkad sa akin. Halata sa istura ng babae ang
takot nang huminto si Jack sa harapan niya.

“P-Please don’t hurt me.” Takot na pakiusap nito.

“I won’t. I will just ask you a question.” Kalmadong sagot ni Jack.

Napalunok ang babae at nanginginig na sumagot. “A-Ano ‘yun?” tanong niya.

“Can you tell me why do we have to punish Summer?”

Takot na tiningnan ng babae ang mga kasama niya bago ibinalik ang tingin kay Jack.
“B-Because she entered our enemy’s territory. It’s a rule that we are not allowed
to go in their place. And because she went to Avellino, they took revenge and they
came here.”

Tumango-tango si Jack sa naging sagot niya. “Good. That’s a good statement.” Sagot
ni Jack. “But what if I tell you it wasn’t her fault? What if I tell you it was my
fault?”

Kaagad nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Maging ang mga tao sa paligid ay
napa-gasp dahil sa pagkagulat.

“Jack!” suway ni Andrew sa kanya.

“They came here because they’re trying to take revenge on me. Therefore, the fault
is mine.”

Natulala silang lahat sa kanya dahil sa sinabi niya.

“Damn, snowman. You really are screwed up!” inis na saad ni Israel sa kanya.

Nagbulungan ang lahat ng tao sa paligid dahil sa rebelasyong ginawa ni Jack. Hindi
sila makapaniwala sa narinig mula sa kanya.

“So what will be your actions now? What will be your punishment for my unlawful
act?” seryosong tanong ni Jack sa babae.

Natahimik ang lahat. Makahulugan silang lahat na nagkatinginan. Tila nag-uusap-usap

sila sa isip nila. Matagal na naging tahimik sa covered court hanggang sa may isang
tao ang nagkaroon ng lakas ng loob na magsalita.

“We will proceed with the judgment and you’re the target, Jack Frost.” Wika ng
isang estudyante.

Sabay-sabay na inis na napayuko ang mga kaibigan ni Jack.

“Fuck you, snowman. You’re a dead meat to me after this.” Inis at disappointed na
bulong ni Israel.

“So do others agree?” nakangiting tanong ni Jack sa ibang estudyante.

Nagkatinginan muna ang iba bago takot na mabagal na tumango.

“Alright. Let’s start the judgement then.” Saad niya at saka siya nagsimulang
lumakad patungo sa pinakagitna ng court.

[a/n: PLEASE PLAY THE SONG LOCATED AT THE RIGHT UPPER CORNER. IT IS A MUST. REALLY
MUST. THANK YOU]

Nanatili lang akong nakatingin sa kanya at wala manlang magawa para sa kanya. I
feel pathetic crying at the corner while watching him suffer because of me. Why
Jack? Why are you doing this because of me? I don’t deserve it.

Nagsimula ang lahat na pagpasa-pasahan ang itlog hanggang sa magkaroon ang lahat.
Maging ako at ang mga kaibigan ni Jack ay binigyan nila ng itlog.

“Do we really have to do this? Kailangan bang pati tayo ay batuhin siya ng itlog?”
nanghihinang tanong ko.

“This is the choice he chose, Summer. We have to support him in the decision he
made. So yes, we’ll have to throw these eggs on him.” Seryoso at halatang
disappointed rin na sagot ni Justine.

Napakagat ako sa labi ko at tiningnan ang itlog. Dahan-dahan kong iniangat ang ulo
ko at tiningnan si Jack na nakatayo sa harapan ko. Kaagad kong nasalubong ang mga
mata niyang seryosong nakatitig sa akin. Binigyan niya ako ng ngiti na tila
sinasabi niya sa aking okay lang. But the truth is, it’s not okay with me.

Hindi ko maimagine na ang isang Jack Frost na tinitingala ng lahat ay tatayo sa

harapan namin habang masayang tinatanggap ang pagtama ng mga itlog sa kanya. Ang
isang Jack Frost na ayaw na hindi siya kinikilala ay hahayaang magpakababa at
tanggapin ang parusang gaya nito?

Iniimagine ko pa lang ay nasasaktan na ako. Paano pa ang panuorin siyang walang

kalaban-laban at tinatanggap lang ang tama ng mga itlog? Na ang Jack Frost na
kilala kong ayaw magpatalo ay magmumukhang kaawa-awa sa harapan ko. Hindi ko kaya.
Hindi ko kakayanin.

“Let’s start!” sigaw ng lalaking nakatayo sa pinakaharapan.

“W-Wait!” pigil ko.

Kaagad silang napatingin sa akin dahil sa pagsigaw ko.

“Summer, what are you going to do?” bulong ni Drake na nasa likuran ko.
“I’m sorry but I can’t support this foolish decision he made.” Sagot ko at saka
lumakad papunta sa gitna

Pagkarating ko sa gitna ay huminto ako sa harapan ni Jack. Nakahara pang likuran ko

sa kanya na tila tinatakpan ko siya habang nakaharap naman ako sa mga estudyante.

“Because you wrongly accused me, hindi ba ay dapat it’s my right to do the
judgment?” tanong ko.

“What do you mean?” tanong ng isang estudyante.

Napalunok muna ako bago sumagot. “Dahil sa lalaking ito ay pinagbabato ako kanina
mula sa fourth floor hanggang dito. Dahil sa kanya ay nasaktan ako. Kaya dapat ay
ako ang gumawa ng judgment na ‘to. Dapat ako ang magparusa sa kanya.” Sagot ko.

Kaagad silang nagbulungan dahil sa sinabi ko.

“What the hell are you doing, Summer?” tanong ni Jack na nasa likuran ko.

Nanatili akong nakatalikod sa kanya. This is my only way to protect him. Hindi ko
siya hahayaang masaktan ng dahil sa akin. Naalala ko ang mga sinabi sa akin ni
Storm noon tungkol sa Judgment day na ito: “In this school, we have rules that must
be pursued. Rules na noon pa nagawa at patuloy pa ring sinusunod. During the
judgment day, you were there to do the punishment. ‘Yung mga babaeng iyon ang
nagframe-up sa’yo, remember? So para pagbayaran nila ang kasalanan nila sa’yo,
dapat mo silang parusahan. Pero hindi mo ginawa ang judgment so it turned out na
kinunsinti mo ang pagiging masama nila. So ikaw ang pinarusahan. That’s the rule.”

I will protect you this time, Jack.

“I will do the punishment. Nagkasala siya sa akin at dapat ko siyang parusahan.”

Saad kong muli nang mukhang hindi pa rin sila nakakapagdesisyon.

“Well, she has a point.” Pagsang-ayon ng isang estudyante.

“Okay fine. It’s you who’ll do the punishment then.” Wika ng isa pa.

Napangiti ako dahil sa naging desisyon nila at dahan-dahang kong hinarap si Jack na
nasa likuran ko. Kunot noo niya akong tiningnan at halata sa itsura niya na
naguguluhan siya sa ginagawa ko. Napabuntong hininga ako at tiningnan ang itlog na
hawak-hawak ko. This is the only thing I could do for him in return.

“I’m sorry, Jack.” Saad ko at ibabato ko na sana ang itlog sa sarili ko pero
natigilan ako nang mabilis niyang nahablot ang kamay ko.
“I thought I have already told you I will do everything to keep you safe?”
malungkot na tanong niya at saka hinawakan ang kamay ko kung saan ay hawak-hawak ko
ang itlog.

Suot ang malungkot na ngiti ay hinila niya ang kamay ko at inihampas iyon sa dibdib
niya dahilan para mabasag ang itlog. Kaagad akong napanganga at gulat na tiningnan
siya sa mga mata.

“You really are a fool and a stubborn woman.” bulong niya at kasabay noon ay may
sunod-sunod na itlog na ang tumama sa kanya.

*****

I cried huhuhu. Jackkkkk. <////3

Tapos yung picture pa sa gilid. <////3 Tapos yung music pa. Waaaah </////3

=================

[35] Hear His Heart

Tila naging isa akong estatwa na walang ibang nagawa kundi ang manatili sa
kinatatayuan ko. Hindi ko magawang isara ang bibig ko habang pinapanuod si Jack na
sunod-sunod na tinatamaan ng itlog. Para akong pinaparusahan habang pinapanuod
siya. Naramdaman ko na lang na may mainit na likido ang bumasa sa magkabilang
pisngi ko.
Napatakip ako sa bibig ko nang may tumamang itlog malapit sa mata niya. Napayuko
siya dahil doon at kasabay nang pagyuko niya ay may nakita akong dugo mula sa may
gilid ng kilay niya. Awtomatiko akong napahakbang papalapit sa kanya pero natigilan
ako nang ang ibang estudyante mula sa likuran ko ay lumapit lalo sa kanya dahilan
para mabangga ako palayo sa kanya.

Tuluyan na siyang natakpan ng mga tao sa harapan ko at hindi ko na siya makita pa.
Kaagad akong nakaramdam ng takot dahil hindi ko alam kung ano na ang nangyayare sa
kanya. Alam kong masakit panuorin na ang isang lalaki na ni minsan ay hindi
kinakitaan ng kahinaan at labis na tinitingala ng lahat ay nagmukhang kaawa-awa sa
harapan ko pero mas kaya kong tiisin ang sakit na ‘yun kaysa sa wala akong idea
kung ano na ang nangyayare sa kanya.

Pilit kong ipinagsisiksikan ang sarili ko sa ibang estudyante upang makapunta sa

harapan pero natigilan ako nang may taong humawak sa balikat ko. Dahan-dahan kong
tiningnan kung sino iyon at kaagad kong nakita si Andrew.  Malungkot siyang ngumiti
sa akin at dahan-dahang umiling. Mahina niya akong hinila palayo sa mga estudyante
at dinala kung saan sila nakatayong magkakaibigan.

Lumapit sa akin si Drake at may panyong iniabot. “That was really amazing, Summer,
but Jack Frost is as stubborn as you are.” Saad niya.

Napayuko ako. “It was my fault.” Mahinang bulong ko.

“He’ll be all right. After all, he’s still Jack Frost.” Pag-reassure niya sa akin.

Napapikit ako ng mariin. “But I want to see him,” nanghihinang bulong ko. “Gusto
kong makita at siguraduhin na ayos lang siya. Na balewala lang sa kanya ang mabato
ng itlog. Ayokong magpakasigurado lang sa sinabi mo, Drake. Gusto kong makita mismo
ng mga mata ko na ayos lang siya. Yes, maybe siya nga si Jack Frost. But after all,
tao pa rin siya. May pakiramdam pa rin siya katulad natin.”

Pagkasabi ko noon ay bigla na lang sila natahimik. Tiningnan ko sila at sabay-sabay

silang napabuntong hininga. Nagkatinginan silang magkakaibigan at sabay-sabay na
natatawang napa-iling.

“Naramdaman niyo ba ‘yon?” tanong ni Justine.

“Mukhang pati sa atin ay may epekto siya.” Umiiling na saad ni Andrew.

Napatingin ako kay Samuel nang magsimula siyang maglakad papunta sa mga
nagkukumpulang estudyante.

“Anong gagawin mo?” tanong ni Drake sa kanya.

“She wanted to see him. Ano sa tingin mo ang gagawin ko?” sagot ni Samuel at saka
ipinagpatuloy ang paglalakad.
“Psh.” Bulong naman ni Israel.

Sabay-sabay naman sina Andrew, Justine at Drake na napahawak sa noo nila dahil sa
naging sagot ni Samuel.

“Haaay ibang klase talaga.” Bulong ni Andrew at saka tumingin sa akin.

“Ngayon mukhang naiintindihan ko na kung bakit nababaliw si Jack sa kanya.”

Natatawang kumento ni Drake.

Sinundan namin ng tingin si Samuel at pinanuod siyang maglakad papunta sa mesa kung
saan ay nakalagay ang iba pang itlog. Nagulat na lang ako nang sipain niya ang mesa
dahilan para matumba ito at mahulog ang mga tray na naglalaman ng itlog. Dahil sa
pagkakahulog ng mga tray ay nabasag ang mga itlog at napatigil ang mga estudyante
sa pagbato kay Jack.

“Oopps, my bad.” Halatang nang-aasar na saad ni Samuel.

Galit na lumapit sa kanya ang ibang estudyante. “Nababaliw ka na ba? Alam mo ba

kung anong ginawa mo?” hindi makapaniwalang tanong ng isa.

“Wait, boy, are you sure you’re gonna mess with me?” maangas na tanong ni Samuel.

Napatingin ako kay Drake nang walang salita siyang nagsimulang lumakad papalapit
kay Samuel. Nagkatinginan naman sina Andrew, Justine at Israel bago nagpasyang
sumunod na rin kay Drake. Nang magkatabi-tabi na silang lima ay bahagyang napaatras
ang ibang estudyante sa kanila. Mukhang may natitira pa silang takot para sa grupo
nila Drake matapos nilang batuhin ng itlog ang leader ng mga ito.

“Bro, may rule ba na hindi natin pwedeng saktan ang mga ito?” tila nang-aasar na
tanong ni Justine.

Dahil sa tanong ni Justine ay mas lalong napaatras ang mga estudyante palayo sa
kanila.

“Not really sure. Bakit hindi natin tanungin si Jack? As I can remember, he’s the
creator of the Judgment day.” Sagot naman ni Drake.

Napakunot ang noo ko dahil sa ginagawa nila. Are they trying to put on a show? Well
I must say it’s effective dahil sa itsura ng mga estudyante. They’re obviously
scared.

“Oooohhhh. Si Jack pala ang nagpauso ng Judgment day? But why is he being attacked
right now? Bumaligtad na ba ang mundo? Ang superior na ba ang inaatake ng
inferiors?” tanong naman ni Samuel.

“I think these inferiors had the guts to go against the superiors now.” Sagot naman
ni Israel.

Superior and inferior. Storm mentioned those things to me before. The bully and the
victims.

“W-What are you trying to say? W-We’re superiors as well.” Nauutal na saad ng isa
sa mga estudyante.

“Said who?” tanong ni Samuel habang nakangiti ng mapang-asar.

Kaagad na umingay ang paligid dahil sa kanya-kanyang violent reaction at

pagbubulungan ng mga estudyante. Mukhang naguguluhan sila.

“I think you don’t clearly understand. We’re at the top of the superiors. You may
claim that you’re all superiors. However, don’t you ever forget that we are above
you.” Saad ni Andrew.

“Therefore. We. Are. The. Superior. Among. The. Superiors.” Mapang-asar na saad
naman ni Israel.

Walang ibang nagawa ang mga estudyante kundi ang iiwas na lang ang mga mukha nila.
So does it really mean these boys are above them? Pero bakit naging superior sila
among the superiors? Dahil ba sila ang nagbibigay ng rules? Does it mean that they
are the greater bullies among the bullies?

“What should we do with these inferiors now who dare to insult us?” tanong ni
Samuel.

“No more for Judgment day. Dahil sa ginawa nila, Judgment day would be no longer
fun. Dapat na siguro nating palitan ang Judgment day.” Nakangiting saad ni Drake.

“Ano kaya kung pabagsakin na lang natin ang company nila? Para naman malaman nila
kung ano ang consequences ng pag-insulto sa atin.” Suhesyon ni Andrew.

Kaagad na nagkagulo ang mga estudyante nang marinig ang sinabi niya. Sa itsura nila
ay mukhang kayang kaya ngang gawin nila Andrew ang sinabi nila. Eto ba ang dahilan
kung bakit superior sila among the superiors? Dahil mas mayayaman sila kumpara sa
ibang estudyante?

“I think that’s a good idea. Sino kayang magandang unahin sa kanila?” tanong ni
Samuel.
“Ah, sino nga ulit ang nagsabi kanina na dapat si Jack ang maging target nila?”
tanong naman ni Drake.

Awtomatiko na sabay-sabay na tumingin ang mga estudyante sa isang babae na nakatayo

sa gitna nila. Tila naubusan ng dugo ang babae at kaagad na namutla ang mukha niya.
Teka, mukhang familiar ang mukha niya.

“Woah, this is really funny. Hindi ko akalain na ganyan ka pala kabitter kay Jack,
Cherry.” Wika ni Andrew.

Tama. Naalala ko na siya. Siya ‘yung babaeng dahilan kung bakit hinalikan ako ni
Jack noon. Ugh.

Napatingin ako kay Justine nang ilabas niya ang cellphone niya at may tinawagan.
“It’s me. Gusto ko sanang sampolan ang family ni Cherry Silvano. Can you do that in
10 seconds?”

Hindi ako makapaniwalang napanganga sa narinig. Are they still tryin to put on a
show? Is this still an act?

Tiningnan ni Justine si Cherry at saka binigyan ng malawak na ngiti. “That’s

great.” Saad ni Justine sa kausap sa telepono at saka ibinaba ang tawag.

“Let me do the countdown for you, Cherry.” nakangiting saad niya. “Ten... Nine...
Eight... Seven... Six... Five... Four... Three... Two.... And one.”

Saktong pagkatapos niyang magbilang ay isang cellphone ang kaagad na nag-ring.

Sabay-sabay kaming napatingin kay Cherry dahil mula sa kanya nanggagaling ang tunog
ng cellphone. Nanginginig niyang kinuha ang cellphone sa bulsa niya at sinagot ito.
“H-Hello?” bungad niya sa tumatawag.

Nagulat na lang kami nang bigla siyang mapaupo sa kinatatayuan niya. Kaagad na
nabalot ang buong court ng katahimikan dahil sa nangyare. Nanlalaki ang mga mata
kong ibinalik ang tingin kina Justine. Sa tingin ko ay nauunawaan ko na ngayon kung
bakit sila kinatatakutan ng marami. Kung bakit sila sinusunod. Kung bakit sila
naging superior among the superiors.

“Sino naman kaya ang magandang isunod? Hindi ako satisfied sa reaction ni Cherry.”
Saad naman ni Drake.

“T-Tama na.” pigil ng isang estudyante at kaagad akong napanganga nang bigla siyang
lumuhod.  Nagulat na lang ako nang makisabay na rin sa pagluhod ang iba pang mga
estudyante. “P-Patawarin niyo kami. Nagkasala kami. Patawarin niyo kami.”

Hindi ako makapaniwalang napatakip sa bibig ko. I can’t believe this. It’s so hard
to believe this.
“You’re apologizing to the wrong person.” Seryosong saad ni Samuel sa kanila.

Nang marinig ko ang sinabi ni Samuel ay kaagad na hinanap ng mga mata ko si Jack.
Kaagad na napako ang tingin ko sa kanya nang makita siyang nakatayo sa gitna ng
court habang nababalutan ang buong katawan niya ng dilaw mula sa itlog.

Kaagad na humarap ang mga estudyante sa kanya at umiiyak na lumuhod. “We’re very
sorry! Please forgive us!” pagmamakaawa nila kay Jack. “Nagkamali kami! Patawad,
Jack Frost! Patawarin mo kami!” patuloy na pagmamakaawa nila.

[a/n: Please play the song. Please please please. It’s a really must. Thank you!]

Dahan-dahang iniangat ni Jack ang ulo niya at seryosong tiningnan sila. “Get out.
Everyone, get out.” Mahinang bulong niya. There’s something wrong with his tone.

Nagmamadaling tumayo ang mga estudyante at nag-uunahang naglabasan ng court at

ilang sandali lang ang lumipas bago tuluyan silang lahat na nakalabas at tanging
kami na lang nina Andrew, Drake, Samuel, Justine at Israel ang natira.

Mabagal na lumapit sina Justine sa kanya pero nanatili lang akong nakatayo sa
kinatatayuan ko at hindi magawang ihakbang ang mga paa ko. Nagulat na lang ako nang
bigla siyang suntukin ni Israel. Kaagad nanlaki ang mga mata ko at hindi
makapaniwalang napanganga.

“You son of a bitch!” sigaw ni Israel at tatangkain sanang suntukin si Jack pero
kaagad akong tumakbo papunta sa kanila at humarang sa harapan ni Jack.

Napapikit ako nang makitang tatamaan ako ng suntok ni Israel pero kaagad kong
naramdaman ang isang malakas na paghatak sa akin at kasunod noon ay naramdaman kong
may isang yakap ang bumalot sa katawan ko. Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata
ko at sa pagmulat ko ay mabagal na humiwalay sa akin ang lalaking nakayakap sa
akin.

“Are you really fucking nuts?” inis at hindi makapaniwalang tanong ni Jack at
binitiwan ako. Frustrated siyang napasabunot sa sarili niya at galit na tiningnan
ako. “Paano kung tinamaan ka ni Israel?! Gusto mo bang masaksihan kung paano ko
mapapatay ang sarili kong kaibigan ng dahil sa’yo?!” galit na sigaw niya.

Tiningnan ko sila Israel, Drake, Andrew, Justine at Samuel.

“Mag-usap na muna kayo.” Saad ni Justine at saka nagsimulang umalis.

Isa-isa namang sumunod sa kanya sina Andrew, Drake, Samuel at israel at halatang
mukhang disappointed sila sa akin dahil sa ginawa ko.
Nang kami na lang ni Jack ang natira ay napakagat ako sa labi ko at napayuko. “I’m
sorry, Jack. I’m sorry sa ginawa ko. I’m sorry kung—”

“Hindi mo ba talaga ako kayang pagkatiwalaan?” putol niya sa sasabihin ko.

Dahan-dahan kong ini-angat ang mukha ko at tiningnan siya. Anong ibig niyang
sabihin sa sinabi niya?

“I’m always here for you, Summer. Always. But did you ever notice that? Hell no.
You never. And I guess you’re also unaware of the things I’m willing to do just for
you.” Saad niya habang hindi nakatingin sa akin.

Kaagad na bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa sinabi niya. “J-Jack...” gulat na
tawag ko sa kanya dahil sa mga sinabi niya.

Dahan-dahan niyang ibinalik ang tingin niya sa akin at seryoso akong tiningnan.

“I think I have already told you that you’re a puzzle to me, Summer. I’ve never
been this confused in my whole life. You’re a puzzle I couldn’t solve no matter how
hard I try.” Seryosong saad niya.

Hindi ko alam kung paano ako dapat mag-react sa sinabi niya. Hindi ko magawang
ibuka ang bibig ko upang magsalita. Pati ang paghinga ay tila nalimutan ko na.

“All my life, Summer, I swear, I’ve never felt wanting to protect someone and keep
them safe...until you came.”

Natigilan ako sa sinabi niya at natulala sa mga mata niyang seryosong nakatitig sa
akin.

“I have never seen a girl like you in my whole damn fucked-up life, Summer.” bulong
niya.

Hindi ko maintindihan kung bakit pero imbes na matuwa ako sa mga sinasabi niya ay
tila nasasaktan ako. It feels like the reason he’s telling me all these things is
because he’s saying goodbye.

Napabuntong hininga siya at iniwas ang tingin.

“But you never allowed me to look after you. You never allowed me to keep you...to
guard you...to save you from harm. To protect you. You never, Summer.”

Nanatili akong walang ibang magawa kundi ang titigan lang siya sa mga mata niya.
“And maybe that what pains me the most. Because you never trusted me. You never
trusted my good intentions in protecting you. And maybe that’s because you only see
what you wanted to see from me. And unfortunately, the only thing you see is the
bad side of me.”

Natulala ako sa mukha niya dahil sa sinabi niya. Tila sinampal niya ako sa mga
salitang binitawan niya.

“But that’s okay with me. ‘Cause I know you’re a strong woman and you don’t really
need me at all. But fuck, Summer, I really hope that one day, there will come a
time that you’ll need me. And I hope when that day comes, hindi pa ako pagod
sa’yo.” Saad niya at saka dahan-dahan akong tinalikuran.

Mabagal siyang lumakad paalis ng gym at wala akong ibang magawa kundi ang panuorin
lang ang likod niyang unti-unting nawawala sa paningin ko. Nang tuluyan na siyang
makaalis ay naramdaman ko na lang na may kung anong mainit na likido ang tumulo sa
magkabilang pisngi ko habang pinagmamasdan ang pintuan na nilabasan niya.

****

I’m hurt hurt. <////3

Sorry ang gulo ng chapter na to lels. Lagi namang magulo hahaha. Sana naenjoy niyo
tong chapter :)

Malapit na pala mag-1M reads si Snowman! Woah! Thank you! You guys are awesome! \m/

I hope pinapakinggan niyo talaga yung song sa gilid habang binabasa. Pinapakinggan
ko kasi siya habang tinatype. Para maramdaman niyo rin kung anong nararamdaman
ko. :) Thank you!
Thank you for keep on supporting me :)

#BTWHNIJF #BTWHisNameIsJackFrost @mimhytotwp

=================

[36] Friendship

Tiningnan ko ang mga taong masayang nagsasayawan sa harapan ko. Naghihiyawan sila
habang masayang-masayang sinasabayan ng indak ang maingay na musikang pinapatugtog.
Ibinalik ko ang tingin sa boteng hawak-hawak ko at muling ininom ang laman noon.
Nalasahan kong muli mapait na lasa ng inumin na binili ko pero kumpara kanina ay
mas masarap na ito ngayon. Mukhang totoo nga ang sinasabi nila na habang tumatagal
kang umiinom ay pasarap na ng pasarap ang lasa ng alak.

Hindi ko akalain na magkakalakas loob akong pumasok sa isang bar habang naka-
uniporme. At ang mas nakakagulat pa ay umorder pa ako ng alak. Tiningnan ko ang
lamesa sa harapan ko at binilang ang mga boteng wala ng laman. Natawa ako nang
mabilang na umabot na pala sa lima ang naiinom ko. Hindi ko akalain na kaya ko pa
lang umubos ng ganoon karami.

 Pasimple akong sumulyap sa isang lamesa kung saan nakaupo ang pitong
magkakaibigan. Sila ang dahilan kung bakit nakarating ako rito. Hindi ko alam kung
anong pumasok sa isip ko at sinundan sila. Nababaliw na talaga siguro ako.

Tanging ang mukha lang ni Andrew ang nakikita ko sa kanila dahil siya lang ang
nakaharap banda sa pwesto ko. Simula kaninang dumating kami ay tumitingin lang siya
sa mga kaibigan niya at tahimik na umiinom. Mukhang napakaseryoso nilang lahat at
hindi nag-uusap-usap. Nalipat ang ang tingin ko sa lalaking nakaupo sa harapan
niya. Kay Jack. Dahil sa nakatalikod siya sa pwesto ko ay hindi ko makita kung
anong itsura niya. Iniisip ko kung ano kaya ang nasa isip niya ngayon. Galit pa rin
kaya siya sa akin?

Ibinalik ko ang tingin sa boteng hawak-hawak ko at muling uminom. Pakiramdam ko ay

wala na ako sa tamang pag-iisip. Umiikot na ang paningin ko at tila napakagaan na
ng ulo ko. Mahina kong sinampal ang pisngi ko dahil pakiramdam ko’y namamanhid na
ang mukha ko. Naapektuhan na siguro ako ng alak dahil sa dami na ng nainom ko.

Napatingin ako sa gitna nang mapalitan ang tugtog ng isang mabagal na awitin.
Kaagad na nagsi-alisan sa gitna ang mga taong walang kapareha sa pagsayaw at
tanging naiwan lang ay ang mga taong may partners. Mabagal silang nagsayaw at
sinabayan ang mapayapa at romantikong tugtugin.

Naglakas loob akong tumayo at lumakad patungo sa mesa kung saan nakaupo sina Jack.
Mukhang tinamaan na talaga ako dahil paliko-liko ang lakad ko at wala na ata talaga
ako sa tamang pag-iisip. Nang makalapit ako sa mesa nila ay halata sa mga itsura
nila ang gulat nang makita ako.
“S-Summer... A-Anong ginagawa mo rito?” gulat na tanong ni Justine at bumaba ang
tingin sa katawan ko. “Huwag mong sabihin sa aking hindi ka pa umuuwi? Naka-uniform
ka pa. Hindi pwede ang estudyante rito.” Sermon niya.

“At kayo? Hindi ba kayo eshhhtudyante?” mataray na tanong ko.

Nalipat ang tingin ko kay Samuel nang matawa siya sa sagot ko. “Anong nakakatawa?”

“Oooppss sorry. Ang cute mo kasi.” Natatawang saad niya.

“Pssssh!” sagot ko at inirapan siya.

Nagulat ako nang may humawak sa may braso ko. Tiningnan ko ito at nakita ang
seryosong mukha ni Storm. May band-aid siya sa may kilay niya at nangingitim ang
ilalim ng mata niya. Oo nga pala. Nabugbog siya nang dahil sa akin. Stupid me!
Kasalanan ko kaya siya nasaktan! Isssshhhh!

“Lasing ka. Ihahatid na kita.” Seryosong saad niya.

Kaagad na napakunot ang noo ko at hinila ang braso ko mula sa pagkakahawak niya.
“Ayoko! Gusto ko siyang makasayaw!” sagot ko at itinuro si Israel.

Sabay-sabay silang gulat na napatingin kay Israel at si Israel naman ay hindi

makapaniwalang napaturo sa sarili niya.

“Ako?!” gulat na tanong niya.

Dahan-dahan akong tumango bilang tugon at saka nginitian siya. Sabay-sabay namang
natawa sina Andrew, Samuel, Drake at Justine dahil sa asal ko.

“Huh! You had the guts to laugh at me?! Ako?! Tinatawanan niyo?! Ako na si
Shhhhummer Pascua?! Ako?! Huh! Ang lalakassssh naman ng mga loob ng mga gangster na
‘to para pagtawanan ako!” sigaw ko sa kanila.

Mas lalo silang natawa dahil sa sinabi ko. Ughhh! Pinapainit nila ang ulo ko!

Nalipat ang tingin ko sa lalaking hindi nakikisama sa pagtawa nila. Seryoso lang
siyang nakatingin sa mesa sa harapan niya at hindi ako tinitingnan. He’s obviously
ignoring me.

“Summer, tama na ‘yan. Ihahatid na kita,” bulong ni Storm sa tabi ko.

“Ayoko sabi ehhhh!” saad ko at saka lumapit kay Israel.

Katabi niya si Jack Frost kung kaya’t madadaanan ko muna si Jack bago makapunta sa
harapan niya. Pero imbes na huminto sa harapan ni Israel ay huminto ako sa harapan
ni Jack. Tiningnan ko muna si Jack bago ko inilipat ang tingin kay Israel at
inilahad ang kamay ko sa kanya.

“Dance with me.” Seryosong saad ko.

Naramdaman ko na lang na may kung anong mainit na luha ang nagbabadyang tumulo sa
sulok ng mga mata ko. Siguro marahil ay dahil iyon sa pagbabalewala ng lalaking
nakaupo ngayon sa harapan ko sa akin. Hindi ako sanay na hindi niya ako kinakausap.
Kahit na lagi siyang galit sa akin, kinakausap niya pa rin ako. Pero ngayon, he’s
completely disregarding me....and I didn’t know it’ll hurt like this.

Mukhang napansin ni Israel na maiiyak na ako ng tuluyan kung matagal pa akong

mananatiling nakatayo roon kung kaya’t tuluyan na siyang tumayo at hinila ako
palayo sa mesa nila. Dinala niya ako sa pinakagitna ng dance floor at mukhang
sinadya niyang doon kami pumwesto para matakpan kami ng ibang nagsasayaw at hindi
makita ng mga kaibigan niya.

“Now you can cry here.” Mahinang bulong niya.

Pagkasabi niya noon ay tuluyan nang tumulo ang luhang kanina pa nagbabadyang
pumatak. Nanatili lang kaming nakatayo at magkaharap sa isa’t-isa at hindi
sumasayaw.

“Nababaliw na ata talaga ako,” nakangiting saad ko at pinunasan ang nabasang pisngi
ko.

Napabuntong hininga siya bago malamig na sumagot. “Epekto lang ‘yan ng alak,” saad
niya. “Kapag umiinom ka, nawawala ka sa sarili mo at nasasabi ang mga bagay na
hindi mo dapat masabi. Kaya nga may ibang umiinom para magkaroon ng lakas ng loob.”
Eksplenasyon niya.

“Ah...ganoon pala.” Sagot ko at saka tumango-tango.

“Bakit kasi umiinom ka kung hindi mo naman pala kaya?” tanong niya.

“Galit ba siya sa akin?” malayong sagot ko sa kanya.

Napabuntong hininga siya at iniwas ang tingin. “Ayokong maging comforter.

Magpahatid ka na kay Storm.” Saad niya.

Hahakabang na sana siya para umalis pero natigilan siya nang hawakan ko siya sa may
braso.
“Hindi mo ba ko pwedeng samahan kahit saglit lang? Ayokong maging dependent kay
Storm. Parati na lang siyang nandyan para sa akin...ayokong maging abuso.” Saad ko
at may luhang muling tumulo mula sa mga mata ko.

Frustrated siyang napahawak sa noo niya at muling bumalik sa harapan ko. Halata sa
itsura niya na napipilitan lang siya pero kahit na ganoon ay alam kong behind his
action, he cares.

“Thank you,” saad ko. “Thank you dahil hindi ka umalis kahit na ayaw mo sa akin.”

“Huwag mong isipin na dahil dito ay kaibigan na ang turing ko sa’yo.” Diretsong
sagot niya.

Ngumiti ako at dahan-dahang tumango. “I know.” Nakangiting sagot ko.

Napatitig siya sa mukha ko at bigla na lang nag-iwas ng tingin. “Huwag mo akong

ngitian ng ganyan. Baka magbago ang isip ko at iwan ka.” Saad niya.

Kaagad akong sumimangot pagkasabi niya noon. Nanatili kaming nakatayo at magkaharap
habang patuloy sa pagtugtog ang romantikong tugtog. Patuloy lang sa pagsayaw ang
mga tao sa paligid namin habang kami naman ay tahimik lang na nakatayo.

“Pwede ba kitang tanungin?” biglang tanong ko.

“You already did.” Malamig na sagot niya.

Kahit na malamig ang pagtrato niya sa akin ay pinilit ko pa rin ang sarili kong
ngumiti sa kanya.

“Why do you hate me so much?” tanong ko.

Seryoso niya akong tiningnan bago unti-unting iniwas ang tingin. “I don’t hate you.
I just don’t trust you.” Sagot niya.

Napakunot ang noo ko dahil sa narinig. “A-Ano?” gulat na tanong ko.

“I doubt everything about you. I doubt everything you say...every word that comes
out from your mouth. I doubt your kindness...your thoughts....your sincerity...your
thoughtfulness. I doubt everything about Summer Pascua.”

Mas lalong napakunot ang noo ko sa mga sinabi niya. “Anong ibig mong sabihin?”
naguguluhang tanong ko.
“You’re just damn too good to be true, Summer. And that’s why I have doubts.”
Seryosong sagot niya.

Hindi ko alam kung dahil ba sa epekto ng alak kaya hindi ko maintidihan ang
sinasabi niya.

“You’re just too perfect, did you know that?” tila naiinis na tanong niya.

“Ano bang sinasabi mo? Hindi kita maintindihan.”

Napabuntong hininga siya at inis na tiningnan ako. “Ang buong pagkatao mo, Summer.
In Jack and Storm’s eyes, you perfectly fit to their style. And that’s why I can’t
trust you.”

“W-What?” gulat na tanong ko.

“Your character, Summer...That’s the trap Jack and Storm would always fall for. And
is it possible that it’s just a coincidence that you have all of those traits?”
nagdududang tanong niya.

Hindi ko nagawang makapagsalita sa sinabi niya. Tila hirap na hirap ang utak ko i-
absorb lahat ng sinasabi niya. Isang epekto rin ba ito ng alak?

Napabuntong hininga siya at seryoso akong tiningnan. “There’s a secret that only
Jack and I knows about it. And that secret is the reason why I will never trust
you, Summer.”

Iniwas ko ang mukha ko at bahagyang umatras palayo sa kanya. Ughhhh. Nawawala na

ata talaga ako sa sarili ko. Hindi ko na alam kung anong ginagawa ko.

“You shouldn’t have mentioned that secret. You’re making me curious about it.”
Sagot ko.

Saglit na namagitan ang katahimikan sa pagitan naming dalawa hanggang sa magsalita

ulit siya.

“You’re already aware that you remind everyone of Jasmine, right?”

Gulat kong ibinalik ang tingin ko sa kanya nang bigla niyang isama sa usapan ang
babaeng iyon.

“I told you, hindi kami magkatulad.” Inis na sagot ko.

Napakunot ang noo ko nang dahan-dahan siyang umiling.

“Sad truth it may but...magkatulad kayo, Summer.” Sagot niya.

Galit kong naisara ang kamao ko dahil sa sinabi niya. “Huwag mo akong igaya sa
kanya.” Galit na utos ko.

Napabuntong hininga siya at seryoso akong tiningnan. “The character that Jack and
Storm would always fall for...meron din si Jasmine ng mga iyon, Summer.” Seryosong
saad niya.

Mas lalong napakunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. What does he mean? Ang
ibigsabihin ba niyang sabihin ay kaya nagustuhan ni Jack at Storm si Jasmine ay
dahil sa character na meron siya? At ang ibigsabihin ba nito ay kaya ako nagustuhan
ng dalawa ay hindi dahil I remind them of Jasmine kundi dahil ang character na
meron ako ay ang tipo mismo nina Jack at Storm? Naguguluhan ako. Hindi dapat ako
uminom ng marami. Ughhh.

“Tama na. Ayoko nang marinig pa kung ano man ang sasabihin mo.” Naiinis na utos ko.

Ngumiti siya ng mapang-asar at nagulat ako nang ilagay niya ang palad niya sa
likuran ko at hinila niya ako papalapit sa kanya. Mas lalo akong nagulat nang bigla
niyang inilapit ang labi niya sa may tenga ko.

“Kung ayaw mong masabihan na Jasmine the second, then here’s a tip,” bulong niya.
“Don’t do the things Jasmine did. Never betray Jack and Storm, Summer.”

Mahina ko siyang itinulak palayo sa akin at naguguluhan ko siyang tiningnan. What

does he mean by that?

“You don’t have any idea of what things they are willing to give up just for you.”
Seryosong saad niya.

“A-Ano?” naguguluhang tanong ko pero imbes na sumagot siya ay nagulat ako nang
ilipat niya ang kamay niyang nasa likod ko papunta sa may waist ko. Dahan-dahan
niyang ipinadausdos ang kamay niya pababa sa may hips ko na labis na ikinabigla ko.

“A-Anong ginagawa mo?” gulat na tanong ko.

Ngumiti siya ng mapang-asar at inilapit ang mukha sa akin. “I’m going to show you
one of the things they will throw away just for you without even having a second
thought.” Seryosong saad niya.

Unti-unti ay inilapit niya ang mukha niya sa akin. Nang malapit nang magdikit ang
labi naming dalawa ay bigla na lang siyang ngumiti.
“Friendship, Summer.” Bulong niya at laking gulat ko na lang nang may marahas na
humila sa akin palayo sa kanya.

Gulat akong tumingin sa taong humila sa akin at kaagad nanlaki ang mga mata ko nang
makita si Jack.

Galit niyang hinarap si Israel at malakas na sinuntok ito.

“You fucking bastard!” sigaw niya at muling sinuntok si Israel. “I will fucking
kill you!” sigaw niya at sinuntok muli ang kaibigan.

Kaagad na umawat sina Justine at pumagitna sa kanilang dalawa. Naguguluhan kong

tiningnan si Israel na ngayon ay nakaupo na sa sahig. Napakunot ang noo ko nang
binigyan niya ako ng mapang-asar na ngiti bago niya pinunasan ang dugo mula sa
pumutok niyang labi.

“Let me go! You son of a bitch!” sigaw ni Jack at pilit na kumakawala sa

pagkakahawak ng mga kaibigan niya.

And that moment.....I realized what he meant.

****

YAAAAY! BTWHNIJF reached 1M reads. Thank you so much! Sorry if I’m so happy about
that! Just please be happy for me na lang. Wag nang bitter yung iba dyan hahaha!

Salamat sa patuloy na pagbabasa ng kwentong to. I think masyadong naging advance

yung announcement ko na malapit nang matapos to. I’m sorry, I’m taking that back.
Medyo nasa 3/4 pa lang tayo! XD

So lemme know what you think! LOMMENT na! (Long comment) Hahaha loool.

I love reading your tweets! Thank you so much for using the hashtags #BTWHNIJF
#BTWHisNameIsJackFrost. <3 Pls follow me on twitter @mimhytotwp thank you! :)
=================

[37] The Rejection

Tumatawang tumayo si Israel mula sa pagkakaupo matapos siyang suntukin ni Jack.

Pagkatayo niya ay humakbang siya papalapit kay Jack habang suot-suot ang mapang-
asar na ngiti. Kaagad namang humarang si Storm sa harapan niya bago pa man siya
makalapit kay Jack.

“What? Pati ba ikaw ay susuntukin ako?” mapang-asar na tanong niya kay Storm.

Nanatili lang akong nakatayo sa harapan nila at hindi magawang igalaw ang buong
katawan ko. Pakiramdam ko ay masyado akong nashock sa nangyare. Maging ang mga tao
sa bar na kanina ay nagsasaya ay ngayo’y natahimik at nakatingin lang sa amin.
Nagulat na lang ako nang biglang inis na hinatak ni Storm si Israel mula sa kwelyo.

“Why did you do that?” halatang nagtitimping tanong ni Storm.

“Can’t I?” nakangiting sagot naman ni Israel.

Nalipat naman ang tingin ko kay Drake nang lumapit na rin siya kay Israel.

“What the hell is wrong with you, man? Aren’t you aware that—”

“That Jack likes Summer?” putol ni Israel sa sasabihin ni Drake.

Bigla na lang bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa sinabi niya.

“Shut your fucking mouth Israel before I cut that fucking tongue of you.” Saad
naman ni Jack.

Napatingin ako sa kanya dahil sa pagpasok niya sa usapan at sa pagtingin ko sa

kanya ay nasalubong kaagad ng mga mata ko ang tingin niya. Inis niyang inalis ang
mga kamay na nakahawak sa kanya at galit na lumapit sa akin. Nagulat na lang ako
nang sa pagkalapit niya sa akin ay mabilis niyang kinuha ang kamay ko at kinaladkad
ako palabas ng lugar.

Hindi ako pumalag sa ginawa niyang paghila sa akin at payapa lang na sumama sa
kanya. Pagkalabas namin sa bar ay binitawan rin niya ako kaagad at saka inis na
hinarap.

“What the fuck are you doing, Summer?!” galit na tanong niya pagkaharap na
pagkaharap sa akin.
Nanatili lang na tikom ang bibig ko habang seryoso lang ako na nakatingin sa kanya.
Narinig ko naman kung anong sinabi niya pero bakit wala akong maisip na isasagot sa
kanya? Bakit parang hindi ako makapag-isip ng tama? Para akong nakadrugs at ang
high ko. Ganito ba talaga ang epekto ng alak?

Bigla na lang akong napatakip sa bibig ko nang maramdaman kong masusuka ako. Kaagad
akong tumakbo papunta sa may sulok at doon naduwal. Naramdaman ko na lang na may
kamay na humahagod sa likuran ko at tila tinutulungan ako sa pagsuka.

Nang sa tingin ko ay nailabas ko na lahat ng mailalabas ko ay pinunasan ko ang

bibig ko gamit ang likod ng palad ko at hirap na hirap akong sumandal sa pader na
nasa tabi ko dahil tila umiikot ang buong paligid ko. Ipinikit ko ang mga mata ko
at pilit na pinag-iisip ng tama ang utak ko dahil pakiramdam ko’y hindi ko na alam
kung anong nangyayare sa paligid ko.

“Bakit ka ba kasi uminom?! Fuck it!” inis na tanong ni Jack na ngayon ay nakatayo
sa harapan ko.

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko at tiningnan ang mukha niya. Halata sa
itsura niya ang sobrang pagkainis sa akin pero sa kabila noon ay makikita mo pa rin
sa kanya na mukhang nag-aalala siya.

“Because you’re mad at me.” Sagot ko.

“What?” kunot noong tanong niya nang mukhang hindi niya naintindihan ang naging
sagot ko.

“Because you’re mad at me...kaya ako uminom.” Paglilinaw ko.

Unti-unting nawala ang kunot sa noo niya dahil sa sinabi ko. Iniwas niya ang tingin
niya at tumingin sa gilid ko.

“Huwag ka nang iinom ulit.” Saad niya na ngayon ay medyo kalmado na.

Tinitigan kong maigi ang mukha niyang may napakakinis at napakaputing balat.
Naramdaman ko na lang na unti-unting bumibilis ang tibok ng puso ko habang
nakatitig sa mukha niya. Isa rin ba itong epekto ng alak?

“Are you...Are you still mad at me?” naiilang na tanong ko.

Ibinalik niya ang tingin niya sa akin. “I’m not mad, Summer. I’m hurt. That’s a
damn different fucking thing.” Inis na sagot niya.

“Then I’m sorry. I’m really sorry.” Seryosong paghingi ko ng tawad.

Hindi niya ako sinagot at nanatili lang siyang nakatingin sa akin. Nagulat na lang
ako nang bigla siyang humakbang paalis. Pero ang mas nakakagulat ay ang mabilis
kong paghawak sa braso niya upang pigilan siya. Hindi ko alam kung saan ako
nakakuha ng lakas ng loob para hawakan at pigilan siya. Epekto rin ba ito ng alak?
Ughhhh.

