1.1.

சிவபுராணம் 1
 1.1.சிவபுராணம் 2

திருவாசகம்
1.1.சிவபுராணம்
நமச்சிவாய வாஅழ்க நாதன்தாள் வாழ்க
இமமப்ப ாழுதும் என்பநஞ்சில் நீங்காதான் தாள்வாழ்க
ககாகழி யாண்ட குருமணிதன் தாள்வாழ்க
ஆகம மாகிநின் றண்ணிப் ான் தாள்வாழ்க
ஏகன் அகநகன் இமறவ னடிவாழ்க 5

கவகங் பகடுத்தாண்ட கவந்தனடி பவல்க

ிறப் றுக்கும் ிஞ்ஞகன்றன் ப ய்கழல்கள் பவல்க
புறத்தார்க்குச் கசகயான்றன் பூங்கழல்கள் பவல்க
கரங்குவிவார் உள்மகிழுங் ககான்கழல்கள் பவல்க
சிரங்குவிவார் ஓங்குவிக்குஞ் சீகரான் கழல்பவல்க 10

ஈச னடிக ாற்றி எந்மத யடிக ாற்றி

கதச னடிக ாற்றி சிவன்கச வடிக ாற்றி
கநயத்கத நின்ற நிமல னடிக ாற்றி
மாயப் ிறப் றுக்கும் மன்ன னடிக ாற்றி
சீரார் ப ருந்துமறநம் கதவ னடிக ாற்றி 15

ஆராத இன் ம் அருளுமமல க ாற்றி

சிவனவன்என் சிந்மதயுள் நின்ற அதனால்
அவனரு ளாகல அவன்தாள் வணங்ங்கிச்
சிந்மத மகிழச் சிவபுரா ணந்தன்மன
முந்மத விமனமுழுதும் கமாய உமரப் ன்யான் 20

கண்ணுதலான் தன்கருமணக் கண்காட்ட வந்பதய்தி

எண்ணுதற் பகட்டா எழிலார் கழலிமறஞ்சி
விண்ணிமறந்து மண்ணிமறந்து மிக்காய் விளங்பகாளியாய்
எண்ணிறந் பதல்மல யிலாதாகன நின்ப ருஞ்சீர்
ப ால்லா விமனகயன் புகழுமா பறான்றறிகயன் 25

புல்லாகிப் பூடாய்ப் புழுவாய் மரமாகிப்

ல்விருக மாகிப் றமவயாய்ப் ாம் ாகிக்
கல்லாய் மனிதராய்ப் க யாய்க் கணங்களாய்
 1.1.சிவபுராணம் 3

வல்லசுர ராகி முனிவராய்த் கதவராய்ச்

பசல்லாஅ நின்றஇத் தாவர சங்கமத்துள் 30

எல்லாப் ிறப்பும் ிறந்திமளத்கதன் எம்ப ருமான்

பமய்கயஉன் ப ான்னடிகள் கண்டின்று வடுற்கறன்
ீ
உய்யஎன் உள்ளத்துள் ஓங்கார மாய்நின்ற
பமய்யா விமலா விமடப் ாகா கவதங்கள்
ஐயா எனஓங்கி ஆழ்ந்தகன்ற நுண்ணியகன 35

பவய்யாய் தணியாய் இயமான னாம்விமலா

ப ாய்யா யினபவல்லாம் க ாயகல வந்தருளி
பமய்ஞ்ஞான மாகி மிளிர்கின்ற பமய்ச்சுடகர
எஞ்ஞானம் இல்லாகதன் இன் ப் ப ருமாகன
அஞ்ஞானம் தன்மன அகல்விக்கும் நல்லறிகவ 40

ஆக்கம் அளவிறுதி இல்லாய் அமனத்துலகும்

ஆக்குவாய் காப் ாய் அழிப் ாய் அருள்தருவாய்
க ாக்குவாய் என்மனப் புகுவிப் ாய் நின்பதாழும் ின்
நாற்றத்தின் கநரியாய் கசயாய் நணியாகன
மாற்றம் மனங்கழிய நின்ற மமறகயாகன 45

கறந்த ால் கன்னபலாடு பநய்கலந்தாற் க ாலச்

சிறந்தடியார் சிந்தமனயுள் கதனூறி நின்று
ிறந்த ிறப் றுக்கும் எங்கள் ப ருமான்
நிறங்ககளா மரந்துமடயாய் விண்கணார்க களத்த
மமறந்திருந்தாய் எம்ப ருமான் வல்விமனகயன் தன்மன 50

மமறந்திட மூடிய மாய இருமள

அறம் ாவம் என்னும் அருங்கயிற்றாற் கட்டிப்
புறந்கதால்க ார்த் பதங்கும் புழுவழுக்கு மூடி
மலஞ்கசாரும் ஒன் து வாயிற் குடிமல
மலங்கப் புலமனந்தும் வஞ்சமனமயச் பசய்ய 55

விலங்கு மனத்தால் விமலா உனக்குக்

கலந்தஅன் ாகிக் கசிந்துள் ளுருகும்
நலந்தான் இலாத சிறிகயற்கு நல்கி
 1.1.சிவபுராணம் 4

நிலந்தன்கமல் வந்தருளி நீள்கழல்கள் காஅட்டி

நாயிற் கமடயாய்க் கிடந்த அடிகயற்குத் 60

தாயிற் சிறந்த தயாவான தத்துவகன

மாசற்ற கசாதி மலர்ந்த மலர்ச்சுடகர
கதசகன கதனா ரமுகத சிவபுரகன
ாசமாம் ற்றறுத்துப் ாரிக்கும் ஆரியகன
கநச அருள்புரிந்து பநஞ்சில்வஞ் சங்பகடப் 65

க ராது நின்ற ப ருங்கருமணப் க ராகற

ஆரா அமுகத அளவிலாப் ப ம்மாகன
ஓராதார் உள்ளத் பதாளிக்கும் ஒளியாகன
நீராய் உருக்கிபயன் ஆருயிராய் நின்றாகன
இன் முந் துன் மும் இல்லாகன உள்ளாகன 70

அன் ருக் கன் கன யாமவயுமாய் அல்மலயுமாஞ்

கசாதியகன துன்னிருகள கதான்றாப் ப ருமமயகன
ஆதியகன அந்தம் நடுவாகி அல்லாகன
ஈர்த்பதன்மன யாட்பகாண்ட எந்மத ப ருமாகன
கூர்த்தபமய்ஞ் ஞானத்தாற் பகாண்டுணர்வார் தங்கருத்தின் 75

கநாக்கரிய கநாக்கக நுணுக்கரிய நுண்ணுணர்கவ

க ாக்கும் வரவும் புணர்வுமிலாப் புண்ணியகன
காக்குபமங் காவலகன காண் ரிய க பராளிகய
ஆற்றின் பவள்ளகம அத்தாமிக் காய்நின்ற
கதாற்றச் சுடபராளியாய்ச் பசால்லாத நுண்ணுணர்வாய்80

மாற்றமாம் மவயகத்தின் பவவ்கவகற வந்தறிவாம்

கதற்றகன கதற்றத் பதளிகவஎன் சிந்தமனயுள்
ஊற்றான உண்ணா ரமுகத உமடயாகன
கவற்று விகார விடக்குடம் ி னுட்கிடப்
ஆற்கறன்எம் ஐயா அரகனஓ என்பறன்று 85

க ாற்றிப் புகழ்ந்திருந்து ப ாய்பகட்டு பமய்ஆனார்

மீ ட்டிங்கு வந்து விமனப் ிறவி சாராகம
கள்ளப் புலக்குரம்ம கட்டழிக்க வல்லாகன
 1.1.சிவபுராணம் 5

நள்ளிருளில் நட்டம் யின்றாடும் நாதகன

தில்மலயுட் கூத்தகன பதன் ாண்டி நாட்டாகன 90

அல்லற் ிறவி அறுப் ாகன ஓஎன்று

பசால்லற் கரியாமனச் பசால்லித் திருவடிக்கீ ழ்ச்
பசால்லிய ாட்டின் ப ாருளுணர்ந்து பசால்லுவார்
பசல்வர் சிவபுரத்தின் உள்ளார் சிவனடிக்கீ ழ்ப்
ல்கலாரும் ஏத்தப் ணிந்து. 95 #1

திருமவந்பதழுத்து மந்திரம் வாழ்க! திருமவந் பதழுத்தின் வடிவாக விளங்கும்

இமறவனது திருவடி வாழ்க! இமமக்கும் கநரமும் கூட என் மனத்தினின்றும்
நீங்காதவனது திருவடி வாழ்க! திருப்ப ருந்துமறயில் என்மன ஆட்பகாண்ட
குருமூர்த்தி யினது திருவடி வாழ்க! ஆகம வடிவாக நின்று இனிமமமயத்
தரு வனாகிய இமறவனது திருவடி வாழ்க! ஒன்றாயும் லவாயும் உள்ள
இமறவனது திருவடி வாழ்க! மன ஓட்டத்மதத் பதாமலத்து என்மன அடிமம
பகாண்ட முழுமுதற் கடவுளது திருவடி பவற்றி ப றுக! ிறவித் தமளமய
அறுக்கின்ற இமறவனது வரக்
ீ கழலணிந்த திருவடிகள் பவற்றி ப றுக! தன்மன
வணங்காத அயலார்க்கு எட்டாத வனாயிருப் வனது தாமமர மலர்க ாலும்
திருவடிகள் பவற்றி ப றுக! மககூம் ப் ப ற்றவர்க்கு மனம் மகிழ்ந்து
அருளுகின்ற இமறவன் திருவடிகள் பவற்றி ப றுக! மககள் தமலகமல்
கூம் ப் ப ற்றவமர உயரச் பசய்கிற சிறப்புமடயவனது திருவடி பவற்றி
ப றுக!

ஈசனது திருவடிக்கு வணக்கம். எம் தந்மதயினது திருவடிக்கு வணக்கம்.

ஒளியுருமவ உமடயவனது திருவடிக்கு வணக்கம். சிவ ிரானது திருவடிக்கு
வணக்கம். அடியாரது அன் ின்கண் நிமலத்து நின்ற மாசற்றவனது திருவடிக்கு
வணக்கம். நிமலயாமமயுமடய ிறவிமய ஒழிக்கின்ற அரசனது திருவடிக்கு
வணக்கம். சிறப்புப் ப ாருந்திய திருப்ப ருந்துமறயின்கண் எழுந்தருளிய
நம்முமடய கடவுளது திருவடிக்கு வணக்கம். பதவிட்டாத இன் த்மதக் பகாடுக்
கின்ற மமலக ாலும் கருமணமயயுமடயவனுக்கு வணக்கம்.
பநற்றிக்கண்ணுமடய சிவப ருமான் தனது அருட்கண் காட்ட, அதனால் அவன்
திருமுன்பு வந்து அமடந்து, நிமனத்தற்குக் கூடாத அழகு வாய்ந்த அவனது
திருவடிமய வணங்கிய ின், சிவப ரு மானாகிய அவன் என் மனத்தில் நிமல
ப ற்றிருந்ததனால், அவ னுமடய திருவருளாகல அவனுமடய திருவடிமய
வணங்கி மனம் மகிழும் டியும், முன்மனய விமனமுழுமமயும் பகடவும்,
சிவனது அநாதி முமறமமயான ழமமமய யான் பசால்லுகவன்.
 1.1.சிவபுராணம் 6

வானமாகி நிமறந்தும் மண்ணாகி நிமறந்தும் கமலானவகன! இயல் ாய்

விளங்குகின்ற ஒளிப் ிழம் ாகி மனத்மதக் கடந்து அளவின்றி நிற் வகன!
உன்னுமடய மிக்க சிறப்ம , பகாடிய விமனமய உமடயவனாகிய யான்,
புகழுகின்ற விதம் சிறிதும் அறி கிகலன். புல்லாகியும், பூண்டாகியும்,
புழுவாகியும், மரமாகியும் ல மிருகங்களாகியும், றமவயாகியும், ாம் ாகியும்,
கல்லாகியும், மனிதராகியும், க யாகியும், பூதகணங்களாகியும், வலிய அசுரராகி
யும், முனிவராகியும், கதவராகியும் இயங்குகின்ற இந்த நிமலயியற் ப ாருள்
இயங்கியற் ப ாருள் என்னும் இருவமகப் ப ாருள் களுள்கள எல்லாப்
ிறவிகளிலும் ிறந்து, யான் பமலிவமடந்கதன். எம் ப ருமாகன! இப்ப ாழுது
உண்மமயாககவ, உன் அழகிய திருவடிகமளக் கண்டு வடு
ீ ப ற்கறன்.

நான் உய்யும் டி என் மனத்தில் ிரணவ உருவாய் நின்ற பமய்யகன!

மாசற்றவகன! இட வாகனகன! மமறகள், ஐயகன என்று துதிக்க உயர்ந்து
ஆழ்ந்து ரந்த நுண் ப ாருளானவகன! பவம்மம யானவகன! தண்ணியகன!
ஆன்மாவாய் நின்ற விமலகன! நிமலயாத ப ாருள்கள் யாவும் என்மன விட்டு
ஒழிய, குருவாய் எழுந்தருளி பமய்யுணர்வு வடிவமாய், விளங்குகின்ற உண்மம
ஒளிகய! எவ் வமக யான அறிவும் இல்லாத எனக்கு இன் த்மதத் தந்த
இமறவகன! அஞ்ஞானத்தின் வாதமனமய நீக்குகின்ற நல்ல
ஞானமயமானவகன! கதாற்றம், நிமல, முடிவு என் மவ இல்லாதவகன! எல்லா
உலகங்கமளயும் மடப் ாய்; நிமல ப றுத்துவாய்; ஒடுக்குவாய்; அருள்
பசய்வாய்; அடிகயமனப் ிறவியிற் பசலுத்துவாய்; உன் பதாண்டில் புகப்
ண்ணுவாய்; பூவின் மணம் க ால நுட் மாய் இருப் வகன! பதாமலவில்
இருப் வகன! அண்மமயில் இருப் வகன! பசால்லும் மனமும் கடந்து நின்ற
கவதப் ப ாருளாய் உள்ளவகன! சிறந்த அன் ரது மனத்துள் கறந்த ாலும்
சருக்கமரயும் பநய்யும் கூடின க ால இன் ம் மிகுந்து நின்று, எடுத்த ிறப்ம
ஒழிக்கின்ற எம் ப ருமாகன!

ஐந்து நிறங்கமள உமடயவகன! கதவர்கள் துதிக்க அவர்களுக்கு ஒளித்து

இருந்தவகன! எம் ப ருமாகன! வலிய விமனமயயுமடயவனாகிய என்மன,
மமறயும் டி மூடியுள்ள அறியாமமயாகிய ஆணவம் பகடுதற்ப ாருட்டு,
புண்ணிய ாவங்கள் என்கின்ற அருங்கயிற்றால் கட்டப்ப ற்று, பவளிகய
கதாலால் மூடி, எங்கும் புழுக்கள் பநளிகின்ற அழுக்மக மமறத்து ஆக்கிய, மலம்
ஒழுகுகின்ற, ஒன் து வாயிமலயுமடய உடம் ாகிய குடிமச குமலயும் டி,
ஐம்புலன்களும் வஞ்சமன ண்ணுதலால் உன்மன விட்டு நீங்கும்
மனத்தினாகல மாசற்றவகன! உன்ப ாருட்டுப் ப ாருந்தின அன்ம
 1.1.சிவபுராணம் 7

உமடகயனாய், மனம் கசிந்து உருகுகின்ற நன்மமயில்லாத சிறிகயனுக்குக்

கருமணபுரிந்து பூமியின்கமல் எழுந்தருளி நீண்ட திருவடிகமளக் காட்டி,
நாயினும் கமடயனாய்க் கிடந்த அடிகயனுக்குத் தாயினும் கமலாகிய அருள்
வடிவான உண்மமப் ப ாருகள!

களங்கமற்ற கசாதியாகிய மரத்தில் பூத்த, பூப்க ான்ற சுடகர! அளவிலாப்

க பராளியகன! கதகன! அரிய அமுகத! சிவபுரத்மத யுமடயாகன! ாசமாகிய
பதாடர்ம யறுத்துக் காக்கின்ற ஆசிரியகன! அன்க ாடு கூடிய அருமளச் பசய்து
என் மனத்தில் உள்ள வஞ்சம் அழிய, ப யராமல் நின்ற ப ருங்கருமணயாகிய
ப ரிய நதிகய! பதவிட்டாத அமிர்தகம! எல்மலயில்லாத ப ருமாகன!
ஆராயாதார் மனத்தில் மமறகின்ற ஒளிமய யுமடயாகன! என் மனத்மத நீர்
க ால உருகச் பசய்து என் அரிய உயிராய் நின்றவகன! சுகமும் துக்கமும்
இயற்மகயில் இல்லாதவகன! அன் ர் ப ாருட்டு அமவகமள உமடயவகன!
அன் ர்களிடத்து அன்புமடவகன! கலப் ினால் எல்லாப் ப ாருள்களும் ஆகி,
தன்மமயினால் அல்லாதவனும் ஆகின்ற க பராளிமய யுமடயவகன! நிமறந்த
இருளானவகன! புறத்கத பவளிப் டாத ப ருமம உமடயவகன! முதல்வகன!
முடிவும் நடுவும் ஆகி அமவயல்லாது இருப் வகன! என்மன இழுத்து
ஆட்பகாண்டருளின எமது தந்மதயாகிய சிவப ருமாகன! மிகுந்த உண்மம
ஞானத்தால் சிந்தித்து அறி வர் மனத்தினாலும், எதிரிட்டுக் காண் தற்கு
அரிதாகிய காட்சிகய! ஒருவரால் நுட் ம் ஆக்குதல் இல்லாத இயற்மகயில்
நுட் மாகிய அறிகவ! க ாதலும் வருதலும் நிற்றலும் இல்லாத புண்ணியகன!
எம்மமக் காப் ாற்றுகின்ற எம் அரசகன! காண் தற்கரிய ப ரிய ஒளிகய!
மகாநதி க ான்ற இன் ப் ப ருக்கக! அப் கன! கமகலாகன! நிமலப ற்ற
கதாற்றத்மதயுமடய விளங்குகின்ற ஒளியாகியும் பசால்லப் டாத நுட் மாகிய
அறிவாகி யும் மாறு டுதமலயுமடய உலகத்தில் பவவ்கவறு ப ாருளாய்க்
காணப் ட்டு வந்து, அறிவாய் விளங்கும் பதளிவானவகன! பதளி வின் பதளிகவ!
என் மனத்துள் ஊற்றுப் க ான்ற ருகுதற்குப் ப ாருந்திய அமிர்தகம!
தமலவகன!

பவவ்கவறு விகாரங்கமளயுமடய ஊனாலாகிய உடம் ினுள்கள தங்கிக்

கிடக்கப்ப ற்று ஆற்கறன் ஆயிகனன். எம் ஐயகன! சிவகன! ஓ என்று
முமறயிட்டு வணங்கித் திருப்புகமழ ஓதியிருந்து அறியாமம நீங்கி
அறிவுருவானவர்கள் மறு டியும் இவ்வுலகில் வந்து, விமனப்
ிறவிமயயமடயாமல், வஞ்சகத்மத யுமடய ஐம்புலன்களுக்கு இடமான
உடம் ாகிய கட்டிமன அறுக்க வல்லவகன! நடு இரவில் கூத்திமனப்
லகாலும் யிலும் தமலவகன! தில்மலயுள் நடிப் வகன! பதன் ாண்டி
 1.1.சிவபுராணம் 8

நாட்மடயுமடயவகன! துன் ப் ிறப்ம அறுப் வகன! ஓபவன்று முமறயிட்டுத்

துதித்தற்கு அருமமயானவமனத் துதித்து, அவனது திருவடியின் மீ து ாடிய
ாட்டின் ப ாருமளயறிந்து துதிப் வர், எல்கலாரும் வணங்கித் துதிக்க,
சிவநகரத்திலுள்ளவராய்ச் சிவப ருமானது திருவடிக்கீ ழ் பசன்று நிமலப றுவர்.

விளக்கவுமர

சிவபுராணம் - சிவப ருமானது மழயனவாகிய ப ருமமகமளக் கூறும் ாட்டு.

புராணம் - மழமம; அது முதற்கண் மழயனவாகிய ப ருமமமயயும், ின்னர்
அதமனக் கூறும் ாட்டிமனயும் குறித்தலின், இருமடியாகு ப யர். 'சிவனது
மழயனவாகிய ப ருமம' என்னும் ப ாருமளத் தருமிடத்து, இரு
ப யபராட்டாகுப யராம். ' மழமம' என் து, இங்குக் காலம் ற்றியதாகாது,
காலத்திற்கு அப் ாற் ட்ட நிமலகய குறிப் து. இந்நிமலமய , அனாதி
என் ராதலின், 'சிவபுராணம்' என்றதற்கு, சிவனது அனாதி முமறமமயான மழமம
எனக் கருத்துமரத்தனர், முன்கனார். இதுக ாலும் கருத்துக்கமளத் திருவாசகத்தின்
குதிகள் எல்லாவற்றிற்கும் அவர் உமரத்திருத்தல் அறிக.

இங்கு, கலி பவண் ா என்றது, பவண்கலிப் ாவிமன. இதமன, 'கலிபவண் ாட்டு'

என் ர் பதால்காப் ியர். முழுதும் பவண்டமளகய பகாண்டு, ஈற்றடி முச்சீர்த்தாய்
வருதலின், 'கலிபவண் ா' எனவும் ப யர் ப றுவதாயிற்று. எனினும்,
துள்ளகலாமசகய நிகழ்வதாகலின், கலிவமககயயாம்.

' ாவிரி மருங்கிமனப் ண்புறத் பதாகுப் ின்

ஆசிரி யப் ா பவண் ா என்றாங்

காயிரு ாவினு ளடங்கு பமன் ' -பதால். பசய். 107

என் தும்,

'ஆசிரிய நமடத்கத வஞ்சி: ஏமன

பவண் ா நமடத்கத கலிபயன பமாழி ' -பதால். பசய். 108

என் தும் பதால்காப் ியமாதலின், கலிப் ாவும் ஓராற்றான் பவண் ாகவயாதல்

அறிக. இது ற்றிகயக ாலும், 'பநடு பவண் ாட்டு' எனத் பதால்காப் ியமும்,
' ஃபறாமட பவண் ா' எனப் ிற நூல்களும் கூறும். மிக்க அடிகமளயுமடய
 1.1.சிவபுராணம் 9

பவண் ாமவ, 'கலிபவண் ா' என்றும் வழங்கினர் ின்கனார். பசப் கலாமசயான்

வருதலும், துள்ளகலாமசயான் வருதலும் பவண் ாவிற்கும், கலிப் ா விற்கும்
உள்ள கவறு ாடாதல், நன்கறியப் ட்டது. ஆககவ, திரு வாசக உண்மமயில்,
'சிவபுராணத்து அகவல்' என்றமம ஆராய்தற் குரியது.

இது, 'திருப்ப ருந்துமறயில் அருளிச் பசய்யப் ட்டது, என் து, திப்புகளில்

காணப் டுவது. இதுமுதலாகத் திருவாசகப் குதிகள் அருளிச் பசய்யப் ட்ட
தலங்கமளப் புராணங்கள் லதமலப் டக் கூறுகின்றன. நீத்தல் விண்ணப் ம்,
திருக்கழுக்குன்றப் திகம் தவிர, ஏமனய திருவாசகம், திருக்ககாமவயார் ஆகிய
எல்லாவற்மற யும் அடிகள் தில்மலமய அமடந்து ஆங்கு எழுந்தருளியிருந்த
நாள்களில் அருளினார் எனக் பகாள்ளுதகல ப ாருந்துவதுக ாலும்! இமறவன்,
'தில்மலப் ப ாதுவில் வருக ' என்றருளிய ஆமண வழிகய ஆங்கு அமடந்த
அடிகள், அதன் ின்னும் இமறவன் தம்மமத் தன் திருவடி நிழலிற் கசர்த்துக்
பகாள்ளாது வாளாவிருந்தமம ற்றி எழுந்த மகயறவினாகல இப் ாடல்கள்
எல்லாவற்மறயும் ாடினாராவர். இக் மகயறவு திருவாசக முழுதும் இனிது
பவளிப் ட்டுக் கிடத்தலானும், 'தில்மலக்கு வருக' என்று இமறவன் ணித்தனன்
என் து பதளிவாகலானும், அவ்விடத்மத அமடயும் முன்னகர அங்ஙனம்
வருந்தினார் என்றல் ப ாருந்தாமமயறிக. இவ்வாறாதலின், தில்மலக்குச்
பசல்லுங்கால் ிறதலங்களில் இமறவமன வணங்கும் அவாவால் அடிகள்
ஆங்பகல்லாம் பசன்று வணங்கித் தில்மலமய கநாக்கி விமரந்து பசன்றதன்றித்
திருப் ாடல்கள் ாடிற்றிலர் எனக் பகாள்ளற் ாற்று.

1-16. அறிவாற் சிவகனயான திருவாதவூரடிகள், 'சிவபுராணம்' எனத் தாம்

எடுத்துக்பகாண்ட இத்திருப் ாட்டிற்கு முதற்கண் கூறும் மங்கல வாழ்த்தாக,
இமறவமன, 'வாழ்க', பவல்க, க ாற்றி' எனப் ன்முமறயான் வாழ்த்துகின்றார்.
அதனாகன, இவ்வடிகள் கமல்வரும் அடிககளாடு பதாடர்புற்று நிற்க, ாட்டு
ஒன்றாயிற்று. இதனால், இத்திருப் ாட்கட தில்மலயில் முதற்கண் அருளிச்
பசய்யப் ட்டது என் து விளங்கும்.

1. 'நமச்சிவாய' என்னுந் பதாடர், தன்மனகய குறித்து நின்றது. இதமன முதற்கண்

சிறந்பதடுத்கதாதியவாற்றால், 'மந்திரங்கள் எல்லாவற்றுள்ளும் தமலயாயதாகிய'
என்னும் இமசபயச்சம், முதற்கண் வருவித்துமரக்கப் டும். அதனாகன,
இதனின்மிக்க மங்கலச் பசால் இல்மலயாதலும் ப றப் டும். இத்திருப் ாட்டினுட்
க ாந்த உயிரளப மட ஒற்றளப மடகள் இல்லாது ஓதின், தமள சிமததல்
காண்க. 'நாதன்' என்றது, முன்னர்ப் க ாந்த மந்திரத்தால், 'சிவப ருமாமன' என் து
விளங்கிற்று. நாதன் - தமலவன். நமச்சிவாய மந்திரம், மந்திரங்கள்
 1.1.சிவபுராணம் 10

எல்லாவற்றினும் மிக்கது. எனகவ , 'அதற்குப் ப ாருளாய் உள்ள நாதகன, எல்லாத்

கதவரினும் மிக்க முழுமுதற் கடவுள்' என் து க ாந்தது. 'நாதன்' என்றதற்கு, 'நாத
தத்துவத்தில் உள்ளவன்' என்று உமரப் ாரும் உளர். மந்திரம், இமறவன்
திருவருளினது தடத்த நிமலயும், அவனது திருவடி, அதன் உண்மமநிமலயுமாம்.
அவற்றுள் மந்திரம் நம்மகனாரால் அறியப் டுதல் ற்றி அதமன முதற்கண்
வாழ்த்தி, ின்னர்த் திருவடிமயகய ன்முமறயானும் வாழ்த்துகின்றார்.

2. 'பநஞ்சின்' என்றதில் இன், நீக்கப் ப ாருட்கண் வந்த ஐந்தாம் உருபு.

இல்லுரு ாகக் பகாள்ளினும் அப் ப ாருட்கடயாம்.

3. எடுத்துக்ககாடற்கண்கண அருளிச் பசய்தமமயால், 'ககாகழி' என் து

திருப்ப ருந்துமறகயயாதல் ப றப் டும். எங்ஙன பமனின் , அடிகள் அருள்ப ற்ற
தலம் அதுகவயாதலின். இச்பசாற்குப் ப ாருள் ல கூறு . இப்ப யர் ின்னர்
வழக்கு வழ்ந்தமமயின்
ீ , லரும் தத்தமக்குத் கதான்றியவாகற கவறுகவறு
தலங்கமள இதற்குப் ப ாருளாகக் கூறுவர். 'ஆண்ட' என்ற இறந்த காலம்,
அடிகமள இமறவன் ஆட்பகாண்ட காலம் ற்றி வந்தது. எனகவ , 'ககாகழிமய
ஆள்கவானாய் எழுந்தருளியிருந்த' என் து அதற்குப் ப ாருளாம். 'குருமணி'
என்றது, குரவருள் கமம் ட்டவன் என்னும் கருத்தினதாம்; எங்ஙனபமனின்,
மணிபயன்னும் உவம ஆகுப யர், 'சிறப்க காதல் நலகன வலி' (பதால். ப ாருள் -
275). என்ற நான்கினுள் சிறப்பு நிமலக்களனாக வந்ததாகலின். எனகவ , இது,
' ரமாசாரியன்' என்றவாறாயிற்று. இங்ஙனங்கூறுதல் இமறவன் ஒரு வனுக்கக
உண்மமயாயும், ஏமனகயார்க்கு முகமனாயும் அமமதமல அறிந்துபகாள்க.

4. ஆகமம், சிவாகமம். கவதம் ப ாது நூலாதலின் , அதன் கண் ாலில் பநய்க ால

விளங்காது நிற்கும் இமறவனது உண்மம இயல்பு, சிறப்பு நூலாகிய
சிவாகமங்களில், தயிரில் பநய்க ால இனிது விளங்கி நிற்குமாதலின் , 'ஆகமமாகி
நின்று அண்ணிப் ான்' என்று அருளிச் பசய்தார். அண்ணித்தல் - இனித்தல்.

5. இமறவன், ஏகனாய் நிற்றல் தன்மனகய கநாக்கி நிற்கும் உண்மம நிமலயிலும்,

அகநகனாய் நிற்றல் உலகத்மத கநாக்கி நின்று அதமனச் பசயற் டுத்தும் ப ாது
நிமலயிலுமாம். 'சத்தும் அசத்தும் இலவாய் இருந்தக ாது தனிகய சிவ ிரான்
ஒருவகன இருந்தான்; அவன், நான் லவாகுகவனாக என விரும் ினான் '
என்றாற்க ால உ நிடதங்களில் வருவனவற்மறக் காண்க. 'இமறவன்' என் தற்கு,
'எல்லாப் ப ாருளிலும் தங்கியிருப் வன்' என் து பசாற் ப ாருளாயினும்,
'தமலவன்' என் தன் மறுப யராய் வழங்கும். 'இறு' என் து இதன் முதனிமல.
'இற' என் து அடியாக வந்தபதன உமரப் ார்க்கு, 'கடவுள்' என் தன் ப ாருகளயன்றி
 1.1.சிவபுராணம் 11

கவறு ப ாருள் இன்றாமாதலின், அது சிறவாமம அறிந்துபகாள்க. இத்துமணயும்

வாழ்த்துக் கூறியது; இனி பவற்றி கூறு .

6. 'கவகம்' என்றது, 'யான், எனது' என்னும் முமனப் ிமன. 'ஆண்ட' என இறந்த

காலத்தாற் கூறினமமயின், ஆண்டது, அடிகமளகயயாயிற்று. கவந்தன் - ஞானத்
தமலவன்.

7. ' ிறப் றுக்கும்' என, 'முந்நிமலக் காலமும் கதான்றும் இயற்மக' கூறினமமயின்,

இது, தம்மம உள்ளிட்ட அமனவர்க்கும் பசய்தலாயிற்று. ிஞ்ஞகன் -
தமலக்ககாலம் உமடயவன். சிவ ிரானது தமலக்ககாலம் , மணிமுடியும்,
நறுமலர்க் கண்ணியும் முதலாய ிறர் தமலக்ககாலங்கள் க ாலாது,
சமடமுடியும், ிமறக் கண்ணியும், கங்மகயும், ாம்பும் முதலியனவாக கவறு ட்டு
நிற்ற லின், இப்ப யர், அவனுக்கக உரியதாயிற்று. ிஞ்ஞகம், ' ின்னகம்' என் தன்
மரூஉ. 'ப ய்' என்றது, கழலுக்கு அமடயாய், 'கட்டப் டுகின்ற' எனப் ப ாருள்
தந்தது. இதமன இங்ஙனம் கிளந்கதாதிய வதனால், 'சிவ ிரானது பவற்றிகய
உண்மம பவற்றி' என் து பகாள்ளப் டும். 'யாவரது பவற்றியும் சிவ ிரானது
பவற்றிகய' என் தமனக் கககனா நிடதம், சிவ ிரான் ஓர் யட்ச வடிவில் எல்லாத்
கதவர் முன்னும் கதான்றிச் பசய்த திருவிமளயாடலில் மவத்து விளக்குதல்
காண்க.

8. புறத்தார் - சிவ ிரானது திருவருட்குப் புறம் ானவர்; அஃதாவது, அவனது

ப ருமமமய உணரமாட்டாது, ஏமனத் கதவர் லருள்ளும் ஒருவனாக
நிமனப் வர் என்றதாம்.

'சிவகனாபடாக் குந்பதய்வம் கதடினும் இல்மல ;

அவகனாபடாப் ாரிங் கியாவரும் இல்மல ;'

'அவமன பயாழிய அமரரும் இல்மல;

....................................

அவனன்றி மூவரால் ஆவபதான் றில்மல;' -தி.10 திருமந்திரம் 5,6

என்றற் பறாடக்கத்தனவாகத் திருமந்திரம், எடுத்துக் ககாடற்கண்கண சிவ ிரானது

தனிப் ப ருஞ் சிறப் ிமன இனிது விளங்க எடுத்கதாதி விரித்தலும், அவ்வாகற
ஏமனய திருமுமறகளும் அதமனப் ல்லாற்றானும் ஆங்காங்கு
வலியுறுத்கதாதலும் காண்க.
 1.1.சிவபுராணம் 12

சிவ ிரான் உயிர்கட்குச் பசய்யும் பசயல் இருவமகத்து; ஒன்று மமறத்தல்;

மற்பறான்று அருளல். (மமறத்தலின் வமககய, மடத்தல் முதலிய மூன்றும்).
அவற்றுள் மமறத்தலும் அருட்பசயகலயாயினும் , அது, முன்னர்த் துன் ம்
யத்தலின் மறக்கருமணயாய் நிற்க, அருளல் ஒன்கற அறக்கருமணயாம்.
ஆதலின், 'திருவருள்' என் து, அருளமலகய குறிப் தாயிற்று. இவ் அறக்கருமண,
அவனது தனிப் ப ருமமமய உணர்ந்தார்க்கன்றிக் கூடாது என் தமன, 'ப ாது
நீக்கித் தமனநிமனய வல்கலார்க் பகன்றும் - ப ருந்துமணமய' (தி.6 .1 ா.5)
என்னுந் திருத்தாண்டகத்தால் உணர்க.

சிவ ிராமனப் ப ாதுநீக்கி உணரும் நிமலகய 'சரிமய, கிரிமய, கயாகம்' என்னும்

தவங்களாம். இத் தவத்தாகல, சிவ ிரான் குருவாய் நின்று அஞ்ஞானத்மதயகற்றி,
பமய்ஞ்ஞானத்மதக் பகாடுத்துப் ிறப் ிமனயறுத்தல் உளதாகும். ஆககவ,
சிவ ிராமனப் ப ாதுநீக்கி உணரமாட்டாதவர், அவனது திருவருட்குப் புறம் ாதல்
அறிக. 'புறத்தார்க்குச் கசகயான்' எனகவ, அணியனாய் நின்று ிறப்ம யறுத்தல்,
அவமனப் ப ாதுநீக்கி நிமனயும் அகத்தார்க் பகன் து ப றப் ட்டது. சிவ ிராமனப்
ப ாதுநீக்கி நிமனயும் நிமல, சத்திநி ாதத்து உத்தமர்க்கக உளதாகும் என்க.

'பூங்கழல்கள்' என்றதில், 'பூ' என் து, 'ப ாலிவு' என்னும் ப ாருட்டாய், திருவடிக்கு
அமடயாயிற்று.

9, 10. 'குவிவார்' இரண்டன் ின்னும் இரண்டனுருபுகள் பதாகுத்தலாயின. 'குவிப் ார்'

என்னாது, 'குவிவார்' என்று அருளினமமயால், 'தம் குறிப் ின்றி அமவ தாகம
குவியப் ப றுவார்' என, அவரது அன் ின் மிகுதி பகாள்க. 'கரம்' என முன்னர்க்
கூறிப் க ாந்தமமயின், வாளா, 'சிரங்குவிவார்' என்று க ாயினார். எனகவ ,
'கரங்குவிவார்' என்றது, 'மககள் தம்மளவில் குவியப் ப றுவார்' எனவும்,
'சிரங்குவிவார்' என்றது, 'அமவ சிரகமற் பசன்று குவியப்ப றுவார்' எனவும்
ப ாருள் டுமாறு உணர்ந்து பகாள்க. மககள் தம்மளவிற் குவியப்ப றுவாரினும் ,
அமவ தமலகமற் பசன்று குவியப்ப றுவாரது வசமழிவு ப ரிதாகலின் ,
'முன்மனகயாமர உள்மகிழ்தலும், ின்மனகயாமர ஓங்குவித்தலும் பசய்வான்'
என்று அருளிச் பசய்தார். ஓங்குவித்தல் - ஏமனகயார் லரினும் உயர்ந்து
விளங்கச் பசய்தல். சிறந்த அறிவராய் (ஞானிய ராய்) விளங்குதலும் இதன்கண்
அடங்கும் என்க. 'ஓங்குவிப் ான்' என்ற இதனால், உள்மகிழ்தல், ப ாதுப் ட நிற்கும்
நலங்கமள அருளுதலாயிற்று. சீர் - புகழ். இத்துமணயும் பவற்றி கூறியது; இனி,
க ாற்றி கூறுவார்.
 1.1.சிவபுராணம் 13

11. ஈசன் - ஆள் வன். 'க ாற்றி' என் து 'வணக்கம்' என்னும் ப ாருளதாகிய
பதாழிற்ப யர். இதற்குமுன்னர் , நான்கனுருபு விரிக்க.

12. கதசன் - ஒளி (ஞான) வடிவானவன். சிவன் - நிமறந்த மங்கலம் (நன்மம)

உமடயவன்.

13. கநயத்கத நிற்றல் - அன் ிகல விளங்கித் கதான்றுதல். 'நின்ற' என இறந்த

காலத்தால் அருளியது, முன்மனகயாரது அநு வம் ற்றி என்க.

14. மாயம் - நிமலயின்மம. ' ிறப்ம மாய (பகட) அறுக்கும்' என்றும் ஆம்.
கமல்வரும் ிறப்புக்கமள அறுத்தமல கமகல அருளிச் பசய்தமமயின் , இங்கு,
' ிறப்பு' என்றது, எடுத்த ிறப்ம ; அஃதாவது உடற்சிமறமய என்க.

15. சீர் - அழகு. 'நம் கதவன்' என்றது, ஏமன அடியார்கமளயும் நிமனந்து.

'தம்மமபயல்லாம் ஆளாகக் பகாண்டு, தமக்குத் தமலவனாய் நின்றருளினவன்'
என, அவனது அருட்டிறத்மத நிமனந்துருகியவாறு.

16. ஆராமம - நிரம் ாமம; பதவிட்டாமம. 'மமல' என்றது காதலின்கண் வந்த

உவம ஆகுப யர். இத்துமணயும், 'வாழ்த்து, பவற்றி, க ாற்றி' என்னும் மூவமகயில்
முதற்கண் மங்கல வாழ்த்துக் கூறியவாறு. இவற்றுள், ப ாருளியல் புமரத்தலும்
அமமந்து கிடந்தவாறு அறிக. 'கண்ணுதலான் ... ... ... எழிலார் கழல் இமறஞ்சி'
என கமல்வரும் அடிகள் இரண்டமனயும் இம் மங்கல வாழ்த்தின் ின்னர்க்
கூட்டியுமரக்க.

17-20. 'சிவபுராணந்தன்மன' என்றமத முதலிலும், 'அவனருளாகல' என்றமத, 'தாள்'

என்றதன் ின்னரும் மவத்து உமரக்க.

'சிவனவன்' என்றதில் 'அவன்', குதிப் ப ாருள் விகுதி. 'சிவன்' என் தில் விகுதியும்
உளகதனும், விகுதிகமல் விகுதி வருமிடத்து, முன்மன விகுதியும் குதிக ாலக்
பகாள்ளப் டுமாறு அறிந்துபகாள்க. ஏகாரம், ிரிநிமல; இதனால் ிரிக்கப் ட்டு
நின்றது, 'என் ஆற்றலால்' என் து. 'வணங்கி மகிழ' என இமயயும். 'மகிழ' என்றது,
சிமனவிமன முதல் கமல் நின்றதாகலின் , அது, 'வணங்கி' என்றதற்கு முடி ாதற்கு
இழுக்கின்று. மகிழ - மகிழ்தல் ஒழியா திருக்குமாறு; இவ்பவச்சம், காரியப்
ப ாருட்டாய், 'கமாய' என்னும் காரணப் ப ாருட்டாய எச்சத்பதாடு முடிந்தது.
முற் ிறப் ிற் பசய்யப் ட்ட விமனகளுள், முகந்து பகாண்டமவ க ாக எஞ்சி
நின்றமவ, இமறவனது அருளாற்றலாற் பகட்படாழிந்தமமயின் , இங்கு, 'முந்மத
விமன' என்றது, முகந்து பகாண்டவற்மறகயயாம். கமாய - நீங்க. இது, 'கமாசனம்'
 1.1.சிவபுராணம் 14

என்னும் வடபசால்லின் திரி ாய்ப் ிறந்ததாம். இப் ாட்டினுள் யாண்டும், கமாமன

சிமதந்த தின்மமயின் 'ஓய' எனக் கண்ணழித்தல் ப ாருந்தாமம அறிக. ிராரத்தம்
சிறிது தாக்கினும் இமறயின் ம் இமடயறவு ட்டுத் துன் மாமாதலின், 'சிறிதும்
தாக்காமமப் ப ாருட்டு' என் ார், 'முழுதும் கமாய' என்றும், அங்ஙனம் அமவ
முற்றக் பகடுதற்கு இமறவமன இமடயறாது உணர்தலன்றிப் ிறிதாறு
இன்மமயின், 'சிவபுராணந்தன்மன உமரப் ன்' என்றும் அருளிச் பசய்தார்.
'சிவபுராணந்தன்மன' என, கவபறான்று க ால அருளிச் பசய்தாராயினும்
'சிவபுராணமாகிய இப் ாட்டிமன' என்றகல கருத் பதன்க. இஃது உணராதார் சிலர் ,
அடிகள், தம் ாடற்பறாகுதி முழுவதற்குமாககவ இப் ப யர் கூறினார் என
மயங்கியுமரப் ர்; அவ்வாறாயின், 'கீ ர்த்தித் திருவகவல், திருவண்டப் குதி'
முதலியன க ால, இப் ாட்டிற்கும் கவபறாரு ப யர் கவண்டுபமன்று ஒழிக.
'முந்மத விமன முழுதும் கமாய ' என, முதலதாகிய இப் ாட்டினுள் அருளிச்
பசய்தமமயின், இஃது, ஏமனய திருப் ாட்டிற்கும் பகாள்ளப் டுவதாம். 'யான்'
என்றமத, 'இமறஞ்சி' என்றதன் முன்னர்க் கூட்டுக.

21-22. காட்டுதல் - உருவத் திருகமனி பகாண்டுவந்கத புலப் டுத்தல். காட்ட -

காட்டுதற்ப ாருட்டு. எய்தி - எய்தியதனால்; ஆசிரியத் திருக்ககாலத்துடன் வந்து
வற்றிருந்தமமயால்
ீ , இஃது, ஆட்பகாண்டமமயாகிய காரியந் கதான்ற நின்றது.
'எண்ணுதற்கும்' என்னும் இழிவு சிறப்பும்மம, பதாகுத்தலாயிற்று. அமடதல்,
பசால்லுதல் இவற்றினும் எண்ணுதல் எண்மமயுமடத்தாதலின், 'அதற்கும் வாராத
திருவடி' என்ற டி. 'இமறஞ்சி' என்றது, கமல் மங்கல வாழ்த்தில் கூறியவாற்மற
எல்லாம். 'கண்ணுதலானது எண்ணு தற்கும் எட்டாத எழிலார் கழல்கமள , அவன்
தனது கருமணக் கண்மணக் காட்டுதற்ப ாருட்டு வந்து எய்தியதனால், யான்
அநு வ மாககவ இவ்வாறு இமறஞ்சி இச் சிவபுராணத்மத உமரப் ன்' என
உமரத்துக் பகாள்க.

23-25. இவ்வடிகளில் உள்ள விமனபயச்சங்கள் காரணப் ப ாருள. 'மிக்காய்' என்றது,

'கமல் உள்ளவகன' என, விளி. 'விளங்பகாளியாய்' என்றது, 'தாகன விளங்கும் அறிவு
வடிவாய்' என, விமனபயச்சம். எண் - எண்ணம்; சிந்மத. இது, சீவமனச் சிந்மத
என்று கூறியது. (சிவஞானசித்தி - சூ. 4. 28) கமலும் கீ ழுமாய விண்மணயும்,
மண்மணயும் கூறகவ, இமடநிற்கும் ிற பூதங்கள் யாவும் அடங்கின. 'பூதங்கள்
கதாறும் நின்றாய்' என் து முதலியன, ின் வருவனவற்றுட் காணப் டும்.
'விண்ணிலும் மண்ணிலும் நிமறந்து நிற்குமாற்றால் அவற்றின் கமல் உள்ளவகன!
இயல் ாககவ விளங்கும் அறிமவயுமடமயயாமாற்றால் ஆன்ம அறிமவக் கடந்து
நின்று, அவ்வாற்றாகன, வரம் ின்றிப் ரந்து நிற் வகன' என்க. 'மிக்காய்' என்றதும்,
'எண்ணிறந்து' என்றதும், 'எல்லாப் ப ாருள்கமளயும் தனது வியா கத்துள்
 1.1.சிவபுராணம் 15

அடக்கிநிற் வன்' எனவும், 'எல்மலயிலாதான்' என்றது, 'தான் ஒன்றன் வியா கத்துட்

டாதவன்' எனவும் அருளியவாறு. இங்ஙனம் க ாந்தன லவும், இமறவனது புகழ்,
அளவிடப் டாத ப ரும் புகழாயிருத்தற்குரிய காரணத்மத உடம்ப ாடு
புணர்த்தலால் பதரிவித்தற் ப ாருட்டுக் கூறியனவாம். ப ால்லா விமன -
தீவிமன. இமறவமன மறக்கச் பசய்வதில் நல்விமனயினும் தீவிமன
வலிமமயுமடயது. ஆதலின், 'புகழுமாறு ஒன்றறிகயன்' என்றார். 'புகழ்தல்' என் து,
இங்கு, 'பசால்லுதல்' என்னும் அளவாய் நின்றது. ஆறு - முமறமம. ஒன்று -
சிறிது. 'ஒன்றும்' என்னும் இழிவு சிறப்பும்மம பதாகுத்தலாயிற்று.
'நல்விமனயுமடகயாரும், விமன நீங்கப்ப ற்கறாரும் உனது ப ருஞ்சீரிமன
முமறயறிந்து சிறிது பசால்ல வல்லர்; யான் ப ால்லா விமனகயனாகலின்,
அவ்வாறு சிறிதும் மாட்கடனாயிகனன்' என்ற டி. எனகவ, 'இங்ஙனமாயினும்,
உமரப் ன் என்னும் அவாவினால் எனக்குத் கதான்றியவாகற பநறிப் ாடின்றிக்
கூறுவன சிலவற்மற ஏற்றருளல் கவண்டும்' என கவண்டிக் பகாண்டதாயிற்று.
இஃது, அமவயடக்கமாயும் நிற்றல் அறிக. அமவ, அடியவரது திருக்கூட்டம்.

26-32. 'மிருகம்' என் து, 'விருகம்' என மருவிற்று. கல்லினுள் வாழும் கதமர

முதலியன க ான்றவற்மற, 'கல்' என்று அருளினார். இனி, 'கல்தாகன ஒரு ிறப்பு'
எனக் பகாண்டு அதற்கும் வளர்ச்சி உண்படன உமரப் ாரும் உளர். கணங்கள் -
பூதங்கள். 'வல் அசுரராகி' என்க. பசல்லா நிற்றல் - உலகில் இமடயறாது
காணப் ட்டு வருதல். ' ிறப்பும்' என்றதில், ' ிறப் ின்கண்ணும்' என ஏழாவது விரிக்க.
' ிறந்து' என்றதற்கு, ' லமுமற ிறந்து' என உமரக்க. 'எம் ப ருமான்' என்றது, விளி.
'இன்று' என்றதமன, இதன் ின்னும், 'பமய்கய' என்றதமன, 'வடுற்கறன்
ீ '
என்றதன் ின்னும் கூட்டுக. 'கண்டு வடுற்கறன்
ீ ' என்றது, 'உண்டு சிதீர்ந்தான்'
என்றாற்க ாலக் காரண காரியப் ப ாருட்டு. 'இன்று, கண்டு வடுற்கறன்
ீ '
என்றதனால், எல்லாப் ிறப்பும் ிறந்து இமளத்தது, இதமனக் காணாத முன்மன
நாள்களில் என் து ப றப் ட்டது. 'பமய்கய' என்னும் யனிமலக்கு , 'இது' என்னும்
எழுவாய் வருவிக்க. இவ்வாறு வலியுறுத்கதாதியது, தாவரசங்கமங்களாய் உள்ள
லவமகப் ிறப்புக் களிலும் லகாலும் ிறந்து, இனி என்கன உய்யுமாறு என்று
இமளத் தற்குக் காரணமாயிருந்தன லவும், உனது திருவடிமயக் கண்ட
துமணயாகன அற்பறாழிந்தன; இஃது உன்ப ருமம இருந்தவாறு' என வியந்தவாறு.
இதன் ின், 'ஆதலின்' என்னும் பசால்பலச்சம் வரு வித்து, அதமன, முடிவில்
'அரகனகயா' என்றதில் உள்ள, 'உனக்கு ஓலம்' என்னும் ப ாருளதாகிய, 'ஓ'
என்றதகனாடு முடிக்க.

33. உள்ளத்துள் ஓங்காரமாய் நிற்றல் - அகர உகர மகர நாத விந்துக்களாய் நின்று
அந்தக்கரணங்கமள இயக்கிப் ப ாருள் உணர்மவத் தருதல். இதமன கயாக
 1.1.சிவபுராணம் 16

பநறியாலும், ஞானத்தினாலும் உணர்வர் ப ரிகயார். அவற்றுள், கயாக பநறியாய்

உணர்தல் ாவமன மாத்திரத்தாகலயாம். ஞானத்தினால் உணர்தகல அநு வமாக
உணர்தலாகும். அடிகள் ஞானத்தினால் உணர்ந்த உணர்ச்சியால் அருளுதலின் ,
'உய்ய' எனவும், 'பமய்யா' எனவும் க ாந்த மகிழ்வுமரகள் எழுவவாயின.

34. விமட - எருது. அதமனச் பசலுத்துகவாமன, ' ாகன்' என்றது, மரபு வழுவமமதி.

35. ஐயன் - தமலவன். என - என்று பசால்லும் டி. 'கவதங்கள் சிவ ிராமனகய

தமலவன் என முழங்குகின்றன' என்றதாம். இதமன, சுகவதாசுவதரம், அதர்வசிமக
முதலிய உ நிடதங்களில் பதளிவாகக் காணலாம். 'ஓங்கி, ஆழ்ந்து, அகன்ற' என்ற
மூன்றும், முமறகய, 'கமல், கீ ழ், புமட' என்னும் இடங்களிற் ரவியிருத்தல்
கூறியவாறு. இங்ஙனம் எல்மலயின்றிப் ரந்து நிற்றமல, 'அகண்டாகாரம்' என் ர்.
'நுண்ணியகன' என்றது, கமற்கூறியவாறு, எங்கும் வியா கனாய் நிற்றற்குரிய
இமய ிமன விளக்கியவாறாம். 'ஓங்கி ஆழ்ந்து அகன்ற நுண்ணியனாதமல
யறிந்கத கவதங்கள். உன்மன, ஐயா எனத் துதிக்கின்றன' என்ற டி.

36. பவய்யாய் - பவப் முமடயவகன. தணியாய் - தட் முமடயவகன.

இவ்விரண்டும் ஒறுத்தமலயும், அருளமலயும் குறித்துக் கூறியனவாம். இவற்மற
முமறகய 'அறக்கருமண, மறக் கருமண' என் ர். 'யஜமானன்' என்னும் ஆரியச்
பசால், 'இயமானன்' என்று ஆயிற்று. இஃது உயிருக்குச் பசால்லப் டும் ப யர்.
'இயமான னாய் எறியுங் காற்றுமாகி' (தி.6 .94 ா.1) என்றாற் க ால்வனவுங் காண்க.
'அறக்கருமண, மறக்கருமண என் வற்மற உயிர்ககளாடு கவற்றுமமயின்றி
நின்று பசய்கின்றாய்' என்றதாம்.

37. முதலில் ஞானம்க ாலத் கதான்றி, ின் ஞானமன்றாய்ப் க ாதலின், வி ரீத

ஞானத்மத, 'ப ாய்' என்றும், அது லவமக நிமலகமளயுமடமமயால், 'எல்லாம்'
என்றும் கூறினார். 'க ாய் அகல' என்றமத, அகன்றுக ாக என மாறிக் கூட்டுக.
'வந்தருளி' என்றதில் அருளி, துமணவிமன. இமறவமனப் ற்றிவரும் விமனச்
பசாற்களில், இவ்வாறு வருமிடங்கமளத் பதரிந்துபகாள்க. வருதல், உள்ளத்தில்.

38. பமய் - நிமலக று. மிளிர்தல் - மின்னுதல். 'விளக்கு வந்து

ஒளிவிடுங்காலத்து இருள் நீங்குதல் க ால, நீ வந்து விளங்கிய காலத்து
அஞ்ஞானம் அகன்றது' என்றவாறு. 'ஏமனய விளக்குக்கள் க ால அமணயும்
விளக்கல்மல' என் ார். 'பமய்ச்சுடகர' என்று அருளினார். 'பநாந்தா ஒண்சுடகர' (தி. 7
.21 ா.1) என்றாற்க ால வருவனவுங்காண்க.
 1.1.சிவபுராணம் 17

39. 'எஞ்ஞானம்' என்றதில் எகரவினா, எஞ்சாமமப் ப ாருட்டு. 'எஞ்ஞானமும்'

என்னும் முற்றும்மம பதாகுத்தலாயிற்று. 'இன் ப் ப ருமாகன' என் மத
முன்னர்க்கூட்டி, 'இல்லாகதனது அஞ்ஞானந்தன்மன' என இமயக்க.

40. நல்லறிவு - குற்றத்பதாடு டாத அறிவு. 'அறிமவ உமடயவகன' என்னாது,

'அறிகவ' என்றார், அதனது மிகுதியுணர்த்தற்கு. முன்னர், 'பமய்ஞ்ஞானமாகி
மிளிர்கின்ற' என்றது லர்க்கும், ின்னர், 'அஞ்ஞானந்தன்மன அகல்விக்கும்' என்றது
'தமக்கும்' எனக் பகாள்க.

1. ஆக்கம் - கதாற்றம். 'அளவு' என்றதமன, 'இறுதி' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக.

இறுதி - அழிவு. 'இல்லாய்' ஆக்குவாய் முதலியனவும், ஏமனயக ால விளிககள.

42. ஆக்குதல் முதலிய மூன்றும் மமறத்தலின் வமககய யாதலின்,

அதமனவிடுத்து, 'அருள்தருவாய்' என்றருளினார்.

43. 'பதாழும் ின்' என, ின்னர் வருகின்றமமயின், வாளா, 'க ாக்குவாய்' என்றார்.
'என்மன' என் மத முதலிற் கூட்டுக. 'என்மன உன் பதாண்டில் ஈடு டாதவாறு
நீக்குகின்றவனும் நீகய; அதன்கண் ஈடு டச் பசய்கின்றவனும் நீகய ' என்ற டி.
'இருகவறு நிமலயும் எனது க்குவத்திற்ககற்ற டியாம்' என்றல் திருவுள்ளம்.

44. நாற்றத்தின் - பூவில் மணம்க ால. கநரியன் - நுண்ணியன். இதன் ின்,

' ரியாய்' என் தமன வருவித்துக் பகாள்க. நுண்மம, அறிதற்கரிய அவனது
உண்மம இயல்பும், ருமம அவனது ப ாதுவியல்பும் என்க. உண்மம இயல்பு
அறிதற்கரியதாயினும் அநு விக்கப் டும் என்றதற்கு, 'நாற்றத்தின்' என்று அருளிச்
பசய்தார். கசய்மம - மமறந்து நிற்கும் நிமல. நணிமம - பவளிப் ட்டு நிற்கும்
நிமல.

45. மமறகயான் - கவதத்மத அருளிச் பசய்தவன்; இது, 'முதற் கடவுள்' என்னும்

ப யர் மாத்திமரயாய் நின்றது.

46. அப்ப ாழுது கறக்கப் ட்ட ால், சுமவ மிகுதியுமடத் தாதல் அறிக. ஒடு,
எண்ணிமடச்பசால். ின்னர், 'சிந்தமனயுள் நின்று' என்றலின், இங்கு, 'நாவிற்
கலந்தாற்க ால' என உமரக்க. ால் முதலியவற்மற நிமனப் ினும் , பசால்லினும்,
காணினும் நாவில் நீர் ஊறும்; அமவ நாவிற் கலப் ின் மிக்க இன் ம் யக்கும்
என்க.
 1.1.சிவபுராணம் 18

47. 'சிறந்த' என் தில், அகரம் பதாகுத்தலாயிற்று. கதன் - இனிமம. 'கதனாய் ஊறி'
என, ஆக்கம் வருவிக்க.

48. ிறந்த ிறப்பு - இப் ிறப்பு; உடம்பு. ' ிறந்த ிறப் றுக்கும்' என அமடபகாடுத்து
ஓதுதலின், முன்னர் 'எம் ப ருமான்'

(அடி. 31) என்றதின் இது கவறாதலறிக. இங்ஙனகம , இதன்கண், ஒரு பசால்

லவிடத்தும் வருவன கவறு கவறு கருத்துமடயவாதல் உய்த்துணர்ந்து பகாள்க.

49. 'ஐந்தும்' என்னும் முற்றும்மம பதாகுத்தலாயிற்று. 'நிமன வார் நிமனவின்

வண்ணம் எந்நிறத்துடனும் கதான்றுவாய்' என்ற டி. இனிச் சிவ ிரானது
திருமுகங்கள் ஐந்தனுள்ளும் ஒகராபவான்று ஒகராபவாரு நிறம் உமடயதாதலும்
அறிந்து பகாள்க.

50. இங்கு, 'மமறந்திருந்தாயாகிய எம்ப ருமாகன' என உமரக்க. 'அடியார்க்கு

பவளிநிற்கும் நீ, கதவர்க்கு மமறந்து நிற்கின்றாய்' என்ற டி. 'விமன' என்றது,
விமனமய விரும்பும் தன்மமமய. அஃதாவது, தூலப் ப ாருளாய் நிற்றல்.
'இத்தன்மம யாகன இருளால் மமறக்கப் ட்கடன் ' என்ற டி.

51. மாயம் - அழிதற்றன்மம. இருள் - ஆணவ மலம். தமட மந்திரத்தால்

தடுக்கப் ட்டக ாது, பநருப்புத் தனது சுடுதற் சத்தி மடங்கி நிற்றல் க ால,
ஞானத்தால் தடுக்கப் ட்ட காலத்தில் தனது மமறத்தற் சத்தி மடங்கி நிற்றகல
ஆணவ மலத்திற்கு நீக்கமாகும். அதமனகய இங்கு, 'மாய்தல்' என்றார் என்க.
'இருமள' என்றதில் ஐ, முன்னிமல ஒருமம விகுதி. 'இருளின் க்கத்தனாய்
உள்ளாய்' என்ற டி.

52. 'அறம் ாவம்' என்றதனால், கன்ம மலங் கூறினார்.

53. க ார்த்து - க ார்க்குமாற்றால். 'எங்கும் உள்ள' என்க. 'புழுமவயும் அழுக்மகயும்'

என எண்ணும்மம விரிக்க. மூடி - மூடப் ட்டு.

54. மலம் - அழுக்கு. கசாரும் - வழிகின்ற. 'வாயிமலயுமடய குடில்' என்க. இஃது

உடம்ம க் குறித்த உருவகம். எனகவ, மாயா மலத்மதக் கூறியதாயிற்று.
'குடிமல' என்றதில் உள்ள ஐயும், 'இருமள' என்றதில் உள்ள ஐ க ால நின்று,
'குடிலிடத்தவனாய் உள்ளாய்' எனப் ப ாருள் தந்தது. 'இருமளயாயும்,
குடிமலயாயும் நின்று' என முற்பறச்சமாக்கி, கமல் வரும், 'நல்கி' என் தகனாடு
முடிக்க.
 1.1.சிவபுராணம் 19

55-61. மலங்க - யான் மனம் கலங்கும் டி; இது, 'வஞ்சமனமயச் பசய்ய'

என்றதகனாடு இமயந்தது. 'புலன்' என்றது ப ாறிகமள. வஞ்சமனயாவது,
நலஞ்பசய்வதுக ாலக் காட்டி விமனகளில் வழ்த்துதல்.
ீ 'பசய்ய' என்னும் காரணப்
ப ாருட்டாகிய விமனபயச்சம். 'விலங்கும்' என்றதகனாடு முடியும். 'உனக்கு
அன் ாகி' என்க. கலந்த அன்பு, உண்மம அன்பு. நல்குதல் - இரங்குதல்; 'நல்கி'
என்னும் எச்சம் எண்ணின்கண் வந்தது. தயா, ஆகுப யர். 'தமய உமடயவன்'
என் து ப ாருள். 'நல்கியும், காட்டி யும் தமயயுமடயவனாய் நின்ற தத்துவகன'
என்க. தத்துவன் - பமய்ப் ப ாருளாய் உள்ளவன்.

'நல்கி' என்றது, திகராதான சத்திகயாடு இமயந்து நின்று மமறத்தமலச்

பசய்தமலயும், 'கழல்கள் காட்டி' என்றது, அருட் சத்திகயாடு இமயந்து நின்று
அருளமலச் பசய்தமலயும் அருளினார் என்க. 'ஆணவம், கன்மம், மாமய' என்னும்
மும்மலங்கமளயும், அவற்பறாடு நின்று இமறவன் சத்திகய நடத்துகின்றது'
என் மதயும், அது ற்றிகய அச்சத்தி, 'திகராதாயி (மமறப் து) என்னும்
ப யருமடத்தாய், 'மலம்' என்று பசால்லப் டுகின்றது' என் மதயும், 'ஆணவ மலம்
ரி ாகம் அமடந்தப ாழுது, அதுகவ அருட் சத்தியாய் ஆன்மாவினிடத்தில் தியும்'
என் மதயும்,

'ஏயும்மும் மலங்கள் தத்தம் பதாழிலிமனச் பசய்ய ஏவும்

தூயவன் றனகதார் சத்தி திகராதானகரி'

எனச் சிவஞான சித்தியும் (சூ. 2.87).

ாகமாம் வமகநின்று திகராதான சத்தி

ண்ணுதலால் மலம்எனவும் கர்வர்; அது ரிந்து

நாகமா நதிமதியம் ப ாதிசமடயான் அடிகள்

நணுகும்வமக கருமணமிக நயக்குந் தாகன.

எனச் சிவப் ிரகாசமும் ( 20) கூறுதலால் அறிக.

இங்ஙனம் திகராதான சத்திகயாடு இமயந்து நின்று மலங் கமள ஏவி மயக்க

உணர்மவ உண்டாக்குதலாகிய மமறத்தமலச் பசய்தகல, ' ந்தம்' என்றும்,
அருட்சத்திகயாடு இமயந்து நின்று, மலங்கமள நீக்கி பமய்யுணர்மவ
உண்டாக்குதகல, 'வடு
ீ ' என்றும் பசால்லப் டும். ஆககவ, ந்தமும், வடும்
ீ
 1.1.சிவபுராணம் 20

இமறவன் இன்றி ஆகாவாகலின், ' ந்தமும் அவகன; வடும்

ீ அவகன' என்கின்றன
உண்மம நூல்கள்.

' ந்தம் வடமவ

ீ யாய ரா ரன்' (தி.5 .7 ா.2)

' ந்தமும் வடும்

ீ மடப்க ான் காண்க'

(தி.8 திருவா. திருவண்-52)

' ந்தமு மாய்வடு

ீ மாயினாருக்கு'

(தி.8 திருவா. திருப்ப ாற்-20)

என்றாற்க ாலும் திருபமாழிகமளக் காண்க. மமறத்தலும், மல ரி ாகம்

வருதற்ப ாருட்கடயாகலின், கருமணகயயாம். இது, மறக் கருமண என்றும்,
அருளல் அறக்கருமண என்றும் பசால்லப் டும். ஆதலின் , ந்தமாய் நின்று
மமறத்து வந்தமதயும், 'நல்கி' என அருளிச் பசய்தார்.

62. 'அற்ற மலர், மலர்ந்த மலர்' எனத் தனித்தனி முடிக்க. கசாதி - ஒளி; என்றது,
ஞானத்மத. 'மலர்' என்றது, உள்ளத் தாமமரமய. அஞ்ஞானம் நீங்க,
பமய்ஞ்ஞானத்மதப் ப ற்கறாரது உள்ளத்தின்கண் இமறவன் ஒளியாய்
இருப் வனாதலறிக.

63. கதசன் - ஒளியாய் இருப் வன். கமல், 'சுடர்' என்றது, வமரயமறப் ட்டுச்
சிறிதாய்த் கதான்றுதமலயும், இது, அளவின்றிப் க பராளியாய் நிற்றமலயுங்
குறித்தவாறு என்க.

'கதனும் அரிய அமுதமும் க ால இனியவகன' என இன் நிமல கூறியவாறு.

ஒளி, அறிவாகலின், அதமனயடுத்து இன் ம் கூறினார். சிவபுரன் - சிவகலாகத்தில்
இருப் வன். கமல், தன்மம கூறி, இதனால் இடம் குறித்தருளினார். இதனால்
தமுத்தி எய்துங்காமல அவனது இன் ம் கதான்றப் ப றுதல் அறியப் டும்

64. ' ாசமாம் ற்று' என்றது, காரியத்மதக் காரணமாகக் குறித்த டி. ற்று, 'யான்'
என்னும் அகப் ற்றும், 'எனது' என்னும் புறப் ற்றும். ாரித்தல் - வளர்த்தல். இதற்கு
'ஞானத்மத' என்னும் பசயப் டுப ாருள் வருவிக்க. ஆரியன் - ஆசிரியன்.

65. கநச அருள் - அடியவன் என்னும் பதாடர்பு காரணமாகத் கதான்றும் அருள் ;

எனகவ, இஃது ஆட்பகாண்ட ின்னர் உளதாவ தாயிற்று. புரிதல் - இமடவிடாது
 1.1.சிவபுராணம் 21

பசய்தல். 'பநஞ்சில்' நின்ற என இமயயும். வஞ்சமனயாவது, மழயவாதமன

ற்றி எழும் சில அவாக்கள். அமவ அற்றம் ார்த்து நுமழந்து , ிறவிக் குழியில்
வழ்த்தலின்
ீ , 'வஞ்சம்' எனப் ட்டன. 'ஒருவமன வஞ்சிப் கதாரும் அவா' (குறள் -
366) என்றருளியது காண்க.

66. அருள்ப ற்றாரது பநஞ்சில், வாதமன தாக்காபதாழிதல் கவண்டின், இமறவன்

அதன்கண் ப யராதுநிற்றல் கவண்டுவதாதல் அறிக. 'ப ருங் கருமணப் க ராகற'
என்றது இது, முன்பசய்த எல்லா வற்றினும் க ருதவியாதல் குறித்து.

67. ஆரா அமுது - பதவிட்டாத அமிர்தம்; என்றது, 'கதவா மிர்தத்தினும் கவறானது'

என்ற டி. அளவின்மம - புதிது புதிதாக எல்மலயின்றிப் புலப் ட்டுவருதல்.
இதமன, 'உணர்ந்தார்க் குணர் வரிகயான்' என்னும் திருக்ககாமவப் ாட்டுள்,
அடிகள், சிற்றின் த்தில் மவத்து உணர்த்தியருளுமாறறிக. இதனால்,
வாதனாமலமும் நீங்கப் ப ற்றார்க்கு இமறவன் அநு வப் ப ாருளாய் நிற்கும்
நிமலமய விளக்கியவாறாம்.

68. இதனால், 'நீ இத்தன்மமமயயாயினும் உன்மன உணராதவர்க்குத்

கதான்றாமகல நிற்கின்றாய்' என்று அருளினார். இந்நிமல, குருடர்க்கு ஒளியும்
இருகளயாதல் க ால்வது என் ார், 'ஒளிகய' என்று அருளினார்.

ஊமன்கண் க ால ஒளியும் மிகஇருகள

யாமன்கண் காணா வமவ. -திருவருட் யன் 19.

என்ற திருவருட் யமனக் காண்க.

69. 'ஓராதார்க்கு ஒளிக்கும் நீ, அடிகயனுக்கு விளங்கி இன் ம் யந்தாய்' என்றதாம்.

70. இன் மும் துன் மும் இல்லாமம தன்னளவிலும், அமவ கமளயுமடமம

உயிர்ககளாடு நிற்றலிலுமாம். இமவகமள, ஓராதா ரிடத்தும், தம்க ாலும்
அடியவரிடத்துமாக கமற்கூறியவற்கறாடு எதிர் நிரல் நிமறயாக இமயக்க.

71. 'அன் ருக்கு அன் ன்' எனகவ, அல்லாதார்க்கு அல்லாதானாதல் ப றப் ட்டது.
யாமவயுமாதல், கலப் ினால் ஒன்றாய் நிற்றலாலும், அல்லனாதல்,
ப ாருட்டன்மமயால் கவறாய் நிற்றலாலும் என்க.

72. 'கசாதியகன' என்றது, 'சத்தியாய் நிற் வகன' என்ற டி;

 1.1.சிவபுராணம் 22

'உலபகலா மாகிகவறாய் உடனுமாய் ஒளியாய் ஓங்கி'

(சிவஞான சித்தி. சூ.2.1) எனச் சத்திமய, 'ஒளி' என்றமம காண்க. துன் இருள் -
பசறிந்த இருள்; என்றது ஆணவமலத்மத. ஏகாரம், கதற்றம். கதான்றாமம -
அடராமம. 'உயிர்கள்க ால ஆணவமலத் தால் அணுகப் டாத
ப ருமமயுமடயவகன' என்ற டி.

73. 'அனாதிமுத்தனாகலின், அனாதிப த்தமுமடய உயிர்களின் ப ாருட்டு

உலகத்மதத் கதாற்றுவிப் வனாயிமன; அங்ஙனகம முடிவில் ஒடுக்கு வனும்,
இமடக்கண் நிறுத்து விப் வனும் ஆயிமன' என்ற டி. இது, ' தியாய் நிற்கும்
நிமல' என்றும், இத்பதாழில்களுள் யாபதான்றமனயும் பசய்யாதிருத்தல், 'சிவமாய்
நிற்கும் நிமல' எனவும் பசால்லப் டும். கமல், 'ஆக்கு வாய்' என்றது முதலியன,
'அத்பதாழில்கமளச் பசய்யும் தமலவன்' என்ற ஒன்மறகய கூறியது எனவும், இது,
அத்தன்மமயனாதற்குரிய இமயபு உணர்த்தி, அவனது உண்மம நிமலமயயும்
கூறியது எனவும் கருத்து கவறு ாடு பகாள்க.

74. ஈர்த்து ஆட்பகாண்டமம, வலிய வந்து உலகியற் பசலமவத் தடுத்து

ஆட்பகாண்டமமயாம். எந்மத ப ருமான் - எனக்கு ஞானத் தந்மதயான
ப ருமான்.

76. 'கநாக்கு கநாக்கக' என இமயத்து, 'கநாக்குகின்ற குறிப் ப ாருகள' என உமரக்க.

நுணுக்குதல் - நுண்ணிதாகச் பசய்தல். 'நுணுக்கரிய' என்றதில் அருமம, இன்மம
குறித்துநின்றது; 'இயல் ாக நுண்ணிதாய' என்ற டி, உணர்வுமடயதமன, 'உணர்வு'
என்கற கூறினார்.

77. 'க ாக்கும், வரவும்' என கவறு கவறாக எண்ணினமம யின், முமறகய

இறப் ிமனயும், ிறப் ிமனயும் குறித்து அருளியன வாம். புணர்வு - கதாய்வு;
இன் த் துன் நுகர்ச்சிகள். புண்ணியன் - அறவடிவினன்.

78. 'காவலன்' என்றது, 'தமலவன்' என்னும் ப ாருளது. 'எம் காவலன்' என்றதனால்,

'எம்மமக் காக்கும்' என் து க ாந்தது. காண்பு - காணுதல். உன்னுமடய நிமலமய
முழுதுங் காணுதல் உயிர் கட்கு இயலாது என்ற டி.

அன்றுந் திருவுருவங் காணாகத ஆட் ட்கடன்

இன்றுந் திருவுருவங் காண்கிகலன் - என்றுந்தான்

எவ்வுருகவா நும்ப ருமான் என் ார்கட் [பகன்னுமரப்க ன்

 1.1.சிவபுராணம் 23

எவ்வுருகவா நின்னுருவம் ஏது'

-அம்மம திருவந்தாதி. 61

கடல்அமலத்கத ஆடுதற்குக் மகவந்து நின்றும்

கடல்அளக்க வாராதாற் க ாலப் - டியில் அருத்திபசய்த அன் மரவந்

தாண்டதுவும் எல்லாம் கருத்திற்குச் கசயனாய்க் காண்.

-திருக்களிற்றுப் டியார்.90

என்றாற்க ால்வன, இதமன விளக்குவனகவயாம்.

79, 80. 'இன் பவள்ள ஆகற' என மாற்றியுமரக்க. 'ப ரு பவள்ளத்திற்கு யாகற

காரணமாதல் க ால, க ரின் த்திற்கு நீகய காரணன்' என்ற டி. அத்தன் - அப் ன்;
இஃது எவ்வுயிர்க்கும் என்க. மிக்கு ஆய்நின்ற கதாற்றம் - மிகுந்து வளர்ந்துநின்ற
காட்சி; தூலமாய் விளங்குதமல யுமடய சுடபராளி , நூலறிவு எனவும்,
பசால்லவாராத நுண்ணுணர்வு அநு வ ஞானம் எனவும் பகாள்க. 'சுடபராளியாயும்,
நுண்ணுணர்வாயும் வந்து' என்க.

81. 'கவறு கவறு' என் து, 'பவவ்கவறு' என மருவிற்று. இது, மாறு ட்ட ல
சமயங்களின் ககாட் ாடுகமளயும், அவற்றாற் ப றும் அநு வங்கமளயும் குறித்தது.
'இங்ஙனம் லகவறுவமகப் ட உணர்வு நிகழ்தற்குக் காரணம், உலகமாகிய
ற்றுக்ககாட்டினது இயல்பு' என் ார், 'மாற்றமாம் மவயகத்தின்' என்றார்.

82. கதற்றம் - துணிவு; பமய்யுணர்வு; முன்மனய அறிவு கபளல்லாம் ின்னர்

அறியாமமயாய்க் கழிய, இஃது ஒன்கற என்றும் அறிவாய் நிற் தாகலான், 'அறிவாந்
கதற்றகம' என்று அருளினார். கதற்றத் பதளிவு - துணிபுணர்வின் யன்; இன் ம்.

83. 'சிந்தமனயுள் எழும் ஊற்று' என்றமமயால், 'உண்ணு தலும் சிந்தமனயாகல'

என் து க ாந்தது. இவ்வாறு நிற் கதார் அமிர்தம் இன்மமயின் , 'ஆரமுகத' என்று
அருளினார். இது, வரம்பு டுதலும், கவறு நிற்றலும் இல்லாமம அருளியவாறு.

84-85. 'கவற்று, விகார, விடக்கு' என்ற மூன்றமனயும், 'உடம்பு' என்றதகனாடு

தனித்தனி முடிக்க. கவற்றுடம்பு - தன்னின் கவறாயதாய உடம்பு. விகாரம் -
மாறுதல். விடக்கு - ஊன். 'உடம் ினுள்' என் தில் உள், ஏழனுருபு. 'கிடப் ' என்ற
 1.1.சிவபுராணம் 24

பசயபவபனச்சம், பதாழிற் ப யர்ப் ப ாருமளத் தந்தது. ஆற்கறன் - ப ாறுக்க

மாட்கடன்.

85-88. 'எம் ஐயா' என்றது முதலியன பமய்யானாரது பமாழிகள். ஓ - ஓலம்.

'என்பறன்று' என்னும் அடுக்கு, ன்மம ற்றி வந்தது. க ாற்றியும் புகழ்ந்தும் என்க.
'க ாற்றுதல் - வணங்குதல். ப ாய் - ப ாய்யுணர்வு. பகட்டு- பகடப்ப ற்று. பமய்
- பமய்யுணர்வு. ஆனார் - நீங்கப்ப றாதார். குரம்ம - குடில். கட்டழித்தல் -
அடிகயாடு நீக்குதல். 'குரம்ம க் கட்டு' என் து ாடமாயின், 'உடம் ாகிய
தமளமய' என உமரக்க. ஏமனகயார் லரும் உடம்புமடய ராகய நிற் , தான்
ஒருவகன அஃது இன்றி நிற் வனாதலின், 'குரம்ம கட்டழிக்க வல்லாகன' என்றார்.
தம் உடம்ம நீக்கியருள கவண்டுவார், பமய்யுணர்வில் நிமலப ற்றார்க்கு அருள்
பசய்யும் முமறமய எடுத்கதாதினார்.

89. நள்ளிருள் - பசறிந்த இருள். இது, முற்றழிப்புக் காலத்மத உணர்த்துவது. ' யில'
என் து, ' யின்று' எனத் திரிந்தது; 'ஒழிவின்றி' என் து ப ாருள். இந்நிமலயிற்
பசய்யும் நடனம், 'சூக்கும நடனம்' எனப் டும்.

90. தில்மலக் கூத்துத் தூல நடனமாகும். சூக்கும நடனம், தூல நடனம்

இரண்டினாலும், 'உலகிற்கு முதல்வன் நீகய' எனக் குறித்த வாறு. இமறவன்
மதுமரயிலும் அதமனச் சூழ்ந்த தலங்களிலும் அடியார் லருக்குப் ல
திருவிமளயாடலாக பவளிநின்று அருளின மமயாலும், தமக்கும் உத்தரககாச
மங்மகத் தலத்திகல மகவிடாது காத்தல் அருளினமமயாலும், ாண்டிநாட்மடகய
இமறவனுக்கு உரிய நாடாகவும், உத்தரககாச மங்மகமயகய ஊராகவும் அடிகள்
ஆங்காங்குச் சிறந்பதடுத்கதாதி அருளுவர் என்க.

பதற்கு - கசாழநாடு ற்றிக் கூறப் டுவது. இவற்றால் இமறவன் அடியார்கட்கு

எளியனாய் வருதல் குறிக்கப் டும் என்றுணர்க.

91. 'இதுகாறும் கூறிவந்தன லவும், ிறவிமய நீக்குதல் கருதி' என் ார், 'அல்லற்
ிறவி அறுப் ாகன' என இறுதிக்கட் கூறினார். கூறகவ, தமக்கு கவண்டுவதும்
அதுகவ என்றதாயிற்று. ' ிறவி' என்ற ப ாதுமமயால், எடுத்து நின்ற உடம்புங்
பகாள்க. ஓ - ஓலம்; இதுகவ இப் ாட்டிற்கு முடி ாகலின், இதனுடன் விமன
முடித்து, 'என்று' என்றது, முதலியவற்மற, கவபறடுத்துக்பகாண்டு உமரக்க. என்று -
என இவ்வாறு.

92-95. 'பசால்லற்கரியாமனச் பசால்லி' என்றதனால், யான் அறிந்த அளவிற் க ாற்றி

என்க. பசல்வர் - ஞானச் பசல்வராவர். 'தம்மமப் ல்கலாரும் ஏத்த , தாம்
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 25

சிவபுரத்தில் சிவனடிக்கீ ழ் அவமனப் ணிந்து நிற்க ாராவர் ' என, பசாற்கமள

ஏற்குமாற்றாற் கூட்டியுமரக்க. 'சிவபுரத்தின் உள்ளார்' என்றது, தூய புலன்கமள
நுகர் தமல. ஞானச் பசல்வராதல் கூறினமமயின், அந்நுகர்ச்சியின் உவர்ப்புத்
கதான்றியவழி, அங்கிருந்கத ரமுத்திமயத் தமலப் டுதல் ப றப் ட்டது. இதனால்,
இப் ாட்டிமன ஓதுவார்க்கு வரும் யன் கூறினமம காண்க.

இங்ஙனம், மங்கல வாழ்த்து முதலாக, ாட்டின் யன் ஈறாகப் ாயிர உறுப்புக்கள்

லவும் அமமய இதமன அருளிச் பசய்தமமயின், அடிகள் தம் ப ருமாமனப்
லவாற்றானும் ாடி மகிழ விரும் ி அங்ஙனம் ாடத் பதாடங்குங்கால்,
இதமனகய முதற்கண் அருளிச் பசய்தார் என் து ப றுதும். இதனாகன , இதனுட்
கூறப் ட்ட ாயிரப் குதிகள் லவும், ின்னர் அருளிச் பசய்த ல குதிகட்கும்
ப ாருந்து தல் பகாள்க.

'சிவ புராணந்தன்மன உமரப் ன்' எனப் புகுந்த அடிகள், அதமனப் லவாற்றானும்

விளிமுகமாககவ அருளினமமயின், அமவ யாண்டு நிற் ினும்
ப ாருந்துவனகவயாம். ஆதலின், 'எம் ப ருமாகன, முன்பு ல்லூழிக் காலம்
எல்லாப் ிறப்புக்களிலும் ிறந்து இமளத்துப்க ாகனன்; இதுக ாழ்து உன்
ப ான்னடிகமளக் கண்டு வடு
ீ ப ற்கறன்; இது பமய்கய; ஆயினும், உடம் ினுட்
கிடப் ஆற்கறன்; ப ாய்பகட்டு பமய் ஆனார்க்கு புலக் குரம்ம கட்டழிக்க
வல்லாகன! தில்மலயுட் கூத்தகன! பதன் ாண்டி நாட்டாகன! அல்லற் ிறவி
அறுப் ாகன! 'ஓ' என விமனமுடித்துக் பகாள்க.

1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல்

தில்மல மூதூர் ஆடிய திருவடி
ல்லுயி பரல்லாம் யின்றன னாகி
எண்ணில் ல்குணம் எழில்ப ற விளங்கி
மண்ணும் விண்ணும் வாகனா ருலகுந்
துன்னிய கல்வி கதாற்றியும் அழித்தும் 5

என்னுமட யிருமள ஏறத் துரந்தும்

அடியா ருள்ளத் தன்புமீ தூரக்
குடியாக் பகாண்ட பகாள்மகயும் சிறப்பும்
மன்னு மாமமல மககந்திர மதனிற்
பசான்ன ஆகமந் கதாற்றுவித் தருளியும் 10
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 26

கல்லா டத்துக் கலந்தினி தருளி

நல்லா களாடு நயப்புற பவய்தியும்
ஞ்சப் ள்ளியிற் ான்பமாழி தன்பனாடும்
எஞ்சா தீண்டும் இன்னருள் விமளத்தும்
கிராத கவடபமாடு கிஞ்சுக வாயவள் 15

விராவு பகாங்மக நற்றடம் டிந்தும்

கககவட ராகிக் பகளிறது டுத்தும்
மாகவட் டாகிய ஆகமம் வாங்கியும்
மற்றமவ தம்மம மககந்தி ரத்திருந்து
உற்றஐம் முகங்க ளாற் ணித் தருளியும் 20

நந்தம் ாடியில் நான்மமற கயானாய்

அந்தமில் ஆரிய னாயமர்ந் தருளியும்
கவறுகவ றுருவும் கவறுகவ றியற்மகயும்
நூறுநூ றாயிரம் இயல் ின தாகி
ஏறுமட ஈசன்இப் புவனிமய உய்யக் 25

கூறுமட மங்மகயும் தானும்வந் தருளிக்

குதிமரமயக் பகாண்டு குடநா டதன்மிமசச்
சதுர் டச் சாத்தாய்த் தாபனழுந் தருளியும்
கவலம் புத்தூர் விட்கட றருளிக்
ககாலம் ப ாலிவு காட்டிய பகாள்மகயும் 30

தற் ண மதனிற் சாந்தம் புத்தூர்

விற்ப ாரு கவடற் கீ ந்த விமளவும்
பமாக்கணி யருளிய முழுத்தழல் கமனி
பசாக்க தாகக் காட்டிய பதான்மமயும்
அரிபயாடு ிரமற் களவறி பயாண்ணான் 35

நரிமயக் குதிமர யாக்கிய நன்மமயும்

ஆண்டுபகாண் டருள அழகுறு திருவடி
ாண்டி யன்தனக் குப் ரி மாவிற்று
ஈண்டு கனகம் இமசயப் ப றாஅது
ஆண்டான் எங்ககான் அருள்வழி யிருப் த் 40
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 27

தூண்டு கசாதி கதாற்றிய பதான்மமயும்

அந்தண னாகி ஆண்டுபகாண் டருளி
இந்திர ஞாலங் காட்டிய இயல்பும்
மதுமரப் ப ருநன் மாநக ரிருந்து
குதிமரச் கசவக னாகிய பகாள்மகயும் 45

ஆங்கது தன்னில் அடியவட் காகப்

ாங்காய் மண்சுமந் தருளிய ரிசும்
உத்தர ககாச மங்மகயு ளிருந்து
வித்தக கவடங் காட்டிய இயல்பும்
பூவண மதனிற் ப ாலிந்திருந் தருளித் 50

தூவண கமனி காட்டிய பதான்மமயும்

வாத வூரினில் வந்தினி தருளிப்
ாதச் சிலம்ப ாலி காட்டிய ண்பும்
திருவார் ப ருந்துமறச் பசல்வ னாகிக்
கருவார் கசாதியிற் கரந்த கள்ளமும் 55

பூவல மதனிற் ப ாலிந்தினி தருளிப்

ாவ நாச மாக்கிய ரிசும்
தண்ணர்ப்
ீ ந்தர் சயம்ப ற மவத்து
நன்ன ீர்ச் கசவக னாகிய நன்மமயும்
விருந்தின னாகி பவண்கா டதனில் 60

குருந்தின் கீ ழன் றிருந்த பகாள்மகயும்

ட்ட மங்மகயிற் ாங்கா யிருந்தங்கு
அட்டமா சித்தி அருளிய அதுவும்
கவடுவ னாகி கவண்டுருக் பகாண்டு
காடது தன்னிற் கரந்த கள்ளமும் 65

பமய்க்காட் டிட்டு கவண்டுருக் பகாண்டு

தக்கா பனாருவ னாகிய தன்மமயும்
ஓரி யூரின் உகந்தினி தருளிப்
ாரிரும் ாலக னாகிய ரிசும்
ாண்டூர் தன்னில் ஈண்ட இருந்தும் 70
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 28

கதவூர் பதன் ால் திகழ்தரு தீவிற்

ககாவார் ககாலங் பகாண்ட பகாள்மகயும்
கதனமர் கசாமலத் திருவா ரூரில்
ஞானந் தன்மன நல்கிய நன்மமயும்
இமடமரு ததனில் ஈண்ட இருந்து 75

டிமப் ாதம் மவத்தஅப் ரிசும்

ஏகம் த்தின் இயல் ா யிருந்து
ாகம் ப ண்கணா டாயின ரிசும்
திருவாஞ் சியத்திற் சீர்ப ற இருந்து
மருவார் குழலிபயாடு மகிழ்ந்த வண்ணமும் 80

கசவக னாகித் திண்சிமல கயந்திப்

ாவகம் ல ல காட்டிய ரிசும்
கடம்பூர் தன்னில் இடம்ப ற இருந்தும்
ஈங்ககாய் மமலயில் எழிலது காட்டியும்
ஐயா றதனிற் மசவ னாகியும் 85

துருத்தி தன்னில் அருத்திகயா டிருந்தும்

திருப் மன யூரில் விருப் னாகியும்
கழுமல மதனிற் காட்சி பகாடுத்தும்
கழுக்குன் றதனில் வழுக்கா திருந்தும்
புறம் ய மதனில் அறம் ல அருளியும் 90

குற்றா லத்துக் குறியா யிருந்தும்

அந்தமில் ப ருமம அழலுருக் கரந்து
சுந்தர கவடத் பதாருமுத லுருவுபகாண்
டிந்திர ஞாலம் க ாலவந் தருளி
எவ்பவவர் தன்மமயுந் தன்வயிற் டுத்துத் 95

தாகன யாகிய தயா ரன் எம்மிமற

சந்திர தீ த்துச் சாத்திர னாகி
அந்தரத் திழிந்துவந் தழகமர் ாமலயுள்
சுந்தரத் தன்மமபயாடு துமதந்திருந் தருளியும்
மந்திர மாமமல மககந்திர பவற் ன் 100
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 29

அந்தமில் ப ருமம அருளுமட அண்ணல்

எந்தமம ஆண்ட ரிசது கரின்
ஆற்றல் அதுவுமட அழகமர் திருவுரு
நீற்றுக் ககாடி நிமிர்ந்து காட்டியும்
ஊனந் தன்மன பயாருங்குடன் அறுக்கும் 105

ஆனந் தம்கம ஆறா அருளியும்

மாதிற் கூறுமட மாப்ப ருங் கருமணயன்
நாதப் ப ரும் மற நவின்று கறங்கவும்
அழுக்கமட யாமல் ஆண்டுபகாண் டருள் வன்
கழுக்கமட தன்மனக் மகக்பகாண் டருளியும் 110

மூல மாகிய மும்மலம் அறுக்குந்

தூய கமனிச் சுடர்விடு கசாதி
காதல னாகிக் கழுநீர் மாமல
ஏலுமடத் தாக எழில்ப ற அணிந்தும்
அரிபயாடு ிரமற் களவறி யாதவன் 115

ரிமா வின்மிமசப் யின்ற வண்ணமும்

மீ ண்டு வாரா வழியருள் புரி வன்
ாண்டி நாகட ழம் தி யாகவும்
த்திபசய் அடியமரப் ரம் ரத் துய்ப் வன்
உத்தர ககாச மங்மகயூ ராகவும் 120

ஆதி மூர்த்திகட் கருள்புரிந் தருளிய

கதவ கதவன் திருப்ப ய ராகவும்
இருள்கடிந் தருளிய இன் வூர்தி
அருளிய ப ருமம அருண்மமல யாகவும்
எப்ப ருந் தன்மமயும் எவ்பவவர் திறமும் 125

அப் ரி சதனால் ஆண்டுபகாண் டருளி

நாயி கனமன நலமலி தில்மலயுள்
ககால மார்தரு ப ாதுவினில் வருபகன
ஏல என்மன யீங்பகாழித் தருளி
அன்றுடன் பசன்ற அருள்ப றும் அடியவர் 130
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 30

ஒன்ற பவான்ற உடன்கலந் தருளியும்

எய்தவந் திலாதார் எரியிற் ாயவும்
மாலது வாகி மயக்க பமய்தியும்
பூதல மதனிற் புரண்டுவழ்ந்
ீ தலறியும்
கால்விமசத் கதாடிக் கடல்புக மண்டி 135

நாத நாத என்றழு தரற்றிப்

ாத பமய்தினர் ாத பமய்தவும்
தஞ்சலிக் கருளிய ரமநா டகஎன்று
இதஞ்சலிப் ப ய்தநின் கறங்கினர் ஏங்கவும்
எழில்ப றும் இமயத் தியல்புமட யம்ப ான் 140

ப ாலிதரு புலியூர்ப் ப ாதுவினில் நடநவில்

கனிதரு பசவ்வாய் உமமபயாடு காளிக்கு
அருளிய திருமுகத் தழகுறு சிறுநமக
இமறவன் ஈண்டிய அடியவ கராடும்
ப ாலிதரு புலியூர்ப் புக்கினி தருளினன் 145

ஒலிதரு கயிமல உயர்கிழ கவாகன. #2

தில்மலயாகிய மழய நகரில் நிருத்தம் பசய்தருளிய திருவடிகளால், ல

உயிர்களில் எல்லாம் தங்கிப் ல அருட் பசயல்கமளச் பசய்தவனாகி,
அளவில்லாத ல குணங்ககளாடு அழகு ப ற விளங்கி மண்ணுலகிலும்,
விண்ணுலகிலும் மற்மறய கதவருலகிலும் ப ாருந்திய கல்விமயத்
கதாற்றுவித்தும், நீக்கியும், என்னுமடய அஞ்ஞான இருமள முழுதும் ஒழித்தும்
அடியாருமடய உள்ளத்தில் அன் ானது ப ருக, அதமனக் குடியிருப் ாகக்
பகாண்ட அருளும் தமலமமயும் உமடயவனாய், கமலுலகத்தில் தான்
பசால்லிய ஆகமத்மத நிமலப ற்ற மககந்திர மமலயின்கண் வற்றிருந்து
ீ
நிலவுலகத்திற்கு பவளிப் டுத்தியும், கல்லாடம் என்னும் திருப் தியில் இனிதாக
உமாகதவிகயாடு, யாவரும் விரும்பும் டி ஒருமித்து எழுந்தருளியிருந்தும், ஞ்சப்
ள்ளிபயன்னும் திருப் தியில் ால் க ான்ற பமாழிமயயுமடயவளாகிய
உமாகதவி கயாடும், குமறயாமல் மிகும் இனிய அருள் பசய்தும், கவடவுருவத்
துடன் முருக்கம்பூப் க ான்ற உதட்மடயுமடய உமாகதவியின் பநருங்கின
அழகான தனங்களாகிய குளத்தில் மூழ்கியும், வமலய ராகிக் பகளிற்று மீ மனப்
ிடித்து, ப ருமம வாய்ந்த விருப் த்திமன யுமடய ஆகமங்கமள
அக்பகளிற்றினிடமிருந்து கவர்ந்தும், அவ் வாகமங்கமள மககந்திரமமலயில்
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 31

இருந்து ப ாருந்திய ஐந்து திரு முகங்களாலும் உ கதசித்தருளியும், நந்தம் ாடி

என்னும் திருப் தியில் கவதியனாய், முடிவற்ற ஆசிரியனாய் எழுந்தருளியும்,
பவவ் கவறு திருவுருவங்களும் பவவ்கவறு குணங்களும், நூறு இலட்சம்
வமகயிமனயுமடயனவாகி இட வாகனத்மதயுமடய சிவப ருமான்,
இவ்வுலகத்மத உய்விக்கும் ப ாருட்டு, தனது இடப் ாகத்மதயுமடய
உமாகதவியும் தானுமாய் எழுந்தருளி கமல் நாட்டுக் குதிமரகமளக் பகாண்டு,
அழகு ப ாருந்த வாணிகக் கூட்டமாய் தாகன எழுந்தருளி வந்தும், கவலம்புத்தூர்
என்னும் திருப் தியில் கவற் மடமயக் பகாடுத்தருளித் தன் திருக்ககாலத்மதச்
சிறப் ாகக் காணுமாறு பசய்த ககாட் ாடும், சாந்தம்புத்தூரில் வில்லினால் க ார்
பசய்கின்ற ஒரு கவடனுக்குக் கண்ணாடியில் வாட் மட முதலியவற்மறக்
பகாடுத்த யனும், ஓர் அன் ர்க்கு அருளுதற் ப ாருட்டுக் குதிமரக்குக்
பகாள்ளுக்கட்டும் கதாற்ம யில், மிக்க பநருப்புத் கதான்றத் தனது உருவத்மத
அழகாகக் காட்டிய மழமமயும், திருமாலுக்கும் ிரமனுக் கும் அளவு
அறியப் டாதவனாகிய சிவப ருமான், நரிமயக் குதிமர களாகச் பசய்த
நன்மமயும், ாண்டியமன ஆட்பகாண்டருள, அப் ாண்டியனுக்குக் குதிமரமய
விற்று, அதற்கு அவன் பகாடுத்த மிக்க ப ான்மனப் ப றக் கருதாது, என்மன
ஆண்டவனாகிய எம் இமறவனது அருள் வழிமயகய நான் நாடியிருக்குமாறு
அழகு ப ாருந்திய ாதங்கமள, மிக்க ஒளியுடன் காட்டியருளிய மழமமயும்,
கவதியனாகி, அடிகயமன ஆட்பகாண்டருளி மாயம் பசய்து மமறந்த
தன்மமயும்; மதுமரயாகிய ப ரிய நல்ல ப ருமம வாய்ந்த நகரத்திலிருந்து,
குதிமர வரனாய்
ீ வந்த ககாட் ாடும், அந்த மதுமர நகரத்தில் அடியவளாகிய
வந்தி என் வள் ப ாருட்டு, மற்றவர்களுடன் மண் சுமந்தருளிய விதமும்,
திருவுத்தரககாச மங்மகயிலிருந்து வித்தக கவடம் காட்டிய இயற்மகயும்,
திருப்பூவணத்தில் விளங்கியிருந்தருளி, தூய்மமயான அழகிய திருகமனிமயப்
ப ான்னமனயாள் என் வளுக்குக் காட்டிய மழமமயும், திருவாதவூரில்
எழுந்தருளி இனிய திருவருள் புரிந்து ாதச் சிலம்பு ஓமசமயக் காட்டிய
பசயலும், அழகு நிமறந்த ப ருந்துமறக்கு இமறவனாகி, கமன்மம ப ாருந்திய
ஒளியில் மமறந்த வஞ்சகமும், திருப்பூவணத்தில் இனிதாக விளங்கியருளிப்
ாவத்மத அழித்த விதமும், தண்ண ீர்ப் ந்தமல பவற்றியுண்டாக மவத்து நல்ல
நீமரத் தரும் ஆளாகியிருந்த நன்மமயும், விருந்தாளியாகி, திருபவண்காட்டில்
குருந்த மரத்தின் அடியில் அன்று வற்றிருந்த
ீ ககாலமும், திருப் ட்ட மங்மக
என்னும் திருப் தியில் சிறப் ாய் இருந்து அவ்விடத்தில் அட்டமா சித்திகமள
அருளிய விதமும், கவடுவனாய் வந்து கவண்டும் வடிமவக் பகாண்டு காட்டில்
ஒளித்த வஞ்சகமும், மடகளின் உண்மமமயக் காட்டச் பசய்து, அதற்கு
கவண்டிய வடிவம் பகாண்டு கமன்மமயுமடய ஒருவனாய்த் கதான்றிய
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 32

தன்மமயும், ஓரியூரில், இனிதாக எழுந்தருளி, பூமியில் ிறவாப் ப ருமமயுமடய

குழந்மதயாகிய தன்மமயும், ாண்டூரில் மிக இருந்தும், கதவூருக்குத்
பதன்திமசயில் விளங்குகின்ற தீவில் அரசக் ககாலம் பகாண்ட ககாட் ாடும்,
கதன் ப ாருந்திய மலர்ச் கசாமல சூழ்ந்த திருவாரூரில் ஞானத்மதக் பகாடுத்த
நன்மமயும், திருவிமடமருதூரில் மிக இருந்து ரிசுத்தமான திருவடிமய
மவத்த அந்தத் தன்மமயும், திருகவகம் த்தில் இயற்மகயாய் எழுந்தருளி
யிருந்து ப ண்மண இடப் ாகத்தில் பகாண்ட தன்மமயும், திரு வாஞ்சியம்
என்னும் தலத்தில் சிறப்புப் ப ாருந்த எழுந்தருளி மணம் நிமறந்த
கூந்தமலயுமடய உமாகதவிகயாடு மகிழ்ந்திருந்த விதமும்;
வரனாகி,
ீ வலிய வில்மலத் தாங்கி, லப் ல வரச்
ீ பசயல் கமளக் காட்டிய
தன்மமயும், திருக்கடம்பூரில் இடமுண்டாக இருந் தும், திருவங்ககாய்
ீ மமலயில்
அழமகக் காட்டியும், திருமவயாற்றில் மசவனாய் வந்தும், திருத்துருத்தி
என்னும் திருப் தியில் விருப் த் கதாடிருந்தும், திருப் மனயூர் என்னும் தியில்
விருப் முமடய வனாய் இருந்தும், சீகாழியில் திருவுருவிமனக் காட்டியும்,
திருக்கழுக் குன்றத்தில் நீங்காது இருந்தும், திருப்புறம் யத்தில் ல அறச்பசயல்
கமள அருளிச் பசய்தும், திருக்குற்றாலத்தில் அமடயாளமாய் இருந்தும்,
முடிவில்லாத ப ருமமமயயுமடய, பநருப்புப் க ாலும் உருவத்மத மமறத்து,
அழகிய ககாலத்திமனயுமடய ஒப் ற்ற முதற் ப ாருளின் உருவம் பகாண்டு
இந்திர ஞாலம் க ால எழுந்தருளி, எல்லாருமடய குணங்களும் தன்னிடத்து
அடக்கித்தாபனாருவகன முதல்வனாய் நிற்கிற அருளினால் கமம் ட்ட எம்
தமலவன் சந்திரதீ ம் என்னும் தலத்தில் சாத்திரப் ப ாருமள உ கதசிப்
வனாய், ஆகாயத்தினின்றும் இறங்கி வந்து அழகு வாய்ந்த திருக் கழிப் ாமல
என்னும் தலத்தில் அழகிய திருக்ககாலத்கதாடு ப ாருந்தி யிருந்தருளியும்;
மமறபமாழிகள் பவளிப் டுவதற்கு இடமான ப ரிய மமலயாகிய, மககந்திர
மமலமயயுமடயவன் முடிவற்ற ப ருமமமயயும் அருமளயும் உமடய
ப ரிகயான், எம்மம ஆண்டருளிய தன்மமமயச் பசால்லின்,
வலிமமமயயுமடய அழகமமந்த திரு கமனியில், திருபவண்ண ீற்றுக் பகாடிமய
உயர்த்திக் காட்டியும், ிறவித் துன் த்மத ஒருங்கக அழிக்கும் இன் கம ஆறாகத்
தந்தருளியும், உமாகதவியின் ாகத்மதயுமடய, மிகவும் ப ருங்
கருமணமயயுமடயவன், நாதமாகிய ப ரிய மற முழங்கி ஒலிக்கக் கண்டும்,
அன் ர் மனம் களங்கமமடயாமல் ஆட்பகாண்டருள்கவான் முத்தமல
கவலிமனக் மகப் ிடித்தருளியும், மூலகாரணமாகிய மும் மலம் நீக்குகிற
ரிசுத்தமாகிய திருகமனியில் ஒளிவசுகின்ற
ீ கசாதியாய் உள்ளவன், அன் ரிடத்து
அன்புமடயவனாகிச் பசங்கழுநீர் மலர் மாமலமயப் ப ாருத்தமுமடயதாக
அழகுப றத் தரித்தும், திருமாலுக்கும் ிரமனுக்கும் எல்மலயறியப் டாதவன்
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 33

குதிமரயின் மீ து ஏறி வந்த விதமும், மீ ண்டும் ிறவிக்கு வாராத முத்தி

பநறிமய அன் ர்க்குக் பகாடுப் வன், ாண்டி வளநாகட மழய இடமாகக்
பகாண்டும், அன்பு பசய்கின்ற அடியவமர மிகவும் கமலான முத்தியுலகத்தில்
கசர்ப் வன், திருவுத்தரககாச மங்மகமயத் திருப் தியாகக் பகாண்டும்,
முதன்மமயான மும்மூர்த்திகட்குத் திருவருள் பசய்த மகாகதவன் என் கத
திருப்ப யராகக் பகாண்டும், அடியார்கட்கு அஞ்ஞான இருமள நீக்கியதனால்
ஆகிய க ரின் மாகிய ஊர்திமயக் பகாடுத்தருளிய ப ருமமமய உமடய
அருகள மமலயாகக் பகாண்டும், எப் டிப் ட்ட ப ருந் தன்மமமயயும்
எவ்வமகப் ட்டவர் திறத்திமனயும் அவ்வத் தன்மமகளால் ஆட்பகாண்டருளி,
நாய் க ான்ற என்மன நன்மம மிகுந்த தில்மலயுள் அழகு நிமறந்த
'அம் லத்தில் வருக' என்று பசால்லி, ப ாருந்த அடிகயமன இவ்வுலத்திகல
நிறுத்தி, அன்று தன்கனாடு கூடப்க ான அருள்ப ற்ற அடியார், தன்கனாடு
ப ாருந்த அவகராடு தான் கலந்து மமறந்தருளியும், தன்மனக் கலக்க
வாராதவர்களுள் சிலர், தீயில் குதிக்கவும், ஆமச பகாண்டு மயக்கம் அமடந்தும்,
பூமியில் புரண்டு வழ்ந்து
ீ அலறியும், நிற்க, காலால் கவகம் பகாண்டு ஓடிக்
கடலில் விழ பநருங்கி, 'நாதகன! நாதகன!' என்று அழுது புலம் ி, திருவடிமய
அமடந்தவர்கள் முத்திப்க று எய்தவும், தஞ்சலி முனிவர்க்கு அருள் பசய்த
கமலான கூத்தகன என்று இதயம் வருந்த நின்று ஏங்கினவர் ஏங்கி நிற்கவும்,
ஒலிக்கின்ற கயிலாய மமலயின் சிறந்த தமலவன் அழகு ப ற்ற இமய
மமலயின் தன்மம வாய்ந்த அழகிய ப ான்னினால் பசய்யப் ட்டு
விளங்குகின்ற தில்மலயம் லத்தினில் நடனம் பசய்த, பகாவ்மவக் கனி
க ான்ற சிவந்த வாயிமனயுமடய உமாகதவிகயாடு காளிக்கும் அருள் பசய்த,
திருக்கூத்தில், அழகு மிக்க புன்னமகமயயுமடய எம்ப ருமான் தன்
திருவடிமயச் சரணாக அமடந்த பதாண்டர்களுடகன விளங்குகின்ற புலியூரில்
எழுந்தருளி இனிதாக எனக்கு அருள் பசய்தனன்.

விளக்கவுமர

கீ ர்த்தித் திருஅகவல் - சிவப ருமானது அருட் புகமழக் கூறுகின்ற சிறந்த அகவற்

ாட்டு. இதற்கு, முன்கனார் உமரத்த குறிப்பும், 'சிவனது திருவருட் புகழ்ச்சி
முமறமம' என் கதயாகும்.
சிவபுராணத்துள், சிவப ருமானது திருவருட்ப ருமமமய, ண் ாக எடுத்துப்
க ாற்றிய அடிகள், இதனுள் அதமனச் பசயலாக எடுத்துப் க ாற்றுகின்றார். அச்
பசயல் ற் ல இடங்களில், ற் ல காலத்தில், ற் ல வமகயில் நிகழ்ந்தனவாம்.
ஆககவ, இதனுட் கூறப் டுவன லவும், இமறவனது அருட்டிருவிமளயாடல்கள்
என் து ப றப் டும்.
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 34

அடிகளது காலப் மழமமயால், இதனுட் குறிக்கப் ட்ட தலங்களுள்ளும் ,

வரலாறுகளுள்ளும் ல, ிற்காலத்தவரால் நன்கு அறிதற்கு அரியவாயின.
அதனால், அவற்மற அவரவரும் தாம் தாம் கருதியவாற்றால் ல டக் கூறிப்
க ாந்தனர். ஆககவ, அவர் கூற்றுக்கள், ஏற்றப ற்றிகய பகாள்ளப் டும் என்க.
அடி 1-3
'திருவடி' என்றது, விடாத ஆகுப யராய், அமவகமளயுமடய இமறவன் எனப்
ப ாருள் தந்தது. 'எல்லாம்' என்றதில், 'எல்லாவற்றுக்கண்ணும்' என ஏழாவது
விரிக்க. யிலுதல்- நீங்காது நின்று அருள் புரிதல். இமறவன் புறத்கத
தில்மலயிலும், அகத்கத பநஞ்சத் தாமமரயிடத்தும் நடனம் புரிதமல இங்ஙனம்
அருளிச் பசய்தார். ' ல்குணம்' என்றதில், 'குணம்' ஆற்றல். அஃது, 'எழில்ப ற '
என்றதகனாடு முடிந்தது. எழில் ப ற - எழுச்சிப ற்று நிற்குமாறு. விளங்கி -
தடத்தநிமலயில் தூலமாய் நின்று. இவ்பவச்சம் , 'கதாற்றியும், அழித்தும், துரந்தும்'
என வருவனவற்கறாடு முடியும்.
அடி 4-8
'மண், விண்' என்றது பூதங்கமள. கீ ழும் கமலுமான இவற்மறக் கூறகவ, இமட
நிற்கும் பூதங்களும் அடங்கின. 'வாகனாருலகு' எனப் ின்னர் வருதலின், இமவ
மக்களுலகாயின. 'கல்வியும்' என, பதாகுக்கப் ட்ட எண்ணும்மமமய
விரித்துமரக்க. 'பசால்லும், ப ாருளும்' என இரு கூற்றுலகத்மதயும் குறித்தவாறு.
என்மன? துணிபுணர்விற்குக் காரணமாய் நிற்கும் பசாற்கள் ல வற்மறயுகம
ஈண்டு' 'கல்வி' என்றமமயின், கதாற்றலும், அழித்தலும் கூறகவ, இமடநிற்கும்
நிறுத்தலும் அடங்கிற்று; எனகவ, 'முத்பதாழில்கமளச் பசய்து' என்றவாறாயிற்று.
இருள் - ஆணவமலம். 'இவ்வாற்றாகன இருமளத் துரந்து' என்ற டி. எனகவ,
'இமறவன் முத்பதாழில் பசய்தல், உயிர்களின் இயற்மக மலமாகிய ஆணவத்மதத்
பதாமலத்தற் ப ாருட்டு' என் து க ாந்தது.
பசான்னஇத் பதாழில்கள் என்ன
காரணந் கதாற்ற என்னில்
முன்னவன் விமளயாட் படன்று
பமாழிதலும் ஆம்; உயிர்க்கு
மன்னிய புத்தி முத்தி
வழங்கவும், அருளால் முன்கன
துன்னிய மலங்க பளல்லாம்
துமடப் தும் பசால்ல லாகம.
என்னும் சிவஞான சித்திமயக் காண்க (சூ. 1.36).
பசாற் ல்காமமப் ப ாருட்டுச் சுருங்க ஓதினாராயினும் , 'என்னுமட இருமள
ஏறத்துரந்து என் உள்ளத்து அன்பு மீதூரக் குடியாக் பகாண்ட பகாள்மகயும்
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 35

சிறப்பும்' எனவும், 'ஏமன அடியார் லருமடய இருமளயும் ஏறத் துரந்து அவர்

உள்ளத்து அன்பு மீ தூரக் குடியாக் பகாண்ட பகாள்மகயும் சிறப்பும்' எனவும்
வகுத்துமரத்தல் கருத்பதன்க. இவ்விரண்டிமனயும் இத்திருப் ாட்டுள்
எடுத்கதாதுதல் காண்க.
ஏற - கமடக ாக; முற்றிலும். மீ தூர்தல் - கமன்கமல் வளர்தல். 'அவற்மறக்
குடியாக்பகாண்ட' என்க. குடி - குடியிருக்கும் இடம். பகாள்மக - ககாட் ாடு.
சிறப்பு - கமன்மம. 'பகாள்மக சிறப்பு' என்ற இரண்டும், முமறகய, காரணப்
ப யராயும், காரியப் ப யராயும் நின்று, 'பகாண்ட' என்ற ப யபரச்சத்திற்கு
முடி ாயின. இதனால், இமறவன் உயிர்கள் ப ாருட்டுச் பசய்யும்
திருவிமளயாடல்கமளத் பதாகுத்துக் கூறியவாறு.
அடி 9-10
'பசான்ன ஆகமம்' என்றமத முதலிற் கூட்டி, 'முன்னர்ப் ிரணவர் முதலிகயார்க்குச்
பசான்ன ஆகமங்கமள' என உமரக்க. சுத்த புவனத்திற் பசால்லப் ட்டவற்மற
நிலவுலகத்திற் புலப் டுத்தினமமயின், 'கதாற்றுவித்து' என்றருளினார்.
'எழுதுவிக்கப் ட்டன' என் தும் இதனாகன பகாள்க. என்மன? கதாற்றுவித்தல்
என் து, 'கட்புலனாம் டி பசய்தல்' எனவும் ப ாருள் தருமாகலின், எழுதிகனார்
சிவகணத்தவர் எனக் பகாள்ளப் டும்.
'மககந்திரமமல வடக்கின்கண் உள்ளது' என ஒரு சாராரும், 'பதற்கின்கண் உள்ளது'
என மற்பறாரு சாராரும் கூறு . அடிகள் பதன்னாட்டில் நிகழ்ந்தவற்மறகய
அருளிச் பசய்தலின், பதற்கின்கண் உள்ளபதனக் ககாடகல ப ாருந்துவதாம். இப்
ப யருமடய மமல பதற்கின்கண் உள்ளபதன்கற இராமாயணத்தாலும்
அறிகின்கறாம். 'மன்னு மாமமல' என்றதனால், அது சிறப்புமடய மமலயாதல்
விளங்கும்
அடி 11-12
கல்லாடம், ஒருதலம், கலந்து - பவளிப் ட்டு நின்று. நல்லாள் , உமமயம்மம.
நயப்பு உறவு - மகிழ்ச்சியுறுதல்; அஃதாவது, 'சினந்தணிதல். மககந்திரமமலயில்
கதாற்றுவித்தருளிய ஆகமங்கமள இமறவன் உமமயம்மமக்கு அவ்விடத்கத
அறிவுறுத்த, அவள் அவற்மற விருப் மின்றிக் ககட்டாள் ; அதனாற் சினங்பகாண்ட
இமறவன், நீ ஈங்கிருக்கற் ாமலயல்மல எனக் கடிந்து நீக்க, அவள், 'கல்லாடம்'
என்னும் தலத்தில் பசன்று தன் ிமழ நீங்க இமறவமன வழி ட்டாள் ; அவ்
வழி ாட்டினால் மகிழ்ந்த இமறவன் அங்கு அம்மமமுன் பவளிப் ட்டுத் தனது
மகிழ்ச்சிமயப் புலப் டுத்தி, நின் ிமழமயப் ப ாறுத்கதாம் என்று அருள்பசய்தான்'
என் து இவ்வடிகளால் பகாள்ளத்தகும் வரலாறு.
அடி 13-14
ஞ்சப் ள்ளி, ஒருதலம். ால்பமாழி, உமமயம்மம. எஞ்சாது ஈண்டும் இன்னருள் -
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 36

ிரியாது அணுகியிருக்கும் வரம். விமளத்து - பகாடுத்து.

அம்மம கல்லாடத்தில் வழி ட்டுக் குற்றம் ப ாறுத்தருளப் ப ற்ற ின்னர்ப் ஞ்சப்
ள்ளியில் வழி ட, இமறவன் ஆங்குத் கதான்றியருளியக ாது, அம்மம
இமறவகனாடு நீங்காது உமறயும் வரத்திமன கவண்டுதலும், இமறவன்
அம்மமமய, 'வமலஞர் மகளாய்ச் பசன்றிரு; ின்னர் வந்து மணம் புரிதும்' என்று
அருளினான் என இங்குக் பகாள்ளற் ாற்று. குற்றம் ப ாறுத்த ின்பும் அம்மமமய
வமலஞர் மகளாகச் பசல்லப் ணித்தது, அது முற்றும் நீங்குதற்கு. இனி வமலஞர்
தமலவனது தவகம இதற்குச் சிறந்த காரணம் என்க.
அடி 15-16
கவடமனக் குறிக்கும் 'கிராதன்' என்னும் வடபசால், 'பகால்லும் பதாழிலுமடயவன்'
என்னும் ப ாருமளயுமடய தாதலின், இங்கு அத்பதாழிமலயுமடய
வமலஞனுக்குக் காரணக் குறி யாயிற்று. 'மீ ன்வமல வசிய
ீ கானவன்' (தி.8
திருப் மடயாட்சி-1) எனப் ின்னும் அருளுவர்.
'கடல்புக் குயிர்பகான்று வாழ்வர்நின் ஐயர்
உடல்புக் குயிர்பகான்று வாழ்மவமன் நீயும்'
(-சிலப்.புகார். கானல் -17)
என வமலஞர்களது பகாமலத் பதாழிமலச் சிலப் திகாரமும் கூறுதல் காண்க.
கிஞ்சுகம் - முள்முருக்கு; அதன் பூப்க ாலும் வாயவள், உமமயம்மம. விராவு -
பநருங்கிய. தடம் - ப ாய்மக. இன் ம் ற்றி வந்த உருவகம். வமலஞர்
மகளாய்ச் பசன்று வளர்ந்திருந்த அம்மமமய இமறவன் ஓர் வமலஞனாய்ச்
பசன்று மணந்து அவகளாடு கூடி இன்புற்றனன் என் து இதனுட் குறிக்கப் ட்ட
வரலாறு.
இதற்கு இவ்வாறன்றி, ார்த்தனுக்கு கவடனாய்ச் பசன்று அருள் புரிந்த
வரலாற்மறப் ப ாருளாகக் கூறின், அதமனக் கூறாமமயிற் குன்றக் கூறலும்,
கிஞ்சுக வாயவகளாடு இன்புற்றமமமய விரித்கதாதினமமயின் , மற்பறான்று
விரித்தலுமாகிய குற்றங்கள் தங்கும் என்க. இவ்வரலாறு , அடுத்து வரும்
வரலாற்றின் ின்னர்க் கூறற் ாலதாயினும் , அம்மமக்கு அருள் புரிந்தவற்கறாடு
ஒருங்கு இமயதற்ப ாருட்டு இதமன முன்னரும் , ஆகம வரலாறுகள் தம்முள்
ஒருங்கிமயய, அடுத்து வருவதமன இதன் ின்னரும் அருளினார் என்க.
இத்துமணயும், உமமயம்மமக்கு அருள்புரிந்த திருவிமள யாடல்களாம்.
அடி 17-18
கககவடர் - வமலஞர். 'கககவடருள் ' என உருபு விரித்து, 'வமலஞருள்
ஒருவனாய்ச் பசன்று' என உமரக்க. 'பகளிறு' என்றது இங்கு அப்ப யருமடய
மீ மன உணர்த்தும் சிறப்புப்ப ாருள் தாராது, 'மீ ன்' என்னும் ப ாதுப்ப ாருகள தந்து,
சுறாமீ மனக் குறித்தது. மா ஏட்டு ஆகிய ஆகமம் - ப ரிய சுவடிக்கண் ப ாருந்திய
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 37

ஆகமங்கள்.
இமறவன் மககந்திரமமலயில் எழுந்தருளியிருந்து ஆகமங்கமளச் சுவடிகளாக்கி
மவத்த ின்னர், அவற்றின் ப ாருமள அம்மமக்கு விளக்கத் திருவுளங்பகாண்டு
அவளுடன் தனிமமயில் இருந்து, 'ஈண்டு யாமரயும் புகவிடாதி' என நந்தி
ப ருமானுக்கு ஆமணயிட்டு, அம்மமக்கு ஆகமப் ப ாருமள விளக்கி வருங்கால்,
அம்மம அவற்மற விருப் ின்றிக் ககட்டிருந்தாள்; அதனால் பவகுண்ட இமறவன்
அவமளத் தன் ால் நில்லாது நீங்கச் பசய்தான். இதமனயறிந்த முருகப்
ப ருமான், சீற்றங் பகாண்டு, நந்தி கதவரது தமடக்கு அஞ்சாது உட்புகுந்து, ஆகமச்
சுவடிக் குவியல் முழுவமதயும் தமது ன்னிருமககளாலும் ஒருகசர
வாரிபயடுத்துக் கடலிற் புக எறிந்தார். அதனால், இமறவன் அவமர, 'நீ மதுமரயில்
மூங்மக மகனாய்ப் ிறக்க' எனவும், நந்திகதவமர, 'நீ கடலில் சுறாமீ னாகி அமலக'
எனவும் பவவ்வுமர கூற, முருகப் ப ருமான் மதுமரயில் 'உப்பூரி குடி' கிழானாகிய
வணிகனுக்கு மூங்மகப் ிள்மளயாய்ப் ிறந்திருந்தார். உருத்திரனால்
(சிவப ருமானால்) ப ற்ற சன்மத்மத ( ிறப்ம ) உமடமமயால், அப் ிள்மளமய,
'உருத்திர சன்மன்' என் ர்.
நந்திகதவர் கடலிற் சுறாமீ னாகி முருகப் ப ருமானால் எறியப் ட்ட ஆகமச்
சுவடிகள் அமனத்மதயும் மவத்துக் காத்துக் பகாண்டு வமலஞர்களுக்கு
அகப் டாது திரிந்து அவர்கமள அமலத்துவர, அம்மம, கமற்கூறியவாறு
கல்லாடத்திலும், ஞ்சப் ள்ளியிலும் இமறவமன வழி ட்டு வமலஞர்ககான்,
மகளாய்ச் பசன்று வளர்ந்து மணப் ருவம் எய்தியிருக்க, முன்னர்க் குறித்த
சுறாமீ மனப் ிடித்துக் பகாணர்கவாருக்கு அவமளக் பகாடுப் தாக வமலஞர்ககான்
அறிவித்தான். வமலஞர் மமந்தர் ஒருவரும் அச்சுறாமீ மன அகப் டுத்த
மாட்டாராய் இருப் , இமறவன் தாகன ஒரு வமலஞர் மகனாய்ச் பசன்று
சுறாமீ மன வமலயுட் டுத்துக் பகாணர்ந்தான். நந்தி கதவர் முன்மனயுரு
பவய்தி, ஆகமச் சுவடிகமள இமறவன் முன் மவத்து வணங்கினார்.
உண்மமமயயுணர்ந்து, வமலஞனாய் வந்தவர் சிவப ருமாகன என்றும் அறிந்து
அமனவரும் வியப் ில் ஆழ்ந்தனர். ின்னர் இமறவன் அம்மமமய மணந்து
பகாண்டு மககந்திரமமலக்கு எழுந்தருளினான். முருகப் ப ருமான்
உருத்திரசன்மராய், சங்கத்தார்க்கு உதவியிருந்து, முன்மன நிமல எய்தினார்.
இமவகய, 'கல்லாடத்துக் கலந்தினி தருளி' என்றதுமுதல் இதுகாறும் வந்த
அடிகளில் குறிக்கப் ட்ட வரலாறுகள் என்க. இவற்மறத் திருவிமளயாடற்
புராணம் சிற்சில கவறு ாடுகளுடன் கூறுமாயினும் , ஆளுமடய அடிகளது
திருபமாழியாற் பகாள்ளத்தக்கன இமவகய எனக் பகாள்க.
அடி 19-20
மற்று, விமனமாற்று. அமவதம்மம - அந்த ஆகமங்கமள. சிவப ருமானது -
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 38

திருமுகங்கள் ஐந்து, 'ஈசானம், தற்புருடம், அககாரம், வாமகதவம், சத்திகயாசாதம்'

என் ன.
காமிகம் முதல் வாதுளம் ஈறாக உள்ள சிவாகமங்கள் இரு த்பதட்டிமனயும்
ிரணவர் முதலிய இரு த்பதண்மருக்கும் சிவப ருமான் ஒகராபவாருவர்க்கு
ஒகரா ஒன்றாக இவ்மவந்து திருமுகங்களானும் அருளிச் பசய்தான்; அவற்றுள்
முதற் த்து ஆகமங்கமளயும் முன்னர்க் ககட்டவர் ால் , ஒருவர் வழி ஒருவராக
ஒகராபவான்மற மற்றும் இருவர் ககட்டனர். இங்ஙனம் இப் த்து ஆகமங்கமளயும்
ககட்ட முப் தின்மரும், 'சிவர்' எனப் டுதலின் இமவ சிவக தம் என்னும்
ப யருமடயவாயின. ஏமனப் திபனட்டு ஆகமங்கமளயும் முன்னர்க்
ககட்டவர் ால் ஒகராபவான்மற மற்றும் ஒகராபவாருவர் ககட்டனர். இங்ஙனம்
இப் திபனட்டு ஆகமங்கமளயும் ககட்ட முப் த்தறுவரும், 'உருத்திரர்'
எனப் டுதலின், இமவ, 'உருத்திர க தம்' என்னும் ப யருமடயவாயின. இங்ஙனம்,
சிவாகமங்கமளக் ககட்டவர் அறு த்தறுவராகலின் , அவமரபயல்லாம் ஒருங்கக
பதாகுத்து,
அஞ்சன கமனி யரிமவகயார் ாகத்தன்
அஞ்கசா டிரு த்து மூன்றுள ஆகமம்
அஞ்சலி கூப் ி அறு த் தறுவரும்
அஞ்சாம் முகத்தில் அரும்ப ாருள் ககட்டகத.
(தி.10 திருமந்திரம் ா.57)
என்று, ஒருப ற்றியராககவ சுருங்க அருளிச் பசய்தார் திருமூல நாயனார்.
இதமனகய, அடிகள், 'பசான்ன ஆகமம்'(அடி 10) என கமகல குறித்தருளினார்.
காமிகம் முதலிய த்து ஆகமங்கமளயும் சிவப ருமானிடமிருந்து ககட்ட
சிவர்கள், ' ிரணவர், சுதாக்கியர், சுதீத்தர், காரணர், சுசிவர், ஈசர், சூக்குமர், காலர், அம்பு,
கதகசசர்' என்க ார். இவர்கள் ால் கமற்கூறிய ஆகமங்கமள ஒருவர் வழி
ஒருவராகக் ககட்ட இவ்விரு சிவர்கள், 'திரிகலர், அரர் - சுமர், விபு - ககா தி,
அம் ிமக - சருவருத்திரர், ிரகசசர் - சிவர், அச்சுதர் - திரிமூர்த்தி, உதாசனர் -
மவச்சிரவணர், ிர ஞ்சனர் - வமர்
ீ , தருமர் - உக்கிரர், ஆதித்தர் - விக்கிகனசர், சசி'
என்க ார். இவருள் இவ்விருவர் ஓர் ஆகமத்மத ஒருவர் ால் ஒருவராகக்
ககட்டவர் என் து மறவற்க.
ஏமனப் திபனட்டாகமங்கமளயும் சிவப ருமான் ால் ககட்ட உருத்திரர்கள் ,
'அனாதிருத்திரர், தசாருணர், நிதகனசர், விகயாமர், கதசர், ிரகமசர், சிவர்,
சருகவாத்தமர், அனந்தர், ிரசாந்தர், சூலி, ஆலகயசர், விந்து, சிவநிட்டர், கசாமகதவர்,
சீகதவி, கதவவிபு, சிவர்' என்க ார். இவர் ஒகராபவாருவரிடமும்
அவ்வாகமங்கமளக் ககட்ட ஒகரா ஒருவர் முமறகய, ' ரகமசர், ார்ப் தி, துமபூ,
உதாசனர், ிரசா தி, நந்திககசர், மகாகதவர், வரீ த்திரர், ிருகற் தி, தசீசி, கவசர்,
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 39

இலளிதர், சண்கடசர், அசம் ாதர், நிருசிங்கர், உசனர், சம்வர்த்தர், மகாகாளர்' என்க ார்.
இவபரல்லாரும், 'விஞ்ஞானகலர்' எனப் டுதலின், இவர்கள் ககட்டனபவல்லாம்
சுத்தமாயாபுவனத்திகலயாம். இவ்வாகமங்கமளகய நிலவுலகில் இமறவன்
மககந்திரமமலயில் பவளிப் டுத்திச் சுவடிகளாக்கினன் என அடிகள் கமல் (அடி.10)
அருளிச் பசய்தார் என்க. விஞ்ஞான கலராகிய அறு த்தறுவருட் சிலமரப்
ப யபராற்றுமம ற்றிப் ிறராக நிமனயற்க.
சிவ ிரானது மடத்தல் முதலிய ஐவமக ஆற்றல்ககள அவனது சத்திகயாசாதம்
முதலிய ஐந்து திருமுகங்களாகும். அவற்றுள் சத்திகயாசாத முகத்தால்
பசால்லப் ட்ட ஆகமங்கள், 'காமிகம், கயாகசம், சிந்தியம், காரணம், அசிதம்' என்னும்
ஐந்துமாம். இமவ, பகௌசிக முனிவருக்குச் பசால்லப் ட்டன. வாமகதவ முகத்தாற்
பசால்லப் ட்ட ஆகமங்கள், 'தீர்த்தம், சூக்குமம், சகச்சிரம், அஞ்சுமான், சுப் ிர க தம்'
என்னும் ஐந்துமாம். இமவ, காசி முனிவருக்குச் பசால்லப் ட்டன. அககார
முகத்தாற் பசால்லப் ட்ட ஆகமங்கள் 'விசயம், நிச்சுவாசம், சுவாயம்புவம்,
ஆக்கிகனயம், வரம்
ீ ' என்னும் ஐந்துமாம். இமவ, ாரத்துவாச முனிவருக்குச்
பசால்லப் ட்டன. தற்புருட முகத்தாற் பசால்லப் ட்ட ஆகமங்கள், 'இபரௌரவம்,
மகுடம், விமலம், சந்திர ஞானம், முகவிம் ம்' என்னும் ஐந்துமாம். இமவ, பகௌதம
முனிவருக்குச் பசால்லப் ட்டன. ஈசான முகத்தாற் பசால்லப் ட்ட ஆகமங்கள்,
'புகராற்கீ தம், இலளிதம், சித்தம், சந்தானம், சருகவாத்தம், ாரகமசுரம், கிரணம்,
வாதுளம்' என்னும் எட்டுமாம். இமவ, அகத்திய முனிவருக்குச் பசால்லப் ட்டன.
சுத்தமாயா புவனத்தில் ிரணவர் முதலிய அறு த்தறுவர்க்குச் பசான்ன
ஆகமங்கமள, இங்ஙனம், மககந்திரத்தில் ஐந்து திருமுகங்களால் ஐந்து
முனிவர்கட்கு இமறவன் ணித்தருளினான் என்க. இம்முனிவர் ஐவரும்
இல்லறத்தவராய் இருந்து தம் தம் குடி வழிகளில் தாம் தாம் ககட்ட ஆகம
பநறிகமள நிலவுலகிற் ரவச் பசய்தனர். இவர்தம் குடிவழிகள் முமறகய , சிவ
ககாத்திரம், சிகா ககாத்திரம், கசாதி ககாத்திரம், சாவித்திரி ககாத்திரம், விகயாம
ககாத்திரம் எனப் ப யர் ப ற்று விளங்கின. இங்ஙனம் ஐம்முகங்களாலும்
ஐவருக்கு எல்லா ஆகமங்கமளயும் பசால்லி முடித்த ின்பு திருக்கயிமலயில்
இமவகமள உமமயம்மமக்குச் பசால்ல, அவற்மற அவள் முன்க ால இல்லாமல்
ஆர்வத்துடன் ககட்டு, அவற்றின் முமறப் டிகய இமறவமனக் காஞ்சியம் தியில்
வழி ட்டாள் என் மதகய கசக்கிழார் ,
பவள்ளி மால்வமரக் கயிமலயில் வற்றிருந்
ீ தருளித்
துள்ளு வார்புனல் கவணியார் அருள்பசயத் பதாழுது
பதள்ளு வாய்மமயின் ஆகமத் திறபனலாம் பதளிய
உள்ள வாறுககட் டருளினாள் உலமகஆ ளுமடயாள்.
(தி.12 திருக்குறிப்புப் புரா. 50)
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 40

என் து முதலாகக் கூறுகின்றார் எனக் பகாள்ளற் ாற்று.

'நவ ஆகமம் எங்கள் நந்திப ற் றாகன' (தி.10 திருமந்திரம். 62) எனத் திருமூலர்
அருளியது, அம்மமக்கு எல்லா ஆகமங்கமளயும் பசால்லிய ின்பு, அவற்றுள்
ஒன் து ஆகமங்கமளகய இமறவன் நந்தி ப ருமானுக்குச் பசான்னான் என் மதக்
குறிப் தாகும். அவ்பவான் து ஆகமங்கள் இமவ என் மத,
ப ற்றநல் லாகமம் காரணம் காமிகம்
உற்றநல் வரம்
ீ உயர்சிந்தம் வாதுளம்
மற்றவ் வியாமளம் ஆகும் காகலாத்தரம்
துற்றநற் சுப் ிரம் பசால்லும் மகுடகம. -தி.10 திருமந்திரம்.63
என்ற திருமந்திரத்தால் அறியலாகும். எனினும், இத்திருமந்திரத்துள் மூன்றாம்
அடியின் ாடம் திரிபுமடயது என் ர். என்மனபயனின் , அதனுட் கூறப் ட்ட
யாமளம் மூலாகாமங்கள் இரு த்பதட்ட னுட் ட்டது அன்றாதலின். நந்தி கதவர்
ககட்ட ஆகமங்கள் ஒன் து என் தற்ககற் , திருமந்திரம் ஒன் து தந்திரமாக
அருளிச் பசய்யப்ப ற்றமம கருதற் ாலது.
ஆகமங்கள் இமறவனால் சுத்தமாயா புவனத்தில் கதாற்று விக்கப் ட்டுப் ிரகிருதி
புவனத்திற்கு வந்த வரலாற்மற,
சிவமாம் ரத்தினில் சத்தி சதாசிவம்
உவமா மககசர் உருத்திர கதவர்
தவமால் ிரகமசர் தம்மில்தாம் ப ற்ற
நவஆ கமம்எங்கள் நந்திப ற் றாகன. -தி.10 திருமந்திரம் 62
எனக் கூறுகின்றது.
இனி,
'அண்ணல் அருளால் அருளும்திவ் யாகமம்
விண்ணில் அமரர் தமக்கும் விளங்கரிது
எண்ணில் எழு து ககாடிநூ றாயிரம்'
-தி.10 திருமந்திரம். ா.60
என்றாற்க ால ஆகமங்கமள அளவிலவாகக் கூறுதல், அவற்றின் ப ாருமளப்
ற் ல காலங்களில் ற் லருக்கு விளக்கிய உ ாகமங்கமளயாம். திருமூலர்,
மூலாகமங்கமள, 'இரு த்பதட்டு' என வமரயறுத்தருளிச் பசய்தது க ால,
உ ாகமங்கமள, 'இரு நூற்கறழு' என வமரயறுத்தருளிச் பசய்யாமமயறிக. இனி
இதமன, 'ஆகமங்களிற் க ாந்த கிரந்தங்கமள அளவில எனக் கூறியது'
என்றலுமாம்.
இவற்றின் ின்னர்,
மாரியுங் ககாமடயும் வார் னி தூங்கநின்று
ஏரியும் நின்றங் கிமளக்கின்ற காலத்கத
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 41

ஆரிய மும்தமி ழும்உட கனபசாலிக்

காரிமக யார்க்குக் கருமணபசய் தாகன.
-தி.10 திருமந்திரம். ா.65
எனத் திருமூலர் அருளியது, ஆகமங்களின் ப ாருமள மக்கட்கு விளங்கச் பசய்தற்
ப ாருட்கட, 'ஆரியம், தமிழ்' என்னும் இருப ரு பமாழிகளும் கதாற்றுவிக்கப் ட்டன
என்றவாறாம்.
'வார் னி' என்றது, குத்துணர்கவாடு கூடாத புலனுணர்மவ. 'ஏரி' என்றது நிமறந்த
ஞானத்மத. ஆரியமும், தமிழும் சிவாகமப் ப ாருமளகய சிறந்பதடுத்துக் கூறும்
என் தமன,
அவிழ்க்கின்ற வாறும் அதுகட்டு மாறும்
சிமிழ்த்தமலப் ட்டுயிர் க ாகின்ற வாறும் தமிழ்ச்பசால் வடபசால் எனும்இவ்
விரண்டும்
உணர்த்தும்; அதமன உணரலு மாகம. -தி.10 திருமந்திரம்.66
என்று அவர் இனிது விளங்க அருளிச் பசய்தார்.
'தமிழ்ச்பசாலும் வடபசாலும் தாள்நிழற் கசர'
(தி. 1. .77 ா.4) என்ற ஆளுமடய ிள்மளயார் அருள்பமாழியும் இங்கு நிமனக்கத்
தக்கது. 'ஆரியமும் தமிழும் உடகனபசாலி' (தி.10 திருமந்திரம். 65) 'ஆரியன்
கண்டாய் தமிழன் கண்டாய்' (தி.6 .23 ா.5) என்றாற்க ாலச் சிலவிடங்களில்
ஆரியத்மத முன் மவத்தும், 'தமிழ்ச்பசால் வடபசால் எனும் இவ் விரண்டும்' (தி.10
திருமந்திரம். 66), 'தமிழ்ச் பசாலும் வடபசாலும் தாள்நிழற்கசர (தி.1 .77 ா.4)
என்றாற் க ாலச் சிலவிடங்களில் தமிமழ முன்மவத்தும் அருளிச் பசய்தலின் ,
அவ்விருபமாழியும் ஒப் உயர்ந்தனவாககவ உயர்ந்கதார் தழுவினர் என் து
ப றப் டும். டகவ, அவற்றுள் ஒன்றமனகய உயர்ந்கதார் பமாழிபயனக் பகாண்டு,
ிறிபதான்றமன அன்னது அன்பறன இகழ்தல் கூடாமம அறிக.
இவ்விரண்டினாலும், ஆகமத்மத நிலவுலகில் பநறிப் ட வழங்குவித்தமம
அருளியவாறு.
அடி 21-22
'நந்தம் ாடி' என் து, சாத்தங்குடி, பகாற்றங்குடி முதலியனக ால, 'நந்தன் ாடி'
என் தன் மரூஉவாதல் கவண்டும். ின்னர், 'கவலம் புத்தூர்' என வருவதும்,
அன்னது. இப்ப யருமடய தலம் இஞ்ஞான்று அறியப் டாமமயின், இதன்கண்
இமறவன் நான்கு கவதங்கமளயும் முற்ற ஓதி உணர்ந்த கவதிய வடிவத்துடன் ,
அவ் கவதங்கமளச் பசவ்வகன ஓதுவித்துப் ப ாருள் உணர்த்தும் ஆசிரியனாய்
எழுந்தருளிய வரலாறும் அறியப் டவில்மல. இமறவன் மதுமரயில்
கவதத்துக்குப் ப ாருள் அருளிச் பசய்த ஒரு திருவிமளயாடல், ரஞ்கசாதியார்
திருவிமளயாடற் புராணத்திற் காணப் டுகின்றது. இது , கவதத்மத விளங்கச்
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 42

பசய்தமம அருளியவாறு.
அடி 23-26
'இயற்மக' என்றது, பசயமல. நூறு நூறாயிரம் - ககாடி; இஃது அளவின்மம
குறித்து நின்றது. 'இயல் ினது' என்றது, ன்மம ஒருமம மயக்கம். 'இயல் ினவாகி'
என் கத, ாடம் எனல் சிறப்பு. 'ஆகி' என்றதன் ின், 'நிற் ' என் தும், 'உய்ய' என்றதன்
ின், 'பகாள்ள' என் தும் எஞ்சி நின்றன.
'பசான்ன ஆகமம்' என் து முதலாக இதுகாறும் வந்தவற்றுள் உள்ள,
'கதாற்றுவித்தருளியும், எய்தியும், விமளத்தும், டிந்தும், வாங்கியும்,
ணித்தருளியும், அமர்ந்தருளியும், இயல் ினதாகி நிற் , உய்யக்பகாள்ள' என வந்த
விமனபயச்சங்கள், 'வந்தருளி' என்ற எச்சத்கதாகட முடிந்தன. ஆககவ, 'வந்தருளி'
என்றது, 'இங்ஙனம் வந்தருளி' என கமற்க ாந்த பசயல்கமளகய குறித்ததாயிற்று.
அமவ அமனத்திலும் இமறவன் அம்மமகயாடு உடனாய் நின்றமமயறிக.
'கதாற்றுவித்தருளியும்' என்றது முதலாக உம்மமபகாடுத்து அருளிச் பசய்து,
'வந்தருளி' என வாளா அருளினமமயின் அவ்பவச்சங்கள் இவ்விடத்து முடிந்து
நிற்கப் டுப ாருகள ப ாருளாம் என் து விளங்கும். ஆககவ, இமவ மிகப் மழய
வரலாறுகள் என் து உணரப் டும். அதனால், இதன் ின், ' ின்னர்' என கவபறடுத்துக்
பகாண்டு உமரக்கப் டும்.
அடி 27-28
இதுமுதலாகப் ாண்டியன் ப ாருட்டுச் பசய்யப் ட்ட அருள்விமளயாடமல
அருளுகின்றார். குடநாடு - கமற்கக உள்ள நாடு என்றது, ாண்டியன்
நாட்டிமனகய. அதமன இங்ஙனங் கூறியது, திருப்ப ருந்துமறயிலிருந்து
வரு வர்க ால வந்தமமமயக் குறித்தற்கு. சதுர் ட - திறமம கதான்ற. திறமம -
குதிமரமய நடத்துதற்கண் உள்ளது. சாத்து - வணிகக் கூட்டம். இமறவன்,
அடிகள் ப ாருட்டுச் சிவகணங்கமளக் குதிமர வாணிகர்களாகக் பகாண்டு, தான்
அவர்கட்குத் தமலவனாய் பநடுந்பதாமலவிலிருந்து காணப் ட்டு வந்து
மதுமரயில் ாண்டியனிடம் ல குதிமரகமளக் பகாடுத்துச் பசன்ற வரலாறு
லவிடங்களிலும் பசால்லப் டுவகத. 'எழுந்தருளியும்' எனச் சுருங்க
அருளினாராயினும், ின் வருவன வற்கறாடு இமயயுமாறு, 'எழுந்தருளிய
அருளும்' என உமரக்க.
அடி 29-30
கவலம் புத்தூர், 'கவலன் புத்தூர்' என் தன் மரூஉ முடிபு. இப்ப யர்,
முருகக்கடவுகளாடு இதற்கு உள்ள பதாடர்பு ற்றி வந்ததாகலாம். 'கவலம்
புத்தூரின்கண்' என ஏழாவது விரிக்க. விட்கடறு - கவற் மட. 'ப ாருகவடற்கு'
எனப் ின்னர் வருகின்ற குறிப்பு, இதற்கும் ப ாருந்துவதாம். ஆககவ, இத்தலத்தில்
கவல் வல்ல வரன்
ீ ஒருவனுக்கு இமறவன் கவற் மட வழங்கி அவன்
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 43

வாயிலாகப் ாண்டியனுக்கு பவற்றியுண்டாகச் பசய்தனன் என் து ப றுதும்.

இவ்வாறன்றி இதமனத் திருவிமளயாடற் புராணங்கள் கூறும் உக்கிரகுமார
ாண்டியர் வரலாற்கறாடு இமயத்துமரத்தற்கு, அடிகள் வாக்கில்
காணப் டுவபதாரு குறிப்பும் இல்மல.
ககாலம் ப ாலிவு - தனது அருட்ககாலம் விளங்குதல். பசாற்ப ாருள்
இவ்வாறாயினும், 'ப ாலிதமல யுமடய ககாலத்மதக் காட்டிய' என் கத கருத்தாகக்
பகாள்க. பகாள்மக, விமளவு முதலியனவாக இங்கு வருவன லவும்,
பசயமலகய குறிப் ன என்க.
அடி 31-32
'கண்ணாடி' என்னும் ப ாருளதாகிய, 'தர்ப் ணம்' என்னும் ஆரியச் பசால், 'தற் ணம்'
எனத் திரிந்து நின்றது. குறிற்கீ ழ் ரகாரத்மத உமடய ஆரியச் பசால் தமிழில்
வருங்கால், அதன்கமல் உகரம் ப ற்று, 'தருப் ணம்' என்றாற் க ால வருதகல
ப ரும் ான்மமயாயினும், அம்பமய்பயழுத்து, ின்னர் வல்பலாற்கறாடு கூடி
ஈபராற்றாய் நிற்கும் இடங்களில் தமிழில் , பசய்யுளில், ஏற்குமிடத்தில் வல்லின
றகரமாய்த் திரிந்து, 'தற் ணம்' என்றாற்க ால ஓபராற்றாய் நிற்றலும்
லவிடங்களிற் காணப் டுவதாம். இங்கு, 'விற்ப ாரு கவடற்கு' என்ற
எதுமகமயயும் கநாக்குக. இவ்வாறன்றி ஆரியத்தில் உள்ளவாகற தர்ப் ணம் என
ஓதுதல் கூடாமமயறிக. 'சாத்தம் புத்தூர்' என் கத ாடமாதல் கவண்டும்.
இப்ப யர், அரிகர புத்திரராகிய மாசாத்தனாகராடு இத்தலத்திற்கு உண்டாகிய
பதாடர்பு ற்றி வந்ததாகலாம். கவடன் - மறவன். ப ாருகவடன் - க ார் புரியும்
மறவன்; வரன்.
ீ 'இவனுக்கு வில் ஈந்த விமளவும்' என்க. கவலம் புத்தூரில் கவல்
வரன்
ீ ஒருவனுக்கு கநகர கதான்றி கவல் பகாடுத்தருளியது க ால, சாத்தம்
புத்தூரில் வில்வரன்
ீ ஒருவனுக்குக் கண்ணாடியில் தீட்டப்ப ற்றிருந்த வண்ண
ஓவியத்தில் நின்று இமறவன் வில் வழங்கினான் என் து ப றுதும். 'வில்'
எனினும், அம்புப் புட்டிலும் உடன் பகாள்ளப் டுவகதயாம். இவனாலும்
ிறிபதாருகால் இமறவன் ாண்டிய மன்னனுக்கு பவற்றியுண்டாகச் பசய்தான்
என்க. இமவபயல்லாம் ிற்காலத்தில், யாமன எய்த திருவிமளயாடல், நாகம்
எய்த திருவிமளயாடல் முதலியவற்றில் சிறிது சிறிது இமயபு ட்டுத்
கதான்றுவவாயின.
அடி 33-34
பமாக்கணி - குதிமர வாயில் பகாள்ளுக் கட்டும் ம . அருணகிரிநாதரும் ,
'சர்க்கமர பமாக்கிய (கந்தர் அலங்காரம் - காப்புச் பசய்யுள்). என, வாய் நிமறய
இட்டுக் குதட்டுதமல, 'பமாக்குதல்' என்றார். 'தழல்க ாலும் கமனி' என்க. பசாக்கு -
அழகு; அது, விடாத ஆகுப யராய், பசாக்கலிங்க மூர்த்திமயக் குறித்தது. காட்டுதல்
- பதளிவித்தல். 'குதிமர வாணிகனாய் வந்த ககாலத்மதச் பசாக்கலிங்கத்தின்கண்
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 44

உளதாகப் ின்பு ாண்டியனுக்குத் பதளிவித்த மழமமயும்' என்ற டி. மழமம -

மழய பதாடர் ான பசயல். எனகவ , 'இமவபயல்லாம் நம்மாட்டு உள்ள
கருமணயால் சிவப ருமாகன பசய்தருளினான்' எனப் ாண்டியன் ின்னர்
உணர்ந்து வியந்து, அப்ப ருமான் ால் அன்பு மீ தூரப் ப ற்றான் என்க.
இவ்வாற்றால் கவலம்புத்தூர் முதலிய தலங்களும், ாண்டியன் நாட்டின்கண்
உள்ளனவாதல் ப றப் ட்டது. முதற்கண் குறித்த குதிமர வாணிகனாய் வந்தது
ஒன்மறகய இங்கு மீ ள எடுத்கதாதினாராயினும் , ஏமனய அருள்
விமளயாடல்களும் பகாள்ளப் டும். இனி, 'பமாக்கணி' என்றதற்குப் ிறிது
உமரப் ாரும் உளர். இதுகாறும் ாண்டியனுக்கு அருள் புரிந்தமம அருளியவாறு.
இனித் தமக்கு அருள் பசய்தவாற்மறக் கூறுவார்.
அடி 35-36
இமறவன் அடிகள் ப ாருட்டு நரிகமளக் குதிமரகளாக்கிக் பகாணர்ந்த வரலாறு
நன்கறியப் ட்டது. இது கமல், சாத்தாய் எழுந்தருளியது எனக் குறிக்கப் ட்டதின்
கவறன்றாயினும் அங்குப் ாண்டியன் முன் வந்து கதான்றிய திருவருமளயும்,
இங்குத் தம்மமக் காக்க நிமனந்து பசய்த திருவருமளயும், குறித்தற்கு
கவறுகவறாக அருளிச் பசய்தார் என்க.
அடி 37-41
இங்கும், 'திருவடி' என்றது, 'அதமனயுமடயவன்' என்கற ப ாருள் தந்தது. 'விற்று'
எனின், அகவலடி இனிது நிரம் ாமமயின் 'விற்றும்' என் கத ாடம் க ாலும்.
ஈண்டு கனகம் - மிகுந்த ப ான். இமசயப் ப றாது - கநர்தல் ப றாமமயால்.
தூண்டு கசாதி - மிக்க ஒளிவடிவினனாகிய அவ்விமறவன். கதாற்றியது,
ாண்டியன் முன் கதான்றி அடிகள் பகாணர்ந்த ப ான்மன எல்லாம் தாகன
ஏற்றுக்பகாண்டமமமய உணர்த்தி, அவமரத் தம் விருப் ப் டி பசல்லுமாறு
விடப் ணித்தது என்க. இதமனயும், 'பதான்மம' என்றார், முன்பு ஆண்ட
கருமணமய விடாது பசய்தமம ற்றி. 'என்மன ஆண்டுபகாண்டருளுதற்
ப ாருட்டுப் ரிமாவிற்றும் கனகம் ஈடுபசய்யப் ப றாமமயால் வருந்தி யான்
அருள்வழி இருப் , அவன் கதாற்றிய பதான்மமயும்' என்க. இமசயப் ப றாமம
குதிமரகள் நரிகள் ஆனமமயாலாம். குதிமரகள் ின்பு நரிகளாயின என் து,
'நரிமயக் குதிமரயாக்கிய நன்மமயும்' என கமகல கூறியதனால் அறியப் ட்டது.
என்மன, அமவ அங்ஙனம் ஆகாதிருப் ின், நரிமயக் குதிமரயாக்கியது
அறியப் டுமாறில்மலயாகலின். 'நரிமயக் குதிமர ஆக்கிய நன்மமயும்' என ஈண்டு
அடிகள் அருளிச் பசய்தவாற்றால், அன்னபதாரு திருவிமளயாடல் நிகழ்ந்ததில்மல
என் ாரது கூற்றுப் ப ாருந்தாமம விளங்கும்.
அடி 42-43
'அருளி' என்றது, 'அருளினவன்' எனப் ப யரா யிற்று, 'இவ்வாபறல்லாம் இந்திர
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 45

ஞாலங் காட்டிய' என்க. 'சாலம்' என்றாகற் ாலது, 'ஞாலம்' என்றாயிற்று. இந்திர

சாலம் - ப ரிய மாயவித்மத. அஃது, அதுக ாலும் ல அருள் விமளயாடல்கமளக்
குறித்தது.
அடி 44-45
மதுமரயில் குதிமரச் கசவகனாய் வந்தது, 'பசௌந்தர சாமந்தன்' என்னும்
அமமச்சன் ப ாருட்டு எனப் ரஞ்கசாதியார் திருவிமளயாடல் கூறும்.
அடி 46-47
'ஆங்கது' என்றது ஒருபசால் நீர்மமத்து. 'அடியவள் வந்திபயன்னும்
ப யருமடயாள்' எனக் கூறப் டுவதும் அவள் ப ாருட்டாக இமறவன் மண் சுமந்த
வரலாறும் லரும் அறிந்தமவ. ாங்கு - பசம்மம. பசம்மமயாய் மண் சுமந்தது,
வந்தியின் ங்குக் கமரமய நன்கு அமடத்கத பசன்றது.
அடி 48-49
வித்தக கவடம் - ஞானாசிரியக் ககாலம். தூண்டு கசாதி (இமறவன்)
கதாற்றிய ின்னர், அடிகள் தம் விருப் ின் வழிகய மீ ளத் திருப்ப ருந்துமற
பசல்லுங்கால், வழியில் உத்தரககாசமங்மகயில், 'இமறவன் இதுகாறும்
திருப்ப ருந்துமறயுள் முன்க ால இருந்து நம்மம ஏற்றருள்வாகனா! ஏலாது
விட்டுவிடுவாகனா' என்னும் ஏக்கத்தால், நீத்தல் விண்ணப் ம் ாடி நின்றப ாழுது,
இமறவன் அடிகமள ஆட்பகாண்ட அவ்வடிவிகல கதான்றி, 'திருப்ப ருந்துமறக்கு
வருக' என அருளினான் என் து பகாள்ளற் ாலதாம். என்மன? 'திருவார்
ப ருந்துமற' என வருகின்ற அதற்கு முன்னகர இதமன அருளினமமயின்.
இதமனப் ின்னர் நிகழ்ந்ததாகப் புராணங்கள் கூறும்.
அடி 50-51
தூ வண்ண கமனி, ப ான்னால் அமமக்கப் ட்ட திருகமனி. 'பதான்மம'
என்றதனால், இதன் வரலாறு, ரஞ்கசாதியார் திருவிமளயாடலுட்
பசால்லப் ட்டவாகற பகாள்ளத் தக்கது. இத்திருகமனிமய அடிகள்
திருப்பூவணத்தில் கண்டு வணங்கி மகிழ்ந்தார் என்க.
அடி 52-53
திருப்ப ருந்துமறக்குச் பசல்லும் முன்பு அடிகள் தமது திருவவதாரத் தலமாகிய
திருவாதவூரில் பசன்று சின்னாள் தங்கியிருந்தாராக, இமறவன் அவமரத் தனது
ாதச் சிலம்ப ாலிமயக் ககட் ித்து அங்குநின்றும் க ாதரச் பசய்தான் என் து
ஈண்டுப் ப றப் டுவதாகும். இங்ஙனம் க ாதரச் பசய்த கருமணப் ப ருக்மககய
அடிகள், ' ண்பு' எனப் க ாற்றியருளிச் பசய்தார். இதமன, இமறவன் குதிமர
பகாணர்ந்த காலத்து நிகழ்ந்ததாக, நம் ி திருவிமளயாடல் கூறும். 'காட்டிய'
என்றது. 'கதாற்றுவித்த' என்றவாறு.
அடி 54-55
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 46

திருவார் ப ருந்துமற - கடவுட்டன்மம நிமறந்த ப ருந்துமறயின்கண். பசல்வன்

- ஞான வள்ளல். ஆகி - ஆகி வற்றிருந்து.
ீ 'கருவார் கசாதி' என்றது. 'இமறவன்
பவளிப் டுதற்கும் மமறவதற்கும் இடமாய் நிற்கும் ஒளிப் ிழம்பு ' என, அதன்
தன்மம கூறியவாறு. சிலமர பயாழித்துச் சிலபராடு மாத்திரம் மமறந்து , மீ ண்டும்
பவளிப் டாபதாழிந்தமம ற்றி, 'கள்ளம்' என்றார். திருப்ப ருந்துமறயில்
குருந்தமரத்தடியில் ஞானாசிரியனாய் வற்றிருந்த
ீ இமறவன், 'நீ தில்மலக்கு வருக'
எனக் கட்டமளயிட்டு , அவ்விடத்கத ஒளிமயத் கதாற்றுவித்து, அப்ப ாழுது
அங்கிருந்த ஏமன அடியவர்கமள அதனுட் புகச்பசய்து , தானும் அதனுள்
மமறந்தருளினான் என்க. க்குவம் இன்மம கநாக்கி இமறவன் சிலமர
அப்ப ாழுது அங்கு இல்லாது நீங்கச் பசய்தான் க ாலும்! இவ் வரலாற்றிமனப்
புராணங்கள் சிறிது கவறு டக் கூறும்.
அடி 56-57
'பூவலம்' என்றது, 'பூப் ிரதட்சிணம்' என்னும் ப ாருட்டாய், அடிகளது சிவதல
யாத்திமரமயக் குறித்தது. 'இல்' என் து, 'உண்ணுதற்கண் வந்தான்' என் து க ால,
விமன பசய்யிடத்தின்கண் வந்த ஏழனுருபு. இஃது உணராமமயால், இதமன ஒரு
தலத்தின் ப யராக மயங்கு . இமறவன் தம்மம உடன்பகாண்டு பசல்லாது,
'தில்மலக்கு வருக' என்று பசால்லி மமறந்தது, தம் ாவத்தால் (விமனயால்)
எனவும், அமவ அவன் எழுந்தருளியுள்ள தலங்கள் லவற்றிலும் பசன்று
வணங்கினமமயால் பகட்படாழிந்தன எனவும் அடிகள் கருதினார் என் து
இவ்வடிகளால் விளங்கும். 'ப ாலிந்தினிதருளி' என்றது, தலங்கள்கதாறும்
எழுந்தருளியிருந்து திருவருள் பசய்தமமமய.
இத்துமணயும், இமறவன் தமக்கு அருள்புரிந்தமமமயக் கூறியவாறு. ின்னர்ப்
ிற தலங்களுட் பசய்தவற்மறக் கூறுவாராகலின், மதுமரயில் நிகழ்ந்தவற்மற
முடித்தற்கு, குதிமரச் கசவகனாகியதமனயும், மண் சுமந்ததமனயும் இமடகய
ப ய்துமரத்தார். இஃது உணராது, குதிமரச் கசவகன் ஆகியமத முன்னர்
அடிகட்குச் பசய்த அருளாககவ பகாண்டு உமரப் ாரும் உளர். அடியவட்காக மண்
சுமந்த வரலாற்மற அடிகள் வரலாற்கறாடு வலிதிற் ிமணத்தமமயும்,
இவ்வாற்றால் விமளந்தகதயாம். இனி, ஏமனகயார் லர்க்கு ஆங்காங்கும்
அருள்புரிந்தமம கூறுவார்.
58-59. தண்ண ீர்ப் ந்தர் மவத்தமம இன்ன இடத்து என்னாமமயால் , ின்னர் வரும்,
'திருபவண்காடு' என்கற பகாள்ளப் டும். அதனாகன, சயம் (பவற்றி) ப றச்
பசய்தது, கசாழமனயாம். இதமனப் ாண்டியன் ப ாருட்டு மதுமரயிற்
பசய்ததாகத் திருவிமளயாடற் புராணங்கள் கூறும். நன்ன ீர் - நல்ல நீர்மம.
'கசவகன்' என்றது, தண்ண ீமரத் தாகன பகாடுத்தமம ற்றி.
அடி 60-61
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 47

திருபவண்காட்டில் இமறவன் விருந்தினனாய் வந்து குருந்தமரத்தடியில்

அமர்ந்திருந்த வரலாறு அறியப் டவில்மல.
அடி 62-63
இவ்வடிகளிற் குறிக்கப் ட்ட வரலாற்மறத் திருவிமளயாடற் புராணங்களிற்
காண்க.
அடி 64-67
இவற்றுட் குறிக்கப் ட்ட இருவரலாறுகமளயும் மதுமரயில் நிகழ்ந்தனவாகத்
திருவிமளயாடற் புராணங்கள் கூறும். எனினும் , ட்டமங்மகயில் நிகழ்ந்தனவாதல்
கவண்டும்.
அடி 68-69
ார்ப் ாலகன் - மண்ணுலகக் குழந்மத. இருமம - ப ருமம; அஃது, அருமமகமல்
நின்றது, 'உகந்தினிதருளி' என்றதனால், முன்னர் விருத்தனாய் வந்து, ின்பு
கட்டிமளஞனாய் நின்றமமயும் பகாள்ளப் டும். டகவ, விருத்தகுமார ாலரான
திருவிமளயாடகல இது என்றல் ப ாருந்துவதாம்.
அடி 70
ஈண்ட - மக்கள் லரும் திரண்டு வந்து காண. இங்ஙனம் இமறவன் இங்கு
வற்றிருந்த
ீ வரலாறு அறியப் டவில்மல. எல்லாம் வல்ல சித்தரானது
க ால்வபதான்றாதல் கவண்டும்.
அடி 71-72
பதன் ால் தீவு, இலங்மககயயாம். ஆககவ, 'கதவூர்' என்றதமன அதற்ககற் க்
பகாள்க. இராகமசுவரத்திற்கு, 'கதமவ' என்னும் ப யர் தாயுமானவர் ாடலில்
'மமலவளர் காதலி' என்னும் குதியிற் காணப் டுகின்றது. ககாவார் ககாலம் -
அரசத் தன்மம நிமறந்த வடிவம். 'பகாண்ட' என்றதனால், ஈழநாட்டில் அன்புமடய
அரசன் ஒருவனுக்கு இமறவன் அரச வடிவத்தில் வந்து அரசியல் முமறமய
விளக்கி மமறந்தனன் என்று பகாள்ளலாகும். இதுகவ , திருவிமளயாடற்
புராணங்களில், சிவப ருமான் பசௌந்தர ாண்டியனாய் இருந்து அரசளித்த
வரலாறாக அமமந்தது.
அடி 73-74
ஞானம் நல்கியது அடியவர் லர்க்காம். அதனாகன, ஆரூர் அடியவர்
திருக்கூட்டத்திற்கு இடமாயிற்று என்க.
அடி 75-76
ஈண்ட - அடியவர் புமடசூழ. டிமப் ாதம் - தவ பநறி. மவத்த -
நிமலநிறுத்திய. என்றது, 'தாகன வழி ாடு பசய்கவானாய் இருந்து வழி ட்டுக்
காட்டிய தன்மம' என்றவாறு. திருவிமடமருதூர் இமறவன் தன்மனத் தாகன
பூசித்த தலமாதல் அறிக.
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 48

அடி 77-78
இயல் ாய் இருத்தல் - சுயம்பு லிங்கமாய் எழுந் தருளியிருத்தல். கச்சி
ஏகம் த்தில் அம்மமயது தவத்திற்கு இரங்கி இமறவன் மாவடியில் சுயம்பு
லிங்கமாய்த் கதான்றினமமமயப் ப ரிய புராணத்துட் கசக்கிழார் கூறினமம
காண்க. ின்பு அம்மம பசய்த வழி ாட்டின் யனாக அவமள இமறவன் தனது
இடப் ாகத்தில் இருத்திக் பகாண்டனன் என்க.
அடி 79-80
மருவார் குழலி, உமமயம்மம. அவகளாடு மகிழ்ந்தது. அவளது வழி ாட்டினாலாம்.
அம்மம பூசித்த தலங்களாகச் சில தமிழ் நாட்டில் விளங்குதல் காண்க. இங்ஙனம்
யாதானும் ஒரு சிறப்பு அம்மமக்கு உளதாய தலங்களில் மட்டுகம
முதற்காலத்தில் அம்மமக்குத் தனிக்ககாயில் இருந்தபதன் து , காஞ்சியில் காமக்
ககாட்டம் கவகறாரிடத்தில் தனித்திருத்தலும், அங்குள்ள ல சிவாலயங்களுள்
ஒன்றிலும் அம்மமக்குத் தனிக் ககாயில் இல்லாமமயும் ற்றி அறிந்து
பகாள்ளப் டும்.
அடி 81-82
கசவகன் - வரன்.
ீ சிமல - வில். இமறவன் வில் வரனாய்த்
ீ கதான்றிச் பசய்த
வரச்
ீ பசயல்கள் லவும் அவனுக்கு நாடகமாத்திமரயாய் அமமதலின், அவற்மற,
' ாவகம்' என்றார். இங்ஙனம் காட்டிய திருவிமளயாடல், திருவிமளயாடற்
புராணங்களிற் காணப் டும். ஆயினும், அதமனத் திருவாஞ்சியத்தில் நிகழ்ந்தது
எனக் பகாள்க. இத்துமணயும் ஆங்காங்கு அடியவர் லர்க்கு அருளினமம
கூறியவாறு. இனி, தலங்கள் லவற்றில் இமறவன் எழுந்தருளியிருக்கும்
திறத்திமனகய கூறுவர்.
தாபனழுந்தருளியும் என் து முதலாக இதுகாறும் உம்மம பகாடுத்து
எண்ணிவந்தமவகள் அமனத்மதயும், 'ஆகிய இமவ பயல்லாம் எந்தமம யாண்ட
ரிசுகளாம்' எனப் ின்வரும் நூற்றிரண்டாம் அடியுடன் பதாகுத்து முடிக்க.
அடி 89-91
இடம்ப ற - நீங்காது விளங்க. ஈங்ககாய் மமலயில் உள்ள ப ருமான் மரகத
வடிவில் அழகுடன் விளங்குதல் காண்க. 'மசவன்' என் தும், 'சிவன்' என்னும்
ப ாருளகதயாம். இதற்கு வரலாறு ஒன்றமனக் கூறுவர் லரும். 'அருத்தி'-
விருப் ம். வழுக்காது - நீங்காது. அறம் ல அருளியும் என்றது, ஆல் நிழற்
கடவுளாய் வற்றிருத்தமல.
ீ குறியாய் - குறியாக; அத்தலத்தில் இருத்தகல
குறிக்ககாளாக.
அடி 92-96
இவ்வடிகளில், இமறவன் கதவர்கள் முன்கன பசய்த ஒரு திருவிமளயாடல்
குறிக்கப் டுகின்றது. அது வருமாறு:- கதவர் லரும் கூடி ஒருகால் அசுரமர
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 49

பவன்று ப ருமிதம் பகாண்ட காமல, மால், அயன், இந்திரன், அக்கினி, வாயு

முதலிய லரும், 'பவற்றி என்னால் விமளந்தகத' எனத் தனித்தனிகய
ஒவ்பவாருவரும் கூறித் தம்முட் கலாய்த்தனர். அவ்விடத்தில் சிவப ருமான்
அளவற்ற க ரழகுடன் ஓர் யட்சனாய்த் கதான்றி ஓரிடத்தில் துரும்பு ஒன்மற
நட்டு, அதன் அருகில் இறுமாந்து அமர்ந்திருந்தார். அவ்யட்சமன இன்னான் என்று
அறியாத கதவர்கள், 'நீ யார்? உனக்கு இத்துமண இறுமாப் ிற்குக் காரணம்
என்மன?' என்று வினவினர். சிவப ருமான் 'நான் யாராயினும் ஆகுக; உங்களில்
யாகரனும் இத்துரும்ம அமசத்தல் கூடுகமா?' என்று வினவினார். கதவர்கள்
அவரது வினாமவக் ககட்டு நமகத்து அத்துரும்ம அமசக்க முயன்றனர். அஃது
இயலவில்மல. இந்திரன் வச்சிராயுதத்தால் பவட்டியப ாழுது , வச்சிராயுதகம
கூர்மழுங்கிற்று. அக்கினிகதவன் அத் துரும்ம எரிக்க முயன்றான்; வாயுகதவன்
அமசக்க முயன்றான்; ிறரும் கவறு கவறு முயன்றனர். ஒருவராலும் அத்
துரும்ம ஒன்றும் பசய்ய இயலவில்மல. அதனால் , கதவர் லரும்
நாணமுற்றிருக்மகயில் ப ருமான் மமறந்தருளினான். 'வந்தவன் யாவன்!' என்று,
கதவர்கள் திமகத்தனர். அப்ப ாழுது அவர்கள்முன் அம் ிமக பவளிப் ட்டு நின்று ,
'வந்தவர் சிவப ருமாகன' என் மத அறிவித்து, 'ஒரு துரும்ம அமசக்க மாட்டாத
நீங்ககளா அசுரமர பவன்றீர்கள்; உங்களுக்கு பவற்றிமயத் தந்தவன்
சிவப ருமாகன' எனக் கூறி மமறந்தாள். அதனால் கதவர்கள், 'அவனன்றி ஓர்
அணுவும் அமசயாது' என்று உணர்ந்து தம் பசருக்கு நீங்கினர். இது, கககனா
நிடதத்துச் பசால்லப் ட்டது. இதமனக் காஞ்சிப் புராணம் விரித்துக் கூறும். இவ்
வரலாற்மறகய இங்கு அடிகள் அருளியிருத்தமல, ஊன்றி கநாக்கி உணர்க. 'சுந்தர
கவடம்' என்றது, அழகிய யட்ச வடிவத்மத. முதல் உருவு - தமலவன் வடிவம்.
இந்திர ஞாலம் க ால வந்தது, கதவர் வியப் ப் ப ாருக்பகனத் கதான்றினமமயாம்.
எவ்பவவர் தன்மமயும் தன்வயிற் டுத்தமம - எல்லாத் கதவர்களது ஆற்றலும்
தன்முன் மடங்கச் பசய்தமம. தாகனயாகியது - அமனத்திற்கும் முதல்வன்
தாகனயாதமல விளக்கினமம. இவ் வரலாற்மற இங்கு எடுத்கதாதியது, அடுத்து
வரும் திருவிமளயாடல் இதகனாடு ஒத்திருத்தல் ற்றியாம். ஆககவ , இஃது
உடம்ப ாடு புணர்த்தலாயிற்று.
அடி 97-99
சந்திர தீ ம், ஒரு தலம். அன்றி, 'ஒரு தீவு' என்றலுமாம். சாத்திரன் - ஞானநூற்
ப ாருமள யுணர்த்துகவான். 'அந்தரத்தினின்றும் இழிந்து வந்து' என்க. ாமல, ஒரு
மரம். அது தமழயிலது ஆயினும், இமறவன் அமர்ந்திருந்தமமயின்
அழகுமடயதாயிற்று. ' ாமலயுள்' என்றதில் 'உள்' என் து, 'கீ ழ்' என்னும் ப ாருளது.
சுந்தரத் தன்மம - அழகிய வடிவம். துமதந்து - நீங்காது ப ாருந்தி. இன்னபதாரு
வரலாறு இங்குக் குறிக்கப் ட்டது என்க.
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 50

அடி 100-102
ஆகமங்கமளகய, 'மந்திரம்' என்றார். மககந்திர மமல ற்றி கமகல (அடி.9-10)
கூறப் ட்டது. 'எந்தமம' என்றது, தம்மமயும், ிற அடியார்கமளயுமாம். ரிசு -
தன்மம; திருவருட் பசயல்கள்.
'மககந்திர பவற் னாகிய அவ் வருளுமடயண்ணல் (அடி 100-101) இருந்தும் (அடி
83), காட்டியும் (அடி 84)... ... ... துமதந்திருந்தருளியும் (அடி 99) 'எந்தமம ஆண்ட
ரிசது கரின்' என்க. இமவகளால் இமறவனது திருவருட் பசயல்கமளச் சிறப்பு
வமகயிற் ல்லாற்றானும் அருளிச் பசய்தவாறு. இனி , ' ரிசது கரின்' எனத்
பதாடங்கித் தசாங்கம் கூறுகின்றார்.
தசாங்கம் - த்து உறுப்பு. அரசர்க்குரிய சிறப்புப் ப ாருள்ககள, இங்கு, 'உறுப்பு'
எனப் டுகின்றன. அமவ இங்கு, 'பகாடி, யாறு, முரசு, மடக்கலம், மாமல, ஊர்தி,
நாடு, ஊர், ப யர், மமல' என்னும் முமறயிற் கூறப் டுகின்றன. இமவ, ' மட, குடி,
கூழ், அமமச்சு, நட்பு, அரண்' (குறள் 381) என்ற முமறயானன்றி, கவபறாரு
வமகயாற் கூறுப் டுவன. இமவ ற்றி அரசர்கள்மீ து அகலக் கவிகமள இயற்றும்
வழக்கம் ிற்காலத்தில் சிறந்து விளங்கியது. அதனால், அடிகள் இமறவமன
அவ்வாற்றாற் ாடுகின்றார்.
அடி 103-104
'திருவுருவில் உள்ள' என்க. நீறு - திருநீறு. பகாடி, 'ககாடி' என நீண்டது. 'பகாடீஇ'
என் பதாரு ாடமும் உண்டு. ின்னர் வரும் 'தசாங்கம்' என்னும் குதியுள்
கூறப் டுவனவற்கறாடு இங்குக் கூறப் டுவன சிறிது கவறு டும். அங்ஙனம் டும்
இடங்களில், இரண்டும் பகாள்ளற் ாலனவாம். அவ்வாற்றால் இங்குத் திருநீற்றுக்
பகாடி கூறப் ட்டது; அங்கு ஏற்றுக் பகாடி கூறு . திருவுருவில் உள்ள திருநீற்றின்
முக்குறித் பதாகுதிக ால எழுதப் ட்ட வடிவத்மத, 'திருவுரு நீறு' என்று அருளினார்.
'நிமிர்ந்து' என்றதமன, 'நிமிர' எனத் திரிக்க. நிமிர்தல் - உயர்தல்.
இவற்றால், 'இமறவனுக்கு, திருநீகற பகாடி' என் து, கூறப் ட்டது. இக்பகாடி
ஞானாசிரியனாய் இருக்கும் நிமலயிலாம்.
அடி 103-106
ஊனம் - குமறகள்; துன் ங்கள். ஒருங்கு - ஒரு கசர. உடன் - விமரவாக.
'துன் ங்கள் அமனத்மதயும் வாராது ஒரு கசர நீக்கும் ஆனந்தம்' என்றதனால், அது
க ரின் மாயிற்று.
இவற்றால், 'இமறவனுக்குப் க ரின் கம யாறு' என் து கூறப் ட்டது. எதுமக
நயத்மத கநாக்கும்வழி, 'ஊனந்தம்மம' என் கத ாடம்க ாலும் எனலாம்.
அடி 107-108
மாதிற் கூறுமட - உமமயிடத்தில் ஒரு கூற்மற உமடய. நாதம் - சூக்குமம
வாக்கு. இதுகவ, கவதம் முதலிய நூல்கட் பகல்லாம் ிறப் ிடமாகலின் ,
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 51

இமறவனுக்குச் சிறந்த மறயாயிற்று. ' மற' என்றது, முரசிமன. நவின்று -

பதாடர்ந்து. கறங்கவும் என் தற்கு, 'ஒலிக்கச் பசய்தும்' என உமரக்க.
இவற்றால், 'இமறவனுக்குச் சூக்குமம வாக்கக முரசு' என் து கூறப் ட்டது.
அடி 109-110
அழுக்கு - குற்றம்; விமன; என்றது ஆகாமியத்மத. கழுக்கமட - முத்தமல கவல்;
சூலம்.
இவற்றால், 'இமறவனுக்குச் சூலகம மடக்கலம்' என் து கூறப் ட்டது.
அடி 111-114
மூலம், ிறவிக்கு என்க. 'அறுக்கும் கசாதி, தூய கமனிச்கசாதி' எனத் தனித்தனி
இமயயும். கசாதி, இமறவன். காதலன்-க ரன் ன்; அருளாளன்; என்றது
ஞானாசிரியமன. கழுநீர்- பசங்கழுநீர்ப் பூ. ஏல் - ஏற்பு; முதனிமலத்
பதாழிற்ப யர்.
இவற்றால், 'இமறவனுக்குச் பசங்கழுநீர் மாமலகய மாமல' என் து கூறப் ட்டது.
இதுவும், ஞானாசிரியக் ககாலத்தில் என்க.
அடி 115-116
ரிமா - குதிமர. 'வண்ணமும்' என்றாகரனும், 'வண்ணனாகியும்' என உமரக்க.
இவற்றால், 'இமறவனுக்குக் குதிமரகய ஊர்தி' என் து கூறப் ட்டது. இஃது அடிகள்
தாம் கண்ட காட்சி ற்றிக் கூறியதாம்.
அடி 117-118
மீ ண்டு வாரா வழி - மறித்துப் ிறப் ில் வாராத பநறி; வட்டு
ீ பநறி, 'மற்றீண்டு
வாரா பநறி' என்னுந் திருக்குறமள (356) கநாக்குக. ' தி' என்றது நாட்டிமன. இது
முதலாக நான்கிடத்தும், 'ஆகவும்' என் தற்கு, 'ஆகக் பகாண்டும்' என உமரக்க.
இவற்றால், 'இமறவனுக்குப் ாண்டிநாகட நாடு' என் து கூறப் ட்டது. இதுவும்,
இமறவன் தம் ப ாருட்டுக் குதிமர வாணிகனாய் வந்தது முதலிய
ப ருங்கருமணத் திறம் ற்றிக் கூறியதாம்.
அடி 119-120
ரம் ரம் - கமலுள்ளதற்கு கமலுள்ளது; ரமுத்தி நிமல. 'அப் ாமலக் கப் ாமலப்
ாடுதும்' என் ர் தி.8 திருவம்மாமனயிலும் (11). உய்ப் வன் - பசலுத்து வன்.
இவற்றால், 'இமறவனுக்கு உத்தரககாச மங்மககய ஊர்' என் து கூறப் ட்டது.
இதன்கண் அடிகளுக்கு இமறவன் மீள ஞானாசிரியனாய் பவளிப் ட்டு அ யம்
அளித்தமம கமகல (அடி. 48-49). காட்டப் ட்டது.
அடி 121-122
ஆதி மூர்த்திகள் - மும்மூர்த்திகள். இவர்களுக்குப் ரமசிவன் பவளிப் ட்டுத்
கதான்றி, மடத்தல் முதலிய முத்பதாழிமலயும் இயற்றும் நிமலமய
வழங்கியதமனகய, 'அருள் புரிந்தருளிய' என்றார். 'ஆதி மூர்த்திகட்கு அருள்
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 52

புரிந்தருளிய' என்றது, 'கதவ கதவன்' என்னும் ப யர்க் காரணத்மத விளக்கியவாறு.

'கதவ கதவன்' என் து, 'கதவர்கட்குத் கதவன்' எனப் ப ாருள் டும். 'மகாகதவன்'
என் தும் இப்ப ாருளது. 'கதவ கதவன்' அதுகவ திருப்ப யராகக் பகாண்டும்' என்க.
அடி 123-124
இங்கு, 'ஊர்தி' என்றது, மீ தூர்ந்து ஓடுவதாகிய யாற்மறக் குறித்தது. 'ஊனந்தன்மன
ஒருங்குடன் அறுக்கும் ஆனந்தம்' என கமற்கூறியதமனகய, இங்கு,
'இருள்கடிந்தருளிய இன் ம்' என்றார். எனகவ, 'அப்க ரின் மாகிய யாற்மற
உண்டாக்கிய ப ருமமமயயுமடய அருமளகய மமலயாகக் பகாண்டும்' என் து
ப ாருளாயிற்று.
இவற்றால், 'இமறவனுக்கு அவனது திருவருகள மமல' என் து கூறப் ட்டது.
இங்ஙனம் பகாடி முதலாக, மமல ஈறாகப் த்து உறுப்புக்களும் கூறப் ட்டமம
காண்க.
அடி 125-126
'அப் ரிசதனால்' என்றமத, 'எப்ப ருந் தன்மமயும்' என்றதற்கு முன்னர் மவத்து,
இங்ஙனம், 'இத்தசாங்கங்கமளக் பகாண்டு விளங்கும் தன்மமயாகல' என உமரக்க.
தன்மம, இயற்மகயும் பசயற்மகயுமாகிய நிமலகள். திறம், ஆற்றல். 'உலக
கவந்தர்கள் த்து உறுப்புக்ககளாடும் கூடி நிற்றலால், எத்தமககயாமரயும் தம்
ஆமணவழிப் டுத்து ஆளுதல் க ால, ஞான கவந்தனாகிய இமறவன்
எத்தமககயாமரயும் தன் அருள் வழிப் டுத்து ஆட் பகாள்கின்றான்' என்ற டி.
அதற்கு, அமமச்சராய் இருந்து ஆளான அடிககள சான்றாவர். அத்தமககயாரான
மற்றும் ல அடியார்கமள அடிகள் திருப்ப ருந்துமறயில் கண்டனர் என் து,
ின்வரும் அடிகளால் விளங்கும்.
அடி 127-131
'என்மன' என்றதமன முதலில் மவத்து, 'என் ஐ' எனப் ிரித்துப் ப ாருள் உமரக்க.
'ஏற் ' என் து, கரவுகரம் பதாக, 'ஏல' என நின்றது. 'என் விமனக்ககற் ' என்றவாறு.
இதமன, 'நாயிகனமன' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக. ககாலம்-அழகு. ப ாது-சம ;
அம் லம். ஈங்கு-இவ்வுலகத்தில். உடன் பசன்றது, கசாதியிற் கலந்து என்க. அருள்
ப றும் - திருவருமள முற்றப் ப றும் தகுதியுமடய. ஒன்ற - தன்கனாடு
ஒன்று ட. 'அஃதாவது, ிறிபதான் றமனயும் அறியாது தன்மனகய அறிந்து நிற்க'
என்ற டி, இதுகவ, 'ஞாதுரு ஞான கஞயங்கள் அற்ற நிமல, க ச்சற்ற நிமல'
என்பறல்லாம் பசால்லப் டுவது. எனகவ, ரமுத்தி நிமல என் து ப றப் ட்டது.
'ஒன்ற ஒன்ற' என்ற அடுக்கு, ன்மம ற்றி வந்தது. 'உடன் கலந்தருளி' என்ற
அடுக்கு, ன்மம ற்றி வந்தது. 'உடன் கலந்தருளி' என்றதற்கு, 'அவர்ககளாடு
தானும் நீக்கமின்றிக் கலந்தும்' என்க. இது, தானும் கசாதியிற் கரந்தமதக்
குறித்தவாறு. இஃது, அவர்கட்குப் 'க ாகமாய்த் தான் விமளயும் ப ாற் ி'மனக்
 1.2.கீ ர்த்தித் திருவகவல் 53

(சிவஞான க ாதம் - சூ. 11 அதி. 1) குறித்ததாம். 'கலந்தருளியும்' என்றது

'கலந்தருளிய ின்னும்' என்னும் ப ாருட்டு; உம்மம, எதிரது தழுவிய எச்சம்;
என்மன? ின்வரும், ' ாயவும்' என் து முதலியவற்மறத் தழுவி நிற்றலின்.
அடி 132-139
எய்த - கசாதியிற் கலத்தல் தமக்குக் கிமடக்கும் டி. வந்திலாதார் - ஆண்டு
விமரந்து வாராதவர். மால் - ித்து. மயக்கம் - மூர்ச்மச. 'புரண்டு வழ்ந்து
ீ '
என்றதமன, 'வழ்ந்து
ீ புரண்டு' என மாற்றிக் பகாள்க. 'மண்டி, அரற்றி' என்றவற்றின்
ின்னரும், எண்ணும்மம விரிக்க. இமறவன் கதாற்றுவித்த கசாதியிற் கலக்கும்
க றில்லாதவர்கள், தீப் ாய்தல் முதலிய லவாற்றால் அவன் திரு வடிமய
அமடந்தனர்; அது மாட்டாதார், உலக இன் த்திலும் பவறுப்புமடயராய்
ஏக்கமுற்றனர் என்க.
ரம நாடகம் - கமலான கூத்து. இதம் - இன் ம்; இஃது உலகின் த்மதக்
குறித்தது. சலிப்பு - பவறுப்பு.
அடி 140-146
'ஒலிதரு கயிமல உயர்கிழகவான்' என்றமத முதலிற் கூட்டுக. இமயத்து இயல்பு,
ப ான்மயமாய் நிற்றல். 'அம் ப ாற் ப ாது' எனவும், 'நடம் நவில் இமறவன்'
எனவும் இமயயும். புலியூர் - ப ரும் ற்றப் புலியூர்; தில்மல. 'கனி தரு' என்றதில்
உள்ள தரு, உவம உருபு. உமமக்கு அருளிய நமக மகிழ்வு நமக எனவும், காளிக்கு
அருளிய நமக பவகுளி நமக எனவும் பகாள்க. இவற்றால் முமறகய, அளியும்,
பதறலும் அருளப் ட்டன. காளிக்கு நமக அருளியது நடனப் க ாரிலாம். ஈண்டிய
அடியவர், திருப்ப ருந் துமறயிற் ல்லாற்றானும் தன்மனயமடந்து திரண்ட
அடியவர். 'புக்கினி தருளினன்' என்றமத, 'இனிது புக்கருளினன்' என மாற்றி
யுமரக்க. ஒலி, அரபவாலி, ஆகம ஒலி, அறிவார் அறி கதாத்திர ஒலி முதலியன.
(தி. 7 .100 ா. 8) 'கயிமலயின்கண் உள்ள உயர்ந்த கிழகவான்' என்க. கிழகவான் -
எல்லாப் ப ாருமளயும் தனக்கு உரிமமயாக உமடயவன். 'கயிமலயில்
உள்ளவனாயினும் புலியூரில் நடம் நவில் இமறவன் ஆதலின், புலியூர்
புக்கருளினன்' என்ற டி. இங்ஙனகம திருநாவுக்கரசரும், புக்க திருத்தாண்டகத்தில்,
சிவ ப ருமான் ல்கவறு தலங்களிற் காணப் டினும், புலியூர்சிற்றம் லகம
புக்கதாக அருளிச் பசய்தல் காண்க. அன்றித் தம்மம, 'ககாலமார்தரு ப ாதுவினில்
வருக' என்று அருளிப் க ாயினமம ற்றிக் கூறினார் என்றலுமாம்.
இனி இத்திருவகவலில், 'தில்மல மூதூரில் ஆடிய திருவடிமய யுமடயான்,
ல்லுயிர்களிலும் யின்கறானாகித் தனது எண்ணில்லாத ல குணங்களும்
எழுச்சிப றுமாறு விளங்கிநின்று, கதாற்றல், அழித்தல் முதலியவற்றால் உயிர்களது
அகவிருமள முற்றும் நீக்கி, அமவகளது உள்ளத்தில் அன்பு மீ தூரும் டி
அவ்வுள்ளங்கமளகய குடியாக் பகாண்ட பசயல்களும் , அவற்றின் கமன்மமகளும்
 1.3.திருவண்டப் குதி 54

யாமவ பயனின், ஆகமம் கதாற்றுவித் தருளியும் ... ... ... ... ஆரியனாய்
அமர்ந்தருளியும் இவ்வாறு மங்மகயும் தானுமாய் வந்தருளி, அதன் ின்,
சாத்தாய்த் தாபனழுந்தருளியது முதலாகப் ாவகம் ல ல காட்டிய ரிசு ஈறாக
உள்ளனவாம். இனி அவற்றின்கமலும், கடம்பூர் முதலாகச் சந்திரதீ ம் ஈறாகக்
கூறிய தலங்களில் ககாயில் பகாண்டிருந்து , மககந்திர பவற் னாகிய
அவ்வண்ணல் எங்கமள ஆட்பகாண்ட தன்மமமய விளங்கக் கூறுமிடத்து,
திருநீறாகிய பகாடி முதலாகவும், திருவருளாகிய மமலயீறாகவும் உள்ள த்து
உறுப்புக்கமளயும் பகாண்டு நின்று, எத்தமககயாமரயும் தனது திருவருளின்
வழிப் டுத்து ஆண்டுபகாண்டு, அவர்களில் நாயிகனமன, என்
விமனயிருந்தவாற்றிற்கு ஏற் , 'தில்மலயில் வருக' எனப் ணித்து விட்டுத் தகுதி
மிக்க அடியார்ககளாடு தான் திருவுருக்கரந்தருளிய ின்னும், அப்
க றில்லாதவருட் சிலர் எரியிற் ாய்தல் முதலியவற்றால் தனது திருவடிமய
அமடயவும், அமவ மாட்டாதார் ஏக்கமுற்று நிற்கவும், கயிமல
உயர்கிழகவானாகிய புலியூர்ப் ப ாதுவினில் நடம் நவிலும் அவ்விமறவன்,
அவ்விடத்து மீ ள பவளிப் டாகத, தன்மன அமடந்த அடியார்ககளாடும் புலியூரில்
இனிது புகுந்தருளினான்' என்னும் வமகயில் பசாற்கமள இமயத்துப்
ப ாருள்பகாள்க.
இங்ஙனம் இத்திருப் ாட்டில் இமறவனது திருவருள் விமளயாட்டுக்கமளப் ப ாது
வமகயானும், சிறப்பு வமகயானும் அடிகள் அருளிச் பசய்தமம காண்க.

1.3.திருவண்டப் குதி
அண்டப் குதியின் உண்மடப் ிறக்கம்
அளப் ருந் தன்மம வளப்ப ருங் காட்சி
ஒன்றனுக் பகான்று நின்பறழில் கரின்
நூற்பறாரு ககாடியின் கமற் ட விரிந்தன
இன்னுமழ கதிரில் துன்அணுப் புமரயச் 5

சிறிய வாகப் ப ரிகயான் பதரியின்

கவதியன் பதாமகபயாடு மாலவன் மிகுதியும்
கதாற்றமுஞ் சிறப்பும் ஈற்பறாடு புணரிய
மாப்க ரூழியும் நீக்கமும் நிமலயும்
சூக்கபமாடு தூலத்துச் சூமற மாருதத்து
பகாட்கப் ப யர்க்குங் குழகன் முழுவதும்
மடப்க ாற் மடக்கும் மழகயான் மடத்தமவ
 1.3.திருவண்டப் குதி 55

காப்க ாற் காக்குங் கடவுள் காப் மவ

கரப்க ான் கரப் மவ கருதாக் 15

கருத்துமடக் கடவுள் திருத்தகும்

அறுவமகச் சமயத் தறுவமக கயார்க்கும்
வடுக
ீ றாய்நின்ற விண்கணார் குதி
கீ டம் புமரயுங் கிழகவான் நாள்பதாறும்
அருக்கனிற் கசாதி அமமத்கதான் திருத்தகு 20

மதியின் தண்மம மவத்கதான் திண்திறல்

தீயின் பவம்மம பசய்கதான் ப ாய்தீர்
வானிற் கலப்பு மவத்கதான் கமதகு
காலின் ஊக்கங் கண்கடான் நிழல்திகழ்
நீரின் இன்சுமவ நிகழ்ந்கதான் பவளிப் ட 25

மண்ணின் திண்மம மவத்கதான் என்பறன்று

எமனப் ல ககாடி பயமனப் ல ிறவும்
அமனத்தமனத் தவ்வயின் அமடத்கதான் அஃதான்று
முன்கனான் காண்க முழுகதான் காண்க
தன்கன ரில்கலான் தாகன காண்க 30

ஏனத் பதால்பலயி றணிந்கதான் காண்க

கானப் புலியுரி அமரகயான் காண்க
நீற்கறான் காண்க நிமனபதாறும் நிமனபதாறும்
ஆற்கறன் காண்க அந்கதா பகடுகவன்
இன்னிமச வமணயில்
ீ இமசந்கதான் காண்க 35

அன்னபதான் றவ்வயின் அறிந்கதான் காண்க

ரமன் காண்க மழகயான் காண்க
ிரமன்மால் காணாப் ப ரிகயான் காண்க
அற்புதன் காண்க அகநகன் காண்க
பசாற் தங் கடந்த பதால்கலான் காண்க 40

சித்தமுஞ் பசல்லாச் கசட்சியன் காண்க

த்தி வமலயிற் டுகவான் காண்க
ஒருவன் என்னும் ஒருவன் காண்க
 1.3.திருவண்டப் குதி 56

விரிப ாழில் முழுதாய் விரிந்கதான் காண்க

அணுத்தருந் தன்மமஇல் ஐகயான் காண்க 45

இமணப் ரும் ப ருமமயில் ஈசன் காண்க

அரியதில் அரிய அரிகயான் காண்க
மருவிஎப் ப ாருளும் வளர்ப்க ான் காண்க
நூலுணர் வுணரா நுண்ணிகயான் காண்க
கமபலாடு கீ ழாய் விரிந்கதான் காண்க 50

அந்தமும் ஆதியும் அகன்கறான் காண்க

ந்தமும் வடும்
ீ மடப்க ான் காண்க
நிற் துஞ் பசல்வதும் ஆகனான் காண்க
கற் மும் இறுதியுங் கண்கடான் காண்க
யாவரும் ப றவுறும் ஈசன் காண்க 55

கதவரும் அறியாச் சிவகன காண்க

ப ண்ஆண் அலிபயனும் ப ற்றியன் காண்க
கண்ணால் யானுங் கண்கடன் காண்க
அருள்நனி சுரக்கும் அமுகத காண்க
கருமணயின் ப ருமம கண்கடன் காண்க 60

புவனியிற் கசவடி தீண்டினன் காண்க

சிவபனன யானுந் கதறினன் காண்க
அவபனமன ஆட்பகாண் டருளினன் காண்க
குவமளக் கண்ணி கூறன் காண்க
அவளுந் தானும் உடகன காண்க 65

ரமா னந்தப் ழங்கட லதுகவ

கருமா முகிலின் கதான்றித்
திருவார் ப ருந்துமற வமரயி கலறித்
திருத்தகு மின்பனாளி திமசதிமச விரிய
ஐம்புலப் ந்தமன வாளர விரிய 70

பவந்துயர்க் ககாமட மாத்தமல கரப்

நீபடழில் கதான்றி வாபலாளி மிளிர
எந்தம் ிறவியிற் ககா ம் மிகுத்து
 1.3.திருவண்டப் குதி 57

முரபசறிந்து மாப்ப ருங் கருமணயின் முழங்கிப்

பூப்புமர அஞ்சலி காந்தள் காட்ட 75

எஞ்சா இன்னருள் நுண்துளி பகாள்ளச்

பசஞ்சுடர் பவள்ளம் திமசதிமச பதவிட்ட வமரயுறக்
ககதக் குட்டங் மகயற கவாங்கி
இருமுச் சமயத் பதாருக ய்த் கதரிமன
நீர்நமச தரவரும் பநடுங்கண் மான்கணம் 80

தவப்ப ரு வாயிமடப் ருகித் தளர்பவாடும்

அவப்ப ருந் தா ம் நீங்கா தமசந்தன
ஆயிமட வானப் க ரியாற் றகவயின்
ாய்ந்பதழுந் தின் ப் ப ருஞ்சுழி பகாழித்துச்
சுழித்பதம் ந்தமாக் கமரப ாரு தமலத்திடித்து 85

ஊழூழ் ஓங்கிய நங்கள்

இருவிமன மாமரம் கவர் றித்பதழுந்து
உருவ அருள் நீர் ஓட்டா அருவமரச்
சந்தின் வான்சிமற கட்டி மட்டவிழ்
பவறிமலர்க் குளவாய் ககாலி நிமறயகில் 90

மாப்புமகக் கமற கசர் வண்டுமடக் குளத்தின்

மீ க்பகாள கமன்கமன் மகிழ்தலின் கநாக்கி
அருச்சமன வயலுள் அன்புவித் திட்டுத்
பதாண்ட உழவ ராரத் தந்த
அண்டத் தரும்ப றல் கமகன் வாழ்க 95

கரும் ணக் கச்மசக் கடவுள் வாழ்க

அருந்தவர்க் கருளும் ஆதி வாழ்க
அச்சந் தவிர்த்த கசவகன் வாழ்க
நிச்சலும் ஈர்த்தாட் பகாள்கவான் வாழ்க
சூழிருந் துன் ந் துமடப்க ான் வாழ்க 100

எய்தினர்க் காரமு தளிப்க ான் வாழ்க

கூரிருட் கூத்பதாடு குனிப்க ான் வாழ்க
க ரமமத் கதாளி காதலன் வாழ்க
 1.3.திருவண்டப் குதி 58

ஏதிலர்க் ககதிபலம் இமறவன் வாழ்க

காதலர்க் பகய்ப் ினில் மவப்பு வாழ்க 105

நச்சர வாட்டிய நம் ன் க ாற்றி

ிச்பசமம கயற்றிய ப ரிகயான் க ாற்றி
நீற்பறாடு கதாற்ற வல்கலான் க ாற்றி நாற்றிமச
நடப் ன நடாஅய்க் கிடப் ன கிடாஅய்
நிற் ன நிறீஇச் 110

பசாற் தங் கடந்த பதால்கலான்

உள்ளத் துணர்ச்சியிற் பகாள்ளவும் டாஅன்
கண்முதற் புலனாற் காட்சியும் இல்கலான்
விண்முதற் பூதம் பவளிப் ட வகுத்கதான்
பூவின் நாற்றம் க ான்றுயர்ந் பதங்கும் 115

ஒழிவற நிமறந்து கமவிய ப ருமம

இன்பறனக் பகளிவந் தருளி
அழிதரும் ஆக்மக ஒழியச்பசய்த ஒண்ப ாருள்
இன்பறனக் பகளிவந் திருந்தனன் க ாற்றி
அளிதரும் ஆக்மக பசய்கதான் க ாற்றி 120

ஊற்றிருந் துள்ளங் களிப்க ான் க ாற்றி

ஆற்றா இன் ம் அலர்ந்தமல பசய்யப்
க ாற்றா ஆக்மகமயப் ப ாறுத்தல் புககலன்
மரகதக் குவாஅல் மாமணிப் ிறக்கம்
மின்பனாளி பகாண்ட ப ான்பனாளி திகழத் 125

திமசமுகன் பசன்று கதடினர்க் பகாளித்தும்

முமறயுளி பயாற்றி முயன்றவர்க் பகாளித்தும்
ஒற்றுமம பகாண்டு கநாக்கும் உள்ளத்து
உற்றவர் வருந்த உமறப் வர்க் பகாளித்தும்
மமறத்திறம் கநாக்கி வருந்தினர்க் பகாளித்தும் 130

இத்தந் திரத்திற் காண்டுபமன் றிருந்கதார்க்

கத்தந் திரத்தின் அவ்வயின் ஒளித்தும்
முனிவற கநாக்கி நனிவரக் பகௌவி
 1.3.திருவண்டப் குதி 59

ஆபணனத் கதான்றி அலிபயனப் ப யர்ந்து

வாணுதற் ப ண்பணன ஒளித்தும் கசண்வயின் 135

ஐம்புலன் பசலவிடுத் தருவமர பதாறும்க ாய்த்

துற்றமவ துறந்த பவற்றுயி ராக்மக
அருந்தவர் காட்சியுள் திருந்த ஒளித்தும்
ஒன்றுண் டில்மல பயன்றறி பவாளித்தும்
ண்கட யில்பதாறும் இன்கற யில்பதாறும் 140

ஒளிக்குஞ் கசாரமனக் கண்டனம்

ஆர்மின் ஆர்மின் நாண்மலர்ப் ிமணயலின்
தாள்தமள யிடுமின்
சுற்றுமின் சூழ்மின் பதாடர்மின் விகடன்மின்
ற்றுமின் என்றவர் ற்றுமுற் பறாளித்தும் 145

தன்கன ரில்கலான் தாகனயான தன்மம

என்கன ரமனகயார் ககட்கவந் தியம் ி
அமறகூவி ஆட்பகாண் டருளி
மமறகயார் ககாலங் காட்டி யருளலும்
உமளயா அன்ப ன் புருக கவாலமிட்டு 150

அமலகடல் திமரயின் ஆர்த்தார்த் கதாங்கித்

தமலதடு மாறா வழ்ந்துபுரண்
ீ டலறிப்
ித்தரின் மயங்கி மத்தரின் மதித்து
நாட்டவர் மருளவுங் ககட்டவர் வியப் வும்
கடக்களி கறற்றாத் தடப்ப ரு மதத்தின் 155

ஆற்கற னாக அவயவஞ் சுமவதரு

ககாற்கறன் பகாண்டு பசய்தனன்
ஏற்றார் மூதூர் எழில்நமக எரியின்
வழ்வித்
ீ தாங்கன்று
அருட்ப ருந் தீயின் அடிகயாம் அடிக்குடில் 160

ஒருத்தரும் வழாமம பயாடுக்கினன்

தடக்மகயின் பநல்லிக் கனிபயனக் காயினன்
பசால்லுவ தறிகயன் வாழி முமறகயா
 1.3.திருவண்டப் குதி 60

தரிகயன் நாகயன் தான்எமனச் பசய்தது

பதரிகயன் ஆவா பசத்கதன் அடிகயற்கு 165

அருளிய தறிகயன் ருகியும் ஆகரன்

விழுங்கியும் ஒல்ல கில்கலன்
பசழுந்தண் ாற்கடல் திமரபுமரவித்து
உவாக்கடல் நள்ளுநீர் உள்ளகந் ததும்
வாக்கிறந் தமுதம் மயிர்க்கால் கதாறும் 170

கதக்கிடச் பசய்தனன் பகாடிகயன் ஊன்தமழ

குரம்ம கதாறும் நாயுட லகத்கத
குரம்ம பகாண் டின்கதன் ாய்த்தி நிரம் ிய
அற்புத மான அமுத தாமரகள்
எற்புத் துமளபதாறும் ஏற்றினன் உருகுவ 175

துள்ளங் பகாண்கடார் உருச்பசய் தாங்பகனக்

கள்ளூ றாக்மக யமமத்தனன் ஒள்ளிய
கன்னற் கனிகதர் களிபறனக் கமடமுமற
என்மனயும் இருப் தாக்கினன் என்னிற்
கருமண வான்கதன் கலக்க 180

அருபளாடு ராவமு தாக்கினன்

ிரமன்மா லறியாப் ப ற்றி கயாகன. #3

ஆராயுமிடத்து அண்டம் எனப் டும் க ருலகின் குதியாகிய, உருண்மட

வடிவின் விளக்கமும் அளத்தற்கரிதாகிய தன்மமயும் வளமான
ப ருங்காட்சியும் ஒன்றுக்பகான்று பதாடர்ந்து நின்ற அழமகச் பசால்லுமிடத்து
நூற்பறாரு ககாடியினும் கமற் ட்டு விரிந்துள்ளன, அமவ, வட்டில்
ீ நுமழகின்ற
சூரிய கிரணத்தில் பநருங்கிய அணுக்கமள நிகர்க்கச் சிறியமவயாகும் டி
ப ரியவனாய் இருப் வன்.
ிரமனும் அவமனச் சூழ்ந்தவரும் ஆகிய அவரது பதாகுதி கயாடு திருமாலும்
அவமரச் சூழ்ந்கதாரது மிக்க கூட்டமும் உலகத்தினது உற் த்தியும் நிமலக றும்
ஆகியவற்மற இறுதியமடயச்பசய்த மிகப் ப ரிய ஊழிக்காலமும், அவ்வூழியின்
நீக்கமும் அந்நீக்கத்தின் ின் உலகம் முன்க ாலத் கதான்றி நிமலப றுதலும்
ப ரிதாகவும் சிறிதாகவும் வசுகின்ற
ீ சூமறக் காற்றாகிய வசும்
ீ வளியில்
அகப் ட்ட ப ாருள் க ாலச் சுழல, அவற்மற நிமல ப யர்க்கின்ற அழகன்.
 1.3.திருவண்டப் குதி 61

எல்லாப் ப ாருள்கமளயும் மடக்கும் ிரமமனப் மடக் கின்ற மழயவன்.

மடக்கப் ட்ட ப ாருமளக் காப்க ானாகிய திருமாமலக் காக்கின்ற கடவுள்.
காக்கப் ட்ட ப ாருமள அழிப் வன்.
அழிக்கப் ட்டவற்மற நிமனயாத கருத்மதயுமடய கடவுள்.
சிறப்புப் ப ாருந்திய அறுவமகப் ட்ட சமயத்மதயுமடய, ஆறுவமக
ஒழுக்கத்மத உமடயவர்க்கும் முத்திப் க றாய் நின்றும், கதவர் குதிகள்
புழுக்கமள ஒக்க நிற்கின்ற ப ரிகயான், தினந்கதாறும் சூரியனில் ஒளிமய
அமமத்தவன்.
அழகு ப ாருந்திய சந்திரனில் குளிர்ச்சிமய மவத்தவன்.
வலிய பவற்றிமயயுமடய பநருப் ில் பவப் த்மத உண்டாக்கினவன்.
உண்மமயாகிய ஆகாயத்தில் வியா ிக்கும் தன்மமமய மவத்தவன்.
கமன்மம ப ாருந்திய காற்றில் அமசமவ அமமத்தவன்.
நிழல் ப ாருந்திய நீரினிடத்து இனிய சுமவமய மவத்தவன்.
பவளிப் மடயாக மண்ணிடத்து வலிமமமய அமமத்தவன்.
இவ்வாகற எந்நாளிலும் எவ்வளவு ல ககாடியாகிய எவ்வளகவா ல ிற
ப ாருள்களிலும், அவற்றின் தன்மமமய அவ்வப் ப ாருள்களில் அமமத்து
மவத்தவன்.
அதுவன்றி எப்ப ாருட்கும் முன்கன உள்ளவன்.
முழுதும் நிமறந்தவன்.
தனக்கு நிகர் இல்லாதவன்.
மழமமயாகிய ன்றியின் ல்மல அணிந்தவன்.
புலியினது கதாமல அமரயில் உடுத்தவன்.
திருபவண்ண ீற்மற அணிந்தவன்.
அவனது ிரிமவ நிமனக்கும்கதாறும் ப ாறுக்கமாட்கடன்.
ஐகயா! நான் பகட்படாழிகவன்.
இனிய இமச வமணயில்
ீ ப ாருந்தியிருப் து க ால, உயிர்களில் நிமறந்து
இருப் வன்.
அப் டிப் ட்டதாகிய வமண
ீ இமச ஒன்மற அவ்விடத்து அறிந்தவன்.
கமகலான்.
மழயவன்.
ிரமனும் திருமாலும் காணபவாண்ணாத ப ரியவன்.
வியத்தகு தன்மமகள் உமடயவன்.
எல்லாப் ப ாருளுமாய் இருப் வன்.
பசால்லின் நிமலமயக் கடந்த மழகயான்.
மனம் பசன்று ற்றாத தூரத்தில் இருப் வன்.
 1.3.திருவண்டப் குதி 62

த்தியாகிய வமலயில் அகப் டுகவான்.

ஒருவன் என்னும் பசால்லால் குறிப் ிடப் டும் ஒருவன்.
ரந்த உலகம் முழுவதுமாகிப் ரந்தவன்.
அணுப் க ான்ற தன்மமயிமனயுமடய நுண்ணியவன்.
ஒப்புச் பசால்லுதற்கு அரிய ப ாருள்யாதினும் அரிய ப ாருளாகிய அரியவன்.
ப ாருந்தி எல்லாப் ப ாருமளயும் காப் வன்.
நூலறிவால் உணரப் டாத நுட் ம் உமடயவன்.
கமலும் கீ ழுமாகிய எவ்விடத்திலும் ரவி நிற் வன்.
முடிவும் முதலும் நீங்கினவன்.
உயிர்கட்குப் ிறவியாகிய கட்டும், வடுக
ீ றும் உண்டாக்குகவான்.
இயங்காப் ப ாருளும் ஆனவன்.
கற் காலத்மதயும் அதன் முடிமவயும் கண்டவன்.
எல்கலாரும் அமடயும் ப ாருட்டு எழுந்தருளுகின்ற தமலவன்.
கதவரும் அறிய முடியாத சிவப ருமான்.
ப ண் ஆண் அலி என்னும் ாகு ாடுகளில் கலந்துள்ள தன்மமயன்.
அப்ப ருமாமன நானும் கண்ணால் கண்கடன்.
அருள் மிகவும் சுரக்கின்ற அமிர்தம்.
அப்ப ாருளினது ப ருங்கருமணயின் ஏற்றத்மதக் கண்கடன்.
அவன் தன் திருவடிகள் பூமியில் டும் டி எழுந்தருளி வந்தான்.
அவமனச் சிவ ிரான் என்று நானும் பதளிந்து பகாண்கடன்.
அவன் என்மன அடிமம பகாண்டருளினன்.
நீலமலர் க ாலும் கண்கமளயுமடய உமாகதவியின் ாகன்.
அத்தமகய உமாகதவியும் தானும் ிரிவின்றிகய இருப் வன்.
கமன்மமயான க ரின் க் கடல் முழுவதுகம, சூல் பகாண்ட கரிய ப ருகமகம்
க ால வடிபவடுத்து, அழகு நிமறந்த திருப்ப ருந்துமற என்னும் மமலகமல்
ஏறித் தக்க அருளாகிய மின்னல் பவளிச்ச மானது ஒவ்பவாரு திமசயிலும்
ரவ, ஐவமக கவட்மகப் ிணிப் ாகிய, வாள் க ான்ற பகாடிய ாம்புகள்
பகட்டு ஓட, ிறவி என்னும் கடுந்துன் மாகிய கவனிலானது தனது விரிந்த
தமலமய மமறத்துக் பகாள்ள, மிகுந்த அழகுமடய கதான்றிச் பசடி க ாலத்
கதான்றிய ஆசிரியரது ஞானபவாளி விளங்க, எங்கள் ிறவிகளாகிய தம் லப்
பூச்சிகள் பசறிந்து கதான்ற, இமறவனின் இரக்கமானது இனிய முரசு அடித்தாற்
க ால முழக்கம் பசய்ய, பூப்க ான்றனவாயுள்ள அடியவர் கூப் ிய மககள்
காந்தள் மலர்க ால விளங்க, குமறயாத இன் ம் தரும் அருளானது சிறிய
துளிகளின் வடிவத்மதக் பகாள்ள, கநர்மமயான க ரறிவாகிய பவள்ளம்
திக்பகங்கும் ரவ, துன் மாகிய குளம் கமரயழிய, மமலச் சிகரமளவுக்குப்
 1.3.திருவண்டப் குதி 63

ப ாருந்துமாறு உயர்ந்தும், ஆறு சமயங்களாகிய கானல் நீரிமன நீர்

கவட்மகயுண்டாக வந்த நீண்ட கண்கமளயுமடய மான் கூட்டம் க ான்ற
சிற்றறிவு உயிர்கள் தமது அகன்ற ப ருவாயினால் ருகியும், நடந்த தளர்ச்சியும்
மிகுந்த தாகமும் நீங்கப் ப றாமல் உழன்றன.
அத்தருணத்தில், அந்த வானப் க ராற்றின் உள்ளிடத்கத புகுந்து ப ருகி, இன் ப்
ப ருஞ் சுழலிமன உண்டாக்கி, பமய்யாகிய மணிகமள வாரிக் பகாண்டு, எமது
ாசக்கட்டாகிய கமரகமள கமாதி அமலத்து உமடத்து, முமற முமறயாய்
வளர்ந்து வந்த எங்களுமடய நல்விமன தீவிமன என்னும் இருவிமனகளாகிய
ப ரிய மரங்கமள கவகராடு ிடுங்கி மிகுந்து வந்த அழகுமிக்க அருள்
பவள்ளத்மதச் பசலுத்தித் பதாண்டராகிய உழவர், கடத்தற்கரிய
எல்மலமயயுமடய சாந்தம் என்னும் ப ரிய அமணமயக் கட்டி, கதகனாடு
விரிந்த வாசமனயுமடய மலர் க ான்ற இருதயமாகிய குளத்திற்கு
உண்மமயாகிய நீர் வாயிமன அமமத்து, ப ாறியடக்கம் என்னும் சிறந்த அகிற்
புமக கசரும் வரம் ிமனயுமடய ஓங்காரமாகிய வண்டு ஒலிக்கும் உள்ளமாகிய
குளத்திகல அருள் பவள்ளமானது மிகுதியாக கமலும் கமலும் நிமறவமதப்
ார்த்து, வழி ாடு என்னும் வயலுள் அன்பு என்னும் வித்மத விமதத்துச்
சிவக ாகமாகிய விமளமவத் துய்க்குமாறு உதவிய உலபகங்கும் ப றுதற்கரிய
கமகம் க ான்றவன் வாழ்க!
கரிய டமுமடய ாம்ம க் கச்மசயாக அணிந்த கடவுள் வாழ்க.
அரிய தவத்தினருக்கு அருளுகின்ற முதல்வன் வாழ்க.
ிறவி அச்சத்மத நீக்கின வரன்
ீ வாழ்க.
நாள்கதாறும் அடியார்கமள வலிய இழுத்து ஆட்பகாள்கவான் வாழ்க.
எம்மம வமளத்துக் பகாள்கின்ற ப ருந்துன் த்மத நீக்குகவான் வாழ்க.
தன்மன அமடந்தவர்க்கு ஆர் அமுது அளிப்க ான் வாழ்க.
மிகுந்த இருளில் ல வமகக் கூத்பதாடு நடிப்க ான் வாழ்க.
ப ரிய மூங்கில் க ாலும் கதாள்கமள உமடய உமாகதவிக்கு அன் ன் வாழ்க.
தன்மன வணங்காது அயலாய் இருப் ார்க்கு அயலவனாயிருக்கிற எம்
தமலவன் வாழ்க.
அன் ர்க்கு இமளத்த காலத்தில் கசமநிதி க ால்வான் வாழ்க.
நஞ்மசயுமடய ாம்ம ஆட்டிய நம் ப ருமானுக்கு வணக்கம்.
எம்மமத் தனது அருட் ித்கதற்றின ப ரியவனுக்கு வணக்கம்.
திருபவண்ணற்றுப்
ீ பூச்பசாடு கதான்ற வல்லவனுக்கு வணக்கம்.
நான்கு திக்கிலும் நடப் வற்மற நடத்தி கிடப் வற்மறக் கிடத்தி, நிற் வற்மற
நிறுத்திச் பசால்லளமவக் கடந்த மழகயான்.
மன உணர்ச்சியால் பகாள்ளப் டாதவன், கண் முதலாகிய ப ாறி களுக்குக்
 1.3.திருவண்டப் குதி 64

காணவும் டாதவன்.
ஆகாயம் முதலிய பூதங்கமள பவளிப் மடயாகத் கதான்றப் மடத்தவன்.
மலரின் மணம் க ான்று ஓங்கி எவ்விடத்தும் நீக்கமில்லாமல் நிமறந்து
ப ாருந்திய தன்மமமய இப்ப ாழுது, அடிகயனுக்கு எளிதாக வந்து
உணர்த்தியருளி அழிகின்ற இவ்வுடம்ம ஒழியச் பசய்த சிறந்த
ப ாருளானவன்.
இன்று எனக்கு எளியவனாய் என் உள்ளத்தில் வற்றிருந்தவனுக்கு
ீ வணக்கம்;
கனிந்து உருகுகின்ற உடம்ம அருள் பசய்தவனுக்கு வணக்கம்; இன்
ஊற்றாயிருந்து மனத்மத மகிழ்விப் வனுக்கு வணக்கம்.
தாங்க ஒண்ணாத இன் பவள்ளம் ரவி அமல வச
ீ அதமன ஏற்றுப் க ாற்றாத
உடம்ம த் தாங்குதமல விரும்க ன்.
ச்மச மணியின் குவியலும் சிறந்த பசம்மணியின் ப ருக்கமும், மின்னலின்
ஒளிமயத் தன்னிடத்கத பகாண்ட ஒரு ப ான்பனாளி க ால் விளங்க, கமலும்
கீ ழும் க ாய்த் கதடின ிரமனுக்கும் திருமாலுக்கும் மமறந்தும், கயாக
முமறப் டி ஒன்றி நின்று முயன்றவர்க்கு மமறந்தும், ஒருமமப் ாடு பகாண்டு
கநாக்குகின்ற மனத்மதயுமடய உறவினர் வருந்தும் டி உறுதிகயாடு
இருப் வர்க்கு மமறந்தும் கவதங்களின் ப ாருட் கூறு ாடுகமள ஆராய்ந்து
ார்த்து வருந்தினவர்க்கு மமறந்தும், இவ்வு ாயம் வழியாகக் காண்க ாம் என்று
இருந்தவர்க்கு, அவ்வு ாயத்தில், அவ்விடத்திகல மமறந்தும், ககா ம் இல்லாமல்
ார்த்து மிகுதியாகப் ற்றி, ஆண் க ாலத் கதான்றியும், அலிக ால இயங்கியும்,
ஒளிப ாருந்திய பநற்றிமய உமடய ப ண் க ாலக் காணப் டும் தன்
இயல்ம க் காட்டாது மமறந்தும், தூரத்தில் ஐம்புலன்கமளப் க ாக நீக்கி அரிய
மமலகதாறும் பசன்று, ப ாருந்தின ற்றுகமள எல்லாம் விட்ட பவற்றுயிகராடு
கூடிய உடம்ம யுமடய அரிய தவத்தினர் கநாக்குக்கும் பசம்மமயாக
மமறந்தும், ஒரு ப ாருள் உண்டு என்றும் இல்மல என்றும் ஐயுற்ற அறிவுக்கு
மமறந்தும், முன்கன ழகிய காலத்திலும் இப்ப ாழுது ழகுங்காலத்திலும்
எப்ப ாழுதும் மமறகின்ற கள்ளமனக் கண்கடாம்.
ஆரவாரியுங்கள்; ஆரவாரியுங்கள்; புதிய மலர் மாமலகளால் திருவடிமயக்
கட்டுங்கள்; சுற்றுங்கள்; சூழுங்கள்; ின் பதாடருங்கள்; விடாதீர் ிடியுங்கள் என்று
பசால்லியவர்களது ற்றுதலுக்கு முழுதும் மமறந்தும், தனக்கு நிகரில்லாதவன்
தாகனயாகிய தன்மமமய என் க ால்வார் ககட்கும் டி வந்து பசால்லி வலிந்து
அமழத்து, அடிமம பகாண்டருளி கவதியர் ககாலத்மதக் காட்டியருளுதலும்
வருந்தி என்பு உருக அன் ினால் முமறயிட்டு, அமசகின்ற கடல் அமலகள்
க ால இமடயறாது ஆரவாரித்து கமபலழுந்து தமலதடுமாறி வழ்ந்து
ீ புரண்டு
அரற்றி, ித்தர் க ால் மயங்கி, பவறி ிடித்தவர் க ாலக் களித்து, நாட்டார்
 1.3.திருவண்டப் குதி 65

மயக்கம் பகாள்ளவும் ககட்டவர் வியப்புக் பகாள்ளவும் மதயாமனயும் ஏற்கப்

ப றாத மிகப்ப ரிய மதத்தால் தரிகயனாக, என் உறுப்புகமளத்
தீஞ்சுமவயிமனத் தருகின்ற பகாம்புத்கதன் பகாண்டு ஆக்கினான்.
மகவருமடய மழய ஊராகிய மூன்று புரங்கமள அழகிய நமகயாகிய
பநருப் ினால் அழித்தது க ால, அக் காலத்தில் அருளாகிய ப ரிய
பநருப் ினால், அடிகயாங்களுக்கு உரிய குடிலாகிய உடம்ம ஒருத்தகரனும்
தவறாத டி அடங்கப் ண்ணினான்.
அடிகயனுக்குப் ப ரிய மகயிலுள்ள பநல்லிக்கனி க ான்றிருந்தான்.
இவ்வாறு எனக்கு எளி வந்த கருமணயின் ப ருமமமய யான் பசால்லுமாறு
அறிகயன்.
அவன் வாழ்க.
அவன் என்மனச் பசய்த நிமலமய நாயிகனன் ஆற்கறன்.
அதன் காரணத்மதயும் அறிந்திகலன்.
இது எனக்குச் பசய்யும் முமறகயா? ஐகயா பசத்கதன்; அடிகயனுக்குச் பசய்த
அருமளயும் அறிகயன்.
சிறுகச் சிறுகக் குடித்தும் நிமறவு ப ற்றிகலன்: முழுதுமாய் விழுங்கியும்
ப ாறுக்க மாட்கடன்.
பசழுமமயாகிய குளிர்ந்த ாற்கடலின் அமலகமள உயரச்பசய்து நிமறமதி
நாளில் ப ருகும் கடலில் ப ாருந்திய நீர்க ால உள்ளத்தினுள்கள ப ாங்க,
பசால்லிறந்த அமுதமானது ஒவ்பவாரு மயிர்க் காலிலும் நிமறயச் பசய்தனன்;
நாயிகனனது உடலின் கண்கண இருக்மக பகாண்டு பகாடிகயனுமடய மாமிசம்
பசழித்த ஒவ்பவாரு மமடயிலும், இனிய கதமனச் ாய்ச்சி நிமறந்த
ஆச்சரியமான அமுத தாமரகமள எலும்புத் துமள கதாறும் ஏறச் பசய்தனன்.
உருகுவதாகிய மனத்மதக் பகாண்டு ஓர் உருவம் அமமத்தாற் க ால
அடிகயனுக்கு மிகுதியும் உருகுகின்ற உடம்ம அமமத்தான்.
இனிதாகிய கனிமயத் கதடுகின்ற யாமன க ால இறுதியில், அடிகயமனயும்
அவமனகய நாடி இருப் தாகச் பசய்தருளினன்.
என்னுள்கள அருளாகிய ப ருந்கதன் ாயும் டி, அருபளாடு எழுந்தருளி மிக்க
அமுதத்திமனயும் அமமத்தான்.
ிரமனும் திருமாலும் கதடியும் அறியாத தன்மமயுமடயான்.

விளக்கவுமர

இது தில்மலயில் அருளிச்பசய்யப் ட்டதாககவ, யாண்டும் கூறப் டுகின்றது.

'திருவண்டப் குதி' என் து, முதற் குறிப் ாற் ப ற்ற ப யர், 'ஆத்திசூடி'
முதலியனக ால.
 1.3.திருவண்டப் குதி 66

இதன்கண் அடிகள் இமறவனது ப ருமமகள் லவற்மறயும் விரித்துக் கூறி,

அன்ன ப ருமமகமளயுமடயவன், தமக்கு மிக எளிவந்து அருள் புரிந்தமமமய
வியந்து, வாழ்த்துதலும், க ாற்றுதலும் பசய்கின்றார்.
'சிவனது தூல சூக்குமத்மத வியந்தது' என்னும் மழய குறிப்பும் இதமன
ஒருவாறு உணர்த்தும்.
பதால்காப் ியனார், 'குட்டம் வந்த ஆசிரியம்' என்றதமனப் ிற்காலத்தார், 'இமணக்
குறள் ஆசிரியப் ா' என்றனர்.
1-6, அண்டப் குதி - அண்டங்களாகிய இடப் குதிகள்.
உருண்மட, 'உண்மட' என மருவி, அத்தன்மமத்தாய வடிவத்மத உணர்த்திற்று.
ிறக்கம் - விளக்கம்; ப ாலிவு.
'அளப் ருந் தன்மமமய யுமடய காட்சி' என்க; 'காட்சிகயாடு' என உருபு விரிக்க.
'ஒன்றனுக் பகான்று' என்றதன் ின், 'ப ரிதாய்' என் து எஞ்சிநின்றது.
'நின்ற' என் தன் அகரம் பதாகுத்தலாயிற்று.
எழில் - எழுச்சி; ரப்பு.
'நூற்பறாரு ககாடியின்' என்றது, 'ஒருநூறு ககாடி' என்றவாறு.
'ககாடி' என்றது, அவ்வளவினதாகிய கயாசமனமயக் குறித்த ஆகுப யர்.
'ககாடியினின்றும் மிகுதிப் ட விரிந்தன' என்க.
' ிருதிவி தத்துவம் முதலாகத் பதாடங்கி கமற்பசல்லும் தத்துவங்களுள் ிருதிவி
தத்துவத்தின் அண்டம் எப் க்கத்திலும் நூறு ககாடி கயாசமன ரப்புமடயது'
என்றும், 'அதன் கமல் மூலப் குதிகாறும் உள்ள அண்டங்களுள் ஒன்றுக ால
மற்பறான்று த்து மடங்கு ரப்புமடயது' என்றும், 'அவற்றிற்கு கமல், நூறு மடங்கு,
ஆயிர மடங்கு என்று இவ்வாறு சிவதத்துவம் முடிய உள்ள தத்துவ அண்டங்கள்
விரிந்து கிடக்கின்றன' என்றும் ஆகமங்கள் கூறுதலின், இவ்வாறு அருளிச்
பசய்தார்.
'விரிந்தன' என்ற பசாற் குறிப் ானும், இங்குப் ப ருமம கூறுதகல
கருத்தாகலானும், 'நூற்பறாரு ககாடி' என்றது, விரிமவயன்றித் பதாமகமய
யன்பறன்க.
'விரிந்தன' என்றது 'விரிந்தனவாம்' என விமனப்ப யர்.
இதன் ின், 'அமவ' என்னும் சுட்டுப் ப யர் வருவிக்க.
இல்நுமழ கதிரில் துன் அணுப் புமரய - இல்லத்துள் புமழவழியாகப் புகும்
ஞாயிற்றின் ஒளியில் பநருங்கித் கதான்றும் நுண்துகள் க ால.
சிறிய ஆக - சிறியவாய்த் கதான்றும் டி.
ப ரிகயான் - ப ரிகயானாய் நிற் வன்.
இமறவனது ப ரு வடிபவாடு கநாக்க, கமற் கூறிய அண்டங்கள் சிறுதுகள்களாம்
என்ற டி.
 1.3.திருவண்டப் குதி 67

இதனாகன, இந்நுண்துகள்கள் கமற்கூறிய அண்டங்கள் க ாலப் ப ரியவாய்த்

கதான்றும் டி அத்துமணச் சிறிகயானாய் நிற் வன் என் தும் ப றப் டும்.
'அண்டங்க பளல்லாம் அணுவாக அணுக்க பளல்லாம் அண்டங்க ளாகப்
ப ரிதாய்ச்சிறி தாயி னானும்' என்ற ( ாயிரம்.7) ரஞ்கசாதியார்
திருவிமளயாடற்புராணம் காண்க.
இதனால், இமறவனது வியா கத் தன்மம கூறியவாறு.
7-12. கமற்க ாந்த, 'பதரியின்' என் தமன இங்குக் கூட்டி, 'அவனது ப ருமமகமள
ஆராயுமிடத்து' என உமரக்க.
கவதியன் - ிரமன்.
பதாமக - கூட்டம்.
மிகுதி - ரப்பு.
ிரம விட்டுணுக்கள் இவ்வண்டத்தில் உள்ளவாகற ஏமனய ல்ககாடி
அண்டங்களினும் உளராகலின், அவர்கமளகய, 'பதாமக' என்றும், 'மிகுதி' என்றும்
அருளினார்.
இவ்வண்டத்தில் உள்ளாகராடு ஒத்த ிரம விட்டுணுக்களது கூட்டத்மத,
இவர்களுமடய கூட்டம் என உமடமமயாக்கி ஓதினார், இனம் ற்றி.
சிறப்பு - வளர்ச்சி; எனகவ, நிமலத்தலாயிற்று.
' ிரமரது பதாகுதியும், மாகயாரது மிகுதியும் கதான்றுதமலயும், நிற்றமலயும்,
இறுதிகயாகட புணர்ந்த ஊழி' என்க.
'புணரிய ஊழி' என் தில், ப யபரச்சம் காலப்ப யர் பகாண்டது.
ஊழி, வடபமாழியில், 'கற் ம்' எனப் டும்.
ிரமனும், மாகயானும் பசயபலாழிந்து துயிலுங் காலம், அவரவர்க்கு 'நித்திய
கற் ம்' என்றும், அவர் இறந்து டுங் காலம் அவரவர்க்கு, 'மகாகற் ம்' என்றும்
கூறப் டுமாகலின், அவற்றுள் அவர் இறந்து டுங் காலமாகிய மகாகற் ம் என் து
அறிவித்தற்கு, 'மாப்க ரூழி' என்றார்.
ஆககவ, அவற்றுள், 'அவரது கதான்றல், நிற்றல், அழிதல்' என்னும் மூன்றும் நிகழ்ந்து
முற்றுப் ப றுமாதலின், அதமன, 'கதாற்றமும் சிறப்பும் ஈற்பறாடு புணரிய' என்று
விளக்கினார்.
'ஊழி' என்னும் அஃறிமண இயற்ப யர், ஈண்டுப் ன்மமயின் கமலது.
'ஊழியும்' என்றது, 'ஊழியினது கதாற்றமும்' என்றவாறு.
எனகவ, ின்னர்க் குறித்த நீங்குதலும் (முடிபவய்துதலும்) நிமலத்தலும்
(நிகழ்தலும்) ஊழியினுமடயகவயாயின.
'முதலும் முடிவும்' எனக் கூறி, நடுமவ இறுதிக்கட் கூறலும் மர ாகலின், நீக்கத்மத
இமட மவத்தார்.
சூக்கபமாடுதூலத்து - நுண்மமயும், ருமமயும் ஆய இருநிமலகளிடத்தும்;
 1.3.திருவண்டப் குதி 68

இதமன, 'பகாட்க' என வருவதகனாடு இமயக்க.

நுண்மம, ஒடுக்கமும், ருமம, கதாற்றம் நிகழ்ச்சி என்னும் இரண்டும் ஆதல் அறிக.
'சூமற மாருதத்து' என் தமன இதகனாகட கூட்டி நாற்சீரடியாக்கி , 'எறியது
வளியின்' என் தமன இருசீரடி ஆக்குவாரும் உளர்.
அகவற் ாவினுள் வரும் இருசீரடிக்கு மூவமசச் சீராதல், ஆசிரிய உரிச்சீராதல்,
இரண்டுமாதல் அடுத்துவந்து நிற் கத இன்கனாமச யப் தாகலின், அது
ப ாருந்தாமமயறிக.
இவ்வாறு அடிவமரயமற பசய்யகவ, ஓமச கவறு ாட்டானும், ஈண்டுமரக்கப் டும்
ப ாருகள கதான்றுதல் காண்க.
சூமற மாருதம் - சூறாவளி; சுழல்காற்று.
மாருதத்து - மாருத மான நிமலயில்.
'எறி வளி' என இமயயும்.
'அவ்வளி' எனச் சுட்டாக ஓதற் ாலதமன, 'அது வளி' என இரு ப யபராட்டாக
ஓதினார், 'அது காமல, அது க ாழ்து' என்றற் பறாடக்கத்தனக ால.
வளியின் - வளி க ால.
இதமன, 'ப யர்க்கும்' என வருவதகனாடு இமயக்க.
'மாப் க ரூழிகளது கதாற்றங்களும், நிகழ்ச்சிகளும், முடிவுகளும், 'நுண்மம, ருமம'
என்னும் இருவமக நிமலகளில் தமக்கு ஏற்ற நிமலயிற் ப ாருந்திச் சுழன்று
வருமாறு, சுழல் காற்மறப் க ாலச் சுழற்றுகின்ற குழகன்' என்க.
ிரம விட்டுணுக்கள் என்னும் காரணக் கடவுளர் முதலிகயாமரயும், கதான்றி
நின்று அழியச் பசய்வது, ஊழி முதலிய ப யர்கமளப் ப ற்று விளங்கும் காலம்;
அதமனத் கதான்றி நின்று அழியுமாறு பசய்கின்றவன் இமறவன் என, அவனது
முதன்மமமய வியந்தவாறு.
மாப்க ரூழியது அளமவ, சூறாவளியில் அகப் ட்டு விமரயச் சுழலும் சிறு
ப ாருள்களது சுழற்சியளகவாடு ஒப்புமமப் டுத்தியது என்மனபயனின், 'அது
தானும் நிமலயுமடயதன்றி மாறித் கதான்றுவகதயாம்' என அதனது
நிமலயாமமமய இனிது விளக்குதற் ப ாருட்படன்க.
உறங்கு வதுக ாலும் சாக்கா டுறங்கி
விழிப் து க ாலும் ிறப்பு
எனத் திருவள்ளுவ நாயனாரும் (குறள். 339.)
நிமலயாமமமய இவ்வாறு விளக்குதல் காண்க.
எல்லாவற்மறயும் ஆக்கிக் காத்து அழித்துச் சுழற்றி நிற் து காலம்; அதமன
அங்ஙனம் சுழலச் பசய் வன் இமறவன் என்றதனால், அவற்றின்வழிச்
சுழல்வனவற்மறயும் அங்ஙனம் சுழற்று வன் அவகன என் து, பதற்பறன
விளங்கிக் கிடந்தது.
 1.3.திருவண்டப் குதி 69

எனகவ காலத்துட் டாதவன் இமறவன் ஒருவகனயன்றிப் ிறர் இல்மல என் து

ப றப் ட்டது.
சிவப ருமான் காலமனக் காலால் உமதத்தமம, 'அவன் காலத்மதத் தன்வழி
நடாத்து வன்' என் மதயும், மார்க்கண்கடயர் அப்ப ருமாமன வழி ட்டு என்றும்
தினாறு வயதாய் இருக்கப் ப ற்றமம, அவமன அமடந்தவகர காலத்மதக்
கடப் வராவர் என் மதயும் விளக்குவனவாம்.
இவ்வரலாறு இங்ஙனம் உலகறிய வழங்கி வருவதாகவும், அப்ப ருமாமன
வழி டுதலினும் சிறப் ாக ஒன் ான் ககாள்கள் முதலிய காலக் கடவுளமர
வழி ட்டுக் காலம் க ாக்குவாரது நிமலமய நாம் என்பனன் து! காலம் தன்வயம்
உமடயதன்று; இமறவன் ஒருவகன தன்வயம் உமடயவன்; காலம்
அவன்வழிப் ட்டகத என் மத , காலகம கடவுளாகக் கண்டனம் பதாழிலுக்பகன்னிற்
காலகமா அறிவின் றாகும்; ஆயினும் காரியங்கள்
காலகம தரகவ காண்டும்; காரணன் விதியினுக்குக்
காலமும் கடவுள் ஏவ லால்துமணக் கார ணங்கான்.
என விளக்குகின்றது, சிவஞான சித்தி (சூ.1.10.).
'குழகன்' என்றார், எல்லாவற்மறயும் பகாட்கப் ப யர்ப் ினும் தான்
அப்ப யர்ச்சியுட் டாது, என்றும் ஒரு ப ற்றியனாகய நிற் ான் என் து
அறிவித்தற்கு.
எனகவ, 'பகாட்கப் ப யர்க்கும்' என்றதனால், அவனது முடிவிலாற்றமலயும்,
'குழகன்' என்றதனால் அவனது தன்வயமுமடமமமயயும் குறித்தவாறாயிற்று.
13-19. 'முழுவதும்' என்றதமன இவற்பறாடு கூட்டிப் ப ாருள் பகாள்க.
'முழுவதும்' என்றது, அவரவரது எல்மலக் குட் ட்டன எல்லாவற்மறயும்
என்றதாம்.
' மடப்க ான், காப்க ான்' என்ற விடத்துச் பசால்லுவாரது குறிப்பு, ப ாருள்
மாத்திமரயன்றித் பதாழிபலாடு கூடிய ப ாருள் கமலதாதலின், அமவ
அத்பதாழிமலயுமடய லர்க்கும் ப ாருந்துவனவாம்.
இவ்வாறு வருவதமன, 'ஒரு ாற் கிளவி எமனப் ாற் கண்ணும்
வருவமக தாகம வழக்பகன பமாழி '
என்று அமமத்தார் பதால்காப் ியர் (ப ாருள்.222).
இதமன, 'சாதிபயாருமம' என் .
' மடப்க ான், காப்க ான்' என்றவற்றில் ஐயுருபு பதாக்கு நிற்றல் பவளிப் மட.
' மழகயான்' என்றதனால், அவனுக்கு முன்கன நின்று அவமனப் மடப்க ார்
ஒருவருமிலர் என்றவாறு ஆயிற்று.
இங்ஙனம் ஒருவராற் மடக்கப் டாது நிற்கும் நிமலமய , 'அனாதி' என் .
'காப்க ாமனயும் காக்கும் முதல்வன்' என்றற்கு, 'காப்க ாற் காக்கும் கடவுள்'
 1.3.திருவண்டப் குதி 70

என்றாராயினும், அதனாகன, முன்னர் அவமனப் மடத்தலும் அடங்கிற்று.

கரப்க ான் - அழிப் வன்.
' மடப்க ான், காப்க ான்' என்ற அவகராபடாப் க் கரப்க ானாகிய உருத்திரமனச்
சுட்டி, 'கரப்க ாற் கரக்குங் கடவுள்' என்னாது, சிவப ருமாமனகய கரப்க ானாக
அருளிச்பசய்தார்.
அவன் ஏமன இருவர் க ாலச் சகலருட் ட்டு மீ ளப் ிறத்தலின்றி, அதிகாரமல
வாசமன, ின்பு க ாகமல வாசமனயாயும் இலயமல வாசமனயாயும்
கதய்ந்பதாழிய வபடய்துவானாகலின்.
ீ
எனகவ, 'அழித்தல்' என் து, மீ ளப் ிறப் ாரிடத்கத பசய்யப் டுவதாம் என் து
பதளிக.
'கரப் மவகருதா' என்றதற்கு, 'அழிக்கப் டும் அவற்மற அமவ நிமலயுறுதலுறுங்
காலத்து அழிக்கக் கருதாத' எனப் ப ாருள் கூறுக.
இதனால், அழித்தமலத் தனது ஆற்றல் பவளிப் டுத்தல் கருதி யாதல், ிறிபதான்று
கருதியாதல் தன் ப ாருட்டாகச் பசய்யாது, உயிர் களின் ப ாருட்டாககவ பசய்தல்
ப றப் ட்டது.
டகவ 'கருத்துமட' என்றதற்கு, 'அருளுள்ளத்மத யுமடய' என் து ப ாருளாயிற்று.
அழித்தல் உயிர்கமள இமளப் ாற்றுதற் ப ாருட்டு என் தமன, 'அழிப் ிமளப்
ாற்றல்.............................. ார்த்திடில் அருகள எல்லாம்' எனச் சிவஞான சித்தி
விளக்குதல் காண்க (சூ.1.37.).
'கருதா' என்றதற்கு இவ்வாறன்றி, 'அழித்தமவகமள இமளப்பு நீங்குங்காறும்
மடக்கக் கருதாதவன்' என உமரப் ாரும் உளர்; 'கரந்தமவ' என ஓதாது, 'கரப் மவ'
என ஓதினமமயின், அது ப ாருந்தாமமயறிக.
இனி, 'கருதா' என்றதமன விமனபயச்சமாக்கி, 'கருத்துமட கடவுள்' எனப் ாடம்
கவறாக ஓதி, 'அழித்தலுட் ட்ட உயிர்கட்கு அருளக் கருதி, அவற்றின் ிறப்ம
நீக்கும் கடவுள்' என்று உமரப் ாரும் உளர்.
17-19. திருத்தகும் என்றதமன இங்குக் கூட்டி , 'சிறப்புத் தக்கிருக்கின்ற' என உமரக்க.
'அறுவமகச் சமயத்தால் அறுவமகப் ட்கடார்க்கும் ' என்க.
ஒகராபவாரு சமயத்தினும் பகாள்மகயும், ஒழுக்கமும் ற்றிய சிறுசிறு
கவறு ாடுகள் உளவாதல் ற்றி, 'ஆறு சமயம்' என்னாது, 'அறுவமகச் சமயம்' என்று
அருளினார்.
'திருத்தகும்', எனச் சிறப் ித்தது, கடவுட் பகாள்மகயுமடயவற்மறகய
ிரித்துணர்த்தற்கு.
அதனால், அமவ, ஆருகதம், ஐரணிய கருப் ம், மவணவம், பசௌரம், பசௌமியம்,
வாமம்' என்கறனும், ிறவாகறனும் பகாள்ளப் டும்.
அருகன், இரணிய கருப் ன் ( ிரமன்), விண்டு (மாகயான்), சூரியன், சந்திரன், சத்தி
 1.3.திருவண்டப் குதி 71

என்க ார் இச் சமயங்களின் பதய்வங்களாவர்.

'உலகாயதம், ப ௌத்தம், மீ மாஞ்மச' என்னும் மதங்கள் கடவுட்
பகாள்மகயில்லாதனவாதலாலும், மவகசடிகமும், மநயாயிகமும்
கடவுமளயமடதல் முத்தி என்று பகாள்ளாமமயாலும், 'காணா த்தியம், பகௌமாரம்,
சாத்கதயம், மவரவம், ாசு தம், மாவிரதம்' என்னும் மதங்களின் கதவர்கள்
இழித்துமரக்கற் ாலர் அல்லராதலாலும், கமற்கூறியவாறு ஏற்புமடய
சமயங்கமளகய ஈண்டுக் பகாள்க.
வாமமதத்தவர், 'சத்தி' எனக் கூறுதல் சிவசத்திமய அன்று; விண்கணார் குழுவுட்
ப ண் ாலார் சிலமரகயயாம்; ஆதலின், அஃது ஈண்டுக் பகாள்ளத்தகும் என்க.
இனி, ஒன்றிரண்டு குமறவனவாயினும், 'அறுசமயம்' என்னும் வழக்குப் ற்றிக்
கூறினார் எனக் பகாண்டு, சிலவற்மறகய பகாள்ளினும் அமமயும்.
ிரமன் மாகயான் இருவரது நிமல முன்னகர கூறப் ட்டமமயின் , மீ ண்டும்
அவமர ஈண்டுக் கூறல் கவண்டா எனின், ஆண்டுக் காரணக் கடவுளராதல் ற்றி
கவபறடுத்துக் கூறினார்; ஈண்டுச் சமயக் கடவுளராதல் ற்றிப்
ிறபதய்வங்ககளாபடாப் ஒருங்பகடுத்துக் கூறினார்.
அதனான் அஃது இழுக்கன்பறன்க.
இக் கடவுளர்தாம் சிவ ிரான்க ால ஒருவகரயாகாது லராதலின், 'விண்கணார்'
என்று ஒழியாது, ' குதி' என்றார்.
எல்லாச் சமயத்தவர்க்கும் அவரவர்பகாண்ட முதற்ப ாருகள வடுக
ீ றாதல் அறிக.
எல்லா முதன்மமயும் உமடய இமறவபனாடு கநாக்க, ஒகராபவாரு
முதன்மமமயயுமடய இக் கடவுளர்கள் மிகத் தாழ்ந்த புழுப் க ால்வாராகலின் ,
'கீ டம் புமரயும்' என்று அருளினார்.
கீ டம் - புழு.
கிழகவான் - எல்லாப் ப ாருமளயும் தனக்கு உரியனவாக உமடயவன்;
'முழுமுதற் கடவுள்' என்ற டி.
ஈண்டு, சிவ ிராமன முதற்கடவுளாக உணரும் க றில்லாது ிற கடவுளமரகய
முதற் கடவுளராக நிமனந்து வழி டுவாரது நிமலக்கு இரங்குதல் கருத்தன்றி
மற்மறத் கதவரது இழிபுணர்த்துதல் கருத்தன்றாகலின், 'சமயம்' என்றது,
கடவுட்பகாள்மகயுமடய சமயங்கமளகய எனக் பகாள்ளுதகல ப ாருந்துவதன்றி,
எச் சமயத் தாராயினும் அவர் பகாண்ட தத்துவத்தின் தமலவகர வடுக
ீ றாய்
நிற் ராகலின், 'சமயம்' என்றது, அமனத்துச் சமயங்கமளயுமாம் எனக் பகாள்ளுதல்
ப ாருந்தாமமயறிக.
இனி, 'வடுக
ீ றாய் நின்ற கிழகவான்' என இமயத்துமரப் ின் 'விண்கணார் குதி
கீ டம்புமரயும்' என் து, கவர்ப ாருட்டாய் இமட நிற்றல் ப ாருந்தாமமயறிக.
இவற்றால் சிவப ருமானது முழுமுதற்றன்மம கூறியவாறு.
 1.3.திருவண்டப் குதி 72

20-28. அருக்கன் - சூரியன்.

அவனது கசாதி, நாள்கதாறும் புதுவதாய்ப் புறப் ட்டு வருதலின், அதமன
நாள்கதாறும் அமமத்துத் தந்ததுக ாலக் கூறினார்.
இறந்த காலத்தாற் கூறியது, முன் கண்ட நாள்களில் அது நன்கறியப் ட்டமம
குறித்து, திருத்தகுமதி - அழகு தக்கிருக்கின்ற சந்திரன்.
திண்திறல் - இமளயாத வலிமம; என்றது, எல்லாவற்மறயும் நீறாக்கும்
ஆற்றமல.
ப ாய் - ப ாய்த்தல்; இல்மல யாதல்.
இது, 'விசும்ப ன் து ஒன்று இல்மல என் ாரது கூற்று பமய்யாகாமம குறித்தது'
விசும்பு, தனக்குக் கீ ழுள்ள எல்லாப் ப ாருட் கண்ணும் உளதாதல் அறிக.
அங்ஙனம் எல்லாவற்றிலும் நிமறந்திருத் தமலகய 'கலப்பு' என்றார்.
விசும்க யன்றி ஏமனய பூதங்களும் தங் கீ ழ் உள்ளவற்றின் வியா கம் உமடயன
என்க.
கமதகு - கமன்மம தக்கிருக்கின்ற.
காற்றிற்கு கமன்மம, விசும்க ாடு ஒருபுமட ஒத்து யாண்டும் பசன்று
இயங்குதலும், உயிர்கட்கு உடம்ம நிமலப றுவித்தலுமாம்.
ஊக்கம் - கிளர்ச்சி; இயக்கம்.
கண்கடான் - ஆக்கிகனான்.
நீரின்கண் ிறப ாருள்களின் நிழல் கதான்றுதல் அதனது தூய்மமயாலாதலின் ,
அதமன எடுத்கதாதினார்.
இன்சுமவ என்றது பமன்மமமய.
இஃது இதமனச் பசய்யும் ஆற்றல் கமல் நின்றது.
'நிகழ்த்திகனான்' எனற் ாலது, 'நிகழ்ந்கதான்' எனத் பதாகுக்கப் ட்டது.
திண்மம - தாங்கும் வலிமம.
ஏமனய ப ாருள்கள் க ாலன்றி உயிர்கட்கு நிலத்தின்கமல் நிற்றல் எஞ்ஞான்றும்
இமடயறவு டாமமயின், அதனது திண்மமக் குணம் மிக பவளிப் மடயாக
அறியப் டுவதாயிற்று.
'என்பறன்றும்' என்னும் உம்மம பதாகுத்தலாயிற்று'.
எத்தமனகயா ல ககாடியாய தன்மமகமள எத்தமனகயா லவாகிய ிற
ப ாருள்களில் அது அது அவ்வத்தன்மம யுமடயதாம் டி அவற்றின்கண்
ப ாருந்தச் பசய்கதான்' என்க.
'அமனத்தமனத் தாக' என ஆக்கம் வருவித்துக்பகாள்க.
'அவ்' என்னும் வகரவற்றுச்
ீ சுட்டுப்ப யர், 'வயின்' என்னும் ஏழனுருபு ஏற்று,
'அவ்வயின்' என நின்றது.
அஃதான்று அதுவன்றி.
 1.3.திருவண்டப் குதி 73

இவற்றால், மடப் ின் வியத்தகு நிமலகமள விரிக்கும் முகத்தால், இமறவனது

திறப் ாட்டிமன வியந்தவாறு.
29-65 இவ்வடிகள் லவற்றினும் வரும், 'காண்க' என் ன யாவும் அமசநிமலகள்.
29. கண்டாய், கண்டீர் முதலியன இறந்த காலத்தவாய் நின்ற அமசயாகும்; இஃது
எதிர்காலத்ததாய் நின்று அமசயாயிற்று.
முன்கனான் எல்லாப் ப ாருள்கட்கும் முன்னிடத்தில் உள்ளவன்; தமலவன்.
முன், இடமுன்.
காலமுன், ' மடப்க ாற் மடக்கும் மழகயான்' (அடி.13) என்றதனால் ப றப் ட்டது.
முழுகதான் - எல்லாப் ப ாருள்களிலும் நிமறந்து நிற் வன்.
30.தன் கநர் - தன்கனாடு ஒக்கும் ப ாருள்.
'தாகன' என்றதில் தான், ஏ இரண்டும் அமசநிமலகள்.
31. ஏனம் - ன்றி.
அதனது பதான்மம, அதன் எயிற்றின் கமல் ஏற்றப் ட்டது.
எயிறு - ல்.
ஒருகால் ிரளய பவள்ளத்தில் அழுந்திய நிலத்மதத் திருமால் சுகவதவராக
(பவள்மளப் ன்றி) உருக்பகாண்டு பகாம் ின்மீ து ஏற்றிக் காத்து, ின்னர்
அச்பசருக்கால் உயிர்கட்கு இடர் விமளக்க, சிவ ிரான் அப் ன்றிமய அழித்து,
அதன் பகாம் ிமன மார் ில் அணிந்துபகாண்டான் என் து வரலாறு.
32.கானம் - காடு.
இஃது இனம் ற்றி வந்த அமட.
உரி - கதால்.
தாருகாவனத்து முனிவர்கள் விடுத்த புலிமயச் சிவ ிரான் அழித்து அதன்
கதாமல உடுத்துக்பகாண்டனன் என் து அறிக.
33-34. நீற்கறான் - திருநீற்மற அணிந்தவன்.
'நிமன பதாறும் பகடுகவன்' என்றது, இமடக்கண் ஆற்றாமம மீ தூரக் கூறியதாம்.
'அவமன நிமனகதாறும்' என்க.
ஆற்கறன் - அவமனக் காணாது நிற்கலாற்கறன்.
பகடுகவன் - இனி, யான் அழிந்பதாழி கவன்.
35. 'இன்னிமச வமணயில்
ீ ' என்றதமன, 'வமண
ீ இன்னிமசயில்' என மாற்றிப்
ப ாருள்பகாள்க.
வமணயில்
ீ , இல் - க ால.
இமசந்கதான் - எல்லாப் ப ாருளிலும் நுண்ணியனாய்க் கலந்தவன்.
முன்னர் வாளா, 'முழுகதான்' என்றார், ஈண்டு அதமன உவமம முகத்தால் இனிது
விளக்கினார்.
36. அன்னபதான்று - வமணஇமசக
ீ ால்வகதார் இன் ம்.
 1.3.திருவண்டப் குதி 74

அவ்வயின் - தான் நிமறந்து நின்ற அவ்விடத்து; என்றது உயிமரகய

எனக்பகாள்க.
அறிந்கதான் - உயிர்கள் ப ாருட்டு அறிந்து நிற் வன்.
இமறவன் ப த்தம் முத்தி இரண்டினும் உயிர்கட்கு விடயங்கமள
அறிவித்தகலயன்றி, அறிந்தும் நின்று உதவுவன் என் மதச் சிவஞானக ாதப்
திபனான்றாம் சூத்திரத்து முதல் அதிகரண ாடியத்துள் இனிது விளங்க
விரித்துமரத்தமம காண்க.
37. ரமன் - கமலானவன்.
மழகயான் - கமன்மமமய என்றுகம இயல் ாக உமடயவன்.
39. அற்புதன் - ிறவிடத்துக் காணலாகாத தன்மமகமள யுமடயவன்.
அகநகன் - ப ாருளால் ஒருவனாயினும், கலப் ினால் எண்ணில்லாதவனாய்
இருப் வன்.
இஃது ஒருவகன ல ப ாருளாய் இருத்தமல வியந்தவாறு. 40. பசாற் தம் -
சூக்குமம வாக்கின் நிமல.
அது, நாத தத்துவம்.
சத்தப் ிரமவாதிகள் 'நாதகம ிரமம்; அதனின் கமற் ட்ட ப ாருள் இல்மல'
என் ர்; அஃது உண்மமயன்று என்றற்கு, 'அதமனக் கடந்த பதால்கலான் இமறவன்'
என்று அருளினார்.
41. 'சிந்மதமயச் சீவன் என்றும், சீவமனச் சிந்மத என்றும்' சிவஞான சித்தி சூ 4.28.
கூறுதல் வழக்கமாதலின், இங்கு, 'சித்தம்' என்றது, உயிரினது அறிமவயாம்.
அஃது அந்நாத தத்துவத்மதயும் கடந்து தன்மனகய ப ாருளாக உணர்ந்து
நிற் தாகும்.
இனி, 'பசால்' என்றமத மத்திமம மவகரி வாக்குக்களாகக் பகாள்ளின், சித்தம், அந்
தக் கரணகமயாம்.
இப்ப ாருட்கு, ' தம், அளவு' என்றாகும்.
மாண், மாட்சி என வருதல்க ால் கசண், 'கசட்சி' என வந்தது.
கசண் - பதாமலவு.
இதமன, 'வமல' என்றது ஏககதச உருவகமாகலின், அதனுள் அகப் டுகின்ற மான்
ஆகின்றவன் என உமரக்க.
உமரக்ககவ, அது ப ரிகயான் என்னும் ப ாருமளயும் கதாற்றுவித்தல் காண்க.
'முதற்ப ாருள் ஒன்கற' என்றல் அமனவர்க்கும் உடன் ாடாதலின் , முழுமுதற்
கடவுளாய சிவ ப ருமாமனகய 'ஒருவன் (ஏகன்)' என்று உ நிடதம் கூறுதல்
ற்றி, (சுகவதாசுவதரம்.
), 'ஒருவன் என்னும் ஒருவன்' என்று அருளினார்.
'ஒருவன் என்று ஏத்த நின்ற நளிர்மதிச் சமடயன்' (திருவாய்பமாழி) எனப் ிறரும்
 1.3.திருவண்டப் குதி 75

கூறினார்.
44. ப ாழில் - உலகம். முன்னர் ஒடுங்கிநின்று, ின்னர் விரிந்தபதன் ார்,
'விரிப ாழில்' என்றும், விரியுங்கால் தாகன விரிய மாட்டாதாகலின் , அதற்குப்
ற்றுக்ககாடாய் நின்று விரியச்பசய்து, ின்னும் நீங்காது நிற்கின்றான் என் ார்.
'முழுதாய் விரிந்கதான்' என்றும் அருளினார். ' ற்றி யுலமக விடாதாய் க ாற்றி'
(தி.6. .55. ா.6) என்றருளியதும் இது ற்றி. ' ிர ஞ்சம்' என்னும் வட பசாற்கும்,
'விரிவுமடயது' என் கத ப ாருளாதல் அறிக.
45. அணுத் தரும் தன்மம இல் - 'ஆணவத்தால் தரப் டுகின்ற தன்மம இல்லாத;
அதனால் ற்றப் டுதல் இல்லாத' என்ற டி. அணுத் தன்மமமயச் பசய்வதமன
'அணு' என்றார். 'ஐயன்' என் து, 'ஐகயான்' என்று ஆயிற்று.
ஐயன் - வியப் ினன். ிறர் எல்லாரும் அணுத் தன்மம எய்தியிருக்கத் தான்
ஒருவனும் அதமன எய்தாதிருத்தலின் வியப் ாயிற்று.
46. இமணப் அரும் ப ருமம இல் - தனது ப ருமமகயாடு ஒப் ிப் பதாரு
ப ருமம இல்லாத.
47. 'அரிகயான்' என்றது, வாளா ப யராய் நின்றது.
48. மருவி - கவறறக் கலந்து நின்று. அறிவில் ப ாருள்களில் அவற்றின்
குணங்கமளயும், அறிவுமடப் ப ாருளில் அவற்றின் அறிவுகமளயும்
வளர்க்கின்றான் ஆதலின், 'எப்ப ாருளும்' என்றார்.
49. 'நூல்' எனப் ப ாதுப் டக் கூறினும், ஈண்டுச் சமய நூல்ககள பகாள்ளப் டும்.
எல்லாப் ப ாருள்கமளயும் அறிதல்க ால அவற்றால் அளவிட்டறிதற்கு
வாராமமயின், அமவ ற்றி உணரும் உணர்விற்கு உணரவாரான் என்றார்.
'எந்மத யாரவர் எவ்வமக யார்பகாகலா'(தி.3. .54. ா.3)
எனவும்,
'ஆட் ாலவர்க் கருளும் வண்ணமும் ஆதி மாண்பும்
ககட் ான்புகில் அளவில்மல கிளக்க கவண்டா
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . எந்மத
தாட் ால் வணங்கித் தமலநின்றிமவ ககட்க தக்கார்'
(தி.3. .54. ா.4) எனவும்,
'ஏதுக்க ளாலும் எடுத்த பமாழியாலும் மிக்குச்
கசாதிக்க கவண்டா; சுடர் விட்டுளன் எங்கள் கசாதி
மாதுக்கம் நீங்க லுறுவர்ீ மனம் ற்றி வாழ்மின் '
(தி.3 .54 ா.3, 4, 5) எனவும்,
'நூலறிவு க சி நுமழவிலா தார்திரிக '
(தி.11 அற்புதத் திருவந்தாதி-33) எனவும் ிற திருமுமறகளினும் இவ்வாகற
அருளிச்பசய்தல் காண்க.
 1.3.திருவண்டப் குதி 76

50. கமபலாடு கீ ழாய் விரிதல். எல்லாப் ப ாருமளயும் தனது வியா கத்துள்

அடக்கிநிற்றல்.
51. அந்தம் - அழிவு. ஆதி - கதாற்றம்.
52. ந்தம் - ிறப்பு நிமல. வடு
ீ - அது நீங்கிய நிமல. இவ் விரண்மடயும்
உயிர்கட்கு உளவாக்குகவான் இமறவகன யாதல் அறிக. இமவகய , 'மமறத்தல்.
அருளல்' என்னும் இருபதாழில்களாகக் கூறப் டுகின்றன; மமறத்தலின் விரிகவ,
மடத்தல் முதலிய மூன்றும்.
53. நிற் து - அசரம். பசல்வது - சரம். இவற்றால் ல்வமகப் ிறவிகமளயும்
குறித்தவாறு.
54. 'கற் ம், ஊழி' என் து முன்க கூறப் ட்டது. அதன் நிகழ்ச்சி முழுவமதயும்,
அதன் முடிவிற்குப் ின்னுள்ள நிமலமயயும் காண் ார் இமறவமனயன்றிப் ிறர்
இன்மமயானும், அமவ எண்ணில்லாதனவற்மற அவன் கண்டவன் ஆகலானும்,
'கற் மும் இறுதியும் கண்கடான்' என்றார்.
55. யாவரும் ப ற உறும் - முடிவில் யாவராலும் ப றுதற்கு உரியவனாய்
நிற்கின்ற. முடிவு - அறியாமமயால் உழன்றுதீர்தல். எனகவ , 'கதவராலும்' என்றது,
அதற்கு இமடயிலாயிற்று. 'ப றுதல், உறுதல்' என வந்த பசாற் குறிப்புக்கமளயும்
ஓர்ந்துணர்க.
56. 'கதவரும்' என்ற சிறப்பும்மமயால் ஒருவகரனும் அறியாமம ப றப் ட்டது.
57. உயிரில் ப ாருமள, 'அலி' என்றல் வடநூல் வழக்கு. இவ்வழக்குப் ற்றி அடிகள்
சில விடங்களில் ஓதுதமலப் ின்னருங் காண்க. ப ற்றி - தன்மம.
உயிர்ப்ப ாருள்கள் லவும் 'ப ண், ஆண்' என்னும் இருகூற்றனவாய்க் கூடிக்கலந்து
வாழவும், உயிரில் ப ாருள்கமள அவ்வாழ்விற்கு உதவவும் மவத்து. தான்
அமவகய யாய் நிற்கும் நிமலமய, 'ப ண் ஆண் அலி எனும் ப ற்றியன்' என்று
வியந்தார். உயிர்ப்ப ாருளிடத்கத உள்ள, 'அலி' என் பதாரு ிறப்பும் ஈண்டுக்
கூறியதனுள் அடங்குதல் காண்க. உயிருமடய அலிப் ிறப்பு, இன் பமாழித்து
ஒழிந்த புருடார்த்தங்களுள் அறத்மத கயனும் , வட்மடகயனும்
ீ எய்துமாயின்,
கவபறண்ணப் டும்; இல்மலகயல், உயிரில்லவற்கறாடு ஒன்றாபயாழியும் என்க;
58-65. 'அத்தமககயாமன யானும் கண்ணால் கண்கடன்' என உமரக்க. அவமனக்
கண்ணால் கண்டவர் சிலர்; அவருள் யானும் ஒருவன் என் து ப ாருளாகலின் ,
உம்மம இறந்தது தழுவிற்றாம். 'சுரக்கும்' எனக் குறிப்புருவகம் பசய்து,
பசாற் ல்காவாறு ஓதினமம யின், 'அவன் அருளாகிய அமுதத்மதச் சுரப் கதார்
ஊற்பறன்றல் பமய்கயகாண்' என, தாம் கண்ணாற் கண்டு ப ற்ற அநு வத்மதக்
கிளந்கதாதியவாறாக உமரக்க. ின்வரும் பதாடர்களும் அன்னவாம். அவற்மற,
'அவனது கருமணயின் ப ருமம எத்தமகயது என யான் கண்கடன்; அஃதாவது,
தனது சிவந்த திருவடிகமள என் ப ாருட்டு நிலத்தில் கதாயமவத்து வந்தான்;
 1.3.திருவண்டப் குதி 77

அவன் நம்மகனார் க ாலக் காணப் டினும் , ிறப் ிற் ட்டுத் கதான்றாத அருட்டிரு
கமனிகய அவனது திருகமனி என்று யான் பதளிவாக உணர்ந்கதன்; ஆககவ,
சிவப ருமான்தான் என்மன வந்து ஆட்பகாண்டான்; அவன் மாபதாரு கூறன்தான்;
எஞ்ஞான்றும் அவளும் தானுமாகப் ிரியாது உடனாய் இருப் வகன' என முடிக்க.
அடிகள், சிவ ிரான் தம்மம வந்து ஆண்டுபகாண்டருளிய உண்மமமய
அநு வமாக மிகவும் பதளிவு ட இப் குதியில் இனி பதடுத்து அருளிச்
பசய்திருத்தல் நம்மகனார்க்கும் ப ரிதும் யன் தருவதாம். சிவப ருமான் ,
ிறப் ிறப் ில்லாதவன் ஆகலானும், தம்மம ஆளவந்த திருகமனி நம்மகனாரது
உடம்புகள் க ால எழு வமகத் தாதுக்களாலாயதாக் காணப் டாது, தண்ணிய
கசபயாளிப் ிழம் ாய்க் காணப் ட்டமமயானும் , சிவப ருமாகன கநர் ட வந்து
தம்மம ஆட்பகாண்டான் என அடிகள் பதளிந்தார் எனவும், சிவப ருமான்
மாபதாரு கூறனாய் நிற்றல், தான் எத்துமணயும் ப ரிகயானாயினும்,
எத்துமணயும் சிறியவாய உயிர்கள் மாட்டுக் மகம்மாறு கருதாத க ரிரக்கமாகிய
ண் ிமனயும், அது காரணமாக யாவமரயும் அவரவரது நிமலக்ககற் இமயந்து
நின்று ஆட்பகாள்ளுதலாகிய பசயமலயும் உமடயவன் என் மத விளக்கு
வகதயாகலானும், அப் ண்ம யும், பசயமலயும், அடிகள் கநகர கண்டமமயானும்,
தம்மம ஆட்பகாண்ட ப ருமான் மாபதாரு கூறனாய், அவகளாடு நீங்காகத
நிற் வன்தான் என் மதயும் பதற்பறனத் பதளிந்தார் எனவும் பகாள்க. உடனாய்
இருப் வமர, 'உடன்' என்று அருளினார். சிவப ருமான் மாபதாரு கூறனாய் நிற்றல்
கமற்கூறியவற்மறகய வலியுறுத்தும் என் தமன,
'தீதுறுவ னானால் சிவ திதான் மகவிடுகமா
மாபதாருகூ றல்லகனா மற்று'
(திருக்களிற்றுப் டியார்-42) என விளக்குதல் காண்க. 'உடகன' என்றதன் ின்,
'ஆகலின்' என்னும் பசால்பலச்சம் வருவித்து, அதமன, 'கமகன்' என்னும் (அடி.95)
விமனக்குறிப்க ாடு முடிக்க.
66-95. இப் குதியில், அடிகள், சிவப ருமான் தம்மமத் திருப்ப ருந்துமறயில் வந்து
ஆட்பகாண்டு அருள்புரிந்த சிறப் ிமன நீண்டபதாரு முற்றுருவகத்தால் மிக்க
அழகு ட விரித்தருளுகின்றார்.
ரமானந்தம் - கமலான இன் ம்; க ரின் ம். அது, குதிப் ப ாருள் விகுதி. ஏகாரம்,
ிற ப ாருளினின்றும் ிரித்தலின், ிரி நிமல. கருமாமுகில், சிகலமடயுருவகம்;
'உருவபமன்னும் சிறந்த சூல் பகாண்ட கரிய கமகம் ' என் து ப ாருள். முகிலின் -
முகிலாய், வமர- மமல. 'திரு மின்' என இமயத்து, 'அழபகன்னும் மின்னல்' என
உமரக்க, ந்தமன - கட்டு. ' ந்தமனயாகிய அரவு ( ாம்பு)' என்க. வாள் - பகாடிய.
இரிய - அஞ்சி நீங்க. பவந்துயர் - பகாடிய துன் ம். மா - ப ரிய. 'ககாமட தனது
ப ரிய தமலமய மமறத்துக்பகாள்ள' என்க. ப ரிய ககாமட முழுதும்
 1.3.திருவண்டப் குதி 78

நீங்கினமமமயப் ான்மம வழக்கால் இங்ஙனங் கூறினார். நீடு எழில் கதான்றி -

ப ருகும் இன் மாகிய கதான்றிப் பூ. வாள் ஒளி மிளிர - மிக்க ஒளி விட்டு
விளங்க. 'துயர் கரப் ' என்றமமயால், கதான்ற கவண்டுவது இன் கமயாம்
ஆதலின், 'எழில்' என்று, அதமனத் தருவதாய இன் த்மதக் குறித்து. எமது
ிறவியின்கமற் ககா ம் மிகக் பகாண்டு என்றது. மமழக்காலம் , 'இந்திர ககா ம்'
என்னும் வண்டிமன மிகக் பகாண்டிருத்தமலச் சிகலமட வமகயாற் குறித்தவாறு.
எனகவ, இமறவன் அடிகளது ிறவிகமற்பகாண்ட ககா கம இந்திர ககா மாக
உருவகிக்கப் ட்ட வாறாயிற்று. முரசு எறிந்து - முர பசறிந்தாற்க ால. 'முழங்கி'
என்றது, அமழத்தருளினமமமய; 'அமறகூவி ஆட்பகாண்டு' என்றல் காண்க.
அஞ்சலி - கூப் ிய மக. காந்தள் மகக்கு உவமமயாதலும், மமழக்காலத்துத்
கதான்றுவதாதலும் அறிக. 'பூ' எனப் ட்ட உவமமயாகிய தாமமரயும்,
உருவகத்தின்கண் வந்த காந்தளும் அரும்ப னகவ பகாள்க. 'காட்ட' என்றது,
'கதான்ற' என்ற டி. எஞ்சா - குமறயாத. 'அருள்' என்றது, அருண்பமாழியாகிய
உ கதசத்மதயும், திருகநாக்கு ரிசம் முதலிய பசயல்கமளயும். இவற்மற , 'தீக்மக'
என ஆகமங்கள் கூறும். துளிபகாள்ள - குறிப்புருவகம். 'ப ய்ய' என்றவாறு.
பசஞ்சுடர் பவள்ளம், சிகலமட யுருவகம். 'சிவந்த ஒளிமய யுமடய பவள்ளம்'
என்றும் 'பசவ்விய ஞானமாகிய பவள்ளம்' என்றும் ப ாருள் தந்தது. புதுபவள்ளம்
சிவந்து கதான்றுதல் இயல்பு, தீக்மககள் லவாய் நிற்றலின் அவற்மற
மமழத்துளிகளாகவும், அமவ அமனத்தினாலும் விளங்கும் ஞானம் ஒன்றாய்
மிக்பகழுதலின் உருவகம் பசய்தார். திமச - இடம். 'திமச கதாறும்' என்க. 'திமச'
என்றது, அடியவமர, பதவிட்டுதல் - நிரம்புதல். வமரயுற - மமலக ால; இதமன,
'ஓங்கி' என் தற்கு முன் கூட்டுக. ககதம் - குற்றங்கள். அமவ, காமம், குகராதம்
முதலியன. குட்டம் - ள்ளங்கள். மக அற - தூர்ந்து இடம் அற்றுப்க ாகுமாறு.
ஓங்கி - கமபலழுந்து. இருமுச்சமயம், 'உலகாயதம் ப ௌத்தம், மீ மாஞ்மச ,
மாயாவாதம் , மநயாயிகம், ாஞ்சராத்திரம்' என்னும் இமவபயன்க. இமவகமள
அடிகள் சில விடங்களிற் கிளந்கதாதுதல் அறிக. க ய்த்கதர் - கானல் நீர்,
சமயங்கமளக் கானல் நீர் எனகவ, 'மான் கணம் எனப் ட்கடார், வடுக
ீ று கவண்டி
அவற்றில் நின்கறார் என் து அமமந்து கிடந்தது. மான்களின் கண்கள் அழகும்
மருண்ட ார்மவயும் உமடயனவாய் நுனித்து கநாக்கும் இயல் ினவாதலின்,
'பநடுங்கண்' என்றார். அதனாகன ப ாருட்கண்ணும், பமய்ப் ப ாருமள ஆராயும்
ஆராய்ச்சிமயத் தமலப் ட்டுப் லநூல் ற்றிப் லவாறாக ஐயுற்று நுனித்து
ஆராயும் அவரது தன்மம ப றப் ட்டது. 'தவமாகிய வாய்' என்க. கவட்மக
மிகுதியால் ருகுதல் கதான்ற, 'ப ருவாய்' என்றார். அதனாகன, ஞானத்திற்குத்
தவகம சிறந்த வாயில் என் தும் குறித்தவாறாயிற்று. ப ருமணல்பவளியில்
கடுங் ககாமடக்கண் கானல் தம் அருகிகல நிரம் த் கதான்றுமாதலின் , அதமன
 1.3.திருவண்டப் குதி 79

மான்கள் வாய்மவத்துப் ருகும் என்க. ருகினும் பவறுந் கதாற்ற மாவதன்றி,

நீராய் வாயிமடப் புக்கு கவட்மகமயத் தணியா மமயின், 'அமசந்தன' என்றார்.
அமசதல் - கசார்தல், அவம், தவத்திற்கு எதிரியதாதமல, 'தவம் பசய்வார்
தங்கருமம் பசய்வார் மற்றல்லார் - அவம் பசய்வார்' (குறள் - 266)
என்றாற்க ால்வன வற்றிற் காண்க. அஃதாவது ற்று நீங்காமம. தா ம் -
நீர்கவட்மக. 'அமசந்தனவாகிய அவ்விடத்து' என்க. இது காலத்மதக் குறித்தது.
வானப் க ரியாற்று - ப ரிய ஆகாய கங்மகமயப் க ால. அகவயின்-உள்ளிடத்து;
என்றது அறிவிமன. 'அவ்விடத்மத மூடி கமபலழுந்து, இன் மாகிய ப ரிய
சுழிகமள ஆங்காங்கு அழகு டக் காட்டி' என்றது, 'ஆன்ம க ாதத்மத விழுங்கிக்
பகாண்டு, க ரின் மாகிய கவர்ச்சிமயப் ல நிமலகளிலும் கதாற்றுவித்து'
என்றதாம். சுழித்தல் - ககா ித்தல். 'சுளித்தல்' என வருவதும் இதுகவ. ந்தம் -
மயக்க உணர்வாகிய கட்டு. அஃது அறிமவ ஏககதசப் டுத்தலின், கமரயாக
உருவகம் பசய்தார். 'கமரமய இடித்து' என்க. 'ஊழ் ஊழ் ஓங்கிய' என்றது,
'முமறமுமறயாக வளர்ந்த' எனவும், 'ஊழின் யன் கதாறும் உண்டாகிப் ப ருகிய'
எனவும் இருப ாருள் தந்தது. மா மரம்-ப ரிய மரத்மத. கவர் றித்து - கவகராடு
றித்து வழ்த்தி.
ீ எழுந்து - ப ருகி. 'உருவ அருள் நீர்' என்றமத, 'அருள் உருவநீர்'
எனப் ின் முன்னாக்கி உமரக்க. 'அருள் உருவம்' என்றது, திருக்ககாயிலுள்
இருக்கும் திருகமனிமய. அஃது அதமனச் சிவபனனகவ காணும் உணர்மவகய
குறித்தது. ஓட்டா - ல கால்கள் வழியாக எங்கும் ஓடப் ண்ணி. பவள்ளம்
ிண்டமும், நீர் ிண்டிக்கப் ட்ட ப ாருளும் க ாலக் ககாடலின், 'பவள்ளம், நீமர
ஓடப் ண்ணி யது' என்றார். இவ்வாகற,ப ாருளினும். சிவஞானம் ிண்டமும்,
திருகமனிமயச் சிவபனனகவ காணுதல் முதலியன ிண்டிக்கப் ட்ட
ப ாருளுமாகக் பகாள்க. 'கால்கள்' ல தலங்கள் என்க. 'அருவமரச் சந்தின்'
என்றதமன, 'சந்து அருவமரயின்' என மாற்றி, இமட நிலங்கமளயுமடய அரிய
மமலகள் க ால என உமரக்க. வான் சிமற- ப ரிய கமர; என்றது, ககாயிலின்
சுற்றுச் சுவர்கமள. கட்டி - கட்டப் ட்டு; மட்டு அவிழ் - கதகனாடு மலர்கின்ற.
பவறி - வாசமன. குளவாய் - குளப் ரப்பு; என்றது ககாயிலின் உள்ளிடத்மத.
அங்கு மலர்கள் பகாணர்ந்து நிமறக்கப் ப றுதலின், 'மலமர யுமடய குளம்'
என்றற்கு ஏற்புமடயதாயிற்று. ககாலி - வமரயறுக்கப் ட்டு. ககாயிலி னுள்
எழுப் ப் டும் கரிய அகிற்புமகமய வண்டாக உருவகித்தார். எனகவ , 'குளம்'
என்றது திருக்ககாயிமலயாயிற்று. கமற - கறுப்பு. 'கமரகசர்' என் து ாடமன்று.
மீ க்பகாள - மீ க்பகாள்ளுமகயால். மகிழ்வார் - ஞானத்மதப் ப ற்றவர். 'அது
கநாக்கி' எனச் பசயப் டு ப ாருள் வருவிக்க. சிவஞானத்மத அமடந்கதார்
அதன் ின்னர்த் திருக்ககாயில் வழி ாட்டிமனச்பசய்து , அதனால் அந்த ஞானம்
ப ருகி இன் ம் யத்தமல அறிந்து மகிழ்தல் இயல் ாதமல யறிக. பதாண்ட
 1.3.திருவண்டப் குதி 80

உழவர் - பதாண்டராகிய உழவர். 'பதாண்டர்' என்றது, சத்திநி ாதத்து உத்தமராய்

ஞானத்மதப் ப ற விரும்புகவாமர. இரு ப யபராட்டும் , உயர்திமணயாயின்,
புணரியல் நிமலயிமட உணரத் கதான்றாது; (பதால் - எழுத்து 482.) ஏபனனில்,
'பதாண்ட உழவன், பதாண்ட உழத்தி, பதாண்ட உழவர்' என்னுங்கால், நிமல பமாழி,
உயர்திமண முப் ாமலயும் உணர்த்தி நிற்றலின் என்க. அண்டத்து அரும்ப றல்
கமகன் - எவ்வண்டத்திலும் ப றுதற்கரிய கமகம் க ான்றவனாயினான். இங்கு
'கமகம்க ான்றவன்' என உவமம வமகயாற் கூறியதமன கமல், உருவக
வமகயால் 'கருமாமுகிலின் கதான்றி' என்றாராகலின், கூறியது கூறலாகாமம
யறிக.
இவ்வுருவகங்கமளத் பதாகுத்துக் காணுங்கால், 'க ரின் மாகிய கடல், ஆசிரியக்
ககாலமாகிய கமகமாய்த் கதான்றித் திருப் ப ருந்துமறயாகிய மமலமய
அமடந்து, எமது ிறவியின் கமற் ககா ம் மிகுத்து, முரசு எறிந்தாற்க ால
அமழப்ப ாலியாகிய இடி முழக்கத்மதச் பசய்து, அருட்பசயல்களும் அருள்
பமாழிகளுமாகிய நுண்டுளிகமளச் பசாரிய, அதன் யனாக பசவ்விய ஞானமாகிய
பவள்ளம் லவிடத்தும் உள்ள அடியார்களாகிய இடங்கபளல்லாம் நிமறயும் டி
மமலக ால ஓங்கிபயழுந்து, எம் உள்ளத்திடத்துப் ாய்ந்து, இன் மாகிய சுழிகமள
ஆங்காங்கு உளவாக்கி, உருவ வழி ாட்டுணர்வாகிய நீமரப் ல தலங்களாகிய
கால்களிலும் ஓடச்பசய்து, திருக்ககாயிலாகிய குளத்தில் நிமறய, அதனால்
சிவஞானம் ப ற்ற அப்ப ரிகயார் கமன்கமலும் மகிழ்ந்து இன்புறுதலின் , அதமனக்
கண்டு பதாண்டர்களாகிய உழவர்கள், வழி ாடாகிய வயலுள், அன் ாகிய
விமதமய விமதத்து, சிவக ாகமாகிய விமளமவ நிரம் த் துய்க்குமாறு
அருள்புரிந்த கமகம் க ான்றவனாயினான்' என்றாகும்.
இவற்றிமடகய, அருளாகிய மமழ ப ாழியுங்கால், திரு கமனியின் அழகாகிய
மின்னலின் ஒளி எத்திமசகளிலும் விரிந்தன ; அமழப்ப ாலியாகிய இடி
முழக்கினால், ஐம்புல அவாவாகிய ாம்புகள் அஞ்சிகயாடின; அதன் ின்
துன் மாகிய ககாமட முழுதும் ஒழிந்தது; இன் மாகிய கதான்றிப் பூக்கள் அழகாக
மலர்ந்தன; அடியவர்களது கூப் ிய மககளாகிய காந்தள் அரும்புகள் காணப் ட்டன ;
ஞானமாகிய பவள்ளம் குற்றங்களாகிய ள்ளங் கமளத் தூர்த்து, அறியாமமயாகிய
கமரமயத் தாக்கி அமலத்து இடித்துவிட்டது ; விமனயாகிய ப ரிய மரங்கமள
கவகராடு றித்து வழ்த்திற்று
ீ ; நல்கலாராகிய மான்களின் கூட்டம் ஆறு
சமயங்களாகிய கானல் நீமரத் தம் தவமாகிய வாய் வழிகய ருகியும்
ஞானமாகிய நீமரப் ப ற்று வண்முயற்சிகளாகிய
ீ தாகம் தணியாது
கசார்ந்திருக்குங் காலத்தில், இமவபயல்லாம் எங்கள் ால் நிகழ்ந்தன ' எனக் கூறப்
ட்டது. இவற்றால், இமறவன் திருப்ப ருந்துமறயில் ஞானாசிரியனாய் வந்து
அடிகமளயுள்ளிட்ட அடியார் சிலர்க்கு ஞானத்மத அருளினமம, அவர்ககளயன்றி,
 1.3.திருவண்டப் குதி 81

அஞ்ஞான்று க்குவம் எய்தி கனாரும், ின்னர்ப் க்குவம் எய்துகவாரும் ஆகிய

ஏமனய அடியவர்களும் யன்ப றுதற்கு ஏதுவாயினமமமய விரித்தவாறு.
இங்ஙனம் இமறவன் அருளாகிய மமழமயப் ப ாழிந்து அடியார்கமள வாழ்வித்த
சிறப் ிமனப் ப ரிதும் வியந்து, அவமன வாழ்த்திய அடிகள், இதமனத் பதாடர்ந்து
கமலும் லவாற்றால் அவனுக்கு வாழ்த்தும் , க ாற்றியும் கூறுகின்றார்.
96. ணம் - ாம் ின் டம்; அஃது ஆகுப யராய், அதமனயுமடய ாம்ம க்
குறித்தது, முன்னின்ற, 'கருமம' பயன்னும் அமட, ஆகுப யர்ப் ப ாருளாகிய
ாம்ம விகசடித்தது, கரிய கச்சு அழமகத் தருவதாதல் அறிக.
97. ஆதி - முதல்வன்,
98. அச்சம் - ிறவி ற்றி வருவது. கசவகன் - வரன்
ீ ; இது, ிறர் அது மாட்டாமம
உணர நின்றது.
99. நிச்சல் - நித்தல்; க ாலி. ஈர்த்து ஆளுதல், வலிய அமழத்து ஆட்பகாள்ளுதல்
ல்கவறிடங்களில், ல்கவறு அடியார்கமளப் ல்கவறு வாயால்
ஆட்பகாள்ளுதமல, இமடயறாது பசய்தலின், 'நிச்சலும்' என்றார். 'அடியார்கமள'
என் து வருவிக்க.
100. சிவஞானத்திற்குத் தமடயாகப் லவாற்றால் வரும் ிராரத்த கன்மங்களின்
விமளமவ, 'சூழ் இருந்துன் ம்' என்றார். துமடத்தல், - விமரந்து வந்து நீக்குதல்;
இஃது இப்ப ாருளதாமல, 'விழுமம் துமடத்தவர்' (குறள் - 107.) என் தன் உமரயிற்
காண்க.
101. எய்தினர் - தன்மன அமடந்தவர். ஆரமுது - கதவர் உலகத்திலும்
கிமடத்தற்கரிய அமுதம்; க ரின் ம்.
102. கூர் இருள் - மிக்க இருளின்கண்; இது மகாசங்கார காலத்மத உணர்த்தும்.
கூத்பதாடு - லவமகப் ட்ட கூத்து நிமல களுடன். குனிப்க ான் - நடிப் வன்.
103. அமம - மூங்கில்,
104. ஏது - இமயபு. 'தன்கனாடு இமயதல் இல்லாதவர்க்குத் தானும் இமயதல்
இல்லாத இமறவன்' என்க. தமக்கு அவ்வாறின்றிப் ப ரிதும் இமயபுமடமம
கதான்ற ' எம் இமறவன்' என்றார்.
105. காதலர் - க ரன்புமடயவர். எய்ப்பு - இமளத்தல்; இஃது இங்கு, மகப்ப ாருள்
இன்றி வருந்துதமலக் குறித்தது. மவப்பு - இருப் ாக மவக்கப் ட்ட ப ாருள்;
கசமநிதி. 'ப ாருள் வரவு இல்லாது பமலிவுற்ற நிமலயில், முன்பு மவத்துள்ள
ப ாருள் உதவுதல் க ால, அடியார்களுக்கு உதவு வன்' என்றதாம். 'எய்ப் ினில்
மவப்பு' என்றது உவம ஆகு ப யர்.
106. சிவப ருமான் உடம்ப ங்கும் ாம்ம அணிந்திருப் ினும் , ஒரு ாம்ம க்
மகயிற் ிடித்து ஆட்டுகின்றான் என் து யாண்டும் கூறப் டும். ஆதலின், 'அரவு
ஆட்டிய நம் ன்' என்றார். இவ்வாறு கூறுதமலப் ின்னும், கதவாரம் முதலிய
 1.3.திருவண்டப் குதி 82

திருமுமறகளினும் காண்க. இது ிச்மசக் ககாலத்தில் சிறப் ாகக் குறிக்கப் டும்.

