---------------BOOK DETAILS----------------

[BOOK NAME] He Owns Me

[TOTALPARTS] 30
-------------------------------------------
[ BOOK DESCRIPTION ]
--------------------------------------------
She is supposed to be mine, and now that she is finally free I will definitely
have her, by hook or by crook. So be ready for me Xonia, cause I will never let you
go that easily. -- Damien Fernandez
-------------------------------------------

*******************************************
[1] He Owns Me
*******************************************
The title says it all.

*******************************************
[2] Warning
*******************************************

This story is a RESTRICTED ONE.

So please bare in mind that once you read this story you are aware of what will be
the consequences of you're actions.

We have our own FREEDOM but their are some LIMITATIONS that we also need to
consider.

So please, please, CHILDREN, stay away from this story. And when I say childern it
means 16 years old and below.

Pero if you're RESPONSIBLE enough then WELCOME.

P.S. FAN me first to be read the story. Takot lang po kasi akong ma-delete ito kung
saka-sakali nang Wattpad.

*******************************************
[3] Prologue
*******************************************
[**********************************************************************************
**]

ANG SAKIT. Ang sakit maiwan. Hindi ko inaasahan na mangyayari sa akin ang bagay na
ito ngayon. Sa pelikula ko lang naman napapanood ito eh, yung namamatay yung
lalaking mahal nang bida sa estorya o di kaya sa libro ko lang nababasa. Pero hindi
ko akalain na nangyayari pala sa totoong buhay.
Aware naman ako eh. Aware ako sa realidad na lahat tayo ay mamamatay pero bakit
naman ang aga niyang kinuha sa akin? Gusto ko pa siyang makausap, mayakap,
mahalikan at higit sa lahat maramdaman ang init nang katawan niya.

Scott

Scott why did you leave so easily?

Remember this day?

I smiled bitterly remembering the date today. July 20, 2013, the day we will
finally going to tie the knot in front of the altar, but unfortunately he died.
Yes, he died. I swallowed the lump that is already forming in my throat.

Two weeks ago, I was the happiest woman alive, because everything is set for our
wedding and I can't wait to marry the man of my dreams. Siya ang Prinsipe nang
buhay ko. I was like a queen and he is my knight and shining armor.

Again I smiled bitterly, fairytales only happen on the books and movies but not in
real life. Life is cruel. Life is unfair. And life is not perfect.

He died in a car accident going to our rehearsals. Ang tindi no? Andoon kami sa
simbahan hinihintay siya at excited kasi magsisimula na kaming mag-ensayo sa
entourage walk namin at walang kaalam-alam na yung Fiancé ko eh nag-aagaw buhay na
pala sa loob nang kotse nito.

He was dead on arrival at the hospital. At first I was in denial, but I saw his
body lying coldly on the stretcher and waiting to be pushed to the morgue.

Ang sakit.

Sa tuwing naiisip ko ang eksenang iyon sa buhay ko wala nang mas sasakit pa.

I grab the glass of the hardest drink I think I can tolerate. Inisang lagok ko ito.
I can taste the bitterness of it that burned my throat, pero hindi naman ako nabigo
dahil ng ilang sandali lang ay nawala na ang kirot sa puso ko. Nawala lang ako
sandali sa pag-iisip ng may tumabi sa akin sa bar counter, at base sa naaamoy ko,
it is a guy. He's scent is so masculine yet you can smell some citrusy in it. I
didn't smell a charcoal barbeque on him meaning he does not smoke. Just like Scott.

Just plain damn it. Andito ako sa Bar para maglasing at makalimutan man lang
pansamantala si Scott.

"One glass of-what's the name of this drink again?" I heard a sharp intake of
breath from beside me before the bartender could even answer my question. Siguro
dahil na din sa tama nang alak ay madaling nag-init ang ulo ko.

Anong gusto niyang palabasin na ang lakas kung mag-iinom dito pero ni hindi ko man
lang alam ang pangalan nang nilalagok ko?

I give him a glare bago ibinalik ang tingin sa bartender. Tinaasan ko ito nang
kilay. Ano? Hindi niya ba narinig yung sinabi ko kanina?

"What?"

"T-tequila Sunrise coming right up Ma'am." Mabilis agad itong umalis at inasikaso
ang order ko. That's more like it. I'm not really like this, I mean too bitchy and
stuff. Maybe, a big part also is the alcohol. May tama na kasi ako and maybe a
couple of 2 more glasses I think and I can really doze off to sleep.

I heard a "tsk" beside me that's why I immediately look up and glance this man
beside me. Arrgh! My vision is starting to blur. Hindi ko na masyadong maaninag ang
mukha nito. Pero pansin ko pa din yung paglingo-lingo nito.

"Here's you're drink Ma'am. Enjoy."

I grab it immediately and ready to drunk it again but big and strong hands hold my
wrist and the glass was held up in the air. My blood easily boils on the topmost
level. The nerve of this guy to touch me, much more to get involve in MY business.

"You're drunk." He stated with this husky bedroom voice.

"And I'm well aware of that. You don't have to stress the obvious." I told him in a
DUH tone if that's even possible.

"Eherm." I was about to scratch this guy with my venomous nails kung hindi lang
sumingit sa eksena itong bartender na ito.

"May I take your order Sir?" Base sa tono nito parang nag-aalangan ito o di kaya ay
parang intimidated. Seriously, hindi naman siya kakainin ng lalaking katabi ko eh.
Well, he looks somewhat scary based on his body, his well-built body pero ay ewan
bahala sila sa buhay nila.

Marahas kung kinuha ang pala-pulsuhan ko na hawak-hawak pa din pala nitong lalaking
ito. Good thing, his attention was diverted to the bartender kaya walang kahirap-
hirap akong nakawala sa kanya.

"The usual Joey."

"Okay Sir."

Regular customer, I think. Kaya pala kung umasta ang angas. I rolled my eyes.
People these days. Sobrang pakialamero.

Napangiwi ako nang sa wakas ay nainom ko na yung nasa laman ng baso ko. Bitter
taste again. Totally awful yet manageable. And the effects started. My head started
to throb and my vision is really blurry right now. I'm also becoming dizzy due to
my surroundings. Umiikot na ito at sobrang bilis pa.

"That's what I'm telling you about." Ghad! I'm really drunk. I can't even
concentrate on the things that are happening on my surroundings. Damn it Xonia.
You're in big trouble right now. Papaano ka makakauwi niyan ngayon?

I can't drive in my state right now.

"Sir mukhang lasing na po ata." I can still hear some buzzing in my sides. Weird
voices and noises. Oh ghad! My head really hurts.
"It's okay. She's with me." I gave up. Ipinikit ko nalang ang mga mata ko and
slumber into sleep.

-----

Nagising ako sa kakaibang sensasyon na nararamdaman ko. I am still a bit

disoriented but my consciousness is starting to work. I can feel it that I am lying
in a soft mattress. Tapos may mabigat na bagay na nakapatong sa tiyan at mga binti
ko. I tried to get rid of it kasi hindi ako makahinga nang maayos but my hands stop
in mid-air when I touched a warm soft skin.

I immediately got alarmed. I tried to stand up pero ang higpit-higpit nang kapit sa
akin nang kung sino mang yumayakap sa akin ngayon. Then all of a sudden, I felt a
spontaneous kisses on my bare shoulder. I shivered immediately.

Nervousness is already eating me up. Where am I? And who is this person next to me?

"Relax, it's just me." Napalingon agad ako sa katabi ko.

THE EFF! Who is this guy? I tremble upon realizing that it's a guy thats hugging
and kissing me. Ni-ra-rape ako nang kung sino mang lalaking ito. "Let me go." I
wanted to sound authorative pero naging bulong lang ito.

I saw him smirk.

"You smell so good." And then I felt his warm breathe on my neck. Ang lapit-lapit
na niya sa akin. He's sniffing me like his some kind of a dog. At yung kamay niya
na nasa tiyan ko kanina ay unti-unti nang umaangat.

"H-hey." Awat ko sa kamay nito na mukhang mahahawakan na ang maseselang parte nang
katawan ko kung hindi ko pa pinigilan.
"Don't." He said. And before I know it he already claimed my lips with his.

His lips moves slowly as if enjoying the moment while it last. He keeps on
lingering my lips tempting and encouraging me to respond to it. Hindi ko
maintindihan ang sarili ko. This is wrong, why am I letting this guy to kiss me?
Hindi ito magugustuhan ni Scott.

Scott

And as if on cue, I respond to this stranger's kisses. Scott hurted me and I need
some distractions. Iniwan niya ako nang ganito lang. I am in deep hurt and this guy
beside me kept me to be alive.

He is now kissing me possessively and hungrily. He keeps on nibbling and then

sucking my tongue. Napapa-ungol ako sa ginagawa niya sa akin. I feel hot. And I
just don't know but my body yearns to be touched like this. Na parang hinihintay
talaga nang katawan ko na mahawakan nang ganito.

"F@ck! I love you're moan. Its turns me on." Napasinghap ako nang maramdaman ko ang
dalawang kamay nito sa loob na nang suot-suot kung blouse.

Too much intensity and anticipation is what I'm feeling right now. Hindi ko makapa
sa sarili ko na patigilin ang lalaking ito o magpumiglas man lang dahil aminin ko
man o hindi, gusto ko din ang ginagawa nito.

Napaungol ulit ako nang bumaba ang mga halik nito sa leeg ko at papunta sa pinaka-
sensitibong parte nang katawan ko, ang tenga.

"Just like that babe, don't hesitate to scream." With the words he said, I felt my
core to moist more. Damn it! I am so hot right now that it's so painful.

"P-please." I know and I heard myself, begging for this guy. Pero ano nga ba ang
pinapakiusap ko sa lalaking ito?

"Little patience babe, I need to savour you first."

Aapila pa sana ako nang inangkin na naman nito ang labi ko kaya napaloob ang gusto
ko sanang sabihin. His tongue immediately delves inside, battling for dominance
with mine. Nakikipag-away ako sa dila niya nang bigla nalang niya itong kinagat na
nagpa-ungol sa akin ng malakas. He won.

He ripped my blouse in one swift move and shove my brassiere upward para mahawakan
agad ang dalawang malulusog kung dibdib. From the way he caresses it and sometimes
squeezes it, nagustuhan niya ito.

"F@CK IT! Your boobs are so big!" Napaliyad ako pataas nang isinubo na nito ang
isang nipple ko sa bibig niya. Damn. Tanging sa buhok niya nalang ako kumukuha nang
lakas dahil hinang-hina na ako. Hindi ko kaya ang sensasyong nararamdaman ko
ngayon.

"Oohh." I moaned again when he starts to play with my other nipple; swirling and
tugging it and afterwards, buo niyang lulukumusin ang isang dibdib ko.

Talagang pinagsawa niya ang sarili niya sa dibdib ko. Hindi ko na nga mabilang ko
ilang beses ako nagmakaawa sa kanya na tigilan na niya ang pagpapahirap sa akin
pero parang wala itong narinig at patuloy lang sa limas nang dalawang dibdib ko.

"This is heaven. Definitely a treasure to behold." Narinig kong sabi nito and when
I tried to look at him nakita ko nalang na tinitingnan niya na pala ang ibabang
parte nang katawan ko. Ang pagkababae ko.

I blushed really hard; I tried to cover myself because of his bluntness. Kailan
niya pa nahubad ang jeans and underwear ko? Ganun ba ako kalango kanina para hindi
mapansin na kinakalikot niya na pala ang butones nang pantalon ko?

"F@CK. I better taste it first." At yumuko nalang ito bigla para magpantay ang ulo
niya sa parting kanina niya pa tinititigan.

"GHHAD! Oh my NO!" Napa-atras ako pero mabilis niyang nahawakan ang dalawang kong
binti para hindi ako maka-alis. Napadaing ulit ako, sobra-sobra na ang nararamdaman
ko ngayon. Hindi ko na din maibukas nang maayos ang mga talukap ko. Habang yung
katawan ko ay nagsisimula nang manginig dahil sa ginagawa nitong pagsinghot,
pagsipsip at paghalik sa pagkababae ko.

"Oooh. YES!" Ungol at sigaw ko nang maramdaman ko ang basa at mainit nitong dila sa
loob nang pagkababae ko. Nababaliw na talaga ako sa sensasyong ibinibigay nang
lalaking ito. Napakapit ako nang mahigpit sa bedsheet ng ipinasok nito ang isang
daliri sa loob ko.

He started to pull it and slam it back inside me. Napahawak ako sa kamay niya na
iginagalaw at ang humahawak sa akin ngayon sa parteng iyon.

"No babe, let me. I know what to do." Inalis niya ang kamay ko doon at
ipinagpatuloy ang ginagawa niya kanina. Oh please! I started to feel that something
is building up inside me.

"Yes, that's it babe. Give it to me." Sunod-sunod na ang mga ungol na inilalabas
nang bibig ko.

And before I knew it I exploded on his mouth and hand. I heard some slurping
sounds, and from the sound of it, sinisipsip nito ang mga katas na kakalabas lang
sa akin. Just plain damn it! I just got turn on again. Heck, I'm tired but my body
and mind says otherwise.

I saw him lick the corner of his lips savouring my remaining juices na napunta
doon. And then he smirks showing how evil he is.

"From this moment YOU.ARE.MINE."

[********************************************************************************

*******************************************
[4] -1-
*******************************************

[**********************************************************************************
**]

Xonia's Point Of View

Hindi pa man ako nakakabawi sa nakakabaliw na kauna-unahang orgasm ko ay pumatong

na agad itong lalaking ito sa akin.Mabigat siya pero hindi naman niya ibinibigay
lahat nang timbang niya sa akin. He started to look at me as if reading what's on
my mind.

Wait, hold on. This guy is the one on the Bar.

"Good that you remember me." He said in a husky and bedroom voice. May pagkapaos
ito na parang inaakit ka at mapapaisip ka kung bakit ganito ka raspy ang tinig
niya. Na parang galing lang sa isang karumaldumal na gawain.

Sa lapit niya ngayon tsaka ko palang napansin ang kulay ng mga mata nito. He has
chocolate brown eyes that will drown you to the deepest ocean if you kept on
staring it. Gaya nalang ng nangyayari sa akin ngayon. Hindi siya singkit pero yung
hugis ng mga mata niya ay sobrang nakakaakit na kapag tiningnan mo yung mukha niya
ay sa mata dederitso ang focus mo.

A pointed nose and kissable lips that was on my parts a while ago. Napaka-manly ng
features ng mukha niya. Tapos mas nakakapagpapalakas pa nang appeal nito ang kilay
na hindi naman makapal pero sobrang itim.

"I guess you've rested enough already." Napakurap ako. Then I felt a huge and hard
bulge poking on my inner thigh. Seriously, bakit ngayon ko lang ito napansin. I
shifted para maiwas ko sana ang binti ko sa tumutusok sa akin pero he held me
tightly.

"What? Don't you want to feel me? How you turned me on?" Namula ako. How can he be
so blunt?

"NO!" I shouted and got alarm when he started to hold my right hand and starts to
bring it downwards. Pero malakas siya eh, so I can't do anything about it and
suddenly I just felt it. His hardness on my palm, good thing is I think he's still
wearing he's boxer shorts.

"There. You should get acquainted with it." He guided my hand to move it up and
down. What we are doing right now, is so hot, him guiding me to pleasure him.
Kitang-kita kong nasasarapan ito sa init nang palad ko. Naka-awang na nga ang bibig
nito na parang nahihirapan nang huminga.

Tumigil ako sa paghaplos sa kanya nang binitiwan nito ang kamay ko. Ilang sandali
lang ay nasagi ko na ang pagkalalaki nito, na bahagyang kumislot upon skin contact.
He undid his boxer shorts.
"F@CK! We can do that in another time, I badly want you right now." Ipinuwesto niya
ang sarili sa entrada ko. Then realization hit me. Nangyayari ba talaga ito
nananaginip lang ako dahil sa kalasingan. Pero bakit nakakaramdam ako nang sarap?

"Don't look at me like that. I will have you TONIGHT." And I just felt a sharp
pain. Parang may binutas siya sa loob ko. It's my virginity. The one I'm supposed
to give to my husband, on our honeymoon. Pathetic, this night is supposed to be our
first night kung hindi lang siya nang iwan nang ganun-ganon nalang.

"Just the way I like it." Nakakapit na ako ngayon sa likod niya, more like,
kinakalmot ko na ito dahil sa sakit.

"I got you first babe." Hindi ko na pinansin kong ano ang sinasabi nitong lalaking
ito. The pain is eating me. Walang hiya tong lalaking ito. Virgin na nga ako,
binigla pa. And from the feeling of being too stretched alam kung sobrang laki
niya.

I tried to look down at nakita kung hindi pa niya lubusang naipapasok ang kanya sa
loob ko. Oh my! He's that long and big.

"Relax, just breath. It doesn't have to go all the way in." Nabasa niya siguro yung
pag-alala sa mukha ko. "But, I do love to be fully inside you and feel your
tightness and you're hot walls." Napa-ungol ako.

"And I also do love to hit the farthest tissue I can."

"Oh please." He's distracting me from the pain I'm feeling, and he's succeeded.

"In a few seconds from now, I will find your G-SPOT and hit it repeatedly until you
cum." This man will definitely kills me because of so much anticipation.

"Ooh please, just move, I can take it." That's all what's his waiting and he starts
to move slowly. Pull and push, rhythmically. I was able to adjust immediately. It
is just so wonderful. Ramdam na ramdam ko ang paglandas niya sa parte ko, ang
paglabas pasok nito at ang paghihirap nito na bilisan ang paggalaw dahil sa
kasikipan ko.

"F@CK! You're so tight babe."

"Oohh." He's pace is getting more faster this time. Nakakapit ako sa mga balikat
niya habang siya naman ay nakahawak sa dalawang dibdib ko. Pinanggigilan niya na
ito at aaminin kung masakit pero mas importante sa akin ang sensasyong unti-unti
nang nabubuo sa puson ko.

"Yes babe, that's it. We're getting it there." Humahangos na din ito. Pabilis na
nang pabilis ang pagkilos niya. And when he hit something inside me, bigla nalang
ako nanginig. When I looked at him, he has this big grin plastered on his face.

"Found it." At hindi ko na napigilan ang sarili ko sa pag-ungol nang mas malakas
dahil ang parte na iyon ang pinupuntirya niya. It's so sensitive.

"Oooh my-yes..oooh" Sunod-sunod ang naging pang-ungol ko.

"F@CK." And with a hard and deep push he hit that spot that made me cum longer than
usual. I convulsed with the effects. Literal na nangingig ang katawan ko. Hinang-
hina na ako at nakahiga nalang sa kamang iyon nang patuloy pa din siya sa paggalaw.
He's biting his lip really hard. His breaths become shorten.

And with another deep and hard push a warm or should I say hot liquids flow inside
of me. Habang tumatagal, parami ito nang parami. I can't help but moan. He looked
at me and it no time kiss me really hard and roughly. Gumagalaw pa din siya sa loob
ko pero hindi na gaanong kabilis, parang inilalabas niya na lang lahat.

I can feel that hot juices are leaking on my legs. Ang dami niyang inilabas.

Matapos niya akong halikan, tumingin agad ito sa ibaba, looking on our private
organs that are still entangled.

"This is just so hot." Kahit na nanghihina ako, sinubukan ko talagang tingnan din
ang tinitingnan nito. And there, blood and white juices mixed with each other
flowing in my thighs to my sheets of the bed.

Ibinagsak ko ulit ang ulo ko sa kama. I am exhausted and tired. All I want is to
sleep and get some rest.

Last thing I remembered is that, I fell asleep, him being still inside of me. Pagod
na ako para magsalita man lang and the pain is starting to emerge again. Siguro
naman, bubunutin niya din niyan when he will going to sleep afterwards.

-----

A bright sunlight rays woke me up. Arrggh! A lot of my body parts aches, my head,
my boobs and my---. And the things of last night really woke me up. Napa-upo ako
nang wala sa oras. Ikakaila ko pa sanang panaginip lang lahat nang iyon nang
magising akong walang saplot sa katawan and only a blanket is covering me naked
body.

I tried to move again but the hell, I'm sore.

So sore.

SH!T. It really did happen.

Ibinigay ko ang puri sa isang lalaking hindi ko pa man lang alam kung sino. I am
such a moron. Naturingan pa naman akong matalino. Pero asan ang talino ko kagabi,
at papaano ko nagawa ito kay Scott.

Then upon remembering his name made my eyes moist. Dalawang linggo palang simula
nang mamatay si Scott pero lumandi agad ako. I am the worst person ever. He might
see that scene yesterday, and oh my. I've hurted Scott ten times the way he hurted
me.

"You're awake."

My whole body tensed seeing the guy who claims my virginity.

This can't be happening to me.

"Good morning babe."

"Who are you?" Mahigpit kung hinawakan ang kumot na tanging nagtatakip sa kahubaran
ko. When he noticed how disoriented I am and maybe a little scared, napangiti ito
habang napapailing. Unti-unti itong lumapit sa akin. I immediately move backwards
until my back hit the headboard. Moron! Wala ka nang maaatrasan.

Nang makalapit ito sa akin ay tumungo ako. What is he planning to do. Kahit na
gwapo at nag-uumapaw sa hotness itong lalaking ito, hinding-hindi na ulit ako
magkakamaling sumigaw kapag nagtangka siyang gawin yung ginawa namin kagabi.

I can't help but blushed remembering the things that happen last night.

"Are you sore?" Nag-angat ako nang tingin. Concern is evident in his eyes before it
turns to blank. He masked it. I shivered when he touched my cheek lightly.

"I-I wanted to go home. Where are my clothes?" I reprimanded myself for stammering.
Sige lang Xonia ipakita mo diyan sa lalaking iyan na natatakot ka at ng
pansamantalahan niya ang kahinaan mo.

Tumigil siya sa paghaplos sa pisngi ko, at tumayo nang tuwid. Blangko pa din ang
mukha nitong nakatingin sa akin. "I threw it away." Simpleng sagot nito na parang
tinanong lang siya kung kumain na ba ito.

I felt terrified. Papaano ako makakauwi nito nang walang damit.

"But I need to go home, anong susuutin ko?" I glared at him. Tinaasan lang ba naman
ako nang kilay nitong hinayupak na ito.

"Then don't go home."

"Are you insane?"

"Yes I am." Arrgh! The nerve of this guy to treat me like this. Walang mangyayari
sa akin dito kung hindi ako kikilos. Tumayo ako at nagtapang-tapangan na pumunta sa
isang pintong nakita ko sa loob nang kwarto nito. Hindi ako sumulyap man lang sa
gawi niya.
Nang buksan ko ito ay tumambad sa akin ang napakalaking banyo, and the aroma of his
scent is so strong here. Kainis! Bakit ba nababanguhan ako. Hindi dapat ganito eh,
si Scott lang ang mabango. Yung si Scott palaging amoy Baby.

May nahagip ang mga mata ko. This will do. I grab it and simply wore it around my
body. Nang lumabas ako sa Comfort Room, nakita kung nag-aabang sa harap mismo nang
pintuan itong lalaking ito na hindi pa din nagpapakilala sa akin.

"You don't plan on going outside wearing only that bathrobe?!" He asks dangerously
at me.

"I am and you can't do anything about it!"

[**********************************************************************************
**]

*******************************************
[5] -2-
*******************************************

[**********************************************************************************
*]

XONIA'S POINT OF VIEW

The nerve of that guy to instruct me what to do! Naikama niya lang ako akala mo
kung sino na. The thing that happened between the two of us is plain sex, a One
Night Stand to be exact.

Nagmamadali akong umalis kanina, sa bahay niya. Yes, for a guy like him, he is
living in a very huge house with a few servants; that is located in the most
exclusive subdivision here in the country. Hindi na talaga ako nagtaka sa estado
nang buhay niya nung makita ko ito sa bar, he's walking like he owns the world.

Ipinilig ko ang aking ulo to erase all of that thoughts. Yung nangyari kagabi is
the product of my stupidity, and I learn my lesson for it. Kahit gusto ko mang
ngumawa dito at maglupasay sa unit ko, hindi na naman iyon maibabalik ang Virginity
ko. So what's the point?

I sighed. With all that stress and the drama that happened last night, gusto ko
nalang matulog nang buong araw. My Dad owns the company so I can easily do what I
want. And besides I am one of the bosses their and why give it a fuss kung umabsent
man lang ako kahit isang araw lang.

I lazily went to my bed and plunked myself on it. Grabi kakahiga ko palang pero
parang dinuduyan na agad ako nang kama ko. After I few minutes passed, I groan when
my phone started to ring. Nung una, hinayaan ko lang ito, but the caller is
persistent, at sa ngayon ika-pangatlong beses na itong tumatawag. I muttered a
deadly curse before I slowly answered it.

"Hello." Bored na bati ko sa kabilang linya. Ni wala nga akong ganang tingnan kung
sino ba itong istorbo sa buhay ko.

"Where are you?" I tried so hard not to curse out loud. Of all the time, ngayon pa
talaga naisipan ni Dad na tumawag sa akin and giving me that kind of tone?

"Condo." Nagsisimula na akong mainis. Isa lang naman ibig sabihin nitong pagtawag
niya sa akin. He wants to see me. Wala siyang pakialam kung umabsent man ako sa
trabaho ko pero kapag ipinatawag niya na ako, he wants me obey it, without second
thoughts. Yan yung batas niya.

"Pumunta ka dito sa Office, I need to talk to you."

"I'll be there." Pinatay ko na agad ang tawag baka humaba pa.

-----

When I arrived at Dad's Office napansin ko din na andoon si Mommy. I studied both
of their faces and it immediately makes me worry. Nakakahawa ang mukha nilang
dalawa. Both of them are tensed and a little bit problematic I guess.
I greeted them and rested myself in one of the comfortable seats in the Office.

"So what is this all about Dad?" I heard a loud intake of breath kaya napatingin
agad ako kay Mommy. Seriously people, something is off. And I just can't tell you
what. I look at my Dad waiting for him to speak something.

"We should not be telling you this but--"

"So, something was wrong, am I right? And ngayon niyo lang sasabihin sa akin?"
Nagsisimula na akong mainis, dahil na din siguro sa pagod, antok and all the drama
that happened a few hours ago.

"It's not that Hija, we tried our best, kami nang Mommy mo, na solusyunan ang
problemang ito pero it got worse." I take a deep breath trying to calm my nerves.

"Okay, so what's our problem?"

"The Company is in bankruptcy." I was left with words. I didn't expect this to
come. Sa pagkaka-alam ko Dad's Business was doing find until that New Bachelor
appears and stole most of our investors. Pero akala ko, we can still survive
without those sour losers pero nagkamali ako.

I swallowed the lump in my throat. "We can do something about it right? Hindi pa
naman huli ang lahat."

"Our properties are being sold out already and our Main House is near to be getting
by the Bank." My Mom said. Can it get worse than this? Gusto kung tumayo para
yakapin sana si Mommy na nagsisimula nang umiyak pero natatakot ako na baka sa
pagtayo ko eh bumigay nalang bigla ang mga tuhod ko at maupo nang wala sa oras.

My world started to fall apart. Una, my Fiancé died, I lost my Virginity last night
and now we are doomed!

"Maybe we can go to our loyal inventors about helping us." Hindi pa din ako
nawawalan ng pag-asa.

"They did try to help me." Sabi ni Dad. "But Xonia, pati yung investments nila this
last quarter nalugi ko. Thankfully, they understand the situation but Business is
Business. It's either I step down as CEO of this Company of they will file a case
against me."

"No, no, it can't be, they are your friends!" Sigaw ko.

Hindi. Hindi pwede to. I can't let lose the Company that my Dad builds, dugo't
pawis ang inilaan ni Dad para sa kompanyang ito tapos mawawala lang sa amin. No, I
won't let that happened.

"I'm going to help Dad, don't worry." I wanted to say it with conviction kaso
nabigo ako, kahit sa sarili ko hindi ko alam kung saan ako makakahanap nang pera
para ipambayad sa mga natitirang investors ni Daddy. You can't just say, hey
Mister, Can you lend me some money? Wala nang libre sa mundong ito.

-----

Papalubog na ang araw ng makarating ako sa condo ko. Well, I tried my luck this day
pero lahat ng mga kaibigan ko wala ding maitutulong. It's not that they don't want
to pero ako lang kasi yung nakakaluwag-luwag sa buhay sa aming apat. Kadalasan ako
pa nga yung tinatakbuhan nila kapag may problema sila sa pera. It is my first time
to ask for them pero nabigo ako. I don't want to blame them, pero nakaka-frustrate
lang kasi.

I know it's mean and rude pero matulungin naman akong tao ah, hindi ako
nagdadalawang-isip na tumulong hanggat may maitutulong ako. Pero bakit naman ata
ang unfair?

Yeah right, as if you don't know the saying Xonia that "Life is Unfair"

Padabog kung binuksan ang condo ko. This day is a very tiring one. Ang dami kung
pinuntahan para lang kausapin but it didn't went well. I also tried to apply a loan
in a Bank pero mukhang mas nauna pa nga yatang naka-alam ang taga-bangko sa tunay
na estado nang kumpanya namin kaysa sa akin.
I lazily open my bedroom door only to be shock. "WHAT THE HELL ARE YOU DOING HERE?"

"Surprise." Sarcasm can be noted with his tone. Damn it! He suddenly strides in my
direction as if he is just walking in a ramp. The eff with this guy! Akala mo kung
sinong hari. "Why did you leave?" Seryoso ito sa pagtatanong sa akin, even though
his face is blank.

Our gap right now is about a foot only. Kahit na medyo na-i-intimidate ako sa kanya
and I'm a bit nervous, I didn't back down and show my weakness. I never move
backwards, bahala na kung magkalapit kami basta hindi ko aatrasan itong lalaking
ito.

"And why would I stay at your place?" May sayad ata sa utak to eh. Sayang ang hot
at gwapo pa naman nito.

"You didn't get it don't you?" His jaw clenches, kaya wala sa oras na napahakbang
ako paatras. Damn it again! "I told you last night that YOU.ARE.MINE." I could
really conclude that he is insane. Napangiwi ako sa ideyang iyon. I lost my
Virginity to a person with a mental problem.

"As far as I am concern, NO.ONE.OWNS.ME." Matapang kung bwelta dito. I tried to

look stern and I just hope it would really show on my face.

"Oh yeah, you want to prove you're claim?" Humakbang na naman ito papalapit sa
akin. On instinct, I move back but he caught me in my waist and stops me from
backing away. Napatingin ako sa tsokolate niyang mga mata, he again have this
effect on me. Para akong dinuduyan na nilulunod sa klasi nang tinging ibinibigay
niya. And his smell is so intoxicating, a mixture of ocean breeze and citrusy. But
what makes my knees weak is his warm breath fanning on my cheek.

Get a grip Xonia will you! My brain reprimanded me and on impulse I tried to get
lose to his grip. "Arse, let me go. Ano ba---hhhhmmmmpp-Stop!" Agad kung
pinaghahampas ang dibdib nito. But it's no use malakas siya and my body starts to
betray me. I started to melt in to his arms and wanted to be more close to him
right now if that's even possible.

He kisses were so tenderly and then it becomes more possessive and it suddenly
becomes wild. Both of our tongues battles for dominance which he easily haves it.
"I know you need me, as much as I need you." Buong pwersa ko siyang tinulak at
humakbang papalayo sa kanya. Hindi ko pala kayang kalabanin ang taong ito.
Dahil,kapag naglalapit kami, unti-unting nawawala ang tamang huwesyo ko. And it's
really a dangerous thing.

"Get out." Hindi ko alam kung papaano siya nakapasok dito but I need to report this
immediately to the management. Napaka-unreliable naman nang security teams nila
kung walang kahirap-hirap na nakapasok ang taong ito sa condo ko. "Hindi mo ba ako,
narinig, I said get out! O baka naman gusto mong tumawag pa ako nang security."

"Go ahead; call whoever you want to call." He said casually before walking on my
bed and rested himself comfortable. Napataas ang kilay ko. At home lang?

"Pwede ba, hindi kita kilala so will you please leave the hell out and don't ever,
as in ever show your face again here." Pero ang mas nakakainis pa, he just shrugged
his shoulders at pabagsak na humiga sa kama ko.

"It's okay, I know your name already so that's fair enough." What he knows my name?
Is he some kind of stalker who is obsessed with me? Just thinking about that, gave
me goose bumps. "And babe, from now on, you will see this face often, more like
every time." Come again? Tama ba yung rinig ko?

He looks at me intently, like studying my face or something. Nakahiga pa din ito sa

kama at tahimik na pinagmamasdan ako. I was not able to stop myself from blushing.
There is always something about the way he looks at me. I saw him smirk but didn't
say anything. Ano magtititigan nalang kami dito?

"Okay, so who are you? I mean ano bang pangalan mo?" I gave up. He's so stubborn.

"Damien." He said in a whisper that's why I barely heard it.

"Ha?" Bumangon ito nang dahan-dahan at tumitig sa akin ng sobrang seryoso. Wala na
ang nakakalokong ngiti nito kanina.

"It's Damien Fernandez." Ohh geez! He's the great Damien Fernandez, but why didn't
I noticed him right away? Siya lang naman ang kaisa-isang batang Businessman na
nakapasok sa Forbes Magazine dito sa Pilipinas. And take note, he was not just
barely included in it but he nailed the Top 6 rank. Sadly, Dad was not able to be
on the list for almost 3 years now at dahil iyon sa lalaking ito.
He was the one who stole most of our investors kaya nalugi ang kompanya namin.

"So I guess, you recognize me then." Kulang pa ang salitang recognize dahil
kilalang-kilala ko ang taong ito. Ito ang nagpahirap ng loob ng mga magulang ko sa
loob ng tatlong taon. I did some research back then pero hindi koi to seniryoso,
knowing kaya naman ni Dad ang pamamahala nang Company kahit na kulang kami sa
investors.

I sighed. "What do you want?" Ibibigay ko tantanan mo lang ako.

"You."

"You as my Wife."

[**********************************************************************************
**]

*******************************************
[6] -3-
*******************************************
[**********************************************************************************
*]
XONIA'S POINT OF VIEW

Everything happened in a blur and right now I am standing in front of this Judge
named Arturo Fernandez, Damien's Uncle. All I can say is that, I am physically
present but mentally absent. Ang layu-layo nang takbo nang utak ko. Hindi ko na nga
alam kung anu-ano ang nangyayari sa paligid, basta naramdaman ko lang na siniko ako
ni Damien and I immediately uttered the words "I do". I feel like I am a robot.

Our witness is only Gerry who happened to be his secretary and at the same time his
personal attorney. Bago nga kami pumunta dito sa bahay ni Judge Fernandez they made
me signed a paper. Ganyan ka sigurista si Damien. Pero kung nagtataka kayo kung
bakit kami humantong sa ganito, simple lang naman eh, he used our Company's
Bankruptcy.

Indeed, he is intelligent. I perfectly remembered what happened that evening.

"Alam mo walang patutunguhan itong usapang ito eh, kaya umalis ka na." I sternly
said and look at him seriously. Wala akong plano makipagbiruan sa kanya ngayon,
baka lapain ko siya. Dapat sa ganitong sitwasyon hindi ako iniinis eh, gutom na nga
ako, idagdag pa yung pagod, talagang makakatikim ang sino mang humarang sa akin.

"You need money right? So there, you're problem will be solve if you marry me."
Akala mo simpleng 2x + 5, where X = 2 lang yung problemang sinasabi niya sa akin.
The eff lang! He wants me to marry him! Hindi laro yung kasal-kasal na iyan ha? And
by thinking that I am supposed to be married a few weeks ago, didn't help at all.

"Bakit ako? Ang dami-dami naman siguro dyang nagkakandarapa sa iyo!" Okay, that
went out in my mouth easily and I saw how he was able to pick it up. Ang sarap lang
manampal ngayon, seeing him smirking at me as if may nasabi akong pinakabawal-bawal
na sekreto.

"Don't boost your ego young man." I told him sarcastically. His smirks turn into a
grin. Oh how I wish I could erase that in his face. I rolled my eyes heavenward.

"Don't give that attitude Xonia, I'm here to help you." Napabuntong-hininga ako.
More like you're blackmailing with something, pero hindi naman matatawag na
blackmail ang ginagawa niya di ba? The correct term will be a bargain. "And babe, I
am the only one that can help you."
I know he has a point, but I just can't simply do that. May delikadesa pa din ako,
there will be some other way, I know.

Hindi ko namalayan na dahan-dahan na pala itong nakalapit sa akin. I just feel his
presence when he lightly touches my cheek with his knuckles. Agad akong napatingin
sa kanya, and a pair of chocolate eyes met mine. "I have connections Xonia, I can
assure you that in less than 3 months you're Dad's Company will immediately be back
on track." I wanted to believe in him, God knows how I wanted to give in, but
meeting this guy for about 24 hours doesn't just earn my trust easily.

Siya pa din ang isa sa mga dahilan kung bakit kami nalulugi ngayon, cause he stole
our former investors.

"At bakit ako maniniwala sa'yo kung ikaw mismo ang dahilan nang pagbagsak nang
kompanya namin?!" Sigaw ko sa mukha nito. Bumabangon na naman ang galit sa puso ko.
True enough, this man doesn't play fair. Kilala ito bilang isang tusong negosyante
na walang sinasanto kahit sino pa man iyan. At bakit naman siya matatakot if he has
powers?

Mas inilapit na nito ang mukha niya sa mukha ko, giving us no more space. Nanginig
ang katawan ko nang marahan na ipinadaan nito ang mga labi sa labi ko. Biglaan agad
ang pagtaas nang balahibo ko sa katawan. Tapos nahihirapan na din akong huminga,
it's like nag-aagawan pa kami nang hangin na lalanghapin.

"You don't have a choice babe but to believe in me, or else I'll be the one to
encourage your remaining investors to file a case on your Dad sooner than you
expected." Nanigas ako pagkatapos marinig ang sinabi niya. HOW DARE THIS MAN TO DO
THIS TO ME! Magsasalita na sana ako nang ipanlalaban sa kanya when his lips touched
the sensitive part of my neck making me grasp. His arms immediately snake on my
waist and pull me more towards him.

"And babe, I could do that in just a snap if you still going to defy me." Punong-
puno nang lambing ang pagkakasabi niya pero bakas doon ang pagbabanta. I tried to
push him pero hindi ko alam kung bakit iba ata ang gustong gawin ng katawan ko.
Nanatili yung dalawa kung kamay sa dibdib nito, kaya naman ramdam na ramdam ko na
ang katigasan nang katawan nito.

The paper that I signed before this wedding happens to ensure that I will be
married to this man for as long as I live. No legal separation, no divorce, and
especially no annulment. I am doomed with this man for the rest of my life.
"I now pronounced you Mr. and Mrs. Damien Fernandez, Damien you may now kissed your
Bride." Upon hearing those words brought me back to reality. Hinatak agad ni Damien
ang beywang ko at walang habas na sinunggaban ang labi ko. Dali-dali kung ikinawit
ang mga braso ko sa batok nito dahil sa paraan ng pagkakahalik niya sa akin ngayon,
wala siyang planong pakawalan agad ako.

I was lost in his kisses. Parati naman eh, mukhang ngayon lang ata gumana nang tama
ang utak ko. I slowly pushed him when I was out of breath pero ang damuhong ito
wala pa atang planong iwanan ang labi ko dahil agad niya iyong hinabol.

"Eherm, Damien Hijo." Agad akong kumalas sa pagkakayakap sa kanya. Niyakap ko na

pala siya nang hindi ko man lang nalalaman. Bakas sa mukha nito ang pagkabitin at
pagkainis pero mabilis din nitong naitago. "Did your Dad know about this? I mean
hindi niyo naman kailangan nang parent's consent pero--"

"He will know eventually." Bagot na sagot nito sa Uncle niya. Walang mudo tong
lalaking to, kapamilya niya ba talaga itong kaharap niya? "Thank you for this Tito,
Gerry will be the one to assist you, cause my wife and I needs to catch for our
flight." I got alarmed. Anong flight? Wala siyang sinabing ganon sa akin?

"Congratulations once again Hijo and I'm happy for you. Have a safe trip and enjoy
you're honeymoon." Mas lalo akong kinabahan. Don't tell me we are leaving for the
country. Ni hindi pa nga alam ng parents ko na nagpakasal ako tapos ngayon aalis
kami for goddamn how many days.

Mabilis akong hinila nito papalabas ang bahay. He drive faster than the usual
speed, natatakot na nga ako na baka sitahin nalang kami nang Traffic Enforcer dahil
lagpas na ito sa speed limit. But I guess, it won't happen dahil agad na kaming
nakarating sa airport without hassles.

May lumapit agad sa amin na isang attendant pagkapasok na pagkapasok palang naming
sa airport. He guided us to some entrance and leads us to a private plane.
Nakahanda na ito at habang papalapit kami mas nahihirapan akong humakbang. Hindi pa
naman ako pwedeng tumigil dahil hawak-hawak ni Damien ang kamay ko at wala itong
planong bitawan man lang.

Ang sakit na nang mata ko at sobra na ring nililipad yung damit at buhok ko. Just
plain damn it! Anong bang hinahabol nito at kailangang naka-andar na talaga kapag
sumakay kami, pwede namang saka nalang di ba, pag nasa loob na kami?

I gasped loudly when he roughly pulls me toward his body and hugged me. Ibinaon
nito ang ulo ko sa dibdib niya at inalalayan na hindi mahanginan ng sobra. Ang
sakit-sakit kasi sa balat at alam kung alam niya yun.
"You okay?" I looked up and saw his concern eyes boring at me. Kakapasok palang
namin sa plane pero agad na itong nagtanong. Isang mabagal na tango lang ang
isinagot ko dito, dahil baka kapag nagsalita ako, utal lang ang kinalabasan.

He really has mesmerizing and beautiful eyes.

"Robert, tell the Captain that we can leave anytime." Pinaupo ako nito at siya na
din ang naglagay nang seatbelts ko. Akala ko nga uupo na agad ito pero mabilis
itong umalis at hindi nagpasabi kong saan pa ito pupunta.

I just simply busied myself in looking at the surroundings. Indeed this guy is
rich, biruin niyo ba naman, meron siyang private plane. Kami nga chopper lang ang
meron at nag-iisa lang yun tapos sa kasamaang palad, naibenta pa.

"Here drink this." He handed me a glass of wine. Tapos may bitbit din itong isang
baso pa at isang bote nang wine. "Come on Xonia, before the plane takes off." So I
obeyed him and drank the wine in one gulp. Binigay ko ulit sa kanya ang baso at
tinanggap naman niya ito which he then placed on a near table. Sosyal nga sabi tong
private plane niya.

Ilang sandali pa ay nasa himpapawid na kami. I don't where this plane is heading
and I don't want to ask him either. Basta ang sigurado ako, we are not anymore in
the Philippine Peninsula.

I shivered when I felt him lick the side of my neck. Natanggal na din pala nito ang
seatbelt ko. Is he that fast or am I just too preoccupied? "God, you smell so
good." Sabi nito sa paos na boses. Damn that husky voice he has.

Nanginig na naman ako nang dinalaan niya ulit ang leeg ko pero sa pagkakataong ito
nagsimula siya sa bandang collarbone ko pataas sa likod nang tenga ko kung saan
malakas ang kiliti ko. I immediately move away from him, to get away from that
tickling sensation.

I heard him groan. "When I touch you Xonia, you don't move away from me,
understood?" I knees wobbled at that statement. Kung nakatayo lang siguro ako,
malamang napaluhod ako nang wala sa oras.

"Am I making myself clear here Xonia, hhmm." Now he is nuzzling my neck. Please,
this seduction is too much too bare.

"Y-yes ohh-hhmmp." He then kisses my lips, but I groan loudly and whimpered upon
realizing that his kisses were all a teasing one. Hahalikan ako tapos bago pa ako
makasagot ay aalisin na nito ang labi niya.

"P-please." Oh Gosh! Did it just come out from my mouth? Nakiusap ako sa kanya?

"Be more specific babe." Damn it! Sobrang talo na nang katawan ko ang mismong utak
ko. Napakagat ako nang labi sa sobrang pagpipigil na sabihin ang kanina pa gustong-
gustong mangyari nang katawan ko. I saw how his brows meet up in the center, and
his expression changed. "Don't bite your lips. Ako lang pwedeng kumagat diyan."
Damn. Mas lalong nakakadagdag sa sex appeal niya kung mag-tatagalog ito.

"Xonia." He warned. I again obliged. Bakit ba ang dali-dali kung sumunod sa mga
sinasabi niya? What is wrong with me? Hindi naman ganito ang Xonia na kilala ko eh,
matapang iyon. Pero what is happening to me?

"Good girl." He praises me. "So where are we?"

[**********************************************************************************
*]

*******************************************
[7] -4-
*******************************************
[**********************************************************************************
]
XONIA'S POINT OF VIEW

I thank the Lord na may delikadesa pa din pala itong si Damien na natitira sa
katawan niya. I thought he would really take me in the plane, which are miles away
from land. Buti nalang din at walang ibang mauupuan si Robert kundi doon lang din
sa pwestong malapit sa amin. Sa totoo lang, wala na akong tiwala sa katawan ko.

After more like 3 hours of traveling, here we are in the Island of Hawaii. I've
never been here kaya sobra akong manghang-mangha. Ang nakakaya lang naman sa budget
namin ay ang kalapit na bansa natin. Tapos si Scott naman noon hindi mahilig sa
pagbabyahe kaya mabibilang lang talaga ang mga lugar na napuntahan ko.

Speaking of Scott, he is still the one, pero I know I can't dwell on his memories,
sooner or later kailangan ko ding pakawalan ang alaala ni Scott in order for me to
move on and to grow as a person. Tanggap ko na din ang lahat, that he will never
come back and it was not his mistake na naaksidente siya.

Kaya ang gusto kong gawin ngayon ay hanapin ang taong bumangga dito na sa huling
balita ko ay nasa ospital pa din at comatose. Siya lang naman ang susi ko para
malaman kung aksidente ba talaga ang pagkakamatay ni Scott. I know there is
something deeper on that incident.

Agad lang isinara nang mga pulis na aksidente dahil pati umano ang nakabangga dito
ay malubha at nag-aagaw buhay pa at kapag nakita mo yung CCTV footage kitang-kita
talaga na aksidente yung pagkakabangga. I just hope it is true kasi kung hindi baka
makapatay din ako nang tao. Basi sa report ng mga pulis, nawalan daw nang preno ang
kotseng bumangga kay Scott.

Mabait si Scott, at wala akong alam na kaaway nito.

"Siguraduhin mo lang na hindi ibang lalaki yang iniisip mo." Agad akong kinilabutan
sa boses ni Damien. May ibang aura talaga kapag nagtatagalog siya. Mas may appeal,
mas sexy at mas hot.

"I was just thinking with something." Palusot ko. I tried so hard to mask any
emotions that can be seen on my face. Nakita kong agad na nagsalubong ang mga kilay
nito, na parang hindi naniniwala sa sinagot ko lang. "Ahh, Damien di pa parang ang
laki at ang garbo--"
"Save it." Suplado nitong turan sa akin. Oh, ano na naman ang nangyari dito at
bigla-bigla nalang nasusungit. Padabog itong naglakad papunta sa sobra-sobrang
laking kama. Tingin pa nga lang sa kama, maiing-ganyo kanang humiga para pawiin
lahat ng pagod mo. Its sheets are white and the pillow cases have a mixture of gold
intricate designs, na nagmukhang unan ng isang royalty.