“S-Saan ka pupunta?” tanong ko at mabilis na binitawan siya.

“Look at you, Summer. You’re damn drunk. So I’m going back in there and I’m going
to break every waiter’s face.” Frustrated na sagot niya.

“What? But why?” gulat na tanong ko.

“Because they let you drink beer!” dahilan niya.

Kaagad nanlaki ang mga mata ko dahil sa narinig.

“Nababaliw ka na ba?!” hindi makapaniwalang tanong ko.

“Honestly? I think I am.” Seryosong sagot niya. “Because that is what you do to me,
Summer. You fucking drive me nuts.”

Natigilan ako sa naging sagot niya at natulala sa mukha niya.

“I’m fucking pissed at you, Summer. But do you know what pisses me more? It is the
fact that no matter how hurt I am right now because of you, I still want to hug you
at this fucking moment.”

Tuluyan ko nang nalimutan ang magsalita. Nanatili lang akong nakatitig sa kanyang
kunot noong nakatingin sa akin habang makikita mo sa mga mata niya ang sakit na
sinasabi niyang dulot ko. Gusto kong ibuka ang bibig ko upang kausapin siya pero
hindi ko alam kung ano ang dapat sabihin sa kanya.

Namagitan ang katahimikan sa pagitan naming dalawa hanggang sa bigla na lang may
maingay na sasakyan ng pulis ang humaharurot na huminto sa harapan namin. May mga
sasakyan pa ang sunod na dumating at nagsibabaan roon ang mga lalaking nakasuot ng
pang-Pulis na uniporme.

“Shit.” Bulong ni Jack.

Naguguluhan ko siyang tiningnan.

“Anong nangyayare?”
Imbes na sagutin ay nagulat ako nang bigla niya akong hawakan sa may braso ko.

“We must run away.” Bulong niya at magsisimula na sana siyang maglakad habang
hawak-hawak ako pero natigilan kaming pareho nang may isang pulis ang humarang sa
harapan namin.

“Dito! May minor na naka-uniporme pa!” sigaw ng pulis.

Kaagad nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. Anong ibigsabihin niya roon?

Napatingin ako kay Jack nang humarang siya sa harapan ko na tila itinatago niya ako
mula sa pulis na nasa harapan naming dalawa.

“What’s wrong? We’re just passing by here.” Dahilan niya.

“Just passing by nga ba o tumatakas?” wika ng pulis. “Hijo, ala-una na ng madaling

araw at nandito pa kayo. Sa tingin mo ba ay maniniwala akong napadaan lang kayo? At
ang isa pa, halatang lasing ‘yang babaeng kasama mo. At ang malala pa, naka-
uniporme pa siya.”

Tila nabuhusan ako ng napakalamig na tubig at nagising mula sa pagkakalasing.

Napahawak ako sa may laylayan ng polo ni Jack nang makaramdaman ako ng takot dahil
sa sinabi ng pulis.

“Mabuti pa ay sumama na lang kayo ng maayos sa amin sa presinto kesa sapilitan.”

Saad ng pulis at saka pumunta sa may likuran ko at itinulak ako papunta sa may
sasakyang pang pulis na nasa harapan namin.

Dahil sa pagtulak na ginawa niya sa akin ay kaagad na humakbang papalapit sa kanya

si Jack pero kaagad akong humarang sa dinaraanan niya bago pa siya makalapit sa
pulis. Dahan-dahan akong umiling sa kanya upang sabihin sa kanya na huwag niyang
ituloy kung ano man ang ibinabalak niya. I’m pretty sure he’ll make things worse.

“Fuck it.” Tila nagtitimping saad niya.

Nagpakawala siya ng malalim na paghinga bago niya ako inalalayan papunta sa may
sasakyan ng pulis. Pagkasakay naming dalawa ay sumakay na rin ang pulis at
sinimulan na kaming dalhin sa presinto.

Tiningnan ko si Jack na tahimik na nakaupo sa tabi ko. Nakapikit siya habang

nakakunot ang noo niya at sa itsura niya ay halatang galit siya pero pinipigilan
lang niya ang sarili niya. Nang makarating na kami sa presinto ay tahimik pa rin
siya at walang imik.

“Kailangan lang kayong sunduin ng mga magulang niyo rito para makauwi na kayo. Kung
wala namang susundo sa inyo, wala kayong choice kundi dito magpalipas ng gabi.”
Wika ng pulis habang nakatayo sa labas ng selda.

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay umalis na rin siya kaagad at iniwan kaming dalawa
ni Jack. Ang hirap paniwalaan na sa kauna-unahang pagkakataon kong uminom ay
nakulong ako. Hindi na ata ako magkakaroon pa ng lakas ng loob para uminom pang
muli ng alak dahil sa pangyayareng ito. Ibang klase.

“Nakulong na nga tayo nagagawa mo pang ngumiti?” iritableng puna ni Jack.

Dahil sa sinabi niya ay saka ko lang narealize na nakangiti pala ako.

“Nakakatawa lang kasing isipin na pwede pa lang mangyare sa akin ‘to. Ang hirap
paniwalaan. Pakiramdam ko lasing pa rin ako at panaginip lang ‘to.” Sagot ko.

“Right. It’s so fucking hard to believe. Ngayon lang ako nahuli ng pulis at dahil
lang iyon sa may kasama akong stupid.” Inis na saad niya.

Tiningnan ko siya at inirapan. “Kasalanan mo kaya ‘to. Sinundan ko lang kayo kaya
ako napunta doon.”

“Sinabi ko bang sumunod ka? And what the fuck? Pumasok ka ng bar habang naka-
uniform? Damn!”

Inis akong napakagat sa labi ko at iniwas ang tingin. “Fine! Ako na ang may
kasalanan.” Pagsuko ko.

Masama niya akong tiningnan bago siya tahimik na sumandal sa pader na nasa likuran
niya. Magkatapat kaming dalawa pero may seldang nakapagitna at naghihiwalay sa
amin. Mukhang ang bakal na iyon ang naghihiwalay sa lalaki at babaeng preso rito.
Ang nakakapagtaka lang ay tanging kaming dalawa lang ang nasa loob ng kulungan at
walang ibang kasama.

“Ano pang hinihintay mo? Tawagan mo na ang mga magulang mo para masundo ka na
dito.” Sita niya.

“Eh ikaw? Paano ka?”

“I can handle myself. Knowing that you’re peacefully sleeping in your room instead
of here can put my mind at ease.” Seryosong saad niya.

Napatitig ako sa mukha niya dahil doon. Kung magpapasundo ako at iiwan siya rito,
paano naman ako? Sa tingin niya ba ay makakatulog ako habang inaalala siya na
nandirito?
“Paano ‘yan, hindi ko alam ang number nina Mama at Papa.” Pagsisinungaling ko.

Kaagad siyang napaayos ng upo. “Seriously?!” hindi makapaniwalang tanong niya. Inis
siyang napailing at napahawak sa ulo niya. “I just wish that you’re not gonna be
this stupid for the rest of your life.”

Binalewala ko na lang ang insultong natamo ko mula sa kanya. Mas mabuti nang
makatanggap ako ng samut saring insulto mula sa kanya kaysa iwan siya ritong mag-
isa at wala akong kaide-ideya kung napano na siya. At isa pa, ano na lang ang
sasabihin nila Mama kapag nalaman nilang uminom ako at nakulong? Baka magka-
altapresyon pa silang dalawa ni Papa.

“Teka, anong ginagawa mo?” tanong ko kay Jack nang bigla siyang tumayo.

Lumakad siya papalapit sa seldang naghaharang sa aming dalawa at tumayo roon.

Nagtataka ko siyang tiningnan nang simulan niyang alisin ang puting polo na suot-
suot niya. Nagulat na lang ako nang pagkaalis niya ng polo niya ay ibinato niya
iyon sa akin dahilan para malaglag ito sa may ulo ko at matakpan ang mukha ko.

Inis kong inalis ang polong nahulog sa ulo ko at galit siyang tiningnan. Nang
tingnan ko ulit siya ay nakabalik na siya sa pwesto niya kanina at nakapikit na
siyang nakasandal sa may pader sa likuran niya na ani mo ay mahimbing na siyang
natutulog.

“Gamitin mong kumot ‘yan.” Utos niya habang nakapikit siya.

“Eh ikaw? Paano ka naman?” tanong ko dahil nakasando na lang siya. “Hindi ka ba
giniginaw?”

“I’m a cold person. I’m used to cold.” Matipid na sagot niya.

Nanatili akong nakatitig sa mukha niya. Talaga atang mukha siyang anghel kapag
nakapikit. Namalayan ko na lang ang sarili kong nakangiti habang pinapanuod siya.
Hindi ko akalain na ang pananatili sa presinto ay makakapagbigay sa akin ng
ganitong klaseng pakiramdam. I don’t feel scared or frustrated at all. Pakiramdam
ko nga ay nabigyan pa ako ng chance para mapanuod ulit si Jack na natutulog next to
me.

Ugh teka ano ba tong sinasabi ko?! Marahas akong napa-iling at padabog na nahiga sa
semento. Epekto pa rin ba ito ng alak? Ipinikit ko ang mga mata ko at tumalikod sa
side niya. Ano ba Summer, mag-isip ka nga ng matino. Hindi ka dapat nagpapadala sa
epekto ng alak. Huwag kang mag-isip ng kung anu-anong bagay. Errrr.

***

“Sigurado kang gagawin mo?”

“Do I look like I’m not fucking serious?” boses ni Jack.

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko nang marinig ang boses ni Jack. Teka,
nakatulog ba ako? Bumangon ako mula sa pagkakahiga at tumingin sa kanya. Nakita
kong may pulis na nakatayo sa harapan ng selda niya at kinakausap niya ito.

“Okay sige. Umpisahan mo muna sa pagtitimpla ng kape namin.” Saad ng pulis at

napakunot ang noo ko nang buksan niya ang selda at lumabas roon si Jack.

Pagkalabas ni Jack sa selda niya ay napatingin siya sa akin dahilan para magtama
ang tingin naming dalawa. Dahil nakita niyang gising na ako ay lumapit siya sa may
selda ko at huminto sa tapat ng pwesto ko.

“Anong pinag-uusapan niyo?” nagtatakang tanong ko.

“Thirty minutes ka lang nakatulog. Matulog ka muna ulit.” Malayong sagot niya sa
tanong ko.

“Bakit pinalabas ka nila?” tanong kong muli.

“I just find out something I can do para makalabas na tayo. I can’t stand watching
you sleep on the floor.” Sagot niya.

“Anong gagawin mo?” kunot noong tanong ko.

“Just sleep, Summer. I’ll be just here.” Saad niya at saka nagsimula nang umalis sa
harapan ko.

Kaagad akong lumapit sa may bakal at sinundan ng tingin kung saan siya nagpunta
pero pumunta siya sa may gilid dahilan para hindi ko makita kung anong ginagawa
niya. Lumipas ang ilang minuto at nanatili lang ako sa pwesto ko at inaabangan
siyang bumalik. Sa ilang sandaling paghihintay ko ay nakita ko na siyang muli pero
napakunot ang noo ko nang makitang may bitbitbit siyang tray at may nakalagay roong
mga tasa na may lamang kape.

Mas lalong napakunot ang noo ko nang isa-isa niyang inabutan ng kape ang mga pulis
na may kung anu-anong ginagawa. Tila ginawa nila siyang secretary na taga timpla at
taga abot nila ng kape.

“Ang pait naman ng kape ko!”

Nalipat ang tingin ko sa pulis na sumigaw at nagreklamo. Kaagad na lumapit sa kanya

si Jack at nagulat ako nang padabog niyang inilagay sa tray na bitbitbit ni Jack
ang kape niya. Dahil doon ay may tumalsik na kape sa puting sando ni Jack.
Nakita kong inis na napakagat sa labi niya si Jack at natatawang tumingala na tila
pinapakalma niya ang sarili niya. Nang tila napakalma na niya ang sarili niya ay
ibinalik niya ang tingin sa pulis na nagreklamo.

“Ipagtitimpla na lang kita ng bago.” Saad niya.

Napkunot lalo ang noo ko nang haplusin ng pulis ang ulo niya at ang paraan ng
paghahaplos niya sa ulo ni Jack ay ang paghaplos na ginagawa ng tao sa alaga niyang
aso.

“Ayan ang gusto ko eh. Yung mga masunurin.” Ika ng pulis.

Naramdaman ko na lang na naisarado ko ang kamao ko dahil sa inis sa ginagawa ng

pulis sa kanya. Hindi ko kayang makitang ginaganito nila siya. Hindi ba nila siya
kilala? His name is Jack Frost!

“Oh, etong mop. Simulan mo na maglampaso. Pagkatapos dito ay linisan mo naman ang
banyo dahil may dumumi pero barado and inidoro. Pagkatapos noon pwede na kayong
umuwi ng kasama mo. Kung gusto mong makauwi kayo agad, bilisan mo na lang ang
paglilinis mo.” Utos ng isang pulis kay Jack matapos niyang bumalik mula sa
timplahan ng kape.

Walang salitang kinuha ni Jack ang mop mula sa pulis at sinimulan na niyang imop
ang sahig. Pinanuod ko siyang nakayuko at tahimik na naglalampaso. Inis na lang
akong napahawak sa noo ko nang makitang ang lugar na minomop niya ay dinadaanan
nang mga pulis na ani mo ay nanadya. Dahil doon ay nagiging madumi ulit ang sahig
kaya kailangan niyang balikan iyon at lampasuhin ulit.

Hindi ko maimagine kung paano pa niya nagagawang kalmadong i-mop ang sahig gayong
alam ko kung hanggang saan lang ang limitasyon ng pasensya niya. He’s an impatient
gangster! I can’t believe na nagagawa niya ito dahil lang sa hindi niya kayang
makita akong natutulog sa sahig. Hindi niya manlang ba naisip ang nararamdaman ko
habang pinapanuod siyang nagkakaganito dahil sa akin?

Unti-unti ay nagbalik sa ala-ala ko kung paano niya tinanggap ang pagtama ng mga
itlog sa kanya sa covered court ng Tan Siu. Kung paano namantyahan ang uniporme
niya ng malapot na kulay dilaw mula sa mga itlog na tumama sa kanya. Kung paano
niya ibinaba ang pride niya. Kung paano niya hinayaang pagtawanan siya at
tapaktapakan na ni minsan ay hindi niya naranasan.

Namalayan ko na lang na may luhang umaagos na sa magkabilang pisngi ko. I don’t

want to see him like this because of me. I can’t take seeing him like this. He
doesn’t deserve this. He’s Jack Frost. Dahil sa akin ay bumababa na ang respeto sa
kanya ng iba.

Nang matapos na siyang magmop ay hindi ko na ulit siya nakita pa. Sa tingin ko ay
nagpunta na siya sa banyo upang linisin iyon. Ghad, it’s better kung nagrereklamo
siya. Kung naninigaw siya. Kung nagmumura siya sa mga oras na ‘to ngayon. Kung
binugbog na niya ang mga pulis na ito. Kaysa sa ganito...na tahimik lang siya at
walang angal. It’s not like him.

Lumipas ang ilang sandal bago ko siya tuluyang nakita muli. Naliligo siya mula sa
sarili niyang pawis na lumapit sa pulis.

“Now, can we go?” tanong niya sa pulis.

Tumingin ang pulis na kausap niya sa isa pang pulis at tinanguan ito. Ang pulis na
tinanguan niya ay lumapit sa selda kung nasaan ako at binuksan ito.

“Pwede na kayong umuwi.” Saad niya.

Kaagad akong lumabas ng selda at sa paglabas ko ay sinalubong kaagad ako ni Jack.

Huminto siya sa harapan ko at tahimik lang na nakatingin sa akin. Wala siyang
pinapakitang ekspresyon at ang hirap mabasa kung anong iniisip niya.

Hinawakan niya ang kamay ko at sinimulang lumakad palabas ng police station habang
hila-hila ako. Pagkalabas naming dalawa ay may isang itim na sasakyan ang siyang
sumalubong sa amin. Mula sa itim na sasakyan ay lumabas roon ang matandang lalaki
na tinatawag nilang Morgan. Lumapit siya sa amin at kaagad niyang hinubad ang coat
niya at ibinalot iyon kay Jack.

“Where to, Mr. Frost?” tanong niya pagkatapos niyang ibalot kay Jack ang coat niya.

“Summer’s place.” Malamig na sagot ni Jack at pagkatapos noon ay pinagbuksan niya

ako ng pintuan.

Pagkapasok ko ay sumunod rin siya kaagad sa akin. Sumakay na rin si Mr. Morgan sa
unahan at sinimulang paandarin ang sasakyan papunta sa bahay ko. Habang nasa byahe
ay nanatiling tahimik si Jack sa tabi ko. Gusto ko siyang kausapin pero hindi ko
alam kung anong dapat kong sabihin sa kanya.

Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko ay gusto kong maiyak dahil
sa pagiging tahimik niya. Pero ang pinakanangingibabaw na emosyon na nararamdaman
ko ay galit para sa sarili ko dahil dahil sa akin ay kinailangan niyang gawin ang
mga bagay na iyon.

Ilang sandal lang ang lumipas at nakarating na kami sa may Plaza. Dahil masyadong
maliit ang eskenita papunta sa bahay ay hindi pwedeng ipasok ni Mr. Morgan ang
sasakyan nila at hanggang dito lang nila ako pwedeng ihatid.

“I will walk you home.” Saad ni Jack at kaagad na lumabas ng sasakyan.

Bumaba rin ako at lumapit sa kanya. Pagkalapit ko sa kanya ay hahakbang na sana

siya para magsimulang maglakad papunta sa bahay pero hinawakan ko siya upang
pigilan. Napatigil siya sa tangkang pag-alis at nagtatakang humarap sa akin.

“Okay na ako. Hindi mo na ako kailangang ihatid, Jack.” Saad ko sa kanya.

Kaagad na napakunot ang noo niya sa sinabi ko. “But—”

“Stop,” pigil ko sa kanya. “Stop doing anything for me. Don’t do anything. Just
don’t.”

Iniwas niya ang tingin niya at napayuko. “Let’s end this talk, Summer. I know what
you’re thinking right now.” Pigil niya.

“No, Jack. I need to stop you doing all these things because of m—”

“Can’t you see how pathetic I am right now over you, Summer?! This is what I want
to do for you! At wala pa ‘to sa kalahati ng mga bagay na handa kong gawin para
sa’yo! Please stop asking me to stop!” sigaw niya.

“But I don’t deserve any of these!” mabilis na sagot ko. “I understand that you
started to like me, Jack. But the thing is...we’re not meant for each other.”

Saglit siyang natigilan at natulala sa mukha ko dahil sa sinabi ko. “At paano mo
naman nalaman na hindi tayo para sa isa’t-isa?” tanong niya at sa tono ng boses
niya ay tila nasaktan siya sa sinabi ko.

Napabuntong hininga ako at iniwas ko ang tingin ko sa kanya. “Dahil ang tanging
magagawa ko lang para sa’yo ay ang i-reject ka, Jack.”

“W-What?” gulat na tanong niya.

“I don’t have the guts to love anybody, Jack. Dahil miski ang mahalin ang sarili ko
ay hindi ko magawa.” Seryosong saad ko.

Saglit na namagitan ang katahimikan sa pagitan naming dalawa. Nanatili siyang

nakatitig sa mga mata ko bago niya napagpasyahang sumagot.

“You don’t have to reject me ‘cause my feelings are mine, Summer. I never forced
them on you.“ saad niya.

Nakaramdam na lang ako ng kirot sa dibdib ko nang makita sa mga mata niyang tila
nasasaktan siya.

“I am not asking anything from you in return. I’m not asking you to like me as
well. But just one thing, Summer. Please don’t push me away.”
Tila mas lalong nadagdagan ang kirot sa dibdib ko dahil sa sinabi niya.

“If there is one thing in this world I can’t do for you, Summer, it is letting you
go even if you beg me. I don’t have the confidence to lose you. I feel like losing
you will make me feel lost.” Saad niya.

Nagpakawala siya ng malalim na hininga at saka yumuko.

“And it sucks to know that I love you this much.” Pag-amin niya.

****

Pretty loooooong update. Sorry sa typo tinatamad akong icheck hahaha! Grabe buong
araw ko ata itong ginawa! ToT

Concert ni Taylor ngayon and I’m so broken hearted. </3 Huhubels. Wala akong
ticket! T^T

So sa mga may twitter! Please use the hashtags #BTWHNIJF & #BTWHisNameIsJackFrost
if magtwetweet po kayo about this story para mabasa ko rin tweets niyo <3 :D

Btw, nasabi na kung kailan ang Gold Rising 3! June 28, 2014. Please save the date!
See you! Wala pang sinasabi kung saan pero visit niyo na lang yung page ng Psicom
for the announcement :D Thank you! <3

=================

[38] The Transformation of Jack Frost

Isang maingay na motor ang umagaw sa atensyon ng mga tao sa paligid ng isang
elementary public school. Huminto ang motor sa tapat ng gate ng paaralan at nang
alisin ng lalaking nakasakay rito ang helmet na suot-suot niya ay kaagad na
naglaglagan ang panga ng mga babae sa paligid.

Bumaba sa motor ang binatang si Jack at tumingin sa relong suot-suot niya. Nakita
niyang saktong alas-dose na sa relo niya at tamang tama lang ang pagdating niya sa
tapat ng paaralan dahil nagsimula nang maglabasan ang mga estudyante.

Isa-isa niyang sinuring mabuti ang mga batang estudyante na dumadaan sa harapan
niya. Hindi siya maaring magpabaya at hayaang makaalis ang batang sinadya niya sa
public school na ito dahil malaki ang sakripisyo niya para lang makita ito. Nagawa
niyang hindi pumasok sa klase niya at hindi makasama ngayon ang babaeng ni minsan
ay hindi na naalis sa isipan niya para lang sadyain ang batang ito.

Napaayos siya ng tayo nang matanaw na niya ang batang sinadya niya na papalabas na
sa gate ng munting paaralan. Lumapit siya sa batang lalaki at humarang sa daraanan
nito. Dahil sa pagharang na ginawa niya ay napahinto sa paglalakad ang bata at
mabilis siyang tiningala.

“Teka, diba ikaw ‘yung weirdong lalaki?” bungad ng bata sa kanya.

Inis siyang napakagat sa labi niya dahil sa bungad nito sa kanya. Tinatanong tuloy
niya sa sarili kung bakit pa siya nagpunta rito. Naiirita pa naman siya sa batang
ito dahil sa napaka-annoying nito.

“Anong ginagawa mo rito?” nagtatakang tanong ng bata habang nakatingala sa kanya.

Naupo siya sa harapan nito upang hindi ito mahirapang tumingala.

“Yow, kiddo. Do you want ice cream?” tanong niya rito. Nanatiling nagtatakang
nakatingin lang sa kanya ang bata at tila hindi nito naintindihan ang sinabi niya.
“I will treat you again.” Dagdag niya.

Napahawak ang bata sa baba niya at umastang tila malalim na nag-iisip. “Sorry pero
sabi ng ate ko hindi dapat ako sumasama sa strangers,” sagot ng bata sa kanya.

Kaagad na hindi makapaniwalang natawa ang binata sa naging sagot nito.

“What do you mean by stranger? You, kiddo! I’m your future brother-in-law!”
pagdidil-dilan niya sa batang kapatid ni Summer.

“Hindi ka pa naman nagpropropose kay ate ah? Saka diba binasted ka niya?” sagot
nito.

Inis siyang napapikit at napahawak sa noo niya. This little boy really knows how to
get in his nerves. Sa tuwing kinakausap niya ito ay sumasakit ang ulo niya.
Pasalamat na lang talaga ito dahil kapatid siya ng babaeng gusto niya.
“Hindi. Niya. Ako. Binasted.” puno ng pagtitimping saad niya.

“Whatever. Uuwi na ako.” Saad nito at saka mabilis siyang nilagpasan.

Hinabol naman niya agad ito at hinarangan ang daraanan. Hindi niya magawang isink-
in sa utang niya na nilagpasan lang siya ng batang ito.

“Hey, kiddo. I’m not that someone you can just walk over like that.” Asar na saad
niya.

“And so?” mabilis na sagot ng bata sa kanya.

Inis siyang napasabunot sa sarili niya. Talaga bang parehas sila ng ate niyang
hindi kinikilala kung sino siya? Siya si Jack Frost. Ang banggitin lang ang
pangalan niya ay makakapagbigay takot na kaagad sa iba.

“Look, I’m a very impatient person but I’m still trying my best to be kind to you.
You better be extra cautious with your words while I’m still being nice because
honestly speaking, you wouldn’t want the bad side of me.” He said through gritted
teeth.

Napahikab ang bata matapos pakinggan ang napakahabang sinabi niya. “Ah, ganun ba?”
ang tanging sagot nito at sa muling pagkakataon ay nilagpasan siya nitong muli.

Hindi makapaniwalang napatampal si Jack sa noo niya. Kung pwede lang niyang isako
ito at ilibing ng buhay ay ginawa na niya.

“Wooooow! Daebak!”

Napatingin siya sa likuran niya nang marinig ang manghang sigaw ng kapatid ni
Summer. Nakita niya itong nakanganga at manghang nakatitig sa motor na bagong bili
lang niya. Mabilis siyang lumapit rito at pinagmasdan ng maigi ang reaksyon nito.

“Sa’yo ba ‘yan?” manghang tanong ng batang si Sam.

Napakunot naman ang noo niya dahil sa istura nito.

“Oo, bakit? Gusto mo bang sumakay?” tanong niya.

Tiningala siya ng bata habang kumikinang ang mga mata nito.

“Pwede ba?” tanong nito habang magkadikit ang dalawang palad niya na tila nakiki-
usap.

Kaagad naman siyang napangiti ng malawak dahil doon.

“Bingo.” Masayang bulong niya.

***

“Type ni ate?” gulat na tanong ng kapatid ni Summer at saka dinilaan ang ice cream
na binili para sa kanya ni Jack.

“Yes. Wala ba siyang nababanggit kung anong gusto niya sa lalaki?” tila desperadong
tanong ni Jack.

“Hmmm... Kapag sinagot ko ba ‘yang tanong mo, isasakay mo ulit ako doon?” tanong ni
Sam at saka itinuro ang motor na nakapark sa labas ng ice cream shop kung nasaan
sila.

“You, kiddo. Are you trading with me right now, huh? Do you know what it means when
you trade with me? It means from now on, you’ll be one of my people. You’ll do
everything that I wish you to do.” Saad ni Jack.

“Ayan!” biglang saad ng bata. “Ayan ang isa sa mga ayaw ni ate. ‘Yung mga English
ng English. ‘Yung mga feeling sosyal. ‘Yung nag-eenglish pa pero marunong namang
mag-Tagalog!”

Kaagad na sapilitang umubo si Jack matapos marinig ang sinabi ng kapatid ni Summer.

“Talaga? Mabuti na lang hindi ako ganun,” biglang saad niya.

Natawa naman si Sam sa biglaang pagtatagalog niya.

“Oh, anong tinatawa-tawa mo?” inis na tanong niya rito.

Mas lalong natawa ang bata sa kanya dahil mukhang talagang kinarir na niya ang
pagtatagalog.

“So aside—I mean—Ugh—Ang ibig kong sabihin, bukod doon, ano pang mga ayaw ng ate
mo?” tanong pa niya.

Napa-iling na lang si Sam sa pilit na pagsisikap ng binata sa pagtatagalog. “Stop

trying so hard. Hindi bagay sa’yo.” Kumento nito.
“Damn it,” frustrate na saad ni Jack.

“Ah ayan! Ayan ang isa pang ayaw ni Ate. ‘Yung mga taong nagmumura...Iyan. Ang.
Pinaka. Ayaw. Niya.” wika ni Sam at talagang pinagdiinan niya na iyon ang pinaka-
ayaw ng ate niyang si Summer.

Napahawak si Jack sa noo niya matapos marinig iyon. Paano niya kaya mapipigilan ang
sarili sa pag-cu-cuss kung nakasanayan na niya na ang bawat salitang lumalabas sa
bibig niya ay may kasamang censored words?

“Ah! Ayaw rin pala ni Ate ‘yung mga taong hindi marunong mag-po at opo. Ayaw niya
kasi ‘yung mga taong hindi marunong gumalang at rumespeto. O kaya ‘yung mga taong
hindi marunong magsorry at magplease. Ayaw ni ate ng mga taong ganun. Masyado daw
kasing matataas ang pride at masyadong mataas ang tingin sa sarili. Kaya dapat
maging humble ka.” Advice ng bata sa kanya.

Sapilitang napalunok si Jack at awkward na kinuha ang baso ng tubig sa harapan niya
at ininom ang laman noon.

“At oo nga pala, ang isa pang pinaka-ayaw ni ate eh ‘yung mga taong hindi iniisip
ang nararamdaman ng iba. ‘Yung mga taong puro sarili lang ang iniisip.” Dagdag pa
nito.

Padabog na ibinagsak ni Jack ang baso sa mesa at inis na tiningnan si Sam.

“Niloloko mo ba ako? Everything you’ve mentioned defines me!” asar na saad ni Jack.

“That’s exactly what I meant. Ayaw ni Ate sa’yo,” saad ni Sam at saka dinalaan ang
ice cream niya.

“Hey, kiddo. I can kill you right fucking now.” Banta ni Jack sa kanya.

Natatawang napa-iling na lang si Sam sa kanya. “Pero don’t worry. Dahil gusto kita
para kay ate, sasabihin ko sa’yo kung anong mga gusto niya.”

Kaagad na napa-ayos ng upo si Jack matapos marinig iyon.

“Do you want more ice cream?” nakangiting tanong niya kay Sam.

Mabilis na umiling si Sam at ngumuso doon banda sa kung saan nakapark ang motor
niya.

“Okay, deal.” Mabilis na sagot ni Jack.

Malawak na napangiti si Sam. “Okay!” masayang saad niya. “So hmm... Alam mo ba
‘yung Kpop?” tanong niya.

“Kpop?” kunot noong tanong ni Jack.

Mabilis na tumango si Sam. “Mahilig si ate sa Kpop,” saad niya.

Kaagad na kinuha ni Jack ang cell phone niya at idinial ang numero ni Morgan.
Nakaka-isang ring pa lang ito ay sinagot na agad ni Morgan ang tawag niya.

“Mr. Frost,” bungad ni Morgan sa kabilang linya.

“Morgan, do you know what the hell is Kpop?” mabilis na tanong ni Jack sa kanya.

“Please give me a minute. I’ll research about that,” sagot ni Morgan.

“Okay.” Pagpayag ni Jack at saka ibinalik ang tingin kay Sam na ngayon ay hindi
makapaniwalang nakanganga habang nakatingin sa kanya.

“Ibang klase.” Bulong ni Sam at saka napa-iling.

Magsasalita sana si Jack para kausapin siya pero nagbalik na si Morgan sa kabilang
linya.

“Mr. Frost,” tawag nito sa kanya.

“Go ahead.” Sagot ni Jack.

“According to ‘Kpop for beginners’ site, K-pop is an abbreviation of Korean pop or

Korean popular music. It is a musical genre consisting of electronic, hip
hop, pop, rock, and R&B music originating in South Korea. In addition to music, K-
pop has grown into a popular subculture among teenagers and young adults
throughout Asia, resulting in widespread interest in the fashion and style of
Korean idol groups and singers.”

Tumango-tango si Jack matapos malaman kung ano ba ang Kpop.

“Okay, good job.” Saad niya kay Morgan at saka ibinaba ang tawag.

Pagkababa niya ng tawag ay ibinalik niyang muli ang atensyon niya kay Sam.

“So what are you trying to suggest? Do you want me to invite her favorite Kpop
group just to perform in front of her?” tanong niya sa bata.
Kaagad namang naubo si Sam matapos marinig ang sinabi niya. “Grabe! Akala ko pa
naman matalino ka!” bulalas nito.

“Say what?! Do you want me to cut your annoying tongue?” banta niya dahil sa sinabi
nito.

“Hay pambihira ka,” sagot nito sa kanya at saka napa-iling. “Kilala mo ba si G-

dragon?” tanong nito.

“No. Who the fuck is that? Is he greater than me?”

“Isa ‘yung Kpop idol at crush ni ate ‘yun. So dahil crush siya ni ate, I think isa
na iyong malinaw na sagot sa tanong mong is he greater than you.” Sagot ni Sam at
saka ngumiti ng mapang-asar.

“Crush?! What the fuck?! Is that the reason why she rejected me?!” hindi
makapaniwalang tanong niya.

“Wow! So ngayon aminado ka nang binasted ka ni ate?”

“Fuck, when did I say she rejected me?” paghuhugas kamay niya at iniwas ang tingin.

Natawa na lang si Sam sa reaksyon niya. “Haaaaay. Ano bang nakita mo sa ate ko?
Hindi naman siya kagandahan at katalinuhan. Ang totoo pa nga nyan ay parati pa
siyang binubully. Kaya nga parati siyang lumilipat ng school eh,” malungkot na
kwento ng bata.

Saglit na natigilan si Jack nang marinig ang sinabi niya. “Wait, what? She’s being
bullied even before she transferred in Tan Siu?” hindi makapaniwalang tanong niya.

“Oo, bakit? Hindi mo ba alam ‘yon?”

Kunot noo siyang napatitig kay Sam. Tila nag-echo sa kanya ang sinabi ng bata.

“Ang totoo pa nga nyan ay parati pa siyang binubully. Kaya nga parati siyang
lumilipat ng school eh.”

Unti-unting nagbalik sa ala-ala niya ang mga panahon na pinapanuod lang niyang
ibully ng mga taga-Tan Siu si Summer dahil sa kanya. Pati ang Judgment day noon
kung saan pilit niyang inuutusan ang dalaga na batuhin ng itlog ang mga babaeng
nangframe-up sa kanya.

“Hindi mo pa rin ba maintindihan? They're being bullied here. And I'm a victim of
bullying too. And you want me to throw them an egg? Hindi mo ba alam kung gaano
kahirap sa akin ito, ha? Inuutusan mo ‘kong mambully ng taong alam ko kung anong
nararamdaman!”

Napayuko si Jack at napahawak sa noo niya matapos maalala ang mga iyon. “Damn. I’m
so fucked up,” frustrated na bulong niya.

Napa-iling naman si Sam dahil sa itsura niya. “Hay, bakit mo ba kasi ako tinatanong
ng mga ganitong bagay? Ganyan ba talaga kalakas ang tama mo sa ate ko?” hindi
makapaniwalang tanong niya.

Ibinalik ni Jack ang tingin sa kanya at seryoso siyang tiningnan. “Frankly? I think
knowing her is the only wonderful thing ever happened in my life.” Seryosong sagot
niya.

Kahit na wala namang iniinom na tubig si Sam ay bigla na lang siyang nasamid sa
sinabi ng binata. Napahawak siya sa ulo niya at umastang nahihilo. “Woah. Ano bang
gayuma ang ginamit ng panget na ‘yun sa’yo at mukhang sobrang effective?”

Kaagad siyang masamang tiningnan ni Jack at binato ng tissue.

“You, kiddo. Don’t look down on your sister. Maybe in your eyes she’s just a girl
that has no value, but...” Huminto siya sandali at bumuntong hininga. “But she’s
now everything to me.” Wika niya.

Kaagad na natigilan si Sam sa sinabi niya. Halata sa itsura nito na hindi niya
inaasahang marinig iyon mula kay Jack.

“And that’s the reason why I’m here with you. You need to help me make your sister
fall in love me.” Seryosong saad niya.

***

Muntik nang mahulog si Storm mula sa sofa kung saan siya kasalukuyang nakahiga nang
biglaang tumunog ang cell phone niya. Tamad na tamad siyang bumangon mula sa
pagkakahiga at kinuha ang cell phone niyang nakapatong sa lamesa. Pagkakuha niya sa
cell phone niya ay kaagad na bumungad sa kanya ang pangalan ni Jack sa screen na
siyang kasalukuyang tumatawag sa kanya.

“Sup?” saad niya pagkasagot ng tawag.

“What the fuck took you so fucking long to answer the goddamn phone?” bungad sa
kanya ng kaibigan.

Natawa na lang siya at napakamot sa ulo niya. Mukhang mainit na naman ang ulo ng
snowman sa isip-isip niya.
“What’s the matter?” tanong na lang niya rito.

“Can you do me a favor?” mabilis na sagot nito sa kanya.

Gulat niyang inalis sa tenga niya ang cell phone at tiningnan ang screen kung si
Jack ba talaga ang kausap niya. Nang makita niyang si Jack talaga ito ay nagtataka
niyang ibinalik ang cell phone sa may tenga niya.

“Dude, seriously, you’re asking me if I can do you a favor?” hindi makapaniwalang

tanong niya.

“Yeah.” Tipid na sagot naman ni Jack sa kabilang linya.

“Woah. That’s so unusual. Eto ata ang unang beses na ginamitan mo ako ng ‘can’. You
will usually say ‘Hey, do me a favor’. Pero ngayon you seriously asked ‘Can you do
me a favor?’. Woah, man!” tila tuwang-tuwang saad niya. “But what if I say no?”
biglang pagseseryoso niya.

“Fuck you.” Tila nagtitimping sagot ni Jack.

Kaagad naman siyang natawa ng malakas.

“You’re gonna help me or I’m gonna burn your company down?” inip na tanong ng
kaibigan.

Mabilis siyang natigilan nang marinig ang sinabi ni Jack. Natigilan siya hindi
dahil sa banta nito kundi dahil mukhang nasa kompanya nila ang binata.

“What are you doing there?” seryosong tanong niya.

“I will let you know the favor I’m going to ask when you’re already here. I can
hear that you’re at my condo right now. I think it’ll only take you ten minutes to
get here coming from there. I’ll be waiting for you.” Saad ni Jack at saka ibinaba
na ang tawag at hindi na hinintay pa ang sasabihin niya.

Kunot noong tiningnan ni Storm ang cell phone niya pagkababa ni Jack ng tawag.
Hindi na lang siya makapaniwalang natawa dahil tama ang sinabi ng binata na
kasalukuyan siyang nasa condo nito. Mabilis niyang dinampot ang susi ng kotse niya
at nagmamadaling lumabas ng unit ni Jack at sumakay ng elevator pababa sa basement,
sa may parking lot, kung nasaan nakapark ang kotse niya.

Habang nasa byahe papunta sa kompanya nila ay patuloy na gumugulo sa isipan niya
kung bakit nandoon si Jack. What on Earth is Jack doing in a company who
manufactures and exports jewelry? Yes, their company deals with multimillion-dollar
jewelry productions. At anong ginagawa ng isang Jack Frost sa ganoong kumpanya?

Pagkarating niya sa kumpanya nila ay nakita niya kaagad na may tila gulong
nagaganap sa tapat ng building nila. Mabilis niyang inihinto ang sasakyan niya at
kaagad na bumaba at lumapit sa kanila. Pagkalapit niya sa mga nagkakagulo ay nakita
niya kaagad ang isang matangkad na lalaking may suot-suot na helmet habang naka-
cross arms na nakasandal sa isang halatang mamahaling motor. Ang mga taong
nakapalibot sa lalaki ay mukhang mula sa security team ng kumpanya nila.

Hindi siya makapaniwalang napahawak sa noo niya nang makilalang si Jack ang
lalaking nakasuot ng helmet at kasalukuyang pinalilibutan ng mga guards ng kumpanya
nila. Napa-isip tuloy siya kung ito ba ang pabor na hinihingi sa kanya ng kaibigan.
Ang tulungan siyang paalisin ang mga gwardya.

Agad siyang lumapit sa kanila at mabilis na nagsitabihan ang mga guards na

nakapalibot kay Jack nang makilala siya, si Storm Williams, ang nag-iisang
tagapagmana ng kumpanya nila.

“Sir.” Pagbibigay respeto sa kanya ng isang guard na mukhang head ng security nila.
“Paulit-ulit po naming sinabi sa kanya na hindi niya pwedeng iparada ang motor niya
sa tapat ng building natin pero hindi siya nakikinig. At isa  pa, hindi niya
inaalis ang helmet na suot-suot niya kaya mas lalo siyang naging suspicious.” Wika
ng gwardya.

Hindi niya inimakan ang guard at nagsimula siyang humakbang papalapit sa kaibigan
niyang si Jack Frost. Nang tuluyan na siyang makalapit rito ay kaagad na bumaba ang
tingin niya sa motor na sinasandalan ng kaibigan.

“You’re earlier than I expected.” Saad ni Jack sa kanya.

“What are you doing here?” seryosong tanong niya.

“What were you doing in my unit?” pagbabalik tanong nito sa kanya.

“Absent ka kaya nagpunta ako doon pero wala ka pagdating ko.”

Tumango-tango si Jack pagkarinig ng sagot niya. “I see. How about Summer? How is
she?”

Kunot noong tiningnan ni Storm ang kaibigan. “Ano ba talagang dahilan at nandito
ka?” tanong niya.

“Hindi ba niya ako hinanap? Wala manlang ba siyang sinabing namiss niya ako?”
tanong pang muli ni Jack at binaliwala ulit ang tanong niya.

Napabuntong hininga na lang si Storm at tiningnan ang mga guards na hanggang ngayon
ay nakapalibot pa rin sa kanila. “Kaibigan ko siya. Ako na ang kakausap sa kanya.
Iwan nyo na muna kami.” Utos niya sa mga ito.

Pagkautos niya ay walang salitang mabilis na nag-alisan ang mga ito. Pagkaalis
nilang lahat ay muli niyang ibinalik ang tingin kay Jack.

“Kailan ka pa nagkaron ng motor?” seryosong tanong niya sa kaibigan.

“Hindi mo sinasagot ang tanong ko.” Sagot ni Jack at halata sa boses niya na
seryoso na siya.

Napabuntong hininga na lang si Storm at napakamot sa ulo niya. “Talaga bang

kakausapin mo ako ng nakahelmet ka? Wala ka bang balak alisin ‘yan?” tanong niya.

“Hindi ito ang tamang lugar para alisin ko ang helmet na ‘to.” Mabilis naman na
sagot ni Jack sa kanya.

“Teka, pansin ko lang kanina ka pa diretsong nagtatagalog, ah. Anong meron?”

Kaagad na naubo si Jack at iniwas ang tingin. “Bakit? Hindi ba ako pwedeng
magtagalog?” mabilis niyang pagtatanggol sa sarili.

Pilit namang pinigilan ni Storm ang sarili na matawa dahil sa itsura ng kaibigan.
Halata kasing biglang namula ang mukha nito nang pansinin niya ang biglaang
pagtatagalog nito.

“Fuck you, man. Tutulungan mo ba ako o hindi?” inis na tanong ni Jack sa kanya.

Mabilis niyang ginawang seryoso ang mukha niya dahil naiinis na talaga ito sa
kanya.

“Ano ba kasing pabor ang hihingin mo?” tanong niya.

“Sa loob ko na sasabihin,” sagot nito at magsisimula na sanang lumakad papunta sa

building ng kumpanya nila pero agad niya itong hinawakan at pinigilan.

Nagtatakang ibinalik ni Jack ang tingin niya sa kanya dahil sa pagpigil na ginawa
nito sa kanya.

“Dude, kung gusto mong makapasok sa loob, kailangan mo munang alisin ‘yang helmet
mo. Kung hindi mo aalisin ‘yan, hindi kita papapasukin sa loob.” Seryosong saad
niya sa kaibigan.

Kaagad namang napakunot ang noo ni Jack dahil sa sinabi niya.

“What the fuck?” hindi makapaniwalang tanong nito.

“Sorry, man.” Saad ni Storm habang seryosong nakatitig sa mga mata ni Jack.

Inis na napabuntong hininga si Jack dahil mukhang hindi talaga siya makakalusot at
kailangan niya talagang alisin ang helmet niya.

“Fuck your company.” Galit na saad ni Jack bago tila nagdadalawang isip na inilagay
niya ang kamay niya sa helmet na suot-suot niya upang alisin ito.

Pinanuod naman siya ni Storm na mabagal na inaalis ang helmet na suot niya at nang
tuluyan na niyang maalis ang helmet ay hindi makapaniwalang napanganga si Storm
nang makita ang itsura niya.

“What the hell?!” gulat na bulalas ni Storm.

“Oh my God. Who’s that man?”

Kaagad na biglaang nagkagulo ang mga babae sa paligid nila at mabilis silang
pinalibutan ng mga ito.

“Shet ang gwapo niya.”

Hindi na napigilan pa ni Storm ang hindi mapahawak sa tyan niya at tuluyan na

siyang natawa. Inis namang napakagat sa labi niya si Jack dahil sa naging reaksyon
nito.

“Don’t you fucking laugh at me Storm or I might kill you!” banta niya sa kaibigan
pero balewala dahil patuloy pa rin ito sa pagtawa.

Inis na lang niyang naisuklay ang daliri niya sa buhok niyang kulay itim na ngayon.
Bukod sa kulay itim na ang buhok niya ay nakabagsak na rin ito at bahagyang
natatakpan na ng buhok niya ang isang mata niya. Kumpara sa dating ayos ng buhok
niya na parating naka-wax at nakataas ay mas bagay sa kanya ang bagong hair style
niya at heto nga’t pinagkaguluhan kaagad siya ng mga kababaihan.