இனி இதற்கு, 'புறம் யம்' என்னும் தலத்தில் சிவப ருமான் ாம் ாட்டி யாய் வந்து
விடந்தீர்த்தான் என் பதாரு வரலாற்றிமனப் ப ாருளாக உமரப் ாரும் உளர்.
நம் ன் - நம்புதற்கு (விரும் தற்கு) உரியவன்.
107. அறிமவ விழுங்கி பயழும் க ரன்பு ித்துப் க ால நிற்றலின் , அதமன, ' ித்து'
என வழங்கு . 'எமமப் ித்கதற்றிய' என்றமத, 'குடும் த்மதக் குற்றம் மமறத்தான்'
(குறள் - 1029) என் து க ாலக் பகாள்க.
108. நீறு - திருநீற்றுப் பூச்சு. இஃது இங்கு ஆசிரியக் ககாலத்மதக் குறிப் ால்
உணர்த்திற்று. 'வல்கலான்' என்றது, 'அவ்வாறு கதான்றி அடியார்கமள
ஆளவல்லவன்' என்ற டி. 'நாற்றிமச யின்கண்ணும்' என உருபும், முற்றும்மமயும்
விரிக்க.
109 - 110. நடப் ன - சரம்; நிற் ன - அசரம்; இமவ இரண்டு உயிர் வமககள்.
'கிடப் ன' என்றது, 'பசயல் இல்லன' என்னும் ப ாருட்டாய், உயிரில் ப ாருமளக்
குறித்தது.
இஃது இறுதிக்கண் மவக்கற் ாலதாயினும் , இமசயின் ம் கநாக்கி இமடக்கண்
மவத்தார். 'நட, கிட' என்னும் தன் விமனப் குதிகள், இறுதி நீண்டு அளப டுத்து,
ிறவிமனப் குதிகளாயின. 'எழூஉ, உறூஉ' முதலியனக ால. எனகவ, ஈண்டுப்
க ாந்த அளப மடகள் யாவும் பசால்லிமச நிமறக்ககவ வந்தனவாதல் அறிக.
'நடாஅய், கிடாஅய்' என்றவற்றில், யகரபமய் விமனபயச்ச விகுதி. 'ஆய், க ாய்'
என் வற்றிற் க ால. 'நடப் னவற்மற நடத்தி, கிடப் னவற்மறக் கிடத்தி,
நிற் னவற்மற நிறுத்தி' என்றது, ' ல்கவறு வமகயான எல்லாப் ப ாருள்கமளயும்
மடத்து' என்றவாறு.
111. இங்ஙனம், எல்லாவற்மறயும் மடப் ினும், தான் அவற்றிற்கு அகப் டாது
அப் ாற் ட்டவன் என்றற்கும், 'அமவ க ாலத் கதான்றி ஒடுங்கு வன் அல்லன்'
என்றற்கும், 'பசாற் தங் கடந்த' என்றும், 'பதால்கலான்' என்றும் கூறினார்.
'பசாற் தம்' என்றதற்குப் ப ாருள் கமகல உமரக்கப் ட்டது.
112. உள்ளத்து உணர்ச்சி - கருதலளமவ. பகாள்ளவும் - கருதவும். பகாள்ளுதல்,
கருதுதல் ஆதமல, 'பகாள்மக, ககாட் ாடு' என் வற்றால் அறிக.
113. 'புலன்' என்றது, ப ாறிமய. 'காட்சி' என் து, காணப் டுதமலக் குறித்து
நிற்றலும் வழக்ககயாதலின், ஈண்டு அவ்வாறு நின்றது.
114. பவளிப் ட - கதான்றும் டி. வகுத்கதான் - வமக டத் கதாற்றுவித்கதான்.
115. உயர்ந்து - சிறந்து. பூவிற்கு நாற்றம் சிறந்தவாறு க ால எல்லாப் ப ாருட்கும்
சிறந்தவன் இமறவன் என்ற டி.
116-117. 'ப ருமம எளிவந்து' என, ண்பு ண் ிகயாடு சார்த்தி முடிக்கப் ட்டது.
இவ்வாறன்றி, 'இன்பறனக்கு எளிவந்து இருந்தனன்' எனப் ின்னர் வருவதன்
 1.3.திருவண்டப் குதி 83

ப ாருகள இதற்கும் ப ாருளாக உமரப் ர்.

'எளிது' என் து ஈறு குன்றி, 'வருதல்' என் தகனாடு புணர்ந்து, 'எளிவருதல்' என
நிற்றல் பசய்யுள் முடிபு. அவ்வாற்றாகன இங்கு 'எளிவந்து' என வந்தது என்க,
'அருளி' என்றது, துமண விமன. இதனாகன, எளிவந்தது, அருளால் என் து
க ாந்தது.
118. ஆக்மக - உடம்பு; என்றது, அதன் தன்மமமய.
'யாக்மகத் - தன் ரிசும் விமனயிரண்டும் சாரும்மலம் [மூன்றும் அற
அன்பு ிழம் ாய்த்திரிவார்'
(தி.12 கண்ணப் ர் புரா. 154) என்று அருளிச்பசய்தார் கசக்கிழார் நாயனாரும்.
ஒண்ப ாருள் - தூய்தாகிய ப ாருளாய் உள்ளவன். 'ஆதலின், எனது யாக்மகயின்
மாசிமன ஒழித்தான்' என்றதாம்.
119. 'இருந்தனன்' என்றது விமனயாகலின், 'அவனுக்கு' என் து வருவிக்க.
120. அளிதரல் - பநகிழ்தல்; இஃது அன் ினால் ஆவதாம். எனகவ , கமல்,
'அன்பு ிழம் ாய்த் திரிவார்' எனக் காட்டிய நிமலகய அடிகள் மாட்டும்
அமமந்தமமயறிக.
121. ஊற்று இருந்து - இன் ஊற்றாய் உள்ளிருந்து, உள்ளம் - அடியார்களது
உள்ளங்கமள. களிப்க ான் - களிக்கச் பசய்கவான். 'களிப் ிப்க ான்' என் து,
'களிப்க ான்' எனக் குமறந்து நின்றது. 'பசய்கதான், களிப்க ான்' என் வற்றில்
நான்கனுருபு பதாகுத்தலாயிற்று.
122-123. கமல் இமறவனது ப ருமமமய விதந்கதாதிப் க ாற்றியவர் இனி அவனது
அருமமமய விதந்தருளிச் பசய்கின்றார். தாங்கற்கரிய க ரின் பவள்ளம் எங்கும்
ரந்து அமலபயறியாநிற் , அதமனப் ப ற்றுப் க ணமாட்டாத மாசுடம் ிமனச்
சுமத்தலாகிய துன் நிமலமய யான் விண்ணப் ித்திகலன் ; 'ஆயினும்' என் து
இவ்வடிகளின் ப ாருள். 'ஆயினும்' என் து பசால்பலச்சம். இது, 'காட்டியருளலும்'
என வருவதகனாடு (அடி 149) முடியும்.
124-126. மரகதம் - ச்மசமணி. குவால் - குவியல். மா மணி- சிறந்த மணி.
ிறக்கம் - மிகுதி; இதுவும் குவியல் என்றவாறாம். மரகதக் குவியலும் மாணிக்கக்
குவியலும் இமணந்து மின்னுகின்ற ஒளிமய உமடய ஓர் அழகிய ஒளி;
சிவகசாதி. இது, 'சத்தியின் கூறாகிய நீல ஒளிமயயும், தன் கூறாகிய
பசவ்பவாளிமயயும் பகாண்டது' என் மத 'கிருஷ்ண ிங்களம்' என
மகாநாராயகணா நிடதம் கூறுமாற்றால் அறிக.
திகழ - தம்முன் விளங்க. திமச, இங்குக் கீ ழும், கமலும். முகன், 'முகம்' என் தன்
க ாலி, ' க்கம்' என் து இதன் ப ாருள். சிவகசாதிமய , கீ ழும் கமலும் பசன்று அதன்
அடிமயயும் முடிமயயும் கதடிகனார் திருமாலும், ிரமனும் என் தும், அவர்
அங்ஙனம் கதடிக் கண்டிலர் என் தும் பவளிப் மட. இது முதலாக , 'ஒளித்தும்' என
 1.3.திருவண்டப் குதி 84

வருவன லவற்றுள்ளும் உள்ள உம்மமகள் உயர்வு சிறப் ினவாம். இது

கதவர்க்கு அரியனாயினமமமய அருளியவாறு.
127. முமறயுளி - முமறப் டி. ஒற்றி - மனத்மதப் ப ாருத்தி. முயன்றவர் -
சரிமய கிரிமயகமளச் பசய்தவர், அவர்கட்கும் இமறவன் மமறந்து நின்கற யன்
தருதலின், 'ஒளித்தும்' என்றார்.
128-129. கயாகபநறியில் தியான சமாதிகளில் நிற் வமர, 'ஒற்றுமமபகாண்டு
கநாக்கும் உள்ளத்து உமறப் வர்' என்றார். உமறத்தல் - ிறழாது அழுந்தி நிற்றல்.
உலகருள் இவர் தம் சுற்றத்தார் இவரது பசயமலக்கண்டு இரங்குவராதலின்,
'உற்றவர் வருந்த' என்றார். இவர்கள் இமறவமனக் காண் தும் ாவமனகய
யாதலின், அவர்கட்கும் இமறவன் கதான்றானாயினான்.
130. மமறத்திறம் - கவதத்தினது கூறு ாடுகள். அமவ, 'கன்ம காண்டம், உ ாசனா
காண்டம், ஞான காண்டம்' என் ன. இமவ முமறகய, கவள்வி முதலிய
கன்மங்கமளயும் தகர வித்மத முதலிய உ ாசமனகமளயும், 'தத்துவ ஞானம்'
எனப் டும் பமய்ப்ப ாருள் உணர்மவயும் கூறும். கவதத்தின் ஞான காண்டம்
முதற்ப ாருளின் இயல்ம ச் சூத்திரம்க ாலக் குறிப் ாற் கூறுதலல்லது,
உமரக ால இனிது விளங்கக் கூறாமமயின் , அதன்வழியானும் இமறவமன
உணர்தல் கூடாதாயிற்று. கவதத்தின் ஏமனய குதிகளின்வழி உணர லாகாமம
பவளிப் மட. 'மமறத்திறத்தால்' என, மூன்றாவது விரிக்க.
131-132. 'தந்திரம்' என்றது, சிவாகமங்களல்லாத ிற ஆகமங்கமள. காண்டும் -
காண்க ாம். இன் இரண்டும் ஏதுப் ப ாருளவாய ஐந்தனுருபுகள். 'அவ்வயின்'
என்றது, முன்னர்ப்க ாந்த 'காண்டும்' என்றதமனச் சுட்டிநிற்றலின், 'அங்ஙனம்
காணுதற்கண்' என உமரக்க. இதன் ின், 'ஒளித்தும்' என்றது, சிறிதும்
கதான்றாமமமய. சிறிதும் கதான்றாது மமறதல், புத்த அருக ஆகமங்களின்வழிக்
காணலுறுவார்க்காம். அவர் இமறவமனக் காண முயல்வாரல்லபரனின் , அஃ து
உண்மமயாயினும், க ரா இயற்மக (குறள்- 370.)யாகிய வடுக
ீ ற்மறப்ப ற
விமழந்து முயலுதலானும், வடு
ீ சிவ ப ருமானின் கவறன்றாதலானும் இங்ஙனம்
கூறினார். தந்திரம், 'நூல்' எனவும் ப ாருள் தருமாதலின், சாங்கியம் க ால்வனவும்
பகாள்ளப் டும் என்க.
133-135. ாஞ்சராத்திரம், ாசு தம் முதலிய ஆகமங்களின் வழிக் காண
முயல் வர்களில் சிலர்க்கு ஆண்வடிவாயும், சிலர்க்குப் ப ண்வடிவாயும், சிலர்க்கு
அஃறிமணப் ப ாருள் வடிவாயும் கதான்றி மமறந்து தனது உண்மம நிமலமயக்
காட்டாபதாழிதமல இவற்றுட் குறித்தருளினார். ஆண் வடிவில் கதான்றுதல்
ாஞ்ச ராத்திரம், ாசு தம் முதலிய தந்திரங்களின்வழிக் காணப்புகுவார்க்கு
எனவும், ப ண்வடிவில் கதான்றுதல் யாமளம், வாமம், முதலிய தந்திரங்களின்
வழிக் காணப்புகுவார்க்கு எனவும், அஃறிமணப் ப ாருள் வடிவில் கதான்றுதல்
 1.3.திருவண்டப் குதி 85

மிருதி முதலியவற்றின்வழிக் காணப் புகுவார்க்கு எனவும் பகாள்க. மிருதி

முதலியவற்றின்வழி நிற்க ார் மந்திரங்கள், ஞாயிறு முதலிய சுடர்கள் , கங்மக
முதலிய ல தீர்த்தங்கள் முதலானமவகய யன் தருவன எனக்கருதி வழி டு
கவாராதல் அறிக. இவர்கமள இமறவன் புத்தர் முதலிகயாமரப்க ால்
பவறுத்பதாதுக்காது, அருகளாடு கநாக்கி, இன்னும் தன்மன மிக அணுகிவருமாறு
ற்றிக்பகாண்டு, இவ்வாற்றாபலல்லாம் யன் தருதலால், 'முனிவற கநாக்கி
நனிவரக் பகௌவி' என்றும், அவ்வாறு அருளினும் தனது உண்மம இயல்ம
இவர்கட்குக் காட்டாமமயின், 'ஒளித்தும்' என்றும் அருளிச் பசய்தார். எனகவ,
'அவ்வயின் ஒளித்தும்' என்றது, இத்தந்திரத்திற் காண்டும் என்று இருந்கதாருள் ஒரு
சாரார்க்கு என் தும், கதான்றி, ப யர்ந்து ஒளித்தும்' என்றது, அவருள் கவறு சில
சாரார்க்கு என் தும் க ாந்தன. இத்துமணயும் மக்களுள் இல்லற நிமலயில்
நிற் ார்க்கு அரியனாயினமம கூறிய வாறு.
136-138. 'கசண்வயின்' என்றதமன, இவற்பறாடு கூட்டுக. ஐம்புலன் - ஐம்புல ஆமச;
'அவற்மறச் கசண்வயின் நீங்கப் க ாக்கி' என்க. கசண்வயின் - கசயதாய இடம்.
அருவமர - ஏறுதற்கு அரிய மமல. துற்றமவ - உண்டமவ; நுகர்ந்த இன் ங்கள்.
'துறந்த' என்றது, 'பவறுத்துநின்ற ' என்றவாறு. 'பவற்றாக்மக, உயிராக்மக' எனத்
தனித்தனி இமயயும். உணமவத் தானும் உண்ணாது விடுத்தலின், 'பவற்றாக்மக'
என்றார். 'பவற்றாக்மக' என்கற ஒழியின், 'உயிரில்லது' எனப் ப ாருள் டுமாகலின்,
'உயிராக்மக' என்றும் அருளினார். தவர் - நீர் லகால் மூழ்கல் முதலிய
நாலிருவழக்கிமனயுமடய தா தர்கள் (புறப்ப ாருள் பவண் ா மாமல-168.). காட்சி
- அறிவு. திருந்த - அறிவராய் (ஞானிகளாய்)த் திருந்துமாறு. இது , துறவற
நிமலயில் நின்றார்க்கு அரியனாயினமம அருளியவாறு. இவர் கிரியா குருமவப்
ப ற்று இந்நிமலயில் நின்றதல்லது ஞான குருமவப் ப றாமமயின், இவர்க்கு
இமறவனது உண்மம இயல்பு விளங்காதாயிற்று.
139. அறிவு, அநு வமுமடய நல்லாசிரியரால் அறிவுறுக்கப் ப ற்ற உண்மமப்
ப ாருமளப் ப ற்ற அறிவு. அது, ின்னர் அப் ப ாருமள அளமவகளானும்
ப ாருந்துமாற்றானும் ஆராய்தமல, 'ஒன்று உண்டு, இல்மல என்ற ' என்றார்.
'ஒன்றாகிய பமய்ப்ப ாருள் உண்டு என்றும் , இல்மல என்றும் ஆராய்ந்த' என
உமரக்க. இங்ஙனம் ஆராயுங்காலத்து, இமறவன் எல்லாமாய் நிற்கும் கலப்புநிமல
விளங்குவதன்றி, அவன் தன்னியல் ில் நிற்கும் உண்மமநிமல விளங்காமமயின் ,
இமறவன் இவர்க்கும் ஒளிப் வகனயாகின்றான். 'என்ற' என் தன் ஈற்று அகரம்
பதாகுத்தலாயிற்று.
140-145. ண்டு, சரிமய கிரிமய கயாகங்கமளச் பசய்து க ாந்த காலம்.
நல்லாசிரியர் ாற் ககட்டுச் சிந்தித்தகாலத்மத, 'இன்று' என்றனர் என்க. ஏகாரங்கள்
இரண்டும் ிரிநிமல. அவற்றாற் ிரிக்கப் ட்டு நின்றமவ, அமவ அடுத்து நின்ற
 1.3.திருவண்டப் குதி 86

காலத்திற்குப் ிற் ட்ட காலங்கள். கசாரன் - கள்வன். பதளிதல் உணர்வில்

விளங்கிய அருள் நிமலமயக் கண்டு, 'கண்டனம்' என்றனர். எனினும், நிட்மட
நிமலமய அமடயாமமயின், தம்முமனப் ால் ல கூறுவாராயினர். ஆர்மின் -
கட்டுங்கள். கள்வன் அகப் டிற் கட்டுதல் இயல்பு. அடுக்கு , விமரவு ற்றி வந்தது.
எனகவ, இந்நிமலயிலும் ஒளிப் ான் எனக் கருதினமம ப றப் ட்டது. நாள் மலர்ப்
ிமணயல் - அன்றலர்ந்த மலர்களாலாகிய மாமல. தாள் - கால். தமள -
விலங்கு. ஒளித்தல் ற்றி, 'கசாரன்' என்றார்களாயினும், அன் ாற் பசய்யும்
வழி ாட்டி னாலல்லது அவமன அகப் டுத்தல் இயலாது என் மத உணர்வார்
ஆதலின், 'நாண்மலர்ப் ிமணயலில் தாள்தமள இடுமின்' என்றனர். கட்டுதலும்,
தமளயிடுதலும் கவறு கவறாதல் அறிக. இங்ஙனம் விமரயவும் , நீங்க
முயலுதல் ற்றி, 'சுற்றுமின்' (வமளயுங்கள்) என்றும், அஃது இயலாமமயின், 'சூழ்மின்
(என்பசய்வபதன்று ஆராயுங்கள்)' என்றும், அங்ஙனம் ஆராய்வதற்குள்
நீங்கினமமயின், 'பதாடர்மின், விகடன்மின், ற்றுமின்' என்றுங் கூறி அலமந்தனர்.
அவர் அங்ஙனம் அலமரவும். இமறவன் அவரது ற்றினின்று ( ிடியினின்றும்)
முற்ற ஒளித்தான். அஃதாவது அருள் நிமலமயத் தந்ததன்றி, ஆனந்த நிமலமயத்
தாராபதாழிந்தனன் என்றதாம். ' ற்றின்' என, நீக்கப்ப ாருட்கண் வந்த இன்னுருபு
விரிக்க. 'முற்ற' என் தன் ஈற்று அகரம் பதாகுத்தலாயிற்று.
'ஒளித்தும், ஒளித்தும்' எனவந்த எச்சங்கள் எல்லாம், 'என்கனரமனகயார் ககட்க
வந்து' என்றதில் 'வந்து' என்றதகனாடு முடியும். 'தன்கனரில்கலான்' என்றது,
'இமறவன்' என்னும் அளவாய் நின்றது, 'கமற்கூறியவாபறல்லாம் முயன்றார்
லர்க்கும் தனது உண்மம நிமலமயக் காட்டாது ஒளித்த இமறவன், அதமன என்
க ால்வார் ககட்டுணரும் டி கநகர எழுந்தருளி வந்து இயம் ியருளினான்' என்று
அடிகள் அன்புமீ தூரப்ப ற்று அருளுதல் காண்க. 'கநரமனகயார்' ஒரு ப ாருட்
ன்பமாழி. 'என்க ால்வார்' என்றது, கமற்கூறிய முயற்சிகளுள் ஒன்றும் பசய்யாது,
உலகியலில் நின்றவர்கமள. இமறவனது ப ருங்கருமணத்திறத்மத அடிகள்
இங்ஙனம் அருளிச் பசய்தாராயினும், இவரது முன்மனத் தவமுதிர்ச்சியின் யகன
அங்ஙனம் இமறவன் கநர்நின்று ஆட்பகாண்டது என்க. இஃது இத்திருமுமறயுள்
யாண்டும் ஒக்கும், முயலாது நின்ற நிமலயில் வலிய வந்து ஆண்டருளியமதகய
'அமறகூவி ஆட்பகாண்டருளி' என்று அருளிச் பசய்தார். இயம் ி ஆட்பகாண்ட
ின்னரும் நீங்காது உடனிருந்தமம கதான்ற, 'மமறகயார் ககாலத்தனாய் வந்து
ஆட்பகாண்டருளி' என்னாது, 'வந்து ஆட்பகாண்டருளி, 'மமறகயார் ககாலம்
காட்டியருளலும்' என்றார். 'காட்டியருளலும் ஆற்கறனாக' என இமயயும்.
150-157. உமளயா அன்பு - வருந்திப்ப றாத - இயல் ாகத் கதான்றிய அன்பு.
'உமலயா அன்பு' என் கத ாடமாகல்கவண்டும். 'அன் ினால்' என உருபு விரிக்க,
'என்பும்' என்னும் இழிவு சிறப்பும்மம பதாக்கது. உருகும் இயல் ின்மம , எலும் ிற்கு
 1.3.திருவண்டப் குதி 87

இழிவு என்க. அமலகடல் - அமலகின்ற கடல்நீர். திமரயின் - அமலகள் க ால.

ஆர்த்து - ஆரவாரித்து, கடலில் ஆரவாரம் பசய்வன அமலககளயாதல் அறிக.
ஓங்கி - துள்ளி. தமல தடுமாறா - தமல கீ ழாம் டி. மத்தம் - உன்மத்தம். ித்து,
பதாடக்க நிமல; மத்தம், முதிர்ந்த நிமல. மதித்தல் - மத்திட்டுக் கலக்குதல்; இங்கு
அதுக ால உலகில் உள்ளாரது உள்ளங்கமள வியப் ாலும், அச்சத்தாலும் நிமல
குமலயச் பசய்தமமமயக் குறித்தது. ஆகனற்மற, 'ஏற்றா' என்றார். 'தடப்ப ரு' ஒரு
ப ாருட் ன்பமாழி. ஆகனறுகளும் மதங்பகாள்ளு தல் இயல்பு. 'களிறு ஏற்றா
இவற்றின் மிகப்ப ருமதம் அவற்றால் ஆற்ற பவாண்ணாமமக ால, இமறவனால்
ஆட்பகாள்ளப்ப ற்ற களிப்ம யான் ஆற்கறனாய் நிற்க என்க. 'ஆற்கறனாக'
என்றதன் ின், 'அந்நிமலயில்' என் து வருவிக்க. 'அவயவம்' என்றதற்கு, 'என்
உறுப்புக்கமள' என உமரக்க. ககால் கதன் - பகாம்புத்கதன். 'பசய்தனன்' என்றது,
'பசய்தாற்க ால ஆக்கினன்' என்ற டி. அஃதாவது 'உள்ளமும் உடலும் ஒருங்கக
இன் பவள்ளத்தில் மூழ்கச் பசய்தனன்' என்றதாம்.
158-162. ஏற்றார் - தனது க ாரிமன ஏற்றுக் பகாண்டவர், 'மூதூர்' என்றது,
திரிபுரத்மத, 'மூதூமர வழ்வித்து
ீ ' என இமயயும். ஆங்கு, உவம உருபு. 'அன்று'
என்றதமன, முதற்கண், கூட்டுக. 'அருட்ப ருந் தீ ' என்றது, கசாதிமய, 'கருவார்
கசாதி' (கீ ர்த்தி-55) என்றது காண்க. அடிக்குடில் - முதலிற் கிமடத்த சிறிய இல்லம்;
உடம்பு. 'வாழாமம' என் து குறுகிநின்றது. 'அடிகயாங்களது அடிக் குடிலுள்
ஒருத்தரும் வாழாத டி, அருட்ப ருந்தீ யின் ஒடுக்கினன்' என்க. 'எனக்கு' எனப்
ின்னர்த் தம்மம கவறு கூறலின், 'ஒருத்தரும்' என்றது, அடிகமள
ஒழிந்கதாமரகயயாம். ஆயினும், யானும் அக்குடிலில் இருக்க 'என்மன ஒடுக்கா
பதாழிந்தனன்' என் து கதான்ற, 'அடியார் அடிக்குடில்' என்னாது, 'அடிகயாம்
அடிக்குடில்' என்றார். இமறவன் அந்தணனாய் வந்து நிகழ்த்தியன லவுங்
கூறுகின்றாராதலின், ிறர்க்கு அருளியவற்மறயும் கூறினார் என்க. தடக் மக -
ப ரிய மக; என்றது, தடங்கண், தடஞ்கசாமல முதலியன க ால, அகன்ற
அகங்மகமயக் குறித்தது. சுமவயுமடய ப ாருள்களில், கனிகள் சிறந்தமவ. அது,
'கனியிருப் க் காய் கவர்ந் தற்று', (குறள்-100) 'கனிதந்தால் கனி உண்ணவும்
வல்லிகர' (தி. 5. .91. ா. 7) என்றாற்க ால்வனவற்றாலும் அறியப் டும். இனி, கனி
களுள் பநல்லிக்கனி சிறந்தது என் து, ஔமவயார்க்கு அதியமான்
பநல்லிக்கனியளித்தமம முதலியவற்றால் விளங்கும். அதனால், 'அங்மக
பநல்லிக்கனி' என்னும் உவமம, 'யாமனதன் - ககாட்டிமட மவத்த கவளம்' (புறம்
-101) என் துக ால, தப் ாது யன் டுதமலக் குறிப் தாம். ஆககவ, இப் குதியால்,
லருக்கு ஒளித்த இமறவன், என்க ால்வாமர அமறகூவியாட்பகாள்ளுதமல
கமற் பகாண்டு, எனக்கும் ஆசிரியத் திருகமனிமயக் காட்டி, உள்ளத்மதகயயன்றி
உடம்ம யும் இன் வடிவாக்கி, ின் உடம் ளவில் நில்லாது எங்குமாய் நிமறந்து
 1.3.திருவண்டப் குதி 88

நுகரும் இன் த்திமன ஒருதமலயாக எய்துவிக்க இமசந்தனன் என்றவாறாயிற்று.

இமறவன் தமக்கு எங்குமாய் நிமறந்து நுகரும் இன் த்திமன எய்துவித்தல்
ஒருதமல' என் மத, அவன் வாளா பசல்லாது, 'நலமலி தில்மலயுட் ககாலமார்
தரு ப ாதுவினில் வருக' (தி.8 கீ ர்த்தி-127-128) என்று அருளிச் பசன்றமமயால்
உணர்ந்தார் என்க. இஃது உணர்ந்தாராயினும் , 'ஏமனய அடியார்கட்கு இமறவன்
வாயுட் புக்க பநல்லிக் கனியாயினன்; எனக்குக் மகயிற்புக்க
பநல்லிக்கனியாயினன்' என்ற ப ாருமளயும், 'எனக்குத் தடக்மகயின்
பநல்லிக்கனியாயினன்' என்ற உவமமயால் கதாற்றுவித்தார். எனகவ, இனி
வருகின்ற ஐந்தடி கமளயும் தமக்கு அருளிய அருமமயும், ஏமனகயார்க ால
விமரந்து பசல்ல அருளாமமயும் என்னும் இருகருத்தும் ற்றிகய வருவன வாகக்
பகாள்க.
163-167. வாழி, அமசநிமல. பசய்தது - இந்நிமலயினன் ஆக்கியது. 'ஆவா,
பசத்கதன்' என்னும் இமடச்பசாற்கள், 'வியப்பும், அவலமும்' என்னும்
இருகுறிப் ினும் வருவனவாம். ஒல்ல கில்கலன் - ஆற்றமாட்கடன்; முற்றப்
ப ற்றிகலன். 'வாரிக் பகாண்டு - விழுங்குகின்கறன் விக்கிகனன்' (தி.8 அமடக்கலப்
த்து-10) என்று அருளுதலும் காண்க.
168-177. இனி, 'அவயவம் ககாற்கறன் பகாண்டுபசய்தனன்' என கமல்
பதாகுத்துணர்த்தியதமன, ஈண்டு வகுத்து உணர்த்து கின்றார். புமரவித்து -
ஒப் ாகச் பசய்து. உவா - ப ௌர்ணமி. நள்ளுநீர் - மிகுகின்ற நீர். 'உவா நாளிற்
கடலின் கண் மிகுகின்ற நீர் க ால, பநஞ்சிடபமல்லாம் நிமறயும் டி' என்க. 'இறந்த
என் தன் ஈற்று அகரம் பதாகுத்தலாயிற்று. 'வாக்கிறந் தமுதம்' என்றதமன
'உவாக்கடல்' என்ற அடியின் முன்கன கூட்டி, இரண்டமனயும், 'பசழுந்தண்
ாற்கடல்' என் தற்கு முன்கன மவத்துமரக்க. வாக்கிறந்த அமுதம் - பசால்ல
வாராத க ரின் ம். 'அஃது உள்ளகத் தில் ததும்புமாறு ாற்கடல் திமரக ால்
வித்து' என்க. உவாநாளிற் ப ாங்கக் காண்டல் நீர்க்கடலிடத்கத யாதலின் , மிகுதற்கு
அதமனகய உவமம கூறினார். இனிமமக்குப் ாற்கடமல உவமம கூறினார்.
நாய் - நாய்க ாலும் எனது. குரம்ம - கட்டு; குடில். 'குரம்ம பகாண்டு' என்றது,
'இடமாகக்பகாண்டு' என்ற டி. குரம்ம கதாறும் - உடம் ில் உள்ள ல
கட்டுக்களில் எல்லாம். 'புன்புலால் யாக்மக புமரபுமர கனிய' (தி.8 ிடித்த த்து-10)
எனப் ின்னரும் வருவது காண்க. 'குரம்ம கதாறும்' என்றமத, 'குரம்ம பகாண்டு'
என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக. கமல், உள்ளத்மத நிமறத்தமம கூறினார்; இங்கு,
உடம் ினுள் ல குதிகமள நிமறத்தமம கூறினார். ' ாய்' என்னும் தன்விமனப்
குதி, ிறவிமன யுணர்த்தும் துவ்வறு
ீ ப ற்று, ' ாய்த்து' என நிற்றலின்,
விமனபயச்சத்தின்கண் இகர ஈறாயிற்று. இது, ' ாய்ச்சி' என வருதல்
ப ரும் ான்மம. அற்புதம் - அதிசயம். என்பு - 'எற்பு' எனத் திரிந்தது, 'உருகும்
 1.3.திருவண்டப் குதி 89

உள்ளம் என்ற ஒன்று பகாண்கட ஓர் உடம்ம ச் பசய்தாற் க ால, அன்பு சுரந்து
ப ருகுகின்ற உடம்ம எனக்கு அமமத்தனன்' என்க. அன்பு ப ருகும் வழிகய
இன் மும் ப ருகுமாதலின், இதமனயும் அருளிச் பசய்தார். அள் - மிகுதி.
178-181. 'என்மனயும் கமடமுமற களிறு என இருப் தாக்கினன்' என இமயக்க.
'என்மனயும்' என்ற உம்மம, உயர்வு சிறப்பு. உயர்வு, கமற்கூறியவாற்றால்,
ப ாருளும், க ரன்பும், க ரின் மும் ப ற்றமம. 'ஒள்ளிய' என்றது, 'உணவாதற்குச்
சிறந்த' என்றவாறு. கன்னல் - கரும்பு. கனி, வாமழ முதலியனவாக ஏற் ன
பகாள்க. உம்மமத் பதாமக திரிந்து முடிதலும் உண்மமயின் 'கன்னற்கனி' என
நின்றது. கதர்தல் - கதடி உழலுதல். 'இருப் து' என் து, பதாழிற்ப யராய்,
விமனமுதற்கு ஆயிற்று. 'இமறவன் ிறர்க்குப் க ால எனக்கு அரியனாகாது
எளியனாய் வந்து அருள் பசய்தும், இறுதியில், தனது ப ருவாமயயும்
ப ருவயிற்மறயும் நிரப்புதற்ப ாருட்டு இனிய உணவுகமளகய எஞ்ஞான்றும்
கதடித் திரிகின்ற யாமனமயப் க ால், உணமவத் கதடி உண்டு இப்பூமியின்கண்
இருக்கும் டி விட்டுச் பசன்றான்' என்ற டி. 'இருமக யாமனமய ஒத்திருந்
பதன்னுளக் - கருமவ யான் கண்டிகலன்' (தி.8 திருச்சதகம்-41), 'ப ாய்யகனன் நான்
உண்டுடுத்திங் கிருப் தாகனன்' (தி.8 திருச்சதகம் -52) எனப் ின்னரும் கூறுதல்
காண்க. 'இருப் தாக்கினன்' என்றதன் ின், 'ஆமகயால்' என் து வருவிக்க. 'என்னின்
அமுதாக்கினன்' என இமயயும். என்னின் - என்னால். கருமண வான் கதன்
கலக்க - தனது திருவருளாகிய உயர்ந்தகதன் கலந்திருக்க. அருபளாடு -
அவ்வருள் நிமனகவாகட. ராவு - துதிக்கின்ற. அமுது - அமுதம் க ான்ற
ாடல்கமள. ஆக்கினன் - உளவாகச் பசய்தான். இதனால், திருவாசகம்,
திருக்ககாமவயார் என்னும் இருதிறத்துத் திரு ாட்டுக்களும் பவளிவந்து
உலகிற்குப் ப ரும் யன் தருதற் ப ாருட்கட அடிகமள இமறவன்
இந்நிலவுலகத்திற் சிறிதுகாலம் எழுந்தருளியிருக்கும் டி விட்டுச்பசன்றனன்
என் து நன்கு ப றப் டுதல் காண்க. இன்னும் இதனாகன , கமல், ' ரமானந்தப்
ழங்கடல்' என் து முதலாக உருவக வமகயால் விரித்கதாதி, இறுதியில், 'பதாண்ட
உழவர் ஆரத் தந்த' என்றதும், அமனவரும் தன்மனப் ாடிப் ரவித் தனது
திருவடிக்கண் அன்பு மிக்குத் தனது க ரின் த்மதப் ப றுமாறு அடிகளது
திருபமாழிமய இமறவன் உலகிற்கு அளித்தருளினான் என் தமனகய குறிப் ான்
உணர்த்தியதாதல் ப றப் டும். இது பகாண்கட சிவப் ிரகாச அடிகள், (நால்வர்
நாண்மணி மாமல, ா.16) 'வலமழுவுயரிய' என்னும் ாட்டினுள் 'திருவாசகம் எனும்
ப ருநீர்' என உருவகித்து முன்னும் ின்னும் முற்றுருவக நலம் நனிசிறந்து
விளங்க அடிகளது திருபமாழியின் ப ருமமமய இனிது விளக்கினார் என்க.
'நாகயமனத் தன்னடிகள் ாடுவித்த நாயகமன' (தி.8 திருக்ககாத்தும் ி-12.) எனப்
ின்னரும் வருதல் காணத்தக்கது. ' த்திமமயாற் ணிந்தடிகயன் றன்மனப்
 1.3.திருவண்டப் குதி 90

ன்னாள் - ாமாமல ல ாடப் யில்வித்தாமன' (தி. 6. .54. ா. 3)

என்றருளிச்பசய்தார். திருநாவுக்கரசு சுவாமிகளும். ஞானசம் ந்தரும் ,
நம் ியாரூரரும் க ால நாவுக்கரசரும், வாதவூரடிகளும் தம் திருபமாழியின்
ப ருமம கமளப் லவிடத்தும் இனிது விளங்க எடுத்கதாதியருளாது க ாயினும் ,
இவ்வாறு ஒகராவிடத்துக் குறிப் ால் கதான்ற அருளிச் பசய்தமலக் குறிக்பகாண்டு
உணர்தல் நம்மகனார்க்குத் தமலயாய கடனாகும்.
182. ப ற்றி - தன்மம ' ிரமன் மால் அறியாப் ப ற்றி கயான்' என்றது, 'அவன்'
என்னும் சுட்டுப் ப யரளவாய் நின்றது. இதமன , 'ஓல்லகில்கலன்' (அடி 167)
என்றதன் ின்னர்க் கூட்டி, இதன் ின்னர், 'இவ்வாறு' என் து வருவித்துமரக்க.
இத்திருப் ாட்டில் பசாற்கள் ப ாருள் இமயபு ட நிற்குமாறு:-
ஆறாம் அடியிற் க ாந்த, 'ப ரிகயான்' என்னும் குறிப்பு விமனப்ப யர் எழுவாயாய்
நின்று, ன்னிரண்டாம் அடியிற் க ாந்த 'குழகன்' என் து முதலாக,
பதாண்ணூற்மறந்தாம் அடியிற்க ாந்த, 'கமகன்' என் து ஈறாக நின்ற ப யர்ப்
யனிமலகமளக் பகாண்டு முடிந்தது.
'கமகன்' என்றதன் ின் எஞ்சி நின்ற 'அவன்' என் து முதலாக, நூற்மறந்தாம்
அடியிற்க ாந்த, 'மவப்பு' என் து ஈறாக நின்ற ப யர்கள் லவும் எழுவாயாய்
நின்று, ஆங்காங்கக க ாந்த 'வாழ்க' என்னும் விமனப் யனிமலகயாகட முடிந்தன.
நூற்று ஆறாவது முதலிய மூன்றடிகளிலும் க ாந்த, 'நம் ன்' முதலிய மூன்று
ப யர்களும், பதாக்கு நின்ற நான்கனுரும ஏற்று, ஆங்காங்குப் க ாந்த, 'க ாற்றி'
என்ற பதாழிற் ப யர்ப் யனிமலககளாடு முடிந்தன. நான்கனுருபு ப யகராடு
முடிதலும் இயல்க .
நூற்றுப் திபனான்றாம் அடியிற் க ாந்த, 'பதால்கலான்' என் து முதலாக, நூற்றுப்
திபனட்டாம் அடியிற் க ாந்த, 'ஒண்ப ாருள்' என் து ஈறாக நின்ற ஐந்து
ப யர்களும் எழுவாயாய் நின்று, நூற்றுப் த்பதான் தாம் அடியிற் க ாந்த
'இருந்தனன்' என்னும் விமனப் யனிமலமயக் பகாண்டு முடிய அதன் ின் எஞ்சி
நின்ற, 'அவனுக்கு' என் து, அவ்விடத்கத நின்ற, 'க ாற்றி' என் த கனாடு முடிந்தது.
நூற்றிரு து, இரு த்பதான்றாம் அடிகளின் முடிபுகளும் அவ்வாறாதல்
பவளிப் மட.
நூற்று இரு த்திரண்டாவது முதலாக, நூற்று ஐம் த்கதழாவது ஈறாக உள்ள
அடிகளிற் க ாந்த பசாற்கள், 'யான்' புககலனாகவும், தன்கனரில்கலான் லர்க்கும்
ஒளித்தும், என்கனரமனகயார் ககட்க வந்து தாகனயான தன்மமமய இயம் ி
ஆட்பகாண்டருளி மமறகயார் ககாலம் காட்டியருளலும், யான் ஓலமிட்டு,
ஆர்த்தார்த்து, ஓங்கி வழ்ந்து
ீ புரண்டு, அலறி, மயங்கி, மதித்து ஆற்கறனாகும் டி, என்
அவயவங்கமளக் ககாற்கறன் பகாண்டு பசய்தனன்' என முடிந்தன.
நூற்று ஐம் த்பதட்டு முதலாக, நூற்று அறு த்திரண்டு ஈறாக உள்ள அடிகளுக்கு
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 91

கமற்க ாந்த ப யர்ககள எழுவாயாய் நின்று , 'ஒடுக்கினன்', 'ஆயினன்' என்னும்

விமனப் யனிமலகமளக் பகாண்டு முடிந்தன.
நூற்று அறு த்துமூன்று முதலாக, நூற்று அறு த்கதழு ஈறாக உள்ள அடிகளில்,
'யான்' என் து கதான்றா எழுவாயாய் நின்று 'அறிகயன்' என் து முதலாக
'ஒல்லகில்கலன்' என் து ஈறாகப் க ாந்த விமனப் யனிமலகமளக் பகாண்டு
முடிந்தது.
ஈற்றடி, நூற்று அறு த்கதழாம் அடியின் ின் வந்து நிற் , அதன்கண் உள்ள,
'ப ற்றிகயான்' என்னும் ப யர் எழுவாயாய், நூற்று அறு த்பதட்டாவது முதலாக,
நூற்று எண் த்பதான்றாவது ஈறாக உள்ள அடிகளிற் க ாந்த , 'புமரவித்து,
கதக்கிடச்பசய்தனன், இன்கதன் ாய்த்தி அமுத தாமரகள் ஏற்றினன்,
அள்ளூறாக்மக அமமத்தனன், என்மனயும் இருப் தாக்கினன், என்னின் ாரவமுது
ஆக்கினன்' என்னும் யனிமலககளாடு முடிந்தன. 'கண்ணால் யானும் கண்கடன்'
என் து முதலிய ஆறடிகளும் இமடநிமலயாயும், அவற்மற அடுத்துப்க ாந்த
இரண்டடிகளும், ின் வருவனவற்றிற்குத் கதாற்றுவாயாயும் நின்றன.
'நிமனபதாறும் ஆற்கறன் அந்கதா பகடுகவன்' என்றனவும் இமடநிமலகயயாம்.
இங்ஙனமாககவ, இதனுள் முதற்கண் இமறவனது ப ருமமகமள வியந்து கூறி,
இமடக்கண் அவமன வாழ்த்துதலும், க ாற்றுதலும் பசய்து, இறுதிக்கண் தமக்கு
அவன் பசய்த திருவருள் முமறயிமனக் கூறி முடித்தருளியவாறாதல் காண்க.

1.4.க ாற்றித் திருவகவல்

நான்முகன் முதலா வானவர் பதாழுபதழ
ஈரடி யாகல மூவுல களந்து
நாற்றிமச முனிவரும் ஐம்புலன் மலரப்
க ாற்றிபசய் கதிர்முடித் திருபநடு மாலன்று
அடிமுடி யறியும் ஆதர வதனிற் 5

கடுமுரண் ஏன மாகி முன்கலந்து

ஏழ்தலம் உருவ இடந்து ின்பனய்த்து
ஊழி முதல்வ சயசய என்று
வழுத்தியுங் காணா மலரடி யிமணகள்
வழுத்துதற் பகளிதாய் வார்கடல் உலகினில் 10

யாமன முதலா எறும் ீ றாய

ஊனமில் கயானியி னுள்விமன ிமழத்தும்
மானுடப் ிறப் ினுள் மாதா உதரத்து
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 92

ஈனமில் கிருமிச் பசருவினிற் ிமழத்தும்

ஒருமதித் தான்றியின் இருமமயிற் ிமழத்தும் 15

இருமதி விமளவின் ஒருமமயிற் ிமழத்தும்

மும்மதி தன்னுள் அம்மதம் ிமழத்தும்
ஈரிரு திங்களிற் க ரிருள் ிமழத்தும்
அஞ்சு திங்களின் முஞ்சுதல் ிமழத்தும்
ஆறு திங்களின் ஊறலர் ிமழத்தும் 20

ஏழு திங்களில் தாழ்புவி ிமழத்தும்

எட்டுத் திங்களிற் கட்டமும் ிமழத்தும்
ஒன் தில் வருதரு துன் மும் ிமழத்தும்
தக்க தசமதி தாபயாடு தான் டும்
துக்க சாகரத் துயரிமடப் ிமழத்தும் 25

ஆண்டுகள் கதாறும் அமடந்தஅக் காமல

ஈண்டியும் இருத்தியும் எமனப் ல ிமழத்தும்
காமல மலபமாடு கடும் கற் சிநிசி
கவமல நித்திமர யாத்திமர ிமழத்தும்
கருங்குழற் பசவ்வாய் பவண்ணமகக் கார்மயில் 30

ஒருங்கிய சாயல் பநருங்கியுள் மதர்த்துக்

கச்சற நிமிர்ந்து கதிர்த்து முன் மணத்து
எய்த்திமட வருந்த எழுந்து புமட ரந்து
ஈர்க்கிமட க ாகா இளமுமல மாதர்தங்
கூர்த்த நயனக் பகாள்மளயிற் ிமழத்தும் 35

ித்த வுலகர் ப ருந்துமறப் ரப் ினுள்

மத்தக் களிபறனும் அவாவிமடப் ிமழத்தும்
கல்வி பயன்னும் ல்கடற் ிமழத்தும்
பசல்வ பமன்னும் அல்லலிற் ிமழத்தும்
நல்குர பவன்னுந் பதால்விடம் ிமழத்தும் 40

புல்வரம் ாய லதுமறப் ிமழத்தும்

பதய்வ பமன் கதார் சித்தமுண் டாகி
முனிவி லாதகதார் ப ாருளது கருதலும்
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 93

ஆறு ககாடி மாயா சத்திகள்

கவறு கவறுதம் மாமயகள் பதாடங்கின 45

ஆத்த மானார் அயலவர் கூடி

நாத்திகம் க சி நாத்தழும் க றினர்
சுற்ற பமன்னுந் பதால் சுக் குழாங்கள்
ற்றி யமழத்துப் தறினர் ப ருகவும்
விரத கம ர மாககவ தியரும் 50

சரத மாககவ சாத்திரங் காட்டினர்

சமய வாதிகள் தத்தம் மதங்ககள
அமமவ தாக அரற்றி மமலந்தனர்
மிண்டிய மாயா வாத பமன்னும்
சண்ட மாருதஞ் சுழித்தடித் தாஅர்த்து 55

உகலாகா யதபனனும் ஒண்டிறற் ாம் ின்

கலாக தத்த கடுவிட பமய்தி
அதிற்ப ரு மாமய பயமனப் ல சூழவும்
தப் ா கமதாம் ிடித்தது சலியாத்
தழலது கண்ட பமழுகது க ாலத் 60

பதாழுதுளம் உருகி அழுதுடல் கம் ித்

தாடியும் அலறியும் ாடியும் ரவியுங்
பகாடிறும் க மதயுங் பகாண்டது விடாபதனும்
டிகய யாகிநல் லிமடயறா அன் ிற்
சுமரத் தாணி அமறந்தாற் க ாலக் 65

கசிவது ப ருகிக் கடபலன மறுகி

அகங்குமழந் தனுகுல மாய்பமய் விதிர்த்துச்
சகம்க ய் என்று தம்மமச் சிரிப்
நாணது ஒழிந்து நாடவர் ழித்துமர
பூணது வாகக் ககாணுத லின்றிச் 70

சதுரிழந் தறிமால் பகாண்டு சாரும்

கதியது ரமா அதிசய மாகக்
கற்றா மனபமனக் கதறியும் தறியும்
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 94

மற்கறார் பதய்வங் கனவிலும் நிமனயா

தரு ரத் பதாருவன் அவனியில் வந்து 75

குரு ர னாகி அருளிய ப ருமமமயச்

சிறுமமபயன் றிகழாகத திருவடி யிமணமயப்
ிறிவிமன யறியா நிழலது க ால
முன் ின் னாகி முனியா தத்திமச
என்புமநந் துருகி பநக்குபநக் ககங்கி 80

அன்ப னும் ஆறு கமரயது புரள

நன்புலன் ஒன்றி நாதஎன் றரற்றி
உமரதடு மாறி உகராமஞ் சிலிர்ப் க்
கரமலர் பமாட்டித் திருதயம் மலரக்
கண்களி கூர நுண்துளி அரும் ச் 85

சாயா அன் ிமன நாபடாறுந் தமழப் வர்

தாகய யாகி வளர்த்தமன க ாற்றி
பமய்தரு கவதிய னாகி விமனபகடக்
மகதர வல்ல கடவுள் க ாற்றி
ஆடக மதுமர அரகச க ாற்றி 90

கூடல் இலங்கு குருமணி க ாற்றி

பதன்தில்மல மன்றினுள் ஆடி க ாற்றி
இன்பறனக் காரமு தானாய் க ாற்றி
மூவா நான்மமற முதல்வா க ாற்றி
கசவார் பவல்பகாடிச் சிவகன க ாற்றி 95

மின்னா ருருவ விகிர்தா க ாற்றி

கல்நார் உரித்த கனிகய க ாற்றி
காவாய் கனகக் குன்கற க ாற்றி
ஆவா என்றனக் கருளாய் க ாற்றி
மடப் ாய் காப் ாய் துமடப் ாய் க ாற்றி 100

இடமரக் கமளயும் எந்தாய் க ாற்றி

ஈச க ாற்றி இமறவ க ாற்றி
கதசப் ளிங்கின் திரகள க ாற்றி
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 95

அமரகச க ாற்றி அமுகத க ாற்றி

விமரகசர் சரண விகிர்தா க ாற்றி 105

கவதி க ாற்றி விமலா க ாற்றி

ஆதி க ாற்றி அறிகவ க ாற்றி
கதிகய க ாற்றி கனிகய க ாற்றி
நதிகசர் பசஞ்சமட நம் ா க ாற்றி
உமடயாய் க ாற்றி உணர்கவ க ாற்றி 110

கமடகயன் அடிமம கண்டாய் க ாற்றி

ஐயா க ாற்றி அணுகவ க ாற்றி
மசவா க ாற்றி தமலவா க ாற்றி
குறிகய க ாற்றி குணகம க ாற்றி
பநறிகய க ாற்றி நிமனகவ க ாற்றி 115

வாகனார்க் கரிய மருந்கத க ாற்றி

ஏகனார்க் பகளிய இமறவா க ாற்றி
மூகவழ் சுற்றம் முரணுறு நரகிமட
ஆழா கமயருள் அரகச க ாற்றி
கதாழா க ாற்றி துமணவா க ாற்றி 120

வாழ்கவ க ாற்றி என் மவப்க க ாற்றி

முத்தா க ாற்றி முதல்வா க ாற்றி
அத்தா க ாற்றி அரகன க ாற்றி
உமரயுணர் விறந்த ஒருவ க ாற்றி
விரிகடல் உலகின் விமளகவ க ாற்றி 125

அருமமயில் எளிய அழகக க ாற்றி

கருமுகி லாகிய கண்கண க ாற்றி
மன்னிய திருவருள் மமலகய க ாற்றி
என்மனயும் ஒருவ னாக்கி இருங்கழல்
பசன்னியில் மவத்த கசவக க ாற்றி 130

பதாழுதமக துன் ந் துமடப் ாய் க ாற்றி

அழிவிலா ஆனந்த வாரி க ாற்றி
அழிவதும் ஆவதுங் கடந்தாய் க ாற்றி
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 96

முழுவதும் இறந்த முதல்வா க ாற்றி

மாகனார் கநாக்கி மணாளா க ாற்றி 135

வானகத் தமரர் தாகய க ாற்றி

ாரிமட ஐந்தாய்ப் ரந்தாய் க ாற்றி
நீரிமட நான்காய் நிகழ்ந்தாய் க ாற்றி
தீயிமட மூன்றாய்த் திகழ்ந்தாய் க ாற்றி
வளியிமட இரண்டாய் மகிழ்ந்தாய் க ாற்றி 140

பவளியிமட ஒன்றாய் விமளந்தாய் க ாற்றி

அளி வர் உள்ளத் தமுகத க ாற்றி
கனவிலுந் கதவர்க் கரியாய் க ாற்றி
நனவிலும் நாகயற் கருளிமன க ாற்றி
இமடமரு துமறயும் எந்தாய் க ாற்றி 145

சமடயிமடக் கங்மக தரித்தாய் க ாற்றி

ஆரூ ரமர்ந்த அரகச க ாற்றி
சீரார் திருமவ யாறா க ாற்றி
அண்ணா மமலபயம் அண்ணா க ாற்றி
கண்ணார் அமுதக் கடகல க ாற்றி 150

ஏகம் த்துமற பயந்தாய் க ாற்றி

ாகம் ப ண்ணுரு வானாய் க ாற்றி
ராய்த்துமற கமவிய ரகன க ாற்றி
சிராப் ள்ளி கமவிய சிவகன க ாற்றி
மற்கறார் ற்றிங் கறிகயன் க ாற்றி 155

குற்றா லத்பதங் கூத்தா க ாற்றி

ககாகழி கமவிய ககாகவ க ாற்றி
ஈங்ககாய் மமலபயம் எந்தாய் க ாற்றி
ாங்கார் ழனத் தழகா க ாற்றி
கடம்பூர் கமவிய விடங்கா க ாற்றி 160

அமடந்தவர்க் கருளும் அப் ா க ாற்றி

இத்தி தன்னின் கீ ழிரு மூவர்க்
கத்திக் கருளிய அரகச க ாற்றி
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 97

பதன்னா டுமடய சிவகன க ாற்றி

எந்நாட் டவர்க்கும் இமறவா க ாற்றி 165

ஏனக் குருமளக் கருளிமன க ாற்றி

மானக் கயிமல மமலயாய் க ாற்றி
அருளிட கவண்டும் அம்மான் க ாற்றி
இருள்பகட அருளும் இமறவா க ாற்றி
தளர்ந்கதன் அடிகயன் தமிகயன் க ாற்றி 170

களங்பகாளக் கருத அருளாய் க ாற்றி

அஞ்கச பலன்றிங் கருளாய் க ாற்றி
நஞ்கச அமுதா நயந்தாய் க ாற்றி
அத்தா க ாற்றி ஐயா க ாற்றி
நித்தா க ாற்ற நிமலா க ாற்றி 175

த்தா க ாற்றி வகன க ாற்றி

ப ரியாய் க ாற்றி ிராகன க ாற்றி
அரியாய் க ாற்றி அமலா க ாற்றி
மமறகயார் ககால பநறிகய க ாற்றி
முமறகயா தரிகயன் முதல்வா க ாற்றி 180

உறகவ க ாற்றி உயிகர க ாற்றி

சிறகவ க ாற்றி சிவகம க ாற்றி
மஞ்சா க ாற்றி மணாளா க ாற்றி
ஞ்கச ரடியாள் ங்கா க ாற்றி
அலந்கதன் நாகயன் அடிகயன் க ாற்றி 185

இலங்கு சுடபரம் ஈசா க ாற்றி

கமவத்தமல கமவிய கண்கண க ாற்றி
குமவப் தி மலிந்த ககாகவ க ாற்றி
மமலநா டுமடய மன்கன க ாற்றி
கமலயா ரரிகக சரியாய் க ாற்றி 190

திருக்கழுக் குன்றிற் பசல்வா க ாற்றி

ப ாருப் மர் பூவணத் தரகன க ாற்றி
அருவமும் உருவமும் ஆனாய் க ாற்றி
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 98

மருவிய கருமண மமலகய க ாற்றி

துரியமும் இறந்த சுடகர க ாற்றி 195

பதரிவரி தாகிய பதளிகவ க ாற்றி

கதாளா முத்தச் சுடகர க ாற்றி
ஆளா னவர்கட் கன் ா க ாற்றி
ஆரா அமுகத அருகள க ாற்றி
க ரா யிரமுமடப் ப ம்மான் க ாற்றி 200

தாளி அறுகின் தாராய் க ாற்றி

நீபளாளி யாகிய நிருத்தா க ாற்றி
சந்தனச் சாந்தின் சுந்தர க ாற்றி
சிந்தமனக் கரிய சிவகம க ாற்றி
மந்தர மாமமல கமயாய் க ாற்றி 205

எந்தமம உய்யக் பகாள்வாய் க ாற்றி

புலிமுமல புல்வாய்க் கருளிமன க ாற்றி
அமலகடல் மீ மிமச நடந்தாய் க ாற்றி
கருங்குரு விக்கன் றருளிமன க ாற்றி
இரும்புலன் புலர இமசந்தமன க ாற்றி 210

டியுறப் யின்ற ாவக க ாற்றி

அடிபயாடு நடுவ ீ றானாய் க ாற்றி
நரபகாடு சுவர்க்கம் நானிலம் புகாமற்
ரகதி ாண்டியற் கருளிமன க ாற்றி
ஒழிவற நிமறந்த ஒருவ க ாற்றி 214

பசழுமலர்ச் சிவபுரத் தரகச க ாற்றி

கழுநீர் மாமலக் கடவுள் க ாற்றி
பதாழுவார் மமயல் துணிப் ாய் க ாற்றி
ிமழப்பு வாய்ப்ப ான் றறியா நாகயன்
குமழத்தபசான் மாமல பகாண்டருள் க ாற்றி 220

புரம் ல எரித்த புராண க ாற்றி

ரம் ரஞ் கசாதிப் ரகன க ாற்றி
க ாற்றி க ாற்றி புயங்கப் ப ருமான்
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 99

க ாற்றிக ாற்றி புராண காரண

க ாற்ற க ாற்றி சயசய க ாற்றி 225

. #4

ிரமன் முதலாகத் கதவர்கள் யாவரும் பதாழுது நிற்க, இரண்டு திருவடிகளாகல

மூன்று உலகங்கமளயும் அளந்து, நான்கு திக்கிலுள்ள முனிவர்களும்
ஐம்புலன்களும் மகிழும் டி வணங்குகின்ற, ஒளி ப ாருந்திய
திருமுடிமயயுமடய அழகிய பநடுமால், அந்நாளில் திருவடியின் முடிமவயறிய
கவண்டுபமன்ற விருப் த்தால், கவகமும் வலிமமயுமுமடய ன்றியாகி
முன்வந்து ஏழுலகங்களும் ஊடுருவும் டி கதாண்டிச் பசன்று ின்கன இமளத்து
'ஊழிமய நடத்தும் முதல்வகன பவல்க பவல்க' என்று துதித்தும் காணப் ப றாத
தாமமர மலர் க ாலும் திருவடிகள், துதித்தற்கு எளிதாகி,பநடிய கடலாற்
சூழப் ட்ட உலகத்தில்,
யாமன முதலாக, எறும்பு இறுதியாகிய குமறவில்லாத கருப்ம களினின்றும்
உள்ள நல்விமனயால் தப் ியும், மனிதப் ிறப் ில் தாயின் வயிற்றில் அதமன
அழித்தற்குச் பசய்யும் குமற வில்லாத புழுக்களின் க ாருக்குத் தப் ியும், முதல்
மாதத்தில் தான்றிக்காய் அளவுமடய கரு இரண்டாகப் ிளவு டுவதனின்றும்
தப் ியும், இரண்டாம் மாதத்தில் விமளக்கின்ற விமளவினால்
உருக்பகடுவதினின்று தப் ியும் மூன்றாம் மாதத்தில் தாயின் மதநீர்ப்
ப ருக்குக்குத் தப் ியும், நான்காம் மாதத்தில் அம்மதநீர் நிமறவினால்
உண்டாகும், ப ரிய இருளுக்குத் தப் ியும், ஐந்தாம் மாதத்தில் உயிர் ப றாது
இருத்தலினின்று தப் ியும், ஆறாம் மாதத்தில் கருப்ம யில் தினவு மிகுதியால்
உண்டாகிய துன் த்தினின்றும் தப் ியும், ஏழாவது மாதத்தில் கருப்ம
தாங்காமமயால் பூமியில் காயாய் விழுவதனின்று தப் ியும், எட்டாவது
மாதத்தில் வளர்ச்சி பநருக்கத்தினால் உண்டாகும் துன் த்தினின்றும் தப் ியும்,
ஒன் தாவது மாதத்தில் பவளிப் ட முயல்வதனால் வரும் துன் த்தினின்று
தப் ியும், குழவி பவளிப் டுதற்குத் தகுதியாகிய த்தாவது மாதத்தில்,
தாய் டுகின்றதகனாடு தான் டுகின்ற, கடல் க ான்ற துயரத்தினின்று தப் ியும்,
பூமியிற் ிறந்த ின்பு, வளர்ச்சியமடயும் வருடங்கள் கதாறும் தாய் தந்மதயர்
முதலிகயார் பநருக்கியும், அழுத்தியும் பசய்கின்ற எத்தமனகயா ல
துன் ங்களில் தப் ியும் காமலப் ப ாழுதில் மலத்தாலும், உச்சிப் ப ாழுதில்
சியாலும், இராப்ப ாழுதில் தூக்கத்தாலும், ஊர்ப் யணங்களாலும் உண்டா கின்ற
துன் ங்களினின்று தப் ியும், கரிய கூந்தமலயும் சிவந்த வாயிமனயும்,
பவண்மமயாகிய ற்கமளயும், கார்காலத்து மயில் க ாலப் ப ாருந்திய.
சாயமலயும், பநருக்கமாகி உள்கள களிப்புக் பகாண்டு, கச்சு அறும் டி நிமிர்ந்து
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 100

ஒளி ப ற்று முன்கன ருத்து, இமட இமளத்து வருந்தும் டி எழுந்து

க்கங்களில் ரவி ஈர்க்குக் குச்சியும் இமடகய நுமழயப் ப றாத
இளங்பகாங்மககமளயும் உமடய மாதருமடய கூர்மமயாகிய கண்களின்
பகாள்மளக்குத் தப் ியும், மயக்கம் பகாண்ட உலகினரது ப ரிய மத்தக்களிறு
என்று பசால்லத் தக்க ஆமசக்குத் தப் ியும், கல்விஎன்கின்ற லவாகிய
கடலுக்குத் தப் ியும், பசல்வபமன்கின்ற துன் த்தினின்று தப் ியும், வறுமம
என்கின்ற ழமமயாகிய விடத்தினின்று தப் ியும், சிறிய எல்மலகமளயுமடய
ல வமகப் ட்ட முயற்சிகளில் தப் ியும்,
பதய்வம் உண்டு என் தாகிய ஒரு நிமனப்பு உண்டாகி, பவறுப் ில்லாததாகிய
ஒரு ப ாருமள நாடுதலும்,ஆறுககாடிபயனத் தக்கனவாய் மயக்கம்
பசய்யவல்ல சடவுலக ஆற்றல்கள், கவறு கவறாகிய தம் மாமயகமளச்
பசய்யத் பதாடங்கினவாகவும், அயலா ராயிகனாரும் கடவுள் இல்மலபயன்று
ப ாய் வழக்குப் க சி நாவில் தழும்க றப் ப ற்றனர். உறவினர் என்கின்ற
சுக்கூட்டங்கள் ின் ற்றி அமழத்துப் தறிப் ப ருகவும், மமறகயாரும்,
விரதத்மதகய கமன்மமயான சாதனம் என்று தம் பகாள்மக உண்மமயாகும்
டி நூற் ிரமாணங்கமளக் காட்டினார்களாகவும், சமயவாதிகள் எல்லாம் தம்தம்
மதங்ககள ஏற்புமடய மதங்களாகும் எனச் பசால்லி ஆர வாரித்துப்
பூசலிட்டார்களாகவும், உறுதியான மாயாவாதம் என்கிற ப ருங்காற்றானது
சுழன்று வசி
ீ முழங்கவும், உகலாகாயத மதம் என்கிற, ஒள்ளிய வலிமமயுமடய
ாம் ினது கமல கவறு ாடு கமளயுமடய பகாடிய நஞ்சு வந்து கசர்ந்து
அதிலுள்ள ப ருஞ் சூழ்ச்சிகள் எத்தமனகயா லவாகச் சுற்றித் பதாடரவும்,
முற்கூறிய அவற்றால் வழுவாது தாம் ிடித்த பகாள்மகமய விட்டு விடாமல்,
பநருப் ினிற் ட்ட பமழுகுக ால வணங்கி மனம் உருகி, அழுது உடல்
நடுக்கமமடந்து ஆடுதல் பசய்தும், அலறுதல் பசய்தும், ாடுதல் பசய்தும்,
வழி ட்டும், குறடும் மூடனும் தாம் ிடித்தமத விடா என்கிற முமறமமகயயாகி
நல்ல, இமடயறாத கடவுள் த்தியில் ச்மச மரத்தில் அடித்த ஆணி
திண்மமயாய்ப் ற்றி நிற் து க ால உமறத்து நின்று உருக்கம் மிகுந்து கடல்
அமலக ால அமலவுற்று மனம் வாடி, அதற்கு ஏற் உடல் அமசவுற்று
உலகவர் க ய் என்று தம்மம இகழ்ந்து சிரிக்க பவட்கபமன் து தவிர்ந்து,
நாட்டில் உள்ளவர் கூறும் குமறச்பசாற்கமள அணியாக ஏற்று, மனம்
ககாணுதல் இல்லாமல், தமது திறமம ஒழிந்து, சிவஞானம் என்னும்
உணர்வினால் அமடயப் ப றுகின்ற கமலான வியப் ாகக் கருதி கன்றிமன
உமடய சுவின் மனம் க ால அலறியும் நடுங்கியும், கவபறாரு பதய்வத்மதக்
கனவிலும் நிமனயாமல், அரிய கமலான ஒருவன் பூமியில் வந்து
குருமூர்த்தியாகி அருள் பசய்த ப ருமமமய எளிமமயாக எண்ணி அசட்மட
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 101

பசய்யாது திருவடிகள் இரண்மடயும் உருமவவிட்டு அகலாத நிழமலப் க ால

பவறுக்காமல், முன் ின்னும் நீங்காது நின்று அந்தத் திமச கநாக்கி நிமனந்து
எலும்பு பமலிவுற்று உருக, மிகக் கனிவுற்று இரங்கிப் த்திபயன்னும் நதியானது
கமர புரண்டு ஒட, நல்ல புலனறிவு ஒருமமப் ட்டு, 'நாதகன!' என்று கூவி
அமழத்துச் பசாற்கள் குழறி, மயிர்சிலிர்க்க, மகம்மலர் குவித்து பநஞ்சத் தாமமர
விரிய, கண்கள் களிப்பு மிக நுண்ணிய துளிகள் அரும் த் தளராத க ரன் ிமன,
தினந்கதாறும், வளர்ப் வர்களுக்குத் தாயாகிகய அவர்கமள வளர்த்தவகன!
வணக்கம்.
பமய்யுணர்மவ நல்கும் மமறகயானாகி, விமனகள் நீங்க, மகபகாடுத்துக்
காப் ாற்ற வல்ல கடவுகள! வணக்கம். ப ான்மயமா யிருக்கிற மதுமரக்கு
அரசகன! வணக்கம். கூடற் தியில் விளங்கு கின்ற நன்னிற மாணிக்ககம!
வணக்கம். பதன்தில்மலயம் லத்தில் ஆடுகவாகன! வணக்கம். இன்று எனக்கு
அரிய அமிர்தமாயினவகன! வணக்கம். பகடாத நான்கு கவதங்களுக்கும்
முதல்வகன! வணக்கம். இட ம் ப ாருந்திய பவற்றிக் பகாடிமய உமடய
சிவ ிராகன! வணக்கம். மின்னல் ஒளி ப ாருந்திய ல அழகிய கவறுகவறு
உருவங்கமள உமடயவகன! வணக்கம். கல்லில் நார் உரித்தது க ால என்
மனத்மத இளகச் பசய்த கனிகய! வணக்கம். ப ான்மமல க ான்றவகன!
காத்தருள்வாய். வணக்கம். ஐகயா! எனக்கருள் பசய்வாய். நினக்கு வணக்கங்கள்.
எல்லா உலகங்கமளயும் மடப் வகன! காப் வகன! ஒடுக்கு வகன!
வணக்கம். ிறவித்துன் த்மத நீக்கி அருள் புரிகின்ற எம் தந்மதகய! வணக்கம்.
ஆண்டவகன! வணக்கம். எங்கும் நிமறந்தவகன! வணக்கம். ஒளிமய வசுகின்ற
ீ
டிகத்தின் திரட்சிகய! வணக்கம்.
தமலவகன! வணக்கம். சாவாமமமயத் தரும் மருந்தான வகன! வணக்கம்.
நறுமணம் ப ாருந்திய திருவடிமயயுமடய நீதியாளகன! வணக்கம். கவதத்மத
உமடயவகன! வணக்கம். குற்ற மற்றவகன! வணக்கம். முதல்வகன! வணக்கம்.
அறிவாய் இருப் வகன! வணக்கம், வட்டு
ீ பநறியானவகன! வணக்கம். கனியின்
சுமவ க ான்றவகன! வணக்கம். கங்மகயாறு தங்கிய சிவந்த சமடமய யுமடய
நம் கன! வணக்கம். எல்லாப் ப ாருள்கமளயும் உமடய வகன! வணக்கம்.
உயிர்களின் உணர்விற்கு உணர்வாய் இருப் வகன! வணக்கம். கமடகயனுமடய
அடிமமமயக் கமடக்கணித்து ஏற்றுக் பகாண்டவகன! வணக்கம். ப ரிகயாகன!
வணக்கம். நுண்ணியகன! வணக்கம். மசவகன! வணக்கம், தமலவகன!
வணக்கம், அனற் ிழம் ாகிய இலிங்கவடிவினகன! வணக்கம். எண்குணங்கள்
உமடயவகன! வணக்கம். நல்வழியானவகன! வணக்கம். உயிர்களின் நிமனவில்
கலந்துள்ளவகன! வணக்கம். கதவர்களுக்கும் அரிதாகிய மருந்தானவகன!
வணக்கம். மற்மறகயார்க்கு எளிமமயான இமறவகன! வணக்கம். இரு த்பதாரு
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 102

தமல முமறயில் வருகின்ற சுற்றத்தார் வலிய நரகத்தில் ஆழ்ந்து க ாகாமல்

அருள் பசய்கின்ற அரசகன! வணக்கம். கதாழகன! வணக்கம். துமணபுரி வகன!
வணக்கம். என்னுமடய வாழ்வானவகன! வணக்கம். என் நிதியானவகன!
வணக்கம். இயல் ாககவ ாசங்கள் இல்லாதவகன! வணக்கம். தமலவகன!
வணக்கம். அப் கன! வணக்கம். ாசத்மத அழிப் வகன! வணக்கம்.
பசால்மலயும் அறிமவயும் கடந்த ஒப் ற்றவகன! வணக்கம். விரிந்த கடல்
சூழ்ந்த உலக வாழ்வின் யகன! வணக்கம்.
அருமமயாய் இருந்தும் எளிமமயாய் வந்தருளும் அழககன! வணக்கம்.
கார்கமகம் க ால அருள் புரிகின்ற கண் க ான்றவகன! வணக்கம். நிமலப ற்ற
ப ருங்கருமண மமலகய! வணக்கம். என்மனயும் ஓர் அடியவனாக்கிப்
ப ருமமயாகிய திருவடிமய என் தமலயில் மவத்த வரகன!
ீ வணக்கம்.
வணங்கிய மகயினரின் துன் ங்கமள நீக்குகவாகன! வணக்கம். அழிவில்லாத
இன் க்கடகல! வணக்கம். ஒடுக்கமும் கதாற்றமும் கடந்தவகன! வணக்கம்.
எல்லாம் கடந்த முதல்வகன! வணக்கம். மாமன நிகர்த்த கநாக்கத்மதயுமடய
உமா கதவியின் மணவாளகன! வணக்கம். விண்ணுலகத்திலுள்ள
கதவர்களுக்குத் தாய் க ான்றவகன! வணக்கம். பூமியில் ஐந்து தன்மமகளாய்ப்
ரவியிருப் வகன! வணக்கம். நீரில் நான்கு தன்மமகளாய் நிமறந்து
இருப் வகன! வணக்கம். பநருப் ில் மூன்று தன்மமகளாய்த் பதரி வகன!
வணக்கம். காற்றில் இரண்டு தன்மமகளாய் மகிழ்ந்து இருப் வகன! வணக்கம்.
ஆகாயத்தில் ஒரு தன்மமயாய்த் கதான்றியவகன! வணக்கம். கனி வருமடய
மனத்தில் அமுதமாய் இருப் வகன! வணக்கம். கனவிலும் கதவர்கட்கு
அருமமயானவகன! வணக்கம். நாய் க ான்ற எனக்கு விழிப் ிலும் அருள்
பசய்தவகன! வணக்கம்.
திருவிமட மருதூரில் வற்றிருக்கும்
ீ எம் அப் கன! வணக்கம். சமடயில்
கங்மகமயத் தாங்கியவகன! வணக்கம். திருவாரூரில் தங்கியருளிய
தமலவகன! வணக்கம். சிறப்புப் ப ாருந்திய திருமவயாற்றில் உள்ளவகன!
வணக்கம். அண்ணாமமலயிலுள்ள எம்கமகலாகன! வணக்கம். கண்ணால்
நுகரப் டும் அமுதக் கடலாய் உள்ளவகன! வணக்கம். திருகவகம் த்தில்
வாழ்கின்ற எந்மதகய! வணக்கம். அங்கு ஒரு ாகம் ப ண்ணுருவாகியவகன!
வணக்கம். திருப் ராய்த் துமறயில் ப ாருந்திய கமகலாகன! வணக்கம்.
திருச்சிராப் ள்ளியில் எழுந்தருளிய சிவ ிராகன! வணக்கம். இவ்விடத்து
உன்மனயன்றி மற்பறாரு ற்மறயும் யான் அறிந்திகலன் ஆதலின் வணக்கம்.
திருக்குற்றாலத்தில் எழுந்தருளியுள்ள எம் கூத்தகன! வணக்கம். திருப்
ப ருந்துமறயில் ப ாருந்திய இமறவகன! வணக்கம். திரு ஈங்ககாய் மமலயில்
வாழ்கின்ற எம் தந்மதகய! வணக்கம். வனப்பு நிமறந்த திருப் ழனத்தில் உள்ள
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 103

அழககன! வணக்கம். திருக்கடம்பூரில் எழுந்தருளிய சுயம்புகவ! வணக்கம்.

உன்மன அடுத்தவர்க்கு அருள் பசய்கின்ற அப் கன! வணக்கம். கல்லால
மரத்தின் கீ ழ் இயக்கியர் அறுவருக்கும், பவள்ளாமனக்கும் அருள் பசய்த
அரசகன! வணக்கம். மற்றும் ல தலங்கள் உள்ள பதன்னாடுமடய சிவ ிராகன!
வணக்கம். கவறு ல நாட்டவர்களுக்கும் வழி டு பதய்வமானவகன! வணக்கம்.
ன்றிக்குட்டிகளுக்குக் கருமண காட்டி அருளியவகன! வணக்கம். ப ரிய
கயிலாயமமலயில் இருப் வகன! வணக்கம். அம்மாகன! அருள் பசய்ய
கவண்டும். அஞ்ஞான இருள் அழியும் டி அருள் பசய்கின்ற இமறவகன!
வணக்கம். அடிகயன் துமணயற்றவனாய்த் தளர்ச்சி அமடந்கதன்; வணக்கம்.
நிமலயான இடத்மதப் ப ற எண்ணும் டி அருள்புரிவாய், வணக்கம். அஞ்சாகத
என்று இப்ப ாழுது எனக்கு அருள் பசய்ய கவண்டும்; வணக்கம். நஞ்மசகய
அமுதமாக விரும் ினவகன! வணக்கம், அப் கன! வணக்கம், குருகவ! வணக்கம்.
என்றும் உள்ளவகன! வணக்கம். குற்றம் அற்றவகன! வணக்கம். தமலவகன!
வணக்கம். எவற்றுக்கும் ிறப் ிடமானவகன! வணக்கம். ப ரியவகன! வணக்கம்.
வள்ளகல! வணக்கம், அரியவகன! வணக்கம். ாசம் இல்லாதவகன! வணக்கம்.
அந்தணர் ககாலத்கதாடு வந்து அருள் புரிந்த நீதியானவகன! வணக்கம்.
முமறகயா ப ாறுக்க மாட்கடன். முதல்வகன! வணக்கம். சுற்றமானவகன!
வணக்கம். உயிர்க்கு உயிராய் இருப் வகன! வணக்கம். சிறந்த ப ாருளான
வகன! வணக்கம். மங்கலப் ப ாருளானவகன! வணக்கம். ஆற்ற லுமடயவகன!
வணக்கம். அழகுமடயவகன! வணக்கம். பசம் ஞ்சுக் குழம்பு பூசிய அழகிய
ாதங்கமள உமடய உமாகதவி ாககன! வணக்கம். நாயிகனன் வருத்த
முற்கறன். நின் அடியவன் நினக்கு வணக்கம். விளங்குகின்ற ஒளிமயயுமடய
எம் ஆண்டவகன! வணக்கம். கமவத்தமல என்னும் திருப் தியில் விரும் ி
எழுந்தருளிய கண் க ான்றவகன! வணக்கம். குமவப் தி என்னும் ஊரிகல
மகிழ்ந்து இருந்த இமறவகன! வணக்கம். மமலநாட்மட உமடய மன்னகன!
வணக்கம். கல்வி மிகுந்த அரிககசரி பயன்னும் ஊரிமன உமடயாய்! வணக்கம்.
திருக்கழுக்குன்றிலுள்ள பசல்வகன! வணக்கம். கயிமல மமலயில்
வற்றிருக்கும்,
ீ திருப்பூவணத் திலுள்ள ப ருமாகன! வணக்கம். அருவம் உருவம்
என்னும் திருகமனிகமளக் பகாண்டவகன! வணக்கம். என்னிடத்தில் வந்து
ப ாருந்திய அருள் மமலகய! வணக்கம்.
சாக்கிரம் முதலிய நான்கு நிமலயும் கடந்த க ரறிகவ! வணக்கம். அறிதற்கு
அருமமயாகிய பதளிகவ! வணக்கம். துமளக்கப் டாத தூய முகத்தின்
கசாதிகய! வணக்கம். அடிமமயானவர்க்கு அன் கன! வணக்கம். பதவிட்டாத
அமுதகம! திருவருகள! வணக்கம். ஆயிரம் திருப்ப யர்கமள உமடய
ப ருமாகன! வணக்கம். நீண்ட தாளிமனயுமடய அறுகம்புல் கட்டிய மாமல
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 104

அணிந் தவகன! வணக்கம். க பராளி வடிவாகிய கூத்தப் ப ருமாகன!

வணக்கம். சந்தனக் குழம்ம அணிந்த அழககன! வணக்கம். நிமனத்தற்கரிய
சிவகம! வணக்கம். மந்திர நூல் பவளிப் ட்ட ப ரிய மககந்திர மமலயில்
வற்றிருந்தவகன!
ீ வணக்கம். எங்கமள உய்யும் டி ஆட்பகாள்கவாகன!
வணக்கம். புலியின் ாமல மானுக்கு ஊட்டுமாறு அருளினவகன! வணக்கம்.
அமசயாநின்ற கடலின் கமல் நடந்தவகன! வணக்கம். கரிக் குருவிக்கு அன்று
அருள் பசய்தவகன! வணக்கம். வலிய ஐம்புல கவட்மககள் அற்பறாழியும்
உள்ளம் ப ாருந்தி அருளினவகன! வணக்கம். நிலத்தின் கண் ப ாருந்தப் ழகிய
ல்வமகத் கதாற்ற முமடயவகன! வணக்கம். உலகத்திற்கு எல்லாம் முதலும்
நடுவும் முடிவுமானவகன! வணக்கம். நாகம், விண்ணுலகம், நிலவுலகம் என்ற
மூவிடத்தும் புகாத டி ாண்டியனுக்கு கமலான வட்டுலமக
ீ நல்கி
அருளியவகன! வணக்கம். எங்கும் நீக்கமற நிமறந்த ஒருவகன! வணக்கம்.
பசழுமம மிக்க மலர் நிமறந்த திருப்ப ருந்துமறத் தமலவகன! வணக்கம்.
பசங்கழுநீர் மாமலமய அணிந்த கடவுகள! வணக்கம். வணங்குகவாருமடய
மயக்கத்மத அறுப் வகன! வணக்கம். தவறு யாது? ப ாருத்தம் யாது? என்று
அறியாத நாயிகனன் குமழந்து பசான்ன பசால் மாமலமயக் பகாண்டருள
கவண்டும்; வணக்கம். மூன்றுபுரங்கமள எரித்த மழகயாகன! வணக்கம்.
கமலான ஒளிமய உமடய கமகலாகன! வணக்கம். ாம்ம அணிந்த
ப ரிகயாகன! வணக்கம். ழமமயானவகன! எல்லாவற்றிற்கும் மூல காரணகன!
வணக்கம். வணக்கம். பவற்றியுண்டாக வணக்கம்! வணக்கம்!.

விளக்கவுமர

க ாற்றித் திருஅகவல் - 'க ாற்றி' என்னும் பசால்மலயுமடய திரு அகவல்.

'க ாற்றுதமல உமடய' எனப் ப ாருள் கமல் மவத்துமரப் ின் , அஃது ஏமனய
குதிகட்கும் ிறவற்றிற்கும் ப ாதுவாதல் அறிக. இத் திருப் ாட்டில் இமறவமன
அடிகள் லப யர்க் ககாமவயாற் க ாற்றுகின்றார்.

இதற்கு, 'சகத்தின் உற் த்தி' என முன்கனார் உமரத்த குறிப்பு, முதற் க ாற்றி

வமரயில் உள்ள குதி ற்றிகய கூறியதாம். அங்ஙனம் கூறும் வழியும், 'உலகம்'
எனப் ப ாருள்தரும், 'சகம்' என் து, மக்களுலமககய குறித்துக் கூறியதாம்.

1-10. இதனுள் முதல் மூன்று அடிகளில் எண்ணலங்காரம் வந்தது, திருமால் காத்தற்

கடவுளாதலின், க ாகத்மதத் தரும் கடவுளாவன். அதனால், ஐம்புலன்களும் நிரம் க்
கிமடத்தற் ப ாருட்டுப் க ாற்றப் டுவனாயினன். ஆககவ, இங்கு 'முனிவர்' என்றது,
சுவர்க்க இன் த்மத கவண்டித் தவம் பசய்கவாமரயாயிற்று. மலர - நிரம்
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 105

உளவாதற் ப ாருட்டு. கதிர்முடி - மணிமுடி. கடவுளரிற் சிறந்தமமயின், மாமல,

'திருமால்' என் . அவன் கடவுளரிற் சிறந்கதானாதமல,
'கதவில் திருமால் எனச் சிறந்த '
என்னும் திருவள்ளுவ மாமலயானும் (36) அறிக. இதில் 'கத' என் து அஃறிமணச்
பசால்லாய், ன்மமகமல் நின்றது. 'புருகடாத்தமன்' என்றலும் இது ற்றி.
நிலங்கடந்த (உலகத்மத அளந்த) அண்ணல் என் ார், 'கதிர்முடி பநடுமால்' என்று
அருளினார். ிரமன், மால் இருவரும் சிவகசாதியினது அடி, முடி,
இரண்மடயுங்காணகவ புகுந்தனராதலின் ,'அடி முடி அறியும் ஆதரவு' என்றார்.
ஆதரவு - விருப் ம். அது, குதிப் ப ாருள் விகுதி. இன், ஏதுப்ப ாருட்கண் வந்த
ஐந்தாம் உருபு.
கடுமுரண் - மிக்க வலிமம. ஏனம் - ன்றி. முன் கலந்து - நிலத்மதச் சார்ந்து.
'முன்' என்றது ஆகுப யராய், முன்கன காணப் டும் நிலத்மதக் குறித்தது. ஆகாயம்,
அண்ணாந்து கநாக்கிய வழிகய காணப் டுமாதலின், அது முன்னர்க்
காணப் டுவதன்றா யிற்று, ஏழ்தலம், கீ ழ் உலகம் ஏழு; அமவ 'அதலம், விதலம்,
சுதலம், தராதலம், ரசாதலம், மகாதலம், ாதலம்' என் ன. உருவுதல் - கடந்து
க ாதல். எய்த்தது, ிரகிருதியுடம்பு உமடமமயின், ாதலத்திற்குக் கீ ழ்ச் பசல்ல
இயலாமமயால் என்க. எய்த்தல் - இமளத்தல் 'ஊழி முதல்வன்' என்றது,
'காலத்மத நடத்து வன்' என்றவாறு. எல்லாப் ப ாருளும் காலத்திற்கு உட் ட்டு
நிற்றலின், 'காலத்திற்கு முதல்வன்' என்றது, 'எல்லாப் ப ாருட்கும் முதல்வன்'
என்றவாறாம்.
சயசய - நீ பவல்க! பவல்க! வழுத்துதல் - துதித்தல். 'அடி இமணகள்' என்றதமன,
'இமண அடிகள்' என மாற்றிக்பகாள்க. இமண அடிகள் சிவ ிரானுமடயன என் து ,
திருமால் கதடிக் காணாத வரலாறு கூறியவதனால் ப றப் ட்டது.
'எளிது' என்ற ஒருமம அப் ண் ின் கமல் நின்று ஆகு ப யராயிற்று. 'ஆய்' என்ற
விமனபயச்சம் காரணப் ப ாருட் டாய்,'தாம் ிடித்தது சலியா ' (அடி.59) என் து
முதலியவற்றில் வரும் 'சலியா' முதலிய விமனககளாடு இமயந்து நின்றது. வார்
- நீண்ட.

11-12. இது முதலாகவரும் நாற் த்பதான் து அடிகளால் உயிர்கட்கு இமறயுணர்வு

உண்டாவதன் அருமமமய விரித்கதாதி யருளுகின்றார்.
யாமனயினும் ப ரிய ிறவியும், எறும் ினும் சிறிய
ிறவியும் உளவாயினும் ப ருமம சிறுமமகளின் எல்மலக்கு அவற்மறக்கூறும்
வழக்குப் ற்றி அங்ஙனகம ஓதியருளினார். ஊனம் - குமறவு. 'குமறவில்லாத'
என்றது, ' லவாகிய' என் தமனக் குறித்தது.
கயானி - ிறப் ின் வமககள். இவ் வடபசால் முதற்கண் இகரம் ப ற்று வந்தது.
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 106

ஏழுவமகப் ிறப் ிலும் உள்ள கயானி க தம் எண் த்து நான்கு நூறாயிரம்
என் மத,
அண்டசம் சுகவத சங்கள்
உற் ிச்சம் சராயு சத்கதா
படண்டரு நால்எண் த்து
நான்குநூ றாயி ரத்தால்
உண்டு ல் கயானி எல்லாம்
ஒழித்துமா னுடத்து தித்தல்
கண்டிடிற் கடமலக் மகயால்
நீந்தினன் காரி யங்காண்.
என்னும் சிவஞான சித்தியிலும் (சூ, 2. 89),
கதாற்றியிடும் அண்டங்கள் சுகவதசங்கள் ாரில் துமதந்துவரும் உற் ச
ீ ம்
சராயுசங்கள் நான்கில்
ஊற்றமிகு தா ரங்கள் த்பதான் பதன்றும்
ஊர்வ தி மனந்தமரர் திபனான்பறா டுலவா
மாற்றருநீர் உமறவனநற் றமவகள்நாற் காலி
மன்னியிடும் ப் த்து மானுடர்ஒன் துமா
ஏற்றிஒரு பதாமகயதனில் இயம்புவர்கள் கயானி
எண் த்து நான்குநூ றாயிரபமன் பறடுத்கத.
என்னும் சிவப் ிரகாசத்திலும் (47) காண்க. எண் த்து நான்கிற்குச் சிவப் ிரகாசத்துட்
கூறப் ட்ட வமகமய,
ஊர்வ திபனான்றாம் ஒன் து மானுடம்
நீர்ப் றமவ நாற்கால்ஓர் ப் த்துச் - சீரிய
ந்தமாந் கதவர் தினால் அயன் மடத்த
அந்தமில் சீர்த் தாவரம்நா மலந்து.
என (குறள்.62 - ரிகமலழகர் உமர)ச் சிறிது கவறு டவும் கூறுவர் என் து
கதான்றகவ சிவப் ிரகாசத்துள் 'ஒரு பதாமகயதனில் இயம்புவர்' என்று அருளினார்
க ாலும்!
'கயானியினுள்' என்றதன் ின், 'பசலுத்தும்' என் து பதாகுத்தலாய் நின்றது.
'விமனயினின்றும் ிமழத்தும்' என்க. ிமழத்தல் - தப்புதல். ' ிமழத்தும்' என
வரும் உம்மமகள் யாவும், விமனக்கண் வந்த எண்ணிமடச் பசாற்கள். உயிர்கட்கு
இமறயுணர்வு உண்டாதற்கு உளவாகும் இமடயூறுகள் லவற்மறயும் இங்கு
முமறமமப் ட மவத்து அருளிச் பசய்கின்றாராதலின், ' ிமழத்தும்' என
வருவனவற்றின் ின்பனல்லாம், 'அதன் ின்' என் து வருவித்து அம் முமறமம
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 107

கதான்ற உமரக்க. ' ிமழத்து' என வருவன லவும், 'உண்டாகி' (அடி.42)

என் தகனாகட முடியும்.

13-14. உயிர்கள் நிலவுலகில் கருப்ம யினுள் கதான்றும் ிறப் ிற்புகுங்கால்,

முதற்கண் தான் நின்ற நுண்ணுடம்க ாடு உணவு வழியாக ஆண் உடம் ிற் புகுந்து
தங்கி, ின் அதனது பவண்ண ீர் வழியாகப் ப ண்ணினது வயிற்றில் உள்ள
கருப்ம யினுட் புகுந்து புல் நுனியில் நிற்கும் னியினது சிறு திவமலயினும்
சிறிதாகிய நுண்டுளியளவில் கருவாகி நின்று , ின் சிறிது சிறிதாக வளர்ந்து
நிரம்பும் ருவுடம்புடகன ிறக்கும். ப ண்ணினது வயிற்றில் நுண்டுளியளவில்
நின்று வளர்ந்து ிறத்தற்கு இமடகய அதற்கு உண்டாகும் அழிவு நிமலகள்
எத்துமணகயா உளவாம். மக்களாய்ப் ிறக்கும் உயிர்களும், அத்துமண
அழிவுகட்கும் தப் ிகய ிறத்தல் கவண்டும் என் தமன இது முதற் தின்மூன்று
அடிகளில் அருளிச் பசய்கின்றார்.
உதரம் - வயிறு; அஃது இங்கு அதனிடத்துள்ள கருப்ம மயக் குறித்தது. ஈனம்
இல் - குன்றுதல் இல்லாத; என்றது, ' லவான' என்ற டி. எனகவ அவற்றின்
பசருவிற்குத் தப்புதலின் அருமம குறித்தவாறாயிற்று. 'கிருமி' என்றது, அக்கருமவ
உண்ண விமரயும் அவற்மற. அவற்றினின்றும் தப்புதல், அவ்விடத்து
அக்கிருமிகமள அழித்பதாழிக்கும் நற்ப ாருள்களாகலயாம். அப்ப ாருள்கள்
அவ்விடத்து உளவாதல் அக்கருவிடத்து உள்ள உயிரது நல்விமன யாகனயாம்
ஆதலின்; 'அவ்வாற்றான் அவ்வுயிர் அவற்றது பசருவி னின்றும் ிமழத்தும் ' என்று
அருளினார்.

15. ஒருமதி - ஒரு திங்கள் அளவில், ஈண்டு, 'திங்கள்' என் து, 'சாந்திரமானம்'
எனப் டும் மதியளவாகிய இரு த்கதழுநாட் காலகம யாம் ; அது, 'திங்கள்'
என் தனாகன இனிது ப றப் டும். தான்றி - தான்றிக் காய்; என்றது,
அவ்வளவினதாகிய வடிவத்மதக் குறித்தது. 'தான்றியின் கண்' என ஏழாம் உருபு
விரித்து, தான்றிக்காய் அளவினதாய வடிவம் ப றும் அளவில்' என உமரக்க.
'இருமம' என்றது, இங்கு, சிமதவுறும் தன்மமமயக் குறித்தது. இம் பமல்லிய
நிமலயிகல தாயது அறியாமம முதலிய ற் ல காரணங்களால்
கருச்சிமதந்பதாழிதல் எளிதாதலின்,' அதனின்றும் தப் ியும்' என்றார். இந்நிமலயில்
தப்புதல், தாயது வயிற்றில் நின்று அக்கருமவ ஊட்டி வலியுற நிறுத்தும்
நற்ப ாருள்களாகலயாம்.

16. இருமதி விமளவின் - இரண்டு திங்கள் என்னும் அளவில் உண்டாகின்ற

வளர்ச்சிக்கண். ஒருமமயின் ிமழத்தும் - ஒரு திங்கள் அளவில் இருந்தவாகற
இருத்தலினின்றும் தப் ியும்; என்றது, முதற்றிங்களில் தான்றிக்காய் அளவாய்
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 108

முட்மடக ாற் ருத்து நின்ற கரு, இரண்டாந் திங்கள் முதலாக உறுப்புக்கள்

ிரிந்து கதான்றும் நிமலமயப்ப ற்று வளர்ச்சியுறுமாகலானும், அந்நிமலயில்
அக்கரு அங்ஙனம் வளர்தற்கு கவண்டும் ப ாருள்கள் அதற்குக் கிமடயா
பதாழியின், முதற்றிங்களில் நின்ற நிமலயிகல நின்று பகட்படாழியு மாகலானும்,
'அங்ஙனம் பகடுதலினின்றும் தப் ியும்' என்றவாறு.
புல்நுனிகமல் னித்திவமலயினும் சிறிய நுண்டுளியாய் நிற்குமதுகவ
வித்தாயினும், நிலத்தின் கட் திந்து நீர் முதலியவற்றால் தபனய்திய விமதகய
ின் முமளமயத் கதாற்றுவித்தல்க ால, அந்நுண்டுளி ஒரு திங்கள் காறும்
ருத்துத் தான்றிக்காயளவினதாய் நின்ற ின்க ின்னர்க் கழுத்து , தமல முதலிய
உறுப்புக்கமளத் கதாற்றுவிக்குமாதலின், அதுகாறும் உள்ள நிமலமய வித்பதனகவ
பகாண்டு, ின்னர் இரண்டாந் திங்கள் முதலாக உறுப்பு முதலியமவ
கதான்றப்ப றும் நிமலகமளகய , 'விமளவு' என்று அருளினார். ஒருமம - ஒன்றன்
தன்மம. 'ஒன்று' என்று முன்னர் ஒருதிங்களாகிய காலத்மதக் குறித்து, ின்னர்
அக்காலத்தில் நிகழும் நிகழ்ச்சிமயக் குறித்தது.

17. மும்மதிதன்னுள் - மூன்று திங்கள் என்னும் அளவில். மதம் - மயக்கம்.

சூல்பகாண்ட மகளிர் மூன்றாந் திங்களில் ித்தம் மிகப்ப ற்று உணகவலாது
மயக்கமுற்றுக் கிடக்கும் நிமலமய , 'மயற்மக' என வழங்குதல் லரும்
அறிந்ததாகலின் அதமன 'அம்மதம்' எனப் ண்டறிசுட்டாற் சுட்டிப் க ாயினார். இம்
மயற்மகக் காலத்தில் மகளிர், கருமவக் காத்துக்பகாள்ளுதலில் கருத்தின்றி,
புளிப்புப் ண்டங்கமளகய யன்றி மண்மண உண்ணுதல் முதலிய வற்மறயும்
பசய்வர், ஆதலின், அவற்றிற்பகல்லாம் அக் கரு, தப் ி வளர்தல் கவண்டும் என்று
அருளிச் பசய்தார். கருவுற்ற மகளிர் மண்மண விரும் ியுண்டல் ,
'1வயவுறு மகளிர் கவட்டுணி னல்லது
மகவ ருண்ணா வருமண் ணிமனகய' -புறநானூறு, 20
எனக் கூறப் ட்டதும் காண்க.

18. ஈரிரு திங்கள் - நான்கு திங்களளவில். க ரிருள் - யாதும் அறியாமம.

மூன்றாந் திங்களில் மயற்மகயுற்ற மகளிர், நான்காந் திங்களில் அம்மயற்மக
நீங்கப் ப றுவர். அந் நிமலயில் முன்னர் உற்று நின்ற கரு மயற்மகக் காலத்துக்
பகட்படாழியாது நிமலப ற்றகதா, அன்றி நிமலப றாகத பகட்படாழிந்தகதா என
எழும் ஐயத்தின்கண் யாதும் துணியப் டுதற்கு வழியின்றி நிற்குமாதலின் , அந்
நிமலமயகய, 'க ரிருள்' என்றார். எனகவ, அந்நிமலயிலும் அக்கரு
நிமலப றாபதாழிதல் கூடுமாகலின், 'அவ்விடத்தும் பகடாது நிமல ப ற்று'
என் ார், 'ஈரிரு திங்களிற் க ரிருள் ிமழத்தும்' என்றார்.
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 109

19. ஐந்து, அஞ்சு என மருவிற்று. அஞ்சு திங்கள் - ஐந்து திங்களின் என்னும்

அளவில். முஞ்சுதல் - சாதல். தாயது வயிற்றினின்றும் க ாந்து
நிலத்மதயமடதற்குப் த்துத் திங்கமள எல்மலயாக உமடய கருப்ம க் குழவி,
அதனிற் ாதியளவினதாகிய ஐந்து திங்கள் காறும் ப ரும் ான்மமயும்
நிமலயாமமமயகய உமடயதாம். அதனுள்ளும், மயற்மகக் காலத்து
அழிந்பதாழியாது நிமலப ற்று நான்காந் திங்களில் பமலிந்துநிற்கும்
கருக்குழவிமய, ஐந்தாந் திங்களிற் ல்லாற்றானும் குறிக்பகாண்டு
காவாபதாழியின், வலுப்ப ற்று முதிர மாட்டாது அழிந்பதாழியும் ; அதனால், ஐந்தாந்
திங்கமளக் கரு அழியுங் காலமாக அருளினார்.

20. ஆறு திங்களின் - ஆறு திங்கள் என்னும் அளவில். நூறு அலர் ிமழத்தும் -
கருப்ம மயக் கிழிக்கின்ற பூவினது பசயலுக்குத் தப் ியும். அலர் - பூ.
மரவமககளிடத்துக் காய் கதான்றுதற்கு வழியாய் நிற்கும் பூப்க ால, கருப்ம யுள்
கருமவ ஏற்று ஈனும் ிறப்புக்களது கருப்ம யினுள், தாயினது பசந்நீரில்
குமிழிக ாலத் கதான்றுவபதாரு ப ாருள் உண்டு. அதற்கும் பூமவப்க ால
அரும்புதல், மலர்தல், கூம்புதல்கள் உள. அதனது மலர்ச்சிக் காலத்தில்
ப ண்ணிற்கு ஆகணாடு கூட்டம் உண்டாயின், கரு வாய்க்கும். அக்காலத்தன்றி,
அரும் ற் காலத்தும், கூம் ற் காலத்தும் உளவாம் கூட்டத்தாற் கருவுண்டாதல்
இல்மல. கருமவ ஏற்றலின்றி வாளா கூம் ிய பூ , சின்னாளில் பகட்டு பவளிப்
க ாந்பதாழியும், தாயது வயிற்றிற் பூவுண்டாயினமம அது புறத்துப் க ாந்துழிகய
அறியப் டுதலின், அதமனகய, 'பூப்பு' என வழங்கு முதற் பூ, கருமவ ஏற்றலின்றி
அழியற் ாலகத; ஏபனனின், அது கரு வந்தமடதற்கு வாயிலில்லாத காலத்கத
உண்டாவது. அது பகட்ட ின், தான் உள்கள நில்லாது பவளிப்க ாதுங்கால்,
வாயிமல உண்டாக்கிப் க ாதருதலின், ின்னர்த் கதான்றும் பூக்கள் கருப்
ப றுதற்கு உரியன வாம். முதற் பூத் தான் யனின்றி ஒழியினும் , ின்னர்த்
கதான்றுவன அமனத்தும் யனுமடயவாதற்கு ஏதுவாய் வழ்தலின்
ீ , அவ்
வழ்ச்சிமயகய
ீ , சிறப் ாக, 'பூப்பு' எனக் குறிப் ர். ஒரு பூ அரும் ி மலர்ந்து நிற்கும்
காலம், முன்மனப் பூ வழ்ந்த
ீ நாள் முதலாகப் திமனந்து நாள் எல்மல என் தும் ,
அதன் ின்னர் அது கூம்புதல் உளதாம் என் தும்,
'பூப் ின் புறப் ா டீராறு நாளும்'
என் தனான் அறியப் டும் (பதால் - ப ாருள்; 185). 'பூ வழ்ந்த
ீ நாள்முதலாக மூன்று
நாட்கள் பூப் ின் அகப் ாட்டு நாள்களாம்' என் தமன அச்சூத்திர உமரகளான் அறிக.
கருப்ம யுமடய ிறப்புக்களில் மக்கட் ிறப் ிலும் மாக்களுள் ஒருசார் ிறப் ிலும்
உள்ள ப ண்களது கருப்ம யில் ஒரு முமறயில் ப ரும் ாலும் ஒரு பூவும்
சிறு ான்மம சில முமறகளில் ஒன்றற்கு கமற் ட்ட பூக்களும் கதான்றும் ;
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 110

ஆதலின், அவற்றால் ஓர் ஈற்றில் ப ரும் ான்மமயும் ஒரு குழவியும், சிறு ான்மம
ஒன்றற்கு கமற் ட்ட குழவிகளும் ிறக்கும்.
மாக்களுள் ஒரு சாரனவற்றுப் ப ண்களது கருப்ம யில் ஒருமுமறயில் ல
பூக்கள் கதான்றுதலின், அவற்றிடமாக ஓர் ஈற்றில் ல குழவிகள் ிறப் னவாம்.
ஆககவ, கருப்ம யுள் கதான்றும் கருவிற்கும், மரவமககளிற்க ால,
அக்கருப்ம யினுள் அரும் ி மலரும் பூகவ காரணம் என் து புலப் டும்.
இத்தமகய பூ, மக்கட் ிறப் ின் மகளிரிடத்துக் கருமவ ஏற்றுக் குழவி
உருவத்மதப் ப றத்பதாடங்குவது, அஃது ஐந்தாந் திங்களிற் பகடாது வலியுற்று
நின்ற ின்னகரயாம். அஃது அங்ஙனம் உருப்ப ற்று வளர்கின்றுழி. அது
கருப்ம மயத் தாக்குதல் உளதாம். அக்காலத்து அத்தாக்குதலால் ஒகராவழி ,
கருப்ம கிழிந்து, அவ்வுருவம் அமரயும் குமறயுமாய் நிலத்தில் வழ்தலும்
ீ உண்டு.
அந் நிமலயினும் குழவி தப்புதல் கவண்டும் என் தமனகய, 'ஆறு திங்களின்
நூறலர் ிமழத்தும்' என்று அருளிச்பசய்தார். மக்களுள் மலடரல்லராயும் , மகமவ
உருகவாடு ப றும் நல்விமன இல்லாத மகளிர் தம் கருமவ இழத்தல்,
ப ரும் ான்மமயும் இத்தன்மமத்தாய ஆறாந்திங்களிகலயாம். ஆதலின், அதமனக்
கடந்த ின்னகர, சூல் காப்பு முதலிய சடங்குகமளச் பசய்தல் முமறமமயாயிற்று.
நூறுதல் - சிமதத்தல். 'அலர்' என்றது ஆகு ப யராய் அதனது பதாழிமலக்
குறித்தது. கருமவ ஏற்ற பூ, காய் எனப் டுதல், குழவி உருவம் நிரம் ப் ப ற்ற
ஏழாந் திங்களிகல யாதலின், ஆறாந்திங்களில் நின்ற உருவத் திமன, 'பூ' (அலர்)
என்கற அருளினார்.

21. ஏழு திங்களில் - ஏபழன்னும் திங்களளவில். புவி - நிலம். அஃது ஆகுப யராய்,
அதனுள் கதான்றும் ிறப்புக்கமள உணர்த் திற்று. கரு ஆறாந் திங்களில் வழாகத
ீ
நிற் ினும், குழவி நன்முமறயில் வளராபதாழியின் , மக்கட்டன்மம நிரம் ப்ப றாது,
ஏழாந் திங்களில் மாக்கள் க ாலப் ிறப் தாம். அப் ிறப்பு வமககமள,
'சிறப் ில் சிதடும், உறுப் ில் ிண்டமும்,
கூனும், குறளும், ஊமும், பசவிடும்,
மாவும் மருளும்'
என வந்த புறப் ாட்டுள் (28) 'உறுப் ில் ிண்டம்' என்றது ஒழிந்தன எனக் பகாள்க.
இவ்வாபறல்லாம் ிறத்தல் மக்களுலகில் பதான்று பதாட்கட காணப் டுவது
என் தமன,

'................ இமவபயல்லாம்
க மதமம யல்ல தூதிய மில்பலன
முன்னும் அறிந்கதார் கூறினர்'
என அப் ாட்டுட் கிளந்கதாதியவாற்றான் அறிக.
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 111

இனி மக்கள் வயிற்றினும் ஒகராபவாருகால் மாக்களும் ாம்பு க ாலும் சில

ஊர்வனவும், ிறவும் ிறத்தல் உள என் ; அமவ பயல்லாம் ஏழாந்திங்களில்
குழவியது வளர்ச்சிக் குமற ாட்டால் நிகழ்வனகவ யாதலின் , மானுடப் ிறப் ினுட்
புகுந்தும், தீவிமன வயத்தால் அவ்வாபறல்லாம் ஆகாது தப்புதல் கவண்டும் என்
தமனகய, 'தாழ்புவி ிமழத்தும்' என்று அருளினார், இஃது உண்டாகாமமப்
ப ாருட்டும் ஏழாந் திங்களிற் கடவுட் ராவமல, அறிந்கதார் பசய் .
இனி, மக்கட் குழவி ிறப் து ப ரும் ான்மமயும் த்தாம் திங்களிகலயாயினும் ,
சிறு ான்மம அதற்கு முற் ட்ட ஒன் து, எட்டு ஏபழன்னும் திங்களிலும் ிறத்தல்
நிகழ்ச்சிகள் உள. அமவ ஒன்றிபனா ன்று சிறு ான்மமத்தாக நிகழும். அவற்றுள்
ஏழாம் திங்களிற் ிறக்குங் குழவி உயிபராடு ிறத்தல் சிறு ான்மம. உயிபராடு
ிறந்த வழியும் ின்னர் பநடிது வாழ்தல் மிகச் சிறு ான்மம. அதனால், அங்ஙனம்
ஏழாம் திங்களிற் ிறத்தலினும் தப்புதல் கவண்டும் என் தமனகய இவ்வடியுள்
அருளினார் எனக் பகாண்டு, அதற்ககற் 'தாழ்புவி' என்றதமன 'புவிதாழ்' என
ின்முன்னாக மாற்றி ஏழாந் திங்களிற் றாகன நிலத்தில் வந்து ிறத்தலினின்றுந்
தப் ியும்' என உமரத்தலு மாம். இவ்விரண்டமனயும் இவ்வடியின் ப ாருளாகக்
பகாள்க.

22. எட்டுத் திங்களில் - எட்படன்னும் திங்களளவில். கட்டம் - பமய்வருத்தம்.

அஃதாவது, ஏழாம் திங்களில் உருநிரம் ப் ப ற்ற குழவி, அவ்வுருவம் நன்கு
முதிர்ந்து வளரும் வளர்ச்சியால் கருப்ம யினுட் கட்டுண்டு கிடக்கமாட்டாது
வருந்தும் வருத்தமாம். இக்காலத்தில் அது, அக்கருப்ம கயாகட அமசவுறுதலும்
உண்டு.

23. 'ஒன் து', ஆகுப யர்; 'ஒன் து திங்கள் என்னும் அளவில்' என்ற டி. துன் ம் -
மனக்கவமல. எட்டாம் திங்களில் நன்கு முதிர்ந்து வளர்ச்சியுற்ற குழவி, ஒன் தாம்
திங்களில் கருப்ம யுட் கட்டுண்டு கிடக்கும் நிமலமய உணர்ந்து ' இனி
இதனினின்றும் புறப் டுமாறு எவ்வாறு' என நிமனந்து கவமலயுறும். 'அக்காமல
அஃது இனிப் ிறவி வாராமல் அருள கவண்டும் என இமறவமனக் மககூப் ி
கவண்டும்' எனவும் பசால்லு . இவ் எட்டு ஒன் தாம் திங்களில் உள வாகும் உடல்
வருத்தம், மன வருத்தம் என் வற்மறத் தாங்கும் உடல் வலிமமயும், மனவலியும்
இல்லாததாய் இருப் ின், குழவி அக் காலத்கத இறந்து டுமாகலின்,
அவற்றினின்றுந் தப்புதல் கவண்டும் என் ார், ' எட்டுத் திங்களிற் கட்டமும்
ிமழத்தும்' என்றும் 'ஒன் தில் வருதரு துன் மும் ிமழத்தும்' என்றும்
அருளினார். 'கட்டமும் துன் மும்' என்ற உம்மமகள் எச்சப் ப ாருள.
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 112

24-25. தக்க தச மதி - குழவி குமறயின்றிப் ிறப் தற்கு ஏற்புமடத்தாய த்துத்

திங்கள் என்னும் அளவில் 'தாபயாடு' என்ற ஒடு, எண்பணாடு. துக்க சாகாரத் துயர்
- துக்கமாகிய. கடல்க ாலும் துயர். 'துக்கம், துயர் ' என் ன ஒரு
ப ாருளவாயினும், அமடயடுத்து வந்தமமயின், சிறப்பும் ப ாதுவுமாய்
இருப யபராட்டாய் நின்றன. குழவி ிறக்குங்கால் தாயும், குழவியும் டும் துன் ம்
ப ருந்துன் மாதல் பவளிப் மட. குழவிக்கும் தாய்க்கும் உளவாந் துன் ங்கள்,
குழவி தான் பவளிப்க ாதற்குச் பசய்யும் முயற்சியால் வருவன
வாம். தாய் தனக்கு உளதாய துன் மிகுதியால் குழவி இனிது ிறத்தற்கு ஏற்
நில்லாமமயானாதல், குழவி தனக்கு உண்டாய துன் மிகுதியால் பவளிப்க ாதும்
முயற்சியிற் கசார்வுறுதலானாதல் குழவி ிறவாது வயிற்றிகல இறத்தலும்
உண்டு.
அதனால், அவ்விருவமக இன்னலினும் தப்புதல் கவண்டு மாகலின், 'தாபயாடு
தான் டுந் துக்கசாகரத் துயரிமடப் ிமழத்தும்' என்று அருளினார்.

26-27. 'ஆண்டுகள் கதாறும்' என்றதமன, ' இருத்தியும்' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக.

' ிறந்த ின்னர், தாயர் முதலிகயார் தம் ால் பநருங்க அமணத்தும் ஓரிடத்கத
இருக்க மவத்தும் ஆண்டு களின் வளர்ச்சிகதாறும் அவர் பசய்யும் எத்துமணகயா
ல பசயல் களினின்றும் தப் ியும்' என்க.
'ஈண்டுவித்தும்' என் து, பதாகுத்தலாயிற்று. எமனப் லவாவன , ாலூட்டல்,
நீராட்டல், மருந்தூட்டல், சீராட்டல் முதலியன, இமவ குழவிக்கு
நலஞ்பசய்யுமாயினும், காலம் அளவு முதலியன ஒவ்வாதவழித் தீங்கு
யக்குமாதலானும், அவ்பவாவ்வாமமமய அவர் அறிதல் அரிதாகலானும்,
அவற்றினும் தப்புதல் கவண்டும் என்றார்.

28-29. கமபலல்லாம், உயிர், மக்கட் ிறப் ிற் புக்க வழியும் இனிது ிறவாதவாறும்,
ிறந்த ின் நன்கு வளராதவாறும் நிகழும் இமடயூறுகளினின்றும் தப்புதல்
கூறினார்; இனி, வளர்ந்த ின்னரும் உள்ளம் பதய்வத்தின் ாலன்றிப் ிறவற்றிற்
பசல்லுதற்கு வாயிலாவன வற்றினின்றுந் தப்புதல் கூறுகின்றார்.
'கவமல' என்றமத, 'காமல', 'கடும் கல்' என்ற வற்றிற்குங் கூட்டுக. கவமல -
ப ாழுது, மலம் - வயிற்றில் உள்ள மலத் தால் உளதாம் துன் ம். இது
காமலக்கண் ப ரிதாம், சி - சித் துன் ம், நிசி - இரவு. நித்திமர - உறக்கம். இது
நன்றாயினும் பதய்வத்மத நிமனத்தற்கு இடங்பகாடாது, தாகன வந்து ற்றுதலின்,
தமடயாயிற்று. 'நித்திமர ிமழத்தும், யாத்திமர ிமழத்தும்' எனத் தனித்தனி
கூட்டுக. நாள்கதாறும் தவறாது நிகழும் மலம் முதலிய மூன்றமனயும்
ஒருங்பகண்ணி, 'அவற்றிற் ிமழத்தும்' எனவும், இமடயீடுற்று கவண்டுங்காலத்து
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 113

நிகழும் யாத்திமரமய கவறு மவத்து, 'யாத்திமர ிமழத்தும்' எனவும் அருளினார்

என்க. யாத்திமர - வழிச் பசலவு. மலம், ஆகுப யர்.

30-35. இப் குதியுள் மகளிரது அழகு ஆடவரது மனத்மதக் பகாள்மள

பகாள்ளுமாற்றிமன விரித்தருளிச் பசய்கின்றார். சிறப்பு ற்றி ஆடவரது
உள்ளத்மதகய கூறினாராயினும், இதனாகன ஆடவரது அழகும் ப ண்டிரது
உள்ளத்மதக் பகாள்மள பகாள்ளுதலும் ப றப் டுவகதயாம், கார்மயில் -
கார்காலத்து மயில், கார்காலத்தில் மயில் கமகத்மதக் கண்டு களித்தலும், அக்
களிப் ினால் கதாமகமய விரித்து அழகுற ஆடுதலும் இயல்பு. ஒருங்கிய சாயல் -
ஒழுங்கு ட்ட கதாற்றம். ிற்கால வழக்கில் சாயல் என்னும் பசால் கதாற்றம்
எனப் ப ாருள் தரும் என்க. 'மயில்க ாலும் சாயல்' என்க. பநருங்கி - ஒன்மற
ஒன்று அணுகி. மதர்த்து - விம்மி. கதிர்த்து - அழகு மிக்கு, 'முன்'என்றதமன,
'நிமிர்ந்து' என்றதற்கு முன்கனகூட்டுக. மணத்து - ருத்து. 'இமட எய்த்து
வருந்த' என்க. வருந்தல் ாரம் தாங்கமாட்டாமமயானாம். எழுந்து -
வளர்ச்சியுற்று. புமட ரந்து - மார் ிடம் எங்கும் ரவி. 'ஈர்க்கிமட க ாகா
இளமுமல' என் து. ப ாருநராற்றுப் மடயுள்ளும் (36) வந்தமம காண்க.
'குழமலயும், வாமயயும், நமகமயயும், சாயமலயும், முமலமயயும் உமடய மாதர்
என்க. கூர்த்த - கூர்மம ப ற்ற, நயனம் - கண். ிற உறுப்புக்களும் உள்ளத்மதக்
கவருமாயினும், அமவ நின்ற நிமலயில் நிற்றலன்றிக் கண்க ாலப்
புமடப யர்ந்து அகப் டுத்த மாட்டாமமயின் அக் கவர்ச்சிகள் சிறியவாக, கண்
அவ்வாறன்றிப் புமடப யர்ந்து அதமன அகப் டுத்தலின் அக்கவர்ச்சி
ப ரிதாதல் ற்றி அதமனகய உள்ளத்மதக் பகாள்மள பகாள்வதாக அருளினார்.

36-37. ித்து,' ித்தம்' என நின்று, கவற்றுமமக்கன் இறுதி பயாற்றுக் பகட்டது. உலகர்

- உலக வாழ்க்மகமயயன்றிப் ிறி பதான்மற கநாக்காதவர். அவ்வியல்பு
அவரறிவின் கண் உள்ள மயக்கத்தாலாயிற்றாகலின், அதமன, ' ித்து' என்றார்.
ப ருந்துமறப் ரப்பு - ப ரியவாகிய துமறகமளயுமடய நீர்ப் ரப்பு. ' ரப்பு' என்றது,
வாழ்க்மகமய, அதுதான், அரசாட்சியும் அமமச்சு முதலிய அரச விமனகளும்,
உழவும் வாணி மும் முதலாகப் ற் ல துமற கமளயுமடமமயின் 'ப ருந்துமறப்
ரப்பு' என்றார். 'துமற, ரப்பு' என்றமவ குறிப்பு உருவகம். ப ருமம, இங்கு, ன்மம
குறித்தது. ' ரப் ினுள் ' என்றதன் ின்,'நின்று கலக்கும்' என் து வருவிக்க.
'வாழ்க்மகயாகிய நீர்ப் ரப் ினுள் நின்று அதமனக் கலக்கும் மத யாமன என்று
பசால்லத்தக்க ஆமச என்க. வாழ்க்மகக்கண் உளதாம் ஆமசயாவது, ல பதாழில்
துமறகளில் நிற்குங்கால் அவற்மற இமவ உடகலாம் ல் மாத்திமரக்கக ஆவன '
என்று அறிந்து புறத்தால் தழுவி, அகத்தில் ற்றின்றி பயாழுகாது, அமவகய
உயிராகக் கருதி, அவற்றின்கண் கமன்கமல் உயர விரும்புதல். அவ் விருப் ம்,
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 114

அறிமவ அறத்மதயும் வட்மடயும்

ீ கநாக்கபவாட்டாது மயக்கி , அதனாகன,
வாழ்க்மகத் துமறகளிலும் ப ாய், களவு முதலிய லவற்மறப் புரிந்து ஒழுகச்
பசய்தலின் அதமன நீர்ப் ரப்ம க் கலக்கும் மதயாமனயாக உருவகம் பசய்தார்
'அவாவிமட' என்ற ஏழனுரும ஐந்தனுரு ாகத் திரிக்க.

38. 'கல்வி கமரயில' (நாலடி - 135.) என்ற டி, கல்வி, அள வில்லாத

துமறகமளயுமடத்தாய், ஒவ்பவாரு துமறயும் மிகப் ரந்து கிடப் நிற்றலானும் ,
அமவ அமனத்திலும் கவட்மக பசலுத்தின், நிரம் ப் யன் எய்துதல்
கூடாமமயானும், நீர்கவட்மக பகாண்கடான், அது தணிதற்கு கவண்டும் நீமர
முகந்துண்டு தன் காரியத்திற் பசல்லுதல்லது , தன் முன் காணப் டும் ஆறு, குளம்
முதலியவற்றி லுள்ள நீமரபயல்லாம் முகக்கக் கருதாமமக ால, ரந்து ட்ட
கல்வியுள் உலகியலில் தமக்கு கவண்டுந்துமணகய கற்று அமமந்து,
உயிர்க்குறுதிகதட முயறலன்றி எல்லாக் கல்விமயயும் முற்றக் கற்க முயலுதல்
அறிவுமடமம யன்றாகலானும், 'கல்வி பயன்னும் ல்கடற் ிமழத்தும்' என்றார்.

39. ஈட்டல், காத்தல், அழித்தல் முதலிய எல்லாவற்றானும் ப ாருள் துன் கம

யத்தலின், 'பசல்வம் என்னும் அல்லல்' என்று அருளினார். அல்லமலத் தருவது,
'அல்லல்' எனப் ட்டது. இதனின்றுந் தப்புதலாவது, இதன்கண் ற்றுச்
பசய்யாமமயாம்.

40. நல்குரவு - வறுமம, விடம் - நஞ்சு. பசல்வம் அல்லல் யப் ினும்,

அறிவுமடயார்க்காயின், அறத்மதயும் உடன் யக்கும், வறுமம அவ்வாறின்றி
அவர்க்கும் இருமுது குரவர் முதலாயினாமர இனிது ஓம் மாட்டாமம முதலிய
ல குற்றங்கமளப் யந்து இருமமமயயுங் பகடுத்தலின், அதமன நஞ்சாக
உருவகித்தார். இதனாகன, வறுமமயுட் ட்டார்க்கு அறிவு பமய்யுணர்தற்கட்
பசல்லாமமயும் ப றப் ட்டது.
'வாழ்பவனும் மமயல் விட்டு வறுமமயாம் சிறுமம தப் ி '
(சூ. 2-91) என்றார் சித்தியாரினும். வறுமம இருமமமயயுங் பகடுத்தமல,
இன்மம பயன ஒரு ாவி மறுமமயும்
இம்மமயும் இன்றி வரும். (-குறள், 1042)
என் தனானும் அறிக. இவ்வாறு நல்குரவு இருமமயுங் பகடுத்தமலப் லரும்
ண்கட அறிந்து அஞ்சப் டுவபதன் தமனகய, 'பதால் விடம்' என்றார் என்க.
இதனினின்றும் தப்புதல்.
பதண்ண ீ ரடுபுற்மக யாயினும் தாள்தந்த
துண்ணலி னூங்கினிய தில். -குறள், 1065
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 115

என்று மகிழ்ந்திருக்கும் ண்பு, தமக்கும், தம் சுற்றத்திற்கும் வாய்த் தலால்

உண்டாவதாம்.

41. புல் வரம் ாய ல துமற - இழிந்த நிமலயினவாகிய ல பதாழில்கள். அமவ,

கள் விற்றல், மீ ன் டுத்தல், ஊன் விற்றல் க ால்வன. இமவ அறிவின்கண் நல்லன
புகபவாட்டாமமயின், பதய்வ உணர்விற்கும் தமடயாதல் அறிக. இத்பதாழில்கள்
தாகம சாதிகளாய் நிற்றலின்,
'தமரதனிற் கீ மழ விட்டுத் தவம்பசய்சா தியினில் வந்து'
எனச் சிவஞானசித்தி (சூ 2-90) யுட் கூறப் ட்டது.

42-45. பதய்வம் என் து ஓர் சித்தம் - கடவுள் என்று உணர்வ கதார் உணர்ச்சி.
உண்டாகி - கதான்றப் ப ற்று. முனிவிலாதது ஓர் ப ாருள் கருதலும் -
எஞ்ஞான்றும் பவறுக்கப் டாததாகிய அவ் பவாப் ற்ற ப ாருமள அமடய
விரும் ிய அளவிகல. அளவில்லாத மாமயயின் ஆற்றல்கள் தனித் தனிகய தம்
மயக்கும் பசயல்கமளச் பசய்யத் பதாடங்கிவிட்டன என்க.
பதய்வம், 'கடவுள்' - ரம்ப ாருள் என்னும் ப ாருளதாய் நின்றது. 'அம்
முனிவிலாதகதார் ப ாருள்' எனச் சுட்டு வருவித் துமரக்க. அது குதிப் ப ாருள்
விகுதி. 'மாயா சத்திகள்' எனப் ட்டன. உலகியல்களாம். 'ஆறுககாடி' என்றது,
அளவின்மம குறித்தவாறாம். ககாடி என்கற க ாகாது 'ஆறுககாடி ' என்றது மாயா
காரியங்கள் அமனத்தும் 'அத்துவா' எனப் டும், 'மந்திரம், தம், வன்னம், புவனம்,
தத்துவம், கமல' என்னும் ஆறாய் அடங்குதல் ற்றிப் க ாலும்! இனி, இதமன,
'காமம், குகராதம்' முதலிய அகப் மக ஆபறன்றல் ற்றிக் கூறியதாக உமரப் ின் ,
அமவ ஆணவத்தின் காரியமாதகலயன்றி, கமல், மாதர்தம் மயக்கம் முதலாகக்
கூறிய வற்றுள் அடங்கினவாதலும் அறிக.
கமல் கடவுளுணர்வு கதான்றுதற்குத் தமடயாயுள்ளனவற்மற வகுத்தருளிச்
பசய்தார்; இனி, அது கதான்றிய ின்னரும், நிமல ப றாபதாழிமலச்
பசய்வனவற்மற அவ்வாறருளிச் பசய்வாராய், 'மாயா சத்திகள் தம் மாமயகள்
பதாடங்கின' என்றார். எனகவ, இனி வருவன அம் மாயா சத்திகளின் பசயல்ககள
யாதல் அறிக.
உணர்மவ, 'சித்தம்' என்றார். உலகப் ப ாருள்கள் முன்னர் இனியவாய்த் கதான்றி
விரும் ப் ட்டு, ின்னர் இன்னாதனவாய் பவறுக்கப் டுதல் க ாலன்றி, ரம்ப ாருள்
எஞ்ஞான்றும் இனிதாகய நிற்றலின், அமடயற் ாலது அஃது ஒன்றுகம என் து
உணர்த்து வார்,'முனிவிலாதகதார் ப ாருள்' என்றார்.

46-47. 'ஆத்தமானாரும் அயலவரும் கூடி' என்க. ஆத்தம்- பமய்ம்மம. ஆனார் -

நீங்காதவர்; என்றது, 'உறுதியுமரக்கும் நண் ர்' என்றவாறு. இனி. 'ஆத்தம்' என்னும்
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 116

ண்புப் ப யர், அதமன உமடயார்கமல் நின்றபதனக் பகாண்டு, 'ஆத்தராயினார்'

என்று உமரத்தலுமாம். அயலவரும் அவபராடு கூடியது அவர் கூற்மற
வலியுறுத்தற்ப ாருட்டாம், இவர்கள் க சும் நாத்திக உமரகளாவன, 'இப்ப ாழுது
கிமடத்துள்ள பசல்வமும், மாடமாளிமகயும், மகளிரும் முதலாய ப ாருள்கமளத்
துறந்து, இனி எய்தற் ாலதாய கடவுமள அமடதற்கு இப்ப ாழுது விரும்புதல்
கவண்டா; ின்னர்ப் ார்த்துக் பகாள்கவாம் என்றாற் க ால பமய்ந்பநறியிமன
பநகிழவிடக் கூறுவனவாம், கடவுளும் விமனப் யனும் மறு ிறப்பும் க ால்வன
வற்மற, 'இல்மல' என அழித்துமரக்கும் நாத்திகமரப் ின்னர்க் குறித் தருளு .
'நாத்தழும் க றினர்' என்றதனால் இவற்மறப் ல்காலும் இமடயறாது கூறி
ஆமளவும் கடவுள் உணர்மவ மாற்ற முயறல் குறிக்கப் ட்டது. 'நாத்தழும்
க றினர்' என சிமனவிமன, முதல்கமல் நின்றது. 'ப ருகவும் சூழவும்' எனப் ின்னர்
வருதலின், அவற்றிற் ககற் ஏமனயிடங்களிலும், 'நாத்தழும்க றினராகவும்,
'சாத்திரங் காட்டினராகவும்' என்றாற்க ால, ஆக்கமும், உம்மமயும் விரித் துமரக்க.

48-49. சுற்றம் - உறவினர். கடவுள் பநறியது நலப் ாட்டிமன

அறியமாட்டாமமயின், அதமன அமடய விரும்புவாமரத் தமக்கும் தம் தமர்க்கும்
உறுதியுணராதவராக நிமனத்து அவலம் எய்தலின் , அத்தன்மமயராய உறவினமர
விலங்குககளாடு ஒப் ித்து, ' சுக் குழாங்கள்' என்று அருளிச் பசய்தார். எனகவ,
சுற்றம் என்னும் குழாங்கள்' என்றது இகழ்ச்சிக்கண் உயர்திமண அஃறிமணயாய்,
ின் வரும், ' தறினர்' என் தகனாடு திமண மயக்கமாயிற்று என்க. இனி, ' தறின'
என் கத ாடம் என்றலுமாம். பதான்று பதாட்டு வந்த உறவுமடயர் என் ார்,
'பதால் சுக்குழாங்கள்' என்றார். ற்றி அமழத்தல் - மக கால்கமளப்
ற்றிக்பகாண்டு 'அந்கதா! துறத்தல் கவண்டா' எனக் கூப் டு
ீ பசய்தல். தறுதல் -
துன் த்தால் விதிர் விதிர்த்தல். ' தறினராய்ப் ப ருக' என்க. ப ருகுதல், லராய்ச்
சூழ்ந்து பகாள்ளுதல். உம்மம, விமனக்கண் வந்த எண்ணிமடச் பசால். 'சூழவும்'
எனப் ின்னர் (அடி 58) வருவதும் அது.
ஒருவர்க்கு ஒரு காரியம் ற்றிச் பசால் வருள் ஆத்த நண் ர்
முன்னிற் ராகலானும், அவர் தம் கருத்மத யுமரத்தமலக் ககட்கும் வாய்ப்புப்
ப ற்றுழி, அயலாரும் அவகராடு உடம் ட்டுச் சில பசால்லு வாகலானும்
அவ்விருவமரயும் முன்னர் மவத்தும், அவர்தம் உமரப் டிகயனும், அவற்றிற்கு
மாறாக கவனும் பசயமல கமற்பகாள்ளும் வழிகய , சுற்றத்தார் அறிந்து தாம்
கூறுவனவற்மறக் கூறுவராகலின், அவமர அவ்விருவருக்கும் ின்னர் மவத்தும்
அருளிச் பசய்தார். இவபரல்லாம் உலகவராய் நீங்க, இனிச் சமயத்தார்
பசய்வனவற்மற அருளுவார்.
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 117

50-51. விரதம் - கநான்புகள், ரம் - பமய்ப்ப ாருள். 'உயிர்கள் பசய்யும்

விமனககள, அவற்றிற்கு நன்மம தீமமகமளப் யக்கும்; உயிர்கட்கும், அமவ
பசய்யும் விமனகட்கும் கவறாய் மூன்றாவபதாரு ப ாருள் இல்மல என் வர்,
கவதத்துட் கரும காண்டத்மதகய சிறப்புமடய குதியாகக் பகாண்டு. ஏமனய
குதிகமளப் ப ாதுவமகயால் தழுவு வர். இவர், கவதத்தின் முற் குதியாகிய
கரும காண்டம் ஒன்றமனயுகம ஆராய் வராகலின் 'பூருவ மீ மாஞ்சகர்' எனவும்,
கரும காண்டம் ஒன்றமனயுகம சிறந்த ிரமாணமாகக் பகாள்ளுதலின்,
'கருமகாண்டிகள்' எனவும், 'கருமகம கடவுள்' என்றலின் 'கருமப் ிரமவாதிகள்'
எனவும் ப யர் கூறப் டுவர். எனகவ, இங்கு, 'கவதியர்' என்றது, இவர்கமளகய யாம்.
'ஆதிமமற ஓதி அதன் யபனான் றும்மறியா
கவதியர்பசால் பமய்பயன்று கமவாகத'
என்றார், பநஞ்சுவிடு தூதினும் ( 116,117).
சரதம் - உண்மம. 'சாத்திரம்' என்றது, இவரது நூலாகிய பூருவ மீ மாஞ்மசமய.
இது, மசமினி முனிவரால் பசய்யப் ட்டது. அந்நூல் , இவர் தம் பகாள்மகமய மிகத்
திறம் ட நிறுவலின், 'சரதமாககவ காட்டினர்' என்று அருளினார்,
எவ்வாறுமரப் ினும், இவர் தம் கூற்று உண்மமயல்ல என் ார், ' ரமாக' எனவும்,
'சரதமாககவ'எனவும் ஈரிடத்தும் ஆக்கச் பசாற்புணர்த்து அருளிச் பசய்தார்.
'ஆககவ' என்றது, 'க ாலத் கதான்றும் டிகய' என்றவாறு. இன்னும், 'உணர்த்தினர்'
என்னாது, 'காட்டினர்' என்றார், அஃது அறிவுமடகயார் உணர்மவப் ற்றாது
நீங்கலின். கவதத்துட் கரும காண்டம் முன் நிற்றல் ற்றி, இவமர முன்னர்க்
கூறினார்.

52-53, 'சமய வாதிகள்' என்றது, கவதத்துள் உ ாசனா காண்டமும், அதுக ாலும் ிற

நூல்களும் ற்றி ஒரு பதய்வத்மத யாதல், ல பதய்வங்கமளயாதல் வழி டும்
கிரியா மார்க்கத்தவமர யாம். உ ாசனா காண்டம், கரும காண்டத்தின்
ின்னர்த்தாதல் ற்றி, இவமர மீ மாஞ்சர்க்குப் ின்னர் மவத்து அருளிச்பசய்தார்.
மதம் - தாம் தாம் பதய்வம் எனக் பகாண்ட ப ாருள் ற்றிய பகாள்மக.
அமமதலுக்கு விமனமுதல், கமல் ' ரம்' என்றகதயாம். அதனால், அதமன இங்கும்
இமயத்துமரக்க. இங்கும், 'அமமவதாக' என்றார், ரம் ப ாருள் அவர் தம்
மதங்களில் அமமயாமமயின். அமமதல் - அடங்குதல். 'அரற்றி' என்றதும்
அது ற்றி. அரற்றுதல் - வாய் விட்டழுதல். இவருள் ஒருவர் பகாண்ட
பதய்வத்மத மற்மறகயார் உடம் டாது மறுத்துமரத்துக் கலாய்த்தலின் ,
'மமலந்தனர்' என்றும் அருளிச் பசய்தார்.

54-55. மிண்டிய - வலிமமப ற்பறழுந்த. மாயாவாதம் - 'உலகம் உள்ப ாருளன்று'

என்னும் கூற்று. உலகம், கடவுள் க ால என்றும் ஒருநிமலயாய் நில்லாது ,
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 118

கதான்றி நின்று மமறதல் ற்றி, 'ப ாய்' எனவும், 'அசத்து' எனவும் ஆன்கறார்
கூறினாராக, அக்கருத் துணராது, 'கயிற்றில் அரவு க ாலவும் கானலின் நீர்
க ாலவும் கடவுளிடத்கத கதான்றுவபதாரு ப ாய்த் கதாற்றகம உலகம்' எனவும்,
'அன்னபதாரு கதாற்றகம மாமய' எனவும் பகாண்டு' 'நாம் காண் ன அமனத்தும்
மாமயகய' என வாதித்தலின், அவ்வாதம், 'மாயா வாதம்' எனப் ட்டது.
இவ்வாதத்திமன வலியுறுத்தும் உத்தரமீ மாஞ்மச யாகிய ிரம சூத்திரம் என்னும்
முதனூமலச் பசய்தவர் கவதவியாத முனிவராதலின் , அதற்கு அந்நூகலாடு
இமயந்த உமரமய வகுத்துப் ப ருமமப ற்ற சங்கரர் காலத்திற்றான் இவ்வாதம்
கதான்றிற்று என்றல் உண்மமயுணராதார் கூற்கறயாபமன்க,
இனி, மாயாவாதம் சங்கரர் காலத்திற்கு முன்னகர கதான் றிற்றாயினும், அது
தமிழகத்திற் ரவியது, அவரது காலத்திற்றான் என் து உண்மமகயயாயினும் ,
அடிகள் க ான்ற க ரறிவுமட யார்க்குச் சங்கரர் காலத்திற்கு முன்னர் அதமன
அறிதல் இயலா பதன்றல் ப ாருந்துவதன்றாம், மாயாவாத நூல் கவதவியாத
முனிவ ரால் பசய்யப் ட்டது என் தமன, 'இங்ஙனம் நால்கவறு வமகப் ட்ட
ஏகான்மவாத நூல் பசய்தவன் வியாதமுனிவன்' எனச் சிவஞான ாடி யத்துட்
கூறியவாற்றான் உணர்க. ஏகான்மவாதவமக நான்கனுள் மாயாவாதகம
தமலயாயபதன் து பவளிப் மட.
இவ்வாற்றான், சிவபநறியாளர்க்கு வடபமாழியில் சிவாகமகம சிறப்பு
நூலாவதன்றிப் ிற நூல்களுள் யாபதான்றும் அன்னதாகாமம ப றப் ட்டது.
இவ்வமரயமறயில் நில்லாது, வியாத முனிவரது ஏகான்ம நூமலச் சிவபநறி
நூலாக கமற்பகாண்டு உமர வகுக்கப் புகுந்தமமயால், நீலகண்ட சிவாசாரியர்
மசவசித்தாந்தத்கதாடு உள்ளத்தால் முரணாராயும், உமரயால் முரணி
நிற் ாராயினார் என்க,
கவதத்மத வமகப் டுத்திப் திபனண் புராணங்கமளயும் பசய்த வியாத
முனிவரது நூமல, இவ்வாறு ிரமாணம் அன்பறன விலக்குதல் குற்றமாமன்கறா
எனின், ஆகாது; எவ்வாறு எனின்,
'கவதந் துமறபசய்தான் பமய்துணியான் மகதுணிந்தான்'
எனப் ிற்காலத்தார் தாகம (குமரகுரு ர அடிகள் - சிதம் ரச் பசய்யுட் ககாமவ -
13.) ஓதினாராகலானும், அவர் அங்ஙனம் ஓதுதற்கு முதலாய்,
'கங்மகசூழ் கிடந்த காசிமால் வமரப் ிற்
ப ாய்புகல் வியாதன் மகதம் ித்தலின்'
(சிவஞான முனிவர் பமாழிப யர்ப்பு ; இதன் மூலம் சிவாசாரியர் ஞ்ச சுகலாக
வாக்கியம்) எனக் குறிக்கப் டும் ண்மட வரலாறு உண்மமயானும், கவதவியாதர்
குணவயப் ட்டு மயங்கினமம ப றப் டுதலான் என்க.
'மாயாவாதம் சங்கரர் காலத்திலன்கறா கதான்றியது என் ார்க்கு இங்ஙனம்
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 119

பசவ்வகன விமடயிறுக்கமாட்டாதார், ஈண்டு அடிகள், 'மாயாவாதம்' என்றது,

சூனியவாதமாகிய புத்த மதத்மத எனக் கூறி இடர்ப் டுவர், 'மாமய' என்னும்
வாய் ாடு மவதிக மதங்கட்கன்றி, அவற்றிற்குப் புறமாய மதங்கட்கு
ஏலாமமதாகன, அவர் கூற்றுப் ப ாருந்தாமமமய இனிது விளக்கும். அன்றியும்
அடிகள் ஈண்டு மவதிக மதங்கமள எடுத்கதாதியதன்றி அமவதிக மதங்கமள
எடுத்கதாதினாரல்லர். ஓதினாபரனின் , ஆருக மதத்மதயும் கூறியிருத்தல்
கவண்டும் என்க. உலகாயத மதம் ஏமன மதங்கள் அமனத்திற்குகம
புறம் ாவபதன் துணர்க.
இம் மாயாவாதம், கடவுட்கும் உயிர்க்கும் இமடகய உள்ளதாய், யாண்டும்
உயர்ந்கதார் லராலும் க ாற்றிக் பகாள்ளப் ட்டு வரும் ஆண்டான் அடிமமத்
திறத்திமன, முனிவர் ஒருவரது நூமலத் துமணக்பகாண்டு க ாக்க உறுதி
பகாண்டு நிற்றலின், 'மிண்டிய' என அமடபுணர்த்தும், ஈன்று புறந்தந்து
விளங்குவாமள, 'இவள் மலடி' என் ார் கூற்றுப்க ால, யாவராலும் உள்ளதாய்க்
காணப் ட்டுப் யன் தந்து வரும் உலகிமன, விடாய் பகாண்கடார்க்கு அதமனத்
தணிக்க மாட்டாது பவறுந் கதாற்றமாத்திமரயாய் ஒழியும் கானல்நீர்
முதலியவற்கறாடு ஒப் ித்து, 'இஃகதார் ப ாய்த் கதாற்றம்'எனக் கூறும் தமது
முருட்டு வாதத்திமன, 'தற்கம், வாதம், பசற் ம், விதண்மட, சலம், சாதி' முதலிய
ாகு ாட்டுமரகளாற் பசாற்சாலம் டவிரிக்கும் அவரது ஆரவார உமரகள்,
யாதுமறியா மக்களுள்ளத்மத மருட்சிக்குள்ளாக்குதலின், அதமன, சுழன்றடித்துப்
ப ாருள்கமளத் தமலதடுமாறாகப் புரட்டி மக்கமள அல்லற் டுத்தும்
க ய்க்காற்றின் பசயகலாபடாப் ித்து, மாயாவாதபமன்னும் சண்ட மாருதம் சுழித்
தடித்து ஆஅர்த்து' என உருவகித்தும் அருளிச் பசய்தார். 'மாயாவாதிகள்' என
அதமன உமடயார் கமல் மவத்து அருளாது 'மாயாவாதம்' என அவ்வாதத்தின்
கமகல மவத்து அருளியதும், அதனது மயக்க மிகுதிமயப் புலப் டுத்தற்
ப ாருட்டாம். 'அதிற்ப ரு மாமய எமனப் ல சூழவும்' எனப் ின்னர் வருவதமன
(அடி58) இதற்குங் கூட்டியுமரக்க.
இவ்வாதம், கவதத்துள் உ ாசனா காண்டத்தின் ின்னர்த் தாய் இறுதியில் நிற்கும்
ஞான காண்டத்மதகய ற்றிநிற்றலின், கமற்கூறிய கிரியாமார்க்கச் சமயங்களின்
ின்னர் மவத்து அருளினார். இதனாகன, இதன்நூல், 'உத்தர மீ மாஞ்மச' எனவும்,
இம்மதம், 'கவதாந்தம்' எனவும் ப யர் ப றுவவாயின. உ நிடதங்களுள்
'அத்துவிதம்' எனவரும் பசால்லிமனச் சிறப் ாகப் ற்றிக்ககாடலின். 'இவ்வாதிகள்
தம் மதத்திமன' 'அத்துவித மதம்' எனவும், தம்மம 'அத்துவிதிகள்' எனவும்
கூறிக்பகாள்ளினும், 'ஏகான்ம வாதம்' என் து இதற்கு ஏற்புமடய ப யராகும்,
'மாயாவாதம்' என் து சிவபநறியாளர் இதற்கு இட்ட ப யராம்.
உத்தர மீ மாஞ்மச கவதத்தின் ஞானகாண்டத்மத ஆராய்வ தாயின், அதமன
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 120

இகழ்தல் குற்றமாமன்கறா எனின் அன்றாம். என்மனபயனின் , கவதத்தின்

ப ாருமள ஒருதமலயாக இனிது விளங்க எழுந்தமவகய சிவாகமங்களாதலின்
அவற்மற இகழ்ந் பதாதுக்கி, அவற்பறாடு மாறு ட எழுந்த ிற நூல்கமளக்
பகாள்வகத குற்றமாதலின் என்க, இதமன,
'............. நீண்மமறயின் ஒழிப ாருள், கவதாந்தத்
தீதில் ப ாருள் பகாண்டுமரக்கும் நூல் மசவம்; ிறநூல்
திகழ்பூர்வம்; சிவாகமங்கள் சித்தாந்த மாகும்'
என்றும் (சிவஞான சித்தி - சூ. 8-15) 'கவதாந்தத் பதளிவாம் மசவ சித்தாந்தம்'
என்றும் (சிவப் ிரகாசம்-7.) சிவபநறியாசிரியன்மார் இனிது விளக்கிப்
க ாந்தவாறறிக. இன்னும் அவர், சிவாகமங்கமள பயாழித்து கவதத்தின் சார் ாய்
எழுந்த நுல்கள் அமனத்தும் சுத்தன்மம யுமடகயாரால், தாம்தாம்
அறிந்தவாற்றாற் பசய்யப் ட்டன என் மத,
அருமமற,ஆ கமம் முதல்நூல், அமனத்தும் உமரக்
மகயினால்;
அளப் ரிதாம் அப்ப ாருமள; அரனருளால் அணுக்கள்
தருவர்கள், ின் தனித்தனிகய தாமறிந்த அளவில்
தர்க்கபமாடுத் தரங்களினால் சமயம்சா தித்து
-சிவஞானசித்தி, சூ. 8-14
என எடுத்கதாதியதுங் காண்க.

56-57. 'உலகாயதர்' எனப் ன்மமயாற் கூறாது ஒருமமயாற் கூறினார். அவரது

மதம் ஏமன எல்லா மதங்களினுங் கீ ழ்ப் ட்டதாய அதனது இழிபுணர்த்தற்
ப ாருட்டு.
'காட்சி ஒன்கற அளமவ; அதற்கு வாராதவாறு உமரப் ன பவல்லாம் க ாலிகள் ;
ஆககவ, முற் ிறப்பு மறு ிறப்பு, வடுக
ீ று முதலியவற்மறக் கூறி, உலகத்தாமர,
அமலக்கழித்தல் கவண்டா' என் கத உலகாயதமதம். 'நாத்திகம்' எனப் டுவதும்
இதுகவ. உலகாயதருள்ளும், 'உடம்க உயிர். மனகம உயர், ிராணவாயுகவ உயிர்'
என்றாற்க ாலும் கவறு ட்ட பகாள்மக நூல்கமளயுமடயார் உளராகலின், அந்நூல்
கவறு ாடுகமள, 'கலாக தம்' என்றார், கலா- கமல; நூல். உலகாயதரது
பகாள்மககள் லவும் அந்நூல்களில் கிமடத்தலால் , அந்நூற்ப ாருமள
அம்மதமாகிய ாம் ினது கடிய விடமாக உருவகித்தார். கடுவிடம் - ப ருநஞ்சு;
'அஃதாவது மீ ளுதற்கரிய நஞ்சு' என்றவாறு. உலகாயதம், ஏமன மதங்கள்க ால
மக்கமள உள்ளவாறு பநறிப் ட்படாழுகச் பசய்யாது 'அச்சகம கீ ழ்கள தாசாரம்;
எச்சம் - அவாவுண்கடல் உண்டாம் சிறிது' (குறள் - 1075) என்ற டி
அரசனாமணயும், ிறவுமாகிய புறப்ப ாருள்கள் சார் ாக பநறிப் ட்படாழுகச்
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 121

பசய்தலால், உள்ளத்தால் ழி ாவங்கட்கு அஞ்சுதமலப் க ாக்கிக் ககடு

யத்தலின், அதமனக் கடுவிடமாக உருவகிப் ார், அதற்ககற் ,
அதமனயுமடயாமரப் ாம் ாக உருவகித்தார்,

58. உலகத்மதப ாய்த்கதாற்றம் எனவும், அதனால் கடவுட்கும், உயிர்க்கும் இமடகய

காணப் டும் ஆண்டவன் அடிமமத் திறமும் அன்னகத எனவும் உ கதசிக்கும்
மாயாவாதிகளது உ கதச பமாழிமயக் ககட்கடார் , கடவுளும், புண்ணிய
ாவங்களும் சுவர்க்க நரகங்களும் இல்மல என் தமன வலியுறுத்தி உணர்த்தும்
உலகாய தரது நாத்திக மதத்தில் எளிதின் வழ்ந்து
ீ பகடுவர் என் து கதான்ற ,
அவர்கமள மாயாவாதிகமள அடுக்க மவத்து அவர் கூற்றிமனக்
கடவுளுணர்விற்கு மாறாவன லவற்றினும் கநர்மாறாவபதனக் குறிப் ான்
உணர்த்தி முடித்தார். எய்தி - எய்துதலால், மாமய - மயக்கம். எமனப் ல -
எத்துமணகயா ல.

59. தப் ாகம - தவறிப்க ாகாத டி. 'தாம் ிடித்தது' எனச் பசயப் டுப ாருள்
விமனமுதல் க ாலக் கூறப் ட்டது. ிடித்தது , முன்னர்க் கூறிய, முனிவிலாத
ப ாருமள அமடயக் கருதிய. கருத்து (அடி.43). 'சலியாது' என் து ஈறு குமறந்தது.
இதன் ின்னர். 'நின்று' என் து எஞ்சி நின்றது, 'ஆத்தமானார்' (அடி.46) என்றது
முதலாக இதுகாறும் வந்தவற்மற, ஏறவும், ப ருகவும், காட்டவும், மமலயவும்,
ஆர்த்தலால் சூழவும், எய்தலால் சூழவும், தாம் ிடித்தது தப் ாகம சலியாது நின்று '
என முடிக்க. இதனுள் 'தாம்' என்றது, ின்னர், 'தமழப் வர்' (அடி.86) எனப்
டுவாமரக் குறித்தது,

60-61. 'தழலது', 'பமழுகது' என்றவற்றில் அது, குதிப் ப ாருள் விகுதி. 'பமழுகுக ால

உளம் உருகித் பதாழுது' என மாற்றி உமரக்க. கம் ித்து - நடுங்கி. பதாழுவது,
சிவப ருமாமன என் து உய்த்துணர மவக்கப் ட்டது , ஞானத்மதத் தரு வன்
அவகன என் து பவளிப் மட என் து கதான்றுதற் ப ாருட்டு.

62-64. ரவி - துதித்து., பகாடிறு - 'குறடு' என்னும் கருவி, 'விடாது'என்றதமனத்

தனித்தனி கூட்டியுமரக்க, ' டிகயயாகி' என்றது, 'இறுகப் ற்றிக் பகாண்டு'
என்றவாறு,

65-67. 'ஆணி அமறந்தாற்க ால' என்றாராயினும், 'அமறந்த ஆணிக ால' என் கத

கருத்து. ' சுமரத்தின் கண் அமறயப் ட்ட ஆணிக ால இமடயறாது நிற்கும்
நல்ல அன் ினால் கசிவது' என்க. நல்லன்பு - பமய்யன்பு. கசிவது- துளிப் தாகி.
கண்ண ீர், 'அது ப ருகிக் கடல் என்னும் டி மறுகப்ப ற்று' என்க. மறுகுதல், இங்கு,
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 122

வழ்தமலக்
ீ குறித்தது, அகம் குமழந்து - மனம் கமரந்து; என்றது, 'அந்தக்
கரணங்களும் அன்பு வடிவாகப் ப ற்று' என்ற டி. 'அனுகுலமாய்
அகங்குமழந்து'என மாறிக் கூட்டுக. 'அனுகூலமாய்' என்றது குறுகிநின்றது,
'அந்தக்கரணங்கள் முன்னர் மாறிநின்ற ஐம்புல வழிகய தம்மம ஈர்த்து
அமலத்தாற்க ால அமலயாது, தம்கமாடு ஒத்துநிற்கப் ப ற்று என்றவாறு.
பமய்விதிர்த்து - உடல் நடுங்கி இமவ பயல்லாம் இமடயறாத நல்லன் ின்
பசயலாக அருளினமமயின், முன்னர், உளம் உருகுதல் முதலாகப் ரவுதல் ஈறாக
அருளியமவ ஒகராவழி நிகழும் ப ாதுவன் ின் பசயலாம் என் து உணர்க.

68-71. சகம் - உலகம், 'தம்மமப் க ய் என்று சிரிப் ' என மாற்றிக் பகாள்க. க ய்

என்றலாவது, 'அறிமவ இழந்தார்' என்றலாம். சிரித்தல் - எள்ளி நமகயாடுதல்.
'சகம் சிரிக்கும் டி நாண் நீங்கப் ப ற்று' என்க. நாண் நீங்குதல் நன்றாகமா எனின்,
'அவமதிப்பும் ஆன்றமதிப்பும் இரண்டும் - மிமகமக்களான் மதிக்கற் ால' (நாலடி
163.) என் வாகலின், உலகர் இகழ்ச்சிக்கு இமறவன் அடியார் நாணார் என்க.
'நாடவர்'என்றது, 'அவர்' என்னும் சுட்டுப் ப யரளவாய் நின்றது. பூணாக -
அணிகலனாய் நிற் , உலகத்தாரால் இகழப் ப றுதல் இமறவன் அடியார்க்குச்
சிறுமமயாகாமமகய யன்றிப் ப ருமமயாயும் நிற்றலின்,' ழித்துமர பூணதுவாக'
என்றார். நாணது, பூணது என்றவற்றில் அது, குதிப் ப ாருள் விகுதி, 'பூணது' என
ஒருமமயாகக் கூறியது, 'பூண்' என்னும் இனத்மத கநாக்கி. ககாணுதல் - மனம்
திரிதல்; திரிவு, பவகுளியான் என்க, சதுர் - திறமம, அஃதாவது, அவர் க ாலத்
தாமும் உலகியலில் வல்லராகல். அந்நிமல மனத்தினும் கதான்றாது ஒழிதலின் ,
'இழந்து' என்றார். அறிமால் - அறிகின்ற மயக்கம்; அஃதாவதுஉலகியமல அறிந்கத
அதமனப் ப ாருட் டுத்தாது நிற்றல். எனகவ, ித்துக்பகாண்கடார் உலகியமல
அறியாது மயங்கி அலமரும் மயக்கம் க ால்வதன்று என்றவாறாயிற்று.
அறிவமதகய, 'மால்' என்றமமயின், 'அறி' என்னும் காலங்கரந்த ப யபரச்சம்
விமனப் ப யர் பகாண்டதாம், 'அறிதுயில்' என் தற்கும் இது ப ாருந்தும்.

72-87. சாருங் கதி - அமடயத்தக்க நிமல; வடுக

ீ று. 'கதியது' என்றதில் அது, குதிப்
ப ாருள்விகுதி. 'கதியதமன' என இரண்டனுருபு விரித்து,' என வருவதகனாடு
முடிக்க. ரமா அதிசயமாக - கமலான ப ருவியப் ாம் டி; இதமனயும், அத
கனாகட முடிக்க. கற்றா - கன்று ஆ; கன்மறயுமடய சு. 'கதறியும் தறியும்'
என்றது, 'அன்பு மீ தூரப் ப ற்று' என்னும் ப ாருட்டாய், 'மனபமன' என்றதற்கு
முடி ாயிற்று. இது, 'நிமனயாது' என வரு வதில், நிமனத்தல் விமனகயாகட
முடிந்தது. எனகவ, ' ிறபதய் வங்களிடத்து அன்பு பசலுத்துதமலச் பசய்யாது'
என்றவாறாயிற்று. இமறவன் குருவாகி அருளுதற்குமுன் முப்ப ாருள்களின்
இயல்பு அனு வமாய்த் கதான்றாமமயின், அக்காலத்தில் ஏமனத் பதய்வங்
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 123

கமளயும் சிவப ருமாகனாடு ஒப் க்பகாண்டு பதாழுதல் உண்டாக, அவன்

குருவாகிவந்து அருளிய ின்பு அமவ அனு வமாய்த் கதான்ற லின், மற்கறார்
பதய்வத்மதக் கனவிலும் நிமனயாத நிமல உளதாதல் ற்றி, 'மற்கறார் பதய்வம்
கனவிலும் நிமனயாது - குரு ரனாகிவந்து அருளிய ப ருமம' என்று அருளினார்.
'நிமனயாது' என்றதமன, 'நிமனயாகம' எனத் திரித்து, 'நிமனயாகம வந்து அருளிய'
என முடிக்க. 'அரும் ரம்' என் து,' அரு ரம்' எனக் குமறந்துநின்றது. அரும் ரத்து
ஒருவன் - அரிய ரம் ப ாருளாகிய இமறவன். ' ரத்து' என்றதில் அத்து,
அல்வழிக்கண் வந்த சாரிமய. அவனி - பூமி, 'வந்து குரு ரனாகி அருளிய
ப ருமம' என்றதமன, 'குரு ரனாகி வந்து அருளிய ப ருமம' என மாற்றியுமரக்க.
'ப ருமம', 'சிறுமம' என்றன, அவ்வளவினவான கருமணமயக் குறித்தது.
ப ருங்கருமணயாவது, அருளப் டுவாரது தரத்தினளவாகாது, அதனின் மிகப்
ப ரிதாவது. அஃது ஏனக் குருமளக்குத் தாயாய் வந்து ால் பகாடுத்தமம
க ால்வது. இதமன, 'நாய்க்குத் தவிசிட்டாற் க ால' என அடிகள் லவிடத்தும்
எடுத்கதாதியருளுவார். அதமன அறியாது, 'எம்தரத்திற்கு இஃது அவனாற்
பசயற் ாலகத என இகழாது' என் ார். 'சிறுமமபயன்று இகழாகத ' என்றார். பதய்வம்
என் கதார் சித்தம் உண்டாகிய ின்னர் ஒகராவழி உளம் உருகி ஆடிப் ாடித்
பதாழுதலும், அதன் ின்னர்ப் லநாள் பசல்ல, சகம் க ய் என்று தம்மமச்
சிரித்தமலப் ப ாருட் டுத்தாது இமடயறா அன் ின் இமறவமனகய நாடி
நிற்றலும் பசய்யினும், அனாதி பதாட்டு அளவிலா ஊழிக் காலங்காறும், ஓர்
இமமப்ப ாழுதும் நீங்காது உயிர்க்குயிராய் உடன் நின்று கநாக்கி உ கரித்து வந்த
அவனது அருட்டிறத்மதச் சிறிதும் நிமனயாது மறந்தமமகயயன்றி அதமன
மறத்தலாகாது' என, அறிகவார் உமரத்த ல அருளுமரகமளயும் அழித்துப்
க சிவந்த ப ருங் குற்றத்மதச் சிறிதும் திருவுளத்தமடயாது, இமடயறா அன்பு
கதான்றிய துமணயாகன பவளிநின்று அருள் புரிந்த திறத்திமன அங்ஙனம்
அருளப் ட்டாரது தரத்தினளவானகத என்றல் எத்துமண ஓர் அறியாமமயாதல்
உணர்க.
இதனாகன, முதற்கண் ஒகராவழி உளம் உருகித் பதாழுதலும், ின்னர் இமடயறா
அன் ின் சதுர் இழந்து அறிமால் பகாண்டு நிற்றலும் நிகழும் என் தும் , அது
நிகழ்ந்த ின்னகர இமறவன் குரு ரனாகி வந்து அருளுவான் என் தும் க ாந்தன.
குரு ரனாகி அருளுவதற்குமுன் நிகழும் அந்நிமலககள சத்திநி ாதமாவன.
அவற்றுள், முன்மனயது 'மந்ததரம், மந்தம்' என இருவமகப் ட்டும், ின்மனயது,
'தீவிரம், தீவிரதரம்' என இருவமகப் ட்டும் நிகழும். அவற்றுள், 'நாணது ஒழிந்து'
என்றது முதல், 'அறிமால் பகாண்டு' என்றது ஈறாக அருளப் ட்டன தீவிரதர
சத்திநி ாதமாம் என்க, 'இகழாகத' என் து முதலியன, இமறவன் குரு ரனாகிவந்து
அருளியதன் ின்னர் நிகழும் ஞானச் பசய்திகளாம்.
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 124

'நிழலது' என்றதில் அது, குதிப் ப ாருள் விகுதி. 'கமரயது' என்றதும் அது.

'அத்திமச முன் ின்னாகி' எனக் கூட்டுக, அத்திமச - அவ்விடத்து; என்றது,
திருவடியுள்ள இடத்மத. அடியார்க்குத் துமணயாவன ஆசிரியனது அடியிமணகய
யாதலின், அதமனகய அருளிச் பசய்தார், முன் ின் ஆகி - முன்னாதல் ின்னாதல்
அணுகி. முனியாது - பவறாது நின்று; பவறுத்தல், பமய்வருத்தம் காரணமாக
உளதாவது. அன்பு மீ தூர்ந்தவிடத்து அவ்வருத்தந் கதான்றாமமயின், 'முனியாது'
என்றார். அதமன,
'........... பமய்ம்மமயின் கவறு பகாள்ளாச்
பசவ்விய அன்பு தாங்கித்
திருக்மகயிற் சிமலயுந் தாங்கி
மமவமர என்ன ஐயர்
மருங்குநின் றகலா நின்றார்'
எனவும்,
சார்வருந் தவங்கள் பசய்து
முனிவரும் அமரர் தாமும்
கார்வமர அடவி கசர்ந்துங்
காணுதற் கரியார் தம்மம
ஆர்வமுன் ப ருக ஆரா
அன் ினிற் கண்டு பகாண்கட
கநர்ப ற கநாக்கி நின்றார்
நீளிருள் நீங்க நின்றார்.
எனவும்,
'கருங்கடல் என்ன நின்று
கண்துயி லாத வரர்
ீ '
எனவும்,
'எப்ப ாழுதும் கமன்கமல் வந் பதழும் அன் ால் காளத்தி
அப் ர்எதிர் அல்உறங்கார்; கல் கவட்மட யாடுவார்'
எனவும்,
'கருமுகில் என்ன நின்ற
கண் டா வில்லி யார் தாம்'
எனவும் (தி.12 கண்ணப் ர் புராணம்-127,128,132, 151, 166.) கசக்கிழார் நாயனார் இனிது
விளங்க அருளிச் பசய்தமம யறிக,
இந்நிமல கநாக்கியன்கற ,
'கண்ணப் ன் ஒப் கதார் அன் ின்மம கண்ட ின்'
(தி.8 திருக்ககாத்தும் ி - 4)என அடிகள் தாகம தம் நிமலக்கு இரங்கி யருளிச்
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 125

பசய்தார் என்க.
'பநக்கு பநக்கு' என்றதற்கு விமன முதலாகிய, 'மனம்' என் து வருவிக்க. 'புலன்'
என்றது, ஐம்புலன்கண்கமற் பசல்லும் அறிமவ, அஃது ஒன்றுதலாவது,
அவற்றின்கமற் பசல்லாது, ஆசான் மூர்த்திமயகய அறிந்து நிற்றல்,
அவ்வழிக்காண்டல் ககட்டல் முதலியன அவன்ப ாருட்கட நிகழ்தலின் , அங்ஙனம்
ஒன்றும் தன்மம எய்திய அதமன, 'நன்புலன்' எனச் சிறப் ித்தார், நாத -
தமலவகன, அரற்றுதல், ிரிவுக் குறிப்புத் கதான்றிய ப ாழுதாம். பமாட்டித்தல் -
அரும்புதல்; என்றது, குவிதமல. கரம் பமாட்டித்து இருதயம் மலர ' என்றது நயம்,
'மலர்' என்றதமன இருதயத்திற்குங் கூட்டுக. இதனாகன , முன்னர், இருதயம்
பமாட்டித்து, கரம் மலர்ந்திருந்தமம ப றப் ட்டது.
கண்களிகூர்தல், ஆசிரியத் திருகமனிமயக் காணும் காட்சி யாலாம், 'கண்' என
முன்னர் வந்தமமயின், ின்னர் வாளா, 'நுண்துளி அரும் ' என்றார். நிறுப் வும்
நில்லாது பவளிப் டுதல் கதான்ற, 'நுண்துளி' எனவும், 'அரும் ' எனவும் அருளிச்
பசய்தார். 'ஆர்வலர் புன்கண ீர்' (குறள்-71) என்றார் திருவள்ளுவ நாயனாரும்.
கண்ண ீமர நிறுத்த முயல்வது, பமய்யடியார் முன் தாமும் க ரன்புமடய
அடியராய்த் கதான்றுதற்கு பவள்கி என்க.
சாயா - பமலியாத. தமழப் வர் - ப ருக நிற் வர். ப ருகுதல், ஆசான்
மூர்த்திமயக் காண்டல், அவனது அருட்டிறத்மத நிமனதல் முதலியவற்றால்
இயல் ாககவ நிகழும் என்க. 'தாகய' என்னும் ிரிநிமல ஏகாரம், சிறப்புணர்த்தி
நின்றது. வளர்த்தது, ஞானத்மதயாம். 'வளர்த்தமன' என்றது விமனயாலமணயும்
ப யர். அதன் ின்னர் நான்கனுருபு விரிக்க, க ாற்றி - வணக்கம்.
இதனுள் 'உடல் கம் ித்து, அகம் குமழந்து, கரமலர் பமாட்டித்து' என்றாற்க ால
வந்த ல சிமனவிமனயும் குணவிமன யும், அவற்மறயுமடய முதல்கமலும்,
குணிகமலும் நின்றன,
'யாமன முதலா' என்றது முதலாக இதுகாறும் வந்தன லவற்மறயும், ிறர்கமல்
மவத்துப் ப ாதுப் ட அருளிச் பசய்தாரா யினும் தம் அனு வச் பசயமலகய
அவ்வாறு அருளினார் என் து உணர்ந்துபகாள்க.

88, 89. பமய் - உண்மம ஞானம். 'கவதியன்' என்றது, ஆசாரியமன. விமன, முன்கன
பசய்யப் ட்டுக் கிடந்தனவும், இஞ் ஞான்று பசய்யப் டுவனவுமாம். இமவ
முமறகய, 'சஞ்சிதம்' எனவும், 'ஆகாமியம்' எனவும் பசால்லப் டும்.
சஞ்சிதத்தினின்றும் இப் ிறப் ிற்கு நுகர்ச்சியாய் அமமந்தமவ ' ிராரத்தம்'
எனப் டும். இவற்றுள் முன்விமனமய அருட் ார்மவயால், பநருப்புச் கசர்ந்த
விறகுக ால அழிந்பதாழியப் க ாக்கியும், இஞ்ஞான்மற விமனமய, உணக்கிலாத
வித்துப் க ால பமலிவித்தும் பகடுத்தலால், சஞ்சிதத்தினின்று ிராரத்தம்;
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 126

ிராரத்தத்தினின்று ஆகாமியம் என்று ஆகி, மீ ளவும் ஆகாமியம் சஞ்சிதமாய்

வளர்தலாகிய பதாடர்ச்சி அற்பறாழிதலால், 'விமன பகடக் மகதர வல்ல கடவுள்'
என்றார். உற்றுழி உதவுதமல, 'மக பகாடுத்தல்' என்னும் வழக்குப் ற்றி, 'மகதர
வல்ல' என்றார். ' ிறவிக் கடலின் ஆழாது, மகபகாடுத்து ஏற்ற வல்ல' என்றது
குறிப்பு. ஏமனகயார் அது மாட்டாமமயின், 'வல்ல' என்றார். இமறவற்குக்
மகயாவது திருவருகள என்க.
முதற்கண் அன் மர ஆட்பகாள்ளும் முமறமய விரிவாக எடுத்கதாதிப் க ாற்றி,
அப் ால், முன்னர் மதுமரயிலும், இறுதியில் தில்மலயிலும் தமக்கு அருள்புரிந்தும் ,
புரியவும் நிற்கும் நிமலயிமன நிமனந்து க ாற்றுகின்றார்,

90-91. ஆடக மதுமர - ப ான்மயமான மதுமர. இது, பசல்வச் சிறப்ம விளக்கிற்று,

அரசு - தமலவன், அரசனாய் இருந் தான் எனக் கூறப் டும் வரலாற்கறாடு
இமயய உமரப் ாரும் உளர். மதுமரமய, முதற்கண் கூறினமமயின, அஃகத
அடிகள் முன்னர் வாழ்ந்த இடம் என் து ப றுதும். மதுமர கூடல் , எனப் ப யர்
ப ற்றமமக்கு வரலாறு ஒன்று கூறப் டினும், 'சங்கம் இருக்கும் இடம்' என் கத
ப ாருளாதல் கவண்டும். 'உயர்மதிற் கூடலின் ஆய்ந்த ஒண் தீந்தமிழ் ' என்று
அருளுவார்.
திருக்ககாமவயாருள்ளும். 'கூடல், கூட்டம்' என் ன ஒருப ாருட் பசாற்கள்.
சங்கத்மத, 'புணர் கூட்டு' (மதுமரக் காஞ்சி - அடி.762) என்றார் மாங்குடி மருதனார்.
எனகவ, 'மதுமர' என்றது திருக்ககாயிலில் இருத்தல் கநாக்கியும் , 'கூடல்' என்றது,
சங்கத்தில் இருத்தல் கநாக்கியும் அருளியவாறாயிற்று. அல்லாக்கால், 'மதுமர'
என்றதமனகய, மீ ளவும் ிறிபதாரு ப யராற் குறித்தல் கவண்டாமமயறிக.
குருமணி - கமலான ஆசிரியன், சங்கத்தார்க்குத் தமலமம பூண்டு நின்றமம
ற்றி, இவ்வாறு அருளிச் பசய்தார்,

92-93. தமிழகம், ரதகண்டத்தின் பதன் குதியாதல் ற்றி, அதன்கண் உள்ள

தலங்கமளத் பதற்கின்கண் உள்ளனவாகக் கூறு ; அதனால், 'பதன்தில்மல' என்றார்.
ின்னும் இவ்வாறு வருவன ல உள. இதற்கு, 'பதன் - அழகு' என்கற உமர
கூறிப் க ாதலும் பசய் . ஆடி - ஆடு வன்; இப்ப யர் விளிகயற்று நின்றது, இன்று
- உன்மன யான் அமடயப் ப ற்ற இக்காலத்தில். 'ஆரமுது' என்றது, அமுதம்
கிமடத்தற்கரிய ப ாருளாதமல விதந்தவாறு. அதனால், இமறவன்
காண்டற்கரியன் என் து உணர்த்தப் ட்டது. 'அமுது' முதலியன வாக இங்கு
வருவன லவும் உவம ஆகுப யராதல் அறிக. இவ்விரு தலங்கமளயும் அருளிய
ின்னர், அவனது ப ருமமகமள எடுத் கதாதிப் க ாற்றுகின்றார்.
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 127

94-95. மூவா - பகடாத. மமறகமள (கவதங்கமள), 'நான்கு' என்றல், 'அறம், ப ாருள்,

இன் ம், வடு
ீ ' என்னும் ப ாருள் ற்றிய வழக்பகன்றகல ப ாருந்துவதாம் ,
என்மனபயனின் பசால் ற்றி 'மூன்று' எனவும், 'நான்கு' எனவும் 'அளவில்லன'
எனவும் லவாறு கூறப் டுதலின், 'மமற' என் தற்கும், 'கவதம்' என் தற்கும் பசாற்
ப ாருள் யாதாயினும், 'உண்மம முதனூல்' என் கத ப ாருளாம். அஃது
எக்காலத்திலும் எவ்விடத்திலும் எம்பமாழியிலும் கதான்றுதல் கூடும். அத்
கதாற்றம் இமறவன் திருவருள் முன்னிற்றலாகனயாம், ஆதலின், 'மமறகள் ஈசன்
பசால்' (சிவஞான சித்தி. சூ. 2.30) என்றல் ப ாருந்துவகதயாகும்.
'உற்ற குறியழியும் ஓதுங்காற் ாமடகளில் சற்றும் ப ாருள்தான் சலியாது'
(உண்மம விளக்கம்- 41. ) என்ற டி, பசால்லுக்கன்றிப் ப ாருட்கு அழிவின்மமயின் ,
'மூவா நான்மமற' என்று அருளினார். இனி, நான்மமறயாவன இருக்கு முதலியகவ
எனினும், மூவாமம, ப ாருள் ற்றிக் கூறியதாமன்றிச் பசால்
ற்றியதாகாமமயறிக. 'முதல்வன்', 'ஆக்கிகயானும், அவற்றால்' உணர்த்தப் டும்
தமலவனும் என்க.
கச ஆர் - இட ம் ப ாருந்திய. 'பவல்பகாடி' என்ற விமனத் பதாமகயில், 'பகாடி'
என் து, 'ஆறு பசன்றவியர்' என் தில், 'வியர்' என் து க ாலக் காரியப் ப யர்.

96-97. 'மின் ஆர்' எனப் ிரித்து, 'ஒளி ப ாருந்திய' என்றும், 'மின்னார்' என ஒரு
பசால்லாககவ பகாண்டு. 'உமமமய உமடய' என்றும் ப ாருள் பகாள்க. விகிர்தன்
- உலகியலின் கவறு ட்டவன். கல் - கல்லினின்றும். 'வானத்மத வில்லா
வமளத்தல், மணமலக் கயிறாத் திரித்தல்' என் ன க ால 'கல்லில் நார் உரித்தல்'
என் தும், பசயற்கருஞ் பசயமலச் பசய்தமலக் குறித்து வழங்கப் டுவகதார் உவம
வழக்கு. இதுவும் ஒட்டணியின் ாற் டும். எனகவ , 'கல்லில் நார் உரித்தது க ாலும்
வியக்கத் தக்கபதாரு பசயமலச்பசய்தவகன' என் து ப ாருளாயிற்று. இது, தம்மம
அன் ராக்கிய பசயமலக் குறித்கத அருளியதாம். தம் வன்கண்மமமய உணர்த்தத்
தம்மம, 'கல்' என்று அருளி, இமறவனது அருளுமடமமமய உணர்த்த, 'கனி' என்று
அருளிச் பசய்தார். 'நார் என் து, அன் ிமனயும் குறித்துநிற்றல்' காண்க.

98-99. 'காவாய்' என்றது, 'முன்னர்உலகியலின் நீக்கி அங்ஙனம்

ஆண்டுபகாண்டவாகற, இனியும் அதன்கண் பசல்லாத வாறு காத்தருள்' என
கவண்டியதாம். கனகம் - ப ான். ஆ என்னும் இமடச்பசால் அடுக்கி, 'ஆவா' என
வந்தது, இஃது, 'இரக்கம் வியப்பு' என் வற்மறக் குறிக்கும் இமடச்பசால்; இங்கு
இரக்கங்குறித்து நின்றது. 'அருளாய்' என்றது, 'உனது திருவடிப் க ற்றிமன அளித்
தருள்' என்றதாம். 'ஆவா' என்றது, அது ப றாமமயால் உளதாகும் வருத்தம் ற்றி.
'எனக்கு' என் து, 'என்றனக்கு' எனச் சாரிமய ப ற்று வந்தது; 'என்பறனக்கு' எனப்
ாடம் ஓதுதலுமாம்.
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 128

100-101. ' மடப் ாய்' முதலிய மூன்றும் விளிகள். இடர்- ந்தம்; அதமனக் கமளதல்
கூறகவ, அஃது, 'அருளல்' என் மதக் கூறியதாயிற்று. எந்தாய் - எம் தந்மதகய.

102-103. ஈசன் - ஐசுவரியம் உமடயவன்; இவ் வட பசால்மலத் தமிழில், 'பசல்வன்'

என் ர் ஆசிரியன்மார். இமறவன் - எப்ப ாருளிலும் தங்குகவான். 'கதசு' எனக்
குற்றியலுகர ஈறாய் நிற்கும் வடபசால், அம்முப்ப ற்று, 'கதசம்' என வந்தது.
'குன்று, குன்றம்; மன்று மன்றம்' என்றற்பறாடக்கத்தன க ால. இன்கனாரன்ன
வற்மற, 'குற்றிய லுகரம் அக்குச்சாரிமய ப ற்றன' (பதால் எழுத்து -418) என் ர்
ஆசிரியர் பதால்காப் ியர். சிவப ருமான், தீத்திரள்க ாலும் திருகமனிமயயன்றித்
தூய ளிங்குத் திரள் க ாலும் திருகமனிமயயும் உமடயவகனயாம். இனி ,
இதமன, திருநீற்றுப் பூச்சுப் ற்றிக் கூறப் டுவதாகவும் உமரப் ர்.

104-105. அமரசு - அரசன். விமர - வாசமன. சரணம் - திருவடி. 'விமரகசர்'

என்றது, மலர்க ாறமலக் குறித்தது.

106-107, கவதி - கவதத்மத உமடயவன். விமலன் - மாசில்லாதவன். ஆதி -

எப்ப ாருட்கும் முதலானவன். அறிவு - அறிகவ வடிவாயுள்ளவன்.

108-109. கதி - எவ்வுயிரும் பசன்று கசரும் இடமாய் உள்ள வன்.

இன் வடிவினனாதல் ற்றி, 'கனிகய' என்றார். நம் ன் - விரும்புதற்குரியவன்.

110-111. உமடயான் - எப்ப ாருமளயும் தனக்கு உமடமமயாகவும், எவ்வுயிமரயும்

தனக்கு அடிமமயாகவும் உமடயவன். உணர்வு - உயிர்கட்கு அறிமவப்
யப் வன். 'கமடகயனது அடிமமத் தன்மமமயயும் ப ாருட் டுத்தி கநாக்கினாய்'
என்றது, 'அதமன மகிழ்ந்து ஏற்றுக் பகாண்டாய்' என்ற டி.

112-113. ஐயன் - வியக்கத் தக்கவன்; வியப்பு, ல்ககாடி அண்டங்கமளயும் தன்னுள்

அடக்கிநிற்கும் ப ரியனாய் நிற்கும் நிமல ற்றித் கதான்றுவது. அணு - அவ்வாகற
சிறியதிற் சிறியனு மாயவன். மசவன் - சிவம் (மங்கலம்) உமடயவன்.
தமலவன் - யாவர்க்கும் தமலவன்.

114-115. குறி - உலகில் காணப் டும் ஆண் ப ண் வடிவங் கள். குணம் -

அவற்றிற்கு அமமந்த இயல்புகள். பநறி - அவற்றிற்கு அமமந்த ஒழுகலாறுகள்.
நிமனவு - அவ்பவாழுகலாறுகட்கிமடகய அவற்றது உள்ளங்களில் எழும்
எண்ணங்கள். இமவ அமனத்திலும் இமறவன் கலந்து நிற்கும் கலப்புப் ற்றி
அவமன அமவகயயாக அருளினார். ின்னரும் இவ்வாறு அருளப் டுவனவற்மற
அறிந்து பகாள்க.
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 129

116-117. மருந்து - அமுதம். கதவர்கட்குக் கிமடத்துள்ள அமுதம் அன்று என் ார்,

'வாகனார்க்கரிய மருந்து' என்றார். ஏகனார், மக்கள். வாகனார், தம்
சுவர்க்கக ாகத்தில் மயங்கி வழி டாது காலங்கழித்தலின் , இமறவன் அவர்கட்கு
அரியனாயும், மக்கள் அவ்வாறன்றி உலகியலின் துன் த்மத உணர்ந்து அதமன
நீக்க கவண்டி வழி ட்டு நிற்றலின் அவர்க்கு எளியனாயும் நிற்கின்றான் என்க.
'இப்பூமி - சிவன் உய்யக் பகாள்கின்ற ஆறு' (தி.8 திருப் ள்ளி. 10) எனப் ின்னரும்
அருளிச் பசய்வார்.

118-119. சுற்றம் - வழித்கதான்றல்கள். மூகவழ் தமல முமறயாவன, தன்

தந்மதவழி, தாய்வழி, தன் மமனவிக்குத் தந்மதவழி என் வற்றுள்
ஒவ்பவான்றினும் ஏழாய் நிற்கும் தமல முமறகளாம். இமவகமளச் பசன்றகாலம்
ற்றியும், வருங்காலம் ற்றியும் பகாள்க. ஒரு குடியுள் ஒருவன் பசய்த நன்மம
தீமமகள், முன்னும் ின்னும் அவனது இம் மூகவழ் தமலமுமறயில் உள்ளாமர
யும் பசன்று ற்றும் என் து மவதிக நூற்றுணிபு. அதனால், 'தன்னால்
ஆட்பகாள்ளப் ட்ட அடியவரது மூகவழ் சுற்றங்கமளயும் நரகின்கண் அழுந்தாது
மீ ட்டருள்வான்' என்று அருளிச் பசய்தார். இவ்வாகற திருஞானசம் ந்தமூர்த்தி
நாயனாரும்,
நாளாய க ாகாகம நஞ்சணியுங் கண்டனுக்கக
ஆளாய அன்புபசய்கவாம்; மடபநஞ்கச, அரன்நாமம்
ககளாய்; நம் கிமளகிமளக்கும் ககடு டாத் திறம்அருளிக்
ககளாய நீக்குமவன் ககாளிலிஎம் ப ருமாகன.
(தி.1. .62. ா.1) என அருளிச் பசய்தல் காண்க.
எழு ிறப்பும் தீயமவ தீண்டா ழி ிறங்காப்
ண்புமட மக்கட் ப றின்.
(குறள் - 62.) என்று அருளியதும், இது ற்றி.
'மனம் தூயார்க்கு எச்சம் நன்றாகும்'
(குறள் - 456.) என்றமமயால் நன்மக்கட்க ற்றிற்கு மனபமாழி பமய்களின்
தூய்மமயும், தவமும் கவண்டும் என் து விளங்கும். விளங்ககவ,
'நன்றிக்கு வித்தாகும் நல்பலாழுக்கம்; தீபயாழுக்கம்
என்றும் இடும்ம தரும்'.
என்னும் அருமமத் திருக்குறமள(138)ப் ப ான்கனக ாற் ப ாதிந்து க ாற்றுதல்
இன்றியமமயாதபதான்று என் து க ாதரும். இவ்வாறு சுற்றத்மதயும் காக்கும்
வன்மமயுமடயன் என் ார், 'அருள் அகர' என்று அருளினார். முரண் - வலிமம.

120-121. அடியவர், தம் அடிமமத் திறம் திறம் ாது நிற் ினும் , இமறவன் தான்
அவபராடு கதாழமம முமறயிலும், உடன் ிறந்தார் முமறயிலும் எளியனாய்
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 130

நின்று அருளுதமல, 'கதாழா, துமணவா' என் வற்றால், அருளிச் பசய்தார். வாழ்வு -

நல்ல வாழ்க்மக. மவப்பு - கசம நிதி.

122-123. முத்தன் - ாசத்தினின்றும் நீங்கினவன். இஃது இயல் ாககவ நீங்கியதாம்.

இஃது,'அனாதி முத்தத் தன்மம' எனப் டும். முதல்வன் - எப்ப ாருட்கும்
முன்னுள்ளவன். அத்தன் - தந்மத. அரன் - ாசங்கமளத் கதய்ப் வன்.

124-125. 'உமர' என் து, ' ாச ஞானம்' எனவும், 'உணர்வு' என்றது, ' சு ஞானம்' எனவும்
பகாள்ளப் டும். 'உமர யுணர்வு', உம்மமத்பதாமக. இறந்த - கடந்த. ஒருவன் -
தனக்கு நிகராவது ஒரு ப ாருளும் இல்லாதவன். விமளவு - நிகழ்ச்சி; அஃது
ஆகுப யராய், அதனது காரணத்தின் கமல் நின்றது, காணப் டும் சிறப்புப் ற்றி,
கடல் சூழ்ந்த உலகத்மதகய எடுத்கதாதினார்.

126-127. அருமம, காணலாகாத நிமல; அது, கருவி கரணங்களாகிய உடம்ப ாடு

நிற்கும் நிமலயாம், அதன் கண்கண உள்ள எளிமமயாவது, அந்நிமலயிற்றாகன
கண்ணாற் காண எழுந் தருளி வருதலாம். அழகு - அழகிய
திருகமனிமயயுமடயவன்; இரு மடியாகுப யர். 'இன் மாகிய மமழமயப்
ப ாழிதலின், கண்க ாலச் சிறந்து நிற் வகன' என் ார், 'கருமுகிலாகிய கண்கண'
என்றார்.

128-130. ஏமன மமலகளின் கவறு டுத்தற்கு, 'மன்னிய' எனவும், 'திருவருள்' எனவும்

அருளிச் பசய்தார். 'மமல' என்றது, ப ருமம ற்றி வந்த உவமம. கசவகன் -
வரன்.
ீ கசவகம், ஒரு பசால்லால் தம்மம வழிப் டுத்த திறல்; 'மன்ன என்மன ஓர்
வார்த்மதயுட் டுத்துப் ற்றினாய்' (தி.8 பசத்திலாப் த்து-2) எனப் ின்னரும்
அருளு .

131-134. பதாழுத மக - வணங்கிய உடன், 'மக' என் து இங்குக் காலத்மத

உணர்த்திற்று. இனி, 'பதாழு தமக' என்றானும், 'பதாழுத மக' என்றானும் ிரித்து,
'பதாழுந் தமகமமயுமடயார், பதாழுத மகயிமன யுமடயார்' எனப்ப ாருள்
பகாள்ளலுமாம். துமடத்தல் - விமரயச் பசன்று முற்றத் பதாமலத்தல், வாரி -
கடல். முழுதும் - சுக்களும், ாசங்களுமாகிய எல்லாப் ப ாருள் கமளயும்.

135-136. கநாக்கி - ார்மவமயயுமடயவள். தாய் - தாய்க ாலச் சிறந்தவள்.

137-142. ார் - நிலம். ஐந்து, 'நாற்றம்,சுமவ, உருவம், ஊறு, ஒலி' என்னும் குணங்கள்.
இவற்றுள் நாற்றம் முதல் ஒகராபவான்றாக முமறகய நீக்கி, ஏமனயவற்மற நீர்
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 131

முதலிய ஏமன நான்கு பூதங் களினும் உள்ளன என்க. அளி வர் - மனம்
இளகு வர்.

143-144. தமக்கு நனவிலும் வந்து அருளிய அருட்டிறம் இனிது விளங்க, கனவிலும்

கதவர்க்கு அரியனாதமல, முன்னர் எடுத் கதாதினார். இங்ஙனம் இமறவமன
அவனது ப ருமமகள் ல வற்மறயும் விதந்து க ாற்றிய ின்னர் , மதுமரயும்,
தில்மலயும் தவிர ஏமனய தலங்கள் லவற்றிலும் எழுந்தருளியிருக்கும்
நிமலமய விதந்து க ாற்றுகின்றார்.

149-150. 'அண்ணால்' என் து, 'அண்ணா' என மருவிற்று. கண் ஆர் - கண்ணால்

ருகும். ஆர்தல் - நிமறதல். அஃது இங்கு நிமறயப் ருகுதமலக் குறித்தது.
155. இஃது இமடநிமலயாய் வந்தது. அன்பு மிகுதியால் இன்கனாரன்னமவ இமட
இமடகய அடிகள் வாக்கில் நிகழ்தல் காண்க.

159. ாங்கு - அழகு.

160. விடங்கன் - ஒருவராற் பசய்யப் டாது, இயல் ாய் அமமந்த திருவுருவத்மத

யுமடயவன். 'அழகன்' என்றுமாம்.

162-163. இத்தி - கல்லால மரம். இருமூவர், அட்டமா சித்தி கவண்டி கநாற்ற மகளிர்
அறுவர். அத்தி - பவள்ளாமன. 'மகளிர்க்கும், அத்திக்கும் அருளியவன்' என்க,
இவ்வரலாறுகமளத் திருவிமள யாடற் புராணம் சிறிது கவறு டக் கூறும்.

164-165. பதன்னாடு - ாண்டிநாடு. தமக்கு அருளிய நிமல ற்றி, அதமனகய

அடிகள் இமறவனுக்கு உரிய நாடாகப் ல விடத்தும் அருளுவர். எனினும், எல்லா
நாடும் அவனுமடயனகவ என் து பதரித்தற்கு, அடுத்த, 'எந்நாட்டவர்க்கும்
இமறவா' என்று அருளினார். இறுதிக் கண் எந்நாட்மடயும் எடுத்கதாதி முடித்து,
இனியும் முன்க ாலப் ிறவாற்றாற் க ாற்றுகின்றார்.

166-167. ன்றிக்குட்டிகட்கு இமறவன் தாய்ப் ன்றியாய்ச் பசன்று ால் பகாடுத்த

வரலாற்மறத் திருவிமளயாடற்புராணத்துட் காண்க. ஏனம் - ன்றி. குருமள -
குட்டி. மானம் - ப ருமம.

168-169. அம்மான் - தமலவன். இருள் - துன் ம்; நரகமு மாம்; உவமமயாகுப யர்.
171. களங்பகாளக் கருத - உன்மன என் பநஞ்சார நிமனக்கும் டி. பநஞ்சத்மதகய
இங்கு, 'களம்' என்றார் என்க.

172. இங்கு - இப்ப ாழுது.

 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 132

174-176. 'அத்தன், ஐயன்' என் ன முன்னர்க் கூறப் ட்ட வாயினும் , நித்தன் முதலாகப்
ின்னர் வருவனவற்கறாடு ஒருங்கு நின்று சிறப் ித்தற் ப ாருட்டு ஈண்டும்
கூறினார். நித்தன் - அழி வில்லாதவன். நிமலன் - மலம் இல்லாதவன். த்தா -
தமலவன்; வட பசால்; இஃது இயல் ாய் நின்று, அண்மம விளி ஏற்றது, ' த்தன்'
எனக் பகாண்டு, 'அன்புமடயவன்' என்றும் உமரப் . வன் - எவ்விடத்தும்
கதான்று வன்; 'எமவயும் கதான்றுதற்கு இடமாயுள்ளவன்' என்றுமாம்,

177-178. ிரான் - கடவுள். அமலன் - மலம் இல்லாதவன்; 'விமலன், அமலன்,

நிமலன்' என் ன ஒரு ப ாருட்பசாற்களாயினும், லவமகயாகப் க ாற்றுதல்
பசய்யும் க ாற்றிக் ககாமவயில் ப ாருள் வமக ஒன்றாகன க ாற்றுதல்
கவண்டும் என் கதார் யாப்புறவில்மல; பசால்வமகயானும் லவமகயாகப்
க ாற்றுதல் பசய்யப் டும்; அதனால், இன்கனாரன்ன பசாற்களால்
ன்முமறயானும் க ாற்றினார் என்க.

179-180. ககாலம் - வடிவம்; 'அதமனயுமடய பநறி யாளகன' என்க. பநறியாளன் -

உய்யும் பநறிமய உணர்த்து வன்; ஞானாசிரியன். தரிகயன் - இனிப் ப ாகறன்;
'வடுதந்தருள்
ீ ' என் து கருத்து. 'முமறகயா' என்ற முமறயீட்டுச் பசால்மல,
இதன் ின் கூட்டியுமரக்க. 'முதல்வா' என்றதமன, 'ஈண்டு எனது முமறயீட்மடக்
ககட் து உனக்குக் கடப் ாடு' என்னுங் கருத்தாற் கூறினார்.

181-182. உறவு - உறவினன். உயிர் - உயிரின்கண் கலந்து நிற் வன். சிறவு -

சிறப்பு; சிறப்புமடயவன். சிவம் - மங்கலம்; மங்கலம் உமடயவன்.

183-184. 'மமந்தன்' என் து, 'மஞ்சன்' எனப்க ாலி யாயிற்று. 'வலிமம யுமடயவன்'
என் து ப ாருள். மணாளன் - 'மண வாளன்' என் தன் மரூஉ. 'கலியாணககாலம்
உமடயவன்' என் து ப ாருள். சிவ ிரான் வடிவங்களுள், கலியாண ககாலமும்
ஒன்றாதல் உணர்க. ஞ்சு ஏர் அடி - பசம் ஞ்சிமனயும், அழகிமனயும் உமடய
ாதம்.

185-186. அலந்கதன் - உழன்கறன், நாகயன் அடிகயன் - நாய்க ான்கறனாகிய

அடிகயன். இலங்கு சுடர்- விளங்குகின்ற விளக்குப்க ாலும்.

187-190. இந்நான்கடிகளிலும் சிவ ிரான், தமிழ்நாடன்றிப் ிற நாடுகளிலும் ககாயில்

பகாண்டிருத்தமல எடுத்கதாதிப் க ாற்று கின்றார். 'கமவத்தமல, குமவப் தி,
அரிககசரி' என் ன தலங்களாம், அமவ இக்காலத்து அறிதற்கரியவாயின.
கசரநாடும் மமலநாடு எனப் டுமாயினும் இங்கு, 'மமலநாடு' என்றது, இமயத்மதச்
சார்ந்த நிலப் குதிமயயாம். அங்குக் ககதாரம், சு தீச்சரம், அகனகதங்காவதம்,
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 133

இந்திர நீலப் ருப் தம் முதலிய சிவதலங்கள் இருத்தல் பவளிப் மட. 'கமல ஆர்'
என்றது, 'நூல்கள் நிரம் ிய' என்றும், 'மான் கூட்டங்கள் நிமறந்த' என்றும் ப ாருள்
பகாள்ளுதற்கு உரித்து. அத்பதாடரால் சிறப் ிக்கப் ட்ட தலம் அறியப் டாமமயின் ,
அத்பதாடர்க்கும் ப ாருள்காண்டல் அரிதாகும். கமவத்தமல முதலியவற்மறத்
தலங்களாகக் பகாள்ளாது, பசாற்ப ாருள் கூறுவாரும் உளர்.

191-192. ிற நாட்டுத் தலங்கமள நிமனந்த பதாடர் ாகன , தமக்கு மீ ளவும்

குருவடிவத்மதக் காட்டியருளிய திருக்கழுக் குன்றத்மதயும், தமது ாண்டிநாட்டில்
ப ான்னுருவில் நின்று அருள் புரியும் திருப்பூவணத்மதயும் நிமனந்து ,
இவ்விரண்டடிகளிலும் க ாற்றி பசய்தார்.

193-194. மூவமகத் திருகமனிகளுள் அருவத் திருகமனி, உருவத் திருகமனி என்னும்

இரண்டமனக் கூறகவ இமடநிற்கும் அருவுருவத் திருகமனியும் தாகன
ப றப் ட்டது. முன்னர், 'மன்னிய திருவருள் மமல' (அடி.128) என்றார்; இங்கு,
'மருவிய கருமண மமல' என்றார். மருவுதல் - அடியவர் உள்ளத்து நீங்காது
ப ாருந்துதல்.

195-196. 'நனவு, கனவு, உறக்கம், க ருறக்கம், உயிர்ப் டங்கல்' என்னும் ஐந்து

நிமலகளும் வடபமாழியில் முமறகய, 'சாக்கிரம், பசாப் னம், சுழுத்தி, துரியம்,
துரியாதீதம்' எனப் டும். இமவ, 'இருள்நிமல, ப ாருள்நிமல, அருள்நிமல' என்னும்
மூன்று நிமலகளிலும் நிகழ்வன. இருள்நிமலயில் , ஒன்மறவிட மற்பறான்றில
இருள் (அறியாமம) மிகும்; ப ாருள் நிமலயில், ஒன்மறவிட மற்பறான்றில்
உலகப் ப ாருள் மிக்கு விளங்கும்; அருள்நிமலயில் ஒன்மறவிட மற்பறான்றில்
இமறவனது திருவருள் மிக்கு விளங்கும். அவற்றுள் அருள்நிமலயில் உள்ள
துரிய நிமலகய இங்குக் குறிக்கப் ட்டது. அந்நிமலயில் க ரின் ம் சிறிது
அரும்புதலன்றி, பவள்ள மாய்ப் ப ருகி உயிமர விழுங்கிக் பகாள்ளும் நிமல
உண்டாகாது. அதனால், இந்நிமலயில் நின்கறார், க ரின் பவள்ளத்துள் மூழ்கித்
திமளத்திருத்தலன்றி, உலகத்மத கநாக்கி நிற்றலும் உமடயராவர். இதமனக்
கடந்த அதீத நிமலயிகல அது கூடுவதாகும். அதமனப் ப ற்கறாகர சிவனது
உண்மம நிமலமயத் தமலப் ட்டவராவர். அவர்க்கு அந்நிமலயினின்றும் மீ ட்சி
இல்மல. ஆதலின், அப்ப ரு மாமன, 'துரியமும் இறந்த சுடர்' என்று அருளினார்.
இருள்நிமல முதலிய மூன்றும் முமறகய. 'ககவலம், சகலம், சுத்தம்' எனப் டும்,
உம்மம, சிறப்பும்மம. பதளிவு அரிது - கருவிகளால் அறியப் டாதது. பதளிவு -
அனு வப்ப ாருள்.
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 134

197-198 கதாளா - துமளயிடாத. முத்தம் - முத்து. துமளயிடாத முத்தில் ஒளி

குமற ாடின்றி விளங்கும். மாணிக்கம் முதலிய ிறவற்றின் ஒளிகளினும்,
முத்தின் ஒளி தண்ணிதாதல் ற்றி, அதமனகய உவமித்தார். திருநீற்றுப்
பூச்சினால் விளங்கும் பவண்மம ற்றி உவமித்தார் என்றலுமாம். இமறவன்
தனக்கு அடியரானார்க்கு அன் னாதமல, 'தீர்ந்த அன் ாய அன் ர்க்கு அவரினும்
அன் க ாற்றி' எனப் ின்னரும் (தி.8 திருச்சதகம்-69) அருளுவார்.

199-200. ஆராமம - நிரம் ாமம. க ர் - ப யர். ஆயிரம், மிகுதிக்கு ஓர் எண்

காட்டியவாறு. எல்லாம் உமடய ப ருமானாகலின் அமவ ற்றி வரும் ப யர்கள்
அளவிலவாயின. ப ம்மான் - ப ரிகயான்.

201-202. தாளி அறுகு - தமழத்துப் டர்ந்த அறுகம்புல். இது, மனயினுள்

ஒருவமக, 'தாளிப் மன' என்னும் ப யர்த்தாதல் ற்றி யும் அறியப் டும்.
'இதமனக் கன்றுகள் விரும் ி கமயும்' என் தும், அவ்வாறு கமயப் ட்டு கவனிற்
காலத்தில் ட்டுக்கிடப் ினும் மமழக் காலத்தில் பசழித்துப் டரும் என் தும்
இதமன அங்ஙனகம வளர விட்டால், அரும்புவிட்டுப் பூக்கும் என் தும், அப்பூ
நீலநிறத்துடன் அழகியதாய் விளங்கும் என் தும் , அதமன, மணவிமனக்காலத்தில்
மணமகளுக்கு வாமக இமலபயாடு விரவத் பதாடுத்து அணிவர் என் தும்,
ின்வரும் அகநானூற்றுப் ாடலின் (136.) அடிகளால் அறியப் டும்.
'பமன்பூ வாமகப் புன்புறக் கவட்டிமல
ழங்கன்று கறித்த யம் மல் அறுமகத்
தழங்குகுரல் வானின் தமலப்ப யற் கீ ன்ற
மண்ணுமணி யன்ன மாயிதழ்ப் ாமவத்
தண்ணறு முமகபயாடு பவண்ணூல் சூட்டி.'
அறுகம் புல், ண்மடத் தமிழ்ச் பசய்யுட்களில், 'அறுமக' என வழங்கும். இதனால்,
இவ்வறுகு தமிழகத்தில் ண்டு கண்கவர் வனப் ினதாய்ச் சிறந்த ஒரு மங்கலப்
ப ாருளாய் விளங்கினமம ப றப் டும். அதனாகன வாழ்த்துக் கூறுகவார் ,
மஞ்சளரிசியுடன் இதமன யும் கசர்த்துத் தூவி வாழ்த்துதல் ண்மட மர ாய்
இருந்தது.
'அறுகு சிறுபூமள பநல்பலாடு தூஉய்' என்னும் வரி, சிலப் திகாரத்துள்
(கனாத்திறம் உமரத்த காமத - 43) கடவுள் வழி ாடு கூறுமிடத்துக்
காணப் டுகின்றது. இவ்வாற்றகன, ஞானாசிரியர்க்கு அவர்தம் அடியவர் தமழத்து
வளர்ந்த அறுகம் புல்லாலாய மாமலமய அணிவித்து அவமர வழி ட்டு நிற்றல்
மர ாய் இருந்தமம ப றப் டும். பசங்கழுநீர்ப் பூமாமலயும் அவ்வாறு
ஞானாசிரியர்க்கு அணியப் டுவதாம், அதமனப் ின்னர் (அடி.217) கூறு . சிவ ிரான்
 1.4.க ாற்றித் திருவகவல் 135

அடிமுடி கதான்றாத நீண்ட ஒளிப் ிழம் ாய்த் கதான்றியது, மால் அயன் முன்பு
என்க. நிருத்தன் - நடனம் புரி வன்.

203. இமறவன் தன் அடியவர் சாத்தும் சந்தனக் குழம் ிமன அணிந்து அழகுடன்
விளங்குதல் பவளிப் மட.
205-206. 'மந்திர மாமமல, மககந்திரமமல' என் து, கீ ர்த்தித் திருவகவலில்
காட்டப் ட்டது. உய்யக்பகாள்வாய் - உய்யுமாறு உலகியலினின்றும் மீ ட்டுக்
பகாள் வகன. 'எந்தமம' என்றது, அடியவர்கமள.

207-208. 'புலிமுமல புல்வாய்க்கு அருளிமன'(அடி 207) என்ற இதுவும் 'கல்நார்

உரித்த' (அடி 97) என்றாற்க ால 'நினது அரிய திருவருமள எனக்கு வழங்கினாய்
என, அன்னபதாரு பசயமலக் குறிப் து. 'புலிபயான்மறத் தாமய இழந்த
மான்கன்று ஒன்றிற்குப் ால்பகாடுக்கச் பசய்தனன்' என்ற வரலாபறான்றும்
உண்டு. அமல கடல் - அமலகின்ற கடல்நீர். 'இவ்வடி, வமலவசிய
ீ
திருவிமளயாடமலக் குறித்தது' என் . 'மீ மி' எனவும், 'நடந்தாய்' எனவும் க ாந்த
பசாற்கள், அங்ஙனம் ப ாருள் டுதற்கு ஏலாமமயின் , ிரளய பவள்ளத்துட் டாது
நின்று, அதனுட் ட்டு அலந்த மாகயான் முதலிகயார்க்குத் கதான்றி
அருள்புரிந்தமமமயக் குறித்தது என்றல் ப ாருந்தும்.

209-210. கரிக்குருவிக்கு அருள்புரிந்தமம திருவிமளயாடற் புராணத்துட்

கூறப் ட்டது. அதுவும், எளிகயார்க்கு அருளுதமலகய விளக்கி நிற்கும், இரும்
புலன் - வரம் ில்லனவாய் எழும் ஐம்புல கவட்மககள். நிரம்புதமல , 'விடிதல்'
என்னும் வழக்குப் ற்றி, புலர என்றார். அஃதாவது. 'இனி இமவ அமமயும்' என்று
ஒழிதல். இமசந் தமன - வந்து ப ாருந்தினாய். 'உனக்கு வணக்கம்' என்க.

211-212. டி உறப் யின்ற - நிலத்தின்கண்கண ல நாள் எம்முடன் மிகப் ழகின.

ாவக - கவடத்மதயுமடயவகன. இமறவன் குருவாகி வந்த ககாலத்மத, 'கவடம்'
என்றார். தன்ப ாருட்டன்றிப் ிறர்ப ாருட்டுக் பகாண்டதாகலின், 'ஒருவகன
இராவணாதி ாவகம் உற்றாற் க ால'(சிவஞான சித்தி, சூ. 1.67) என்றதும் காண்க.
அடி நடு ஈறு - உலகத்தின் கதாற்றம் நிமல இறுதி. அவற்மறச் பசய் வமன
அமவயாககவ அருளினார்.

213-214. நானிலம் - பூமி. 'நாககலாகம் முதலிய மூவுலகத்தி லும் புகாமல்' என்றது

' ிறவி எய்தாமல்' என்ற டி. ரகதி - கமலான நிமல; வடுக
ீ று. ாண்டியற்கு
அருளியது, அடிகள் நிமித்தமாக அவனும் காண எழுந்தருளிவந்தது.
 1.5.திருச்சதகம் 136

215-216. ஒழிவு அற - எப்ப ாருளும் எஞ்சுதல் இல்மலயாக. நிமறந்த -

எல்லாவற்றிலும் நிமறந்து நிற்கின்ற. பசழுமலர்ச் சிவபுரம்- உலகமாகிய
பகாடிக்குச் பசம்மமயான பூப்க ாலச் சிறந்து நிற்கும் சிவகலாகம் ; குறிப்புருவகம்.
திருக்கயிமலமயச் கசக்கிழார் இங்ஙனம் (தி.12 திருமமலச் சிறப்பு. 3) சிறப் ித்தல்
காண்க, ஒளிவடிவாய் நிற்றல் ற்றிச் பசழுமம கூறினார்.

217-218. கழுநீர் மாமல ற்றி கமகல (அடி.201.) கூறப் ட்டது. மமயல் - மயக்கம்;
திரிபுணர்வு. துணித்தல் - அறுத்தல்.

219-220. ிமழப்பு - ப ாருந்தாதது. வாய்ப்பு - ப ாருந்து வது. இத்பதாழிற் ப யர்கள்

இரண்டும் ஆகுப யராய் நின்று இவற்மற யுமடய ப ாருமளக் குறித்தன.
'ஒன்றும்' என்னும் இழிவு சிறப்பும்மம பதாகுத்தலாயிற்று. 'குமழத்த' என் து,
உன்மனக் 'குமழவித்தற்குச் பசய்த' எனக் காரணத்தின்கமல் நின்றது.
'அன்க ாடிமயந்த வழக்கு' (குறள். 73). என்றதில், 'இமயந்த' என்றதுக ால.

221- 222. திரிபுரம் வமகயால் மூன்றாயினும், அதனுட் ட்ட நகரங்கள் லவாதல்

ற்றி, ' ல' என்றார். அன்றி. ஒன்றல்லன பவல்லாம், ' ல' எனப் டுதல் ற்றி,
அவ்வாறு அருளினார் என்றலு மாம். புராணன் - மழகயான். ரம் ரஞ்கசாதி -
கமலானவற்றினும் கமலான ஒளி; க ரறிவு. 'அதமனயுமடய ரன்' என்க, ' ரன்'
என்றது, வாளா ப யராய் நின்றது.

223-225. புயங்கன் - ாம்ம யணிந்தவன். 'புயங்கம் என் பதாருநடனத்மதச்

பசய் வன்' எனவும் உமரப் . புராண காரணன் - காரணங்கள் லவற்றிற்கும்
காரணமாய் நிற் வன். சயசய - பவல்க பவல்க.
இத் திருப் ாட்டும் கீ ர்த்தித்திருவகவகலக ால , நிமல மண்டில ஆசிரியம் என்க.

1.5.திருச்சதகம்
பமய்தான் அரும் ி விதிர்விதிர்த்து உன்விமர
யார்கழற்குஎன்
மகதான் தமலமவத்துக் கண்ண ீர் ததும் ி
பவதும் ியுள்ளம்
ப ாய்தான் தவிர்ந்துன்மனப் க ாற்றி சயசய
க ாற்றிபயன்னும்
மகதான் பநகிழ விகடன்உமட யாய்என்மனக்
கண்டுபகாள்கள. #5
 1.5.திருச்சதகம் 137

எல்லாவற்மறயும் உமடயவகன! உனது, மணம் நிமறந்த திருவடிமயப்

ப றுதற்கு என் உடல் புளகித்து, நடுநடுங்கி மககமளத் தமலகமல் மவத்து,
கண்களில் நீர் வடிந்து, மனம் புழுங்கி, ப ாய்நீங்கி, உன்மனக் குறித்து வணங்கித்
துதிக்கின்ற ஒழுக்கத்மத நான் தளர விட மாட்கடன். ஆதலால் எனது
நிமலமமமய, நீ கநாக்கி உன் அடியாருள் ஒருவனாக ஏற்றுக் பகாள்வாயாக!

விளக்கவுமர

பமய்யுணர்தல்

கட்டமளக் கலித்துமற
இப் ாட்டிமன, 'உமடயாய், யான், உன் கழற்கு, பமய் மயிர் அரும் ி, விதிர்விதிர்த்து,
கண் நீர் ததும் ி, உள்ளம் பவதும் ி, ப ாய் தவிர்ந்து, மக தமலமவத்து, 'க ாற்றி!
சய! சய! க ாற்றி' என்று உன்மனத் துதிக்கும் மகமய பநகிழ விகடன் ; ஆதலின்
என்மன நீ கண்டுபகாள்' என இமயத்து, கவண்டும் பசாற்கமள வருவித்துமரக்க.
ின்னரும் இவ்வாறு, பசால்பலச்சமாயும், இமசபயச்சமாயும் நிற்கும் பசாற்கமள
வருவித்துமரத்தமல அறிந்து பகாள்க. 'உனது திருவடிக்கண் நீங்காது அன்பு
பசய்து ஒழுகுகின்கறன்; எனக்கு இரங்கியருள்' என் து இத் திருப் ாட்டின் திரண்ட
ப ாருள். இதனுள், 'மனம், பமாழி, பமய்' என்னும் மூன்றும் அன்பு வழிய
வாயினமம அமமந்து கிடந்தவாறறிக. 'பமய்தான்' முதலிய நான்கிடத்தும் வந்த
'தான்' அமச நிமல. விதிர்விதிர்த்தல் - நடுநடுங்குதல். இதுவும் அன் ால்
உளதாவகத. 'துடிதுடித்தல்' என் துக ால, 'விதிர்விதிர்த்தல்' என் து இரட்மடக்
கிளவி. விமர - வாசமன. இஃது அடியவர் சூட்டும் மலர்களால் ஆவது. கழற்கு -
கழற் ப றுதற் ப ாருட்டு. இந்நான்கனுருபு ப ாருட்டுப் ப ாருளதன்று; ஏதுப்
ப ாருளது. நான்கனுருபு இப்ப ாருட்டாய் வருதமல, 'அடிபுமன பதாடுகழல்
மமயணற் காமளக்பகன் பதாடிகழித் திடுதல்யான் யாய் அஞ்சுவகல' (புறம்-83)
என்றாற்க ால்வனவற்றுள்ளுங் காண்க. 'மக' இரண்டனுள், ின்மனயது ஒழுக்கம்.
உள்ளம் பவதும்புதல் திருவடிப் க று கிமடயாமமயினாலாம். 'உன்மன' என் து
'என்னும்' என் தனுள் எஞ்சிநின்ற துதித்தல் விமனகயாடு முடிந்தது. கண்டுபகாள்
- எனது நிமலமய கநாக்கி அருள் பசய்யத் திருவுளங்பகாள். 'அரும் ி, ததும் ி'
என் ன, முன்னர், இடத்து நிகழ் ப ாருளின் பதாழில் இடத்தின்கமல் நின்றனவாய் ,
ின்னர், 'விதிர்விதிர்த்து', 'பவதும் ி' என் வற்கறாடு ஒரு நிகரனவாய், சிமன
விமன முதல் கமல் நின்றனவாயின.

பகாள்களன் புரந்தரன் மாலயன் வாழ்வு

குடிபகடினும்
 1.5.திருச்சதகம் 138

நள்களன் நினதடி யாபராடல் லால்நர

கம்புகினும்
எள்களன் திருவரு ளாகல இருக்கப்
ப றின்இமறவா
உள்களன் ிறபதய்வம் உன்மனயல் லாபதங்கள்
உத்தமகன. #6

எங்கள் கமகலாகன! தமலவகன! உன் திருவருகளாடு கூடி இருக்கப்

ப றுகவனாயின், இந்திரன், திருமால், ிரமன் ஆகிய இவர்களுமடய
வாழ்விமனப் ப ாருளாக ஏற்க மாட்கடன். எனது குடி அழிந்தாலும் உன்
அடியாகராடன்றிப் ிறகராடு நட்புக் பகாள்ள மாட்கடன். நரகத்திற் புகுந்தாலும்
அதமன இகழமாட்கடன். உன்மன அன்றி கவறு பதய்வங்கமள மனத்தாலும்
நிமனக்க மாட்கடன்.

விளக்கவுமர

பமய்யுணர்தல்

கட்டமளக் கலித்துமற
ப ாருள்ககாள்:- 'இமறவா, எங்கள் உத்தமகன, யான், உனது திருவருள் வழிகய
இருக்கப்ப றின், நரகம் புகினும் அதமன எள்களன்; அதமன மறந்து இருப் தாயின்,
புரந்தரன், மால், அயன் முதலிகயாரது தவிகளில் இருப் தாயினும் அவற்மறக்
பகாள்களன்; யானன்றி என் குடிகய பகடுவதாயினும், அடியாபராடல்லால்
ிறகராடு நட்புச் பசய்தலும், உன்மனயல்லாது ிற பதய்வங்கமளத் துமணயாக
எண்ணுதலும் பசய்கயன்'. 'ஆதலின், என்மனக் கமடக்கணித்தருள்' என, கமமலத்
திருப் ாட்டில் உள்ள, 'என்மனக் கண்டுபகாள்' என்றதமன, ஈண்டும் வருவித்து
முடிக்க. 'சிவஞானம் ஒன்கற ிறவித் துன் த்மத நீக்குவ தாதலின், அதன்கண்
விருப் மும், அஃதல்லாத ிற எமவயும் அத் துன் த்மத ஆக்குவன ஆதலின்
அவற்றின் கண் விருப் ம் இன்மம யும் பகாண்ட தமது நிமலமய இதனுள்
எடுத்து விளக்கி கவண்டினார். புரந்தரன் - இந்திரன். 'வாழ்வும்' என்னும்
சிறப்பும்மம பதாகுத்தலாயிற்று. 'குடி' என்றதில் பதாக்குநின்ற ிரிநிமல ஏகாரம்
சிறப்புணர்த்தி நின்றது. 'பகடினும், புகினும்' என்ற உம்மமகள், எதிர்மமற.
இவற்றால், இமறவன் அடியரல்லாதவகராடு நட்புச் பசய்யாமமயால்
குடிபகடுதலும், திருவருமள மறவாமமயால் நரகம் புகுதலும் இல்மல என் து
க ாந்தது. 'நினது அடியார்' என, உயர்திமணக் கிழமமப் ப ாருளில் குவ்வுருபு
வாராமல், அதுவுருபு வருதல் ிற்கால வழக்கு. எள்ளாமமக்கு, 'திருவருளாகல
 1.5.திருச்சதகம் 139

இருக்கப் ப றுதலாகிய காரணத்மதக் கூறியவதனால், பகாள்ளாமமக்கு, அதன்

மறுதமலயாகிய காரணம் ப றப் ட்டது. ' ிற பதய்வம்' என் தில், 'பதய்வம்'
என்றது, 'உன்மனயன்றிப் ிறபரல்லாம் எழுவமகப் ிறப் ினுள் ஒன்றாய பதய்வப்
ிறப் ினர்' எனவும், 'அதனால் அவமர எனக்குத் துமணயாக நிமனகயன்' எனவும்
குறிப் ினால் அருளிச்பசய்தவாறு. 'கமலானவன்' என்னும் ப ாருளதாகிய,
'உத்தமன்' என் து, இங்கு, 'தமலவன்' என்னும் அளவாய் நின்றது.

உத்தமன் அத்தன் உமடயான் அடிகய

நிமனந்துருகி
மத்த மனத்பதாடு மால்இவன் என்ன
மனநிமனவில்
ஒத்தன ஒத்தன பசால்லிட ஊரூர்
திரிந்பதவருந்
தத்தம் மனத்தன க சஎஞ் ஞான்றுபகால்
சாவதுகவ. #7

உத்தமனும் எமது தந்மதயும், எம்மம அடிமமயாக உமடயவனும் ஆகிய

இமறவனது திருவடிமயக் கருதி உருகி, உன் மத்தம் பகாண்ட மனத்துடன்
கூடிய ித்தன் இவன் எனக்கண்கடார் பசால்லவும், ஊர்கதாறும் திரிந்து
அவரவர் மனக் கருத்துக்கு இமசந் தனவாகிய ல பசாற்கமளச் பசால்லவும்,
யாவரும் தங்கள் தங்கள் மனத்துக்கு இமசந்தவற்மறப் க சவும் ககட்டு மனம்
இறக்கப் ப றுவது எக்காலகமா?

விளக்கவுமர

பமய்யுணர்தல்

கட்டமளக் கலித்துமற
ப ாருள்ககாள்:- 'உத்தமன்.....அடிகயநிமனந்து உருகி, கண்கடார், 'இவன் மால்'
என்னத் தம் மனநிமனவில் ஒத்தன ஒத்தன பசால்லிட, மத்த மனத்பதாடு ஊர்
ஊர் திரிந்து, எவரும் தத்தம் மனத்தன க சச் சாவது எஞ்ஞான்று' 'பகால்',
அமசநிமல. 'உமடயான் அடிகய' என்ற ிரி நிமல ஏகாரம், ' ிறிபதான்மறயும்
நிமனயாது' என் மத விளக்கிற்று. மத்தம் - உன்மத்தம்; ித்து; என்றது
க ரன் ிமன. மால் - மயக்கம்; இஃது ஆகுப யராய், 'மால் பகாண்டான் (அறிவு
மயங்கினான்) எனப் ப ாருள்தந்தது. 'நிமனவில்' என்றது, ஏதுப்ப ாருளில்வந்த
ஐந்தாம் கவற்றுமம. 'ஒத்தன' என்றது, 'இவன் மால்' என்னக் கருதிய
அவ்பவாருப ாருகள ற்றிவரும் பசாற்கமளயும், 'தத்தம் மனத்தன' என்றது,
 1.5.திருச்சதகம் 140

நல்லனவும், தீயனவுமாய ல ப ாருள்கமளப் ற்றிவரும் பசாற்கமளயும் என்க.

'ஊர்க்கண் ஊர்க்கண் திரிந்து' என உருபு விரிக்க. ' ல ஊர்களில் திரிந்து'
என்றவாறு. இங்ஙனம் திரிய கவண்டியது, உலகியலுள் அகப் டாமமப் ப ாருட்டு.
அடிகள் உலகியலின் நீங்கிகய நின்றாராயினும் , 'மீ ளவும் அதன்கண்
அகப் டுகவங்பகால்கலா' என்னும் அச்சத்தினால் இங்ஙனந் திரியகவண்டினார்
என்க. 'திரிந்து' என்னும் எச்சம், எண்ணின்கண் வந்தது. 'சாவது எஞ்ஞான்று'
என்றது, சாவின்கண் உள்ள விருப் த் தாலன்றி, உடம் ின்கண் உள்ள
பவறுப் ினாலாகலின், அதற்கு. 'இவ்வுடம்பு நீங்கப் ப றுதல் எஞ்ஞான்று என் கத
ப ாருளாயிற்று. 'ஊரூர் திரிந்து' என்றதனால், மனநிமனவில் ஒத்தன பசால்வார்,
அவ்வாறு திரியக் கண்கடார் என் து ப றப் ட்டது. எவரும் - யாவரும்.
இறந்தவமரப் ற்றிப் லரும் ல பசால்லுதல் இயல் ாத லறிக. உடம்புள்ள
துமணயும் உலகியலிற் பறாடக்குண்ணாது நிற்கவும், உடம்பு விமரய நீங்கப்
ப றவும் கவண்டியவாறு.

சாவமுன் னாள்தக்கன் கவள்வித் தகர்தின்று

நஞ்சம்அஞ்சி
ஆவஎந் தாய்என் றவிதா விடும்நம்
மவரவகர
மூவபரன் கறஎம் ி ராபனாடும் எண்ணிவிண்
ணாண்டுமண்கமல்
கதவபரன் கறஇறு மாந்பதன்ன ாவந்
திரிதவகர.
#8

முற்காலத்தில் தக்கனானவன் இறக்க, யாகத்தில் பகால்லப் ட்ட ஆட்மடத்

தின்று, ாற்கடலில் கதான்றிய நஞ்மச அஞ்சி ஐகயா! எந்மதகய! என்று
முமறயிட்ட நம்மவராகிய, அவர்கள் தாகம எம்ப ருமாகனாடு, மூவர் என்று
எண்ணப் ட்டு விண்ணுலமக ஆண்டு, மண்ணுலகில் கதவர் என்று
பசால்லப் ட்டு, பசருக்கமடந்து திரிகின்ற இமறவர்கள்? என்ன ாவகமா?

விளக்கவுமர

பமய்யுணர்தல்

கட்டமளக் கலித்துமற
ப ாருள்ககாள்:- 'முன் நாள், ஒருமுமற, தாம் சாவ, தக்கன் கவள்விக்கண் தகர்
தின்று, மற்பறாருமுமற நஞ்சத்திற்கு அஞ்சி, 'எந்தாய்! ஆவா! அவிதா' என்று
 1.5.திருச்சதகம் 141

முமறயிடும் நம்மகனாராகிய அவமரகய, 'மூவர் கடவுளர்' என எம் ிராபனாடும்

மவத்து எண்ணி, அதன் யனாக விண்ணாள்வதற்கு அமமந்து, 'யாம் மண்கமல்
கதவர்' என்கற இறுமாந்து 'திரிதருவர் சிலர்; இஃது என்ன ாவம்!' சாவ - சாமாறு.
இது வரீ த்திரரால் நிகழ்ந்தது. 'தகர்தின்று' என்றது, நஞ்சிமன உண்ண
மாட்டாமமமயயும், தக்கமனக் கடிய மாட்டாமமமயயும் உணர்த்தி நின்றது.
'இவற்றாலும், முமறயிட்டமமயாலும் சுவருக்கத்தினர் என் து பதற்பறன
விளங்கவும், அவமரப் தியாகிய சிவப ருமாகனாடு ஒருங்குமவத்பதண்ணுவர்'
என்றவாறு. 'அவிதா' என் து, ஓர் முமறயீட்டுச் பசால். 'நம்மவர்' என்றது, ' சு
வருக்கத்தினர்' என்றதாம். 'அவர்' என்றதில் இரண்டனுருபு பதாகுத்தலாயிற்று.
'அவகர' என்ற ிரிநிமல ஏகாரம், இழிவுணர்த்தி நின்றது. 'ஆண்டு' என் து, ான்மம
வழக்கால். 'ஆளுதற்கு அமமந்து' எனப் ப ாருள் தந்தது, 'அன்க ாடிமயந்த வழக்கு'
(குறள்-73) என் தில், 'இமயந்த' என் துக ால. 'பூசுரர்' என் மத, 'மண்கமல் கதவர்'
என்று அருளினார். 'நிலவுலகிற் காணப் டும் கதவர்' என் து இதன்ப ாருள்.
எனகவ, 'ஆசிரியன்மார்' என்றதாம். இங்ஙனமாககவ, இவர், தாம்
வடமடயாமமகயயன்றிப்
ீ ிறமரயும் அமடயபவாட்டாது மயக்கம்
உறுவிக்கின்றனர் என்று இரங்கியவாறாயிற்று. என்ன ாவம் - என்கன அவர்தம்
விமனயிருந்தவாறு. 'திரிதருவர்' என் து பதாகுத்தலாயிற்று. மக்கட் ிறப் ின்
யனாகிய வபடய்தாது
ீ , அதமன வண்க
ீ ாக்கலின், 'திரிதருவர்' என்றார். இங்ஙனம்
திரிதருவார், சிவாகமங்கமளக் பகாள்ளாது இகழ்ந்து, கவதம் ஒன்மறகய க ாற்றும்
கவதியர். சிறப்பு நூமலக் பகாள்ளாது இகழ்ந்து ப ாதுநூல் ஒன்றமனகய
பகாண்டு, அதற்குத் தாம் கவண்டியவாகற ப ாருள்கூறித் தருக்குதல் ற்றி, அவமர
இவ்வாறு அருளிச் பசய்வாராயினர். மண்கமல் கதவர் என்று இறுமாந்து திரி வர்,
பூர்வ மீ மாஞ்சகர், உத்தர மீ மாஞ்சகர் என்னும் இருசாராருகம யாவர். அவருள் ,
பூர்வ மீ மாஞ்சகர், 'கவதம், பதய்வம் உண்டு என்னும் ப ாருள் டக் கூறும்
கூற்றுக்கள் புமனந்துமரயன்றி உண்மமயல்ல; ஆயினும், அக்கூற்றுக்கள் நல்வழி
நிற்றற்கு உதவுவதால் உண்மம என்று பகாள்ளத்தக்கன' என் ர் ஆதலாலும், உத்தர
மீ மாஞ்சகர், ' ல் கவறு வமகப் ட்ட கதவர்கள், மற்மறய உயிர்கள், லவமக
உலகங்கள் ஆகிய யாவும், உண்மமயில் கயிற்றில் அரவுக ாலப் ப ாய்கய;
ஆயினும், அவ்வுண்மமமய உணரும் க்குவம் வரும் வமரயில் அமவகமள
உண்மமக ாலக் பகாண்டு ஒழுகல் கவண்டும்' என் ர் ஆதலாலும்,
இவ்விருசாராரும் எல்லாத் கதவர்கமளயும் ஒரு தன்மமயராகக் பகாள்வதன்றி,
அவருள் எவமரயும் தனிச்சிறப்பு உமடயராகக் பகாள்ளார்; ஆககவ, 'சிவப ருமான்
ஒருவகன தி; ஏமனகயாபரல்லாம் சுவருக்கத்தினர்' என உணரும் உண்மம
ஞானம் அவர்க்கு ஆகமங்களின் வழிகயனும் ; அநு வத்தின் வழிகயனும்
உண்டாதற்கு ஏதுவின்மம யறிக. 'சிவப ருமான் ஒருவகன தி' என் து, கவதத்துள்
 1.5.திருச்சதகம் 142

குறிப் ாகவும், சிவாகமத்துள் பவளிப் மடயாகவும் பசால்லப் டுதமல

உணரமாட்டாராயினும், புராணங்களில் அது ல வரலாறுகள் வாயிலாக
இனிதுணர்த்தப் டுதலின், அமவகமளகயனும் உணர்கிலர் என் ார், தக்கன்
கவள்வித் தகர்தின்றது, நஞ்சம் அஞ்சி அவிதா இட்டது ஆகிய புராண
வரலாறுகமள உடம்ப ாடு புணர்த்துக் காட்டியருளினார். அதனால், 'உலகிற்கு
இந்திரன் முதலிய லரும் முதல்வர் ' எனவும், 'மும்மூர்த்திகளும் முதல்வர்'
எனவும் அகனககசுரவாதங் கூறும் ப ௌராணிகர் கூற்றுப் ப ாருந்தாமம
ப றப் ட்டது. மூவருள் சிவ ிராகனாடு மவத்து எண்ணப் டும் ஏமனயிருவர்,
மாலும் அயனும் என் து பவளிப் மட. இவ்விருவகராடு ஒருவாற்றான்
ஒப் மவத்து எண்ணுதற்குரியவன் குணருத்திரகனயன்றி, குணாதீதனாகிய,
'மகாருத்திரன்' எனப் டும் சிவ ிரான் அல்லன் என்க. இனி, இக்குணருத்திரன், மால்,
அயன் முதலிகயாருள் ஒகராபவாருவமரப் தியாகக் கருதும் ாசு தர்
முதலிகயாமர இங்குக் கூறாராயினார், அவர், முதல்வரல்லாதாமர முதல்வர் எனக்
கருதலன்றிப் லமரயும் முதல்வர் என்னாமமயானும் , முதல்வரல்லாத
சிலமரயும், முதல்வகனாடு ஒப் மவத்து முதல்வர் எனக் கருதுதல் உண்மம
ஞானத்திற்குப் ப ரிதும் புறம் ாய் வடு
ீ யவாமம ற்றிகய இரங்கி
அருளிச்பசய்கின்றாராக லானும் என்க.

தவகம புரிந்திலன் தண்மலர் இட்டுமுட்

டாதிமறஞ்கசன்
அவகம ிறந்த அருவிமன கயன்உனக்
கன் ருள்ளாஞ்
சிவகம ப றுந்திரு பவய்திற்றி கலன்நின்
திருவடிக்காம்
வகம யருளுகண் டாய்அடி கயற்பகம்
ரம் ரகன. #9

தவத்மதகயா பசய்திகலன்; குளிர்ந்த மலர்களால் அருச்சித்துக் குமற ாடின்றி

வணங்க மாட்கடன், வணாககவ
ீ ிறந்த ாதகன் நான்; க்தர்களுக்குச்
பசாந்தமாகிய சிவக ாதம் என்னும் அரிய பசல்வத்மத நான் ப ற்றிகலன்;
உன்மன அமடவதற்கான நல்ல ிறவிமய எனக்குத் தருவாயாக.

விளக்கவுமர

பமய்யுணர்தல்
 1.5.திருச்சதகம் 143

கட்டமளக் கலித்துமற
'கமலானவர்க்கு கமலானவன்' எனப் ப ாருள்தரும், ' ரம் ரன்' என்னும்
பதாமகச்பசால் ஒருபசால் நமடத்தாய், 'கடவுள்' என்னும் அளவில் நின்று 'எம்'
என்றதற்கு முடி ாயிற்று. இத் பதாடமர முதலில் மவத்து 'யான்' என்னும்
எழுவாய் வருவித் துமரக்க. மலரிட்டு இமறஞ்சுதலாகிய கிரிமயத் பதாண்டிமனப்
ின்னர்க் கூறுதலின், 'தவம்' என்றது கயாகத்மதயாயிற்று. சரிமயயும் கிரிமயயுள்
அடங்கும். சரிமயயும், கிரிமயயும், 'சிவதருமம்' என ஒன்றாகக் கூறப் டுதல்
காண்க. சரிமயமய, 'புத்கதளிர் ககாமான்நின் திருக்ககாயில் தூககன் பமழுககன்
கூத்தாகடன்' என, அடிகள் ின்னர் அருளுதல் காண்க (தி.8 திருச்சதகம் ா.14).
'தவகம' என்ற ஏகாரம், கதற்றப் ப ாருட்டாய் , 'சிறிதும்' எனப் ப ாருள்தந்தது,
முட்டாது - தவறாது. 'சரிமய கிரிமய கயாகங்கமளச் பசய்கயன்' என்றது, அடிகள்
அமமச்சராய் இருந்தமமமயக் குறிக்கும். 'இமறஞ்கசன்' என்றதன் ின், 'அதனால்'
என் து வருவிக்க. அவம் - வண்.
ீ 'அருவிமனகயன்' என்றதன் ின், 'ஆயிகனன்'
என் து பதாகுத்தலாயிற்று. 'அவம் டகவ ிறந்த விமனகயனாகிவிட்கடன் ' என்க.
இனி, 'வண்
ீ என் து உண்டாதற்கு இடமாகிய விமனகயன் ஆகிவிட்கடன் '
எனினுமாம். 'இவ்வாற்றால் உன் அடியார் நடுவுள் இருக்கும் க ற்றிமனப்
ப ற்றிகலன்' என்றார் என்க. சிவம் - நன்மம. திரு - நல்லூழ். 'எனினும், உன்
திருவடியிற் கசர்கின்ற யமனகய எனக்கு அருள கவண்டும்' என கவண்டுவார்,
அதற்குக் காரணமாக, 'யானும் அவ்வடியவர்க ால உன்னால் ஆட்பகாள்ளப்
ட்டவனன்கறா' என் தமன, 'அடிகயற்கு' என உடம்ப ாடு புணர்த்தருளினார். வம்
- உண்மம. அது, பசயல் நிகழ்தமலக் குறிக்கும். இது, 'சம் வம்' எனவும் வரும்.
'அருளு' என, ஏவற்கண் உகரச்சாரிமய வந்தது. கண்டாய், அமசநிமல.

ரந்து ல் ஆய்மலர் இட்டுமுட் டாதடி

கயஇமறஞ்சி
இரந்தஎல் லாம்எமக் ககப ற லாம்என்னும்
அன் ருள்ளம்
கரந்துநில் லாக்கள்வ கனநின்றன் வார்கழற்
கன்ப னக்கும்
நிரந்தர மாய்அரு ளாய்நின்மன ஏத்த
முழுவதுகம. #10

ரவி, லவமகயாயிருக்கிற, ஆராய்ந்து எடுக்கப் ப ற்ற மலர்கமள உன்

திருவடிகளில் இட்டு, குமற ாடின்றி, உன் திருவடிகமளகய வணங்கி,
கவண்டினமவ எல்லாம் எங்களுக்கக ப றுதல் கூடும் என்று நிச்சயித்த
அடியார்களுமடய மனத்மத ஒளித்து மற்கறாரிடத்தில் நில்லாத கள்வா!
 1.5.திருச்சதகம் 144

பூரணமாக உன்மனத் துதிக்க, அடிகயனுக்கும் உன் பநடிய கழமல அணிந்த

திருவடிகளுக்குச் பசய்ய கவண்டிய அன்ம இமடயீடின்றி அருள் பசய்வாயாக.

விளக்கவுமர

பமய்யுணர்தல்

கட்டமளக் கலித்துமற
ரந்து - வலம் வந்து. ஆயப் டாத மலரிமன இடுதலும், நாளும் பசய்யாது இமட
இமடகய விட்படாழிதலும் கூடாமமயின், 'ஆய்மலர் இட்டு முட்டாது இமறஞ்சி'
என்று அருளினார். இரந்த எல்லாம் - (தம் ிமழமயப் ப ாறுக்குமாறு) கவண்டித்
துதித்த பசய்மககள் யாவும். எமக்கக ப றல் ஆம் - நமக்கக க றாவனவாம்.
என்னும் அன் ர் - என்று உணர்கின்ற பமய்யன் ிமன உமடய வர்களது.
'இமறவமன வழி டப் ப றுதகல ப ரும்க று என உணர்கின்றவகர பமய்யன் ர்'
என, அவரது இயல் ிமன விதந்கதாதியவாறு. உள்ளம் - உள்ளத்தின்கண்.
'விளங்கிநிற்கின்ற ப ருமாகன' என்னாது, 'கரந்து நில்லாக் கள்வகன' என்றது
'அன் ரல்லாத ிறரது உள்ளத்தில் சிறிதும் விளங்காது நிற் வன்' என்று கூறும்
கருத்தி னாலாம். 'யானும் நின்மன முழுவதும் ஏத்த ', 'எனக்கும் நின்றன் வார்
கழற்கு அன்ம நிரந்தரமாக அருளாய்' என்க. வார்கழல், அமடயடுத்த ஆகுப யர்.
நிரந்தரம் - இமடவிடாமம.

முழுவதுங் கண்டவ மனப் மடத் தான்முடி

சாய்த்துமுன்னாள்
பசழுமலர் பகாண்படங்குந் கதடஅப் ாலன்இப்
ால்எம் ிரான்
கழுபதாடு காட்டிமட நாடக மாடிக்
கதியிலியாய்
உழுமவயின் கதாலுடுத் துன்மத்தம் கமல்பகாண்
டுழிதருகம. #11

உலகம் முழுமமயும் மடத்தவனாகிய ிரமமன மடத்தவனாகிய

திருமாலும், தமலவமளத்து முற்காலத்தில் பசழுமமயாகிய மலர்கமள ஏந்திக்
பகாண்டு எவ்விடத்தும் கதடி நிற்க, அப் ாற் ட்டிருந்தவன்; இவ்விடத்தில்
எமக்கு உ காரியாய் சுடுகாட்டில் க ய்ககளாடு கூடி நடனம் பசய்து
கதியில்லாதவனாகி புலித்கதாமலத் தரித்து உன்மத்த குணத்மத கமற்பகாண்டு
திரிந்து நிற் வன். இஃது என்ன ஆச்சரியம்?
 1.5.திருச்சதகம் 145

விளக்கவுமர

பமய்யுணர்தல்

கட்டமளக் கலித்துமற
முழுவதும் - உலகங்கள் எல்லாவற்மறயும். கண்ட வன்- மடத்தவன்;
ிரமகதவன். ிரமகதவமனப் மடத்தவன் திருமால். முடிசாய்த்து -
தமலவணங்கி. கதடியது. வழி டற் ப ாருட்டு. அப் ாலன் - அகப் டாது
ஒளித்தவனாகிய எம் ிரான் என்க. திருமால் சிவ ிரான் திருவடிமயத் கதடிக்
காணாமமகயயன்றி. வழி ட விரும் ித் கதடியப ாழுதும் அவர் காணாதவாறு
சிவ ிரான் ஒளித்த வரலாறு ஒன்றும் உண்டு என் து, இதனாற் ப றப் டுகின்றது.
'அதர்வசிரசு' என்னும் உ நிடதத்திலும், இலிங்க புராணத்திலும், 'கதவர்கள் தம்முன்
காணப் ட்ட உருத்திரமர இன்னார் என்று அறியாது, 'நீர் யார் ' என வினாவ, அவர்
தமது ப ருமமகமளக்கூறி மமறந்தார்; ின்பு கதவர்கள் 'அவமரக் கண்டிலர்'
என்று ஒரு பசய்தி கூறப் ட்டுள்ளது. 'கண்டிலர்' என் து, எதிர்ப் ட்டவர் உருத்திரகர
என்று அறிந்த கதவர்கள் தமது அறியாமமக்கு வருந்தி, அவமர வழி ட விரும் ித்
கதடியப ாழுது கண்டிலர் என்னும் குறிப் புமடயகதயாதல் கவண்டும்.
அவ்வரலாகற இங்குத் கதவர் என்னாது, திருமால் எனப் ட்டது க ாலும்! கழுது -
க ய். நாடகம் - நடனம். கதியிலி - புகலிடம் இல்லாதவன். உழுமவ - புலி.
உன்மத்தம் - ித்து. உழி தரும் - திரிவான். 'கதவருலகத்தில் திருமால்
முதலியவர்கட்கு எட்டாதவன், இம் மண்ணுலகத்தில் மிக எளியனாய்க்
காணப் டுகின்றான்' என்ற டி. தனக்ககார் ஆதாரம் இன்றித் தாகன அமனத்திற்கும்
ஆதாரமாய் நிற்றமல, 'கதியிலி' என்றும், உலகத்தாபராடும் ஒத்து நில்லாது
கவறு ட்டு நிற்கும் நிமலமய , 'உன்மத்தம்' என்றும் ழிப் துக ாலக் கூறிப்
புகழ்ந்தருளினார். 'கழுபதாடு காட்டிமட நாடகம் ஆடுதல்' என் து. உண்மமயில்
எல்லாவற்மறயும் அழித்த நிமலயில் உயிர்ககளாடு நின்று சூக்கும ஐந்பதாழில்
பசய்வகதயாயினும், அந்நிமலமய மக்கள் இவ்வுலகத்தில் சுடுகாட்டுள்
ஆடுவானாககவ கண்டு வழி ட, அவர்க்கு அருள் புரிதல் ற்றி, 'இப் ால் உழிதரும்'
என்று அருளிச்பசய்தார்.

உழிதரு காலும் கனலும் புனபலாடு

மண்ணும்விண்ணும்
இழிதரு காலம்எக் காலம் வருவது
வந்ததற் ின்
உழிதரு காலத்த உன்னடி கயன்பசய்த
 1.5.திருச்சதகம் 146

வல்விமனமயக்
கழிதரு காலமு மாய்அமவ காத்பதம்மமக்
காப் வகன. #12

சஞ்சரிக்கிற வாயுவும் அக்கினியும் நீருடன் பூமியும் ஆகாயமும் நசிக்கின்ற

காலமானது எக்காலத்துண்டாவது, அவ்வாறு அக்காலமுண்டான ின்பும், நீடு
வாழ்கின்ற திருவடிமயயுமடய எம் தந்மதகய! உன் பதாண்டகனன் பசய்த
வலிய விமனகமள நீக்கி அருளுக. காலதத்துவங்களாகிய அமவகமளக் காத்து
எங்கமளயும் காக்கின்ற இமறவகன!

விளக்கவுமர

பமய்யுணர்தல்

கட்டமளக் கலித்துமற
பசாற்கிடக்மக முமற கவறாயினும், 'எக்காலம் வருவது' என் தமன, 'வருவது
எக்காலம்' என மாற்றி இறுதியில் மவத்துமரத்தல் கருத்தாதல் அறிக. 'உழிதரு
காலத்த' என்றதமன முதலிற் பகாள்க. உழிதரல் - நில்லாது ப யர்தல். இப் ண்பு
காற்றிற்கும் காலத்திற்கும் உளதாதல் அறிக. கால் - காற்று. இழிதரல் - விட்டு
நீங்குதல். 'காலம் ' என்னும் முதனிமல அன்விகுதிகயாடு புணருமிடத்து இமடகய
அத்துச் சாரிமய ப ற்று, 'காலத்தன்' என நின்று விளிகயற்றது. 'நில்லாது
ப யர்கின்ற காலதத்துவமாய் நிற் வகன' என் து ப ாருள். 'வல்விமனமயக்
கழிதரு காலமு மாய்' என்றது, 'காலதத்துவமாய் நிற் தனால், உன் அடிகயனாகிய
யான், ல ல ிறப்புக்களில் பசய்த வல்விமனயினின்று நீங்குகின்ற காலமுமாய்
நின்று' என்ற டி. 'அடிகயன் கழிதரு' என இமயயும். அமவ - வல்விமனகமள.
காத்து - வந்து ற்றாதவாறு தடுத்து. 'எம்மம' என்றது, தம்கமாபடாத்த ிறமரயும்
உளப் டுத்து. 'ஐம்ப ரும் பூதங்கள் முதலிய தத்துவங்கள் என்னின் கவறாக
என்னால் அறியப் ட்டு நீங்குங்காலகம என் வல்விமன கழியுங் காலம்; அதுக ாது
என்மன நீ உன் திருவடியிற் கசர்த்து உய்யக் பகாள்வாய்; அத்தமகய காலம்
எனக்கு வாய்ப் து எப்ப ாழுது' என் து இப் ாட்டின் திரண்ட கருத்து.
பூதங்கமளகய கூறினாரா யினும், ிற தத்துவங்கமளயும் தழுவிக்பகாள்ளுதல்
கருத்பதன்க.

வன்எம் ிரான் னி மாமதிக் கண்ணிவிண்

கணார்ப ருமான்
சிவன்எம் ிரான்என்மன ஆண்டுபகாண் டான்என்
சிறுமமகண்டும்
 1.5.திருச்சதகம் 147

அவன்எம் ிரான்என்ன நான்அடி கயன்என்ன

இப் ரிகச
புவன்எம் ிரான்பதரி யும் ரி சாவ
தியம்புககவ. #13

வன் என்னும் திருப்ப யர் உமடயவன்; எமக்கு உ காரகன்; குளிர்ச்சி

ப ாருந்திய ப ருமமயமமந்த தமலமாமலமய அணிந்தவன்; கதவர்
ப ருமான்; சிவன் என்னும் ப யர் உமடயவன்; எமக்கு கார சீலன்; என்
தாழ்மவக் கண்டு மவத்தும் என்மன ஆண்டு பகாண்டருளினன். ஆதலால்
இவ்வுலகத்தார் அவகன எமக்குத் தமலவன் என்றும் நான் அடியவன் என்றும்
இவ்வாகற பதரியும் தன்மமமயச் பசால்லுக.

விளக்கவுமர

பமய்யுணர்தல்

கட்டமளக் கலித்துமற
' வனாகிய எம் ிரான், சிவனாகிய எம் ிரான்' என்க. இப் ரிகச எம் ிரான் பதரியும்
ரிசாவது - இம் முமறமமயிகல எம் இமறவன் என்மனக் கமடக்கணித்தற்குக்
காரணத்மத. புவன் இயம்புக - இவ்வுலகம் அறிந்து கூறுவதாக. 'அவனது
க ரருளல்லது ிறிது காரணம் இல்மல' என்றவாறு. 'புவனம்' என் து கமடக்
குமறந்துநின்றது.

புககவ தககன்உனக் கன் ருள் யான்என்ப ால்

லாமணிகய
தககவ எமனஉனக் காட்பகாண்ட தன்மமஎப்
புன்மமயமர
மிககவ உயர்த்திவிண் கணாமரப் ணித்திஅண்
ணாஅமுகத
நககவ தகும்எம் ிரான்என்மன நீபசய்த
நாடககம. #14

என் பதாமளக்காத மாணிக்ககம! நான் உன் அடியார்களுக்கு இமடகய

வாழவும், தகுதி உமடயவன் அல்லன். அங்ஙனமாக அடிகயமன உனக்கு
ஆளாக்கிக் பகாண்ட தன்மம யானது தகுதிகயா? எவ்வமகப் புன்மமகயாமரயும்
மிகவும் உயர்வித்துத் கதவர்கமளப் ணியச் பசய்கிறாய். கிமடக்கலாகாத
அமிர்தகம! எம் ிராகன! என்மன நீ பசய்த கூத்து நமகப் தற்கு உரியகத ஆகும்.
 1.5.திருச்சதகம் 148

விளக்கவுமர

பமய்யுணர்தல்

கட்டமளக் கலித்துமற
ப ாருள்ககாள்:- 'என் ப ால்லா மணிகய, அண்ணா அமுகத, எம் ிரான், யான்
உனக்கு அன் ருள் புககவ தககன்; அங்ஙனமாக என்மன உனக்கு ஆளாகக்
பகாண்ட தன்மம தககவ? சிலக ாது, நீ, எப்புன்மமயமர மிககவ உயர்த்தி,
விண்கணாமரப் ணித்தி; ஆதலின், என்மன நீ பசய்த நாடகம் நககவ தகும்'.
ஏகாரங்களுள் 'தககவ' என் து வினாப்ப ாருளிலும், 'நககவ' என் து ிரிநிமலப்
ப ாருளிலும் வந்தன. 'புககவ, மிககவ' என் ன, கதற்றப் ப ாருள. ப ால்லா -
ப ாள்ளா; துமள யிடாத. 'கதாளா முத்தச் சுடகர' என முன்னருங் கூறினார். (தி.8
க ாற்றித்- 197). எப் புன்மமயர் - எத்துமணக் கீ ழாகனாமரயும்; உம்மம,
பதாகுத்தல். ணித்தி - தாழ்விப் ாய். பசய்த - இவ்வாறு ஆக்கிய. 'நாடகம்'
என்றது, இங்கு விகனாதக் கூத்மதக் குறித்தது.

நாடகத்தால் உன்னடியார் க ால்நடித்து

நான்நடுகவ
வடகத்கத
ீ புகுந்திடுவான் மிகப்ப ரிதும்
விமரகின்கறன்
ஆடகச்சீர் மணிக்குன்கற இமடயறா
அன்புனக்பகன்
ஊடகத்கத நின்றுருகத் தந்தருள்எம்
உமடயாகன. #15

நான் உன்னிடத்து அன்பு இல்லாதவனாய் இருந்தும் உன் அன் ர் க ால் நடித்து

முத்தி உலகத்தில் புகும் ப ாருட்டு விமழகின்கறன். ஆதலால் இனியாயினும்
உன்னிடத்து அன்பு பசய்யும் டி எனக்கு அருள் பசய்யகவண்டும்.

விளக்கவுமர

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் பகாச்சகக் கலிப் ா

இவ்விரண்டாம் த்து, சிலவற்மற இமறவனிடமும், சிலவற்மற பநஞ்சினிடமும்
கூறுவதாக அமமந்திருத்தலின், இதற்கு, 'அறிவுறுத்தல்' எனக்
 1.5.திருச்சதகம் 149

குறிப்புமரத்தனர்க ாலும் முன்கனார்! 'தரவு பகாச்சகம்' என் ன பதால்காப் ியத்தும்

காணப் டும். நடுகவ - அவர்களுக்கு இமடயில். 'வடகத்து
ீ ' என்றது, 'உனது
இல்லத்தினுள் ' என்ற நயத்திமனயும் கதாற்றுவித்தது. தக்கார் லர் குழுமிப்புகும்
ஓரிடத்து அவர்க ால நடிப் வனும் அவர்கட் கிமடகய அங்குப்புக மிக விமரந்து
பசல்லுதல் உலகியல்பு. அவ் வியல்பு ற்றிக் கூறியவதனால், அடிகளுக்கு
வடமடதற்கண்
ீ உள்ள விமரவு எத்துமணயது என் து புலனாகும். எய்த
வந்திலாதார் எரியிற் ாய்ந்தமம(தி.8 கீ ர்த்தி - 132) முதலியவற்மறச்
பசய்ததுக ாலத் தாம் பசய்யாமம ற்றித் தமது பசயமல நாடகம் என்று
அருளினார். ஆடகச் சீர் மணி - ப ான்னின்கண் ப ாருந்திய மணி. சீர்த்தல் -
ப ாருந்துதல். உனக்கு - உன் ப ாருட்டு. 'ஊடகத்கத' என் தமன, 'அகத்தூகட' என
மாற்றிக்பகாள்க. அகம் - மனம். நின்று - நிற்க. 'அதனால் அஃது உருக' என்க.
'உருக' என்ற பசயபவபனச்சம், பதாழிற்ப யர்ப் ப ாருமளத் தந்து நின்றது. 'எம்மம
உமடயாகன' என, இரண்டாவது விரிக்க. 'உமடயான்' தமலவன் எனக்பகாண்டு,
நான்காவது விரித்தலுமாம்.

யாகனதும் ிறப் ஞ்கசன் இறப் தனுக்

பகன்கடகவன்
வாகனயும் ப றில்கவண்கடன் மண்ணாள்வான்
மதித்துமிகரன்
கதகனயும் மலர்க்பகான்மறச் சிவகனஎம்
ப ருமான்எம்
மாகனஉன் அருள்ப றுநாள் என்பறன்கற
வருந்துவகன. #16

நான் ிறவித் துன் த்துக்கு அஞ்ச மாட்கடன். இறப்புத் துன் த்துக்கு

அஞ்சுகின்றிகலன். மண்ணுலகத்மதயும், விண்ணுலகத்மதயும் ஆளவிரும்க ன்.
உன் திருவருளுக்கு உரிகய னாகுங் காலம், எக்காலகமா என்று வருந்துகவன்.
ஆதலால் என் ிறவிமய ஒழித்தருள கவண்டும்.

விளக்கவுமர

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் பகாச்சகக் கலிப் ா

என் கடகவன் - என்ன கடப் ாடு உமடகயன்; ஒன்றுமில்மல. எனகவ, 'இறப்ம ப்
ற்றியும் கவமலயுறுகின்றிகலன்' என்றவாறு. 'வாகனயும்' என்றதில் ஏகாரமும்,
உம்மமயுமாகிய இரண்டு இமடச் பசாற்கள் ஒருங்குவந்தன. ஏகாரம் கதற்றமும்,
 1.5.திருச்சதகம் 150

உம்மம உயர்வு சிறப்புமாய் நின்றன. கதன் ஏயும் - கதன் ப ாருந்திய. 'மலர்க்

பகான்மற' என்றதமன. 'பகான்மற மலர்' என மாற்றி யுமரக்க. 'ப ருமான், மான்'
என்றவற்றுள் ஒன்றற்கு, 'தமலவன்' எனவும், மற்பறான்றற்கு, 'ப ரிகயான்' எனவும்
ப ாருள் உமரக்க. ' ிறப்பு' இறப்புக்களாகிய துன் ங்கமள நீக்கிக் பகாள்வது
எவ்வாறு என்கறா, சுவர்க்கக ாகமும், இவ்வுலகத்மத ஆளும் பசல்வமும் ஆகிய
இன் த்மதப் ப றுவது எவ்வாறு என்கறா யான் கவமலயுறு கின்கறனல்கலன்;
உன் அருமளப் ப றுவது எந்நாள் என்ற அவ் பவான்மற நிமனந்கத நான்
கவமலயுறுகின்கறன்' என்றவாறு. 'அருள்' என்றது, இவ்வுடம் ின் நீக்கித் தன்கனாடு
உடனாகச் பசய்தமல.

வருந்துவன்நின் மலர்ப் ாத மமவகாண் ான்

நாயடிகயன்
இருந்துநல மலர்புமனகயன் ஏத்கதன்நாத்
தழும்க றப்
ப ாருந்தியப ாற் சிமலகுனித்தாய் அருளமுதம்
புரியாகயல்
வருந்துவனத் தமிகயன்மற் பறன்கனநான்
ஆமாகற. #17

நான் உன் திருடிமயக் காணும் ப ாருட்டு மலர் சூட்கடன்; நாத்தழும்பு

உண்டாகத் துதிகயன்; இமவ காரணமாக நீ உன் அருளாகிய அமிர்தத்மதத்
தந்தருளாயானால், நான் வருந்துதகல யன்றி உனக்காளாகும் விதம் யாது?

விளக்கவுமர

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் பகாச்சகக் கலிப் ா

'வருந்துவன் நின் மலர்ப் ாதமமவ காண் ான்' என கமற்க ாந்ததமனகய மறித்துங்
கூறினார், 'அங்ஙனம் வருந்துலன்றி, அதற்கு ஆவனவற்றுள் ஒன்றும் பசய்திகலன் '
எனத் தமது ஏமழமமமய விண்ணப் ித்தற்ப ாருட்டு. 'புமனகயன்' என்றதற்கு,
'சாத்தி வழி கடன்' என்றாயினும், 'மாமல முதலியனவாகத் பதாகடன்'
என்றாயினும் உமரக்க. இவ்விரண்டும் இருந்து பசய்யற் ாலனவாதல் அறிக.
அதமனக் கிளந்கதாதியது, 'எனது உலகியல் நாட்டம் என்மன இவற்றின்கண்
விடுகின்றிலது' என் மதத் பதரிவித்தற் ப ாருட்டு. 'நத் தமிகயன்' எனப் ிரித்து,
'மிகவும் தமிகயனாகிய யான்' எனப் ப ாருள் உமரக்க. 'ந' என்னும் இமடச் பசால்
சிறப்புணர்த்தியும் வருமாகலின், அது, ின் வரும் தனிமமயின் மிகுதிமய
 1.5.திருச்சதகம் 151

உணர்த்திற்று. 'அதுவன்றி நான் ஆமாறு மற்று என்' என்க. ஆமாறு - அமடயும்

நிமல.

ஆமாறுன் திருவடிக்கக அகங்குமழகயன்

அன்புருககன்
பூமாமல புமனந்கதத்கதன் புகழ்ந்துமரகயன்
புத்கதளிர்
ககாமான்நின் திருக்ககாயில் தூககன்பமழுககன்
கூத்தாகடன்
சாமாகற விமரகின்கறன் சதுராகல
சார்வாகன. #18

அறிஞர் அறிவுக்குப் புலப் டுகவாகன! உன் திருவடிக்கு ஆளாகும் ப ாருட்டு

மனம் உருகுதலும் அன்பு பசலுத்து தலும், பூமாமல புமனந்கதத்துதலும்,
புகழ்ந்துமரத்தலும், திருக் ககாயில் ப ருக்குதலும், பமழுக்கிடுதலும்
கூத்தாடுதலும் முதலியவற் றில் யாதும் பசய்கயன். ஆயினும் இந்த உலக
வாழ்மவ நீக்கி உன் திரு வடிமயப் ப ற விரும்புகிகறன். உன்
ப ருங்கருமணயால் என் எண்ணத்மத நிமறகவற்ற கவண்டும்.

விளக்கவுமர

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் பகாச்சகக் கலிப் ா

'உன் திருவடிக்கு ஆமாறு' என மாற்றுக. ஏகாரம், அமச நிமல. 'அன் ினால் அகம்
குமழகயன்; உருககன்' என்க. குமழதல் - இளகல். உருகல் - ஓட்படடுத்தல்.
'தூககன்' என் தற்கு, 'தூ' என் து முதனிமல. 'விளக்குதல்' என் து இதன் ப ாருள்.
இதமன, 'திருவலகிடுதல்' என்றல் மரபு. 'விளக்கினார் ப ற்ற இன் ம் பமழுக்கினாற்
திற்றியாகும்' (தி.4. .77. ா.3) என்று அருளிச் பசய்தமம காண்க. 'சதுராகல
சாமாகற விமரகின்கறன்' எனக் கூட்டி, 'உலகியல் துழனிகளால் இறப் தற்கக
விமரந்து பசல்லுகின்கறன்' என உமரக்க. 'விமரகின்கறன்' எனத் தம் குறிப் ின்றி
நிகழ்வதமனத் தம் குறிப்ப ாடு நிகழ்வது க ால அருளினார். சார்வாகன -
எல்லாப் ப ாருட்கும் சார் ாய் நிற் வகன. இப் ாட்டில் மூன்றாம் அடி
ஐஞ்சீரடியாய் மயங்கிற்று.

வானாகி மண்ணாகி வளியாகி

ஒளியாகி
 1.5.திருச்சதகம் 152

ஊனாகி உயிராகி உண்மமயுமாய்

இன்மமயுமாய்க்
ககானாகி யான்எனபதன் றவரவமரக்
கூத்தாட்டு
வானாகி நின்றாமய என்பசால்லி
வாழ்த்துவகன. #19

ஆகாயம், மண், காற்று, ஒளி, ஊன், உயிர் முதலாகிய எல்லாப் ப ாருள்களாகியும்,

அவற்றின் உண்மம இன்மம களாகியும் அவற்மற இயங்குவிப்க ான் ஆகியும்
யான், எனது என்று அவரவர்கமளயும் கூத்தாட்டுவானாகியும் இருக்கின்ற
உன்மன என்ன பசால்லிப் புகழ்கவன்?

விளக்கவுமர

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் பகாச்சகக் கலிப் ா

வளி - காற்று. ஒளி, ஞாயிறு முதலியமவ. ஊன் - உடம்பு; ஆகுப யர்.
'பூதங்களும், அவற்றின் காரியங்களும் ஆகி இருப் வன்' என்ற டி. இமறவன்
இப்ப ாருள்கள் எல்லாமாய் நிற் து, உடலுயிர்க ால கவறறக் கலந்து நிற்கும்
கலப் ினாலாம். 'உண்மம, இன்மம' என்றமவ, அவற்மறயுமடய ப ாருமளக்
குறித்தன. இமறவன், அநு வமாக உணர்வார்க்கு உள்ப ாருளா யும் அவ்வாறன்றி
ஆய்ந்துணர்வார்க்கு இல்ப ாருளாயும் நிற் ான் என்க. ககான் - எப்ப ாருட்கும்
தமலவன். அவர் அவமர - ஒவ்பவாருவமரயும். 'யான் எனது என்று ' என்னும்
எச்சம், 'ஆட்டு வான்' என்னும் ிறவிமனயுள் தன்விமனபயாடு முடியும். எனகவ,
'ஆட்டுவான்' என் து, 'ஆடுமாறு பசய்வான்' என இரு பசால் தன்மம எய்தி
நின்றதாம். உலகியமல, 'கூத்து' என்றது. நிமலயற்றதாதல் கருதி, கூத்து, ஒரு கால
எல்மலயளவில் நிகழ்ந்து, ின் நீங்குவதாதல் அறிக. 'ஒத்த சிறப் ினவாய்
அளவின்றிக் கிடக்கும் உனது ப ருமமகளுள் எவற்மறச் பசால்கவன்! எவற்மறச்
பசால்லாது விடுகவன்!' என் து இத்திருப் ாட்டின் பதளிப ாருள்.

வாழ்த்துவதும் வானவர்கள் தாம்வாழ்வான்

மனம்நின் ால்
தாழ்த்துவதும் தாம்உயர்ந்து தம்மமஎல்லாந்
பதாழகவண்டிச்
சூழ்த்துமது கரமுரலுந் தாகராமய
நாயடிகயன்
 1.5.திருச்சதகம் 153

ாழ்த்த ிறப் றுத்திடுவான் யானும்உன்மனப்

ரவுவகன. #20

கதவர் உன்மனத் துதிப் து, தாம் உயர்வமடந்து தம்மம எல்லாரும் பதாழ

விரும் ிகயயாம். வண்டுகள் பமாய்த்து ஒலிக்கின்ற பகான்மற மாமலமய
அணிந்தவகன! நான் அப் டி யின்றி என் ிறவித் தமளமய அறுத்துக் பகாள்ள
விரும் ிகய உன்மனத் துதிக்கின்கறன்.

விளக்கவுமர

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் பகாச்சகக் கலிப் ா

எல்லாம் - எல்லாரும். 'சூழ்ந்து' என் து வலித் தலாயிற்று. மதுகரம் - வண்டு.
தாகராமய - மாமலமய அணிந்த உன்மன. நாயடிகயன் - நாய்க ாலும்
அடிகயன். 'நாயடிகயனாகிய யானும்' என, 'யானும்' என்றதமன இதன் ின் கூட்டுக.
ாழ்த்த - இன் ம் அற்ற. ரவுவன் - துதிப்க ன். 'கதவர்களும் உன்மன
வணங்குகின்றார்கள்; யானும் உன்மன வணங்குகின்கறன், கதவர்கள் க ாகத்மத
கவண்டுகின்றனர்; எனக்கு அது கவண்டுவதில்மல; உனது திருவடி நிழகல
கவண்டும்' என் து கருத்து. இதனாகன, 'இதமன அருளுதல் உனக்கு இயல்க யாய்
இருத்தலின், எனக்கு விமரந்து அருள்புரிக' என்ற குறிப்பும் ப றப் ட்டது.
இமறவன் க ாகத்மத வழங்குதல், உயிர்களின் இழிநிமல குறித்தன்றித் தன்
விருப் த்தினாலன்றாதலும், வடுக
ீ ற்மறத் தருதகல அவனது கருத்தாதலும்
அறிந்து பகாள்க. உம்மமகள், எச்சப்ப ாருள.

ரவுவார் இமமகயார்கள் ாடுவன

நால்கவதம்
குரவுவார் குழல்மடவாள் கூறுமடயாள்
ஒரு ாகம்
விரவுவார் பமய்யன் ின் அடியார்கள்
கமன்கமல்உன்
அரவுவார் கழலிமணகள் காண் ாகரா
அரியாகன. #21

கடவுகள! உன் அருமம கநாக்கித் கதவர் உன்மனப் ரவுகின்றனர். கவதங்கள்

ஓதி மகிழ்கின்றன. உமாகதவி ஒரு ாகத்மத நீங்காது இருக்கின்றனள்.
 1.5.திருச்சதகம் 154

பமய்யடியார்கள் கூடிக் காண்கின்றனர். நான் ஒன்றும் பசய்திகலன். ஆயினும்

என்மன உன் ப ருங் கருமணயால் ஆட்பகாள்ள கவண்டும்.

விளக்கவுமர

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் பகாச்சகக் கலிப் ா

குரவு - குராமலமரயணிந்த. அரவு - ாம்ம யணிந்த. 'வார்கழல்' என்றது
அமடயடுத்த ஆகுப யராய், 'திருவடி' என்னும் ப ாருட்டாய் நின்றது.
'கழலிமணகள் என்றதமன 'இமணயாகிய கழல்கள்' எனக்பகாள்க. 'உன்
திருமுன் ில் கதவர்கள் உன்மனத் துதித்து நிற் ார்கள்; கவதங்கள் முழங்கும்;
உமமயம்மம உனது திருகமனியில் ஒரு கூறாய் விளங்குவாள்; ஆயினும்,
அடியார்ககள பமய்யன் ினால் உன்மன அமடவார்கள்; ஆதலின், அவர்ககள உனது
திருவடிகமள கமன்கமலும் கண்டு இன்புறுவார்கள்க ாலும்' என்றவாறு. ஓகாரம்
சிறப்புப் ப ாருட்டு. அம்மமயும் இமறவமன வழி டுதல் முதலியவற்றால்
இமறவன் திருவடிமயக் காண முயல் வள்க ாலக் காணப் டுவதால், 'கதவர்,
கவதங்கள்' என்னும் இவகராடு உடன் கூறினார். 'அவள் இமறவனின்
கவறாதலின்மம யின், கண்டு இன்புறுவாருள் ஒருத்தியாகாள்' என்ற டி. எனகவ,
'ஒகராபவாருகாரணத்தால் இமமகயார் முதலியவர் திருவடிமயக் காணாராக ,
அடியார்ககள அவற்மறக் கண்டு இன்புறுவார்' என்ற தாயிற்று. இமமயவர்கட்கு
பமய்யன்பு இன்மமயானும், கவதம் மாயாகாரியகமயாகலானும் திருவடிமயக்
காணலாகாமம யறிக. அரியாகன - யாவர்க்கும் காண்டற்கு அரியவகன.

அரியாகன யாவர்க்கும் அம் ரவா

அம் லத்பதம்
ப ரியாகன சிறிகயமன ஆட்பகாண்ட
ப ய்கழற்கீ ழ்
விமரயார்ந்த மலர்தூகவன் வியந்தலகறன்
நயந்துருககன்
தரிகயன்நான் ஆமாபறன் சாகவன்நான்
சாகவகன. #22

கடவுகள! சிறிகயமன ஆட்பகாண்டருளின உன் திருவடிமயப் ாடுதல், மலர்

தூவி மகிழ்தல், வியந்து அலறல், நயந்து உருகுதல் முதலியவற்மறச் பசய்து
உய்யும் வமக அறியாமல் உயிர் வாழ்கின்கறன். எனகவ நான் இறப் கத
தகுதியாகும்.
 1.5.திருச்சதகம் 155

விளக்கவுமர

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் பகாச்சகக் கலிப் ா

'யாவர்க்கும் அரியாகன' என மாற்றுக. அம் ரம் - ஆகாயம். சிதம் ரம் -
சிதாகாசம்; ஞானபவளி. அதனுள் விளங்குதல் ற்றி, 'அம் ரவா' என்றார். அம் லம்
- மன்று; சம , ப ய்கழல் - கட்டப் ட்ட கழமலயுமடய திருவடி, 'கீ ழ்' என்றது
ஏழனுருபு. அலறுதல் - கூப் ிடுதல், நயந்து - விரும் ி; அன்புபகாண்டு. தரிகயன்-
அத்திருவடிகமள உள்ளத்துக்பகாள்களன்; நிமனகயன். 'ஆதலின், நான் ஆமாறு
என்! நான் சாகவன்! சாகவன்!!' என்க. 'சாகவன்' என்றது, ' யனின்றி இறப்க ன்'
என்ற டி. அடுக்கு, துணிவு ற்றி வந்தது.

கவனில்கவள் மலர்க்கமணக்கும்பவண்ணமகச்பசவ்
வாய்க்கரிய
ானலார் கண்ணியர்க்கும் மதத்துருகும்
ாழ்பநஞ்கச
ஊபனலாம் நின்றுருகப் புகுந்தாண்டான்
இன்றுக ாய்
வானுளான் காணாய்நீ மாளாவாழ்
கின்றாகய. #23

பநஞ்சகம! மலர்க்கமணக்கும் மாதர்க்கும் மதத்து உருகி நின்ற நீ, இமறவனது

ிரிவுக்கு ஆற்றாது உருகியிறந்து டுவாய் அல்மல; ஆதலால் நீ யன்
அமடயாது ஒழிகின்றமன.

விளக்கவுமர

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் பகாச்சகக் கலிப் ா

கவனில்கவள் - மன்மதன், அவன் கவனிற் காலத்மத உரிமமயாக
உமடமம ற்றி, 'கவனில்கவள்' எனப் ட்டான். 'பவண்ணமகச் பசவ்வாய்க்கரிய
ானலார் கண்ணியர்' என்றாரா யினும், 'அவரது நமக முதலியவற்றுக்கு' என்று
உமரத்தகல கருத் பதன்க. குவ்வுருபுகமள ஆனுரு ாகத் திரிக்க. 'இன்றுக ாய்,
வான் உளான்' என்றதனால், 'புகுந்து ஆண்டது அன்று' என் து ப றப் ட்டது. வான்
 1.5.திருச்சதகம் 156

- சிவகலாகம், நீகாணாய் - அவன் ிரிந்து நிற்றற்கு ஏதுவாகிய உன்

இழிநிமலமய நீ நிமனக்கின்றிமல; 'அதனால் இறவாது உயிர் வாழ்கின்றாய்;
உனது வன்மம இருந்தவாறு என்' என்க. இதன்கண் பநஞ்சிமன உயிருமடயது
க ால அருளினார்.

வாழ்கின்றாய் வாழாத பநஞ்சகம

வல்விமனப் ட்
டாழ்கின்றாய் ஆழாமற் காப் ாமன
ஏத்தாகத
சூழ்கின்றாய் ககடுனக்குச் பசால்கின்கறன்
ல்காலும்
வழ்கின்றாய்
ீ நீஅவலக் கடலாய
பவள்ளத்கத. #24

பநஞ்சகம! வாழ்வது க ால் நிமனத்து வாழாது இருக்கின்றாகய! நான்

வற்புறுத்திச் பசால்லியும் இமறவமன வழி டுதல் இல்லாமல், உனக்கு நீகய
ககடு சூழ்ந்து துன் க் கடலில் விழுந்து அழுந்துகின்றாய். உன் அறியாமமக்கு
நான் என் பசய்கவன்?

விளக்கவுமர

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் பகாச்சகக் கலிப் ா

'வாழாத பநஞ்சகம' என்றதமன முதலில்மவத்து 'இமறவமன அமடந்து
வாழமாட்டாத மனகம' என உமரக்க, 'வாழ்கின்றாய்' என்றது, வாழ்தமலகயா
பசய்கின்றாய்' எனப் ப ாருள் தருதமல எடுத்தகலாமசயாற் கூறிக்காண்க.
அங்ஙனம் ப ாருள் டகவ; 'இல்மல' என் து அதன் ின் வருவிக்கப் டுவ தாம்.
'உனக்கு' என்றது முன்னரும் பசன்று, 'ஏத்தாகத உனக்குக் ககடு சூழ்கின்றாய்' என
இமயயும். 'உனக்குப் ல்காலும் பசால்கின்கறன்' என மாற்றியுமரக்க,
'பசால்கின்கறன்' எனத் பதாடங்கியதமனகய, ஈற்றடியிற் பசால்லி முடித்தார்.
எனகவ, 'உய்யப் ார்' என அறி வுறுத்தியவாறாயிற்று. அவலக் கடலாய பவள்ளம்
- 'துன் க் கடல்' எனப் ப யர்ப ற்ற பவள்ளம்.