"Pero kasi, we could have stayed in a normal room hindi yung ganito." Sobrang laki
kasi, tapos from the decorations and furnitures alam mong it was customize for this
hotel only. Wala pa kasi akong nakikitang ganito kagandang gamit.There is a lanai,
and an overlooking view of an enormous pool that's infinite with the ocean. For
sure, may dagdag na naman itong bayad kasi sa location ng room.

"Ano ba talagang problema mo? Ang kwarto na'to or the mere sense na napilitan kang
pakasalan ako?!" Nahigit ko yung hininga ko.

"Well, on second thought, I don't f@ckin care!" Matalas na pagkakasabi niya sa

akin. Ano ba dapat yung maramdaman ko? Hindi ko naman ma-de-deny na napilitan lang
talaga sa buong set-up namin but why is he acting like this? Alam naman niya in the
first place yung sitwasyon naming di ba? We're not even friends to begin with.
"You're my wife now. And were on our honeymoon." Kinilabutan agad ako sa sinabi
niya.

My wife.

Honeymoon.

"Come here." Naghumintaryo agad ang puso ko. Tinaasan ako nang kilay ni Damien ng
hindi ako gumalaw sa kinatatayuan ko. I gulped before starting to move forward.
Itong lalaking to, walang ibang ibinigay sa akin kundi kaba at antisipasyon.

Hindi pa nga ako nakakaupo hinigit na agad ako nito at siniil nang halik. Damn this
guy! Hindi na talaga pinahinga man lang ang puso ko sa paghuhumintaryo. Napasinghap
ako nang biglang dumapo ang mainit nitong kamay sa isang dibdib ko at pinisil nang
sobrang diin. Pansin ko lang, sobra niyang pinanggigilan ang dibdib ko.

Masakit pero ewan, masakit na masarap. Pati ata utak ko, pinasok na ni Damien at
hindi na ako nakakapag-isip ng maayos. Inalis niya agad ang suot-suot nitong polo
at isinunod naman ang suot kung damit. Nakasuot ako nang plain summer white dress
kaya madali niya lang iyong nahubad. And I'm not wearing any brassiere to cover my
breast.
Pareho lang kaming nakaluhod sa kama at nilulunod ang sarili sa bawat isa. Panay
haplos sa iba't-ibang bahagi nang katawan ko ang mga kamay ni Damien. Damn it
again, para lang heater ang mga kamay nito, nagdadala nang init sa buo kong
katawan.

"Now that we are married, I will definitely have every access to your body. Are we
clear Xonia?" Sh!t. I can't help it, but to be turn on by his words.

"Ahh."Napaungol ako nang kinagat nito ang tenga ko sabay pisil sa dalawa kong
dibdib.

"Answer me Xonia, when I'am asking you." Seryoso ang boses nito pero bakit parang
naaakit ako? Napaungol na naman ulit ako nang ginawa niya ulit ang pagkagat at
pagpisil sa dalawa kung dibdib nang hindi na naman ako nakasagot.

Pakshet ka Damien! Paano ako makakasagot nang maasyos kung utak at katawan ko
sinakop mo na? Hindi ko na hawak!

Lumandas ang mga kamay nito pababa sa tiyan ko at and move to the back side of my
waist before it settled on my bottoms. He again squeezed it so hard na naging
dahilan para mapaigtad ako at ilapit lalo ang katawan ko sa kanya. "Y-es." Paos
kung naisambulat.

"That's more like it." At inangkin na naman nito ang labi ko at halos kainin na
niya nang buo sa paraan nang pagkakahalik nito. Gusto kung pantayan ang intesidad
ng pagkakahalik nito sa akin pero wala eh, mahina ako. Sobrang hina na inaasam ko
din pala na mangyari ulit ang gabing iyon.

Another long moaned escape my mouth as he presses his manhood to me. "I want you to
hold me." He boldly stated. Kahit naman na birhen ako alam ko kung ano ang ibig
sabihin nang sinabi niya.

He look at me expectantly at yung traydor kung puso hindi kayang makitang ganyan si
Damien. I take a deep breath. Be a wife, Xonia dahil ang pagsasalba sa kompanya
niyo ang nakasalalay dito.

I slowly unbuckled his belt and the button on his slacks. Damn, hindi pa nga ako
nakakapag-umpisa sobrang nanginginig na yung kamay ko. Panay na din ang lunok ko.
"Relax, I just want you to hold me for a while." He whispered in my ear which
causes me to brush my hand accidentally at his bulge.

Marahan akong tumango at itinuloy ang pagbukas sa zipper. When I'm finished, Damien
was the one who took off his slacks and threw it somewhere. And now, all he has is
his black briefs. Shocks! Ang hot nitong lalaking ito. Parang ang sarap ipaglandas
ng dila ko sa abs niya. Damn it, I'm being horny already because of his guy.

It's now or never.

Tuluyan ko nang ibinababa ang natitirang saplot nito at walang kagatol-gatol na

hinawakan ang pagkalalaki nito. He immediately gasped pero mabilis din itong
pumikit para siguro itago sa akin ang sensasyong dinudulot ko sa simpleng paghaplos
sa kanya.

"Move it a little faster babe, up and down, up and down, yeah that's it. Uhh!"
Pinagpatuloy ko lang ang ginagawa ko pero habang tumatagal ay mas binibilisan ko.

Hinahabol na ni Damien ang hininga niya meaning he did really like it with what I'm
doing here. Mas lalo tuloy akong na -turn-on. I'm pleasuring him. My mind says I
should do it all the way pero parang hindi ko pa talaga ata kaya yun. You know what
I mean. I guess it's too soon for that act.

He holds my hands at dahan-dahan niya iyong inalis. Agad akong napatingin sa kanya,
I got alarmed. Hindi niya nagustuhan? But before I could ask, pinahiga na niya ako
at mabilis na pumatong sa akin.

Nagsimula na naman siyang halikan ang leeg ko, pababa sa collarbone ko hanggang sa
umabot na siya sa dibdib ko. Kinagat-kagat niya ito nang paulit-ulit kaya napapa-
angat ako para hindi masyadong mahila niya ang nipple na siyang hawak-hawak ng mga
ipin nito.

"Ahh.. Uhmm, Damien." Pinadaan ko ang mga daliri ko sa malambot nitong buhok.

He moves lower and lower until he was able to remove my last remaining piece from
being bare. He then spread my legs. Buti nalang talaga at I do waxing. Mas
nakakahiya siguro yun, lalo pa ngayon kung tingnan ni Damien ang parte kung yun
parang kinakabisa niya, hinahanap ng mali.

"Don't move or I'll tie you." And with that, sumubsob na ito sa akin. Oh gosh!
Halos tumirik ang mga mata ko. His sucking it longer than the usual at doon siya
mismo humihinga kaya nababaliw ako sa magkahalong sensasyon.

He parted my outer lips before teasing my clitoris with his tongue. "Ahh. Uhhm.."
My moans are getting louder.

"Hah, Ahh, hhaa." Pabaling-baling na yung ulo ko sa kanan tapos sa kaliwa. He's so
good, so good that I almost lost my consciousness.

"Stop moving Xonia." He reprimanded me. Damn it! Papaanong hindi ako makakagalaw if
his killing me right now with so much pleasure.

"DAMIEN!" Napasigaw ako nang bigla nalang niya iyong kinagat. Sh!T.

"I won't finger you this time, cause I want to feel how tight you are with my
dick." Napaungol nalang ako sa narinig.

At nasundan pa iyon nang sigaw ko dahil binigla niya ang pagpasok sa akin. I know
I'm not a virgin anymore pero this is just my second time at masakit pa din.
Napakamot ako sa likuran niya. My breathing became rugged.

He spreads my legs further more to gain more accessed and started to thrust deep
and hard. Tuloy-tuloy ito at walang tigil, ni hindi man lang siya bumagal. I can
feel him hitting the farthest that he could reach. "So damn tight babe, f@ck it!"
And you are so huge and long that I can't accommodate you totally.

"Sh!t Damien. Ahhh.. Haaah.. Oh my..Oh my..Arrghh." Ipinasok niya nang buo ang
kanya sa akin. I can't accommodate you, damn it! Tapos dinidiin pa niya talaga
papasok. "Damien, please I can't take it all." Pagmamakaawa ko sa kanya. Seriously,
he's long!

"No, take it babe. Take all of me." Napaungol ako dala nang sakit at sarap.

I did all my best to take him and I think I made it. I thought he would rest a
little while and he will just move in a slow pace pero mas nabaliw ako nang sunud-
sunod na yung tira niya. He is also groaning and panting.
With one last hard thrust he boasts all his seed inside me and that triggered me to
cum really hard and longer than the usual.

[**********************************************************************************
]

*******************************************
[8] -5-
*******************************************
[********************************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

I winched upon moving and tiring to get up from the bed. Wala na si Damien sa gilid
ko nang magising ako. I waited for about 5 minutes to fully relax my disoriented
mind and para na rin sana mabawasan man lang kahit konti ang sakit na nararamdaman
ko sa pagitan ng mga hita ko. But it's no use.

I feel like I was devirginize for the second time around.

Pero kahit na masakit I endured it para makapaghanda na din ako para sa araw na
ito. I don't know kung ano ang plano ni Damien, kung may pupuntahan ba kami dito or
we'll just take a rest first bago gumala-gala sa loob nitong resort.
I entered the bathroom and just sighed with its extravagant atmosphere. Hindi ako
sanay na ganito ang nakapalibot sa akin. It's too much, and I can't afford to be
afraid kung gaano ba kama-kapangyarihan ang lalaking pinakasalan ko lang. Iniisip
ko palang ang pwede nitong gawin ay natatakot na ako nang sobra.

Bago pa kung saan-saan mapunta itong iniisip ko, pinagpatuloy ko na ang pagliligo
at paghahanda sa sarili ko.

I decided to wear a swimwear just in case maisipan ni Damien na mag-swimming kami,

hindi ko pa naman mabasa ang nasa utak non, hindi kagaya ni Sc--. Okay I don't want
to think of him again, kinukurot lang ang puso ko.

So there, sinuot ko ang isang dark orange two piece and a white summer dress to
cover it up. I grab a pair of slippers to match it up. I also applied sun block to
ensure that I won't burn my skin. Ang init-init pa naman sa labas. And I don't plan
to tan my skin. I'm not really found of tanning. I am just contented and happy with
what skin complexion I have.

I walked over to the balcony and saw Damien staring at the infinity pool with a
phone in his right ear. May kausap siya and I guess his so engross in it na hindi
nito napansin ang paglapit ko. I decided to let him know my presence but I stopped
on track when I heard what he responded to the person on the phone.

"Siguraduhin mo lang na malinis kang magtrabaho." Napasinghap ako. He sounded so

serious and there's a hint of supremacy in his tone. Sino ang kausap niya? At ano
ang pinapagawa nito? Unti-unti nang kumukunot ang noo ko? Do I need to be afraid of
him now?

Mabilis itong napaharap sa akin. Kumunot ang noo nito pero agad naman na nawala
kasabay ng pagbuntong-hininga nito. "Tatawagan kita ulit." And just like that, he
ended the call. Isa pa sa napansin ko, Tagalog ang ginamit nitong lenggwahe.

"Let's eat." Pormal na saad nito sa akin. So ganon nalang iyon? He won't explain
anything? Halata naman niya siguro yung pagtatanong sa mukha ko di ba? And now,
he's speaking in English! Urrgh! Nakakainis na nakakasakit ng ulo itong lalaking
ito.

Patuloy ko pa din siyang tinitingnan, hinila nito ang isang upuan at tumingin sa
akin na parang sinasabing maupo na ako. I didn't move. I wanted to know kung sino
ang kausap niya and the full details about that conversation.
I may be a bit nosy pero for Pete's sake, hindi ko pa kilala ang taong to. Halos
tatlong araw palang kaming magkakilala. Malay ko ba kung isang mamamatay tao ito o
di kaya ay nasa illegal na gawain kagaya nalang ng smuggling o kaya drug syndicate.

"Xonia." He warned. I sighed. Kalian pa ba ako nanalo dito? He has the power right?
Padabog akong lumapit sa kanya at umupo. "Don't give me that attitude Xonia." He
again warned in a stern voice. This time, I started to get nervous. You don't want
to provoke that man Xonia, baka ano pang gawin niyan sa'yo at iwan ka nalang dito.

"Sorry. I guess I woke up in the wrong side of the bed." Then the surprising thing
happened. He chuckled. Napatingin agad ako sa likuran ko at mabilis na tumingala. I
was right, he indeed chuckled, and now he is smirking playfully at me.

He then bended so that our faces will be on the same level, nakatingala kasi ako
kanina. "And why is that?" Now he is grinning. Ano na naman ba ang iniisip nito at
umaakto nang ganito? He softly held my right cheek and stared to my inner soul.
Damn those chocolate eyes.

"Is it because you want to have a fourth round?" I turned red upon what he added.

"A-ano?!" I exclaimed. I was shocked with what he said. Seriously, ako pa yung may
gusto eh hindi na nga ako makatayo kaninang umaga dahil sa sakit na nararamdaman
ko. And as on cue, napangiwi ako nang nabigyan pansin ko ang iniindang sakit sa
pagitan ng aking mga hita.

"Are you sore?" Is he dumb? Kailagan pa ba talagang tanungin ang bagay na iyon?
Eh, noong unang "round" pa nga lang namin halos sinagad niya na ang pagpasok sa
loob ko, kahit na nasasaktan ako. Sino ba ang hindi mamaga kung naka-tatlong round
kayo?

"M-medyo." I finally admit.

"Well, I'm not sorry for it." Kampanting sagot nito. Assh*le! He straightened his
body and started to walk to the opposite direction. Maya-maya pa magkaharap na kami
dito sa maliit na breakfast table sa balcony.

"Eat all of that Xonia." He said sternly at me. Siya na kasi yung naglagay ng mga
pagkain sa plato ko. He put two hotdogs, one slice of ham and some strips of bacon.
Tapos he handed me a slice of toasted wheat bread.

Well, gutom na gutom ako ngayon kaya mukhang mauubos ko nga lahat ng inilagay niya
Tahimik lang kami na kumakain. Abala siya sa pagkalikot sa cellphone nito, habang
ako naman ay inabala ang sarili sa magandang tanawin.

The pool looks so inviting. Tapos nang-aakit din yung dagat. Hindi magpapahuli ang
taglay nitong kulay na kahawig ng kulay sa langit. Ilang days kaya kami dito? Sana
naman medyo matagal-tagal, I wanted to enjoy this resort that has to offer and
maybe tour around the tourist spots of Hawaii as well.

"We'll rest for the rest of the morning." Agad akong napatingin sa gawi ni Damien.
Uminom muna ako ng juice bago nagsalita din tungkol sa sinabi nito.

"Bakit? I mean, ang sarap maligo-"

"You're sore." He states with finality. "I'm sure mahihirapan ka lang." I can't
help again to blush.

And in order to save myself, I switched the topic easily. Nagiging asiwa na din
kasi ako. "Ilang araw ba tayo dito?" Tanong ko dito sa malambing na boses.
Tinatantya ko kasi ang magiging delivery ko, baka isipin na naman niya na ganun ko
nalang siya kagustong hindi makasama.

He immediately looked at me with a frowned in his head. Ayan na nga bang sinasabi
ko, iba na naman iisipin nito. "I mean, tinatanong ko lang naman kasi I really
wanted to tour this island. Hindi lang sana dito sa resort na ito as well as--"

"Will be here for a week." Sagot nito sa akin nang hindi na nakatingin sa gawi ko.
Abala na kasi ito sa pagtapos ng pagkain niya. Ako naman nangangalahati na din.
"May tanong ka pa?" Gosh! Umayos ako nang upo, iba talaga kapag nagtatagalog siya,
parang may dagdag extra urrmff sa sex appeal niya.

Pero, libido aside, ang dami ko ngang dapat itanong sa kanya. "Spill it, Xonia."
Nabasa niya siguro sa mukha ko. He sexily drank his juice and wipes his lips
suavely. Damn! Ang aga-aga pa ah! Nagakat ko ang labi ko nang wala sa oras.
"Xonia." He warned. Opps! I forgot. Agad ko naman pinakawalan ang lower lip ko.

"Ah-Ano kasi Damien." I hesitated to ask him.

"Okay, go on. What is it?" He encourages me. He is now leaning on the table with
his two hands clasped to support his chin.

"Ka-kailan mo tutuparin yung pinagkasunduan natin?" There I said it.

And just as that, nakarinig nalang ako ng malakas na pagtumba nang silya at ang
isang Damien na nakatayo na sa harapan ko. "So eager huh?" He replied sarsactically
to me. Tumayo na din ako to explain my side pero agad na itong nakatalikod sa akin.

"Don't worry, my men are on it already." Malamig na turan nito sa akin. Akmang
pipigilan ko sana siya sa pag-alis pero mas nanaig ang kahinaan ko. May gusto akong
sabihin para hindi na siya magalit sa akin pero my mind also says tama lang yung
tinanong ko, in the first place ito naman talaga ang rason kung bakit ako andito
ngayon.

AAAHH!

Naguguluhan na ako sa nararamdaman ko. Isa lang naman dapat maramdaman ko para kay
Damien eh, and its plain hatred pero bakit there's this feeling that slowly arises
at parang I started to feel concerned about him; about his feelings.

You're definitely losing it Xonia. Marahas kung ipinilig ang ulo ko sa magkabilang
direksyon.

-----

Dumating ang lunch time nang hindi nagpakita si Damien sa akin. Kumain ako nang
mag-isa sa suite namin. May nagdeliver lang sa akin ng isang staff at sinabihan ako
na kumain na and that Mr. Fernandez is attending some errand.

Some errand? If I know, iniiwasan lang niya ako. Pwes kung ayaw niyang magpakita sa
akin, hindi ko siya pipilitin no. Ang drama niya. Kaya kung mamasyal mag-isa.

Mabagal akong naglalakad sa gilid ng infinity pool. Mas malaki pala ito sa
malapitan kaysa kung matatanaw mo lang ito galing sa taas. Marami-rami din ang
naliligo dito at pansin ko lang na iba't-iba din ang mga lahi nila.

Halos dalawang oras na ako ditong nakahiga sa isa sa mga lounge chairs. Hawak-hawak
ko lang itong iphone ko at nagbabasa nang isang PDF story. Engrossed na engrossed
na ako nang may biglang umupo sa tabi ko.

When I glanced on my side, I got a little bit shock to find it was Damien who is
shirtless and is only wearing his Bermuda shorts. Nakahiga na ito ngayon sa tabi ko
at tinatakip niya ang isang braso sa mga mata niya.

Nakatanga lang ako ngayon sa kanya. I don't know what to say or kung hahayaan ko na
lang ba siyang humiga dito sa tabi ko at ipagpatuloy nalang din yung pagbabasa ko.
Pero sino naman ang niloloko ko, ako makakapagpatuloy sa pagbabasa? Eh kung
makabaladra sa katawan akala mo,nag-pi-pictorial lang eh.

Pingatitinginan tuloy siya dito nang mga babaeng kasing edad namin. And take note,
kahit na nahuhuli ko na silang nakatingin sa kanya, hindi man lang nag-iwas o
nagbaba nang tingin. Mga walang hiya! Di ko din naman sila masisisi, liberated
naman na kasi sila dito at itong lalaking katabi ko, nagdadala nang karisma na
maaakit ka talaga.

Kumawala nalang bigla ang isang malalim na buntong-hininga mula sa akin.

"What I said earlier, I did not mean to sound it like that. Hindi naman yun yung
ibig kung sabihin eh, nag-wo-worry lang ako sa status ng kompanya namin as well as
sa parents ko, andito ako, nagpapakasarap habang sila andoon, sumasakit ang ulo
kung ano ang dapat gawin." I think I also need to explain my side; just to clear
things out at para na rin hindi naman maging masama ang labas ko sa aming dalawa.

"I just want one thing." Nakatingin na ito sa akin, at wala na yung braso niya pero
nanatiling nakahiga pa din.

"A-ano?"

"Act like my real wife."

[******************************************************]
*******************************************
[9] -6-
*******************************************
[*************************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

Like what Damien told me we stayed in Hawaii for a week. There were many activities
that we tried and honestly I enjoyed every bit of it. And for 6 days Damien was a
revelation to me, he has some adventurous bones in his body, I thought our stay in
Hawaii will be boring cause I think he is an office man that doesn't know anything
about having fun.

Ahh, someday I will definitely visit Hawaii again. But for now, I need to prepare
myself for living with this man.

Papauwi na kasi kami ngayon at kalalapag lang namin kanina, it's already 3:00 in
the afternoon and ramdam na ramdam ko yung jetlag. Nahihilo ako at feeling ko eh
nakasakay na din ako sa eroplano. Ang sakit din ng katawan ko, ikaw ba naman umupo
nang matagal na oras.

Pero itong katabi ko ngayon sa kotse mukhang wala man lang hinaing sa buhay. Panay
pa ang kalikot sa cellphone niya. He told me earlier in the plane that starting
today I will going to stay at his home, actually, I was expecting that. Unang araw
pa nga lang niyanig na ako sa hiningi niya, remember when he asks me to act as his
real wife?

Well, I was really tiring my best to fulfill that. So far, so good naman ata, wala
naman akong naririnig na reklamo mula sa kanya. Pero pa-simple-simple lang muna
yung pagtupad ko doon sa gusto niya, naninibago pa din ako at medyo naaasiwa na
nahihiya ako. Tama lang naman na makaramdam ako nang bagay na iyon kasi hindi ko
naman lubusang kilala itong taong to.

"By the way, I've set a meeting with your Dad tomorrow." Napamulat ako at bahagyang
tumingin sa kanya. He had this blank face, but his chocolate eyes still attracts
me, drowning me to the deep sea.

"You okay, you're pale." Naramdaman ko agad yung kamay niya sa noo ko, at nung
hindi nakuntento yung dalawang psingi ko naman ang kinapa nito.

"Damien, okay lang ako." Pero hindi ako nito pinansin at talagang kinapa pa yung
leeg ko. Seriously? Wala akong lagnat. "Jetlag lang to."

He take a deep sighed and combed his hair roughly with his hand. And take a quick
glance at me, then back to his phone. He dialed somebody and instructed something
but it didn't last long and then he took my hand and holds it tightly.

"Robert, drive a little faster." Ma-awtoridad na sabi nito. Si Robert yung naging
attendant din namin sa plane ni Damien. I think he's all around, and I bet he is
also a bodyguard. He has lean and well-built muscles, and his height is beyond
average of a normal driver.

"Copy Sir." Napangiwi ako. Hindi ba ito pagod, sabay lang kaming bumyahe, siya yung
nag-asikaso sa amin sa plane, tapos ngayon siya pa yung nag-di-drive sa amin.

-----

Maya-maya pa, naramdaman ko nalang na huminto na yung kotse, nakahilig na ako

ngayon sa balikat ni Damien, he let me sleep a while ago in his shoulders while
holding my right hand with his. I lazily opened my eyes, cause I could feel the
jetlag again.

"Let's go, so that you could rest properly." Siya ang unang lumabas at saka ako
inalalayaan. Promise, nahihilo talaga ako. Hindi naman ganito yung jetlag na
naramdaman ko nung papunta kami doon, maybe because I was really tired for this
whole week and I only sleep of 5 hours more or less every night. Minsan, napuputol
pa for some reasons.

"Buti naman at naisipan mo pang umuwi!" I shivered upon hearing a loud and powerful
voice. I immediately scan the place in order to find the owner, and there he is,
standing in the corner looking like a King of this huge house.

"Not now, Mr. Fernandez." Nagtapo ang dalawang kilay ko. Mr Fernandez, ibig sabihin
Tatay niya itong kaharap na namin ngayon. Lumapit na kasi ito sa amin at nakakunot
na din ang noo habang nakatingin sa makahugpong na kamay namin ni Damien.
Naasiwa agad ako kaya hinigit ko ang kamay ko, pero kinuha lang ulit ito ni Damien
at hinawakan ng sobra-sobrang higpit. Yumuko nalang ako para hindi makita ang mukha
nito. Sa totoo lang, natatakot ako sa kanya. I guess, like father like son, they
speaks with dominance.

"At kelan mo pa sasabihin sa akin na nagpakasal ka na. Kung hindi ako nasabihan ni
Arturo hindi ko malalaman. At talagang nawala ka pa nang isang linggo!" Hindi ko
alam kung saan ko ilulugar ang sarili. Gusto kung umalis at bigyan sila nang
privacy pero hawak-hawak naman ako ni Damien kaya hindi ako maka-alis ng pasimple.

"I said, not now!" Nahigit ko ang paghinga ko sana. Naglalabas si Damien ngayon ng
nakakatakot na aura. Kung ako siguro ang sinabihan ng ganoon, siguro manghihina na
ako sa takot pero nung pasimple akong tumingin sa Tatay nito ni hindi man lang ito
natinag.

"You don't raise your voice to your father, Damien." May pagbabanta sa boses nito.
Grabi, I wouldn't wish to be in this situation again. No one wants to back down.
Para silang dalawang matatayog na bundok na walang balak magpatalo sa isa't-isa.

"Oh really? You're still claiming to be my father when you did nothing to-forget
it." I got curious. What is really the status of Damien towards his father? And why
is that, he's treating his father this way? Is there something, which happened in
the past that leads to this?

Hindi kaagad nagsalita ang Tatay ni Damien, pero hindi naman nito inaalis ang
dagger looks niya towards Damien. "I'm warning you, Damien, kapag hindi kita naka-
usap ng maayos ngayong araw na'to, you'll going to regret it." Ngayon alam ko na,
kung saan nagmana si Damien sa ugaling; "I always get what I what".

"Fine." Labas sa ilong na pagsang-ayon nito. He even clenched his jaws to divert
his anger and temper.

"Hihintayin kita sa library." He said dismissingly and takes a final glance at me

before retreating.

"Miss Dora!" Umalingaw-ngaw agad ang malakas na sigaw ni Damien sa kabahayan. Dali-
dali namang may lumapit sa amin na babaeng medyo may katandaan na din at seryosong
nakatingin sa amo nito, handa sa ibibigay na utos. Ganito ba talaga sa bahay na'to?
Nabubuhay sila sa takot at pamamaniubra?
"Tend with my wife; make her eat something before assisting her in my room to
rest." I don't want to blush after hearing the word "wife", but I guess it comes
naturally at me.

"Damien, okay lang, hindi pa naman ako gutom." He looks at me with observation and
then sighed again.

"Just assist her to my room." Sabi nito bago ako hinalikan ng mabilis sa labi.
"Take a rest; I'll be joining you in a few minutes." I just nodded at him before
slowly pulling my hand at his grip.

I immediately followed the lady which Damien calls to be Miss Dora. She walks with
grace and confidence, and her uniform looks more of office attire than for a
chamber maid. Maybe, she's the head here.

We walked in silence, I also don't want to speak to her cause she might just snap
at me. She looks strict and scary.

"This is Sir Fernandez's room." Pagbibigay alam nito sa akin sa pintong hinintuan
namin dito sa ikatlong palapag. I only see one door, so ibig sabihin sinakop na
halos ng isang palapag ang kwarto ni Damien?

"Ako na ang humihingi nang pansensiya sa nangyari kanina." I got surprise. Nang
sabihin niya kasi iyon sa akin, wala na yung pormalidad sa tono nito, bagkus naging
malumay pa ito, tapos nagsalita din ito nang Tagalog.

"Ah, wala po iyon." Pag-aalangan kong sagot sa kanya. Nakapasok na kami ngayon sa
kwarto ni Damien and from the looks of it, talagang hindi maipagkakaila na lalaki
ang may-ari nang kwartong ito. The color black is so dominant, and from the looks
of it, I just found out his favorite color. So mysterious and speaks with danger;
ganyan na ganyan din yung pagkatao nito.

"Na-contact na ni Damien ang magsasa-ayos sa kwarto niya, and it will be one of

this days. Tatagal lang naman iyon ng isang araw kasi ayaw na din ni Damien na
matulog pa kayo sa ibang kwarto dito sa mansion." Pinakikinggan ko lang si Miss
Dora habang inaabala ko pa din ang sarili ko sa pagtingin sa kabuuan ng kwarto ni
Damien. "Alam mo bang, sobrang higpit ni Damien na tanging ako lang ang
pinagkakatiwalaan niya na pumasok sa kwartong ito."

"Ganoon po ba?" Hindi ko naman kasi makuha kung ano ba ang gusto nitong iparating.
"At hindi pa siya kailanman nakapagdala nang babae dito sa bahay niya. Ikaw
palang." Naguguluhan man ay bahagya nalang akong ngumiti kay Miss Dora. Kung alam
niyo lang po kung saan niya dinadala yung mga babae niya. Nadala na nga rin ako
doon eh!

"Sana, unawain niyo nalang po si Sir Fernandez kung sakaling may hindi po kayo
mapagkasunduan na bagay. Marami lang po kasi yung iniintindi, at kahit na ganoon
yun, nasubaybayan ko naman din ang paglaki niya, at isa lang ang masasabi ko,
mabait siya." Isang tango nalang ang ibinigay ko. "Hindi nga lang ganun ka halata."
Sa pagkakataong ito, napangiti na ako nang totoo.

"Ang galing pong pumili ni Sir Fernandez. Sobrang ganda niyo po." Namula ako.

"Kayo talaga Miss Dora, maganda lang po, hindi sobrang ganda." Pakikisabay ko
nalang din sa kanya.

"Oh siya, sige na, iiwan na kita dito ha, para makapagpahinga ka na, kung may
kailangan ka, pindutin mo lang yung red button sa gilid na iyon at may pupunta na
dito para asikasuhin ka."

"Sige po, kaya ko na po to."

Kakaalis lang ni Miss Dora pero hindi pa din ako nakakagalaw sa kinatatayuan ko. I
sighed, ano kayang pag-uusapan nila Damien at ng Tatay nito. Ayaw ba nang Tatay
nito sa akin? And why do I even care? Hindi naman sa affected ako, kung ayaw ng
Tatay nito sa akin, kaya lang oo na ako na yung affected pagnagkataon na totoong
ayaw nga niya sa akin.

Kakasimula ko pa nga lang mag-adjust sa relasyon namin ni Damien tapos may

kakaharapin na naman ako? Hindi naman ako si Wonderwoman para matanggap agad-agad
ang mga nangyayari sa paligid ko.

-----

"Damien." Paos na tawag ko sa pangalan niya. Nagising kasi ako sa sunod-sunod na

ginawad na halik ni Damien sa balikat ko. Tanging lamp shade nalang ang
pinagmumulan ng liwanag dito sa kwarto kaya hindi ko masyadong mapagmasdan ang
mukha nito.
"Go to sleep again." Pero imbes na pumikit ulit ako ay nanatiling nakatitig ako sa
kanya. "Xonia, I said, go back to sleep." He said hoarsely. Parang siya pa yung
nagising sa aming dalawa.

Sinubukan kung bumangon sana pero agad niyang napigilan ang katawan ko at niyakap
ako nang mahigpit. Tapos na silang mag-usap ng Tatay niya? Ilang minuto pa akong
nakaidlip?

"Yung Tatay mo?" Pero imbes na sagutin yung tanong ko ay isinubsob lang nito ang
mukha niya sa leeg ko. Sarap naman kausap ng isang to. "Damien." Untag ko dito,
pero dedma pa din siya.

I sighed. Ayaw niya sigurong pag-usapan. Kaya sinantabi ko nalang, ayaw ko din
kasing masabihan ng nosy. Even to Scott, hindi ako nagpupumilit malaman ang mga
ayaw niyang sabihin sa akin. Naghihintay lang ako kung kalian handa na siyang e-
kwento sa akin, kaya yung nalang din ang gagawin k okay Damien.

"I just hate his gut, that's all." I stilled. He said what? Ganun kalalim ang galit
niya sa Tatay niya? I thought, simpleng alitan lang pero bakit parang mas malalim
pa pala. "Don't mind him, may sarili akong buhay at hindi na siya kasali don." I
tried so hard to look at his face to see some emotion. Pero pagkainis lang ang
tanging nababasa ko.

"Pero Tatay mo siya-"

"Xonia, stop. I don't want to hear that again. And this discussion about him stops
here, okay?" Tumango nalang ako. Siguro hard limit niya ang Tatay niya.

Pero sana balang-araw malaman ko kung anong dahilan ng matinding galit niya sa
Tatay niya.

[*******************************************************************]
*******************************************
[10] -7-
*******************************************
[**********************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

Sinadya kung gumising ng maaga para ipaghanda nang agahan at ang mga kakailanganin
ni Damien. This what wives do to their husbands, kaya sinusubukan ko din. Bago ako
bumababa kanina ay inayos ko na yung susuotin nitong suite at sapatos tapos
inahanda ko na din yung case nito. Hindi ko na yun ginalaw, basta ko nalang yung
itinabi sa mga damit niya.

Hindi ko alam kung anong oras ito pumapasok so I assume it will be before 8:00 AM
or after it. And to ensure I had enough time to prepare, maaga akong gumising.
Kakasikat pa nga lang ng araw bumangon na ako.

Naabutan pa nga ako ni Miss Dora na nakikialam sa magarbong kusina ni Damien.

Tinanguan lang ako nito at nginitian ng matipid, at binilinan ang cook nila na
tulungan nalang daw ako kapag may kailangan. Siguro, nagiging strikto talaga ito
kapag oras ng trabaho, at sa nakikita ko, talagang kinakatakutan siya nang iba pang
kasambahay dito.

"Ma'am, ako nalang po ang magtutuloy nito." Si George. Halos ka-edad ko lang din
siya, at isa na siya sa mga magagaling na Chef na kilala ko sa bansa. Nagulat nga
talaga ako at mas pinili niyang mamasukan dito kay Damien kaysa sa magtayo nang
sarili niyang restaurant.

"Di okay lang talaga, prito lang naman to George, kayang-kaya ko to." Kasalukuyan
kung binabaliktad ang ham na pini-prito ko. Tapos na kasi akong magluto ng ilang
piraso nang hotdog at bacon strips. Isa pa sa nalaman ko kanina, ayaw nga pala ni
Damien ng itlog, kahit prito pa yan o nilaga, pero kumakain naman ito nang pagkain
na may halong itlog. Ewan ko ba dun, may pagkapihikan din pala sa tiyan niya.

"Kayo po."
"George, sabi ko di ba, wala nang Ma'am at po, para namang ang tanda-tanda ko na."
Pinindot ko na yung button para patayin yung init na nagmumula sa itim na bilog na
kinapapatungan nung kalan na ginagamit ko. High-tech at sobrang modernize ang
kusina dito sa mansion ni Damien.

"Baka kasi mapagalitan ako ni Sir Fernandez--"

"Ano ka ba, akong bahala sayo." Sabay tapik ko dito sa balikat niya at nilapag ang
platong pinaglagyan ko nang pinirito ko kanina.

"XONIA!"

"Shocks! Damien, gising ka na pala, at bakit ka sumisigaw?" Kunot na kunot ang noo
nito at tanging boxer shorts lang ang suot nito. Nag-init bigla ang pisngi ko.
Ganito ba talaga siya palagi dito? Lumalabas na kakarampot lang ang saplot sa
katawan, for Pete's sake may mga tauhan siyang babae dito sa mansion na pwedeng
magnasa sa kanya. Pansin ko pa naman kanina na medyo kasing edad ko lang din yung
ibang katulong dito.

Tapos yung ayos niya parang galing lang sa-Pasimple akong pumikit para maalis sa
isip ko yung mga ideyang pumapasok dito. Ang gulo-gulo kasi nang buhok niya. Tapos
mapupungay pa yung mata niya kahit na mababakasan ng pagkainis.

"George."

"Excuse me Sir, Xo-Ma'am." Kitang-kita ko ang pagtaas ng kilay ni Damien habang

matalim na nakatingin sa papaalis na si George.

"Okay Damien, what's with you?" I saw how he clenched his jaws and run his hand on
his already messy hair.

"What's with me? Bakit nakikipaglandian ka sa tauhan ko?" Ano daw? Ako,
nakikipaglandian? Tapos kay George pa, talaga bang nagising na tong diwa ni Damien
o tulog pa din? Kung anu-ano ang pinagsasabi!

"Hindi po ako nakikipagladian." Giit ko sa kanya. Hinila ko na ito at pilit na

pinauupo sa high chair katapat ng Island Counter dito sa kusina pero ang tigas ng
ulo at pilit na sinusuway ako. "Damien, umupo ka na diyan at kumain. Ako ang
nagluto." Ngumiti ako tapos iginiya ulit siya na umupo na.

"Really? Hindi ka nakikipagladian?" Ramdam na ramdam ko yung sarcasm sa sinabi

niya. Diyos ko po, walang kasing-tigas ang ulo nang taong to. "Then can you explain
why you touched his shoulder?" Pati ba naman yung simpleng tapik lang sa balikat ni
George, lalagyan niya nang malisya?

"Look Damien, it's just a friendly gesture."

"Then don't be FRIENDLY!" Natawa na talaga ako, parang bata lang. Pero nanatiling
masama pa din ang tinging ipinupukol nito sa akin so I stop. "Damien, wala lang
naman kasi sa akin yun, I told him to stop calling me Ma'am and stop using "po or
opo" when his addressing me. Nakakaasiwa kaya at magka-age lang kami. So there, I
tap his shoulder to encourage him, hindi touched; iba yun para sinasabi ko sayo!"

"I forbid you to touch other men except me." Papaano naman si Dad, yung mga pinsan
ko, hindi ko na sila pwedeng yakapin o halikan? "Don't give me that look Xonia, you
know me better so I'm warning you." I shivered not with his instruction but to his
intense stare boring at me. The deep chocolate eyes that are looking at me right
now, gives warm to my body. "And you perfectly knew what "men" I'm talking about."
Dagdag pa nito bago ako siniil ng mainit at malalim na halik. Agad kong iniyakap
ang mga braso ko sa leeg ni Damien.

Binuhat niya ako at pinaupo sa upuan na dapat doon siya uupo. Hawak-hawak niya ang
dalawa kong pisngi at sinimulan na ang pagkagat-kagat sa labi ko. Masakit pero may
kakaibang sensasyon iyong pinaparamdam sa akin.

Napaungol kaming pareho nang tuluyan ng makapasok ang dila nito sa bibig ko. Wala
itong sinayang na oras at sinimulan na agad ang paglalakbay niya sa bibig ko. At
bago niya tuluyang pakawalan ang bibig ko ay sinipsip muna nito ang dila ko. Damn!
I'm starting to get wet.

"Come on." Hinila ako nito pababa sa upuan at inakay papaakyat sa hagdan. I guess
he wants another breakfast and it's not what I prepared for him, something more.

-----
"Babe, relax, it's just you're Dad." Ngayon yung araw na sinasabi ni Damien na
kakausapin niya si Dad para sabihin ang plano nitong pag-invest ng malaking pera sa
kompanya namin para mabawi ang naluging pera nito at maiahon ulit ang kompanya
namin.

"Pero Damien, he knows who you are, and if he finds out that I'm married to you, he
will go ballistic knowing I was near marrying Sc--"

"Stop right there woman. I don't want to hear that goddamn name of your ex-lover!"
Naatras ako dahil sa pagsigaw nito. Buti nalang talaga at kami lang ang tao dito sa
elevator. Ito din kasi yung elevator na ginagamit lang ni Dad and of course to his
important clients na hindi na kailangang maghintay pa.

"I'm sorry." Tumingin ako sa baba, I know it's below the belt. Kusa nalang kasing
lumabas iyon sa bibig ko. This is the first time that I accidentally mention
Scott's name in front of Damien. And the weirdest part is paano nito nalaman na may
Scott sa buhay ko bago ko siya nakilala?

"Forget it. Now let's go." Hinawakan nito ang kamay ko at hinila ako nang bahagya
papalabas sa elevator. Sumilay agad ang kaba sa puso ko. Papaano na ngayon to?
Definitely my Mom would freak out if she knows that I got married without even
telling it to them first. Who would? I am just their only child and it will be the
most awaited part of the parents to witness their child getting married.

"Good morning Mr. Fernandez, Mr. Fuentes is already-XONIA, bakit kasama--"

Pinandilatan ko nang mata ang Secretary ni Dad. She's really way beyond the limit
sometimes, but on contrary she's good in her work.

Manghang-mangha itong nakatingin sa magkahugpong na kamay namin ni Damien. "Ahm,

Christy, si Mom, andyan ba?" Naka-awang ang bibig nito at kung hindi pa tumikhim si
Damien, hindi pa ito matatauhan. Napailing nalang ako.

"A-ahm, Mrs. Fuentes is not yet around as of this moment." Tumango lang ako na
parang ina-absorb pa ang sinabi nito. "This way Mr. Fernandez, Xonia." Iginiya na
kami nito sa opisina ni Dad and ushered us inside.

Pag-angat palang na pag-angat ng tingin ni Dad ay nabitin na agad ang sasabihin

nito. Sobrang kunot ang noo nito at bakas sa mukha ang kalituhan. "Good morning Mr.
Fuentes." Narinig ko na binati ni Damien si Dad pero halos hindi na nag-si-sink-in
sa akin ang nangyayari sa paligid ko.
I am near in dying because of anticipation.

"Xonia, anong ginagawa mo dito at bakit kasama mo si Mr. Fernandez?" Tumayo si Dad
at kitang-kita ko kung papaano nito tingnan ang kamay namin tapos pabalik sa mukha
namin. "Care to explain what's happening here Xonia?" Damn, I think Dad is in the
verge to get angry already. "And what the hell is that ring doing on your finger?!"
Gusto ko nalang lamunin dito sa kinakatayuan ko. Sa kaliitan ba naman ng wedding
ring na suot-suot ko ngayon nakita pa din ni Dad?

"Mr. Fernandez, if you don't mind, I need to talk to you and I will also explain
everything. No need to shout at Xonia." Matapang na saad ni Damien sa Dad ko. One
thing that I discovered with Damien's attitude is that, he don't back down that
easily, wala itong kinakatakutan or hindi man lang ito na-i-intimidate.

Tumingin sa akin si Dad with his dagger looks but eventually he gave in. "Will talk
later young lady." At nauna ito para tumungo sa conference room. Pinisil muna ni
Damien ang kamay ko bago nito binitawan at sumunod kay Dad. Nanlulumo akong napa-
upo sa unang silyang nakita ko.

I really hate confrontations. Diyan ako mahina, hindi ako nakakatagal sa sobrang
intense nang paligid. Sana lang walang pisikalan na maganap sa pag-uusapan nila. I
don't know Damien well but I've observed that he is a hot-tempered person, baka
mag-clash sila ni Dad. I cross my fingers and prayed of their conversation to go
well.

[**********************************************************************************
]

*******************************************
[11] -8-
*******************************************
[****************************************************************************]
XONIA'S POINT OF VIEW

"Ano ba kasi talaga ang sinabi mo kay Dad at hindi na ako kinulit? Tinakot mo ba
siya?!" Matapos nilang mag-usap ay parang bumalik lang ulit yung normal mood ni
Dad, parang hindi man lang ito nagalit. At hindi na din ako kinausap nito na kaming
dalawa lang, at biruin niyo pa, he even congratulated me that finally I found the
one daw. Naloloka ako the entire time nung bumalik silang dalawa galing sa
conference room.

"Do I look like a monster to you?" Naiiling na sagot nito sa akin. We are already
leaving in the vicinity of my Dad's Company. Robert is not driving for us now, I
don't know, maybe Damien's orders.

"Alam mong hindi yan yung punto ko, ang sa akin lang naman kasi how did you make my
Dad calm down, he's near to be hysterical moments ago when he saw a ring on my
finger?" Kampante lang itong nag-di-drive, ni hindi man lang ako tinapunan ng
tingin. This guy is so frustrating. "Damien, kinakausap kita, ano ba!" Nagsisimula
na din akong mainis. I want the full details pero wala man lang siyang na-i-kwento
sa akin kahit kakapiranggot na dialogue nila Dad kanina.

"Babe, can you continue? I like it when you nag, it turns me on." At mabilis akong
tiningnan nito bago kumindat.

"DAMIEN, I'M SERIOUS HERE!" Ramdam na ramdam ko na yung pag-iinit ng dalawa kung
pisngi. Lahat na ata nang dugo ko, napunta na sa ulo. Nagsisimula na din mamawis
yung mga palad ko kahit na air-conditioned naman tong kotse niya.

"What? I'm also serious, when did I even joke?" Damn it! Bakit ba ang talino nitong
ulupong na'to, ang galing lumusot. Nakaka-badtrip na talaga siya. "Now stop
sulking, will be at my building in less than 5 minutes. They are expecting us."

Hindi na ito naghintay ng panahong makapagtanong pa ako at dinugtungan na ang

sinabi nito kanina. "I've informed Gerry that today I'll be bringing my wife."
Immediately I got alarmed.

"Xonia, it is just my employees, you don't have to be nervous." Igit nito at kinuha
ang isang kamay ko para ipatong ito sa lap niya. "Don't remove it." Babala nito
nong pinakawalan niya na ang kamay ko para hawakan ulit yung manibela.
I can definitely feel his warmth by just placing my palm on his thigh.

"Andoon ba yung Tatay mo?" Promise, takot talaga ako sa Tatay niya, maybe because
of my first impression on him. Ikaw ba naman kasi masigawan at ipamukha sayo na
parang tutol pa ito sa pagpapakasal ng anak niya, sino ang hindi magiging aligaga?

"No, it's my company." Tumango nalang ako para itago ang medyo pagkapahiya ko. I
just really know little information about this man, kapag nagtanong kaya ako
sasagutin niya o iiwasan ang topic? Nagtanong ka na nga kanina Xonia di ba, pero
sinagot ka ba? But the situation is different, iba naman kasi yung tinanong ko,
paano kaya kung magtanong ako nang simpleng bagay na may kinalaman sa kanya, will
he answer me honestly?

"What that's look?" Napansin niya pala ang biglang pagtahimik ko. Umiling lang ako
at ngumiti nang matipid.

"We're here." Saad nito bago lumabas. Pinagbuksan ako nito nang pinto at inalalayan
sa paglabas.

Kakapasok palang namin pero bakas na bakas na sa mukha nang mga empleyado ni Damien
ang pagkamangha. His arm was snaked on my waist tightly while his other hand is
holding his case. I don't want to feel intimidated with the women here that are
looking at me as if I don't actually belong in Damien's arms.

"Sir, the board of members is waiting for you already." A guy approached us before
we rode an elevator going to Damien's office. If my memory speaks clearly he is the
one who made me sign that contract and is also the witness on our wedding ritual in
Judge Arturo's house.

"Tell them to wait for me in the board room; I'll just have to go to my office
first." Tumango si Gerry kay Damien at bahagyang tumingin sa akin bago tuluyang
nag-iwas ng tingin. Yes, now I remembered his name.

Bumukas ang elevator at unang lumabas si Gerry, siguro papunta na ito sa board
room. Habang kami naman ni Damien ay pumasok na sa opisina nito. Gaya nang kwarto
nito sa bahay, black and white pa rin ang dominant colors dito.
Nilapag lang nito ang case niya sa isang sulok malapit sa desk nito at agad na ding
lumapit sa akin. Tumayo ito sa likuran ko at maya-maya ay niyakap ako nang sobrang
higpit. Yung mga kamay nito ay hindi sa tiyan ko nakayakap kundi sa puson ko, kaya
sobra naghuhumintaryo na itong puso ko.

His hands are resting so low to my comfort.

"Can you see that desk?" He murmured on my right ear, his breath gives shivers that
reach my spine. I swallowed a lump before nodding, afraid that my voice will betray
me. "Answer me Xonia." I moaned when he cupped one of my breasts.

"Y-yes." I can feel his smile on my neck after hearing what I responded. He is now
enjoying his necking on me. Gosh, I just hope we won't leave a mark in there.