“Fuck it. Sinabi ko na kasi sayong this is not the fucking right place to remove
that goddamn helmet!” inis na saad niya kay Storm na hanggang ngayon ay hindi pa
rin natitigil sa pagtawa.

Hindi niya malaman kung anong gagawin niya dahil masyado na silang
pinagkakaguluhan. Napakarami na ng babaeng nakapalibot sa kanila at kumukuha ng
larawan niya.
Galit siyang lumapit sa isang babae na kanina pa nagbibigay init sa ulo niya dahil
sa tunog ng camera nito na paulit-ulit kumukuha ng picture niya. Hinablot niya ang
camera ng babae at kaagad na tiningnan ang mga larawang nakunan nito.

“Who the fuck gave you permission to take any pictures of me, huh?” galit na tanong
niya sa babae.

Kaagad niyang winasak ang camera ng babae sa sahig sa pamamagitan ng pagbato nito.
Awtomatikong napanganga at natahimik ang mga babae dahil sa ginawa niya.

“Look bit—I mean girls. Please get all your fucking thoughts straight. I’m not the
guy for you. Get over me. I’m not a fucking prince charming.” Frustrated na
pakiusap niya.

Akala niya ay dahil sa sinabi niya ay titigilan na ng mga babae ang pagkakagulo sa
kanya pero bigo siya. Mas lalo pang naging hugis puso ang mga mata nito.

 “Oh my gosh ang cool niya.”

“Ang gwapo niyang magcuss.”

Mariin siyang napapikit at pilit niyang pinapakalma ang sarili niya. At talaga
namang binigyan pa siya ng compliment matapos niyang magmura. Ibang klase.Para
siyang isang original iPhone 5s na worth five pesos lang at pilit niyang
kinukumbinsi ang mga mamimili na huwag siyang bilhin.

Tuluyan nang naubos ang pasensya niya nang patuloy pa rin ang mga babae sa pagkuha
ng larawan niya. Nasisilaw na siya sa mga flash ng camera nila at naiinitan na siya
dahil sa pagsisiksikan nila.

“I said stop taking fucking pictures!” sigaw niya.

Kaagad na natahimik ang paligid dahil sa pagsigaw niya. Inis siyang nagpakawala ng
malalim na paghinga at frustrated niyang isinuklay muli ang mga daliri niya sa
buhok niya.

“Look, I didn’t fucking dyed my hair black and fucking spent five hours of my life
in that boring salon for all of you. There’s only one girl in this world who has
the right to see me in this state. So for fucking Pete’s sake, stop staring!” inis
na sigaw niya.

Mabilis na natakot ang mga babae at isa-isang nag-atrasan palayo sa kanya. Kaagad
namang pumasok si Storm sa eksena at hinila siya paalis sa crowd.

Hinila siya nito papasok sa building ng kumpanya nila at sa awa ng Diyos ay hindi
naman na sumunod ang mga babae sa kanila.

“Dude, why are you scaring those girls? Dapat nga ay matuwa ka dahil
pinagkakaguluhan ka nila dahil sa bagong hair style mo.” Pang-aasar ni Storm sa
kanya pagkapasok nila.

“Shut the fuck up, Storm. I’m so fucking pissed right now.” Galit na utos niya at
saka muli niyang naisuklay ang mga daliri niya sa buhok niya.

“But seriously, sino ang tinutukoy mong only girl kanina?” tanong ni Storm kahit na
alam naman na niya ang isasagot nito.

Tiningnan siya ni Jack ng seryoso sa mga mata at tila sinusubukan nitong alamin
kung anong iniisip ni Storm.

“Only Summer.” sagot ni Jack sa kanya.

There was a sudden stab of pain in Storm’s heart pagkasabi ni Jack noon pero umasta
siyang parang wala lang at pilit na ngumiti sa kaibigan.

Naramdaman naman ni Jack na bigla na lang naging kakaiba nag athmosphere sa pagitan
nilang dalawa. He may be a hot-tempered one but he’s not insensitive and numb.

“So ano ba ‘yang pabor na hihingin mo?” pag-iiba ni Storm sa usapan.

Seryoso siyang tiningnan ni Jack. Iniisip tuloy ngayon ni Jack kung tama ba na dito
siya nagpunta at hiningi niya ang tulong ni Storm.

“You sure you wanna know?” tila nakukunsensyang tanong ni Jack sa kaibigan.

Saglit na napatitig si Storm kay Jack bago natawa. “Dude, nagpapatawa ka ba?
Nagpapagawa ka sa akin ng pabor tapos hindi ko malalaman kung anong—”

“Help me pick a ring.” Putol ni Jack sa mahabang sasabihin niya.

Unti-unti ay nawala ang ngiti sa mukha ni Storm. Bigla na lang naging mabigat ang
pakiramdam niya at tila nahihirapan siyang makahinga.

Napabuntong hininga si Jack at seryosong tiningnan si Storm sa mga mata.

“Sorry if I might hurt your feeling but I’m going to propose to Summer, man.”
Seryosong saad niya.
*****

GOSH ANG HABA NITO UGH. Sana hindi kayo tinamad basahin hahaha lol. At sana
nagustuhan niyo. :) Sorry if natagalan ako sa pag-uupdate. Naging busy kasi ako.

Kita-kits pala tayo sa June 28 sa SM Fairview para sa book launch and book signing.
Sana po ay bumili kayo ng libro ko. Nagmamakaawa po ako hahahaha. Maraming salamat
po :*

So how’s the new cover? Mwehehehe :D :D :D And for Jack’s new hairstyle, go ahead
and visit my twitter/fb acct. Nakapost po doon yung photo niya ;)

I hope you enjoyed the update. Lels. Salamat po sa pagbabasa :*

=================

[39] Break You A Little

Hindi alam ni Storm kung ano ang dapat maging reaksyon niya sa sinabi ni Jack.
Iniwas niya ang tingin niya sa kaibigan at pinilit niya ang sarili na ngumiti.

“Propose? Hindi ba’t dapat ay ligawan mo muna siya?” tanong niya.

Halata sa boses niya na pilit niyang tinatago ang sakit na nararamdaman niya.
Ramdam naman iyon ni Jack pero hindi niya ipinakita kay Storm na nahalata niya
iyon.

Nanatili si Jack na nakatitig kay Storm na ngayon ay hindi makatingin sa kanya.

Pilit niyang binabasa kung anong iniisip ni Storm.

Inalis niya ang pagkakahawak niya sa balikat nito at ibinulsa niya ang kanyang
dalawang kamay.

“We already slept together.” Saad niya.

Gulat na ibinalik ni Storm ang tingin sa kanya nang marinig iyon.

“What?!” hindi makapaniwalang tanong nito.

Tiningnan maigi ni Jack si Storm at kitang kita niya sa reaksyon nito na hindi lang
ito nagulat kundi nasasaktan rin ito.
“I am going to marry her, Storm.” Seryosong saad niya habang nakatitig sa mga mata
ng kaibigan.

“Because you slept with her?”

“No,” mabilis na sagot niya. “Because I want to marry her.”

Saglit na natigilan si Storm sa naging sagot niya. Nanatili silang seryosong

magkatitigan at matagal na namagitan ang katahimikan sa pagitan nilang dalawa bago
nagpasyang magsalitang muli ang isa sa kanila.

“Are you telling me these to fuck off?” tanong ni Storm.

“No. What I’m telling you is how I feel for her, Storm. I love Summer. I love her.”
Seryosong sagot ni Jack.

Pilit na natawa si Storm at napa-iling. “Wow. It reminds me of us two years ago.”

Saad ni Storm habang nakangiti ng mapang-asar.

Unti-unti ay muling nagbalik sa ala-ala nilang dalawa ang naging usapan nila
dalawang taon na ang nakakaraan.

“Dahil ba sa paghalik ko sa kanya kaya mo siya hiniwalayan, ha? Dahil ba dun,

Jack?” galit na tanong ni Storm habang sinasabayan sa paglalakad si Jack.

Nanatiling walang imik si Jack at patuloy sa paglalakad at hindi siya pinapansin.

Tuluyan nang napuno si Storm kung kaya’t humarang na siya sa dinaraanan nito.

“Get the fuck out of my way.” Puno ng awtoridad na utos ni Jack.

“Makinig ka muna. Walang kasalanan si Jasmine rito. Ako ang may kasalanan ng lahat.
Yes, tama ka. Isa akong traydor. Pero walang kasalanan si Jasmine. You have to give
her a chance!” galit na sigaw ni Storm.

Inis na hinila ni Jack ang kwelyo ng damit ni Storm matapos marinig ang sinabi
nito.

“Do you fucking have any idea of what you’re doing right now?!” galit na tanong ni
Jack sa kanya.

“Right now I’m telling you how I feel for her, Jack. I love Jasmine. I love her.”
Diretsong sagot ni Storm sa kanya.
Unti-unting lumuwang ang higpit ng pagkakahawak ni Jack sa kwelyo ni Storm nang
makita niya sa mga mata nito ang sensiridad sa sinabi niya...na mahal nito ang
babaeng mahal rin niya.

“Then she’s all yours now.” Matipid na sagot ni Jack at kaagad na nilagpasan si
Storm.

Binilisan niya ang lakad niya para makalayo kaagad kay Storm. Nang tuluyan na
siyang makalayo rito ay nanghihina siyang napasandal sa isang pader. Tila hiningal
siyang napahawak sa dibdib niya. Mariin siyang napapikit at kasabay nang pagpikit
niya ay ang pagbagsak ng luha mula sa mga mata niya.

“Ineexpect mo ba na sasabihin ko rin sa’yo ang sinabi mo sa akin noon? ‘Then she’s
all yours now’, gusto mo bang sabihin ko rin sa’yo iyon?” kunot noong tanong ni
Storm.

Kaagad na mapang-asar na natawa si Jack sa sinabi niya.

“And what on Earth made you think that way?” tila nang-iinsultong tanong ni Jack.
“I think you’re missing something, man. I just came here to ask for your help in
picking a ring.”

“Iyon nga ba ang dahilan o may iba pa? You got Morgan to help you pick a ring. Then
why choose me, Jack?”

Unti-unting nawala ang ngiti sa mga labi ni Jack.

“After all, my best friend knows me too well.” Bulong niya.

Napa-iling na lang si Storm sa kanya. “Anyway, since special si Summer, ang

isusuggest kong singsing sa’yo ay yung mahal. Ganti ko na rin sa’yo ‘yun para sa
pananakit mo ng damdamin ko sa ganitong paraan.” Nakangiting saad ni Storm at saka
sinimulang lumakad papunta sa may elevator.

“Seriosuly, that is so gay, man.” Kumento naman ni Jack at sumunod  sa kanya.

***

“You’ve gone crazy.” Umiiling na saad ni Storm habang sinasabayan sa paglalakad si

Jack papalabas ng building ng company nila.

“What’s wrong in buying an expensive ring for the girl you wanted to marry?” sagot
naman ni Jack sa kanya.
“Yeah, man. Expensive ring worth four million dollars! That’s four million dollars.
Do you hear me? Four. Million. Dollars.”

Huminto sa paglalakad si Jack at hinarap siya.

“It’s not my fault if I was born a fucking billionaire.” Saad niya kay Storm.

“And you bought that ring for like just thirty seconds?! Hindi mo manlang pinag-
isipang maigi kung bibilhin mo ba ‘yun o hindi including the fact that it’s worth
four million dollars?!” protesta ni Storm.

“What am I supposed to do if the moment I saw the ring, I already imagined Summer
wearing it? Baka kung hindi ko pa bilhin iyon ay may mas mauna pang bumili sa
akin.”

“Are you kidding me?! Sino namang bibili ng singsing na worth four million
dollars?!”

“Oh c’mon, Storm. It’s just a four million dollars.” Sagot ni Jack sa kanya at
nagsimulang maglakad ulit palabas ng building.

Pagkalabas nilang dalawa ay madilim na dahil lumubog na ang araw.

“Wait, wala ka bang ibang sasakyan na pwedeng gamitin? Baka mamaya mahulog ‘yang
singsing na ‘yan sa bulsa mo kung magmomotor ka.” Pigil ni Storm sa kanya nang
sumakay na siya sa motor niyang ipinarada niya sa harapan ng building ng kumpanya
nila.

“You’re starting to get on my nerves, man.” Inis na saad ni Jack.

“Masyado ka naman kasing nagmamadali. Magpropropose ka na kaagad ngayon? Hindi ba

aatakihin sa puso si Summer sa pagkagulat?”

“Dude seriously, aren’t you just trying to stop me?”

Napa-iling na lang si Storm sa kanya. “Sasama na lang ako sa’yo. Ako ang nahihilo
sa pinaggagagawa mo eh.” Saad niya at saka sumakay rin sa motor ni Jack.

Wala naman nang nagawa pa si Jack sa kakulitan ni Storm kaya mabilis na lang niyang
pinaandar ang motor niya papunta kina Summer. Nang malapit-lapit na sila sa bahay
nila Summer ay muling nagsalita si Storm.

“Anong naisipan mo at bumili ka ng motor?” tanong nito.

“Because of Summer,” sagot ni Jack habang patuloy sa pagmamaneho. “Hindi ko siya
mahatid sa tapat mismo ng bahay nila kapag gamit ko ang sasakyan ko. Masyadong
maliit ang daan papunta sa kanila kaya kinailangan kong bumili ng motor.”

Humigpit ang pagkakahawak ni Storm sa kapitan ng motor nang marinig niya ang
paliwanag ni Jack.

“Do you really love her that much?” halatang nasasaktang tanong niya.

“Do I still have to state the obvious?” mabilis namang sagot ni Jack sa kanya.

“But what if I tell you I want to love her, too?”

Muntikan nang mapasubsob si Storm nang biglaang inihinto ni Jack ang motor. Inis na
inalis ni Jack ang helmet niya at nilingon si Storm na nakasakay sa likuran niya.

“Get down.” Utos niya.

Walang salita namang bumaba si Storm sa motor at kasunod niya ay bumaba rin si
Jack.

“What did you just say?” hindi makapaniwalang tanong ni Jack kay Storm.

Narinig niya ang sinabi nito pero gusto pa rin niyang marinig ito upang makumpirma.

“I wanna love her too, Jack,” matapang na sagot ni Storm. “Will you give her up for
me?” dagdag pa niya.

Hindi makapaniwalang napanganga si Jack nang marinig siya.

“Are you fucking nuts?” hindi makapaniwalang tanong ni Jack sa kanya.

“Hindi ba’t nagawa mo na rin naman ‘yun before? You gave up Jasmine for me. Why
can’t you give up Summer this time?”

Tuluyan nang napuno si Jack sa kanya at hinila siya sa may kwelyo.

“Your joke is not funny, Storm.” Gigil na saad ni Jack.

“Who said I’m kidding?”

Ngumiti ng mapang-asar si Jack at biglaan na lang siyang sinuntok sa mukha. Mabilis

namang pinunasan ni Storm ang dugo mula sa pumutok niyang labi at kaagad siyang
tumayo mula sa pagkakaupo matapos siyang suntukin ni Jack.

“There’s no way I’m giving Summer up, Storm. I will never give her up.”

Si Storm naman ngayon ang humila sa kwelyo ni Jack nang marinig ang sinabi nito.

“Then why did you give up Jasmine, Jack? Bakit si Summer handa mong ipaglaban,
bakit si Jasmine hindi mo ipinaglaban?!”

Malakas siyang itinulak ni Jack palayo. “Fuck it, Storm! If you still love Jasmine
then love her! Why do you keep on wanting me to love her again?! I’ve moved on from
her. Can’t you see?!”

“Then let me ask you one thing, Jack. You were crazy over her just like how crazy
you are now to Summer. But why did you give her up?”

Iniwas ni Jack ang tingin niya at mukhang wala siyang balak sagutin ang tanong ni
Storm.

“Knowing nothing can make the pain less, Storm.” Sagot ni Jack at saka sinimulang
lumakad pabalik sa motor niya pero natigilan siya nang magsalita ulit si Storm.

“Is knowing nothing can make the pain of losing someone you never had less?” tanong
nito.

Napabuntong hininga si Jack at saka muling dahan-dahang hinarap siya.

“Believe me, Storm. Knowing nothing is better than knowing everything. The pain
I’ve been through was a lot harder to handle than what you’re feeling right now.”

Unti-unting napakunot ang noo ni Storm sa sinabi niya.

“What do you mean?” naguguluhang tanong niya.

Napabuntong hininga si Jack at binigyan siya ng pekeng ngiti. “It hurts so much
that I can’t even handle it.” Seryosong saad niya.

“What are you trying to say? I don’t get you!” inis nang tanong ni Storm.

“I told you! Knowing nothing is better!”

Susugod sana si Storm kay Jack pero pareho silang natigilan nang may narinig silang
isang bagay na nabasag di kalayuan sa kanila na siyang umagaw sa atensyon nilang
dalawa. Sabay silang napatingin sa direksyon kung saan nanggaling ang ingay at
nakita nila di kalayuan sa kanila ang isang babae na nakatalikod banda sa pwesto
nila ang nakatayo sa isang madilim na bahagi ng lugar habang may mga lalaking
halatang walang gagawing tama ang kumakausap rito.

Parehas na napakunot ang noo nilang dalawa nang mapansing suot-suot nito ang
uniporme na pang Tan Siu. Subalit ang mas nakapagpakunot sa noo nilang dalawa ay
tila pamilyar ang babae sa kanila. Nagkatinginan muna silang dalawa bago sila
nagpasyang sabay na dahan-dahang lumakad papalapit sa mga ito.

Dahil nakatalikod ang babae sa kanila ay hindi nito nakitang naglalakad papalapit
mula sa likuran niya sina Jack at Storm. Ang mga lalaki naman sa harapan ng babae
ay hindi rin napansin ang dalawa dahil nakatuon lang ang atensyon nila sa babae at
halatang mga lasing ang mga ito.

“Anong ginagawa nyo? Huwag kayong lalapit kundi ay tatawag ako ng pulis!” sigaw ng
babae sa mga lalaki sa harapan niya.

Sabay na natigilan sa paglapit sina Storm at Jack nang mabosesan nila ito.

“Si Summer.” Bulong ni Storm.

Nakumpirmang tama nga ang hinala nilang baka si Summer ito. Nakita nilang may
numerong idinial si Summer sa cellphone niya at nanginginig niyang idinikit ang
cellphone sa tenga niya.

Ayaw namang mag-aksaya pa ni Jack ng panahon at balak na sanang lumapit kay Summer
pero natigilan siya nang sa sandaling paghakbang niya ay bigla na lang nagring ang
cellphone ni Storm. Kaagad siyang gulat na napalingon kay Storm.

“It can’t be her, right?” tanong ni Jack kay Storm.

Kaagad namang naramdaman ni Storm ang tila pagkabahala sa boses ni Jack. Wala
siyang balak kunin ang cellphone niyang mahinang tumutunog sa kamay niya pero
lumapit si Jack sa kanya at balak sanang kunin ang cellphone sa kamay niya pero
lumayo siya rito. Ayaw niyang makitang si Summer nga ang tumatawag sa kanya dahil
paniguradong masasaktan ang kaibigan niya. Pero matigas ang ulo ni Jack at
pwersahang kinuha ang cellphone sa kanya.

Pagkakuha ni Jack sa cellphone ni Storm ay bumungad kaagad sa kanya ang pangalan ni

Summer sa screen ng cellphone nito. Hindi siya makapaniwalang natawa at napa-iling.
Ibinalik niya ang tingin kay Summer at nakita niyang nakadikit pa rin sa may tenga
nito ang cellphone niya.

“Do me a favor, Storm. Get the fuck out of here. Let me be the one to help her.”
Nakayukong utos niya kay Storm.
Ramdam na ramdam naman ni Storm ang pagkagunaw ng mundo ng kaibigan niya. Hindi na
siya nag-aksaya pang sumagot dito at tahimik niyang kinuha ang cellphone niya sa
kamay nito at mabilis siyang tahimik na naglakad palayo.

Pagkaalis naman ni Storm ay muling humarap si Jack sa kinaroroonan ni Summer at ng

mga lasing na lalaki. Galit siyang humakbang papalapit sa mga ito at mahahalata
mong napakadilim ng aura niya. Sa itsura niya ay tila makakapatay siya ng tao.

“Pulis? Ha! Ha! Ha! Sige tumawag ka ng pulis! Tingnan natin kung maabot ka pa
nila!” narinig ni Jack na sigaw ng isang lalaking lasing.

“No need to call the police. Superman is here.” Bungad niya pagkalapit sa kanila.

Kaagad nanlaki ang mga mata ni Summer nang makita siya. Galit na lumapit si Jack sa
kanya at inagaw ang cellphone na hawak-hawak niya. Pagkaagaw niya ng cellphone ay
kaagad niyang tiningnan ang ito at nakita niya sa screen nito na tinatawagan niya
si Storm.

Inis na natawa si Jack sa nakita niya at kaagad na ibinato ang cellphone sa sahig.
Mabilis na nabasag ang cellphone sa sahig dahil sa ginawa niya. Hindi naman
makapaniwalang napatakip sa bibig niya si Summer dahil sa ginawa niya.

Naniningkit ang mga matang inilipat ni Jack ang tingin sa mga lasing sa harapan
niya. Unti-unting napaatras ang mga ito matapos makita sa mga mata niyang tila
makakapatay ito. Balak sana nilang tumakbo upang tumakas pero kaagad na nahila ni
Jack ang isa sa kanila.

Inagaw ni Jack ang bote na hawak-hawak ng lalaki at binasag ito sa ulo nito. Ang
matulos na dulo naman nito ay kaagad niyang isinaksak sa kanang dibdib nito. Dahil
doon ay kaagad na natumba ang lalaki at nawalan ng malay.

Hindi makapaniwalang nanlaki ang mga mata ni Summer sa nasaksihan. Nasaksihan niya
mismo sa harapan niyang may sinaksak si Jack...na may pinatay ito.

Galit na hinarap ni Jack si Summer at wala pa ring pagbabago sa itsura nito. Tila
handa pa rin siyang pumatay sa itsura niya. Napaatras si Summer sa kanya nang
humakbang siya papalapit. Tatakbo na sana si Summer palayo pero kaagad siyang
naabutan ni Jack.

“Bitiwan mo ko! Bitiwan mo ko!” sigaw niya rito at sunod-sunod na tumulo ang mga
luha niya.

Hindi naman siya pinakinggan ni Jack at imbes ay binuhat siya nito patungo sa mas
madilim na parte ng lugar. Marahas siyang itinulak ni Jack sa may pader. Kaagad
namang nasaktan si Summer sa ginawa niya.
“Nababaliw ka na ba?! Alam mo ba kung anong—”

Hindi na natuloy pa ni Summer ang sasabihin niya nang marahas siyang halikan ni
Jack. Pilit niyang itinutulak ito palayo sa kanya pero masyadong malakas si Jack.
Idiin siya nito sa may pader at halos wala siyang magawa sa marahas na paghalik
nito sa kanya.

“Hmmmm! Hmmmmm!” pilit niyang sinusubukang pigilan ito pero masyado siyang mahina
kumpara kay Jack. Patuloy sa pagtulo ang maiinit niyang luha. “Hmmmm! Hmmmm!”
protesta niya pero parang wala lang ito kay Jack.

Galit na inilayo ni Jack ang mukha niya kay Summer at kaagad siyang nakatamo ng
malakas na sampal mula rito. Hindi niya makapaniwalang tiningnan si Summer matapos
siyang sampalin nito.

“Baliw ka na ba? Bakit mo ginawa iyon?!” nanginginig na tanong ni Summer sa kanya.

Binigyan siya ni Jack ng isang nakaka-insultong ngiti. “Do you have any idea of how
I feel right now?” tanong ni Jack sa kanya.

Unti-unting nawala ang kunot sa noo ni Summer nang may isang makinang na bagay ang
tumulo sa pisngi ng lalaking nasa harapan niya.

“I feel like shit right now,” saad ng binata at saka napayuko. “And all I can do is
to feel it.”

Iniwas ni Summer ang tingin niya at hindi magawang tingnan ang binata. Tila may
kung anong sumaksak sa dibdib niya habang pinapanuod itong luhaan sa harapan niya.

“Iyan pa ba ang dapat nating pag-usapan ngayon? You’ve just killed somebody in
front of me!” sagot niya rito.

“So what? That’s what they’re going to do to you anyway.” Mabilis na sagot ng
binata.

Hindi makapaniwalang napanganga si Summer sa naging sagot nito.

“Nababaliw ka na ba talaga, Jack? You killed him!” sigaw niya.

“I didn’t! Hindi ko siya sinaksak sa puso niya! He better thank me! Nagawa ko pang
buhayin siya sa kabila ng galit na nararamdaman ko!”

Iniwas ni Summer ang tingin niya. “Dahil ba si Storm ang tinawagan ko at hindi
ikaw?”
Natawa ng pilit si Jack at napayuko. “You have crossed the line where I can no
longer understand you, Summer.”

“You have crossed the line where I can no longer understand you too, Jack,” mabilis
na sagot ni Summer sa kanya. “You stabbed someone. Don’t you know kung anong ginawa
mo?”

“I told you! I don’t mind being a bad guy just for you!” Seryosong sagot ni Jack sa
kanya.

“Hindi mo pa rin ba maintindihan kung bakit kita nireject, Jack? Dahil iyon sa
ginagawa mo. Ginagawa mo ang mga bagay na ayokong gawin mo nang dahil sa akin.”

Galit na napabuntong hininga si Jack nang marinig ang sinabi niya. “Why can’t I
make you appreciate everything that I show you, Summer? I hate it so much that
you’re getting me wrong. And I hate it so much more when you think I was the one
who’s wrong. Am I really that bad to you?”

Iniwas ni Summer ang tingin niya dahil hindi niya magawang sagutin ito. Natawa
naman ng pilit si Jack dahil sa ginawa niya.

“But you know what more sucks? Hindi mo manlang napansin ang pagbabagong ginagawa
ko para lang sa’yo.”

Ibinalik ni Summer ang tingin kay Jack at saka niya lang napansin ang pagbabago ng
kulay at style ng buhok niya.  Kaagad na nakaramdam ng kirot sa dibdib si Summer
dahil doon.

Napayuko sandali si Jack bago siya tuluyang nakapagpasyang humakbang palayo kay
Summer.

“How I wish that hurting me can break you even just a little, Summer.” Saad niya
bago tuluyang umalis.
*****

Parang roller coaster yung update ang gulo noh? HAHAHA. Kung may typo or wrong
grammar sorry tinatamad ulit ako mag re-read lol hahaha. I hope yu enjoy and I hope
this update was worth day. ;)

Once a week lang po ako kung mag-update. Pero susubukan kong makapagupdate atleast
2 times a week para matapos agad. May work na kasi ako kaya medyo ang hirap hahaha!

Anyway, happy weekends! :*

NGA PALA! KITA KITS PO TAYO SA SM FAIRVIEW ON JUNE 28 FOR GOLD RISING 3! PUNTA PO
KAYO HA? I'D LOVE TO MEET YOU ALL! :*

Follow me on twitter @mimhytotwp & please use a hashtag #BTWHNIJF or

#BTWHisNameIsJackFrost if yar gonna tweet about it para makita ko din hihi thank
you po! :*

=================

[40] Wanted: Jack Frost

Pasimple akong tumingin sa bakanteng upuan na katabi ng bintana sa dulong bahagi ng

row namin. Napabuntong hininga ako habang inaalala si Jack na madalas na nakaupo
roon at parati kong mahuhuling nakatingin sa akin.

Tatlong araw na ang lumipas simula nang gabing huli kaming nagkita at hanggang
ngayon ay wala pa rin akong naririnig na balita tungkol sa kanya.

Kaagad akong nakaramdam ng kirot sa dibdib ko. Hindi ko alam kung saan galing ang
kirot na iyon at kung bakit ko ito nararamdaman. Gusto ko ‘tong mawala pero sa
tuwing naalala ko ang cursing machine na iyon ay paulit-ulit na nagbabalik ang
sakit.

 “Wala ka pa rin bang balita kung nasaan siya?”

Inilipat ko ang tingin ko kay Storm na kasalukuyang nakaupo sa tabi ko. Umiling ako
sa kanya bilang sagot. Wala. Wala pa rin akong ideya kung nasaan siya at kung
kumusta siya. I hate to admit it pero nasasaktan ako. Hindi ko alam kung bakit ako
nasasaktan. Marahil dahil sa fact na nakaya ni Jack na hindi ako makita ng tatlong
araw. Nakakatawa dahil ipinagtatabuyan ko siya pero ngayong wala siya ay nasasaktan
naman ako. How ironic.

Naagaw ang atesyon naming lahat sa klase nang may marahang kumatok sa may pintuan.
Natigil ang aming guro sa pagtuturo at nagtatakang nilapitan ang mga lalaking
nakatayo sa pintuan ng classroom namin. Ang mga lalaking ito ay nakasuot ng pang-
pulis na uniporme kaya talaga namang bakas sa mukha naming lahat ang pagtataka.

“Nandito ho ba si Mr. Frost?” narinig kong tanong ng isa sa tatlong officer.

Kaagad kaming nagkatinginan nina Storm, Andrew, Samuel, Israel, Drake at Justine.
Bakit nila hinahanap si Jack? Mabilis na nabalot ang katauhan ko nang takot at pag-
aalala. Anong dahilan at hinahanap siya ng mga pulis? Possible bang dahil iyon sa
nangyareng pagsaksak niya sa lasing na nagtakang gawan ako ng masama?

“Well, he’s been absent for three days,” sagot ng aming guro.

“Pwede ba naming makausap ang mga kaibigan niya na naririto?” tanong ng isa pa.

Mabilis na lumingon ang lahat kina Storm. Napatingin ang mga pulis sa kanila at
lumapit.

“Kayo ba ang mga kaibigan ni Mr. Frost?”

Hindi nag-aksaya ng panahon si Storm at mabilis na sumagot.

“Oo, kami nga,” sagot niya.

Napatingin ako sa kamay ko nang mapansing nanginginig ito.

“Maari ba namin kayong makausap sa may Principal’s Office?” tanong ng  isang Pulis.

Walang imik na sabay-sabay silang tumayo. Nakikita ko ngayon kung gaano sila
kafaithful na kaibigan kay Jack. Kahit na mukhang nasangkot sa gulo ang kaibigan
nila ay wala silang balak na itanggi si Jack para lang huwag madamay.

Napatigil si Storm nang bigla kong hawakan ang kamay niya. Nagtataka niya akong
nilingon dahil sa ginawa ko.

“Sasama ako,” bulong ko at agad na tumayo.

Napatingin ang lahat sa akin dahil sa ginawa kong iyon. Oo, sabihin na nating hindi
ako maituturing na kaibigan ni Jack. As a matter of fact, maikukunsidera mo pa
akong kaaway niya but I don’t care.

Nang makita kong ibuka ni Storm ang bibig niya ay mabilis akong lumakad papunta sa
mga pulis. Nakakatawa dahil ako na nga ‘tong hindi kaibigan ni Jack ay ako pa ang
nangunguna sa kanila.
Ayokong pigilan ako ni Storm. Kailangan kong malaman kung anong dahilan at
hinahanap ng mga Pulis si Jack. At kung tama man ang hinala ko na dahil iyon sa
nangyare nung nakaraan ay handa akong ipagtanggol siya. Handa kong pagtakpan siya.
Kahit ito na lang ang maging sukli ko sa lahat ng sakriprisyo niya para sa akin.
I’d protect him. Kahit na wala pa ito sa kalahati ng mga ginawa niya sa akin.

“Siguro naman ay alam na ninyong lahat na nawawala si Mr. Frost. Tatlong araw na
siyang nawawala at kailangan namin siyang mahanap kaya umaasa kami sa tulong
ninyong pito,” wika ng isang officer nang kami-kami na lang ang tao sa loob ng
Principal’s Office. Interrogation ata ang tawag sa ginagawa nila ngayon.

“Nawawala? Well, we didn’t know. Normal na sa amin ang pasulpot-sulpot na lang siya
na parang mushroom.” Halatang sarkastik na sagot ni Israel.

“Sa katunayan nga niyan ay isang beses pa lang niyang nakukumpletong pumasok ng
buong linggo sa school. And that was two weeks ago. So hindi porque absent lang
siya ng tatlong araw ngayon ay ibigsabihin ay nawawala na siya, hindi ba?” sabat
naman ni Justine.

“So kung iniisip niyong nagtatago siya, well, I don’t think so.” Dagdag pa ni
Andrew.

Sumimangot ang officer dahil sa mga sinabi nilang tatlo. Mukhang iniisip nito na
pinagtatakpan nila o tinatago si Jack.

“Ano nga bang dahilan at hinahanap niyo si Jack?” tanong naman ni Storm.

“May nakarating na reklamo sa amin laban sa kanya kaya’t kailangan namin siyang
mahanap at imbestigahan. Pero sa tingin namin ay nagtatago ang kaibigan niyo.”

“Masyado naman atang maaga para akusahan niyo kaagad si Jack na nagtatago. Tulad
nga ng sinabi namin, normal sa kanya ang mawala at hindi mo mahanap kahit anong
gawin mong hanap.” Sabat ni Drake.

“Kailan niyo ba huling nakausap o nakita si Mr. Frost?” tanong ng isa sa mga Pulis.

“Last week,” mabilis na sagot ni Drake.

“Saan kayo huling nagkasama-sama?” tanong ng isang officer.

“Sa bar.” Si Samuel naman ang sumagot.

Nanatili lang akong tahimik at nakikinig sa kanila. Ayokong makisali o sumagot sa

mga Pulis basta-basta. Kailangan kong pag-isipang maigi ang magiging sagot ko dahil
maaring makakuha sila ng butas laban kay Jack.
“Well, nagkasama pa kami three days ago.” Biglang sagot naman ni Storm.

Sabay-sabay kaming napatingin sa kanya. Kung ganoon ay nagkita rin sila noong araw
na huli kong nakita si Jack?

“Pumunta siya sa company namin,” diretsong pahayag ni Stormat hindi na hinayaan

pang tanungin siya ng Pulis kung saan sila nagpunta.

“Ano naman ang ginawa niyo? Anong ginawa niya sa kumpanya niyo?” tanong ng officer.

“Sinamahan ko lang siya.”

“Sinamahan saan?”

Inis na napabuntong hininga si Storm. Tila naririndi na siya sa madaming tanong ng

mga ito.

“Sinamahan ko siyang bumili ng singsing para sa babaeng mahal niya.”

Gulat kong tiningnan si Storm nang marinig ang sinabi niya.

“Babaeng mahal niya? Si Jasmine Herrera ba ang tinutukoy niyo?” mabilis na tanong
ng pulis.

Hindi ko alam kung bakit pero bigla na lang may kung anong kirot akong naramdaman
sa dibdib ko. Teka, nagseselos ba ko?

“Something’s strange here.” Biglang imik ni Israel. “Bakit kilala niyo si Jasmine?”
kunot noong tanong niya.

Napabuntong hininga ang officer at may kung anong ipinatong sa mesa.

“Ito ang dahilan kung bakit kinakailangan namin ang tulong ninyo,” saad nito.

Mabilis na kinuha ni Israel ang ipinatong ng officer sa mesa. Nakita kong isa itong
larawan pero hindi ko makita kung ano ang nasa picture.

“What the—“ halatang gulat na gulat na saad ni Israel.

Mabilis namang tumayo si Storm at inagaw ang picture. Nang makita niya kung ano ang
naruruon ay bigla na lang siyang natulala. Hindi ko na napigilan ang sarili ko at
inagaw ang picture.

Nang makita ko kung ano ang laman nito ay agad na malakas na kumabog ang puso ko.
Hindi ako makapaniwalang napaupo sa kinauupuan ko. So hindi tama ang hinala ko. Iba
ang rason kung bakit nila hinahanap si Jack.

“S-Sinong hayop ang makakagawa ng ganyan sa kanya?” nanginginig na tanong ni Storm.

Alam kong siya ang pinakanapektuhan sa picture na iyon dahil alam ko kung gaano
niya kamahal si Jasmine.

Pinilit kong lakasan ang loob ko at tiningnan kong muli ang picture. Nakaupo si
Jasmine sa isang upuan habang nakapanty at bra lang. Nakatali ang kamay at paa niya
at may packing tape din ang bibig niya. Punong puno ng sugat at pasa ang mukha at
katawan niya. Makikita mo rin na pinutol nila ang mahaba niyang buhok. Halos hindi
mo na siya makilala sa itsura niya.

“Tatlong araw nang nawawala si Miss Jasmine Herrera at ang picture na iyan ay
ipinadala sa bahay nila kagabi.”

“Tatlong araw..” narinig kong bulong ni Storm. “Tatlong araw na siyang

nahihirapan.”

Nakita kong may luhang kumawala mula sa mga mata niya. Mabilis kong iniwas ang
tingin ko. Hindi ko kayang makita siyang nagkakaganyan. God knows how much Storm
loves her. At hindi ko alam kung gaano kasakit ang nararamdaman niyang makitang
ganoon ang itsura ng babaeng mahal niya.

“Madaming witness ang nakapagsabi na nakita nila si Jasmine kasama si Jack Frost sa
isang bar. Mukhang nagtatalo raw ang dalawa.”

Sabay-sabay naming ibinalik ang tingin sa officer matapos niyang sabihin iyon. Pero
ako ang kasama ni Jack Frost nang gabing iyon. Possible bang nagkita silang dalawa
pagkatapos niyang magpunta sa amin?

“Dahil nabanggit mo na rin na bumili ng singsing si Mr. Frost nang araw na iyon
para kay Miss Jasmine Herrera, sa palagay ko ay nagpropose nang araw na iyon ang
binata pero tinanggihan siya ni Miss Jasmine. At dahil doon, kinidnap niya ito
bilang ganti.”

Hindi ako makapaniwalang napanganga sa narinig. That doesn’t make any sense!

Padabog na hinampas ni Israel ang mesa. “Don’t you know how ridiculous this whole
thing sounds, officer? Napaka pang-kinder naman ng assumption mo!”  gigil na gigil
na saad niya.

“Siguro nga sila ang huling nakitang magkasama pero hindi sapat na dahilan iyon
para si Jack kaagad ang maging suspect!” sigaw rin ni Andrew.
“But it doesn’t make him innocent either.” Sabat naman ng isa pang officer. “So
kung gusto niyong malinis ang pangalan ng kaibigan niyo, kailangan niyo kaming
tulungan upang mahanap siya at maimbestigahan.”

“Napakahirap paniwalaan na magagawa ni Jack Frost iyon kay Jasmine. Walang sapat na
ebidensya laban sa kanya! This whole thing is bullsh*t!” sagot ni Justine.

“Well, I’m sorry pero hanggat hindi nahahanap si Mr. Frost , he will remain as our
primary suspect.”

****

OMG, can you believe that?! Hindi ako nag-update for 5 freaking months! That was
hella unbelievable. Hahaha!

Sorry if nawala ako ng ganon katagal.

Nagkawork na kasi ako so nag-aadjust pa rin ako tapos naging broken hearted ang
lola niyo. So ayun, sobrang nawalan talaga ako ng hope, inspiration as in lugmok na
lugmok ako HAHA. Can you imagine my misery? HAHA!

But now, one thing is for sure. I am back. Hindi pwedeng matapos tong taon na hindi
ko pa tapos to. Hahaha! Oh tulad ng dating gawi, tweet nyo ko with a hashtag
#BTWHNIJF #BTWHisNameIsJackFrost
=================

[41] Tangled

“Kailangan natin siyang mahanap,” frustrated na saad ni Israel pagkalabas namin ng

Principal’s Office.

“Paano? Alam niyo kung gaano siya kahirap mahanap. Hindi ko alam kung saan tayo
dapat magsimula,” saad naman ni Andrew.

“Ano sa tingin mo Storm? May alam ka bang lugar na pwede niyang puntahan?” tanong
ni Justine.

Tumingin ako kay Storm na hanggang ngayon ay wala pa ring imik matapos makita ang
picture na iyon. Dahan-dahan niyang iniangat ang ulo niya at tiningnan sila isa-isa
nang malamig.

“Bakit nga ba natin siya kailangan mahanap? Para ba malinis ang pangalan niya?
Hindi niyo manlang ba naisip si Jasmine?” tila galit na tanong niya.

Nagulat ako nang biglang sumugod sa kanya si Israel at hinatak siya sa may kwelyo
niya.

“Fuck it, Storm. Talaga bang pagdating kay Jasmine ay lagi kang magkakaganyan, huh?
Of course we’re doing this ‘cause we also wanted to help her! We need to find Jack
para malaman natin kung anong totoong nangyayare. Goddamnit!” sigaw niya at saka
itinulak si Storm.

Sabay-sabay silang napahawak sa mga batok nila. Halatang halata na problemado sila.
Maging ako ay hindi mapalagay. Gusto kong makita na rin agad si Jack dahil gusto
kong ipamukha sa mga pulis na iyon na hindi siya ganoong tao. But the sad thing is,
hindi namin alam kung saan magsisimula.

“Mabuti pa ay simulan natin sa apat na lugar na possibleng kinaroroonan niya.”

suhesyon ni Samuel.

Napa-isip ako sa sinabi ni Samuel. “Apat na lugar?” wala sa sariling naitanong

ko.              

“Hula ko lang iyon, Summer. Apat na lugar lang ang possibleng kinaroroonan niya
ngayon. Una sa listahan ang condo niya. Pangalawa ay sa tunay na bahay niya.
Pangatlo ay sa hideout,” sagot niya.

“At ang pang-apat?” tanong kong muli. God, Summer. Ngayon pa ba ang tamang panahon
para sa kuryosidad mo? Ugh.
“Ang pang-apat?” sarkastik na tanong ni Israel. “Sa tapat ng bahay niyo.” Tila inis
na sagot nito at saka nagsimulang umalis.

Saglit akong natulala sa sinabi niya. Sa tapat ng bahay namin? Impossible. Pero
bakit deep inside of me, umaasa ako na totoo nga iyon? At teka, bakit tila galit
siya? Nagtanong lang naman ako.

“Sa apat na iyon, unahin natin sa condo niya.” ika ni Justine.

Walang salitang dali-dali silang kumilos at umalis at sinundan si Israel na nauna

nang lumakad. Susunod na sana ako sa kanila pero natigilan ako nang hablutin ni
Storm ang kamay ko. Nagtataka ko siyang tiningnan at bakas pa rin sa itsura niya
ang pagkabahala at pagkabalisa.

“Sa hideout tayo,” bulong niya.

Napakunot ang noo ko nang hindi ko maintindihan ang ibig niyang sabihin.

“Kailangan nating maghiwa-hiwalay. Sa hideout tayo at sila naman ay sa condo ni

Jack.”

“A-Ah, tama.” Pagsang-ayon ko. Mabuti at naisip niya pa iyon sa kabila nang estado
niya.

Hindi na kami nag-aksaya pa ng panahon at mabilis na nagtungo sa hideout nila.

Pagdating namin ni Storm sa lugar ay wala kaming ibang naabutan kundi tahimik na
lugar at mga kalat. Hindi na ako magtataka kung hindi namin matatagpuan si Jack
dito dahil sigurado akong sa sobrang arte ng lalaking iyon ay hindi niya
masisikmurang magstay dito.

Tahimik na inilabas ni Storm ang cellphone niya at may numerong idinial. Ilang
sandal lang at may kausap na siya sa kabilang linya.

“Wala siya sa hideout,” bungad niya sa kung sino man ang tinawagan niya. Well, I
assume na isa iyon sa tropa nila.

“Sinubukan niyo bang tawagan siya sa cellphone niya?” tanong niya. “I see. Kami na
lang ang pupunta sa bahay niya, kayo na sa bahay nila Summer.” Saad niya at saka
ibinaba ang tawag at muli akong hinarap.

“Wala raw si Jack sa condo niya. Wala raw bakas na nagpunta siya roon.” Balita niya
sa akin.

Hindi ako imimik at nanatili lang nakatingin sa mga mata niya. Pakiramdam ko ay
ibang Storm ang kaharap ko ngayon. Tila nababalot ng itim na aura ang katauhan
niya. Susubukan ko sana siyang hawakan pero laking gulat ko nang bigla niya akong
hilahin at dinala sa likuran niya na animo ay itinatago.

Balak ko sanang magsalita upang tanungin siya kung bakit niya ginawa iyon pero
kaagad akong natigilan at tila napako sa kinatatayuan ko nang makita ang lalaking
nakatayo sa harapan namin.

“Ang tagal niyo namang dumating. Napakatagal niyo akong pinaghintay,” wika nito at
katulad ng dati ay mabilis akong kinilabutan dahil sa takot nang marinig ang boses
niya.

“Thunder,” tawag ni Storm sa pangalan niya.

Itinaas niya ang kamay niya at kumaway. Nagpakawala siya nang nakakatakot na ngiti
at sinilip ako sa likuran ni Storm. Para naman akong bata na nagtago at
pinagsiksikan ang sarili ko sa likuran ni Storm.