பவள்ளந்தாழ் விரிசமடயாய் விமடயாய் விண்கணார்

ப ருமாகன எனக்ககட்டு கவட்ட பநஞ்சாய்ப்
ள்ளந்தாழ் உறுபுனலிற் கீ ழ்கம லாகப்
 1.5.திருச்சதகம் 157

மதத்துருகும் அவர்நிற்க என்மன யாண்டாய்க்

குள்ளந்தாள் நின்றுச்சி யளவும் பநஞ்சாய்
உருகாதால் உடம்ப ல்லாங் கண்ணாய் அண்ணா
பவள்ளந்தான் ாயாதால் பநஞ்சம் கல்லாம்
கண்ணிமணயு மரமாம்தீ விமனயி கனற்கக. #25

கங்மக நீர்ப் ப ருக்குத் தங்கிய, விரிந்த சமடயிமன யுமடயாய்! எருதிமன

ஊர்தியாக உமடயாய்! கதவர் தமலவகன! என்று அன் ர் பசால்லக்
ககட்டவுடன், ஆர்வம் மிகுந்த மனத்தினராய், ள்ளத்தில் விழுகின்ற மிகுந்த நீர்
க ால, கமல் கீ ழாக விழுந்து, வணங்கி பநஞ்சம் துடிக்கும் அடியார் லர் நிற்க,
என்மனப் ப ருங்கருமணயால் ஆண்டு பகாண்ட உன் ப ாருட்டு என்
உள்ளங்கால் முதல் உச்சி வமரயுள்ள உடம் ின் குதிமுற்றும், மனத்தின்
இயல்புமடயதாய் உருகாது, உடம்பு எல்லாம், கண்ணின் இயல்புமடயதாய்
நீர்ப்ப ருக்குப் ாயவில்மல; ஆமகயால் பகாடிய விமனமய உமடகயனுக்கு
பநஞ்சானது கல்லினால் அமமந்தகத யாம். இருகண்களும் மரத்தினால்
ஆனமவயாம்.

விளக்கவுமர

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

இம் மூன்றாம் த்துள் முதல் திருப் ாட்டில் க ரன் ின் நிமலமயயும், எட்டாம்
திருப் ாட்டில் இமறவன் தமக்கு வியா க உணர்வு அளித்தமமமயயும், ஒன் தாம்
திருப் ாட்டில் இமறவனது ப ருநிமலமயயும் குறித்திருத்தல் ற்றி இதற்கு,
'சுட்டறுத்தல்' எனக் குறிப்புமரத்தனர்க ாலும் முன்கனார். சுட்டு - சுட்டுணர்வு.
அஃது, ஒருகாலத்துப் லவற்மற உணராது ஒன்றமன மட்டுகம உணர்தல். இஃது ,
'ஏககதச உணர்வு' எனவும் டும். ஒருகாலத்தில் லவற்மறயும் ஒருங்குணர்தல்,
'வியா க உணர்வாகும்'. உணர்மவ, 'ஞானம்' என் . இமவகய, 'சிற்றறிவு, முற்றறிவு'
எனப் டுவனவாம். என - என்றுதுதிப் வர் துதிக்க. கவட்ட - (உன்மனக் காண)
அவாவிய. பநஞ்சு - பநஞ்சினர்; ஆகுப யர். ள்ளம்தாழ் - ள்ளத்தின்கண்
வழ்கின்ற.
ீ உறுபுனலின் - மிகுந்த நீர்க ால. 'உறு புனலின் மதத்து' என
இமயயும். 'கீ ழ்' என்றது, கீ ழ் நிற் னவாகிய கால்கமள. மதத்து - விமரந்து; ஓடி.
ஓடுதல், இமறவன் பவளிப் டும் இடத்மத நாடியாம். அவர் - அத்தமகய
க ரன் ர். 'நிற்க' என்றது, உன்மனக் காணாது நிற்க எனவும், 'ஆண்டாய்' என்றது,
'எதிர் வந்து ஆண்டாய்' எனவும் ப ாருள்தந்தன, ஆண்டாய்க்கு - ஆண்ட
 1.5.திருச்சதகம் 158

உன்ப ாருட்டு. உடம்பு 'முழுதும் பநஞ்கசயாய் உருக கவண்டியிருக்க, உள்ள

பநஞ்சும் உருகவில்மல; உடம்பு முழுதும் கண்ககளயாய் நீர்பசாரிய
கவண்டுவதாக, உள்ள கண்களும் சிறிதும் நீமரச் சிந்தவில்மல; இங்ஙனமாககவ,
என் பநஞ்சு கல்கல; என் கண்கள் மரத்தின்கண் உள்ள கண்ககள' என்ற டி. 'மரம்'
என்றது அதன் கண்கமள. மரத்தின்கண் உள்ள துமளகட்கு, 'கண்' என்னும்
ப யருண்மம ற்றி, இகழப் டும் கண்கமள, அமவகளாகக் கூறும் வழக்கிமன,
'மரக்கண்கணா மண்ணாள்வார் கண்' என்னும் முத்பதாள்ளாயிரச் பசய்யுளால்
உணர்க. 'அண்ணால்' என் து 'அண்ணா' என மருவிற்று.

விமனயிகல கிடந்கதமனப் புகுந்து நின்று

க ாதுநான் விமனக்ககடன் என் ாய் க ால
இமனயன்நான் என்றுன்மன அறிவித் பதன்மன
ஆட்பகாண்படம் ிரானானாய்க் கிரும் ின் ாமவ
அமனயநான் ாகடன்நின் றாகடன் அந்கதா
அலறிகடன் உலறிகடன் ஆவி கசாகரன்
முமனவகன முமறகயாநான் ஆன வாறு
முடிவறிகயன் முதல்அந்தம் ஆயி னாகன. #26

கதாற்றத்துக்கும் முடிவுக்கும் காரணமானவகன! விமனப் ாசத்தில் அகப் ட்டுக்

கிடந்த என் ால் வலிய எதிர்ப் ட்டு வந்து நின்று, நீ வா, நான் விமனமய
ஒழிக்க வல்கலன் என்று கூறுவாய் க ால, 'நான் இத்தன்மமயன்' என்று
உன்னியல்ம எனக்கு அறி வுறுத்தியருளி, என்மன அடிமம பகாண்டு, எமக்குத்
தமலவனாய் நின்ற உன் ப ாருட்டு, இருப் ினாற் பசய்த துமம க ான்ற நான்,
நின்று கூத்தாட மாட்கடன்; முதல்வகன! நான் இவ்வாறாய முமறயின் முடிவு
என்ன என்று அறிய மாட்கடன்; இது முமறயாகுகமா?

விளக்கவுமர

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

புகுந்து- எதிர்வந்து. க ாது - வா. விமனக் ககடன் - விமனகட்கு அழிமவச்
பசய் வன். இமனயன் - இன்னான்; உருகுந் தன்மம இல்லாமம ற்றித் தம்மம
இருப்புப் ாமவகயாடு ஒப் ித்தார். உலறுதல் - வற்றுதல்; பமலிதல். கசார்தல் -
நீங்குதல், முமனவன் - முன் (முதற்கண்) நிற் வன். 'நான் இங்ஙனம் ஆனவாறு
முமறயாகுகமா' என்க. முடிவு - (இவ்வாறு இருப் தன்) விமளவு. 'கிடந்கதமன
 1.5.திருச்சதகம் 159

உன்மன அறிவித்து' என்றது, 'களித்தாமனக் காரணங்காட்டுதல்' (குறள் 929)

என்றதுக ால நின்றது.

ஆயநான் மமறயவனும் நீகய யாதல்

அறிந்தியான் யாவரினுங் கமடய னாய
நாயிகனன் ஆதமலயும் கநாக்கிக் கண்டு
நாதகன நானுனக்ககார் அன் ன் என்க ன்
ஆயிகனன் ஆதலால் ஆண்டு பகாண்டாய்
அடியார்தாம் இல்மலகய அன்றி மற்கறார்
க யகனன் இதுதான்நின் ப ருமம யன்கற
எம்ப ருமான் என்பசால்லிப் க சு கககன. #27

நான்கு கவதப் ப ாருளாய் இருப் வன் நீ என் மதயும் எல்லாரினும் இழிந்தவன்

நான் என் மதயும் அறிந்து உனக்கு நானும் ஓரடியான் என்கறன். ஆதலால்,
ஆண்டு பகாண்டமன. அத்தமனகய அன்றி, உனக்கு அடியார் இல்லாத
குமறயினால் அன்று, உன் ப ருங்குணத்மதக் குறித்து நான் என்ன பசால்லிப்
புகழ்கவன்?

விளக்கவுமர

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

ஆய - ப ருகிய. நான்மமறயவனும் - நான்கு கவதங்கமளயும் அருளினவனும்;
என்றது, ஒழுக்க பநறிகள் லவற்மறயும், உலகிற்கு நன்கு உணர்த்தியவன்'
என்றவாறு. 'நீகய' என்ற ஏகாரம், ிரிநிமல. 'கமடயன்' என்றது. 'ஒழுக்க பநறிகளுள்
ஒன்றிலும் நில்லாதவன்' என்றதாம். 'கநாக்கி' என்றது முன்னர், 'அறிந்து'
என்றதகனாடு இமயய மவத்து எண்ணப் ட்டது. கண்டு- ின், உண்மமமய
உணர்ந்து. உண்மமயாவது, 'சிறிகயார்க்கு இரங்குதல் ப ரிகயார்க்கு இயல்பு'
என் து. 'நாதகன, எம் ப ருமான்' என்ற இரண்மடயும் முதலில் கூட்டுக. 'நானும்'
என்னும் இழிவு சிறப்பும்மம பதாகுத்தலாயிற்று. அன் ன் - அன் னாதற்கு
உரியவன். என்க னாயிகனன் - என்று எண்ணும் இயல்புமட கயனாயிகனன்.
ஆதலால் - ஒழுக்க பநறிகளால் சான்கறானாகா விடினும் , இவ்வாறு உன்
ப ருமமமயச் சிறிகதனும் உணரப் ப ற்றமமயால். இதனால், இமறவன்
குருவாகி வந்து ஆட் பகாள்வதற்கு முன்க அடிகள் இமறவன் திருவருளில்
நாட்டமுற்று நின்றமம ப றப் டும். 'அடியார் தாம் இல்மலகய' என்றது, 'உனக்கு
அடியவர் இல்மலயாயின் குமறகயா' என்னும் ப ாருளது. ஏகாரம், வினா. 'அன்றி'
 1.5.திருச்சதகம் 160

என்றதமன, இதற்கு முன்கன கூட்டுக. ப ருமம - ப ரிகயாரது தன்மம; அது,

சிறிகயாமர இகழாது, குற்றங்கள் நீக்கிக் குணங்பகாண்டு ககாதாட்டல். 'ஓர்
க யகனன் மற்று என் பசால்லிப் க சுககன்' என இமயயும். க சுதல், இங்கு,
'விளக்குதல்' என்னும் ப ாருட்டு. விளக்குதல், தம்மம ஆட்பகாண்ட காரணத்மத
என்க.

க சிற்றாம் ஈசகன எந்தாய் எந்மத

ப ருமாகன என்பறன்கற க சிப் க சிப்
பூசிற்றாம் திருநீகற நிமறயப் பூசிப்
க ாற்றிபயம் ப ருமாகன என்று ின்றா
கநசத்தாற் ிறப் ிறப்ம க் கடந்தார் தம்மம
ஆண்டாகன அவாபவள்ளக் கள்வ கனமன
மாசற்ற மணிக்குன்கற எந்தாய் அந்கதா
என்மனநீ ஆட்பகாண்ட வண்ணந் தாகன. #28

இமறவகன, க சும் ப ாழுதும் உன் திருப் ப யமரப் க சியும் பூசும்ப ாழுதும்

திருநீற்மறகய நிமறயப் பூசும் நல் அன் மர ஆண்டருளும் இயல் ிமன
உமடய நீ, அன் ில்லாத என்மன ஆண்டருளினது வியக்கத்
தக்கதாயிருக்கின்றது.

விளக்கவுமர

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'தாம் க சின்'. 'தாம் பூசின்' என மாற்றுக. 'க சின், பூசின்' என்றமவ, க சுதல், பூசுதல்
இவற்றின் அருமமமயக் குறியாது, 'க சும் ப ாழுபதல்லாம், பூசும்ப ாழுபதல்லாம்'
எனப் ப ாருள் தந்தன. ின்றா கநசம் - சலியாத அன்பு. கடந்தார் -
கடந்தவராவார்; இது, துணிவு ற்றி எதிர்காலம் இறந்தகாலமாக வந்ததாம். துணிவு,
தகுதி ற்றி வந்தது. ' ின்றா கநசத்தாமர ஆண்டாகன, நீ, அவா பவள்ளக்
கள்வகனமன ஆட்பகாண்ட வண்ணந்தான் என்மன' என வியந்தவாறு காண்க.

வண்ணந்தான் கசயதன்று பவளிகத யன்று

அகநகன்ஏகன் அணுஅணுவில் இறந்தாய் என்றங்கு
எண்ணந்தான் தடுமாறி இமமகயார் கூட்டம்
எய்துமா றறியாத எந்தாய் உன்றன்
வண்ணந்தா னதுகாட்டி வடிவு காட்டி
 1.5.திருச்சதகம் 161

மலர்க்கழல்க ளமவகாட்டி வழியற் கறமனத்

திண்ணந்தான் ிறவாமற் காத்தாட் பகாண்டாய்
எம்ப ருமான் என்பசால்லிச் சிந்திக் கககன. #29

கதவர்கள் உன் திறம் முதலானவற்மறயும் உள் உருவம் ஒன்றா? லவா?

என் தமனயும் அறியாமல் தடுமாறி நிற்க, என்மனத் தடுத்து உன்
வண்ணம்காட்டி, திருவடி காட்டி, வடிவு காட்டி என்மன ஆட்பகாண்டமனகய!
உன்மனக் குறித்து என்னபவன்று புகழ்கவன்?

விளக்கவுமர

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'வண்ணம்'என்றதற்கு முன், 'உன்' என் தும் 'அகனகன்' என்றதற்குமுன், 'நீ' என் தும்
வருவித்து, அகனகன் முதலிய நான்கின் ின்னும் 'அல்மல' என் மதத் தனித்தனி
விரித்தும் உமரக்க, 'கசயது, பவளிது' என்றமவ ண் ின்கமல் நின்றன. அணு-
சிறியாய்; ஆகுப யர். அணுவில் இறந்தாய் - ப ரியாய், அங்கு-அறியப்புகும்
அக்காலத்து. எண்ணம் - பகாள்மக. தடு மாற்றம், அநு வமாகாமமயால் வந்தது.
காட்டி - அநு வமாகக் காணும் டி காட்டி. இப் குதிமய , 'அது ழச் சுமவபயன'
என்ற திருப் ாட்டின் (தி.8 திருப் ள்ளி.7) குதிகயாடு ஒருங்குமவத்துக் காண்க. வழி
- உய்யும் வழி. 'திண்ணமாக' என ஆக்கம் வருவிக்க. திண்ணமாவது,
ிறவாமமகய. 'தான்' என வந்தன லவும் அமச நிமலகள். சிந்திக்ககன் -
நிமனப்க ன். 'என்' என்றதமன, 'சிந்திக்ககன்' என்றதற்குங் கூட்டுக, 'எச்பசால்லால்
பசால்லி, எந் நிமனவால் நிமனப்க ன்! பசால்லுக்கும், நிமனவுக்கும் அடங்காத
தாய் உள்ளது உனது திருவருட் ப ருமம' என்றவாறு.

சிந்தமனநின் றனக்காக்கி நாயி கனன்றன்

கண்ணிமணநின் திருப் ாதப் க ாதுக் காக்கி
வந்தமனயும் அம்மலர்க்கக யாக்கி வாக்குன்
மணிவார்த்மதக் காக்கிஐம் புலன்கள் ஆர
வந்தமனஆட் பகாண்டுள்கள புகுந்த விச்மச
மாலமுதப் ப ருங்கடகல மமலகய உன்மனத்
தந்தமன பசந் தாமமரக்கா டமனய கமனித்
தனிச்சுடகர இரண்டுமிலித் தனிய கனற்கக. #30
 1.5.திருச்சதகம் 162

கடவுகள! இருமம வமக பதரியாத என் மனத்மத நின்திருவுருக்காக்கி,

கண்கமள நின் திருவடிகளுக்கு ஆக்கி, வழி ாட்மடயும் அம்மலர் அடிகளுக்கக
ஆக்கி, வாக்கிமன உன் திரு வார்த்மதக்கு ஆக்கி, ஐம்புலன்கள் யனுற என்மன
அடிமம பகாண்ட உனது ப ருங் குணத்மத என்ன பவன்று புகழ்கவன்?

விளக்கவுமர

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

சிந்தமன - நிமனத்தல்; இஃது இமறவன் வடிவம் முழுவமதயும் ற்றி அகத்கத
நிகழகவண்டுமாதலின், 'நின்றனக்கு ஆக்கி' என்றும், ஏமனய காட்சியும்,
பதாழுமகயும் புறத்தில் திரு வடிமய கநாக்கிச் பசய்தகல சிறப் ாகலின்,
'அவற்மறத் திருவடி மலர்க்கக ஆக்கி' எனவும் அருளினார். வார்த்மத - பசய்தி;
இங்குப் புகமழக் குறித்தது. அடிகள் புலமமத்திறம் முழுவமதயும் இமறவன்
புகழுக்கக ஆக்கினமம அறிக. 'மணி' என்றது சிறப்புப் ற்றிக் கூறப் ட்டது.
இமறவன்புககழ யாவர் புகழினும் சிறந்ததாதல் அறிக. இமறவன் புகமழ
இங்ஙனம், 'மணிவார்த்மத' எனக் குறிப் ிட்டமம யாகன, அஃபதான்மறகய
ாடியருளிய அடிகள், 'மாணிக்கவாசகர்' எனப் ப யர் ப ற்றார் என் , 'ஆக்கி'
என்னும் எச்சங்கள், 'ஆர' என்றதகனாடு முடியும். அது, சிமனவிமனயாயினும்
முதல்கமல் நின்றதாகலின் அவ்பவச்சங்கட்கு முடி ாதற்கு இழுக்கின்று.
'ஐம்புலன்களும்' என்னும் உம்மம பதாகுத்தல். 'புலன்கள்' என்றது, ப ாறிகமள. ஆர
- நிரம் ; என்றது, 'இன்புறுமாறு' என்ற டி; இஃது எதிர்காலத்ததாய் நின்றமமயின் ,
'ஆக்கி' என்னும் எச்சங்களும் 'உழுது வருவான்' என் து க ால, எதிர்காலத்தனவாம்.
என்மன? 'பசய்பத பனச்சத் திறந்த காலம் எய்திட னுமடத்கத வாராக் காலம்'
என் து பதால்காப் ியமாகலின். (பதால் - பசால் 241.) இமறவன் ஆசிரியத்
திருகமனியனாய் வந்து உடன், இருந்த காலத்தில் அடிகள் முதலிகயாரது
ஐம்ப ாறிகளுள் நாப்ப ாறி இன் ம் எய்தியது, அவன் அளித்து உண் ித்தசுமவப்
ப ாருள்களாலாம். இனி, 'ஐம்புலன்கள்' என்றது ப ரும் ான்மம ற்றிக் கூறிய
பதனினும் இழுக்காது; 'இவ்வூனக் கண்களாகல காண வந்தாய்' என் கத கருத்து.
'உணர்வின் கநர்ப ற வருஞ்சிவ க ாகத்மத ஒழிவின்றி உருவின்கண் அமணயும்
ஐம்ப ாறி அளவினும் எளிவர அருளிமன' (தி.12 ப ரி. பு. ஞான. சம். 161.) என்று
அருளிச்பசய்தது காண்க. வந்தமன- எதிர்வந்தாய்; இஃது எச்சப்ப ாருட்டாய்
நின்றது. விச்மச - வித்மத. மால் - மருட்மக; வியப்பு. 'விச்மசமய யுமடய,
வியப்ம த் தருகின்ற அமுதப்ப ருங்கடகல ' என்க. தருதல், 'தமடயின்றிச் சார்ந்து
 1.5.திருச்சதகம் 163

இன்புறமவத்தல். இரண்டு; இகம், ரம். அமவ இல்மலயாயது, அவற்றிற்ககற்ற

அறிவும், ஒழுக்கமும் இன்மம யினாலாம். தனியன் - ற்றுக்ககாடில்லாதவன்.
'ஒரு யனும் இன்றி பயாழியற் ாலனாகிய எளிகயமன, மிக கமலான யமனப்
ப றச் பசய்தாய்' என்ற டி. 'உனது கருமணமய என்பனன்று புகழ்கவன்' என் து
குறிப்ப ச்சம்.

தனியகனன் ப ரும் ிறவிப் ப ௌவத் பதவ்வத்

தடந்திமரயால் எற்றுண்டு ற்பறான் றின்றிக்
கனிமயகநர் துவர்வாயார் என்னுங் காலாற்
கலக்குண்டு காமவான் சுறவின் வாய்ப் ட்
டினிபயன்கன உய்யுமா பறன்பறன் பறண்ணி
அஞ்பசழுத்தின் புமண ிடித்துக் கிடக்கின் கறமன
முமனவகன முதல் அந்தம் இல்லா மல்லற்
கமரகாட்டி ஆட்பகாண்டாய் மூர்க்க கனற்கக. #31

தனியனாய்ப் ிறவிப் ப ருங்கடலில் விழுந்து, லவமகத் துன் ங்களாகிய

அமலகளால் எறியப் ட்டு, மற்கறார் உதவியும் இன்றி, மாதர் என்னும்
ப ருங்காற்றால் கலங்கி, காமமாகிய ப ருஞ்சுறாவின் வாயிற்சிக்கி,
இனிப் ிமழக்கும் வழி யாபதன்று சிந்தித்து, உன் ஐந்பதழுத்தாகிய புமணமயப்
ற்றிக் கிடக்கின்ற என்மன முத்தியாகிய கமரயில் ஏற்றி அருளிமன.

விளக்கவுமர

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

இதனுள், ' ிறவி, துன் ம், மகளிர், காமம்; திருமவந் பதழுத்து, ிறப் ின்மம, என்னும்
இமவகமள முமறகய. 'கடல், அமல, சூறாவளி, சுறாமீ ன், புமண, கமர, என்னும்
இமவகளாக முற்றுருவகம் ட மவத்து அருளிச்பசய்தவாறு காண்க. மல்லல் -
வளம். மூர்க்கன் - பகாண்டது விடாதவன். 'எனக்கும் உண்மமமய உணர்த்தி
என்மன ஆட்பகாண்டாய்' என்ற டி. 'உனது சதுரப் ாடு இருந்தவாறு என்' என் து
குறிப்ப ச்சம். 'கல்நாருரித்த கனிகய' (தி.8 க ாற்றித். 97) என முன்னரும் அருளிச்
பசய்தார், 'இனி என்கன உய்யுமாறு என்று எண்ணி, அஞ்பசழுத்மதத் துமணயாகப்
ற்றி யிருந்த தம்மம, 'மூர்க்ககனன்' என்றது, மாதராமச துன் ந்தருவது என்று
அறிந்தும் அதமன விடாது நின்றது ற்றியாம். இதனாலும், அடிகள், இமறவனால்
ஆட்பகாள்ளப் டுவதற்கு முன்னர், 'சரிமய, கிரிமய, கயாகம் என்னும் நிமலகளில்
நின்றமம ப றப் டும். தனியகனனாய்க்கிடக்கின்ற என்மன , அவ்விடத்து
 1.5.திருச்சதகம் 164

மூர்க்ககனற்குக் கமரமயக் காட்டி ஆட்பகாண்டாய்' என முடிக்க. 'தனியகனன்

என்றது ககவல நிமலமயக் குறித்தது', எனக் பகாண்டு, 'ககவலம், சகலம், சுத்தம்'
என்னும் மூன்று நிமலகளும் இதனுட் கூறப் ட்டன எனக் காட்டுவாரும் உளர்.

ககட்டாரும் அறியாதான் ககபடான் றில்லான்

கிமளயிலான் ககளாகத எல்லாங் ககட்டான்
நாட்டார்கள் விழித்திருப் ஞாலத் துள்கள
நாயினுக்குத் தவிசிட்டு நாயி கனற்கக
காட்டா தனபவல்லாங் காட்டிப் ின்னுங்
ககளா தனபவல்லாங் ககட் ித் பதன்மன
மீ ட்கடயும் ிறவாமற் காத்தாட் பகாண்டான்
எம்ப ருமான் பசய்திட்ட விச்மச தாகன. #32

ஒருவராலும் ககட்டு அறியாதவனும், தனக்கு ஒரு ககடில்லாதவனும், உறவு

இல்லாதவனும், ககளாமகல எல்லாம் ககட் வனும் ஆகிய இமறவன், என்
சிறுமம கநாக்காது நாய்க்குத் தவிசிட்டாற் க ாலத் (தவிசு - இருக்மக; ஆசனம்)
தன் அருகில் இருத்தி, காட்டுதற்கரிய தன் உண்மம நிமலமயக் காட்டி, நான்
எக் காலத்திலும் ககட்காத கவத சிவாகமங்களின் ப ாருள்கமளக் ககட் ித்து,
மீ ட்டும் நான் ிறவாமல் என்மனத் தடுத்து ஆட் பகாண்டான். இது ஒரு
விந்மதயாகும்.

விளக்கவுமர

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'ஆரும் ககட்டு அறியாதான்' என மாற்றுக. 'ஆரும்' என்றது, சத்திநி ாதர்கமளச்
சுட்டியன்றி, உலகமரச் சுட்டிகயயாம். இவர்கமள, 'நாடவர்' எனவும். 'நாட்டார்'
எனவும் அடிகள் குறித்தமலயறிக. உலகரால் ககட்டறியப் டாமம , அவர்கள்
அறிவிற்கு உணரவாராமமயின் தமராய்ச் பசால்லுவார் இன்மம யினாலும்,
அறிவர் உமரக்கும் உமரகள் அவர்கட்குப் ப ாருள் டாமமயினாலுமாம். ககடு -
அழிவு. ஒன்று - சிறிது. 'ககட்டாரும் அறியாமமயால், இலனால் இல்மல'
என்ற டி. ககளாகத எல்லாம் ககட்டான் - ிறர் அறிவிக்க கவண்டாது, தாகன
எல்லாவற்மறயும் நன்குணர்ந்தவன். இது, கிமளயின்மமயால் அறியப் டும்
என் ார், அதமன முற்கூறினார். கிமள, இருமுதுகுரவரும், ிறதமரும். இத்
தன்மமயனாகலின், ிறவாமற் காத்து ஆட்பகாண்டான், என் ார், இவற்மற
முதற்கண் கிளந்கதாதினார். ஏக்கற்றுநின்றாமர, 'விழித்து நின்றார்' என்றல் வழக்கு.
 1.5.திருச்சதகம் 165

அடிகள்ப ற்ற க ற்றிமனயறிந்த ின், உலகவர் தமக்கு அஃது இன்மமமய

நிமனந்து ஏக்கற்றனர் என்க. உயர்ந்கதார்க்குச் பசய்யத்தக்கன, இழிந்கதார்க்குச்
பசய்யின், அதமன, 'நாய் கமல் தவிசிட்டவாறு' என்றல் மரபு. தவிசு - இருக்மக.
இஃது, யாமனகயறுவார் அதன்கமல் இடுவது. 'நாய்கமல் தவிசிடு மாறு' ( ழபமாழி
நானூறு - 105), எனவும் 'அடுகளிற் பறருத்தின் இட்ட - வண்ணப்பூந் தவிசுதன்மன
ஞமலிகமல் இட்டபதாக்கும்' (சீவகசிந்தாமணி-202) எனவும் பசால்லப் ட்டமம
காண்க. 'இவ்வாறாககவ, 'இட்டு' என்றது, இட்டது க ாலும் பசய்மகமயச் பசய்து'
என்றவாறு. அச்பசயலாவது, ஒரு பமாழியாகிய ஐந்பதழுத்தின் உண்மமமய
அறிவுறுத்தியதாம். ' ின்னும்' என்றதமன இதன் ின் கூட்டுக. 'நாயிகனற்கக'
என்றது, 'எனக்கக' என்னும் அளவாய் நின்றது. காட்டாதன, உணர்த்தியவாகற
உணரும் உணர்வு மதுமக இல்லாதார்க்கு உணர்த்தலாகாதன. அமவ, ப ாருட்
ப ற்றிகள்; இவற்மற, 'தத்துவம்' என் . ககளாதன, உணர்த்தியவாகற ஒழுகும்
ஆர்வம் இல்லாதவரால் ககட்கலாகாதன; இதற்கும், 'பசால்லலாகாதன' என் கத
கருத்து. அமவ, சாதனங்களும், அவற்றாற் சாதிக்கும் முமறகளுமாம். 'மீ ட்கடயும்'
என்றதில் உள்ள கதற்கறகாரத்மதப் ிரித்து , ' ிறவாமல்' என்றதகனாடு கூட்டுக.
'விச்மசதான்' என்ற எழுவாய்க்குப் யனிமலயாகிய, 'இது' என் து எஞ்சி நின்றது.
'இமவயும் உயர்ந்கதார்க்கக பசய்யற் ாலன; இவற்மறயும் எனக்குச் பசய்தான்'
என் து கருத்து.

விச்மசதான் இதுபவாப் துண்கடா ககட்கின்

மிகுகாதல் அடியார்தம் அடிய னாக்கி
அச்சந்தீர்த் தாட்பகாண்டான் அமுதம் ஊறி
அகம்பநககவ புகுந்தாண்டான் அன்பு கூர
அச்சன்ஆண் ப ண்ணலிஆ காச மாகி
ஆரழலாய் அந்தமாய் அப் ால் நின்ற
பசச்மசமா மலர்புமரயும் கமனி எங்கள்
சிவப ருமான் எம்ப ருமான் கதவர் ககாகவ. #33

ஆண், ப ண், அலி என்னும் உருவங்கள் இல்லாதவனாய் ஐம்பூத உருவினனாய்,

அவற்றுக்குக் காரணமாகிய மூலப் குதியாய், அதமனயும் கடந்து நின்ற
சிவப ருமான், சிறிகயமனத் தன் அடியவன் ஆக்கிப் ிறவித்துன் ம் நீங்கும்
வண்ணம் ஆட்பகாண்டருளி, என் மனம் உருகும் டி அதனுள்கள நுமழந்து
நிமலத்திருந்தான். உலகத்தில் இது க ான்ற விந்மதபயான்று உண்கடா?

விளக்கவுமர

சுட்டறுத்தல்
 1.5.திருச்சதகம் 166

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

ப ாருள்ககாள்: 'அச்சன்......கதவர்ககா , (என்மன) ஆக்கி ஆட்பகாண்டான்; அன்புகூர,
அமுதம் ஊறி, அகம் பநகப் புகுந்து ஆண்டான்; ககட்கின், இது ஒப் து விச்மச
உண்கடா'. ககட்டல் - ஆராய்தல். 'ககட் ான்புகில் அளவில்மல', என் புழியும்
(தி.3. .54 ா.4) ககட்டல் என் து, இப்ப ாருட்டாதல் அறிக. அச்சம், ிறவி ற்றியது.
'அமுதம்' என்றது, இன் த்மத. அன் ினாலும், இன் த்தாலும் மனம் பநகிழப்ப றும்
என்க. 'பநககவ' என்னும் ஏகாரம், கதற்றம். புகுந்தது, அகத்து என்க. 'ஆண்டான்'
என்றது, 'அருளினான்' என்னும் ப ாருட்டு. அச்சன் - தந்மத. பூதங்களுள்
இரண்மடக் கூறகவ, ஏமனயவும் பகாள்ளப் டும். அந்தத்தில் உள்ள நாத
தத்துவத்மத, 'அந்தம்' என்றார்; ஆகுப யர். பசச்மச - பவட்சி.

கதவர்ககா அறியாத கதவ கதவன்

பசழும்ப ாழில்கள் யந்துகாத் தழிக்கும் மற்மற
மூவர்ககா னாய்நின்ற முதல்வன் மூர்த்தி
மூதாமத மாதாளும் ாகத் பதந்மத
யாவர்ககான் என்மனயும்வந் தாண்டு பகாண்டான்
யாமார்க்குங் குடியல்கலாம் யாதும் அஞ்கசாம்
கமவிகனாம் அவனடியார் அடியா கராடும்
கமன்கமலுங் குமடந்தாடி யாடு கவாகம. #34

கதவர்களால் அறியப் ப றாதவனும் மூவர் களுக்கும் கமலானவனும் ஆகிய

இமறவன் தாகன எழுந்தருளி என் சிறுமம கருதாது என்மனத் தடுத்தாட்
பகாண்டமமயால், இனி நாம் யார்க்கும் குடிகளல்கலாம்; எதற்கும் அஞ்கசாம்;
அவன் அடியார்க்கு அடியாகராடு கசர்ந்கதாம். கமன்கமலும் ஆனந்தக் கடலில்
குமடந் தாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

கதவர் ககா - இந்திரன். ப ாழில்கள் - உலகங்கள். யந்து - ப ற்று; மடத்து.
மற்மற - தன்னின் கவறாகிய, மூவர்: அயன், அரி, அரன். 'இவர்கள்
குணமூர்த்திகளாதலின், நிற்குண னாகிய ரமசிவனின் கவகற ' எனவும்,
'அன்னராயினும், அவனது அதிகார சத்திமயப் ப றுதற்கு
உரிமமயுமடயராயினமமயின், ஏமனத் கதவரின் கமம் ட்டவர்' எனவும்
 1.5.திருச்சதகம் 167

உணர்த்தற்கு, 'மற்மற' என்றார். இதனாகன, மூவருள் ஒருவனாகிய உருத்திரன்

ரமசிவனின் கவபறன் தும், ரமசிவனாகிய சிவப ருமான் இம் மூவரின் கவறாய
நான்காவது ப ாருள் என் தும் பதற்பறன விளங்கும். மாண்டூக்யம் (1-7) என்ற
உ நிடத வாக்கியத்மதயும் கநாக்குக. மூர்த்தி - மூவர் முதலிய லமரயும் தனது
வடிவாக உமடயவன். வாயிமல (அதிட்டானத்மத) வடிவு என்று ாற் டுத்துக்
கூறுதல் மரபு. மூதாமத - ாட்டன்; என்றது, இம் மூவர்க்கும் கமற் ட்ட
வித்திகயசுரர் முதலிகயார்க்கும் முன்கனா னாதல் ற்றி. மாது ஆளும் ாகத்து -
உமமயம்மமயால் ஆளப் டும் கூற்றிமனயுமடய. 'யாவர்க்கும்' என்னும்
குவ்வுருபும் உம்மமயும் பதாகுத்தலாயின. குடி - அடிமம. குமடந்து ஆடி -
அவ்வின் த்தில் மூழ்கி விமளயாடி. ஆடுகவாம் - களித்தாடுகவாம். 'நாமார்க்குங்
குடியல்கலாம்' என்னும் திருத் தாண்டகத்மத (தி.6. .98. ா.1) இதனுடன்
ஒருங்குமவத்துக் காண்க.

ஆடு கின்றிமல கூத்துமட யான்கழற்

கன் ிமல என்புருகிப்
ாடு கின்றிமல மதப் தும் பசய்கிமல
ணிகிமல ாதமலர்
சூடு கின்றிமல சூட்டுகின் றதுமிமல
துமணயிலி ிணபநஞ்கச
கதடு கின்றிமல பதருவுகதா றலறிமல
பசய்வபதான் றறிகயகன. #35

பநஞ்கச! இமறவனது திருவடிக்கு அன்பு பசய்கின்றிமல; அவ்வன் ின்

மிகுதியால் கூத்தாடுதல் பசய்கிமல; எலும்பு உருகும் வண்ணம் ாடுகின்றிமல;
இமவ எல்லாம் பசய்ய வில்மலகய என்று மதப் தும் பசய்கிமல; திருவடி
மலர்கமளச் சூடவும் முயன்றிமல, சூட்டவும் முயன்றிமல; இமற புகழ்
கதடலும் இல்மல; கதடித் கதடி அமலயவும் இல்மல; நீ இப் டியான ின்பு,
நான் பசய்யும் வமக ஒன்றும் அறியவில்மல.

விளக்கவுமர

ஆத்துமசுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

இதனுள், அடிகள் தம் தாழ்நிமலமயகய தம் பநஞ்சின் கமலும் , தம்கமலும்
மவத்துக் கூறியருளும் முகத்தால், அந்நிமலமய நீக்கிக்பகாள்ள முயலுதல் ற்றி,
'ஆத்தும சுத்தி' என இதற்குக் குறிப்புமரத்தனர் க ாலும் முன்கனார். ' ிண
 1.5.திருச்சதகம் 168

பநஞ்கச, உமடயான் கழற்கு அன் ிமல' என் பறடுத்துக்பகாண்டு, 'அதனால்

துமணயிலி ஆகின்றாய்' 'பசய்வது ஒன்று அறிகயன்' என முடிக்க. உமடயான் -
நம்மம ஆளாக உமடயவன்; 'அந்தணனாய் வந்து அமறகூவி
ஆட்பகாண்டருளியவன்' என்ற டி. இவ்வாறன்றி, 'கூத்து உமடயான்' என்றிமயத்
துமரத்தல் ஈண்டுச் சிறவாமம அறிக. 'கூத்து' என்ற விதப்பு, 'அஃது
அன் ராயினார்க்கன்றிச் பசய்யவாராது' என அதனது ப ருமம யுணர்த்தியவாறு.
மதத்தல், பசய்வதறியாமமயான் வருவது. ' ாதமலர்' என்றது, முன்னும் பசன்று
இமயயும். 'அவனது ாதமலர்' எனவும், 'அவமனத் கதடுகின்றிமல' எனவும்
உமரக்க. 'மலர் சூடுகின்றிமல' என்றதனால், 'பசன்னிகமற் பகாள்கின்றிமல' என் து
ப ாருளாயிற்று. சூட்டுதலுக்கு, 'மலர்' என்னும் பசயப் டு ப ாருள் வருவித்து,
'அவற்றின்கண் சூட்டுகின்றதும் இமல' என்க. உம்மம, எச்சம். ' ிண பநஞ்சு',
உவமத்பதாமக. உவமம, அறிவின்மம ற்றிக் கூறப் ட்டது. அவன் வந்து
ஆட்பகாள்வதற்கு முன்னர், அறியாமமயால் அவமன நிமனயாதிருந்த குற்றம்
ப ாறுக்கப் ட்டது; ஆட்பகாண்ட ின்னரும் அவ்வாறிருப் ின்
ப ாறுக்கப் டுமாறில்மல என் ார், 'பசய்வபதான்றறிகயன்' என்று அருளினார்.
'தன்மன அறிவித்துத் தான்தானாச் பசய்தாமனப் ின்மன மறத்தல் ிமழ '
(சிவஞானக ாதம். சூ. 12. அதிகரணம்.4) என்றது காண்க, எந்நன்றி பகான்றார்க்கும்
உய்வுண்டாம் உய்வில்மல பசய்ந்நன்றி பகான்ற மகற்கு. (குறள்-110.) என்றது ற்றி
எழுந்தவாறுமாம். 'இமல' நின்ற ஐகாரம், முன்னிமல ஒருமம விகுதி;
சாரிமயயன்று.

அறிவி லாதஎ மனப்புகுந் தாண்டுபகாண்

டறிவமத யருளிகமல்
பநறிபய லாம்புல மாக்கிய எந்மதமயப்
ந்தமன யறுப் ாமனப்
ிறிவி லாதஇன் னருள்கள்ப ற் றிருந்துமா
றாடுதி ிணபநஞ்கச
கிறிபய லாம்மிகக் கீ ழ்ப் டுத் தாய்பகடுத்
தாய்என்மனக் பகடுமாகற. #36

பநஞ்சகம! அறிவு இல்லாத என்மனத்தாகன வலிய வந்து ஆண்டருளி

கமலாகிய பநறிகமள எல்லாம் எனக்குப் புலப் டுத்தினவனும்; என்
ிறவித்தமளமய அறுப் வனுமாகிய இமறவமன நிமனயாமல்
மாறு டுகின்றமன; ஆதலால் என்மனக் பகடுத்து விட்டாய்.

விளக்கவுமர
 1.5.திருச்சதகம் 169

ஆத்துமசுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

அறிவு - பமய்யறிவு; என்றது, உள்ளவாறு உணரும் தன்மமமய. 'அறிவமத'
என்றதில் அது, குதிப் ப ாருள் விகுதி. கமல் - ின். பநறி - அறியும் முமறமம.
புலமாக்குதல் - அறிவித்தல். ந்தமன அறுத்தல் - ாசத்மதப் ற்றறத்
துமடத்தல். இது, ின்னர் நிகழ்தற் ாலதாதலின், எதிர்காலத்தாற் கூறினார்.
'அறுப் ாமனப் ிறி விலாத' என இமயயும். ிறிவிலாத அருள் -
ிரிவில்லாமமக்கு ஏது வாய அருள். தன்மன கவண்டாது, உலகின் த்மத
கவண்டுவார்க்கு அப் யமனயும் இமறவன் அருளுதலின், அது, ிரிவுமடய
அருளாம். அவ்வாறன்றித் தன்மனகய தருவது, ிரிவிலாத அருள் என்க. இதமன,
'இன்னருள்' என்றார், ஏமனயது இன்னாமமமயயும் விமளத்தல் ற்றி.
இவ்வருள்தான், அருளும் முமறமமயாற் லவாதல் ற்றி, 'அருள்கள்' எனப்
ன்மமயாற் கூறினார். அவற்மறகய, ' லவிதம் ஆசான் ாச கமாசனந்தான்
ண்ணும் டி' (சிவஞானசித்தி - சூ. 8.3.) என ஓராற்றான் உணரக் கூறு .
'உமரயாடுதல், பசால்லாடுதல்' என் னக ால, 'மாறாடுதல்' என் து ஒரு பசால்;
' ிணங்குதல்' என் து ப ாருள். அஃதாவது, ' ிரிவிலாது நிற்க விரும்புகின்ற
என்கனாடு ஒருப் ட்டு நில்லாது, மாறு பகாண்டு நிற்கின்றாய்' என்ற டி. இந்நிமல,
மலவாதமனயால் வருவது. இதனாகன, இமறவமன அமடந்து இன் த்துள்
நீங்காது நிற்க விரும்புதகல உயிர்க்கு இயல்ப ன் தும் , அவ்விருப் த்திற்கு
மாறாய் அவமன அமடயபவாட்டாது தடுத்து அதமனத் துன் த்துள் வழ்த்துவது
ீ
மலம் என் தும் ப றப் டுமாறறிக. கிறி - ப ாய்; என்றது, திரிபுணர்மவ. அதுதான்,
உணரப் டும் ப ாருளாற் லவாமாகலின் , 'எல்லாம்' என்றார். மிக - கமம் ட்டுத்
கதான்ற. கீ ழ்ப் டுத்தாய் - அவற்றின்கீ ழ்க் கிடக்கச் பசய்தாய். 'பகடுமாற்றாகன
பகடுத்தாய்' என்க. பகடுமாற்றாகன பகடுத்தலாவது, பகடும் வழி அறிந்து
அவ்வழியிகல பசலுத்திக் பகடுத்தல்; பநஞ்சிமன அறிவுமடயதுக ாலக் கூறிய
ான்மமக் கூற்று. 'உனது மாறாட்டத்தால், என்மனக் கீ ழ்ப் டுத்தாய்; பகடுத்தாய்'
என்க. 'அருள ீகமல்' என மூவமசச் சீராதகல ாடம் க ாலும்.

மாறி நின்பறமனக் பகடக்கிடந் தமனமயஎம்

மதியிலி மடபநஞ்கச
கதறு கின்றிலம் இனியுமனச் சிக்பகனச்
சிவனவன் திரள்கதாள்கமல்
நீறு நின்றது கண்டமன யாயினும்
பநக்கிமல இக்காயம்
 1.5.திருச்சதகம் 170

கீ று கின்றிமல பகடுவதுன் ரிசிது

ககட்கவுங் கில்கலகன. #37

பநஞ்கச! நீ என்கனாடு மாறு ட்டு இவ்வாறு பகடுத்த உன்மன உறுதியாகத்

பதளிந்திகலன். சிவப ருமானது திரண்ட கதாளின் மீ துள்ள திருபவண்ணற்றின்
ீ
அழமகக் கண்டு மகிழ்ந்தும் இனியும் உருகினாயல்மல; இந்தப் ாழுடம்ம க்
கிழித் திமல; உன் தன்மமமயக் ககட்கவும் சகிக்க மாட்கடன்.

விளக்கவுமர

ஆத்துமசுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'பகடுப் ' என் து, 'பகட' எனத் பதாகுத்தலாயிற்று. 'கிடந்த' என் தன் ஈற்று அகரமும்
அன்னது. அமனமய - அத்தன்மமமய உமடமய. 'அமனமயயாகிய பநஞ்கச'
என்க. 'மடபநஞ்சு' என் து, வாளா ப யராய் நின்றது. 'எம்' என்ற ன்மம,
'எனக்ககயன்றி என் குடியிலுள்ளார்க்கும் நலஞ்பசய்ய அமமந்த பநஞ்கச ' எனப்
புகழ்தல் வாய் ாட்டால் இகழ்ந்தவாறு. 'கதறுகின்றிலம்' என்றதும், தம் தமமரயும்
உளப் டுத்து. கதறுதல் - பதளிதல். சிக்பகன - உறுதியாக. 'சிக்பகனத்
கதறுகின்றிலம்' என இமயயும். 'இனித் கதறுகின்றிலம்' என்றது முன்னர்ப்
லகாலும் கதறிக் பகட்டமம ற்றி. 'கண்டமன; ஆயினும் பநக்கிமல' என இரு
பதாடராக்கியுமரக்க. சிவ ிரான் திருகமனியில் உள்ள திருநீறு, கதவர் முதல்
யாவரும், எப்ப ாருளும் நிமலயாது ஒழிதமலயும், அமனவமரயும், அமனத்மதயும்
அவகன தாங்கு வனாதமலயும் விளக்கி நிற்கும். 'ஆதலின் அதமன உணர்ந்தும்
அவனிடத்து அன்பு பசய்கின்றாயில்மல' என்றவாறு. தாங்குதமல இனிது
விளக்குதல் கதான்றத் கதாள்கமல் உள்ளமத அருளினார். காயம் - உடம்பு.
அதமனச் சிமதத்தல் ிரிவாற்றாமமயாலாம். பகடுதற்கு ஏதுவாவதமன,
'பகடுவது' என்றார். இது - இத்தன்மமமய. ககட்கவும் கில்கலன் -
ஏற்றுக்பகாள்ளாமமகயயன்றி, இவ்வாறானது என்று பசால்லுதமலச் பசவியால்
ககட்டுணரவும் ப ாகறன்.

கிற்ற வாமன கமபகடு வாய்உமட

யான்அடி நாகயமன
விற்பற லாம்மிக ஆள்வதற் குரியவன்
விமரமலர்த் திருப் ாதம்
முற்றி லாஇளந் தளிர் ிரிந் திருந்துநீ
உண்டன எல்லாம்முன்
 1.5.திருச்சதகம் 171

அற்ற வாறும்நின் னறிவும்நின் ப ருமமயும்

அளவறுக் கில்கலகன. #38

மனகம! நீ பகடுவாய். இமறவனது திருவடிமயப் ிரிந்து நீ அனு வித்த விடய

இன் ங்கமளயும், அமவ அழிந்த விதத்மதயும், உன் அறிமவயும், உன்
ப ருமமமயயும் அளவு பசய்ய வல்கலன் அல்கலன்.

விளக்கவுமர

ஆத்துமசுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'உமடயானும், உரியவனும் ஆகியவனது திருப் ாதத் தளிர்' என்க. எல்லாம் -
எல்லாவற்றானும். ' ிரிந்திருந்தும் நீ உண்டன' என்றதனால், ிரிவு ற்றி
வருந்தாதிருத்தலும், 'அற்றன' என்றதனால், அமவ அறாது நிற்கும் எனக் கருதி
அவற்மற அவாவின மமயும் குறிக்கப் ட்டன. நிமலயாதவற்மற நிமலயுமடயன
எனக் கருதிய அறியாமமமய, 'அறிவு' என்றும் அவற்மறப் ப ற்ற அளவாகன
மகிழ்ந்து பசருக்கும் சிறுமமமய, 'ப ருமம' என்றும் அருளினார், இகழ்ச்சி
கதான்றுதற் ப ாருட்டு. அறியாமம, சிறுமம என் வற்மற உண்டவற்கறாடு
ஒருங்பகண்ணி, 'அளவு டா' என்றார், இமவ அவ்வுண்டமவ ற்றிகய
அறியப் டுதலின். கிற்றவா - நீ வல்ல வாறு; 'இது' எனச் பசால்பலச்சம் வருவிக்க.
பகடுவாய் - இச்பசய்மகயால் நீ பகட்படாழிதல் திண்ணம். 'கிற்றவா, பகடுவாய்'
என்றவற்மற இறுதியில் மவத்து முடிக்க.

அளவ றுப் தற் கரியவன் இமமயவர்க்

கடியவர்க் பகளியான்நம்
களவ றுத்துநின் றாண்டமம கருத்தினுட்
கசிந்துணர்ந் திருந்கதயும்
உளக றுத்துமன நிமனந்துளம் ப ருங்களன்
பசய்தது மிமலபநஞ்கச
ளக றுத்துமட யான்கழல் ணிந்திமல
ரகதி புகுவாகன. #39

பநஞ்கச! கதவர்களும் அளவு பசய்தற்கு அரியவன்; அடியார்க்கு எளியவன்;

அத்தன்மமயனாகிய இமறவன், நம்மமகயார் ப ாருளாக்கி நமது குற்றம்
கமளந்து ஆண்டருளி னமமமய அறிந்திருந்தும் ரகதியமடதற் ப ாருட்டு
அவனது திருவடிமய வணங்கினாயல்மல. உன் தன்மம இருந்தவாறு என்மன?
 1.5.திருச்சதகம் 172

விளக்கவுமர

ஆத்துமசுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'இமமயவர்க்கு அளவறுப் தற்கு அரியவன்' என்க. இமமயவர்க்கு அருமமகூறகவ,
ஏமனகயார்க்கு அருமமகூற கவண்டாவாயிற்று. களவு - யான் எனது என் ன.
இமறவன் பசய்தமத, 'யான் பசய்கதன்' என்றும், இமறவனுமடயமத 'எனது'
என்றும் கருதுதலின், களவாயிற்று. 'கருத்தினுள் உணர்ந்து' என இமயயும்.
'இருந்து ' என் து துமணவிமன. 'உலகு' என் து, எதுமக கநாக்கி, 'உளகு' எனத்
திரிந்தது. ளகு - குற்றம். இமறவன் உன்மன ஆட்பகாண்ட கருமணமய நீ
உணர்ந்திருந்தாயாயினும், உன்மன அவன் நிமனந்து, இவ்வுலகத் பதாடர்ம
அறுத்து, உன் உள்ளத்மதத் தான் உமறயும் ப ரிய இடமாகச் பசய்தமம
காணப் டவில்மல, அஃது ஏன்? நீ அவ்வுணர்ச்சியளவில் நில்லாது, ரகதியிற் புக
விரும் ி உன் குற்றங்கமளக் கமளந்து அவனது திருவடிகமள வணங்கும்
பசயலில் நின்றிமல' என்றவாறு. இதனால், பமய்யுணர்ந்து ின்னர், அதன்கண்
உமறத்து நிற்க கவண்டுதல் ப றப் ட்டது. இமறவனால் மீ ள நிமனக்கப் டுதல்
முதலிய தம், பசயல்கமள பநஞ்சினுமடயனக ால அருளிச்பசய்தார். இதனுள்,
இறுதியிரண்டடிக்கும் ிறவாறு உமரப் ாரும் உளர்.

புகுவ தாவதும் க ாதர வில்லதும்

ப ான்னகர் புகப்க ாதற்
குகுவ தாவதும் எந்மதபயம் ிரான்என்மன
ஆண்டவன் கழற்கன்பு
பநகுவ தாவதும் நித்தலும் அமுபதாடு
கதபனாடு ால்கட்டி
மிகுவ தாவதும் இன்பறனின் மற்றிதற்
பகன்பசய்ககன் விமனகயகன. #40

பசன்று அமடதற்கு உரியதும், பசன்றால் மீ ளுத லில்லாததும் ஆகிய,

சிவகலாகம், புகுதற் ப ாருட்டுச் பசல்லுவதற்குத் தமடயான ற்றுக் கழல்வதும்
எம் தந்மதயும், எம் தமலவனும், என்மன ஆண்டருளினவனும் ஆகிய
இமறவனது திருவடிக்கு அன் ினால் பநஞ்சம் உருகுதலும் நாள் கதாறும்,
அமுதத்துடன் கதன் ால் கற்கண்டினும் கமற் ட்ட க ரின் ம் விமளவதும்
இல்மல யாயின் இதற்குத் தீவிமனயுமடகயன் யாது பசய்ய வல்கலன்?
 1.5.திருச்சதகம் 173

விளக்கவுமர

ஆத்துமசுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

புகுவது முதலிய நான்கும் அவ்வத்பதாழில்கமல் நின்றன. சிவகலாகத்மதக்
குறித்த. 'ப ான்னகர்' என் தமன முதலிற் கூட்டுக. 'ஆவது' என் ன லவற்றிற்கும்,
'உண்டாதல்' எனப் ப ாருளுமரக்கப் டும். க ாதரவு - மீ ண்டு வருதல். 'இல்லது,
இன்று' என் ன அப் ண் ின்கமல் நின்றன. தாம் விரும்புவன லவற்மறயும்
நிமனந்து இரங்குகின்றாராகலின், புகுந்த ின் நிகழற் ாலதாகிய க ாதரவு
இன்மமமயயும் அருளிச்பசய்தார். உகுவது - நீங்குவது; இதற்கு, 'உடம்பு' என்னும்
விமனமுதல் வருவிக்க. பநகுவது - ஊறு வது. ஒடு. எண்ணிமடச்பசால். கதன்
முதலிய மூன்றும் ஆகு ப ய ராய், அமவக ாலும் இன் த்மதக் குறித்தன. மற்று,
விமன மாற்று.

விமனஎன் க ால் உமட யார் ிறர் ஆர்உமட

யான்அடி நாகயமனத்
திமனயின் ாகமும் ிறிவது திருக்குறிப்
ன்றுமற் றதனாகல
முமனவன் ாதநன் மலர் ிரிந் திருந்துநான்
முட்டிகலன் தமலகீ கறன்
இமனயன் ாவமன இரும்புகல் மனம்பசவி
இன்னபதன் றறிகயகன. #41

என்மனப் க ாலத் தீவிமன உமடயவர், ிறர் யாருளர்? என் முதல்வன் நாய்

க ான்ற அடிகயமனத் திமனயளவும், நீங்கியிருப் து அவனது திருக்குறிப்பு
அன்று; ஆதலால் இமறவனது திருவடியாகிய நல்ல மலமர, நாகன
நீங்கியிருந்தும் தமலமயக் கல் முதலியவற்றில் முட்டிக் பகாள்கிகலன்; ிளந்து
பகாள்களன்; இத் தன்மமகயனாகிய என்னுமடய ாவமன இரும் ாகும்;
மனமானது கல்லாகும்; காது இன்ன ப ாருள் என்று அறிகயன்?

விளக்கவுமர

ஆத்துமசுத்தி
 1.5.திருச்சதகம் 174

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'உமடயானுக்கு' என்னும் நான்கனுருபு பதாகுத்த லாயிற்று. 'திமனயின் ாகம்'
என்றது, 'மிகச் சிறிது' என்னும் ப ாருட்டாய், அவ்வளவிற்றாகிய காலத்மத
உணர்த்திற்று. மற்று அமசநிமல. 'நான் ிரிந்து' என மாற்றி, 'நாகன' எனப்
ிரிநிமல ஏகாரம் விரித்துமரக்க. 'அதனால்' என்றது, இக்கூற்றிற்கக ஏது
உணர்த்திநின்றது. 'இருந்து' என்கற ஒழியாது, 'இருந்தும்' என உம்மம விரித்து
ஓதுதல் ாடமாகாமம அறிந்துபகாள்க. 'தமல' என்றது, முன்னரும் பசன்று
இமயயும். முட்டுதல், கல் முதலியவற்றினும், கீ றுதல், கருவியாலும் என்க.
'இருந்து முட்டிகலன் கீ கறன்' என்றாரா யினும், 'முட்டாமலும், கீ றாமலும்
இருக்கின்கறன்' என்றகல கருத் பதன்க. 'கீ றிகலன்' என்றதன் ின்னும் 'ஆகலான்'
என்னும் பசால் பலச்சம் வருவிக்க. இமனயன் - இத்தன்மமயுமடகயனது.
'கவடம்' எனப்ப ாருள் தரும் ' ாவமன' என் து, இங்கு, உடம்ம க் குறித்தது.
'இரும்பு, கல், இன்னது' என்றன, 'அவற்றான் இயன்றது' எனப் ப ாருள் தந்து
நின்றன.

ஏமன யாவரும் எய்திட லுற்றுமற்

றின்னபதன் றறியாத
கதமன ஆன்பநமயக் கரும் ின்இன் கதறமலச்
சிவமனஎன் சிவகலாகக்
ககாமன மான்அன கநாக்கிதன் கூறமனக்
குறுகிகலன் பநடுங்காலம்
ஊமன யான்இருந் கதாம்புகின் கறன்பகடு
கவன்உயிர் ஓயாகத. #42

மற்மறகயார் எல்லாரும் இன்னது என்று அறியப் டாத கதன் க ால்வானும்,

சுவின் பநய் க ால்வானும், கரும் ின் இனிமமயான சாறு க ால்வானும்,
சிவனும் எனது சிவகலாகத் தரசனும், ப ண்மானின் கநாக்கம் க ான்ற திரு
கநாக்கத்மத யுமடயவளாகிய உமாகதவியின் ஒரு ாகத்மத உமடயவனும்
ஆகிய இமறவமன அணுகிகலன். நீண்ட நாள்கள் இருந்து உடம்ம
வளர்க்கின்கறன். பகடுகவனாகிய எனது உயிர் ஒழியவில்மலகய!

விளக்கவுமர

ஆத்துமசுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

கதன் முதலிய மூன்றும் ஆகுப யராய், 'அமவ க ால் வன்' எனப் ப ாருள் தந்து,
 1.5.திருச்சதகம் 175

'அறியாத' என்னும் ப யபரச்சத்திற்கு முடி ாயின. 'சிவன்' என்றது, இமறவமனச்

சிறப்பு வமகயாற் குறித்தவாறு. இதமன, 'கூறமன' என்றதன் ின்னர் மவத்து,
'சிவமன, ஏமன யாவரும் எய்திடலுற்றும், யான் பநடுங்காலம் குறுகிகலன், உயிர்
ஓயாகத இருந்து ஊமன ஓம்புகின்கறன்; பகடு கவன்' எனக் கூட்டியுமரக்க. ஏமன
யாவரும் - என்மன பயாழித்து ஒழிந்த அடியவர் எல்லாரும். 'பநடுங்காலம்'
என்றதன் ின், பசல்ல என்னும் ப ாருட்டாகிய , 'ஆக' என் தும், அதன் ின்
உம்மமயும் விரிக்க. பகடுகவன் என்றதன் ின்னும் இரக்கப் ப ாருட்டாகிய
ஓகாரம் விரித்து, 'இந்நிமலயிற்றாகன இருந்து, அழிந்பதாழிகவன் க ாலும்' என
உமரக்க.

ஓய்வி லாதன உவமனில் இறந்தன

ஒண்மலர்த் தாள்தந்து
நாயி லாகிய குலத்தினுங் கமடப் டும்
என்மனநன் பனறிகாட்டித்
தாயி லாகிய இன்னருள் புரிந்தஎன்
தமலவமன நனிகாகணன்
தீயில் வழ்கிகலன்
ீ திண்வமர உருள்கிகலன்
பசழுங்கடல் புகுகவகன. #43

அழியாததும் உவமம இல்லாததும் ஆகிய தன் திருவடிமய அருள் பசய்து,

நாயினும் இழிந்தவனாகிய என்மன நல்வழி காட்டி ஆண்டருளி, தாயினும்
சிறந்த அருள் பசய்த இமற வமனக் காணாத நான், தீப் ாய்தல்
முதலியவற்மறச் பசய்திகலன். என்மன வலியிருந்தவாறு என்மன?

விளக்கவுமர

ஆத்துமசுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

ஓய்வு - பமலிதல்; 'உயிர்கமளத் தாங்குதலில் தளர்ச்சி யில்லாத' என்ற டி.
'உவமம்' என் து, 'உவமன்' என ஈறு திரிந்தது. 'உயர்ந்ததன் கமற்கற
உள்ளுங்காமல' (பதால், ப ாருள் - 274) என்றாங்கு, 'எவ்விடத்தும், ப ாருளின்
உவமம் சிறந்து காட்டுதல் மர ாய் இருக்க, இமவ அவ்வாறன்றி, உவமம்
யாதாயினும், அதனினும் சிறந்து நிற் ன' என வியந்தருளிச் பசய்தவாறு. உவமம்,
தாமமரமலர், ப ான், தளிர் முதலியன. 'இலாதனவும், இறந்தனவும் ஆகிய தாள்'
என்க. 'நாய்' என் து, அதன் ண் ின்கமலும், 'குலம்' என்றது, அதனிற் ிறந்த
உயிரின்கமலும் நின்றன. 'நாய் என்னும் அத்தன்மம யிற் ப ாருந்திய குலத்திற்
 1.5.திருச்சதகம் 176

ிறந்த அவ்வுயிரினும் கமடப் ட்ட' என்ற டி. 'என்மன' என்றமத, 'எனக்கு' எனத்
திரிக்க. தாயில் ஆகிய இன்னருள் புரிந்த - தாயினது அன்பு க ாலச் சுரந்த இனிய
திருவருமள விரும் ிச் பசய்த. 'நனி' என்னும் உரிச்பசால், 'காகணன்' என் தன்
முதனிமலமயச் சிறப் ித்தது; 'இமடயறாது கண்டிருக்கும் க ற்மறப் ப ற்றிகலன் '
என்ற டி. இதன் ின், 'அதன்ப ாருட்டு' என் து வருவிக்க. 'புகுகவகன' என்றதில்
உள்ள ஏகாரம் எதிர் மமறயாகலின், 'தீயில் விழமாட்டாதவனும்,
திண்வமரயினின்றும் உருளமாட்டாதவனும் ஆகிய யான், பசழுமமயான கடலிகல
புகுகவகனா; மாட்கடன்' என உமரக்க.

கவனில் கவள்கமண கிழித்திட மதிசுடும்

அதுதமன நிமனயாகத
மான்நி லாவிய கநாக்கியர் டிறிமட
மத்திடு தயிராகித்
கதன்நி லாவிய திருவருள் புரிந்தஎன்
சிவன்நகர் புகப்க ாககன்
ஊனில் ஆவிமய ஓம்புதற் ப ாருட்டினும்
உண்டுடுத் திருந்கதகன. #44

மாதர் மயக்கத்தில் சிக்கி, உழன்ற என்மன ஆட் பகாண்டருளின இமறவனது

சிவபுரத்மத அமடயாமல், உடம்ம யும் உயிமரயும் காப் ாற்றும் ப ாருட்டு
இன்னமும் உண்டும் உடுத்தும் இருந்கதன். என்கன என் நிமல?

விளக்கவுமர

ஆத்துமசுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

கவனில் கவள் - மன்மதன். மதி - சந்திரன். டிறு - வஞ்சமன, என்றது
அன்னதாகிய ார்மவமய என் து, 'கநாக்கியர்' என்றதனால் ப றப் ட்டது.
' டிறிமட' என்றதன் ின், ' ட்டு' என ஒருபசால் வருவித்து, அதமனகய 'நிமனயாது'
என்ற எச்சத்திற்கு முடி ாக்குக. 'மகளிரது கமடக்கண் கநாக்கில் அகப் டின், கவள்
கமண கிழிக்கவும், மதிசுடவும் துயருறும் நிமல உண்டாம் என் தமன கநாக்காது
அகப் ட்கடன்' என்றதாம். 'மத்திடு தயிராகியதனால்' க ாககனாய் இன்னும்
இருந்கதன்' என்க. கமல் 'உமடயான் அடிநாகயமனத் திமனயின் ாகமும் ிறிவது
திருக் குறிப் ன்று' ( ாட்டு-41) என்றதனால், இமறவன் அடிகமள, 'ககாலமார்தரு
ப ாதுவினில் வருக' என ஈங்கக நிறுத்தி, ஏமனயடியார்கமள மட்டில் அமழத்துச்
பசன்றதற்குக் காரணம், தமது கருத்து வமககயயன்றி, இமறவனது
 1.5.திருச்சதகம் 177

திருவுளப் ாங்கு அன்று என் மத அருளிச்பசய்தார். இதனுள் அக்கருத்து

இன்னபதன் மத எடுத்கதாதியருளினார். 'மான் நிலாவிய கநாக்கியர்' எனப்
ப ாதுமமயிற் கூறினாகரனும், அஃது அடிகள்மாட்டுப் க ரன்புமடயராய்
அவமரயின்றியமமயாராகிய ஒருவமரகய குறிக்கும். அவமர அடிகள் தம்
மமனவியார் என்றகல ப ாருந்துவதன்றிப் ிறவாறு ககாடல் ப ாருந்தாது.
அவரும் இமறவன் அடிகமள ஆட்பகாள்வதற்கு அண்மமக் காலத்கத
மணந்தவராதல் கவண்டும். அடிகமள அவர் இன்றியமமயாதிருந் தமமமயயும்,
அந்நிமலமய அடிகள் நிமனந்து அவர் அறியாகத இமறவகனாடு
பசல்லமாட்டாராயினமமமயயும் வருத்த மிகுதியால் காமம் காரணமாக
அமமந்தனக ாலத் தாம் அருளிச்பசய்தாராயினும், அன் ினால் அமமந்தன என்கற
பகாள்ளப் டும். டகவ, அடிகள் ாண்டியமன விட்டு நீங்கிய ின்னும் இமறவன்
'தில்மலயில் வருக' என்று ணித்த ின்னும் சிறிது காலம் அவ்வம்மமயாகராடு
திருவாத வூரில் இருந்து, ின்னர் இமறவன் திருவருட்க ற்றின் ப ருமமமய
அவர்க்கும் அறிவுறுத்தித் தில்மலக்குப் புறப் ட்டார் என் தும் அவ் வம்மமயாரும்
வருத்தமின்றி, அடிகமளயும் இமறவமனயும் வழி ட்டிருந்து இமறவன்
திருவடிமய அமடந்தார் என் தும் உய்த் துணர்ந்து பகாள்ளற் ாலன. அடிகள் தாம்
இமறவகனாடு பசல்லாது நின்ற காரணத்மத, இனிவரும், 'முடித்தவாறும்' என்ற
திருப் ாடலிலும் அருளுவர், சுந்தரர் இமறவனால் ஆட்பகாள்ளப் ட்ட ின்னரும்
மமனவியார் இருவருடன் வாழ்ந்திருந்தமம நன்கறியப் ட்டதாகலின் , அன்னபதாரு
நிமல அடிகட்கும் இருந்தபதனக் பகாள்ளுதல் எவ்வாற்றானும்
தவறுமடத்தாகாமமகய யன்றி, இன்கனாரன்ன அருட்டிரு பமாழிகமள, மனம்
உலகப் ற்றினாலும், ிறவாற்றாலும் சிறிதும் துயருறாதிருக்கவும், உற்றது க ால,
'மாதர் வமலயில் அகப் ட்டு வருந்துகின்கறன்; ஆக்மகக்கு இமரகதடி
அமலவதிகல காலம் கழிக்கின்கறன்' என்பறல்லாம் ாடுவார் சிலரது
ாடல்ககளாடு ஒப் மவத்துப் ப ாருள் பசய்தல் குற்றமாதலும் அறிந்துபகாள்க.
இங்ஙனம், சிறு ற்றுக் காரணமாக அடிகள் உலகில் நின்ற ின் , மீ ள இமறவன்
திருவடி கூடுங்காலம் சிறிது நீட்டித்தமமயின் , அந் நீட்டிப்ம ப்ப ாறாமமயால்,
அடிகள், தம்மமத் தாகம லகாலும் பநாந்து ல ாடல்கமள அருளிச்பசய்தார்;
அவ்வருளிச்பசயல் உல கிற்குப் க ரு காரமாய் முடிந்தது எனக் பகாள்க.

இருமக யாமனமய ஒத்திருந் பதன்னுளக்

கருமவ யான்கண்டி கலன் கண்ட பதவ்வகம
வருக பவன்று ணித்தமன வானுகளார்க்கு
ஒருவ கனகிற்றி கலன் கிற் ன் உண்ணகவ. #45
 1.5.திருச்சதகம் 178

நீ என் மனத்தில் எழுந்தருளியிருந்து நான் துன் ம் நுகர்தற்கு இரங்கி, வருக

என்று கட்டமள இட்டு அருளிமன; அந்தச் சுகத்மத நான் அநு விக்கப்
ப ற்றிகலன்.

விளக்கவுமர

மகம்மாறு பகாடுத்தல்

கலிவிருத்தம்
இப் குதிக்கு, 'மகம்மாறு பகாடுத்தல்' எனக் குறிப் புமரத்தனர் முன்கனார்.
'பகாடுத்தல்' என் து 'பகாடுத்தல் ற்றியது' என்னும் ப ாருட்டாய், பகாடுத்தல்
இயலாமமமயகய குறிக்கும். இஃது இப் குதியில் ஒன் தாந் திருப் ாட்டின்
ப ாருள் ற்றி உமரக்கப் ட்டது. ப ாருள்ககாள்: 'வானுகளார்க்கு ஒருவகன, (நீ
என்மன) வருக என்று ணித்தமன; (ஆயினும் யான்) அது பசய்கின்றிகலன்;
(மற்று) உண்ணகவ கிற் ன்; (அதனால்,) யான் இருமக யாமனமய ஒத்திருந்து, என்
உள்ளக் கருமவக் கண்டிகலன்; கண்டது எவ்வகம'. இருமக யாமன, இல்ப ாருள்
உவமம. விலங்பகாடு தமக்கு கவற்றுமம மகயுமடமம என் து கூறுவார்,
யாமனயாகிய விலங் கிற்கு மகயுண்மம கருதி, அதனின் கவறு டுத்து, 'இருமக
யாமன மய ஒத்து' என்றார். கரு - உட்ப ாருள். உள்ளத்தின்கண் உள்ள உட்
ப ாருளாவது, முதற் ப ாருள்; சிவம். 'கருமவ' என்றது, 'கருவாகிய நின்மன'
என்னும் ப ாருட்டாகலின், முன்னிமலக்கண் டர்க்மக வந்த மயக்கமாம்.
கிற்றிகலன் - வல்கலனல்கலன். கிற் ன்- வல்கலன்.

உண்படார் ஒண்ப ாரு பளன்றுணர் வார்க்பகலாம்

ப ண்டிர் ஆண்அலி பயன்றறி பயாண்கிமல
பதாண்ட கனற்குள்ள வாவந்து கதான்றினாய்
கண்டுங் கண்டிகலன் என்னகண் மாயகம. #46

கமலான ப ாருள் ஒன்று உண்டு என்று அறிந்தார்க்கும் அறிதற்கரிய நீ, எனக்கு

உள்ள டி எழுந்தருளிக் காட்சி தந்தருளிமன. அப் டி காட்சி பகாடுத்த உன்மனக்
கண்டும் காணாத வன் க ால மயங்குகின்கறன். இது என்ன கண்மாயம்?

விளக்கவுமர

மகம்மாறு பகாடுத்தல்
 1.5.திருச்சதகம் 179

கலிவிருத்தம்
ஒண்ப ாருள் - சிறந்த ப ாருள்; ரம்ப ாருள். உண்டு என்று உணர்வார் -
உண்மம மாத்திமரயின் உணர்வார். அவர், சிந்தமனயறிவின்றிக் ககட்டலறிவு
ஒன்கறயுமடயார் என்க. அவர்க்கு அப்ப ாருளின் இயல்பு அறியவாராமமமய,
ப ண்டிர் ஆண் அலிபயன்று அறிய ஒண்கிமல என்றார். எனகவ 'ப ண்டிர் ஆண்
அலி' என்றது, 'இன்னது' என்னும் அளவாய் நின்றது. 'உள்ளவா' என்றது, 'நின் இயல்பு
முழுதும் இனிது விளங்கும் வமகயில்' என்ற டி. கண்டும் கதான்றியப ாழுது
அநு வமாகக் கண்டும். கண்டிகலன் - ின்னர்க் காணவில்மல. 'அவ்வநு வம் நீங்
காது நிற்கப் ப றுகிகலன்' என்ற டி. கண்மாயம் - கட்ப ாறி ற்றிய மாயம். அது
நன்கு காணப் ட்ட ப ாருள் ஓர் இமமப் ப ாழுதில் விமரய மமறதல். ககாடி
பதாகுத்தார்க்கும் துய்த்தல் அரி தாதல் க ால, (குறள். 377) அநு வத்மதத்
தமலப் ட்டும், நிமலக்கப் ப ற்றிகலன்; இஃது ஓர் விமனப் யன் இருந்தவாறு
என் தாம்.

கமமல வானவ ரும்மறி யாதகதார்

ககால கமபயமன ஆட்பகாண்ட கூத்தகன
ஞால கமவிசும் க இமவ வந்துக ாம்
கால கமஉமன பயன்றுபகால் காண் கத. #47

கமன்மமயுமடய கதவர்களும் அறிய காட்சிக்கு எட்டாத திருவுருவத்மத

உமடய நடராஜப் ப ருமாகன! நீ என்மன ஆட்பகாண்டு உள்ளாய்.
ிர ஞ்சத்தின் கதாற்றத்துக்கும் ஒடுக்கத்துக் கும் சாட்சியாய் இருக்கும் கால
பசாரூ ம் நீ. உன்மன நான் எப்க ாது காண்க ன்?

விளக்கவுமர

மகம்மாறு பகாடுத்தல்

கலிவிருத்தம்
'கமமல' என்றதில் ஐ சாரிமய. கமமல வானவர் - கமலிடத்துள்ள கதவர்.
எனகவ. 'வானவர்' என்றது, வாளா ப ய ராய் நின்றதாம். ககாலம் - வடிவம். அஃது
ஆகுப யராய், அதமன உமடயவமனக் குறித்தது. வானவராலும் அறியப் டாமம
ககாலத் திற்கு அமடயாதல் அறிக. 'கூத்தன்' என்றது தான்பசய்யும் பசயலால்
பதாடக்குண்ணாதவன் என் து குறித்து நின்றது. மண் , விண் முதலிய
எல்லாவற்றிலும் அமவகயயாய்க் கலந்து நிற்றல் ற்றி இமறவமன
அமவயாககவ ஓதினார். அதனாகன, ின்னர் அமவகமள 'இமவ' எனச் சுட்டினார்.
ின்னர், 'காலகம' என்றதும் அது. ஏகாரத்மத எண்ணுப்ப ாருள தாக்குவாரும் உளர்;
 1.5.திருச்சதகம் 180

அவர், ின்னர், 'காலகம' என்றதற்கு கவறு கூற மாட்டாதவராவர். க ாம் என்ற

ப யபரச்சம் காலம் என்ற ஏதுப்ப யர் பகாண்டது. 'காலம்' என் து காலப்
ப யரன்கறாபவனின், அன்று; என்மனபயனின், 'நிலகன காலம் கருவி' (பதால்.
பசால் - 113.) என்றவிடத்து, 'காலம்' என்றது, அவ்வவ் விமனநிகழ்ச்சிக்குரிய
சிறப்புக் காலத்மதயன்றி, எல்லா வற்றிற்கும் ஏதுபவனப் டும் ப ாதுக்காலத்மத
அன்றாகலானும், ஈண்டுக் கருதியது ப ாதுக் காலத்மதயன்றிச் சிறப்புக் காலத்மத
அன்றாகலானும், இப்ப ாதுக்காலம், ிறப ாருள்ககளாடு ஒப் ப் ப ாருள்
எனப் டுமாகலானும் என்க.

காண லாம் ர கமகட்கி றந்தகதார்

வாணி லாம்ப ாரு களஇங்பகார் ார்ப்ப னப்
ாண கனன் டிற் றாக்மகமய விட்டுமனப்
பூணு மாறறி கயன்புலன் க ாற்றிகய. #48

இமறவா! ஊனக் கண்ணால் அன்றி, ஞானக் கண்ணாகலகய காண் தற்குரிய

ரஞ்கசாதி நீ! றமவக் குஞ்சு கூட்மட விட்டுப் றக்க முடியாது இருப் து
க ான்று ாழாய்ப் க ான நான் ப ாய்யுடமல விட்டுப் ிரிந்து உன்கனாடு
ப ாருந்தி இருக்கும் பநறிமய அறியாது இருக்கிகறன். ஐம்புலன்களில்
மவத்துள்ள ற்றுதகல அதற்குக் காரணம். ப ாறிவாயில் ஐந்மதயும் எரிந்து
க ானமவகளாக ஒதுக்கி மவத்துப் ழகுகவனாக!

விளக்கவுமர

மகம்மாறு பகாடுத்தல்

கலிவிருத்தம்
காணலாம் ரகம - ஞானக்கண்ணாலன்றி ஊனக் கண்ணாலும் காணத்தக்க
ரம்ப ாருகள; இஃது அடியவர்க்கு அநு வமாதல் குறித்த டி. கட்கு இறந்தது ஓர்
வாள் நிலாம் ப ாருகள-கண்பணாளிமயக் கடந்ததாகிய ஒரு க பராளி நிமல
ப ற்றுள்ள ப ாருகள; இஃது இமறவனது திருகமனியின் சிறப்புக் கூறியவாறு.
'நிலாப் ப ாருள்' என் து, ாடம் ஆகாமமயறிக. ார்ப்பு - றமவக்குஞ்சு.
' ாழ்நகனன்' என் து, எதுமக கநாக்கி, ' ாணகனன்' எனத் திரிந்துநின்றது. ' ாழ்த்த
ிறப்பு' (தி.8 திருவாசகம் - 20) என்றாற்க ால, ' ாழ்' என் து விமனப் குதியாயும்
நிற்றலின், நகர இமடநிமல ப ற்றது. ' ாழாகின்ற யான்' என் து ப ாருள். 'புலன்
ஐந்தும் வஞ்சமனமயச் பசய்ய ' (தி.8 சிவபுராணம் அடி 55) என்றாராகலின்
அவ்வஞ்சமனக்கு இடமாகிய உடம்ம , ' டிற்று ஆக்மக' என்று அருளினார்.
பூணுதல் - ப ாருந்தக் பகாள்ளுதல். க ாற்றி - ாதுகாத்து; என்றது, 'அவற்மற
 1.5.திருச்சதகம் 181

விடுக்குதலின்றி நின்று' என்ற டி. ' ார்ப்ப னப் டிற்றாக் மகமயவிட்டு உமனப்
பூணுமாறு அறிகின்றிகலன்' என்க. 'குடம்ம தனித்பதாழியப் புள் றத்தல் க ால்,
(குறள் - 338) உடம்பு தனித்துக்கிடப் யான் அதனினின்றும் புறப் ட்டு' என் ார்,
' ார்ப்ப ன ஆக்மகமய விட்டு' என்றார்.

க ாற்றி பயன்றும் புரண்டும் புகழ்ந்தும்நின்

றாற்றன் மிக்கஅன் ாலமழக் கின்றிகலன்
ஏற்று வந்பததிர் தாமமரத் தாளுறுங்
கூற்றம் அன்னபதார் பகாள்மகபயன் பகாள்மககய. #49

இமறவா! உன்மன வாயால் துதித்தும் உடம் ால் அங்கப் ிரதட்சணம் பசய்தும்

ல விதங்களில் புகழ்ந்துமரத்தும் த்தியில் நிமல நின்று அந்த உறுதியான
க்தியின் வலிமமமயக் பகாண்டு உன்மன அமழக்கின்கறன் இல்மல.
மார்க்கண்கடயமனப் ிடித்தல் ப ாருட்டு உன்மன எதிர்த்து வந்த கூற்றுவன்
உன் திருவடிமய அமடந்தான். என்னுமடய க ாக்கும் அத்தமகயதாய்
இருக்கிறது.

விளக்கவுமர

மகம்மாறு பகாடுத்தல்

கலிவிருத்தம்
க ாற்றி என்றல் - வணக்கங் கூறுதல். புரளுதல், ஆற்றாமம ற்றி. நின்று - அன்பு
பநறியிகல நின்று. 'ஆற்றமிக்க', ஒருப ாருட் ன்பமாழி. 'ஆற்றல் மிக்க', என் து
ாடமாயின், உன்மன யமடவிக்கும் 'ஆற்றல் மிகுந்த' என உமரக்க. 'அமழக்
கின்றிகலன்' என்றதன் ின், 'அதனால்' என் து வருவிக்க. 'ஏற்று வந்து எதிர்'
என்றமத, 'எதிகரற்று வந்து' என மாற்றிக்பகாள்க. எதி கரற்றல் - மகயாய்
ஏற்றுக்பகாள்ளுதல். கூற்றம் - இயமன்; என்றது அவனது பசயமல. 'பகாள்மக'
என்றதும், பசயமலகய. 'உன்மன அன் ால் அமழத்து அமடயப் ப றாது ஐம்புல
இன் ங்களில் திமளத்திருக்கின்ற என்மன, நீ ஒறுத்துஉன் ால் அமழக்ககவ
உன்மன யான் ப றுகவன்க ாலும்' என் ார், இமறவமன அன் ால் வழி ட்டு
அவன் திருவடிமயப் ப றாது, மகயாய் வந்து அதமனப்ப ற்ற கூற்றுவனது
பசயமல உவமம கூறினார். 'காலன் அறிந்தான் அறிதற் கரியான் கழலடிகய'
(தி.4. .113. ா.11) என்றார், ஆளுமடய அரசுகளும்.

பகாள்ளுங் பகால்பலமன அன் ரிற் கூய்ப் ணி

கள்ளும் வண்டும் அறாமலர்க் பகான்மறயான்
 1.5.திருச்சதகம் 182

நள்ளுங் கீ ழுளும் கமலுளும் யாவுளும்

எள்ளும் எண்பணயும் க ால்நின்ற எந்மதகய. #50

பகான்மற மாமலமய அணிந்த இமறவகன! எள்ளும் எண்பணயும் க ால

எல்லாப் ப ாருள்களிலும் நீக்கமின்றி நிமறந்து இருப் வகன! உன்மன
அமடயும் வழிமய அறியாத என்மனயும் உன் அன் மரப் க ாலக் கூவி ஏற்றுக்
பகாள்ள கவண்டும்.

விளக்கவுமர

மகம்மாறு பகாடுத்தல்

கலிவிருத்தம்
'பகாள்ளுங்கில்' என் து ிமழப் ட்ட ாடம். 'எமனயும்' என்ற உம்மம
பதாகுத்தலாயிற்று. அன் ரின் - ஏமனய அடியார்கமளப்க ால. கூய் - அமழத்து;
' ணி பகாள்ளுங் பகால்' என இமயக்க. நள் - நடு. 'நடு, கீ ழ், கமல்' என் ன,
அவ்வவ்விடத்மத யுணர்த்தி நின்றன.

எந்மத யாய்எம் ி ரான்மற்றும் யாவர்க்கும்

தந்மத தாய்தம் ி ரான்தனக் கஃதிலான்
முந்தி என்னுள் புகுந்தனன் யாவருஞ்
சிந்மத யாலும் அறிவருஞ் பசல்வகன. #51

சிவன், எனக்குத் தந்மதயும் தாயும் தமலவனும் ஆனவன். அவன் உயிர்கள்

அமனத்துக்கும் தந்மதயும் தாயும் தமலவனும் ஆகின்றான். மற்றுத் தனக்கு
அம்முமற உரிமம ஒன்றும் இல்லாதவன். பசால்லால் மட்டும் அன்றி
மனத்தாலும் யாராலும் அறிய முடியாத ஞானநற்பசல்வத்மத உமடயவன்.
அவமன நான் அறிதற்கு முன்க அவன் என் உள்ளத்தில் குடிபகாண்டு
உள்ளான்.

விளக்கவுமர

மகம்மாறு பகாடுத்தல்

கலிவிருத்தம்
'எந்மத, யாய், எம் ிரான்' என்றது தமக்கும், 'தந்மத, தாய், தம் ிரான்' என்றது
ிறர்க்குமாம். 'யாய்' என்றது, எனக்குத்தாய் என்னும் ப ாருளாதமல 'யாயும்
ஞாயும் யாரா கியகரா' (குறுந்பதாமக-40) என்றதனானும் அறிக, அஃது - அம்
 1.5.திருச்சதகம் 183

முமறமம. முந்தி - தாகன முற் ட்டு. 'முந்தி என்னுள் புகுந்தனன்' என்றமத

இறுதிக்கண் மவத்துமரக்க. ' ிறர் முயன்றும் அமடதற் கரியவன், தாகன வந்து
என்னுள் புகுந்தனன்' என்ற டி. பசல்வன் - எல்லாம் உமடயவன்.

பசல்வம் நல்குர வின்றிவிண் கணார்புழுப்

புல்வரம் ின்றி யார்க்கும் அரும்ப ாருள்
எல்மல யில்கழல் கண்டும் ிரிந்தனன்
கல்வ மகமனத் கதன் ட்ட கட்டகம. #52

பசல்வர்களுக்கு இமடயிலும் வறிகயார்களுக்கு இமடயிலும் கதவர்களுக்கு

இமடயிலும் புழுப்க ான்ற அற் உயிர்களுக்கு இமடயிலும் புல் க ான்ற
தாவரங்களுக்கு இமடயிலும் சிவனருள் ாகு ாடு இன்றி நிமறந்து இருக்கிறது.
அந்த அகண்ட பசாரூ த்மதக் காணப்ப ற்ற ின்பும் அப்ப ரு நிமலயினின்றும்
வழுவியவன் ஆகனன். முற்றிலும் மல ரி ாகம் அமடயாதகத இந்தக்
துன் நிமலக்குக் காரணம் ஆகும்.

விளக்கவுமர

மகம்மாறு பகாடுத்தல்

கலிவிருத்தம்
'பசல்வம், நல்குரவு' என்றமவ அவற்மற யுமடவமரக் குறித்தன. 'புழு, புல்'
என்றவற்மற, 'தாழ்ந்த ிறவி' என ஒரு குதியாகக் பகாள்க. 'வரம்பு' என்றது,
' ாகு ாடு' என்னும் ப ாருட்டாய் நின்றது. 'இமறவமன அறிதல் அறியாமமகட்கு,
உலக முமற ற்றிக் காணப் டும் இப் ாகு ாடுகள் காரணமல்ல; அருள்வழி
நிற்றலும், நில்லாமமகளுகம காரணம்' என் ார். உலகியமல எடுத் கதாதி,
'யார்க்கும் அரும்ப ாருள்' என்று அருளினார். விண்கணாரது உயர்மவக்
குறித்தற்குப் புழுப் புற்கமள எடுத்கதாதி யதன்றிப் ிறிதின்மமயின் , 'யாவர்க்கும்'
என் து கூறாராயினார். அரும்ப ாருளாகிய இமறவமன, 'அரும்ப ாருள்' என்றது
ான்மம வழக்கு. கல் வமக மனம் - கல்பலன்னும் வமக க ாலும் மனம்.
'வமக' என்றது, அதமனயுமடய ப ாருள் கமல் நின்றது. ' ட்ட கட்டம்' என்னும்
எழுவாய்க்குரிய 'இது' என்னும் யனிமல எஞ்சி நின்றது. 'இது' என் து, 'இழிக்கத்
தக்கது' என்னும் குறிப் ினது.

கட்ட றுத்பதமன யாண்டுகண் ணாரநீறு

இட்ட அன் பரா டியாவருங் காணகவ
 1.5.திருச்சதகம் 184

ட்டி மண்ட ம் ஏற்றிமன ஏற்றிமன

எட்டி கனாடிரண் டும்அறி கயமனகய. #53

எண் மூர்த்திகளின் தத்துவத்மதயும் அர்த்த நாரீசுவர தத்துவத்மதயும் அறிந்து

பகாள்ளாத எனது ாசத் தமளமயக் கமளந்து, என்மன ஆட்பகாண்டாய். அது
மட்டுமன்று. திருநீறு பூசிய உன் பமய்யன் ர்கள் கூட்டத்தில் இருக்க நான்
தகுதி வாய்ந்தவன் என்று உலகம் அறியும் டி என்மன அவர்களது சம யில்
கசர்த்து மவத்தாய்.

விளக்கவுமர

மகம்மாறு பகாடுத்தல்

கலிவிருத்தம்
கட்டு - ாசம். கண் ஆர நீறிடுதல் - காண்கின்ற கண்கள் மகிழ்வுறும் டி
திருநீற்மற அணிதல். ட்டி மண்ட ம் - கூட்ட மண்ட ம்; என்றது, ககள்வி
மண்ட த்மத. அஃதாவது, அறிவார் ஒருவர் உமரக்கும் அரும் ப ாருள்கமளப் லர்
இருந்து ககட்கும் மண்ட ம். இமறவன் திருப்ப ருந்துமறயில் ஆசிரியக்
ககாலத்துடன் குருந்த மரத்தடியில் அடியவர் லருடன் வற்றிருந்த
ீ நிமலமயகய
அடிகள் இங்கு, ' ட்டி மண்ட ம்' என்றார் என்க. 'எட்டிகனாடு' என் தில் ஓடு,
எண்ணிமடச்பசால். எனகவ, 'எட்டிகனாடு இரண்டும்' என்றது, 'எட்டும் இரண்டும்
கூட்டியுணரத் பதரியாதவன்' என்னும் ப ாருட்டாய் , 'கல்லாதவன்' என் மதக்
குறிக்கும். கயாக பநறியில், அகார உகரங்களாகிய ிரணவத்மத உணராதவன்
என் மதக் குறிக்கும். உ கதச முமறயில் எட்டும் இரண்டும் கூடிய த்பதன்னும்
எண்ணிமனக் குறிக்கும் யகரமாகிய எழுத்தின் ப ாருமள - ஆன்மா இயல்ம
அறியாதவன் என் மதக் குறிக்கும். இவற்றுள் அடிகள் அருளியது கயாகபநறிப்
ப ாருள் ற்றிகயயாம், ஞாகனா கதசத்திற்கு முற் ட்ட நிமல அதுகவ யாகலின்.
'தவகம புரிந்திலன்' என கமலும் ( ா. 9) அருளிச்பசய்தமம யறிக. 'ஏற்றிமன' என
வந்த இரண்டனுள், ின்மனயதன்ப ாருள், 'இட வாகனத்மதயுமடய நீ' என் து.
'அறிகயமனப் ட்டி மண்ட ம் ஏற்றிமன; இது நின் கருமண இருந்தவாறு' என்க.

அறிவ கனஅமு கதஅடி நாயிகனன்

அறிவ னாகக்பகாண் கடாஎமன ஆண்டது
அறிவி லாமமயன் கறகண்ட தாண்டநாள்
அறிவ கனாஅல்ல கனாஅரு ள ீசகன. #54
 1.5.திருச்சதகம் 185

க ரறிவு பசாரூ ிகய! அமிர்த பசாரூ ிகய! அற் னாகிய என்மன ஒரு
ஞானியாக்குதற் ப ாருட்டு அன்கறா, நீ, என்மன ஆட்பகாண்டது. நீ
ஆட்பகாண்டதற்கு முன்பு நான் அறிவிலி யாய் இருந்தது பவளிப் மட. இன்று
நான் ஞானிகயா அல்லகனா. எனக்கு விளங்கவில்மல. என் நிமலமமமயச்
சற்கற கூர்ந்து பதளிவு பசய்வாயாக!

விளக்கவுமர

மகம்மாறு பகாடுத்தல்

கலிவிருத்தம்
ப ாருள்ககாள்; 'அறிவகன, அமுகத. ஈசகன, நீ என்மன ஆண்ட நாளில்,
அடிநாயிகனன் அறிவனாகக் பகாண்கடா ஆண்டது! (என் ால் நீ) கண்டது
அறிவிலாமமயன்கற! (அங்ஙனமாக, யான் என்றும்) அறிவகனா? அல்லகனா?
அருள்'. இதனுள், 'அறிவு' என வந்தன லவற்றிற்கும், 'க ரறிவு' என உமரக்க. இது,
பசாற்ப ாருட் ின் வருநிமலயணி. 'சிற்றறி வுமடமமகய என் இயல் ாதல்
அறிந்த நீ, என் ிமழ கருதி என்மன விலக்கியது ப ாருந்துகமா ', என
முமறயிட்டவாறு. அருள் - பசால்லு.

ஈசகன என் எம்மாகன

எந்மத ப ருமான் என் ிறவி
நாசகன நான் யாதுபமான்று
அல்லாப் ப ால்லா நாயான
நீச கனமன ஆண்டாய்க்கு
நிமனக்க மாட்கடன் கண்டாகய
கதச கனஅம் லவகன
பசய்வ பதான்றும் அறிகயகன. #55

இமறவா! ப ருமம வாய்ந்த எம் தந்மதகய! நீ ிறவி கநாமயப்

க ாக்கியுள்ளாய். சிற்றம் லச் பசழுஞ்சுடகர! உடல் உணர்ச்சியில் உழன்று
கிடந்த என்மன நீ, உயர்ந்த க றும் அமடயப் ப ற்றவன் ஆக்கினாய். உன்மன
விட்டுப் ிமழ டுகிற மனத்மத உமடய எனக்கு, என்ன பசய்வது என்று
விளங்கவில்மல.

விளக்கவுமர

அநுக ாக சுத்தி
 1.5.திருச்சதகம் 186

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

இப் குதிக்கு முன்கனார் கூறிய குறிப்பு, 'அநுக ாக சுத்தி' என் து,
'தமடயில்லாச்சிவாநு வம்' என்று இதற்குப் ப ாருள் பகாள்ளலாம். அடிகள் இப்
குதியில் அதமனகய விரும் ிப் ாடுதல் காணலாம். 'ஈசகன' என்றதன் ின்
உள்ள, 'என்' என்றதமன இறுதிக் கண் கூட்டி, வினாவாக்கி, 'இதற்குக் காரணம் என்'
என உமரத்து, 'என்மாட்டுள்ள மலமாகச காரணம்' என் து கருத்தாக்குக. எந்மத
ப ருமான் - என் தந்மதயாகிய ப ருமாகன. நாசன் - க ாக்கு வன். 'யாதும்
ஒன்று' என்றதமன, 'யாபதான்றும்' என மாற்றியுமரக்க. 'உலகில் உள்ள
ப ாருள்களில் யாபதான்றும் ஆகாத நீசகனன்' என்க. யாபதான்றும்
ஆகாமமயாவது, எப்ப ாருளினும் யாகதனும் ஓர் குணம் உளதாகும்; என்னிடத்தில்
குணம் யாதும் உண்டாயிற்றில்மல என்ற டி. இங்ஙனங் கூறிய ின், 'ப ால்லா
நாயான நீசகனன்' என்றது, இத்துமண இழிந்தவமர நாகயாடு ஒப்புமமப் டுத்தும்
வழக்கு கநாக்கி. 'அதுதானும் என் மாட்டு ஒவ்வாது' என்றற்கு, ப ால்லா நாய் -
நன்றியறிவில்லாத நாய் என் றார். இஃது இல்ப ாருள் உவமம. நீசன் -
இழிந்தவன். 'ஆண்டாய் க்கு' என்றதன் ின், 'மகம் மாறாக' என் து வருவிக்க.
'நிமனக்கவும்' என்ற உம்மம பதாகுத்த லாயிற்று. கண்டாகய - இதமன நீ
கண்டாயன்கறா. பசய்வது - இமத நீக்குதற்குச் பசய்யும் வழி. அறிகயன் -
அறியாது திமகக்கின்கறன்.

பசய்வ தறியாச் சிறுநாகயன்

பசம்ப ாற் ாத மலர்காணாப்
ப ாய்யர் ப றும்க றத்தமனயும்
ப றுதற் குரிகயன் ப ாய்யிலா
பமய்யர் பவறியார் மலர்ப் ாதம்
கமவக் கண்டுங் ககட்டிருந்தும்
ப ாய்ய கனன்நான் உண்டுடுத்திங்
கிருப் தாகனன் க ாகரகற. #56

பசய்ய கவண்டுவது இது என்று அறியாத நாயிகனன் உன் திருவடிமயக்

காணாத ப ாய்யர் ப றும் க பறல்லாம் ப றுதற்குரிகயனாகி, உன் பமய்யன் ர்
உன் திருவடிமய அமடயக் கண்டும் ககட்டும் அதமன அமடய முயலாமல்
ப ாய்யனாய் உண்டும் உடுத்தும் காலம் கழிக்கின்கறன்.

விளக்கவுமர

அநுக ாக சுத்தி
 1.5.திருச்சதகம் 187

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'பசய்வது' என்றது, அருள் ப ற்ற ின் பசயற் ாலதமன. இது , அவ்வருட்கு
முதல்வனாகிய இமறவமனயன்றிப் ிறிபதான்றமன நாடாமமயாம். 'அதமன
அறிந்திகலன்' என்றது, ின்னும் இவ்வுலகத்மத நாடினமம ற்றி. அதனாகன,
'சிறுநாகயன்' என வருந்தியுமரத்தார். சிறுமம, நாய்க்கு அமட. 'அருள் ப ற்ற ின்
பசயற் ாலதமனச் பசய்யாபதாழிந்தமமயின் , அருள் ப றாதவரது நிமலமயகய
நான் எய்தற்குரியனாயிகனன்' என் ார், ' ாதமலர் காணாப் ப ாய்யர் ப றும்க று
அத்தமனயும் ப றுதற்கு உரிகயன்' என்றார். இதன் ின்னர், 'ஆதலின்' என்னும்
பசால்பலச்சம் வருவித்து, அதமன, 'இருப் தாகனன்' என்றதகனாடு இமயத்து,
'இஃபதாரு விமனயிருந்தவாறு' எனக் குறிப்ப ச்சம் வருவித்து முடிக்க. 'பசம்ப ாற்
ாதமலர், மலர்ப் ாதம்' என்றவற்றிற்குமுன், 'நின்' என் து எஞ்சிநின்றது. ப ாய்யர்
ப றும் இழப் ிமன, 'க று' என்றது இகழ்ச்சி ற்றி. பவறி - வாசமன. ப ாய் -
உலகியல். பமய்- வட்டு
ீ பநறி. பமய்யர் ாதம் கமவமல அடிகள் ககட்டது,
கண்ணப் ர் முதலிகயாரது வரலாற்றில் என்க. 'அக் ககள்வி யறிகவயும்
அமமயும், யான் இவ்வுலகியமலத் துறத்தற்கு' என் ார், அதமனயும் உடன்
கூறினார். இக் காட்சியறிவு ககள்வியறிவுகளாலும் என் உள்ளம் திருந்திற்றில்மல
என் ார், 'உண்டு உடுத்து இருப் தாகனன்' என்று அருளினார். உண்டமலயும்,
உடுத்தமலயும் எடுத்கதாதியது, அவற்மறப் ப ற்றதகனாடு மகிழ்ந்து, ிறிது
நாட்டமின்றியிருக்கின் கறன் என்றற்கு. ஏறு - சிங்க ஏறு, என் து, 'க ார்' என்னும்
அமட யாற் ப றுதும். கதவரின் மிக்கானாதல் கருதிச் சிவப ருமான் , 'சிங் கம்'
எனப் டுதமல, 'மூவாச் சிங்ககம'' (தி.6. .99. ா.2), 'சிவகன கதவர் சிங்ககம'
(தி.7. .52. ா.1) என்றாற்க ாலுந் திருபமாழி ற்றி அறிந்து பகாள்க. ஏறு
க ால்வாமன, 'ஏறு' என்றது, உவமம யாகுப யர்.

க ாகர கறநின் ப ான்னகர்வாய்

நீக ாந் தருளி யிருள்நீக்கி
வாகர றிளபமன் முமலயாகளா
டுடன்வந் தருள அருள்ப ற்ற
சீகர றடியார் நின் ாதஞ்
கசரக் கண்டுங் கண்பகட்ட
ஊகர றாய்இங் குழல்கவகனா
பகாடிகயன் உயிர்தான் உலவாகத. #57

இமறவகன! நீ உன் சிவபுரத்தில் நின்றும் எம் ிராட்டிகயாடும் இவ்விடத்து

எழுந்தருளி அருள் பசய்யப்ப ற்ற உன் அன் ர், உன் திருவடிமய அமடயக்
 1.5.திருச்சதகம் 188

கண்டும், கண்பகட்ட ஊர் எருது க ான்று இவ்வுலகத்தில் உழல்கவகனா?

இத்தன்மமகயனது உயிர் நீங்காகதா?

விளக்கவுமர

அநுக ாக சுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'க ாந்தருளி' என்ற பசய்பதபனச்சத்மத, 'க ாந் தருள' எனத்திரித்தும், 'இருள்நீக்கி'
என்றதமன, 'உடன் வந்து' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டியும், 'பகாடிகயன், உயிர்
உலவாது, கண்பகட்ட ஊர் ஏறாய் இங்கு உழல்கவகனா' என மாற்றியும் ப ாருள்
பகாள்க. 'நீ' என்றது, ின்னரும் பசன்றிமயயும். 'நீ நின் ப ான்னகர் வாய்
க ாந்தருளவும், அருள்ப ற்ற சீகரறு அடியார் நின் ாதம் கசரவும் அவற்மறக்
கண்டும் உயிர் உலவாது பகாடிகயன் இங்கு உழல்கவகனா' என விமனமுடிக்க.
'உடன்' என்றதில், 'உடனாய்' என ஆக்கம் வருவித் துமரக்க. திருப்ப ருந்துமறயில்
இமறவன் ஆசான் மூர்த்தியாய் வந்த ப ாழுது அம்மமகயாடு உடனாய்
இருந்திலனாயினும், அம்மம யாவாள் அருளன்றி கவறல்லளாகலானும், இமறவன்
அருளன்றி யிலனாகலானும், அவகளாடு உடனாய் வந்தருளியதாகப் ல விடத்தும்
அருளுவர்; கமலும் அவ்வாறு அருளினமம காட்டப் ட்டது. இமறவன் அருளன்றி
இலனாதமல, 'அருளுண்டா மீ சற் கதுசத்தி யன்கற அருளு மவனன்றி யில்மல -
அருளின் றவனன்கற இல்மல' (சிவஞானக ாதம் சூ-5. அதி-2) என் தனால் அறிக.
ஏறு - எருது. காட்கடற்றினின்றும் ிரித்தற்கு, 'ஊகரறு' என்றார். ஊர் ஏறுகள்
கமய்தற் ப ாருட்டுக் காட்டிற் பசல்லுமாயினும் , கமய்ந்த ின்னர் ஊமர
அமடயும். அவற்றுள் கண்பகட்ட, ஏறு ஒன்று இருக்குமாயின், அஃது
ஏமனயவற்கறாடு கூடிச் பசல்லமாட்டாது காட்டிகல கிடந்து தன் இனத்மதயும்,
தமலவமனயும் நிமனந்து கதறி அலமருதலின் , அதமன, அருமளப் ப றுதற்
ப ாருட்டு இவ்வுலகில் வந்தவர் லரும் அதமனப் ப ற்றுச் சிவன் நகருக்குச்
பசன்றுவிட, அவர்ககளாடு பசல்லாது இவ்வுலகில் நின்று அவர்கமளயும்,
இமறவமனயும் நிமனந்து அழுது அலமரும் தமக்கு உவமம கூறினார். 'என்
உயிர்' என் து ஒற்றுமம வழக்காயினும், உறுப்புத் தற்கிழமம வழக்ககா
படாத்தலின், 'உலவாது' என் து, சிமனவிமன முதல்கமல் நின்ற வாறு;
இவ்வாறன்றி இதமன கவறு பதாடராக்கி உமரத்தலுமாம்.

உலவாக் காலந் தவபமய்தி

உறுப்பும் பவறுத்திங் குமனக்காண் ான்
லமா முனிவர் நனிவாடப்
 1.5.திருச்சதகம் 189

ாவி கயமனப் ணிபகாண்டாய்

மலமாக் குரம்ம இதுமாய்க்க
மாட்கடன் மணிகய உமனக்காண் ான்
அலவா நிற்கும் அன் ிகலன்
என்பகாண் படழுககன் எம்மாகன. #58

அளவில்லாத காலம் உடமல பவறுத்துத் தவம் புரிந்த ல முனிவரும் வருந்தி

நிற்க, ாவியாகிய என்மனப் ணி பகாண்டமன. அங்ஙனமாகவும் இந்தமல
உடம்ம ஒழிக்க முயகலன். உன்னிடத்து அன்பு இல்லாத நான் இனி
எவ்வமகயால் உயர்கவன்?

விளக்கவுமர

அநுக ாக சுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

ப ாருள்ககாள்: 'மணிகய, எம்மாகன' உமனக் காண் ான், ல மாமுனிவர், உறுப்பும்
பவறுத்து, இங்கு உலவாக் காலம் தவம் எய்தி நனிவாட, அவர்கமளப்
ணிபகாள்ளாமல் உன்மனக் காணும்ப ாருட்டு யாதும் பசய்யாத ாவிகயமனப்
ணி பகாண்டாய்; (யாகனா) உடம்ம நீக்கிக் பகாள்ளும் விருப் ம் இல்கலன்;
உன்மனக்காண விரும் ி அமலகின்ற அன்பும் இல்கலன் ; எவ்வாற்றால் உன்மனத்
பதாடர்கவன்'. தவம், உண்டி சுருக்கல் முதலாயின. உடம் ிமன, 'அங்கம்' என்னும்
வடநூல் வழக்குப் ற்றி, 'உறுப்பு' என்றார். 'உறுப்ப ாத்தல் மக்கள்ஒப் ன்றால்'
(குறள்.993) எனவும், 'குறித்தது கூறாமமக் பகாள்வாகராடு ஏமன உறுப்க ா
ரமனயரால் கவறு' (குறள்.704) எனவும் வருவனக ால்வனவற்மறக் காண்க.

மாகனார் கநாக்கி உமமயாள்

ங்கா வந்திங் காட்பகாண்ட
கதகன அமுகத கரும் ின்
பதளிகவ சிவகன பதன்தில்மலக்
ககாகன உன்தன் திருக்குறிப்புக்
கூடு வார்நின் கழல்கூட
ஊனார் புழுக்கூ டிதுகாத்திங்
கிருப் தாகனன் உமடயாகன. #59

மான்விழி க ான்ற விழியிமன உமடய அம் ிமகயின் வலப் ாகா! சிதம் ர

நாதா! நீ ரிபூரணப் ரம் ப ாருளாகத் கதான்றி உன் அடியார்க்கு அமிர்தம்
 1.5.திருச்சதகம் 190

ஆகின்றாய். உன்மன நிமனவகத மானுட வாழ்க்மகயின் குறிக்ககாள் என்று நீ

காட்டியருளியமத அறிந்து பகாண்ட நின் அன் ர், உன்மனகய நிமனந்து
உன்மன அமடந்தார். உன் உமடமமயாகிய நாகனா உடமலகய நிமனந்து
நிலவுலகுக்கு உரியவன் ஆகனன்.

விளக்கவுமர

அநுக ாக சுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

கூடுவார் - ப ாருந்து வர்; ஒத்து நடப் வர். 'கூட' என்றதன் ின், 'கூடாகதனாகிய
யான்' என்னும் எழுவாய் வருவிக்க. 'இஃது என் விமனயிருந்தவாறு' என் து
குறிப்ப ச்சமாய், இறுதிக் கண் எஞ்சி நின்றது. 'உமமயாள்,' 'கரும் ின்' என் ன
மூவமச யிடத்து ஈரமச வந்த சீர் மயக்கம்.

உமடயா கனநின் றமனஉள்கி

உள்ளம் உருகும் ப ருங்காதல்
உமடயார் உமடயாய் நின் ாதஞ்
கசரக் கண்டிங் கூர்நாயிற்
கமடயா கனன்பநஞ் சுருகாகதன்
கல்லா மனத்கதன் கசியாகதன்
முமடயார் புழுக்கூ டிதுகாத்திங்
கிருப் தாக முடித்தாகய. #60

உயிர்கள் அமனத்தும், இமறவா! உனக்குச் பசாந்தம் ஆயினும் க ரன்க ாடு

உன்மனகய நிமனப் வர் மட்டும் உன்மன அமடகின்றனர். இமத நான்
கண்டிருந்தும் என் பநஞ்சம் உருகவில்மல. எனக்கு விகவகம் வரவில்மல.
உள்ளக் கனிவு உண்டாகவில்மல. துர்நாற்றம் வசும்
ீ உடலில் விருப் ம் மவத்து
ஊர் நாய்க்கும் கீ ழ்ப் ட்டவனாக இங்கு வாழ்ந்து இருக்கிகறன்.

விளக்கவுமர

அநுக ாக சுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'உமடயாயாகிய நின் ாதம்' என்க. 'கண்டும்' என்னும் உம்மம பதாக்கது. இஃது,
'இருப் தாக' என்றதில், 'ஆக' என் தகனாடு முடியும். ஊர் நாய் - வளர்ப் ார்
 1.5.திருச்சதகம் 191

இல்லாத நாய்; 'அஃதா யினும் தான் பசய்தற் ாலதமனச் பசய்யும்; யான்

அஃதில்கலன்' என் ார், 'ஊர்நாயிற் கமடயாகனன்' என்றார். ஊர் நாய் பசய்வது,
ஊமரக் காத்தல். 'கசியாகதன்' முதலிய எழுவாய்கள், 'இருப் து' என்னும்
பதாழிற்ப யபராடு முடியும். ஆக - நிகழும் டி. முடித்தாய்- வமரயறுத்தாய்.
ஏகாரம், கதற்றம். 'இதுதான் என்மன வந்திங்காட் பகாண்ட கருமணக்குரிய
பசயகலா' என் து குறிப்ப ச்சம்.

முடித்த வாறும் என்றனக்கக

தக்க கதமுன் னடியாமரப்
ிடித்த வாறும் கசாராமற்
கசார கனன்இங் பகாருத்திவாய்
துடித்த வாறும் துகிலிமறகய
கசார்ந்த வாறும் முகங்குறுகவர்
ப ாடித்த வாறும் இமவயுணர்ந்து
ககபடன் றனக்கக சூழ்ந்கதகன. #61

நீ முடித்த விதம் எனக்குத் தக்ககத. நான் அடியவமரப் ற்றியிருந்தும், என்மன

மாமயயாகிய ப ண் வருத்த வருந்திகனன். எனக்கு நாகன பகடுதியுண்டாக்கிக்
பகாண்கடன்.

விளக்கவுமர

அநுக ாக சுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'கசாரகனன்' என் து முதலாக இறுதிகாறும் உள்ளவற்மற, எஞ்சிநின்ற, 'ஆதலின்'
என் தகனாடு முதலிற் கூட்டி, 'தக்ககத' என்றமதப் ின்னும் இமயத்து, 'அவருக்கு'
என் து வருவித்து, 'முடித்தவாறும் என்றனக்கக தக்ககத; அடியாமரச் கசாராமல்
முன் ிடித்தவாறும் அவருக்கக தக்ககத' என உமரக்க. 'அவரவருக்குச்
பசயற் ாலதமனகய பசய்தாய்; ஆதலின், யான் இங்கு நின்று துன்புறுவது
நின் ிமழ அன்று; என் ிமழகய' என்ற வாறு. முன்மனத் திருப் ாட்டில், 'இமறவன்
பசய்தது முமறயன்று' என் துக ால அருளினமமயின், இத் திருப் ாட்டில், 'அது
முமறகய' என்றார் என்க. கழி டர் (மிக்க துன் ம்) உற்கறார் இங்ஙனம் ல
வமகயாலுங் கூறி இரங்குதல் இயல்ப ன்க. 'ஒருத்தி' என்றது, தம்
மமனவியாமரகயயாதல் கவண்டும் என் து கமகல (தி. 8. திருச்சத கம் ா. 44)
கூறப் ட்டது. வாய்துடித்தமம முதலியவாகக் கூறியன, அடிகள் ிரிந்து
வருங்காலத்து, அவ்வம்மமயார் ால் நிகழ்ந்த ஆற்றா மமக் குறிப்க என்றும்,
 1.5.திருச்சதகம் 192

அங்ஙனம் ஆற்றாமம எய்திய அவமர, 'விமரந்து வருதும்' என அடிகள்

கதற்றிப் ிரிந்தார் என்றும், அதனால், இமறவன் தம்மமப் ிரிந்து பசல்லும்ப ாழுது
தாம் அத்கதற்றச் பசால்மலக் கடக்கமாட்டாராயினார் என்றும் பகாள்ளற் ாலன.

கதமனப் ாமலக் கன்னலின்

பதளிமவ ஒளிமயத் பதளிந்தார்தம்
ஊமன உருக்கும் உமடயாமன
உம் ராமன வம் கனன்
நானின் னடிகயன் நீஎன்மன
ஆண்டாய் என்றால் அடிகயற்குத்
தானுஞ் சிரித்கத யருளலாந்
தன்மம யாம்என் தன்மமகய. #62

மனம் பதளிந்தவர்களுக்குப் ரமானந்தத்மத ஊட்டும் ஞானப் ிரகாசன் நீ.

அவர்களுக்கு ஒப் ற்ற கமலாம் ப ாருள் நீ. மற்றுப் க்குவம் அமடயாத நான்
உனக்கு அடிமம என்றும் நீ எனக்குத் தமலவன் என்றும், பசாந்தம்
ாராட்டினால் ஒரு புன்சிரிப் ின் மூலம் நீ அமத மறுப் ாய். உன் அருளுக்குத்
தகுதியற்ற நான் அதற்குத் தகுதியுமடயவன் என்று பசால்லுவது தகாது.

விளக்கவுமர

அநுக ாக சுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

கன்னல் - கரும்பு; இஃது அதன் சாற்மறக் குறித்தது. உம் ர் - கமலிடம். உம் ரான்
- கமலிடத்தில் இருப் வன். 'உம் ர் ஆமன' என இருபசால்லாக அறுத்து, 'கதவர்ஆ
( சு - காமகதனு)' என்றும் உமரப் ர். என்றால் - என்று உறவு கூறினால். 'தானும்
சிரித்து' என்றது, ' ிறர் சிரித்தகலயன்றி' என்னும் ப ாருமளத் தருத லின், உம்மம,
எச்சப் ப ாருட்டு. சிரித்தல், 'வருக என்று ணித்த க ாதும் வாராபதாழிந்த
இவன்தாகனா என் அடியான்! இவமனத் தாகனா நான் ஆண்டுபகாண்டது!
நன்றாயுள்ளது இவன் கூற்று!' என்னும் இகழ்ச்சிக் குறிப் ினாலாம். 'சிரித்கத' என்ற
ஏகாரம், கதற்றம். 'அங்ஙனம் இகழினும், தனக்கு இயல் ாய அருட்டன்மம யால்,
முன்பு வந்து ஆண்டதுக ால, இனியும் என்மனத் தன் ால் கூவிக்பகாள்வான்'
என் ார், 'சிரித்கத ஒழியலாம்' என்னாது, 'சிரித்கத அருளலாம்' என்று அருளினார்.

தன்மம ிறரால் அறியாத

தமலவா ப ால்லா நாயான
 1.5.திருச்சதகம் 193

புன்மம கயமன ஆண்மடயா

புறகம க ாக விடுவாகயா
என்மன கநாக்கு வார்யாகர
என்நான் பசய்ககன் எம்ப ருமான்
ப ான்கன திகழுந் திருகமனி
எந்தாய் எங்குப் புகுகவகன. #63

உன்னுமடய இயல்பு, ிறர் லராலும் அறியப் ப றாதது. அத்தமகய

இமறவகன! புன்மமயுமடய என்மன ஆண்டருளிப் புறத்கத பசல்ல
விடுகிறாகயா? நீகய அப் டிச் பசய்தால் நான் என் பசய்கவன்? எவ்விடத்தில்
புகுகவன்? என்மன கநாக்குகவார் யார்?

விளக்கவுமர

அநுக ாக சுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

ிறர் - உன்மனபயாழிந்த மற்மறகயார். சிவாநுபூதிச் பசல்வராயினும் , சிவனது
தன்மம முற்றும் அறியப் டாமமயறிக. அறியாத - அறியப் டாத. 'ப ால்லாநாய்'
என்றதற்கு கமல் ( ா. 55) உமரத்தாம். 'புன்மமகயமன ஆண்டு விடுவாகயா'
என்றது, 'என் புன்மம கநாக்காது முன்பு என்மன ஆண்டுபகாண்டு, ின்பு அது
கநாக்கி விட்டு விடுவாகயா' என்றவாறு. 'அங்ஙனம் பசய்யின், அஃது ஆண்டவற்கு
அழகாகாது' என் து குறிப்பு. ஓகாரம், இரக்கப் ப ாருட்டு. 'விடுவாகயா'
என்றதன் ின், 'விடின்' என் து எஞ்சி நின்றது. 'கநாக்குவார்' என்றது, 'கநாக்கி
இரங்குவார்' என்னும் ப ாருட்டு. 'யாகர' என்னும் ஏகாரம், அமசநிமல. 'ப ான்'
என்றது, அதன் ஒளிமய, 'எங்கு' என்றது, 'எவரிடத்தில்' என்ற டி.

புகுகவன் எனகத நின் ாதம்

க ாற்றும் அடியா ருள்நின்று
நகுகவன் ண்டு கதாள்கநாக்கி
நாண மில்லா நாயிகனன்
பநகும்அன் ில்மல நிமனக்காண
நீஆண் டருள அடிகயனுந்
தகுவ கனஎன் தன்மமகய
எந்தாய் அந்கதா தரிகயகன. #64
 1.5.திருச்சதகம் 194

இமறவகன! உன் திருவடிகளில் சரண் புகுகவன். உன் அடியார் நடுவில்

கூடியிருந்து நமகத்தல் ஒன்றுகம பசய்கவன். ஆனால் சரியான அன் ிகலன்.
இத்தமககயானான என்மன நீ ஆண்டருளல் தகுதியாகமா?

விளக்கவுமர

அநுக ாக சுத்தி

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'எந்தாய், நின் ாதத்தில் யான் புகுகவன்; (அதற்கு) அஃது என்னுமடயகதா! (நீ
பகாடுக்க அன்கற ப றற் ாலது!) அதமன நீ பகாடுத்து ஆண்டருள (ஏமனய
அடியார்க ால) அடிகயனும் தகுவகனா? (தககன்; ஏபனனில்,) நாணமில்லா
நாயிகனன், ண்டு, க ாற்றும் அடியாருள் நின்று நின் கதாள்கமள கநாக்கி
மகிழ்கவனாயினும், (இன்று எனக்கு) நிமனக்காண பநகும் அன் ில்மல ; அந்கதா,
என் தன்மமமய (யான்) தரிகயன்' எனப் ப ாருள் பகாள்க. இமறவன்
திருப்ப ருந்துமறயில் ஆசான் மூர்த்தியாய் எழுந்தருளியிருந்த ககாலம், அடியார்
உள்ளத்மதக் கவருந் தன்மமயதாய், இருந்தமமயின் தம் உள்ளமும் அதனால்
ஈர்ப்புண்டது என் மத, ' ண்டு கதாள்கநாக்கி நகுகவன்' என்றார். 'சிவனவன்
திரள்கதாள்கமல் - நீறு நின்றது கண்டமனயாயினும் பநக்கிமல' என முன்னரும்
(தி. 8. திருச்சதகம் ா. 37) அருளினார். 'நாணாமம நாடாமம நாரின்மம
யாபதான்றும் - க ணாமம க மத பதாழில்' (குறள்-833) என் வாகலின்,
'நாணமில்லா நாயிகனன்' என்றது, 'க மதகயன்' என்னும் ப ாருளதாதலும், ப ற்ற
திருவருமளப் க ணுந்தன்மம இன்மமயால், 'க மதகயன்' என்றார் என் தும்
ப றப் டும். 'க ணாது நின்கற யன்ப ற விமழகின்கறன் ; அஃது இயல்வகதா'
என் ார், 'புகுகவன் எனகத நின் ாதம்' என்றார்.

தரிக்கிகலன் காய வாழ்க்மக

சங்கரா க ாற்றி வான
விருத்தகன க ாற்றி எங்கள்
விடமலகய க ாற்றி ஒப் ில்
ஒருத்தகன க ாற்றி உம் ர்
தம் ிரான் க ாற்றி தில்மல
நிருத்தகன க ாற்றி எங்கள்
நின்மலா க ாற்றி க ாற்றி. #65
 1.5.திருச்சதகம் 195

கடவுகள! சங்கரகன! விருத்தகன! ஒப் ில்லாத தமலவகன! கதவர் தமலவகன!

வணக்கம். இந்த உடம்க ாடு கூடி வாழும் வாழ்க்மகமயச் சகித்திகலன்.
ஆதலால் இதமன ஒழித்து உன் திருவடிமய அமடவிக்க கவண்டும்.

விளக்கவுமர

காருணியத்திரங்கல்

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

இப் குதிக்கு, 'காருணியத்திரங்கல்' என முன்கனார் உமரத்த குறிப்பு, 'இமறவன்
தனது கருமணத் தன்மமயால் திருவுளம் இரங்குதமலக் குறித்தது' என்கற
ப ாருள் பகாள்ளற் ாற்று; என்மனபயனின், இதனுள் அடிகள், 'தரிக்கிகலன் காய
வாழ்க்மக' என்று எடுத்துக் பகாண்டு 'உடல் இது கமளந்திட்டு ஒல்மல உம் ர்
தந்தருளு,ஒழித்திடு இவ்வாழ்வு, வருக என்று என்மன நின் ால் வாங்கிட
கவண்டும்' என்றாற்க ாலப் ன்முமறயும் கவண்டுகின்றா ராகலின். இதனாகன,
இதனுள், 'க ாற்றி' என வருவன லவும், அங்ஙனம் இரங்குமாறு
கவண்டிக்பகாள்ளும் வணக்கவுமரயாதல் ப றப் டும். தரிக்கிகலன் -
ப ாறுக்கமாட்கடன். 'காய வாழ்க்மக தரிக்கிகலன்' என்க. வானம் - ரகலாகம்.
'அதன்கண் உள்ள' என்க. நீ எவ்வாறும் ஆவாய் என் ார், 'எங்கள் விருத்தகன,
விடமலகய' என்றார். விருத்தன் - முதிகயான். விடமல- இமளகயான்.
'தம் ிரான்' என்றதில் தம், சாரிமய. ிரான் - தமலவன்.

க ாற்றிஓம் நமச்சி வாய

புயங்ககன மயங்கு கின்கறன்
க ாற்றிஓம் நமச்சி வாய
புகலிடம் ிறிபதான் றில்மல
க ாற்றிஓம் நமச்சி வாய
புறம்எமனப் க ாக்கல் கண்டாய்
க ாற்றிஓம் நமச்சி வாய
சயசய க ாற்றி க ாற்றி #66

இமறவகன! க ாற்றி! க ாற்றி! இந்தப் ப ாய்யுலக வாசமனயால்

மயங்குகின்கறன். உன்மனயன்றி எனக்கு கவறு புகலிடம் இல்மல. ஆதலால்
என்மனக் மகவிடாமல் காத் தருளல் கவண்டும்.

விளக்கவுமர
 1.5.திருச்சதகம் 196

காருணியத்திரங்கல்

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'ஓம் நமச்சிவாய' என்றது, 'இம்மந்திரத்தின் ப ாருளாய் உள்ளவகன' என்றவாறு.

'க ாற்றிகயா' எனப் ிரித்து, ஓகாரத்மத, இரக்கப்ப ாருளது எனினுமாம். புயங்கம் -
ாம்பு; 'ஒரு வமக நடனம்' எனவும் கூறு . மயங்குதல் - பசய்வதறியாது
திமகத்தல். 'என்மனப் புறம் க ாக்கல்' என்க. கண்டாய், முன்னிமல அமச. சயசய
- பவல்க பவல்க.

க ாற்றிஎன் க ாலும் ப ாய்யர்

தம்மமஆட் பகாள்ளும் வள்ளல்
க ாற்றிநின் ாதம் க ாற்றி
நாதகன க ாற்றிக ாற்றி
க ாற்றிநின் கருமண பவள்ளப்
புதுமதுப் புவனம் நீர்தீக்
காற்றிய மானன் வானம்
இருசுடர்க் கடவு ளாகன #67

ப ாய்யுடலில் ஆமச மவத்துள்ள என் க ான்றவர்களுக்கு அருள் புரிவதால், நீ,

வள்ளல் ஆகின்றாய். உன் கருமணக்குப் புதிய கதன் ஒப் ானது. ஐம்ப ரும்
பூதங்கள், சூரியன் சந்திரன், உயிர் ஆகிய எட்டு மூர்த்திகளாய் நீ இருக்கின்றாய்.
இப் டி பயல்லாம், இருக்கிற உனக்கு கமலும் கமலும் வணக்கம் கூறுகிகறன்.

விளக்கவுமர

காருணியத்திரங்கல்

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'ப ாய்யர் தம்மம ஆட்பகாள்ளும்' என்றது. அருட்டிறத்மத அருளியவாறு.

'கருமணயாகிய புதுமது பவள்ளம்' என்ற டி. மது - கதன். புவனம் - நிலம்.
இயமானன் - உயிர். இருசுடர், ஞாயிறும் திங்களும். 'இவ்பவட்டுமாய் நிற்கும்
இமறவகன' என்ற டி. கடவுளான் - எல்லாவற்மறயும் கடத்தமல உமடயவன்.
'இமற, பதய்வம்' என்னும் பதய்வஞ்சுட்டிய ப யர்நிமலக் கிளவிகள் , 'இமறவன்,
 1.5.திருச்சதகம் 197

கதவன்' என உயர்திமண மருங்கிற் ால் ிரிந்திமசத்தல் க ால , 'கடவுள்' என்னும்

ப யரும் 'கடவுளான்' எனப் ால் ிரிந்து இமசத்தது என்க (பதால். பசால் -4).

கடவுகள க ாற்றி என்மனக்

கண்டுபகாண் டருளு க ாற்றி
விடவுகள உருக்கி என்மன
ஆண்டிட கவண்டும் க ாற்றி
உடலிது கமளந்திட் படால்மல
உம் ர்தந் தருளு க ாற்றி
சமடயுகள கங்மக மவத்த
சங்கரா க ாற்றி க ாற்றி #68

நான் தகவிலன் என் மத அறிந்து என்மன ஆட்பகாள். என் உள்ளத்மத உருக்கி

அமத இளகச் பசய். உடமல ஒதுக்கிவிட்டு விமரவில் முத்தியமடயும் டி
பசய். கங்காதரா! உன்மன நான் மீ ண்டும் வணங்குகிகறன். நான் தகாதவன்
எனினும் நீ சங்கரன் ஆதலால் என்மன ஆட்பகாண்டருள்க.

விளக்கவுமர

காருணியத்திரங்கல்
அறு சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'கண்டுபகாண்டு' என்றதில் பகாள், தற்ப ாருட்டுப் ப ாருண்மம விகுதி, 'உனக்குள்

நீதாகன கண்டு' என் து ப ாருள். 'உன்மன வலிபசய்வார் ஒருவரிலர்; நீதாகன
இரங்குதல் கவண்டும்' என்ற டி. விட - (உலகப் ற்று) நீங்குமாறு. 'என்மன
உள்கள உருக்கி ஆண்டிட கவண்டும்' என்க. உருக்கி - உருகப் ண்ணி. உம் ர் -
கமலுலகம்; சிவகலாகம். 'அருள்' என்னும் முதனிமல, ஏவலிடத்து, உகரம் ப ற்றது.

சங்கரா க ாற்றி மற்கறார்

சரணிகலன் க ாற்றி ககாலப்
ப ாங்கரா அல்குற் பசவ்வாய்
பவண்ணமகக் கரிய வாட்கண்
மங்மககயார் ங்க க ாற்றி
மால்விமட யூர்தி க ாற்றி
இங்கிவாழ் வாற்ற கில்கலன்
எம் ிரான் இழித்திட் கடகன. #69
 1.5.திருச்சதகம் 198

சங்கரகன! மங்மக ங்ககன! மால்விமட யுமடயாகன! கவகறார் புகலிடம்

இல்கலன். இந்தப் ப ாய் வாழ்மவச் சகிக்கிகலன் ஆதலால், என்மனக்
மகவிடல் உனக்குத் தகுதியன்று.

விளக்கவுமர

காருணியத்திரங்கல்

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

சங்கரன் - இன் த்மதச் பசய் வன். சரண் - புகலிடம். ப ாங்கு அரா - சினம்
மிகுகின்ற ாம்பு; இஃது ஆகுப யராய் அதன் டத்மதக் குறித்தது. மால் விமட -
ப ரிய இட ம். 'ஊர்தி' என் தில் இகரம், பசயப் டுப ாருட் ப ாருளதாய் நின்று,
'ஊரப் டுவது' எனவும், விமனமுதற் ப ாருளதாய் நின்று 'ஊர் வன்' என்னும்
ப ாருமளயும் தரும். இங்கு அஃது விமனமுதற் ப ாருளதாய் நின்றது.
'இவ்வாழ்வு' என்னும் வகரம் பதாகுத்தலாயிற்று. இழித் திட்கடன் -
அருவருத்கதன். 'ஆதலின், நீக்கியருள்' என் து குறிப் ப ச்சம்.

இழித்தனன் என்மன யாகன

எம் ிரான் க ாற்றி க ாற்றி
ழித்திகலன் உன்மன என்மன
ஆளுமடப் ாதம் க ாற்றி
ிமழத்தமவ ப ாறுக்மக எல்லாம்
ப ரியவர் கடமம க ாற்றி
ஒழித்திடிவ் வாழ்வு க ாற்றி
உம் ர்நாட் படம் ி ராகன. #70

எம் ிராகன! என்மன நாகன தாழ்த்துவது அன்றி உன்மன நிந்தித்திகலன்.

சிறியவர் பசய்த குற்றங்கமளப் ப ரியவர் ப ாறுத்தல் கடமமயாதலால் என்
குற்றங்கமளப் ப ாறுத்து, இந்தப் ப ாய் வாழ்க்மகமய ஒழித்தருளல் கவண்டும்.

விளக்கவுமர

காருணியத்திரங்கல்

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

 1.5.திருச்சதகம் 199

'யான் உன்மனப் ழித்திகலன்; என்மனகய இழித் தனன்' என்க. இழித்தனன் -

இகழ்ந்துபகாண்கடன். ழித்திகலன் - ழிகூறிற்றிகலன். 'என்மனப் ிரிவது
உனக்குத் திருக்குறிப் ன்றாக வும், (தி.8. திருச்சதகம் ா. 41) யாகன ிரிந்து
நின்கறன்; சிறிகயாரது ிமழமயப் ப ாறுத்து அவர்க்கு உதவுதல் ப ரிகயாரது
கடனாகலின், நீ எனது ிமழமயப் ப ாறுத்து இவ்வாழ்மவ ஒழித்திடல் கவண்டும்'
என கவண்டியவாறு. உம் ர் நாடு - கமலுலகம்; 'அதன்கண் உள்ள எம் ிராகன'
என்க.

எம் ிரான் க ாற்றி வானத்

தவரவர் ஏறு க ாற்றி
பகாம் ரார் மருங்குல் மங்மக
கூறபவண் ண ீற க ாற்றி
பசம் ிரான் க ாற்றி தில்மலத்
திருச்சிற்றம் லவ க ாற்றி
உம் ரா க ாற்றி என்மன
ஆளுமட ஒருவ க ாற்றி. #71

கதவர் ிராகன! உமாகதவி ாககன! திரு பவண்ண ீறு உமடயவகன! பசவ்விய

ப ருமாகன! திருச்சிற்றம் லத்மத உமடயவகன! முத்தி உலமக
உமடயவகன! என்மன அடிமமயாக உமடயவகன! என்மனக் காத்தருளல்
கவண்டும்.

விளக்கவுமர

காருணியத்திரங்கல்

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

வானத்து அவரவர் - வானுலகில் உள்ள அவ்வவர்க்கு. 'அவரவர்' என்றது,
ஒவ்பவாரு குதியிலும் உள்ளாமரக் குறித்து. 'ஏறு' என்றது, 'தமலவன்' என்னும்
ப ாருட்டாய் நின்றது. பதய்வப் குதியினராவார், உலமக நடத்துதற்கண்
ஒவ்பவாரு பதாழிற்கு உரியராய் நின்று, அவ்வவ்வளவில், 'முதல்வர்'
எனப் டுவராத லாலும், அம் முதன்மமகள் லவும் 'சிவப ருமானது'
முழுமுதன்மம யின் ஒவ்பவாரு கூறாய் நிற் னவாதலாலும், அப்ப ருமாமன
'வானத்து அவரவர் ஏறு' என்று அருளிச்பசய்தார். பகாம் ர் - பூங்பகாம்பு. ஆர்-
(அதன் தன்மம) ப ாருந்திய. 'பகாம் ர்க ாலப் ப ாருந்திய ' என்று மாம், பசம்
ிரான் - சிவப்பு நிறக் கடவுள். ிரமமன, 'ப ான்னன்' என்றும், திருமாமல,
 1.5.திருச்சதகம் 200

'மாகயான்' என்றும் கூறுதல்க ால, சிவ ிராமன, 'பசம் ிரான்' என்றார். 'உம் ர்'
என் தன் அடியாகத் கதான்றிய, 'உம் ரான்' என் து விளிகயற்று, 'உம் ரா' என
நின்றது.

ஒருவகன க ாற்றி ஒப் ில்

அப் கன க ாற்றி வாகனார்
குருவகன க ாற்றி எங்கள்
ககாமளக் பகாழுந்து க ாற்றி
வருகஎன் பறன்மன நின் ால்
வாங்கிட கவண்டும் க ாற்றி
தருகநின் ாதம் க ாற்றி
தமியகனன் தனிமம தீர்த்கத. #72

லவாகத் கதான்றும் ப ாழுதும் நீ ஒருவன்தான் இருக்கிறாய். உயிர்கள்

அமனத்துக்கும் நீ சிறந்த தந்மதயாய் இருக் கிறாய். கதவர்களுக்பகல்லாம் நீ
மூத்தவன். உயிர்கள் உள்ளத்தில் நீ நித்திய திருவுருவத்தில் இருக்கிறாய்.
உனக்கும் எனக்கும் உள்ள உறமவ நீ உறுதிப் டுத்து. என்மன உன் மயம்
ஆக்குக. எனது உயிர் க ாதத்மத அகற்றி விடு. உனது மகிமமமய நிமனந்து
நான் உன்மனகய க ாற்றுகிகறன்.

விளக்கவுமர

காருணியத்திரங்கல்

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'ஒருவன்' என் து, கடவுமளக் குறிப் பதாரு பசால். ஒப் ில் அப் ன் - 'தந்மத'
எனப் டுவாருள் ஒருவரும் ஒப் ில்லாத தந்மத. 'குரவன்' என் து, எதுமககநாக்கி,
'குருவன்' என நின்றது. மக்களுக்கு உய்யும் பநறிகாட்டுவார் ஆசிரியராதல்க ால,
கதவர் கட்கு உய்யும் பநறிகாட்டுவான் சிவப ருமாகன யாதல் ற்றி, 'வாகனார்
குரவகன' என்றார்.
ககாமளக் பகாழுந்து - அழகின்கமல் எல்மல. சிவ ிரானது அழகின் சிறு கூறுககள
ஏமனய யாவரிடத்தும், எப்ப ாருளிடத்தும் காணப் டும் அழகுகளாதல் பதளிவு.
இதமன, அப்ப ருமான் க ரழகுடன் கதான்றிய வரலாறுகள் ல பதளிவுறுத்தும்.
'உடலினின்றும் ிரித்து ஏற்றுக்பகாள்ளுதமல' 'வாங்கிட கவண்டும்' என்றார்.
'தமியகனன் தனிமம தீர்த்து நின் ாதம் தருக' எனக் கூட்டுக.
 1.5.திருச்சதகம் 201

தீர்ந்தஅன் ாய அன் ர்க்

கவரினும் அன் க ாற்றி
க ர்ந்தும்என் ப ாய்ம்மம யாட்பகாண்
டருளிடும் ப ருமம க ாற்றி
வார்ந்தநஞ் சயின்று வாகனார்க்
கமுதம்ஈ வள்ளல் க ாற்றி
ஆர்ந்தநின் ாதம் நாகயற்
கருளிட கவண்டும் க ாற்றி #73

அன் ரிடத்தில் மிகுந்த அன்பு பசய் வகன! என் ப ாய்ம்மம ஒழியும் வண்ணம்
என்மன ஆண்டருளினவகன! விடத்மத உண்டு கதவர்களுக்கு அமிர்தத்மதக்
பகாடுத்தவகன! உன் திருவடிமய எனக்குத் தந்தருளல் கவண்டும்.

விளக்கவுமர

காருணியத்திரங்கல்

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

தீர்ந்த அன்பு - முதிரகவண்டுமளவும் முதிர்ந்து முடிந்த அன்பு; 'க ரன்பு'
என்றவாறு. அன் ாய - அன்க வடிவமாகிய; 'அன்பு ிழம் ாய்த் திரிவார்'(தி.12
கண்ணப் ர் புரா. 154), 'அவனுமடய வடிபவல்லாம் நம் க்கல் அன்பு ' (தி.12
கண்ணப் ர் புரா. 157) என்றாற்க ால வருவன காண்க. 'அன் ர்' என்றது. 'அடியவர்'
என்னும் அளவாய் நின்றது. 'அவரினும் அன் ன்' என்றது, அவரது
அன் ளவினன்றிப் ன்மடங்கு ப ரிதாய க ரருமள அவர்கட்கு வழங்கு வன்
என்றவாறு. அவ்வருளாவது, ஊனக்கண்மணப் ப யர்த்தளித்த அன் ர்க்குப் ரிசாக,
'என் அன்புமடத் கதான்றல்' (நக்கீ ரர் திருமறம்) என விளித்தும், தனது
திருக்மகயாகல அவரது திருக் மகமயப் ிடித்தும் , தன்மனப் யன் கருதியன்றி
அன்க காரணமாக வணங்குவார் லரும் அவமரத் தன்னினும் கமலாக மவத்து
வணங்கு மாறு, தன் வலப் க்கத்கத அவமர என்றும் நீங்காது நிற்கச்பசய்தும்
உயர்த்தினமம க ால்வதாம். இது ற்றியன்கற, 'க றினியிதன் கமலுண்கடா' (தி.12
கண்ணப் ர் புரா. 185) என இச்சிறப் ிமனப் க ாற்றிக் கூறியது! 'அற்றவர்க்கு அற்ற
சிவன்' என்று அருளிச் பசய்தார் ஆளுமடய ிள்மளயாரும் (தி.3. .120. ா.2) என்க.
'க ர்த்தும்' என் து பமலிந்து நின்றது; 'மீ ளவும்' என் து ப ாருள். தம்மம ஆட்
பகாள்வமதத் தம்ப ாய்ம்மமமய ஆட்பகாள்வதாக அருளினார். முன்னர் இருந்த
ப ாய்ம்மம, பமய்ந்பநறியிற் ' பசல்லாது உலகியலில் இருந்தது. ின்னர் உள்ள
ப ாய்ம்மம, இமறவனுடன் பசல்லாது இவ்வுலகில் நின்றது. 'ப ரிகயானாகலின்,
 1.5.திருச்சதகம் 202

மீ ளவும் ப ாறுத்து அருள்புரிவான் என்று துணியலாகும் ' என்னும் கருத்தினால்,

'ஆட்பகாண்டருளிடும் ப ருமம க ாற்றி' என்றார். எனகவ, இஃது எதிர்காலம்
கநாக்கிக் கூறியதாயிற்று. இங்ஙனம் துணிதல் கூடுமாயினும், அவனது
திருக்குறிப்ம வமரயறுத்தல் கூடாமமயின், 'நின் ாதம் நாகயற்கு அருளிட
கவண்டும்' என்று கவண்டினார். அங்ஙனம் கவண்டுகின்றவர் சிறிகயனது
குற்றத்மத எண்ணாத அவனது திருவருளின் ப ருமமமயக் குறித்தற்ப ாருட்டு ,
'நஞ்சயின்று வாகனார்க்கு அமுதம் ஈ வள்ளல்' என்று அருளினார். வள்ளல், விளி.
வார்ந்த - ஒழுகிய. ஆர்ந்த - (இன் ம்) நிமறந்த.

க ாற்றிஇப் புவனம் நீர்தீக்

காபலாடு வான மானாய்
க ாற்றிஎவ் வுயிர்க்குந் கதாற்றம்
ஆகிநீ கதாற்ற மில்லாய்
க ாற்றிஎல் லாஉ யிர்க்கும்
ஈறாய்ஈ றின்மம யானாய்
க ாற்றிஐம் புலன்கள்நின்மனப்
புணர்கிலாப் புணர்க்மக யாகன. #74

ஞ்ச பூதங்களாக இருப் வகன! எல்லா உயிர் களுக்கும் ிறப் ிடமாய்

இருப் வகன! ிறப்பு இல்லாதவகன! எல்லா உயிர்களுக்கும் இறுதியும் உனக்கு
இறுதி இன்மமயும் ஆனவகன! ஐம்புலன்களும் பதாடரப்ப றாத மாயத்மத
உமடயவகன! என்மனக் காத்தருளல் கவண்டும்.

விளக்கவுமர

காருணியத்திரங்கல்

அறுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'கதாற்றமாகி', 'ஈறாய்' என்றவற்றில், 'கதாற்றம், ஈறு' என்றமவ, 'அவற்றிற்குக்
காரணன்' எனப் ப ாருள் தந்தன. 'ஆனாய்' எனவும், 'இல்லாய்' எனவும் வந்தன,
விளிகள். புணர்க்மக - புணர்ப்பு; சூழ்ச்சி; என்றது, வல்லமமமய.

புணர்ப் பதாக்க எந்மத என்மன யாண்டு

பூண கநாக்கினாய்
புணர்ப் தன்றி பதன்ற க ாது நின்பனா
படன்பனா படன்னிதாம்
புணர்ப் தாக அன்றி தாக அன்பு
 1.5.திருச்சதகம் 203

நின்க ழற்ககண
புணர்ப் தாக அங்க ணாள புங்க
மான க ாககம. #75

ஆண்டவகன! உன்கனாடு மாறு ட்டுத் திரிகின்ற அடிமமமய நால்வமக

உ ாயங்களாலும் உன்னடிமம என்று உன் கனாடு கூட்டிக் பகாள்வது க ால,
பமய்யடியார் குணங்கள் ஒன்றும் இல்லாத என்மன, ஆசாரிய மூர்த்தமாய்
எழுந்தருளித் தடுத்து ஆட் பகாண்டு பமய்யடியார் மீ து மவக்கும் அருள்
கநாக்கத்மத அடிகயன் உணர்வுக்கு உள்ளும் புறமுமாக மவத்தருளிமன!
ிரமாதிகளுக்கும் அரிய இவ்வருள் கநாக்கம் அடிகயனுக்குக் கிமடத்தல்
அரிபதன்று அதன் அருமம அறிந்தக ாது எனதாயிருந்த சகசமலம் ஒன்றும்
என்மன நின்பனாடு இரண்டறக் கூட்டுவதாகவும், இப் ிர ஞ்சத்தின் கமல்
நின்ற அன்பு உன் திருவடிக்கண் மீ ளாது நிற் தாக வும் ஆயின. அழகிய
கண்ணாளா! திருமால், ிரமன் அகியவருமடய உலக க ாகங் கமளயும் கடந்து
இருக்கும் சிவானந்த க ாககம! இந்தக் காருண்ணி யத்துக்கு நாகயனால்
பசய்யப் டுவதாகிய மகம்மாறும் உண்கடா?

விளக்கவுமர

ஆனந்தத்தழுந்தல்

எழுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

இப் குதியில் அடிகள் இமறவன் மாட்டு முறுகி எழும் க ரன் ிமனகய சிறப் ாக
கவண்டிப் ாடுகின்றார். அன்க இன் ிற்குக் காரணம் ஆதலின், இதற்கு,
'ஆனந்தத்தழுந்தல்' எனக் குறிப்புமரத்தனர்க ாலும் முன்கனார்! புணர்ப் து ஒக்க -
என்மன உன்னுடன் இரண்டறச் கசர்த்துக்பகாள்வதுக ாலகவ. 'ஒக்ககவ' என்னும்
கதற்கற காரம், பதாகுத்தலாயிற்று. இதனால், இமறவன் மாட்டுக் குமறயின்மம
ப றப் ட்டது. பூண கநாக்கினாய் - நிரம் த் திருவருமள நல்கினாய். கநாக்குதல்
அருளுதலாதமல, 'கண் ார்த்தல்' எனக் கூறும் வழக்குப் ற்றி உணர்க. 'புணர்ப் து'
நான்கில் இமட இரண்டனுள் அது, குதிப்ப ாருள் விகுதி. இது புணர்ப் ன்று
என்றக ாது இது நின்பனாடு என்பனாடு என் ஆம் - இங்ஙனம் நல்கிய அருள்
என்மன நின்பனாடு ஒன்றாகச் பசய்யும் உ ாயம் அன்று எனப் ட்ட ப ாழுது.
இவ்வருள் உன்கனாடு என்னிமட என்ன யமன உமடயதாம்? 'இஃது உ ாயம்
அன்று எனப் ட்டது' என்றது, அருள் புரிந்த உடகன இமறவனுடன் ஒன்று டாமல்
உலகில் நின்று விட்டமமமய யாவரும் அறிந்தமம ற்றி. இங்ஙனம் அருளியது
அருளின் மாட்டாமம கூறியதன்று; தமது க்குவம் இன்மம கூறியதாம். இது
 1.5.திருச்சதகம் 204

புணர்ப் ாக அன்றாக - இவ்வருள் என்மன உன்கனாடு ஒன்று டுத்தும்

உ ாயமாகுக, அன்றாகுக; என்றது, இதற்குகமல் பசயற் ாலதமன கநாக்கல்
கவண்டும் என்ற டி. அன்பு நின்கழற்கண் புங்கமான க ாகம் புணப் தாக - இனி
அன்ப ன்னும் உ ாயகம உனது திருவடிக்கண் உண்டாகும் க ரின் நுகர்ச்சியில்
என்மனச் கசர்ப் தாக; 'அத்தமகய அன் ிமன எனக்கு அருளுதல் கவண்டும்'
என் து கருத்து. எனகவ, 'திருவருள் யன் டுவது அன்புமடயாரிடத் கதயாம்
என் து ப றப் ட்டது. அடிகள் அன் ில்லாதவரல்லர் ; அன்று உடன்பசன்ற அருள்
ப றும் அடியவரது (தி.8 கீ ர்த்தித் திருவகவல் - 130.) அன்பு க ான்ற அன்பும்,
கண்ணப் ரது (தி.8 திருக்ககாத்தும் ி - 4) அன்பு க ான்ற அன்பும் தமக்கு இல்மல
என் மதகய குறித்தருளுகின்றார். புங்கம் - உயர்ச்சி.

க ாகம் கவண்டி கவண்டி கலன்பு ரந்த

ராதி இன் மும்
ஏக நின்க ழல்இ மணய லாதி
கலபனன் எம் ிரான்
ஆகம் விண்டு கம் ம் வந்து குஞ்சி
அஞ்ச லிக்ககண
ஆக என்மக கண்கள் தாமர ஆற
தாக ஐயகன. #76

ஐயகன! இந்திரன் முதலிகயாருமடய க ாகங் கமளயும் விரும் ிகலன். உன்

திருவடிமயயன்றி மற்கறார் ற்று மிகலன். என்மககள் உன்மன
அஞ்சலிக்கவும் என் கண்களில் நீர் ஆறு க ாலப் ப ருகவும் கவண்டும்.

விளக்கவுமர

ஆனந்தத்தழுந்தல்

எழுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

க ாகம் கவண்டி - இன் த்மத விரும் ி. 'புரந்த ராதிகளது இன் மும்
கவண்டிகலன்' என்க. புரந்தரன் - இந்திரன். 'இன் ம்' என்றது இன் வாழ்க்மகமய.
'மக்களுள் மன்னர் முதலிகயாரது வாழ்மவகயயன்றி' எனப் ப ாருள் தருதலின்,
'இன் மும்' என்ற உம்மம, இறந்தது தழுவிற்று. ஏக - ஏககன. 'இகலன்' என்றதற்கு,
' ற்றுக்ககாடு' என்னும் பசயப் டுப ாருள் வருவிக்க. இதன் ின் 'ஆதலின்' என் தும்
எஞ்சிநின்றது. ஆகம் - உடம்பு. விண்டு - உருகி. கம் ம் - நடுக்கம். வந்து -
வரப்ப ற்று; இதமன, 'வரப்ப ற' எனத் திரித்துக்பகாள்க. குஞ்சி - தமலமயிர். 'என்
மக குஞ்சிக்கண் அஞ்சலித்தற்கண் ஆக' என்க. அஞ்சலித்தல் - கும் ிடுதல்.
 1.5.திருச்சதகம் 205

'என்மக குஞ்சிக்கண் அஞ்சலியாக' எனினுமாம். 'கண் களில் தாமர ஆறதாக' என்க.

'தாமர - இமடயறாது விழும் வழ்ச்சி.
ீ 'அதமனயுமடய ஆறு' என்க. அது,
குதிப்ப ாருள் விகுதி. 'ஆறதாக' என்றது ன்மம ஒருமம மயக்கம்.
'இந்திராதியரது இன் ங்கமள உவர்த்து உனது திருவடிபயான்றிமனகய ற்றுக்
ககாடாகக் பகாண்டவரிடத்து இத்தமகய அன் ின் நிகழ்ச்சிகள் நிகழு மன்கற ;
அடிகயன் அமவ நிகழப் ப ற்றிகலன்' என்று இரங்கி, அவற்மற கவண்டியவாறு.
'கழலிமண' என, விகாரமின்றிகய ஓதுதல் ாடமாகாமம யறிக.

ஐய நின்ன தல்ல தில்மல மற்பறார்

ற்று வஞ்சகனன்
ப ாய்க லந்த தல்ல தில்மல ப ாய்ம்மம
கயன்என் எம் ிரான்
மமக லந்த கண்ணி ங்க வந்து
நின்க ழற்ககண
பமய்க லந்த அன் ரன்ப னக்கு
மாக கவண்டுகம. #77

ஐயகன! உன்மனயன்றி கவபறாரு ற்றிகலன். நான் முழுப் ப ாய்யனாயினும்

உன் திருவடிமய அமடந்த பமய்யன் ரது அன்பு க ான்ற அன்ம எனக்கு
அருள் புரிய கவண்டும்.

விளக்கவுமர

ஆனந்தத்தழுந்தல்

எழுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

ற்று - துமண. ப ாய் - நிமலயில்லாத உலக வாழ்க்மக, 'அதமனக்
கலந்ததல்லது கவறு க றில்கலன்' என்றது, திருவடிப்க ற்றிமனப் ப றாமமக்
கருதி. ப ாய்ம்மம ஏன் - 'எனக்கு உலகவாழ்க்மகயில் ற்றில்மல' என்று
பசால்லுகின்ற ப ாய்ம்மமமய நான் ஏன் பசால்லகவண்டும் ? பசால்லமாட்கடன்;
'ஆதலின் எனக்குத் துமணபுரிய கவண்டும்' என்ற டி. 'நின் கழற் ககண வந்து
பமய்கலந்த அன் ர்' என்க. பமய் - நிமலப ற்ற இன் ம். ஆக கவண்டும் -
உண்டாக கவண்டும். முதற்பறாடமர இறுதியிற் கூட்டுக.

கவண்டும் நின்க ழற்க ணன்பு ப ாய்ம்மம

தீர்த்து பமய்ம்மமகய
ஆண்டு பகாண்டு நாயி கனமன ஆவ
 1.5.திருச்சதகம் 206

என்ற ருளுநீ
பூண்டு பகாண் டடிய கனனும் க ாற்றி
க ாற்றி பயன்றுபமன்றும்
மாண்டு மாண்டு வந்து வந்து மன்ன
நின்வ ணங்ககவ. #78

இமறவா! எனது உயிர்க ாதத்மத நீக்கிச்சிவ க ாதத்மத உறுதியாக்கி, என்மீ து

இரக்கம் மவத்து எனக்குப் க ரன்ம க் பகாடுத்து அருளுக. க ரன்பு பூண்டு
உன்மனப் க ாற்றும் வாய்ப்புக் கிமடக்கும் இடத்துப் ிறப்பு இறப்பு எத்தமன
வந்தாலும் அதனால் எனக்குத்துன் ம் இல்மல.

விளக்கவுமர

ஆனந்தத்தழுந்தல்

எழுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

ப ாருள்ககாள்: 'மன்ன, நின் கழற்கண் அன்பு ப ாய்ம்மம தீர்த்து பமய்ம்மமகய
கவண்டும்; அதன்ப ாருட்டு நீ நாயிகனமன ஆண்டுபகாண்டு ஆவ என்று அருளு;
அடியகனனும், மாண்டு மாண்டு வந்து வந்து பூண்டுபகாண்டு க ாற்றி க ாற்றி
என்று பமன்றும் நின் வணங்க' எனக் கூட்டியுமரக்க, இஃது, 'இப் ிறப் ில்
அத்தமகய க ரன்பு அடிகயனுக்கு எய்தாதாயின், ல ிறப்புக்கள் ிறந்தாயினும்
அதமனப் ப று கவனாக' என்ற டி. எனகவ, ஆண்டுபகாண்டு ஆவ என்று அருளு
தலும் அப் ிறவிகதாறும் என் தாயிற்று. ஆவ என்று - ஆஆ என்று இரங்கி.
பூணுதல், அத்திருவரு மள. 'என்பறன்று' என்னும் அடுக்குச் சிறப்பும்மமயுடன்
நின்றது. வண ங்க, அகர ஈற்று வியங்ககாள். இதனால், இமறவன் திருவடிக்கண்
ப ாய்யற்ற பமய்யன்ம ப் ப றுதல் எத்துமண அரும்க று என் து விளங்கும்.

வணங்கும் நின்மன மண்ணும் விண்ணும் கவதம்

நான்கும் ஓலமிட்டு
உணங்கு நின்மன எய்த லுற்று மற்பறா
ருண்மம இன்மமயின்
வணங்கி யாம்வி கடங்க பளன்ன வந்து
நின்ற ருளுதற்
கிணங்கு பகாங்மக மங்மக ங்க என்பகா
கலாநி மனப் கத. #79
 1.5.திருச்சதகம் 207

உமாகதவி ங்ககன! மண்ணுலகும் விண்ணுலகும் உன்மன வணங்கி நிற்கும்.

நான்கு கவதங்களும் உன்மனயறிய முயன்று அறியபவாண்ணாமமயால்
இமளக்கும். அவ்வாறான ின்பு, யாம் உன்மன வணங்கி உன் திருவடிமய
விகடாம் என்று பசால்ல, நீ வந்து எமக்கு அருள் பசய்தற்கு உன் திருவுளம்
யாகதா?

விளக்கவுமர

ஆனந்தத்தழுந்தல்

எழுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

ப ாருள்ககாள்: 'மங்மக ங்க, நின்மன மண்ணும் விண்ணும் வணங்கும்; கவதம்
நான்கும் ஓலம் இட்டு உணங்கும்; இவற்றால், மற்கறார் பமய்ப்ப ாருள் இல்லாமம
பதளியப் டுதலின், யாம் நின்மன எய்தலுற்று வணங்கி, 'விகடங்கள்' என்று கூறி
நிற்கவும், வந்துநின்று அருளுதற்கு நிமனப் து என்பகாகலா '. 'ஓலம் இடுதல்'
என் து இங்கு, 'துதித்தல்' என்னும் ப ாருளது. உணங்கும் - இமளக்கும். 'விகடம்'
என்னும் தன்மமப் ன்மம முற்றுவிமன, 'கள்' என்னும் விகுதிகமல் விகுதிமயப்
ப ற்றது. 'என்னவும்' என்னும் உம்மம பதாகுத்தலாயிற்று. வந்து நின்று - மீ ளத்
கதான்றிநின்று. அருளுதல் - ப ாய்ம்மம தீர்ந்த பமய்யன் ிமனப் ப றச் பசய்தல்.
இணங்கு - பநருங்கிய. நிமனப் து - நிமனத்தல்; ஆராய்தல். 'இனி உன்மன
யாங்கள் ிரிவதில்மல என்று உறுதி கூறவும், எங்களுக்கு அருள் பசய்ய
ஆராய்வது என்மன' என்ற டி. இதனுள், தம்மமப் ன்மமயாக அருளினார்.

நிமனப் தாக சிந்மத பசல்லு பமல்மல

கயய வாக்கினால்
திமனத்த மனயு மாவ தில்மல பசால்ல
லாவ ககட் கவ
அமனத்து லகு மாய நின்மன ஐம்பு
லன்கள் காண்கிலா
எமனத்பத மனத்த பதப்பு றத்த பதந்மத
ாத பமய்தகவ. #80

ரமகன! உலகமனத்தும் ஆகியிருக்கிறான். எனினும் அவமன அநுபூதியில்

அமடவதற்கு மனம் உதவாது; வாக்கு உதவாது; ஐம்ப ாறிகளும் உதவமாட்டா.
அந்தக் கரணங்கள் யாவும் ிர ஞ்சத்மத நுகர்வதற்கக உதவுகின்றன. ஞ்சபூதப்
ப ாருளாகிய ரமமன வழி டுதற்குச் சிறிகதனும் அமவகள் யன் டா.
 1.5.திருச்சதகம் 208

விளக்கவுமர

ஆனந்தத்தழுந்தல்

எழுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'நிமனப் தாக' என்றதமன இறுதிக்கண் மவத்து உமரக்க. ஏய - ப ாருந்த.
'பசால்லல்' என்றது, பசால்லப் டும் ப ாருள்கமளக் குறித்தது. 'ஆவன' என் து,
அன்ப றாது நின்றது. ககட் கவ - அறிந்தார் பசால்லக் ககட் னகவ; பசால்கவார்
ககள்வியுணர்கவ உமடயவர் என்க. காண்கிலா - காணமாட்டா; இதன் ின்,
'இங்ஙனமாகலின்' என் து வருவிக்க. 'எந்மத ாதம் எய்த எமனத்பதமனத்தது,
எப்புறத்தது' எனக் கூட்டுக. நிமனப்பு அது ஆக - இவ்வாறாயினும், என் எண்ணம்
நின் ாதத்மத எய்துதலாகிய அதுகவயாகுக. 'நிமன ஃதாக' எனப் ாடம் ஓதினும்
அமமயும். 'மனம் பசல்லும் அளவில், வாக்குச் பசல்லாது. மற்று, அஃது
உன்மனப் ற்றிப் லவற்மறச் பசால்லுகின்றகத என்றால், அமவயமனத்தும் ிறர்
பசால்லியவற்மறக் ககட்டு அங்ஙனகம பசால்வனவன்றி கவறில்மல.
ஐம்புலன்கள் அடிகயாடு உன்மன அணுககவ மாட்டாது நிற்கும் என்றால், உனது
ாதத்மத உயிர்கள் அமடதல் என் து எந்த அளவில் இயல்வது! எத்துமணச்
கசய்மமயில் உள்ளது! ஆயினும், எண்ணம் மாறாதிருப் ின் என்கறனும் எய்தலாம்'
என்ற டி. 'மவத்த உள்ளம் மாற்ற கவண்டா, வம்மின்மனத் தீகர' என ஆளுமடய
நம் ிகளும் அருளிச்பசய்தார் (தி.7. .7. ா.1). 'புலன்கள்' என்றது ப ாறிகமள. அமவ
இமறவமன அணுக மாட்டாமமக்கு ஏதுக்கூறுவார், 'அமனத்துலகுமாய நின்மன'
என்றார். 'அமனத்துலஃகும்' என் கத ாடமாதல் கவண்டும். 'எய்த' என்ற
விமனபயச்சம் பதாழிற் ப யர்ப் ப ாருள் தந்தது; 'எய்தகல' என் கத ாடம்
எனினும் அமமயும்.

எய்த லாவ பதன்று நின்மன எம் ி

ரான்இவ் வஞ்சகனற்கு
உய்த லாவ துன்க ணன்றி மற்பறா
ருண்மம யின்மமயின்
ம த லாவ பதன்று ாது காத்தி
ரங்கு ாவிகயற்கு
ஈத லாது நின்க பணான்றும் வண்ண
மில்மல யீசகன. #81

சிவகன! நான் உன்மன அமடய இருப் து எப்ப ாழுகதா? எனக்கு உன்மனயன்றி

கவறு புகலிடம் இல்லாமம யால், என் துன் த்மத கநாக்கி இரங்கிக்
 1.5.திருச்சதகம் 209

காத்தருளல் கவண்டும். இவ்வாறு நீகய ஆட்பகாண்டருளினாலன்றி, நான்

உன்மன அமடயும் வமகயில்மல.

விளக்கவுமர

ஆனந்தத்தழுந்தல்

எழுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

ப ாருள்ககாள்: 'எம் ிரான், ஈசகன, நின்மன யான் எய்தலாவது என்று?
வஞ்சகனற்கு உய்தலாவது நின்கண் (ஒன்றுதலாகிய உண்மம) யன்றி மற்பறார்
உண்மம இன்மமயின் (நீ என்மனப் புறக்கணித்துவிட்டால்) ஆவது ம தல் என்று
நிமனந்து ாவிகயற்கு இரங்கிப் ாதுகாத்தருள்; ஈதலாது (யான்) நின்கண் ஒன்றும்
வண்ணம் இல்மல'. 'ஆவது' மூன்றில் முதலது, உண்டாவது; இமடயது,
இமடச்பசால், இறுதியது, விமளதல். ம தல் - துன் ம். ' ாதுகாத்து இரங்கு'
என்றதமன, 'இரங்கிப் ாதுகா' எனப் ின் முன்னாக்கி உமரக்க. 'ஈது' என்றது,
இதமனகய சுட்டிற்று. ஒன்றும் வண்ணம் - ஒன்றாதற்கு வழி; அன்றி, 'வண்ணம்
ஒன்றும் இல்மல' என மாற்றி, 'இதுவல்லது உன்னிடம் நான் கவண்டு வது
ஒன்றும் இல்மல' என்று உமரத்தலுமாம். மூன்றாம் அடியில் 'ம தல்' என்றதன்
முதபலழுத்து ஒன்றமர மாத்திமரயாய் நின்று எதுமகயாயினமமயின் , நான்காம்
அடியின் முதபலழுத்து இரண்டு மாத்திமரயாய் நின்று எதுமகயாயிற்று.
மூன்றாமடியில், ' ய்தல்' என்று ாடம் ஓதுதலும், அவ்விடத்து, 'நான்காம் அடியின்
முதபலழுத்து ஓமசபயாப்புமமயான் எதுமகயாயிற்று; இன்கனாரன்னமவ
உயர்ந்கதார் பசய்யுட் கண்வரும் ஒப் ியல் என்று உமரத்தலுகம சிறப்புமடய
வாம். இவ்பவாப் ியமல, 'ஆரிடப் க ாலி' என் ர்.

ஈச கனநீ அல்ல தில்மல இங்கும்

அங்கும் என் தும்
க சி கனபனார் க த மின்மம க மத
கயபனன் எம் ிரான்
நீச கனமன ஆண்டு பகாண்ட நின்ம
லாஓர் நின்னலால்
கதச கனஓர் கதவ ருண்மம சிந்தி
யாது சிந்மதகய. #82

இமறவா! இவ்வுலகம் அவ்வுலகம் ஆகிய எல்லாம் நீகய ஆகியிருப் தால்,

உனக்கு கவறான ப ாருள் ஒன்றும் இல்மல என்று என் அறிவுக்கு எட்டியவாறு
நான் கருதுகவன். அங்ஙனம் எண்ணவில்மலகயல் நான் நீசன் ஆகவன்.
 1.5.திருச்சதகம் 210

உனக்குப் புறம் ாக கவறு ஒரு ப ாருள் இல்லாததால் நீ ரம்ப ாருள். எங்கும்

ஒகர ஒளிப் ிழம் ாக நீ இருப் தால் நான் சிந்திப் தற்கு மற்கறார் ஒளி வடிவம்
ஏதும் இல்மல.

விளக்கவுமர

ஆனந்தத்தழுந்தல்

எழுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

ப ாருள்ககாள்: 'ஈசகன, எம் ிரான், நீசகனமன ஆண்டுபகாண்ட நின்மலா , கதசகன,
இங்கும் அங்கும் நீயல்லது இல்மல என் தும், ஓர் க தம் இன்மமயும்
க மதகயன் க சிகனன்; என் சிந்மத, ஓர் நின்னலால் ஓர் கதவர் உண்மம
சிந்தியாது' எனக் கூட்டி, 'ஆதலின் எனக்கு இரங்கியருள்' எனக் குறிப்ப ச்சம்
வருவித்து முடிக்க. இங்கும் - உலக நிமலயிலும். அங்கும் - வட்டு
ீ நிமலயிலும்.
இல்மல - கவறு துமண இல்மல. ஓர் க தம் - சிறிது கவற்றுமம; என்றது,
எல்லாப் ப ாருளிலும் கவறறக் கலந்து நிற்றல். 'ஓர் க தமும்' என்னும் இழிவு
சிறப்பும்மமயும், 'இன்மம யும்' என்னும் எண்ணும்மமயும் பதாகுத்தலாயின. ஓர்
நின்னலால் - ஒப் ற்ற உன்மனயன்றி. 'க தமின்மமமய எடுத்கதாதியது'
எல்லாவற்மறயும் சிவமாகக் காணும் உணர்வு ப ற்றமமமயக் குறித்தற்கு.

சிந்மத பசய்மக ககள்வி வாக்குச் சீரில்

ஐம்பு லன்களான்
முந்மத யான காலம் நின்மன எய்தி
டாத மூர்க்ககனன்
பவந்மத யாவி ழுந்தி கலபனன் உள்ளம்
பவள்கி விண்டிகலன்
எந்மத யாய நின்மன இன்னம் எய்த
லுற்றி ருப் கன. #83

மனம் முதலியவற்றால் முற்காலத்தில் உன்மன அமடயாத மூர்க்கனாகிய

நான், பவந்பதாழிந்கதனில்மல. என் மனம் குன்றி, வாய் விட்டலறிகனனில்மல.
இன்னும் உன்மனயமடய நிமனத்திருக்கிகறன்.

விளக்கவுமர

ஆனந்தத்தழுந்தல்
 1.5.திருச்சதகம் 211

எழுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

இதனுள், 'பசய்மக' என்றது, அதற்குக் கருவியாகிய கன்கமந்திரியங்கமளக்
குறித்தன. இமச கயாமசமயக் ககட்கும் வழியன்றி எழுத்கதாமசமயக் ககட்கும்
வழிச் பசவி ஐம்ப ாறிகளின் கவறு மவத்து எண்ணப் டுமாகலின், அதமன,
'ககள்வி' என கவறாக ஓதினார். சீர் இல் - சிறப் ில்லாத. இது தாப் ிமசயாய்,
முன்னரும் பசன்று இமயயும். 'புலன்கள்' என்றது ப ாறிகமள. பமய்ந்பநறியில்
பதாழிற் டும் கருவி கரணங்கள் சிறப்புமடயன (வட்டுநிமலயின)
ீ ஆகலின்,
உலகியலிற் பசல்லும் அவற்மற, 'சிறப் ில்லன' என்றார். 'சிறப் ில்லன' என்றது,
'இழிவுமடயன' என்னும் ப ாருட்டு. இழிவு, ிறவியில் வழ்த்தல்.
ீ இம் முதலடியில்,
அடிகள் இமறவமன அமடதற்குத் தமடபசய்தவற்மற விதந்கதாதியருளினார் ,
முந்மத யான காலம் - முதலாய் நின்ற காலம்; அஃது இமறவனால் ஆட்
பகாள்ளப் ட்ட காலமாம். இதற்கு, 'ஆட்பகாள்ளப் டுதற்கு முற் ட்ட காலம்' என
உமரப் ாரும் உளர். அப்ப ாழுது எய்தாபதாழிந் தமமக்கு அடிகள் இத்துமண
இரங்குதற்கு ஓர் இமய ின்மமயின், அஃது உமரயாகாமம அறிக. விழுந்திகலன் -
அழிந்திகலன். இனி, 'பவந்து விழுந்திகலன்' என்றதமன, 'விழுந்து பவந்திகலன்'
எனப் ின் முன்னாக்கி, 'தீயின்கண்' என் தமன வருவித்து உமரப் ாரும் உளர்.
உள்ளம் பவள்கி விண்டிகலன் - பநஞ்சம் பவள்கிப் ிளந்திகலன். 'நின்மன
எய்தலுற்று இன்னம் இருப் ன்' என்க. எய்தலுற்று - எய்த விரும் ி. இருப் ன் -
உயிர்வாழ்கவன். 'அன்று நீ அமழத்த காலத்தில் அமடயாது, இன்று அமடவதற்கு
அவாவு கின்கறன்; இஃது என் அறியாமம இருந்த டி' என் தாம். முன்னர்
இமறவனது குறிப் ின்வழிச் பசல்லாது தம் குறிப் ின் டிகய நின்றமம குறித்து,
'மூர்க்ககனன்' என்று அருளிச்பசய்தார். 'அம் மூர்க்கத் தன்மமயின் யமன
இப்க ாது அமடகின்கறன்' என வருந்தியவாறு. இத் திருப் ாட்டு, அடிகளது
உண்மமயுள்ளத்மத எத்துமணத் பதளிவாகக் காட்டுகின்றது!

இருப்பு பநஞ்ச வஞ்ச கனமன ஆண்டு

பகாண்ட நின்னதாட்
கருப்பு மட்டு வாய்ம டுத்பத மனக்க
லந்து க ாகவும்
பநருப்பு முண்டு யானு முண்டி ருந்த
துண்ட தாயினும்
விருப்பு முண்டு நின்கண் என்கண் என்
பதன்ன விச்மசகய.
#84

இரும்பு க ாலும் வன் மனத்மதயுமடய நான், என்மன ஆண்டருளின உன்

திருவடிமயப் ிரிந்தும், தீப் ாய்ந்து மடிந்திகலன். இத்தன்மமகயனாகிய
 1.5.திருச்சதகம் 212

என்னிடத்தில், உனக்குச் பசய்ய கவண்டிய அன் ிருக்கின்றது என் து என்ன

மாய வித்மத?

விளக்கவுமர

ஆனந்தத்தழுந்தல்

எழுசீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'நின' என் து, விரித்தல்ப ற்றது. 'தாள்' என்றது, அதன்கண் எழும் இன் த்மதக்
குறித்தது. கருப்பு மட்டு - கருப் ஞ் சாறு. எமனக் கலந்து - என்மன அமடந்து;
'எனக்குக் கிமடத்து' என்ற டி. 'எமனக் கலந்து வாய்மடுத்து' என மாற்றி,
'கலந்தமமயால் யான் வாய்மடுத்த ின் , நீங்கிப் க ாகவும்' என உமரக்க.
'க ாகவும் இருந்தது' என இமயயும். 'பநருப்பும் உண்டு' என்றதன் ின்னும், 'யானும்
உண்டு' என்றதன் ின்னும், 'ஆக' என் து வருவிக்க. 'உண்டு' என் து
மூவிடத்திற்கும் ப ாதுவாய் வருதல், ிற்கால வழக்கு. இருந்தது - பநருப் ில்
வழாது
ீ உயிர்வாழ்ந்திருந்தது. அதாயினும் - அந்நிமல உண்டாய ின்னும்.
'அஃதாயினும்' எனப் ாடம் ஓதுதல் ப ாருந்தும். 'என்கண் நின்கண் விருப்பும்
உண்டு' என மாறுக. விருப்பு - அன்பு. 'உயிர்வாழ்தகலாடு இதுவும் உண்டு' எனப்
ப ாருள் தருதலின், 'விருப்பும்' என்ற உம்மம, இறந்தது தழுவிய எச்சம். என்ன
விச்மச - என்ன மாய வித்மத. ஒருவரது அன் ிற்குரிய ப ாருள் நீங்கிய ின்
அவர் உயிர்வாழ்தலும், ஒருப ாருள் நீங்கிய ின்னும் உயிர்வாழ்வார்
அப்ப ாருள்கமல் அன்புமடயர் எனப் டுதலும் இயல்வன அல்ல ஆகலின், 'நின்ன
தாள் கருப்புமட்டுப் க ாகவும் யான் இருந்ததுண்டு; அதாயினும் என்கண் நின்கண்
விருப்பும் உண்டு என் து என்ன விச்மச' என்றார். 'பநருப்பும் உண்டு; யானும்
உண்டு' என்றது, 'யான் பநருப் ில் வழாமமக்கு
ீ நின் ால் அன் ின்மமகய காரணம்;
ிறிபதாரு காரணம் இல்மல' என் தமன வலியுறுத்தவாறு. 'என் அவிச்மச' எனப்
ிரித்து, 'உன் ால் எனக்கு அன்பு உண்டு என் து என் அறியாமமகய' என்று
உமரப் ாரும் உளர்.

விச்சுக் ககடுப ாய்க் காகா பதன்றிங்

பகமனமவத்தாய்
இச்மசக் கானா பரல்லாரும் வந்துன்
தாள்கசர்ந்தார்
அச்சத் தாகல ஆழ்ந்திடு கின்கறன்
ஆரூர்எம்
 1.5.திருச்சதகம் 213

ிச்மசத் கதவா என்னான் பசய்ககன்

க சாகய. #85

இமறவகன! ப ாய்க்கு கவபறாரு இடம் இல்மல என்று என்மன இங்கு

மவத்தாய். உன் பமய்யன் ர் யாவரும் உன் திருவடிமய அமடந்தார்கள். நான்
ிறவி அச்சமாகிய கடலில் மூழ்குதலன்றி கவறு என்ன பசய்யக் கடகவன்?

விளக்கவுமர

ஆனந்த ரவசம்

கலிநிமலத்துமற
இப் குதியில் அடிகள், ஏமனய அடியார்கள் ப ற்ற ப ரும்க ற்மற நிமனந்து
தமக்கு அதுவாயாமமக்கு வருந்தி, அதமனத் தந்தருளுமாறு ல்லாற்றானும்
கவண்டுகின்றார். இவ் வருத்தத்திமனகய, 'ஆனந்த ரவசம்' என்றனர் க ாலும்
முன்கனார்! விச்சு, 'வித்து' என் தன் க ாலி. ககடு - அழிவு. 'ப ாய்ம்மமக்கு
விமதக்ககடு உண்டாதல் கூடாது என்னும் கருத்தினால் என்மன இவ்வுலகத்தில்
மவத்தாய்' என்க. எனகவ, 'ப ாய்ம்மமக்கு விமத தாமல்லது ிறரில்மல '
என்றவாறாயிற்று. 'என்மன வகுத்திமல கயல்இடும் ம க்கிடம் யாது பசால்கல '
என்ற திருநாவுக்கரசர் திருபமாழிமயயும் (தி.4. .105. ா.2) காண்க.
ப ாய்ம்மமயாவது, ிறவி. ிறக்கும் உயிர்கள் ல உளகவனும், அப் ிறவி
நீங்கும் வாயிமலப் ப ற்ற ின்னும் அதன்வழிகய ிறவிமய ஒழிக்கக் கருதாது
மீ ளப் ிறவிக்கு வாயிமலப் ற்றி நிற் கதார் உயிரில்மல என்னும் கருத்தால்,
இவ்வாறு கூறினார். கூறகவ, 'அவ்வாயிமலப் ப ற்ற ஏமனய அடியவர் லரும்
ிறவா பநறிமய அமடந்தனர்; யான் அதமன அமடந்திகலன்' என் து க ாதரலின்,
அதமனகய இரண்டாம் அடியில் கிளந்கதாதினர் என்க. இச்மசக்கு ஆனார் - உன்
விருப் த்திற்கு உடன் ட்டவர்கள்; என்றதனால், அடிகள் அதற்கு உடம் ட்டிலாமம
ப றப் ட்டது. அச்சம், ிறவி ற்றியது. 'இஃது இப்ப ாழுது உள்ள எனது நிமல'
என்ற டி. 'யான் பசய்யத் தக்கமதச் பசால்' என் தாம்.

க சப் ட்கடன் நின்னடி யாரில்

திருநீகற
பூசப் ட்கடன் பூதல ரால்உன்
அடியாபனன்று
ஏசப் ட்கடன் இனிப் டு கின்ற
தமமயாதால்
 1.5.திருச்சதகம் 214

ஆமசப் ட்கடன் ஆட் ட் கடன்உன்

அடிகயகன. #86

உன் அடியாருள் ஒருவனாகச் பசால்லப் ட்கடன். திருபவண்ண ீற்றால்

பூசப் ட்கடன். இமறவகன! உன் அடியவன் என்று உலகத்கதாரால்
இகழப் ட்கடன். இவ்வளவும் க ாதாது என்று கமலும் உனக்கு ஆமசப் ட்கடன்.
அடிமமப் ட்கடன்.

விளக்கவுமர

ஆனந்த ரவசம்

கலிநிமலத்துமற
ப ாருள்ககாள்: 'திருநீகற (உன்னால்) பூசப் ட்கடன்; அதனால், பூதலரால் (முன்)
உன் அடியாரில் (மவத்துப்) க சப் ட்கடன் ; (இப்ப ாழுது அவர்களால்) உன்
அடியான் ( டுகின்ற துன் ம் இது) என்று ஏசப் ட்கடன் ; இனி (இத் துன் த்மதப்)
டுகின்றது (உன் அடியான் என்ற நிமலமமக்குப்) ப ாருந்தாது; (ஆதலின்) உனக்கு
ஆட் ட்கடனாகிய உன் அடிகயன், அவ்வடி யார்க்கு உரிய அந்நிமலமயப் ப ற
ஆமசப் ட்கடன்.' 'திருநீகற பூசப் ட்கடன்' என்றதில் உள்ள ஏகாரம், ஏமனய
அடியார்கள்க ால உடன்வரும் நிமலமமமய அருளாமமமயப் ிரித்து நின்றது.
'அடியான்' என்னும் பசால், ிறிபதாரு பசாற் குறிப் ானன்றித் தாகன
இழிவுணர்த்தாமமயின், இது தன்மனகய இகழுமரயாக உமரத்தல்
ப ாருந்தாமமயறிக. 'ஏசப் ட்கடன்' என்றமமயால், 'இனிப் டுகின்றது' என்றது,
துன் த்மத என் தும், 'உன் அடிகயன்' என்றதனால் ஆமசப் ட்டது அதற்ககற்ற
நிமலமய என் தும் ப றப் ட்டன. 'அதமனத் தந்தருள்' எனக் குறிப்ப ச்சம்
வருவித்து முடிக்க.

அடிகயன் அல்கலன்பகால்கலா தாபனமன ஆட்பகாண்டிமல

பகால்கலா
அடியா ரானா பரல்லாரும் வந்துன்
தாள்கசர்ந்தார்
பசடிகசர் உடலம்இது நீக்க மாட்கடன் எங்கள்
சிவகலாகா
கடிகயன் உன்மனக் கண்ணாரக் காணுமாறு
காகணகன. #87
 1.5.திருச்சதகம் 215

நான் உன் அடியனல்கலகனா? நீ என்மன ஆட்பகாண்டது இல்மலகயா? உன்

அடியார் எல்கலாரும் உன் திருவடிமய அமடயவும் நான் இந்த உடம்ம
ஒழியாதிருக்கிகறன். பகாடிகயன் உன்மனக் காணும் வழி கண்டிகலன்.

விளக்கவுமர

ஆனந்த ரவசம்

கலிநிமலத்துமற
முதலடிமய ஈற்றில் மவத்து உமரக்க. 'கடிகயன்' என்றதமன, 'கசர்ந்தார்'
என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக. பசடி - துன் ம். காணுமாறு - காணும் வாயிமல.
'காகணன்' என்றதன் ின், 'அதனால்' என் து வருவிக்க. ஆட்பகாள்ளப் ட்டு
அடியராயினார் ப ற்ற யன் தமக்கு எய்தாமமயின், 'இமறவன் தம்மம ஆட்
பகாண்டதாக நிமனப் து மயக்ககமா' என்று ஐயுறுவார்க ால அருளி னார்.
ாவினங்களின் அடிகட்கும் ிற்காலத்தார் சீர்வமரயறுத்தாரா யினும் , அவற்றுள்
சில அடிகள் சீர்மிக்கு வருதலும் முன்மனய வழக் பகன் து சிலப் திகாரம்
சிந்தாமணி முதலியவற்றாலும் அறியப் டும். அவ்வாற்றாகன இத்திருப் ாட்டுள்
இரண்டாமடி பயாழிந்தமவ அறுசீரடியாயின. கமல் வருவனவற்றுள்ளும் சில
ாடலிற் சிலவும், லவும் இவ்வாறு வருதல் காண்க. த்துத் திருப் ாடமலயும்
ஓரினச் பசய்யுளாககவ பசய்யப் புகுந்தமமயின் , நான்கடியும் அறுசீராயினவும்
ஈண்டு, 'கலித்துமற' என்கற பகாள்ளப் டும்.

காணு மாறு காகணன் உன்மன

அந்நாட்கண்கடனும்
ாகண க சி என்தன்மனப் டுத்தபதன்ன
ரஞ்கசாதி
ஆகண ப ண்கண ஆரமுகத அத்தாபசத்கத
க ாயிகனன்
ஏணா ணில்லா நாயிகனன் என்பகாண்படழுககன்
எம்மாகன. #88

ரஞ்கசாதிகய! ஆகண! ப ண்கண! ஆர் அமுகத! அத்தா! எம்மாகன! உன்மன

அமடயும் மார்க்கத்மத நான் கண்டிகலன். அன்று உன்மனக் கண்ட ின் நான்
வண்க
ீ ச்சுப் க சி ஒரு நலமனயும் அமடந்திகலன். பசத்துப்க ான நிமலயில்
இப்க ாது இருக்கிகறன். என் கீ ழ்மமமயக் குறித்து நான் பவட்கப் ட வில்மல.
கமல்நிமல அமடவதற்கான ஆற்றல் என்னிடத்து இல்மல. நான் எப் டி
உய்கவன்?
 1.5.திருச்சதகம் 216

விளக்கவுமர

ஆனந்த ரவசம்

கலிநிமலத்துமற
'கண்கடகனனும்' என் து 'கண்கடனும்' எனத் பதாகுத்தலாயிற்று. ாண் - ாணர்
பமாழி; இன்பசால். 'உன்மன யான் அந் நாட்கண்கடகனனும் இன்று
காணுமாற்மறக் காகணன்; அதனால், என்மன அன்று இன்பசாற் க சி உன் ாற்
டுத்தது என் கருதி' என உமரக்க. 'உனது காட்சிமய முன்க ால வழங்கி,
ஏமனகயார் க ால என்மனயும் அமழத்துச் பசல்லகவண்டும்' என் து கருத்து.
இமறவன், 'ஆண், ப ண்' என்னும் இருவமகப் ிறப் ிமனயுமடய எல்லா
உயிர்களிலும் கலந்துள்ளமம ற்றி, 'ஆகண ப ண்கண' எனவும், 'அருளாபதாழியின்
நான் அழிந் பதாழிதல் திண்ணம்' என்றற்கு, 'பசத்கதக ாயிகனன்' எனவும்
அருளினார். ஏண் - வலிமம. 'நாண்' என்றதன் ின், 'இரண்டும்' என் து
பதாகுத்தலாயிற்று. என் பகாண்டு - எதமனத் துமணயாகக் பகாண்டு. எழுககன் -
கமரகயறுகவன்.

மாகனர் கநாக்கி யுமடயாள் ங்காமமறயீ

றறியாமமறகயாகன
கதகன அமுகத சிந்மதக்கரியாய் சிறிகயன்
ிமழப ாறுக்குங்
ககாகன சிறிகத பகாடுமம மறந்கதன்
சிவமாநகர்குறுகப்
க ானா ரடியார் யானும் ப ாய்யும்புறகம
க ாந்கதாகம. #89

மான் விழி க ான்ற விழிகமளயுமடய உமாகதவி யாரின் ாகா! கவத

கவதாந்தத்துக்கு எட்டாத மமறப ாருகள! கதகன! அமிர்தகம! மனத்துக்கு
எட்டாதவகன! என் குற்றத்மத மன்னித்து அருளும் அரகச! என் குமற ாட்மட
நான் ரிந்து உன் னிடம் முமறயிட்கடன். அதாவது உன் அடியார்கள் உனக்கு
உரியவர் கள் ஆயினர். நாகனா ப ாய்யாகிய ிர ஞ்சத்துக்கு உரியனாய், நானும்
ிர ஞ்சமும் உனக்கு கவறாக இருந்து வருகிகறாம்.

விளக்கவுமர

ஆனந்த ரவசம்
 1.5.திருச்சதகம் 217

கலிநிமலத்துமற
'பகாடுமம' என்றதில், ப ாருட்டுப் ப ாருளதாகிய குவ்வுருபு விரிக்க. மறந்கதன் -
விமரந்கதன். 'பகாடுமம பசய்வதற்குச் சிறிகத விமரந்கதன் ' என்ற டி. இமறவன்
தம் முன் இருந்து மமறந்த அந்நாளில் உடன் பசல்ல மாட்டாதிருந்தமமமயகய
அடிகள், சிறிது பகாடுமம பசய்ய விமரந்ததாக அருளினார். அஃது இமறவன்
திருக்குறிப் ிற்கு மாறாதல் ற்றி, 'பகாடுமம' என்றார். எனினும், ' ிமழ' என் கத
ப ாருளாகக் பகாள்ளற் ாற்று. 'நீ அடியவர் பசய்யும் ிமழமயப் ப ாறுக்கும்
தமலவனாதலின் ப ாறுத்தருளகவண்டும்' என் ார், 'சிறிகயன் ிமழப ாறுக்குங்
ககாகன' என விளித்தார். 'யான் அடியவகராடு சிவமாநகர் குறுகப் க ாகாமல்,
ப ாய்ம்மமகயாடு கவகறாரிடம் குறுகப் க ாகனன்' என் ார், 'யானும் ப ாய்யும்
புறகம க ாந்கதாம்' என்றார். இங்ஙனம் ப ாய்ம்மமமயத் தம்கமாடு ஒப் மவத்து
எண்ணியது, 'அது வல்லது எனக்கு நட்புப் ிறிதில்மல' எனக் கூறுமுகத்தால், அப்
ப ாய்ம்மமயால் தமக்குக் ககடு விமளந்தமமமயக் குறித்தற்கு. ப ாய்ம்மம,
இமறவன் வழிமயயன்றித் தம்வழிமயப் ப ாருளாகத் துணிந்தமம.
சிவமாநகர்க்குப் புறமாவது இவ்வுலகு. 'நின்னிற் சிறந்த ப ாருள்
ிறிதில்மலயாகவும் உளதாக எனது க மதமமயால் நிமனந்கதன் '
என்றற்ப ாருட்கட முதற்கண் இமறவமன, 'கதகன! அமுகத!'
என்றற்பறாடக்கத்தனவாகப் லவற்றான் விளித்தருளிச் பசய்தார்.

புறகம க ாந்கதாம் ப ாய்யும் யானும்

பமய்யன்பு
ப றகவ வல்கலன் அல்லா வண்ணம்
ப ற்கறன்யான்
அறகவ நின்மனச் கசர்ந்த அடியார்
மற்பறான்றறியாதார்
சிறகவ பசய்து வழிவந்து சிவகன
நின்தாள்கசர்ந்தாகர. #90

ஆன்மாவாகிய நானும் உலகம் ஆகிய மாமயயும் உனக்குப் புறம் ாகனாம்.

உன் ால் த்தி ண்ணுவதற்கான உறுதி யான பதய்வகத்
ீ தன்மம என்னிடம்
இல்மல. உன்மனத் தவிர கவறு எமதயும் அறியாத ரி க்குவ உயிர்கள்
தங்கள் ஆன்ம க ாதத்மத அகற்றி உன் ால் இரண்டறக் கலந்தன. அதற்காக
அவர்கள் த்தி மார்க்கத்மதத் தீவிரமாகக் மகயாண்டனர்.

விளக்கவுமர
 1.5.திருச்சதகம் 218

ஆனந்த ரவசம்

கலிநிமலத்துமற
வல்கலன் - மாட்கடன்; இது, 'வல்லுதல்' என்னும் பதாழிலடியாகப் ிறந்த
எதிர்மமறவிமன; 'வன்மம' என்னும் ண் டியாகப் ிறந்ததாயின்,
'வன்மமயுமடகயன்' எனப் ப ாருள் டும். இதன் ின், 'ஆதலின்' என் து வருவித்து,
'மாட்டாமமயான் அல்லாத தன்மமமய (ப ாய்யன்ம )ப் ப ற்கறன்' என உமரக்க.
'இஃது என் தன்மம, நின்மன முற்றச் சார்ந்த அடியவகர உன்மன யன்றிப்
ிறிபதான்மறப் ப ாருளாக அறியாதவர்; அதனால், வடு
ீ க ற்றிற்குரியவற்மறகய
பசய்து உனது திருவடிமய அமடந்தார்' என் து ின்னிரண்டடிகளின் ப ாருள்.
அறகவ - முற்றிலும். சிறவு - சிறப்பு; வடுக
ீ று; இஃது இதற்கு ஏதுவாய
பசயல்கமளக் குறித்தது. நிரம் ிய அடிமமமய உமடயவரது பசயல்கள் இமவ
எனகவ, இவற்றின் மறுதமலயாயமவ தமது பசயல்கள் என் தும் , அதனால் தாம்
இமறவன்தாள் கசராராயினார் என் தும் கூறியவாறாயிற்று. ஆககவ, 'யான்
இங்குக் கிடந்து அலமருதல் என் குற்றமன்றி உன் குற்றம் அன்று' என் தும்
குறித்தவாறாம். 'என்னா லறியாப் தந்தந்தாய் யான் அதறியாகத பகட்கடன் -
உன்னால் ஒன்றுங் குமறவில்மல' (தி.8 ஆனந்த மாமல 2.) எனப் ின்னர்
பவளிப் மடயாககவ அருளிச்பசய்வர்.

தாராய் உமடயாய் அடிகயற் குன்தா

ளிமணயன்பு
க ரா உலகம் புக்கா ரடியார்
புறகமக ாந்கதன்யான்
ஊரா மிமலக்கக் குருட்டா மிமலத்திங்
குன்தாளிமணயன்புக்கு
ஆரா அடிகயன் அயகல மயல்பகாண்
டழுகககன. #91

இமறவகன! அடிகயன் உன் திருவடிக்கு அன்பு பசய்யும் டிச் பசய்தருள

கவண்டும். அடியார் முத்தியுலகம் புக, யான் புறம் க ாந்கதன். ஊர்ப் சுக்கள்
கமய்தற்கு வரக் கூடகவ குருட்டுப் சுவும் வந்ததுக ால, அன் ர் உன்
திருவடிகளுக்கு அன்பு பசய்ய நானும் அன்பு பசய்ய விரும் ி அழுகின்கறன்.

விளக்கவுமர

ஆனந்த ரவசம்
 1.5.திருச்சதகம் 219

கலிநிமலத்துமற
முதலடிமய இறுதியிற் கூட்டி உமரக்க. மிமலத்தல் - கமனத்தல். 'ஊர் ஆ
மிமலக்கக் குருட்டு ஆ மிமலத்து' என்றது. ஊரிலுள்ள ஏமனய சுக்கள்
மாமலக்காலத்தில் தம் இல்லத்மத அணுகியப ாழுது தம் கன்றுகமளக் கமனத்து
அமழக்க, குருட்டுப் சுவும் தன் இல்லத்மத அணிமமயிற் கண்டது க ாலத் தன்
கன் றிமனக் கமனத்து அமழத்தமலயாம். 'மிமலத்து' என்றது, 'மிமலத் தது'
க ான்ற பசயமலச் பசய்து' என உவமம குறித்து நின்றது. 'கனி இருக்கக் காய்
கவர்ந்த கள்வகனன்', ' னிநீராற் ரமவ பசயப் ாவித் கதன்' (தி.4. .5. ா.1,4)
என்றாற்க ால. இதனால், 'பமய்யடியார்கள் நீ க ரின் ப் ப ாருளாதமல உணர்ந்து
உன்மன, 'கதகன அமுகத கரும் ின் பதளிகவ, என்று இன்புற்றுப் புகழ, அதமனக்
கண்டு யானும் அவ்வாகற புகழ்கின்கறன்' எனக் குறித்தவாறாம். 'மிமலத்து ஆரா'
என இமயயும். மிமலத்து - மிமலத்தலால். ஆரா - ப ாருந்தாத;
ஏற்புமடகயனாகாத. வருகின்ற திருப் ாட்டு, 'அழுககன்' எனத் பதாடங்குதலால்,
இப் ாட்டின் இறுதிச் பசால்மல, 'எழுககன்' என ஓதுதல் ாடமாகாமமயறிக.
'மிமலத் திங்கு' என்ற ாடத்மத, மிமலத்தாங்கு' என ஓதி, அதமன, அன்பு கவண்டி
அழு தற்கு வந்த உவமமயாக்கி உமரப் ாரும் உளர். 'மயல் பகாண்டு' என்றதற்கு,
'ஆமசப் ட்டு' எனப் ப ாருள் உமரப் ாரும் உளர். கமாமன கருதி, 'க ாரா உலகம்'
எனப் ாடம் ஓதி, 'க ாதா' என் து, 'க ாரா' என மருவிற்று எனக் பகாள்ளுதலும்
உண்டு.

அழுககன் நின் ால் அன் ாம் மனமாய்

அழல்கசர்ந்த
பமழுகக அன்னார் மின்னார் ப ான்னார்
கழல்கண்டு
பதாழுகத உன்மனத் பதாடர்ந்தா கராடுந்
பதாடராகத
ழுகத ிறந்கதன் என்பகாண் டுன்மனப்
ணிகககன. #92

உன்னிடத்து பமய்யன்பு உமடயவராய் ஒளி ப ாருந்திய ப ான் க ான்ற உன்

திருவடிகமளக் கண்டு தீயில் இட்ட பமழுமக ஒத்தவராய் உன் அன் ர்கள்
பதாழுது உன்மனப் ின் ற்றினர். அவர்கமளப் ின் ற்றாமல் நான் புன்மமக்
கண்ணர்ீ சிந்திக் பகாண்டிருக்கிகறன். எம்முமறமயக் மகயாண்டு நான்
உன்மன வழுத்துவது என்று எனக்கு விளங்கவில்மல.

விளக்கவுமர
 1.5.திருச்சதகம் 220

ஆனந்த ரவசம்

கலிநிமலத்துமற
'அழல்கசர்ந்த பமழுகக அன்னாராகிய பதாடர்ந்தார்' என்க. 'பமழுகக அன்னார்
பதாடர்ந்தார்; அவகராடும்' என ஓதற் ாலதமன இங்ஙனம் சுருங்க ஓதினார். ழுது
- குற்றம். ' ிறந்கதன்' என, இடத்து நிகழ்ப ாருளின் பதாழில் இடத்தின்கமல்
ஏற்றப் ட்டது. என்பகாண்டு - என்ன முமறமமமயக் பகாண்டு. ' ணிககன்'
என்றது, ' ணிந்து இரக்ககன்' என்னும் ப ாருளதாய் நின்றது. இரத்தல், க ரா
உலகத்மதயாம். அன் ாம் மனத்கதாடு அழுதல் உண்மமகய; ஆயினும், உன்மனத்
பதாடர்ந்தாகராடு கூடி உன்மனத் பதாடராது நின்ற யான் இப்ப ாழுது என்ன
முமறமம ற்றி என்மன உன் ால் அமழத்துக் பகாள்ளும் டி உன்மன
கவண்டுகவன்' என்றவாறு. ' ிறந்கதன்,' விமனயாலமணயும் ப யர்.

ணிவார் ிணிதீர்த் தருளிப் மழய

அடியார்க்குன்
அணியார் ாதங் பகாடுத்தி அதுவும்
அரிபதன்றால்
திணியார் மூங்கி லமனகயன் விமனமயப்
ப ாடியாக்கித்
தணியார் ாதம் வந்பதால்மல தாராய்
ப ாய்தீர்பமய்யாகன. #93

இமறவகன! அடியவர்க்குப் ிறவிப் ிணிமய நீக்கியருளி உன் திருவடிமயத்

தந்தருள்வது அருமமயானால், மனக் ககாட்டத்மத உமடயவனாகிய என்
விமனகமள நீறாக்கி உன் திருவடிமய எனக்குத் தந்தருள்வது அருமமகய.
ஆயினும் எனக்கு உன்மன அன்றி கவறு புகலிடம் இல்லாமமயால் என்மனத்
திருத்தி ஆட்பகாண்டு உன் திருவடிமயத் தந்தருளல் கவண்டும்.

விளக்கவுமர

ஆனந்த ரவசம்

கலிநிமலத்துமற
' ணிவார்' என்றது முற்று. ' மழய அடியார்' எனப் ின்னர் வருகின்றமமயின்
வாளா, ' ணிவார்' என்றார். எனகவ, ' மழய அடியார் உன்மனகய ணிவார்;
அவர்க்குப் ிணி தீர்த்தருளி உன் ாதங் பகாடுத்தி' என உமரத்தல் உமரயாயிற்று.
 1.5.திருச்சதகம் 221

புனல் காகல உண்டியாக, கானின்று வற்றியும் புற்பறழுந்து பசய்யும்

தவங்களினும் இமறவமன வணங்குதல் எளிதிற் பசயற் ாலதாகலின், 'அதுவும்
அரிபதன்றால்' என்றார். 'யாவர்க்குமாம் இமறவற்பகாரு ச்சிமல' (தி.10
திருமந்திரம்-252) என்று அருளியதும் காண்க. 'விமனமயப் ப ாடியாக்கி'
என்றதனால், 'அதமனயும் எனக்கு அரிதாகச் பசய்தது என்விமன என்றால்,
அவ்விமனமய முதற்கண் நீக்கி உன்மனப் ணியச்பசய்து , ின்பு வந்து உன்
ாதம் தாராய்' என் து ப ாருளாயிற்று. 'ஒல்மல' என்றதமன, 'ப ாடியாக்கி'
என்றதற்கு முன்கன கூட்டுக. ப ாய்தீர் பமய்யாகன - ப ாய்மய
நீக்கியருளுகின்ற பமய்ப்ப ாருளாய் உள்ளவகன.

யாகனப ாய் என்பநஞ்சும் ப ாய் என்அன்பும்

ப ாய்
ஆனால் விமனகயன் அழுதால் உன்மனப்
ப றலாகம
கதகன அமுகத கரும் ின் பதளிகவ
தித்திக்கும்
மாகன அருளாய் அடிகயன் உமனவந்
துறுமாகற. #94

இமறவகன! நானும் என் மனம் முதலியனவும் ப ாய்ம்மமயுமடயவர்கள்

ஆகனாம். ஆனால் அழுதால் உன்மனப் ப றலாகமா? கதகன! அமுகத!
கரும் ின் பதளிகவ! நான் உன்மனப் ப றும் வழிமய எனக்கு அறிவித்தல்
கவண்டும்.

விளக்கவுமர

ஆனந்த ரவசம்

கலிநிமலத்துமற
'யாகன' என்னும் ிரிநிமல ஏகாரம் சிறப்புணர்த்தி நின்றது. சிறப்பு, 'உறுப்பும்,
ண்பும்' ஆகியவற்றிற்கு முதலாய் நிற்றல். 'பநஞ்சு' என்றது நிமனப் ிமன. 'யாகன
ப ாய்' என்றதனால், 'பநஞ்சும் ப ாய், அன்பும் ப ாய்' என்றமவ, வலியுறுத்தல்
மாத்திமர யாய் நின்றன. 'இங்ஙனமாயின் வருந்தினால் மட்டும் உன்மனப்
ப றுதல் கூடுகமா? கூடாதாகலின், அடிகயன் உன்மன வந்து அமடயும் வழிமய
அருளாய்' என் து ஏமனய அடிகளின் ப ாருள். 'உருகுவது உள்ளங்பகாண்டு
ஒர்உருச் பசய்தாங்கு எனக்கு அள்ளூறாக்மக அமமத்தனன்' (தி.8 திருவண்ட-175-
177.) 'பமய்தான் அரும் ி விதிர்விதிர்த்து...கண்ண ீரரும் ி....உன்மனப் க ாற்றி
 1.5.திருச்சதகம் 222

சயசய க ாற்றி என்னும் மகதான் பநகிழ விகடன்' (தி.8 திருச்சதகம்-1) என்றாற்

க ால் முன்னரும் இவ்வாகற ின்னரும் அடிகள் ல விடத்தும் அருளுதலின் ,
அவர் இமறவன் மாட்டு உள்ளம் பநக்குருகி இமடயறாது கண்ண ீர் ப ருக்கி
நின்றமம பதளிவாதலின், அவர் அந் நிமலமயப் ப றாது அதமனகய அவாவி
நின்றாராக மவத்து, 'ப றலாகம' என்றதற்கு, 'ப றுதல் கூடும்' என உடன் ாடாகப்
ப ாருளுமரத்தல் ப ாருந்தாமமயறிக. இங்ஙனமாககவ, 'என் அன்பும் ப ாய்'
என்றது, பமய்விதிர்த்தல், கண்ண ீரரும்புதல் முதலியமவ நிகழாமம ற்றிக்
கூறியதாகாது, 'முமனவன் ாதநன் மலர் ிரிந்திருந்தும் நான் முட்டிகலன்
தமலகீ கறன்' 'தீயில் வழ்கிகலன்
ீ திண்வமரயுருள்கிகலன்' (தி.8 திருச்சதகம்-37,39)
என்றாற் க ால அருளிய நிமல ற்றிகய வருந்தி அருளிச்பசய்ததாதல்
அறியப் டும். டகவ, எய்தவந்திலாதார் எரியிற் ாய்ந்தமம (தி.8 கீ ர்த்தி-132)
க ால்வபதாரு பசயலால் இமறவன் திருவடிமயப் ப றுதல் கூடு மன்றி,
அதுமாட்டாது ஏங்கி அழுதலால் மட்டும் ப றுதல் கூடாது' என் தமனகய,
'அழுதால் உன்மனப் ப றலாகம' என்று அருளினார் என் து இனிது விளங்கும்.
இன்னும், 'ப றுதல் கூடும்' என் து கருத்தாயின், 'ஆனாலும்' என உம்மம பகாடுத்து
ஓதுதல் கவண்டும் என்க.

மாறி லாதமாக் கருமண பவள்ளகம

வந்து முந்திநின் மலர்பகாள் தாளிமண
கவறி லாப் தப் ரிசு ப ற்றநின்
பமய்ம்மம அன் ர்உன் பமய்ம்மம கமவினார்
ஈறி லாதநீ எளிமய யாகிவந்
பதாளிபசய் மானுட மாக கநாக்கியுங்
கீ றி லாதபநஞ் சுமடய நாயிகனன்
கமடயன் ஆயிகனன் ட்ட கீ ழ்மமகய. #95

இமறவகன! உன் பமய்யன் ர் முந்திவந்து உன் திருவடிக்கு அன்பு பசய்து உன்

பமய்ந்நிமலமய அமடந்தார்கள். முடிவில்லாத ப ரிகயானாகிய நீ
ஒளிமயயாகி எழுந்தருளி என்மனக் கமடக்கண் கநாக்கியருளியும்
மனமுருகாத நான் கமடப் ட்கடன். இது என் தீவிமனப் யகனயாம்.

விளக்கவுமர

ஆனந்தாதீதம்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

முன்மனப் குதியில், இமறவன் ிரிவினால் உயிர் விடத் தக்க ஆற்றாமமமயத்
 1.5.திருச்சதகம் 223

தரும் க ரன் ிமன கவண்டிய அடிகள், இவ் இறுதிப் குதியில், அவ்வன் ின்
முடிந்த யனாகிய திருவடி கூடுதமலகய கவண்டுகின்றார். இது ற்றிகய
இதற்கு, 'ஆனந்தாதீதம்' எனக் குறிப்புமரத்தனர் முன்கனார். ஆனந்த அதீதம் -
இன் த்மத கவறாக உணரும் உணர்வும் அடங்கப் ப ற்று, அவ்வின் த்தில்
அழுந்திநிற்கும் நிமல. மாறுஇலாத - வற்றுதல் இல்லாத. 'வந்து முந்தி'
என்றதமன, உன் பமய்ம்மம கமவினார் என்றதற்கு முன்னர்க் கூட்டி 'உன் ால்
வந்து, என்னின் முற் ட்டு' என உமரக்க; மலர்பகாள் - மலர்தமலக் பகாண்ட;
எங்கும் நிமறந்த. 'தாளிமணயின்' என, நீக்கப் ப ாருட்கண் வந்த இன்னுருபு
விரிக்க. கவறு இலாப் தம் - கவறாதல் இல்லாத க்குவம். ரிசு - தன்மம.
பமய்ம்மம - நிமலயான இன் ம்; ஆகுப யர். 'என் உடம்பு ஒளிபசய் மானுட
மாம் டி கநாக்கியும்' என உமரக்க. ஒளிபசய்தமல, ஞானத்மதத் தருதலாகக்
பகாண்டு இமற வற்கு ஆக்கின், 'ஆக' என்றதமன, 'ஆகி' என ஓதுதல் கவண்டும்.
கீ றிலாத - கிழிக்க இயலாத; வலிய. 'ஓதி உணர்ந்தும் ிறர்க்குமரத்தும் தாம்
அடங்காதவர், ஓதி உணராத க மதயாரினும் ப ரும்க மத யாராதல் க ால, நீ
எதிர்வந்து அருள்பசய்யப்ப ற்றும் உருகாத பநஞ் சத்மதயுமடய நான், அவ்வாறு
அருள்பசய்யப்ப றாத கமடயரினும் ப ரிதும் கமடயனாயிகனன் ' என்றதாம். 'நான்
ட்டகீ ழ்மம இது' எனப் யனிமல வருவித்து முடிக்க. 'இக்கீ ழ்மமமய நீக்கி, உன்
பமய்ம்மம அன் ர் ப ற்ற நிமலமய எனக்கும் அளித்தருள்' என் து குறிப்ப ச்சம்.

மமயி லங்குநற் கண்ணி ங்ககன

வந்பத மனப் ணி பகாண்ட ின்மழக்
மகயி லங்குப ாற் கிண்ணம் என்றலால்
அரிமய பயன்றுமனக் கருது கின்றிகலன்
பமய்யி லங்குபவண் ண ீற்று கமனியாய்
பமய்ம்மம அன் ர்உன் பமய்ம்மம கமவினார்
ப ாய்யி லங்பகமனப் புகுத விட்டுநீ
க ாவ கதாபசாலாய் ப ாருத்த மாவகத. #96

இமறவகன! நீகய எழுந்தருளி என்மன ஆட்பகாண்ட ிறகு உன்மன எளிதாய்

நிமனத்தகத அன்றி அரிதாய் நிமனத்கதனில்மல. ஆயினும் உன் பமய்யடியார்
உன் உண்மம நிமலமயயமடய, நாபனாருவனுகம இந்தவுலகத்தில்
தங்கியிருக்க விட்டு நீ க ாவது உனக்குத் தகுதியாகமா?

விளக்கவுமர

ஆனந்தாதீதம்
 1.5.திருச்சதகம் 224

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

மழ - மழவு; குழவி. 'என்று' என்றதமன, 'என' என்று திரித்து, உவம உரு ாக்குக.
'மழக் மகயிலங்கு ப ாற்கிண்ணம் என்றலால்' என ஓதினாகரனும், 'மகயிலங்கு
ப ாற்கிண்ணத்மத மழவு எண்ணுதல் என அல்லால்' எனப் ப ாருளுக்ககற்
மாறுதல் கருத்தாதல் அறிக. 'ப ாற்கிண்ணம் குழவி மகயிற் கிமடத்ததாயின்,
அதமன அஃது ஏமனய சில ப ாருள்ககளாபடாப் எளிய ப ாருளாகக் கருதுதல்
க ாலகவ, என்முன் வந்து என்மனப் ணிபகாண்ட உன்மன நான் ஏமனய
சிலகராபடாப் எளிமயயாகக் கருதிகனனன்றி அரிமயயாகக் கருதிற்றிகலன்' என
இதமன விரித்துமரத்துக்பகாள்க. 'என் இயல்பு இதுவாயிற்று' என் ார் இறந்த
காலத்தாற் கூறாது, நிகழ்காலத்தாற் கூறினார். 'எளியனாகக் கருதிகனன்' என்றது,
அமழத்தப ாழுது பசல்லாமல், ' ின்னர்ச் பசன்று அமடகவாம்' என்று ிற் ட்டு
நின்றமமமய என்க. 'உன் பமய்ம்மம அன் ர் இவ்வாறின்மமயால், உன்மன
முன்க வந்து அமடந்து விட்டார்கள்; யான் ிற் ட்டு நின்றது எனது
அறியாமமயாகல என் ர், 'ப ாய் இலங்கு எமன' என்றும், 'யான் எனது அறியாமம
காரணமாகப் ிற் ட்டு நிற் ினும், என்மன வற்புறுத்தி உடன்பகாண்டு பசல்லாது
மீ ளவும் முன்க ாலகவ உலகியலில் புகும் டி விட்டுப் க ாவது , அமறகூவி
ஆட்பகாண்ட உனது அருளுக்குப் ப ாருத்தமாகுகமா? பசால்' என் ார், 'புகுதவிட்டு நீ
க ாவகதா ப ாருத்தமாவது பசாலாய்' என்றும் அருளிச் பசய்தார்.

ப ாருத்த மின்மமகயன் ப ாய்ம்மம யுண்மமகயன்

க ாத என்பறமனப் புரிந்து கநாக்கவும்
வருத்த மின்மமகயன் வஞ்ச முண்மமகயன்
மாண்டி கலன்மலர்க் கமல ாதகன
அரத்த கமனியாய் அருள்பசய் அன் ரும்
நீயும் அங்பகழுந் தருளி இங்பகமன
இருத்தி னாய்முமற கயாஎ பனம் ிரான்
வம் கனன்விமனக் கிறுதி யில்மலகய. #97

ப ாய்யனாகிய என்மன விரும் ி கநாக்கவும் கநாக்கின உதவிமய நிமனந்து

நான் வருந்தி மாண்டிகலன். இமறவகன! உன் அன் ரும் நீயும் சிவபுரத்துக்கு
எழுந்தருளி என்மன இவ்வுலகத்தில் இருத்துதல் உனக்கு முமறயாகமா? என்
தீவிமனக்கு இறுதி இல்மலகயா!

விளக்கவுமர

ஆனந்தாதீதம்
 1.5.திருச்சதகம் 225

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'ப ாய்ம்மம உண்மமகயன்' என்றதன் ின், 'ஆயினும்' எனவும், 'வஞ்சம்
உண்மமகயன்' என்றதன் ின், 'ஆதலின்' எனவும் நின்ற பசால்பலச்சங்கமள
வருவித்துமரக்க. க ாத - க ாதுக; வருக. புரிந்து - விரும் ி. வஞ்சம் - கவகறார்
எண்ணம்; என்றது, உலகியற் ற்றிமன. 'மாண்டிகலன்' என்றதற்கு,
' ிரிவாற்றாமமயால்' என்னும் காரணம், ஆற்றலாற் பகாள்ளக் கிடந்தது. 'மலர்க்
கமலம்' என் து. ின் முன்னாக நின்ற ஆறாவதன் பதாமக. அரத்தம் - சிவப்பு.
'அருள்பசய் அன் ர்' என்றது, பசயப் டு ப ாருள்கமல், பதாக்க விமனத்பதாமக.
'அன் ரும் நீயும் அங்கு எழுந்தருளி' எனவும், 'எமன இங்கு இருத்தினாய்'
'வம் கனன் விமனக்கு இறுதி இல்மலகய' எனவும் க ாந்த பசாற்கள், அடிகளது
ஆற்றாமம நனிமிக விளக்குவனவாம். முமறகயா - கநர்மமகயா. வம் ன் -
யனில்லாதவன்.

இல்மல நின்கழற் கன் பதன்ககண

ஏலம் ஏலுநற் குழலி ங்ககன
கல்மல பமன்கனி யாக்கும் விச்மசபகாண்
படன்மன நின்கழற் கன் னாக்கினாய்
எல்மல யில்மலநின் கருமண பயம் ிரான்
ஏது பகாண்டுநான் ஏது பசய்யினும்
வல்மல கயபயனக் கின்னும் உன் கழல்
காட்டி மீ ட்கவும் மறுவில் வானகன. #98

இமறவகன! எனக்கு உன் திருவடிக் கண் அன்பு இல்மலயாகவும், கல்மலக்

குமழத்த வித்மதமயக் பகாண்டு என்மனத் திருத்தி உன் திருவடிக்கு
அன் னாக்கினாய். ஆதலால் உன் கருமணக்கு ஓர் எல்மல இல்மல.

விளக்கவுமர

ஆனந்தாதீதம்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

'அன் து' என்றதில் அது, குதிப்ப ாருள் விகுதி. ஏலம் - மயிர்ச்சாந்து. ஏலும் -
ப ாருந்தும். 'நற்குழலி' என்றதில் நன்மம - அழகு. ஆக்கும் விச்மச - ஆக்குகின்ற
வித்மத க ால்வ பதாரு வித்மத. 'கருமண' என்றதில் நான்கனுருபு
பதாகுத்தலாயிற்று. 'நின்கருமணக்கு எல்மல இல்மல' என மாற்றி, 'ஆதலின்'
என்னும் பசால்பலச்சம் வருவிக்க. 'வல்மல' என்றமத 'மீ ட்கவும்' என்றதன்
ின்னர்க் கூட்டுக. மறு - குற்றம். குற்றமில்லாத வானம், சிவகலாகம். 'என்ககண
 1.5.திருச்சதகம் 226

நின்கழற்கு அன்பு இல்மலயாகவும், நின் கருமணக்கு எல்மல இல்மல ஆதலின் ,

கல்மல பமன்கனியாக்கும் விச்மச பகாண்டு என்மன முன்பு நின்கழற்கு
அன் னாக்கினாய்; அது க ாலகவ, நான் இப்ப ாழுது ஏதுபகாண்டு ஏது பசய்யினும்
இன்னும் எனக்கு உன்கழல்காட்டி மீ ட்கவும் வல்மலகய ' என்க. 'பகாண்டு' என் து
மூன்றாவதன் ப ாருள்தரும் இமடச் பசால்லாதலின், 'எக் காரணத்தால் எதமனச்
பசய்யினும்' எனப் ப ாருள் கூறுக. 'வல்மலகய' என்றதில் உள்ள ஏகாரம் கதற்றம்.
எனகவ, 'இனியும் என்மன மீ ட்க நீ வல்லாய் என்னும் துணிவுமடகயன் ' என் து
ப ாருளாயிற்று. 'மீ ட்கவும்' என்ற உம்மம, சிறப்பு.

வான நாடரும் அறிபயா ணாதநீ

மமறயில் ஈறுமுன் பதாடபரா ணாதநீ
ஏமன நாடருந் பதரிபயா ணாதநீ
என்மன இன்னிதாய் ஆண்டு பகாண்டவா
ஊமன நாடகம் ஆடு வித்தவா
உருகி நான்உமனப் ருக மவத்தவா
ஞான நாடகம் ஆடு வித்தவா
மநய மவயகத் துமடய விச்மசகய. #99

இமறவகன! கதவர்கள், மமறகள், ஏமன நாட்டவர்கள் ஆகிகயார்க்கும்

அரிமயயான நீ, அடிகயமன ஆட்பகாள்ளுதல் முதலாயினவற்மற கநாக்கும்
இடத்தில், அஃது எனக்கு இவ்வுலக சம் ந்தமான அஞ்ஞானம் அழிதற்ககயாகும்.

விளக்கவுமர

ஆனந்தாதீதம்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

இமறவனது அருமம கதான்ற, 'நீ' என்றதமனப் லமுமற கூறினார். மமறயில்
ஈறும் - கவதத்தில் முடிவாயுள்ள குதியும். உம்மம, சிறப்பு. ஏமன நாடர் -
கதவருலகிற்கு கமற் ட்ட சத்தியகலாகம் முதலியவற்றில் உள்ளவர். அவர் ,
ிரமன் முதலிகயார். 'இனிதாய்' என் து, விரித்தலாயிற்று. 'ஆண்டுபகாண்டவா'
என்றது முதலிய நான்கிடத்தும், 'ஆறு' என் து கமடக்குமறந்து நின்றது.
அவற்றிபலல்லாம் எண்ணும்மம விரித்து, அவற்மற, எஞ்சிநின்ற , வியப்ம த்
தருவன' என் தகனாடு முடிக்க. ஊமன - உடம்ம . உடம்ம ஆடச் பசய்த
நாடகம், உலகியல். ஞானநாடகம், ஆனந்தக் கூத்து, எனகவ, 'முன்பு உடம்ம ஊன
நாடகம் ஆடுவித்தவாறும், ின்பு உயிமர ஞானநாடகம் ஆடுவித்தவாறும்'
என்றதாயிற்று. 'ஊன நாடகம்' எனப் ாடம் ஓதி, ஆடுவித்தமம இரண்டிற்கும்,
 1.5.திருச்சதகம் 227

'என்மன' என் தமனச் பசயப் டுப ாருளாகக் பகாள்ளுதகல சிறக்கும். ருகுதல் -

அனு வித்தல். மவயகத்து உமடய விச்மச மநய - உலகின்கண் யான்
பகாண்டிருந்த ாச ஞானம் பகட. இதமன, 'ஞான நாடகம் ஆடுவித்தவா'
என்றதற்கு முன்கன கூட்டுக. 'இச்மச' எனப் ிரித்தல், அந்தாதிக்கு
ஒவ்வாமமயறிக.

விச்ச தின்றிகய விமளவு பசய்குவாய்

விண்ணும் மண்ணகம் முழுதும் யாமவயும்
மவச்சு வாங்குவாய் வஞ்ச கப்ப ரும்
புமலய கனமனஉன் ககாயில் வாயிலிற்
ிச்ச னாக்கினாய் ப ரிய அன் ருக்
குரிய னாக்கினாய் தாம்வ ளர்த்தகதார்
நச்சு மாமர மாயி னுங்பகாலார்
நானும் அங்ஙகன உமடய நாதகன. #100

இமறவகன! எல்லா உலகங்கமளயும் வித்தில்லாமல் கதாற்றுவிப் ாய்.

என்மன உன் ககாயில் வாயில் ித்தனாக்கி, உன் அன் ரது திருப் ணிக்கும்
உரிகயனாகச் பசய் தமன. உலகத்தார், தாம் வளர்த்தது ஆதலின் நச்சு
மரமாயினும் பவட்டார்; அடிகயனும் உனக்கு அத்தன்மமகயன்.

விளக்கவுமர

ஆனந்தாதீதம்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

விச்சு - வித்து. 'வித்தில்லாமகல விமளமவ உண்டாக்குவாய்' என்றது,
'அதுக ான்ற பசயல்கமளச் பசய்வாய்' என்ற டி. 'விச்சின்றி நாறுபசய் வானும்'
(தி.4. .4. ா.2.) என்று அருளிச்பசய்ததும் இவ்வாறாம். இமறவன் இங்ஙனம் பசய்தல்
என் து, சில காரியங்கமள அவற்றிற்குரிய நியத காரணம் இல்மலயாகவும், ிற
காரணகம காரணமாய் அமமய அவற்மற நிகழச் பசய்தலாம். அது ,
நாவுக்கரசர்க்குக் கல்கல பதப் மாய் அமமயக் கடமலக் கடந்து கமரகயறச்
பசய்தமம, ஞானசம் ந்தருக்கு ஆண் மனககள ப ண் மனகளாய்க் காய்தரச்
பசய்தமம, சுந்தரருக்குச் பசங்கல்கல ப ான் னாகிப் யன் டச் பசய்தமம
க ால்வனவாம். இமவக ாலும் பசயல்கள் ிறவும் ககட்கப் டுதலின், அமவ
ற்றிகய அடிகள் இவ்வாறு அருளிச்பசய்தாராவர். எனினும், தமக்கு இமறவமனக்
காணும் முயற்சியின்றியும் அவன் தாகன வந்து தம்மமத் தமலயளித்தாட்
பகாண்டமமமயக் குறிப் ிடுதகல கருத்பதன்க. இனி இப் குதி , உயிர்களின்
 1.5.திருச்சதகம் 228

முதற் ிறப் ிற்கு விமனயாகிய காரணம் இல்மலயாகவும், அமவகட்கு முதற்கண்

நுண்ணுடம்ம க் பகாடுத்துப் ின் அதன்வழித் கதான்றிய விமனக்கீ டான
ிறவிமயத் தருதமலக் குறிப் தாகச் சிவஞானக ாத மா ாடியத்துள்
உமரக்கப் ட்ட வாற்மறயும் அறிக. மவச்சு - மவத்து. மவப் து உயிர்களிடம்
என்க. ககாயில், திருப்ப ருந்துமறயில் உள்ளது. 'திருப்ப ருந் துமறயுமற
ககாயிலும் காட்டி' (தி.8. திருப் ள்ளி. 8) எனப் ின்னரும் அருளிச் பசய்வர். ிச்சன் -
ித்தன். உரியன் - அடியவன். 'தாம்' என்றது மக்கமள என் து, ின்னர்
வருவனவற்றால் விளங்கிக் கிடந்தது. ஓர்- ஒரு. இது சிறப் ின்மம குறித்தது. மா
- ப ரிய. 'மா நச்சு மரம்' என மாற்றிக்பகாள்க. 'மிக்க நஞ்சாய மரம்' என்றது, காய்
கனி முதலிய வற்மற உண்டாமர அப்ப ாழுகத பகால்லும் எட்டி மரம் க ாலும்
மரங்கமள. 'அம்மரங்களால் தீங்கு உண்டாதல் அறிந்திருந்தாலும், வளர்த்தவர்
பவட்டமாட்டார்கள் ' என்ற டி. 'வளர்த்தது' என்றதற்கு, 'அறியாது வளர்த்தது' எனவும்,
'ஆயினும்' என்றதற்கு, 'ஆதல்' அறியப் டினும்' எனவும் உமரப் ினும் அமமயும்.
'நானும் அங்ஙகன' என்றது, 'நானும் உனக்கு அத்தன்மமயகன' என்ற டி.
உவமமக்கண், வளர்த்தது, பகால்லுதல் என்றவற்றிற்கு ஏற் ப் ப ாருட்கண்
கருதப் ட்டன, ககாயில் வாயிலில் ிச்சனாக்கி அன் ருக்கு
உரியனாக்கினமமமயயும், ின் மகவிடுதமலயுமாம்.

உமடய நாதகன க ாற்றி நின்னலால்

ற்று மற்பறனக் காவ பதான்றினி
உமடய கனா ணி க ாற்றி உம் ரார்
தம் ரா ரா க ாற்றி யாரினுங்
கமடய னாயிகனன் க ாற்றி என்ப ருங்
கருமண யாளகன க ாற்றி என்மனநின்
அடிய னாக்கினாய் க ாற்றி ஆதியும்
அந்த மாயினாய் க ாற்றி அப் கன. #101

நீ என்மன உமடயவன் ஆதலால் எனக்கு உன்மன அல்லது கவறு புகலிடம்

ஏகதனும் உளகதா? கர்ந்தருள் வாயாக. கதவர்களுக்பகல்லாம். கமலாகிய
கமகலாகன! உன்மன வணங்குகிகறன். இனி யாகனா எவர்க்கும் கீ ழ்ப் ட்டவன்.
அத்தமகய என்மன உன் கருமணயினால் உனக்கு அடிமம யாக்கினாய்.
எனக்குத் பதாடக்கமும் முடிவும் நீகய. அத்தமகய அப் கன! உன்மன
வணங்குகிகறன்.

விளக்கவுமர

ஆனந்தாதீதம்
 1.5.திருச்சதகம் 229

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

ஆவது - நன்மம தருவது. 'எனக்கு ஆவது ற்று மற்று இனி ஒன்று உமடயகனா '
என்க. ணி - பசால்லு. உம் ரார் - கதவர். ரா ரன் - முன்னும் ின்னும்
உள்ளவன். இத் திருப் ாட்டில் வணக்ககம கூறினார்.

அப் கனபயனக் கமுத கனஆ

னந்த கனஅகம் பநகஅள் ளூறுகதன்
ஒப் கனஉனக் குரிய அன் ரில்
உரிய னாய்உமனப் ருக நின்றகதார்
துப் கனசுடர் முடிய கனதுமண
யாள கனபதாழும் ாள பரய்ப் ினில்
மவப் கனஎமன மவப் கதாபசாலாய்
மநய மவயகத் பதங்கள் மன்னகன. #102

எனக்குத் தந்மதகய! அமிர்தகம! ஆனந்தகம! உள்ளம் உருகுதற்கும் வாய்

ஊறுதற்கும் ஏதுவாயுள்ள கதன் க ான்றவகன! உனக்கு உரிமமயுமடய
பமய்யன் மரப் க ால நானும் உரிமமயாளனாகி உன்மனப் புசித்து உயிர்
வாழ்வதற்கான ஒப் ற்ற உணகவ! ஒளி விளங்கும் திருமுடிமய உமடயவகன!
மாறாத் துமணயாய் இருப் வகன! பதாண்டர் தளர்வுற்று இருக்கும்ப ாழுது
உதவும் பசல்வகம! இப்ப ாய் உலக வாழ்க்மகயில் நான் துன்புற்று
இருக்கும் டி மவப் து முமறயாகுகமா? எங்கள் அரகச! கூறுவாயாக.

விளக்கவுமர

ஆனந்தாதீதம்

எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

அள் ஊறு - உள்கள சுரக்கின்ற. அன் ரில் - அன் மரப்க ால. துப் ன் -
ற்றுக்ககாடானவன். 'என்மன மவயகத்து மநய மவப் கதா' என மாற்றி,
'மவப் கதா ப ாருத்தம்' எனச் பசால்பலச்சம் வருவித்து முடிக்க.

மன்ன எம் ிரான் வருக என்பனமன

மாலும் நான்முகத் பதாருவன் யாரினும்
முன்ன எம் ிரான் வருக என்பனமன
முழுதும் யாமவயும் இறுதி யுற்றநாள்
ின்ன எம் ிரான் வருக என்பனமனப்
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 230

ப ய்க ழற்கண்அன் ாபயன் நாவினாற்

ன்ன எம் ிரான் வருக என்பனமனப்
ாவ நாசநின் சீர்கள் ாடகவ. #103

என்றும் நிமல க றுமடய எங்கள் தமலவகன! அடிகயமன வருக என்று

கட்டமள இடுவாயாக. திருமாலுக்கும் நான்முகனுக்கும் மூலப் ப ாருகள!
என்மன வருக என்று ஏற்றுக் பகாள்வாயாக. சம்கார காலத்தில், எல்லாம்
ஒடுங்கி இருக்கும் க ாது எஞ்சித்தன்மயமாயிருக்கும் எம் தமலவ, என்மன
வருக என்று அமழப் ாயாக. உன்மன வந்து அமடந்தவர்களது ாவத்மதப்
க ாக்கு வகன! நான் உன்மனப் புகழவும் உனது சிறப் ிமனப் ாடவும் என்மன
உன்கனாடு கசர்த்துக் பகாள்வாயாக.

விளக்கவுமர

ஆனந்தாதீதம்
எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்
'மன்ன, முன்ன, ின்ன, ன்ன' எனவும், 'எம் ிரான்' எனவும் வந்தன விளிகள்.
ன்னன் - துதிக்கப் ட்டவன். இத் திருப் ாட்டில், 'நின் சீர்கள் ாட என்மன வருக
என்று அமழ' என் கத அருளிச் பசய்தார். ாடுதல், சிவகலாகத்தில் என்க.

1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம்
கமடயவ கனமனக் கருமணயி னாற்கலந்
தாண்டுபகாண்ட
விமடயவ கனவிட் டிடுதிகண் டாய்விறல்
கவங்மகயின்கதால்
உமடயவ கனமன்னும் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
சமடயவ கனதளர்ந் கதன்எம் ி ரான்என்மனத்
தாங்கிக்பகாள்கள. #104

கமடகயமனப் ப ருங்கருமணயால், வலிய வந்தமடந்து ஆண்டு

பகாண்டருளிமன. இட வாகனகன! அடி கயமன விட்டுவிடுவாயா?
வலிமமயுமடய, புலியின்கதாலாகிய ஆமடமய உடுத்தவகன! நிமலப ற்ற
திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன! சமடமயயுமடயவகன! கசார்ந்கதன்;
எம்ப ருமாகன! என்மனத் தாங்கிக் பகாள்வாயாக.

விளக்கவுமர
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 231

'எம் ிரான்' என்றமத, 'சமடயவகன' என்றதன் ின்னரும், 'விடுதிகண்டாய்' என்றமத

இதன் ின்னரும் கூட்டுக. விறல் - பவற்றி; வலிமமயுமாம். உமடயவன் -
உமடமய உமடய வன். 'கதாலாகிய உமடமய உமடயவன்' என்க. விட்டிடுதி -
விடுகின்றாய். இகர ஈறு, இங்கு எதிர்காலத்தில் வந்தது. 'கண்டாய்' என்னும்
முன்னிமலயமசச் பசால், 'க ாலும்' என்னும் உமரயமசப் ப ாருளில் நின்று,
'விடாதி; விட்டாற் பகட்படாழிகவன் ' என்னும் ப ாருமளத் தந்தது. இமவ
இப் குதியின் எல்லாத் திருப் ாட்டிலும் ஒக்கும். 'கருமணயினாற் கலந்தாண்டு
பகாண்ட' என்றதனால், 'அக் கருமண இமடயில் ஒழிதற் ாலகதா' என் து
திருவுள்ளமாயிற்று. இமறவன் தம்மம ஆட்பகாண்ட ின்னர்ப் ாண்டியனிடம்
தம்மமச் பசல்லுமாறுவிடுத்து, நரிமயப் ரியாக்கிக் பகாணர்ந்தளித்து
மமறந்ததனால், இந்நிமலயிகலகய தம்மம இருக்க மவத்து விடுவாகனா என்று
அடிகள் ஐயுற்று வருந்தி இங்ஙனம் விண்ணப் ிக்கின்றார் என்க. அடிகள்
திருப்ப ருந்துமறமய அமடந்தமமயும், அங்கு இமறவன் முன்மனத்
திருவுருவத்கதாடும் விளங்கியிருந்து இவமர, 'தில்மலக்கு வருக' என்று பசால்லி
நிறுத்திவிட்டு, ஏமன அடியார்ககளாடு மமறந்தமமயும், இதன் ின் நிகழ்ந்தன
என்று பகாள்ளுதகல ப ாருந்தும்; என்மன? 'தில்மலக்கு வருக' என்று ணித்த ின்
அடிகள் இத்துமண வருந்தி கவண்டாராகலின்.

பகாள்களர் ிளவக லாத்தடங் பகாங்மகயர்

பகாவ்மவச்பசவ்வாய்
விள்களன் எனினும் விடுதிகண் டாய்நின்
விழுத்பதாழும் ின்
உள்களன் புறமல்கலன் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
கள்களன் ஒழியவுங் கண்டுபகாண் டாண்டபதக்
காரணகம. #105

உத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன! கள்வனாகிய நான், உன்மன நீங்கி நிற்கப்

ார்த்தும் என்மன அடிமம பகாண்டது, எக்காரணத்மதக் பகாண்கடா?.
உன்னுமடய கமலாகிய பதாண்டில் உள்களன்; அடிகயன் புறத்கதன் அல்கலன்;
மாதரது பகாவ்மவக்கனி க ான்ற சிவந்த வாயிமன விகடனாயினும், விட்டு
விடுவாகயா?.

விளக்கவுமர

'விடுதிகண்டாய்' என்றதமன இறுதியிற் கூட்டி யுமரக்க. 'பகாள் ஏர்' என்றதமன,

'ஏர் பகாள்' என மாற்றிக் பகாள்க. ஏர் - எழுச்சி. ிளவு அகலா - கவறாகி நீங்காத;
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 232

'பநருங்கிய' என்ற டி. விள்களன் - நீங்ககன். விழுத் பதாழும் ின் உள்களன் -

உனது கமலான பதாண்டிற்கு உள்ளாயிகனன் ; என்றது, உன்னால் 'ஆட்
பகாள்ளப் ட்டு விட்கடன்' என்றதாம். அதனால், 'இனிப் புறமாகவ னல்கலன்' என்க.
கள்களன் - களவுமடகயனாய்; ஒழியவும் - உன்மன அணுகாதிருக்கவும்.
கண்டுபகாண்டு - அருள்கநாக்கம் பசய்து. ஆண்டது எக்காரணம் - ஆட்பகாண்டது
எக்காரணத்தால்; 'விடாது ற்றிக் பகாள்ளுதற்கக யன்கறா' என் து கருத்து.
'காரணத் தால்' என்னும் உருபு, பதாகுத்தலாயிற்று.

காருறு கண்ணியர் ஐம்புலன் ஆற்றங்

கமரமரமாய்
கவருறு கவமன விடுதிகண் டாய்விளங்
குந்திருவா
ரூருமற வாய்மன்னும் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
வாருறு பூண்முமல யாள் ங்க என்மன
வளர்ப் வகன. #106

புகழால் திகழும் திருவாரூரில் வற்றிருப்

ீ வகன! நிமலப ற்ற திருவுத்தரககாச
மங்மகக்குத் தமலவகன! கச்சு அணியப் ப ற்ற, ஆ ரணங்ககளாடு கூடிய,
பகாங்மககமளயுமடயவளாகிய உமாகதவியின் ாககன! என்மனப்
ாதுகாப் வகன! கருமம மிகுந்த கண்கமள உமடய மாதரது ஐம்புல
இன் த்தில் ஆற்றங்கமரயிகல நிற் கின்ற மரம்க ால, கவர் ஊன்றுகின்ற
என்மன விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

கார்உறு - கருமம ப ாருந்திய. 'கண்ணியரது ஐம் புலனில் கவர் உறுகவன்' என்க.

ஐம்புலன் - கண்ணுக்குப் புலனாகின்ற அழகு முதலியன. கவர் உறுதல் - ஊன்றி
நிற்றல். 'ஆற்றங்கமர மரமாய்' என்றதில் ஆக்கம், உவமம குறித்து நின்றது.
'ஆற்றங் கமரயில் உள்ள மரம் அவ்விடத்தில் கவர் ஊன்றுதல் க ால ' என் து
ப ாருள். 'இஃது அவ்கவர் நிமலப றாது அவ்வாற்றுநீராகல அழிக்கப் டுதல் க ால,
யானும் அவரது ஐம்புல இன் ங்களாகல அழிக்கப் டுகவன்' என் மத உணர்த்தி
நிற்றலின், பதாழில் ற்றி வந்த உவமம. வளர்ப் வன் - முன்னர் அறிமவ
மிகுவித்துப் ின்னர் அதனால் அன்ம யும், அதன் ின்னர் அவ்வன் ினால்
இன் த்மத யும் மிகுவிப் வன்.
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 233

வளர்கின்ற நின்கரு மணக்மகயில் வாங்கவும்

நீங்கிஇப் ால்
மிளிர்கின்ற என்மன விடுதிகண் டாய்பவண்
மதிக்பகாழுந்பதான்
பறாளிர்கின்ற நீள்முடி உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
பதளிகின்ற ப ான்னுமின் னும்மன்ன கதாற்றச்
பசழுஞ்சுடகர. #107

பவண்மமயாகிய ஓர் இளம் ிமறயானது விளங்கு கின்ற, நீண்ட சமட

முடிமயயுமடய, திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன! பதளிகின்ற
ப ான்மனயும், மின்னமலயும் ஒத்த காட்சிமயயுமடய பசழுமமயாகிய
கசாதிகய! வளர்ந்து பகாண் டிருக்கிற, உனது கருமணக் கரத்தில் வமளத்துப்
ிடிக்கவும் விலகி, இவ்வுலக வாழ்விகல புரளுகின்ற என்மன
விட்டுவிடுவாகயா?

விளக்கவுமர

வளர்கின்ற - எல்லா உயிர்களும் வளரும் இடமாகிய. கருமணக் மக, உருவகம்.

வாங்கவும் - எடுக்கவும். மிளிர்கின்ற - ிறழ்கின்ற; குதிக்கின்ற. பதளிகின்ற -
விளங்குகின்ற.

பசழிகின்ற தீப்புகு விட்டிலிற் சின்பமாழி

யாரிற் ன்னாள்
விழுகின்ற என்மன விடுதிகண் டாய்பவறி
வாய்அறுகால்
உழுகின்ற பூமுடி உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
வழிநின்று நின்னரு ளாரமு தூட்ட
மறுத்தனகன. #108

கதன் ப ாருந்திய வாயிமனயுமடய வண்டுகள், கிண்டுகின்ற மலமர அணிந்த,

திருமுடிமயயுமடய, திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன! வழியில்
மறித்து நின்று, உன் அருளாகிய அரிய அமுதத்மத நீ உண் ிக்க, மறுத்கதன்.
வளர்கின்ற விளக்குத் தீயில் விழுகின்ற விட்டிற் பூச்சிமயப் க ால, சிலவாகிய
பமாழிகமள உமடய மகளிரிடத்துப் லநாளும் விருப் ங் பகாள்கின்ற
அடிகயமன விட்டு விடுவாகயா?
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 234

விளக்கவுமர

'பசழிக்கின்ற ' என் து, இமடக் குமறந்து நின்றது. தீ - விளக்குத் தீ. விட்டில் -
'விட்டில்' என்னும் வண்டு. விட்டிலின் - விட்டில் க ால. சின்பமாழி - சிலவாகிய
பமாழி; இது நாணத்தால் ல க சாமமமயக் குறித்தது. பமாழியாரில் -
பமாழியாரிடத்து. ' ன்னாள் விழுகின்ற' என்றதனால், உவமமயிலும் ன்முமற
வழ்தல்
ீ ப றப் ட்டது. டகவ , விட்டில் விளக்கிமனக் கண்டு அவ் பவாளியால்
மயங்கி அணுகுந்பதாறும் அதன் பவப் த்தால் தாக் குண்டு, அங்ஙனம் தாக்குண்ட
ின்னரும் விடாது பசன்று முடிவில் அதன் கண்கண வழ்ந்து
ீ இறக்கும் தன்மம
ப ாருளிலும் பகாள்ளற் ாலதாயிற்று. பவறிவாய் - கதனின்கண். அறுகால் -
வண்டு. வழிநின்று - யான் பசல்லும் வழியில் வந்து நின்று. 'மறுத்தனகன' என்ற
பதற்கறகாரம், 'என்கன என் அறியாமமயின் மிகுதி' என இரக்கங் குறித்துநின்றது.
மறுத்தது, உடன் பசல்ல இமயயாது நின்றது.

மறுத்தனன் யான்உன் அருள்அறி யாமமயின்

என்மணிகய
பவறுத்பதமன நீவிட் டிடுதிகண் டாய்விமன
யின்பதாகுதி
ஒறுத்பதமன ஆண்டுபகாள் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
ப ாறுப் ரன் கறப ரி கயார்சிறு நாய்கள்தம்
ப ாய்யிமனகய. #109

என் மாணிக்ககம! திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன! நான் உன்

திருவருளின் ப ருமமமய அறியாமல் அதமன கவண்டாபவன்று மறுத்கதன்; நீ
அதற்காக அடிகயமன பவறுத்து விட்டு விடுவாகயா? கமகலார், சிறிய நாய்
க ால்வாரது குற்றத்மத மன்னிப் ார்கள் அல்லகரா? நீ என்னுமடய விமன
அமனத் மதயும் அழித்து, என்மன ஆண்டு பகாண்டு அருள கவண்டும்.

விளக்கவுமர

'அறியாமமயின் யான் உன் அருமள மறுத்தனன்' என்க. ஒறுத்து - அழித்து.

'நாய்கள்' என்றது உவமமயாகு ப யராய், 'நாய்கள் க ான்றவர்' எனப் ப ாருள்
தந்தது. சிறுமம - இழிவு. ஈற்றடி, 'கவற்றுப்ப ாருள் மவப்பு' என்னும் அணி ட
வந்தது.
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 235

ப ாய்யவ கனமனப் ப ாருபளன ஆண்படான்று

ப ாத்திக்பகாண்ட
பமய்யவ கனவிட் டிடுதிகண் டாய்விட
முண்மிடற்று
மமயவ கனமன்னும் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
பசய்யவ கனசிவ கனசிறி கயன் வந்
தீர்ப் வகன. #110

நஞ்சுண்ட கண்டத்தில் கருமமமயயுமடயவகன! நிமல ப ற்ற திருவுத்தரககாச

மங்மகக்குத் தமலவகன! பசம்கமனி யகன! மங்கலப் ப ாருளானவகன!
சிறிகயனது ிறவிமய நீக்கு கவாகன! ப ாய்யவனாகிய என்மன ஒரு
ப ாருளாகக் கருதி ஆண் டருளி, என் சிறுமமமய மமறத்துக் பகாண்ட
உண்மமப் ப ாருகள! என்மன விட்டுவிடுவாகயா?

விளக்கவுமர

'ஒன்று ஆண்டு' என மாற்றியுமரக்க. ஒன்று - ஒரு ப ாழுது. ப ாத்திக் பகாண்ட

பமய்யவன் - மமறத்துக் பகாண்ட திரு கமனிமய உமடயவன். விடம் உண் -
நஞ்சு உண்டதனாலாகிய. மிடற்று மம - கழுத்தின்கண் உள்ள கருமம நிறம்.
பசய்யவன் - சிவப்பு நிறத்மத உமடயவன். வம் - ிறப்பு.

தீர்க்கின்ற வாபறன் ிமழமயநின் சீரருள்

என்பகால்என்று
கவர்க்கின்ற என்மன விடுதிகண் டாய்விர
வார்பவருவ
ஆர்க்கின்ற தார்விமட உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
ஈர்க்கின்ற அஞ்பசாடச் சம்விமன கயமன
இருதமலகய. #111

மகவர் அஞ்சும் டி ஒலிக்கின்ற, கிண்கிணி மாமல அணிந்த

காமளமயயுமடய, திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன! ஐம்புல
ஆமசகளும் உன் திருவடிமய நீங்குகின்ற அச்ச மும், தீவிமனயுமடகயமன
இரண்டு க்கத்திலும், இழுக்கின்றன. ஆதலின் என் குற்றங்கமள உன்
க ரருளானது நீக்குகின்ற விதம் எவ்வாறு என்று மனம் புழுங்குகின்ற என்மன
விட்டு விடுவாகயா?
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 236

விளக்கவுமர

'விமனகயமன அஞ்பசாடு அச்சம் இருதமல ஈர்க் கின்ற; (அதனால்) என்

ிமழமய நின் சீர் அருள் தீர்க்கின்றவாறு என்பகால் என்று கவர்க்கின்ற என்மன
விடுதி கண்டாய்' எனக் கூட்டுக. என்பகால் என்று - எவ்வாகறா என்று. கவர்த்தல்
- இமளத்தல்; வருந்துதல். விரவார் - மகவர். பவருவ - அஞ்சும் டி. ஆர்க்கின்ற
தார் விமட - ஒலிக்கின்ற கிண்கிணி மாமலமய அணிந்த இட த்மதயுமடய.
அஞ்சு - ஐம்புல ஆமச. அச்சம், அவற்றின் வழிச் பசல்ல அஞ்சுதல், 'இந்த
இரண்டும் இருமுகமாக மாறி மாறி ஈர்க் கின்றன' என்ற டி.

இருதமலக் பகாள்ளியி னுள்பளறும் ப ாத்து

நிமனப் ிரிந்த
விரிதமல கயமன விடுதிகண் டாய்வியன்
மூவுலகுக்
பகாருதமல வா மன்னும் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
ப ாருதமல மூவிமல கவல்வலன் ஏந்திப்
ப ாலி வகன. #112

ப ருமம அமமந்த மூன்று உலகங்களுக்கும், ஒப் ற்ற முதல்வகன!

நிமலப ற்ற திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன! க ார்க்குரிய நுனிகயாடு
கூடிய மூன்று இமல வடிவின தாகிய சூலத்மத, வலப் க்கத்தில் தாங்கி
விளங்கு வகன! இருபுறமும் எரிகின்ற பகாள்ளிக் கட்மடயின் உள்ளிடத்கத
அகப் ட்ட எறும்பு க ான்று துயருற்று உன்மன விட்டு நீங்கின என்மன,
தமலவிரி ககாலம் உமடய சமடகயாகன! விட்டுவிடுவாகயா?

விளக்கவுமர

அடிகள் தாம் இருதமலக் பகாள்ளியினுள் எறும்ம ஒத்திருத்தல் இவ்வாற்றால்

என் மத முன்மனத் திருப் ாட்டில் அருளிச் பசய்தமமயின், இதனுள் அதமன
எடுத்கதாதாராயினார். ' ிரிந்த' என்றது, ' ிரிந்து வருந்துகின்ற' என்னும் ப ாருளது.
விரிதமல - விரிந்த தமலமயிர்; இடவாகு ப யர். தமலமயிர் விரிந்து
கிடத்தமலக் கூறியது. எங்கும் ஓடி அலமருதமலக் குறித்த குறிப்புபமாழி.
ப ாருது அமல - மகவபராடு க ார் பசய்து அவமர வருத்துகின்ற. மூவிமல
கவல் - சூலம். வலன் - வலப் க்கம்.
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 237

ப ாலிகின்ற நின்தாள் புகுதப்ப ற் றாக்மகமயப்

க ாக்கப்ப ற்று
பமலிகின்ற என்மன விடுதிகண் டாய்அளி
கதர்விளரி
ஒலிநின்ற பூம்ப ாழில் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
வலிநின்ற திண்சிமல யாபலரித் தாய்புரம்
மாறு ட்கட. #113

வண்டுகள், ஆராய்ந்து ாடுகின்ற, விளரி இமச யின் ஒலிகயாமச இமடயறாது

நிமலப ற்றிருக்கிற, பூஞ்கசாமலகள் சூழ்ந்த திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத்
தமலவகன! மகத்து முப் புரங்கமள வலிமம நிமலத்த உறுதியான
வில்லினால் அழித்தவகன! விளங்குகின்ற, உன் திருவடிகளில் புகப்ப ற்று,
உடம்ம உன்னுமடயதாககவ பகாடுக்கப் ப ற்றும் வருந்துகின்ற அடிகயமன
விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

'புகுதப் ப ற்ற' என்றதன் ஈற்று அகரம் பதாகுத்தலாயிற்று. புகுதப் ப ற்றமம,

புகுந்துவணங்கப் ப ற்றமம. க ாக்கப்ப ற்று - உன்னால் விலக்கப் ட்டு; இதன்கண்
'ப ற்று' என்னும் விமனக்கு விமனமுதல் அடிகளாதலின், 'ஆக்மகமய' என்னும்
இரண்டாவது, 'க ாக்க' என்றதகனாடு முடியும். 'தில்மலக்கு வருக' என்று நிறுத்திச்
பசன்றதமன, 'க ாக்க' என்றார்.
அளி - வண்டுகள். கதர் விளரி ஒலி - கதமன ஆராய்கின்ற, விளரி இமசயினது
ஓமச. எரித்தாய் - எரித்தவகன.

மாறு ட் டஞ்பசன்மன வஞ்சிப் யான்உன்

மணிமலர்த்தாள்
கவறு ட் கடமன விடுதிகண் டாய்விமன
கயன்மனத்கத
ஊறுமட் கடமன்னும் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
நீறு ட் கடஒளி காட்டும்ப ான் கமனி
பநடுந்தமககய. #114

தீவிமனகயனது மனத்தின்கண் சுரக்கின்ற கதகன! நிமலப ற்ற திருவுத்தரககாச

மங்மகக்குத் தமலவகன! திரு பவண்ண ீறு பூசப் ட்டு ஒளிமயச் பசய்கின்ற
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 238

ப ான்க ாலும் திரு கமனிமயயுமடய ப ருந்தன்மமயகன! ஐம்ப ாறிகள்

மகத்து என்மன வஞ்சித்தலால் நான் உனது வரக்
ீ கழலணிந்த தாமமர
மலமர ஒத்த திருவடிமய நீங்கிகனன்; அத்தமகய என்மன அங்ஙனகம விட்டு
விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

அஞ்சு - ஐம்புலன். 'தாளின் கவறு ட்கடமன' என்க. மட்டு - கதன். நீறு ட்டு -
திருநீறு ப ாருந்தப் ட்டு.

பநடுந்தமக நீஎன்மன ஆட்பகாள்ள யான்ஐம்

புலன்கள்பகாண்டு
விடுந்தமக கயமன விடுதிகண் டாய்விர
வார்பவருவ
அடுந்தமக கவல்வல்ல உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
கடுந்தமக கயன்உண்ணுந் பதண்ண ீர் அமுதப்
ப ருங்கடகல. #115

மகவர் அஞ்சும் டி பகால்லும் தன்மமயுமடய கவற்க ாரில் வல்லவனாகிய

திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமல வகன! பகாடிய தன்மமயுமடகயன்
ருகுதற்குரிய ப ரிய அமுதக் கடகல! ப ருந்தன்மமயகன! நீ , என்மன அடிமம
பகாள்ளவும்; நான் ஐம்புலன்களின் ஆமச பகாண்டு, அதனால் உன்மன விடும்
தன்மமயனாயிகனன்; அத்தமகய என்மன விட்டுவிடுவாகயா?

விளக்கவுமர

தமககயமன - தன்மமயுமடய என்மன. அடும் தமக கவல் வல்ல - பகால்லும்

தன்மமமயயுமடய சூலத்மத ஆளுதல் வல்ல. கடுந்தமககயன் - கடிய
குணமுமடய யான்; 'எனக்குத் பதண்ண ீர் கிமடத்தல் அரிது' என் து குறிப்பு.
'பதண்ண ீராகிய அமுதம்' என்க. நாவறட்சிமயத் தணித்து உயிமர
நிமலப றுத்தலின், பதண்ண ீர், 'அமுது' எனப் ட்டது. இமறவனால் தணிக்கப் டுவது
விமன பவப் மாம்.

கடலினுள் நாய்நக்கி யாங்குன் கருமணக்

கடலின்உள்ளம்
விடலரி கயமன விடுதிகண் டாய்விட
லில்லடியார்
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 239

உடலில கமமன்னும் உத்தர ககாசமங்

மகக்கரகச
மடலின்மட் கடமணி கயஅமு கதபயன்
மதுபவள்ளகம. #116

உன் திருவடிமய விடுதல் இல்லாத அடியாரது உடலாகிய வட்டின்

ீ கண்கண
நிமலப றுகின்ற, திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன! பூந்கதகன!
மாணிக்ககம! அமுதகம! என் மதுப்ப ருக்கக! கடல் நீரில் நாய் நக்கிப் ருகினது
க ால உனது கருமணக் கடலினுள்கள, உள்ளத்மத அழுந்திச் பசல்ல விடாத
என்மன விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

'விடலரிகயமன' என்றாகரனும், 'முழுதும் மூழ்கும் டி விட்டுப் ருகாது, சிறிகத

சுமவத்து ஒழிகவமன' என உவமமக்ககற் உமரத்தகல கருத்பதன்க. உடல்
இல்லம் - உடம் ாகிய வடு
ீ , 'உடலிடங்பகாண்டாய்' (தி.8 ககாயில்.10)
என்றாற்க ாலப் ின்னரும் அருளிச் பசய்வர். யாண்டும் 'அடியவர் உடம் ில்
நிற்கும் உள்ளத்மத இடமாகக் பகாண்டிருப் வன்' என் கத ப ாருளாம்;
'நிற் பதாத்து நிமலயிலா பநஞ்சந்தன்னுள் நிலாவாத புலால் உடம்க புகுந்து
நின்ற-கற் ககம' (தி.6. .95. ா.4) என்ற அப் ர் திரு பமாழிமயயும் காண்க.
மடலின் மட்டு - பூவிதழில் துளிக்கின்ற கதன். மதுபவள்ளம்- கதன் பவள்ளம்.
முன்னர்ச் சிறிதாயுள்ள கதமனக் கூறினார்; ின்பு அது ப ருக்பகடுத்தமலக்
கூறினார்.

பவள்ளத்துள் நாவற் றியாங்குன் அருள்ப ற்றுத்

துன் த்தின்றும்
விள்ளக்கி கலமன விடுதிகண் டாய்விரும்
பும்அடியார்
உள்ளத்துள் ளாய்மன்னும் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
கள்ளத்து களற்கரு ளாய்களி யாத
களிபயனக்கக. #117

விரும்புகின்ற அடியாருமடய உள்ளத்தில் நிமலத்து இருப் வகன! நிமல

ப ற்றிருக்கின்ற திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன! நீர்ப் ப ருக்கின்
நடுவில் இருந்கத ஒருவன் நீர் ருகாது தாகத்தால் நா உலர்ந்து
க ானாற்க ால, உன்னருள் ப ற்றிருந்கத, துன் த்தினின்றும் இப்ப ாழுதும்
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 240

நீங்குவதற்கு ஆற்றல் இல்லாது இருக்கின்ற என்மன விட்டுவிடுவாகயா?

வஞ்சகச் பசய லுமடகயனாகிய எனக்கு இதுகாறும் கண்டறியாத
க ரின் த்மதத் தந்தருள்க.

விளக்கவுமர

'பவள்ளத்துள் நாவற்றியாங்கு' என்றது இல்ப ாருள் உவமம. 'விள்ளகிகலமன'

என் து விரித்தல் ப ற்றது. கள்ளத்து உகளற்கு - ப ாய்யன் ில் நிற்க னுக்கு.
களியாத களி - நான் இது காறும் மகிழ்ந்தறியாத மகிழ்ச்சி. 'அருளாய்' என்றது
இரட்டுற பமாழிதலாய் , முன்னர், 'இரங்காய்' எனப் ப ாருள்தந்து, 'கள்ளத் துகளற்கு'
என்றதகனாடும், ின்னர், 'ஈவாய்' எனப் ப ாருள்தந்து, 'எனக்கு' என் தகனாடும்
இமயதற்குரித்தாயிற்று. ஈற்றில் நின்ற ஏகாரத்மதப் ிரித்து, 'களி' என்றதகனாடு
கூட்டிப் ிரிநிமல யாக்கியுமரக்க.

களிவந்த சிந்மதபயா டுன்கழல் கண்டுங்

கலந்தருள
பவளிவந்தி கலமன விடுதிகண் டாய்பமய்ச்
சுடருக்பகல்லாம்
ஒளிவந்த பூங்கழல் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
எளிவந்த எந்மத ிரான்என்மன ஆளுமடய
என்னப் கன. #118

உண்மமயான ஒளிகட்பகல்லாம், ஒளிமயத் தந்த ப ாலிவாகிய

திருவடிமயயுமடய திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன! எனக்கு எளிதில்
கிமடத்த எனக்குத் தந்மதயும், தமலவனும் ஆகியவகன! என்மன
அடிமமயாகவுமடய என் ஞானத் தந்மதகய! மகிழ்கவாடு கூடிய மனத்கதாடு,
உன் திருவடிமயக் காணப் ப ற்றும், நீ என்கனாடு கலந்து அருள் பசய்யுமாறு
உலகப் ற்றிலிருந் தும் பவளிவாராத என்மன, விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

பவளிவருதல் - புறப் டுதல்; 'உலகியமலவிட்டுப் புறப் டுதல்' என்க. பமய்ச்சுடர் -

உலகத்தவர்க்குக் கண்கூடாகக் காணப் டும் ஒளிகள்; அமவ, 'ஞாயிறு, திங்கள்,
விண்மீ ன், தீ, என் ன. வந்த - வருதற்குக் காரணமான; என்றது, 'மிக்க ஒளியிமன
யுமடய' என்றவாறு. பசாற்ப ாருள் இதுவாயினும் , 'அச்சுடருக் பகல்லாம்
ஒளிமயத் தருகின்ற' என்னும் ப ாருள்கமலும் இது கநாக்குமடத்து.
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 241

என்மனஅப் ாஅஞ்சல் என் வர் இன்றிநின்

பறய்த்தமலந்கதன்
மின்மனபயாப் ாய்விட் டிடுதிகண் டாய்உவ
மிக்கின்பமய்கய
உன்மனபயாப் ாய்மன்னும் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
அன்மனபயாப் ாய்எனக் கத்தன்ஒப் ாய்என்
அரும்ப ாருகள. #119

உனது திருகமனிக்கு உவமம பசால்லின் மின்னமல ஒப் ாய், உனக்கு நீகய

நிகராவாய், நிமல ப ற்றிருக்கின்ற திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன!
எனக்குத் தாமய ஒப் ாய், தந்மதமய ஒப் ாய். எனக்குக் கிமடத்தற்கு அரிய
ப ாருகளயாவாய். அடிகயமன, 'அப் ா! யப் டாகத!' என்று
பசால்லுவாரில்லாமல் நின்று இமளத்துத் திரிந்கதன்; ஆமகயால் என்மன
விட்டுவிடு வாகயா?

விளக்கவுமர

'என்மன அஞ்சல்' என் வர் இன்றி நின்று எய்த்து அமலந்கதன் ; விடுதி கண்டாய்'
என்றதமன ஈற்றில் தந்துமரக்க. 'உவமிக்கின் பமய் மின்மன ஒப் ாய்' என
இமயயும். 'பமய்கய' என்ற ஏகாரம், அமசநிமல. உன்மன ஒப் ாய் - உன்மன
நீகய ஒப் ாய்; 'ஒப் ார் ிறர் இல்லாதவகன' என்ற டி.

ப ாருகள தமிகயன் புகலிட கமநின்

புகழ்இகழ்வார்
பவருகள எமனவிட் டிடுதிகண் டாய்பமய்ம்மம
யார்விழுங்கும்
அருகள அணிப ாழில் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
இருகள பவளிகய இக ர மாகி
யிருந்தவகன. #120

உண்மம அன் ர் விழுங்கும் அருட்கனிகய! அழகிய கசாமல சூழ்ந்த,

திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன! இருளாய் இருப் வகன! ஒளியாய்
இருப் வகன! இம்மம மறுமம களாகி இருந்தவகன! உண்மமப்
ப ாருளானவகன! தனியனாகிய எனக்குச் சரண் புகும் இடகம! உன் புகமழ
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 242

நிந்திப் வர்கட்கு அச்சத் துக்கும் காரணமாய் இருப் வகன! என்மன

விட்டுவிடுவாகயா?

விளக்கவுமர

ப ாருள் - 'ப ாருள்' என்று சிறப் ித்துச் பசால்லுதற் குரிய ப ாருள்;

பமய்ப்ப ாருள். 'இகழ்வார்க்கு' என்னும் நான்க னுருபு பதாகுத்தலாயிற்று. பவருள்
- அச்சம்; அஃது, 'அதமனத் தருவது' என்னும் ப ாருளதாய் நின்றது. 'விழுங்கும்'
என்றது. 'ஆர்வத்கதாடு முற்ற நுகரும்' என்ற டி. இது குறிப்புருவகம். இத னால்,
'அருகள' என்றது, 'அருளாகிய அமுத உருவினகன' என்றதா யிற்று. இருள் -
மமறப்பு; பவளி - விளக்கம்; இமவ இரண்டும், முமறகய கட்டு வடுகமளக்
ீ
குறித்தன. இகம் - இம்மம. ரம் -மறுமம.

இருந்பதன்மன ஆண்டுபகாள் விற்றுக்பகாள் ஒற்றிமவ

என்னினல்லால்
விருந்தின கனமன விடுதிகண் டாய்மிக்க
நஞ்சமுதா
அருந்தின கனமன்னும் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
மருந்தின கன ிற விப் ிணிப் ட்டு
மடங்கினர்க்கக. #121

மிகுதியாக நஞ்மச அமுதமாக உண்டவகன! நிமலப ற்ற திருவுத்தரககாச

மங்மகக்குத் தமலவகன! ிறவியாகிய கநாயிற் சிக்கி முடங்கிக் கிடந்தவர்க்கு
மருந்தாய் இருப் வகன! எழுந்தருளியிருந்து அடிகயமன ஆண்டு பகாள்வாய்;
விற்றுக் பகாள்வாய்; ஒற்றி மவப் ாய்; என்ற இமவ க ான்ற பசயல்களில்
என்மன உனக்கு உரியவனாகக் பகாள்வதல்லது, புதிய அடிகய னாகிய என்மன
விட்டுவிடுவாகயா?

விளக்கவுமர

'என்னின் இருந்து' எனக்கூட்டி 'என் ால் வற்றிருந்து

ீ ' எனப் ப ாருள் கூறுக. இஃது,
'என்மன ஏற்றுக் பகாண்டு' என்றருளிய வாறு. ஆண்டுபகாள் - உன் பதாண்டில்
ஈடு டுத்திக்பகாள். அல்லால்- இங்ஙனம் பசய்யாது. 'அல்லால் விடுதி கண்டாய்'
என இமயத்து, கவறு பதாடராக்குக. விருந்தினன் - புத்தடிகயன். 'அல்லால்' என்ற
தன் ின், 'கவபறான்றறியாத' என் தமனயும், 'இருந்து' என்றதற்கு முன், 'என்னுடன்'
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 243

என் தமனயும் வருவித்து, பசாற்கமளக் கிடந்த வாகற மவத்து உமரப் ாரும்

உளர். 'மடங்கினர்' என்றது கநாயுட் ட்டவர் பசயலற்றுக் கிடத்தமலக் குறித்தது.

மடங்கஎன் வல்விமனக் காட்மடநின் மன்னருள்

தீக்பகாளுவும்
விடங்க என்றன்மன விடுதிகண் டாய்என்
ிறவிமயகவ
பராடுங்கமளந் தாண்டுபகாள் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
பகாடுங்கரிக் குன்றுரித் தஞ்சுவித் தாய்வஞ்சிக்
பகாம் ிமனகய. #122

திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன! பகாடிய யாமனயாகிய மமலயிமன

உரித்து வஞ்சிக் பகாடி க ான்ற உமமயம்மமமய அஞ்சுவித்தவகன! எனது
பகாடிய விமனயாகிய காட்டிமன அழியும் டி உனது நிமலப ற்ற அருளாகிய,
பநருப்ம இட்டு எரிக்கின்ற வரகன!
ீ என்மன விட்டுவிடுவாகயா? எனது ிறவி
யாகிய மரத்மத கவபராடும் கமளந்து ஆட் பகாண்டருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

மடங்குதல், இங்கு அழிதலின் கமற்று. மன் - நிமல ப ற்ற. 'அருளால்' என உருபு

விரிக்க. தீக்பகாளுவுதல் - எரித்தல். விடங்கன் - ஆண்மமயுமடயவன்.
'வஞ்சிக்பகாம்பு' என்றது, உமம யம்மமமய. யாமனமய உரித்த பசயமலக் கண்டு
அம்மம அஞ்சி னாள் என்க. 'அஞ்சுவித்தாய்' என்னும் விளி, 'உனக்கு என்
விமனமய அஞ்சப் ண்ணுதல் எளிது' என்னும் குறிப் ினது.

பகாம் ரில் லாக்பகாடி க ால்அல மந்தனன்

ககாமளகம
பவம்புகின் கறமன விடுதிகண் டாய்விண்ணர்
நண்ணுகில்லா
உம் ருள் ளாய்மன்னும் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரகச
அம் ர கமநில கனஅனல் காபலாடப்
ானவகன. #123

கதவர்களும் அணுகக் கூடாத கமலிடத்து இருப் வகன! நிமலப ற்ற

திருவுத்தரககாச மங்மகக்குத் தமலவகன! ஆகாயகம! பூமிகய! பநருப்பு, காற்று
என் மவககளாடு நீரும் ஆனவகன! இளமம நலமுமடகயாகன! பகாழு
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 244

பகாம் ில்லாத பகாடிமயப்க ாலச் சுழன்கறன்; இவ்வாறு வருந்துகின்ற என்மன

விட்டுவிடுவாகயா?

விளக்கவுமர

பகாம் ர் - பகாம்பு; க ாலி. அலமந்தனன் - அமலந் கதன்; இதமன எச்சமாக்கி,

'பவம்புகின்கறமன' என் தகனாடு முடிக்க. ககாமளம் - அழகு. 'அழககன' என்னாது,
'அழகக' என்றது, 'அழகக ஓர் வடிவங்பகாண்டு நின்றாற் க ால் வகன' என அதன்
மிகுதியுணர்த்தற்ப ாருட்டு. பவம்புதல் - வருந்துதல். உம் ர் - கமலி டம்;
சிவகலாகம். அம் ரம் - ஆகாயம். கால் - காற்று. அப்பு - நீர்.

ஆமனபவம் க ாரிற் குறுந்தூ பறனப்புல

னால்அமலப்புண்
கடமனபயந் தாய்விட் டிடுதிகண் டாய்விமன
கயன்மனத்துத்
கதமனயும் ாமலயும் கன்னமல யும்அமு
தத்மதயும்ஓத்
தூமனயும் என் ி மனயும்உருக் காநின்ற
ஒண்மமயகன. #124

என் அப் கன! தீவிமனகயனது உள்ளத்தின்கண், கதனிமனயும், ாலிமனயும்,

கருப் ஞ்சாற்மறயும், அமுதத்திமனயும் நிகர்த்து உடம்ம யும் உடம் ில்
இருக்கும் எலும்ம யும் உருகச் பசய் கின்ற ஒளியுமடகயாகன! யாமனயினது
பகாடிய சண்மடயில் அகப் ட்ட சிறு புதர் க ால ஐம்புலன்களால்
அமலக்கப் ட்ட என்மன விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

ஐம்புலன்களுக்கு உவமமயாகக்கூறலின் , ஆமனகமள ஐந்தாகக் பகாள்க.

குறுந்தூறு - சிறுபுதல். 'ஐந்து யாமனகள் தம்முள் மாறு ட்டுச் பசய்யும்
க ார்க்கிமடயில் ஒரு சிறுபுதல் அகப் ட்டுக் பகாள்ளுமாயின், அஃது எவ்வாறு
அவற்றால் மிதிப்புண்ணுகமா அதுக ால, ஐம்புலன்களின் மாறு ாட்டிற்கிமடயில்
அகப் ட்டுள்ள யான் அவற்றால் அமலப்புண்கின்கறன்' என்ற டி. கன்னல் -
கரும்பு. ஒண்மமயன் - ஞான வடிவினன்.

ஒண்மமய கனதிரு நீற்மறஉத் தூளித்

பதாளிமிளிரும்
பவண்மமய கனவிட் டிடுதிகண் டாய்பமய்
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 245

யடியவர்கட்
கண்மமய கனஎன்றுஞ் கசயாய் ிறற்கறி
தற்கரிதாம் ப ண்மமய கனபதான்மம ஆண்மமய கனஅலிப் ப ற்றியகன. #125

ஒளிப் ிழம் ாய் உள்ளவகன! திருபவண்ண ீற்மற நிமறயப் பூசி ஒளி மிளிரும்
பவண்மம நிறம் உமடயவகன! பமய்யடி யார்க்குப் க்கத்தில் இருப் வகன!
அடியாரல்லாத ஏமனகயார்க்கு எக்காலத்தும் தூரத்தில் இருப் வகன!
அறிதற்கரியதாகிய ப ாருளாய் இருப் வகன! ப ண்ணாய் இருப் வகன!
ழமமயானவகன! ஆணாய் இருப் வகன! அலித் தன்மமயாய் இருப் வகன!
என்மன விட்டுவிடுவாகயா?

விளக்கவுமர

உத்தூளித்தல் - கமகல பூசுதல். 'பமய்யடியவர்கட்கு என்றும் அண்மமயகன,

ிறர்க்கு என்றும் கசயாய்' என்க. அரிதாம் - அரிய ப ாருளாகிய. ப ண்மமயன்
முதலிய மூன்று ப யரானும் தனித்தனிகய விளித்தாகரனும், 'ப ண்தன்மம,
ஆண்தன்மம, அலித்தன்மம என்னும் இம்மூன்று தன்மமகமளயும்
உமடயவனாய் இருப் வகன' என்றகல கருத்து. ஒருவகன மூன்று தன்மமகமள
உமடயவனாய் இருத்தலின், இன்ன தன்மமயன் என ஒரு ப ற்றி யனாக அறிதல்
அரிதாயிற்று. அறிதற்கு அரிதாதல், யாவர்க்கும் என்க. ஒருவகன மூன்று
தன்மமகமளயுமடயவனாய் இருத்தலின் , இமவ அவனது ப ாதுவியல்க
என் தும், உண்மம இயல்பு இமவ அமனத் தினும் கவறு என் தும் ப றப் டும்.

ப ற்றது பகாண்டு ிமழகய ப ருக்கிச்

சுருக்குமன் ின்
பவற்றடி கயமன விடுதிகண் டாய்விடி
கலாபகடுகவன்
மற்றடி கயன்றன்மனத் தாங்குநர் இல்மலஎன்
வாழ்முதகல
உற்றடி கயன்மிகத் கதறிநின் கறன்எனக்
குள்ளவகன. #126

என் வாழ்க்மகக்குக் காரணமான முதற் ப ாருகள! எனக்குப் ற்றுக்ககாடாய்

உள்ளவகன! உன்மன விட்டு விலகியதனால் வரும் துன் த்மத அனு வித்து,
அடிகயன் இவ்வுலகம் இத் தன்மமயது என் மத மிகவும் பதளிவாக அறிந்து
நின்கறன். எனக்கு இவ்வுலகத்தில் கிமடத்தமதப் ற்றிக் பகாண்டு,
குற்றத்மதகய ப ருகச் பசய்து, அன்ம ச் சுருங்கச் பசய்கின்ற, யனற்ற
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 246

அடிகயமன விட்டுவிடுவாகயா? விட்டு விட்டாகலா, அடிகயமனத் தாங்குகவார்,

கவறு ஒருவரும் இல்மல. அதனால் நான் அழிகவன்.

விளக்கவுமர

ப ற்றது, முன்பு உலகியலில் ப ற்ற இன் ம். 'ப ற்றகத' என்னும் ிரிநிமல
ஏகாரம் பதாகுத்தல். பகாண்டு - மீ ளவும் ப ற்று. ' ிமழ' என்றது, உலகியமல.
'அன்பு' என்றதற்கு, 'உன்திருவடிக்குச் பசய்யும் அன்பு' என உமரக்க. பவற்றடிகயன்
- ஆட்பகாண்டதனால் யன் ஒன்றும் இல்லாத அடிகயன். 'மற்று' என்றதமன,
'இல்மல' என்றதற்கு முன்கன கூட்டுக. 'என் முதல்' என இமயயும். 'வாழ் முதல்'
என்ற விமனத்பதாமக, ஏதுப் ப ாருட்கண் வந்தது. உற்று - உலகியலிற்
ப ாருந்தி. கதறிநின்கறன் - அதனால் பதளிபவய்தி நின்கறன். பதளிந்தது ,
'தாங்குநர் மற்றில்மல' என் மதயும், 'விடிற் பகடுகவன்' என் மதயுமாம். 'தாங்குநர்'
என முன்னர் வந்தமமயின், 'உள்ளவன்' என்றதற்கு, 'எனக்குப் ற்றுக் ககாடாய்
உள்ளவகன' என உமரக்க.

உள்ளன கவநிற்க இல்லன பசய்யும்மம

யற்றுழனி
பவள்ளன கலமன விடுதிகண் டாய்வியன்
மாத்தடக்மகப்
ப ாள்ளனல் கவழத் துரியாய் புலன்நின்கட்
க ாதபலாட்டா
பமள்பளன கவபமாய்க்கும் பநய்க்குடந் தன்மன
எறும்ப னகவ. #127

மிகவும் ப ரிய நீண்ட துதிக்மகயின்கண், துமளயிமனயுமடய அழகிய

யாமனயின் கதாமலயுமடயாகன! ஐம்புலன்களும், உன் ால் பசல்ல ஒட்டாமல்,
பநய்க்குடத்மத எறும்பு பமாய்ப் து க ால, என்மன பமல்பலன பமாய்க்கின்றன;
உண்மமயானமவ இருக்க, ப ாய்யாயினவற்மறகய பசய்கிற, மயக்கத்மதயும்
ஆரவாரத்மதயும் உமடய தூயவன் அல்லாதவனாகிய என்மன விட்டு
விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

'உள்ளன, இல்லன' என்றவற்றிற்கு, ' யன்' என்னும் விமனமுதல் வருவிக்க.

ிரிநிமல ஏகாரத்மதப் ிரித்து, 'இல்லன' என்றதகனாடு கூட்டுக. மமயல் -
மயக்கம். 'துழனி பவள்ளன்' என்றதமன, 'பவண்துழனியமன' எனப் ின்
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 247

முன்கனாக்கி, உருபு விரித்துமரக்க. பவண்துழனி - பவற்றார வாரம். அல்கலமன

- பமய்ந்பநறிக்கு உரியனல்லாத என்மன. 'வியன் உரி' எனவும், 'மாகவழம்' எனவும்
இமயயும். மகப் ப ாள்ளல் - மகயின்கண் உள்ள புமழமயயுமடய;
பசாற்கிடக்மக இவ்வாறாயினும், 'ப ாள்ளற் மக' என் கத ப ாருள் என்க,
'நல்கவழம்' என்றதில் நன்மம, வலிமம கமல் நின்றது. 'ஒட்டாது' என்னும்
விமனபயச்சம் ஈறு குமறந்தது; 'முற்கற எச்சப் ப ாருட்டாயிற்று' என்றலுமாம்.
'பமாய்க்கும்' எனப் ப ாருட்கண் கூறினமமயின், உவமமக்கண், 'எறும்ப னகவ'
வாளா கூறிப் க ாயினார். ஆதலின், 'எறும்புகள் பநய்க்குடந்தன்மன பமாய்த்தல்
என, புலன்கள் என்மன பமாய்க்கும்' என் து ப ாருளாயிற்று. அற்றம் ார்த்து
வருதலின், 'பமள்பளன' என்றார், குறிப்புச் பசால். 'பசவ்வனம்' என் துக ால,
'பமள்ளனம்' என வருதலன்றி, 'பமள்ளன' என வாராதாகலின், 'பமள்ளனகவ' என் து
ாடம் அன்று.

எறும் ிமட நாங்கூ பழனப்புல னால்அரிப்

புண்டலந்த
பவறுந்தமி கயமன விடுதிகண் டாய்பவய்ய
கூற்பறாடுங்க
உறுங்கடிப் க ாதமவ கயஉணர் வுற்றவர்
உம் ரும் ர்
ப றும் த கமஅடி யார்ப ய ராத
ப ருமமயகன. #128

பகாடிய இயமன் ஒடுங்கும் டி, அவன் கமல் ப ாருந்திய மணம் நிமறந்த

தாமமர மலர்கமளபயாத்த உன் திருவடிகளாகிய அவற்மறகய அழுத்தி
அறிந்தவர்கள் ப றுகின்ற மிக கமலான தவியாய் உள்ளவகன!
அடியவராயினர், ின்பு உன்மன விட்டு நீங்காத ப ருமமயுமடயவகன!
எறும்புகட்கு இமடகய அகப் ட்ட, நாங்கூழ் புழு அரிப்புண்டு வருந்தினாற்க ால,
புலன் களிமடகய அரிப்புண்டு அரித்துத் தின்னப் ட்டு வருந்திய தனி கயமன
விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

ப ாருட்கண், 'அரிப்புண்டு' என வருகின்றமமயின், உவமமக்கண்ணும், 'எறும் ிமட

நாங்கூழ் அரிப்புண்டால் என' என்றுமரக்கப் டும். 'பவறுந்தமிகயன்' என்றது.
'பவறுமமகயமன, தமிகயமன' என்ற டி. பவறுமம - யனின்மம. தமி - துமண
யின்மம. 'கூற்று ஒடுங்குமாறு அவன் கமல் உறும்க ாது' என்க.
கடி - நறுமணம். க ாதுஅமவகய - க ாதுகளாகிய அவற்மறகய. க ாது - மலர்;
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 248

என்றது திருவடிமய. உம் ர் உம் ர் - கதவர்க்கும் கமலுள்ள இடம், 'உம் ர்

உம் ர்க்கண்' என உருபுவிரிக்க.
தம் - நிமல; என்றது வட்டிமன.
ீ இமறவகன வடாகலின்
ீ , ' தகம' என்று
அருளினார். அடியர் - அடியாராயினார். ப யராத - நீங்காத. நீங்காமமக்கு ஏது,
க ரின் ம்.