"One of these days Babe, I will going to take you in there." I moaned aloud when he
bit my sensitive part in the neck. "You; bending over the desk and me taking you
from behind."

"Damien."

"Hush Babe, just a little patience, it will happen."

Humarap ako sa kanya and saw that we are feeling the same towards each other. Lust
is evident in his eyes. "F@CK. I should go before I lose my control." Sabi nito
pero hindi naman inaalis ang pagkakayapos sa akin.

"Ye-yeah, you should. Hinihintay ka na nila." Siniil muna ako nito nang isang
malalim na halik bago ako tuluyang binitawan. Tuloy-tuloy itong lumabas sa pinto at
hindi na ako binigyan ng huling sulyap.

Napatingin ulit ako sa desk niya, and I bit my lower lip in anticipation. Kalian
kaya mangyayari ang sinabi ni Damien? Gosh! I can really feel myself starting to
get wet in there. Salita pa nga lang iyon pero iba na agad ang epekto sa akin,
papaano nalang kaya kapag nangyari na nga ang sinabi nito?

-----
Papauwi na kami ngayon sa mansion. All day I was there in Damien's office and it's
so boring. Andoon lang siya sa desk niya at abala sa pagtratrabaho habang ako naman
ay nakatunganga lang doon, halos nabasa ko na nga lahat ng latest magazines na
andoon sa office niya.

I wanted to get back to work, to my Dad's company, hindi ko nga lang alam kung
papaano ko iyon sasabihin kay Damien, I know it will would be an insult to him,
now that he is my husband but I still want to work in my Dad's company.

Siguro hahanap nalang ako nang tyempo mamaya, hindi naman kasi pwedeng palagi
nalang akong isasama nito sa office niya o di kaya maiwan sa bahay, it will really
kill me, ako pa naman iyong tipo nang taong hindi mabubuhay ng walang ginagawa
araw-araw.

Noong dumating kami nakahanda na yung dinner namin, tahimik lang si George na
naglalagay ng niluto niya sa Dining Table habang tutok na tutok ang tingin naman ni
Damien dito. Poor guy, I think I should just stay a little distant to him from now
on with what happened this morning.

We ate in silence but it's not that awkward though, panay din naman ang sulyap ni
Damien sa akin and gesturing me to eat more. Minsan naglalagay nalang ito nang ulam
sa plato ko nang walang pasabi at sasabihing "Eat that." Yeah, his really that
bossy, but I can of accepted it already.

After that we then went to our room, I guess this will be the moment I have waiting
for. Sana lang payagan niya talaga ako.

"Damien." Tawag ko dito na kasalukuyang naghuhubad ng polo niya. I went towards his
place and helped him unbuttoning his polo. Kahit na nangingining ang kamay ko I
really tried my best to focus.

"Hhhm." Ito lang yung naging sagot niya habang hinahayaan na ako sa ginagawa ko.
His now partly embracing me with his both hands placed on my hips.

Tumikhim muna ako bago nagsalita. "Ahh, kasi ano, napag-isip-isip ko lang naman, na
kung ano, baka pwedeng--"
"Okay, Xonia will you get straight to the point." I sighed, this is now or never. I
glanced up and look him in the eye. He is now waiting for what I'm about to say.

"Can I get back in working?" Cross your fingers Xonia.

He moved backwards and I saw how he clenched his jaws. OH my, I guess, I just
angered this beast in front of me.

"GINUGUTOM BA KITA XONIA?" Nagtatagalog na si Damien. "If it's about the money I
CAN GIVE YOU MORE THAN WANT YOU WANTED." Sigaw na nito sa akin. Nakakuyom na din
ang dalawang kamay nito. "You don't have to work!"

"Damien, hindi naman kasi about sa pera eh." Sinubukan kung lumapit pero itinaas
lang nito ang isang kamay para sabihing huwag akong lalapit. I felt a little pang
somewhere but I just disregarded it.

"Then what? Enlighten me Xonia!"

"Kailangan kung magtrabaho dahil masaya ako doon, it gives me some fulfillment.
Nagiging proud ako sa sarili ko kapag may accomplishments akong nagagawa. You being
the President of your company exactly knows that feeling." Igit ko dito.
Nakahalukipkip na ang mga braso nito ngayon, na aminoy isang hari.

"Please Damien, I promise I'm still going to do my wifely duties to you." Pero
hindi pa din ito natinag at tiningnan lang ako na parang napaka-imposible nang
hinihingi ko.

"Mababaliw lang ako dito sa mansion Damien. Wala akong gagawin, tapos araw-araw pa
iyon." Reklamo ko sa kanya.

"No you're not, cause you'll be taking care of me and that is what I what you to
do." Bakit hindi niya ba ako maintindihan?

"Ginagawa ko naman di ba? All I want is this one Damien." Pagmamaka-awa ko dito. I
even pleaded with my eyes; I just hope this will work out.
"No." Bumagsak ang balikat ko at ang natitirang pag-asang meron ako. Sinabi niya
iyon ng may pinaledad, na hindi pwedeng baliin. Nanatili lang itong nakatingin sa
akin at parang walang pakialam na masama na yung loob ko dito.

"There are things that you can't have Xonia, and one of that is going back to
work." Nakatingin ito nang seryoso sa akin para akong batang kinakausap. "Xonia,
look at me." At hinawakan nito ang baba ko para ibalik ang pagkakatingin ko sa
kanya. "Are we clear here?" Kahit na sobrang labag sa puso ay unti-unti akong
tumango para ipaalam dito na nakuha ko.

"Good." Nag-umpisang gumala na yung kamay niya sa katawan ko. Napasinghap ako nang
bigla nalang nitong nilukumos ang dalawang dibdib ko.

"D-amien." Paos kong tawag sa kanya pero mukhang may ibang mundo na ito at mukhang
mapapasali pa ako sa kinaruruonan nito ngayon.

Hindi ko na talaga maintindihan ang sarili ko, kino-kontrol na ni Damien ang buhay
ko, pero hindi ko mahanap sa sarili kung magalit sa kanya. Oo, minsan naiinis ako
pero bakit ang bilis lang mawala? What with this man that I can't say no and that's
I follow his every order?

[************************************************************************]

*******************************************
[12] -9-
*******************************************
[*********************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

Ang ganda nang dagat. Sobrang nakakahalina ang kulay nito at nanaisin mo talagang
maligo kahit na tirik na tirik pa ang araw. Wala naman akong pakialam kong mangitim
ako, pwede namang maglagay lang ng Sun Block para hindi lang ako magka-Sun-burn.

Nang napatingin ako sa gawi nang iba ko pang pinsan kita sa mukha nila yung
panghihinayang, siguro dahil gusto na din nilang lumusong sa tubig pero takot na
umitim. Napangiwi ako sa inaasal nila. Ano na naman ngayon kung mangitim? Hello,
syempre talagang mangingitim ka, eh nagbilad ka ba naman sa ilalim ng araw?

Ang co-conscious kasi nang mga to. "Ayaw niyo talaga akong samahan?" Tanong ko ulit
sa kanila. Humarap naman sila sa akin at tiningnan ako na parang napaka-imposible
nung hiningi ko. "Guys, ano bang mukhang yan, maliligo lang tayo."

"Yun na nga Xonia, maliligo tayo na tanghaling tapat? Ayaw kung maging daing ah!"
Maarteng sagot sa akin ni Mitchy. Sa amin talaga mag-pi-pinsan, siya yung maraming
hinaing sa buhay. Siya din yung Kill-Joy.

Alam niyo ba nung sumubok kaming mag-pi-pinsan na mag-hanging-bridge nang isang

Kilometro yung layo, nag-hysterical ba naman sa gitna at siya pa yung nasa unahan
ha? Ang nangyari, umatras kaming lahat para maka-alis lang siya dahil hindi na daw
niya kaya, ang ending hindi nalang naming tinuloy, kasi nawalan na kami nang gana.

"Okay, kayo Em, Pearl?" Tanong ko sa dalawang nananahimik sa gilid ni Mitchy.

Nagkatinginan yung dalawa.

"Hindi na din muna siguro kami sasama Xonia, mamaya nalang." Sagot ni Pearl.
Nagkibit nalang ako nang balikat. Eh kung ayaw niyo eh di wag. Mag-e-enjoy akong
mag-isa.

Lumakad na ako papunta sa beach at walang atubiling hinubad ang summer dress na
suot ko para malantad ang kulay putting two-piece swimsuit na suot ko.

Dahan-dahan akong naglakad papalapit sa alon ng dagat. Pagtapak na pagtapak ko

palang sa basang buhangin ay parang dinuyan na ako sa sobrang sarap ng pakiramdam.
Ipinikit ko ang mga mata ko at tumingala, kahit na medyo masakit ang sikat ng araw
sa mukha ko ay tiniis ko iyon para lang mas maramdaman ang nasa paligid ko.

I am a nature-lover.

Hindi nagtagal ay lumusong na din ako at nagsimulang lumangoy papunta sa medyo

malayong parte. Alam ko namang lumanggoy kaya kampante na ako. Pinagsawa ko lang sa
ang sarili ko sa alon ng dagat na tumama sa katawan ko habang lumulutang ako sa
tubig.

"Shit." Sumilay ang matinding kaba sa dibdib ko. Masyado na akong napalayo sa
tabing-dagat. Kahit na marunong akong lumanggoy, hindi ko maikalma ang sarili ko.
Mabilis ang ginawa kong paglangoy. Hindi ko na ma-control iyong pag-pa-panic ko.
Mas dumagdag pa iyong wala akong nakikitang tao sa dalampasigan.

"Oh my God." No, hindi. Huwag ngayon please. Pinupulikat ako sa kaliwang paa ko.
Nahihirapan na din ako sa paglutang. Damn! Malulunod ako neto kapag hindi pa ako
naka-alis sa dagat. Nangangalahati pa naman ako sa nalangoy ko.

"Augh. Augh." Oh gosh! Nagsisimula na akong lumubog, nakakainom na din ako nang
tubig-dagat. This is totally bad! "TULONG! TUUULONG! Augh." Para may pwersang
humihigop sa akin sa ilalim ng dagat. No! Hindi dito matatapos ang buhay ko.

Pero nasa sitwasyon ako na gustong-gusto ko pang lumabad pero wala nang ibang
paraan eh. Wala na. Dead end.

Unti-unti akong lumubog sa ilalim at kasabay non ang pagkain sa akin ng kadiliman.

"Wake up. Hey, open your eyes." I can hear someone is screaming on my ears. Sino
ba to? "Can you hear me?" Yes I can hear a baritone voice. And just as that, my
eyes have its own mind to open slowly. I heard a loud gasped followed by a warm
feeling in my body.

When I tried to look what was happening, a muscular shoulder is in line of my

vision. Who is this guy? And why is he embracing me? Sa pagkaka-alam ko hindi
sumama ang mga pinsan kong lalaki sa lakad namin. Yes! I can now remember what just
happened to me.

Muntik na akong malunod. Maybe this guy was the one who saved me. When he looked at
me, concerned and relief is evident on his almond eyes. This guy has a pure
Filipino beauty, so masculine and so handsome.

"I thought you wouldn't make it." I just look at him.

"Ako pala si Scott, ang nagligtas sa'yo."

"Scott." Nagising ako na sobrang basa yung unan ko. I've dreamt of our first
meeting. Oh how I miss Scott. He look so real back in my dream. I was about to
touched his face like what I did on that same day but my eyes just decided to open
up and broke that beautiful scenery.

"Calling someone's name when your husband is beside you, sharing the same bed and
blanket?" Nanigas ako. My bare back was facing him. I forgot all about Damien.
"Dreaming of him huh?" Tumayo ang mga balahibo ko sa batok. His voice is so
frightening, sobrang lamig.

"What?! You won't say anything, or maybe share what you dreamt about him?" The way
he said it is full of sarcasm. Both of my hands formed into a fist.

"It's none of your business." I spat at him. "DAMIEN!" Nagulat nalang ako nang
hablutin nito ang isang braso ko at pinaikot ako sa gawi niya. Galit na galit ito.

"Say that again and you will definitely going to regret it." He said through
gritted teeth. I flinched in pain when his nails begin to sink on my skin. Damn! I
bit my lower lip to prevent myself from screaming.

"Aww." Hindi ko inasahan ang ginawa ni Damien. Kinagat din nito ang ibabang labi ko
at hinila na naging dahilan para pakawalan ko ito. Damn! It hurts and I bet its
bleeding right now.

"Ang tigas ng ulo mo. I told you not to bite your lip, but you did. I told you not
to speak that name again, BUT AGAIN YOU DID! And, now you said it's none of my
business? HELL IT IS! CAUSE YOU'RE CALLING NAMES WHICH ISN'T MINE!" Nasasaktan na
ako. Pilit ko ding kinukuha ang kamay na nakahawak sa braso ko ngayon pero para
itong lock na hindi ma-alis-alis. Nagsisimula na ding magtubig ang mga mata ko.

"Da-amien. Nasasaktan ako." Daing ko dito pero parang wala man lang itong narinig.

"Talagang masasaktan ka, kung hindi mo ako susundin. Bwesit!" Pabalibag niyang
binitiwan ang braso ko kaya napabaling ang kalahati ng katawan ko sa kabilang
direksyon. I started to sob. Tumayo ito na hindi iniinda ang kahubaran.

He looks at me once again still that angry and pissed face.

"I owned you Xonia, body and soul!" Huling sabi nito bago tuluyang naglakad papasok
sa CR. I let go all of my tears once he's out of sight.
Kailanman hindi ako sinaktan ni Scott. Tanging ang pagkamatay lang nito ang
maituturi kung pananakit niya sa akin. How I wished Damien was Scott. I wouldn't
be miserable right now.

-----

Buong araw na nakabantay sa akin si Damien. Hindi naman na palagi itong nakasunod
pero bantay nito ang halos lahat ng kilos ko. Hindi ako sanay sa Damien na nakikita
ko ngayon. Maybe, I still don't know him that much, and that he is capable of
pulling this act.

Heto kami ngayon sa kwarto nagkukulong. Siya kaharap yung Laptop niya habang ako
naman ay nagbabasa nang isang libro. Nakasandal lang kami ngayon sa head-board ng
kama. Kung titingnan mula sa pinto para lang kaming normal na mag-asawa na
nagpapalipas ng oras pero ang hindi nila alam, may namamagitan na palang tensyon sa
amin.

Kinakausap naman ako neto kanina pero panay utos naman. Gaya nang "Sit down, Eat,
Come with me, Get that" yung mga ganong linya. Kakainis na nakakabanas, kasi aminin
ko man o hindi, affected ako ngayon sa pakikitungo niya.

Naging tensyonado lang ulit ang paligid namin ng tumunog ang phone ko. Katabi ko
lang ito at alam kung nakikita na din ngayon ni Damien kung sino ang tumatawag sa
akin. Nababahala akong napatingin sa kanya, hindi ko pa din dinadampot ang phone
ko. I know I'm acting weird, kasi parang humihingi pa ako nang pahintulot na
sagutin ang tawag na iyon kay Damien.

"Why a certain SPO3 Omer is calling you?" Pinikit ko muna ang mga mata ko bago
muling tumingin sa kanya.

"I don't know." Totoo naman talaga na hindi ko alam. Mas lalong kumunot ang noo
nito and this time, his expression is unreadable but recently there's a hint of
seriousness in it. "But I know him." Isa si SPO3 Omer sa mga pulis na nag-imbestiga
at humawak sa kaso nang pagkamatay ni Scott.

Oh my gosh! Bigla akong nanlamig, may pahiwatig ba ito sa akin? Napanaginipan ko

kanina si Scott? Does it mean, he has something to say to me? Kung meron man, ano
iyon? Then, I saw my phone still ringing and flashing SPO3 Omer's name.

"Excuse me." Kailangan kong masagot ang tawag na ito. Baka may impormasyon na sila
tungkol sa kalagayan nong nakabanggaan ni Scott.

"Answer that call here." Ma-awtoridad na turan ni Damien. I don't have time to
argue with him, cause right now, this call is so important to miss.

"Hello." I tried to sound normal, pero mukhang halata pa din yung kabang
nararamdaman ko.

[Good afternoon Miss Fuentes. Ito po si SPO3 Omer.]

"Oh yes, naaalala ko pa po ka'yo. Bakit po kayo napatawag? May ibabalita ba kayo?"
I glance in Damien's side pero hindi na ito nakatingin sa akin. I think his busy in
his own world. Kitang-kita sa mukha nito kung gaano kalalim ang iniisip niya. He's
staring at the screen of his laptop pero tagusan naman iyon, kaya I'm sure his
spacing out.

[Sabi nang Doctor ni Ginoong Lim ay may improvements na daw sa vital signs nito. Sa
pagkakaintindi ko, mukha nag-uumpisa na ang katawan nito na hindi maging depende sa
mga makinang nakakabit sa kanya.] I gasped. Ibig sabihin, may pag-asa pang malaman
ko kung ano ba talaga ang nangyari nang araw na iyon. Hindi mababaon sa limot ang
kaganapang iyon na kumitil sa buhay nang taong mahal ko.

"That's good news po." Hindi ko naitago ang kasiyahan na nararamdaman ko.

[Yun lang muna para sa ngayon Miss Fuentes, tatawagan nalang kita kung may balita
na.]

Naagaw ang pansin ko noong narinig kong mag-ring ang cellphone ni Damien. Hindi pa
nga nito napansin eh. "Sige ho, maraming salamat ulit." Pinutol ko na tawag at
atubiling hinawakan ang braso ni Damien.

"What?" He spat at me. Medyo nabigla pa ako sa naging asal nito pero hindi ko
nalang pinansin dahil ang alam ko, galit pa din siya.
"Nag-ri-ring yung phone mo." Mahinang usal ko dito habang hindi siya tinitingnan.
Hindi ko kayang makipaglaban ng titigan ngayon. Dumaan pa ang ilang segundo bago
nito kinuha ang phone niya na nakalagay sa drawer.

Nagbuntong-hininga ito nang sobrang lalim dahilan para mag-angat ako nang tingin.
Seryoso lang itong nakatingin sa screen ng cellphone niya, bago tumalikod sa akin
at naglakad palabas.

I sighed. Kapag ako, hindi pwedeng magkaroon ng privacy pero sa kanya pwede?

Sino kaya ang tumawag sa kanya at kailangan pa nitong lumabas?

[*****************************************************************************]

*******************************************
[13] -10-
*******************************************

[**************************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

Napanaginipan ko na naman si Scott, at ganoon pa din yung eksena. Siguro

nagpaparamdam lang siya sa akin, ngayon kasi yung araw kung saan isang buwan na
siyang patay. Nasasaktan pa din ako at inaamin ko, hinihiling ko sa Diyos na sana
hanggang ngayon panaginip palang talaga ang lahat.

Pero may panaginip ba na sobrang tagal? Wala naman di ba? Ang dami na kayang
nangyari at isa na sa nagpapatunay na hindi ito isang panaginip ay ang lalaking
nasa harapan ko ngayon.
Hindi na ako kinakausap ni Damien simula nang bumaba ito kanina, at naaapektuhan na
din ako. Kagabi, naalimpungatan ako nang bumalik ito sa kwarto. Sa tantya ko ay
madaling-araw na iyon. Hindi ko alam kung ganon katagal ang tawag na tinanggap niya
at ganoong oras na ito nakabalik o may pinuntahan pa ito. Ayoko naman magtanong,
baka ang labas pa non eh pinakikialaman ko na siya.

Napabuntong-hininga ako at agad naman itong napatingin sa gawi ko pero maya-maya

lang ay nag-iwas din ito at itinuloy ang pagkain. Papaano na ngayon ako magpapaalam
na may pupuntahan lang ako saglit? Hindi ko pa naman alam kung papasok ito dahil
hindi naman niya sinuot yung damit na hinanda ko kanina.

Hindi ba talaga ako kakausapin neto? Kahapon naman kahit galit ito sa akin, ay may
naririnig pa din akong tipid na salita galing sa kanya, pero bakit ngayon parang
ang kuripot na nito.

"Miss Dora!" Umalingaw-ngaw ang baritonong boses nito sa loob ng kabahayan.

"Yes Sir Fernandez." Mabilis na nakalapit sa amin si Miss Dolor; pormal na pormal
sa suot nitong pencil skirt at puting blouse, at nakadagdag pa ang bun nitong
buhok.

"Tell Gerry that I will be late this morning. I'll be there by 10:00 o'clock, so
cancel all my appointments before that." Tumango si Miss Dora at agad nailabas ang
isang cellphone para tawagan si Gerry, ang assistant nito.

Nang mapatingin ulit si Damien sa gawi ko ay kumunot ang noo nito. "And what's that
look?" Nagsalita din ito sa wakas.

"Alam mo ikaw, namimihasa ka sa kabaitan ng mga tauhan mo." Mas lalong kumunot ang
noo nito. Salubong na din ang dalawang kilay niya, pero he just looks more handsome
with that expression he has. But I never let my appreciation towards him be
noticed; for sure he will just use it to tease me.

Ibinaba nito ang mga kutsara at tinidor ng may kalakasan. Halata na nagdadabog ito.
"Problema mo?!" Ang sarap talaga pakinggan nito pag-nag-tatagalog, mas may appeal
tapos nakakadagdag ng karisma pero mas masarap pakinggan kung hindi ito galit.

"Wala naman." Simpleng sagot ko saka uminom ng tubig. Hindi pa din ito nag-aalis ng
tingin sa akin. "Kasi naman, pwede namang ikaw nalang yung tumawag kay Gerry di ba,
pero talagang inabala mo pa si Miss Dora para paglingkuran ka."
"Kaya nga tinatawag sila na tauhan-ko para paglingkuran ako." Napailing ako.
Typical rich man. "Binabayaran ko sila para sundin ang iiutos ko."

"Damien, kahit naman na hindi kami mahirap, hindi ako pinalaki nang ganyan ni
Mommy. Tao pa din sila at higit sa lahat, may karapatan sila para respetuhin--"
Napatigil ako sa pagsasalita nang bigla itong tumayo at natumba ang kinauupuan
nito.

"Shut up woman! You don't have the right to lecture on me cause you don't know
fully know me!" Natameme ako sa sinabi nito. Tumayo ako para hindi ako nakatingala
sa kanya. Kailangan ko ding idepensa ang sarili ko pero hindi ako binigyan ni
Damien ng pagkakataon.

"And just so you know, I don't have a mother to teach me that goddamn rule!"
Marahas na inihagis nito ang napkin sa mesa at padabog na tumalikod sa akin.

Damn it Xonia, ayusin mo to. Ang dami mo nang atraso sa kanya.

Lakad-takbo ang ginawa ko para sundan si Damien. Hinawakan ko agad ang braso nito
para patigilin ito sa paglalakad. Good thing, he stops but he never turns his back
on me.

"I'm s-sorry I should have known better."

"And. I-m so sorry for what happened yesterday, yung pagtawag ko sa pangalan ni
Sco-sa pangalan niya. Kung hindi mo alam Damien, he was the person I look up in
spending the rest of my life. DAMIEN! Please makinig ka naman muna, it takes a lot
of courage for me to tackle this sensitive issue pero ginagawa ko dahil kailangan
mong maintindihan kung saan ako nagmumula."

Nanatiling nakatalikod sa akin si Damien pero hindi na ito nagkakatang umalis.

"Siya yung papakasalan ko sana kung hindi..kung hindi lang ito namatay dahil sa
isang aksidente." Kailangan kung lumunok para iwasan ang pagpiyok ng aking boses
dahil sa namumuong bara sa lalamunan ko.

"Isang buwan palang itong patay Damien at halos limang taon kami nagsama, hindi
ganoon kadaling kalimutan siya." Nag-uumpisa nang may ma-masa yung mga mata ko.
Hard limit sa akin ang pag-usapan si Scott pero alam kong sooner or later kailangan
ko naman talagang ipaalam kay Damien ang lahat.
"F@CK!" Napaurong ako dahil sa biglang pagmumura nito. Humarap ito sa akin ng may
isang determinadong mukha. "I'll help you if that's the issue here. But be sure
that YOU ARE REALLY TIRING TO FORGET THAT MAN."

Napalunok ulit ako. "Hindi ganoon kadaling kalimutan siya." Kalimutan. Did the
word really slip into my mouth or I really mean it? Bakit nasabi ko ang salitang
iyon? Am I considering in moving on without Scott in my system?

"Xonia!" Hindi ako nakasagot. Ang hirap, iniisip ko palang na kakalimutan ko na si

Scott parang nalalagutan ako nang hininga. I love him, and I still do pero there is
a part of me that wanted to agree with Damien and tell him, "I will."

Napabuntong-hininga ito kasabay ng paggulo ng buhok niya gamit ang sariling kamay
nito.

"Gaya nang sabi ko Xonia, hindi mo ako kilala gaya nang hindi mo kilala ang tunay
na pagkatao ng lalaking iyon." Naguluhan ako sa sinabi niya pero huli na para
makapagtanong ulit ako dahil naka-alis na ito ng tuluyan.

-----

"Hindi ko sinasadyang marinig yung pinagtatalunan niyo kanina ni Sir Fernandez."

Napaharap ako sa pintuan kung saan pumasok si Miss Dora. Andito ako ngayon sa pool
area at tinutuloy ang librong binabasa ko kagabi.

Hindi ako nagsalita pero nanatili akong nakatingin kay Miss Dora. Dahan-dahan itong
lumapit sa akin at umupo sa tapat ko. "Bata pa lang si Sir Fernandez ng umalis ang
Mommy nito."

"Anong ibig niyong sabihin Miss Dora?" Tuluyan na nitong nakuha ang atensyon ko.
Tiniklom ko ang librong binabasa ko.

"May mga bagay din Hija na dapat sa asawa mo lang dapat malaman." Siguro nga tama
si Miss Dora, pero sapat na sa akin iyon para tuluyang maintindihan ang sinabi ni
Damien na wala siyang "naging" Ina.

"Pero ito lang ang masasabi ko, pinapahalagahan ni Sir Fernandez ang mga tauhan
niya, kung hindi niyo naitatanong, marami na itong naitulong sa iba ko pang
kasamahan. Medyo strikto lang talaga ito pero kapag ginawa mo naman ng mabuti ang
trabaho mo, tiyak magtatagal ka at higit sa lahat makukuha mo ang tiwalang sobrang
ilap kung ibigay niya sa iba."

"Bigyan mo nalang muna nang pagkakataon si Sir Fernandez Hija na patunayan ang
sarili niya sa iyo."

Yes, a chance.

Damn, bakit hindi ko agad nakuha kung ano ang gustong hingngin sa akin kanina ni
Damien. Pagkakataon pala.

Pero handa na ba talaga ako? Dahil kaakibat ng pagkakataon na hinihingi sa akin ni

Damien ay ang tuluyang pagbabago nang buhay ko. Ang tuluyang alisin si Scott sa
buhay ko at kalimutan ito. Kaya ko ba? O ang tamang itanong ay gusto ko bang bigyan
si Damien ng pagkakataon at yakapin lahat ng pagbabagong ito?

Naguguluhan na ako.

Si Scott ang taong nagbigay sa akin ng pangalawang buhay. Siya ang protector ko,
siya ang nagligtas sa akin sa kapahamakan noon.

"Gaya nang sabi ko Xonia, hindi mo ako kilala gaya nang hindi mo kilala ang tunay
na pagkatao ng lalaking iyon."

[***************************************************************************]

*******************************************
[14] -11-
*******************************************

[************************************************************************]

DAMIEN'S POINT OF VIEW

Napabuntong-hininga ako nang masulyapan ko ang larawan ni Xonia. Ilang araw na din
ang lumipas pero hindi ko pa din siya kinakausap ng maayos, tsaka lang pag yung
kailangan talaga.

Pride!

Iyon lang naman ang natitira sa akin. Kahit kailan hindi ako magmamakaawa sa
harapan niya. Wala sa diksyonaryo ko ang salitang iyan. Wala na.

Pero bago ko pa nabalik ang atensyon ko sa binabasang papeles ay narinig kung

bumukas ang pintuan ng aking opisina. Huli na para iwasan ang taong ito.

"Ano to Damien?! Isang buwan lang akong nawala, kung anu-ano na itong pinag-gagawa
mo!" Napailing ako. The typical Rob, hindi ko naman to pinakamatalik na kaibigan
pero kung maka-asta parang isa siya. Pero kung ikokompara ko si Rob kay Steven, mas
si Rob ang may alam sa akin.

"Shut up Rob!" Ang ingay daig niya pa ang babae kung dumakdak. Umingos ito at
padabog na umupo sa harapan ko. Sobrang sama nang tingin ibinibigay nito sa akin.

"Don't you have any jetlag or what?" Naiinis kung tanong dito.

"Pwede ba Damien, hindi ako si Xonia kaya tigilan mo ako sa kaka-English mo ha!
Letse!" Nagtagpo ang mga kilay ko. "Di ba sabi ko sayo, huwag mong itutuloy yung
plano mo, sobrang delikado nun pero ang tigas ng bungo mo--"

"Gagawin ko ang gusto kung gawin at walang makakapigil sa akin." Seryoso kung saad
sa kanya. Oo, pinakiusapan niya ako noon na huwag gawin ang binabalak ko, pero
nagkamali siya ng kinausap dahil si Damien to, walang pinakikinggan, walang
sinasanto.
"Hay dude, hindi ko alam, pero ako ang kinakabahan para sa 'yo eh!" Tumayo ito at
nagsimulang maglakad-lakad sa harapan ko. Pinigilan kung huwag tumingin sa gawi
niya dahil mahihilo lang ako pero nakuha ulit nito ang atensyon ko.

"Paano kapag hindi umayon lahat sa plano mo?" Huminto ito at seryosong nakatingin
sa akin, inaalam kung ano ang magiging reaksyon ko. Hindi ako nagsalita kaya
nagpatuloy ito. "Paano kung malaman ni Xonia ay pinagawa mo?" Nagkibit-balikat ako.
"Paano kung si Scott pa rin pala ang--" Malakas na hinampas ko ang mesa.

"Isang banggit pa sa pangalan niya, palalabasin na kita dito. Rinding-rindi na ako

sa kakarinig niyan kay Xonia!" Nang-gagalaiti na ako ngayon. Si Scott ang taong
kinamumuhian ko, at masaya ako na wala na siya dito sa mundong ibabaw. Dapat lang
iyon sa kanya, sa lahat ng ginawa nito.

Nang tiningnan ko ulit ang gawi ni Rob ay nakayuko na ito at nanahimik. Buti naman
at alam niyang galit na ako.

"Mamahalin ako ni Xonia at sisiguraduhin kung mangyayari iyon." Pinal kong sabi
para ipaalam kay Rob na tapos na itong pag-uusap namin. Ilang pagkakataon na ba ang
nasayang naming ng dahil lang sa hindi siya sang-ayon sa plano ko. Sa pagkaka-alam
ko hindi ako humingi nang opinion sa kanya, sinalaysay ko lang para malaman niya.

Mahalaga sa akin si Rob, pati na si Steven. Silang dalawa ang pinagkakatiwalaan ko

nang lahat at sila din ang may alam ng lahat. Pero sa oras na kumanti sila sa akin,
magkakalimutan nalang kami at alam nila iyon. Hinding-hindi ako manghihinayang sa
samahan namin. Dahil ang tunay na taong may malasakit sa'yo ay hindi ka aahasin.

"Basta sinasabi ko sa'yo Damien, masakit ang balik ng karma at baka di mo iyon
kakayanin."

Bwesit! Lumipas na ang ilang minute pero andito pa din ako, nakatayo sa harapan ng
mesa ko. Paulit-ulit kong naririnig ang huling sinabi ni Rob at kahit anong gawin
ko, hindi pa din ito maalis-alis.

Nagpapatawa ba si Rob? Ako matatakot sa Karma?

Baka nakakalimutan niya wala na akong kinakatakutan ngayon.

"Yes Miss Dora, what is it?" Sagot ko tawag nito. Nitong lumipas na isang buwan,
kapag tumawag sa akin si Miss Dora ay agad koi tong sinasagot. Isa lang naman kasi
ang pakay nito.

[It's Xo-Ma'am Fernandez, I think she is going somewhere. I saw that she received a
call after you left Sir.]

"Is that so? Well, I'll be the one to deal with her."

[Sir Fernandez don't be too ha--]

"Remember your place Miss Dora, Bye."

I sighed. What are you up to again Xonia? I can't really read you. You can be sweet
then the next thing, you stab me directly with your words, the hell with you woman
making me insane. But I won't easily act on impulse. I'll give you a chance now; I
just do hope you'll do the same.

You'll do the same.

---

Buong araw akong wala sa mood, palagi kong nasisigawan ang sekretarya ko at pati na
din ang iba pang heads sa ibat'-ibang departamento. Ang babagal kasing kumilos,
tapos kulang-kulang pa iyong reports na pinag-su-submit-submit nila sa akin. Na-
aksaya yung oras ko sa pagbabasa nang mga hindi kompletong papeles. Lahat sila ay
nasabon ko sa dagliang meeting.

"ANO NA NAMAN BA?" Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Galit at inis ako ngayon
kaya wala akong ganang makipag-usap kanino man.
[Easy ka lang naman dude. Andito kami ni Rob sa Republiq, sunod ka ah!] Bwesit na
buhay to! Sumali pa tong si Steven. Pahamak naman o oh! Paniguradong nagsumbong na
yung ulupong na iyon kay Steven kaya ito nagyayang mag-inuman. Langya, mas lalo
lang akong nabanas.

"Uuwi na ako." Walang gana kong sagot. Pumasok na ako sa sasakyan at pinaandar agad
ito. Kung si Rob lang tong kausap ko, kanina ko pa to binabaan eh, pero si Steven
to, maayos ang pagkatao nito eh.

[Sandali lang naman.] Hirit pa nito. Napasuklay ako sa buhok ko. [I think you
should really need a drink Damien.] Bakas sa boses nito ang pagkaseryoso.
Napabuntong-hininga ako sabay sabunot ulit sa buhok ko. Ano pa nga ba!

Nang makarating ako sa nasabing bar ay nagsisimula na silang uminom. Pagka-upo ko

palang ay agad na akong binigyan ni Steven ng isang baso ng Skyy Vodka. Alam na
alam na kasi nito kung ano ang gusto ko. Inisang lagok ko ito. Masakit sa lalamunan
pero sanay na ako.

"Sabi sa iyo eh. Aayaw-yaw ka pa nong una." Binalewala ko ang sinabi ni Steven at
nagsalin ulit ng Skyy Vodka sa boteng inorder nila. "So how's married life?"
Sumulyap ako sa gawi nito, oo nga pala, sabay silang umalis ng bansa ni Rob at
nagkasabay din ang balik ng mga ito.

Nagkibit-balikat lang ako. Nakapagsumbong na nga itong isang to. "Hindi ba

naninibago si Xonia?" Alangan nitong tanong ulit.

"Pwede ba Steven, pinagbigyan ko na kayo sa gusto niyo na pumunta dito kaya

tantanan niyo ako sa mga tanong na iyan ha!" Sigaw ko sabay ng pagbagsak ng baso sa
mesa namin.

"Chill lang dude." Sinamaan ko lang ng tingin si Steven habang nakataas pa din ang
dalawang kamay na animoy sumusuko lang sa isang raid. Tsk, baliw.

Sunod-sunod nalang ang ginawa kong pag-inom at binalewala ang mga kasama ko. Mas
mabuti pa to nang pagdating ko sa bahay ay agad na akong makakatulog. Hindi iyong
para akong timang na titingin sa katabi at pati paghinga nito ay talagang
binibilang ko pa habang siya ay himbing na himbing na sa pagtulog at hindi pa ako
ang laman sa panaginip nito.
Tapos kanina, para na naman akong timang na naghintay sa tawag nito at nagbabaka-
sakali na mag-paalam man lang ito sa akin. Pero ano? Nagmukha na naman akong tanga.
Umasa pa kasi!

Nalaman ko nalang na naka-uwi na pala it okay Miss Dora. Apat na oras siyang nawala
at hindi ko man lang alam kung saan siya nagpunta. Unang naisip ko ay ang umuwi at
komprontahin ito pero the idea didn't come quite interesting to me anymore. I did
ask her some favor, pero hindi pa naman ata nito natututunan ang lahat, kaya wala
akong magagawa kundi ang maghintay. What favor is that?

Act as my real wife.

Dahil hanggang ngayon, hindi ko pa din maramdaman na totoo ko siyang asawa.

"Nakakarami ka na Damien." Si Rob, bakas na sa mukha nito ang pag-aalala. Siguro

dahil mag-di-drive pa ako. Isa pa sa ayaw ko, ay iyong inaasa ang sarili ko sa
ibang tao.

"I'm not drunk."

"Damien, inuulit ko, hindi si Xonia ang kausap mo kaya tantanan mo ako diyan sa
wikang Ingles." Tumango nalang ako. "Nga pala Steven , nakita ko si Mae sa London,
may kasama lalaking--"

"Boyfriend niya yon." Sabat na ni Steven. Nakikinig lang ako sa usapan nila ngayon.
Sa pagkakantanda ko si Mae iyong babaeng pinaglaruan niya lang noon tapos iniwan
nalang basta-basta sa ere. Halos sambahin na nga iyong Mae itong tarant@dong
kaibigan ko.

"Iyon ba yung Andi?" Talas nang memorya nitong si Rob ah. Isang beses lang naman
nabanggit ni Steven sa amin iyong nanliligaw nga kuno kay Mae na Pinoy din sa
London. Sinapak pa nga iyon ni Steven ng pumunta siya doon para sana humingi nang
tawad at makipagbalikan kay Mae, pero ang nagpagunaw sa mundo niya ay iyong sinapak
din siya ni Mae at sinabihan ng "Idiot, stop hurting the one that's loving me cause
I plan on keeping him."

"Oo." Tipid na sagot ni Steven.

"Paano mo nalaman na boyfriend na pala niya yon?" Hirit ulit ni Rob.

"Simple, minamatyagan na naman niya si Mae sa London." Sumabat na ako. "Eh halos
araw-araw yan tutok sa fashion channel para lang masulyapan si Mae kung may ramp
event ito." Pati magazines na si Mae ang cover ay kompleto si Steven. Kung sa
pagiging stalker lang ang usapan, siya na yata ang nangunguna. Pati commercials ni
Mae ay may sarili siyang copy.

"Wala akong ibang kayang gawin kundi ang subaybayan nalang siya. I let her slip
into my hands. Akin na siya eh, pinakawalan ko pa." Bakas na ang pait sa boses ni
Steven. Napailing ako.

"Kung gusto mo may paraan, pero kung ayaw mo, madaming dahilan." Iyan ang prinsipyo
ko sa buhay. Kaya ko nga nakuha ang mga imposibleng bagay dahil sa paniniwala na
iyan.

"Damien, tumigil ka. Anong gusto mong palabasin na gawin din ni Steven ang ginawa
mo?" Galit na si Rob pero wala akong pakialam.

"Wala akong ginawa, kung meron man ay yung hindi ko sinayang an pagkakataon para
makuha ang gusto ko na dapat ay ako naman talaga ang may karapatan." Tumayo na ako
para umalis. Ramdam ko na din iyong tama nang alak. Naparami nga siguro ang inom ko
pero kaya pa naman.

"Isang tanong, isang sagot Steven, kaya mo bang makita si Mae na makasal sa ibang
lalaki?" Tumingin ako nang seryoso sa kanya. Nakatingala ito sa akin pero kitang-
kita ko ang pag-alala sa mga mata nito. Ngayon, kahit hindi siya magsalita alam ko
na kung ano ang sagot.

"Ikamamatay ko kapag nangyari man yan Damien." Seryosong pahayag nito habang
nakatingin pa din sa akin. Lihim akong napangiti.

"Pwes kumilos ka na bago pa mahulog ng lubusan si Mae sa taong iyon." Huwag kang
tumulad sa akin na nagpakaduwag noon kaya nagtitiis sa sitwasyong meron ako ngayon.

[*******************************************************************************]
*******************************************
[15] -12-
*******************************************
[*****************************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

I'm heading into a coffee shop where Scott's mother is waiting for me. She just
called me a while ago, asking if we can talk. I hesitated at first, knowing she
will bombard me with a lot of questions, and I bet she will also confront me with
my sudden wedding.

But the thing here is that, I owe his mom an explanation, not that I will tell her
everything, but at least, a little bit of information. After all, parang second
mother ko na naman din si Tita Hilaria. Siya yung pinupuntahan ko kapag nag-aaway
kami noon ni Scott, kasi palaging ako yung kinakampihan nito imbes na si Scott.
She's really a good person.

"Ma'am andito na po tayo." Napatingin ako sa labas. Andito na nga kami. Naglabas
lang ako nang tatlong daan.

"Keep the change nalang po." Sabi ko sa Taxi Driver bago bumaba. Napabuntong-
hininga ako. Hindi pa naman ako nagpaalam kay Damien, tapos ang sinabi ko lang kay
Miss Dora kanina na may pupuntahan lang ako saglit. Alam ko naman kasing hindi ako
papayagan ni Damien kapag sinabi kong aalis ako.

Pinagbuksan ako nang guard at binati, ngumiti lang ako nang tipid dito. Agad kong
nakita si Tita Hilaria na ngayon ay nakatingin na din sa gawi ko. I smiled. Tumayo
ito habang hinihintay ako na makalapit.

"Hi Xonia." Masayang bati sa akin ni Tita at niyakap ako nang sobrang higpit. "I
really miss you." Parang winasak ang puso ko sa narinig. Ngayon ko napagtantong ang
sama-sama ko pala. Tita is still grieving for Scott's death pero ni hindi ko man
lang ito nakumusta o nabisita pagkatapos ng libing ni Scott.

"I miss you too Tita." Hindi ko napigilan ang pagpatak ng isang butil ng luha sa
mata ko. I wiped it immediately para hindi makita ni Tita. "Sorry po."

"Hey, bakit ka nag-so-sorry?" Nababahalang tanong nito sa akin, habang bahagya

akong inilayo sa kanya para mapagmasdan nito ang kabu-uan ng mukha ko. "Sssh, stop
crying." Pinunasan ni Tita ang mga luhang kusang kumawala sa mga mata ko.

"Scott won't be happy to see you crying, baka isipin non pinapa-iyak ko ang
pinakamamahal niya." There! I lost all my focus. Talagang napahagulgol na ako. I
felt so guilty. Damn it Tita, alam kong alam na niya sa ngayon ang pinaggagawa ko
sa loob lang ng isang buwan. Knowing, she is a socialite, alam kong madali nalang
niyang malalaman ang pagpapakasal ko kay Damien, knowing na maraming nakakita sa
amin sa opisina nito nang isama niya ako.

"Tita I'm really sorry." Sa pagkakataong ito ay bakas na mukha ni Tita ang pag-
unawa. Inalalayan niya akong maupo sa tapat nito bago ito bumalik sa kinauupuan
niya kanina.

"I'll admit, ito talaga ang rason ko kung bakit kita gustong maka-usap. Gusto kung
itanong sa'yo kung totoo ba talaga itong naririnig ko, pero hearing you saying
"sorry" for a second time, I think it seems clear now." Napayuko ako. Wala akong
mukhang maihaharap kay Tita.

"Tapos, hindi ka man lang bumisita kay Scott sa isang buwan nitong pagkakamatay
noong nakaraang linggo."

"I'm s-sorry po talaga. It's just that, I was put in a situation where I don't have
a choice but to say "yes". Pag-amin ko kay Tita. "We are facing a bankruptcy TIta,
and the only choice I have is to marry Damien." Napailing ito. Maybe she can't
believe my reasons.

"I can't believe this is happening." She said more to herself than to me. "At sa
lahat ng taong pakakasalan mo si Damien pa?" I froze. What does Tita Hilaria means?
"I mean he is, he...he is the opposite of Scott, and knowing Scott, he is you're
ideal man."

"Inaamin ko naman po na ibang-iba ang personality ni Damien kay Scott, more like
para po silang cation and anion; they are opposites but both of them attracts me,
siguro in a different perspective lang po." Pag-amin ko kay Tita. Bakas na sa mukha
nito ang pagtatanong.

"And what do you mean by that Xonia? Are you starting to fall for that Damien?"
Kahit pilit na tinatago ni Tita tono nang panunumbat ay nahalata ko pa din ito.

"Tita, I would be honest to you. I'm not closing any doors, and he's my husband
now, so maybe, probably that will happen." I saw how Tita Hilaria's expression
changed into anger. If Tita will call me names then so be it. Tatanggapin ko,
knowing I deserve it. I will face all the consequences of my action.

PAK

"Slut." Nasaktan ako, hindi dahil sa pagkakasampal sa akin ni Tita kundi sa sinabi
nito. I am not a slut. "Dahil ba mas mayaman ang lalaking iyon ay parang nawala
nalang si Scott sa'yo?!" And I'm not a gold-digger either, maybe in a way, pero
hindi ako ganoon. Napilitan lang ako para masalba ang kompanya namin. The right
term for what I did is sacrifice. I did that for my parents and not for myself.

"I pity my son." Nailing na sabi nito sa akin bago ako tuluyang iniwan.

I'm so sorry Scott, but I think it's the right time for me to give Damien a chance,
you know I will always love you. You are special, and you will always have a hole
in my heart, but my wheel of life is still turning Scott. And, I do hope you can
understand my decision. Again, I'm sorry and I love you.

---

Pang-sampung beses na akong nakatingin sa wrist watch ko para alamin ang oras.
Hating-gabi na pero hindi pa din umuuwi si Damien, hindi naman kasi iyon inaabutan
ng hating-gabi sa pag-uwi. Umuwi yun bago palang mag-dinner para sabayan ako. Kahit
naman hindi pa ako kinikibo non, never siyang umuwi nang late, ngayon lang ata.

It's 12:10 in the morning and I'm starting to get worried. Panay na din ang tawag
ko dito pero hindi naman sinasagot, ring lang ng ring. Nagsisimula na din akong
kabahan hindi pa naman nito kasama si Robert.
Naagaw lang ang pansin ko noong may tunog ng sasakyan na nakaka-park palang sa
garahe. Dali-dali akong lumabas at naabutan ko pang tutuba-tumbang lumabas si
Damien sa kotse nito.

Damn, he's drunk.

"Nag-drive ka nang lasing?!" I spat at him. Hindi ako makapaniwala. He is being

reckless. "Paano kung na-aksidente ka!" Sigaw ko sa kanya pero tinutulungan ko
naman itong makatayo nang maayos. Yung isang braso niya ay nasa balikat ko habang
hawak-hawak ko naman ang tagiliran nito.

"Ano?! Speak!" Nakatingin lang ito sa akin na parang may hindi kapani-kapaniwalang
bagay ang nangyari. Nakita ko pang pinagsingkit nito ang mga mata niya, maybe he's
confirming if ako nga itong nakikita niya. Napailing ako, lasing na nga 'to.

"Sa susunod, huwag-huwag ka nang mag-di-drive na lasing ka. Tawagan mo si Robert o

di kaya ako, para masundo ka kung saan ka man nag-iinom at maka-uwi ka pa nang
buo." Nagsimula na kaming maglakad.

"Ssshhh. You're so loud, our neighbor might wake up." Sinamaan ko ito nang tingin.

"Nakikinig ka ba sa akin?!" Hindi ako nag-abalang mabaan ng tono yung pagsasalita

ko. Wala naman kaming kapit-bahay eh. Itong mansyon lang naman ni Damien ang nag-
iisang bahay sa Block nang subdivision na ito.