“Kasama mo pala ang sikat na sikat na babaeng iyan.” Nakangiting puna niya.

“Anong ginagawa mo rito?” halatang galit na tanong ni Storm.

“Hindi ka ba talaga tinuruan ng manners ng magulang mo? Hindi ka ba nila tinuruang

mangamusta muna kapag nagkikita kayo ng dati mong kakilala?” mapang-insultong
tanong ni Thunder. “Ay, nakalimutan ko. Wala ka nga palang magulang. Well, that
explains a lot.” Dagdag nito at saka tumawa nang malakas.

Kaagad na naitikom ni Storm ang kamao niya. “Fuck you!” sigaw niya.

Natawa naman nang malakas si Thunder dahil nagawa niyang galitin lalo si Storm sa
sinabi niya. I can’t believe there can be someone who’s cruel as he is. Malala na
siya.

“Ano ba talagang kailangan mo?” lakas loob na tanong ko.

Sumilip siya sa likuran ni Storm at nginitian ako. “Oh, may dila ka pala?” tanong
niya sa akin dahil sa pagsabat ko.

Nilakasan ko pa lalo ang loob ko at umalis sa likuran ni Storm.

“Mas may importante pa kaming bagay na dapat gawin kesa makipag-usap sa taong
katulad mo na nalalason na ang utak dahil sa galit.”

Mabilis na nawala ang ngiti sa labi niya at naging seryoso ang mukha niya.
“Masyadong matulis ang dila mo, nakakapagtakang hanggang ngayon ay hindi pa
napuputol iyan ni Jack Frost,” sagot niya.
Ngumiti ako ng sarkastik sa kanya. “Kung wala ka nang sasabihin, if you’d excuse
us, kailangan na naming umalis.” Saad ko at saka hinila si Storm.

Nang malampasan namin siya nang wala siyang ginagawang kahit ano ay nakahinga ako
nang maluwag. Hindi ko alam kung saan ako nakakuha ng lakas ng loob para sumagot sa
kanya but it’s a good thing na nagawa kong lumaban sa kanya.

Malapit na sana kami sa may pintuan nang bigla ulit siyang magsalita.

“Oo nga pala, may balita ba kayo kay Jasmine?”

Kaagad akong natigilan sa paglalakad habang si Storm naman ay kaagad na inalis ang
kamay kong nakahawak sa kanya at binalikan si Thunder.

Dumampot siya ng isang bote ng alak na nakakalat sa sahig at binasag ito.

Napakabilis nang pangyayare na the next thing I knew ay tulak-tulak niya si Thunder
against the wall habang itinututok niya ang basag na bote sa may leeg nito.

Kaagad akong napaupo at napatakip sa bibig ko. Hindi ko na makilala si Storm sa

itsura niya. Tila bigla na lang siyang naging halimaw.

Napakunot ang noo ko nang matawa si Thunder nang malakas. “Bago mo ko tutukan ng
bubog sa leeg, Storm, sigurado ka bang kaya mo akong patayin?” mapang-insultong
tanong niya.

Lalong kumunot ang noo ni Storm at idiniin pa siya lalo sa may pader. “Don’t
fucking messed with me right now.” Banta ni Storm pero imbes na matahimik si
Thunder ay mas lalo pa siyang natawa.

“Hindi ko akalain na ganyan ka nababaliw sa babaeng iyon. Hindi mo ba alam kung

gaano siya karumi?” natatawang tanong niya.

“Fuck you!” sigaw ni Storm at umastang sasaksakin na siya pero agad akong sumigaw
upang pigilan siya.

“Storm, don’t!”

Napatigil naman siya at napatingin sa akin. Umiiyak akong umiling sa kanya. I just
can’t imagine how I’ll deal with witnessing another crime. I know this world is too
cruel but I hope its cruelty won’t turn them into monsters.

“Storm, you’re better than this.” Saad ko.

Matagal niya akong tinitigan bago dahan-dahang binitiwan ang boteng basag. Mabagal
niyang binitiwan si Thunder at bahagyang lumayo rito. Napayuko siya at sa pagyuko
niya ay nagulat na lang ako nang may luhang sunod-sunod na pumatak sa pisngi niya.

“You can insult me all you want, you can hurt me and beat me up until I die, but
not Jasmine. She’s too weak for these,” bulong niya.

Tiningnan ko si Thunder nang umayos siya ng tayo. “That’s so sweet of you, Storm.”
Sarkastik na saad niya. Wala ba talaga siyang puso? How could he?!

Iniangat ni Storm ang ulo niya at seryosong tiningnan si Thunder. “I know

napakalaki ng atraso ko sa’yo. Kung naniningil ka na ngayon, sa akin na lang. Huwag
mo nang idamay pa si Jasmine. Nagmamakaawa ako.”

Iniwas ko ang tingin ko kay Storm. Hindi ko kayang panuorin siyang nagmamakaawa sa
isang masamang tao.

“Well, hindi convincing ang pagmamakaawa mo. May kulang,” mapang-asar na sagot ni
Thunder.

Wait, don’t tell me gusto niyang...

Iniisip ko pa lang ang mangyayare ay agad nang lumuhod sa harapan niya si Storm.

“Please....” Mahinang bulong ni Storm habang nakaluhod. “Please..please...please.”

Napatakip ako sa bibig ko at nag-uunahang tumulo ang mga luha ko. This is so much
of a torture to watch. Storm doesn’t deserve any of these!

Ibinalik ko ang tingin ko kay Thunder nang tumawa ito nang ubod ng lakas. Laking
gulat ko na lang nang pulutin niya ang boteng binasag ni Storm. Oh, God. Please
don’t tell me...

“Storm!” kaagad akong napasigaw at napatakbo papalapit kay Storm nang yumuko si
Thunder at saksakin siya sa tiyan.

Agad na namimilipit na napahiga si Storm habang hawak-hawak ang duguan niyang

tiyan. Natataranta akong naupo at hindi malaman ang gagawin. Dugo...napakaraming
dugo.

“Napakasama mo!” umiiyak na sigaw ko kay Thunder.

Binigyan lang niya ako nang sarkastik na ngiti at saka binitiwan ang boteng hawak-
hawak niya. Naglabas siya ng puting panyo at pinunasan ang kamay niyang nabahiran
ng dugo.
“Well, I hope you knew that what disgust me most are people begging for something.
And that’s what you get for being coward, Storm. I don’t need you to beg. I didn’t
wait for this long para lang sa pagmamakaawa mo.” Wika niya.

“Ano ba talagang kailangan mo? So it’s still all about revenge, huh?!” hindi
makapaniwalang sigaw ko.

“S-Stay out of this, S-Summer.” Nanghihinang bulong ni Storm.

Ngumiti si Thunder sa  sinabi niya. “He’s right. Stay out of this kung ayaw mong
magaya kay Jasmine.”

“W-What do you mean?! May kinalaman ka sa pagkawala ni Jasmine?!” hindi

makapaniwalang tanong ko.

Hindi niya ako inimik, imbes ay lumakad siya patungo sa may mesa at may kinuhang
kahon roon. Bumalik siya sa amin at ibinagsak iyon sa harapan namin.

“Hindi ikaw ang kailangan ko, Storm. Si Jack ang kailangan ko. Bibigyan kita ng
walong oras para dalhin siya sa akin,” saad niya.

Hindi ako makapaniwalang napanganga sa narinig.

“There’s no way I’m going to betray Jack, Thunder.” Nanghihinang sagot ni Storm sa
kanya.

“Well, let’s see. Kapag hindi mo nadala sa harapan ko si Jack ngayong gabi, tanging
iyang laman na lang ng kahon na iyan ang magiging ala-ala mo kay Jasmine.” Banta
niya at saka nagsimulang lumakad paalis.

“Fuck, wait!” pigil ni Storm pero hindi na ito lumingon pa.

Nang tuluyan na siyang mawala ay hirap na hirap na bumangon si Storm at binuksan

ang kahon. Pagkabukas niya rito ay agad siyang napasampal sa noo niya.

“Fuck!” sigaw niya at saka nanghihinang nahiga sa sahig. “Fuck!” walang magawang
sigaw niya.

Tiningnan ko ang laman ng kahon at inalala ang itsura ni Jasmine sa larawang

ipinakita sa amin ng mga Pulis kanina. Sa pagkakatanda ko ay maiksi nga ang buhok
niya sa picture. Hindi mo maipagkakailang buhok niya nga ang nasa karton na ito.
What should we do?
*****

OMEGASH I hope walang kasing evil si Thunder dito sa Earth. Chos! Haha!

Alam ko miss niyo na si Jack! Kalma lang guys, mahahanap din natin siya. HAHAHA!

Sobrang natouch ako sa inyo. Hindi dapat kayo ang magthank you sa akin. Dapat ako.

THANK YOU. SUPER THANK YOU. Kasi kahit na ang tagal kong nawala, nandyan pa rin
kayo at todo suporta sa story ko. Salamat ng sobra. Naiyak ako sa comments nyo pati
posts nyo and tweets. Yes, binabasa ko sila pero ang hirap lang talaga magreply.
You know, sana maintindihan niyo. But anyway, THANK YOU talaga. ILOVEYOUUUUU!

=================

[42] Two Broken Hearts

“S-Summer,” nanghihinang tawag sa akin ni Storm.

Hinawakan ko nang mahigpit ang kamay niya at tinulungan siyang maupo.

“Storm, kailangan nating magpunta ng hospital. Napakarami ng dugo ang nawawala

sa’yo.” Naiiyak na saad ko.

Dahan-dahan siyang umiling. Halata sa mukha niya na hirap na hirap na siya.

“Kailangan kong pumasok sa Avellino. Kailangan ako ni Jasmine.”

“Nababaliw ka na ba?! Hanggang ngayon ba ay siya pa rin ang iniisip mo sa kabila ng
lagay mo? Mamamatay ka kung hindi kita dadalhin sa hospital!” sigaw ko.

Umiling siya at inalis ang kamay kong nakahawak sa balikat niya. “Mas ikamamatay ko
kung may mangyayareng masama sa kanya,” seryosong sagot niya at saka tumayo.

Mabilis din naman akong tumayo para maalalayan siya. Hindi ko alam kung anong dapat
kong gawin. Gusto kong makatulong. Gusto ko siyang tulungan. Pero paano? Wala akong
maisip na paraan. I’m still that pathetic useless one.

“Kailangan nating mahanap si Jack. Kailangan naming iligtas si Jasmine.” Tila

desperado nang suhesyon ni Storm.

Wala naman akong ibang nagawa kundi ang tumango at sumang-ayon. Sa palagay ko ay
iyon na lang ang natitira naming pag-asa at solusyon. Si Jack Frost.

I feel pathetic habang walang ibang magawa kundi ang maawa habang pinapanuod si
Storm na hirap na hirap na minamaneho ang sasakyan niya patungo sa sinasabi nilang
tunay na bahay ni Jack. Namumutla na ang mukha niya at halos naliligo na siya sa
sarili niyang dugo.

“Don’t worry about me. I’m fine.” Bulong niya nang mahalata niyang sobra-sobra na
akong nag-aalala sa lagay niya.

“You’re not,” mabilis na kontra ko.

Hindi na niya ako inimik pa kung kaya’y inilipat ko na lang ang atensyon ko sa
dinaraanan namin. Ilang sandali ang lumipas bago niya inihinto ang sasakyan sa
tapat ng isang malawak na gate. Sobrang taas ng gate at hindi ito pangkaraniwang
gate na maari mong makita kung anong klaseng bahay ang nasa likod nito. Hindi ka
binibigyan ng ideya nito kung ano ang meron sa loob.

Kahit na hindi pa sinasabi ni Storm na nasa tapat na kami ng bahay nila Jack ay
alam kong sa kanila ito dahil halata mong sa gate pa lang ay sobrang yaman na ng
nakatira sa loob. Hindi na siguro ako magtataka kung sa pagpasok namin ay
makakakita ako ng kamangha-manghang mansion dahil gate pa lang ay masyado nang
pinagkagastusan.

Dali-daling bumaba si Storm sa sasakyan at sumunod rin naman agad ako. Mukhang may
cctv ang gate at nang makita kaming dalawa ni Storm na bumaba ng sasakyan ay bigla
na lang itong kusang nagbukas. Pagkabukas ng gate ay hindi ko inaasahang may tao
agad ang sasalubong sa amin.

“I’m sorry to disappoint you but Mr. Frost is not in the right condition to face
any visitors,” bungad ng matandang lalaki na tinatawag nilang Morgan. So tama nga.
Nandirito si Jack.
“Tell him it’s important. And can’t you see? I’m with Summer.” Nanghihinang sagot
ni Storm.

“That’s exactly the reason why you can’t come in. He doesn’t want to see Miss
Summer,” ika ni Mr. Morgan.

Hindi ako makapaniwalang napanganga sa narinig. He doesn’t want to see me? The hell
is wrong with that cursing machine?!

“Please, Morgan. Kailangan ko siyang makausap.”

Matagal na tumitig si Mr. Morgan sa aming dalawa bago nagpakawala nang malalim na
paghinga. Dahan-dahan siyang tumabi sa harapan namin na tila pagbibigay hintulot na
rin niya sa amin na pumasok. Hindi na nag-aksaya pa ng panahon si Storm at kahit na
hirap na hirap siya ay nagmamadali siyang tumakbo papunta sa loob.

Pagkapasok namin ay hindi na ako nagkaroon pa ng panahon para mamangha sa kalawakan

at kagandahan ng lugar dahil dumiretso kaagad kami ni Storm sa tapat ng isang silid
na sa tingin ko ay kwarto ni Jack. Hindi na nag-abala pang kumatok si Storm at
dire-diretso na lang pumasok sa loob habang hila-hila ako.

Isang napakagulong silid ang bumungad sa amin pagkapasok. Napakaraming bote ng alak
ang nakakalat sa paligid at may mga basag pang mga gamit. Tila dinaanan ng bagyo
ang loob ng kwarto.

“You have thirty seconds chance to leave before I kill you.”

Sabay kaming napalingon sa gilid ni Storm nang manggaling doon ang boses ni Jack.
Kaagad na kumalabog ang puso ko nang magtagpo ang mata naming dalawa. Napansin ko
kaagad ang kulay ng buhok niya. Nagbalik na ito sa pagiging kulay gray. Napansin ko
rin ang sugat sa may kilay at labi niya. Nakipag-away na naman ba siya?

“Jack.” Tawag ni Storm sa kanya at mabilis siyang nilapitan.

Kahit na nasa harapan na niya si Storm ay hindi pa rin niya inaalis ang tingin niya
sa akin. At heto ako, tila naging estatwa sa kinatatayuan. Hindi ko magawang
gumalaw. Miski ang ibuka ang bibig ko upang batiin siya ay hindi ko magawa.

“Kinidnap ni Thunder si Jasmine.” Balita ni Storm sa kanya.

Dahil sa narinig ay dahan-dahan niyang inilipat ang tingin kay Storm pero walang
pagbabago sa ekspresyon ng mukha niya. Tila hindi manlang siya nagulat sa sinabi
nito.
“If that’s the reason why you’re here, you may now leave. Jasmine will be fine.”
Malamig na sagot niya at saka nilagpasan si Storm at saka nagtungo sa may kama
niya. Kinuha niya ang isang bote ng alak na nakapatong sa mesa katabi ng kama niya
at tinungga iyon.

“Fuck it, Jack. They took her! We need to help her!” inis na saad ni Storm at
muling lumapit sa kanya.

“I still need more time for my broken heart.” Mabilis na sagot niya at saka
pasimpleng inilipat ang tingin sa akin bago ibinalik kay Storm. “So if you’re done
here, you may fucking walk out of my house now.”

Hindi makapaniwalang natawa si Storm sa inis. “Hindi mo manlang ba naisip kung

gaano kaawa-awa si Jasmine ngayon? Fuck! Kailangan natin siyang iligtas!”

“I don’t fucking have time for this, Storm. She’ll be fine! Now, if you don’t want
to trust me, then go save her!”

Tuluyan nang napikon si Storm at sinuntok siya sa mukha. “Talaga bang wala kang
pakialam sa kanya?”

Pinunasan ni Jack ang pumutok niyang labi at inis na tiningnan si Storm. “It’s
fucking none of my business,” sagot ni Jack at saka tumayo at lumakad papunta sa
may pintuan ng kwarto niya at binuksan ito ng napakalapad. “Leave me fucking
alone.” Saad niya.

Hindi ako makapaniwalang napanganga. Si Jack nga ba talaga ang kaharap namin? Paano
niya nasasabi ang mga bagay na iyon? Akala ko ba ay minahal niya ng sobra si
Jasmine?

“You’re fucking disappointing, Jack Frost.” Gigil na saad ni Storm at saka nauna
nang umalis.

Nanatili akong nakatayo sa kinatatayuan ko at nakatingin lang kay Jack na nakatayo

sa may pintuan.

“Talaga bang wala kang balak tumulong?” lakas loob kong tanong. Tinitigan kong
maigi ang mukha niya. I didn’t know I missed him this much.

Tumawa siya ng napakasarkastik sa tanong ko. “Why would I help them?” tila nang-
iinsultong tanong niya.

“Bestfriend mo si Storm at minahal mo si Jasmine....wala ka ba talagang pakialam?”

hindi makapaniwalang tanong ko.

“How the fuck do you expect me to help them when I can’t even handle my own heart’s
wound?!”

Hindi ako makapaniwalang natawa sa sagot niya. “Ayaw mong tumulong dahil lang
broken hearted ka? Wow, hindi mo ba naisip kung anong posibleng mangyare kay
Jasmine at Storm?” inis na tanong ko.

Napakunot ang noo ko nang tumawa siya ng pilit.

“Dahil lang broken hearted?” tila nainsultong tanong niya. “Tell me, what do you
even know about having your heart broken?”

Saglit akong natigilan sa tanong niya at hindi magawang makasagot.

“Oh, I forgot. What do you even know about love? You don’t even love yourself.”
Dagdag pa niya.

Kaagad akong nakaramdam ng kirot sa dibdib ko matapos marinig iyon. Namalayan ko na

lang na may luhang nag-uunahang pumatak sa pisngi ko pero dali-dali ko iyong
pinunasan.

“How dare you,” mahinang bulong ko.

Nagpakawala siya nang malalim na paghinga bago muling nagsalita. “I fucking used to
care about you, Summer. Until I realized how pathetic I was to care over someone
who simply didn’t care,” saad niya.

Tila paulit-ulit niya akong sinasaksak sa mga salitang binibitawan niya. Pakiramdam
ko ay sinasabi niyang pagod na siya sa akin at handa na niya akong bitiwan...at
hindi ko gusto na nasasaktan ako sa ideyang iyon.
****

Hanggang dito na lang muna. Hindi ko kaya mag-update ng mahaba. Masakit puso ko. :
( 

=================

[43] Suicide Mission

Tila wala ako sa sarili habang naglalakad papalabas ng mansion nila Jack. Paulit-
ulit sa aking isipan ang mga salitang binitiwan niya. Well, Summer, you asked for
it. Pero hindi ko inakala na masasaktan ako ng ganito. Oo, nasasaktan ako...at
hindi ko matanggap iyon.

Namalayan ko na lang na may luha na palang tumutulo sa magkabilang pisngi ko.

Nagulat na lang ako nang biglang sumulpot sa tabi ko si Morgan at may puting panyo
na inaabot sa akin. Dahan-dahan ko itong kinuha at pinunasan ang luhaan kong
pisngi.

“Mr. Frost may be a cold person but he has a kind heart,” nakangiting saad ni
Morgan. “I hope you would not hate him for everything that he said. Minsan lang
talaga ay mas nauuna ang bibig niya bago ang isip niya. Sana ay maintindihan mo
siya. He’s hurt. And that kid is not used to pain, kung kaya ang defense mechanism
niya ay galit.” Paliwanag niya at sa tingin ko’y kaya niya sinasabi ang mga iyon sa
akin ay dahil he’s trying to comfort me.

Nasa may veranda na kami ng mansion at napatigil ako sa paglalakad nang tumigil din
siya. Humarap siya sa pwesto ko kung kaya’t humarap din ako sa kanya. Napatitig ako
ng matagal sa may katandaan na niyang mukha.

Napabuntong hininga siya bago nagsalitang muli. “I really hope you wouldn’t give
him up.” Wika niya.

“A-Ano po?” naguguluhang sagot ko.

Ngumiti siya at saka ibinalik ang tingin sa daan kung saan kami nanggaling. “Ang
batang iyon, kahit na ipinapakita niya sa lahat na hindi niya kailangan ang kahit
sino sa buhay niya, deep inside of him, he’s a lonely kid.” Ibinalik niya ang
tingin niya sa akin bago ipinagpatuloy ang sinasabi niya. “Nasa tiyan pa lang siya
ng kanyang ina ay nagtrtrabaho na ako para sa kanila. Ako na halos ang nagpalaki sa
batang iyon.”

Dahan-dahang napakunot ang noo ko. Hindi ko alam kung bakit niya sinasabi sa akin
ang mga ito. Hindi ko alam kung saan papunta ang usapan namin.

“Maybe what I’m trying to say is give him a chance, Miss Pascua. He’s not as awful
person as you believe he is. Well maybe he’s not that someone who’ll beg anyone for
love because he believes he doesn’t need that thing. But believe me, that kid has
been longing for someone to love him. That kid needs love but he won’t admit it.
Pero ngayon, ngayon ko lang siya nakitang nagkaganito. Ngayon ko lang siya nakitang
nagpakadesperado. Ngayon ko lang siya nakitang inamin sa sarili niya na kailangan
niya ng pagmamahal.”

Bigla na lang bumilis ang tibok ng puso ko matapos marinig ang mga sinabi niya.

“Please give him a chance to become human again. He needs help. Please help him,
Miss Pascua.”

Nanatili akong nakatulala sa kanya. Hindi ko magawang iproseso sa utak ko ang mga
sinabi niya. Hindi ko magawang magreact at magsalita. Hindi ko alam kung anong
sasabihin ko. Jack needs help?

“Mabuti pa ay ihatid na kita sa labas. Maaring kanina pa naghihintay si Ginoong

Storm roon.”

“A-Ah. O-Oo,” nalilitong sagot ko.

Sinabayan akong maglakad ni Morgan hanggang sa makaabot na kami sa may gate.

Ngumiti siya bago yumuko sa akin. Tila iyon na ang paraan niya ng pagpapaalam.
Napayuko din naman ako sa ginawa niya. Pagkayuko ko ay bigla na lang bumukas ang
gate sa likuran ko. Napatingin ako roon bago ibinalik ang tingin kay Morgan.

“Hanggang sa muli,” aniya.

Ngumiti ako ng pilit bago sinimulang maglakad papalabas ng gate. Pagkalabas na

pagkalabas ko ay mabilis na nagsara ito. Well, hindi na ako nagtaka. Pagkarating pa
lang namin kanina ay alam ko nang hindi welcome ang bisita sa tahanan ng mga Frost.

Nagmamadali akong lumapit sa sasakyan ni Storm nang maalala ang lagay niya.
Pagkapasok ko ng sasakyan ay nakita ko siyang hirap na hirap na nakayuko sa
manibela.

“I’m sorry, hindi ko siya naconvince.” Bungad ko.

“It’s not your fault, Summer. And it’s not Jack’s either. But fuck!” bigla niyang
hinampas ang manubela. “Hindi ko alam kung anong magagawa ko. Jasmine needs us pero
wala siyang pakialam.”

Well, that really surprise me. Sa buong akala ko it’s Jasmine who he cares so much
more than anything. Narinig ko iyon sa clinic. Talaga bang nakamove on na siya

“But Jack said he’ll be fine. Hindi kaya may ginawa nang hakbang si Jack?” tanong
ko.

“Pero hindi ko kayang matahimik, Summer. Nakita mo ang mga pictures. Hindi ko
kayang hindi makita with my own eyes na ligtas si Jasmine.”

Napa-iling ako at nagpakawala ng malalim na paghinga. Halatang hirap na hirap na

siya at putlang putla na ang mukha niya. Oh, Storm. What would I do to you?

“So anong plano natin?” tanong ko.

“Papasok ako ng Avellino.”

Kaagad nanlaki ang mga mata ko. “Nababaliw kana ba? Hindi kita hahayaang pumasok
roon ng ganyan ang sitwasyon mo. Storm, please!” sigaw ko.

“I’m sorry, Summer.” Tanging sagot niya at saka sinimulang paandarin ang sasakyan.

Napakabilis ng takbo ng sasakyan niya at tila balak niyang within five minutes ay
dapat nasa Avellino na kami.

“Storm, alam kong sobra kang nag-aalala kay Jasmine. Pero sana naman pag-isipan mo
munang maigi ang pinapasok mo. Isipin mo rin ang sarili mo. Pare-pareho natin
gustong mailigtas siya, but hindi tamang magpunta ka na mag-isa lang at ganito pa
ang lagay mo. Makinig ka naman sa akin, please!”

Napakalakas na ng sigaw ko pero tila wala siyang naririnig. Wala akong ibang magawa
kundi ang mapapikit na lang dahil sa takot ng pagddrive niya. Feeling ko ay
maaksidente kami dahil sa paraan ng pagpapatakbo niya.

Nag-aalala kong tiningnan ang mukha niya. Halatang hirap na hirap na siya pero
balak pa rin niya pumasok ng Avellino na mag-isa? Alam kong importante sa kanya si
Jasmine pero hindi ba pwedeng magplano muna sila kung anong dapat nilang maging
hakbang? Tila suicide mission ang ginagawa niya.

Kinuha ko ang cellphone niya na nakalagay sa lagayan ng phone sa may tabi niya.
Mabilis kong inunlock ito at hinanap ang number ni Drake upang tawagan. Nakaka-
isang ring pa lang ay sinagot na agad ni Drake ang tawag.

“Storm, wala siya kila Summer.” Bungad ni Drake.

“Drake,” tawag ko sa kanya.

“Oh, Summer ikaw pala iyan.”

Napabuntong hininga ako bago sumagot sa kanya. “Nakita na namin si Jack. Nasa
mansion niya sila.” Balita ko.

“Anong balita? May alam ba siya sa nangyayare? Hintayin niyo kami, papunta na kami
dyan.” Natatarantang sagot niya.

“No, Drake. Wait,” mabilis na pigil ko. “Walang kinalaman si Jack sa nangyayare.”

“Well, we all knew it. Dalhin na natin siya sa mga pulis para mapatunayan na wala
siyang kasalanan.” Saad niya.

Saglit kong tiningnan muna si Storm bago sumagot ulit. “Pero may problema tayo,”
wika ko. Rinig kong bigla silang natahimik sa kabilang linya. Napabuntong hininga
muli ako bago nagpatuloy. “Noong nagpunta kami sa hideout, nakita namin si Thunder
doon. Nasa kanya si Jasmine at gusto niyang dalhin namin si Jack sa Avellino sa
loob ng walong oras. Kapag hindi namin siya nadala...”

Humugot ako ng malalim na hininga at hindi na magawa pang ipagpatuloy ang sasabihin
ko dahil alam kong maprpraning na si Storm.

“Fuck,” halatang hindi makapaniwalang reaksyon ni Drake sa kabilang linya.

“Kailangan nating iligtas si Jasmine pero hindi natin pwedeng ibigay ang gusto
niya. Fuck.”

Halata ko sa boses niya na bigla siyang nafrustrate.

“Bumalik na muna kayo rito. Kailangan nating pag-isipan kung anong dapat nating
gawin.” Boses ni Justine.

Napapikit ako ng mariin. “Ayon na nga ang problema. Si Storm...” saad ko at saka
tiningnan si Storm.

“Fuck, don’t tell me...” boses ni Israel.

“Tama, papunta na kami ngayon sa Avellino. Balak niyang pumasok mag-isa roon.”

“Goddamnit, Storm!” narinig kong sigaw ni Andrew.

“Fuck, Summer, gawin mo lahat ng makakaya mo para pigilan siya. Huwag mo siyang
hahayaang makapasok sa Avellino. Hintayin mo kami, pupunta na rin kami sa
Avellino.”
Mabilis akong tumango. “Oo, sige, Bilisan niyo.” Tila nagmamakaawang sagot ko. I
think Storm is losing his mind.

“Please put him on the line,” utos ni Drake.

Tiningnan ko si Storm at iniabot sa kanya ang cellphone. “Gusto ka nilang makausap.

Storm, please.” Pagmamakaawa ko.

Nabuhayan ako ng loob nang bagalan niya saglit ang takbo ng sasakyan at kinuha ang
cellphone sa kamay ko pero hindi ako makapaniwala sa sunod na ginawa niya. Binuksan
niya ang bintana ng sasakyan at hinagis sa labas ang cellphone niya.

“Storm! Nababaliw kana ba? Hindi kana nag-iisip ng tama!” sigaw ko.

Nagulat ako nang bigla niyang ihinto ang sasakyan. Hindi ko narealize na nasa tapat
na pala kami ng Avellino. Hindi ko siya pwedeng hayaang pumasok sa loob. Ghaad,
anong gagawin ko?!

“Storm, please. They’re already on their way. Hintayin na muna natin sila para
makapagplano tayo ng maayos. At isa pa, maawa ka naman sa sarili mo. Kung wala kang
pakialam sa sarili mo, pwes ako, I care for you! Ayokong mapahamak ka!”

Tuluyan nang pumatak ang mga luha ko at agad siyang nataranta dahil doon.

“Summer...Oh, God.” Tila gulong-gulong saad niya.

Dahan-dahan niyang iniangat ang kamay niya at pinunasan ang basang pisngi ko at ang
sunod na ginawa niya ay hindi ko inaasahan. Hinila niya ako papalapit sa kanya at
dahan-dahan niyang hinalikan ang noo ko.

“I’m sorry. Please don’t cry...please don’t cry because of me.”

Mas lalo akong naiyak dahil sa sinabi niya. “Then, please makinig ka. Ang kailangan
lang natin ay maghintay sandali.” Saad ko.

Dahan-dahan siyang tumango. “Alright. I understand now. I’m sorry.”

Tila nabunutan ako ng malaking tinik sa lalamunan dahil sa sagot niya. Dahan-dahan
siyang humiwalay sa akin at hirap na hirap na inayos ang upo. Napatingin ako sa
damit niyang nababad na sa dugo.

“We really need to bring you to the hospital, Storm.” Wika ko.
“No, hindi ko na kayang mag-aksaya pa ng panahon, Summer. Dalawang oras na ang
naubos. May anim na oras na lang kami para pumasok sa loob at itakas si Jasmine.”

“Iyan ba ang planong naiisip mo?”

Napabuntong hininga siya at nilipat ang tingin sa gate ng Avellino High. “Hindi
namin pwedeng ibigay ang gusto ni Thunder, Summer. Ang kailangan naming gawin ay
magrisk. At eto lang ang nakikita kong pwede naming gawin.”

Sasagot na sana ako sa kanya pero natigilan ako nang bigla na lang kaming makarinig
ng isang tunog na tila nagmula sa isang pumutok na baril. Kasunod noon ay narinig
namin ang napakalakas na sigaw ng isang babae at hindi ako pwedeng
magkamali...boses ni Jasmine iyon. Oh, God. Anong nangyayare?!

Automatic na agad na bumaba si Storm sa sasakyan at tumakbo papunta sa Avellino

High. Mabilis akong bumaba ng sasakyan at hinabol siya’t hinarangan ang daraanan
niya.

“Storm, please! Paparating na sila!”

Sinubukan niya akong tabigin upang tumabi sa daraanan niya pero hindi ako
nagpatinag.

“Makinig ka naman sa akin, please! Huwag kang magpadalos-dalos!” pigil ko pero sa

totoo lang ay gusto ko na ring pumasok sa loob but kung gagawin namin iyon ay
maaring mas lalong maging complicated ang pangyayare.

“Summer, listen. Lahat ng ito, kagagawan ko. Nawala ang kaisa-isang babaeng minahal
ni Thunder dahil sa kagagawan ko. Lahat ng ito, kasalanan ko. Kaya kung may buhay
man na dapat mawala dito, akin iyon Summer. Hindi ko pwedeng hayaan na madamay at
mapahamak si Jasmine dito.”

Natulala ako sa kanya nang sunod-sunod na tumulo ang mga luha niya. Dahan-dahan
niyang inangat ang mga kamay niya at hinawakan ang magkabilang pisngi ko.

“I can’t promise you na magiging okay ako pagpasok ko sa loob but I promise na mag-
iingat ako. Hintayin mo sila at sabihin mo ang nangyare. Hihintayin ko kayo. May
tiwala ako sa inyo.”

Tuluyan na ring tumulo ang mga luha ko at mabilis niyang pinunasan iyon.

“Huwag ka na umiyak. Magiging okay ako.” Bulong niya.

Dahan-dahan akong tumango. “P-Please be c-careful.” Umiiyak na saad ko.

Ngumiti siya at unti-unti niyang inilapit ang mukha niya at saka hinalikan ang noo
ko.

“In case may mangyare man sa akin, I wish you knew....” mabagal niyang inilayo ang
sarili niya sa akin at saka binigyan ako ng matamis na ngiti. “...that I love you,
Summer.”

****

YOU FOOL! Paluin nga yan sa pwet! Haha charaught.

Sorry if sobrang tagal ng update ko HUHUHUHU! Pero magiging active na ulit ako kasi
nagresign na ko sa trabaho ko HAHAHA.

Sana hindi kayo nabored sa update na to. :< Sana until the end suportahan nyo ang
kwentong ito. Malapit na malapit na talaga to matapos. Kapit lang ;)

I LOVE YOU ALL! :*

p.s.

kung magtwetweet kayo about sa story palagay po ng hashtag na #BTWHNIJF or

#BTWHisNameIsJackFrost or tag nyo na lang ako @mimhytotwp para mafave and RT ko.
Thank you po! ;)

=================

[44] The Superior

Halos sampung minuto na ang lumipas simula nang makapasok si Storm sa loob at
hanggang ngayon ay hindi pa rin dumarating ang mga kaibigan niya. Wala akong ibang
magawa kundi titigan lang ang dinaanan niya papasok sa Avellino. Halo-halong
emosyon ang nararamdaman ko. Gulong gulo ako at hindi malaman ang gagawin.

Kaagad na kumalabog ng malakas ang puso ko nang makarinig ako ng panibagong putok
ng baril. Mabilis na binalot ng takot ang buong katauhan ko habang inaalala si
Storm na nasa loob.

“Oh, God. Storm...” nag-aalalang bulong ko.

Lumingon ako sa likuran ko at umaasang makikita ko na ang barkada nila Storm pero
bigo ako. Sila na lang ang inaasahan ni Storm. Bakit hanggang ngayon ay wala pa rin
sila?

Nanlalaki ang mga mata kong ibinalik ang tingin sa Avellino nang makarinig ako ng
isa pang putok ng baril. Automatic na nanginig ang buong katawan ko habang iniisip
na baka ang bala ng baril na iyon ay tumama sa katawan ni Storm.

Napapikit ako sa ideyang iyon at pilit iniisip kung anong paraan ang magagawa ko.
Naisara ko ang mga kamao ko dahil sa pagiging walang silbi ko. Still that useless
and fragile Summer. Kung talagang gusto kong makatulong, kailangan kong maging
matapang. Kailangan kong kumilos.

Iminulat ko ang mga mata ko at tiningnan muli ang napakalawak na paaralan sa

harapan ko. Kailangan kong tulungan si Storm. Kung hindi ako kikilos, pwes sino?
Hindi ko siya pwedeng pabayaan sa loob. Maaring tanga nga siguro ako para magtapang
tapangan pero mas gugsutuhin kong mapahamak na lumalaban kaysa nanunuod lang at
hinahayaan ang iba na ipagtanggol ako.

Humugot muna ako ng napakalalim na hininga bago lakas loob na tumakbo papalapit sa
paaralan. Hindi naman ako ganoon katanga para sa gate mismo ng Avellino dumaan kung
kaya’t humanap ako ng ibang paraan para makapasok sa loob. Pumunta ako sa may gilid
ng paaralan at napansin ko ang isang puno na nakatayo sa tabi ng matayog na pader
ng paaralan. Umakyat ako sa puno na iyon at saka hirap na hirap na umakyat sa
pader.
Pagkaakyat ko ay kaagad akong napalunok nang makitang medyo mataas pala ang
babagsakan ko kapag tumalon ako para makapasok sa loob. Kung tatantyahin mo ay para
akong nasa 2nd floor at kailangan kong tumalon sa ground floor. Humugot ulit ako ng
malalim na hininga. Kaya ko ‘to.

Ano ba naman ang sakit mula sa pagbagsak kumpara sa pambubully nila sa akin, hindi
ba? Heto, physical lang ang sakit na maidudulot. Samantalang ang pambubully sa akin
ay may kasama ring emotional. Kung tutuusin ay di hamak na mas masakit at mas
matagal maghilom ang emotional pain kumpara sa physical.

Pilit na lang akong natawa sa ideyang pumapasok sa utak ko. Bakit ko pa ba naiisip
ang mga ganitong bagay? Well, at least, may naidulot rin palang maganda ang
pagkakabully sa akin sa mga ganitong sitwasyon. Salamat sa mga pambubully nila,
tinulungan nila akong maging manhid at walang takot masaktan.

Lakas loob akong tumalon papasok ng Avellino High at kaagad na tumama ang pwetan ko
sa matigas na lupa ng paaralan. Napaangal ako sa sakit na dulot nito pero pilit ko
pa rin tinulungan ang sarili kong tumayo. Kailangan kong magmadali. Kailangan kong
mahanap kaagad si Storm. Ayokong ipasok sa utak ko ang ideyang baka napahamak na
siya. Nangako siya sa aking mag-iingat siya at naniniwala ako sa pangako niya.

Maingat akong naglakad papunta sa pinakamalapit na building sa akin. Halos mabalot

na ng dilim ang buong lugar dahil papalubog na ang araw. Sumulyap sulyap muna ako
sa paligid upang makasiguro na walang nakakakita sa akin. Hindi ko alam kung paano
ko mahahanap si Storm sa sobrang laki ng paaralan na ito pero hindi ako
pinanghihinaan ng loob.

Alam kong hindi na uso ang pagkakabayani sa panahon na ito at isang malaking
katangahan at pagpapahamak sa sarili ang ginagawa ko pero mukhang tama nga sila,
ang pinakamahirap na taong makakaharap mo ay ang mga taong alam nilang wala nang
mawawala pa sa kanila. Katulad ko. I got nothing to lose. Big thanks sa mga taong
buong buhay ko ay pinamukha sa akin na hindi ako nababagay sa mundong ito.

Kaya kung mapahamak man ako ngayon ay ayos lang dahil wala rin namang mawawala sa
akin. Dahil simula pagkabata pa lang ay ipinagkait na sa akin ng lahat ang
karapatan kong mabuhay at maging masaya. In this cruel world I live in, I learned
that dying is easy and living is hard.

Nakarinig ako ng mga taong nag-uusap di kalayuan sa akin kung kaya’t mabilis akong
nagtago sa likod ng isang pader malapit sa nilalakaran ko kanina. Pasimple akong
sumilip at pinanuod sila. Dalawa lang sila at naglalakad sila papalapit sa may
direksyon ko. Bumaba ang tingin ko sa mga tagiliran nila nang mapansing may baril
na nakasuksok roon. Mabilis akong nakaramdam ng takot dahil doon. Oh, God. Huwag
mong sabihin sa akin na lahat sila na naririto sa loob ay armado?

Dapat ay mabalaan ko sina Drake. Magaling nga sila sa mga gang fights pero paano
kapag may deadly weapons nang kasama? Napasabunot ako sa sarili ko dahil sa
panlulumo. Paano ko sila mababalaan? Ugh. Kung kanina ay si Storm lang ang inaalala
ko, ngayon pati na sila. Wala talaga akong silbi.
“Ang lakas ng loob niyang pumasok ng mag-isa, wala naman pala siyang ibabatbat.”

Kaagad na bumilis ang tibok ng puso ko nang marinig ang usapan nila. Hindi mo
maitatangging si Storm ang pinag-uusapan nila. Nang malapit na sila sa pwesto ko ay
napapikit ako ng mariin at ipinagdarasal na huwag sana nila akong mapansin.
Nakahinga ako nang maluwag nang malampasan nila ako ng hindi napapansin.

“So ano plano nila sa kanya?” tanong ng lalaking nasa kaliwa. Mukha lang naman
silang malalambot. Kung ihaharap mo siya kay Jack ay sa tingin ko’y isang suntok
lang ay tulog na siya. Jack. Ugh, bakit biglang pumasok sa isip ko ang lalaking
iyon?

“Hindi ako sigurado, eh. Pero sa pagkakaalam ko ay kahit hindi na pag-aksayahan ng

bala iyon dahil mukhang malapit na rin naman siyang mamatay dahil sa saksak na
meron siya.”

Naramdaman ko ang labis na panlalamig ng katawan ko dahil sa narinig ko. Oh, Storm.
Nasaan ka? Akala ko ba ay mag-iingat ka? Namalayan ko na lang na umiiyak na naman
pala ako. Kailangan ko siya mahanap bago...bago... damn! Ano ba itong iniisip ko?
He’ll be fine. Nangako siya.

Tuluyan nang nakalagpas ang mga lalaking iyon at hindi ko na sila makita pa. Kumuha
ulit ako ng lakas ng loob upang lumabas sa pinagtataguan ko at mabilis na tahimik
na tumakbo papunta sa kung saan sila galing. Nang nasa dulo na ako ng hallway ay
may nakita akong isang lalaki na lumabas sa isang silid kaya dali-dali akong
pumasok sa isa ring silid na malapit sa akin para magtago.

Iniwan kong nakabukas ng kaunti ang pintuan upang makita ko kung wala na ang lalaki
sa labas. Pigil na pigil ang paghinga ko dahil sa ginagawa ko. Nang makita kong
malayo-layo na siya ay lalabas na sana ako sa silid pero natigilan ako nang may
malamig na metal ang dumikit sa may gilid ng noo ko. Tila tumigil bigla ang mundo
ko at mabilis na nanginig ang buong katawan ko lalo na nang makitang baril ang
nakatutok sa ulo ko. I’m dead.

***

“Ugh!” angal ko nang malakas akong itulak ng lalaking nakahuli sa akin papasok sa
isang silid. Napaupo ako sa sahig dahil sa lakas ng pagkakatulak niya sa akin.

Iniwan niya akong mag-isa at mabilis na nilock ang pinto upang ikulong ako.
Nagmamadali naman akong tumayo at pilit na binubuksan ang pinto.

“Buksan mo ‘to!” sigaw ko at pinaghahampas ang pinto. “Palabasin niyo ko rito!”

Napasabunot ako sa sarili ko dahil alam kong wala rin namang kwenta ang ginagawa
ko.
“S-Summer...”

Kaagad nanlaki ang mga mata ko at napaharap sa likuran ko. Hindi ako makapaniwalang
napatakip sa bibig ko nang makita si Storm na nakahiga sa sahig at napapalibutan
siya ng sarili niyang dugo.

Nagmamadali akong tumakbo papalapit sa kanya at naupo sa harapan niya.

“Oh my God, Storm. Ayos ka lang ba?!”

Hirap na hirap siyang umayos ng upo. Kahit na bahagyang madilim ay kitang kita ko
pa rin na sobrang namumutla na siya. Hindi ko na napigilan ang sarili kong
mapahikbi habang tnitingnan siya na nahihirapan.

Inangat niya ang kamay niya at mabilis na pinunasan ang pisngi ko.

“A-Anong ginagawa mo dito? S-Sinaktan ka ba nila?”

Mabilis akong umiling habang patuloy ang pagbuhos ng luha ko sa magkabilang pisngi
ko.

“Ano ba? Bakit ako pa ang inaalala mo samantalang ikaw itong nahihirapan ngayon.”
Napayuko ako at pinunasan ang pisngi ko. “I’m sorry. Napakauseless ko. Hindi ko
manlang nagawang tulungan ka.”

Hinawakan niya ang ilalim ng baba ko at iniharap ang mukha ko sa kanya. “No, wala
kang kasalanan. K-Kung tutuusin ay ako pa itong may kasalanan. K-Kung sinunod sana
kita edi sana hindi mo na kailangang sumunod dito dahil nag-aalala ka,” hirap na
hirap na saad niya.

Hindi na ako sumagot pa at niyakap na lang siya ng napakahigpit. “Huwag ka mag-

alala, paparating na sila. Ililigtas nila tayo at dadalhin ka namin sa hospital.”

Isinandal niya ang ulo niya sa may balikat ko at niyakap rin ako. Patuloy ako sa
pag-iyak at pagdasal na sana ay dumating na sila habang hindi pa tuluyang nagiging
critical ang lagay ni Storm.

Nanatili kami sa ganoong posisyon ng ilang sandal hanggang sa marinig namin ang
mabagal na pagbukas ng pintuan sa harapan naming dalawa. Natigilan ako nang isang
tao ang hindi ko inaasahang pumasok mula sa pintuan. Si Storm naman ay automatic na
napatayo nang makita siya.