'கமவினார் ிரிய மாட்டா விமலனார் '

(தி.12. ப ரிய. புரா. கண்ணப். 174) என்றது காண்க. ப யராமமகய ப ருமம
என்றலின், 'ப யராத ப ருமம' என்றதில், ப யபரச்சம் விமனப் ப யர்
பகாண்டதாம்.

ப ருநீ ரறச்சிறு மீ ன்துவண் டாங்கு

நிமனப் ிரிந்து
பவருநீர்மம கயமன விடுதிகண் டாய்வியன்
கங்மகப ாங்கி
வருநீர் மடுவுள் மமலச்சிறு கதாணி
வடிவின்பவள்மளக்
குருநீர் மதிப ாதி யுஞ்சமட வானக்
பகாழுமணிகய. #129

ப ரிய கங்மகயாகிய ப ருகுகின்ற நீமரயுமடய ள்ளத்துள், எதிர்த்து

நிற்றமலயுமடய சிறிய கதாணியின், கதாற்றம் க ால பவண்மம நிறமும்
குளிர்ச்சியும் ப ாருந்திய ிமறச்சந்திரன் தவழ்கின்ற சமடயிமனயுமடய,
ரமாகாயத்திலுள்ள, பசழுமம யாகிய மாணிக்ககம! மிகுந்த நீரானது
வற்றிப்க ாக, சிறிய மீ ன்கள் வாடினாற்க ால உன்மன விட்டு நீங்கிய என்மன
விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

ப ருமம, சிறுமம என் ன, இடமும், இடத்து நிகழ் ப ாருளுமாய் நிற்கும் அவற்றது

இயல்புணர்த்தி நிற்றலின், இமய ின்மம நீக்கிய விகசடணங்களாம். துவளுதல் -
பமலிதல். 'பவருவு நீர்மம' என் து குமறந்து நின்றது. பவருவுதல் - அஞ்சுதல்;
அச்சம், ஐம்புலன் கநாக்கி. உவமமகயாடு இமயயாமமயின், ிரிந்த' என் து ாடம்
அன்று. 'கங்மக என்னும் ப ாங்கி வரும் நீராகிய மடு' எனவும், 'மமலத்தமல
(எதிர்த்தமல)யுமடய சிறுகதாணி' எனவும் உமரக்க. பவள்மளக் குரு நீர் -
பவண்மம நிறமாகிய தன்மம. வானக் பகாழு மணி - கமலுலகில் உள்ள சிறந்த
இரத்தினம்; தமலமமக் கடவுள் என்ற டி.
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 249

பகாழுமணி கயர்நமக யார்பகாங்மகக் குன்றிமடச்

பசன்றுகுன்றி
விழுமடி கயமன விடுதிகண் டாய்பமய்ம்
முழுதுங்கம் ித்
தழுமடி யாரிமட ஆர்த்துமவத் தாட்பகாண்
டருளிஎன்மனக்
கழுமணி கயஇன்னுங் காட்டுகண் டாய்நின்
புலன்கழகல. #130

உடல் முழுதும் நடுங்கப் ப ற்று, அழுகின்ற அடியார் நடுகவ, என்மனப்

ப ாருத்தி மவத்து அடிமம பகாண் டருளி, தூய்மம பசய்த மாணிக்ககம!
பசழுமமயாகிய முத்துப் க ான்ற அழகிய ல்லிமன உமடய மாதரது
வமலயில் க ாய் மயங்கி விழுகின்ற அடிகயமன விட்டு விடுவாகயா? இனியும்
முன்க ால உனது ஞானமாகிய திருவடிமய அடிகயனுக்குக் காட்டுவாயாக.

விளக்கவுமர

'பமய்ம்முழுதும்' என்றது முதலாக, 'கழுமணிகய' என் து ஈறாக உள்ளவற்மற

முதற்கண் மவத்துமரக்க. 'பகாழுமணி' என்றதில் மணி, முத்து. 'குன்றிமடச்
பசன்று குன்றி' என்றது, பசாற் ின் வருநிமல. 'குன்றிவிழும்' என்றது,
உடனிமலவமகயால், அறிவு குன்றி விரும்புதமலயும், மமலயிமடச் பசன்கறார்
வலிமம குன்றி விழுதமலயும் குறித்தது. கம் ித்தல் - நடுங்குதல்; இஃது
அன் ினாலாம். ஆர்த்து மவத்தல் - அகலாதிருக்கச் பசய்தல். கழுவுதல் -
ாசத்மத நீக்குதல். 'கழுமணி', இறந்தகால விமனத் பதாமக. புலன் கழல் -
ஞானத்தின் திருவுருவாகிய திருவடி. 'இன்னும் நின்கழல் காட்டு கண்டாய்' என்ற
இதனால் 'இமறவன் முன்புக ால மற்றும் ஒருமுமற கதான்றியருளல் கவண்டும்'
என அடிகள் விரும் ினார் என் து ப றுதும்.

புலன்கள் திமகப் ிக்க யானுந் திமகத்திங்பகார்

ப ாய்ந்பநறிக்கக
விலங்குகின் கறமன விடுதிகண் டாய்விண்ணும்
மண்ணுபமல்லாங்
கலங்கமுந் நீர்நஞ் சமுதுபசய் தாய்கரு
ணாகரகன
துலங்குகின் கறன்அடி கயன்உமட யாய்என்
பதாழுகுலகம. #131
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 250

விண்ணுலகமும் மண்ணுலகமும் முழுவதும், அஞ்சிக் கலக்கமுற்றக ாது,

கடலில் எழுந்த விடத்மத அமுதமாக உண்டவகன! அருட்கடகல! என்மன
ஆளாக உமடயவகன! என் கவதியகன! அடிகயன் ிறப்புக்கு அஞ்சி
நடுங்குகின்கறன். ஐம் புலன்களும், திமகக்கச் பசய்ய, திமகப்ம அமடந்து,
இவ்விடத்தில் ஒரு ப ாய் வழியிகல, உன்மன விட்டு விலகித் திரிகின்ற
என்மன விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

'யானும்' என்ற உம்மம, 'உனக்கு அடியவன் ஆகிய யானும்' என்னும்

சிறப்புணர்த்திற்று. 'பநறிக்கு' என்ற நான்கனுரும ஏழனுரு ாகத் திரிக்க. விண்,
மண் என் ன அவ்விடத்து வாழ்வாமர உணர்த்தின. 'கலங்க' என்றதன் ின் 'கண்டு'
என ஒருபசால் வருவிக்க. கருணாகரன் - அருளுக்கு இருப் ிடமாய் உள்ளவன்.
முன்பு, 'உற்றடிகயன் மிகத் கதறிநின்கறன்' ( ா. 23) என்றதுக ால இங்கும்
'துலங்குகின்கறன்' - (அறிவு விளங்கப் ப றுகிகறன்) என்றார். இதற்கு இவ்வாறன்றி,
துளங்குகின்கறன் என் து ப ாருளாக உமரப் ாரும் உளர்; அது ப ாருந்தாமம
பவளிப் மட. பதாழு குலம் - வணங்கப் டும் இனம். இஃது ஆகுப யராய்,
அவ்வினத்தவமரக் குறித்தது; அவர், தாய், தந்மத, மூத்கதார், ஆசிரியன்மார்,
பதய்வங்கள். 'எனக்கு இவபரல்லாருமாய் உள்ளவகன!' என்ற டி.
திருநாவுக்கரசரும், 'அப் ன்நீ அம்மமநீ ஐயனும்நீ - அன்புமடய மாமனும்
மாமியும்நீ' (தி.6. .95. ா.1) என்று அருளிச் பசய்தல் காண்க.

குலங்கமளந் தாய்கமளந் தாய்என்மனக் குற்றங்பகாற்

றச்சிமலயாம்
விலங்கல்எந் தாய்விட் டிடுதிகண் டாய்ப ான்னின்
மின்னுபகான்மற
அலங்கலந் தாமமர கமனிஅப் ாஒப்
ிலாதவகன
மலங்கமளந் தாற்சுழல் வன்தயி ரிற்ப ாரு
மத்துறகவ. #132

ப ான்க ால மின்னுகின்ற, பகான்மற மாமல அணிந்த, பசந்தாமமர மலர்

க ான்ற திருகமனிமய உமடய அப் கன! ஒப் ற்றவகன! என் சுற்றத்
பதாடர்ம அறுத்தவகன! என்மனக் குற்றத்தினின்றும் நீக்கியவகன! பவற்றி
வில்லாகிய கமருமவயுமடய எந்மதகய! கமடகின்ற மத்துப் ப ாருந்தினவுடன்
சுழல்கின்ற தயிர்க ால, ஐந்து மலங்களாலும் அமலவுற்று வருந்து கவன்.
என்மன விட்டு விடுவாகயா?
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 251

விளக்கவுமர

'என்மனக் குலம் கமளந்தாய்; குற்றம் கமளந்தாய்; என்க. சிமல - வில்.

விலங்கல் - மமல; மகாகமரு. 'பகாற்றச் சிமல யாம் விலங்கல் எந்தாய்'
என்றாகரனும், 'விலங்கலாம் பகாற்றச் சிமல எந்தாய் ' என் கத கருத்தாம்.
'அலங்கலகமனி' எனவும், 'அம் தாமமர கமனி' எனவும் தனித்தனி இமயயும்.
'தாமமர' என்றது, பசந்தாமமர மலமர. 'பசந்தாமமரக்காடமனய கமனித் தனிச்
சுடகர' (தி.8 திருச்சதகம் 26) என முன்னரும் கூறினார். மலங்கள் ஐந்து; ஆணவம்,
கன்மம், மாமய, மாகயயம், திகராதாயி. மலங்கள் ஐந்தாகக் கூறப் டுதமல,
'மாறா மலம்ஐந்தால் மன்னும் அவத்மதயின்
கவறாய மாயா தனுகர ணாதிக்கிங்
கீ றாகா கதஎவ் வுயிரும் ிறந்திறந்
தாறாத வல்விமன யால்அடி யுண்ணுகம'
என்றாற்க ாலக் (தி.10 திருமந்திரம் 2160) கூறப் டுதல் காண்க. 'ப ாருமத்துத்
தயிரின் உறகவ சுழல்வன்' எனக் கூட்டுக. ப ாருமத்து- கலக்குகின்ற மத்திமனக்
பகாண்ட. தயிரின் - தயிர் க ால. உறகவ - மிகவும்.

மத்துறு தண்தயி ரிற்புலன் தீக்கது

வக்கலங்கி
வித்துறு கவமன விடுதிகண் டாய்பவண்
டமலமிமலச்சிக்
பகாத்துறு க ாது மிமலந்து குடர்பநடு
மாமலசுற்றித்
தத்துறு நீறுடன் ஆரச்பசஞ் சாந்தணி
சச்மசயகன. #133

பவண்டமல மாமலமய அணிந்து பகாத்துக் களாகப் ப ாருந்திய பகான்மற

மலர் மாமலமயச் சூடி பநடு மாமலமயச் சுற்றிப் ரவின
திருபவண்ணற்றுடன்,
ீ சந்தனத்தின் பசம்மமயான சாந்திமன அணிந்த
இளமமமய உமடய தமலவகன! புலன்களாகிய பநருப்புப் ற்ற மத்துப்
ப ாருந்திய குளிர்ந்த தயிமரப் க ாலக் கலங்கி, கவருறுகவமன விட்டு
விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

தீக் கதுவ - பநருப்புப்க ால வந்து ற்ற. இது கவறுவமம கூறியதாகலின்,

முன்மன யுவமமக்கு இழுக்கின்மம யுணர்க. வித்து - நடுக்கம். இது, 'விதுப்பு'
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 252

என் து, முதனிமல மாத்திர மாய் நின்று ஒற்றிரட்டி இப்ப ாருள் தந்தது. இனி,
'அறிவு' என்றானும், 'அறிவுமடயவன்' என்றானும் ப ாருள் டும் வட பசால்லாகக்
பகாண்டு, அதற்ககற் உமரத்தலும் ஆம். மிமலச்சி - தமலயில் அணிந்து.
தாருகாவன முனிவர்கள் விடுத்த பவண்டமலமயச் சிவ ிரான் தனது சமடயில்
அணிந்து பகாண்டமம அறிக. க ாது - மலர். 'குடர் க ாலும் மாமல' என்க. இது
கணவிர (பசவ் வலரி) மாமல. சுற்றியது, சமடயில். பவண்டமல கிடத்தலின்,
அதமனச் சூழ்ந்துள்ள மாமலயும் குடர்க ாலத் கதான்றுவதாயிற்று. தத்துறு -
ரந்திருக்கின்ற. ஆரம் - சந்தனக்கட்மட. சாந்து - அதமனத் கதய்த்த கதய்மவ.
குங்குமப் பூக்கலத்தலால், சாந்து பசம்மம நிறம் ப ற்றது. 'பசச்மச' என் து,
கமாமனநயம் கநாக்கி, 'சச்மச' எனத் திரிக்கப் ட்டது. பசச்மச - பவட்சி. 'பவட்சிப்
பூப்க ாலும் திரு கமனிமயயுமடயவகன' என்க. இதனுள், சிவப ருமான் திருக்
ககாலத்தில் பசம்மமயும், பவண்மமயும் விரவிக் கிடத்தமல விதந்த வாறு
காண்க.

சச்மசய கனமிக்க தண்புனல் விண்கால்

நிலம்பநருப் ாம்
விச்மசய கனவிட் டிடுதிகண் டாய்பவளி
யாய்கரியாய்
ச்மசய கனபசய்ய கமனிய கனபயாண்
டஅரவக்
கச்மசய கனகடந் தாய்தடந் தாள
அடற்கரிகய. #134

இளமமயுமடய தமலவகன! மிக்க குளிர்ச்சியுள்ள நீரும், ஆகாயமும், காற்றும்,

நிலமும், தீயுமாக நிற்கின்ற வித்மத யுமடயவகன! பவண்மம
நிறமுமடயவகன! கருமம நிற முமடயவகன! சுமம நிறமுமடயவகன!
பசம்கமனியுமடயவகன! அழகிய டத்மதயுமடய ாம் ாகிய அமரக் கச்சிமன
அணிந் தவகன! ப ரிய அடிகமளயுமடய வலி அமமந்த யாமனமய பவன்ற
வகன! விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

அந்தாதி யாதற்ப ாருட்டு, இங்கும் பசச்மச, சச்மச' எனப் ட்டது. புனல் - நீர். கால்
- காற்று. விச்மச - வித்மத; வியத்தகு தன்மம. பவளியாய் - பவண்மம நிறம்
உமடயவகன. 'நிறங்கள் ஓர் ஐந்துமடயாய்' (தி.8. சிவபுராணம் 49) என்றதன்
குறிப்ம க் காண்க. தடந் தாள அடல் கரி - ப ரிய கால்கமளயுமடய வலிய
யாமன. 'கரிமயக் கடந்தாய்' என இமயயும்; இதுவும் விளிகய.
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 253

அடற்கரி க ால்ஐம் புலன்களுக் கஞ்சி

அழிந்தஎன்மன
விடற்கரி யாய்விட் டிடுதிகண் டாய்விழுத்
பதாண்டர்க்கல்லால்
பதாடற்கரி யாய்சுடர் மாமணி கயசுடு
தீச்சுழலக்
கடற்கரி தாய்எழு நஞ்சமு தாக்குங்
கமறக்கண்டகன. #135

கமலாகிய அடியார்களுக்கு அல்லாது ஏமன கயார்க்குப் ற்றுதற்கு

அருமமயானவகன! ஒளி விளங்கும் ப ரிய மாணிக்ககம! சுடும் தீயாகிய ஒரு
பூதமும் நிமலகலங்க, கடலின் கண் அருமமயாய் உண்டாகிய நஞ்மச
அமுதாக்கிய நீலகண்டப் ப ருமாகன! விடுதற்கு அருமமயானவகன! வலி
ப ாருந்திய யாமனமயப் க ான்ற ஐம்புல ஆமசக்குப் யந்து உள்ளம்
ஒடுங்கிய என்மன விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

அழிந்த - வலி இழந்த. 'என்மன விட்டிடுதி கண்டாய்' என இமயயும். விடற்கு

அரியாய் - உன்மனப் ற்றிகனார், ின்னர் விடுதற்கு அரியவகன; 'அவர்கமள
வசிகரித்துக் பகாள் வகன' என்ற டி. 'அடியார் ப யராத ப ருமமயகன' என்றார்
முன்னும் ( ா. 25). அருமம, இங்கு இன்மமகமல் நின்றது. பதாடல் - தீண்டல்;
அணுகுதல். தீச் சுழல - பநருப்புப் ரக்குமாறு, 'கடற்கு' என்றதமன, 'கடற்கண்' எனத்
திரிக்க. 'கடத்தற்கு' என் து குமறந்து நின்றது' எனினுமாம்.

கண்டது பசய்து கருமணமட் டுப் ரு

கிக்களித்து
மிண்டுகின் கறமன விடுதிகண் டாய்நின்
விமரமலர்த்தாள்
ண்டுதந் தாற்க ாற் ணித்துப் ணிபசயக்
கூவித்பதன்மனக்
பகாண்படன்எந் தாய்கமள யாய்கமள யாய்
குதுகுதுப்க . #136

எம் தந்மதகய! உன் கருமணயாகிய கதமனப் ருகிக் களிப் மடந்து, மனம்

க ானவாறு பசய்து, பசருக்கித் திரி கின்ற என்மன விட்டு விடுவாகயா? உனது,
மணம் அமமந்த தாமமர மலர் க ான்ற திருவடிமய முன்கன பகாடுத்து
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 254

அருளினாற் க ால பகாடுத்தருளி, உன் திருத்பதாண்டிமனச் பசய்ய

அமழப் ித்து என்மன ஏற்றுக் பகாண்டு வடுக
ீ ற்றுக்கு இமடயூறாய் உள்ள
களிப் ிமனக் கமளவாயாக.

விளக்கவுமர

கண்டது, அவ்வப்ப ாழுது மனத்திற்குத் கதான்றியது; 'ஒரு பநறிப் டாத பசயல்கள்'

என்ற டி. இவ்வாறு பசய்தல், எல்லாம் உனது அருள் வழியாக நிமனத்து அதமன
மறவாமமயால் என் ார், 'கருமண மட்டுப் ருகிக் களித்து' என்றும், 'அதனால்
யாகதார் அச்சமும் இன்றி இருக்கின்கறன்' என் ார், 'மிண்டுகின்கறமன' என்றும்
அருளினார். மட்டு - கதன். மிண்டுதல் - திண்மமயுறுதல். ' ண்டுதந்தாற்க ால'
என்றதனால், ' ணித்து' என்றதற்கு, 'இன்றும் ணித்து' என உமரக்கப் டும்.
ணித்தல் - காணக் காட்டுதல். 'கூவுவித்து' என் து, கூவித்து எனக் குமறந்து
நின்றது; 'நீகய அமழ யாது ிறரால் அமழப் ிப் ினும் நன்கற' என் ார், 'கூவி'
என்னாது, 'கூவுவித்து என்றார். இதனால், அடியார்க்கு அடியராய் நிற்கவும்
ஒருப் ட்டமம ப றப் டுகின்றது. பகாண்டு - ஏற்றுக் பகாண்டு. கமளயாய -
(சிவக ாதத்திற்குத்) தமடயாய் உள்ள. குதுகுதுப்பு - அடக்கம் இன்மம; ர ரப்பு.
இது, க ரறிவின்மமயால் உளதாவது. இதமன, 'நாணாமம நாடாமம நாரின்மம
யாபதான்றும் - க ணாமம க மத பதாழில்' (குறள் - 833) என் தில், 'நாடாமம'
என்றார், திருவள்ளுவ நாயனார். இக்காலத்தார் இதமன, 'குறுகுறுத்தல்' எனக்
கூறு . எனகவ, இது கமல், 'கண்டது பசய்து' என்றதமனகய குறித்த தாயிற்று.
அடிகள் இமறவமன மீ ண்டுங் காண விரும் ினமம , இதனுள்
பவளிப் மடயாககவ அறியக் கிடக்கின்றது.

குதுகுதுப் ின்றிநின் பறன்குறிப் க பசய்து

நின்குறிப் ில்
விதுவிதுப் க மன விடுதிகண் டாய்விமர
யார்ந்தினிய
மதுமதுப் க ான்பறன்மன வாமழப் ழத்தின்
மனங்கனிவித்
பததிர்வபதப் க ாது யில்விக் கயிமலப்
ரம் ரகன. #137

நிமறந்த மலர்கமளயுமடய கயிமலயில் வாழ் கின்ற மிககமலானவகன! உன்

திருவுளக் கருத்திற்கிமயய நடப் தில் மகிழ்ச்சியின்றி நின்று என் குறிப் ின் டி
பசய்து, உன் குறிப் ிமன அறிவதில் விமரகின்ற என்மன விட்டு விடுவாகயா?
வாமழப் ழத்மதப் க ால என்மன மனம் குமழயச் பசய்து, மணம் நிமறந்து
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 255

இனிதாய் இருக்கின்ற ஓர் இனிமமயில் மற்கறார் இனிமம கலந்தது க ான்று

நீ எதிர்ப் டுவது எக்காலம்?

விளக்கவுமர

'நின் குறிப் ில் குதுகுதுப் ின்றி' எனக் கூட்டுக. நின் குறிப்பு - உனது கருத்து. 'உன்
திருவுள்ளக் குறிப் ின் வழி நிற்றலில் விமரதல் இன்றி ' என்றவாறு. என் குறிப்பு -
எனது கருத்து; என்றது, 'யான் கருதிய பசயல்' என்ற டி. விதுவிதுப்க ன் - மிக்க
விமரவிமன உமடகயன். விமரவு, இமறவமன அமடதற்கு என்க. 'நின்
குறிப் ின் வழி ஒழுகாமகல உன்மன அமடவதற்கு மிக விமரகின்கறன்' என்ற
டி. 'மது' இரண்டனுள் முன்னது, நீர்; ின்னது, கதன். 'விலாமிச்மச கவர் முதலிய
வாசமனப் ப ாருள்கள் இடப் ட்டு இனிதாய நீரும், கதனும்க ால நீ என்
எதிர்வருதல் எப்க ாது' என்க. 'வாமழப் ழத்தின் மனம் கனிவித்து' என்றதமன,
'விடுதிகண்டாய்' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக. யில்வி - மிக்க
தூய்மமமயயுமடய (கயிமல). இத்திருப் ாட்டிலும் முன்மனப் ாட்டிற் கூறிய
கருத்து இனிது விளங்கிக் கிடத்தல் காண்க.

ரம் ர கனநின் ழஅடி யாபராடும்

என் டிறு
விரும் ர கனவிட் டிடுதிகண் டாய்பமன்
முயற்கமறயின்
அரும் ர கநர்மவத் தணிந்தாய் ிறவிஐ
வாயரவம்
ப ாரும்ப ருமான்விமன கயன்மனம் அஞ்சிப்
ப ாதும்புறகவ. #138

பமல்லிய மதிக்பகாழுந்மதயும், ாம்ம யும் சமமாக மவத்து அணிந்தவகன!

எம் ிராகன! தீவிமனயுமடய நான், மனம் நடுங்கிப் புகலிடம் அமடயும் டி,
ிறப் ாகிய ஐந்தமல நாகம் தாக்குகின்றது. மிக கமலானவகன! உன் மழய
அடியார்களது உண்மமத் பதாண்கடாடும், எனது வஞ்சத் பதாண்டிமனயும்
ஏற்றுக் பகாள்ளுகின்ற சங்காரக் கடவுகள! என்மன விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

' ழ அடியார்' என்றது ஆகு ப யராய், அவரது பமய்யன் ிமனக் குறித்தது.

மூன்றாம் ிமற முதற்கண் கதான்றுவ தாகலின், அதமன, 'அரும்பு' என்றார். 'அரா'
என் து, 'அர' என நின்றது. கநர்மவத்து அணிதல் - எதிர் எதிராக மவத்து
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 256

அணிதல். 'சந்திரனும், ாம்பும் மகப் ப ாருள்களாக, அவற்மறப் மகயின்றி

இமயந்திருக்க மவத்து அணிந்தாய்' என்ற டி. ' ாம்பும் மதியும் புனலும் தம்மிற்
மகதீர்த் துடன்மவத்த ண் ா க ாற்றி' எனத் திருநாவுக்கரசு சுவாமிகளும்
(தி.6. .5. ா.4) அருளினார். ' ிறவியாகிய விடத்மதத் தருகின்ற ஐந்தமல அரவம்'
என்க. அது, புலன்கள்கமல் பசல்கின்ற அவா. அவா ஒன்றாயினும், புலன்கள்
ஐந்தன் கமலும் பசல்லுதலின், 'ஐவாய் அரவம்' என்றார். ிறவிமய விடம்
என்னாமமயின் ஏககதச உருவகமும், 'அவா' என் தமன பவளிப் டக் கூறாது,
வாளாகத, 'ஐவாய் அரவம்' என்றமமயின், குறிப்புருவகமும் வந்தனவாம். இனி,
'வாய்' என்றது, ப ாறிகமள எனக் பகாண்டு, அஃது ஆகுப யராய்ப் புலன்கமளக்
குறித்தன எனினும் ஆம். இப்ப ாருட்கு, 'அரவம், ன்மமயாம், ப ாரும் - க ார்
பசய்யும். 'விடில் ப ாரும்' என் தாம். ப ருமான், விளி. 'ப ாதும்புஉற' என்றதற்கு,
'துன் மாகிய காட்டில் புகும் டி' என உமரக்க. 'ப ாதும்பு உறப்ப ாரும்' எனக்
கூட்டுக.

ப ாதும்புறு தீப்க ாற் புமகந்பதரி யப்புலன்

தீக்கதுவ
பவதும்புறு கவமன விடுதிகண் டாய்விமர
யார்நறவந்
ததும்புமந் தாரத்தில் தாரம் யின்றுமந்
தம்முரல்வண்
டதும்புங் பகாழுந்கதன் அவிர்சமட வார்யி
தடலமரகச. #139

மனம் நிமறந்த, கதன் ததும்புகின்ற மந்தார மலரில் தாரமாகிய வல்லிமசமயப்

ழகி, ின் மந்தமாகிய பமல்லிமசமய ஒலிக்கின்ற, வண்டுகள் அழுந்தித்
திமளக்கின்ற பசழுமமயாகிய கதகனாடு கூடி விளங்குகின்ற
சமடயிமனயுமடய, ரமாகாயத்தி லுள்ள வலிமம மிக்க அரசகன!
மரப்ப ாந்திமன அமடந்த பநருப்புப் க ால, புமகந்து எரிகின்ற அந்தப்
புலன்களாகிய பநருப்புப் ற்று தலால் பவப் முறுகின்ற என்மன விட்டு
விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

ப ாதும்பு - காடு 'ப ாதும்புறு தீப்க ால்' என்று அருளினாராயினும், 'தீயுறு

ப ாதும்புக ால்' என்றகல திருவுள்ள மாம். புமகந்து எரிதற்கு, 'உள்ளம்' என்னும்
விமன முதல் வருவிக்க. தீக் கதுவ - தீயனவாய் வந்து ற்ற. பவதும்புறுதல் -
வருந்துதல். நறவம் - கதன். தாரம் - வல்லிமச. மந்தம் - பமல்லிமச.
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 257

இவற்றிற்கு இமடப் ட்டதமன, 'மத்திமம்' என் .

'மந்தரத்தும் மத்திமத்தும் தாரத்தும் வரன்முமற யால்
தந்திரிகள் பமலிவித்தும் சமங்பகாண்டும் வலிவித்தும் '
(தி.12 ப ரி. புரா. ஆனாய. 27) என்றதுங் காண்க. முரல் - ஒலிக்கின்ற. 'அசும்பும்'
என் து, 'அதும்பும்' எனத் திரிந்தது; 'சிந்தும்' என் து ப ாருள். வண்டிமனயும்,
கதமனயும் உமடய 'சமடயாகிய வானம்' என்க. வானம், பசவ்வானம்.

அமரகச அறியாச் சிறிகயன் ிமழக்கஞ்ச

பலன்னினல்லால்
விமரகசர் முடியாய் விடுதிகண் டாய்பவண்
நமகக்கருங்கண்
திமரகசர் மடந்மத மணந்த திருப்ப ாற்
தப்புயங்கா
வமரகசர்ந் தடர்ந்பதன்ன வல்விமன தான்வந்
தடர்வனகவ. #140

பவண்மமயான ல்லிமனயும், கருமமயான கண்மணயும் உமடய,

திருப் ாற்கடலில் கதான்றிய திருமகள் வணங்கிப் ப ாருந்திய அழகிய
திருப் ாதங்கமளயுமடய, ாம் ணிந்த ப ருமாகன! அரசகன! மணம்
ப ாருந்திய முடியிமனயுமட யவகன! மமலகள் ஒன்று கசர்ந்து
தாக்கினாற்க ால, பகாடிய விமனப் யன்கள் வந்து தாக்குகின்றன.
அறிவில்லாத சிறிகயனது குற்றத் திற்குத் தீர்வாக, அஞ்சற்க என்று நீ அருள்
பசய்தல் அல்லாது விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

ிமழக்கு - ிமழமய நீக்குதல் காரணமாக. 'அஞ்சல் என்னின் அல்லால்

வல்விமனதாம் வந்து அடர் வனகவ' என இமயயும். 'விடுதி கண்டாய்' என்றதமன
இறுதிக்கண் கூட்டி, இதற்கு முன், 'அதமன அறிந்தும்' என்னும் பசால்பலச்சம்
வருவிக்க. திமர கசர் மடந்மத - கங்மக. 'கண்ணாகிய கடல் ப ாருந்திய
மடந்மத' என்று உமரத்து, 'உமமயம்மமமய மணந்த' என்றலுமாம். 'மணந்த
புயங்கா' என இமயயும். வமரகசர்ந்து அடர்ந்பதன்ன - மமலகள் ல ஒருங்கு
கூடி பநருங்கினாற்க ால.

அடர்புல னால்நிற் ிரிந்தஞ்சி அஞ்பசால்நல்

லாரவர்தம்
விடர்விட கலமன விடுதிகண் டாய்விரிந்
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 258

கதபயரியுஞ்
சுடரமன யாய்சுடு காட்டர கசபதாழும்
ர்க்கமுகத
பதாடர்வரி யாய்தமி கயன்தனி நீக்குந்
தனித்துமணகய. #141

ரந்து எரிகின்ற பநருப்ம ஒத்தவகன! சுடு காட்டின் அரசகன! பதாண்டர்க்கு

அமுதகம! அணுகுதற்கு அரிய வகன! தனிகயனது, தனிமமமய நீக்குகின்ற
தனித்துமணகய! வருந்து கின்ற புலன்களால் உன்மனப் ிரிந்து அஞ்சி,
இன்பசாற்கமளயுமடய மாதர்களது மயக்கிமன விட்டு நீங்கும் ஆற்றல்
இல்லாத என்மன விட்டுவிடுவாகயா?

விளக்கவுமர

அஞ்சுதல், ிறவி ற்றி. 'அவ்வச்சம் ஒரு ால் உளதா யினும், ஒரு ால்
மாதராமசயும் நீங்கமாட்டாதவனாய் இருக்கின் கறன்' என் ார், 'அஞ்சி விடர்
விடகலன்' என்று அருளிச் பசய்தார். 'அவர்தம்' என கவற்றுமமத்பதாமக ட
அருளினமமயின், ண்புத் பதாமகயாக உமரத்தல் ஏற்புமடத்தன்றாம். சுடர் - தீ;
ஆகுப யர். ' ிறர்க்குத் பதாடர்வரியாய்' என்ற டி.

தனித்துமண நீநிற்க யான்தருக் கித்தமல

யால்நடந்த
விமனத்துமண கயமன விடுதிகண் டாய்விமன
கயனுமடய
மனத்துமண கயஎன் றன் வாழ்முத கலஎனக்
பகய்ப் ில்மவப்க
திமனத்துமண கயனும்ப ா கறன்துய ராக்மகயின்
திண்வமலகய. #142

விமனகயனது, மனத்துக்குத் துமணகய! என்னுமடய வாழ்வுக்குக்

காரணமானவகன! எனக்கு இமளத்த காலத்தில் நிதியாய் இருப் வகன!
துன் ங்களுக்கு ஆதாரமாகிய உடம்ப ன்னும் திண்ணிய வமலயிற் கிடப் மதத்
திமன அளவு கநரங்கூடப் ப ாறுக்கமாட்கடன். ஒப் ற்ற துமணயாகிய நீ
இருக்க, பசருக்கமடந்து, தமலயாகல நடந்த விமனமயத் துமணயாகவுமடய
என்மன விட்டுவிடுவாகயா?

விளக்கவுமர
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 259

தனித்துமண - ஒப் ற்ற துமணவன். 'ஒப் ற்ற துமண வனாகிய நீ நிற்க உன்
வழிநில்லாது, யான் தனிகய என் ஆற்றமலகய துமணயாகக் பகாண்டு
பசருக்குற்று முமறமாறாக நடந்கதன்; அதனால், எனக்கு அந்நமடயின் யனாக
விமளந்த விமனதான் துமணயாக முடிந்தது ; என்மன விடுதிகண்டாய்' என்ற டி.
'நடந்த விமனத்துமணகயன்' என்ற விமனமுதற் ப யர் பகாண்ட
ப யபரச்சத்திற்கு முன்னர், 'யான்' என எழுவாய் புணர்த்தமமயின், 'யான் தருக்கி
நடந்கதன்; அங்ஙனம் நடந்த என்மன' என உமரக்க. ின்னரும் இவ்வாறு வருவன
உள; அவற்மற அறிந்து பகாள்க. 'ஆக்மகயின்' என்றதில் இன், அல்வழிக்கண்வந்த
சாரிமய.

வமலத்தமல மானன்ன கநாக்கியர் கநாக்கின்

வமலயிற் ட்டு
மிமலத்தமலந் கதமன விடுதிகண் டாய்பவண்
மதியின்ஒற்மறக்
கமலத்தமல யாய்கரு ணாகர கனகயி
லாயபமன்னும்
மமலத்தமல வாமமல யாள்மண வாளஎன்
வாழ்முதகல. #143

பவள்ளிய சந்திரனது ஒரு கமலமயத் தமலயில் அணிந்தவகன! கருமணக்கு

இருப் ிடமானவகன! கயிலாயம் என்கிற மமலக்குத் தமலவகன! மமல
மகளாகிய உமாகதவிக்கு மணாளகன! என் வாழ்வுக்கு மூலகம!
வமலயினிடத்து அகப் ட்ட மான் க ான்ற கண்கமள உமடய மாதரது
ார்மவயாகிய வமலயிற்சிக்கி, மயங்கி அமலந்த என்மன விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

'வமலத்தமல' என்றதில் தமல ஏழனுருபு. கநாக்கு - ார்மவ. 'கநாக்கின்'

என்றதில் இன், அல்வழிக்கண் வந்த சாரிமய.
மிமலத்து - கமற்பகாண்டு. கமற்பகாண்டது, உலகியமல என்க. கமலத்தமலயாய்
- கமலமய அணிந்த முடிமயயுமடயவகன. மமலயாள் - மமலமகள்.

முதமலச்பசவ் வாய்ச்சியர் கவட்மகபவந் நீரிற்

கடிப் மூழ்கி
விதமலச்பசய் கவமன விடுதிகண் டாய்விடக்
கூன்மிமடந்த
சிதமலச்பசய் காயம் ப ா கறன்சிவ கனமுமற
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 260

கயாமுமறகயா
திதமலச்பசய் பூண்முமல மங்மக ங் காஎன்
சிவகதிகய. #144

கதமல் டர்ந்த அணி பூண்ட பகாங்மககமள யுமடய உமம ாககன! என்

இன் பநறிகய! சிவப ருமாகன! முதமலக ான்ற பகாடுமமமயயுமடய, சிவந்த
வாமயக் பகாண்டுள்ள மாதரது ஆமசயாகிய பவப் ம் மிகுந்த நீரில் ஆழ
முழுகி, நடுக்கம் உறு கின்ற என்மன, விட்டு விடுவாகயா? புலால் நாற்றமுமடய
தமச நிமறந்த, கநாய்க்கு இடமாகிய உடம்ம த் தாங்க மாட்கடன். இந் நிமல
தகுகமா? தகுகமா?

விளக்கவுமர

'முதமலச் பசவ்வாய்ச்சியர்' என்றதமன, 'பசவ்வாய்ச்சியர் முதமல' என

மாற்றிக்பகாள்க. பவந்நீர் - பகாடிய நீர்; சுழமலயுமடய நீர். பகௌவுதமல,
'கடித்தல்' என்றார். விதமல - நடுங்குதல். விடக்கு ஊன், ஒருப ாருட் ன் பமாழி.
சிதமல - கநாய். 'முமறகயா' என் து, முமறயீட்டுச் பசால். திதமல - சுணங்கு
(கதமல்). சிவகதி - நற்கதி; வடு.
ீ முதல் அடி தவிர ஏமனய அடிகளின் முதற்சீரில்
சகர ஒற்றுக்கள் விரித்தலாய் வந்தன.

கதியடி கயற்குன் கழல்தந் தருளவும்

ஊன்கழியா
விதியடி கயமன விடுதிகண் டாய்பவண்
டமலமுமழயிற்
தியுமட வாளரப் ார்த்திமற ம த்துச்
சுருங்கஅஞ்சி
மதிபநடு நீரிற் குளித்பதாளிக் குஞ்சமட
மன்னவகன. #145

பவண்மமயான தமலயாகிய வமளமய இருப் ிடமாக உமடய

ஒளிமயயுமடய ாம் ானது, கநாக்கிச் சற்றுப் டபமடுத்து அதமனச் சுருக்கிக்
பகாள்ளவும், ிமறச்சந்திரன், அதமனக் கண்டு யந்து, கங்மகயாகிய ப ரிய நீர்
நிமலயில் மூழ்கி மமறந்து பகாள்ளும் சமடமயயுமடய தமலவகன!
அடிகயனுக்கு உயர் ஞான பநறிமய உன் திருவடிகள் பகாடுத்தருளவும், உடல்
நீங்கப் ப றவில்மல. ஊழ்விமனயுமடய அடிகயமன விட்டு விடு வாகயா?

விளக்கவுமர
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 261

'கதியாக' என, ஆக்கம் வருவிக்க. ஊன் கழியா - உடம்ம நீக்கமாட்டாத. விதி

அடிகயமன - விமனமய உமடய என்மன. தி உமட - ப ாருந்துதல் உமடய.
வாள் அர - பகாடிய ாம்பு. இமற ம த்து - சிறிது டம் எடுத்து. சுருங்க - ின்
அவ் விடத்கத ஒடுங்க. 'அஞ்சி' என்றதமன, 'மதி' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக.
பநடுநீர் - கங்மகயாகிய மிக்க நீர். மதி, நிமறவின்றிப் ிமறயாய்த்
கதான்றுதலின், ாம்பு அதன் ால் பசல்லாதாயிற்று. எனகவ , ார்த்தமம,
நிரம் ினமம அறிதற்ப ாருட்டாயிற்று.

மன்னவ கனஒன்று மாறறி யாச்சிறி

கயன்மகிழ்ச்சி
மின்னவ கனவிட் டிடுதிகண் டாய்மிக்க
கவதபமய்ந்நூல்
பசான்னவ கனபசாற் கழிந்தவ கனகழி
யாத்பதாழும் ர்
முன்னவ கன ின்னும் ஆனவ கனஇம்
முழுமதயுகம. #146

கமலான கவதமாகிய உண்மம நூலிமனச் பசான்னவகன! பசால்லினுக்கு

அப் ாற் ட்டவகன! நீங்காத அடியார்க்கு முன் நிற் வகன! அவர்க்கு ஆதரவாகப்
ின் நிற் வனும், இவ்பவல்லாமும் ஆனவகன! தமலவகன! உன்மன வந்து
கலக்கும் விதத்மத அறியாத சிறிகயனுக்கு இன் விளக்கமாய்த் திகழ் வகன!
விட்டு விடுவாகயா?

விளக்கவுமர

மாறு - ிமழ. இஃது, உலகியல் வமகயில் ிமழ ஒன்றும் பசய்யாமமமயக்

குறித்ததாம். 'ஆறு' எனப் ிரித்து, 'வழி' எனவும் ப ாருள் உமரப் ர். மின்னவன் -
மின்னமலச் பசய்தவன். இமறவன் கதான்றி மமறந்தமமயின், 'மகிழ்ச்சியாகிய
மின்னமலச் பசய்தவன்' என்று அருளினார். கழியா - விட்டு நீங்காத. முன்னவன்-
கண்முன் கதான்று வன். ' ின்னும்' என்றது, 'மற்றும்' எனப் ப ாருள்தந்தது. இம்
முழுமதயும் ஆனவகன என மாற்றியுமரக்க. இகரச் சுட்டின் ஈற்றில் நின்ற
வகரபமய், மகரமாய்த் திரிந்தது. 'முழுமதயும்' என்றதில் ஐ, சாரிமய. 'இமவ
முழுதும் ஆனவகன' என் து ப ாருள். 'நிலம் நீர் முதலாகக் காணப் டுவனவற்மற'
'இவ்' எனச் சுட்டிக் கூறினார்.

முழுதயில் கவற்கண் ணியபரனும் மூரித்

தழல்முழுகும்
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 262

விழுதமன கயமன விடுதிகண் டாய்நின்

பவறிமலர்த்தாள்
பதாழுதுபசல் வான்நற் பறாழும் ரிற் கூட்டிடு
கசாத்பதம் ிரான்
ழுதுபசய் கவமனவி கடல்உமட யாய்உன்மனப்
ாடுவகன. #147

எம் ப ருமாகன! உமடயவகன! முழுக் கூர்மமமய உமடய கவற் மட

க ான்ற கண்கமளயுமடய மாதரார் என்கிற ப ரு பநருப் ில் முழுகுகின்ற
பவண்பணய் க ான்ற என்மன விட்டு விடுவாகயா? உன்மன நான் புகழ்ந்து
ாடுகவன். உனது மணம் ப ாருந்திய தாமமர மலர் க ான்ற திருவடிமய
வணங்கிச் பசல்லுகின்ற ரபவளித் பதாண்டகராடு கசர்ப் ாயாக. குற்றம்
பசய்யும் என்மனக் மகவிடாகத! வணக்கம்.

விளக்கவுமர

'முழுதும்' என்னும் உம்மம பதாகுத்தலாயிற்று. 'கண்ணியர்' என்றது ஆகுப யராய்,

அவர் கமற்பசல்லும் ஆமசமயக் குறித்தது. 'முழுதும் முழுகும்' என இமயயும்.
மூரித்தழல்- ப ரிய பநருப்பு. விழுது - இழுது; பவண்பணய். பசல் - பசன்ற. வான்
நல் பதாழும் ர் - வட்டுலகத்தில்
ீ உள்ள நல்ல அடியார். அவர்கமள,
'நற்பறாழும் ர்' என்றது, தாம் அன்ன ராகாமமமய விளக்குதற்கு. கசாத்து -
வணக்கம்; இஃது இழிந்கதார் கூற்றாகய வரும். பசய்கவன் என்றது பசய்யும்
இயல் ிகனன் என்றதாம். 'ஆயினும் உன்மனப் ாடுதல் பசய்கவன்; ஆதலின்,
விடுதல் ஆகாது' என் ார், மறித்தும், 'விகடல்' என விண்ணப் ித்தார்.

ாடிற்றி கலன் ணி கயன்மணி நீஒளித்

தாய்க்குப் ச்சூன்
வடிற்றி
ீ கலமன விடுதிகண் டாய்வியந்
தாங்கலறித்
கதடிற்றி கலன்சிவன் எவ்விடத் தான்எவர்
கண்டனர்என்
கறாடிற்றி கலன்கிடந் துள்ளுரு ககன்நின்
றுமழத்தனகன. #148

மாணிக்ககம! நின் புகமழப் ாடமாட்கடன். நின்மன வணங்ககன். எனக்கு

ஒளித்துக் பகாண்ட உன் ப ாருட்கட, சிய ஊனுடம்ம த் பதாமலத்திடாத
என்மன விட்டுவிடுவாகயா? வியப் மடந்து அவ்விடத்கத, அலறித்
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 263

கதடிற்றிகலன்; சிவப ருமான் எவ்விடத்திலுள்ளான்? யார் அவமனக் கண்டனர்?

என்று ககட்டு ஓடிற்றிகலன். மனம் கசிந்து அன்பு பசய்கயன்; வகண
ீ நின்று
வருந்திகனன்.

விளக்கவுமர

'வடிற்றிகலமன
ீ ' என்றது, 'வடிற்றிகலன்
ீ ; என்மன,' என இருபசாற்ப ாருட்டாய்
நின்றது. 'மணி' என்றது, விளி. 'நீ விடுதிகண்டாய்' என இமயயும். வியந்து -
மருண்டு. 'மணிகய' ஒளித்த உன் ப ாருட்டுப் ாடிற்றிகலன்; ணிகயன்; வியந்து ...
... ... உருககன்; ச்சூன் வடிற்றிகலன்
ீ ; நின்று உமழத்தனன்; என்மன நீ
விடுதிகண்டாய்' என்க. 'உயிர்நின்ற உடம்பு' என் ார், ' ச்சூன்' என்று அருளினார்.
உமழத்தனன் - அலந்கதன்.

உமழதரு கநாக்கியர் பகாங்மகப் லாப் ழத்

தீயிபனாப் ாய்
விமழதரு கவமன விடுதிகண் டாய்விடின்
கவமலநஞ்சுண்
மமழதரு கண்டன் குணமிலி மானிடன்
கதய்மதியன்
மழதரு மா ரன் என்பறன் றமறவன்
ழிப் ிமனகய. #149

மான்க ான்ற ார்மவமயயுமடய ப ண்டிரது, பகாங்மகயின்கண் லாக்கனியில்

பமாய்க்கும் ஈமய ஒத்து விரும் புகின்ற என்மன விட்டுவிடுவாகயா?
விட்டுவிடுவாயாயின், கடல் விடமுண்ட கமகம் க ான்ற கருமமயான கழுத்மத
உமடயவன்; குணம் இல்லாதவன்; மானிடன்; குமறந்த அறிவுமடயவன்; மழய
ப ரிய ரகதசி; என்று அடிக்கடி உன் இகழ்ச்சிமய எடுத்துச் பசால்கவன்.

விளக்கவுமர

உமழ - மான். தரு, உவம உருபு. 'பகாங்மகக் கண்' என உருபு விரிக்க. 'ஈயின்'
என்றதில் இன், கவண்டா வழிச் சாரிமய. லாப் ழத்து ஈ, அதன்கண் வழ்ந்து
ீ மீ ள
மாட்டாது அழிதலாகிய பதாழில் ற்றி வந்த உவமம. இதற்கு, பகாங்மகமயப்
லாப் ழத் கதாடு உவமித்ததாக உமரத்து, அதன்கமலும் ல நயம் கூறுவாரும்
உளர். 'நஞ்சுண் கமறக்கண்டன் முதலிய பசாற்கபளல்லாம் ழிப் ிமனகய
புலப் டுத்துவன' என்ற டி, நஞ்சுண்டல், க ரறிவில்லா தாரது பசயல்; கண்டத்தில்
கறுப்புண்மம உடல் அழகிற்கு ஓர் மறு; மானிடன் - கதவனல்லன். கதய் மதியன்
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 264

- குமறந்த அறிமவயுமடய வன். மழ - மழமம. தரு - ப ாருந்திய; என்றது,

'யாவராலும் அறியப் ட்ட' என்ற டி. மா அ ரன் என்கற ிரித்து, மிகவும்
கீ ழானவன்' என உமரக்க. இனி மா ரன் என்கற ிரித்து 'யாவர்க்கும் மிக
அயலான்' என்று உமரப் ினும் ஆம். 'என்மன ஏன்று பகாள்ளாது விட்டுவிடின்,
இப்ப யர்கள் எல்லாம் இங்ஙனம் கூறும் ப ாருமளகய உமடயனவாய் விடும்'
என்ற டி. இங்ஙனம் இச்பசாற்கமள கவறு ப ாருள் ட மவத்தமம அடிகளது
புலமமத் திறத்மதயும் உணர்த்துகின்றது.
இப் ாட்டிலும், 'சிரிப் ிப் ன்' எனப் ின்னர் வருகின்ற ாட்டிலும் அடிகள் தம்மம
இமறவன் ஆட்பகாண்ட உரிமமயாற் சில கூறினமம அறிந்து இன்புறற் ாலது.
குணம் இலி - மாயா குணங் களாகிய முக்குணங்களுள் ஒன்றும் இல்லாதவன்.
மான் இடன் - ப ண்மண அல்லது மாமன இடப் க்கத்தில் பகாண்டவன். கதய்
மதியன் - கதய்ந்த சந்திரமன அழிந்பதாழியாத டி அணிந்தவன். மழ தரு மா
ரன் - அனாதியான ப ரிய கமலானவன். இமவகய இச்பசாற்கள் குறிக்கும்
உண்மமப் ப ாருள்.

ழிப் ில்நின் ாதப் ழந்பதாழும் ப ய்தி

விழப் ழித்து
விழித்திருந் கதமன விடுதிகண் டாய்பவண்
மணிப் ணிலங்
பகாழித்துமந் தாரம்மந் தாகினி நுந்தும் ந்
தப்ப ருமம
தழிச்சிமற நீரிற் ிமறக்கலஞ் கசர்தரு
தாரவகன. #150

ஆகாய கங்மக, பவண்மமயான மணியாகிய முத்திமனயும், சங்கிமனயும்,

ஒதுக்கி மந்தார மலர்கமளத் தள்ளுகின்ற அமணயாகிய ப ருமமமயப்
ப ாருந்திய சிமறப் ட்ட அந்நீரில், ிமறயாகிய கதாணி கசர்தற்கிடமாகிய,
பகான்மற மாமலமய யுமடயவகன! ழிப் ற்ற உன் திருவடியின் ழம்
பதாண்டிமன அமடந்து, அது நழுவி விழ, உன்மன நிந்தித்துக் பகாண்டு, திமகத்
திருந்த என்மன விட்டுவிடுவாகயா?

விளக்கவுமர

விழ - அஃது என்னிடத்தினின்றும் தவறிவிட. ழித்து- அதனால் என்மனகய

ழித்துக்பகாண்டு. ' ழித்து - ழிக்கப் ட்டு' எனினுமாம்.
பவண்மணி - முத்து. ணிலம் - சங்கு. மந்தாரம் - மந்தார மலர்; இஃது
இமறவன் சமடயில் உள்ளது. 'நுந்தும் மந்தாகினி' என மாறுக. நுந்தும் -
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 265

தள்ளுகின்ற. மந்தாகினி - கங்மக. 'மந்தாகினியாகிய நீரில்' என்க. ' ந்தப் ப ருமம

தழி' என் தமன, 'பவண்மணி' என்றதற்கு முன்கன கூட்டுக. ந்தப் ப ருமம -
(உன்கனாடு) பதாடர்புற்று வாழும் ப ருமம. 'தழீஇ' என் து குறுகி நின்றது. சிமற
நீரில் - தடுத்து மவக்கப் ட்ட நீரில். கலம் - மரக்கலம்; கதாணி. தார் - மாமல.
இது, பகான்மற மாமலகய என் து அறியப் ட்டது.

தாரமக க ாலுந் தமலத்தமல மாமலத்

தழலரப்பூண்
வரஎன்
ீ றன்மன விடுதிகண் டாய்விடில்
என்மனமிக்கார்
ஆரடி யான்என்னின் உத்தர ககாசமங்
மகக்கரசின்
சீரடி யாரடி யான்என்று நின்மனச்
சிரிப் ிப் கன. #151

நட்சத்திரம் க ால, தமலயில் தமலமாமலமய யும், பநருப்புப் க ாற்பகாடிய

ாம் ாகிய ஆ ரணத்மதயும் அணிந்த வரகன!
ீ என்மன விட்டுவிடுவாகயா?
விட்டுவிடில் கமகலார் என்மன கநாக்கி, யாருமடய அடியான் என்று ககட்டால்,
திருவுத்தரககாச மங்மகக்கு கவந்தனாகிய சிவ ிரானது சிறப்புமடய
அடியாருக்கு அடியவன் என்று பசால்லி, அவர்கள் உன்மனச் சிரிக்கும் டி
பசய்கவன்.

விளக்கவுமர

தாரமக - விண்மீ ன். தாரமக க ாலும் தமலயில் உள்ள தமலமாமலமயயும்,

தழல்க ாலக் பகாடிய அரவமாகிய அணி கலத்மதயும் உமடய வரகன
ீ ' என்க.
'தமலமாமல தமலக்கணிந்து' (தி.4. .9. ா.1) எனவும், 'தமலக்குத் தமல மாமல
அணிந்த பதன்கன' (தி.7. .4. ா.1) எனவும் வந்தனவற்றால், சிவ ிரான் தமலயிலும்
தமலமாமல யணிந்திருத்தல் அறியப் டும். மிக்கார் - உயர்ந்கதார். 'ஆரடியான்'
என்றதற்கு 'நீ' என்னும் எழுவாய் வரு விக்க. என்னின் - என்று வினாவின். என்று
- என்று விமட பசால்லி. 'சிரிப் ிப் ன்' என்றது. இவ்விமடமயக் ககட்ட அளவில்,
'இவமன ஆட்பகாண்டது இவ்வாறுதாகனா' என்று நின்மன அவர்கள் எள்ளி
நமகயாடுவார்கள் என்ற டி. எனகவ, 'சிரிப் ிப் ன்' என் தற்கு, 'சிரித்தற்குக்
காரணனாய் நிற்க ன்' என்றதாம்.

சிரிப் ிப் ன் சீறும் ிமழப்ம த் பதாழும்ம யும்

ஈசற்பகன்று
 1.6.நீத்தல் விண்ணப் ம் 266

விரிப் ிப் ன் என்மன விடுதிகண் டாய்விடின்

பவங்கரியின்
உரிப் ிச்சன் கதாலுமடப் ிச்சன்நஞ் சூண் ிச்சன்
ஊர்ச்சுடுகாட்
படரிப் ிச்சன் என்மனயும் ஆளுமடப் ிச் சன்என்
கறசுவகன. #152

என்மன நீ விட்டு விடுவாகயா? விட்டுவிட்டால், என்மன நீ சினந்து தள்ளிய

குற்றத்மத, ிறர் நமகயாடும் டி பசய்கவன். எனது பதாண்மடயும் ஈசனுக்கக
என்று எல்கலாரும் பசால்லும் டி பசய்கவன். பகாடிய யாமனயின் கதாமலப்
பூண்ட ித்தன்; புலித்கதால் ஆமடயணிந்த ித்தன்; விடத்மத உண்ட ித்தன்;
ஊர்ச் சுடுகாட்டு பநருப்க ாடு ஆடும் ித்தன்; என்மனயும் அடிமமயாகக்
பகாண்ட ித்தன்; என்று உன்மன இகழ்ந்து உமரப்க ன்.

விளக்கவுமர

'என்மன விடுதிகண்டாய்; விடின்' என்றதமன, 'முதலிலும், என்மனயும் ஆளுமடப்

ிச்சன்' என்றதமன, 'பவங்கரி யின்' என்றதற்கு முன்னும் கூட்டுக. 'சீறும்
ிமழப்ம ச் சிரிப் ிப் ன்' என மாற்றிக் பகாள்க. சீறும் ிமழப்பு -
ஆட்பகாண்ட ின் என்மன பவறுக்கும் உனது தவறான பசயமல. சிரிப் ிப் ன் -
ிறர் இகழுமாறு பசய்வன். பதாழும்ம யும் ஈசற்கு என்கற விரிப் ிப் ன்-
'இவனது அடிமமத்திறமும் சிவப ருமானுக்குத் தான்' என்று லரும் தம்முள்
விரிவாக எடுத்துப் க சும் டி பசய்கவன். ிச்சன் - ித்தன். எரிப் ிச்சன் - தீயில்
நின்று ஆடும் ித்தன். 'என்மனயும்' என்றதில் உள்ள உம்மம, 'ஏமன
அடியார்ககளாடு' என இறந்தது தழுவிற்று.

ஏசினும் யான்உன்மன ஏத்தினும் என் ிமழக்

கககுமழந்து
கவசறு கவமன விடுதிகண் டாய்பசம்
வளபவற் ின்
கதசுமட யாய்என்மன ஆளுமட யாய்சிற்
றுயிர்க்கிரங்கிக்
காய்சின ஆலமுண் டாய்அமு துண்ணக்
கமடயவகன. #153

பசந்நிறமுமடய வள மமல க ான்ற ஒளியுமடய திருகமனியகன! என்மன

அடிமமயாக உமடயவகன! சிற்றறிவும் சிறுபதாழிலுமுமடய கதவர்களுக்கு
 1.7.திருபவம் ாமவ 267

இரங்கி, அவர்கள் அமுதம் உண்ணுதற் ப ாருட்டு, பகால்லும் கவகத்கதாடு

எழுந்த ஆல கால விடத்மத உண்டவகன! கமடப் ட்டவனாகிய நான் உன்மன
இகழ்ந்து க சினாலும், வாழ்த்தினாலும், எனது குற்றத்தின் ப ாருட்கட மனம்
வாடி, துக்கப் டுகவன்; அவ்வாறுள்ள என்மன விட்டுவிடுவாகயா?

விளக்கவுமர

ஏசுதல் - இகழ்தல். ஏத்துதல் - புகழ்தல். ிமழக்கு - ிமழ பசய்தது கருதி.

குமழந்து - பமலிந்து. கவசறுகவன் - வருந்து கவன். இங்கும், 'கவசறுகவமன'
என்றதற்கு, 'கவசறுகவன்' 'அத்தன்மமயனாகிய என்மன' என இருபசாற்ப ாருட்டாக
உமரக்க. 'சிற்றுயிர்' என்றது, இமய ின்மம நீக்கிய விகசடணம். இது கதவர்
முதலிய யாவமரயும் குறித்தது. எங்கும் ரந்து பகால்லத் பதாடங்கிய பசயமல ,
'காய்கின்ற சினம்' என்றார். ஆலம் - நஞ்சு. 'சிற்றுயிர்க்கு இரங்கி, அமவ
அமுதுண்ணுதற் ப ாருட்டு ஆலமுண்டவகன' என்க. 'கமடயவன்' என்றது,
முதற்கண் நின்ற, 'யான்' என்றதகனாடு இமயயும். இதனால், இறுதிக்கண் சில
திருப் ாட்டுக்களில் அடிகள் இமறவமன இகழ்வதுக ாலக் கூறினமமக்கு வருந்தி
'என் வாயினின்றும் எழுந்த பசாற்கள், ஏசுதல், ஏத்துதல் என் வற்றுள் எவ்வடிவில்
அமமந்திருப் ினும், என் கருத்து, என் ிமழமயக் கருதி வருந்துவதல்லது
உன்மனப் ழிப் தன்று என் து நீ அறிந்ததன்கறா' என விண்ணப் ித்து, தம்மமக்
மகவிடாது ஏற்றருளுமாறு கவண்டி னமம காண்க. 'ஆலம் உண்டாய்' என்றதும்,
' ிமழமயப் ப ாறுக்கற் ாமல' என்னும் குறிப் ினகத. இத்திருப் ாட்டின் இறுதிச்
சீர், முதல் திருப் ாட்டில் எடுத்த, 'கமடயவன்' என்னும் பசால்கலயாய் , அதகனாடு
பசன்றிமயந்து மண்டலித்தல் காண்க.

1.7.திருபவம் ாமவ
ஆதியும் அந்தமும் இல்லா அரும்ப ரும்
கசாதிமய யாம் ாடக் ககட்கடயும் வாள்தடங்கண்
மாகத வளருதிகயா வன்பசவிகயா நின்பசவிதான்
மாகதவன் வார்கழல்கள் வாழ்த்திய வாழ்த்பதாலிக ாய்
வதிவாய்க்
ீ ககட்டலுகம விம்மிவிம்மி பமய்ம்மறந்து
க ாதார் அமளியின்கமல் நின்றும் புரண்டிங்ஙன்
ஏகதனும் ஆகாள் கிடந்தாள் என்கனபயன்கன
ஈகத எந்கதாழி ரிகசகலார் எம் ாவாய். #154

ஒளி ப ாருந்திய நீண்ட கண்கமள உமடய ப ண்கண! முதலும் முடிவும்

இல்லாத அரும் ப ருஞ்கசாதிமய யுமடய இமறவமன நாங்கள் ாடுவமதக்
 1.7.திருபவம் ாமவ 268

ககட்டும், உறங்குகின்ற மனகயா? உன் காது ஓமச புகாத வலிய காகதா?

மகாகதவனுமடய பநடிய சிலம் ணிந்த திருவடிகமள நாங்கள் புகழ்ந்து ாடிய
வாழ்த்துப் ாடல்களின் ஒலி பசன்று, பதருவின் கண் ககட்ட அளவிகலகய,
எங்கள் கதாழி ஒருத்தி ப ாருமி அழுது, உடம்ம மறந்து மலர் நிமறந்த
டுக்மகயின் மீ திருந்து புரண்டு விழுந்து இந் நிலத்கத, ஒன்றுக்கும் ஆகாதவள்
க ால மூர்ச்சித்துக் கிடந்தாள். இஃது அவள் தன்மம என்ன வியப்பு!

விளக்கவுமர

இதுமுதலாக மகளிர் விமளயாட்டு வமகயில் வருவன லவும், ாடாண் பகாற்ற

வள்மளகயாடு ஒத்த வமகயினவாய் நிற்கும் கடவுட் ாட்டுக்களாம் என் து ,
கமபலல்லாம் கூறியவாறு ற்றிக் பகாள்ளக்கிடந்தமம காண்க.
இதன்கண்ணும் (தி.8, 7.திருபவம். ா.18), அடுத்து வரும் தி.8 திருவம்மாமனயிலும்
( ா.10) 'அண்ணா மமலயான்' என எடுத்கதாதியருளினமம ற்றி,
இவ்விரண்டமனயும் அடிகள், 'திரு வண்ணாமமலயில் அருளிச் பசய்தார்' எனத்
திருவாதவூரர் புராணங் கூறிற்று. அதனால், இமவ, அங்ஙனகம பகாள்ளப் ட்டு
வருகின்றன. எனினும், இதன்கண் 'சீதப் புனலாடிச் சிற்றம் லம் ாடி ... ... ... ஆடு'
(தி.8, 7.திருபவம். ா.14) என்று அருளிச் பசய்ததன்றி, 'அண்ணா மமலயாமனப் ாடி
ஆடு' என அடிகள் அருளிச் பசய்திலர். திருவம் மாமனயில் , 'அண்ணா
மமலயாமனப் ாடுதுங்காண் அம்மானாய்' (தி.8, 8.திருவம்மாமன. ா.10) என்று
அருளினாராயினும், 'ஐயா றமர்ந்தாமனப் ாடுதுங்காண் அம்மானாய்' ( ா.13)
என்றும், 'ஆடுவான் கசவடிகய ாடுதுங்காண் அம்மானாய்' ( ா.17) என்றும்,
ிறவாறும் அருளிச் பசய்தார். ஆதலின், இமவபயல்லாம், 'பதன்னாமனக்
காவாமனத் பதன் ாண்டி நாட்டாமனப் ... ... ாடுதும்' (தி.8 திருவம்மாமன - ா.
19) என்றாற்க ாலத் தில்மலக்கண் இருந்து ாடுங்கால் நிமனந்து ாடியனவாகக்
பகாள்ளுதற்கும் உரியனகவயாம். நம் ி திருவிமளயாடல் , 'இவ்விரண்டும் திருப்
ப ருந்துமறயில் அருளியமவ' என்கின்றது.
இது முதல் எட்டுத் திருப் ாடல்கள் , நீராடுதற்கு விடியலில் எழுந்து
பசல்லற் ாலராகிய மகளிருள் முன்னர் எழுந்தார் சிலர் ஒருங்குகூடி , எழாதார்
வாயிலிற் பசன்று அவமரத் துயிலுணர்த்து மாறாக அருளிச் பசய்யப் ட்டன.
மகளிர் விமளயாட்டுப் ாடல்களில் அமவ இன்ன ாடல் வமக என் தமன
அறிவிக்கும் முமறயால் அப் ாடல் ற்றிய பசால்கலனும் , பசாற்பறாடகரனும்
ஈற்றில் நின்று அப் ாடல்கமள முடிக்கும். அதனால், 'அமவ அங்ஙனம் வருதல்
மரபு' என்னும் அளவாய்ப் ாடமல நிரப் ி நிற் தன்றி கவறு ப ாருள் டாமமயின் ,
அமவபயல்லாம் அமசநிமல க ாலகவ பகாள்ளப் டும். டகவ, இவ்விடத்தும்,
'ஏகலார் எம் ாவாய்' என் தும் அவ்வாகற பகாள்ளப் டும் என் து, தாகன
 1.7.திருபவம் ாமவ 269

ப றப் ட்டது.
இதனுள், 'மாகத' என்றதமன முதலிற் பகாள்க. கசாதி - ஒளி வடிவினன்;
ஆகுப யர். உயர்ந்கதார் உறங்குதமல, 'கண்வளர்தல்' என்றல் வழக்கு. இங்கு,
எழாதவமள எள்ளுகின்றார்களாதலின், 'கண் வளருதிகயா' என்கின்றவர்கள்,
அக்கண்கமள, 'வாள் தடங்கண்' என்றும் சிறப் ித்துக் கூறினார்கள். வாள் தடங்கண்
- வாள்க ாலும் ப ரியகண்; இது, மகளிர் கண் நன்கமமந்திருத்தமலக் குறிக்கும்
பதாடர். இதமன இங்குக் கூறியது, 'உன் கண்கள் நன்கமமந்திருத்தல் உறங்கிக்
கிடத்தற்குத்தாகனா' என்றற்காம். 'இயல் ாய் விழிக்கற் ாலனவாகிய கண்கள்
விழித்தில' 'எனக் கண்கமள இகழ்ந்தவர்கள்,' எழுப்பும் ஓமசமயக்
ககட்கற் ாலனவாகிய பசவிகளும் ககளாது ஒழிந்தனகவா எனச் பசவிகமளயும்
இகழ்வாராய், 'வன்பசவிகயா நின்பசவிதான்' என்றார்கள். வன்மம - ஓமசமய
ஏலாமம. இங்ஙனங் கூறியதனால், முன்னர், 'ககட்கடயும்' என்றது, 'தன்மன
அமழக்க எனக் கருதியிருந்தாள்' என்னும் கருத்தினாற் கூறிய தாயிற்று. 'பசவி'
என்றது, 'பசவிப்ப ாறி' என்னும் ப ாருளதாதலின், 'பசவிதான்' என ஒருமமயாற்
பசால்லப் ட்டது. தான் அமசநிமல.
இத்துமணயும், பசன்ற மகளிர் உறங்குவாமள கநாக்கிக் கூறியன; இனி வருவன
அவமளப் ற்றி அவர்கள் தங்களுள் நமக யாடிக் கூறுவன. இமவயும், அவள்
ககட்டு எழுந்து வருவாள் என்னும் கருத்தினாற் கூறுவனகவயாம். 'என்கன
என்கன' என்றதமன, ' ரிசு' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக. 'நம் கதாழி உறக்கத்தால்
எழா திருக்கின்றாளல்லள்: நமது ாடல் வதியில்
ீ எழும்ப ாழுகத அதமனக் ககட்டு
மனம் உருகிப் டுக்மகயிற்றாகன பமய்ம்மறந்து கிடக் கின்றாள் ; இவளது
அன் ின் ப ருமம எத்தமகயது' என் து இப் குதியின் திரண்ட ப ாருள்.
'பமய்ம்மறந்து புரண்டு' என இமயயும். க ாது ஆர் அமளி - மலர் நிமறந்த
டுக்மக. 'இமறவன் ாடமலக் ககட்டு உருகுதற்கு அமளி இடம் அன்று' என்றற்கு
அதமன இங்ஙனம் சிறப் ித்துக் கூறினார்கள். 'அமளியின் கமனின்றும் புரண்டு'
என்றது, 'ஒரு ால் நின்று மற்பறாரு ாற் புரண்டு' என்றவாறு. 'புரண்டு கீ கழ
வழ்ந்து
ீ ' எனச் சில பசால் வருவித்து முடிப் ாரும் உளர். இங்ஙன்-இப்
ப ாழுமதக்கு; என்றது, 'நாம் கமற்பகாண்ட பசயலுக்கு' என்ற டி. ஏகதனும் ஆகாள்
- சிறிதும் உதவாள். 'ஆகாளாய்க் கிடந்தாள்' என்க. 'ஈகத' என்ற ஏகாரம் கதற்றம்.
கூறுவார்களும், ககட் ார்களுமாயவர்களுள், கூறுகின்றவர்கள், உறங்குகின்றவளது
இகழ்ச்சி கதான்ற , 'எம் கதாழி' எனத் தமக்கக உறவுமடயாள் க ாலக் கூறினார்கள்.
இனி இப் குதிக்கு, 'எம் கதாழி' என்றது ிறள் ஒருத்திமய எனக்பகாண்டு, அவளது
பமய்யன் ின் சிறப்ம உறங்குகின்றவட்கு அறிவித்தவாறாகப் ப ாருள் உமரப் ர் ;
இமறவனிடத்து அன்புமடய வர்க்கு விடியலில் அவமனப் ாடும் ாட்படாலி
ககட்கும்ப ாழுது விமரந்பதழுந்து ின்னர் அவனது அருட்குணங்களில் ஈடு டுதல்
 1.7.திருபவம் ாமவ 270

இயல் ாமல்லது, எழாது, கிடந்த கிமடயிகல விம்மி விம்மி அழுதல் முதலியன

இயல் ாகாவாகலானும் ஆபமனினும் ஈண்மடக்கு அதமன எடுத்துக் கூறுதலாற்
யன் இன்மமயானும், அது யன் ட கவண்டு மாயின், கிடந்தமம மாத்திமரகய
கூறிபயாழியாது, ின்னர் எழுந்து வந்தமமமயயும் ஒருதமலயாகக்
கூறகவண்டுதலின், அங்ஙனங் கூறாமமயானும், ிறவாற்றானும் அது
ப ாருந்தாமம அறிக. கமற் கூறியவாறு ப ாருள் உமரப் ாருள், 'கிடந்தாள்' என்றது
முடியகவ ிறள் ஒருத்திமயக் குறித்ததாக மவத்து, அதற்கு, 'ஒருத்தி' என் கதார்
எழுவாமய வலிந்து வருவித்தும், 'எந்கதாழி' என்றது. முன்னிமலக் கண் டர்க்மக
வந்த வழுவமமதியாக்கியும் உமரப் ாரும் உளர். பசன்றவர்கள் இவ்வாறு
நமகயாடிச் சில கூறிய ின், உறங்கிக் கிடந்தவள் எழுந்து வந்து அவர்களுடன்
கூடினாள் என்க. ின் வருகின்ற ாடல்களிலும் இவ்வாகற பகாள்க.

ாசம் ரஞ்கசாதிக் பகன் ாய் இராப் கல்நாம்

க சும்க ா பதப்க ாதிப் க ாதார் அமளிக்கக
கநசமும் மவத்தமனகயா கநரிமழயாய் கநரிமழயீர்
சீசி யிமவயுஞ் சிலகவா விமளயாடி
ஏசு மிடமீ கதா விண்கணார்கள் ஏத்துதற்குக்
கூசு மலர்ப் ாதந் தந்தருள வந்தருளும்
கதசன் சிவகலாகன் தில்மலச்சிற் றம் லத்துள்
ஈசனார்க் கன் ார்யாம் ஆகரகலார் எம் ாவாய். #155

சிறந்த அணிகமள அணிந்தவகள! இரவும் கலும் நாம் க சும் ப ாழுது

எப்ப ாழுதும் என் அன்பு, கமலான ஒளிப் ிழம் ான இமறவனுக்கு என்று
கூறுவாய். இப்ப ாழுது அருமம யாகிய டுக்மகக்கக, அன்பு மவத்தமனகயா?
ப ண்ககள! சீச்சி நீங்கள் க சும் நமக பமாழிகளில் இமவயும் சிலவாகுகமா!
என் கனாடு விமளயாடிப் ழித்தற்குரிய சமயம் இதுதாகனா? கதவர்களும்
வழி டுதற்கு நாணுகின்ற தாமமர மலர் க ான்ற திருவடிமய அன் ருக்குக்
பகாடுத்தருள எழுந்தருளும் ஒளி உருவன்; தில்மலச் சிற்றம் லத்து
இமறவனுக்கு, அன்பு ப ாருந்திய நாம் உனக்கு யார்?

விளக்கவுமர

'கநரிமழயாய் இராப் கல் நாம் க சும்க ாது எப்க ாது , அப்க ாது ரஞ்கசாதிக்குப்
ாசம் என் ாய்; இப்க ாது, ஆரமளிக்கக கநசமும் மவத்தமனகயா' என்க. அன்பு
'நார்' எனப் டுதல் ற்றி இங்கு அதமன, ' ாசம்' என்று அருளினார்.
' ரஞ்கசாதிக்கக' என்னும் ிரிநிமல ஏகாரம் பதாகுத்த லாயிற்று. இதன் ின்,
உரியது என் தும், 'எப்க ாது' என்றதன் ின்னர், 'அப்க ாது' என் தும் எஞ்சி நின்றன.
 1.7.திருபவம் ாமவ 271

'இராப் கல்' என்றது, 'இரவாக, கலாக' என்ற டி. ஆரமளி - அரிய டுக்மக.
'கநசமும்' என்ற சிறப்பும்மமயால்' அன்பு முழுவமதயும்' என் து ப றப் ட்டது. 'நீ,
ாசம் ரஞ்கசாதிக்கு' எனினும் உண்மமயில் அது கநரிமழக்கக என்றற்கு,
'கநரிமழயாய்' என்றனர். இதுகாறும், பசன்ற மகளிர் கூறியன.
இனி வருவன, இங்ஙனம் நமகயாடிக் கூறியவர்கமள கநாக்கி உறங்கினவள்
கூறுவன. தன்மன, 'கநரிமழயாய்' என்றவர் கமளத் தானும் அவ்வாறு
அமழத்தாள். 'சீசீ' என்ற ஒரு பசால்லடுக் கில், ின்னின்றது, குறுக்கல் விகாரம்
ப ற்றது. 'சீசீ' என்கற ாடம் ஓதுவாரும் உளர். எள்ளற் குறிப் ிமடச் பசால்லாகிய
'சீ' என் து, இங்குப் ப யர்த் தன்மமப் ட்டு, 'சீ எனல்' எனப் ப ாருள் தந்தது. 'சீ
ஏதும் இல்லாது என் பசய் ணிகள் பகாண்டருளும் ' (தி.8. திருக்ககாத்தும் ி 12)
என்னுமிடத்தும் இஃது இவ்வாறு நிற்றல் காண்க. இங்ஙனமாககவ, 'சீசீ
என்றலாகிய இமவயும் சிலகவா' என்றது ப ாருளாயிற்று. சிலகவா -
நண் ரிடத்துச் பசால்லுகின்ற பசாற்களுள் சிலகவா. 'இடம்' என்றது, ப ாழுமத.
வாளா, 'ஏசுமிடம்' என்னாது, 'விமளயாடி ஏசுமிடம்' என்றதனால், 'நமக யாடிப்
க சுதற்கும் இது சமமயமன்று' என்றதாம். கூசுதல் - நாணுதல்.
'நக்கு நிற் ன் அவர்தம்மம நாணிகய'
(தி. 5. .90. ா.9)என வந்தமம காண்க 'நாணுதல்' என் து, நாணிக்
காட்டாபதாழிதலாகிய தன் காரியந் கதான்ற நின்றது. 'கதவர் களுக்குக் காட்டாது
மமறக்கும் திருவடிமய நமக்குத் தர வரு வன்' என்ற டி, 'ஈசனார்' என் து,
ஒருமமப் ன்மம மயக்கம். ' ாசம் ரஞ்கசாதிக்கு' என்று பசால்லு வள் 'நான்
மட்டும் அன்று; நம் எல்கலாருந்தாம்' என் ாள், 'ஈசனார்க் கன் ார் யாம் ஆர்'
என்றாள். 'ஆர்' என்றது, 'அன் ரல்லது மற்று யார்' என்ற டியாம்.
இனி, 'விண்கணார்கள் ஏத்துதற்கு' என் து முதலியவற்மற, பசன்கறார் மறித்தும்
கூறியவாறாக மவத்து, அதற்ககற் த் தாம் தாம் கவண்டுஞ் பசாற்கள் லவற்மற
வருவித்து உமரப் ாரும் உளர்.
'இவ்வாறு, ஒருவர் ஒன்றுகூற, மற்பறாருவர் அதற்கு மாறு பசால்லுதலாக வரும்
ப ாருள், கலிப் ாவினாற் ாடப் டும்' என்றும், அஃது, 'உறழ் கலிப் ா' எனப் டும்
என்றும் பதால்காப் ியர் கூறுதமல,
'ஒத்தா ழிமசக்கலி கலிபவண் ாட்கட
பகாச்சகம் உறபழாடு கலிநால் வமகத்கத'
(பதால்.ப ாருள்.435) எனவும்,
'கூற்றும் மாற்றமும் இமடயிமட மிமடந்து
க ாக்கின் றாகல் உறழ்கலிக் கியல்க '
(பதால். ப ாருள். 458) எனவும் வரும் நூற் ாக்களான் அறிக.
 1.7.திருபவம் ாமவ 272

முத்தன்ன பவண்ணமகயாய் முன்வந் பததிபரழுந்பதன்

அத்தன் ஆனந்தன் அமுதன்என் றள்ளூறித்
தித்திக்கப் க சுவாய் வந்துன் கமடதிறவாய்
த்துமடயீர் ஈசன் ழவடியீர் ாங்குமடயீர்
புத்தடிகயாம் புன்மமதீர்த் தாட்பகாண்டாற் ப ால்லாகதா
எத்கதாநின் அன்புமடமம எல்கலாம் அறிகயாகமா
சித்தம் அழகியார் ாடாகரா நம்சிவமன
இத்தமனயும் கவண்டும் எமக்கககலார் எம் ாவாய். #156

முத்மதப் க ான்ற பவண்மமயான ற்கமள யுமடயவகள! நாள்கதாறும்

எங்களுக்கு முன்கன எழுந்து எதிகர வந்து, எந் தந்மத இன் வடிவினன்;
அமுதம் க ான்றவன் என்று வாழ்த்தி வாய் மிகுதியும் ஊறி, இனிமம
யக்கும் டிப் க சுவாய். எழுந்து வந்து உன் வாயிற் கதமவத் திறவாய். நீங்கள்
இமற வனிடத்தில் க ரன்புமடயீர்! இமறவனது ழமமயான அடிமம யுமடயீர்!
ஒழுங்குமடயீர்! புதிய அடியவராகிய எங்களது, சிறுமமமய ஒழித்து அடிமம
பகாண்டால், தீமமயாய் முடியுகமா? உன் அன்புமடமம வஞ்சமனகயா? உன்
அன்பு உண்மம என் மத நாங்கள் எல்லாம் அறிய மாட்கடாகமா? மனம்
பசம்மமயுமடயவர் நம் சிவப ருமாமனப் ாட மாட்டார்ககளா? உன்மன எழுப்
வந்த எங்களுக்கு இவ்வளவும் கவண்டும்.

விளக்கவுமர

'க சுவாய்' என்றதும், 'க சுகின்றவகள' என விளித்தகதயாம். இவ்வாறு விளித்தது

முன்னாள் இவள், 'நீவிர் வரும் முன்னகம நான் எழுந்திருந்து, நீவிர் வரும்ப ாழுது
உங்கள் எதிகர வந்து இமறவமன மனம் உருகித் துதிப்க ன்' என்று பசால்லி, இது
ப ாழுது அவ்வாறு பசய்யாது உறங்கிக் கிடந்தமமமயச் சுட்டியாம். ஆககவ ,
'முன்வந்து எதிர்எழுந்து' என்றது 'முன் எழுந்து எதிர் வந்து' என
மாற்றியுமரக்கற் ாலதாயிற்று. இதனாகன, 'முத்தன்ன பவண்ணமகயாய்' என்றதும்
'எதமனயும் திட் மின்றிப் க மத நீமரயாய்ச் பசால்லளவில் இனிமமப் டச்
சிரித்துக்பகாண்டு கூறுகின்றவகள' என்றவாறாம். கமட - வாயில். முதற்பறாட்டு,
'கமட திறவாய்' என்றதுகாறும் பசன்றமகளிர் கூறியது. இதமன அடுத்து வரும்
இரண்டடிகளும் உறங்கினவள் கூறுவன.
த்து - அடியார்க்குரிய இலக்கணமாகிய த்து. இவற்மற, 'புறத்திலக்கணம் த்து'
எனவும், 'அகத்திலக்கணம் த்து' எனவும் இரண்டாக்கி உ கதச காண்டங்கூறும்.
அவற்றுள் புறத்திலக்கணம் த்தாவன: திருநீறும் கண்டிமகயும் அணிதல்.
ப ரிகயாமர வணங்கல், சிவமனப் புகழ்ந்து ாடுதல், சிவநாமங்கமள உச்சரித்தல்,
 1.7.திருபவம் ாமவ 273

சிவபூமஜ பசய்தல், சிவபுண்ணியங்கமளச் பசய்தல், சிவபுராணங் கமளக் ககட்டல்,

சிவாலயவழி ாடு பசய்தல், சிவனடியாரிடத்தன்றி உண்ணாமம, சிவனடியார்க்கு
கவண்டுவன பகாடுத்தல் என் ன.
அகத்திலக்கணம் த்தாவன; சிவப ருமானது புகமழக் ககட்குங்கால் மிடறு
விம்மல், நாத்தழுதழுத்தல், இதழ் துடித்தல், உடல் குலுங்கல், மயிர் சிலிர்த்தல்,
வியர்த்தல், பசால்பலழாமம, கண்ண ீர் அரும்புதல், வாய்விட்டழுதல்,
பமய்ம்மறத்தல் என் ன.
' த்துக் பகாலாம் அடியார் பசய்மக தாகன' (தி.4. .18. ா. 10) என்றருளினார்
திருநாவுக்கரசரும். இவற்மற, சித்தாந்த நூல்களிற் காணப் டும் தசகாரியமாகவும்
பசால்லு . ' த்தும்' என்னும் முற்றும்மம பதாகுத்தலாயிற்று. இனி, ' ற்று என் து
எதுமக கநாக்கி, த்பதன ஆயிற்று' என்றும் உமரப் ர். மழமம, புதுமமகமள
முன் எழுதல், ின் எழுதல் ற்றிக் கூறினாள். ாங்கு - எல்லாம் நிரம் ிய
தன்மம. 'நீங்கள் தாம் நிரம் ிய அடியார்கள்' என, தன்மன
நமகத்துமரத்தவர்கமளத் தான் நமகத்துமரத்தாள் என்க. இகலிக்
கூறுகின்றாளாகலின், தன்கனாபடாத்த ிறமரயும் உளப் டுத்து, 'அடிகயாம்' எனவும்,
'எமக்கு' எனவும் ன்மமயாற் கூறினாள். புன்மம - குற்றம். ப ால்லாது - தீமம;
'தீமம உண்கடா' என உமரக்க. அடுத்து வரும் மூன்றடிகளும் பசன்கறார்
மறித்தும் கூறுவன.
'நின் அன்புமடமம எத்கதா' என மாற்றுக. எத்து-வஞ்சமன. 'எத்தனாகிவந்
தில்புகுந்து' (தி.8 பசன்னிப். 4) என்றாற் க ாலப் ின்னரும் வருதல் காண்க.
தங்கமள, 'பமய்யடியார்கள்' என்று அவள் நமகயுள்ளுறுத்துக் கூறக்ககட்டவர்கள்,
'உன்னுமடய பமய்யன்ம நாங்கள் அறிந்திலகமா ' என மறித்தும் நமக டக்
கூறிப் ின்னர், 'உள்ளத்தில் பமய்யன்புமடய மகளிரானவர், விடியலில் எழுந்து
நம்ப ருமாமனப் ாடமாட்டார்ககளா ' என பவளிப் மட யாககவ கழறினர்.
'விடியலில் எழுந்து' என் து, இடத்தால் வந்து இமயந்தது. இதன் ின் ,
உறங்கியிருந்தவள், 'சிறிது அயர்த்துப் க ாய் விடியலில் எழாது துயின்று கிடந்த
எனக்கு இத்துமணயும் கவண்டுவது தான்' என்று தன் பநஞ்கசாகட பசால்லிக்
பகாண்டு வந்து உடன் கலந்தாள். ஈற்றடிமயயும், பசன்ற ப ண்கள் கூற்றாககவ
பகாண்டு 'இவ்வளகவ எமக்கு கவண்டும்' எனவும் உமரப் ர்.

ஒள்நித் திலநமகயாய் இன்னம் புலர்ந்தின்கறா

வண்ணக் கிளிபமாழியார் எல்லாரும் வந்தாகரா
எண்ணிக்பகா டுள்ளவா பசால்லுககாம் அவ்வளவும்
கண்மணத் துயின்றவகம காலத்மதப் க ாக்காகத
விண்ணுக் பகாருமருந்மத கவத விழுப்ப ாருமளக்
 1.7.திருபவம் ாமவ 274

கண்ணுக் கினியாமனப் ாடிக் கசிந்துள்ளம்

உள்பநக்கு நின்றுருக யாம்மாட்கடாம் நீகயவந்து
எண்ணிக் குமறயில் துயிகலகலார் எம் ாவாய். #157

ஒளிமயயுமடய முத்துப் க ான்ற ல்லிமன உமடயாய்! இன்னும் உனக்குப்

ப ாழுது விடியவில்மலயா?. அழகிய கிளியின் பசால்லின் இனிமம க ான்ற
பசால்லிமன உமடய கதாழியர், எல்கலாரும் வந்து விட்டார்ககளா? எண்ணிக்
பகாண்டு, உள்ள டிகய பசால்லுகவாம்; ஆனால், அத்துமணக் காலமும் நீ
கண்ணுறங்கி வகண
ீ காலத்மதக் கழிக்காகத. கதவர்களுக்கு ஒப் ற்ற அமுதம்
க ால்வாமன, கவதத்தில் பசால்லப் டுகின்ற கமலான ப ாருளான வமன,
கண்ணுக்கு இனிய காட்சி தருவாமனப் புகழ்ந்து ாடி, மனம் குமழந்து உள்கள
பநகிழ்ந்து நின்று உருகுவதன் ப ாருட்டு நாங்கள் எண்ணிச் பசால்லமாட்கடாம்.
நீகய எழுந்து வந்து எண்ணிப் ார்த்து, எண்ணிக்மக குமறயுமானால் மீ ண்டும்
க ாய்த் தூங்குவாயாக.

விளக்கவுமர

'ஒள் நமக' என இமயயும். இது புன்முறுவமலக் குறிக்கும். புன்முறுவல்

ப ருமிதமுமடயார் பசயலாகலின், 'ஒள் நித்தில நமகயாய்' என்றது,
ப ருமிதமுமடமமமயக் குறிப் ாற் கூறியவாறாம். இவளது ப ருமிதத்திற்கு
ஏற் , பசன்ற மகளிர், 'இன்னம் ப ாழுது புலர்ந்திலகதா' என்னும் துமணகய
கூறினர். அவளும் அதற்ககற் , 'நீங்கள் பசால்லுவமதப் ார்த்தால், எல் கலாரும்
எழுந்து வந்து விட்டனர்; நான் மாத்திரகம எழாதிருக் கின்கறன் க ாலத்
கதான்றுகின்றது' என்னும் ப ாருள் ட, 'வண்ணக் கிளிபமாழியார் எல்லாரும்
வந்தாகரா' என்றாள். அங்ஙனங் கூறுகின்றவள், அதனிமடகய, 'உங்கள் க ச்சு மிக
நன்றாய் இருக் கின்றது' என்று இகழ்வாள், ிறமரக் கூறுவாள் க ால அவர்களது
பசால்மலச் சிறப் ித்துக் கூறினாள். பசன்ற மகளிர் அது ககட்டுக் கூறுவன
ஏமனய குதி.
'பகாண்டு' என் து, 'பகாடு' என மருவிற்று. 'உள்ளவாறு' என் து கமடக்குமறந்து
நின்றது. 'பசால்லுககாமாக' என ஆக்கம் வருவித்து, 'பசால்லிக்பகாண்டிருக்க' என
உமரக்க. அவ்வளவும் - அத்துமணக் காலமும். 'கண்மண' என்றதில் ஐ, குதிப்
ப ாருள் விகுதி. அவகம - யன் டாமகல. 'க ாக்காது' என்னும் எச்சம்
கதற்கறகாரம் ப ற்று வந்தது. 'விண்' என்றது விண்ணவமர. ஒரு மருந்து -
ஒப் ற்ற அமுதம். 'அவருக்குக் கிமடத்துள்ள அமுதத்தின் கவறு ட்டது' என் தாம்.
கசிந்து - கண்ண ீர் சிந்தி. 'உள்ளம் உள் நின்று பநக்குருக' என மாற்றிக் பகாள்க. 'நீ
காலத்மதப் க ாக்காமமப் ப ாருட்டும், நாங்கள் இமறவமனப் ாடி உருகுதற்
 1.7.திருபவம் ாமவ 275

ப ாருட்டும் அதமன (எண்ணிச் பசால்லுதமல)ச் பசய்யமாட்கடாம் ' என்றனர்

என்க. 'குமறயில்' என்றது, 'வரற் ாகலார் வாராதிருப் ின்' என்ற வாறு. 'நீ மீ ண்டு
பசன்று துயில் பகாள்வாயாக' என்றது, துயிலில் உள்ள ஆர்வத்திமனச் சுட்டி
இகழ்ந்தது. ' ாடிக் கசிந்து உருக' என்றதும், 'நீ அதற்கு ஆகாய்' என இகழ்ந்தகதயாம்.

மாலறியா நான்முகனும் காணா மமலயிமனநாம்

க ாலறிகவாம் என்றுள்ள ப ாக்கங்க களக சும்
ாலூறு கதன்வாய்ப் டிறீ கமடதிறவாய்
ஞாலகம விண்கண ிறகவ அறிவரியான்
ககாலமும் நம்மமஆட் பகாண்டருளிக் ககாதாட்டும்
சீலமும் ாடிச் சிவகன சிவகனபயன்று
ஓலம் இடினும் உணராய் உணராய்காண்
ஏலக் குழலி ரிகசகலார் எம் ாவாய். #158

திருமால் அறிய முடியாத ' ிரமன் காணமுடியாத அண்ணாமமலமய, நாம்

அறியக் கூடும் என்று, உனக்குத் பதரிந்துள்ள ப ாய்கமளகய க சுகின்ற, ால்
சுரக்கின்ற, கதன்க ால இனிக்கும் வாயிமனயுமடய, வஞ்சகீ , வாயிற்கதமவத்
திறப் ாயாக. இந்நிலவுல கினரும், வானுலகினரும், ிற உலகினரும் அறிவதற்கு
அருமம யானவனது அழமகயும், நம்மம அடிமம பகாண்டருளிக் குற்றத்மத
நீக்கிச் சீராட்டும் ப ருங்குணத்மதயும் வியந்து ாடிச் சிவகன! சிவகன!! என்று,
முமறயிடினும் அறியாய், துயில் நீங்காது இருக் கிறாய். இதுதாகனா
மயிர்ச்சாந்தணிந்த கூந்தமலயுமடய உனது தன்மம?

விளக்கவுமர

'அறியா, காணா' என்றமவ, எதிர்மமறப் ப யபரச்ச அடுக்கு. மமல -

மமலவடிவானவன். 'மமல' என்கற பகாண்டு, 'அண்ணாமமலமய' என்றலும்
ப ாருந்துவகத. க ால் அமசநிமல. உள்ள ப ாக்கங்கள் - உலகில் உள்ள
ப ாய்கமள எல்லாம். 'கதன்' என்றமத, ' ால்' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக. ால்,
கதன் என் ன, மிக்க இனிமமமயக் குறித்து நின்றன. டிறீ - ப ாய்ம்மம
யுமடயவகள; இது, வாளா ப யராய் நின்றது. இவள் பசாற்சாலம் பசய் வள்
என் மத அமனவரும் எப்ப ாழுதும் அவள் அறியக் கூறுவர் என் தும், அது ற்றி
இவள் சினந்து பகாள்வதில்மல என் தும், பசன்ற மகளிர் இவமள இங்ஙனம்
பவளிப் மடயாககவ கூறி விளித்தமமயாற் ப றப் டும். 'ஓலம் இடினும்
உணராய் உணராய்' என்றதும், அவளது எளிய நிமல கருதிகயயாம். அவளது
பசாற்சாலத்துக்கு ஓர் எல்மலயாககவ, 'மாலறியா நான்முகனும்
காணாமமலயிமன நாம் அறிகவாம்' எனக் கூறுதமல எடுத்துக் காட்டினர்.
 1.7.திருபவம் ாமவ 276

இதனாகன, சிவப ருமாமன ஏமனத் கதவகராடு ஒப் மவத்துக் கூறுவாரது

தன்மமயும் அடிகள் புலப் டுத்தியவாறு ப றப் ட்டது.
கூவ லாமம குமரகட லாமமமயக்
கூவ கலாபடாக்கு கமாகடல் என்றல்க ால்
ாவ காரிகள் ார்ப் ரி பதன் ரால்
கதவ கதவன் சிவன்ப ருந் தன்மமகய.
(தி.5. .100. ா.5) என ஆளுமடய அரசுகள் அருளிச் பசய்தலுங் காண்க 'ஞாலகம'
முதலிய மூன்று ஏகாரங்களும் எண்ணுப் ப ாருள. இவற்றால் எண்ணப் ட்டன ,
அவ்வவ்வுலகங்களாம். இவற்றின் ின், 'ஆகிய உலகங்களால்' என் து
பதாகுத்தலாயிற்று. ககாதாட்டுதல் - திருத்துதல். 'ககாதுதமலச் பசய்தல்' என் து
பசாற் ப ாருள். சீலம் - பசய்மக. உணராய் - துயில் நீங்காய். காண், முன்னிமல
அமச. 'ஏலக்குழலியாகிய உன் ரிசு இது' என, ஒருபசால் வருவித்து முடிக்க.
ஏலம் - மயிர்ச்சாந்து. 'வாயால் இனிமம டப் க சுதல்க ாலகவ, உடமலயும்
நன்கு ஒப் மன பசய்து பகாள்வாய்' என் ார், 'ஏலக்குழலி' என்றனர்.

மாகனநீ பநன்னமல நாமளவந் துங்கமள

நாகன பயழுப்புவன் என்றலும் நாணாகம
க ான திமச கராய் இன்னம் புலர்ந்தின்கறா
வாகன நிலகன ிறகவ அறிவரியான்
தாகனவந் பதம்மமத் தமலயளித்தாட் பகாண்டருளும்
வான்வார் கழல் ாடி வந்கதார்க்குன் வாய்திறவாய்
ஊகன உருகாய் உனக்கக உறும்எமக்கும்
ஏகனார்க்குந் தங்ககாமனப் ாகடகலார் எம் ாவாய். #159

ப ண்கண! நீ, கநற்று, நாமளக்கு வந்து உம்மம எழுப்புகவன் என்று பசான்ன

பசால்லுக்கும், பவட்கப் டாமல், நீ க ான திக்மகச் பசால்வாய். இன்னும்
ப ாழுது விடியவில்மலகயா?. வானுலகத்தவரும், நிலவுலகத்தவரும்,
ிறவுலகத்தவரும், அறிதற்கு அருமமயானவன் தானாககவ வலிய வந்து
எம்மமக் காத்து அடிமம பகாண்டருளுகின்ற கமலாகிய, பநடிய கழலணிந்த
திருவடிமயப் ாடி, வந்தவர்களாகிய எங்களுக்கு, நீ, உன் வாய் திறவாது இருக்
கின்றாய். உடலும் உருகப் ப றாது இருக்கின்றாய். இவ்பவாழுக்கும்
உனக்குத்தான் ப ாருந்தும். எமக்கும் ிறர்க்கும் தமலவனாய் இருப் வமன
எழுந்து வந்து ாடுவாயாக!

விளக்கவுமர
 1.7.திருபவம் ாமவ 277

மாகன - மான்க ான்ற ார்மவமய உமடயவகள; 'அச்சத்தால் ின்வருமாறு

கூறினாய்' என் ார், இவ்வாறு விளித்தனர். பநன்னல் - கநற்று; ஐகாரம், சாரிமய.
என்றலும் - என்று பசால்லிய பசயமலயும். 'பசயமலயும்' என இரண்டனுருபு
விரியாது, 'பசயலுக்கும்' என நான்கனுருபு விரிப் ின், ிற்கால வழக்காம். 'நீ க ான
திமச கராய்' என்க. திமச - இடம். கராய் - பசால்லு. 'கநற்றுச் பசான்ன
பசாற் டி நீ வந்து எங்கமள எழுப்புதற்கு, இன்னும் ப ாழுது புலரவில்மல
க ாலும்!' என நமகத்துக் கூறினர் என்க. 'வாகன நிலகன ிறகவ அறிவரியான்'
என்றதற்கு, கமல் உமரத்தாங்குமரக்க. தமலயளித்து - தமலயளிபசய்து;
தமலயளி - கமலான கருமண. அருளும் கழல் - தரப் டுகின்ற திருவடி. வாய்
திறவாய் - ஒன்றும் மறுமாற்றம் கூறாது உறங்குகின்றாய். ஊகன உருகாய் -
உடல் பமலியமாட்டாய். பமலிதல், நாணத்தினானாதல், அச்சத்தினானாதல்
நிகழற் ாலது என் தாம். உனக்கக உறும் - இமவபயல்லாம் உனக்கக தகும்.
'இனிகயனும் எழுந்து வந்து எங்ககளாடு இமறவமனப் ாடு' என இறுதியிற் கூறி
முடித்தனர்.

அன்கன இமவயுஞ் சிலகவா லஅமரர்

உன்னற் கரியான் ஒருவன் இருஞ்சீரான்
சின்னங்கள் ககட் ச் சிவபனன்கற வாய்திறப் ாய்
பதன்னாஎன் னாமுன்னம் தீகசர் பமழுபகாப் ாய்
என்னாமன என்னமரயன் இன்னமுபதன் பறல்கலாமுஞ்
பசான்கனாங்ககள் பவவ்கவறாய் இன்னந் துயிலுதிகயா
வன்பனஞ்சப் க மதயர்க ால் வாளா கிடத்தியால்
என்கன துயிலின் ரிகசகலார் எம் ாவாய். #160

தாகய! உன் குணங்களில் இமவயும் சிலக ாலும். ல கதவர்கள் உன்னற்கு

அரியவனும், ஒப் ற்றவனும், ப ருஞ் சிறப்புமடயவனுமாகிய இமறவமனப்
ற்றிய, சங்கு முதலியவற்றின் ஒலிகள் ககட்க, சிவசிவ என்று பசால்லிகய
வாமயத் திறப் ாய். பதன்னவகன என்று பசால்வதற்கு முன்க , தீயிமடப் ட்ட
பமழுகு க ால உருகுவாய். என் ப ருந்துமணவன், என் அரசன், இன்னமு
தானவன், என்று யாம் எல்கலாரும் பவவ்கவறு விதமாகப் புகழ்ந் கதாம். நீ
ககட் ாயாக. இன்னமும் உறங்குகின்றமனகயா? திண்ணிய மனமுமடய
அறிவிலார் க ால, சும்மா டுத்திருக்கின்றாகய! தூக்கத் தின் சிறப்புத் தான்
என்பனன்று உமரப் து.

விளக்கவுமர
 1.7.திருபவம் ாமவ 278

இங்கு எழுப் ப் டு வள் சிவப ருமானிடத்துப் க ரன்புமடயள் என் து, பசன்ற

மகளிர் ின்னர்க் கூறும் அவற்றான் இனிது விளங்கும். அதனால், இவமள
அமனவரும் 'அன்மனகய' என்று விளித்தனர். பசய்யுளாதலின், 'இமவயும்' என்ற
சுட்டுப் ப யர் முன்வந்தது. இது, ின்வருகின்ற, மிக்க துயில், எழுப் ிய ப ாழுதும்
வாய்வாளாது கிடத்தல் என் வற்மறச் சுட்டிற்று. சிலகவா- உன் தன்மமகளிற்
சிலகவா. ஒருவன் - ஒப் ற்றவன். இருஞ்சீரான் - 'ப ரிய புகமழயுமடயவன்'.
அரியானும், ஒருவனும், சீரானும் ஆகியவனது சின்னங்கள் என்க. 'விடியலில்
திருச்சின்னங்கள் ஊதுதல் ககட்கப் டும்ப ாழுகத துயிலுணர்ந்து சிவ சிவ என்று
பசால்லுவாய்; ின்பு, எழுந்த அடியவர்கள் ாண்டிநாட்மடயுமடய ப ருமாகன
என்று ாடுதற்கு முன்க பநருப்ம ச் கசர்ந்த பமழுகு க ால உள்ளமும் உடலும்
உருகுவாய்; ஆயினும், இன்று யாங்கள் உன்வாயிலில் வந்து, இமறவமனத்
தனித்தனிகய லவாறாகப் ாடிகனாம்; இன்னமும் உறங்குகின்றாய்;
இமறவனிடத்து அன் ில்லாத வலிய பநஞ்சத்மதயுமடய ப ண்டிர்க ால வாயும்
திறவாது கிடக்கின்றாய்; உறக்கத்தின் ப ருமமதான் என்கன' என, எழுப் வந்த
மகளிர் இவளது நிமலமய எல்லாம் விரித்துக் கூறினர்.
'ககட் கவ' என்னும் ிரிநிமல ஏகாரம் பதாகுத்தலாயிற்று. 'துயிலுணர்ந்த ின்
முதற் பசால்லாகத் திருமவந்பதழுத்மதகய பசால்லுவாய்' என்றற்கு, 'சிவபனன்கற
வாய்திறப் ாய்' என்றனர். 'பதன்னா என்னாமுன்னம் தீகசர் பமழுபகாப் ாய் '
என்றது, 'அம்பு டுமுன் தமல துணிந்தது' என்றல்க ால, விமரவு மிகுதி குறித்தது.
இதமன, 'காரியம் முந்தூறூஉங் காரணநிமல' எனக்கூறி, ஏதுவணி யின் ாற்
டுப் ர், அணிநூலுமடயார். 'ஆமன' என்றது, காதற் பசால். அமரயன் - அரசன்;
தமலவன். தனித்தனிகய ாடினமமயின் 'என்' என ஒருமமயாற் கூறினர்.
'எல்லாம்' என் கத தன்மம யிடத்மத யுணர்த்துமாயினும், அது திரிபுமடத்து.
'எல்கலாம்' என் து அதமனத் திரி ின்றி யுணர்த்தும். 'எல்லாரும், எல்லீ ரும்'
என்னும் டர்க்மக முன்னிமலப் ப யர்கள்க ால, 'எல்கலாமும்' என்னும் தன்மமப்
ப யரும், இறுதியில் உம்மமபயாடு நின்றது. 'ககள்' என்றதமன' 'அன்கன' என்றதன்
ின்னர்க் கூட்டுக. 'பவவ் கவறாய்ச் பசான்கனாம்' என இமயயும். 'இன்னமும்'
என்னும் உம்மம பதாகுத்தலாயிற்று. க மதயர் - ப ண்டிர்; 'அறிவில்லாதவர்'
என் தும் நயம். 'துயில்' என்றதற்கு, 'எல்லாமரயும் ஆட்பகாள்கின்ற உறக்கம்' என
உமரக்க. ' ரிசு' என்றது ப ருமமமய. பகாடுமம யாகிய இழிமவ, 'ப ருமம'
என்றது இகழ்ச்சிப் ற்றி.

ககாழி சிலம் ச் சிலம்புங் குருபகங்கும்

ஏழில் இயம் இயம்பும்பவண் சங்பகங்கும்
ககழில் ரஞ்கசாதி ககழில் ரங்கருமண
 1.7.திருபவம் ாமவ 279

ககழில் விழுப்ப ாருள்கள் ாடிகனாம் ககட்டிமலகயா

வாழிஈ பதன்ன உறக்ககமா வாய்திறவாய்
ஆழியான் அன்புமடமம ஆமாறும் இவ்வாகறா
ஊழி முதல்வனாய் நின்ற ஒருவமன
ஏமழ ங் காளமனகய ாகடகலார் எம் ாவாய். #161

ககாழி கூவ, எங்கும் மற்மறய றமவகள் ஓமசமய எழுப்பும்; வாத்தியங்கள்

ஏழிமச முமறயில் இமசக்க, எவ்விடத்தும் பவண்மமயான சங்கமானது
முழங்கும்; ஒப் ற்ற கமலான கருமண யுமடய சிவப ருமானது, நிகரில்லாத
உயர்ந்த புகமழ நாங்கள் ாடிகனாம். அவற்மற நீ ககட்கவில்மலயா?
வாழ்வாயாக; இது எத்தமகயதான தூக்ககமா? வாமயத் திறக்க மாட்கடன்
என்கிறாகய! ாற்கடலில் ள்ளி பகாள்ளும் திருமால் க ால இமறவனிடத்தில்
அன்புமடயவளான திறமும் இப் டித்தாகனா? க ரூழியின் இறுதியில்
தமலவனாய் நின்ற ஒருத்தனாகிய உமம ாகமனகய ாடுவாயாக.

விளக்கவுமர

'வாழி' என்றதமன முதலில் மவத்து, 'வாழ்தலுமடய வகள' என உமரக்க. 'நன்கு

வாழ விரும்பு வளுக்கு இத்துமணப் க ருறக்கம் தகாது' என் ார், இவ்வாறு
விளித்தனர். 'ஏழில்' என்றதில் உள்ள, 'இல்' என்னும் ப யமர இதன் ின்னருங்
கூட்டுக. இல்லங்களில் ககாழி கூவ , எவ்விடத்தும் ிற றமவகள் ஒலிக்கின்றன.
இல்லங்களில் ஏழிமசகமளயுமடய இமசக்கருவிகள் ஒலிக்க, எவ்விடத்தும்
சங்குகள் ஒலிக்கின்றன' என்க. 'ஏழ்' என்றது, முன்னர் இமசமயயும், ின்னர்
அவற்மற பவளியிடும் கருவிமயயும் உணர்த்தினமமயின், இருமடியாகுப யர்.
இமசக்கருவிகளுள் மிடற்றுக் கருவியும் ஒன்றாதலின், மிடற்றுப் ாடலும்
அடங்கிற்று. திருப் ள்ளி எழுச்சி ாடுவாரும், இமச யில்கவாரும் விடியலில்
ாடுதல் அறிந்து பகாள்க. 'ஏழில்' என் கத ஒரு கருவியின் ப யராக வும் உமரப் .
ககழ் - உவமம. ரம் - கமன்மம. கசாதிமயயும், கருமணமயயும் உமடயவமன,
'கசாதி, கருமண' என்றது, ஆகு ப யர். 'கசாதியும், கருமணயும் ஆயவனது
ப ாருள்கள் ாடிகனாம்' என்க. ப ாருள்கள் - இயல்புகள். 'ஈபதன்ன உறக்ககமா'
என்றது, 'இத்துமண ஓமசகளாலும் நீங்காத இவ்வுறக்கம் எத்தன்மமத்தாய
உறக்ககமா; அறிகின்றிகலம்' என்று இகழ்ந்தவாறு. ஆழியான் - மாகயான். அவனது
அன்புக ாலும் அன் ிமன, 'ஆழியான் அன்பு' என்றனர். 'மாகயான்
சிவப ருமானுக்குத் தன் கண்மணப் றித்துச் சாத்தச் சக்கரம் ப ற்றமமக ால,
யானும் பநறிமுமற ிமழயாது அப் ப ருமாமன வழி ட்டுப் ப ருவாழ்வு
ப றுகவன்' என்று கூறுகின்றவள் இவள் என் து, 'ஆழியான் அன்புமடமம
 1.7.திருபவம் ாமவ 280

யாமாறும் இவ்வாகறா' என்ற ஏச்சுமரயாற் ப றப் ட்டது. 'பநறிமுமற ிறழாது

சிவமன வழி டுகவன்' என்ற நீதாகனா, இத்துமண ஓமச எழவும் எழாது
உறங்குகின்றாய்; 'நீதாகனா ப ருவாழ்வு ப றப்க ாகின்றவள்' என் து கருத்து.
'மாகயானது அன் ிமன நீயும் ப றுதற்கு, அவன் எழாகத உறங்குதல்க ால நீயும்
உறங்குகின்றாய் க ாலும்' என் து உள்ளுமற நமக.
ஊழி முதல்வன் - ஊழிகள் லவற்றிற்கும் முதல்வன்; 'அவற்றால் தாக்குண்ணாத
முதல்வன்' என்ற டி. ஏமழ - ப ண்; உமம. ' ங்காளமனகய' என்ற ிரிநிமல
ஏகாரம், 'நீ வழி டுகவன் என்று பசால்லும் அவமனகய ாடு என்கின்கறாம்;
ிறமரப் ாடு என்கின்றிகலாம்' எனப் ப ாருள் தந்து நின்றது.
இத்துமணயும் வந்த திருப் ாட்டுக்கள், மகளிருள் முன் எழுந்கதார், ின்னர்
எழற் ாலாமர அவர்தம் வாயிலிற் பசன்று அவமர எழுப் ியன. அடுத்துவரும்
திருப் ாட்டு அவர் எல்லாரும் ஒருங்கு கூடிய ின், முதற்கண் இமறவமனப்
ரவுவது.

முன்மனப் ழம்ப ாருட்கும் முன்மனப் ழம்ப ாருகள

ின்மனப் புதுமமக்கும் க ர்த்துமப் ப ற்றியகன
உன்மனப் ிரானாகப் ப ற்றஉன் சீரடிகயாம்
உன்னடியார் தாள் ணிகவாம் ஆங்கவர்க்கக ாங்காகவாம்
அன்னவகர எம்கணவ ராவார் அவர்உகந்து
பசான்ன ரிகச பதாழும் ாய்ப் ணிபசய்கவாம்
இன்ன வமககய எமக்பகங்ககான் நல்குதிகயல்
என்ன குமறயும் இகலாகமகலார் எம் ாவாய். #162

முற் ட்டனவாகிய ழமமயானப ாருள்களுக்கும் முற் ட்ட ழமமயான

ப ாருகள! ிற் ட்டனவாகிய புதிய ப ாருள் களுக்கும் புதிய ப ாருளாகி நின்ற
அத்தன்மமயகன! உன்மன ஆண்டவனாகப் ப ற்ற உன் சிறப்பு மிக்க
அடிமமகளாகிய யாங்கள் உன் பதாண்டர்களின் திருவடிகமள வணங்குகவாம்;
அங்கக அவர்களுக்கு உரிமம உமடயவர்களாகவாம்; அவர்ககள எங்கள்
கணவராவார்கள். அவர்கள் விரும் ிக் கட்டமளயிட்ட வண்ணகம, அவர்கட்கு
அடிமமயாய் நின்று ஏவல் பசய்கவாம்; எங்கள் ப ருமாகன! எங்களுக்கு
இம்முமறகய கிமடக்குமாறு அருள் புரிவாயாயின் எவ்வமகயான குமற ாடும்
இல்லாதவர்களாய் இருப்க ாம்.

விளக்கவுமர

முன்மனப் ழம்ப ாருள் - முன்கன கதான்றிநின்று மமறந்த ப ாருள். மமறயாது

நிற்கும் ப ாருளும் இதன்கண் அடங்கும். இமவ இரண்டற்கும் முன்கனயுள்ள
 1.7.திருபவம் ாமவ 281

மழகயான் இமறவன். ின்மனப் புதுமம - இனித் கதான்ற இருக்கின்ற புதுப்

ப ாருள். இதற்கும் முற்கூறியதுக ாலகவ ின்கனயுள்ளவன் இமறவன்.
இமறவன் ப ாருள்கமளத் கதாற்றுவிக்குங்கால், காலத்தின் வழி முற் ிற் ாடு
கதான்றத் கதாற்றுவித்து, தான் அதற்கு அப் ாற் ட்டு நிற்றமலகய இங்ஙனங்
குறித்தனர். 'உன்மனகய' என்னும் ிரிநிமல ஏகாரம் விரிக்க. ிரான் - முதல்வன்.
ப றுதல், அறிவினால் என்க. ாங்கு - துமண. ஆவார் - ஆதற்கு உரியார்.
'பதாழும் ாய்' என்றது, 'மனத்கதாடு ப ாருந்தி' என்றவாறு.
இதனால், கன்னிமமயுமடயராகிய இம் மகளிர், இளமமக் கண்கண
சிவப ருமானுக்கு அன்புமடயராய் ஒழுகும் ஆடவகர தமக்குக் கணவராய்
வாய்த்தல் கவண்டும் என அப்ப ருமாமன கவண்டினமம கூறப் ட்டது.

ாதாளம் ஏழினுங்கீ ழ் பசாற்கழிவு ாதமலர்

க ாதார் புமனமுடியும் எல்லாப் ப ாருள்முடிகவ
க மத ஒரு ால் திருகமனி ஒன்றல்லன்
கவதமுதல் விண்கணாரும் மண்ணும் துதித்தாலும்
ஓத உலவா ஒருகதாழன் பதாண்டருளன்
ககாதில் குலத்தரன்றன் ககாயிற் ிணாப் ிள்மளகாள்
ஏதவன்ஊர் ஏதவன்க ர் ஆருற்றார் ஆரயலார்
ஏதவமனப் ாடும் ரிகசகலார் எம் ாவாய். #163

இமறவன் திருவடிக் கமலங்கள், கீ ழ் உலகம் ஏழினுக்கும் கீ ழாய், பசால்லுக்கு

அளவு டாதமவயாய் இருக்கும்; மலர்கள் நிமறந்து அழகு பசய்யப் ட்ட
அவனது திருமுடியும், கமலுள்ள ப ாருள் எல்லாவற்றுக்கும் கமலுள்ள
முடிவிடமாய் இருக்கும்; அவன் ஒகரவமகயானவன் அல்லன்; ஒரு க்கம்
ப ண்ணுருவாய் இருப் வன்; கவதமுதலாக, விண்ணுலகத்தாரும்,
மண்ணுலகத்தாரும் புகழ்ந்தாலும், பசால்லுதற்கு முடியாத ஒப் ற்ற நண் ன்;
அடியார் நடுவுள் இருப் வன். அத்தன்மமயனாகிய சிவப ருமானது
ஆலயத்திலுள்ள, குற்றமில்லாத குலத்மதயுமடய, ணிப்ப ண்ககள! அவன் ஊர்
யாது? அவன் ப யர் யாது? அவனுக்கு உறவினர் யாவர்? அவனுக்கு அந்நியர்
யாவர்? அவமனப் ாடும் வமக யாது?

விளக்கவுமர

இத்திருப் ாட்டு இல்லங்களின்றும் எழுந்து பசன்று குழாங்கூடிய மகளிர்,

சிவ ிராமனப் ரவிய ின்னர் நீர்த்துமறமய அமடந்து, அங்குத் தமக்கு முன்கன
வந்துள்ள அப்ப ருமான் ககாயி லிற் ணிபுரியும் மகளிமரக் கண்டு அவர்ககளாடு
கூடி அவன் புகமழப் க சி மகிழ்ந்தது.
 1.7.திருபவம் ாமவ 282

ப ாருள்ககாள்: 'ககாதில் குலத்துத் கதான்றிய, அரன்றன் ககாயிற் ிணாப்

ிள்மளகாள்! அவன்றன் ாதமலர் ாதாளம் ஏழினும் கீ ழ் ; க ாது ஆர் புமன
முடியும் எல்லாப் ப ாருள் முடிவு; அவன் திருகமனி ஒன்றல்லன்; ஒரு ால்
க மத; கவத முதல்; விண் கணாரும் மண்ணும் துதித்தாலும், ஓத உலவா ஒரு
கதாழன்; பதாண்டர் உளன்: ஆதலின், அவன் ஊர் ஏது? அவன் க ர் ஏது? அவனுக்கு
ஆர் உற்றார்? ஆர் அயலார்? அவமனப் ாடும் ரிசு ஏது?'
திருக்ககாயிற் ணிபுரியும் மகளிர் என்றும் கன்னிமம யுமடயர். இந்நிமல, அவர்
தாகம விரும் ி கமற்பகாள்வது. அவரது மனநிமலமய அறிந்து அவர்தம்
ப ற்கறாரும் அதற்கிமசந்து விமட பகாடுப் ர். ின்னர் ககாயிற்கு அணித்தாய்
உள்ள கன்னி மாடத்தில் தங்கிக் ககாயிலினின்றும் ப றும் உணவு உமடகளால்
வாழ்ந்து ககாயிற் ணிகமளகய பசய்வர். இமறவன் ஆமணவழிப் ின்னர்
நம் ியாரூமர மணந்த சங்கிலியார், முன்னர் கமற்பகாண்டிருந்த நிமல இதுகவ
என் மத, வரலாறு கநாக்கி அறிந்து பகாள்க. இவருள் இறுதிகாறும் கன்னியராய்
இராது மணம் புரிந்து பகாள்ளும் நிமல உண்டாகுமாயின், அங்ஙனம் பசய்து
பகாள்ளுதலும் உண்டு என் தற்கும் அவ்வரலாகற சான்றாம்.
பசாற்கழிவு - பசால்பசல்லாது நின்ற இடம். க ாது ஆர் - மலர் நிமறந்த. புமன
- அழகிய. 'முடிவும்' என்னும் உம்மம பதாகுத்த லாயிற்று. முடிவும் -
முடிவுமாகிய இடம். முடிவுக்கு கமல் உள்ள இடத்மதகய 'முடிவு' என்றார்.
'பசாற்கழிவு' என்றதனால், ப ாருள் இன்மமமயயும், 'ப ாருள் முடிவு' என்றதனால்,
பசால்பசல்லா மமமயயும் உணரமவத்தார். இவற்றால் வியா கத் தன்மம
குறிக்கப் ட்டது. 'ஒன்று' என்றது, ஒரு தன்மமமய. திருகமனி ஒன்றாகாமமக்குக்
காரணமாக, 'ஒரு ால் க மத' என்றார். 'ஒரு ால்' என்றதற்கு, 'திருகமனியின் ஒரு
கூற்றில்' என்க. க மத - ப ண்; என்றது, ப ண்ணுருவிமன. இதன் ின் 'உளது'
என் து எஞ்சி நின்றது. 'ஓருடம் ிருவ ராகி' (தி.4. .22. ா.6) என்று அருளிச்
பசய்தார், திருநாவுக்கரசு சுவாமிகளும் கவத முதல் - கவதத்திற்கு முதல்வன்.
'மண்' என்றதும், மண்கணாமரகய. துதித்தல் - புகழ்தல். 'அவர் ஓத உலவா' என்க.
'ஓத' என்றதும், 'துதிக்க' என்றதாம். புகழது உலவாமமமய அதமன
உமடயான்கமல் மவத்துக் கூறினார். உலத்தல் - முடிதல். ஒரு கதாழன் -
ஒப் ற்ற கதாழன். இமறவகனாடு ஆண்டான் அடிமமத் திறத்திலன்றித் கதாழமம
முமறயிலும் அடியவர் உரிமம பகாள்ளுதல் ற்றி இமறவமன, 'கதாழன்' என்றார்.
'கதாழா க ாற்றி' (அடி 120) எனப் க ாற்றித்திருவகவலிலும் அருளிச் பசய்தமம
காண்க. 'விரும் ி நின்ற - த்தாம் அடியார்க்ககார் ாங்கனுமாம்' (தி.6. .15. ா.2)
என்ற திருநாவுக்கரசர் திருபமாழிமயயும் காண்க. 'ஒருகதாழந் பதாண்டருளன்'
என் கத ாடம் எனவும், 'கதாழம்' என் து, 'க பரண்' எனப் ப ாருள் டும் எனவும்
கூறுவாரும் உளர். அவர், 'உளன்' என்றதற்கு 'உமடயன்' எனப் ப ாருள் உமரப் ர்.
 1.7.திருபவம் ாமவ 283

பதாண்டர் உளன் - அடியவர் உள்ளத்திலிருப் வன். இதன் ின் , 'ஆதலின்' என்னும்

பசால்பலச்சம் வருவிக்க. 'யாது' என் து, 'ஏது' என மருவி வழங்கும். இவ்வினா,
ஈண்டுப் ல இடத்தும், யாதும் இன்மமமயக் குறித்து நின்றது. ' ரிசு' என்றது,
வமகமய. 'கருவி கரணங்களால் ஏககதசப் ட்டு நிற் வர்க்கக ஊரும், க ரும்,
உற்றாரும், அயலாரும், ாடும் வமகயும் உள்ளன; அவ்வாறன்றி வியா கனாய்
நிற்கும் இமறவனுக்கு அமவ இலவாதலின், இயன்ற அளவிகல நாம்
ாடுகின்கறம்' என்றவாறு.

பமாய்யார் தடம்ப ாய்மக புக்கு முககபரன்னக்

மகயாற் குமடந்து குமடந்துன் கழல் ாடி
ஐயா வழியடிகயாம் வாழ்ந்கதாங்காண் ஆரழல்க ாற்
பசய்யாபவண் ணறாடீ
ீ பசல்வா சிறுமருங்குல்
மமயார் தடங்கண் மடந்மத மணவாளா
ஐயாநீ ஆட்பகாண் டருளும் விமளயாட்டின்
உய்வார்கள் உய்யும் வமகபயல்லாம் உய்ந்பதாழிந்கதாம்
எய்யாமற் காப் ாய் எமமகயகலார் எம் ாவாய். #164

நிமறந்த பநருப்புப் க ான்ற பசந்நிறம் உமடய வகன! பவண்மமயான

திருநீற்றுப் ப ாடியில் மூழ்கியவகன! ஈசகன! சிற்றிமடமயயும், மமப ாருந்திய
ப ரிய கண்கமளயும் உமடய உமமயம்மமயின் கணவகன! அழககன!
வண்டுகள் பமாய்த்தமலப் ப ாருந்திய அகன்ற தடாகத்தில், முககர் என்ற ஒலி
எழும் டி புகுந்து, மகயால் குமடந்து குமடந்து மூழ்கி, உன் திருவடிமயப்
புகழ்ந்து ாடி, ரம் மர அடிமமகளாகிய நாங்கள், வாழ்ந்கதாம்; தமலவகன! நீ
எங்கமள அடிமம பகாண்டருளுகின்ற திருவிமளயாட்டினால், துன் த்தினின்றும்
நீங்கி இன் த்மதப் ப று வர்கள் அவற்மறப் ப றும் வமககமள எல்லாம்
யாங்களும் டிமுமறயில் ப ற்று விட்கடாம். இனி, நாங்கள் ிறவியில்
இமளக்காத டி எங்கமளக் காத்தருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

விளிகமள எல்லாம் முதலிற் கூட்டி, 'வழியடிகயாம் ப ாய்மக புக்கு முககர்

என்னக் குமடந்து உன் கழல் ாடி வாழ்ந் கதாம் ' எனவும், 'நீ ஆட்பகாண்டருளும்
விமளயாட்டின் உய்ந்பதாழிந் கதாம்; இனி எம்மம எய்யாமற் காப் ாய்' எனவும்
விமனமுடிக்க. பமாய் ஆர் - பமாய்த்தல் (பநருங்குதல்) ப ாருந்திய.
பமாய்த்தலுக்கு விமனமுதல் நீராடுகவார். மலர்கமள நாடி வரும்
வண்டுகமளயும் பகாள்வர். தடம் ப ாய்மக - ப ரிய குளம். 'முககர்' என்றது,
ஒலிக்குறிப்பு. குமடதல் - துழாவுதல். ாடும் ப ாழுது நீமரக் மகயால்
 1.7.திருபவம் ாமவ 284

துழாவிநிற்றல் இயல்பு. வழியடிகயாம் - குடிமுழுதுமாகத் பதான்றுபதாட்டு

அடியராயிகனாம். காண், முன்னிமல அமச. 'கழல் ாடி வாழ்ந்கதாம்' என்றது,
' ாடுதலாகிய க ற்மறப் ப ற்கறாம்' என்ற டி. இமவ, முன்னர் நிகழ்ந்தன. ஆரழல்
க ால் பசய்யன் - அணுகுதற்கரிய தீப்க ாலச் சிவந்த திருகமனிமய யுமடயவன்.
'ஆட்பகாண்டருளும் விமளயாட்டு' என்றது, ' மடத்தல், காத்தல், அழித்தல்,
மமறத்தல், அருளல்' என்னும் ஐந்பதாழிமலயுமாம் என் து, வருகின்ற
திருப் ாட்டுள், 'காத்தும் மடத்தும் கரந்தும் விமளயாடி ' என் தனால் விளங்கும்.
ஐந் பதாழில்களுள் அருளமலயன்றி ஏமனயவற்மறயும் ஆட்பகாண் டருளுதலாக
அருளிச் பசய்தது, அமவபயல்லாம் அருளலுக்கு ஏதுவாம் முமறமம ற்றிகய
பசய்யப் டுதலாம். இத் பதாழில்கமள இமறவனுக்கு விமளயாட்டு என்றல்,
'ஐங்கலப் ாரம் சுமத்தல் சாத்தற்கு விமளயாட்டு' என் து க ால, எளிதிற் பசய்தல்
ற்றிகய யாம் என் தமன, மாதவச் சிவஞான கயாகிகள் சிவஞான க ாத
மா ாடியத்தும், சிவஞான சித்தி உமரயிடத்தும் இனிது விளக்கிப் க ாந்தமம
காண்க. உய்வார்கள் உய்யும் வமக, அவரவர் நிமலக் ககற் , மண்ணுலக
இன் ங்கமளயும், விண்ணுலக இன் ங்கமளயும், வட்டுலக்தில்
ீ உடம்ப ாடுநின்று
நுகரும் இன் ங்கமளயும் ப றும் நிமலகளாம். வமக எல்லாம் - வமகயால்
எல்லாம். 'உய்ந்பதாழிந் கதாம்' என்றதில் ஒழிதல், துணிவுப் ப ாருள் ற்றி வந்தது.
எய்த்தல்- ிறவியிற் பசன்று இமளத்தல். எனகவ , கமற்கூறியவாறு உய்ந்தமவ
அமனத்தும் ிறவி நீங்கிய நிமலயாகாமம ப றப் ட்டது. இங்ஙனம்
எல்லாவற்மறயும் பவறுத்து, ிறவியற்ற நிமலயாகிய ரமுத்திமய கவண்டுதல்
அடிகளது விருப் கமயாம். எனினும், இதமனப் ப ண்கள் கூற்றாக அவர் அருளிச்
பசய்தமமயின், 'எய்யாமல் காப் ாய்' என்றதற்கு, அப் ப ண்கள் இந்நிமலயிமனகய
விரும்பும் ஆடவருக்கக தாம் வாழ்க்மகப் டுமாறு அருளுதல் கவண்டும் என
கவண்டினார் என உமரத்துக்பகாள்க. 'காவாய்' என்னும் ஏவல் விமனமய மரூஉ
வழக்காக, 'காப் ாய்' என முன்னிமல விமன க ால அருளினார், இளமகளிர்
கூற்றாதல் ற்றி. இத் திருப் ாட்டு, இல்லங்களினின்றும் க ாந்த மகளிர்
நீராடுதற்கண் இமறவமனப் ரவியது.

ஆர்த்த ிறவித் துயர்பகடநாம் ஆர்த்தாடும்

தீர்த்தன்நற் றில்மலச்சிற் றம் லத்கத தீயாடும்
கூத்தன்இவ் வானும் குவலயமும் எல்கலாமும்
காத்தும் மடத்தம் கரந்தும் விமளயாடி
வார்த்மதயும் க சி வமளசிலம் வார்கமலகள்
ஆர்ப் ரவஞ் பசய்ய அணிகுழல்கமல் வண்டார்ப் ப்
 1.7.திருபவம் ாமவ 285

பூத்திகழும் ப ாய்மக குமடந்துமடயான் ப ாற் ாதம்

ஏத்தி இருஞ்சுமனநீ ராகடகலார் எம் ாவாய். #165

நம்மமப் ிணித்த ிறவித் துன் ம் ஒழியும் டி, நாம் மகிழ்ந்து ஆடுகின்ற

தீர்த்தமாய் உள்ளவன், அழகிய தில்மலயின் கண்ணுள்ள ஞான சம யில்
அனகலந்தி ஆடுகின்ற கூத்தப் ிரான். விண்ணுலகத்மதயும் நிலவுலகத்மதயும்
நம் எல்கலாமரயும், கதாற்று வித்தும் நிமல ப றுத்தியும், நீக்கியும்,
விமளயாடு வனாகிய இமற வனது ப ாருள் கசர் புகமழ உமரத்து,
வமளயல்கள் ஒலிக்கவும், நீண்ட கமகமல முதலிய அணிகள் அமசந்து ஓமச
எழுப் வும் அழகிய கூந்தலின் கமல், வண்டுகள் எழுந்து முழங்கவும் மலர்கள்
விளங்குகின்ற ப ாய்மகயில் ஆடி, நம்மம உமடய இமறவனது ப ான் க ான்ற
திருவடிகமளத் துதித்துப் ப ரிய மமலச் சுமன நீரில் மூழ்குவாயாக.

விளக்கவுமர

இது முதலாக வரும் நான்கு ாடல்கள், அன்ன மகளிர் இமறவமனப்

ாடிக்பகாண்கட நீராடுவன. இவற்றுள், ஒருவமர முன்னிமலப் டுத்திகயனும்,
லமரயும் உளப் டுத்திகயனும் சில பசால்லி ஆடுவர்.
ஆர்த்த - ிணித்துள்ள. 'துயர்' என்றது பவப் த்மத. ஆர்த்து- ஆரவாரித்து;
'மகிழ்ந்து' என்ற டி. தீர்த்தன் - தீர்த்தமாய் உள்ளவன். தீ ஆடும் - தீகயாடு
ஆடுகின்ற. கூத்தப் ப ருமான் திருக்மககளில் ஒன்றில் தீகயந்தியிருத்தல் அறிக.
குவலயம் - பூ மண்டலம். 'எல்கலாமும்' எனத்தன்மம யிடத்தால் ஓதினமமயின் ,
'நம் எல்கலாமரயும்' என்று உமரக்க. 'நம்' என்றது மக்கள் எல்லாமரயும்
உளப் டுத்து. இவ்வாறு மக்கள் இனத்மத கவறு கூறினர், அவர் சிறப்புமடய
உலகமாதல் ற்றி. 'இமறவனால் ஆட்பகாள்ளப் டும் க ற்றால், கதவரினும்
மக்ககள சிறப்புமடயர்' என அடிகள் ல விடத்தும் ஓதியருளுதல் காண்க.
'விமளயாடி' என்றது, முன்னர், 'கூத்தன்' என்றதகனாடு இமயந்து நின்ற ப யர்.
'கூத்தனும், விமளயாடியும் ஆகியவனது வார்த்மத' என்க. வார்த்மத - பசய்தி;
புகழ், 'வார்த்மதயும்' என்ற உம்மம சிறப்பு. சிலம் - ஒலிக்க. வார் - நீண்ட.
கமகமலகமள, 'கமலகள்' என்றது, முதற்குமற. ஆர்ப்பு - ஆரவாரிப்பு. அரவம் -
ஒலி 'ஆரவாரிப் ாகிய ஒலி' என்க. 'குமடந்த ின்' என் து, 'குமடந்து' எனத் திரிந்து
நின்றது. குமடந்து - முழுகி. 'உமடயான் ப ாற் ாதம் ஏத்தி' என்றதன் ின்,
வமளசிலம்புதல் முதலியவற்மறச் சுட்டும், 'அவ்வாறு, என் து வருவிக்க. நீராடு
மகளிர், ப ாய்மக, சுமன, அருவி, மடு, யாறு, கடல் என்னும் அமனத்திலும் ஆடுதல்
இயல்பு. அவற்றுள், இது சுமனயாடுவார் கூறியது.
 1.7.திருபவம் ாமவ 286

ம ங்குவமளக் கார்மலரால் பசங்கமலப் ம ம்க ாதால்

அங்கங் குருகினத்தால் ின்னும் அரவத்தால்
தங்கள் மலங்கழுவு வார்வந்து சார்தலினால்
எங்கள் ிராட்டியும் எங்ககானும் க ான்றிமசந்த
ப ாங்கு மடுவிற் புகப் ாய்ந்து ாய்ந்துநம்
சங்கஞ் சிலம் ச் சிலம்பு கலந்தார்ப் க்
பகாங்மககள் ப ாங்கக் குமடயும் புனல்ப ாங்கப்
ங்கயப் பூம்புனல் ாய்ந் தாகடகலார் எம் ாவாய். #166

சுமமயான குவமளயின் கருமமயான மலர் கமள உமடமமயாலும்,

பசந்தாமமரயின் குளிர்ந்த மலர்கமள உமடமமயாலும், மகயில் வமளயற்
கூட்டத்மத உமடமமயாலும் ின்னிக் கிடக்கின்ற ாம் ினாலும் தங்கள் மலம்
கழுவுவார் வந்து நீக்கிக் பகாள்ள அமடதலாலும், எம்ப ருமாட்டிமயயும் எங்கள்
ப ருமாமனயும் க ான்று ப ாருந்திய நீர் ப ாங்குகின்ற மடுமவ யுமடய
ப ாய்மகயில் புகும் டி வழ்ந்து,
ீ மூழ்கி, நம் சங்கு வமளயல்கள் கலகலக்கவும்
காற்சிலம்புகள் கலந்து ஒலிக்கவும் தனங்கள் பூரிக்கவும், முழ்குகின்ற நீர்
ப ாங்கவும் தாமமர மலர்கள் நிமறந்த நீரில் ாய்ந்து ஆடுவாயாக.

விளக்கவுமர

இத்திருப் ாட்டுள், அன்ன மகளிர், தாம் ஆடச் பசன்ற மடுவிமன மாபதாருகூறன்

வடிவமாகக் கண்டு மகிழ்ந்து கூறுதல் பசால்லப் டுகின்றது.
கார் மலர் - கரிய மலர். குவமளயின் கரியமலர் இமறவியது நிறத்மதயும்,
பசந்தாமமர மலர் இமறவனது நிறத்மதயும் காட்டும். குருகு - றமவ; பசாற்
ப ாதுமமயால் இது அம்மமயது வமளமயயும் உடனிமலயாகச் சுட்டிற்று.
ின்னும் அரவத்தால் - கமலும் கமலும் எழுகின்ற ஒலியால். இதுவும்
அவ்வாற்றால், இமறவன் மீ து ஒன்கறாபடான்று ப ாருந்தி ஊரும் ாம் ிமனக்
குறித்தது. 'மலம்' என்றது, மடுவிற்கு ஆங்கால் உடல் அழுக்மகயும், இமறவன்
இமறவியர்க்கு ஆங்கால் உயிர் அழுக்மகயும் குறிக்கும். இமசந்த - ப ாருந்திய.
ப ாங்கு மடு - மிகுந்த மடு. கலந்து - ஏமனய காலணிகளுடன் கசர்ந்து.
விமளயாட்டு மகிழ்ச்சியால் உடல் பூரித்தலின் , பகாங்மககளும் பூரிப் வாயின.
மடுவிலும் தாமமரகள் நிரம் ி இருக்குமாகலின், ' ங்கயப் பூம்புனல்' என்று
அருளினார். இது, மடுவாடுவார் கூறியது.

காதார் குமழயாடப் ம ம்பூண் கலனாடக்

ககாமத குழலாட வண்டின் குழாமாடச்
சீதப் புனலாடிச் சிற்றம் லம் ாடி
 1.7.திருபவம் ாமவ 287

கவதப் ப ாருள் ாடி அப்ப ாருளா மா ாடிச்

கசாதி திறம் ாடிச் சூழ்பகான்மறத் தார் ாடி
ஆதி திறம் ாடி அந்தமா மா ாடிப்
க தித்து நம்மம வளர்த்பதடுத்த ப ய்வமளதன்
ாதத் திறம் ாடி ஆகடகலார் எம் ாவாய். #167

காதில் ப ாருந்திய குமழ அமசயவும், சிய ப ான்னால் ஆகிய அணிகள்

அமசயவும் பூமாமல கூந்தலில் இருந்து அமசயவும் மாமலமயச் சுற்றும்
வண்டின் கூட்டம் அமசயவும், குளிர்ச்சியாகிய நீரில் மூழ்கித் தில்மலச்
சிற்றம் லத்மதப் புகழ்ந்து ாடி, கவதப் ப ாருளாகிய சிவ ிராமனப் ாடி,
அப்ப ாருள் நமக்கு ஆகும் வண்ணம் ாடிப் ரஞ்கசாதியின் தன்மமமயப் ாடி,
இமறவன் பசன்னியில் சூழ்ந்துள்ள பகான்மறமயப் ாடி, அவன் ஆதியான
தன்மமமயப் ாடி, அவன் அந்தமான முமறமயப் ாடி, க்குவமுமறகட்கு ஏற்
கவறு டுத்தி, நம்மம ஆக்கமாய கவறு ாடுறுத்தி உயர்த்திய, வமளயமல
உமடய உமாகதவியின் திருவடியின் தன்மமமயப் ாடி ஆடுவாயாக.

விளக்கவுமர

இத்திருப் ாட்டுள், அன்ன மகளிர் இமறவமனயும், இமறவிமயயும் ல டியாகப்

ாடி ஆடுதல் கூறப் டுகின்றது. 'சிற்றம் லம் ாடி' என்றது பதாடங்கி, ' ாதத் திறம்
ாடி' என்றதுகாறும் உள்ளவற்மற முதற்கண் கூட்டுக. காது ஆர் - காதில்
ப ாருந்திய. 'ம ங் கலன்' என இமயயும். சிய ப ான்னாற் பசய்யப் ட்டமமயின் ,
கலனும் சுமமயுமடத் தாயிற்று. 'கலன்' என் து ப ாதுச் பசால்லாதலின்,
'பூண்கலன்' என அமடபுணர்க்கப் ட்டது. பூண்கலன் , விமனத்பதாமக. ககாமத -
மாமல. 'மாமல கூந்தலின்கண் ஆட' என்க. 'ககாமதக் குழலாட' எனவும் ாடம்
ஓதுவர். சீதப் புனல் - தண்ணிய நீர். இஃது, 'ஆடுதற்கு இனிதாம்' எனக்குறித்தவாறு.
'புனலின்கண்' என ஏழாவது விரிக்க. கவதப் ப ாருள் - கவதத்துள் கூறப் ட்ட
முதற் ப ாருளின் இயல்பு. அப்ப ாருள் - அவ்வியல்ம யுமடய ப ாருள். ஆமாறு
- ஆமாற் றிமன; என்றது, 'சிவப ருமானிடகம அவ்வியல்பு காணப் டுமாற் றிமன'
என்ற டி. 'ஆமாறு' என்றதமன 'ஆதி' என்றதற்கும், கூட்டுக. 'கசாதி' என்றது 'சிவன்'
என்னும் அளவாய் நின்றது. சூழ் - மார் ிமனச் சூழ்ந்துள்ள. 'தார்' என்றது, அதனது
சிறப் ிமன. ஆதியும், அந்தமும் ஆதல், 'உலகிற்கு' என்க. க தித்தல் - ஒருகாமலக்
பகாருகால் அறிவு கவறாகச் பசய்தல். 'வளர்த்து' என்றதனால், இது ஆக்க மாய
கவறு ாட்மடகய குறிக்கும். எடுத்த - உயர்த்திய. இமற வனது அருட் சத்திகய
முன்னர் மமறப்புச் சத்தியாயும், ின்னர் விளக்கற் சத்தியாயும் நின்று அறிமவ
வளர்த்தலின், 'வளர்த்பதடுத்த ப ய்வமள' என்றார். மமறத்தல் அதற்கியல் ாகாது
 1.7.திருபவம் ாமவ 288

விளக்குதகல இயல் ாகலின், விளக்கத் பதாடங்கும் நிமலகய , 'சத்திநி ாதம்'

எனப் டுகின்றது. மமறத்தகலயன்றி, விளக்குதலாகிய சத்தி நி ாதமும், 'மந்ததரம்,
மந்தம், தீவிரம், தீவிரதரம்' என நால்வமகப் ட்டு, அவற்றுள் ஒன்று நான்காயும்,
மற்றும் அவ்வாற்றால் லவாயும் நிகழ்தலின், 'க தித்து' என்று அருளிச் பசய்தார்.
புனல் ஆடி ஆடு - நீரின்கண் விமளயாடி மூழ்கு. 'சிற்றம் லம் ாடி' என்றதனால்,
இது, ககாயிற்றிருக்குளம் ஆடுவார் கூறியதாம். இத் திருக்குளம், 'சிவகங்மக'
எனப் டுகின்றது.

ஓபராருகால் எம்ப ருமான் என்பறன்கற நம்ப ருமான்

சீ பராருகால் வாகயாவாள் சித்தங் களிகூர
நீபராருகால் ஓவா பநடுந்தாமர கண் னிப் ப்
ாபராருகால் வந்தமனயாள் விண்கணாமரத் தான் ணியாள்
க ரமரயற் கிங்ஙகன ித்பதாருவர் ஆமாறும்
ஆபராருவர் இவ்வண்ணம் ஆட்பகாள்ளும் வித்தகர்தாள்
வாருருவப் பூண்முமலயீர் வாயார நாம் ாடி
ஏருருவப் பூம்புனல் ாய்ந் தாகடகலார் எம் ாவாய். #168

கச்சணிந்த அழகிய அணியுடன் கூடிய பகாங்மக கமள உமடயீர்! ஒவ்பவாரு

சமயத்தில், எம்ப ருமான் என்று பசால்லி வந்து இப்ப ாழுது நம்மிமறவனது
ப ருமமமய ஒருகாலும் வாயினாள் கூறுதமல நீங்காதவளாகிய இவள் மனம்
மகிழ்ச்சி மிக விழிகளினின்றும், ஒருப ாழுதும் நீங்காத நீரின் நீண்ட தாமரகள்
ஒழுகப் பூமியின்கமல் ஒருமுமறகய வழ்ந்து
ீ எழாது வணங்குவாள். ிற
கதவமரத் தான் வணங்கமாட்டாள். ப ரிய தமலவனாகிய இமறவன் ப ாருட்டு
ஒருவர் ித்தராகுமாறும் இவ்வாகறா? இவ் வாறு ிறமர அடிமம பகாள்ளும்
ஞான உருவினர் யார் ஒருவகரா, அவருமடய திருவடிமய நாம் வாயாரப்
புகழ்ந்து ாடி, அழகிய கதாற்றமுமடய மலர்கள் நிமறந்த நீரில் நீர் குதித்து
ஆடுவராக.
ீ

விளக்கவுமர

இத்திருப் ாட்டு, அன்னமகளிர், சிவப ருமானது க ரின் நிமலமய வியந்து ாடி

ஆடியது. 'வாருருவப் பூண்முமல யீர்' என்றதமன முதலிற் பகாள்க.
ஓபராருகால் - ஒகராபவாரு சமயத்தில். எம்ப ருமான் என்பறன்கற -
சிவப ருமான் என்று பசால்லிகய. சித்தம் களிகூர - ின்பு உள்ளம் மகிழ்ச்சி மிக.
கண் பநடுந்தாமர நீர் ஓவா னிப் - கண்கள் இமடயறாத தாமரயாகிய நீமர
ஒழியாது ப ய்ய. நம் ப ருமான் சீர் ஒருகால் வாய் ஓவாள் - சிவப ருமானது
புகமழ ஒரு காலும் வாயினின்றும் ஒழியாதவளாயின இவள். ாபராருகால்
 1.7.திருபவம் ாமவ 289

வந்தமனயாள் - இப்ப ாழுது நிலத்தில் ஒருமுமறகய வணங்கி எழாது

கிடக்கின்றாள்.
விண்கணாமரப் ணியாள் - ிற கதவமர ஒருக ாதும் வணங்காள். இங்ஙன்
இவ்வண்ணம் ஒருவர் க ரமரயற்குப் ித்தும் ஆமாறு - இவ்வுலகத்திகல
இவ்வாறு ஒருவர் தம் கடவுள் ப ாருட்டுப் ித்தும் பகாண்டவர் ஆகும் டி.
ஆட்பகாள்ளும் வித்தகர் ஆர் ஒருவர்-ஆட்பகாண்டருளும் கதவர் யாபராருவர்
உளர்; ஒருவரும் இலர்.
தாள் - (ஆதலின், இவ்வாறு ஆட்பகாள் வனாகிய நம் சிவ ப ருமானது)
திருவடிகமள. (நாம் வாயாரப் ாடிப் புனல் ாய்ந்து ஆடுகவாம்).
'சிவப ருமானது ப யமர முதற்கண் சிலப ாழுது ப ாதுவாகச் பசால்லியவள்,
ின்னர் அதன் யனாகத் தன்மன மறந்த க ரன்புமடயவளாயினாள்; இங்ஙனம்
தன்மன அமடந்தவமர வசீகரித்துப் க ரருள் புரியும் கதவர் ிறர் யாவர் உளர்'
என வியந்த டி.
'சீபராருகால்' என்றதில், 'ஒருகாலும்' என்னும் உம்மம பதாகுத்தல். 'விண்கணாமரத்
தான் ணியாள்' என்றதில் தான், அமச நிமல. 'ஆமாறும்' என்ற சிறப்பும்மமமய
' ித்து' என்றதகனாடு கூட்டுக. 'தாள்' என் தற்குமுன், 'அவர்' என் து வருவிக்க. ஏர்
உருவப்புனல் - எழுந்து கதான்றுகின்ற உருவத்மதயுமடய நீர்; என்றது
அருவிநீமர. பூம்புனல் - அழகிய நீர். 'ஆட' என்னும் வியங் ககாளின் இறுதி
அகரம் பதாகுத்தலாயிற்று. இஃது அருவி யாடுவார் கூறியது.

முன்னிக் கடமலச் சுருக்கி பயழுந்துமடயாள்

என்னத் திகழ்ந்பதம்மம ஆளுமடயாள் இட்டிமடயின்
மின்னிப் ப ாலிந்பதம் ிராட்டி திருவடிகமற்
ப ான்னஞ் சிலம் ிற் சிலம் ித் திருப்புருவம்
என்னச் சிமலகுலவி நந்தம்மம ஆளுமடயாள்
தன்னிற் ிரிவிலா எங்ககாமான் அன் ர்க்கு
முன்னி அவள்நமக்கு முன்சுரக்கும் இன்னருகள
என்னப் ப ாழியாய் மமழகயகலார் எம் ாவாய். #169

கமககம! முதலில் இந்தக் கடல் நீமர உட்பகாண்டு, கமல் எழுந்து

எம்மமயுமடயாளாகிய அம்மமயினது திருகமனி க ால நீலநிறத்கதாடு
விளங்கி எம்மம அடிமமயாக உமடயவளது சிற்றிமட க ால மின்னி விளங்கி,
எம் ிராட்டி திருவடிகமல் அணிந்த ப ான்னினால் பசய்யப் ட்ட சிலம்பு க ால
ஒலித்து, அவளது திருப்புருவம் க ால் வானவில் விட்டு, நம்மம அடிமமயாக
உமடயாளாகிய அவ்வம்மமயினின்றும் ிரிதல் இல்லாத, எங்கள்
 1.7.திருபவம் ாமவ 290

தமலவனாகிய இமறவனது, அடியார்களுக்கும், ப ண்களாகிய நமக்கும், அவள்

திருவுளம் பகாண்டு முந்திச் சுரக்கின்ற இனிய அருகள க ான்று ப ாழிவாயாக.

விளக்கவுமர

இத்திருப் ாட்டு, அன்ன மகளிர் உலக நலத்தின் ப ாருட்டு மமழமய கநாக்கி

கவண்டியது. அங்ஙனம் கவண்டுங்கால், தம் ப ண்மமக் ககற் , இமறவி தன்
சிறப்க கதான்றக் கூறி கவண்டுவர்.
இதனுள் 'மமழ' என்றதமன முதலிற் பகாள்க. மமழ - கமகம். முன் இக்கடமலச்
சுருக்கி - முதற்கண் இக் கடல் நீமரக் குமறயப் ண்ணி. குமறயப் ண்ணுதல் -
முகத்தல். உமடயாள் - எப்ப ாருள்கமளயும் தனக்கு உரிமமயாக உமடயவள்;
இமறவி. 'இமறவி' என்றது அவளது திருகமனிமய. எம்மம ஆளுமடயாள் -
எம்மம ஆளுதல் உமடயவள்; என்றது, 'உலகியலின் நீக்கித் தன்வழி ஒழுகச்
பசய் வள்' என்ற டி. இது முதலாக இமறவிமயக் குறித்து வரும் மூன்று
ப யர்களும், இறுதியில் நிற்கும், 'அவள்' என் து க ாலச் சுட்டுப் ப யரளகவயாய்
நின்றன. இட்டிமடயின் - சிறிய இமடக ால. சிமல - வில். 'குலவுவித்து' என் து,
'குலவி' என நின்றது. குலவுதல் - விளங்குதல். 'தன்னின்' என்றதில் உள்ள தன்,
சாரிமய. 'எங்ககாமான் தன் அன் ர்க்கு முன் அவள் நமக்கு முன்னிச் சுரக்கும்
இன்னருள்' என இமயத்துக் பகாள்க. அன் ர்க்கு முன் - அன் ர்க்குச் சுரக்குமுன்.
முன்னி - நிமனத்து. நிமனத்தது, ின் நிகழ்வதமன. 'சுரக்கும்' என்றது, சுரந்து
ப ாழிகின்ற எனத் தன் காரியந் கதான்ற நின்றது. 'ப ாழியாய் மமழ'
என்றாராயினும், எம்ப ருமானது அருளால் ப ாழியாய் என் கத கருத்தாகும்.
'இக்கடமல' என்றமமயால் இது, கடலாடுவார் கூறியதாம். மமழமய நிமனவு
கூர்தல், அவர்க்கக ப ரிதும் இமயவதாதல் அறிக.

பசங்கண வன் ால் திமசமுகன் ால் கதவர்கள் ால்

எங்கும் இலாதகதார் இன் ம்நம் ாலதாக்
பகாங்குண் கருங்குழலி நந்தம்மமக் ககாதாட்டி
இங்குநம் இல்லங்கள் கதாறும் எழுந்தருளிச்
பசங்கமலப் ப ாற் ாதந் தந்தருளுஞ் கசவகமன
அங்கண் அரமச அடிகயாங்கட் காரமுமத
நங்கள் ப ருமாமனப் ாடி நலந்திகழப்
ங்கயப் பூம்புனல் ாய்ந் தாகடகலார் எம் ாவாய். #170

மணம் ப ாருந்திய கரிய கூந்தமல உமடய ப ண்கண! சிவந்த

கண்கமளயுமடய திருமாலிடத்தும், நான்முக னிடத்தும், ிற கதவர்களிடத்தும்,
எங்கும் மற்றவர்களிடத்தும் இல்லாததாகிய, ஒப் ற்ற ஆனந்தம் நம்மிடத்து
 1.7.திருபவம் ாமவ 291

ஆகும் டி, நம்மமப் ப ருமமப் டுத்தி, இவ்வுலகிகல நம் வடுகள்

ீ கதாறும்
எழுந்தருளி வந்து, பசந்தாமமர க ான்ற அழகிய திருவடிமயக் பகாடுத்தருளு
கின்ற வரமன,
ீ அழகிய கருமண கநாக்குமடய மன்னமன, அடிமம களாகிய
நமக்கு அமுதம் க ால்வாமன, நம் தமலவமனப் புகழ்ந்து ாடி, நன்மமகள்
ப ருக, தாமமர மலர் நிமறந்த நீரில் குதித்து ஆடுவாயாக.

விளக்கவுமர

இத்திருப் ாட்டு, அன்ன மகளிர், இமறவன் தம் இல்லங்கள்கதாறும்

எழுந்தருளிவந்து அருள்பசய்தமல நிமனந்து உருகிப் ாடி ஆடியது.
இதனுள், 'பகாங்குண் கருங்குழலி' என்றமத முதலிற் பகாள்க; இது விளி. பகாங்கு
உண் - வண்டுகள் கதமன உண்கின்ற.
பசங்கணவன் - திருமால். 'கண்ணவன்' என் தில், ணகரம் பதாகுக்கப் ட்டது.
'கண்ணவன், கதாளவன், நல்லவன்' என்றாற் க ால, அகரம் புணர்ந்து வழங்குதல்,
ிற்கால வழக்கு. எங்கும் இலாதகதார் இன் ம் , வரம் ிலின் ம். நம் ாலதா -
நம்மிடத்ததாதற் ப ாருட்டு. 'நந்தம்மமக் ககாதாட்டி' என்றதமன, 'எழுந்தருளி'
என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக. இங்கு - இவ்வுலகத்தில். 'இல்லங்கள் கதாறும்
எழுந்தருளிப் ப ாற் ாதம் தந்தருளும்' என, முந்நிமலக் காலமும் கதான்றும்
இயற்மகயாகக் கூறினமமயின், (பதால். பசால் 242) எழுந்தருளுதல்,
விழாக்காலத்திற் லதிருவுருவங்களிலும், எழுந்தருளுதலாம். 'நின் அடியார்
ழங்குடில்பதாறும் எழுந்தருளிய ரகன' (தி.8 திருப் ள்ளி. 8) என்புழி, 'எழுந்தருளிய'
என, இறந்த காலத்தாற் கூறினமமயின், அஃது அடியவர் இல்லத்கத தன்மனக்
கண்டு வழி ட எழுந்தருளியிருத்தமலக் குறித்ததாம். இனி இவ் விரண்டும்
முமறகய, குரு சங்கமங்களில், வருதமலயும், மதுமரயில் இருந்த அடியவள்
ஒருத்தி தன் இல்லத்திற் பசன்று ிட்டுப் ப ற்றமம க ான்ற
அருட்பசயல்கமளயும் குறிக்கும். இவற்றிற்கு இவ்விரு வமகப் ப ாருமளயும்
பகாள்க. ககாதாட்டி - பசம்மமப் டுத்தி. கசவகன் - வரன்.
ீ அங்கண் அரசு -
அருளால் அழகுப ற்ற கண்கமள யுமடய தமலவன். ங்கயப் பூம்புனல் , தாமமரப்
பூமவயுமடய நீர்; வாளாகத, ' ங்கயப் பூம்புனல்' என்றமமயின், குளத்து நீர் எனக்
பகாள்ளப் டுமாகலின், இது ப ாய்மகயாடுவார் கூறியதாம்.

அண்ணா மமலயான் அடிக்கமலஞ் பசன்றிமறஞ்சும்

விண்கணார் முடியின் மணித்பதாமகவ ீ றற்றாற்க ால்
கண்ணார் இரவி கதிர்வந்து கார்கரப் த்
தண்ணார் ஒளிமழுங்கித் தாரமககள் தாமகலப்
ப ண்ணாகி ஆணாய் அலியாய்ப் ிறங்பகாளிகசர்
 1.7.திருபவம் ாமவ 292

விண்ணாகி மண்ணாகி இத்தமனயும் கவறாகிக்

கண்ணா ரமுதமுமாய் நின்றான் கழல் ாடிப்
ப ண்கணயிப் பூம்புனல் ாய்ந் தாகடகலார் எம் ாவாய். #171

கதாழிகய! திரு அண்ணாமமல அண்ணலது திருவடித் தாமமரமயப் க ாய்

வணங்குகின்ற கதவர்களது முடி யிலுள்ள இரத்தினங்களின் பதாகுதி, ஒளி
இழந்தாற்க ால கண் களுக்கு நிமறயும் சூரியன் தனது கிரணங்களுடன்
கதான்றின மமயால், இருளானது மமறய நட்சத்திரங்கள் குளிர்ச்சி ப ாருந்திய
ஒளி குன்றி ஒழிய அப்க ாழ்தில், ப ண்ணாகியும், ஆணாகியும், அலி யாகியும்,
விளங்குகின்ற ஒளி ப ாருந்திய ஆகாயமாகியும் பூமியாகியும் இத்தமனக்கும்
கவறு ட்டும் கண்ணால் ருகப் டுகின்ற அமுதமாய் நின்றவனாகிய
இமறவனது திருவடிமயப் ாடி இப்புது நீரில் வழ்ந்து
ீ ஆடுவாயாக.

விளக்கவுமர

இதனுள் சிவப ருமான் கதவகதவனாய உயர் வுமடயனாதமல நிமனந்து

க சுதல் கூறப் டுகின்றது.
வறு
ீ - ப ருமம; என்றது, ஒளிமய. சிவப ருமானது இரு திருவடியினது
ஒளியின்முன், கதவர் லரது முடியின்கண்ணும் உள்ள அளவிறந்த மணிகளும்
ஒருங்குகூடிய கூட்டத்து எழுந்த க பராளியும் மழுங்கும் என்க. இங்குக் கூறியது
ப ாருளுவமம்;
'ப ாருகள உவமம் பசய்தனர் பமாழியினும்
மருளறு சிறப் ினஃதுவம மாகும்'
என்னும் உவமவியல் நூற் ாவிமனக் காண்க. இதற்கு உமரயாசிரியர் உமரத்த
உமர ப ாருந்துவதன்று. இதமன அணி இயலார், 'வி ரீத உவமம' என்றும்,
'எதிர்நிமல உவமம' என்றும் கூறுவர். கதவர் லரது முடிகளும் சிவப ருமானது
திருவடியின் முன் குழுமுதல், அவர்கள் அப்ப ருமானது அடியில் தங்கள் முடி ட
வணங்குதலாம். கண் ஆர் இரவி - கண்ணுக்குத் துமணயாய்ப் ப ாருந்துகின்ற
கதிரவன். வந்து - வருதலால். கார் - கருமம; அஃது ஆகுப யராய், இருமள
உணர்த்திற்று. தண் ஆர் ஒளி - குளிர்ச்சி ப ாருந்திய ஒளி. தாரமககள் -
விண்மீ ன்கள். அகலுதல் - காணப் டாது மமறதல். ' ிறங்பகாளி' என்றதில் ஒளி
என்றது, அதமனயுமடய ப ாருள்கமளக் குறித்தது. இமறவன் தன் கலப் ிமன
கநாக்கிய வழி உலககமயாயும், தன் தன்மமமய கநாக்கியவழி அதனின் கவறாயும்
அறியப் டுதல் ற்றி, 'ப ண் முதலிய லவுமாகி, இத்தமனயும் கவறாகி' என்று
அருளினார். கண் ஆர் அமுதம் - கண்ணால் ருகும் அமுதம்; இது,
'கதவரமுதத்தின் கவறு என்றவாறு; இதமன விலக்குருவகத்தின் ாற் டுத்துக.
 1.7.திருபவம் ாமவ 293

'கண்ணாரமுதக் கடகல க ாற்றி' (தி.8 க ாற்றி. 150) என முன்னருங் கூறினார்.

கமற்கூறியவாறன்றி இவ்வாறும் ஆபமன்றலின் , 'அமுதமுமாய்' என்ற உம்மம.
இறந்தது தழுவிற்று, வாளாகத 'இப்பூம்புனல்' என்றமமயின், 'கிமடத்த
இந்நீரின்கண்' என்க. இது, விண்மீ ன்கள் ஒளி மழுங்கிக் கதிரவன் கதான்றுங் காலம்
வருதலின், தீர்த்தமாயுள்ளவற்றிற் பசல்லாது, கிமடத்த நீரில் ஆடுவார் கூறியது.
தீர்த்தமன்மம குறிப் ார். 'இப்புனல்' என்றும், தீர்த்தமன்றாயினும்
ஆடப் டுதற்குரியகத என் ார், 'பூம்புனல்' என்றுங் கூறினர்.

உங்மகயிற் ிள்மள உனக்கக அமடக்கலம்என்று

அங்கப் ழஞ்பசாற் புதுக்குபமம் அச்சத்தால்
எங்கள் ப ருமான் உனக்பகான் றுமரப்க ாம்ககள்
எங்பகாங்மக நின்னன் ரல்லார்கதாள் கசரற்க
எங்மக உனக்கல்லா பதப் ணியுஞ் பசய்யற்க
கங்குல் கல்எங்கண் மற்பறான்றுங் காணற்க
இங்கிப் ரிகச எமக்பகங்ககான் நல்குதிகயல்
எங்பகழிபலன் ஞாயி பறமக்கககலார் எம் ாவாய். #172

எங்கள் தமலவகன! உன் மகயில், என் குழந்மத அமடக்கலப் ப ாருளாகும்

என்று வழங்கிவரும் அப் ழபமாழிமயப் புதுப் ிக்கின்கறாம் என்று அஞ்சி,
உனக்கு ஒரு விண்ணப் த்மதச் பசய்கின்கறாம். ககட்டருள்வாயாக. எங்கள்
தனங்கள் உன்னடியவர் அல்லாதார் கதாள்கமளத் தழுவாதிருக்க; எம் மககள்
உனக்கன்றிப் ிறகதவர்க்கு எவ்வமகயான பதாண்டும் பசய்யாதிருக்க; இரவும்,
கலும், எம் கண்கள் உன்மனயன்றி கவறு எந்தப் ப ாருமளயும் காணாதிருக்க;
இந்நிலவுலகில் இம்முமறகய எங்கள் தமலவகன! நீ எங்களுக்கு
அருளுவாயாயின், சூரியன் எத்திக்கில் உதித்தால் எங்களுக்கு என்ன?

விளக்கவுமர

இஃது, அன்ன மகளிர், தமக்குச் சிவப ருமானிடத்து அன்புமடயரல்லாத ஆடவர்

கணவராய் வருதல் கூடாதவாறு அருளு மாறு இமறவமன கவண்டியது.
'உன்மக' என் து, 'உங்மக' என, எதுமக கநாக்கித் திரிந்தது. இன எதுமகயும்
ப ாருந்தும் ஆகலின், 'உன்மக என் கத ாடம்' எனினும் ஆம். 'உன்மகயிற்
ிள்மள உனக்கக அமடக்கலம் என்றாற்க ால' என் து, ஒரு ப ாருமளக் காப் தில்
தாகம ப ரு விருப்புமடயராகிய ஒருவமர கநாக்கிப் ிறர், 'நீவிர் இதமனக் குறிக்
பகாண்டு காப் ர
ீ ாக' என கவண்டிக் பகாள்ளுமிடத்து, 'அவ்கவண்டு ககாள் மிமக '
என் மத விளக்கப் ண்மடக் காலத்தில் கூறப் ட்டு வந்தபதாரு ழபமாழி
என் து, இங்கு அறியப் டுகின்றது.
 1.7.திருபவம் ாமவ 294

'தாகம தரும்அவமரத் தம்வலியி னாற்கருத

லாகம இவனா ரதற்கு'
என்னும் திருவருட் யமன ( 70) இங்கு இதகனாடு ஒருவாற்றான் ஒப் ிடலாம்.
ஆககவ, ஒரு குழவிமய, 'கருத்கதாடு ாதுகாக்க' என்று அதன் தாய்க்குப் ிறர்
கூறுங் கூற்று இது என் து விளங்கும். இதமன, மணவிமன யிடத்து மணமகமள
மணமகனிடத்துக் மகயமடயாகக் பகாடுக்குங்காலத்து இருமுதுகுரவர்
கூறுவபதாரு பசாற்பறாடர் என் ாரும் உளர். இதனுட் கிடக்கும் பசாற்கள்
அவ்வாறு ப ாருள் டுதற்கு ஏலாமமயானும், என்றுகம இமறவனிடத்து
அடங்கிநின்று, அவனால் நன்கு புறந்தரப் டும் உயிர்களுட் சிலராகிய இம்
மகளிர்க்கு, முதற்காலத்தில் இருமுதுகுரவர்க்கு உரியளாய் இருந்து ின்னர்
மணமகன் முதலிகயாரது கவண்டுககாட்கிணங்கி அவனுக்கு அவரால்
பகாடுக்கப் டுகின்ற கன்னிமக உவமமயாதல் கூடாமமயானும் , அவ்வாறு
உமரத்தல் ப ாருந்தாமம அறிந்துபகாள்க.
'என்ற' என் தன் ஈற்று அகரம் பதாகுத்தலாயிற்று. 'அங்கு அச்பசால்' என்றது,
ஒருபசால் நீர்மமத்து. புதுக்கும் அச்சம் - புதுக்குதலால் உளதாம் அச்சம்.
புதுக்குதல், அதமனத் தாம் ப ாருளுமடயதாக்க முயலுதல். அது ப ாருளற்றபதன
யாவராலும் அறியப் ட்டுப் ப ாருந்தாததாகலின், இமறவற்கு பவகுளிகதான்றுங்
பகால் என, மகளிர் அஞ்சுவாராயினர். ஆயினும், அவாமிகுதியால் அதமனச்
பசய்யகவ துணிந்து, 'எம் அறியாமம கநாக்கி முனியாது எம் விண்ணப் த்மதக்
ககட்டருள் ' என முன்னர் கவண்டிப் ின்னர்த் தாம் கூறக் கருதியவற்மறக்
கூறுகின்றனர்.
நான்கு, ஐந்து, ஆறாம் அடிகளால், மகளிர், சிவப ருமா னிடத்து அன்புமடயரல்லாத
ஆடவர், தமக்கு எவ்வாற்றானும் கணவராய் அமமதல் கூடாது என் தமனகய
லவாற்றான் கவண்டி னர். ிறந்து பமாழி யின்ற ின்பனல்லாம் காதல் சிறந்து
தன் கசவடிகய கசர்ந்திருக்கும் (தி.11 அற்புதத் திருவந்தாதி - 1) மகளிமர அவர்
தம் இயல் ிற்கு மாறாய இயல் ிமனயுமடய ஆடவர்க்கு உரியராக்க இமறவன்
நிமனயானாயினும், தம் விமன காரணமாக ஒகரா பவாருகால் அவ்வாறு
நிகழினும் நிகழுகமா என்னும் அச்சத்தாகல இம்மகளிர் இங்ஙனம் கவண்டினர்.
இதனால், சிவ ிரானுக்கு வழிவழி அடிமமயாய் வருங் குடியிற் ிறந்த
ஆடவர்க்காயினும், ப ண்டிர்க் காயினும் ஒருவர்மாட்டு ஒருவர்க்குக் காதல்
ிறத்தற்கு வாயிலாக முதற்கண் நிற் து, அவர்க்குச் சிவ ிரானிடத்துள்ள அன்க
என் தும், பமய்ந்நிமறந்த அழகும், மகந்நிமறந்த ப ாருளும் முதலாயின
பவல்லாம் அதன் ின்னிடத்தனவாம் என் தும் நன்கு விளங்கும்.
நம் ியாரூரகராடு ரமவயாரிடத்துக் காதல் நிகழ்ந்த விடத்தும், சங்கிலியாமரக்
கண்டப ாழுது அவர் ால் நம் ியாரூரர்க்குக் காதல் நிகழ்ந்தவிடத்தும் இதமனகய
 1.7.திருபவம் ாமவ 295

காண்கின்கறாம். இனிச் சங்கிலியாருக்கு நம் ியாரூரர் ால் காதல் ிறப் ிக்க

அவமரப் ற்றி இமறவன் அருளியவற்றில், 'சால நம் ால் அன்புமடயான்'
என் மதகய முதற்கண் அருளியதும் காணத் தக்கது. இத்தமகய நற்குடிப் ிறப்க
ஞானம் ப றுதற்கு வாயில் என் தமனகய, பமய்கண்ட கதவர்,

'... ... ... ... ... ... தவம்பசய்த

நற்சார் ில் வந்துதித்து ஞானத்மத நண்ணுதமலக்
கற்றார்சூழ் பசால்லுமாங் கண்டு'
(சூத். 8. அதி. 1) என்று அருளிச் பசய்தார்.
'தமரயினிற் கீ மழ விட்டுத்
தவம்பசய்சா தியினில் வந்து
ரசம யங்கட் பசல்லாப்
ாக்கியம் ண்பணாணாகத'
(சூ. 2.90) எனச் சிவஞானசித்தி கூறியதூஉம் இது ற்றி.
ஒன் தாம் திருப் ாட்டுள் மகளிர், 'சிவ ிரானுக்கு அன்புமட யவமரக் கணவராக
அமடதல் கவண்டும்' என, உடம் ாட்டு முகத்தான் கவண்டினர். இதனுள்,
'அன்னரல்லாதாமரக் கணவராக அமடதல் கூடாது ' என, அதமன மமறமுகத்தான்
கவண்டினர்; இமவ இவ்விரண்டிற்கும் கவற்றுமம.
சிவ ிரானுக்கு அன் ரல்லாதவர்க்கு வாழ்க்மகப் டின், மககள் யனற்ற சில
ணிகமளச் பசய்தலும், கண்கள் யனில்லாத சில காட்சிகமளக் காணுதலும்
உமடயனவாதல் கூடுமாகலின், அவற்மற கவண்டா எனக் கூறும் முகத்தால்,
அன்ன தன்மமயர் கணவ ராய் வருதல் கவண்டாமமமயக் குறித்தனர். முன்னர் ,
'உனக் கல்லாது' என்றமமயின், 'மற்பறான்றும்' என்றதற்கும், 'உன்மன யல்லாது
மற்பறான்றும்' என்று உமரக்கப் டும். பதய்வங்களும் அஃறிமணயாகக்
கூறப் டுமாதலின், 'மற்பறான்று' என்றதில் அமவயும் அடங்கும். இங்கு -
இவ்வுலகத்தில். இப் ரிகச - இவ் வாகற. 'எங்ககான்' என்றது இடவழுவமமதி.
நல்குதிகயல் - அருள் பசய்வாயாயின். 'ஞாயிறு எங்கு எழில் எமக்கு என்' என்க.
'எங்பகழி பலன் ஞாயிறு' என் து, கவமலயற்கறார் கூறுவபதாரு பதாடர். கதிரவன்
திமசமாறித் கதான்றுதல் முதலிய, இயற்மகக்கு மாறான பசயல்கள் நிகழுமாயின் ,
அமவ உலகம் பகடுவது காட்டும் குறி (உற் ாதம்) என் ர். ஆதலின், ஒன்றானும்
குமறவில்லாகதார், இவ்வாறு கூறுதல் வழக்கு.
'பவம் வரு கிற் தன்று கூற்றம் நம்கமல்
பவய்ய விமனப் மகயும் ம ய மநயும்
எம் ரிவுந் தீர்ந்கதாம் இடுக்கண் இல்கலாம்
எங்பகழிபலன் ஞாயிறு எளிகயா மல்கலாம் '
 1.7.திருபவம் ாமவ 296

(தி.6. .95. ா.2) என்ற திருத்தாண்டகத்மதயும், 'எங்பகழிபலன் ஞாயிபறமக்

பகன்றுகுமற வின்றி'
பவய்ய விமனப் மகயும் ம ய மநயும்
எம் ரிவுந் தீர்ந்கதாம் இடுக்கண் இல்கலாம
எங்பகழிபலன் ஞாயிறு எளிகயா மல்கலாம் '
(தி.6. .95. ா.2) என்ற திருத்தாண்டகத்மதயும்,
'எங்பகழிபலன் ஞாயிபறமக் பகன்றுகுமற வின்றி'
என்ற சிவஞான சித்திமயயும் (சூ. 8. 31) காண்க.
'எங்பகழிபலன் ஞாயிபறன இன்னணம் வளர்ந்கதம்'
என்றாற்க ாலப் (சீவகசிந்தாமணி. கனகமாமல - 237) ிறவிடத்தும் வரும்.

க ாற்றி அருளுகநின் ஆதியாம் ாதமலர்

க ாற்றி அருளுகநின் அந்தமாஞ் பசந்தளிர்கள்
க ாற்றிஎல் லாவுயிர்க்குந் கதாற்றமாம் ப ாற் ாதம்
க ாற்றிஎல் லாவுயிர்க்கும் க ாகமாம் பூங்கழல்கள்
க ாற்றிஎல் லாவுயிர்க்கும் ஈறாம் இமணயடிகள்
க ாற்றிமால் நான்முகனுங் காணாத புண்டரிகம்
க ாற்றியாம் உய்யஆட் பகாண்டருளும் ப ான்மலர்கள்
க ாற்றியாம் மார்கழிநீ ராகடகலார் எம் ாவாய். #173

எப்ப ாருளுக்கும் முதலாயுள்ள உன் திருவடி மலருக்கு வணக்கம். எவற்றுக்கும்

முடிவாயுள்ள, பசந்தளிர் க ாலும் திருவடிகளுக்கு வணக்கம்;
எல்லாவுயிர்களுக்கும் கதான்றுதற்குக் காரணமாகிய ப ான்க ான்ற
திருவடிகளுக்கு வணக்கம், எல்லாவுயிர் களுக்கும் நிமலப றுதற்குரிய
ாதுகாப் ாகிய அழகிய கழலணிந்த திருவடிகளுக்கு வணக்கம்.
எல்லாவுயிர்களுக்கும் முடிவு எய்துதற்குக் காரணமாகிய திருவடிகள்
இரண்டிற்கும் வணக்கம். திருமாலும், ிரமனும், காணமுடியாத திருவடித்
தாமமர மலருக்கு வணக்கம். நாம் உய்யும் டி ஆட்பகாண்டருளுகின்ற தாமமர
மலர்க ாலும் திருவடி களுக்கு வணக்கம். இங்ஙனம் கூறிப் க ாற்றி
இமறவமன வணங்கி, நாம் மூழ்குவதற்குரிய மார்கழி நீரில் ஆடுகவாமாக.

விளக்கவுமர

இத்திருப் ாட்டினுள் , அன்ன மகளிர் இமறவனது திருவடிகய எல்லாமாய்

இருத்தமல உணர்ந்து அவற்மறப் ல முமறயானும் க ாற்றுதல்
கூறப் டுகின்றது.
முதல் இரண்டடிகளிலும் உள்ள, 'க ாற்றி அருளுக' என் வற்மற அவ்வவ்வடியின்
 1.7.திருபவம் ாமவ 297

இறுதிக்கண் கூட்டி இருபதாடராக்குக. கமமலத் திருப் ாட்டில் உள்ள , 'எங்கள்

ப ருமான்' என்னும் விளி, இதனுள்ளும் முதற்கண் வந்து இமயயும். இதன்கண்
திருவடிமயக் குறிக்குமிடத்பதல்லாம் நான்காம் கவற்றுமம விரிக்கப் டும்.
க ாற்றி- வணக்கம். அருளுக - எமக்கு இரங்குவனவாகுக. இதற்கு 'அமவ'
என்னும் எழுவாய் வருவித்துக் பகாள்க. சத்திகய ாதமாகலின், அருளுதல்
முதலியன ப ாருந்துமாறறிக. பசந்தளிர், உவமமயாகு ப யர். மூன்றாம் அடி
முதலிய ஐந்தினும், முமறகய, 'உலகத்மதப் மடத்தல், காத்தல், அழித்தல்,
மமறத்தல், அருளல்' என்னும் ஐந்பதாழிலும் கூறப் ட்டமம காண்க. திருமந்திரம்
தவிர ஏமனய திருமுமறகளுள் ஐந்பதாழிமலயும் இனிது விளங்கக் கூறும்
திருப் ாட்டு இஃபதான்கறயாம். அதனால், இது சிவாகமங்களுள், ' ஞ்சப் ிரம
மந்திரம்' எனக் கூறப் டும் மந்திரங்ககளாடு ஒருங் பகாத்தது. ஐந்பதாழிலும்
சகலநிமல ற்றிக் கூறப் டுவனவாகலின் , 'ஆதி' எனவும், 'அந்தம்' எனவும் வந்தமவ.
முமறகய, ககவல நிமலமயயும், சுத்த நிமலமயயும் கூறியவாறாம். சகல
நிமலக்கு வாராத உயிர்களும் உளவாதலின், 'ஆம்' என்றார். ஆககவ, எஞ் ஞான்றும்
உலகிற்கு நிமலக்களம் இமறவனது திருவடிகய என் தமன இனிது விளங்க
அருளிச் பசய்தமம காண்க. 'வித்துண்டா மூலம் முமளத்தவா தாரகமாம் -
அத்தன்தாள் நிற்றல்' என்று அருளிச் பசய்தார் பமய்கண்ட கதவரும்
(சிவஞானக ாதம் - சூ. 1. அதி 2). ப ான்மலர்கள் ப ான்னால் ஆகிய மலர்.
மலராவது, தாமமர மலகர. 'பசந்தளிர்கள், புண்டரிகம், ப ான்மலர்கள், என் ன
உவமம யாகுப யர்கள். 'ஆதி, அந்தம்' என அவ்வந் நிமலக்கண் நிற் ன வற்மற
அமவகயயாகவும், 'கதாற்றம் க ாகம், ஈறு' என, அவற் றிற்குக் காரணமாய்
நிற் வற்மறக் காரியமாகவும் ாற் டுத்து ஓதி யருளினார். 'ப ான்மலர்'
என்றதன் ின், 'என' என் து பதாகுத் தலாயிற்று. இறுதிக்கண் நின்ற , 'க ாற்றி'
என் து விமனபயச்சம். மார்கழி நீர் - மார்கழியில் ஆடப் டும் நீர். 'மார்கழி'
என் து, அம்மாதத்திற்ககயன்றி, 'மிருகசீரிடம்' என்னும் நாண்மீ னுக்கும் ப யர்.
அதனால், இஃது ஆதிமர மீ மனயும் குறிக்கும்; என்மன? மிருகசீரிடத்கதாடு
பதாடர்புமடய ஆதிமரமயகய சிறந்தபதனக் பகாள் ஆதலின். ஈண்டும், 'ஆட'
என்னும் வியங்ககாள் ஈற்று அகரம் பதாகுத்தலாயிற்று. ப ாய்மக , சுமன முதலிய
லவற்றினும் ஆடுவார் கூற்றுக்களாக அமனத்மதயும் கூறியது அங்ஙனம்
அவற்றிற் பசன்று ஆடுவார் லர்க்கும் அத்திருப் ாடல்கள் ஏற்ற ப ற்றியாற் யன்
தருதற் ப ாருட்படன்க. எனகவ , இப் குதி முழுவதும், எல்லார்க்கும்
எல்லாநாளினும் ஒருப ற்றிகய நிகழ்வனவற்மறக் கூறியதாகாது, லர்க்கும்
லநாளினும் லவாறாக நிகழ்வனவற்மறக் கூறியகத யாதல் ப றப் டும்.
தமலவாயில் முகப்பு திகத் தமலப்பு
 1.8.திருவம்மாமன 298

1.8.திருவம்மாமன
பசங்கண் பநடுமாலுஞ் பசன்றிடந்துங் காண் ரிய
/sப ாங்கு மலர்ப் ாதம் பூதலத்கத க ாந்தருளி
எங்கள் ிறப் றுத்திட் படந்தரமும் ஆட்பகாண்டு
/s பதங்கு திரள்கசாமலத் பதன்னன் ப ருந்துமறயான்
அங்கணன் அந்தணனாய் அமறகூவி வடருளும்
ீ
/s அங்கருமண வார்கழகல ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #174

திருமாலும் காண் தற்கரிதாகிய திருவடி இந்தப் பூமியில் டும் டி

திருப்ப ருந்துமறயில் எழுந்தருளி, எம்மமயும் எம்மினத்மதயும் ஆட்பகாண்டு
எமக்கு முத்தி பநறிமயயும் அருள் பசய்தமமயால் அந்த இமறவனது
கருமணமயயும், திருவடியின் ப ருமமமயயும் யாம் புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

இப் குதியில், அடிகள் தமக்கு இமறவன் பசய்த திருவருளின் ப ருமமமயகய

ாடிப் ரவசம் எய்துகின்றாராகலின், இதற்கு, 'ஆனந்தக் களிப்பு' எனக்
குறிப்புமரத்தனர் முன்கனார். ஆனந்தக் களிப்பு - இன் த்தால் எழுந்த
ப ருமகிழ்ச்சி. இன் ம், இங்குப் க ரின் ம்.
ப ாருள்ககாள்: 'ப ருந்துமறயான், அங்கணன் அந்தணனாய், ாதம் பூதலத்கத
க ாந்தருளி, அமறகூவி ஆட்பகாண்டு, ிறப் றுத் திட்டு வடருளும்
ீ கருமண
வார்கழகல அம்மானாய்ப் ாடுதும்'. 'க ாந்தருளி' என்றமத, 'க ாந்தருள' எனத்
திரிக்க.
'பசன்று இடந்தும்' என்றதமன 'இடந்து பசன்றும்' என மாறுக. இடத்தல் -
நிலத்மதக் கிண்டுதல். 'ப ாங்கு ாதம்' என இமயயும். ப ாங்கு - ஒளிமிகுகின்ற.
தரம் - நிமல. 'ஆட்பகாண்டு' என்றது, இங்கு, 'ஏற்றுக்பகாண்டு' என்னும்
ப ாருளதாய்நின்றது. பதங்கு - பதன்மனமரம். 'பதன்னன்' என் து, இங்கு, 'பதன்
நன்' எனப் ிரித்து, 'அழகிய நல்ல' எனப் ப ாருளுமரத்தலன்றிப் ிறவாறு
உமரத்தற்கு ஏலாமம அறிக. அமற கூவி - வலிய அமழத்து. தாம்
கவண்டாதமுன்க வந்து அருள்பசய்தான்' என்ற டி. காண், முன்னிமலயமச.
'அம்மாமனயாய்' என் து, 'அம்மானாய்' எனத் பதாகுத்தலாயிற்று.
அம்மாமன - அம்மாமனப் ாட்டு. 'ஆய்' என்றதமன, 'ஆக' எனத் திரித்துக்பகாள்க.
'அம்மாமனயாகப் ாடுதும்' என இமயயும். 'அம்மானாய்' என்றது, 'அம்மாமன'
என்றது விளிகயற்று வந்தது எனக் பகாண்டு, 'விளித்தது முன்னின்றார்கமள'
எனவும், அம்மாமனக் காமய எனவும் லவாறு உமரப் ர்.
 1.8.திருவம்மாமன 299

ாரார் விசும்புள்ளார் ாதாளத் தார்புறத்தார்

/s ஆராலும் காண்டற் கரியான் எமக்பகளிய
க ராளன் பதன்னன் ப ருந்துமறயான் ிச்கசற்றி
/s வாரா வழியருளி வந்பதன் உளம்புகுந்த
ஆரா அமுதாய் அமலகடல்வாய் மீ ன்விசிறும்
/s க ராமச வாரியமனப் ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #175

மண்ணுலகத்தார் விண்ணுலகத்தவர் முதலிய எல்லாராலும்

காண் தற்கரியனானவனும், திருப்ப ருந்துமறயில் எழுந்தருளி என்மனப்
ித்தனாக்கினவனும், முத்தி வழிமய அறிவித்தவனும், வமல வசுதல்
ீ முதலிய
திருவிமளயாடல்கமளச் பசய்தவனும் கருமணக் கடலும் ஆகிய சிவ ிராமனப்
புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

' ார், விசும்பு, ாதாளம்' என்றது இவ்வண்டத்மதக் குறித்தும். 'புறம்' என்றது, ிற

அண்டங்கமளக் குறித்துமாம். க ராளன் - புகழுமடயவன். 'ப ருமமயுமடயவன்'
என் ாரும் உளர். ித்து, ' ிச்சு' என வந்தது. 'ஏற்றி' என்றது, 'ஏற்றியவன்' எனப்
ப யர்; விமனபயச்சமாகக்பகாண்டு உமரத்தலும் ஆம்.
வாரா வழி - வட்டு
ீ பநறி. 'மீ ன்' என்றதில் நான்கனுருபு பதாகுத்தல். விசுறுதற்கு,
'வமல' என்னும் பசயப் டுப ாருள் எஞ்சிநின்றது. 'ஆமச' என் து, இங்கு,
கருமணயின்கமல் நின்றது. வாரியன் - கடலாய் உள்ளவன்.

இந்திரனும் மாலயனும் ஏகனாரும் வாகனாரும்

/s அந்தரகம நிற்கச் சிவன்அவனி வந்தருளி
எந்தரமும் ஆட்பகாண்டு கதாட்பகாண்ட நீற்றனாய்ச்
/s சிந்தமனமய வந்துருக்குஞ் சீரார் ப ருந்துமறயான்
ந்தம் றியப் ரிகமற்பகாண் டான்தந்த
/s அந்தமிலா ஆனந்தம் ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #176

இந்திரன் முதலான கதவர்களும் முனிவர் முதலாகனாரும் விண்ணிகல நிற்க,

எங்கமள ஆட்பகாள்ளும் ப ாருட்டுப் பூவுலகில் எழுந்தருளி, எங்கள் மனத்மத
உருகச் பசய்த திருப்ப ருந்துமறயான், எமக்கு அருள் பசய்த முடிவற்ற
இன் த்மதப் புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர
 1.8.திருவம்மாமன 300

'அந்தரத்கத' எனற் ாலதாகிய சாரிமய சிறு ான்மம வாராபதாழிதலும் , 'புலம்

புக்கனகன' (புறம் - 258) என்றதகனாடு ஒப் க் பகாள்ளப் டும். அந்தரம் -
வானுலகம்; 'நிமலயின்றி வருந்த' என் து நயம். 'கதாட்பகாண்ட நீறு உள்ளத்மதக்
கவர்தலுமடயது' என் து, கமகல உமரக்கப் ட்டது. (தி.8 திருச்சதகம் - 33.)
'நீற்றனாய் வந்து சிந்தமனமய உருக்கும்' என்க. ந்தம் றிய - ாசம்
நீங்குதலால். ' றியத் தந்த' என இமயயும். ' ரிகமற்பகாண்டான் தந்த ஆனந்தம்',
என்றது, அடிகள் ப ாருட்கட. இமறவன் குதிமரபகாணர்ந் தனன் என் மத இனிது
விளக்கும். இது ற்றிகய, ' ாய் ரிகயான் தந்த ரமானந் தப் யன்' (திருக்களிற்றுப்
டியார் - 73) என்றது.

வான்வந்த கதவர்களும் மாலயகனா டிந்திரனும்

/s கான்நின்று வற்றியும் புற்பறழுந்துங் காண் ரிய
தான்வந்து நாகயமனத் தாய்க ால் தமலயளித்திட்டு
/s ஊன்வந்து கராமங்கள் உள்கள உயிர்ப்ப ய்து
கதன்வந்து அமுதின் பதளிவின் ஒளிவந்த
/s வான்வந்த வார்கழகல ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #177

சாதாரண கதவர்களும், திருமால் ிரமன் இந்திரன் முதலான ப ரிய

கதவர்களும், காட்டில் பசன்று கடுந் தவம் பசய்தும் காண் தற்கு அரியனாகிய
சிவப ருமான் தாகன வலிய வந்து, அடிகயமனத் தாய்க ாலக் கருமண பசய்து,
என் உடல் உயிர்கள் உருகச் பசய்தமமயால், அவன் திருவடிமயப் புகழ்ந்து
ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

வான் வந்த கதவர் - விண்ணுலகில் கதான்றிய கதவர். கான் - காடும்.

'கதவர்களும் நிலவுலகத்திற்க ாந்து தவம் புரிகின்றனர்' என்ற டி. இந்திரன்
சீகாழிப் தியில் தங்கித் தவம் புரிந்தமமமயக் கந்த புராணம் விரித்துமரத்தல்
காண்க. 'தான்' என்றது ' ரிகமற்பகாண்டான்' என கமற் கூறப் ட்ட அவன்' என்ற
டி. 'ஊன் உகராமங்கள் வந்து' என மாறுக. வருதல், இங்கு, கமபலழு தல்;
சிலிர்த்தல். இதமன, 'வர' எனத் திரிக்க. உயிர்ப்பு - உயிர்த்தல்; மூச்பசறிதல்;
அன் ினால் இதுவும் உளதாகும். எய்து - எய்துதற்குக் காரணமான; இது, 'கழல்'
என்றதகனாடு இமயயும். 'அமுதின் பதளிவின் கதன்வந்து ஒளிவந்த கழல்' என்க.
கதன் வந்து - இனிமம மிகுந்து. வான் வந்த கழல் - ப ருமம ப ாருந்திய
திருவடி. வார் கழல், அமடயடுத்த ஆகுப யர்.
 1.8.திருவம்மாமன 301

கல்லா மனத்துக் கமடப் ட்ட நாகயமன

/s வல்லாளன் பதன்னன் ப ருந்துமறயான் ிச்கசற்றிக்
கல்மலப் ிமசந்து கனியாக்கித் தன்கருமண
/s பவள்ளத் தழுத்தி விமனகடிந்த கவதியமனத்
தில்மல நகர்புக்குச் சிற்றம் லம்மன்னும்
/s ஒல்மல விமடயாமனப் ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #178

கற்றறிவு இல்லாமமயால் கமடயாகிய என்மனயும் ஒரு ப ாருளாய் மதித்து

ஆட்பகாண்டு, கல்மல நிகர்த்த என் மனத்மதக் குமழத்துத் தன் கருமணக்
கடலில் அழுந்தும் டிபசய்து என் விமனமய ஒழித்தருளிய நம்
சிற்றம் லவமனப் புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

கல்லாம் மனம் - கல்க ான்ற மனம். ிச்கசற்றி - க ரன்பு பகாள்ளச் பசய்து.

'ஏற்றி' என்றது, 'ஏற்றியதனால்' என்ற வாறு. 'கல்மலப் ிமசந்து கனியாக்கி' என்றது.
'அன்னபதாரு பசயமலச் பசய்து' என்ற டி; 'கல்நார் உரித்த கனிகய' (தி.8 க ாற்றி -
97.) என முன்னரும் அருளினார். இங்ஙனம் பசய்தமம ற்றி, 'வல்லாளன்' என்றார்.
'கருமண' என்றது, கருமணயால் விமள கின்ற இன் த்மத. ' ிச்கசற்றி' கருமண
பவள்ளத்தழுத்தி' என்றதனால், 'அன்க இன் த்திற்குக் காரணம்' என் து க ாந்தது.
என்றும் இருத்தமல, 'புக்கு மன்னும்' என்றது, ான்மம வழக்கு. ஒல்மல விமட -
விமரயச் பசல்லும் இட ம்.
இவ்மவந்து திருப் ாட்டுக்களும், ிரிவிமட ஆற்றாளாகிய தமலவிமய
ஆற்றுவித்தற்ப ாருட்டுத் கதாழி தமலவமன இயற் ழித்தவழி , தமலவி இயற் ட
பமாழிந்தவாறாக அருளிச்பசய்யப் ட்டன. ாடாண் ாட்டில் மகக்கிமள
வமககயயன்றி ஐந்திமண வமக வருதலும் உண்படன்க. கடவுள் பநறியாகிய
பமய்ந்பநறிப் ப ாருள் காமப் ப ாருளாய் வருமிடத்து, இமறவன் தமலவனும்,
உயிர் தமலவியும், பநஞ்சு கதாழியும், ிற தத்துவங்களின் கூட்டம் ஆயத்தார்
முதலிய ிறரது கூட்டமுமாய் அமமயும். ிறவும் இங்ஙனம் ஏற்ற ப ற்றியால்
அறிந்து பகாள்ளப் டும். இவ்விடத்து, இயற் ழித்தல் உலகியலின் வழிநின்று
கூறுதலும், இயற் டபமாழிதல் அனு வம் ற்றிக் கூறுதலுமாம்.

ககட்டாகயா கதாழி கிறிபசய்த வாபறாருவன்

/s தீட்டார் மதில்புமடசூழ் பதன்னன் ப ருந்துமறயான்
காட்டா தனபவல்லாங் காட்டிச் சிவங்காட்டி
/s தாள்தா மமரகாட்டித் தன்கருமணத் கதன்காட்டி
 1.8.திருவம்மாமன 302

நாட்டார் நமகபசய்ய நாம்கமமல வபடய்த

ீ
/s ஆட்டான்பகாண் டாண்டவா ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #179

கதாழி! திருப்ப ருந்துமறயான் காட்டாதன எல்லாம் காட்டி, சிவகதிமயக் காட்டி,

தன் திருவடிமயக் காட்டி, தன் கருமணயாகிய கதமனக் காட்டி, உலகத்தார்
நமகக்கவும், யாம் கமன்மமயாகிய முத்திமய அமடயவும் எம்மம அடிமம
பகாண்ட வரலாற்மறப் புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

கதாழி, ஒருவன் என்மனக் கிறி பசய்தவாறு ககட்டாகயா? ககட்டிமலகயல் ககள்'

எனத் கதாற்றுவாய் பசய்துமரக்க. ிரிவிமட ஆற்றாளாய்க் கூறுதலின், 'கிறி'
என்றாள். கிறி - வஞ்சமன. இஃது இயற் ழித்தது. 'ஒருவனாவான் இவன்'
என் மத, 'ப ருந்துமறயான்' என்று விளக்கினாள். 'காட்டாதன பவல்லாம் காட்டி'
(தி.8 திருச்சதகம் - 28) என்றது, முன்னும் கூறப் ட்டது. 'சிவம் காட்டி'; எனப் ின்னர்
வருகின்றமமயின், 'எல்லாம்' என்றது அஃபதாழிந்த ிறவற்மற என்க. சிவம் -
பமய்ப்ப ாருள், உணர்த்திய முமறமம கூறுகின்றாராதலின் , பமய்ப்ப ாருமள
கவறு க ாலக் கூறினார். 'தாள் தாமமர காட்டி' என்றது, 'பகாம் ரில்லாக் பகாடி
க ாலப் ற்றுக்ககாடின்றித் தமியளாய் அலமந்த எனக்கு அவற்மறப்
ற்றுக்ககாடாகத் தந்து' என்ற டி. 'கருமணத் கதன்' என்றது, அதனால்விமளகின்ற
இன் த்மத. நாட்டார் - உலகவர். அவர் நமகப் து, அகலிடத்தார் ஆசாரத்மத
அகன்றமம (தி. 6. .25. ா.7.) ற்றியாம். கமமல வடு
ீ - முடிந்த நிமலயாகிய
வடுக
ீ று; இதமன, ' ரமுத்தி' என் . 'நமக்குளதாகும் இப்ப றற்கரும் க ற்றிமன
அறியாமமயால் நாட்டார் நமகக்கின்றாராதலின், அதனான் நமக்கு வருவகதார்
தாழ்வில்மல' என்ற டி. 'ஆட்டான்' என்றதில் தான், அமசநிமல. 'ஆண்டான்'
அவ்வாற்மறப் ாடுதும்' என்க.
ஆண்டவாகற தன்மன அவன் உடன்பகாண்டு க ாகாது நீத்தமமயின், இத்துமணத்
தமலயளிமயயும், 'கிறி' என்றாள். எனகவ, இத் திருப் ாட்டு, 'தமலவர் நம்மம
மறந்பதாழிவாரல்லர்' எனத் கதாழி வற்புறுத்தியவழி, தமலவி வன்புமற எதிரழிந்து
அவமன இயற் ழித்ததாம். கதாழி தூது பசல்வாளாவது இதன் யன்.

ஓயாகத உள்குவார் உள்ளிருக்கும் உள்ளாமனச்

/s கசயாமனச் கசவகமனத் பதன்னன் ப ருந்துமறயின்
கமயாமன கவதியமன மாதிருக்கும் ாதியமன
/s நாயான நந்தம்மம ஆட்பகாண்ட நாயகமனத்
தாயான தத்துவமனத் தாகன உலககழும்
/s ஆயாமன ஆள்வாமனப் ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #180
 1.8.திருவம்மாமன 303

இமடவிடாமல் நிமனப் வர்களுமடய மனத்தில் தங்கியிருப் வனும்,

நிமனயாதவர்க்குத் தூரமாய் இருப் வனும், திருப்ப ருந்துமறயில் எழுந்தருளி
இருப் வனும் கவதங்கமள ஓது வனும், ப ண் ாகனும், எம்மம ஆட்பகாண்ட
தமலவனும், தாய் க ாலும் பமய்யன்பு உமடயவனும், உலகு ஏழிலும் தாகன
நிமறந்து அவற்மற ஆள் வனும் ஆகிய சிவப ருமாமனப் புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

ஓயாது - பமலியாது; 'சலிப் ின்றி' என்ற டி. எனகவ, ஒருகாமலக்பகாருகால்

இன் ம் மீ தூரப்ப றுதல் ப றப் ட்டது. உள்ளான் - உள்ள ீடாய் இருப் வன்.
'உள்ளத்தின் உள்களநின்ற கருகவ' (தி.6. .47. ா.1.) என அருளிச்பசய்தார் திருநாவுக்
கரசரும். ' ிறர்க்குச் கசயான்' என்க.
ாதி - ாதியுடம்பு. தாய் - எல்லாப் ப ாருட்கும் ிறப் ிடம். தத்துவன் -
பமய்ப்ப ாருளாய் உள்ளவன். ஆள்வான் - யாவமரயும் அடியராகக் பகாள் வன்.

ண்சுமந்த ாடற் ரிசு மடத்தருளும்

/s ப ண்சுமந்த ாகத்தன் ப ம்மான் ப ருந்துமறயான்
விண்சுமந்த கீ ர்த்தி வியன்மண் டலத்தீசன்
/s கண்சுமந்த பநற்றிக் கடவுள் கலிமதுமர
மண்சுமந்து கூலிபகாண்டு அக்ககாவால் பமாத்துண்டு
/s புண்சுமந்த ப ான்கமனி ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #181

அன் ர் ாடும் ாடமலப் ரிசிலாகக் பகாண்டருள் கின்ற ப ண் ாகனும்,

திருப்ப ருந்துமறமய உமடயவனும், கதவகலாகத்தவரும் புகழும் டியான
புகமழ உமடயவனும், மண்ணுலகத் தமலவனும், பநற்றிக் கண்ணனும் ஆகிய
கடவுள் கூடற் தியில், மண் சுமந்து பகாண்டு ாண்டியன் மகப் ிரம் டியால்
புண் ட்ட ப ான்க ாலும் திருகமனிமயப் புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

' ாடற்குப் மடத்தருளும்' என்க. ரிசு - ரிசில்; என்றது, 'இம்மம, மறுமம, வடு
ீ '
என்னும் மூன்றமனயுமாம். 'இமசப் ாடலால் ாடுகவார்க்குப் க ரருள் பசய்வன்
இமறவன்' என் தமன இவ்வாறு அருளினார்.

'ககாமழமிட றாககவி ககாளுமில வாகஇமச

கூடும் வமகயால்
ஏமழயடி யாரவர்கள் யாமவபசான பசான்மகிழும்
ஈசன்'
 1.8.திருவம்மாமன 304

(தி.3. .71. ா.1.) என ஆளுமடய ிள்மளயாரும்,

'அளப் ில கீ தம் பசான்னார்க்
கடிகள்தாம் அருளுமாகற'
(தி. 4. .77. ா.3) எனத் திருநாவுக்கரசரும் அருளிச்பசய்தல் காண்க.
இனி, 'அடிகள் இவ்வாறு அருளிச்பசய்தது, மூவர் கதவாரத் திற்கும், ாண த்திரர்,
திருநீலகண்ட யாழ்ப் ாணர் என்னும் இவர் களது இமசக்கும் இமறவன் மகிழ்ந்து
அருள் புரிந்தமம ற்றி' என்று உமரப் ாரும் உளர்; அமவபயல்லாம், அடிகள்,
அவர்தம் காலத் திற்குப் ிற் ட்டவபரன் து துணியப் ட்ட வழிகய ப ாருந்து
வனவாம்.
விண்சுமந்த கீ ர்த்தி - விண்மணச் சுமந்த புகழ்; என்றது, 'வானளாவிய புகழ்'
என்ற டி. 'கீ ர்த்திமய யுமடய மண்டலம்' என்க. 'தலம்' என் து வடபசால்லாதலின்,
'மண்' என் தன் ஈறு இயல் ாயிற்று.
எல்லாவுலகுக்கும் தமலவனாகிய இமறவமன, நிலவுலகத் திற்கக
தமலவன்க ாலக் கூறியது, இங்குள்ளாமரகய தான் வலிய வந்து ஆட்பகாள்ளுதல்
ற்றி. கலி - ஆரவாரம்.

துண்டப் ிமறயான் மமறயான் ப ருந்துமறயான்

/s பகாண்ட புரிநூலான் ககாலமா ஊர்தியான்
கண்டங் கரியான்பசம் கமனியான் பவண்ண ீற்றான்
/s அண்டமுத லாயினான் அந்தமிலா ஆனந்தம்
ண்மடப் ரிகச ழவடியார்க் கீ ந்தருளும்
/s அண்டம் வியப்புறுமா ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #182

ிமறச்சந்திரமன உமடயவனும், கவதப் ப ாருளானவனும்,

திருப்ப ருந்துமறயானும், முப்புரி நூமல உமடயவனும், இட வாகனனும்,
நீலகண்டனும், சிவந்த திரு கமனிமயயுமடயவனும், திருபவண்ண ீற்மற
உமடயவனும், ஞ்ச பூதங்களின் லனும் ஆகிய சிவப ருமான் தன்
ழவடியார்க்கு முடி வற்ற இன் த்மதக் பகாடுத்தருள் வன். ஆதலால் அவனது
ப ருங் குணத்மத உலகம் எல்லாம் அதிசயிக்கும் டி புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

ககால மா - அழகிய குதிமர. அண்ட முதல் - உலகிற்கு முதல். ழவடியார் -

முன்னகர ஆட்பகாள்ளப்ப ற்ற அடியவர். அவர், தன்னால் ஆட்பகாள்ளப் ட்ட
ின்னரும் ிராரத்தம் காரணமாக உலகியமலத் தழுவி நிற் ாராயின்
அப் ிராரத்தவிமன ஒழிவில் அவர் மீ ளப் ிறவியிற் பசல்லாதவாறு தடுத்துத்
தனது வரம் ிலின் த்மத அவர்க்கு அளித்தருளுதமலகய இதன்கண்
 1.8.திருவம்மாமன 305

அருளிச்பசய்தார் என்க.
இமறவன் தான் தன் அடியவமர ஆட்பகாள்ளும் ப ாழுது , 'அவர்க்கு அந்தமிலா
ஆனந்தத்மத அளித்தருளுதும்' என்கற ஆட் பகாண்டருளுவன் ஆதலின், அதமன,
' ண்மடப் ரிசு' என்று அருளினார். இமறவனால் ஆட்பகாள்ளப் ப ற்றவர்கள்
ிராரத்தம் கழிந்த ின் இங்ஙனம் அந்தமிலா ஆனந்தம் ப ற்று உய்தமலகய ,
'காயபமாழிந் தாற்சுத்த னாகி ஆன்மா
.......................
மாயபமலாம் நீங்கிஅரன் மலரடிக்கீ ழ் இருப் ன்,

மாறாத சிவாநு வம் மருவிக் பகாண்கட'

என்று விளக்கியது சிவஞான சித்தி (சூ.11.1.). இதனாகன, அவர் தம்
ிராரத்தவிமனமய நுகருங் காலத்து ஒருதமலயாக விமளதற் ாலதாய
ஆகாமிய விமனமயயும் அது முறுகிச் சஞ்சிதமாகாவாறு இமறவன்
அழித்பதாழிப் ான் என் தும் ப றப் ட்டது. இதமனகய,
'பதால்மலயின் வருதல் க ாலத்
கதான்றிரு விமனய துண்கடல்
அல்பலாளி புமரயு ஞானத்
தழலுற வழிந்து க ாகம'
எனச் சிவப் ிரகாசமும் ( 89),
ஏன்ற விமனஉடகலா கடகும்;இமட ஏறும்விமன
கதான்றில் அருகள சுடும்.
எனத் திருவருட் யனும் (98) கூறின.
இனி, இமற இன் கம உயிர்க்கு இயற்மகயும், அதமனத் தடுத்து நின்றது அனாதி
பசயற்மகயாகிய ஆணவமுமாகலின், அவ்வாணவம் நீங்கிய ின் அமடயும்
இன் த்மத, ' ண்மடப் ரிசு' என்று அருளினார் என்றலுமாம்.
இப்ப ாருட்கு ' ழவடியாராவார், இமறவன் தந்தருளிய திருவருமள மறவாது
சிந்தித்தும், பதளிந்தும் நிட்மட கூடியவர்' என்று ப ாருள் உமரக்கப் டும். ' ரிமச'
என்ற ஏகாரம், கதற்றம். 'ஈந்தருளும், வியப்புறும்' என வந்த ப யபரச்சங்கள்
அடுக்கி, 'ஆறு' என்ற ஒருப யர் பகாண்டன.
அண்டம் - புவனம்; இஃது ஆகுப யராய், அவற்றின் உள்ளாமரக் குறித்தது.
வியப்புறுதல், 'அவர்பசய்த ாதகமும் ணி யாயது கநாக்கியாம்.' இங்ஙனம்
இமவபயல்லாம் ிறரிடத்து நிகழ்வனக ால அருளிச் பசய்தாராயினும், தம்மியல்பு
கூறுதகல அடி கட்குக் கருத்பதன்க.

விண்ணாளுந் கதவர்க்கு கமலாய கவதியமன

/s மண்ணாளும் மன்னவர்க்கு மாண் ாகி நின்றாமனத்
 1.8.திருவம்மாமன 306

தண்ணார் தமிழளிக்குந் தண் ாண்டி நாட்டாமனப்

/s ப ண்ணாளும் ாகமனப் க ணு ப ருந்துமறயிற்
கண்ணார் கழல்காட்டி நாகயமன ஆட்பகாண்ட
/s அண்ணா மமலயாமனப் ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #183

கதவகதவனும், அரசர்க்கரசனும், திருப் ாண்டி நாட்மட உமடயவனும்,

ப ண் ாகனும், அடிகயமன ஆட்பகாண்ட வனும் ஆகிய சிவ ிராமனப் புகழ்ந்து
ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

மன்னவர்க்கு, அவர்க்கு உண்டாகின்ற மாண் ாகி நின்றாமன' என்க. மாண்பு -

ப ருமம; என்றது நீதியால் விமளயும் யமன. அது,
இமறகாக்கும் மவயக பமல்லாம் அவமன
முமறகாக்கும் முட்டாச் பசயின்.
(குறள் - 547.) என்ற டி, பசங்ககால்முமற முட்டவந்துழியும் அதற்கு இமளயாது,
அதமன முட்டாமற் பசலுத்திய வழி, அதனான் அப்ப ாழுது எய்தும் தீங்கிமனயும்
எய்தாது நீக்குதல். இது மகமன முமறபசய்த கசாழன், அதனால் இழந்த மமந்தன்
உயிர்த்பதழப் ப ற்றமமயும், தன் மகமயக் குமறத்துக்பகாண்ட ாண்டியன்,
ின்னும் முன்க ாலக் மகவளரப் ப ற்றமமயும் க ால்வனவற்றால்
அறியப் ட்டது.
'நாவில் நடுவுமரயாய் நின்றாய் நீகய' (தி.6. .38. ா.8)
'.....நிலகவந்தர் ரிசாக நிமனவுற் கறாங்கும்
க ரவன்காண்' (தி.6. .87. ா.6)
'மன்னானாய் மன்னவர்க்ககா ரமுத மானாய்' (தி.6. .95. ா.7)
எனத் திருநாவுக்கரசரும் அருளிச்பசய்தல் காண்க.
தமிழ்ச் சங்கத்தில் தானும் ஒரு புலவனாய் இருந்து தமிமழ ஆராய்ந்தமம ற்றி,
'தமிழளிக்கும்' என்றார்.
'சிமறவான் புனல்தில்மலச் சிற்றம் லத்தும்என்
சிந்மதயுள்ளும்
உமறவான் உயர்மதிற் கூடலின் ஆய்ந்தஒண்
தீந்தமிழ்'
எனத் தி.8 திருக்ககாமவ(20)யுள்ளும் அருளிச் பசய்வார். 'அளிக்கும்' என்றது,
'நாட்டான்' என்றதன் இறுதிநிமலகயாடு முடியும். 'க ணு' என்றது, 'அடியவர்கள்
விரும் ிப் க ாற்றுகின்ற' என வந்த அமடகய; 'க ணு ப ருந்துமற' என்னுந் தலம்
இதனின் கவறு . 'ப ருந்துமறயில் நாகயமன ஆட்பகாண்ட' என்றதற்கு, ப ண்கள்
 1.8.திருவம்மாமன 307

கூற்றில் இப்ப ண் அங்ஙனம் ஆட்பகாள்ளப் ட்டவளாகப் ப ாருள்பகாள்ளப் டும்.

ின்னர் இவ்வாறு வருவனவற்றிற்கும் இது ப ாருந்தும். இப்ப ண்டிர்க்பகல்லாம்
இயற்ப யர் கூறாமமயின், இதுவும் ப ாருந்துவகதயாம்.

பசப் ார் முமல ங்கன் பதன்னன் ப ருந்துமறயான்

/s தப் ாகம தாளமடந்தார் பநஞ்சுருக்குந் தன்மமயினான்
அப் ாண்டி நாட்மடச் சிவகலாகம் ஆக்குவித்த
/s அப் ார் சமடயப் ன் ஆனந்த வார்கழகல
ஒப் ாக ஒப்புவித்த உள்ளத்தா ருள்ளிருக்கும்
/s அப் ாமலக் கப் ாமலப் ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #184

உமாகதவி ங்கனும், திருப்ப ருந்துமறயானும், திருவடிமய அமடந்தவரின்

மனம் உருக்கும் குணத்மத உமடய வனும், ாண்டி நாட்மடச் சிவகலாகம்
ஆக்கினவனும், தன் திருவடி யில் மனம் மவத்த அன் ர் மனத்தில்
இருப் வனும் ஆகிய சிவ ப ருமாமனப் புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

பசப்பு - கிண்ணம். ஆர், உவம உருபு. 'தப் ாகம உருக்கும்' என இமயயும்.

தப் ாகம - நீங்கிப்க ாகாத டி; 'தன்மன அமடந்தவரது பநஞ்சம் ிறிபதான்மற
நிமனயாதவாறு இன்புறச் பசய் வன்' என்றதாம். 'சங்கமிருந்தது முதலியவற்றால்
லராலும் நன்கறியப் ட்டது' என் ார், 'அப் ாண்டிநாடு' என்றார். அதமனச்
சிவகலாகம் ஆக்குவித்தது, வமல வசுதல்
ீ , குதிமர பகாணர்தல், மண் சுமத்தல்
முதலிய திருவிமளயாடலின் ப ாருட்டுத் தான் லகாலும், லவிடத்தும்
எழுந்தருளி வந்தமமயாலாம். இனி , 'வரகுணன்' என்னும் ாண்டியனுக்கு
மதுமரமயகய சிவகலாகமாகக் காட்டிய திருவிமளயாடல் ஒன்றும்
ரஞ்கசாதியார் திருவிமளயாடலிற் காணப் டுகின்றது. அப்பு - நீர். 'ஒப்பு' என்றது
விமலமய. 'தம் பநஞ்மச விற்றற்கு விமலயாகப் ப றும் ப ாருள் கழகல
யாகும் டி' என்றவாறு. ஒப்புவித்தல் - விற்றுவிடுதல். 'ஒப்பு' என்றதமன,
'ஒற்றிக்கலம்' எனக்பகாண்டு 'கழற்கக' என உருபு விரித்துமரப் ாரும் உளர்;
'கழற்கக' எனினும் யாப்புக் பகடாதாக, அவ்வாகறாதாமம யானும் அடியவர், தம்
பநஞ்சிமன இமறவனுக்கு மீ ளா அடிமம ஆக்குதல் அன்றி ஒற்றியாக மவத்தல்
இலராகலானும், 'ஒப்புவித்தல்' என்னும் பசால், 'ஒற்றியாக மவத்தல்' எனப்
ப ாருள் டாதாகலானும் அது ப ாருந்துவதன்றாம்.
'விற்றுக் பகாள்வர்ீ ஒற்றி யல்கலன்
விரும் ி யாட் ட்கடன்' (தி. 7. .95. ா.2.)
என ஆளுமடய நம் ிகள் அருளிச்பசய்ததமனக் காண்க. அப் ால் - மாமயக்கு
 1.8.திருவம்மாமன 308

அப் ால் உள்ளது; என்றது உயிமர. உலகத்மதயும், உயிரறிமவயும் கடந்து

நிற் வன் இமறவன் ஆதலின், 'அப் ாலுக் கப் ால்' என்று அருளிச்பசய்தார்.

மமப்ப ாலியுங் கண்ணிககள் மாலயகனா டிந்திரனும்

/s எப் ிறவி யுந்கதட என்மனயுந்தன் இன்னருளால்
இப் ிறவி ஆட்பகாண் டினிப் ிறவா கமகாத்து
/s பமய்ப்ப ாருட்கண் கதாற்றமாய் பமய்கய நிமலக றாய்
எப்ப ாருட்குந் தாகனயாய் யாமவக்கும் வடாகும்
ீ
/s அப்ப ாருளாம் நம்சிவமனப் ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #185

திருமால் முதலிகயார் கதடி நிற்க, என்மனயும் தனது இனிய அருளால் இந்தப்

ிறப் ில் ஆட்பகாண்டு இனிகமலும் ிறவாமல் காத்தவனாய் உண்மமயாகிய
இடத்தில் கதாற்று வனாய், எல்லா உயிர்களுக்கும் தாகன ஒருமுதற்
ப ாருளாய், எல்லா உயிர் களுக்கும் வடுக
ீ ற்றுக்கு ஏதுவாய் இருக்கிறவன்
ஆகிய சிவ ப ருமாமனப் புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

'எப் ிறவியும் கதட' என்றது, ப ரிதும் அருமம குறித்தவாறு. 'இப் ிறவிக்கண்' என

உருபு விரிக்க. 'காத்து' என்ற விமனபயச்சம், 'ஆகும்' என் தகனாடு முடியும்.
இவ்பவச்சம் எண்ணின்கண் வந்தமமயின், 'காத்தவனும், வடாகும்
ீ அப்ப ாருளு
மாம் நம்சிவன்' என் கத ப ாருளாம்.
பமய்ப்ப ாருமள அறிதற்கருவியாகிய பமய்யறிமவ ஆகுப யரால், 'பமய்ப்
ப ாருள்' என்றார்; 'ப ான்னும் பமய்ப் ப ாருளும் தருவாமன' (தி.7. .59. ா.1)
என்றதும் காண்க. 'கதாற்றம்' என்றது, அவ்வாற்றால், கதான்றுதலுமடய
ப ாருள்கமல் நின்றது. பமய் - பமய்ம்மம; ஒருவாற்றானும் திரி ின்றி, என்றும்
ஒரு டித்தாயிருத்தல். வடபமாழியுள், 'சத்து' எனப் டுவதும் இதுகவ. 'நிமலக று'
என்றது, அதமனயுமடய தன்மமமயக் குறித்தது. ஒரு ப ாருட்குத் தன்னியல்பு
என்றும் நீங்காது நிற்குமாதலின், அதமன, 'நிமலக று' என்றார். எனகவ,
'சத்தாதற்றன்மமமயத் தனக்கு இயல் ாக உமடயதாய்' என் து ப ாருளாயிற்று.
'தன்னியல்பு, சு ாவம், இயற்மக' என் ன ஒருப ாருட் பசாற்கள். இதமன, 'பசாரூ
லக்கணம்' எனவும், 'உண்மம இயல்பு' எனவும் கூறுவர். 'எப்ப ாருட்கும்'
என்றதன் ின், 'முதல்' என் து எஞ்சிநின்றது. முதலாவது, நிமலக்களம்; இதமன,
'தாரகம்' என் . 'யாவற்றுக்கும்' என்னும் சாரிமய பதாகுத்தல். 'வடாகும்
ீ '
என் தனால், 'யாமவ' என் து, அறிவுமடப் ப ாருளாகிய உயிர்கமளகய குறித்தது,
வடுப
ீ றுதற்குரியன அமவகயயாகலின். வடாவது
ீ , ந்தத்தினின்றும் நீங்குதல்.
கயிறற்றமமயால் அதனினின்றும் நீங்கிய ஊசற்குப் புகலிடம் நிலமன்றி
 1.8.திருவம்மாமன 309

கவறில்லாமமக ால, ந்தம் பமலியப் ப ற்றமமயால் அதனினின்றும் நீங்கிய

உயிருக்குப் புகலிடம் இமறவனன்றி கவறில்மலயாதலின் , அவமன, 'யாமவக்கும்
வடாகும்
ீ அப் ப ாருள்' என்றார். விடுதலின் ின் எய்தற் ாலதாய ப ாருமள, 'வடு
ீ '
என்றல், காரியவாகுப யராம். ந்தத்தினின்றும் நீங்கிய உயிர்க்குப் புகலிடம்
இமறவன் திருவடியன்றி கவறில்மல என் மத, பமய்கண்ட கதவ நாயனார்,
'விட்டு - அன்னியம் இன்மமயின் அரன்கழல் பசலுகம'
(சிவஞானக ாதம் சூ.8.) எனவும்,
'இனி, இவ்வான்மாத் தன்மன இந்திரியத்தின் கவறாவான் காணகவ தமதுமுதல்
சீ ாதத்மத அமணயும் என்றது.'
'ஊசல் கயிறற்றால் தாய் தமரகயயாந் துமணயான்' (-சிவஞானக ாதம்.சூ.8.அதி.4.)
எனவும் விளக்கினார். 'கதாற்றமாய்' எனவும், 'தாகனயாய்' எனவும் வந்த
பசய்பதபனச்சங்கள் காரணப் ப ாருளவாய் நின்று, ின்னர் வந்த, 'நிமலக றாய்'
'வடாகும்
ீ ' என்றவற்கறாடு முமறகய முடிந்தன. இவற்றால், ப ாய்யறிவின்கண்
கதான்றாது, பமய் யறிவின்கண் கதான்றுதலால், பமய்ம்மமமயகய தனக்கியல் ாக
உமடயதாயும், எப்ப ாருட்கும் முதல் தாகனயாதலால், யாமவக்கும் வடாயும்
ீ
நிற்கும் என்றவாறறிக.
'ப ாய்ப்ப ாருளால் விளங்கிப் ப ாய்ப்ப ாருமளகய அறிவது ப ாய்யறிவு' எனவும்,
'பமய்ப்ப ாருளால் விளங்கி பமய்ப்ப ாருமளகய அறிவது பமய்யறிவு' எனவும்
உணர்க. இவற்மற முமறகய ' ாசஞானம்' எனவும், ' திஞானம்' எனவும்
மசவசித்தாந்த நூல்களும் கூறும். இவ்விரண்டுமின்றிப் சுஞான மாகிய
உயிரறிவு தனித்து நில்லாதாகலின், அதமனத் தனித்து நிற் தாக அறியும்
சுஞானமும் ப ாய்யறிகவயாதலறிக.
'ப ாய், பமய்' என் ன, நிமலப றுதலும், நிமலப றாமமயு மாகிய இயல்புகமளக்
குறிப் னவன்றி, இன்மம உண்மம மாத்திமரகய குறித்பதாழிவனவல்ல.
பமய்ப்ப ாருட்கண் கதாற்றமாதல் முதலியனகவ ரம்ப ாரு ளின் இயல்ப ன் து
மமறகளின் முடிபு என் ார், 'இத்தன்மம கமளயுமடய அப்ப ாருள்' என முன்னர்
ப ாதுப் டச் சுட்டி, ின்னர், 'சிவப ருமாமனயன்றிப் ரம்ப ாருளாவார் ிறரில்மல'
என்னும் உண்மமமய விளக்குவார், சிறப் ாக, 'நம் சிவமன' என்று அருளிச்
பசய்தார்.

மகயார் வமளசிலம் க் காதார் குமழயாட

/s மமயார் குழல்புரளத் கதன் ாய வண்படாலிப் ச்
பசய்யாமன பவண்ண ீ றணிந்தாமனச் கசர்ந்தறியாக்
/s மகயாமன எங்குஞ் பசறிந்தாமன அன் ர்க்கு
 1.8.திருவம்மாமன 310

பமய்யாமன அல்லாதார்க் கல்லாத கவதியமன

/s ஐயா றமர்ந்தாமனப் ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #186

பசந்நிறம் உமடயவனும், திருபவண்ண ீறு அணிந்தவனும், ஒருவராலும் அறிய

முடியாதவனும், அன் ர்க்கு பமய்யனும், அன் ர் அல்லாதார்க்குப் ப ாய்யனும்,
அந்தணனும், திருமவயாற்றில் வற்றிருப்
ீ வனும் ஆகிய சிவப ருமாமனப்
புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

மம ஆர் - கமகம்க ாலும். கதன், கூந்தலில் முடித்த பூவில் உள்ளது. 'சிலம் ,

ஆட, ஒலிப் ' என் வற்மற, 'ஆடி' என, ஒருபசால் வருவித்து முடிக்க. கசர்ந்தறியாக்
மக - ஒரு ப ாருளிலும் கதாய்ந்தறியாத ஒழுக்கம்; இது, ின், 'எங்கும்
பசறிந்தாமன' என் தகனாடு முரணிநின்று, 'எப்ப ாருளிலும் நிமறந்திருப் ினும்,
ஒன்றிலும் கதாய்வின்றி நிற்றமல உணர்த்திற்று.' 'பசய்யாமன' என்றது முதலிய
மூன்றடிகளிலும், முரண்பதாமட அமமயகவ அடிகள் அருளிச் பசய்திருத்தல்
அறிக.
இங்ஙனமாகவும், 'கசர்ந்தறியாக் மகயாமன' என்றதற்கு, 'ஒருவமரத் பதாழுதறியாத
மககமள யுமடயவன்' எனப் ப ாரு ளுமரப் ாரும் உளர்; இமறவனுக்கு
அப்ப ாருள் சிறப்புத் தாராமம யறிக. பமய்யான் - அநு வப் ப ாருளாய்
உள்ளவன்.

ஆமனயாய்க் கீ டமாய் மானுடராய்த் கதவராய்

/s ஏமனப் ிறவாய்ப் ிறந்திறந் பதய்த்கதமன
ஊமனயும் நின்றுருக்கி என்விமனமய ஓட்டுகந்து
/s கதமனயும் ாமலயுங் கன்னமலயும் ஒத்தினிய
ககானவன்க ால் வந்பதன்மனத் தன்பதாழும் ிற் பகாண்டருளும்
/s வானவன் பூங்கழகல ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #187

யாமன முதலாகிய எல்லாப் ிறவிகளிலும் ிறந்தும் இறந்தும் இமளத்த

என்மன உடலுருகச் பசய்து, என்விமனகமள ஒழித்து, கதன் க ால எனக்கு
இனிமமமயத் தந்து என்மனத் தன் திருத்பதாண்டுக்கு உரியனாக்கின
அச்சிவப ருமானது திருவடிமயப் புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

கீ டம் - புழு. ஓட்டு - ஓட்டுதல். முதனிமலத் பதாழிற் ப யர். 'ஓட்டுதமல உகந்து'

என்க. உகந்து - விரும் ி. கன்னல் - கரும்பு; என்றது, அதன் சாற்மற. இனிய
 1.8.திருவம்மாமன 311

ககான், ஞானாசிரியன். அவன், குதிப்ப ாருள் விகுதி.

இமறவன் பகாண்ட கவடமாகலின், 'ககானவன்க ால்' என்று அருளினார். எனகவ,
'ஆசிரியமனப் க ால் கவடங்பகாண்டு வந்து' என்றவாறாயிற்று. இது, ப ண்கள்
கூற்றில், 'இனிய தமலவன் தாகனயாதல் கதான்ற' எனப் ப ாருள்தரும்.

சந்திரமனத் கதய்த்தருளித் தக்கன்றன் கவள்வியினில்

/s இந்திரமனத் கதாள்பநரித்திட் படச்சன் தமலயரிந்
தந்தரகம பசல்லும் அலர்கதிகரான் ல்தகர்த்துச்
/s சிந்தித் திமசதிமசகய கதவர்கமள ஓட்டுகந்த
பசந்தார்ப் ப ாழில்புமடசூழ் பதன்னன் ப ருந்துமறயான்
/s மந்தார மாமலகய ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #188

சந்திரன் உடமலத் கதய்த்தும் இந்திரனின் கதாமள பநரித்தும் எச்சன் என்னும்

க ாலித் பதய்வத்தின் தமலமய அரிந்தும் சூரியனின் ல்மலத் தகர்த்தும்
கதவர்கமள விரட்டியும் தக்கன் யாகத்தில் அவமானப் டுத்தித் தண்டித்த
சிவப ருமானது மந்தார மலர் மாமலமயப் புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

'தக்கன்றன் கவள்வியினில்' என்றமத முதலிற் பகாள்க. தக்கன் பசய்த

கவள்வியில் வரீ த்திரமரக்பகாண்டு சிவப ருமான் கதவர் லமரயும் லவாறு
ஒறுத்தமம நன்கறியப் ட்ட வரலாறு. எச்சன் - கவள்வித் பதய்வம். 'அந்தரத்கத'
என்னும் சாரிமய பதாகுத்தலாயிற்று. அந்தரம் - ஆகாயம். அலர் கதிகரான் -
விரிகின்ற ல கதிர்கமளயுமடயவன். 'கதவர்கமளத் திமசதிமசகய சிந்தி
ஓட்டுகந்த' என்க. சிந்தி - சிதறி. 'ஓட்டு' என்ற ிறவிமன 'ஓடச் பசய்தல்' எனப்
ப ாருள் டுதலின், அதனுள் நின்ற, 'ஓட' என் து. 'சிந்தி' என்னும்
விமனபயச்சத்திற்கு முடி ாயிற்று. இனி, சிந்துதல், 'சிதறச்பசய்தல்' எனவும்
ப ாருள் டுமாகலின், அதமன இமறவற்கு ஆக்கி உமரத்தலுமாம். பசம்மம, இங்கு
அழமகக் குறித்தது. தார் - பூ. மந்தாரம், விண்ணுலகத் தருக்களில் ஒன்று. இதன்
பூவால் இயன்ற மாமலமயச் சிவ ிரானுக்குக் கூறியது, 'கதவர் தமலவன்'
என் மதக் குறிப் ிட்டு. 'அவமனயின்றித் கதவர் தக்கன் கவள்வியில் அவி
யுண்ணச் பசன்றமமயின் அவமர ஒறுத்துத் தனது தமலமமமய
நிமலநிறுத்தினான்' என் து உணர்த்துதற்கு. இஃது, இம்மாமலமயப் ப ற
விரும் ினாள் கூற்றாதற்குச் சிறந்தது.

ஊனாய் உயிராய் உணர்வாய்என் னுட்கலந்து

/s கதனாய் அமுதமுமாய்த் தீங்கரும் ின் கட்டியுமாய்
 1.8.திருவம்மாமன 312

வாகனா ரறியா வழிஎமக்குத் தந்தருளும்

/s கதனார் மலர்க்பகான்மறச் கசவகனார் சீ பராளிகசர்
ஆனா அறிவாய் அளவிறந்த ல்லுயிர்க்கும்
/s ககானாகி நின்றவா கூறுதுங்காண் அம்மானாய். #189

உடல், உயிர், உணர்வு, உருவங்களாகி, எம் முள்கள கலந்திருந்து, கதன் க ால

இனிமம தந்து முத்தி பநறிமய எமக்கு உணர்த்தியருளிய சிவப ருமான்,
அளவற்ற ல உயிர் களுக்கும் தமலவனாய் நின்ற விதத்மதப் புகழ்ந்து
க சுகவாம்.

விளக்கவுமர

ஊன் - உடம்பு; ஆகுப யர். கசவகன் - வரன்

ீ ; உயர்வுப் ன்மமயாக, 'கசவகனார்'
என்றார். சீர் - சிறப்பு. ஒளி - விளக்கம். ஆனா - நீங்காத. 'சீபராளிகசர் அறிவு,
ஆனா அறிவு' எனத் தனித்தனி முடிக்க, இவ்வாறு முடியக் கூறினாகரனும்,
'சீபராளிகசர் அறிவாய் ஆனாது' என்றகல கருத்து எனக்பகாண்டு, அத்பதாடமர
முதற்கண்கண கூட்டியுமரக்க. இப் த்துத் திருப் ாட்டுக்களும், முதல் ஐந்து
திருப் ாட்டுக்கள் க ால இயற் ட பமாழிந்தனகவயாம்.

சூடுகவன் பூங்பகான்மற சூடிச் சிவன்திரள்கதாள்

/s கூடுகவன் கூடி முயங்கி மயங்கிநின்று
ஊடுகவன் பசவ்வாய்க் குருகுகவன் உள்ளுருகித்
/s கதடுகவன் கதடிச் சிவன்கழகல சிந்திப்க ன்
வாடுகவன் க ர்த்து மலர்கவன் அனகலந்தி
/s ஆடுவான் கசவடிகய ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #190

பகான்மறமலர் மாமலமயச் சூடிச் சிவப ருமான் திருத்கதாள்கமளக் கூடித்

தழுவி மயங்கி நின்று ிணங்குகவன்; அவனது பசவ்வாயின் ப ாருட்டு
உருகுகவன்; மனமுருகி அவன் திருவடிமயத் கதடிச் சிந்திப்க ன்; வாடுகவன்;
மகிழ்கவன். இங்ஙன பமல்லாம் பசய்து நாம் புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

இதனுட் கூறப் டுவனபவல்லாம், சிவப ருமாமனக் காணப்ப றின் நிகழும்

என்னும் கருத்தினவாகலின், முதற்கண், 'சிவன் வரின்' என் தமன வருவித்து,
'அவன் பூங்பகான்மற சூடுகவன்', 'அவன் திரள்கதாள் கூடுகவன்' என்றாற்க ால
உமரக்க. 'ஆடுவான்' என்றதற்கும், 'ஆடுவானாகிய அப்ப ருமானது' என்கற
உமரக்க. 'முயங்கி' என மறித்துங்கூறியது. 'கவவுக்மக பநகிழாது நின்று' என்ற டி.
 1.8.திருவம்மாமன 313

மயங்குதல் - வசமழிதல். 'நின்று' என்றதன் ின்னர், ' ின்பனாருகால்' என் து

எஞ்சிநின்றது. தமலவி ஊடுவது புறத்கதயாகலின், பசவ்வாய்க்கு உருகுதல், அது
க ாழ்து பநஞ்சி னுள்கள நிகழ்வதாம். கதடுதல், தமலவி ஊடல் தனியாளாய்
நின்ற ப ாழுது தமலவன் மமறந்தமமயாலாம். கழமலச் சிந்தித்தல் , அதற்குப்
ணி பசய்தற்கு உரியளாகத் தான் பகாள்ளப் டகவண்டும் என்று கருதியாம்.
வாடுதல், 'தன்மன அவன் இனி கநாக்கான்' என்னும் கருத்தினாலும், மலர்தல்,
'அவன் தன்மனக் மகவிடான்' என்னும் துணிவினாலுமாம். 'மலர்கவன்'
என்றதன் ின், 'ஆதலின்' என் து வருவிக்க. அங்ஙனம் வருவித்துமரக்ககவ,
'அவனது கசவடிமயப் ாடின் சிறிது ஆற்றுகவன்' என் து கருத்தாம்.
இத் திருப் ாட்டிமனக் காமப்ப ாருள் ற்றிகய அருளிச் பசய்தார், வரிப் ாட்டிற்கு
அஃது இயல்ப ன் து கதான்றுதற்கு. எனகவ, இக்கூற்றிமன நிகழ்த்தினாள்,
'சிவப ருமான்கமற் பகாண்ட காதல் மீ தூரப்ப ற்றாள் ஒருத்தி' என்க. இங்ஙனம்
இப்ப ாருகள யப் அருளிச்பசய்தாராயினும் , அடிகள் தமக்கு இமறவன் மீ ளத்
கதான்றி அருள்புரியின், அவனது திருவடியின் த்மதச் சிறிதும் தமட யின்றி
கவண்டியவாகற நுகர்தல் உளதாகும் என்னும் தம் விருப் த் திமனகய
உள்ளுறுத்து அருளினார் என்க. எனகவ, 'கவவுக்மக பநகிழாது நின்று' என்றது,
'இமறவனது திருவடி நிழலினின்றும் சிறிதும் மீ ளாது உமறத்து நின்று'
என்ற டியாம். திருவடி நிழலிலிருந்து மீ ளுதலாவது , இமறவமன உணர்தல்
ஒழிந்து, தன்மனயும், ிற வற்மறயும் உணர்தல். அங்ஙனம் உணரச் பசய்வது
மலத்தின் வாதமன. அஃது உண்டாயவிடத்து உளதாவது துன் கம. 'அதனால்,
எவ்வாற்றானும் திருவடியினின்றும் சிறிதும் ிரிதல் கூடாது' என் தமனகய,
'முயங்கி' என் தனால் குறித்தருளினார். இதனாகன , திருவள்ளுவ நாயனார்,
காமத்துப் ாலில்,
முயங்கிய மககமள ஊக்கப் சந்தது
ம ந்பதாடிப் க மத நுதல். (-குறள்.1238)
எனவும்,
முயக்கிமடத் தண்வளி க ாழப் சப்புற்ற
க மத ப ருமமழக் கண். (-குறள்.1239)
'கண்ணின் சப்க ா ருவரல் எய்தின்கற
ஒண்ணுதல் பசய்தது கண்டு' -குறள்.1240
எனவும் ஓதியது, இம்பமய்ந்பநறியின் நுண்ப ாருமளயும் அமவ ற்றி
உய்த்துணர்ந்துபகாள்ளுதற் ப ாருட்கடயாம் என் து ப றப் டும். அவற்றுள் ,
'தண்வளி க ாழ - சிறுகாற்று ஊடறுக்க' என்றது, மலவாதமன சிறிகத புகுந்து
உயிமரத் திருவடி நிழலினின்று ிரித் தமலயும், கண் சந்தன என்றது அப் ிரிவு
 1.8.திருவம்மாமன 314

நிகழ்ந்தவழி ஆன்ம அறிவு துன்புற்று பமலிதமலயும் உணர்த்தும். இஃது

'ஆற்றுவல்' என்றது.

கிளிவந்த பமன்பமாழியாள் ககழ்கிளரும் ாதியமன

/s பவளிவந்த மாலயனுங் காண் ரிய வித்தகமனத்
பதளிவந்த கதறமலச் சீரார் ப ருந்துமறயில்
/s எளிவந் திருந்திரங்கி எண்ணரிய இன்னருளால்
ஒளிவந்பதன் உள்ளத்தின் உள்கள ஒளிதிகழ
/s அளிவந்த அந்தணமனப் ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #191

கிளிபமாழியாளாகிய உமாகதவி ாகனும், மால், அயன் என்க ார் காண் தற்கு

அரிதாகிய அறிவுருவனும், அன் ர்க்குத் பதளிந்த கதன்க ால் வனும்,
திருப்ப ருந்துமறயில் எளிதில் வந்து எனக்கு அருள் பசய்த அந்தணனும்
ஆகிய சிவ ப ருமாமனப் புகழ்ந்து ாடுகவாம்.

விளக்கவுமர

கிளிவந்த - கிளியினது தன்மம வந்த. 'பமன் பமாழியாளது ககழ்' என்க. ககழ் -

நிறம். கிளரும் - விளங்கும். ாதி - ாதி உருவம். பவளிவந்த - 'காண்க ாம்'
என்று புறப் ட்ட. பதளி வந்த கதறல் - பதளிவு உண்டாகியகதன்;
'வடித்பதடுத்தகதன்' என்ற டி. 'இன்னருளால் எளிவந்து ப ருந்துமறயில் இருந்து
என் உள்ளத் தின் ஒளி வந்து உள்கள ஒளிதிகழ இரங்கி அளிவந்த அந்தணன்'
எனக் கூட்டியுமரக்க. ஒளி இரண்டனுள், முன்னது, 'தூய்மம' என்னும்
ப ாருமளயும், ின்னது 'ஞானம்' என்னும் ப ாருமளயும் குறித்தன. 'ஒளிவந்து'
என்றது, ஒளி வருதலால் எனக் காரணப் ப ாருட்டாய் நின்றது. அளிவந்த -
அளித்தல் (ஆட்பகாள்ளுதல்) ப ாருந்திய. அந்தணன் - அந்தணக்ககாலம்
உமடயவன்.

முன்னாமன மூவர்க்கும் முற்றுமாய் முற்றுக்கும்

/s ின்னாமனப் ிஞ்ஞகமனப் க ணு ப ருந்துமறயின்
மன்னாமன வானவமன மாதியலும் ாதியமனத்
/s பதன்னாமனக் காவாமனத் பதன் ாண்டி நாட்டாமன
என்னாமன என்னப் ன் என் ார்கட் கின்னமுமத
/s அன்னாமன அம்மாமனப் ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #192

மூவர்க்கும் முதல்வனும், எல்லாம் தாகனயான வனும், அமவ அழிந்த ின்கன

இருப் வனும், திருப்ப ருந்துமறயில் நிமலப ற்றவனும், ப ண் ாகனும்,
திருவாமனக்காவில் எழுந்தருளி இருப் வனும், ாண்டி நாட்மட உமடயவனும்,
 1.8.திருவம்மாமன 315

என் காமள க ால் வனும், என்னப் ன் என்று புகழ்கவார்க்கு இனிய அமிர்தம்

க ால் வனும், எம் தந்மதயும் ஆகிய சிவப ருமாமனப் புகழ்ந்து ாடு கவாம்.

விளக்கவுமர

'மூவர்க்கும் முன்னாமன' என மாற்றிக் பகாள்க. மூவரும் ஆதி மூர்த்திகள் (தி.8

கீ ர்த்தி - 121.) ஆதலின், 'அவர்க்கு முன்கனான்' என்றது, 'அநாதிமூர்த்தி' என்றவாறு.
'முற்றுக்கும் ின்னான்' என்றதும், 'அவர்கள் ஒடுங்கிய ின்னும் நிற் வன் ' என,
இதமனகய கவகறாராற்றான் விளக்கியவாறு. இதமனகய ,
'அறுதியில் அரகன எல்லாம்
அழித்தலால் அவனால் இன்னும்
ப றுதும்நாம் ஆக்கம் கநாக்கம்
க ரதி கரணத் தாகல'
எனச் சிவஞான சித்தி (சூ. 1-35) விளக்கிற்று. முற்றும் - கதாற்றம் நிமல
இறுதிகமளயுமடய ப ாருள்கள் முழுதும். 'மன்னமன' என் து, நீட்டலாயிற்று.
'மன்னானவமன' என் து பதாகுத்தலாயிற்று எனினுமாம். 'என் ஆமன என்
அப் ன்' என் ன, காதல் ற்றிபயழும் பசாற்கள். அன்னான் - ஒத்தவன். இனி,
'இன்னமுமத' என்றதமன கவறு பதாடராக்கி. 'அன்னான் -
'அன்னப ருமமகமளயுமடயவன்' என்று உமரத்தலுமாம். அன்ன ப ருமமகள்,
கமற்கூறியனவாம்.

ப ற்றி ிறர்க்கரிய ப ம்மான் ப ருந்துமறயான்

/s பகாற்றக் குதிமரயின்கமல் வந்தருளித் தன்னடியார்
குற்றங்கள் நீக்கிக் குணங்பகாண்டு ககாதாட்டிச்
/s சுற்றிய சுற்றத் பதாடர்வறுப் ான் பதால்புககழ
ற்றிஇப் ாசத்மதப் ற்றறநாம் ற்றுவான்
/s ற்றியக ரானந்தம் ாடுதுங்காண் அம்மானாய். #193

தன் அடியார்க்கு அன்றித் தன் குணங்கமள அள விடற்குப் ிறர்க்கரியனாகிய

திருப்ப ருந்துமறயானும், குதிமரச் கசவகனாய் எழுந்தருளித் தன் அடியார்
குற்றங்கமள ஒழித்துக் குணத்மத ஏற்றுக் பகாண்டு எம்மமச் சீராட்டி,
சுற்றத்தவர் பதாடர்ம விடுவித்தவனுமாகிய சிவப ருமானது புகமழகய ற்றி,
இப் ாசப் ற்றறும் டி நாம் ற்றின க ரின் த்மதப் புகழ்ந்து ாடி இன் ம்
அமடகவாம்.

விளக்கவுமர
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 316

ப ற்றி - தனது தன்மம. 'அடியார்' எனப் ின்னர் வருகின்றமமயின், வாளா,

' ிறர்க்கு' என்றார். 'ககாதாட்டுதல்' என் துதாகன, 'திருத்துதல்' எனப் ப ாருள்
தருமாதலின், 'குற்றங்கள் நீக்கிக் குணங்பகாண்டு' என்றது, 'ககாதாட்டுமாறு
இவ்வாறு' என் தமன விதந்தவாறாம். 'மிகப்ப ரிய சுற்றம்' என் ார். 'சுற்றிய
சுற்றம்' என்றார். பதாடர்வு - பதாடர்பு; ற்று. 'அறுப் ான்' என கவபறாருவன்
க ாலக் கூறினாராயினும், 'அறுப் ானாகிய தனது' எனப் ப ாருள் உமரக்க. ற்றி -
துமணயாகப் ற்றி. ' ற்றறச் பசய்ய' என ஒரு பசால் வருவிக்க. அன்றி, ' ாசத்மத'
என்ற ஐகாரத்மத, 'சாரிமய' என்றலுமாம், நாம் ற்றுவான் - நம்மால்
ற்றப் டு வன். ற்றிய க ரானந்தம் - நம்மமப் ற்றியதனால் விமளந்த க ரின்
த்மத. இமவயும் இயற் ட பமாழிதல்.

1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம்
முத்துநல் தாமம்பூ மாமல தூக்கி
முமளக்குடம் தூ ம்நல் தீ ம் மவம்மின்
சத்தியும் கசாமியும் ார்மகளும்
நாமக களாடு ல் லாண்டி மசமின்
சித்தியுங் பகௌரியும் ார்ப் தியும்
கங்மகயும் வந்து கவரி பகாண்மின்
அத்தன்ஐ யாறன்அம் மாமனப் ாடி
ஆடப்ப ாற் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #194

கதாழியர்ககள! முத்துக்களாலாகிய நல்ல மாமலமயயும், பூமாமலமயயும்

பதாங்கவிட்டு முமளப் ாலிமகமய யும், குங்குலியத் தூ த்மதயும் நல்ல
விளக்மகயும் மவயுங்கள். உருத்திராணியும், திருமகளும், நிலமகளும் கமல
மககளாடு கூடித் திருப் ல்லாண்டு ாடுங்கள். கண தியின் சத்தியும்,
பகௌமாரியும், மககசுவரியும், கங்காகதவியும், முன்வந்து பவண் சாமமர
வசுங்கள்.
ீ எமது தந்மதயும் திருமவயாற்மற உமடயவனுமாகிய எம்
தமலவமனப் ாடி, அவன் நிரம் அணிதற் ப ாருட்டுப் ப ான் க ாலும்
வாசமனப்ப ாடிமய நாம் இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

முத்துநல் தாமம் - முத்தினாலாகிய நல்ல மாமல. தூக்கி- பதாங்கவிட்டு.

மாமல தூக்குதல் முதலியன, மமன எங்குமாம். சத்தி என் து, உருத்திராணிமயக்
குறிக்கும். கசாமி - திருமகள்; 'சந்திரனுக்குப் ின் ிறந்தவள்' என் து இப்ப யரின்
ப ாருள். ' ாற் கடல் கமடயப் ட்ட ப ாழுது, சந்திரனும், திருமகளும் அதன்கண்
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 317

கதான்றினர் என் து புராணம். ார்மகள் - நிலமகள். திருமகள் , நிலமகள்

இருவரும் திருமாலுக்குத் கதவியராதமலயும், நாமகள் நான்முகன்
கதவியாதமலயும் அறிக. இவரது ப யர்கபளல்லாம் இங்குப் ப ண்களுக்கு
இடப் ட்டமவ எனக் பகாள்க. ல்லாண்டு, ' ல்லாண்டுக் காலம் வாழ்க' என
வாழ்த்திப் ாடும் ாடல். 'சித்தி' முதலிய மூன்றும் உமமயம்மமதன் ப யர்ககள.
அவற்மறயுமடய கவறு கவறு மகளிர், இங்குக் குறிக்கப் ட்டனர். சித்தி - ஞான
வடிவினள். பகௌரி - பசம்மமநிறம் உமடயவள். 'உமமயம்மம ஒரு ப ாழுது
பசம்மம நிறமுமடயளாய்த் கதான்றினாள்' என் தும் புராணம். ார்ப் தி -
மமலமகள். 'ஐயாறன்' என்றதன் ின், 'ஆகிய' என் து விரிக்க. 'அவன் ஆட' எனச்
சுட்டுப் ப யர் வருவித்துமரக்க. ஆட - மூழ்க; என்றது இங்கு பநய்பூசி
மூழ்குதமலக் குறித்தது. பநய் பூசிய ின் , நறுஞ்சுண்ணம் திமிர்ந்து மூழ்குதல்
அறிக.

பூவியல் வார்சமட எம் ி ராற்குப்

ப ாற்றிருச் சுண்ணம் இடிக்க கவண்டும்
மாவின் வடுவகி ரன்ன கண்ண ீர்
வம்மின்கள் வந்துடன் ாடு மின்கள்
கூவுமின் பதாண்டர் புறம்நி லாகம
குனிமின் பதாழுமின்எம் ககாபனங் கூத்தன்
கதவியுங் தானும்வந் பதம்மம யாளச்
பசம்ப ான்பசய் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #195

அழகு ப ாருந்திய நீண்ட சமடயுமடய எம் ப ருமானுக்கு அழகிய

ப ாற்சுண்ணத்மத இடிக்க கவண்டும். மாம் ிஞ்சின் ிளமவ ஒத்த
கண்கமளயுமடய ப ண்ககள! வாருங்கள்! வந்து விமரவிற் ாடுங்கள்!
அடியார்கள் பவளியில் இல்லாத டி அவர்கமள அமழயுங்கள்! ஆடுங்கள்!
வணங்குங்கள். எமது இமற வனாகிய கூத்தப் ிரான் இமறவியும் தானுமாய்
எழுந்தருளி வந்து எம் வழி ாட்மட ஏற்று எம்மம அடிமமபகாள்ளும்
ப ாருட்டுச் பசம் ப ான்க ால ஒளிவிடும் வாசமனப் ப ாடிமய நாம்
இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

பூ இயல் - பூக்கள் ப ாருந்திய. ப ான் திருச்சுண்ணம்- ப ான் க ாலும் அழகிய

சுண்ணம். 'இடிக்க' என் து, பதாழிற் ப யர்ப் ப ாருள் தந்தது. கூவுமின் -
அமழயுங்கள். 'பதாண்டர் புறம் நில்லாதவாறு அவமர இங்கு அமழயுங்கள்' என்க.
குனிமின் - நடனம் பசய்யுங்கள். ஆள - ஆளுதற்ப ாருட்டு. 'கவண்டும்' என் து,
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 318

பசய் விமன வாய் ாடாய் நின்று, ' கவண்டப் டும்' எனப் ப ாருள் தந்து
இன்றியமமயாமம குறிப் பதாரு பசய்யுபமன்முற்று. பசால் வார்க்கும்,
ககட் ார்க்கும் உள்ள தகுதி கவறு ாடுகளால், இஃது இரத்தற் குறிப்ம யும்,
விதித்தற் குறிப்ம யும் உடன் உணர்த்தி நிற்கும். இவ்கவறு ாட்டாகன இது
தன்மம முன்னிமலகளினும், டர்க்மகப் லர் ாலினும் வருதல்
ப ாருந்துவதாயிற்று. இஃது இயல் ாய் ஏமன விமனச் பசாற்கள் க ாலவரும்
'கவண்டும்' என் தனின் கவறு ட்டபதன்க.

சுந்தர நீறணிந் தும்பமழுகித்

தூயப ான் சிந்தி நிதி ரப் ி
இந்திரன் கற் கம் நாட்டி எங்கும்
எழிற்சுடர் மவத்துக் பகாடிபயடுமின்
அந்தரர் ககான்அயன் றன்ப ருமான்
ஆழியான் நாதன்நல் கவலன் தாமத
எந்தரம் ஆள்உமம யாள்பகாழுநற்
ககய்ந்தப ாற் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #196

அழகிய திருநீற்மற அணிந்து பகாண்டு தமரமய பமழுகுதல் பசய்து

மாற்றுயர்ந்த ப ாற்ப ாடிகமளச் சிதறி, நவமணி கமளப் ரப் ி இந்திரன்
உலகிலுள்ள கற் க மரத்தின் கதாமககமள நட்டு எவ்விடத்தும் அழகிய
தீ ங்கள் மவத்துக்பகாடிகமள ஏற்றுங்கள். விண்ணவர்க்குத் தமலவனும்
ிரமனுக்கு முதல்வனும் சக்கரத்மதயுமடய திருமாலுக்கு நாயகனும் அழகிய
முருகனுக்குத் தந்மதயும் எம் நிமலயில் உள்ளாமரயும் ஆட்பகாள்ளுகின்ற
உமா கதவியின் கணவனுமாகிய இமறவனுக்குப் ப ாருந்திய ப ான் க ாலும்
வாசமனப் ப ாடிமய நாம் இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

நீறணிதல், மகளிர் பநற்றியிலாம். 'நீறணிந்தும் பமழுகி' என்ற மகர ஒற்று,

விரித்தல். 'எங்கும்' என்றதமன, 'பமழுகி' என்ற தற்கு முன்னர்க் கூட்டுக. எங்கும் -
மமனயகபமல்லாம். அந்தரர் - விண்கணார். ஆழியான் - திருமால். விண்கணார்
முதலிய மூவர்க்கும் தமலவன் என் மத வலியுறுப் ார், ப ாருட் ின்
வருநிமலயாக, 'ககான், ப ருமான், நாதன்' என அப்ப யர்கதாறும் தமலமமச் பசாற்
பகாடுத்து அருளிச் பசய்தார், 'இன்ன ப ருமானுக்குச் சுண்ணம்
இடிக்கின்கறாமாகலின், இந்திரன் கற் கம் நமக்கு அரிதன்று, என் ாள், இந்திரன்
கற் கம் நாட்டுமின்' என்றாள். 'தாமத' என்ற தன் ின் 'ஆகிய' என் து விரிக்க.
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 319

காசணி மின்கள் உலக்மக பயல்லாங்

காம் ணி மின்கள் கமறயுரமல
கநச முமடய அடிய வர்கள்
நின்று நிலாவுக என்று வாழ்த்தித்
கதசபமல் லாம்புகழ்ந் தாடுங் கச்சித்
திருகவகம் ன்பசம்ப ாற் ககாயில் ாடிப்
ாச விமனமயப் றித்து நின்று
ாடிப் ப ாற்சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #197

உலக்மககளுக்பகல்லாம் மணிவடங்கமளக் கட்டுங்கள். கருமம நிறமுமடய

உரல்களுக்குப் ட்டுத்துணிமயச் சுற்றுங்கள். இமறவனிடத்து அன்புமடய
அடியவர்கள் நிமலப ற்று விளங்குக என்று வாழ்த்தி உலகபமல்லாம் புகழ்ந்து
பகாண்டாடுகின்ற காஞ்சிமா நகரிலுள்ள திருகவகம் னது பசம்ப ான்னால்
பசய்யப் ட்ட திருக்ககாயிமலப் ாடி, தமளயாகிய இரு விமனகமள நீக்கி
நின்று திருவருமளப் ாடிப் ப ான்க ாலும் வாசமனப்ப ாடிமய நாம்
இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

காசு - மணி, இரத்தினம். காம்பு - ட்டாமட. 'கறுப்பு' என்னும் ப ாருளதாகிய,

'கமற' என் து, இங்கு அந்நிறத்மதயுமடய கல்மலக் குறித்தது. 'கதசபமல்லாம்
புகழ்ந்து ஆடும் கச்சித் திரு கவகம் ம்' என அடிகள் அருளிச் பசய்தமம,
அத்தலத்தின் ப ருமம இனிது விளங்குதற் ப ாருட்கட என் து, நன்குணர
நிற் பதான்று. இவ்விடத்கத , 'அன்புமடயவர்கள் என்றும் நின்று நிலாவுக ' என
அடியார்கமள வாழ்த்தியதும், அடிகமள அங்கு நல்வரகவற்று வணங்கி மகிழ்ந்த
அடியவர் குழாத்திமன நிமனந்கத க ாலும்! இத் திருப் ாட்டில் இத்துமண
பவளிப் மடயான பசாற்கள் ப ாருந்தி யிருப் வும், அடுத்துவரும் திருப் ாட்டும்
இவ்வாறாகவும் இப் குதிமய இத்தலத்தில் அருளிச் பசய்ததாக
ஒருவருங்கூறாது க ாயது வியப்க யாம். ாசவிமன - விமன ாசத்மத என
மாறிக் கூட்டுக. முன்னர், 'ககாயில் ாடி என்றமமயின், இங்கு, ' ாடி' என்றது,
அவனது புகழ் முதலிய ிறவற்மறயும் ாடி' என்றவாறாம்.

அறுபகடுப் ார்அய னும்மரியும்

அன்றிமற் றிந்திர கனாடமரர்
நறுமுறு கதவர் கணங்க பளல்லாம்
நம்மிற் ின் ல்ல பதடுக்க பவாட்கடாம்
பசறிவுமட மும்மதில் எய்த வில்லி
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 320

திருகவகம் ன்பசம்ப ாற் ககாயில் ாடி

முறுவற்பசவ் வாயின ீர் முக்க ணப் ற்கு
ஆடப்ப ாற் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #198

ிரமனும் திருமாலும் அறுகம்புல்மல எடுத்த லாகிய ணிமயச் பசய்வார்கள்.

அவர்கமளத் தவிர ஏமனகயாராகிய இந்திரன் முதலிய வானுலகத்தவர்களும்
முணுமுணுக்கின்ற கதவர் கணங்களும் நமக்குப் ின் அல்லாமல்
அவ்வறுகிமன எடுக்கவிட மாட்கடாம். பநருங்கிய முப்புரத்மத எய்து அழித்த
வில்மலயுமடய வனாகிய திருகவகம் னது பசம்ப ான்னாலாகிய ககாயிமலப்
ாடி நமககயாடு கூடிய சிவந்த வாயிமனயுமடயீர்! மூன்று கண்கமள யுமடய
எம்தந்மதக்குப் பூசிக் பகாள்ளும் ப ாருட்டுப் ப ான் க ாலும் வாசமனப்
ப ாடிமய நாம் இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

அறுகு - அறுகம் புல். எடுப் ார் - எடுப் தற்கு முற் டுவார். ஒருவமர மங்கல
நீராட்டுவார் முதற்கண் அறுகம் புல்மல பநய்யில் கதாய்த்து எடுத்து அதனால்
பநய்கயற்றிப் ின் சுண்ணந்திமிர்ந்து நீராட்டுதல் மரபு. அவ்வாறு பசய்யுமிடத்து
பநய்கயற்றுதற்கண் முற் ிற் ாட்டு முமறமம அதமனச் பசய்வாரது தகுதி
கவறு ாட்டிற்கு ஏற் அமமயும். அம்முமறமமக்கண், தகுதி கவறு ாடு பதற்பறன
விளங்காதாரிமடகய ிணக்குண்டாதலும் உண்டு. அவ்வாற்றால் இமறவனுக்குத்
திருமஞ்சனம் ஆட்டுதற்கண் பநய்கயற்றுதற்கு மக்களினும் கதவர் முற் ட்டு
அறுகம் புல்மல எடுப் ார் என் ாள், 'அறுபகடுப் ார் அயனும் அரியும் ...... எல்லாம் '
என்றாள். அன்றி - அவரன்றியும், 'இந்திரகனாடு' என்றதனால், 'அமரர்' என்றது,
ஏமனத் திமசக்காவலமர என்க. அயன், மால், திமசக்காவலர் என்னும் இவரிமடத்
தகுதி கவறு ாடு பதற்பறன விளங்கிக் கிடத்தலின் , முற் ிற் ாட்டு
முமறமமக்கண் இவர் மாட்டுப் ிணக்கு நிகழாமம ற்றி அவர்கமள வாளாகத
சுட்டி, ஏமனத் கதவரிமடகய அவ்கவறு ாடு பதரித்துக்காட்ட வாராமமயின்,
அவர்தங் குழாங்கட்கிமடகய ிணக்கு நிகழும் என் து ற்றி அக் குழாங்கமள ,
'நறுமுறுகதவர்கணங்கள்' என்றாள். 'நறுமுறுத்தல்' என் மத இக் காலத்தார்,
'முணுமுணுத்தல்' என் ர். இஃது உள்ளத் பதழுந்த பவகுளிமயத் பதற்பறன
பவளிப் டுத்தமாட்டாதார் பசய்வது, 'தம்மில் ிணங்காதும், ிணங்கியும் முற் டும்
கதவர் அமனவரும் நம்மமக் கண்டவழி அஞ்சி நமக்கும் ிற் டுவர்; அவ்வாறின்றி
முற் டகவ துணிவராயினும், நம் உரிமமமய நாம் நிமலநிறுத்திக் பகாள்ள
வல்கலாம்' என் ாள், 'எல்லாம் நம்மிற் ின் ல்ல பதடுக்கபவாட்கடாம்'
எனக்கூறினாள்.
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 321

இவள் இங்ஙனம் கூறியது, எப்புன்மமயமரயும் மிககவ உயர்த்தி விண்கணாமரப்

ணிக்கும் (தி.8 திருச்சதகம்-10) தனது கருமணத் திறத்தினால், கதவர்க்கும்
வழங்காத ப ருநிமலமயத் தங்கட்கு வழங்கி ஆட்பகாண்ட அணுக்கம் ற்றியாம்.
'நம்மின்' எனத் தமலவிமயயும் உளப் டுத்திக் கூறினாளாதலின், கதாழி, குற்கறவல்
ிமழத்தாளல்லள் என்க. இஃது ஏமனயிடங்கட்கும் ஒக்கும். 'எடுக்க ஒட்கடாம்'
என்றதன் ின் 'ஆதலின்' என்னும் பசால்பலச்சம் வருவித்து, அதமன,
'சுண்ணத்திமனத் தாழாது இடிப்க ாம்' என உமரத்து முடிக்க. கதவர்க்கும் எட்டாத
ப ருமான் தமக்கு எளிவந்து அருளிய அருட்டிறத்மத இமடயறாது எண்ணி
எண்ணி பநஞ்சம் கமரந்துருகும் அடிகள், தம் உள்ளத்துணர்ச்சிமய
இத்திருப் ாட்டின் கண் பசய்யுள் நலம்ப ாதுளத் பதளித்துள்ள அருமமமய
உணரின், பநஞ்சம் பநக்குருகாதார் யாவர்!

உலக்மக லஓச்சு வார்ப ரியர்

உலகபம லாம்உரல் க ாதா பதன்கற
கலக்க அடியவர் வந்து நின்றார்
காண உலகங்கள் க ாதா பதன்கற
நலக்க அடிகயாமம ஆண்டு பகாண்டு
நாண்மலர்ப் ாதங்கள் சூடத் தந்த
மமலக்கு மருகமனப் ாடிப் ாடி
மகிழ்ந்து ப ாற்சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #199

இவ்வுலகம் முழுவதும் உரல்கமள மவப் தற்கு இடம் க ாதாது என்று

பசால்லும் டி ப ரியவர் லர் ல உலக்மக கமளக் பகாண்டு ஓங்கி
இடிப் ார்கள். உலகங்கள் லவும் இடம் க ாதமாட்டா என்னும் டி அடியவர்
ஒன்று கூடிப் ார்ப் தற்கு வந்து நின்றனர். நாம் நன்மமயமடய,
அடியார்களாகிய நம்மம ஆட் பகாண்டருளி அன்றலர் தாமமர மலர் க ான்ற
திருவடிகமள நாம் பசன்னிகமல் சூடிக்பகாள்ளும் டி பகாடுத்த இமவான்
மருமகனாகிய ப ருமாமனப் ல்கால் ாடிக் களித்துப் ப ான்க ாலும்
நிறமுமடய வாசமனப் ப ாடிமய இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

ப ாருள்ககாள்; 'ப ரியர் உலக்மக லவற்மறக் பகாணர்ந்து ஓச்சுவார்; அதனால்,

உலகபமலாம் உரலாயினும் க ாதாது என்று பசால்லி, அடியவர் நம்கமாடு கலந்து
ணிபசய்ய, காண உலகங்கள் க ாதா என்னும் டி வந்து நின்றார் ; ஆதலின்......
நாம் ாடிப் ாடி மகிழ்ந்து ப ாற்சுண்ணம் இடித்தும் '. சிவப ருமானது வருமகமய
முன் உணர்ந்கதார் அதமன முன்னிட்டு நிகழும் ஆர வாரங்கமள நிமனந்து
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 322

கூறினராகலின், 'ஓச்சுவார்' என எதிர்காலத் தாற் கூறினர். ப ரியர் - அடியவர்.

'ஆயினும்' என் து பதாகுத்தல். நலக்க - நலம் அமடய.

சூடகந் கதாள்வமள ஆர்ப் ஆர்ப் த்

பதாண்டர் குழாபமழுந் தார்ப் ஆர்ப்
நாடவர் நந்தம்மம ஆர்ப் ஆர்ப்
நாமும் அவர்தம்மம ஆர்ப் ஆர்ப் ப்
ாடகம் பமல்லடி ஆர்க்கும் மங்மக
ங்கினன் எங்கள் ரா ரனுக்
காடக மாமமல அன்ன ககாவுக்
காடப் ப ாற்சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #200

மகவமளயும் கதாள்வமளயும் லகாலும் ஒலிக்க, அடியார் கூட்டம் புறப் ட்டு

அரகரபவன்று அடிக்கடி முழங்க, நாட்டில் உள்ளார் நம் இயல் ிமன கநாக்கி
நம்மம இகழ்ந்து சிரிக்க, நாமும் அவர்கள் அறியாமமமய எண்ணி நமக
பசய்ய, கால் அணி பமன்மமயான ாதங்களில் ஒலிக்கும் உமாகதவிமய ஒரு
ாகமாக உமடயவனாகிய எங்களுக்கு மிக கமலானவனும் ப ரிய ப ான்
மமலமய ஒத்த தமலவனுமாகிய இமறவனுக்குத் திருமுழுக்கின் ப ாருட்டுப்
ப ான்க ாலும் வாசமனப் ப ாடிமய நாம் இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

சூடகம் - மக வமள. 'ஆர்ப் ' என்றன லவும், நிகழ் காலத்தின் கண் வந்தன.
நாடவர் ஆர்ப் , நாமும் ஆர்ப் ' என்ற இரண்டிடத்தும் உள்ள ஆர்த்தல், 'சிரித்தல்
என்னும்' ப ாருள, நாடவர் அடியவமரச் சிரித்தல், சிற்றின் த்மத இகழ்தல் ற்றி.
அடியவர் நாடவமரச் சிரித்தல், க ரின் த்மத இகழ்தல் ற்றி. அடுக்குக்கள்,
இமடவிடாமமப் ப ாருளன. ாடகம் ஒருவமகக் காலணி. 'பமல்லடியின் கண்
ாடகம் ஆர்க்கும் மங்மக' என்க. சிவப ருமான் ப ான்னார் கமனியனாகலின்.
'ஆடக மாமமல அன்னககா' என்றாள். ஆடகம் - ப ான்,

வாள்தடங் கண்மட மங்மக நல்லீ ர்

வரிவமள ஆர்ப் வண் பகாங்மக ப ாங்கத்
கதாள்திரு முண்டந் துமதந்தி லங்கச்
கசாத்பதம் ி ராபனன்று பசால்லிச் பசால்லி
நாட்பகாண்ட நாண்மலர்ப் ாதங் காட்டி
நாயிற் கமடப் ட்ட நம்மம இம்மம
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 323

ஆட்பகாண்ட வண்ணங்கள் ாடிப் ாடி

ஆடப் ப ாற்சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #201

வாள்க ான்ற ப ரிய கண்கமளயும் இளமமயு முமடய மங்மகப் ருவப்

ப ண்ககள! வரிகமளயுமடய வமளயல் கள் ஒலிக்கவும் வளப் ம் மிகுந்த
தனங்கள் பூரிக்கவும், கதாளிலும் பநற்றியிலும் திருநீறு ிரகாசிக்கவும்
எம்ப ருமாகன வணக்கம் என்று லகாற் கூறி அப்ப ாழுது றித்த அன்றலர்ந்த
மலர்கள் சூட்டப் ப ற்ற திருவடிமயக் காட்டி நாயினும் கீ ழ்ப் ட்ட நம்மம
இப் ிறவியிகல ஆண்டுபகாண்ட முமறகமளப் லகாற் ாடி இமறவன்
திருமுழுக் கிற்குப் ப ான்க ாலும் வாசமனப் ப ாடிமய நாம் இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

வரி - கீ ற்று; இஃது அழகிற்காக இடப் டுவது. ப ாங்க- பூரிக்க. துமதந்து

இலங்குதலுக்கு. 'நீறு' என்னும் விமனமுதல் வருவித்து, 'கதாளிலும், அழகிய
பநற்றியிலும் திருநீறு நிமறந்து விளங்க' என உமரக்க. 'எம் ிராகன கசாத்து' என்க.
நாட்பகாண்ட - மலரும் நாமளப் ப ாருந்திய' 'நாள மலர்' என் தில், அகரம்
பதாகுத்தல். நாளம் - தாமமரத் தண்டு.

மவயகம் எல்லாம் உரல தாக

மாகமரு என்னும் உலக்மக நாட்டி
பமய்பயனும் மஞ்சள் நிமறய அட்டி
கமதகு பதன்னன் ப ருந் துமறயான்
பசய்ய திருவடி ாடிப் ாடிச்
பசம்ப ான் உலக்மக வலக்மக ற்றி
ஐயன் அணிதில்மல வாண னுக்கக
ஆடப்ப ாற் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #202

உலகமுழுவதும் உரலாகக் பகாண்டு மகாகமரு என்கிற உலக்மகமய

உள்ளத்திகல நிமலநாட்டி, உண்மம என்கிற மஞ்சமள நிமறய இட்டு கமன்மம
தங்கிய அழகிய நல்ல திருப்ப ருந்துமறயில் இருப் வனது பசம்மமயாகிய
திருவடிமயப் லகாற் ாடிச் பசம்ப ான் மயமான உலக்மகமய வலக்மகயில்
ிடித்துத் தமலவனாகிய அழகிய தில்மலவாணனுக்குத் திருமுழுக்கின்
ப ாருட்டுப் ப ான்க ாலும் வாசமனப் ப ாடிமய நாம் இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 324

'மவயகம்' என்றது முதலாக, 'அட்டி' என்றது இறுதி யாக உள்ள குதியால், 'மக்கள்
இமறவன் ப ாருட்டுப் ப ாற் சுண்ணம் இடிக்குங்கால், உரமல நிலவுலகமாகவும்,
உலக்மகமய கமருமமலயாகவும், இடிக்கப் டும் ப ாருள்கமள உண்மம
அன் ாகவும் கருதிக்பகாண்டு இடித்தல் கவண்டும்' என் து குறிப் ிடப் ட்டது.
இதனால். 'இமறவன் ஆடுவது அன் ர் அன் ிலன்றி, அவர் ஆட்டும் ப ாருளில்
அன்று' என் து திருவுள்ளம். 'கநயகம பநய்யும் ாலா' (தி.4. .76. ா.4) என்று
அருளிச்பசய்தார் திருநாவுக்கரசு சுவாமிகளும். உண்மமயன்ம ப் ிற ப ாருட்கண்
பசலுத்தாது இமறவனிடத்திற் பசலுத்துதகல, இடித்தல் பதாழிலாம். ஆககவ,
எல்லாவற்மறயும் தாங்கும் நிலமும், அதற்கு உறுதியாய் நிற்கும் கமருமமலயும்
அத்பதாழிற்கக துமணபுரிவனவாதல் கவண்டும் என்ற வாறு. பமய் , ஆகுப யர்.
'மஞ்சள்' என்றாகரனும், ஏமனயவும் உடன் பகாள்ளப் டும். கமதகு - கமன்மம
தக்கிருக்கின்ற. 'காசணி மின்கள் உலக்மக எல்லாம்' என்றமமயின் அதற்குப்
ப ான்னணியும் பூட்டுதல் ப றப் டுதலின் , 'பசம்ப ான்' என்றதும் அதனினாய
அணிமய என்க. 'பசம்ப ான்னாலாகிய உலக்மக' என்கற உமரப் ாரும் உளர்.
இருமகயும், ணிபசய்ய கவண்டுதலின், 'வலக்மக, வலிமமமயயுமடய மக' என்க.

முத்தணி பகாங்மககள் ஆட ஆட
பமாய்குழல் வண்டினம் ஆட ஆடச்
சித்தஞ் சிவபனாடும் ஆட ஆடச்
பசங்கயற் கண் னி ஆட ஆடப்
ித்பதம் ிராபனாடும் ஆட ஆடப்
ிறவி ிறபராடும் ஆட ஆட
அத்தன் கருமணபயா டாட ஆட
ஆடப்ப ாற் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #203

முத்துவடமணிந்த தனங்கள் அமசந்து ஆடவும், பநருங்கிய கூந்தலிலுள்ள

வண்டுக் கூட்டங்கள் எழுந்து ஆடவும், மனமானது சிவப ருமானிடத்தில்
நீங்காதிருக்கவும், பசங்கயல் மீ ன் க ான்ற கண்கள் நீர்த்துளிமய இமடவிடாது
சிந்த, அன்பு எம்ப ரு மானிடத்தில் கமன்கமற்ப ருகவும் ிறவியானது உலகப்
ற்றுள்ள ிறகராடும் சூழ்ந்து பசல்லவும், எம் தந்மதயாகிய சிவப ருமான்
அருகளாடு நம்முன் விளங்கித் கதான்றவும் அவன் திருமுழுக்கின் ப ாருட்டுப்
ப ான்க ாலும் வாசமனப் ப ாடிமய நாம் இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

முத்து அணி - முத்து மாமலமய அணிந்த. 'சூழலின் கண்' எனவும், 'நம் சித்தம்'
எனவும், 'நம் பசங்கயற்கண்களில்' எனவும், 'நம் ித்து' எனவும், உமரக்க. கண் னி
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 325

ஆட' என, இடத்து நிகழ்ப ாருளின் பதாழில், இடத்தின்கமல் நின்றது. னி -

னித்தமல (சிந்துதமல) உமடய நீர். ித்து - க ரன்பு. 'ஆட' என் து, 'சிவபனாடும்
ஆட' என்றாற் க ால்வனவற்றில், 'ப ாருந்த' என்னும் ப ாருமளத் தந்து நின்றது.
' ிறபராடும்' என்ற இழிவு சிறப்பும்மமமயப் ிரித்து, ' ிறவி' என்றதகனாடு கூட்டுக.
உம்மம, ிறவிக்கு இடமின்மம காட்டி நின்றது. 'அத்தன் ஆட' என இமயயும்;
இங்கு, 'ஆட' என்றது, 'மூழ்க' என்றதாம். இது, முன் வந்தவற்கறாடு ஒரு
நிகர்த்ததாகாது கவறாதலின், மும்முமற அடுக்கியருளினார். இங்கும் அடுக்குக்கள்
கமல் வந்தனக ால நின்றன.

மாடு நமகவாள் நிலாஎ றிப்

வாய்திறந் தம் வ ளந்து டிப் ப்
ாடுமின் நந்தம்மம ஆண்ட வாறும்
ணிபகாண்ட வண்ணமும் ாடிப் ாடித்
கதடுமின் எம்ப ரு மாமனத் கதடிச்
சித்தங் களிப் த் திமகத்துத் கதறி
ஆடுமின் அம் லத் தாடி னானுக்
காடப் ப ாற் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #204

ப ண்ககள! க்கங்களில் ல்லினது ஒளி, நிலவு க ான்று ஒளிவசவும்,

ீ அழகிய
வளம் க ான்ற உதடுகள் துடிக்கவும், வாமயத் திறந்து ாடுங்கள். நம்மவன்
ஆண்டு பகாண்ட வழிமயயும் இமற ணியிகல நிற்கச் பசய்தமதயும் அவ்வாறு
இமடவிடாது ாடி எம்ப ருமாமனத் கதடுங்கள். அவ்வாறு கதடி மனம்
உன்மத்த நிமலமயயமடய, தடுமாறிப் ின்னர் மனம் பதளிந்து ஆடுங்கள்.
தில்மலயம் லத்தில் நடனஞ் பசய்தவனுக்குத் திருமுழுக்கின் ப ாருட்டுப்
ப ான் க ாலும் வாசமனப் ப ாடிமய நாம் இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

மாடு - க்கம். நமக வாள் - ற்களின் ஒளி. நிலா எறிப் - நிலமவ வச.
ீ
'வாய்திறந்து' என்றமத, ' ாடுமின்' என்றதற்கு முன்கன கூட்டுக. வளம் க ாலும்
இதமழ, ' வளம்' என்றது உவமமயாகுப யர். 'எறிப் , துடிப் ' என்றமவ ' ாடுமின்'
என்றதகனாடு முடியும். 'நந்தம்மம ஆண்டவாறும் ணிபகாண்ட வண்ணமும்
வாய்திறந்து ாடுமின்; ாடி எம், ப ருமாமனத் திமகத்துத் கதடுமின்; கதடித்
கதறிச் சித்தங் களிப் ஆடுமின்' எனக் கூட்டியுமரக்க. ப ருமான் வரவுணர்ந்து
எல்லாம் பசய்கின்றவள் நீட்டித்தல் கநாக்கி,' லதிமசயினும் பசன்று ார்மின்'
என் ாள், 'திமகத்துத் கதடுமின்' என்றும், 'அங்ஙனம் ார்க்குமிடத்து யாகதனும் ஒரு
திமசயில் ப ருமான் வரக் காணின், அவ்விடத்து அவமன மகிழ்ச்சிகயாடு
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 326

எதிர்பகாண்மின்' என் ாள், 'கதறிச் சித்தங் களிப் ஆடுமின்' என்றும் கூறினாள்.

'கதடுமின், ஆடுமின்' என்ற இரண்டும் ஆயத்தாருள் ஒரு சிலமர கநாக்கிக்
கூறியனவும், ஏமனயமவ லமரயும் கநாக்கிக் கூறியனவுமாகலின் , இமவ
தம்முள் இமயயாமம இல்மல என்க. கதடச் பசல்லுகின்றவர்களும் சிறிது கநரம்
எம்முடன் ாடிப் ின்னர்ச் பசல்லுக என் ாள், ' ாடித் கதடுமின்' என்றாள். ' ாடிப்
ாடி என்றதமன அடுக்காக்காது ிரித்து, ஒன்றமன, 'ஆண்ட வாறும்' என்றதகனாடு
கூட்டுக. ' ாடி' எனவும், 'கதடி' எனவும் ப யர்த்துங் கூறியது, 'இது பசய்த ின் இது
பசய்க' என முமறபதரித்தற் ப ாருட்டு. எனகவ , அமவ' ாடிய ின், கதடிய ின்'
என்னும் ப ாருளவாம்.