"Tsk. Stop nagging me woman, you just add in making my head aches." Mabilis na
inalis ko ang braso nitong naka-akbay sa balikat ko kaya medyo nabuwal ito. Buti
nga sa kanya. Nauna akong pumasok sa bahay. Bahala siya sa buhay niya. Nagawa
niyang makapag-drive pauwi, pwes kaya niya ding makapasok sa bahay na siya lang.

"Xonia!" Tawag nito sa akin. Papaakyat na ako ngayon sa hagdan habang siya naman ay
kakapasok palang sa bahay.

"E-lock mo yang pinto bago ka umakyat sa kwarto." Saad ko dito bago tumalikod.
"Help me here!" Napatingin ulit ako sa gawi niya. Tinaasan ko lang ito nang kilay.
Namaywang din ako para ipakita sa kanya na hindi niya ako basta-basta mauutusan,
matapos niya akong puyatin sa kakahintay tapos kung maka-asta akala mo kung sinong
hari sa ilalim ng lupa. Nakakainis!

"Did you hear me?" Hindi ako nagsalita bagkus mas tinaasan ko lang siya nang kilay
ko. Lasing na nga't lahat, bossy pa din.

"F@CK! OKAY FINE! I won't drive again when I'm drunk." Lumapit ito sa akin matapos
nitong ma-i-lock ang pinto. Inilagay ulit nito ang isang braso niya sa balikat ko,
habang yung isa naman ay ang iginiya niya sa kamay ko para hawakan ko ulit ang
tagiliran nito.

Siya na mismo ang naunang maglakad, umaalalay lang ako sa kanya. Nakahawak din
naman ang isang kamay niya sa hamba kaya mas napabilis yung pag-akyat namin.

"Damien seryoso ako sa sinasabi ko, huwag kang mag-di-drive kapag naka-inom ka.
Sapat na iyong may isang taong kakilala ko na namatay dahil sa vehicular accident."
Naka-upo na ito sa kama habang abala naman ako sa pagbukas ng polo niya.

"Are we talking him again Xonia?!" Pasigaw na sabi nito. I sighed.

Tumingin ako sa mga mata niya. "You don't see my point in here, don't you?" Pero
nanatili lang din itong nakatingin sa akin. I touched his cheeks with my hands.
"Keep yourself from danger cause you have a wife that is waiting for you and will
always be worried at all times for your sake."

His face softened and I saw how an emotion runs into his eyes but it was suddenly
masked with an emotion he always shows; blank. He just nods and relaxes himself
while I continue to undo his polo. I did what I needed to go and afterwards I
motion him to get up and guide him to the CR.

Inalalayan ko lang itong makapasok at umalis din agad. Pero narinig ko muna ang
mahinang pasasalamat nito sa akin bago ko tuluyang naisara ang pinto. "Salamat
Xonia."

Naisara ko na ang pinto, at nakarinig na ako nang lagaslas ng tubig pero hindi pa
din ako maka-alis sa tapat ng pinto ng CR. Kinilabutan ako sa paraan ng pagtawag
nito sa pangalan ko. Para bang, narinig ko na iyon noon.

Damn, am I making any sense here? Of course, ilang beses ng tinawag ni Damien ang
pangalan ko, pero bakit parang may kakaiba kanina? I really have this weird feeling
that I heard that voice a long time ago, pero saan at kailan?

And most importantly, why can't I even remember that incident?

Nagka-amnesia ba ako nang hindi ko nalalaman?

Xonia, gumising ka!

Damn, where that even came from?

[**********************************************************************************
*]

*******************************************
[16] -13-
*******************************************
Author's Note:

May iilan po na nagtatanong sa akin kung pwede ko daw ba habaan kasi short story
lang sana ito eh. So, I decided I could give it a try and make the story a little
bit longer than what I expected. Maybe 30-35 chapters. Thank you so much for
supporting my story, hindi niyo lang alam kung paano niyo ako napapasaya. Keep safe
everyone!
[**************************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

Kanina pa ako nagising kaya lang tinatamad akong bumangon. Nang tingnan ko ulit
yung alarm clock sa bedside table ay 6:30 AM pa lang naman. I still have some time
to act lazy. And you can't blame me, this man beside me is so insatiable last
night; even if he's drunk he still have the energy to last several rounds.

Kung hindi lang siguro niya nakita na talagang hapong-hapo na ako, hindi pa siya
titigil. He has a big appetite to that kind of stuff. He even told me to make some
runs in the treadmill. Gosh! He wants me to keep up into his stamina.

But on the brighter side, he never fails to amaze me. Last night, even if he is
rough and naughty you can still sense the care and respect he has for me. That's
why I can't help but be touched with his gestures.

Tumingin ulit ako sa gawi niya at isang amamong mukha ang nasaksihan ko. Kusang
sumilay ang ngiti sa labi ko. Para lang siyang isang bata na napagod sa kakalaro
buong araw. Pero alam naman natin kung anong klaseng laro ang ginawa nito.

Dahan-dahan kong inilapit ang hintuturo ko para sana alisin ang ilang hibla nang
buhok nito na tumatabing sa mukha niya. Mukhang kailangan na niyang magpagupit.
Siguro sasabihan ko siya mamaya.

And then, a part of his face caught my attention, more likely I can feel a little
envious. How can someone have this perfect pointed nose? Gumamit ba ito nang ipit
noon para magkaroon ng ganito kaganda at katangos na ilong? Parang pinaretoke lang
eh, pero I know better.

Pinisil ko ito nang marahan, at natuwa ako nang wala man lang itong reaksyon.
Hhhmm, the bad boy is in deep slumber. Pinisil-pinisil ko pa ito na parang
pinaggigilan, at natigil lang ako nang dumapo ang mabigat nitong kamay sa ilong
niya and scratch it like it was etching. A small chuckle left my mouth.

Wala tulog pa din ang Lolo niyo, kaya imbes na guluhin ko pa siya ulit ay bumangon
na ako. Baka magalit na ito nang tuluyan sa akin, nag-iinit pa naman ulo ko kapag
ginugulo yung pagtulog ko kaya malamang ganoon din siya, mukhang lahat naman ata
tayo ganon.

Mabilis akong naglakad papuntang CR dahil wala akong kasaplot-saplot sa katawan.

Hindi ko naman pwedeng dalhin yung comforter at ano? Iwan si Damien na nakahilata
sa kama na hubot-hubad? Iwas-iwas nalang din sa tukso.

Indeed, he is a walking tease!

Naligo lang ako at nagbihis nang simpleng maong short at isang t-shirt. Pagbaba ko
sa kusina ay nadatnan ko nang nagluluto si George. Napansin naman agad nito ang
pagpasok ko at bahagya lang itong tumango at pingapatuloy ulit ang pagluluto.

I sighed. We started in a good pace but ended in the opposite one. And now we are
having an awkward atmosphere.

"Ahh George may alam ka ba na pwedeng inumin ng taong may hang-over?" Mabilis na
lumingon ito sa gawi ko. Tumitingin-tingin na ako sa mga prutas na andito sa island
counter. Sa pagkaka-alam ko, nakakatulong ang saging at mansanas para makabawas sa
hang-over. Iyon kasi ang pinapakain ni Mommy kay Dad kapag may hang-over ito
kinabukasan dahil sa pag-iinom.

"Err-gamot?" Natawa ako. Tama nga naman. Silly me, dapat mas ginawa kong specific
ang tanong ko.

"Ibig kung sabihin yung pwedeng gawing shake." Nakangiti pa din ako, that was epic.
Napangiti na din ito, siguro na gets na nito ang katangahan ko.

"Tomatoes, iyon yung pinapa-inom sa akin ng ex-girlfriend ko noong college kapag

hindi ko na makayanan iyong sakit sa ulo ko." Tumango-tango ako. "Haluan mo nalang
din ng lime juice para mas mapabilis iyong pagkawala ng sakit." Ngumiti ulit ako sa
kanya at tumango.
Iyon nalang iyong ginawa ko, siya na kasi iyong nagluto at mukhang patapos na din.
Maya-maya pumasok si Miss Dora at mukhang ako talaga iyong hinahanap. "Hi-Ma'am
Fernandez, kakatawag lang po nang Mommy niyo and she told me that you give her a
call if you are not already busy." Lihim akong napangiti. Si Miss Dora talaga hindi
pa itinuloy ang pagtawag sa akin ng "Hija", eh si George lang naman itong kasama
namin.

"Sige po, after breakfast I'm gonna call her, nasa kwarto po kasi iyong cellphone
ko." Ngumiti lang ito sa akin pero kumunot ang noo noong mapansin ang pagsalin ko
nang katatapos ko lang ma-shake na tomatoes.

"Damien's hang-over." Tipid kung sagot sa nagtatanong nitong mukha. Agad naman
umaliwalas ang mukha ni Miss Dora matapos marinig ang sinabi ko.

"Xonia!" Umalingaw-ngaw ang boses ni Damien sa kabuuan ng mansyon. Sabay kaming

napailing ni Miss Dora. Habang si George naman ay pasimpleng umaalis na, siguro
umiiwas na din ito. Nakahanda na naman ang lahat sa island counter.

Desisyon ko kung bakit dito kami kumakain tuwing umaga, naaasiwa kasi ako sa dining
table. Ang laki-laki pero dalawa lang kaming kumakain. Tuwing umaga lang naman kaya
pumayag na din si Damien.

"Babe, I'm here." Hindi katagalan ay nakita ko na ang bulto nang katawan nito. He
was simply wearing a black board shorts and paired with a white t-shirt. But he
looks lavishly handsome, and that wet look just adds to his oozing sex appeal.

"Masakit ulo mo no?" Tukso ko dito. Nakahawak kasi ang isang kamay nito sa noo
niya, hinahagod-hagod, para siguro maibsan ang kirot nito. Hindi ko na din
mahagilap si Miss Dora, siguro pa-simple din itong umalis kanina.

"Tsk. Stop teasing me woman." Padabog itong umupo sa high-chair. Natawa ako, para
lang kasi siyang batang nag-ta-tantrums kasi naibigay ang gusto nito.

"Here drink this. Tomato's' shake to ease you're hang-over." Nakita ko ang dis-
gusto sa mukha nito. Sa reaksyon niya palang kusang umangat na iyong isang kilay
ko. "Inumin mo yan." He groans loudly pero sinunod naman ako. Kitang-kita ko ang
pagngiwi nang mukha nito. I tried not to laugh pero he looks so cute and helpless.

"Don't do you dare laugh at me." Banta nito. Tingnan mo to, nagsusungit na naman.
"And why didn't you tell me that your Dad's birthday is tomorrow night? You don't
plan on inviting me, wife?" Nanlaki ang mga mata ko.

Fudge, I forgot.

"From the looks of it, you totally forgot you're Dad's birthday." Iiling-iling
itong uminom ulit sa tomato's' shake pero napangiwi pa din ito. "What a good
daughter you are." Then he smirks.

"Damien, wala pa akong regalo kay Dad! That's why Mom is calling me earlier." Now
I'm starting to get worried, ano ang ibibigay ko kay Dad?

"I was the one who answered it." Naging malinaw na sa akin ngayon. Siya iyong naka-
usap ni Mommy, kung papa-ano ang naging kauna-unahang pag-uusap nila ay hindi ko
alam. Nagising siguro to sa ingay ng cellphone ko. "Then start thinking." Nagsimula
na itong kumain.

"Damien, sabi ko kailangan ko nang tulong mo." Lahat na kasi nang pwede kong
iregalo lay Dad naibigay ko na in his past birthdays.

"Yeah, I heard you." Balewalang sagot nito sa akin. Urrgh!

"So something you can advise to me?"

"Uh-uhhm" Nakakainis naman itong lalaking ito. "Simple, give what he truly needs,
something that can make him happy."

"And that is?" I'm not so good in riddles so I want him to get straight to the
point.

"A grandchild."

I was left there speechless, while he was looking at me intently.

-----

"I think I saw him somewhere." Si Mitchy, pinsan ko. Andito na kami sa bahay namin
to celebrate Dad's birthday. I settled on giving him a new watch, knowing he love
my taste when it comes to jewelries.

Kasama ko din sina Pearl and Em. Tinitingnan nila ngayon si Damien na kasalukuyang
kinakausap ng mga Tito at Tita ko.

They go ballistic and shock when they knew I am already married, even my cousins
here, talagang nagisa ako nang todo. But Dad back it all up saying we are so in-
love that we can't wait to get married.

And Damien had a shocking revelation earlier. He said that we are still going to
get married in-front of the altar soon. Kaya sina Mommy kung anu-ano na ang mga
naiisip, knowing Damien doesn't have his Mom kaya ang mga Tita ko nalang ang
kasangga nito.

"Tama ka Mitchy eh, sobrang familiar niya, hindi ko lang ma-pin-point kung saan ko
siya nakita." Segunda naman ni Pearl. These women are so weird.

"Syempre, laman siya nang business sections ng mga dyaryo at magazines, and did you
forget he made it to Top 5 in Forbes richest Businessman in the Philippines at
higit sa lahat siya ang pinakamatinding kaaway ni Dad sa Business circle." Sabat ko
sa kanila.

"Hindi eh, may iba talaga. Di ba Pearl?" Si Em, pero Emerald talaga buong pangalan
nito.

"Think guys, think."

"Mitchy, tumigil na kayo okay, you're so creepy." Saway ko sa kanila. Pero sige pa
din sila nang tingin sa gawi ni Damien, alam kung ramdam na ramdam na ni Damien ang
mga tingin ng mga lukaret kong pinsan pero umakto lang ito na parang wala lang.

"Shoot! I remember; he is the guy at the beach!" Malakas na sigaw ni Pearl na siya
namang ikinalingon nang mga taong malapit sa amin at ni Damien. He had this worried
look, but it was gone just as it passes by at his face.

"What beach?" Mitchy exclaimed. Pati ako na-cu-curious na din kung ano ang
pinagsasabi nitong tatlong ito.

"Iyong beach kung saan nalunod si Xonia." Now, they really got my attention.

"Naalala ko na, nakasalubong natin siya papunta sa cottage natin while Xonia is
already dipping in the ocean. We even ogled at him for so long kaso bigla nalang
itong nawala to our disappointment." Seriously? I can't believe what I'm hearing
from them.

"Yeah, that's him. Ghad! You're so lucky Xonia, we really like him that time, up to
now." Pag-amin ni Emerald. Pinanlakihan ko sila nang mata nang mapansin kung
lumalapit na si Damien sa gawi namin. Agad naman silang tumahimik, getting my
message.

"Hey." He snaked his arm around my waist. The three of them sighed as if they just
lost something, napailing nalang ako. "Are you talking behind my back?" He asked,
he was not teasing and I bit there's a tone of seriousness in it. Big deal ba
talaga kung pag-usapan namin siya? Unless, he is hiding something from me that he
doesn't want to let me know.

[**************************************************************************]

*******************************************
[17] -14-
*******************************************
[********************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

"Hey guys, what's up? You seem too serious." Naagaw ang atensyon naming lahat ng
may isang matinis na boses ang nagsalita malapit sa amin. Naglalakad na ito palapit
sa kinaruruonan namin, at hindi nakaligtas sa paningin ko ang palihim na pagsulyap
sa akin ng tatlo ko pang pinsan.

"Miss me?" Napailing ako. Kelan pa to nakabalik ng Manila? Sana hindi nalang siya
bumalik dahil paniguradong delubyo lang naman ang hatid niya. She's nothing but a
trouble to me. "Oh, Hi there." Bati nito kina Mitchy, Pearl at Em habang ako naman
ay nanatiling nakatingin lang sa kanya. Tahimik lang din sa tabi ko si Damien.

"You never told us you are coming back again Pam." Si Mitchy, sa aming lahat siya
ang masasabi kung malapit kay Pamela o Pam. Pinsan din namin ito at halos apat na
taon itong nanatili sa London, doon na nito ipinagpagtuloy ang pag-aaral, sa hindi
malamang dahilan, basta lumipad nalang ito.

"Well, the monster is already in grave so there's no need to hide anymore."

Makahulugan itong tumingin kay Damien. "It's nice to see you again and finally with
her in your arms." Ngumiti ito kay Damien, isang totoong ngiti. "Where she truly
belongs." Damn it! Will these people stop with the riddles, para akong tanga dito
na hindi alam kung ano ang pinupunto nang isa't-isa.

"Naman Pam, hindi ka pa din ba nakaka-move-on sa pag-reject sa iyo ni Scott, sagad

sa buto ang galit mo sa kanya ah!" Si Pearl. May gusto si Pam noon kay Scott kaya
nga pilit talaga nitong sinisiraan si Scott sa akin, pero ni isang sinabi ni Pam
wala akong pinaniwalaan.

"Excuse me! I never as in EVER had a feeling for that jerk. You just believe in
what the hell he tells you, not knowing what his real intention is." Uminit ang
tenga ko sa sinabi nito. Hindi na niya ginalang ang kaluluwa ni Scott.

"Will you shout that filthy mouth of yours Pam, Scott is the nicest person I've
ever known!" Pagtatanggol ko kay Scott kasabay ng pagbagsak ng braso ni Damien sa
beywang ko.

"Nicest?" Then she laughed hysterically. "Damien, why don't the three of us talk
personally so that this wife of yours will be enlighten about his perceptions to
the so called "nicest" person she knows."

"Pamela stop it." Babala nito sa mababang tono. Napatingin ako sa gawi ni Damien.
"Magkakilala ba kayo?" Pero hindi nito sinagot ang tanong ko at seryosong
nakatingin lang sa gawi ni Pam. Habang sina Mitchy, Pearl at Em ay nanatiling
nakamasid sa amin. Ramdam na ramdam ko na iyong tensyon na namamagitan sa aming
lahat.

"You wanted to know the truth Xonia? Well follow me, and for you Damien, if you
want to join, then come, if not, then it's your loss. I am just simply helping you
here." Nauna na itong maglakad sa likod-bahay namin.

Damn this woman! I should have known better, walang katotohanang lumalabas sa bibig
nito but my curiosity is killing me. She knows something that I don't and I need to
find it out. Kusang sumunod ang mga paa ko sa kanya.

"Xonia!" Hindi ako lumingon nang tinawag ni Damien ang pangalan ko. Narinig ko ang
malakas nitong pagmura kasabay ng paglalakad para sudnan ako.

"Don't you dare follow her!" Napahinto ako sa paglalakad ng hawakan nito ang braso
ko. Kita sa mukha nito ang galit at pag-aalala?

"Gusto kong marinig kung ano ang sasabihin niya, kung ano ang alam niya. At kung
bakit kayo magkakilala, dahil panigurado naman na kapag ikaw ang tinanong ko ay
wala akong makukuha sa'yo." Sunod-sunod ang ginawa nitong paghinga, parang hirap na
hirap ito, sa kung anong dahilan ay hindi ko alam.

"O baka naman takot ka sa pwede kong malaman sa saasbihin ni Pam." Napa-atras ako.
Mas nagalit ko ata siya. Kaya bago pa ako mapigilan ng tuluyan ni Damien ay tumakbo
na ako papunta sa gawi nang tinahak ni Pam.

"F@CK IT XONIA!" Sigaw nito pero ramdam ko naman na nakasunod pa din ito sa akin.
Pagliko ko sa isang pasilyo ay nakita ko na si Pam. Nakaharap ito sa isang maliit
na pond sa likod-bahay namin. Seryoso itong nakatingin sa mga coy fish habang
hawak-hawak ang isang baso ng champagne.

"Maniniwala ka ba kapag sinabi kong si Scott ang dahilan ko kung bakit ako umalis
noon at ngayon lang bumalik?" Ramdam ko ang lungkot sa boses nito. "Alam ko ba kung
ano ang hirap na tiniis ko para lang maligtas ang buhay ko dahil sa lintek na Scott
na iyan!" Ngayon naman galit at poot ang mababakas sa boses nito.
Marahas ang ginawa nitong pag-ikot pero ang mas nakahigit ng hininga ko ay ang mga
luhang dumadaloy sa mga mata nito. Si Pam at Mitch yung kilala ko na matatapang at
malalakas pero sa nakikita ko ngayon hindi ito si Pam.

"ISANG DEMONYO ANG MINAHAL MO XONIA!" Malakas na sigaw ni Pam habang ako ay
nakatanga lang at hindi pa masyadong maintindihan ang mga sinasabi nito. "TINGNAN
MO IYANG LALAKING NASA LIKURAN MO." At sinunod ko naman ang sinabi nito. Nakita ko
si Damien na nakatayo malapit sa akin habang blangko lang ang mukha.

"Siya ang nagligtas sa'yo noon Xonia, SIYA AT HINDI SI SCOTT!" Nabuwal ako at
tuloy-tuloy akong napa-upo sa lupa. Halos tumahimik ang paligid ko at tanging ang
sigaw lang ni Pam ang paulit-ulit na naririnig ko.

Nakatayo pa din si Damien sa harapan ko at nanatiling nakatingin sa akin. Siya ang

nagligtas sa akin at hindi si Scott? Pero nakita mismo nang mga mata ko na si Scott
ang andoon at hindi si Damien.

"Xonia." Nanigas ang katawan ko.

"Xonia."

May tumawag sa pangalan ko. Pero hindi ko na maidilat ang mga mata ko. Hapong-hapo
na ako at ang tanging gusto ko nalang mangyari ay ang makapagpahinga. Naramdaman ko
pa na may humawak sa akin at iniangat ako sa isang mainit na paligid.

Marereklamo sana ako pero hindi naman ako makapagsalita. Para akong naparalesa na
hindi ko alam. Naramdaman ko pa na para akong dinuduyan sa mga alon bago ako
tuluyang nawalan ng ulirat.

"Xonia." Yung boses na naman. Tinatawag ako nito, sino ba to? Kilala ba ako nang
taong ito? "Xonia, naririnig mo ba ako?" Gusto kung sumagot ng "oo" pero hindi ko
maibuka ang bibig ko.

"Xonia, gumising ka." Hindi ko kaya, nais ko sanang isagot sa boses na iyon pero
talagang hindi ko kaya. Wala akong lakas. May mainit akong naramdaman sa pala-
pulsuhan ko tapos maya-maya ay dumapo ito sa dibdib ko.

"F@CK. Babalik ako Xonia, hahanap lang ako nang tutulong." Iyon ang huling narinig
ko bago ulit ako nawalan ng ulirat.
Naguguluhan akong napatingin ulit kay Damien. Ito ang lalaking may-ari nang boses
na iyon? Akala ko ay si Scott iyon. Nagsimulang tumatak ang mga luhang hindi ko
namalayan na namumuo na pala.

Naloko ako.

Niloko ako.

"Nasa malayo ako noon Xonia, kaya kitang-kita ko ang lahat ng nangyari. Si Scott,
mabilis itong nakalapit sa'yo matapos umalis si Damien. Akala ko tutulong siya pero
nang makalapit ako ay pinagbantaan agad ako nito na huwag makialam dahil girlfriend
ka daw niya." Umupo sa harapan ko si Pam at seryosong nakatingin sa akin. Kaming
dalawa na ngayon ang umiiyak.

"Sa pagkaka-alam ko noon wala ka pang boyfriend kaya hindi ako naniwala sa kanya.
Sinabi ko ang totoo na pinsan mo ako at bakas sa mukha nito ang pagkabigla pero
agad siyang nakabawi at sinabing manliligaw mo daw siya." Hinawakan nito ang dalawa
kong pisngi.

"Ang pagkakamali ko lang noon ay naniwala ako sa kanya. Noong nagising ka at sinabi
niyang siya ang nagligtas sa'yo ay naguluhan ako at doon na nagsimula akong
magduda. Nawalan ako nang pagkakataon na itama ang lahat noon dahil tinakot niya
ako. Pinagbantaan niya ako na kung hindi ako mananahimik ay patatahimikin niya
ako." She removes her hands and clenched it into fists. Sumulyap ito sa gawi ni
Damien bago bumalik sa akin.

"Pinahanap ko si Damien para sana humingi nang tulong pero meron din siyang
pinagdadaanan noon kaya wala akong nagawa kundi ang umalis sa bansa at magtago."

Tumingin ako kay Damien. Tuloy-tuloy pa din ang pagbagsak ng mga luha ko. "B-Bakit
hinayaan mong angkinin ni Scott ang ginawa mo? BAKIT MO HINAYAAN NA MANIWALA AKO NA
SI SCOTT ANG NAGLIGTAS SA AKIN NA HINDI NAMAN PALA!"

"Xonia." Sinubukan kung tumayo na hindi tinatanggap ang kamay ni Pam. All these
years naloko at napaniwala ako sa isang KASINUNGALINGAN?

"Don't you Xonia me Pam, paano mo nagawa sa akin to?"

"Didn't you listen to me? Scott threatens me!" Napailing ako. Hindi ganoon si
Scott. Iba siya, hindi niya kaya ang pinagsasabi ni Pam. "Hindi pa ba sapat ang
paglayo ko nang ilang taon Xonia para maniwala ka na ang kilala mong Scott ay isang
aparisyon lang? Dahil sa totoong buhay isa siyang salot sa lipunan!"

"You know what, this is BULL8HIT! Ayaw mong maniwala sa akin then so be it! Pero
simula sa araw na ito, bumawi ka sa taong to." Tinuro niya si Damien. "Bumawi ka sa
taong nagbigay sa'yo nang panibagong pagkakataon na mabuhay." Marahas ang ginawa
nitong pagpahid sa mga luha niya bago mabilis na umalis.

"Let's go." Simpleng saad sa akin ni Damien na animoy parang wala lang iyong
nangyari kanina. "It's a long night, come on." He gently holds my right hand and
slowly pulled me to walk.

Everything happens in a blur. He was the one who bid goodbye with everyone cause I
was not definitely in myself. He just said that I'm not feeling better, which is
true. The drive back in his mansion is smooth and short or I was just spacing out
that's why I said that.

When we reached at our room no one dared to speak and I think both of us are in
deep thoughts with something. I was still absorbing all the information Pam told
me, at ngayon ko lang napag-isip-isip na kadugo ko si Pam, malapit kami sa isa't-
isa, nagbago lang ang relasyon namin kasabay nang pagdating ni Scott sa buhay ko.

Hindi ko inaasahan na mawiwindang ako ngayong gabi. Ang dami kung nalaman at ang
dami ko ding hindi mapaniwalaan na nangyari pala noon.

"Xonia, stop thinking and go to sleep." Nakahiga na pala si Damien sa tabi ko at

napatay na din nito ang lamp shade sa pwesto niya. Tanging lamp shade ko nalang ang
nagbibigay ilaw sa kwartong ito. Sumunod ako sa sinabi niya at dahan-dahan na
humiga at pinatay ang lamp shade ko.

Ang dilim. Wala akong makita. Ganitong-ganito din noong nanulod ako. Pano kaya kung
hindi ako naligtas noon? Siguro hindi ko natupad ang mga pangarap ko at ang mga
bagay na gusto kung gawin. Siguro nanatili na ako ngayon sa kadiliman at kailanman
hindi na makikita ang liwanag pero dahil sa taong nagligtas sa akin, nabago nito
ang buhay ko.

"Damien." Bahagya akong tumagilid sa gawi niya.

"Hhhm."

"Thank you for saving me. Sorry if my gratitude was long overdue." Niyakap ako ni
Damien. He nuzzled my neck and then kisses my temple and rested his head once again
in the crook of my neck.

"Ssshh. No need to thank me, I just save my life." There we go with the riddles
again. Tomorrow morning, I will definitely bombard Damien with a lot of questions
to clarify things out.

[***************************************************************************]

AUTHOR'S NOTE:

Guys, let's just go slowly with the revelations. Meron kasing nag-message sa akin
na isang reader (at hindi pa po ako nakaka-reply sa kanya) pero she really give me
a hint on what to do, and I would like to thank her. Kasi, she shared to me, what
she wants to happened in the story, and I was really glad na nag-suggest siya kasi
hindi ko naman malalaman di ba if the flow of the story still attracts you, so to
@iZammyLoves__U I'm taking you're advice. :)))) And I also dedicate this chappy to
you. Keep safe:3

*******************************************
[18] -15-
*******************************************
[*****************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

Nagising ako na wala na si Damien sa tabi ko. Naisip kong pumasok na ito sa opisina
dahil alas diyes na naman. Humirit muna ako nang isa pang pag-iinat sa katawan bago
tumayo at naghanda. Nang bumaba ako ay naka-abang na si Miss Dora na parang kanina
pa ako hinihintay na magising.

"Kumain ka na Xonia, kabilin-bilin iyon ni Sir Fernandez bago siya pumasok sa

trabaho." Napangiti ako. Talagang panatag na ang loob ni Miss Dora sa akin at
ganoon din ako sa kanya. Pero kapag may mga kasama kami, balik sa normal ang trato
niya sa akin.

"Sige po." Ang sabi ko habang sumusunod kay Miss Dora papunta sa Dining Table. Dito
pala nila hinanda yung almusal ko. "Ay siya nga pala Miss Dora, anong paboritong
ulam ni Damien?" Tumingin muna si Miss Dora sa akin bago alangan na sumagot.

"Madami naman pero Menudo at Afitada ang pansin kong mas paborito niya sa lahat.
Bakit mo naman natanong?" Naka-upo na ako ngayon sa mesa at nagsisimula nang kumuha
nang pagkain. Sinagot ko si Miss Dora nang hindi tumitingin sa gawi nito.

"Plano ko po kasing dalhan siya ngayon nang tanghalian." Ito yung naisip ko kanina
bago ako bumangon sa kama. Gusto ko din iparamdam kay Damien na talagang bukal sa
loob iyong pagpapasalamat ko sa kanya. At tama nga naman si Pam, dapat akong bumawi
kay Damien.

Nag-angat ako nang tingin ng wala akong makuhang opinyon kay Miss Dora, and there
and then, I saw how her expression softens. Ngayon ko lang nakita ang ganitong
expression na'to sa mukha ni Miss Dora, mostly naman kasi she's serious and laid
back. And then I saw how a smile forms into her lips.

"Tatawagin ko si George para tulungan ka." Masayang sabi nito sa akin habang
nanatili pa din ang ngiti sa labi nito. Nahawa na din ako sa kasayahan ni Miss
Dora. Mabilis kong tinapos ang pagkain ng almusal ko para makapaghanda na agad sa
lulutuin kong tanghalian ni Damien.

Sana lang magustuhan niya. Ang nailuluto ko palang kasi ay puro agahan, at puro
preservative foods naman iyon eh, ngayon kailangan ko talagang kuhanin ang lasa ni
Damien at hindi ko pa alam iyon, mabuti nalang at matagal-tagal na dito si George
kaya alam kong pamilyar na ito.

Nagsimula kami sa paghihiwa tapos talagang nakatutok sa akin si George sa buong

panahon na nagluluto ako. Sobrang laki ang naitulong niya sa akin, talagang
tinandaan ko lahat dahil alam kong magagamit ko ito.

"Ma'am Fernandez, Robert is here already. I called him earlier to fetch you."
Tumango ako sabay ngiti kay Miss Dora, showing my gratefulness. I grab my bag and
the lunch box that I've prepared earlier. I've decided to cook both Menudo and
Afitada; I just really hope Damien will like it.

Nakasuot lang ako nang simpleng white fitted dress and pair it with my Channel
black doll shoes.

Sinalubong agad ako ni Robert pagka-labas ko palang sa bahay. Itinaas ko ang isang
kamay para sabihing kaya ko na itong mga dala ko. Tumalima naman siya at bagkus
pinagbuksan nalang ako nang pintuan sa kotse.

"Robert, alam ba nang Sir mo na pupunta ako sa office niya?" Nakalimutan ko pa

namang sabihan si Miss Dora na huwag ipaalam ang pagbisita ko.

"Ahh, hindi po. Kung gusto niyo po tatawagan ko si Gerry para ipaalam na darating
kayo."

"Naku huwag na Robert. I planned on surprising him." Tumango ito at nagsimula nang
paandarin iyong sasakyan.

-----

Naglalakad na ako ngayon papunta sa mismong opisina ni Damien. Napailing nalang ako
noong maalala ang eksena sa lobby kanina. Lahat ng mata nang tauhan ni Damien ay
nakatutok sa akin. At kapag sinabi kung lahat, as in LAHAT.

Para akong nag-ra-ramp kanina, I felt super anxious and conscious but likely I
pulled it through. Ibang klasi ang mga tauhan ni Damien, they are so bold. Maybe
they also learned it from their boss. What can I say, you learned from the best,
ika nga nila.

I just held my head up high and nodded if someone will going to greet me. The envy
eyes are still there but I don't care anymore. My problem right now is what will be
Damien's reaction in my sudden appearance.

"Ma'am Fernan-" Inilapit ko ang hintuturo ko sa labi ko para ipakitang huwag siyang
maingay. Nakuha naman agad ito ni Gerry at sunod-sunod pa ang naging pagtango nito.
Bakas sa mukha nito ang pagkabigla at ang pagtatanong.

"Si Damien andyan ba?" Bulong kong tanong dito habang ininguso ang direksyon nang
opisina nito. Tumango ulit ito na ibig sabihin ay "Oo".

"Sige salamat Gerry, I'll take it from here." Mukhang mag-aapila pa sana ito kaya
bahagya akong napatigil sa paglalakad. I looked at him questioningly but a few
seconds passed he just sighed and motions me to go on.

Is Damien busy right now?

Well, its lunch time already so maybe I'll be excused if I will disturbed him for a
few minutes.

Napanga-nga ako nang mabuksan ko ang pinto sa opisina nito. Damn! My eyes went
literally wide. Kung nagulat ako mas nagulat din ang mga taong nasa loob dahil sa
biglang pagsulpot ko. Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa kanila habang sila naman ay
titig na titig sa akin.

"Eherm." Si Damien ang unang nakabawi at mabilis na tumayo para salubungin ako. He
gave my lips a very quick smack pero bahagya niya itong diniinan. Is he mad that I
went here? "Hey, you're here." Hindi patanong ang pagkakasabi nito kaya hindi ko
alam kung ano ang isasagot doon.

At dahil kinain na ako nang kaba ko ay simpleng "Yeah" lang ang tanging lumabas sa
bibig ko. How can I think straight when he's so close to my comfort and that's not
all; all you could smell his soothing, fragrant perfume?

Lunod na lunod na ako sa mga titig niya. Kung hindi pa ako nakarinig nang
pagtikhim ulit sa likuran namin ay baka nahalikan ko na si Damien sa harap nilang
lahat. At hindi bastang halik na katulad nang ibinigay sa akin ni Damien kanina
kundi a real, passionate kiss.

"I came by to bring you some lunch; I didn't know that you have some company." More
like gods. Para silang bumaba sa Mount Olympus. Iyong isa, he had these dangerous
look and the other one is more on the playboy look.

Kaya nga ako natigilan kanina dahil hindi ko akalain na may mga ganito kagwapong
nilalang, isama niyo pa si Damien, oh di parang nasa paraiso ka na. I bet these are
Damien's friends, kasi prenteng-prenteng naka-upo si Playboy Look habang si
Dangerous Look naman ay nakapatong pa ang dalawang binti nito sa coffee table.

Naramdaman kong hinalikan ni Damien ang ulo ko kaya nabaling ulit ang atensyon ko
sa kanya. "That's more like it." Bulong nito sa sarili niya. "Wait what?" Kunot
noong tanong nito sa akin. Mukhang ngayon lang ata nag-sink in sa kanya ang sinabi
ko.

Tinaas ko ang dalang lunch box. "Sabi ko dinalhan kita nang lunch, hindi na kasi
kita naipagluto nang agahan kanina." Parang hindi ito makapaniwala sa nakikita.

"Whew. One hell lucky man." Komento noong si Playboy Look. I don't still know there
name kaya I settled with calling them like that.

"You've cooked for me?" He says it like it so impossible to happen. Natawa ako, at
nakisabay na din ang dalawang lalaking nasa likuran namin.

"Damien, kakasabi lang niya di ba?" Naiiling na sabi ni Dangerous Look. Tumayo ito
at lumapit sa kinaruruonan namin ni Damien. "Ako nga pala si Rob at ito si Steven."
Ngumiti ako sa kanya at kay Steven din.

"Xonia." Pakilala ko din sa kanila. Binigyan lang nila ako nang makahulugan na
ngiti na hindi ko naman alam kong anong ibig sabihin.

"I'll just call Gerry to bring us some plates." Steven

"And why would you do that? I'm not gonna share MY lunch with the both of you."
Nalaglag ang panga ko. Mahina kong pinisil ang kamay ni Damien.

"Out." Mahina pero ma-awtoridad na pagpapa-alis nito sa dalawang kaibigan niya.

Susubukan ko sanang awatin si Damien dahil nakakahiya naman kasi pero wala eh,
nakakatakot yung mukha niya. Walang nagawa si Steven kundi ang lumabas sumunod
naman si Rob na naiiling nalang.

Hindi na ako nakapag-komento dahil hinila na agad ako ni Damien sa coffee table
niya at pinaupo. Kinuha nito ang cellphone at mabilis na nakatawag kay Gerry para
sabihin dito na magdala nang mga plato, baso, kutsara at tinidor.
Palihim akong natuwa, he's so eager and he seems too excited about it.

Pagdating na pagdating ni Gerry ako na nagpatuloy sa paghahanda. Inuna kong lagyan

ng kanin at ulam ang plato ni Damien. Habang siya naman ay naka-upo na at nakahawak
lang sa beywang ko, minsan kinukurot niya ito nang konti. Siguro pinangigilan lang.

"Damien, teka nga." Bahagya akong umalis dahil sunod-sunod na ang pagpisil nito sa
beywang ko, hindi ko tuloy nagagawa nang maayos ang paglalagay ng ulam sa plato
nito.

"Don't." I gave him a pleading look pero hindi ito umubra kaya bumalik nalang ulit
ako sa pwesto ko, para lang magulat nang bigla akong hilahin nito at maupo sa
kandungan niya. "Thank you for this but I would much appreciate this effort if you
will feed me." Ano daw? Gusto niyang subuan ko siya?

"Where are you going?" Sinubukan ko kasing umalis sa pagka-kandong sa kanya.

"Akala ko ba gusto mong subuan kita? Ang hirap kaya nang posisyon natin oh." He
just smirked at me and holds my waist firmly. Seriously, Damien kung hindi lang
kita kilala as a serious and bossy man, aakalain kung naglalambing ka ngayon sa
akin.

"No it won't. Just hold the plate in your hand and then sit on me sideways."
Sinunod ko naman ang gusto nito. When I am already settled he looks at me briefly
before pouting his lips in the direction of the plate I'm holding. Natawa ako,
gutom na ata itong isang to.

Nagsimula na akong sumubo nang pagkain sa kanya, hindi ito nagkomento sa pagluluto
ko, kung masarap ba or okay lang pero tuloy-tuloy naman ang pagkain nito. Iba pala
yung feeling kapag yung kumakain sa niluto mo ay takam na takam kahit hindi naman
nila sabihin, kasi ganitong-ganito ang pinapakita ni Damien.

Mukhang mapapadalas ako sa kusina at grocery nito.

Isang subo nalang sana at matatapos na kami nang biglang naging seryoso ang mukha
ni Damien. Then I saw how his jaw clenched. "You're not doing this for bribing me,
are you?" His words spits with venom at sa totoo lang hindi ko maintindihan kung
ano ang ibig nitong sabihin.
"Ha? Bakit naman kita e-bri-bribe? Sa pagkaka-alam ko wala naman akong gustong
makuha mula sa'yo." Nalilito kung saad.

Nagtaka ito sandali bago huminahon. "Nothing."

Baka inakala niya na ginagawa ko lang ang bagay na ito dahil gusto ko pang malaman
ang mga nangyari noon. Isang bagay na napagtanto ko kagabi ay hintayin kong kailan
magiging handa si Damien para ipakilala pa nang lubos ang sarili niya sa akin.

Nakuha nga agad ni Scott ang tiwala ko, kahit na hindi naman pala siya ang tunay na
nagligtas sa akin, si Damien pa kaya na hanggang ngayon ay tinutulungan ang
kompanya namin at tinatrato ako nang maayos?

Maghihintay ako Damien kung kailan ka na handa.

Sa ngayon, gusto ko munang makilala ka pa nang lubusan sa simpleng paraan kagaya

nalang nito, nalaman ko kung ano ang paborito mong ulam at higit sa lahat nakilala
ko ang malambing na Damien.

[**********************************************************************]

*******************************************
[19] -16-
*******************************************

[****************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

"Your words are my food, your breath my wine. You are everything to me."

- DF

Inamoy ko ulit ang mga bulaklak na ipinadala ni Damien sa akin. Ngayong araw na ito
ang pang-isang buwan namin bilang mag-asawa. For far so good naman. Everything is
according into place. My parent's business is on the rise again, and that is
because of the help of Damien.

Well, with the issue between me and Pam, we weren't able to settle it, ewan ko ba,
para kasing iniiwasan niya ako. Gusto ko lang naman malaman iyong buong katotohanan
sa pagkatao ni Scott pero mukhang ilag na sila doon. Sinong sila ang tinutukoy ko?

Si Pam at Damien.

Alam kung may tinatago pa din sila sa akin pero hindi naman ako pwedeng magbintang
nalang. At binibigyan ko pa rin ng pagkakataon si Damien na mag-open-up sa akin.
Pero lumipas nalang ang ilang araw at hindi pa din ito nagkwe-kwento.

"Thank for the flowers. They are beautiful." Kausap ko ngayon si Damien sa phone.
Kakatawag ko lang sa kanya and he answered it immediately on the third ring. Hindi
naman ata niya inaabangan iyong tawag ko no?

[And thank you for last night.]

Damn. Iniisip ko palang kung ano ang nangyari kagabi nag-iinit na ako. He was so
rough but still, I was able to enjoy it. He never disappoints me in giving me
pleasure.

Wala siyang kapaguran, I thought after more like three weeks, he will be immune to
me, or our sexual tension will be lessen but it even got worse, that he can't his
hands off me. Inaamin ko, naglalaan na ako nang kahit isang oras sa trendmill dahil
mukhang kailangan ko na talagang pantayan ang stamina ni Damien.

Narinig kung nagbuntong-hininga ito.

"Something's wrong?" Nag-alala kung tanong dito. Sa paraan kasi nang
pagkakabuntong-hininga nito, para may dinadala itong napakabigat na bagay.

[Mr. Fernandez wants to have some lunch with you.] Okay, ang tinutukoy nitong Mr.
Fernandez ay walang iba kundi ang Tatay niya. [Without me being a chaperone.]
Natigil ako sa paghinga. Hindi ko pa man nakikita si Mr. Fernandez ay kinakabahan
na ako.

Hindi naging maganda ang pagkikita namin, tapos alam kung hindi niya pa ako gusto
para sa anak niya. Tapos ngayon, heto, gusto niya akong maka-usap.

[Xonia, BREATH.] Kusa namang sumunod ang katawan ko sa sinabi niya. Pero
nagsisimula na akong kainin ng kaba ko. Paano nalang kung naghintay lang pala siya
nang isang buwan para paghiwalayin kami ni Damien?

Errr, Xonia saan galing ang huling naisip mo? Di ba dapat maging masaya ka dahil
may tutulong sa'yo kung saka-sakali na maka-alis pa sa pagkakatali mula kay Damien?
Pero bakit ganito?

May nararamdaman na ba ako para kay Damien?

[Xonia.]

Gusto ko na ba siya?

Di ba, kapag gusto mo na ang isang tao ay palagi mo itong gustong makita, maka-usap
at makasama. Lately, napapansin ko na palaging hinahanap nang isipan ko si Damien.
Palagi ko siyang naiisip, at kapag hindi ito makauwi sa inaasahan kung oras ay agad
na akong nag-aalala.

[XONIA.]

"Oh my ghad." I uttered those words without thinking it even came out loud, enough
for Damien's ears. Realization hit me; I'm starting to like Damien. It means that,
I'm starting to accept for who he is.
[Okay, I made up my mind; you won't have lunch with-]

"No!" I exclaimed in horror. At ano, para mas magalit ang Tatay niya sa akin?
Kailangan ko ngang kuhanin dapat ang loob nito para sana man lang bigyan niya ako
nang pagkakataon na mas makilala pa kung sino ang pinakasalan ng anak nito. "I
mean, nabigla lang ako sa pa-anyaya, pero hindi ba parang ang sama pakinggan kung
aayaw ako?"

Hindi agad ito nakasagot sa akin. "At tsaka, gusto ko din naman makilala iyong
Tatay mo." Naghintay ako nang sasabihin ni Damien pero nananatili siyang tahimik.
May nasabi ba akong hindi niya nagustuhan?

And then shoot! Nahampas ko ang noo ko. [Xonia, what was that?] Hindi ko siya
pinansin. I wanted to cuss. How dumb I am to forget that Damien and his father are
not in good terms. Tapos, di ba, in normal situations, I should have taken his
side. I'm such an insensitive person.

"I'm sorry."

[No don't be. It's just that nag-aalala lang ako. I can feel your nervousness from
here. If you are not into this idea I can really turn him down. I don't mind and
don't push yourself into a situation where you don't want to.]

----

Tinatagan ko ang loob ko para lang matingnan si Mr. Fernandez sa mga mata nito. Sa
kanya nakuha ni Damien ang kulay ng mga mata nito. Pareho din sila kapag tumingin
sa isang tao. Iyon bang parang hinahalungkat ang tunay ng pagkatao mo sa klasi nang
tingin nito.

Kanina ko pa nga gustong iiwas ang tingin ko sa kanya dahil mas lalo lang akong
kinakabahan, but I don't want to be rude. I so want to start a conversation already
but where do I start? Should I wait for him to start asking me things or should I
reach out for him?

Dumating nalang iyong inorder naming pagkain ng hindi kami nag-uusap simula noong
dumating ako dito. Mula sa pagtitig sa akin ay nabaling ang tingin nito sa pagkaing
nasa harapan na niya. Nakahinga ako nang maluwag.

"Kumain ka na, baka sabihin ni Damien, ginugutom ko ang asawa niya." Inulit ko ang
sinabi nito sa utak ko. Bakit parang may iba sa pagkakasabi nito.

Tumango nalang ako at isinawalang-bahala ang ibang pakiramdam ko. Masarap iyong
pagkain at mukhang kailangan kung bumalik dito at dalhin si Damien. Kailangan
niyang matikman itong kinakain ko, super lutong nang chicken meat nila at ang
yellow rice, grabi iba ang lasa sa normal na yellow rice.

"So I presume you love the food here." Pilit akong ngumiti at tumango. May laman pa
kasi iyong bibig ko. Nang malunok ko na lahat ng nasa bibig ko ay saka lang ako
nagsalita.

"Plano ko nga pong dalhin dito si Damien." Mas naging masama ang tipla nang mukha
nito.

"Kinamumuhian na niya na itong lugar na ito." Kumunot ang noo ko. "Ito kasi iyong
paboritong restaurant ng Mommy niya.

"Ganoon po ba kagalit si Damien sa Mommy niya para kamuhian ang lugar na ito?"
Napahawak ako sa bibig ko. It just easily came out in my mouth. "Sorry po."

"Hindi lang naman siya sa Mommy nito galit kundi sa akin din. Ang sa akin lang, ang
daming pasakit na ang pinagdaanan ni Damien at kung isa ka sa taong may planong
manakit sa kanya, sinasabi ko ngayon palang iwanan mo na si Damien. Hindi na ako
magpaliguy-ligoy pa. Ito ang dahilan kung bakit kita gustong maka-usap."

Napatanga ako sa sinabi niya.

"Bakit po? Ganoon din po ba iyong ginawa niyo sa kanya? Iniwan?" Ewan ko kung saan
ko nakuha itong lakas ng loob ko. Pero nagpanting lang talaga iyong tenga ko.
"Hindi ko man alam kung ano po ba talaga ang nangyari sa inyo, pero ito lang ang
sinisiguro ko, hinding-hindi ko sasaktan si Damien dahil mahalaga na siya sa akin."
Huminga ako para mas makabwelo pa, sa mga sasabihin ko.