Tiningnan kong maigi ang mukha niya. Hindi tulad sa larawan na ipinakita sa amin ng
mga pulis, walang bahid ng kahit anong sugat o pasa ang mukha niya ngayon.
Napakakinis at napakaputi pa nga nito. Isa lang talaga ang kapansin-pansing nagbago
sa kanya. Iyon ay ang buhok niya. Talagang maiksi na ito ngayon.
Napatingin ako kay Storm nang dahan-dahan siyang lumapit kay Jasmine. Nakita kong
may luhang nag-uunahang pumatak sa pisngi niya habang tinitingnan ang babaeng gusto
niyang iligtas na maayos at walang kagalos-galos ngayon sa harap niya.

Dahan-dahan akong tumayo at kunot noong tiningnan din ang mukha ni Jasmine. Walang
pagbabago ang expression na meron siya. Napakalamig ng tingin niya kay Storm. Well,
kapag nakikita ko si Jasmine, kadalasan ay tinatapunan niya ako ng matatalim na
tingin pero iba ang tingin na meron siya ngayon. Napakacold ng tingin niya.

“J-Jasmine, thank God!” saad ni Storm pagkalapit sa kanya. Halatang halata ang
galak na nararamdaman niya at ramdam na ramdam ko iyon. Hinawakan siya ni Storm sa
magkabilang balikat niya. “Ayos ka lang ba? May masakit ba sa’yo? Sinaktan ka ba
nila?” sunod-sunod na tanong ni Storm.

“Hindi,” tipid at malamig na sagot ni Jasmine.

Mabilis siyang niyakap ni Storm at hinalikan siya sa buhok niya. “Oh, thank God.”
Luhaang saad ni Storm pero napakunot ang noo ko nang itulak siya ni Jasmine palayo
sa kanya.

Nagulat na lang ako nang sa paglayo ni Storm ay nakita ko ang hawak-hawak ni

Jasmine na isang bagay na nagpatigil sa mundo ko. Napaatras si Storm mula sa kanya
at hindi makapaniwalang napanganga.

“A-Anong ibigsabihin nito?” naguguluhang tanong ni Storm.

“Hindi nila ako pwedeng saktan,” saad ni Jasmine at saka itinutok ang hawak-hawak
niyang baril kay Storm. “Dahil ako ang superior nila.” Dagdag niya.
*****

Okay, so what the fck was that?

Hahaha char lang! So ayun! I hope nagustuhan niyo yung update! Hihi! Kakatuwa after
ko magupdate naging #31 sa Romance category ang kwento ni snowman. Isnt that
amazing? Amazing!

And dahil dyan awesome pips, heto ang update para sa inyo hihi!

Salamat pala sa lahat ng nagpost sa MB ko, nagPM, nagcomment at nagtweet about how
much they love this work. Hindi niyo lang alam kung paano ako sobrang natouch grabe
kayo!

So ayun, sa mga nakakaalam, yes, broken hearted na naman ang gaga. HAHAHA! Sorry sa
mga nakakabasa ng mga madrdrama kong post. Pasensya na if nakakaapekto pagdrdrama
ko sa inyo. Pero magiging okay din tayo aja!

Salamat for taking your time to read this! So ganun ulit ha? Kapag magtwtweet kayo
about this story palagay na lang ang hashtag na #BTWHNIJF or #BTWHisNameIsJackFrost
or patag ako @mimhytotwp para mart at fave ko. :”> Thank you! Thank you! Thank you!
<3

p.s.

tapos ko na itype to kanina pa pero hindi ko maupload kasi hindi ako makaisip ng
title. kaya sorry if ganyan title netong chapter. naubusan na ata ako ng creativity
HAHAHAHHA!!!

=================

[45] Jasmine Herrera: Who Are You? (Part 1)

A year ago
“You sure she lives here?” tanong ni Israel kay Jack habang nakatayo sila sa tapat
ng isang pangkaraniwan lang na bahay sa hindi kilalang subdivision malapit sa
paaralan nila.

“I’m actually not sure and too doubtful about it as well.” Sagot naman ni Jack sa
kanya.

“Hindi mo pa ba nasusubukang pumasok sa loob? Hindi kapa ba niya naipakikilala sa

mga magulang niya?” sunod-sunod na tanong ni Israel sa kanya.

Nanatiling tikom ang bibig ni Jack at walang balak sumagot sa kanya. Sa totoo lang
ay iyon din ang mga bagay na matagal nang gumugulo sa isipan niya.

Dalawang buwan na ang lumipas simula nang dumating sa Tan Siu ang isang transferee
na nagngangalang Jasmine Hererra. Mag-iisang buwan na rin simula nang maging sila
ng dalaga. Sa loob ng dalawang buwan ay araw-araw at gabi-gabi niya itong
hinahatid-sundo sa kanila pero sa mga panahong iyon ay nakakapagtakang ni minsan ay
hindi niya nakitang lumabas o pumasok si Jasmine sa bahay na ito. Sa tuwing
darating siya ay lagi nang nakaabang sa labas ang dalaga at sa tuwing ihahatid niya
ito ay parati siyang pinapaunang umalis bago raw ito pumasok sa loob.

“So ano? Tatayo lang tayo rito? Wala ka bang balak kumatok? Kung nahihiya ka
sabihin mo lang, ako na kakatok para sa’yo.” Naiinip na saad ni Israel.

Seryoso niyang tiningnan si Israel at hindi mahanap ang salitang gusto niyang
sabihin rito. Gusto niyang itanong sa kaibigan na paano kapag tama siya? Na
nagsisinungaling si Jasmine sa kanya. Na niloloko siya ng kaisa-isang babaeng
natutunan niyang mahalin bukod sa kapatid niya. Paano kung tama ang mga hinala niya
tungkol rito? Will he be able to handle the pain— the truth?

Huli na nang malaman niyang kumatok na pala si Israel sa pinto ng maliit na bahay
na pinaniniwalaan nilang bahay ni Jasmine. Lumabas roon ang isang ginang na mukhang
nasa mid-40s ang edad habang suot-suot ang nagtatakang ekspresyon.

“Ano hong kailangan nila?” nagtatakang tanong nito.

Nanatiling tulala si Jack sa ginang at hindi magawang ibuka ang kanyang bibig. Sa
buong buhay niya ay ngayon lang siya naduwag...natakot. He’s afraid of knowing the
truth.

Si Israel na ang sumagot sa ginang nang mapansin niyang tila nagdadalawang isip si
Jack. “Uh, itatanong lang po sana namin kung nandyan po ba si Jasmine? Kung bakit
hindi siya pumasok kanina? Kung ayos lang po ba siya? Kung may sakit po ba siya?”

Mabilis na kumunot ang noo nang babaeng kausap nila. “Jasmine? Hindi ba’t
pangbabaeng pangalan iyon?” tila naguguluhang tanong nito.
“I guess?” sarcastic na sagot ni Israel.

“Well, wala akong anak na babae. Mukhang nagkamali kayo,” sagot ng ginang.

Kaagad na bumilis ang tibok ng puso ni Jack at kasabay noon ay ang unti-unting
pagkadurog nito. Miski na inaasahan na niya ito ay nasaktan pa rin siya.

“Sigurado po ba kayo? Jasmine po. As in Jasmine Hererra. Kakatransfer lang niya sa

Tan Siu.” Pagpupumilit ni Israel.

“Mga hijo, sa tingin ko ay maling bahay talaga ang napuntahan niyo. Walang
nakatirang Jasmine Hererra rito. At isa pa, wala rin akong kilala rito sa
subdivision namin na nag-aaral sa Tan Siu. Masyadong mahal ang tuition doon at
walang taga rito ang makaka-afford noon.”

Hindi makapaniwalang inilipat ni Israel ang tingin kay Jack.

“Sigurado ka bang dito mo siya mismo hinahatid at sinusundo? Bakit hindi siya
kilala ng sariling nanay niya?”

Napa-iling na lang si Jack at saka mabilis na naglakad palayo.

Kinaumagahan ay hindi pumasok sina Jack at Israel. Nakakapagtaka iyon para sa grupo
nila dahil simula nang makilala ni Jack si Jasmine ay walang mintis ang attendance
nito. This time ay si Jasmine naman ang nabahala dahil simula pa kagabi ay hindi na
niya makontak si Jack. She tried calling him during her lunch break and her break
time pero unattended pa rin ang cellphone ng boyfriend niya hanggang sa mag-uwian
na.

Simula nang lumipat siya sa Tan Siu ay eto pa lang ang unang beses na uuwi siya na
hindi kasama si Jack. Hindi niya alam ay may dalawang pares ng mata ang nakabantay
sa kanya habang naglalakad siya pauwi. Palinga-linga siya habang naglalakad at
halatang chinecheck nito kung may nakakakita ba sa kanya.

Gamit ang sasakyan ni Israel ay pasimple nilang sinusundan si Jasmine. Ginamit nila
ang sasakyan niya dahil hindi pa iyon nakikita ni Jasmine. Kung kaya’t kung
susundan nila ang dalaga gamit ito ay hindi sila nito mapapansin.

Napakapit nang mahigpit si Jack sa manibela ng sasakyan nang ibang daan ang
dinaanan ni Jasmine pauwi. Nanatili namang tahimik si Israel at mataimtim lang na
nagmamasid. Patuloy lang sila sa pagsunod kay Jasmine hanggang sa mapansin nilang
tila pamilyar na sa kanila ang dinaraanan nito.

“What the fuck? Hindi ba't daan ito papunta sa bahay nila--” hindi na natuloy pa ni
Israel ang sasabihin niya nang mapansin ang ekspresyon ni Jack. Ngayon niya lamang
ulit nakitang nagkaganito ang binata simula nang mawala ang kapatid nito.
Malaki ang pasasalamat niya nang dumating sa buhay nila si Jasmine Herrera noon.
Dahil sa kanya ay natutunan muli ni Jack ang ngumiti at maging masaya. Simula nang
dumating siya ay tila nagkaroon ulit ng dahilan si Jack para mabuhay.

Pero ngayon, tila bigla na lang siyang nagising mula sa pagkakapossess. Tila nawala
siya sa sarili at ngayon lang nagbalik sa katotohanan. Ang dating perpektong babae
sa paningin nilang lahat ay unti-unti nang nababalot ng dumi sa kaniyang pananaw.
Para sa kanya ay wala na sigurong mas dudumi pa sa babaeng taksil...sa babaeng
pinaibig lang ang kaibigan niya. Sa babaeng pinaniwala lang silang lahat.

“Jack,” tawag niya kay Jack.

Inilipat naman ni Jack ang tingin niya sa kanya. Tiningnan siyang maigi sa mga mata
si Israel. Sa paraan nang pagtingin ni Israel kay Jack ay makikita mong may nais
itong sabihin sa kaibigan pero hindi nito magawa. Na halatang iniiwasan nito ang
may sabihin na makakasakit sa damdamin ni Jack.

Napabuntong hiningala na lang si Jack at nag-iwas ng tingin. “I know,” wika niya.

“And I wish that we're wrong. That whatever we're thinking right now is just a
mistake.”

“But what if we're right?”

Hindi nagawang umimik ni Jack sa tanong niya.

Well, tama si Israel. What if they're right? Nahanda na ba niya ang sarili niya sa
katotohanan? Magagawa niya kayang tanggapin ito? At ang paulit-ulit niyang tanong
sa sarili, will he be able to handle to truth? The pain?

Sabay nilang ibinalik ang tingin sa dalagang sinusundan nila. Huminto ito sa tapat
ng isang napakalaking tahanan at kahit na alam na nilang doon talaga ang punta nito
ay parehas pa rin silang nakaramdam ng kirot sa dibdib nang panuorin nila itong
pumasok sa bahay ng taong ni minsan ay hindi nila inisip na may kinalaman sa kanya.

Napayuko si Israel at napahawak sa batok niya. “This is totally mind fucking.”

dismayadong kumento niya habang si Jack naman ay nanatili lang nakatitig sa pintong
pinasukan ni Jasmine habang umaasang sana ay panaginip lang ang lahat ng nasaksihan
niya ngayon.

Magdamag silang naghintay sa tapat ng bahay kung saan pumasok si Jasmine pero hindi
na lumabas pang muli ang dalaga. Tuluyan nang sumikat ang araw at hindi pa rin nila
nakikita si Jasmine na lumabas roon. Pero nang tatlumpung minuto na lang ang
natitirang oras bago magsimula ang unang klase nila sa Tan Siu ay saka lang nila
nakitang lumabas si Jasmine sa bahay.

Sabay na bumaba ng sasakyan sina Jack at Israel at kaagad na napahinto si Jasmine

sa paglalakad nang makita sila. Kaagad niyang nabitiwan ang librong hawak-hawak
niya at hindi makapaniwalang napanganga. Halatang halata sa reaksyon niya ang gulat
at takot nang makita ang dalawa.

“Kumain ka ba muna bago pumasok?” sarkastik na tanong ni Israel sa kanya. Ginamit

niya ang linyang araw-araw na ginagamit ni Jack para kay Jasmine sa tuwing
sinusundo niya ito.

“A-Anong ginagawa niyo r-rito?” utal-utal na tanong ng dalaga.

“Hindi ba’t ikaw ang dapat naming tanungin ng ganyan, Jasmine? Anong ginagawa mo
rito? Sa anong paraan na nakita ka naming pumasok at lumabas sa bahay ni Thunder?
How the fuck would you explain this to us?!” kunot noo at gigil na tanong ni
Israel.

Hindi nagawang sumagot ni Jasmine. Imbes ay unti-unti niyang inilipat ang tingin
kay Jack na tahimik lang na nakatingin sa kanya.

“J-Jack, please...” nanginginig na saad niya.

“How disappointing, my love.” tanging sagot ni Jack.

Awtomatikong bumagsak ang mga luha ni Jasmine nang marinig ang apat na salitang
iyon mula sa kanya. Kung may nakakakita lang siguro na iba sa kanila ay
paniguradong mamamangha ito kung gaano kagandang umiyak si Jasmine. Ngunit hindi
iyon magawang maappreciate ni Jack dahil ang dating babaeng tinitingala niya at
sinasamba ay ngayo’y isa na lang babaeng traydor sa paningin niya.

“Jack, kung ano man ang iniisip mo ngayon, nagkakamali ka. Hindi kita niloloko.
Hindi. Mahal kita. Totoong mahal kita.”

“Oh yeah? Then how are you gonna explain this?” singit naman ni Israel.

“Israel, please!” sigaw ni Jasmine. “Kung ano man ang iniisip niyo, mali kayo.”

“Then tell us why the fuck are you staying in Thunder’s house?!”

Humugot ng malalim na hininga si Jasmine bago pinunasan ang basa niyang pisngi.

“'Cause I don't have a fucking choice!” sigaw niya.

“You don't have a fucking choice? What's that supposed to mean?” naguguluhang
tanong ni Israel.
Napasabunot sa sarili niya si Jasmine at saka kinakabahang lumingon sa bahay kung
saan siya nanggaling.

“This isn't the right place to talk about it, please.” nanginginig sa takot na
sagot niya.

*****

I'm very sorry for the delayed update omg. Sorry if I wasnt able to keep my promise
of updating this as soon as possible. Anyways, I hope you enjoyed this update.
Thank you sa patuloy na pagbabasa. Sana hanggang sa huli suportahan niyo pa rin po
ako :>

sa mga may twitter, if magttweet man kayo dont forget the hashtag #BTWHNIJF
#BTWHisNameIsJackFrost or tag me @mimhytotwp :> Thank you!

=================

[45] Jasmine Herrera: Who Are You? (Part 2)

"What the f*ck? Are you serious?!" hindi makapaniwalang tanong ni Israel matapos
marinig ang eksplenasyon ni Jasmine.

Kasalukuyan silang nasa hideout matapos nilang mapagkasunduang ito ang tamang lugar
upang isuwalat ni Jasmine ang katauhan niya sa kanilang dalawa.

Nanatiling tahimik si Jack at hindi magawang iproseso sa utak niya ang lihim na
ibinunyag sa kanila ng dalaga.

"Hindi pa rin ako makapaniwala. Ang hirap paniwalaan." Inis na saad ni Israel.

"I'm sorry kung hindi ko kaagad sinabi sa inyo. But believe me, wala akong
masamang pakay." Saad ni Jasmine.

"Pero bakit ganun? Kung kapatid ka nga ni Thunder, bakit sa Tan Siu mo pinili
pumasok? Bakit hindi sa Avellino?" pagbubusisi pa lalo ni Israel.

Nagpakawala muna ng malalim na paghinga ang dalaga bago siya nito sinagot. "Hindi
pa ba sapat na dahilan na because Thunder studies there? And besides, ang dami ko
ring naririnig na masamang balita about Avellino. Sinong gugustuhing pumasok sa
paaralan na sobrang gulo." Paliwanag ni Jasmine.

"Grabe. Hindi pa rin ako makapaniwala." Ulit ni Israel habang umiiling. Napahawak
pa siya sa noo niya at hinilot ito. "Ayaw talagang pumasok sa utak ko ang mga
sinabi mo, Jasmine."

Bumuntong hininga na lang ulit si Jasmine at saka inilipat ang tingin kay Jack na
kanina pa walang imik.

"How about you, Jack? Naniniwala ka ba sa kanya?" tanong ni Israel.

Tumingin si Jack sa mga mata ni Jasmine at tinitigan niya ito ng matagal. Ilang
sandaling namagitan ang katahimikan at tensyon sa pagitan nilang tatlo bago
tuluyang sumagot si Jack.

"Of course. She's the girl that I love," sagot niya habang patuloy na nakatitig sa
mga mata ng dalaga. "And we must always trust the people that we love." Dagdag pa
ng binata.

"Nagsasabi ako ng totoo. Kung ano man ang gulong meron sa inyo ni Thunder ay labas
ako roon. Kung may kasalanan man ako rito, tanging ang hindi ko lang pagsasabi
kaagad na related kami. Natatakot lang ako na baka magkaron ng epekto ang pagiging
magkapatid namin ni Thunder sa relasyon natin, Jack."

Tumayo si Jack at saka inabot ang kamay ni Jasmine. "You don't have to explain
yourself. I will always believe in you."

Tila nabunutan naman ng tinik ang dalaga sa kanyang narinig. Kaagad siyang tumayo
at niyakap si Jack habang si Israel naman ay hindi na lang makapaniwalang
napailing.

Hindi niya matanggap na ganoon lang kabilis na pinaniwalaan ni Jack ang mga sinabi
ni Jasmine. Para sa kanya ay hindi sapat ang mga paliwanag ni Jasmine pero anong
magagawa niya kung ang taong tanging may karapatan lang na magduda at maghinala ay
pinatawad na at tinanggap na kaagad ang paliwanag ng inaakusahang nagkasala.
Sabagay, mayroon nga namang kasabihan na "Never explain yourself to anyone. People
who doubt you won't believe you anyway and people who believe in you don't need
it."

Lumipas ang ilang buwan na parang walang nangyareng komprontasyon sa pagitan nina
Jack, Jasmine at Israel. Minabuti na lang din ni Israel na huwag nang magsalita
tungkol rito at kalimutan na lang ang nangyare. Hindi na rin nila sinabi pa ang
bagay na natuklasan nila sa mga kaibigan nila dahil ayaw na nilang palakihin pa ang
issue.

"Hanggang kailan mo ako patuloy na susundan, Israel?"

Natigilan sa paglalakad si Israel nang marinig niya ang boses ni Jasmine. Tumingin
siya sa madilim na parte ng maliit na eskenita na kinaroroonan niya at dahan-dahan
doong lumabas si Jasmine.

Pilit na lang siyang natawa sa sarili niya at napakamot sa ulo. "Patay, nahuli
ako." Pabirong saad niya.

Nagcross-arms si Jasmine at saka mas lalong lumapit sa kanya. Nawala na ang mala-
anghel na imahe nito kapag magkakasama sila nina Jack.

"Alam ba ni Jack ang ginagawa mo?" kunot noong tanong ng dalaga.

Tuluyan nang inalis ni Israel ang mapagpanggap na ngiti at saka seryosong tinitigan
si Jasmine. "Bakit? Magsusumbong ka?" tanong niya rito.

Sarkastik na natawa si Jasmien at saka tinaasan siya ng kilay. "Itigil mo na ang

pagsunod mo kung ayaw mong isumbong talaga kita. Unti-unti na akong naiirita
sa'yo."

Natawa ng pilit si Israel sa pagtataray nito. Mukhang ito talaga ang totoong kulay
nito. "Kung si Jack naniniwala sa'yo, ibahin mo ako. I don't trust you. At
proprotektahan ko ang kaibigan ko kung ano man ang masamang binabalak mo."

Hindi makapaniwalang natawa si Jasmine matapos marinig ang sinabi niya. "Sinabi ko
na, hindi ba? Wala akong masamang balak. And for pete's sake, Israel. Mag-iisang
taon na tayong magkakakilala. May masamang nangyayare ba? Hindi ba't wala?"

"Wala...pa." pagdidiin ni Israel.

Napailing na lang si Jasmine sa kanya. "Fine. Bumuntot ka hanggang sa magsawa ka."

saad ng dalaga.

Tatalikuran na sana niya si Israel pero natigilan siya nang magsalitang muli ang
binata.

"Kung ang balak mo ay sirain sina Jack at Storm, mabibigo ka lang."

Gulat na ibinalik ni Jasmine ang tingin sa kanya. "A-Ano?"

"Huli na kita, Jasmine."

Matagal na hindi nakapagsalita si Jasmine at hindi na niya nagawa pang sumagot kay
Israel. Natawa na lang siya nang pilit nang mukhang nahuli na talaga siya nito.

"So ano pang ginagawa mo? Bakit hindi mo pa sabihin kay Jack kung talagang alam mo
na?" tanong ng dalaga.

"Ayokong saktan si Jack, Jasmine." mabilis na sagot ni Israel.

Mabilis na iniwas ni Jasmine ang kanyang tingin matapos marinig ang naging sagot
niya.

"Hindi kita maintindihan. Kitang kita naman sa mga mata mo na mahal mo si Jack pero
bakit mo ginagawa ito? Utos ba 'to ni Thunder? Plano niyo bang dalawa 'to?"

Dahang-dahang umatras palayo sa kanya ang dalaga. "Wala kang alam kaya mabuti pang
lumabas ka na lang sa sitwasyon, Israel. Huwag ka nang makisawsaw pa sa gulo."

"Wala pang gulo, Jasmine. Dahil hindi ko hahayaang magkaroon ng gulo. Kaya ngayon
pa lang pinipigilan na kita sa kung ano man ang posibleng mangyare."

"You don't understand, Israel." inis na saad sa kanya ng dalaga. "Hayaan mo akong
gawin kung anong ginagawa ko. Huwag mo akong pigilan."

"Well, I'm sorry Jasmine pero tulad nga ng sinabi ko, ayokong masaktan si Jack.
Madaming paraan para masira ang pagkakaibigan ni Storm at Jack. Huwag mong gamitin
ang paraan na ito. Pare-parehas lang kayong masasaktan."

Umiling sa kanya si Jasmine. "Gawin na lang nating simple ang usapang to, Israel.
Patuloy ko pa rin gagawin ang ginagawa ko. Bahala ka na kung paano mo 'ko
mapipigilan." saad ng dalaga at saka tuluyang umalis sa harapan niya.

~***~

Tahimik na naglalakad si Storm sa hallway ng Tan Siu nang bigla na lang may
lalaking marahas na humablot sa braso niya at pwersahan siyang ipinasok sa loob ng
isang bakanteng classroom di kalayuan sa kanila.

"What the hell, man? You startled me!" gulat na saad ni Storm nang makita niyang si
Israel lang pala ang humablot sa kanya.

"What the f*ck are you doing, Storm?" kunot noong tanong ni Israel sa kanya.

"What? Anong pinagsasabi mo?" clueless na tanong ni Storm.

"Hindi mo ba alam kung gaano ka pinagkakatiwalaan ni Jack?"

Kaagad na nawala ang kunot sa noo ni Storm. Tila nabuhusan siya nang malamig na
tubig nang marinig niya ang sinabi ni Israel.

"With all people, t@ngina bakit ikaw pa? Mas pinagkakatiwalaan ka niya kaysa sa
akin o kahit kanino pa man, Storm."

Iniwas ni Storm ang tingin niya at napahawak sa ulo niya. "But I love her."

Isang malakas na suntok ang kaagad na tumama sa kanya pagkasagot niya noon. "Ang
daming iba, Storm! Handa kitang ipakilala sa kapatid ko o pati sa mga pinsan ko.
Huwag na siya!"

"Hindi mo 'ko naiintindihan. Hindi ko rin ginusto 'tong nararamdaman ko para sa

kanya."

Inis na napahawak si Israel sa ulo niya. "Hindi mo ba alam kung gaano kasakit ang
mararamdaman ni Jack kapag nalaman niyang may relasyon kayo ni Jasmine? Mapapatay
ka niya!"

"Alam ko," sagot ni Storm at saka napayuko. "Pero anong magagawa ko? Habang pilit
kong pinipigilan ang nararamdaman ko, mas lalo ko siyang minamahal."

Iniwas ni Israel ang tingin niya at saka inis na sinipa ang pader na nasa tabi
niya. Gusto niyang sabihin sa kaibigan na plano lang ni Jasmine ang sirain sila ni
Jack pero hindi niya alam kung papaano niya sasabihin ito rito. Katulad ng kay Jack
ay ayaw rin niyang masaktan ito.

"You are so f*cked up, Storm." ang tanging nasabi niya at iniwan ito.

~***~

"You look so troubled lately." puna ni Jack kay Israel habang naglalakad sila
patungo sa hideout ng grupo.

Saglit na natigilan si Israel sa ginawang pagpuna nito pero pinilit niya ang sarili
niyang umasta nang normal. Iniisip niya tuloy kung masyado na ba siyang halata na
namromroblema sa pinaggagagawa nina Jasmine at Storm at maging si Jack Frost na
kilala sa pagiging insensitive ay napansin na ang pagiging balisa niya.

"Madami lang talaga akong iniisip lately." sagot niya at saka mas binilisan ang
paglalakad. Nang nasa tapat na sila ng pintuan ng hideout ay bubuksan na sana niya
ang pinto pero natigilan siya nang biglang magsalita ulit si Jack.
"Do you have anything you want to tell me?"

Gulat niyang ibinalik ang tingin sa kaibigan. "What? Wala!" napakadefensive na

sagot niya.

"But you seemed to." nagdududang sagot naman ni Jack.

"Wala, ano ka ba." Umiiling na sagot ni Israel at saka tuluyan nang binuksan ang
pinto.

Pagkabukas niya nang pinto ay papasok na sana silang dalawa ni Jack pero parehas
silang natigilan nang hindi nila inaasahang may dalawang tao pala silang maaabutan
sa loob.

Tila kaagad na nagunaw ang mundo ni Jack nang makita niyang ang babaeng
pinakamamahal ay may kahalikang ibang lalaki, at ang masaklap ay ang best friend pa
niya ito.

Hindi na napigilan ni Israel ang sarili at agad siyang sumugod patungo sa dalawa at
mabilis na hinila si Storm palayo kay Jasmine at binigyan ito ng suntok sa mukha.

Kaagad namang napahiga sa sahig si Storm at halata sa itsura niya ang pagkabigla.
Si Jasmine naman ay kaagad na napatayo mula sa pagkakaupo sa sofa at natatakot na
tiningnan si Jack na nanatiling nakatayo sa may pintuan habang nakatulala.

"J-Jack..." kinakabahang tawag niya rito.

Dahan-dahan namang iniangat ni Jack ang tingin niya sa mukha nito.

Hindi malaman ni Israel ang gagawin niya. Napahawak siya sa ulo niya at napasabunot
sa buhok niya.

"Wow." tanging lumabas na salita sa bibig ni Jack.

Awtomatikong may pumatak na luha mula sa mga mata ni Jasmine habang pinagmamasdan
si Jack. Hindi ito ang gusto niyang mangyare. Wala ito sa plano niya.

"L-Let me explain." nanginginig na saad ni Jasmine.

Natawa nang pilit si Jack. "Explain? What for?" halatang galit na tanong ng binata.

"J-Jack... Please." Dahan-dahang lumapit sa kanya si Jasmine at balak sana siyang

hawakan ng dalaga pero mabilis niyang itinulak ang kamay nito palayo.

"Don't. You. F*cking. Touch. Me."

Mas lalong bumuhos ang mga luha ni Jasmine habang si Storm naman ay kaagad na
tumayo at lumapit din kay Jack. "Kasalanan ko 'to. Please, hayaan mo muna siyang
magpaliwanag." Saad ni Storm pero pagkalapit niya ay agad siyang nakatanggap ng
napakalakas na suntok sa mukha galing kay Jack.

"F*ck you!" gigil na sigaw ni Jack. "I f*cking trusted you! How could you?!"

Napatakip sa bibig niya si Jasmine at dahan-dahang lumapit muli sa binata. "J-

Jack...please."

Napahilamos sa kanyang mukha si Jack bago gigil na tiningnan muli sa mga mata si
Jasmine. "Why?" nanghihinang tanong niya sa babaeng pinakamamahal. "Why, Jasmine?
What did I do wrong?"

"Jack..." tanging sagot lang ng dalaga.

"I trusted you. I trusted you not to destroy me. I gave you all the love that's
left in me. But how could you?"

Napayuko si Jasmine at hindi siya magawang tingnan. "I'm sorry, I'm really sorry.
Jack, please..."

"Don't tell me you're sorry, Jasmine. People are only sorry for the things they
never meant, not for the things they planned."

Mas lalong naiyak si Jasmine sa mga salitang binitiwan ng binata. Nasaktan niya ito
ng lubusan pero mas doble ang sakit para sa kanya dahil siya ang nanakit rito.

"Jack...Please..."

"But maybe the mistake was mine...because I trusted you."

Tiningnan muna siya ng binata ng puno ng pagkadismaya bago ito tuluyang umalis at
iwan sila.

~***~

I'm so sorry for keeping you all wait! Ilang months ba kayo naghintay? 4 months?
And yeah, that was suck, I know!!!!
Hindi ako makapagupdate cuz my brain gets tired everyday sa pag-iisip sa mga
problema ko. You see, tao lang din ako. :( And bcuz of that, hindi na ako makapag
imagine ng magagandang scenes. Masyado nang nalalamon ang utak ko ng depression.
It's not a good place to stay I know, but I cant find my way out. I'm drowning with
my own thoughts. I keep on hurting myself everyday. :/

So sana maunawaan nyo rin kung bakit nawala ako ng matagal. Hanggang ngayon hindi
ko pa rin mahanap ang sarili ko na nawala but I know, malapit ko nang mahanap 'yon.
:)

Anyway, BTWHNIJF volume 1 will be out in the market tomorrow! Please grab a copy!
Alam kong hinding hindi kayo magsisisi sa pagbili. The book version is way better I
promise! And it's worth 175php only.

Also, due to public demand, I will reupload the raw version of BTWHNIJF here! And
tatanggalin ko na lang siya once na marerelease na ang volume 2. Are we okay with
that? Say yes! SAY YES!!!!

At saka nga pala, I've been answering same questions everyday I don't know why
people are still not updated. :( So I'm going to repost here the FAQ regarding
BTWHNIJF book!

Kailan magiging available sa bookstores? - June 22

Magkano? - 175php

Complete na ba? - Hindi pa dahil kinailangang hatiin sa 2 volumes

Tatapusin pa ba sa wattpad? - YES.

Kung may mga hindi ako nasagot sa mga tanong nyo kindly tweet me na lang
@mimhytotwp kasi doon talaga ako active.

Again, maraming salamat po sa patuloy na pagsuporta. Sana wag po kayo magsawa.

And!!!!!! Sa mga bumili ng books and bibili, kindly tag me on your pics with the
book. And if hindi naman nakakaabala baka pwede pong makahingi ng review! Also
please dont forget to use the hashtag #BTWHNIJF para naman makita ko rin yung posts
nyo and mashare ko. Maraming salamat po! I hope you all enjoyed the update :D

- Mims

zg��Vv� 2�&
=================

[46] Stupid Bravery

"W-What?" ang tanging salitang lumabas mula sa mga labi ni Storm matapos marinig
ang sinabi ni Jasmine. Bakas sa mukha niya ang labis na pagkabigla sa natuklasan.
Maging ako ay aminado rin na hindi ito inaasahan. Anong ibig niyang sabihin na siya
ang superior nila? Ibigsabihin ba noon ay kalaban siya? Na friname up niya lang
kami?

Kahit na narito na sa harapan ko ang sagot sa mga katunangan ko ay hindi ko pa rin

magawang ipasok sa utak ko ang katotohanan. Paanong si Jasmine Hererra ay isang
kalaban? For we all effin' know, Jack and Storm love her so dearly! Anong
ibigsabihin nito?

"Kahit kailan talaga, hindi mo pa rin ginagamit ang utak mo, Storm. Anong klaseng
pag-iisip ba ang meron ka at naisipan mong pumasok mag-isa rito?" matapang na
tanong ni Jasmine.

Ibang iba ang itsura niya ngayon at halos hindi ko na siya makilala. Nawala na ang
mala-anghel na imahe niya.

"What the hell is going on?" gulong-gulong tanong ni Storm sa kanya.

"Hanggang ngayon ay hindi mo pa rin alam? Wow, I didn't know you were that stupid."

Naisara ko ang kamao ko matapos marinig ang sinabi ni Jasmine. Hindi ko napigilan
ang sarili ko at nakisabat na sa kanila. "And I didn't know you were that evil."
Puno ng galit na saad ko.

Mabilis na nalipat ang atensyon niya sa akin. She crossed her arms at bahagyang
lumapit sa akin pero mabilis na humarang si Storm sa daraanan niya upang hindi siya
makalapit sa akin. Natawa naman siya ng napakasarkastik sa ginawa ni Storm.

"Dalawang pathetic. Wow, perfect match." Sarkastik na puri niya.

Mas lalo akong napuno sa sinabi niya. "Paano mo nagagawang sabihin iyan? Hindi mo
ba naisip na kaya nagkaganyan si Storm ay dahil sa pag-aakalang napahamak ka? Hindi
mo ba naisip na kaya naglakas loob pumasok si Storm dito mag-isa ay dahil nais ka
niyang iligtas?!" tuluyan nang napataas ang boses ko.

Tama ako. Noong unang kita ko pa lang sa kanya ay alam ko nang may masamang halimaw
ang nagtatago sa likod ng mala-anghel niyang mukha.

"Well, my dearest super heroes, you should've known, what you did is not f*cking
heroic. It's f*cking suicide." Mabilis na sagot niya.

Inis na lang akong napakagat sa labi ko at hindi na magawa pang sagutin siya dahil
tama siya. Isang suicide talaga ang ginawa namin ni Storm. At tapos ay ganito pa.
Hindi namin inaasahan ito. Para kaming naambush attack.

"Why, Jasmine?"

Parehas naming inilipat ang tingin kay Storm nang bigla siyang magsalita. Napansin
ko ang biglaang pagbabago ng expression ng mukha ni Jasmine. Iniwas niya ang mukha
niya kay Storm.

"I have my reasons," matipid na sagot niya at saka dali-daling lumakad palayo sa
amin. "Kung gusto niyo pang makalabas ng buhay rito ay wala kayong ibang dapat
gawin kundi ang manahimik sa silid na ito." Saad niya habang patuloy sa pag-alis.

"Jasmine..." Saglit siyang natigilan dahil sa pagtawag ni Storm sa pangalan niya.

"Thank you," saad ni Storm. Dahan-dahan siyang lumingon sa amin matapos marinig
iyon. "Thank you for being fine." Pagtutuloy ni Storm.

Halata sa reaksyon niya na hindi niya inaasahang marinig iyon kay Storm. If I were
her I'm pretty sure she's expecting Storm to loathe her and curse her to death, but
it turned out this way.

"Isa lang ang nasa isip ko habang tinataya ko ang buhay ko papasok rito. Iyon ay
ang masiguradong okay ka. At ngayon na nakikita kong nakatayo ka sa harapan ko na
walang galos at pasa, makakahinga na ako ng maluwag. Thank you."

Saglit na namagitan ang katahimikan sa pagitan namin hanggang sa unti-unting natawa

ng sarkastik si Jasmine nang makabawi na siya mula sa pagkabigla sa mga sinabi ni
Storm. "You're indeed pathetic," tanging nasabi niya bago tuluyang lumabas ng
silid.

Pagkalabas ni Jasmine ay mabilis akong lumapit kay Storm at nagulat na lang ako
nang makitang matutumba siya

"Storm!" sigaw ko at dali-dali siyang sinalo. "Oh my God. Ayos ka lang ba?" puno ng
pag-aalalang tanong ko at dahan-dahan siyang inalalayan paupo sa sahig.

Pagkaupo namin ay nanatili lang siyang nakayuko at nakatulala. Nagulat na lang ako
nang may luhang nag-uunahang tumulo sa kanyang magkabilang pisngi.

"S-Storm..." nanghihinang tawag ko sa kanya.

"He's right." Saad niya at saka ngumiti ng pilit habang may mga luhang patuloy na
bumubuhos sa kanyang pisngi. "It hurts so bad none of us can handle it," dagdag
niya.

Wala akong ibang nagawa kundi ang panuorin lang siyang tahimik na lumuluha sa tabi
ko. Nais ko siyang icomfort pero wala akong mahanap na tamang salita na siyang
magpapatahan sa kanya. Hindi ko maimagine ang pighati na pinagdaraanan niya ngayon.
He literally gave up everything for that girl yet in the end, he ended up being
alone and betrayed.

Mas lalo nang namumutla ang mukha niya ngayon kumpara kanina. Nagpatong-patong na
lahat ng sakit na nararamdaman niya ngayon. Pero alam kong kumpara sa sakit sa
natamong niyang saksak ay di hamak na mas masakit ang sakit sa puso na
pinagdaraanan niya ngayon. And funny how all I could do is to watch him go through
it all.

Hindi ko alam kung ilang oras na ang lumipas simula nang makulong kaming dalawa ni
Storm. Mabuti na lamang at nakatulog siya. Hinayaan ko siyang matulog muna sa may
hita ko, at kahit na namamanhid na ako kanina pa ay tiniis ko na lang para
matakasan niya muna ang bangungot na dala ng reyalidad sa kanya.

Napatingin ako sa may pintuan nang dahan-dahan itong bumukas. May isang lalaki ang
pumasok habang may dala-dala siyang tray na naglalaman ng pagkain. Mukhang kahit na
mamamatay na kami dito ay gusto pa rin nilang busog kami.

Dahan-dahan kong iniayos ang ulo ni Storm at ipinatong muna sa may sahig. Mabuti na
lang at hindi siya nagising.

Inobserbahan ko lang ang lalaking may dala-dalang tray. Mukhang nautusan lang
talaga siyang maghatid ng pagkain sa amin. Hindi ko alam kung tama ba ang naiisip
ko pero ito lang ang tanging nakikita kong paraan para makaalis kami.

Ibinalik ko ang tingin kay Storm na mahimbing na natutulog. Huwag kang mag-alala,
Storm. I-aalis kita rito.

Ibinalik ko ang tingin sa lalaking bagong pasok. Sinuri ko muna kung may
nakakamatay bang armas na nakalagay sa bulsa niya at nakahinga ako ng maluwag dahil
wala. Tumingin ako sa paligid na maari kong gamitin laban sa kanya at wala akong
ibang nakitang pwedeng gamitin kundi ang tray na dala-dala niya.

Sinasabi ng isip ko na this is not a good idea, definitely it isn't pero kung hindi
ako kikilos ngayon, hindi ko alam kung anong susunod na mangyayare.

Nakarating na nang tuluyan sa harapan namin ang lalaki. Tiningala ko ang mukha niya
at wala akong ibang mabasa sa expression niya. Mukhang talagang ang mission lang
niya ay ang ihatid ang pagkain namin.

Saglit siyang yumuko upang ipatong sa harapan namin ang tray. "Your dinner," saad
niya. Pasimple akong sumilip sa likuran niya at nakita kong naiwan niyang bukas ang
pintuan.

Aalis na sana siya pero kaagad ko siyang pinigilan. "Sandali," pigil ko. Iritable
niya akong tiningnan.

Dahan-dahan akong tumayo. "I need to pee. Where's the comfort room?" tanong ko.

Sarkastik siyang natawa at napakamot sa kilay niya. Bigla na lang nagtaasan ang
balahibo ko. Masyado ata akong nagpalinlang sa mukha niya. Nakakatakot pala siya.

"Tingin mo ba talaga magagamit mo sa akin ang taktikang iyan? Masyado ka nang

makaluma, mag-isip ka naman ng bago." Saad niya.

"Ah, ganun ba." Mabilis kong sagot at bigla-bigla ay sinipa ko siya sa may pagitan
ng kanyang legs. Yeah, 'to where it hurts the most' ika nga ng karamihan.

"Uggggghhhh!" kaagad siyang napahawak sa sinipa ko at namimilipit na napaupo.

Kinuha ko naman ang pagkakataong ito upang tumakbo papuntang pintuan. Nagmamadali
akong lumabas roon at nakahinga ako ng maluwang nang walang ibang tao na nag-aabang
sa may labas. Patuloy lang ako sa pagtakbo at natatakot na lumingon dahil baka may
humahabol sa akin sa likod at malapit na akong maabutan.

Sa sobrang laki ng paaralan ay hindi ko alam kung nasaan na ako. Madilim na sa

buong campus dahil gabi na at walang mga ilaw ang hallway. Advantage iyon para sa
akin upang hindi ako mahuli. Ngayon, ang kailangan kong gawin ay ang makahanap ng
paraang makalabas sa school na ito at humingi ng tulong sa mga pulis.

Magsisimula na sana akong maglakad muli upang ipagpatuloy ang paghahanap ng exit
pero kaagad akong natigilan nang maramdaman ko ang isang malamig na metal na
dumikit sa may sintido ko. Nanlamig ang buong katawan ko nang tingnan ko ang metal
na nakatutok sa akin at makitang isa itong baril.

"Don't confuse stupidity for bravery, Summer." Saad niya at saka kinasa ang baril
habang nakadikit pa rin ito sa aking sintido.

"J-Jasmine." Nanginginig na tawag ko sa kanya.

"Bang," bulong niya at diniin lalo sa sintido ko ang baril bago tuluyang inalis.

Kaagad akong nakahinga ng maluwang nang ilayo niya ang nakakatakot na metal na iyon
sa akin. Halos mapaupo na ako sa kinatatayuan ko sa sobrang takot.

"Nakakatawa ka. Hindi ko inakala na ganyan ka pala talaga katanga." Pangkukutya

niya.

Gusto ko siyang sagutin pero hindi ko magawang ibuka ang bibig ko dahil hindi ko pa
nagagawang makabawi mula sa takot matapos ang ginawa niya.

Lumapit siya lalo sa akin at hinawakan ako ng mahigpit sa braso ko. "Tingin mo ba
sa gagawin mo ay makakatulong ka? Marahil sa gagawin mo ay papatayin nila si Storm.
Naisip mo ba iyon bago mo siya iwang duguan mag-isa?"

Natatakot kong tiningnan ang mukha niya at may nakita akong kakaiba sa mga mata
niya. Hindi ko alam kung tama ba ang interpretasyon ko rito pero tila may pake rin
siya kay Storm.

"Huwag mong sayangin ang napakarami ko ng effort para iligtas ang buhay niyong
dalawa. Maswerte kayo't hanggang ngayon ay humihinga pa rin kayo." Saad niya at
saka ako hinila ng marahas pabalik sa dinaanan ko.

Hindi ko maintindihan kung tama ba ang mga narinig ko mula sa kanya o kung tama ba
ang iniisip ko. She's trying to save us? What does she mean?

Pagkabalik namin sa silid na pinanggalingan namin ay bumungad sa akin ang

napakaraming gangster na nakapalibot kay Storm at ang iba pa sa kanila ay may
hawak-hawak na baseball bat. Mas lalong nabalot ang buong pagkatao ko ng takot nang
mapansing may mga dugo ang dulo ng baseball bat na hawak-hawak nila.

"S-Storm!" sigaw ko at mabilis na tumakbo papunta sa kanya. Hinawakan ko ang mukha

niya at hinarap sa akin. "Oh my God, Storm, sinaktan ka ba nila?" naiiyak na tanong
ko.

"S-Summer..." nanghihinang tawag niya sa akin. Napatakip ako sa bibig ko nang may
dugo ang bigla na lang dahan-dahang tumulo mula sa ulo niya. Tuluyan na akong
napahagulgol.

"Mga hayop kayo! Paano niyo nagawang saktan ang taong walang kalaban-laban?!" sigaw
ko sa mga lalaking nakapalibot sa amin.

Nagulat ako nang biglang may humila sa buhok ko, pagtingin ko kung sino ito ay
kinalabutan ako nang makitang si Thunder ito.

"Nakita mo na ang resulta ng pagiging padalos-dalos mo?" tanong niya habang

nanatiling hila-hila ang buhok ko.