மமயமர் கண்டமன வான நாடர்

மருந்திமன மாணிக்கக் கூத்தன் றன்மன
ஐயமன ஐயர் ி ராமன நம்மம
அகப் டுத் தாட்பகாண் டருமம காட்டும்
ப ாய்யர்தம் ப ாய்யமன பமய்யர் பமய்மயப்
க ாதரிக் கண்ணிமணப் ப ாற்பறா டித்கதாள்
ம யர வல்குல் மடந்மத நல்லீ ர்
ாடிப் ப ாற்சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #205

தாமமர மலர் க ான்ற பசவ்வரி டர்ந்த இரண்டு கண்கமளயும் ப ான்

வமளயணிந்த கதாள்கமளயும் ாம் ின் டம் க ான்ற அல்குமலயுமுமடய
மடந்மதப் ருவத்மதயுமடய ப ண்ககள! கருமமயமமந்த
கழுத்திமனயுமடயவனும் விண்ணுலகத் தாருக்கு அமுதமாயிருப் வனும்
பசம்மம நிறமுமடய கூத்தனும், கதவனும், கதவர்க்குத் தமலவனும் நம்மமத்
தன் வசப் டுத்தி அடிமம பகாண்டு தனது அரிய தன்மமமயப்
புலப் டுத்தினவனும் ப ாய்ம்மம யாளருக்குப் ப ாய்ம்மமயானவனும்
பமய்ம்மமயாளருக்கு பமய்ம் மமயானவனுமாகிய இமறவமனப் ாடிப்
ப ான்க ாலும் வாசமனப் ப ாடிமய நாம் இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

மம - கருமம நிறம். வானநாடர் மருந்து - அமுதம். மாணிக்கக் கூத்து -

மாணிக்கம் க ாலும் உயர்ந்த கூத்து. ஐயன் - தமலவன். ஐயர் - கதவர்; இதுவும்,
ஒரு சார் தமலமம ற்றி வந்த ப யகரயாம். அகப் டுத்து - தன்வழிப் டுத்து.
அருமம காட்டும் - தனது அரியனாந் தன்மமமயக் காட்டுகின்ற; என்றது, 'நாம்
ல்கால் கவண்டியும் எளிதின் வந்திலன்' என்றதாம், 'முன்பு அகப் டுத்து
ஆட்பகாண்டு, இப்ப ாழுது அருமம காட்டுகின்றான்' என்ற டி. ப ாய்யன் -
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 327

பவளிப் டாது நிற் வன். பமய்யன் - பவளிப் ட்டு அருள் பசய் வன். 'யாம்
ப ாய்யரல்கலம்; பமய்கயமாகலின் வாரா பதாழியான்' என் து குறிப்பு. க ாது அரிக்
கண் - பூப்க ாலும். வரிகமளயுமடய கண்; 'அவற்றது இமண' என்க.
'ம யரவல்குல்' என் தில், 'ம யரவு' என் து, 'முன்றில்' என் து க ாலப் ின்
முன்னாகத் பதாக்க ஆறாவதன் பதாமக.

மின்னிமடச் பசந்துவர் வாய்க்க ருங்கண்

பவண்ணமகப் ண்ணமர் பமன்பமாழியீர்
என்னுமட ஆரமு பதங்க ளப் ன்
எம்ப ரு மான்இம வான்ம கட்குத்
தன்னுமடக் ககள்வன் மகன்த கப் ன்
தமமயன்எம் ஐயன் தாள்கள் ாடிப்
ப ான்னுமடப் பூண்முமல மங்மக நல்லீ ர்
ப ாற்றிருச் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #206

மின்னல் பகாடி க ான்ற இமடயிமனயும் பசம் வளம் க ான்ற இதழிமனயும்

கருமமயான கண்கமளயும் பவண்மமயான ற்கமளயும் இமசப ாருந்திய
பமன்மமயான பமாழியிமனயும் உமடயவர்ககள! ப ான்னா ரணம் அணிந்த
தனங்கமளயுமடய மங்மகப் ருவப் ப ண்ககள! என்மனயுமடய அமுதம்
க ான்றவனும் எங்கள் அப் னும் எம்ப ருமானும் மமலயரசன் மகளாகிய
ார்வதிக்கு அவமள உமடய நாயகனும் மகனும் தந்மதயும்
முன் ிறந்தானுமாகிய எங்கள் கடவுளது திருவடி கமளப் ாடிப் ப ான் க ாலும்
அழகிய வாசமனப் ப ாடிமய நாம் இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

ண் அமர் - ண்ணின் தன்மம ப ாருந்திய. தன் உமட- தன் உமடப்

ப ாருளாகிய. 'தன்' என் து, இமவான் மகமள. 'தன் உமடப்ப ாருளாகிய ககள்வன்'
என்றது, கணவன் மமனவி யரிமடயுள்ள இமயம விதந்கதாதியவாறு. ' ிறன்
ப ாருளாள்' என்னும் திருக்குறளில் (141) திருவள்ளுவரும், ஒருவன் மமனவிமய,
'அவனது உமடமமப் ப ாருள்' எனக் கூறினார். மமனவிமய, 'உரிமம ' என்னும்
ப யராற் குறித்தலும் இது ற்றிகய யாம். 'சிவத்மதயும் சத்திமயயும் முமறகய
தந்மதயும் மகளுமாகக் கூறுதல், சிவமும், நாதமும் ஆகிய சிவக தங்களினின்றும்
முமறகய சத்தியும், விந்துவுமாகிய சத்தி க தங்கள் கதான்றுதல் ற்றியாம்.
சத்திமயயும், சிவத்மதயும் முமறகய தாயும், மகனுமாகக் கூறுதல்,
சத்திக தங்களுள் ஒன்றாகிய சத்தியினின்றும் , நாதமாகிய சிவக தம் கதான்றுதல்
ற்றியாம். சிவத்மதயும், சத்திமயயும் முமறகய தமம யனும், தங்மகயுமாகக்
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 328

கூறுதல், சத்தி க தமாகிய விந்துவினின்றும், சிவக தமாகிய சதாசிவன் முன்னும்,

சத்தி க தமாகிய மகனான்மனி ின்னும் கதான்றுதல் ற்றியாம். சிவமும்,
சத்தியும் சதாசிவன், மகனான்மனி முதலிய சிவக த சத்தி க தங்களாய் நின்று
எல்லாப் ப ாருள்கமளயும் யத்தலின், அவ்விருவரும் கணவனும் மமனவியு
மாகவும், உலகிற்கு அப் னும் அம்மமயுமாகவும் கூறப் டுவர்; இறுதியிற் கூறிய
இஃது ஒன்கற ப ரும் ான்மம. 'மகனான் மனிமயப் ப ற்ற - தாயிலாமனத்
தழுவும்என் ஆவிகய' (தி.5. .91. ா.1.) என்றருளியதில்,'மகனான்மனி' என்றது,
ப ாதுமமயில், 'சத்தி' என்னும் ப ாருளதாம். இச் சிவக த சத்தி க தங்களின்
இயல்ம எல்லாம் சிவஞானசித்தியினும் , சிவ ஞானக ாத மா ாடியத்தினும்
பதளியக் காண்க; ஈண்டு விரிப் ிற் ப ருகும்.
இத்தத்துவ முமற ற்றி இங்கு இவ்வாறருளிச் பசய்த அடிகள்,
திருக்ககாமவயுள்ளும், 'தவளத்த நீறணியுந் தடந்கதாள் அண்ணல், தன்
ஒரு ாலவள் அத்தனாம்; மகனாம்' (தி.8 ககாமவயார்-12) என்று இங்ஙனகம
அருளுதமலயும், 'சிவ தத்துவத்தினின்றும் சத்தி தத்துவம் கதான்றலின் அவள்
அத்தனாம் என்றும், சத்தி தத்துவத் தினின்றும் சதாசிவதத்துவம் கதான்றலின்
மகனாம் என்றும் கூறினார், 'இமவான் மகட்குத் தன்னுமடக் ககள்வன் மகன்
தகப் ன்' என் தூஉம் அப்ப ாருண் கமல் வந்தது'
என்று அதற்குப் க ராசிரியர் உமர உமரத்தலும் காண்க.
'வாயும் மனமும் கடந்த மகனான்மனி
க யும் கணமும் ப ரிதுமடப் ப ண் ிள்மள
ஆயும் அறிவும் கடந்த அரனுக்குத்
தாயும் மகளும்நல் தாரமும் ஆகம.'
(தி.10 திருமந்திரம் - 1178) என் து திருமூலர் திருவாய்பமாழி.
'கனகமார் கவின்பசய் மன்றில்
அனகநா டகற்பகம் அன்மன
மமனவிதாய் தங்மக மகள்'
எனக் குமரகுரு ரரும் அருளிச் பசய்தார்(சிதம் ரச் பசய்யுட் ககாமவ-33)
'பூத்தவ களபுவ னம் தி னான்மகயும்
பூத்தவண்ணம்
காத்தவ கள ின் கரந்தவ களகமறக்
கண்டனுக்கு
மூத்தவகள' (-அ ிராமியந்தாதி - 13)
எனவும்,
'தவகள இவள் எங்கள் சங்கர னார்மமன;
மங்கலமாம்
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 329

அவகள அவர்தமக் கன்மனயு மாயினள்;' (-அ ிராமியந்தாதி - 44)

எனவும் கூறியதும் இது ற்றி. ஒருவமரகய இங்ஙனம் ஒவ்வாத ல
முமறயினராகக் கூறுதல், 'இமவபயல்லாம் ஒரு யன் கருதி நாடக
மாத்திமரயால் அவர் கமற்பகாள்வனகவயன்றி, உண்மமயில் அவர் இவ்வாறு
திரிபுற்று நிற் வரல்லர்; அவர்தம் உண்மம இயல்பு, இமவ அமனத்தினும் கவறு'
என் து உணர்த்துதற் ப ாருட்கடயாம். இதமன, 'ஒருவகன இராவணாதி ாவகம்
உற்றாற் க ாலத் - தருவன் இவ்வடிவம் எல்லாம் தன்மமயும் திரியானாகும்' என
விளக்குகின்றது சிவஞானசித்தி (சூ. 1-67).
இவற்மறபயல்லாம், 'அ ரஞானம்' எனப் டும் நூலுணர் வினால் நம்மகனாரும்
ரக்கக் கூறுதல் கூடுமாயினும், ரஞானமாகிய அநுபூதிமயப் ப ற்ற அடிகள்
க ான்றவர்கட்கக இமவபயல்லாம் உண்மமயான் விளங்குவன என் மதயும்
அந்நூல்,
'சிவம்சத்தி தன்மன ஈன்றும்
சத்திதான் சிவத்மத ஈன்றும்
உவந்திரு வரும்பு ணர்ந்திங்
குலகுயி பரல்லாம் ஈன்றும்
வன் ிரம சாரி யாகும்
ான்பமாழி கன்னி யாகும்
தவந்தரு ஞானத் கதார்க்கித்
தன்மமதான் பதரியு மன்கற.'
என விளக்குகின்றது (சூ.2.77.). ககள்வன் முதலிய ப யர்கமளச் பசய்யுள் கநாக்கி
முமற ிறழ மவத்தார்.

சங்கம் அரற்றச் சிலம்ப ா லிப் த்

தாழ்குழல் சூழ்தரு மாமல யாடச்
பசங்கனி வாயித ழுந்து டிப் ச்
கசயிமழ யீர்சிவ கலாகம் ாடிக்
கங்மக இமரப் அராஇ மரக்குங்
கற்மறச் சமடமுடி யான்க ழற்கக
ப ாங்கிய காதலிற் பகாங்மக ப ாங்கப்
ப ாற்றிருச் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #207

பசம்மமயாகிய அணிகமளயுமடய ப ண்ககள! சங்க வமளயல் ஒலிக்கவும்,

காற்சிலம்பு ஒலிக்கவும், பநடிய கூந்தலில் சுற்றிய பூமாமல அமசயவும்,
வாயில் உள்ள சிவந்த பகாவ்மவக் கனிக ாலும் உதடு துடிக்கவும், சிவபுரத்தின்
ப ருமமமயப் ாடி, கங்மக பவள்ளம் ஒலிக்க, ாம்பு நடுங்கி ஒலிக்கின்ற
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 330

திரட்சியான சமடமயயுமடய இமறவனது திருவடிக்கு மிகுந்த விருப் த்தால்

தனங்கள் விம்மப் ப ான்க ாலும் அழகிய வாசமனப் ப ாடிமய நாம்
இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

இமரப் - ஒலிக்க; இஃது உடனிகழ்ச்சியாகிய எதிர்காலத்தின்கண் வந்தது.

'நீபராலிக்க அரா இமரக்க நிலா முகிழ்க்கும் திருமுடியார்' (தி.12 ப . பு.
திருக்குறிப்பு. 113.) என்றதும் காணத்தக்கது. 'கழற்கக ப ாங்கிய' என இமயயும்.
'காதலால் பகாங்மககள் ப ாங்க' என்க. இக் காமப் ப ாருள், 'இமறவன்
திருவடியில் க ரன்புமடயார்க்கு அது காரணமாக உடல் பூரிக்கும்' என் மதக்
குறிக்கும்.

ஞானக் கரும் ின் பதளிமவப் ாமக

நாடற் கரிய நலத்மத நந்தாத்
கதமனப் ழச்சுமவ ஆயி னாமனச்
சித்தம் புகுந்துதித் திக்க வல்ல
ககாமனப் ிறப் றுத் தாண்டு பகாண்ட
கூத்தமன நாத்தழும் க ற வாழ்த்திப்
ானற் றடங்கண் மடந்மத நல்லீ ர்
ாடிப்ப ாற் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #208

கருங்குவமள மலர் க ான்ற ப ரிய கண்கமளயுமடய இளம் ப ண்ககள!

ஞானமாகிய கருப் ஞ்சாற்றின் பதளிவானவனும், அதன் ாகானவனும்,
கதடுவதற்கு அருமமயான நன்மமப் ப ாருளானவனும், சுமவ பகடாத
கதனானவனும், முக்கனிகளின் சுமவயானவனும், மனத்தில் புகுந்து இனிக்க
வல்ல தமலவனும், ிறவித்தமளமய அறுத்து ஆண்டுபகாண்டருளின கூத்தப்
ப ருமானுமாகிய இமறவமன நாவில் வடுவுண்டாகும் டி, துதித்துப் ாடிப்
ப ான் க ாலும் வாசமனப் ப ாடிமய நாம் இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

ஞானக் கரும்பு, உருவகம். பதளிவு - அதன் சாறு. ாகு-அச்சாற்மறக்

காய்ச்சுவதனாலாவது. நாடல் - நிமனத்தல். கிமடத்தல் கூடாமமயால்,
நிமனத்தற்கும் அரியதாயிற்று. நலம், அதமனயுமடய ப ாருட்கு ஆகுப யர். நந்தா
- பகடாத. 'சித்தம் புகுந்து தித்திக்க வல்ல கதமன' எனக் கூட்டுக. ானல் -
நீகலாற் ல மலர்.
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 331

ஆவமக நாமும்வந் தன் ர் தம்கமாடு

ஆட்பசயும் வண்ணங்கள் ாடி விண்கமல்
கதவர் கனாவிலுங் கண்டறியாச்
பசம்மலர்ப் ாதங்கள் காட்டுஞ் பசல்வச்
கசவகம் ஏந்திய பவல்பகா டியான்
சிவப ரு மான்புரஞ் பசற்ற பகாற்றச்
கசவகன் நாமங்கள் ாடிப் ாடிச்
பசம்ப ான்பசய் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #209

நாமும் அன் கராடு கூடி வந்து உய்யும் வமகயில் ணிபசய்யும் வமககமளப்

ாடி விண்ணுலகத்திலுள்ள கதவர்கள் கனவிலும் கண்டறியாத பசந்தாமமர
மலர்க ாலும் திருவடிகமள எமக்குக் காட்டுகின்ற பசல்வமாகிய காமளமய
அகத்கத பகாண்ட பவற்றிமயயுமடய பகாடிமயயுமடயவனும்
சிவப ருமானும், முப்புரங்கமள அழித்த பவற்றிமயயுமடய வரனுமாகிய
ீ
இமறவன் திருநாமங்கமளப் ரவிச் சிவந்த ப ான் க ால ஒளிமயத் தருகின்ற
வாசமனப் ப ாடிமய நாம் இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

ஆவமக - உயர்பவய்தும் வமகயில். வந்து - பசன்று; இடவழுவமமதி.

'கனவிலும் கதவர்க் கரியாய் க ாற்றி'
(தி.8. க ாற்றித்திருவகவல் 143)
என முன்னரும் அருளிச் பசய்தார். ' ாதங்கமள நமக்குக் காட்டும்' என்க. கச அகம்
ஏந்திய பகாடி - எருமதத் தன்னகத்துக் பகாண்ட பகாடி. பகாற்றம் - பவற்றி.
கசவகம் - வரம்.
ீ

கதனக மாமலர்க் பகான்மற ாடிச்

சிவபுரம் ாடித் திருச்ச மடகமல்
வானக மாமதிப் ிள்மள ாடி
மால்விமட ாடி வலக்மக கயந்தும்
ஊனக மாமழுச் சூலம் ாடி
உம் ரும் இம் ரும் உய்ய அன்று
க ானக மாகநஞ் சுண்டல் ாடிப்
ப ாற்றிருச் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #210

சிவப ருமானது கதன்நிமறந்த உள்ளிடத்மத யுமடய ப ருமம ப ாருந்திய

பகான்மற மலமரப் ாடி, சிவ கலாகத்மதப் ாடி, அழகிய சமடயின் கமலுள்ள
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 332

விண்ணிடத்து உலாவுகின்ற ப ருமமயமமந்த இளம் ிமறமயப் ாடி, ப ரிய

இட த்மதப் ாடி, வலக்மகயில் தாங்கிய, தமச தன்னிடத்தில் ப ாருந்திய
மழுவிமனயும் முத்தமல கவலிமனயும் ாடி, விண் ணுலகத்தாரும்
மண்ணுலகத்தாரும் ிமழக்கும் வண்ணம் அந்நாளில் விடத்மத உணவாக
உண்டமதப் ாடிப் ப ான் க ாலும் அழகிய வாசமனப் ப ாடிமய நாம்
இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

கதன் அக மா மலர் - கதமன அகத்திகல உமடய சிறந்த மலர். 'கதனகக்

பகான்மற மலர்' என மாற்றிப் ப ாருள் பகாள்க. வானகம் - விண்ணில்
இயங்குதற்குரிய, மதிப் ிள்மள - ிள்மள மதி; மூன்றாம் ிமற. மால் விமட -
ப ரிய இட ம். ஊனகமாமழு - மகவரது ஊமன அகத்திகல உமடய ப ரிய
மழு. உம் ர் - கமலுலகம். இம் ர் - கீ ழுலகம். க ானகம் - உணவு.

அயன்தமல பகாண்டுபசண் டாடல் ாடி

அருக்கன் எயிறு றித்தல் ாடிக்
கயந்தமனக் பகான்றுரி க ார்த்தல் ாடிக்
காலமனக் காலால் உமதத்தல் ாடி
இமயந்தன முப்புரம் எய்தல் ாடி
ஏமழ அடிகயாமம ஆண்டு பகாண்ட
நயந்தமனப் ாடிநின் றாடி யாடி
நாதற்குச் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #211

சிவப ருமான் ிரமன் தமலமயக் பகாய்து ந்தாடினமமமயப் ாடி, சூரியனது

ல்மலத் தகர்த்தமமமயப் ாடி, யாமனமயக் பகான்று அதன் கதாமலப்
க ார்த்துக் பகாண்டமமமயப் ாடி, இயமமனக் காலால் உமதத்தமதப் ாடி,
ஒருங்கக உலவிய திரிபுரங்கமள அம் ால் எய்து அழித்தமமமயப் ாடி,
சிற்றறிவும் சிறு பதாழிலுமுமடய எங்கமள ஆட்பகாண்ட நன்மமயிமனப் ாடி,
ாடலுக்ககற் நின்று பதாடர்ந்து ஆடி இமறவனுக்கு வாசமனப் ப ாடிமய
நாம் இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

ிரமன் தமலகளுள் ஒன்மறச் சிவப ருமான் மகந் நகத்தால் கிள்ளி

எறிந்தப ாழுது அதமனச் பசண்டாடினார் என் து இதனால் ப றப் டுகின்றது.
'அரி அயன்தமல பவட்டிவட் டாடினார்' (தி.5. .85. ா.2.)
 1.9.திருப்ப ாற்சுண்ணம் 333

என்ற அப் ர் திருபமாழியும் இங்கு நிமனக்கத் தக்கது. அருக்கன் - சூரியன்.

இவனது ல்மலச் சிவப ருமான் றித்தது தக்கன் கவள்வியில். கயம் - யாமன.
யாமனயுருக் பகாண்ட அசுரன் கயாசுரன். இமயந்தன முப்புரம் - ஒருங்கு கூடி
இயங்கிய மூன்று ககாட்மடகள். நயம் - விருப் ம்; என்றது, திருவருமள.

வட்ட மலர்க்பகான்மற மாமல ாடி

மத்தமும் ாடி மதியும் ாடிச்
சிட்டர்கள் வாழுந்பதன் தில்மல ாடிச்
சிற்றம் லத்பதங்கள் பசல்வம் ாடிக்
கட்டிய மாசுணக் கச்மச ாடிக்
கங்கணம் ாடிக் கவித்த மகம்கமல்
இட்டுநின் றாடும் அரவம் ாடி
ஈசற்குச் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #212

சிவப ருமானது வட்ட வடிவாகிய பகான்மற மலர் மாமலமயப் ாடி,

ஊமத்தமலமரயும் ாடி, ிமறமயயும் ாடிப் ப ரிகயார் வாழ்கின்ற அழகிய
தில்மல நகமரப் ாடிச் சிற்றம் லத்து ஞானசம யிலுள்ள எமது பசல்வமாகிய
ப ருமாமனப் ாடி, அமரயிற் கட்டிய ாம்புக் கச்மசயிமனப் ாடி, மகயிற்
சுற்றியுள்ள கங்கணத்மதப் ாடி, மூடினமகயின்கமல் மவக்கப் ட்டுப் ட
பமடுத்து ஆடுகின்ற ாம்ம ப் ாடி, இமறவனுக்கு வாசமனப் ப ாடிமய நாம்
இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

'வட்ட மாமல' என இமயயும். இஃது இண்மடமயக் குறித்தது. மத்தம் - ஊமத்த

மலர். சிட்டர் - கமகலார்; இது தில்மல வாழந்தணர்கமளக் கூறியதாம். பசல்வம்
- பசல்வம் க ால உள்ள சிவப ருமான். மாசுணம் - ாம்பு. கச்மச - அமரயில்
உமடகமல் இறுகக் கட்டுவது. 'மாசுணம்' என்றது, 'கங்கணம்' என்றதகனாடும்
இமயயும். சிவப ருமான் மகயில் ஒரு ாம்ம த் தனியாக மவத்து ஆட்டுதலும்
லவிடங்களிற் கூறப் டும்.

கவதமும் கவள்வியும் ஆயி னார்க்கு

பமய்ம்மமயும் ப ாய்ம்மமயும் ஆயி னார்க்குச்
கசாதியு மாய்இருள் ஆயி னார்க்குத்
துன் மு மாய்இன் ம் ஆயி னார்க்குப்
ாதியு மாய்முற்றும் ஆயி னார்க்குப்
ந்தமு மாய்வடும்
ீ ஆயி னாருக்கு
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 334

ஆதியும் அந்தமும் ஆயி னாருக்கு

ஆடப்ப ாற் சுண்ணம் இடித்தும் நாகம. #213

கவதநூலும் அவற்றுள் கூறப் டும் யாகங்களும் ஆனவரும், பமய்ப்ப ாருளும்

ப ாய்ப் ப ாருளும் ஆனவரும், ஒளியுமாகி, இருளும் ஆனவரும், துன் முமாகி
இன் மும் ஆனவ ரும், ாதியுமாகி முழுதுமானவரும், உயிர்களுக்குப் ந்தமும்
ஆகி வடும்
ீ ஆனவரும், உலகுக்கு முதலும் முடிவுமானவரும் ஆகிய
இமறவருக்கு, நீராடும் ப ாருட்டுப் ப ான்க ாலும் வாசமனப் ப ாடிமய நாம்
இடிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

ின் வருவனக ால மறுதமலப் ப ாருள் ட, 'கவதம்' என்றதற்கு,'கவதமுடி ினால்

உணர்த்தப் டுவதாகிய ஞானம்' எனப்ப ாருள் கூறுக. 'கவள்வி' என்றது, கன்ம
காண்டத் துள் பசால்லப் ட்ட கவள்விகமளயாம். பமய்ம்மம - நிமலத்த ப ாருள்.
ப ாய்ம்மம - நிமலயாத ப ாருள். கசாதி - ஒளி; ஞானம். இருள் - அஞ்ஞானம்.
ாதியாதல், ஒரு வடிவத்தில் ாதி வடிவகம தானாய் இருத்தல். மற்மறப் ாதி
வடிவம் அம்மம என்க. இது, மாபதாரு கூறானவடிவம். முற்றுமாதல்,
முழுவடிவமும் தாகனயாதல்; இது உமாமககசுரவடிவம் முதலாகப் லவாம்.
இவ்வடிவங்களில், அம்மம தனித்துக் காணப் டுவாள்,
'ப ண்உரு ஒரு திறன் ஆகின்று; அவ்வுருத்
தன்னுள் அடக்கிக் கரக்கினும் கரக்கும்'
எனப் புறநானூற்றுக் கடவுள் வாழ்த்தினும் இவ்விருவமக வடிவும் கூறப் ட்டன.
ந்தம் - கட்டு; ிறப்பு நிமல. வடு
ீ - ிறப்பு நீங்கிய நிமல.
இமறவன் பமய்ப்ப ாருளாதல் பவளிப் மட. எல்லாப் ப ாருளிலும் உடலில்
உயிர்க ாலக் கலந்து நிற்றலால், நிமலயாப் ப ாருளும் ஆகின்றான். ஞானம்,
இமறவனது இயற்மக தன்மம, அஞ்ஞானத்மதத் தருகின்ற ஆணவத்திலும்
திகராதான சத்தியாய் இமயந்து நிற்றலின், அஞ்ஞானமும் ஆகின்றான். மமறத்தல்
பதாழிலால் ிறவித் துன் த்மத விமளவித்தலின், துன் மாகின்றான். இன் ம் -
க ரின் ம். இஃது அவனிடத்தில் இயல் ாய் உள்ளது, ந்தம் - திகராதான சத்தி
வாயிலாக ஆணவத்தின் சத்திமய நடத்தி உயிர்கமளப் ிறப் ினுள் அழுத்தல்.
ஐந்பதாழில்களுள், 'மமறத்தல்' என் து இதுகவ. வடாவான்
ீ இமறவகன என் தும் ,
அவகன உலகிற்கு ஆதியும், அந்தமும் என் தும் பவளிப் மட. இவ்வாற்றால்,
'அவமனயன்றி யாதும் இல்மல' என் து உணர்த்தியவாறு.

1.10.திருக்ககாத்தும் ி
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 335

பூகவறு ககானும்
புரந்தரனும் ப ாற் மமந்த
நாகவறு பசல்வியும்
நாரணனும் நான்மமறயும்
மாகவறு கசாதியும்
வானவருந் தாமறியாச்
கசகவறு கசவடிக்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #214

அரசவண்கட! நீ, ிரமன், இந்திரன், சரசுவதி, திருமால், நான்கு கவதங்கள்,

முச்சுடர்கள், மற்மறத் கதவர்கள், ஆகிய எல்லாரும் அறியபவாண்ணாத
இட வாகனனாகிய சிவப ருமானது திருவடியிற் க ாய் ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

எல்லா இடத்தும், 'ககாத்தும் 'ீ என வருவதமன முதலிற் பகாள்க.

பூ ஏறு ககான் - தாமமர மலர்கமல் ஏறி வற்றிருக்கும்
ீ தமலவன்; ிரமகதவன்.
ப ாற்பு - அழகு. நா ஏறு பசல்வி - எல்லார் நாவிலும் பசன்று தங்கும் அரசி;
கமலமகள். மா - ப ருமம. 'ஏற்றுச் கசாதி' எனற் ாலது, எதுமக கநாக்கி, 'ஏறு
கசாதி' என நின்றது; 'இட த்திமன உமடய ஒளி வடிவினன்; உருத்திரன்' என் து
இதன் ப ாருள். கச ஏறு கசவடி - இட த்தின்கண் ஏறும் பசவ்விய திருவடி.
கசவடிக்கு - கசவடிக்கண்; உருபுமயக்கம். ஏகாரம் ிரிநிமல.
ின்வருவனவற்றிற்கும் இமவ ப ாருந்தும். 'குணமூர்த்தியாகிய உருத்திரனுக்கும்,
நிற்குணமூர்த்தியாகிய ரமசிவனுக்கும் வடிவு, ப யர் முதலியன
ஒருவமகயினவாயினும், உருத்திரன் ஆன்ம வருக்கத்தினன் எனவும், ரமசிவன்
யாவர்க்கும் தியாகிய முதற் கடவுள் எனவும் குத்துணர்ந்து ககாடல் கவண்டும்
என் து உணர்த்துதற்கு இருவர்க்கும் இட வாகனம் உண்மமமய விதந்
கதாதியருளினார். வானவகராடு உடன் மவத்து எண்ணினமம யானும் , 'அறியா'
என்றதனானும், 'மா ஏறு கசாதி' உருத்திரன் என் தும், 'ஒருவரும் அறியாச் கசவடி'
என்றமமயால், அமவ ரமசிவனுமடயன என் தும் இனிது விளங்கின.
வண்டிமனப் ரமசிவன் ால் பசன்று ஊது என ஏவுகின்றவள், ஏமனகயாமர
அப்ப ருமான் என எண்ணி மயங்காமமப் ப ாருட்டு, எல்லார்
அமடயாளங்கமளயும் பதரித்துக் கூறினாள். 'அவ்வமடயாளங்களுள், வானவகராடு
ஒருங்கு நிற்றலும், அவர் அமனவரும் வணங்க அவர்கட்கு கமல் நிற்றலும்
உருத்திரகனாடு ரமசிவனிமடயுள்ள கவற்றுமம' என் மத உடம்ப ாடு புணர்த்திக்
கூறினாள். இவற்றிமடகய, 'வானவரும் நாகவறு பசவ்வியும், நான்மமறயும்
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 336

இமசமயத் தந்து நிற்றல் உண்டாக்கலின் , இமசயில் விருப்புமடய நீ

அவ்விடத்தும் மயங்கி பயாழியற்க' என் மதயும் கூறினாள் என்க. கசவடி,
பசங்கமல மலர்க ால்வன ஆகலின் அது வண்டிற்கு மிகவும் இன் ம் பசய்யும்
என் து கருதி, 'அவற்றின்கண் பசன்று ஊது' என்றாள். இதனாகன,
'ஆன்மாக்களாகிய வண்டுகட்கு அச்கசவடி அறிவாகிய மணத்திமனயும்,
ஆனந்தமாகிய கதனிமன யும் அளித்துப் ிறிபதான்றமனயும் அறியாது இன் ம்
ஒன்மறகய துய்த்துத் தம்மிடத்கத கிடக்கச்பசய்யும்' என் தும் க ாதரும்.
தும் ி பசன்று ஊதும் ப ாழுகத அதனது நறுமணத்தாலும், ிறவற்றாலும் அது
தன்னிடத்துத் தும் ி என் தமன உணர்ந்து, தன்மன நிமனந்து வருவான் என்னும்
துணிவினளாதலின், 'இன்னது பசால்' எனக் கூறாமல், ஊதுதலால் தும் ிக்கு
உளதாகும் யமன மட்டுகம குறித்து, 'ஊதாய்' என்று ஒழிந்தாள். ஊதுதல் -
ஒலித்தல்.

நானார்என் உள்ளமார் ஞானங்க

ளாபரன்மன யாரறிவார்
வாகனார் ிராபனன்மன
ஆண்டிலகனல் மதிமயங்கி
ஊனா ருமடதமலயில்
உண் லிகதர் அம் லவன்
கதனார் கமலகம
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #215

அரசவண்கட! கதவர் ப ருமானாகிய இமறவன் வலிய வந்து என்மன

ஆண்டருளாவிடின், நான் யார்? என் மனம் யார்? ஞானங்கள் யார்?
என்மனயறிவார் யார்? ஒன்றுமில்மலயாய் முடியும். ஆதலால், நீ ிரம
க ாலத்தில் உணகவற்கின்ற அம் ல வாணனது திருவடிக்கண்கண பசன்று
ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

'வாகனார் ிரான் மதிமயங்கி என்மன ஆண்டில கனல், நான் ஆர்.....யாரறிவார்'

என்க. 'ஆர்' என்றது, 'யார்' என்னும் வினா விமனக் குறிப் ின் மரூஉ. இஃது,
உயர்திமண முப் ாற்கும் ப ாதுவாய் 'எத்தன்மமயன், எத்தன்மமயள், எத்
தன்மமயர்' என்னும் மூன்று ப ாருள்களுள் ஒன்மற இடத்துக்ககற் த்
தந்துநிற்கும். இஃது இங்கு 'நான் ஆர்' எனத் தன்மமயில் வந்தது இட வழுவமமதி.
'ஊமதகூட் டுண்ணும் உகு னி யாமத்பதங்
ககாமதகூட் டுண்ணிய தான்யார்மன் - க ாபதல்லாம்
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 337

தாபதாடு தாழுந்தார்க் கச்சி வளநாடன்

தூபதாடு வாராத வண்டு'
(பதால். பசால். கசனாவமரயம் - 210.) என்றாற்க ால அஃறிமணக் கண் வருதல்
திமணவழுவமமதி. அவ்வாற்றான் இங்கு 'என்உள்ளம் ஆர்', 'ஞானங்கள் ஆர்' என
வந்தது. இமவபயல்லாம் ிற்கால வழக்கு. இவ்வாற்றால், 'நான் ஆர்' என்றது, 'நான்
எத்தன்மம கயனாய் இருப்க ன்' எனவும், 'என் உள்ளம் ஆர்' என்றது, என் மனம்
எத்தன்மமயதாய் இருக்கும்' எனவும், 'ஞானங்கள் ஆர்' என்றது, 'என் அறிவுகள்
எத்தன்மமயனவாய் இருக்கும்' எனவும் ப ாருள் தருமாறு அறிக. என்மன யார்
அறிவார் - என்மன ஒரு மகனாக இவ்வுலகில் யாவர் அறிந்து நிற் ார்.
'ஆண்டிலனாயின் இவ்வாறு ஆம்' எனகவ, 'ஆண்டதனால் இப்ப ாழுது நான் இமற
வனுக்குப் க ரன் னாயிகனன்; என் உள்ளம் அவமனகய நிமனந்து உருகுகின்றது;
என் அறிவுகள் எல்லாம் அவமனகய ப ாருளாக அறிந்து நிற்கின்றன; என்மன
எல்லாரும் சிவனடியான் என்று அறிந்து நிற்கின்றனர் ' என் து தாகன
ப றப் ட்டது. தமலவி கூற்றில் இமவ, தமலவனால் தமக்கு முதுக்
குமறவுண்டாயிற்றாக ஊபரல்லாம் பசால்லப் டுதமலக் குறிக்கும். அறிவு
ஒன்கறயாயினும், அறியப் ட்ட ப ாருள் ற்றி கவறுகவறாய்த் கதான்றலின்,
'ஞானங்கள்' எனப் ன்மமயாற் கூறினார்.
இம் முதலடி ஐஞ்சீருமடயதாய்க் பகாச்சகக் கலிப் ாவின் கண் மயங்கி வந்தது ,
அஃது யாப் ினும் ப ாருளினும் கவற்றுமம யுமடயதாகலின் (பதால்.பசய். 452.).
'பவண்டமள விரவியும் ஆசிரியம் விரவியும்
ஐஞ்சீ ரடியும் உளஎன பமாழி '
(பதால். ப ாருள்.369) என்றதமனக் கலிப் ாவின் இலக்கணமாககவ பகாண்டார்
க ராசிரியர்.
'அருகிக் கலியில் அகவன் மருங்கின்ஐஞ் சீரடியும்
வருதற் குரித்பதன் ர் வான்றமிழ் நாவலர்'
(யாப் ருங்கலக்காரிமக)
எனப் ிற்காலத்தாரும், கலிப் ாவின்கண் சிறு ான்மம ஐஞ்சீரடி மயங்கிவரும்
எனக் கூறினமம காண்க. சீர் மிகுதியாக வந்தமமயின் இமடகய
பவண்டமளயாதல், கலித்தமளயாதல் வருதலின்றி ஆசிரியத்தமள வந்தது.
ின்னரும் இக் பகாச்சகக் கலிப் ாவில் ஐஞ்சீரடி வருவன உள; அவற்மற
அறிந்துபகாள்க.
'மதிமயங்கி' என்றது, அருளது மிகுதிமயக் குறித்தவாறு. இதனாகன , இமறவற்கு
மயக்கம் உண்மம கூறிய குற்றம் எய்தாதாயிற்று. இங்ஙனமாகவும், 'மயங்கி'
என்றதமனப் ப யர் எனக் பகாண்டு அதமனப் ிரமனுக்கு ஆக்கி, ின்வரும்,
'ஊனார் உமடதமல' என்றதமன, 'அத்தமல ிரமன் தமல' என விதந்த வாறாக
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 338

உமரப் ாரும் உளர். புணர்ச்சிப் த்தின் ஒன் தாம் திருப் ாட்டுள், 'நாகயன்றமன
ஆண்டக தாய்' என வருவதற்கு அவரும் கவறுமரயாது, 'அன் ினால் கூறியது'
என்கற க ாதலின், ஈண்டும் அவ்வாறு உமரத்துப் க ாதகல தக்கது என்க.
'மதிமயங்கி, க மத' என்றாற் க ால்வன பசால்வமகயால் இமறவமன
இகழ்ந்துமரப் ன க ாலத் கதான்றினும், கருத்துவமகயால், 'அவன் நம்மம ஆட்
பகாள்ளுதற்குரிய தகுதி ஒன்கறனும் நம்மிடத்தில்லா பதாழியினும், தனது
க ரருள் ஒன்றாகன நம்மம ஆட்பகாண்டருளினான்' என அவனது கருமணயின்
ப ருமமமயப் ப ரிதும் புகழ்ந்துமரப் னகவ யாதலின். அமவ குற்றமாதல்
யாண்மடயது என்க. இன்கனாரன்ன வற்மறக் குற்றபமனின், கதவாரத்
திருமுமறயுள் இமறவமனப் ' ித்தா' என்றும். 'மதியுமடயவர் பசய்மக பசய்யீர்'
என்றும் (தி.7. .1. ா.1; .5. ா.3.) ிறவாறும் வந்தனவும், இங்கும்,
'பவங்கரியின் - உரிப் ிச்சன் கதாலுமடப் ிச்சன்நஞ்
சூண் ிச்சன் ஊர்ச்சுடுகாட்டு
எரிப் ிச்சன்' (தி.8 நீத்தல் விண்ணப் ம்.49)
என வந்தனவும், ிறவும் எல்லாம் குற்றமாபயாழியும். அமவ பயல்லாம் சிறிகத
கடுமமயுமடயன; இஃது அன்னதன்பறனின், 'இமறவனிடம் சிறு குற்றங்கமளச்
பசய்தல் ிமழயன்று' என் து ட்டு முமறமமயன்றாபமன்பறாழிக.
'என்மன இங்ஙனம் முதுக்குமறவு எய்தினாளாக ஊரவர் லரும் பசால்லுமாறு
வந்து கலந்த தமலவமன மீ ட்டும் அவ்வாகறயாக வருமாறு பசன்று ஊது'
என்கின்றாளாகலின், 'நானார்' என்றது முதலியமவ, 'பசன்று ஊதாய்' என் தகனாடு
இமயந்து நிற்றல் அறிக.
'ஊன் ஆர் தமல, உமட தமல' என்க. உமடதல் - சிமததல். தமல ஓடு
சிமதவில் வழி, லிப் ாத்திரமாதற்கு ஏலாமம உணர்க. 'கமலம்' என்றது, உருவக
வமகயால், திருவடிமய உணர்த்திற்று. 'கமலத்கத' என்னும் சாரிமய
பதாகுத்தலாயிற்று.

திமனத்தமன உள்ளகதார்
பூவினில்கதன் உண்ணாகத
நிமனத்பதாறுங் காண்பதாறும்
க சுந்பதாறும் எப்க ாதும்
அமனத்பதலும் புள்பநக
ஆனந்தத் கதன்பசாரியுங்
குனிப்புமட யானுக்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #216
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 339

அரசவண்கட! நீ, மிகவும் சிறிதாகிய மலர்த்கதமன உண்ணாமல், நிமனத்தல்,

காண்டல், க சுதல் என்னும் இவற்மறச் பசய்கிற, எல்லாக் காலங்களிலும்
வலிய எலும்புகளும் உருகும் டி இன் த்கதமனப் ப ாழிகின்ற
கூத்தப் ிரானிடத்கத பசன்று ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

'பூவினில்' என்றதமன முதலிற் பகாள்க. உள்ளது - உள்ளதாகிய. ஓர் - சிறிய.

'உண்ணாகத', 'உண்ணாமத' என் தன் மரூஉ. ஆனந்தத் கதன், உருவகம். குனிப்பு -
நடனம். 'என் பசாற் ககட் ின், நின் முயற்சியினும் நீ ப ரும் யன் எய்துவாய்'
என் ாள் இவ்வாறு கூறினாள். இதனுள், 'பூ' என்றது உலகத்மதயும், 'திமனத் தமன
உள்ள கதார் கதன்' என்றது, அதன்கண் உள்ள சிற்றின் த்மத யும் குறித்து நிற்றல்
காண்க. இதனாகன, திருவருள் ப ற்ற ின்னரும் ஆன்மக ாதம் உலக இன் த்மத
கவம்பு தின்ற புழுப்க ால (சிவஞானக ாதம். சூ.9.அதி.3.) மீ ண்டும் கநாக்குதல்
உண்மம ப றப் ட்டது.

கண்ணப் ன் ஒப் கதார்

அன் ின்மம கண்ட ின்
என்னப் ன் என்பனாப் ில்
என்மனயும் ஆட் பகாண்டருளி
வண்ணப் ணித்பதன்மன
வாபவன்ற வான்கருமணச்
சுண்ணப்ப ான் நீற்றற்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #217

அரசவண்கட! கண்ணப் னது அன்பு க ான்ற அன்பு என்னிடத் தில்மலயாதமலக்

கண்டும், என்மீ துள்ள ப ருங் கருமணயால் வாபவன்று கூவியாட்பகாண்ட
சிவப ருமானிடம் பசன்று ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

கண்ணப் ன், கண்ணப் நாயனார். அவரது வரலாறு நன்கறியப் ட்டது. 'அவர்'

இமறவனுக்குச், பசய்தனபவல்லாம் அடியராவார்க்குச் சிறிதும்
ஒவ்வாதனகவயாயினும் இமறவன் அவ்பவாவ்வாச் பசயல்கமள கநாக்காது
அவமர மகிழ்ந்கதற்றுக் பகாண்டது, அவரது ஒப்புயர்வற்ற அன்பு கருதிகயயாம்;
அங்ஙன மாக, என்னிடத்து உள்ள ஒவ்வாச் பசயல்கமள கநாக்காது என்மன
அவன் ஆட்பகாள்ள கவண்டுமாயின், அவரது அன்புக ாலும் அன்பு என்னிடத்தில்
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 340

உண்டாதல் கவண்டும்; அஃது இல்மலயாகவும், என்மன அவன் ஆட்பகாண்டது

வியப் ினும் வியப்க ' என் து இத் திருப் ாட்டிற் குறிக்கப் ட்டது.
'அன்பு' எனப் ின்னர் வருகின்றமமயின், 'கண்ணப் ன்' என்றதும், ஆகுப யரால்,
அவரது அன் ிமனகய குறிக்கும். 'என் ஒப்பு இல் என்மனயும்' என்றது, 'குற்றம்
புரிதலில் எனக்கு நிகர் கவபறாருவர் இல்லாத என்மனயும் ' என்ற டி.
'உன்மனஎப் க ாதும் மறந்திட்
டுனக்கினி தாயிருக்கும்
என்மனஒப் ார்உள கராபசால்லு
வாழி இமறயவகன' (தி.4. .112 ா.4).
என்ற அப் ர் திருபமாழிமய கநாக்குக.
'வண்ணம் ணித்து' என் து வலிந்து நின்றது; 'உய்யும் வமகமய அருளிச்பசய்து'
என் து ப ாருள். எல்லாரும், 'வண்ண' எனச் பசயபவபனச்சமாக்கி உமரத்தார்:
இஃது அங்ஙனம் என ஆமாறு இன்பறன்க. 'வா என்ற' என்றது. 'என் ால் வருக
என அமழத்துத் தனக்கு அடிமமயாக்கிக் பகாண்ட' என்றவாறு, 'வருக என்று
ணித்தமன' (தி.8 திருச்சதகம்-41) என முன்னருங் கூறினார். சுண்ண நீறு - நீற்றுச்
சுண்ணம்; 'திருநீற்மறகய நறுமணப் ப ாடியாகப் பூசிக் பகாள் வன்' என்ற டி.
ப ான் - அழகு, தமலவி கூற்றில் இது, 'முன்பு அன்புமடகயனாய்த் கதான்றிய
அவர்க்கு யான் இன்று அன் ில்லாதவளாய்த் கதான்றுகின்கறன்' என்னும்
கருத்தினதாம்.

அத்கதவர் கதவர்
அவர்கதவர் என்றிங்ஙன்
ப ாய்த்கதவு க சிப்
புலம்புகின்ற பூதலத்கத
த்கததும் இல்லாபதன்
ற்றறநான் ற்றிநின்ற
பமய்த்கதவர் கதவற்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #218

அரசவண்கட! அந்தத் கதவகர கதவர் என்று ப ாய்த்கதவமரப் புகழ்ந்து க சிப்

புலம்புகின்ற இவ்வுலகத்தில் என் ிறவித் பதாடர்பு சிறிதும் இல்லாமல்
ஒழியும் டி நான் ற்றி நிற்கின்ற பமய்த் கதவனாகிய சிவ ிரானுக்கக பசன்று
ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 341

'கதவர், அவர்' என் ன உயர்வின்கண் வந்த ன்மம. அத்கதவர் கதவர் -

அந்தக்கடவுகள முதற்கடவுள். 'அவர்' என்றது, முன்னர்க் கூறியவமரச்
சுட்டியதன்று; கவபறாருவமரச் சுட்டியதாம்; 'என்று இங்ஙன்' என்றது, 'என்று
இவ்வாறு ஒகராபவாரு கடவுமளச் சுட்டி' என்றவாறு. ப ாய்த்கதவு க சி -
ப ாய்யான கடவுட் டன்மமமயக் கூறி. கதவு - கடவுட்டன்மம. 'அவபரல்லாம்
முதற் கடவுளராகாமம, கவதங்களாலும், புராணங்களாலும் இனிது
விளங்கிக்கிடப் து' என் து திருவுள்ளம். ற்று, ' த்து' எனத்திரிந்தது. ற்று ஏதும்
இல்லாது - கவபறாரு துமணயும் இல்லாது தான் ஒருவனுகம துமணயாக.
ற்றுஅற - எனது உலகப் ற்று நீங்கும் வண்ணம், 'கதவர் கதவர்' என்றது,
'கதவர்க்குத் கதவர்' என்னும் ப ாருட்டாய், 'முதற்கடவுள்' எனப்ப ாருள் தந்து, 'பமய்'
என்ற அமடப ற்று, 'உண்மம முதற் கடவுள்' என்றவாறாயிற்று. ' லரும்
ப ாய்த்கதவு க சிப் ிறவிக் கடலினின்றும் ஏறமாட்டாது புலம்பு கின்ற
இப்பூதலத்கத, நான் பமய்த்கதமவ உணர்ந்து ற்றிக் கமர கயறும்
க றுமடயனாயிகனன்' என மகிழ்ந்தருளிச்பசய்தவாறு, தமலவி கூற்றில் இது,
கவற்று வமரமவ விரும் ாமமமயக் குறிக்கும்.

மவத்த நிதிப ண்டீர்

மக்கள்குலம் கல்விபயன்னும்
ித்த உலகிற்
ிறப்க ா டிறப்ப ன்னும்
சித்த விகாரக்
கலக்கந் பதளிவித்த
வித்தகத் கதவற்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #219

அரசவண்கட! பசல்வம், மாதர், மக்கள், குலம், கல்வி என்று ிதற்றித்திரிகின்ற

இந்தப் ித்தவுலகில், ிறப்பு இறப்பு என்கிற மனவிகாரக் கலக்கத்மத எனக்கு
ஒழித்தருளின ஞானவுரு வனாகிய இமறவனிடத்திற்பசன்று ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

'அச் சித்த விகாரம்' எனச் சுட்டு வருவித்துமரக்க. விகாரம் - திரிபு; மாற்றம்.

'விகாரமாகிய கலக்கம்' என்க. கலக்கம் - திமகப்பு. ிறப்க ாடு இறப்பு என்னும்
கலக்கம் - ிறப் ிற்கும், இறப் ிற்கும் காரணமாகிய கலக்கம். வித்தகம் - திறல்;
இது, ிறர் இது பசய்யமாட்டாமம உணரநின்றது. 'தீரா கநாய் தீர்த்தருள வல்லான்
றன்மன' (தி.6. .54. ா.8) என்று திருநாவுக்கரசரும் அருளிச் பசய்தார்.
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 342

சட்கடா நிமனக்க
மனத்தமுதாஞ் சங்கரமனக்
பகட்கடன் மறப்க கனா
ககடு டாத் திருவடிமய
ஒட்டாத ாவித்
பதாழும் மரநாம் உருவறிகயாம்
சிட்டாய சிட்டற்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #220

அரசவண்கட! மனத்துக்கு அமுதம் க ாலும் சிவ ப ருமாமன நிமனத்தால்

எமக்குச் கசதமுண்டாகமா? உண்டாகாது. ஆதலால், அவமன மறகவன். அவமன
நிமனத்தற் கிமசயாத துட்டமர யாம் காணவும் அருவருப்க ாம். அந்தப்
ப ரிகயானிடத்கத பசன்று ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

'சங்கரமனச் சட்கடா நிமனக்க மனத்து அமுதாம்; ஆதலின் அவனது திருவடிமய

மறப்க கனா' என்க.
'சட்ட' என் து, 'சட்கடா' எனத் திரிந்து நின்றது.
'சுட்டி யுணர்வதமனச் சுட்டி அசத்பதன்னச்
சட்ட இனியுளது சத்கதகாண்'
(சிவஞானக ாதம் - சூ - 9. அதி - 2.) என் தன் உமரயில், 'சட்ட என் து பசப் ப்
ப ாருட்டாயகதார் அகரவற்றிமடச்
ீ பசால்; அது, 'சட்டம்' என இழிவழக்கில்
மகரவறாய்
ீ மரீஇயிற்று' என மா ாடியம் உமடயார் உமரத்தமம காண்க.
'சங்கரன்' என் து, 'இன் த்மத பசய் வன்' என்னும் ப ாருளதாதலின், 'உள்ளத்தில்
அமுதம் ஊற்பறடுக்கச் பசய் வன்' என் தமனக் கூறுமிடத்தில் இமறவமன
அப்ப யராற் குறித் தருளினார். 'பகட்கடன்' என் து, அவலக் குறிப்பு
உணர்த்துவகதார் இமடச்பசால். இதமன, 'அத்தனுக் பகன்பகால் பகட்கடன்
அடுத்தது' (தி.12. ப .புரா.கண்ணப் ர். 168.) என்றாற்க ால் வனவற்றிற் காண்க.
ஒட்டாத - அப்ப ருமானிடத்து உள்ளம் ப ாருந்தாத. ' ாவி' என்றது ன்மம
பயாருமம மயக்கம். பதாழும் ர் - அடிமமகள். எல்லாரும் இமறவன்
அடிமமககள யாதலின், அவர் எல்லாமரயும் தாங்கும் தன் கடமனச் பசய்து
நிற்கின்றான் இமறவன். ஆயினும், அவனது தாங்குதமலப் ப ற்றும், தம்
கடனாகிய ணிமய (தி. 5. .19. ா.9.) அவனுக்குச் பசய்யாது ிறபதாழில்கமளச்
பசய்கத காலம் கழிப் வமர, ' ாவித் பதாழும் ர்' என்று அருளினார். உரு -
ப ாருள். 'உருவாக' என ஆக்கம் வருவிக்க. அறிகயாம் - மதிகயாம். 'சிட்டமாய'
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 343

என் தில், 'அம்' என் து குமறந்து நின்றது. சிட்டம் - கமன்மம.

கமன்மமயுமடயாமர ஈண்டு, 'கமன்மம' என்றதமன,
'இலக்கம் உடம் ிடும்ம க் பகன்று கலக்கத்மதக்
மகயாறாக் பகாள்ளாதாம் கமல்'
(குறள் - 627.) என்புழி, கமகலாமர, 'கமல்' என்றது க ாலக் பகாள்க. பகாள்ளகவ,
'சிட்டாய சிட்டன்' என் து, 'கமன்மமயுமடயாருள் கமன்மமயுமடயான்'
என்றவாறாயிற்று. ' ாவித் பதாழும் ர்' என்றது, தமலவி கூற்றில், இயற் ழித்தலும்,
தூது பசல்லாமமயும் உமடய கதாழிமயக் குறிக்கும்.

ஒன்றாய் முமளத்பதழுந்
பதத்தமனகயா கவடுவிட்டு
நன்றாக மவத்பதன்மன
நாய்சிவிமக ஏற்றுவித்த
என்றாமத தாமதக்கும்
எம்மமனக்கும் தம்ப ருமான்
குன்றாத பசல்வற்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #221

அரசவண்கட! ிர ஞ்சத்திற்கு முதற்ப ாருளும், ிர ஞ்சரூ ியும், ஒன்றுக்கும்

ற்றாத சிறிகயமனத் தன் அடியார் நடுவில் இருக்கச் பசய்த என் தந்மதயும்,
என் குடும் த்திற்குத் தமலவனும், அழியாத பசல்வமுமடயவனுமாகிய
சிவப ருமானிடத்துச் பசன்று ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

'முமளத்பதழுந்து' எனவும், 'கவடுவிட்டு' எனவும் வந்தமமயின், 'ஒன்றாய்' என்றது

'ஒருமரமாய்' எனக் குறிப்புருவகமாயிற்று. இமறவன் தன்னியல் ில்
ஒருவகனயாய் இருந்தும், உலகத்மதத் பதாழிற் டுத்துதற்ப ாருட்டு அளவிறந்த
வடிவும், ப யரும் உமடவனாய்த் கதான்றலின், 'ஒன்றாய் முமளத்பதழுந்து
எத்தமனகயா கவடுவிட்டு' என்றார். 'தம்மம ஆட்பகாண்டதும் அத்துமணச்
பசயல்களுள் ஒன்று' என்றற்கு இதமன எடுத்துக் கூறினார். நன்று ஆக மவத்து -
நன்மம உண்டாகும் டி திருத்தி. 'ஏற்று வித்த' 'ஏற்றுவித்தது க ாலச் பசய்வித்த'
என்னும் ப ாருட்டாக லின், அஃது, 'என்மன' என்னும் இரண்டாவதற்கு
முடி ாயிற்று.
தாமத தாமத - தந்மதக்குத் தந்மத. அன்மனமய கவறு கூறினார், அவளது
குடிக்கும் ப ருமானாயினமம ற்றி. ஒருவர்க்குத் தந்மதவழி, தாய்வழி இரண்டும்
சிவபநறி வழியாதல் அருமம என் தமன,
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 344

'மர ிரண்டும் மசவபநறி வழிவந்த ககண்மமயராய்'

(தி.12 திருஞான. 17.) என்ற கசக்கிழார் திருபமாழியான் அறிக. குன்றாத பசல்வம்,
அறிவும் இன் மும்; இவற்மற 'அருள்' எனினும் இழுக்காது.

கரணங்கள் எல்லாங்
கடந்துநின்ற கமறமிடற்றன்
சரணங்க களபசன்று
சார்தலுகம தான்எனக்கு
மரணம் ிறப்ப ன்
றிமவயிரண்டின் மயக்கறுத்த
கருமணக் கடலுக்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #222

அரசவண்கட! கரணங்கமள எல்லாம் கடந்து நின்றவனும், தன் திருவடிமய

அமடதலும் என் இறப்புப் ிறப்புக் கமள ஒழித்தவனும், கருமணக்கடலும்
ஆகிய சிவப ருமானிடத்கத பசன்று ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

'கரணங்கள் எல்லாம்' என்றது, ஞாகனந்திரியம், கன்கமந்திரியங்களாகிய

புறக்கரணங்களும், மனம் முதலிய அந்தக் கரணங்களும் ஆகிய அமனத்தும்
அடங்கவாம். அராகம் முதலிய உள்ளந்தக் கரணங்கமளயும் குறித்தல்
ப ாருந்துவகத. 'மயக்கு' என்றது இங்கு இமளப் ிமன. 'இரண்டின் மயக்கு' என்ற
ஆறாவதன் பதாமக, 'வாளது தழும்பு' என் துக ாலக் காரியக் கிழமமப் ப ாருட்டு.

கநாயுற்று மூத்துநான்
நுந்துகன்றாய் இங்கிருந்து
நாயுற்ற பசல்வம்
நயந்தறியா வண்ணபமல்லாம்
தாயுற்று வந்பதன்மன
ஆண்டுபகாண்ட தன்கருமணத்
கதயுற்ற பசல்வற்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #223

அரசவண்கட! ிறவிப் ிணிமய அமடந்து முதிர்ந்து, இங்கு இருந்து - நான்

தாய்ப் சுவால் தள்ளப் ட்ட கன்று க ால இவ்வுலகத்திலிருந்து வருந்தி நின்ற
என்மனத் தாய் க ாலக் கருமண பசய்தாண்டருளின இமறவனிடத்கத பசன்று
ஊதுவாயாக.
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 345

விளக்கவுமர

'நான் நுந்து கன்றாய் இங்கிருந்து' என்றதமன முதலிற் கூட்டுக. 'உற்று, மூத்து'

என்ற எச்சங்கள், 'அறியா' என்றதகனாடு முடிந்தன. நுந்துகன்று - தாய்ப் சுவால்
உமதத்துத் தள்ளப் ட்ட கன்று. 'பசல்வம்' என்றதன் ின், 'க ால' என்னும் உவம
உருபு விரிக்க. 'குணுங்கர்நாய் ாற்கசாற்றின் - பசவ்வி பகாளல் கதற்றாது'
(நாலடி-322), 'ப ாற்கலத் தூட்டிப் புறந்தரினும் நாய் ிறர் - எச்சிற் கிமமயாது
ார்த்திருக்கும்' (நாலடி-345) என்றாற்க ால்வன, நாய் நல்லனவற்மற
அறியாமமமயக் குறித்தல் காண்க. 'நாயுற்ற பசல்வம் க ால' என்றாராயினும்,
'பசல்வம் உற்றநாய் அதன் சிறப்ம அறியாதவாறுக ால' என் கத கருத்தாம்.
'நயந்து' என்றதமன, 'நயப் ' எனத் திரித்து, உவம உரு ாக்குக. அறியாதது,
இமறவன் பசய்த திருவருள் நலத்மதயாம். 'அறியா' என்றதமன 'அழியா' எனப்
ாடம் ஓதுதல் ப ாருந்துவது க ாலும். 'வண்ண பமல்லாம் பசன்று ஊதாய்' என
இமயக்க. தாய் - தாயது தன்மம; க ரருள். 'ஒளி' எனப் ப ாருள்தரும், 'கதயு'
என்னும் வட பசால்லின் ஈற்று உகரம் பதாகுத்தலாயிற்று.

வன்பனஞ்சக் கள்வன்
மனவலியன் என்னாகத
கன்பனஞ் சுருக்கிக்
கருமணயினால் ஆண்டுபகாண்ட
அன்னந் திமளக்கும்
அணிதில்மல அம் லவன்
ப ான்னங் கழலுக்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #224

அரசவண்கட! வலிய கல்மல நிகர்த்த மனத்மத உமடயவபனன்று

பவறுக்காமல் என் வன்மனத்மத உருக்கித் தன் கருமணயினால் என்மன
ஆண்டு பகாண்டருளின தில்மலயம் ல வாணனது ப ான்க ாலும் திருவடியின்
கண்கண பசன்று ஊது வாயாக.

விளக்கவுமர

மன வலியன் - மனத்தால் வலியன். 'வலிய மனம் உமடயவன்' என் து கருத்து.

'கள்வன், வலியன்' என் ன ஆண் ாற் டர்க்மகச் பசால்லாயினும், தமலவி
கூற்றில் தன்மம பயாருமமச் பசாற்களாகக் பகாள்ளப் டும். 'ப ாய்மககளில்
அன்னப் றமவகள் ஆடி இன்புறும் தில்மல' என்க.
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 346

நாகயமனத் தன்னடிகள்
ாடுவித்த நாயகமனப்
க கயன துள்ளப்
ிமழப ாறுக்கும் ப ருமமயமனச்
சீகயதும் இல்லாபதன்
பசய் ணிகள் பகாண்டருளுந்
தாயான ஈசற்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #225

அரசவண்கட! நாயிகனமனக் பகாண்டு தன்மனப் புகழ்வித்துக் பகாண்டவனும்,

க யிகனனது மனக் குற்றங்கமளப் ப ாறுக்கின்ற ப ருமமயுமடயவனும் என்
ணிவிமடமய இகழாமல் ஏற்றுக் பகாண்டருள்கின்ற தாய் க ான்றவனும்
ஆகிய இமறவனிடத்கத பசன்று ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

இமறவன் அடிகமள, 'ககாலமார்தரு ப ாதுவினில் வருக ' (கீ ர்த்தி - 128.) என இங்கு
நிறுத்திச் பசன்றமம யாகன அவர் அவமனப் ாடும் நிமல உண்டாயினமம ற்றி,
'நாகயமனத் தன்னடிகள் ாடுவித்த நாயகன்' என்று அருளினார். இது தமலவி
கூற்றில் வள்மள, ஊசல் முதலியமவ ாடி இரங்குதமலக் குறிக்கும்.
உள்ளப் ிமழ - மனக் குற்றம்; அது, அவனது திருவருமளப் க ணாமம. தமலவி
கூற்றில் குறிவழிச் பசல்லாமம முதலியனவாம். இகழ்ச்சிக் குறிப் ிமடச்
பசால்லாகிய 'சீ' என் து, ப யர்த்தன்மமப் ட்டு நின்றமம கமகல (தி.8
திருபவம் ாமவ. ா.2.) குறிக்கப் ட்டது.

நான்தனக் கன் ின்மம

நானும்தா னும்அறிகவாம்
தாபனன்மன ஆட்பகாண்ட
பதல்லாருந் தாமறிவார்
ஆன கருமணயும்
அங்குற்கற தானவகன
ககாபனன்மனக் கூடக்
குளிர்ந்தூதாய் ககாத்தும் .ீ #226

அரசவண்கட! இமறவனிடத்து நான் அன்புமடகயன் அல்லாமம நானும்

அவனும் அறிகவாம். மற்மறயர் அறியார். அவன் என்மன ஆட்பகாண்டமத
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 347

எல்லாரும் அறிவார். ஆதலால் என்னிடத்துண்டாகிய கருமணயும் அவனகத.

அவன் என்மன வந்து கசரும் டி நீ பசன்று ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

'அறிகவாம்' என்றதன் ின், 'அவ்வாறாகவும்' என் தும் 'அறிவார்' என்றதன் ின்,

'ஆகலான்' என் தும் 'அங்கு' என்றதன் ின், 'இன்றும்' என் தும் வருவிக்க. ஆன -
அன்று உண்டான. 'ஆன கருமணயும்' என்ற உம்மம சிறப்பு. அங்கு - அவ்வாறு.
'தான்' என்றது அமசநிமல. 'ககான் அவகன' என மாற்றிப் ப ாருள்பகாள்க.

கருவாய் உலகினுக்
கப்புறமாய் இப்புறத்கத
மருவார் மலர்க்குழல்
மாதிபனாடும் வந்தருளி
அருவாய் மமற யில்
அந்தணனாய் ஆண்டுபகாண்ட
திருவான கதவற்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #227

அரசவண்கட! உலகத்துக்குப் ிறப் ிடமாய், அப் ாலாய், இவ்விடத்து

எம்ப ருமாட்டிகயாடும் எழுந்தருளி அருவாய் அந்தணனாகி, என்மன
அடிமமபகாண்ட அழகிய சிவ ப ருமானிடத்கத பசன்று ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

கரு - முதல். 'உலகினுக்கு' என்றது தாப் ிமசயாய், முன்னும் பசன்றிமயயும்.

இப்புறம் - இவ்விடம்; நிலவுலகு. மாதி பனாடும் வந்தாளுதல் ற்றி கமகல (தி. 8.
திருவண்டப் குதி. அடி 63-65. உமர) கூறப் ட்டது. அரு வாய் மமற - அரிய,
உண்மமயான கவதம். திரு ஆன கதவன் - மங்கலம். என்றும் நீங்காது ப ாருந்தி
யுள்ள இமறவன்; 'சிவன்' என்ற டி.

நானும்என் சிந்மதயும்
நாயகனுக் பகவ்விடத்கதாம்
தானுந்தன் மதயலும்
தாழ்சமடகயான் ஆண்டிலகனல்
வானுந் திமசகளும்
மாகடலும் ஆய ிரான்
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 348

கதனுந்து கசவடிக்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #228

அரசவண்கட! சிவப ருமான் தானும் எம் ிராட்டியுமாக எழுந்தருளி என்மன

ஆட்பகாள்ளாவிடின், நானும் என் மனமும் இமறவனுக்கு உரியராதல் இயலாது.
ஆதலால் ஆகாயம் முதலிய எல்லாப் ப ாருள்களும் தாகனயாகிய
சிவப ருமானது திருவடிக்கண்கண பசன்று ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

எவ்விடத்கதாம் - எத்துமணச் கசய்மமயில் இருப் க ாம். அவ்வாறின்றித் தன்

கருமண காரணமாக மிக அணியராம் வமக என்மன ஆண்டு பகாண்ட
அப்ப ருமானது கசவடிக்கக பசன்று ஊதாய்' என்க. சிந்மத-மனம். அதமன
கவறுக ால அருளினார், தம் வழிப் டாது தன்வழிகய பசல்லுதலும் உமடமம
ற்றி. இது தமலவி கூற்றிற்கும் ப ாருந்தும், ' ிரான்' என்றதற்கு, 'அப் ிரான்' எனச்
சுட்டு வருவித்துமரக்க. கதன் உந்து - கதமனச் பசாரிகின்ற; என்றது
குறிப்புருவகம்.

உள்ளப் டாத
திருவுருமவ உள்ளுதலும்
கள்ளப் டாத
களிவந்த வான்கருமண
பவள்ளப் ிரான்எம்
ிரான்என்மன கவகறஆட்
பகாள்ளப் ிரானுக்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #229

அரசவண்கட! ஒருவராலும் நிமனத்தறியப் டாத தன் திருவுருவத்மத நான்

நிமனத்தலும், கருமண பவள்ளமாகிய சிவ ிரான் என்மனத் தனித்தடிமம
பகாண்டானாதலால், அந்த உ காரியிடத்கத பசன்று ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

உள்ளப் டாத - நிமனக்கவாராது மமறந்து நிற்கின்ற. இது, தன்முமனப் ின்வழி

நிமனக்குமிடத்தாம். உள்ளுதல், அருள்வழி நின்று நிமனத்தலாம். அவ்விடத்து
அவன் கள்ளந்தீர்ந்து பவளிப் ட்டு இன் ம் தருதமல, 'கள்ளப் டாத களிவந்த வான்
கருமண பவள்ளப் ிரான்' என்று அருளினார். கவகற - தனிகய; என்றது, தவம்
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 349

முயலாதிருக்கும் ப ாழுதும் தானாககவ வந்து ஆண்டமமமய. 'பகாள் அப் ிரான்'

என்க.

ப ாய்யாய பசல்வத்கத
புக்கழுந்தி நாள்கதாறும்
பமய்யாக் கருதிக்
கிடந்கதமன ஆட்பகாண்ட
ஐயாஎன் ஆருயிகர
அம் லவா என்றவன்றன்
பசய்யார் மலரடிக்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #230

அரசவண்கட! ப ாய்யாகிய பசல்வத்தின் கண்கண பசன்றழுந்தி அதமன

பமய்யாகிய பசல்வபமன்று மதித்துக் கிடந்த என்மன, அடிமம பகாண்ட
ஐயகன! என் அரியவுயிகர! அம் லவகன! என்று என்னால் கதாத்திரம்
ண்ணப் ட்ட அவனது பசந்தாமமரமலர் க ாலும் திருவடிக்கண்கண பசன்று
ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

ப ாய்யாய - நிமலயாத. 'பசல்வத்கத புக்கழுந்தி' என்றதனால், 'அடிகள்

ப ருஞ்பசல்வத்திருந்தார்' என் து ப றப் டும். டகவ, அமமச்சராயிருந்தார்
என்றல் ப ாருந்துவகதயாயிற்று. தன் பசால்மல அவ்வாகற கூறப்
ணிக்கின்றாளாதலின், 'என்மன ஆட்பகாண்ட ஐயா! என் ஆருயிகர! அம் லவா
என்று ஊதாய்' என்றாள்.

கதாலும் துகிலுங்
குமழயும் சுருள்கதாடும்
ால்பவள்மள நீறும்
சுஞ்சாந்தும் ம ங்கிளியும்
சூலமும் பதாக்க
வமளயு முமடத்பதான்மமக்
ககாலகம கநாக்கிக்
குளிர்ந்தூதாய் ககாத்தும் .ீ #231

அரசவண்கட! கதால், துகில், குமழ, கதாடு, நீறு, சாந்து, கிளி, சூலம், வமள
என் வற்மறயுமடய இமறவனது திருக் ககாலத்மத கநாக்கிக் குளிர்ந்து
ஊதுவாயாக.
 1.10.திருக்ககாத்தும் ி 350

விளக்கவுமர

இத் திருப் ாட்டு, இமறவன் மாபதாரு கூறனாய் இருக்கும் நிமலமய

விளக்குகின்றது. கதால், குமழ, பவள்மள நீறு, சூலம் இமவ வலப் ாகத்துக்
காணப் டும் ஆணுருவத்தில் உள்ளமவ. துகில் , கதாடு, சாந்து, வமள இமவ
இடப் ாகத்துக் காணப் டும் ப ண்ணுருவில் உள்ளமவ. ம ங்கிளியும் அம்மம
மகயில் உள்ளகத. ஆதலின் அதமன, 'ம ங்கிளியும் பதாக்கவமளயும்' எனக்
கூட்டி உமரக்க. பதாக்க - கூடிய; 'மிகுதியான' என்ற டி. இது, முதற்ப ாருள்
சிவமும், சத்தியும் என இருதிறப் ட்டு இமயந்து நிற்கும் இயற்மக வடிவமாகலின் ,
'பதான்மமக் ககாலம்' என்றும், இதமனக் காணின் இன் ம் தாகன ப ருகும்
என்றற்கு, 'குளிர்ந்து' என்றும் அருளிச் பசய்தார்.

கள்வன் கடியன்
கலதிஇவன் என்னாகத
வள்ளல் வரவர
வந்பதாழிந்தான் என்மனத்கத
உள்ளத் துறுதுயர்
ஒன்பறாழியா வண்ணபமல்லாம்
பதள்ளுங் கழலுக்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #232

அரசவண்கட! என்மனக் கள்வனாகிய மூகதவி என்றிகழாமல் வள்ளலாகிய

சிவப ருமான் என் மனத்தின் கண்கண எழுந்தருளினான். ஆதலால் என்
மனத்துயரம் எல்லாவற்மறயும் அவனது திருவடிக் கண்கண பசன்று
விண்ணப் ம் பசய்து ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

கள்வன் - வஞ்சகன். கடியன் - கடுமமயுமடயவன். கலதி - முகடி (மூகதவி).

இது 'நற்குணம் இல்லாதவன்' என்னும் ப ாருட்டு. இமவ இப்ப ாருளவாயினும்.
தமலவி கூற்றில், முதல் இரண்டும் தன்மமக்கண் வந்த குறிப்பு விமனப்
ப யராகவும், 'இவன்' என்றது, 'ஈவன்' என்னும் தன்மம விமன முற்றின்
குறுக்கமாகவும் பகாள்ளப் டும். 'வர வர' என்றது, 'பமல்ல பமல்ல' என்னும்
ப ாருளதாய் நின்றது. 'எல்லாவற்மறயும் பதள்ளும்' என்க. பதள்ளுதல் -
ஆராய்ந்து கமளதல்.
 1.11.திருத்பதள்களணம் 351

பூகமல் அயகனாடு
மாலும் புகலரிபதன்
கறமாறி நிற்க
அடிகயன் இறுமாக்க
நாய்கமல் தவிசிட்டு
நன்றாப் ப ாருட் டுத்த
தீகமனி யானுக்கக
பசன்றூதாய் ககாத்தும் .ீ #233

அரசவண்கட! ிரமவிட்டுணுக்கள் தடுமாறவும், நான் இறுமாந்திருக்கவும்,

நாய்க்கு ஆசனமிட்டாற்க ால என்மனப் ப ாருள் டுத்தி அடிமம பகாண்ட
பநருப்புப் க ாலும் திருகமனிமய யுமடய சிவப ருமானிடத்கத பசன்று
ஊதுவாயாக.

விளக்கவுமர

புகல் - கிட்டுதல். அயன் மாலும் முடிமயயும், அடிமயயும் கண்டுவிட இயலும்

என்று எண்ணிய தம் எண்ணத்மத இழந்தாராகலின் , 'ஏமாறி நிற்க' என்றார்.
ஏமாறுதல் - எண்ணம் இழத்தல். 'நாய்கமல் தவிசிட்டு ' என்றது, 'அதுக ாலும்
பசய்மகமயச் பசய்து' என்ற டி. நன்றாக - ப ரிதும். தீகமனி - பநருப்புப் க ாலும்
திருகமனி.

1.11.திருத்பதள்களணம்
திருமாலும் ன்றியாய்ச்
பசன்றுணராத் திருவடிமய
உருநாம் அறியஓர்
அந்தணனாய் ஆண்டுபகாண்டான்
ஒருநாமம் ஓருருவம்
ஒன்றுமில்லாற்கு ஆயிரம்
திருநாமம் ாடிநாம்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #234

திருமாலும் வராகவுருவங் பகாண்டு நிலத்மதப் ிளந்து பசன்றும் அறியாத

திருவடிமய யாம் அறிந்துய்யும் டி ஒரு அந்தணனாய் எழுந்தருளி எம்மம
ஆண்டு பகாண்டவனும், திரு நாமங்கள், வடிவங்கள் இல்லாதவனுமாகிய
சிவப ருமானுக்கு ஆயிரம் திருப்ப யர்கமளச் பசால்லி நாம் பதள்களணம்
பகாட்டுகவாம்.
 1.11.திருத்பதள்களணம் 352

விளக்கவுமர

'திருவடிமய உரு அறிய' என்றதில் ஐயுருபு, 'குடும் த்மதக் குற்றம் மமறப் ான்'
(குறள் - 1029) என் திற்க ால வந்தது. 'திருவடிமய அறிய' என்று கூறாது,
'உருவறிய' என்றார். 'நன்குணரப் ப ற்கறம்' என் து உணர்த்துதற்கு. நாமம் -
ப யர். உருவம் - வடிவம். இமவ இரண்மடயுங் கூறகவ, அவற்றிற்குரிய
பதாழிலும் உடன் பகாள்ளப் டும். ஒன்றும் - சிறிதும். இமறவன், யாபதாரு
வடிவும், ப யரும், பதாழிலும் இன்றி நிற்றல், உலகத்மத கநாக்காது தன்னியல் ில்
நிற்கும் நிமலயிலாம். இதுகவ அவனது 'உண்மம இயல்பு - பசாரூ லக்கணம்'
எனப் டுவது. இவ்வியல் ில் நிற் வன் உலகத்மதத் பதாழிற் டுத்தி நிற்கும்
நிமலயில் அளவற்ற வடிவும், ப யரும், பதாழிலும் உமடயவனாய் நிற்றலின், 'அவ
னுக்கக ஆயிரம் திருநாமம் ாடி' என்றார். இது, 'ப ாதுவியல்பு' எனப் டும்
தடத்தலக்கணம். நாமம் கூறகவ, ஏமனய வடிவும், பதாழிலும் தாகம ப றப் ட்டன.
'பகாட்டுவாம்' என் தில் முதனிமலயீற்று உகர மும், இமடநிமல வகரமும்
பதாகுத்தலாயின. ஓகாரம், அமசநிமல. இமவ, ின்னர் வருகின்ற 'ஆடாகமா'
என்றதற்கும் ஒக்கும். இவற் றிற்கு இவ்வாகற நன்னூற் காண்டிமகயுமரயுள்
இலக்கணங் கூறினார் நாவலர். ஓகாரத்மத எதிர்மமற எனக் பகாண்டு, 'பகாட்டாம்,
ஆடாம்' என்னும் எதிர்மமற விமனகள், ின்னர் வந்த ஓகாரத்பதாடு கூடி
உடன் ாட்டுப் ப ாருமளத் தந்தன எனக் பகாள்ளின், அவ்வாறு வருதல்
கதற்றத்தின்கணாதலானும், ஈண்டு ஐயமின்மமயின் கதற்றுதல்
கவண்டாமமயானும் அவ்வாறுமரத்தல் ப ாருந்தாதாம்.

திருவார் ப ருந்துமற
கமய ிரான் என் ிறவிக்
கருகவர் அறுத்த ின்
யாவமரயுங் கண்டதில்மல
அருவாய் உருவமும்
ஆய ிரான் அவன்மருவுந்
திருவாரூர் ாடிநாம்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #235

திருப்ப ருந்துமறயில் எழுந்தருளின சிவ ப ருமான் என் ிறவிமய

கவரறுத்த ின், யான் அவமனயன்றி கவபறாருவமரயும் கண்டதில்மல.
அருவாகியும் உருவாகியும் நின்ற அந்த இமறவன் எழுந்தருளி இருக்கிற
திருவாரூமரப் புகழ்ந்து ாடி நாம் பதள்களணம் பகாட்டுகவாம்.
 1.11.திருத்பதள்களணம் 353

விளக்கவுமர

கரு - முதல், ிறவிக்கு முதல் - ாசம். 'அதமன கவகராடு அறுத்தான்' என்க.

கண்டது - ப ாருளாக அறிந்தது 'அரு' என்றது, 'அகளம்' என்னும் ப ாருளிலும்,
'உரு' என்றது, 'சகளம்' என்னும் ப ாருளிலும் வந்தன. அமவ முமறகய அவனது
உண்மம இயல்பு, ப ாதுவியல்புகமள உணர்த்தும். அகளமாய் உள்ளவன்,
சகளமாய் வருதல் அருள்காரணத்தினாலாம். ஓர் இடத்திருந்து ாடுங்கால் , முன்பு
தாம் கண்டு வணங்கிய இடத்தும், வணங்க நிமனக்கும் இடத்தும் உள்ள
ப ருமானது ககாலத்மத நிமனந்து ாடுதல் அடியவர்க்கு யாண்டும் இயல் ாதல்,
கதவாரத் திருமுமற களால் நன்கறியக் கிடத்தலின் , ஈண்டும் அவ்வாகற,
'திருவாரூர் ாடி' என்று அருளினார். திருக்ககாமவயுள்ளும் இவ்வாறு ல
தலங்களும் கூறப் டுதல் காண்க.

அரிக்கும் ிரமற்கும்
அல்லாத கதவர்கட்கும்
பதரிக்கும் டித்தன்றி
நின்றசிவம் வந்துநம்மம
உருக்கும் ணிபகாள்ளும்
என் துககட் டுலகபமல்லாம்
சிரிக்குந் திறம் ாடித்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #236

திருமால் ிரமன் முதலிகயார்க்கும் இன்ன டி பயன்று பதரிவிக்கலாகாமல்

நின்ற ரமசிவகம எழுந்தருளி நம்மம மனமுருகப் ண்ணி ஆண்டுபகாள்ளும்
என்னும் பசய்திமயக் ககட்டு உலகத்தாபரல்லாரும் நமகக்கும் விதத்மதப் ாடி
நாம் பதள்களணம் பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர

பதரித்தல் - முற்றும் உணர வகுத்துக் கூறுதல். 'இது கூடாது' எனகவ, ஒரு

சிறிதுணர்தல் ப றப் ட்டது. டி - நிமலமம. டித்து - நிமலமமமயயுமடயது.
'சிவம்' என்றது, 'சிவமுதற் ப ாருள்' என்றவாறு. 'நம்மம' என் து, இமசபயச்சத்தால்,
'ஒன்றற் கும் ற்றாத நம்மம' எனப் ப ாருள் தந்தது. 'உருக்கிற்று, ணி பகாண்டது'
என இறந்த காலத்தாற் கூறற் ாலவற்மற, 'உருக்கும், ணிபகாள்ளும்' என
எதிர்காலத்தால் அருளினார், அமவ அச் பசயலளவில் நில்லாது,
'இன்கனாரன்னவும் அம்முதற்ப ாருட்கு இயல் ாம்' என அதனது தன்மம
உணர்த்தி நிற்றற்கு. எனகவ, உலகபமல்லாம் சிரித்தல், 'அப்ப ரும்ப ாருட்கு இஃது
 1.11.திருத்பதள்களணம் 354

இயல் ாகமா' எனக் கருதி என் தாயிற்று. ரம்ப ாருளினது க ரருள் தன்மமமய
உலகர் உணராராகலின், இங்ஙனம் கருதிச் சிரிப் ாராயினர் என்க. இதனாகன,
' ரம்ப ாருளால் ஏற்றுக்பகாள்ளப் டுதல் நம்ம கனார்க்கு இயல்வகதா என
அயர்த்பதாழியாது, அந்நிமலமயப் ப றும் தவத்தின்கண் உமறத்து நிற்றல்
கவண்டும்' என் தும் ப றப் ட்டது. இவ்வுண்மமகய, திருநாவுக்கரசரது
திருக்கயிமல யாத்திமர யுள் இமறவன் முனிவர் வடிவிற் க ாந்து, 'கயிமல
மால்வமரயாவது காசினி மருங்கு - யிலும் மானுடப் ான்மமகயார் அமடவதற்
பகளிகதா', 'மீ ளும் அத்தமன உமக்கினிக் கடன்' என அயர்ப் ித்த வழியும்
நாவுக்கரசர் அயராது, 'ஆளும் நாயகன் கயிமலயில் இருக்மககண் டல்லால் -
மாளும் இவ்வுடல் பகாண்டு மீ களன்' என மறுத்தவிடத்து இனிது
விளங்கிநிற்கின்றது. புராண இதிகாசங்களிலும் இதுக ாலும் நிகழ்ச்சிகள்
கூறப் டுதல் பவளிப் மட.

அவமாய கதவர்
அவகதியில் அழுந்தாகம
வமாயங் காத்பதன்மன
ஆண்டுபகாண்ட ரஞ்கசாதி
நவமாய பசஞ்சுடர்
நல்குதலும் நாம்ஒழிந்து
சிவமான வா ாடித்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #237

ிறவிமய ஒழித்து என்மன ஆண்டருளின சிவப ருமான் தனது புதுமமயாகிய

ஒளிமய எனக்குக் காட்டியருளு தலும், நாம் யனற்ற கதவர்களுமடய
துர்க்கதிகளில் அழுந்தாமல் சிவரூ மான விதத்மதப் ாடித் பதள்களணம்
பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர

அவம் - யன் இன்மம. ிறவி நீங்கப் ப றுதகல, யன்கள் எல்லாவற்றுள்ளும்

சிறந்த யனாகலானும், சிவப ருமாமன யன்றிப் ிற கதவராதல், அவர்தம்
தவியாதல் அதமன நீக்க மாட்டாமமயானும் கதவமரயும் அவர்தம்
தவிமயயும், 'அவமாய கதவர்' என்றும் 'அவகதி' என்றும் அருளிச்பசய்தார். வம்
- ிறப்பு. மாயம் - நிமலயற்ற நிமலமம; சுழற்சி என்ற டி. காத்து - அஃது
அணுகாவமக தடுத்து. நவமாய பசஞ்சுடர் - புதிதாகிய பசவ்விய ஒளி; என்றது
சிவஞானத்மத. 'நாம்' என்றதும், 'நாம்' என்னும் உணர்மவ; இதுகவ, 'பசருக்கு'
என்றும், 'தன் முமனப்பு' என்றும் பசால்லப் டுவது. சிவமாயினமம, சிவத்தினது
 1.11.திருத்பதள்களணம் 355

எண் குணங்களும் தம்மாட்டு விளங்கப் ப ற்றமம. 'அடுத்தது காட்டும்

ளிங்குக ால்' (குறள் - 706.) என்ற டி, அடுத்து நிற்கின்ற ப ாருளின் தன்மமகய
தன் தன்மமயாகக் பகாண்டு காட்டுதல் ளிங்கிற்கு இயல் ாதல்க ால, அடுத்த
ப ாருளின் இயல்க தன் இயல் ாகக்பகாண்டு நிற்றல் ஆன்மாவிற்கு உள்ள
இயல்பு. அதனால், அனாதிகய ாசத்தின் தன்மமமய எய்திப் ாசமாகிகய கிடந்த
உயிர், ாசம் நீங்கப்ப ற்ற ின்னர்ச் சிவத்தினது எண் குணங்களும் தன்னிடத்து
இனிது விளங்கப்ப ற்றுச் சிவமாகிகய விளங்கும் என்க.

அருமந்த கதவர்
அயன்திருமாற் கரியசிவம்
உருவந்து பூதலத்கதார்
உகப்ப ய்தக் பகாண்டருளிக்
கருபவந்து வழக்
ீ
கமடக்கணித்பதன் உளம்புகுந்த
திருவந்த வா ாடித்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #238

திருமால், ிரமன் என்னும் அருமமயாகிய கதவர்களுக்கும் அருமமயாகிய

ரமசிவம் உலகத்துள்களார் வியப் மடயும் வண்ணம் மானுடவுருவமாய்
எழுந்தருளி என்மன அடிமம பகாண்டு என் ிறவிக் காடுபவந்து நீறாகும் டி
கமடக்கணித்து என் மனம் புகுந்ததனால் எனக்குளதாகிய ப ருஞ்பசல்வத்மதப்
புகழ்ந்து ாடித் பதள்களணம் பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர

'அருமருந்தன்ன' என் து. 'அருமந்த' என மருவிற்று. அருமருந்மத உண்ணும்

அத்கதவர்' என்க. அருமருந்து - அமுதம். 'கதவர், அயன், திருமால்' என்றது
பசவ்பவண்ணாகலானும், சிறப்புமடயவமரகய எடுத்து எண்ணினமமயானும்
'திருமால்' என்றதன் ின், 'இவர்க்கும்' என, ஒரு ப யரும், சிறப்பும்மமயும் விரிக்க.
'உருவாய் வந்து' என ஆக்கம் வருவிக்க. உகப்பு - உயர்ச்சி. 'கதவர்க்குக்
கனவிலும் காண இயலாத ப ருமான், மக்க ளுள்ளார்க்குத் தாகன கதான்றி வந்து
அருளுகின்றான்' என, அடிகள் ால் நிகழ்ந்த நிகழ்ச்சியால் மக்கள் உயர்வு
மடத்தனர் என்க. இது, தமலவி கூற்றிற்குப் ப ரிதும் ப ாருந்துவதாம்.
பகாண்டருளி - நம்மம ஆட்பகாண்டருளி. கரு - ிறப்பு, கமடக்கணித்தல் -
கமடக்கண்ணால் கநாக்குதல். இஃது அருளுதமலக் குறிப் பதாரு ான்மம
வழக்கு. இதமன, 'கடாட்சித்தல், என வடபசால்லாற் கூறுவர். புகுந்த திரு -
புகுந்ததாகிய நன்மம. வந்தவா ாடி - கிமடத்த வாற்மறப் ாடி.
 1.11.திருத்பதள்களணம் 356

அமரயாடு நாகம்
அமசத்த ிரான் அவனியின்கமல்
வமரயாடு மங்மகதன்
ங்பகாடும்வந் தாண்டதிறம்
உமரயாடஉள் பளாளியாட
ஒண்மாமலர்க் கண்களில்நீர்த்
திமரயாடு மா ாடித்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #239

திருவமரயில் ாம்ம க் கச்மசயாகக் கட்டின சிவப ருமான் ார்வதி

கதவியாகராடும் பூமியில் எழுந்தருளி, எம்மம ஆண்டருளின விதத்மதச்
பசாற்கள் தடுமாறவும், அவனது க பராளி என் மனத்தில் நிமறயவும், கண்களில்
நீர்ததும் வும் ாடித் பதள்களணம் பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர

'ஆடு நாகம் அமர அமசத்த ிரான்' எனக் கூட்டுக. அமசத்தல் - கட்டுதல். வமர
ஆடு மங்மக - மமலயில் விமளயாடிய (வளர்ந்த) நங்மக. உமர ஆட - நம்
பசாற்களில் ப ாருந்த, உள்பளாளி ஆட - ஞானம் மிக. இதன் மூன்றாம் அடியுள்,
கனிச்சீர் மயங்கி வந்தது. 'உமரயாடஉள்' என்றதில் டகரம் தனித்து நிற்கு பமனின் ,
'உள்' என் தமனக் கூனாக்குக.

ஆவா அரிஅயன்இந்
திரன்வாகனார்க் கரியசிவன்
வாவாஎன் பறன்மனயும்பூ
தலத்கதவலித் தாண்டுபகாண்டான்
பூவார் அடிச்சுவபடன்
தமலகமற்ப ா றித்தலுகம
கதவான வா ாடித்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #240

திருமால், ிரமன் முதலிகயார்க்கும் அருமம யாகிய ரமசிவம், ஒன்றுக்கும்

ற்றாத சிறிகயமனயும் வலிந்தாண்டு பகாண்டு, என் தமலகமல் தன்
திருவடிமயப் தித்த அளவில் என் தமலக்கு ஓர் அழகுண்டான விதத்மதப்
ாடித் பதள்களணம் பகாட்டு கவாம்.

விளக்கவுமர
 1.11.திருத்பதள்களணம் 357

'ஆவா' என்றது வியப்புக் குறிப்பு. அடுக்கு, விமரவுப் ப ாருட்டு. 'பூதலத்கத' என

கவண்டா கூறியது, இவ்வுலகின் சிறப்புத் கதான்றுதற்கு, வலித்து - ஈர்த்து. பூ ஆர்
அடி - பூப்க ாலப் ப ாருந்திய ாதம். கத ஆனவா - சிவமாயினவாற்மற, இதன்
கண்ணும் இரண்டாம் அடியில் கனிச்சீர் மயங்கிற்று.

கறங்ககாமல க ால்வகதார்
காயப் ிறப்க ா டிறப்ப ன்னும்
அறம் ாவம் என்றிரண்
டச்சந் தவிர்த்பதன்மன ஆண்டுபகாண்டான்
மறந்கதயுந் தன்கழல்நான்
மறவா வண்ணம் நல்கியஅத்
திறம் ாடல் ாடிநாம்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #241

ஓமலச் சுருள் க ால்வதாகிய உடம் ின் ிறப்பு, இறப்புகளால் கநரிடுகிற

புண்ணிய ாவங்கள் என்கிற இரண்டு அச்சங் கமளயும் ஒழித்து என்மன
ஆண்டு பகாண்டவனாகிய சிவப ருமான் தன் திருவடிமய நான் மறவாத டி
அருள் பசய்த அவ்விதத்மதப் ாடி நாம் பதள்களணம் பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர

கறங்கு - காற்றாடி, அதன்கண் உள்ள ஓமலகள் மாறி மாறி வருதல் விமரய

நிகழ்தலின், அமவ, அவ்வாறு வரும் ிறப் ிறப் ிற்கு உவமமயாயின.
காயம் - உடம்பு, ிறப்பும், இறப்பும் உடற் கன்றி உயிர்க் கின்மமயின், 'காயப்
ிறப்க ா டிறப்பு' என்றார். அறமும் ிறப்ம விமளத்தலின், அஞ்சப் டுவதாயிற்று.
'என்று' என்ற எண்ணிமடச் பசால் ஈற்றில் நின்று , முன்னதகனாடும் இமயந்தது.
இரண்டு அச்சம் - இரண்டனாலும் வரும் அச்சம். 'மறந்கதயும்' என்றது, 'கசார்ந்தும்'
என்றவாறு.
'துஞ்சலும் துஞ்சல் இலாத க ாழ்தினும்
பநஞ்சகம் மநந்து நிமனமின் நாபடாறும்'
(தி. 3. .22. ா.1) எனத் திருஞானசம் ந்தரும்
'துஞ்சும் க ாதும் சுடர்விடு கசாதிமய
பநஞ்சுள் நின்று நிமனப் ிக்கும் நீதிமய'
(தி.5. .93. ா.8) எனத் திருநாவுக்கரசரும் அருளிச் பசய்தல் காண்க. துஞ்சுதல் -
உறங்குதல்; 'உறங்குதல்' என் து சுழுத்தி நிமலமய ஆதலானும், சுழுத்தியில்
மனம், புத்தி, அகங்காரம் என் ன இல்மலபயனினும், சித்தம் உண்டு என் து
உண்மம நூல்களின் துணி ாகலானும் ஈண்டுக் கூறிய நிமனபவல்லாம்
 1.11.திருத்பதள்களணம் 358

சித்தத்தின் பதாழிற் ாட்டிமனயாம். உறக்கத்தின் கண்ணும் சித்தம் பதாழிற் டும்

என் து, உறங்கி எழுங்காலத்து, முன்னர்த் பதளியாதிருந்த ஒன்று பதளிவுற்று
விளங்குதல் ற்றியும் அறிந்துபகாள்ளப் டும். இதனாகன, 'ப ரிதும்
விரும் ப் டுகின்ற ஒன்றமனப் ற்றிய நிமனவு உறக்கத்திலும் சித்தத்மதவிட்டு
அகலாது நிற்கும்' என் தும், 'அதுகவ, விழித் பதழுந்தவுடன் ஏமன அந்தக்
கரணங்களினும் ப ாருந்தி விளங்கும்' என் தும் ப றப் ட்டன. இமவபயல்லாம்
ற்றிகய.
'பதய்வந் பதாழாஅள் பகாழுநற் பறாழுபதழுவாள் '
(குறள் - 55) எனவும்,
'தம்மமகய - சிந்தியா எழுவார்விமன தீர்ப் ரால்'
(தி.3. .54. ா.3.) எனவும்,
'எந்மதயார் திருநாம நமச்சி வாய
என்பறழுவார்க் கிருவிசும் ில் இருக்கலாகம'
(தி.6. .93. ா.10) எனவும்,
'சிந்தித்பதழு வார்க்குபநல் லிக்கனிகய'
(தி.7. .4. ா.3) எனவும்,
'பதாழுபதழுவார் விமனவளம் நீபறழ'
(தி.8 திருக்ககாமவ. 118) எனவும் திருவாக்குக்கள் எழுந்தன. இமறவமனயன்றிப்
ிறிபதான்றிற் ற்றில்லாதவர்க்கன்றித் துயிபலழுங்காலத்து இமறவமனப் ற்றிய
நிமனவு கதான்றுதல் கூடாமம அறிக.
நல்கிய - அருள் பசய்த. 'திறம்' என்றது, கருமண. ' ாடல் ாடி' என்றது,
'உண்ணலும் உண்கணன்' (கலி - ாமல - 22) என்றாற்க ால நின்றது. இதன்
முதல் மூன்றடிகள் ஐஞ்சீராய் மயங்கின.

கல்நா ருரித்பதன்ன
என்மனயுந்தன் கருமணயினாற்
ப ான்னார் கழல் ணித்
தாண்ட ிரான் புகழ் ாடி
மின்கனர் நுடங்கிமடச்
பசந்துவர்வாய் பவண்ணமகயீர்
பதன்னாபதன் னாஎன்று
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #242

கல்லில் நார் உரித்தாற்க ால என்மனயும் தன் ப ருங்கருமணயினால் தனது

ப ான்க ாலும் அருமமயாகிய திருவடிமயப் ணிவித்து ஆட்பகாண்ட
 1.11.திருத்பதள்களணம் 359

எம்ப ருமானது ப ரும் புகமழப் ாடி அக்களிப் ால் பதன்னா பதன்னாபவன்று

பதள்களணம் பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர

'உரித்பதன்ன ஆண்ட ிரான்' என இமயயும். ணித்து - பகாடுத்து', 'பதன்னா

பதன்னா' என் து, ாடற்கு இமச கூட்டும் முமற.

கனகவயும் கதவர்கள்
காண் ரிய கமனகழகலான்
புனகவ யனவமளத்
கதாளிபயாடும் புகுந்தருளி
நனகவ எமனப் ிடித்தாட்
பகாண்டவா நயந்துபநஞ்சம்
சினகவற்கண் நீர்மல்கத்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #243

கதவர்கள் கனவிலும் காண் தற்கு அரிதாகிய திருவடிமயயுமடய இமறவன்

உமாகதவியாகராடும் எழுந்தருளி நனவின் கண்கண என்மன வலிந்து
ஆட்பகாண்ட விதத்மத மனத் தால் சிந்தித்து கண்களில் நீர் ததும் த்
பதள்களணம் பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர

கனகவயும் - கனவின்கண்கணயும். ஏகாரம் ிரிநிமல; உம்மம, இழிவு சிறப்பு.

புனம் - காடு. கவய் - மூங்கில், 'கவயன கதாளி' என இமயயும். 'பநஞ்சம் நயந்து'
எனமாறுக.
நயத்தல் - விரும்புதல். சினம், கவலுக்கு அமட. ான்மம வழக்கால், உமடயவரது
சினத்மத கவலின்கமல் ஏற்றிக் கூறு .

கயல்மாண்ட கண்ணிதன்
ங்கன் எமனக்கலந் தாண்டலுகம
அயல்மாண் டருவிமனச்
சுற்றமும்மாண் டவனியின்கமல்
மயல்மாண்டு மற்றுள்ள
வாசகம்மாண் படன்னுமடய
பசயல்மாண்ட வா ாடித்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #244
 1.11.திருத்பதள்களணம் 360

உமாகதவி ங்கனாகிய சிவப ருமான் என்மன ஆட்பகாள்ளுதலும் நான்

அவனுக்கு அயலாம் தன்மம ஒழிந்து, சுற்றத்தாமர நீங்கி, ிர ஞ்ச ஆமச அற்று,
மற்றுள்ள பசாற்கபளல்லாம் ஒழிந்து, என்னுமடய பசயலற்பறாழிந்த விதத்மதப்
ாடி நாம் பதள்களணம் பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர

'கயல்க ால மாண்ட கண்ணி' என்க. 'மாண்ட' எனவும், 'மாண்டு' எனவும் வந்தன

லவற்றுள், முதற்கண் நின்ற பதான்றும் 'மாண்' என் து அடியாகவும், ஏமனயமவ,
'மாள்' என் து அடியாகவும் வந்தன. அயல் - (இமறவனுக்கு) அயலாம் தன்மம;
இஃது அறியாமமயால் உளதாவது. அருவிமனச் சுற்றம் - நீக்குதற் கரிய
விமனயால் வந்த சுற்றம். மக்களுட் லர் தம்முட் சுற்றமாய் இமயதல்
விமனகாரணமாகவன்றிப் ிறிதின்மமயின் , இவ்வாறு அருளினார்.
அவனியின்கமல் மயல் - உலகத்தின்கமல் பகாள்ளும் கமாகம். 'மனம், பமாழி,
பமய்' என்னும் மூன்றனுள், மயல் மனத்தின் கண்ணதாகலின், ஏமனய பமாழி
பமய்களின் கண்ணவாகிய பசால்மலயும், பசயமலயும். 'மற்றுள்ள' என்றார்.
இவற்றில், சுகரணம் நீங்கிப் திகரணம் ப ற்றவாறு குறிக்கப் ட்டது.
'என்னுமடய' என் து கமடநிமலத் தீவகமாய், முன்னின்றவற் கறாடும் இமயயும்.
இதன் முதலடி ஐஞ்சீரடியாய் வந்தது.

முத்திக் குழன்று
முனிவர்குழாம் நனிவாட
அத்திக் கருளி
அடிகயமன ஆண்டுபகாண்டு
த்திக் கடலுட்
தித்த ரஞ்கசாதி
தித்திக்கு மா ாடித்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #245

முனிவர் கூட்டம் முத்திமய விரும் ி உழன் றிருக்க, யாமனக்கு அருள் பசய்து

அடிகயமனயும் ஆண்டு பகாண் டருளி, என்மன, த்தியாகிய கடலில்
அழுந்துவித்த சிவப ருமான் எனக்கு இனிக்கும் விதத்மதப் ாடி நாம்
பதள்களணம் பகாட்டு கவாம்.

விளக்கவுமர
 1.11.திருத்பதள்களணம் 361

முத்திக்கு - வடுப
ீ றுதற்கு. உழன்று - வழிகதடி அமலந்து. 'வாட' என்றது,
'அவர்க்கு அருளாமல் வாடச் பசய்து' என்ற டி, அத்தி - யாமன. அடிகள், தம்மம'
இருமக யாமன' (தி.8 திருச்சதகம் - 41) எனக் கூறிக்பகாள்வராகலின், 'யாமனக்கு
அருள்பசய்த வமகயிகல எனக்கும் அருள்பசய்தான்' என்றற்கு 'அத்திக்கருளி
அடிகயமன ஆண்டுபகாண்டு' என்றார். யாமனக்கு அருள்பசய்தது மதுமரயிலும்,
மற்றும் திருவாமனக்கா, திருக்காளத்தி என்னும் தலங்களிலும் நிகழ்ந்தமம
பவளிப் மட. 'ஆண்டுபகாண்டு த்திக் கடலுட் தித்த' என்றதனான்,
இமறவனிடத்து அன்பு கதான்றுவது, அவன் அருள் வழிகய' என் தும்,
அதன் ின்னர், 'தித்திக்குமா ாடி' என்றதனான். 'அன் ினால் இன் ம் விமளயும்'
என் தும் ப ற்றாம்.

ார் ாடும் ாதாளர்

ாடும்விண்கணார் தம் ாடும்
ஆர் ாடுஞ் சாரா
வமகயருளி ஆண்டுபகாண்ட
கநர் ாடல் ாடி
நிமனப் ரிய தனிப்ப ரிகயான்
சீர் ாடல் ாடிநாம்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #246

மண்ணுலகம், ாதாளம், விண்ணுலகம் என்னும் மூன்றுலகத்தாரிடத்தும்

கவறுள்ள எவ்வுலகத்தாரிடத்தும், யான் பசன்று ிறவாமல் என்மன
ஆட்பகாண்டருளின சிவப ருமானது கநர்மமமயயும் சீர் ாடமலயும் ாடி நாம்
பதள்களணம் பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர

' ாதாளர்' எனவும், 'விண்கணார்' எனவும் ின்னர் வருதலின் அவற்கறாடு இமயய,

' ாகரார்' என் தன் இறுதிநிமல பதாகுத்தலாயிற்று என்க; மூவுலகத்தாமரயும்
கூறிய வாறாயிற்று.
ாடு- க்கம். ஆர் ாடும் சாராவமக அருளி, ஒருவரிடத்தும் பசன்று அவமர
கவண்டிக்பகாள்ளாத டி அருள்பசய்து. கநர் - பசம்மம; என்றது பவளிப் ட்டு
நின்றமமமய. இங்கும், ' ாடல் ாடி' என்றதற்கு, கமல் (தி.8 திருத்பதள்களணம். ா.8)
உமரத்தாங்கு உமரக்க. இதன் முதலடிக்கண், ' ாடும் விண்கணார்' என்றதில் மகர
ஒற்றுக் குறுக்கமாய் அலகுப றா பதாழிதலின் , ' ாடு' என்றதமன கநர் மசயாகக்
பகாள்ள, அச்சீர் மூவமசச் சீராதல் அறிக. இனி, ' ாதாளர்' என்றதமன, ' ாதாளத்தார்'
எனப் ாடம் ஓதி, இவ்வடிமயயும் ஐஞ்சீரடியாக்குவாரும் உளர்.
 1.11.திருத்பதள்களணம் 362

மாகல ிரமகன
மற்பறாழிந்த கதவர்ககள
நூகல நுமழவரியான்
நுண்ணியனாய் வந்தடிகயன்
ாகல புகுந்து
ரிந்துருக்கும் ாவகத்தாற்
கசகலர்கண் நீர்மல்கத்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #247

திருமால் முதலிகயார்க்கும் அரியனாகிய சிவப ருமான் என்னிடத்கத

எழுந்தருளி என் மனத்மத உருகப் ண்ணிய ப ருங்கருமணமய நிமனந்து
கண்களில் நீர்ததும் த் பதள்களணம் பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர

ஏகாரங்கள் எண்ணுப்ப ாருள. 'ஒழிந்த மற்றுத் கதவர்கள்' என மாற்றி, 'அவர்

ஒழிந்த ஏமனத் கதவர்கள்' என உமரக்க. இனி, 'மற்று, அமசநிமல' எனலுமாம்.
அணுகமாட்டாத இமயபு ற்றி, நூமலயும் உடன் எண்ணினார். நுமழவு -
அணுகுதல். 'அரியான்' என்றது ப யர். நுண்ணியன் - நுண்ப ாருமள
உணர்த்து வன்; ஞானாசிரியன். ரிந்து - இரங்கி. ாவகம் - நிமனவு.
' ாவகத்தால்' என்றதில் ஆல் உருபு, ஒடு உரு ின் ப ாருளில் வந்தது. 'தூங்கு
மகயான் ஓங்கு நமடய' (புறம் - 22). என்றதிற் க ால.

உருகிப் ப ருகி
உளங்குளிர முகந்துபகாண்டு
ருகற் கினிய
ரங்கருமணத் தடங்கடமல
மருவித் திகழ்பதன்னன்
வார்கழகல நிமனந்தடிகயாம்
திருமவப் ரவிநாம்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #248

உருகுதல் முதலியவற்மறச் பசய்து ருகுதற் கினிதாகிய ப ருங் கருமணக்

கடலாகிய சிவப ருமானது திருவடிமயகய சிந்தித்து, சிந்தித்தற்குரிய
அடிகயாங்களுமடய ப ரும் புண்ணியத்மதத் துதித்து நாம் பதள்களணம்
பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர
 1.11.திருத்பதள்களணம் 363

உருகி - மனம் பநகிழ்ந்து. ப ருகி - அன்பு மிகுந்து. 'உருகி, ப ருகி,

முகந்துபகாண்டு' என்ற எச்சங்கள், ' ருகற்கு' என்றதகனாடு முடிந்தன. 'பதன்னன்'
என்றதில் ஐயுருபு பதாகுத்தல். 'வார்கழகல நிமனந்து' என்றதமன 'திருமவ'
என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக. அடிகயாம் திரு - அடிகயாங்களது பசல்வம்.
ஐயுருபுகள், ' ரவி' என்றதகனாடு முடியும்.

புத்தன் புரந்தராதியர்
அயன்மால் க ாற்றிபசயும்
ித்தன் ப ருந்துமற
கமய ிரான் ிறப் றுத்த
அத்தன் அணிதில்மல
அம் லவன் அருட்கழல்கள்
சித்தம் புகுந்தவா
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #249

புதுமமயானவனும், இந்திராதியர் வணங்கும் டியாகிய ித்தனும்,

திருப்ப ருந்துமறமய உமடயவனும், எமது ிறவிமய ஒழித்தருளின அத்தனும்,
தில்மலயம் லத்மத உமடயவனு மாகிய சிவப ருமானது அருவுருவமாகிய
திருவடிகள் என் மனத்தில் தங்கியிருக்கும் விதத்மதப் புகழ்ந்து நாம்
பதள்களணம் பகாட்டு கவாம்.

விளக்கவுமர

'திருமால் புத்தனாய்த் திரிபுரத்தவரிடம் பசன்று புத்த மதத்மதப் க ாதித்து, அவரது

சிவ த்திமயப் க ாக்கியதனால் சூழ்ந்த ப ரும் ாவத்மதச் சிவபூமச பசய்து நீக்கிக்
பகாண்டான்' என் து புராணமாகலின், அவ்வரலாற்மறக் குறிக்க, 'புத்தன்' என கவறு
கூறி, ின்னர்த், கதவர் லராலும் வணங்கப் டுதமலக் குறிக்கும்வழி, 'மால்'
என் தும் கூறினார். அதனால் அது, கூறியது கூறிற்றும், ஈண்மடக்கு
இமய ின்மமயுமடயதும் ஆகாமம யறிக. இதற்குப் ிறபரல்லாம், 'புதிகயான்'
என்றும், 'ஞானம் உமடயவன்' என்றும் உமரத்து, சிவ ிரானுக்கக
ஆக்கியுமரப் ாரும், 'புத்த மதத்தின் ஆசிரியமன ஈண்டுக் கூறுதற்கு ஓர்
இமய ின்று' என மறுப் ாரும் ஆயினர். 'புத்த மதத்மத ஆக்கியவனும் மக்களுள்
ஒருவகன' என இக் காலத்தார் கூறும் கருத்து அடிகட்கு இல்லாமம யறிக.
புரந்தராதியர் - இந்திரன் முதலிய கதவர். 'நம் சித்தம் புகுந்தவா' என்க. 'புகுந்தவா'
என்றதன் ின்னர், ' ாடி' என் து' எஞ்சிநின்றது.
 1.11.திருத்பதள்களணம் 364

உவமலச் சமயங்கள்
ஒவ்வாத சாத்திரமாம்
சவமலக் கடல்உளனாய்க்
கிடந்து தடுமாறும்
கவமலக் பகடுத்துக்
கழலிமணகள் தந்தருளும்
பசயமலப் ரவிநாம்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #250

ப ாய்ச்சமய சாத்திரக் கடலில் வழ்ந்து

ீ தடுமாறுகின்ற என் துன் த்மத ஒழித்துத்
தன் திருவடிமய எனக்குக் பகாடுத்தருளின இமறவனது திருவருட்பசயமலப்
புகழ்ந்து நாம் பதள்களணம் பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர

உவமல - ப ாய். 'உவமலச்சமயங்களது சாத்திரம்' என்க. ஒவ்வாத -

ப ாருந்தாத. சவமல - பமலிவு. 'பமலிமவத் தருகின்ற கடல்' என்க. 'கவமலக்
பகடுத்து' என்றதில் ககர ஒற்று, விரித்தல். அன்றி, 'கவலுதமலக் பகடுத்து' என்றும்
ஆம். இதனால், அடிகள் இமறவனால் ஆட்பகாள்ளப் டுதற்கு முன்னர்ப் ல சமய
சாத்திரங்கமள ஆராய்ந்து, பதளிவு ப றாதிருந்தமம ப றப் டும். அவனது
பசயமல என எடுத்துக்பகாண்டு உமரக்க.

வான்பகட்டு மாருதம்
மாய்ந்தழல் நீர் மண்பகடினும்
தான்பகட்ட லின்றிச்
சலிப் றியாத் தன்மமயனுக்கு
ஊன்பகட் டுயிர்பகட்
டுணர்வுபகட்படன் உள்ளமும்க ாய்
நான்பகட்ட வா ாடித்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #251

ஆகாயம் முதலாகிய ஞ்சபூதங்களும் அழிந்த காலத்தும் தான்

அழியாதிருப் வனாகிய சிவப ருமாமனக் குறித்து, உடல், உயிர், உணர்வு
என் மவ அழிந்து நான் என் தும் அழிந்த விதத்மதப் ாடி பதள்களணம்
பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர
 1.11.திருத்பதள்களணம் 365

வான் - ஆகாயம், மாருதம் - காற்று. அழல் - பநருப்பு. அழிப்புக் காலத்தில்

ஒன்றும் இன்றாதமல வலிவுறுத்தற்கு, பகடுதமல ஐம்பூதங்களிலும் தனித்தனி
அருளிச்பசய்தார். 'பகட்டலின்றி' என் தில் டகர ஒற்று விரித்தல். பகடுதல் -
அழிதல். சலித்தல் - தளர்ச்சி யுறுதல். தன்மமயனுக்கு - தன்மமயன்ப ாருட்டு.
'உயிர்' என்றது ிராணவாயுமவ. 'பகட்டு' என் ன, எண்ணின்கண் வந்த எச்சங்கள்.
'நான்' என்றதும், 'நாம்' என்றதுக ால (தி.8. திருத்பதள்களணம். ா.4) 'நான்' என்னும்
உணர்மவகயயாம்.

விண்கணார் முழுமுதல்
ாதாளத் தார்வித்து
மண்கணார் மருந்தயன்
மாலுமடய மவப் டிகயாம்
கண்ணார வந்துநின்றான்
கருமணக் கழல் ாடித்
பதன்னாபதன் னாஎன்று
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #252

கதவர் முதலாகனார்க்கு முதல்வனும் ிரம விட்டுணுக்களுக்கு

நிதிக ால் வனும் எமது கண்ணுக்குப் புலப் ட்டு நின்றவனும் ஆகிய
சிவப ருமானது திருவடிமயப் ாடி நாம் பதள்களணம் பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர

இமறவன் கதவர்கட்கு ஒவ்பவாரு தமலமமமய வழங்கி அவர்கள்

அமனவர்க்கும் தமலவனாய் இருத்தலின் , 'விண் கணார் முழுமுதல்' என்றும்,
ாதல உலகத்தார் தம் ாவங்காரணமாக அவ்விடத்துக் கிடப் ராதலானும் , அவமர
அப் ாவத்தினின்று நீக்கி நல்விமனயால் கமல் ஏறி இன் ம் ப றச் பசய்தல் ற்றி,
' ாதாளத் தார் வித்து' என்றும், மனிதமர ஆணவமலமாகிய மிருத்துமவக் கடந்து
வடுப
ீ ற்று என்றும் ஒரு ப ற்றியராய் வாழுமாறு பசய்தலின் , 'மண்கணார் மருந்து'
என்றும், (மருந்து - அமுதம்) அயன், மால் இருவமரயும் அணுக்கராகக் பகாண்டு,
தானும் அவருள் ஒருவனாய், காரணக் கடவுளராகும் ப ருந்தமலமமமயத் தந்து
மிக்க இன் த்மதப் யத்தலின், 'அயன் மாலுமடய மவப்பு' என்றும், (மவப்பு -
கசமநிதி) 'இவ்வாறு அவரவர் தகுதிக்ககற் கவறுகவறுவமகயாக அருள் புரிகின்ற
அவன், யாபதாரு தகுதியும் இல்லாத நமக்கு இவ்வூனக் கண்ணாலும் நிரம் க்
கண்டு இன்புறும் டி வந்து தங்கி அருள் புரிந்தான்' என் ார், 'அடிகயாம் கண்ணார
வந்து நின்றான்' என்றும், 'அத்தமகய க ரருள் திறத்மத எஞ்ஞான்றும் மறவாது
 1.12.திருச்சாழல் 366

க ாற்றுவதன்றி நாம் அவனுக்குச் பசய்யும் மகம்மாறு யாது' என் ார், 'கருமணக்

கழல் ாடி....பதள்களணம் பகாட்டாகமா' என்றும் அருளிச்பசய்தார்.

குலம் ாடிக் பகாக்கிற

கும் ாடிக் ககால்வமளயாள்
நலம் ாடி நஞ்சுண்ட
வா ாடி நாள்கதாறும்
அலம் ார் புனல்தில்மல
அம் லத்கத ஆடுகின்ற
சிலம் ாடல் ாடிநாம்
பதள்களணங் பகாட்டாகமா. #253

இமறவனது கமன்மமமயயும் குதிமரச் கசவகனாய் வந்த சிறப்ம யும்

உமாகதவியினது நன்மமமயயும் ாடி, இமறவன் நஞ்சுண்ட பசய்திமயப் ாடி,
தில்மலயம் லத்தில் நடிக்கின்ற திருவடிச்சிலம் ினது பவற்றிமயப் ாடி நாம்
பதள்களணம் பகாட்டுகவாம்.

விளக்கவுமர

'குலம் - சிவப ருமாமன வணங்கும் கதவர் கூட்ட மும், அடியார் கூட்டமும்.

பகாக்கிறகு - பகாக்குருவங்பகாண்ட அசுரமன அழித்து , அதன் அமடயாளமாகச்
சிவப ருமான் தன் தமலயில் அணிந்தது. இவ்வசுரமன , 'குரண்டாசுரன்' எனக்
குறிப் ிட்டு, இவ் வரலாற்மறக் கந்த புராணமும், உ கதச காண்டமும் கூறுதல்
காண்க. இனி, 'பகாக்கிறகு' என் து, 'பகாக்கு மந்தாமர' என் பதாரு மலகர
என் ாரும் உளர். ககால்வமளயாள் நலம் - உமமயம்மமயது திருகமனியழகு.
'நாள்கதாறும் ாடி' என முன்கன பசன்று இமயயும். 'நாள்கதாறும் பகாட்டாகமா '
என்றிமயத்தலுமாம். அலம்பு ஆர் புனல் - ஒலித்தல் ப ாருந்திய நீர். 'ஆடுகின்ற
ஆடல்' என இமயயும். சிலம்க ாடு கூடிய ஆடல்.

1.12.திருச்சாழல்
பூசுவதும் பவண்ண ீறு
பூண் துவும் ப ாங்கரவம்
க சுவதும் திருவாயால்
மமறக ாலுங் காகணடீ
பூசுவதும் க சுவதும்
பூண் துவுங் பகாண்படன்மன
 1.12.திருச்சாழல் 367

ஈசனவன் எவ்வுயிர்க்கும்
இயல் ானான் சாழகலா. #254

பூசுவது பவண்ணறு;
ீ அணிவது ாம்பு; க சுவது கவதம்; உங்கள் பதய்வத்தின்
தன்மமயிருந்த டி என்கனடி? என்று புத்தன் வினாவ, பூசுவது, பூண் து, க சுவது
என்னும் இவற்மறக் பகாண்டு உனக்காகுங் காரியம் ஒன்றுமில்மல; அந்த
ரமசிவன் எல்லா உயிர்களுக்கும் தக்க யன் அளிப் வனாய் இருக்கிறான்
என்று ஊமமப் ப ண் விமட பசான்னாள்.

விளக்கவுமர

இதனுள் எல்லா இடத்தும், 'ஏடீ' என்றதமன முதலிற் பகாள்க.

'பூண் து' என்றது, இனம் ற்றி ஒருமம. இயற் ழிக் கின்றாள் கூற்றாகலின்,
'திருவாய்' என்றது, ழித்தமல உட்பகாண்ட தாம். மமற - ப ாருள் விளங்காத
பசால். 'கவதம்' என் து, உண்மமப் ப ாருள். காண், முன்னிமல அமச. 'ஏடி' என் து
கதாழி முன்னிமலப் ப யர். பகாண்டு - ற்றி. 'இயல் ாய்' என ஆக்கம் வருவித்து,
'அவன் இயல் ாய் எவ்வுயிர்க்கும் ஈசன் ஆனான்' என்க. ஈசன் - தமலவன்,
'இயல் ாய்' என்றது'அத்தமலமம அவனுக்குப் ிறர்தர வந்ததன்றி, தன்கனாடு
அவற்றிமட இயல் ாய் உள்ள ஏற்றத் தாழ்வுகளால் தாகன அமமந்தது' என்றதாம்.
எனகவ, ிறரது தமலமமக ால அவனது தமலமமமய , பூசுவது, பூண் து
முதலியன பகாண்டு அறியகவண்டு வது இல்மல என்றதாயிற்று.
'சிவன் சாந்தாகப் பூசுவதும் சாம் ல் ; அணியாக அணிவதும் ாம்பு; பசால்வதும்
ப ாருள் விளங்காத பசால் என்றால், அவன் உயர்ந்கதானாதல் எவ்வாறு?' என் து
இதனுள் எழுப் ப் ட்ட தமட,
'எல்லா உயிர்க்கும் அவகன தமலவன் என் து யாவராலும்
நன்கறியப் ட்டதானப ாழுது, அவன் பூசுவது முதலியன ற்றி ஐயுற கவண்டுவது
என்' என் து கமல் நிகழ்த்தப் ட்ட தமடக்கு விமட.

என்னப் ன் எம் ிரான்

எல்லார்க்குந் தான்ஈசன்
துன்னம்ப ய் ககாவணமாக்
பகாள்ளுமது என்கனடீ
மன்னுகமல துன்னுப ாருள்
மமறநான்கக வான்சரடாத்
தன்மனகய ககாவணமாச்
சாத்தினன்காண் சாழகலா. #255
 1.12.திருச்சாழல் 368

என் அப் ன், எம் ிரான், எல்லார்க்கும் தமலவன், அப் டிப் ட்டவன் மதத்த
துணிமயக் ககாவணமாகக் பகாண்ட தற்குக் காரணம் யாது? என்று புத்தன்
வினவ, கமலகமளயும், கவதங் கமளயும் சரடாகக் பகாண்டமமந்த
ப ாருளாகிய ககாவணத்மதச் சாத்திக் பகாண்டான் என்று ஊமமப்ப ண் விமட
பசான்னாள்.

விளக்கவுமர

'தான்' என்றதன் ின் பதாகுக்கப் ட்ட ிரிநிமல ஏகாரத்மத விரிக்க, 'அப் னும்,
ிரானும், ஈசனுமாகிய, அவன்' என்க. இது கதாழி கூறியமதத் தமலவி பகாண்டு
கூறியது, 'அப் ன்' என்றது, 'அன் ினால் அப் ன்க ால் வன்' என்ற டி. துன்னம் ப ய்
ககாவணம் - கீ பளாடு ப ாருந்தத் மதத்த ககாவணம். 'ககாவணமாகக் பகாள்ளும்
அது, என்றது, 'ககாவணத்மதகய உமடயாகக் பகாள்ளு கின்ற அத்தன்மம' என்னும்
ப ாருளது. மன்னுகமல துன்னுப ாருள் மமற - நிமல ப ற்ற நூல்களில்
ப ாருந்திய ப ாருள்கமளயுமடய கவதம். இது , கவதத்தின் ப ாருமளகய
மற்மறய நூல்பகாண்டு நிற் கின்றன என்றதாம். சரடு - கயிறு. அஃது இங்கு
துறவர் கட்டும் கீ ளிமனக் குறித்தல், 'வான் சரடு' எனச் சிறப் ித்ததனால் ப றப்
டும். தன்மனகய - அப்ப ாருமளகய. மமற ற்றுக்ககாடும், ப ாருள் அதமனப்
ற்றி நிற் தும் ஆதல் ற்றி, அமவ முமறகய சரடும், ககாவணமும் ஆயின.
'பூசுவது, பூண் து முதலியன எவ்வாறாயினும், ஆமட இன்றி யமமயாததன்கறா?
அதுவும் இல்லாதவன் யாவர்க்கும் தமலவனாதல் எவ்வாறு' என் து இதன்கண்
நிகழ்த்திய தமட.
'அவனது சாங்க உ ாங்கம் முதலியன லவும் ிறர்க ால அவன் தனக்பகனக்
பகாண்டனவன்றி, உயிர்கள் ப ாருட்டுக் பகாண்டனவாகலின், அமவ ஏற்ற
ப ற்றியான் எவ்வாறும் ஆம்' என் து அதற்குக் கூறப் ட்ட விமட.

ககாயில் சுடுகாடு
பகால்புலித்கதால் நல்லாமட
தாயுமிலி தந்மதயிலி
தான்தனியன் காகணடீ
தாயுமிலி தந்மதயிலி
தான்தனியன் ஆயிடினுங்
காயில் உலகமனத்துங்
கற்ப ாடிகாண் சாழகலா. #256

சுடுகாட்மடக் ககாயிலாகவும், புலித்கதாமல ஆமடயாகவும் பகாண்டான்.

அன்றியும் அவனுக்குத் தாய் தந்மத யரும் இல்மல; இத்தன்மமயகனா உங்கள்
 1.12.திருச்சாழல் 369

கடவுள்? என்று புத்தன் வினாவ, எங்கள் கடவுளுக்குத் தாய் தந்மதயர்

இல்லாவிடினும், அவன் சினந்தால் உலகம் முழுவதும் கற்ப ாடியாய் விடும்
என்று ஊமமப்ப ண் விமட பசான்னாள்.

விளக்கவுமர

ககாயில் - அரண்மமன; நல்லாமட - உயர்ந்த உமட. இதன் ின் 'ஆகுக' என் து

வருவிக்க. 'தந்மத' என்றவிடத்து எச்ச வும்மம பதாகுத்தலாயிற்று. 'தாயும் இலி
தந்மதயும் இலி தான் தனியன்' என்றது, ஒருவரும் துமணயில்லாத தனிமமயன்'
என்று இகழ்ந்ததாம். காயில் - பவகுண்டால்.
'உன்னாற் புகழப் ட்ட தமலவனுக்குச் சுடுகாகட அரண் மமனயும், புலித்கதாகல
ப ான்னாமடயுமாதல் ஒரு ால் நிற்க; அவன், துமணயற்ற தனியனாய் இருத்தல்
ப ாருந்துகமா' என் து தமட.
'அவன் பவகுண்டவழி முன்னிற் து ஒன்றுமில்மலயாதலின் , அவனுக்குத் துமண
கவண்டுவது எற்றுக்கு' என் து விமட.
'தாயும் இலி தந்மத இலி' என்றதனால் ' ிறப் ற்றவன்' என் து கூறப் ட்டது.
'தந்மதயாபராடு தாயிலர்' (தி.3 .54 ா.3) என்று அருளிச்பசய்தார் ஞானசம் ந்தர்.
இதன் மூன்றாம் அடி, மடக்காய் வந்தது, இவ்வாறு இனி வரும் ாட்டுக்களினும்
வருதல் காண்க.

அயமன அநங்கமன
அந்தகமனச் சந்திரமன
வயனங்கண் மாயா
வடுச்பசய்தான் காகணடீ
நயனங்கள் மூன்றுமடய
நாயககன தண்டித்தால்
சயமன்கறா வானவர்க்குத்
தாழ்குழலாய் சாழகலா. #257

ிரமமனயும், மன்மதமனயும், யமமனயும், சந்திரமனயும் வடுப் டுத்தினன்;

இதுதாகனா உங்கள் கடவுளின் தன்மம? என்று புத்தன் வினாவ,
முக்கண்ணனாகிய எமது கடவுகள தண்டித்தால், கதவர்களுக்கு அதுவும்
பவற்றியன்கறா என்று ஊமமப் ப ண் விமட பசான்னாள்.

விளக்கவுமர
 1.12.திருச்சாழல் 370

வசனம், 'வயனம்' என்றாயிற்று. 'பசால்' என்னும் ப ாருட்டாகிய இது, இங்கு வமசச்

பசால்மலக் குறித்து நின்றது. மாயா-பகடாத. வடு - அமடயாளம். அயன் -
ிரமன்; அவமன வடுச்பசய்தது, அவன் தமலகளுள் ஒன்மறக் கிள்ளியது.
அனங்கன் - மன்மதன்; அவமன வடுச் பசய்தது, உருவிலி ஆக்கியது. 'அனங்கன்'
என் தும் அதனாற் ப ற்ற ப யகரயாம். அந்தகன் - கூற்றுவன். அவமன வடுச்
பசய்தது, காலால் உமதத்து உருட்டியது, இதனால், அவன் மார் ில்
தழும்புமடயனானான் என்றலுமாம். சந்திரமன வடுச்பசய்தது , தக்கன் கவள்வியில்
காலால் கதய்த்தது. இதுகவ , அவனுக்கு மறுவாயிற்று என்றலுமாம். நயனம் -
கண். 'நாயககன' என்ற ிரிநிமல ஏகாரம், சிறப்புணர்த்திற்று. 'தன்னின் பமலியார்
மாட்டு அன்பும், அருளும் இல்லாது அவமர நலிகின்றவன் தமலவனாதல்
எவ்வாறு' என் து தமட.
'தந்மத தாயர், தம் மக்கமள ஒறுத்தல் அவரது நலத்தின் ப ாருட்கடயன்றிப்
ிறிதில்லாமமக ால, சிவப ருமானும் அயன் முதலிகயாமர ஒறுத்தது அவர் தம்
குற்றத்தின் நீங்கி உய்தி ப றற் ப ாருட்கடயாகலின், அஃது அவர்கட்கு நன்மம
பசய்தகதயாம்' என் து விமட.
'பகான்றது விமனமயக் பகான்று
நின்றஅக் குணம்என் கறாரார்'
(-சிவஞானசித்தி. சூ.1.51)
எனவும்,
தந்மததாய் ப ற்ற தத்தம்
புதல்வர்கள் தம்பசால் ஆற்றின்
வந்திடா விடினு றுக்கி
வளாரினால் அடித்துத் தீய
ந்தமும் இடுவர்; எல்லாம்
ார்த்திடிற் ரிகவ யாகும்;
இந்தநீர் முமறமம யன்கறா
ஈசனார் முனிவும் என்றும்.
-சிவஞானசித்தி. சூ.2.16
எனவும் கூறிய விளக்கங்கமளக் காண்க. இவ்வாறு ஒறுக்கும் திருவருள்,
'மறக்கருமண' என்றும், கவண்டுவார்க்கு அவர் கவண்டுவமத அளித்து
மகிழ்விக்கும் திருவருள், 'அறக்கருமண' என்றும் பசால்லப் டும் என்க.
பநற்றிக்கண் வியா க உணர்வாகிய ஞானத்மதக் குறிப் தாகலின்,
'அஃதுமடயவன், அதமன இல்லாதவர்கட்குத் தமலவனாய் மறக்கருமண
அறக்கருமணகமள அவர்கட்கு ஏற்ற ப ற்றியாற் பசய்து அவர்கமள
உய்யக்பகாள்ளுதல் இயல்பு' என் மதக் குறிப் ாற்ப ற மவத்தமமயின்,
 1.12.திருச்சாழல் 371

'நயனங்கள் மூன்றுமடய நாயகன்' என்றது உடம்ப ாடு புணர்த்தல். நன்மமமய,

'பவற்றி' என்று அருளினார்.

தக்கமனயும் எச்சமனயுந்
தமலயறுத்துத் கதவர்கணம்
பதாக்கனவந் தவர்தம்மமத்
பதாமலத்ததுதான் என்கனடீ
பதாக்கனவந் தவர்தம்மமத்
பதாமலத்தருளி அருள்பகாடுத்தங்
பகச்சனுக்கு மிமகத்தமலமற்
றருளினன்காண் சாழகலா. #258

தக்கமனயும், யாகத்து அதிகதவமரயும் தமல அரிந்து, கூடி வந்த

கதவர்கமளயும் அழித்தது என்ன காரியம்? என்று புத்தன் வினாவ, கதவர்கமள
அழித்தாலும் மறு டியும் அவர்கமள உயிர் ப றச் பசய்து, யாகத்திமன
நடத்தியவனாகிய தக்கனுக்கு ஆட்டின் தமலமய அருள் பசய்தான் என்று
ஊமமப் ப ண் விமட கூறினாள்.

விளக்கவுமர

எச்சன் - கவள்வித் கதவன். இவமனத் தக்கன் கவள்வி யில் வரீ த்திரர்

தமலயறுத்தமம,
மணனயர் சாமலயில் மகத்தின் பதய்வதம்
ிமணஎன பவருக்பகாடு ப யர்ந்து க ாதலும்
குணமிகு வரிசிமல குனித்து வரன்
ீ ஓர்
கமணபதாடுத்து அவன்தமல களத்தின் வட்டினான்.
ீ
-தட்சகாண்டம் - யாகசங்காரம். ா.37
'இரிந்திடு கின்றகதார் எச்சன் என் வன்
சிரந்துணி டுதலும்' -தட்சகாண்டம் - யாகசங்காரம். ா.38
எனக் கந்தபுராணத்துட் கூறப் ட்டமம காண்க. ிமண - மான். 'வந்தவழி' என் து,
'வந்து' எனத்திரிந்து நின்றது. அவர் - அக்கணத்தவர். கவள்வி பசய் வமனயும்,
கவள்வித் பதய்வத்மதயும் குறிப் தாய, 'எச்சன்' என்னும் ல ப ாருள் ஒரு பசால்,
'மிமகத்தமல மற்று அருளினன்' எனப் ின்னர் வந்த குறிப் ினால், கவள்வி
பசய்தவனாகிய தக்கமனகய சுட்டி நின்றது. மிமகத்தமல - கவண்டாத,
(நாணத்தக்க) தமல; அஃது யாட்டுத்தமல. 'மிமகத்தமலயாக' என ஆக்கம்
வருவிக்க. மற்று - மற்பறான்று (கதவர்க்குப் ப ாருந்தாத ஒன்று). தக்கன்
கவள்வியில் கதவர்கமள வரீ த்திரர் ஒறுத்தஞான்று, தக்கன் தமலமய மட்டில்
 1.12.திருச்சாழல் 372

தீக்கிமர ஆக்கியமதயும் அதனால் ின்பு சிவப ருமான் இறந்தவமர

உயிர்ப ற்பறழச் பசய்தப ாழுது தக்கன் எழாபதாழிய , கவள்வியின் ப ாருட்டு
பவட்டப் ட்ட யாட்டின் தமலகளுள் ஒன்மற அவன் உடலிற் ப ாருத்தி எழச்
பசய்தமதயும் கந்தபுராணம்,
கண்டு மற்றது வரீ த் திரன்எனும் கடவுள்
பகாண்ட சீற்றபமா கடகிகய தக்கமனக் குறுகி
அண்ட கராடுநீ ஈசமன இகழ்ந்தமன அதனால்
தண்டம் ஈபதன வாள்பகாகட அவன்தமல தடிந்தான்.
-தட்சகாண்டம் - யாகசங்காரம். ா.50
அற்ற கதார்பசன்னி வழுமுன்
ீ இமறவன் அங்மகயினால்
ற்றி ஆயிமட அலமரும் ாவகற் ாராத்
திற்றி ஈபதனக் பகாடுத்தனன் பகாடுத்தலும் பசந்தீ
மற்பறார் மாத்திமரப் க ாதினில் மிமசந்தது மன்கனா.
-தட்சகாண்டம் - யாகசங்காரம். ா.51
எனவும்,
வித்தக வலிபகாள் பூதன்
வரீ த் திரன்றன் முன்னர்
உய்த்தலும் அதன்கமல் கவள்விக்
குண்டியாம் சுவுள் வந்த
ீ
மமத்தமல கண்டு கசர்த்தி
எழுபகன்றான் மமறகள் க ாற்றும்
அத்தமன இகழும் நீரர்
ஆவர்இப் ரிகச என்னா.
-தட்சகாண்டம் - யாகசங்காரம். ா.163
என்றலும் உயிர்ப ற் றங்கண்
எழுந்தஅத் தக்கன் முன்னம்
நின்றகதார் வரற்
ீ கண்டு
பநஞ்சுதுண் பணன்ன அஞ்சித்
தன்தக விழந்து ப ற்ற
தமலபகாடு வணங்கி நாணி
அன்றிபசய் நிமலமம நாடி
அரந்மதயங் கடலுட் ட்டான்.
-தட்சகாண்டம் - யாகசங்காரம். ா.164
எனவும் விளக்கிற்று. மம-யாடு. அரந்மத- துன் ம்.
யாவரும் உயிர்ப ற்பறழுந்த ின்னர், கவள்வித்கதவன் முதலிய கதவர் லருடன்
 1.12.திருச்சாழல் 373

தக்கனும் சிவப ருமாமன வணங்கி அருள் ப ற்றனன் என் மதயும்,

மீ த்தகு விண்ணு களாரும்,
கவள்வியந் கதவும், மாலும்,
பூத்திகழ் கமலத் கதானும்
புதல்வனும், முனிவர் தாமும்
ஏத்தினர் வணங்கி நிற்
எம்மமஆ ளுமடய முக்கண்
ஆத்தன்அங் கவமர கநாக்கி
இமவசில அருளிச் பசய்வான்.
-தட்சகாண்டம் - யாகசங்காரம். ா.169.
என அவ்விடத்துக் கூறப் ட்டமம அறிக. புதல்வன் - ிரமன் மகன்; தக்கன்.
தக்கமனயன்றிப் ிறர் ஒருவர்க்கும் சிவப ருமான் மாற்றுத் தமல
அருளாமமயின், இங்கு, இறுதிக்கண் வந்த 'எச்சன்', என்றது, ிறர் ஒருவர்க்கும்
ஆகாமம அறிக.
'வடுச்பசய்தது ப ாருந்துமாயினும், லமரக் பகான் பறாழித்தது ப ாருந்துகமா'
என் து தமட.
' லமரக் பகான்பறாழித்துப் க ாயினான் அல்லன்; மீ ளவும் அவமர
உயிர்ப ற்பறழச் பசய்து அருள்வழங்கிகய பசன்றான்; அவருள்
முன்னின்றவமனயும் அழித்பதாழியாது எழச்பசய்து , மாற்றுத்தமலயால் அவனது
குற்றத்தின் முதன்மம எஞ்ஞான்றும் விளங்கச் பசய்தான்; அதனால், அவர்
தம்மமத் பதாமலத்தது மாத்திமரகய கூறிப் ழித்தல் ப ாருந்தாது' என் து
விமட.
தக்கன் கவள்வி நிகழ்ச்சிமய இவ் இருதிருப் ாட்டுக்களில் அடிகள் எடுத்கதாதி
வலியுறுத்ததனாகன, ின்னர் ஞானசம் ந்தரும், நாவுக்கரசரும் தம்
திருப் திகங்களுள் இதமன யாண்டும் யில எடுத்து அருளிச்பசய்தனர்.

அலரவனும் மாலவனும்
அறியாகம அழலுருவாய்
நிலமுதற்கீ ழ் அண்டமுற
நின்றதுதான் என்கனடீ
நிலமுதற்கீ ழ் அண்டமுற
நின்றிலகனல் இருவருந்தம்
சலமுகத்தால் ஆங்காரந்
தவிரார்காண் சாழகலா. #259
 1.12.திருச்சாழல் 374

ிரம விட்டுணுக்கள் அறிய பவாண்ணாமல் பநருப் புருவாய் நின்றது யாதுக்கு?

என்று புத்தன் வினாவ, அப் டி எம் மிமறவன் நில்லாவிடின், அவ்விருவரும்
தமது ஆங்காரத்மத விடார் என்று ஊமமப்ப ண் விமட பசான்னாள்.

விளக்கவுமர

முதல் - அடி, அண்டத்திற்கு அப் ாற் ட்டமதகய அண்டம் என்றார்.

'நிலத்தடியின்கீ ழும் அண்டத்திற்கு அப் ாலும் உற'- என்க.
சலம் - மிக்க பவகுளி. 'சலமுகத்தாற்பசய்த' என ஒரு பசால் வருவிக்க. முகம்-
வாயில்; காரணம். 'அகங்காரம் ஆங்காரம்' என மரு விற்று. இஃது ஆகுப யராய்,
இதனால் விமளந்த க ாமர உணர்த் திற்று.
'அயனும், மாலும் ஒரு ிரமகற் த் பதாடக்கத்தில் தாங்ககள உலகிற்கு முதல்வர்
என்று தம்முட் கலாய்த்துச் பசய்த க ாரினால் உலகம் ப ரிதும் இன்னற் டுவமத
அறிந்து கதவர்கள் பசய்த முமற யீட்டிற்கிரங்கிய சிவப ருமான் , ாதலத்தின்
கீ ழும் அண்ட முகட்டின் கமலும் ஊடுருவி நிற்கும் ஒரு ஒளித்தம் மாய்த்
கதான்ற, அதமனக் கண்ட அவர்கள் அஞ்சி நின்று, 'இதன் அடிமயயும், முடிமயயும்
காண் வகர உலகிற்கு முதல்வர்' எனத் தம்முள் முடிவு பசய்து பகாண்டு, திருமால்
ன்றி வடிவங்பகாண்டு நிலத்தின் கீ ழ்ச் பசன்றும் , அயன் அன்ன வடிவங்பகாண்டு
விண்ணின் கமற் பசன்றும் அடி முடிகமளக் காண இயலாது மீ ண்டு வந்து, அது
சிவப ருமான் பகாண்ட வடிவகம என் தறிந்து, அப்ப ருமாமன வணங்கித் தம்
பசருக்பகாழிந்தனர்' என்னும் புராண வரலாறு நன்கறியப் ட்ட பதான்று.
இதமன இங்கு அடிகள் அருளிச்பசய்தவாகற, கந்தபுராண ஆசிரியர், யாக சங்காரப்
டலத்மதயடுத்து, 'அடி முடிகதடு டலம்' என அமமத்துக் கூறினமம காண்க.
இவ்வரலாற்மற அடிகள் திருத் கதாகணாக்கத்துப் ன்னிரண்டாம் திருப் ாட்டுள்
இன்னும் சிறிது விளக்கமாக அருளிச்பசய்வார்.
இங்ஙனம் இவர் இதமனப் ல விடத்தும் ப ரிதும் அருளிச் பசய்ததனாகன
ின்வந்த இருக ராசிரியரும் (ஞானசம் ந்தரும், நாவுக்கரசரும்) இதமன முன்மன
வரலாற்றினும் ப ரும் ான்மம யாக ஆங்காங்கு எடுத்து அருளிச்பசய்து
க ாந்தனர்,
'சிலமர பவளிப் ட்டு நின்று ஒறுத்தல் ப ாருந்துவதாயினும் , சிலமர மமறந்து
நின்று மருட்டுதல் தமலவராயினார்க்குப் ப ாருந் துகமா ' என் து தமட.
'கநாய்க்குத் தககவ மருத்துவன் மருந்து பகாடுத்தல் க ால, அவரவர்க்கு ஏற்ற
முமறயாகன அவரவமரத் திருத்துதல் கவண்டு மாகலின், மமறந்து நின்று
மருட்டித் திருத்துதலும் குற்றமாகாது' என் து விமட.
 1.12.திருச்சாழல் 375

மமலமகமள பயாரு ாகம்

மவத்தலுகம மற்பறாருத்தி
சலமுகத்தால் அவன்சமடயிற்
ாயுமது என்கனடீ
சலமுகத்தால் அவன்சமடயிற்
ாய்ந்திலகளல் தரணிபயல்லாம்
ிலமுகத்கத புகப் ாய்ந்து
ப ருங்ககடாஞ் சாழகலா. #260

ார்வதிமய ஒரு ாகத்தில் அமமத்துக் பகாள்ளு தலும், மற்பறாருத்தியாகிய

கங்மக நீருருவாகி அவன் சமடயில் ாய் வதற்குக் காரணம் யாபதன்று?
புத்தன் வினாவ, 'நீருருவாகி அவ் விமறவனது சமடயில் ாயாவிடின், பூமி
முழுதும் ாதாளத்தில் வழ்ந்துப
ீ ருங்ககடு அமடயும்' என்று ஊமமப் ப ண்
விமட பசான்னாள்.

விளக்கவுமர

மமலமகள் - உமாகதவி. மற்பறாருத்தி, கங்மக. சல முகத்தால் - நீர்வடிவமாய்;

'வஞ்சமனயால்' என் து நயம்.
தரணி - பூமி. ிலம் - ாதாளத்திற்குச் பசல்லும் வழி. ப ருங்ககடு ஆம் -
க ரழிவு உண்டாகும்; உண்டாகியிருக்கும்.
கீ ரதன் ப ாருட்டு நிலவுலகத்திற்கு வந்த கங்மகமயச் சிவ ப ருமான் தனது
சமடயில் தாங்கி நின்றமம புராண வரலாறாதல் பவளிப் மட.
'ஒருத்திமய மணந்த ின் மற்பறாருத்திமய அவளறியாமல் மமறத்து
மவத்திருத்தல் உயர்ந்த தமலவராவார்க்குப் ப ாருந்துகமா' என் து தமட.
'மற்பறாருத்தியாவாள் உண்மமயில் உலமக அழிக்க வந்தவகளயாகலானும்,
அவமளச் சமடயில் மவத்திருத்தல் உலகத்மதக் காத்தற் ப ாருட்கடயன்றி,
கரவினால் இன் ம் நுகர்தற் ப ாருட்டன்றாகலானும் அஃது அவற்குப்
புகழாவதன்றிக் குற்றமாதல் எவ்வாறு' என் து விமட.

ககாலால மாகிக்
குமரகடல்வாய் அன்பறழுந்த
ஆலாலம் உண்டான்
அவன்சதுர்தான் என்கனடீ
ஆலாலம் உண்டிலகனல்
அன்றயன்மால் உள்ளிட்ட
 1.12.திருச்சாழல் 376

கமலாய கதவபரல்லாம்
வடுவர்காண்
ீ சாழகலா. #261

அக்காலத்தில் ாற்கடலில் உண்டாகிய நஞ்மச யுண்டான்; அதற்குக் காரணம்

யாபதன்று? புத்தன் வினாவ, அந்த நஞ்மச எம்மிமறவன் உண்டிலனாயின் ிரம
விட்டுணுக்கள் முதலான கதவர்கள் எல்லாரும் அன்கற மடிந்து ஒழிவார்கள்
என்று ஊமமப் ப ண் விமட கூறினாள்.

விளக்கவுமர

'ககாலாகலம்' என் து, 'ககாலாலம்' எனக் குமறந்து நின்றது, 'ஆரவாரம்' என் து

ப ாருள். 'ஆகியதன் ின்' என் து, 'ஆகி' எனத் திரிந்து நின்றது. 'அமரபரல்லாம்
ஆரவாரம் பசய்து கமடந்தப ாழுது' என் துப ாருள்.
ஆலாலம் - நஞ்சு. 'ஆலாலம் உண்டான்' என்றது 'அமுதம் உண்ணாது நஞ்சம்
உண்டான்' என்றவாறு. சதுர்- திறல். 'என்' என்றது. 'எத்தன்மமத்து' என
இகழ்தற்குறிப் ாய் நின்றது. 'உள்ளிட்ட' என்றது, 'அயன், மால்' என் வரது
சிறப்புணர்த்தி நின்றது. வடுவர்
ீ - அழிவர்; அழிந்திருப் ர்.
'கனியிருப் க் காய்கவர்தல்க ால, அமுதத்மத உண்ணாது நஞ்சிமன உண்டது
ித்தர் பசயலாவதல்லது. அறிவுமடயார் பசய லாதல் எவ்வாறு' என் து தமட.
'நஞ்சிமன உண்டும் அவன் இறவாமமயும், அமுதம் உண்டும் ிறர் இறத்தலும்
ககட்கப் டுதலின், அச்பசயல் அவன் அவர் கமள முன்க இறவாது காக்கச்பசய்த
அருட்பசயலாதல் பதளிவு.
அதனால், அஃது அறிவும், அருளும் உமடமமயாவதல்லது, ித்தாதல் யாங்ஙனம்'
என் து விமட.

பதன் ா லுகந்தாடுந்
தில்மலச்சிற் றம் லவன்
ப ண் ா லுகந்தான்
ப ரும் ித்தன் காகணடீ
ப ண் ா லுகந்திலகனற்
க தாய் இருநிலத்கதார்
விண் ா லிகயாபகய்தி
வடுவர்காண்
ீ சாழகலா. #262

பதன்திமச கநாக்கி நடிக்கின்ற தில்மலச் சிற்றம் லத்தான் ப ண் ாகத்மத

விரும் ினான், இவன் ப ரும் ித்தகனா? என்று புத்தன் வினாவ, எம்மிமறவன்
 1.12.திருச்சாழல் 377

ப ண் ாகத்மத விரும் ில னாயின், நிலவுலகத்கதார் யாவரும் கயாகத்மத

அமடந்து கமலுல கத்மதச் கசர்வார்கள் என்று ஊமமப்ப ண் விமட கூறினாள்.

விளக்கவுமர

பதன் ால் உகந்து - பதன்றிமசமய விரும் ி. இது, கூத்தப்ப ருமான்

பதற்குகநாக்கி நிற்றமலக் குறித்தது. ப ண் ால் உகந்தான் - ஒருத்திமயப்
க்கத்கத நீங்காது பகாண்டான். உகத்தல் - விரும்புதல், அஃது எஞ்ஞான்றும்
உடனாயிருக்கும் தன் காரியத்மதத் கதாற்றி நின்றது, 'ஆதலின் ப ரும் ித்தன்'
என்க. க தாய் - ப ண்கண; 'அறிவிலிகய' என் து நயம். 'விண் ால்' என்றதன் ின்,
'கநாக்கி' என் து வருவிக்க. 'கயாகம்' என் து, 'கயாகு' என நின்றது. 'நிலத்கதார்'
என்றது, 'உலகிலுள்களார் அமனவரும்' என்ற டி.
'தவமும் தவமுமடயார்க் காகும்; அவம்அதமன
அஃதிலார் கமற்பகாள் வது.'
(குறள் - 262.) என்றவாறு, துறவறத்திற்கு உரியரல்லாதவர் அதமன
கமற்பகாள்ளின் இரண்டறங்கமளயும் இழந்து பகடுவராதலின் , 'இருநிலத்கதார்,
விண் ாலிகயாபகய்தி வடுவர்
ீ ' என்று அருளினார். 'உடலின் பதாழிற் ாட்டிற்கு
உயிரின் இமயபு இன்றியமமயாத வாறுக ால, உயிர்களின் பதாழிற் ாட்டிற்கு
இமறவனது இமயபு இன்றியமமயாமமயின், அவன் அவரவருக்கு ஏற்றவாற்றான்
இமயந்து நிற்றல் கவண்டும். அதனால், சிலர்க்குப் க ாகியாகியும், சிலருக்கு
கயாகியாகியும் நிற் ன்; இவ்வாறின்றி கயாகியாகய நிற் ின், கயாகத்திற்கு
உரியவாகாது க ாகத்திற்கக உரியவாய உயிர் கள் ககடுறும்' என் து
இத்திருப் ாட்டின் கருத்து.
க ாகியாய் இருந்து யிர்க்குப்
க ாகத்மதப் புரிதல் ஓரார்;
கயாகியாய் கயாக முத்தி
உதவுத லதுவும் ஓரார்;
கவகியா னாற்க ால் பசய்த
விமனயிமன வட்டல்
ீ ஓரார்;
ஊகியா மூட பரல்லாம்
உம் ரின் ஒருவன் என் ர்.
(சிவஞானசித்தி சூ. 1,50.) என்றது காண்க.
இமறவன் க ாகியாய் இல்லாபதாழியின் உயிர்கட்குப் க ாகம் அமமயமாட்டாது
என் மத, 'அவன் கயாகியாய் இருந்து சன காதி நால்வர்க்கு ஞானத்மத
அருளியப ாழுது யாகதார் உயிர்க்கும் க ாகமில்மலயாய்ப் ிரமனது
மடப்புத்பதாழிலும் இல்மல யாயிற்று' எனவும், ' ின்னர் அவ்கயாகம் நீங்கி
 1.12.திருச்சாழல் 378

மமலமகமள மணந்த ப ாழுகத உயிர்கட்குப்க ாகம் அமமந்தது' எனவும் வரும்

கந்த புராண வரலாறு நன்கு உணர்த்தும். இன்னும், 'க ாகத்மதப் யப் ிக்கும்
கடவுள் காமகனக ாலத் கதான்றினும், உண்மமயில் அவன் அதற்கு உரியவன்
அல்லன்; எல்லார்க்கும் எல்லாவற்மறயும் தரு வன் சிவப ருமாகன' என் தும்,
அப்ப ருமான் காமமன எரித் தமமமயக்கூறும் அப்புராணத்தால் அறியப் டும்.
அதனால்,
கண்ணுதல் கயாகி ருப் க்
காமன்நின் றிடகவட் மகக்கு
விண்ணுறு கதவ ராதி
பமலிந்தமம ஓரார்; மால்தான்
எண்ணிகவள் மதமன ஏவ
எரிவிழித் திமவான் ப ற்ற
ப ண்ணிமனப் புணர்ந்து யிர்க்குப்
க ரின் ம் அளித்த கதாரார்.

(சிவஞானசித்தி சூ.1.53.) என்றார் அருணந்தி சிவாசாரியார்.

'உலகவர்க ால மமனவிமய உமடயனாய் இருப் வன் கடவுளாவகனா' என் து
இங்கு எழுப் ப் ட்ட தமட.
'அவ்வாறிருத்தல் தன்ப ாருட்டன்றி உயிர்கள் ப ாருட்கட ஆகலானும்,
அங்ஙனமாககவ, அஃது இளஞ்சிறாமர மகிழ்விக்க அவபராடு விமளயாட்டயரும்
ப ற்கறாரது பசயல்க ால நாடக மாத்திமரயான் கமற்பகாள்வதாதலன்றி,
உண்மமயான் விரும் ிக் பகாள்வதன்றாதல் இனிது விளங்குதலானும், அஃது
உலகத்மத நடத்தும் இமறவற்கு இன்றியமமயாதபதாரு பசயலாவதன்றி,
இமறமமத் தன்மமபயாடு மாறாதல் எங்ஙனம்' என் து விமட.
இது, கடவுள் மாட்டு நயப்புற்றவளது கூற்கறயாகலின், கடவுட்டன்மம ற்றிக்
கூறலும் ப ாருந்துவதாதல் அறிக.

தானந்தம் இல்லான்
தமனயமடந்த நாகயமன
ஆனந்த பவள்ளத்
தழுத்துவித்தான் காகணடீ
ஆனந்த பவள்ளத்
தழுத்துவித்த திருவடிகள்
வானுந்து கதவர்கட்ககார்
வான்ப ாருள்காண் சாழகலா. #263
 1.12.திருச்சாழல் 379

தான் முடிவு இல்லாதவனாயிருந்தும் தன்மன அமடந்த என்மன ஆனந்த

சாகரத்தில் அழுந்தச் பசய்தான், இது என்ன புதுமம? என்று புத்தன் வினாவ,
ஆனந்த சாகரத்தில் அழுந்தச் பசய்த திருவடிகள் கதவர்களுக்கு கமன்மமயான
ப ாருளாகும் என்று ஊமமப் ப ண் விமட பசான்னாள்.

விளக்கவுமர

'தாகனா' எனச் சிறப்பு ஓகாரம் விரித்து, 'நாகயமன ஆனந்த பவள்ளத்து

அழுத்துவித்தான்; அஃது எவ்வாறு' என இமசபயச்சம் வருவித்து உமரக்க.
'தமனயமடந்த' என்றது, தமலவி தனக்கு கவட்மகயுண்மமமய உடம் ட்டும்,
அடிகள் தாம் தம்மம ஆளவந்த ஆசிரியன்வழி நின்றமமமய உடம் ட்டும்
கூறியதாம். உந்துதல் - பசலுத்துதல்; அது. வலவன் ஏவா வான ஊர்திமய (புறம்
- 27.) என்க. வான் ப ாருள் - எட்டாத ப ாருள். ஆனந்த பவள்ளத்து
அழுத்துவிப் ன அவன் திருவடிககள என் து அனுவாத முகத்தாற் ப றமவத்துக்
கூறலின், முதல்வமனப் ற்றி வினாவியவட்கு, அவனது திருவடிகளது சிறப்புக்
கூறினமம விமடவழுவாகாமம அறிக. உயிர்கட்கு இன் மாவது இமறவனது
சத்தியாதலானும் திருவடிகய உயிர்கமள ஆனந்த பவள்ளத்து
அழுத்துவிப் னவாதல் அறிக. இத்திருப் ாட்டின் பசால்நமட 'ஆனந்த பவள்ளத்
தழுந்துபமா ராருயிர்' (தி.8 ககாமவயார் - 307) என்னும் ாட்கடாடு ஒத்திருத்தல்
அறியத்தக்கது.
'ஆதி அந்தம் இல்லாத கடவுள் மானிடப் ப ண்டிர்க்கும் இன் ம் தருவாகனா ;
தாரான் ஆதலின், எனக்குப் க ரின் ம் தந்தவன் அத்தமகய கடவுளாதல் எவ்வாறு'
என் து தமலவி கூற்றிற்கு இமயய எழுந்த தமட. 'தகுதி' இல்லாதார்க்கும் வடு
ீ
தருவாகனா' என் து அடி களது அனு வத்திற்கிமயய இதன்கண் உள்ளுமறயாய்
அமமந்து நிற் து.
'அவ்வாறு உனக்கு அவன் எதிர்வந்து க ரின் ம் அளித்தது அவன் கருமணயாகல
காண்; அக்கருமண உனது முன்மனத் தவத் தால் உனக்கு
எளிதிற்கிமடத்ததாயினும், அது, வானத்திற் றக்கும் கதவர்களுக்கும்
எட்டாதபதான்று' என் து விமட.

நங்காய் இபதன்னதவம்
நரம்க ா படலும் ணிந்து
கங்காளம் கதாள்கமகல
காதலித்தான் காகணடீ
கங்காளம் ஆமாககள்
காலாந்த ரத்திருவர்
 1.12.திருச்சாழல் 380

தங்காலஞ் பசய்யத்
தரித்தனன்காண் சாழகலா. #264

நரம்க ாடு கூடிய எலும்புக் கூட்டிமன அணிந்து முழுபவலும்ம த் கதாளில்

சுமந்தான். இது என்ன தவகமா? என்று புத்தன் வினாவ முழுபவலும்பு வந்த
விதத்மதக் ககள். கால, கால கவற்றுமமயால் ிரம விட்டுணுக்கள் இறக்க,
அவர்கள் எலும்புக் கூட்டிமன தரித்தான் என்று ஊமமப்ப ண் விமட
பசான்னாள்.

விளக்கவுமர

'தவம்' என்றது ஆகுப யரால், தவக்ககாலத்மத உணர்த்திற்று, 'தவமமறந்தல்லமவ

பசய்தல்' (குறள்.274) என்புழிப்க ால. ின்னர், 'கதாள்கமல்' என வருகின்றமமயின்,
முன்னர் 'மார் ின்கமல்' என் து வருவிக்க, எலும்ம நரம்க ாடு அணிந்து
என்றதனால், அமவ நரம் ினால் பதாடுக்கப் டும் என் து ப றுதும். 'அணிந்து'
என்றதற்கு அணிந்த தன்றியும் என உமரக்க. கங்காளம் - எலும்புக்கூடு.
'மாகயான் ஒருவனது வாழ்நாளில் ிரமர் நூற்றுவர் கதான்றி வாழ்ந்து அழிவர் '
என் தும், 'அவ்வழி நூறாவது எண்ணு முமறமமக் கண் வரும் ிரமன்
இறக்குங்காலத்து மாலும் இறக்க, அவ்விருவரது எலும்புக் கூட்டிமனயும்
சிவப ருமான் தனது இரு கதாள்களிலும் ஏற்று நடம்புரிவன் ' என் தும் புராண
வரலாறாதல் ற்றி எழுந்தமவ, இத்திருப் ாட்டின்கண் உள்ள தமட விமடகள்.
ஆமா ககள் - அவனுக்கு ஏற்புமடயவாயினவாற்மறக் ககள். அந்தரம் - முடிவு.
'காலாந்தரத்து' என்றதமன, 'தரித்தனன்' என்ற தற்கு முன்னர்க் கூட்டுக. 'இருவர்'
என்றது, பதாமகக் குறிப் ாய், 'அயன், மால்' என் வமர உணர்த்திற்று. 'காலம்'
என்றதும், அதனது முடிமவ. 'பசய்ய' என்ற ப ாதுவிமன, 'காட்ட' எனச் சிறப்பு
விமன யாய் நின்றது. 'அவர் காலாந்தரத்துத் தரித்தனன்' எனச் சுட்டுப்ப யர்
வருவித்துமரக்க.
'சமட, கல்லாமட முதலியவற்மறக் கூறின், நீ அமவ தவக் ககாலம் என் ாய்;
அருளுக்கு மாறாய நரம்க ாடு எலும்புகளும் அன்னவாபயாழியினும் , கங்காளமும்
தவக்ககாலகமா' என் து தமட.
'கங்காளம் காதலித்தது, தவக்ககாலம் அன்று; அயன், மால் என் வரும்
நிமலயாமமயுமடயகர என் து உணர்த்துதற் ப ாருட் டாம்' என் து விமட.
இதனால், 'சிவ ிரானது திருகவடங்கள் லவும், லப் ல உண்மமகமள உணர்த்து
முகத்தான், உண்மம ஞானத்மதப் யக்கும் என் து' க ாந்தது. இதமன,
'மருந்துகவண்டில் இமவ' என்னும் திருந்துகதவன்குடிப் திகத்துள், (தி.3 .25)
ஞானசம் ந்தர்,
 1.12.திருச்சாழல் 381

'வதிக
ீ ாக் காவன, விமனமயவட்
ீ டுவ்வன,
ஓதிஓர்க் கப் டாப் ப ாருமளஓர் விப் ன
........அடிகள்கவ டங்ககள. '
'விண்ணுலா வும்பநறி, வடுகாட்
ீ டும்பநறி
மண்ணுலா வும்பநறி, மயக்கந்தீர்க் கும்பநறி
........அடிகள்கவ டங்ககள'
என்றாற்க ாலப் ல ட விளக்கியும், 'இவ்வாற்றால் இமவ ழித்தற்குரியனவல்ல;
ப ரிதும் புகழ்தற்குரியன' என் மத,
' ங்கபமன் னப் டர் ழிகபளன் னப் டா,
புங்கபமன் னப் டர் புகழ்கபளன் னப் டும்
....... .....அடிகள்கவ டங்ககள'
என வலியுறுத்தியும் அருளிச்பசய்தல் காண்க. இங்கு அடிகள் எடுத்கதாதி
வலியுறுத்தருளிய இக் கங்காள கவடத்தின் வரலாற்மற ,
ப ருங்கடல் மூடிப் ிரளயங் பகாண்டு ிரமனும்க ாய்
இருங்கடன் மூடி இறக்கும்; இறந்தான் ககள ரமும்,
கருங்கடல் வண்ணன் ககள ரமுங் பகாண்டு கங்காளராய்
வருங்கடன் மீ ளநின் பறம்மிமற நல்வமண
ீ வாசிக்குகம.
(தி.4 .112 ா.7). என அப் ரும் வலியுறுத்தருளுதல் காண்க.
அயன், மால் இருவரது காயத்மத (எலும்புக் கூட்டிமன) கமகலற்றிக்பகாள்ளுதல்
ற்றிக் கங்காள மூர்த்தி, 'காயா கராகண மூர்த்தி' எனவும் டுவர்; அவர் சிறந்து
விளங்குந்தலமும் 'காயாகராகணம்' எனப் டும். காயாகராகணம் என் கத
'காகராணம்' என மருவி வழங்கும்.
அதனால், காஞ்சிப் புராணக் காயாகராகணப் டலத்துள் இவ்வரலாறு இனிது
விளக்கப் டுகின்றது. அதனுள், ஈண்மடக்கு இன்றியமமயாதபதாரு பசய்யுள்
வருமாறு.
இருவரும் ஒருங்கக இறவருங் காலம்
எந்மதகய ஒடுக்கிஆங் கவர்தம்
உருவம்மீ கதற்றிக் ககாடலால் காயா
கராகணப் ப யர்அதற் குறுமால்;
வருமுமற இவ்வா பறண்ணிலா விரிஞ்சர்
மாயவர் காயம்கமல் தாங்கிக்
கருமணயால் அங்கண் நடம்புரிந் தருளும்
காலமாய்க் காலமுங் கடந்கதான்.
-காஞ்சிப்புராணம்
இங்குக் காட்டிய சிறந்த ல கமற்ககாள்களால் கங்காளத்தின் இயல்பு இனிது
 1.12.திருச்சாழல் 382

விளங்குதலின், 'கங்காளமாவது, சிவ ிரான் வாமனமன அழித்து, அவன்

முதுபகலும்ம த் தண்டாகப் ற்றிய அதுகவ' என் ாரது கூற்றுப் ப ாருந்தாமம
அறிந்துபகாள்க.

கானார் புலித்கதால்
உமடதமலஊண் காடு தி
ஆனால் அவனுக்கிங்
காட் டுவார் ஆகரடீ
ஆனாலுங் ககளாய்
அயனுந் திருமாலும்
வானாடர் ககாவும்
வழியடியார் சாழகலா. #265

புலித்கதாகல ஆமடயும், தமலஒகட உண் கலமும், மயானகம இடமும் ஆனால்,

அவனுக்கு அடிமமப் டுகவார் யாவர்? என்று புத்தன் வினாவ, புலித்கதால்
முதலியவற்மற உமடய வனாயினும் ிரமன், திருமால், இந்திரன் என் வர்
அவனுக்கு வழித் பதாண்டர் என்று ஊமமப் ப ண் கூறினாள்.

விளக்கவுமர

கான் - காடு. தமல - தமல ஓடு. 'தமலயில் ஊண்' என்க. ஊண் - உண்ணுதல்.
இனி, 'இஃது ஆகுப யராய் உண்கலத்மத உணர்த்திற்று' எனினும் அமமயும். காடு
- சுடுகாடு. தி - உமறவிடம்.
'உமட முதலியன இவ்வாறாக உமடயவமன அன் ினால் அமட வர் யார் '
என் து தமட,
'அமவ அவ்வாறு இருப் வும் உயர்ந்த கதவர் லரும் பதான்றுபதாட்ட
அன் ராயிருத்தல் உண்மமயான ின், அமவ ற்றி ஐயம் என்' என் து விமட.
முன்னர் (தி.8 திருச்சாழல் ா.3) 'காயில் உலகமனத்தும் கற்ப ாடிகாண்' எனப்
லரும் அச்சத்தால் அடங்கி நிற்றல் கூறப் ட்டமமயின் , இங்கு, 'ஆட் டுவார்'
என்றது, அன் ினால் ஆட் டுவாமரகயயாம்.
இதனாகன, புலித்கதாலாமட முதலியமவ ற்றி மீ ண்டும் கூறியது ிறிபதாரு
கருத்துப் ற்றியாதலும் அறிந்துபகாள்க.
'அஞ்சி யாகிலும் அன்பு ட் டாகிலும்
பநஞ்சம் வாழி நிமனநின்றி யூமரநீ'
(தி.5 .23 ா.9) என்றருளிச்பசய்தமமயின், அடியராதல் அச்சமும், அன்பும் என்னும்
இருவமகயானல்லது இல்லாமமயறிக. யன் கருதிச் பசய்யும் அன்பும், 'அன்பு'
என்றதன்கண் அடங்கும்.
 1.12.திருச்சாழல் 383

மமலயமரயன் ப ாற் ாமவ

வாள்நுதலாள் ப ண்திருமவ
உலகறியத் தீகவட்டான்
என்னுமது என்கனடீ
உலகறியத் தீகவளா
பதாழிந்தனகனல் உலகமனத்துங்
கமலநவின்ற ப ாருள்கபளல்லாங்
கலங்கிடுங்காண் சாழகலா. #266

மமலயரசன் மகளாகிய உமாகதவிமய, உலகம் அறியத் தீ முன்கன மணம்

பசய்தனன் என் து என்ன காரியம்? என்று புத்தன் வினாவ, இமறவன்
உலகமறிய மணம் பசய்து பகாள்ளாது ஒழிந்தால் உலகம் முழுதும் சாத்திரப்
ப ாருள்களும் நிமலமாறிவிடும் என்று ஊமமப் ப ண் விமட பசான்னாள்.

விளக்கவுமர

' ாமவ' முதலிய மூன்றும் ஒருப ாருள்கமல் வந்த லப யர்கள். ப ண்திரு -

ப ண்ணினத்தின் பசல்வம். தீ கவட்டான்- தீ முன்னர் மணந்தான். என்னும் அது
என் - என்று அறிந்கதார் பசால்லும் அச்பசய்திக்குக் காரணம் யாது? கமல
நவின்ற ப ாருள்கள் - மணமுமறமயக் கூறும் நூல்களில் தான் பசால்லிய
ப ாருள்கள். கலங்கிடும் - இனிது விளங்காபதாழியும்.
'சிவப ருமானும் தன் கதவிமயத் தீமுன்னர்ச் சடங்கு பசய்து திருமணம்
புரிந்தான் எனில், அங்கியங்கடவுள் முதலானவரன்கறா அமனவர்க்கும் சான்றாய்
நிற்கும் கடவுளர்' என் து தமட.
'சிவப ருமான் அங்ஙனம் பசய்தது, கற் ிப் ான் ஒருவன் தான் கற் ிக்கும் கமல,
மாணாக்கர்க்கு இனிது விளங்கித் பதளி பவய்துதற் ப ாருட்டுத் தாகன அதமனப்
யிலுதல்க ாலத் தான் உலகர்க்கு வகுத்த விதி இனிது விளங்குதற்ப ாருட்டுத்
தாகன கமற் பகாண்டு பசய்துகாட்டியதன்றி கவறில்மலயாதலின், அது ற்றி
அங்கியங்கடவுள் முதலாகனார் அவனின் மிக்காராதல் இல்மல ' என் து விமட.
'ப ாய்யும் வழுவும் கதான்றிய ின்னர்
ஐயர் யாத்தனர் கரணம் என் '
(பதால். ப ாருள் -143.) என்றதனால், மணமுமறச் சடங்குகள் முனி வராற்
கட்டப் ட்டனகவ என் து இனிது விளங்கிக் கிடப் வும், அவற்மறச் சிவப ருமாகன
பசய்தனவாக மவத்துத் தமட விமட களான் ஆராய்ந்ததனால், ' ற்றிகல் இன்றிச்
பசய்வாரது பசயல்கமள எல்லாம் இமறவன் தன்பசயலாக ஏற்றுக்பகாள்வன்'
என் து நல்லாசிரியரது துணிபு என் து ப றப் டும்.
 1.12.திருச்சாழல் 384

கதன்புக்க தண் மணசூழ்

தில்மலச்சிற் றம் லவன்
தான்புக்கு நட்டம்
யிலுமது என்கனடீ
தான்புக்கு நட்டம்
யின்றிலகனல் தரணிபயல்லாம்
ஊன்புக்க கவற்காளிக்
கூட்டாங்காண் சாழகலா. #267

தில்மலச் சிற்றம் லத்தான் நடனம் பசய்தற்குக் காரணம் யாது? என்று புத்தன்

வினாவ, இமறவன் நடனம் பசய்யாது ஒழிந்தால், உலகம் முழுதும் காளிக்கு
உணவாய் விடும் என்று ஊமமப் ப ண் விமட பசான்னாள்.

விளக்கவுமர

மண - வயல். தான் புக்கு நட்டம் யிலும் அது - தான் காளிமுன் ஒருநிகராய்ச்

பசன்று நடனம் பசய்த அச்பசயல். 'காளிமுன்' என் து ஆற்றலான் வந்து
இமயந்தது. என் - என்ன காரணத்தால். தரணி - உலகம். ஊன் புக்க கவல் -
அசுரரது புலால் ப ாருந்திய சூலம். 'ஊட்டு' என்ற முதனிமலத் பதாழிற்ப யர்
ஆகுப யராய், ஊட்டப் டும் உணமவக் குறித்தது.
'தில்மலச் சிற்றம் லவன்' என்றதனால், 'அடியார்கள் ப ாருட்டு ஆனந்த
நடனத்மதச் பசய் வன்' என் து க ாந்தது. க ாதரகவ, 'இத்தமககயான் ஒரு
ப ண்முன் பசன்று அவகளாடு நடனப் க ாரிமன கமற்பகாண்டு பசய்தது ஏன்'
என் து தமடயாயிற்று.
'காளி, தாரகன் என்னும் அசுரமன அழித்து அவன் உதிரத்மதக் குடித்த
பசருக்கினால் உலகிமனத் துன்புறுத்த, சிவ ப ருமான், அவள்முன் பசன்று
நடனப்க ார் பசய்து அச்பசருக்கிமன அடக்கினார்' என் கத புராண வரலாறு
ஆதலின், அதுகவ இங்கு விமடயாயினமம அறிக.
இவ்வரலாற்மறத் திருநாவுக்கரசர் தமது தசபுராணத் திருப் திகத்துள் (தி.4 .14
ா.4) எடுத்கதாதுதல் காண்க. இவ்வரலாற்மற 'நிசும் ன், சும் ன்' என்னும் அசுரரால்
நிகழ்ந்த வரலாறாகவும் புராணங்கள் கூறும்.

கடகரியும் ரிமாவும்
கதரும்உகந் கதறாகத
இட ம்உகந் கதறியவா
பறனக்கறிய இயம்க டீ
தடமதில்கள் அமவமூன்றுந்
 1.12.திருச்சாழல் 385

தழபலரித்த அந்நாளில்
இட மதாய்த் தாங்கினான்
திருமால்காண் சாழகலா. #268

மதயாமன குதிமர கதர் இவற்றின் மீ து ஏறாமல் இட த்தின் மீ து

சிவப ருமான் ஏறினதற்குக் காரணம் யாது என்று புத்தன் வினாவ,
முப்புரங்கமள எரித்த காலத்தில் கதரின் அச்சு முறியத் திருமால் இட
உருவாய்த் தாங்கினான் என்று ஊமமப்ப ண் பசான்னாள்.

விளக்கவுமர

கட கரி - மதத்மத உமடய யாமன. ரிமா - குதிமர. உகந்து - விரும் ி.

திரிபுரம் எரித்த காலத்தில் திருமால் இட உருவங் பகாண்டு சிவப ருமாமனத்
தாங்கிய வரலாற்றிமனக் கந்த புராண மும் குறிப் ிடுதல் (தட்சகாண்டம், ததீசி
யுத்தரப் டலம் - 314.) காண்க.
'பசல்வராவார்க்கு யாமனயும், குதிமரயும், கதரும்க ால் வனவன்கற ஊர்தியாவன?
அமவ இல்லாது எருதின்கமல் ஏறி வரு வன் பசல்வனாவகனா' என் து தமட.
'அஃது ஒருகாலத்து நிகழ்ந்த நிகழ்ச்சியாயினும் , அக் காலத்தில் ணிபுரிந்த
மாகயானுக்கு மகிழ்ச்சி உண்டாதற் ப ாருட்டு அதமனகய தான் கமற்பகாண்டான் '
என் து விமட.
இமறவனுக்கு உண்மமயில் இட மாய் இருப் து அறக் கடவுகள. இதமனகய
கந்த புராணமும் விரித்துக் கூறிற்று. எனினும், இவ்வரலாற்மறகய இங்கு
விமடயாகக் கூறியது, 'அவ்வளவின் அவன் மகிழ்க' என்னும் நயம் ற்றிப்
ருப்ப ாருளாய் எல்லார்க்கும் இனிது விளங்குதற் ப ாருட்டாம்.

நன்றாக நால்வர்க்கு
நான்மமறயின் உட்ப ாருமள
அன்றாலின் கீ ழிருந்தங்
கறமுமரத்தான் காகணடீ
அன்றாலின் கீ ழிருந்தங்
கறமுமரத்தான் ஆயிடினும்
பகான்றான்காண் புரமூன்றுங்
கூட்கடாகட சாழகலா. #269

சனகர் முதலிய நால்வருக்கும் நான்கு கவதங் களின் உட்ப ாருள்கமள ஆலமர

நீழலிருந்து பசான்னான், அது என்ன? என்று புத்தன் வினாவ, அன்று
 1.12.திருச்சாழல் 386

ஆலநீழலிருந்து அறங்கூறினா னாயினும் முப்புரங்கமள கவகராடு அழித்தான்

என்று ஊமமப் ப ண் பசான்னாள்.

விளக்கவுமர

நால்வராவார் சனகாதியர் என் ர். அன்று - முற் காலத்தில். ஆல் - கல்லால

மரம். 'அறமாக' என ஆக்கம் வருவித்து உமரக்க. பகான்றான் - அழித்தான். கூட்டு
- கூட்டம்; அசுரக் குழாம்.
'நால்வர் முனிவர்கட்கு ஆலின்கீ ழ் இருந்து அறம் கூறுவானா யினமமயின், அவன்
துறகவார்க்குத் துமணயாய் வடுதருதலல்லது
ீ , இல்வாழ்வார்க்குத் துமணயாய்ப்
ப ாருள் இன் ங்கமளத் தாரான்; ஆதலின், இல்வாழ்வார், ிற கதவமரகய
அமடதல் கவண்டும்' என் து தமட.
'அவன் அஃது ஒன்கற பசய்பதாழியாது, முப்புரத்மத அழித்துத் கதவர்கட்கு
வாழ்வளித்தமலயும் பசய்தானாதலின், இல் வாழ்வார்க்கும் ப ாருள்
இன் ங்கமளத் தரு வகனகாண்' என் து விமட.
'ப ாருள் இன் ங்கமளத் தருவாராகப் ிறர் கூறும் கதவர் கட்கும்
முப்புரத்தவராகிய மகமய அழித்து வாழ்வருளிய ப ருமான் அவகனயாகலின்,
க ாகம். கமாட்சம் இரண்டிற்கும் அவமனயன்றி முதல்வர் யாவர் உளர்' என் து
திருவுள்ளம்.
பமய்கண்ட கதவரும் இவ்வாகற, 'கல்லால் நிழல் மமலவில்லார்'
(சிவஞானக ாதம் - காப்பு) என இவ்விரண் டமனயும் குறிப் ிட்டு, அவனது முழு
முதல் தன்மமமயக் குறிப் ித்தல் காண்க.

அம் லத்கத கூத்தாடி

அமுது பசயப் லிதிரியும்
நம் மனயுந் கதவபனன்று
நண்ணுமது என்கனடீ
நம் மனயும் ஆமாககள்
நான்மமறகள் தாமறியா
எம்ப ருமான் ஈசாபவன்
கறத்தினகாண் சாழகலா. #270

அம் லத்தில் கூத்தாடி, ிச்மச எடுத்துண்டு உழல் கின்ற சிவமனயும்

கதவபனன்று அமடவது என்ன அறியாமம? என்று புத்தன் வினாவ, அவமன
நான்மமறகள் அறியாதமவகளாய் எம் ப ருமாகன! ஈசகன! என்று துதித்தன
என்று அவள் கூறினாள்.
 1.12.திருச்சாழல் 387

விளக்கவுமர

அமுது பசய - உணமவத் கதட. லி - ிச்மச. ' லிக்கு' என நான்காவது விரிக்க.

நம் ன் - சிவன். நண்ணுதல் - அமடதல். மூன்றாம் அடியில், 'நம் மனயும்' என்ற
உம்மமமயப் ிரித்து, 'மமறகள்' என்றதகனாடு கூட்டுக.
இது சிறப்பும்மம. 'நம் மன நான் மமறகளும் தாம் அறியா; மற்று அமவ ஆமாறு
ககள்; எம்ப ருமாகன, ஈசா என்று துதித்து நிற்கும்' என உமரக்க. இஃது, 'ஈசானஸ்
ஸர்வ வித்யானாம்' என்று பதாடங்கும் கவதமந்திரத்மத உட்பகாண்டு அருளிச்
பசய்தது. 'அறியா' என்றது, 'அளவிட்டுணரமாட்டா ' என்ற டி.
' லருங் காண அம் லத்திகல நின்று கூத்தாடி அவமர மகிழ்வித்தும், உணவின்
ப ாருட்டுப் ிச்மசக்கு அமலந்தும் நிற்கின்ற சிவமனயும் சிலர் கடவுள் என்று
அமடவது என்' என் து தமட.
'சிவமன கவதங்களும் அளவிட்டுணரமாட்டாவாய்த் துதித் தமமகின்றன என்றால்,
அவமன முதற் கடவுள் என்று அறிந்து அமட வர் அறிவாற் ப ரிகயாகரயன்றிப்
ிறரல்லர் என் து பசால்ல கவண்டுகமா' என் து விமட.

சலமுமடய சலந்தரன்றன்
உடல்தடிந்த நல்லாழி
நலமுமடய நாரணற்கன்
றருளியவா பறன்கனடீ
நலமுமடய நாரணன்தன்
நயனம்இடந் தரனடிக்கீ ழ்
அலராக இடஆழி
அருளினன்காண் சாழகலா. #271

சலந்தரன் உடம்ம ச் கசதித்த சக்கரத்மதத் திருமாலுக்குக் பகாடுத்தற்குக்

காரணம் யாது? என்று புத்தன் வினாவ, திருமால் தன் கண்மணப் றித்து
மலராகத் திருவடியிற் சாத்தினதால் பகாடுத்தான் என்று ஊமமப் ப ண் விமட
கூறினாள்.

விளக்கவுமர

சலம் - சினம். ிரமனது சீற்றத்திற் ிறந்த அசுரகன சலந்தராசுரன். இவமனச்

சிவப ருமான் தாம் உண்டாக்கிய சக்கரப் மடயால் அழியச்பசய்தார்.
சலந்தராசுரனது கதாற்றம் முதலிய வரலாறுகமளயும், அவமன அழித்த
சக்கரத்மதத் திருமால் சிவ ப ருமாமன வழி ட்டுப் ப ற்றமதயும் கந்த புராணத்
ததீசி உத்தரப் டலத்துட் காண்க. நயனம்- கண். இடந்து - ப யர்த்து. அலராக -
 1.12.திருச்சாழல் 388

மலராக. ஆழி - சக்கரம்.

'தனக்கு பவற்றிமயத் தந்த மடக்கலத்மதப் க ாற்றிக் பகாள்ளாமல் எளிதாகப்
ிறருக்கு அளித்தவனது பசயல் எங்ஙனம் சிறந்ததாகும்' என் து தமட.
'அச் பசயல், தன்மன வழி டுவார்க்கு அவர் கவண்டிய வற்மற கவண்டியவாகற
பகாடுக்கும் வள்ளன்மம உமடயவன், தனக்பகன ஒன்மறயும் விரும் ாதவன்
என்னும் உயர்வுகமள உணர்த்துமன்றித் தாழ்விமன உணர்த்துதல் எவ்வாறு'
என் து விமட.

அம் ரமாம் புள்ளித்கதால்

ஆலாலம் ஆரமுதம்
எம்ப ருமான் உண்டசதுர்
எனக்கறிய இயம்க டீ
எம்ப ருமான் ஏதுடுத்தங்
ககதமுது பசய்திடினும்
தம்ப ருமம தானறியாத்
தன்மமயன்காண் சாழகலா. #272

புலித்கதால் ஆமடயாகும்; அமுது ஆலகால விடம் ஆகும்; இது என்ன தன்மம?

என்று புத்தன் வினாவ, எம் ப ருமான் எமத உடுத்து எமத அமுது பசய்தாலும்,
தன் ப ருமமமயத்தான் அறியாத தன்மமயன் என்று ஊமமப் ப ண்
கூறினாள்.

விளக்கவுமர

'புள்ளித்கதால் அம் ரமாம்' என்க. 'உண்ட' என்றது, இங்கு, 'அமடந்த' என்றும், 'சதுர்'
என்றது 'ப ருமம' என்றும் ப ாருள் தந்தன. அல்லாக்கால், 'உண்ட' என்றது,
'அம் ரம்' என்றதகனாடு இமயயுமாறு இல்மல. 'தம்' என்றது, ஒருமம ன்மம
மயக்கம். 'தன் ப ருமம' எனின், இனபவதுமகயாய்ப் ப ாருந்துமாதலின் அதுகவ
ாடம் க ாலும். 'அறியாமம', இங்கு, எண்ணாமம. எனகவ, 'தன்ப ருமமமய
கநாக்காது எளிவந்து எதமனயும் பசய்வான்' என் து ப ாருளாயிற்று.
'எம்ப ருமான் எதமன உடுத்து எதமன உண்டாலும் அவற்றாபலல்லாம் அவன்
தன் ப ருமமமயத் தான் அறியாத அருளாளகனயாவன்' என்ற டி.
'முழுதும் தானும் காண்கிலன் இன்னமும் தன்ப ருந் தமலமம '
(மககந்திரகாண்டம். சூரன் அமமச்சியற் டலம் -128.) என்னும் கந்தபுராண அடியின்
ப ாருள் யாதாயினும், ஈண்டு இதற்கு இதுகவ ப ாருள் என்க.
'காயில் உலகமனத்தும் கற்ப ாடி' (தி.8 திருச்சாழல். ா.3) எனவும், 'அயனும்
திருமாலும் வானாடர் ககாவும் வழியடியார்' (தி.8 திருச்சாழல். ா.12) எனவும், நீ
 1.12.திருச்சாழல் 389

பசால்லியவாறு அவன் க ராற்றலும், ப ருந்தமலமமயும் உமடயவனாய்

இருப் ினும், புலித்கதாமல உடுப் தும், நஞ்மச உண் தும் க ான்றமவ ( ிச்மச
எடுத்தல் முதலியமவ) அவனுக்குச் சிறிதும் ப ாருந்தாகாண் ' என் து மீ ட்டும்
கமலன ற்றி எழுந்த தமட.
'தம் ப ருமம ஒன்கற கருதிப் ிறருக்கு உதவி பசய்யாத வன்கண்மம
யுமடயார்க்காயின் நீ பசால்வது ப ாருந்தும்; சிவ ப ருமான் அவ்வாறு தன்
ப ருமம கருதாது ிறர் நலம் ஒன்மறகய கருதுதலின், அமவ அவனது
க ரருட்கு அழகு பசய்து நிற் னகவ காண்' என் து விமட.

அருந்தவருக் காலின்கீ ழ்
அறமுதலா நான்கமனயும்
இருந்தவருக் கருளுமது
எனக்கறிய இயம்க டீ
அருந்தவருக் கறமுதல்நான்
கன்றருளிச் பசய்திலகனல்
திருந்தவருக் குலகியற்மக
பதரியாகாண் சாழகலா. #273

சனகாதியர்க்கு ஆல மர நீழலிருந்து அறம் முதலியவற்மற அருள் பசய்த

வரலாறு எற்றுக்கு? என்று புத்தன் வினாவ, அறம் முதலியவற்மற இமறவன்
அருள் பசய்யாவிடின் அவர்கட்கு உலக இயற்மககள் பதரியமாட்டா என்று
அப்ப ண் கூறினாள்.

விளக்கவுமர

'அருந்தவருக்கு ஆலின்கீ ழ் இருந்து, அறம் முதலாய நான்கமனயும் அவருக்கு

அருளும் அது' எனக் கூட்டுக. அருந் தவருக்கு இருந்து - அரிய தவத்கதார்க்கு
அருள் பசய்வதற்பகன்று ஆசிரியக் ககாலத்துடன் எழுந்தருளியிருந்து. 'அவர்க்கு'
என்றது, 'அத்தன்மமகயார்க்கு' என்னும் ப ாருட்டாய் கமற்க ாந்த (தி.8 திருச்சாழல்
ா.16) நால்வமரக் குறித்தது. திருந்து அவருக்கு - நன்பனறியில் ஒழுக
விரும்பு வர்க்கு.
உலகியற்மக - உலகுயிர்களின் ஒழுக்கபநறி. அஃது, 'அறபவாழுக்கம்,
ப ாருபளாழுக்கம், இன் பவாழுக்கம், வட்
ீ படாழுக்கம்' என நால்வமகப் டுதலின்,
'பதரியா' எனப் ன்மம யாற் கூறினார், 'முதற்கண் இமறவன் ஆசிரியனாய்
எழுந்தருளி யிருந்து தக்கார்க்கு ஒழுக்க பநறிமய உணர்த்த, அவர்வழியாககவ
உலகத்தில் ஒழுக்க பநறிகள் உளவாயின' என் து நல்லாசிரியர் அமனவர்க்கும்
ஒத்த துணிபு என் தமன,
 1.13.திருப்பூவல்லி 390

ப ாறிவாயில் ஐந்தவித்தான் ப ாய்தீர் ஒழுக்க

பநறிநின்றார் நீடுவாழ் வார்.

என்னும் திருக்குறளான் (6) அறிக. இங்கு அடிகள் அருளிச் பசய்த வாகற,

'அழிந்த சிந்மத அந்த ணாளர்க்
கறம்ப ாருளின் ம் வடு
ீ
பமாழிந்த வாயான் முக்கண் ஆதி
கமயதுமுது குன்கற '
(தி.1 .53 ா.6) என்றாற்க ால, மூவர் முதலிகளும் தம் திருப் திகங்களுள் இதமனப்
லவிடத்தும் பதளிய அருளிச் பசய்தல் காண்க. 'சிலருக்கு அறம்
முதலியவற்மறக் கற் ிக்கும் ஆசிரியத் பதாழிலுமடயவன், உலகிற்பகல்லாம்
ஒப் ற்ற தமலவனாதல் எவ்வாறு' என் து தமட. 'உலகிற்கு முதல்வனாவான்
அன்றி, உலகிற்கு ஒழுக்க பநறிமய உணர்த்துகவார் ிறர் யாவர்' என் து விமட.
அடிகள், சிவபுராணத்தால் இமறவமனத் துதிக்கும் முமறமய வகுத்தும், கீ ர்த்தித்
திருவகவலில் அவன் லவிடத்தும் லருக்கும் பசய்த திருவருட்
சிறப்புக்கமளபயல்லாம் பதாகுத்தும், திருவண்டப் குதியில் அவனது ஏமன
இயல்புகமள எல்லாம் விளக்கியும், இதனுள் புறச்சமயங்கள் ற்றியாதல், தமக்கக
யாதல் நன்மக்கட்கு நிகழும் ஐயங்கமளத் தமடவிமடகளால் அகற்றி,
சிவப ருமானது முதன்மமமய நிறுவியும், திருக்ககாமவயால் அகப்ப ாருள்
வமகயிபலல்லாம் சிவப ருமாமனப் ாட்டுமடத் தமலவனாக்கிப் புகழ்ந்தும் ,
மற்றும் லவாற்றானும் ப ரியகதார் இலக்கியக் கரு வூலத்மத அருளிச்பசய்து ,
சிவபநறிக்குப் ப ரியகதார் ஆக்கம் விமளத்தமமயின், இந்பநறியின் ண்மடப்
க ரருளாசிரியராய் விளங்குதலும், அவர்வழிகய ின்மன ஆசிரியர்களும்
சிவபநறிமய நன்கு வளர்த்தமமயும் ஈண்டு ஓர்ந்துணர்ந்து பகாள்ளத் தக்கனவாம்.

1.13.திருப்பூவல்லி
இமணயார் திருவடிஎன்
தமலகமல் மவத்தலுகம
துமணயான சுற்றங்கள்
அத்தமனயுந் துறந்பதாழிந்கதன்
அமணயார் புனற்றில்மல
அம் லத்கத ஆடுகின்ற
புமணயாளன் சீர் ாடிப்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #274
 1.13.திருப்பூவல்லி 391

இரண்டாகிய அரிய திருவடிமய, என் தமலயின் மீ து மவத்தவுடன்,

இதுவமரயில் துமணபயன்று நிமனத்திருந்த உறவினபரல்லாமரயும், விட்டு
நீங்கிகனன். கமரககாலித் தடுக்கப் ட்ட நீர் சூழ்ந்த தில்மலநகர்க் கண்ணதாகிய,
அம் லத்தில் நடிக்கின்ற, நமது ிறவிக் கடலுக்கு ஓர் மரக்கலம் க ால் வனாகிய
சிவப ரு மானது ப ருமமமயப் புகழ்ந்து ாடி அல்லி மலர்கமளப் றிப்க ாம்.

விளக்கவுமர

இமண ஆர் - இமணயாகப் ப ாருந்திய. இங்குக் கூறும் தமலவி

சிவப ருமானிடத்தில் க ரின் ம் ப ற்ற ப ண்ணாக வும் பகாள்ளப் டுதலின் ,
திருவடி பசன்னிகமற் சூட்டப்ப ற்றதாகக் கூறலும் ப ாருந்துவகத.
துமணயான - முன்பு எனக்குத் துமணயாய் இருந்த; என்றது, 'அமவ
துமணயாதல் க ாலி' என்ற டி. 'துறந் பதாழிந்கதன்' என்றது ஒரு பசால்
நீர்மமத்தாய், துணிவுப் ப ாருள் உணர்த்திற்று. இதன் ின் , 'ஆதலின்' என் து
எஞ்சிநின்றது.
அமண ஆர் - மமடயினால் தடுக்கப் டுகின்ற. புமண யாளன் - திருவருளாகிய
புமணமய உமடயவன். திருவருள் புமண யாதல், ிறவிக் கடலுக்காம். எனகவ,
'புமண' என்றது, சிறப்புருவக மாயிற்று. 'அப் புமணயாளன்' எனச் சுட்டு
வருவித்துமரக்க. சீர் - புகழ். இதனுள் இமறவனது புகழ் லவும் வருதல் காண்க.
இங்கும், 'பகாய்வாகமா' என் து, 'பகாய்யாகமா' என மருவியதாக உமரக்க.

எந்மதஎந் தாய்சுற்றம்
மற்றுபமல்லாம் என்னுமடய
ந்தம் அறுத்பதன்மன
ஆண்டுபகாண்ட ாண்டிப் ிரான்
அந்த இமடமருதில்
ஆனந்தத் கதனிருந்த
ப ாந்மதப் ரவிநாம்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #275

எனது தந்மதயும், எனது தாயும் உறவினரும், மற்பறல்லாப் ப ாருள்களும்

என்னுமடய ிறவிக் கட்மடச் கசதித்து, என்மன ஆண்டருளின, ாண்டிப்
ிராகன, ஆதலால் அந்தத் திருவிமட மருதூரின்கண், இன் த்கதன் தங்கியிருந்த
ப ாந்திமனத் துதித்து நாம் பூவல்லி பகாய்யாகமா.

விளக்கவுமர
 1.13.திருப்பூவல்லி 392

'எந்மத' என் தற்கு 'எம் தாய்' என்றதகனாடு இமயய, 'எம் தந்மத' என உமரக்க.
'எம்' என்றதமன, 'சுற்றம்' என்றதற்கும் கூட்டி, 'எம் மற்றுச் சுற்றம்' என
மாற்றியுமரக்க. 'சுற்றம்' என்றதன் ின், 'என்கின்ற' என் து வருவித்து, 'எந்மத,
எம்தாய், எம் மற்றுச் சுற்றம் என்கின்ற என்னுமடய ந்தம் எல்லாம் அறுத்து'
எனக் கூட்டுக. அந்தம் - அழகு. 'பகாத்து, பகாந்து' என் ன ஒரு ப ாருளவாய்
நிற்றல் க ால, 'ப ாத்து, ப ாந்து' என் ன ஒரு ப ாருளவாய் நிற்கும்.
ப ாந்துகளிலும் கதன் ஈக்கள் கதமனச் கசர்த்து மவத்தல் உண்டு.
' ாண்டிப் ிரானாகிய ப ாந்து' என்க.

நாயிற் கமடப் ட்ட

நம்மமயுகமார் ப ாருட் டுத்துத்
தாயிற் ப ரிதுந்
தயாவுமடய தம்ப ருமான்
மாயப் ிறப் றுத்
தாண்டாபனன் வல்விமனயின்
வாயிற் ப ாடியட்டிப்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #276

நாயினுங் கமடயான, எங்கமளயும், ஓர் ப ாருளாக்கி, தாயினும், மிகவும்

தமயயுமடயவனான, தம் ிரான், என் வலிய இருவிமனகளின் வாயில்,
புழுதிமயக் பகாட்டி, மாயப் ிறவிமயச் கசதித்து ஆண்டருளினன், ஆதலால்
பூவல்லி பகாய்யாகமா.

விளக்கவுமர

தயா - தயவு; கருமண. உயிர்கமள, 'தாம்' என்றல் மரபு என் மத, 'தம் ிரான்'
என்னும் வழக்குப் ற்றி அறிந்து பகாள்க. மாயம் - நிமலயின்மம. 'ஆண்டான்'
என்றதன் ின், 'ஆதலின்' என் து எஞ்சிநின்றது.
ப ாடி - மண். அட்டி - பசாரிந்து. எண்ணம் இழந்தவமர, 'வாயில் மண்ணிட்டுக்
பகாண்டார்' என்னும் வழக்குப் ற்றி, 'விமனயின் வாயில் ப ாடி அட்டி' என்று
அருளினார். இன்கனா ரன்னமவ உவமவாயிற் டுத்துமரக்கும் ான்மம
வழக்குக்கள். 'விமனமயத் கதால்வியமடயச் பசய்து' என் து ப ாருள். இது,
விமன கதாற்கறாடுமாறு இமறவன் புகமழப் ாடுதமலக் குறித்தது.

ண் ட்ட தில்மலப்
திக்கரமசப் ரவாகத
எண் ட்ட தக்கன்
 1.13.திருப்பூவல்லி 393

அருக்கபனச்சன் இந்துஅனல்
விண் ட்ட பூதப்
மடவரீ த்திரரால்
புண் ட்ட வா ாடிப்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #277

மதிப்புப் ப ற்ற தக்கனும், சூரியனும், எச்சன் என் வனும், சந்திரனும், அக்கினியும்,

அலங்கரித்தலமமந்த, தில்மல நகர்க்கு இமறவனாகிய சிவப ருமாமன,
துதியாதவர்களாய், கமன்மம ப ாருந்திய பூதப் மடமயயுமடய, வரீ த்திரக்
கடவுளால் காயப் ட்ட விதத்மத எடுத்துப் ாடி, பூவல்லி பகாய்யாகமா.

விளக்கவுமர

ண் டுதல் - பசம்மமப் டுதல். எண் ட்ட - கவகறார் எண்ணத்மதப் ப ாருந்திய.

அருக்கண் - சூரியன். எச்சன் - கவள்வித் கதவன். இந்து - சந்திரன். விண் ட்ட -
வானத்தினின்றும் ாய்ந்த.

கதனாடு பகான்மற
சமடக்கணிந்த சிவப ருமான்
ஊனாடி நாடிவந்
துள்புகுந்தான் உலகர் முன்கன
நானாடி ஆடிநின்
கறாலமிட நடம் யிலும்
வானாடர் ககாவுக்கக
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #278

கதன் ப ாருந்திய பகான்மற மலர் மாமலமய, சமடயின்கண் தரித்த

சிவ ிரான் லகால் மானுடவுடம்ப டுத்து வந்து, உலகத்தாருக்கு எதிரில் என்
மனத்தில் புகுந்தான். அதனால் நான் ஆடியாடி நின்று, முமறயிட, நடனம்
பசய்கிற கதவர் ிரானுக்கக பூவல்லி பகாய்யாகமா.

விளக்கவுமர

கதன் நாடு - வண்டுகள் கதடி அமடகின்ற. ஊன் - உடம்பு. 'என் ஊன்' என்க. 'நாடி
நாடி' என்ற அடுக்கு, ல முமற வந்தமம குறித்தது, லமுமறயாவன,
திருப்ப ருந்துமறயிலும், மதுமரயிலும், உத்தரககாச மங்மகயிலும்,
கழுக்குன்றத்திலும், வந்தருளியனவாம். 'உலகர் முன்கன வந்து' என முன்கன
கூட்டுக. 'இம்மமக்கண் வந்து அருள் புரிந்தான்' என் ார், 'ஊன் நாடி வந்து' என்றார்.
 1.13.திருப்பூவல்லி 394

நாடி ஆடி நின்று - கதடி அமலந்து நின்று. நடம் யிலும் - நாடகம் புரியும்;
என்றது, 'முன்பு தாகன வந்து ஆட்பகாண் டருளினான்; இப்ப ாழுது, நான் நாடி ஆடி
ஓலமிடவும் கதான்றாது நாடகம் பசய்கின்றான்' என்றவாறு. 'ககாவுக்கக'
என்றதன் ின், ' ாடி' என ஒரு பசால் வருவிக்க.

எரிமூன்று கதவர்க்
கிரங்கியருள் பசய்தருளிச்
சிரமூன் றறத்தன்
திருப்புருவம் பநரித்தருளி
உருமூன்று மாகி
உணர்வரிதாம் ஒருவனுகம
புரமூன் பறரித்தவா
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #279

மும்மூர்த்திகளாகி, அறிதற்கரிய ப ாருளாயுள்ள ஒருவனுகம, முத்தீயின்

வழியாக அவிமய ஏற்கின்ற கதவர்களுக்கு, இரங்கி அருள் பசய்து,
திரிபுரத்தவர்கள் தமல சுற்றி விழும் டி, தனது திருப்புருவத்மத வமளத்தருளி,
மூன்று புரங்கமளயும் எரித்த விதத்மதப் ாடி நாம் பூவல்லி பகாய்யாகமா?

விளக்கவுமர

எரி மூன்று கதவர் - முத்தீ கவள்விமய விரும்புகின்ற கதவர்கள். 'சிரம் மூன்று

அற' என்றது, 'ப ருவலியுமடய அசுரர் மூவர் அழிந்பதாழிய ' எனப் ப ாதுப்ப ாருகள
தந்து நின்றது. புருவம் பநரித்தல், சினத்தால் நிகழ்வது. உருமூன்று -
மும்மூர்த்திகள். 'அருவம் உருவம், அருவுருவம்' என்றும், 'க ாகவடிவம், கயாக
வடிவம், கவகவடிவம்' என்றும் உமரப் ர். அரிதாம் - அரிய ப ாரு ளாகிய.
'ஒருவனும்' என்ற உம்மம, முற்றும்மம. 'ஒருவகன மூன்று புரங்கமள அழித்தமம
வியப்பு' என்றவாறு, 'எரித்தவா' என்றதன் ின், ' ாடி, என் து எஞ்சிநின்றது.
'கதவர்கள்கமல் இரக்கம் மவத்தும். மூவர் அசுரர்கமல் சினங்பகாண்டும் ஒருவகன
மூன்று புரங்கமள எரித்தான்' என் து இப் ாட்டின் திரண்டப ாருள். இனி ,
கமற்க ாந்த (தி.8 திருப்பூவல்லி. ா-4) தக்கன்றன் கவள்வி நிகழ்ச்சிகய இங்கும்
முதல் இரண்டடிகளில் குறிக்கப் ட்டபதனக் பகாண்டு, அதற்கிமயய உமரப் ர்
ிறபரல்லாம்.

வணங்கத் தமலமவத்து
வார்கழல்வாய் வாழ்த்தமவத்து
இணங்கத்தன் சீரடியார்
 1.13.திருப்பூவல்லி 395

கூட்டமும்மவத் பதம்ப ருமான்

அணங்பகா டணிதில்மல
அம் லத்கத ஆடுகின்ற
குணங்கூரப் ாடிநாம்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #280

எம் இமறவன் தன்மன வணங்கும் ப ாருட்டு, எனக்குச் சிரமச அமமத்து, தன்

ப ரிய திருவடிமயத் துதிக்கும் ப ாருட்டு எனக்கு வாமய அமமத்து அடிகயன்
நட் மமயும் ப ாருட்டு, தன் சிறப் மமந்த அடியார் குழாத்மதயும் அமமத்து
அழ ககாடு, அழகாகிய தில்மலயம் லத்தில் நடனம் பசய்கின்ற கல்யாண
குணத்மத மிகுதியாகப் ாடி நாம் பூவல்லி பகாய்யாகமா?

விளக்கவுமர

'எம் ப ருமான்' என்றமத முதலிற் கூட்டி, அதன் ின், 'மக்களாய் உள்ளார்க்கு'

என் து வருவிக்க. 'வார்கழல்' என்றது தாப் ிமசயாய், முன்னரும் பசன்று
இமயயும். 'வாய்' என்றதமன, 'வாழ்த்த' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக. இணங்க -
கூடியிருக்க. சீரடியார் - சிறப்புமடய அடியவர்; அவர், 'கூடும் அன் ினிற்
கும் ிடகலயன்றி, வடும்
ீ கவண்டா விறலிகனார்' (தி.12 ப .புரா. திருக்கூட்ட.8) என்க.
அவமரயும், 'மவத்து' என்றதனால், அவர்கட்குத் தன் திருவடி கூடுதமல விமரய
அருளாது இந்நிலவுலகில் சின்னாள் உலாவச் பசய்தலும் உலக நலத்தின்
ப ாருட்படன் து க ாந்தது. இதமன,
'அன்ன தன்மமயர் கயிமலமய அமணவதற் கருளார்
மன்னு தீந்தமிழ் புவியின்கமற் ின்மனயும் வழுத்த'
(தி.12 ப . புரா. திருநாவுக்கரசர். 361) என்றதனானும் அறிக. அடிகளிடத்தும்
இந்நிமல காணப் டுவது என்க.
'எம் ப ருமான்' என்றது, 'மவத்து' என்றவற்கறாடு முடியு மாகலின், ஆடுதலுக்கு,
'தான்' என்னும் எழுவாய் வருவிக்க. அணங் பகாடு - கதவிகயாடு. இதமன,
'அம் லத்கத' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டி, ஒடு, உரு ிமன 'நின்று' என் து வருவித்து
முடிக்க. இவ்வாறு முடியாது, 'பதாடிபயாடு - பதால்கவின் வாடிய கதாள்' (குறள் -
1235) என்றது க ால, 'ஒடு' கவறு விமனப் ப ாருளில் வந்தது' எனக் பகாண்டு,
'அணங்கு காண' என் து கருத்தாக உமரப் ினும் அமமயும். 'குணம்'என்றது
அருமள. கூரப் ாடி - மிகப் ாடி. இத் திருப் ாட்டுள், இமறவன் உயிர்கமள
உய்விக்குமாபறல்லாம் வகுத்கதாது முகத்தான், அவன் பசய்வனபவல்லாம்
உயிர்கள் ப ாருட்கடயாதலாகிய க ரருள் கூறப் ட்டது.
வாழ்த்த வாயும் நிமனக்க மடபநஞ்சும்
 1.13.திருப்பூவல்லி 396

தாழ்த்தச் பசன்னியும் தந்த தமலவமனச்

சூழ்த்த மாமலர் தூவித் துதியாகத
வழ்த்த
ீ வாவிமன கயன்பநடுங் காலகம.
(தி.5 .90 ா. 7) என்ற திருநாவுக்கரசர் திருபமாழி இங்கு நிமனக்கத் தக்கது.

பநறிபசய் தருளித்தன்
சீரடியார் ப ான்னடிக்கக
குறிபசய்து பகாண்படன்மன
ஆண்ட ிரான் குணம் ரவி
முறிபசய்து நம்மம
முழுதுடற்றும் ழவிமனமயக்
கிறிபசய்த வா ாடிப்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #281

எனக்கு நல்வழிமய உண்டாக்கியருளி, தன் சிறப்ம உமடய அடியார்களுமடய

ப ான்னடிகளுக்கக, இலக் காக்கிக் பகாண்டு, என்மன ஆண்டருளின
இமறவனது, மங்கள குணங்கமளப் புகழ்ந்து, எம்மம முழுமமயும் அடிமமயாக்கி
வருத்து கின்ற, ழவிமனகமளப் ப ாய்யாக்கின (இல்மலயாகச் பசய்த)
விதத்மதப் புகழ்ந்து ாடிப் பூவல்லி பகாய்யாகமா?

விளக்கவுமர

'என்மன' என்றதமன முதலிற் பகாள்க. பநறி பசய்து-நல்வழிப் டுத்தி. குறிபசய்து

(உரிய ப ாருளாக்கத்) திரு வுளங்பகாண்டு. பகாண்டு - ஏற்றுக்பகாண்டு. ரவி -
ரவுதலால், ' ரவிக் கிறிபசய்த' என இமயயும். முறிபசய்து - ஆவணம் பசய்து
பகாண்டு; ஆவணம், இங்கு, அடிமமப் த்திரம். முழுது - அன்று பதாட்டு
இன்றுகாறும் இமடவிடாது நின்று. உடற்றும் - வருத்துகின்ற. கிறிபசய்து -
ப ாய்யாக்கி; இல்மலயாகச் பசய்து. 'ஆண்ட ிரான் குணம் ரவி வல்விமனமயக்
கிறிபசய்தவா' என்றதனால், இமறவன் ப ாருள்கசர் புகழ்புரிந்தார்மாட்டு இருள்கசர்
இருவிமனயும் கசராமம (குறள் - 5). ப றப் ட்டது.

ன்னாட் ரவிப்
ணிபசய்யப் ாதமலர்
என்ஆகம் துன்னமவத்த
ப ரிகயான் எழிற்சுடராய்க்
கல்நா ருரித்பதன்மன
யாண்டுபகாண்டான் கழலிமணகள்
 1.13.திருப்பூவல்லி 397

ப ான்னான வா ாடிப்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #282

யான், அகநகநாள் துதித்து, ணிவிமட பசய்யும் டி, தன் திருவடி மலமர, என்
மனத்தில் ப ாருந்த அமமத்த ப ருமமமயயுமடயான், அழகிய கசாதியாகி,
முற் டக் கல்லில் நார் உரித்த ிறகு என்மன ஆண்டருளினவனுமடய இரண்டு
திருவடிகள் அழகியனவாயிருந்த விதத்மதப் புகழ்ந்து ாடிப் பூவல்லி
பகாய்யாகமா?

விளக்கவுமர

ஆகம் - மார்பு; அஃது இருதயத்மதக் குறித்தது. இனி, 'அகம் என் து நீட்டலாயிற்று'

எனினுமாம், ப ரிகயானாகிய ஆண்டுபகாண்டானது கழலிமணகள் ' என்க.
'கழலிமணகள்' எனப் ட்டது ற்றிய குறிப்பு கமகல (தி.8 திருத்பதள்களணம் ா.17)
தரப் ட்டது. சுடர் - ஞான விளக்கு; என்றது, ஆசான மூர்த்திமய, ப ான் - நிதி.
'நமக்குப் ப ான்னானவா' என்க.

க ராமச யாமிந்தப்
ிண்டமறப் ப ருந்துமறயான்
சீரார் திருவடிஎன்
தமலகமல் மவத்த ிரான்
காரார் கடல் நஞ்மச
உண்டுகந்த கா ாலி
க ாரார் புரம் ாடிப்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #283

க ராமசயால் உண்டாகிய இந்த உடம் ின் பதாடர்பு அற்றுப்க ாம் டி,

திருப்ப ருந்துமறமய உமடயானும், சிறப் மமந்த திருவடிமய, என்சிரசின்
கமல் மவத்த ப ருமானும், கருமம நிமறந்த ாற்கடலில் கதான்றிய நஞ்மச
உண்டு மகிழ்ந்த கா ாலியும் ஆகிய சிவப ருமானது க ார்க்கிலக்காயிருந்த
முப்புரத்தின் வரலாற்மறப் ாடிப் பூவல்லி பகாய்யாகமா?

விளக்கவுமர

ிண்டம் - உடம்பு. உடம்பு ஆமசயால் வருதலின். அதமன ஆமசயாககவ

ஒற்றுமமப் டுத்து ஓதியருளினார். ' ிண்டம் அறப் ாடி' என இமயக்க.
க ார்ஆர்புரம் - க ார் ப ாருந்திய ஊர்; தலங்கள். சிவ ிரானது க ார்ச்
பசயல்கமளக் குறிக்கும் தலங்கள் எட்டு. அமவ, 'அட்ட வரட்டம்
ீ ' எனப் டும்.
 1.13.திருப்பூவல்லி 398

அவற்மற, 1பூமன் சிரம் கண்டி2 அந்தகன் ககாவல்

3புரம் அதிமக
4மாமன் றியல் 5சலந்தரன் விற்குடி
6மா வழுவூர்
7காமன் குறுக்மக 8யமன் கட வூர்இந்தக்
காசினியில்
கதமன்னு பகான்மறயும் திங்களும் சூடிதன்
கசவககம.
என்னும் தனிப் ாடலால் அறிக. சிவபநறிமய அழித்துப் புத்தராய் நின்று ின்
சிவப ருமாகனாடு க ாகரற்று அழிந்த அசுரரது திரி புரங்கமள, அப்ப ருமானிடத்து
அன்புமடயார் ாடாராகலின், 'புரம்' என்றதற்கு, 'திரிபுரம்' என உமரத்தல்
ப ாருந்தாமம பவளிப் மட. 'புரத்துப் க ாரார்தல்' என மாற்றி உமரத்தும் எனின்,
அது 'புர மூன்று எரித்தவா' என கமகல (தி.8 திருப்பூவல்லி. ா-6.) கூறப் ட்டமம
காண்க.
இனி, இவ்வாறன்றி, 'க ரானந்தம் ாடி' (தி.8 திருப்பூவல்லி. ா-18.) எனப் ின்னர்
கமாமனயின்றி வருதல்க ால, ஈண்டும், 'க ரார் புரம்' எனப் ாடம் ஓதி, 'புகழ்
ப ாருந்திய சிவகலாகம்' என்று உமரப் ினுமாம்.

ாலும் அமுதமுந்
கதனுடனாம் ரா ரமாய்க்
ககாலங் குளிர்ந்துள்ளங்
பகாண்ட ிரான் குமரகழல்கள்
ஞாலம் ரவுவார்
நன்பனறியாம் அந்பநறிகய
க ாலும் புகழ் ாடிப்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #284

ாமலயும், அமிர்தத்மதயும், கதமனயும் ஒத்த ரா ரப் ப ாருளாகி,

குளிர்ச்சியாகிய திருவுருக் பகாண்டு வந்து, என் மனத்மதக் கவர்ந்து பகாண்ட
இமறவனது ஒலிக்கின்ற வரக்கழமல
ீ அணிந்த திருவடிகமள உலகத்தில்
வழி டுகவார்களுமடய நல்வழி யாகி, அவ்வழிமயகய நிகர்ப் தாகிய,
இமறவனது புகமழப் ாடிப் பூவல்லி பகாய்யாகமா?.

விளக்கவுமர

'கதன்' என்றவிடத்தும் உம்மம விரிக்க. உடனாம் - ஒருங்கு கலந்தது க ாலும்.

ரா ரமாய் - மிக கமலான இன் மாய். 'ககாலம் குளிர்ந்து' என, இடத்து
 1.13.திருப்பூவல்லி 399

நிகழ்ப ாருளின் பதாழில் இடத்தின் கமல் நின்றது. 'ககாலத்மத இனிதாகக்

பகாண்டு' என் து ப ாருள். 'கழல்கமள ஞாலத்துப் ரவுவார்' எனவும்', ரவுவாரது
நன்பனறியாகிய அந்பநறியாகன புகமழப் ாடி' எனவும் உமரக்க .
'க ாலும்' என்றது அமசநிமல. உண்மமயான் கநாக்குமிடத்து இமறவனது
க ராற்றலுக்கு யாபதாரு பசயலும் அரியதன்றாதலின், 'க ாலும் புகழ்' என்றார்
என்றலுமாம்.

வானவன் மாலயன்
மற்றுமுள்ள கதவர்கட்கும்
ககானவ னாய் நின்று
கூடலிலாக் குணக்குறிகயான்
ஆன பநடுங்கடல்
ஆலாலம் அமுதுபசய்யப்
க ானகம் ஆனவா
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #285

இந்திரன், திருமால், ிரமன் மற்றுமுண்டாகிய கதவர்கள் ஆகிய எல்லார்க்கும்

அரசனாயிருந்தும், ஒருவரும் பசன்றணுக பவாண்ணாத குணங்குறிகமள
உமடயவன், பநடிய ாற் கடலிலுண்டாகிய ஆலகால விஷத்மதத் திருவமுது
பசய்யகவ, அது உணவாயினவாபறன்ன வியப்பு என்று பூவல்லி பகாய்யாகமா?

விளக்கவுமர

'ககானவன்' என்றதில் 'அவன்', குதிப் ப ாருள் விகுதி. 'கூடல் இலாக் குணக்

குறிகயான்' என்றது, 'அறிந்து அமடதற் ககற்ற குணமும், குறியும் இல்லாதவன்'
என்ற டி. க ானகம்- நல்உணவு. ஆன - ப ாருந்திய. இங்கும், 'ஆனவா' என்றதன்
ின், ' ாடி' என் து வருவிக்க.

அன்றால நீழற்கீ ழ்
அருமமறகள் தானருளி
நன்றாக வானவர்
மாமுனிவர் நாள்கதாறும்
நின்றார ஏத்தும்
நிமறகழகலான் புமனபகான்மறப்
ப ான்றாது ாடிநாம்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #286
 1.13.திருப்பூவல்லி 400

அக்காலத்தில் கல்லாலின் நீழலில் எழுந்தருளி, அருமமயாகிய கவதப்

ப ாருள்கமள அருளிச் பசய்து, கதவர்களும் ப ரிய முனிவர்களும்
தினந்கதாறும் நிமலத்திருந்து வாயாரத் துதிக் கும் டியான நிமறகழமல
அணிந்த திருவடிகமள உமடகயான் அணிந்த பகான்மறப் பூவின் சிறப்ம ப்
புகழ்ந்து ாடி நாம் பூவல்லி பகாய்யாகமா?

விளக்கவுமர

'தான்' என்றதமன முதற்கண்மவத்து எழுவாயாக்கி, அதமன, 'அருளி, கழகலான்'

என்னும் ப யர்ப் யனிமலகள் பகாடுத்து முடித்து, 'அவன் புமனபகான்மறப்
ப ான்தாது ாடி' எனச் சுட்டுப்ப யர் வருவித்துமரக்க. 'புமனபகான்மற', விமனத்
பதாமக. 'ப ாற்றாது' என் து, எதுமக கநாக்கி பமலிந்து நின்றது; ப ான்க ாலும்
தாது, மகரந்தம்.

டமாக என்னுள்கள
தன்னிமணப்க ா தமவயளித்திங்கு
இடமாகக் பகாண்டிருந்
கதகம் ம் கமய ிரான்
தடமார் மதில்தில்மல
அம் லகம தானிடமா
நடமாடு மா ாடிப்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #287

என் மனகம எழுது டமாகத் தன்னிரண்டு திருவடி மலர்கமளப் தியமவத்து,

இவ்விடத்மத இடமாகக் பகாண்டிருந்தும் திருகவகம் த்திலும் ப ாருந்தியிருந்த
ப ருமான், விசாலம் ப ாருந்திய மதில்சூழ்ந்த தில்மலயம் லத்மதகய
இடமாகக் பகாண்டு, நடனம் பசய்யும் முமறமமமயப் ாடிப் பூவல்லி
பகாய்யாகமா?

விளக்கவுமர

டம் - ஓவியம். 'உள்ளக்கிழியின் உருபவழுதி' (தி.6 .25 ா.1) என்றருளினார்

திருநாவுக்கரசரும். 'க ாது' என்றது, உவமமயாகு ப யராய்த் திருவடிமய
உணர்த்திற்று. 'இங்கு இருந்து' என இமயயும். 'இங்கு' என்றதனால் 'நிலகம
இடமாக' என் து, தாகனக ாதரும், தடம் ஆர் - குளங்கள் நிமறந்த, தான்,
அமசநிமல.
 1.13.திருப்பூவல்லி 401

அங்கி அருக்கன்
இராவணன்அந் தகன்கூற்றன்
பசங்கண் அரிஅயன்
இந்திரனுஞ் சந்திரனும்
ங்கமில் தக்கனும்
எச்சனுந்தம் ரிசழியப்
ப ாங்கியசீர் ாடிநாம்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #288

அக்கினித் கதவனும், சூரியனும், இராவணனும், சனியும், நமனும், பசந்தாமமரக்

கண்ணனாகிய திருமாலும், ிரமனும், கதவர்ககானும், சந்திரனும், அழிவற்ற
தக்கனும், எச்சன் என் வனும், தமது தன்மமயழியும் டி, ககா ித்த சிறப்ம ப் ாடி
நாம் பூவல்லி பகாய்யாகமா?

விளக்கவுமர

அந்தகன் - அந்தகாசுரன், ரிசு - தன்மம; என்றது வலிமமமய. ப ாங்கிய சீர் -

மிக்குப் ரவிய புகழ். ' ரிசு அழிந்த மமயால் ப ாங்கிய சீர்' என்க. இங்குக்
கூறப் ட்டவருள் இராவண னும், அந்தகாசுரனும் ஒழித்து ஒழிந்கதார் அமனவரும்
தக்கன் கவள்வியில் ஒறுக்கப் ட்டவர் என்க.

திண்க ார் விமடயான்

சிவபுரத்தார் க ாகரறு
மண் ால் மதுமரயிற்
ிட்டமுது பசய்தருளித்
தண்டாகல ாண்டியன்
தன்மனப் ணிபகாண்ட
புண் ாடல் ாடிநாம்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #289

திடமான, க ார்க்குரிய இட த்மத உமடயவன், சிவநகரத்தார்ப்

க ாகரறாயிருப் வன், அவன் மண்ணுலகில் மதுமரப் தியில், ிட்டிமனத்
திருவமுது பசய்தருளி, ிரப் ந் தண்டினால் ாண்டியன் தன்மனப்
ணிபகாண்டதனால் உண்டாகிய, புண்மணப் ற்றிய ாடமலப் ாடி, நாம்
பூவல்லி பகாய்யாகமா?

விளக்கவுமர
 1.13.திருப்பூவல்லி 402

சிவபுரம் - சிவகலாகம். அங்கு உள்ளார்க்குத் தமலவ னாய் நின்று

இடர்கமளதலின், 'சிவபுரத்தார் க ார் ஏறு' என்று அருளினார். மண் ால் -
மண்ணுலகத்தில். அமுது பசய்து - உண்டு. 'தண்டு' என்றது ிரம் ிமன. 'தன்மன'
என்றது, 'விமடயான்' எனவும், 'ஏறு' எனவும் கூறப் ட்டவமனக் குறித்தது.
'தன்மனப் ாண்டியன் தண்டாகல ணிபகாண்ட புண்' என்க. ணிபகாள்ளுதல் -
ஏவல்பகாள்ளுதல். ' ணிபகாண்ட புண்' என்றது, 'ஆறுபசன்ற வியர்' என் து க ால
நின்றது. ' ாடல் ாடி' என்றதற்கு கமல் (தி.8 திருத்பதள்களணம். ா-8)
உமரத்தவாறு உமரக்க.

முன்னாய மாலயனும்
வானவருந் தானவரும்
ப ான்னார் திருவடி
தாமறியார் க ாற்றுவகத
என்னாகம் உள்புகுந்
தாண்டுபகாண்டான் இலங்கணியாம்
ன்னாகம் ாடிநாம்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #290

கதவர்களுக்குள் முன்னவர்களாகிய திருமாலும், ிரமனும், கதவர்களும்,

அவுணரும் ப ான்க ாலும் அரிய திரு வடிமயத்தாம் அறியமாட்டார்கள்.
அப் டியிருக்க எம்மால் வணங்கப் டுவகதா? என் மனத்தினுள்கள புகுந்து
என்மன ஆண்டு பகாண்ட வனுமடய, ஆ ரணமாகிய ல நாகங்கமளப் புகழ்ந்து
ாடி நாம் பூவல்லி பகாய்யாகமா?

விளக்கவுமர

முன் ஆய - கதவருள் முன்நிற்கின்ற. தானவர் - அசுரர். 'இலங்கு அணியாம்

ன்னாகம்' எனப் ின்னர் வருதலின், 'ப ான்னார் திருவடி' என்றமவ, ன்னாகம்
அணிந்த அப் ப ருமானுமடயமவ ஆயின. 'ப ான்னார் திருவடிக் பகான்றுண்டு
விண்ணப் ம்' எனச் சிவப ருமானது திருவடிகமள, 'ப ான்னார் திருவடி' (தி.4
.109 ா.1) என அப் ரும் அருளிச் பசய்தார். 'ஆகத்துக்கண் உள் புகுந்து' என்க. 'உள்'
என்றது, மனத்மத. ஆண்டு பகாண்டானது அணி' என் தாம். இலங்கு அணி -
விளங்குகின்ற ஆ ரணம். ல் நாகம் - ல ாம்புகள்.
தாருகாவன முனிவர்களது மமனவிமார்கள் முன் சிவ ப ருமான்
ிச்மசக்ககாலத்துடன் பசன்றப ாழுது அம்மகளிர் அவரது அழகில் ஈடு ட்டுத் தம்
கற் ிமன இழந்தமம ற்றிச் சினந்த அம் முனிவர்கள் பகாடுகவள்வி ஒன்மறச்
பசய்து அதனினின்றும் உண்டாக்கி அனுப் ிய ப ாருள்களுள், ாம்புகளும் சில;
 1.13.திருப்பூவல்லி 403

அவற்மற யும், காசி முனிவர் மமனவியருள், 'வினமத' என் வள் ப ற்ற

மகனாகிய கருடனுக்கு அஞ்சி அமடக்கலம் புகுந்த, அம்முனிவர் மமனவியருள்
மற்பறாருத்தியாகிய கத்துரு என் வள் ப ற்ற ாம்புகமளயும் சிவப ருமான்
அணிகலங்களாக அணிந்து பகாண்டனர் என் து புராண வரலாறு.

சீரார் திருவடித்
திண்சிலம்பு சிலம்ப ாலிக்கக
ஆராத ஆமசயதாய்
அடிகயன் அகமகிழத்
கதரார்ந்த வதிப்
ீ
ப ருந்துமறயான் திருநடஞ்பசய்
க ரானந் தம் ாடிப்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #291

சிறப்புப் ப ாருந்திய திருவடி கமலணிந்த, திடமான சிலம்புகள், ஒலிக்கின்ற

ஒலிக்கக, பவறுக்காத ஆமச பகாண்டு அடிமமயாகிய நான் மனமகிழுமாறு
கதகராடுகிற பதருக்ககளாடு கூடிய திருப்ப ருந்துமறமய உமடயவன் திரு
நடனம் ண்ணுவதனால் உண்டாகிற க ரின் த்மதப் புகழ்ந்து ாடிப் பூவல்லி
பகாய்யாகமா?

விளக்கவுமர

'திருவடிக்கண் அணிந்த சிலம்பு சிலம்பு ஒலி' என்க. சிலம்பு ஒலி - ஒலிக்கின்ற

ஒலி. ஆமசயது - ஆமசமய உமடயது. 'ஆய' என் தன் இறுதிநிமல
பதாகுத்தலாயிற்று. 'ஆமசயதாய அகம்' என்க. 'அகம் மகிழ நடம்பசய்' என
இமயயும். நடம்புரியும் ப ாழுது சிலம்ப ாலி ககட்கப் டுதலின் , ஆமசப் ட்ட
அகம், அது ககட்டு மகிழ்வதாயிற்று, பசய் க ரானந்தம் - பசய்ததனால் விமளயும்
ப ரிய இன் ம்.

அத்தி யுரித்தது
க ார்த்தருளும் ப ருந்துமறயான்
ித்த வடிவுபகாண்
டிவ்வுலகிற் ிள்மளயுமாம்
முத்தி முழுமுதலுத்
தரககாச மங்மகவள்ளல்
புத்தி புகுந்தவா
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #292
 1.13.திருப்பூவல்லி 404

யாமனமய உரித்து, அந்தத் கதாமலப் க ார்த் தருளிய திருப்ப ருந்துமறமய

உமடயான், ித்த கவடங் பகாண்டு இந்த உலகத்தில் சிலர்க்குப் ிள்மளயுமாகி,
முத்தி முழுமுதற் ப ாருளுமா, திருவுத்தரககாச மங்மகயில் எழுந்தருளிய
வள்ளலுமா இருக்கிறதகனாடு அவன் என் மனத்துள் புகுந்த டிமயப் புகழ்ந்து
பூவல்லி பகாய்யாகமா?

விளக்கவுமர

அத்தி - யாமன, 'அது' என்றது, உரிக்கப் ட்ட கதாலிமன, கதாமலப் க ார்மவயும்,

ஆமடயுமாகக் பகாண்டது முதலியவற்மறகய, ' ித்தவடிவு' என்றார். ிள்மள -
மகவு. சிவ ப ருமான் மகவாய் வந்தமமமய, 'ஓரி யூரின் உவந்தினி தருளிப் -
ாரிரும் ாலக னாகிய ரிசும்' (தி.8 கீ ர்த்தி - 68-69) என முன்கன அருளிச் பசய்தார்.
' ிள்மளயுமாம்' என்ற உம்மமயால், காமளயு மாதல் தழுவப் ட்டது. தாருகாவன
முனிவர் மமனவியர் முன் பசன்றது முதலியமவ காமளவடிவமாதல் அறிக.
இவற்றால் இமவ யமனத்தும் நாடகமாதலல்லது. அவனது உண்மம இயல்பு
அன்பறன் து குறித்தவாறாம். இவ்வாற்றாகன, அவன் முத்தி முழுமுதலாதல்
பதளிவிக்கப் ட்டது. முத்தியாவது ிறவியற்ற நிமலயாதலானும், சிவ ிரான்
ஒருவகன ிறப் ில்லாதவன் ஆதலானும் , அவனல்லது அந்நிமலமய அருள்வார்
ிறர் இன்மமயின், 'முத்தி முழுமுதல்' என்று அருளிச் பசய்தார். முழு முதல் -
முடிந்த தமலவன். 'ஏமனகயார் லரும் இமடநிமலயாய சிலவற்மறத்
தரு வகர' என்றதற்கு, இவ்வாறு அருளினார். 'புகுந்தவா ாடி' என வருவித்துமரக்க.

மாவார ஏறி
மதுமரநகர் புகுந்தருளித்
கதவார்ந்த ககாலந்
திகழப் ப ருந்துமறயான்
ககாவாகி வந்பதம்மமக்
குற்கறவல் பகாண்டருளும்
பூவார் கழல் ரவிப்
பூவல்லி பகாய்யாகமா. #293

திருப் ப ருந்துமறயான், குதிமரமயப் ப ாருந்த ஏறி, மதுமர நகரத்தில்

புகுந்தருளி, பதய்வத்தன்மம ப ாருந்திய திருவுருவம் விளங்க, தமலவனாய்
வந்து, எம்மம ஆட் பகாண் டருளும், பசந்தாமமர மலர் க ாலும் திருவடிகமளத்
துதித்துப் ாடிப் பூவல்லி பகாய்யாகமா?.

விளக்கவுமர
 1.14.திருவுந்தியார் 405

மா - குதிமரமய. ஆர ஏறி - நன்கு ஊர்ந்து. 'புகுந்தருளி' என்றது, 'ககாவாகி'

என்றதகனாடு முடியும். 'குதிமர கமல் வந்தப ாழுதும் அவனது உருவம்
வியக்கத்தக்கதாய் இருந்தது' என்றதற்கு, 'கதவார்ந்த ககாலம் திகழ' என்றார். ககா -
தமலவன். 'சார்ந்தாமரக் காத்தல் தமலவர் கடன் ' (சிவஞான க ாதம்-சூ. 10, அதி.2.)
ஆதலின், அங்ஙனம் காக்க வந்த நிமலமய, 'ககாவாகி' என்று அருளினார். இத்
திருப் ாட்டினால், இமறவன் அடிகமளக் காத்தற்ப ாருட்டு மதுமர நகரில் குதிமர
ஏறி வந்தமம இனிது ப றப் டும். பூ ஆர் - மலர் க ாலப் ப ாருந்திய. பூ,
ப ாலிவுமாம். ' லரும் தூவி வணங்கும் மலர்கள் ப ாருந்திய கழல்' எனலுமாம்.
இப் ாட்டும், அடுத்துவரும் திருவுந்தியாரின் இறுதிப் ாட்டும் சில ிரதி களில்
இல்மல என் ர்; அவ்வாற்றான் இமவ இமடச் பசருகலாயின் , த்பதான் து
ாட்டுக்களால் ஆயினமம ற்றிகய இது , திருச்சாழலின் ின் மவத்துக்
ககாக்கப் ட்டதாகும்.

1.14.திருவுந்தியார்
வமளந்தது வில்லு விமளந்தது பூசல்
உமளந்தன முப்புரம் உந்தீ ற
ஒருங்குடன் பவந்தவா றுந்தீ ற. #294

இமறவனது வில் வமளந்தது; வமளதலும் க ார் மூண்டது; மூளுதலும்

முப்புரங்களும் ஒருமிக்க பவந்து நீறாயின. அந்தத் திரிபுரத்மத அழித்த நற்
பசய்திமய நிமனத்தால் வியக்கத்தக்க தாக இருக்கிறது என்று
உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

'வில்' என் து. ஈற்றில் உகரம் ப ற்று வந்தது. 'வில் சிவ ப ருமானுமடயது'
என் தும், 'பூசல் (க ார்) அசுரருமடயது என் தும் ஆற்றலான் விளங்கின.
உமளந்தன - துயருற்றன. 'முப்புரம்' என்றது இரட்டுற பமாழிதலாய் முன்னர்
அதன்கண் வாழ்வார் கமல் நின்று, உமளதல் விமனகயாடும், ின்னர் முப்புரத்தின்
கமலகதயாய் கவதல் விமனகயாடும் இமயந்தது.
ஒருங்கு - ஒருகசர. 'உடன்' என்றது. 'பநாடியில்' என விமரவு குறித்தவாறு.
'பவந்த வாறு' என்றதன் ின், ' ாடி' என் து வருவிக்க. இதனுள் இனிவரும்
திருப் ாட்டுக்களிலும் கவண்டு மிடங்களில் இவ்வாகற இதமன வருவித்து
முடிக்க.
 1.14.திருவுந்தியார் 406

ஈரம்பு கண்டிலம் ஏகம் ர் தங்மகயில்

ஓரம்க முப்புரம் உந்தீ ற
ஒன்றும் ப ருமிமக உந்தீ ற. #295

இமறவர் திருக்கரத்தில் இரண்டு அம் ிருக்கக் கண்டிகலம்; கண்டது ஓரம்க ;

அந்த ஓர் அம்பும் திரிபுரம் எரித்தற்கு அதிககமயாயிற்று என்று
உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

'ஏகம் ர் தங்மகயில்' என்றதமன முதலில் மவத்து. 'ஓரம்க ' என்றதன் ின்,

'கண்டனம்' என் து வருவிக்க, 'முப்புரம்' என்று அருளினாராயினும், 'புரம் மூன்று'
என உமரத்தல் திருவுள்ள மாம். ஆககவ, 'இமறவர் மகயில் இருந்தது ஓரம்க ;
மகயாய் எதிர்ந்த புரங்ககளா மூன்று; எனினும், அமவகமள அழித்தற்கு அவ் ஓர்
அம்புதானும் சிறிதும் கவண்டப் டாதாயிற்று' என் து ப ாருளாதல் அறிக.
சிவப ருமான் திரிபுரங்கமள அம்பு முதலிய வற்றால் அழியாது, புன்சிரிப் ாகன
அழித்தமமயின், அவ் ஓர் அம்பும் கவண்டப் டாததாயிற்று. இதனால், இமறவன்,
எல்லாவற்மறயும் கரணத்தானன்றிச் சங்கற் த்தாகன பசய்தமலக், கூறியவாறு.
'ப ருமிமக' என்றதன் ின், 'என்று' என் து வருவிக்க.

தச்சு விடுத்தலும் தாமடி யிட்டலும்

அச்சு முறிந்தபதன் றுந்தீ ற
அழிந்தன முப்புரம் உந்தீ ற. #296

கதவர்கள் கதரிமன இமணத்து விடுத்ததும், அத் கதரில் இமறவன் திருவடிமய

மவத்ததும், கதரினது அச்சு முறிந்தது; எனினும் முப்புரங்கள் அழிந்தன என்று
உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

'மதத்து' என் து 'தச்சு' எனப் க ாலியாயிற்று. 'மதத்தல், அழகு டச்பசய்தல் என் து,
'கவலன் மதஇய பவறியயர் களனும்' (தி.11 திருமுருகா -222.)
என்றற்பறாடக்கத்தனவாக வருவனவற்றான் அறிக. மகளிர்க்கு, 'மதயலார்' என்னும்
ப யரும், தம்மம ஒப் மன பசய்துபகாள்ளுதலாகிய காரணம் ற்றிவந்ததாம்.
'மதயல்' என ஒருமமக்கண் வருதல் ஆகுப யர். இப்ப ாருட்டாகிய 'மதயல்,
மதத்தல்' என் ன ிற்காலத்தில், துன்னத்திற்கும், துன்னம் பசய்தற்கும்
உரியவாயின. ஒருவமகத் பதாழிமல உணர்த்தும் 'தச்சு' என்னும் ப யர்ச் பசால்,
இங்கு, விமனபயச்சமாய் வந்த 'தச்சு' என் தனின் கவறு. 'தச்சு' என் து அடியாக,
 1.14.திருவுந்தியார் 407

'தச்சன், தச்சர்' முதலிய ஒட்டுப் ப யர்கள் ிறக்கும். 'தச்சு' என்றதற்கு, 'கதர்'

என்னும் பசயப் டு ப ாருளும், அச்சுமுரிதலுக்கு, அஃது என்னும் எழுவாயும்,
வருவிக்க.
'தாம்' என்றது, முன்மன திருப் ாட்டில், 'ஏகம் ர்' எனக் குறிக்கப் ட்டவமர என் து
பவளிப் மட. 'இடலும்' என் து விரித்தல் விகாரம் ப ற்றது. 'அடியிட்டப ாழுகத
அச்சு முறிந்தமம அவரது வன்மமமயயும், ிறரது பமன்மமமயயும் எளிதின்
விளக்கும்' என் தும், 'கதர் அச்சு முறிந்ததாயினும் அவர் முப்புரத்மத
அழிக்கக்கருதியது முடிந்கதவிட்டது' என் தும் குறித்தவாறு. 'அழிந்தன'
என்றதற்குமுன், 'ஆயினும்' என் து வருவிக்க.

உய்யவல் லாபராரு மூவமரக் காவல்பகாண்டு

எய்யவல் லானுக்கக உந்தீ ற
இளமுமல ங்கபனன் றுந்தீ ற. #297

ிமழக்க வல்லவராயிருந்த மூவமரயும் கயிமலக்குத் துவார ாலகராகச்

பசய்து முப்புரத்மத அம்க வி எரிக்க வல்லவனாகிய உமாகதவி
ாகமனக்குறித்து உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

உய்ய வல்லார் - யார் யார் எத்துமண மயக்க உமர கமளக் கூறினும்

அவற்மறக் ககளாது நன்பனறிமயக் கமடப் ிடிக்க வல்லவர் , ஒரு மூவராவார்,
'சுதன்மன், சுசீலன், சுபுத்தி' என்னும் ப ய ருமடய அசுரர். இவர்கள் திரிபுரத்தில்
வாழ்ந்தவர்கள். திரிபுரத் தமலவர்களாகிய, 'தாரகாக்கன், கமலாக்கன்,
வித்தியுன்மாலி' என் வர், முதலில் தாங்களும் சிவபநறியில் ஒழுகிப் ிறமரயும்
ஒழுகச்பசய்து, ின்பு திருமால் புத்த வடிவம் பகாண்டு நாரத முனிவ ருடன்
பசன்று புத்த சமயத்மதப் க ாதித்தப ாழுது புத்தர்களாய்ச் சிவபநறிமயக் மகவிட ,
ஏமனகயாரும் அவ்வாகற சிவபநறிமயக் மகவிடவும், இம்மூவர் மட்டில்
சிவபநறியிகல நின்றமம ற்றி இவமர, 'உய்ய வல்லார்' என்றும், சிவப ருமான்
திரிபுரத்மத எரித்த ப ாழுது இம்மூவமர மட்டில் அழியாதவாறு காத்து ஏமனய
லமர யும் அழித்தமம ற்றி 'ஒரு மூவமரக் காவல்பகாண்டு எய்ய வல்லான்'
என்றும் அருளிச்பசய்தார்.
'மூவார் புரங்கள் எரித்த அன்று
மூவர்க் கருள்பசய்தார்' -தி.1 .69 ா.1
என இதமனத் திருஞானசம் ந்தரும் எடுத்தருளிச்பசய்தல் காண்க. 'திரிபுரங்கள்
அழிக்கப் ட்ட ப ாழுது அழியாது ிமழத்தவர் கமற்குறித்த மூவகர' என் மதயும்,
ின்பு அவர்கள், சிவப ருமான் திருவருளால் அப்ப ருமானது வாயில்
 1.14.திருவுந்தியார் 408

காவலராயினர்' என் மதயும்,

முப்பு ரங்களின் மூவர் புத்தன்
பமாழித்தி றத்தின் மயங்கிடாது
அப் ணிந்தவர் தாள் ணிந்தரு
ளாற்றின் நின்றனர் ஆதலால்
ப ாய்ப்பு ரந்தபு காமல நீற்றமற
நாவின் மன்னவர் க ால்எரி
தப் ி வாழ்ந்தனர் ஈசன் ஆமணயில்
நிற் வர்க்கிடர் சாருகமா.
சுதன்மன் என்று சுசீலன் என்று
சுபுத்தி என்று பசாலப் டும்
அதன்மம் நீத்தஅம் மூவருக்கும்
அருள்சு ரந்துமம ாகனார்
இதம்வி ளங்க வரங்கள் கவட்ட
விளம்பு மின்என அங்கவர்
தம்வ ணங்குபு நின்தி ருப் ணி
வாயில் காப் ருள் என்றனர்.
என்றற் பறாடக்கத்துக் காஞ்சிப் புராணச் பசய்யுட்காளான் அறிக. காஞ்சிப்
புராணத்துள் இங்ஙனம் 'வாயில் காப்பு' எனப் ப ாதுப் டக் கூறி இருப் ினும்,
'மூவருள் இருவர் வாயில் காவலரும், ஒருவன் இமறவனது திருக்கூத்திற்கு
மத்தளம் முழக்கு வனும் ஆயினர்' என் மத,
மூபவயில் பசற்ற ஞான்றுய்ந்த மூவரில்
இருவர் நின்திருக் ககாயிலின் வாய்தல்
காவ லாளர்என் கறவிய ின்மன
ஒருவன் நீகரி காடரங்காக
மாமன கநாக்கிகயார் மாநடம் மகிழ
மணிமு ழாமுழக் கவ்வருள் பசய்த
கதவ கதவநின் திருவடி யமடந்கதன்
பசழும்ப ா ழில்திருப் புன்கூருளாகன.
(தி.7 .55 ா.8) என்னும் சுந்தரர் திருபமாழியான் உணர்க. 'சுதன்மன், சுசீலன், சுபுத்தி'
என்ற முமற ற்றி, 'இறுதியிற் பசால்லப் டு வகன மத்தளம்
முழக்குகவானாயினன்' என்று பகாள்ள இடம் உண்டு. வாயில் காவலமர
இப்ப ாழுது, 'திண்டி, முண்டி' என்கின்றனர். இவ்வசுரர்கள் சிவப ருமான் ககாயிலில்
வாயில் காவலர் ஆயினமமமய அடிகளும் திருத்கதாகணாக்கத்து ஒன் தாம்
திருப் ாட்டில் குறித்தருளுதல் காண்க. 'வல்லானுக்கு' என்றதும், 'என்று' என்றதும்
 1.14.திருவுந்தியார் 409

எஞ்சிநின்ற , ' ாடி' என் தகனாடு முடியும். ாடுதலுக்கு இமறவமனச் பசயப் டு

ப ாருளாகவன்றிக் பகாள்கவானாகக் கருதினமமயின் , 'வல்லானுக்கு' எனக்
குவ்வுருபு பகாடுத்து ஓதினார்; ின்வருவனவற்றிற்கும் இது ப ாருந்தும். இத்
திருப் ாட்டால், சிவப ருமானது அருமளயும், ஆற்றமலயும் வியந்தவாறு.

சாடிய கவள்வி சரிந்திடத் கதவர்கள்

ஓடிய வா ாடி உந்தீ ற
உருத்திர நாதனுக் குந்தீ ற. #298

தக்கனது யாகம் குமலதலும் கதவர்கள் ஓடின விதத்மதப் ாடி உந்தீ ற;

உருத்திர மூர்த்தியாகிய இமறவன் ப ாருட்டு உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

'சாடிய' என்றது உடம்ப ாடு புணர்த்ததாகலின் 'சாடியதனால்' என் து

கருத்தாயிற்று. இங்கு 'கவள்வி' எனப் டுவது, தக்கனுமடயகத என் து இனிது
விளங்கிக் கிடக்கும். உருத்திரநாதன், இருப யபராட்டு. 'உருத்திர நாதனுக்குப் ாடி'
என இமயயும். இனி, 'உருத்திரநாதனாகிய ஒருவனுக்குத் கதவர் லர்
உமடந்கதாடிய வாற்மறப் ாடி' என உமரப் ினுமாம்.

ஆவா திருமால் அவிப் ாகங் பகாண்டன்று

சாவா திருந்தாபனன் றுந்தீ ற
சதுர்முகன் தாமதபயன் றுந்தீ ற. #299

ிரம கதவனுக்குத் தந்மதயாகிய, திருமாலானவன் தக்கன் கவள்வியில்

அவியுணமவக் பகாண்டு, அந்நாளில் வரீ த்திர ரால் ப ரிதும் தாக்கப் ட்டு
உயிர் ஒன்மறயுகம உமடயவனாய் இருந்தான் என்று பசால்லி,
உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

ஆவா, இரக்கக் குறிப்பு; இதமன, 'இருந்தான்' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக.

'சாவாதிருந்தான்' என்றது. 'உயிர் க ாதல் ஒன்பறாழிய ஏமன எல்லாத்
துன் ங்கமளயும் எய்தினான்' என்றவாறு. வரீ த்திரரது தண்டத்தால் மார் ில்
அடியுண்டு மூர்ச்மச யுற்றுக் கிடந்த நிமலமய இவ்வாறு அருளிச் பசய்தார்.
திருமால் எய்தியதாக யாண்டுங்காணப் டும் இந்நிமலமயகய அடிகள் அருளிச்
பசய்ததன்றி, அவன் தமலயறுப்புண்டதாக ஒகராவிடத்துக் கூறப் டும். அதமன
அடிகள் அருளிச்பசய்திலர். 'உலமகபயல்லாம் மடப் வமனப் மடத்த
 1.14.திருவுந்தியார் 410

ப ரிகயான்' என அவனது ப ருமமமய எடுத்துக் கூறுவார், 'சதுர்முகன் தாமத'

என்று மறித்தும் அருளிச் பசய்தார்.

பவய்யவன் அங்கி விழுங்கத் திரட்டிய

மகமயத் தறித்தாபனன் றுந்தீ ற
கலங்கிற்று கவள்விபயன் றுந்தீ ற. #300

பகாடியவனாகிய அக்கினிகதவன் அவியுண்ண வமளத்த மகமய பவட்டினான்

என்று உந்தீ ற, பவட்டுதலும் யாகம் கலங்கிற்று என்று உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

'பவம்மம யுமடவன்' என்னும் ப ாருளதாகிய, 'பவய்யவன்' என் து, 'பகாடியவன்'

என்னும் நயத்மதத் கதாற்று வித்து, ஒறுக்கப் டுதற்குரிய இமயபுணர்த்திநின்றது.
'விருப் முமடய வனாய்' எனவும் உமரப் . திரட்டுதலுக்கு, 'அவிப் ாகம்' என்னும்
பசயப் டுப ாருள், முன்மனத் திருப் ாட்டினின்றும் வந்து இமயயும்.

ார்ப் தி மயப் மக சாற்றிய தக்கமனப்

ார்ப் பதன் கனஏடி யுந்தீ ற
மணமுமல ாகனுக் குந்தீ ற. #301

ார்வதி கதவிமயப் மகத்துப் க சின தக்கமன உயிகராடு மவத்துப்

ார்ப் தனால் சிவப ருமானுக்கு என்ன யன்? என்று உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

' ர்வதம்' என் து, ' ருப் தம்' என வருதல் க ால, ' ார்வதி' என் து, ' ார்ப் தி'
எனவந்தது. 'மமலமகள்' என் கத இதன் ப ாருள்; எனினும், இங்கு, 'இமறவி'
என்னும் ப ாருளதாய் நின்றது. ார்ப் து - கண்கணாடுவது. 'இமறவி என்று
கருதாமல் ஏமனகயார்க ாலக் கருதிய அறிவிலியாகிய அவன்மீ து
கண்கணாட்டஞ் பசய்து இகழாபதாழிதல் கவண்டா' என்ற டி. எனகவ, 'அவமன மிக
இகழ்ந்தும், சிவமன மிகப்புகழ்ந்தும் ாடி ஆடு' என்றதாயிற்று. குற்றம் பசய்தவமர
ஒறுத்தல் அரசர்க்கு முமறமமயாதல்க ால, குற்றம் பசய்தவமர இகழ்தலும்
அறிவுமட கயார்க்கு முமறமமயாதலின் , இவ்வாறு அருளிச்பசய்தார்

புரந்தர னாபராரு பூங்குயி லாகி

மரந்தனி கலறினார் உந்தீ ற
வானவர் ககாபனன்கற உந்தீ ற. #302
 1.14.திருவுந்தியார் 411

இந்திரன் ஒரு குயில் உருக் பகாண்டு ஒரு மரத்தில் ஏறினான்; அவன்

கதவர்களுக்கு அரசன் என்று உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

புரந்தரன் - இந்திரன். பூ - அழகு. 'தக்கன் கவள்வியில் வரீ த்திரருக்கு அஞ்சி

இந்திரன் குயில் உருவங்பகாண்டு ஓடி ஒளிந்தான்' என் து வரலாறு. 'வானவர்
ககான்' என்றதும், முன்னர் 'சதுர்முகன் தாமத' (தி.8 திருவுந்தியார். ா-6.)
என்றதகனாடு ஒப் து. 'ககான்' என்றது, ன்மம பயாருமம மயக்கம்.

பவஞ்சின கவள்வி வியாத்திர னார்தமல

துஞ்சின வா ாடி உந்தீ ற
பதாடர்ந்த ிறப் ற உந்தீ ற. #303

கடுஞ்சினத்தால் பதாடங்கின யாகத்துக்கு அதி கதவமதயின் தமல அற்ற

விதத்மத நமது ிறவித் பதாடர் அற்று ஒழி யும் வண்ணம் ாடி
உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

'பவஞ்சினத்தால் பதாடங்கிய கவள்விமயயுமடய வியாத்திரனார் ' என்க.

பவஞ்சினம், சிவப ருமான்மீ பதழுந்தது. வியாத்திரன் - மாறு ட்ட
பசலவிமனயுமடயவன்; தக்கன். 'பமச்சன் வியாத்திரன் தமலயும் கவறாக்
பகாண்டார்' (தி.6 .96 ா.9) என்னும் திருத்தாண்டகத் பதாடருள், 'கவறாக'
என்றதனால், இப்ப யர் தக்கமனக் குறித்தல் இனிதுணரப் டும். துஞ்சுதல் -
அழிதல். ஈண்டுச் சிவப ருமானது பவற்றிமயகய ப ரிதும் ாடுதல் ற்றி, தக்கன்
உயிர்த்பதழுந்தமமமய அருளாது, அவன் துஞ்சியது மாத்திமரகய அருளினார்.
பதாடர்ந்த - ண்டுபதாட்டு விடாது வந்த, ' ிறப்பு அறப் ாடி' என இமயயும்.

ஆட்டின் தமலமய விதிக்குத் தமலயாகக்

கூட்டிய வா ாடி உந்தீ ற
பகாங்மக குலுங்கநின் றுந்தீ ற. #304

சிறுவிதியின் தமலயற்றுப் க ாக அதற்குப் ிரதியாக ஆட்டின் தமலமயப்

ப ாருத்தின விதத்மதப் ாடித் தனங் குலுங்க நின்று உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர
 1.14.திருவுந்தியார் 412

விதி - சிறுவிதி; தக்கன். 'சிறுவிதி' என்னும் ப யர், ிரமன் மகனாயினமம ற்றிக்

கூறப் டுவது. யாட்டின் தமலமய அமமத்ததும் ஒறுப்க யாகலின் , இதுவும்
பவற்றி கூறியகதயாயிற்று.

உண்ணப் புகுந்த கபனாளித் கதாடாகம

கண்மணப் றித்தவா றுந்தீ ற
கருக்பகட நாபமலாம் உந்தீ ற. #305

நமது ிறவி ஒழியும் வண்ணம் அவிர் ாகத்மத உண்ண வந்த கனது

கண்மண அவன் ஓடாமற் றித்த விதத்மதப் ாடி உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

'அவிமய உண்ண' என வருவித்துமரக்க. கன், ஆதித்தர் ன்னிருவருள் ஒருவன்.

'நாபமலாம் கருக்பகட' என மாற்றி, எஞ்சி நின்ற ' ாடி' என் தகனாடு முடிக்க. 'கரு'
என்றது, 'கருவில் வழ்தல்
ீ ' எனப் ப ாருள் தருதலின், 'நாபமலாம் கருக் பகட' எனத்
பதாழில், முதபலாடு சார்த்தி முடிக்கப் ட்டதாம்.

நாமகள்நாசி சிரம் ிர மன் டச்

கசாமன் முகன்பனரித் துந்தீ ற
பதால்மல விமனபகட உந்தீ ற. #306

நமது ழவிமன ஒழிய, சரசுவதியின் மூக்கும் ிரமன் சிரமும் அற்று விழச்

பசய்து, சந்திரமனத் கதய்த்து, யாக ங்கம் பசய்த பசய்திமயக் குறித்துப் ாடி
உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

' ட' என்றதமன, 'நாசி' என்றதகனாடும் கூட்டி, 'நாமகள் நாசி டவும், ிரமன்
சிரம் டவும்' என உமரக்க. கசாமன் - சந்திரன். முகன் - முகம்; க ாலி.
னகரபவாற்று விரித்தல். 'முகம்' என் து ாடமாயின், நகர பவாற்று விரித்தலாம்.
'பநரித்தது' என் து குமறந்து, 'பநரித்து' என நின்றது. பநரித்தது - காலால்
கதய்த்தது. இதன் ின், ' ாடி' என் து எஞ்சிநின்றது. 'பநரிந்து' எனப் ாடம் ஓதி,
அதமனயும், 'பநரிந்தது' எனக் பகாண்டுமரத்தல் சிறக்கும். இதனுள், வரீ த்திரரால்
நாமகள் மூக்கிழந்தும், ிரமன் தமலயிழந்தும், சந்திரன் கதய்க்கப் ட்டும்
க ாயினமம அருளப் ட்டது. இதனுள், ' ிரமன்' என்றது, முன்னர், 'விதி'
என்றதுக ால, தக்கமனகய குறித்தது என் ாரும் உளர். தக்கமன, 'சிறுவிதி'
என்றல்க ால, 'சிறு ிரமன்' என்றல் வழக்கின்கண் இன்மமயானும், தக்கன்
 1.14.திருவுந்தியார் 413

தமலயிழந்து மாற்றுத் தமல ப ற்றமம முன்னர்க் கூறப் ட்டமம யானும் அது

ப ாருந்து மாறில்மல.

நான்மமற கயானு மகத்திய மான் டப்

க ாம்வழி கதடுமா றுந்தீ ற
புரந்தரன் கவள்வியில் உந்தீ ற. #307

ிரமனும் யாகாதி னாகிய தக்கனும் இறந்து வழ்தலும்

ீ இந்திரன் ஓடிப்க ாய்
வழிமயத் கதடுகிற விதத்மதக் குறித்து உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

'கவள்வியில்' என்றதமன முதலிற்பகாள்க. நான் மமறகயான் - ிரமன். அகத்து

இயமான் - நடுவிடத்தில் இருந்த தமலவன்; தக்கன். 'இயமானன்' என் து,
குமறந்து நின்றது; இது கவட்க ாமனக் குறிக்கும் ஆரியச் பசாற்சிமதவு.
'இயமானன்' என்றதன் ின்னும் உம்மம விரிக்க. 'மகத்தியமான்' எனவும் ிரிப் ர்.
' ட' என் து, ' ட்டமமயால்' எனக் காரணப்ப ாருளில் வந்தது. 'புரந்தரன் கதடுமாறு'
என இமயயும். முன்னர், 'இந்திரமனத் கதாள் பநரித்திட்டு' (தி.8 திருவம்மாமன-15.)
என்றமமயால், இங்கு, 'க ாம் வழிகதடுதல்' என்றது, அங்ஙனம் கதாள் பநரிந்து மன
வலியிழந்தமமமயகயயாம். ஆககவ, 'நான் மமறகயானும், அகத்தியமானும் ட'
என்றது மனவலி இழத்தற்குக் காரணங்கூறும் அளவிற்றாய் வந்ததாம்.
'கவட் ிப்க ானும், கவட்க ானும் ட்டமமயின், அவிமயப் ப றுகவாருள்
முதல்வனாகிய இந்திரன் ஆங்கு நிற்க வல்லகனா' என்ற டி. முதற்கண்
அவிப றுகவானாகிய இந்திரனது எளிமம மிகுதியுணர்த்தற்கு அவன் குயிலாகி
ஓடினமம முன்னர்க் கூறப் ட்டதாயினும், 'கதாள்பநரிந்த ின்னகர அவ்வாறு
ஓடினான்' என்றற்கு, இதமன அருளிச்பசய்தார் என்க.

சூரிய னார்பதாண்மட வாயினிற் ற்கமள

வாரி பநரித்தவா றுந்தீ ற
மயங்கிற்று கவள்விபயன் றுந்தீ ற. #308

சூரியனது ற்கமளத் தகர்த்த விதத்மதக் குறித்தும் கவள்வி

கலக்கமமடந்தமதக் குறித்தும் உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

'கண் றிக்கப் ட்டான்' (தி.8 திருவுந்தியார். ா-12.) என முன்னர்க் கூறப் ட்ட

சூரியன், ' கன் என்னும் ப யரினன் என் து அங்கு எடுத்து ஓதப் ட்டது.
 1.14.திருவுந்தியார் 414

அதனால், இங்குப் ல் தகர்க்கப் ட்டவனாகக் குறிக்கப் டும் சூரியன்

கவபறாருவன் என் து பவளிப் மட. இவன் ப யர், 'பூடன்' எனப் டுகின்றது.

தக்கனார் அன்கற தமலயிழந் தார்தக்கன்

மக்கமளச் சூழநின் றுந்தீ ற
மடிந்தது கவள்விபயன் றுந்தீ ற. #309

தக்கன் தன் மக்களால் சூழப் ட்டிருந்தும் தமல யிழக்கப் ப ற்றான் என்றும்

கவள்வி அழிந்தது என்றும் உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

'அன்கற என் து, 'முன்னகர' எனப் ப ாருள் தந்தது. 'தக்கன் முன்னகர

இறந்தமமயால், கவள்வி, ின்னர் அவன் மக்கமளச் சூழ நின்று மடிந்தது' என்க.
மடிதல் உயிர்கட்கன்றிப் ிறவற்றிற்கின்மமயின் , கவள்வியில் வந்தாரது பதாழில்
கவள்வி கமல் ஏற்றி, 'மடிந்தது கவள்வி' எனப் ட்டது. இதனாகன, 'சூழநின்று'
என்றதும், அவ்வாற்றாற் கூறப் ட்டகதயாயிற்று.
இதனுடன் தக்கன் கவள்வி ற்றியவற்மற முடிக்கின்றா ராகலின், இறுதிக்கண்
இவ்வாறு பதாகுத்தருளிச்பசய்தார். தக்கன் கவள்வி பசய்த ஞான்று அவன்
மமந்தர் ஆண்டிருந்திலர் என் து கந்த புராணத்தால் அறியப் டுதல் ற்றி, ஈண்டு,
'மக்கள்' எனப் ட்டார் ப ண்மக்ககள என் ர். எனினும் , அடிகள் திருபமாழிக்கு அவ்
வரலாற்றிமன அடியாகக்பகாண்டு உமரயாது, கவறு ட உமரத்தல் இழுக்காது.

ாலக னார்க்கன்று ாற்கடல் ஈந்திட்ட

ககாலச் சமடயற்கக யுந்தீ ற
குமரன்தன் தாமதக்கக உந்தீ ற. #310

முன்னாளில் ஒரு ாலகனுக்குப் ாற்கடமலத் தந்தருளின சிவப ருமான்

ப ாருட்டு உந்தீ ற; குமரகவள் தந்மதயின் ப ாருட்டு உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

ாலகனார், உ மன்னிய முனிவர். இவர் வியாக்கிர ாத முனிவர் மமந்தர். இவர்

தம் தாய்மாமனாராகிய வசிட்ட முனிவர் இல்லத்தில் காமகதனுவின் ாமல
உண்டு வளர்ந்து, ின் தம் தந்மதயார் இல்லத்மத அமடந்தப ாழுது ால் கவண்டி
அழ, அவர், 'சிவப ருமாமன கவண்டி அழுக' என, அவ்வாகற கவண்டி அழுத
ப ாழுது, சிவப ருமான் திருப் ாற்கடமலகய அச்சிறு முனிவரிடம் வரச் பசய்தார்
என் து புராண வரலாறு. இதமனக் ககாயிற் புராணம் விரித்து விளக்கும். இது,
 1.14.திருவுந்தியார் 415

' ாலுக்குப் ாலகன் கவண்டி அழுதிடப் ாற் கடல் ஈந்த ிரான்' (தி.9 ா.9) எனத்
திருப் ல்லாண்டினும், 'அத்தர் தந்த அருட் ாற் கடல்உண்டு - சித்தம் ஆர்ந்து
பதவிட்டி வளர்ந்தவன்' (தி.12 திருமமலச் சிறப்பு. 15.) எனத் திருத்பதாண்டர்
புராணத்தினும் கூறப் ட்டது. ககாலம் - அழகு. குமரன் - முருகன். 'மகமனப்
ப ற்றவ னாதலின் மகவருமம அறிந்து அளித்தான்' என்ற டி. இரண்டிடத்தும்,
' ாடி' என் து வருவிக்க. 'ப ரிதாகிய ாற்கடமலச் சிறுவர் ால் வருவித்தான்' என
பவற்றி கூறியவாறு.

நல்ல மலரின்கமல் நான்முக னார்தமல

ஒல்மல யரிந்தபதன் றுந்தீ ற
உகிரால் அரிந்தபதன் றுந்தீ ற. #311

ிரமனது சிரம் விமரவில் அரியப் ட்டது என்றும் அதுவும் சிவப ருமானது

நகத்தால் அரியப் ட்டது என்றும் உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

நன்மம - அழகு. 'அழகிய மலரின்கமல் அழகுடன் வற்றிருந்த

ீ அவன், தமல
இழத்தலாகிய க ரிழிமவ எய்தினான்' என் து நயம். ஒல்மல - விமரவு. உகிர் -
நகம். ிரமனும், திருமாலும் தாங்ககள முதற்கடவுளர் எனத் தருக்கித் தம்மிற்க ார்
பசய்தப ாழுது சிவப ருமான் ஒரு கசாதி வடிவாய்த் கதான்ற, திருமால் அவமர
வணங்கினார். ிரமகனா , தனது ஐந்து தமலகளுள் உச்சித் தமலயினால்
சிவப ருமாமன இகழ, சிவப ருமான் மவரவக் கடவுமளத் கதாற்றுவித்து,
அவரால் அவ்வுச்சித் தமலமயக் கிள்ளி விடச் பசய்தனர் என்னும் வரலாற்மறக்
கந்த புராணம் ததீசி யுத்தரப் டலத்துட் காண்க.

கதமர நிறுத்தி மமலபயடுத் தான்சிரம்

ஈமரந்தும் இற்றவா றுந்தீ ற
இரு தும் இற்றபதன் றுந்தீ ற. #312

தன் கதமர நிறுத்திக் கயிலாய மமலமயத் தூக்கின இராவணனுமடய த்துத்

தமலகளும் இரு து கதாள்களும் பநரிந்த விதத்மதக் குறித்து உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

கதர் - புட் க விமானம். இது, குக ரனிடத்தினின்றும் திக்குவிசயத்தில் பகாண்டது.

மமல, கயிலாயமமல. இராவணன் கயிலாய மமலமயப் ப யர்த்பதடுத்தப ாழுது
சிவப ருமான் தமது திருவடிப் ப ருவிரல் ஒன்றினால் சிறிது ஊன்ற , அவன்
 1.15.திருத்கதாகணாக்கம் 416

அம்மமலயின் கீ ழ், ன்னாள் அழுதுபகாண்டு கிடந்தான் என்னும் வரலாறு

நன்கறியப் ட்டது. 'சிரம் ஈமரந்து' என்றமமயால், 'இரு து' என்றது கதாள்களாதல்
பவளிப் மட. 'இரு தும்' என ஒருங்கு பதாகுத்தமமயின் 'இற்றது' என்று
அருளினார்.
'ப ாருள்மன்ன மனப் ற்றிப் புட் கங் பகாண்ட
மருள்மன்ன மனஎற்றி' (தி. 4 .17 ா. 11)
என்று திருநாவுக்கரசர் அருளிச்பசய்தமம காண்க.

ஏகாச மிட்ட இருடிகள் க ாகாமல்

ஆகாசங் காவபலன் றுந்தீ ற
அதற் கப் ாலுங் காவபலன் றுந்தீ ற. #313

கமலாமட அணிந்துள்ள, முனிவர்கள் அழிந்து க ாகாமல், ஆகாயத்தில்

இமறவன் இருக்கின்றான் என்றும், ஆகாயத் துக்கு அப் ாலுள்ளவர்க்கும்
அவகன காவல் என்றும் உந்தீ றப் ாயாக!

விளக்கவுமர

ஏகாசம் - உத்தரீயம். 'க ார்மவ' எனவுங் கூறுவர். முனிவர்கள் 'சூரிய

மண்டலத்தருகில் இயங்குவர் என் தனால், 'அங்கு அவர்கமளயும், அவர்கட்குகமல்
உள்ள மற்மறகயாமரயும் காப் து சிவப ருமானது திருவருள் ' என் து இதன்
திரண்டப ாருள். முனிவர்கள் சூரிய மண்டலத்தருகில் இயங்குதமல, 'நிலமிமச
வாழ்நர் அலமரல் தீரத் - பதறுகதிர்க் கனலி பவம்மம தாங்கிக் - காலுண வாகச்
சுடபராடு பகாட்கும் - அவிர்சமட முனிவர்' (புறம் - 43.) என் தனானும் அறிக.
'ஆகாசத்தில்' என உருபு விரிக்க. இரண்டிடத்தும் 'காவல்' என்ற எழுவாய்க்கு
'உள்ளது' என்னும் யனிமல எஞ்சிநின்றது. 'அதற்கு' என்றது, கூன்.

1.15.திருத்கதாகணாக்கம்
பூத்தாரும் ப ாய்மகப்
புனலிதுகவ எனக்கருதிப்
க ய்த்கதர் முகக்குறும்
க மதகுண மாகாகம
தீர்த்தாய் திகழ்தில்மல
அம் லத்கத திருநடஞ்பசய்
கூத்தா உன் கசவடி
கூடும்வண்ணம் கதாகணாக்கம். #314
 1.15.திருத்கதாகணாக்கம் 417

விளங்குகின்ற தில்மல அம் லத்தின் கண்கண திருநடனம் பசய்கின்ற

கூத்தகன! உனது பசம்மமயான திருவடிமய அமடயும் டி, மலர்கள் பூத்து
நிரம் ி இருக்கின்ற தடாகநீர் இதுதான் என்று எண்ணிக் கானமல முகக்கின்ற
அறிவிலியினது குணம், எங்களுக்கு உண்டாகாமல் நீக்கினவகன! என்று ாடி
நாம் கதாகணாக்கம் ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

'பூத்து ஆரும்' என்றதற்கு, 'பூக்கள்' என்னும் விமன முதல் வருவிக்க. இஃது, இடத்து
நிகழ்ப ாருளின் பதாழில் இடத்தின் கமல் நின்றவாறு.
க ய்த்கதர் - கானல். உறு, துமணவிமன. க மத குணம் - அறிவிலியின் தன்மம.
'க மததன் குணம் எனக்கும் ஆகாகம எனது க மதமமமயத் தீர்த்தாய்' என்க.
அஃதாவது 'நிமல யில்லாத உலக இன் த்மத நிமலயானதாகக் கருதி நுகர
விரும்பும் தன்மம உண்டாகாத டி, அதற்கு ஏதுவாகிய க மதமமமயப்
க ாக்கினாய்' என்ற டி. 'கதாகணாக்கம்' என்னும் எழுவாய்க்குரிய, 'ஆடப் டு
கின்றது' என்னும் யனிமல எஞ்சிநின்றது.
எனகவ, 'உன் புகமழகய ாடி ஆடுகின்கறாம்' என் து கருத்தாயிற்று. இது,
முன்னிமலப் ரவல், இனி வருவன, டர்க்மகப் ரவல், 'ஏமன பயான்கற, கதவர்ப்
ாராய முன்னிமலக் கண்கண' (பதால்.பசய்.133.) என்றமம ற்றி, முன்னிமலக்கண்
வருதமல. ' ரவல்' என்றும், டர்க்மகக்கண் வருதமல, 'புகழ்தல்' என்றும்
கவறு டுத்தும் கூறு .

என்றும் ிறந்திறந்
தாழாகம ஆண்டுபகாண்டான்
கன்றால் விளபவறிந்
தான் ிரமன் காண் ரிய
குன்றாத சீர்த்தில்மல
அம் லவன் குணம் ரவித்
துன்றார் குழலின ீர்
கதாகணாக்கம் ஆடாகமா. #315

பநருங்கிப் ப ாருந்திய கூந்தமலயுமடயீர்! எக்காலத்தும் ிறந்தும் இறந்தும்

துன் க் கடலில் அழுந்தாமல் என்மன அடிமம பகாண்டவனும், கன்மறக்
பகாண்டு விளங்கனிமய எறிந்த வனாகிய திருமாலும் ிரமனும் காணுதற்கு
அருமமயான குமறயாத ப ருமமமயயுமடய தில்மல அம் லத்மத
உமடயவனுமாகிய இமற வனது அருட்குணத்மதப் க ாற்றி நாம் கதாகணாக்கம்
ஆடுகவாம்.
 1.15.திருத்கதாகணாக்கம் 418

விளக்கவுமர

'ஆண்டுபகாண்டானாகிய அம் லவன்' என்க. திரு மால் கண்ணணாய்த்

கதான்றியிருந்தப ாழுது கன்றால் விளங்கனிமய எறிந்த வரலாற்மறக் கிருட்டின
ாகவதத்துட் காண்க. துன்று ஆர் - பநருங்குதல் ப ாருந்திய.

ப ாருட் ற்றிச் பசய்கின்ற

பூசமனகள் க ால்விளங்கச்
பசருப்புற்ற சீரடி
வாய்க்கலசம் ஊனமுதம்
விருப்புற்று கவடனார்
கசடறிய பமய்குளிர்ந்தங்கு
அருட்ப ற்று நின்றவா
கதாகணாக்கம் ஆடாகமா. #316

கவடராகிய கண்ணப் ரது ப ருமமமய உலகம் அறிய அவரது பசருப்பு

அணிந்து சிறந்த அடியும் வாயாகிய குடமும் மாமிசமாகிய உணவும் ஆகமப்
ப ாருள் ற்றிச் பசய்கின்ற பூமசகள் க ால விளங்கும் டி விருப் மாய் ஏற்று
இமறவன் திருகமனி குளிர, அப்ப ாழுகத அவர் திருவருள் ப ற்று நின்ற
வரலாற்மறப் ாடி நாம் கதாகணாக்கம் ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

'ப ாருள் ற்றி, அருள்ப ற்று' என நிற்கற் ாலன; எதுமக கநாக்கி, ளகரம் திரிந்து
நின்றன. ப ாருள் - ஆகமங்களிற் பசால்லப் ட்ட விதிகள். 'அவற்றிற்கு
முரணாகக் குற்றம் டச்பசய்தும் அருமளப்ப ற்று நின்ற வியப்ம ப் ாடி
ஆடுகவாம்' என்ற டி. 'விளங்குமாறு அதமன விரும் ி' என உமரக்க. 'கலசம்'
என்றது, அதன்கண் நீமரக் குறித்தது. 'அடி, கலசம், அமுதம்' என்ற பசவ்
பவண்ணின் ின், 'இமவ' என்னும் ப யரும், 'இவற்மற' என்னும் உருபும்
பதாகுத்தலாயின. வாய்க்கலசம், இருப யபராட்டு; உருவகம் அன்று, அமுதம் -
உணவு. 'கவடனார், கண்ணப் நாயனார்' என் து பவளிப் மட. 'கவடனாரது கசடு'
என்க. கசடு - ப ருமம, என்றது, அன் ின் சிறப்ம . 'அறிய' என்றது, 'மதிக்க'
என்னும் ப ாருட்டாய், மகிழ்தமலக் குறித்தது. முன்மனத் திருப் ாட்டில் , 'தில்மல
அம் லவன்' என்றது இதற்கு எழுவாயாய் வந்து இமயயும். காரணப் ப ாருளில்
வந்த, 'அறிய' என்ற எச்சம், 'ப ற்றுநின்றவா' என்ற வற்கறாடு முடியும். பமய் -
உடல். நின்றவா - என்றும் இமறவன் வலப் க்கத்தில் மாறிலாது நின்றவமக.
'கண்ணப் நாயனாரது அன் ின் சிறப்புக்கருதி அவரது ப ாருந்தாச் பசயல்கமள
 1.15.திருத்கதாகணாக்கம் 419

இமறவன் சிறந்த கவதாகம முமறப் டிகய பசய்கின்ற பூமசக ால ஏற்று

மகிழ்ந்து அருள்புரிந்தான்' என, அன்பு ஒன்மறகய விரும்பும் அவனது அருளின்
ப ருமமமய வியந்தவாறு.

கற்க ாலும் பநஞ்சங்

கசிந்துருகக் கருமணயினால்
நிற் ாமனப் க ாலஎன்
பநஞ்சினுள்கள புகுந்தருளி
நற் ாற் டுத்பதன்மன
நாடறியத் தான்இங்ஙன்
பசாற் ால தானவா
கதாகணாக்கம் ஆடாகமா. #317

வலிமமயான கல்மல ஒத்த என் மனமானது மநந்து உருக, கருமணயினால்

இமறவமனப் க ாலத் கதான்றி என் மனத்தின் கண்கண நுமழந்தருளி என்மன
நன்மமப் குதியிற் டுத்தி உலகம் அறியும் வண்ணம் லரும் க சும்
நிமலமமமய உமடய ப ாருள் ஆனாவற்மறச் பசால்லி நாம் கதாகணாக்கம்
ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

'என் பநஞ்சம் கசிந்துருக' என உமரக்க. நிற் ாமனப் க ால - ஏமனகயார்க ால

என்றும் புலப் ட்டு நிற் வமனப் க ால; இதற்கு, 'வந்து' என்னும் முடிபு வருவிக்க.
நற் ால் - நன்பனறி. 'நாடறிய நற் ாற் டுத்து' என, முன்கன கூட்டுக. 'தான்'
என்றதும், தில்மல அம் லவமனகய என் து பவளிப் மட. பசாற் ாலது ஆனவா -
பசால்லின்கண்ணதாம் ப ாருளானவாற்மற (ப் ாடி); 'இது அவன் திருவுரு; இவன்
அவன்' (தி.8 திருப் ள்ளி.7.) என உணர்ந்து பசால்லும் டி விளங்கியவாற்மறப் ாடி'
என்றவாறு, 'தான், என் பநஞ்சம் உருகும் டி கருமணயினால் வந்து புகுந்தருளி
என்மன நற் ாற் டுத்து இங்ஙன் ஆனவா' என விமனமுடிக்க.