"Dahil kapag mahalaga ang isang tao sa buhay mo, ang huling gagawin mo ay ang
pasakitan ito." Napatiim-baga si Mr. Fernandez pero agad itong nakabawi sa sunod-
sunod na paghinga na ginawa nito.

"Alam kung sa estado nang relasyon namin ng anak ko ay wala akong karapatan para
gawin ang mga bagay na ito, pero hindi mo alam Xonia kung ano ang pinagdaanan ng
anak ko para lang mabawi ulit ang sarili niya. Ama pa din ako, at ang gusto ko lang
ay mapabuti ang kapakanan ng anak ko, kaya hindi mo maiaalis sa akin ang maging
protektado sa kanya."

Dumaan ang lungkot sa mukha nito pero madali nitong naiwaglit.

"Sinaktan mo na noon ang anak ko, para sa kaalaman mo." Marahas ang pagtulak nito
sa upuan paatras at mabilis na tumayo. Naglabas ito nang pera na madaling naibigay
sa waiter na nag-serve sa amin kanina.

"Please attend to her." Utos nito sa waiter habang kinukuha ang coat nito. "I'll go
ahead Xonia." Nakatanga lang ako hanggang sa maka-alis si Mr. Fernandez. Hindi ko
maintindihan sinabi nitong sinaktan ko na daw si Damien noon.

Sa anong paraan? Ang alam ko lang kilala na ako ni Damien noon dahil noong niligtas
niya ako sa pagkakalunod ay tinawag niya ako sa pangalan ko. Pero hindi ko talaga
siya maalala bago pa man niya ako maligtas. Ito ba ang sinasabi ni Mr. Fernandez na
nasaktan ko si Damien? Pero, hindi eh, alam kung may mas malalim pang dahilan.

Nerd ba noon si Damien na na-basted ko? Nasapo ko ang noo ko. Hindi, hindi isang
nerd si Damien noon dahil wala naman akong binasted na isang nerd. Ang hirap mag-
isip at umalala nang mga nakaraang pangyayari sa buhay kung hindi mo naman talaga
alam kung may nangyari bang ganoon.

Siguro may nasabi akong masakit na bagay sa kanya. Pero ano naman iyon?

May naramdaman akong kamay na pumisil sa balikat ko. Pag-angat ko nang tingin
nakita kong nag-aalalang nakatingin si Damien sa akin. Tumayo ako at hinawakan ang
magkabilang pisngi nito. "Bakit andito ka?"

"You hate this place." Nabigla ito sa sinabi ko. His expression shows how
unbelievable I am. And then he clenched his jaws while gritting his teeth. He's
already pissed.

"F@CK IT! Are you nuts? What kind of question is that woman? You are here having
lunch with that good for nothing man. Sa tingin mo hindi ako mag-aalala? Tapos
makikita kung lumabas siya nang hindi ka nakasunod!"

So he entered this place, this place that he hates so much simply because I am
here?

Oh Damien, you just keep on making me like you.

[********************************************************************]

*******************************************
[20] -17-
*******************************************

[***************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

Hindi pa din makalimutan ang sinabi ni Mr. Fernandez sa akin. Alam kung may
katuturan ang sinabi nito kaya kailangan kung malaman kung sa anong paraan kami
nagtagpo ni Damien. Wala naman akong lakas para magtanong kay Damien. Galit na
galit na nga ito paglabas palang naming sa restaurant. Hindi na ko nalang din ito
kinulit pa.

Inalala ko nga kung may pagkakataon ba na nadulas si Damien at nasabi kung saan
kami unang nagkita pero wala akong matandaan. Masyadong maingat si Damien sa mga
bagay na nangyari na noon. Si Pam naman hanggang ngayon tikom pa din ang bibig.
Hindi na ako magtataka kung sinabihan ito ni Damien na manahimik.

Wala naman akong lakas para komprontahin si Damien, ngayon pa na okay na iyong
pagsasama namin. Hindi na kami asiwa sa isa't-isa. Ayoko naman na ito lang iyong
maging mitya na bumalik ulit kami sa simula, kung saan palagi itong nagagalit sa
akin.

Ang kailangan ko ngayon gawin ay mag-imbestiga nang palihim. Kahit paunti-unti lang
malay natin di ba, may maalala na ako. Simulant natin sa umpisa. Ang hinala ko,
isang unibersidad lang ang pinuntahan namin nina Damien pero sa tantiya ko ay hindi
kami magka-batch. Baka senior ko siya at sa ibang college pa, kaya hindi ko talaga
ito matandaan.

Ibig sabihin kailangan ko pang pumunta sa dati kung unibersidad para lang malaman
kung totoo ang hinala ko? Paniguradong aabutin ako nang siyam-siyam bago makuha ang
sagot. May iba pang paraan para malaman, kailangan ko lang mag-isip ng mabuti.

Yearbook

Tama, kailangan kong makita ito at hanapin ang pangalan ni Damien. Kung
kinakailangan ay iisa-isahin ko ang pahina nang yearbook makita lang ang picture at
pangalan niya.

Tumayo ako at nagbabakasakaling sana bukas ang Library dito sa mansion ni Damien.
Nasa opisina na kasi ito, at ito ang tamang panahon para makapaghanap ako. Dito ako
mag-uumpisa sa paghahanap sa mahiwagang yearbook na iyan.

Natuwa ako noong napihit ko ang siradura. Magaling, kung hindi ko man mahanap ang
yearbook ni Damien baka pwede akong tumingin mamaya sa mga papeles na nakatambak sa
desk nito sa isang sulok nitong silid.

Huminga muna ako nang malalim. "Let's do this." Wika ko at unang nilapitan ang
medyo tagong parte nang mga bookshelves dito sa library. Knowing Damien, masyado
itong maingat kaya tiyak inilagay niya ang yearbook sa masyadong hindi kapansin-
pansin na lugar dito.

May isang oras na din akong naghahanap at hindi pa din nagpapakita sa akin ang
yearbook na iyan. Buti nalang talaga at hindi maalikabok ang mga libro dito,
mukhang bagung-bago nga ito, at kakalagay lang sa bookshelves. Mukhang alagang-
alaga itong mga librong to ni Damien.

Marketing, Accounting, Business, at Science section ang mas maraming libro dito.
Pero mas lalo lang akong napahanga nang makita kung gaano ka-completo at up to date
ang library ni Damien. Ultimo Romance Section meron siya, nakita ko nga kanina ang
mga libro nang paborito kung authors kaya lang nakabalot pa ito sa cellophane,
mukhang binili lang para sa ibang dadayo sa library niya.

"Teka." Lumapit ako sa isang librong hindi gaanong mapapansin sa unang tingin sa
shelve na kinatatayuan ko. Malayo na ang parting ito kaya hindi mo na masyadong
maaaninag ang mga nakasulat sa libro. Lumapit na ako para ma-komperma na tama iyong
nabasa ko.

Colegio De La Salle

Album-Souvenir y Premios

Junio 13, 2009

Yes. Ito na.

Hindi nga kami magka-batch, 2011 ako gumraduate. Hindi na ako nag-aksaya nang
panahon at sinimulan ko nang tingan ang mga pahina. Wala na akong panahon pa para
maglakad at umupo sa sofa na malapit sa desk ni Damien.

Sumandal nalang ako sa bookshelve at tutok na sa pag-iisa isa sa mga pictures.

Damien Lim Fernandez

College of Business Management

Tomorrow will be a brighter day for me. It may not be my time now, but I promise I
will have what is supposed to be mine. And this is just the beginning of my journey
to fulfill that promise.

Nahugot ko ang hininga ko. Si Damien ba talaga to, he looks a little different way
back in his younger days. I mean he is already hot and handsome but there is
something about this Damien before that lack in some aspects.

Maybe it's the twinkle in his eyes. Ngayon kasi kahit na mostly blangko ang
expression nito sa mukha, hindi naman ganito kalungkot ang mga mata niya. He seems
lost in this picture.

Nabagabag ako. Nasaktan ko ba talaga ang taong ito noon? Sa anong paraan? Mas lalo
ko tuloy gustong malaman ang nangyari noon.

Wala sa sarili na tiningnan ko ang mga huling pahina nang yearbook, mga larawan ito
nang events noon sa taon nila. Tapos iyong free column nila kung saan pwede nilang
ilagay ang mga larawan na gusto nilang maisali sa yearbook. Sa pagkaka-alam ko,
kailangan mo pa ngang bumili nang part lang para mapasama ang gusto mong ipalagay.

Kahit na halu-halo na iyong nararamdaman ko ay napangiti pa din ako dahil kadalasan

ito kasi iyong ginagamit ng mga lalaking estudyante sa unibersidad na hindi maka-
amin sa babaeng gusto nila, kaya nga halos mag-agawan ang lahat nang estudyante
makakuha nang part dito. Para man lang daw kahit na tapos na sila, nasabi nila sa
gusto nila iyong nararamdaman nila, kahit sa paraang ganito nalang daw.

Tutok na tutok na ako sa binabasa ko nang matigil ako sa susunod na babasahin ko.
The pace of my heart beat started to become fast, I don't want to assume pero kahit
saang anggulo tingnan ako to eh. Ako to.

Nakasandal ako sa isang puno habang tutok na tutok sa librong binabasa ko. Parang
ganito lang din sa pwesto ko ngayon.

Nakangiti ako at mukhang kinikilig sa larawan, bakit ngayon ko lang alam to? Wala
man lang nakapagsabi sa akin sa bagay na ito. Mostly talk of the university ka na
kapag nasali ka lang sa page na ito.

The caption says,

"I changed myself for you and you changed yourself for someone else. How ironic"

-DF
Namasa bigla ang mga mata ko sa nabasa. Totoo nga ang sinabi ni Mr. Fernandez,
nasaktan ko si Damien noon. In what way, HINDI KO ALAM!

-----

"Hey Xonia, someone wants to talk to you." Napa-angat ako nang tingin sa tumawag sa
pangalan ko.

"Ano na naman ba ito Pam?" Bakas sa tono ko ang disgusto sa pakikipag-usap sa

kanya. Sino ba namang hindi, kung itong taong nasa harapan ko ay kung anu-ano ang
sinasabi. Na keyso masama daw si Scott, at wala daw magandang maidudulot sa akin.
Ang sabihin niya, gusto niya ito at sinisiraan niya lang ang huli sa harapan ko.

"May gustong kumausap sa'yo. Sana man lang bigyan mo siya nang pagkakataon na--"
Pinutol ko na ang sasabihin pa sana nito.

"Okay fine, asan na siya?" Tumingin ako sa likuran niya at nakita ang isang
matangkad na lalaki na may mahabang buhok. Lagpas balikat ang haba nito at sa unang
tingin palang mukhang hindi na mapagkakatiwalan ang taong ito. Napailing ako. Pam
is so desperate.

"Seriosly Pam, I never thought you would stoop this low. Siya?" Tinuro ko ang
lalaking nasa likuran nito. "Saan mo naman ito nakuha, sa bangketa? At ano naman
ang sasabihin niya, na naging karelasyon siya ni Scott para lang makuha ang gusto
mo. You are so pathetic, well both of you are."

Napanganga si Pam sa sinabi ko. What? I am so fed up with all this sh!ts she's
pulling up. Rinding-rindi na ako sa mga pinagsasabi niya na wala namang katuturan
tapos ngayon may uutusan pa siya para lang magsinungaling sa akin.

"Xonia, you're being unreasonable, ni hindi mo pa nga siya kilala to jump into
conclusions, let him speak first!" Tiningnan ko ito nang masama.

"Para ano pa, eh puro kasinungalingan lang naman ang sasabihin niya. Tell me, ilang
beses ba kayo nag-rehearse nang speech niya?" Pahayag ko sa kasama nito. Pero
nanatili itong tahimik sa likuran ni Pam. He even looks at me with uncertainty.
Then he sighed deeply and started to turn his back.
"Wait D--" Itinaas nito ang isang kamay para mapatigil si Pam sa pagsasalita.

"Tama na. Hinusgahan na niya ako at wala nang saysay kung gagawin ko pa iyong gusto
mo." Tumindig lahat nang balahibo sa katawan ko. May kakaiba sa boses nito na
talagang malulunod ka.

"At saka, hindi ko na siya kilala."

Nahigit ko ang hininga ko sa huling sinabi nito.

"I can't believe you." Bulaslas ni Pam bago nito sinundan ang lalaki na hindi ko
man lang alam ang pangalan. Damn it, somewhat I felt guilty that I say those words
to him and that I judge him easily. Pero with all Pam accusations I learn to guard
myself, with the help of Scott.

"Xonia! The f@ck! Wake-up!" Nagising ako sa malakas na yumuyugyog sa balikat ko.
Kitang-kita ko ang pag-aalala sa mukha nito. "Damn it Xonia, you nearly gave me a
heart attack." Hinahabol ko ang hininga ko, para akong galing sa isang marathon
race. "You're groaning and shaking in your sleep." Nakatitig lang ako sa mukha ni
Damien.

Itong mukhang to ang sinaktan ko noon, pero bakit andito pa din sa harapan ko?

"XONIA!" Nauubusan na siguro ito nang pasensiya sa akin. Para lang kasi akong tanga
na nakatitig lang sa kanya. "Noong sinabi ni Miss Dora na nawawala ka, para akong
nalagutan ng hininga tapos andito ka lang pala. Ano bang pumasok sa isip mo?!" Siya
nga. Kaya pala kapag nagsasalita siya nang Tagalog, may iba akong nararamdaman. Ito
na pala iyon,

"Akala ko iniwan mo na ako." Napaiyak na ko sa huling sinabi nito. Palundag na

niyakap ko ito. Muntikan pa nga kaming mabuwal dahil sa hindi niya inasahan ang
gagawin ko. Isinubsob ko ang mukha ko sa dibdib niya at hinayaang ibuhos lahat ng
nararamdaman ko.
Ang tapang-tapang ko pa kahapon noong sinabi kong hinding-hindi ko sasaktan si
Damien kay Mr. Fernandez pero kakainin ko lang pala ang sinabi ko. "Xonia, stop it.
Hindi ka na makahinga." Ramdam ko na ang paghagod ni Damien sa likuran ko, pero
tuloy-tuloy pa din iyong pag-iyak ko. Hindi ko mapigilan.

"I-im s-soor [hiccup] ry."

"Sssshh, tigil na okay. Sorry, if I shouted at you, I was just so nervous." Patuloy
lang ito sa pag-alo sa akin. He even kiss my temple and brushes my hair with this
fingers.

"I d-di-didn't m-mean to h-hurt you." He gently grabs my face to make me face him.
He eyes speaks with so much passion and tenderness that I want to burst in tears
again.

Damn, what did I do to deserve this man in-front of me, where I was one of the
persons that broke him in the past?

[******************************************************************************]

*******************************************
[21] -18-
*******************************************
[********************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

Binuhat ako ni Damien na parang bata. Ang dalawang binti ko ay nakahugpong sa

beywang nito habang iyong dalawang braso ko ay pinaikot ko sa leeg niya. Ramdam na
ramdam ko iyong init na nagmumula sa katawan nito. Maingat akong inilapag ni Damien
sa desk niya at mas ibinuka pa ang aking mga hita para mas maidikit ang katawan
namin.

"You are so beautiful." He leans forward and claims my lips in a passionate and a
torturous kiss. He is so gentle in moving his lips with mine as if he was afraid
that I will vanish once he starts to get aggressive. This whole experience is new
to me. Yes, there were times when he do kisses me like this but compared to that
kisses, this one is more intimate and so meaningful.

I moaned when his tongue delve inside my mouth. He starts to explore it using his
tongue, I just manage to go with the flow and sometimes brush my tongue with his
which makes me grunt.

Nagsimula nang gumapang ang mga kamay nito papasok sa suot kung t-shirt. He hikes
it up when he can't have a good access. Tinulungan ko nalang siya sa paghubad sa
damit ko, at maya-maya lang sinunggaban na naman ulit ako nang halik. Nagsisimula
na siyang pisil-pisilin ang dalawang dibdib ko.

Napapaungol ako pero hindi iyon makalabas dahil kulong-kulong ni Damien ang bibig
ko. "Undress me." Utos nito sa akin noong maghiwalay ang aming mga labi. Sinimulan
ko nang buksan ang mga butones nang suot-suot nitong polo. "A little faster babe, I
need to feel your heat." I blushed upon hearing his words.

Siya na mismo ang nagtagal nang cufflinks niya at nagtagal sa belt nito. Napakagat
ako sa labi nang makita ko na ang matitipunong dibdib nito, hindi na ako
nagdalawang isip na halikan at malasahan si Damien. Damn, I'm getting hornier every
time we do this act.

I tried to pinch his abs pero ang tigas nito. "F@CK Xonia, your such a temptress."
He groaned when I continue to kiss and licked his nipples. I tried to copy the
movements when his sucking and nibbling with my tits.

"Oh my Ghad, DAMIEN!" He sucked the sensitive part of my neck really hard that I
almost cum by just doing it. Panigurado, magmamarka na naman ito bukas at kailangan
ko na naman ang tulong nang concealer ko.

Kasalukuyan ko na ding binubuksan ang butones nang pantalon niya, I can even feel
his hard bulge already. Kasabay nang pagbagsak nang pantalon ni Damien sa sahig ang
paghila nito sa suot kung short.
"Well my desk at the office can wait, for now dito na muna tayo." Mas lalo akong
nag-init sa sinabi nito. Naalala pa din pala nito ang sinabi niya sa akin noon?

Basta nalang nitong inalis ang mga gamit sa ibabaw ng desk nito. Naglikha ito nang
ingay kaya agad akong kinabahan, paano nalang kung biglang pumasok si Miss Dora o
isa sa mga kasambahay dito sa library? "Damien, yung pinto." Hindi mapakaling wika
ko. Tuluyan na nitong tinanggal ang natitirang saplot ko.

"I've locked it, and they won't barge in knowing we are here." Marahan akong
inihiga ni Damien sa desk nito. Napaungol ako dahil sa lamig ngunit nang lumapat
naman ang katawan ni Damien sa akin ay nagbalik ang nararamdaman kung init kanina.

Nagsimula na naman siyang halikan ako, hanggang sa bumababa ito sa leeg ko ulit at
papunta sa mamatayog kung dibdib. Ang kamay nito ay abala na sa paghalos sa
pinakasensitibong parte nang katawan ko.

Napahiyaw ako dahil bigla nalang ipinasok ni Damien ang dalawang malalaking daliri
nito sa pagkababae ko. "Aaahh Damien - Oh my-Ahhh.." Hindi ko na kinaya ang
sensasyong bumabalot sa akin. He massages my clit using his thumb while his index
and middle finger where going in and out on me in a fast movement. Hindi naglaon ay
nilabasan din ako. Nanghahapo ako at parang lantang gulay na nakahiga sa desk nito.

"You look so damn sexy in my desk." He said while a huge smirk is plastered on his
face.

Tuluyan na nitong hinubad ang boxer shorts niya at sinimulang himasin ang
pagkalalaki nito. Pagkatapos ay hinawakan niya ang isang kamay ko para hilahin
patayo. He turns me around and let me face the desk and suddenly bends me over in
it. I am easily turned on by the position. With one swift movement, Damien is
already inside me, filling me up in his large member.

Our bodies move in sync with the rhythm we have. And with a couple of more thrust I
came immediately, while he followed afterwards.

"I'm sorry." I uttered the words truthfully referring to the things I've done in
the past.

"Apology accepted." Natatawang saad nito. Sinampal ko nga ang dibdib, seryoso kasi
ako. Hinawakan lang nito ang kamay ko at dinala sa labi niya para halikan. I
blushed.
-----

Nakahiga na kami ngayon sa kama. Matapos namin doon sa library ay inaya na ako ni
Damien na bumaba para makakain na din at para makapagpahinga nang maaga. Heto lang
ako ngayon nakaunan sa matitipunong dibdib niya. Ang kulit-kulit nga kasi kapag
binubukas ko iyong mga mata ko, agad niyang isasara gamit ang kamay niya.

"Tulog ka na?" Tanong ko dito nang nakapikit. I heard him sighed kaya napamulat
ako.

"Just go to sleep will you?" Bakit ba gustong-gusto na niya akong patulugin? Sa

hindi pa ako inaantok.

"Can I ask you something?" Plano ko na talagang magtanong kay Damien, siya lang
naman kasi talaga ang makakasagot sa akin. Wala naman sigurong mawawala sa akin
kung susubukan ko di ba? And besides alam kung alam niya na iyong about sa yearbook
dahil nakita niya ito malapit sa pwesto ko sa library. Hindi ito nagkomento pero
matalino si Damien. Maipagtutugma-tugma niya iyong pangyayari tapos panay "I'm
sorry" pa ako.

"Sure, what is it?" Huminga muna ako, pampalakas man lang ng loob.

"Saan mo ako unang nakita? I mean iyong una mo akong napansin?" Naguluhan ako noong
ngumiti ito tapos naiiling na nag-iwas nang tingin sa akin. "Ano nga?!" Naiinis na
sabi ko. Tama bang pagtawanan ako.

"You sound conceited." Nanlaki ang mata ko. What? Ako pa ngayon ang conceited? Sino
ba iyong naglagay nang picture ko sa page nang yearbook nila? Ako ba? Hindi naman
ah! "Hey, I'm just messing up with you. Ang dali mong magtampo."

Marahan niyang inalis ang ulo ko pagkakaunan sa dibdib nito. Pagkatapos ay siya
naman iyong dumagan sa akin. Hindi naman ito nagpapabigat dahil nakasuporta naman
ang dalawang braso nito. Ngayon, magkaharap na kami sa isa't-isa.

"Una kitang nakita noong second year college ka habang ako naman ay nasa senior
year na. Simple ka lang naman manamit pero lahat ng estudyanteng nadadaanan mo ay
talagang napapalingon sa gawi mo."

"Isa ka ba dun sa kanila?-Aww." Napahawak ako sa ilong ko, nang kagatin ito ni
Damien. May lahing bampira pa ata tong lalaking to.

"Now you are being assuming." Itutulak ko na tong taong to. Ako pa ngayon ang
assuming, sino ba ang palihim na kumuha nang litrato ko at kung maka-caption parang
ang sama-sama ko na. "You were so ordinary. And I can't find the logic why boys
always talk about you." Tumingin ako nang masama sa kanya, kung makapanglait tong
isang to, akala mo kagwapuhan.

Hindi nito pinansin ang masasamang tinging ibinibigay ko sa kanya. Bagkus

nagpatuloy lang ito sa pagsasalita. "Pero noong nabangga ka at natapunan ng juice
sa cafeteria, that's when I've realized that you are different." Napaisip naman ako
kung ano iyong sinabi nito. Iyon ba yung nabangga ako nang isang matabang lalaki
one time, na talagang literal na nakaligo ako nang juice?

"Kung sa akin iyon nangyayari, talagang mumurahin ko ang pagmumukha non, tatanga-
tanga naman kasi. Masasapak ko pa iyon. Pero hindi ka man lang nagpahalata na
naiinis ka, at talagang hindi ka nag-inarte."

"May pagkama-arte naman ako sa katawan, pero hindi ko personality ang mag-
eskandalo, and nakakaawa naman na kasi iyong mukha niya. Parang takot na takot sa
akin." Singit ko dito.

"That's why I find you different; if it happen to someone else, they might go
hysterical especially girls saying their signature clothes were ruined." Natawa
ako. Napangiwi kasi ito habang sinasabi iyong last part. Signature clothes.

"So after nun naging crush mo na ako?" Panunukso ko ulit dito with matching taas-
baba pa iyan ng dalawang kilay ko. Mabilis naman itong napatawa. Napangiti na din
ako dahil sa tunog ng tawa nito. His laugh sounded to masculine.

"What can I say, you're so persistent. So yeah."

"Napipilitan ka pa niyan ah!" Natawa na naman ito. Napahawak ako sa tungki nang
ilong ko. Kung kanina, kinagat niya ito, ngayon naman ay kinurot ito. Medyo masakit
kaya hinampas ko ang matitipunong dibdib nito. "Ano bang meron sa ilong ko at panay
ataki mo dito?"
"Cause I love your nose." Napatanga ako. Ang may-ari, hindi mo ba mahal?

Naramdaman kong dahang-dahang umalis si Damien sa pagkakapatong sa akin, tapos

ibinalik niya ulit yung pwesto namin kanina. Naka-unan na naman ulit ako sa dibdib
nito at maya-maya kusang sumara ang mga talukap ng mga mata ko dahil sa pagdaan ng
palad ni Damien.

"Sleep." Mahinang bulong nito at kinintalan ako nang halik sa ulo.

Yung ilong ko lang ba talaga ang mahal ni Damien? Untag na naman ng isang bahagi
nang utak ko. Hindi ko nga maintindihan ang sarili ko. Parang may gusto itong
marinig o malaman. Eh ano naman? Na mahal niya din ako.

Damn.

I am not having this kind of feeling am I?

Oo, may gusto ako kay Damien, gustong-gusto ko siya.

Pero mas lumalim ba ito sa puntong mahal ko na din siya?

Kaya ba gusto kong marinig na mahal niya ako?

Kaya ko pa pinagpipilitan na aminin niya iyong tunay na nararamdaman nito sa akin?

That was like 4 years ago, apat na taon na ang nakalipas, posible pa bang gusto ako
ni Damien ngayon?

Am I gonna crash my heart again for the second time if ever his feelings were no
longer the same as before?

"Xonia, whatever you're thinking right now, stop it. I am just here, always will
and will always be." Nahigit ko iyong hininga ko. Hindi na ako dumilat para
maiwasan ang mapang-usisang titig ni Damien.

"Just like before Xonia."

[****************************************************************]

*******************************************
[22] -19-
*******************************************
I dedicate this chapter to her. Hope you enjoy. Keep safe:3

Sorry for the typos, no time to back-read it guys. Pasensya na. Hahabol ako nang
update for the Weekend, kahit Lunes na.

[**************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

"Gosh, I really miss you Dam." Tumaas ang isang kilay ko. Eto na ba iyong sinasabi
ni Damien na kaklase niya noong College na umuwi sa Pilipinas para magbakasyon? So
babae pala ito at siya nga itong sinusundo naming sa NAIA. Pambihira, nasira ang
maganda kong tulog dahil sa babaeng ito?

Kung makapagsalita naman akala mo kung saang lupalop siya nang-galing, eh sa sinabi
sakin ni Damien kanina, sa Singapore lang naman pala ito nagtratrabaho. Kalapit
lang sa bansa natin for Pete's sake.
Kumunot ang noo ko nang bigla itong yakapin ni Damien at ginulo ang buhok nito.
Wow, close sila? Nga naman Xonia, hindi yan pag-aaksayahan ng oras ng asawa mo,
kung hindi malapit sa isa't-isa. Eh, hindi nga pumasok sa opisina di ba? At
talagang ginising ka pa nang maaga.

Napahikab ako nang malakas kaya napatingin sa akin si Damien pati na din ang
kakayakap lang nito na babae. She eyed me curiously as if assessing me or
something; well I held my head high. Kahit inaantok ako, hindi ko magpapatalo kung
saka-sakali mang may pakawalan itong maaahang na salita sa akin.

"Oh hi. Sorry, hindi agad kita napansin. Ito kasing si Dam, hindi ka man lang
ipinakilala sa akin." Napataas na din ang isang kilay ko, ibig sabihin dalawa na
ito. Aba't!

"Mars, this is Xonia, my wife." Pakilala sa akin ni Damien at inakbayan ako.

Nanlaki ang mga mata nito at biglang tumingin sa gawi ko at mabilis na bumalik kay
Damien asking something. Marahang natawa si Damien. So may nakakapag-patawa pa pala
sa kanya aside sa akin?

Humarap si Damien sa akin. "And Babe, this is Mariel, my old friend." Kalma lang
Xonia. Kanina Mars tapos naging Mariel, ano to may special siyang tawag sa babaeng
to? Tapos old friend na pala ngayon, eh kanina ang sinabi lang sa akin may
susunduin siyang kaklase dati sa college.

Sinadya kung humikab, I don't want to give some attitude pero naiinis ako.Nasira
ang tulog ko at ngayon sirang-sira na ito. It's f*cking 4:00 o'clock in the morning
at hindi pa ako nakaka-tatlong oras na nakakatulog.

Nakita ko namang tinaasan ako nang kilay ni Damien, nagtatanong kung anong
problema. I deeply sighed. "Don't mind me, talagang inaantok lang ako." Sabi ko
dito, ang kontrabida ko namang tingnan kung mag-iinarte ako dito. Mukhang masaya pa
naman si Damien na makita ang Mariel na iyon.

Bumaling ako sa kaharap namin na nakamasid na pala ngayon sa amin. I tried to smile
pero mukhang ngiwi ata ang kinalabasan, sana lang hindi niya mahalata. "I'm really
sorry, by the way nice to meet you." And the award goes to me, for mastering the
art of plasticity.

Ngumiti naman ito at tinanggap ang nakalahad na kamay ko. "It's okay. Kitang-kita
nga na mukhang kulang ka pa sa tulog." Hinga lang Xonia. Huwag kang magpahalata na
nababad-trip ka na. Pero naman, parang sinabi lang nito na haggard ang mukha ko at
siya fresh na fresh pa din kahit galing lang sa flight. Flight my ass, eh Singapore
nga lang siya galing.

Humigpit ang pagkakayakap ni Damien sa akin at naramdaman kung hinalikan ang ulo
ko. "Let's go grab some early breakfast, mukhang kailangan pa talagang ibalik sa
kama itong asawa ko." Inirapan ko ito. Sige, sumali ka pa, pasalamat ka nga hindi
ako katulad ng ibang asawa diyan na humihindi sa asawa kapag gustong mag-ano.

"Are you not an early riser?" Tanong sa akin ni Mariel habang nagsisimula na kaming
maglakad papunta sa kotse ni Damien. Naalis ang pagkaka-akbay sa akin ni Damien
dahil sa mga luggage's nitong babaeng to'. Imagine she has two big luggage's na
animoy galing Europe o America.

"Hindi naman. Late lang kasi akong pinatulog ni Damien." Natahimik siya. Buti nga
sayo. Ang tabil-tabil kasi nang dila mo. "Ilang araw ka ba magbabakasyon dito?"
Sabi ko habang tinitingnan na naman ulit ang hila-hilang luggage's ni Damien sa
unahin namin.

"Well ,mga two weeks lang siguro." Nasamid ako. Two weeks lang? And she packed like
she will stay here for TWO MONTHS?

"Hey you okay?" Nag-aalalang lumingon sa akin si Damien. Narinig niya pala iyong
pagkasamid ko. Tumango lang ako habang ito naman ay napapailing. Mukhang alam niya
kung anong tumatakbo sa isip ko.

Inilagay na nito sa compartment ang mga gamit ni Mariel at unang pinaghila nang
pintuan sa back-seat. Tumingin ito sa akin at napailing bago hinapit ang beywang
ko. Ang lapit-lapit ng mukha namin sa isa't-isa. "Xonia."

"Ano?" Nakatingin lang ito sa akin tapos biglang umiling at napabuntong-hininga.

Pinakawalan na ako nito at pinagbukas ng pintuan sa front seat. Kinurot pa muna
nito ang ilong ko bago isinara ang pinto. Pinanggigilan na naman ang ilong ko.

-----
The whole time na nagbya-byahe kami, talak ng talak si Mariel. Ang ingay-ingay niya
tapos ang sakit pa sa tenga ang mga irit nito minsan. Sila lang ni Damien ang nag-
uusap, hindi na ako nakikisali sa kanila. Eh paano ba naman ako makakasali eh puro
college memories ang pinag-uusapan nila.

Kesyo, naalala mo ba iyong nangyari noong--, o kumusta na pala si--, alam mo bang
na-miss ko iyong ginagawa natin sa-at marami pang iba na pinalagpas ko lang naman
sa kabilang tenga ko. At hanggang sa Jollibee hindi pa din sila tapos sa topic
nila. Kakairita lang talaga.

"Grabi Dam, hindi ko talaga inaakala na mag-aasawa ka nang ganito ka-aga?" Natigil
ako sa pag-inom ng kape ko. Tumaas din ang kilay ko hanggang bubong. De joke lang.
"No offense naman sa iyo Xonia ha, pero hindi naman kasi marrying type itong si
Damien." So kapag hindi marrying type, hindi na pwedeng magpakasal?

"Nagayuma ka ba or something Dam?" That's definitely my last straw. Padabog akong

tumayo at masamang tumingin kay Mariel at Damien. Pag-untugin ko silang dalawa
diyan eh. Ito namang si Damien imbes na sawayin itong mabuting kaibigan daw niya ay
napapailing lang habang nakangiti. And he even find this situation amusing.
UNBELIEVABLE!

I smiled sarcastically at her. "I don't even know such thing as gayuma exists in
real world? At bakit naman ako mang-gagayuma? Look at me. I'm sexy. I'm hot, so no
need to use a love potion cause a kiss from me will make guy's knees crumbling down
at my feet." Natameme siya sa sinabi ko. Si Damien halatang nagulat din sa sinabi
ko dahil hindi nito naituloy ang pagkagat ng burger na hawak-hawak.

"Excuse me, CR." Tipid kung paalam sa dalawa.

NAKAKA-IMBYERNA!

Padabog kung isinara ang pintuan sa CR, buti nalang at ako lang mag-isa ngayon
dito. Galit na ipinadyak ko ang isang paa. "Akala niya kung sino siyang maganda eh
halata naman kinon-cealer lang din ang eyebags. NAKU!"

"At talagang pinagduldulan pa sa mukha ko na ginayuma ko si Damien?! Huh! Eh kung

sabihin ko sa kanyang obsess ang lalaking iyon sa akin, makikita niya." Hindi ko na
alam kung ano ang pinagsasabi ko, basta galit ako. Galit na galit.
-----

DAMIEN'S POINT OF VIEW

Tiningnan ko nang masama at kanina pa tawa ng tawang si Mariel. I know what she is
trying to do the first time she saw Xonia with me at the airport. Napailing nalang
ulit ako. Though I find it amusing at the same time masaya ako na nagseselos din
pala ang babaeng iyon. Never in my vocabulary that Xonia is capable of jealousy.

Ngayon ko lang kasi ito nakitang magselos at talagang nakaka-aliw. I tried to ease
her from being pissed at the airport pero ramdam na ramdam ko ang matutulis na mata
ni Mars kanina saying "Huwag mong guluhin ang laro ko."

"Pag ako idinamay sa galit non sa'yo, humanda ka sa akin." Pero mas lalo lang itong
natawa.

"Xonia is so cute and I bit conceited?" At humahalakhak na naman.

"Stop it Mariel, talaga namang totoo iyong pinagsasabi niya."

"Yeah, I know. And you my dear Damien are the perfect example of "a kiss from me
will make guy's knees crumbling down at my feet". At ginamit pa nito ang dalawang
kamay at mga daliri para gumawa nang quotation marks sa hangin.

"Tsss." Hindi ko nalang siya pinansin at nag-aalalang tumingin ulit sa pasilyong

patungo sa CR.

"Oh, Mister, I told you, stop ruining my game. Hindi pa ako tapos." Noong umalis
kasi si Xonia, akmang susundan ko sana ito pero mabilis akong napigilan ni Mars.

"F@ck it Mars, hindi ikaw ang mabubuntunan ng galit non kundi ako. AKO!" I even
point myself with my index finger.
"Relax, aminin mo, nag-e-enjoy ka naman di ba?" Tina-as baba pa nito ang dalawang
kilay niya. Spoiled brat.

"Hindi na ako mag-e-enjoy kung mamayang gabi hindi na ako makakatulog sa kwarto
namin." Pabulong kung sabi dito na mukhang narinig naman niya dahil bumunghalit na
naman ito nang tawa.

"It's okay, kaya nga naimbento ang salitang diet di ba?"

"You are not definitely saying in my house."

"Who's not going to stay in our house Damien?" Lagot! Hanggang saan kaya ang
narinig ni Xonia. Tumayo ako para akbayan ito. Tapos na din naman kaming kumain.
Pinapalaki naman ni Mars ang mga mata na parang sinasabing "Umayos ka."

URRGGH. WOMEN!

"Well, Dam just invited me to stay in your house for a while." Sumasakit na ang ulo
ko sa dalawang ito. I saw how murderous Xonia's glare to me. I do not definitely
like this game anymore. I tried to tighten my grip in her shoulders pero inalis
niya iyon.

Humalukipkip ito at tumingin nang sobrang sama kay Mars. "Well, it's fine with me,
pero the available space that I can offer is the laundry room or the garage. Just
choice." Mars' smirk was erased on her face. Hindi ata inaasahan ang comeback ni
Xonia. I tried to hold her hand pero iniwas niya ulit ito. Damn it! Ito pa ata ulit
ang pag-aawayan namin ni Xonia.

"Oh don't look at me like that. I'm so generous to even give you a choice so that
you could be comfortable in your stay." Magsasalita ulit sana si Mars nang
dugtungan ni Xonia ang sinasabi nito. "After all Filipinos are known to be
hospitable."

"Dam, I didn't know you marry a very thoughtful wife." Napangiwi ako. Halata naman
ang sarcasm sa pagkakasabi nito.

"Thank you for that compliment. Kung gusto mo, papakawalan ko pa si Bruno, yiong
Pitbull namin para may guard dog ka kung saka-sakaling piliin mo iyong garage." At
ngumiti nang pagkatamis-tamis si Xonia. My girl definitely has some evil bones in
her body.
Napanga-nga si Mars. Lihim akong napatawa. Takot kasi iyan sa aso. Malalaking aso,
kamo, kaya nga kapag pumupunta iyan sa condo ko noon, talagang katakot-takot na
paalala muna ang gagawin niya sa tawag bago bumisita sa akin.

In short, hindi sila in good terms ni Bruno.

"OOoh, ahm malaki na ba si Bruno, Dam?" Sasagot sana ako kaso naunahan ako nitong
maldita kung asawa.

"Soobrang laki." At talagang umakto pa na parang batang tinatakot lang si Mars.

Mukhang effective naman kasi napalunok si Mars nang wala sa oras. "Tapos mahihilig
pa naman iyon sa makikinis, tiyak paniguradong pang-gigilan ka noon." Sumilay na
talaga ang ngiti sa mukha ko. Hindi naman iyon nakikita ni Xonia dahil nasa likuran
niya ako kaya si Mars lang ang nakakapansin sa reaksyon ko.

"Well, I l-love dogs." Talaga lang ah! Hala, panindigan mo yan Babae.

"That's great! So it's the garage you're choosing, right? You made a wonderful
choice, sa laundry room kasi sabi ni Miss Dora may naririnig daw silang umiiyak
tuwing gabi."

Mars looked at me with her unbelievable expression. I just shrugged my shoulders.

Now, I'm totally enjoying this game. Si Xonia na kasi iyong nananalo tapos dehado
na si Mars. Bumaliktad ata ang ikot ng laro.

Malakas na bumuntong-hininga si Mars. Seryoso itong tumingin sa akin tapos bumaling

kay Xonia. "You can have your stupid laundry room and garage for the hell I care.
Madamot!" Natawa ako. I just witness Mars downfall. Wala kasing nakakatalo o
nakakatapat lang sa bunganga nito. Si Xonia palang.

Kuya nga niya, hindi maka-react sa babaeng iyan, ako pa kaya. Kaya hinayaan ko,
mukhang naging tama naman ang desisyon ko. Nakita ko pa mismo kung papaano magdamot
itong maganda kong asawa.

"So long cousin." Paalam nito sa akin. Nanigas naman si Xonia sa pagkakatayo. Hindi
ko makita ang reaksyon nito pero base sa body language nito, mukhang nagulat ata sa
sinabi ni Mars. Anak siya ni Tito Arturo, iyong Judge na nagkasal sa amin, kapatid
ni Mr. Fernandez.
"Hindi ko siya gusto para sa'yo. Masyadong matabil ang dila. Maka-usap nga si Dad,
para ma-pull-out iyong marriage certificate niyo sa NSO."

"Yes my dear Xonia, I'm Damien's favorite cousin." Dugtong nito nang mabasa siguro
ang nagtatanong na mukha ni Xonia.

She never fails to make me smile and laugh. She's free spirited and bubbly kaya mas
gusto ko siyang kasama kaysa sa Kuya niya.

"Well, then hello again."

"Hello and Bye." Mabilis na tumalikod si Mars at naglakad papaalis. "Dam, hatid mo
nga ako kila Dad." Napabuntong-hininga ako. Pagbigyan. Nakita mong nagselos ang
asawa mo dahil sa pinsan mo.

Before dumating si Mars dito, tumawag na ito sa akin at huwag ko daw muna siyang
ipakilala bilang pinsan ko, eh ito pala ang plano niya. Ang inisin ang asaawa ko na
mukhang bumalik din naman sa kanya.

"I don't like her." Sumbong sa akin ni Xonia noong iginiya ko na ito papalabas.
Magkahawak na iyong kamay namin. At first she tries to pull her hand away but I
hold it firmly.

"Sssh, you don't have to; cause she's not your husband. But I am, woman." Umingos
ito. Noong hulihin ko ang tingin, nagpipigil itong ngumiti.

"I don't like you also." She murmured but I heard it. Napako ako sa kinatatayuan ko
at napatigil din ito dahil hawak-hawak ko iyong kamay niya. I saw how she looks at
me with questionable eyes. Tama ba iyong narinig ko? She doesn't still like me?

Then her expression changed into a glint of excitement. The F@CK!

Didn't she know how hurtful those words are?

"Dam, ano ba? Sumisikat na ang araw, paniguradong ma-tra-traffic tayo nito kung
hindi ka pa kikilos." Pero I blocked Mar into my system and only focused on this
woman in front of me. Si Scott pa din ba? All this time, siya pa din ba? Hindi pa
ba sapat iyong nagawa ko?

I even let myself be rebound, damn it!

Napakasakit yun ng isang lalaki but for her, I let it be.

I have to let it, cause that's the only way to have her.

"Ngayon ko lang alam, like nalang pala ang kailangan para sa mag-asawa?"

Ano daw?

[***********************************************************************]

*******************************************
[23] -20-
*******************************************
For you Girl, I saw you comment and it's the least that I can do. Keep safe:3

Thank you for all the support guys.

[*******************************************************************]

DAMIEN'S POINT OF VIEW

Kasalukuyan akong naglalakad papasok sa opisina ko noong nilapitan ako ni Gerry

para batiin. Nagsimula na rin nitong basahin lahat ng gagawin ko sa loob ng isang
araw. Tinandaan ko ito at inisip kung ano ang uunahin kong gagawin ngayong umaga.
"And by the way Sir Fernandez, a certain Mrs. Enderez called a while ago if she can
arrange a meeting with you today?" Natigilan ako.

Humarap ako kay Gerry. "I don't know her." Simpleng saad ko. At alam na niya kung
ano ang dapat niyang gawin para doon. Nagtuloy-tuloy na ako sa pagpasok sa opisina
para lang mainis dahil sa mga taong nasa loob nito.

"And what the hell are you doing in here?" Naunahan pa nila ako sa pagpasok dito sa
sarili kung opisina. I saw Rob shrugged his shoulders while Steven stood up and
gave me a quick tap in the shoulder. I look at them waiting to answer my question.

"May problema kasi itong si Steven." Napabuntong-hininga ako. Lumakad ako papuntang
swivel chair at prenteng umupo doon. Pinagtagpo ko muna ang dalawang kilay ko bago
nagsalita.

"What's with Mae this time?" These past few weeks Steven is not in his usual self.
Nakita kong umiling si Rob. Okay, so this is serious. Naghintay ako na si Steven na
mismo ang magsalita at e-kwento kung ano ba itong pinoproblema niya.

Steven sighed deeply. "She hates me so much." Ayun! Sabay kaming napailing ni Rob.
Gusto kung maawa sa kanya pero alam ko kung anong hirap at sakit din ang naranasan
ni Mae sa kamay ni Steven. Hindi siya nagkulang ng paalala namin ni Rob pero hindi
niya kami pinakinggan. Huli na ang lahat ng ma-realize nito na mahal na pala niya
si Mae.

"If she still hates you then at least she still feels something for you." Hindi ko
na hinintay kung ano ang magiging reaksyon nang dalawa. Sinimulan ko nang basahin
iyong mga papeles na nakakabinbin kahapon.

"Ano na Steven?" Untag ni Rob dito noong hindi ko na narinig na magsalita ulit si
Steven. Nasa sa kanya naman iyan eh. Kung kaya niya bang makitang nasa ibang kamay
iyong mahal niya. Kung kaya niya bang tanggapin na may mahal itong iba. At higit sa
lahat kung kaya niya bang mabuhay na wala ito sa tabi niya.

Dahil akala ko noon kaya ko pero hindi pala. Pagkatapos dinagdagan pa, na talagang
hindi nararapat ang isang katulad ni Xonia na mapunta sa isang demonyong si Scott.
Ngayon mababayaran niya na ang lahat ng kasalanan nito sa impyerno.

"If Damien succeeds to make Xonia be his, then I can definitely do that to Mae."
Kusang sumilay ang isang ngiti sa labi ko dahil sa sinabi ni Steven. Tama siya, I
definitely did succeed in making Xonia as mine. Yes, I waited. I waited for a long
time but it's totally worth it.

"Ano ang ibig mong sabihin kanina Xonia?" Nakarating na kami sa mansion at pilit
kung kinakausap itong si Xonia pero ang tigas lang, hindi ito umiimik at palagi
lang nagtataas-baba ng mga balikat. Hindi ko agad natanong sa kanya ang sinabi nito
sa Jollibee dahil kasama namin si Mars. Pero hindi ko na palalampasin itong umagang
ito na hindi ko makuha ang gusto kong marinig sa kanya.

Oo, may hinala na ako pero ayokong bigyan ang sarili ko nang rason para lang ulit
masaktan at mabigo. Kaya tatanungin ko siya, para sa kanya na mismo manggaling. But
f@ck it, she is being a brat just like Mars.

"Xonia." My voice started to rise but she didn't eve flinched. She is now lying on
the bed with her back and eyes closed. Damn this woman. I'm starting to lose my
patience here. I started to move towards her side and towered her body with mine. I
even placed both of my hands in my hips even though she can't see it.

"Xonia, will you open that damn eyes of yours!" Halos malagutan ako nang hininga
noong mabagal itong nagbukas ng isang mata na para bang tinitingnan lang kung ano
ang problema ko. I angrily brushed my hand in my hair and messed it more.

"I said eyes!" Mahina itong natawa habang ang sama-sama na ang tingin ko dito. May
gana pa siyang tumawa ngayon? Eh kung patungan ko siya diyan at lunurin sa halik
ko, tingnan natin kung makangiti pa siya nang ganyan.

"Ano ba kasi yon? Alam mo namang kulang pa ako sa tulog di ba?" At humikab pa ang
magaling na babae.

"I will not going to let you sleep unless you tell me the truth." Banta ko dito na
mukhang wala lang naman sa kanya ang sinabi ko. Tumango ito gesturing me to go on.

"What do you mean by what you said earlier?" Hindi ko na siyang binigyan ng
pagkakataon para makapagtanong kung ano ang ibig sabihin ko doon. "The one when you
said, like nalang pala ngayon ang kailangan sa mag-asawa." I saw how her reaction
changed.

Her eyes lit with courage and happiness. Then she slowly rises up and held my face
with her soft hands. "Ang swerte ko at ikaw ang naging asawa ko." My heart melted
with her words. If she only knew how happy I am the night something happened to us
because right there and then I know she can no longer escape from me. But I decided
to remain silent. I want to hear more.