"B-Bitiwan m-mo siya," hirap na hirap na saad ni Storm at sinubukan siyang itulak
palayo sa akin pero iniwasan lang ni Thunder ang kamay niya dahilan para nanghihina
siyang napahiga sa sahig.
"S-Storm!" puno ng pag-aalalang tawag ko sa kanya. Sunod-sunod na lang na tumulo
ang mga luha ko. "Storm..." umiiyak na tawag ko sa kanya. I'm sorry, Storm.

Napahawak ako sa may ulo ko nang mas lalong hilahin ni Thunder ang buhok ko. "Hindi
na uso ang magpakabayani sa mundong ito, Summer. Ikaw lang ang gumagawa ng dahilan
ng ikapapahamak niyo, hindi ako."

Nanlulumo at puno ng galit ko siyang tiningnan. "Nakakaawa ka." Puno ng galit na

saad ko.

Kaagad napakunot ang noo niya sa sinabi ko. Halatang hindi niya inaasahang marinig
iyon.

"Anong sinabi mo?" hindi makapaniwalang tanong niya.

"Nakakaawa ka." Ulit ko.

Hindi siya makapaniwalang natawa at mas lalong hinila ang buhok ko. Masakit man
pero hindi ko iyon ininda at nanatiling masamang nakatingin sa kanya.

"Ikaw na ang pinakamababang klase ng tao na nakilala ko, Thunder. Nakakaawa ka.
Punong puno ng puot at galit ang pagkatao mo. Hindi ko alam kung paano mo pa
nagagawang mabuhay sa mundo—"

Isang napakalakas na sampal ang natamo ko mula sa kanya. Mabilis kong nalasahan ang
dugo mula sa pumutok kong labi resulta ng pagkakasampal niya. Imbes na ipakita sa
kanya na nasaktan ako ay ibinalik ko lang ang masamang tingin ko sa kanya at unti-
unti siyang tinawanan.

"Hindi ko magawang masikmura na nagawa mong hawakan ako. Hindi kaya mahawa ako sa
kasamaan mo?" inis na tanong ko.

Isang malutong na sampal ang muli kong inabot sa kanya. Saglit akong natigilan pero
unti-unti lang ulit akong natawa sa ginagawa niya. Ibinalik ko ang tingin sa kanya.
"Nakakaawa ka talaga," ulit ko.

Umasta siyang sasampalin sana ulit ako pero natigilan siya nang isang pamilyar na
boses ang biglang nagsalita.

"Touch her again and I swear I'm gonna f*cking kill you and your entire family
line, Thunder."

Ang mga salitang iyon... Ang boses na iyon. Hindi ako pwedeng magkamali. Dahan-
dahan kong inilipat ang tingin ko sa direksyon kung saan nanggaling ang boses at
tama nga ako.
"Jack..." mahinang tawag ko sa pangalan niya.

~***~

YOU FRIGGIN MISSED THAT COLD HEARTED ARROGANT GANGSTER ADMIT IT! CUZ I DID, I
CONFESS!!! LOL.

I'M ALREADY FREAKING OUT JUST BY SUMMER MERELY CALLING HIS NAME. HOW MUCH MORE ON
THE NEXT UPDATE? HAHA JUX. PINAPAEXCITE KO LANG KAYO HAHAHA. SO YOU BETTER WAIT FOR
IT CUZ DARLING, WE'RE ALMOST AT THE END. :D BEAR WITH ME, OKAY? I LOVE YOU ALL.
THANK YOU FOR NOT GETTING TIRED OF MY MABAGAL NA UPDATE. I HOPE YOU ALL ENJOYED.

COMMENTS WILL BE HIGHLY APPRECIATED. :)

THIS BOOK IS ALREADY OUT IN BOOKSTORES FOR ONLY 175PHP. PLEASE SUPPORT ME! THANK
YOU!

#BTWHNIJF

Pw

=================

[47] All About Revenge

Mabilis na natahimik ang buong lugar nang makita nila si Jack Frost na nakatayo sa
pintuan ng silid. Nakasuot lamang siya ng t-shirt na kulay puti at naka-maong na
pantalon. Nakuha pa talaga niyang magputi kahit na alam niyang ang pupuntahan niya
ay isang malaking gulo. Ibang klase. Siya nga talaga si Jack Frost.

Dahan-dahan siyang humakbang papasok sa loob habang hindi inaalis ang kanyang
masamang tingin kay Thunder. Napakunot ang noo ko nang mapansing mag-isa lang siya.
Huwag mong sabihing nagpunta lang siya mag-isa rito? Nasaan sina Justine?

"Napaaga ata masyado ang pagdating mo. Nagsisimula pa lang ako," pagbasag ni
Thunder sa katahimikan.

Bigla na lang bumilis ang tibok ng puso ko nang bumaba ang tingin ni Jack sa akin
at nagtama ang tingin naming dalawa. Halos makalimutan ko nang huminga habang
nakikipagtitigan sa mga mata niyang seryoso lang na nakatitig sa akin.

Unti-unting bumaba ang tingin niya mga labi ko at kaagad na napakunot ang noo niya
nang makitang nagdurugo ito. Inis niyang inilipat ang tingin niya kay Thunder.
"You're gonna f*cking bleed to death, Thunder." Banta ni Jack.

Kaagad namang natawa si Thunder sa sinabi niya. "Engk, wrong. You are, Jack Frost."
Sagot niya at saka ngumiti ng nakakaloko.

Nagulat ako nang may mga bagong dating na gangster ang biglang nagsipasok sa silid.
Lahat sila ay may kanya-kanyang hawak na baseball bat at hindi biro ang dami nila.
Isa-isa nilang pinalibutan si Jack at kitang kita sa mga itsura nila na hindi na
sila makapaghintay pang gamitin ang baseball bat na hawak-hawak nila sa kanya.
Mabilis na nabalot ang pagkatao ko ng takot.

Walang salita-salitang sabay-sabay silang sumugod sa kanya. Mabilis na umayos si

Jack at nakipagsabayan sa kanila. Pinanuod ko siya kung paano naunang pinatumba sa
sahig ang ilan sa mga kalaban niya. Kayang kaya niya silang mag-isa kung tutuusin
kung wala lang sana silang armas na gamit laban sa kanya.

"Jack!" puno ng pag-aalalang sigaw ko nang mahataw siya ng baseball bat sa likod ng
ulo niya. Dahil doon ay saglit siyang napahinto sa paglaban sa kanila. Sinamantala
naman ng mga kalaban niya ang pagkakataon at sunod-sunod nila siyang pinaghahampas.

"Itigil niyo 'yan! Please!" pagmamakaawa ko.

Ang hirap pagmasdan na si Jack na kilalang pinakamalakas at walang kahinaan ay

ngayo'y sobrang nahihirapan at natatalo sa laban. Napaka-unfair nila. Ganyan ba
sila katakot kalabanin ang katulad niya? Bakit hindi na lang sila ni Thunder ang
maglaban upang magkaalamanan kung sino talaga ang mas malakas sa kanila? Bakit
kailangang ganito? Bakit kailangan pang mapahamak siya ng husto? He may be a cold
hearted, arrogant, and loathsome gangster but he's still a human like all of us. He
has feelings and weaknesses, too.

Inilipat ko ang tingin ko kay Jasmine na kasalukuyang nakatayo sa tabi ni Thunder.

Napakunot ang noo ko nang mapansing tila nasasaktan din siyang panuorin si Jack na
nahihirapan. Oo, malinaw na sa akin na isa siyang kalaban. Pero ang nararamdaman
niya para kay Jack ang hindi pa malinaw para sa akin. Minahal niya ba talaga si
Jack o ginamit lang talaga siya ni Thunder para makapaghiganti?

Tumayo ako mula sa pagkakaupo at susugod sana kay Thunder na tuwang tuwang nanunuod
lang sa isang tabi pero natigilan ako nang biglang may humablot sa braso ko.
Paglingon ko ay nagulat ako nang ang duguang mukha ni Storm ang sumalubong sa akin.

Dahan-dahan siyang umiling sa akin na tila sinasabing isang malaking pagkakamali

ang naiisip ko. Nagulat na lang ako nang bigla siyang sumugod sa mga lalaking
pinagkakaisahan si Jack. Naiwan akong nakatulala at walang magawa habang pinapanuod
si Storm na nakikipagsabayan din sa suntukan at pilit tinutulungan si Jack.

Dahil sa ginawa ni Storm ay nahati ang tulong-tulong na bumubugbog kay Jack dahilan
para makabwelo si Jack at muling nakipagsabayan sa kanila. Malaking tulong ang
nagawa ni Storm dahil ngayon ay magkatulong sila ni Jack sa pagpapabagsak ng mga
kalaban.

Kahit na halatang nanghihina na at hirap na hirap na si Storm ay nagagawa pa rin

niyang mapatumba ang ibang gangsters. May nagtangkang humataw sa kanya ng baseball
bat pero mabuti na lamang at kanya iyong naiwasan. Pumulot siya ng isang baseball
bat mula sa isa sa mga napatumba niya at ginamit niya iyon sa mga kalaban.

Tulad ni Storm ay ganun na rin ang ginawa ni Jack. Nang-agaw rin siya ng baseball
bat at pinanglaban niya rin iyon sa mga gangsters na nakikipaglaban sa kanya.
Ngayon ay naiintindihan ko na kung bakit sunod kay Jack ay si Storm ang
pinakamataas sa superiors ng Tan Siu. Marahil bukod sa pangalawang pinakamayaman si
Storm ay pangalawa rin siyang pinakamalakas kay Jack.

Kahit na nagtulong pwersa na si Jack at Storm ay balewala pa rin dahil sa dami ng

kanilang kalaban. Halatang pagod na silang dalawa at nanghihina na pero hindi pa
nila nakakalahati ang kumakalaban sa kanila.

Saglit na tumigil sa pag-ikot ang mundo ko nang tamaan si Storm ng baseball bat
mula sa kanyang likuran. Dahil doon ay nagkaroon ng pagkakataon ang ibang mga
kalaban upang paghahampasin siya at pagtulungan. Para akong estatwa na napako sa
kinatatayuan ko habang pinapanuod siya na pilit sinasangga ang mga hampas ng
baseball bat sa katawan niya.

Tuluyan na akong nagkalakas ng loob at nagmamadaling tumakbo papalapit kay Storm.

Hindi ko na alintana pa kung anong mangyayare sa akin. Ang tanging nasa isip ko na
lamang ay matulungan at mailigtas siya. Kaagad ko siyang niyakap at sinalo ko ang
lahat ng hampas na dapat sana ay para sa kanya. Napakasakit at napakalakas ng mga
hampas nila na halos maramdaman ko na ang pagkabali-bali ng buto ko sa bawat
pagtama ng baseball bat sa katawan ko.

Habang mahigpit na yakap-yakap si Storm ay hindi ko inaasahan na nakatayo pala sa

likuran niya si Jack. Dahil doon ay mabilis na nagtama ang mga mata namin ni Jack
dahil nakaharap ako sa kanya habang nakayakap kay Storm. Saglit siyang natigilan sa
pakikipaglaban niya at natulala sa aming dalawa ni Storm. Kitang kita ko sa
reaksyon niya ang gulat at sakit dahil sa aking ginawa.

Unti-unti ay nakaramdam na lang ako ng kirot sa dibdib ko habang nakikita sa

kanyang mga mata ang sakit na nararamdaman niya. Gaano nga ba kasakit para sa kanya
ang makitang ang babaeng gusto niya ay handang magpakabayani para sa ibang lalaki.
Ang masakit pa rito ay sa bestfriend pa niya.

Maaring hindi niya maiintindihan sa ngayon kung bakit ko nagawang magsakripisyo

para kay Storm pero sisiguraduhin kong kapag nakalabas kami ng ligtas sa paaralan
na ito ay ipapaliwanag ko sa kanya ang lahat. Kung bakit kailangan kong gawin ito.
Kung bakit kay Storm ako tumakbo imbes na sa kanya. Mas kailangan ako ni Storm.
Nasaksihan ko kung ano ang mga paghihirap na naranasan ni Storm bago siya umabot sa
sitwasyon na ito at hindi ko na kaya pang panuorin siyang nahihirapan.

Ang kaninang nakita kong lungkot at sakit sa kanyang mga mata ay unti-unting
napalitan ng galit. Tila bigla na lang nabalot ng malamig na aura ang paligid.
Walang salitang lumapit siya sa akin at hinila ako palayo kay Storm at saka
itinulak ng malakas palayo sa kanila. Dahil sa lakas ng pagkakatulak niya ay
tumalsik ako sa may pader at doon malakas na bumangga. Napaupo ako at napasandal sa
pader. Ramdam na ramdam ko ang pananakit ng buong katawan ko hindi lang dahil sa
pagtama ko sa pader kundi pati na rin sa natamo kong mga hampas mula sa mga
kalaban.

Pinanuod ko si Jack na inakay si Storm at pilit tinutulungang tumayo habang patuloy

siyang nakikipaglaban. Sinasangga niya ang mga pagtama ng baseball bat sa kanya at
kay Storm at pilit siyang gumaganti ng suntok. Pero kahit gaano pa siya kalakas ay
nangingibabaw pa rin ang dami ng kaaway. Duguan na ang buong mukha niya at halos
maging kulay pula na ang putting t-shirt na suot-suot niya.

Kahit na halatang nahihirapan na siya ay pilit pa rin niyang sinasanggi lahat ng

hampas na para sana kay Storm. Kitang kita ko kung paano niya protektahan ang
kaibigan niya. Kitang kita ko kung gaano siya kahanga-hangang tao.

Simula nang lumipat ako sa Tan Siu ay wala akong ibang ginawa kundi ang husgahan
ang pagkatao niya. Hindi ko manlang nakita kung gaano siya kabuting tao...kung
anong klaseng pagkatao ang totoong meron siya.

Habang inaalala kung paano ko na misunderstood lahat ng ginawa niya para sa akin ay
mas lalo lang nadadagdagan ang pagkamuhi ko sa sarili ko. Sobrang naging masama ako
sa kanya. At ngayon, mas lalo pang nadagdagan ang galit ko sa sarili habang iniisip
na bukod sa mga physical na sakit na nararamdaman niya ay dinagdagan ko pa ng
emotional na sakit dahil sa pagtangka kong pagligtas kay Storm.

"J-Jack!" napasigaw ako nang makitang tuluyan na siyang napaluhod.

Gusto kong tumayo at tumulong sa kanya kahit na alam ko namang wala akong
maitutulong pero hindi ko magawa dahil halos hindi ko na maramdaman ang buong
katawan ko. Hindi ko magawang tumayo. Hindi ko maramdaman ang mga binti ko. Wala
akong ibang magawa kundi panuorin si Jack na nahihirapan habang umiiyak sa isang
tabi. Useless. Pathetic. Summer.

"J-Jack..." nanghihinang tawag ko sa kanya. Wala akong ibang magawa kundi ang
tawagin ang pangalan niya kahit na alam ko namang hindi niya ako maririnig. "Jack,
bakit?" nanghihinang tanong ko. Bakit ka pa nagpunta rito? Bakit ka pa nagpunta
kahit alam mong mapapahamak ka? Bakit?

Napatingin ako sa may pintuan nang marahas na bumukas ito. Mula roon ay tumatakbong
pumasok ang hindi ko inaasahang mga tao...sina Israel. Bigla na lang akong
nabuhayan ng loob nang sa likuran nila ay nakasunod ang mga gangsters ng Tan Siu.
Napakarami nila na halos mahigitan nila ang bilang ng mga gangsters na kumalaban
kina Jack at Storm.

Hindi na sila nag-aksaya pa ng panahon at agad-agad na sumugod. Ang iba sa kanila

ay pinulot ang mga baseball bat na nagkalat sa sahig at saka nakipagsabayan sa mga
taga-Avellino High. Napaka-ingay ng lugar. Panay sigawan at murahan ang naririnig
ko. Eto na ata ang makasaysayang gang war sa pagitan ng mga taga-Tan Siu at
Avellino.

Napatingin ako kay Jack nang makabangon na siyang muli at nakipagsabayan na rin sa
pakikipaglaban. Mabilis na bumaligtad ang sitwasyon at ngayon ay nauubos na ang mga
taga-Avellino.

Hinanap ng mga mata ko kung nasaan sina Thunder at Jasmine pero kaagad na nanlamig
ang buong katawan ko nang maramdaman kong muli ang pamilyar na malamig na metal na
itinutok sa may sintido ko.

Nakita ko si Jack Frost na kaagad na natigilan sa pagsuntok sa lalaking hawak-hawak

niya. Maging sina Drake, Andrew, Israel, Samuel at Justine ay natigilan rin.

"F*ck you, Thunder. Kapag sinaktan mo si Summer, I swear, we'll both meet in hell."
Nanggagalaiting saad ni Jack.

Mabilis na natawa si Thunder na siyang kasalukuyang tinututukan ako ng baril.

"Hindi mo ako madadaan sa pananakot mo, Jack."

"You f*cking coward! What now, hindi mo na kayang makipaglaban ng patas?!" gigil na
gigil na tanong naman ni Drake .

Mahigpit na hinawakan ni Justine ang braso ko at sapilitan akong itinayo. Dahan-

dahan niyang kinasa ang baril na hawak-hawak niya habang nakadikit ito sa sintido
ko.

"Let her go, Thunder." Puno ng awtoridad na utos ni Justine.

"What if I don't?"

"F*ck you, Thunder! Nandito na ako so let her go!" saad naman ni Jack at kitang
kita ko sa mga mata niya ang takot na nararamdaman niya.

Kaagad na natawa si Thunder nang marinig ang sinabi ni Jack. "Akala mo ba ay ikaw
talaga ang kailangan ko?"

"What else do you want then?! Revenge?!" nanggagalaiting tanong ni Jack. Ngayon ko
lang ata siya nakitang nagkakaganito...ang hindi malaman ang gagawin.

Alam naming lahat na hinding hindi magdadalawang isip si Thunder na pasabugin ang
bungo ko. Iyon marahil ang dahilan kung bakit nakikitaan ko ng takot si Jack ngayon
sa kauna-unahang pagkakataon.
Napapikit ako nang mas lalo niyang idiin ang baril sa sintido ko.

"Please don't hurt her. Please!" natatarantang saad ni Jack.

Halos umalingawngaw sa buong lugar ang mga katagang binitiwan ni Jack. Alam ko kung
gaano kataas ang pride niya at ngayong nasa bingit ako ng kamatayan ay tila
napakadali lang niyang binitiwan ang salitang please sa harapan ng kaaway at mga
kaibigan niya, maging sa harapan ng mga kamag-aral namin.

Natawa ng pagkalakas-lakas si Thunder dahil sa pagpapanic ni Jack. "Kung alam mo

lang kung gaano ka mukhang kaawa-awa, Jack Frost." Saad ni Thunder. "Dahil lang sa
babaeng ito ay handa kang magpunta rito ng mag-isa at isugal ang buhay mo?"

"Huwag mong maliitin si Summer. Handa akong pumatay ng ilang libong tao para sa
kanya." Diretsong sagot ni Jack sa kanya.

Kaagad na tumalbog ang puso ko na parang bola dahil sa sinabi niya.

"Hanggang ngayon ba ay wala ka pa ring kadala-dala? Walang maidudulot na maganda

sa'yo ang pag-ibig, Jack. Sisirain ka lamang nito. Tulad ngayon. Tingnan mo ang
sarili mo. Nagpapakabaliw ka sa isang babae na hindi ka naman kayang tanggapin at
mahalin...na ang tanging tingin sa'yo ay isang halimaw."

Dahan-dahang inilipat ni Jack ang tingin niya sa akin. "Tanggap ko naman iyon at
hindi ko naman hinihiling na suklian niya ang nararamdaman ko." Saad niya habang
nakatitig sa mga mata ko.

"How stupid," kumento ni Thunder.

"T@ngina, ano ba! Kaya mo ba ginagawa ito ay para iconfess ni Jack ang nararamdaman
niya kay Summer? Wala naman kaming pake doon kaya pakawalan mo na si Summer!" galit
na sigaw ni Israel.

"Itigil mo na ang kalokohang ito, Thunder. Talo ka na. Tapos na ang paghahari-
harian mo. Tanggapin mo na ang pagkatalo mo at ibalik mo na sa amin si Summer!"
singit naman ni Andrew.

"What made you think talo na ako? Kung papatayin ko si Summer ay hindi ba't sa
ating lahat, kayo ang pinakatalo? Siya na lang ang nag-iisang Alas ko, bakit ko pa
siya papakawalan?"

Mas lalo akong nakaramdam ng takot dahil sa sinabi niya. Ibigsabihin, wala talaga
siyang planong buhayin pa ako. Hindi pala si Jasmine ang nagmistulang hostage kundi
ako. Nakakatawang isipin na nahulog kami sa patibong niya.

"Why are you doing this? Hanggang ngayon ba ay dahil pa rin sa paghihiganti? We've
moved on, Thunder. Ikaw na lang ang hindi!" saad ni Justine.

"Napakadali para sa inyong sabihin iyan dahil hindi kayo ang nawalan." Biglang
naging seryosong sagot ni Thunder. "Ngayon, kayo naman ang makakaranas ng
pinagdaanan ko."

"F*ck you! Hindi lang ikaw ang nawalan ng babaeng minamahal. Maging si Jack ay
nawalan din ng kapatid!" saad naman ni Israel.

"Kung talagang nawalan siya, bakit nasisikmura pa rin niyang makita ang lalaking
dahilan kung bakit nawala si Isabella?"

Kaagad na natahimik ang buong paligid sa naging sagot ni Thunder. Ganito pala
talaga niya minahal ang kapatid ni Jack para umabot siya sa puntong handa siyang
pumatay ng ibang tao makapaghiganti lang. Gusto ko man siyang intindihin pero hindi
magawang tanggapin ng isipan ko ang katwiran na meron siya. Alam kong nasaktan siya
ng sobra sa nangyare pero hindi masusulusyunan ang isang problema ng panibagong
problema.

"Ako lang naman ang dahilan ng lahat ng ito, hindi ba? Bakit hindi na lang ang
buhay ko ang wakasan mo? Huwag mo nang idamay si Summer. Wala siyang kinalaman
dito."

Sabay-sabay kaming napatingin kay Storm na hirap na hirap na nakatayo sa likuran

nila. Unti-unting nadudurog ang puso ko habang tinitingnan ang kalagayan niya.

"Tingin mo ba kung gusto talaga kitang patayin ay magagawa mo pa ring huminga

ngayon?" mabilis na sagot ni Thunder sa kanya. "Hindi ako nag-aksaya ng tatlong
taon para lang umabot sa araw na ito at patayin ka Storm. Ganoon ba kababaw sa
tingin mo ang galit ko sa inyo?"

Nagulat na lang ako nang walang salitang bigla na lang lumuhod si Jack. Halos lahat
ay natahimik at hindi inaasahan iyon.

Hindi naman makapaniwalang natawa si Thunder sa ginawa niya. "Talagang lahat ng

paraan ay gagawin mo mailigtas lang ang babaeng ito. Too bad, hindi epektibo ang
paraang iyan sa akin, Jack Frost."

Dahan-dahang tumingala si Jack at seryosong tiningnan si Thunder. "Hindi ako

lumuhod dito para magmakaawa sa'yo. Ginagawa ko 'to para humingi ng tawad."

"W-What?" gulat na tanong ni Thunder dahil sa sinabi niya.

"I'm sorry kung inaakala mo man na balewala lang sa akin ang pagkamatay ng kapatid
ko but believe me, God knows how it almost ripped me apart."
Unti-unting lumuwang ang pagkakahawak ni Thunder sa braso ko. Mukhang hindi niya
inaasahan na maririnig iyon mula kay Jack.

"I'm sorry if I've been a good person who accepts someone's apology. Kung bakit
napatawad ko si Storm sa pagkakamaling alam kong hindi rin naman niya ginusto."

Nanatiling tahimik si Thunder na nakikinig kay Jack.

"I'm sorry if you thought you were alone with all the pain you've been
through...that no one was there to help you stand again."

Saglit na napahinto si Jack at napayuko.

"I'm sorry if we were able to move on a little sooner than you because we already
decided we wanted a new life and start over."

"Stop it." Tila nanghihinang utos ni Thunder sa kanya.

"And I'm sorry...kung ngayon lang ako humingi ng tawad sa'yo."

"I said stop it! You think apologizing will make any change? I'm sorry too but
you're too late!" sigaw ni Thunder at nagulat na lang ako nang alisin niya ang
pagkakatutok ng baril sa akin at inilipat iyon kay Jack.

"J-Jack!" kinakabahang sigaw ko at tatakbo na sana patungo sa kanya pero huli na

nang paputukin ni Thunder ang baril.

Malakas na umalingawngaw sa lugar ang ingay mula sa pumutok na baril at kasabay

noon ay tila huminto sa pag-ikot ang mundo naming lahat nang makita ang katawan ni
Jasmine na bumagsak sa sahig matapos niyang saluhin ang balang tatama sana para kay
Jack.

~***~

OMG anong nangyare?! 0____0

Jusko sumakit ulo ko sa update na to huhuhu!

Sana po ay nagustuhan nyo. And sorry kung may mga nadisappoint. Sorry talaga. I
tried my best :(

So ayun. Malapit na malapit nang matapos ito. Mga 3-4 updates na lang hahaha!
Akalain mo yun. After so many years matatapos na rin sa wakas?! HAHAHAHA! Ipagdasal
nyo n asana happy ending >:) HAHAHAHAHA!!

So ganun ulit, wag nyo kakalimutan ang hashtag #BTWHNIJF or tag me @mimhytotwp

And also please support BTWHNIJF book now available in all leading bookstores
nationwide for only 175php. THANK YOU! THANK YOU! THANK YOU!!!!

=================

[48] Change of Heart?

Napatingin ako sa orasang nakadikit sa itaas ng pintuan ng operating room. Mag-

aapat na oras na kaming hindi mapakali sa kahihintay na matapos ang operasyon nina
Jasmine at Storm. Sabay silang ipinasok sa loob at hanggang ngayon ay wala pa ring
doctor ang lumalabas upang balitaan kami kung ano na ang lagay ng dalawa. Wala
akong ibang marinig na ingay sa paligid kundi tanging ang mabigat na paghinga
lamang ng mga kasama ko.

Nakaupo sa harapan ko sina Israel, Drake, Justine at Samuel habang nasa tabi ko
naman si Andrew. Si Jack naman ay malayo sa amin. Nasa dulo siya ng hallway at
nakatulala. Si Thunder naman ay nasa may tabi lang ng pintuan ng Operating Room at
nakaupo sa sahig. Bakas pa rin sa mukha niya ang pagkabigla sa nangyare. Hindi ko
alam kung kaanu-ano niya si Jasmine para maging ganito siya kaapektado na halos
mawala na siya sa kanyang sarili.

"Guardian ni Mr. Williams?"

Sabay-sabay kaming napatayo nang isang doctor ang lumabas sa operating room.
Nagmamadali kaming lumapit sa kanya pati na rin si Thunder. Si Jack naman ay
nanatili lang na nakaupo at nakatulala sa dulo ng hallway.

"Mga kaibigan po kami ni Storm!" natatarantang saad ni Justine pagkalapit namin sa

doctor.

Ngumiti ang doctor sa amin na tila paraan na rin niya ng pagsasabing isang
magandang balita ang dala niya.
"Well, wala na kayong dapat ipag-alala dahil he's fine now."

Sabay-sabay kaming nakahinga ng maluwag nang marinig ang sinabi ng doctor.

"Mabuti na lang at walang major organ ang tinamaan nang masaksak siya. May ibang
buto ang nabali sa kanya pero hindi naman namin kinailangang lagyan pa ng bakal
dahil kaya namang magheal noon kung lalagyan lang namin siya ng cast. Natahi na rin
namin ang sugat na natamo niya sa ulo. He underwent CT Scan and MRI at nakita
naming wala namang internal bleeding."

"Thank God," tila naiiyak na saad ni Andrew at saka napatingala.

"Nasa recovery room pa siya sa ngayon ay sinasalinan pa ng dugo dahil napakarami

talagang nawalang dugo sa kanya. Maya-maya ay ililipat na rin namin siya sa private
room niya."

"Maraming salamat po, Doc." Pagpapasalamat naman ni Israel.

Ngumiti na lang sa amin ang doctor bilang pagsagot at aalis na sana pero natigilan
siya nang hawakan siya ni Thunder sa may braso at pinigilan.

"How about my sister? How is she?" puno ng pag-aalalang tanong ni Thunder.

Teka, sister? Ang ibigsabihin ay kapatid niya si Jasmine? Tiningnan ko sina Andrew
at hindi ko sila kinakitaan ng pagkabigla sa tanong ni Thunder. Ibigsabihin ay alam
na nilang magkapatid ang dalawa? So ang ibigsabihin ay kami lang ni Storm ang hindi
nakakaalam?

"Ah, iyong babaeng nabaril? Nasa operating room pa siya at inooperahan ng ibang
doctor. Hintayin niyo na lang matapos ang operasyon at tanungin ang doctor niya
dahil wala akong idea how the operation is going. I'm sorry." Sagot ng doctor kay
Thunder.

Napayuko si Thunder at saka dahan-dahang binitiwan ang doctor para tuluyan na itong
makaalis. Nawala na ang nakakatakot na tingin ko sa kanya. Ngayon ay wala akong
ibang makita sa kanya kundi nakakaawa ang itsura niya.

"Mabuti na lang at ayos na si Storm. Kung hindi ay mapapatay talaga kita." Galit at
seryosong saad ni Samuel kay Thunder.

Dahan-dahang iniangat ni Thunder ang ulo niya at tiningnan si Samuel. Akala ko ay

makikitaan ko siya ng galit na reaksyon dahil sa sinabi ni Samuel pero nagulat ako
nang sa pag-angat niya ng ulo niya ay bumungad sa amin ang luhaan niyang mukha.

"If something bad happens to Jasmine, please gladly do so. Break every bones in my
body, burn me alive, rip my heart out...kill me gladly...please." Umiiyak na saad
niya at saka dahan-dahang lumuhod sa harapan namin. "Please kill me..."
pagmamakaawa niya.

Bigla na lang akong nakaramdam ng awa dahil sa itsura niya. Laging takot ang
nararamdaman ko sa tuwing nakikita ko siya pero ngayon, awang awa ako sa hitsura
niya.

"Nakita mo na kung gaano mapaglaro ang buhay, Thunder? Ganito kung bumawi ang
karma. Napakatraydor. Ngayon, pinaparanas sa'yo ng buhay ang pinagdaanan ni Storm
at Jack," saad naman ni Israel. "Hindi ginusto ni Storm ang nangyare noon, Thunder.
At hanggang ngayon ay paulit-ulit pa rin niyang ipinagdarasal kung maaring maibalik
ang panahon upang maitama niya ang pagkakamali niya."

Napayuko si Thunder habang patuloy sa pag-agos ang mga luha niya.

"Naiintindihan ko ang galit na nararamdaman mo hanggang ngayon dahil sa pagkawala

ng babaeng pinakamamahal mo. Lahat naman tayo nawalan eh. Simula ng mawala siya ang
dami ring nawala sa ating lahat. Kami, parang nawalan din kami ng kapatid katulad
ni Jack. Ikaw naman ay nawalan ng minamahal," saad naman ni Andrew.

"Pero hindi lang si Isabella ang nawala sa'yo Thunder," singit naman ni Justine.
"Nawalan ka din ng mga tapat na kaibigan. Ginawa mo kaming kalaban. Hanggang sa
naging mag-isa ka na lang. Napuno ka ng galit at nalason ang utak mo at ang tanging
naiisip mo lang na solusyon para matabunan ang sakit na dinaranas mo ay ang
maghinganti. Pero tingnan mo ang nangyare. Hindi ba't wala namang magandang
naidulot ang paghihiganti mo?"

Habang pinagmamasdan ko sila ay tila nagkakaroon na ako ng idea sa nakaraan

nila...Na noon ay minsan silang naging mabubuting magkakaibigan.
Nakakapanghinayang.

"Sana ay hindi pa huli ang lahat at may pag-asa pang maayos pa natin ang mga buhay
natin. Ni hindi mo pa napapakilala sa amin ng pormal na step sister mo pala si
Jasmine." Saad naman ni Drake.

Mas lalong naiyak si Thunder dahil sa sinabi ni Drake. "Well...I heard you all have
been a jerk to her," tila pagbibiro niya habang patuloy na umiiyak.

"Sinabi niya 'yon?! Aba! Eh kung tratuhin nga namin siya sa Tan Siu ay para siyang
prinsesa." Saad naman ni Justine.

Bigla na lang nagbago ang atmosphere sa pagitan nila at nagtawanan silang lahat.
Napangiti na lang ako habang pinapanuod sila. Hindi naman siguro impossibleng
magkaayos-ayos silang muli at magsimula ulit ng panibagong buhay, hindi ba? Dahan-
dahan akong lumingon kung saan nakaupo si Jack pero napakunot ang noo ko nang wala
na siya sa inuupuan niya kanina. Saan siya napunta?

Aalis sana ako at iiwan muna sila para hanapin kung saan nagpunta si Jack pero
hindi na ako natuloy nang makitang may limang lalaking nakasuot ng pang-unipormeng
pulis ang naglalakad papalapit sa amin. Nang makalapit sila sa amin ay may nilabas
silang papel.

"May dala kaming warrant of arrest para kay Thunder Villarino," bungad ng Pulis.

Isa-isa silang lumapit kay Thunder pero agad na nagpumiglas si Thunder. "No!"
protesta niya. "I need to stay here! I need to make sure Jasmine is fine!"

"Sumama ka na lang ng maayos," saad ng pulis at kaagad na nilagyan ng posas ang

kamay ni Thunder.

Kitang kita ko naman ang biglaang pagpapanic ni Thunder nang masuotan siya ng
posas.

"Didn't you f*cking hear me?! My sister is in the operating room! Hindi ko siya
pwedeng iwan!" patuloy na pagprotesta ni Thunder pero wala siyang magawa nang
pagtulungan na siya ng mga pulis at kaladkarin. "Let me go! F*cking let me go!
Please!" pagmamakaawa niya.

Wala kaming ibang magawa kundi ang panuorin lang siyang patuloy na nagpupumiglas sa
pagkaladkad sa kanya. "Let me stay even just for an hour!" sigaw niya. Unti-unti
siyang napaluhod habang may mga luhang naguunahang pumatak sa pisngi niya. "Hayaan
niyo muna akong malaman ang resulta ng operasyon niya. Please..." pagmamakaawa niya
sa mga pulis.

"Pasensya na pero kailangan ka na naming dalhin sa presinto." Matigas na sagot ng

pulis at tuluyan nang walang nagawa si Thunder kundi ang magpakaladkad sa kanila.

Napahawak si Justine sa batok niya at saka tila pagod na pagod na naupo sa may
bench. Mabilis rin namang sumunod sa pag-upo ang buong grupo nila at mga problemado
silang napayuko. Naupo rin ako sa inuupuan ko kanina at muling tiningnan ang orasan
na nakasabit sa itaas ng pintuan ng operating room. Nakalagay roon na mag-aalas
dose na ng madaling araw.

Maaring alam na ng mga magulang ko ang nangyare sa akin at marahil ay sobrang nag-
aalala na sila dahil wala silang ka-idea-idea kung saan ako hahanapin. Gusto ko
mang umuwi na upang huwag na sila mag-alala pero pakiramdam ko ay madudurog lalo
ang puso nila kapag nakita nila ang itsura ko ngayon. Nais nga akong iconfine ng
nurse kanina dahil sa itsura ko pero umayaw ako dahil pakiramdam ko ay kaya ko
naman.

Naalala ko bigla si Jack Frost. Hanggang ngayon ay hindi pa rin siya bumabalik.
Umalis na kaya siya? Pero bakit siya umalis? Hindi ba't dapat ay nandito lang siya
upang abangan kung kumusta na si Jasmine dahil ito ang nagligtas sa buhay niya?
Simula kanina ay hindi pa namin siya nakakausap. Napakatahimik lang niya at madalas
ay nakatulala lang siya kaya minabuti naming hayaan muna siya dahil maaring sobrang
nagulat siya sa nangyare.
"Who among here is Ms. Hererra's guardian?"

Sabay-sabay kaming napatayo nang sa wakas ay lumabas na ang nag-opera kay Jasmine.
Dali-dali kaming lumapit sa doctor at nagpakilalang mga kaibigan niya.

"Hmmm, sa ngayon ay hindi ko pa masasabing okay na ang pasyente dahil under

observation pa siya. Tumama ang bala sa lungs niya kung kaya't nahirapan kami sa
operasyon. Nagkadugo ang lungs niya kaya kung mapapansin niyo mamaya pagkalipat
namin sa kanya sa ICU ay may nakakabit na tubo sa may tagiliran niya. Iyon ang mag-
aalis ng lahat ng dugo na namuo sa lungs niya."

Tumango-tango kami sa paliwanag ng doctor.

"Sa ngayon ang magandang balita lang na masasabi ko sa inyo ay ligtas na siya at
naalis na namin ang bala sa katawan niya. Hintayin na lang natin ang pasyente na
magising and doon na lang kami magsasagawa ng iba pang tests para masigurong okay
na siya."

Sabay-sabay kaming nagpasalamat sa doctor bago ito umalis. Ang mahalaga ay ligtas
na siya. Sana ay magising na rin siya para tuluyan na kaming makahinga ng maluwag.

~***~

Mag-uumaga na nang tuluyang magising si Storm matapos ang operasyon sa kanya.

Pagkagising niya ay hindi niya alam kung nasaan siya dahil wala na siyang malay
nang dalhin nila siya sa hospital. Dahan-dahan siyang naupo mula sa pagkakahiga at
saka niya naguguluhang tiningnan ang sarili niya. Una niyang napansin ang nakacast
niyang kaliwang kamay. Doon lang niya narealize na nasa ospital siya.

Tiningnan niya ang paligid niya at bumungad sa kanya ang mga natutulog na mga
kaibigan niya sa may upuan. Dahan-dahan siyang napatingin sa babaeng nakayuko sa
kama kung saan siya kasalukuyang nakahiga. Mahimbing itong natutulog at mukhang
magdamag siyang binantayan nito.

Unti-unting nadurog ang puso niya habang pinagmamasdan ang kamay at braso nito na
punong puno ng pasa at sugat. Dahan-dahan niyang hinawi ang buhok na nakatakip sa
mukha nito at nakita niya ang namamagang pisngi at halos magkulay ube nang labi ng
dalaga.

"Summer..." mahinang tawag niya rito at hinaplos ang namamagang pisngi nito.

Nagising naman si Summer at kaagad na napabalikwas sa kanyang kinauupuan. "Storm,"

gulat na tawag ng dalaga sa kanya at mabilis na hinawakan ang kamay niyang
nakahawak sa pisngi nito. "Salamat at nagising ka na. Kumusta ang pakiramdam mo?"

Ngumiti siya bago sumagot. "Maayos na ako. Pinag-alala ba kita?"

Napangiti si Summer sa sagot niya at saka nakahinga ng maluwang. "Hindi. Alam ko
namang masamang damo ka kaya magiging okay ka din." Sagot ng dalaga kahit ang totoo
naman ay labis na nag-alala ito.

Tinitigan ng matagal ni Storm ang mukha niya hanggang sa unti-unti niyang naalala
ang nangyare kay Jasmine. "Sh*t!" biglang sigaw ni Storm. "What happened to
Jasmine? Where is she? Is she alright?" sunod-sunod na tanong niya.

"Kakalipat lang nila sa kanya sa private room. Nung una kasi ay nasa ICU siya pero
nung naging stable naman na ang vital signs niya ay nilagay na lang siya sa private
room para madali lang naming siyang mabalik-balikan. Nagagalit na kasi 'yung nurses
kasi ang dami naming pabalik-balik doon sa ICU eh bawal ang bisita doon." Pag-
iinform sa kanya ni Summer.

"Help me. Bring me to her." Saad ni Storm at nagmamadaling bumaba ng kama niya.

"P-Pero—"

"Kaya ko ang sarili ko, Summer. Please. Kailangan kong masigurong ayos lang talaga
siya." Pagputol ni Storm sa kanya.

Tinitigan muna ng matagal ni Summer si Storm bago unti-unti siyang napabuntong

hininga. "Fine. Pero sandali lang tayo doon, okay? Pwede naman natin siyang
bisitahin ulit. Para makapagpahinga ka pa." kundisyon ng dalaga.

"Alright." Mabilis namang sagot ni Storm.

Inilalayan ni Summer si Storm patungo sa silid ni Jasmine. Mabuti na lang at hindi

iyon gaanong kalayuan sa silid ni Storm kung kaya't hindi sila nahirapan at mabilis
silang nakarating.

Pagdating nilang dalawa sa tapat ng pintuan ng kwarto ni Jasmine ay papasok na sana

sila pero parehas silang natigilan nang marinig nilang may nag-uusap sa loob.

"What do you wanna eat then?" boses ni Jack.

"Hmmm... let me think. How about food that is specially prepared by you?" malambing
na sagot ni Jasmine

Gising na pala ito. Noong huling bisita kasi ni Summer sa kanya kani-kanina lang
ay hindi pa siya nagigising.

"You can't be serious. I suck at cooking you knew that." Tila naglalambing din na
sagot ni Jack.
Hindi alam ni Summer pero bigla na lang siyang nakaramdam ng kirot sa dibdib nang
marinig kung paano malambing na mag-usap ang dalawa. Sa boses at paraan pa lang na
pag-uusap nila ay maiimagine mo nang tila ang saya-saya nila.

"Oh, c'mon. I thought you were gonna take care of me? Ilang months ko nang hindi
natitikman luto mo. Pagbigyan mo na ako, please?" Saad ni Jasmine at mukhang
nakapout pa ito sa tono ng pagsasalita niya.

"Okay, fine. But make sure you're gonna eat everything so you can recover quickly.
Is that a deal?"

"Okay, deal."

Nanginginig na inalis ni Summer ang pagkakahawak niya sa doorknob at unti-unti

siyang napaatras palayo sa pinto. Hindi naman kinuwestyon pa ni Storm kung bakit
ganoon ang naging reaksyon ng dalaga dahil narinig din niya ang usapan sa loob.

"Summer," mahinang tawag ni Storm sa kanya. "Siguro ay mas mabuti pang bumalik na
lang tayo mamaya."

Nanatili namang nakayuko si Summer at tila hindi narinig ang sinabi niya.

"Summe—"

Hindi na natuloy pa ni Storm ang pagtawag niyang muli kay Summer nang bigla na lang
bumukas ang pinto. Sabay silang napatingin ni Summer sa lalaking papalabas sana ng
silid. Si Jack. Halata rin sa itsura ni Jack na hindi niya inaasahang naroroon ang
dalawa.

Tiningnan ni Summer ang mukha ni Jack pero kaagad nitong iniwasan ang mga mata
niya. Hindi niya maintindihan kung bakit bigla na lang siyang nakaramdam ng
awkwardness sa pagitan nilang dalawa. Parang sa isang iglap ay bigla na lang
nagbago si Jack at naging malamig sa kanya.

"Storm," pagbasag ni Jack sa katahimikan. "I see you're okay now." Puna nito.

"Uh, yeah..." tila awkward din na sagot ni Storm.

Saglit na tiningnan ni Jack si Summer. "So you're here to visit Jasmine, huh?"
tanong niya at saka ibinalik ang tingin kay Storm.

"Uh, yes..." naiilang na sagot muli ni Storm.

"I see. Go ahead then. I need to go home first to prepare Jasmine some food." Sagot
ni Jack.

Mas lalong nakaramdam ng kirot sa dibdib niya si Summer matapos marinig ang sinabi
ni Jack.

"Uh, okay..." sagot muli ni Storm at saka tiningnan si Summer. "Tara na sa loob,
Summer?"

Dahan-dahang iniangat ni Summer ang tingin niya kay Jack bago sumagot kay Storm.
"S-Sige," sagot niya habang hindi inaalis ang tingin kay Jack. Hindi niya
maintindihan kung bakit halatang iniiwasan siya ni Jack. Ni hindi manlang siya nito
tinitingnan. Ni hindi manlang siya nito kinamusta. Hindi niya ba nakikita ang
kaawa-awang itsura ni Summer?

"I'll go ahead first then." Tuluyan nang paalam ni Jack. Saglit niyang pinadaanan
ng tingin si Summer bago tuluyang lumakad paalis.

Naiwan naman si Summer at Storm na pinapanuod siyang papaalis.

"Storm..." nanghihinang tawag ni Summer kay Storm habang patuloy na nakatingin sa

papalayong si Jack. "Sabihin mo nga sa akin, normal ba sa nabugbog ang naninikip
ang dibdib ngayon?" seryosong tanong niya.

~***~

Sabihin niyo nga rin sa akin, normal din ba na nasasaktan ako ngayon dahil sa
tinype ko? Hahaha char!

Sumisipag lang talaga ako magsulat kapag umuulan. Bat genern?

Anyways, sana naenjoy niyo ang sunod-sunod kong update. Aba! Salamat sa malamig na
panahon hehe. :D Madalas talaga na napapalabas ako sa lungga ko kapag umuulan. Ewan
ko ba, gustong gusto ko talagang umuulan.

Sa mga apektado pala ng bagyo, stay safe and dry po!