நிலம்நீர் பநருப்புயிர்
நீள்விசும்பு நிலாப் ககலான்
புலனாய மமந்தகனா
படண்வமகயாய்ப் புணர்ந்து நின்றான்
உலகக பழனத்திமச
த்பதனத்தான் ஒருவனுகம
 1.15.திருத்கதாகணாக்கம் 420

லவாகி நின்றவா
கதாகணாக்கம் ஆடாகமா. #318

இமறவன் ஒருவகன, நிலமும், நீரும் தீயும், வாயுவும், ப ரிய ஆகாயமும்,

சந்திரனும் சூரியனும், அறிவுருவாய ஆன்மாவும் என்னும் எட்டு வமகப்
ப ாருள்களாய் அவற்கறாடு கலந்து இருப் வனாய் ஏழுலகங்களும் திக்குகள்
த்தும் ஆகப் ல ப ாருள்களாக நின்ற வமகமயப் ாடி நாம் கதாகணாக்கம்
ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

உயிர் - காற்று. விசும்பு - ஆகாயம். நிலா - சந்திரன். ககலான் - சூரியன். புலன்

- புலம்; அறிவு; க ாலி. ஆன்மாமவ, 'மமந்தன்' என்றார், 'புருடன்' என்னும் வடநூல்
வழக்குப் ற்றி. 'ஐம்பூதம், இருசுடர், ஆன்மா' என்னும் எட்டும் இமறவனுக்கு , 'அட்ட
மூர்த்தம் - எட்டுரு' எனப் டுதலின், 'எண்வமகயாய்ப் புணர்ந்து நின்றான்' என்று
அருளினார். திருநாவுக்கரசரும் இவ்வாகற,
'இருநிலனாய்த் தீயாகி நீரு மாகி
இயமான னாய்எறியுங் காற்று மாகி
அருநிமலய திங்களாய் ஞாயி றாகி
ஆகாச மாய்அட்ட மூர்த்தி யாகி' (தி.6 .94 ா.1)
என்று அருளிச்பசய்தல் காண்க. 'தான் ஒருவனுகம ஏழ் உலபகனப் த்துத்
திமசபயனப் லவாகி நின்றவா ( ாடி)' என்க. 'என' என்றமவ, 'எண்ணிமடச்
பசாற்கள்'.
ஈறாய்முத பலான்றாய்இரு ப ண்ஆண்குணம் மூன்றாய்
மாறாமமற நான்காய்வரு பூதம்மமவ ஐந்தாய்
ஆறார்சுமவ ஏகழாமசபயா படட்டுத்திமச தானாய்
கவறாய்உடன் ஆனான்இடம் வழிம்மிழ
ீ மலகய.
என்ற திருஞானசம் ந்தரது திருபமாழிமய (தி.1 .11 ா.2) இங்கு உடன்மவத்து
கநாக்குக.

புத்தன் முதலாய
புல்லறிவிற் ல்சமயம்
தத்தம் மதங்களில்
தட்டுளுப்புப் ட்டுநிற்கச்
சித்தஞ் சிவமாக்கிச்
பசய்தனகவ தவமாக்கும்
 1.15.திருத்கதாகணாக்கம் 421

அத்தன் கருமணயினால்
கதாகணாக்கம் ஆடாகமா. #319

புத்தன் முதலான சிறு அறிவிமனயுமடய ல சமயத்தவர் தங்கள் தங்கள்

சமயங்களில் தடுமாற்றம் அமடந்து நிற்க, என் சித்தத்மதச் சிவமயமாகச்
பசய்து யான் பசய்த பசயல்கமளகய, தவமாகச் பசய்த எம் இமறவனது
கருமணமயப் ாடி நாம் கதாகணாக்கம் ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

திருவள்ளுவராற் பசய்யப் ட்ட நூமல, 'திருவள்ளுவர்' என்றல்க ால, புத்தனால்

ஆக்கப் ட்ட சமயத்மத, 'புத்தன்' என்றது, கருத்தாவாகுப யர். இதமன, 'விமன
முதல் உமரக்கும் கிளவி' என் ர் பதால்காப் ியர் (பசால். 115.).
மதம் - பகாள்மக. தட்டுளுப்பு - நிமலதளர்தல்; அஃதாவது யன்ப றா பதாழிதல்.
சமயிகளது பசயல், சமயங்களின்கமல் ஏற்றப் ட்டது. 'நம் சித்தம்' எனவும், 'நாம்
பசய்தன' எனவும் எடுத்துக் பகாண்டு உமரக்க. சிவம் - சிவகரணம்.
கருமணயினால் - கருமணமயப் ாடும் ாட்கடாடு.

தீதில்மல மாணி
சிவகருமஞ் சிமதத்தாமனச்
சாதியும் கவதியன்
தாமததமனத் தாளிரண்டுஞ்
கசதிப் ஈசன்
திருவருளால் கதவர்பதாழப்
ாதககம கசாறு
ற்றினவா கதாகணாக்கம். #320

தீமம சிறிதும் இல்லாத ிரமசாரியாகிய சண்கடசுர நாயனார் சிவபூமஜமய

அழித்தவனும் குலத்தால் அந்தணனும், முமறயால் தந்மதயுமாகிய
எச்சதத்தமனக் கால்கள் இரண்மடயும் பவட்ட அப் ாவச் பசயலாகலகய
இமறவனது திருவருளினால் கதவர்கள் தம்மம வணங்கும் டி இமறவனது
ரிகலம் முதலிய வற்மறப் ப ற்ற வரலாற்மறப் ாடி நாம் கதாகணாக்கம்
ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

தீது - குற்றம். 'இல்' என் து, 'இல்பலன் கிளவி' என்னும் நூற் ாவின்வழி, (பதால் -
எழுத்து. 373.) ஈற்றில் ஐகாரச் சாரிமய ப ற்றது. மாணி - ிரமசாரி; விசாரசருமர்.
 1.15.திருத்கதாகணாக்கம் 422

இவகர ின் சண்கடசுர தவிமயப் ப ற்றுச் சண்கடசுர நாயனாராயினார். இவரது

வரலாற்மறத் திருத்பதாண்டர் புராணத்துள் விளங்கக் காண்க. 'மாணி' என்றதில்
பதாக்குநின்ற ஆறனுருபு, 'சாத்தனது பசலவு' என் து க ால, விமனக் கிழமமக்கண்
வந்தது. 'கருமம்' என்றது, பதாண்டிமன. 'சாதியாலும்' என்னும், ஏதுப் ப ாருட்டாகிய
மூன்றாம் உருபு, பதாகுத்தலாயிற்று. 'கவதியனாகிய தாமத' என்க. 'சிமதத் தான்,
தாமத' என்றமவ, ஒருப ாருள்கமற் ல ப யர். 'தாமத தமனத் தாள் இரண்டு
கசதிப் ' என்றது, 'யாமனமயக் ககாடுகுமறத் தான்' என் துக ால நின்றது.
கசதித்தல் - பவட்டுதல். 'அப் ாதககம' எனச் சுட்டு வருவித்து, 'கசதிப் ' என்றதன்
ின்னர்க் கூட்டுக. ாதகத்மதத் தரும் பசயமல, ' ாதகம்' என்றது,
காரியவாகுப யர். 'கூழ்' என் து க ால, 'கசாறு' என் தும் உணமவக் குறிப் பதாரு
பசால்; அஃது இங்கு, ' யன்' என்னும் ப ாருட்டாய் நின்றது, இனி, 'சிவ ிரானுக்கு
நிகவதிக்கப் ட்ட திருவமுதின் குதிமயகய குறித்தது' என்றலுமாம்; என்மன?
இந்நாயனார்க்குச் சிவப ருமான்,
'நாம் - உண்டகலமும் உடுப் னவும்
சூடு வனவும் உனக்காக' (-தி.12 ப .புரா.சண்கடசுரர்.56 )
என அருள் புரிந்தமமயான் என்க. ' ாதககம ற்றினவா' எனக் கருவி
விமனமுதல்க ாலக் கூறப் ட்டது. எனகவ, ' ாதகந்தாகன சிறந்த நன்மமமயப்
ப றுதற்கு வழியாயினவாற்மறப் ாடி' என் து ப ாருளாயிற்று.

மானம் அழிந்கதாம்
மதிமறந்கதாம் மங்மகநல்லீ ர்
வானந் பதாழுந்பதன்னன்
வார்கழகல நிமனந்தடிகயாம்
ஆனந்தக் கூத்தன்
அருள்ப றில்நாம் அவ்வணகம
ஆனந்த மாகிநின்
றாடாகமா கதாகணாக்கம். #321

மங்மகப் ருவத்மத உமடய நல்ல ப ண்ககள! அடிகயாங்கள் ஆனந்தத்

தாண்டவம் பசய்கின்ற இமறவனது திரு வருமளப் ப ற்றுள்களாம் என்றால்
உலகியலில் மானம் அழிந்கதாமா யிகனாம்; நம்மம மறந்கதாமாயிகனாம்;
ஆமகயால், நாம் அவ்வாகற விண்ணுலகத்தவர் வணங்குகின்ற பதன்னவனாகிய
அவனது நீண்ட வரக்கழமல
ீ அணிந்த திருவடிகமளகய நிமனந்து ஆனந்தகம
வடிவாய் நின்று கதாகணாக்கம் ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர
 1.15.திருத்கதாகணாக்கம் 423

'மானம் அழிந்கதாம்; மதிமறந்கதாம்' என்றதமன, 'அடிகயாம்' என்றதன் ின்னர்க்

கூட்டி, அதன் ின்னர், 'இவ்வாறு' என் து வருவிக்க. மானம், உலகத்தாரால் நன்கு
மதிக்கப் டும் நிமல. மதி - அதமனப் ப றுதற்கு ஆவனவற்மற அறியும் அறிவு.
பதன்னன்- பதன்னாட்டில் விளங்கு வன்.
நிமனந்து - நிமனதலால். 'ப றில்' என்றது, 'நீரின் றமமயா துலபகனின்' (குறள் -
20) என் துக ால, 'ப ற்றது உண்மமயாயின்' எனப் ப ாருள் தந்தது. அவ்வண்ணகம
- அவ்வருள்வழிகய.

எண்ணுமட மூவர்
இராக்கதர்கள் எரி ிமழத்துக்
கண்ணுதல் எந்மத
கமடத்தமலமுன் நின்றதற் ின்
எண்ணிலி இந்திரர்
எத்தமனகயா ிரமர்களும்
மண்மிமச மால் லர்
மாண்டனர்காண் கதாகணாக்கம். #322

உயர்வாக எண்ணத் தகுந்த மூவர், அரக்கர்கள் முப்புரம் எரித்த க ாது ிமழத்து,

பநற்றிக்கண்மண உமடய எம் தந்மதயின், வாயிற் டியில் துவார ாலகராய்
நின்ற ிறகு அளவு கடந்த இந்திரர்களும், எத்தமனகயா ிரமர்களும் இறந்தனர்
என்று நாம் கதாகணாக்கம் ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

எண் உமட - என்றும் சிவப ருமாமன மறவாது நிமனத்தமலயுமடய.

அசுரர்கமள, 'இராக்கதர்' என்று அருளினார். இவர், திரிபுரத்தில் அழியாது உய்ந்தவர்.
இவமரப் ற்றிய குறிப்ம கமகல (தி.8 திருவுந்தியார். ா.4- உமர.) காண்க.
'எண்ணிலி' என் கத ஓர் எண்க ால அருளினார். மண் மிமச - மண்மண
உண்கின்ற. 'மால்கள்' என் தில் கள்விகுதி பதாகுத்தலாயிற்று. இதனால்,
இமறவனது திருவருமளப் ப றாகதார் காலவயப் ட்டு இறத்தமலயும், அதமனப்
ப ற்கறார் காலத்மதக் கடந்து வடு
ீ ப றுதமலயும் கூறியவாறு.

ங்கயம் ஆயிரம்
பூவினிகலார் பூக்குமறயத்
தங்கண் இடந்தரன்
கசவடிகமல் சாத்தலுகம
சங்கரன் எம் ிரான்
 1.15.திருத்கதாகணாக்கம் 424

சக்கரம்மாற் கருளியவாறு
எங்கும் ரவிநாம்
கதாகணாக்கம் ஆடாகமா. #323

ஆயிரம் தாமமரமலர்களுள் ஒரு மலர் குமறய தமது கண்மணத் கதாண்டி,

சிவப ருமானது திருவடி மீ து சாத்தலும் சங்கரனாகிய எம்மிமறவன்,
திருமாலுக்குச் சக்கரப் மட அளித்த வரலாற்மற எங்கும் நாம் துதித்துத்
கதாகணாக்கம் ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

'ஆயிரம்' என்றதன் ின், 'எனக்பகாண்ட' என் து வருவிக்க. 'திருமால்

சிவப ருமானிடம் சக்கரம் ப றுதற்கு நாள் கதாறும் ஆயிரந் தாமமர மலர்
பகாண்டு அருச்சிப்க ன் எனக் கருதிக்பகாண்டு அவ்வாறு அருச்சித்துவருமகயில்,
ஒருநாள் ஒரு மலமரச் சிவப ருமான் மமறத்துவிட, அதற்கு ஈடாகத் திருமால்
தனது கண்மணப் றித்து அருச்சித்ததனால் சிவப ருமான் மகிழ்ச்சியுற்றுச்
சக்கரத்மத அளித்தருளினார்' என் து புராண வரலாறு.
இதமன, காஞ்சிப் புராணத் திருமாற்றுதிப் டலத்திற் காண்க. இவ்வாறு தி.8
திருச்சாழல் திபனட்டாம் திருப் ாட்டிலும் குறிக்கப் ட்டது. 'தம்கண்' என்றது,
ஒருமம ன்மம மயக்கம். 'தன்கண்' என்கற ாடம் ஓதுதலுமாம். ரவி - துதித்து.

காமன் உடலுயிர்
காலன் ல் காய்கதிகரான்
நாமகள் நாசிசிரம்
ிரமன் கரம்எரிமயச்
கசாமன் கமலதமல
தக்கமனயும் எச்சமனயும்
தூய்மமகள் பசய்தவா
கதாகணாக்கம் ஆடாகமா. #324

மன்மதனின் உடமலயும் இயமனின் உயிமரயும் சுடுகின்ற

கிரகணங்கமளயுமடய சூரியனின் ல்மலயும் கமலமகளின் மூக்மகயும்
ிரமனின் தமலமயயும் அக்கினி கதவனின் மககமளயும், சந்திரனின்
கமலகமளயும் தக்கனின் யாக கதவனின் தமலமயயும் நீக்கிப் ாவத்மதப்
க ாக்கித் தூய்மம பசய்த விதத்மதப் ாடி நாம் கதாகணாக்கம் ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர
 1.15.திருத்கதாகணாக்கம் 425

'காலன் உயிர், கதிகரான் ல், ிரமன் சிரம், எரிமயக் கரம். தக்கமனயும்

எச்சமனயும், தமல' என மாறிக் கூட்டுக. ிற இடங்களிலும் ஐயுருபுகள்
பதாகுத்தலாயின. அமவ அமனத்தும், 'தூய்மமகள் பசய்த' என் தகனாடு முடியும்.
'எரிமயக் கரம் தூய்மமகள் பசய்த' என்றது, 'யாமனமயக் ககாடு குமறத்த' என் து
க ால நின்றது. 'எச்சன், கவள்வித் கதவன்' என் தும், 'அவனும்
தமலயறுக்கப் ட்டான்' என் தும் கமகல (தி.8 திருச்சாழல். ா.5-2-உமர.)
கூறப் ட்டன. 'தக்கன் கவள்வியிலும், ிறவிடங்களிலும் கதவர்கள்
ஒறுக்கப் ட்டமமயால், குற்றம் நீங்கித் தூயராயினர்' என்ற டி.

ிரமன் அரிபயன்
றிருவருந்தம் க மதமமயால்
ரமம் யாம் ரம்
என்றவர்கள் மதப்ப ாடுங்க
அரனார் அழலுருவாய்
அங்கக அளவிறந்து
ரமாகி நின்றவா
கதாகணாக்கம் ஆடாகமா. #325

ிரமன் திருமால் என்று பசால்லப் ட்ட அவ் விருவரும் தமது அறியாமமயால்

யாகம ரம்ப ாருள் என்று, வாது பசய்தவர்களுமடய பசருக்கு அடங்க,
சிவப ருமான், பநருப்புரு வாகி அவ்விடத்கத அளவு கடந்து கமலான
ப ாருளாகி நின்ற வரலாற்மறப் ாடி நாம் கதாகணாக்கம் ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

ரமம், ரம் - முதற்ப ாருள். 'என்று அவர்கள்' எனப் ிரித்து, 'என்று' என்றதமன,
'என' எனத் திரிக்க. மதப்பு - முமனப்பு. இதனுட் குறிக்கப் ட்ட வரலாறு
முன்னர்த் திருச்சாழல் ஆறாம் திருப் ாட்டிலும் குறிக்கப் ட்டமம காண்க.

ஏமழத் பதாழும் கனன்

எத்தமனகயா காலபமல்லாம்
ாழுக் கிமறத்கதன்
ரம் ரமனப் ணியாகத
ஊழிமுதற் சிந்தாத
நன்மணிவந் பதன் ிறவித்
தாமழப் றித்தவா
கதாகணாக்கம் ஆடாகமா. #326
 1.15.திருத்கதாகணாக்கம் 426

அறிவில்லாத அடியவனாகிய நான் எத்தமனகயா காலம் முழுதும் கமலான

கடவுமள வணங்காமல் வணாகக்
ீ கழித்கதன். அங்ஙனமிருந்தும் ஊழி
முதல்வனும் அழியாத சிறந்த மாணிக்கம் க ால் வனுமாகிய சிவப ருமான்
எழுந்தருளி வந்து என் ிறவியின் கவமரப் றித்து எறிந்த விதத்மதப் ாடி
நாம் கதாகணாக்கம் ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

ஏமழ - அறிவிலி. பதாழும் கனன் - பதாண்டகனன். ாழ் - வறுநிலம்.

' ரம் ரமனப் ணியாகத ாழுக்கிமறத்கதன்' என இமயக்க. ' ாழுக்கிமறத்கதன்'
என்றது, 'அன்ன பசயமலச் பசய்கதன்' என்ற ான்மம வழக்கு. அஃதாவது,
'உலகியலில் நின்று உமழத்கதன்' என்ற டி. ஊழி முதல் - ஊழிக்கு முதலாய்
நிற்கும் ப ாருள். சிந்தாத - பகடாத. தாழ் - பூட்டு. இது, தமளயிடத்துள்ளது என்க.
றித்த - தகர்த்த. ' ாசபமனுந் தாழ் உருவி' (தி.8 அச்கசா-7.) எனப் ின்னரும்
அருளுவார்.

உமரமாண்ட உள்பளாளி
உத்தமன்வந் துளம்புகலும்
கமரமாண்ட காமப்
ப ருங்கடமலக் கடத்தலுகம
இமரமாண்ட இந்திரியப்
றமவ இரிந்கதாடத்
துமரமாண்ட வா ாடித்
கதாகணாக்கம் ஆடாகமா. #327

பசாற்கள் தம் ஆற்றல் அடங்குதற்குக் காரணமான உள்பளாளியாகிய

உத்தமனாகிய சிவப ருமான் எழுந்தருளி வந்து என் மனத்தில் புகுதலும்
கமரயற்ற ஆமசயாகிய ப ரிய கடமலத் தாண்டுதலும் தமக்கு உணவு அற்ற
இந்திரியங்களாகிய றமவகள் அஞ்சி ஓட, நமது தன் முமனப்புக் பகட்ட
விதத்மதப் ாடி கதாகணாக்கம் ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

உமர மாண்ட - பசால் அற்ற; என்றது, 'அதற்கு அப் ாற் ட்ட' என்ற டி.
'உள்பளாளியாகிய உத்தமன்' என்க. ஆன்மா ஒளியும், இமறவன் அதன்
உள்பளாளியும் ஆதல் அறிக. 'கசாதியுட் கசாதி' (தி.5 .97 ா.3) என்றலும் இது ற்றி.
கமர மாண்ட - கமர அற்ற. காமம் - ஆமச; உலகியல் ற்றித் கதான்றும் ஆமச.
 1.16.திருப்ப ான்னூசல் 427

ஒருகாலும் நிரம் ாது கமன்கமல் வளர்வதாகலின், அது கமரயற்ற கடல்

க ால்வதும், இமறவன் திருவருள் உணரப் ட்ட ின்னர் , அவ்வாமச
தீர்ந்பதாழிதலின், அவ்வாற்றாற் கடக்கப் டுவதும் ஆயினவாறு கண்டுபகாள்க.
'இந்திரியமாகிய றமவகட்கு இமர' என்றது, மனத்மத. உலகியல் ஆமசயற்ற ின்
மனம் இந்திரியத் தின் வழிப் டாமமயின், அப் றமவகள் இரிந்கதாடலாயின.
இரிந்து - நீங்கி. 'துமர, மிகுதிப் ாடு' (சிவஞான சித்தி. சூ.2.32. உமர.) என் ர், மாதவச்
சிவஞான கயாகிகள். எனகவ, 'தன் முமனப்பு' என் து ப ாருளாயிற்று.

1.16.திருப்ப ான்னூசல்
சீரார் வளங்கால் முத்தங் கயிறாக
ஏராரும் ப ாற் லமக ஏறி இனிதமர்ந்து
நாரா யணன் அறியா நாண்மலர்த்தாள் நாயடிகயற்கு
ஊராகத் தந்தருளும் உத்தர ககாசமங்மக
ஆரா அமுதின் அருட்டா ளிமண ாடிப்
க ாரார்கவற் கண்மடவர்ீ ப ான்னூசல் ஆடாகமா. #328

க ாருக்கு அமமந்த கூரிய கவமலபயாத்த கண்கமளயுமடய ப ண்ககள!

கமன்மம ப ாருந்திய வளம் கால்களாகவும், முத்து வடம் கயிறு ஆகவும்
உமடய, அழகு ப ாருந்திய ப ான்னாலாகிய ஊஞ்சல் லமகயில் ஏறி
இனிமமயாய் இருந்து, திருமால் அறியாத அன்றலர்ந்த தாமமர க ாலும்
திருவடிமய நாய் க ான்ற அடிகயனுக்கு உமறவிடமாக தந்தருளிய திருவுத்தர
ககாச மங்மகயில் எழுந்தருளியிருக்கிற பதவிட்டாத அமுதம் க ான்ற வனது
அருளாகிய இரண்டு திருவடிமயப் புகழ்ந்து ாடி நாம் ப ான்னாலாகிய
ஊஞ்சலில் இருந்து ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

'கால், கயிறு' என் வற்றின் ின் தனித்தனி எச்ச உம்மம விரித்து , அவற்மற 'ஆக'
என்றதகனாடு முடிக்க. 'ஆக, அமர்ந்து, ாடி ஆடாகமா' என விமனமுடிக்க. நாள்
மலர் - அன்றலர்ந்த தாமமர மலர்க ாலும். ஊராக - வாழும் இடமாகும் டி.

மூன்றங் கிலங்கு நயனத்தன் மூவாத

வான்தங்கு கதவர்களுங் காணா மலரடிகள்
கதன்தங்கித் தித்தித் தமுதூறித் தான்பதளிந்தங்கு
ஊன்தங்கி நின்றுருக்கும் உத்தர ககாசமங்மகக்
 1.16.திருப்ப ான்னூசல் 428

ககான்தங் கிமடமருது ாடிக் குலமஞ்மஞ

க ான்றங் கனநமடயீர் ப ான்னூசல் ஆடாகமா. #329

மயிமலப் க ான்ற சாயமலப் ப ற்று, அன்னத்மதப் க ான்ற நமடமயயுமடய

ப ண்ககள! விளங்குகின்ற மூன்று கண்கமள உமடயவனும், பகடாத
விண்ணுலகில் தங்கி யிருக்கும் கதவர்களும் காணமுடியாத தாமமர க ான்ற
திருவடி கதன் கலந்தது க ான்று இனித்து அமுதாய் ஊற்பறடுத்து அது
விளங்கி உடலில் ப ாருந்தி உருக்குகின்ற திருவுத்தர ககாச மங்மகக்குத்
தமலவனுமாகிய இமறவன் எழுந்தருளி இருக்கும் திருவிமட மருதூமரப் ாடி
நாம் ப ான்னாலாகிய ஊஞ்சலில் இருந்து ஆடு கவாம்.

விளக்கவுமர

'அங்கு இலங்கு மூன்றாகிய நயனத்தான்' என மாற்றி யுமரக்க. 'அங்கு' என்றது

ண்டறி சுட்டாய், ஆகாயத்மதக் குறித்தது. மூன்று , முச்சுடர். முச்சுடர்களுள் தீ
நிலத்தின்கண் உள்ள தாயினும், ப ரும் ான்மம ற்றி, 'அங்கு' என்று
அருளிச்பசய்தார். 'கதன் தங்கியாங்கு' எனவும், 'அமுதூறியாங்கு' எனவும் உவம
உருபு விரிக்க. 'தித்தித்து' என்றதமன, 'தித்திக்க' எனத் திரிக்க, பதளிந்து -
பதளியப் ட்டு. 'தான் பதளிந்து ஊன் தங்கி நின்று அங்கு அமுதூறி
உருக்கும்ககான்' என இமயக்க.
குலம் - கமன்மம. 'க ான்ற' என் தன் இறுதி அகரம் பதாகுத்தலாயிற்று.
'க ான்றங்கு' என்றதில் 'அங்கு' என்ற அமச நிமல இமடச்பசால், 'ப ான்னூசல்
ஆடாகமா' என்றதன் முன்னர்க் கூட்டப் டும்.

முன்ஈறும் ஆதியும் இல்லான் முனிவர்குழாம்

ன்னூறு ககாடி இமமகயார்கள் தாம்நிற் த்
தன்நீ பறனக்கருளித் தன்கருமண பவள்ளத்து
மன்னூற மன்னுமணி உத்தர ககாசமங்மக
மின்கனறு மாட வியன்மா ளிமக ாடிப்
ப ான்கனறு பூண்முமலயீர் ப ான்னூசல் ஆடாகமா. #330

ப ான் ப ாருந்திய ஆ ரணங்கள் அணிந்த முமல கமளயுமடய ப ண்ககள!

நிமனக்கப் ட்ட முடிவும் முதலும் இல்லாத வன் முனிவர் கூட்டமும் ல
நூறுககாடி விண்ணவரும் காத்து நிற்க, தனது திருநீற்மற எனக்கு அளித்து,
தனது அருள் பவள்ளத்திகல, மிகு தியாக யான் ஆழ்ந்து கிடக்கும் டி
எழுந்தருளியிருக்கின்றவனுமடய அழகிய உத்தரககாச மங்மகயில்
 1.16.திருப்ப ான்னூசல் 429

மாடங்கமளயுமடய அகன்ற ககாயி மலப் ாடி நாம் ப ான்னாலாகிய

ஊஞ்சலில் இருந்து ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

முன் - 'நிமனக்கப் டுகின்ற. 'ஈறும் ஆதியும் இல்லானாகிய மணி' என்க. 'முனிவர்

குழாமும், ல்நூறுககாடி இமமயவர்கள் தாமும் நிற் த் தனது திருநீற்மற எனக்கு
அருளித் தனது கருமணயாகிய பவள்ளத்தில் யான் ப ரிதும் ஊறிக் கிடக்குமாறு
என் உள்ளத்தில் நிமலப ற்று நிற்கும் மாணிக்கம் க ால் வனது உத்தரககாச
மங்மகத் தலத்தின் மாளிமகமயப் ாடி ஆடாகமா' என்ற டி.
திருநீறு, சிவப ருமானது திருவருளின் வடிவாகலின் , 'தன்நீறு' என்று அருளினார்.
'திருவடி நீறு' (தி. 4 .109 ா.2) என்று அருளிச்பசய்தார் திருநாவுக்கரசரும். 'மணி'
உவமமயாகு ப யர். மின் - ஒளி. 'மாளிமக' என்றது, ககாயிமல.

நஞ்சமர் கண்டத்தன் அண்டத் தவர்நாதன்

மஞ்சுகதாய் மாடமணி உத்தர ககாசமங்மக
அஞ்பசாலாள் தன்கனாடுங் கூடி அடியவர்கள்
பநஞ்சுகள நின்றமுதம் ஊறிக் கருமணபசய்து
துஞ்சல் ிறப் றுப் ான் தூய புகழ் ாடிப்
புஞ்சமார் பவள்வமளயீர் ப ான்னூசல் ஆடாகமா. #331

பதாகுதியாகப் ப ாருந்திய, பவண்மமயான வமளயமல அணிந்த ப ண்ககள!

விடம் தங்கிய கண்டத்மத யுமடயவனும், கதவகலாகத்தவர்க்குத் தமலவனும்,
கமகங்கள் டிகின்ற கமல் மாடங்கமளயுமடய அழகிய திருவுத்தர ககாச
மங்மக யில் இனிய பமாழிமயயுமடய உமாகதவிகயாடு கூடியவனும் அடி
யாரது மனத்துள்கள நிமலத்து நின்று அமுதம் சுரப் வனும் இறப்புப்
ிறப்புகமளத் தவிர்ப் வனுமாகிய தூய்மமயானவனின் புகழிமனப் ாடி நாம்
ப ான்னாலாகிய ஊஞ்சலில் இருந்து ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

மஞ்சு - கமகம். இங்கும், 'அமுதம் ஊறி' என்றதற்கு, கமல் (தி.8 திருப்ப ான்னூசல்.
ா.2) உமரத்தவாகற உமரக்க. துஞ்சல் - இறத்தல். ' ிறப்பு' என்றதும், ' ிறத்தல்'
என அத்பதாழிமலகய குறித்தது. புஞ்சம் - பதாகுதி.

ஆகணா அலிகயா அரிமவகயா என்றிருவர்

காணாக் கடவுள் கருமணயினால் கதவர்குழாம்
நாணாகம உய்யஆட் பகாண்டருளி நஞ்சுதமன
 1.16.திருப்ப ான்னூசல் 430

ஊணாக உண்டருளும் உத்தர ககாசமங்மகக்

ககாணார் ிமறச்பசன்னிக் கூத்தன் குணம் ரவிப்
பூணார் வனமுமலயீர் ப ான்னூசல் ஆடாகமா. #332

ஆ ரணங்கள் நிமறந்த அழகிய முமலகமள யுமடய ப ண்ககள! ஆண்

இனகமா, அலி இனகமா, ப ண் ணினகமா, என்று அயன் மாலாகிய இருவரும்
காண முடியாத கட வுளும் தன் ப ருங்கருமணயால் கதவர் கூட்டம் நாணம்
அமடயாமல் ிமழக்கும் டி அடிமம பகாண்டருளி, ாற்கடலில் கதான்றிய
ஆலகால விடத்மத உணவாக உண்டருளியவனும், திருவுத்தர ககாச
மங்மகயிலுள்ள, வமளவுள்ள ிமறயணிந்த சமடமயயுமடயவனு மாகிய
இமறவனது குணத்மதத் துதித்து நாம் ப ான்னாலாகிய ஊஞ்சலில் இருந்து
ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

அரிமவ - ப ண். 'இருவர்' என்றது, பதாமகக் குறிப் ாய், அயன் மாமலக் குறித்தது.
'இருவர்தாமும்' என உயர்வு சிறப்பும்மம விரிக்க. அவர்தாகம காணாராயின ின்,
ிறர் காணாமம பசால்லகவண்டாவாயிற்று. 'நாணுதல்' இங்குத் கதால்வியுறுதல்.
அது 'கதாற்று அழியாத டி' எனப் ப ாருள்தந்தது. 'ஆட்பகாண்டு' என்றது, அ யம்
அளித்தமமமய. ககாண் ஆர் - வமளவு ப ாருந்திய.

மாதாடு ாகத்தன் உத்தர ககாசமங்மகத்

தாதாடு பகான்மறச் சமடயான் அடியாருள்
ககாதாட்டி நாகயமன ஆட்பகாண்படன் பதால் ிறவித்
தீகதாடா வண்ணந் திகழப் ிறப் றுப் ான்
காதாடு குண்டலங்கள் ாடிக் கசிந்தன் ால்
க ாதாடு பூண்முமலயீர் ப ான்னூசல் ஆடாகமா. #333

அரும்பு க ான்ற அணிககளாடு கூடிய முமலகமளயுமடய ப ண்ககள! மங்மக

தங்கு ங்மகயுமடயவனும், திருவுத்தர ககாச மங்மகயிலுள்ள,
மகரந்தங்கமளயுமடய பகான்மற மாமலமய அணிந்த
சமடமயயுமடயவனும், தன்னடியார்களுள்கள நாய் க ான்ற என்மனச் சீராட்டி
அடிமம பகாண்டு என் முற் ிறப் ில் உண்டாகிய விமன கமபலழுந்து
ற்றாத டி, யான் ஞானத்கதாடு விளங்கப் ிறவித் தமளமய அறுப் வனுமாகிய
இமறவனது திருச்பசவிகளில் ஆடுகின்ற குண்டலங்கமளப் ாடி, அன் ால்
உருகி நாம் ப ான்னாலாகிய ஊஞ்சலில் இருந்து ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர
 1.16.திருப்ப ான்னூசல் 431

முதற்கண் உள்ள 'ஆடு' இரண்டும், 'ப ாருந்திய' எனப் ப ாருள்தந்தன. 'நாகயமன

ஆட்பகாண்டு தன் அடியாருள் மவத்துக் ககாதாட்டி' என்க. ிறவித் தீது -
ிறவிக்கு ஏதுவாய தீமம; என்றது ஆகாமிய விமனமய, ஓடா வண்ணம் -
கிமளக்காத நிமலமம; அஃதாவது, திருவடி ஞானம் அல்லது திருவருள் உணர்வு.
திகழ - திகழ்தலால்; 'அவ்வுணர்வு திகழுமாறு பசய் வனும் அவகன '
என்றதாயிற்று. காதணி, இமறவற்கும், ஆசிரியர்க்கும் சிறப்புமடய கதார்
அணிகலமாகலின், 'காதாடு குண்டலங்கள் ாடி' என அதமனகய விதந்தருளிச்
பசய்தார். க ாது - பூமாமல; ஆகு ப யர்.

உன்னற் கரியதிரு உத்தர ககாசமங்மக

மன்னிப் ப ாலிந்திருந்த மாமமறகயான் தன்புககழ
ன்னிப் ணிந்திமறஞ்சப் ாவங்கள் ற்றறுப் ான்
அன்னத்தின் கமகலறி ஆடும்அணி மயில்க ால்
என்னத்தன் என்மனயும்ஆட் பகாண்டான் எழில் ாடிப்
ப ான்பனாத்த பூண்முமலயீர் ப ான்னூசல் ஆடாகமா. #334

அணிகமள அணிந்த ப ான்மன நிகர்த்த தனங்கமளயுமடய ப ண்ககள!

நிமனத்தற்கரிய, திருவுத்தர ககாச மங்மகயில் நிமலப ற்று, விளங்குகின்ற
ப ருமமயுமடய கவதி யனும் தனது புகழிமனகய லகாலும் பசால்லித்
தாழ்ந்து வணங்க, ாவங்களின் ிடிப்ம ஒழிப் வனும், என் அப் னும்
என்மனயும் ஒரு ப ாருளாக அடிமம பகாண்டவனுமாகிய இமறவனது,
அழகிமனப் ாடி அன்னப் றமவயின் மீ து ஏறி ஆடுகின்ற அழகிய மயிமலப்
க ான்று நாம் ப ான்னாலாகிய ஊஞ்சலில் ஏறி இருந்து ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

மமறகயான் - அந்தணன். 'மமறகயானும், அறுப் ானும், ஆட்பகாண்டானும்

ஆகிய அவனது எழிமலப் ாடி' என்க. நான்காம் அடிமய, 'ப ான்னூசல்' என்றதற்கு
முன்னர்க் கூட்டுக. இவ் வடி, இல்ப ாருள் உவமம. பமல்ல அமசந்தாடும்
ஊசலுக்கு, அத் தன்மமயான நமடமய உமடய அன்னம் உவமமயாயிற்று.
'சுணங்கு' எனப் டும் அழகிய கதமலால், தனங்கள் ப ான்க ால விளங்குவ வாயின
என்க.

ககால வமரக்குடுமி வந்து குவலயத்துச்

சால அமுதுண்டு தாழ்கடலின் மீ பதழுந்து
ஞால மிகப் ரிகமற் பகாண்டு நமமயாண்டான்
சீலந் திகழுந் திருவுத்தர ககாசமங்மக
 1.16.திருப்ப ான்னூசல் 432

மாலுக் கரியாமன வாயார நாம் ாடிப்

பூலித் தகங்குமழந்து ப ான்னூசல் ஆடாகமா. #335

உலகம் உய்யும் டி அழகிய கயிமல மமலயின் உச்சியினின்றும் குவலயத்து

நிலவுலகில் இறங்கி வந்து, வந்தி தரும் ிட்டிமன நிரம் உண்டும், மிக
ஆழமான கடலில் வமலஞனாய்க் கட்டு மரத்தின் மீ து ஏறியும்
ரிகமலழகனாய்க் குதிமர மீ து வந்தும், நம்மம ஆண்டருளினவனாகிய
நல்பலாழுக்கம் விளங்குகின்ற, திருவுத்தர ககாச மங்மகயிலுள்ள, திருமாலுக்கும்
காணுதற்கு அருமமயான இமறவமன நாம் வாய் நிரம் ப் ாடி உடல் பூரித்து,
மனம் பநகிழ்ந்து, ப ான்னாலாகிய ஊஞ்சலில் ஏறி ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

ககாலவமரக் குடுமி வந்து - அழகிய திருக்கயிமல மமலச் சிகரத்தினின்றும்

க ாந்து. 'அமுது' என்றது, வந்தி தந்த ிட்டிமன. 'சிவபுரத்தார் க ாகரறு - மண் ால்
மதுமரயில் ிட்டமுது பசய்தருளி' (தி.8 திருப்பூவல்லி. ா.16) என முன்னர் அருளிச்
பசய்தது காண்க. கடலின் மீ து எழுந்து பசன்றது , வமலவசிய
ீ திரு
விமளயாடலிலாம். 'உண்டு, எழுந்து' என்ற எச்சங்கள், எண்ணின் கண் வந்தன.
ஞாலம் மிக - மண்ணுலககம கமலான உலகமாம் டி. ' ரிகமற்பகாண்டு நமம
ஆண்டான்' என்றதனால், இமறவன் மதுமரயில் குதிமர வாணிகனாய் வந்தது,
அடிகள் ப ாருட்கட என் து ஐயமின்றித் துணியப் டுவதாம். 'ஆண்டானாகிய
அரியாமன' என்க. 'பூரித்து' என் து எதுமககநாக்கி, 'பூலித்து' எனத் திரிந்தது.
பூரித்தல் - மகிழ்தல்.

பதங்குலவு கசாமலத் திருஉத்தர ககாசமங்மக

தங்குலவு கசாதித் தனியுருவம் வந்தருளி
எங்கள் ிறப் றுத்திட் படந்தரமும் ஆட்பகாள்வான்
ங்குலவு ககாமதயுந் தானும் ணிபகாண்ட
பகாங்குலவு பகான்மறச் சமடயான் குணம் ரவிப்
ப ாங்குலவு பூண்முமலயீர் ப ான்னூசல் ஆடாகமா. #336

விளக்கம் ப ாருந்திய, ஆ ரணங்கமள அணிந்த முமலகமளயுமடய

ப ண்ககள! பதன்மன மரங்கள் ரவியுள்ள கசாமலமயயுமடய திருவுத்தர
ககாச மங்மகயில் தங்குதல் ப ாருந்திய ஒளிமயமான, ஒப் ற்ற திருவுருவத்மத
உமடய இமறவன் வந்தருளி, எங்கள் ிறவிமயத் பதாமலத்து எம் க ால்
வாமரயும் அடிமம பகாள்ளும் ப ாருட்டு, ஒரு ாகமாகப் ப ாருந்திய
மங்மகயும் தானுமாய்த் கதான்றி, என் குற்கறவமலக் பகாண்ட, மணம் தங்கிய
 1.17.அன்மனப் த்து 433

பகான்மற மாமலயணிந்த சமடமய யுமடயவனது குணத்மதப் புகழ்ந்து, நாம்

ப ான்னாலாகிய ஊஞ்சலில் ஏறி ஆடுகவாம்.

விளக்கவுமர

இதனுள், 'உலவு' என்றன லவும், 'ப ாருந்திய' எனப் ப ாருள் தந்தன. பதங்கு -
பதன்மன மரம். தங்கு - தங்குதல்; முதனிமலத் பதாழிற்ப யர். 'கசாதி உருவம்'
என்றது, இலிங்க வடிவத்மத. ஆட்பகாள்வான் - ஆட்பகாள்ளுதற்ப ாருட்டு.
'எங்கமளப் ணிபகாண்ட' என்க. 'பகாண்ட' என்றது, 'பகாண்டதுக ான்ற ' என்னும்
ப ாருளது. பகாங்கு - கதன். திருவுத்தரககாச மங்மகத் தலத்தில் உள்ள இலிங்க
மூர்த்தி முன்னர் நின்று, 'என்மன விடுதிகண்டாய்' என அடிகள் கவண்டிய உடன்
இமறவன் முன்க ாலகவ ஆசிரியத் திருகமனியுடன் எழுந்தருளி வந்து அருள்
பசய்தமமயின், அவ்வுருவகம வந்து ணிபகாண்டது க ான்ற பகான்மறச்
சமடயான்' என்று அருளிச்பசய்தார். ப ாங்கு - ப ாங்குதல்; பூரித்தல்.

1.17.அன்மனப் த்து
கவத பமாழியர்பவண் ணற்றர்பசம்
ீ கமனியர்
நாதப் மறயினர் அன்கன என்னும்
நாதப் மறயினர் நான்முகன் மாலுக்கும்
நாதர்இந் நாதனார் அன்கன என்னும். #337

தாகய! கவதங்களாகிய பசால்மலயுமடயவர்; பவண்மமயான திருநீற்றிமன

அணிந்தவர்; பசம்மமயான திரு கமனிமய உமடயவர்; நாதமாகிய
மறயிமனயுமடயவர் என்று நின் மகள் பசால்லுவாள். கமலும், தாகய!
நாதமாகிய மறமயயுமடய இத் தமலவகர, ிரம விட்டுணுக்களுக்கும்
தமலவராவார் என்று பசால்லுவாள்.

விளக்கவுமர

கவதபமாழியர் - கவதமாகிய பசால்மல உமடயவர்; என்றது, 'அவரது பசால்கல

கவதம்' என்ற டி. நாதப் மறயினர் - நாததத்துவமாகிய மறமய யுமடயவர்.
இத்தத்துவம், வாக்கு களுக்குக் காரணமாதல் ற்றி, ' மற' என்றார். இதனாகன,
சிவப ரு மான் கரத்தில் துடியாய் இருப் து இத்தத்துவகம என் தும் ப றப் டும்.
ின்னர் வரும் இத்பதாடருக்கு , 'நாதப் மறயினராயதன் கமலும்' என
வழிபமாழிந்ததாக உமரக்க. 'இந்நாதனார்' எனச் சுட்டியது உருபவளிமய. இப்ப யர்,
பமாழியர் முதலிய யனிமல கட்கு எழுவாயாய் இறுதிக்கண் நின்றது.
'இவ்வாபறல்லாம் தமலவி தனது காதல் மிகுதியால் தமலவமனகய நிமனந்து
 1.17.அன்மனப் த்து 434

ிதற்றுகின்றாள்' எனப் மடத்து பமாழியாலும், பமய்ந்நிமல வமகயாலும் கதாழி

பசவிலிக்கு அறத்பதாடு நிற்கின்றாள் என்க. 'நான்முகன் மால்' என்றதன்
இறுதியில், 'இருவர்' என்னும் பதாமக எஞ்சி நின்றது'.

கண்ணஞ் சனத்தர் கருமணக் கடலினர்

உண்ணின் றுருக்குவர் அன்கன என்னும்
உண்ணின் றுருக்கி உலப் ிலா ஆனந்தக்
கண்ணர்ீ தருவரால் அன்கன என்னும். #338

தாகய! கண்ணில் தீட்டப் ட்ட மமமயயுமடயவர்; கருமணக் கடலாயிருப் வர்;

உள்ளத்தில் நின்று உருக்குவர் என்று நின்மகள் பசால்லுவாள்; கமலும், தாகய!
உள்ளத்தில் நின்று உருக்கி அழிவில்லாத ஆனந்தக் கண்ண ீமர உண்டாக்குவர்
என்று பசால்லு வாள்.

விளக்கவுமர

'எனது கண்ணில் தீட்டியுள்ள அஞ்சனத்தில் உள்ளார்' என்க. அஞ்சனம் - மம. மம

தீட்டுதல் கண்ணினுள் ஆதலும், அவ் விடகம தமலவர் நிற்குமிடம் ஆதலும்
ற்றி, 'கண் அஞ்சனத்தர்' என்றாள். இதமன,
கண்ணுள்ளார் காத லவராகக் கண்ணும்
எழுகதம் கரப் ாக் கறிந்து.
(குறள் - 1127) என் தனானும் அறிக. கருமணக் கடலினர் - கருமண யாகிய
கடமல உமடயவர்; என்றது, 'கடல்க ாலும் கருமண யுமடயவர்' என்றவாறாம்.
உலப்பு - பகடுதல்; வற்றுதல்.

நித்த மணாளர் நிரம் அழகியர்

சித்தத் திருப் ரால் அன்கன என்னும்
சித்தத் திருப் வர் பதன்னன் ப ருந்துமற
அத்தர்ஆ னந்தரால் அன்கன என்னும். #339

தாகய! என்றும் மணவிழாக் ககாலமுமடயவர்; க ரழமக உமடயவர்; என்

மனத்தில் இருப் வர் என்றும் நின்மகள் பசால்லுவாள்; கமலும், தாகய! என்
மனத்தில் இருக்கின்ற அவர், பதன்னாட்டில் உள்ள ப ருந்துமறக் கடவுள்
என்றும் பசால்லுவாள்.

விளக்கவுமர
 1.17.அன்மனப் த்து 435

நித்த மணாளர் - அழிவில்லாத மணவாளக்ககாலம் உமடயவர்; 'என்றும்

ஒருப ற்றியராய் உள்ளவர்' என்ற டி. அத்தர் - தமலவர்.

ஆடரப் பூணுமடத் கதால்ப ாடிப் பூசிற்கறார்

கவடம் இருந்தவா றன்கன என்னும்
கவடம் இருந்தவா கண்டுகண் படன்னுள்ளம்
வாடும் இதுஎன்கன அன்கன என்னும். #340

தாகய! ஆ ரணமாகிய ஆடும் ாம்பும், உமட யாகிய புலித்கதாலும்,

பூசப் ட்டதாகிய திருநீறும் அமமந்த ஓர் ஒப் ற்ற கவடம் இருந்தவாறு என்கன?
என்று நின் மகள் பசால்வாள்; கமலும், தாகய! கவடம் இருந்த விதத்மத கநாக்கி
கநாக்கி, என் மனம் வாடுகின்றது; இது என்ன காரணம்? என்று பசால்லுவாள்.

விளக்கவுமர

'அரா' என் தன் ஈற்று அகரம், பசய்யுளிடத்துக் குறுகிநின்றது. 'கதால் உமட'

என் து, ின்முன்னாகி நின்றது. 'பூணும் உமடயும் உமடய ப ாடிபூசிற்கறார்
கவடம் இருந்தவாறு' என்க. 'ப ாடிப் பூசிற்று' என்னும் கரம் விரித்தல். வாடுதல்,
காதல் மிகுதி யாலாம். 'என்கன' என்றதமன, முன்னுள்ள, 'இருந்தவாறு'
என்றதகனாடும் கூட்டுக.

நீண்ட கரத்தர் பநறிதரு குஞ்சியர்

ாண்டிநன் னாடரால் அன்கன என்னும்
ாண்டிநன் னாடர் ரந்பதழு சிந்மதமய
ஆண்டன்பு பசய்வரால் அன்கன என்னும். #341

தாகய! நீண்ட மகயிமனயுமடயவர்; வமள வுமடய சமடமய உமடயவர்;

நல்ல ாண்டிய நாட்மட உமடயவர், என்று நின்மகள் பசால்லுவாள், கமலும்
நல்ல ாண்டி நாட்மடயுமடய அவர் விரிந்து பசல்லுகின்ற மனத்மத
அடக்கியாண்டு அருள் பசய்வர் என்று பசால்லுவாள்.

விளக்கவுமர

'நீண்ட கரம்' என்றது, நீட்டியதனால் நீண்டமமமயக் குறித்தவாறு; இஃது ஆடல்

நிகழ்த்தும் நிமலமயக் குறித்த டி. பநறி தல் -சுருளுதல். சமடமயகய இங்கு,
'குஞ்சி - தமலமயிர்' என்றார். ரந்பதழு சிந்மத - லவழியானும் ஓடுகின்ற
உள்ளம். ஆளுதல் - ஒரு வழிப் டச் பசலுத்துதல். ஆள்கவானும்,
 1.17.அன்மனப் த்து 436

ஆளப் டுகவாருமாய் நிற்கும் இமயபு ற்றி இமறவனது அருமள, 'அன்பு' எனினும்

இழுக்காது என்னும் கருத்தால், 'அன்பு பசய்வர்' என்று அருளினார்.

உன்னற் கரியசீர் உத்தர மங்மகயர்

மன்னுவ பதன்பநஞ்சில் அன்கன என்னும்
மன்னுவ பதன்பநஞ்சில் மாலயன் காண்கிலார்
என்ன அதிசயம் அன்கன என்னும். #342

தாகய! நிமனத்தற்கு அருமமயான சிறப்புப் ப ாருந்திய திருவுத்தரககாச

மங்மகமய உமடயவர்; என் பநஞ்சில் நிமலப ற்றிருப் ார் என்று நின் மகள்
பசால்லுவாள். கமலும், தாகய! திருமால், அயனாலும் காணமுடியாதவர் என்
பநஞ்சில் நிமலப ற்றிருப் து என்ன ஆச்சரியம்? என்று பசால்லுவாள்.

விளக்கவுமர

'உத்தரககாச மங்மக' என் தமன, 'உத்தர மங்மக' எனத் பதாகுத்து அருளிச்

பசய்தார். 'என்பநஞ்சில்' என்றது, 'இமச பயச்சத்தால்', 'நாயினுங் கமடகயனாகிய
எனது பநஞ்சில்' எனப் ப ாருள் தந்தது. மறித்து வந்த பதாடர்க்கண் , 'என் பநஞ்சில்
மன்னுவ தாக' என ஆக்கம் வருவிக்க.

பவள்மளக் கலிங்கத்தர் பவண்டிரு முண்டத்தர்

ள்ளிக்குப் ாயத்தர் அன்கன என்னும்
ள்ளிக்குப் ாயத்தர் ாய் ரி கமற்பகாண்படன்
உள்ளங் கவர்வரால் அன்கன என்னும். #343

தாகய! பவள்மள ஆமடமயயுமடயவர்; பவள்ளிய திருநீறணிந்த

பநற்றிமயயுமடயவர்; குதிமரகயற்றத்திற்கு உரிய சட்மடமய அணிந்தவர்
என்று நின்மகள் பசால்லுவாள். கமலும், தாகய! குதிமரகயற்றத்திற்கு உரிய
சட்மடமய அணிந்தவர், ாய்ந்து பசல்லும் குதிமரகமல் வந்து என் உள்ளம்
கவர்வர் என்று பசால்லுவாள்.

விளக்கவுமர

கலிங்கம் - ஆமட. முண்டம் - பநற்றி. அது, திருநீற்றால் பவள்ளிதாயிற்று. ள்ளி

- டுக்மகயாதற்குரிய, குப் ாயம் - க ார்மவ. பவள்மளக் கலிங்கமும், ள்ளிக்
குப் ாயமும் சிவ ப ருமான், குதிமரகமல் வந்த காலத்துக் காணப் ட்டமவ என்க.
எனகவ, இத் திருப் ாட்டு, ாய் ரிகமல் வந்த திருக்ககாலத்தின் இயல்
புமரத்ததாயிற்று. குதிமர வாணிகர், தாம் தங்குமிடத்தில் தமது க ார்மவமயகய
 1.17.அன்மனப் த்து 437

நிலத்தின்கமல் விரித்து அதன்கமற் கிடந்து உறங்குதல் கதான்ற, ' ள்ளிக்

குப் ாயத்தர்' என்று அருளினார்.

தாளி அறுகினர் சந்தனச் சாந்தினர்

ஆபளம்மம ஆள்வரால் அன்கன என்னும்
ஆபளம்மம ஆளும் அடிகளார் தங்மகயில்
தாள மிருந்தவா றன்கன என்னும். #344

தாகய! அறுகம் புல்லினால் பதாடுக்கப் ட்ட மாமல அணிந்தவர்; சந்தனக்

கலமவமயப் பூசியவர்; அடிமமயாக எங்கமள ஆண்டருளுவர், என்று நின் மகள்
பசால்லுவாள். கமலும், தாகய! அடிமமயாக எங்கமள ஆண்டருளுகின்ற
தமலவர் மகயில் தாளம் இருந்த விதம் என்கன! என்று பசால்லுவாள்.

விளக்கவுமர

'தாளியறுகு' (தி.8 க ாற்றித் திருவகவல் - அடி-201. உமர) என் து ற்றி கமகல

கூறப் ட்டது 'ஆளாக' என ஆக்கம் விரிக்க. அடிகளார் - தமலவர். தாளம், ிச்மசக்
ககாலத்திற் பகாள்ளப் டுவது 'இருந்தவாறு' என்றதன் ின், 'என்கன' என் து எஞ்சி
நின்றது. 'எம்மம ஆளாகக் பகாண்டு ஆளுகின்ற தமலவர் எனப் டுவார், ிச்மசக்
ககாலத்தராய் நிற்றல் என்' என்று மருண்டவாறு.

மதயகலார் ங்கினர் தா த கவடத்தர்

ஐயம் புகுவரால் அன்கன என்னும்
ஐயம் புகுந்தவர் க ாதலும் என்னுள்ளம்
மநயும்இது என்கன அன்கன என்னும். #345

தாகய! ப ண்மண ஒரு ாகத்தில் உமடயவர்; தவ கவடத்மத உமடயவர்;

ிச்மச ஏற் வர் என்று, நின் மகள் பசால்லுவாள், கமலும், தாகய! அவர் ிச்மச
எடுத்துத் பதருவில் க ாகும்க ாது என் மனம் வருந்தும் இது என்ன காரணம்?
என்று பசால்லுவாள்.

விளக்கவுமர

தா த கவடம் - துறவுக் ககாலம். 'கவடத்தராய்' என எச்சமாக்குக. ஐயம் புகுதல் -

ிச்மசக்குச் பசல்லுதல். 'மதயகலார் ங்கும், தா த கவடமும்
ஒன்கறாபடான்பறாவ்வாத ககாலங்கள்; அவற்மற ஒருவகன உமடயனாயிருத்தல்
வியப்பு' என்ற டி, மநதல்- உருகுதல்.
 1.18.குயிற் த்து 438

பகான்மற மதியமுங் கூவிள மத்தமும்

துன்றிய பசன்னியர் அன்கன என்னும்
துன்றிய பசன்னியின் மத்தம்உன் மத்தகம
இன்பறனக் கானவா றன்கன என்னும். #346

தாகய! பகான்மற மலகராடு ிமறயும் வில்வத்கதாடு ஊமத்தமும் ப ாருந்திய

சமடமய உமடயவர் என்று நின் மகள் பசால்லுவாள், கமலும், தாகய!
சமடயில் ப ாருந்திய ஊமத்த மலர் இப்ப ாழுது எனக்குப் ப ரும் ித்மத
உண்டு ண்ணின வாறு என்கன? என்று பசால்லுவாள்.

விளக்கவுமர

'பகான்மற, கூவிளம்' என்றவற்றில் உம்மம பதாகுத்தலாயிற்று. கூவிளம் -

வில்வம். துன்றிய - பநருங்கிய. மத்தம்-ஊமத்தம் பூ. உன்மத்தம் - ித்து; அஃது
ஆகுப யராய், அதற்கு ஏதுமவக் குறித்தது. 'ஆனவாறு' என்றதன் ின், 'என்கன'
என் து எஞ்சிநின்றது. 'சிவப ருமானது பசன்னியில் உள்ள ஊமத்த மலர், இன்று
எனக்குப் ித்துத் தருவதாயினமம வியப்பு' என்ற டி. இதனால், ப ாருள்
யாதாயினும், அதமன யுமடயாரது தன்மமயால் அதன் தன்மம கவறு டும்
என் து ப றப் ட்டது. டகவ, தமலவியது ித்திற்குச் சிவப ருமான்
ஏதுவாயினமமயால், அவன் அணிந்துள்ள ஊமத்த மலரும் அன்னதாயிற்று என் து
க ாதரும்.

1.18.குயிற் த்து
கீ தம் இனிய குயிகல
ககட்டிகயல் எங்கள் ப ருமான்
ாத மிரண்டும் வினவில்
ாதாள கமழினுக் கப் ால்
கசாதி மணிமுடி பசால்லிற்
பசால்லிறந் துநின்ற பதான்மம
ஆதி குணபமான்று மில்லான
அந்தமி லான்வரக் கூவாய். #347

இமச இனிமமயாய் உள்ள குயிகல! எம் ப ருமான் திருவடி இரண்டும்

எங்குள்ளன? எனக் ககட்டால், அமவ கீ ழுலகம் ஏழினுக்கும் அப் ால் உள்ளன
எனலாம். அவனது ஒளி ப ாருந்திய அழகிய திருமுடி எங்குளது? என்று
பசால்லப்புகின், அது பசால்லின் அளமவக் கடந்து நின்ற ழமமயுமடயது
 1.18.குயிற் த்து 439

எனப் டும். இமவகமளக் ககட்டாயாயின் முதலும் குணமும் இல்லாதவனும்,

முடிவு இல்லாதவனுமாகிய அவமன நீ இங்கு வரும் டி கூவி அமழப் ாயாக.

விளக்கவுமர

'ககட்டிகயல்' என்றதமன, 'நின்ற' என்றதன் ின்னரும், 'ஆதி' என்றதமன, 'அந்தம்'

என்றதன் முன்னரும் கூட்டுக. கீ தம் - இமச. 'இனிய' என்ற ப யபரச்சக் குறிப்பு,
இடப் ப யர் பகாண்டது. ககட்டிகயல் - இவற்மறக் ககட்டுணர்ந்தாயாயின் (அவன்
வரக்கூவாய் என்க). 'இரண்டு, முடி' என்றமவ, அவற்றின் அளமவக் குறித்தன.
ாதாளம், ' ாதலம்' என் தன் மரூஉ; 'கீ ழுலகம்' என் து ப ாருள். 'அப் ாலும்,
இறந்தும்' என உம்மம விரித்து, அவற்மற, 'நின்ற' என்றதகனாடு முடிக்க. மணி -
அழகு. பதான்மம- அனாதி. இஃது, ஒரு ப யர்த் தன்மமப் ட்டு நின்ற, 'ஆதிகுணம்
ஒன்றும் இல்லான் அந்தம் இல்லான்,' என்றதகனாடு, இரண்டாவதன் ப ாருள் டத்
பதாக்கது. 'பதான்மம ஆதி' என்கற இமயத்து, 'அதமனகய கவபறாரு
ப யராகக்பகாண்டு உணர்த்தலுமாம். குணம், மாமயயின் காரியமாகிய குணம்.
'ஒன்றும்' என்றது, 'ஒன்கறனும்' என்ற இழிவு சிறப்பு. எனகவ, 'சாத்துவிகம்' இராசதம்,
தாமதம்' என்னும் முக்குணங்களுள் ஒன்கறனும் இல்லாதவன் என்றதாம். முக்
குணங்களுள் ஒன்கறனும் இல்லாதவன் என்றற்கக முதல்வமன, 'நிற் குணன்'
என்றதன்றி, அறுகுணம் அல்லது எண் குணம் எனப் டும் அருட்குணமும்
இல்லாதவன் என்றற்கு அன்று. இஃதறியாதார் 'நிற்குணம்' என் து ற்றி,
முதற்ப ாருட்கு குணகுணித்தன்மமயால் கவறு ாடு கூறுதல் தானும் குற்றமாம்'
எனவும், அதனால் அங்ஙனங் கூறுகவார் சகுகணா ாசமனயாகிய கீ ழ்நிமலயில்
நிற் வர் எனவும் கூறித் தமது ஞானத்தின் தன்மமமயப் புலப் டுப் ர்.

ஏர்தரும் ஏழுல ககத்த

எவ்வுரு வுந்தன் னுருவாம்
ஆர்கலி சூழ்பதன் னிலங்மக
அழகமர் வண்கடா தரிக்குப்
க ரரு ளின் மளித்த
ப ருந்துமற கமய ிராமனச்
சீரிய வாயாற் குயிகல
பதன் ாண்டி நாடமனக் கூவாய். #348

குயிகல! அழகுடன் விளங்கும் ஏழுலகத்தாரும் வணங்க எவ்வமக

உருவங்களும், தன் உருவமாககவ உமடய வனாய், நிமறந்த முழக்கமுமடய
கடல் சூழ்ந்த பதன்னிலங்மகயில், அழகு ப ாருந்திய இராவணன்
மமனவியாகிய மண்கடாதரிக்குப் ப ருங்கருமணயால் இன் த்மதக் பகாடுத்த,
 1.18.குயிற் த்து 440

திருப்ப ருந்துமறயில் எழுந்தருளியுள்ள ப ருமாமனத் பதன் ாண்டி

நாட்மடயுமடய வமனச் சிறந்த உன் வாயினால் கூவி அமழப் ாயாக.

விளக்கவுமர

ஏர் தரும் - அழமகப் புலப் டுத்துகின்ற. எவ்வுருவும் தன் உருவாய் நிற்றலாவது,

எப்ப ாருளிலும் தான் அமவகயயாய்க் கலந்திருத்தல், 'உருவாய்' என்ற
விமனபயச்சம், எண்ணின்கண் வந்தது, 'உருவாம்' என் தும் ாடம். ஆர்கலி -
கடல். வண்கடாதரி, இராவணன் மமனவி. தசக்கிரீவன் சிவப ருமானது கயிலாய
மமலமயப் ப யர்த்து அப்ப ருமானால் ஒறுக்கப் ட்டுப் ின்னர்ச் சாமகானம் ாடி
வாபளாடுநாளும், 'இராவணன்' என்னும் ப யரும் ப ற்று மீ ண்ட ின், இலங்மகயில்
சிவபூமசமய விடாது பசய்து வந்தமம, புராணங்களினும், இதிகாசங்களிலும்
இனிது விளங்கிக் கிடப் து. இராவணன் சிவ த்தன் ஆயினமமயின் , அவன்
மமனவி மக்கள் முதலிய சுற்றத்தாரும், ிறரும் எல்லாம் சிவவழி ாட்டில்
ஈடு ட்டிருந்தமம ப றப் டும். 'அவ்வாற்றால் சிவப ருமானிடத்து அன்பு
பகாண்டிருந்த, இராவணன் மமனவி மண்கடாதரி, அப் ப ருமாமனக் குழந்மத
வடிவில் எடுத்தமணத்து இன்புற கவண்டி னாள்' எனவும், 'அவ்வாகற ஒருநாள்
சிவப ருமான் அவளுக்குக் குழந்மத வடிவில் காட்சியளிக்க, மண்கடாதரி
எடுத்தமணத்து இன்புற் றிருக்கும்ப ாழுது இராவணன் வர, அவனிடமும்
சிவப ருமானது திருவருட் பசயமலக்கூறிக் குழந்மதமயக் பகாடுக்க அவனும்
எடுத் தமணத்து மகிழ்மகயில் சிவப ருமான் மமறந்தருளினார்' எனவும்
பசால்லப் டும் மழய வரலாறு ற்றி, 'மண்கடாதரிக்குப் க ரருள் இன் ம்
அளித்த ிரான்' என்று அருளிச்பசய்தார். அடிகள் திரு பமாழியுள்கள இது
காணப் டுதல் ற்றி, இவ்வரலாறு திருவுத்தரககாச மங்மகத்தலத்கதாடு
பதாடர்பு டுத்திக் கூறப் டுகிறதுக ாலும்! 'சிவப ருமான் மண்கடாதரிக்குக்
குழந்மதயாகத் கதான்றி அவளது குமறமய நிரப் ி இன் ம் அமடயச் பசய்தார் '
என்னும் இதமனப் புறச்சமயிகள் , 'காமாதுரராய் அவள் ாற்பசன்று, இராவணன்
வந்தப ாழுது மமறந்தார்' எனத் திரித்துக் கூறுவர். திரி புரத்தவர்க ாலாது
இராவணன் தான் சாங்காறும் சிவவழி ாடுமடய னாய் இருந்தனன் என் மதயும்
அவர் நிமனந்திலர் க ாலும்! அற பநறியிற் ிமழத்தவமன அழித்தமமயால்
புண்ணியம் ஒரு ால் எய்திற்றாயினும், சிவவழி ாடுமடயவமன அழித்தமமயால்
உளதாய ாதகமும் ஒரு ால் வந்து ற்ற, அதமன நீக்கிக் பகாள்ளுதற் ப ாருட்டு
அத்பதன்கடற் கமரயிற்றாகன, இராமன் தன் மமனவி முதலாயினாகராடும்
சிவ ிராமன வழி ட்டு நலம் ப ற்றான் என யாண்டும் ப ருவார்த்மதயாய்
விளங்கிவரும் வரலாற்றிமன உடம் டமாட்டாது ிணங்குகின்ற அவர்,
இன்கனாரன்னவற்மறப் மடத்துக் பகாண்டு பமாழிதல் வியப் ன்று.
 1.18.குயிற் த்து 441

சிவப ருமான் காமமன எரித்தவர் என் மதயும், காமனுக்கு அத்பதாழிலும்

அப்ப ருமானால் அளிக்கப் ட்டது என் மதயும் அவர் அறியார். ஈண்டு அடிகள் ,
சிவ ப ருமான் அளித்த இன் த்மத, 'க ரின் ம்' எனவும், 'அருள் இன் ம்' எனவும்
விதந்தருளிச் பசய்தமமயானும், திருவார்த்மதப் குதி இரண்டாம்
திருப் ாட்டினுள் , ' ந்தமண பமல்விரலாட்கு அருளும் ரிசு' என்கற அருளிப்
க ாதலானும் புறச் சமயிகளது கூற்றுப் ற்றி மயங்குதற்கு இடனின்மம அறிந்து
பகாள்க. அன்றியும், இது சிவ ிரான் புகழ்ப் ாடகலயன்றி, கவறாகாமமயும் கநாக்கி
யுணர்க.

நீல உருவிற் குயிகல

நீள்மணி மாடம் நிலாவும்
ககால அழகிற் றிகழுங்
பகாடிமங்மக உள்ளுமற ககாயிற்
சீலம் ப ரிதும் இனிய
திருவுத் தரககாச மங்மக
ஞாலம் விளங்க இருந்த
நாயக மனவரக் கூவாய். #349

நீல நிறத்மத உமடய குயிகல! நீள் மணிகள் தித்த ப ரிய மாடங்கள்

விளங்குவதும், நல்பலாழுக்கத்தால் மிக இனியது மான, திருவுத்தரககாச
மங்மகயில் ப ாருந்தியுள்ள திருக்ககாயிலில் அழகிய வடிவில் விளங்கும்
பூங்பகாடி க ான்ற உமாகதவியுடன் உலகத்திற்கு விளக்கம் உண்டாகும் டி
வற்றிருந்த
ீ தமலவமன வரும் டி கூவி அமழப் ாயாக.

விளக்கவுமர

'நிலாவும் ககாயில், உள்ளுமற ககாயில், எனத் தனித் தனி முடிக்க. ககால

உருவின் - அழகிய உருவத்துடன். பகாடி மங்மக - பூங்பகாடிக ாலும்
உமமயம்மம. 'அவள் உள்ளிடத்கத உமறயும் ககாயிமலயுமடய உத்தரககாச
மங்மகக்கண் இருந்த நாயகன்' என்க. இங்ஙனங் கூறகவ, 'அவ்வம்மம உடனாக
இருந்தவன்' என் து ப றப் ட்டது, இத்தலத்தில் நல்பலாழுக்கம் சிறந்து
விளங்குதலின், 'சீலம் ப ரிதும் இனிய திருவுத்தரககாச மங்மக' என்று அருளிச்
பசய்தார்.

கதன் ழச் கசாமல யிலுஞ்

சிறுகுயி கலஇது ககள்நீ
வான் ழித் திம்மண் புகுந்து
 1.18.குயிற் த்து 442

மனிதமர ஆட்பகாண்ட வள்ளல்

ஊன் ழித் துள்ளம் புகுந்பதன்
உணர்வது வாய ஒருத்தன்
மான் ழித் தாண்டபமன் கனாக்கி
மணாளமன நீவரக் கூவாய். #350

கதன் நிமறந்த ழங்கமளயுமடய கசாமலகளில் வசிக்கின்ற சிறிய குயிகல! நீ

இதமனக் ககட் ாயாக! விண்ணுலகத்மத விட்டு நீங்கி இம்மண்ணுலகத்து
எழுந்தருளி, மக்கமள அடிமம பகாண்ட அருளாளனும் என் உடம் ிமன
இகழ்ந்து என் பநஞ்சினுள் புகுந்து, என் உணர்வில் கலந்த ஒப் ற்றவனும்,
மானினது ார்மவமய இகழ்வதாயும், ஆளும் தன்மமயுமடயதாயும்,
இனிமமயுமடயதாயு முள்ள ார்மவமயயுமடய உமாகதவிக்கு நாயகனுமாகிய
இமற வமன வரும் டி நீ கூவி அமழப் ாயாக.

விளக்கவுமர

கதன் ழம், உம்மமத் பதாமக. 'கசாமல யிலும்' என ஏழாவதன் பதாமகக்கண்

வல்லினம் மிகாதாயிற்று. கதவர்கமள ஆட்பகாள்ளாமமயால், 'வான் ழித்து' என்று
அருளினார். ஊன் ழித்து - உடம் ிமன இழிந்தது எனச் பசால்லி. என் உணர்வு
அது ஆய - என் அறிவாகிய அப்ப ாருகளயாய்க் கலந்துநின்ற. மான் ழித்து
ஆண்ட - மாமன பவன்று அடிமமபகாண்ட. பமன்மம, இங்கு, தண்மம குறித்து
நின்றது.

சுந்தரத் தின் க் குயிகல

சூழ்சுடர் ஞாயிறு க ால
அந்தரத் கதநின் றிழிந்திங்
கடியவர் ஆமச அறுப் ான்
முந்தும் நடுவும் முடிவு
மாகிய மூவ ரறியாச்
சிந்துரச் கசவடி யாமனச்
கசவக மனவரக் கூவாய். #351

அழகிய இன் க் குயிகல! சூழ்ந்த கிரணங்கமள யுமடய சூரியமனப் க ால

ஆகாயத்தினின்றும் இறங்கி இம் மண்ணுலகிலுள்ள அடியார்களுமடய
ற்றுக்கமள ஒழிப் வனும் உலகத்திற்கு முதலும் இமடயும் இறுதியும்
ஆகியவனும் ிரமன் திருமால் உருத்திரன் ஆகிய மூவரும் அறியமுடியாத
 1.18.குயிற் த்து 443

பசஞ்சாந்து க ான்ற சிவந்த திருவடிமய உமடயவனும் வரனுமாகிய

ீ
ப ருமாமன வரும் டி கூவி அமழப் ாயாக.

விளக்கவுமர

சுந்தரம் - அழகு, வருபமாழி ப யராய இரண்டாவதன் பதாமகக்கண், 'சுந்தரத்து' என

அத்துச்சாரிமய ப ற்றது. சூழ் சுடர் ஞாயிறு - சுற்றிலும் ரவுகின்ற
கதிர்கமளயுமடய கதிரவன். ஆமச யறுத்தல், ாசத்மத நீக்குமுகத்தான் என்க.
முந்து முதலிய மூன்றும் உலகத்தினுமடயன. அவற்மறச் பசய்யும் ிரமன்
முதலிய மூவமரயும் அமவகயயாக அருளினார். சிந்துரம் - பசஞ்சாந்து.
'அதுக ாலும் பசவ்விய வாய அடிகமள உமடயவன்' என்க. கசவகன் -
ாசங்கமள அழிக்கும் வரன்.
ீ

இன் ந் தருவன் குயிகல

ஏழுல கும்முழு தாளி
அன் ன் அமுதளித் தூறும்
ஆனந்தன் வான்வந்த கதவன்
நன்ப ான் மணிச்சுவ படாத்த
நற் ரி கமல்வரு வாமனக்
பகாம் ின் மிழற்றுங் குயிகல
ககாகழி நாதமனக் கூவாய். #352

குயிகல! மரக்கிமளயில் இருந்து கூவுகின்ற குயிகல! உனக்கு இன் த்மதச்

பசய்கவன். ஏழு உலகத்மதயும் முற்றும் ஆள்கவானும், அன் னும், இனிய
அமுதத்மதப் ப ய்து அடியார் உள்ளத்கத ஊறுகின்ற ஆனந்த வடிவானவனும்,
விண்ணினின்றும் எழுந்தருளிய கதவனும், உயர்ந்த ப ான்னில்
மாணிக்கங்கமளப் தித்தது க ான்ற, நல்ல குதிமரயின் மீ து வந்தவனும்,
திருப்ப ருந் துமறத் தமலவனுமாகிய ப ருமாமனக் கூவி அமழப் ாயாக.

விளக்கவுமர

முதற்கண் நின்ற, 'குயிகல' என் தமன, 'உனக்கு இன் ம் தருவன்' என்றும்,

இறுதிக்கண் நின்ற, 'குயிகல' என் தமன, 'கூவாய்' என்றும் முடிக்க. 'தரு வன்
இவன்' என் து ின்னர் வருகின்றமமயின், 'இன் ந் தருவன்' என் து வாளா
கூறப் ட்டது. 'ஏழுலகும்' என்ற முற்றும்மம, அவ்வுலகங்கமள எஞ்சாமல் ஆளு
தமலயும், 'முழுது' என்றது, அவற்றுள் எல்லா இடங்கமளயும் எஞ்சாமல்
ஆளுதமலயும் குறித்தன. அன் ன் - அன்புமடயவன். 'அமுது' என்றது, இன் ப்
 1.18.குயிற் த்து 444

ப ாருளாகிய அவமனகயயாம். ஊறும் - கமன்கமல் மிகுகின்ற. ஆனந்தன் -

இன் வடிவினன். வான்வந்த கதவன் - வானத்தில் கதவர்களில் ஒருவனாயும்
காணப் டு வன். நன் ப ான் மணிச்சுவடு - நல்ல ப ான்னினது அழகிய உமர.
இது, சிவப ருமானது திருகமனிக்கு உவமம. 'அழகிய இடத்தில் இருந்து,
இனிமமயாகக் கூவ வல்லாய்' என் ாள், 'பகாம் ின் மிழற்றும் குயிகல' என
மறித்துங் கூறினாள்.

உன்மன உகப் ன் குயிகல

உன்துமணத் கதாழியும் ஆவன்
ப ான்மன அழித்தநன் கமனிப்
புகழில் திகழும் அழகன்
மன்னன் ரிமிமச வந்த
வள்ளல் ப ருந்துமற கமய
பதன்னவன் கசரலன் கசாழன்
சீர்ப்புயங் கன்வரக் கூவாய். #353

குயிகல! உன்மன விரும்புகவன்; உனக்குத் துமண புரியும் கதாழியுமாகவன்;

ப ான்மன பவன்ற, அழகிய திருகமனிமய யுமடய, புகழினால் விளங்குகின்ற,
அழகனும் அரசனும் குதிமரகமல் ஏறிவந்த அருளாளனும்
திருப்ப ருந்துமறயில் எழுந்தருளியுள்ள ாண்டியனும், கசரனும், கசாழனும்,
சிறந்த ாம்பு அணிகமள உமடயவனுமாகிய ப ருமாமன வரும் டி கூவி
அமழப் ாயாக.

விளக்கவுமர

'உகப் ன், ஆவன்' என்றமவ, தன்மம விமன முற்றுக்கள். உகத்தல் - விரும்புதல்.

இங்குக் குயிலாவது, ப மடக் குயிகல, யாதலின், 'உனக்குத் துமணயாகிய
கதாழியும் ஆகவன்' என்றாள். ப மடக்குயில் என் தமன, 'பசய்யவாய்ப்
ம ஞ்சிறகிற் பசல்வ'ீ எனப் ின் வருகின்ற குதியுட் (தி.8 திருத்தசாங்கம் 4)
கூறுமாற்றானும் அறிக. இனிச் கசவல் என்கற பகாண்டு, 'துமண' என்றது அதன்
ப மடமய என மவத்து, 'உன் துமணக்குரிய கதாழியும் ஆவன்' என
உமரத்தலுமாம். இவற்மறப் டர்க்மக விமனயாகக் பகாண்டு, இமறவற்கு
ஆக்கியும் உமரப் . 'புகழின் திகழும் அழகன்' என்றது, 'புகமழகய அழகாக
உமடயவன்' என்ற டி. 'பதன்னவன், கசரலன், கசாழன்' என்றது, 'தமிழகத்மதச்
சிறப் ிடமாகக் பகாண்டவன்' என்றதாம்.
 1.18.குயிற் த்து 445

வாவிங்கக நீகுயிற் ிள்ளாய்

மாபலாடு நான்முகன் கதடி
ஓவி யவர் உன்னி நிற்
ஒண்டழல் விண் ிளந் கதாங்கி
கமவிஅன் றண்டங் கடந்து
விரிசுட ராய்நின்ற பமய்யன்
தாவி வரும் ரிப் ாகன்
தாழ்சமட கயான்வரக் கூவாய். #354

இளங்குயிகல! நீ இவ்விடத்து வருவாயாக. திருமாகலாடு ிரமனும்,

அடிமுடிகமளத் கதடி, கதடுவமத விட்டு அவ்விருவரும், தன்மனத் தியானித்து
நிற்கும் டி அக்காலத்தில் ஒளி மிக்க அனற் ிழம் ாய், ஆகாயத்மதப் ிளந்து
உயர்ந்து, ப ாருந்தி, விண்ணுலகங்கமளயும் தாண்டி, ரந்த சுடர்கமள
விட்டுக்பகாண்டு நின்ற உண்மமப் ப ாருளானவனும், தாவி வருகின்ற குதிமரப்
ாகனாயிருப் வனும், நீண்ட சமடமய உமடயவனுமாகிய தமலவமன
வரும் டி கூவி அமழப் ாயாக.

விளக்கவுமர

ிள்மளப் றமவகளிற் குயிலும் ஒன்றாதல் ற்றி, 'குயிற் ிள்ளாய்' என

விளித்தாள். 'இங்கக வா' என அருகில் அமழத்தது, 'மமறப ாருமளக்
ககட்டற்குரிய நண் ிமன' என் து புலப் டவாம். கதடி ஓவி - கதடிக் காண
மாட்டாது அத்பதாழிமல விடுத்து, ' ின்பு அவர் அன் ால் நிமனந்து நிற்குமாறு'
என்க. 'கமவி' என்றதமன, 'கமவ' எனத் திரிக்க.

காருமடப் ப ான்திகழ் கமனிக்

கடிப ாழில் வாழுங் குயிகல
சீருமடச் பசங்கம லத்திற்
றிகழுரு வாகிய பசல்வன்
ாரிமடப் ாதங்கள் காட்டிப்
ாசம் அறுத்பதமன யாண்ட
ஆருமட அம்ப ானின் கமனி
அமுதிமன நீவரக் கூவாய். #355

கரிய நிறத்கதாடு ப ான்மனப் க ான்று ஒளி விளங்கும் உடம்ம உமடய,

மணம் நிமறந்த கசாமலயில் வாழ்கின்ற குயிகல! சிறப் ிமனயுமடய
பசந்தாமமர க ால விளங்குகின்ற திருகமனிமயயுமடய பசல்வனும்,
 1.19.திருத்தசாங்கம் 446

நிலவுலகத்தில் திருவடிகமளக் காட்டிப் ற்றுக்கமள ஒழித்து என்மன

ஆண்டருளிய, ஆத்தி மாமலமயயுமடய அழகிய ப ான்க ாலும்
கமனிமயயுமடய அமுதம் க ால் வனுமாகிய எம் ப ருமாமன வரும் டி நீ
கூவி அமழப் ாயாக.

விளக்கவுமர

கார் - கருமம நிறம். 'உமடய' என் தன் ஈற்று அகரம் பதாகுத்தலாயிற்று. ப ான்
- அழகு. 'காருமட கமனி, ப ான்திகழ் கமனி' எனத் தனித்தனி முடிக்க. கடி -
நறுமணம். பசங்கமலத்தின் - பசந்தாமமர மலர்க ால; 'பசந்தாமமரக்காடு
அமனய கமனித் தனிச் சுடகர' (தி.8 திருச்சதகம்-26) என்று அருளினார். ஆர் -
ஆத்தி மாமல.

பகாந்தண வும்ப ாழிற் கசாமலக்

கூங்குயி கலயிது ககள்நீ
அந்தண னாகிவந் திங்கக
அழகிய கசவடி காட்டி
எந்தம ராம்இவன் என்றிங்
பகன்மனயும் ஆட்பகாண் டருளும்
பசந்தழல் க ால்திரு கமனித்
கதவர் ிரான்வரக் கூவாய். #356

பூங்பகாத்துக்கள் பநருங்கிய ப ரிதாகிய கசாமலயில் கூவுகின்ற குயிகல! நீ

இதமனக் ககட் ாயாக. இங்கக அந்தணன் ஆகி வந்து அழகிய பசம்மமயாகிய
திருவடிமயக் காட்டி, என் அன் ரில் ஒருவனாம் இவன் என்று இவ்விடத்தில்
என்மனயும் அடிமம பகாண்டருளிய சிவந்த தீப்க ாலும் திருகமனிமயயுமடய
கதவர் ப ருமான் வரும் டி கூவி அமழப் ாயாக.

விளக்கவுமர

பகாந்து - பூங்பகாத்து. அணவும் - ப ாருந்திய. 'கூவும்' என்னும் ப யபரச்சத்து

உயிர்பமய் பகட்டது. எம்தமர் - எம் உறவினர். 'தமர்' என்றது ன்மம பயாருமம
மயக்கம். என்று - என்று இரங்கி.

1.19.திருத்தசாங்கம்
ஏரார் இளங்கிளிகய எங்கள் ப ருந்துமறக்ககான்
சீரார் திருநாமம் கதர்ந்துமரயாய் - ஆரூரன்
 1.19.திருத்தசாங்கம் 447

பசம்ப ருமான் பவண்மலரான் ாற்கடலான் பசப்புவக ால்

எம்ப ருமான் கதவர் ிரான் என்று. #357

அழகு ப ாருந்திய இளமமயான கிளிகய! எம்முமடய திருப்ப ருந்துமற

மன்னனது சிறப்புப் ப ாருந்திய திருப்ப யமரத் தூய தாமமர மலர்
கமலிருக்கும் ிரமன், ாற்கடலில் ள்ளி பகாள்ளும் திருமால், ஆகிகயார்
பசால்வதுக ால, திரு ஆரூரன்; சிவந்த திருகமனிமயயுமடயவன்; எம் ிரான்;
கதவர் ப ருமான் என்று ஆராய்ந்து பசால்வாயாக.

விளக்கவுமர

தசாங்கத்துள் இது ப யர் கூறுகின்றது. தமலவனது ிரிவினால் ஆற்றாளாய

தமலவி தமலவனது ப யர் முதலியவற்மறப் ிறர் பசால்லக்ககட் ினும்
அவமனக்கூடி மகிழ்ந்தாற் க ாலும் இன் ம் உண்டாகும் என்னும் நிமனவினளாய்,
அது கிமடக்கப் ப றாமமயின், கிளிமய கநாக்கி அவற்மறக் கூறுமாறு கவண்டிக்
பகாள்கின்றாள். இவ்வாகற,
சிமறயாரும் மடக்கிளிகய இங்ககவா கதபனாடு ால்
முமறயாகல உணத்தருவன்; பமாய் வளத் பதாடுதரளம்
துமறயாரும் கடல்கதாணி புரத்தீசன் துளங்குமிளம்
ிமறயாளன் திருநாமம் எனக்பகாருகால் க சாகயா.
-தி.1 .60 ா.10
என்றாற்க ால கதவாரத் திருமுமறகளிலும் வருவன காண்க. ஏர் ஆர் - அழகு
ப ாருந்திய. நாமம் - ப யர். ஆரூரன் - திருவாரூரில் எழுந்தருளியிருப் வன்.
பசம்ப ருமான் - சிவந்த நிறத்மதயுமடய ப ருமான். பவண்மம, இங்கு,
தூய்மமகமல் நின்றது. 'கிளிகய, மலரானும், ாற்கடலானும் பசப்புவக ால நீ,
ப ருந்துமறக்ககானது திருநாமங்கள் லவற்மறயும் ஆராய்ந்து, ஆரூரன்,
பசம்ப ருமான், எம்ப ருமான், கதவர் ிரான் என்று உமரயாய்' என விமன முடிக்க.
இங்ஙனம் ல ப யர்கமளக் கூறினாராயினும், 'கதவர் ிரான்' என் கத முதன்மமப்
ப யர் என்றல் திருவுள்ளமாதமல, 'கதவகதவன் திருப்ப யராகவும்' (தி.8 கீ ர்த்தி. 122)
என முன்கன அருளிச்பசய்தமமயான் அறிக.

ஏதமிலா இன்பசால் மரகதகம ஏழ்ப ாழிற்கும்

நாதன்நமம ஆளுமடயான் நாடுமரயாய் - காதலவர்க்
கன் ாண்டு மீ ளா அருள்புரிவான் நாபடன்றும்
பதன் ாண்டி நாகட பதளி. #358
 1.19.திருத்தசாங்கம் 448

குற்றமில்லாத இனிய பசால்மலயுமடய மரகதம் க ான்ற ச்மசக் கிளிகய!

தன்மீ து அன்புள்ளவர்க்கு, அன் ினால் ஆட்பகாண்டு, ிறவிக்கு மீ ண்டு வாராத டி
அருள் பசய்கவானாகிய ப ருமானது நாடாவது, எப்ப ாழுதும் பதன் ாண்டி
நாகடயாம்; இதமன நீ அறிவாயாக; அறிந்து ஏழுலகுக்கும் தமலவனும் நம்மம
அடிமமயாக வுமடயவனுமாகிய அவனது நாட்மடச் பசால்வாயாக.

விளக்கவுமர

ஏதம் - குற்றம். 'குற்றம் இல்லாத பசால்' என்க. 'மரகதம்' என்றது

உவமமயாகுப யராய்க் கிளிமய உணர்த்திற்று. ப ாழில் - உலகம். 'காதலவர்க்கு
அருள்புரிவான்' என இமயயும். 'அன் ால் ஆண்டு' என மூன்றாம் உருபு விரிக்க.
'நாடு உமரயாய்; அங்ஙனம் உமரத்தற்கு அவன் நாடு யாபதனின்' என்று
எடுத்துக்பகாண்டு, 'அவன் நாடு பதன் ாண்டி நாகட' என முடிக்க. இது
ின்வருவனவற்றிற்கும் ப ாருந்தும். 'பதன் ாண்டி நாடு' என்றதமன, 'பதன்குமரி'
என் துக ாலக் பகாள்க. ' ாண்டி நாகட ழம் தியாகவும்' (தி.8 கீ ர்த்தி - 118) என்று
முன்னரும் அருளினார்.

தாதாடு பூஞ்கசாமலத் தத்தாய் நமமயாளும்

மாதாடும் ாகத்தன் வாழ் திஎன் - ககாதாட்டிப்
த்தபரல்லாம் ார்கமற் சிவபுரம்க ாற் பகாண்டாடும்
உத்தர ககாசமங்மக ஊர். #359

மகரந்தம் ப ாருந்திய பூக்கமளயுமடய கசாமலயிலுள்ள கிளிகய! நம்மம

ஆண்டருள்கின்ற, உமாகதவி அமர்ந்த ாகத்மதயுமடயவன், வாழ்கின்ற ஊர்
பூமியின்கமல் த்தர் எல்கலாரும் சீராட்டிச் சிவநகர் க ாலப் புகழ்ந்து க ாற்றும்
திருவுத்தரககாச மங்மகயாகிய ஊர் என்று பசால்வாயாக.

விளக்கவுமர

தாது ஆடு - மகரந்தம் நிமறந்த, தத்மத - கிளி. தி - ஊர். என் - எது; இது,
'பமய்யவற்குக் காட்டல்' என்னும் வினா. 'உத்தரககாச மங்மககய அவனது ஊர்'
என்க. அதமன அறிந்து பசால், என் து குறிப்ப ச்சம்.

பசய்யவாய்ப் ம ஞ்சிறகிற் பசல்வநம்

ீ சிந்மதகசர்
ஐயன் ப ருந்துமறயான் ஆறுமரயாய் - மதயலாய்
வான்வந்த சிந்மத மலங்கழுவ வந்திழியும்
ஆனந்தங் காண்உமடயான் ஆறு. #360
 1.19.திருத்தசாங்கம் 449

சிவந்த வாயிமனயும், சுமமயான சிறகிமனயும் உமடய பசல்விகய!

ப ண்கண! கமன்மம ப ாருந்திய சிந்மதயிகல யுள்ள குற்றங்கமளப் க ாக்க
வந்து இறங்குகின்ற ஆனந்தகம, எம்மம ஆளாகவுமடயவனது ஆறாகும்.
சிந்மதமயச் கசர்ந்த தந்மதயாகிய திருப்ப ருந்துமறமயயுமடய அவனது அந்த
ஆற்றிமன உமரப் ாயாக.

விளக்கவுமர

'சிறகின்' என, வருபமாழி ப யராதலின், சாரிமய நிற்க இரண்டாம் உருபு பதாக்கது.

'பசல்வி' என்னும் ப யரின் இறுதி இகரம், விளிகயற்றற்கண் நீண்டது, 'பசல்வ,ீ
மதயலாய்' என்றமவ உயர்த்தற்கண் அஃறிமண உயர்திமணயாயவாறு. வான் -
உயர்வு. 'உயர்வு வரப்ப ற்ற சிந்மத' என்றது, ஞானம் மகவரப்ப ற்ற உள்ளத்மத.
'சிந்மதயது மலத்மத' என்க. கழுவுதல் - ற்றறக் கமளதல். 'ஆனந்தம்கம ஆறா'
(தி.8 கீ ர்த்தி. 106) என்கற முன்னரும் அருளிச் பசய்தார்.

கிஞ்சுகவாய் அஞ்சுககம ககடில் ப ருந்துமறக்ககான்

மஞ்சன் மருவும் மமல கராய் - பநஞ்சத்
திருளகல வாள்வசி
ீ இன் மரு முத்தி
அருளுமமல என் துகாண் ஆய்ந்து. #361

முருக்கம்பூப் க ாலச் சிவந்த வாயிமனயுமடய அழகிய கிளிகய! அழிதல்

இல்லாத திருப்ப ருந்துமற மன்னனாகிய கமகம் க ால் வன், தங்கியிருக்கின்ற
மமல, மனத்திகலயுள்ள அறியாமமயாகிய இருள் நீங்க ஞானமாகிய ஒளிமய
வசி
ீ இன் ம் நிமலத்திருக்கும் வடுக
ீ ற்றிமன அளிக்கின்ற அருளாகிய மமல
என் மத ஆராய்ந்து பசால்வாயாக.

விளக்கவுமர

கிஞ்சுகம் - முள்முருக்கு; அஃது ஆகுப யராய், அதன் பூமவக் குறித்தது. அம் சுகம்
- அழகிய கிளி. மஞ்சன், 'மமந்தன்' என் தன் க ாலி; 'வலிமமயுமடயவன்' என் து
ப ாருள். வாள் - ஒளி. 'இருள், ஒளி' என் ன முமறகய, அஞ்ஞானத்மதயும்,
ஞானத்மதயும் உணர்த்தி நின்றன. 'அருளும்' என்னும் ப ய பரச்சத்திற்கு
முடி ாகிய 'அருள்' என் து பதாகுத்தலாயிற்று. 'இருள் கடிந் தருளிய இன் ஊர்தி
- அருளிய ப ருமம அருள் மமலயாக வும்' (தி.8 கீ ர்த்தி. 123, 124) என்று முன்னர்
அருளியவாறு அறிக. 'அருகள, அறிவரால் ஆராய்ந்து மமல எனப் டுவது' என்க.
'காண்' என்றதமன ஈண்டு அமசயாக்காது, 'மமல என் தமன ஆய்ந்து காண்' என
முடிப் ாரும் உளர்.
 1.19.திருத்தசாங்கம் 450

இப் ாகட வந்தியம்பு கூடுபுகல் என்கிளிகய

ஒப் ாடாச் சீருமடயான் ஊர்வபதன்கன - எப்க ாதும்
கதன்புமரயுஞ் சிந்மதயராய்த் பதய்வப்ப ண் கணத்திமசப்
வான்புரவி ஊரும் மகிழ்ந்து. #362

எனது கிளிகய! கூட்டில் புகாகத! உவமமயில்லாத சிறப்ம யுமடய ப ருமான்

ஊர்தியாகக் பகாள்வது எது எனில், எக்காலத்தும் பதய்வப் ப ண்கள்
கதன்க ாலும் இனிய சிந்தமனமய யுமடயவராய், துதி ாட மகிழ்ச்சி பகாண்டு
ப ருமமயுமடய கவத மாகிய குதிமரமய ஏறி அவன் வருவான். இவ்விடத்கத
வந்து அதமனச் பசால்வாயாக.

விளக்கவுமர

இப் ாடு - இவ்விடம். 'இப் ாகட வந்து இயம்பு' என்றதமன இறுதியிற் கூட்டுக.
கூடுபுகல் - கூட்டினுள் புகுந்து விடாகத. ஒப்பு ஆடா - உவமம பசால்ல
ஒண்ணாத. ஆடுதல், பசால்லாடுதல். சீர் - புகழ். 'கதன்புமரயும் சிந்மத' என்றது,
'இன் த்மதயுமடய மனம்' என்றவாறு. 'ப ண்கள்' என் தன் இறுதிநிமல
பதாகுக்கப் ட்டது. 'புரவிமய வானத்து ஊரும்' என்க. வானத்து ஊர்தல்,
வானகதியாகச் பசலுத்துதல். அதனாகன பதய்வ மகளிர் இன்புற்று ஏத்துவர் என்க.
' ரிமா வின்மிமசப் யின்ற வண்ணமும்' (தி.8 கீ ர்த்தி. 116) என முன்னரும் அருளிச்
பசய்தார்.

ககாற்கறன் பமாழிக்கிள்ளாய் ககாதில்ப ருந்துமறக்ககான்

மாற்றாமர பவல்லும் மட கராய் - ஏற்றார்
அழுக்கமடயா பநஞ்சுருக மும்மலங்கள் ாயுங்
கழுக்கமடகாண் மகக்பகாள் மட. #363

பகாம்புத் கதன் க ான்ற இனிய பமாழிமயயுமடய கிளிகய! குற்றமில்லாத

திருப்ப ருந்துமறக்கு மன்னன், தனது மகயில் ஏந்தும் ஆயுதம், தன்னால் ஏற்றுக்
பகாள்ளப் ட்ட அடியவரது களங்கம் அமடயாத மனம் உருகும் டி
மும்மலங்கமளயும் அறுப் தான சூலகம. மகவமர பவல்லுகின்ற அந்த
ஆயுதத்திமனக் கூறு வாயாக.

விளக்கவுமர

ககால் கதன் - பகாம்புத்கதன். ஏற்றார் - ஏற்றுக் பகாள்ளப் ட்டார்;

ஆட்பகாள்ளப் ட்டார். 'ஏற்றாரது பநஞ்சு உருக' என்க. 'அவரதுருமடய
மும்மலங்களின்கமல் ாயும்' என கவண்டுஞ் பசாற் கமள விரித்துமரக்க.
 1.19.திருத்தசாங்கம் 451

கழுக்கமட - சூலம். 'கழுக்கமட தன்மனக் பகாண்டருளியும்' (தி.8 கீ ர்த்தி. 110)

என்கற முன்னரும் அருளிச் பசய்தார்.

இன் ால் பமாழிக்கிள்ளாய் எங்கள் ப ருந்துமறக்ககான்

முன் ால் முழங்கும் முரசியம் ாய் - அன் ாற்
ிறவிப் மககலங்கப் க ரின் த் கதாங்கும்
ருமிக்க நாதப் மற. #364

இனிய ால்க ான்ற பமாழியிமனயுமடய கிளிகய! எங்கள் திருப்ப ருந்துமற

மன்னனது முன்பு ஒலிக்கின்ற முரசிமனப் ற்றிக் கூறுவாயாக. அன்பு
காரணமாக அடியவரது ிறவி யாகிய மக கலங்கி அழிய, க ரின்
நிமலயிகல மிக்கு ஒலிக்கும் ருமமமிகுந்த நாதகம மறயாகும்.

விளக்கவுமர

ால்பமாழி - ால்க ாலும் பசால். முன் ால் - முன் க்கத்தில். 'முற் ால்' என் து,
பமலிந்து நின்றது. 'முன்பு' எனப் ிரித்து, 'ஆல், அமசநிமல' என்றலுமாம்.
க ரின் த்து - க ரின் த் துடன்; என்றது, 'க ரின் ம் உண்டாக' என்ற டி. ஓங்கும் -
மிக ஒலிக்கின்ற. ருமமமய உணர்த்தும், ' ரு' என்னும் உரிச்பசால், இங்குப்
ப ருமமகமல் நின்றது. நாதம் - நாத தத்துவம். இஃது ஏமன எல்லாத்
தத்துவங்களினும் ப ரிதாதமல அறிந்துபகாள்க. 'நாதப் ப ரும் மற நவின்று
கறங்கவும்' (தி.8 கீ ர்த்தி - 108) என முன்னரும் அருளிச் பசய்தார். இதன் ஈற்றடி
எதுமகயின்றி வந்தது; இதமன, 'இன்னிமச பவண் ா' என் ர்.

ஆய பமாழிக்கிள்ளாய் அள்ளூறும் அன் ர் ால்

கமய ப ருந்துமறயான் பமய்த்தார்என் - தீயவிமன
நாளுமணு காவண்ணம் நாகயமன ஆளுமடயான்
தாளிஅறு காம்உவந்த தார். #365

இனிமம ப ாருந்திய பமாழிகமளயுமடய கிளிகய! தீவிமனகள் நாளும்

அணுகா வண்ணம் நாகயமன ஆளாக உமடயவன், விரும் ி அணிந்த மாமல
அறுகம்புல் மாமலகயயாம்; அதுகவ, என்பும் உருகுகின்ற அன் ரிடத்துப்
ப ாருந்துகின்ற திருப் ப ருந்துமற மன்னனது உண்மமயாகிய மாமல என்று
பசால்வாயாக.

விளக்கவுமர
 1.20.திருப் ள்ளிபயழுச்சி 452

ஆய - கற்றதனால் உளதாய. அள் ஊறும் அன் ர் - மிகச் சுரக்கின்ற அன் ிமன

உமடயவர். பமய் - திருகமனி. 'அவன் உவந்த தார்' எனச் சுட்டுப் ப யர்
வருவிக்க. முன்னர்க் 'கழுநீர்மாமல' கூறியதற்குக் காரணம், ஆண்டு(தி.8 கீ ர்த்தி.
113)க் காட்டப் ட்டது.

கசாமலப் சுங்கிளிகய தூநீர்ப் ப ருந்துமறக்ககான்

ககாலம் ப ாலியுங் பகாடிகூறாய் - சாலவும்
ஏதிலார் துண்பணன்ன கமல்விளங்கி ஏர்காட்டுங்
ககாதிலா ஏறாம் பகாடி. #366

கசாமலயில் வாழ்கின்ற ச்மசக் கிளிகய! தூய்மமயான நீர் சூழ்ந்த

திருப்ப ருந்துமற மன்னனது பகாடியாவது, மகவர் மிகவும் திடுக்கிட்டு
அஞ்சும் டி கமகல விளங்கி, அழமகக் காட்டுகின்ற குற்றமில்லாத
இட கமயாகும். அழகு விளங்கும் அக்பகாடியிமனக் கூறுவாயாக.

விளக்கவுமர

ஏதிலார் - மகவர். 'சாலவும் துண்பணன்ன' என இமயயும். துண்பணன் - மனம்

நடுங்கல், ஏர் - அழகு. ஏறு - இட ம். 'பகாடி ஏறாம்' என்க. முன்னர் நீற்றுக் பகாடி
கூறியதற்கும் காரணம் ஆண்டு(தி.8 கீ ர்த்தி. 104)க் கூறப் ட்டது.

1.20.திருப் ள்ளிபயழுச்சி
க ாற்றிஎன் வாழ்முத லாகிய ப ாருகள
புலர்ந்தது பூங்கழற் கிமணதுமண மலர்பகாண்
கடற்றிநின் திருமுகத் பதமக்கருள் மலரும்
எழில்நமக பகாண்டுநின் திருவடி பதாழுககாம்
கசற்றிதழ்க் கமலங்கள் மலருந்தண் வயல்சூழ்
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவப ரு மாகன
ஏற்றுயர் பகாடியுமட யாய்எமன யுமடயாய்
எம்ப ரு மான் ள்ளி எழுந்தரு ளாகய. #367

என் வாழ்வுக்குத் தாரகமாகிய ப ாருகள! கசற்றினிடத்து இதழ்கமளயுமடய

தாமமர மலர்கள் மலர்கின்ற குளிர்ந்த வயல்கள் சூழ்ந்த, திருப்ப ருந்துமறயில்
வற்றிருக்கின்ற
ீ சிவ ிராகன! உயர்ந்த இட க் பகாடிமய உமடயவகன! என்மன
அடிமமயாக உமடயவகன! எம் தமலவகன! வணக்கம். ப ாழுது விடிந்தது;
தாமமர க ாலும் திருவடிகளுக்கு ஒப் ாக இரண்டு மலர் கமளக் பகாண்டு
சாத்தி அதன் யனாக உன்னுமடய திருமுகத்தில் எங்களுக்கு அருகளாடு
 1.20.திருப் ள்ளிபயழுச்சி 453

மலர்கின்ற அழகிய நமகயிமனக் கண்டு உன் திருவடிமயத் பதாழுகவாம்;

ள்ளி எழுந்தருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

முதல் - நிதி. 'என்' என்றது, 'முதல்' என்றதகனாடு இமயய, 'வாழ்' என்றது

இமடநிமலயாய், ஏதுப் ப ாருண்கமல் வந்த விமனத்பதாமக நிமல ட அதகனாடு
பதாக்கது. இனி, 'வாழ்' என்றதமன முதனிமலத் பதாழிற் ப யராகக் பகாண்டு,
'வாழ்விற்கு' என உருபு விரித்தலுமாம். இப்ப ாருட்கு , முதல், 'காரணம்' என்னும்
ப ாருளதாம். 'நின் பூங்கழற்கு இமணயான துமணமலர்கமளக் மகயில் பகாண்டு
ஏற்றி' என்க. 'துமண' என்றது கூட்டத்மத. 'மலர்கள்' என்றது, லவமக
மலர்கமளயும். ப ாலிவு ற்றி எம் மலரும் இமறவனது திருவடிகளுக்கு
ஒப் ாவனவாம். ஏற்றி - தூவி. மலரும் - பவளிப் டுகின்ற. 'மலமரக் பகாடுத்து,
நமகமயப் ப று கவாம்' என் து நயம். 'கசற்றின்கண் மலரும்' என இமயயும்.
'ஏற்றுக் பகாடி, உயர் பகாடி' எனத் தனித்தனி இமயக்க. 'முதலாகிய ப ாருகள,
சிவப ருமாகன,பகாடி உமடயாய், எமன உமடயாய்,' எம்ப ருமாகன, க ாற்றி! (நீ
எழுந்தருளினால் நாங்கள்) மலர் பகாண்டு ஏற்றி, நமக பகாண்டு நின் திருவடி
பதாழுககாம்; ள்ளி எழுந்தருளாய்' என விமனமுடிக்க. 'க ாற்றி' என்றது,
தமலவர்க்கு ஒரு காரியம் பசால்லுவார், முதற்கண் அவர்க்கு வாழ்த்தும், வணக்க
மும் கூறுதலாகிய மரபு ற்றியாம். 'எமன உமடயாய்' என்றதனால், இஃது ஒருவர்
கூற்றாககவ அருளிச் பசய்யப் ட்டதாம்.

அருணன்இந் திரன்திமச அணுகினன் இருள்க ாய்

அகன்றது உதயநின் மலர்த்திரு முகத்தின்
கருமணயின் சூரியன் எழஎழ நயனக்
கடிமலர் மலரமற் றண்ணல்அங் கண்ணாம்
திரள்நிமர அறு தம் முரல்வன இமவகயார்
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவப ரு மாகன
அருள்நிதி தரவரும் ஆனந்த மமலகய
அமலகட கல ள்ளி எழுந்தரு ளாகய. #368

ப ரிகயாய்! திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கின்ற

ீ சிவ ிராகன!
அருட்பசல்வத்மதக் பகாடுக்க வருகின்ற இன் மமலகய! அமலகமளயுமடய
கடல் க ான்றவகன! சூரியன் கதர்ப் ாகன் இந்திரன் திமசயாகிய கீ ழ்த்திமச
அமடந்தான். இருள் முழுதும் நீங்கிவிட்டது. உதய மமலயில் உனது
திருமுகத்தினின்றும் கதான்று கின்ற கருமணமயப் க ால, சூரியன் கமல்
எழுந்கதாறும் உனது கண் க ான்ற வாசமன ப ாருந்திய தாமமர விரிய,
 1.20.திருப் ள்ளிபயழுச்சி 454

அவ்விடத்தில் ப ாருந் திய கூட்டமாகவும் வரிமசயாகவும் விளங்குகின்ற

வண்டுகள் இமச ாடுகின்றன. இவற்மறத் திருவுள்ளம் ற்றுக! ள்ளி
எழுந்தருள் வாயாக.

விளக்கவுமர

சூரிய உதயத்திற்கு முன்னர்த் கதான்றும் சிவந்த நிறத்மத, 'அருணன்' என்றும்,

'அவன் சூரியனது கதமர ஓட்டு வன்' என்றும், 'அவன் கால் இல்லாதவன்' என்றும்
கூறுதல் புராண வழக்கு. 'க ாய் அகன்றது' என்றது, ஒரு ப ாருட் ன்பமாழி.
'சூரியன்' என்றதமன, இறுதிபயாற்றுக் பகட்டு நின்ற , 'உதயம்' என்றதன் ின்னர்க்
கூட்டுக. 'முகத்தினது' என் தில், சாரிமய நிற்க, உருபு பதாக்கது. ஒப்புப்
ப ாருட்கண் வந்த, 'கருமணயின்' என்னும் இன்னுரு ின் ஈறு திரிந்த றகரம்,
ஓமசயின் ம் கநாக்கி பமலிந்து நின்றது. நயனக் கடிமலர் - உனது கண்க ாலும்
விளக்கம் ப ாருந்திய தாமமர மலர். 'உதயஞ் பசய்த சூரியன், நின்
திருமுகத்தினது கருமணமயப் க ால, கமன்கமல் எழுந்கதாறும் தாமமர மலர்
கமலும் கமலும் மலர்தமலச் பசய்ய' என் து ப ாருள். அண்ணல் -
தமலமமமயயுமடய (அறு தம்). முன்னர், 'ககாத்தும் ி' என்றது காண்க. இதமன
விளியாக்கி, இமறவமனக் குறித்ததாக உமரப் ாரும் உளர். அங்கண் ஆம் -
அவ்விடத்து அமடந்த. திரள் நிமர - திரண்ட வரிமசப் ட்ட. அறு தம் -
ஆறுகால்கமளயுமடயமவ; வண்டுகள். இவ்வாகற, 'அறு தம் முரலும் கவணுபுரம்'
(தி.1 .128 அடி.25) எனத் திருஞானசம் ந்தரும் அருளிச்பசய்தார், அமல கடல் -
அமலயும் கடல்; இஃது, உவம ஆகுப யர். 'புலரிக் காலமும் நீங்கி,
அருகணாதயமும், சூரிகயாதமும் ஆகித் தாமமர மலர்களும் மலர்ந்துவிட்டன;
ப ருமாகன, ள்ளி எழுந்தருள்' என் து இதன் திரண்ட ப ாருள்.

கூவின பூங்குயில் கூவின ககாழி

குருகுகள் இயம் ின இயம் ின சங்கம்
ஓவின தாரமக பயாளிஒளி உதயத்
பதாருப் டு கின்றது விருப்ப ாடு நமக்குத்
கதவநற் பசறிகழல் தாளிமண காட்டாய்
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவப ரு மாகன
யாவரும் அறிவரி யாய்எமக் பகளியாய்
எம்ப ரு மான் ள்ளி எழுந்தரு ளாகய. #369

கதவகன! திருப்ப ருந்துமற உமற சிவப ரு மாகன! யாவரும் அறிதற்கு

அரியவகன! எங்களுக்கு எளியவகன! எம் தமலவகன! அழகிய குயில்கள்
கூவின; ககாழிகள் கூவின; றமவகள் ஒலித்தன; சங்குகள் முழங்கின;
 1.20.திருப் ள்ளிபயழுச்சி 455

நட்சத்திரங்களின் ஒளி மங்கியது. உதய காலத்து பவளிச்சம் கதான்றுகிறது.

எமக்கு அன்புடன் சிறந்த பநருங்கிய வரக்கழமல
ீ அணிந்த திருவடிகள்
இரண்மடயும் காட்டுவாயாக! ள்ளிபயழுந்தருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

குருகுகள் - ( ிற) றமவகள். இயம் ின - ஒலித்தன. ஓவின - நீங்கின. தாரமக

- விண்மீ ன். 'தாரமககள் ஒளி நீங்கின' என உமரக்க. 'உதயத்து ஒளி
ஒருப் டுகின்றது' என மாற்றிக் பகாள்க. ஒருப் டுகின்றது - நிலத்தின்கண் வந்து
ப ாருந்தாநின்றது. 'ஒருப் டுகின்றது' என ஒருமமயாற் கூறினமமயின், 'ஒளி'
என்றதற்கு, 'கதிர்கள்' என்றும், 'ஒருப் டுகின்றது' என்றதற்கு, 'ஒருங்கு திரண்டன'
என்றும் உமரத்தல் கூடாமம யறிக.

இன்னிமச வமணயர்
ீ யாழினர் ஒரு ால்
இருக்பகாடு கதாத்திரம் இயம் ினர் ஒரு ால்
துன்னிய ிமணமலர்க் மகயினர் ஒரு ால்
பதாழுமகயர் அழுமகயர் துவள்மகயர் ஒரு ால்
பசன்னியில் அஞ்சலி கூப் ினர் ஒரு ால்
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவப ரு மாகன
என்மனயும் ஆண்டுபகாண் டின்னருள் புரியும்
எம்ப ரு மான் ள்ளி எழுந்தரு ளாகய. #370

திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கின்ற

ீ சிவ ிராகன! அடிகயமனயும் அடிமம
பகாண்டு, இனிய அருமளச் பசய்கின்ற எம் தமலவகன! இனிய
ஓமசமயயுமடய வமணமய
ீ யுமடயவரும் யாழிமனயுமடயவரும் ஒரு
க்கத்தில், கவதங்ககளாடு கதாத்திரம் இயம் ினர் ஒரு க்கத்தில்; பநருங்கிய
பதாடுக்கப் ட்ட மலர்களாகிய மாமலகமள ஏந்திய மகமய உமடயவர் ஒரு
க்கத்தில்; வணங்குதமல உமடயவரும், அழுமக உமடயவரும், துவளுதமல
யுமடயவரும் சூழ்ந்து ஒரு க்கத்தில்; தமலயின் மீ து, இருமககமள யும்
குவித்துக் கும் ிடு வர் ஒரு க்கத்தில் உள்ளார். அவர்களுக் பகல்லாம்
அருள்புரிய ள்ளி எழுந்தருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

இதனால், வமணயும்
ீ , யாழும் கவறுகவறு என் து விளங்கும். ' ண்பணாடியாழ்
வமண
ீ யின்றாய் க ாற்றி' என்ற திருநாவுக்கரசர் திருபமாழியும் காண்க.
'இன்னிமச' என்றது, இரண்மடயுங் குறித்கதயாம்.
 1.20.திருப் ள்ளிபயழுச்சி 456

இருக்கு - கவதம். கதாத்திரம் - ிற ாட்டுக்கள். 'திருப் திகம்' என்னாது,

ப ாதுப் ட, 'கதாத்திரம்' என்றமமயால், இது, கதவாரத் திருமுமறகமளக்
குறியாமம அறிக. துன்னிய - ிமணத்துக் கட்டிய. ிமண - மாமல. 'மலர்ப்
ிமணக் மகயினர்' என மாற்றுக. 'ஒரு ால்' என்றதமன, 'பதாழுமகயர், அழுமகயர்'
என் வற்றுக்கும் கூட்டுக. பதாழுதல் - மார் ிற்கும், முகத்திற்கும் கநராகக்
மககுவித்துக் கும் ிடுதல். துவள்மக - பமலிதல்; இஃது அருள் ப றாமமயால்
வருவது. ஒரு ால் என் வற்றின் ின்னர், 'நிற்கின்றனர்' என் ன, எஞ்சிநின்றன.

பூதங்கள் கதாறும்நின் றாபயனின் அல்லால்

க ாக்கிலன் வரவிலன் எனநிமனப் புலகவார்
கீ தங்கள் ாடுதல் ஆடுதல் அல்லால்
ககட்டறி கயாம்உமனக் கண்டறி வாமரச்
சீதங்பகாள் வயல்திருப் ப ருந்துமற மன்னா
சிந்தமனக் கும்அரி யாய்எங்கள் முன்வந்
கததங்கள் அறுத்பதம்மம ஆண்டருள் புரியும்
எம்ப ரு மான் ள்ளி எழுந்தரு ளாகய. #371

குளிர்ச்சிமயக் பகாண்ட, வயல் சூழ்ந்த திருப் ப ருந்துமறக்கு அரசகன!

நிமனத்தற்கும் அருமமயானவகன! எங்கள் எதிரில் எழுந்தருளி வந்து,
குற்றங்கமளப் க ாக்கி எங்கமள ஆட்பகாண்டருளுகின்ற எம் ப ருமாகன!
உன்மன, எல்லாப் பூதங்களிலும் நின்றாய் என்று லரும் பசால்வதும், க ாதலும்
வருதலும் இல்லாதவன் என்று அறிவுமடகயார் இமசப் ாடல்கமளப்
ாடுவதும்; ஆனந்தக் கூத்தாடுவதும் தவிர உன்மன கநகர ார்த்தறிந்
தவர்கமள நாங்கள் ககட்டு அறிந்ததும் இல்மல. ஆயினும், யாங்கள் கநகர
காணும் டி ள்ளியினின்றும் எழுந்தருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

ின்னர், 'புலகவார்' என்றலின், முதற்கண்' ' லரும்' என் து வருவிக்கப் டும்.

இமடக்குமறயாய் நின்ற, 'நின்மன' என் மத முதலிற் கூட்டுக. 'எனின்' என்றதன்
ின், 'என்றல்' என் து எஞ்சிநின்றது. 'புலகவார்' என்றது, ஆடல் வல்லாமரயும்
குறித்தாதலின், வாளா, 'ஆடுதல்' என்றார். 'அல்லால்' இரண்டும், விமனக்குறிப்புச்
பசவ்பவண்ணாய் நின்றன.
'உமனக் கண்டறிவாமர' என்றது, 'ஏமனப் ப ாருள்கமளக் கண்டறிதல் க ால, ாச
அறிவு சு அறிவுகளால் உன்மனயும் கண்டறிவாமர' என்ற டி. 'இவ்வாறு
சிந்தமனக்கும் அரியவனாய் இருப் வகன, இருந்தும் எங்கள் முன்வந்து எம்மம
ஆண்டு அருள்புரியும் எம்ப ருமாகன, ள்ளி எழுந்தருள்வாய்' என்க.
 1.20.திருப் ள்ளிபயழுச்சி 457

ப் ற வட்டிருந்
ீ துணரும்நின் அடியார்
ந்தமன வந்தறுத் தாரவர் லரும்
மமப்புறு கண்ணியர் மானுடத் தியல் ின்
வணங்குகின் றார்அணங் கின்மண வாளா
பசப்புறு கமலங்கள் மலருந்தண் வயல்சூழ்
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவப ரு மாகன
இப் ிறப் றுத்பதமம ஆண்டருள் புரியும்
எம்ப ரு மான் ள்ளி எழுந்தரு ளாகய. #372

உமமயம்மமக்கு மணவாளகன! கிண்ணம் க ான்ற தாமமர மலர்கள்

விரியப்ப ற்ற குளிர்ச்சி ப ாருந்திய வயல்கள் சூழ்ந்த திருப்ப ருந்துமறயில்
வற்றிருக்கின்ற
ீ சிவ ிராகன! இந்தப் ிறவிமய நீக்கி எங்கமள ஆட்பகாண்டு
அருள் பசய்கின்ற எம் ப ருமாகன! மனவிரிவு ஒடுங்க ற்றற்று இருந்து
உணருகின்ற உன் அன் ர்கள் உன் ால் அமடந்து ிறவித்தமளமய
அறுத்தவராய் உள்ளவர்களும் மம ப ாருந்திய கண்கமளயுமடய ப ண்களும்
மனித இயல் ில் நின்கற உன்மன வணங்கி நிற்கின்றார்கள்; ள்ளியினின்றும்
எழுந்தருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

' ரப்பு' என் து இமடக்குமறந்து, ' ப்பு' என நின்றது. ரப்பு - ரத்தல்; விரிதல்,
இதற்கு விமனமுதலாகிய 'மனம்' என் து வருவிக்க. 'மனம் ரப் ற' எனகவ,
'குவிந்து ஒருவழிப் ட்டு ' என்ற தாயிற்று. வடு
ீ - வட்டுநிமல
ீ ; என்றது, நிட்மடமய.
வந்து - ிறந்து. ' ிறந்து ந்தமன அறுத்தார்' என்றது, ' ிறப் ின் யமனப்
ப ற்றுவிட்டார்' என்றவாறு. இதன் ின், 'அவ்வாறாயினும்' என் து எஞ்சி நின்றது.
மமப்பு - மமத்தல்; மமதீட்டப் டுதல். 'மமப்புறு கண்ணியர்' என்றதன் ின், ஒடு
உருபு விரிக்க. மானுடத்து இயல் ின்- மகளிர் கமல் நிகழும் மானுடரது இயல்ம
உமடயவராய்; என்றது, 'காமத்மத பவறாதார் க ால' என்றவாறு. இன்கனாரன்ன
வழி ாடுகள் எல்லாம், இல்லறத்மதத் துறவாது அதகனாடு கூடி நிற் ார்க்கக
இயல்வனவாகலின், அவ்வாற்றான் வந்துநின்ற அடியார் கமளக் கண்டு, அவரது
உண்மம நிமலமயயும் உற்றுணர்ந்து அடிகள் இவ்வாறு அருளிச் பசய்தார் என்க.
பசப்பு உறு - கிண்ணத்தின் தன்மமமய எய்தும் (தாமமர மலர்கள்). மலரும் -
அவ்வாற்றான் மலர்கின்ற. இப் ிறப்பு - எடுத்துள்ள இவ்வுடம்பு. அதமன அறுத்துப்
ரமுத்திமய அருளுதல் கமல் நிகழற் ாலதாகலின், 'அருள்புரியும்' என
எதிர்காலத்தாற் கூறியருளினார்.
 1.20.திருப் ள்ளிபயழுச்சி 458

அது ழச் சுமவபயன அமுபதன அறிதற்

கரிபதன எளிபதன அமரரும் அறியார்
இதுஅவன் திருவுரு இவன்அவன் எனகவ
எங்கமள ஆண்டுபகாண் டிங்பகழுந் தருளும்
மதுவளர் ப ாழில்திரு வுத்தர ககாச
மங்மகயுள் ளாய்திருப் ப ருந்துமற மன்னா
எதுஎமமப் ணிபகாளு மாறது ககட்க ாம்
எம்ப ரு மான் ள்ளி எழுந்தரு ளாகய. #373

ழம் ப ாருளானது கனியின் சுமவக ான்றது எனவும், அமுதத்மத ஒத்தது

எனவும் அறிவதற்கு அருமமயானது எனவும், அறிதற்கு எளிமமயானது எனவும்
வாதிட்டு, கதவரும் உண்மமமய அறியாத நிமலயில் எம்ப ருமான் இருப் ார்;
இதுகவ அப் ரமனது திருவடிவம்; திருவுருக்பகாண்டு வந்த சிவகன
அப்ப ருமான், என்று நாங்கள் பதளிவாகச் பசால்லும் டியாககவ,
இவ்வுலகத்தில் எழுந்தருளுகின்ற, கதன் ப ருகுகின்ற கசாமல சூழ்ந்த
திருவுத்தரககாசமங்மகயில் எழுந்தருளி இருப் வகன! திருப் ப ருந்துமறக்கு
அரசகன! எம் ப ருமாகன! எம்மமப் ணி பகாளும் விதம் யாது? அதமனக்
ககட்டு அதன் டி நடப்க ாம். ள்ளியினின்றும் எழுந்தருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

'முதற்ப ாருமள, 'அது' என்றல் வடபமாழி வழக்கும், 'அவன்' என்றல் தமிழ்

வழக்குமாதலின், 'முதற்ப ாருள் ழத்தின் சுமவக ால்வது என்றாதல் , அமுதம்
க ால்வது என்றாதல், அறிதற்கு அரியது என்றாதல், அறிதற்கு எளியது என்றாதல்
கதவரும் அறியாராக, யாங்கள் அம்முதல்வன் இவகன என்றும், அவன் ப ற்றியும்
இதுகவ என்றும் இனிதுணர்ந்து உமரக்குமாறு, இந்நில வுலகத்தின்கண்கண
எழுந்தருளிவந்து எங்கமள ஆண்டுபகாள்ளும், உத்தரககாசமங்மகக் கண்
உள்ளவகன, திருப்ப ருந்துமறத் தமலவகன, எம்ப ருமாகன, இன்று நீ எம்மமப்
ணிபகாள்ளுமாறு எதுகவா அதமனக் ககட்டு நாங்கள் கமற்பகாள்கவாம்; ள்ளி
எழுந்தருள்' என் து இத்திருப் ாட்டின் ப ாருளாயிற்று.
' ழச்சுமவபயன' என்றது முதலிய நான்கும், 'கறுப்ப ன்கறா சிவப்ப ன்கறா
அறிகயன்' என் துக ால, இன்னபதன ஒருவாற்றானும் அறியாமமமயக் குறிக்கும்
குறிப்பு பமாழிகளாய் நின்றன. அதனால், 'என' நான்கும் விகற் ப் ப ாருளவாயின.
'அறியாராக' என, ஆக்கம் வருவித்து உமரக்க. பசய்யுட்கு ஏற் அருளிச்
பசய்தாராயினும், 'அவன் , இவன்' என மாற்றி முன்னர் மவத்துமரத்தலும்,
'இங்பகழுந்தருளி எங்கமள ஆண்டுபகாள்ளும்' என மாற்றி உமரத்தலுகம
 1.20.திருப் ள்ளிபயழுச்சி 459

கருத்தாதல் அறிந்து பகாள்க. 'அமரரும் அறியாராக இங்கு எழுந்தருளி எம்மம

ஆண்டு பகாள்ளும்' என்றது, அத்தமகய அவனது அருளின் ப ருமமமய
விதந்தவாறு. இவ்வாறு திருவருளின் சிறப்ம விதந்கதாதி, ' எது எமமப்
ணிபகாளுமாறு அது ககட்க ாம்' என, அத் திருவருளின் வழி நிற்றமலகய
ப ாருளாக மவத்து அருளிச் பசய்தமமயின் , அங்ஙனம் நிற்க விரும்புவார்க்கு
இப் குதியுள் இத்திருப் ாட்டு இன்றியமமயாச் சிறப் ிற்றாதமல
ஓர்ந்துணர்ந்துபகாள்க.

முந்திய முதல்நடு இறுதியு மானாய்

மூவரும் அறிகிலர் யாவர்மற் றறிவார்
ந்தமண விரலியும் நீயும்நின் அடியார்
ழங்குடில் பதாறும்எழுந் தருளிய ரகன
பசந்தழல் புமரதிரு கமனியுங் காட்டித்
திருப்ப ருந் துமறயுமற ககாயிலுங் காட்டி
அந்தண னாவதுங் காட்டிவந் தாண்டாய்
ஆரமு கத ள்ளி எழுந்தரு ளாகய. #374

அருமமயான அமுதகம! எப்ப ாருளுக்கும் முற் ட்ட முதலும், நடுவும் முடிவும்

ஆனவகன! மும்மூர்த்திகளும் உன்மன அறியமாட்டார்; கவறு யாவர்
அறியக்கூடியவர். ந்மத ஏந்திய விரல்கமள உமடய உமமயம்மமயும்
நீயுமாக உன்னுமடய அடியார்களுமடய மழய சிறு வடுகதாறும்
ீ
எழுந்தருளின கமலானவகன! சிவந்த பநருப்ம ஒத்த வடிவத்மதயும் காட்டித்
திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கின்ற
ீ திருக்ககாயிமலயும் காட்டி, அழகிய
தண்ணிய அருளாளன் ஆதமலயும் காட்டி வந்து ஆட்பகாண் டவகன!
ள்ளியினின்றும் எழுந்தருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

முந்திய முதல் - முத்பதாழில்களுள் முற் ட்ட கதாற்றம். உலகிற்கு, 'கதாற்றம்,

நிமல, இறுதி' என்னும் முத்பதாழிமலயும் உளவாக்குதல் ற்றி இமறவமன
அமவகயயாக அருளிச் பசய்தார். இதனாகன, ஒருவகனயாய் நிற்கின்ற அவன்,
மூவராய் நிற்றலும் கூறியவாறாயிற்று. ஆககவ, 'மூவரும் அறிகிலர்' எனப் ின்னர்க்
கூறிய மூவர், அம் முத்பதாழிலுள் ஒகராபவான்மறச் பசய்யும்
பதாழிற்கடவுளராதல் இனிது விளங்கும். முத்பதாழிலின் முதன் மமமயயும்
ஒருங்குமடய முதல்வன் அருள்காரணமாக மூவராய் நிற்கும் நிமலகமள , 'சம்பு
ட்சம்' எனவும், புண்ணியங் காரணமாக முதற்கடவுளது பதாழில்களுள்
ஒகராபவான்மறப் ப ற்றுநிற்கும் கடவுளர் குதிமய, 'அணு ட்சம்' என்றும்
 1.20.திருப் ள்ளிபயழுச்சி 460

ஆகமங்கள் பதரித்துக் கூறும். அதனால்,

'ஆதி - அரியாகிக் காப் ான் அயனாய்ப் மடப் ான்
அரனாய்அழிப் வனும் தாகன', -ஞான உலா -5
'வரன்
ீ அயன்அரி, பவற் லர் நீர்,எரி ப ான்எழிலார்
கார்,ஒண் கடுக்மக கமலம் துழாய்,விமட பதால் றமவ
க ர்,ஒண் தி,நிறம்,தார்,இவர் ஊர்திபவவ் கவபறன் ரால்
ஆரும் அறியா வமகஎங்கள் ஈசர் ரிசுககள'
-தி.11 ப ான்வண்ணத்தந்தாதி - 95
என்றாற்க ாலும் திருபமாழிகள், சம்பு ட்சம் ற்றி வந்தனவும்,
'திருமாலும் நான்முகனும் கதர்ந்துணரா தன்றங்
கருமா லுறஅழலாய் நின்ற - ப ருமான்'
-ஞான உலா 1
என்றாற்க ாலும் திருபமாழிகள் அணு ட்சம் ற்றி வந்தனவுமாதல் பதளிவாம்.
'மூவரும்' என்ற உம்மம, சிறப்பு. 'அறிகிலர்' என்றதன் ின், 'எனின்' என் து
வருவித்து, 'உன்மன மூவர்தாகம அறிய மாட்டார் எனின் , மற்று யாவர் அறிய
வல்லார்' என உமரக்க. இத் துமண அரியவனாகிய நீ, உன் அடியவரது எளிய
குடில்கதாறும் உன் கதவிகயாடும் பசன்று வற்றிருக்கின்றாய்
ீ ' என் ார், ' ந்தமண
விரலியும் ... ... எழுந்தருளிய ரகன' என்று அருளினார். ந்து அமண விரலி -
ந்மதப் ற்றி ஆடும் விரமல உமடயவள். ' ந்து - மக' எனக் பகாண்டு,
அதன்கண் ப ாருந்திய விரல் என்று உமரப் ினுமாம். இவ்வாறு உமரப் ின்,
மகயினது அழமகப் புகழ்ந்த வாறாம். அடியார் ழங்குடில் கதாறும்
எழுந்தருளியிருத்தல், அங்கு அவர்கள் நாள்கதாறும் வழி டுமாறு
திருவுருக்பகாண்டு விளங்குதல். இவ்வுருவத்மத, 'ஆன்மார்த்த மூர்த்தி' என
ஆகமங்கள் கூறினும், இஃது அவ்வில்லத்துள்ளார் அமனவர்க்கும் அருள்புரிதற்கு
எழுந் தருளிய மூர்த்தி என் கத கருத்து என்க. இதனாகன , 'என்றும் உள்ள
மூர்த்தியாக எழுந்தருள்வித்துச் பசய்யும் ஆன்மார்த்த பூமச, இல்லறத் தார்க்கும்,
மாணாக்கர் வழி ட இருக்கும் ஆசிரியர்க்குகம உரியது' என் தும், 'ஏமனகயார்க்கு
அவ்வப்ப ாழுது அமமத்து வழி ட்டுப் ின் விடப் டும் திருவுருவத்திலும்,
திருக்ககாயில்களில் விளங்கும் திருவுருவத்திலும் பசய்யும் ஆன்மார்த்த பூமசகய
உரியது' என் தும் ப றப் டும். இனி, ' ழங்குடில்பதாறும்' எழுந்தருளுதல், விழாக்
காலத்து' என்றும் பசால்லு ; 'எழுந்தருளிய' என இறந்த காலத்தாற் கூறினமமயின் ,
அது, ப ாருந்துமாறு இல்மல என்க. ' ழங்குடில் பதாறும்' என எஞ்சாது பகாண்டு
கூறினமமயின், 'இது, சில திரு விமளயாடல்கமளக் குறிக்கும்' என்றலும்
ப ாருந்தாமம அறிக.
திருப்ப ருந்துமறயில் இமறவன் குருந்தமர நிழலில் எழுந்தருளியிருந்து
 1.20.திருப் ள்ளிபயழுச்சி 461

அடிகட்குக் காட்சி வழங்கிய இடத்மதகய அடிகள், 'திருப்ப ருந்துமற

உமறககாயில்' என்று அருளினார்; இது, 'திருப்ப ருந்துமறக்ககாயில்'என்னாது,
'திருப்ப ருந்துமற உமறககாயில்' என்றதனாகன ப றப் டும்.
'திருப்ப ருந்துமறக்கண் நீ எழுந்தருளியிருந்த ககாயில்' என் து இதன்
ப ாருளாதல் பவளிப் மட. இவ்விடத்மதகய ின்னர் அடிகள் ககாயில்
ஆக்கினார் என்க.

விண்ணகத் கதவரும் நண்ணவும் மாட்டா

விழுப்ப ாரு களயுன பதாழுப் டி கயாங்கள்
மண்ணகத் கதவந்து வாழச்பசய் தாகன
வண்திருப் ப ருந்துமற யாய்வழி யடிகயாம்
கண்ணகத் கதநின்று களிதரு கதகன
கடலமு கதகரும் க விரும் டியார்
எண்ணகத் தாய்உல குக்குயி ரானாய்
எம்ப ரு மான் ள்ளி எழுந்தரு ளாகய. #375

விண்ணில் வாழும் கதவர்களும், அணுகவும் முடியாத, கமலான

ப ாருளாயுள்ளவகன! உன்னுமடய பதாண் டிமனச் பசய்கின்ற அடியார்களாகிய
எங்கமள மண்ணகத்கத வந்து வாழச் பசய்கதாகன! ரம் மர அடியாராகிய
எங்களுமடய கண்ணில் களிப்ம த் தருகின்ற கதன் க ான்றவகன! கரும்பு
க ான்றவகன! அன்பு பசய்கின்ற அடியவரது எண்ணத்தில் இருப் வகன! உலகம்
அமனத்துக்கும் உயிரானவகன! ள்ளியினின்றும் எழுந்தருள் வாயாக.

விளக்கவுமர

'அருள்ப ற மாட்டாமமகயயன்றி அணுகவும் மாட்டார் ' என்றமமயின், 'நண்ணவும்'

என்ற உம்மம இழிவு சிறப்பு. விழுப்ப ாருள் - சீரிய ப ாருள். 'பதாழும்பு' என்னும்
பமன்கறாடர்க் குற்றுகரத்தின் பமல்பலழுத்து , கவற்றுமமப் புணர்ச்சிக்கண்
வல்பலாற்றாய்த் திரிந்தது. 'பதாழும் ிமன உமடய அடிகயாங்கள்' என்க.
பதாழும்பு - பதாண்டு. 'வந்து' என்னும் விமனபயச்சம், 'வருதலால்' எனக்
காரணப்ப ாருட்டாய் நின்றது. எனகவ, 'வாழ்தற்ப ாருட்டு அடிகயாங்கமள
மண்ணகத்கத வரச்பசய்தாய்' என் து கருத்தாயிற்று. 'மண்ணுலகத்திலன்றி
விண்ணுலகத்தில் ஞானங் கூடாது' என் தமன அடிகள் யாண்டும் குறிப் ித்தல்
அறிக. களி - களிப்பு. 'எண்' என்னும் முதனிமலத் பதாழிற்ப யர் ஆகுப யராய்,
எண்ணுதற் கருவியாகிய மனத்மதக் குறித்தது.
 1.21.ககாயில் மூத்த திருப் திகம் 462

புவனியிற் க ாய்ப் ிற வாமமயில் நாள்நாம்

க ாக்குகின் கறாம்அவ கமஇந்தப் பூமி
சிவனுய்யக் பகாள்கின்ற வாபறன்று கநாக்கித்
திருப்ப ருந் துமறயுமற வாய்திரு மாலாம்
அவன்விருப் ப ய்தவும் மலரவன் ஆமசப்
டவும்நின் அலர்ந்தபமய்க் கருமணயும் நீயும்
அவனியிற் புகுந்பதமம ஆட்பகாள்ள வல்லாய்
ஆரமு கத ள்ளி எழுந்தரு ளாகய. #376

திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருப்

ீ வகன! திருமாலாகிய அவன், பூமியில் பசன்று
ிறவாமமயினால் யாம் வணாககவ
ீ நாமளக் கழிக்கின்கறாம்; இந்தப்
பூமியானது சிவப ருமான் நாம் உய்யும் டி அடிமம பகாள்கின்ற இடபமன்று
ார்த்து விருப் த்மத அமடயவும், ிரமன் ஆமசப் டவும் அர்ச்சிக்கவும் உனது
ரந்த உண்மமயான திருவருட்சத்தியும், நீயுமாகப் பூமியில் எழுந்தருளி வந்து
எங்கமள ஆட்பகாள்ள வல்லவகன! அருமமயான அமுதம் க ான்றவகன!
திருப் ள்ளி யினின்றும் எழுந்தருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

ப ாருள்ககாள்: 'திருப்ப ருந்துமற உமறவாய், சிவன் உய்யக் பகாள்கின்ற ஆறு

இந்தப்பூமி; ஆதலின் புவனியில் க ாய்ப் ிறவாமமயின், நாம் நாள் அவகம
க ாக்குகின்கறாம் என்று கநாக்கித் திருமாலாம் ... ... எழுந்தருளாகய '.
புவனி - புவனம்; என்றது, மண்ணுலகத்மத. 'இந்த' என்றது, அடிகள் தம் கூற்றாக
அருளியது. இடத்மத, 'ஆறு' என்றார், வாயிலாதல் ற்றி. அவர்தம் ஏக்கறவு
மிகுதிமய உணர்த்தற்கு, 'விருப்ப ய்தவும், ஆமசப் டவும்' எனத் தனி விதந்கதாதி
யருளினார். அலர்ந்த - ரந்த; பமய்ம்மம - நிமலக று. 'கருமண பயாடு' என
அமடயாக்காது, 'கருமணயும்' என கவறு ப ாருளாக ஓதினார், அதன் அருமம
புலப் டுத்தற்கு. அவனி - மண்ணுலகு. ாசத்மத அறுத்து ஞானத்மத
எய்துவிக்கும் திறன் கநாக்கி. 'வல்லாய்' என்றும், ஞானத்மத எய்திய ின், இன்
உருவாய் விளங்குதல் ற்றி, 'ஆரமுகத' என்றும் அருளிச்பசய்தார்.

1.21.ககாயில் மூத்த திருப் திகம்

உமடயாள் உன்றன் நடுவிருக்கும்
உமடயாள் நடுவுள் நீயிருத்தி
அடிகயன் நடுவுள் இருவரும்
ீ
இருப் தானால் அடிகயன்உன்
 1.21.ககாயில் மூத்த திருப் திகம் 463

அடியார் நடுவுள் இருக்கும்

அருமளப் புரியாய் ப ான்னம் லத்பதம்
முடியா முதகல என்கருத்து
முடியும் வண்ணம் முன்னின்கற. #377

ப ாற்சம யில் ஆடுகின்ற, எம் ஈறில்லா முதல்வகன! எம்மம ஆளாகவுமடய

உமமயம்மம, பசாரூ நிமலயில் உன்னிமடகய அடங்கித் கதான்றுவாள்;
உமடயவளாகிய உமமயம்மமயினிடத்கத, தடத்த நிமலயில் நீ அடங்கித்
கதான்றுவாய்; அடிகயன் இமடகய நீங்கள் இருவரும்
ீ இருப் து
உண்மமயானால், என் எண்ணம் நிமறகவறும் டி எனக்கு முன்கன நின்று,
அடிகயனாகிய யான், உனது அடியார் நடுவில் இருக்கின்ற திருவருமளச்
பசய்வாயாக.

விளக்கவுமர

உமடயாள் - எல்லாவற்மறயும் தனக்கு அடிமம யாகவும், உமடமமயாகவும்

உமடயவள்; இமறவி. அகத்மத 'நடு' என்று அருளிச்பசய்தார். 'அகம், புறம்' என் ன
முமறகய, வியாப் ிய நிமலமயயும், வியா க நிமலமயயும் குறிக்கும்.
'உமடயாள் உன்றன் நடுவிருக்கும்; உமடயாள் நடுவுள் நீ இருத்தி' என்றது,
'சிவமும், சத்தியும் எவ்வாற்றானும் தம்முள் கவறல்ல' என்றற்கு. இதமன
எடுத்கதாதியது, இமறவன் க ரருளும், க ராற்றலும் உமடய னாதமலக்
குறிப் ித்தற்கு. 'அடிகயன் நடுவுள் இருவரும்
ீ இருப் தானால்' என்றது,
திப்ப ாருள் எஞ்ஞான்றும் உயிரினிடத்து நீங்காது நிற்றமலக் குறித்த டி.
இதமன எடுத்கதாதியது, அத்தன்மமய னாகிய இமறவன் தமக்கு அருள்புரிதற்கு
இமயபுண்மமமயக் குறித்தற் ப ாருட்டாம். 'இருப் து' என் தன் ின்
பதாகுக்கப் ட்ட, 'பமய்ம்மம' என் து, இவ்விருதிறனும், 'பமய்ம்மமயானால்' எனப்,
ின்னர் வருவதமன வற்புறுத்தற்கு ஏதுவாய் நின்றது. 'அடியார்' என்றது. தமக்கு
முன்கன, இமறவமன அமடந்தவர்கமள. 'எம் முதல்' என இமயயும். 'அவர்கட்கு
மட்டும் அன்றி எனக்கும் நீ தமலவன் ஆதலின், என்மனயும் உன் ால்
வருவித்துக் பகாள்ளற் ாமல' என் ார், 'எம்முதகல' என்று அமழத்தார். முடியா -
அழியாத. 'என் இக் கருத்து' எனச் சுட்டு வருவித்து உமரக்க. முன்நிற்றலாவது,
முடித்தமல கமற்பகாண்டு நிற்றல்.
'முன்னவகன முன்னின்றால் முடியாத ப ாருள்உளகதா'
என்றருளினார், கசக்கிழார் நாயனாரும் (தி.12 ப .புரா.மநு-47). அதனுள், 'ப ாருள்'
என்றது, பசயமல. இத்திருப் ாட்டுள், முதல் மூன்று பதாடர்கமளயும்
திருமவந்பதழுத்தின் ( ஞ்சாக்கரத்தின்) க தங்கமளக் குறிக்கும் குழூஉக் குறியாக
 1.21.ககாயில் மூத்த திருப் திகம் 464

ஆள்வாரும் உளர். அவற்றுள் முதல் இரண்டு பதாடர்களும் , திருமவந்பதழுத்துள்

சிவத்மதக் குறிக்கும் சிகாரமும், சத்திமயக் குறிக்கும் வகாரமுமாகிய
இரண்படழுத்துக்களாலாகிய பசால்மலப் லமுமற பசால்லுங்கால் அமமயும்
நிமலமயக் குறித்தற்கும், மூன்றாவது பதாடர், அவ்விரண்டு எழுத்துக்களுடன்,
ஆன்மாமவக் குறிக்கும் யகாரத்மதயும் உடன் கசர்த்துப் லமுமற கூறுங்கால்
அமமயும் முமறமயக் குறித்தற்கும் ஏற்புமடயவாதல் அறிக. இனி, 'சிவம், சத்தி,
ஆன்மா' என்னும் மூன்மறயும் குறிக்கும் சிகார வகார யகாரங்கட்குப் ின்னர்
முதல் இரண்படழுத்மதப் ின்முன்னாக மாற்றி வகார சிகாரங்களாக மவத்து
ஒரு பதாடராகக் கூறும் முமறயும் உண்டு. இது, முதலிலும், முடிவிலும்
சிவத்மதக் குறிக்கும் சிகாரத்மதக் பகாண்டு நிற்றலால், 'இருதமல மாணிக்கம்'
என்றும், அதனுள் உள்ள எழுத்துக்கமள முதற்பறாடங்கி இறுதிகாறும்
வரச்பசால்லினும், இறுதி பதாடங்கி முதல்காறும் வரச் பசால்லினும் , 'விகடகவி'
என் துக ால, கவறு டாது ஒருவமகயாககவ யமமதலின், அதமன, 'விகடகவி'
என்றும் குறியீடாக வழங்குவர்; அம்முமற, இத்பதாடர்களில் யாண்டும்
அமமந்திலது என்க.

முன்னின் றாண்டாய் எமனமுன்னம்

யானும் அதுகவ முயல்வுற்றுப்
ின்னின் கறவல் பசய்கின்கறன்
ிற் ட் படாழிந்கதன் ப ம்மாகன
என்னின் றருளி வரநின்று
க ாந்தி படன்னா விடில்அடியார்
உன்னின் றிவனார் என்னாகரா
ப ான்னம் லக்கூத் துகந்தாகன. #378

ப ாற்சம யில் திருநடனம் பசய்வமத விரும் ி யவகன! ப ருமாகன! முன்கன,

என் எதிகர கதான்றி ஆட்பகாண் டாய். நானும் அதன் ப ாருட்டாககவ முயன்று
உன்வழியில் நின்று ணி பசய்கின்கறன். ஆயினும் ின்னமடந்து விட்கடன்.
என்மன இன்று உன் ால் வரும் டி அருளி, 'வா' என்று அமழயாவிடில் அடிய
வர் உன்னிடத்தில் நின்று, இவர் யார் என்று ககட்க மாட்டார்ககளா?

விளக்கவுமர

முன்னம் - முன்பு. 'முன்னம் என்மன முன்நின்று ஆண்டாய் ' எனக் கூட்டுக.

யானும் அதுகவ முயல்வுற்று - நானும் அங்ஙனம் உனக்கு ஆளாய் இருக்ககவ
முயன்று. ின் நின்று - உன் வழி நின்று. ஏவல் பசய்கின்கறன் - ணிபுரிந்து
நிற்கின்கறன். இதன் ின், 'ஆயினும்' என் து எஞ்சிநின்றது. ிற் ட்படாழிந்கதன் -
 1.21.ககாயில் மூத்த திருப் திகம் 465

உன் அடியாகராடு உடன்பசல்லாமல் ின்தங்கிவிட்கடன். இதன் ின் , 'ஆதலால்'

என் து வருவிக்க. என் - என்மன, 'வர இன்று அருளி நின்று' என மாற்றுக. வர -
உன் ால் வருமாறு. அருளிநின்று - அருள் பசய்து. அடியார் - முன்பு உன்னுடன்
வந்த அடியார்கள். உன் நின்று - உன் ால் நின்று. இவன் ஆர் என்னாகரா -
இப்ப ாழுது இங்கு வருவதற்கு இவன் என்ன உரிமமயுமடயவன் என்று பசால்ல
மாட்டார்ககளா. 'இந்நிமல நீ, என்மன இங்கு விட்டுச் பசன்றதனால் உண்டாயது
என் து கருத்து. 'ஆதலின், என்மன விமரந்து உன் ால்
அமழத்துக்பகாள்ளகவண்டும்' என் து குறிப்ப ச்சம்.

உகந்தா கனஅன் புமடஅடிமமக்

குருகா உள்ளத் துணர்விலிகயன்
சகந்தான் அறிய முமறயிட்டால்
தக்க வாறன் பறன்னாகரா
மகந்தான் பசய்து வழிவந்தார்
வாழ வாழ்ந்தாய் அடிகயற்குன்
முகந்தான் தாரா விடின்முடிகவன்
ப ான்னம் லத்பதம் முழுமுதகல. #379

ப ான்னம் லத்தில் ஆடுகின்ற எங்கள் முழுமுதற் ப ாருகள! அன்க ாடு

பசய்யப் டும் பதாண்டின் ப ாருட்டு, என்மன விரும் ி ஏற்றுக் பகாண்டவகன!
தம் உடமலகய அவியாகத் தீயில் இட்டு, உன் வழியிகல வந்தவர்கள்,
க ரின் த்தில் வாழும் டி எழுந்தருளி இருப் வகன! உருகாத மனத்மதயுமடய,
அறிவு இல்லாத நான், உலகம் அறிய எனது துன் த்மதச் பசால்லி
முமறயிட்டுக் பகாண்டால், அருளாது ஒழிவது உனக்குத் தகுதி அன்று என்று
உன் அடியார்கள் பசால்ல மாட்டார்ககளா? அடிகயனுக்கு உனது திரு முகத்மதக்
காட்டாவிட்டால் யான் இறந்து டுகவன்.

விளக்கவுமர

'அன்புமட அடிமமக்கு உகந்தாகன' என மாற்றி, குவ் வுரும ஐயுரு ாகத் திரிக்க.

'நான், உருகா உள்ளத்து உணர்விலி யாதலின், என்மன நீ விடுத்துச் பசன்றமதப்
லரிடமும் பசால்லி முமறயிட்டால், அம்முமறயீடு தகுதிவாய்ந்த முமறயீடன்று
என்று தான் பசால்வார்கள்; ஆதலின், நீகய என்மன மறித்து கநாக்கி
அமழயாவிடில், யான், தீயில் வழ்தல்
ீ , திண்வமர ாய்தல் முதலிய வற்மறச்
பசய்து உயிமரப் க ாக்கிக் பகாள்கவன்' என் து இங்குக் கூறப் ட்டதாம். 'தீயில்
வழ்தல்
ீ முதலியவற்றால் உயிமரத் துறத்தலும் ஒருவமக கவள்விகய ' என்றும்,
'அங்ஙனம் பசய்து நின் ால் வந்தாரும் சிலர் உளர்' என்றும் கூறுவார், 'மகந்தான்
 1.21.ககாயில் மூத்த திருப் திகம் 466

பசய்து வழி வந்தார் வாழ வாழ்ந்தாய்' என்று அருளினார். 'எய்தவந்திலாதார்

எரியிற் ாய்ந்து இமறவமன அமடந்தார்' என அடிகள் முன்னர் அருளிச்பசய்தது
காண்க (தி.8 கீ ர்த்தி. 132). முகம் தருதல் - புறங் காட்டாது திரும் ி கநாக்குதல்.

முழுமுத கலஐம் புலனுக்கும்

மூவர்க் கும்என்த னக்கும்
வழிமுத கலநின் ழவடி
யார்தி ரள்வான் குழுமிக்
பகழுமுத கலயருள் தந்திருக்க
இரங்குங் பகால்கலா என்று
அழுமது கவயன்றி மற்பறன்
பசய்ககன் ப ான்னம் லத்தமரகச. #380

ப ாற்சம யில் ஆடுகின்ற நாதகன! எல்லா வற்றுக்கும் ஆதியான ப ாருகள!

ஐம்புலன்களுக்கும் முத்கதவர் களுக்கும், எனக்குச் பசல்லும் வழிக்கும்
முதலானவகன! உன்னுமடய மழய அடியார் கூட்டத்கதாடு ப ருமம மிக்க
சிவகலாகத்தில் கூடி கசர்ந்திருத்தமலத் திருவருளால் பகாடுத்தருள
இரங்குகமா என்று அழுவது அல்லாமல் கவறு என்ன பசய்ய வல்கலன்?

விளக்கவுமர

மூவர் - 'அயன், அரி, அரன்' என் வர். முன் நிற்கற் ாலதாய, 'மூவர்' என் து.
பசய்யுள் கநாக்கிப் ின் நின்றது. 'ஐம்புலன்' என்றது, பூதம் முதலிய ிரகிருதி
காரியம் அமனத்திற்கும் உ லக்கணமாய் நின்றது. 'மூவர்க்கும் ஐம்புலனுக்கும்
முதல்' என்றது, 'பசய்வார்க்கும், பசயப் டுப ாருட்கும் முதல்' என்ற டி. 'முழுமுதல்'
என்றது இரட்டுற பமாழிதலாய் , 'ப ருந் தமலவன்' எனவும். சிறந்த நிமலக்களம்
( ரம ஆதாரம் - தாரகம்) எனவும், ப ாருள் தந்து, முமறகய 'மூவர்'
என்றதகனாடும், 'ஐம்புலன்' என்றதகனாடும் இமயந்தது. 'என்றனக்கும் வழி
முதகல' என்றது. 'எனக்கும், வழிவழியாய் நின்ற தமலவகன' என்ற டி. 'என்
குடிமுழு தாண்டு வாழ்வற வாழ்வித்த மருந்கத' (தி.8 ிடித்த த்து 1) என் ர்
ின்னரும். 'திரகளாடு' எனவும், 'வானின்கண்' எனவும், 'பகழு முதற்கு' எனவும்,
உருபுகள் விரிக்க. பகழுமுதல் - கூடுதல். 'தந் திருக்க' என்றதில் இரு, அமசநிமல.
'மற்பறன் பசய்ககன்' என்றது. 'உன்மன வற்புறுத்துதற்கு என்ன உரிமம
உமடகயன்' என்றவாறு. இத்திருப் ாட்டுள் அடியும் சீரும் கவறுகவறாய் வந்து
மயங்கின.
 1.21.ககாயில் மூத்த திருப் திகம் 467

அமரகச ப ான்னம் லத்தாடும்

அமுகத என்றுன் அருள்கநாக்கி
இமரகதர் பகாக்பகாத் திரவு கல்
ஏசற் றிருந்கத கவசற்கறன்
கமரகசர் அடியார் களிசிறப் க்
காட்சி பகாடுத்துன் னடிகயன் ால்
ிமரகசர் ாலின் பநய்க ாலப்
க சா திருந்தால் ஏசாகரா. #381

அரசகன! ப ாற்சம யில் நடிக்கின்ற அமுகத! என்று வாழ்த்தி உன் திருவருமள

எதிர் ார்த்து, இமரமயத் கதடுகின்ற பகாக்கிமனப் க ான்று இரவும் கலும்
கவமலப் ட்டிருந்து இமளத் கதன். முத்திக்கமரமய அமடந்த உன்னடியார்
மகிழ்ந்திருப் , நீ காட்சி பகாடுத்தருளி உன்னடிகயனாகிய என்னிடத்தில், ிமர
ஊற்றிய ாலில் பநய் இருப் து க ால, பவளிப் டாமல் மமறந்து இருந்தால்
உலகத்தார் ஏச மாட்டார்ககளா?

விளக்கவுமர

அருள் கநாக்கி - அருள் வரும் என்று கருதி. 'இமர கதர் பகாக்பகாத்து' என்றது,
' மதப் ின்றி அடங்கி இருந்து' என்ற டி. 'பகாக்பகாக்க கூம்பும் ருவத்து' (குறள் -
490) என்றவாறு, யன் கிமடக்கும் காலத்மத கநாக்கியிருந்து அலுத்து விட்கடன் '
என்றடி. ஏசறுதல் - வருந்துதல். கவசறுதல் - இமளத்தல். கவசறுதமல
இக்காலத்தார். 'கவசாறுதல்' என் . கமர - ிறவிக் கடலின் கமர; முத்தி.
' ிமரகசர் ால்' என்றது, 'முதிராத தயிர்' என்ற டி. இது, ிமரயிட்ட உடகன
காணப் டும் நிமல. ிமரயிடாத ாலில் பநய் பவளிப் டும் என
கநாக்கப் டாமமயின் வாளா, ' ாலின் பநய் க ால' என்னாது, இவ்வாறு
அருளிச்பசய்தார். ஆககவ, ' ிமரயிட்டு அது கதாய்ந்து முதிர்ந்து பவண்பணய்
பவளிப் டும் என கநாக்கியிருப் ார்முன், அஃது அங்ஙனம் முதிராது, ிமரயிட்ட
நிமலயிகல இருப் து க ால இருக்கின்றாய்' என்றதாயிற்று. ஒன்றும்
பசய்யாதிருத்தமல, 'க சாதிருத்தல் - பமௌனம் சாதித்தல்' என்றல் வழக்கு.
'அடியராயினாருள் சிலருக்குக் காட்சி வழங்கிக் களிப்ம யும், சிலருக்குப்
க சாதிருந்து துயமரயும்தரின், நடுவு நிமலயாளர் உன்மன ஏச மாட்டார்ககளா'
என்ற டி.

ஏசா நிற் ர் என்மனஉனக்கு

அடியான் என்று ிறபரல்லாம்
க சா நிற் ர் யான்தானும்
 1.21.ககாயில் மூத்த திருப் திகம் 468

க ணா நிற்க ன் நின்னருகள
கதசா கநசர் சூழ்ந்திருக்குந்
திருகவா லக்கம் கசவிக்க
ஈசா ப ான்னம் லத்தாடும்
எந்தாய் இனித்தான் இரங்காகய. #382

ஒளியுருவானவகன! எல்லாம் உமடயவகன! ப ாற்சம யில் நடிக்கின்ற

எந்மதகய! அடிகயமன மற்றவர்கள் எல்லாம் அன் ில்லாதவன் என்று
இகழ்வார்கள். உன்னருமளகய விரும் ி நிற்கிகறன். ஆதலின் அடியார்
சூழ்ந்திருக்கின்ற, உன் திருச் சம மயக் காண் தற்கு, இனி இரங்கி
அருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

'ஏசாநிற் ர்' என்று, எதிர்காலத்தில் நிகழ்காலம், 'க ணா' என்றது, 'பசய்யா' என்னும்
விமனபயச்சம். 'இனித்தான்' என்றதில், தான், அமசநிமல. திருகவாலக்கம் -
பகாலு. ிறர் எல்லாம் - உலகத்தார் அமனவரும். 'ஏசா நிற் ர்' என்றதற்குமுன்,
'ஆதலின்' என் து வருவித்துக் கூட்டி, அத்பதாடமர, இரண்டாம் அடியின்
இறுதிக்கண் மவத்து உமரக்க. கதசன் - ஒளியுமடயவன். 'உலகத்தார் எல்லாம்
என்மன உனக்கு அடியவன் என்கற பசால்லுவர்; யானும் உனது அருள்
ஒன்மறகய விரும் ி நிற்க ன்; ஆதலின், யான் உன்மன அமடயாது அல்லல்
உறின், யாவரும் இருவமரயும் ஏசுவர்; அவ்வாறாகாமல் உன் திருகவாலக்கம்
கசவிக்க இப்ப ாழுகத இரங்கியருள் ' என் து இதன் திரண்டப ாருள்.

இரங்கும் நமக்கம் லக்கூத்தன்

என்பறன் கறமாந் திருப்க மன
அருங்கற் மனகற் ித்தாண்டாய்
ஆள்வா ரிலிமா டாகவகனா
பநருங்கும் அடியார் களும்நீயும்
நின்று நிலாவி விமளயாடும்
மருங்கக சார்ந்து வரஎங்கள்
வாழ்கவ வாபவன் றருளாகய. #383

எங்களது வாழ்வாயுள்ளவகன! அம் லத்தாடும் ப ருமான் நமக்கு அருள்புரிவான்

என்று, லகால் நிமனந்து இன்புற்றிருக்கும் எளிகயமன, அருமமயான
உ கதசத்மத அருள் பசய்து ஆட்பகாண்டாய். அவ்வாறு இருக்க, நான் இப்க ாது
ஆள்வாரில்லாத பசல்வம் க ாலப் யனற்று ஒழிகவகனா? பநருங்கிய
 1.21.ககாயில் மூத்த திருப் திகம் 469

ழவடியார்களும் நீயும் நின்று விளங்கி விமளயாடுகின்ற க்கத்திகல பநருங்கி

வரும் டி என்மன 'வா' என்று அமழத்து அருள் பசய்வாயாக.

விளக்கவுமர

ப ாருள்ககாள்: 'எங்கள் வாழ்கவ, (என்மன முன்பு) அருங்கற் மன கற் ித்து

ஆண்டாய்; (இப்ப ாழுது) ஆள்வார், இலிமாடு ஆகவகனா! ஏமாந்திருப்க மன வா
என்று அருளாய்'. ஏமாந்து - களிப்புக்பகாண்டு. அருங் கற் மன - அரிய
க ாதமன; அறிதற்கரிய உண்மமமய உமரத்தல். மாடு - பசல்வம். பசல்வம்
யன் டும் ப ாருளாயினும், அதற்கு உரிமமயுமடயவர் அருகில் இல்லாதப ாழுது
அது யனில்லாதவாறுக ால, என்மன உமடயவனாகிய நீ என்மனப்
புறக்கணித்திருப் ின் நான் பகடுகவன்' என்றது இவ்வுவமமயின் ப ாருள்.
சுக்கமள, 'மாடு' என வழங்குதல் உயர்ந்கதார் வழக்கிற் காணப் டாமமயின், 'மாடு'
என்றதற்கு, ' சு' என்று உமரத்தல் ஆகாது என்க. 'ஆள்வார் இலி மாடு ஆகவகனா'
என்றதில் ஆக்கம் 'உவமம குறித்தது' என் ர், மாதவச் சிவஞான கயாகிகள்
(சிவஞானக ாதம்-சூ.7, அதி.3, சிவ ஞானசித்தி - சூ.8.29.) 'ஏமாத்தல், ஏமாறுதல்'
என்னும் பசாற்களிமட கவறு ாடு அறியாதார் 'ஏமாத்தல்' என் தற்கும், 'ஏமாறுதல்'
என் தன் ப ாருகள ப ாருளாக உமரப் ர்; அது ப ாருந்தாமமமய, சான்கறார்
பசய்யுட்கள் கநாக்கி அறிந்துபகாள்க. 'ஏமாறுதல்' என் து, 'ஏமம் மாறுதல்' என் தன்
மரூஉ. எனகவ, இது, ிற்கால மரூஉ பமாழிகளுள் ஒன்று என்க.

அருளா பதாழிந்தால் அடிகயமன

அஞ்கசல் என் ார் ஆர்இங்குப்
ப ாருளா என்மனப் புகுந்தாண்ட
ப ான்கன ப ான்னம் லக்கூத்தா
மருளார் மனத்கதா டுமனப் ிரிந்து
வருந்து கவமன வாபவன்றுன்
பதருளார் கூட்டங் காட்டாகயல்
பசத்கத க ானாற் சிரியாகரா. #384

என்மன ஒரு ப ாருளாகக் பகாண்டு வலிய வந்து ஆட்பகாண்ட ப ான்

க ான்றவகன! ப ாற்சம யில் நடிக்கின்ற கூத்தகன! நீ அருள் பசய்யாது
ஒழிந்தமனயாயின், என்மன இவ் வுலகில் அஞ்சாகத என் வர் யாருளர்?
மயக்கம் ப ாருந்திய மனத் துடன் உன்மனவிட்டு விலகித் துன் ப் டுகின்ற
என்மன 'வா' என்று அமழத்து உன் பதளிவு ப ாருந்திய கூட்டத்மதக்
காட்டாவிடில், யான் இறந்து க ானால் உலகத்தார் சிரிக்க மாட்டார்ககளா?
 1.21.ககாயில் மூத்த திருப் திகம் 470

விளக்கவுமர

மருள் ஆர் மனம் - மயக்கம் ப ாருந்திய மனம். 'பதருளார்' என்றது,

'பதளிமவயுமடய அடியார்' என்னும் ப ாருட்டாய் , 'உன்' என்றதற்கு முடி ாயிற்று.
'பசத்கத க ானால்' என்று, அனுவாதமாக அருளிச்பசய்ததாகலின், 'காட்டாகயல்
பசத்கத க ாகவன்; அவ்வாறு க ானால் சிரியாகரா ' என்று உமர உமரக்கப் டும்.
'பசத்கத' என்ற ஏகாரம், கதற்றம். ிராரத்த கன்ம முடிவின் கண் சூக்கும உடம்பு
நீங்காது தூல உடம்பு மாத்திமர நீங்குதகல, 'சாதல்' எனப் டும். இரண்டு உடம்பும்
ஒருங்கு நீங்குதல், 'சாதல்' எனப் டாது; என்மனபயனின், முன்னது ஒரு ிறப்ம
விடுத்து மற்பறாரு ிறப் ிற் பசல்வகதயாகலானும், ின்னது ிறவியிற்
பசல்லாது, வடு
ீ ப றுதகலயாகலானும் என்க. எனகவ , 'சாவா வரம் ப றுதல்'
என் தற்கும், 'மீ ளப் ிறக்கும்நிமலயில் உடம்பு நீங்கப் ப றாத வரம்' என் கத
கருத்தாவதன்றி, எப்ப ாழுதும் உடம்ப ாடு கூடியிருத்தல் என் து கருத்தன்றாம்.
என்மன? அறிவுமடகயார், யாதானும் ஒருகாரணம் ற்றிச் சிலநாள் மிகுதியாக
உடம்ப ாடு நிற்க விரும்புதலன்றி, எஞ்ஞான்றும் உடம்ப ாடுகூடி நிற்க விரும் ா
ராதலின். 'உடம்பு அருவருக்கத்தக்கதன்றி விரும் த்தக்க ப ாருளன்று' என் து
கமல் இனிது விளக்கப் ட்டது. இவ்வாற்றால் அடிகள், 'பசத்கத க ாகவன்' என்றது,
'நீ என்மனப் புறக்கணிப் ின், மீ ளப் ிறவியில் வழ்கவன்
ீ ; அதுகண்டு உன்
அடியார்கள், அருள் ப ற்ற ின்னரும் அதமனப் க ணாது ிறவியில் வழ்ந்தான்
ீ ;
என்கன இவனது அறிவிருந்தவாறு என எள்ளி நமகயாடுவாரல்லகரா' என்று
அருளிச்பசய்தவாறாம். இமறவனால் ஆட்பகாள்ளப் ட்டார் ின்னர்ப் ிறவியில்
வழ்தல்
ீ எஞ்ஞான்றும் இல்மலயாயினும் , அடி களது வடு
ீ க ற்று அவா, அவ்வாறு
அவமர அஞ்சப் ண்ணியது என்க.

சிரிப் ார் களிப் ார் கதனிப் ார்

திரண்டு திரண்டுன் திருவார்த்மத
விரிப் ார் ககட் ார் பமச்சுவார்
பவவ்கவ றிருந்துன் திருநாமந்
தரிப் ார் ப ான்னம் லத்தாடுந்
தமலவா என் ார் அவர்முன்கன
நரிப் ாய் நாகயன் இருப்க கனா
நம் ி இனித்தான் நல்காகய. #385

தமலவகன! மழய அடியார்கள் சிரிப் ார்கள்; மகிழ்வார்கள்; இன்புறுவார்கள்;

கூடிக்கூடி உனது திருநாமத்மதக் கூறுவார்கள்; சிலர் ககட் ார்கள்; அதமனப்
ாராட்டுவார்கள்; தனித்தனிகய இருந்து உனது திருப்ப யமர மனத்திகல ஊன்று
 1.21.ககாயில் மூத்த திருப் திகம் 471

வார்கள்; ப ாற்சம யின் கண்கண நடிக்கின்ற இமறவா என்று துதிப் ார்கள்.

அவர்கள் எதிரிகல நாய் க ான்றவனாகிய யான் இகழ்ச்சி யுமடயவனாய்
இருப்க கனா? இனிகயனும் அருள் புரிவாயாக.

விளக்கவுமர

முன்மனத் திருப் ாட்டில் வந்ததமன இத்திருப் ாட்டில் வந்த, 'உன் பதருளார்'

என் தமன இங்கும் உய்த்து, 'திரண்டு திரண்டு' என்றதமன முதலில்
மவத்துமரக்க. கதனிப் ார் - இன்புறுவார். இதமன, 'தியானிப்பு' என் தன் மரூஉ
என் ாரும் உளர். 'தியானித்தல்' என் து, 'சானித்தல்' என வருவதமனகய
காண்கின்கறாம். 'ஒண்கருட சானத்தில் தீர்விடம்க ால்', 'ககாதண்டம் சானிக்கில்'
(சிவஞானக ாதம். சூத்.9. அதி.2.3.). வார்த்மத - புகழ். பமச்சுவார் - ாராட்டுவார்.
பவவ்கவறிருந்து - தனித்தனிகய இருந்து, 'நாமம்'; திருமவந் பதழுத்து. தரித்தல்,
நாவினும், மனத்தினும். நரிப் ாய் - துன் ம் உமடயவனாய். இமற உலகத்மத
அமடந்த அடியார்கள் தூய உடம்பு உமடயராய் எங்கும் இயங்குவராதலின்,
என்மனக் கண்டு இரங்குவர் என் ார், 'அவர்முன் நரிப் ாய் இருப்க கனா' என்று
அருளிச் பசய்தார். நரிப்பு - துன் த்தால் தாக்கப் டுதல். இது, 'பநரிப்பு' என் தன்
மரூஉப் க ாலும்! அன்றி ஒருகதய வழக்பகனினுமாம். ஓகாரம் இரக்கப்ப ாருட்டு.
நல்காய் - இரங்காய்.

நல்கா பதாழியான் நமக்பகன்றுன்

நாமம் ிதற்றி நயனநீர்
மல்கா வாழ்த்தா வாய்குழறா
வணங்கா மனத்தால் நிமனந்துருகிப்
ல்கால் உன்மனப் ாவித்துப்
ரவிப் ப ான்னம் லபமன்கற
ஒல்கா நிற்கும் உயிர்க்கிரங்கி
யருளாய் என்மன உமடயாகன. #386

என்மன ஆளாக உமடயவகன! நமக்கு இமறவன் அருள் புரியாது க ாகான்

என்று எண்ணி, உனது திருநாமமாகிய அஞ்பசழுத்மதப் லகால் கூறி, கண்கள்
நீர் ப ருகி, வாயால் வாழ்த்தி, பமய்யால் வணங்கி, மனத்தினாகல எண்ணிக்
கனிந்து, லகாலும் உனது உருவத்மதத் தியானித்து ப ாற்சம என்கற
துதித்துத் தளர்வு உற்றிருக்கும் உயிராகிய எனக்கு இரங்கி அருள் புரிவாயாக.

விளக்கவுமர
 1.22.ககாயில் திருப் திகம் 472

'ப ாருளறிந்து நன்கு க ாற்றாது அறிந்த அளவில் எப்ப ாழுதும் , எவ்விடத்தும்

பசால்லுகின்கறன்' என் ார், ' ிதற்றி' என்றார். 'மல்கா' முதலிய நான்கும், 'பசய்யா'
என்னும் விமனபயச்சங்கள். ாவித்து - நிமனத்து. ரவி - துதித்து. ஒல்கா
நிற்கும் -பமலிகின்ற. தம்மமகய தமது எளிமமயும் அயன்மமயும் கதான்ற ,
'உயிர்க்கு' எனத் திமணயும், இடமும், கவறாக அருளிச் பசய்தார்.

1.22.ககாயில் திருப் திகம்

மாறிநின் பறன்மன மயக்கிடும் வஞ்சப்
புலமனந்தின் வழியமடத் தமுகத
ஊறிநின் பறன்னுள் எழு ரஞ் கசாதி
உள்ளவா காணவந் தருளாய்
கதறலின் பதளிகவ சிவப ரு மாகன
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
ஈறிலாப் தங்கள் யாமவயுங் கடந்த
இன் கம என்னுமடய அன்க . #387

கதனின் பதளிவானவகன! சிவ ிராகன! திருப் ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கின்ற

ீ
சிவகன! அளவு இல்லாத தவிகள் எல்லாவற்மறயும் கடந்து நின்ற
ஆனந்தகம! என்னுமடய அன்பு உருவகம! மகத்து, என்மன மயக்கச் பசய்யும்
வஞ்சமனமயச் பசய்கின்ற ஐம்புலன்களின், வாயில்கமளயும் அமடத்து
அமுதகம சுரந்து நின்று என்னகத்கத கதான்றுகின்ற ஒளிகய! உன்மன நான்
உள்ளவாறு காணும் டி வந்தருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

மாறிநின்று - தம்முள் ஒன்கறாடு மற்பறான்று மாறு ட்டு நின்று ; என்றது, 'ஒன்று

வந்து ற்றும்ப ாழுது, மற்பறான்று அதமன விலக்கி வந்து இவ்வாறு
இமடயறாது சூழ்ந்து' என்ற டி. இதற்கு இவ் வாறன்றி, 'என்கனாடு மகத்து நின்று'
என உமரப் ின், 'மயக்கிடும்' எனவும் 'வஞ்சம்' எனவும் வருவனவற்றாற்
ப றப் டுவதற்கு கவறாய்ப் ப றப் டுவது ஒன்று இன்மம அறிக. வஞ்சம், அற்றம்
ார்த்து வருதல். 'ஒருவமன வஞ்சிப் கதாரும் அவா' (குறள்-366) என்றதும் காண்க.
'வழி' என்றது, ப ாறிகமள; 'ப ாறிவாயில் ஐந்து' என்றது காண்க (குறள்-6). 'அமுது'
என்றது, அதன் இன் ம் க ாலும் இன் த்மத. 'அமுகத' என்ற ஏகாரம், ிரிநிமல.
'ஊறி நின்று' என்றதமன, 'ஊறி நிற்க' எனத் திரிக்க. எழுதல் - கதான்றி வளர்தல்.
ஆசான் மூர்த்தியாய் வந்து ஆட்பகாண்ட ககாலம் , இமறவனது இயற்மகக்
ககாலம் அன்றாதலின், இயற்மகக் ககாலத்தில் காணுதமல, 'உள்ளவா காணுதல்'
 1.22.ககாயில் திருப் திகம் 473

என்றார். இக்காட்சி, சிவகலாகத்கத காணப் டும்.

'சிவகலாகம் அல்லது சிவபுரம்' என் து, சுத்த தத்துவ புவனங்கள், அமனத்திற்கும்
ப யர். இப்புவனங்கள் ஏமனய அசுத்த தத்துவ புவனங்கட்கு உள்ள ீடாய்
அவற்கறாடு உடன் நிற் னவும், அமவ அமனத்திற்கும் கமலாய் அவற்மறக்
கடந்து நிற் னவும் என இரு கூறு ட்டு நிற்கும். அவ் இருகூற்றுள், அசுத்த தத்துவ
புவனங் ககளாடு உடனாய் நிற்கும் சிவகலாகம், ' தமுத்தித் தானம்' என்றும்,
அவற்றிக்கு அப் ாற் ட்டு நிற்கும் சிவகலாகம், 'அ ரமுத்தித் தானம்' என்றும்
பசால்லப் டும். அவற்றுள் தமுத்தித்தானம், 'சரிமய, கிரிமய, கயாகம்' என்னும்
மூன்று நிமலகளின் நின்கறார் பசன்று அமடயும் இடமும் , அ ரமுத்தித்தானம்,
ஞானத்தில், 'ககட்டல், சிந்தித்தல், பதளிதல்' என்னும் நிமலகளில் நின்கறார் பசன்று
அமடயும் இடமுமாம். நிட்மடமய அமடந்து மீ ளாது நின்கறார், இமவ
அமனத்மதயும் கடந்து சிவகனாடு இரண்டறக் கலப் ர்.
நிட்மடயிகல நிமலத்து நில்லாது மீ ட்சி எய்துகவார் , அ ரமுத்தித் தானத்திற்
பசன்று தடத்த சிவமன அமடந்து, அவனது அருள் வழிகய ின்னர்ச் பசாரூ
சிவமன அமடவர், தமுத்தித் தானத்மத அமடந்கதார் தாம் பசய்த சரிமய
முதலியவாகிய தவத்தின் வன்மம பமன்மமகட்கு ஏற் அங்கு நின்கற
ஞானத்மத அமடந்து, அ ரமுத்தி, ரமுத்திகளில் ஏற்ற ப ற்றியாற் பசல்லுதலும்,
மீ ள இந்நிலவுலகிற் ிறந்து ஞானத்மத அமடந்து , ககட்டல், சிந்தித்தல், பதளிதல்,
நிட்மட கூடல் என் வற்றால் ின்னர் அ ரமுத்தி, ரமுத்தி கமள அவ்வாற்றான்,
அமடதலும் உமடயராவர். அ ரமுத்தித் தானத்மத அமடந்கதாருள்
அசுத்தவுலமக கநாக்குகவார் அரியராக லின் , அவர்க்குப் ிறப்பு உண்டாதல் மிகச்
சிறு ான்மமகய. 'அ ர முத்தர்க்குப் ிறப் ில்மல' என் தும் ப ரும் ான்மம
ற்றிகயயாம். ஆயினும் நிட்மட கூடாதவழி, அசுத்த உலமக கநாக்கும் கநாக்கு
ஒழியாது ஆகலானும், அந்கநாக்கிமன, ககட்டல் முதலிய மூன்று ஞானங்களும்
பமலிவித்தலும், பகடுத்தலும் ப ரும் ான்மம யாயினும், சிறு ான்மம அது
தப்புதலும் கூடுமாகலின், ிறத்தல் அவர்க்கும் சிறு ான்மம உளகதயாம்.
'காண அருளாய்' என இமயயும். வந்து - மீ ளத் கதான்றி, கதறல் - கதன். பதளிவு
- வடித்பதடுத்து. ஈறிலாப் தங்கள் - அள வில்லாத உலகங்கள். 'ஈறிலா'
என்றதமன, இன் த்திற்கு அமட யாக்குவாரும் உளர். 'யாமவயும்' என்றதனால்,
அ ர முத்தித் தானமாகிய சுத்த மாயா புவனங்களும் அடங்கின. 'இமவ
அமனத்மத யும் கடந்த இன் ம்' என்றதனால், அது ரமுத்தி இன் மாதல்
பவளிப் மட. இவ்வின் த்மதப் யக்கும் அன்பு, 'காண் ான், காட்சி, காட்சிப்ப ாருள்'
என்னும் கவற்றுமம கதான்றாது காட்சிப் ப ாருளாகிய சிவம் ஒன்கற கதான்ற
நிற்கும் அதீத நிமலக்கண்ண தாகிய க ரன் ாகலின் , அதமன இமறவனின்
கவறாக அருளாது. 'என்னுமடய அன்க ' என, ஒன்றாககவ அருளிச்பசய்தார்.
 1.22.ககாயில் திருப் திகம் 474

எனகவ,
அன்பு சிவம்இரண் படன் ர் அறிவிலார்
அன்க சிவமாவது ஆரும் அறிகிலார்
அன்க சிவமாவதும் ஆரும் அறிந்த ின்
அன்க சிவமாய் அமர்ந்திருந் தாகர.
(தி.10 திருமந்திரம் - 270.) என்றருளிய அன்பும் இதுகவயாதல் ப றப் ட்டது.
அடிகள் இமறவமன இவ்வாறு விளித்தமமயால் அவர் விரும் ியது ரமுத்தி
இன் த்மதயன்றி கவபறான்மறயன்று என் து பதள்ளிதாதலின், அவர்
லவிடத்தும் தமக்குத் தருமாறு கவண்டும். சிவகலாகம் அல்லது சிவபுரம்
என் து, அ ரமுத்தித்தானத்மதயன்றிப் தமுத்தித் தானத்மதயன்பறன் து இனிது
விளங்கும். அன்னதா யினும், அடிகள் ரமுத்திமய கவண்டாது, அ ர
முத்திமயகய கவண்டுதல் என்மனபயனின், திருப்ப ருந்துமறயில் தம்கமாடு
உடன் இருந்து அருள்ப ற்ற அடியார்கள் லரும் அமடந்தது அ ர முத்திகய
என்னும் கருத்தினால், தமக்கும் அதுகவ தரற் ாலது என்னும்
உணர்வினாற்க ாலும் என்க. அ ரமுத்தித் தானத்தில் அமட யும் நிமலகள்
வாளா, 'சாகலாகம், சாமீ ம், சாரூ ம்' எனக் கூறப் டாது, 'சுத்த சாகலாகம், சுத்த
சாமீ ம், சுத்த சாரூ ம்' என கவறு மவத்துக் கூறப் டும்; அந்நிமலகய அடிகளால்
குறிப் ிடப் டுவது என்க. அதமன அடிகள் கவண்டுவதும் அவற்றில் உள்ள விருப்
த்தால் அன்று; அதமனயமடந்துவிடின், ின்னர்ப் ிறப் ில்மலயாய் ஒழியும்
என்னும் துணிவினாகலயாம் என்க.

அன் ினால் அடிகயன் ஆவிகயா டாக்மக

ஆனந்த மாய்க்கசிந் துருக
என் ரம் அல்லா இன்னருள் தந்தாய்
யான்இதற் கிலன்ஓர் மகம்மாறு
முன்புமாய்ப் ின்பும் முழுதுமாய்ப் ரந்த
முத்தகன முடிவிலா முதகல
பதன்ப ருந் துமறயாய் சிவப ரு மாகன
சீருமடச் சிவபுரத் தமரகச. #388

எல்லாவற்றிற்கும் முன்னுமாய், ின்னுமாய் முழுதுமாய் வியா ித்த

மலமற்றவகன! எல்மலயற்ற ரம்ப ாருகள! அழகிய திருப்ப ருந்துமறமய
உமடயவகன! சிவ ிராகன! சிறப்புப் ப ாருந்திய சிவபுரத்துக்கு அரசகன!
அன் ின் மிகுதியால் அடிகயமன உயிகராடு உடம்பும் இன் பவள்ளமாய்க்
கசிந்து உருகும் டி என் நிமலக்குத் தகுதி இல்லாத இனிய அருமளப் புரிந்தாய்.
 1.22.ககாயில் திருப் திகம் 475

இந்தப் க ருதவிக்கு நான் உனக்குத் திரும் ச் பசய்யக் கூடிய உதவி

இல்லாதவனாய் இருக்கிகறன்.

விளக்கவுமர

ஆக்மக (உடம்பு) உயிரின் வழிகய நிற் தாகலின், அதமன, 'ஆவிகயாடு' என,

உயிபராடு சார்த்திக் கூறினார். ரம் - தரம்; தகுதி. 'முன்பு, ின்பு' என்றமவ, காலப்
ப யராய், அவற்றின் கண்ணவாகிய ப ாருமளக் குறித்தன. ' ின்பும்'
என்றதன் ின்னும், 'ஆய்' என் து விரிக்க. இனி 'முன்பும் ின்புமாய்' என மாறிக்
கூட்ட லும் ஒன்று. 'முழுதும்' என்றது, இடம் ற்றி. 'முன்புமாய்' முதலிய வற்மற
முதற்கண் கூட்டி உமரக்க.

அமரசகன அன் ர்க் கடியகன னுமடய

அப் கன ஆவிகயா டாக்மக
புமரபுமர கனியப் புகுந்துநின் றுருக்கிப்
ப ாய்யிருள் கடிந்தபமய்ச் சுடகர
திமரப ாரா மன்னும் அமுதத்பதண் கடகல
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
உமரயுணர் விறந்துநின் றுணர்வகதார் உணர்கவ
யானுன்மன உமரக்குமா றுணர்த்கத. #389

அடியார்களுக்கு இமறவகன! அடிகயனுமடய தந்மதகய! உயிகராடு உடம்பும்

அடுக்குத்கதாறும் பநகிழ்ச்சி யுண்டாகும் டி உள்ளத்கத புகுந்து நின்று
உருகச்பசய்து, ப ாய்யாகிய அஞ்ஞானத்மதப் க ாக்கிய உண்மம ஞானகம!
அமல கமாதாது நிமலயான அமுதமாகிய பதளிந்த கடகல! திருப்ப ருந்
துமறயில் வற்றிருக்கும்
ீ சிவப ருமாகன! வாக்கும் மனமும் கடந்து நின்று
திருவருளால் உணரும் டி நான் உன்மனப் புகழ்ந்து உமரக்கின்ற வழிமய
உணர்த்துவாயாக.

விளக்கவுமர

'அன் ர்க்கு அமரசகன' எனக் கூட்டுக. அமரசன் - அரசன்; க ாலி. 'காவல் குழவி
பகாள் வரின் ஓம்பும்' (புறம்-5.) அரசர்க ால, இமறவன் தன் அன் மர ஓம்புதலின்,
அவமன அவர்க்கு அரசன் என்று அருளினார். 'உமடய' என்றது, ஆறாம்
கவற்றுமமப் ப ாருள் தருவகதார் இமடச்பசால் ; அஃது இங்கு நான்காவதன்
ப ாருட்கண் மயங்கி வந்தது. புமர - உள்ளமற. அஃது, ஆக்மகயிடத்து,
தூலகதகத்தின்கண் உள்ள சத்த தாதுக்கமளயும், மற்றும், சூக்கும கதகம், ரகதகம்
 1.22.ககாயில் திருப் திகம் 476

என் வற்மறயும், உயிரிடத்து, ாச ஞான சுஞான திஞானங்கமளயும்

குறித்தற்ப ாருட்டு, அடுக்கி நின்றது. கனிய - இளகும் டி. திஞானத்தால்
இமறவமன உணரும் ப ாழுதன்றியும், ாசஞானங்களால் உலகிமன உணரும்
ப ாழுதும் அன் ர்கட்கு கவண்டுவது இமறயன்க . இனி , 'புமரபுமர' என்றதமன
ஆக்மக ஒன்றிற்கக பகாள்ளுதலுமாம். மிகுதலின் , ஆவியும் புமர புமர கனிவதாக
அருளிச்பசய்தார். 'இருள் - அறியாமம; ஆணவ மலம்' என் தும், 'அது முத்திக்
காலத்தில் சத்தி பகட்டு நிற்கும் இயல் புமடயதாதலின் இல்ப ாருள்க ால
மவத்துப் ப ாய் எனப் ட்டது' என் தும் சிவஞானக ாதத்து ஆறாம் சூத்திர
மா ாடியத் பதாடக் கத்துக் கூறப் ட்டமம காண்க. பமய்ச்சுடர் - அழிவில்லாத
என்றும் நிமலப ற்று நிற்கும் ஒளி. 'ப ாராது' என்னும் எதிர்மமற விமனபயச்
சத்து ஈறு பகட்டது. மன்னுதல் - நிமலப றுதல். 'திமர ப ாரா மன்னும் அமுதத்
பதண்கடல்' என்னும் இல்ப ாருள் உவமப் ப யர், ஆகு ப யராய் உவமிக்கப் டும்
ப ாருமள உணர்த்திற்று. இமறவன் என்றும் ஒருப ற்றியனாய் நிற்றமலக்
குறிக்க, 'திமரப ாரா மன்னும்' என்றும், இன் மயனாதமலக் குறிக்க, 'அமுதம்'
என்றும், அறிவு வடிவினனாதமலக் குறிக்க. 'பதள்' என்றும் அமடபுணர்த்து
அருளிச்பசய்தார். எனகவ, இம்மூன்று அமடகளானும் முமறகய, 'சத்து, ஆனந்தம்,
சித்து' என்னும் இயல்புகள் குறிக்கப் ட்டவாறு அறிக. இது , பமய்ச் சுடராதமலப்
ிறிகதாராற்றான் இனிது விளக்கிய வாறு.
'உமரயுணர்வு' என்னும் உம்மமத் பதாமக, 'இறந்து' என்றதகனாடு இரண்டாவதன்
ப ாருள் டத் பதாக்கது. 'இமறவன் வாக்குமனாதீதன்' என் தில் 'வாக்கு' என் து
ாசஞானத்மதயும், 'மனம்' என் து சுஞானத்மதயுகம குறிக்கும் என் து சிவஞான
க ாதத்து ஆறாம் சூத்திரத்தின் இரண்டாம் அதிகரண மா ாடியத்தான் இனிது
விளங்கிக் கிடப் து. அதனால், இங்கு, 'உமர' என்றது ாச ஞானத்மதயும், 'உணர்வு'
என்றது சுஞானத்மதயுமாதல் பதளிவு. இறத்தல் - கடத்தல்.
இவ்விருஞானத்தானும் இமறவன் உணரப் டானாகலின், 'உமரயுணர்வு இறந்து
நின்று' எனவும். இவற்றான் உணரப் டானாயினும் , திஞானத்தால்
உணரப் டுதலின், 'உணர்வது' எனவும், அவன் இங்ஙனம் நிற்றல், சூக்கும சித்தாய்
நிற்கும் தனது தனித் தன்மமயாலாதலின் , 'ஓர் உணர்கவ' என்றும்
அருளிச்பசய்தார். 'உணர்ந்தார்க்கு உணர் வரிகயான்' (தி.8 ககாமவயார் - 9)
என் தில், 'உணர்ந்தார்க்கு' என் தற்கு, 'அருள்நிமலயில் நின்று கவறாக
உணர்ந்தார்க்கு' என் தும், 'உணர்வரிகயான்' என் தற்கு, 'அங்ஙனம் கவறு நில்லாது
அவமரத் தன் திருவடி வியா கத்துள் அடக்கி ஆனந்தத்துள் திமளத்திருக்கச்
பசய் வன்' என் துகம ப ாருளாகலின், அஃது இதகனாடு மமலயாமம அறிக. இத்
திருக்ககாமவப் குதிக்குப் க ராசிரியர் உமரத்த உமரக்கும் இதுகவ கருத்தாதல்
அறிந்துபகாள்க. 'உணர்ந்தார்க்கு' என் தற்குப் ிறிபதாரு ப ாருளும் அவர்
 1.22.ககாயில் திருப் திகம் 477

இரண்டாவதாககவ உமரப் ார். 'உமரயுணர்வு இறந்தவனாதலின், உன்மன

உமரக்குமாறு இல்மல' என் ார், 'யான் உன்மன உமரக்குமாறு உணர்த்து' என்று
அருளினார், எனகவ, 'இயன்ற அளவில் உன்மனப் ாடுகவன்' என்றதாம்.

உணர்ந்தமா முனிவர் உம் கரா படாழிந்தார்

உணர்வுக்குந் பதரிவரும் ப ாருகள
இணங்கிலி எல்லா உயிர்கட்கும் உயிகர
எமனப் ிறப் றுக்கும்எம் மருந்கத
திணிந்தகதார் இருளில் பதளிந்ததூ பவளிகய
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
குணங்கள்தா மில்லா இன் கம உன்மனக்
குறிகிகனற் கினிபயன்ன குமறகய. #390

கற்று உணர்ந்த, ப ரிய முனிவரும், கதவருடன், ஏமனகயாரது உணர்ச்சிக்கும்

உணர்வுக்கும் அருமமயான ப ாருகள! ஒப் ில்லாதவகன! எல்லா
உயிர்களுக்கும் உயிரானவகன! ிறப்புப் ிணிமயப் க ாக்கி உய்விக்கின்ற
மருந்து க ான்றவகன! பசறிந்த இருளில் பதளிவாய்க் காணப் ட்ட தூய
ஒளிகய! திருப்ப ருந் துமறயில் வற்றிருக்கும்
ீ ப ருமாகன! குணங்கள்
இல்லாத ஆனந்தகம! உன்மன அமடந்த எனக்கு இனி என்ன குமற உள்ளது?

விளக்கவுமர

உணர்ந்த - கமலஞானத்மதப் ப ற்ற. உம் ர் - கதவர். ஒழிந்தார் - ஏமனகயார்;

என்றது, அயன் மால் முதலிகயாமர. கதவர் பூதனாசரீரம் இன்றிப் பூதசார சரீரகம
உமடயராதலும், அயன் மால் முதலிகயார் காரணக் கடவுளராதலும் ற்றி,
அவர்தம் 'உணர்விற்கும் பதரிவரும் ப ாருகள' என எடுத்கதாதினார். இணங்கிலி -
நிகரில் லாதவகன; அண்மம விளி. 'இணங்கிலீ ' எனப் ாடம் ஓதுதலுமாம்.
' ிறப் றுக்கும்' என்றது, 'ஆட்பகாள்கின்ற' என்னும் ப ாருளது. ிறவி, கநாயாகலின்,
'அதற்கு மருந்தாய் இருப் வகன' என்றார். திணிந்தது - பசறிந்தது. ஓர் இருள் -
க ர் இருள். பதளிந்த - இனிது விளங்கிய. பவளி - ஒளி. இஃது
உவமமயாகுப யர். எனகவ, 'பசறிந்த இருளில் கிடந்து அலமருகவார்க்கு , அங்கு
இனிது கதான்றிய ஒளிக ான்றவகன' என் து ப ாருளாயிற்று. 'அறியாமமயில்
மூழ்கி யிருந்த என்முன் நீ ப ாருக்பகனத் கதான்றி என்மன அறிவனாக் கினாய் '
என் தமன, இவ்வாறு அருளிச்பசய்தார். குணங்கள் - முக் குணங்கள். இல்லா -
கலவாத. முக் குணங்களுள் சாத்துவிகத்தால் கதான்றிப் ின் ஏமன
இரண்டனாலும் வரும் துன் த்தாலும் மயக்கத் தாலும் அழிபவய்தும் இன் மன்றி,
என்றும் நிமலப ற்று, துன் ம் மயக்கம் என் வற்கறாடு கலவாத க ரின் மாகலின் ,
 1.22.ககாயில் திருப் திகம் 478

'குணங்கள்தாம் இல்லா இன் கம' என்றும் அருளினார். குறுகிகனற்கு - அமடந்த

எனக்கு. 'என்ன' எனத் திரிந்து நின்ற , 'எவன்' என்னும் வினாப் ப யர், இன்மம
குறித்து நின்றது, 'கற்றதனாலாய யபனன்பகால்' (குறள்-2.) என்புழிப்க ால.
ப ான்மமலமயச் சார்ந்த காக்மகயும் ப ான்னிறத்ததாவது க ால, ('கனக
மமலயருகக - க ாயின காக்மகயும். அன்கற மடத்தது ப ான்வண்ணகம' தி.11
ப ான்வண்ணத் தந்தாதி - 100.) உன்மன அமடந்கதாரும் உன்மனப்க ாலகவ
குணங்கள் தாம் இல்லா இன் வடிவினராவராதலின், உன்மன அமடந்த எனக்கு
இனிப் ப றக்கடவதாய் எஞ்சிநிற்கும் ப ாருள் யாது உளது என் ார், 'உன்மனக்
குறுகிகனற்கு இனி என்ன குமற' என்று அருளினார்.

குமறவிலா நிமறகவ ககாதிலா அமுகத

ஈறிலாக் பகாழுஞ்சுடர்க் குன்கற
மமறயுமாய் மமறயின் ப ாருளுமாய் வந்பதன்
மனத்திமட மன்னிய மன்கன
சிமறப றா நீர்க ால் சிந்மதவாய்ப் ாயுந்
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
இமறவகன நீபயன் உடலிடங் பகாண்டாய்
இனியுன்மன பயன்னிரக் கககன. #391

முடிவில்லாத பசழிப் ான ஒளி மமலகய! கவதமாகிய மமறயின் ப ாருளாகி

என்னுமடய மனத்தின்கண் வந்து, நிமல ப ற்ற தமலவகன!
கட்டுப் டுத்தப் டாத பவள்ளம் க ால என் சித்தத்தின் கண் ாய்கின்ற
திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கின்ற
ீ சிவப ருமாகன! ஆன்ம நாதகன! நீ
இப் ிறவியிகலகய என் உடம்ம கய ககாயிலாகக் பகாண்டாய். இனிகமல்
உன்மன யான் கவண்டிக் பகாள்வது என்ன இருக்கிறது?

விளக்கவுமர

எவ்வாற்றானும் யாபதாரு ப ாருமளயும் கவண்டுந் தன்மம இல்லாத

க ரின் மயன் என் மத நன்கு வலியுறுத்தற் ப ாருட்டு, 'நிமறகவ' என்று க ாகாது,
'குமறவிலா நிமறகவ' என்று எதிர்மமற முகத்தானும் அருளினார். தீமம சிறிதும்
இல்லாது நன்மமகய வடிவாய ப ாருள் இமறவமனயன்றிப் ிறிதில்லாமம
அறிக. இது ற்றிகய இமறவனுக்குரிய ப யர்கள் லவற்றுள்ளும், 'சிவன்' என்னும்
ப யர் தமலயாயதாயிற்று. இப்ப யர் ிறர் ஒருவருக்கும் ப ாருந்தாமமமய ,
'சிவன் எனும் நாமம் தனக்கக யுமடய பசம் கமனிபயம்மான்' (தி.4 .112 ா.9) என்று
எடுத் கதாதியருளினார் நாவுக்கரசர். 'குமறவிலா நிமறகவ' (தி. 7. .70. ா. 6.)
என்னும் இவ்வரிய பதாடமர ஆளுமடய நம் ிகளும் எடுத்தருளிச்பசய்தல்
 1.22.ககாயில் திருப் திகம் 479

அறிந்துபகாள்ளத்தக்கது. ககாது - யன் டாத குதி; இஃது அமுதின்கண்

இன்மமயால், 'ககாதிலா அமுகத' என்றார். ஈறு - அழிவு. பகாழுஞ் சுடர்க் குன்று -
க பராளியுமடய மமல; இஃது ஆகுப யராய், ஞானகம உருவாய் உள்ள
இமறவமனக் குறித்தது. 'மமற' என்றது கமல ஞானத்மதயும், 'மமறயின்
ப ாருள்' என்றது அநு வஞானத்மதயுமாம். மன் - தமலவன். சிமற - அமண.
'நீர்' என்றது, பவள்ளத்மத. தண்மமயும் ப ருமமயும் ற்றிப் க ரின்
வடிவினனாகிய இமறவனுக்கு பவள்ள நீர் உவமமயாயிற்று. 'சிந்மதவாய்'
என்றதில் வாய், ஏழனுருபு. 'சிந்மத' என்றது, பதளிவுப ற்ற சிந்மதமய என்றது
ஆற்றலான் விளங்கிற்று. உடல் என்றது உள்ளத்மத. 'நிலாவாத புலால் உடம்க
புகுந்து நின்ற - கற் ககம' (தி.6 .95 ா.4) என்று அருளிச்பசய்தார்
திருநாவுக்கரசரும். 'இனி உன்மன என் இரக்ககன்' என்றது, 'இன் கம வடிவான நீ,
இமமப்ப ாழுதும் என் பநஞ்சில் நீங்காது நின்ற ின் , உன் ால் யான் கவண்டிக்
பகாள்ளத் தக்கது யாதுளது' என்ற டி.

இரந்திரந் துருக என்மனத் துள்கள

எழுகின்ற கசாதிகய இமமகயார்
சிரந்தனிற் ப ாலியுங் கமலச்கச வடியாய்
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
நிரந்தஆ காயம் நீர்நிலம் தீகால்
ஆய்அமவ அல்மலயாய் ஆங்கக
கரந்தகதார் உருகவ களித்தனன் உன்மனக்
கண்ணுறக் கண்டுபகாண் டின்கற. #392

உன் திருவருமள இமடவிடாது கவண்டி உருகும் க ாது என்னுமடய

மனத்தினுள்கள கதான்றுகின்ற ஒளிகய! கதவர்கள் தமலமீ து விளங்குகின்ற
தாமமரமலர் க ான்ற திருவடிமய உமடயவகன! திருப்ப ருந்துமறயில்
வற்றிருக்கின்ற
ீ சிவ ப ருமாகன! எங்கும் நிமறந்து ஆகாசமும் நீரும் பூமியும்,
பநருப்பும், காற்றும் ஆகி, அமவ அல்லாதவனாய் அவ்வாறு அருளாலன்றி
காணப் டாத வடிவத்மத உமடயவகன! இப்ப ாழுது உன்மனக் கண்ணாரக்
கண்டு ப ருமகிழ்ச்சி அமடந்கதன்.

விளக்கவுமர

இரந்து இரந்து - முமனப்பு நீங்கி உன்மனப் ல்காலும் கவண்டிநின்று. உருக -

அன்பு பசய்ய. 'இரந்திரந்து' என்று அடுக்கி னால், 'உருக' என்றதமனயும் அடுக்காக
மவத்துமரத்தல் ப றப் ட்டது. அடுக்குக்களில் முன்னது ன்மமப் ப ாருளிலும்,
ின்னது பதாறுப்ப ாருளிலும் வந்தன. இவற்றால் இமறவமன அனு வமாகப்
 1.22.ககாயில் திருப் திகம் 480

ப றுமாறு அருளிச் பசய்யப் ட்டது. 'ஆகரனும் அன்புபசயின் அங்கக

தமலப் டுங்காண்-ஆகரனும் காணா அரன்' (திருகளிற்றுப் டி-15) என்ற
திருவாக்கிமனயும் கநாக்குக. 'இமமகயார் சிரந்தனிற் ப ாலியும் கசவடியாய்'
என்றதனால், அவர்க்கு ஒகராஒருகால் புறத்துக் காணப் டுவதன்றி, அகத்கத
எஞ்ஞான்றும் நின்று நிலவும் அநு வப் ப ாருளாகாமம ப றப் டும். நிரந்த -
முமறப் ட்ட. இறுதிக்கண் நிற்றற்குரிய, 'ஆகாயம்' என் து, பசய்யுள் கநாக்கி முன்
நின்றது, நீர், இரண்டாவதாகும், இமறவன் எல்லாப் ப ாருளிலும், கலப் ினால்
அமவகயயாயும், ப ாருள் தன்மமயால் அவற்றின் கவறாகியும் நிற்றலின்,
'ஐம்பூதங்களாய் அல்மலயாய்' என்றும், 'இங்ஙனம் கலந்து நிற் ினும் ஒருவர்க்கும்
கதான்றாகத நிற்கின்ற உன்மன நான் என் கண்ணாரக்கண்டு களித்கதன்' என் ார்.
'ஆங்கக.....இன்கற ' என்றும் அருளிச்பசய்தார். ஓர் உரு - ஒப் ற்ற ப ாருள்.

இன்பறனக் கருளி இருள்கடிந் துள்ளத்

பதழுகின்ற ஞாயிகற க ான்று
நின்றநின் தன்மம நிமனப் ற நிமனந்கதன்
நீயலால் ிறிதுமற் றின்மம
பசன்றுபசன் றணுவாய்த் கதய்ந்துகதய்ந் பதான்றாம்
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
ஒன்றும் நீ யல்மல அன்றிபயான் றில்மல
யாருன்மன அறியகிற் ாகர. #393

உன்மன அன்றி கவறு ஒரு ப ாருள் இல்மலயாக. ிற எல்லாப் ப ாருமளயும்

விட்டுவிட்டு அணு அளவாய்க் குறுகிக் கூட்டப் டுகின்ற திருப்ப ருந்துமற
சிவகன! காணப் டுகின்ற ஒரு ப ாருளும் நீ அல்மல; உன்மன அல்லாது ிற
ப ாருளும் இல்மல. யாவர் உன்மன அறிய வல்லவர்? இப்ப ாழுது எனக்கு
அருள் புரிந்து அறியாமம இருமளப் க ாக்கி, மனத்கத கதான்றுகின்ற சூரியகன
க ால பவளிவந்து நின்ற உன்னுமடய இயல்ம , தற்க ாதத் திமனகய
எதிரிட்டு நிமனயாமல் அருள் வழியிகல நின்று நிமனந்கதன்.

விளக்கவுமர

'பசன்று பசன்று' என் து முதலிய குதிகமள முதலிற் கூட்டி, 'சிவகன, ஒன்றும்

நீயல்மல; அன்றி ஒன்றில்மல; ஆதலின், உன்மன அறியகிற் ார் யார்? ஆயினும், நீ
இன்று எனக்கு அருளி என் உள்ளத்து நின்ற நின்தன்மமயால் , நீயலால் ிறிது
இன்மமமய யான் நிமனப் ற நிமனந்து நின்கறன்' என விமன முடிக்க.
இன்று - எனக்கு அருளும் காலம் எய்திய இந்நாளில். எனக்கு அருளி - என்கமல்
கருமணகூர்ந்து. 'இருள் கடிந்து' என்றதமன, 'நின்ற' என் தற்கு முன்கன கூட்டுக.
 1.22.ககாயில் திருப் திகம் 481

'எழுகின்ற ஞாயிறு' என்றமமயால், ப ாருட்கண்ணும், 'எழுந்து' என் து ப றப் டும்.

முன்மனத் திருப் ாட்டில், இமறவன் தன் அடியார்களது உள்ளத்தில்
கதான்றுகின்ற முமறமய விளக்கியவாற்றிற் ககற் கவ இங்கும், 'ஞாயிகற'
என்னாது, 'எழுகின்ற ஞாயிகற க ான்று' எனக் காமலயில் முமளத்பதழுந்து
கமகல பசல்லுகின்ற கதிரவமனகய உவமமயாகக் கூறினார். 'மன்னும் இருமள
மதிதுரந்தவாறு' என்னும் சிவஞானக ாதத்மதயும், (சூ.11.அதி.2.) அதன் உமரமயயும்
காண்க. 'உள்ளத்து எழுந்து நின்ற' என இமயயும். 'தன்மம' என்றது பசயமல.
'தன்மமயால்' என்னும் உருபு பதாகுத்தலாயிற்று. நிமனப்பு அற -
கருவிகளின்வழியும், தற்க ாதத்தின்வழியும் உணர்தல் அற்றுப் க ாக. நிமனந்கதன்
- உனது திருவருளின் வழிகய உணரப் ப ற் கறன். ிறிது - கவபறாருப ாருள்.
மற்று, அமசநிமல. 'இன்மம' என்றவிடத்து இரண்டாம் கவற்றுமம இறுதிக் கண்
பதாக்கது. 'நீயலால் ிறிது இன்மமமய உணர்ந்கதன்' என்றது, உன்மனயன்றிப்
ிறிபதாரு ப ாருளும் பமய்ப்ப ாருளாகாமமமய உணர்ந்கதன்; அஃதாவது
உண்மம ஞானத்மதப் ப ற்கறன்' என்றவாறு. எனகவ, 'காண் ாரார் கண்ணுதலாய்
காட்டாக்காகல' (தி.6 .95 ா.3) என்றதுக ால, இதுவும், 'நீ கருமண கூர்ந்து என்
உள்ளத்தில் கதான்றி அறியாமமமயப் க ாக்கி நீங்காது நிமலப ற்றமமயால்,
யான் நினது பமய்ம்மமமய உணர்ந்கதனல்லாது, கவறு எவ்வாற்றான் உணர்
கவன்' என்று அருளிச்பசய்ததாம், ' ிறிபதாருப ாருள் இல்மல' எனப் ப ாதுப் டக்
கூறப் ட்டதாயினும், 'ப ாருளல்லவற்மறப் ப ாருள் என்றுணரும் - மருள்' (குறள்-
351.) என்புழிப்க ால, ' ிறிபதாரு பமய்ப்ப ாருள்' என்று சிறப்பு வமகயாககவ
பகாள்ளப் டும். அல்லாக்கால், 'எனக்கு அருளி' 'இருள் கடிந்து', 'நின்தன்மமமய
நான் நிமனந்கதன்' என்றற்பறாடக்கத்துத் திருபமாழிகள் லவும் மாறுபகாளக்
கூறலாய் முடியும்.
பசன்று பசன்று - ாசக்கூட்டங்களினின்றும் நீங்கி நீங்கி; அடுக்கு, சிறிது சிறிதாக
நீங்குதல் ற்றி வந்தது. 'யாதனின் யாதனின் நீங்கியான்' (குறள் - 341) என்றார்
திருவள்ளுவ நாயனாரும். 'கதய்ந்து கதய்ந்து அணுவாய் ஒன்றாம்' என
மாறிக்கூட்டுக. கதய்வதும், அணுவாவதும், ஒன்றாவதும் ஆன்மாகவ என்க. ஆன்மா
நித்தப்ப ாருளாதலின், கதய்தல் முதலியன அதன் வியா ாரமாம். முத்தி
நிமலயில் ஆன்மா இமறவமனத்தவிர ிறிபதாரு ப ாருமள அறிதலும்,
இச்சித்தலும், அநு வித்தலும் இன்றி, இமறவமனகய அறிந்து, இமறவமனகய
இச்சித்து, இமறவமனகய அநு வித்து நிற்குமாதலின், அவ்விடத்து அஃது உலமக
மறந்திருத்தகலயன்றித் தன்மனகய தான் மறந்து நிற்கும். அதனால், அந்நிமலயில்
அதற்கு இமற அநு வம் ஒன்மறத் தவிர்த்து, ஏமனய வியா ாரங்களுள் ஒன்றும்
இல்மலயாதல் அறிக. இந்நிமலயில், 'உயிர்தானும் சிவாநு வம் ஒன்றினுக்கும்
உரித்கத' (சிவஞானசித்தி சூ.11-10.) என்கின்றார் அருணந்தி சிவாசாரியார். இவ்வாறு
 1.22.ககாயில் திருப் திகம் 482

ஆன்மா சிவனது திருவடி வியா கத்துள் அடங்கித் தனித்த ஒரு முதலாய்க்

காணப் டாது நிற்றகல ஆன்மா சிவத்பதாடு ஒன்றாதல் அல்லது இரண்டறக்
கலத்தல்' எனவும், 'இவ்வாறன்றி, ஆன்மா முத்தியில்தாகன ிரமமாம் என்னும்
ஏகான்ம வாதம் முதலியன ப ாருள் டுமாறில்மல' எனவும் சித்தாந்த நூல்கள்
லவிடத்தும், ல டியாக இனிது விளங்க விளக்குதமல அறிந்துபகாள்க.
'பசன்று பசன்று அணுவாய்த் கதய்ந்து கதய்ந்து ஒன்றாம்' என்னும் பதாடமர
உமா திசிவனார், தமது சங்கற் நிராகரண நூலுள் மசவவாதி நிராகரணத்துள்
எடுத்கதாதினமமயும், அதுகவ, ' ரம சித்தாந்தம்' எனச் சிவஞானக ாதத்துப் த்தாம்
சூத்திர முதல் அதிகரண ாடியத்துள் கூறப் ட்டமமயும் அவ்விடங்களிற் காண்க.
இத்திருப் ாட்டுள் இங்ஙனம் ரம சித்தாந்தத்மத அருளிச் பசய்தமமயின், இதமன,
'திருவாசகத்தின் இருதயமான ாட்டு' என் ர் அறிஞர்.
'அணு' புலனாகாமம ற்றிக் கூறப் ட்ட உவமமயாகு ப யர், பசன்று பசன்று
அணுவாய்த் கதய்ந்து கதய்ந்து ஒன்றாம் நிமலமய , திருமவந்பதழுத்மத
மூன்பறழுத்தாகவும், ின்னர் இரண்படழுத்தாகவும், ின்னர் ஓர் எழுத்தாகவும்
கணிக்கும் முமறயில் மவத்து உணருமாறு அருளப் ட்டது என் தும் அப்
ாடியத்கத கூறினமம காண்க. திருமவந்பதழுத்மத ஓர் எழுத்தாகக் கணித்தல்
இங்குப் ிறர்மதம் ற்றிக் கூறப் ட்டது. 'ஆம்' என்னும் ப யபரச்சம், 'சிவன்'
என்னும் பசயப் டுப ாருட் ப யர் பகாண்டது. 'ஒன்றாதல்' என் து, 'ஒற்றித்து
நின்று உணர்தல்' என்னும் ப ாருட்டாகலின், அதற்குச் பசயப் டுப ாருள் உண்மம
அறிக.
எனகவ, 'இவ்வாற்றானன்றி கவறாய் நின்று அறியப் டு வாயல்மல' என் மத
எடுத்கதாதி, 'யார் உன்மன அறிய வல்லார்' என்றதாயிற்று. 'யார்' என்னும் வினா.
ஒருவருமிலர் எனப் ப ாருள் தந்ததாயினும் ப ரிதும் அரியர் என்றல் திருவுள்ள
மாதல் அறிக. இங்ஙனங் கூறகவ, 'ப ரிதும் அரிய வருள் நாகயமனயும் ஒருவ
னாக்கிய நின் கருமணமய என்பனன்று புகழ்கவன் ' என் தும் ப றப் ட்டது.
'ஒன்றும் நீயல்மல, அன்றி ஒன்று இல்மல' என்ற இரண்டிடத் தும், 'ஆயினும்'
என் து வருவித்து, 'நீ இவ்வுலகப் ப ாருள்களுள் ஒன்றும் அல்மலயாயினும் , நீ
இல்லாத ப ாருகள இல்மல; ஆயினும், உன்மன காண் வர் எவகரனும் உளகரா'
என உமரக்க.

ார் தம் அண்டம் அமனத்துமாய் முமளத்துப்

ரந்தகதார் டபராளிப் ரப்க
நீருறு தீகய நிமனவகதல் அரிய
நின்மலா நின்னருள் பவள்ளச்
சீருறு சிந்மத எழுந்தகதார் கதகன
 1.22.ககாயில் திருப் திகம் 483

திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன

யாருற பவனக்கிங் கார்அய லுள்ளார்
ஆனந்த மாக்குபமன் கசாதீ. #394

பூமியும் கமகல உள்ள தங்களும் இவற்மற உள்ளடக்கிய ல்கவறு

அண்டமும் ஆகிய எல்லாப் ப ாருளுமாய்த் கதான்றி விரிந்ததாகிய
ஒளிப் ிழம்க ! நீரில் கலந்துள்ள பநருப்பு க ான்றவகன! நிமனப் தற்கு
அருமமயான தூய ப ாருகள! உனது திருவருளாகிய பவள்ளம் ாய்கின்ற
சிறப்புப் ப ாருந்திய சித்தத்தில் உண்டாகியதாகிய ஒப் ற்ற கதன் க ான்றவகன!
திருப்ப ருந் துமறயில் வற்றிருக்கும்
ீ சிவப ருமாகன! எனக்கு இன் த்மத
உண்டாக்குகின்ற என்பனாளியுமடய ப ாருகள! இவ்விடத்தில்
உறவாயிருப் வர் யார்? அயலாய் இருப் வர் யார்?

விளக்கவுமர

ார் - பூமி, ' தம்' என்றது, சுவர்க்கத்மத. 'தன் நிமலயில் தான் ஒருவகனயாய்
இருந்த இமறவன் நான் லவாகு கவனாக எனச் சங்கற் ித்து, அமனத்மதயும்
உண்டாக்கி அவற்றினுள் நிமறந்து நின்றான்' என் கத இமறவனது
அருட்பசயலாகச் பசால்லப் டுதலின், ' ார் தம் அண்டம் அமனத்துமாய்
முமளத்துப் ரந்த கதார் டபராளிப் ரப்க ' என்று அருளினார்.
'தீகய' என்றதனால், 'நீர்', பவந்நீர் என் து பவளிப் மட. தீ , பவந்நீரில் ப ாருளாய்ப்
புலப் ட்டு நில்லாது, ஆற்றல் வடிவமாய்ப் புலப் டாது யாண்டும் நிமறந்து கவறற
நிற்றல்க ால, இமறவன் எல்லாப் ப ாருளிலும் புலப் ட்டு நில்லாது சத்தி
வடிவமாய் யாண்டும் நீக்கமற நிமறந்து நிற்றல் ற்றி, 'நீருறு தீகய' என்றார்.
'எங்கும் எமவயும் எரியுறு நீர்க ால் ஏகம்
தங்குமவன் தாகன தனி'
எனத் திருவருட் யனும் ( ா.8) கூறிற்று.
நிமனவகதல் - நிமனவது என்றால், 'நின் அருள்பவள்ள மாகிய சீரிய
ப ாருளின்கண் ப ாருந்திய சிந்மதக்கண் எழுந்த ஒப் ற்ற கதகன' என்க.
இங்கு - இவ்வுலகத்தில். 'உறவினராதல் அயலவராதல் யார் உள்ளார்; ஒருவரும்
இல்மல' எனகவ, 'நீகய எனக்கு எல்லாம்' என் து குறிப்ப ச்சமாயிற்று. ஆக்கும் -
விமளக்கின்ற.

கசாதியாய்த் கதான்றும் உருவகம அருவாம்

ஒருவகன பசால்லுதற் கரிய
ஆதிகய நடுகவ அந்தகம ந்தம்
அறுக்கும் ஆனந்தமா கடகல
 1.22.ககாயில் திருப் திகம் 484

தீதிலா நன்மமத் திருவருட் குன்கற

திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
யாதுநீ க ாவகதார் வமகபயனக் கருளாய்
வந்துநின் இமணயடி தந்கத. #395

ஒளியாய்த் கதான்றும் உருவகம! உருவம் இல்லாத ஒப் ற்றவகன! வாக்கினால்

பசால்லுவதற்கு அருமமயான எப்ப ாருட்கும் முதலும் இமடயும் கமடயுமாய்
உள்ளவகன! ிறவித் தமளமய ஒழிக்கின்ற க ரின் ப் ப ருங்கடகல! தீமம
கலவாத நன்மமயுமடய, திருவருள் மமலகய! திருப்ப ருந்துமறயில்
வற்றிருக்கும்
ீ சிவப ருமாகன! குருவாய் எழுந்தருளி வந்து உன் திருவடிமய
எனக்கு அருளிய ின், நீ என்மன விட்டுப் க ாகின்ற வமக எங்ஙனம்? அமத
எனக்குச் பசால்வாயாக.

விளக்கவுமர

இமறவன் பகாள்ளுகின்ற திருகமனி ஒளிவடிவாய்த் கதான்றலின், 'கசாதியாய்த்

கதான்றும் உருவகம' என்றார். அருவகம - அருவமாயும் நிற் வகன. 'ஆதி'
முதலிய மூன்றும் ஒரு ப ாருள்கமற் ல ப யர்களாதலின், அமவ அமனத்தும்,
'அரிய' என்றதற்கு முடி ாயின. அம்மூன்றும் அவற்மறச் பசய் வன் கமல்நின்றன.
'தீதிலா நன்மமத் திருவருட்குன்கற' என்றது, கமல். 'குமறவிலா நிமறகவ' (தி.8
ககாயில் திருப் திகம். ா.5), என்றாற் க ால்வது. 'வந்து நின் இமணயடி தந்து நீ
க ாவது ஓர்வமக யாது' எனக் கூட்டுக. இஃது, இமறவன் தம்மம இந்நிலவுலகில்
விடுத்துப் க ாயினமம ற்றிய ஆற்றாமமயால் அருளியது.

தந்ததுன் றன்மனக் பகாண்டபதன் றன்மனச்

சங்கரா ஆர்பகாகலா சதுரர்
அந்தபமான் றில்லா ஆனந்தம் ப ற்கறன்
யாதுநீ ப ற்றபதான் பறன் ால்
சிந்மதகய ககாயில் பகாண்டஎம் ப ருமான்
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
எந்மதகய ஈசா உடலிடங் பகாண்டாய்
யான்இதற் கிலன்ஓர்மகம் மாகற. #396

எனது சித்தத்மதகய, திருக்ககாயிலாகக் பகாண்டு எழுந்தருளிய எம் தமலவகன!

திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கும்
ீ ப ருமாகன! எம் தந்மதகய! ஈசகன! எனது
உடமல இடமாகக் பகாண்டவகன! சங்கரகன! எனக்கு நீ பகாடுத்தது உன்மன;
அதற்கு ஈடாக என்மன நீ ஏற்றுக் பகாண்டாய்; யான் முடிவு இல்லாத
 1.23.பசத்திலாப் த்து 485

க ரின் த்மத அமடந்கதன். ஆயினும் நீ என் ால் ப ற்றது என்ன? ஒன்றும்

இல்மல. இக்பகாள்ளல் பகாடுத்தல்கமளச் பசய்த நம் இருவரில்
திறமமயுமடயவர் யார்? இவ்வுதவிக்கு நான் ஒரு மகம்மாறும் பசய்ய
முடியாதவனாயிகனன்.

விளக்கவுமர

இமறவன் தன் அடியார்க்குத் தன்மனகய ரிசாகத் தருதலின், 'தந்தது

உன்றன்மன' என்றார். இங்ஙனம் அடியார் களுக்குத் தன்மனகய தருகின்ற
இமறவன், அவர்கள்கமல் மவத்த கருமண காரணமாக, 'இவன் பசய்திபயல்லாம்
என் பசய்தி' என்றும், இவனுக்குச் 'பசய்தது எனக்குச் பசய்தது' என்றும் பகாண்டு.
ாதகத்மதச் பசய்திடினும் அதமனப் ணிகய யாக்கி (சிவஞான சித்தி. சூ.10-1.)
அவர்க்கு வருவபதாரு துன் மும் இல்லாமல், அவர்தம் உடல், ப ாருள், ஆவி
அமனத்மதயும் தாகன தன்னுமடயனவாக ஏற்றுக்பகாண்டு நிற்றமல ஈண்டு
நயம் டக் கூறுதற் ப ாருட்டு, தன்மனத் தந்ததற்கு மாற்றாகத் தம்மமக் பகாண்ட
தாக அருளிச்பசய்தார். இமறவன் தன் அடியார்கமள இங்ஙனம் யாபதாரு
பதாடக்கும் உறாமல் காத்தமலகய, 'கிமடக்கத் தகுகமநற் ககண்மமயார்க்
கல்லால் - எடுத்துச் சுமப் ாமன இன்று' என்றது திருவருட் யன் (65). 'ஆர்பகாகலா
சதுரர்' என்றதமன, 'என் ால்' என்றதன் ின்னர் எஞ்சி நின்ற, 'ஆதலின்' என் தன்
ின்னர்க் கூட்டுக. 'நீ' எனவும், 'என் ால்' எனவும் ின்னர் வருகின்றமமயின்,
முன்னர், 'யான்' என் தும். 'நின் ால்' என் தும் வருவித்து 'இப் ண்டமாற்றில் யான்
நின் ால் அந்தம் ஒன்று இல்லா ஆனந்தம் ப ற்கறன்; நீ என் ால் ப ற்றது ஒன்று
யாது? ஒன்றும் இல்மல; ஆதலின், நம்முள் சதுரர் யார்' என உமரக்கப் டுமாறு
அறிக. 'பநல்மலக் பகாடுத்துப் தமரப்ப ற்ற ித்தன்க ால் ஆயிமன நீ' எனப்
ழிப் துக ாலக்கூறி, இமறவனது மகம்மாறு கருதாப் ப ருங்கருமணத் திறத்மதப்
க ாற்றியவாறு, பகால், ஓ இரண்டும் அமசநிமலகள். சதுரர் - திறல் மடத்தவர்.
'சிந்மதகய' என்றதற்கு, 'அடியவரது சிந்மதமயகய' எனவும், 'உடல் இடம்
பகாண்டாய்' என்றதற்கு, 'என் உடமலயும் இடமாகக் பகாண்டாய்' எனவும் உமரக்க.
'நிமனப் வர் மனம் ககாயிலாக் பகாண்டவன்' (தி.5 .2 ா.1) எனவும். 'காமலயும்
மாமலயும் மகபதாழுவார் மனம் - ஆமலயம் ஆரூர் அரபனறி யார்க்கக' (தி.4 .17
ா.8) எனவும் அப் ரும் அருளிச்பசய்தார். 'உடலிடங் பகாண்டாய் ' என் து ற்றி
கமகல (22. தி.8 ககாயில் திருப் திகம். ா-5.) கூறப் ட்டமவகமளக் காண்க.

1.23.பசத்திலாப் த்து
 1.23.பசத்திலாப் த்து 486

ப ாய்யகனன் அகம்பநகப் புகுந்தமு தூறும்

புதும லர்க்கழ லிமணயடி ிரிந்துங்
மகயகனன் இன்னுஞ் பசத்திகலன் அந்கதா
விழித்திருந் துள்ளக் கருத்திமன இழந்கதன்
ஐயகன அரகச அருட்ப ருங் கடகல
அத்த கனஅயன் மாற்கறி பயாண்ணாச்
பசய்யகம னியகன பசய்வமக அறிகயன்
திருப்ப ருந்துமற கமவிய சிவகன. #397

தமலவகன! மன்னகன! அருமளயுமடய ப ரிய கடகல! தந்மதகய!

ிரமன்மால் அறியமுடியாத சிவந்த திருகமனிமய உமடயவகன!
திருப்ப ருந்துமறயில் எழுந்தருளிய சிவப ருமாகன! ப ாய்யனாகிய
என்னுமடய உள்ளம் பநகிழும் டி அதன்கண் புகுந்து அருள் பசய்தாய்.
ஆயினும் அமுதம் சுரக்கின்ற அன்றலர்ந்த தாமமர மலர் க ான்ற, வரக்கண்மட
ீ
அணிந்த இரண்டு திருவடிகமளப் ிரிந்தும், சிறிகயனாகிய நான் இன்னும்
சாகாமல் இருக்கிகறன். ஐகயா! கண் விழித்திருந்தும், மனத்தில் உள்ள
நிமனமவ இழந்து விட்கடன். இனி பசய்வது இன்னது என்று அறிகயன்.

விளக்கவுமர

ப ாய்யகனன் - உண்மம அன்பு (நிரம் ிய அன்பு) இல்லாதவன். புகுந்ததும்,

அமுதம் ஊறுவதுக ால ஊறியதும் அகத்கத யாம். மகயகனன் - சிறியகனன்;
'வஞ்சன்' எனப்ப ாருள் தரும் திமசச்பசால் கவறு. 'விழித்திருந்தும்' என்னும்
சிறப்பும்மம பதாகுத்த லாயிற்று. 'கருத்து' என்றது, கருதப் ட்ட ப ாருள்கமல்
நின்றது. 'தூங்குகவார் தாம் விரும் ிய ப ாருமள இழந்து ஏமாறுதல் இயல்பு.
நான் அவ்வாறின்றி விழித்திருந்கத இழந்கதன் ' எனத் தம் ஊழ் வலிமய நிமனந்து
பநாந்துபகாண்டவாறு. 'தூங்குதல், விழித்தல்' என் ன, ஞானம்ப றாமமமயயும்,
ப ற்றமமமயயும் குறித்து நின்றன. 'இனி அதமனப் ப றுதற்குச் பசய்யும்
வமகமய அறிந் திகலன்' என்க.

புற்று மாய்மர மாய்ப்புனல் காகல

உண்டி யாய்அண்ட வாணரும் ிறரும்
வற்றி யாரும்நின் மலரடி காணா
மன்ன என்மனகயார் வார்த்மதயுட் டுத்துப்
ற்றினாய் மதகயன் மனம்மிக உருககன்
ரிகி கலன் ரி யாவுடல் தன்மனச்
 1.23.பசத்திலாப் த்து 487

பசற்றி கலன்இன்னுந் திரிதரு கின்கறன்

திருப்ப ருந்துமற கமவிய சிவகன. #398

திருப்ப ருந்துமறயில் இருக்கும் ப ருமாகன! கதவரும், மற்மறகயாரும் தங்கள்

உடம் ின்கமல் புற்று வளரப் ப ற்றும் மரம் வளரப் ப ற்றும், நீரும் காற்றுகம
உணவாக அமமய பமலிந்து வாழும் அவருள் ஒருவரும் உன் தாமமர மலர்
க ாலும் திருவடிகமளக் காணமுடியாத அரசகன! அடிகயமன ஒரு பசால்லில்
அகப் டுத்தி ஆட்பகாண்டாய். இருந்தும், பநஞ்சம் துடிக்கமாட்கடன்; மனம்
மிகவும் உருகமாட்கடன்; உன்னிடம் அன்பு பசய்யமாட்கடன்; இன்னும் உலகில்
அமலந்து பகாண்டிருக்கின்கறன்.

விளக்கவுமர

தவம் பசய்யுமிடத்துத் தம் உடம் ின் கமல் வளரும் புற்றுக்களுள்ளும்,

மரங்களுள்ளும் தம் உடம்பு மமறந்து கிடத்தல் ற்றி, அவமரகய புற்றும், மரமும்
ஆயினார்க ாலக் கூறினார். உம்மம, சிறப்பு. கால் - காற்று, 'உண்டியாய்' என,
பசயப் டு ப ாருளின் பதாழில் விமனமுதல்கமல் ஏற்றிக் கூறப் ட்டது.
இவ்வாறன்றி, 'ஆய்' என்றவற்மற எல்லாம் 'ஆக' எனத் திரிப் ினு மாம். வற்றி -
உடல் பமலிந்து. 'வற்றியும்' என்னும் சிறப்பும்மம பதாகுத்தல். ஓர் வார்த்மத -
ஒரு பதாடர்பமாழி. அது, திருமவந் பதழுத்து மந்திரம். அதன் கருத்து, 'நீ என்
அடியவன்' என் து. 'நம் ியாரூரர் திருமணத்தில் வல்வழக்கிட்டுச் பசன்றப ாழுது
இமறவன் கூறியதும் அந்த வார்த்மதகய என் து, 'என் அடியான் - இந்நாவல்நகர்
ஊரன்' எனவும், அது முற்றிலும் ப ாருள் ப ாதிந்த பமய்ம்பமாழிகய என் து,
'கதவமரயும் மாலயன் முதல்திருவின் மிக்கார்
யாவமரயும் கவறடிமம யாஉமடய எம்மான் '
(தி.12.தடுத். ா.37) எனவும் அருளிய கசக்கிழார் திருபமாழிகளால் நன்கு பதளிவாதல்
காண்க. 'ஐம்புல கவடரின் அயர்ந்தமன வளர்ந்து' எனச் சிவஞான க ாதமும், (சூ. 8)
இதமனகய குறிப் ிடுதமல அறிக. 'இங்ஙனம் உணர்த்தாதமுன்னர் மதத்தலும்,
உருகலும் க ால்வன இல்லாமம குற்றமன்று; உணர்த்திய ின்னரும், அமவ
இல்லா திருக்கின்கறன்' என இரங்கியவாறு. ரிதல் - அன்பு மிகுதல். ரியா உடல்
- அன் ிற்குரிய பமய்ப் ாடுகள் இல்லா

புமலய கனமனயும் ப ாருபளன நிமனந்துன்

அருள்பு ரிந்தமன புரிதலுங் களித்துத்
தமலயி னால்நடந் கதன்விமடப் ாகா
சங்க ராஎண்ணில் வானவர்க் பகல்லாம்
நிமலய கனஅமல நீர்விட முண்ட
 1.23.பசத்திலாப் த்து 488

நித்த கனஅமட யார்புர பமரித்த

சிமலய கனஎமனச் பசத்திடப் ணியாய்
திருப்ப ருந்துமற கமவிய சிவகன. #399

இட வாகனகன! சங்கரகன! எண்ணிறந்த கதவர் கட்கு எல்லாம்,

ஆதாரமானவகன! அமலகமள உமடய கடலில் கதான்றிய நஞ்சிமன
அருந்திய அழியாதவகன! மகவரது திரி புரத்மத நீறாக்கின வில்மல
உமடயவகன! திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கின்ற
ீ ப ருமாகன!
புல்லறிவாளனாகிய என்மனயும் ஒரு ப ாருளாக எண்ணி உன்னுமடய
திருவருமள அளித்தமன. அவ்வாறு கருமண காட்டிலும் தமலயினால்
நடப் து க ாலச் பசருக் குற்கறன். அடிகயமன உடம் ினின்றும் நீங்கும் டி
அருள்வாய்.

விளக்கவுமர

'தமலயினால் நடந்கதன்' என்றது, அன்னபதாரு பசயமலச் பசய்தமமமயக்

குறித்து, ஒப்புமம ற்றிவந்த இலக்கமணச் பசால். இதமன, 'தமலகால்
பதரியாமல் களிக்கின்றான்' என் ர் உலககார். 'அருள்புரிந்தமன புரிதலும் களித்துத்
தமலயினால் நடந்கதன்' என்று அடிகள் அருளிச் பசய்தமமயால், அவர், 'தாம்
விரும்புங் காலத்துத் தம்மம இமறவன் தன் ால் வருவித்துக் பகாள்வான்'
என்னும் துணிவினராய் இருந்தமமயும், அதற்கு மாறாக அது நிகழ்தற்குக் காலம்
ப ரிதும் நீட்டித்தமமயும் ப றப் டும். கமல் 'தருக்கித் தமலயால் நடந்த
விமனத்துமணகயன்' (தி.8 நீத்தல் விண்ணப் ம் - ா- 39.) என்றது, கவபறாரு
கருத்துப் ற்றி என்க. நிமலயன் - நிமலக ற்மறத் தரு வன்; ற்றுக் ககாடாய்
இருப் வன்.

அன் ராகிமற் றருந்தவம் முயல்வார்

அயனும் மாலுமற் றழலுறு பமழுகாம்
என் ராய்நிமன வார்எ மனப் லர்
நிற்க இங்பகமன எற்றினுக் காண்டாய்
வன் ராய்முரு படாக்கும்என் சிந்மத
மரக்கண் என்பசவி இரும் ினும் வலிது
பதன் ராய்த்துமற யாய்சிவ கலாகா
திருப்ப ருந்துமற கமவிய சிவகன. #400

அழகிய திருப் ராய்த்துமற என்னும் திமய உமடயவகன! சிவகலாககன!

திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கும்
ீ ப ருமாகன! என் மனமானது, வலிய ராய்
 1.23.பசத்திலாப் த்து 489

மரத்தின் கணுப் க ான்றது. என் கண் மரத்தினால் ஆனது. என்னுமடய காது

இரும்ம க் காட்டிலும் வன்மம உமடயது. ிரமனும், திருமாலும், உன்னிடத்து
அன்புமடயவராகி, பசய்தற்கு அரிய தவத்மதச் பசய் கின்றனர். பநருப்ம ச்
கசர்ந்த பமழுகு க ால உள்ளம் உருகுகின்ற வராய், எலும்பு வடிவினராய்,
உன்மன நிமனப் வர்கள் இன்னும் எத்தமனகயா க ர் உளர். அவர் எல்லாம்
இருக்க, இவ்விடத்து அடிகயமன நீ எதற்காக ஆட்பகாண்டருளினாய்?

விளக்கவுமர

ப ாருள்ககாள்: 'பதன் ராய்த் துமறயாய் ... ... சிவகன ' என் சிந்மத வன் ராய்
முருபடாக்கும்; (என்கண்) மரக்கண்; என்பசவி இரும் ினும் வலிது; (அங்ஙனமாக)
அருந்தவம் முயல் வாராய அயனும் மாலும், அழலுறு பமழுகாம் என் ராய்
நிமனவார் மற்று எமனப் லரும் நிற்க இங்கு எமன எற்றினுக்கு ஆண்டாய்?
(ஆண்டதற்குக் காரணம் உண்படனின், அக்காரணத்தாகன இன்றும் என்மன
நின் ால் வந்திடப் ணி).
'அழலுறு பமழுகாம் என் ராய்' என்றது, 'எலும்பும் உருகப் ப றும்
நிமலயிமனயுமடயவராய்' என்ற டி. வன் ராய் - வலிய ராய் மரம். இது
சிறிதும் பசம்மமயின்றி எங்கும் முடங்கியும், திருகி யும் முருடு ட்டிருக்கும்
என் து அறியப் டுகின்றது. 'என்கண்' என் து எஞ்சி நின்றது. 'கண்ணிமணயும்
மரமாம் தீவிமன யிகனற்கக ' (தி.8 திருச்சதகம். ா-21) என முன்கன வந்தது
காண்க. 'மரக்கண்' என்றது மரத்தின்கண் உள்ள துமளமய. ராய்த்துமற,
ஒருதலம். ' ராய்த் துமற கமவிய ரகன க ாற்றி' (தி.8 க ாற்றித். 153) என்றார்
முன்னரும்.

ஆட்டுத் கதவர்தம் விதிபயாழித் தன் ால்

ஐயகன என்றுன் அருள்வழி யிருப்க ன்
நாட்டுத் கதவரும் நாடரும் ப ாருகள
நாத கனஉமனப் ிரிவுறா அருமளக்
காட்டித் கதவநின் கழலிமண காட்டிக்
காய மாயத்மதக் கழித்தருள் பசய்யாய்
கசட்மடத் கதவர்தந் கதவர் ிராகன
திருப்ப ருந்துமற கமவிய சிவகன. #401

தமலவகன! உலகத்தார் பசால்லுகின்ற ற் ல கதவர்களும், நாடி அமடவதற்கு

அருமமயான ப ாருகள! இமற வகன! கதவகன! கூட்டமான ல
கதவர்களுக்குத் தமலவரான ப ருந் கதவர் தமலவகன! திருப்ப ருந்
துமறயில் வற்றிருக்கும்
ீ ப ருமாகன! உலகத்மத ஆட்டுகின்ற கதவரது
 1.23.பசத்திலாப் த்து 490

கட்டமளமய அறகவ நீக்கி அன் ினால் எப்க ாது அடிகயன் உன்னுமடய

திருவருள் பநறியிகல நிற்க ன்? உன்மன விட்டு நீங்காத திருவருமள எனக்கு
அளித்து, உன் திருவடிகமளயும் பகாடுத்து என் உடம் ாகிய ப ாய்யிமனப்
க ாக்கித் திருவருள் புரிவாயாக.

விளக்கவுமர

கதவர் தம் விதி - கதவமர வழி ட்டு அத்கதவராம் முமற; அமவ

சுவர்க்கக ாகத்மதப் யக்கும் காமிய கவள்விகள். அவற்றால் அப் தவிமய
அமடந்கதாரது இழிவிமன உணர்த்துவார், 'ஆட்டுத் கதவர்' என்று அருளினார்.
ஆட்டுத் கதவர் - ஆட்டிமன உண்ணும் கதவர். ஆடு, கவள்வியில் தரப் டுவது.
'முன்னாள் தக்கன் கவள்வித் தகர்தின்று' (தி.8 திருச்சதகம். ா.4.) என முன்னரும்
அருளினார். அருள்வழி இருத்தமல, 'அன் ால்' என்றமமயின், கதவர் விதிவழிச்
பசல்லுதலுக்கு, 'ஆமசயால்' என் து வருவிக்கப் டும். எனகவ, 'ஆமசயால்
மகக்பகாள்ளப் டும் ஆட்டுத் கதவர் தம் விதிகமள ஒழித்து, அன் ால், உன்மனகய
ஐயகன - யாவர்க்கும் முதல்வகன என்று அமழத்து உன் அருள் வழிகய
இருப்க னாகிய எனக்கு, முன்க ாலப் ிரிவுறும் அருமளக் காட்டாமல் என்றும்
ிரிவுறா அருமளக் காட்டிக் காயமாயத்மதக் கழித்தருள் பசய்யாய்' என
கவண்டியவாறாயிற்று.
'கழலிமண காட்டி' என்றது மீ ளவும் எதிர்ப் டுதமல. அதனால், அதமன, அருமளக்
காட்டுதலுக்கு முற் ட மவத்துமரக்க. காய மாயம் - உடம் ாகிய இவ்
அழிப ாருமள. கழித்தருள் பசய்யாய் - விமரவில் நீக்கியருள்,
நாட்டுத் கதவர் - நிலத் கதவர்; பூசுரர். 'மண்கமல் கதவர் என்கற இறுமாந்து' (தி.8
திருச்சதகம். ா.4.) என முன்னரும் கூறினார். காமியங்கருதி அவமரகய
பதய்வமாக மதிக்கும் உலகினர் கருத்துப் ற்றி, 'நாட்டுத் கதவரும்' எனச்
சிறப்பும்மம பகாடுத்து, ஆட்டுத் கதவர் தம் விதிவழியன்றிப் ிறிபதான்மற
அறியாராகிய அவர், 'ஆவ எந்தாய் என்று அவிதாவிடும் நம்மவராகிய அவமரகய
எம் ிராபனாடும் கதவர் என, ஒருங்கு மவத்பதண்ணி உண்மம உணர்ந்தாராக
இறுமாந்து ஒழிதலன்றிச் சிவ ிராமனப் ப ாதுநீக்கி அறியும்க று சிறிகதனும்
இலராதல் ற்றி, 'நாட்டுத் கதவரும் நாடரும் ப ாருகள' என்றும் அருளிச் பசய்தார்.
கசட்மடத் கதவர் - பதாழிற் டும் கதவர். இவமர, ' ிரதி கதவர்' என் ர். அவர்தம்
கதவர். அதிகதவர்; இவர் தம் ிரதி கதவமரத் பதாழிற் டுத்துகவார். மால் அயன்
என்க ாரும் இவருள் அடங்குவர். சிவப ருமாமன, 'இவர் அமனவர்க்கும் ிராகன'
என்று அமழத்து இன்புறுகின்றார் அடிகள். 'கதவர் ிராகன' எனப் ப ாதுப் ட
அருளிப்க ாகாது, 'கசட்மடத் கதவர் தம் கதவர் ிராகன' என
வகுத்கதாதியருளினார், 'ப ருந்கதவர் எனப் டுவாரது இன் பமல்லாம், தம்கீ ழ்ச்
 1.23.பசத்திலாப் த்து 491

சிலமரத் பதாழிற் டுத்தி அதனால் மகிழும் சிறிய இன் கம ' என் து விளங்குதற்
ப ாருட்டு. இவமரத்தான், 'கதவர்' என எம் ிராகனாடும் எண்ணித் தாமும்
மயக்கத்தில் ஆழ்ந்து, ிறமரயும் மயக்கத்தில் ஆழ்த்திபயாழிகின்றது கவதியர்
குழாம் என்றற்கக, 'நாட்டுத் கதவரும் நாடரும் ப ாருகள ' என முற் ட அருளிச்
பசய்தார். இத் திருப் ாட்டுள், 'கதவர்' என வந்தன லவற்றிற்குப் லரும் லப்
லவாறு உமரகாண் ர்; அவற்மறபயல்லாம் அவரவர் உமரயிற் காண்க.

அறுக்கி கலன்உடல் துணி டத் தீப்புக்

கார்கி கலன்திரு வருள்வமக யறிகயன்
ப ாறுக்கி கலன்உடல் க ாக்கிடங் காகணன்
க ாற்றி க ாற்றிபயன் க ார்விமடப் ாகா
இறக்கி கலன்உமனப் ிரிந்தினி திருக்க
என்பசய் ககன்இது பசய்கஎன் றருளாய்
சிமறக்க கணபுனல் நிலவிய வயல்சூழ்
திருப்ப ருந்துமற கமவிய சிவகன. #402

க ாரில் வல்ல விமடமய ஊர் வகன! வரம் ி னுள்கள, நீர் நிமல ப ற்ற வயல்
சூழ்ந்த திருப்ப ருந்துமறயில் ப ாருந்திய ப ருமாகன! வணக்கம், வணக்கம்.
உடம்பு துண்டாகும் டி பவட்டமாட்கடன்; தீயின்கண் புகுந்து அமமதி
ப றமாட்கடன்; திருவருளின் முமறமயயும் அறியமாட்கடன்; உடற்
சுமமமயயும் தாங்க மாட்கடன்; இதமன விட்டு நீங்கி அமடயும் இடத்மதயும்
காகணன்; உன்மன விட்டு நீங்கி உயிமரயும் விடவில்மல; இன் மாய் இருக்க
யான் என்ன பசய்யகவண்டும்? இதமனச் பசய்க என்று அருள் புரிவாயாக.

விளக்கவுமர

'உடமலத் துணி ட அறுக்கிகலன்' என இமயக்க. ஆர்கிகலன் - நிமறவு

ப றமாட்கடன். 'திருவருளுக்கு வமக அறிகயன்' என உருபு விரித்துமரக்க.
'உடமலப் ப ாறுக்கிகலன்; உடல் க ாக்கிடங் காகணன் என்க. க ாக்கு இடம் -
க ாதற்கு வழி. சிமறக்கண் - வரம் ின்மீ து.

மாய கனமறி கடல்விடம் உண்ட

வான வாமணி கண்டத்பதம் அமுகத
நாயி கனன்உமன நிமனயவும் மாட்கடன்
நமச்சி வாயஎன் றுன்னடி ணியாப்
க ய னாகிலும் ப ருபநறி காட்டாய்
ிமறகு லாஞ்சமடப் ிஞ்ஞக கனகயா
 1.23.பசத்திலாப் த்து 492

கசய னாகிநின் றலறுவ தழககா

திருப்ப ருந்துமற கமவிய சிவகன. #403

மாயம் பசய் வகன! அமலகள் மடங்கி வழ்கின்ற

ீ கடலில் எழுந்த நஞ்மச
உண்ட கதவகன! நீலகண்டத்மத உமடய எமது அமுதம் க ான்றவகன! ிமற
விளங்குகின்ற சமடயுமடய தமலக்ககாலமுமடயவகன! திருப்ப ருந்துமறயில்
ப ாருந்திய ப ருமாகன! தூரத்தில் உள்ளவனாகி நின்று, நான் கதறுவது முமற
யாகுகமா? ஓலம். நாய் க ான்ற நான் உன்மன மனத்தால் நிமனக்கவும்
மாட்கடன். நமச்சிவாய என்ற திருமவந்பதழுத்மத வாயினாற் கூறி உனது
திருவடிமய பமய்யினால் வணக்கம் பசய்யாத க ய்த்தன்மம உமடகயன்.
எனினும், முத்தி பநறிமயக் காட்டியருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

மாயகன - மாயம் பசய்ய வல்லவகன; என்றது. கண்முன் கதான்றி மமறந்தருளி

மீ ண்டும் கதான்றாதிருந்தமம ற்றி. ப ருபநறி - வடமடயும்
ீ வழி. கசயன் -
தூரத்தில் உள்ளவன்.

க ாது கசரயன் ப ாருகடற் கிடந்கதான்

புரந்த ராதிகள் நிற்கமற் பறன்மனக்
ககாது மாட்டிநின் குமரகழல் காட்டிக்
குறிக்பகாள் பகன்றுநின் பதாண்டரிற் [கூட்டாய்
யாது பசய்வபதன் றிருந்தனன் மருந்கத
அடிய கனன்இடர்ப் டுவதும் இனிகதா
சீத வார்புனல் நிலவிய வயல்சூழ்
திருப்ப ருந்துமற கமவிய சிவகன. #404

தாமமரப் பூவில் உமறகின்ற ிரமன், அமலகள் கமாதுகின்ற ாற்கடலில் ள்ளி

பகாண்ட திருமால், இந்திரன் முதலிய கதவர்கள் நிற்கவும், அடிகயமனச் சீராட்டி
ஆட்பகாண்டவகன! குளிர்ச்சி ப ாருந்திய நீர் நிமல ப ற்ற வயல் சூழ்ந்த,
திருப்ப ருந் துமறமயப் ப ாருந்திய ப ருமாகன! அமுதகம! யாது
பசய்யத்தக்கது என்று திமகத்து இருக்கிகறன். அடிகயன் துன் ப் டுவதும் நல்ல
தாகுகமா? உன்னுமடய ஒலிக்கின்ற வரக்
ீ கழல் அணிந்த திரு வடிமயக் காட்டி,
அத்திருவடிமயகய குறியாகக் பகாள்வாய் என்றருளி என்மன உன்
பதாண்டகராடு கசர்ப் ாயாக.

விளக்கவுமர
 1.23.பசத்திலாப் த்து 493

'அயன் முதலிகயார் நிற்க என்மனக் ககாது மாட்டியவகன' என்க. ககாது

மாட்டுதல் - குற்றங்கமளந்து ஆட் பகாள்ளுதல். 'குறிக்பகாள்க' என் து,
பதாண்டருக்கு இடும் ஆமண.
இருந்கதன் - திமகத்திருக்கின்கறன். மருந்கத - அமுதகம. 'ககாது மாட்டியவகன'
மருந்கத, சிவகன, யான் யாது பசய்வது என்று இருந்தனன்; உன் அடிகயன்
இவ்வாறு இடருள் அகப் ட்டுக் கிடத்தல் உனக்கு இன் ம் தருவகதா! நின்
பதாண்டரிற் கூட்டாய்' என விமன முடிவு பசய்க.

ஞாலம் இந்திரன் நான்முகன் வானவர்

நிற்க மற்பறமன நயந்தினி தாண்டாய்
காலன் ஆர்உயிர் பகாண்டபூங் கழலாய்
கங்மக யாய்அங்கி தங்கிய மகயாய்
மாலும் ஓலமிட் டலறும்அம் மலர்க்கக
மரக்க கணமனயும் வந்திடப் ணியாய்
கசலும் நீலமும் நிலவிய வயல்சூழ்
திருப்ப ருந்துமற கமவிய சிவகன. #405

இயமனது அரிய உயிமரக் கவர்ந்த தாமமரப் பூப்க ான்ற

திருவடிமயயுமடயவகன! கங்மகமயச் சமடயில் தரித்தவகன! பநருப்ம
ஏந்திய மகமய உமடயவகன! பகண்மட மீ ன் களும், நீல நிறமுமடய
பூக்களும் ப ாருந்திய வயல் சூழ்ந்த திருப்ப ருந்துமறயில் ப ாருந்திய
ப ருமாகன! உலகத்தவரும், கதவர் ககானும், ிரமனும், கதவரும், உன்னருமளப்
ப ற நிற்கவும், என்மன விரும் ி இனிமமயாக ஆட்பகாண்டருளினாய்.
திருமாலும் முமறயிட்டுக் கதறுவதற்குரிய அப் ாதமலர்க்கக, மரக்கண் க ான்ற
கண்மண உமடய என்மனயும் வந்து கசரும் டி அருள் பசய்வாயாக.

விளக்கவுமர

ஞாலம் - நிலவுலகத்துப் ப ரிகயார். 'எமன நயந்தினி தாண்டாய்; ஆதலின், மாலும்

ஓலம் இட்டு அலறும் அத்தமகய நின்மலர் க ாலும் திருவடி நிழற்கண்கண ,
மரத்தினது கண்க ான்று அன்பு நீர் மல்காத கண்கமளயுமடய என்மனயும்
வருமாறு ணித் தருள்: (விட்டிடாகத)' என முடிக்க.
நீலம் - நீலப் பூ; குவமள மலர்.

வமளக்மக யாபனாடு மலரவன் அறியா

வான வாமமல மாபதாரு ாகா
களிப்ப லாம்மிகக் கலங்கிடு கின்கறன்
 1.24.அமடக்கலப் த்து 494

கயிமல மாமமல கமவிய கடகல

அளித்து வந்பதனக் காவஎன் றருளி
அச்சந் தீர்த்தநின் அருட்ப ருங் கடலில்
திமளத்துந் கதக்கியும் ருகியும் உருககன்
திருப்ப ருந்துமற கமவிய சிவகன. #406

திருப்ப ருந்துமறயில் ப ாருந்திய சிவகன! சங்ககந்திய மகயிமனயுமடய

திருமாகலாடு ிரமனும், அறிய முடியாத கதவகன! மமலமகமள ஒரு
ாகத்திலுமடயவகன! ப ரிய கயிலாய மமலயின்கண் எழுந்தருளிய
கருமணக்கடகல! அடி கயனுக்குக் கருமண பசய்ய வந்து, ஐகயா
என்றிரங்கியருளி என் அச்சத்மதப் க ாக்கிய உன்னருளாகிய ப ரிய
கடலினிடத்து மூழ்கி மகிழ்ந்தும், நிரம் இன்புற்றும் குடித்தும் மனம்
உருகமாட்கடன். மகிழ்ச்சி முழுவதும் நீங்க அதிகமாகக் கலங்கப்
ப ற்றவனாகின்கறன்.

விளக்கவுமர

அளித்து - என்கமல் இரக்கங்பகாண்டு, 'ஆவ' என்னும் இரக்கச்பசால், 'அஞ்கசல்' என

அ யமளித்தமலக் குறித்தது. திமளத் தல் - மூழ்கி ஆடுதல். கதக்குதல் - உண்டு
கதக்பகறிதல். உருகுதல், இங்கு, 'இன்புறுதல்' என்னும் ப ாருளது. 'நீ இரங்கிவந்து
அருள் பசய்தும், உனது க ரின் த்திமன கவண்டியவாறு நுகரும் க று
ப ற்றிகலன்' என்ற டி. இத்பதாடமரச் சிறப் ாகக் பகாண்கட, இப் குதிக்கு,
'சிவானந்தம் அளவறுக்பகாணாமம' என்ற குறிப் ிமனக் கூறினர் முன்கனார்
என்க. வமள - சங்கு. 'களிப்ப லாம்' என்ற எழுவாய்க்கு, 'பகட' என்னும் யனிமல
எஞ்சி நின்றது. களிப்பு, இமறவன் கடிகத தம்மமத் தன் திருவடிக் கீ ழ்ச் கசர்த்துக்
பகாள்வான் என்னும் துணிவினால் நிகழ்ந்தது.

1.24.அமடக்கலப் த்து
பசழுக்கமலத் திரளனநின் கசவடிகசர்ந்
தமமந்த
ழுத்தமனத் தடியர்உடன் க ாயினர்யான்
ாவிகயன்
புழுக்கணுமடப் புன்குரம்ம ப் ப ால்லாக்கல்வி
ஞானமிலா
அழுக்குமனத் தடிகயன் உமடயாய்உன்
அமடக்கலகம. #407
 1.24.அமடக்கலப் த்து 495

இமறவகன! தாமமர மலர் க ான்ற உன் திருவடிமயச் கசர்ந்த அடியார்

உன்கனாடு பசன்றார்கள். புழுக்கள் வாழ்தற்கு இடமாகிய இழிந்த உடலுடன்
கல்வியும் ஞானமும் இல்லாத ப ால்லா அழுக்கு மனத்மத உமடய
ாவிகயனாகிய நானும் உன் அமடக்கலகம!.

விளக்கவுமர

இம் முதல் திருப் ாட்டு, நாலடித் தரவுக் பகாச்சகக் கலிப் ா.

'பசழுங்கமலம்' என் து, எதுமக கநாக்கி வலிந்து நின்றது. பசழுங்கமலம் -
பசங்கமலம். 'அடியார் க ாயினர்' என இமயயும். உடன் - விமரவாக. க ாயினர் -
சிவகலாகம் பசன்றனர். புழுக்கண் உமட - புழுக்கள் வாழ்வதற்கு இடத்மதக்
பகாண்டுள்ள. குரம்ம - குடில்க ாலும் உடம்பு. 'குரம்ம மய உமடய,
ப ால்லாத, அழுக்கு மனத்மத உமடய அடிகயன்' என்க.

பவறுப் னகவ பசய்யும்என் சிறுமமமயநின்

ப ருமமயினால்
ப ாறுப் வ கனஅராப் பூண் வ கனப ாங்கு
கங்மகசமடச்
பசறுப் வ கனநின் திருவரு ளால்என்
ிறவிமயகவர்
அறுப் வ கனஉமட யாய்அடி கயன்உன்
அமடக்கலகம. #408

இமறவகன! தீமமகமளகய பசய்கின்ற என் இழிமவ உன் ப ருங்குணத்தால்

ப ாறுப் வகன! ாம்ம ப் பூண்டிருப் வகன! கங்மகச் சமடகயாகன; உன்
திருவருள் என்னும் வாளால் என் ிறவிமய கவரறுப் வகன! அடிகயன் உன்
அமடக் கலகம!.

விளக்கவுமர

இவ்விரண்டாம் திருப் ாட்டு , முதலடி சிறிகத கவறு டவந்த கட்டமளக்

கலித்துமற. இங்ஙனம் சிறு ான்மம கவறு ட வரும் யாப்புக்கமள, 'ஒப் ியல்' என
வழங்குவர். அவ் வாற்றான் இஃது, ஒப் ியற் கட்டமளக் கலித்துமறயாம்.
சிறுமம - குற்றம். ப ருமம - ிறர் குற்றத்மத உளங் பகாள்ளாமம. கங்மக
சமடச் பசறுப் வன் - கங்மக நீமரச் சமடயில் தடுத்து நிறுத்து வன்.

ப ரும்ப ரு மான்என் ிறவிமய கவரறுத்

துப்ப ரும் ிச்சுத்
 1.24.அமடக்கலப் த்து 496

தரும்ப ரு மான்சது ரப்ப ரு மான்என்

மனத்தினுள்கள
வரும்ப ரு மான்மல கரான்பநடு மாலறி
யாமல்நின்ற
அரும்ப ரு மான்உமட யாய்அடி கயன்உன்
அமடக்கலகம. #409

இமறவகன! ப ரிய ப ருமானும், என் ிறவிமய கவரறுத்து எனக்குப் ப ரும்

ித்கதற்றும் ப ருமானும்; சதுரப் ப ருமானும்; என் மனத்தில் எழுந்தருளும்
ப ருமானும்; ிரம விட்டுணுக்கள் அறியபவாண்ணாமல் நின்ற
அரும்ப ருமானும் ஆகிய தமலவகன! அடிகயன் உன் அமடக்கலகம!.

விளக்கவுமர

இதுவும் முன்மனத் திருப் ாட்டுப் க ான்றது.

'ப ரும்ப ருமான்' என்றதில், 'ப ருமான்' என்றது, 'கடவுள்' என்னும் ப ாருட்டாய்,
'ப ருமம' என்னும் அமடப ற்று, 'முதற் கடவுள்' எனப் ப ாருள் தந்தது. ிச்சு -
ித்து. சதுர் - திறல். 'ப ருமான்' என வந்தன லவும் விளிககள.

ப ாழிகின்ற துன் ப் புயல்பவள்ளத் தில்நின்

கழற்புமணபகாண்
டிழிகின்ற அன் ர்கள் ஏறினர் வான்யான்
இடர்க்கடல்வாய்ச்
சுழிபசன்று மாதர்த் திமரப ாரக் காமச்
சுறபவறிய
அழிகின் றனன்உமட யாய்அடி கயன்உன்
அமடக்கலகம. #410

இமறவகன! துன் ப் ப ருக்கில் உன் திருவடி யாகிய துமணமயப் ற்றிக்

பகாண்டிறங்கின அன் ர் வாகனறினர்; நான் துன் ப் ப ருக்கின் சுழியில்
அகப் ட்டு, மாதராகிய அமல கமாத, காமமாகிய மகரமீ ன் எறிய அழிய
நின்கறன். அடிகயன் உன் அமடக்கலகம!.

விளக்கவுமர

இதுமுதல் மூன்று திருப் ாட்டுக்கள் கட்டமளக் கலித்துமற இலக்கணம் நிரம் ின.

'துன் ப் புயல் ப ாழிகின்ற பவள்ளம்' என்க. துன் ப் புயல்- துன் த்மதச்
பசாரிகின்ற கமகம்; இஃது இல்ப ாருள் ற்றிவந்த உருவகமாய் நின்றது.
 1.24.அமடக்கலப் த்து 497

'துன் த்மதச் பசாரிகின்ற கமகம்' எனகவ, 'அதன் ப ாழிவால் உளதாகும் பவள்ளம்

துன் பவள்ளகம' என் து பசால்ல கவண்டாவாயிற்று. 'பவள்ளத்தில் இழிகின்ற
அன் ர்கள், நின் கழற்புமண பகாண்டு வான் ஏறினர்' என்க. 'இழிகின்ற அன் ர்கள்'
என்கனாடு ஒருங்கிருந்த அடியார்கள் என்னும் ப ாருளது. இதனுள் வாமனக்
கமரயாக உருவகம் பசய்யாமமயின், இது வியநிமல உருவகத்தின் ாற் டும்.
'இடர்க்கடல்' என் து, 'அவ்பவள்ளம்' என்னும் ப ாருட்டாய் நின்றது. 'மாதர்' என்றது
ஆகுப யராய் அவர் கமல் உள்ள ஆமசமயக் குறித்து அஃறிமணயாய்
நின்றமமயின், தகர ஒற்று மிக்கது,
தனியகனன் ப ரும் ிறவிப் ப ௌவத்து எவ்வத்
தடந்திமரயால் எற்றுண்டு ற்பறான் றின்றிக்
கனிமயகநர் துவர்வாயார் என்னும் காலால்
கலக்குண்டு காமவான் சுறவின் வாய்ப் ட்டு.
(தி.8 திருச்சதகம். ா-27.) என முன்னர் வந்ததமன கநாக்குக.

சுருள்புரி கூமழயர் சூழலிற் ட்டுன்

திறம்மறந்திங்
கிருள்புரி யாக்மகயி கலகிடந் பதய்த்தனன்
மமத்தடங்கண்
பவருள்புரி மான்அன்ன கநாக்கிதன் ங்கவிண்
கணார்ப ருமான்
அருள்புரி யாய்உமட யாய்அடி கயன்உன்
அமடக்கலகம. #411

இமறவகன! மாதர் வஞ்சமனயால் சிக்கி உன்மன மறந்து இவ்வுடம் ில்

கிடந்து இமளத்கதன். பவருட்சி பகாள்ளும் மான் க ான்ற
கண்ணிமமகமளயுமடய உமமயம்மமயின் ங்ககன! விண்கணார் ப ருமாகன!
இனியாயினும் அருள் பசய்யகவண்டும்.

விளக்கவுமர

சுருள் புரி - சுருமளச் பசய்யும். கூமழ - கூந்தல். இருள் - அறியாமம; மயக்கம்.

'ப ருமான்', விளி.

மாமழமமப் ாவிய கண்ணியர் வன்மத்

திடவுமடந்து
தாழிமயப் ாவு தயிர்க ால் தளர்ந்கதன்
தடமலர்த்தாள்
 1.24.அமடக்கலப் த்து 498

வாழிபயப் க ாதுவந் பதந்நாள் வணங்குவன்

வல்விமனகயன்
ஆழியப் ாஉமட யாய்அடி கயன்உன்
அமடக்கலகம. #412

இமறவகன! மாதர் மத்திட்டுக் கமடயச் சிதறி மிடாவில் ரவிச் சுழல்கின்ற

தயிர்க ாலச் சுழன்று தளர்ந்கதன். இனி எக்காலம் வந்து உன் திருவடிமய
வணங்குகவன். நின் திருவடி வாழ்க. யாவரினும் கமலானவகன அடிகயன் உன்
அமடக்கலகம!.

விளக்கவுமர

'மாமழக் கண், மம ாவு கண்' என்க. மாமழ - மா வடு. 'மமப் ாவிய' என்னும்
கரபமய், விரித்தல். 'கண்ணியரது ஆமச யாகிய மத்து' என்ற டி. 'வாழி', அமச.
ஆழி அப் ன் - ஆழ்ந் திருக்கின்ற இமறவன். 'ப ரிகயான்' என்ற டி.
'ப ரிகயானாதலின், அமடக்கலம் என்று வந்கதமனக் மகவிடமாட்டாய் ' என் து
குறிப்பு.

மின்கணினார் நுடங்கும்இமடயார் பவகுளிவமலயில்

அகப் ட்டுப்
புன்கண னாய்ப் புரள்கவமனப் புரளாமற்
புகுந்தருளி
என்கணிகல அமுதூறித் தித்தித்பதன்
ிமழக்கிரங்கும்
அங்கணகன உமடயாய் அடிகயன்உன்
அமடக்கலகம. #413

இமறவகன! மாதர் வசத்தில் அகப் ட்டுத் துன் ப் டுகின்ற என்மனத்

துன் த்மத ஒழித்து ஆண்டருளியும் இமடயறாது என் கண்ணிகல நின்
திருவுருமவக் காட்டியருளியும் அருள் வழங்கும் இனியவகன! என் ிமழக்கு
இரங்குகின்ற அருள் கநாக்கம் உமடயவகன! அடிகயன் உன் அமடக்கலகம!.

விளக்கவுமர

இத் திருப் ாட்டு, ஒருவாற்றான் அமமந்த பகாச்சகக் கலிப் ா.

மின்கண் - ஒளி வசும்
ீ கண். 'பவகுளி' என்றது ஊடமல. 'ஊடுதல்
காமத்திற்கின் ம்' (குறள் - 1330) ஆதலின், அஃது ஆடவமர அவரின் நீங்காது
ிணிக்கும் வமலயாயிற்று. புன்கண் - துன் ம். புரளுதல் - துடித்தல்; துன்புறுதல்.
 1.24.அமடக்கலப் த்து 499

'அமுது' என்றது முன்னர்க் கண்ட திருவுருவத்தின் கதாற்றத்மத. இமடயறாது

நிற்றமல, 'ஊறுதல்' என்றார். 'இரங்கும்' என்றது, பதளிவின்கண் வந்த எதிர்
காலவிமன, 'இரங்கும் நமக்கம் லக்கூத்தன்' (தி.8 ககாயில் மூத்த திருப் திகம் -
ா.7.) என்றாற்க ால.

மாவடு வகிரன்ன கண்ணி ங் காநின்

மலரடிக்கக
கூவிடுவாய் கும் ிக் ககயிடு வாய்நின்
குறிப் றிகயன்
ாவிமட யாடுகுழல் க ாற் கரந்து
ரந்ததுள்ளம்
ஆபகடு கவன்உமட யாய்அடி கயன்உன்
அமடக்கலகம. #414

இமறவகன! மாவடு வகிர் க ாலும் கண்மண யுமடய உமாகதவி ங்ககன!

என்மன உன் திருவடிக்கீ ழ் கசர்த்துக் பகாள்; அன்கறல் நரகுக்கு ஆளாக்கு; உன்
திருவுளக்குறிப்ம நான் அறிந்திகலன்; ாவின் கண் ஆடுகின்ற குழல்க ால என்
மனம் அமலந்து நின்றது. அடிகயன் உன் அமடக்கலகம!.

விளக்கவுமர

இதுவும், முதலடி சிறிகத சிமதந்த கட்டமளக் கலித்துமற.

'மலரடிக்கக கூவிடுவாய்; கும் ிக்கக இடுவாய்; என்ற விகற் த் பதாடர், 'நீ என்மன
எவ்வாறு பசய்வதன்றி, நான் இன்னகத பசய்க எனக் கட்டமள பசய்ய
உரிகயகனா' என்ற டி. கூவுதல் - அமழத்தல். கும் ி - நரகம். குறிப்பு -
திருவுள்ளம். ா - ஆமடயாக்குதற்கண் கநகர நீண்டு கிடக்கும் இமழகளின்
பதாகுதி. குழல், அத் பதாகுதியின் ஊகட குறுக்காக இமழகமளப் புகுத்தும் கருவி.
இஃது ஒரு ால் நில்லாது, ஆமட ஆக்குகவானது வலத்தினும் இடத்தினும் மாறி
மாறி ஓடும். இஃது இங்ஙனம் ஓடினாலன்றி ஆமட கதான்றாதாகலின், ஆமட
ஆக்குகவான் தன்னால் இயன்ற அளவில் இதமன விமரய ஓட்டுவான். அதனால்,
ஓரிடத்தில் நில்லாது விமரய ஓடும் இதமனத் தம் அலமரலுக்கு அடிகள்
எடுத்துக்காட்டி இமறவன் ால் முமறயிட்டருளினார். கரத்தமல, குழலுக்குப்
ாவின் ஊகட கரந்து பசல்லுதலாகவும், உள்ளத்திற்கு, மூவாமசகளின் மூழ்கிச்
பசல்லுதலாகவும் உமரக்க. ரத்தல் - சுழலல்.

ிறிவறி யாஅன் ர் நின்அருட் ப ய்கழல்

தாளிமணக்கீ ழ்
 1.24.அமடக்கலப் த்து 500

மறிவறி யாச்பசல்வம் வந்துப ற் றார்உன்மன

வந்திப் கதார்
பநறியறி கயன்நின்மன கயஅறி கயன்நின்மன
கயஅறியும்
அறிவறி கயன்உமட யாய்அடி கயன்உன்
அமடக்கலகம. #415

இமறவகன! உன்மனப் ிரியாத அன் ர் உன் திருவடிப் க ற்கறாடு முத்திச்

பசல்வத்மதயும் அமடந்தார்கள். நான் உன்மனப் புகழும் வழியறிகயன்.
உன்மனயும் அறிகயன். உன்மன அறியும் அறிவுமிகலன். ஆயினும் அடிகயன்
உன் அமடக்கலகம.

விளக்கவுமர

இதுவும், இறுதித் திருப் ாட்டும் கட்டமளக் கலித்துமறககள.

' ிரிவு' என் தில் றகரம் சிறு ான்மம உறழ்ந்து வரும். ' ிறிவறியா' என்றது,
' ிரிந்திருக்க மாட்டாத ' எனப் ப ாருள் தந்தது. 'அருள் தாள், ப ய்கழல் தாள்' என்க.
மறிவு - மீ ளுதல். 'வந்து' என்ற தமன, 'கீ ழ்' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக. முன்னர்,
'அன் ர்' என்ற மமயின், 'ப ற்றார்' என்றதன் ின், 'யான்' என் து கிளந் பதடுத்துக்
கூறற் ாற்று. 'நின்மனகய அறியும் அறிவு' என்றது. ' ிறி பதான்மற யும் அறியாது
உன்மனகய அறிந்து நிற்கும் அறிவு' என்ற டி. இதமனகய ககட்டல்
முதலியவற்றுள் நான்காவதாகிய, 'நிட்மட' என் ர்.

வழங்குகின் றாய்க்குன் அருளா ரமுதத்மத

வாரிக்பகாண்டு
விழுங்குகின்கறன் விக்கி கனன்விமன கயன்என்
விதியின்மமயால்
தழங்கருந் கதனன்ன தண்ண ீர் ருகத்தந்
துய்யக்பகாள்ளாய்
அழுங்குகின் கறன்உமட யாய்அடி கயன்உன்
அமடக்கலகம. #416

இமறவகன! உன் அருளாகிய அமிர்தத்மத நீ பகாடுக்க, நான் அள்ளியுண்டு

நல்லூழின்மமயால் விக்கி வருந்து கின்கறன். ஆதலால் எனக்குத் கதன் அன்ன
உன் கருமணயாகிய தண்ணமரக்
ீ பகாடுத்து உய்யக் பகாண்டருள கவண்டும்.
அடிகயன் உன் அமடக்கலகம!.

விளக்கவுமர
 1.25.ஆமசப் த்து 501

'வழங்குகின்றாய்க்கு' என்ற நான்கனுரும ஏழனுரு ாகத் திரிக்க. அருள் ஆர்

அமுதம் - அருளாகிய அரிய உணவு. இமற வனது திருவருமள அடிகள்
வாரிவிழுங்கியது, துன் மிகுதியாலாம். துன் ம், உலகியமலத் துறக்கமாட்டாத
நிமலயால் உண்டாயது. அதனால், ஏமன அடியார்கமளப்க ால உடன் பசல்லாது,
ின்னர் இமறவமன அமடயக் கருதிய க ருரிமம எண்ணத்மதகய,
வாரிக்பகாண்டு விழுங்கியதாகவும், தம் எண்ணத்தின் டி அமடயமாட்டாது
நிற்றமலகய, விக்கியதாகவும் அருளிச் பசய்தார். எனகவ, 'தண்ண ீர்' என் து,
இமறவன் மீ ளத் கதான்றுதமலகய யாயிற்று 'வழங்குகின்றாய், விழுங்குகின்கறன்'
என்றமவ, இறந்த காலத்தில் நிகழ்காலம். விதி - ஊழ். 'தழங்கு நீர்' என இமயயும்.
தழங்குதல் - ஒலித்தல். அருந்கதன் - கிமடத்தற்கரிய கதன்; என் து ப றுதும்.
உணவு மிடற்றுக்கிமடயில் விக்கப்ப ற்றவன், அதுக ாழ்து கிமடக்கும் நீமர நீராக
நிமனயாது, அரிய கதனாககவ நிமனப் ான் என் து கதான்ற, 'அருந்கதன் அன்ன
தண்ண ீர்' என்று அருளினார். உணவு மிடற்றில் விக்கி இறவாத டி ருகத் தண்ண ீர்
தந்து காப் ாற்றுதல், உண்ண உணவு இட்டவனுக்குக் கடமம என் ார், 'தண்ண ீர்
ருகத் தந்து உய்யக்பகாள்ளாய்' என்று அருளிச் பசய்தார். இஃது, 'ஒட்டு' என்னும்
அணிவமகயின் ாற் ட அருளியதாம்.

1.25.ஆமசப் த்து
கருடக் பகாடிகயான் காண மாட்டாக்
கழற்கச வடிபயன்னும்
ப ாருமளத் தந்திங் பகன்மன யாண்ட
ப ால்லா மணிகயகயா
இருமளத் துரந்திட் டிங்ககவா
பவன்றங் கககூவும்
அருமளப் ப றுவான் ஆமசப் ட்கடன்
கண்டாய் அம்மாகன. #417

அம்மாகன! திருமாலும் காணபவாண்ணாத திருவடி என்னும் ப ாருமள

எனக்குக் பகாடுத்து என்மன ஆண்டருளின ப ால்லா மணிகய! எனது
அஞ்ஞான இருமளப் க ாக்கி இங்கக வாபவன்று உன்னிடத்துக்கு
அமழக்கும் டியான உன் அருமளப் ப றுதற்கு ஆமசப் ட்கடன்.

விளக்கவுமர
 1.25.ஆமசப் த்து 502

கருடக் பகாடிகயான், திருமால். ப ால்லா மணி - துமளயிடாத இரத்தினம்.

'அங்கக' என்றதன் ின், 'வர' என் து வருவிக்க. 'அங்கு' என்றது சிவகலாகத்மத.
ஆமசப் ட்கடன் - விருப் த்துள் ப ாருந்திகனன்.

பமாய்ப் ால் நரம்பு கயிறாக

மூமள என்பு கதால்க ார்த்த
குப் ா யம்புக் கிருக்ககில்கலன்
கூவிக் பகாள்ளாய் ககாகவகயா
எப் ா லவர்க்கும் அப் ாலாம்
என்னா ரமுகதகயா
அப் ா காண ஆமசப் ட்கடன்
கண்டாய் அம்மாகன. #418

அம்மாகன! நரம்பு முதலானவற்றால் பசய்யப் ட்ட இந்த உடம் ில் தங்கி

இருக்க மாட்கடன். என்மன அமழத்துக் பகாள்ள கவண்டும். எவ்வமகப்
ப ருமம உமடயார்க்கும் அறிய இயலாத என் ஆரமுகத! அப் கன! உன்மனக்
காண ஆமசப் ட்கடன்.

விளக்கவுமர

பமாய்ப் ால் நரம்பு - பநருங்கும் குதியவாகிய நரம்பு. 'மூமள என்புகமளத்

கதாலால் க ார்த்த' என்க. குப் ாயம் - க ார்மவ; உடம்பு. 'உன்மனக் காண' என்க.

சீவார்ந் தீபமாய்த் தழுக்பகாடு திரியுஞ்

சிறுகுடி லிதுசிமதயக்
கூவாய் ககாகவ கூத்தா காத்தாட்
பகாள்ளுங் குருமணிகய
கதவா கதவர்க் கரியாகன சிவகன
சிறிபதன் முககநாக்கி
ஆவா என்ன ஆமசப் ட்கடன்
கண்டாய் அம்மாகன. #419

அம்மாகன! சீபயாழுகி, ஈக்கள் பமாய்த்து மலங்களுடன் கூடித் திரிகின்ற இந்த

உடம் ழிய என்மன நீ அமழத்துக் பகாள்ள கவண்டும். நீ என் முகத்மதப்
ார்த்து ஐகயா என்றிரங்கும் டி ஆமசப் ட்கடன்.

விளக்கவுமர
 1.25.ஆமசப் த்து 503

வார்ந்து - ஒழுகப் ட்டு. பமாய்த்து - பமாய்க்கப் ட்டு. ஆ - அந்கதா. வா - வருக.

என்ன - என்று என்மன அமழக்க. இனி, 'ஆவா என இரங்கிக் கூற' என்கற
உமரத்தலுமாம்.

மிமடந்பதலும் பூத்மதமிக் கழுக்கூறல்

வறிலி
ீ நமடக்கூடந்
பதாடர்ந்பதமன நலியத் துயருறு கின்கறன்
கசாத்தம்எம் ப ருமாகன
உமடந்துமநந் துருகி உன்பனாளி கநாக்கி
உன்திரு மலர்ப் ாதம்
அமடந்துநின் றிடுவான் ஆமசப் ட்கடன்
கண்டாய் அம்மாகன. #420

அம்மாகன! இந்த உடம்பு என்மனத் பதாடர்ந்து வருதலால் வருந்தி நின்கறன்.

உனக்கு வணக்கம்; மனம் பநகிழ்ந்துருகி உன்பனாளிமய கநாக்கி உன்
திருவடிமய அமடந்து நிற்க ஆமசப் ட்கடன்.

விளக்கவுமர

மிமடந்து - பநருங்கி. மிமடந்து, மிக்கு என்னும் எச்சங்கள் எண்ணின்கண் வந்தன.

ஊத்மத - அழுக்கு. 'ஊறல்' என்றதனால், 'அழுக்கு' என்றது, அழுக்கு நீமரயாயிற்று,
'ஊறமல யுமடய கூடம்' என்க, வறு
ீ இலி - ப ருமம இலதாகிய (இழிமவ
உமடய கூடம்). நமடக் கூடம் - இயங்குதமலயுமடய மாளிமக; உடம்பு.
கசாத்தம் - வணக்கம்.

அளிபுண் ணகத்துப் புறந்கதால் மூடி

அடிகய னுமடயாக்மக
புளியம் ழபமாத் திருந்கதன் இருந்தும்
விமடயாய் ப ாடியாடீ
எளிவந் பதன்மன ஆண்டு பகாண்ட
என்னா ரமுகதகயா
அளியன் என்ன ஆமசப் ட்கடன்
கண்டாய் அம்மாகன. #421

அம்மாகன! இந்த உடம் ிமன அருவருத்துப் புளியம் ழம் க ான்று

ிரிந்கதயிருந்கதன். எளிதாக வந்து என்மன ஆண்டருளின என் ஆர் அமுகத!
நான் உன்னால் காக்கப் டுதற்கு உரியவனாகிய எளியவன் என்று கண்கடார்
பசால்ல ஆமசப் ட்கடன்.
 1.25.ஆமசப் த்து 504

விளக்கவுமர

: 'யாக்மக' அகத்து உள்ள அளிந்த புண்மணப் புறத்துத் கதாலால் மூடியதனால்

புளியம் ழம் ஒத்து என்க. புளியம் ழம் , உள்கள மநந்து அழகின்றியிருந்தும்,
பவளிகய உறுதியுமடயதுக ால அழகாகக் காணப் டுதலால், அதமன, உள்கள
உதிரம் முதலியவற்கறாடு கூடிய பமல்லிய உறுப்புக்கள் அழகின்றிக் கிடப் வும்,
பவளிகய ஒன்றும் கதான்றாது அழகாகக் காணப் டும் உடம் ிற்கு உவமமயாகக்
கூறினார்.
'ஒத்து' என்றதமன, 'ஒப் ' எனத் திரிக்க. இருந்கதன் - இதனுள்
அருவருப் ின்றியிருந்கதன் (இது முன்மனய நிமல). 'இருந்தும் எளிவந்து
என்மன ஆண்டுபகாண்ட என்னாரமுகத' என்க. 'இப்ப ாழுது, அந்கதா? இவன்
இரங்கத் தக்கவன் என்று நீ பசால்ல ஆமசப் ட்கடன் ' என்றதாம். இப் ாட்டின்
முதற்சீரில் உள்ள எழுத்துக்கமள கநாக்கினும் , அளிகயன்' என் து ாடமாகாமம
விளங்கும்.