"At akalain mo yun, kahit na kinaiinisan kita noon, nakuha ko pa ding magtiwala sa
iyo. Nakuha ko pa ding sundin lahat ng gusto mo, lahat ng hiling mo, dahil kahit
hindi ko alam kung bakit ko ginagawa lahat iyon, nakuha mo na din pala ang loob
ko." Damn. She is confessing her feelings to me!

"Hindi ko alam kung papaano ito nangyari. Ang bilis naman kasi pero damn, masyado
kang dumikit sa puso ko kaya heto ako ngayon, hulog na hulog na sa'yo." I can't
contain any longer. I embraced her tightly. F@ck! For sure, I look like an idiot
right now, grinning and smiling widely with happiness.

"I love you Damien." Damn, she said it! SHE SAID IT. She loves me. Xonia already
loves me. "And thank you for every-urrhhhmmp." I didn't let her finish what she is
about to say. I sealed her lips with mine, crushing it hungrily like there is no
tomorrow.

I delve my tongue inside her mouth to taste her. Damn, I always love her sweetness,
it's so addicting. She moaned when I started sucking her tongue. All the wetness
adds to my heat. My body immediately reacts and I know she can already feel it.
"Damien." How I love hearing my name being moaned by Xonia. Parang mas nadadarang
ako.

"Sssh. A little patience babe, I need to savior you once again." But this time, our
feelings were already mutual.

Hinalikan ko ulit ito, at mas pinalaliman pa kaysa sa kanina. "I love you more
Xonia, more."

"Tangna Damien, para kang Tanga!" Naiiling na sigaw ni Rob. Bakas sa mukha nito ang
pagkadisgusto, habang natatawa sa pagka-aliw naman si Steven. I didn't mind them
and cleared my thoughts first of Xonia. I love thinking about my wife, but still I
need to work.

"Magugunaw na ba ang mundo at kung makangiti ka Damien ay parang wala nang bukas."
Si Steven. I looked at him disapprovingly. Kung umasta ito kanina akala mo
namatayan na pero ngayon nagsisimula na namang mang-gulo.

"I am smiling because I am happy." Nakita ko ang mga pasimpleng tinginan ng dalawa.
Ipinilig ko nalang ang ulo ko at itinuloy ang naantalang pagbabasa ko kanina.
Nanahimik na din naman sila at mukhang inatupag na din ang sari-sariling mundo
nito. Sa huling sulyap ko sa kanila, abala ang dalawa sa pagkakalikot sa mga
cellphone nito.

"Excuse me Ma'am but you cannot enter in Sir Fer-"

"Ano iyon?!" Napatayo agad si Rob sa kina-uupuan nito. Narinig kasi namin ang sigaw
ni Gerry sa labas. Nababahala namang tumingin sa akin si Steven. It is so unlikely
for Gerry to shout, he is always calmed and composed.

Bago pa ako makatayo ay na-estorbo na kami sa isang eskandalosang babaeng kakabukas

lang ng pintuan sa opisina ko. Kasunod nito si Gerry na mababakasan ng galit sa
mukha. I look at him with authority, bakit niya hinayaan na makapasok ang babaeng
ito sa opisina ko? "I'm really sorry Sir Fernandez but she is so persistent and she
already made a scene in the lobby a while ago. The guards can't take a hold on her
cause she has some bodyguards."

Marahas na tumayo ako sa swivel chair at tumingin ng nakakamatay sa kaharap ko. Ang
kapal-kapal ng mukha niya para guluhin ang kompanya ko, at para tumapak man lang
dito.

"Alis na muna kami Pre." Narinig kung paalam ni Rob pero hindi ko na sila pinansin
dahil nang-gagalaiti na ako sa galit.

"How dare you to make your people treat me like that!" Sinenyasan ko si Gerry na
lumabas muna. Sumunod naman agad ito.

"And how DARE you harassing my people here Mrs. Enderez!" I spit those words with
venom. I know she will bring some trouble in the first place kaya hindi na ako
pumayag na makipag-usap sa kanya. And there's no such thing as to talk about.

"Wala kang mudo!" Galit na turan nito sa akin. I just smirk at him. "You don't
deserve all these things, you liar and manipulator!" Mabagal akong naglakad papunta
sa kanya. I saw a glint of fear but she was able to mask it immediately. Magaling!
Mas tumapang pa siya sa dumaan na panahon. I stop near her spot. Sinadya ko ito
para tumingala siya sa akin. Sa posisyon palang namin ngayon, kitang-kita na kung
sino ang mas makapangyarihan.

"And who deserve these things Mrs. Enderez, tell me?" Hindi agad ito nakasagot.
Ngumiti ako nang mapang-uyam sa kanya. "Huh, tell me, is it your illegitimate son?"
Sige, magpilitan ka pa din na matapang ka. Tingnan ko lang kung makakaya mo pa ang
mga susunod kung sasabihin.
"THE HELL IT IS!"

"You don't shout at me Mrs. Enderez, baka nakakalimutan ko kung asan ka ngayon.
Nasa teritoryo kita, at isa lang ang ibig sabihin non. Pwede kung gawin ang lahat
ng naisin ko sa'yo." I saw how she took a step back but then she easily recovers
and again shouted at my face.

"YOU WILL DEFINITELY HAVE YOUR TIME!" Mas ngumisi ako.

"I think this is MY TIME Mrs. Enderez. My time, and just accept it the way I
accepted your time years ago." Napatunganga ito sa sinabi ko. Sa lahat ng ginawa
niya, sa lahat ng ginawa nila sa akin, magpasalamat nalang sila at hindi pa ako
nakakapagsimula sa paniningil ko. Pero kung ito lang din naman ang gagawin niya,
pwes ibibigay ko kung ano ang gusto nito.

Ang isang laban na titiyakin kong ako pa din ang mananalo sa huli.

"Saan mo pa kinuha ang lakas ng loob mo para magpakita sa akin. Ganoon nalang ba
kakapal ang pagmumukha mo? Kung si Mr. Fernandez, nauuto mo pa din hanggang ngayon
pwes ako hindi. Sinasabi mong hindi nararapat sa akin lahat ng to?" Inilahad ko ang
dalawa kong kamay para ipakita dito ang pagmamay-ari ko.

"Ako ang naghirap dito at hindi ikaw o nino man kaya wala kang karapatang umakin ng
hindi naman sa iyo!" Itinuro ko ang pintuan.

"Umalis ka na bago pa kita singilin sa lahat ng mga ginawa mo, o baka naman gusto
mong tumawag pa ako nang pulis para damputin ka dito?" Napa-awang ang bibig nito sa
huling sinabi ko.

"Between the two of us, it is YOU the policemen will arrest and not me! You killed
him, you bastard!" Napailing ako sa mga pinagsasabi nitong babaeng ito.

"Humanap ka muna nang ebidensya bago ka maghamon ng ganyan sa akin Mrs. Enderez
dahil kung sa ating dalawa ngayon ako ang may alas. At nakalimutan mo na din ba
kung ano ang nangyari 4 years ago, hindi ba may mas ginawa ka pang karumaldumal?
Why don't we call the police station and see for ourselves who will they arrest
between the two of us?
"You won't dare." Napatiim baga ito. Bakas na din sa mukha nito ang takot.

"Well, I can simply do that in just a snap. You want to try my patience Ex-Mother?"
Nanlumo ito at mabilis na napa-upo sa kalapit na upuan. She looks at me horrified.

"Didn't EXPECT my change Ex-Mother? Well you should better be acquainted to this
new Damien, cause the Damien that you nearly killed few years ago because of
choosing your illegitimate son instead of him is GONE!"

[*****************************************************************]

*******************************************
[24] -21-
*******************************************
Thank you sa pag-follow sa akin. Super achievement ko na talaga iyong ginawa mo.

HAHAHAHAHA. Keep safe always and I keep on waiting for Seducing The Billionaire's
Update. Kinikilig ako kay Richard.
 [*************************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

Napabuntong-hininga ulit ako nang makitang tulala na naman si Damien sa kawalan.

Kanina pa siya wala sa sarili. Noong dumating ito, binati at hinalikan lang ako
nito sa noo at dire-diretso na itong pumasok sa kwarto namin. Ni hindi na nga nito
kinain ang niluto ko, dahil sabi niya busog naman daw siya.

Alam kung may malalim itong iniisip. Nakahiga lang ito ngayon sa kama namin habang
tutok na tutok ang atensyon sa kisame. Kanina pa nga ako kating-kati na tanungin
kung ano bang bumabagabag dito. May problema kaya sa negosyo niya? Pero, malabo
naman ata iyon, dahil kahit pumikit pa si Damien, kahit kailan hinding-hindi
malulugi ang kompanya niya. That's how great he is.

Sabay kaming napailing. Kung hindi lang sa sitwasyon ngayon, matatawa pa ako. Pero,
talagang malaki itong dinadala ni Damien. I wonder what it is and I think I really
need to know. I tried to get his attention by coughing a bit too loud but he's full
attention is still on the ceiling.

Malakas akong napabuntong-hininga ulit. Nilapitan ko na ito sa kama at dahan-dahan

na umupo sa kabilang gilid nito. Sa pagkakataong ito, ay tsaka niya pa lang ako
napansin. Tipid akong ngumiti dito. Kahit problemado ang isang to, napakagwapo pa
din. Hindi nababawasan ang kakisigan at karismang meron siya.

"Come here." Mahinang usal nito habang tinatapik ang gilid nang kinahihigaan niya.
Sinunod ko naman ang sinabi nito. Mabilis niyang naiyakap ang isang braso sa tiyan
ko habang ang isa naman ay ginawa niyang unan para sa ulo ko. I find the position
so sweet. Palagi na naman namin tong ginagawa pero hindi pa din ako masanay-sanay.
Andoon pa din iyong kilig at anticipation sa susunod nitong gagawin.

Marahan itong humalik sa noo ko at mas niyakap pa ako nang mahigpit. "Pwede mong
sabihin sa akin kung ano iyong iniisip mo? Pero kung ayaw mo naman, andito lang
ako." Sa mga oras kasing ganito, isa lang ang gusto kung gawin, ang damayan si
Damien at iparamdam dito na pwede niya din akong kapitan.
Hindi ito nagsalita. Tahimik lang ito sa tabi ko at abala sa paglalaro ng ilang
hibla nang buhok ko. Ginagawa niyang telephone wire iyong buhok ko, pagkatapos ay
hihimasin ito at balik na naman ulit sa pag-iikot-ikot sa mga daliri niya. Matagal-
tagal din itong naglaro sa buhok ko bago tuluyang nagsalita.

"I hate to admit but I envy you Xonia. I know it's wrong but damn it, your family
is so happy while mine is full of hatred and misery." Napa-awang ang bibig ko.
Hindi ko inaasahan ang narinig mula kay Damien. Ito na ba iyong panahon na
sasabihin niya sa akin kung papaano nagkaroon ng lamat ang pagsasama nila ni Mr.
Fernandez? At kung ano ang nangyari sa Nanay nito? Finally, Damien is starting to
open-up with me.

"Noong bata pa ako, palaging nag-aaway sina Da- si Mr. Fernandez at iyong asawa
niya. Buti sana kung katulad lang sila nang iba na nag-aaway pero nagkakabati din
agad pero iba sila, umabot pa sila sa puntong pisikal na silang nagkakasakitan."

"Your Mom is a battered wife?" Kaya ba galit na galit ito kay Mr. Fernandez dahil
nagawa nitong saktan ang asawa niya? Gosh, how old was Damien when these situations
happened? For sure, he got traumatized with what he saw and heard.

"No, she is not, and Mr. Fernandez never laid even a finger to her. In fact, she is
lucky to have Mr. Fernandez as his husband, but she was not contented. She wants
more; more wealth, more power and more fame. In short she is a social climber."
Dahan-dahan kong iniintindi ang mga sinasabi nito.

Hindi ko alam na ganito pala kalalim ang mga nangyari noon.

"And it came to a point where Mr. Fernandez can no longer give in to her demands
cause it's too much. That's the time when she starts to find someone that can
satisfy her wants. Ironically, the man is richer than Mr. Fernandez." Hindi ko alam
na ang kinatatakutan kong si Mr. Fernandez ay dumaaan din pala sa nakaka-awang
pangyayari.

"Kaya doon na nagsimulang mag-away ang Tatay at Nanay mo?" Matagal bago sumagot si
Damien. Nakatingin lang ito sa mukha ko na para bang iniisip kung sasabihin niya sa
akin ang lahat-lahat o hindi. Maiintindihan ko naman kung iyong huli ang pipiliin
niya. At, maghihintay nalang ako kung kailan siya magiging handa para sabihin sa
akin ang lahat.

"No."Malamig na tugon nito sa akin. "They started fighting when she got herself
impregnated with another man's child." Napasinghap ako. Ibig sabihin may kapatid si
Damien sa Ina?

"Sobrang galit noon si Mr. Fernandez pero siya pa din iyong nagmaka-awa sa huli.
Mahal na mahal niya eh! Pero, ano ba naman ang aasahan mo sa isang taong gahaman sa
pera, syempre ang pipiliin niya ay iyong kung saan siya magbubuhay Reyna hindi
Prinsesa." Bakas na bakas ang galit at pagkasuklam sa boses ni Damien. Hinihimas-
himas ko na nga ang dibdib nito para lang pakalmahin siya. Wala na din sa normal
ang paghinga nito.

"Pero bakit galit ka din kay Mr. Fernandez kung hindi naman pala siya ang may
kasalanan ng lahat?" Natakot ako sa klase nang tinging ibinibigay sa akin ni
Damien.

"Dahil pinaniwala niya ako na siya ang Nanay ko!" Ano daw? Naguluhan ako sa huling
sinabi nito. Sa lahat ng ibinahagi ni Damien sa akin, ito lang ang talagang pilit
kung inunawa. Mas lalo lang kumunot ang noo ko noong unti-unti na akong
naliliwanagan.

"Ibig sabihin, hindi mo TOTOONG Nanay iyong asawa ni Mr. Fernandez?" Tumango lang
ito. Kung ganoon, asan na iyong totoong Nanay ni Damien. Sa totoo lang,
nakakawindang na itong lahat ng nalalaman ko. Parang sa telebisyon ko lang naman to
napapanood. Pwede din palang mangyari sa totoong buhay?

"Galit ako kay Mr. Fernandez dahil pina-ikot niya ako sa mahabang panahon.
Pinagpilitan ko ang sarili ko sa asawa nito na kung tutuusin wala naman palang
dugong nag-uugnay sa amin." Ibig sabihin, Damien longed for a mother's love, that's
why he told me he envies my family? If that's the case, I will let him feel how
much I love him para hindi niya maramdaman na may kulang pa.

"Pinagkait niya sa akin ang panahon na makasama at makilala ko ang totoo kung Ina.
Huli na ang lahat ng malaman ko ang totoo." Niyakap ko si Damien. Hindi ko alam
kung gaano ito kasakit sa kanya. Iba pala kapag nakikita mong nasasaktan iyong
mahal mo, dahil mas doble ang epekto non sa'yo. "My biological mother died before
I have given a chance to know her." Unti-unting nagbagsakan ang luha ko. Naaawa ako
kay Damien. He's been through a lot.

Tahimik lang ito habang yakap-yakap namin ang isa't-isa. Hindi ko nakitaan ng kahit
katiting man lang na kahinaan si Damien. Ni hindi ito umiyak. Banayad lang nitong
hinahaplos ang likod ko dahil mukhang ako pa yata ang mas naging emosyonal sa aming
dalawa.

Damien deserves to be happy.

 And, I need to strive hard to give what his heart desires, a happy family of his
own.

-----

Nagising ako sa higpit ng yakap ni Damien sa akin. Halos hindi na nga ako makahinga
nang maayos. "X-xonia." Mahinang ungol nito noong dahan-dahan kong tinanggal ang
braso niya sa tiyan ko.

"I'm just here." Pagpapakalma ko dito. Masyado pang maaga para magising ng tuluyan
si Damien. Kailangan din nitong bumawi nang tulog dahil mas ito pa ang huling
nakatulog sa amin. Siguro nga, apektado pa din siya sa lahat ng nangyari noon. Sino
ba naman kasi ang hindi, di ba?

Maingat ang pagkilos ko para lang hindi ito magising. Papatayo na sana ako sa kama
noong napa-upo ulit ako dahil sa pagdilim ng paningin ko. Nahilo ata ako dahil sa
mabilisang pagtayo. Tiningnan ko naman agad ang gawi ni Damien kung nagising ito
sa pagkilos ko, at napanatag ako noong banayad pa din ang tulog nito.

Sa pangalawang pagkakataon ay dahan-dahan na akong tumayo, humawak na nga ako sa

head-board ng kama para lang masuportahan ang sarili ko. Medyo, nahihilo pa din ako
pero hindi na katulad noong kanina.

Mabagal lang akong naglakad papuntang banyo dahil unti-unti na namang bumabalik
iyong pagkahilo ko. Hindi naman ako mainit kaya tiyak na wala akong lagnat. Bakit
ba ako nahihilo nang ganito? Wala naman to kanina eh, siguro na pwersa ko lang
talaga iyong katawan ko.

Sa mga sumunod na sandali ay mas lalong lumala iyong hilo ko at nagsisimula nang
magdilim ang paningin ko. Napasubsob ako sa vanity mirror na naglikha nang ingay.
"Xonia! Damn. Are you okay?!" Umalingaw-ngaw ang malakas na boses nito. Please
Damien, sobrang nahihilo na ako.

Agad naman niya akong dinaluhan at binuhat papuntang kama. Maingat niya akong
inilapag sa kama at agad na hinaplos ang buong mukha ko. Nanatiling nakapikit ang
mga mata ko, natatakot na ako na baka kapag ibinukas ko pa iyon ay masuka lang ako.
Hindi na din kasi maganda ang pakiramdam ko.

"Are you hurt?" Nag-aalalang tanong ni Damien sa akin. Umiling ako na dapat ay
hindi ko nalang ginawa dahil mas dumagdag lang iyon sa sama nang pakiramdam ko.

Naiiyak na ako. "Nahihilo ako." Mahinang sumbong ko dito. Tumango naman si Damien
at mabilis na kinuha ang phone nito sa side table at may tinawagan na sa tingin ko
ay Doktor base na rin sa naririnig kung pag-uusap nito.

"I called Doctor Ramos, he will be here in a while." Hinawakan nito ang kaliwang
kamay ko at marahan na dinala sa labi nito para halikan. Damn it Damien, nahihilo
na nga ako, pero nagagawa mo pa din akong pakiligin ng ganito.

"Close your eyes first, para kahit man lang mabawasan ang hilong nararamdaman mo."
I followed him and it worked a little.

Naghintay pa ako nang ilang sandail bago dumating iyong sinasabing Doktor ni
Damien. Agad akong tsinek nito at ginawa ang basic examination. Nagtatanong ito
habang abala sa pagkuha ng mga vital signs ko. Minsan si Damien na ang sumasagot
para sa akin.

"Mrs. Fernandez, can you lift your shirt up? Just enough to expose your abdomen and
stomach area." Susundin ko na sana kaso marahas na ibinaba ulit ni Damien ang T-
shirt ko.

Masama itong tumingin sa akin. Pinagtaasan ko lang ito nang kilay. "And why does my
wife needs to do that?" He's definitely stating his right towards me. He's being
possessive again. Hello, Doctor Ramos is doing his job professionally.

"I just need to confirm my initial diagnosis." Doctor Ramos stated with authority.

Hinawakan ko na ang kamay ni Damien na ngayon ay nakahawak pa din sa laylayan ng T-

shirt ko. "It's okay. He knows what he's doing." Tumingin muna siya sa akin bago
malakas na nagbuntong-hininga. Siya na din ang nagtaas sa T-shirt ko pero pansin
kung maliit lang ang ipinalabas nitong balat para kay Doctor Ramos. Lihim nalang
akong napailing. Possessive nang asawa ko.

Sinimulan nang kapain ni Doctor Ramos ang tiyan ko, medyo nakakakiliti pero
nasasanay na naman ako dahil kilala niyo naman si Damien. Oo nga pala, iyong mga
mata ni Damien ngayon halos hindi lumulubay sa mga kamay ni Doctor Ramos, parang
eagle's eye lang na naghihintay ng pagkakataon na umatake.

Hindi pa nakuntento si Doctor Ramos sa pagkapa at gumamit na talaga ito nang

stethoscope sa tiyan ko. Medyo malamig pero natitiis ko naman.

Nginitian ko lang si Damien noong mabilis itong tumingin sa gawi ko. He's being so
protective to me, wala namang mangyayaring masama sa akin.

Maya-maya pa ay mukhang natapos na din si Doctor Ramos sa pag-check sa akin. "So

what are the findings Doc, is my wife okay?"

Doctor Ramos sighed and looks at us seriously. Bigla tuloy akong kinabahan.

And then all of a sudden, he's facial expression softens. "Your wife is definitely
okay Mr. Fernandez." Tumingin sa gawi ko si Doctor Ramos at pinagpatuloy ang
sasabihin nito. "Normal lang na makaramdam ka nang pagkahilo at minsan ang
pagsusuka sa umaga Mrs. Fernandez it's because--"

"How come it became normal?" Sabat ni Damien sa sinasabi ni Doctor Ramos. Hindi
talaga makapaghintay tong si Damien.

"Because your wife is pregnant. Dizziness and nausea are just one of the symptoms
of a pregnant woman during her first trimester." Wait, what?

"My wife is PREGNANT?" Sigaw ni Damien pero makikita mong bakas na ang tuwa sa
mukha nito.

"Yes she is. I can't really say how many weeks Mrs. Fernandez is because I am not
an OB-GYNE. But, I can recommend someone who is known in that field to take of your
wife Mr. Fernandez during her pregnancy." Realization hit me. I am indeed pregnant.

I am carrying Damien's child and damn it feels so good.

[****************************************************************************]
*******************************************
[25] -22-
*******************************************
As promised, here's your dedication. Thank you for reading my story. And keep safe
always.

Guys, maraming-maraming salamat sa lahat ng nagbabasa nang storya na'to. Ang

sasarap basahin iyong mga comments niyo. Ang gaganda, at sobrang nakaka-touch. Sa
mga humingi po nang dedication, I'll try to remember your username guys. Just wait
nalang for it.

Sorry for the typos. No time to edit.:/

[********************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

"Here, time for your supplements." Napabuntong-hininga ako nang makita ang inilahad
ni Damien sa akin. Ayoko talaga sa lasa nila, masyadong mapait. Tapos tatlo pa
iyong dapat kung inumin araw-araw. Isang Folic Acid, Ferrous Sulfate at Calcium
Sulfate para mas masigurong nasa tamang nutrisyon iyong pagbubuntis ko.

"Pwedeng mamaya nalang?" Ngumiti pa ako nang sobrang tamis para malihis ang
atensyon nito sa pagpapa-inom sa akin. Pero mukhang hindi na ata tumalab ang tactic
ko dahil ang sama-sama agad nang tingin nito sa akin.

"Stop being stubborn and drink this." Ma-awtoridad na sabi nito sa akin. No choice,
kaya tinanggap ko nalang ito at isa-isang ininom. Bawat lunok ko ay napapangiwi ako
sa lasa. Noon, nakakaya ko pa naman ang pait sa tuwing umiinom ako nang gamot, pero
ewan ko ba ngayon sa taste buds ko at masyadong maaarte.

"Ang sama nang ugali mo." Naiinis na turan ko kay Damien. Paano ba naman, nahuli
kung ngumingiti kapag napapangiwi ako.

"It's for your own good and as for baby also." Oh the word. Sa tuwing naririnig ko
ang salitang iyon sa bibig ni Damien para akong idinuduyan sa ere. Ang sarap-sarap
lang pakinggan. I absentmindedly touched my stomach. Sooner I'll have a baby-bump
and I can't wait for that to happen.

"If you need something just call Miss Dora, she will be the one to assist you. Stop
moving around, just stay in one place and rest while I'm still in the office."
Narinig kong sabi ni Damien, tumango lang ako dito at pinagpatuloy ang pagkain ko.

Parang ang sarap kumain ng Durian.

"Are you even listening to me woman?" Bakas na ang inis sa gwapo nitong mukha.
Sarap tuloy kurutin sa pisngi.

"I'm craving for Durian, babe."

"Durian?" Nawala ang pagkainis nito at napalitan ng pag-aalala. May problema ba?
"Okay, I'll tell Robert to buy you one-- " Pinutol ko ang sasabihin nito.

"Gusto kong ikaw iyong bumili, para mas-special." Napangiwi ito at napailing. Bakas
na din sa mukha nito ang pa-momoblema. Ayaw niya akong bilhan? Ngayon pa nga lang
ako magpapabili sa kanya dahil lahat naman ng gusto kung kainin ay nasa ref o di
kaya nasa kusina na nito. Ang durian lang talaga ang wala.

"Why Durian? I mean, the smell is awful and I can't really stand it Xonia." Masama
akong tumingin dito. Hindi kaya mabaho ang durian, okay medyo lang naman. Pero
bawing-bawi naman ito pagdating sa lasa; ang sarap kaya! "Si Robert nalang ang
pabibilhin ko para makain mo na din agad." Lumulusot ka lang eh!
"No, gusto ko nga ikaw iyong bumili. At hindi pa naman ako masyadong nag-cra-crave
talaga sa durian, kaya makakapaghintay pa ako." Kumunot ang noo nito at malakas na
napabuntong-hininga.

"F@CK IT! Ang gulo mo." Natawa ako kasi ang kyut niyang mainis. Tumayo ako at
nilapitan siya. Inayos ko ang necktie nito dahil medyo nawala ito sa lugar.

"Sige na, bilhan mo ako mamaya ah." Hinalikan ko ito nang mabilis sa labi at kinuha
ang attaché case nito.

He just sighed and pulled me a little roughly before giving me a passionate kiss.
He even touched my stomach for a couple of seconds before he pecked my lips once
again and mouthed the words 'I love you' before starting to walk to the front door.

"I love you too Damien. Iyong durian ko ha, huwag mong kalimutan!" Pasigaw na sabi
ko dito para masigurong maririnig niya.

"Tsk. Pregnant woman." Bulong nito. Mukhang hindi naman ata bulong dahil narinig
ko. Sinadya yata akong paringgan nang lalaking yun ah. Di bale, may durian naman
ako mamaya.

----

Nagpapahinga na ako ngayon dito sa kwarto namin. Bago lang din tumawag si Damien
para alamin kung kumain na ako. Kinikilig talaga ako sa mga ginagawang pag-aalaga
nito at sa baby namin. Alam kong sobrang busy nito sa opisina pero talagang
naglalaan siya nang konting panahon para sa amin.

Sobrang swerte ko at nakuha ko ang atensyon ni Damien noong nasa college pa ito.
Noong namatay si Scott, hindi ko ma-imagine kong ano na ang mangyayari sa akin.
Iyon pala, ito iyong magiging kapalaran ko, ang maramdaman ang tunay na kasiyahan
sa piling ni Damien. Ang lalaking inaasam, pinapangarap at pinapantasya nang
karamihan.

Nag-aalala nga ako na baka one of these days may biglang dumating nalang at
sabihing siya iyong isa sa mga Ex ni Damien o ang unang minahal nito bago naging
ako. Or worst, may pumunta nalang dito at hinahanap si Damien dahil ito ang Ama
nang anak niya. Napailing ako sa mga pinag-iisip ko. Pregnant hormones, for Pete's
sake, leave me alone!

And then I heard a several knocks in the door. "Hija, baba ka muna sandali, may
gustong kum-ausap lang sa'yo." Si Miss Dora iyong nagsalita. Bumangon ang kaba sa
dibdib ko. Sino kaya iyong gustong kumausap sa akin? Ang tanging sigurado ako,
hindi niya naman ako gagambalain kung hindi ito importante, dahil kabilin-bilin
iyon ni Damien.

"Sino gustong kuma-usap sa akin Miss Dora?" Nagtatakang-tanong ko dito nang

mabuksan ko na ang pinto. Huminga muna ito bago magsalita.

"Si Mr. Fernandez." Napalunok ako. Talagang ako ang gusto niyang kausapin?

"Bakit daw po?" Mas lalo tuloy akong kinabahan. Nagsisimula na ding mamawis iyong
mga kamay ko dahil sa kabang nararamdaman. We're not in good terms with Mr.
Fernandez, and I don't even know what he wants this time.

"Hindi ko din alam."

"Sige po, pupuntahan ko lang si Mr.l Fernandez." Paalam ko dito at tumuloy na sa

receiving area. Nakita ko itong nagbabasa nang isang Business Magazine at naka-
dekwarto ang mga binti nito habang naka-upo.

"Good afternoon po." Agaw ko sa atensyon nito. Seryoso itong nag-angat nang tingin
at dahan-dahan na sinara ang binabasa. "Gusto niyo daw po akong maka-usap?" Simula
ko na dito. Ayoko nang patagalin pa ito. I can't really stand Mr. Fernandez, he's
too intimidating. Buti at hindi na-aapektuhan si Damien sa presensiya nito.

"Oo, gusto kitang maka-usap. Halika, umupo ka dito." Tinapik nito ang espasyo
malapit sa kanya. Nag-aalangan ako noong una, pero noong nakita ko ang senseridad
sa mukha nito ay hindi na ako nagdalawang-isip na sundin ito.

"Balita ko magkaka-apo na daw ako." Masaya nitong pahayag sa akin. Naka-ngiti ito
kaya nahawa na din ako at biglang nawala ang kabang nararamdaman ko kani-kanina
lang.
Tumango ako habang hindi pa din nawawala ang ngiti sa mukha ko. "Ilang weeks na ba
iyan?" Tanong nito habang nakatingin sa tiyan ko.

"Ahh, 2 weeks and four days palang po." Tumango-tango ito at halatang hindi na
makapaghintay na malaro ang apo nito.

"Masaya ako, para sa anak ko at para na din sa inyo." Hinawakan nito ang isang
kamay ko at pinaloob sa dalawang kamay nito. Ang ngiti na nasilayan ko kanina ay
pansamantalang nawala at napalitan ng kaseryosohan.

"You're my son's life now-No, even before. Kaya nga noong nalaman kung nagpakasal
siya sa'yo, nagalit ako dahil alam kung may posibilidad na masasaktan na naman
siya. Kung hindi mo alam, nasaktan na siya noon--"

"Hindi ko po sinasadyang saktan noon si Damien. Wala po akong alam."

"It's okay. It's okay now, dahil nakikita ko kung gaano mo napapasaya ang anak ko
na ni minsan hindi ko nagawa, at naturingang ama pa naman ako ni Damien." I look at
Mr. Fernandez with pity. Bakas na bakas sa mukha nito ang pananabik sa anak. At
kahit hindi sabihin ni Damien sa akin, alam kung hinahanap niya pa din ang
pagmamahal na galing sa isang magulang.

"He's a troubled man so please don't give up on him Xonia. He's not perfect, he
made mistakes in the past which I know, pinagsisisihan niya na. Tao lang din siya
Xonia, nasasaktan kaya sana huwag mo munang husgahan agad-agad si Damien kung ano
pa man ang malaman mo sa nakaraan niya." Nakatulala lang ako ngayon sa harap ni Mr.
Fernandez.

Ang daming tanong sa isip ko. Bumalik din lahat ng hinala ko kanina, iyong takot
ko. Pero, kung ano pa man ang mga maling nagawa ni Damien noon, mabubura din naman
iyon sa isip ko dahil ang pagligtas niya palang sa akin noon, walang-wala na sa
paghanga ko sa pagkatao nito.

"No one's perfect Mr. Fernandez, neither the two of us kaya wala akong karapatan na
husgahan ang mga ginawa ni Damien noon. I love truly him and that's all that
matters." Nakangiting turan ko dito. Mukhang nakumbinsi ko naman ito dahil sumilay
na ulit ang isang ngiti sa mukha nito.

"I'm gonna hold into your word Xonia." Tumango lang ako dito at ngumiti ulit nang
bukal sa puso.
----

Nagpaalam naman agad si Mr. Fernandez dahil may aasikasuhin pa daw ito. Hindi ko pa
nga nasasabi kay Damien na dumaan ito kanina. Humahanap pa kasi ako nang tyempo, at
ayoko ding sirain ang magadang mood nito. Dinalhan pa naman ako nang durian nito
kahit na ayaw niya talaga sa amoy.

Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. "What's wrong?" Nag-angat ako
nang tingin dito. Kagagaling lang nito sa shower at medyo basa pa ang buhok nito.
Tumayo ako at kumuha nang tuwalya sa banyo. Pagharap ko ay nagulat pa ako nang nasa
likod ko na ito.

"Tsk. You're so clumsy." Muntik na kasi akong matumba patalikod. Ngumuso lang ako.
Eh kung hindi ba naman siya sobrang dumikit sa akin kanina, magugulat ba ako at
mawawalan nang balanse? Hindi naman di ba.

Imbes sa makipag-sagutan pa dito ay pinunasan ko nalang ang buhok nito. Umupo naman
agad siya sa kama para hindi ako mahirapan na abutin ang ulo nito. Mataas kasi siya
kahit na 5'5 na ako.

Sinunod ko na din ang katawan nito dahil medyo basa pa din. Itong lalaking to,
lumalabas agad ng hindi pa natutuyuan, ang lakas pa naman nang aircon dito sa
kwarto. Ako na din ang kumuha nang susuotin nitong boxer shorts at ibinigay sa
kanya.

"DAMIEN NAMAN!" Apila ko dito habang itinatakip ang kamay ko sa mga mata ko.

Tumawa lang ito. "What? I am just getting dressed." Lumusot pa.

"Kita mong nakaharap pa ako tapos bigla mo nalang tinanggal iyong tuwalya na
nakatapi sa'yo!" Pasigaw na sabi ko dito. Nagkakasala ako nang wala sa oras eh!

"Woman. Nahiya naman ako sa siwang diyan sa kamay mo." Namula ako. Hehe. Pasensya
na pregnancy hormones. Gusto ko lang naman masilip ng kaunti ang katawan ni Damien.
Ang hot kaya nang asawa ko, and mind you akin siya!
"Join me here." Turan nito sa akin noong humiga na ito sa kama. Sumunod naman ako
at agad na sumiksik sa dibdib at kili-kili nito. Hhhmmp. Ang bango. Ang sarap
tuloy kagatin.

"So ano na naman ang story time ko for this night?" I wanted Damien to open-up more
to me. If this is the only way for him to open-up then I'll grab this chance.

"I have a better one in mind." Tinaas-baba pa nito ang dalawang kilay niya. Natawa
tuloy ako.

Mukhang sa ibang araw na ata iyong interrogation session ko kay Damien.

He closed the distance between us and locked his lips with mine. The kiss is so
instance that I easily lose my sanity. His hands are working wonders in my body.
Every touched send shivers to my body. I can't even feel the coldness coming from
the AC because his body is a heater that will really burn you in so much heat.

I moaned when his hands start to cup my breasts. He even plays with it by grabbing
and pinching my nipples. I arch my body to give him more access and to close the
distance between us. I wanted to feel him more.

"Xonia." Damn, he just moaned my name; that just adds to my burning desire to have
him deep inside me.

[*****************************************************************]

*******************************************
[26] -23-
*******************************************

Here's the dedication I've promised. Pasensiya na at sobrang natagalan. But

anyways, thank you for reading HOM.

Let's get it on. :3

Thank you for a 4K Followers!

[*************************************************************]

DAMIEN'S POINT OF VIEW

"WHAT THE HELL DID YOU SAID TO XONIA?!" I shouted at the top of my lungs. I was
informed by Gerry that this old man went to our house yesterday to personally talk
to Xonia. I was mad when this information reached me. I didn't even hesitate to
confront this damn man.

"Excuse me Mr. Cruz, ipapatawag nalang ulit kita. Kakausapin ko lang muna itong
anak ko." Turan nito sa isang lalaking naka-upo malapit sa akin. Pinasadahan ko
lang ito nang tingin at ibinalik din ulit sa taong sinadya ko lang talaga dito.

"Pwede ba Damien, umasal ka nang maayos!" Ganting sigaw nito sa akin noong naka-
alis na ang tinawag nitong Mr. Cruz. Hindi ko siya pinansin at mas lalong tiningnan
siya nang masama. Anong karapatan niya para pumunta sa bahay KO?

"What did you said to her?" I told him venomously. I tried to control my temper.
Marunong din naman akong makinig and I don't want some scene her. For sure, pinag-
uusapan na naman kami ngayon sa labas. It's not usual to see the only son of Mr.
Fernandez in his company.

"Does it matter? Asawa mo naman siya di ba?" Nahigit ko ang hininga ko. Halos
mawalan na nang kulay ang dalawang kamay ko dahil sa pagpipigil na suntukin sa
mukha itong taong to. He's starting to get on my nerves. Alam niya lahat ng
obssessions ko kay Xonia noon palang. Alam niya din kung gaano ko ito kamahal at
kung gaano ako nasaktan noong naging sila ni Scott. Kaya nga galit ito kay Xonia
ngayon, dahil iniisip niya na sasaktan na naman ulit ako nito.

"Can't you just stay where you belong? And stop ruining my life. Hindi ka pa ba
nagsasawa?" Nawalan itong nang emosyon sa mukha at parang nagulat sa sinabi ko.

"Wala akong sinabi sa kanya. Huwag kang mag-aalala, nakatago pa din sa kaila-liman
ng lupa iyang mga lihim mo." Napatiim baga ako. "Pero sinasabi ko sa'yo Damien,
walang lihim na hindi natatago panghabang-buhay."

"Stop mending with my issues. I know what I'm doing." Mariin na sabi ko dito. Handa
na ako sa pwedeng mangyari at wala naman akong rason para itago kay Xonia ang
lahat. Eventually, sasabihin ko sa kanya pero hindi pa sa ngayon.

I have my fears.

"I don't think so son. You are starting to provoke Hilaria, alam mo kung ano ang
pwede niyang gawin." Walang ka-emosyonng-emosyong tiningnan ko ito. I don't care
about her. And I'm not even threatened in what she can do. "Simula palang sa pag-
agaw mo sa kompanya nila 2 years ago and sa pagkamatay ni Scott--" I raised my hand
to stop him.

"I admit I plan on sabotaging the company of Hilaria's late husband. What can I do?
They are plain stupid and don't know the turns in business. It's not my fault that
they easily got bankrupt and lucky for them I was there to buy it and save their
workers from being jobless."

Simula noong nalaman kung hindi ko pala totoong Ina si Hilaria at ni hindi ko man
lang kadugo ang walang-hiyang Scott na iyon. Nagsimula nang sumibong ang galit sa
puso ko. Hinayaan ko nalang na mapunta si Xonia noon kay Scott dahil alam kung
kapatid ko siya at gusto ko pang makuha ang loob nilang dalawa ni Hilaria, iyon
naman pala kahit ni isang patak ng dugo wala kaming kaugnayan.

Pinaghandaan ko ang lahat ang nagplano kung papa-ano ako makakapaghiganti. Wala
akong hininging kahit anong tulong kay Mr. Fernandez, sariling sikap ko ang dahilan
kung bakit ako andito ngayon.

Nalaman kong nasa illegal na talaga na gawain ang kompanya ni Mr. Enderez kaya doon
ako nagsimula. Ginamit ko ito para magsimulang bumagsak ang kompanya at negosyo
nito. Hindi naglaon nagkabaon-baon sila sa utang at hindi na kayang patakbuhin ang
kompanya.

Hindi din makapag-operate sina Scott sa Underground Business nito dahil mainit sila
sa mata nang batas. Wala silang mapagkukunan nang pera dahil sa pagkakatigil sa mga
operasyon nila. Ginamit ko iyon as an advantage at sinimulang gawin ang plano ko.

Nahatulan si Mr. Enderez ng panghabang-buhay na pagkakakulong na siyang naging

dahilan din ng pagkamatay nito dahil inatake ito mismo sa korte kung saan siya
hinatulan. Dapat lang sa kanila ang lahat ng nangyayaring iyon. Siningil lang sila
nang karma nila.

And it happens to be me.

Hilaria decided to sell the 'useless' company as she termed it kasi front lang
naman nila iyon for their Illegal Drug Transactions and Businesses. I immediately
used Gerry to do all the transactions to hide my identity but I made sure all the
papers are legal and that the company will be on my name.

It happens so smoothly, until she knows who am I, that's the time she go ballistic
and demands that I sabotage them. I smirk with the idea. Let them call what they
what to call with what I did, cause they can't do anything to it anymore.

I own their company.

Kaya nga simula palang noon, palagi nalang akong sinusugod ni Hilaria sa opisina at
nag-de-demand na sa anak niya dapat ang kompanyang pagmamay-ari ko na. Natigil lang
ito noong namatay si Scott. I smirk within. They all deserve with what's happening
to them. They are ruthless and merciless.

"And about Scott's death, if I want to kill him which is true, I will definitely
use my own hands than to pay for someone to do the job. Having his blood in mine
will be such a reward." Nakita kung nagdilim ang mukha ni Mr. Fernandez. Napailing
din ito na hindi ko naman talaga pinansin.

Noon paman, magaling siya sa pag-analisa sa mga bagay-bagay kaya niya alam lahat ng
pinaggagagawa ko. I usually do clean and clear but he was able to find it out.
Maybe it runs in the blood after all.

"Scott's death is the only one that's not clear with me." Pag-amin nito sa akin. I
smirk.
"You'll find out soon. I know you will."

Hindi ko na hinintay na makasagot pa ito. Bigla nalang akong tumalikod at umalis. I

get what I needed to know and it's enough. Wala na akong panahon para makipag-
kwentuhan sa kanya sa mga taong wala namang kwenta.

-----

XONIA'S POINT OF VIEW

I sighed. This will be the moment, the turning moment of my life.

Earlier, I received a call from an unknown number and when I answered it, it was
SPO3 Andi. Siya iyong humawak sa kaso ni Scott.

Ang sabi niya, nagising na daw from Comatose si Mr. Cleo. Siya iyong nakabangga kay
Scott noon na siyang naging dahilan sa pagkamatay agad nito. I was bewildered why
SPO3 Andi called me and telling me all these things. Ang sabi niya I deserved to be
informed because I was Scott's Fiancée.

Napahampas nga ako sa noo noong narinig ko iyon. Hindi pa alam ng karamihan na may
asawa na ako, except for my family and close friends. Na-post-pone iyong supposed-
to-be date nang Church Wedding namin ni Damien dahil sa pagbubuntis ko.

I don't want to walk in the aisle with a huge baby bump. I also want to look sexy
and gorgeous. It's happening once in a lifetime kaya dapat paghandaan ko nalang din
di ba? Damien is okay with it, ang sabi niya pa. "I don't mind if it's next year or
next-next year, because I already put a ring on your finger. I have a hold on you,
the ring and the baby." He even smirks at that while saying those words to me.

Paranoid lang.
 Anong tingin niya, iiwan ko pa siya?

Not when I experienced the real happiness in my life, never, not happening at all.

Pero mabalik tayo sa kanina, I decided to talk to Mr. Cleo para malaman ko na din
talaga ang lahat. Para na din matapos ang lahat ng ito at para masara ko na itong
chapter na ito sa buhay ko.

And right now, I am standing in front of Mr. Cleo looking pale and weak but
definitely have a power to fight for his dear life. He was indeed a survivor.

"Ako po si Xonia, iyong Ex-Fiancée ni Scott. Iyong nakabang-gaan niyo po."

Tumango ito na parang sinasabing 'sige, go on, I'm listening'. "Dumaan lang po ako
para kumustahin kayo at para na rin po sana malaman kung ano po ba talaga ang
totoong nangyari."

"Pansin kong ikinasal ka na pala?" Napatingin agad ako nang naguguluhan sa mga mata
ni Mr. Cleo, ngunit nakatingin pala ito sa kaliwang kamay ko, kung saan andoon ang
wedding ring namin ni Damien. Bahagya kong inilagay sa likod ang kamay ko.

"Ahh, opo." Tipid akong sumagot.

"Hindi pa nag-iisang taon ah, bakit nagpakasal ka kaagad? Hindi mo na mahal iyong
si Scott?" Naloka ako sa tanong ni Mr. Cleo. Ang tsismoso din pala neto. Kahit na
sobrang seryoso niya sa pagtatanong hindi ko pa din maialis na mailang.

"Ahh. Pasensiya na sa pagtatanong ko." Nakahinga din naman agad ako nang maluwag sa
sinabi nito. Ayoko talagang sagutin iyong tanong niya. Hindi sa may natitira pang
pagmamahal sa puso ko para kay Scott kundi alam kung hindi na dapat pinag-uusapan
pa ang mga bagay na ganoon.

"Okay lang po." Turan ko dito. Itinuro niya ang upuan na malamit sa hospital bed
niya. Umupo naman agad ako.

Tumingin ito sa salamin na matatanaw ang buong Maynila. Nagbuntong-hininga ito bago
magsalita.
"Isang mabuting desisyon ang ginawa mo Xonia." Naguluhan ako sa sinabi nito.
Nanatili itong nakatingin sa may bintana kaya hindi ko makita ang emosyon nito.
"Hindi si Scott ang taong gugustuhin mong makasama habang-buhay." Puno nang galit
ang boses nito.

"Ano po ang alam niyo tungkol kay Scott?" Nahigit ko iyong hininga ko sa magiging
sagot nito. Bago ko pa lang din alam ang tunay na pagkatao ni Scott pero iba din
pala sa pakiramdam na may iba pang nakaka-alam. Parang nakaka-kaba, tapos patay na
iyong pinag-uusapan namin.

"Kinilala ko siya dahil iyon ang tanging paraan para makamit ko ang gusto ko." Mas
lalo na tuloy akong naguluhan. Bakit ano ba ang gusto nito?

"Anong ibig niyo pong sabihin? May kinalaman po ba ito sa pagkamatay niya?" Ayokong
manghusga ulit dahil ayokong makasakit gaya nang nagawa ko noon kay Damien. Pero
hindi ko maialis sa sarili ko na maghinala sa kanya. Sa mga sinasabi kasi nito ay
parang nagpapahiwatig ito, na hindi ko naman mapagtanto kung ano.

"Bago ko sagutin lahat ng tanong mo, may itatanong lang ako." Tumingin ito sa akin
ng sobrang seryoso.

"Sige po, ano po iyon?"

"Sino ang pinakasalan mo?" Napakunot-noo ako. I find his question a bit weird dahil
ano namang kinalaman ng asawa ko sa mga bagay na itatanong ko sa kanya at bakit
niya gustong malaman, as if naman kilala niya si Damien, I mean personally. Pero
sinagot ko pa din dahil ito iyong kondisyon niya.

"Si Damien Fernandez po." Napailing ito at namayani ang katahimikan sa aming
dalawa. Naghihintay ako sa sasabihin nito pero nakatingin lang ito sa akin na
parang hindi alam kung ano ang gagawin.

May dapat ba akong malaman?

[******************************************************************]
*******************************************
[27] -24-
*******************************************
Here's your dedication Girl. I hope you enjoy it.

Sa mga gustong magpa-dedicate mag-message nalang po kaya sa MB ko. Nakakalimutan ko

po kasi minsan, sa mga humingi na po, remind me nalang ha. I'll try my best to
grant your requests.

Thank you for all the support guys. HOM reached 400K in reads. And, also my first
ever story here in Wattpad just reached 200K. #Happy

[************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

Nahahapo akong naglalakad papunta sa opisina ni Damien. Kailangan ko siyang maka-

usap. Kahit ramdam ko na iyong pagod sa katawan, hindi ako mapapanatag sa lahat ng
nalaman ko. I want him to answer all of my questions. I can't wait any longer for
his damn bed time storytelling.