Kung may napansin man kayong maraming mali sa update na 'to pasensya na po. Hindi
ko na kasi binasa pa ulit kasi tinatamad na ako HAHAHA! Sana wag kayong tamarin
magcomment. Wag nyo kong tularan haha!

Salamat po sa pagbabasa! Abangan ko na lang tweets nyo sa twitter hahaha!

Mahal ko po kayo!

-Mims

=================

[49] Like a Knife

[Please play the music video while reading! :) Thank you and enjoy!]

"Sabihin mo nga sa akin, normal ba sa nabugbog ang naninikip ang dibdib ngayon?"
seryosong tanong ni Summer.

Napatitig si Storm sa mukha ni Summer at unti-unti rin niyang naramdaman ang

paninikip ng dibdib niya habang pinagmamasdan ang dalaga na nasasaktan...nasasaktan
dahil kay Jack.

Pinilit niya ang sarili niyang ngumiti at saka niya biglang pinitik sa noo si
Summer.

"Aw!" mabilis na angal ng dalaga dahil sa ginawa niya.

Natawa siya sandali bago ginulo ang buhok nito. "Sundan mo siya," saad niya at saka
unti-unting naging seryoso ang mukha niya. "Sundan mo na siya at kausapin. Baka
nagtatampo iyon sa iyo."

Saglit na napatitig sa kanya si Summer nang marinig ang sinabi niya. "Sa tingin mo
ba ay kaya hindi niya ako pinansin ay dahil nagalit na naman siya sa akin?" nag-
aalalang tanong ng dalaga.

"Ikaw kasi eh. Ang tigas-tigas ng ulo mo. Lagi mo pinapahamak ang sarili mo kaya
siguro galit sa'yo 'yun ngayon." Sagot niya. Pilit niyang itinatago ang panginginig
ng boses niya kay Summer. Ayaw niyang mahalata ni Summer na nasasaktan siya.

Mukhang nabuhayan naman ng loob si Summer sa sinabi niya. "Oh, sige. Hahabulin ko
muna siya. Babalikan na lang kita pagkatapos namin mag-usap." Masayang paalam nito.

Ngumiti siya at saka dahan-dahang tumango. "Sige na. Baka hindi mo na maabutan
'yun. Shooo!" pagtataboy niya rito.
Natawa naman si Summer sa pambubugaw na ginawa niya bago ito nagmamadaling tumakbo
paalis para sundan si Jack.

Unti-unting nawala ang pekeng ngiting suot-suot ni Storm habang pinagmamasdan ang
likuran ni Summer na palayo ng palayo sa kanya. Dahan-dahan niyang iniangat ang
kanyang kamay at pilit na inaabot si Summer kahit na napakalayo na nito sa kanya.

Nang tuluyan nang mawala sa paningin niya si Summer ay wala siyang ibang nagawa
kundi ang pagmasdan lang ang kaawa-awa niyang kamay na pilit inaabot ang bagay na
alam naman nitong hindi ginawa para sa kanya.

Sa ginawa niya ay tila tuluyan na niyang isinuko ang nararamdaman niya para kay
Summer kahit na alam niya sa sarili niyang hindi naman niya talaga ito ipinaglaban.
Paano nga naman ba niya ipaglalaban ang isang bagay na hindi pa man siya gumagawa
ng hakbang ay talo na siya?

Naniniwala siya na sa tingin niya ay turn naman niya ngayon gawin ang ginawa ni
Jack Frost para sa kanya noon...ang magparaya...ang magpaubaya.

Bumuntong hininga na lang siya bago tuluyang pumasok sa silid ni Jasmine.

Pagkapasok niya ay naabutan niya itong nakatingin lang sa pintuan at mukhang
inaabangan ang pagpasok niya.

"Hey," bati niya sa dalaga.

"Akala ko'y wala ka nang balak pumasok eh. Nasaan si Summer?" sagot nito sa kanya.

Lumapit siya rito at naupo sa upuan na nasa tabi ng higaan ng dalaga. Sa tingin
niya ay doon nakaupo si Jack kanina bago sila dumating ni Summer.

"Gusto kasi kitang masolo kaya pinaalis ko muna si Summer." Biro niya.

Kaagad namang kinuha ni Jasmine ang unan sa tabi niya at ibinato ito kay Storm.
"You perv!"

Mabilis namang nasalo ni Storm ang unan at saka natatawang niyakap ito. Hindi naman
na napigilan ni Jasmine ang mapangiti rin sa kanya. Nakangiti silang dalawa habang
magkatitig sa isa'-isa.

Akala ni Storm ay ma-a-awkwardan si Jasmine sa kanya nang hindi niya inaalis ang
titig niya rito pero nagkamali siya nang batuhin ulit siya ng unan ng dalaga. "Stop
staring, pervert!" saad ni Jasmine.

Ngayon ay hinayaan lang ni Storm na matamaan siya ng unan sa mukha. Pagkatama ng

unan sa kanya ay pareho silang natawa ni Jasmine at saka nagkatitigan.

"Ghad, how I missed this." Saad niya sa dalaga habang patuloy na nakatitig sa mga
mata nito.

Matagal na napatitig sa kanya si Jasmine bago ito sumagot. "Yeah. I missed us,
too," sagot ng dalaga at saka unti-unting iniwas ang mukha niya. "And I am
sincerely sorry for causing you a lot of pain." Dagdag pa niya.

Kaagad na naging seryoso ang atmosphere sa pagitan nilang dalawa. Hindi nagawang
makapagreact at makapagsalita ni Storm matapos bitiwan ni Jasmine ang mga salitang
iyon. Matagal na namagitan ang katahimikan sa pagitan nilang dalawa bago tuluyang
sumagot si Storm.

"Dapat ba kitang sagutin ng okay lang? Na naiintindihan ko kung bakit mo nagawa

iyon...kahit hindi ko naman naiintindihan talaga?"

Seryosong ibinalik ni Jasmine ang tingin niya sa kanya. "Mas gugustuhin ko siguro
kung sasagutin mo ako na hindi mo ako mapapatawad...na kinamumuhian mo ako ng
sobra."

Pilit na natawa si Storm sa naging sagot niya. "When you said you missed us...you
should have stopped there. Why do you have to ruin this moment?" inis na tanong
niya. "Pagkatapos mong sabihin na namimiss mo 'yung tayo bigla mo namang sisingitan
ng ganito."

"Ayoko lang na paasahin ka pa. Hindi porque sinabi kong namimiss ko na rin yung
dating tayo ay gusto kong bumalik doon."

Saglit na natigilan si Storm sa sagot niya bago unti-unti siyang natawa muli ng
pilit. "Huwag kang mag-aalala dahil hindi na ako aasa pa ulit sa'yo, Jasmine."
Punong puno ng pait na sagot niya. "Masakit maiwan sa ere, eh. Hindi ko na gusto
pang maranasan ulit 'yun. Ayoko na rin bumalik pa doon." Seryosong sagot niya.

Hindi nagawang sumagot ni Jasmine matapos marinig ang mga sinabi niya. Alam niyang
hindi biro ang sakit na binigay niya kay Storm pero wala na siyang ibang magawa
kundi ang masaktan din...at magsisi.

"Why did you do it?" biglang tanong ni Storm habang seryosong nakatitig sa mga mata
niya.

Kaagad iniwas ni Jasmine ang mukha niya. Kung maari lang sana ay ayaw na niya itong
pag-usapan pa. Nais niyang sabihin kay Storm na gusto na niya makalimot...na gusto
niyang magsimula ng panibago. Pero alam din niya sa sarili niyang hindi siya
makakapagsimula ng panibago kung tatakasan lang niya ang nakaraan.

"Why, Jasmine?" desperadong tanong ni Storm.

Nagpakawala ng malalim na paghinga si Jasmine bago unti-unting ibinalik ang tingin
sa kanya. "Because I hated you so much, Storm. Who wouldn't, right? Ikaw ang
dahilan kung bakit nawala ang kaisa-isang babaeng minahal ng kapatid ko."

Tila isang malutong na sampal ang naging sagot niya kay Storm. Iniwas ni Storm ang
mukha niya kay Jasmine at napayuko. "Right," tanging naging sagot lamang niya.
Every time na nabubungkal ang tungkol sa pagkakamali niyang iyon ay wala siyang
ibang magawa kundi ang paulit-ulit na masaktan.

"Isang inosenteng buhay ang nawala dahil sa'yo. I watched my brother suffered.
Tatlong buwan siyang hindi naglalalabas ng bahay. Araw-araw, gabi-gabi, we would
hear him screaming her name. Araw-araw, gabi-gabi, makakarinig kami ng basag sa
kwarto niya and we'll witness him cut his own wrist..."

Saglit na natigilan si Jasmine nang isa-isang mag-unahan ang mga luha niya sa
pagpatak. "He was losing so much weight 'cause he can't eat and sleep right
anymore. Then he'd always tell me how horrible his dreams were seeing Isabella
lying on a coffin."

Mas lalong unti-unting nadudurog ang puso ni Storm habang pinapakinggan si Jasmine
ikwento kung paano siya nakasira ng buhay ng iba.

"After 3 months na naging ganun siya, we were able to convince him na magparehab
but the rehab was not helping." Inis na pinunasan ni Jasmine ang mga luha niya bago
nagpatuloy. "Damn, Storm. Hindi lang ang buhay ni Isabella ang nawala dahil sa'yo.
Pati buhay ni Thunder."

Nanatiling nakayuko si Storm at hindi magawang tingnan si Jasmine. Ngayon, unti-

unti na niyang naiintindihan kung paano umabot ang lahat sa ganito. Kung paano
nagawa ni Jasmine na lokohin sila at saktan.

"While my brother is suffering, I saw you guys being fine. I was wondering how you
guys can still manage to live well after ruining other people's lives. Na parang
wala kayong nasirang buhay. You were already starting over with your lives while my
brother is still trying to stand up and walk again."

Dahan-dahang iniangat ni Storm ang mukha niya at tiningnan ang luhaang si Jasmine.

"That's why I did these," seryosong saad ni Jasmine habang nakatitig sa mga mata
niya. "Gusto kong sirain ang panibagong buhay na binubuo niyo. Gusto kong makita
din kayong nagdurusa. Gusto kong magkasira-sira din ang buhay niyo katulad ng sa
kapatid ko. Gusto kong katulad ni Thunder ay hindi na rin kayo makabangon pa. Only
then, it will be fair. Only then, it will hurt less."

Tumango ng dahan-dahan si Storm sa huling sinabi niya. "Tama ka. Ngayon

naiintindihan ko na kung bakit at paano mo nagawang saktan at iwan ako sa ere."
"I am so sorry, Storm...for everything. If only you knew how much I am regretting."

Iniangat ni Storm ang kanyang mga kamay at dahan-dahang pinunasan ang basang pisngi
ni Jasmine. Ang babaeng labis niyang pinoprotektahan at iniingatan ay matagal na
pala niyang nasaktan.

"No, Jasmine. Naiintindihan ko. At hinding hindi ako magtatanim ng galit sa'yo.
Kasalanan ko ang lahat at tanggap ko iyon."

"Just like my brother, hatred consumed me and didn't realize, hindi lang naman ang
buhay ni Isabella at Thunder ang nawala. You, too, lost yours."

Saglit na napayuko si Storm. Masakit man aminin pero totoo naman talaga ang sinabi
ni Jasmine...halos nawalan na rin siya ng buhay noon. Walang araw na hindi niya
sinisisi ang sarili niya sa nangyare. Walang gabi na hindi siya nagpapakalasing
para lang makatulog. Pero ang hindi alam ni Jasmine, ang buhay na nawala kay Storm
ay nagbalik noong nakilala siya nito.

Ibinalik ni Storm ang tingin niya kay Jasmine at tiningnan niya ito ng napakatagal.
Ngayong malinaw na ang lahat para sa kanilang dalawa, sa tingin niya ay wala nang
dahilan para guluhin pa niya ang buhay ng dalaga. She too needs to start over with
her life. At ang tanging magagawa lang ni Storm upang makatulong sa kanya sa muling
pagsisimula ay ang mawala sa buhay nito.

"I think I should let you rest now. Kagigising mo pa lang at masyado na kitang nai-
stress."

Ngumiti ng matamlay si Jasmine bago tumango. "Ikaw din. Kailangan mo din magpahinga
at magpagaling kaagad."

Tila unti-unting sinasaksak ang puso ni Storm habang iniisip na ito na ang huling
beses na makikita niya si Jasmine. Hindi man niya kaya pero kailangan.

Tumayo na siya at tinulungang humiga si Jasmine. Inayos niya ang pagkakalagay ng

kumot sa dalaga at pagkatapos ay yumuko siya at hinalikan ito sa noo.

Ngumiti si Jasmine sa kanya at kumaway bilang paalam. Wala manlang itong kaide-idea
sa plinaplano ni Storm na pag-alis.

"Bago pala ako umalis may gusto pa sana akong malaman." Saad ni Storm bago tuluyang
iwan ito.

Nagtataka naman siyang tiningnan ni Jasmine. "Ano 'yun?"

"Gusto ko lang malaman..." humugot muna ng lakas ng loob si Storm bago nagpatuloy.
"Sa lahat ng pinakita at ginawa mo sa akin noon, mayroon ba kahit isang beses na
totoo at hindi pawang arte lang?"

Saglit na natulala si Jasmine sa kanyang mukha nang itanong niya iyon. Halatang
hindi nito inaasahan ang tanong niya. Dahan-dahan itong napayuko at iniwas ang
mukha niya. At sa ginawa niyang iyon ay nakuha na ni Storm ang sagot sa tanong
niya.

Napangiti ng pilit si Storm at pilit pinipigilang tumulo ang luhang nangingilid sa

kanyang mga mata. "How about your feelings for Jack?" tila desperadong tanong niya.
Marahil nga ay masokista si Storm dahil kahit alam naman niya ang sagot sa panibago
niyang tanong ay nais pa rin niya itong marinig mula sa bibig ni Jasmine.

Bumuntong hininga muna si Jasmine bago seryosong ibinalik ang tingin sa kanya.
Tinitigan siya ng maigi sa mga mata ni Jasmine bago nito tuluyan siyang sinagot.
"My feelings for him are real." Diretsong sagot nito.

Dahan-dahang tumango si Storm sa sagot niya. "I see," saad niya at saka muling
pilit na ngumiti. "Oh, paano, una na ako." Paalam niya.

Tuluyan na niyang tinalikuran ang dalaga at dire-diretso siyang naglakad palabas ng

silid na hindi ito nililingon. Nang tuluyan na siyang makalabas at maisara ang
pinto ay unti-unti siyang napaupo. Hindi na niya napigilan pa ang mga luhang kanina
pa nagbabadya sa pagpatak. Tuluyan na itong bumuhos at mabilis na binasa ang
kanyang magkabilang pisngi. Totoo nga ang mga nababasa niyang linya mula sa
libro...ang isa sa pinakamahirap pala talagang gawin ay ang pigilan ang luha sa
pagpatak.

~***~

[Summer]

"Jack, sandali!" sigaw ko nang tuluyan ko nang maabutan si Jack Frost sa parking
lot ng hospital.

Saglit siyang napahinto sa paglalakad patungo sa kotse niya nang marinig ang boses
ko. Nagmamadali akong lumapit sa kanya at huminto sa harapan niya. Ibinaba niya ang
tingin niya sa akin pero hindi ko siya nakikitaan ng kahit anong reaksyon. Tila
tiningnan lang niya ako upang sabihin ko na kaagad kung ano man ang kailangan ko sa
kanya.

Inis akong napakagat sa labi ko dahil sa asta niya. Hindi ko na kaya pang
makipaglaro ng walang pansinan sa kanya. Hindi ko na kaya dahil...inaamin ko, hindi
ko alam kung bakit pero nasasaktan na ako.

Tuluyan nang naubos ang pasensya ko nang hindi manlang siya nagsasalita at malamig
lang akong tinitingnan. Parang wala lang sa kanya na hinabol ko siya. Sa katunayan
nga ay parang pinapakita niya pa sa akin na wala siyang interest sa kung ano man
ang sadya ko sa kanya.

"Why are you doing this?" naiinis na tanong ko.

Kaagad niyang ikinunot ang noo niya. "Doing what?"

"This!" sigaw ko.

Sarkastik siyang natawa sa sagot ko. "I'm not doing anything to you, Summer."

Bigla na lang akong nakaramdam ng kirot sa dibdib ko nang tawagin niya ako sa
pangalan ko. May mali sa tono niya kumpara sa paraan niya ng pagbanggit ng pangalan
ko noon.

"Ayun na nga eh..." my voice shakes. "Wala kang ginagawa."

Hindi ko alam kung bakit sa simpleng pagsagot lang niya sa akin ng ganitong paraan
ay nasasaktan ako. Tama naman siya, wala nga naman siyang ginagawa. Pero bakit
ganito? Bakit nasasaktan ako?

Napailing siya at natawa ng sarkastik dahil sa napakawalang kwentang sagot ko.

"You're crazy." Tanging sagot niya at agad akong tinalikuran.

"Sandali lang," mabilis na pagpigil ko sa kanya at hinawakan siya sa braso upang

iharap sana sa akin pero laking gulat ko nang marahas niyang alisin ang kapit ko sa
kanya.

"Don't f*cking touch me! Don't you know how dirty your hands are?!"

Natulala ako sa mukha niya dahil sa ginawa niyang pagsigaw. Namalayan ko na lang na
may luhang nag-uunahang pumatak sa pisngi ko.

"Sh*t, Summer. What's wrong with you?" tila frustrate na frustrate na tanong niya
at saka napasabunot sa buhok niya.

Mabilis kong pinunasan ang pisngi ko. Stupid tears. Sinong nagbigay permisyo sa
inyong tumulo?

Sa itsura niya ay tila iritang irita siyang makita ako at gusting gusto nang
umalis. Ganito ba siya kaexcited umuwi para malutuan ng pagkain si Jasmine?

"W-Why?" nauutal na tanong ko.

"What now?" iritableng tanong niya. At talagang pinaparamdam at pinapakita niya sa
akin na naiirita siya.

"Why are you being cold to me?" diretso kong tanong sa kanya.

Saglit siyang natigilan sa tanong ko. Iniwas niya ang mukha niya at saka bumuntong
hininga bago ulit binalik sa akin ang tingin niya.

"Let me ask you, too. Why are you doing this?" kunot noong tanong niya.

Hindi ko inaasahan ang naging tanong niya at naiwan lang akong nakatulala sa mukha
niya. Ang simple lang ng tanong niya pero hindi ko magawang mahanap ang sagot.

Mukhang naiinip na siya sa paghintay sa sagot ko kung kaya't napailing na lang siya
at akmang aalis pero katulad kanina ay muli ko siyang pinigilan. "Sandali lang..."
naiiyak na pigil ko.

Pakiramdam ko ay napakadesperada ko na sa paningin niya pero anong magagawa ko?

Hindi ko siya kayang umalis.

Inis siyang humarap sa akin. "Tell me, what do you want?" naiiritang tanong niya.

Hindi ko na kayang pigilan pa ang mga luha ko at hinayaan ko na itong tumulo sa

magkabilang pisngi ko. Nanatili lang akong nakatingala at nakatingin sa mukha niya.
Hindi ko alam kung paano nangyare ito pero pakiramdam ko ay ibang tao na ang
kaharap ko.

"Damn, you're totally wasting my time." Tila galit na niyang saad at sa muling
pagkakataon ay nagtangka ulit siyang umalis sa harapan ko pero pinigilan ko ulit
siya.

"What, Summer? Tell me, ano pa bang kailangan mo sa akin? 'Cause honestly, naibigay
ko na lahat sa'yo at ubos na ubos na ako!" sigaw niya.

Tuluyan na akong napahikbi nang sigawan niya akong muli. Hindi ko alam kung bakit
ganito. Kung bakit ko ba siya paulit-ulit na pinipigilan pero hindi ko naman
masabi-sabi kung ano ba talagang kailangan ko sa kanya.

"Why are you doing this?" umiiyak na tanong ko. "Kung nagkakaganito ka dahil hindi
ako nakinig sa'yo at ipinahamak ko ang sarili ko then I am sorry. Gusto ko lang
talagang makatulong dahil hindi ko kayang pabayaan si Storm."

Natawa siya ng pilit nang marinig ang mga sinabi ko. "Why am I doing this, you
ask?" tanong niya habang iritang nakatingin sa akin. Sa asta niya ay tila hindi
niya masikmura ang tingnan ako. "Hindi ba't ito naman ang gusto mo? Ang lumayo
ako?"
Mas lalong nadudurog ang puso ko habang nakatingin sa mga mata niyang nakikita kong
punong puno ng galit at hinanakit.

"Ilang beses mo akong tinaboy, Summer. At ngayong tuluyan na akong lumalayo, bakit
kailangan mo pa akong pigilan?"

"Dahil ayokong mawala ka!" mabilis na sagot ko.

Sarkastik siyang natawa at napa-iling. "Dahil ayaw mong mawala ako o dahil ayaw
mong mapunta ako sa iba?" tila nang-iinsultong tanong niya.

Inis akong napakagat sa labi ko. "Ganyan ba ang tingin mo sa akin?" hindi
makapaniwalang tanong ko.

Muli niyang iniwas ang mukha niya dahil sa tanong ko. "I can't understand you
anymore." Saad niya.

Pinunasan ko ang pisngi ko at napayuko. "Me, either."

Natawa siyang muli sa naging sagot ko at ibinalik ang tingin niya sa akin. "Naalala
mo pa ba 'yung araw na sinabi kong sana dumating din 'yung araw na kailanganin mo
ako?" Dahan-dahan akong tumingala at tiningnan ang seryoso niyang mukha. "Pagod na
ako pero hanggang ngayon hindi pa rin dumarating 'yung araw na 'yun."

Ang mga salitang binitiwan niya...Para silang nagmistulang matatalim na kutsilyo na

sinaksak ang puso ko.. Pagod na siya. Pagod na.

"I tried so hard to be everything that you need, Summer. I tried so hard to be the
right person for you 'cause you said I was not. I tried so hard not to give up on
you no matter how many times you push me away 'cause you're everything that I
want."

Saglit siyang huminto at nagpakawala ng malalim na paghinga.

"I f*cking tried so hard, Summer. And now I'm tired...so I'm gonna stop trying."

~***~

a/n:

Shet ang sakit-sakit sa puso ng update na 'to! Hindi ko kinaya! :'(

So ayun, sorry late na late na tong update. Time check: 2:29am hahaha! Oh ayan,
pwede na kayong matulog. At ako, pwede na akong kumain at manuod ng Knovela <3
hihihihi

Oo nga pala!!!! FINALE na po yung next update. Iuupload ko siya next week. Sabado
(July 17) at 10pm. Oh, ayan. Sinabi ko na para wala nang magtatanong hahaha! And
uhmmm... prepare some tissue. Chos! Hahahaha!

Ano ba gusto nyo? Happy ending ba? Madali lang naman kasi ako kausap. Charing!
HAHAHAHA!

Magpapagawa pala ako ng t-shirt ng BTWHNIJF! Statement shirt! Pagawa ha, hindi
benta. Jusko baka sabihin namemera pa ako! HAHAHAHA! Upload ko sa group yung
design. So sa mga interesado na hindi pa member sa group sali na kayo. Search nyo
lang "GALAXY NI MIMHYTOT"

Sa mga hindi nakakaalam bakit ganyan name ng group, eh kasi po ang turing ko po sa
mga sumusuporta sa akin ay mga "STARS". So kung isa ka sa mga sumusuporta sa akin,
STAR kita. STAR ka. Ganern. Hahahaha!

De, seryoso na. Nakuha kasi yan dun sa nauna kong libro na LET ME BE THE ONE
(available sya sa bookstore matagal na for only 75php na lang kasi 50% off siya
kasi walang bumibili kaya bumili ka na rin please!) kapal ko nagplug HAHAHAHA!

So ayun nga, nakuha sya sa story ko na let me be the one na "You're like a star cuz
you shine on the darkest part of my pathetic life." So para sa akin ganun din kayo.
Kayo yung nagpaliwanag sa madilim kong mundo. Kasi kung wala naman talaga kayo,
wala ako. :)

Sobrang dami kong sinabi sorry na! So ayun ha, wag nyong kakalimutan ang #BTWHNIJF
sa mga tweets nyo para makita ko or itag nyo ko @mimhytotwp sa twitter! (pwede nyo
rin akong kausapin di ako nangangain kahit matakaw ako)

Sana suportahan nyo rin po 'yung book version neto kasi mas pinaganda talaga dun
promise. Mas mabibigat yung lines nila!!! At sana mas malayo pa marating ng story
ko. Yung LMBTO kinalimutan na nila :( Ganun naman lagi eh. Charrr! HAHAHAHA!

OH SIGE NA PWEDE NA KAYO MAG-EMOTE! Char! I love you all! :)

- Mims

=================

FINALE
Nagising ako nang maramdaman ko ang pagsakit ng buong katawan ko. Iminulat ko ang
aking mga mata at awtomatikong pumasok kaagad sa isipan ko ang mga nangyare
kahapon. Inis kong itinakip ang unan sa ulo ko at hinihiling na sana hindi na lang
ako nagising. Tama nga sila, the hardest thing to do is waking up in the morning
remembering what you were trying so hard to forget last night.</p>

Para akong pinapatay ng paulit-ulit tuwing pumapasok siya sa isipan ko. Napakabigat
sa dibdib at halos hindi ako makahinga. Hindi ko alam kung ano bang dapat kong
gawin para huwag na siyang pumasok sa isipan ko lalo na ang mga sinabi niya upang
hindi ko na maramdaman pa ang sakit. Kahit gaano kasi kasakit ang bugbog na natamo
ko ay nangingibabaw pa rin ang sugat na iniwan niya sa puso ko. </p>

Hirap na hirap akong bumangon mula sa pagkakahiga at napatingin sa bintana ng

kwarto ko. Napakunot ang noo ko nang mapansing bahagyang madilim ang kalangitan.
Mukhang masama ang panahon at ilang sandal lang ay uulan na. Pero teka? Bakit
nakabukas ang bintana ko? Sa pagkakatanda ko ay nakasara ito at hindi ko binuksan
kagabi.</p>

Tulog pa si Summer at ayoko siyang gisingin. Mabuti pang bumalik ka na lang ulit sa
ibang araw. Gusto ko munang makapagpahinga ang anak ko."</i></p>

Napatingin ako sa may pintuan nang marinig ko ang boses ni Mama habang may kausap
ata sa baba.</p>

"Hihintayin ko na lamang po siyang magising," boses mula sa isang matanda at

mukhang kilala ko kung sino iyon.</p>

Nagmamadali akong bumangon at muntik na akong mapasigaw nang maramdaman ko ang

pagsakit ng buong katawan ko. Tiningnan ko ang sarili ko at mas malala na ang mga
pasa ko ngayon. Halos magkulay ube na ang buong katawan ko dahil sa mga pasa.</p>

"Gaano ba kaimportante ang pakay mo kay Summer at kailangang ngayon mo pa siya

makausap? Hindi mo ba alam ang lagay niya? Kailangan niya ng pahinga."</i> Halata
na ang galit sa boses ni Mama.</p>

Kahit na masakit ang buong katawan ko ay pinilit ko ang sarili kong maglakad
palabas ng kwarto ko at bumaba sa hagdan. Kaagad namang napatayo si Mama at Papa
pati na rin ang kapatid kong si Sam nang makita ako. Napatingin ako sa taong kausap
nila at tama nga ang hula ko. Si Mr. Morgan nga. Napatayo rin siya at akmang
lalapit sa akin upang tulungan ako pero naunahan na siya nina Mama at Papa.</p>

"Summer, bakit bumangon ka na?! Ayos ka lang ba?" puno ng pag-aalalang tanong ni
Mama pagkalapit niya sa akin.</p>

Nagpakawala ako ng pekeng ngiti at tumango na lang sa kanya.</p>

"Ano ka ba naman! Dapat nagpahinga ka na muna sa kwarto mo!" halatang naiiyak na

saad niya at saka inalalayan ako.</p>

"Okay na ako, Ma." Pagsisinungaling ko at ibinalik ang tingin kay Mr. Morgan.
Tumingin ako sa sofa namin umaasang may iba pa siyang kasama pero wala nang ibang
tao pa ang nakaupo roon.</p>

"Kung ang hinahanap niyo po ay si ginoong Jack Frost, paumanhin pero hindi ko po
siya kasama," biglang saad ni Mr. Morgan. And just by merely hearing his name, I
felt my heart breaking into pieces all over again.</p>

Napabuntong hininga na lang ako at ipinagpatuloy ang pagbaba ng hagdan habang akay-
akay ni Mama at Papa. </p>

"Ayoko man maging bastos pero sana ay mabilis lang ang kung ano mang sasabihin mo.
Kita mo naman sa itsura ng anak ko na kailangan pa niyang magpahinga." Saad ni
Mama.</p>

"Nauunawaan ko po," mabilis na sagot ni Mr. Morgan at saka muling naupo.</p>

Alam kong may galit na pinanghuhugutan si Mama kaya ganito na lamang ang trato niya
kay Mr. Morgan. Wala kasi siyang ibang sinising tao kung bakit nangyare sa akin ito
kundi si Jack.</p></pre>

Naupo na rin ako at hinarap siya. Ano kaya ang pakay niya at ganito kaaga ay
nandirito na siya? </p>

"Una sa lahat ay nais ko munang iparating ang paghingi ni Madame ng paumanhin sa

inyo sa hindi niya pagharap sa inyo ng pormal ngayon. May importante ho kasi siyang
kailangang asikasuhin kung kaya't ako na lang ang nautusan niyang magpunta."
Panimula ni Mr. Morgan.</p>

"Madame?" naguguluhang tanong ko.</p>

"Ang ina ni ginoong Jack Frost ang tinutukoy ko. Kakarating lang niya kahapon
galing America at ang pakay niya talaga sa pagpunta rito ay ang makausap ka pero
napakaraming sitwasyon ang biglang kailangan niyang asikasuhin."</p>

Hindi ko alam kung bakit pero bigla na lang bumilis ang tibok ng puso ko nang
marinig ang mga sinabi niya. Ang ina ni Jack Frost? Hindi ba't ni minsan ay hindi
siya umuwi sa Pilipinas kaya nga lumaki ng walang pag-aaruga si Jack? Gaano
kaimportante ang pakay niya sa akin para umuwi pa siya ng personal at gustuhing
makaharap ang isang tulad ko?</p>

Bumuntong hininga muna si Mr. Morgan bago may isang envelope na ipinatong sa ibabaw
ng lamesa. Nagtataka ko lang itong tiningnan at walang balak buksan.</p>

"Ang envelope na iyan ay naglalaman ng mga papeles na tutulong sa iyong

makapagsimula ng panibagong buhay." Saad niya.</p>

Bigla na lang naging tahimik sa loob ng bahay ng marinig ang sinabi niya.</p>

"Anong ibig mong sabihin?" pagsingit ni Papa sa usapan. </p>

Tumingin sa kanya si Mr. Morgan at saka sumagot. "Iniisip ni Madame na masyadong

malaking pinsala ang nagawa ni Ginoong Jack sa buhay ni Ms. Summer. Kaya upang
makabawi ay nais niyang tulungan ang anak niyong si Ms. Summer na makapag-aral sa
New York."</p>

Sabay-sabay na napasinghap ang mga magulang ko nang marinig ang sinabi niya.</p>

"Mula plane ticket, titirhan sa New York, kakainin, at allowance sa araw-araw ay

sagot na rin ni Madame," dagdag pa ni Mr. Morgan.</p>

Nagkatinginan sina Mama at Papa. Alam kong magandang balita iyon para sa kanila
dahil narinig ko rin silang nag-uusap kagabi tungkol sa paglipat nanaman namin ng
bahay at paglipat ko ng school dahil sa nangyare.</p>

"Huwag kayong mag-alala dahil hindi naman ito pwersahan. Nasa sa inyo pa rin naman
ang desisyon," pahabol pa niya.</p>
"But what's the catch?" wala sa sariling tanong ko.</p>

Pakiramdam ko kasi ay hindi lang nila iyon inoffer dahil they felt guilty and sorry
towards what happened. Pakiramdam ko ay meron pang ibang dahilan.</p>

"Walang catch, Miss Summer. Nais lang ni Madame na makabawi sa nagawang gulo ni
Ginoong Jack sa buhay mo."</p>

Parang mas lalong nagpintig ang tainga ko sa sinabi ni Mr. Morgan. Nagawang gulo ni
Jack sa buhay ko? Paano nila nasabing ginulo ni Jack ang buhay ko? When all this
time, he's been protecting me from everyone.</p>

Tumingin si Mr. Morgan sa relos niya bago ibinalik ang tingin sa amin. "Paumanhin
pero ayoko nang magtagal pa dahil alam kong kailangan na ni Ms. Summer ng pahinga.
Kung sakaling nakapagdesisyon na kayo, here's my calling card. You may contact me
anytime." Saad niya at saka ipinatong ang karampot na papel sa mesa.</p>

Nang tumayo na siya ay tumayo na rin sina Mama at Papa upang ihatid siya sa
pintuan. Pero bago pa man siya tuluyang makalabas ay tumayo ako at pinigilan siya.
"Sandali lang, Mr. Morgan. Pwede ba tayong mag-usap ng tayong dalawa lang?" tanong
ko.</p>

Ngumiti siya sa akin at mabilis na tumango. Pagkatango niya ay sumunod ako sa kanya
sa may pintuan at hinarap sina Mama at Papa. "Sa labas na lang kami mag-uusap.
Sandali lang ako kaya huwag po kayong mabahala." Paalam ko.</p></pre>

Wala namang nagawa pa sina Mama kaya't napatango na lang ito. "Oh, sige. Sandali ka
lang ha?" bilin niya bago inilipat ang tingin kay Mr. Morgan. "Salamat ho pala.
Ingat kayo sa pagmamaneho." Paalam niya.</p>

Sinuklian naman sila ni Mr. Morgan ng ngiti bago kami tuluyang lumabas. Pagkalabas
namin ay hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon at tinanong na siya kaagad.</p>

"Talaga bang ang ina ni Jack ang may gusto noon at hindi siya?"</p>

Bumuntong hininga muna siya at saka ngumiti. Mukhang inaasahan na ni Mr. Morgan na
itatanong ko iyon. "Ang totoo niyan ay walang kaalam-alam ang ginoo tungkol dito.
Inutusan ako ng kanyang ina na ilihim ito sa kanya."</p>

Hindi ako makapaniwalang napanganga nang marinig ang sagot niya. Hindi ko inaasahan
iyon. Ang akala ko ay palabas lang niya na ang ina ni Jack ang may gusto noon. Ang
buong akala ko ay si Jack ang may gusto noon dahil ayaw na niya akong makita
pa.</p>

"Pero bakit? I mean, napakagenerous ba talaga ng mga Frost para bigyan ako ng
ganoong offer? Parang ang babaw naman na dahil lang sa akala nila ay sinira ni Jack
ang buhay ko ay kaya nila ginagawa ito." Hindi pa rin makapaniwalang saad ko.</p>

Muling bumuntong hininga si Mr. Morgan bago ako sagutin. "Paumanhin Miss Summer
pero iyon lang din ang nakikita kong dahilan kung bakit nila ginagawa ito. Nasa
sa'yo pa rin ang desisyon kung gusto mong i-grab ang opportunity na ito para
makapag-aral at makapagsimula ng panibago sa ibang bansa."</p>

Hindi ko alam kung bakit pero hindi ko magawang matuwa sa ino-offer nila. Sa totoo
lang ay kahit sinong sabihan mo ng ganoong bagay ay labis na matutuwa at
magpapasalamat. Pero bakit hindi manlang ako makaramdam ng miski katiting na
kaligayahan? Dahil ba sa malalayo ako ng tuluyan kay Jack kapag tinanggap ko ang
offer ng kanyang ina? </p>
Tuluyan nang nakaalis si Mr. Morgan habang naiwan akong naguguluhan pa rin. Bakit
pakiramdam ko ay kaya nila ako binibigyan ng ganitong klaseng offer ay dahil gusto
lang nila akong malayo kay Jack?</p>

Pagkapasok ko ng bahay ay nakaupo pa rin sina Mama at Papa sa may sala at mukhang
seryoso nilang pinag-uusapan ang offer ng ina ni Jack.</p>

"Summer, sa tingin ko ay magandang oportunidad ito para sa'yo...para makapagsimula

ka ng panibagong buhay. Chance mo na ito para iwan na lang dito sa Pinas ang
masasamang ala-ala at pangyayare sa buhay mo sa mga schools na pinasukan mo, anak."
Seryosong saad ni Mama.</p>

Inaasahan ko nang sasabihin niya iyon. Nauunawaan ko na ang ikabubuti ko lang ang
iniisip niya pero bakit pakiramdam ko ay napakaselfish ng desisyon na iyon?</p>

"Paano kayo? Kakayanin niyo bang hindi ako makita ng ilang taon para lang
makapagsimula ako ng panibagong buhay?" kunot noong tanong ko.</p>

Dahan-dahang napayuko si Mama. "Ang gusto lang naman namin ay ang ikabubuti mo,
Summer. Para sa'yo lang ang iniisip namin. Nais ka lang namin magkaroon ng bagong
buhay. Kakayanin naman namin ang ilang taong patitiis na hindi ka makita para lang
sa ikagaganda ng buhay mo."</p>

Hindi ako makapaniwalang napanganga sa naging sagot niya. "Ang selfish," inis na
sagot ko. "Kung kayo kakayanin niyo...paano naman ako? Tingin niyo ba ay kakayanin
ko rin?"</p>

"Summer..."</p>

"Tama na, Ma!" napasigaw na ako. "Huwag niyo naman po akong itaboy. Huwag niyo
naman pong ipilit sa akin ang isang bagay na hindi ko gusto. Kung ang nag-iisang
paraan lang para makapagsimula ako ng panibago ay ang mag-aral sa New York, pwes,
mas gugustuhin ko na lang ang buhay ko ngayon. Mas gugustuhin ko na lang na araw-
araw akong kinukutya ng mga kamag-aral ko pero kasama ko pa rin kayo. Matitikman ko
pa rin ang luto niyo araw-araw...maririnig ko pa rin ang mga pang-aasar sa akin ni
Sam. 'Yun lang ang gusto kong buhay!"</p></pre>

Sunod-sunod na kumawala sa mata ko ang maiinit kong luha. Inis ko iyong pinunsan at
saka ako nagmamadaling tumakbo palabas ng bahay.</p>

"Summer, sandali!" sigaw ni Mama pero hindi ako lumingon at imbes ay mas binilisan
ko pa ang pagtakbo kahit napakasakit ng buong katawan ko para lang makalayo lalo sa
kanila.</p>

Habang tumatakbo palayo ay bigla akong natigilan nang bigla na lang bumuhos ang
napakalakas na ulan. Dapat ay tumakbo na ako sa lugar na may masisilungan ako pero
tila may mga sariling utak ang mga paa ko at nanatili lang sa kinatatayuan ko.
Mabilis na nabasa ang buong katawan ko dahil sa lakas ng ulan.</p>

Narealize ko na lang na ito ang eksaktong lugar na kinatatayuan ko noon nang unang
beses kong makita si Jack. Unti-unting bumalik sa ala-ala ko ang mala-anghel niyang
mukha habang natutulog. Sinong mag-aakala na ang isang Jack Frost na isang cursing
machine ay minsang inakala kong isang anghel?</p>

Tumingala ako at tiningnan ang madilim na kalangitan na patuloy na nagbubuhos ng

malakas na ulan. </p>

"I love summer season."</i></p>

Unti-unti akong parang tanga na napangiti nang maalala ang mga sinabi niya sa akin
noon.</p>

"Summer is a beautiful season. So are you."</i></p>

Hindi ko alam kung bakit pero tuluyan na lang akong napahagulgol. All these times,
he's always been there for me. Pero masyado akong naging bulag para hindi makita
iyon. Lahat ay ginawa niya para lang maprotektahan ang isang gaya ko pero lahat din
ay ginawa ko para lang maitaboy siya palayo. At ngayon...tuluyan na siyang sumuko.
Ang tanga-tanga ko pala talaga.</p>

Namalayan ko na lang ang sarili kong tumatakbo papunta sa mansion nila na

pinuntahan namin ni Storm. Kailangan ko siyang makausap. Kailangan ko siyang
makita. Ngayon sigurado na ako. Kailangan ko siya. Kailangan ko siya sa buhay
ko.</p>

Wala pa ring tigil ang malakas na buhos ng ulan nang makarating ako sa tapat ng
Mansion nila Jack. Pero hindi tulad ng pagpunta namin ni Storm noong nakaraan na
walang katao-tao ay ngayo'y napupuno ng napakaraming tao ang tapat ng gate nila.
Napakarami ring sasakyan ang hindi maayos na nakaparada at tila nag-uunahang
dumating ang mga ito rito.</p>

Napakunot ang noo ko nang mapansin ang dalawang pang-pulis na sasakyan nakaparada
rin sa tapat ng gate nila. Doon ko lang napansin na ang mga tao palang nag-aabang
sa tapat ng gate nila ay mga reporters mula sa iba't-ibang network company. May
kanya-kanya silang hawak na mic at may mga kasama pa silang mga cameraman. Hindi
nila alintana ang napakalakas na ulan at tila desperado silang lahat na makakuha ng
maibabalita sa buong Pilipinas.</p>

Naguguluhan akong lumapit sa kanila at nakisali sa pagsisiksikan nila. Napaka-ingay

nila at wala akong maintindihan sa mga pinagsasabi nila. Napakabusy nila at parang
ang balitang maihahatid nila sa masa ay isang napakaimportante at hindi dapat
palagpasin.</p>

Napatingin ako sa gate ng unti-unting magbukas ito. Kaagad namang nagkagulo ang mga
reporters at nag-uunahang lumapit sa may gate na bumukas. Sunod-sunod na flash ng
camera ang sumalubong sa mga taong papalabas ng gate at hindi ako makapaniwalang
natigilan sa kinatatayuan ko nang makita kung sino ang papalabas.</p>

Kahit na wala pa ring tigil ang malakas na buhos ng ulan at basang basa na ang
buong katawan ko ay pakiramdam ko pa rin ay tila nabuhusan ako ng napakalamig na
tubig nang makita ko si Jack na hawak-hawak ng dalawang pulis habang nakaposas ang
kanyang mga kamay sa likuran niya.</p>

Tila bigla na lang naging slowmo ang paligid habang pinapanuod ko siyang nakayuko
at mabagal na naglalakad patungo sa sasakyan ng mga pulis. Anong ibigsabihin nito?
Anong nangyayare?</p></pre>

Unti-unting nadudurog ang puso ko habang pinagmamasdan siyang pinagpyepyestahan ng

mga reporters at kinukunan siya ng napakaraming litrato habang nakaposas at hawak-
hawak ng mga pulis.</p>

Pilit kong hinahakbang ang mga paa ko papalapit sa kanya pero hindi ko magawang
makalapit dahil napakaraming reporters ang nakaharang sa harapan ko at pilit siyang
tinatanong ng mga bagay na hindi ko maintindihan.</p>

Pakiramdam ko ay bigla na lang huminto sa pag-ikot ang mundo nang saglit niyang
iangat ang mukha niya at nagtama ang tingin naming dalawa. Saglit siyang natigilan
sa paglalakad nang makita ako. Katulad ko ay basang basa rin ang buong katawan niya
dahil sa malakas na buhos ng ulan.</p>

Parang bigla na lang nanlabo ang paligid ko at tanging siya lang ang natitirang
malinaw na nakikita ko. Maging ang ingay ng mga reporters ay hindi ko na marinig at
ang tanging naririnig ko na lang ay ang malakas na pagbuhos ng ulan.</p>

May mali sa mga tingin niya. Napakalamig nito at halos matalo pa nito ang lamig na
dulot ng malakas na ulan. Sa paraan ng pagtingin niya ay pinaparamdam niya sa akin
na ayaw niya akong makita. Napakabigat sa pakiramdam nang unti-unti niyang iiwas
ang tingin niya. At sa paghihiwalay ng tingin naming dalawa ay naging malinaw at
maingay na ulit ang paligid. </p>

"J-Jack..." nanginginig na tawag ko sa pangalan niya pero alam kong hindi naman
niya iyon maririnig. At kung marinig man niya ay alam kong hindi na niya ako muling
titingnan pa.</p>

Naramdaman ko na lang ang sunod-sunod na pagtulo ng mainit na likido sa magkabilang

pisngi ko habang pinapanuod siyang dahan-dahang isinasakay sa sasakyan.</p>

"Jack!" desperadang tawag ko sa kanya.</p>

Hindi ko alam kung bakit ko siya tinatawag. Hindi ko alam kung bakit nagpupumilit
akong magsumiksik sa mga reporters para mas makalapit sa kanya. Hindi ko alam kung
bakit ako nakakaramdam ng ganito. Hindi ko alam kung bakit ako nasasaktan...hindi
ko na alam.</p>

Nang tuluyan nang umandar ang sasakyan ng pulis kung saan nakasakay si Jack ay
agad-agad namang nagsisakayan ang mga reporters sa kani-kanilang mga sasakyan at
agad nagsunuran sa kung saan man dadalhin si Jack.</p>