எய்த்கதன் நாகயன் இனியிங்கிருக்க

கில்கலன் இவ்வாழ்க்மக
மவத்தாய் வாங்காய் வாகனார் அறியா
மலர்ச்கச வடியாகன
முத்தா உன்தன் முகபவாளி கநாக்கி
முறுவல் நமககாண
அத்தா சால ஆமசப் ட்கடன்
கண்டாய் அம்மாகன. #422

அம்மாகன! நாகயன் இமளத்கதன். இனி இங்கு இருக்கிகலன். இந்தப்

ப ாய்யான வாழ்க்மகயினின்றும் என்மன நீக்க கவண்டும். கதவர்களும்
அறியாத திருவடிமய உமடயவகன! உன் முக ஒளிமயயும், உன்
திருப்புன்னமகமயயும் காண ஆமசப் ட்கடன்.

விளக்கவுமர

'மவத்தவகன வாங்குதல் கவண்டுமன்றிப் ிறர் யார் அது பசய்வார்' என் ார்,

'மவத்தாய் வாங்காய்' என்று அருளினார்.
இவ்வுலக வாழ்க்மகமய மவத்தல் மடத்தலும், வாங்கல் அருளலுமாகும். 'நமக'
என்றதும் ஒளிகயயாம்.
 1.25.ஆமசப் த்து 505

ாகரார் விண்கணார் ரவி கயத்தும்

ரகன ரஞ்கசாதீ
வாராய் வாரா உலகந் தந்து
வந்தாட் பகாள்வாகன
க ரா யிரமும் ரவித் திரிந்பதம்
ப ருமான் எனஏத்த
ஆரா அமுகத ஆமசப் ட்கடன்
கண்டாய் அம்மாகன. #423

மண்ணுலகத்தாரும், விண்ணுலகத்தாரும் வழி ட்டுத் துதிக்கின்ற

கமலானவகன! முத்தியுலமகத் தந்து வந்தாட் பகாள்கவாகன! உன்
திருப்ப யர்கள் ஆயிரத்மதயும் உச்சரித்து எம் ப ருமாகன என்று துதிக்க
ஆமசப் ட்கடன்.

விளக்கவுமர

'வாராய்' என் தமன இறுதியில் மவத்துமரக்க. 'வந்து தந்து ஆட்பகாள்கவான்'

என்க. திரிந்து ஏத்துதல், சிவகலாகத் திலாம்.

மகயால் பதாழுதுன் கழற்கச வடிகள்

கழுமத் தழுவிக்பகாண்
படய்யா பதன்றன் தமலகமல் மவத்பதம்
ப ருமான் ப ருமாபனன்
மறயா என்றன் வாயா லரற்றி
அழல்கசர் பமழுபகாப்
ஐயாற் றரகச ஆமசப் ட்கடன்
கண்டாய் அம்மாகன. #424

அம்மாகன! உன் திருவடிமயக் மகயால் தழுவிக் பகாண்டு, என் தமலகமல்

மவத்துக் பகாண்டு எம்ப ருமாகன! ஐயகன! என்று அரற்றித் தீமயச் கசர்ந்த
பமழுமக நிகர்த்துருக ஆமசப் ட்கடன்.

விளக்கவுமர

இதனுள் கூறப் டும் மகயால் பதாழுதல் முதலிய லவும் சிவகலாகத்தின்கண்

மவத்து என்க. கழும - இறுக. எய்யாது - இமளயாமல். ஒப் - ஒத்து நிற்க.
 1.25.ஆமசப் த்து 506

பசடியா ராக்மகத் திறமற வசிச்

ீ
சிவபுர நகர்புக்குக்
கடியார் கசாதி கண்டு பகாண்படன்
கண்ணிமண களிகூரப்
டிதா னில்லாப் ரம் ர கனஉன்
ழஅடி யார்கூட்டம்
அடிகயன் காண ஆமசப் ட்கடன்
கண்டாய் அம்மாகன. #425

அம்மாகன! குற்றம் நிமறந்த இந்த உடம் ின் பதாடர்ம ப் ற்றற நீக்கி,

சிவநகரில் புகுந்து விளக்கமாகிய ஒளிமயக் கண்டு பகாண்டு, என் இரண்டு
கண்களும் மகிழ்ச்சி எய்தவும் உன் ழவடியார் கூட்டத்மதக் காணவும்
அடிகயன் ஆமசப் ட்கடன்.

விளக்கவுமர

பசடி - குற்றம். திறம் - கூறு ாடு. அற வசி

ீ - முற்றிலும் கழித்து. கடி -
விளக்கம். கசாதி - இமறவன் திருகமனி. டி - ஒப்பு.

பவஞ்கச லமனய கண்ணார்தம்

பவகுளி வமலயில் அகப் ட்டு
மநஞ்கசன் நாகயன் ஞானச்சுடகர
நாகனார் துமணகாகணன்
ஞ்கச ரடியாள் ாகத் பதாருவா
வளத் திருவாயால்
அஞ்கசல் என்ன ஆமசப் ட்கடன்
கண்டாய் அம்மாகன. #426

அம்மாகன! மாதரது பவகுளி வமலயில் அகப் ட்டு நாயிகனன் மநந்கதன்;

ஞான சூரியகன! உமாகதவி ங்ககன! நான் ஒரு துமணமயயும் காகணன்.
ஆதலால் உன் வளத் திரு வாயால் அஞ்ச கவண்டா என்று நீ பசால்லும் டி
நான் ஆமசப் ட்கடன்.

விளக்கவுமர

'பவங் கண்' என இமயயும். 'பவகுளி வமலயில் அகப் ட்டு' (தி.8. அமடக்கலப் த்து
- ா.7.) என் து, முன்னும் வந்தமம காண்க. மநஞ்கசன் - மநந்கதன்;
வருந்திகனன்; க ாலி.
 1.26.அதிசயப் த்து 507

1.26.அதிசயப் த்து
மவப்பு மாபடன்று மாணிக்கத் பதாளிபயன்று
மனத்திமட உருகாகத
பசப்பு கநர்முமல மடவர லியர்தங்கள்
திறத்திமட மநகவமன
ஒப் ி லாதன உவமனி லிறந்தன
ஒண்மலர்த் திருப் ாதத்
தப் ன் ஆண்டுதன் அடியரிற் கூட்டிய
அதிசயங் கண்டாகம. #427

எமக்கு இடம், பசல்வம் முதலியனமவயாய் இருப் வன் சிவப ருமான் என்று

மனத்தில் எண்ணியுருகாமல் மாதர் வஞ்சமனயில் அகப் ட்டு
வருந்துகின்றவனாகிய என்மன, உவமம யில்லாத திருவடிமய உமடய எமது
தந்மதயாகிய இமறவன் ஆண்டு பகாண்டு தன்னடியார் கூட்டத்தில் கசர்த்த
அதிசயத்மதக் கண்கடாம்.

விளக்கவுமர

மவப்பு மாடு - கசம மவப் ாக மவத்த பசல்வம். என்றும் என்றும் என உம்மம

பகாடுத்து ஓதினுமாம். பசப்பு - கிண்ணம். திறம் - கூறு ாடு; அமவ கண்டு
ககட்டு உண்டு உயிர்த்து உற்று நின்று நுகரப் டுவன. ஒப்பு இலாதன -
ஒருவாற்றாகலனும் ஒப் ாகக் கூறப் டும் ப ாருள் இல்லாதவாறு நிற் ன.
உவமனில் இறந் தன - அரிதிற்கண்டு ஒருவாறு ஒப்புமமகூறும் ப ாருள்கள்
அமனத் திற்கும் கமலாய் நிற் ன. கண்டாம் - கண்கூடாக யாம் கண்கடாம்.
'மடவரலியர் திறத்மதத் துச்சமாக பவறுத்து, தன்மன மவப்பு மாபடன்றும்
மாணிக்கத்பதாளிபயன்றும் நிமனந்து மனம் உருகி நிற்கும் அடியவர் கூட்டத்தில் ,
அவர்க்கு கநர்மாறான குணத்மத யுமடய என்மன இமறவன் கசர்த்தருளியது
அதிசயம்' என்றவாறு.

நீதி யாவன யாமவயும் நிமனக்கிகலன்

நிமனப் வ பராடுங்கூகடன்
ஏத கம ிறந் திறந்துழல் கவன்றமன
என்னடி யாபனன்று
ாதி மாபதாடுங் கூடிய ரம் ரன்
நிரந்தர மாய்நின்ற
 1.26.அதிசயப் த்து 508

ஆதி ஆண்டுதன் அடியரிற் கூட்டிய

அதிசயங் கண்டாகம. #428

நீதியாய் இருப் வனவற்மற நிமனகயன்; அவற்மற நிமனப் வர்ககளாடும்

கூகடன்; துன் த்துக்கக ஆளாகிப் ிறந்து இறந்து உழல்கவன்; இப் டிப் ட்ட
என்மனயும் இமறவன் தன்னடியான் எனக் பகாண்டு ஆண்டருளித் தன்
அடியாகராடு கசர்த்து மவத்த அதிசயத்மதக் கண்கடாம்.

விளக்கவுமர

'நீதி' என்றது, உலகியலிலும், பமய் ஒழுக்கங்கமள. ஏதகம (ஏதமாககவ) - துன் கம

மிகும் டி. நிரந்தரமாய் நின்ற ஆதி - என்றும் உள்ள ப ாருளாய் நிற்கும்
முதல்வன். 'ஒழுக்கம் மிக்காராகிய தன் அடியவர் கூட்டத்தில் , ஒழுக்கத்கதாடு
சிறிதும் இமய ில்லாத என்மனயும் இமறவன் கசர்த்தருளியது அதிசயம்'
என்ற டி.

முன்மன என்னுமடய வல்விமன க ாயிட

முக்கண துமடபயந்மத
தன்மன யாவரும் அறிவதற் கரியவன்
எளியவன் அடியார்க்குப்
ப ான்மன பவன்றகதார் புரிசமட முடிதனில்
இளமதி யதுமவத்த
அன்மன ஆண்டுதன் அடியரிற் கூட்டிய
அதிசயங் கண்டாகம. #429

நான் முற் ிறவிகளில் பசய்த வலிய விமனகள் நசிக்கும் டி, முக்கண்ணுமடய

எந்மதயும், யாவரும் அறிதற்கரியவனும், அடியார்க்கு எளியவனும் ஆகிய
சிவப ருமான் ஆண்டருளித் தன் அடியாகராடு கசர்த்த அதிசயத்மதக்
கண்கடாம்.

விளக்கவுமர

'முன்மன உள்ள என்னுமட வல்விமன' என்க. 'வல்விமன க ாயிட ஆண்டு' என

இமயயும். 'அடியார்க்கு எளியன்' எனக் கூட்டுக. 'அன்மன' என்றது, உவமமக் கண்
வந்த ால்வழு வமமதி, 'தவமிக்காராகிய தன் அடியவர் கூட்டத்தில், விமனகய
மிக்ககானாகிய என்மனயும் இமறவன் கசர்த்தருளியது அதிசயம்' என்ற டி.
 1.26.அதிசயப் த்து 509

ித்த பனன்பறமன உலகவர் கர்வகதார்

காரணம் இதுககள ீர்
ஒத்துச் பசன்றுதன் திருவருள் கூடிடும்
உ ாயம தறியாகம
பசத்துப் க ாய்அரு நரகிமட வழ்வதற்
ீ
பகாருப் டு கின்கறமன
அத்தன் ஆண்டுதன் அடியரிற் கூட்டிய
அதிசயங் கண்டாகம. #430

இமறவன் தனது திருவருமள அமடதற்குரிய உ ாயத்மத அறியாமல்,

வணாயிறந்து
ீ க ாய் நரகத்தில் வழ்வதற்கு
ீ மனமிமசந்திருந்த என்மன
அங்ஙனம் வழபவாட்டாமல்
ீ தடுத்தாட் பகாண்டு தன் அடியாகராடு கசர்த்த
அதிசயத்மதக் கண்கடாம் அல்லவா? இதுதான் உலகத்தவர் என்மனப்
ித்தபனன்று பசால் வதற்குக் காரணமாய் இருந்தது.

விளக்கவுமர

முதலடிமய இறுதியிற் கூட்டுக.

ஒத்துச் பசல்லுதல் - நூல்களானும், உ கதசத்தானும் உணரப் ட்ட இமறவன்
திருவுளக் குறிப்க ாடு இமயந்து நடத்தல். 'இதுகவ இமறவன் திருவருமளப்
ப றும் முமற' என் து உணர்த்தியவாறு. இதற்கு கநர்மாறான பசயகல மூன்றாம்
அடியுட் கூறப் ட்டது. எனகவ , 'திருவருமள அமடயும் பநறியிற் சிறிதும் ிறழாது
ஒழுகும் தன் அடியவர் கூட்டத்தில், அதற்கு கநர்மாறான ஒழுக்கத்மதகய உமடய
என்மன இமறவன் கசர்த்தருளியது அதிசயம்' என்ற வாறாயிற்று.
'இங்ஙனம் கசர்த்தருளிய அதிசயச் பசயலால் நானும் இமற வமனகய நிமனத்து
ிதற்றும் ித்துமடகயனாயிகனன்; அஃது அறி யாது உலகப் ித்தன்க ால
என்மனயும் உலகவர் கருதுகின்றனர்' என் து முதலடியின் ப ாருள்.
ககள ீர் - அறிந்துபகாண்மின். இது தம்கமாடு ஒத்து நின்று தம் நிமலமய அறிய
விரும்பும் நன்மக்கமள கநாக்கிக் கூறியது.

ரவு வாரவர் ாடுபசன் றமணகிகலன்

ன்மலர் றித்கதத்கதன்
குரவு வார்குழ லார்திறத் கதநின்று
குடிபகடு கின்கறமன
இரவு நின்பறரி யாடிய எம்மிமற
எரிசமட மிளிர்கின்ற
 1.26.அதிசயப் த்து 510

அரவன் ஆண்டுதன் அடியரிற் கூட்டிய

அதிசயங் கண்டாகம. #431

அடியாரிடத்துச் பசன்று கசர்கிகலன்; ல மலர் கமளப் றித்து அருச்சித்துத்

துதிகயன்; மாதர் விடயத்தில் சிக்கிக் குடி பகடா நின்ற என்மன, சிவப ருமான்
ஆண்டருளித் தன் அடியாகராடு கசர்த்த அதிசயத்மதக் கண்கடாம்.

விளக்கவுமர

ரவுதல் - துதித்தல்; இஃது இமறவமன என்க.

ாடு - க்கம். குரவு - குராமலமர அணிந்த. 'எரி நின்று ஆடிய' என மாற்றுக.
அரவன் - ாம்ம அணிந்தவன். தன்மனத் துதித்தலும், ன்மலர் றித்துத் தூவி
வழி டுதலுகம பதாழிலாக உமடய தன் அடியவர் கூட்டத்தில் , அத்தமககயார்
அருகிலும் பசன்ற றியாத என்மன இமறவன் கசர்த்தருளியது அதிசயம்'
என்றவாறு.

எண்ணி கலன்திரு நாமஅஞ் பசழுத்தும்என்

ஏமழமம யதனாகல
நண்ணி கலன்கமல ஞானிகள் தம்பமாடு
நல்விமன நயவாகத
மண்ணி கல ிறந் திறந்துமண் ணாவதற்
பகாருப் டு கின்கறமன
அண்ணல் ஆண்டுதன் அடியரிற் கூட்டிய
அதிசயங் கண்டாகம. #432

இமறவனது திருநாமமாகிய ஐந்பதழுத்மதயும் என் அறியாமமயால்

நிமனந்திகலன்; அன் கராடும் கசர்ந்திகலன்; நற்கருமங்கமள விரும் ாமல்
இவ்வுலகத்தில் ிறந்து இறந்து மண்ணா வதற்கு இமசகின்ற என்மன,
ப ரிகயானாகிய சிவப ருமான் ஆண்டருளித் தன் அடியாகராடு கசர்த்த
அதிசயத்மதக் கண்கடாம்.

விளக்கவுமர

'திருநாமமாகிய அஞ்சு எழுத்தும்' என்க. ஏமழமம - அறியாமம. இத்

திருநாமத்தின் ப ருமமமயக் கமலஞானிகளும் ஒருவாற்றான்
உணர்ந்துமரப் ாராக, அவர் ாலும் அணுகிகலன்' என்ற டி. 'நல்விமனமயச்
பசய்ய விரும் ாது மண்ணாவதற்கு ஒருப் டுகின்கறன்' என்க. 'அஞ்பசழுத்தின்
உண்மமப் ப ாருமள அறிந்து அந்நிமலயிகல நிற்கும் தன் அடியவர் கூட்டத்தில் ,
 1.26.அதிசயப் த்து 511

அது ற்றிச் சிறிதும் அறிந்திகலனாகிய என்மனயும் இமறவன் கசர்த்தருளியது

அதிசயம்' என்ற டி.

ப ாத்மத ஊன்சுவர் புழுப்ப ாதிந் துளுத்தசும்

ப ாழுகிய ப ாய்க்கூமர
இத்மத பமய்பயனக் கருதிநின் றிடர்க்கடற்
சுழித்தமலப் டுகவமன
முத்து மாமணி மாணிக்க வயிரத்த
வளத்தின் முழுச்கசாதி
அத்தன் ஆண்டுதன் அடியரிற் கூட்டிய
அதியங் கண்டாகம. #433

இந்தப் ப ாய்யுடம்ம பமய்பயன நிமனத்துத் துன் க் கடலில் அழுந்தின

என்மன, எம் தந்மதயாகிய சிவப ருமான் ஆண்டருளித் தன் அடியாகராடு
கசர்த்த அதிசயத்மதக் கண்கடாம்.

விளக்கவுமர

'ப ாத்து' என் து ஈற்றில் ஐகாரம் ப ற்றது. 'ஓட்மட' என் து ப ாருள். இஃது
அதமனயுமடயதற்காயிற்று. சுவர் - சுவர்களால் ஆகியது. இமவ இரண்டும்
ஒருப ாருள்கமல் வந்த ப யர்கள். ப ாதிந்து - நிரம் ப் ப ற்று. உளுத்து -
உள்ளழிந்து. அசும்பு - மாசுகளின் கசிவு. ப ாய்க்கூமர - விமரவில் இடிந்து
விழும் வடு.
ீ இத்மத, 'இதமன' என் தன் மரூஉ.
பமய் - நிமலயானது. முத்துமாமணி - முத்பதன்னும் சிறந்த இரத்தினம்.
'மாமணி' முதலிய நான்கும், கசாதி என் தகனாடு ஏற்ற ப ற்றியான் கவற்றுமமத்
பதாமகநிமலயாகவும், பதாகா நிமலயாகவும் பதாடர்ந்தன. 'கசாதிமய உமடய
அத்தன்' என்க. சிவ ிரான் திருநீற்றினால் பவள்பளாளியும் உமடயனாய்
இருத்தலின், முத்தின் ஒளியும், வயிரத்தின் ஒளியும் கூறப் ட்டன. 'காயத்தின்
பமய்ம்மமமய உணர்ந்து அதன் கண் ற்றின்றி இருக்கும் தன் அடியவர்
கூட்டத்தில், அதமனகய பமய்பயன்று பகாண்டு திரிந்த என்மனயும் இமறவன்
கசர்த்தருளியது அதிசயம்' என்ற டி.

நீக்கி முன்பனமனத் தன்பனாடு நிலாவமக

குரம்ம யிற் புகப்ப ய்து
கநாக்கி நுண்ணிய பநாடியன பசாற்பசய்து
நுகமின்றி விளாக்மகத்துத்
தூக்கி முன்பசய்த ப ாய்யறத் துகளறுத்
 1.26.அதிசயப் த்து 512

பதழுதரு சுடர்ச்கசாதி
ஆக்கி ஆண்டுதன் அடியரிற் கூட்டிய
அதிசயங் கண்டாகம. #434

என்மன ஆதியில் ிரிவித்து, இந்த உடம் ில் புகுத்தி, ரி ாக காலம் ார்த்து,

ஒரு பசால்மலச் பசால்லி, என் ிறவித் துன் த்தால் வந்த குற்றம் க ாக்கின
ஒளியுருவனாகிய சிவ ப ருமான், என்மனயும் ஓர் ப ாருளாக்கி ஆண்டருளித்
தன் அடியா கராடு கசர்த்த அதிசயத்மதக் கண்கடாம்.

விளக்கவுமர

'முன் என்மனத் தன்பனாடு நில்லாவமக நீக்கிக் குரம்ம யில் (உடம் ினுள்)

புகப்ப ய்து' என அடிகள் மிகத் பதளிவு ட இங்கு அருளிச் பசய்தமமயின், 'இவர்
முன்பு திருக்கயிமலயில் உள்ள சிவகணநாதர்களுள் ஒருவராய் இருந்து,
இமறவனது ஆமண யாகல இவ்வுலகில் கதான்றியவர்' என் து நன்கு
பதளிவாகின்றது. ஆதலின், இவமர, 'கணநாதருள் ஒருவர்' எனத் திருவால
வாயுமடயார் திருவிமளயாடற் புராணம் கூறுதல், அங்ஙனகம பகாள்ளத்தக்கதாம்.
இத்துமணத் பதளிவு ட எழுந்துள்ள இத் திருபமாழிக்கு கவறு ப ாருளுமரத்துப்
க ாக்குதல் கநர்மமயாகாது. 'தன்பனாடு நில்லாவமக நீக்கி' என்றதற்கு, 'ககவல
நிமலயினின்றும் சகலத்திற் பசலுத்தி' என உமரத்தல் ப ாருந்தாமமமய
விளக்ககவண்டுவது இன்று. கநாக்கி - என்மன ஆண்டுபகாள்ளும் காலத்மத
எதிர்கநாக்கி யிருந்து. 'நுண்ணியனவும், பநாடியனவும் ஆகிய பசால்' என்க.
ப ாருள்களின் நுட் ம் பசால்கமல் ஏற்றப் ட்டது. பநாடியன- 'பநாடி' என்னும் கால
அளவில் முடிவன; 'மிகச் சுருங்கிய பசாற்கள்' என்ற டி. 'பசால் பசால்லி' என்னாது,
'பசாற்பசய்து' என்றார். அமவ, தாம் என்றும் ககட்டிராத புதுமமயுமடயனவாய்
இருந்தமம ற்றி.
நுகம் - நுகத்தடி; இஃது ஏர் உழும் எருதுகள் இரண்டிமனயும் ஒருங்கிமணத்தற்கு
அவற்றின் கழுத்தில் மவத்துப் பூட்டப் டுவது. விளாக்மக - உழுதல்; இது
'விளாவுமக' என் தன் மரூஉ. ' ாழ்ச்பசய் விளாவி' (தி.8 குலாப் த்து - ா. 9.) எனப்
ின்னரும் அருளிச் பசய் வார். 'விளாக்மக' என்னும் ப யரடியாககவ,
விளாக்மகத்து என் னும் விமனபயச்சம் ிறந்தது. எனகவ 'விளாவுமக பசய்து -
உழது' என் து அதன் ப ாருளாயிற்று. நுகமின்றி உழுது என்றது , நுகத்தடி
யின்றிகய இரண்படருதுகமள ஒன்று டப் ிமணத்து உழுதாற் க ாலப்
ருப்ப ாருளாகிய கயிறு முதலியன இல்லாமகல என்மனத் தன் திருவடிமய
விட்டு நீங்காது அவற்றிடத்கத கட்டுண்டு கிடக்கச் பசய்து நடத்தி ' என்றதாம்.
தூக்கி - என்மன உலகியலினின்றும் எடுத்து.
 1.26.அதிசயப் த்து 513

முன் பசய்த ப ாய் அற - அங்ஙனம் எடுப் தற்கு முன்கன யான் பசய்து

பகாண்டிருந்த யனில்லாத முயற்சிகள் நீங்கி பயாழியும் வண்ணம். துகள்
அறுத்து - அம்முயற்சிகட்குக் காரணமாய் இருந்த அறியாமமயாகிய குற்றத்மதப்
க ாக்கி. எழுதரு சுடர்ச்கசாதி - என் உள்ளத்தில் கமன்கமல் ஓங்கி எழுந்த
ஒளிமயயுமடய விளக்காகிய இமறவன். 'அறுத்து எழுதரு' என்றது, 'சுமவத்து
உண்டான்' என் து க ால உடனிகழ்ச்சி விமனபயன்க. கசாதி, ஆகுப யர். ஆக்கி -
என்மனச் பசப் ம் பசய்து. 'கிளவியாக்கம்' என்புழி (பதால்.பசால்.சூ.1 உமர)
'ஆக்கம்' என் தற்கு இவ்வாகற ப ாருளுமரப் ர் கசனாவமரயர். 'முன்னர்த்
தன்னிடத்தினின்றும் நீக்கிப் ின்னர்த் தாகன வந்து என்மன ஆட்பகாண்ட
பசயல்கள் வியக்கத்தக்கன' என்றவாறு.

உற்ற ஆக்மகயின் உறுப ாருள் நறுமலர்

எழுதரு நாற்றம்க ால்
ற்ற லாவகதார் நிமலயிலாப் ரம்ப ாருள்
அப்ப ாருள் ாராகத
ப ற்றவா ப ற்ற யனது நுகர்ந்திடும்
ித்தர்பசால் பதளியாகம
அத்தன் ஆண்டுதன் அடியரிற் கூட்டிய
அதிசயங் கண்டாகம. #435

பூவில் மணம்க ால இந்தச் சரீரத்திலுள்ள மகனாவாக்குக் காயங்களுக்கு

எட்டாத இமறவமன கநாக்காமல் இம்மமப் யமனகய நுகரும் ித்தர்
பசால்மல நான் நம் ாதிருக்கும் டி, என்மன ஆண்டருளித் தன் அடியாகராடு
கசர்த்த அதிசயத்மதக் கண்கடாம்.

விளக்கவுமர

உற்ற ஆக்மக - கிமடத்த உடம்பு; என்றது, மக்கள் உடம்ம . ரம்ப ாருமள

உணரும் உணர்விற்கு மக்கட் ிறப் ினது இன்றியாமம உணர்த்துதற் ப ாருட்டு ,
'உற்ற ஆக்மகயின் உறுப ாருள்' என்றாகரனும், 'அவ்வாக்மகயின் கண்ணதாகிய
உயிரினிடத்து உறுப ாருள்' என் கத கருத்தாம். நறிய மலரின்கண் எழுதரு
நாற்றத்மத அம்மலரிடமாகப் ற்றி நுகர்தலன்றி கவறாகப் ற்றி
நுகரவாராமமக ால, ரம்ப ாருமள உயிர் தன்னிடத்து உணர்ந்து ற்றுதலன்றித்
தனக்கு கவறாக உணர்ந்து ற்றுதல் கூடாமம ற்றி, 'நறுமலர் எழுதரு
நாற்றம்க ால் ற்றலாவகதார் நிமலயிலாப் ரம்ப ாருள் ' என்று அருளினார்.
எனகவ, 'நறுமலர் எழுதரு நாற்றம்க ால்' என்ற உவமம, கவறாக மவத்துப்
ற்றலாகாமமமய விளக்குதற்ப ாருட்டு வந்ததாம். இப்ப ாருகள ,
 1.26.அதிசயப் த்து 514

'பூவினிற் கந்தம் ப ாருந்திய வாறுக ால்

சீவனுக் குள்கள சிவமணம் பூத்தது'
என்ற தி.10 திருமந்திரத்தினும் ( 1459.) கூறப் ட்டது. 'ஆக்மகயின் உறுப ாருளும்,
ற்றலாவபதார் நிமலயிலாப் ரம்ப ாருளும் ஆகிய அப்ப ாருள்' என்க.
'அப்ப ாருள்' என்ற சுட்டு, என்றும், உள்ளதாயப் க ரறிவாயும், க ரின் மாயும்
நிற்கும் அத்தன்மம யுமடயது' என அதன் சிறப்ம எல்லாம் சுட்டி நின்ற ண்டறி
சுட்டு; ஆதலின், 'அதமனப் ாராகத ப ற்றவா ப ற்ற யனது நுகர்கவாமர, ' ித்தர்'
என்று அருளினார். 'ப ற்ற யமனப் ப ற்றவா நுகர்ந்திடும்' என மாறுக. ப ற்றது
விமனவழி யாகலின், 'அது ின்னர் இடர் விமளப் து' என் தும் க ாந்தது. அது,
குதிப் ப ாருள் விகுதி. யன்கதாறும் இவ்வாகற நின்று நுகர்தலின் ஒருமமயாற்
கூறினார். 'ப ற்றவா' என்றது, 'அதன் பமய்ம்மம யறிந்து பவறுத்துப் ிறிது
யனுக்கு முயலாது' என்ற டி. இவ்வாறு விமனப் யமனகய நுகர்ந்திருப்க ார்
உலகர்.' 'இப் யனன்றிப் ிறிது யன் உண்டு என் மத யாவர் கண்டார்' என் கத
அவர் பசால்லும் பசால்லாதலின், அவர் பசால்வழி நில்லாதவாறு இமறவன்
தம்மம ஆட்பகாண்டருளினான் என்றார். 'ப ற்றவா ப ற்ற யனது நுகர்ந்திடும்
ித்தர் கூட்டத்தில் இருந்த என்மன, ற்றலாவகதார்' நிமலயிலாப்
ரம்ப ாருளாகிய தன்மனப் ற்றும் வண்ணம் பசய்து, அத்தன்மமயராகிய தன்
அடியவர் கூட்டத்தில் இமறவன் கசர்த்தருளியது வியப்பு' என்றவாறு.
இத்திருப் ாட்டுள் அருளப் ட்ட ரம்ப ாருளின் இயல்ம த் திருமுருகாற்றுப் மட
உமர இறுதிக்கண் நச்சினார்க்கினியர் எடுத்துக்காட்டினமம காண்க.

இருள்தி ணிந்பதழுந் திட்டகதார் வல்விமனச்

சிறுகுடி லிதுஇத்மதப்
ப ாருபள னக்களித் தருநர கத்திமட
விழப்புகு கின்கறமனத்
பதருளும் மும்மதில் பநாடிவமர இடிதரச்
சினப் தத் பதாடுபசந்தீ
அருளும் பமய்ந்பநறி ப ாய்ந்பநறி நீக்கிய
அதிசயங் கண்டாகம. #436

அஞ்ஞானவிருள் பசறிந்த வலிய விமனகளால் எடுக்கப் ட்ட இந்தப்

ப ாய்யுடம்ம பமய்யாகக் கருதிக்களித்து நரகுக்கு ஆளாகிய என்மனத்
திரிபுராந்தகனாகிய ப ருமான் ப ாய்ந் பநறியினின்று நீக்கி ஆண்டருளின
அதிசயத்மதக் கண்கடாம்.

விளக்கவுமர
 1.27.புணர்ச்சிப் த்து 515

இருள் - அறியாமம; ஆணவம். திணிதல் - பசறிதல். திணிந்து - திணிதலால்

'எழுந்திட்டகதார் குடில்' என்க. 'இதன் தன்மம இதுவாக இதமன உயர்ந்த ப ாருள்
என்று எண்ணிக் களித்கதன்' என்றார். பதருளும் - மகவரது புரமாதல்
பதளியப் ட்ட. பநாடி வமர - பநாடி கநரத்துள். சினப் தம் - பவகுளி நிமல.
அருளும் - பசலுத்திய. பமய்ந்பநறிமயத் தரு வமன, ான்மம வழக்கால்,
'பமய்ந்பநறி' என்று அருளினார். ப ாய்ந்பநறி - நிமலயாமமமயச் கசர்ப் ிக்கும்
பநறி. 'முப்புரமாவது மும்மல காரியம்' (தி.10 திருமந்திரம்- 343) என்று அருளிய டி.
இமறவன் முப்புரம் எரித்தமம அவன் உயிர்களின் மும்மலங்கமளப்
க ாக்குகவானாதமல விளக்குதல் ற்றி, இங்கு அவன் முப்புரம் எரித்தமமமய
விரித்கதாதியருளினார். 'முப்புரங்கமளயும் பநாடிவமர இடிதர அழித்தாற்க ால,
இமறவன் எனது மலங்கமளயும் பநாடிப்ப ாழுதில் கநாக்கினமம வியப்பு '
என்றவாறு.

1.27.புணர்ச்சிப் த்து
சுடர்ப ாற் குன்மறத் கதாளா முத்மத
வாளா பதாழும்புகந்து
கமட ட் கடமன ஆண்டு பகாண்ட
கருணா லயமனக் கருமால் ிரமன்
தமட ட் டின்னுஞ் சார மாட்டாத்
தன்மனத் தந்த என்னா ரமுமதப்
புமட ட் டிருப் பதன்றுபகால் கலாஎன்
ப ால்லா மணிமயப் புணர்ந்கத. #437

ஒளிவிடுகின்ற ப ான்மமலமயப் க ான்றவனும், துமளக்கப் டாத முத்மதப்

க ான்றவனும், காரணமின்றி, எனது பதாண்டிமன விரும் க், கமடயாய
நிமலயில் உள்ள என்மன, ஆட் பகாண்டருளின கருமணக்கு
இருப் ிடமானவனும், கரிய நிறமுமடய திருமாலும் ிரமனும் பசருக்கில்
அகப் ட்டு இன்னும் அமடய முடியாத தன்மன, எனக்கு அறியும் டி பகாடுத்த
அரிய அமுதம் க ான்றவனும், பசதுக்கப் டாத மாணிக்கம் க ான்றவனுமாகிய
இமறவமனச் கசர்ந்து அவனிடத்திகல ப ாருந்தியிருப் து எந் நாகளா!

விளக்கவுமர

சுடர் ப ாற்குன்று - ஒருகாமலக் பகாருகால் ஒளிமய மிக விடுகின்ற

ப ான்மமல. இப்ப ாருள் கதான்றுதற் ப ாருட்டு, 'சுடர்ப் ப ாற்குன்று' என
கவற்றுமமத் பதாமக ட ஓதாது, விமனத் பதாமக ட ஓதியருளினார்.
 1.27.புணர்ச்சிப் த்து 516

அதனாகன, ஏமனய மூன்று அடிகளினும் மிகுத்கதாதற் ாலனவாய கர

ஒற்றுக்கமளயும் பதாகுத்கதாதியருளி னார். 'ப ாற்குன்று' முதலிய லவும்,
ஒருப ாருள்கமல் வந்த ப யர்கள். வாளா பதாழும்பு உகந்து - 'தகுதி' என்னும்
காரண மின்றிகய எனது பதாண்டிமன விரும் ி; இதமன, 'கமடப் ட்கடமன'
என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக.
கருணாலயன் - அருளுக்கு இருப் ிடமானவன். தமட - மலத் தமட. ட்டு -
அதனுட் டுதலால். 'தன்மன எனக்குத் தந்த' என்க. 'புமட ட்டிருப் து என்று
பகால்கலா' என்றதமன இறுதியில் மவத்து உமரக்க. இஃது ஏமனய
திருப் ாட்டிற்கும் ஒக்கும். புணர்ந்து- தமலக்கூடி.

ஆற்ற கில்கலன் அடிகயன் அரகச

அவனி தலத்மதம் புலனாய
கசற்றி லழுந்தாச் சிந்மத பசய்து
சிவபனம் ப ருமான் என்கறத்தி
ஊற்று மணல்க ால் பநக்குபநக்
குள்கள உருகி ஓலமிட்டுப்
க ாற்றி நிற் பதன்றுபகால் கலாஎன்
ப ால்லா மணிமயப் புணர்ந்கத. #438

அடிகயன், பூதலத்திகல ஐம்புலன்களாகிய கசற்றில் அழுந்தி,

ப ாறுக்கமாட்டாதவனாய் உள்களன். எனது பசதுக்கப் டாத மாணிக்கம்
க ான்ற இமறவமனச் கசர்ந்து அவமனகய நிமனத்து, அரசகன! சிவகன!
எம்ப ருமாகன! என்று துதித்து ஊற்றிமனயுமடய மணமலப் க ான்று
பநகிழ்ந்து மனமானது உருகி, முமறயிட்டு வணங்கி நிற் து எந்நாகளா!

விளக்கவுமர

ப ாருள்ககாள்: 'ஐம்புலனாய கசற்றில் அழுந்தாது, என் ப ால்லா மணிமயப்

புணர்ந்து சிந்மத பசய்து, அரகச, சிவகன, எம்ப ருமாகன, அடிகயன் அவனிதலத்து
ஆற்றிகில்கலன் என்று ஏத்தி, உள்கள பநக்கு உருகி, ஓலமிட்டுப் க ாற்றி நிற் து
என்று பகால்கலா'.
'ஆற்றகில்கலன்' என்றது, இறந்தகால மமறவிமன. எனகவ , 'அடிகயன் நிலவுலகில்
உன்மனப் ிரிந்து நின்று ஆற்ற மாட்டாதவனாயிகனன் ' என் து ப ாருளாயிற்று,
ஆககவ' என்மன அவ்வாறு நில்லாது நின் ால் வருவித்த நின்கருமணக்கு யாது
மகம்மாறு பசய்யவல்கலன்' என்று உருகி ஓலமிட்டுப் க ாற்றி நிற்றமல
விரும்புதல் ப றப் ட்டது. ஊற்று மணல் - உள்கள ஊற்றிமன உமடய மணல்;
 1.27.புணர்ச்சிப் த்து 517

இது பசறிந்து நில்லாது பநக்குவிட்டுக் குமழதல் நன்கறியப் ட்டது. உள்கள -

உள்ளிடத்கத; மனத்தின்கண்.

நீண்ட மாலும் அயனும் பவருவ

நீண்ட பநருப்ம விருப் ி கலமன
ஆண்டு பகாண்ட என்ஆ ரமுமத
அள்ளூ றுள்ளத் தடியார்முன்
கவண்டுந் தமனயும் வாய்விட் டலறி
விமரயார் மலர்தூவிப்
பூண்டு கிடப் பதன்றுபகால் கலாஎன்
ப ால்லா மணிமயப் புணர்ந்கத. #439

பநடிய திருமாலும், ிரமனும் ஏமனய கதவரும் இந்திரனும் முன்னின்று

துதிக்கும் ப ருமமமய உமடயவனும் ஓங்கி நின்ற அழற் ிழம் ானவனும்,
தன்னிடத்து ஆமச இல்லாத என்மன ஆட்பகாண்டருளின, என்னுமடய
அருமமயான அமுதம் க ான்ற வனுமாகிய இமறவமன மிகுதியாக
உருகுகின்ற மனத்திமன உமடய அடியவர்கள் முன்னிமலயில்
கவண்டுமளவும் வாய்திறந்து அரற்றி, மணம் ப ாருந்திய மலர்கமள அருச்சித்து
என் ப ால்லா மணிமயச் கசர்ந்து திருவடிமயச் சிரகமற் பகாண்டு கிடப் து
எந்நாகளா!

விளக்கவுமர

'பநடியவனினும் பநடியவன்' என் ார், 'நீண்ட மாலும் பவருவ நீண்ட பநருப்பு'

என்றார். மாகயான் நீண்டது, உலகிமன அளக்க. விருப்பு - அன்பு. அள்ளூறு
உள்ளம் - அன்புமிகவும் சுரக்கின்ற மனம். 'அடியார்முன் அலறித் தூவிப்
பூண்டுகிடப் து' என இமயயும். பூண்டு கிடத்தல் - திருவடிமய விடாது
ற்றிக்பகாண்டு கிடத்தல்.

அல்லிக் கமலத் தயனும் மாலும்

அல்லா தவரும் அமரர் ககானுஞ்
பசால்லிப் ரவும் நாமத் தாமனச்
பசால்லும் ப ாருளும் இறந்த சுடமர
பநல்லிக் கனிமயத் கதமனப் ாமல
நிமறஇன் அமுமத அமுதின் சுமவமயப்
புல்லிப் புணர்வ பதன்றுபகால் கலாஎன்
ப ால்லா மணிமயப் புணர்ந்கத. #440
 1.27.புணர்ச்சிப் த்து 518

அக இதழ்கமள உமடய தாமமர மலரிலுள்ள ிரமனும், திருமாலும், கதவர்

தமலவனாகிய இந்திரனும், மற்மறத் கதவரும், பசால்லித் துதிக்கின்ற
திருப்ப யமர உமடயவனும், பசால்லுலகத்மதயும் ப ாருளுலகத்மதயும் கடந்த
ஒளியானவனும், பநல்லிக் கனிமயப் க ான்றவனும், கதமனயும், ாமலயும்
நிமறந்த இனிய அமுதத்மதயும், அமுதத்தின் சுமவமயயும் ஒப் வனும்
என்னுமடய பசதுக்கப் டாத மாணிக்கத்மதப் க ான்றவனும் ஆகிய
இமறவமனச் கசர்ந்து நான் தழுவி இருப் து எந்நாகளா!

விளக்கவுமர

அல்லி - அகவிதழ். 'அல்லாதவரும்' என்றதமன 'அமரர் ககானும்' என்றதன்

ின்னர்க் கூட்டுக. 'ப ாருள்' என்றது, பசால்லால் உணர்த்தப் டும் ப ாருமள.
'பசால்லும், அதனான் உணர்த்தப் டும் ப ாருளும் சடகம யாகலின் , சித்தாகிய
இமறவன் அவற்றினுள் அகப் டான்' என் ார் 'பசால்லும் ப ாருளும் இறந்த
சுடமர' என்றார். இங்ஙனம் கூறியதனால், அயன், மால் முதலிய லரும் ல
நாமங்களால் பசால்லிப் ரவுவன எல்லாம், அம்புலிமயப் ற்ற விரும்பும்
குழவிக்குக் கண்ணாடியிற் காட்டித் தரப் டும் அதன் நிழல்க ால்வனவாய ப ாது
வியல்புகமளகயயாம் என் து க ாதரும். இனி , அவன் பசால்மலயும்,
ப ாருமளயும் இறந்து நின்று உணர்வார்க்கு அறிவினுள்கள இன்னபதன உமரக்க
வாராத இன் ஊற்றாய் நின்று இனித்தமல உணர்த்துவார், 'பநல்லிக் கனிமயத்
கதமனப் ாமல நிமற இன்னமுமத அமுதின் சுமவமய' எனப் லவாறு அருளிச்
பசய்தார். புல்லிப் புணர்வது - ற்றிக் கூடுவது. ற்றாது கவறுநின்று
அளவளாவுதலும், ஈருடலும் ஓருடலாம் டி தழுவுதலும் என்னும் கூடுதல்
இரண்டனுள் ஒன்று டத் தழுவுதமலக் குறிப் ார், 'புல்லிப் புணர்வது' என்று
அருளினார். இங்ஙனம் உலகியல் வாய் ாட்டான் அருளிச் பசய்தாராயினும்,
'அப் மணந்த உப்க க ால் (சிவஞான சித்தி - சூ.11.12.) அவனாகிகய நிற்கும்
அத்துவித நிமலமயப் ப றுவது என்று பகால்கலா ' என்றகல திருவுள்ளம் என்க.
'புணர்ந்து புணர்வது' என்றமமயால், முன்னர்ச் சிவகலாகத்தில் அடியார்
குழாத்பதாடு கூடி நின்று நுகரும் இன் த்மத அடிகள் விரும் ினமம ப றப் டும்.

திகழத் திகழும் அடியும் முடியுங்

காண் ான் கீ ழ்கமல் அயனும் மாலும்
அகழப் றந்துங் காண மாட்டா
அம்மான் இம்மா நிலமுழுதும்
நிகழப் ணிபகாண் படன்மன ஆட்பகாண்
டாவா என்ற நீர்மம பயல்லாம்
 1.27.புணர்ச்சிப் த்து 519

புகழப் ப றுவ பதன்றுபகால் கலாஎன்

ப ால்லா மணிமயப் புணர்ந்கத. #441

மிகவும் விளங்குகின்ற திருவடிமயயும் திரு முடிமயயும் காணும்

ப ாருட்டுக்கீ ழும் கமலுமாகத் திருமாலும் ிரம னும், மண்மண அகழ்ந்தும்
விண்ணில் றந்தும் காணமுடியாத அந்தப் ப ரிகயான் இந்தப் ப ரிய உலகம்
முழுவதும் விளங்க, என்மன ஆளாகக் பகாண்டு எனது பதாண்டிமன ஏற்று,
அந்கதா என்று இரங் கின குணங்கமள எல்லாம், என்னுமடய பசதுக்கப் டாத
மாணிக்கம் க ான்ற அப்ப ருமாமனச் கசர்ந்து புகழ்ந்து க சுவது எந்நாகளா!

விளக்கவுமர

திகழத் திகழும் - ிறப ாருள்கள் யாவும் ஒளி மய மாய்த் திகழுமாறு விளங்கிய.

'அயனும் மாலும்' என்றமத எதிர்நிரல் நிமறயாகக் பகாள்க. 'அகழ' என்றதமன
'அகழ்ந்து' எனத் திரித்து, பதாகுக்கப் ட்ட உம்மமமய விரிக்க. மாநில முழுதும்
நிகழ்ந்தது, ' ணிபகாண்டான்' என்னும் பசால். புகழப்ப றுவது - கநர்நின்று
புகழுதமலப் ப றுவது.

ரிந்து வந்து ரமானந்தம்

ண்கட அடிகயற் கருள்பசய்யப்
ிரிந்து க ாந்து ப ருமா நிலத்தில்
அருமா லுற்கறன் என்பறன்று
பசாரிந்த கண்ண ீர் பசாரிய உள் நீர்
உகராமஞ் சிலிர்ப் உகந்தன் ாய்ப்
புரிந்து நிற் பதன்றுபகால் கலாஎன்
ப ால்லா மணிமயப் புணர்ந்கத. #442

ப ருமான் விரும் ி வந்து, முன்னகம, அடி கயனுக்கு கமலான இன் த்மத

அருள் பசய்யவும், ிரிந்து வந்து ப ரிய நிலவுலகத்தில் ப ரிய மயக்கத்மத
அமடந்கதன். இதமனப் லகால் எண்ணி, நீமரப் ப ாழியும் கண்கள் நீமரப்
ப ாழிந்து பகாண்கடயிருக்க, உள்ளன் ினால் மயிர்க்கூச் பசறிய, மகிழ்ச்சியுற்று
அன்க ாடு, என்னுமடய, பசதுக்கப் டாத மாணிக்கத்மதச் கசர்ந்து விரும் ி
நிற் து எந்நாகளா!

விளக்கவுமர

ரிந்து - இரங்கி. 'பசய்யவும்' என்னும் சிறப்பும்மம பதாகுத்தலாயிற்று.

ப ருமாநிலம், ஒரு ப ாருட் ன்பமாழி. அரு மால் - நீங்குதற்கு அரிய மயக்கம்.
 1.27.புணர்ச்சிப் த்து 520

பசாரிய - பசாரிந்தவாகற நிற்க. நீர்மம, நீர் என நின்றது. 'உள்நீரால்' என உருபு

விரிக்க. புரிந்து - ணிபசய்து.

நிமனயப் ிறருக் கரிய பநருப்ம

நீமரக் காமல நிலமன விசும்ம த்
தமனபயாப் ாமர யில்லாத் தனிமய
கநாக்கித் தமழத்துத் தழுத்த கண்டங்
கமனயக் கண்ண ீர் அருவி ாயக்
மகயுங் கூப் ிக் கடிமலராற்
புமனயப் ப றுவ பதன்றுபகால் கலாஎன்
ப ால்லா மணிமயப் புணர்ந்கத. #443

அன் ரல்லாத ிறருக்கு நிமனத்தற்கு அருமம யான பநருப்பு, நீர், காற்று, நிலம்,
விண் ஆகிய ப ாருளாகிய இமற வமனப் ார்த்து, என்னுமடய பசதுக்கப் டாத
மாணிக்கம் க ான்ற அப்ப ருமாமனச் கசர்ந்து, உடல் பூரித்துத் தழுதழுத்த
கண்டம் கமனக்க, கண்களினின்றும் நீர் அருவியாகப் ாய, கரங்கமளயும்
குவித்து மணமுமடய மலர்கமளக் பகாண்டு அணியப் ப றுவது எந் நாகளா!

விளக்கவுமர

ிறர் - அயலார்; அடியரல்லாதவர். பநருப்ம முதலிய ஐந்தும் 'அரிய' என்ற

எச்சத்திற்குத் தனித்தனி முடி ாயின. தமழத்து- உடல் பூரித்து. 'தழுதழுத்து'
எனற் ாலது, 'தழுத்து' என நின்றது. நாவிற்குரிய இதமனக் கண்டத்திற்கு
ஏற்றினார். 'கமனப் ' எனற் ாலது 'கமனய' என நின்றது. 'தழுத்த கண்டம் கமனய'
என்றதனால், பசாற்கள் நன்பகழாமம குறிக்கப் ட்டது.

பநக்கு பநக்குள் உருகி உருகி

நின்றும் இருந்துங் கிடந்தும் எழுந்தும்
நக்கும் அழுதுந் பதாழுதும் வாழ்த்தி
நானா விதத்தாற் கூத்தும் நவிற்றிச்
பசக்கர் க ாலுந் திருகமனி
திகழ கநாக்கிச் சிலிர்சி லிர்த்துப்
புக்கு நிற் பதன்றுபகால் கலாஎன்
ப ால்லா மணிமயப் புணர்ந்கத. #444

மனம் பநகிழ்ந்து பநகிழ்ந்து இமடவிடாது உருகி நின்றும் அமர்ந்தும், டுத்தும்,

எழுந்தும், சிரித்தும், அழுதும், வணங்கியும் வாயாரத் துதித்துப் ல வமகயாகக்
கூத்துக்கமள இயற்றிச் பசவ்வானம் க ான்ற திருகமனிமய விளங்கப் ார்த்து,
 1.27.புணர்ச்சிப் த்து 521

மயிர் சிலிர்த்து, என்னுமடய பசதுக்கப் டாத மாணிக்கத்மதச் கசர்ந்து புகுந்து

நிற் து எந்நாகளா!

விளக்கவுமர

உள் பநக்கு பநக்கு - உள்ளம் பநகிழ்ந்து. நக்கும் - சிரித்தும். நானாவிதத்தால் -

ற் ல வமகயாக. நவிற்றி - பசய்து. பசக்கர் - பசவ்வானம். திகழ கநாக்கி -
நன்கு ார்த்து. புக்கு நிற் து - அடியவர் கூட்டத்துள் புகுந்து நிற் து.

தாதாய் மூகவ ழுலகுக்குந்

தாகய நாகயன் தமனயாண்ட
க தாய் ிறவிப் ிணிக்ககார் மருந்கத
ப ருந்கதன் ில்க எப்க ாது
கமதா மணிகய என்பறன் கறத்தி
இரவும் கலும் எழிலார் ாதப்
க ாதாய்ந் தமணவ பதன்றுபகால் கலாஎன்
ப ால்லா மணிமயப் புணர்ந்கத. #445

ழமமயான ஏழு உலகங்களுக்கும் தந்மதயான வகன! தாயானவகன! நாய்

க ான்ற என்மன ஆட்பகாண்ட ித்துமடயவகன! ிறவி கநாய்க்கு ஒப் ற்ற
மருந்து க ான்றவகன! க ரறிவாளகன! என்று லகால் துதித்து என்னுமடய
பசதுக்கப் டாத மாணிக்கத்மதச் கசர்ந்து க ரின் மாகிய மிக்க கதன் சிந்த
இமடவிடாது இரவும் கலும் அழகு நிமறந்து திருவடியாகிய தாமமர
இதழ்கமள ஆராய்ந்து கசர்வது எக்காலகமா!

விளக்கவுமர

தாதாய் - தாமதகய. 'மூகவழுலகம்' என்றதமன, 'மூவுலகம். ஏழுலகம்' என

இரண்டாக்கியுமரக்க. 'ஈகரழுலகம்' என்னாது, 'ஏழுலகம்' என்கற கூறும்வழி, அது
பூகலாகம் முதலாக கமலுள்ளனவற்மறகய குறிக்கும். 'மூவுலகம்' என்றவற்றுள்
கமலுலகங்களும் அடங்குமாயினும், அவற்மறப் ின்னரும் கவறு ிரித்கதாதினார்,
அமவ கீ ழுலகங்களினும் ல்லாற்றாற் சிறந்துநிற்றல் கருதி. இனி , 'மூத்த
ஏழுலகங்கள்' என்று உமரப் ாரும் உளர். 'க தாய்' என்றது, 'க ரருளுமடயவகன'
என்றும் ப ாருமளத் தந்து, ழிப் துக ாலப் புகழ்ந்த குறிப்புச் பசால்லாய் நின்றது.
ப ருந்கதன் - குமறயாது நிற்கும் கதன். ில்க - சிந்த. 'ஏதும் ஆம் மணிகய'
என் து, உம்மம பதாக, 'ஏதாம் மணிகய' என நின்றது. 'எப்க ாதும் ஏதும் ஆம்
மணிகய' என்றதனால், இமறவன், கவண்டுவார் கவண்டும் ப ாருளாய் நின்று
 1.28.வாழாப் த்து 522

யன் தருதல் குறிக்கப் ட்டது. இனி , 'கமதா மணிகய' எனப் ிரிப் ின், கமாமன
நயம் பகடுதகலயன்றி, ' ில்க' என்னும் எச்சத்திற்கும் முடிபு இன்றாம் என்க. ' ாதப்
க ாதிமன ஆய்ந்து அமணவது என்றுபகால்கலா ' என்க. ஆய்தல் - அவற்றின்
ப ருமமமயப் ல்காலும் நிமனத்தல்.

காப் ாய் மடப் ாய் கரப் ாய் முழுதுங்

கண்ணார் விசும் ின் விண்கணார்க் பகல்லாம்
மூப் ாய் மூவா முதலாய் நின்ற
முதல்வா முன்கன எமனயாண்ட
ார்ப் ா கனஎம் ரமாஎன்று
ாடிப் ாடிப் ணிந்து ாதப்
பூப்க ா தமணவ பதன்றுபகால் கலாஎன்
ப ால்லா மணிமயப் புணர்ந்கத. #446

எல்லா உலகத்மதயும் காப் வகன! மடப் வகன! ஒடுக்கு வகன! ப ருமம

நிமறந்த விண்ணுலகிலுள்ள கதவர் களுக்கு எல்லாம் மூத்திருப் வகன!
முதுமம எய்தாத இமளகயானாய் நின்ற முதல்வகன! முன்கன என்மன
ஆட்பகாண்டருளின எம் முமடய கமகலாகன! என்று லகால் ாடி வணங்கி
என்னுமடய பசதுக்கப் டாத மாணிக்கத்மதச் கசர்ந்த ப ாலிவிமனயுமடய
தாமமர மலமர அணுகப் ப றுவது எந்நாகளா!

விளக்கவுமர

இமடநிற்கற் ாலதாய, 'காப் ாய்' என் து, பசய்யுள் கநாக்கி முன் நின்றது. 'முழுதும்'
என்றதில், இரண்டாவது இறுதிக்கண் பதாக்கது. கண் ஆர் - இடம் நிமறந்த.
மூப் ாய் - உயர்ந்து நிற் வகன. இவ்விடத்து இச்பசாற்கு இதுகவ ப ாருளாகச்
சிவஞானமுனிவரர், 'க றிழ வின் கமாடு'(சிவஞானசித்தி பசய்யுள் சூ.2.9.) என்னும்
பசய்யுள் உமரயில் குறித்தல் காண்க. மூவா - பகடாத. மூத்பதாழியும்
முதல்களாய் நிற் வரும் உளராகலான் அவரிற் ிரித்தற்கு, 'மூவா முதலாய் நின்ற
முதல்வா' என்று அருளிச்பசய்தார். ார்ப் ாகன - ார்ப் ன கவடம் பூண்டவகன. பூ
- ப ாலிவு. இது, 'பூம்க ாது' என பமல்பலழுத்து மிக்கு முடிதகலயன்றி, இவ்வாறு
வல்பலாற்று மிக்கு முடிதலும் இலக்கணமாதல் உணர்க.

1.28.வாழாப் த்து
ாபராடு விண்ணாய்ப் ரந்த எம் ரகன
ற்றுநான் மற்றிகலன் கண்டாய்
 1.28.வாழாப் த்து 523

சீ பராடு ப ாலிவாய் சிவபுரத் தரகச

திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
யாபராடு கநாககன் ஆர்க்பகடுத் துமரக்ககன்
ஆண்டநீ அருளிமல யானால்
வார்கடல் உலகில் வாழ்கிகலன் கண்டாய்
வருகஎன் றருள்புரி யாகய. #447

மண்முதல் விண் ஈறாகக் கலந்து விளங்கும், எமது கமகலாகன! சிறப்ப ாடு

விளங்குகின்றவகன! சிவகலாகநாதகன! திருப்ப ருந்துமறயில் வாழ்கின்ற
சிவப ருமாகன! என்மன ஆண்டருளின நீகய அருள் பசய்யவில்மல என்றால்
நான் யாகராடு பநாந்து பகாள்கவன்? யாரிடம் இமத எடுத்துச் பசால்கவன்? நான்
கவறு ற்றுக் ககாடு இல்கலன். பநடிய கடல் சூழ்ந்த இவ்வுலகில் வாழ
ஒருப் கடன்: என்மன வருவாய் என்று அமழத்து அருள் பசய்வாயாக!

விளக்கவுமர

ார் - பூமி. 'சீர்' என்றது, பசம்மமமய. 'என்றும் பசம்மமகயாடு விளங்கு வகன'

என் து கருத்து. 'நான்மற்றுப் ற்றிகலன்' என இமயயும், 'ஆண்ட நீ
'அருளிமலயானால் யாபராடு கநாககன் ஆர்க்பகடுத்துமரக்ககன்' என்க. 'ஆண்ட நீ'
என்றதனால், 'அயலாராகிய ிறர் யாபராடு' என் து ப றப் டும். 'உன்மனப் ிரிந்து
வாழ்கிகலன்' என்க. கண்டாய், முன்னிமலயமச.

வம் கனன் தன்மன ஆண்டமா மணிகய

மற்றுநான் ற்றிகலன் கண்டாய்
உம் ரும் அறியா ஒருவகன இருவர்க்
குணர்விறந் துலகமூ டுருவும்
பசம்ப ரு மாகன சிவபுரத் தரகச
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
எம்ப ரு மாகன என்மனயாள் வாகன
என்மனநீ கூவிக்பகாண் டருகள. #448

வணனாகிய
ீ என்மன ஆண்டருளின ப ருமமமய யுமடய மாணிக்ககம!
கதவரும் அறிய முடியாத ஒருவகன! திருமால் ிரமனாகிய இருவருக்கும்
உள்ள உணர்ச்சிமயக் கடந்து, எல்லா உலகங்களிலும் ஊடுருவிச் பசன்ற
பசம்கமனி அம்மாகன! சிவகலாக நாதகன! திருப் ப ருந்துமறயின் சிவகன! எம்
தமலவகன! என்மன ஆளாக வுமடயாகன! நான் கவறு ற்றுக் ககாடு
இல்கலன்; அடிகயமன, நீ அமழத்துக் பகாண்டு அருள் புரிவாயாக.
 1.28.வாழாப் த்து 524

விளக்கவுமர

வம் ன் - வணன்.
ீ 'ஒன்றுக்கும் ஆகாத என்மன உயர்ந்தவனாகச் பசய்த
ப ரிகயாகன' என்ற டி. இருவர், மாலும் அயனும். உணர்வு இறந்து - உணரும்
நிமலமயக் கடந்து. 'பசம்ப ரு மாகன' என்றது, 'பநருப்புருவாகிய ப ருமாகன'
என்றவாறு. பகாண்டு - ஏற்றுக் பகாண்டு.

ாடிமால் புகழும் ாதகம அல்லால்

ற்றுநான் மற்றிகலன் கண்டாய்
கதடிநீ ஆண்டாய் சிவபுரத் தரகச
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
ஊடுவ துன்கனா டுவப் தும் உன்மன
உணர்த்துவ துனக்பகனக் குறுதி
வாடிகனன் இங்கு வாழ்கிகலன் கண்டாய்
வருகஎன் றருள்புரி யாகய. #449

சிவகலாக நாதகன! திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கும்

ீ சிவப ருமாகன!
திருமால் புகழ்ந்து ாடுகின்ற உன்னு மடய திருவடிமய அன்றி நான் கவறு
ஒரு ற்றுக்ககாடும் இல்கலன். என்மனத் கதடிவந்து நீ ஆண்டருளிமன;
ிணங்குவது உன்கனாடு, நான் மகிழ்வதும் உன்மனகய; உன்னிடத்தில் நான்
பதரிந்து பகாள்வது என் உயிர்க்கு நன்மம ஆவகதயாம்; நான் துமண இன்மம
யால் வாடியிருக்கிகறன்; இவ்வுலகில் வாழ ஒருப் கடன்; வருவாய் என்று
அமழத்து அருள் பசய்வாயாக!.

விளக்கவுமர

'ஊடுவதும்' என்று உம்மம பதாகுத்தல். ஊடுதல் - வருந்திப் க சுதல். உவப் து -

மகிழ்ந்து புகழ்தல். 'இமவ யிரண்டிற்கும் புலனாவார் உன்மனயன்றி எனக்குப்
ிறர் இலர்' என்ற டி. 'உறுதிகய' என்னும் ிரிநிமல ஏகாரம், பதாகுத்தல். 'உனக்கு
யான் உணர்த்துவது, எனக்கு உறுதி (நன்மம) யாவனவற்மறகய' என்க. நின்
திருவுள்ளமும் எனக்கு உறுதியருள்வகத யாகலின், எனது கவண்டுககாமளக்
ககட்டு அருள்பசய்' என்றவாறு.

வல்மலவா ளரக்கர் புரபமரித் தாகன

மற்றுநான் ற்றிகலன் கண்டாய்
தில்மலவாழ் கூத்தா சிவபுரத் தரகச
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
 1.28.வாழாப் த்து 525

எல்மலமூ வுலகும் உருவியன் றிருவர்

காணும்நாள் ஆதியீ றின்மம
வல்மலயாய் வளர்ந்தாய் வாழ்கிகலன் கண்டாய்
வருகஎன் றருள்புரி யாகய. #450

விமரவிகல வாமள ஏந்திய அரக்கரது முப்புரங் கமளயும் நீறாக்கியவகன!

தில்மலயில் வளங்குகின்ற
ீ கூத்தப் ப ருமாகன! சிவகலாக நாதகன!
திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கும்
ீ சிவப ருமாகன! விண், நிலம், ாதலம்
என்னும் எல்மலகமளயுமடய மூன்று உலகத்மதயும் கடந்து அக்காலத்தில்,
திருமால் ிரமனாகிய இருவரும் காணப்புகுந்த நாளில், முதலும் முடிவும்
இன்றித் கதான்ற வல்லவனாய் வளர்ந்தவகன! நான் கவறு ற்றுக்ககாடு
இல்கலன். வாழமாட்கடன். வருவாய் என்று அமழத்து அருள்புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

'அரக்கர் புரத்மத வல்மல எரித்கதாகன' என இமயயும். வல்மல - விமரவில்.

'மூவுலகின் எல்மலமயயும் உருவி' என்க. 'ஆதி ஈறு என்னும் இரண்டு இலனாக
வல்மலயாய்' என உமரக்க. இன்மம, ஆகுப யர். 'இன்மமயாக' என ஆக்கம்
வருவிக்க.

ண்ணிகனர் பமாழியாள் ங்கநீ யல்லால்

ற்றுநான் மற்றிகலன் கண்டாய்
திண்ணகம ஆண்டாய் சிவபுரத் தரகச
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
எண்ணகம உடல்வாய் மூக்பகாடு பசவிகண்
என்றிமவ நின்ககண மவத்து
மண்ணின்கமல் அடிகயன் வாழ்கிகலன் கண்டாய்
வருகஎன் றருள்புரி யாகய. #451

ண்ணிமன ஒத்த பமாழியாளாகிய உமமயம்மம யின் ங்ககன! என்மன

உண்மமயாககவ ஆட்பகாண்டருளியவகன! சிவகலாக நாதகன!
திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கும்
ீ ப ருமாகன! உன்மனயன்றி நான் கவறு
ஒரு ற்றுக் ககாடு இல்கலன். என் நிமனவு, பமய், வாய், நாசிபயாடு,
பசவிகளும், கண்களும் உன்னிடத்கத மவத்ததனால் மண்ணுலகத்தினிடம் நான்
வாழ மாட்கடன். வருவாய் என்று அமழத்து அருள் பசய்வாயாக!.

விளக்கவுமர
 1.28.வாழாப் த்து 526

' ண்ணின்' என்றதில் இன், கவண்டாவழிச் சாரிமய. திண்ணகம ஆண்டாய் -

ஐயத்திற்கிடனின்றி என்மன உனக்கு அடியவ னாகக் பகாண்டாய். 'ஆண்டாய்'
என்றது முற்று. இதன் ின், 'ஆத லால்' என் து வருவித்து, அதமன, 'வருக என்று
அருள்புரியாய்' என்றதகனாடு முடிக்க. எண்ணம் - மனம். 'மண்ணின்கமல்
வாழினும், எண்ணம் முதலியவற்மற உன் ால் மவத்து வாழின் ககடில்மல; யான்
அவ்வாறு வாழவல்லனல்கலன்; ஆதலின், நின் ால் வருக என்று அருள்புரியாய்'
என்றவாறு.

ஞ்சின்பமல் லடியாள் ங்கநீ யல்லால்

ற்றுநான் மற்றிகலன் கண்டாய்
பசஞ்பசகவ ஆண்டாய் சிவபுரத் தரகச
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
அஞ்சிகனன் நாகயன் ஆண்டுநீ அளித்த
அருளிமன மருளினால் மறந்த
வஞ்சகனன் இங்கு வாழ்கிகலன் கண்டாய்
வருகஎன் றருள்புரி யாகய. #452

ஞ்சினும் பமன்மமயான ாதங்கமள உமடய உமமயம்மமயின் ங்ககன!

உன்மனயன்றி நான் கவறு ஒரு ற்றுக்ககாடும் இல்கலன். மிகவும்
பசம்மமயாககவ ஆண்டருளிமன! சிவகலாக நாதகன! திருப்ப ருந்துமறயில்
வற்றிருக்கும்
ீ ப ருமாகன! நாய்க ான்ற நான் யப் டுகின்கறன். நீ ஆட்பகாண்டு
வழங்கிய கருமணமய மயக்கத்தினால் மறந்த வஞ்சகனாகிய நான்
இவ்வுலகில் வாழமாட்கடன். வருவாய் என்றமழத்து அருள்புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

பசஞ்பசகவ - மிகச் பசம்மமயாக; ஒருப ாருட் ன்பமாழி. 'அருளிமன

மறந்தமமயால் மீ ளவும் முன்மன நிமலகய ஆகுங்பகாகலா என்று
அஞ்சுகின்கறன்' என் து ப ாருளாதல் அறிக. வஞ்சன் - நாடகமாத்திமரயாக
நடிப் வன்.

ரிதிவாழ் ஒளியாய் ாதகம யல்லால்

ற்றுநான் மற்றிகலன் கண்டாய்
திருவுயர் ககாலச் சிவபுரத் தரகச
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
கருமணகய கநாக்கிக் கசிந்துளம் உருகிக்
கலந்துநான் வாழுமா றறியா
 1.28.வாழாப் த்து 527

மருளகனன் உலகில் வாழ்கிகலன் கண்டாய்

வருகஎன் றருள்புரி யாகய. #453

சூரிய மண்டலத்தில் எழுந்தருளியிருக்கும் ஒளி வடிவானவகன!

பசல்வத்தாற்சிறந்த அழகிய சிவகலாக நாதகன! திருப்ப ருந்துமறயில்
வற்றிருக்கும்
ீ ப ருமாகன! உன் திருவடிமய அன்றி நான் கவறு ஒரு ற்றுக்
ககாடும் இல்கலன்; நான் உன் திருவருமளகய கருதி உள்ளம் கனிந்து உருகி
உன்கனாடு கலந்து, வாழும் வமகயிமன அறியாத மயக்க
உணர்விமனயுமடகயன். இவ் வுலகத்தில் வாழமாட்கடன். ஆதலால், வருவாய்
என்றமழத்து அருள் புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

ரிதி வாழ் - சூரிய மண்டலத்தின்கண் வாழ்கின்ற. ஒளியாய் - ஒளியுருவினகன,

சூரிய மண்டலத்தின் நடுவில் 'இமறவன் சதாசிவ மூர்த்தியாய்
எழுந்தருளியுள்ளான்' என் து, மசவாகமநூல் துணிபு. மசவர் கலவன் ால் ,
இம்மூர்த்திமய கநாக்கிகய வணங்குவர்.
'அருக்கன் ாதம் வணங்குவர் அந்தியில்
அருக்க னாவான் அரனுரு அல்லகனா'
(தி.5 .100 ா.8) என்ற அப் ர் திருபமாழிமயயும் காண்க. 'காயத்திரி மமறயின்
ப ாருளும் இம்மூர்த்திகயயல்லது, சூரியனல்லன்' என் மத,
'இருக்கு நான்மமற ஈசமன கயபதாழும்
கருத்தி மனநிமன யார்கன் மனவகர'
என்னும் அத்திருப் ாட்டின் ிற் குதி உறுதிப் ட விளக்குகின்றது. இனி ,
' ரிதியினிடத்துள்ள ஒளிக ாலும் உருவினகன ' என உமரப் ாரும் உளர். திரு -
அழகு. ககாலம் - வடிவம். 'வாழுமாறு அறியா மருளகனன்' என்றது, முன்னர்
உடன்பசல்ல ஒருப் டாது நின்றமமமய.

ந்தமண விரலாள் ங்கநீ யல்லால்

ற்றுநான் மற்றிகலன் கண்டாய்
பசந்தழல் க ால்வாய் சிவபுரத் தரகச
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
அந்தமில் அமுகத அரும்ப ரும் ப ாருகள
ஆரமு கதஅடி கயமன
வந்துய ஆண்டாய் வாழ்கிகலன் கண்டாய்
வருகஎன் றருள்புரி யாகய. #454
 1.28.வாழாப் த்து 528

ந்து ப ாருந்திய விரலிமன உமடய உமமயம்மம யின் ங்ககன! நீ அன்றி

நான் கவறு ஒரு ற்றுக் ககாடும் இல்கலன்; பசம்மமயான பநருப்புப்
க ான்றவகன! சிவகலாக நாதகன! திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கும்
ீ
சிவப ருமாகன! அழிவில்லா அமுதகம! சுமவ முடிவில்லா ரம்ப ாருகள!
அருமமயான அமுதகம! நீகய வந்து அடிகயமன உய்யும் வண்ணம்
ஆட்பகாண் டருளிமன. இவ்வுலகில் வாழமாட்கடன்; வருவாய் என்றமழத்து
அருள்புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

'அந்தம் இல் அமுது', 'ஆரமுது' என்றமவ, இல் ப ாருள் உவமமகள். அருமம,

கதவரும் ப றுதற்கருமம. அஃது இனிது விளங்குதற்ப ாருட்டு இருபதாடராக்கி
அருளிச் பசய்தார்.

ாவநா சாஉன் ாதகம யல்லால்

ற்றுநான் மற்றிகலன் கண்டாய்
கதவர்தந் கதகவ சிவபுரத் தரகச
திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
மூவுல குருவ இருவர்கீ ழ் கமலாய்
முழங்கழ லாய்நிமிர்ந் தாகன
மாவுரி யாகன வாழ்கிகலன் கண்டாய்
வருகஎன் றருள்புரி யாகய. #455

ாவத்மத நீக்கு வகன! கதவர்தம் தமலவகன! சிவகலாக நாதகன!

திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கும்
ீ ப ருமாகன! மூன்று உலகங்களும்
ஊடுருவும் வண்ணம் திருமால் ிரமனாகிய இருவரும், கீ ழும் கமலுமாய்த் கதட
ஒலிக்கின்ற அனற் ிழம் ாகி வளர்ந்தவகன! யாமனத் கதாலுமடயாகன! உன்
திருவடிகய அன்றி நான் கவறு ஒரு ற்றுக்ககாடு இல்கலன்; இவ்வுலகில் நான்
வாழமாட்கடன்; வருவாய் என்றமழத்து அருள் புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

ாவநாசன் - ாவத்மத அழிப் வன். சிவமன மறந்து பசய்வன லவும் ாவகம

என் கத சிவஞானியர் கருத்து. 'கீ ழ்கமலாய்' என்றதமன, 'கீ ழ்கமலாக' எனத்திரிக்க.
மா - யாமன.

ழுதில்பதால் புகழாள் ங்கநீ யல்லால்

ற்றுநான் மற்றிகலன் கண்டாய்
 1.29.அருட் த்து 529

பசழுமதி அணிந்தாய் சிவபுரத் தரகச

திருப்ப ருந் துமறயுமற சிவகன
பதாழுவகனா ிறமரத் துதிப் கனா எனக்ககார்
துமணபயன நிமனவகனா பசால்லாய்
மழவிமட யாகன வாழ்கிகலன் கண்டாய்
வருகஎன் றருள்புரி யாகய. #456

குற்றம் இல்லாத பதான்மமயான புகமழ உமடய உமமயம்மமயின் ங்ககன!

இளங்காமளமய ஊர்தியாக உமடயவகன! பசழுமமயதாகிய ிமறமய
அணிந்தவகன! சிவகலாக நாதகன! திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கும்
ீ
ப ருமாகன! உன்மனயன்றி நான் கவறு ஒரு ற்றுக்ககாடும் இல்கலன்.
ஆதலால், ிற பதய்வங்கமள வணங்குகவகனா? வாயால் வாழ்த்துகவகனா?
எனக்கு ஒரு துமண என்று மனத்தால் நிமனப்க கனா? பசால் வாயாக;
இவ்வுலகத்தில் வாழமாட்கடன்; வருவாய் என்று அமழத்து அருள் புரிவாயாக!

விளக்கவுமர

ழுது, திமயவிட்டு நீங்கியிருத்தல். அஃது உமம யம்மமக்கு எக்காலத்தும்

இன்மமயால், ' ழுதில்' என்றும், அங்ஙனம் நிற்றல் அனாதியாகலின், அதமன,
'பதால்புகழ்' என்றும் அருளிச் பசய்தார். பசழுமம - இளமம. 'பசால்லாய்' என்றது,
'இவ் வுறுதிப் ாடு நீ அறிந்தகதயன்கறா' என்னும் குறிப் ினது.

1.29.அருட் த்து
கசாதிகய சுடகர சூபழாளி விளக்கக
சுரிகுழற் மணமுமல மடந்மத
ாதிகய ரகன ால்பகாள்பவண் ணற்றாய்
ீ
ங்கயத் தயனுமா லறியா
நீதிகய பசல்வத் திருப்ப ருந் துமறயில்
நிமறமலர்க் குருந்தகம வியசீர்
ஆதிகய அடிகயன் ஆதரித் தமழத்தால்
அபதந்துகவ என்றரு ளாகய. #457

கசாதிப் ிழம் ானவகன! ஒளிப் ிழம் ில் உள்ள கதிர்களாய் உள்ளவகன!

சூழ்ந்த ஒளிமய உமடய விளக்குப் க ான்ற வகன! சுருண்ட கூந்தமல உமடய
உமாகதவியின் ாகத்மத உமடய வகன! கமலானவகன! ாலினது நிறத்மதக்
பகாண்ட, பவண்ணற்மற
ீ அணிந்தவகன! தாமமர மலமர இடமாக உமடய
ிரமனும், திருமாலும் அறியமுடியாத நீதியானவகன! பசல்வம் மிக்க திருப்
 1.29.அருட் த்து 530

ப ருந்துமறயில் நிமறந்த மலர்கமளயுமடய குருந்த மரநிழலில் ப ாருந்திய

சிறப்புமடய முன்னவகன! அடிகயனாகிய நான், உன்மன விரும் ி அமழத்தால்,
அபதன்ன? என்று ககட்டு அருள் புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

கசாதி - எல்லாவற்மறயும் அடக்கி விளங்கும் க பராளி. இஃது இமறவனது

தன்னியல் ாகிய, 'சிவம்' என்னும் நிமலமயக் குறித்து அருளிச் பசய்தது. சுடர் -
அப்க பராளியின் கூறு. இது, 'சத்தி' என்னும் நிமலமயக் குறித்து அருளிச்பசய்தது.
சூழ் ஒளி விளக்கு - ஓர் எல்மலயளவில் ரவும் ஒளிமய உமடய விளக்கு. இது
சத்தியின் வியா ாரத்தால் வரும் லவமக நிமலகமளக் குறித்து அருளிச்
பசய்தது. இம்மூன்றும் உவமமயாகுப யர்கள். சுரி குழல் - கமட குழன்ற
கூந்தல். 'மடந்மதயது ாதிமய உமடயவகன ' என்க. ால் பகாள் - ாலினது
தன்மமமயக் பகாண்ட, தன்மமயாவது, நிறம். 'மாலும்' என்னும் உம்மம
பதாகுத்தல். 'நீதி' என்றது, 'நீதிமயகய வடிவமாக உமடய கடவுள்' என்னும்
ப ாருட்டாய் நின்ற ஆகுப யர். எனகவ, 'அறியா' என்றது, ஆகுப யர்ப்
ப ாருமளகய சிறப் ித்து நிற்றல் அறிக. பசல்வம் - அருட் பசல்வம். குருந்தம் -
குருந்தமர நிழல். சீர் - புகமழயுமடய. ஆதி - எப்ப ாருட்கும் முதல். ஆதரித்து -
விரும் ி. 'அமழத்தால்' என்றது, 'அமழக்கின்கறனாதலின்' என்னும் ப ாருட்டு.
அபதந்து' என் து, 'காரணம்' என்னும் ப ாருமளயுமடய கதார் திமசச்பசால் என் .
எனகவ, 'என் அமழப்புக் காரணம் உமடயகத எனக் கருதி எனக்கு அருள் பசய்'
என் து ப ாருளாம். இவ்வாறன்றி, 'அபதந்துகவ என் து, அஃது என் என்னும்
ப ாருமள யுமடய திமசச்பசால்' எனவும், 'அஞ்சாகத என்னும் ப ாருமள யுமடய
திமசச்பசால்' எனவும் லவாறு கூறுவாரும் உளர்.

நிருத்தகன நிமலா நீற்றகன பநற்றிக்

கண்ணகன விண்ணுகளார் ிராகன
ஒருத்தகன உன்மன ஓலமிட் டலறி
உலபகலாந் கதடியுங் காகணன்
திருத்தமாம் ப ாய்மகத் திருப்ப ருந் துமறயில்
பசழுமலர்க் குருந்தகம வியசீர்
அருத்தகன அடிகயன் ஆதரித் தமழத்தால்
அபதந்துகவ என்றரு ளாகய. #458

கூத்தப் ப ருமாகன! மலம் இல்லாதவகன! பவண்ண ீற்மற உமடயாகன!

பநற்றிக்கண்மண உமடயாகன! கதவர் ிராகன! ஒப் ற்றவகன! முமறயிட்டு
அரற்றி உலகம் முழுதும் கதடியும் உன்மன நான் ார்க்கவில்மல. தீர்த்தமாகிய
 1.29.அருட் த்து 531

ப ாய்மகமய யுமடய திருப்ப ருந்துமறயின்கண் வளப் மான மலர்கமள

உமடய குருந்தமர நிழலில் ப ாருந்திய சிறப்புமடய பசல்வகன! பதாண்ட
னாகிய நான் அன்புடன் அமழத்தால், அஞ்சாகத என்று பசால்லி அருள்
புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

நிருத்தன் - நடனம் புரி வன். ஒருத்தன் - ஒப் ற்றவன். திருத்தம், 'தீர்த்தம்'

என் தன் சிமதவு. அருத்தன் - பமய்ப்ப ாருளாய் உள்ளவன்.

எங்கணா யககன என்னுயிர்த் தமலவா

ஏலவார் குழலிமார் இருவர்
தங்கணா யககன தக்கநற் காமன்
தனதுடல் தழபலழ விழித்த
பசங்கணா யககன திருப்ப ருந் துமறயில்
பசழுமலர்க் குருந்தகம வியசீர்
அங்கணா அடிகயன் ஆதரித் தமழத்தால்
அபதந்துகவ என்றரு ளாகய. #459

எங்கள் நாதகன! என்னுயிர்த் தமலவகன! மயிர்ச் சாந்தணிந்த நீண்ட

கூந்தமலயுமடய இருகதவியர்க்கு நாதகன! சிறந்த அழகுமடய மன்மதனது
உடம்பு பநருப்பு எழும் டி ார்த்த பசம்மம யாகிய கண்மணயுமடய நாயககன!
திருப்ப ருந்துமறயின்கண் பசழுமமயான மலர்கமளயுமடய குருந்தமர
நிழலில் ப ாருந்திய சிறப்புமடய அழகிய கண்மண உமடயவகன!
அடிகயனாகிய நான் அன்புடன் அமழத்தால் அஞ்சாகத என்று அருள்
புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

'எங்கள்' என்றது, அடியவர் லமரயும். ஏலம் - மயிர்ச்சாந்து. இருவர், உமமயும்

கங்மகயும். தக்க - மயக்குதல் பதாழி லுக்குப் ப ாருந்திய. நற்காமன் - அழகிய
மன்மதன். பசங்கண் - பநருப்புருவாகிய கண். அங்கணன் - கருமணயுமடயவன்.

கமலநான் முகனும் கார்முகில் நிறத்துக்

கண்ணனும் நண்ணுதற் கரிய
விமலகன எமக்கு பவளிப் டா பயன்ன
வியன்தழல் பவளிப் ட்ட எந்தாய்
திமிலநான் மமறகசர் திருப்ப ருந் துமறயில்
 1.29.அருட் த்து 532

பசழுமலர்க் குருந்தகம வியசீர்

அமலகன அடிகயன் ஆதரித் தமழத்தால்
அபதந்துகவ என்றரு ளாகய. #460

தாமமர மலரில் வற்றிருக்கின்ற

ீ ிரமனும் கார் கமகம் க ான்ற
நிறத்மதயுமடய திருமாலும் நண்ணுதற்கு அருமம யான தூயவகன!
எங்களுக்கு பவளிப் ட்டுத் கதான்ற கவண்டும் என்று கவண்ட ப ரிய
அழலுருவத்தில் இருந்து கதான்றிய எந்மதகய! க பராலிமய உமடய நான்கு
கவதங்களும் யில்கின்ற ப ருந்துமறயின்கண் பசழுமமயான மலர்கமள
உமடய குருந்தமர நிழமலப் ப ாருந்திய சிறப்புமடய மாசு இல்லாதவகன!
அடிகய னாகிய நான் அன்ப ாடு அமழத்தால் அஞ்சாகத என்று பசால்லி அருள்
புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

பவளிப் டாய் என்ன - பவளிப் ட்டு அருள் புரி வாயாக என்று கவண்ட.
இங்ஙனம் கவண்டிகனார் திருப்ப ருந் துமறயில் இருந்த அடியார்கள். எனகவ
இதற்கு, 'அடியார்கள்' என்னும் கதான்றா எழுவாய் வருவிக்க. வியன்தழல் - ப ரிய
பநருப்பு. இது திருப்ப ருந்துமறயில் கதான்றியது. இவ்வாறன்றி 'நான்முகனும்,
கண்ணனும் கவண்ட அவர்கட்கு அவர் முன் நின்ற தழற் ிழம் ினின்றும்
பவளிப் ட்ட' என்று உமரப் ாரும் உளர். திமிலம் - க பராலி.

துடிபகாள்கந ரிமடயாள் சுரிகுழல் மடந்மத

துமணமுமலக் கண்கள்கதாய் சுவடு
ப ாடிபகாள்வான் தழலிற் புள்ளிக ால் இரண்டு
ப ாங்பகாளி தங்குமார் ினகன
பசடிபகாள்வான் ப ாழில்சூழ் திருப்ப ருந் துமறயில்
பசழுமலர்க் குருந்தகம வியசீர்
அடிககள அடிகயன் ஆதரித் தமழத்தால்
அபதந்துகவ என்றரு ளாகய. #461

உடுக்மக வடிவம் பகாண்ட நுண்ணிய இமடயிமன உமடயாளாகிய சுருண்ட

கூந்தமலயுமடய உமமயம்மமயின் இரண்டு முமலக்கண்கள் அழுந்திய
தழும்புகள், நீறுபூத்த, ப ரிய பநருப் ின்கமல் உள்ள இரண்டு புள்ளிகமளப் க ால
மிக்க ஒளி ப ாருந்திய, மார்ம உமடயவகன! பசடிகள் அடர்ந்துள்ள, ப ரிய
கசாமலகள் சூழ்ந்த ப ருந்துமறயின்கண் பசழுமமயான மலர்கமள யுமடய
 1.29.அருட் த்து 533

குருந்தமர நிழமலப் ப ாருந்திய சிறப்புமடய கடவுகள! அடிகயன் அன்க ாடு

அமழத்தால் அஞ்சாகத என்று பசால்லி அருள் புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

துடிபகாள் - உடுக்மகயின் தன்மமமயக்பகாண்ட, தன்மம, வடிவம். ப ாடி -

சாம் ல். 'நீறுபூத்த பநருப்பு' என்னும் இவ்வுவமம, திருநீற்மற யணிந்த
சிவப ருமானது பசம்கமனியின் தன்மமமய விளக்க வந்தது. 'நீறுபூத்த
பநருப் ின்கமல் இரண்டிடத் தில் சிறிது அந்நீற்றிமன நீக்கினால், முழுவதும்
பவண்மமயாய் உள்ள அந்பநருப் ின் நடுவில் , இரண்டு மாணிக்கங்கமளப்
தித்ததுக ான்ற இரண்டு பசம்புள்ளிகள் எவ்வாறு காணப் டுகமா அவ்வாறு
காணப் டுகின்றன, உமமயம்மம தழுவிய வடுவிமனயுமடய சிவ ப ருமானது
திருநீற்மறயணிந்த மார் ில் கதான்றும் பசம்புள்ளிகள்' என அடிகள் அருமமயாக
வியந்தருளிச் பசய்கின்றார். கச்சியம் தியில் கம்ம யாற்றில் உமமயம்மம
சிவப ருமாமன இலிங்க உருவில் வழி ட்டிருக்குங்கால் , சிவப ருமான்
கம்ம யாறு ப ருக் பகடுத்து வரச்பசய்ய, அதமனக்கண்ட அம்மம ப ருமானது
திரு கமனிக்கு யாது கநருகமா என அஞ்சித் தனது இரு மககளாலும்,
மார் ினாலும் ப ருமாமன அமணத்துத் தழுவிக் பகாண்டமமமயக் காஞ்சிப்
புராணத்தில் விளங்கக் காண்க. 'எழுந்ததிமர நதித்திவமல' என்னும்
திருத்தாண்டகத்துள் நாவுக்கரசரும், 'எள்க லின்றி இமம யவர் ககாமன' என்னும்
திருப் ாடலுள் நம் ியாரூரரும் இவ்வர லாற்மற இனிபதடுத்து
அருளிச்பசய்திருத்தமல அறிக. பசடி - புதல்.

துப் கன தூயாய் தூயபவண் ண ீறு

துமதந்பதழு துளங்பகாளி வயிரத்து
ஒப் கன உன்மன உள்குவார் மனத்தின்
உறுசுமவ அளிக்கும்ஆ ரமுகத
பசப் மா மமறகசர் திருப்ப ருந் துமறயில்
பசழுமலர்க் குருந்தகம வியசீர்
அப் கன அடிகயன் ஆதரித் தமழத்தால்
அபதந்துகவ என்றரு ளாகய. #462

வளம் க ான்றவகன! தூய்மமயானவகன! தூய்மமயான பவண்ண ீறு டிந்து

கதான்றுகின்ற விளக்கமாகிய ஒளி, வயிரம் க ான்று ிரகாசிப் வகன! உன்மன
இமடவிடாது நிமனக்கின்றவர் மனத்தில் மிகுந்த சுமவமயக் பகாடுக்கின்ற
அரிய அமுதகம! திருத்தமாகிய கவதங்கள் ஒலிக்கின்ற
திருப்ப ருந்துமறயின்கண் பசழுமமயான மலர்கமளயுமடய குருந்த
 1.29.அருட் த்து 534

மரநிழமலப் ப ாருந்திய சிறந்த தந்மதகய! அடிகயன் அன்க ாடு அமழத்தால்

அஞ்சாகத என்று பசால்லி அருள்புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

துப் ன் - உயிர்கட்குத் துமணவலியாய் உள்ளவன். துமதந்து - நிமறதலால்.

துளங்கு ஒளி - வசுகின்ற
ீ ஒளியானது. 'வயிரம்' என்றது அதன் ஒளிமய,
'வயிரத்து' என்றதில் அத்து, 'கவண்டாவழிச் சாரிமய. உறுசுமவ - மிக்க சுமவ.
'கதவர் அமுதம், உண் ார் நாவிலன்றி உள்குவார் மனத்தில் சுமவதாராமம
க ாலாது, உள்குவார் மனத்தின் உறு சுமவ அளிக்கும் அரிய அமுதம் நீ' என்ற டி.
பசப் மாம் - திருத்தமாகிய.

பமய்யகன விகிர்தா கமருகவ வில்லா

கமவலர் புரங்கள்மூன் பறரித்த
மகயகன காலாற் காலமனக் காய்ந்த
கடுந்தழற் ிழம் ன்ன கமனிச்
பசய்யகன பசல்வத் திருப்ப ருந் துமறயில்
பசழுமலர்க் குருந்தகம வியசீர்
ஐயகன அடிகயன் ஆதரித் தமழத்தால்
அபதந்துகவ என்றரு ளாகய. #463

பமய்ப் ப ாருளானவகன! லவடிவம் பகாள் வகன! மகாகமரு மமலமயகய

வில்லாகக் பகாண்டு மகவரது ககாட்மட மூன்மறயும் எரித்து நீறாக்கின
மகமய உமடயவகன! திருவடியால், காலமன உமதத்து, பவகுண்ட
கடுமமயான தீத்திரள் க ான்ற உடலின் பசந்நிறமுமடயவகன! பசல்வம்
நிமறந்த திருப் ப ருந்துமறயின்கண் பசழுமமயான மலர்கமளயுமடய
குருந்தமர நிழமலப் ப ாருந்திய சிறப்புமடய தமலவகன! அடிகயன் அன்க ாடு
அமழத்தால் அஞ்சாகத என்று பசால்லி அருள் புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

விகிர்தன் - உலகியலின் கவறு ட்டவன். கமவலர் - மகவர். வில் ஏந்தியது

மகயாகலின், அதுகவ திரிபுரத்மத எரித்ததாக அருளிச் பசய்தார்.

முத்தகன முதல்வா முக்கணா முனிவா

பமாட்டறா மலர் றித் திமறஞ்சிப்
த்தியாய் நிமனந்து ரவுவார் தமக்குப்
ரகதி பகாடுத்தருள் பசய்யும்
 1.29.அருட் த்து 535

சித்தகன பசல்வத் திருப்ப ருந் துமறயில்

பசழுமலர்க் குருந்தகம வியசீர்
அத்தகன அடிகயன் ஆதரித் தமழத்தால்
அபதந்துகவ என்றரு ளாகய. #464

இயல் ாககவ ாசங்களினின்றும் நீங்கியவகன! முதல்வகன! மூன்று

கண்கமளயுமடயவகன! முனிவகன! அரும்புத் தன்மம நீங்காத மலர்கமளப்
றித்து அருச்சித்து, அன்க ாடு நிமனத்து வழி டுகவார்க்கு, வடுக
ீ று பகாடுத்து
அருள்கின்ற ஞானமயகன! பசல்வம் நிமறந்த திருப்ப ருந்துமறயின்கண்
பசழுமமயான மலர்கமளயுமடய குருந்தமர நிழமலப் ப ாருந்திய சிறப்புமடய
தந்மதகய! நான் அன்க ாடு அமழத்தால், அஞ்சாகத என்று பசால்லி அருள்
புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

சிறந்த தவக்ககாலம் உமடமம ற்றிச் சிவ ப ருமாமன , 'முனிவன்' எனக்கூறுவர்

ப ரிகயார் ' டர் புன்சமட - முனியாய் நீ உலகம் முழுதாளினும் - தனியாய்' (தி.5
.96 ா.3) என்றாற்க ாலவரும் திருபமாழிகமளக் காண்க. ' விஸ்வாதிககா ருத்கரா
மகர்ஷி' என உ நிடதமும் கூறும். பமாட்டு - அரும்பு; என்றது க ாதிமன
(க ரரும்ம ). 'க ாதாய நிமலமயக் கடவாத மலர்' என்க. கதி - முத்தி. சித்தன் -
வியத்தகு பசயமலச் பசய் வன்; தாழ்நிமலயில் நின்றாமர உயர் நிமலயில்
மவத்தல் ற்றி இங்ஙனம் அருளிச்பசய்தார். அத்தன் - அப் ன்; தமலவனுமாம்.

மருளகனன் மனத்மத மயக்கற கநாக்கி

மறுமமகயா டிம்மமயுங் பகடுத்த
ப ாருளகன புனிதா ப ாங்குவா ளரவம்
கங்மகநீர் தங்குபசஞ் சமடயாய்
பதருளுநான் மமறகசர் திருப்ப ருந் துமறயில்
பசழுமலர்க் குருந்தகம வியசீர்
அருளகன அடிகயன் ஆதரித் தமழத்தால்
அபதந்துகவ என்றரு ளாகய. #465

மயங்கும் தன்மம உமடகயனது மனத்மத, மயக்கம் தீர்ந்திருக்கக் கண்ணால்

ார்த்து, மறு ிறவிமயயும் ஒழித்த பமய்ப் ப ாருளானவகன!
தூய்மமயானவகன! சீறுகின்ற வாள் அரவமாகிய பகாடிய ாம்பும்
கங்மகயாறும் தங்கிய சிவந்த சமடமய உமடய வகன!
பதளிமவயுண்டு ண்ணும், நான்கு மமறகள் ஒலிக்கின்ற திருப்ப ருந்
 1.29.அருட் த்து 536

துமறயின்கண் பசழுமமயான மலர்கமளயுமடய குருந்தமர நிழமலப்

ப ாருந்திய சிறந்த அருமள உமடய வகன! நான் அன்க ாடு அமழத்தால்
அஞ்சாகத என்று அருள் வாயாக!.

விளக்கவுமர

கநாக்குதல் - கருதுதல். மனத்மதக் கருதுதலாவது, 'இஃது இவ்வாறு ஆகுக' என

எண்ணுதல். இங்ஙனம் எண்ணுதமல, 'மான தீக்மக' என் . மறுமம - மறு ிறப்பு.
இப் ிறப்ம க் பகடுத்தலாவது, உலகியலில் உழலாது சீவன் முத்தத்தன்மமமய
அமடயச் பசய்தல். ப ாருளன் - ரம்ப ாருளானவன். அருளன் -
அருளுமடயவன்.

திருந்துவார் ப ாழில்சூழ் திருப்ப ருந் துமறயில்

பசழுமலர்க் குருந்தகம வியசீர்
இருந்தவா பறண்ணி ஏசறா நிமனந்திட்டு
என்னுமட பயம் ிரான் என்பறன்
றருந்தவா நிமனந்கத ஆதரித் தமழத்தால்
அமலகடல் அதனுகள நின்று
ப ாருந்தவா கயிமல புகுபநறி இதுகாண்
க ாதராய் என்றரு ளாகய. #466

அரிய தவக்ககாலத்மத உமடயவகன! திருந்திய நீண்ட கசாமல சூழ்ந்த

திருப்ப ருந்துமறயின்கண் பசழுமமயான மலர்கமளயுமடய குருந்த மர
நிழமலப் ப ாருந்திய முமறமய ஆராய்ந்து, வருந்தி என்னுமடய எம் ிரான்
என்பறன்று லகாலும் நிமனந்து அன்க ாடு அமழத்தால், அமலகடல் நடுவில்
உள்ள உலகத்தினின்றும் அமழத்து, எனது கயிலாயத்மதச் கசரும் வழி
இதுதான்; வருவாயாக! என்று பசால்லி அருள்புரிவாயாக!.

விளக்கவுமர

திருந்து - திருந்திய; அழகுப ற்ற. சீர் - நிமல. இருந்தவாறு - இருந்த டிமய.

ஏசறா நிமனந்து - துன்புற்று நிமனத்து. இட்டு, அமசநிமல. 'என்பறன்று
ன்முமற நிமனந்து' என்க. அருந் தவா - அரிய தவக்ககாலத்மத உமடயவகன.
'எண்ணி, நிமனந்திட்டு, நிமனந்து' என்றமவ கவறுகவறு ப ாருமளச் சார்ந்து
வந்தமம அறிக. 'அமலகடல்' என்றது, ப ருந்துன் த்மதக் குறித்த சிறப்புருவகம்.
அது, குதிப்ப ாருள் விகுதி. 'நின்று' என்றது, நீக்கப் ப ாருளின் வரும் ஐந்தாம்
கவற்றுமமப் ப ாருளதாகிய இமடச் பசால். எனகவ, அமலகடலின்
 1.30.திருக்கழுக்குன்றப் திகம் 537

அகத்தினின்றும் வா' என் து ப ாருளாயிற்று. 'கயிமல' எனப் ின்னர்

வருகின்றமமயின், வாளா, 'ப ாருந்த வா' என்றார். எனகவ, 'கயிமலமயப் ப ாருந்த
வா; அதன்கண் புகும் பநறி இது; அந்பநறிகய க ாதராய் என்று அருளாய்'
என்றதாயிற்று. 'இது' என்றது. 'இது எனக்காட்டி' என்ற டி. க ாதராய் - வருவாயாக.

1.30.திருக்கழுக்குன்றப் திகம்
ிணக்கி லாதப ருந்து மறப்ப ரு
மான்உன் நாமங்கள் க சுவார்க்கு
இணக்கி லாதகதார் இன் கமவருந்
துன் கமதுமடத் பதம் ிரான்
உணக்கி லாதகதார் வித்து கமல்விமள
யாமல் என்விமன ஒத்த ின்
கணக்கி லாத்திருக் ககாலம் நீவந்து
காட்டி னாய்கழுக் குன்றிகல. #467

ப ருந்துமறப் ப ருமாகன! உன் திருப் ப யர்கமளப் புகழ்ந்து க சுகவார்க்கு

ஒப் ற்ற ஆனந்தகம! என் இருவிமன ஒத்த ிறகு, என் ிறவி வித்து இனிகமல்
முமளயாத டி, நீ திருக்கழுக் குன்றிகல எழுந்தருளி உன் திருக்ககாலத்மதக்
காட்டி அருளினாய். உன் ப ருங்கருமண இருந்தவாறு என்கன?.

விளக்கவுமர

' ிணக்கிலாத ப ருமான்' என இமயயும். ிணக் கிலாமம, சிறிகயாமரயும்

ஆட்பகாள்ளும் வள்ளன்மம. இணக்கு - இணங்குதல்; ிறிபதான்றகனாடு
நிகர்த்தல். 'இன் கம துன் கம துமடத்து வரும்' என மாற்றியுமரக்க. ஏகாரம்
இரண்டனுள் முன்னது ிரிநிமல; ின்னது கதற்றம். உணக்கிலாதது ஓர் வித்து -
உலர்த்தப் டாத ஒரு விமத; 'ஒன்று' என் து, ஒருவமகமயக் குறித்தது.
'விமளயாமமமய ஒத்த ின்' என இமயயும். 'விமளயாமல்' என் து ாடமன்று.
விமதகள் யாவும் விமளவின் ின்னர் ஈரம் புலர உலர்த்தப் ட்ட ின்க
முமளமயத் கதாற்றுவித்தற்குரிய க்குவத்மத எய்தும்; அவ்வாறின்றி ஈரத்கதாகட
நிழலிகல கிடப் ின், அதன்கண் உள்ள முமளத்தற் சத்தி பகட்படாழியும்.
அவ்வாகற பசய்யப் ட்ட விமனயாகிய ஆகாமியம் அதன்கண் கமலும்கமலும்
நிகழும் விருப்பு, பவறுப்புக்களால் முறுகி நின்ற வழிகய ின்னர்ப் ிறவிமயத்
கதாற்று விக்கும். இவ்விருப்பு பவறுப்புக்கள் அஞ்ஞானத்தால் நிகழ்வன.
இமறவன், அருளிய ஞானத்தில் உமறத்து நிற் ின், அஞ்ஞானங்பகட, விருப்பு
பவறுப்புக்கள் எழமாட்டா. அமவ எழாபதாழியகவ , ஒகரா வழிப் யிற்சி வயத்தால்
 1.30.திருக்கழுக்குன்றப் திகம் 538

பசய்யப் டும் ஆகாமிய விமன முறுகிநின்று ின்னர்ப் ிறவிமயத்

கதாற்றுவிக்கமாட்டாது பகட்டு விடுமாகலின் , 'என்விமன உணக்கிலாதகதார்
வித்து கமல்விமளயாமமமய ஒத்த ின்' என்று அருளிச்பசய்தார்.
எனகவ, அடிகள் தாம் முன்மனப் யிற்சி காரணமாக இமறவன்
அருள்வழியினின்றும் சிறிது நீங்கினமமயால் விமளந்த குற்றம், கடிதில்
அந்நிமலயினின்றும் நீங்கி முன்க ாலகவ அருளில் உமறத்து நின்றமமயாற்
பகட்படாழிந்த ின்னர், இமறவன் தமக்கு முன்க ாலத் கதான்றியருளினமமமயத்
பதரித்தவாறாயிற்று. சஞ்சித விமன பகடுதலுக்கு, காய்ந்த விமத
வறுக்கப் டுதமல உவமமயாகக் கூறுவர். அடிகள் இங்கு ஆகாமிய விமன
பகடுதலுக்கு, விமத உணக்கப் டாபதாழிதமல உவமம கூறினார். ஞானியர்க்கு ,
'சஞ்சிதம், ிராரத்தம், ஆகாமியம்' என்னும் மூவமக விமனகளும் பகடுமாற்றிமன,
எல்மலஇல் ிறவி நல்கும்
இருவிமன எரிகசர் வித்தின்
ஒல்மலயின் அகலும்; ஏன்ற
உடற் ழ விமனகள் ஊட்டும்
பதால்மலயின் வருதல் க ாலத்
கதான்றிரு விமனய துண்கடல்
அல்பலாளி புமரயு ஞானத்
தழல்உற அழிந்து க ாகம.
(சிவப் ிரகாசம் - 89) எனவும்,
'ஏன்ற விமனஉடகலா கடகும்இமட ஏறும்விமன
கதான்றில் அருகள சுடும்'
(திருவருட் யன் - 98) எனவும் பமய்ந்நூல்கள் விளக்குதல் காண்க.
தன்மன அறிந்திடு ம் தத்துவ ஞானிகள்
முன்மன விமனயின் முடிச்மச அவிழ்ப் ர்கள்
ின்மன விமனமயப் ிடித்துப் ிமசவர்கள்
பசன்னியில் மவத்த சிவனரு ளாகல.
என்ற தி.10 திருமந்திரத்மதயும் (2611) காண்க. முன்மன விமன, சஞ்சிதம்.
ின்மனவிமன, ஆகாமியம். 'விமன ஒத்த ின்' என்றதற்கு இவ்வாறன்றிப் ிராரத்த
நுகர்ச்சிக்கண் வரும் இருவிமன பயாப் ிமனப் ப ாருளாகக் கூறின், அது
திருவருள் ப றுவதற்கு முன் நிகழ்ச்சியாதலின் , அடிகள் நிமலக்குச் சிறிதும்
ஒவ்வாமம யறிக. 'கணக்கு' என்றது முதலும், முடிவுமாய எல்மலமய. இமறவன்
அடியார்களுக்கு அருட்டிருகமனிபகாண்டு அருளுதல் என்றும் உள்ள பசயலாதல்
அறிக. இனி, 'அளவில்லாத ப ருமமமயயுமடய திருக்ககாலம்' எனினுமாம்.
 1.30.திருக்கழுக்குன்றப் திகம் 539

இறுதிக்கண், 'இதற்கு யான் பசய்யும் மகம்மாறு யாது' என்னும் குறிப்ப ச்சம்

வருவித்து முடிக்க. இஃது ஏமனய திருப் ாட்டிற்கும் ஒக்கும்.

ிட்டு கநர் ட மண்சு மந்த

ப ருந்து மறப்ப ரும் ித்தகன
சட்ட கநர் ட வந்தி லாத
சழக்க கனன்உமனச் சார்ந்திகலன்
சிட்ட கனசிவ கலாக கனசிறு
நாயி னுங்கமட யாயபவங்
கட்ட கனமனயும் ஆட்பகாள் வான்வந்து
காட்டி னாய்கழுக் குன்றிகல. #468

ிட்டுக்கு மண் சுமந்த ப ருந்துமறப் ப ருமாகன! உன் கட்டமளக்கு இணங்கி

வாராத குற்றத்மத உமடய நான் உன்மன அமடந்திகலன்; ஆயினும், நாயினும்
கமடப் ட்ட என்மனயும் ஆட்பகாள்ளும் ப ாருட்டுத் திருக்கழுக்குன்றில்
எழுந்தருளி உன் திருக்ககாலத்மதக் காட்டி அருளினாய்; உன் ப ருங்கருமண
இருந்தவாறு என்கன?.

விளக்கவுமர

ிட்டு கநர் ட - உண்ட ிட்டுக்கு அளபவாப் , 'சட்ட' என் து ற்றிகமகல (தி.8

திருக்ககாத்தும் ி - ா.7- உமர) கூறப் ட் டது. கநர் ட (உன்கனாடு நன்கு)
தமலக்கூட, சழக்கன் - ப ாய்யன். சிட்டன் - உயர்ந்கதான்.
பவங் கட்டன் - பகாடிய துன் த்மத யுமடயவன். இதனுள், காட்டுதலுக்குச்
பசயப் டு ப ாருளாகிய, 'ககாலம்' என் மத, கவண்டும் இடங்களில் வருவிக்க.

மலங்கி கனன்கண்ணின் நீமர மாற்றி

மலங்பக டுத்தப ருந்துமற
விலங்கி கனன்விமனக் ககட கனன்இனி
கமல்வி மளவ தறிந்திகலன்
இலங்கு கின்றநின் கசவ டிகள்
இரண்டும் மவப் ிட மின்றிகய
கலங்கி கனன்கலங் காமகல வந்து
காட்டி னாய்கழுக் குன்றிகல. #469

என் கண்ணர்ீ துமடத்து என் மலத்மத அழித்து ஆட்பகாண்ட

திருப்ப ருந்துமறப் ப ருமாகன! நான் உன்மன விட்டு நீங்கிகனன்; கமல்
விமளயும் காரியத்மத அறிந்திகலன்; உன் திருவடி இரண்மடயும் மவக்கத்
 1.30.திருக்கழுக்குன்றப் திகம் 540

தூய்மமயான இடம் இல்லாமல் கலங்கிகனன்; நான் கலங்காத டி நீ

திருக்கழுக்குன்றிகல எழுந்தருளி, உன் திருக் ககாலத்மதக் காட்டி அருளினாய்;
உன் ப ருங்கருமண இருந்தவாறு என்கன?.

விளக்கவுமர

'மலங்கிகனனது கண்ணின்நீர்' என்க. மலங்குதல் - மயங்குதல். 'பகடுத்த' என்ற

ப யபரச்சம், 'ப ருந்துமற' என்ற இடப்ப யர் பகாண்டது. 'ப ருந்துமறக்கண்
உன்கனாடு வாராமல் நின்றுவிட்கடன்' என்க. விமனக்ககடன் - விமனயாகிய
பகடு பநறிமய உமடகயன். இனி - இப்ப ாழுது; இது, விலங்கிகனன்;
என்றதகனாடு முடியும்.
கமல் விமளவது, நின் திருவடிமயப் ப றுதல், ிறவிக்கடலில் வழ்தல்
ீ என்னும்
இரண்டில் இன்னது என் து, 'கசவடிகள் மவப் ிடம் இன்றி' என்றது, 'நீ மீ ளத்
கதான்றியருளும் இடம் கிமடக்கப்ப றாமல்' என்ற டி.

பூபணா ணாதபதா ரன்பு பூண்டு

ப ாருந்தி நாள்பதாறும் க ாற்றவும்
நாபணா ணாதபதார் நாணம் எய்தி
நடுக்கட லுள்அ ழுந்திநான்
க பணா ணாதப ருந்து மறப்ப ருந்
கதாணி ற்றி யுமகத்தலுங்
காபணா ணாத்திருக் ககாலம் நீவந்து
காட்டி னாய்க்கழுக் குன்றிகல. #470

உன் அன் ர் உன்னிடத்தில் க ரன்பு பூண்டு வணங்கக் கண்டு, நான் மிக்க

நாணம் அமடந்து, துன் க் கடலில் அழுந்தி, திருப்ப ருந்துமறயாகிய
ப ருந்பதப் த்மதப் ற்றிச் பசலுத்தலும், நீ திருக்கழுக்குன்றிகல எழுந்தருளி,
காணமுடியாத உன் திருக்ககாலத்மதக் காட்டி அருளினாய். உன்
ப ருங்கருமண இருந்தவாறு என்கன?.

விளக்கவுமர

பூபணாணாதபதார் அன்பு - என் தரத்திற்கு கமற் ட்ட ஓர் அன்பு.

நாபணாணாதகதார் நாணம் - என் நிமலக்கு கவண்டாத ஓர் நாணம்.
'அந்நாணமாகிய கடல்' என்க, 'க பணாணாத கதாணி' என இமயயும்.
க பணாணாத - எளிதில் ாதுகாத்துக் பகாள்ளுதற்கு இயலாத. ப ருந்துமறப்
ப ருந்கதாணி - திருப்ப ருந்துமறக்கண் கிமடத்த திருவருளாகிய கதாணி.
 1.30.திருக்கழுக்குன்றப் திகம் 541

உமகத்தல் - ஓட்டுதல். காபணாணா-ஒருவர்க்கும் காண இயலாத. 'யான்

உன்மாட்டுப் க ரன்பு உமடகயனாய் இருந்தும் உன்பனாடு வரும் க ற்றிமனப்
ப றாமமயால், அப்க ற்றிமனப் ப ற்கறார் எள்ளும் எள்ளலுக்குப்
ப ருநாணங்பகாண்டு, அந்நிமல நீங்குதற்கு நீ திருப்ப ருந்துமறக் கண்,
தில்மலயில் வருக என்று அருளிச் பசய்த திருவருமளகய ற்றுக்ககாடாகக்
பகாண்டு ல தலங்களிலும் பசன்று உன்மன வணங்கிவர, திருக்கழுக்குன்றத்தில்
உனது அரிய திருக்காட்சிமய எனக்குக் காட்டியருளினாய்' என் து இதன் திரண்ட
ப ாருள். 'கடல்' என்றது, துன் த்மத எனினுமாம்.

ககால கமனிவ ராக கமகுண

மாம்ப ருந்துமறக் பகாண்டகல
சீல கமதும் அறிந்தி லாதஎன்
சிந்மத மவத்த சிகாமணி
ஞால கமகரி யாக நான்உமன
நச்சி நச்சிட வந்திடும்
கால கமஉமன ஓதநீ வந்து
காட்டி னாய்கழுக் குன்றிகல. #471

அழகிய திருவுருவம் உமடயவகன! திருப்ப ருந் துமறக் பகாண்டகல! சற்றும்

நல்பலாழுக்கத்மத அறியாத என் மனத் தில் மவக்கப் ட்டிருக்கிற
சிகாமணிகய! உலககம சாட்சியாக நான் உன்மனப் புகழும் டி
திருக்கழுக்குன்றிகல எழுந்தருளி எனக்குத் திருக்ககாலத்மதக் காட்டி
அருளினாய். உன் ப ருங்கருமண இருந்தவாறு என்கன?.

விளக்கவுமர

ககால கமனி வராககம - அழகிய திருகமனிமயப் ன்றியுருவாகக் பகாண்டவகன,

இது ன்றிக்குட்டிகட்கு இமறவன் தாய்ப் ன்றியாய்ச் பசன்று ால்பகாடுத்த
திருவிமளயாடல் ற்றி வந்தது. 'குணமாம் பகாண்டகல' என இமயயும். குணம்,
அருட் குணங்களாகிய தன்வயமுமடமம முதலியன. 'குணகம வடிவாகிய
பகாண்டல்' என்க.
எனகவ, 'அக்பகாண்டலால் தரப் டுவதும் குணகம' என் து க ாந்தது. 'என்
சிந்மததன் அகத்கத ப ாருந்த மவத்துக் பகாண்ட சிகாமணிகய ' என்ற டி.
கரி - சான்று. நச்சுதல் - விரும்புதல். நச்சி - நச்சுதலால். அடிகள்
இமறவமனயன்றிப் ிறிபதான்மறயும் விரும் ாமமமய உலகம் அறியுமாகலின் ,
'ஞாலகம கரியாக நான் உமன நச்சி' என்றார். 'நச்சி' என்னும் எச்சம், 'வந்திடும்'
என்றதகனாடு முடிந்தது. நச்சிட வந்திடும் காலகம - என்றும் இமடயறாது அன்பு
 1.30.திருக்கழுக்குன்றப் திகம் 542

பசய்யுமாறு உன் ால் யான் வருதற்குரிய காலத்திகல; ஏகாரம், ிரிநிமல. 'காலகம

காட்டினாய்' என இமயயும். ஓத - இங்ஙனம் மகிழ்ந்து ாடும் டி.

க தம் இல்ல பதார்கற் ளித்த

ப ருந்து மறப்ப ரு பவள்ளகம
ஏத கம ல க ச நீஎமன
ஏதி லார்முனம் என்பசய்தாய்
சாதல் சாதல்ப ால் லாமம யற்ற
தனிச்ச ரண்சர ணாபமனக்
காத லால்உமன ஓத நீவந்து
காட்டி னாய்கழுக் குன்றிகல. #472

கவறு டுதல் இல்லாத ஒப் ற்ற கல்வியாகிய ஞானத்மத அருள்பசய்த

திருப்ப ருந்துமற இன் ப் ப ருக்கக! ல தீமமகள் க சும் டி என்மன அயலார்
முன்கன நீ என்ன காரியம் பசய்து மவத்தாய்?. முடிவற்றனவும்,
தீங்கற்றனவுமாகின உன் திருவடிககள எனக்குப் புகலிடம் எனக் கருதி
ஆமசகயாடு உன்மனப் புகழும் வண்ணம் நீ திருக்கழுக்குன்றிகல எழுந்தருளி,
உன் திருக்ககாலத்மதக் காட்டி அருளினாய். உன் ப ருங்கருமண இருந்தவாறு
என்கன?.

விளக்கவுமர

க தம் - கவறு டுதல். கற்பு - கல்வி; என்றது ஞானத்மத, உண்மம ஞானம்

என்றும் கவறு டாது நிமலத்து நிற் தாதல் அறிக. பவள்ளம் - இன் பவள்ளம்.
ஏதம் - குற்றம்; இஃது அடிகள்கமல் ஏதிலார் ஏற்றிக் கூறுவது.
ஏதிலார் - அயலார். இவர்கள் அடிகளது அன்பு நிமலமயயும் , இமறவனது அருள்
நிமலமயயும் அறியாராகலின், அடிகள் உலகியலின் நீங்கிய ின்னர் அல்லல்
உறுவமத, அவர் பசயத்தக்கது அறியாது பசய்தமமயால் விமளந்ததாக அவமரப்
ழித்தனர் என்க. 'என்பசய்தாய்' என்றது, 'தகாதது பசய்தாய்' என்னும் ப ாருட்டு.
தகாதது, தன் அடியவமர அல்லல் உறுவித்தது. 'என்பசய்தாய்' என்றதன் ின்னர்,
'ஆயினும்' என் து வருவிக்க. 'சாதல் சாதல்' என்ற அடுக்கு, ன்மம ற்றி வந்தது.
'சாதலாகிய ப ால்லாமம, என்க.
ப ால்லாமம - தீங்கு. தனிச்சரண் - ஒப் ற்ற உனது திருவடிகய. சரண் ஆம் என
- நமக்குப் புகலிடமாகும் என்று. உமன ஓத - நான் உன்மனப் புகழ்ந்து ாடும் டி,

இயக்கி மார்அறு த்து நால்வமர

எண்குணம் பசய்த ஈசகன
 1.31.கண்ட த்து 543

மயக்க மாயகதார் மும்ம லப் ழ

வல்வி மனக்குள் அழுந்தவும்
துயக்க றுத்பதமன ஆண்டு பகாண்டுநின்
தூய்ம லர்க்கழல் தந்பதமனக்
கயக்க மவத்தடி யார்மு கனவந்து
காட்டினாய் கழுக் குன்றிகல. #473

இயக்கிமார் அறு த்து நால்வமரத் தன் ஞாகனா கதசத்தால் எண்குணமும்

அமடயச் பசய்த ஈசகன! மயக்கத்துக்கு ஏதுவாகிய மும்மல சம் ந்தமாகிய
வல்விமனக் கடலில் அடிகயன் அழுந்தி நிற்கவும் என் தளர்ச்சிமய நீக்கி,
என்மன ஆண்டருளி, உன் திருவடிகமளத் தந்து அடியார்களுக்கு எதிரில்
திருக்கழுக்குன்றிகல எழுந்தருளி, உன் திருக்ககாலத்மதக் காட்டி அருளினாய்.
உன் ப ருங்கருமண இருந்தவாறு என்கன?.

விளக்கவுமர

'யட்சன்' என்னும் ஆரியச்பசால், தமிழில், 'இயக்கன்' எனத் திரிந்து வருதலின்,

'இயக்கிமார்' என்றது. கதவகணத்தவருள் ஒருவமகயினராகிய 'இயக்கர்' என் வருள்
ப ண் ாலாமர என் து பவளிப் மட. இம்மாதர் அறு த்து நால்வருக்குச்
சிவப ருமான் ஞாகனா கதசம் பசய்து, தனது எண்குணங்கமளயும் அமடயச்
பசய்தான் என் து, இத்திருப் ாட்டின் முதலடியிற் கூறப் ட்டது.
இத்தமகய வரலாறு ஒன்று உத்தரககாசமங்மகப் புராணத்தில் காணப் டுகின்றது.
மயக்கத்தால் விமளந்ததமன, 'மயக்கம்' என்றார். 'மயக்கமாயகதார் விமன' என
இமயயும். மும்மல விமன, மும்மலங்களால் உண்டாக்கிய விமன. 'இருவிமனப்
ாசம் மும்மலக்கல் ஆர்த்தலின்' (தி.12 ப . புரா. நாவுக். 129) என்புழிப்க ால,
மூலகன்மத்மத கவறு மவத்து, 'மும்மலம்' என்று அருளினார். துயக்கு - பமலிவு.
'தூமலர்' என வருதகலயன்றி, 'தூய்மலர்' என வருதலும் வழக்பகன்க. 'கயங்க'
என் து வலிந்து நின்றது. கயங்குதல் - கலங்குதல். 'அடியார் முன்கன கயக்க
மவத்து' என்க. 'முன்பு கயக்க மவத்து, இப்ப ாழுது காட்டினாய்' என்க.

1.31.கண்ட த்து
இந்திரிய வயமயங்கி
இறப் தற்கக காரணமாய்
அந்தரகம திரிந்துக ாய்
அருநரகில் வழ்கவற்குச்
ீ
சிந்மததமனத் பதளிவித்துச்
 1.31.கண்ட த்து 544

சிவமாக்கி எமனயாண்ட
அந்தமிலா ஆனந்தம்
அணிபகாள்தில்மல கண்கடகன. #474

ப ாறிகளின் வயப் ட்டு மயக்கமமடந்து அழிவதற்கக காரணாகிப் ல

புவனங்களிலும் அமலந்து பசன்று, கடத்தற்கருமமயான நரகத்தில்
வழ்கவனாகிய
ீ எனக்கு, மனத்மதத் தூய்மமயாக்கிச் சிவத்தன்மமமய
பவளிப் டுத்தி என்மன ஆண்டருளிய, முடிவில்லாத ஆனந்தமூர்த்திமய
அழகிய தில்மலயம் லத்தில் கண்கடன்.

விளக்கவுமர

'இந்திரிய வயத்தால் மயங்கி' என்க. காரணமாய் - காரணம் உண்டாகப்ப ற்று.

அந்தரம் - வானுலகம். இஃது இயமன் உலகத்மதக் குறித்தது. வழ்கவற்கு
ீ -
வழ்தற்கு
ீ உரியவனாய் இருந்த எனக்கு. 'பதளிவித்து' என்றது, 'பதளிவித்தலாகிய
நலத்மதப் புரிந்து' என்னும் ப ாருட்டாய் நின்று, 'வழ்கவற்கு
ீ ' என்னும் நான்கா
வதற்கு முடி ாயிற்று. 'எமனச் சிவமாக்கி ஆண்ட' என்க. 'சிவமாக்கி' என கவறு
க ால அருளிச்பசய்தாராயினும், 'தானாக்கி' என் கத கருத்தாதல் அறிக. 'ஆக்கி
ஆண்ட' என்றது, 'ஓடி வந்தான்' என் து க ால, ஒருவிமனப் ப ாருட்டு. ஆனந்தம் -
ஆனந்த வடிவத்மத.

விமனப் ிறவி என்கின்ற

கவதமனயில் அகப் ட்டுத்
தமனச்சிறிதும் நிமனயாகத
தளர்பவய்திக் கிடப்க மன
எமனப்ப ரிதும் ஆட்பகாண்படன்
ிறப் றுத்த இமணயிலிமய
அமனத்துலகுந் பதாழுந்தில்மல
அம் லத்கத கண்கடகன. #475

விமனயினால் உண்டாகிய ிறவியாகிய துன் த்தில் சிக்கி, இமறவனாகிய

தன்மனச் சற்றும் நிமனயாமகலகய பமலிவமடந்து இருக்கும் என்மன,
மிகப்ப ரிதும் ஆட்பகாண்டு என் ிறவித்தமளமய நீக்கின ஒப் ிலாப்
ப ருமாமன, எல்லா உலகங்களும் வணங்குகின்ற தில்மலயம் லத்தில்
கண்கடன்.

விளக்கவுமர
 1.31.கண்ட த்து 545

விமனப் ிறவி - விமனயால் வரும் ிறவி. எமனப் ப ரிதும் - எத்துமணகயா

மிகுதியாக. மிகுதி, தம் தரம் கநாக்கிக் கூறியது.

உருத்பதரியாக் காலத்கத
உள்புகுந்பதன் உளம்மன்னிக்
கருத்திருத்தி ஊன்புக்குக்
கருமணயினால் ஆண்டு பகாண்ட
திருத்துருத்தி கமயாமனத்
தித்திக்குஞ் சிவ தத்மத
அருத்தியினால் நாயடிகயன்
அணிபகாள்தில்மல கண்கடகன. #476

என்னுமடய உருவம் கதாற்றப்ப றாத காலத்திகல என் உள்கள புகுந்து என்

மனத்தில் நிமலப ற்று, ஞானத்மதப் தியச் பசய்து உடம் ிற்புகுந்து தன்
ப ருங்கருமணயினால் ஆட்பகாண் டருளின, திருத்துருத்தி என்ற தலத்திகல
எழுந்தருளியவமன, ஆமச யினால் நாய்க ான்ற அடிகயன் அழகு ப ாருந்திய
தில்மலயம் லத்தில் கண்கடன்.

விளக்கவுமர

உருத் பதரியாக் காலம் - தாய் வயிற்றில் உடம்பு உருப் ப றாதிருந்த பதாடக்கக்

காலம். 'காலத்கத' என்ற ஏகாரம், ிரிநிமல.
உள்புகுந்து - கருவினுள் புகுந்து. உளம் - சூக்கும கதகமாய் நின்ற மனம் . கரு
திருத்தி - ின்னர்க் கருமவச் பசம்மமயாக வளர்த்து. ஊன் புக்கு - ின் ிறந்து
வளர்ந்த உடம் ினுள்ளும் நின்று; என்றது, 'உலகியலில் உழன்ற காலத்தும்
அதற்குத் துமணயாய் நின்று' என்ற டி. இமறவனது திருகமனிமய, 'ஊன்' என்றல்
ப ாருந்தாமம யின், 'ஊன்புக்கு' என்றதற்கு 'ஆசான் மூர்த்தியாய் எழுந்தருளி வந்து'
என உமரத்தல் கூடாமம அறிக. திருத்துருத்தி, கசாழநாட்டுத் தலம். தித்திக்கும் -
இனிக்கின்ற; என்றது, 'இன் ம் மிகுகின்ற' என்ற டி. சிவ தத்மத - வடு
ீ க றாய்
உள்ளவமன. அருத்தி - விருப் ம். இதனுள் அடிகள் கருவிகல திருவுமடயராய்
இருந்தமம புலப் டுதல் காண்க. 'கருவாய்க் கிடந்து உன்கழகல நிமனயும்
கருத்துமடகயன்' (தி.4 .94 ா.6) என்று நாவுக்கரசரும் அருளிச்பசய்தார்.

கல்லாத புல்லறிவிற்
கமடப் ட்ட நாகயமன
வல்லாள னாய்வந்து
வனப்ப ய்தி யிருக்கும்வண்ணம்
 1.31.கண்ட த்து 546

ல்கலாருங் காணஎன்றன்
சு ாசம் அறுத்தாமன
எல்கலாரும் இமறஞ்சுதில்மல
அம் லத்கத கண்கடகன. #477

கல்லாத அற் அறிவினால் கமடயவனாகிய நாய் க ான்றவமன எல்லாம்

வல்லானாய் வந்து திருவருள் ப ற்றிருக்கும் டி லரும் காண என்னுமடய
ஆன்ம அறிமவப் ற்றியுள்ள மும் மலக்கட்டிமனயும் க ாக்கினவமன
எல்கலாரும் வந்து வணங்குகின்ற தில்மலயம் லத்தில் கண்கடன்.

விளக்கவுமர

புல்லறிவின் - புல்லறிவினால். வல்லாளனாய் - வலிதின் ஆளுதல்

உமடயவனாய். வனப்பு - அழகு; என்றது சிறப் ிமன. 'யான் வனப்ப ய்தி
இருக்கும் வண்ணம்' என உமரக்க. சு ாசம் - சுவாம் தன்மமமயச் பசய்யும்
ாசம்.

சாதிகுலம் ிறப்ப ன்னுஞ்

சுழிப் ட்டுத் தடுமாறும்
ஆதமிலி நாகயமன
அல்லலறுத் தாட்பகாண்டு
க மதகுணம் ிறருருவம்
யாபனனபதன் னுமரமாய்த்துக்
ககாதில்அமு தானாமனக்
குலாவுதில்மல கண்கடகன. #478

சாதி, குலம், ிறவி என்கின்ற சூழலிகல அகப் ட்டு அறிவு கலங்குகின்ற

அன் ில்லாத நாய் க ான்ற எனது துன் த்திமனக் கமளந்து, அடிமம பகாண்டு
அறியாமமக் குணத்மதயும் அன்னியருமடய வடிவம் என்ற எண்ணத்மதயும்
நான், எனது என்று பசால்லும் வார்த்மதமயயும் அறகவ அழித்து, குற்றம்
இல்லாத அமுதமானவமனத் தில்மலயம் லத்தில் கண்கடன்.

விளக்கவுமர

அந்தணர் முதலிய நான்கு வருணங்களும் , ிறப் ினாலும், ஒழுக்கத்தினாலும்

உளவாகும். அவற்றுள் ஒழுக்கத்தினால் உளவாவனவற்மற, 'சாதி' என்றார்,
அவ்வவ்வருணத்துள்ளும் அவ்வவ்பவாழுக்கமுமடயாமர, 'சாதியந்தணர்'
முதலிகயாராகக் கூறும் வழக்குப் ற்றி.
 1.31.கண்ட த்து 547

குலம் - குடிமம; இஃது ஒவ்பவாரு வருணத்தினும் உள்ள குதி; இதமன,

'ககாத்திரம்' என் ர் வடபமாழியாளர். ிறப்பு - ிறந்த வருணம். சுழிப் ட்டு -
பவள்ளச் சுழலில் அகப் ட்டு. சாதி முதலிய மூன்றும் உலகியலில் தருக்கிமன
உண்டாக்கி அதனுள்கள அழுந்தச் பசய்தலின் இவற்மற, 'சுழி' என்றார்.
ஆதம் - ஆதரவு. 'குணம்' என்றது, பதாழிமல. க மதயது பதாழில், ஏதம் பகாண்டு
ஊதியம் க ாக விடல்(குறள் - 831), நாணாமம, நாடாமம, நாரின்மம, யாபதான்றும்
க ணாமம (குறள் - 833) முதலியன. ' ிறர் உருவம்' என்றது, ிறர் எனக் கருதி
உறவும், மகயும் பகாள்ளுதற் ககற்ற உருவ கவறு ாட்டுணர்விமன. உமர -
பசருக்குச் பசால். 'இமவகமள மாய்த்து' என்க.

ிறவிதமன அறமாற்றிப்
ிணிமூப்ப ன் றிமவயிரண்டும்
உறவிபனாடும் ஒழியச்பசன்
றுலகுமடய ஒருமுதமலச்
பசறிப ாழில்சூழ் தில்மலநகர்த்
திருச்சிற்றம் லம்மன்னி
மமறயவரும் வானவரும்
வணங்கிடநான் கண்கடகன. #479

ிறவிமய முற்றிலும் நீக்கி, கநாய், முதுமம ஆகிய இமவ இரண்மடயும்,

சுற்றமாகிய ற்கறாடுங் கூட நீங்கிப் க ாய் உலகத்மதயுமடய ஒப் ற்ற
முதல்வமன பநருங்கிய கசாமல சூழ்ந்த தில்மலயம் தியில்
திருச்சிற்றம் லத்மத அமடந்து அந்தணரும் கதவரும் பதாழுதிட நான்
கண்கடன்.

விளக்கவுமர

ிறவிக்கு ஏதுவாய மயக்கத்மத, ' ிறவி' என்றார். உறவு - கிமளஞர்கமல் பசய்யும்

ற்று. மன்னி - ப ாருந்தி. மமறய வர், தில்மலவாழந்தணர். 'மாற்றி, பசன்று,
மன்னி, ஒருமுதமல மமறயவரும் வானவரும் வணங்கிட நான் கண்கடன், என
விமன முடிக்க.

த்திமமயும் ரிசுமிலாப்
சு ாசம் அறுத்தருளிப்
ித்தன்இவன் எனஎன்மன
ஆக்குவித்துப் க ராகம
சித்தபமனுந் திண்கயிற்றால்
 1.31.கண்ட த்து 548

திருப் ாதங் கட்டுவித்த

வித்தகனார் விமளயாடல்
விளங்குதில்மல கண்கடகன. #480

அன்புமடமமயும் நல்பலாழுக்கமும் இல்லாமமக்கு ஏதுவாகிய, ஆன்ம

அறிமவத் தமட பசய்கின்ற ாசத்மத நீக்கி, அடிகயமன இவன் ித்துப்
ிடித்தவன் என்று கண்கடார் கூறும் டி பசய்து, நான் தமது திருவடிமய விட்டு
அகலாமல் மனம் என்கிற திண்கயிற்றால் கட்டுண்டு கிடக்கும் டி பசய்த
ஞானவடிவினனாகிய சிவப ருமானது திருவிமளயாடமலத்
தில்மலயம் லத்தில் கண்கடன்.

விளக்கவுமர

த்திமம - அன்பு. ரிசு - க்குவம்; தகுதி. 'இமவ இரண்டும் இல்லாமமயாகிய

சுத்துவத்மதச் பசய்யும் ாசம்' என்க. 'க ராகம கட்டுவித்த' என இமயயும்.
சித்தம் - மறவாத மனம். 'நாயகன் கசவடி மதவரும் சிந்மதயும்' (தி.12 ப . புரா.
நாவு. 140), என்றார் கசக்கிழாரும். 'திருப் ாதத்தில் கட்டுவித்த' என்க.

அளவிலாப் ாவகத்தால்
அமுக்குண்டிங் கறிவின்றி
விமளபவான்றும் அறியாகத
பவறுவியனாய்க் கிடப்க னுக்
களவிலா ஆனந்தம்
அளித்பதன்மன ஆண்டாமனக்
களவிலா வானவருந்
பதாழுந்தில்மல கண்கடகன. #481

அளவற்ற எண்ணங்களால் அழுந்தப் ட்டு இவ் வுலகத்தில் அறிவில்லாமல்

இனிகமல் நிகழப்க ாவமதச் சிறிதும் அறியாமல் யனற்றவனாயிருக்கின்ற
எனக்கு அளவற்ற இன் த்மதக் பகாடுத்து என்மன ஆண்டருளினவமன
வஞ்சமில்லாத் கதவரும் வணங்குகின்ற தில்மலயம் லத்தில் கண்கடன்.

விளக்கவுமர

ாவகம் - நிமனவு; இஃது உள்ளத்தின் ண்பு. இது, 'தன்மம், ஞானம், மவராக்கியம்,

ஐசுவரியம், அதன்மம், அஞ்ஞானம், அமவராக்கியம், அமனசுவரியம்' எனத்
பதாமகயான் எட்டாகவும், வமகயான் ஐம் தாகவும் (சிவப் ிரகாசம் - 42) விரியான்
அறுநூற்றுப் ன்னிரண்டாகவும் (சிவஞானமா ாடியம் சூ. 2. அதி. 2) ஒருவாற்றான்
 1.31.கண்ட த்து 549

வமரயறுத்துக் கூறப் டுமாயினும், அளவின்றி விரிவது என் கத

உண்மமயாகலின், 'அளவிலாப் ாவகத்தால்' என்றும், இந்நிமனவுகள் லவும்
கறங்ககாமலயின் முமனக ால உள்ளத்துக் கண் மாறி மாறி இமடயறாது
கதான்றி உயிமரப் ந்தித்தலின், 'அமுக்குண்டு' என்றும், இப் ந்தத்தான் உண்மம
ஞானம் கதான்றுதற்கு வழி இல்லாது க ாதலின், 'அறிவின்றி' என்றும் அருளினார்.
'அளவிலாப் ாவகம்' என்றது அறுநூற்றுப் ன்னிரண்டாய க பரண் ற்றிகய எனச்
சிவாகமங்ககளாடு ஒருங்கிமயய உமரத்த லும் ஒன்று.
ஒருப ாழுதும் வாழ்வ தறியார் கருது
ககாடியும் அல்ல ல.
(குறள் 337) எனவும்,
'உண் து நாழி உடுப் து நான்குமுழம்
எண் து ககாடிநிமனந் பதண்ணுவன'
(நல்வழி - 28) எனவும் ிறவிடங்களில் ப ாதுப் டகவ கூறப் ட்டன. பவறுவியன் -
ஒரு யனும் இல்லாதவன். களவு - நல்கலாமர வஞ்சித்தல்.

ாங்கிபனாடு ரிபசான்றும்
அறியாத நாகயமன
ஓங்கியுளத் பதாளிவளர
உலப் ிலா அன் ருளி
வாங்கிவிமன மலம்அறுத்து
வான்கருமண தந்தாமன
நான்குமமற யில்தில்மல
அம் லத்கத கண்கடகன. #482

இமறவமனயமடயக் கூடிய முமறகயாடு அதனால் வரும் யன் சிறிதும்

அறியாத நாய்க ான்ற என்மன மனத்தின்கண் ஞானஒளி மிகுந்து வளர
முடிவில்லாத அன் ிமன அருளிச்பசய்து, விமனப் யன் என்மன
அமடயாதவாறு நீக்கி, ஆணவ மலத்மத அடக்கி கமலான கருமணமயக்
பகாடுத்தவமன நான்கு கவதங்களும் முழங்குகின்ற தில்மலயம் லத்தில்
கண்கடன்.

விளக்கவுமர

ாங்கு - நன்மம. ரிசு - அதமன அமடயும் முமற. 'ஒளி உள்ளத்து ஓங்கி

வளர' என்க. வாங்குதல் - நீக்குதல். 'விமன வாங்கி' என மாறிக் கூட்டுக. மலம் -
ஆணவம். 'அருமமற நான்கிகனாடு ஆறங்கமும் யின்று வல்ல' (தி.12 ப .புரா.
 1.32. ிரார்த்தமனப் த்து 550

தில்மலவாழ். 5) அந்தணர்கள் நிமறந்திருத்தலின், 'நான்கு மமற யில் தில்மல'

என்றார்.

பூதங்கள் ஐந்தாகிப்
புலனாகிப் ப ாருளாகிப்
க தங்கள் அமனத்துமாய்ப்
க தமிலாப் ப ருமமயமனக்
ககதங்கள் பகடுத்தாண்ட
கிளபராளிமய மரகதத்மத
கவதங்கள் பதாழுகதத்தும்
விளங்குதில்மல கண்கடகன. #483

ஐம்பூதங்களாகிச் சுமவ, ஒளி, ஊறு, ஓமச, நாற்றம் என்ற புலன்களாகி ஏமனய

எல்லாப் ப ாருள்களுமாகி, அவற்றிற் ககற் கவறு ாடுகளுமாய்த் தான்
கவறு டுதலில்லாத ப ருமம யுமடயவனாய்த் துன் ங்கமளப் க ாக்கி எம்மம
ஆண்டு அருளிய ஒளிப்ப ாருளானவமனப் ச்மசமணி க ான்றவமன
கவதங்கள் வணங்கித் துதிக்கின்ற தில்மலயம் லத்தில் கண்கடன்.

விளக்கவுமர

'புலன்' என்றது, ப ாறிமய. ப ாருள், 'ஓமச, ஊறு, ஒளி, சுமவ, நாற்றம்' என் வற்மற.
க தங்கள் உமடயவற்மற, 'க தங்கள்' என்றார். எனகவ, ' ல்கவறு வமகப் ட்ட
ப ாருள்கள் எல்லாமாகியும்' என்றதாயிற்று. க தமிலாப் ப ருமம, க தங்கமள
யுமடய ப ாருள்கள் எல்லாவற்றிலும் அமவகயயாய்க் கலந்து நிற் ினும், தன்
தன்மம திரியாத ப ருமம. ககதங்கள் - துன் ங்கள்.

1.32. ிரார்த்தமனப் த்து

கலந்து நின்னடியா கராடன்று
வாளா களித்தி ருந்கதன்
புலர்ந்து க ான காலங்கள்
புகுந்து நின்ற திடர் ின்னாள்
உலர்ந்து க ாகனன் உமடயாகன
உலவா இன் ச் சுடர்காண் ான்
அலந்து க ாகனன் அருள்பசய்யாய்
ஆர்வங் கூர அடிகயற்கக. #484
 1.32. ிரார்த்தமனப் த்து 551

உமடயவகன! நீ என்மன ஆட்பகாண்ட அந்நாளில் உன் அடியார்களுடன்

கூடியிருத்தமல மாத்திரம் பசய்து வகண
ீ களித்திருந்கதன். நாள்கள் கழிந்து
க ாயின. ிற்காலத்தில் அவர்கமள விட்டுப் ிரிந்ததும் துன் ம் புகுந்து
நிமலப ற்றது. அதனால் வாடிப் க ாகனன். பகடாத இன் த்மதத் தருகிற ஒளி
வடிவினனாகிய உன்மனக் காணுப ாருட்டு வருந்திகனன். அடிகயனாகிய
எனக்கு உன்மீ து அன்பு மிகும் டி அருள் பசய்வாயாக.

விளக்கவுமர

ப ாருள்ககாள்: 'உமடயாகன, அன்று நின் அடியா கராடு கலந்து வாளா

களித்திருந்கதன்; காலங்கள் புலர்ந்து க ான; ின்னாள் இடர் புகுந்து நின்றது;
அதனால், உலவா இன் ச் சுடர் காண் ான் அலந்து க ாகனன் ' அடிகயற்கு ஆர்வம்
கூர அருள் பசய்யாய்'.
அன்று - என்மன ஆட்பகாண்ட அந்நாள். வாளா - கவமல யின்றி. இமறவன்
ஆட்பகாண்ட காலத்தில் அடிகள் அடியார் லகராடும் கலந்து கவமலயின்றிக்
களித்திருந்ததாக அருளின மமயால், ின்கன அவர் இமறவகனாடு பசல்லாது
நின்றது, உலகியல் மயக்கத்தாலன்றிப் ிறர்மாட்டு மவத்த இரக்கத்தால் என் து
ப றப் டும். காலங்கள் புலர்ந்துக ான - இத்தமகய களிப்பு நிமல யிகல ல
காலங்கள் கழிந்தன. ின்னாள் - நீ அடியாருடன் மமறந் தருளியதற்குப் ின்னாய
நாட்களில். இடர் - உலகியல் துன் ம். உலர்ந்து க ாகனன் - உள்ளமும், உடலும்
வலியற்றுப் க ாயிகனன். 'இன் ச் சுடர்' எனப் டர்க்மகயாகச்
பசால்லப் ட்டதாயினும், 'இன் ச் சுடராகிய உன்மன' என் கத ப ாருள்.
அலந்துக ாகனன் - அமலந்துநின்கறன். ஆர்வம் கூர - உன்மாட்டு எனக்கு அன்பு
மிக. 'அன்பு மிகுமாயின் நான் உன்மன அமடதல் திண்ணம்' என் து கருத்து.

அடியார் சிலர்உன் அருள்ப ற்றார்

ஆர்வங் கூர யான்அவகம
முமடயார் ிணத்தின் முடிவின்றி
முனிவால் அடிகயன் மூக்கின்கறன்
கடிகய னுமடய கடுவிமனமயக்
கமளந்துன் கருமணக் கடல்ப ாங்க
உமடயாய் அடிகயன் உள்ளத்கத
ஓவா துருக அருளாகய. #485

உமடயவகன! உன் அடியார்களில் சிலர் உன் னிடத்தில் அன்புமிக உன்னுமடய

அருமளப் ப ற்றார்கள். அடியவ னாகிய நாகனா வகண
ீ முமடநாற்றமுமடய
ிணத்மதப் க ான்று அழிவின்றி பவறுப் ினால் வயதுமுதிர்கின்கறன். இளகாத
 1.32. ிரார்த்தமனப் த்து 552

மனமுமட கயனுமடய பகாடுமமயான விமனகமள நீக்கி அடிகயனுமடய

உள்ளத்தில் உன்னுமடய கருமணயாகிய கடல் ப ாங்கும் வண்ணம்
இமடவிடாது உருகும் டி அருள் புரிவாயாக.

விளக்கவுமர

'ஆர்வம் கூர்தலால் அருள் ப ற்றார்' என்க. அவகம மூக்கின்கறன் - வணாக

ீ
மூப் மடகின்கறன். ிணத்தின் - ிணத்தின் கண். பவறுப்புக் காரணமாக
உடம்ம , ' ிணம்' என்றார். 'முடிவின்றி இருந்து' என ஒருபசால் வருவிக்க.
முனிவால் - அந்த பவறுப்க ாகட. 'கருமணக் கடல் ப ாங்குமாறு உருக' என்க.
'உருக' என்றது, 'உருக்கம் உண்டாக' எனப் ப ாருள்தந்து நின்றது.

அருளா ரமுதப் ப ருங்கடல்வாய்

அடியா பரல்லாம் புக்கழுந்த
இருளார் ஆக்மக இதுப ாறுத்கத
எய்த்கதன் கண்டாய் எம்மாகன
மருளார் மனத்கதார் உன்மத்தன்
வருமால் என்றிங் பகமனக்கண்டார்
பவருளா வண்ணம் பமய்யன்ம
உமடயாய் ப றநான் கவண்டுகம. #486

எம்ப ருமாகன! உமடயவகன! திருவருளாகிய அரிய அமுதம் க ான்ற ப ரிய

கடலின்கண் உன் அடியார்கள் எல்லாம் புகுந்து திமளத்திருக்க அறியாமம
நிமறந்த உடம் ாகிய இதமனச் சுமந்து இமளத்கதன். மயக்கம் ப ாருந்திய
மனத்மத யுமடய ஒரு ித்தன் வருகிறான் என்று இவ்வுலகில் என்மனப்
ார்ப் வர்கள் அஞ்சாவண்ணம் நான் வடுக
ீ றமடயும் ப ாருட்டு உண்மமயான
அன் ிமனப் ப றகவண்டும்.

விளக்கவுமர

அருள் ஆரமுதப் ப ருங்கடல்வாய் - அருளாகிய அரிய அமுதப்

ப ருங்கடலின்கண். 'அமுதப் ப ருங்கடல்' என் து இல்ப ாருள் உவமமயாய்,
அருளுக்கு உருவகமாயிற்று, உன்மத்தன்- ித்தன். 'உன்மன அமடயும்
பமய்யன்ம யான் ப றாவிடில், உலகியகலாடு பதாடர் ின்றி ஒழுகும் எனது
ஒழுக்கத்திற்குப் யன், என்மனக் கண்டவர்கள், 'இஃகதா ித்தன் ஒருவன்
வருகின்றான்' என்று அஞ்சி ஓடுவதன்றி கவறில்மல' என் தாம்.
 1.32. ிரார்த்தமனப் த்து 553

கவண்டும் கவண்டு பமய்யடியா

ருள்கள விரும் ி எமனஅருளால்
ஆண்டாய் அடிகயன் இடர்கமளந்த
அமுகத அருமா மணிமுத்கத
தூண்டா விளக்கின் சுடரமனயாய்
பதாண்ட கனற்கும் உண்டாங்பகால்
கவண்டா பதான்றும் கவண்டாது
மிக்க அன்க கமவுதகல. #487

உன்மன கவண்டுகின்ற பமய்யடியார்களிமடகய கருமணயால் என்மன

முன்னம் ஆட்பகாண்டருளிமன. அதனால் அடிகயனது துன் த்மதயும் நீக்கின
அமுகத! அருமமயான ப ரிய மணியாகிய முத்கத! தூண்டாத விளக்கின்
சுடர்க்பகாழுந்து க ான்றவகன! அடிகயன், விரும் த்தகாத ஒன்மறயும்
விரும் ாது மிகுந்த அன் ிமனகய ப ாருந்துதல் உண்டாகுகமா? அதுகவ எனக்கு
கவண்டும்.

விளக்கவுமர

'கவண்டும்' இரண்டனுள், முன்னது விரும்புதற் ப ாருமளயும், ின்னது

இன்றியமமயாமமப் ப ாருமளயும் தந்தன. பமய்யடியாமர ஆட்பகாள்ளுதமல
இமறவன் தனக்கு இன்றியமம யாக கடனாகக் பகாள்வன் என்க. இரண்டும்
ப யபரச்சங்கள். 'பமய்யடியாருள்கள ஒருவனாக' என ஒரு பசால் வருவிக்க.
'அருளால் ஆண்டாய்' என்றதனால், 'தகுதியால் ஆண்டிமல' என் து ப றப் ட்டது.
'அவ்வாறு ஆண்டு இடர்கமளந்த அமுகத' என்க. 'உண்டாங்பகால்' என்றதமன
இறுதிக்கண் கூட்டுக. பகால், அமசநிமல. 'கவண்டாபதான்றும்' என்றதில்,
'கவண்டாத' என் தன் ஈற்று அகரம் பதாகுத்தலாயிற்று. கவண்டாதது - யனில்லா
தது. கவண்டாது - விரும் ாமல். கமவுதல் - ப ாருந்துதல்.

கமவும் உன்றன் அடியாருள்

விரும் ி யானும் பமய்ம்மமகய
காவி கசருங் கயற்கண்ணாள்
ங்கா உன்றன் கருமணயினால்
ாவி கயற்கும் உண்டாகமா
ரமா னந்தப் ழங்கடல்கசர்ந்து
ஆவி யாக்மக யாபனனபதன்
றியாது மின்றி அறுதகல. #488
 1.32. ிரார்த்தமனப் த்து 554

நீலமலரின் தன்மமயமமந்த மீ ன் க ான்ற கண்மணயுமடய உமமயம்மமயின்

ாககன! ப ாருந்திய உன்னுமடய அடியார் நடுவில் ஒருவனாய் நானும்
உண்மமமயகய விரும் ி உன்னுமடய திருவருளால் க ரின் மாகிய
மழயகடமல அமடந்து உயிரும் உடம்பும் நான் எனது என்னும் ற்றுக்களும்
சிறிது மில்லாது அற்றுப்க ாதல் ாவியாகிய எனக்கும் உண்டாகுகமா?

விளக்கவுமர

ப ாருள்ககாள்: காவிகசரும் கயற்கண்ணாள் ங்கா, உன்றன் கருமணயினால்,

யானும் பமய்ம்மமகய விரும் ி, கமவும் உன்றன் அடியாருள் ரமானந்தப்
ழங்கடல் கசர்ந்து, ஆவி, யாக்மக, யான், எனது என்ற யாதும் இன்றி அறுதல்
ாவிகயற்கும் உண்டாகமா. கமவும் - (உன்மன உண்மமயாககவ) விரும்புகின்ற.
பமய்ம்மமகய விரும் ி. பமய்யாககவ அன்பு பசய்து. 'காவியும் கயலும்க ாலும்
கண்ணாள்' என் தமன இவ்வாறு ஓதினார். காவி - நீகலாற் லம். 'என்ற' என் தன்
ஈற்று அகரம் பதாகுத்தலாயிற்று. 'யானும்' என்றது, 'அறுதல்' என்ற பதாழிற்ப யர்
எழுவாய்க்கு அமடயாய் வந்தது. 'என்றவற்றுள் யாதும் இன்றி' என்க.

அறகவ ப ற்றார் நின்னன் ர்

அந்த மின்றி அகபநகவும்
புறகம கிடந்து புமலநாகயன்
புலம்பு கின்கறன் உமடயாகன
ப றகவ கவண்டும் பமய்யன்பு
க ரா ஒழியாப் ிரிவில்லா
மறவா நிமனயா அளவிலா
மாளா இன் மாகடகல. #489

உமடயவகன! உன் அன் ர்கள் நிமலப யராத, நீங்காத கவறு டாத, மறப்பும்
நிமனப்பும் இல்லாத, எல்மலயில்லாத அழிவு இல்லாத க ரின் க் கடமல
முற்றிலும் ப ற்றவர்களாய் முடிவின்றி மனம் உருகவும் கீ ழ்த்தன்மமயுமடய
நாய் க ான்ற யான் அவர்கள் கூட்டத்துக்கு பவளிகய கிடந்து வருந்துகின்கறன்.
ஆமகயால் அவ்வின் க் கடமலப் ப றுவதற்கு ஏதுவான உண்மம அன்ம
யான் ப றகவ கவண்டும்.

விளக்கவுமர

அறகவ - முழுதும். 'ப ற்றாராகிய அன் ர்' என்க. ப றுதலுக்கு, 'அருள்' என்னும்
பசயப் டுப ாருள் வருவிக்க. அந்தம் இன்றி - இமடயறாது. 'யான் பமய்யன்பு
 1.32. ிரார்த்தமனப் த்து 555

ப றகவ கவண்டும்' என்க. 'க ரா' முதலிய ஏழும் இன் த்திற்கு அமட. க ர்தல்,
அமடந்கதார் ின் நீங்குதலும், ஒழிதல் தான் நீங்குதலுமாம். ிரிவு - கவறாதல்.
அளவு - எல்மல. மாளுதல் - அழிதல். ஏழ் அமடயாலும், ஏழ் இன் க் கடல்
கூறியவாறாக இதற்கு நயம் உமரப் ர். 'கடகல' என்றது, விளி. 'அன்ம ப் ப ற்றால்,
அவ் வின் க்கடமலப் ப றலாம்' என்றதாம்.

கடகல அமனய ஆனந்தம்

கண்டா பரல்லாங் கவர்ந்துண்ண
இடகர ப ருக்கி ஏசற்றிங்
கிருத்த லழககா அடிநாகயன்
உமடயாய் நீகய அருளுதிபயன்
றுணர்த்தா பதாழிந்கத கழிந்பதாழிந்கதன்
சுடரார் அருளால் இருள்நீங்கச்
கசாதீ இனித்தான் துணியாகய. #490

உமடயவகன! ஒளிப்ப ாருளானவகன! கடல் க ான்ற அவ்வளவு

க ரானந்தத்மத, உன்மனப் ார்த்த அடியார் எல்கலாரும் அள்ளிப் ருக,
அடிமமயாகிய நாகயன், துன் த்மதகய அதிகரிக்கச் பசய்து, வருந்தி
இவ்வுலகத்தில் இருப் து அழகாகுகமா? நீ தான் எனக்கு அருள் பசய்வாய் என்று
அறிந்து, அது ற்றி உன்னிடம் கவண்டிக்பகாள்ளாது இருந்து, ிரிந்துபகட்கடன்.
கதிரவன் க ான்ற திருவருளால், என் அறியாமமயாகிய இருள் நீங்கும் டி
இனியாவது நீ திருவுளம் ற்றுவாயாக.

விளக்கவுமர

கண்டார், உன்மனக் கண்டவர். 'இடர்' என்றது அதற்கு ஏதுவாவனவற்மற. ஏசற்று -

துன்புற்று. நீகய அருளுதி என்று- நான் ககளாமல் நீகய தருவாய் என்று
நிமனத்து. உணர்த்தாபதாழிந்து- ககளாமல்விட்டு.
கழிந்பதாழிந்கதன் - இத்துமண நாளும் விலகி விட்கடன். 'சுடர் ஆர் அருளால்'
என்றதமன, 'அருள் அருஞ் சுடரால்' எனப் ின்முன்னாக்கி உமரக்க.
இருள், 'அறியாமமயாகிய இருள்' எனச்சிறப்புருவகம். துணியாய் - சிமதத்துவிடு.
அறியாமம நீங்கின், உளதாம் என்க.

துணியா உருகா அருள்ப ருகத்

கதான்றுந் பதாண்ட ரிமடப்புகுந்து
திணியார் மூங்கிற் சிந்மதகயன்
சிவகன நின்று கதய்கின்கறன்
 1.32. ிரார்த்தமனப் த்து 556

அணியா ரடியார் உனக்குள்ள

அன்புந் தாராய் அருளளியத்
தணியா பதால்மல வந்தருளித்
தளிர்ப ாற் ாதந் தாராகய. #491

சிவப ருமாகன! துணிந்து, மனம் உருகி, உன் அருள் ப ருகும் டி, விளங்கும்
அடியாரிமடகய கூடி, வலிமம ப ாருந்திய, மூங்கிமலப் க ான்ற,
சித்தத்மதயுமடய யான், இருந்து பமலிகின்கறன். உன் உள்ளத்தில்
அருள்மிகுந்து, கூட்டமாகப் ப ாருந்திய, உன் அடியார்கள் உன் ால் பகாண்டுள்ள
பமய்யன்ம யும் எனக்குத் தருவாயாக. காலம் தாழ்த்தாது விமரவாக
எழுந்தருளி, தளிர் க ான்ற ப ான்னடிகமளயும் தருவாயாக.

விளக்கவுமர

துணியா - உன்மனகய ப ாருளாகத் துணிந்து. உருகா- மனம் உருகி. அருள்

ப ருக - அதனால் உனது திருவருள் ப ருகப் ப ற்று. கதான்றும் -
காணப் டுகின்ற. 'இத்தமகய அடியாரிமடகய அன் ில்லாத யான் புகுந்கதன்'
என்றது, முன்பு ஆட்பகாள்ளப் ட்டமமமய. திணி ஆர் மூங்கில் - உட்டுமள
இல்லாத மூங்கில்; இது வலிய மனத்திற்கு உவமமயாயிற்று. உனக்கு உள்ள -
உன் ப ாருட்டுக் பகாண்டுள்ள. 'அடியார்க்கு' என் கத ாடம் க ாலும்! 'அன்பும்'
என்ற உம்மம எதிரது தழுவிய எச்சம். அருள் அளிய - உனது கருமண மிக்கு
நிகழ. இதமனத் தாப் ிமசயாய் முன்னுங்கூட்டி , முன்னர் எதிர்காலமாகவும்,
ின்னர் இறந்த காலமாகவும் உமரக்க. தணியாது- பமத்பதன வாராது.

தாரா அருபளான் றின்றிகய

தந்தாய் என்றுன் தமபரல்லாம்
ஆரா நின்றார் அடிகயனும்
அயலார் க ால அயர்கவகனா
சீரார் அருளாற் சிந்தமனமயத்
திருத்தி ஆண்ட சிவகலாகா
க ரா னந்தம் க ராமம
மவக்க கவண்டும் ப ருமாகன. #492

ப ருமமயுமடகயாகன! எமக்குத் தாராத அருள், ஒன்றும் இல்லாது முழுவதும்

தந்தமனபயன்று, உன்னடியார் எல் கலாரும் மகிழ்ந்திருந்தனர். அடிகயனாகிய
யான் மட்டும் கவற்றவர் க ால, வருந்துகவகனா? சிறப்புப் ப ாருந்திய உன்
 1.32. ிரார்த்தமனப் த்து 557

திருவருளால், என் சித்தத்மதத் திருத்தி, ஆண்டருளின சிவகலாக நாதகன!

க ரின் மான நிமலயில் என்மன நீங்காமல் மவத்தல் கவண்டும்.

விளக்கவுமர

தமர் - சுற்றத்தார்; அடியவர். ஆராநின்றார் - இன் த்மத நிரம் த்

துய்க்கின்றார்கள். அடிகயனும் - அடிகயன் ஒருவன் மட்டும். க ராமம -
நீங்காமல்.

மாகனார் ங்கா வந்திப் ார்

மதுரக் கனிகய மனபநகா
நாகனார் கதாளாச் சுமரபயாத்தால்
நம் ி இத்தால் வாழ்ந்தாகய
ஊகன புகுந்த உமனயுணர்ந்கத
உருகிப் ப ருகும் உள்ளத்மதக்
ககாகன அருளுங் காலந்தான்
பகாடிகயற் பகன்கறா கூடுவகத. #493

மாமனப் க ான்ற ார்மவமயயுமடய உமமயம்மமமய ஒரு ாகமாக

உமடயவகன! வந்திப் ார்க்கு அஃதாவது வணங்குகவார்க்கு இனிய கனி
க ான்று இன் ம் அளிப் வகன! இமறவகன! நம் ிகய! மனம் பநகிழாமல் நான்
துமளக்கப் டாத ஒரு சுமரக்காமயப் க ான்று இருந்தால், இதனால் நீ வாழ்ந்து
விட்டாகயா? உடம் ிகல முன்னகர புகுந்த உன்மனயறிந்து, இளகிப் பூரிக்கும்
மனத்மத, நீ அருள் புரியும் காலமானது பகாடுமமமய யுமடய எனக்கு,
கூடுவது எப்ப ாழுகதா?

விளக்கவுமர

மான் - ப ண். வந்திப் ார் - வணங்குவார்க்கு, மனம் பநகா - மனம் உருகாது,

கதாளாச்சுமர - துமளயிடாத சுமரக் குடுக்மக. இதனுள் ஒன்றும் புகாது;
ஆதலின், அன்பும் அருளும் புகும் நிமலயில்லாதவர்கட்கு இஃது உவமமயாகச்
பசால்லப் டும். நம் ி - நம் ிகய. இத்தால் வாழ்ந்தாகய - என்மன இந்நிமலயில்
மவத்து விட்ட இதனால் நீ வாழ்ந்கத விட்டாய்க ாலும்! இஃது ஊடியுமரக்கும்
பசால்.
'ஆளாய் இருக்கும் அடியார் தங்கள்
அல்லல் பசான்னக்கால்
வாளாங் கிருப் ர்
ீ திருவா ரூரீர்
 1.32. ிரார்த்தமனப் த்து 558

வாழ்ந்து க ாதீகர'
(தி. 7 .95 ா.1) என்றார் நம் ியாரூரரும்.

கூடிக் கூடி உன்னடியார்

குனிப் ார் சிரிப் ார் களிப் ாராய்
வாடி வாடி வழியற்கறன்
வற்றல் மரம்க ால் நிற்க கனா
ஊடி ஊடி உமடயாபயாடு
கலந்துள் ளுருகிப் ப ருகிபநக்கு
ஆடி ஆடி ஆனந்தம்
அதுகவ யாக அருள்கலந்கத. #494

உன் அடியார்கள், கசர்ந்து கூத்தாடுவர்; நமகப் ார்; களிப் ாராக; பநறி

பகட்டவனாகிய நான் மட்டும் வாட்ட முற்று , ட்ட மரத்மதப் க ான்று
இருப்க கனா? ிணங்கிப் ிணங்கி, உமடயவனாகிய உன்னுடன், கசர்ந்து,
மனமுருகி, பூரித்து, பநகிழ்ந்து, கூத்தாடிக் கூத்தாடி, ஆனந்தமயமாகும் டி,
ஒன்றாய்க் கலந்து அருள் பசய்வாயாக.

விளக்கவுமர

குனிப் ார் - கூத்தாடுவார். 'களிப் ாராக' என் து ஈறு பகட்டு நின்றது. வழியற்கறன்
- ிமழக்கும் வழியாதும் இல்லாத யான். 'வாடி வாடி வற்றல் மரம்க ால்
நிற்க கனா' என்க. வற்றல் மரம் - உயிரற்றுக் காய்ந்துக ான மரம். 'வற்றல்'
என் து மரவமககளுள் ஒன்று எனவும், அவ்வமகயினதாகிய மரம், தளிர்
முதலியன இன்றி வறுங்பகாம் ாககவ வளரும் எனவும் கூறுவாரும் உளர்.
ஓகாரம், இரக்கப் ப ாருட்டு. 'உமடயாபயாடு ஊடி ஊடிக் கலந்து' என்க.
உமடயாபயாடு - தமலவனாகிய உன்கனாடு. 'ஊடுதல் காமத்திற் கின் ம்' (குறள்-
1330.) என் து ற்றி இமற இன் த்மத அவ்வின் த்கதாடு ஒப் ிப் ார், இங்ஙனம்
அருளிச் பசய்தார். இமற இன் த்மத இவ்வாறு காம இன் த்கதாடு ஒப் ித்துக்
கூறுதல், உலகத்தார் உணரும் க ரின் மாகிய அவ்வின் த்தினியல்பு ற்றி,
உண்மமப் க ரின் மாகிய இமறவனின் த்தினது சிறப்ம உணர்தற் ப ாருட்டாம்.
இமற இன் த்தில் ஊடுதலாவது, 'உங்களுக்காள் பசய்யமாட்கடாம்' (தி.7 .5 ா.2)
என்றாற்க ால, உரிமம கதான்றச் சிலவற்மற வலியுறுத்தி கவண்டல். 'அருள்
கலந்து' என்றதமன, 'கலந்து அருள்' என மாற்றிப் ப ாருள் பகாள்க. கலந்து - என்
முன் கதான்றி. அருள் - அருள்பசய். இதன் ஈற்றுச்பசால், முதல் திருப் ாட்டின்
முதற்பசால்லாய் அமமந்து நிற்றல் காண்க.
 1.33.குமழத்த த்து 559

1.33.குமழத்த த்து
குமழத்தாற் ண்மடக் பகாடுவிமனகநாய்
காவாய் உமடயாய் பகாடுவிமனகயன்
உமழத்தால் உறுதி யுண்கடாதான்
உமமயாள் கணவா எமனஆள்வாய்
ிமழத்தாற் ப ாறுக்க கவண்டாகவா
ிமறகசர் சமடயாய் முமறகயாஎன்று
அமழத்தால் அருளா பதாழிவகத
அம்மா கனஉன் னடிகயற்கக.
#495

உமடயவகன, உமமயம்மமயின் தமலவகன! என்மன ஆள் வகன! ிமற

தங்கிய சமடமயயுமடயவகன! தமலவகன! மழய, பகாடிய விமனயாகிய
கநாய் என்மன வாட்டினால், நீ காத்தருளவில்மல. ஆதலால், பகாடுமமயான
விமனமயயுமடகயன் நானாக முயன்றால், நன்மம உண்டாகுகமா? நான் ிமழ
பசய்தால் அதமன மன்னித்துக் காக்க கவண்டாகவா? முமறகயா என்று
உன்மன ஓலமிட்டு அமழத்தால் உன் அடியானாகிய எனக்கு, நீ அருள்
பசய்யாது க ாவது தகுதிகயா?

விளக்கவுமர

'பகாடுவிமனகயன் (உன்மனக்) குமழத்தால், ண்மடக் பகாடுவிமனகநாய்

காவாய்' எனக் கூட்டுக. குமழத்தால் - உன் உள்ளம் குமழயுமாறு இரந்து
கவண்டுகவனாயின்; என்றது, 'அங்ஙனம் கவண்டி நிற்கின்கறனாதலின் ' என்ற டி,
விமனகநாய் - விமனயாகிய கநாய். காவாய் - வந்து சாராத டி தடுத்தருள்.
உமழத்தால் - அவ்விமனயால் நான் துன்புறுகவனாயின். உறுதி உண்கடா -
உனக்காயினும், எனக்காயினும் யாகதனும் நன்மம உண்கடா. ிமழத்தால் -
விமனவந்து மீ ளப் ற்றுதற்கு ஏதுவாக யான் ிமழபசய்துவிட்கடன் என்றால்.
அருளாபதாழிவகத - கருமண பசய்யாதுவிடுதல் ப ாருந்துவகதா. 'அம்மாகன',
'உன் அடிகயற்கக' என்ற அடிமமயாகிய யான் ிமழ பசய்தால் அதமனப்
ப ாறாபதாழிதலும், முமறகயா என்று அமழத்தால் ககளா பதாழிதலும்
தமலவனாகிய உனக்குப் ப ாருந்துவனகவா என்னும் குறிப் ினதாகிய உடம்ப ாடு
புணர்த்தல்.

அடிகயன் அல்லல் எல்லாம்முன்

அகல ஆண்டாய் என்றிருந்கதன்
 1.33.குமழத்த த்து 560

பகாடிகய ரிமடயாள் கூறாஎம்

ககாகவ ஆஆ என்றருளிச்
பசடிகசர் உடமலச் சிமதயாத
பதத்துக் பகங்கள் சிவகலாகா
உமடயாய் கூவிப் ணிபகாள்ளா
பதாறுத்தால் ஒன்றும் க ாதுகம. #496

பகாடி க ான்ற இமடமயயுமடய உமமயம்மம யின் ாககன! எங்கள்

தமலவகன! எங்கள் சிவகலாக நாதகன! உமடயவகன! அடிகயனது துன் ங்கள்
எல்லாம் நீங்கும் டி, முன்கன வந்து ஆண்டருளிமன என்று எண்ணி மகிழ்ந்து
இருந்கதன். அங்ஙனம் இருக்க ஐகயா என்று மனம் இரங்கி, துன் த்மதத்
தருகின்ற உடம்ம அழித்து இன் த்மதத் தாராது இருத்தல் ஏன்? விமரவில்
அமழத்து உன் ணியில் நிற்கச் பசய்யாது, உடம் ிகல மவத்துத்
துன்புறுத்தினால் மட்டும் க ாதுகமா?

விளக்கவுமர

'முன்' என்றமன முதலிற் கூட்டுக. 'அல்லல் எல்லாம் அகல ஆண்டாய் என்று

இருந்கதன்' என்றது, 'ஆண்ட ின்பும் என்மன அல்லற் ட மவப் ாய் என் மத
அறிந்திகலன்' என்ற டி. எத்துக்கு, 'எற்றுக்கு' என் தன் மரூஉ. 'அடிமமமயக் குற்றம்
கநாக்கி ஒறுத்தலும், மற்றுப் ற்று இன்மம கநாக்கி அருளுதலும் ஆகிய இரண்டும்
பசயற் ாலனவாக அவற்றுள் ஒறுத்தலாகிய ஒன்மறமட்டும் பசய்பதாழிவது
தமலவராயினார்க்கு நிரம்புகமா ' என் ார், 'கூவிப் ணிபகாள்ளாது ஒறுத்தால்
ஒன்றும் க ாதுகமா' என்று அருளிச் பசய்தார். 'ஒன்றும்' என்றதற்கு முன்னர், 'அஃது'
என்னும் சுட்டுப் ப யர் வருவிக்க. 'க ாது' என் து, 'நிரம்பு' என் தகனாடு ஒரு
ப ாருட்டாய விமனயடி. இதனினின்றும் ல விமனவிகற் ங்களும் ிறக்கும்.
இதற்கு, ' ற்று' என்னும் முதனிமல ஒருப ாருட் கிளவி யாகக் கூறப் டும்.
'க ாதாது, ற்றாது' என் வற்மற, 'காணாது' என வழங்குவர் இக்காலத்தார்.

ஒன்றும் க ாதா நாகயமன

உய்யக் பகாண்ட நின்கருமண
இன்கற இன்றிப் க ாய்த்கதாதான்
ஏமழ ங்கா எம்ககாகவ
குன்கற அமனய குற்றங்கள்
குணமாம் என்கற நீபகாண்டால்
என்தான் பகட்ட திரங்கிடாய்
எண்கதாள் முக்கண் எம்மாகன. #497
 1.33.குமழத்த த்து 561

உமமபயாரு ாககன! எங்கள் தமலவகன! எட்டுத் கதாள்கமளயும், மூன்று

கண்கமளயுமுமடய எம் ப ரிகயாகன! ஒன்றுக்கும் ற்றாத நாய் க ான்ற
என்மன அன்று உய்யக் பகாண்டருளிய உன்னுமடய கருமணயானது, இன்று
இல்லாமற் க ாய்விட்டகதா? மமலமயப் க ான்ற தவறுகமளயும், குணங்கள்
என்கற நீ ஏற்றுக் பகாண்டால், எனக்கு எதுவும் இல்மல. ஆமகயால்
இரங்கியருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

'ஒன்றற்கும்' என உருபு விரிக்க. 'ஒன்றற்கும் நிரம் ாத' என்றது, ஒரு ப ாருகளாடும்

ஒருநிகராதற்கு நிரம் ாத; எல்லாப் ப ாருளினும் கீ ழ்ப் ட்ட' என்ற டி. 'இன்று
இன்றிப் க ாய்த்கதா' எனப் ின்னர் வருதலின், 'உய்யக் பகாண்ட' என் தற்கு,
'அன்று' என் து வருவிக்கப் டும். 'க ாயிற்று' என் து 'க ாயித்து' என மருவிப் ின்
'க ாய்த்து' என்றாயிற்று. 'ஆயிற்று' என் தும் இவ்வாகற 'ஆய்த்து' என வருதல்
உண்டு. இவ்விரண்டும் இவ்வாறன்றி இமடக் கண் இன் ப றற் ாலன
சிறு ான்மம தகர ஒற்றுப் ப ற்று வந்தன என்றலும் ஒன்று. ஓவும், தானும் அமச
நிமலகள். ஏமழ - ப ண், 'எளியவர் என் து நயம். 'நீ பகாண்டால் என்தான்
பகட்டது' என்றது. இமறவனது தன்வயம் உமடமம மாத்திமரகய குறித்ததன்றிக்
ககாட்ட முமடயனாகக் கூறியதன்றாம். அஃது அவன் அங்ஙனங் பகாள்ளாமம
ற்றிக் கூறியவதனாகன ப றப் டும். இமறவன் தன் அடியார்கள், ' ாதகத்மதச்
பசய்திடினும் ணியாக்கிவிடும்' (சிவஞானசித்தி சூ.10.1.) என் வாகலின், அவற்கும்
ககாட்டமுண்மம ப றப் டு மன்கறா எனின், டாது; என்மனபயனின், ாதகத்மதச்
பசய்திடினும்' என் து, அருள் வழிக் கண் தம்மிழப் ில் நின்று பசய்தமலயாக
லானும் அவ்வாறு தம்மம இழவாது, ' ிமழயுளனப ாறுத்திடுவர்' (தி.7 .89 ா.1)
என்று கருதிப் ிமழப் ின் ப ாறாது, 'ஒன்ன லமரக் கண்டாற்க ால்' (தி.7 .89 ா.9)
உதாசீனம் பசய்து க ாதல் ஆளுமடய நம் ிகளிடத்து நிகழ்ந்த நிகழ்ச்சியான்
நன்கறியப் டுத லானும் என்க. எனகவ, அடிகள் தாம் பசய்தனவாகக் கூறும்
குற்றங்கமளத் தம் வழியினின்று பசய்தனவாககவ அவர் கூறுதலின், 'அவற்மறக்
குணமாகக் பகாண்டால் பகடுவபதான்றில்மல ' என்றது, இமறவனது
தன்வயமுமடமம மாத்திமரகய ற்றித் தமது ஆற்றாமம மிகுதியாற்
கூறியகதயாம். அன்னதாயினும், முன்னும், ின்னும் உளவாகிய அவரது
திருபமாழிகள் அவர் திருவருள் வழிநிற்றலிற் ிறழாமம நன்குணரப் டுதலின் ,
அவமரத் தற்க ாதமுமடயபரனக் கருதி மமலதல் கூடாமமயறிக. 'பகடுவது'
என்னும் எதிர்காலச் பசால், 'பகட்டது' எனத் பதளிவு ற்றி இறந்த காலமாகச்
பசால்லப் ட்டது.
 1.33.குமழத்த த்து 562

மாகனர் கநாக்கி மணவாளா

மன்கன நின்சீர் மறப் ித்திவ்
ஊகன புகஎன் றமனநூக்கி
உழலப் ண்ணு வித்திட்டாய்
ஆனால் அடிகயன் அறியாமம
அறிந்து நீகய அருள்பசய்து
ககாகன கூவிக் பகாள்ளும்நாள்
என்பறன் றுன்மனக் கூறுவகத. #498

மாமனப் க ான்ற ார்மவயுமடய உமமயம்மம யின் கணவகன!

நிமலப ற்றவகன! தமலவகன! உனது ப ருமமமய, மறக்கும் டிபசய்து,
இவ்வுடம் ின் கண்கண புகுமாறு, என்மனத் தள்ளி, இவ்வுலகில் அமலயும் டி
பசய்துவிட்டாய். உன் பசயல் இதுவாயின் இனி நீகய அடிகயனது
க மதமமமய உணர்ந்து அருள் புரிந்து என்மன மீ ள உன் ால் அமழத்துக்
பகாள்ளும் நாள் எப்க ாது? அதன் ின் நான் உன்மனப் புகழ்ந்து ாடுவது
எப்க ாது?

விளக்கவுமர

மன்கன - தமலவகன. சீர் - புகழ், என்றது, அதமனச் பசால்லுதமல. நூக்கி -

வழ்த்தி.
ீ மலசத்திகமளத் தூண்டிவிடுவமதயும் இமறவகன பசய்வதாகக் கூறுவர்
ஆசிரியராகலின், 'நின்சீர் மறப் ித்து' எனவும், 'ஊகனபுக நூக்கி' எனவும், 'உழலப்
ண்ணு வித்திட்டாய்' எனவும் அருளிச் பசய்தார்,
'சிந்மதமயத் திமகப் ி யாகத
பசறிவுமட அடிமம பசய்ய(தி.4 .23 ா.4) எனவும்,
வஞ்சகம பசய்தி யாகலா
வானவர் தமலவ கனநீ' (தி.4 .23 ா.9)
எனவும்,
'நின்மன எப்க ாதும் நிமனயபலாட் டாய்நீ
நிமனயப்புகின்
ின்மன அப்க ாகத மறப் ித்துப் க ர்த்பதான்று
நாடுவித்தி' (தி.4 .112 ா.4)
எனவும் அருளிச் பசய்தனவும் காண்க. இங்ஙனம் மலசத்திகமளத் தூண்டி, அமவ
உயிரினது அறிமவ மமறக்குமாறு பசய்யும் சத்திமயகய, 'திகராதான சத்தி'
என்றும், அவ்வாற்றால் நிகழும் மமறப்ம கய, ஐந்பதாழில்களுள் ஒன்றாய
மமறத்தல் என்றும் பமய்ந்நூல்கள் கூறும். ஆனால் - நிகழ்ச்சி இதுவாகுமாயின்.
 1.33.குமழத்த த்து 563

'என்று' இரண்டனுள் ின்னதமன இறுதிக்கண் கூட்டுக. கூறுவது - மறவாது

நின்று புகழ்வது.

கூறும் நாகவ முதலாகக்

கூறுங் கரணம் எல்லாம்நீ
கதறும் வமகநீ திமகப்பும்நீ
தீமம நன்மம முழுதும்நீ
கவகறார் ரிசிங் பகான்றில்மல
பமய்ம்மம உன்மன விரித்துமரக்கில்
கதறும் வமகஎன் சிவகலாகா
திமகத்தால் கதற்ற கவண்டாகவா. #499

சிவகலாக நாதகன! க சுகின்ற நாக்கு முதலாக பசால்லப் டுகின்ற கருவிகள்

எல்லாம் நீகய! பதளிவமடயும் வழியும் நீகய! பதளியாமல் திமகத்தமலச்
பசய் வனும் நீகய! தீமம நன்மமகள் முழுவதும் நீகய! உண்மமயாக
உன்மனப் ற்றிச் பசான்னால் இவ்விடத்தில் கவறு ஒரு ப ாருள் சிறிதும்
இல்மல. ஆதலால் நான் பதளிமவ அமடயும் வழி உன்மனயன்றி ஏது?
ஆமகயால் யான் திமகப் மடந்தால், என்மன நீ பதளிவிக்க கவண்டாகவா?

விளக்கவுமர

'உன்மன விரித்துமரக்கில் ' என்றதமன, 'கூறும் நாகவ' என்றதற்கு முன்னர்க்

கூட்டி, 'உன்மன' என்றதற்கு, 'உன் இயல்ம ' என உமரக்க. 'உமரக்கில்'
என்றமமயான், அங்ஙனம் உமரக்கும் நாமவ முதலாவதாகக் கூறினார். 'மனம்,
பமாழி, பமய்' எனக் கரணம் மூன்றாகலின்' நாபவாழிந்த ிற கரணங்கள் இமவ
என் து உணர்க. 'கரணம்' எனினும், 'கருவி' எனினும் ஒக்கும்.
கதறுதல் - பதளிதல். வமக - வழி; உ ாயம். திமகத்தல் - கலங்குதல், 'கதறும்
வமக' என்றதனால், 'திமகப்பு' என்றதும். திமகக்கும் வழிமயயாயிற்று.
முன்நிற்கற் ாலனவாகிய திமகப்பும் தீமமயும், பசய்யுள் கநாக்கிப் ின்னின்றன.
கவறு ஓர் ரிசு - உனக்கு கவறாய் நிற் பதாரு தன்மம. தன்மமயுமடயதமன,
'தன்மம' என்றார்.
'ஒன்றில்மல' என்றது 'யாதும் இல்மல' என்னும் ப ாருட்டு; உம்மம. பதாகுத்தல்.
'பமய்ம்மம' என்றதன் ின், 'ஆதலின்' என் து வருவித்து, 'இஃது உண்மமயாதலின், நீ
கதற்றினா லன்றி யான் கதறும் வமகயாது' என உமரக்க.
இதன் ின்னும், 'அதனால்' என் து வருவிக்க. 'கதற்ற' என்ற பசயபவபனச்சம்
பதாழிற்ப யர்ப் ப ாருள்தந்தது. 'கவண் டாகவா' என்னும் எதிர்மமற வாய் ாடு,
'உனக்கு இன்றியமமயாக் கடனன்கறா, என் மத விளக்கி நின்றது. இஃது
 1.33.குமழத்த த்து 564

இமறவனது எல்லாமாய் நிற்கும் இயல்ம எடுத்கதாதி, தமது மயக்கத்மதப்

க ாக்கியருள கவண்டும்' என கவண்டியது.

கவண்டத் தக்க தறிகவாய்நீ

கவண்ட முழுதுந் தருகவாய்நீ
கவண்டும் அயன்மாற் கரிகயாய்நீ
கவண்டி என்மனப் ணிபகாண்டாய்
கவண்டி நீயா தருள்பசய்தாய்
யானும் அதுகவ கவண்டின்அல்லால்
கவண்டும் ரிபசான் றுண்படன்னில்
அதுவும் உன்றன் விருப் ன்கற. #500

உயிர்களுக்குத் கதமவயானது இது என்று அறிகவான் நீகய! கமலும்

அவ்வுயிர்கள் எவற்மற கவண்டினாலும், அமவபயல்லாவற்மறயும்
அருளு வனும் நீகய! உன்மனக் காண விரும் ிய ிரமன், திருமால்
என் வருக்கும் அருமமயாய் நின்ற வனாகிய நீ நீயாககவ விரும் ி,
என்மனயாளாகக் பகாண்டமன. என் ப ாருட்டு நீ விரும் ி எதமன அருள்
பசய்தமன; அதமனகய யானும் விரும்புவதல்லது, நானாக விரும்புகின்ற
ப ாருள் ஒன்று, உளதாகு பமனில் அந்தப் ப ாருளும் உன்னிடத்தில் நான்
மவக்கின்ற அன்க யன்கறா?

விளக்கவுமர

கவண்டத் தக்கது - இரந்து ப றத்தக்க ப ாருள். 'தாம் சாவ மருந்துண்ணார்'

என் துக ாலத் தமக்கு நன்மம யப் தமன யன்றித் தீமம யப் தமன
ஒருவரும் இமறவன் ால் கவண்டார் எனினும் தீமம யப் தமனத் தீமம யப் து
என்று அறியும் ஆற்றல் இலராகலின், இமறவன் ால் கவண்டத் தக்கது
இதுபவன் தமனயும் அவகன அறிதலன்றி, உயிரினத்தவருள் ஒருவரும் அறியார்
என்க. 'கவண்ட' என்றது. 'தம் அறியாமமயால் உயிர்கள் எவற்மற கவண்டினும் '
என்றவாறு. தீமம யப் தமனயும் இமறவன் மறாது தருதல்' அவற்றின்கண் ற்று
நீங்குதற்ப ாருட்டாம். கவண்டும் அயன் மால் - உன்மன அளவிட்டறிய
விரும் ிய ிரமனும் மாலும். இவர்க்கு அரியனாதமலக் கூறியது, தமக்கு
எளிவந்தமமமயப் புலப் டுத்தற்கு. எனகவ, 'அரிகயாயாகிய நீ' என ஒரு
பசாற்றன்மமப் டுத்து உமரக்கப் டும். ' ணி பகாண்டாய்' என்றதன் ின், 'ஆதலின்'
என்னும் பசால்பலச்சம் வருவிக்க. கவண்டி - எனக்கு உரியதாகக் கருதி. அருள்
பசய்தாய் - உணர்த்தியருளினாய். 'அதுகவ யானும் கவண்டினல்லால்' என
மாற்றுக. கவண்டும் ரிசு ஒன்று உண்படன்னில் - யிற்சிவயத்தால்
 1.33.குமழத்த த்து 565

ஒகராபவாருகால் நான் உன் ால் இரக்கும் ப ாருள் கவறு ஒன்று இருக்குமாயின்

அதுவும் உன்றன் விருப் ன்கற - அவ்வாறிருத்தலும் உன்றன் திருவருகள
யன்கறா; என்றது, 'கவண்டத் தக்கது அறிகவாய் நீ என் து முதலியவற்மற யான்
அறிந்து உன் அருள்வழிகய நிற்க னாயினும் , ஒகராபவாருகால் யிற்சி வயத்தால்
அந்நிமலயினின்றும் ிறழ்தலும் உனது திகராதான சத்தியின் பசயகல ' என் மத
விண்ணப் ித்து, 'அக்குற்றத்மதப் ப ாறுத்து என்மன நின் ால் வருவித்துக்
பகாள்ளுதல் கவண்டும்' என கவண்டியதாம். இதன் இறுதிப் குதிக்கு மாதவச்
சிவஞான கயாகிகள் இவ்வாகற ப ாருள்பகாள்ளுதல் காண்க. (சிவஞான
சித்தி.சூ.10.3.)

அன்கற என்றன் ஆவியும்

உடலும் உமடமம எல்லாமும்
குன்கற அமனயாய் என்மனஆட்
பகாண்ட க ாகத பகாண்டிமலகயா
இன்கறார் இமடயூ பறனக்குண்கடா
எண்கதாள் முக்கண் எம்மாகன
நன்கற பசய்வாய் ிமழபசய்வாய்
நாகனா இதற்கு நாயககம.
#501

எட்டுத் கதாள்கமளயும் மூன்று கண்கமளயும் உமடய, எம் தமலவகன!

மமலமய ஒத்த ப ரிகயாகன! என்மன ஆட்பகாள்ள வந்த அன்கற, என்மன
ஆட்பகாண்ட அப்ப ாழுகத, என்னுமடய உயிமரயும், உடம்ம யும், ப ாருள்
எல்லாவற்மறயும் உன்னுமடயனவாக ஏற்றுக் பகாள்ளவில்மலகயா?
அங்ஙனமாக இப்ப ாழுது ஒரு துன் ம் எனக்கு உண்டாகுகமா? உண்டாகாது.
ஆதலின், எனக்கு நீ நன்மமகய பசய்வாய் எனினும், தீமமகய பசய்வாய்
எனினும் இத்தன்மமக்குத் தமலவன் யாகனா?

விளக்கவுமர

'அன்கற' என்றதமன இறுதிக்கண் கூட்டி, அதன் ின், 'ஆதலின், நின்

திருவுள்ளத்திற்கு ஏற்றது பசய்க' என்னும் மகயறு கிளவியாகிய குறிப்ப ச்சம்
வருவித்து முடிக்க. இவ்வாறன்றி, வலியுறுத்தற் ப ாருட்டு, 'அன்கற, என்மன
ஆட்பகாண்ட க ாகத' என இருகாற் கூறினார் என்றலுமாம். ஆவியாவது,
சீவக ாதம். உமடமமயாவது, ிராரத்தமும், ஆகாமியமும் ஆகிய விமனகள்.
இமறவனுக்கு ஆட் ட்டார் ிற உமடமமமய முன்னகர துறந்தமம யின்,
அவர்க்கு உமடமமயாவன இமவயன்றி இல்மல என்க. சிறு ான்மம
 1.33.குமழத்த த்து 566

எக்காரணத்தாகலனும் ிற உமடமம உளவாயின், அமவயும், 'உமடமம'

என் தனுள் அடங்கும். உமடமமமய, 'ப ாருள்' என்று கூறி, 'உடல், ப ாருள், ஆவி
மூன்மறயும் இமறவன் ால் ஆக்குவிப் வகர ஞானியர்' என் து வழக்கு. 'ஆவியும்
உன்னுமடயதாயினமமயின், இப்ப ாழுது எனக்பகன்று வரும் இமடயூறு ஒன்று
இல்மல' எனவும், 'வருகின்ற இமடயூற்மறத் தடுத்தும், வந்த இமடயூற்மறப்
க ாக்கியும் என்மன நான் காத்துக்பகாள்ளுதலும், காவாது தீமமயுறுதலும் ஆகிய
பசயல்களும் எனக்கு இல்மல; எல்லாவற்றிற்கும் உரியவன் நீகய' எனவும்
கூறுவார், இன்று ஓர் இமடயூறு எனக்கு உண்கடா? நன்கற பசய்வாய்; ிமழ
பசய்வாய்; நாகனா இதற்கு நாயகம்' என்றும் அருளினார்.
'பசய்வாய்' என்றமவ, 'உன் விருப் ப் டி பசய்தற்குரிமய' என்னும் ப ாருளன.
நன்று, ிமழ என்னும் இரண்டனுள் தம் ால் பசய்யப் டுவது ஒன்கறயாதலின் ,
'இதற்கு' என ஒருமமயாற் கூறப் ட்டது. நாயகம் - தமலமம; இஃது ஆகுப யராய்,
'தமலவன்' எனப் ப ாருள் தந்தது.

நாயிற் கமடயாம் நாகயமன

நயந்து நீகய ஆட்பகாண்டாய்
மாயப் ிறவி உன்வசகம
மவத்திட் டிருக்கும் அதுவன்றி
ஆயக் கடகவன் நாகனாதான்
என்ன கதாஇங் கதிகாரம்
காயத் திடுவாய் உன்னுமடய
கழற்கீ ழ் மவப் ாய் கண்ணுதகல. #502

பநற்றிக் கண்மணயுமடய ப ருமாகன! நாயினும் கீ ழான, அடிகயமன விரும் ி,

நீகய அடிமம பகாண்டாய். மாயா காரியமான இப் ிறப்ம உன்னிடம்
ஒப்புவித்து உன் ஆமணவழி நடப் தன்றி ஆராயும் தன்மம நாகனா
உமடகயன்? இவ்விடத்தில் அதிகாரம் என்னுமடயகதா? இல்மல; ஆதலால்
என்மன நீ இந்த உடம் ில் மவப் ினும் மவப் ாய். உன்னுமடய திருவடி
நீழலில் கசர்ப் ினும் கசர்ப் ாய். அஃது உன் விருப் ம்.

விளக்கவுமர

நயந்து - விரும் ி. 'நீகய நயந்து முன்பு என்மன ஆட்பகாண்டாய் ; அதனால்,

இன்றும் நீ என்மனப் ிறப் ில் விடினும் விடுவாய்; உன் திருவடிநிழலில்
இருத்தினும் இருத்துவாய் ; ஆதலின், உடம்ம யும் உனக்குரியதாககவ மவத்து
நான் வாளா இருப் தன்றி, என்மன என்னபசய்தல் கவண்டும் என்று ஆராய்ந்து
முடிவு பசய்தற்கு உரியவன் நான்தாகனா? அதிகாரம் இங்கு என்னகதா? உன்
 1.33.குமழத்த த்து 567

விருப் ப் டி பசய்தருள்' என்க. 'உன் விருப் ப் டி பசய்தருள்' என் து

குறிப்ப ச்சம்.
மாயப் ிறவி - நிமலயில்லாத உடம்பு. ஓகாரம் வினாப் ப ாருளிலும், தான்
ிரிநிமல ஏகாரப் ப ாருளிலும் வந்தன. அதிகாரம் - தமலமம.

கண்ணார் நுதகலாய் கழலிமணகள்

கண்கடன் கண்கள் களிகூர
எண்ணா திரவும் கலும்நா
னமவகய எண்ணும் அதுவல்லால்
மண்கமல் யாக்மக விடுமாறும்
வந்துன் கழற்கக புகுமாறும்
அண்ணா எண்ணக் கடகவகனா
அடிமம சால அழகுமடத்கத. #503

கண்ணமமந்த பநற்றிமயயுமடகயாகன! தமலவகன! என் கண்கள் இன் ம்

மிகும் டி, உன் இரு திருவடிகமள யும் தரிசித்கதன். கவபறான்மறயும்
எண்ணாமல் இரவிலும் கலிலும் யான் அந்தத் திருவடிகமளகய
நிமனப் தல்லாது உடம்ம மண்ணின்மீ து கழித்பதாழிக்கும் விதத்மதயும், வந்து
வந்து உன்னுமடய திருவடியில் கசரும் விதத்மதயும் நிமனக்க நான்
உரிமமயுமடகயகனா? உமடகயன் எனின், எனது அடிமமத் தன்மம மிகவும்
அழகுமடயது!

விளக்கவுமர

'கண்கள் களிகூரக் கண்கடன்' என்க. 'எண்ணாது' என்றதற்கு, 'கவபறான்மறயும்

எண்ணாது' எனச் பசயப் டுப ாருள் வருவித்துமரக்க. 'யாக்மகமய மண்கமல்
விடுவது எவ்வாறு என்றும், நான் வானில் வந்து உன் கழற்குப் புகுவது எவ்வாறு
என்றும் ஆராய்தற்கு உரிமம உமடகயகனா? உமடகயனாயின், நான்
உன்னிடத்துப் ட்ட அடிமமத் தன்மம மிகவும் அழகுமடய தாமன்கறா' என்ற டி.
'இங்ஙனங் கூறகவ, இவற்மற எண்ணி, ப ாருந்துவது பசய்தற்குரியவன்
தமலவனாகிய நீகய' என் து ப றப் டும். 'கழற்கு' என்றதமன, 'கழற்கண்' எனத்
திரிக்க. 'அழகுமடத்து' என்றது, 'அழகிலது' என்னும் குறிப்புபமாழி.

அழகக புரிந்திட் டடிநாகயன்

அரற்று கின்கறன் உமடயாகன
திகழா நின்ற திருகமனி
காட்டி என்மனப் ணிபகாண்டாய்
 1.34.உயிருண்ணிப் த்து 568

புககழ ப ரிய தம்எனக்குப்

புராண நீதந் தருளாகத
குழகா ககால மமறகயாகன
ககாகன என்மனக் குமழத்தாகய. #504

ழமமயானவகன! அழககன! அந்தணக் ககாலம் உமடயவகன! இமறவகன!

உன்னுமடய அழமககய காண விரும் ி, உன் அடிமமயாகிய யான் நாய்
க ான்று அழுகின்கறன். விளங்கு கின்ற உன்னுமடய திருகமனிமயக் காட்டி,
என்மனயாளாகக் பகாண்டாய். புகமழ மிக உமடய உன் திருவடிப் க ற்றிமன
எனக்கு நீ பகாடுத்தருளாமல் என்மன வாடச் பசய்தாகய! இது முமறகயா!

விளக்கவுமர

இங்கும், 'அழகு' என்றது, அழகல்லாதமதகய என்க. புககழ ப ரிய தம் - புகழ்

ப ரிதாகிய நிமல; சிவகலாகம். குமழத்தாய் - வாடச்பசய்தாய்; 'இது, ணி
பகாண்ட உனக்கு அழககா' என் து குறிப்ப ச்சம். இதனுள் மூன்றாபமழுத்பததுமக
வந்தது. இமடயிரண்டடிகளில் ஏமனயடிகளின் மூன்றாபமழுத்து வந்தமமயும்
கநாக்கற் ாற்று.

1.34.உயிருண்ணிப் த்து
ம ந்நாப் ட அரகவரல்குல்
உமம ாகம தாய்என்
பமய்ந்நாள்பதாறும் ிரியாவிமனக்
ககடாவிமடப் ாகா
பசந்நாவலர் ரசும்புகழ்த்
திருப்ப ருந்துமற உமறவாய்
எந்நாள்களித் பதந்நாள்இறு
மாக்ககன் இனியாகன. #505

சிய நாவிமனயுமடய, ாம் ினது, டம் க ான்ற, அழகிய அல்குமலயுமடய

உமமயம்மமயினது ாகத்மத யுமடயவனாய்; என் உடம்ம த் தினந்கதாறும்
விட்டு நீங்காது விளங்கி நிற்கின்ற விமனமய அறுப் வகன! காமளயூர்திமய
உமடய வகன! பசம்மமயான நாவன்மம யுமடகயார், துதிக்கும் புகமழ
யுமடய திருப்ப ருந்துமறயில் எழுந்தருளியிருப் வகன! நான் இனிகமல்,
எந்நாளில் உன்மனக் கண்டு களித்து, எந்நாளில் இறுமாந் திருப்க ன்?

விளக்கவுமர
 1.34.உயிருண்ணிப் த்து 569

ம ந் நா - சிய நாக்கு. 'அரவப் டகவரல்குல்' என் து ின்முன்னாக மாறி

நின்றது. 'ம யரவல்குற் ாண்டி மாகதவி' (தி. 3 .120 ா.5) 'ம யிள அரவல்குற்
ாமவ பயாடும் உடகன' (தி.7 .85 ா.2) என்று இங்ஙனம் வருதல் ப ரும் ான்மம.
ஏர், உவம உருபு. பமய் - உடல். விமனக் ககடா - விமனமயக் பகடுத்தல்
உமடயவகன. பசந்நாவலர் - பசவ்விய நாவன்மமயுமடய புலவர். இல்லது
கூறிப் புகழாத நாவிமன யுமடயவர் என் ார், அவரது நாவிமன, 'பசந்நா' என்றார்.
'பசய்யா கூறிக் கிளத்தல் - எய்யா தாகின்பறஞ் சிறுபசந் நாகவ ' (புறம்-148.) என்ற
சான்கறார் பசய்யுளும் காண்க. ரசும் - புகழ்கின்ற. அடிகட்குக் களிப்பும்,
இறுமாப்பும் சிவானந்த கமலீ ட்டாலன்றி உளவாகாவாகலின், 'அதமனப் ப றுதல்
எந்நாள்' என் கத கருத்தாதல் பதளிவு. 'எந்நாள்' என மறித்தும் கூறியது, களித்த
ின்னும் இறுமாப்புண்டாதற்குச் சிறிது காலம் இமடயிடுதலும் கூடும் என்னும்
கருத்தினாலாம்.

நானாரடி அமணவான்ஒரு
நாய்க்குத் தவிசிட்டிங்கு
ஊனாருடல் புகுந்தான்உயிர்
கலந்தான்உளம் ிரியான்
கதனார்சமடமுடியான்மன்னு
திருப்ப ருந்துமற உமறவான்
வாகனார்களும் அறியாதகதார்
வளம்ஈந்தனன் எனக்கக. #506

திருவடிமயச் கசர்வதற்கு எனக்கு என்ன தகுதியுள்ளது? எனினும், கதன் வண்டு

நிமறந்த சமடமயயுமடய வனும், திருப்ப ருந்துமறயில்
எழுந்தருளியிருப் வனுமாகிய இமறவன் நாய் ஒன்றிற்கு ஆசனம் பகாடுத்தது
க ால எனக்கு அவன் திருவருமளக் பகாடுத்து, இவ்விடத்தில், தமச ப ாதிந்த
உடம் ின் கண் புகுந்தான். என் உயிரில் கலந்தான். என் மனத்தினின்றும் ிரிய
மாட்டான். இவ்வாற்றால் கதவர்களும் அறிய முடியாததாகிய, ஒரு பசல்வத்மத
எனக்கு அவன் தந்தருளினான்.

விளக்கவுமர

ப ாருள்ககாள்: 'அடியமணவான் நான் ஆர்! திருப் ப ருந்துமற உமறவான், ஒரு

நாய்க்குத் தவிசிட்டது க ான்று இங்கு எனக்கு வாகனார்களும் அறியாதகதார்
வளம் ஈந்தனன்; உடல் புகுந்தான்; உயிர்கலந்தான்; உளம் ிரியான்; அதனால்,
அப்க ற்மறப் ப ற உரியனாகனன்'. அடி அமணவான் நான் ஆர் - அவனது
 1.34.உயிருண்ணிப் த்து 570

திருவடிமய அமடவதற்கு நான் என்ன உரிமமயுமடகயன்'. 'அதனால்

அப்க ற்மறப்ப ற உரியனாகனன்' என் து குறிப்ப ச்சம்.

எமனநாபனன் தறிகயன் கல்

இரவாவதும் அறிகயன்
மனவாசகங் கடந்தான்எமன
மத்கதான்மத்த னாக்கிச்
சினமால்விமட உமடயான்மன்னு
திருப்ப ருந்துமற உமறயும்
னவன்எமனச் பசய்த டி
றறிகயன் ரஞ்சுடகர. #507

மனத்துக்கும், வாக்குக்கும் அப் ாற் ட்டவனும், ககா த்மதயுமடய ப ரிய

இட த்மதயுமடயவனும், நிமல ப ற்ற திருப்ப ருந்துமறயில்
எழுந்தருளியிருக்கும், அந்தணனும், கமலான சுடரானவனுமாகிய இமறவன்,
அடிகயமனப் ப ரும் ித்தனாக்கி, எனக்குச் பசய்த வஞ்சமனமய அறிகயன்.
என்மன, நான் என்று உணர்வது? அறிகயன். கல் இரவு பசல்வமதயும்
அறிகயன்.

விளக்கவுமர

நான் என் து - நான் என்று உணர்வமத. கல் இரவு ஆவது - கல் இரவு
என்னும் கவறு ாடு. 'இங்ஙனம் ஏதும் கதான்றாத டி இமறவன் என்மனப்
ப ரும் ித்தனாகச் பசய்து என்மன கவறு டுத்த மாயத்மத யான் அறிகின்றிகலன் '
என்க. உன்மத்தம், ித்து ஆகலின், மத்கதான்மத்தம், ப ரும் ித்து. னவன் -
ார்ப் ான். 'பசய்த' என்றது, 'கவறு டுத்த' என்னும் ப ாருட்டு. ' டிறு' என்றது,
ழிப் து க ாலப் புகழ்ந்தது. ரஞ்சுடர் - கமலான ஒளி; இதுவும் இமறவமனகய
குறித்தது.

விமனக்ககடரும் உளகரா ிறர்

பசால்லீ ர்விய னுலகில்
எமனத்தான்புகுந் தாண்டான்என
பதன் ின்புமர யுருக்கிப்
ிமனத்தான்புகுந் பதல்கலப ருந்
துமறயில்உமற ப ம்மான்
மனத்தான் கண்ணின்
அகத்தான்மறு மாற்றத்திமடயாகன. #508
 1.34.உயிருண்ணிப் த்து 571

கலில் திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கின்ற

ீ ப ருமான், அடிகயமனத் தாகன
எழுந்தருளி வந்து ஆண்டு பகாண்டான். என்னுமடய என் ினது உள்
துமளகமளயும் உருகச் பசய்து, கமலும் வந்து, என் மனத்தினுள்ளானாயினான்.
கண்ணிலும் உள்ளானாயினான். மற்றும் வாக்கினும் உள்ளானாயினான். ரந்த
உலகத்தில் இவமனப் க ால விமனமயக் பகடுப் வர் ிறரும்
இருக்கின்றார்ககளா? பசால்லுங்கள்.

விளக்கவுமர

விமனக்ககடரும் - விமனமயக் பகடுப் வரும்; ' ிறர் உளகரா' என மாற்றுக.

'வியனுலகில் உளகரா' என இமயயும். புமர - துமள. ிமனத்தான் புகுந்து -
ின்னும் வந்து; எல்கல - கலிற்றாகன; என்றது, 'யாங்கள் கனவிலன்றி நனவிலும்
இனிது காணும் டி' என்ற வாறு.
'எல்கல ப ருந்துமறயில் உமறப ம்மான்' என்றமத, இரண்டாம் அடியின் முதலிற்
கூட்டுக. மறு மாற்றம் - ின்னும் பதாடர்ந்து எழும்பசால். 'மறு' என்றதமன,
'மற்று' என் தன் இமடக் குமற என் ாரும் உளர்.

ற்றாங்கமவ அற்றீர் ற்றும்

ற்றாங்கது ற்றி
நற்றாங்கதி அமடகவாபமனிற்
பகடுவகராடி
ீ வம்மின்
பதற்றார்சமட முடியான்மன்னு
திருப்ப ருந்துமற இமறசீர்
கற்றாங்கவன் கழல்க ணின பராடுங்கூடுமின் கலந்கத. #509

உலகப் ற்றுக்களாகிய அமவகமள ஒழித்தவராய், இமறவமனப் ற்றுகின்ற,

ஆதரவாகிய அதமனப் ிடித்து நல்லகதார் தவியிமன அமடய விரும் ினால்,
அந்கதா! ஓடி வாருங்கள். ின்னமலயுமடய சமடமயயுமடயவனும் நிமல
ப ற்ற திருப்ப ருந் துமறயில் எழுந்தருளியிருக்கும் இமறவனுமாகிய
ப ருமானது, புகமழக் கற்றவாகற அவனது திருவடிமய, விரும் ினவராகிய
அடியாகராடும், கலந்து அமடவர்களாக!
ீ

விளக்கவுமர

ற்று அமவ அற்றீர் - மமனவி, மக்கள் முதலிய ற்றுக் களாகிய அமவ

அமனத்மதயும் விட்டவர்ககள. ின்வரும் ற்றிமன, ' ற்றும் ற்று' என்றலின்,
இமவ, ற்றலாகாத ற்றுக்கள் என் து க ாந்தது. ற்றலாகாத ற்றுக்களாவன ,
 1.34.உயிருண்ணிப் த்து 572

தன்மனப் ற்றின வமன யாற்றுள் ஆழ்த்தும் அம்மிக ாலப் ிறவிக் கடலுள்

ஆழ்த்தும் ற்றுக்கள். 'அம்மி துமணயாக ஆறிழிந்த வாபறாக்கும்' (நல்வழி-20)
என் து காண்க. ற்றும் ற்றாவது, தன்மனப் ற்றினவமனக் கமர கசர்க்கும்
புமணக ாலப் ிறவிக் கடமலக் கடப் ிக்கும் ற்று, அஃது இமறவன் திருவடி.
'யான்' என்னும் 'அகப் ற்று', ற்றற்றானது ற்றிமனப் ற்றியன்றி நீங்கலாகாமம
யின், ' ற்றற்றீர்' என்ற ற்றுக்கள் சிறு ான்மம அஃது இன்றியும் நிமலயின்மம,
தூய்மமயின்மம முதலியவற்மற உணர்ந்த துமண யாகன நீங்கற் ாலனவாய
மமனவி, மக்கள் முதலாய எனது என்னும் புறப் ற்றுக்கள் சிலகவயாம்.
இரண்டிடத்தும், ' ற்று' என்றது, ற்றப் டும் ப ாருமளக் குறித்தது, 'நன்று' என் து,
'நற்று' என வலித்தல் ப ற்றது. இனி ஒருபமாழி முடிபு வமரயமறப் டாமமயின் ,
'நல்' என்னும் முதனிமல யீற்று லகரம் றகரமாய்த் திரிதலும் உண்டு
என்றலுமாம். அமடகவா பமனின் - நாம் அமனவரும் அமடய கவண்டுமாயின் ;
தம்மமயும் அவர்ககளாடு மவத்து, இவ்வாறு ஓதினார். 'அமடகவாபமனின்
வம்மின்' என இமயயும். 'பகடுவர்ீ ' என்றது,
'விடுத்த தூதுவர் வந்து விமனக்குழிப்
டுத்த க ாது யனிமல ாவிகாள்'
(தி. 5 .86 ா.2)
'ஆவிதான் க ாயின ின் யாகர யநு விப் ார்
ாவிகாள் அந்தப் ணம்'
(நல்வழி-22)
என்றாற்க ாலும் இடங்களில், ' ாவிகாள்' என்றற்பறாடக்கத்தன க ால, இரக்கம்
ற்றி வந்த பவஞ்பசால்; இன்கனாரன்ன பசாற்கள், கவம்பும் கடுவும்க ால
பவய்யவாயினும் (பதால் - ப ாருள் 427.) தாங்குதலின்றி வழிநனி யத்தல் ற்றிப்
ப ருமக்களால் ஒகரா விடத்துக் கூறப் டுமாறுணர்க.
பதற்று ஆர் - ின்னுதல் ப ாருந்திய. ின்னுதல் - ஒன்மற பயான்று
ற்றிக்கிடத்தல். சீர் - புகழ். கற்று - ல காலும் ஓதி. 'ஆங்கு' மூன்றும்
அமசநிமலகள். கலந்து கூடுமின்' என்க; இமவ ஒருப ாருட் பசாற்கள்.
நிமலயாமம முதலியமவ கநாக்கிச் சுற்றம் முதலியமவ கமளத் துறந்கதார்,
ின்னர்ப் ற்றற்றான் ற்றிமனப் ற்ற நிமனயாது அவற்மறத் துறந்த அளவிகல
நிற் ின், இகம், ரம் என்னும் இரண்டமனயும் வகண
ீ இழந்து நிற் ராதலின்
அத்தன்மம யாமர கநாக்கியிரங்கி இங்ஙனம் கூறினார்.
இத்தன்மமகயாமர, ' ாக்கியம் இன்றி இருதமலப் க ாகமும் ற்றும் விட்டார்' (தி.
1 .110 ா.10) என ஞானசம் ந்தப் ப ருமானார் அருளிச்பசய்தல் காண்க. இது
தம்கமாடு ஒத்தாரது நிமலக்கு இரங்குமுகத்தான், தமது நிமலமயயும்
குறித்தவாறு.
 1.34.உயிருண்ணிப் த்து 573

கடலின்திமர யதுக ால்வரு

கலக்கம்மலம் அறுத்பதன்
உடலும்என துயிரும்புகுந்
பதாழியாவணம் நிமறந்தான்
சுடருஞ்சுடர் மதிசூடிய
திருப்ப ருந்துமற உமறயும்
டருஞ்சமட மகுடத்பதங்கள்
ரன்தான்பசய்த டிகற. #510

கடலின் அமலகள் க ால ஓயாது வருகின்ற கலக்கச் பசய்யும் ாசங்கமளத்

பதாமலத்து, என் உடம் ிலும், என் உயிரிலும் நுமழந்து, ஓர் இடமும் எஞ்சி
நில்லாத டி நிமறந்தனன். இதுகவ, ஒளி ரப்பும் கதிர்கமளயுமடய ிமறமய
அணிந்த திருப்ப ருந் துமறயில் வற்றிருந்தருளும்
ீ விரிந்த சமடயாகிய
முடிமயயுமடய, எம் கமகலான் பசய்த கள்ளம்.

விளக்கவுமர

கடலின் திமர, இமடயறாது பதாடர்ந்து வருதல் குறித்து வந்த விமனயுவமம.

கலக்கம் - துன் ம். 'கலக்கமும் மலமும் அறுத்து' என்க. 'உடலின்கண்ணும்,
உயிரின்கண்ணும்' என உருபு விரிக்க.
ஒழியா வண்ணம் - யாகதார் இடமும் எஞ்சாத டி. சுடரும் சுடர் மதி - வசுகின்ற
ீ
ஒளிமயயுமடய சந்திரன். டிறு - மாய வித்மத. தாம் அறியாதவாகற தம்மிடத்து
இவற்மறச் பசய்தமமயின், ' டிறு' என்றார். 'பசய்த டிறு இது' என ஒருபசால்
வருவித்து முடிக்க.

கவண்கடன்புகழ் கவண்கடன்பசல்வம்
கவண்கடன்மண் ணும்விண்ணும்
கவண்கடன் ிறப் ிறப்புச்சிவம்
கவண்டார் தமமநாளும்
தீண்கடன்பசன்று கசர்ந்கதன்மன்னு
திருப்ப ருந்துமற இமறதாள்
பூண்கடன்புறம் க ாககன்இனிப்
புறம்க ாகபலாட் கடகன. #511

நான் ிறந்தும் இறந்தும் உழல்வமத விரும் வில்மல. ஆமகயால் புகமழ

விரும்க ன். ப ாருமள விரும்க ன். மண்ணுலக வாழ்க்மகயும் விண்ணுலக
வாழ்க்மகயும் விரும்க ன். சிவத்மத விரும் ாத புறத்தாமர, ஒரு நாளும்
 1.34.உயிருண்ணிப் த்து 574

பதாடமாட்கடன். நிமல ப ற்ற, திருப்ப ருந்துமற இமறவனது திருவடிமயச்

பசன்று அமடந் கதன். அதமனகய அணிந்து பகாண்கடன். இனிகமல்
அதமனவிட்டு நீங்ககன். என்மன விட்டு அது நீங்குவதற்கும் இமசயமாட்கடன்.

விளக்கவுமர

முதற்பறாட்டு, ' ிறப் ிறப்பு' என்றது காறும் உள்ள பதாடர்களில் இரண்டாம்

கவற்றுமமயும், 'கசர்ந்கதன் மன்னு திருப்ப ருந்துமற' என்றதில் ஏழாம்
கவற்றுமமயும் இறுதிக்கண் பதாக்கன. கவண்கடன் - விரும் மாட்கடன். சிவம் -
மங்கலகம உமடயதாகிய முதற்ப ாருமள. நாளும் தீண்கடன் - எந்நாளும்
மனத்தால் தீண்கடன்; இங்ஙனம் உமரப் கவ, பமய்யால் தீண்டாமம தாகன
ப றப் டும். 'அங்கு இமறதாள் பூண்கடன்' என்க. பூணுதல் - கமற்பகாள்ளுதல்.
'அதனால் நானும் அவற்றிற்குப் புறமாகச் பசல்கலன் ; அவற்மறயும் எனக்குப்
புறமாகச் பசல்லவிகடன்' என்க. இதனுள், அடிகள் இம்மம மறுமம இன் ங்கமளச்
சிறிதும் விரும் ாத ப ருமம இனிது ப றப் ட்டது.

ககாற்கறன்எனக் பகன்ககாகுமர
கடல்வாய்அமு பதன்ககா
ஆற்கறன்எங்கள் அரகனஅரு
மருந்கதஎன தரகச
கசற்றார்வயல் புமடசூழ்தரு
திருப்ப ருந்துமற உமறயும்
நீற்றார்தரு திருகமனிநின்
மலகனஉமன யாகன. #512

எங்கள் சிவப ருமாகன! அருமமயான மருந்கத! எனக்கு அரசகன! கசற்றினால்

நிமறந்த நன்பசய் க்கங்களில் சூழப்ப ற்ற திருப்ப ருந்துமறயில்
வற்றிருக்கின்ற,
ீ திருபவண்ண ீற் றால் நிமறந்த, திருகமனிமயயுமடய,
நின்மலகன! உன்மன அடிகயன் எனக்குக் கிமடத்த பகாம்புத்கதன் என்க கனா?
ஒலிக் கின்ற ாற்கடலில் கதான்றிய அமுதம் என்க கனா? பசால்ல முடியா
தவன் ஆயிகனன்.

விளக்கவுமர

இதனுள், 'எங்கள் அரகன' என் து முதலாகத் பதாடங்கி கநகர பசன்று ப ாருள்

உமரக்க. அங்ஙனம் உமரக்கும் வழி, 'எனக்கு' என்றதமன, 'ககாற்கறன்' என்றதற்கு
முன்னர் மவத் துமரக்க. ககால் கதன் - பகாம்புத்கதன். என்ககா - என்று பசால்
 1.34.உயிருண்ணிப் த்து 575

கவகனா. குமரகடல்வாய் - ஒலிக்கின்ற கடலின்கண் கதான்றிய. ஆற்கறன் -

உனது இன் த்மத முழுதும் துய்க்க வல்கலனல்கலன். அரன் - ாசத்மத
அரிப் வன். நீற்று ஆர்தரு - திருநீற்றினால் நிமறந்த.

எச்சம்அறி கவன்நான்எனக்
கிருக்கின்றமத அறிகயன்
அச்கசாஎங்கள் அரகனஅரு
மருந்கதஎன தமுகத
பசச்மசமலர் புமரகமனியன்
திருப்ப ருந்துமற உமறவான்
நிச்சம்என பநஞ்சில்மன்னி
யானாகி நின்றாகன. #513

எங்கள் சிவப ருமாகன! அருமமயான மருந்தானவகன! என்னுமடய

அமுதமானவகன! பவட்சி மலமரப் க ான்ற பசம்கமனிமயயுமடயவனாகியும்,
திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கின்றவனாகியும்,
ீ நாகடாறும் என்னுமடய
பநஞ்சத்தில் தங்கி, நாகனயாய்க் கலந்து நின்றவகன! நான் எஞ்சிய ிறவற்மற
அறிகவன். எனக்கு இருக்கின்ற குமற ாட்மட அறிய மாட்கடன். இது என்ன
வியப்பு?

விளக்கவுமர

'எச்சம்' என்றது முதலாக, 'அச்கசா' என் து ஈறாக உள்ள குதிமய இறுதியிலும்,

மூன்றாம் அடிமய முதலிலும் கூட்டுக. ஏகாரங்கள், கதற்றம். எச்சம் - ப றாத
ப ாருள். இருக்கின்றது - ப ற்றுள்ள ப ாருள். அச்கசா, வியப் ிமடச் பசால்.
பசச்மச - பவட்சி, 'நித்தம்' என் து, 'நிச்சம்' எனப் க ாலியாயிற்று.
'திருப்ப ருந்துமறயில் உமறயும் ப ருமான் எனக்குப் ப ருநலம் விமளப் வன்;
அவன் என் பநஞ்சில் மன்னித் கதான்றாது நிற்கின்றான்; இதமன நான் அறியாமல்
துன்புறுகின்கறன்' என் து இதன் திரண்ட ப ாருள்.
'சீவன் முத்தி நிமலயில் இருப் ினும் அதனால் அமமதி ப றாமல், ரமுத்திமய
விரும்புகின்கறன்' என்ற டி. இது சிறப்புமடயகதயாயினும், உடம்புள்ள அளவும்
இமறவன் அருள் வழிகய அமமந்திராது, விமரந்து வலியுறுத்தி அவமன இரந்து
நிற்கும் நிமல ற்றி இவ்வாறு கூறினார். ப ற்றுள்ளமத அறியாத ஒன்மற
வியப் ாகக் பகாண்டு, 'அச்கசா' என்றார்.

வான் ாவிய உலகத்தவர்

தவகமபசய அவகம
 1.35.அச்சப் த்து 576

ஊன் ாவிய உடமலச்சுமந்

தடவிமர மாகனன்
கதன் ாய்மலர்க் பகான்மறமன்னு
திருப்ப ருந்துமற உமறவாய்
நான் ாவியன் ஆனால்உமன
நல்காய்என லாகம. #514

கதன் ப ருகுகின்ற மலர்கமளயுமடய பகான்மற மரங்கள் நிமறந்து விளங்கும்,

திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருப்
ீ வகன! விண்ணிகல ப ாருந்திய
உலகத்தவராகிய கதவர்களும், தவத்மதகய பசய்து பகாண்டிருக்க, வகண,
ீ தமச
ப ாருந்திய உடம்ம த் தாங்கி, காட்டில் உள்ள மரம் க ால ஆகிவிட்கடன். நான்
இவ்வாறு ாவியாகப் க ாய்விட்ட ின்பு, உன்மன அருளாதவன் என்று கூறுதல்
கூடுகமா?

விளக்கவுமர

வான் ாவிய - விண்ணிற் ரந்துள்ள. 'உலகத்தவரும்' என்னும் சிறப்பும்மம

பதாகுத்தலாயிற்று. கதவரும் உன்மன அமடயத் தவம் பசய்துநிற்க , நான்,
வாளாகத உன்மன அமடய முயன்று கவண்டுகின்கறன்; எனது தவமின்மம
குறித்து அருள் ண்ணாதிருத்தல் முமறகயயாக, நான் ாவியாககவ இருந்து
பகாண்டு, உன்மன மனம் இரங்காதவன் என்று பவறுத்தல் முமறகயா'
என்கின்றார். அடவி - காடு. காட்டில் உள்ள மரம் ஒன்றற்கும் யன் டாது
வகண
ீ முதிர்ந்து வற்றி மட்கி மடியும்; அல்லது எரிந்பதாழியும் என்க.

1.35.அச்சப் த்து
புற்றில்வா ளரவும் அஞ்கசன்
ப ாய்யர்தம் பமய்யும் அஞ்கசன்
கற்மறவார் சமடஎம் அண்ணல்
கண்ணுதல் ாதம் நண்ணி
மற்றும்ஓர் பதய்வந் தன்மன
உண்படன நிமனந்பதம் ப ம்மாற்
கற்றிலா தவமரக் கண்டால்
அம்மநாம் அஞ்சு மாகற. #515

புற்றிகலயுள்ள பகாடிய ாம் ிற்கும் அஞ்ச மாட்கடன். ப ாய்யர்களது பமய்

க ான்ற பசாற்களுக்கும் அஞ்ச மாட்கடன். திரட்சியான நீண்ட சமடமயயுமடய,
எம் ப ரிகயானாகிய, பநற்றிக் கண்மணயுமடய இமறவனது திருவடிமய
 1.35.அச்சப் த்து 577

அமடந்தும், கவபறாரு பதய்வத்மத இருப் தாக எண்ணி, எம் ப ருமாமனப்

க ாற்றாதாமரக் காணின், ஐகயா! நாம் அஞ்சுகின்ற வமக பசால்லும்
அளவன்று.

விளக்கவுமர

புற்றில் அரவு - புற்றில் வாழும் ாம்பு. வாளரவு - பகாடிய ாம்பு. பமய் -

பமய்பயன்று நாட்ட முயலும் பசால்; இச் பசால், தன்மனத் பதளிந்தாமர
வஞ்சித்துக் ககட்டின்கண் வழ்த்தலின்
ீ அஞ்சப் டுவதாயிற்று. 'நண்ணிய ின்'
என் து, 'நண்ணி' எனத் திரிந்து நின்றது. பதய்வப் ிறவிமய எய்திகனார்
யாவரிடத்தும் உள்ள பதய்வத்தன்மமகள் லவும் சிவப ருமானது அருளாற்றலின்
கூகறயாதலின், அவமன உணர்ந்த ின்னர்ப் ிறிபதாரு பதய்வத்மதச்
சுதந்திரமாய் நின்று அருள்பசய்வதாகக் கருதுதல் குற்றமாயிற்று. எனகவ ,
ிறிபதாரு பதய்வத்மத அவன் அருள்வழிநின்று அருள் பசய்யும் அதிகார
பதய்வமாகக் கருதின் குற்றமின்றாதல் ப றப் டும். இப் குதியின் எல்லாத்
திருப் ாடல்களின் ஈற்றடியும் கமாமன நயம் பகடாகத வருதலின் , இங்கும்,
'ப ம்மான் கற்றிலாதவர்' எனப் ாடங்பகாண்டு, 'அவனது ப ருமமமய
உணராதவர்' என்று உமரயாது, 'ப ம்மாற்கு அற்றிலாதவர்' என்கற ாடங்பகாண்டு,
'அவன் ப ாருட்டுப் ிற பதய்வங்களிடத்துள்ள ற்றுக்கள் நீங்கப் ப றாதவர் '
என்கற உமரக்க. அம்ம, வியப் ிமடச்பசால். 'அஞ்சு மாறு' ப ரிது' எனச்
பசால்பலச்சம் வருவித்து முடிக்க. இதனாகன, 'அஞ்கசன்' என்றதும் 'மிக அஞ்கசன்'
என்னும் கருத்துமடயதாம். முன்னர் 'அஞ்கசன்' என்று கூறிப் ின்னர் 'நாம்
அஞ்சுமாறு' என்றது உயர்வு ற்றி வந்த ால்வழுவமமதி. உயர்வு, 'அஞ்சுவது
அஞ்சல்' (குறள் - 428). 'இங்ஙனம்' பநறி ிறழாது நிற்கும்க று எமக்கு வாய்த்தது'
என மகிழ்ந்தருளிச் பசய்தவாறு. இதனுள் 'அஞ்கசன்' என் ன லவும்,
அவ்வச்சத்திற்குக் காரணமாகிய ப ாருள்களால் பகடுவது உடல் நலத்மதத்தரும்
உலகியகலயன்றி உயிர்நலம் அன்றாதல் ற்றியும், 'அஞ்சுமாறுப ரிது' என்றது,
அவ்வச்சத்திற்குக் காரணமாகிய ப ாருள்கள் அவ்வாறன்றி உயிர் நலத்மதத்
தரும் சிவஞானத்மத அழித்தல் ற்றியுமாதல் பவளிப் மட.

பவருவகரன் கவட்மக வந்தால்

விமனக்கடல் பகாளினும் அஞ்கசன்
இருவரால் மாறு காணா
எம் ிரான் தம் ி ரானாம்
திருவுரு அன்றி மற்கறார்
கதவர்எத் கதவ பரன்ன
 1.35.அச்சப் த்து 578

அருவரா தவமரக் கண்டால்

அம்மநாம் அஞ்சு மாகற. #516

ஆமச மிகுந்து வந்தாலும் அஞ்சமாட்கடன். விமன யாகிற கடல் என்மனச்

சூழ்ந்து பகாண்டாலும் அஞ்சமாட்கடன். ிரம விட்டுணுகளாகிய இருவராலும்
மாறு ட்டுக் காண முடியாத, எம் தமலவனாகிய, இமறவனது
திருவடிவத்மதகய கண்டு களிப் தன்றி, மற்மறய கதவர்கமள என்ன
கதவபரன்று, அருவருப்புக் பகாள்ளாத வமரக் காணின், ஐகயா! நாம் அஞ்சுகின்ற
வமக பசால்லும் அள வன்று.

விளக்கவுமர

பவருவகரன் - அஞ்கசன். கவட்மக - ஐம்புல ஆமச. 'விமன' என்றது,

ிராரத்தத்மத, அது. சிவஞானத்தில் உமறந்து நிற் ாமர யாதும்
பசய்யமாட்டாதாகலின், அது ற்றி எழும் ஐம்புல கவட்மகயும் அவர்க்கு உடல்
ஊழாகய கழியும்; ஆதலின், அகத்து நிற்கும் நுண் ப ாருளாகிய அமவ இரண்டும்
அத்துமணயாக அஞ்சப் டாவாம். இனிச் சிவஞானிகள் அல்லாதாரது கூட்டுறவு
உண்டாயின், அது புறத்துத்தூலமாய் நின்று சிவஞானத்மதக் பகடுக்குமாகலின் ,
அது ப ரிதும் அஞ்சத் தக்கதாம். 'கதவருட் சிறந்தார் மூவர்' என் து லர்க்கும்
உடன் ாடாக அவருள் ஏமன இருவரால் அளவிட்டறிய ஒண்ணாதவன்
சிவப ருமான் என் து பதரியப் ட்ட ின்னர் , ிற கதவமரத் தமலவராக
எண்ணுதல் என் என் ார், இருவரால் அறியப் டாமமமய எடுத்கதாதினார்.
சிவப ருமாமன மூவருள் ஒருவனாக மவத்பதண்ணுவார் பகாள்மக ற்றிகய
கநாக்கினும், இவ்வரலாற்றால் அவனது முதன்மம பதற்பறன விளங்கும் என் து
கருத்து. மாறு - மகமம. 'மாற்றின்கண்' என்னும் ஏழாம் கவற்றுமமத்
பதாமகக்கண் றகரம் இரட்டாமம இகலசினாற் பகாள்க. எம் ிரான் - எமக்குத்
தமல வன். தம் ிரான் - எல்லா உயிர்க்கும் தமலவன் 'கதவர்' எனப் ின் னர்
வருகின்றமமயின், 'திருவுருகவ கதவரன்றி' என உமரக்க. சிவ ப ருமானது
பசாரூ நிமல புறச் சமயிகளால் உணரவாராமமயின், அவனது தடத்தமாகிய
திருவுருமவகய குறித்தருளினார். எத் கதவர் - என்ன முதன்மமயுமடய கதவர்.
அருவருத்தல் - பவறுத்தல்.

வன்புலால் கவலும் அஞ்கசன்

வமளக்மகயார் கமடக்க ணஞ்கசன்
என்ப லாம் உருக கநாக்கி
அம் லத் தாடு கின்ற
என்ப ாலா மணிமய ஏத்தி
 1.35.அச்சப் த்து 579

இனிதருள் ருக மாட்டா

அன் ிலா தவமரக் கண்டால்
அம்மநாம் அஞ்சு மாகற. #517

வலிமமயான மாமிசம் ப ாருந்திய கவற் மடக் கும் அஞ்சமாட்கடன்.

வமளயமல அணிந்த ப ண்களுமடய கமடக் கண் ார்மவக்கும்
அஞ்சமாட்கடன். எலும்புகபளல்லாம் உருகும் டியாகப் ார்த்துப்
ப ான்னம் லத்தில் நடிக்கின்ற, எனது துமள யிடப் டாத மாணிக்கத்மதத்
துதித்து அவனது திருவருமள நன்கு நுகர மாட்டாத, அன் ற்றவமரக் காணின்,
ஐகயா! நாம் அஞ்சுகின்ற வமக பசால்லும் அளவன்று.

விளக்கவுமர

'வல் கவல்' என இமயயும். புலால் - எதிர்ந்தவரது மார் ின் தமச. வமளக்

மகயார், மாதர்; என்றது, ஆடவர் லமரயும் வலிதின் மயக்கும் ப ாதுமகளிமர.
அவர் கமடக்கண் அமனவராலும் ழிக்கப் டுதலின், அதன் மயக்கத்தின்கண்
அகப் டாது நீங்குதல் எளிது; சிவப ருமானிடத்து அன் ில்லாதவர் அங்ஙனமன்றித்
தம்மம உய்யும் பநறியுமடகயாராக மதித்துப் ிறர்க்கு உறுதிகூற முற் டு தலின்,
அவரது மயக்கின்கண் அகப் டாது நீங்குதல் அரிது' என் து கருத்து.
வமளக்மகயார் கமடக்கணும் ஒருவமக கவலாதல் அறிக.

கிளியனார் கிளவி அஞ்கசன்

அவர்கிறி முறுவல் அஞ்கசன்
பவளியநீ றாடும் கமனி
கவதியன் ாதம் நண்ணித்
துளியுலாம் கண்ண ராகித்
பதாழுதழு துள்ளம் பநக்கிங்
களியிலா தவமரக் கண்டால்
அம்மநாம் அஞ்சு மாகற. #518

பமாழியால் கிளி க ான்ற மாதரது இனிய பசாற்களுக்கு அஞ்சமாட்கடன்.

அவரது வஞ்சமனயுமடய புன்சிரிப்புக்கும் அஞ்சமாட்கடன். பவண்மமயான
திருநீற்றில் மூழ்கிய திருகமனிமயயுமடய அந்தணனது திருவடிமய அமடந்து
நீர்த்துளிகள் சிந்துகின்ற கண்கமளயுமடயவராய் வணங்கி அழுது, உள்ளம்
பநகிழ்ந்து இவ்விடத்தில் கனிதல் இல்லாதவமரக் காணின், ஐகயா! நாம்
அஞ்சுகின்ற வமக பசால்லும் அளவன்று.

விளக்கவுமர
 1.35.அச்சப் த்து 580

கிளவி - பசால். 'மயக்கும் மகளிரது கிளிக ாலும் பமாழி' என் தமன, கிளியனார்
கிளவி எனச்சுருங்க ஓதினார். கிறி - ப ாய். முறுவல், அவர் சிரிப் து, உண்மம
மகிழ்ச்சி ற்றியன்றி, மயக்குதல் மாத்திமரக்ககயாகலின், 'கிறி முறுவல்' என்று
அருளினார். அவர்க்குக் கண்ணினும் இமவ சிறந்தமமயின் , இவற்மற இங்கு
கவபறடுத்தருளிச்பசய்தார். அளி - அன்பு. முன்மனத் திருப் ாட்டில், அன்பு
சிறிதும் இல்லாதவமரக் குறித்து அருளிச் பசய்தார்; இதன்கண் க ரன்பு
இல்லாதவமரக் குறித்து அருளிச்பசய்தார் என்க. எனகவ, இவரும் ஓராற்றான்
அஞ்சுதற்கு உரியராதல் அறிக. யனில் பசால்மல விலக்க வந்த திருவள்ளுவ
நாயனாரும்,
அரும் யன் ஆயும் அறிவினார் பசால்லார்
ப ரும் யன் இல்லாத பசால். -குறள் 198
என, சிறு யன் தரும் பசால்மலயும் விலக்கியவாறு அறிக.

ிணிபயலாம் வரினும் அஞ்கசன்

ிறப் ிகனா டிறப்பும் அஞ்கசன்
துணிநிலா அணியி னான்றன்
பதாழும் கராடழுந்தி அம்மால்
திணிநிலம் ிளந்துங் காணாச்
கசவடி ரவி பவண்ண ீ
றணிகிலா தவமரக் கண்டால்
அம்மநாம் அஞ்சு மாகற. #519

எல்லா வமகயான கநாய்களும் வந்தாலும் அஞ்ச மாட்கடன். ிறப்புக்கும்

இறப்புக்கும் அஞ்சமாட்கடன். துண்டப் ிமறமய அணிகலனாகவுமடய
சிவப ருமானது, பதாண்டகராடு ப ாருந்தி, அத்திருமால், வலிமமயான நிலத்மத
அகழ்ந்தும் காண மாட்டாத சிவந்த திருவடிமயத் துதித்து திருபவண்ண ீறு
அணியாத வமரக் காணின், ஐகயா! நாம் அஞ்சுகின்ற வமக பசால்லும் அள
வன்று.

விளக்கவுமர

துணி நிலா - துண்டாகிய சந்திரன். அழுந்தி - அன் ில் திமளத்து. மால் -

திருமால்; 'அம்மால்' என்றது, ண்டறிசுட்டு. 'பவண்ண ீறணிகிலாதவமரக் கூறுவார்'
அதமன அணியும் முமறமய விதந்கதாதினார். எனகவ , அம்முமறயால்
அணியாது, வாளா ககாலஞ்பசய்தல் மாத்திமரயாக அணி வரும் ஒருவாற்றான்
அஞ்சத்தக்கவராதல் ப றப் டும். 'கவட பநறிநில்லார் கவடம்பூண் படன் யன்'(தி.10
திருமந்திரம் - 240) என்று அருளிச் பசய்தார் திருமூலரும். ' யன்' என்ற
 1.35.அச்சப் த்து 581

ப ாதுமமயால், தமக்கும், ிறர்க்கும் யன் டாமம ப றப் டும்; டகவ,

அப் யனுக்கு அவர்தம் கவடம் ஓராற்றால் தமடயாதலும் ப றுதும். திணி -
திணிந்த; உறுதியான.

வாளுலாம் எரியும் அஞ்கசன்

வமரபுரண் டிடினும் அஞ்கசன்
கதாளுலாம் நீற்றன் ஏற்றன்
பசாற் தம் கடந்த அப் ன்
தாளதா மமரக களத்தித்
தடமலர் புமனந்து மநயும்
ஆளலா தவமரக் கண்டால்
அம்மநாம் அஞ்சு மாகற. #520

ஒளிவசுகின்ற
ீ பநருப்புக்கும் அஞ்சமாட்கடன். மமல, தமலகீ ழாகப்
ிறழ்ந்திட்டாலும் அஞ்சமாட்கடன். கதாள்களில் விளங்குகின்ற
திருபவண்ணற்மறயுமடயவனும்,
ீ காமளமய ஊர்தி யாக உமடயவனும்,பசால்
அளமவமயக் கடந்த அப் னுமாகிய இமறவனது திருவடித் தாமமரகமளத்
துதித்து, ப ருமம ப ாருந்திய மலர்கமளச் சார்த்தி மனம் உருகுகின்ற
அடிமமகள் அல்லாதவர் கமளக் காணின் ஐகயா! நாம் அஞ்சுகின்ற வமக
பசால்லும் அள வன்று.

விளக்கவுமர

வாள் - ஒளி. வமர - மமல, 'தாள' என்ற அகரம், விரித்தல். ப ருமமமய

உணர்த்தும் தட என்னும் உரிச்பசால், இங்கு மிகுதிமய உணர்த்திற்று. மநதல் -
உருகுதல். 'ஆள்' என்றது, 'அடிமம' என்னும் ப ாருட்டு.

தமகவிலாப் ழியும் அஞ்கசன்

சாதமல முன்னம் அஞ்கசன்
புமகமுகந் பதரிமக வசிப்
ீ
ப ாலிந்தஅம் லத்து ளாடும்
முமகநமகக் பகான்மற மாமல
முன்னவன் ாத கமத்தி
அகம்பநகா தவமரக் கண்டால்
அம்மநாம் அஞ்சு மாகற. #521

தவிர்க்க முடியாத ழிக்கும் அஞ்சமாட்கடன். இறத்தல் முதலானவற்றிற்கும்

அஞ்சமாட்கடன். புமகமயக் பகாண்ட பநருப்ம க் மகயிகல ஏந்தி வசிக்
ீ
 1.35.அச்சப் த்து 582

பகாண்டு, விளங்குகின்ற ப ான்னம் லத்தில் ஆடுகின்ற அரும்பு மலர்கின்ற

பகான்மற மாமலமய அணிந்த முதல்வனது திருவடிமயத் துதித்து, மனம்
பநகிழாதவமரக் காணின், ஐகயா! நாம் அஞ்சுகின்ற வமக பசால்லும்
அளவன்று.

விளக்கவுமர

தமகவு இலா - தடுக்கலாகாத; ஒருதமலயாக வரற் ாலதாய. முன்னம் அஞ்கசன்

- முதற்கண் அஞ்கசன்; என்றது, 'யான் அஞ்சாத ப ாருள்களுள் அதுகவ முதற்
கண்ணது' என்ற டி. 'முகந்த' என் தன் ஈற்றகரம், பதாகுத்தல். முமகநமக -
அரும் விழ்கின்ற. இது வாயார வாழ்த்தாதவமரக் கூறியது,

தறிபசறி களிறும் அஞ்கசன்

தழல்விழி உழுமவ அஞ்கசன்
பவறிகமழ் சமடயன் அப் ன்
விண்ணவர் நண்ண மாட்டாச்
பசறிதரு கழல்க களத்திச்
சிறந்தினி திருக்க மாட்டா
அறிவிலா தவமரக் கண்டால்
அம்மநாம் அஞ்சு மாகற. #522

கட்டுத்தறியிகல ப ாருந்தியிருக்கும் ஆண் யாமனக்கும் அஞ்சமாட்கடன்.

பநருப்புப் க ான்ற கண்கமளயுமடய புலிக்கும் அஞ்சமாட்கடன். மணம்
வசுகின்ற
ீ சமடமயயுமடயவனும் தந்மதயுமாகிய இமறவனது, கதவர்களாலும்
அமடய முடியாத பநருங்கிய கழலணிந்த திருவடிகமளத் துதித்துச் சிறப்புற்று,
இன் மாக இருக்க மாட்டாத அறிவிலிகமளக் காணின் ஐகயா! நாம் அஞ்சுகின்ற
வமக பசால்லும் அளவன்று.

விளக்கவுமர

தறி பசறி களிறு - தறியின்கண் கட்டிமவக்கப் டுகின்ற யாமன; என்றது,

'ப ரும் ாலும் அவிழ்த்து ஓட்டப் டாத, அவிழ்த்து ஓட்டின்,பகாமலத் தண்டத்திற்கு
உரியார் மீ து ஓட்டப் டுகின்ற பகாமலயாமன' என்ற டி. இன்னபதான்கற ல்லவ
மன்னன் ஆமணயால் நாவுக்கரசர்மீ து ஏவப் ட்டது. 'தறிபசறு களிறு' என் கத
ாடம் என் ாரும் உளர். உழுமவ - புலி. பவறி - வாசமன. 'அப் ன் கழல்கள்' என
இமயயும். பசறிதரு - கட்டப் ட்ட. 'அப் ன், நண்ண மாட்டா' என் ன, 'கழல்கள்'
 1.35.அச்சப் த்து 583

என் தன் ஆகுப யர்ப் ப ாருமளகய சிறப் ித்தன. இது சிவஞானத்தால்

இன்புற்றிருக்கமாட்டாதவமரக் குறித்தது.

மஞ்சுலாம் உருமும் அஞ்கசன்

மன்னகரா டுறவும் அஞ்கசன்
நஞ்சகம அமுத மாக்கும்
நம் ிரான் எம் ி ரானாய்ச்
பசஞ்பசகவ ஆண்டு பகாண்டான்
திருமுண்டம் தீட்ட மாட்டா
தஞ்சுவா ரவமரக் கண்டால்
அம்மநாம் அஞ்சு மாகற. #523

கமகத்தில் உலாவுகின்ற இடிக்கும் அஞ்ச மாட்கடன். அரசரது நட்புக்கும்

அஞ்சமாட்கடன். விடத்மதகய அமுத மாக ஏற்றுக் பகாண்ட இமறவனானவன்,
எம் தமலவனாகிச் பசம்மம யாககவ எம்மம ஆட்பகாண்டான். அவனது
பசல்வமாகிய திரு பவண்ண ீற்மறத் தமது பநற்றியில் பூச மாட்டாமல்
அஞ்சுகவாராகிய அவமரக் காணின், ஐகயா! நாம் அஞ்சுகின்ற வமக பசால்லும்
அளவன்று.

விளக்கவுமர

மஞ்சு உலாம் - கமகத்தின்கண் ப ாருந்திய. உரும் - இடி. மன்னகராடு உறவு

தீக்காய்தல் க ால்வபதான்றாகலின், (குறள்- 691) அதுவும் அஞ்சப் டுவதாதல்
அறிக. நம் ிரான் - லர்க்கும் தமலவன். எம் ிரானாய் - எமக்குத் தமலவனாய்
வந்து. 'பசஞ் பசகவ' (தி.8 வாழாப் த்து. ா.6) என்றதமன முன்னரும் காண்க. 'திரு'
என்றது, 'விபூதி' என்னும் ப ாருட்டாய், திருநீற்மற யுணர்த்திற்று.
முண்டம் - பநற்றியினிடத்து. தீட்டுதல் - பூசுதலாதமல, 'தீட்டார் மதில்' (தி.8
திருவம்மாமன. ா.6) என்றதனானும் அறிக. இனி, 'முண்டம் என் கத, ஆகுப யராய்,
அதன்கண் தீட்டப் டும் திருநீற்மற உணர்த்தும்' என் ாரும் உளர். 'அஞ்சுவர்'
என்றது, 'கூசுவார்' என்ற டி. முன்னர், 'பவண்ண ீறு அணிகிலாதவமர' (தி.8
அச்சப் த்து. ா.5.) என்றது, அதமனப் புறக்கணித்திருப் ாமரயும், இஃது, அதமன
அணியக் கூசுவாமரயும் கூறியன என்க.
திருபவண்ண ீற்மற அணியக்கூசுதல், உலகவர் இகழ்ச்சிக்கு ஏதுவாய் நிற்கும்
சாம் லாதல் ற்றி.

ககாணிலா வாளி அஞ்கசன்

கூற்றுவன் சீற்றம் அஞ்கசன்
 1.36.திருப் ாண்டிப் திகம் 584

நீணிலா அணியி னாமன

நிமனந்துமநந் துருகி பநக்கு
வாணிலாங் கண்கள் கசார
வாழ்த்திநின் கறத்த மாட்டா
ஆணலா தவமரக் கண்டால்
அம்மநாம் அஞ்சு மாகற. #524

பகாமலத் தன்மம தங்கிய அம்புக்கு அஞ்ச மாட்கடன். இயமனது

ககா த்துக்கும் அஞ்சமாட்கடன். நீண்ட ிமறயாகிய, அணிகலத்மதயுமடய
சிவப ருமாமன எண்ணிக் கசிந்து உருகி, பநகிழ்ந்து ஒளிப ாருந்திய விழிகளில்
ஆனந்தக் கண்ணர்ீ ப ருகத் துதித்து நின்று புகழ மாட்டாத ஆண்மம
யுமடயரல்லாமரக் காணின் ஐகயா! நாம் அஞ்சுகின்ற வமக பசால்லும்
அளவன்று.

விளக்கவுமர

ககாண் இலா வாளி - வமளதல் இல்லாத அம்பு. 'ககாள் நிலா வாளி' எனப்
ிரித்து, 'உயிமரக் பகாள்ளுதல் ப ாருந்திய அம்பு' என்று உமரப் ாரும் உளர். நீள்
- வளர்தற்குரிய. வாள் நிலாம் - ஒளி ப ாருந்திய. 'நீர் கசார' என ஒரு பசால்
வருவிக்க. ஆண் - புருடத்தன்மம; அஃது அதமனயுமடயாமரக் குறித்தது. சிறந்த
புருடார்த்தத்மத அறியாமமயின், சிவப ருமாமன வாழ்த்தாதவமர, 'புருடத்தன்மம
உமடயரல்லாதவர்' என்றார். எனகவ, இது, மக்கட் ிறப் ின் யமன அமடய
நிமனயாதவமரக் குறித்தவாறாயிற்று.

1.36.திருப் ாண்டிப் திகம்

ருவமர மங்மகதன் ங்கமரப் ாண்டியற்
காரமுதாம்
ஒருவமர ஒன்று மிலாதவ மரக்கழற்
க ாதிமறஞ்சித்
பதரிவர நின்றுருக் கிப் ரி கமற்பகாண்ட
கசவகனார்
ஒருவமர யன்றி உருவறி யாபதன்றன்
உள்ளமகத. #525

ருமமயான மமலயரசனது ப ண்ணாகிய உமமயம்மமயின், ாகரும்,

ாண்டிய மன்னனுக்கு அருமமயான அமுதமாகிய ஒருவரும் ற்று ஒன்று
இல்லாதவரும் தமது திருவடித் தாமமர மலமர வணங்கி, கண்டு மகிழும் டி
 1.36.திருப் ாண்டிப் திகம் 585

பவளிப் ட்டு நின்று, மனத்மத உருக்கிக் குதிமரயின் கமல் வந்த வரருமாகிய

ீ
சிவ ப ருமான் ஒருவமரயல்லாமல், என் மனமானது ிற பதய்வங் களின்
வடிவத்மத அறியாது.

விளக்கவுமர

ருவமர - ரியதாகிய ( ருத்த உருவினதாகிய) மமல. இதனுள் இமறவமனப்

ன்மம வாய் ாட்டால் அருளிச் பசய்கின்றார். ாண்டியனுக்குப் க ரின் த்மத
அளித்தமம ற்றி, ' ாண்டியற்கு ஆரமுதாம் ஒருவர்' என்றார். கமல்,
'நரபகாடு சுவர்க்க நானிலம் புகாமல்
ரகதி ாண்டியற் கருளிமன க ாற்றி'
(தி.8 க ாற்றித். 213 - 14) என்று அருளிச் பசய்தமம காண்க. ஒருவர் - ஒப் ற்றவர்.
ஒன்றும் இலாதவர் - உயிரியல்புகளுள் ஒன்றும் இல்லாதவர். கழல் க ாது
இமறஞ்சித் பதரிவர நின்று - மக்கள் தமது திருவடி மலமர வணங்கித் தம்மமக்
கண்களால் காணுதல் உண்டாகும் டி பவளிநின்று. உருக்கி - அமனவரது
உள்ளங்கமளயும் உருகச் பசய்து. 'கசவகனாராகிய ஒருவர்' என
இருப யபராட்டாக்குக. 'உருவாக' என ஆக்கம் வருவிக்க. ப ாருமள, 'உரு' என்றல்
வழக்காதல் உணர்க. இனி, ஐயுரும அதுவுரு ாகக் பகாண்டு, 'ஒருவரது உருமவ
நிமனதலன்றிப் ிறரது உருவத்மத என் உள்ளம் நிமனயாது' என்று உமரத்தலும்
ஒன்று.

சதுமர மறந்தறி மால்பகாள்வர் சார்ந்தவர்

சாற்றிச்பசான்கனாம்
கதிமர மமறத்தன்ன கசாதி கழுக்கமட
மகப் ிடித்துக்
குதிமரயின் கமல்வந்து கூடிடு கமற்குடி
ககடுகண்டீர்
மதுமரயர் மன்னன் மறு ிறப் க ாட
மறித்திடுகம. #526

சூரியமனயும் மமறக்கத்தக்க க பராளி வடிவினனாகிய இமறவன் சூலத்மதக்

மகயில் ஏந்தி குதிமரயின் கமல் வந்து கசர்வானாயின் அதமனக் காணச்
பசன்றவர் தம் ப ருமமமய மறந்து ஞானப் ித்மத அமடவார். ஏபனனில்
மதுமரயில் உள்ள வர்க்கு அரசனாகிய ாண்டியனது மறு ிறப்பு நீங்கும் டி
இவ்வாறு வந்துதான் தடுத்தாட்பகாண்டான். ஆககவ அவன் குதிமர கமல்
வருகின்ற காட்சிமயச் பசன்று காண் து நம் குடி பகடுவதற்கு ஏதுவாகும்:
மறயமறந்தாற் க ாலக் கூறிகனாம். அறிந்து பகாள்ளுங்கள்.
 1.36.திருப் ாண்டிப் திகம் 586

விளக்கவுமர

ப ாருள்ககாள்: 'கசாதி, மதுமரயர் மன்னன் மறு ிறப்பு ஓட மறித்திடும்; ஆதலின்,

அவன் கழுக்கமட தன்மனக் மகப் ிடித்துக் குதிமரயின்கமல் வந்து கூடிடுகமல்
இங்குள்ளாரது குடிபகடுதமல நீயிருங் கண்டீர்; அதனால் பசான்கனாம்; அவமனச்
சார்ந்தவர் சதுமர மறந்து அறிமால் பகாள்வர்'.
சதுமர மறந்து - தம் ப ருமமமய மறந்து. அறிமால் பகாள் வர் - ஞானப்
ித்துக் பகாள்வார்கள். முன்னர், 'சதுரிழந் தறிமால் பகாண்டு' (தி.8 க ாற்றித் - 71)
என்று அருளியது காண்க. சாற்றிச் பசான்கனாம் - மற சாற்றிச்
பசால்கின்கறாம். கதிமர மமறத்தன்ன கசாதி - கலவன் ஒளிமய
விழுங்கினாபலாத்த க பராளிமய உமடய இமறவன். கழுக்கமட - சூலம்.
குடிபகடுதல், உலகியமலத் துறத்தலால் நிகழ்வது. மதுமரயர் மன்னன் -
ாண்டியன். 'அவமன மறித்திடும்' என்க. மறித்தல் - தடுத்தாட்பகாள்ளல். மறு
ிறப்பு ஓட மறித்து ஆட்பகாள்ளுதல் அவனது இயல் ாதமல விளக்க, 'மறித்த
னன்' என்னாது, 'மறித்திடும்' என்று அருளினார். ழிப் துக ாலப் புகழ்ந்த இது, தமது
நிமலமயப் ிறர்கமல் மவத்து அருளிச் பசய்ததாம்.

நீரின் பவள்ளத்துள் நீந்திக் குளிக்கின்ற

பநஞ்சங்பகாண்டீர்
ாரின் பவள்ளங் பகாளப் ரி கமற்பகாண்ட
ாண்டியனார்
ஓரின் பவள்ளத் துருக்பகாண்டு பதாண்டமர
உள்ளங்பகாண்டார்
க ரின் பவள்ளத்துட் ப ய்கழ கலபசன்று
க ணுமிகன. #527

நீர்கமல் எழுத்துப் க ான்ற அழிந்து க ாகிற இன் பவள்ளத்துள், நீந்தித்

திமளக்கின்ற மனத்மதயுமடயீர்! உலககார் இன் பவள்ளத்தில் மூழ்கும் டி,
குதிமரயின்கமல் ஏறி வந்த ாண்டிய மன்னனாகிய சிவப ருமான் ஒப் ற்ற
இன் பவள்ளமாய்த் கதான்றி அடியாரது மனத்மதக் கவர்ந்தான். அப்க ரின் ப்
ப ருக்கினுள் பசன்றமடந்து அவன் வரக்
ீ கழலணிந்த திருவடிமயகய
வழி டுவராக!.
ீ

விளக்கவுமர

நீர் இன் பவள்ளத்துள் நீந்திக் குளிக்கின்ற பநஞ்சங் பகாண்டீர் - பவயில்

பவப் ம் நீங்க நீராகிய இனிய பவள்ளத்துள் விருப் ம்க ால விமளயாடி
 1.36.திருப் ாண்டிப் திகம் 587

முழுகுகின்ற விருப் த்மத உமடயவர் ககள; என்றது, 'அஃகத அமமயுகமா'

என்ற டி. ார் - பூமியில் உள்ளவர்கள். பகாள்ள - ப றும் டி, ாண்டி நாட்மட
உமடமம ற்றி, ' ாண்டியனார்' என்றார். 'ஓர் உரு' என இமயயும். 'பதாண்டமர
உள்ளங்பகாண்டார்' என்றதமன, 'யாமனமயக் ககாடு குமறத்தான்' என் துக ாலக்
பகாள்க. இது, தமது நிமலமயப் ிறர்கமல் மவத்து அருளிச் பசய்தது.

பசறியும் ிறவிக்கு நல்லவர் பசல்லன்மின்

பதன்னன்நன்னாட்
டிமறவன் கிளர்கின்ற காலம்இக் காலம்எக்
காலத்துள்ளும்
அறிபவாண் கதிர்வாள் உமறகழித் தானந்த
மாக்கடவி
எறியும் ிறப்ம எதிர்ந்தார் புரள
இருநிலத்கத. #528

நல்லவராயுள்ளவர், அடர்ந்து வருகின்ற ிறப் புக்குச் பசல்லாதீர். எல்லாக்

காலத்மதயும்விட ாண்டியனது நன்மம மிகுந்த நாட்டுக்கு இமறவனாகிய
சிவப ருமான், விளங்கியருளு கின்ற காலம், இந்தக் காலகமயாகும்.
ஞானமாகிய ஒளிக்கதிமர வசு
ீ கின்ற வாமள, உமறயினின்றும் எடுத்து
ஆனந்தமாகிய குதிமரமயச் பசலுத்தி, ரந்த உலகத்திகல எதிர்ப் ட்டவரது
ிறவியாகிய மரத்மதப்புரண்டு விழும் டி பவட்டிச் சாய்க்கின்றான். அவன்முன்
பசல்லுங்கள்.

விளக்கவுமர

ப ாருள்ககாள்: 'இமறவன், எக்காலத்துள்ளும் வாள் உமற கழித்து மாக்கடவி ,

எதிர்ந்தார் புரள இருநிலத்கத ிறப்ம எறியும்; ஆயினும், அவன் கிளர்கின்ற
காலம் இக்காலம்; ஆதலின், ிறவிக்கு நல்லவர் அவன் எதிரில் பசல்லன்மின்'
நல்லர் - நண் ர். பசறியும் - பநருங்கிய. 'அவன் காட்சிமயக் காணாதார் ிறப் ில்
வழ்வர்
ீ ' என்னும் இகழ்ச்சி கதான்ற , ' ிறவிக்கு நல்லவர் பசல்லன்மின் ' என்றார்.
'பதன்னன் நன்னாட்டுக்கு இமறவன்' என்க. கிளர்கின்ற காலம் - எழுச்சிகயாடு
வருகின்ற காலம். எக்காலத்துள்ளும் - எப்ப ாழுதும். அறிவு ஒண்கதிர் வாள் -
ஞான மாகிய ஒள்ளிய சுடமர உமடயவாள். உமற கழித்தல் - பவளிப் டுத்தல்.
ஆனந்த மாக்கடவி - க ரின் மாகிய குதிமரமய ஊர்ந்து. திருவுருவம் இன்
பவள்ளத்தின் இமடநிற் தாகத் கதான்றலின், அதமனக் குதிமரயாக உருவகம்
பசய்தார். ' ிறவி' என்றதற்கு, ' ிறவியாகிய மகப் மடமய' என உமரக்க.
'அறிபவாண் கதிர் வாள் உமறகழித்து ஆனந்தமாக் கடவி' என்ற உருவகங்கள், இஞ்
 1.36.திருப் ாண்டிப் திகம் 588

ஞான்று அவன் உண்மமயாககவ சூலத்மத ஏந்திக் குதிமரகமல் வரு தமல

உட்பகாண்டு நின்றது. எறியும் - பவட்டிபயாழிப் ான். எதிர்ந் தார் - தம் எதிகர
வந்தவர். புரள - தன் அடியில் வழ்ந்து
ீ ணியும் டி. ' ிறப்பு' என்றது, 'உடம்பு'
எனவும், 'புரள' என்றது, 'மாண் படாழிய' எனவும் மற்றும் ஓகரார் ப ாருமளத்
கதாற்றுவித்தன. 'எக் காலத்துள்ளும் இக்காலம் கிளர்கின்ற காலம்' என முன்கன
கூட்டி உமரப் ாரும் உளர்; அவ்வாறுமரப் ின், உருவகங்கமளக்பகாண்ட இறுதி
இரண்டடிகள் நின்று வற்றுதல் காண்க. ' ிறப் ிற்கு நல்லவர்' என்றதும்,
'பசல்லன்மின்' என்றதும், 'எதிர்ந்தார் புரளப் ிறப்ம ஏறியும்' என்றதும்,
ழிப் துக ாலப் புகழ்தல். இஃது இமறவன் குதிமரகமல் வருதமல முன் அறிந்து
கூறுவார் ஒருவரது கூற்றாக அருளிச் பசய்தது.

காலமுண் டாககவ காதல்பசய் துய்ம்மின்

கருதரிய
ஞாலமுண் டாபனாடு நான்முகன் வானவர்
நண்ணரிய
ஆலமுண் டான்எங்கள் ாண்டிப் ிரான்தன்
அடியவர்க்கு
மூல ண் டாரம் வழங்குகின் றான்வந்து
முந்துமிகன. #529

நிமனத்தற்கு அருமமயான உலகத்மத உண்ட திரு மாகலாடு, ிரமர், மற்மறய

கதவர்களும் அமடதற்கு அரிய, அருமம யான நஞ்சத்மத அமுதாகக்
பகாண்டவனாகிய, எங்கள் ாண்டிப் ப ருமானாகிய இமறவன் தன்
அடியவர்களுக்குத் தனது முதற் கருவூலத்மதத் திறந்து அள்ளி
வழங்குகின்றான். அதமனப் ப று வதற்கு விமரவாக வந்து முந்திக்
பகாள்ளுங்கள். முன்னதாககவ, அவனிடத்தில் அன்பு பசய்து ிமழயுங்கள்.

விளக்கவுமர

காலம் உண்டாக - காலம் மிகவும் உளதாகும் டி; என்றது, 'மிகவும் முன்னதாக'

என்றதாம். 'கவண்டின் உண்டாகத் துறக்க' (குறள் - 342) என்றார் திருவள்ளுவரும்.
இதமன, 'காமல யில் எழுக' என் தமன, 'காலம் ப ற எழுக' எனக்கூறும் வழக்குப்
ற்றியும் அறிக. மூல ண்டாரம் - கசம நிதிக் கருவூலம்; இஃது ஆகு ப யராய்,
அதன்கண் உள்ள ப ாருமளக் குறித்தது. கருவூலத்மதத் திறந்து வாரி வழங்குதல்
ஓகரார் சிறப்புக் காலத்திலன்றி எப்ப ாழுதும் அன்றாகலானும், அக்காலந்தான்
விமரந்து நீங்கிப் ின்னர் வந்து கூடுதல் அரிதாகலானும், 'வந்து முந்துமின்' என்று
அருளிச் பசய்தார். 'இமறவனது மூல ண்டாரப் ப ாருள்' என்றது, அவனது
 1.36.திருப் ாண்டிப் திகம் 589

திருவருட் பசல்வத்மத. அதமன வழங்கும் சிறப்புக் காலம், அவன் மதுமரயில்

குதிமர கமல் வந்து நின்ற காலம். இஃது அவன் அவ்வாறு நின்ற ப ாழுமத
எதிர்ப ய்து பகாண்டு அருளிச் பசய்தது.

ஈண்டிய மாயா இருள்பகட எப்ப ாரு

ளும்விளங்கத்
தூண்டிய கசாதிமய மீ னவ னுஞ்பசால்ல
வல்லன்அல்லன்
கவண்டிய க ாகத விலக்கிமல வாய்தல்
விரும்புமின்தாள்
ாண்டிய னார்அருள் பசய்கின்ற முத்திப்
ரிசிதுகவ. #530

பநருங்கிய, பகடாத அறியாமமயாகிய இருள் விலகவும், எல்லாப் ப ாருள்களும்

பதளிவாக விளங்கவும் அருளிய கசாதிப் ிழம் ிமனப் ாண்டிய மன்னனும்,
பசால்லக்கூடிய திறமமயுமடயவன் அல்லன். ஆயினும் விருப் ம்
பகாண்டப ாழுது, அவமன அமடயத் தமடயில்மல. ஆமகயால் அவன்
திருவடிமயப் ப றுதமல விரும்புங்கள். கசாமசுந்தரப் ாண்டியனாராகிய
இமறவர் அருள் பசய்கின்ற முத்தியின் தன்மம இதுகவயாகும்.

விளக்கவுமர

ஈண்டிய - பநருங்கியுள்ள, மாயா இருள் - மாமயயின் காரியங்களாகிய

ப ாருளால் உண்டாகும் மயக்கம். தூண்டிய - பமய்யுணர்மவ எழுப் ிய.
கசாதிமய - ஒளியாகிய இமறவமன. மயக்கத்மத, 'இருள்' என்றமமக்ககற் ,
இமறவமன, 'கசாதி' என்றார். மீ னவன் - ாண்டியன். அவன், இமறவன்
குதிமரகமல் கநகர வந்து நிற்கக்கண்ட க றுமடயனாகலின், ' ாண்டியனும்' எனச்
சிறப்பும்மம பகாடுத்கதாதினார். பசால்ல வல்லனல்லன் - இவன் இமறவன்தான்
என்று அறிந்து க ாற்ற வல்லனல்லனாய் இருந்தான். இதன் ின் , 'ஆதலின்' என் து
வருவிக்க. கவண்டிய க ாகத வாய்தல் விலக்கிமல - அவன் அருள்பசய்ய
விரும்பும் ப ாழுகத அது நமக்குக் மககூடுதற்குத் தமட இல்மல. தாள் விரும்பு
மின் - அவனது திருவடிமய விரும் ியிருங்கள். 'அருள்பசய்கின்ற முத்திப் ரிசு
இதுகவ' என்றாராயினும், 'முத்தி அருள் பசய்கின்ற ரிசு இதுகவ' என் து
கருத்பதன்க. 'இது' என்றது, ாண்டியனுக்கு வந்து அருள்பசய்ததுக ால, உரிய
காலத்தில் தாகன வந்து அருள் பசய்தமல. இதனால் , 'என்கறனும் நமக்கு அருள்
பசய்தமல இமறவன் தனக்குக் கடனாகக் பகாண்டிருத்தலின், என்றும் அவனது
திருவடிமய விரும் ியிருத்தகல நமக்குக் கடன்' என் து உணர்த்திய வாறு.
 1.36.திருப் ாண்டிப் திகம் 590

மாயவ னப் ரி கமல்பகாண்டு மற்றவர்

மகக்பகாளலும்
க ாயறும் இப் ிறப் ப ன்னும் மககள்
புகுந்தவருக்
காய அரும்ப ருஞ் சீருமடத் தன்னரு
களஅருளுஞ்
கசய பநடுங்பகாமடத் பதன்னவன் கசவடி
கசர்மின்ககள. #531

தான் மாயமாகிய அழகிய குதிமரயின் கமல் வர அதமன அறியாது, ிறர்

எல்லாரும் அதமன உண்மம என்கற ஏற்றுக் பகாண்டவுடன், இப் ிறவியாகிய
மககள் அற்று ஒழிகின்றன. ஆககவ தன்மனச் சரணாக அமடந்தவருக்குப்
ப ாருந்திய, அருமமயான, ப ரிய சிறப்ம யுமடய தனது திருவருமளகய
அவன் பகாடுத்தருளுவான் என் து பதளிவாகியது. ஆதலின், பசம்மமயாகிய
ப ரிய பகாமடமயயுமடய, பதன்னாடுமடய அச்சிவ ிரான் திருவடிகமளகய
புகலிடமாக அமடயுங்கள்.

விளக்கவுமர

மாய வனப் ரி - மாயமான காட்டுக் குதிமர; என்றது, 'நரியாகிய குதிமர' என்ற டி.
இமறவன் ஏறி வந்தது கவறு குதிமர யாயினும், பகாடுக்கக் பகாணர்ந்தமவ
அன்னவாதல் ற்றி, அதமன யும் இதுவாகக் கூறினார். மற்றவர் மகக்பகாளலும் -
ிறர் அக் குதிமரமயப் ப ற்றுக்பகாண்டவுடன். 'அவருக்கு இப் ிறப்ப ன்னும்
மககள் க ாயறும்' என்க. 'இப் ிறப்பு' என்றது 'இது க ாலும் ிறப்புக்கள்',
என்றவாறு; 'க ாயறும்' என்றதன் ின், 'எனின்' என் து வருவித்து, 'பதன்னவன்
கசவடி கசர்மின்கள்' என முடிக்க. புகுந்தவருக்கு - தன்னிடத்து அமடக்கலம்
புகுந்தவர்க்கு. 'இவ்வாறு தன் அருமளகய அருளும் பகாமடத் பதன்னவன்' என்க.
ஆய - ப ாருந்திய. கசய பநடுங்பகாமட - அகன்ற ப ரிய பகாமட. 'பதன்னவன்'
என்றது இமறவமன. இதனுள், 'மற்றவர்' எனப் ாண்டியமனயும், 'புகுந்தவருக்கு'
எனத் தம்மமயும் ிறர்க ாலக் கூறினார். ாண்டியன் குதிமரமயப்
ப ற்றுக்பகாண்ட ின்னரும் சில நிகழ்ந்தன எனினும், அமவ விமரய நிகழ்ந்தமம
ற்றி, 'மகக்பகாள லும் ிறப்ப ன்னும் மககள் க ாயறும்' என்று அருளிச்
பசய்தார்.

அழிவின்றி நின்றபதார் ஆனந்த பவள்ளத்

திமடயழுத்திக்
கழிவில் கருமணமயக் காட்டிக் கடிய
 1.36.திருப் ாண்டிப் திகம் 591

விமனயகற்றிப்
ழமலம் ற்றறுத் தாண்டவன் ாண்டிப்
ப ரும் தகம
முழுதுல குந்தரு வான்பகாமட கயபசன்று
முந்துமிகன. #532

அழிவு இல்லாமல் நிமல ப ற்றிருத்தலாகிய, ஓர் ஒப் ற்ற, க ரின்

பவள்ளத்தில் திமளக்கச் பசய்து நீங்காத அருமளப் புரிந்து, பகாடுமமயான
இருவிமனகமளப் க ாக்கிப் ழமமயாகிய ஆணவ மலத்மத முழுதும் நீக்கி,
ஆட்பகாண்ட ாண்டி நாட்டுப் ப ருமான் ாண்டி நாட்டு ஆட்சியாகிய ப ரிய
தவிமய மட்டுகமா, உலகம் முழுமமயும் தந்தருளுவான். ஆதலின் அவனது
ரிசிமலப் ப றுவதற்கக பசன்று முந்துங்கள்.

விளக்கவுமர

அழுத்தி - அழுத்துமாற்றால். கழிவில் கருமண - என்றும் நீங்காத அருள்.

ாண்டிப் ப ரும் தம் - ாண்டி நாட்டு ஆட்சி யாகிய ப ரிய நிமல. ' தகம' என்ற
ஏகாரம், 'அஃபதான்கறா' என்னும் எண்ணிமடச்பசால். முழுதுலகும் - எல்லா
உலகங்களின் ஆட்சிமயயும். 'அவன் பகாமடகய பசன்று முந்துமின்' என்க.
'பகாமடகய' என்றதில், 'எதிர்' என்னும் ப ாருட்டாய கண்ணுருபு விரிக்க. இது,
ாண்டியனுக்கு அருள் புரிந்தவாற்மற உட்பகாண்டு அருளிச் பசய்தது.

விரவிய தீவிமன கமமலப் ிறப்புமுந்

நீர்கடக்கப்
ரவிய அன் மர என்புருக் கும் ரம்
ாண்டியனார்
புரவியின் கமல்வரப் புந்திபகா ளப் ட்ட
பூங்பகாடியார்
மரவியன் கமல்பகாண்டு தம்மமயுந் தாம்அறி
யார்மறந்கத. #533

பகாடிய விமனகள் கலந்ததால் விமளயும் இனி வரும் ிறவியாகிய, கடமலக்

கடப் தற்காக, வழி ட்ட அடியார் கமள, எலும்ம யும் உருகச் பசய்கின்ற
கமலான ாண்டிப் ிரானாராகிய இமறவர் குதிமரயின் கமல் எழுந்தருளி வர
அதமனக் கண்டு அக்காட்சியால், மனம் கவரப் ட்ட, பூங்பகாடி க ான்ற ப ண்டிர்
மரத்தின் தன்மமமய அமடந்து எல்லாவற்மறயும் மறந்து, தம்மமயும் தாம்
அறியாராயினார்.
 1.36.திருப் ாண்டிப் திகம் 592

விளக்கவுமர

விரவிய - ப ாருந்திய. 'விமனயும் ிறப்புமாகிய முந்நீர் ' என்க. முந்நீர் - கடல்.

'விமனக் கடல் பகாளினும் அஞ்கசன்' (தி.8 அச்சப் த்து ா.2), என அடிகள்
விமனமயயும் கடலாக உருவகித்தமம காண்க. கடக்க - கடத்தற்ப ாருட்டு.
ரவிய - துதித்த. ரம் - கமலான ப ாருளாகிய. புரவி - குதிமர. புந்தி
பகாளப் ட்ட பூங்பகாடியார் - அவ்வருமகயால் உள்ளம் பகாள்மள பகாளப் ட்ட
பூங்பகாடிக ாலும் மகளிர். மரஇயல், நிமலப யராது நிற்கும் தன்மம. 'நாண்
முதலிய லவற்மறயும் மறந்து தம்மமயும் தாம் அறியார்' என்க. குதிமர கமல்
வந்த இமறவனது திருகமனியழகிமன இவ்வாறு புலப் டுத்தருளினார். முன்னர்
வந்தன லவற்றாலும், இதனாலும் இமறவன் குதிமரகமல் வந்து அளித்தருளிய
காட்சி, எத்திறத்கதார் பநஞ்மசயும் உருகச் பசய்வதாய் இருந்தபதன் து இனிது
ப றப் டுகின்றது.

கூற்மறபவன் றாங்மகவர் ககாக்கமள யும்பவன்

றிருந்தழகால்
வற்றிருந்
ீ தான்ப ருந் கதவியுந் தானும்ஓர்
மீ னவன் ால்
ஏற்றுவந் தாருயிர் உண்ட திறல்ஒற்மறச்
கசவககன
கதற்றமி லாதவர் கசவடி சிக்பகனச்
கசர்மின்ககள. #534

இயமமன பவன்று அவ்வாகற ஐம்புலன்களாகிய அரசமரயும் அடக்கிக்

பகாண்டு, ப ரிய சத்தியும் தானுமாக, அழகாய் எழுந்தருளியிருந்தானாகிய
இமறவன், ஒப் ற்ற ாண்டிய மன்னனுக்காக, எதிர்த்து வந்தவர்களது உயிமர
வாங்கின வலிமமயுள்ள ஓர் வரனாயினான்.
ீ ஆமகயால் பதளிவில்லாதவர்கள்
அவனது சிவந்த திருவடிமய உறுதியாகச் பசன்று ற்றிக் பகாள்ளுங்கள்.

விளக்கவுமர

'ஒற்மறச் கசவககன, கூற்மறபவன்று, ஐவர் ககாக்கமளயும் பவன்று, தானும்

கதவியுமாய் வற்றிருந்தான்
ீ ; அவன் கசவடி கசர்மின்கள் ' என்க. ககாக்கள் - அரசர்.
'ஐவர் அரசர்' என்றது, ஐம்ப ாறிகமள. 'இருந்து' என்றது, அமச நிமல. ஏற்று -
குதிமர வாணிகனாய் வருதமல கமற்பகாண்டு. ஆருயிர் உண்ட - அவனது அரிய
உயிமர உண்ட; என்றது, 'சீவக ாதத்மத நீக்கிய' என்ற டி. திறல் -
ஆற்றமலயுமடய. ஒற்மறச் கசவகன் - தான் ஒருவகனயாகிய வரன்.
ீ 'ஒருவகன
 1.37. ிடித்த த்து 593

லமர பவன்றது வியப் ன்கறா' என்ற டி. அப் லருள் ாண்டியமனயும்

ஒருவனாக்குதற்ப ாருட்டு, 'ஆருயிர் உண்ட' என்றார். கதற்றம் இலாதவர் -
பதளிவில்லாதவர்ககள, 'பதளி வில்லாதவராகிய நீவிர் இந்நிகழ்ச்சிகளால் பதளிந்து
கசர்மின்கள் ' என்ற டி. சிக்பகன - உறுதியாக.

1.37. ிடித்த த்து

உம் ர்கட் கரகச ஒழிவற நிமறந்த
கயாககம ஊற்மறகயன் றனக்கு
வம்ப னப் ழுத்பதன் குடிமுழு தாண்டு
வாழ்வற வாழ்வித்த மருந்கத
பசம்ப ாருட் டுணிகவ சீருமடக் கழகல
பசல்வகம சிவப ரு மாகன
எம்ப ாருட் டுன்மனச் சிக்பகனப் ிடித்கதன்
எங்பகழுந் தருளுவ தினிகய. #535

கதவர்களுக்கு அரசகன! எல்லாப் ப ாருள்களிலும் நீக்கமறக் கலந்திருப் வகன!

அழுக்கு உடம்ம உமடகயனாகிய எனக்குப் புதிய ப ாருள்க ாலத் கதான்றி
என் குடி முழுவதும் ஆண்டருளி, உலக வாழ்வு நீங்க சிவப்க று உண்டாகும் டி
வாழ்வித்த அமுதகம! துணியப் ட்ட பசம்ப ாருகள! சிறப்ம யுமடய
திருவடிமயயுமடயவகன! அருட் பசல்வமாயிருப் வகன! சிவ ிராகன! எங்கள்
ப ாருட்டாக உன்மன உறுதியாகப் ற்றிகனன். நீ இனிகமல் என்மன விட்டு
எங்கக எழுந்தருளிச் பசல்வது?

விளக்கவுமர

ஒழிவற - யாபதாருப ாருளும் எஞ்சாதவாறு எல்லாப் ப ாருளிலும். கயாகம் -

கலப்பு. கலப்புமடய ப ாருமள , 'கலப்பு' என்றார். ஊற்மறகயன் - அழுக்கிமன
உமடகயன். 'அழுக்கு' என்றது அழுக்குமடய உடம்ம . ஊத்மத, ஊற்மற எனத்
திரிந்து வந்தது. 'ஊத்மதகயன்' என்கற ஓதினுமாம். வம்பு எனப் ழுத்து - புதிய
ப ாருள் க ால மிக்குத் கதான்றி. மிக்குத் கதான்றல் - பவளிநிற்றல். என்றும் உள்
நின்று உணர்த்திவந்த ப ாருகளயாதலின் , 'வம்ப ன' என்றும், தம்மம
ஆண்டமமயால் தம் குடி முழுதும் உய்ந்தமமயின், 'என் குடிமுழுதாண்டு' என்றும்
கூறினார். வாழ்வு அற - விமன வாழ்க்மக நீங்க. வாழ்வித்த - அருள் வாழ்வு
வாழச் பசய்த. மருந்து - அமுதம். பசம்ப ாருள் துணிவு - பமய்ப்ப ாருளாகிய
துணிப ாருள். 'துணிவு' என்னும் பதாழிற்ப யர். துணியப் டும் ப ாருளுக்கு ஆகி
வந்தது. 'பமய்ப்ப ாருமள ஆராய்ந்துணர்வார் லரானும் ஒரு டித் தாக
 1.37. ிடித்த த்து 594

பமய்ப்ப ாருள் என்று துணியப் டு வகன' என் து ப ாருள். கழல் - திருவடி.

திருவடிமயயுமடயவமன. 'திருவடி' என்றது ான்மம வழக்கு. 'தில்மல மூதூர்
ஆடிய திருவடி' எனவும் (தி.8 கீ ர்த்தித். 1) 'ஆண்டுபகாண்டருள அழகுறு திருவடி' (தி.8
கீ ர்த்தித். 37) எனவும் முன்னரும் கூறப் ட்டன. இனி , 'சீருமடக் கடகல' என் கத
ாடம் என் ாரும் உளர். பசல்வகம - அடியார்க்குச் பசல்வமானவகன, தம் குடி
முழுது ஆண்டமமயின், அவர் அமனவமரயும் உளப் டுத்து, 'எம் ப ாருட்டு'
என்றார். எம் ப ாருட்டு - எமக்குத் தீங்கு உண்டாகாமமப் ப ாருட்டு. தீங்கு,
விமனயும், அது காரணமாக வரும் ிறப்பும். சிக்பகன - உறுதியாக. 'இனி எங்கு
எழுந்தருளுவது' என்க. எழுந்தருளுவது - பசல்வது. 'என்மனவிட்டு இனி நீ
எவ்வாறு நீங்க முடியும்? முடியாது' என் து கருத்து. இங்ஙனம் தமது உறுதிப்
ாட்டிமனப் புலப் டுத்தியவாறு.
'அழலார் வண்ணத் தம்மாமன
அன் ில் அமணத்து மவத்கதகன'.
(தி. 4 . . 15. ா.7)
'கமமல வாகனார் ப ருமாமன
விருப் ால் விழுங்கி யிட்கடகன'
(தி. 4 . . 15. ா.8)
ஆர்வல்லார் காண அரனவமன அன்ப ன்னும்
க ார்மவ யதனாகல க ார்த்தமமத்துச் - சீர்வல்ல
தாயத்தால் நாமும் தனிபநஞ்சி னுள்அமடத்து
மாயத்தால் மவத்கதாம் மமறத்து.
(தி.11 அற்புதத் திருவந்தாதி - 96) எனப் ிறவிடங்களிலும் இவ்வாகற
ஓதியருளுதல் காண்க.