Nagulat si Gerry noong makita ako pero hindi ko ito pinansin at tuloy-tuloy lang
ang pasok ko sa opisina ni Scott. I don't care if his busy or what, kakausapin ko
siya. Nagtangkang pumigil si Gerry pero tiningnan ko ito nang 'Don't you dare'
look, agad naman itong naka-intindi.

Nasa tapat palang ako nang pintuan nito pero rinig na rinig ko na ang nagsisigawan
sa loob. Agad namang nabuhay iyong pag-aalala at takot sa puso ko. Binuksan ko agad
ang pintuan, na dahilan para matigil ang dalawang tao sa pag-aaway nito.

"Xonia." Gulat na sambit ni Damien. Tinapunan ko lang ito nang tingin at

nagtatanong na tumingin kay Tita Hilaria. What is she doing in here? And did she
know Damien personally?

"Well, look who's here?" She said in somewhat amazed tone.

"Mrs. Enderez, get out." Tinuro pa ni Damien ang pintuan nito pero parang wala man
lang narinig si Tita Hilaria. Nakangiti ito sa gawi ko.

"Hi dear, it's good to see you again." Kinilabutan ako sa pagkakasabi nun ni Tita
Hilaria. She now hates me, but what's with the nice treatment?

"GERRY!" Umalingaw-ngaw ang malakas na boses ni Damien sa buong opisina nito.

"Sir." In instance Gerry was inside in Damien's office.

"Call the security team!" Agad namang tumalima si Gerry.

"Afraid are we?" Napatiim baga si Damien. Kitang-kita ko ang galit sa mga mata. He
clenched his fists to control his temper. "Well, do you happen to know that Damien
here-"

"SHUT UP!" Sigaw ni Damien dito. Nanatili lang akong nakatayo malapit sa pintuan at
pa-palit-palit ng tingin sa dalawang ito.

Matagal na nanahimik si Mr. Cleo, bakas sa mukha nito ang pag-aalinlangan. Pero
hindi ako aalis dito sa kwarto niya hanggat hindi ko nalalaman ang totoo. "Sinagot
ko na po iyong tanong niyo, sasabihin niyo na ba sa akin kung ano ang nalalaman
niyo?" Naiinip na ako. I don't have the time in the world to wait for him. Isa pa,
hindi ako nagpaalam kay Damien na aalis.

Sobrang lalim ang ginawa nitong paghinga. Tumingin ito sa akin na blangko ang
ekspresyon sa mukha, agad din naman itong nag-iwas nang tingin at ibinalik ulit sa
kanina pa nitong pinagmamasdan. "Kinilala ko si Scott dahil iyon ang paraan para
maisakatuparan ko ang paghihigante ko sa kanya." Napanga-nga ako. Akala ko si Pam
at Damien lang ang galit kay Scott, pati pa din pala si Mr. Cleo.

Ilan pa ba ang may galit kay Scott?

"Alam mo bang simpleng negosyante lang ako na walang hinangad kundi magkaroon nang
magandang kinabukasan ang anak ko? Pero sinira lahat iyon ni Scott Enderez!"
Nakaramdam ako nang takot sa tinuran ni Mr. Cleo at mukhang alam ko na kung saan
ito patu-tungo.

"Isang gabi hindi na nakauwi nang bahay si Riza, sobra akong nag-alala sa kanya.
Hindi naman kasi ito umaalis ng walang paalam sa akin. Eskwelahan-bahay ang
nakasanayang buhay nito kaya halos mabaliw ako noong nawala ito nang mahigit isang
linggo." Ramdam na ramdam ko ang pangungulila sa boses ni Mr. Cleo.

"Siya na lang ang meron ako. Kaya noong tinawagan ako ng isang pulis para sabihin
sa akin na nakita na nila si Riza, napawi lahat ang pag-aalala ko. Pero hindi ko
naman akalain na sa morgue ko ito makikita." Nakita kung pasimpleng nagpunas si Mr.
Cleo sa mga mata nito. Kahit hindi ko masyadong nakikita ang mukha nito alam kung
umiiyak siya.

"Lumabas sa autopsy na ginahasa nang suspek si Riza. Ang pagkakasakal nito ang
dahilan ng pagkamatay niya." Halos madurog ang puso ko sa sinasabi ni Mr. Cleo.

"Walang lead ang mga pulis sa imbestigasyon kaya ako na mismo ang naghanap. Pinaki-
alaman ko lahat ng gamit ni Riza at nagtanong-tanong din ako sa mga kaklase niya.
Ang sabi nang mga ito, nagkaroon daw ito nang nobyo, pero hindi naman nila kilala."
Patuloy lang akong nakikinig kay Mr. Cleo.

"Hanggang sa isang araw may nakita akong pangalan sa isa sa mga libro ni Riza.
Nakasulat doon ang isang SCOTT ENDEREZ at ang pangalan ni Riza." Napalunok ako.
Hindi ko ata maisip na kaya palang gumawa ni Scott ng ganito.

"Kelan po nangyari ang lahat ng ito?" Tiningnan ako saglit ni Mr. Cleo at sinagot
ang tanong ko.

"Dalawang taon na ang nakalipas." Nanlaki ang mga mata ko. Boyfriend ko na si Scott
noon, pano to nangyari? Bakit wala akong alam? At saka, he cheated on my back?

Nakita kung napangiti nang mapait si Mr. Cleo. "Demonyo si Scott." Simpleng saad
nito. Agad ko namang naalala si Pam. Ganitong-ganito din ang pagkakalarawan niya
kay Scott.

Huminga ako nang malalim bago tinanong ang bagay na noon ko pa gustong malaman.

"Sinadya niyo po bang banggain ang sasakyan ni Scott noon?" Alam kong hindi ko
dapat tinatanong ang mga bagay na ganito kay Mr. Cleo pero GUSTO KO NANG MALAMAN
ANG TOTOO.

"Sabi ko nga kanina palang Xonia, kinilala ko si Scott dahil iyon ang tanging
paraan para makamit ko ang gusto ko. Matalino ka kaya alam kung alam mo na ang
sagot sa tanong na iyan." Natutop ko ang sariling bibig sa gulat. So, it was not an
accident. It was a plan for murder.

Gusto kong tanungin kung bakit nagawa iyon ni Mr. Cleo, na kung bakit pa siya
umabot sa puntong papatay siya nang isang tao. Wala na din siyang pinagka-iba kay
Scott ngayon.

"Akala ko mamamatay din kasi ako pero hindi pala. May taong tumulong sa akin para
mabuhay pa, kahit wala naman ding kasiguraduhan." Sambit pa nito.

Napailing ako. Ayokong malaman kung sino ang tumulong dito dahil baka hindi ko
kayanin.

"Damien is Scott's ex-brother." Nagulat ako. Now, it made sense. Kaya pala
tinulungan ni Damien si Mr. Cleo to extend his life at ginastusan pa lahat ng
hospital expenses nito ay dahil si Scott pala ang totoong anak sa kinilala niyang
Ina.

So it is Tita Hilaria he's referring on his story.

Ito ang taong nagwasak sa pagkatao ni Damien.

"Nagulat ka ano Xonia? Ito-" at dinuro-duro niya pa si Damien. "ay ang nagpapatay
sa lalaking mahal mo, nag-utos siya nang isang taong papatay kay Scott para makuha
ka niya mula sa anak ko! Isa siyang DEMONYO!"

"Xonia, don't listen to her!" Ipinikit ko ang mga mata ko. I tried to make some
breathing exercise to calm all my nerves. Dahan-dahan ko ding hinawakan ang tiyan
ko. Noong nagmulat ako nang tingin, andito na iyong security team na pinatawag
kanina ni Damien.

Nag-aalala namang tumingin sa gawi ko si Damien. Titingin ito sa tiyan ko tapos sa

mukha ko naman ulit. Blangko ang ekspresyon sa mukha ko na siyang mas nag-pa-
frustrate kay Damien.

Sinimulan nang dalhin ng security team si Tita Hilaria, nagwawala na ito at

nananakit sa sumusubok na hawakan siya. Walang nagawa ang mga ito kundi bitbitin
nito na parang isang sakong bigas. "INAGAW NIYA LAHAT ANG KAY SCOTT! ITONG
KOMPANYANG ITO, KAY SCOTT TO! SA ANAK KO ITO!"
Hindi tumigil si Tita Hilaria sa kakasigaw hanggang sa maisakay ito sa elevator.
Natahimik lang ulit pagkatapos nilang makapasok sa loob.

Nabaling naman agad ang atensyon ko kay Damien. Akma itong lalapit sana sa akin,
pero itinaas ko ang isang kamay ko, para sabihing 'diyan ka lang'.

"Xonia." He called my name in a weary tone. Ako din Damien, kung hindi mo lang
alam. Pagod na pagod na din ako.

"Mag-uusap tayo sa bahay." Iyon lang at tumalikod na ako para lumabas sa opisina
niya. Maya-maya lang ay nasa tabi ko na ito. Sinubukan niyang hawakan ang kamay ko
pero marahas ko itong binawi.

Ano pa?

Ano pa ba ang dapat kung malaman sa totoong pagkatao ni Scott at sa mga lihim naman
ni Damien?

Pagkarating naming sa bahay ay tahimik lang kaming kumakain. Panay ang tingin sa
akin ni Damien pero hindi ko ito pinapansin. Kapag tatanuningin niya ako ay hindi
ko din ito sinasagot. Galit ba ako sa kanya? Hindi ko alam.

Sa dami ba naman ng nalaman ko ngayong araw na ito, hindi ko na maintindihan kung

ano ang nararamdaman ko.

Pagkatapos ko ding kumain ay umalis din agad ako sa hapag at nag-marsta papuntang
kwarto namin. Rinig na rinig ko pa ang malalim na pagbuntong-hininga ni Damien bago
ko narinig ang mababagal nitong yabag. Nakasunod na din pala ito. Nauna siyang
matapos sa pagkain, mukhang hindi din ata siya kumain kasi wala namang nagalaw sa
pagkain nitong kinuha.

"Now, can we damn talk Xonia?!" He gritted his teeth upon uttering those words.

"Ikaw pa ngayon ang may ganang magalit sa akin where in fact it is you who
committed a lot of mistakes in here!" Nagsimula na namang mabuhay ang pagkainis ko
sa kanya.
"Calm down will you?" Ginulo nito ang magulo niya nang buhok. Nag-aalala na namang
tumingin ito sa tiyan ko. Damn it.

"Pwede ba Damien, hindi pa lalabas ang anak mo kaya huwag ka ngang tingin ng tingin
sa tiyak ko. Look at my face!" Singhal ko sa kanya.

"Woman! I said calm down! Welfare mo lang at nang anak ko ang importante sa akin
ngayon. I don't want to compromise anything." Natahimik naman ako at hindi nakapag-
isip ng isasagot dito.

"Don't go near me. I need some distance." Iniharang ko ang dalawa kung kamay sa
harapan ko. Humakbang na kasi ito palapit sa akin, kung gusto niyang makapag-usap
kami nang maayos pwes hindi siya dapat lumalapit sa akin. My body's reaction to him
is the reason why I losses my sanity.

"Okay, I won't but stop shouting." Tumango naman ako.

"What do you want to know?" Malumay na din itong nagsasalita. His voice is laced
with tenderness and concern.

"Everything Damien. Lahat-lahat ng sikreto mo gusto kong malaman." He studied my

face for a long time before he sighed in defeat.

"You will leave me once you know everything."

[***********************************************************************]

*******************************************
[28] -25-
*******************************************
Dedication goes to her. Thank you so much for a very wonderful message. Keep safe
and God Bless.

SPECIAL MENTIONS TO:

@MissPerfect_15

@mcmcamille

@hotashell

@paulalaw

@Bellalona

[**************************************************************************]

DAMIEN'S POINT OF VIEW

Nataman lang akong tiningnan ni Xonia. Damn it! Hindi ko inaasahan na ganito ang
mangyayari. Plano kong unti-untiin ang pagsasabi kay Xonia pero heto na nga at
napasubo na ako. Tapos gusto niya pang malaman ang lahat ng nagawa mo? Ayoko! She
will surely leave after my confessions.

I sighed when I saw how determined she looks like. "You will leave me once you knew
everything." She looks puzzled after my words. Yeah Xonia, that worst!

"Why don't you try me Damien?" She said confidently. Napailing ako. I hate to admit
it pero I'm afraid of her. Yes, the great Damien Fernandez, one of the ruthless
businessmen here in the Philippines is simply afraid of his own wife.

Napasabunot ako sa buhok ko. I am so frustrated right now. "Xonia, please."

Pagsusumamo ko dito. Hindi ko alam kung para saan. Kung para sa pag-intindi niya na
may mga bagay na hindi ko muna kayang sabihin sa kanya ngayon. O iyong ideya na
pwede niya akong iwan ano mang oras ngayon.

"Parang-awa mo na Damien kailangan kong malaman ang lahat." I look at her wearily.
Huminga ako nang malalim bago sinimulan sabihin sa kanya ang lahat. Sinimulan ko
ito sa plano kung pag-hihigante kay Mrs. Enderez. Pinaalam ko dito iyong Illegal na
gawain na kinakasangkutan ng pamilya Enderez. Sinabi ko lahat kay Xonia. At habang
kinu-kwento ko ito bakas na bakas iyong disgusto sa mukha ni Xonia. Naka-awang din
ang bibig nito na parang hindi makapaniwala na nagawa ko ang mga bagay na iyon.

Sa reaksyon niya palang iyon, nanlumo na ako. Hindi mo pa alam ang lahat Xonia,
panimula palang iyan, papaano kapag nalaman mo na iyong pinaka-masamang ginawa ko?
Mapapatawad mo man lang ba ako? Paniguradong kakamuhian mo ako.

"Kaya ba nasabi ni Tita Hilaria na dapat kay Scott iyong kompanya mo dahil sa
kanila naman talaga iyon dati?" Mabagal akong tumango. Hindi ko ina-alis ang tingin
sa mukha ni Xonia. Gusto ko makita ang lahat ng reaksyon nito.

"Ano pa Damien? Ano pa ang hindi ko alam?" Nahahapo akong umupo sa gilid ng kama.
Nakatingin pa din ako sa kanya. Nakatayo lang ito at naghihintay na naman sa
sasabihin ko.

"Please just ask me Xonia, I'll answer everything as you demanded."

Humalukipkip ito sabay bagsag sa tanong niya na hindi ko inaasahan.

"Bakit mo tinulungan si Mr. Cleo?" Napatayo ulit ako.

"Xonia--" Hindi ako makapaniwala na kilala niya si Cleo.

"Damien, gusto kung malaman kung ano si Mr. Cleo sa buhay mo. May tumawag sa akin
nitong umaga na isang pulis, sinabi niyang gising na si Mr. Cleo." Nagulat ako sa
narinig. Bakit, hindi ako nasabihan sa bagay na'to? Dapat si Gerry ang unang
nakaka-alam kasi siya iyong namamahala at may direct contact sa attending physician
ni Cleo.

Akmang lalapitan ko ulit si Xonia pero umatras ito.

"Damien." Pagpapa-alala nito sa akin.

"I can explain Xonia." Saad ko kaagad dito. Domuble ang kabang nararamdaman ko. I
silently cursed to all the things I did in the past. I wanted to regret everything
but I can't. Cause, it wasn't for all those plans and tactics I did, my life
wouldn't be there standing in front of me.

She sighed and gives me a look saying 'Go on'. How am I going to start this?

"I don't personally know Cleo. I only got interested in him noong nabalita na siya
iyong bumangga kay Scott, right there and then tinawagan ko si Gerry to inform the
hospital to give all the necessary treatments to him para lang masalba ang buhay
nito."

I consider him as an instrument sent by God for him to take away Scott from Xonia's
life. "I can read your asking why I did that, simply because I loathe Scott to the
deepest core in earth." Napapikit ito sa narinig.

Ni minsan hindi niya ako narinig kung gaano ko kinamumuhian si Scott. Noong mga
bata pa kami, tingin ko sa kanya isang kompetensiya sa atensyon ng 'Nanay' ko. Kaya
niyang makuha ang lahat ng gusto niya. Alam ko lahat ng mga kabulastugan na
ginagawa nito, pero bakit napunta pa din si Xonia sa kanya?

Life that time is indeed unfair for me.

Doon nagsimulang mas makaramdaman ako nang matinding galit. At mas lumalim pa ito
sa natuklasan kong katotohanan na hindi ko naman pala Nanay iyong si Mrs. Enderez.
I was blinded by the reality. Galit ako sa mundo. Galit ako sa lahat, kaya ko
nagawa ang mga iyon.

"Damien, huwag mong mamasamain itong tanong ko, pero kailangan kong marinig mula
sa'yo ang totoong sagot. Mr. Cleo told me that he planned on killing Scott; did you
happen to have an ulterior motive too in that incident?" I just look at her with a
blank face. I can't feel anything. If she wants the truth, then I'll give it to
her.

"Wala." Tumango ito at mukhang nakahinga sa naging sagot ko.

Pasalamat lang si Scott at nauhan niya ko dahil kung nagkataon mas masahol pa ang
gagawin ko sa kanya. Walang hiya siya! Matapos ang insidenteng kinasangkutan ni
Cleo ay napag-alaman kung hindi pala aksidente lang lahat. I have my means to know
everything, from the reason of Cleo to all the sh*ts Scott's been doing.

"Will you still help him?" Napakunot ang noo ko.

"Cleo?-Yeah, I will. I'll provide him an attorney for his case." Tiyak na matutuloy
na iyong nagdinig sa kaso ni Scott, pero madali lang naman niyang manipulahin eh,
PERA lang ang katapat.

"Is that all?"

Umiling ako at kahit pilitin kong tumingin sa mukha ni Xonia ay hindi ko kaya.
Sobrang kaba na iyong nararamdaman ko. Matatanggap ko kong magagalit siya sa akin
pagkatapos, pero mamamatay ako kapag iniwan niya ako.

"I killed someone."

Ilang segundo ang nakalipas pero wala akong narinig mula kay Xonia. Labag man sa
loob ko, ay tiningnan ko ang gawi nito, at kitang-kita ko kung papaano nanlaki ang
mga mata niya. "I instructed to kill someone." Hindi pa din ito nagsasalita.

Pilit kong tinatagan iyong loob ko sa posibleng mangyari. Hindi ito lang ito ang
pwedeng makapag-pawala ni Xonia sa akin. Hindi. Ang dami ko nang hirap na
pinagdadaan para mapasa-akin siya.

"I c-can't believe you." Napa-upo ito sa sahig. "HUWAG MO AKONG LAPITAN!" Damn! I
can feel I am on verge of crying.

"Xonia, I have a reason why I did that. Listen to me please." Pagsusumamo ko dito.
Hindi ko siya pinakinggan at niyakap siya nang sobrang higpit. Nagsisimula na itong
humikbi.

"P-pumatay ka." Mahinang usal nito.

Bumuntong-hininga ako. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Dahan-dahan kong
hinagod ang likod nito. Yakap-yakap ko pa din siya, at iyong mukha nito ay nasa
dibdib ko nakasubsob. I can my shirt starts to get wet. It was due to Xonia's
tears.
"Pinapatay ko siya dahil masama siyang tao." Malakas niyang tinulak ang dibdib ko.
Pero bahagya lang akong natinag. Lalaki ako, babae lang si Xonia, mas mahina siya
kaysa sa akin.

"KUMUTIL KA NANG BUHAY DAMIEN! NARIRINIG MO MAN LANG BA ANG MGA SINASABI MO?!"

Pilit niyang kumawala sa pagkakayakap ko sa kanya. Masakit na iyong dibdib ko dahil

sa sunod-sunod na suntok nito.

Hiwakan ko ang magkabilang-balikat nito. "Look at me Xonia." Hindi siya nakinig at

panay iyak lang ito. "DAMN IT! I SAID LOOK AT ME!" Hindi ko na mapigilan at
nasigawan ko na siya. I am so frustrated right now.

"PINAPATAY KO SIYA DAHIL KUNG HINDI, IKAW ANG PAPATAYIN NIYA!" Natameme ito sa
sinabi ko.

"Kanang-kamay iyon ni Scott. Hindi niya matanggap na kamamatay palang ng amo niya
pero ako na iyong kasa-kasama mo. He adores-no-he worships Scott! Nagalit ito dahil
akala niya ako ang nag-utos sa Cleo na iyon para patayin ang amo niya."

"And why will he kill me? Wala akong ginawang masama sa kanya!" I look at her
seriously. Sometimes, she's so innocent that I hate it!

"Ikaw, oo. Pero sa akin, galit na galit siya. He knows the whole story. And if
you'll be dead, that's the only way he can take revenge on me. He died on the day
of our civil wedding." Tinulak niya ulit ako, at sa pagkakataong ito ay nagtagumpay
na siya.

Naiiling-iling ito. Bigla itong tumalikod. Damn, is she going to leave me?

"XONIA!" Nababahala kong tawag sa kanya. Tumigil naman agad ito.

"Hindi ako aalis kung 'yan ang pinag-aalala mo Damien, pero galit ako sa'yo kahit
na niligtas mo na naman ang buhay ko." At tuluyan na itong lumabas sa kwarto namin.

I can endure your anger Xonia, just don't leave me for Pete's sake.
-----

Ilang araw na akong iniiwasan ni Xonia. Hindi din ito natutulog katabi ko. Pilit ko
siyang pinapalipat sa kwarto namin pero ayaw niya. Damn it! Wala naman akong
planong galawin siya kung ayaw niya. I highly respect her. She's my wife.

Ang gusto ko lang naman ay iyong maramdaman iyong init ng katawan niya. I missed
her so much. It's been days, and I can't even kiss her nor touch her.

Hindi ako makapagtrabaho nang maayos dahil nagiging paranoid lang ako.

I always call Miss Dora to check on her, if she's still in the house, and I always
sigh in relief after hearing the words 'She's just here Mr. Fernandez'.

Hindi ko alam na ang simpleng pahayag na iyon ni Miss Dora ay nakakapag-pasaya na

sa akin kahit papaano. Alam kong kailangan lang naman ni Xonia ng oras para
matanggap lahat ng sinabi ko. Alam kong nahihirapan pa din ito sa pag-intindi kong
bakit ko nagawa ang mga bagay na iyon.

I am a troubled man in the past, even up to now. She is the only one that can cure
me. She's my medicine, like I said, without her, I definitely die.

"Sir, someone handed this to one of the receptionists, it was addressed for you."
Isang sulat ang inilalahad ni Gerry sa akin. "I've had it checked sir. No
suspicious item was found, just a piece of paper." Tumango ako. Tinanggap ko ito at
sinira ang seal.

"I'm starting to taste my revenge on you Damien.

I bet Xonia doesn't want you anymore, just like the old times eh?

From the very beginning she only loves one man and it was my SON!

You can't keep her forever; she will surely find a way to escape from your prison."
You're Ex-mother,

HE

I was grinning while reading the story. You surely belittle my dear Xonia, Mrs.
Enderez.

She did say she loves me, and that's what I'm holding on to keep me in the right
track, and who says, I imprison my own wife? That's ridiculous, surely you're
informant is not doing his job properly.

[***************************************************************]

*******************************************
[29] -26-
*******************************************
Heres a little appreciation for you. Thank you for you're comment on the last
chaper. Were the same, kapag nabibitin ako sa isang update, I tend to imagine the
next chapter just to make myself at peace. Inuunahan ko nalang iyong Author. =P

So thank you for reading this and keep safe.

SPG ALERT GUYS. BE RESPONSIBLE.

[************************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

I badly miss him.

Ghad, it's been days since we really talk. I wanted to sleep with him again but my
guts are killing me. I am so paranoid or maybe I'm a little bit guilty with my
initial reaction. I'm also afraid that Damien finally rejects me.

These past few days, I've noticed that he's so distant with me, he didn't even
pursue in making me stay in our room every night, he just lets me do my thing and
that scares the sh!t out of me. Sabi nga nila kapag hindi ka na binibigyan ng
pansin ng asawa mo, diyan ka na magsimulang matakot.

Alam kong mali iyong ginawa ni Damien, pero may mali naman din akong ginawa. I look
at him in the wrong perspective. Dapat sa lahat ng taong nakapalibot kay Damien,
ako iyong nakakakilala at nakaka-intindi sa kanya. Pero ako pa mismo iyong unang
nanghusga. Nasaktan ko naman si Damien, at napako ko na naman ang pangako ko.

Napabuntong-hininga ako. Tahimik na pinagmamasdan ko si Damien ngayon. Nanood ito

nang isang basketball game at tutok na tutok ang buong atensyon nito na hindi man
lang niya namalayan na nakalapit na pala ako sa sofang inuupuan nito.

He seems so oblivious in what he's watching. Ahh! That's the PreSeason game for the
NBA. I wonder why he just settled in watching a live stream. I know the tickets are
too pricy but with Damien, the word 'expensive' doesn't occur in his vocabulary.

"You need something?" Napaigtad ako. Nakatingin na si Damien sa akin ngayon at

hinihintay ang ano mang sasabihin ko. Bigla na naman ulit bumangon iyong kaba sa
dibdib ko. Kung sa ibang sitwasyon, talagang babatukan ko iyong sarili ko, pero
this is serious.

"Ahh-w-wala." Mahinang turan ko, at mabilis na tumalikod. Damn, Xonia! Kelan ka ba

naging mahiyain ng ganito.

"Wait." On impulse my feet stops walking. See the effect Damien has on me? Mabilis
itong tumayo at iniharap ako sa kanya. "What's wrong?" Bakas sa boses nito ang pag-
aalala.

I inhaled and controlled my emotions. Seeing him this close just proves how much I
really miss my husband. I wanted to hug him, kiss him and be with him again. I'm
even in the verge of crying. Silly me, for seeing him as a killer. He's not even
way closer to that word. He's the good man I've ever known aside from my Dad.

Kinagat ko ang labi ko para mapigilan ang nagbabadyang pag-iyak. Hinawakan naman ni
Damien ang mukha ko at mas inilapit pa ito sa kanya. Hindi ko na kaya. Kailangan ko
siya sa sistema ko, dahil siya na ang buhay ko ngayon.

"S-sorry."Mas kinagat ko pa ang ibabang labi ko dahil talagang may papatak na luha
na sa mata ko.

Dahan-dahan na naglakbay ang mga daliri ni Damien sa pisngi ko patungo sa labi ko.
"Don't bite your lip. Xonia, stop it-F@CK IT!" Naramdaman kong lumapat ang labi
nito sa labi ko. Igagalaw ko na sana ang labi ko para halikan siya nang sipsipin
nito bigla ang ibabang labi ko.

Nahigit ko iyong hininga ko sabay ng panginginig ng buo kong katawan. "What is

wrong with you? Xonia, I tried my best not to bite your lip every time I kiss you
but what you did earlier is recklessness." Hindi ko naman kasi ako nakaramdam ng
sakit ang mas nangibabaw kanina ay iyong kaba at takot ko.

"I'm s-sorry." Naiyak na ako. "Sorry for treating you like nothing these past few
days. Sorry for my words that might have hurt you. And sorry because I made you
feel how horrible you are, when in fact you're my greatest protector."

Niyakap ko si Damien. Isiniksik ko din ang mukha ko sa dibdib niya. Tanggap ko na.
Tanggap kong kayang gawin lahat ni Damien para sa akin. Kaya niyang siraan ang
buhay niya para lang sa akin. At alam kong kahit hindi ko hingin, kaya niya ding
ibigay ang sarili niyang buhay para lang sa akin.

Bigla akong binuhat ni Damien. Hindi na ako pumalag at ikinawit ko nalang ang
dalawang braso ko sa leeg niya. "Thank you." Bulong ko sa tenga nito. Medyo iniwas
naman niya agad, siguro dahil nakiliti siya.

"I just don't accept with simple 'Thank you' Babe." Namula agad ako noong
mapagtanto ko kung anong ibig sabihin nito. Lihim akong napangiti. He's been on a
diet for quite some time now.

Naihiga kaagad ako ni Damien sa kama at nagsimula na agad siyang maghubad. Natawa
ako dahil kitang-kita ko sa mukha nito kung gaano siya kasabik. Inirapan niya naman
ako. "Don't just stare at me and laugh your ass out there woman." Naiinis na turan
nito sa akin.

Kasalukuyan na siya ngayong naghuhubad sa suot niyang pantalon. Kahit na hindi pa

niya tuluyang na aalis iyon ay umbok na umbok na iyong nasa pagitan ng mga hita
niya. Napalunok ako. Tingin ko mukhang babawiin ni Damien ang mga gabing hindi niya
ako nakasama. "Damien, bawal magpuyat iyong mga buntis."

Damn, sana kanina nalang ako nagsalita. Natigil kasi ito sa pagbaba niya sa suot na
pantalon. Kita ko kung papaano kumunot ang noo nito. Malakas na napabuntong-hininga
ulit ito. "Can I have at least three rounds?" Natawa na naman ulit ako.

Tingnan mo to' parang nag-o-order lang ng pagkain. Oh well, talaga namang kakainin
ka niyan ngayon Xonia. Pero three rounds? Wala sa sarili kong tiningnan ang
nagsisimulang papalubo kong tiyan. Tiyak maiipit iyong baby namin.

"Don't worry. I've done some research. Now why don't you start stripping off your
clothes babe?" Nag-research siya? Grabi, bilib na talaga sa taong to.

In no time, we were hungry of each other kisses. I tried to match Damien's

roughness kahit na buntis ako. I want to satisfy him the way he satisfies me. I can
also sense that when his thrusts start to get deeper and a little faster, he
immediately holds back and it's starting to annoy me.

The baby is perfectly safe, and for Pete's sake the baby is enclosed in a placenta
Damien.

"F@CK IT! You're so hot babe that I'm losing my control." Bumilis na naman ulit ang
galaw nito. At mas lalo pang nayanig ang pagkatao ko noong sunod-sunod nitong
inatake ang pinaka-sensitibong parte sa loob ko. Ramdam kong ngumiti ito dahil sa
ginagawa niyang kalokohan.

"Ahhh, gosh!" Napalukomos ako sa comforter na ngayon ay nawala na sa ayos.

"Damien!" Nanlaki ang mga mata ko. Damien just slapped my behind and it just adds
to the intensity I'm feeling right now. With one final thrust we came together.

"Damn, why didn't I think about this position in taking you before you were
pregnant?"

Umirap ako kahit hindi naman niya ako nakikita. He takes me in doggy-style position
and I find it hot a while ago, even right now I still find it so hot.

"Rest for a while okay?" Tumango ako habang inaalalayan ako ni Damien sa paghiga.
He lies down right behind me and cuddles me in a spooning position.

Namayani ulit ang katahimikan sa amin. Alam kong hindi pa tulog si Damien dahil
hinihintay lang nitong mabawi ko iyong lakas ko. Panay lang ang pahaplos nito sa
tiyan ko. Minsan, isusulat niya iyong pangalan niya tapos iyong pangalan ko na
naman. Napapahawak pa nga ako sa braso niya kapag iyong pusod ko na iyong nilalaro
niya.

"Am I forgiven?" Natigil ang pagsusulat niya sa tiyan ko. Sa pagkakatanda ko ay

nasa letter 'V' na siya. Hinala ko ay isinusulat niya iyong 'I LOVE YOU'.

"Xonia, I can't forgive you." Nakagat ko na naman iyong labi ko kaya wala sa oras
na napakislot ako. Mukhang napansin niya ito at mabilis pa sa alas kwartong
naiharap ako sa kanya. "Stubborn woman." Naiinis na turan nito habang inaalis ang
pagkaka-kagat ko dito.

"Why can't you forgive me? Nagsawa ka na ba sa akin?" Napabuntong-hininga ito.

Tumingin siya nang mataman sa akin.

"I will never get tired of you Xonia, remember that." Inipit niya iyong ilang hibla
nang buhok ko na tumabing sa mukha ko. "And you get it all wrong, I can't forgive
you, because you didn't do something wrong. I was the one who did, so I'll be the
one to ask for some forgiveness."

"You're too good to be true." Turan ko dito at mabilis na siniil siya nang halik.
"I love you too." I grinned playfully at him. Mukhang nakuha naman niya kung bakit
ko sinabi iyon.

-----

"Andiyan na po ba si Robert?" Tanong ko kay Miss Dora. Tumawag ako kanina kay
Damien para sabihing pupunta sana ako sa opisina niya para dalhan siya ulit ng
pananghalian. Kasalukuyan kong hinahakungkat ang dala-dala kong bag. Para kasing
may nakalimutan ako pero hindi ko naman mapangalanan kong ano.
"Oo hija, kanina pa siya nakarating. Nasa quarters nga lang siya, teka at
ipapatawag ko." Tumango ako kay Miss Dora. Pinasadahan ko ulit ng tingin iyong
laman ng bag ko. Cellphone-check, wallet-check, make-up-check, wipes-check.

Napailing ako, mukhang sobra lang ata akong nag-iisip.

Dumating naman agad si Robert at bit-bit na niya iyong dadalhin kong pagkain para
kay Damien. "Miss Dora, okay na po ba lahat yan?" Siya na kasi iyong tumapos sa
paghahanda, kasi inasikaso ko pa iyong sarili ko.

"Yes Maam Fernandez." Napangiti ako. Si Miss Dora talaga, si Robert lang naman
itong kasama namin.

"Sige Miss Dora aalis na kami. Robert, let's go, para hindi din malipasan ng tugom
si Damien."

Nakita kong hindi na pala ipinasok ni Robert iyong sasakyan sa loob ng mansion.
"Hindi ko nalang po pi-nark sa loob kasi aalis na naman din po tayo agad." Tumango
lang ako at pumasok na sa likod matapos akong pagbuksan ni Robert.

"Oh shoot! I forgot my wedding ring!"

-----

DAMIEN'S POINT OF VIEW

"SIR!" Humahangos na pumasok si Gerry sa opisina ko. Bakas sa mukha nito ang takot.
Agad akong napatayo. May dala-dala itong cellphone at dali-daling ibinigay sa akin.
Ni hindi na nga nito sinabi kung sino ang nasa kabilang linya. It's so unlike him.
He never loses his presence of mind, except for this moment.

"SIR FERNANDEZ!" Miss Dora is on the other line. She's also panicking like Gerry.
Kinabahan ako. Isa lang agad ang pumasok sa isip ko.

"Where is Xonia?!"Nawala akong narinig na sagot. "ANSWER ME DORA, WHERE THE F@CK IS
MY WIFE?" Narinig kong suminghot-singhot na si Miss Dora sa kabilang linya.

"Sir, sumabog po iyong kotse--"

"SHUT UP!"

Naiiling akong napa-upo sa swivel chair. Naiisip ko palang, hindi ko mapigilang

maiyak.

No it can't be. Xonia is not dead, SHE IS NOT! She won't leave me cause that's what
she said to me!

[**********************************************************************************
]

*******************************************
[30] -27-
*******************************************
Hi Girl! This chapter is dedicated for you. I've read you're comment and talagang
na amaze ako. Oo nga pala, Exam Week ngayon. Sana naman mataas iyong nakuha mong
scores sa subjects mo. HAHAHAHA. We're so much alike. Na-addict din ako nang sobra
noon sa Wattpad pero studies first muna talaga ah.:)) Keep safe:3

[**************************************************************************]

DAMIEN'S POINT OF VIEW

LINTEK!
"Magsasalita ka o papatayin kita?!" Matapos kong matanggap iyong tawag ni Miss Dora
ay si Gerry na mismo ang nagsabi sa akin ng lahat. Walang natagpuan ang mga SOCO sa
loob ng kotseng sinasakyan ni Xonia at Robert. Wala ding may alam kong asan sila.

"F@CK IT!" Isang malakas na suntok ang ibinigay ko sa lalaking nakaharap ko

ngayon.

Lihim akong napangiti noong dumugo na ang gilid ng labi nito. "LUMABAN KA NANG
PATAS!" Eh, tarantado pala to eh. Napadaing ulit siya sa suntok ko. Ang sama-sama
nang tingin nito sa akin. Wala naman siyang magawa dahil nakatali ang mga kamay at
paa nito.

"Sino ang amo mo?!" Halos hindi pa ako makahuma kanina sa mga sinabi ni Gerry noong
may nag-report sa akin na may isang taong umaaligid-ligid sa labas ng kompanya ko.
Agad ko itong pinahuli at pinadala sa isang stock room dito.

"WALA AKONG ALAM SA SINASABI MO?" Matigas din pala tong isang to ah!

"Gerry akin na yang brass knuckle." Kitang-kita ko ang takot sa mata nitong
kaharap ko. Dapat lang! Dahil kung ako lang kahit sabihin niya man sa akin kung ano
ang alam niya, paniguradong hinding-hindi na ulit siya sisikatan ng araw.

"Talagang hindi ka magsasalita? Madali lang naman akong kausap." Inambangan kong
susuntukin ko ulit siya-

"Isang Mrs. Enderez ang nag-utos sa akin na sundan ka kahit saan ka magpunta at i-
report agad ito sa kanya." Napatiim-baga ako. Hindi pa ba talaga titigil ang
babaeng iyon? "IYONG PAGKASUNOG NG KOTSE KO, ANONG ALAM MO DOON?" Kung kanina kaya
ko pang kontrolin ang galit, ngayon halos kulang nalang umusok iyong ilong at tenga
ko.

"WALA AKONG ALAM TUNGKOL DOON." Napasabunot ako sa buhok ko. Gustong-gusto ko nang
puntahan ang pinangyarihan ng pagsabog pero alam kong wala din naman akong mapapala
doon dahil mismong tauhan ko na ang nagsabi na ni anino ni Xonia hindi nila
mahagilap.

"Alam mong isang suntok lang ng kamao ko sa mukha mo at paniguradong sa impyerno

ang bagsak mo! Ngayon tatanungin ulit kita, ano ang alam mo sa pagkasunog ng kotse
ko?!" Huminga ulit ako nang malalim. Nauubusan na talaga ako nang pasensya sa taong
to. Kung pwede ko lang talagang...

"ANO?!" Sigaw ko sa mukha nito noong akmang magsasalita na sana ito kaya lang
umandar na naman ang lintek at nagdalawang-isip pa! "M-may bomba pong inilagay-"

"SIR!" Maagap na pinigilan ni Gerry ang kamay ko sa pagsuntok sa mukha nitong

demonyong to. Tiningnan ko siya nang masama. Agad naman niyang binitawan ang kamao
ko.

"TANG INA NIYONG LAHAT!" Ibinato ko ang brass knuckle sa pader.

"SI ENDEREZ BA?" Hinigit ko ang suot-suot nitong t-shirt at iniangat pa siya mula
sa sahig. Wala akong pakialam kong hindi siya makahinga. Naisip niya bang iyong
mag-ina ko? Kung nakakahinga pa ito ngayon? Mga hayop!

Mabagal ang ginawa nitong pagtango. "F@CK IT!" Sinuntok ko ulit ito. Magang-maga na
ang kaliwang mata nito. "Siguraduhin niyong hindi makaka-takas ang isang to."
Kinuha ko iyong panyo ko at pinunasan ang kumapit na dugo sa kamay ko.

"Sir?" Blangko akong tumingin kay Gerry. "Iyong tubig at pagkain po, pwede ba
siyang bigyan?" Marahan akong tumango. Iba na ata talaga ang epekto sa akin ni
Xonia, kung ako lang, hindi ako mangingiming patayin ang lalaking to.

Pero ayoko na ulit makita sa mga mata ni Xonia iyong nakita ko noon; iyong nalaman
niyang nagawa kong kumutil ng isang buhay. "Alam mo na ang gagawin Gerry,
pagkatapos mo diyan, sumunod ka sa mansion. Pla-planuhin natin kung saan natin
hahanapin iyong mag-ina ko."

Ina-lerto ko na lahat ng mga tauhan ko sa paghahanap kay Xonia, pati na din ang
paghahanap kay Mrs. Enderez. Dapat mahuli na iyong babaeng iyon sa lalong madaling
panahon. Hindi ko muna pinagbigay alam sa mga pulis dahil alam kong maraming
koneksyon si Mrs. Enderez. Baka mabigyan ko lang siya nang pagakakataon na tumakas.

Sapat na ang mga tauhan ko para gawin lahat ng gusto ko.

-----
XONIA'S POINT OF VIEW

Hindi talaga ako mapakali. Tama bang hindi ko binalikan iyong wedding ring namin ni
Damien. Paniguradong mapapansin niya talaga iyon mamaya. Hindi naman siguro siya
magagalit sa akin no? Tinamad na kasi akong bumalik pa sa loob kanina, buti sana
kong sa loob nag-park si Robert.

"Ma'am Fernandez, kung nag-aalala po talaga kayo, pwede pa naman po tayong

bumalik." Agaw-atensyon na sabi ni Robert sa akin. Umiling lang ako bilang sagot.
Malayo na kami at mag-aaksaya lang ako nang oras at gasolina.

Nilibang ko nalang iyong sarili ko sa pagtingin-tingin sa labas. Medyo nangunot

iyong noo ko noong napansin kong para hindi na ata ito iyong daan papunta sa
opisina ni Damien. "Robert, mukhang mali ata iyong nalikuan mong kalye." Puna ko
dito.

"Ma'am kanina ko pa kasi napapansin iyong pulang kotse sa likuran natin." Mabilis
akong tumingin sa likod at nakita ko nga ang isang pulang Vios na nakasunod sa
amin. "Baka naman, pareho lang iyong ruta natin sa kanya Robert." Bahagya kong
tiningnan ang mukha ni Robert sa front mirror at kitang-kita ko kung papaano
namawis ang noo nito.

"Simula palang po galing sa kompanya ni Sir Fernandez, may napansin na po akong

pulang kotseng sunod ng sunod sa akin. Memorado ko na po iyong plaka at hindi po
ako nagkakamali na iyan din po iyong kotseng sumusunod sa akin." Bigla akong
napahawak sa tiyan ko. Are we in trouble?

"Huwag po kayong mag-aalala Ma'am. Ako pong bahala sa inyo." Robert tried to calm
me down but it's no use. Ibang-iba siya kapag si Damien ang nagsabi nang ganoong
mga bagay dahil agad akong napapanatag.

"So, ano na ang gagawin natin ngayon?" Huminga ako nang malalim para sana man lang
pakalmahin iyong sarili ko. Walang magagawa ang pag-pa-panic ko sa sitwasyon
ngayon.

"Kailangan po nating mailigaw ang kotseng iyan." Makahulugang sabi ni Robert.

Pansin ko ngang inililigaw na ni Robert ang kotse na sumusunod sa amin. Tapos may
kabilisan na din iyong pagpapa-andar niya. Noong tumingin ulit ako sa likod ay may
ilang metro na ang layo nito sa amin.

Mas naging mabilis ang pagmamaneho ni Robert, todo kapit na ako dito sa kina-uupuan
ko. Sunod-sunod ang ginawa kong paghinga para lang maalis ang takot na nararamdaman
ko. Tutok na tutok lang ako sa unahan tapos lilinga lang sandali sa likuran naming
para siguraduhing malayo na kami.

"ROBERT! BAKIT KA TUMIGIL?!" Sigaw ko. Akala ko ba wina-wala naming iyon kotse pero
tumigil pa siya. Aba't! Maaabutan kami nito sa ginagawa niya.
"Ma'am, bilis kailangan nating bumababa." Napa-amang ako sa sinabi nito. "MA'AM
SABI KO BABA NA!" Nagulat ako noong sinigawan ako ni Robert, pero wala na akong
panahon para umangal pa dahil nakalabas na ito sa kotse at binubuksan na iyong
pintuan ko.

"Teka iyong bag ko-"

"Hali na po kayo! Bilis." Wala na akong nagawa kundi ang magpatangay kay Robert.
Mabibilis ang mga kilos nito. Pansin kong nasa isang subdivision kami. May mga tao
naman pero iyong tinigilan ni Robert sa kotse namin ay isang bakanteng lote.

Hinila niya ako sa isang hindi pa natatapos na bahay at ipinasok sa loob. Ramdam na
ramdam ko kung gaano kabilis iyong tibok ng puso ko. Maya-maya pa ay may hinugot
itong baril sa pantalon nito. Oo nga pala, bodyguard din siya. Sinenyasan niya
akong umupo kaya sumunod ako.

"AHHHHHHHH!" Napatakip ako sa tenga ko dahil sa malakas na pagsabog. Kung hindi nga
lang din sa katawan ni Robert na nakayakap sa akin malamang ay humandusay na ako sa
sahig. Ganoon ka grabi ang impak.

"Shhh Ma'am. Ligtas na po tayo. Huwag na po kayong umiyak." Ano ba itong mga
nangyayari? Kanina, may sumusunod sa amin tapos ngayon naman may sumabog lang na
parang bomba.

"HALA! IYONG KOTSE NASUSUNOG!" Rinig kong sigaw nang isang babae sa labas.Kahit na
nanlalambot ang mga tuhod ko ay pinilit kong tumayo. Inalalayan naman ako ni
Robert. "OH MY GHAD!"Natutop ko ang bibig ko. Kitang-kita ko ang nasusunog lang na
kotseng sinasakyan namin kanina ni Robert.

Natatakot na tumingin ako sa likuran ko. "R-robert, kung hindi tayo nakalabas ba-
baka -pa-patay na tayo ngayon." Kitang-kita ko din iyong naluluhang mukha ni
Robert. Hindi din siguro siya makapaniwala na ligtas kami.

-----
Marami akong ingay na naririnig sa paligid ko. Ramdam ko rin na lumulutang ako sa
ere, mukhang may nagbubuhat sa akin. Sobrang kumikirot iyong mga kalamnam ko.
Mabuti nalang at sobrang maingat iyong nagbubuhat sa akin at mukhang tinitiyak na
hindi ako masasaktan. Para bang ligtas na ligtas ka sa mga bisig niya.

Lumapat sa isang malambot na bagay ang likuran ko. Hindi ko napigilan ang mapa-
ungol. "Are you okay?" Isang pamilyar na boses ang nagsalita malapit sa tenga ko,
habang marahan niyang hinahaplos iyong pisngi ko.

His warmth gives safeness to me. By just the mere touch of these fingers to my
cheeks I can be sure that I will be safe as long as his with me. But a kiss in my
forehead makes all my fears and worries vanished just like some dust carried by the
wind.

"No one will take you away from me Xonia. I'll make sure of that." Iyon ang huling
narinig ko mula sa kanya. Pero ramdam ko pa din iyong presensiya siya na malapit
lang sa akin. May naririnig din naman kasi akong mga tunog, mga yabag at mahinang
mga usal.

Medyo luminaw lang ito noong bahagyang nasa kalagit-naan na iyong pag-uusap nila.
Hindi ko pa nga mapapagtanto ang lahat ng nangyayari kung hindi ko narinig ang
pangalan ni Robert. Ibig sabihin pala nito, ligtas na talaga kami. Si Damien iyong
naramdaman ko kanina.

Si Damien din itong kumakausap kay Robert.

"Robert from now on, you will going to be her bodyguard 24/7. She will not leave
the house not until that Mrs. Enderez will be put in jail where she rots till
death."

"Copy Sir."

"Secure the house perimeters. I can't let that stunt to happened again Robert. You
know how important they are to me. You and your team are not allowed to mess-up.
Are we clear?"
"Yes Sir."

"By the way, thank you for saving them."

"And one more thing, call Mr. Fernandez and tell him I need to talk to him ASAP."

[********************************************************************]

***********************************************************************************
********
*******************************************

- -28-

Hi Girl, I've read you're message and here it is. I dedicate this chapter for you.
Enjoy!

AN: THANK YOU SO MUCH GUYS! HOM just reached 600K of reads and my 'Friends' just
reached 5K. Maraming-maraming salamat po talaga. I am so happy. Promise po,
pagkatapos lahat ng exams ko, babawi po ako sa inyo.