Sa ilang sandali ay mabilis akong naiwang nakatayo sa tapat ng mansion nila Jack
habang patuloy pa rin sa pagbuhos ng malakas ang ulan. Kahit na napakalamig ay
hindi ko iyon maramdaman. Pakiramdam ko ay namanhid na ang buong katawan ko dahil
sa pisikal at emosyonal na pagdurusang nararanasan ko.</p>

Nagulat na lang ako nang muling magbukas ang gate ng mansion nila Jack at lumabas
roon ang isang itim na sasakyan. Nang mapansin kong makakaharang ako sa daraanan
nito ay mabilis akong tumabi pero nagtaka ako nang imbes na magdire-diretso ang
kotse paalis ay huminto ito sa tapat ko.</p>

Dahan-dahang bumaba ang salamin ng bintana at bumungad sa akin ang may katandaan ng
mukha ni Mr. Morgan.</p>

"Ms. Summer," bungad niya sa akin.</p>

Dali-dali niyang binuksan ang pintuan ng sasakyan na paraan na rin niya ng

pagsasabi na sumakay ako. Hindi na ako nagdalawang isip pa at kaagad na
sumakay.</p>

"Ano hong ginagawa niyo rito sa kasagsagan ng ulan?" tanong niya at mabilis na
hinubad ang itim na coat na suot-suot niya at iniabot sa akin.</p>

Kinuha ko naman iyon at isinuot. "A-Anong nangyayare? N-Nakita ko si Jack..." hindi

ko matuloy-tuloy ang sasabihin ko.</p>

"Sadly, imbes na maging biktima ay naging isa rin siya sa mga nakasuhan sa gang war
na kinasangkutan ninyo."</p>

"Ibigsabihin...makukulong din siya?" kinakabahang tanong ko.</p>

"Kaya ako pupunta roon ngayon. Upang ilabas siya. Ako ang magiging lawyer niya sa
kaso."</p></pre>

"Pwede ho ba akong sumama sa inyo? Gusto kong masiguradong okay lang siya."</p>

Ngumiti si Mr. Morgan at saka tumango. "Wala akong karapatang humindi." Sagot niya
at saka sinimulang paandarin ang sasakyan.</p>

Inilipat ko ang tingin ko sa labas at pinanuod ang malakas na buhos ng ulan. Unti-
unti ay nagbalik sa ala-ala ko ang paraan ng pagtingin ni Jack sa akin kanina.
Talaga bang...sumusuko na siya?</p>

Nang tuluyan na kaming makarating sa prisinto ay iniwan muna ako ni Mr. Morgan sa
may waiting area upang asikasuhin ang kaso ni Jack at pansamantalang pyansahan ito.
Hindi ako mapakali habang hinihintay ang pagbabalik ni Mr. Morgan. Ilang oras ang
lumipas at halos mabali na ang leeg ko sa paulit-ulit na pagtingin sa orasan na
nakasabit sa may dingding.</p>

"Narito ang nagbabagang balita natin para sa araw na ito. Ang nag-iisang
tagapagmana ng Frost enterprise na si Jack Daryl Frost o mas kilala bilang Jack
Frost ay dinampot mismo sa kanilang mansion matapos masangkot sa isang napakabrutal
na gang war kahapon.</p>

Ayon sa impormasyon na nakalap ay dahil sa nangyareng gulo ay agad na umuwi sa

bansa ang kanyang inang si Madame Florencia Anne Frost na siyang presidente ng
kanilang kumpanya. Para sa kaalaman ng lahat, ang Frost enterprise ay isa sa
sampung itinala ng forbes na World's Most Innovative Company. </p>

Malaki ang kuntribyusyon ng kanilang kumpanya sa pag-unlad ng ekonomiya ng ating

bansa at dahil sa pangyayareng ito ay nangangamba ang karamihan dahil sa maaring
maging epekto nito."</p>

Hindi ako makapaniwalang napatulala sa tv na umaandar sa harapan ko. Hindi ko

inakala na isa ang pamilya ni Jack sa tumutulong sa pag-unlad ng Pilipinas. Iyon
pala ang dahilan kung bakit napakaraming reporters kanina. Alam din kaya nila Storm
ang tungkol sa bagay na iyon? Pero nabanggit niya sa akin minsan na kahit kailan ay
hindi nila napag-usapan ang pamilya ni Jack.</p>

Mag-a-alas-dose nan g madaling araw nang tuluyan na akong balikan ni Mr. Morgan sa
waiting area. Kaagad akong napatayo sa kinauupuan ko at mabilis siyang
sinalubong.</p>

"Mr. Morgan, kumusta po siya?" puno ng pag-aalalang tanong ko.</p>

Imbes na sagutin ako ay tumingin siya sa gilid niya. Nagtataka naman din akong
tumingin sa kung saan siya tumingin at agad na bumilis ang tibok ng puso ko nang
makita si Jack. Nagkatinginan kaming dalawa at katulad kanina ay ganoon pa rin ang
paraan ng pagtingin niya sa akin.</p>

Kahit na masakit ang paraan ng pagtingin niya ay umasta pa rin akong parang walang
kakaiba at ngumiti ako sa kanya</p>

"Jack..." mahinang tawag ko sa kanya.</p>

"Hey," tila hindi interasadong bati niya.</p>

"A-Ayos ka na ba?" naiilang na tanong ko. Pakiramdam ko ay nakikipag-usap ako sa

isang taong kakakilala ko pa lang.</p>
"Yes." Tipid na sagot niya.</p>

Tumango-tango ako at saka ngumiti ng pilit. "Mabuti naman kung ganon. Nagugutom ka
ba? Balita ko hindi daw masarap ang pagkain nila sa...<i>kulungan</i>. Gusto mong
kumain muna?"</p>

Halos magcrack ang boses ko nang banggitin ko ang salitang kulungan sa harapan
niya. Pakiramdam ko ay natapakan ang pagkatao niya ngayon dahil hinuli siya ng mga
pulis sa mismong mansion nila at napakaraming reporters pa ang kumuha ng larawan
niya. At marahil ngayon ay labis niyang sinisisi ang sarili niya dahil dahil sa
kanya ay nasangkot sa kahihiyan ang pamilya niya.</p>

"I don't have an appetite and I badly wanna take a rest." Mabilis na pagtanggi niya
sa alok ko.</p>

Kahit na alam kong napipilitan lang siyang kausapin ako ay pinilit ko pa ring
ngumiti at magmukhang masaya sa harapan niya. "Ah, ganun ba. Hehe."</p></pre>

Napabuntong hininga siya at inalis ang tingin sa akin. "It's already late, Summer.
Go home. You look like a mess."</p>

Pakiramdam ko ay sinaksak niya ang dibdib ko dahil sa sinabi niya. Mukhang ayaw na
niyang makipagplastikan pa sa akin at tuluyan na niya akong tinataboy. Napayuko na
lang ako. Bakit kasi ang kulit ko eh halata namang naiirita na siyang kausapin ako
at masyado na siyang nakukulitan sa akin at napipilitan lang talaga siyang makipag-
usap. </p>

Hindi na siya nagsalita pa at sinimulan na niyang humakbang paalis. Naiwan akong

nanatiling nakatayo at nakaharap kung saan siya nakatayo kanina. Masakit. Wala
akong ibang maramdaman kundi ang masaktan sa trato niya. Pero anong magagawa ko?
Kasalanan ko kaya humantong kami sa ganito.</p>

Matagal akong nanatili sa kinatatayuan ko hanggang sa napagpasyahan kong habulin

siyang muli. Hindi ko siya susukuan katulad ng hindi niya pagsuko sa akin noon.</p>

Mabilis akong tumakbo papunta sa parking lot kung saan pinark ni Mr. Morgan ang
kotse niya kanina. Pagdating ko doon ay naabutan ko pa siyang nakatayo sa tapat ng
isang sasakyan. Alam kong hindi iyon ang sasakyan ni Mr. Morgan dahil malayong mas
maganda at mukhang mas mamahalin ang itim na kotseng ito ngayon.</p>

Unti-unting bumukas ang pintuan ng mamahaling sasakyan at may isang babae doon ang
lumabas. Halata sa itsura at suot nito na may mataas na katungkulan ito sa buhay at
kagalang-galang. Teka, hindi kaya siya ang ina ni Jack?</p>

Tiningnan ko si Jack at nakayuko lang siya habang kinakausap ang may katandaang
babae. Nagulat na lang ako nang malakas siyang sampalin ng babae. Dahil sa
pagkagulat ko ay hindi ko sinasadyang mapasigaw sa nasaksihan kung kaya't kaagad
kong naagaw ang atensyon nila. Parehas silang napatingin sa akin at mabilis ko
namang tinakpan ang bibig ko. </p>

Inis na napakagat sa labi niya si Jack nang makita ako habang ang babae namang
sumampal sa kanya ay matagal muna akong tiningnan bago siya halatang galit na
sumakay sa sasakyan. Pagkasakay nito ay mabilis na umandar ang sasakyan at
umalis.</p>

Nang tuluyan nang makaalis ang sasakyan ay dahan-dahan akong lumapit kay Jack.
Pagkalapit ko ay nanatili siyang nakatulala sa sahig at halatang walang balak
pansinin ako. Nakita kong namumula ang pisngi niya dahil sa lakas ng pagkakasampal
sa kanya. Nagtangka akong hawakan siya pero kaagad niyang tinabig ang kamay ko.</p>

Inis niya akong tiningnan habang nakakunot ang noo niya. "I said go home, right?
What the f*ck are you still doing here?" galit na tanong niya.</p>

Bahagya akong napaatras dahil sa paraan ng pagtingin at pagsasalita niya.</p>

"J-Jack..." natatakot na tawag ko sa kanya.</p>

"What, Summer? Hindi pa ba malinaw sa'yo ang mga sinabi ko kahapon?" tila
nanggigigil na tanong niya.</p>

"Ganun na lang, Jack? Susuko ka na lang ng ganun-ganun lang?" naiiyak na tanong

ko.</p>

Saglit siyang natawa ng pilit nang marinig ang sinabi ko. "Ganun-ganun na lang?
What the f*ck? Ganun-ganun na lang?" tila nainsultong tanong niya. "Sabagay, you
don't f*cking know what I've been through kaya ganun-ganun lang 'yun para
sa'yo."</p>

Napatulala ako sa mukha niya nang may isa-isang luha ang nag-uunahang pumatak sa
magkabilang pisngi niya.</p>

"I gave you my all but it was so silly of me to think you'd fall for me too."</p>

Namalayan ko na lang na umiiyak na rin pala ako habang pinagmamasdan siyang

nasasaktan. </p>

"I f*cking broke every damn rule for you, Summer. And what I got in return? You
chose to break this," dahan-dahan niyang iniangat ang kamay niya at saka malakas na
hinampas ang dibdib niya. "You f*cking chose to break my heart."</p></pre>

Patuloy lang sa pagpatak ang luha naming dalawa at heto ako, wala akong ibang
magawa kundi ang tumayo lang sa harapan niya at tanggapin lahat ng masasakit na
salita mula sa kanya.</p>

"And now what? Ano pang ginagawa mo dito? Ano pa bang kailangan mo sa akin? Hindi
pa ba sapat lahat ng sakit na binigay mo sa akin?"</p>

Tuluyan na akong napahikbi. "I'm so sorry. Hindi ko intensyon na saktan ka. Hindi
ko ginustong masaktan ka."</p>

Sarkastik siyang natawa sa sagot ko. "Ako din," sagot niya. "Hindi ko din intesyon
at ginustong mapamahal sa'yo. But look, I still fell for you...so damn hard."</p>

"But what if I tell you, I feel the same? That all this time, mahal din pala kita?"
tanong ko.</p>

Napatitig siya ng matagal sa akin at saka dahan-dahang umiling. "You don't hurt the
people you love, Summer." Puno ng pait na sagot niya.</p>

Napapikit ako ng mariin at napayuko. "Then why are you hurting me?" luhaang tanong
ko sa kanya.</p>

"If I am hurting you then I am sorry. But I can't let myself keep on loving the
person who keeps me alive and kills me at the same time, Summer."</p>

And his words finally hit me. Tuluyan na akong nawalan pa ng maisasagot sa kanya.
Tuluyan na akong nawalan ng pag-asa na maayos pa namin ang kung ano man ang mayroon
kaming dalawa.</p>

Matagal na namayani ang katahimikan sa pagitan naming dalawa hanggang sa may isang
sasakyan ang huminto sa tabi namin...sasakyan ni Mr. Morgan. Ito na ang hudyat na
aalis na siya. At alam kong sa sandaling pagsakay niya sa sasakyan ay hindi ko na
siya makikita pang muli.</p>

Tiningnan muna ako ni Jack ng matagal bago siya unti-unting lumakad papalapit sa
sasakyan pero natigilan siya nang magsalita muli ako.</p>

"May gustong magpaaral sa akin sa New York." Saad ko.</p>

Dahan-dahan siyang humarap sa akin at halata sa mukha niya ang pagkabigla.</p>

"Doon na ako titira. Hindi ko alam kung ilang taon ako roon at kung makakabalik pa
ba ako dito sa Pilipinas."</p>

Matagal siyang natulala sa mukha ko bago niya tuluyang iniwas ang mukha niya. "Why
are you telling me this?" tanong niya.</p>

"Kung talagang sumusuko ka na...kung talagang pagod ka na," saglit akong huminto at
huminga ng malalim. "Then tell me to go."</p>

Napatitig siya ng matagal sa akin habang ako naman ay pilit na pinipigilang tumulo
ang nangingilid na luha sa sulok ng mga mata ko. Matagal kaming nanatiling
nakatitig sa isa't-isa bago niya dahan-dahang iniwas ang tingin niya. At ginawa
niyang iyon...alam ko na ang pasya niya. Napakagat ako sa labi ko at dahan-dahang
napatango na para bang pinapaalam na rin sa kanya na alam ko na kung ano ang
sasabihin niya.</p>

Napayuko siya at iniwas ang mukha niya. "I am sorry, Summer." Ang tanging nasabi
niya.</p>

Ngumiti ako sa kanya pero hindi ko na nakaya pang pigilan ang mga luha ko na kanina
pa nagbabadya sa pagpatak. Tuluyan na silang kumawala at nag-uunahang umagos sa
magkabilang pisngi ko.</p>

Dahan-dahan siyang tumalikod sa akin bago mabagal na inihakbang ang mga paa niya
patungo sa sasakyan. Pinanuod ko siyang sumakay na hindi manlang lumilingon sa
akin. Umandar na ang sasakyan at wala akong ibang nagawa kundi ang pagmasdan itong
unti-unting nawawala sa paningin ko.</p>

Tuluyan na siyang nawala at hindi ko manlang nasabi sa kanya ng diretso

na...<i>mahal ko rin siya</i>.</p>

~***~</p>

Napakatahimik sa loob ng kotse na kasalukuyang minamaneho ni Morgan. Nakasanayan

naman na niya noon pa na hindi talaga pala-imik si Jack sa tuwing nasa byahe sila
dahil marami itong iniisip pero iba ang sitwasyon ngayon. Napakabigat ng
athmosphere sa loob ng sasakyan at pakiramdam niya ay nararamdaman din niya ang
bigat na dinadala ng binata.</p></pre>

"Paumanhin kung pinangunahan kita at sinama si Ms. Summer sa presinto. Gusto ko

lang na makita mo rin siya kahit sa huling sandali." Pagbasag ni Morgan sa
katahimikan.</p>

"Do you think she'll be fine without me?" mahinang tanong niya.</p>
"The question is, will you be fine without her?" pagbabalik tanong ni Morgan sa
kanya.</p>

Napabuntong hininga siya at may kinuhang maliit na kahon sa bulsa niya. Dahan-dahan
niyang binuksan ang kahon at kaagad na kuminang ang dyamanteng nakalagay sa
singsing nang tamaan ito ng liwanag mula sa street lights na nadadaanan nila.</p>

Napapikit siya ng mariin bago muling isinara ang kahon. </p>

"I was not able to say goodbye to her," mahinang bulong niya bago dahan-dahan
niyang binuksan ang bintana sa tabi niya. "And I was not able to tell her I love
her for the last time."</p>

Muli siyang napabuntong hininga bago dahan-dahang inilabas ang kamay niyang may
hawak-hawak sa maliit na karton. Unti-unti ay binitawan niya ito at hinayaang
malaglag sa kalsada.</p>

~***~</p>

A/n:</p>

Hi! So how was the update? Masakit ba? Masakit? Lololol ang bad ko tinanong ko pa
talaga haha!<br> So yep, as you noticed hindi ko pa nilalagyan ng THE END sa dulo
bcuz yes, may EPILOGUE pa! Baka sa EPILOGUE yung happy ending na hinahanap nyo.
CHAR! HAHAHA! Ang bad ko. But you trust me, right? :)</p>

Comments will be highly appreciated! And please use the hashtag #BTWHNIJFFinale
Thank you! &lt;3</p>

===============

EPILOGUE</b></p>

"Scalpel, please." Mahinang paki-usap ng doctor na nasa tabi ko.</p>

Mabilis kong inabot sa kanya ang instrumentong hinihingi niya at saka niya ito
ginamit sa maingat na paghiwa sa balat ng pasyenteng nakahiga sa harapan namin.
Inihanda ko na rin ang forceps na alam kong sunod niyang hihingin.</p>

I've been a surgical nurse for 4 years now at madami na akong napagdaanang iba't-
ibang critical cases. Pero sa lahat ng cases na ina-assist ko, ang ganitong klaseng
operasyon ang pinakahindi ko gusto. <i>Heart transplant</i>. Bukod kasi sa mahigit
walong oras na nakatayo ka at nag-a-assist sa operating room, ang problema kasi sa
heart transplantation ay nasa 50% lang ang percentage ng success kaya kung maari ay
iniiwasan ko talagang mag-assist nito.</p>

My heart breaks every time na hindi nagiging successful ang operation namin. Maybe
because I got addicted in the idea of saving lives. Highschool ako noong una kong
magtangkang sumagip ng buhay at masasabi kong napakalaking impact ng pangyayareng
iyon sa buhay ko para mapili kong tahakin ang ganitong profession.</p>

Well, hindi lang naman ang pangyayareng iyon ang nagtulak sa akin para piliin kong
maging nurse. May isang tao rin ang dahilan sa likod ng desisyong pinili ko. Siya
iyong klase ng tao na mas pipiliin na lang ang mamatay kaysa magpunta ng hospital.
Pinili kong maging nurse dahil sa kanya...<i>para sa kanya</i>. Para ako na lang
ang mag-aalaga sa kanya sa mga panahong kailangan siyang dalhin sa hospital at
tututol siya.</p>

Apat na taon ang ginugol ko para makapagtapos sa kolehiyo at makapasa sa board

exam, at ngayon ay apat na taon ko na ring pinapractice ang profession na pinili
ko. Walong taon na rin pala ang lumipas...at walong taon na rin pala akong patuloy
pa rin na naghihintay sa kanya.</p>

"Thank you for the hard work, Summer. Successful na naman ang operasyon dahil sa
malaking tulong mo." Compliment ni Dr. Lopez habang tulong-tulong kaming inaayos
ang instruments na nagamit namin sa katatapos lang na operasyon.</p>

Ngumiti ako sa kanya at bago dahan-dahang umiling. "Hindi po ba dahil iyon sa

magaling kayong doctor?" pagbabalik compliment ko sa kanya.</p>

Kaagad naman siyang natawa at saka napa-iling rin. "Hay naku, kaya hindi ka
mapakawalan ng hospital na ito eh. Bukod sa magaling mong skills ay ikaw na ata ang
pinakamabuting tao na nakilala namin."</p>

"Oo nga!" mabilis namang pagsang-ayon ng iba pang doctor at nurses na kasama rin
namin sa operasyon kanina.</p>

"Sus! Gusto nyo lang atang magpalibre sa akin mamaya, eh!" tanging naisagot ko na
lang.</p>

Sabay-sabay silang nagtawanan at ipinagpatuloy ang pag-aayos ng instruments.

Patapos na sana kami sa pag-aayos nang magsalita muli si Dr. Lopez. "Saan niyo nga
pala balak lumipat ng hospital?" biglang tanong niya.</p>

Kaagad napakunot ang noo ko sa tanong niya. "Lumipat? Bakit? Lilipat ba kayo?"
tanong ko.</p>

Lahat sila ay napatingin sa akin. "Bakit, Summer? Hindi mo pa ba alam?" tanong ni

Leslie, ang nurse na pinakaclose ko sa kanila.</p>

"Anong hindi ko pa alam?" naguguluhang tanong ko.</p>

Sabay-sabay silang napabuntong hininga at napayuko. "Isasara na nila ang hospital

na 'to, Summer." Malungkot na balita niya.</p>

Hindi ako makapaniwalang napanganga sa narinig.</p>

"Off mo nga pala kahapon kaya pala hindi mo alam. Kahapon lang nila inannounce.
Nagpunta dito 'yung may-ari ng hospital para lang i-announce na gagawin na lang
nilang isang condominium 'tong hospital." Dagdag pa ni Ashley, isa ring nurse.</p>

Kaagad na unti-unting bumigat ang pakiramdam ko matapos marinig ang sinabi niya.
Condominium? Kailan pa naging mas importante ang condominium sa hospital?!
</p></pre>

"Grabe nga eh. Tuwang tuwa pa ko nung makita ko siya kahapon kasi napakagwapo at
bata pa niya. Tapos masamang balita lang pala ang lalabas sa bibig niya.
Nakakadisappoint. Hangang hanga pa naman ako dahil sa batang edad ay
napakasuccessful na agad niya." Habol pa ni Camille, ang circulating nurse namin
kanina sa operasyon.</p>

Halos manlambot ang mga tuhod ko habang iniisip kung papaano na ang mga pasyente
namin sa hospital na ito. Oo, siguradong pati kami ay apektado dahil mawawalan kami
ng trabaho at mahihirapang makahanap ng hospital na lilipatan, pero paano naman ang
mga pasyente namin? Halos lahat ng pasyente namin ay mga tinanggihan sa iba't-ibang
hospital dahil wala silang pambayad. Tanging kami lang ang tumanggap sa kanila.
Paano na sila?</p>

"Sa pagkakaalam ko ay nalulugi na ang kumpanya nila dahil sa hospital na ito kaya
balak na nilang bitiwan ito at gawin na lang condo na mas pagkakakitaan nga naman
nila." Saad naman ni Dr. De Guzman, ang isa pa sa mga doctor na nagsagawa ng
operasyon kanina.</p>

"Mabuti nga at binigyan pa tayo ng dalawang buwan para asikasuhin ang mga dapat
asikasuhin sa hospital na 'to bago tuluyang isara," dagdag pa ni Ashley.</p>

Sabay-sabay na lang silang napabuntong hininga at sa mga itsura nila ay mukhang

natanggap na nila na wala na talaga kaming magagawa pa.</p>

Habang naglalakad ako patungo sa pantry ay pansin na pansin ko ang pagkabahala sa

mukha ng mga hospital personnel na nadaraanan ko. Halos masuffocate na rin 'ko
dahil wala na akong ibang marinig na pinag-uusapan nila kundi ang pagpapasara ng
hospital.</p>

Kung hindi naman tungkol sa pagpapasara ng hospital ang topic nila, ang may-ari
naman ng hospital na nagpunta kahapon ang pinag-uusapan nila. Wala akong ibang
marinig kundi napakabata pa raw nito at napaka-arogante rin.</p>

Pagkarating ko sa pantry ay mabilis akong naghulog ng barya sa vending machine

upang kumuha ng kape. Inikot ko ang tingin ko sa lugar at nakakapagtaka dahil halos
panay mga hospital personnel lang ang nakikita ko. Tila may usapan ang lahat na
magtipon-tipon dito.</p>

"Summer!"</p>

Napatingin ako sa pwesto kung saan banda may tumawag sa pangalan ko. Nakita ko ang
isa kong kateam na si Fatima na kumakaway sa akin. Mabilis kong kinuha ang mainit
kong kape sa vending machine at lumapit sa mesa kung nasaan siya.</p>

"Nandito ka ba para manuod din?" tanong niya.</p>

"Manuod?" nagtatakang tanong ko at napansin na ang pwinestuhan niya pala ay sa may

tapat mismo ng t.v. dito sa pantry. "Ay, hindi. Kakatapos ko lang mag-assist.
Pumunta lang ako dito para kumuha ng kape." Sagot ko sa kanya.</p>

"Oh, I see. Oo nga pala noh? Madugo nga pala ang inassist mo ngayon hehe!" bibong
sagot naman niya.</p>

Ngumiti na lang ako sa kanya bilang sagot. Sanay na rin naman siya sa pagiging
matipid kong magsalita. Dahan-dahan akong humigop ng mainit na kape at ninamnam ang
sarap nito. Kahit papaano ay unti-unti nang narerelax ang utak ko at unti-unti nang
nababawasan ang bigat ng dibdib ko.</p>

Saglit akong natigil sa pag-inom ng kape ko nang mapanisin na halos ang mga
hospital personnel na kasalukuyang nasa pantry ay nakapalibot sa may t.v. Tiningnan
ko naman ang palabas sa t.v. at nakitang hindi naman movie ang pinapalabas kundi
local news lang.</p>

"Fatima, anong inaabangan niyong ipalabas?" nagtatakang tanong ko.</p>

"Ah, 'yung interview sa may-ari netong hospital. Ang sabi kasi babanggitin daw niya
sa interview 'yung plano niya dito sa hospital." Mabilis na sagot ni Fatima.</p>

"Ah, I see." Sagot ko at bigla na lang nabalot ang pagkatao ko ng kuryosidad at

interest.</p></pre>

Itinuon ko din ang atensyon ko sa t.v. at nakisama sa pag-aabang. Nagulat na lamang

ako nang biglang magvibrate ang cellphone ko. Nang tingnan ko ang screen ay
bumungad sa akin ang pangalan ni Storm na tumatawag. Mabilis ko itong sinagot dahil
bihira na lang din niya akong tawagan nitong nakaraan. Masyado na siyang busy para
isingit pa ako sa oras niya. Siya na kasi ang tagapamahala ng kumpanya nila.</p>

"Napatawag ka?" bungad ko sa kanya pagkasagot ng tawag.</p>

"I miss you." Kaagad namang sagot niya.</p>

Kaagad akong napangiti nang marinig ang sagot niya. "Huhulaan ko, nasa labas ka ng
hospital ngayon." Saad ko.</p>

Narinig ko siyang natawa ng mahina. "Coffee?" tila pagkukumpira na rin niyang tama
ako.</p>

"Sakto. Kailangan ko din ng malalabasan ng sama ng loob." Pag-payag ko sa alok

niya.</p>

Sa loob ng walong taon ay hindi niya ako pinabayaan. Well...kahit na takot siya sa
karayom, he took nursing too para lang araw-araw niya akong makasama at mabantayan.
Yes, isa din siyang nurse pero hindi na niya prinactice pa ang profession namin
dahil kailangan na siya sa kumpanya nila. Akala ko nga noon ay itatakwil na siya ng
mga magulang niya nang imbes na business related ang course na kinuha niya ay
medical course ba naman ang kunin.</p>

Madami na siyang isinakripisyo sa buhay niya para lang sa akin. Siya ang nagguide
sa akin upang makapagsimula ng panibagong buhay. Simula noon, hanggang ngayon, siya
ang nagsilbing immunity ko sa mga pagsubok ng buhay.</p>

I gained friends because of him too, and no one dared to hurt me when we were in
college. Napakalaki talaga ng pinagbago ng buhay ko nung magcollege kami. At oo,
hindi ko grinab ang opportunity na makapag-aral sa New York. Kahit naman hindi ako
nagpunta sa New York ay nakapagsimula pa rin naman ako ng panibagong buhay sa
Pinas.</p>

"Bakit? May problema ka ba sa trabaho ngayon?" tanong niya.</p>

Napabuntong hininga ako. "Sobrang laking problema." Sagot ko at saglit na inilipat

ang tingin sa t.v.</p>

"Talaga? Then let's go. Ibuhos mo na sa akin 'yang stress mo." Masiglang sagot ni
Storm pero hindi ko na nagawa pang sagutin siya nang makita ko ang taong
nagsasalita sa balita.</p>

Pakiramdam ko ay bigla na lang nalaglag ang puso ko sa sahig at mabilis na nawasak.

Mabilis na nagbalik ang mga ala-alang pilit kong ibinaon sa limot ng napakaraming
taon habang pinapanuod siya.</p>

"Actually, it has been already decided two years ago. But you see, I don't want to
give up that hospital so easily because I know there are a lot of patients and
employees rely their lives on it. That's why I still gave it a chance. Sadly, after
two years, there's still no progress that's why we're finally closing it." </i></p>

Walong taon. Walong taon kong hinintay ang makita siyang muli. Walong taon kong
hinintay ang marinig muli ang boses niya. Walong taon akong umasa sa pagbabalik
niya. Walong taon. Walong taon akong naghintay para sa kanya.</p>
Napakalaki na ng pinagbago niya. Halos hindi ko na siya makilala. Kulay itim na
ang buhok niya at bagay na bagay sa kanya ang suot-suot niyang itim na suit.
Napakaprofessional na ng itsura niya. Napakalayo sa itsura niyang mukhang gangster
noon.</p>

Maging ang boses niya ay nagbago na rin. Mas lalo itong lumalim kumpara noon.
Napakalumanay na rin niyang magsalita at wala manlang akong naririnig na curse
words mula sa kanya.</p>

Ibang-iba na siya.</i></p>

"Uh, Summer? Okay ka lang ba?"</p>

Saglit akong napatingin kay Fatima at doon ko lang narealize na may mga luha na
palang bumabasa sa pisngi ko. Hindi ko na siya nagawa pang sagutin at dali-dali
akong tumayo at tumakbo paalis. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Kung anong
dapat kong gawin para makita siya at makausap siyang muli. Gusto kong mayakap siya.
Gusto kong mayakap ulit siya. Ilang taon na araw-araw kong namimiss ang presensya
niya at umaasang makikita siya. At ngayon... at ngayon na nagbalik na siya, hindi
ko na kaya pang mag-aksaya ng panahon. Sapat na ang walong taon para masabi kong
totoo ang nararamdaman ko para sa kanya.</p></pre>

Nagulat na lang ako nang biglang may humablot sa braso ko pagkalabas ko ng

hospital. Tiningnan ko kung sino ito at nakita ko ang naguguluhang mukha ni
Storm.</p>

"Summer? Ayos ka lang ba? Saan ka pupunta?" sunod-sunod na tanong niya.</p>

"S-Storm..." nanghihinang tawag ko sa kanya. Bigla ko na lang naramdaman ang

panlalambot ng mga tuhod ko.</p>

Hinawakan niya ako ng maigi at inalalayang tumayo upang hindi ako matumba. "Bakit?
Anong problema?"</p>

Mahigpit akong kumapit sa braso niya bago nagsalita. "B-Bumalik na siya, Storm...
Bumalik na si Jack." Saad ko.</p>

Kaagad akong nakaramdam ng kirot sa dibdib ko nang banggitin ko ang pangalan niya.
Ilang taon ko ding iniwasan ang pagbanggit sa pangalan niya. Tila naging isa iyong
masamang salita na hindi ko dapat banggitin o marinig mula sa iba. Para akong bata
ngayon na bigla na lang nakabigkas ng panibagong salita.</p>

Mabilis na nagbago ang ekspresyon ng mukha ni Storm. Akala ko ay makikitaan ko siya

ng gulat na reaksyon pero wala akong ibang nakita kundi tila bigla siyang nasaktan.
Napayuko siya at bigla na lang inis na natawa. "Ano ba 'yan. Ang bilis mo namang
nalaman." Saad niya.</p>

Kaagad na napakunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. "A-Alam mo na?" hindi
makapaniwalang tanong ko.</p>

Iniwas niya ang mukha niya bago dahan-dahang tumango. Inis at hindi ako
makapaniwalang natawa bago buong lakas siyang itinulak palayo sa akin. "Alam mo na
pero hindi mo sinasabi sa akin?!"</p>

Ibinalik niya ang tingin niya sa akin at seryoso akong tinitigan sa aking mga mata.
"I'm sorry." Tanging nasabi lang niya.</p>

"What the hell, Storm?!" galit na sigaw ko. "Alam mo kung gaano ako katagal
naghintay sa kanya pero wala kang balak sabihin sa akin?!"</p>

Bumuntong hininga muna siya bago dahan-dahang lumapit muli sa akin. "Gustong gusto
kong sabihin sa'yo, Summer. Pero..."</p>

"Pero ano?" inis na tanong ko.</p>

"Pero..." halatang hindi niya matuloy-tuloy ang gusto niyang sabihin.</p>

"Pero ano?!" tuluyan na akong napasigaw.</p>

"Pero wala na siyang pakialam sa'yo!"</p>

Kaagad akong natigilan sa sinabi niya. Tila may hawak-hawak siyang kutsilyo at
madiin niyang isinaksak iyon sa puso ko. Wala akong ibang magawa kundi ang matulala
sa mukha niya. Hindi ko alam kung anong isasagot sa sinabi niya. Tila bigla na lang
akong napahiya.</p>

Dahan-dahan kong iniwas ang mukha ko sa kanya at napayuko. Bakit ganito? Alam ko
naman na wala na talaga siyang pakialam sa akin, eh...pero iba pa rin pala talaga
'yung sakit kapag may iba nang nagpapamukha sa'yo.</p>

Matagal ko nang alam na wala na talaga siyang paki sa akin. Kasi kung meron naman
talaga, edi sana noon pa lang ay kinontak na niya ako.</p>

Kung meron naman talaga, edi sana noong mga araw at gabi na umiiyak ako sa tapat ng
mansion nila at nakikiusap na magpakita siya ay nilabasan na niya ako.</p>

Kung meron naman talaga, edi sana noong nalaman kong umalis na pala siya ng bansa
at ibinigay ni Mr. Morgan sa akin ang number niya at walang tigil ko siyang
tinatawagan ay sinagot na sana niya ang tawag ko.</p></pre>

Kung meron naman talaga, edi sana hindi siya nagpalit ng number para hindi ko na
siya macontact pa.</p>

Kung meron naman talaga, edi sana nung natuto na akong gumamit ng facebook ay hindi
niya ako blinock.</p>

Kung meron naman talaga siyang pake sa akin...hindi niya ako paghihintayin ng
walong taon.</p>

"Summer, I'm sorry. Tulad mo, hinintay ko rin ang pagbabalik niya. Pero nung
nakipagkita ako sa kanya, ibang iba na siya. Parang hindi na niya ako kilala.
Parang ibang tao na siya. Ayoko lang na magmukha kang tanga sa harapan niya."</p>

Dahan-dahan akong tumingala at tiningnan ang mukha ni Storm. "Kailan pa?" wala sa
sariling tanong ko.</p>

"Ang alin, Summer?" puno ng guilt na tanong niya.</p>

"Kailan pa siya nakabalik?"</p>

Napayuko siya at napabuntong hininga. "Last year pa," malungkot na sagot niya.</p>

Hindi ko napigilan ang hindi matawa. "Wow." Amazed na amazed na sagot ko. "Wow!"
puno ng pait na saad ko.</p>

"Wow..." saad ko at unti-unti ay napaupo sa kinatatayuan ko. "Wow..." umiiyak na

saad ko.</p>
Malakas kong hinampas ang dibdib ko. "Wow grabe. Wow." Hindi makapaniwalang saad ko
habang patuloy sa pagpatak ang maiinit na luha ko.</p>

Ang hirap tanggapin. Hindi ko magawang tanggapin.</p>

"Walong taon, Storm. Walang taon akong naghintay." umiiyak na saad ko. "Walang taon
kong hinintay na masabi sa kanya na...mahal ko siya."</p>

Dahan-dahang lumuhod sa harapan ko si Storm at pinunasan ang pisngi ko. "Walong

taon din, Summer," bulong niya. "Walong taon ko ding hinintay na sana sabihin mo na
lang sa akin iyan."</p>

~***~</p>

Dalawang linggo na lang bago tuluyang isara ang hospital at halos lahat ng mga
kasama ko ay may mga lilipatan na samantalang ako ay wala pa. Nagsubmit na ako ng
resume sa iba't-ibang hospital pero hanggang ngayon ay wala pa ring kumokontak sa
akin.</p>

Muntik na akong mapatalon sa gulat nang biglang magvibrate ang phone ko. Tiningnan
ko ito at umaasang isa ito sa mga hospital na pinasahan ko ng resume pero
nadisappoint ako nang pangalan ni Storm ang nakalagay sa screen.</p>

"Huy, grabe naman na 'yang away nyo. Two weeks na ata kayong LQ." Biglang saad ni
Fatima. </p>

Kilala nilang lahat si Storm. Sa apat na taon ba naman naming nagsama-sama ay

impossibleng hindi nila siya makilala dahil halos araw-araw ako nun kung sunduin.
At isa pa, mabilis na nakilala si Storm sa hospital. Syempre, gwapo.</p>

Kapag tinatanong nila ako kung kaanu-ano ko si Storm ay lagi ko lang silang
sinasagot na kaibigan ko lang siya. Pero sila na ang nag-assume na boyfriend ko si
Storm dahil sa sweetness na pinapakita niya tuwing pumupunta siya sa hospital para
bisitahin ako.</p>

Napabuntong hininga na lang ako at ibinalik sa bulsa ko ang cellphone ko.</p>

"Gaano ba kalaki nagawa niyang kasalanan sa'yo at hanggang ngayon ay ayaw mo pa rin
sagutin ang tawag niya?" tanong niya.</p>

"Wala siyang kasalanan sa akin Fatima." Tanging sagot ko sa kanya.</p>

Nang papauwi na ako ay natigilan ako sa paglabas ng hospital nang makita ko si

Storm na nakatayo sa may waiting area at halatang kanina pa naiinip. Napabuntong
hininga na lang ako at napagdesisyonang kausapin na siya.</p>

Kaagad siyang napatayo nang makita niya akong naglalakad papalapit sa

kanya.</p></pre>

"Summer..." halatang kinakabahang tawag niya sa akin pagkahinto ko sa harapan

niya.</p>

"Storm—"</p>

Hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko nang bigla niya akong mahigpit na

niyakap.</p>

"I am so sorry. Hindi ko na ipipilit pa ang sarili ko sa'yo. Just please, huwag mo
naman akong iwasan. Mababaliw ako." Saad niya habang yakap-yakap ako ng
mahigpit.</p>

Dahan-dahan siyang humiwalay sa akin at nagulat ako nang bigla niya akong pitikin
sa noo.</p>

"Aw!" mabilis na reklamo ko.</p>

"Hindi mo manlang sinagot ang mga tawag ko kahit isang hello lang!" inis na saad
niya.</p>

Magdadahilan pa sana ako sa kanya pero laking gulat ko nang bigla na lang niya
akong hilahin at kaladkarin patungo sa sasakyan niya.</p>

"T-Teka? Saan mo ko dadalhin?" nagtatakang tanong ko sa kanya.</p>

Sumakay muna siya sa driver's seat bago ako sinagot. "Malalate ka na sa appointment
mo. Ikaw naman kasi eh. Hindi mo manlang sinasagot ang tawag ko."</p>

"Wait, what? Appointment ko? Appointment para saan?" naguguluhang tanong ko.</p>

"Nakausap ko kasi si Fatima nung isang linggo. Nabanggit niya sa akin na wala ka pa
rin hospital na malilipatan. Kaya ayun, naghanap ako ng pwede mong lipatan at may
nahanap ako kaso hindi hospital." Sagot niya habang mabilis na nagdrdrive.

"Eh? Kung hindi hospital 'yun eh ano pala?" mabilis na tanong ko.

"They're looking for a private nurse. Naisip ko na dun ka muna habang hindi pa
natatayo 'yung hospital na pinapatayo ko para sa'yo."

"W-What?! Nagpapatayo ka ng hospital?!" hindi makapaniwalang tanong ko.

"He-he-he." Tanging sagot niya.

Nababaliw na ba siya? Akala niya ba ay nagpapatayo lang siya ng isang bahay-kubo?

It's a freaking hospital!

Saglit siyang tumingin sa relos niya bago muling ibinalik ang tingin sa dinaraanan
namin. Napakabilis ng takbo niya at mukhang ayaw niyang mamiss ko ang oportunidad
na ito. Nakaramdaman na lang ako ng guilt dahil sa ginagawa niya. Kahit na iniwasan
ko siya ng mahigit isang buwan, heto at tinutulungan pa rin niya akong makahanap ng
trabaho.

"Now, we're here." Saad niya nang ihinto niya ang sasakyan sa tapat ng isang mataas
na gusali.

Inilabas ko ang ulo ko sa bintana ng sasakyan at tiningnan kung gaano katas ang
building. Bakit sa building na ito ang appointment ko? Isang taong may mataas na
posisyon ba ang magiging pasyente ko?

"Mauna ka na sa loob. May 5 minutes ka pa bago malate sa appointment mo. Baka kasi
kapag pinark pa natin 'tong sasakyan at sinamahan kita ay tuluyan ka pang malate.
Mas mabuti nang mauna ka na at susunod na lang ako."

Halata sa itsura niya na seryoso siya sa appointment na sinet niyang ito para sa
akin. Nakakahiya naman kung bibiguin ko siya kaya kahit na nagdadalawang isip ako
ay wala na akong ibang nagawa kundi ang bumaba ng sasakyan niya at pumunta sa floor
na sinasabi niya.
Nang nasa elevator na ako ay tumingin ako sa relos na suot-suot ko. Ang sabi niya
ay 7pm ang appointment ko pero 8:15pm na ang oras sa akin. Teka, hindi kaya sira na
ang oras nun ni Storm?

Tumingin ako kung nasaang floor na ako at nakitang nasa 15th floorna. Ayon sa kanya
ay sa 28th floor nakaset ang appointment ko and I should look for Beatrice Hernan.
I-a-accommodate pa kaya nila ako ngayong mahigit isang oras na akong late?

Tuluyan na akong nakarating sa 28th floor at lalabas na sana ako kaagad ng elevator
pero natigilan ako nang makilala ang lalaking makakasalubong ko. Halata sa itsura
niya na kanina pa siya naiinip na naghihintay sa sa pagdating ng elevator. Sasakay
na rin sana siya sa loob pero katulad ko ay agad din siyang natigilan nang makilala
ako.

Tila saglit na tumigil sa pag-ikot ang mundo ko habang magkatitigan kami sa isa't-
isa. Di tulad sa t.v. ay mas nag-iba pala ang itsura niya sa personal. Walong taon
din ang lumipas bago ko siya muling nakaharap ng ganito kalapit.

Dati ay lagi kong iniisip kung anong gagawin ko kung sakaling magkita na kaming
muli. Pero ngayong nasa harapan ko na siya, bakit wala akong ibang magawa kundi ang
damhin ang unti-unting pagkirot ng dibdib ko?

Para akong kakapusin ng hinanga nang unti-unting magsimulang magsara ang elevator
dahil sa tagal naming magkatitigan. Unti-unti ay nagkakaroon muli ng harang ang
pagitan naming dalawa. Unti-unti ay nahaharangan muli ang mukha niyang matagal kong
ninais na muling makita. Unti-unti ay malalayo akong muli sa kanya.

Tuluyan nang sumara ang elevator pero laking gulat ko nang muli itong bumukas. Sa
pagbukas nito ay muling bumungad sa akin ang mukha niya. Nanatili ang kamay niya sa
pindutan ng elevator at mukhang ginagawa niya iyon upang hindi ito muling magsara.

"Summer Pascua, you had me waiting for more than an hour." Saad niya.

Fin.

~***~

A/n's

BUT YOU HAD HER WAITING FOR 8 FREAKING YEARS JACK FROST. CHAR!

AYOKO NA MAGSALITA PA NG KUNG ANU-ANO. GUSTO KO LANG MAGPASALAMAT SA LAHAT NG

SUMUPORTA SA KWETONG ITO. I HAD YOU ALL WAITED FOR 1 YEAR, 5 MONTHS, 3
MONTHS...JUSKO! ILANG BESES KO KAYONG PINAGHIHINTAY SA UPDATE PERO HINDI KAYO
NAGGIVE UP

SOBRANG SALAMAT! KUNG HINDI DAHIL SA INYO SIGURO HINDI KO TO MATATAPOS HAHAHA!
SALAMAT SA PAG-IINSPIRE SA AKIN!

SANA NAGUSTUHAN NYO YUNG ENDING KAHIT GANYAN.

KITA-KITS NA LANG TAYO SA BOOK 2! DOON NA LANG TAYO UMASA NG HAPPY ENDING HAHAHA

SANA AY SUPORTAHAN NYO DIN PO ANG BOOK NITO. 175PHP LANG PO AVAILABLE NA SA LAHAT
NG BOOKSTORES!

WAG NYO RIN PO PALANG KAKALIMUTAN ANG #BTWHNIJFEpilogue SA TWEETS NYO PARA MAKITA
KO DIN HAHAHA! SALAMAT PO SUPER DUPER! MAHAL NA MAHAL KO PO KAYO &lt;3 SALAMAT!

-MIMS