[**************************************************************************]
DAMIEN'S POINT OF VIEW

I deeply sighed. I feel so exhausted and tried. I was not able to sleep last night.
I just kept on looking at my wife who's sleeping soundly at my arms. I can't think
straight, by this time I should have already planned how to make that b!tch pay for
what she attempted to do with Xonia. But, just damn it!

The thing that happened yesterday is not still seeking in my head. I have so many
'what if's' that I don't want to know the answers to it. I can't even imagine
myself being in that situation where I am living without Xonia on my side.

I close my eyes and tried to massage my temples just to ease the pain I'm feeling
right now. Now, being sleepless is killing me. My hands immediately stop from
moving when I felt warm little hands on top of mine.

I don't have to look to know who it is. I retrieved my hands and let her be on what
she's doing. I moaned when she found my pressure points on my bare shoulders. "That
good?" She giggled.

"The best -Aww." Ngayon, marahan na siyang natawa sa sinagot ko.

"Parang kurot lang. Ang arte mo." Lihim akong napangiti, parang hindi man lang ito
muntik ng mawala sa akin kahapon. She's acting like yesterday was nothing and I
don't know if I should be happy about it or not.

"Xonia." I uttered her name as if it my life depended on it. Tumigil siya sa

pagmamasahe sa akin at sinamantala ko iyon na pagkakataon para igiya siya papunta
sa harapan ko. Inalalayan ko ito sa pag-upo sa akin. Kaagad akong yumakap kasabay
ng pag-amoy ko sa kanya. "Please take care of yourself when I'm not around."

She looks at me intently. I can't help but to be captivated by her glory and her
beauty. She radiates like the rays of the sun. I gave her a quick peck in the lips.
Damn, she's all that I need to make me feel better.

She changed her position in order for her to hold my cheeks. I helped her and
settled both of my hands in her legs afterwards. "Hindi ko naman hawak ang buhay ko
Damien--" I closed my eyes to hide my disappointment in her statement.
"You can hold it if you're willing to fight." I opened my eyes again and stared at
her. "I almost lost you when you were drowned 4 years ago." She sighed. "And then,
I did a very dangerous move just to save you again from being killed." I hold her
chin for her to look up.
She's near on the verge of crying. Damn it, Damien! I immediately kissed her lips
and this time I take time to linger and taste her sweetness. "I'll die if you'll
leave me."

"Damien!" She exclaimed. I'm serious Xonia, you're my life now, and everything is
about you.

I am the Earth and you are my Sun.

Maybe for the others I am obsessed with you, well I don't f@cking care as long as
you are with me and we feel the same way to each other. "You are my happiness
Xonia, please don't take that away from me." I pleaded. Yesterday, I was so damn
scared.

"When Robert walked in that gate." I even gestured where the gate was by pointing
at it. It didn't have sense at all cause we are here in our room, specifically in
this love seat. "You in his arms--" I exhaled loudly to stop myself from crying.
This is just so gay!

I gulped just to take away the lump in my throat. "You don't know how scared I
was--" My voice started to shake. "Seeing you not even moving in his arms, your
hands are dropped and your eyes are closed." I wiped the tear that fall on my right
eye.

"That very instant Xonia, I caught my breath for what might Robert has to say. And
I've come to realized that you are my weakness." This time, Xonia was the one who
is wiping my tears.

"Sssh. Damien, stop crying. Andito ako oh, kaharap mo." I hugged her. "Siguro
masamang damo ako dahil andami kong buhay." Marahas ko siyang naitulak, sapat lang
para mag-espasyo sa amin. Tiningnan ko ito nang masama.

"I don't like what you just said Xonia."

"Sorry, pinapatawa lang naman kita. Pati si Baby kasi na-si-stress na sa atin." I
took a deep breath. Sometimes, she's also a pain in the ass. Magsasalita na sana
ako noong naunahan ako nito at talagang bumanat pa. "I love you."
Napailing nalang ako. Pagsasabihan ko pa dapat siya pero nakalimutan ko na iyong
susunod kong sasabihin. Isang 'I love you' lang nawawala na ako. F@CK IT!

-----

"Hindi ka ba papasok?"Napatingin ako sa likuran ko. Umiling lang ako at pumasok sa

walk-in closet namin. Sumunod naman ito at siya na mismo ang pumili nang isusuot
ko. Simpleng sando na puti at khaki shorts ang ibinigay nito sa akin.
Lihim akong napangiti noong napansin kong may kulang pa sa ibinigay nito sa akin.
"Babe, my underwear?" I grinned when I saw her reaction. Tinaasan ko pa siya nang
kilay para ipakitang naghihintay ako.

"Teka." Sobrang hina nang boses nito. Natawa na ako noog nakita kong nagsisimula na
siyang pagpawisan sa noo. "Ito na." Lumapit ako dito ngunit mabilis naman din
siyang nakalayo.

"Xonia, akin na." Inilahad ko pa ang isang kamay ko. Maagap ko siyang nahila noong
akmang ibibigay na nito ang underwear ko. "Dress me?"

"Damien ang harot mo!" Natawa ulit ako.

"Maharot na pala ngayon ang naglalambing sa asawa?" She looks at me unbelievingly.

Napailing ito pero kitang-kita ko ang pamumula nang pisngi niya. Kasal na nga't
buntis, hindi pa din masanay-sanay sa akin. I grinned when I think of something.

I playfully and intentionally grab the towel and take it off me. I tried to control
my laughter upon seeing her reaction. Bulging eyes, open mouth and expression that
to die for. So priceless! Sarap din minsan pagdiskitahan tong asawa ko.

I casually get dressed in front of her. When I was about to wear my underwear saka
lang siya natauhan. "Ahhm, sige I'll just go downstairs again para tingnan kung
tapos na si George sa paghahanda sa mesa." I immediately hold her arm when she
passed by me.
"Sabay na tayo. Hintayin mo nalang ako." I saw how she closed her eyes tightly. I
missed you Xonia that's why I'm seducing you. I bet before this day ends you will
come to me and fall into my pit.
"Tigilan mo ako Damien ha!" I can sense the frustration in her voice. Natawa ako sa
kanya. Hindi pa din kasi ito tumitingin sa akin. I started to get dressed.

"I'm not doing anything." I replied to her after wearing my underwear. Saka lang
ulit siya humarap sa akin at tiningnan ako nang ubod-sama. "Woah, should I be
scared now?" I grunted when she slapped my chest. Damn! It stings.

"Stop teasing me you beast!" Hindi ko na napigilan ang halakhak ko. Hindi ko na
pinigilan noong naglakad siya papalabas sa closet namin. Natawa nalang ulit ako
noong narinig kong bumulong ito na narinig ko din naman. "You don't pull that stunt
on a pregnant woman, you sexy beast!"

Nang lumabas na ako sa walk-in-closet naka-abang na ito sa akin. May dala-dala

itong suklay sa isang kamay niya. Iginiya ako nito sa kama naming para maupo,
sumunod nalang ako. I like it when she takes care of me. It feels so damn good.
"Talagang nagdadasal ako sa Diyos na babae iyong magiging anak ko." Bulong niya
ulit sa sarili. Tinaasan ko siya nang kilay.

"And why is that?" I'm also curious on what will be her answer.

"Para dalawa na kaming sakit sa ulo mo, tingnan ko lang kong hindi ka mapagod."
Mahina pa ding usal niya. I smirked, it's that's so Xonia? "Cause if it's a boy,
it's the opposite right?" Siya iyong sasakit sa ulo sa aming dalawa.

Ayan na naman iyong masasamang tingin niya sa akin. I pinched her nose. "I'll pray
to God it will be a boy." I grinned happily. Iniinis ko lang naman siya. I don't
care if it's a boy or a girl as long as she's the mother of my kids, I don't have a
problem with that. "Aww." Napahawak ako sa ulo ko. Tang-!na ang sakit.

Marahas ko ngang kinuha iyong suklay na hawak niya at ibinato kung saan nalang.
Hinihimas-himas ko iyong ulong hinampas niya nang suklay. "Buntis ang sakit non
ah!" Umismid lang siya sa akin.

-----

"Gusto mo daw akong maka-usap?" Kaharap ko ngayon si Mr. Fernandez, hindi alam na
andito siya ngayon sa bahay. Pinapahinga ko na kasi muna siya matapos naming
mananghalian. "Kumusta na pala si Xonia?"

"She's good." Tipid kong sagot dito at uminom sa beer-in-can na hawak ko.
Nakatingin lang ako sa malayo.

"Ikaw ang tumutulong sa Cleo na iyon hindi ba?" I know he's going to come around,
somehow. Mr. Fernandez is intelligent but sometimes, he needs full reports and
evidence for him to believe, iyan ang kaibahan naming dalawa. When I have a gut
feeling, I don't usually put it on the side.

"Yes, I am helping him." And from Gerry, the case is doing well in favoring on
Cleo's side. "I guess by the end of this year he will free to go." That's how
confident I am.

"Hindi ko gustong manghimasok sa ginagawa mo pero siya pa din ang pumatay kay
Scott, Damien; he needs to pay for what he did." Tumingin ako sa gawi niya. I
looked at him seriously.

"And what about Scott? He can just get-away with raping and killing Cleo's
daughter?" Napailing ito. I know, Scott's is probably paying for what he all did
pero hindi ko hahayaan na pati si Mr. Cleo ay maranasan ang nararanasan ni Scott
ngayon. Buhay pa si Cleo, patay na si Scott.

"Anong sabi ni Cleo? Payag ba siya sa ginagawa mo?" I grinned.

"Sino ba naman ang ayaw kung kalayaan mo na ang pinag-uusapan di ba?" Tumango-tango
lang ito.

Silenced enveloped us once again. Tumikhim ako para makuha ulit ang atensyon nito,
makaraan ang ilang sandali. "Okay, let's talk about what's the reason why I set
this up." Napabuntong-hininga ito. I guess he already have a clue.

"You need my help." Tumango ako. But it's not just a mere help Mr. Fernandez, it
could mean a lot to me. It could change a lot of things.

"I want Mrs. Enderez to rot in jail." Napailing ito. "So you're not still on my
side are you?" Nasa sa kanya ang buo kong atensyon.

"Hindi iyon ang ibig kong sabihin Damien. Si Hillaria ang kalaban natin, hindi
natin siya basta-basta mapapatumba." Tama nga naman ito. But I already have a plan.
"Maybe, you forgot whose you're talking to." I smirked at him. Natawa na din ito.

"Yeah, I forgot, you're my son, my blood and my flesh."

[**************************************************************************]

AN: Few chapters left.

- -29-

This chapter is dedicated to you @mardigrez. Kaka-touch naman iyong message mo sa

last chapter. Keep safe ka and thank you. XD

AN: Thank you so much guys for reading HOM that it reached 700K. And I want to
apologize kung bakit ngayon lang ako nakapag-update. It's because I have a reason
po. When I got home, I consulted my dentist para matanggal na iyong isang impacted
third molar ko. Impacted meaning hindi nakalabas iyong ngipin dahil sa kulang sa
space or dahil sa nahaharangan iyong labasan niya. And I have to endure the pain
and swelling for almost a week, Ngayon palang talaga ulit ako nakabawi. I hope you
understand me guys.

[*****************************************************************************]

DAMIEN'S POINT OF VIEW

We are patiently waiting for Mrs. Enderez to show. I'm confident that she would
come, who wouldn't when she knows that I have his man here; being tortured. Isang
maling galaw niya lang, alam niya kung saan siya pupulutin. "She's late." Tumango
lang ako kay Mr. Fernandez.

She's 30 minutes late already but I don't care. This will be the end of her
craziness. Alam kong delikado itong gagawin namin, knowing how clever she is, but
it's the risk I'm willing to take. I can't afford to live with a fear that my wife
will be always on the verge of death row.
If you will observe us right now, we may look so calm but I have to admit I'm still
anxious. Anxious that Xonia is out of my sight right now, not that she is not
protected or what, pero hindi pa din ako mapanatag hanggat hindi natatapos ang
lahat ng ito.

"Sir, she's here." Pilit kong kinakalma ang sarili ko. Tumayo ako na parang naka-
upo lang sa sofa namin sa mansion. When she entered the room, she is already
wearing that smirked on her face. "Hi Everyone!" She casually greeted us with her
soft voice. I gritted my teeth. I need to control myself or else this whole plan
will be wasted to nothing.

"Let's make this short shall we Mrs. Enderez?" I told her boringly. Her smirk turns
into a very wide grin. She immediately approached the direction were Mr. Fernandez
sits and to my shock she even gave him a peck on the cheek. Feeling close are we
Mrs. Enderez?

"Long time no see Hon." Pinagmasdan ko silang dalawa. Bakas na bakas sa mukha ni
Mr. Fernandez ang pagtitimpi habang walang habas naman ang pakikipaglandian nito sa
kaharap niya. "Oww, didn't you miss me?" I sighed deeply. I was now looking at Mr.
Fernandez's pissed off look. Nakatayo na ito malapit sa akin.

"Gerry, will you give me the title?" Kitang-kita ko naman kong papa-ano kumislap
ang mga mata ni Mrs. Enderez. "Here, this is what you want right?" Inilahad ko dito
ang isang brown envelope kung saan naglalaman iyon ng mga papeles tungkol sa
kompanyang pag-aari ko na.
Isa lang naman kasi ang habol ni Mrs. Enderez, ang kompanya KO.

Mabilis nitong kinuha ang envelope at bakas sa mukha nito ang tagumpay na sa wakas
ay nakuha na nito ang gusto niya. Pinasadahan lang nito nang tingin ang mga papeles
na nasa loob ng envelope. "Well, magkakasundo naman pala tayo bakit pinatagal pa?"
Kinuyom ko ang mga kamay ko. Tiis lang Damien.

"So, you have that damn papers, it's you're time to fulfill you're part."

"Well..well..well.. Damien, Hijo, hindi naman siguro ako sira-ulo para ganun-ganon
nalang di ba?" Masama ko itong tiningnan. "Ang daming paghihirap ang naranasan ko
sa kamay niyong dalawa! Dapat lang na ibalik ko inyo iyon di ba?" She talking
sweetly at us, but I perfectly know how she is picturing us in that little head of
hers how to kill us.
"Una-unahan lang yan, di ba Damien?" Mula sa bag nito ay naglabas siya nang baril.
I smirked in the back of my head. Typical Mrs. Enderez. Tinutok nito ang baril sa
akin.

Napapikit nalang ako noong umalingaw-ngaw ang malakas na putok ng baril. "HANGAL!"
Napadilat ako noong sumigaw si Mrs. Enderez. "Anong akala mo sa akin tanga para
hindi ka makita!?" I followed her gaze and saw Gerry lying on the ground, holding
his left shoulder.
Noong tinutok ni Mrs. Enderez kanina ang baril sa akin, nakita kong binunot din ni
Gerry ang baril nito. Mukhang naunahan lang ata siya ni Mrs. Enderez. We belittle
her. She's clever and smart.

"Isang bala pa na tumama sa kanya Mrs. Enderez, hindi mo gugustuhin ang gagawin
ko." Ma-awtoridad na sambit ko dito. Pinasadahan ko nang tingin si Mr. Fernandez na
ngayon ay mukhang nababahala na sa mangyayari.

"At ako pa talaga ang tinakot mo, HA DAMIEN?" Mukhang nanggagalaiti na ito sa
galit. Huminga ako nang malalim bago tumingin sa kanya nang sobrang seryoso. "Why?
Are you scared Mrs. Enderez?" I grinned when I saw her discomfort. She's not that
confident.

Tinutok niya ulit ang baril sa akin. Good! She now distracted and will no longer
pay attention to Gerry. "Ano bang pinagmamalaki mo ha? Isang kalabit ko lang sa
gatilyo at paniguradong sa impyerno ang bagsak mo!"

I will never have the same faith with Scott cause I have my angel who saved me from
unrighteousness. And it's my damn wife who doesn't have a slight idea what's
happening here.

"Then shoot me!" I provoked her. Mas lalo naman itong nagalit at mas hinigpitan ang
hawak sa gatilyo. "Damien." Hindi ko pinansin ang nag-aalalang daing ni Mr.
Fernandez. "You want me to be dead right? Then go! I'm giving you all the time in
the world." I even open my arms as a sign of invitation but the bullet that I
waited didn't come.

I saw how she smiled wickedly. "Well.. Napag-isip-isip ko na masyado palang madali
iyong naisip kong pagpatay sa'yo. I want to take it sooo slow." Napatiim-baga ako.
"Boys!" Mula sa pinto ay lumabas ang naka-itim na mga lalaki na mukhang bouncer
dahil sa laki nang mga katawan nito at may dala-dalang ArmaLite.

"You want to play Mrs. Enderez?" Then so be it! I snapped my fingers and just like
that, nagsipasukan na ang mga armado kong tauhan. Pinagmasdan kong mabuti ang mukha
ni Mrs. Enderez, mukhang hindi na ito nagulat bagkus ay ngumisi pa ito na parang
baliw.
"Ang mga pulis wala pa ba para masaksihan ang ganitong tagpo?"

"Policemen are for weaklings Mrs. Enderez, unless you are one of them. But, they'll
come around later to arrest you!"

"Minamaliit mo yata ako Damien." Siya nalang ngayon ang nakatayo sa harapan ko,
iyong mga tauhan niya ay nagsisimula nang humanap ng pwedeng pagtaguan nila kapag
nagsimula na ang putukan. Lihim akong napangiti, ang tauhan ni Mrs. Enderez katulad
niya lang din, so random.
My men were wearing a vest so there pretty confident to stand behind me. And
there's no need for them to hide because mostly of them are carrying their snipers.
I was about to say something when she immediately run to somewhere in the vicinity.

"Damien, halika na." Hinigit ako ni Mr. Fernandez sa isang pasilyo at binigyan ng
baril. He eyed me for a second before hugging me so tight. No need for words, I
know! Boys are boys. I just patted his back and smiled a little.

I heard him shouted "Be safe" to me but I was too far for him to answer back. At
isa pa, maingay na din ang lugar dahil nagsimula na ang putukan. This place is an
old warehouse of car parts, which is basically, own by Mr. Fernandez. Ngayon ginawa
nalang itong tambakan ng mga sirang sasakyan na kung tutuusin ay pwede pang
pakinabangan.

-----

"We already know her location Sir." I nodded and followed their lead. Once we
reached their place of hiding, a series of loud bangs already happened. I closed my
eyes and pictured Xonia's smile. No need to think about her look when she learned
that I killed somebody.

"Remember my S.O.P.; no need to shot them at the critical area of the body, just
make them incapable of fighting back." They all nodded their heads as a sign of
saying "Copy Sir".

I also helped them and tried my best to
legs or forearms. In that way, they can
stop them from firing in our direction.
down, they will get the gun but if they
comes, which is to kill them.
at least shot the enemy on their shoulders,
already feel a pain and that's enough to
My men also move rapidly. Once the enemy is
still resists to us then the last option
"Sir." Nag-aalalang wika nito sa akin noong si Mrs. Enderez nalang ang nakatayo at
nakatutok din ang baril nito sa akin. I raised my hand to stop them. This is my
battle, na sana ay kanina ko pa tinapos.

"Dito ka na matatapos Damien." Hindi ko maiwasang matawa. Siya pa ngayon ang may
ganang manakot. "Oh yeah? Well, why don't you act what comes out, in that mouth of
yours Mrs. Enderez." Hindi ko inaasahan ang sumunod na nangyari. Mabilis akong
natumba dahil sa impact nang pagbaril nito sa akin.

"Sir!" Agad akong dinaluhan ng mga tauhan ko at may iba ding nagtaas ng baril para
maging handa sa susunod na gagawin nitong kaharap ko.

Ininda ko ang sakit na nararamdaman dito sa kaliwang dibdib ko habang tumatayo.

When I looked at Mrs. Enderez, she was grinning from ear to ear. I read the words
she mouthed to me and it's "Pathetic".
Ngumisi din ako sa kanya. Hinding-hindi niya makikita kung ano ang tunay kong
nararamdaman ngayon. "It's okay to be pathetic than to look stupid Mrs. Enderez."
Nayamot naman ito sa sinabi ko. I was wearing a vest also. Bullet Proof Vest. Hindi
lang halata dahil kaka-iba ang pagkakadisenyo nito. Talagang ang vest na ito ay
sinusuot pailalim hindi lantaran.

"ARRGGHH!" Sumigaw ito. Mukhang nararamdaman na niya ata na wala na siyang kawala
sa amin. I bet papa-ubos na din ang bala nito sa baril niya. "SISINGILIN KITA SA
BUHAY NI SCOTT!"

"Pano kapag sabihin ko sa'yong buhay pa pala ang anak mo, at tinatago ko lang?
Pinapahirapan?" Nanlaki ang mga mata nito. Got your attention now Mrs. Enderez.

"Anong sabi mo?!" Sumigaw ito ngunit bakas sa mukha niya ang pagtatanong. And I'm
pretty sure your guards are also down right now.

"Ano ang gagawin mo ngayon Mrs. Enderez, kapag pinatay mo ako, hinding-hindi mo na
malalaman kung nasaan ang pinakamamahal mong ANAK!" Tinutukan ko ulit siya nang
baril.

"HINDI! PATAY NA SI SCOTT!" Sigaw nito. Kitang-kita ko na kung papaano nanginig ang
mga kamay nito. Hindi na din niya maayos-ayos ang pagtutok sa baril niya sa akin.
Now, she's distracted. "NAKITA MISMO NANG DALAWANG MATA KO NA SI SCOTT IYONG
INILIBING NAMIN!"
"Sigurado ka ba diyan?" Pang-uuyam ko dito. And boom, she's already losing her
focus.
Before it got too late, kinalabit ko na ang gatilyo. Agad nitong nabitiwan ang
baril. Nangingig na din ito at mukhang nagsisimula nang umiyak. She's scared.

My men didn't wait for my instruction and move to their own instincts. Someone get
the gun from Mrs. Enderez reached and someone also hold her down to ensure that she
can no longer attack me or anyone.

And from my peripheral vision I saw Mr. Fernandez with a number of policemen coming
in our direction. They started to secure the place and some of them went to Mrs.
Enderez to finally put some handcuffs in her hands.

Mr. Fernandez approached me. "I'm proud of you." He ruffles my hair like he always
does when I was just a kid. I just smiled at him, glad that everything is fine now.

"Pero marami pa din ang namatay at sa panig iyon ni Hillaria. May mga nasugatan din
sa panig natin pero wala namang malala." Tumango ako at bago pa ako makapag-tanong
ulit kay Mr. Fernandez may narinig nalang kaming umalingaw-ngaw ng isang putok ng
baril.

[**************************************************************]

- -30-

Here's you're dedication Girl. Thank you for reading this story. Keep safe.

[**********************************************************************]

XONIA'S POINT OF VIEW

"I HATE YOU!" Buong lakas kung sigaw dito. Tuloy-tuloy na din ang agos ng luha ko.
Pero parang wala lang naman sa kanya iyong pag-aalburuto ko. Yakap-yakap lang ako
nito habang hinimas-himas iyong likuran ko. "Ano ba?!" Tinulak ko ito.

Ayokong kalimutan iyong ginawa niya. "Xonia I need to do that." Kalmadong sabi nito
sa akin. Umiling lang ako. Pano kapag..pano kung.. "Hey stop thinking okay? I'm
here, I'm safe and I'm okay." Niyakap niya ulit ako at inihilig ang ulo ko sa
dibdib nito. I inhaled his scent. Nakakalma kasi ako sa amoy nito.

"Please don't do that again Damien, stop being reckless. I need you and I'm
pregnant. Hindi mo ba naisip na kapag.." He silenced me with a peck on the lips.
When I opened my eyes, I can see the tenderness in his eyes. "I told you, stop
thinking things. Makakasama lang iyan sa inyong dalawa ni Baby."

Hindi ko na napigilan. Tears started to flow in my cheeks. Kaagad naman niya itong
pinunasan. "You don't know how scared I am noong sinabi ni Miss Dora kung saan
kayo. Kung hindi ko pa siya napilit, I wouldn't know that my husband is in danger
already." Nakatingin ako sa kanya habang siya naman ay patuloy sa pagpupunas ng
mukha ko.
"Sshh. Xonia, please stop crying." Pero I can't help it. "Damien, kung ako ang
buhay mo, pwes ganoon ka din sa akin!" He seems shocked with what I said. Sinapak
ko nga iyong dibdib niya. He made a little sound with that pero mas mababakas ang
tuwa sa mukha nito.

"Relax for a bit and I'll tell you everything that happened." I immediately closed
my eyes when he kissed my forehead. Iginiya ako nito sa kwarto namin at pinahiga.
Sumunod naman siya at agad na niyakap ulit ako. When I looked at his face, he seems
tired.

I wanted so bad to touch his face but I control myself. For sure, he'll reprimand
me again and I just want him to rest also. He needs it.

Nagising nalang ako dahil sa ingay ni Damien. I tried to ignore his little noises
pero siguro kapag buntis sobrang sensitive din noong pandinig mo. May kausap ito sa
cellphone niya, I don't know who kasi hindi ko naman maintindihan iyong
conversation nila.

Pero napabangon agad ako noong nakarinig ako nang salitang "patay" galing kay
Damien. "Sinong patay?" Tumingin siya sa akin at nagbuntong-hininga.
"I'll call you later." Napataas ang kilay ko. Is he hiding something from me?
"Hey." Umupo ito sa kama. Naghihintay lang ako sa anong sasabihin nito. Naghintay
pa ako nang ilang minuto bago ito nagsimula sa pag-kwe-kwento. A part me of me
wants to hear this and a part of me doesn't want to. Siguro dahil na din sa mga
"what ifs" ko. But, I must hear this.

"And when I got her attention already, I didn't hesitate to pull the trigger..But
before you conclude anything, I didn't aim for her; I aimed on the wall that's
behind her." Naka-tunga-nga lang ako sa harapan ni Damien.
Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman.

"My men secured her and that's the time the policemen came with.."Tumigil muna ito
at mataman akong tiningnan. "with my Dad." Nanlaki ang mga mata ko. Tama ba iyong
narinig ko? Tinawag niya nang "Dad" si Mr. Fernandez?

Yeah, sinabi niya sa akin na humingi nga siya nang tulong dito but I didn't expect
na sa wakas nagkasundo na din sila. Dahan-dahan ay napangiti ako. No words to be
said, just with a smile alam na niya kung ano ang nararamdaman ko.

"Yeah so uhmm." Mas lalo akong napangiti noong nakita ko iyong uneasiness niya. "We
were talking to each other when suddenly we heard a gunshot. Noong tiningnan namin
kung saan galing iyong putok, we saw Mrs. Enderez lying on the floor, bathed in her
own blood." Napasinghap ako. Sinong bumaril sa kanya?

"Bago pa siya tuluyang mapusasan ay naka-agaw siya nang baril at agad na tinutok sa
ulo niya. Everything just happened so fast na hindi na siya napigilan ng mga
awtoridad." Oh my ghad. Pinatay niya ang sarili niya? Napatutop ako sa bibig ko.
"Damien..I.."

"Hey calm down. It's no one's fault. It was her decision okay?" Tumango-tango lang
ako. With all the drama in our lives, I just hope this will be the end of
everything.

Sa sumunod na mga araw naging abala si Damien sa pag-aasikaso sa burol ni Mrs.

Enderez. Sa loob ng dalawang araw walang nag-claim sa bagkay niya kaya minabuti
nalang ni Mr. Fernandez at Damien na sila na ang kumilos. Hindi na din pinatagal
iyong paglibing.

Now that everything is settled, pinahinga ko muna si Damien. Pati si Gerry ay naka
on-leave din. Hindi naman din masyadong malala iyong pagkakabaril sa kanya but just
to be safe, ilang araw muna siyang hindi papasok sa opisina.

"Xonia."

"Kitchen!" Sagot ko kay Damien. I told him to stop roaming around the mansion pero
ang tigas ng ulo. He's so persistent. Wala namang ginagawa. Mawaglit lang ako
sandali sa mata niya ayun hahanapin na agad ako. Kung tatanungin ko naman kung
anong kailangan niya, he will just shrugged his shoulders.
"What are you doing?..George." Pormal na bati nito sa resident cook namin. Tumango
lang naman si George at ibinalik ang atensyon sa niluluto nito. "Nagpapaluto lang
ako sa kanya nang Fries." Takam na takam na talaga ako kahit na hindi pa ito tapos
sa pagbabalat ng mga patatas. Wala kasi iyong instant, naubos ko na kahapon.

Umupo lang ito sa tabi ko at tahimik na nakatingin kay George. "Check-up mo mamaya
di ba?" Tumango ako. I am so excited, malalaman na kasi naming iyong gender ni
Baby. Well, during the duration of my pregnancy wala naman siyang sinasabi na
lalaki o babae iyong gusto niya.

Mas ako pa nga itong da-da nang da-da na "I want a Baby Girl", kapag naririnig niya
iyon he would just smile. I wonder what he wants. "Are you excited?" Nakangiting
tanong nito sa akin. Excitement is also written all over his face.

"Super." He just grinned at me and gave me a peck on the lips. "Actually, I want to
ask something from you." Okay, what is it this time? "Can we just ask the Doctor if
the Baby is fine and just leave the gender as a surprise?"
Mukhang pati si George ay natigilan sa sinabi ni Damien. Ano iyon kapag bumili kami
nang gamit ni Baby it will be unisex? No, I want to know it already. "Please, for
me." Damn it, pano ako makakatanggi sa mukha na iyan? "Fine, but if it's a Girl
I'll be the one to name her." Ngumiti ulit ito.

"Sounds good to me."

-----

"You have a big appetite Babe." Imbes na mainis sa sinabi nito ay hinayaan ko lang
siyang tingnan ako sa pagkain. "And you even ate earlier in the mansion."

"Look, it's not just my appetite, pati kaya kay Baby kasali na dito." He just
grinned at me while drinking his soft drink. We're having our snack here in
Jollibee, cause I love eating Fries, kahit hindi na ako naglilihi ay hinahanap-
hanap pa din iyon ng taste buds ko.

"So kailan mo pala aasikasuhin iyong Wedding natin?" Nakuha nito ang atensyon ko.
Tinaasan ko siya nang kilay na parang sinasabing 'you-just-didn't -brought-that-
topic-up'. "I mean, you can start browsing in the net or something para may idea na
iyong kukunin nating Wedding Planner."
We'll I really did picture this dream wedding of mine. Actually, recently ko lang
ito na i-imagine. Iba naman kasi noong kami ni Scott. This one, it is somewhat a
garden/forest theme. Iyong katulad kina Bella at Edward sa Twilight.

I was so fascinated with the tall trees, and gosh the green mosses just add to
forest feeling. Tapos hindi na kailangan nang make-shift tent kasi sa shades palang
na galing sa mga puno sapat na para magbigay ng cool temperature sa mga bisita.

"I guess you have something in mind?" He leaned closer to the table. He was resting
his chin in his folded hands. He looks so cool kaya sanay na din ako na kapag
kasama ko si Damien, palagi kaming center of attraction. Pati malilit na bata hindi
nakakatakas sa dating nitong si Damien.

"Yeah..but..okay nevermind. Matagal pa naman iyon." That idea was so extravagant

kaya I won't pushed it. Kahit na alam kong kahit ano pa man ang hilingin ko o
gustuhin ko talagang ibibigay ni Damien. And I don't want to take advantage on it.

"You know I will still know what's inside of that right?" Ininguso nito ang ulo ko.
Iningusan ko nga. Yeah, right, he has ways and you know Damien he is so persistent
to the extreme level.

"Uh-uh, ewan ko sa'yo Mr. Fernandez." Ipinagpatuloy ko ulit ang pagkain ko.

"Stop calling me that Mrs. Fernandez, cause even if you are referring to me, si Dad
pa din iyong unang naiisip ko." Natawa ako. Sarap kurutin sa pisngi nitong taong
to.
Hinayaan na ako nito sa pagkain sa sumunod na sandali. Busy na din kasi ito sa
pagkalikot sa cellphone niya. I'm impressed how he can act so cool kahit na lahat
ng mga mata dito ay nakatutok sa kanya. Parang hindi man lang ito na-cu-conscious.

Noong tapos na ako ay nag-aya ito na may pupuntahan lang daw. Hindi naman niya
sinabi kung saan kaya hinayaan ko nalang. I am so full to even talk to him.

--

"Damien." I called for his attention. Naguguluhan kasi ako kung bakit kami pumunta
dito. Noong tumingin ako sa gawi nito ay tahimik lang itong nakatingin sa harapan.
Maya-maya ay nakahanap na ito na pwedeng pag-parkingan.
Tumingin ito sa akin at nagbuntong-hininga. "Let's go." Gusto ko sanang tanungin
kung bakit. I have a slight feeling kung sino ang pupuntahan nito pero bakit?
Kakalibing palang naman ni Tita Hillaria.

hiniwakan lang nito ang kamay ko habang papalakad kami. I knew it. Kay Tita
Hillaria nga kami papunta. Pero habang papalapit kami ay mas lalo akong naguluhan
dahil iginiya ako ni Damien sa puntod ni Scott.

Ideya ni Damien na doon na din ilibing si Tita Hillaria malapit sa mag-ama nito.

Walang nagsasalita sa amin. Ako nakatingin kay Damien habang siya naman ay
seryosong nakatingin sa puntod nito. Suddenly, his grip on my hand became a bit
tighter. I squeezed his hands in return para iparamdam dito na he's not alone.

From the looks of it, he's having he's time on his own. Maybe, reminiscing their
past. They really didn't have a brotherly bonding. Pero kung ako ang tatanungin,
matagal ko nang napatawad si Scott. Maybe, he has some reason in doing that, or
talagang iyon na din siguro ang namulatan nito sa magulang niya.

"Tara na." Kinagat ko iyong dila ko para mapigilan ang sarili ko sa pagtatanong.
"Halika na." Kinurot muna nito ang ilong ko bago nagsimulang maglakad.

Malayo na kami sa puntod ni Scott noong nagsalita si Damien. "Pinatawad ko na siya

sa lahat ng ginawa niya." My heart melted with what he said. Tumigil ako kaya
napatigil din ito sa paglalakad.

"You just made me fall in love with you all over again." I tiptoed and kiss him
tenderly to prove my point.

"And I love you more." And he gave me one last peck on the lips before regaining
himself.

"Tara na nga, dito pa talaga tayo gumawa nang moment. It's kinda creepy you know,
with all this tombs and errie silence." Natawa lang ito sa akin at inalalayan na
akong sumakay sa kotse.

No threats
No grudges

No pains

This will be the start of something new in our lives.

[****************************************************************************]

AN: May Epilogue pa po.

Epilogue

GIRL! Kahapon ko pa nabasa iyong comment pero tandang-tanda ko pa din. I was really
planning to dedicate this chapter to you. Ikaw talaga iyong naisip ko. Alam mo na
di ba? Kung saan ako nagsimula, na kahit isang comment lang noon ay super okay na
ako. Tapos per chapter 10 reads lang iyong nagbabasa pero isa ka sa mga hindi nag-
judge base sa reads lang. YOU GAVE ME A CHANCE at talagang sobra-sobra akong
nagpapasalamat sa'yo. With my journey here in Wattpad, naka-sabay ka sa akin. T_T

Iyong iba kasi nawala nalang pero ikaw, andito ka pa din. Thank you so much. And
YOU'RE THE BEST. Ikaw iyong tinutukoy ko sa Status ko kahapon, gustong-gusto kong
mag-reply sa'yo pero sabi ko, sa Epilogue nalang lahat, at heto na nga iyon. Hindi
man tayo palaging nagkaka-chat pero alam na natin iyon eh, we have a special
connection. Keep safe and see you at In His Hands? Keep safe Girl!

TO ALL THE READERS:

THANK YOU SO MUCH FOR SUPPORTING "HE OWNS ME".

I LOVE YOU GUYS!

WE ALL DID IT!

[*******************************************************************]

DAMIEN'S POINT OF VIEW

"Rob, you're idling." Napailing ako. Ano bang nangyayari sa isang to at kung mag-
isip halos malunod na ito sa lalim. Ganyan na yan simula pa noong dumating kanina.
Tahimik at nakatunga-nga lang. "Hindi may iniisip lang."
"It's so not you to behave like this. Something wrong?" Umiling lang ito at umayos
ng upo sa harapan ko. He came by a few minutes ago to consult about opening a
business. Pero hindi pa man kami nakakapag-simula sa pag-uusap ay naging ganyan na
siya. Tulala.

"Wala may naalala lang ako." Kanina may iniisip, ngayon naman ay naalala. I
smirked; I think I know what's happening to him. When he saw my reaction, he just
shrugged his shoulders. "Hindi tama iyang nasa utak mo kaya tigilan mo na."

Ngayon nakangiti na ako nang mapang-asar. See? He's being defensive. Wala pa nga
akong sinasabi. Iba na ata talaga to. "Bakit ano ba sa tingin mo ang nasa utak ko
ngayon?" Napabuga ito nang hangin. He even looked frustrated.

"Wala nga. Ang kulit mo." Natawa na talaga ako. So not Robson. He's losing his
composure, the serious and oh so mature Robson. Now, he looked pissed and annoyed.

"Babae nga." Mahinang bulong ko na narinig niya naman din. Good! Dahil talagang
sinadya kong iparinig iyon sa kanya. He eyed me angrily, oh dude as if my knees
will tremble on that look. "Sasabihin mo or ikaw na bahalang mag-solusyon diyan sa
problema mo?"
He shakes his head as if he didn't believe that I'm not putting this to an end.
Kung noon grabi siya kung makapangaral sa akin, pwes mukhang bumaliktad na ata ang
gulong. Mag-e-enjoy ako nito. Too bad wala iyong isa para masaksihan itong pagiging
baliw ni Robson.

"Fine, kaw bahala." Sinimulan ko nang basahin iyong proposal niya. He's asking for
some advice. Ito kasing si Rob mahilig lang mag-invest sa mga stocks, he's even one
of the board members in my company kaya lang ngayon lang talaga ito sumugal.

Running a company is not easy as what you think it is. Yes, we do have some
privileges but still it has some cons. We stayed late at night just to think and
prepare for the next day. We do have employees but still the last say will be ours.
And if you commit a mistake, everything will be at stake.

"Ano..Well..May..Ahh shit! Hindi ako makapaniwala na ginagawa ko to!" Sinabunutan

pa nito ang sarili niya. I grinned. "Frustrated?" Pang-inis lang. Ngayon pa nga
lang ako nakakabawi.

"Sasapakin na talaga kita Fernandez kung hindi ka pa titigil!" Galit na siya pero
mas lalo lang akong nag-enjoy. I raised my eyebrow to say 'are-you-gonna-share-it-
or-not'.

"Okay, may gusto akong babae pero ayaw niya sa akin. There I said it, masaya ka
na?" Napakunot ang noo ko. "Why?" Hindi sa pagmamayabang pero, kung gaano kadami
iyong humahanga sa akin, halos pantayan naman ako ni Rob.

He looked at me tiringly. Oh ano na? "Ayaw niya sa akin dahil MAHIRAP ako." Nalalag
ang panga ko. Ano daw? Si Rob mahirap? "Wait WHAT? Please elaborate, I can't get
you."

"Nagpanggap akong MAHIRAP para malaman kung may babae pa ba talagang makakapansin
sa akin. Turns out, sa kanya din pala ang bagsak ko, na ang gusto naman iyong
MAYAMAN na mukhang bakla dahil sa dami nang Glutang nilunok." Natawa ako. He's
totally in deep shit right now.

"Mas MAYAMAN pa nga ako dun eh!" Napailing nalang ako. Pinahirapan pa kasi ang
sarili. Pwede naman niyang sabihin iyong totoo. May pa ganyan-ganyan pa. Hassle.
Straight to the point. Parang di lalaki kung kumilos.

"Then tell her everything." Solve.

"At ano? Magugustuhan niya na ako dahil sa MAYAMAN na ako?! No way!"

"Good luck Pre, endure the hardships. Or, a little wicked game won't hurt you." I
winked at him. Can't wait to see how this man will be crazy of the thing so called
'love'.

---

After 7 years

I heard my son sighed for the third time. I eyed him; from the distance you could
see that he is the mini version of me, just a younger version. He's my carbon copy
and even he's attitude and mannerism still reminds my wife about me.

I even get jealous of him in a good way. When I'm away for business trips my wife
would say he doesn't miss me that much because she has Declan on her side. Unfair
right? But that's just how it should be.

His name was inspired by my name. I even got the chance to name him when he was
born. Xonia offered, and said 'Sa Baby Girl nalang ako', and I was more than
thrilled to hear that. "Dad, ang tagal!" There, he lost his patience.

Naka-halukipkip na ito at tagpo na iyong dalawang kilay niya. Umupo na din ito na
parang hihiga na. Hinayaan ko nalang ito. He is 7 years old and excels in his
batch. He doesn't even look like 7 years old because of his height, which he again
gets it from me.

"I don't get women!" He sighed in annoyance. I tried so hard to hide my smile.
Yeah, we're waiting for almost 20 minutes now at sobrang mainipin nitong si Declan.
I just ignore his tantrums and let myself be busy in checking my E-mails. It's
Sunday, and it will be always a Family Day to us. No work, just spending quality
times with each other, that's Xonia's rule and I happily obliged with it.

"Oh no you didn't." Napatingin ako kay Declan pero nakatingin ito sa bandang hagdan
namin. Sinundan ko kung saan ito nakatingin at nakitang pababa na nang hagdan iyong
kanina pa namin hinihintay. "Lagot kayo kay Dad!" Nakuha ulit ang atensyon ko ni
Declan. He's even using a gesture with his index finger.

Bumalik ang tingin ko sa pwesto ni Xonia. She's still beautiful and hot even when
the years had passed. And my appetite for her didn't even lessen. I got even more
insatiable, as want she'd said to me. Can't blame me when I have a one hell of a
hot woman in life, and being Xonia as my wife just adds to the fuel.

"Bakit naka-shorts kayong dalawa?" I asked the both of them seriously. Kaya ba sila
sobrang tagal bumaba? Nakita kong nagtago si Xahria sa likod ng legs ni Xonia.
Nakababa na sila sa hagdan at papunta na sa pwesto namin.

"Damien naman, I don't want to wear a jeans or a dress. Nakakasawa na, and Xahria
wants to wear a shorts for the first time." Napataas ang kilay ko. Narinig ko
namang umingos si Declan.

"Hindi kaya Mom, palagi ngang naka-shorts dito si Xahria sa bahay." Komento ni
Declan. Nakita ko namang ngumuso si Xahria sa Kuya nito. "And besides Dads doesn't
approve wearing filthy clothes."
"No its not! Mom and I look fashionable kaya, we're not like you guys that are so
old school." Natawa si Xonia sa pahayag ni Xahria. "Oops, seri Dad." And she smiled
sheepishly at me. I just sighed deeply.
"Huwag na kasing matigas ang ulo, akyat na sa taas Xahria at magbihis ka doon ng
tama!" Kita na iyong galit sa mukha ni Declan. "Kaw din Mom." Pero mahinahon na
iyong pagkakasabi niya sa huling pahayag.

"No, it's okay Declan. We have Dad and you of course to protect us if some people
will take advantage right? So will be safe. Tara na." Napailing nalang ako. Ang
tigas ng ulo. "Just change the both of you." Wika ko na. "I want to enjoy this day,
kaya please ayoko ko ding mapa-away okay?" They just both look at me. Titigas
talaga nang mga ulo.

"You're so not cool Dad. Kelan pa ako makakasuot ng shorts sa labas?" She sounded
more of a 5 year old kid. "When you're eighteen." Baliwala kong sagot. Ngumuso na
naman ito.

"Lagpas eighteen na ako ah." Tumingin ako nang hindi makapaniwala kay Xonia.
Seriously? She's asking me why I don't want her to wear that kind of clothes. Kita
na nga iyong pwet niya. And she looks younger that her true age kaya pati kabataan
napapalingon sa kanya.
And in this time, makakita lang ng magaganda at mahahabang legs iyang mga lalaking
iyan, iba na agad takbo sa utak niyan. Hindi pa mahihiya na nahuhuling tumitingin
sa hindi naman dapat di ba?

"Not you, you're my wife. Akyat na, at sumunod nalang okay?" Nilapitan ko ito at
hinalikan sa pisngi, baka magtampo pa kasi ito. This time they already followed me.

"Astig ka Dad." Declan said with his brows going up and down. I just smirked at
him. "That's just how it goes Son; you need to claim you're property. If you own
it, then claim what is rightfully yours." I winked and he smiled widely.

----

"Hey, can't sleep?" I just smiled at my wife. Nagising kasi ito sa haplos ko. I
tried so hard para maging light lang iyong mga dampi ko pero mukhang naalimpungatan
ata. She secured the sheets that's covering her body and copied my position.

Tinulungan ko na siya. I arranged some pillows behind her and guide her para
makasandal ito kagaya ko. She smiled at me once she is settled. "Kanina ka pa
gising?" Tanong nito habang namumungay pa din iyong mga mata niya. Sunod naman ay
naghikab na ito.

Mukhang kakaunting oras pa nga lang ang naitulog nito, pero heto at sinasamahan pa
din ako. I can't even believe myself, I should be tired now after all those rounds
with her pero noong nagising ako kaninang bandang 3:00AM ay hindi ko na magawang
matulog.

My attention was caught by her beauty. Ayun nalibang na ako sa pagtingin-tingin sa

mukha at katawan nito.

"You should just sleep." Pahayag ko dito noong humilig na siya sa akin. I am now
caressing her hair para makatulog na ulit ito. She needs energy. Tatlo ata kaming
aasikasuhin niya mamaya. Hindi na katulad noong dati na ako lang iyong inaalala
niya. May dalawa nang nadagdag.

"Hhmm." She just made a sound and hugged me. Ang kulit talaga.

"Sleep Xonia." Hindi ko na kasi makita ang mukha nito dahil nakasiksik na siya sa
leeg ko. I can feel that she is inhaling my scent, which feels good and at the same
time frustrating. Lalo ka kapag galing akong trabaho, iyan iyong ginagawa niya
habang niyayakap ako. Who knows how do I smell by the end of the day, ang sinasabi
lang kasi nito, mabango pa din naman ako.

"Mamaya, enjoy ko muna tong moment." Natawa ako. She also never fails to amaze me,
ang dali na nga akong mapangiti ngayon. Simpleng bagay lang mula sa kanya, pero
tini-treasure ko na iyon. "I think you are proposing of something, am I right?"
Naramdaman ko ang paggalaw ng balikat nito dahil sa mahinang pagtawa.
"You and your assumptioms Damien. Pagod na ako." I grinned. I know, but you can't
blame me right? Ayaw niya kasing matulog ulit. I lightly pinched her bare
shoulders, it is just so sexy. I even just want to rip that comforter off from her
body; it's blocking a wonderful view.

I started to shower light kisses on her ear. Minsan kinakagat-kagat ko na din ito.
"Ang gulo mo." Napatigil ako sa paghalik noong tinakip nito ang kamay na nakayakap
sa akin kanina sa tenga niya. Umingos ako.

"Please." I pleaded. Sinimulan mo to. Ayaw mo kasing matulog!

"I love you Damien." She told me sweetly to divert my attention which really works
for a few seconds. But, no one can get away to Damien Fernandez that easily.
"I love you more Xonia." I didn't wait for her answer. I did want I wanted to do a
while ago. Hinablot ko ang comforter na nagtatakip sa katawan nito. She gasped but
I didn't stop. She never rejected me in bed so far, and that's makes me

A spoiled brat in bed.

THE END

[**********************************************************************]