விமடவிடா துகந்த விண்ணவர் ககாகவ

விமனயகன னுமடயபமய்ப் ப ாருகள
முமடவிடா தடிகயன் மூத்தற மண்ணாய்
முழுப்புழுக் குரம்ம யிற் கிடந்து
கமட டா வண்ணம் காத்பதமன ஆண்ட
கடவுகள கருமணமா கடகல
இமடவிடா துன்மனச் சிக்பகனப் ிடித்கதன்
எங்பகழுந் தருளுவ தினிகய. #536

இட த்மத விடாமல் விரும் ின கதவர் ப ரு மாகன! விமனமய

உமடகயனாகிய என் உண்மமயான ப ாருகள! அடிகயன் புலால் நாற்றம்
நீங்காது முழுவதும் புழு நிமறந்த கூட்டினிற் கிடந்து, மிகவும் மூப்பு எய்திப்
 1.37. ிடித்த த்து 595

ாழாய்க் கீ ழ்மமயமடயா வமக தடுத்து என்மன ஆண்டருளின கருமணயாகிய

ப ருங்கடகல! இமட யறாமல் உன்மன உறுதியாகப் ற்றிகனன். நீ இனிகமல்
எங்கக எழுந் தருளிச் பசல்வது?.

விளக்கவுமர

விமட விடாது - எருமத நீக்காமல். உகந்த - விரும் ிய. ஊர்தி கவண்டுவார்

எருமத விரும் ாமம குறித்தவாறு. 'முமட' என்றது, 'முமட நாற்றம் உமடய
உடம்ம . 'மண்ணாய்' என்றது, 'இறந்து' என்ற டி. ின் வருவன அடுத்த ிறப்ம க்
குறிப் ன. 'கமடப் டா' என் து, பதாகுத்தல் ப ற்றது.

அம்மமகய அப் ா ஒப் ிலா மணிகய

அன் ினில் விமளந்தஆ ரமுகத
ப ாய்ம்மமகய ப ருக்கிப் ப ாழுதிமனச் சுருக்கும்
புழுத்தமலப் புமலயகனன் றனக்குச்
பசம்மமகய ஆய சிவ தம் அளித்த
பசல்வகம சிவப ரு மாகன
இம்மமகய உன்மனச் சிக்பகனப் ிடித்கதன்
எங்பகழுந் தருளுவ தினிகய. #537

தாகய! தந்மதகய! நிகரில்லாத மாணிக்ககம! அன் ாகிய கடலில் உண்டாகிய

அருமமயான அமுதகம! ப ாய்ம்மமயான பசயல்கமளகய அதிகமாகச் பசய்து
காலத்மத வணாகக்
ீ கழிக்கின்ற புழுமவயுமடய இடமாகிய உடம் ில் உள்ள
கீ ழ்மமகயனுக்கு, மிக கமன்மமயான சிவ தத்மதக் பகாடுத்தருளின
அருட்பசல்வகம! சிவ ிராகன! இவ்வுலகிகலகய உன்மன உறுதி யாகப்
ற்றிகனன், நீ இனிகமல் எங்கக எழுந்தருளிச் பசல்வது?.

விளக்கவுமர

அம்மமயும் அப் னுமாதல் எவ்வுயிர்க்கும் என்க. 'ஆரமுது' என்றது, இன் த்மத.

சிவ ிரானிடத்தில் மவக்கும் அன் ின் விமளகவ சிவானந்தமாதல்
அறிந்துபகாள்க. ப ாய்ம்மம - உலக வாழ்க்மக. சுருக்கும் - வணாக்குகின்ற.
ீ
புழுத்தமலப் புமலயன் - புழுமவயுமடய தமலமயயுமடய கீ ழ்மகன்;
'உடமலத்தானும் தூய்மமபசய்து பகாள்ளமாட்டாத கீ ழ்மகன்' என்ற டி. 'புழுத்து
அமல' எனப் ிரிப் ின் கரம் மிகலாகாமமயும், ப ாருள் டாமம யும் அறிக.
பசம்மம - பமய்ம்மம; திரி ின்மம. பசம்மமயுமடய தமன, 'பசம்மம' என்றார்.
 1.37. ிடித்த த்து 596

சிவ தம் - இன் நிமல. 'பசம்ப ாருமள ஆய்ந்துணர்தற்கு, 'சிவ' என்னும்

மந்திரத்மத உ கதசித்தருளிய பசல்வகம' எனவும் உமரப் ர்.

அருளுமடச் சுடகர அளிந்தகதார் கனிகய

ப ருந்திறல் அருந்தவர்க் கரகச
ப ாருளுமடக் கமலகய புகழ்ச்சிமயக் கடந்த
க ாககம கயாகத்தின் ப ாலிகவ
பதருளிடத் தடியார் சிந்மதயுட் புகுந்த
பசல்வகம சிவப ரு மாகன
இருளிடத் துன்மனச் சிக்பகனப் ிடித்கதன்

எங்பகழுந் தருளுவ தினிகய. #538

அளிமயயுமடய சுடகர! க்குவப் ட்ட ஒப் ற்ற கனிகய! க ராற்றமலயுமடய

அருமமயான தவத்திமனயுமட கயார்க்கு, அரசகன! பமய்ப் ப ாருமள
விளக்கும் நூலானவகன! நூல்கள் புகழும் புகழ்ச்சிக்கு அடங்காத இன் கம!
கயாகக் காட்சியில் விளங்குகின்றவகன! பதளிவாகிய இடத்மதயுமடய
அடியார்களது சித்தத்தில் தங்கிய பசல்வகம! சிவ ிராகன! இருள் நிமறந்த இவ்
வுலகத்தில் உன்மன உறுதியாகப் ற்றிகனன். நீ இனிகமல் எங்கக எழுந்தருளிச்
பசல்வது.

விளக்கவுமர

இரக்கம் இல்லாத சுடரின் கவறு டுத்தற்கு, 'அருளுமடச் சுடகர' என்றார். 'சுடர்'

என்றது, அறிவு ற்றி. 'கனி' என்றது, இன் ம் ற்றி. ப ாருளுமடக் கமல -
பமய்ந்நூல்; 'அவற்றின் ப ாருளாய் இருப் வகன' என்ற டி. புகழ்ச்சி - 'இவ்வாறு
இருந்தது' என எடுத்துமரத்தல். கயாகம் - ஒன்றிநிற்றல். ப ாலிவு - அவ்வாறு
நிற்குமிடத்தில் விளங்குதல். பதருள் - பதளிவு. இருள் இடம் - அறியாமமமய
உமடய இவ்வுலகம்.

ஒப்புனக் கில்லா ஒருவகன அடிகயன்

உள்ளத்துள் ஒளிர்கின்ற ஒளிகய
பமய்ப் தம் அறியா வறிலி
ீ கயற்கு
விழுமிய தளித்தகதா ரன்க
பசப்புதற் கரிய பசழுஞ்சுடர் மூர்த்தீ
பசல்வகம சிவப ரு மாகன
 1.37. ிடித்த த்து 597

எய்ப் ிடத் துன்மனச் சிக்பகனப் ிடித்கதன்

எங்பகழுந் தருளுவ தினிகய. #539

உனக்கு ஒருவரும் நிகரில்லாத ஒருத்தகன! அடி கயனது மனத்தில்

விளங்குகின்ற ஒளிகய! உண்மமயான நிமலமய அறியாத ப ருமமயில்லா
எனக்கு கமன்மமயான தத்மதக் பகாடுத் ததாகிய ஒப் ற்ற அன் ானவகன!
பசால்வதற்கு அருமமயான வளமமயான சுடர் வடிவினகன! அருட் பசல்வகம!
சிவ ிராகன! இமளத்த இடத்தில் உன்மன உறுதியாகப் ற்றிகனன். நீ
இனிகமல் எங்கு எழுந் தருளிச் பசல்வது?.

விளக்கவுமர

பமய்ப் தம் - உண்மமப் ப ாருள். வறு

ீ - ப ருமம. விழுமியது - சிறப்புமடய
க று. எய்ப் ிடத்து - இமளப் ின்கண். இமளப்பு, எல்லாப் ிறப்பும்,
ிறந்ததனாலாயது.

அறமவகயன் மனகம ககாயிலாக் பகாண்டாண்

டளவிலா ஆனந்த மருளிப்
ிறவிகவ ரறுத்பதன் குடிமுழு தாண்ட
ிஞ்ஞகா ப ரியஎம் ப ாருகள
திறவிகல கண்ட காட்சிகய அடிகயன்
பசல்வகம சிவப ரு மாகன
இறவிகல உன்மனச் சிக்பகனப் ிடித்கதன்
எங்பகழுந் தருளுவ தினிகய. #540

ஆதரவு அற்றவனாகிய என்னுமடய மனத்மதகய ககாயிலாகக் பகாண்டு

ஆட்பகாண்டு எல்மலயற்ற இன் த்மத அளித்து என்னுமடய ிறப் ின்
கவமரக் கமளந்து என் குடும் ம் முழுவமதயும் ஆட்பகாண்ட தமலக்ககாலம்
உமடயவகன! ப ருமம யான எமது பமய்ப்ப ாருகள! திறந்த பவளியிகல
காணப் ட்ட காட்சிப் ப ாருகள! அடிகயனது அருட்பசல்வகம! சிவ ிராகன!
இறுதியிகல, உன்மன உறுதியாகப் ற்றிகனன். நீ இனிகமல் எங்கக
எழுந்தருளிச் பசல்வது?.

விளக்கவுமர

அறமவ - துமணயிலி. திறவு - திறப்பு; அறியாமம நீங்கிய நிமல. இறவு -

அழிவு; யனின்றிக் பகடும் நிமல. 'உறு' என் தடியாக, 'உறவு' என வருதல் க ால,
'இறு' என் தடியாக, 'இறவு' என வந்தது.
 1.37. ிடித்த த்து 598

ாசகவ ரறுக்கும் ழம்ப ாருள் தன்மனப்

ற்றுமா றடியகனற் கருளிப்
பூசமன உகந்பதன் சிந்மதயுட் புகுந்து
பூங்கழல் காட்டிய ப ாருகள
கதசுமட விளக்கக பசழுஞ்சுடர் மூர்த்தீ
பசல்வகம சிவப ரு மாகன
ஈசகன உன்மனச் சிக்பகனப் ிடித்கதன்
எங்பகழுந் தருளுவ தினிகய. #541

ற்றுக்களின் கவமரக் கமளகின்ற ழமமயான ப ாருகள! ற்றிக் பகாள்கின்ற

வழிமய, அடிகயனாகிய எனக்கு அருள் புரிந்து, எனது வழி ாட்டிமன விரும் ி,
என் சித்தத்துள் புகுந்து தாமமர மலர் க ான்ற திருவடிகமளக் காட்டிய
பமய்ப்ப ாருகள! ஒளிமயயுமடய விளக்கக! விளக்கினுள் கதான்றும்
வளமமயான சுடர் க ாலும் வடிவினகன! அருட்பசல்வகம! சிவ ிராகன!
இமறவகன! உன்மன உறுதியாகப் ற்றிகனன். நீ இனிகமல் எங்கக
எழுந்தருளிச் பசல்வது?.

விளக்கவுமர

' ாசகவர் அறுக்கும் ழம்ப ாருள்' என் து, முன்னிமலக்கண் டர்க்மக வந்த
இடவழுவமமதி. பூசமன, ஆசிரியக் ககாலத்திற்கண்டு பசய்தது. 'பூங்கழல்' என்றது,
ான்மம வழக்கால், அருள் இன் த்மதக் குறித்தது. பசழுஞ்சுடர் மூர்த்தி -
க பராளி வடிகவ.

அத்தகன அண்டர் அண்டமாய் நின்ற

ஆதிகய யாதும்ஈ றில்லாச்
சித்தகன த்தர் சிக்பகனப் ிடித்த
பசல்வகம சிவப ரு மாகன
ித்தகன எல்லா உயிருமாய்த் தமழத்துப்
ிமழத்தமவ அல்மலயாய் நிற்கும்
எத்தகன உன்மனச் சிக்பகனப் ிடித்கதன்
எங்பகழுந் தருளுவ தினிகய. #542

தந்மதகய! கதவராயும் கதவர் உலகமாயும் நின்ற முதல்வகன! சிறிதும் முடிவு

இல்லாத ஞானவடிவினகன! அடியார்கள் உறுதியாகப் ற்றின அருட் பசல்வகம!
சிவ ிராகன! அன் ர் ால் க ரன்பு பகாண்டவகன! எல்லா உயிர்களுமாய்க்
கலந்து விளங்கியும் நீங்கி, அமவயல்லாமல் தன்மமயால் கவறாய் இருக்கின்ற
 1.37. ிடித்த த்து 599

மாயம் உமடயவகன! உன்மன உறுதியாகப் ற்றிகனன். நீ இனிகமல் எங்கக

எழுந்தருளிச் பசல்வது?.

விளக்கவுமர

அண்டர் அண்டம் - கதவர் உலகம். ஆதி - முதல்வன். யாதும் - 'இடம், காலம்'

என் வற்றுள் ஒன்றானும், சித்தன் - வியத்தகு நிமலயினன். 'அமவ
அல்மலயாய்ப் ிமழத்து நிற்கும் எத்தகன' எனக் கூட்டுக. ிமழத்து நிற்றல் -
அவற்றின் நீங்கி நிற்றல். எத்தன் - சூழ்ச்சியுமடயவன்.

ால்நிமனந் தூட்டுந் தாயினும் சாலப்

ரிந்துநீ ாவிகய னுமடய
ஊனிமன உருக்கி உள்பளாளி ப ருக்கி
உலப் ிலா ஆனந்த மாய
கதனிமனச் பசாரிந்து புறம்புறத் திரிந்த
பசல்வகம சிவப ரு மாகன
யானுமனத் பதாடர்ந்து சிக்பகனப் ிடித்கதன்
எங்பகழுந் தருளுவ தினிகய. #543

ாமல, காலமறிந்து பகாடுக்கின்ற தாமயக் காட்டிலும் மிகவும் அன்பு பகாண்டு,

நீ ாவியாகிய என்னுமடய உடம்ம உருக்கி, உள்ளத்தில் ஞானத்மத ப ருக்கி,
அழியாத இன் மாகிய கதமனப் ப ாழிந்து நான்கு புறங்களிலும் உடன் திரிந்த
அருட்பசல்வகம! சிவ ிராகன! நான் உன்மனத் பதாடர்ந்து உறுதி யாகப்
ற்றியுள்களன். நீ இனிகமல் எங்கக எழுந்தருளிச் பசல்வது?.

விளக்கவுமர

நிமனந்து ஊட்டுதல் - ச்சிளங் குழவிக்குக் கால மறிந்து தாகன ஊட்டுதல். தாய்

தனது முக்குண கவறு ாட்டால் ஒகரா வழித் தன் குழவிமயப் புறக்கணித்தலும்
உமடயவளாதலின், அக் குணங்கள் இல்லாது அருள் வடிவினனாகிய இமறவன்,
தாயினும் மிகப் ரிவுமடயனாதல் அறிக. ஊன் - உடம்பு; உள்ளகமயன்றி உடலும்
அன் ினால் உருகப் ண்ணினமமயின், 'ஊனிமன உருக்கி' என்று அருளிச்
பசய்தார். உள்பளாளி - ஒளியினுள் ஒளி. ஒளி - உயிரி னது அறிவு. அதனுள்
ஒளியாய் நிற் து சிவம். அதமனப் ப ருக்கு தலாவது, இனிது விளங்கச் பசய்தல்;
'இவ்வாறு அருளிச் பசய்யினும் உள்பளாளியாகிய உன்மன இனிது உணரச்
பசய்து' என் கத கருத்து. உலப்பு - அழிவு. 'அழிவிலா ஆனந்த வாரி' (தி.8 க ாற்றித்
- 132) என முன்னரும் அருளிச் பசய்தார். உலப் ிலா ஆனந்தத்மதத் கதனாக
 1.38.திருகவசறவு 600

உருவகித்தது, அறிந்திலாத அதனியல்ம ஒருவாற்றான் அறிந்து

பகாள்ளுதற்ப ாருட்டு. பதாடர்ந்து - முயன்று. முயற்சி, சிந்தித்தலும் பதளிதலும்.

புன்புலால் யாக்மக புமரபுமர கனியப்

ப ான்பனடுங் ககாயிலாப் புகுந்பதன்
என்ப லாம் உருக்கி எளிமயயாய் ஆண்ட
ஈசகன மாசிலா மணிகய
துன் கம ிறப்க இறப்ப ாடு மயக்காந்
பதாடக்பகலாம் அறுத்தநற் கசாதீ
இன் கம உன்மனச் சிக்பகனப் ிடித்கதன்
எங்பகழுந் தருளுவ தினிகய. #544

அற் மாகிய புலால் உடம்பு, மயிர்க்கால்பதாறும் பநகிழ்ச்சிமயயுமடய அது,

ப ான்னாலாகிய ப ரிய ககாயிலாகும் டி, அதனுள் எழுந்தருளியிருந்து,
என்னுமடய எலும்புகமள பயல்லாம் உருகும் டி பசய்து, எளியவனாகி
ஆட்பகாண்டருளிய ஆண்டவகன! குற்றமற்ற மாணிக்ககம! துன் மும் ிறப்பும்
இறப் ிகனாடு மயக்கமும் ஆகிய ற்றுக்கபளல்லாம் அறுத்தருளின கமலான
கசாதிகய! ஆனந்தகம! உன்மன உறுதியாகப் ற்றிகனன். நீ இனிகமல் எங்கக
எழுந்தருளிச் பசல்வது?.

விளக்கவுமர

'புமரபுமர கனிய' (தி.8 ககாயில் திருப் திகம். ா-3) என்றமத முன்னருங் காண்க.
யாக்மகமயகய, 'ககாயில்' என்றார் என்க. 'காயகம ககாயிலாக' (தி. 4 .76 ா.4)
என்று அருளினார் நாவுக்கரசரும், 'மயக்கு' என்றதிலும், எண்கணகாரம் விரிக்க.
'ஆம்' என்றது எண்ணின் பதாமகப் ப ாருட்டாய் நின்றது. பதாடக்கு - கட்டு.
நற்கசாதி - ஞான ஒளி.

1.38.திருகவசறவு
இரும்புதரு மனத்கதமன
ஈர்த்தீர்த்பதன் என்புருக்கிக்
கரும்புதரு சுமவஎனக்குக்
காட்டிமனஉன் கழலிமணகள்
ஒருங்குதிமர உலவுசமட
உமடயாகன நரிகபளல்லாம்
 1.38.திருகவசறவு 601

ப ருங்குதிமர ஆக்கியவா
றன்கறஉன் க ரருகள. #545

அடங்கிய அமலகமளயுமடய கங்மகயின் நீர் ததும்புகின்ற சமடமய

உமடயவகன! இரும்பு க ான்ற வலிமமயான பநஞ்மசயுமடயவனாகிய
என்மனப் லகாலும் உன் வசமாக இழுத்து என் எலும் ிமன உருகும் டி
பசய்து உன் இரண்டு திருவடிகளில் கரும்பு தருகின்ற இனிமம க ான்ற
இனிமமமய எனக்கு உண்டாக்கி யருளினாய். இத்தமகய உன்னுமடய
ப ருங்கருமண நரிகள் எல்லா வற்மறயும் ப ரிய குதிமரகளாக ஆக்கியது
க ான்றது அன்கறா?

விளக்கவுமர

தரும், உவம உருபு - 'இமணக் கழல்கள்' என மாற்றிக்பகாள்க. இரண்டாம்

அடியில் ஏழாவது இறுதிக்கண் பதாக்கது. ஒருங்கு திமர - அடங்கியுள்ள அமல.
உலவு - ப ாருந்திய. 'இப்க ரருள்' எனச் சுட்டு வருவித்து, 'உனது இப்க ரருள்,
நரிகமள எல்லாம் குதிமரகளாக்கிய அதகனாடு ஒத்தகதயன்கறா' என உமரக்க.
இறுதிக்கண், 'அப்க ரருளின் ப ருமமமய முன்பு உணராது இப்ப ாழுது
உணர்கின்கறன்' எனக் குறிப்ப ச்சம் வருவித்து, ஏசறவாக முடிக்க. இஃது இதனுள்
ஏற்குமிடங்கட்கும் ப ாருந்தும்.

ண்ணார்ந்த பமாழிமங்மக
ங்காநின் ஆளானார்க்
குண்ணார்ந்த ஆரமுகத
உமடயாகன அடிகயமன
மண்ணார்ந்த ிறப் றுத்திட்
டாள்வாய்நீ வாஎன்னக்
கண்ணார உய்ந்தவா
றன்கறஉன் கழல்கண்கட. #546

இமச நிரம் ிய பசால்மலயுமடய உமமயம்மம யின் ாககன! உனக்கு

அடிமமயானார்க்கு, உண்ணுதல் ப ாருந்திய அருமமயான அமுதகம!
உமடயவகன! அடிகயமன, மண்ணுலகில் ப ாருந்திய ிறப்புகமள அறுத்து,
ஆட்பகாள்ளும் ப ாருட்டு, நீ வருக என்று அமழத்ததனால் அன்கறா உன்
திருவடிகமளக் கண் நிரம் க் கண்டு அடிகயன் உய்ந்த முமற ஏற் ட்டது.

விளக்கவுமர
 1.38.திருகவசறவு 602

உண் ஆர்ந்த - உண்ணுதல் ப ாருந்திய. மண் ஆர்ந்த ிறப்பு - இப் ிறப்பு. 'மண்
ஆர்ந்த ிறப்பு அறுத்திட்டு ஆள்வாய்' என்றமத இறுதிக்கண் கூட்டுக. வா என்ன -
வா என்று அமழத்தமம யால். 'நான் உய்ந்தவாறு, நீ வா என்று அமழத்தலால்
உன் கழல்கள் கண்ணாரக் கண்டன்கற' என்க. முன்மனத் திருப் ாட்டில் குறிப்ப ச்ச
மாக உமரத்ததமன இங்கு இறுதியடியின் ின் இமசபயச்சமாக மவத்துமரக்க.

ஆதமிலி யான் ிறப்

ிறப்ப ன்னும் அருநரகில்
ஆர்தமரும் இன்றிகய
அழுந்துகவற்கு ஆஆபவன்று
ஓதமலி நஞ்சுண்ட
உமடயாகன அடிகயற்குன்
ாதமலர் காட்டியவா
றன்கறஎம் ரம் ரகன. #547

கடலிற் ப ருகிய விடத்மத உண்ட கழுத்மத உமடயவகன! எம் கமகலாகன!

அன் ில்லாதவனாகிச் சுற்றத்தார் ஒருவரும் இல்லாமகல, ிறப்பு இறப்பு
என்கிற, தப்புதற்கு அருமம யான நரகத்தில் மூழ்குகின்றவனான என்ப ாருட்டு,
ஐகயா என்று இரங்கி அடிகயனாகிய எனக்கு உன் திருவடித் தாமமர மலமரக்
காட்டிய வமகயன்கறா உனது திருவருள்.

விளக்கவுமர

'யான் ஆதமிலி' எனத் தனித்பதாடராக்குக. ஆதம் - ஆதரவு. நரகம்க ாலும் துன் ம்

உமடமம ற்றிப் ிறப் ிறப்புக்கமள நரகமாக உருவகம் பசய்தார். 'தமர் ஆரும்
இன்றி' என மாற்றுக. 'அடிகயற்கு' என மறித்தும் கூறியது, தம் சிறுமமமய
வலியுறுத்தற்கு. ' ாதமலர் காட்டியவாறு உன் அருகளயன்கறா' என, சில பசால்
வருவிக்க.

ச்மசத்தால் அரவாட்டீ
டர்சமடயாய் ாதமலர்
உச்சத்தார் ப ருமாகன
அடிகயமன உய்யக்பகாண்
படச்சத்தார் சிறுபதய்வம்
ஏத்தாகத அச்கசாஎன்
சித்தத்தா றுய்ந்தவா
றன்கற உன் திறம்நிமனந்கத. #548
 1.38.திருகவசறவு 603

சுமமயான நாக்கிமனயுமடய ாம்ம ஆட்டு வகன! விரிந்த

சமடமயயுமடயவகன! திருவடிமயத் தம்முமடய உச்சியிகல
பகாண்டிருப் வருமடய ப ருமாகன! அடிகயனாகிய என்மன, உய்யக்
பகாண்டதனாலன்கறா, ஐகயா, குமற ாடுகள் நிமறந்த சிறிய பதய்வங்கமள
வழி டாமல், உன்னுமடய அருள் திறத்திமனகய எண்ணி, என்
எண்ணத்தின் டிகய யான் கமடத்கதறிய நிமல உண்டாயிற்று?

விளக்கவுமர

ச்மசத் தால் அரவு - சிய நாமவயுமடய ாம்பு. தால், 'தாலு' என்னும் ஆரியச்
பசாற்சிமதவு. ' ச்மசத்தாள் அரவு என் து ாடம் ஆகாமமயில்மல '
எனக்பகாண்டு, 'தாள்' என் தற்கு, 'புற்று' என உமரத்துப்க ாவாரும் உளர்.
' ாதமலமர உச்சியில் உமடயவர்' என்க. எச்சத்தார் - கவள்விமய உமடயவர்கள்;
இவர்கள் கதவர் லமரயும் வழி டுவர். அச்கசா, வியப் ிமடச்பசால். சித்தத் தாறு
- விருப் ப் டிகய. 'உய்ந்தவாறு உன் திறம் நிமனந்கத யன்கறா' எனக் கூட்டுக.
உய்ந்தவாறு - இறவாமல் ிமழத்திருக்கும் வமக. திறம் - முன்கன வந்து
ஆண்ட திருவருள். இதன்கண் இறந்து டாமமயால் வந்த நாணம் புலப் டும்.

கற்றறிகயன் கமலஞானம்
கசிந்துருககன் ஆயிடினும்
மற்றறிகயன் ிறபதய்வம்
வாக்கியலால் வார்கழல்வந்
துற்றிறுமாந் திருந்கதன்எம்
ப ருமாகன அடிகயற்குப்
ப ாற்றவிசு நாய்க்கிடுமா
றன்கறநின் ப ான்னருகள. #549

எம் ிராகன! ஞான நூல்கமளப் டித்து அறிகயன்; மனம் கசிந்து உருகவும்

மாட்கடன்; ஆயினும் வாக்கின் தன்மமயால் கவறு பதய்வங்கமளத் துதித்து
அறிகயன்; அதனால் உன்னுமடய நீண்ட திருவடிகமள வந்து அமடந்து
இறுமாப்பு பகாண்டு இருந்கதன். அடிகயனாகிய எனக்கு உன் ப ான் க ான்ற
திருவருமளப் புரிந்த பசயல் நாயினுக்குப் ப ான்னாலாகிய ஆசனத்மத இட்டது
க ாலன்கறா?

விளக்கவுமர
 1.38.திருகவசறவு 604

மற்று, அமசநிமல. ' ிறபதய்வம் அறிகயன்' என மாற்றி, அதன் ின், 'அதனால்'

என் து வருவிக்க. வாக்கியலால் - உனது உ கதசத்தால். 'அன்று
இறுமாந்திருந்கதன்; இன்று இஃது இல்மல' என்ற டி. இறுமாப்பு. அரசமனயும்
மதியாமம. இங்கும், 'அப் ப ான்னருள்' எனச் சுட்டு வருவிக்க.

ஞ்சாய அடிமடவார்
கமடக்கண்ணால் இடர்ப் ட்டு
நஞ்சாய துயர்கூர
நடுங்குகவன் நின்னருளால்
உய்ஞ்கசன்எம் ப ருமாகன
உமடயாகன அடிகயமன
அஞ்கசபலன் றாண்டவா
றன்கறஅம் லத்தமுகத. #550

எம் ிராகன! உமடயவகன! அம் லத்திலாடுகின்ற அமுதகம! அடிகயமன உனது

திருவருளால் அஞ்சாகத என்று ஆட்பகாண்ட முமறமமயாலன்கறா, பசம் ஞ்சுக்
குழம்பு ஊட்டப் ப ற்ற ாதத்மதயுமடய ப ண்டிரது, கமடக்கண் ார்மவயால்
துன் ப் ட்டு நஞ்சு க ான்ற துன் ம் மிக, நடுங்குகின்றவனாகிய நான்
ிமழத்கதன்.

விளக்கவுமர

'அவ்வருளாவது, அஞ்கசல் என்று ஆண்டவாறன்கற' என்க.

என் ாமலப் ிறப் றுத்திங்

கிமமயவர்க்கும் அறியபவாண்ணாத்
பதன் ாமலத் திருப்ப ருந்
துமறயுமறயுஞ் சிவப ருமான்
அன் ால்நீ அகம்பநககவ
புகுந்தருளி ஆட்பகாண்ட
பதன் ாகல கநாக்கியவா
றன்கறஎம் ப ருமாகன. #551

எம் ிராகன! கதவர்களுக்கும் அறிய முடியாத, பதன்திமசயிலுள்ள

திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கின்ற
ீ சிவ ிரானாகிய நீ இவ்விடத்தில்,
என்னிடத்திலுள்ள ிறப்ம அறுத்து அன் ினால் என் மனம் பநகிழும்
டியாககவ எழுந்தருளி ஆண்டு பகாண்டது, என்னிடத்திகல திருவருள் கநாக்கம்
பசய்ததனால் அன்கறா?
 1.38.திருகவசறவு 605

விளக்கவுமர

ஐகாரம் இரண்டும் சாரிமய. சிவப ருமான், விளி. கநாக்கியவாறு -

கமடக்கண்ணால் ார்த்த டி.
'அன்கற' என்றமத, 'ஆட்பகாண்டது' என்றதன் ின் கூட்டுக.

மூத்தாகன மூவாத
முதலாகன முடிவில்லா
ஓத்தாகன ப ாருளாகன
உண்மமயுமாய் இன்மமயுமாய்ப்
பூத்தாகன புகுந்திங்குப்
புரள்கவமனக் கருமணயினால்
க ர்த்கதநீ ஆண்டவா
றன்கறஎம் ப ருமாகன. #552

எம் ிராகன! எப்ப ாருட்கும் மூத்தவகன! மூப் மடயாத முதல்வகன!

எல்மலயற்ற கவதமானவகன! அவ் கவதத்தின் ப ாருளுமானவகன!
பமய்யர்க்கு பமய்யனாய் அல்லாத வர்க்கு அல்லாதவனாய்த் கதான்றினவகன!
இவ்வுலகத்தில் உழல் கின்ற என்மன, நீ புகுந்தருளி, உழல்கின்ற நிமலமய
நீக்கி, ஆண்டருளியது உன்னுமடய கருமணயினால் அன்கறா?

விளக்கவுமர

மூத்தான் - உயர்ந்தவன். மூவாத - மூப் மடயாத. ஓத்து - கவதம். ப ாருள் -

அதன் ப ாருள். உண்மம - உள்ள ப ாருளாய் அனு வமாதல். இன்மம -
இல்ப ாருள் க ாலக் கரந்து நிற்றல். பூத்தான் - விளங்கு வன். புரள்கவன் -
பகடுகவன். க ர்த்து- உலகியலினின்று நீக்கி. 'நீ ஆண்டவாறு
கருமணயினாலன்கற' என்க.

மருவினிய மலர்ப் ாதம்

மனத்தில்வளர்ந் துள்ளுருகத்
பதருவுபதாறும் மிகஅலறிச்
சிவப ருமா பனன்கறத்திப்
ருகியநின் ரங்கருமணத்
தடங்கடலிற் டிவாமா
றருபளனக்கிங் கிமடமருகத
இடங்பகாண்ட அம்மாகன. #553
 1.39.திருப்புலம் ல் 606

திருவிமடமருதூமரகய, ஊராகக் பகாண்ட எம் தந்மதகய! கூடுவதற்கு

இனிமமயான, தாமமர மலர் க ான்ற திருவடி உள்ளத்தில் மலர்ந்து உள்ளம்
உருக, பதருத்கதாறும் மிகவும் ஓலமிட்டு அலறி, சிவப ருமாகன என்று துதித்து
நுகர்ந்த கமலான கருமண யாகிய ப ரிய கடலில் டிந்து மூழ்கும் வண்ணம்,
அடிகயனுக்கு இங்கு அருள் பசய்வாயாக.

விளக்கவுமர

'மருவ இனிய ாதம்' என்க. வளர்ந்து - வளர்தலால். வளர்தல் - விளங்குதல். உள்

உருக - உள்ளம் உருக. டிவு ஆமாறு - மூழ்குதல் உண்டாகும் டி. ' டியுமாறு
அருள்' என்றதும், ' டியுமாறு அறியாதவனாயிகனன் ' என ஏசற்றதாம் என்க.

நாகனகயா தவஞ்பசய்கதன்
சிவாயநம எனப்ப ற்கறன்
கதனாய்இன் அமுதமுமாய்த்
தித்திக்குஞ் சிவப ருமான்
தாகனவந் பதனதுள்ளம்
புகுந்தடிகயற் கருள்பசய்தான்
ஊனாரும் உயிர்வாழ்க்மக
ஒறுத்தன்கற பவறுத்திடகவ. #554

கதன்க ான்றும், இனிமமயான அமுதத்மதப் க ான்றும் இனிக்கின்ற

சிவ ிரானானவன் தாகன எழுந்தருளி வந்து, என் மனத்துள் புகுந்து உடம்க ாடு
கூடிய உயிர் வாழ்க்மகமய பவறுத்து நீக்கும் டி அடிகயனாகிய எனக்கு அருள்
புரிந்தான். அதனால் சூக்கும ஞ்சாக்கரத்மதச் பசால்லப் ப ற்கறன். இப்
க ற்மறப் ப றுவதற்கு நாகனா முற் ிறப் ில் தவம் பசய்கதன்?.

விளக்கவுமர

முதல் அடிமய இறுதியிற் கூட்டுக. 'உயிர் வாழ்க்மகமய ஒறுத்து அன்கற

பவறுத்திட அருள் பசய்தான்; அதனால், சிவாயநம எனப் ப ற்கறன்; அதற்கு
அன்னபதாரு தவத்மத நான் பசய்கதகனா' என்க. ஒறுத்தல் - வருத்துதல்.

1.39.திருப்புலம் ல்
பூங்கமலத் தயபனாடுமால்
அறியாத பநறியாகன
ககாங்கலர்கசர் குவிமுமலயாள்
 1.39.திருப்புலம் ல் 607

கூறாபவண் ண ீறாடி
ஓங்பகயில்சூழ் திருவாரூர்
உமடயாகன அடிகயன்நின்
பூங்கழல்கள் அமவயல்லா
பதமவயாதும் புககழகன. #555

அழகிய தாமமர மலரிலுள்ள ிரமகனாடு, திருமாலும் அறியபவாண்ணாத

இயல்ம யுமடயவகன! ககாங்க மலர் க ான்ற குவிந்த தனங்கமளயுமடய
உமமயம்மமயின் ாககன! திருபவண்ண ீறு அணிகவாகன! உயர்ந்த மதில்
சூழ்ந்த திருவாரூமர இடமாக உமடயவகன! அடிகயனாகிய நான் உனது,
தாமமர மலர் க ான்ற திருவடிகளாகிய அவற்மறயன்றி கவறு எவற்மறயும்
ஒரு சிறிதும் புகழமாட்கடன்.

விளக்கவுமர

பநறி - நிமல. ககாங்கலர் - ககாங்கம் பூ. கசர், உவம உருபு. ஓங்கு எயில் -
உயர்ந்த மதில். 'எவற்மறயும் சிறிதும் புககழன்' என்க.

சமடயாகன தழலாடீ
தயங்குமூ விமலச்சூலப்
மடயாகன ரஞ்கசாதி
சு தீ மழபவள்மள
விமடயாகன விரிப ாழில்சூழ்
ப ருந்துமறயாய் அடிகயன்நான்
உமடயாகன உமனயல்லா
துறுதுமணமற் றறிகயகன. #556

சடா ாரத்மதயுமடயவகன! அழலாடுகவாகன! விளங்குகின்ற

மூவிமலகமளயுமடய சூலப் மடமய யுமடயவகன! கமலான கசாதிகய!
சு திகய! இளமம ப ாருந்திய பவண்மமயான இட த்மத யுமடயவகன!
விரிந்த கசாமல சூழ்ந்த திருப்ப ருந் துமறயில் வற்றிருப்
ீ வகன!
உமடயவகன! அடிகயனாகிய நான் உன்மனயன்றி, கவறு உற்ற துமணமய
அறிந்திடுகவன் அல்கலன்.

விளக்கவுமர

தயங்கும் - விளங்குகின்ற. மழ - இளமம. 'அடிகயனாகிய நான் உறுதுமண

மற்று அறிகயன்' என்க.
 1.40.குலாப் த்து 608

உற்றாமர யான்கவண்கடன்
ஊர்கவண்கடன் க ர்கவண்கடன்
கற்றாமர யான்கவண்கடன்
கற் னவும் இனியமமயும்
குற்றாலத் தமர்ந்துமறயுங்
கூத்தாஉன் குமரகழற்கக
கற்றாவின் மனம்க ாலக்
கசிந்துருக கவண்டுவகன. #557

திருக்குற்றாலத்தில் விரும் ி வற்றிருக்கின்ற,

ீ கூத்தப் ப ருமாகன! உறவினமர
யான் விரும்புகவனல்கலன்; வாழ்வதற்கு ஊமர விரும்புகவன் அல்கலன்; புகமழ
விரும்புகவன் அல்கலன்; கல்விமய மட்டும் கற்றவமர யான்
விரும் மாட்கடன். கற்க கவண்டிய கல்விகளும் இனி எனக்குப் க ாதும். உனது
ஒலிக்கின்ற கழமலயுமடய திருவடிக்கண் கன்மறயுமடய சுவினது
மனத்மதப் க ாலக் கனிந்து உருகுவமத யான் உன் ால் விரும்புகின்கறன்.

விளக்கவுமர

உற்றார் - கிமளஞர். கவண்கடன் - விரும் மாட்கடன். ஊர் - யான் ிறந்த ஊர்.

க ர் - புகழ். கற்றார் - கல்விமயமட்டும் கற்று, அதன் யமன அறியாதவர்.
கற் ன - கற்கத் தகும் நூல்கள். அமமயும் - க ாதும். 'கல்வியின் யன்
கிமடத்துவிட்ட ின் கல்வி எதற்கு' என்ற டி. குமர கழல் - ஒலிக்கின்ற கழல்
அணிந்த திருவடி. கற்றா - கன்று ஆ; கன்மறயுமடய சு. 'இதன் மனம் கன்மற
நிமனந்து கசிந்து உருகுதல்க ால உருக விரும்புகின்கறன்' என்க.

1.40.குலாப் த்து
ஓடுங் கவந்தியுகம
உறபவன்றிட் டுள்கசிந்து
கதடும் ப ாருளுஞ்
சிவன்கழகல எனத்பதளிந்து
கூடும் உயிருங்
குமண்மடயிடக் குனித்தடிகயன்
ஆடுங் குலாத்தில்மல
ஆண்டாமனக் பகாண்டன்கற. #558

அடிகயன் திருகவாட்மடயும் ககாவணத்மதயுகம, ற்பறனத் துணிந்து, மனம்

கனிந்து, கதடுதற்குரிய ப ாருளும் சிவ ப ருமானது திருவடிகய என்று கதறி,
 1.40.குலாப் த்து 609

உடம்பும், உயிரும், நிமறந்து பதவிட்ட வமளந்து ஆடி நடனம் பசய்யும் பசயல்

விளக்கம் ப ாருந்திய தில்மல ஆண்டவமனப் ற்றிக் பகாண்கட அல்லவா?

விளக்கவுமர

ஓடு - ிச்மசப் ாத்திரம். கவந்தி - ககாவணம்; வட்டுமடயுமாம். உறவு - ற்று;

என்றது, ஒருப ாருளிலும் ற்றில்லாமமமயக் குறித்தது, கதடும்ப ாருள் -
முயன்று ப றும் ப ாருள். 'கழகல' என்னும் ஏகாரம், ' ிறிதியாதும் அன்று' என் மத
விளக்கி நின்றது. கூடு - உடம்பு. குமண்மட - களியாட்டம். குனித்து - கூத்தாடி.
குலாத் தில்மல - விளக்கத்மத உமடய தில்மல. பகாண்டு - பகாண்கடன்;
ப ற்றுவிட்கடன். இஃது இறந்தகாலத் தன்மமபயாருமம விமனமுற்று. 'இஃது என்
தவம் இருந்தவாறு' எனக் குறிப்ப ச்சம் வருவித்து முடிக்க. அன்கற, அமசநிமல.

துடிகயர் இடுகிமடத்
தூய்பமாழியார் கதாள்நமசயால்
பசடிகயறு தீமமகள்
எத்தமனயுஞ் பசய்திடினும்
முடிகயன் ிறகவன்
எமனத்தனதாள் முயங்குவித்த
அடிகயன் குலாத்தில்மல
ஆண்டாமனக் பகாண்டன்கற. #559

என்மனத் தன் திருவடியின் கண் கூடும் டி பசய்த விளக்கம் ப ாருந்திய

தில்மல ஆண்டவமன அடிகயன் ற்றிக் பகாண்கடன் அல்லவா? ஆதலின்,
உடுக்மகமய ஒத்த அழகிய சிறிய இமடமயயும், இனிய பசால்மலயும் உமடய
மாதரது கதாள்களின் கமலுள்ள விருப் த்தால் ாவம் மிகுவதற்குக் காரணமான
தீய பசயல்கள் எவ்வளவு பசய்தாலும் நான் இனி இறக்க மாட்கடன். அதனால்,
ிறக்கவும் மாட்கடன்.

விளக்கவுமர

துடிகயர் இடுகிமட - உடுக்மகக ாலும் சுருங்கிய இமட. பசடி ஏறு - குற்றம்

மிகுதற்குக் காரணமான. 'முடிகயனாயும், ிறகவனாயும் தில்மல ஆண்டாமனக்
பகாண்கடன்' என்க. முடிதல் இறத்தல். 'அடிகயன்' என்றமத முதலிற் பகாள்க.

என்புள் ளுருக்கி
இருவிமனமய ஈடழித்துத்
துன் ங் கமளந்து
 1.40.குலாப் த்து 610

துவந்துவங்கள் தூய்மமபசய்து
முன்புள்ள வற்மற
முழுதழிய உள்புகுந்த
அன் ன் குலாத்தில்மல
ஆண்டாமனக் பகாண்டன்கற. #560

எலும்ம யும் உள்கள உருகச் பசய்து இருவிமன களாகிய சஞ்சிதம்,

ிராரத்தத்தின் வலியிமன ஒழித்து அவற்றால் உண்டாகின்ற துன் த்மதப்
க ாக்கி, பதாடர்புகமளயும் அறுத்துப் ரிசுத்தமாக்கி முன்கனயுள்ள சஞ்சித
விமன முற்றிலும் பதாமலயும் வண்ணம், என் பநஞ்சத்கத எழுந்தருளிய
அன் ிமனயுமடய தில்மல ஆண்டவமன அடிகயன் ற்றிக் பகாண்கடன்
அல்லவா?

விளக்கவுமர

ஈடு - வலிமம. துவந்துவம் - ற்று. முன்பு உள்ள - முன்பு உள்ளன; அமவ

மலங் காரணமாக வந்த குற்றங்கள். அற்மற - அன்கற. 'அன் ின் என் து
ாடமாயின், னகரம் திரிதல் கவண்டும்.

குறியும் பநறியுங்
குணமுமிலார் குழாங்கள்தமமப்
ிறியும் மனத்தார்
ிறிவரிய ப ற்றியமனச்
பசறியுங் கருத்தில்
உருத்தமுதாஞ் சிவ தத்மத
அறியுங் குலாத்தில்மல
ஆண்டாமனக் பகாண்டன்கற. #561

குறிக்ககாளும் அதமனயமடயும் வழியும் அவ் வழியில் பசல்லும் ண்பும்

இல்லாதவருமடய கூட்டங்கமளப் ிரிந்து வாழ்கின்ற மனத்மதயுமடய
பமய்யடியார்கமளப் ிரியாத தன்மம யனும் அன்பு நிமறந்த உள்ளத்தில்,
உருக்பகாண்டு அமுதம் க ான்று இனிக்கும் சிவ தமாயிருப் வனும்,
எல்லாவற்மறயும் அறிகின்ற விளக்கம் ப ாருந்திய தில்மல ஆண்டவனுமாகிய
இமறவமன அடி கயன் ற்றிக் பகாண்கடன் அல்லவா?

விளக்கவுமர
 1.40.குலாப் த்து 611

குறி - குறிக்ககாள். பசறியும் கருத்து - தன்மனகய ற்றி நிற்கும் உள்ளம்.

உருத்து - உருப் ட்டுத் கதான்றி. அறியும் - எல்லா வற்மறயும் அறிகின்ற.
'அறியும் ஆண்டான்' என இமயயும்.

க ருங் குணமும்
ிணிப்புறும்இப் ிறவிதமனத்
தூரும் ரிசு துரிசறுத்துத்
பதாண்ட பரல்லாஞ்
கசரும் வமகயாற்
சிவன்கருமணத் கதன் ருகி
ஆருங் குலாத்தில்மல
ஆண்டாமனக் பகாண்டன்கற. #562

இந்தப் ிறவிக் குழிமயத் தூர்த்து இல்மலயாய்ப் க ாகும் வண்ணம்

குற்றங்கமள நீக்கிக் பகாண்டு அடியார் எல்லாம் இமறவமனக் கூடும்
விதத்தால் சிவனது கருமணயாகிய கதமன உண்டு நிமறவுறுகின்ற விளக்கம்
மிக்க தில்மல ஆண்டவமன அடிகயன் ற்றிக்பகாண்கடன் அல்லவா?

விளக்கவுமர

க ர் - ப யர். இஃது உடம் ிற்கு இடப் டுவது. குணம், முக்குணம். இமவ

இரண்டும் உயிமரப் ிணித்தல் பசய்வது, ிறவி யினாலாம். க ரால் வரும்
ிணிப் ாவது, உடம்ம கய தான் என மயங்கி நிற்றல். குறிப்புருவகமாதலின்,
' ிறவி' என்றதற்கு, ' ிறவி யாகிய குழி' என உமரக்க. 'சிவன்' என்றது, 'தன்' என்ற டி.
'சிவன் கருமணத் கதன் ருகிச் கசரும் வமகயால்' என மாற்றியுமரக்க.

பகாம் ில் அரும் ாய்க்

குவிமலராய்க் காயாகி
வம்பு ழுத்துடலம்
மாண்டிங்ஙன் க ாகாகம
நம்புபமன் சிந்மத
நணுகும்வண்ணம் நானணுகும்
அம்ப ான் குலாத்தில்மல
ஆண்டாமனக் பகாண்டன்கற. #563

இவ்வுடம்பு மரக்கிமளயில் உண்டாகின்ற அரும்பு க ால உருபவடுத்தும், முன்

குவிந்திருந்து ின் மலர்ந்த மலர் க ாலப் ிறந்தும் காய் க ால வளர்ந்தும்,
ழம் க ால முதுமம அமடந்தும், வகண,
ீ இவ்வாறு அழிந்து க ாகாத வண்ணம்
 1.40.குலாப் த்து 612

எனக்குத் துமணயாக, நான் விரும்புகின்ற என் மனமானது இமறவமனச்

கசரும் டி, நான் அமடகின்ற அழகிய ப ான்னாலாகிய விளக்கம் ப ாருந்திய
தில்மலச் சிற்றம் லத்து ஆண்டவமன அடிகயன் ற்றிக் பகாண்கடன்
அல்லவா?

விளக்கவுமர

வாளா, 'அரும் ாய்' என்ற வழிப் ப ாருள் இனிது விளங்காமமயின், 'பகாம் ில்
அரும் ாய்' என்று அருளினார். குவிமலராய் - முன்னர்ப் க ாதாய்க் குவிந்து நின்ற
மலராய், 'வம் ாக' என ஆக்கம் வருவிக்க. வம்பு - வண்.
ீ இங்ஙன் - இவ்வாறு.
நணுகும் வமக - தன்மனச் கசரும் டி. 'உலகத்தார் க ால யானும் வளர்ந்து
மூத்து வாளா இறந்பதாழியாமல், யான் கசர்ந்திருக்கின்ற தில்மல ஆண்டான்'
என்ற டி.

மதிக்குந் திறலுமடய
வல்அரக்கன் கதாள்பநரிய
மிதிக்குந் திருவடி
என்தமலகமல் வற்றிருப்
ீ க்
கதிக்கும் சு ாசம்
ஒன்றுமிகலாம் எனக்களித்திங்
கதிர்க்குங் குலாத்தில்மல
ஆண்டாமனக் பகாண்டன்கற. #564

யாவரும் மதித்தற்குரிய பவற்றிமயயுமடய, வலிமம வாய்ந்த அரக்கனாகிய

இராவணனது, கதாள் பநரியும் டி ஊன்றின திருவடியானது, எனது தமலகமல்
ப ாருந்தியிருக்க, ப ருகுகின்ற சுத் தன்மமமய உண்டாக்குகின்ற ாசங்களில்
யாபதான்றும் இல்கலமாயிகனாம் என்று மகிழ்ந்து இங்கு ஆரவாரித்தற்குக்
காரணமாகிய விளக்கம் ப ாருந்திய தில்மல ஆண்டவமன அடிகயன்
ற்றிக்பகாண்கடன் அல்லவா?

விளக்கவுமர

அரக்கன், இராவணன். 'அவன் கதாள் பநரிய மிதிக்கும் திருவடி ' என்றது,

' சு ாசத்மத கமபலழாதவாறு அடர்க்கும் திருவடி' எனக் குறிப் ான்
உணர்த்தியவாறு. வற்றிருப்
ீ - வற்றிருத்தலால்.
ீ கதிக்கும் - கமல் எழுகின்ற.
'களித்துக் பகாண்டு' என இமயயும். அதிர்த்தல், ஆடலில் சிலம்ம ஒலிப் ித்தல்.
 1.40.குலாப் த்து 613

இடக்குங் கருமுருட்
கடனப் ின் கானகத்கத
நடக்குந் திருவடி
என்தமலகமல் நட்டமமயாற்
கடக்குந் திறல்ஐவர்
கண்டகர்தம் வல்லரட்மட
அடக்குங் குலாத்தில்மல
ஆண்டாமனக் பகாண்டன்கற. #565

பூமிமயத் கதாண்டும் இயல்புமடய கருமமயான முரட்டுத் தனமுள்ள

ன்றியின் ின்கன, காட்டில் நடந்த திருவடிகமள என்னுமடய தமலயின் கமல்
இருக்க மவத்தமமயால், என்மன பவல்லும் திறமமயுமடய ஐம்ப ாறிகளாகிய
பகாடியவர்களுமடய வலிமமயான கசட்மடகமள அடக்குகின்ற விளக்கம்
ப ாருந்திய தில்மல ஆண்டவமன அடிகயன் ற்றிக் பகாண்கடன் அல்லவா?

விளக்கவுமர

இடக்கும் - நிலத்மதக் கிண்டுகின்ற, 'முருடு' என் மத, இக்காலத்தார், 'முரடு' என

வழங்கு . ஏனம் - ன்றி. இமறவன் கானகத்தில் ன்றிப் ின் பசன்றது,
அருச்சுனன் ப ாருட்டு. 'நட்டமமயால் பகாண்டு' என முடிக்க. கண்டகர் -
பகாடியவர். 'ஐவர் கண்டகர்' என்றது ஐம்ப ாறிகமள. வல் அரட்டு - வலிய
குறும்பு. 'அரட்டர் ஐவர்' (தி.5 .7 ா.5) என நாவுக்கரசரும் ஓதியருளுதல் காண்க.
'வல்லாட்மட' என் து ாடமன்று.

ாழ்ச்பசய் விளாவிப்
யனிலியாய்க் கிடப்க ற்குக்
கீ ழ்ச்பசய் தவத்தாற்
கிழியீடு கநர் ட்டுத்
தாட்பசய்ய தாமமரச்
மசவனுக்பகன் புன்தமலயால்
ஆட்பசய் குலாத்தில்மல
ஆண்டாமனக் பகாண்டன்கற. #566

விமளயாத வயமல உழுது விமளயச் பசய்து யன்ப றாமல் இருக்கின்ற

எனக்கு, முற் ிறப் ில் பசய்த தவத்தினால் புமதயல் அகப் ட்டது க ான்ற
அருள் கிமடக்கப் ப ற, திருவடி யாகிய சிவந்த தாமமர மலமரயுமடய
 1.41.அற்புதப் த்து 614

மசவனுக்கு எனது இழிவான தமலயினால் அடிமம பசய்து விளக்கம்

ப ாருந்திய தில்மல ஆண்டவமன அடிகயன் ற்றிக்பகாண்கடன் அல்லவா?

விளக்கவுமர

பசய் - வயல், விளாவி - உழுது. கீ ழ் - முற் ிறப்புக்கள். கிழி ஈடு - ப ான் முடிப்பு
வழியில் இடப் ட்டுக் கிடத்தல். கநர் ட்டு - எதிர்ப் ட்டாற்க ால. தாள் - திருவடி.
'தாளாகிய பசய்ய தாமமர' என்க. மசவன் - சிவம் உமடயவன். 'சிவபநறித்
தமலவன்' எனலு மாம். ஆட்பசய்தல் - ணிபசய்தல்.

பகாம்மம வரிமுமலக்
பகாம் மனயாள் கூறனுக்குச்
பசம்மம மனத்தால்
திருப் ணிகள் பசய்கவனுக்
கிம்மம தரும் யன்
இத்தமனயும் ஈங்பகாழிக்கும்
அம்மம குலாத்தில்மல
ஆண்டாமனக் பகாண்டன்கற. #567

திரட்சியும் கதமலும் உள்ள தனங்கமளயுமடய பூங்பகாம்பு க ான்ற

உமமயம்மமயின் ங்மக உமடயவனுக்கு, அன்க ாடு கூடிய மனத்தினால்
திருத்பதாண்டுகள் பசய்கின்ற எனக்கு, இப் ிறப் ில் உண்டாகக்கூடிய விமனப்
யன்கள் முழுமமமயயும் இவ்வுலகிகலகய ஒழிக்கவல்ல தாயாகிய விளக்கம்
மிக்க தில்மல ஆண்டவமன, அடிகயன் ற்றிக் பகாண்கடன் அல்லவா?

விளக்கவுமர

பகாம்மம - திரட்சி. வரி - சந்தனம் முதலியவற்றால் எழுதும் ககாலம் ;

கதமலுமாம். இம்மம தரும் யன் - இப் ிறப்க ாடு ஒழியும் யன்கள்; அமவ,
ஐம்புல இன் ங்கள். அம்மம - தாய்.

1.41.அற்புதப் த்து
மமய லாய்இந்த மண்ணிமட வாழ்பவனும்
ஆழியுள் அகப் ட்டுத்
மதய லாபரனுஞ் சுழித்தமலப் ட்டுநான்
தமலதடு மாறாகம
ப ாய்பய லாம்விடத் திருவருள் தந்துதன்
 1.41.அற்புதப் த்து 615

ப ான்னடி யிமணகாட்டி
பமய்ய னாய்பவளி காட்டிமுன் நின்றகதார்
அற்புதம் விளம்க கன. #568

மயக்கவுணர்ச்சியுமடயவனாய் இந்த மண்ணுலக வாழ்வு என்கிற கடலில்

அகப் ட்டுப் ப ண்கள் என்கிற சுழலினிடத்துச் சிக்கி, நான் நிமல பகட்டுப்
க ாகாத டி, உண்மமப் ப ாருளாய்த் கதான்றித் தன் அழகிய திருவடிகள்
இரண்மடயும் யான் காணும் டி காட்டி, ப ாய்ப்ப ாருபளல்லாம் விட்டு நீங்கும்
வண்ணம் திருவருள் புரிந்து, ஞான ஒளிமயக் பகாடுத்து எதிகர நின்றதாகிய
ஒப் ற்ற அதிசயச் பசயலின் ப ருமமமய யான் பசால்ல வல்கலனல்கலன்.

விளக்கவுமர

மமயல் - மயக்கம். ஆழி - கடல். சுழி - கடற்சுழி. தமல தடுமாறல் -

பநறி ிறழ்ந்து நடத்தல். பமய்யனாய் - பமய்யுணர்மவத் தரும் ஆசிரியனாய்.
பவளி - ரபவளி. திருவருள் தருதல் முதலியவற்றிற்கு, 'எம்ப ருமான்' என்னும்
விமனமுதல் வருவிக்க. விளம்க ன் - பசால்லும் வமகமய அறிகயன். 'பசாற்கு
அடங்காதது' என்ற டி.

ஏய்ந்த மாமல ரிட்டுமுட் டாதகதார்

இயல்ப ாடும் வணங்காகத
சாந்த மார்முமலத் மதயல்நல் லாபராடுந்
தமலதடு மாறாகிப்
க ாந்தி யான்துயர் புகாவணம் அருள்பசய்து
ப ாற்கழ லிமணகாட்டி
கவந்த னாய்பவளி கயஎன்முன் நின்றகதார்
அற்புதம் விளம்க கன. #569

ப ாருத்தமான சிறந்த பூக்கமளத் தூவித் தமடப் டாதாகிய ஒரு

தன்மமகயாடு வழி டாமகல சந்தனக் குழம்பு பூசப் ப ற்ற தனங்கமளயுமடய,
ப ண்ககளாடும், நிமல கலங்கிச் கசர்ந்து நான் துன் ம் அமடயாத டி, எங்கள்
ப ருமான், எனக்கு அருள் புரிந்து, அழகிய தனது திருவடிமயக் காட்டித்
தமலவனாய் எனக்கு எதிகர நின்றதாகிய ஒப் ற்ற அதிசயச் பசயலின்
ப ருமமமய யான் பசால்ல வல்கலனல்கலன்.

விளக்கவுமர

ஏய்ந்த - ப ாருந்திய. கவந்தனாய் - ஞான அரசனாய்.

 1.41.அற்புதப் த்து 616

நடித்து மண்ணிமடப் ப ாய்யிமனப் லபசய்து

நாபனன பதனும்மாயக்
கடித்த வாயிகல நின்றுமுன் விமனமிகக்
கழறிகய திரிகவமனப்
ிடித்து முன்னின்றப் ப ருமமற கதடிய
அரும்ப ாருள் அடிகயமன
அடித்த டித்துவக் காரமுன் தீற்றிய
அற்புதம் அறிகயகன. #570

மண்ணுலகத்தில் உண்மமயுள்ளவன் க ால நடித்துச் பசயலில் ப ாய்யான ல

காரியங்கமளச் பசய்து, யான், எனது என்கின்ற மயக்கமாகிய ாம்பு கடித்த
வாயிலிருந்து முற் காலத்துச் பசய்த விமனயாகிய விடமானது மிகுதலால்
புலம் ித் திரி கின்றவனும் தனக்கு அடியவனுமாகிய என்மன, அந்தப் ப ரிய
கவதங்கள் கதடியறியாத அரிய ப ாருளான எங்கள் ப ருமான், முன் வந்து
ிடித்துக் பகாண்டு லகாலும் அடித்துத் திருவருளாகிய சர்க்கமரக் கட்டிமய
முன் அருத்திய, அதிசயச் பசயலின் ப ருமமமய யான் அறிய
வல்கலனல்கலன்.

விளக்கவுமர

நடித்து - உண்மமயுமடயவன் க ாலக் காட்டி. மாயம் ப ாய்; அது ப ாய்யாகிய

பசருக்கிமனக் குறித்தது. 'மாயத்தினது வாய்' என்க. கடித்த வாய் - ல்லினால்
இறுகப் ிடித்த வாய். மிக - மிக்கு விமளய. கழறுதல், இங்கு, ிதற்றலின்கமற்று.
'அரும்ப ாருள் அடிகயமன முன்னின்று ிடித்து' என மாற்றுக. அக்காரம் -
கண்டம் (சர்க்கமர). முன் தீற்றிய - முன்பு (விமரந்து) தின்னச் பசய்த. 'மருந்மத
அடித்தடித்து ஊட்டுவர்; இவன் இனிப்ம எனக்கு அடித் தடித்து ஊட்டினான்'
என்ற டி. 'அக்காரம்' என்றது, திருவடி இன் த்மத. குற்றியலுகரம்
உயிர்வரக்பகடாது, உடம் டுபமய் ப ற்றது. அற்புதம் - அற்புதச் பசயலுக்குக்
காரணம். 'அறிகயன்' என்றது, 'அருளல்லது கவறில்மல' என்ற டி.

ப ாருந்தும் இப் ிறப் ிறப் ிமவ நிமனயாது

ப ாய்ககள புகன்றுக ாய்க்
கருங்கு ழலினார் கண்களால் ஏறுண்டு
கலங்கிகய கிடப்க மனத்
திருந்து கசவடிச் சிலம் மவ சிலம் ிடத்
திருபவாடும் அகலாகத
 1.41.அற்புதப் த்து 617

அருந்து மணவனாய் ஆண்டுபகாண் டருளிய

அற்புதம் அறிகயகன. #571

வருகின்ற இப் ிறப்பு இறப்புகளாகிய இவற்றின் துன் நிமலமய எண்ணாது,

ப ாய்கமளகய பசால்லித் திரிந்து கரிய கூந்தலுமடய ப ண்களது கண்களாகிய
கவலினால் தாக்கப் ட்டு, கலக்கமுற்றுக் கிடக்கும் என்மன, எங்கள் ப ருமான்
திருத்தமாகிய திருவடியில் அணியப் ட்ட சிலம்புகளாகிய அமவ ஒலித்திட
உமமயம்மமகயாடும் நீங்காது எனக்கு அருமமயான துமணவனாகி
ஆண்டுபகாண்டருளின அதிசயச் பசயலின் ப ருமமமய யான் அறிய
வல்கலனல்கலன்.

விளக்கவுமர

'இமவ' என்றது, 'இவற்றினால் விமளயும் துன் ங்கள்' என்ற டி.

ஏறுண்டு - தாக்குண்டு. திரு - திருவருள்.

மாடுஞ் சுற்றமும் மற்றுள க ாகமும்

மங்மகயர் தம்கமாடுங்
கூடி அங்குள குணங்களால் ஏறுண்டு
குலாவிகய திரிகவமன
வடுதந்
ீ பதன்றன் பவந்பதாழில் வட்டிட
ீ
பமன்மலர்க் கழல்காட்டி
ஆடு வித்பதன தகம்புகுந் தாண்டகதார்
அற்புதம் அறிகயகன. #572

பசல்வமும், உறவும் இன்னுமுள்ள அனு வப் ப ாருள்களும் என்னும்

இமவககளாடும், ப ண்ககளாடும் கசர்ந்து அவ்விடங்களில் உள்ள தன்மமகளால்
தாக்கப் ட்டு களித்துத் திரிகின்ற என்மன, எனக்கு அவற்றினின்றும்
விடு டுதமல அருளி எனது தீவிமனகமள நீக்குதற் ப ாருட்டு, எங்கள்
ப ருமான், பமன்மமயான தாமமர மலர் க ான்ற தன் திருவடிமயக் காட்டி என்
மனத்தில் புகுந்து ஆட்பகாண்ட ஆனந்தத்தால் ஒப் ற்ற அதிசயச் பசயலின்
ப ருமமமய அறிய வல்கலனல்கலன்.

விளக்கவுமர

மாடு - ப ான்னும், மணியும். அங்குள குணங்கள் - அவரிடம் உள்ள தன்மமகள்.

'மங்மகயர்.......ஏறுண்டு ' என்றமத முதற்கண் கூட்டுக.
 1.41.அற்புதப் த்து 618

குலாவி - பகாண்டாடி. பவந்பதாழில், இங்குக் கூறியன. ஆடுதல், களிப் ினால்

என்க. அகம் - மனம்.

வணங்கும் இப் ிறப் ிறப் ிமவ நிமனயாது

மங்மகயர் தம்கமாடும்
ிமணந்து வாயிதழ்ப் ப ருபவள்ளத் தழுந்திநான்
ித்தனாய்த் திரிகவமனக்
குணங்க ளுங்குறி களுமிலாக் குணக்கடல்
ககாமளத் பதாடுங்கூடி
அமணந்து வந்பதமன ஆண்டுபகாண் டருளிய
அற்புதம் அறிகயகன. #573

யாவரும் கீ ழ்ப் டுதற்குரிய இத்தன்மமயுமடய ிறப்பு இறப்புகளாகிய

இமவகமள நீக்கும் வழியிமன, எண்ணாது ப ண்ககளாடும், கசர்ந்து, வாய்
இதழில் ஊறும், ப ரிய நீர்ப் ப ருக்கில் முழுகித் திமளத்து மயங்கி அமலகின்ற
என்மன, குணங் களும், அமடயாளங்களுமில்லாத, அருட்கடலாகிய இமறவன்,
அழகுமடய வளாகிய உமமயம்மமகயாடும் கூடி அணுகி வந்து ஆட்
பகாண்டருளின, அதிசயச் பசயலின் ப ருமமமய யான் அறிய
வல்கலனல்கலன்.

விளக்கவுமர

வணங்கும் - தாழ்கின்ற; இழிகின்ற. இதழ் - இதழூறல் நுகர்ச்சியால் விமளயும்

இன் ம். ககாமளம் - அழகு; அஃது அம்மமமயக் குறித்தது.

இப் ி றப் ினில் இமணமலர் பகாய்துநான்

இயல்ப ாடஞ் பசழுத்கதாதித்
தப் ி லாதுப ாற் கழல்களுக் கிடாதுநான்
தடமுமல யார்தங்கள்
மமப்பு லாங்கண்ணால் ஏறுண்டு கிடப்க மன
மலரடி யிமணகாட்டி
அப் ன் என்மனவந் தாண்டுபகாண் டருளிய
அற்புதம் அறிகயகன. #574

இப் ிறவியில் ப ாருத்தமான மலமரப் றித்துத் திருமவந்பதழுத்திமனச்

பசால்ல கவண்டிய முமறப் டி பசால்லிப் ிமழத்தல் இல்லாமல், அவனது
ப ான்னடிகள் கமல் பசாரியாமல், ப ரிய தனங்கமளயுமடய ப ண்களது மம
தீட்டுதல் ப ாருந்திய கண்ணாகிய கவலினால் எறியப் ட்டுக்
 1.41.அற்புதப் த்து 619

கிடக்கின்றவனாகிய என்மன, என் தந்மதயாகிய சிவப ருமான் எழுந்தருளி

வந்து தன் தாமமர மலர் க ாலும் திருவடியிமனக் காட்டி ஆட்பகாண்டருளின
அதியச் பசயலின் ப ருமமமய யான் அறிய வல்கலனல்கலன்.

விளக்கவுமர

இமண மலர் - இமணத்தற்கு (பதாடுத்தற்கு) உரிய பூ. தப் ிலாது - தவறாது.

மமப்பு உலாம் - மமதீட்டுதல் ப ாருந்திய. 'கிடப்க மன' என்றமத, 'கிடப்க ற்கு'
எனத் திரிக்க.

ஊச லாட்டுமிவ் வுடலுயி ராயின

இருவிமன அறுத்பதன்மன
ஓமச யாலுணர் வார்க்குணர் வரியவன்
உணர்வுதந் பதாளியாக்கிப்
ாச மானமவ ற்றறுத் துயர்ந்ததன்
ரம்ப ருங் கருமணயால்
ஆமச தீர்த்தடி யாரடிக் கூட்டிய
அற்புதம் அறிகயகன. #575

ிறப்பு இறப்புகளாகிய ஊசலில் மவத்து ஆட்டுகின்ற உடம் ின்கண் உள்ள

உயிரிகல ப ாருந்திய நல்விமன தீவிமன என்னும் இரண்மடயும் கமளந்து,
அடிகயமன, நூலறிவால் அறிய முற் டுவார்க்கு, அறிய முடியாதவனாகிய
இமறவன், உயர்வாகிய தனது கமலான ப ரிய கருமணயால் ஞானத்மதக்
பகாடுத்து ஞானமயமாக்கி மும்மலக்கட்டுகமள அறகவ பதாமலத்து,
அவாமவயறுத்து, தன் அடியார்களது அடியின்கீ ழ்ச் கசர்த்த, அதியச் பசயலின்
ப ருமமமய யான் அறிய வல்கலனல்கலன்.

விளக்கவுமர

'உடல் உயிராயினவற்மற ஊசல் ஆட்டும் இருவிமன ' என்க. 'ஒமச' என் து,
'பசால்' என்னும் ப ாருளதாய், பசால்லாலாகிய நூமலக் குறித்தது.
ஒளி ஆக்கி - ஒளிப்ப ாருளாகிய பமய்ப்ப ாருமளத் கதாற்றுவித்து. ரம் -
கமன்மம. 'உலகப் ற்மற அறுத்து அடிக்கீ ழ்க் கூட்டிய' என்க.

ப ாச்மச யானஇப் ிறவியிற் கிடந்துநான்

புழுத்தமல நாய்க ால
இச்மச யாயின ஏமழயர்க் ககபசய்தங்
கிணங்கிகய திரிகவமன
 1.41.அற்புதப் த்து 620

இச்ச கத்தரி அயனுபமட் டாததன்

விமரமலர்க் கழல்காட்டி
அச்சன் என்மனயும் ஆண்டுபகாண் டருளிய
அற்புதம் அறிகயகன. #576

காட்மட ஒத்த இப் ிறவியில் ப ாருந்தி யான் புழுப் ப ாருந்திய

தமலயிமனயுமடய நாய் க ான்று ப ண்களுக்கக அவர்கள் விரும் ிய
ணிகமளச் பசய்து அவர்ககளாடு, கசர்ந்து அமலகின்ற எனக்கு, யாவர்க்கும்
தந்மதயாகிய சிவப ருமான் திருமாலும் ிரமனும் காண மாட்டாத தன் மணம்
ப ாருந்திய தாமமர மலர் க ாலும் திருவடிகமள இவ்வுலகத்தில் வந்து
காட்டியருளி, அடிகயமனயும் ஒரு ப ாருளாக நிமனத்து ஆட்பகாண்டருளிய
அதிசயச் பசயலின் ப ருமமமய யான் அறிய வல்கலனல்கலன்.

விளக்கவுமர

ப ாச்மசயான - காடாகிய. இருளும், ிற துன் ங் களும், ரப்பும் உமடமம ற்றிப்

ிறப் ிமனக் காடாக உருவகம் பசய்தார். புழுத்தமல நாய் - புழுமவயுமடய
தமலமயயுமடய நாய். ிற உறுப்புக்களிற் புழுக் பகாள்வதினும், தமலயிற்
புழுக்பகாள்ளுதல், துன் மும், இழிவும் தருவதாகலின், தமலமயகய கூறினார்.
'இனி, புழுத்து அமல நாய்' என் ாரும் உளர். ஏமழயர்க்கு - ஏமழயர்மாட்டு; உருபு
மயக்கம். ஏமழயர் - ப ண்கள். இச் சகம் - இவ்வுலகம். 'இச்ச கத்து' எனின்,
வாளாகத கமாமன பகடுதலாலும். ப ாருட் சிறப்பும் இன்மமயானும் , 'விச்சகத்து'
என் கத ாடம் க ாலும்! 'விச்மசயகத்து' என் து பதாகுத்தலாய், 'விச்சகத்து' என
வருதல் ப ாருந்துவகத. அச்சன் - தந்மத.

பசறியும் இப் ிறப் ிறப் ிமவ நிமனயாது

பசறிகுழ லார்பசய்யுங்
கிறியுங் கீ ழ்மமயுங் பகண்மடயங் கண்களும்
உன்னிகய கிடப்க மன
இமறவன் எம் ிரான் எல்மலயில் லாததன்
இமணமலர்க் கழல்காட்டி
அறிவு தந்பதமன ஆண்டுபகாண் டருளிய
அற்புதம் அறிகயகன. #577

பநருங்கி கமன்கமல் வரும், இப் ிறப்பு இறப்புகளாகிய இமவகமள நீக்கும்

வழிமய எண்ணாமல், அடர்ந்த கூந்தமல உமடயவராகிய ப ண்கள் பசய்கின்ற
ப ாய்ந் நமடமய யும் தாழ்மமயான தன்மமமயயும், கயல் மீ ன் க ான்ற
 1.42.பசன்னிப் த்து 621

கண்கமளயும் நிமனத்கத கிடக்கின்றவனாகிய என்மன, யாவர்க்கும்

தமலவனாகிய எம் தமலவன் எல்மலயற்ற. தனது திருவடித் தாமமரகள்
இரண்மடயுங் காட்டியருளி, உண்மம அறிவிமனக் பகாடுத்து
ஆட்பகாண்டருளிய, அதிசயச் பசயலின் ப ருமமமய யான் அறிய
வல்கலனல்கலன்.

விளக்கவுமர

பசறியும் - அடர்ந்துள்ள. கிறி - ப ாய்ம்மம; அமவ இன்பமாழியும், இனிய

பசயலும் க ால்வன. அவற்றுள் ார்மவ சிறப்புமடமமயின் , அதமன கவறு
கூறினார். கீ ழ்மம - நாணமின்றி பயாழுகுதல்.

1.42.பசன்னிப் த்து
கதவ கதவன்பமய்ச் கசவகன்
பதன்ப ருந்துமற நாயகன்
மூவ ராலும் அரிபயா ணாமுத
லாய ஆனந்த மூர்த்தியான்
யாவ ராயினும் அன் ரன்றி
அறிபயா ணாமலர்ச் கசாதியான்
தூய மாமலர்ச் கசவ டிக்கண்நம்
பசன்னி மன்னிச் சுடருகம. #578

கதவர் ிரானும், உண்மமயான வரனும்

ீ அழகிய திருப்ப ருந்துமறக்குத்
தமலவனும், மும்மூர்த்திகளாலும், அறிய முடியாத முதல்வனாகிய, இன்
வடிவினனும் அன் ரல்லாத ிறர் எவராயினும் அவர்களால் அறியக் கூடாத
பசந்தாமமர மலர் க ான்ற ஒளிமயயுமடயவனும் ஆகிய இமறவனுமடய
தூய்மமயான சிறந்த தாமமர மலர் க ான்ற சிவந்த திருவடியின் கீ கழ, நமது
தமல நிமல ப ற்று நின்று விளங்கும்.

விளக்கவுமர

கதவ கதவன் - கதவர்கட்குத் கதவன். பமய்ச் கசவகன் - உண்மம வரன்.

ீ
உண்மம வரமாவது
ீ அஞ்ஞானத்மத அழித்தல். யாவராயினும் - எத்துமண
உயர்ந்கதாராயினும். மன்னி - மன்னுதலால். சுடரும் - ஒளிவிடும். 'தூய' என்றது,
இனபவதுமக.
 1.42.பசன்னிப் த்து 622

அட்ட மூர்த்தி அழகன் இன்னமு

தாய ஆனந்த பவள்ளத்தான்
சிட்டன் பமய்ச்சிவ கலாக நாயகன்
பதன்ப ருந்துமறச் கசவகன்
மட்டு வார்குழல் மங்மக யாமளகயார்
ாகம் மவத்த அழகன்றன்
வட்ட மாமலர்ச் கசவ டிக்கண்நம்
பசன்னி மன்னி மலருகம. #579

அட்ட மூர்த்தங்கமளயுமடயவனும், அழமக யுமடயவனும் இனிய அமுத

மயமான க ரின் க் கடலானவனும், கமலானவனும் அழியாத சிவபுரத்துக்குத்
தமலவனும், அழகிய திருப்ப ருந்துமறயில் எழுந்தருளிய வரனும்
ீ கதன் மணம்
கமழும், கூந்தமலயுமடய உமமயம்மமமய ஒரு ாகத்கத மவத்த அழகனும்
ஆகிய இமறவனது வட்ட வடிவமாகிய சிறந்த தாமமர மலர் க ான்ற சிவந்த
திருவடியின் கீ கழ, நமது தமல நிமல ப ற்று நின்று ப ாலிவு ப ற்று
விளங்கும்.

விளக்கவுமர

சிட்டன் - கமலானவன். மட்டு - கதன். வட்டமாமலர் - தாமமர மலர். மலரும் -

ப ாலிவுப றும்.

நங்மக மீ பரமன கநாக்கு மின்நங்கள்

நாதன் நம் ணி பகாண்டவன்
பதங்கு கசாமலகள் சூழ்ப ருந்துமற
கமய கசவகன் நாயகன்
மங்மக மார்மகயில் வமளயுங் பகாண்படம்
உயிருங் பகாண்படம் ணிபகாள்வான்
ப ாங்கு மாமலர்ச் கசவ டிக்கண்நம்
பசன்னி மன்னிப் ப ாலியுகம. #580

ப ண்ககள! என்மனப் ாருங்கள். நம் எல்கலார்க்கும் தமலவனும் நம்முமடய

பதாண்மட ஏற்றுக் பகாண்ட வனும் பதன்னஞ்கசாமலகள் சூழ்ந்த
ப ருந்துமறயிற் ப ாருந்திய வரனும்
ீ யாவர்க்கும் தமலவனும் ப ண்களுமடய
மகயிலுள்ள வமளயல்கமளயும் கவர்ந்து பகாண்டு எம்முமடய உயிமரயும்
பகாள்மள பகாண்டு எமது பதாண்டிமன ஏற்றுக் பகாள் வனும் ஆகிய
 1.42.பசன்னிப் த்து 623

ப ருமானுமடய மலமரப் க ான்ற சிவந்த திருவடியின் கீ கழ, நம்முமடய

தமல நிமல ப ற்று நின்று விளங்கும்.

விளக்கவுமர

இத்திருப் ாட்டு, அகப்ப ாருள் பநறி ற்றி அருளிச் பசய்தது. மங்மகமார்,

தாருகாவன முனிவர் த்தினியர். 'அவர் ால் வமளகய பகாண்படாழிந்தான்;
எம் ால் உயிமரகய பகாண்டான்' என்றாள். இஃது அடிகமள இமறவன் தன்
அடிமமயாக் பகாண்டமதக் குறித்தது. முதற்கண், 'நம் ணி பகாண்டவன்' என்றது,
ப ாதுவாகவும், இறுதியில் 'எம் ணி பகாள்வான்' என்றது சிறப் ாகவும் அருளிச்
பசய்தன. அன்றியும், 'எம் ணிபகாள்வான்' என்றது, எம்மம ஆட்பகாள்வான்'
என்னும் ப ாருளகதயாம். ஆயினும், 'நம் ணிபகாண்டவன்' எனப் ாடம் ஓதாது,
'அம் ணி பகாண்டவன்' எனப் ாடம் ஓதி, 'நீமர அணியாகக் பகாண்டவன்' என்று
உமரப் ாரும் உளர்.

த்தர் சூழப் ரா ரன்

ாரில் வந்து ார்ப் ாபனனச்
சித்தர் சூழச் சிவ ிரான்
தில்மல மூதூர் நடஞ்பசய்வான்
எத்த னாகிவந் தில்பு குந்பதமம
ஆளுங் பகாண்படம் ணிபகாள்வான்
மவத்த மாமலர்ச் கசவடிக்கண் நம்
பசன்னி மன்னி மலருகம. #581

தில்மலயாகிய ழமமயான தியிகல நிருத்தம் புரி வனும், மிகவும்

கமலானவனும் ஆகிய, சித்தர்கள் சூழ்ந்து வணங்கும் அந்தச் சிவப ருமான்
அடியார் புமட சூழ, பூமியில் வந்து அந்தணக் ககாலத்கதாடு ஏமாற்று வனாய்
வந்து எங்கள் வடுகளில்
ீ புகுந்து எம்மம அடிமம பகாண்டு எமது பதாண்டிமன
ஏற்றுக் பகாள்ளும் டியாகச் சூட்டிய சிறந்த தாமமர மலர் க ான்ற சிவந்த
திருவடியின் கீ கழ, நமது தமல நிமலப ற்று ப ாலிவு ப ற்று விளங்கும்.

விளக்கவுமர

சித்தர் - கயாகிகள்; தஞ்சலி முதலிகயார். வலிய வந்து ஆட்பகாண்டமமமய,

'இல் புகுந்து' என்றார். மவத்த - சூட்டிய.

மாய வாழ்க்மகமய பமய்பயன் பறண்ணி

மதித்தி டாவமக நல்கினான்
 1.42.பசன்னிப் த்து 624

கவய கதாளுமம ங்கன் எங்கள்

திருப் ப ருந்துமற கமவினான்
காயத் துள்ளமு தூற ஊறநீ
கண்டு பகாள்பளன்று காட்டிய
கசய மாமலர்ச் கசவ டிக்கண்நம்
பசன்னி மன்னித் திகழுகம. #582

ப ாய்யான உலக வாழ்க்மகமய உண்மமயானது என்று நிமனத்து அதமனப்

ாராட்டாத டி, எமக்கு ஞானத்மதக் பகாடுத்தவனும் மூங்கிமல ஒத்த
கதாளிமனயுமடய உமமயம்மம யின் ாகனும் எமது திருப்ப ருந்துமறயில்
எழுந்தருளியிருப் வனும் ஆகிய இமறவன், எனது உடம் ினுள் அமுதம்
இமடவிடாது ப ருகு மாறு 'நீ ார்' என்று காட்டி அருளிய சிறந்த பசந்தாமமர
மலர் க ான்ற சிறந்த திருவடியின் கீ கழ, நம் தமல நிமலப ற்று நின்று
விளங்கும்.

விளக்கவுமர

நல்கினான் - அருள்பசய்தான், 'திருப்ப ருந்துமற கமவினான்' என் து, 'இமறவன்'

என ஒருபசால் தன்மமப் ட்டு நின்று, 'எங்கள்' என்றதகனாடு நான்காவதன்
ப ாருள் டத் பதாக்கது. நிட்மட மகவந்த ின்னர் , உடம்புள்ள ப ாழுகத
உயிரினிடத்துச் சிவானந்தம் ப ருகுமாதலின் அதமனக் காயத்துள் ஊறுவதாக
அருளிச் பசய்தார். கண்டு பகாள் - இத்திருவடிகளின் இயல்ம அறிந்துபகாள்.
கசய - பசம்மமயான.

சித்த கமபுகுந் பதம்மம யாட்பகாண்டு

தீவி மனபகடுத் துய்யலாம்
த்தி தந்துதன் ப ாற்க ழற்ககண
ன்ம லர்பகாய்து கசர்த்தலும்
முத்தி தந்திந்த மூவு லகுக்கும்
அப்பு றத்பதமம மவத்திடு
மத்தன் மாமலர்ச் கசவ டிக்கண்நம்
பசன்னி மன்னி மலருகம. #583

சித்தத்திகல புகுந்து எம்மம அடிமமயாகக் பகாண்டருளி, தீயவாகிய

விமனகமள அழித்து உய்வதற்குரிய அன் ிமனக் பகாடுத்துத் தனது அழகிய
திருவடியின் கண்கண ல வமகயான மலர்கமளப் றித்து இடுதலும்,
விடுதமலமயக் பகாடுத்து இந்த மூன்று உலகங்களுக்கும் அப் ால் எம்மமப்
 1.42.பசன்னிப் த்து 625

க ரின் த்தில் மவக்கின்ற, ஊமத்தம்பூமவ அணிகின்ற இமறவனது சிறந்த

தாமமர மலர் க ான்ற சிவந்த திருவடியின் கீ கழ, நமது தமல நிமலப ற்று
நின்று ப ாலிவுப ற்று விளங்கும்.

விளக்கவுமர

'ஆம்' என்றது ப யபரச்சம். அது, ' த்தி'என்னும் கருவிப் ப யர்பகாண்டது.

முத்தி - சீவன் முத்திநிமல. மத்தன் - ஊமத்த மலமரச் சூடியவன். கமாமன
பகடுதலின், 'அத்தன்' எனப் ாடகமாதுதல் சிறப் ன்று.

ிறவி பயன்னுமிக் கடமல நீந்தத்தன்

க ர ருள்தந் தருளினான்
அறமவ பயன்றடி யார்கள் தங்க
ளருட்கு ழாம்புக விட்டுநல்
உறவு பசய்பதமன உய்யக் பகாண்ட
ிரான்தன் உண்மமப் ப ருக்கமாம்
திறமம காட்டிய கசவ டிக்கண்நம்
பசன்னி மன்னித் திகழுகம. #584

ிறவியாகிய இந்தக் கடமல நீந்துவதற்குத் தன்னுமடய க ரருளாகிய

பதப் த்மத பகாடுத்தருளினவனும், துமணயில்லாதவன் என்று எண்ணி,
அடியார்களுமடய அருட் கூட்டத்தில் புகுவித்து அவர்ககளாடு நல்ல உறமவ
உண்டாக்கி என்மனப் ிமழக்கும் டி ஆட்பகாண்ட தமலவனுமாகிய இமற
வனது உண்மமயான க ரருளாகிய தனது வல்லமமமயக் காட்டிய சிவந்த
திருவடியின் கீ கழ, நமது தமல நிமலப ற்று நின்று விளங்கும்.

விளக்கவுமர

அறமவ என்று - இவன் துமணயிலி என்று இரங்கி. உண்மமப் ப ருக்கமாம்

திறமம - உண்மமயினது மிகுதியாகிய ஆற்றல். அதமனக் காட்டினமம,
பசன்னியிற் சூட்டிய ப ாழுகத மயக்பகலாம் அற்று அன்பு ிழம் ாகச் பசய்தது.

புழுவி னாற்ப ாதிந் திடுகு ரம்ம யிற்

ப ாய்த மனபயாழி வித்திடும்
எழில்பகாள் கசாதிபயம் ஈசன் எம் ிரான்
என்னுமட யப் ன் என்பறன்று
பதாழுத மகயின ராகித் தூய்மலர்க்
கண்கள் நீர்மல்குந் பதாண்டர்க்கு
 1.42.பசன்னிப் த்து 626

வழுவிலாமலர்ச் கசவ டிக்கண்நம்

பசன்னி மன்னி மலருகம. #585

புழுக்களால் நிமறந்துள்ள உடம் ில் ப ாருந்தி நிற்கும் நிமலயற்ற வாழ்மவ

ஒழிக்கின்ற அழமகயுமடய கசாதிகய! எம்மம ஆள் வகன! எம்ப ருமாகன!
என்னுமடய தந்மதகய! என்று லகால் பசால்லிக் கூப் ிய
மகமயயுமடயவராய், தூய்மமயான தாமமர மலர் க ான்ற கண்களில்
ஆனந்தக் கண்ணர்ீ பசாரியும் அடியார்களுக்குத் தவறாது கிமடக்கின்ற தாமமர
மலர் க ான்ற சிவந்த திருவடியின்கீ கழ, நமது தமல நிமல ப ற்று நின்று
ப ாலிவு ப ற்று விளங்கும்.

விளக்கவுமர

ப ாதிந்து - நிமறத்து. இடு, துமணவிமன. ப ாய் - நிமலயாத வாழ்வு. வழுவிலா

- தவறாத, ஒருதமலயாகக் கிமடக்கின்ற.

வம் னாய்த்திரி கவமன வாபவன்று

வல்வி மனப் மக மாய்த்திடும்
உம் ரான்உல கூடறுத்தப்
புறத்த னாய்நின்ற எம் ிரான்
அன் ரானவர்க் கருளி பமய்யடி
யார்கட் கின் ந் தமழத்திடுஞ்
பசம்ப ான் மாமலர்ச் கசவ டிக்கண்நம்
பசன்னி மன்னித் திகழுகம. #586

வணனாய்த்
ீ திரிகின்ற என்மன வா என்று அமழத்து வலிமமயான
விமனயாகிய மகயிமன அழிக்கின்ற கமலிடத்தில் உள்ளவனும் உலகங்கமள
எல்லாம் ஊடுருவிச் பசன்று அப் ாற் ட்டவனாய எமது தமலவனும்
அன் ர்களுக்கு இரங்கி அருள் பசய் வனுமாகிய இமறவனது உண்மமயான
அடியார்களுக்கு இன் ம் ப ருக நிற்கின்ற பசவ்விய ப ான் க ான்ற சிறந்த
தாமமர மலர் க ாலச் சிவந்த திருவடியின் கீ கழ, நம்முமடய தமல நிமல
ப ற்று விளங்கும்.

விளக்கவுமர

வம் ன் - வணன்.
ீ 'அருளி' என்றது ப யர். 'அருளிதன் கசவடி' என்க.
 1.43.திருவாசகம் - திருவார்த்மத 627

முத்த மனமுதற் கசாதிமய முக்கண்

அப் மனமுதல் வித்திமனச்
சித்த மனச்சிவ கலாக மனத்திரு
நாமம் ாடித் திரிதரும்
த்தர் காள்இங்கக வம்மின் நீர்உங்கள்
ாசந் தீரப் ணிமிகனா
சித்த மார்தருஞ் கசவ டிக்கண்நம்
பசன்னி மன்னித் திகழுகம. #587

இயல் ாககவ ாசங்களில் நீங்கியவனும் ஒளிப் ப ாருள்களுக்பகல்லாம் மூல

ஒளியாய் உள்ளவனும் மூன்று கண்கமளயுமடய தந்மதயும்
காரணங்களுக்பகல்லாம் முன்கனயுள்ள காரணமானவனும் ஞான
மயமானவனும் சிவபுரத்தவனும் ஆகிய இமறவன் திருப்ப யர்கமளப் ரவித்
திரிகின்ற அன் ர்ககள! நீங்கள் இங்கு வாருங்கள். அவமன உங்களது ந்தங்கள்
நீங்கும் ப ாருட்டு வணங்குங்கள். அங்ஙனம் வணங்கினால் உள்ளத்தில்
நிமறந்த சிவந்த அவனது திருவடியின் கீ கழ நமது தமல நிமலப ற்று
விளங்குதல் திண்ணம்.

விளக்கவுமர

முதற் கசாதி - ஒளிப் ப ாருள்கட்பகல்லாம் ஒளி வழங்கும் ஒளி. இதனாகன,

'எவ்வுயிர்க்கும் அறிமவப் யப் ிக்கும் அறிவு' என் தும் முடிந்தது. முதல் வித்து -
முதற் காரணன்; ' ரம காரணன்' என்ற டி. இமடநிமலக் காரணர் லர் உளராதல்
அறிந்து பகாள்க, ' ணிமின்' என்றதன் ின், 'என்மனபயனின்' என் து வருவிக்க.
ஓகாரம், அமச நிமல. 'என்றும் உள்ளத்திருக்கும் கசவடி, ணிவார்க்கு
பவளிநிற்கும்' என்ற டி.

1.43.திருவாசகம் - திருவார்த்மத
மாதிவர் ாகன் மமற யின்ற
வாசகன் மாமலர் கமயகசாதி
ககாதில் ரங்கரு மணயடி
யார்குலாவுநீ திகுணமாக நல்கும்
க ாதலர் கசாமலப் ப ருந்துமறபயம்
புண்ணியன் மண்ணிமட வந்திழிந்து
ஆதிப் ிரமம் பவளிப் டுத்த
அருளறிவார் எம் ிரா னாவாகர. #588
 1.43.திருவாசகம் - திருவார்த்மத 628

ப ண் ப ாருந்திய ாகத்தனும், கவதம் பசான்ன பமாழிமயயுமடயவனும்,

உயர்ந்த இதய மலரில் வற்றிருக்கும்
ீ ஒளிப் ிழம் ானவனும், குற்றமற்ற
கமலான கருமணயாளனும், அடியார்கள் பகாண்டாடுகின்ற நீதியிமனகய
குணமாக, அவர்களுக்கு அருள்புரியும், அரும்புகள் மலர்கின்ற கசாமல சூழ்ந்த
திருப்ப ருந் துமறயில் எழுந்தருளியிருக்கும் எமது புண்ணியப்
ப ாருளானவனும் ஆகிய இமறவன் மண்ணுலகத்தில் வந்து இறங்கி,
எல்லாவற்றுக்கும் முதலாயுள்ள ப ரும் ப ாருளாகிய தன் தன்மமமய
பவளிப் டுத்திய அருளின் அருமமமய அறியவல்லவர்கள் எம் ிரான்
ஆவார்கள்.

விளக்கவுமர

இவர் - கமம் ட்டு விளங்குகின்ற. வாசகன் - பசால்மல யுமடயவன். 'கசாதி, நீதி'

என் னக ால, 'கருமண' என் தும் இமறவமனகய குறித்தது. க ாது அலர் -
க ாதுகள் மலர்கின்ற. 'வந்திழிந்து' என அளப மடயின்றி ஓதுதல்
ப ாருந்தாமமயறிக. ஆதிப் ிரமம் - எல்லாவற்றிற்கும் முதலாகிய ப ரும்
ப ாருமள. பவளிப் டுத்த - எமக்குப் புலப் டுத்திய. இப்ப யபரச்சம். 'அருள்'
என்னும் காரணப்ப யர் பகாண்டது. 'அருளினது ப ருமமமய உணர் வர் எமக்குக்
கடவுளாவார்' என்க. இங்ஙனங் கூறியது, 'அவகர சிவனடியார்' என்ற டி.
'கங்மகவார் சமடக் கரந்தார்க் கன் ராகில் - அவர்கண்டீர் நாம்வணங்குங்
கடவுளாகர' (தி. 6 .95 ா.10) என்னும் திருத்தாண்டகத்மதக்காண்க.

மாலயன் வானவர் ககானும்வந்து

வணங்க அவர்க்கருள் பசய்தஈசன்
ஞாலம தனிமட வந்திழிந்து
நன்பனறி காட்டி நலம்திகழுங்
ககால மணியணி மாடநீடு
குலாவு மிடமவ மடநல்லாட்குச்
சீல மிகக்கரு மணயளிக்குந்
திறமறிவார் எம் ிரா னாவாகர. #589

திருமாலும் ிரமனும் கதவர் ிரானாகிய இந்திரனும் வந்து வழி ட

அவர்களுக்கு அருள்புரிந்த ஆண்டவன் உலகத்தின் கண்கண வந்து கதான்றி
நல்ல வழியிமனக் காட்டி நன்மம விளங்குகின்ற அழகிய மணிகளால்
அலங்கரிக்கப் ட்ட மாடங்கள் பநடிது விளங்குகின்ற திருவிமட மருதூரில்
இளம் ப ண் ஒருத்திக்கு, ஒழுக்கம் விளங்கும் டி கருமணபுரிந்த தன்மமயிமன
அறிய வல்லவர்கள் எமக்குத் தமலவராவார்கள்.
 1.43.திருவாசகம் - திருவார்த்மத 629

விளக்கவுமர

நீடு குலாவும் - பநடிது விளங்குகின்ற. 'இடமவ' என் து, 'வந்தி' என் வள் வாழ்ந்த
இடத்தின் ப யர் க ாலும்! வந்தி ப ாருட்டு இமறவன் மண்சுமந்த வரலாறு
பவளிப் மட. 'இடமவ - இமடமருது' என உமரத்து, 'அதன்கண் மடநல்லாட்கு
அருள்புரிந்த வரலாறு அறியப் ட்டிலது' என்று க ாவாரும், இமடமருதில்
வரகுணன் அன் ிற்காக இமறவன் அவன் மமனவிமய ஏற்றதமனப்
ப ாருத்துவாரும் உளர்.

அணிமுடி ஆதி அமரர்ககாமான்

ஆனந்தக் கூத்தன் அறுசமயம்
ணிவமக பசய்து டவகதறிப்
ாபராடு விண்ணும் ரவிகயத்தப்
ிணிபகட நல்கும் ப ருந்துமறபயம்
க ரரு ளாளன்ப ண் ாலுகந்து
மணிவமல பகாண்டுவான் மீ ன்விசிறும்
வமகயறி வார் எம் ிரா னாவாகர. #590

அழகிய சமடமுடிமயயுமடய முதல்வனும் கதவர் கட்குத் தமலவனும்

ஆனந்தக் கூத்துமடயவனும், அறு சமயங்களும் தன்மன வணங்கும் டியாகச்
பசய்து மண்ணுலகத்தாரும், விண் ணுலகத்தாரும், வாழ்த்தி வணங்க, ிறவி
கநாய் நீங்கும் வண்ணம் அவர்கட்கு அருள்பசய்கின்ற
திருப்ப ருந்துமறயிலுள்ள எம் ப ருங் கருமணயாளனுமாகிய இமறவன்
வமலப்ப ண்ணாய் வந்த உமமயம்மமமய மணக்க விரும் ித் கதாணியில்
ஏறி, அழகிய வமலமயக் பகாண்டு ப ரிய பகளிற்று மீ மனப் ிடித்த திறத்மத
அறிய வல்லவர்கள் எமக்குத் தமலவராவார்கள்.

விளக்கவுமர

ிஞ்ஞகனாகலின், அவனது முடிமய, 'அணிமுடி' என்றார். ஆதி - முதல்வன்.

அறுசமயம், அகச்சமயங்கள். 'அமவ தன்மனப் ணியும் வமகபசய்து' என்றது,
'அறுசமயங்கமள' வகுத்து என்ற டி. டமவ, இக்காலத்தார், ' டகு' என் . மணி -
அழகு. 'வமலபகாண்டு விசிறும்' என இமயக்க. வான் மீ ன் - ப ரிய மீ ன்.
'மீ ன்கமல் விசிறும்' என்க. இமறவன் வமல வசிய
ீ திருவிமளயாடல்
பவளிப் மட.
 1.43.திருவாசகம் - திருவார்த்மத 630

கவடுரு வாகி மககந்திரத்து

மிகுகுமற வானவர் வந்துதன்மனத்
கதட இருந்த சிவப ருமாஅன்
சிந்தமன பசய்தடி கயாங்களுய்ய
ஆடல் அமர்ந்த ரிமாஏறி
ஐயன் ப ருந்துமற ஆதிஅந்நாள்
ஏடர் கமளபயங்கும் ஆண்டுபகாண்ட
இயல் றிவார் எம் ிரா னாவாகர. #591

யாவர்க்கும் தமலவனும் திருப்ப ருந்துமறயில் உள்ள முதல்வனும்,

'கவடுவனது உருவங் பகாண்டு மககந்திர மமலயின்கண் மிக்க
குமறகமளயுமடய கதவர்கள் வந்து தன்மனத் கதடும் டியாய்
மமறந்திருந்தவனுமாகிய சிவப ருமான் அடிகயங்கள் உய்யும் வண்ணம்
திருவுளங் பகாண்டு அக்காலத்தில் ஆடமல விரும் ிய குதிமரகமல் ஏறி வந்து
கதாழர்கமள எவ்விடத்தும் ஆட்பகாண்டருளிய, தன்மமமய அறிய வல்லவர்கள்
எமக்குத் தமலவராவார்கள்.

விளக்கவுமர

மிகு குமறவானவர் - மிக்க குமறயுமடய கதவர். சிந்தமன பசய்து - தனது

திருவருமள நிமனந்து. ஏடர்கள் - கதாழர்கள்; அடியார்கள். 'வானவர் கதட
மககந்திரத்து இருந்த சிவப ருமான், ஐயன், ப ருந்துமற ஆதி, அடிகயாங்கள்
சிந்தமன பசய்து உய்ய, அந்நாள் கவடுருவாகி, ரிமா ஏறி எங்கும் ஏடர்கமள
ஆண்டு பகாண்ட இயல்பு அறிவார் எம் ிரானாவார்' எனக் பகாண்டு கூட்டி முடிக்க.
குதிமர வரன்
ீ வடிவத்மத, 'கவடுரு' என்றார். சிவ ிரான் மதுமரயில் குதிமர
பகாணர்ந்த திருவிமளயாடல் பவளிப் மட.

வந்திமம கயார்கள் வணங்கிகயத்த

மாக்கரு மணக்கட லாய்அடியார்
ந்தமன விண்டற நல்கும்எங்கள்
ரமன் ப ருந்துமற ஆதிஅந்நாள்
உந்து திமரக்கட மலக்கடந்தன்
கறாங்கு மதிலிலங் மகஅதனிற்
ந்தமண பமல்விர லாட்கருளும்
ரிசறிவார் எம் ிரா னாவாகர. #592
 1.43.திருவாசகம் - திருவார்த்மத 631

கதவர்கள் வந்து வழி ட்டுத் துதிக்க, அவர் களுக்குப் க ரருள் புரியும் கடலாய்,
அடியவர்களது ாசக்கட்டு விட்டு நீங்கும் டி அருளுகின்ற எங்கள் கமலானாகிய
திருப்ப ருந்துமற முதல்வன் அக்காலத்தில் கமன்கமல் ரவுகின்ற
அமலகமளயுமடய கடமலத் தாண்டிச் பசன்று உயர்ந்த மதிமலயுமடய
இலங்மகயில் ந்து ப ாருந்திய பமன்மமயான விரல்கமளயுமடய
மண்கடாதரிக்கு அவள் நிமனத்த அன்கற அருள் பசய்த தன்மமமய அறியக்
கூடியவர்கள் எமக்குத் தமலவராவார்கள்.

விளக்கவுமர

இலங்மகயில் வண்கடாதரிக்கு அருள்புரிந்த வரலாறு (தி.8 குயிற் த்து ா.2 உமர)

முன்னர்க் கூறப் ட்டது.

கவவத் திரிபுரம் பசற்றவில்லி

கவடுவ னாய்க்கடி நாய்கள்சூழ
ஏவற் பசயல்பசய்யுந் கதவர்முன்கன
எம்ப ரு மான்தான் இயங்குகாட்டில்
ஏவுண்ட ன்றிக் கிரங்கியீசன்
எந்மத ப ருந்துமற ஆதிஅன்று
ககவலங் ககழலாய்ப் ால்பகாடுத்த
கிடப் றிவார் எம் ிரா னாவாகர. #593

முப்புரம் தீயில் பவந்பதாழிய அழித்த வில்மல யுமடயவனும், ஆண்டவனும்,

எந்மதயும் ஆகிய திருப்ப ருந்துமற முதல்வன், ணிமயச் பசய்யும்
கதவர்களது முன்னிமலயில், கடிக் கின்ற நாய்கள் சூழ்ந்து வர, தான் கவடனாகிச்
பசன்ற காட்டிகல, அம்பு மதத்து இறந்த ன்றிக்குத் திருவுளம் இரங்கி
அக்காலத்தில் அற் மாகிய தாய்ப் ன்றியாகி அதன் குட்டிகளுக்குப்
ால்பகாடுத்த திரு வுள்ளப் ாங்மக அறிய வல்லவர்கள் எமக்குத் தமலவர்
ஆவார்கள்.

விளக்கவுமர

'கவடுவனாய்' என்றது முதல், 'இயங்கு காட்டில்' என்றது காறும் உள்ளமவ,

சிவப ருமான் அருச்சுனன் ப ாருட்டுப் ன்றிப் ின் கவடனாய்ச் பசன்ற
வரலாற்மறக் குறிப் ன. அக்காலத் தில் கதவர்கள் ஏவல் பசய்யும் கவடுவராய்
வந்தனர் என் தும் வரலாறு. சிவப ருமான் ன்றிக் குட்டிகட்குப் ால் பகாடுத்த
காட்டிமன, அருச்சுனன் ப ாருட்டுச் பசன்ற காடாகக் கூறியது, 'நீவிர் உண்ணும்
 1.43.திருவாசகம் - திருவார்த்மத 632

கசாகற யாம் உண் தும்' என்றல்க ால, 'காடு' என்னும் ப ாதுமம ற்றி. ஏவுண்ட
ன்றி - அம்பு மதக்கப் ட்டு இறந்த தாய்ப் ன்றி. ககவலம் - தனிமம; சிறப்புச்
சிறிதும் இன்மம. 'ககவலமாக' என ஆக்கம் வருவித்துமரக்க. இங்ஙனம் ஆக்க
விமன பதாகுக்கப் ட்ட பதாகாநிமல யாதலின், 'ககவலங் ககழலாய்' என, மகரம்
இனபமல்பலழுத்தாய்த் திரிந்தது. ககழல் - ன்றி. ' ன்றியுள் ஒருவமக ககழல்'
என் தன்றி, 'ககழல் ஆண் ன்றி' என்றல் எங்கும் இல்மல. அதனால், 'ஒருசாரார்
அங்ஙனம் கூறு ' என்னும் துமணகய குறித்துப்க ாவர் பதால்காப் ிய உமரயாளர்.
கிடப்பு - கிமட. தாய்ப் ன்றி கிடந்தவழியன்றி அதன் இளங்குட்டிகள் ாலுண்ண
மாட்டாமமயறிக. 'கிமட' என்றது, கிடத்தற்கு ஏதுவாய அருமளக் குறித்தது.
இமறவன் ன்றிக் குட்டிகட்குப் ால் பகாடுத்த திருவிமள யாடல் பவளிப் மட.

நாதம் உமடயகதார் நற்கமலப்

க ாதினில் நண்ணிய நன்னுதலார்
ஓதிப் ணிந்தலர் தூவிகயத்த
ஒளிவளர் கசாதிபயம் ஈசன்மன்னும்
க ாதலர் கசாமலப் ப ருந்துமறபயம்
புண்ணியன் மண்ணிமட வந்துகதான்றிப்
க தங் பகடுத்தருள் பசய்ப ருமம
அறியவல்லார் எம் ிரா னாவாகர. #594

வண்டின் ரீங்கார ஒலிமயயுமடயதாகிய ஒப் ற்ற தாமமர மலரில் ப ாருந்திய

கமலமகள் திருமகள் என்னும் மகளிர் இருவரும் வாழ்த்தி வணங்கி மலர் தூவி
வழி ட, ஒளி மிகுகின்ற கசாதி வடிவமான எமது ஆண்டவனும், நிமலப ற்ற
மலர்கள் விரிகின்ற கசாமல சூழ்ந்த திருப்ப ருந்துமறயில் வற்றிருக்கும்
ீ எமது
புண்ணிய மூர்த்தியுமாகிய இமறவன், பூமியில் வந்து காட்சி பகாடுத்து,
கவற்றுமமகமளக் கமளந்து அருள் புரிகின்ற ப ருமமயிமன அறிய
வல்லவர்கள் எமக்குத் தமலவர் ஆவார்கள்.

விளக்கவுமர

நாதம் - வண்டுகளின் ஒலி. கமலப்க ாதினில் நண்ணிய நன்னுதலார் -

திருமகளும், கமலமகளும். அவ்விருவரும் முமறகய திருவாரூரிலும்,
திருக்கண்டியூரிலும் சிவப ருமாமன வழி ட்டுத் தத்தம் கணவர் உயிர்ப ற்பறழும்
வரத்மதப் ப ற்றமமமய அவ்வத் தல புராணங்களுட் காண்க.
இவற்றுள், திருமகள் திருவாரூரில் வழி ட்டு வரம் ப ற்ற வரலாறு லரும்
அறிந்தது. கண்டியூர் அட்ட வரட்டங்களுள்
ீ ஒன்றாதலும், அது ிரமனது சிரத்மதக்
பகாய்த வரட்டமாதலும்
ீ அறியற் ாலன. 'கா ாலி - க ாரார் புரம் ாடிப் பூவல்லி
 1.43.திருவாசகம் - திருவார்த்மத 633

பகாய்யாகமா' (தி.8 திருப்பூவல்லி-10) என்றதில், அடிகள் அட்ட வரட்டங்கமளக்

ீ
குறித்தல் நிமனவு கூரற் ாலது. மாலுக்கும், அயனுக்கும் சிவப ருமான்
அருள்புரிந்தமமமயப் லவிடத்தும் அருளிச் பசய்த அடிகள், இங்கு. அவர்தம்
கதவியர்க்கு அருள் புரிந்தமமமய அருளிச்பசய்தார் என்க.

பூவலர் பகான்மறய மாமலமார் ன்

க ாருகிர் வன்புலி பகான்றவரன்
ீ
மாதுநல் லாளுமம மங்மக ங்கன்
வண்ப ாழில் சூழ்பதன் ப ருந்துமறக்ககான்
ஏதில் ப ரும்புகழ் எங்கள்ஈசன்
இருங்கடல் வாணற்குத் தீயில்கதான்றும்
ஓவிய மங்மகயர் கதாள்புணரும்
உருவறிவார் எம் ிரா னாவாகர. #595

மலர்கள் விரிகின்ற அழகிய பகான்மற மாமலமய அணிந்த,

மார்ம யுமடயவனும் க ார்த்பதாழிலுக்குரிய நகங்கமள யுமடய வலிமம
மிகுந்த புலிமயக் பகான்ற வரனும்,
ீ மாதரிற் சிறந்தவளாகிய உமமயம்மமயின்
ாகனும், வளமமயான கசாமல சூழ்ந்த அழகிய திருப்ப ருந்துமற அரசனும்
ஆகிய குற்றமில்லாத ப ரும் புகமழயுமடய எங்கள் ஆண்டவன் ப ரிய
கடலில் வாழ் வனாகிய வருணனுக்கு பநருப் ில் கதான்றிய சித்திரம் க ான்ற
ப ண்களுமடய கதாள்கமளத் தழுவிய உருவத்தின் தன்மமமய அறிய
வல்லவர்கள் எமக்குத் தமலவர் ஆவார்கள்.

விளக்கவுமர

'பகான்மறய பூ அலரும் மாமல' என்க. 'க ார்ப் புலி' என இமயயும். 'ஏதம் இல்'
என் து கமடக் குமறந்து, 'ஏதில்' என்றா யிற்று. கடல் வாணன் - கடல்
வாழ்க்மகயுமடயவன்; வமலஞன். தீயில் கதான்றும் - தீயிடத்துத் கதான்றிய.
ஓவிய மங்மகயர் - சித்திரம் க ாலும் அழகுமடய மகள். வமலஞர்ககானிடத்து
மகளாயிருந்த உமமயம்மமமயச் சிவ ிரான் வமலஞர் மகனாய்ச் பசன்று
மணந்த திருவிமளயாடல் பவளிப் மட.
முன்பு மூன்றாம் திருப் ாட்டில், வமலவசி
ீ நந்தி சா த்மத நீக்கினமம கூறினார்.
இங்கு வமலயர் மகளாகியிருந்த அம்மமமய மணந்தமம கூறினார். இங்குக்
குறிக்கப் ட்ட வரலாறு ற்றி யாதும் கூறாது க ாவார் க ாக, கூறப்புகுந்கதார்
யாவரும் இங்குக் கூறிய இவ் வரலாற்மறகய கூறினார்; எனினும், 'தீயில்
கதான்றும்' என்ற கவறு ாடு ஒரு ால் நிற் ினும், 'மங்மகயர்' எனப் ன்மம
கூறினமமயின், இவ்வரலாறு இன்னும் ஆய்ந்துணரற் ாலகத. 'ஓவிய' என் து,
 1.43.திருவாசகம் - திருவார்த்மத 634

நீங்கிய எனவும் ப ாருள்பகாளற்குரியது. 'மங்மகதன் கதாள்' என் து ாடமாயின்

கமற்குறித்த வரலாற்மறக் பகாள்ளத் தமடயில்மல.

தூபவள்மள நீறணி எம்ப ருமான்

கசாதி மககந்திர நாதன்வந்து
கதவர் பதாழும் தம் மவத்தஈசன்
பதன்னன் ப ருந்துமற ஆளிஅன்று
காதல் ப ருகக் கருமணகாட்டித்
தன்கழல் காட்டிக் கசிந்துருகக்
ககதங் பகடுத்பதன்மன ஆண்டருளுங்
கிடப் றிவார் எம் ிரா னாவாகர. #596

தூய்மமயான திருபவண்ணற்மறயணிந்த,
ீ எம் ிரானும், ஒளிமயயுமடய
மககந்திர மமலக்குத் தமலவனும் கதவர்கள் வந்து வணங்கும் டியான தன்
திருவடிமய அடியார்கள் கமல் மவத்தருளிய ஆண்டவனும் அழகிய நல்ல
திருப்ப ருந் துமறமய ஆள் வனும் ஆகிய இமறவன் அக்காலத்தில் எனக்கு
அன்பு மிகும் டி, திருவருள் புரிந்து தன் திருவடிமயக் காட்டியருளி, மனம்
மநந்து உருகும் டி துன் த்மத ஒழித்து என்மன ஆட்பகாண்டருளின
திருவுள்ளக் கிடக்மகமய அறிய வல்லவர்கள் எமக்குத் தமலவர் ஆவார்கள்.

விளக்கவுமர

'கதவர் பதாழும் ாதத்மத எம் முடிகமல் மவத்த ஈசன்' என்க. ககதம் - துன் ம்.
'ஆண்டருளும்' என்றது, 'இனியும் வந்து ஆட்பகாண்டருளுகின்ற ' என எதிர்காலச்
பசால்லாம்.
கிடப்பு - கிமடப்பு. 'கிமடப்பு' என் கத ாடம் என்றலு மாம். இமறவன் தம்மமத்
தில்மலக்கு வருக எனப் ணித்தமமயின், காலம் நீட்டித் பதாழியினும் என்கறனும்
ஒருநாள் கதான்றித் தம்மம ஏற்றருளல் ஒரு தமல என் து ற்றி இங்ஙனம்
அருளிச் பசய்தார். இதனால், அடிகமள இறுதிக் கண் இமறவன்
எவ்வாற்றாகலனும் தாகன கநர்நின்று தன் ால் அமழத்துக்பகாண்டான் என
முடித்தகல முடி ாமன்றி, அவரது வாழ்க்மக வரலாற்றிமனப் ிறிகதாராற்றால்
முடித்தல் முடி ாகாது.
ிற முடிக முடி ாயின், திருப்ப ருந்துமறயில் இமறவனு டன் பசல்ல
விரும் ிய அடிகமள, 'தில்மலக்கு வருக' என இமறவன் ணித்த பசால்லும்,
அடிகள் திருவாசகம் முழுதும் தம்மம மீ ளத் கதான்றி அமழத்துக் பகாள்ளல்
கவண்டும் எனச் பசய்து பகாண்ட விண்ணப் பமாழிகளும் எல்லாம் யனில்
பசாற்களாய்ப் க ாமாறு அறிக.
 1.44.எண்ணப் திகம் 635

அங்கணன் எங்கள் அமரர்ப ம்மான்

அடியார்க் கமுதன் அவனிவந்த
எங்கள் ிரான்இரும் ாசந்தீர
இக ர மாயகதார் இன் பமய்தச்
சங்கங் கவர்ந்துவண் சாத்திகனாடுஞ்
சதுரன் ப ருந்துமற ஆளிஅன்று
மங்மகயர் மல்கும் மதுமரகசர்ந்த
வமகயறிவார் எம் ிரா னாவாகர. #597

அழகிய கண்மணயுமடயவனும், எங்கள் கதவ கதவனும் அடியவர்களுக்கு

அமுதம் க ான்றவனும் பூமியில் குரு வாகி வந்த எங்கள் ப ருமானும் மிக்க
திறமமயுமடயவனும் ஆகிய, திருப்ப ருந்துமற இமறவன், ப ரிய ாசம்
நீங்கவும், இம்மம மறுமமப் யனாய் இருப் தாகிய ஒப் ற்ற
ஆனந்தத்மதயமடயவும், அந்நாளில் சங்கினாலாகிய வமளயல்கமள
முனி த்தினியர்களிடம் கவர்ந்து பகாண்டு வளமமயான வணிகக்
குழாத்திகனாடும் வணிகப் ப ண்டிர் நிமறந்துள்ள மதுமரயம் திமய அமடந்த
தன்மமயிமன அறியக் கூடியவர்கள் எமக்குத் தமலவராவார்கள்.

விளக்கவுமர

'(யாங்கள்) ாசந் தீரவும், இன் ம் எய்தவும் மதுமர கசர்ந்த வமக ' என்க. சங்கம் -
வமளயல். 'வமளயமலக் கவர்ந்து' என்றது, 'மங்மகயமரக் காதல் கூரப்
ண்ணினான்' என்ற டி. சாத்து- வாணிகக் குழாம். சதுரன் - திறமமயுமடயவன்.
நான்காம் திருப் ாட்டில் குதிமர பகாணர்ந்தமமமய அருளிச் பசய்தார்; இதனுள்,
குதிமர வாணிகத் தமலவனாய் வந்த ப ாழுது காணப் ட்ட அவனது க ரழகிமன
அருளிச் பசய்தார்.

1.44.எண்ணப் திகம்
ாருரு வாய ிறப் ற கவண்டும்
த்திமம யும்ப ற கவண்டும்
சீருரு வாய சிவப ரு மாகன
பசங்கம லம்மலர்க ால்
ஆருரு வாயஎன் ஆரமு கதஉன்
அடியவர் பதாமகநடுகவ
ஓருரு வாயநின் திருவருள் காட்டி
என்மனயும் உய்யக்பகாண் டருகள. #598
 1.44.எண்ணப் திகம் 636

சிறப்ம கய வடிவாக உமடய சிவ ிராகன! பசந்தாமமர மலர்க ான்ற அரிய

உருவத்மதயுமடய எனது அரிய அமுதமானவகன! பூவுலகில் கதான்றுகின்ற
உடம்புகளாகிய ிறவிகள் வாராது ஒழிய கவண்டும். அதற்கு உன்னிடத்தில்
மவக்கின்ற அன்ம யும் நான் அமடய கவண்டும். அது நிமலக்க உன்னடியார்
கூட்டத்தின் நடுவில் ஒப் ற்ற வடிவமாகிய உன்னுமடய திருவருமளக் காட்டி
அடிகயமனயும் உய்தி ப றும் டி கசர்த்துக் பகாண்டருள் வாயாக.

விளக்கவுமர

ார் உரு - நிலவுலகத்திற்கு ஒத்த உடம்பு; என்றது, இப் ிறப் ிமன. இஃது
அற்றவழி இமறவன் திருவடி கூடுதல் திண்ண மாதலின், இப் ிறப் றுதல்
மாத்திமரகய கூறினார். 'கவண்டும்' என்றது, 'இன்றிமமயாதது' என்றதாம், த்திமம
ப றுதல், ிறப்பு அறுந்துமணயும் என்க. இதனால், ' ிறப்பு அற்ற ின் த்திமம
கவண்டா' என்றதன்று. ஆண்டுப் த்திமமக்குத் தமடயின்மமயின் அதுதாகன
நிகழும்; ிறப்பு உள்ளப ாழுகத அஃது அரிதாகலின், அங்ஙனம் அரிதாகற்கு
ஏதுவாய தமடகள் நீங்குதல் கவண்டும் என்றவாறு. சீர் உரு - சிறப்புமடய
ப ாருள். 'பசங்கமல மலர் க ால்' என விகாரமின்ற கயாதுதல் ாடமாகாமமயறிக.
'பசங்கமல மலர் க ாலும்' எனப் ாடம் ஓதுவாரும் உளர். ஆர் உரு - ப ாருந்திய
வடிவம். ஓர் உரு - ஒப் ற்ற வடிவம். இமறவனது வடிவம் அருகள யாதலின் ,
அதமன, 'திருவருள்' என்றார்.

உரிகயன் அல்கலன் உனக்கடிமம

உன்மனப் ிரிந்திங் பகாருப ாழுதுந்
தரிகயன் நாகயன் இன்னபதன்
றறிகயன் சங்கரா கருமணயினாற்
ப ரிகயான் ஒருவன் கண்டுபகாள்
என்றுன் ப ய்கழல் அடிகாட்டிப்
ிரிகயன் என்பறன் றருளிய அருளும்
ப ாய்கயா எங்கள் ப ருமாகன. #599

சங்கரகன! எம் தமலவகன! உனக்கு அடிமமயா யிருப் தற்கு உரிய

தகுதியுமடகயனல்கலன். எனினும் உன்மன விட்டு நீங்கி இவ்விடத்தில்
ஒருகணமும் தங்கியிருக்கமாட்கடன். இரக்கத்தால் ப ரிய ஒப் ற்றவனாகிய நீ
உன் கழமலயணிந்த திருவடிமயப் ார்த்துக் பகாள்வாயாக என்று காட்டி
உன்மனப் ிரிய மாட்கடன் என்று அருளிச் பசய்த உன் திருவருளும்
ப ாய்தாகனா?. நாயமனயான் அதன் தன்மம இன்னபதன்று அறியமாட்கடன்.
 1.44.எண்ணப் திகம் 637

விளக்கவுமர

'பசய்ய' என ஒருபசால் வருவித்து, 'உனக்கு அடிமம பசய்ய உரிகயன் அல்கலன் '

என மாற்றிக்பகாள்க. 'ப ாழுது' என்றது மிகச்சிறிய பநாடிப்ப ாழுமத. 'இதற்குக்
காரணம் இன்னது என்று அறிகயன்' எனவும், நீ, கருமணயினால் யான் ப ரிகயான்
ஒருவன் கண்டுபகாள்க என்று' எனவும் பகாள்க. 'என்பறன்று' என்ற அடுக்கு
வலியுறுத்தற்கண் வந்தது. தாம் கவண்டியும் வாராது ிரிந்து நிற்றலின் , ' ிரிகயன்
என்று அருளிய அருளும் ப ாய்கயா' என்றார்.

என்க உருக நின்அருள் அளித்துன்

இமணமலர் அடிகாட்டி
முன்க என்மன ஆண்டு பகாண்ட
முனிவா முனிவர் முழுமுதகல
இன்க அருளி எமனயுருக்கி
உயிருண் கின்ற எம்மாகன
நண்க யருளாய் என்னுயிர்
நாதா நின்னருள் நாணாகம. #600

என் எலும்புகபளல்லாம் உருகும் வண்ணம் உன் திருவருமளத் தந்து

உன்னுமடய இரண்டு தாமமர மலர் க ான்ற திருவடிமயக் காட்டி முன்னகம
என்மன ஆட்பகாண்ட முனிவகன! முனிவர்கட் பகல்லாம்
முதற்ப ாருளானவகன! க ரின் கம பகாடுத் தருளி என்மன உருகுவித்து என்
சுக ாதத்மத நீக்குகின்ற எங்கள் ப ரிகயாகன! எனது உயிர்த் தமலவகன!
உன்னுமடய திருவருளால் கூசாமல் உன்னுமடய நட்ம எனக்கு அருளிச்
பசய்யகவண்டும்.

விளக்கவுமர

முனிவன் - ஆசிரியன். முனிவர் முழுமுதல் - முற்றத் துறந்த முனிவர் ற்றும்

முழுமுதற் கடவுள். 'உயிர்' என்றது, அதன் க ாதத்மத. நண்க - நண் கன 'நின்
அருமள அடிகயனுக்கு நீ நாணாகம அருளாய்' என்க. நாணுதல் இமறவன் தனது
ப ருமமமய யும் இவரது சிறுமமமயயும் கருதியாம். 'நண்க ' என்றது இன
பவதுமக.

த்தில கனனும் ணிந்தில கனனும்உன்

உயர்ந்தம ங் கழல்காணப்
ித்தில கனனும் ிதற்றில கனனும்
 1.44.எண்ணப் திகம் 638

ிறப் றுப் ாய்எம் ப ருமாகன

முத்தமன யாகன மணியமன யாகன
முதல்வகன முமறகயாஎன்
பறத்தமன யானும் யான்பதாடர்ந் துன்மன
இனிப் ிரிந் தாற்கறகன. #601

எம் ிராகன! முத்துப் க ான்றவகன! மாணிக் கத்மதப் க ான்றவகன!

தமலவகன! முமறகயாபவன்று எவ்வள வாயினும் நான் உன்மனப் ற்றித்
பதாடர்ந்து இனிகமல் ிரிந்திருக்கப் ப ாறுக்க இயலாதவனாகின்கறன். ஆதலின்
ற்று இல்லாதவனாயினும், வணங்குதல் இல்லாதவனாயினும் உனது கமலான
சுமமயான கழமலயணிந்த திருவடிகமளக் காண் ற்கு
விருப் மில்லாதவனாயினும், துதித்திகலனாயினும் என் ிறவிமயப்
க ாக்கியருள்வாயாக.

விளக்கவுமர

ற்று, ' த்து' எனத் திரிந்தது. 'முத்தமனயாகன' என் து முதலியன கவறு பதாடர்.
எத்தமன வமகயானும் உன்மனத் பதாடர்ந்து' என்க. ிரிந்து ஆற்கறன் - ிரிந்து
ஆற்கறனாகவன்; என்றது, ' ிரிகயனாகவன்' என்ற டி.

காணும பதாழிந்கதன் நின்திருப் ாதங்

கண்டுகண் களிகூரப்
க ணும பதாழிந்கதன் ிதற்றும பதாழிந்கதன்
ின்மனஎம் ப ருமாகன
தாணுகவ அழிந்கதன் நின்னிமனந் துருகுந்
தன்மமஎன் புன்மமகளாற்
காணும பதாழிந்கதன் நீயினி வரினுங்
காணவும் நாணுவகன. #602

எம் ிராகன! நிமலயானவகன! உன் திருவடிமயப் ிரிந்திருத்தலால் காண் மத

ஒழிந்கதன். கண்கள் களிப்பு மிகும் டி ார்த்துப் க ாற்றுவது ஒழிந்கதன்.
வாயால் துதிப் மதயும் விட்கடன். உன்மன எண்ணி உருகுகின்ற இயல்பும்
என்னுமடய அற் த் தன்மமயால் கதான்றுதல் இல்கலனாயிகனன். இவற்றால்
ிறகு பகட்கடன். அதனால் நீ இனிகமல் என் முன் வந்தாலும் ார்ப் தற்கும்
கூசுகவன்.

விளக்கவுமர
 1.45.யாத்திமரப் த்து 639

'காணும் அது' என்றற்பறாடக்கத்தனவற்றுள், முற்றியலுகரமும்

குற்றியலுகரம்க ால உயிர்வருமிடத்துக் பகட்டது. 'நின் திருப் ாதத்மதக் காணும்
அது' எனவும், 'உருகும் தன்மமமயக் காணும் அது' எனவும், இமயக்க.
'என்புன்மமகளால்' என்றது, 'ஒழிந்கதன்' என்றன லவற்றிற்குமாம். 'வரினும்' என்ற
உம்மம, எதிர்மமற, 'காணவும்' என்ற உம்மம, இழிவு சிறப்பு. நாணுதல்,
முன்ப ல்லாம் ஒழிந்தமம ற்றி.

ாற்றிரு நீற்பறம் ரமமனப்

ரங்கரு மணகயாடும் எதிர்ந்து
கதாற்றிபமய் யடியார்க் கருட்டுமற யளிக்குஞ்
கசாதிமய நீதியிகலன்
க ாற்றிபயன் அமுகத எனநிமனந் கதத்திப்
புகழ்ந்தமழத் தலறிபயன் னுள்கள
ஆற்றுவனாக உமடயவ கனஎமன
ஆவஎன் றருளாகய. #603

என்மன அடிமமயாக உமடயவகன! ால்க ால பவண்மமயாகிய

திருநீற்மறயணிந்த எம் கமகலானும், கமலான கருமணகயாடும் எதிகர வந்து
காணப் ட்டு உண்மம அடியவர் களுக்கு அருள் வழிநல்கும் ஒளிப் ிழம்பும்,
ஆகிய உன்மன அறபநறி யில்லாத யான் என் அமுதகம என்று எண்ணித்
துதித்துப் க ாற்றி அமழத்து நின்று என் மனத்தில் ஆறுதல் அமடயும் டி,
அடிகயனுக்கு ஐகயா என்று இரங்கி அருள் புரிவாயாக.

விளக்கவுமர

ால் திருநீறு - ால்க ாலும் திருநீறு. எதிர்ந்து கதாற்றி- முன்வந்து கதான்றி.

அருள் துமற - அருளாகிய திமச. ஆற்றுவனாக - ஆற்றுகவனாதலின். 'எம்
ரமமன' முதலியன, முன்னிமலக்கண் டர்க்மக வந்த இடவழுவமமதி.

1.45.யாத்திமரப் த்து
பூவார் பசன்னி மன்னபனம்
புயங்கப் ப ருமான் சிறிகயாமம
ஓவா துள்ளம் கலந்துணர்வாய்
உருக்கும் பவள்ளக் கருமணயினால்
ஆஆ என்னப் ட்டன் ாய்
ஆட் ட்டீர்வந் பதாருப் டுமின்
 1.45.யாத்திமரப் த்து 640

க ாகவாம் காலம் வந்ததுகாண்

ப ாய்விட் டுமடயான் கழல்புககவ. #604

மலர் நிமறந்த முடிமயயுமடய அரசனாகிய ாம் ணிந்த எங்கள் ப ருமான்,

சிறியவர்களாகிய நம்மம, இமட யறாமல் உள்ளத்தில் கலந்து உணர்வுருவாய்
உருக்குகின்ற ப ருகிய கருமணயினால், ஐகயா என்று இரங்கியருளப் ட்டு
அன்பு உருவாய் ஆட் ட்டவர், நிமலயில்லாத வாழ்க்மகமய விட்டு நம்மம
ஆளாக உமடய இமறவனது திருவடிமய அமடயக் காலம் வந்துவிட்டது.
க ாகவாம். வந்து முற் டுங்கள்.

விளக்கவுமர

புயங்கம் - ாம்பு; 'ஒருவமக நடனம்' எனவும் கூறு . சிறிகயாமம ஓவாது -

சிறிகயங்கமள விட்டு நீங்காது.
என்னப் ட்டு - என்று இரங்கி அருள் பசய்யப் ட்டு. காண், முன்னிமலயமச.
ப ாய் - நிமலயில்லாத உடம்பு. 'ஆட் ட்டீர், ப ாய்விட்டு உமடயான் கழல் புகக்
காலம் வந்தது, க ாகவாம்; ஒருப் டுமின்' என விமன முடிக்க.

புககவ கவண்டா புலன்களில்நீர்

புயங்கப் ப ருமான் பூங்கழல்கள்
மிககவ நிமனமின் மிக்கபவல்லாம்
கவண்டா க ாக விடுமின்கள்
நககவ ஞாலத் துள்புகுந்து
நாகய அமனய நமமயாண்ட
தககவ யுமடயான் தமனச்சாரத்
தளரா திருப் ார் தாந்தாகம. #605

நாட்டார் நமக பசய்ய, உலகில் எழுந்தருளி நாமயப் க ான்ற நம்மம

ஆட்பகாண்ட ப ருமமமயயுமடய இமறவமன அமடந்தால் அவரவர் தளர்ச்சி
நீங்கி இருப் ார்கள். ஆதலின் அடியவர்ககள! நீங்கள் ஐம்புல விடயங்களில்
பசல்ல கவண்டா. ாம் ணிந்த ப ருமானுமடய தாமமர மலமர ஒத்த
திருவடிகமள மிகுதியாக நிமனயுங்கள். எஞ்சியமவபயல்லாம் நமக்கு
கவண்டா. அமவகமள நம்மிடத்திலிருந்து நீங்கும் டி விட்டு விடுங்கள்.

விளக்கவுமர

ின் இரண்டடிகமள முதலிற் பகாள்க. மிக்க - எஞ்சியமவ. நக - தன்மனத் தன்

அடியார்கள் எல்லாம் நமகக்கும் டி. சார - சார்ந்தால், தாம் தாம் தளராது
 1.45.யாத்திமரப் த்து 641

இருப் ார் - யாவரும் துன் மின்றியிருப் ார்கள்; இவ்விடத்து; 'ஆதலால்' என்னும்

பசால்பலச்சம் வருவிக்க.

தாகம தமக்குச் சுற்றமும்

தாகம தமக்கு விதிவமகயும்
யாமார் எமதார் ாசமார்
என்ன மாயம் இமவக ாகக்
ககாமான் ண்மடத் பதாண்டபராடும்
அவன்தன் குறிப்க குறிக்பகாண்டு
க ாமா றமமமின் ப ாய்நீக்கிப்
புயங்கன் ஆள்வான் ப ான்னடிக்கக. #606

ஒவ்பவாருவருக்கும் உறவினரும் அவகர. நமட முமறகமள வகுத்துக்

பகாள் வரும் அவகர. ஆதலால் அடியவர் ககள! நீங்கள், நாம் யார்?
எம்முமடயது என் து யாது? ாசம் என் து எது? இமவபயல்லாம் என்ன
மயக்கங்கள்? என்று உணர்ந்து இமவ நம்மம விட்டு நீங்க இமறவனுமடய
மழய அடியாபராடும் கசர்ந்து அவ்விமறவனது திருவுளக் குறிப்ம கய
உறுதியாகப் ற்றிக் பகாண்டு, ப ாய் வாழ்மவ நீத்துப் ாம் ணிந்தவனும்,
எமமயாள் கவானுமாகிய ப ருமானது ப ான்க ால ஒளிரும் திருவடிக்கீ ழ்
க ாய்ச் கசரும் பநறியில் ப ாருந்தி நில்லுங்கள்.

விளக்கவுமர

'தாகம' என்றது, ப ாதுமமயில் மக்கமளச் சுட்டியது. அதனால் , 'அவரவகர

அவரவர்க்கு உறவினரும், விதிமுமறயும் ஆவர்' என் து, முதல் அடியின்
ப ாருளாகும். சுற்றத்மதயும், விதிமயயும் கூறகவ, 'அவற்றின் மறுதமலயாய
மகயும், விலக்கும் அவரவர்க்கு அவரவகர' என் தும் க ாந்தது. ' ிறப்பு வடு
ீ
என்னும் இருவமகப் யன்கமளயும் முமறகய தருவனவாகிய விமனமயயும்,
தவத்மதயும் பசய்து அப் யன்கமளப் ப றுவார் அவரவகர' என் தமன இவ்வாறு
அருளிச் பசய்தார்.
'ப ருமமக்கும் ஏமனச் சிறுமமக்கும் தத்தம்
கருமகம கட்டமளக் கல்'
என்னும் திருக்குறளும் (505) இப்ப ாருமளயுமடயது.
இவ்வாறாயின், 'ஆட்டுவித்தால் ஆபராருவர் ஆடாதாகர' (தி.6 .95 ா.3)
என்றாற்க ாலும் திருபமாழிகட்குக் கருத் பதன்மனகயா என்பறழும்
ஐயப் ாட்டின்கண் லர் ல டத் தம் கருத்திமனப் புலப் டுப் ர். ஆட்டுவிப் ான்
ஒருவன் ிறமன ஆட்டுவிக்கின்றுழி, ஆடுவான், முதற்கண்கண ஆட்டுவிப் ான்
 1.45.யாத்திமரப் த்து 642

குறிப் ின்வழிகய ஆடல் இலக்கணம் எல்லாம் நிரம் ஆடுதல் இல்மல ; முதற்கண்

ஆட்டுவிப் ானது குறிப் ினின்றும் ப ரிதும் கவறு ட ஆடிப் ின்னகர சிறிது
சிறிதாக அவன் குறிப் ின் வழி நிற்கும் நிமலயிமனப் ப றுவன். அவ்வாகற
ஈண்டுமாகலின், அது ற்றி, 'தாகம தமக்குச் சுற்றமும், தாகம தமக்கு விதிவமகயும்'
என்றற்கு இழுக்பகன்மன என்க. இங்ஙனமல்லாக்கால், 'ஆட்டுவிப் ான்' எனவும்,
'ஆடுவான்' எனவும் ப ாருள்கமள இருகவறாகப் குத்துக் கூறுதற்குப் யன்
என்மனகயா என் து. எனகவ , 'ஆட்டுவித்தால் ஆபராருவர் ஆடாதாகர'
என்றாற்க ாலும் திருபமாழிகட்கு, 'ஆடுந் தன்மமயுமடயானிடத்து அவ்
வாடுதற்பறாழில் ஆட்டுவிப் ாமன யின்றி அமமயாதவாறு க ால,
அறியுந்தன்மமயும் பசய்யுந் தன்மம யும் உமடய உயிர்களிடத்து அவ்வறிதலும்
பசய்தலும், அறிவிப் வனும், பசய்விப் வனுமாகிய இமறவமனயின்றி அமமயா'
என் தும், 'அவ்வாறாயினும், ஆடுதற்பறாழிற்கண் உளவாகும் குமறவு நிமறவுகள்
ஆடுவானுமடயனவன்றி ஆட்டுவிப் ா னுமடயனவாகாமம க ால அறிதல்
பசய்தலின்கண் உளவாகும் தீமம நன்மமகள் உயிரினுமடயனவன்றி
இமறவனுமடயன ஆகா' என் தும், 'அங்ஙனமாயினும், அறிவு பசயல்களுக்கு
இமறவனது அருள் இன்றியமமயாமம ற்றி, அவற்றால் விமளயும் தீமம
நன்மமகமளயும் அவனுமடயன க ால ஒகராவழி முகமனாகக் கூறுவர்' என் தும்,
இமறவன் இவ்வாறு உயிர்கமள அறிவித்தும் , பசய்வித்தும் நிற் து அவற்றிற்கு
எவ்வாற்றானும் நன்மம யப் கத யாதலின், அவற்மற அவன் எஞ்ஞான்றும்
அங்ஙனம் பசயற் டுத்தி நிற் ன்' என் துகம கருத்தாதல் அறிந்து பகாள்க.
'யார்' என் தன் மரூஉவாகிய 'ஆர்' என் ன லவும், 'என்ன ப ாருள்' என்னும்
கருத்தின. 'இமறவன் முன்கன, உயிர்களும், அமவகள் 'எமது' என்று ற்றுச்
பசய்தற்கு உரியனவும், அங்ஙனம் ற்றுச் பசய்தற்கு ஏதுவாய் அவற்மற மமறத்து
நிற்கும் ாசங்களும் ப ாருகளா' என்றதாம். என்ன மாயம் - இமவபயல்லாம்
எத்துமண மயக்கங்கள். உயிர், தன்மனகய தமலமமப் ப ாருளாக நிமனத்தல்
மயக்க உணர்கவயாதல் ற்றி அதமனயும், 'மாயம்' என்றார். 'இமவ க ாகப்
க ாமாறு' என இமயயும். ' ண்மடத் பதாண்டர் முன்க க ாயி னாராயினும் , அவர்
க ாயினவழிகய க ாகவாம்' என் ார், ' ண் மடத் பதாண்டபராடும் க ாமாறு'
எனவும், 'அவன்றன் குறிப்பு, நம் மமப் ிரிதல் அன்று' என் ார், 'அவன்றன் குறிப்க
குறிக் பகாண்டு க ாமாறு' எனவும் கூறினார். அமமமின் - ஒருப் டுங்கள். ப ாய்,
உலகியல்; 'புயங்கனும் ஆள்வானும் ஆகியவனது ப ான்னடி ' என்க.

அடியார் ஆன ீர் எல்லீ ரும்

அகல விடுமின் விமளயாட்மடக்
கடிகச ரடிகய வந்தமடந்து
 1.45.யாத்திமரப் த்து 643

கமடக்பகாண் டிருமின் திருக்குறிப்ம ச்

பசடிகச ருடமலச் பசலநீக்கிச்
சிவகலா கத்கத நமமமவப் ான்
ப ாடிகசர் கமனிப் புயங்கன்தன்
பூவார் கழற்கக புகவிடுகம. #607

அடியாராகிய நீங்கள் எல்லாரும் உலக இன் ங் களில் ஈடு ட்டுப் ப ாழுது

க ாக்குகின்ற நிமலமய நீங்கிப் க ாமாறு விட்டு ஒழியுங்கள். மணம் தங்கிய
திருவடிமய வந்து ப ாருந்தி திருவுள்ளக் குறிப்ம உறுதியாகப் ற்றிக்
பகாண்டிருங்கள். திரு பவண்ண ீறு பூசப்ப ற்ற திருகமனிமயயுமடய
ாம் ணிந்த ப ருமான் குற்றம் ப ாருந்திய உடம்ம ப் க ாகும் டி நீக்கிச்
சிவபுரத்கத நம்மம மவப் ான். தன் தாமமர மலர் க ான்ற திருவடி நிழலிகல
புகும் டி பசய்வான்.

விளக்கவுமர

விமளயாட்டு - கவமலயின்றிக் களித்திருத்தல். கடி - நறுமணம்.

கமடக்பகாண்டு - கமடக ாகக் பகாண்டு. பசடி - கீ ழ்மம. ப ாடி -
திருபவண்ண ீறு. 'ப ாடிகசர் கமனிப் புயங்கன், நம்மம, முன்னர்ச் சிவகலாகத்கத
மவப் ான்; ின்னர்த் தன் கழற்கக புக விடுவான்' என்க. 'கழற்கு' என்றது உருபு
மயக்கம். ஏகாரம், ிரி நிமல. 'மவப் ான்; புகவிடும்' என்றமவ, 'இமவ நிகழ்தல்
திண்ணம்' என்னும் ப ாருளன. அதனால், இறுதியிரண்டடிகமள முதலில் மவத்து,
'புகவிடும்' என்றதன் ின்னர், 'ஆதலின்' என்னும் பசால்பலச்சம் வருவித்துமரத்தல்
கருத்தாயிற்று.

விடுமின் பவகுளி கவட்மககநாய்

மிகஓர் காலம் இனியில்மல
உமடயான் அடிக்கீ ழ்ப் ப ருஞ்சாத்கதா
டுடன்க ா வதற்கக ஒருப் டுமின்
அமடகவாம் நாம்க ாய்ச் சிவபுரத்துள்
அணியார் கதவ தமடயாகம
புமட ட் டுருகிப் க ாற்றுகவாம்
புயங்கன் ஆள்வான் புகழ்கமளகய. #608

கமன்மமப் டுவதற்கு இனிகமல் ஒருகாலம் கிமடயாது. ஆமகயால்

சிவகலாகத்தின் அழகிய கதவு நமக்கு அமடக்கப் டாதிருக்கும் டி
ககா த்மதயும் காம கநாமயயும் விட்டு விடுங்கள். நம்மம உமடய
 1.45.யாத்திமரப் த்து 644

ப ருமானுமடய திருவடிக்கீ ழ் ப ரிய கூட்டத்கதாடு உடன் பசல்வதற்கு மனம்

இமசயுங்கள். ாம்ம அணிந்தவனும் நம்மம ஆள் வனுமாகிய
இமறவனுமடய ப ருமம கமள எங்கும் சூழ்ந்து மனமுருகிப் க ாற்றுகவாம்.
க ாற்றினால் சிவகலாகத்தில் நாம் க ாய்ச் கசர்ந்து விடுகவாம்.

விளக்கவுமர

'பவகுளிமயயும், கவட்மக கநாமயயும் விடுமின்'; எனவும், 'சிவபுரத்துள்

அமடகவாம்; அதற்கு முன்கன அதன் அணி யார் கதவது அமடயாகம, ஆள்வான்
புகழ்கமளப் க ாற்றுகவாம்' எனவும் பகாள்க. கவட்மக - ஆமச. மிக - நாம்
உயர்வமடவதற்கு. சாத்து - கூட்டம். 'அமடகவாம்' என்றது, 'அமடப் தற்குள்
அமட கவாம்' என்றதாம். புமட ட்டு - அதன் அருகிற்ப ாருந்தி. 'புமட ட்டு
உருகிப் க ாற்றுகவாம்' என்றது, 'நுமழகவாம்' என்ற டி.

புகழ்மின் பதாழுமின் பூப்புமனமின்

புயங்கன் தாகள புந்திமவத்திட்
டிகழ்மின் எல்லா அல்லமலயும்
இனிகயார் இமடயூ றமடயாகம
திகழுஞ் சீரார் சிவபுரத்துச்
பசன்று சிவன்தாள் வணங்கிநாம்
நிகழும் அடியார் முன்பசன்று
பநஞ்சம் உருகி நிற்க ாகம. #609

நாம் இனிகமல் ஒரு துன் ம் வந்து கசராவண்ணம் விளங்குகின்ற சிறப் மமந்த

சிவபுரத்துக்குப் க ாய், சிவப ருமான் திருவடிமய வணங்கி அங்கக வாழும்
அடியார் முன்கன பசன்று மனம் உருகி நிற்க ாம்; அதற்குப் ாம் ணிந்த
ப ருமான் திருவடிமயப் புகழுங்கள்; வணங்குங்கள். அமவகளுக்கு மலர்
சூட்டுங்கள்; அவற்மறகய நிமனவில் மவத்துக் பகாண்டு ிற எல்லாத்
துன் ங்கமளயும் இகழுங்கள்.

விளக்கவுமர

'புயங்கன் தாகள புந்தி மவத்திட்டுப் புகழ்மின்! பதாழுமின்! பூப்புமனமின்! ' எனவும்,

'எல்லா அல்லமலயும் இகழ் மின்' எனவும் கூட்டுக. முன்மனத் திருப் ாட்டிலும்,
இத்திருப் ாட்டி லும், 'விடுமின்' முதலிய யனிமலகமள முதலில் மவத்து
அருளிச் பசய்தமம, உணர்ச்சி மீ தூர்வினாலாதல் அறிக. அமடயாகம - வாராத டி;
இது, 'பசன்று' என் தகனாடு முடியும். 'நிற்க ாம்' என்றதும், 'அடியார் ஆன ீர்
 1.45.யாத்திமரப் த்து 645

எல்லாரும்' என்ற திருப் ாட்டில், 'மவப் ான், புகவிடும்' என்றன க ால, 'நிற்றல்
திண்ணம்' என்னும் ப ாருளது. அதனால், இத்திருப் ாட்டிலும் 'இனிகயார் இமடயூ
றமடயாகம' என்றது முதலாகத் பதாடங்கி, 'நிற்க ாம்' என்றதன் ின், 'ஆதலின்'
என்னும் பசால்பலச்சம் வருவித்து கமகல கூட்டி யுமரத்தல் கருத்தாயிற்று.
ஆககவ, புகழ்தல் முதலியன, இதுகாறும் ப ாதுப் டச் பசய்துவந்தாற்
க ால்வனவாகாது, சிவப ருமான் தம்மமத் தன் ால் வருவிக்கத் திருவுளம் ற்றிய
திருவருள் கநாக்கிச் சிறப்புறச் பசய்வனவாதல் விளங்கும்.

நிற் ார் நிற்கநில் லாவுலகில்

நில்கலாம் இனிநாம் பசல்கவாகம
ப ாற் ால் ஒப் ாந் திருகமனிப்
புயங்கன் ஆள்வான் ப ான்னடிக்கக
நிற் ர்
ீ எல்லாந் தாழாகத
நிற்கும் ரிகச ஒருப் டுமின்
ிற் ால் நின்று க ழ்கணித்தாற்
ப றுதற் கரியன் ப ருமாகன. #610

அழகினால் தனக்குத் தாகன நிகரான திருகமனிமயயுமடய, ாம் ணிந்த

ப ருமானது ப ான் க ான்ற திருவடிமய அமடவதற்கு நிற்கின்றவர்ககள!
நிமலயில்லாத உலகின் கண், விரும்புவார் நிற்கட்டும். நாம் இங்கு இனி நிற்க
மாட்கடாம்; பசன்று விடுகவாம்; பசல்லாமல் தங்கி நின்று ின்பு மனம்
வருந்தினால் எம் ப ருமான் ப றுதற்கு அரியவனாவான். ஆதலால்
எல்கலாரும் காலந்தாழ்த்தாது நீங்கள் நிமனந்த டிகய பசல்ல மனம்
இமசயுங்கள்.

விளக்கவுமர

ப ாருள்ககாள்: 'நில்லா உலகில் நிற் ார் நிற்க; நாம் இனி நில்கலாம்; ஆள்வான்
ப ான்னடிக்கக பசல்கவாம்; ிற் ால் நின்று க ழ்கணித்தால், ப ருமான்
ப றுதற்கரியன்; அதனால், நிற் ர்
ீ எல்லாம் நிற்கும் ரிகச தாழாது ஒருப் டுமின் '
ப ாற்பு - அழகு. 'அழகால் தன்மனகய தான் ஒப் ாம் திரு கமனி' என்க. ால் -
குதி; அது காலப் குதிமய கநாக்கிற்று. க ழ் கணித்தல் - கழிந்ததற்கு இரங்கல்.
நிற் ர்
ீ - ஆள்வான் ப ான்னடிகய கநாக்கிநிற் ர்
ீ . 'அங்ஙனம் நிற்கும் ரிசுக்கக
தாழாது ஒருப் டுமின்' என்க.
ஒருப் டுதல் - இமசதல். ப ான்னடிமயகய ப ாதுவாக கநாக்கி நிற் ினும்,
அதன்கீ ழ்ச் பசல்லுதற்குச் சிறப் ாக ஒருப் டச் சிறிது தாழ்க்கினும், அவன்
 1.45.யாத்திமரப் த்து 646

திருக்குறிப்ம ப் ப ற்ற காலம் கழிந் பதாழியுமாதலின் , 'தாழாகத ஒருப் டுமின்'

என்றார்.

ப ருமான் க ரா னந்தத்துப்
ிரியா திருக்கப் ப ற்றீர்காள்
அருமா லுற்றுப் ின்மனநீர்
அம்மா அழுங்கி அரற்றாகத
திருமா மணிகசர் திருக்கதவந்
திறந்த க ாகத சிவபுரத்துத்
திருமா லறியாத் திருப்புயங்கன்
திருத்தாள் பசன்று கசர்கவாகம. #611

இமறவனது க ரின் த்தில் ிரியாமல் மூழ்கி யிருக்கப் ப ற்றவர்ககள! நீங்கள்

அருமமயான மயக்கத்தில் ப ாருந்திப் ின்பு ஐகயா என்று, வருந்தி
அலறாவண்ணம் அழகிய சிறந்த மணிகள் இமழக்கப் ப ற்ற திருக்கதவு,
திறந்திருக்கும் க ாகத, சிவபுரத்திலுள்ள, திருமாலறியாத, அழகிய ாம் ணிந்த
ப ருமானது திருவடிமய நாம் பசன்றமடகவாம்.

விளக்கவுமர

'இருக்கப்ப ற்றீர்கள்' என்றது, 'இருக்க விரும்பு தமலப் ப ற்றீர்கள்' என்றவாறு.

'திருக்கதவம் திறந்த க ாகத' என்றதனால், இமறவன் அடிகமளத் தன் ால்
வரப் ணித்தமம ப றப் ட்டது. 'சிவபுரத்துத் திருத்தாள் பசன்று கசர்கவாம்'
என்றதனால், சிவகலாகஞ் கசர்தமலயும் திருவடி கூடுதலாக அடிகள் அருளிச்
பசய்தல் ப றப் ட்டது.

கசரக் கருதிச் சிந்தமனமயத்

திருந்த மவத்துச் சிந்திமின்
க ாரிற் ப ாலியும் கவற்கண்ணாள்
ங்கன் புயங்கன் அருளமுதம்
ஆரப் ருகி ஆராத
ஆர்வங் கூர அழுந்துவர்ீ
க ாரப் புரிமின் சிவன்கழற்கக
ப ாய்யிற் கிடந்து புரளாகத. #612

க ாரில் விளங்குகின்ற கவல் க ான்ற கண்கமள யுமடய உமமயம்மமயின்

ாகனும், ாம்ம அணிந்தவனுமாகிய இமறவனது திருவருள் அமுதத்மத
நிரம் ப் ருகித் தணியாத ஆமச மிக மூழ்கியிருப் வர்ககள! ப ாய்யான
 1.45.யாத்திமரப் த்து 647

வாழ்வில் கிடந்து புரளாமல் சிவப ருமானது திருவடியிகல அமடய

விரும்புங்கள். அதமனயமடய எண்ணிச் சித்தத்மதத் தூய்மமயாக மவத்துக்
பகாண்டு இமடவிடாமல் நிமனயுங்கள்.

விளக்கவுமர

இமடயிரண்டடிகமள முதலிற் பகாள்க.

க ாரிற் ப ாலியும் கவல், சிவந்த நிறத்பதாடு நிற்கும். அழுந்துவர்ீ - க ரின் த்தில்
அழுந்துதற்குரியவர்ககள. க ார, 'க ாத' என் தன் மரூஉ. இதமன, 'க ாதும்'
என் தமன, 'க ாரும்' என்னும் வழக்கால் உணர்க. க ாத - மிகவும், புரிமின் -
விரும்புங்கள். 'கழற்கக' என் தமன, 'கழமலகய' எனத் திரிக்க. ப ாய் - ப ாய்யான
உலக வாழ்க்மக.

புரள்வார் பதாழுவார் புகழ்வாராய்

இன்கற வந்தாள் ஆகாதீர்
மருள்வர்ீ ின்மன மதிப் ாரார்
மதிஉட் கலங்கி மயங்குவர்ீ
பதருள்வ ீ ராகில் இதுபசய்மின்
சிவகலா கக்ககான் திருப்புயங்கன்
அருள்ஆர் ப றுவார் அகலிடத்கத
அந்கதா அந்கதா அந்கதாகவ. #613

புரள் வராயும் வணங்கு வராயும் இப்ப ாழுகத வந்து ஆட் டாதவர்களாய்,

மயங்குகின்றவர்ககள! ின்பு, அறிவினும் கலக்கமமடந்து மயங்கியிருப் ீர்கள்.
உங்கமள மதிப் வர் யாவர்?. பதளிவமடய விரும்புவரானால்
ீ எம்ப ருமானிடம்
ஆட் டுதலாகிய இதமனச் பசய்யுங்கள். சிவகலாக நாதனாகிய ாம் ணிந்த
ப ருமானது திருவருமள, அகன்ற உலகின்கண் யார் ப றவல்லார்கள்? ஐகயா!
ஐகயா!! ஐகயா!!!.

விளக்கவுமர

புரளுதலும், அன் ினால் என்க. 'பூதலமதனிற் புரண்டு வழ்ந்து

ீ ' (தி.8 கீ ர்த்தித். 134)
என்றார் முன்னரும். விமரயாது நிற்றல் கநாக்கி, 'இன்கற வந்து ஆள் ஆகாதீர்'
என்றார். ஆகாதீர் - ஆகா திருப் வர்ககள. இதன் ின், 'இவ்வாறிருப் ின்' என் து
வருவித்து, ' ின்மன மருள்வர்ீ ; உம்மம மதிப் ார் ஆர்! மதி உட் கலங்கி மயங்கு
வர்!
ீ ' என்க. 'சிவகலாகக் ககான், திருப்புயங்கன் அருள், அகலிடத்கத ஆர் ப றுவார்!
அந்கதா! இஃது அரும்ப றற் க று என் தமனத் பதருள்வராகில்
ீ , இதமனகய
 1.46.திருப் மடபயழுச்சி 648

(அவன் அமழக்கும் ப ாழுகத அவமன அமடதல் ஒன்மறகய) பசய்மின்' என்க.

'அகலிடத்கத ஆர் ப றுவார்' என்றதனால், அடிகள் உலகத்தார் அறிய இமறவமன
அமடந்தமம ப ற்றாம்.

1.46.திருப் மடபயழுச்சி
ஞானவாள் ஏந்தும்ஐயர்
நாதப் மறயமறமின்
மானமா ஏறும்ஐயர்
மதிபவண் குமடகவிமின்
ஆனநீற் றுக்கவசம்
அமடயப் புகுமின்கள்
வானஊர் பகாள்கவாம்நாம்
மாயப் மட வாராகம. #614

ஞானமாகிய வாமளத் தாங்கிய இமறவரது ிரணவமாகிய நாதப் மறமய

முழக்குங்கள்! ப ருமமயாகிய குதிமரமய ஏறுகின்ற இமறவமன அறிகின்ற
அறிவு என்கிற பவண்குமடமயக் கவியுங்கள்! திருநீறாகிய கவசத்திற்குள்
புகுந்து பகாள்ளுங்கள்! இவ்வண்ணம் பசய்வர்களாயின்
ீ மாயப் மடமய
பவன்று முத்தி உலமகக் மகக்பகாள்ளலாம்.

விளக்கவுமர

'மாயப் மட வாராகம' என்றமத முதற்கண் கூட்டுக.

அறியாமமயும், மயக்க உணர்வும் ஆகிய மகமய அழிப் து பமய்யறிகவ
யாதலின், அவ்வாற்றால் அவற்மறப் க ாக்குகின்ற இமறவனுக்கு, 'ஞானகம வாள்'
என்று அருளினார். 'இமறவனுக்கு நாதகம மற' (தி.8 கீ ர்த்தி. 108;தசாங்கம். 8) என
முன்னர் அருளியவற்மறக் காண்க. அதமன அமறதலாவது, 'நமச்சிவாய வாழ்க'
என்றற் பறாடக்கத்தன க ால, வாழ்த்து வமகயானும், வணக்க வமகயானும்,
பவற்றி வமகயானும் சிவநாமங்கமள வானளாவ முழக்குதல். மான மா -
ப ருமமயமமந்த குதிமர; இஃது அடிகள் தமக்கு வந்து அருள்பசய்த வமக ற்றிக்
கூறியது. மதிபவண்குமட, சிகலமட. பவண்மம கூறினமமயின், மதி, மலந்தீர்ந்த
உயிரினது அறிவு; அதனுள் இமறவன் கசாதிக்குட் கசாதியாய்த் கதான்றலின் ,
அதமன அவற்குக் குமடயாகக் கூறினார். ஆன - ப ாருந்திய. 'கவசம்
புகுமின்கள்' என இமயயும். அமடய - முழுதும். 'இவ்வாற்றால் நாம் வான
ஊமரத் தப் ாது பகாள்கவாம்' என்க. வானம் - சிவகலாகம். மாயப் மட -
நிமலயாமமயாகிய மட.
 1.46.திருப் மடபயழுச்சி 649

பதாண்டர்காள் தூசிபசல்லீ ர்
த்தர்காள் சூழப்க ாகீ ர்
ஒண்டிறல் கயாகிககள
க ரணி உந்தீர்கள்
திண்டிறல் சித்தர்ககள
கமடக்கூமழ பசன்மின்கள்
அண்டர்நா டாள்கவாம்நாம்
அல்லற் மட வாராகம. #615

பதாண்டர்ககள! நீங்கள் முன்னணியாய்ச் பசல்லுங்கள்! த்தர்ககள! நீங்கள்

சூழ்ந்து பசல்லுங்கள்! கயாகிககள! நீங்கள் ப ரிய அணிமயச் பசலுத்துங்கள்!
சித்தர்ககள, நீங்கள், ின்னணியாய்ச் பசல்லுங்கள்! இப் டிச் பசய்வர்களாயின்
ீ
நாம் கதவர் உலகத்மத ஆளலாம்.

விளக்கவுமர

இங்கும், 'அல்லற் மட வாராகம' என்றமத முதலிற் கூட்டுக.

பதாண்டர்கள் - மகத்பதாண்டு பசய்கவார்; விமரந்து பசயலாற்றுவகத
தூசிப் மடயாதலின், அதற்குத் பதாண்டர்கமள அமமத்தார். தூசிப் மட -
முன்னணிப் மட. த்தர்கள் - அன்பு மிக்கவர்கள். இமறவனது புகமழப்
ாடுதலிலும், ககட்டலிலும், விரித்துமரத்தலிலும் ஆர்வம் மிக்கவர்கள். இவர்கமள
இருமருங்கும் அமமத்தார், மடஞர்கள் உள்ளம் அயராது வறுபகாண்டிருத்தற்கு.
ீ
கயாகிகள் - சிவகயாகத்தில் இருப் வர்கள்; இவர்கள் மனத்மதத் தம்வழி நிறுத்தும்
வன்மமயுமடயராதலின், 'ஒண்திறல் கயாகிகள்' என்றார். இவ்வாற்றால் இவமர
இறுதி பவற்றிக்குரிய நடுப் மட யாகிய ப ரிய அணிகளில் நிறுத்தினார்.
'அணிமய உந்தீர்கள்' என்றது, 'அணி என்னும் முமறமய நிகழ்த்துங்கள் ' என்ற டி.
சித்தர்கள் - இமறவனது அருளால் வியத்தகு பசயல்கள் பசய்து அவ் வருளின்
ப ருமமமய உலகிற்கு உணர்த்து வர்கள். இவர்கமளப் ின்னணிப் மடயில்
நிறுத்தினார், ின்னிடுவார் உளராயின், அவரது தளர்ச்சிமயப் க ாக்கி முன்பசல்லச்
பசய்தற் ப ாருட்டு. கமடக் கூமழ - ின்னணிப் மட. தூசிப் மடதாகன
பவல்லற் ாலதாயி னும், ஏமனப் மடகளும் முமறப் டி அமமத்தல்
பசயற் ாலதாக லின், இங்ஙனம் அமனத்மதயும் வகுத்தமமத்தார் என்க.
பதாண்டர் முதலாக இங்குக் கூறப் ட்கடார் அமனவரும் ஞானநிமலக்கண்
நிற் வர்ககளயன்றிப் ிறரல்லர் என்க. அண்டர் - சிவப ருமானார்; அவரது நாடு
சிவகலாகம். 'அண்டர்நாடு ஆள்கவாம் நாம்' என்றதற்கு, கமல், 'வானவூர்
 1.47.திருபவண் ா 650

பகாள்கவாம் நாம்' என்றதற்கு உமரத்தவாறு உமரக்க. அல்லற் மட -

துன் மாகிய மட.

1.47.திருபவண் ா
பவய்ய விமனயிரண்டும் பவந்தகல பமய்யுருகிப்
ப ாய்யும் ப ாடியாகா பதன்பசய்ககன் - பசய்ய
திருவார் ப ருந்துமறயான் கதனுந்து பசந்தீ
மருவா திருந்கதன் மனத்து. #616

திருப்ப ருந்துமறமய உமடயவனாகிய இமற வமன அமடயாது இருந்கதன்;

என் மனத்தில் பகாடிய விமன ஒழிய உடல் உருகிப் ப ாய்யும்
ப ாடியாகாதுள்ளது. இதற்கு நான் என் பசய்கவன்?.

விளக்கவுமர

'பசய்ய' என்றது முதலாகத் பதாடங்கியுமரக்க. பமய் - வடிவம். ப ாய் -

ப ாய்யான உடல். 'விமன பகட, உடல் தன்வடிவு கமரந்து ப ாடியாயிற்றில்மல ;
யான் என்பசய்கவன்' என்க. பசய்ய - பசப் மாகிய (திருப்ப ருந்துமற).
'ப ருந்துமற யானாகிய கதன் உந்து பசந்தீமய மனத்து மருவாதிருந்கதன்' என்க.
'இவ்வாறிருந்தும் இறவாதிருக்கின்கறன்' என்ற டி.

ஆர்க்ககா அரற்றுககா ஆடுககா ாடுககா

ார்க்ககா ரம் ரகன என்பசய்ககன் -தீர்ப் ரிய
ஆனந்த மாகலற்றும் அத்தன் ப ருந்துமறயான்
தாபனன் ார் ஆபராருவர் தாழ்ந்து. #617

என்கனாடு கூடி நின்று, இன் ப் ித்கதற்றுவான் திருப்ப ருந்துமற இமறவகன

என்று என் ால் பதளிவிப் ார் ஒருவர் உளராயின் அவமரப் ணிந்து
ஆரவாரிப்க கனா?. அரற்று கவகனா?. ஆடுகவகனா?. ாடுகவகனா?. நான் என்
பசய்து ாராட்டுகவன்?.

விளக்கவுமர

இங்கும், 'தீர்ப் ரிய' என்றது முதலாகத் பதாடங்கி உமரக்க. ' ரம் ரகன' என்றது,
இயல் ாகன முன்னிற்கும்.
'ஆர்க்ககா' என்றது முதலிய ஐந்தும், ஐயத்தின்கண் வந்த ஓகாரம் ஏற்ற, குவ்வற்றுத்
ீ
தன்மம பயாருமம விமனமுற்றுக்கள். ஆர்த்தல் - புகழ்தல். அரற்றுதல் -
அன் ினால் வாய்விட்டழுதல். ார்த்தல் - உற்றுகநாக்குதல். என்பசய்ககன்'
 1.47.திருபவண் ா 651

என்றது, களிப்பு மீ தூர் வால் வந்த பசயலறுதி. தீர்ப் ரிய மால் - நீக்குதற்கரிய
ித்து. ஆனந்த மால் - க ரின் ப் ித்து. தான், அமசநிமல. 'ஆபராருவர்' என்றதன்
ின், 'அவமர' என் து எஞ்சிநின்றது. தாழ்ந்து - வணங்கி.

பசய்த ிமழயறிகயன் கசவடிகய மகபதாழுகத

உய்யும் வமகயின் உயிர்ப் றிகயன் - மவயத்
திருந்துமறயுள் கவல்மடுத்பதன் சிந்தமனக்கக ககாத்தான்
ப ருந்துமறயில் கமய ிரான். #618

திருப்ப ருந்துமற இமறவன் தன் கவமல என் மனத்துக் ககாத்தான்; இதற்குக்

காரணமாக நான் பசய்த ிமழமய அறிந்திகலன்; அவனது திருவடிமயகய
மகபதாழுது உய்யும் வமகயின் நிமலமயயும் அறிந்திகலன்.

விளக்கவுமர

ப ருந்துமறயில் கமய ிரான், மவயத்து இருந்து உமறயுள் இருந்த கவமல

மடுத்து என் சிந்தமனக்கக ககாத்தான்; யான் பசய்த ிமழயறிகயன். உய்யும்
வமகயறிகயன் உயிர்ப்பும் அறிகயன்' என விமனமுடிக்க. இது, ஞானத்மத
அருளினமமமய, ழிப் து க ாலப் புகழ்ந்தது.
உய்யும் வமக - ிமழக்கும் வழி; அதனினின்றும் தப்புமாறு. உயிர்ப்பு -
சுவாசித்தல்; தற்க ாதம் எழுதல். 'உமற' என்றது, திகரா தான சத்திமயயும், 'கவல்'
என்றது. சிவஞானத்மதயும் என்க. சிந்தமனக்கு, உருபு மயக்கம். சிந்தமன -
மார்பு; மனம். மடுத்துக் ககாத்தான் - நுமழத்து உருவச் பசய்தான்.

முன்மன விமனயிரண்டும் கவரறுத்து முன்னின்றான்

ின்மனப் ிறப் றுக்கும் க ராளன் - பதன்னன்
ப ருந்துமறயில் கமய ப ருங்கருமண யாளன்
வருந்துயரந் தீர்க்கும் மருந்து. #619

கமல்வரக் கடவனவாகிய ிறவிகமள நீக்கும் ப ரி கயானும், பதன்னனும்,

திருப்ப ருந்துமறமய உமடயவனும், ப ருங் கருமணயாளனும், வரும்
துன் ங்கமளத் தீர்க்கும் மருந்தாய் இருப் வனும் ஆகிய சிவப ருமான், நான்
முன்பசய்தவிமன இரண்மடயும் கவரறுத்து எனக்கு எதிகர நின்றான்.

விளக்கவுமர

ப ாருள்ககாள்: 'ப ருங்கருமணயாளனாகிய இமறவன், முன்னின்றான்; க ராளன்;

துயரந் தீர்க்கும் மருந்து'
 1.47.திருபவண் ா 652

க ராளன் - ப ருமமயுமடயவன். வரும் துயரம் - இனி வரு கின்ற துன் ங்கள்.

'துயரம் தீர்க்கும் மருந்து' என்றது, ஏககதச உருவகம்.

அமறகயா அறிவார்க் கமனத்துலகும் ஈன்ற

மமறகயானும் மாலும்மால் பகாள்ளும் - இமறகயான்
ப ருந்துமறயுள் கமய ப ருமான் ிரியா
திருந்துமறயும் என்பநஞ்சத் தின்று. #620

அறியப் புகுவார்க்குச் பசால்லளகவயாகமா?. ிரமனும் திருமாலும் அறியாது

மயக்கத்மத அமடகின்ற இமறவனும் திருப்ப ருந்துமறயில்
எழுந்தருளினவனும் ஆகிய சிவ ிரான், இன்று என் மனத்தில் தங்கி
வாழ்கின்றான்.

விளக்கவுமர

'அறிவார்க்கு அமறகயா' என மாற்றி, இறுதிக் கண் மவத்துமரக்க. அமறகயா -

அமறகூவல் விடுகின்கறன். மால் பகாள்ளும் - காணாமல் மயங்குகின்ற. இன்று
- இந்நாள். இமறவன் தம் பநஞ்சத்து உமறதமல அறிவுமடகயார் எளிதில்
உடன் டார் என்று கருதி 'அவர்க்கு அமறகயா' என்றார்.

ித்பதன்மன ஏற்றும் ிறப் றுக்கும் க ச்சரிதாம்

மத்தகம யாக்கும்வந் பதன்மனத்மத - அத்தன்
ப ருந்துமறயான் ஆட்பகாண்டு க ரருளால் கநாக்கும்
மருந்திறவாப் க ரின் ம் வந்து. #621

திருப்ப ருந்துமற இமறவன், வந்து என்மனப் ித்கதற்றுவான்; என் ிறவிமய

அறுப் ான்; துதித்தற்கு அரியனான இமறவன் என் மனத்மதக் களிப் மடயச்
பசய்வான்.

விளக்கவுமர

'அத்தன்' என்றது முதலாகத் பதாடங்கி உமரக்க.

'என்மனப் ித்கதற்றும்' எனவும் 'என் மனத்மதப் க ச்சரிதாம் மத்தம ஆக்கும்'
எனவும் மாற்றுக. ' ித்து' என்றது, அன்ம . மத்தம் - களிப்பு. 'அத்தன்,
ப ருந்துமறயான், மருந்து க ரின் ம்' என்றமவ, ஒரு ப ாருள் கமல் வந்த ல
ப யர்கள்.

வாரா வழியருளி வந்பதனக்கு மாறின்றி

ஆரா அமுதாய் அமமந்தன்கற - சீரார்
 1.47.திருபவண் ா 653

திருத்பதன் ப ருந்துமறயான் என்சிந்மத கமய

ஒருத்தன் ப ருக்கும் ஒளி. #622

திருப்ப ருந்துமற இமறவனும், என் மனத்தில் எழுந்தருளி இருக்கும்

ஒருவனுமாகிய இமறவன் ப ருக்கிய ஒளி வந்து இனிப் ிறவிக்கு வாராத
வழிமய அருளி, எனக்கு ஆராவமுதாக அமமந்து இருந்தது அன்கறா?.

விளக்கவுமர

'ஒளி அமமந்தன்று' என விமனமுடிக்க. அருளி - பகாடுத்து 'எனக்கு' என்றமத,

'என்கண்' எனத் திரிக்க. 'என்கண் வந்து மாறின்றி' என்க. மாறின்றி - நீங்காது
நின்று. அமமந்தன்று - அமமந்தது. ஏகாரம், கதற்றம்.

யாவர்க்கும் கமலாம் அளவிலாச் சீருமடயான்

யாவர்க்குங் கீ ழாம் அடிகயமன - யாவரும்
ப ற்றறியா இன் த்துள் மவத்தாய்க்பகன் எம்ப ருமான்
மற்றறிகயன் பசய்யும் வமக. #623

எல்லார்க்கும் கமலாகிய இமறவன், எல்லா வற்றிலும் கீ ழாகிய என்மனப்

க ரின் த்துள் மவத்தான். அவனுக்குக் மகம்மாறு பசய்யும் வமக அறிகயன்.

விளக்கவுமர

'சீருமடயான்' என்றதும், விளி. 'எம்ப ருமான்' என்றது, 'தமலவன்' என்னுந்

துமணயாய் நின்று, 'என் எம் ப ருமான்' என வந்தது. மற்று - மாறு; மகம்மாறு.
'மற்றுச் பசய்யும் வமக அறிகயன்' என இமயயும்.

மூவரும் முப் த்து மூவரும் மற்பறாழிந்த

கதவருங் காணாச் சிவப ருமான் - மாகவறி
மவயகத்கத வந்திழிந்த வார்கழல்கள் வந்திக்க
பமய்யகத்கத இன் ம் மிகும். #624

மும்மூர்த்திகளும், முப் த்து மூன்று கதவர்களும், மற்மறத் கதவர்களும்

கண்டறியாத சிவப ருமானுமடய திருவடி கமள வணங்கினால்,
உண்மமயாகிய மனத்தின்கண் ஆனந்தம் திகழும்.

விளக்கவுமர

மூவர் - மும்மூர்த்திகள்; முப் த்து மூவர் - உருத்திரர் திபனாருவர்; ஆதித்தர்

ன்னிருவர்; மருத்துவர் இருவர்; வசுக்கள் எண்மர். மற்பறாழிந்த கதவர், இவர்தம்
 1.48. ண்டாய நான்மமற 654

ரிவாரங்களும், இந்திரன் முதலிய திமசக்காவலரும், இனி, திபனண் கணங்களுட்

சில கூட்டத் தினரும் கதவர் எனப் டுவர் என்க. மா - குதிமர. பமய்யகத்கத -
உடம் ினிடத்திற்றாகன, உடம் ின்கண் இன் ம் மிகுதல் கூறகவ, உயிரின்கண்
இன் ம் மிகுதல் பசால்லகவண்டாவாயிற்று.

இருந்பதன்மன ஆண்டான் இமணயடிகய சிந்தித்து

இருந்திரந்து பகாள்பநஞ்கச எல்லாந் - தருங்காண்
ப ருந்துமறயின் கமய ப ருங்கருமண யாளன்
மருந்துருவாய் என்மனத்கத வந்து. #625

பநஞ்கச! என்மன ஆண்டருளினவனாகிய இமறவனது திருவடிமயச் சிந்தித்துக்

பகாண்டிருந்து, கவண்டும் ப ாருள்கமள எல்லாம் கவண்டிக் பகாள்.
கவண்டினால் திருப்ப ருந் துமறயான் நீ கவண்டுவனவற்மற எல்லாம்
தந்தருளுவான்.

விளக்கவுமர

'ப ருந்துமறயின் கமய' என்றது பதாடங்கி உமரக்க.

'ஆண்டான்' என்றதமன முற்றாக்கி, 'அவன் இமண யடிகய' என எடுத்துக் பகாண்டு
உமரக்க 'பகாள்' என்றது, துமண விமன. 'பகாண்டால், எல்லாம் தரும்' என்க.
காண், முன்னிமலயமச. மருந்துருவாய் - அமுதமாய்.

இன் ம் ப ருக்கி இருளகற்றி எஞ்ஞான்றுந்

துன் ந் பதாடர்வறுத்துச் கசாதியாய் - அன் மமத்துச்
சீரார் ப ருந்துமறயான் என்னுமடய சிந்மதகய
ஊராகக் பகாண்டான் உவந்து. #626

திருப்ப ருந்துமறயான் ஆனந்தம் ப ருகச் பசய்து அஞ்ஞான இருமள அகற்றித்

துன் த்மத கவரறுத்துத் தன்னிடத்து அன்ம யும் எனக்கு அருள் பசய்து, என்
மனத்மதகய தனக்குத் திருக்ககாயிலாகக் பகாண்டான்.

விளக்கவுமர

ப ாருள்ககாள்: 'ப ருந்துமறயான், கசாதியாய் இருளகற்றித் துன் ம் பதாடர்வு

அறுத்து, அன் மமத்து இன் ம் ப ருக்கி, என்னுமடய சிந்மதகய உவந்து
எஞ்ஞான்றும் ஊராகக் பகாண்டான். பதாடர்வு - பதாடர்தல்.

1.48. ண்டாய நான்மமற

 1.48. ண்டாய நான்மமற 655

ண்டாய நான்மமறயும் ாலணுகா மாலயனுங்

கண்டாரு மில்மலக் கமடகயமனத் - பதாண்டாகக்
பகாண்டருளுங் ககாகழிஎங் ககாமாற்கு பநஞ்சகம
உண்டாகமா மகம்மா றுமர. #627

பநஞ்கச! ழமமயாகிய நான்கு கவதங்களும் க்கத்தில் அணுகமாட்டா;

திருமால் ிரமன் என்க ாரும் கண்டறி யார்; அப் டிப் ட்ட ககாகழி எம்ககாமான்
கமடகயமனத் பதாண்டு பகாண்டதற்கு நாம் பசய்யும் மகம்மாறு உளகதா?

விளக்கவுமர

ண்மடயதாய ப ாருமள, ' ண்டு' என்றார், 'அவன் ால் அணுகா' எனவும்,

'அவமனக் கண்டார் இல்மல' எனவும், பசய்யுட்கண் முன்வரற் ாலனவாய சுட்டுப்
ப யர்கள் வருவிக்க. 'கண்டாரும்' என்ற உம்மம, இழிவு சிறப்பு. 'இல்மல' என்றதன்
ின், 'அங்ஙனமாக' என் து வருவிக்க.

உள்ள மலமூன்றும் மாய உகுப ருந்கதன்

பவள்ளந் தரும் ரியின் கமல்வந்த - வள்ளல்
மருவும் ப ருந்துமறமய வாழ்த்துமின்கள் வாழ்த்தக்
கருவுங் பகடும் ிறவிக் காடு. #628

பதாண்டர்ககள! நமது மும்மலங்கள் பகடும் டி இன் ப் ப ருந் கதமனச்

பசாரிகின்ற இமறவன் எழுந்தருளி இருக்கிற திருப்ப ருந்துமறமய
வாழ்த்துங்கள்! வாழ்த்தினால் நம் ிறவிக்காடு கவகராடு பகடும்.

விளக்கவுமர

உள்ள மலம் - அறிவின்கண் ற்றிய மலம். மாய - பகட. ' ிறவிக் காடு கருவும்
பகடும்' என மாற்றுக. கருவுங் பகடுத லாவது, முதலும் இல்லாது அழிதல்.

காட்டகத்து கவடன் கடலில் வமலவாணன்

நாட்டிற் ரி ாகன் நம்விமனமய - வட்டி
ீ
அருளும் ப ருந்துமறயான் அங்கமல ாதம்
மருளுங் பகடபநஞ்கச வாழ்த்து. #629

பநஞ்கச! காட்டில் கவடனாய் வந்தவனும், கடலில் வமலயனாய் வந்தவனும்,

ாண்டி நாட்டில் குதிமரப் ாகனாய் வந்த வனும், நமது விமனகமளக் பகடுத்து
நம்மம ஆண்டருள் பசய்கின்ற திருப்ப ருந்துமறயானும் ஆகிய சிவப ருமான்
திருவடிமய நமது மருள் பகடும் வண்ணம் வாழ்த்துவாயாக!
 1.48. ண்டாய நான்மமற 656

விளக்கவுமர

காட்டகத்து கவடனாயது, அருச்சுனன் ப ாருட்டு, கடலில் வமலவாணனாயது,

நந்திப ருமான், உமமயம்மம இவர் களது சா ந்தீர்த்து ஏற்றருளுதற்ப ாருட்டு. ரி
ாகன் (குதிமர பசலுத்துகவான்) ஆயது அடிகட்கு அருளுதற் ப ாருட்டு. 'காடு'
என்றதில் குறிஞ்சியும் அடங்குதலின், 'நானிலத்தும் கதான்றி அருள் பசய் வன்'
என அருளிச்பசய்தவாறு. பநஞ்கச அருளும் ப ருந்துமற யான், கவடன்;
வமலவாணன்; ரி ாகன்; அவன் அம் கமல ாதம் வாழ்த்து' என விமனமுடிக்க.
மருள் - மயக்கம்; திரிபுணர்வு. 'மருளும்' என்ற உம்மம, முன்க ாந்த. 'விமன'
என்றமதத் தழுவி நின்ற எச்சம்.

வாழ்ந்தார்கள் ஆவாரும் வல்விமனமய மாய்ப் ாருந்

தாழ்ந்துலகம் ஏத்தத் தகுவாருஞ் - சூழ்ந்தமரர்
பசன்றிமறஞ்சி ஏத்தும் திருவார் ப ருந்துமறமய
நன்றிமறஞ்சி ஏத்தும் நமர். #630

திருப்ப ருந்துமறமய வணங்கித் துதிக்கின்ற அன் ர்கள், வாழ்ந்கதாராவர்; வலிய

விமனகமளக் பகடுப் வர் களும், உலகம் வணங்கித் துதித்தற்கு உரிகயாரும்
ஆவர்.

விளக்கவுமர

'உலகம் தாழ்ந்து ஏத்த' என்க. தாழ்தல் - வணங்குதல்.

நண்ணிப் ப ருந்துமறமய நம்மிடர்கள் க ாயகல

எண்ணி எழுககா கழிக்கரமசப் - ண்ணின்
பமாழியாகளா டுத்தர ககாசமங்மக மன்னிக்
கழியா திருந்தவமனக் காண். #631

பநஞ்கச! ககாகழிக்கு அரசனும், எம் ிராட்டிகயாடு திருவுத்தரககாச மங்மகயில்

நிமல ப ற்று நீங்காது இருப் வனுமாகிய சிவப ருமாமனச் சிந்தித்து
எழுவாயாக! வழி டுவாயாக!

விளக்கவுமர

'நம் இடர்கள் க ாயகல எண்ணிப் ப ருந்துமறமய நண்ணி எழு ககாகழிக்கமர'

என்றது. 'அப்ப ருமாமன' என்னும் ப ாருளதாய் நின்றது. 'ககாகழிக்கரசனாயும்,
 1.48. ண்டாய நான்மமற 657

உத்தரககாசமங்மக மன்னிக் கழியாதிருந்தவனும் ஆகிய ப ருமாமனக் காண் '

என் தும் ப ாருள். 'காணின், நலம் ப றலாம்' என் து குறிப்ப ச்சம்.

காணுங் கரணங்கள் எல்லாம்க ரின் பமனப்

க ணும் அடியார் ிறப் கலக் - காணும்
ப ரியாமன பநஞ்கச ப ருந்துமறயில் என்றும்
ிரியாமன வாயாரப் க சு. #632

பநஞ்கச! கருவிகள் யாவும் க ரின் உருவமாய்ப் க ாற்றுகின்ற அடியார்கள்

தம் ிறவி ஒழியும் டி வழி டுகின்ற ப ரிகயானும் திருப்ப ருந்துமறமய
எப்ப ாழுதும் ிரியாதவனு மாகிய ப ருமாமன வாயாரப் புகழ்ந்து க சுவாயாக!

விளக்கவுமர

காணும் கரணங்கள் எல்லாம் - அறிதற்குரிய கருவிகள் யாவும். க ரின் பமனப்

க ணும் அடியார் - க ரின் த்மத நுகரும் கருவிககளயாகும் வண்ணம்
குறிக்பகாண்டு நிற்கும் அடியார்களது; என்றது, ' ிராரத்த விமன நுகர்ச்சி
கதான்றும்வழி அதமனத் தம் பசயலும் ிறர் பசயலுமாகக் பகாண்டு நுகராது,
முதல்வன் பசயகலயாகக்பகாண்டு நுகரும் அடியார்கள்' என்ற டி. அங்ஙனம்
நுகரும்வழிப் ப ற்ற சிற்றின் ந்தாகன க ரின் மாய் விமளயு மாகலின் (தி.8
திருவுந்தியார் 33), அவர்க்கு ஆகாமியம் இல்மலயாம். அஃது இல்மலயாககவ
ிறப்பும் இல்லாபதாழியும். அங்ஙனம் பசய்வது திருவருகளயாகலின், 'அவரது
ிறப்பு அகலக் காணும் ப ரி யான்' என்று அருளிச்பசய்தார். காணுதல் -
கநாக்குதல். க ரின் ம் நுகர்தற்கருவிகமள, க ரின் ம்' என்றார். இவ்வநு வ
நிமலக்கு இத் திருப் ாட்டிமனச் சிவஞானமா ாடியத்துள் (சூ.11, அதி.1.)
எடுத்துக்காட்டினமம காண்க.

க சும் ப ாருளுக் கிலக்கிதமாம் க ச்சிறந்த

மாசின் மணியின் மணிவார்த்மத - க சிப்
ப ருந்துமறகய என்று ிறப் றுத்கதன் நல்ல
மருந்தினடி என்மனத்கத மவத்து. #633

நல்ல அமிர்தம் க ால் வனாகிய ப ருமானது திருவடிமய என்மனத்தில்

இருத்திச் பசால்லளமவக் கடந்த, அவனது திருவார்த்மதமயப் க சி, அவன்
திருப்ப ருந்துமறமய வாழ்த்தி என் ிறவித் தமளமய ஒழித்கதன்.

விளக்கவுமர
 1.49.திருப் மடயாட்சி 658

க சும் ப ாருளுக்கு - க சுதற்குக் பகாள்ளப் டும் ப ாருளின் இயல் ிற்கு.

'ப ாருள்' என்றது அதன் இயல் ிற் காயிற்று. 'இலக்கியம்' என் து 'இலக்கிதம்' என
வந்தது. 'இலக்கித மாம் மணி' என இமயயும். எனகவ, 'மக்கள் தம் வாயாற்
க சுதற்கு உரிய ப ாருள் இமறவகன' என்றவாறாயிற்று. 'ப ருந்துமறகய என்று
ிறப் றுத்கதன்' என்றமத இறுதிக்கண் கூட்டுக. ிறவியாகிய தீராப் ப ரும்
ிணிமய நீக்கும் மருந்து ஆதலின், 'நல்ல மருந்து', என்று அருளிச்பசய்தார். 'அடி'
என்றது, மருந்திற்கும் ஏற்புமடய தாமாறு அறிக.

1.49.திருப் மடயாட்சி
கண்க ளிரண்டும் அவன்கழல் கண்டு
களிப் ன ஆகாகத
காரிமக யார்கள்தம் வாழ்வில்என் வாழ்வு
கமடப் டும் ஆகாகத
மண்களில் வந்து ிறந்திடு மாறு
மறந்திடும் ஆகாகத
மாலறி யாமலர்ப் ாதம் இரண்டும்
வணங்குதும் ஆகாகத
ண்களி கூர்தரு ாடபலா டாடல்
யின்றிடு மாகாகத
ாண்டிநன் னாடுமட யான் மட யாட்சிகள்
ாடுது மாகாகத
விண்களி கூர்வகதார் கவதகம் வந்து
பவளிப் டு மாகாகத
மீ ன்வமல வசிய
ீ கானவன் வந்து
பவளிப் டு மாயிடிகல. #634

மீ மனப் ிடிக்கும் ப ாருட்டு வமல வசிய

ீ கவடனாகிய இமறவன், எழுந்தருளித்
கதான்றுவனாயின், இரண்டு கண்களும், அவன் திருவடிமயக் கண்டு களிப் ன
ஆகாது க ாகுகமா? எனது வாழ்க்மக மகளிபராடு கூடிவாழ்வதில் முடிவு
ப ற்றுவிடுதல் ஆகாது க ாகுகமா? மண்ணுலகத்தில் வந்து ிறந்திடும்
விதத்மத மறத்தல் ஆகாது க ாகுகமா? திருமால் அறியாத தாமமர மலர்
க ான்ற திருவடிகள் இரண்மடயும் வழி டுவதும் ஆகாது க ாகுகமா?
இமசயினால் மிக்க மகிழ்ச்சிமயத் தருகின்ற ாட்டுடன், ஆட்டம் ழகுதல்
ஆகாது க ாகுகமா? நல்ல ாண்டி நாட்மடயுமடய இமறவன் தனது
மடயாகிய அடியார்கமள ஆளும் தன்மமகமளப் ாடுதல் ஆகாது க ாகுகமா?
 1.49.திருப் மடயாட்சி 659

விண்ணவரும் மகிழ்ச்சி மிகத் தக்க ஒரு மாற்றம் கதான்றுதல் ஆகாது

க ாகுகமா?

விளக்கவுமர

இதன்கண் எல்லாத் திருப் ாட்டுக்களிலும், ஈற்றடிமய முதலிற்பகாள்க.

ஆகாது - உண்டாகாது; நிகழாது. 'ஆகாகத' என்றது, ன்மம ஒருமம மயக்கம்.
இவ்வாறு ின்னும் வருவன காண்க. ஏகாரம், எதிர்மறுத்துமரத்தற்கண் வந்த
வினாப்ப ாருட்டு (பதால். பசால். 246.). இது, ின்வருவன லவற்றிற்கும் ஒக்கும்.
வாழ்வில் - வாழ்வுக ால. கமடப் டும் - சுதந்திரமின்றி இமறவன் வழிப் டும்.
இதமனப் ப யபரச்சமாக்கி, 'அது' என்னும் பசால்பலச்சம் வருவித்து முடிக்க.
இன்கனாரன்ன விமனமுற்றுக்கள் லவும், இங்குத் பதாழிற் ப யர்ப் ப ாருள்
தந்தன என்று க ாவாரும் உளர். ிறந்திடுமாற்மற மறத்தல், இனி அது நிகழாது
என்னும் துணிவினாலாம். ாதம் வணங்குதலாக இங்கு அருளிச்பசய்வன லவும்,
'கநர் டக் கண்டு வணங்குதலாகிய அநு வ வணக்கத்மதகய என்க. அவற்றுள்
இது, ாதம் மாலறியா அருமமயுமடமமமய நிமனந்து அருளிச் பசய்தது.
'வணங்குதும்' என்றன் ின், 'அஃது' என்னும் கதான்றா எழுவாய் வருவித்து, 'ஆகாகத'
என்றதமன கவறு பதாடராக்கி உமரக்க. இவ் வாறும் வருவன ின்னும் உள.
'களிகூர்தரு ண் ாடபலாடு' என மாறுக. யின்றிடும் - யிலப் ட்டிடும்.
' ாண்டிநன்னாடுமட யானாகிய சிவ ிரான் , தன்பதாண்டர்களாகிய மடமய
ஆளும் திறங்கள் ாடுதும்' என்க.
விண் - விண்கணார். 'களி' என்றது, வியப் ிமன. கவதகம் - கவறு டுத்தும்
ப ாருள்; அஃது, இங்குத் திருவருள். அது பவளிப் டுதல் - தனது பசயமலப்
புலப் டுத்தல். விண்கணார் வியத்தல், மண்கணார், தம்மினும் கமகலாராய்
மாறினமம குறித்தாம். வமலவாணமர அடிகள் கவடர் எனவும் குறித்தமல,
'கிராத கவடபமாடு' (தி.8 கீ ர்த்தித். 15.) என்றவிடத்தும் காண்க.

ஒன்றிபனா படான்றுகமா மரந்திபனா மடந்தும்

உயிர்ப் று மாகாகத
உன்னடி யார்அடி யார்அடி கயாபமன
உய்ந்தன வாகாகத
கன்மற நிமனந்பதழு தாபயன வந்த
கணக்கது வாகாகத
காரண மாகும் அனாதி குணங்கள்
கருத்துறு மாகாகத
நன்றிது தீபதன வந்த நடுக்கம்
 1.49.திருப் மடயாட்சி 660

நடந்தன ஆகாகத
நாமுபம லாம்அடி யாருட கனபசல
நண்ணுது மாகாகத
என்றுபமன் அன்பு நிமறந்த ராவமு
பதய்துவ தாகாகத
ஏறுமட யான்எமன ஆளுமட நாயகன்
என்னுள் புகுந்திடிகல. #635

இட வாகனத்மத உமடயவனும், என்மன அடிமமயாகவுமடய

தமலவனுமாகிய சிவப ருமான் என்னுள்கள புகுவானாயின், உயிகராடு
உடம்பும் ஒப் ற்ற ஐம்ப ாறிககளாடு ஐம்புலன்களும் கலந்து உயிர்க்கும்
தன்மம அறுதல் ஆகாது க ாகுகமா? இமறவகன! உன் அடியார்க்கு அடிகயாம்
என்று பசால்லித் துன் ங்கள் லவும் நீங்குதல் ஆகாது க ாகுகமா? கன்மற
எண்ணி எழுகின்ற தாய்ப் சுமவப் க ால இமறவன் முன் வந்து உருகுகின்ற
தன்மம ஆகாது க ாகுகமா? எல்லாச் பசயல்களுக்கும் காரணமாகிய
இமறவனுமடய குணங்கள் என் மனத்தில் ப ாருந்துதல் ஆகாது க ாகுகமா?
இது நல்லது இது தீயது என்று ஆராய்ந்து அதனால் உண்டாகிய மனக் கலக்கம்
நீங்குதல் ஆகாது க ாகுகமா? முன்மனய அடியார்களுடன் வட்டுலகிற்
ீ பசன்று
கசர ஒன்று கூடுவதும் ஆகாது க ாகுகமா? எந்நாளும் எனது அன்பு நிமறந்த
கமலான அமுதம் அமடவது ஆகாது க ாகுகமா?

விளக்கவுமர

ஒன்றிபனாடு ஒன்றும் - ஒன்றாகிய உயிகராடு ப ாருந்துகின்ற. ஐந்திபனாடு ஐந்து

- ஞாகனந்திரியங்களும், கன்கமந்திரியங்களும், உயிர்ப்பு அறும் - பசயலறும்.
'அடியாரடி கயாம்' என்னாது, 'அடியா ரடியா ரடிகயாம்' என்றார், 'தமது தகுதி
அத்துமணயகத' என்றற்கு. என - என்று பசால்லி. உய்ந்தன - உய்ந்த பசயல்கள்;
இது, துணிவினால் எதிர்காலம் இறந்தகாலம் ஆயவாறு; இவ்வாறு ின்னும்
வருவன உள. வந்தவன் இமறவன். கணக்கு - நிமலமம. அது, குதிப்ப ாருள்
விகுதி. காரணமாகும் - எப் ப ாருட்கும் காரணன் ஆகின்ற. அனாதி -
ஆதியில்லாதவன்; இமறவன். 'அவனது குணங்கள் எட்டு' என் தமனப் ின்னர்
(தி.8 திருப் மடயாட்சி ா.7) அருளிச் பசய்தல் காண்க. கருத்து உறும் - எம்
உள்ளத்தில் ப ாருந்தும். 'இது' என்றது, தாப் ிமசயாய், முன்னரும் பசன்று
இமயயும். நடுக்கம் - துன் ம்; அது, துன் த்திற் ஏதுவாகிய விருப்பு
பவறுப்புக்கமளக் குறித்தது. நடந்தன - விலகுவன. பசல - இமறயுலகத்திற்குச்
 1.49.திருப் மடயாட்சி 661

பசல்ல. நண்ணுதும் - பதாடங்குகவாம். அன்பு நிமறந்த - அன்பு பசன்று

நிமறந்ததாகிய. ராவமுது - எங்கும் நிமறந்த இன் ம்.

ந்த விகார குணங்கள் றிந்து

மறிந்திடு மாகாகத
ாவமன யாய கருத்தினில் வந்த
ராவமு தாகாகத
அந்த மிலாத அகண்டமும் நம்முள்
அகப் டு மாகாகத
ஆதி முதற் ர மாய ரஞ்சுடர்
அண்ணுவ தாகாகத
பசந்துவர் வாய்மட வாரிட ரானமவ
சிந்திடு மாகாகத
கசலன கண்கள் அவன்திரு கமனி
திமளப் ன ஆகாகத
இந்திர ஞால இடர்ப் ிற வித்துயர்
ஏகுவ தாகாகத
என்னுமட நாயக னாகிய ஈசன்
எதிர்ப் டு மாயிடிகல. #636

என்னுமடய தமலவனாகிய ஈசன் எதிகர கதான்று வனாயின் ாசத்

பதாடர் ினால் உண்டாகும் மாறு ட்ட குணங்கள் அழிவதும் ஆகாது க ாகுகமா?
ாவமன பசய்கின்ற மனத்தினில் ஊறுகின்ற கமலான அமுதம் ஆகாது
க ாகுகமா? எல்மலயில்லாத உலகப் ப ாருள்களும் நமது உள்ளத்தில்
அகப் டுதல் ஆகாது க ாகுகமா? எல்லாவற்றிக்கும் முதலான ரஞ்சுடர்
பநருங்கும் ழி ஆகாது க ாகுகமா? மிகச் சிவந்த வாயிமனயுமடய ப ண்களால்
வரும் துன் ங்களானமவ ஒழிந்து க ாதல் ஆகாது க ாகுகமா? கசல் மீ ன்
க ான்ற கண்கள் அவனது திருகமனி அழகில் ஈடு டுதல் ஆகாது க ாகுகமா?
இந்திர சாலம் க ான்ற மயக்குகின்ற ிறவித் துன் ம் ஒழிதல் ஆகாது
க ாகுகமா?

விளக்கவுமர

ந்த விகார குணங்கள் - கட்டுண்டற்கு ஏதுவாகிய கவறு ட்ட குணங்கள்; அமவ

முக்குணங்கள். றிந்து - பதாடர்பு அற்று. மறிந்திடும் - வந்தவழிகய நீங்கும்.
ாவமனயாய கருத்து - ாவிப் தாகிய உள்ளம். 'வந்த ராவமுது' என்றதமன,
' ராவமுது வந்தது' என மாற்றியுமரக்க.
 1.49.திருப் மடயாட்சி 662

வந்தது - அநு வமாயது. அந்தம் - அழிவு. அகண்டம் - பூரணப் ப ாருள். உம்மம,

சிறப்பு; 'அது, நம்முள் அகப் ட்டுத் கதான்றும்' என்க. ஆதிமுதற் ரமாய ரஞ்சுடர்
அண்ணுவது - எப்ப ாருட்கும் முதலும், எல்லா முதன்மமயும் உமடயதும் ஆகிய
கமலான ஒளிமய நாம் அணுகுவது. தம் கண்கமள, 'கசலன கண்கள்' என்றார்,
அவன் திருகமனி அழகு எம்மமப் ப ண்மமப் டுத்தியது என்றற்கு.
'இந்திர ஞாலம் க ாலும் ிறவி' என்க, இது, கடிதின் மமறந்தும் கதான்றியும்
வருதல் ற்றி வந்த உவமம. 'இடர்' என்றது, ிறவியது தன்மமமயயும், 'துயர்'
என்றது அதனால் விமளயும் நிமலமயயும் கூறியவாறு.

என்னணி யார்முமல ஆகம் அமளந்துடன்

இன்புறு மாகாகத
எல்மலயில் மாக்கரு மணக்கடல் இன்றினி
தாடுது மாகாகத
நன்மணி நாதம் முழங்கிபயன் உள்ளுற
நண்ணுவ தாகாகத
நாதன் அணித்திரு நீற்றிமன நித்தலும்
நண்ணுவ தாகாகத
மன்னிய அன் ரில் என் ணி முந்துற
மவகுவ தாகாகத
மாமமற யும்அறி யாமலர்ப் ாதம்
வணங்குது மாகாகத
இன்னியற் பசங்கழு நீர்மலர் என்தமல
எய்துவ தாகாகத
என்மன யுமடப்ப ரு மான்அருள் ஈசன்
எழுந்தரு ளப்ப றிகல. #637

என்மன ஆளாக உமடய ப ருமானும், அருளு கின்ற ஈசனும் ஆகிய இமறவன்

எழுந்தருளி வரப் ப ற்றால் என்னுமடய அழகு ப ாருந்திய தனங்கள்
இமறவனது திருமார்க ாடு ப ாருந்தி உடனாக இன்புறுதல் ஆகாது க ாகுகமா?
ப ரிய கருமணக் கடல் இனிது இன் மாக ஆடுவதும் ஆகாகத க ாகுகமா?
நல்ல மணி ஓமச என் உள்ளத்திகல ப ாருந்த அதமன நான் அமடதல்
ஆகாது க ாகுகமா? இமறவனது அழகிய திருநீற்மற நாள்கதாறும் அணிவது
ஆகாது க ாகுகமா? நிமல ப ற்ற அன் ரில் எனது ணி யானது முற் ட
நிகழ்வது ஆகாது க ாகுகமா? ப ருமம ப ாருந்திய கவதங்களும் அறிய
முடியாத தாமமர மலர் க ான்ற திருவடிகமள வணங்குதலும் ஆகாது
 1.49.திருப் மடயாட்சி 663

க ாகுகமா? இனிய தன்மமயுமடய பசங்கழு நீர்மலர் மாமல, என்கமல்

ப ாருந்துதல் ஆகாது க ாகுகமா?

விளக்கவுமர

ஆகம் - இமறவனது மார்பு. அமளந்து - கலந்து; இதமன, 'அமளய' எனத் திரிக்க.

உடன் - ஒருங்கு. 'யான் ப ண்மம யுமடகயனாய் அவபனாடு கலந்தாற்க ாலும்
இன் த்மத அமடயும் அத்தன்மம ஆகாகத' என் து முதலடியின் ப ாருள்.
இதுவும், கமல் 'கசலன கண்கள் அவன் திருகமனி திமளப் ன' என்றாற்க ால,
இமறவன் திருகமனியது அழமகச் சிறப் ித்ததாம். 'நன்மணி ......நண்ணுவது'
என்றது, 'கயாகநிமல தாகன மகவரும்' என்றதாம். நித்தலும் 'நண்ணுவது' என்றது,
நண்ணுதலாகிய அதன் யன்கமல் நின்றது; அப் யனாவது மும்மலங்களும் நீங்கப்
ப றுதல். மவகுவது - ப ாருந்துவது. அடிகள் சிவ ிரானுக்குச் பசங்கழுநீர் மாமல
கூறுவராகலின் (தி.8 கீ ர்த்தித். 113-114) அது கநகர தமக்குக் கிமடக்கப்ப றும்
என்றார். ப றில் - அப்க ற்றிமன யாம் ப ற்றால்.

மண்ணினில் மாமய மதித்து வகுத்த

மயக்கறு மாகாகத
வானவ ரும்அறி யாமலர்ப் ாதம்
வணங்குது மாகாகத
கண்ணிலி காலம் அமனத்தினும் வந்த
கலக்கறு மாகாகத
காதல்பச யும்அடி யார்மனம் இன்று
களித்திடு மாகாகத
ப ண்ணலி ஆபணன நாபமன வந்த
ிணக்கறு மாகாகத
க ரறி யாத அகநக வங்கள்
ிமழத்தன ஆகாகத
எண்ணிலி யாகிய சித்திகள் வந்பதமன
எய்துவ தாகாகத
என்மன யுமடப்ப ரு மான்அருள் ஈசன்
எழுந்தரு ளப்ப றிகல. #638

என்மன ஆளாக உமடய ப ருமானும் அருளு கின்ற ஈசனுமாகிய இமறவன்

எழுந்தருளப் ப ற்றால் உலகினில் மாயா காரியங்கமள விரும் ிச்
பசய்ததனால் உண்டாகிய மயக்க உணர்ச்சியறுதலும் ஆகாது க ாகுகமா?
கதவரும் அறிய முடியாத தாமமர மலர் க ான்ற திருவடிமய வழி டுதல்
 1.49.திருப் மடயாட்சி 664

ஆகாது க ாகுகமா? ஆணவ இருளில் அழுந்தி அழிவில்லாது கிடந்த காலம்

முழுவதினும் வந்த கலக்கமானது அற்று ஒழிதல் ஆகாது க ாகுகமா? அன்பு
பசய்கின்ற அடியவரது மனமானது இப்ப ாழுது களிப்புற்றிருத்தல் ஆகாது
க ாகுகமா? ப ண் அலி ஆண் என்றும் நிலம், நீர் என்றும், உண்டாகிய மாறு ாடு
அற்று ஒழிதல் ஆகாது க ாகுகமா? ப யர் கமள அறியாத ல
ிறவிகளினின்றும் தப்புதல் முடியாது க ாகுகமா? எண்ணிலாத அற்புதச்
பசயல்கள் வந்து என்மன அமடதல், ஆகாது க ாகுகமா?

விளக்கவுமர

இமறவன் மதித்து வகுத்த மாயா காரியங்கமள, மாமயகய மதித்து

வகுத்ததுக ால அருளிச்பசய்தார். இங்கு, ாதம், வானவரும் அறியாத
அருமமயுமடமமமய நிமனந்து அருளிச் பசய்தார். கண் இலி - கண்கணாட்டம்
இல்லாத கூற்றுவன். 'ஆட் ார்த் துழலும் அருளில் கூற்று' (நாலடி - 20) என்றார்
ிறரும். காலம் - இறுதிக்காலம். வந்த கலக்கு - வந்ததனால் உண்டாகிய
கலக்கம். அடியார் மனம் களித்தல், தாம் ப ற்ற க று தம் தமர்க்கும் கிமடத்தமம
ற்றி. ' ிறர்' என் தமன 'ப ண் அலி ஆண்' என வகுத்கதாதினார். உணர்வு
அங்ஙனம் கவறு டுதல் ற்றி. ிணக்கு - ஞானத்திற்கு மாறாய உணர்வு. க ர்
அறியாத - இன்ன என அறிந்து பசால்ல இயலாத. இனி , க ர்தல், (நீங்குதல்)
அறியாத என்றுமாம். வங்கள் - ிறப்புக்கள். ிமழத்தன - தப் ிய பசயல்கள்.
ிறவியினின்றும் நீங்கு தல் ஒன்கறயாயினும் , ல ிறவிகட்கும் காரணமாய
விமனகமள கநாக்கப் லவாம் என் து ற்றி, ' ிமழத்தன' என்றார். சித்திகள்
தாகம வருவன என்க.

ப ான்னிய லுந்திரு கமனிபவண் ண ீறு

ப ாலிந்திடு மாகாகத
பூமமழ மாதவர் மககள் குவிந்து
ப ாழிந்திடு மாகாகத
மின்னியல் நுண்ணிமட யார்கள் கருத்து
பவளிப் டு மாகாகத
வமண
ீ முரன்பறழும் ஓமசயில் இன் ம்
மிகுத்திடு மாகாகத
தன்னடி யார்அடி என்தமல மீ து
தமழப் ன ஆகாகத
தானடி கயாம்உட கனஉய வந்து
தமலப் டு மாகாகத
 1.49.திருப் மடயாட்சி 665

இன்னியம் எங்கும் நிமறந்தினி தாக

இயம் ிடு மாகாகத
என்மனமுன் ஆளுமட ஈசன்என் அத்தன்
எழுந்தரு ளப்ப றிகல. #639

என்மன முன்கன ஆளாகவுமடய ஈசனும், தந்மதயுமாகிய இமறவன்

எழுந்தருளப் ப ற்றால் ப ான்னிறம் ப ாருந்திய திருகமனியில் திருபவண்ண ீறு
விளங்கித் கதான்றுதல் ஆகாது க ாகுகமா? ப ரிய முனிவர்களுமடய மககள்
குவிக்கப் ப ற்று மலர் மாரிமயப் ப ய்தல் ஆகாது க ாகுகமா? மின்னமலப்
க ான்று நுட் மான இமடமய உமடய ப ண்ணினது வஞ்சமன யான
எண்ணம் பவளிப் டுதல் ஆகாது க ாகுகமா? வமணயானது
ீ முழங்குதலால்
உண்டாகின்ற ஒலிமயப் க ான்ற இன் மானது மிகுந்திடுதல் ஆகாது
க ாகுகமா? அவன் அடியாருமடய திருவடிகள் என் தமல மீ து விளங்குதல்
ஆகாது க ாகுகமா? அடிகயாங்கள் உய்தி ப றும் டி, தான் எழுந்தருளி வந்து
எங்களுடன் கலத்தல் ஆகாது க ாகுகமா? எவ்விடத்தும் இனிய ஓமசகள்
நிமறந்து இனிமமயாக ஒலித்தல் ஆகாது க ாகுகமா?

விளக்கவுமர

திருகமனி, இமறவனுமடயது. ப ாலிந்திடும் - கண்முன் விளங்கும். 'பூமமழமயப்

ப ாழிந்திடும்' என்க. நல்லன நிகழுங்கால், கதவரும், முனிவரும் பூமமழ ப ாழிந்து
வாழ்த்துவர் என்க. 'கருத்து' என்றது, வஞ்சமனமய. தான் - இமறவன். உடகன -
ஒருகசர. தமலப் டுதல் - அளவளாவுதல். இயம் - வாச்சியம்.

பசால்லிய லாபதழு தூமணி கயாமச

சுமவதரு மாகாகத
துண்பணன என்னுளம் மன்னிய கசாதி
பதாடர்ந்பதழு மாகாகத
ல்லியல் ாய ரப் ற வந்த
ரா ர மாகாகத
ண்டறி யாத ராநு வங்கள்
ரந்பதழு மாகாகத
வில்லியல் நன்னுத லார்மயல் இன்று
விமளந்திடு மாகாகத
விண்ணவ ரும்அறி யாத விழுப்ப ாருள்
இப்ப ாரு ளாகாகத
எல்மலயி லாதன எண்குண மானமவ
 1.49.திருப் மடயாட்சி 666

எய்திடு மாகாகத
இந்து சிகாமணி எங்கமள ஆள
எழுந்தரு ளப்ப றிகல. #640

சந்திரமனத் தமலமணியாக அணிந்த ப ருமான், எங்கமள ஆளும்ப ாருட்டு

எழுந்தருளப் ப ற்றால் பசால்லுவதற்கு முடியாத டி உண்டாகின்ற,
தூய்மமயான மணி ஓமச இன் த்மதத் தருதல் ஆகாது க ாகுகமா? மிக
விமரவாக, என் உள்ளத்தில் ப ாருந் திய கசாதி இமடவிடாது வளர்தல் ஆகாது
க ாகுகமா? ல வமகயான மன அமலவு பகடும் டி வந்தருளின,
ரம்ப ாருளினது யன் உண்டாகாது, க ாகுகமா? முற்காலத்திலும் அறிந்திராத
கமலான அனு வங்கள் விரிந்து கதான்றுதலும் உண்டாகாது க ாகுகமா?
வில்மலப் க ான்ற அழகிய பநற்றிமய உமடய ப ண் களது ஆமச
க ான்றகதார் ஆமச, இப்ப ாழுது முடிவு உண்டாகாது க ாகுகமா? கதவரும்
அறியாத கமன்மமயான ப ாருள் இந்தப் ப ாருள்தான் என்ற உணர்வு
கதான்றாது க ாகுகமா? வரம்பு இல்லாதனவாகிய எண் குணங்களானமவ
என்னிடத்துப் ப ாருந்துதல் ஆகாது க ாகுகமா?

விளக்கவுமர

பசால் இயலாது - பசால் நிகழ்ச்சி அற்றவிடத்து. 'இயலாதவழி' என் து, 'இயலாது'

எனத் திரிந்தது. தூமணி ஓமச - திருச்சிலம் ின் நாதம். இது நிராதார கயாகத்திற்
ககட்கப் டும் என் தமன,
'ஓமசபயலாம் அற்றால் ஒலிக்கும் திருச்சிலம் ின்
ஓமசவழி கயபசன் பறாத்பதாடுங்கின்'
என்னும் திருக்களிற்றுப் டி(33)யான் உணர்க. துண்பணன - விமர வாக.
ல்லியல்பு - மாயாகாரியங்களான் விமளவன. ரா ரம் - கமலும் கீ ழுமாய்
(எங்குமாய்) நிற்கும் ப ாருள். இங்கும், ' ார ரம் வந்தது' என மாற்றி உமரக்க. ர
அநு வங்கள் - கமலான அநு வங்கள். 'நன்னுதலார் மயல் க ாலும் மயல்
எனக்கு விமளந்திடும்' என்ற டி. இஃது இமறவனிடத்கத தமக்கு உளதாகும்
காதமலப் புலப் டுத்தியது. இப்ப ாருள் - இங்கு வந்து நிற்கும் ப ாருள். எல்மல
இலாதன - அழிவில்லாத. எண் குணங்கள், 'தன் வயத்தனாதல், தூய
உடம் ினனாதல், இயற்கமகயுணர்வினனாதல், முற்றுமுணர்தல், இயல் ாககவ
ாசங்களின் நீங்குதல், முடிவிலாற்ற லுமடமம, க ரருளுமடமம,
வரம் ிலின் முமடமம' என்னும் இமவ. இமவ இமறவனுமடய அருட்
குணங்களாகும்.
'எட்டு வான்குணத் தீசன்எம் மான்றமன' -தி.5 .89 ா.8
 1.49.திருப் மடயாட்சி 667

எனவும்,
'இமறயவமன மமறயவமன எண்குணத்தி னாமன'
-தி.7 .40 ா.3
எனவும் க ாந்த திருபமாழிகமளயும் காண்க.
ககாளில் ப ாறியிற் குணமிலகவ எண்குணத்தான்
தாமள வணங்காத் தமல.-குறள்.9
எனத் திருவள்ளுவரும் கூறினார். இந்து சிகாமணி - சந்திரமனத்
தமலமணியாகச் சூடியவன்.

சங்கு திரண்டு முரன்பறழும் ஓமச

தமழப் ன ஆகாகத
சாதி விடாத குணங்கள் நம்கமாடு
சலித்திடு மாகாகத
அங்கிது நன்றிது நன்பறனு மாமய
அடங்கிடு மாகாகத
அமசஎ லாம்அடி யாரடி கயாம்எனும்
அத்தமன யாகாகத
பசங்கயல் ஒண்கண் மடந்மதயர் சிந்மத
திமளப் ன ஆகாகத
சீரடி யார்கள் சிவாநு வங்கள்
பதரிந்திடு மாகாகத
எங்கும் நிமறந்தமு தூறு ரஞ்சுடர்
எய்துவ தாகாகத
ஈறறி யாமமற கயான்எமன ஆள
எழுந்தரு ளப்ப றிகல. #641

முடிவு அறியப் டாத, மமறகயானாகிய இமறவன், என்மன ஆளும் ப ாருட்டு

எழுந்தருளப் ப ற்றால் ல சங்குகள் ஒன்று கசர்ந்து முழங்கினால் எழுகின்ற
ஓமசயில் விமளயும் இன் ம் க ான்றகதார் இன் ம், மிகுதிப் டுதல் ஆகாது
க ாகுகமா? ிறந்த இனம் ற்றி விடாது வருகிற தன்மமகள் நம்மிடம் இருந்து
நீங்குதலும் ஆகாது க ாகுகமா? அப்ப ாழுது, இது நன்று, இது நன்று எனும்
மயக்கம் தணிதல் ஆகாது க ாகுகமா? ஆமச முழுவதும் யாம் இமறவன்
அடியார்க்கு அடிகயாம் என்னும் அவ்வளகவ ஆகாது க ாகுகமா? சிவந்த கயல்
மீ ன் க ான்ற ஒளிமிக்க கண்கமள உமடய, ப ண்களது மனமானது நன்கு
விளங்குதல் ஆகாது க ாகுகமா? சிறப் ிமனயுமடய அடியார்களது
 1.50.ஆனந்த மாமல 668

சிவாநு வங்கமள உணர்தல் ஆகாது க ாகுகமா? எவ்விடத்தும் நிமறந்து

க ரின் த்மதப் ப ாழிகின்ற கமலான கசாதிமய அமடதல் ஆகாது க ாகுகமா?

விளக்கவுமர

'சங்கு திரண்டு....தமழப் ன' என்றதும், கமல், 'நன்மணி நாதம் முழங்கி' (தி.8

திருப் மடயாட்சி ா.4) என்றாற் க ால, கயாகப் யமனக் கூறியதாம். சாதி விடாத
குணங்கள் - சாதி ற்றி நீங்காதிருக்கின்ற குணங்கள். நம்கமாடு - நம் ால்.
சலித்திடும் - தளர்ச்சி பயய்தும். அங்கு - அமவ சலித்த விடத்து. 'இது, இது' என
வந்த சுட்டுக்கள் கவறு கவறு ப ாருமளச் சுட்டின. 'அங்கது' எனப் ாடம் ஓதுதகல
சிறக்கும். மாமய - மயக்கம். 'அத்தமன' என்றது, 'அதற்குகமற் பசல்லாது'
என்றவாறு. சிந்மத திமளத்தல் - எண்ணத்மத நன்குணர்தல். பதரிந்திடும் - நம்
அறிவிலும் நன்கு விளங்கும்.

1.50.ஆனந்த மாமல
மின்கன ரமனய பூங்கழல்க
ளமடந்தார் கடந்தார் வியனுலகம்
ப ான்கன ரமனய மலர்பகாண்டு
க ாற்றா நின்றார் அமரபரல்லாம்
கன்கன ரமனய மனக்கமடயாய்க்
கழிப்புண் டவலக் கடல்வழ்ந்த
ீ
என்கன ரமனகயன் இனியுன்மனக்
கூடும் வண்ணம் இயம் ாகய. #642

இமறவகன! உன் திருவடிமய அமடந்த அன் ர்கள் இவ்வுலக மாமயமயக்

கடந்தார்கள். கதவர்கள் எல்லாம் மலர்களால் அருச்சித்து வணங்கி நின்றார்கள்.
அப் டி இருக்கும் க ாது, கல்மல நிகர்த்த மனத்மத உமடயவனாய்க்
கழிக்கப் ட்டுத் துன் க் கடலில் வழ்ந்த
ீ யான், இனி உன்மன அமடயும்
வமகமயச் பசால்வாயாக.

விளக்கவுமர

மின் ஏர் அமனய - மின்னலினது அழமகபயாத்த. உலகம், மண்ணுலகம். ப ான்

ஏர் அமனய மலர் - ப ான்னினது அழமகபயாத்த பூக்கள்; இமவ கற் கத்
தருக்களில் உள்ளமவ. அமரர் க ாற்றியது, அடியார்கள் அமடந்த
ப ரும்க ற்றிமன. 'கமட கயனாய்' என உயர்திமணயாக ஓதற் ாலதமன,
'கமடயாய்' என அஃறிமணயாக ஓதினார், இழிவு ற்றி. கழிப்புண்டு - உன்னால்
 1.50.ஆனந்த மாமல 669

நீக்கப் ட்டு. 'என்கநர் அமனகயன்' என்றது. 'இழிவினால் எனக்கு ஒப் ார்

ிறரின்றி, என்மனகய ஒத்த யான்' என்ற டி.

என்னால் அறியாப் தம்தந்தாய்

யான தறியா கதபகட்கடன்
உன்னால் ஒன்றுங் குமறவில்மல
உமடயாய் அடிமமக் காபரன்க ன்
ன்னாள் உன்மனப் ணிந்கதத்தும்
மழய அடிய பராடுங்கூடா
பதன்னா யககம ிற் ட்டிங்
கிருந்கதன் கநாய்க்கு விருந்தாகய. #643

இமறவகன! என்னால் அறிய முடியாத தவிமயக் பகாடுத்தாய்; நான் அதமன

அறியாமல் பகட்கடன்; உன்னால் ஒரு குமறவும் இல்மல; அடிகயனுக்குப் ற்று
யாருளர்? எப்ப ாழுதும் உன்மனப் ணிந்து வழி டுகின்ற உன் ழவடி யாகராடு
கூடாமல் ின்னிட்டு கநாய்களுக்கு விருந்தாக இங்கு இருந்கதன்

விளக்கவுமர

அறியா - அறிதற்கியலாத. தம் - நிமல. 'அஃது அறியாகத பகட்கடன்' என்றது,

'மழக் மக இலங்கு ப ாற்கிண்ணத் தின் அருமமமய அம்மழவு அறியாததுக ால
(தி.8 திருச்சதகம்-92) அறியாது பகட்கடன்' என்ற டி. 'உன்னால் ஒன்றும்
குமறவில்மல' என்ற தமன, 'தந்தாய்' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக. 'உனக்கு
அடிமம பசய்தற்கு நான் யார் (என்ன உரிமம யுமடகயன்) ' என்க. இவ்வாறன்றி,
'உன் அடிமமயாகிய எனக்குத் துமண யார்' என் து ப ாருளாயின், இதமன
இறுதிக்கண் கூட்டுக. கமமலப் ப ாருகள ப ாருளாயவழி, 'என்பசய்ககன்' எனக்
குறிப்ப ச்சம் வருவித்து முடிக்க.

சீல மின்றி கநான் ின்றிச்

பசறிகவ யின்றி அறிவின்றித்
கதாலின் ாமவக் கூத்தாட்டாய்ச்
சுழன்று விழுந்து கிடப்க மன
மாலுங் காட்டி வழிகாட்டி
வாரா உலக பநறிகயறக்
ககாலங் காட்டி ஆண்டாமனக்
பகாடிகயன் என்கறா கூடுவகத. #644
 1.50.ஆனந்த மாமல 670

ஒழுக்கம் முதலானமவ இல்லாமல் கதாற் ாமவ யின் கூத்மத நிகழ்த்திச்

சுழன்று கிடக்கின்ற என்மனத் தன்னிடத்து அன்பு முதலியவற்மறக் பகாடுத்து
ஆண்டருளின இமறவமனக் பகாடிகயன் கசர்வது எந்நாகளா?

விளக்கவுமர

பசறிவு - உறவு; அன்பு. சீலம் முதலிய நான்கும் சரிமய முதலிய நான்குமாக

உமரப் ாரும் உளர். மால் - அன்பு. வழி - ஞானம், 'மாலுங் காட்டி, வழி காட்டி'
என்றதமன, 'ககாலங் காட்டி' என்றதன் ின்னர்க் கூட்டுக. 'ஏற ஆண்டான்' என
இமயயும். ககாலம் - திருகமனி. ஏமனயவற்பறாடு கநாக்க, 'ஆண்டாமய' என் கத
ாடம் என்றல் கூடும்.

பகடுகவன் பகடுமா பகடுகின்கறன்

ககடி லாதாய் ழிபகாண்டாய்
டுகவன் டுவ பதல்லாம்நான்
ட்டாற் ின்மனப் யபனன்கன
பகாடுமா நரகத் தழுந்தாகம
காத்தாட் பகாள்ளுங் குருமணிகய
நடுவாய் நில்லா பதாழிந்தக்கால்
நன்கறா எங்கள் நாயககம. #645

பகடுகவன், பகடுமாறு பகடுகின்கறன். பகடுதி இல்லாத நீ அதனால் ழிமய

அமடந்தாய்; டுதற்குரிய துன் ங்கமள எல்லாம் நான் ட்டால் காட்டும்
உனக்குப் யன் என்மன? பகாடிய நரகத்தில் ஆளாகாது காத்தருளும் குருகவ! நீ
நடுவு நிமலமமயில் நில்லாது ஒழிந்தால் அது உனக்கு அழகாகுகமா!

விளக்கவுமர

'பகடும் இயல்புமடகயனாகிய யான் , அங்ஙனம் பகடுமாற்றாகன பகடுகின்கறன்;

அஃது என் குற்றமாயின், இக் குற்றமுமடகயமன ஆட்பகாண்டாய் என்ற ழிமயக்
ககடு சிறிதும் இல்லாத நீ ப ற்றாயாவாய்; நான் டகவண்டுவனவாய துன் ங்கள்
அமனத்மதயும் ட்டுக்கிடப்க னாயின், அதனால் உனக்கு உளதாம் யன் யாது?'
என்க. நடுவாய் நிற்றல் - ஆட்பகாண்ட அடிமமமய எவ்வாற்றாகலனும்
அமணத்துக்பகாள்ளல் கவண்டும் என்னும் முமறமமக்கண் வழுவாது நிற்றல்.

தாயாய் முமலமயத் தருவாகன

தாரா பதாழிந்தாற் சவமலயாய்
நாகயன் கழிந்து க ாகவகனா
 1.50.ஆனந்த மாமல 671

நம் ி யினித்தான் நல்குதிகய

தாகய பயன்றுன் தாளமடந்கதன்
தயாநீ என் ால் இல்மலகய
நாகயன் அடிமம உடனாக
ஆண்டாய் நான்தான் கவண்டாகவா. #646

தாயாகி முமல உண் ிப்க ாகன! முமல தாரா விடின் நாகயன் சவமலயாய்
ஒழிகவகனா? இனியாயினும் அருள் பசய்வாய்; தாகய என்று உன் திருவடிமய
அமடந்கதன். நீ என் னிடத்து அருள் நிமறந்தவனாகி இருக்க வில்மலகயா?
நாயிகனனது அடிமமத் திறம் கவண்டி என்மன ஆண்டருளிமன; அடிமமத்
திறகம யன்றி அடிகயன் கவண்டாகவா?

விளக்கவுமர

தாயாய் - உயிர்கட்பகல்லாந் தாயாய்நின்று. முமலமயத் தருவாகன - அவள்

ாலூட்டுதல்க ால நலம் பசய் வகன. சவமலயாய் - சவமலப் ிள்மள - தாய்
இருந்தும் அவள் ாமல உண்ணப் ப றாத ிள்மள. தயா - தயவுமடயவன்; ஆகு
ப யர். இதன் ின், 'தயாவாய்' என ஆக்கம் வருவிக்க. 'இல்மலகய' என்னும்
ஏகாரம், கதற்றம். 'நாகயனாகிய அடிமம உன் உடனாம் டி முன்பு ஆண்டாய்;
இப்ப ாழுது நான் கவண்டாகவா' என்க.

ககாகவ யருள கவண்டாகவா

பகாடிகயன் பகடகவ அமமயுகம
ஆவா என்னா விடில்என்மன
அஞ்கசல் என் ார் ஆகராதான்
சாவா பரல்லாம் என்னளகவா
தக்க வாறன் பறன்னாகரா
கதகவ தில்மல நடமாடீ
திமகத்கதன் இனித்தான் கதற்றாகய. #647

இமறவகன! நீ அருள கவண்டாகவா? பகாடிகயன் பகடகவ அமமயுகமா?

அந்கதா! என்று நீ இரங்காவிடின் என்மன அஞ்கசல் என் ார் யாருளர்?
ிறவிப் யன் அமடயாமல் இறப் வர் எல்லாம் என்னளவு தாகனா? என்மனக்
மகவிடுதல் உனக்குத் தகுதி அன்று என்று ஒருவரும் பசால்லாகரா? நான்
திமகத்கதன்; இனியா யினும் பதளிவிப் ாயாக.

விளக்கவுமர
 1.51.அச்கசாப் திகம் 672

ககாகவ - தமலவகன. பகடகவ - பகடுதல்தான். அமமயுகம - தகுகமா. சாவார் -

உலகில் வாளா இறப் வர். என் அளகவா - எனது நிமலமமயினகரா; 'உன்னால்
ஆட்பகாள்ளப் ட்ட வர்ககளா' என்ற டி. 'அல்லாராதலின்' அவர்கமளப்க ாலகவ
நானும் இறத்தல் ப ாருந்துவகதா ' என் து குறிப்பு. 'அவ்வாறு இறந்தால், உனது
அருட்பசயலுக்குப் ப ாருந்தும் முமறமம அன்று என்று உயர்ந்கதார்
கூறமாட்டாகரா' என்க.

நரிமயக் குதிமரப் ரியாக்கி

ஞால பமல்லாம் நிகழ்வித்துப்
ப ரிய பதன்னன் மதுமரபயல்லாம்
ிச்ச கதற்றும் ப ருந்துமறயாய்
அரிய ப ாருகள அவினாசி
அப் ா ாண்டி பவள்ளகம
பதரிய அரிய ரஞ்கசாதீ
பசய்வ பதான்றும் அறிகயகன. #648

நரிமயப் ரியாக்கி உலகம் எல்லாம் ரவச் பசய்து, மதுமரப் குதி முழுதும்

ித்கதற்றிய ப ருந்துமறப் ப ருமாகன! அரும் ப ாருகள! அவினாசி அப் கன!
ாண்டி நாட்டின் கடகல! பதரிதற்கரிய கமலான ஒளிகய! நான் உய்யும்
ப ாருட்டு விடுப் தாகிய காரியத்மதச் சிறிதும் அறிந்திகலன்.

விளக்கவுமர

ரி - ஊர்தி. அவினாசி. பகாங்குநாட்டுத் தலம். இனி, 'அழிவில்லாதவன்

என்றுமாம். ாண்டி - ாண்டிநாடு. பவள்ளம் - கருமண பவள்ளம்.

1.51.அச்கசாப் திகம்
முத்திபநறி அறியாத
மூர்க்கபராடு முயல்கவமனப்
த்திபநறி அறிவித்துப்
ழவிமனகள் ாறும்வண்ணஞ்
சித்தமலம் அறுவித்துச்
சிவமாக்கி எமன ஆண்ட
அத்தன்எனக் கருளியவா
றார்ப றுவார் அச்கசாகவ. #649
 1.51.அச்கசாப் திகம் 673

முத்தி வழிமய அறியாத மூர்க்ககராடு கூடி அவர் வழியில் முயல்கின்ற

எனக்குப் த்தி வழிமய அறிவித்து, என் ழவிமனகள் ஓடும் டி மனமாசு
அகற்றிச் சிவ வடிவமாக்கி என்மன ஆண்டருளினன், எமது தந்மதயாகிய
சிவப ருமான். அப்ப ருமான் அருள் பசய்த க ற்மறப் ப ற வல்லவர் கவறு
யாவர்?

விளக்கவுமர

முயலுதல் - பசயல் பசய்தல். மூர்க்ககராடு கசர்ந்து பசய்யும் பசயல் தீதாம்

என் து பசால்லகவண்டா. ாறும் வண்ணம் - அழியும் டி. சித்தம் - உள்ளம்;
என்றது, அறிமவ. 'தானாக்கி' என் தமன, 'சிவமாக்கி' என்றார். ஆளுதல் - தன்
இன் த்மத நுகரச் பசய்தல். 'அருளிய முமறமமமய இவ்வுலகில் யார் ப றுவார்'
என்க. அச்கசா - இது வியப்பு.

பநறியல்லா பநறிதன்மன
பநறியாக நிமனகவமனச்
சிறுபநறிகள் கசராகம
திருவருகள கசரும்வண்ணம்
குறிபயான்றும் இல்லாத
கூத்தன்தன் கூத்மதபயனக்
கறியும் வண்ணம் அருளியவா
றார்ப றுவார் அச்கசாகவ. #650

பகட்ட வழிமய நல்ல வழியாக நிமனக்கின்ற எனக்குத் தாழ்ந்த வழிகளில்

கசராத டி தன் திருவருமளகய கசரும் வண்ணம் இமறவன் தன்
திருவிமளயாடமலச் பசய்தான். அவ்விமறவன் அருளிய க ற்மறப்
ப றவல்லார் கவறு யாவர்?

விளக்கவுமர

குறி - அறிதற்குரிய அமடயாளம்; அமவ, உருவும் ப யரும் முதலாயின.

'அவற்றுள் ஒன்றும் இல்லாத' என்ற டி. தன் கூத்து - தனது திருவிமளயாட்டு;
அஃது அமனவமரயும் தானாகச் பசய்யும் பசயல். அறியும் வண்ணம் அருளியது -
அஃது அநு வமாம் டி பசய்தது.

ப ாய்பயல்லாம் பமய்பயன்று
புணர்முமலயார் க ாகத்கத
மமயலுறக் கடகவமன
 1.51.அச்கசாப் திகம் 674

மாளாகம காத்தருளித்
மதயலிடங் பகாண்ட ிரான்
தன்கழகல கசரும்வண்ணம்
ஐயன்எனக் கருளியவா
றார்ப றுவார் அச்கசாகவ. #651

ப ாய்மய பமய்பயன் து கருதி மாதர் இன் த்தில் மயங்கி நின்ற என்மன,

அழியாமல் காத்தருளித் தனது திருவடிமயகய அமடயும் வண்ணம் இமறவன்
அருள் ாலித்தான். எனக்கருள் பசய்த இப்க ற்மறப் ப ற வல்லார் கவறு
யாவர்?

விளக்கவுமர

ப ாய் - நிமலயாதனவாய இவ்வுலகப் ப ாருள்கள். 'கழகல' என்னும் ஏகாரம்,

ிரிநிமல. 'ஐயன்' என்றதமன, ' ிரான்' என்றதன் ின் கூட்டுக.

மண்ணதனிற் ிறந்பதய்த்து
மாண்டுவிழக் கடகவமன
எண்ணமிலா அன் ருளி
எமனயாண்டிட் படன்மனயுந்தன்
சுண்ணபவண்ண ீ றணிவித்துத்
தூய்பநறிகய கசரும் வண்ணம்
அண்ணல்எனக் கருளியவா
றார்ப றுவார் அச்கசாகவ. #652

மண்ணுலகில் ிறந்து இமளத்து மடிந்து விழக் கட கவனுக்கு அளவு டாத

அன்ம அருள் பசய்து என்மன ஆண்டான். கமலும் எனக்குத் தன்
திருபவண்ணறு
ீ அணிவித்து, தூய்மமயாகிய முத்தி பநறிமய அமடயும்
வண்ணம் அருள்பசய்தான். அவ்விமறவன் எனக்கு அருள் பசய்த க ற்மறப்
ப றவல்லவர் யாவர்?

விளக்கவுமர

எண்ணம் இலா அன்பு - நான் எதிர் ாராத அன்பு.

ஞ்சாய அடிமடவார்
கமடக்கண்ணால் இடர்ப் ட்டு
பநஞ்சாய துயர்கூர
 1.51.அச்கசாப் திகம் 675

நிற்க ன்உன் அருள்ப ற்கறன்

உய்ஞ்கசன்நான் உமடயாகன
அடிகயமன வருகஎன்று
அஞ்கசல்என் றருளியவா
றார்ப றுவார் அச்கசாகவ. #653

ப ண்ணுமடய கமடக்கண்ணால் துன் ம் அமடந்து நிற்கின்ற நான்

உன்னருமளப் ப ற்கறன். அதனால் ிமழத்கதன். அடிகயமன வாபவன்று
அமழத்து அஞ்கசல் என்றருளின அப்க ற்மறப் ப ற வல்லார் கவறு யாவர்?

விளக்கவுமர

ஞ்சு ஆய - ஞ்சு ப ாருந்திய. பநஞ்சு ஆய - உள்ளத்திற் ப ாருந்திய. கூர -

மிக்பகழ. 'நீ எனக்கு அருளியவாறு ஆர் ப றுவார்' என்க.

பவந்துவிழும் உடற் ிறவி

பமய்பயன்று விமனப ருக்கிக்
பகாந்துகுழல் ககால்வமளயார்
குவிமுமலகமல் வழ்கவமனப்
ீ
ந்தமறுத் பதமனயாண்டு
ரிசறஎன் துரிசுமறுத்
தந்தபமனக் கருளியவா
றார்ப றுவார் அச்கசாகவ. #654

இந்தப் ிறவிமய பமய்பயனக் கருதித் தீவிமனகமளப் ப ருக்கிப் ப ண்ணின்

தனங்களின் கமல் விழுகின்ற என் ற்றிமன நீக்கி என்மன ஆண்டருளி, என்
குற்றங்கமளயும் அழித்தான். மற்றும் முடிவான ப ாருமள எனக்கு அருள்
பசய்தான். அவன் பசய்த க ற்மறப் ப ற வல்லார் கவறு யாவர்?

விளக்கவுமர

'உடலாகிய இப் ிறவி' எனச் சுட்டு வருவிக்க. ரிசு - மகம்மாறு. துரிசு - குற்றம்.
அந்தம் - அருள கவண்டும் அளவு.

மதயலார் மமயலிகல
தாழ்ந்துவிழக் கடகவமனப்
ம யகவ பகாடுக ாந்து
ாசபமனுந் தாழுருவி
 1.51.அச்கசாப் திகம் 676

உய்யுபநறி காட்டுவித்திட்
கடாங்காரத் துட்ப ாருமள
ஐயன்எனக் கருளியவா
றார்ப றுவார் அச்கசாகவ. #655

ப ண்கள் மயக்கத்தில் தாழ்ந்து விழக் கடகவனாகிய என்மன, பமல்லக்

பகாண்டுவந்து ாசம் என்கிற தாமழக் கழற்றி, உய்யும் வழிமயக் காட்டி,
ஓங்காரப் ப ாருமளயும் எனக்கு அருள் பசய்தான். அப்க ற்மறப் ப ற வல்லார்
கவறு யாவர்?

விளக்கவுமர

ம யக் பகாடுக ாந்து - பமல்லத் தன் ால் வருவித்து; இது குதிமர வாங்குதல்
முன்னிமலயாகத் திருப்ப ருந்துமறமய அமடயச் பசய்தமமமயக் குறித்தல்
கூடும். தாழ் - பூட்டு; விலங்கு. உருவி - நீக்கி. 'தாள், தாழ்' என வந்தது என் ாரும்
உளர்; அதற்குப் ' ாசத்தின்' என்னாது, ' ாசம் எனும்' என்ற ாடம் ஏலாமம அறிக.
ஓங்காரத்து உட்ப ாருள், உயிர்களின் அறிவுக்கு அறிவாய் நின்று
அறிவிப் வன்தாகன (இமறவகன) என்னும் உண்மம. அருளியது, அநு வமாக
உணரச் பசய்தது.

சாதல் ிறப் ப ன்னுந்

தடஞ்சுழியில் தடுமாறிக்
காதலின்மிக் கணியிமழயார்
கலவியிகல விழுகவமன
மாபதாருகூ றுமடய ிரான்
தன்கழகல கசரும்வண்ணம்
ஆதிபயனக் கருளியவா
றார்ப றுவார் அச்கசாகவ. #656

இறப்பும் ிறப்பும் என்கிற ப ரிய சுழிகளில் சிக்கித் தடுமாறி ப ண்கள்

இன் த்தில் வழ்கின்ற
ீ நான், தன் திருவடிமய அமடயும் வண்ணம் இமறவன்
அருள் பசய்த க ற்மறப் ப ற வல்லார் கவறு யாவர்?

விளக்கவுமர

தடஞ்சுழி - ப ரிய சுழல். 'ஆதி' என்றதமன, ' ிரான்' என்றதன் ின் கூட்டுக.
 1.51.அச்கசாப் திகம் 677

பசம்மமநலம் அறியாத
சிதடபராடுந் திரிகவமன
மும்மமமலம் அறுவித்து
முதலாய முதல்வன்தான்
நம்மமயும்ஓர் ப ாருளாக்கி
நாய்சிவிமக ஏற்றுவித்த
அம்மமபயனக் கருளியவா
றார்ப றுவார் அச்கசாகவ. #657

பசப் மாகிய நல்வழிமய அறியாத அறிவிலி ககளாடு கூடித் திரிகின்ற என்மன

முதல்வனாகிய ப ருமான் மும்மலங்கமளயும் அறும் டி பசய்து, எம்மமயும்
ஓர் ப ாருளாக்கி, இந்நாமயச் சிவிமகயில் ஏற்றினான். எனக்கு அருள் பசய்த
க ற்மறப் ப ற வல்லார் கவறு யாவர்?

விளக்கவுமர

பசம்மம நலம் - பசப் த்தின் நன்மம. பசப் மாவது, திருவருள் பநறி, இதற்கு
மாறாவது, பகாடுமம (ககாணல்) அது, தற்க ாத பநறி. சிதடர் - குருடர்; ஞானம்
இல்லாதவர் என்ற டி. 'மும்மம' என்றது 'மூன்று' என்னும் துமண நின்றது,
'பதரிமாண் தமிழ் மும்மமத் பதன்னம் ப ாருப் ன்' ( ரி ாடல்-திரட்டு-4)
என்புழிப்க ால, முதலாய முதல்வன் - முதல்வர்க்பகல்லாம் முதல்வனாகிய
முதல்வன்; ஏற்றுவித்த - ஏற்றுவித்தாற்க ான்ற பசயமலச் பசய்த. அம்மம -
தாய் க ால் வன்.
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 678

திருக்ககாமவயார்
2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி
திருவளர் தாமமர சீர்வளர்
காவிக ள ீசர்தில்மலக்
குருவளர் பூங்குமிழ் ககாங்கும ங்
காந்தள்பகாண் கடாங்குபதய்வ
மருவளர் மாமலபயார் வல்லியி
பனால்கி யனநமடவாய்ந்
துருவளர் காமன்றன் பவன்றிக்
பகாடிக ான் பறாளிர்கின்றகத. #658

இதன் ப ாருள்:திருவளர் தாமமர திருவளருந் தாமமரப் பூவிமனயும்; சீர்வளர்

காவிகள் அழகு வளரு நீலப் பூக்கமளயும்; ஈசர்தில்மலக் குருவளர் பூ குமிழ்
ஈசர் தில்மலவமரப் ின் கணுண்டாகிய பூங்குமிழினது நிறம்வளரும்
பூவிமனயும்; ககாங்கு ககாங்கரும்புகமளயும்; ம ங்காந்தள் பகாண்டு பசவ்விக்
காந்தட்பூக்கமளயும் உறுப் ாகக் பகாண்டு; ஓங்கு பதய்வ மரு வளர் மாமல ஒர்
வல்லியின் ஒல்கி கமம் ட்ட பதய்வ மணம் வளரும் மாமல ஒருவல்லிக ால
நுடங்கி; அன நமட வாய்ந்து அன்னத்தினமடக ால நமடவாய்ந்து; உரு வளர்
காமன்தன் பவன்றிக் பகாடி க ான்று ஒளிர்கின்றது வடிவுவளருங் காமனது
பவற்றிக் பகாடி க ான்று விளங்காநின்றது; என்ன வியப்க ா! என்றவாறு.
திருபவன் து கண்டாரால் விரும் ப் டுந்தன்மம கநாக்கம் என்றவாறு.
திருமகடங்குந் தாமமரபயனினுமமமயும். பூங்குமி பழன் து, முதலாகிய தன்
ப ாருட்ககற்ற அமடயடுத்து நின்ற கதாராகுப யர். ஈசர் தில்மலபயன் தமன
எல்லாவற்கறாடுங் கூட்டுக. ல நிலங்கட்குமுரிய பூக்கமளக் கூறியவதனால்,
நில மயக்கங் கூறியவாறாயிற்று. ஆககவ, ல நிலங்களினுஞ் பசன்று துய்க்கு
மின் பமல்லாந் தில்மலயின் வாழ்வார் ஆண்டிருந்கத துய்ப் பரன் து
க ாதரும். க ாதர, இம்மமயின் த்திற்குத் தில்மலகய காரணபமன் து
கூறியவாறாயிற்று. ஆககவ, ஈசர் தில்மல பயன்றதனான்,
மறுமமயின் த்திற்குங் காரணமாதல் பசால்லாமமகய விளங்கும்.
பசய்யுளாதலாற் பசவ்பவண்ணின்பறாமக பதாக்கு நின்றது. ஓங்கு
மாமலபயனவிமயயும். பதய்வ மருவளர்மாமல பயன்றதனால், தாமமர
முதலாயினவற்றானியன்ற ிறமாமலகயாடு இதற்கு கவற்றுமம
கூறியவாறாம். வாய்ந்பதன் து நமடயின் விமனயாகலாற்
சிமனவிமனப் ாற் ட்டு முதல்விமனகயாடு முடிந்தது. உருவளர்காமன்றன்
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 679

பவன்றிக் பகாடிபயன்றது நுதல் விழிக்குத்கதாற்று உருவிழப் தன் முன்

மடியாவாமணயனாய் நின்றுயர்த்த பகாடிமய. அன நமடவாய்ந்பதன் தற்கு
அவ்வவ் வியல்பு வாய்ப் ப் ப ற்பறனினுமமமயும்.
திருபவன் து கண்டாரால் விரும் ப் டுந் தன்மமகநாக்க பமன்றது அழகு.
இஃபதன் பசால்லியவாகறாபவனின், யாவ பனாருவன் யாபதாரு ப ாருமளக்
கண்டாகனா அக்கண்டவற்கு அப்ப ாருண்கமற் பசன்ற விருப் த்கதாகட கூடிய
அழகு. அதன்கமலவற்கு விருப் ஞ்கசறல் அதனிற் சிறந்தவுருவும் நலனும்
ஒளியுபமவ்வமகயானும் ிறிபதான்றற்கில்லாமமயால், திரு பவன்றது
அழகுக்கக ப யராயிற்று. அங்ஙனமாயின் இது பசய்யுளிபனாழிய வழக்கினும்
வருவதுண்கடாபவனின், உண்டு; ககாயிமலத் திருக்ககாயிபலன்றும், ககாயில்
வாயிமலத் திருவாயி பலன்றும், அலமகத் திருவலபகன்றும், ாதுமகமயத்
திருவடிநிமல பயன்றும் வழங்கும் இத்பதாடக்கத்தனபவல்லாந் திருமகமள
கநாக்கிபயழுந்தனவல்ல. அது கண்டவனுமடய விருப் த்தாகன பயழுந்தது.
ஆதலானுந் திருபவன் து அழபகன்கற யறிக. அதனாற்றிருபவன் து
கண்டாரால் விரும் ப் டுந் தன்மம கநாக்ககம. அல்லதூஉந் தான்
கண்டவடிவின் ப ருமமமயப் ாராட்டுவானாகலான், ஒருத்தியிருந்த தவிமச
இவளுக்கு முகமாகக் கூறுதல் வழுவாம். ஆதலாற் றான்கண்ட
வடிவினுயர்ச்சிமயகய கூறினானாபமனக் பகாள்க.
வளபரன் தற்கு வளருபமன்றும்மமபகாடுத்து உமர வாய் ாடு
காட்டியபதற்றிற்கு கமலாகலா வளரக்கடவபதன் து கடா. அதற்குவிமட
வளர்ந்த தாமமர வளராநின்ற தாமமரபயன்று கழிகாலத்மதயும்
நிகழ்காலத்மதயுங்கூறாது, கமல்வருங்காலத்மதக் கூறகவண்டியது.
கழிகாலத்மதக் கூறினாற் கழிந்ததமனக் கூறிற்றாம். நிகழ்காலத்மதக் கூறினால்
முன்னும் ின்னுமின்றி இப்ப ாழு துள்ளதமனக் கூறிற்றாம். ஆகலான்
வளருபமன்று வருங்காலங் கூறியவாறன்று; மூன்று காலத்திற்கும் ப ாதுவாகிய
பசாற்கறான்றகவ கூறினார். ஆயின் உம்மமச்பசான் மூன்று காலத்திற்கும்
ப ாதுவாகி வந்தவாபறன்மன?. இது பசய்யுட் பசால்லாதலால் வந்தது.
பசய்யுளி பனாழிய வழக்கினும் வருவதுண்கடாபவனின், உண்டு; அது ஞாயிறு
திங்களியங்கும், யாபறாழுகும், மமலநிற்கும் என்றற்பறாடக்கத்தன வற்றானறிக.
அன்றியும்,
முந்நிமலக் காலமுந் கதான்று மியற்மக #9;
பயம்முமறச் பசால்லு நிகழுங் காலத்து ; ; ; ; ; பமய்நிமலப் ப ாதுச்பசாற்
கிளத்தல் கவண்டும்
- பதால். பசால். விமன-43
என்றாராகலின், உம்மமச்பசால் வருங்காலத்மதகய காட்டாது மூன்று
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 680

காலத்திற்கும் ப ாதுவாய் நிற்குபமன்கறயறிக.

இனித் திருமகடங்குந் தாமமர பயனினு மமமயுபமன்று
அமமவுமரத்தபதன்மன, இதமனயுவமமயாக்கக் குமறபயன்மன பயனின்,
திருமகளாகல தாமமரயுயர்ந்ததாம். தாமமரயினது சிறப்புக் கூறிற்றில்மலயாம்.
என்மன, எல்லாராலும் விரும் ப் ட்ட அழகு அவட்குண்டாமகயாகல
திருமகபளன்று ப யராயிற்று. அங்ஙனம் ப ருமமயுமடயவளும் இதன் சிறப்பு
கநாக்கிகயயிதனி லிருந்தாளல்லது தன்னாகலயிதற்குச் சிறப்புப்ப ற
கவண்டியிருந் தாளல்லள், ஆகலாற் றாமமரக் பகாத்ததும் மிக்கதுமில்மல.
அங்ஙனம் ப ருமமயுமடயவளாலும் விரும் ப் ட்டதாகலான் திருபவன் து
கண்டாரால் விரும் ப் டுந்தன்மம கநாக்கம் என் து ப ற்றாம்.
இனித் திருவளர்தாமமர சீர்வளர்காவி பயன்றனக ால இதமனயுங் குருவளர்
குமிபழன்னாது பூங்குமிபழன்ற பதற்றிற் பகனின், முன்னும் ின்னும் வருகின்ற
எண்ணிற் பூமவகநாக்கியன்று, ஈண்டுச்பசய்யுளின் த்மத கநாக்கியும்
இதற்காகுப யமர கநாக்கியு பமனவறிக. அஃபதன்க ாலபவனின், 'தளிப று
தண்புலத்துத் தமலப்ப யற் கரும் ன்
ீ று முளிமுதற் ப ாதுளிய முட்புறப்
ிடவமும்' (முல்மலக்கலி-1) என் து க ால. ககாங்பகன இதமன பயாழிந்த
நான்கிற்கு மமடபகாடுத்து இதற்கமட பகாடாதது ாமல நிலஞ்
பசால்லுதகனாக்கி. என்மன, ாமலக்கு நிலமின்றாகலான். ஆயின் மற்மறய
நிலம்க ாலப் ாமலக்கு நிலமின் மமயாற் கூறினாராகின்றார் மகளிர்க்
குறுப் ிற் சிறந்தவுறுப் ாகிய முமலக்கு வமமயாகப் புணர்க்கப் ட்ட ககாங்கிற்கு
அமடபகாடுக்கக் கடவதன்கறாபவனின், அமடபகாடுப் ிற் ிறவுறுப்புக்களுடன்
இதமனயுபமாப் ித்ததாம். ஆகலான் இதற்கமடபகாடாமமகய
முமலக்ககற்றத்மத விளக்கி நின்றது, அஃது முற்கூறிய வமகயில்
திருக்ககாயில் திருவாயில் திருவலகு என்றவற்றிற்கு அமடபகாடுத்து
நாயகராகிய நாயனாமரத் திருநாயனாபரன்னாதது க ாலபவனக் பகாள்க.
இனி உடனிமலச் சிகலமடயாவது ஒரு ாட்டிரண்டு வமகயாற் ப ாருள்
பகாண்டு நிற் து. அவ்விரண்டனுள்ளும் இத்திருக் ககாமவயின்கணுமரக்கின்ற
ப ாருளாவது காமனது பவன்றிக் பகாடிக ான்று விளங்கி அன்னநமடத்தாய்த்
தாமமரகய பநய்தகல குமிகழ ககாங்கக காந்தகள பயன்றிப்பூக்களாற்
பறாடுக்கப் ட்கடாங்குந் பதய்வமருவளர்மாமலயின் வரலாறு விரித்துமரக்கப்
டுகின்றபதன் து. என்றது என்பசால்லியவாகறா பவனின், தாமமர
மருதநிலத்துப்பூவாதலான் மருதமும், பநய்தல் பநய்தனிலத்துப் பூவாதலான்
பநய்தலும், குமிழ் முல்மலநிலத்துப் பூவாதலான் முல்மலயும், ககாங்கு
ாமலநிலத்துப் பூவாதலாற் ாமலயும், காந்தள் குறிஞ்சி நிலத்துப் பூவாதலாற்
குறிஞ்சியுபமன இவ்மவந்து பூவினாலும் ஐந்திமணயுஞ் சுட்டினார். ஆகலாற்றா
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 681

பமடுத்துக் பகாண்ட அகத்தமிழின் ப ருமமகூறாது தில்மலநகரின் ப ருமம

கூறினார், நிலமயக்கங் கூறுதலான். அற்றன்று அஃகத கூறினார். என்மன,
பசால்லின் முடிவினப் ப ாருண் முடித்த பலன்னுந் தந்திரவுத்தியாற்
புணர்தலும் புணர்தனிமித்தமுமாகிய குறிஞ்சிகய கூறினார். என்மன,
ம ங்காந்தபளன்று குறிஞ்சிக்குரிய பூவிகல முடித்தலான். அன்றியும்
பூவினாகன நிலமுணர்த்தியவாறு இத்திருக்ககாமவயின்கண் முன்னர்க்
'குறப் ாமவ நின்குழல் கவங்மகயம் க ாபதாடு ககாங்கம்விராய்' (தி.8 ககாமவ
ா.205) என்னும் ாட்டினுட் கண்டு பகாள்க. அல்லதூஉஞ் 'சிமனயிற்கூறு
முதலறிகிளவி' (பதால் - கவற்றுமமமயங்கியல் - 31) என்னுமாகு
ப யரானுமாம். ஆயின் குறிஞ்சிகய கூறவமமயாகதா நிலமயக்கங்
கூறகவண்டியது எற்றிற்பகனின், ஓரிடத்பதாரு கலியாணமுண்டா னால்
எல்லாரிடத்து முண்டாகிய ஆ ரணங்கபளல்லாம் அவ்விடத் துக்கூடி
அக்கலியாணத்மதச் சிறப் ித்தாற்க ாலப் ல நிலங்களும் இக்குறிஞ்சிமயகய
சிறப் ித்து நின்றன. உருவளர் காமன்றன் பவன்றிக்பகாடிபயன்றமமயின்,
அன் ினாகன நிகழ்ந்த காமப் ப ாருமளச்சுட்டினார். யாருங்ககட்க ாரின்றித்
தன்பனஞ்சிற்குச் பசான்னமமயின், கந்தருவபராழுக்கத்மதகய பயாத்த
களபவாழுக் கத்மதகய சுட்டினார். ஈசர்தில்மல பயன்றமமயின், வடுக
ீ ற்றின்
யத்தபதனச் சுட்டினார்.
களபவாழுக்கபமன்னும் ப யர்ப ற்று வடுக
ீ ற்றின் யத்ததாய்
அன் ினானிகழ்ந்த காமப்ப ாருணுதலிக் கந்தருவ பராழுக்கத்கதாபடாத்துக்
காமனது பவன்றிக்பகாடிக ான்று ஐந்திமணயின்கண்ணும் பவன்று
விளங்காநின்ற கடிமலர்மாமலயின் வரலாறு
இத்திருக்ககாமவயின்கணுமரக்கப் டுகின்றபதன்றவாறு. களபவாழுக்கத்திமன
ஒரு மாமலயாகவுட்பகாண்டு உருவகவாய் ாட்டா னுணர்த்தினாபரன் து.
இன் த்மத நுதலியபதன்றா ராயினும், இன் ந் தமலக்கீ டாக அறம் ப ாருள்
இன் ம் வபடன
ீ நான்கு ப ாருமளயும் நுதலிற்று. அவற்றுள் வடுநுதலியவாறு
ீ
கமகல பசான்கனாம். ஒழிந்த மூன்றமனயும் நுதலிய வாபறன்மனபயனின்,
ஈண்டுத் தமலமகனும் தமலமகளுபமன்று நாட்டினார். இவனுக்கு
ஆண்குழுவினுள் மிக்காருபமாப் ாருமில்மல இழிந்தாரல்லது; இவளுமன்னள்.
இவர் ஒருவர்கண்பணாருவர் இன்றியமமயாத அன்புமடயராகலான்,
இவர்கண்கண அம்மூன்றுமுளவாம். இவ் பவாழுக்கத்தினது சுமவமிகுதி
ககட்ககவ விமழவு விடுத்த விழுமி கயாருள்ளமும்
விமழவின்கட்டாழுமாதலின், காமனது பவன்றிக் பகாடிபயனகவ
பவன்றிபகாள்ளாநின்றது என்றாபனன் து. முதற்கட் கிடந்த இப் ாட்டுக்
காட்சியின்கமற்று. இப் ாட்டால் கவட்மக இவன்கணுண்டாயவாபறன்மன
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 682

ப றுமாபறனின், உருவளர் காமன்றன் பவன்றிக்பகாடிபயன்றமமயிற் ப ற்றாம்.

உவமகமிகுதியாற் பசான்னானாகலின், இப் ாட்டிற்கு பமய்ப் ாடு: உவமக.
உவமகயாவது சிருங்காரம்; அது காமப் ப ாருண் முதலாய வின் த்தின்கமற்று.
உவமகபயன் து காரணக்குறி, உவப் ித்தலினுவமகயாயிற்று. உவந்த
பநஞ்சினனாய் அவமளகயார் பதய்வப் பூமாமலயாக வுருவகங்பகாண்டு
காமனது பவன்றிக்பகாடிகயாடுவமித்துச் பசான்னாபனன் து. என்மன
மாமலயாமாறு,
பூப்புமன மாமலயு மாமலபுமன மாதருந்
கதாற்புமன வின்னாண் படாடர்மகக் கட்டியுங்
ககாச்கசரன் ப யருங் ககாமதபயன் றாகும்
-திவாகரம், 11ஆவது
என் தனாற் ப ண்ணுக்கு மாமலபயன்று ப யராயிற்று. ஆயின்
யாபராருவமரயுங் ககசாதி ாதமாதல் ாதாதிககசாமாதல் வருணிக்ககவண்டும்.
அவற்றுள், இது ககசாதி ாதமாக வருணிக்கப் ட்டது. என்மன, திருவளர்
தாமமர பயன்று முகமுதலாகபவடுத்துக் பகாண்டு அன்னநமடபயன்று
ாதத்திகல முடித்தலான். ஆயின், இதில் நமடகண்டானாயின் கமல்
ஐயநிமலயுணர்த்தல் வழுவா பமனின், இவன் நமடகண்டானல்லன், இம்மாமல
நடக்குமாயின் அன்னநமடமயபயாக்குபமன்றான். வாய்ந்பதன் து நமடயின்
விமனயாகலிற் சிமனவிமனப் ாற் ட்டு முதல்விமனகயாடு முடிந்த பதன்றது
அன்னத்திற்குச்சிமன கால், காலிற்கு விமன நமட, ஆமகயால் முதபலன்றது
அன்னத்மத.
அங்ஙனமுவமித்துச் பசான்னதனாற் யன் மகிழ்தல். என்மன, 'பசால்பலதிர்
ப றாஅன் பசால்லியின் புறுதல், புல்லித் கதான்றுங் மகக்கிமளக் குறிப்க '
(பதால். ப ாருள். அகத்திமண - 50) என்று அகத்திமணயியற் சூத்திரத்திற்
பசான்னாராகலிபனன் து.
அஃகதல் உவமகபயன்னும் பமய்ப் ாட்டாகன மகிழ்ச்சி ப ற்றாம்.
இனியிச்பசாற்கள் விகசடித்து மகிழ்வித்தவா பறன்மன பயனின், பநஞ்சின்
மிக்கது வாய்கசார்ந்து தான் கவட்ட ப ாருள் வயிற் றன்குறிப் ன்றிகயயுஞ்
பசான்னிகழும்; நிகழுந் கதாறும் மகிழ்ச்சி கதான்றுபமன் து. என்க ால பவனின்,
ஒருவன் தான்வழி டுந் பதய்வத்மதப் ரவிய பசய்யுட்கமள கயாதியுணர்ந்
திருந்தாபனனினும், அவற்றான் அத்பதய்வத்மத வழி டும்க ாழ்து
கண்ணர்வார்ந்து
ீ பமய்ம்மயிர் சிலிர்ப் க் காண்டும். அல்லதூஉஞ் சுற்றத்தாரது
சாக்காடு முற்றவுணர்ந்தாகனபயனினுஞ் பசத்தாரிடனாக உமரயாடினப ாழுது
துன் மீ தூரக் கலுழக்காண்டும்; இமவ க ாலபவன் து. ஆகலின்
நிமனப் ின்வழியதுமரயாயினும் நிமனப் ின் உமரப் யன்
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 683

விகசடமுமடத்பதன் து.
பநஞ்சின்மிக்கது வாய்கசார்ந்து பசான்னிகழுபமன் தமன இக்ககாமவயின்
எண்வமக பமய்ப் ாட்டின்கண்ணுந் தந்துமரத்துக் பகாள்க. யபனன் து
பநஞ்சினடுத்தகதார் பமய்ப் ாடு காரணமாகத் தன்வயினிகழ்ந்த
பசால்லாபனய்துவது. பமய்ப் ாபடன் து புறத்துக் கண்டகதார் ப ாருள்
காரணமாக பநஞ்சின் கட்கடான்றிய விகாரத்தின் விமளவு. எழுவாய்க் கிடந்த
இப் ாட்டு நுதலிய ப ாருள் ப ாழிப் ினாலுமரத்தாம். நுண்ணிதாக
வுமரப் ான்புகின் வரம் ின்றிப் ப ருகுபமன் து.

விளக்கவுமர

1.1. காட்சி
காட்சி என் து தமலமகமளத் தமலமகன் கண்ணுற்று இஃபதாருவியப்
ப ன்பனன்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
1.1 மதிவாணுதல் வளர்வஞ்சிமயக்
கதிர்கவலவன் கண்ணுற்றது.
திருவாதவூரடிகள் இத்திருக்ககாமவமய என்னுதலி பயடுத்துக்
பகாண்டாகராபவனின்,
அறிகவா னறிவில பதனவிரண் டாகு
பநறியினிற் பறாமகப ற்று நிரல் ட விரிந்த
மண்புன லனல்வளி மாவிசும் ப னாஅ
பவண்மதி பசஞ்சுடர் கவட்க ா பனனாஅ
பவண்வமக நிமலஇய பவவ்வமகப் ப ாருளுந்
கதாற்றநிமல யிறுதி கட்டுவ ீ படன்னு
மாற்றருஞ் பசயல்வழி மாறாது பசயப் ட்டு
பவருவா வுள்ளத்து கவட்க ான் றான்பசய்
யிருவிமனப் யன்றுய்த்து மும்மல பனாரீஇப்
ப ாருவறு சிவகதி ப ாற் ினிற் ப ாருந்தவு
கமமனய தத்தங் குணநிமல புணரவு
நிமலஇ யவ்வயி னிமித்த மாகி
யலகு தவிர்த்த லவமக யண்டமு
மின்னுமழ பவயிலின் றுன்னணுப் புமரந்து
தன்னு ளடங்கவுந் தானவற் றுள்ளு
நுண்ணுணர் வாயு கநாக்கரு நுமழயிற்
சிறுமம ப ருமமக் கிருவரம் ப ய்திப்
க ாக்கும் வரவும் புணர்வு மின்றி
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 684

யாக்கமுங் ககடு மாதியு மந்தமு

நடுவு மிகந்து ஞானத் திரளா
யடியு முடியு மளவா தயர்ந்து
பநடிகயா னான்முக னான்மமற க ாற்ற
பவரிசுடர்க் கனலியி ன ீங்காது விரிசுடர்
பவப் மும் விளக்கமு பமாப் கவார் ப ாழுதினிற்
றுப்புற வியற்றுவ பதனபவப் ப ாருளுங்
காண்டலு மியற்றலு மியல் ா மாண்டுடன்
றன்னின ீங் காது தானவின்று விளங்கிய
பவண்பணண் கமலயுஞ் சிலம்புஞ் சிலம் டிப்
ண்ணமம கதபமாழிப் ார்ப் தி காண
மவயா றதன்மிமச பயட்டுத்தமல யிட்ட
மமயில் வான்கமல பமய்யுடன் ப ாருந்தித்
தில்மல மூதூர்ப் ப ாதுவினிற் கறான்றி
பயல்மலயி லானந்த நடம்புரி கின்ற
ரம காரணன் றிருவரு ளதனால்
திருவாத வூர்மகிழ் பசழுமமற முனிவர்
ஐம்ப ாறி மகயிகந் தறிவா யறியாச்
பசம்புலச் பசல்வ ராயினர் ஆதலின்
அறிவனூற் ப ாருளு முலகநூல் வழக்குபமன
இருப ாருளு நுதலி பயடுத்துக் பகாண்டனர்
ஆங்கவ் விரண்டனுள்
ஆகமநூல் வழியி னுதலிய ஞான
கயாகநுண் ப ாருளிமன யுணர்த்து தற்கரி
துலகநூல் வழியி னுதலிய ப ாருபளனு
மலகி றீம் ாற் ரமவக் கண்பணம்
புலபனனுங் பகாள்கலன் முகந்த வமகசிறி
துமலயா மர ி னுமரக்கற் ாற்று.
அஃதியாகதாபவனின், எழுவாய்க்கிடந்த ாட்டின் ப ாருளு மரக்ககவ விளங்கும்.
அஃகதல், இப் ாட்படன்னுதலிற்கறாபவனின், அறம், ப ாருள், இன் ம், வபடன்னு
ீ
நான்கு ப ாருளினும் இன் த் மத நுதலி இத்திருக்ககாமவயின்கணுமரக்கின்ற
களவியற் ப ாருளி னது ப ாழிப் ிலக்கணத்மதயும், அதற்குறுப் ாகிய மகக்கிமளத்
திமணயின்கண் முதற்கிடந்த காட்சிபயன்னும் ஒருதமலக் காமத்திமனயும்,
உடனிமலச் சிகலமடயாகவுணர்த்துதனுதலிற்று.
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 685

திருவளர்தாமமர ... க ான்பறாளிர்கின்றகத.

மதிவாணுதல் ... கண்ணுற்றது.

க ாகதா விசும்க ா புனகலா

ணிக ளது திகயா
யாகதா வறிகுவ கதது
மரிதி யமன்விடுத்த
தூகதா வனங்கன் றுமணகயா
விமணயிலி பதால்மலத்தில்மல
மாகதா மடமயி கலாபவன
நின்றவர் வாழ் திகய. #659

இதன் ப ாருள்:யமன் விடுத்த தூகதா யமனால் விடுக்கப் ட்ட தூகதா;

அனங்கன் துமணகயா வசித்தற்கரியாமர வசித்தற்கு அனங்கற்குண்டாயிற்கறார்
துமணகயா; இமணயிலி பதால்மலத் தில்மல மாகதா - ஒப் ில்லாதானது
மழயதாகிய இத்தில்மலக்கண் வாழ்வாகரார்மாதகரா; மட மயிகலா என
நின்றவர் வாழ் தி - மடப் த்மதயுமடய மயிகலாபவன்று பசால்லும்வண்ணம்
நின்றவரது வாழ் தி; க ாகதா - தாமமரப்பூகவா; விசும்க ா - ஆகாயகமா;
புனகலா - நீகரா; ணிகளது திகயா - ாம்புகளது தியாகிய நாகருலககமா;
யாகதா ஏதும் அறிகுவது அரிது - யாகதா சிறிதுந் துணிதலரிது என்றவாறு.
யமன் தூதும், அனங்கன்றுமணயும், மடமயிலும் ஐயநிமல
யுவமமக்கணுவமமயாய் நின்றன. தில்மலமாது: உவமிக்கப் டும் ப ாருள்.
ஐயநிகழ்ந்தது திருமகள் முதலாகிய பதய்வகமா மக்க ளுள்ளாகளாபவன்பறன்க.
மக்களுள்ளாளாதல் சிறு ான்மம யாகலிற் கூறிற்றிலர்.
தில்மலமாகதா பவன் தற்குத் தில்மலக்கண் வாழ்வாகரார் மானுடமாதகரா
பவன்றுமரப் ாருமுளர். தில்மலமானுடமாது மகளிர்க்குவமமயாகப்
புணர்க்கப் டுவனவற்றி பனான்றன்மமயால் உவமமயாகாது. உவமிக்கப் டும்
ப ாருபளனின், ஐயமின்றித் துணிவாம். அதனால், தில்மலமாகதாபவன் து
மானுடம் பதய்வ பமன்னும் கவறு ாடுகருதாது மகளிபரன்னும் ப ாதுமம
ற்றி நின்றது. தில்மல நின்றவபரனக் கூட்டினுமமமயும்.
பதய்வபமன்ன - பதய்வகமா அல்லகளாபவன.
பமய்ப் ாடு : உவமகமயச் சார்ந்த மருட்மக. என்மன,
புதுமம ப ருமம சிறுமம ஆக்கபமாடு #9;
மதிமம சாலா மருட்மக நான்கக
- பதால். ப ாருள். பமய்ப் ாட்டியல் - 7
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 686

என்றாராகலின். ஈண்டு வனப் ினது ப ருமமமய வியந்தா பனன் து.

அவ்வியப்பு மருட்மகப் ாற் டும். யன்: ஐயந்தீர்தல்.

விளக்கவுமர

1.2. ஐயம்
ஐயம் என் து கண்ணுற்ற ின்னர் இங்ஙனந் கதான்றாநின்ற இம்மாது திருமகள்
முதலாகிய பதய்வகமா அன்றி மக்களுள்ளாள் பகால்கலா பவன்மறயுறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
1.2. பதரியவரியகதார் பதய்வபமன்ன
அருவமரநாடன் ஐயுற்றது.

ாயும் விமடயரன் றில்மலயன்

னாள் மடக் கண்ணிமமக்குந்
கதாயு நிலத்தடி தூமலர்
வாடுந் துயரபமய்தி
ஆயு மனகன யணங்கல்ல
ளம்மா முமலசுமந்து
கதயு மருங்குற் ப ரும் மணத்
கதாளிச் சிறுநுதகல. #660

இதன் ப ாருள்: ாயும் விமட அரன் தில்மல அன்னாள் ாய்ந்து பசல்லும்

விமடமயயுமடய அரனது தில்மலமய பயாப் ாளுமடய; மடகண்
இமமக்கும் மடக ாலுங் கண்கள் இமமயா நின்றன; நிலத்து அடி கதாயும்
நிலத்தின் கண் அடி தீண்டா நின்றன; தூமலர் வாடும் தூய மலர்கள் வாடா
நின்றன, ஆதலின் துயரம் எய்தி ஆயும் மனகன துயரத்மதபயய்தி ஆராயும்
மனகன ; அம் மாமுமல சுமந்து அழகிய ப ரியவாகிய முமலகமளச் சுமந்து;
கதயும் மருங்குல் கதயாநின்ற மருங்குமலயும்; மண ப ருந்கதாள்
மணக ாலும் ப ரிய கதாள்கமளயும் உமடய; இச்சிறு நுதல் அணங்கு
அல்லள் இச்சிறு நுதல் பதய்வம் அல்லள் எ-று.
துயரபமய்தி யாயுமனகன பயன்றதனால், பதளிதல் கூறப் ட்டதாம். பமய்ப் ாடு:
மருட்மகயின் நீங்கிய ப ருமிதம். என்மன,
கல்வி தறுக ணிமசமம பகாமடபயனச் #9;
பசால்லப் ட்ட ப ருமித நான்கக
-பதால். ப ாருள். பமய்ப் ாட்டியல் - 9
என்றாராகலின், பதளிதலுங் கல்வியின் ாற் டும். யன்: பதளிதல்.
அவ்வமக பதய்வம் பகால்கலாபவன்மறயுற்று நின்றான் இவ்வமக குறிகண்டு
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 687

பதய்வமல்லள் மக்களுள்ளாபளனத் துணிந்தா பனன் து. எனகவ,

பதய்வமல்லளாதற்குக் காரணம் இமனயன குறிகய கவற்றுமம இல்மல
என் து துணிவு.

விளக்கவுமர

1.3. பதளிதல் பதளிதல் என் து ஐயுற்ற ின்னர் அவயவமியங்கக்கண்டு இவள்

பதய்வமல்லபளன்று பதளியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
1.3 அணங்கல்லபளன் றயில்கவலவன்
குணங்கமளகநாக்கிக் குறித்துமரத்தது.

அகல்கின்ற வல்குற் றடமது

பகாங்மக யமவயவநீ
புகல்கின்ற பதன்மனபநஞ் சுண்கட
யிமடயமட யார்புரங்கள்
இகல்குன்ற வில்லிற்பசற் கறான்றில்மல
யீசபனம் மாபனதிர்ந்த
கல்குன்றப் ல்லுகுத் கதான் ழ
னம்மன்ன ல்வமளக்கக. #661

இதன் ப ாருள்:
அகல்கின்ற அல்குல் தடம் அது அகலா நின்ற வல்குலாகிய தடம் அது;
பகாங்மக அமவ முமல அமவ; பநஞ்சு அவம் நீ புகல்கின்றது என்மன
பநஞ்கச காரணமின்றி நீ பசால்லுகின்றபதன்!; அமடயார் புரங்கள் இகல்
குன்றவில்லில் பசற்கறான் அமடயாதார் புரங்களது இகமலக் குன்றமாகிய
வில்லாற் பசற்றவன்; தில்மல ஈசன் தில்மலக்கணுளனாகிய வசன்;
ீ எம்மான்
எம்முமடய இமறவன்; எதிர்ந்த கல் குன்ற ல் உகுத்கதான் மாறு ட்ட
ஆதித்தனது ப ருமம குன்றப் ல்மல உகுத்கதான்; ழனம் அன்ன
ல்வமளக்கு இமட உண்டு அவனது திருப் ழனத்மத பயாக்கும் ல்வமளக்கு
இமடயுண்டு எ-று.
தடம் உயர்ந்தவிடம். அல்குற்றடமது பகாங்மகயமவ என்புழி
அல்குற்ப ருமமயானும் முமலப்ப ருமமயானும் இமடயுண்டு என்றவாறு
அன்று; அல்குலும் முமலயும் உண்மமயான் இமட உண்டு என்றவாறு.
அல்குற்றடமதுபவன்றும் முமலயமவ பயன்றும் ப ருமம கூறியது அமவ
விளங்கித் கதான்றுதகனாக்கி. இகல்குன்றவில்லிற் பசற்கறாபனன் தற்கு
இகல்குமறய வில்லாற் பசற்கறாபனனினும் அமமயும். நயந்த அண்ணல் -
மக்களுள்ளா பளன்று துணிதலால் நயந்த அண்ணல். உள்ளியது - கூட்டத்மத
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 688

நிமனந்தது. பமய்ப் ாடு: உவமகமயச் சார்ந்த மருட்மக, வியந்துமரத்தலின்.

யன்: ஐயந்தீர்ந்து மகிழ்தல்.
இந்நான்கு ாட்டும் ஒருவர் உள்ளக் கருத்மத ஒருவர் அறியாதபவாருதமலக்
காமம் ஆதலிற் மகக்கிமளப் ால. அகத் திமணயின்கண் மகக்கிமள வருதல்
திமணமயக்காம் ிறபவனின், மகக்கிமளமுதற் ப ருந்திமண இறுவாய்
எழுதிமணயின்உள்ளும் மகக்கிமளயும் ப ருந்திமணயும் அகத்மதச் சார்ந்த
புறமாயினும், கிளவிக்ககாமவயின் எடுத்துக்ககாடற்கட் காட்சி முதலாயின
பசால்லுதல் வனப்புமடமம கநாக்கிக் மகக்கிமள தழீஇயினார். ப ருந்திமண
தழுவுதல் சிறப் ின்மமயின ீக்கினார். இது நலம் ாராட்டல்.

விளக்கவுமர

1.4. நயப்பு
நயப்பு என் து பதய்வம் அல்லபளன்று பதளிந்த ின்னர் மக்களுள்ளாள் என்று
நயந்து இமட யில்மலபகாபலன்ற பநஞ்சிற்கு அல்குலும் முமலயுங்காட்டி
இமடயுண்படன்று பசன்பறய்த நிமனயாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
1.4 வண்டமர் புரிகுழ பலாண்படாடி மடந்மதமய
நயந்த அண்ணல் வியந்துள் ளியது.

அணியு மமிழ்துபமன் னாவியு

மாயவன் றில்மலச்சிந்தா
மணியும் ராரறி யாமமற
கயானடி வாழ்த்தலரிற்
ிணியு மதற்கு மருந்தும்
ிறழப் ிறழமின்னும்
ணியும் புமரமருங் குற்ப ருந்
கதாளி மடக்கண்ககள. #662

இதன் ப ாருள்:
மின்னும் ணியும் புமர மருங்குல் ப ருந்கதாளி மட கண்கள் மின்மனயும்
ாம்ம யுபமாக்கும் இமடயிமனயும் ப ருந்கதாளிமனயும் உமடயாளது
மடக ாலும் கண்கள்; ிறழ ிறழ ிணியும் ிறழுந்கதாறும் ிறழுந்கதாறும்
ப ாதுகநாக்கத்தாற் ிணியும்; அதற்கு மருந்தும் உள்ளக் கருத்து பவளிப் டுக்கு
நாகணாடுகூடிய கநாக்கத்தால் அதற்கு மருந்தும் ஆகாநின்றன எ-று.
அணியும் அமிழ்தும் என் ஆவியும் ஆயவன் எனக்கா ரணமும் அமிழ்தும்
என்னுயிருமாயவன்; தில்மலச் சிந்தாமணி தில்மலக்கட் சிந்தாமணிக ால
அன் ர்க்கு, நிமனத்தமவ பகாடுப்க ான்; உம் ரார் அறியாமமறகயான்
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 689

அன் ரல்லாத கதவர்களறியாத வந்தணன்; அடி வாழ்த்தலரின் ிணியும்

அவனுமடய திருவடிகமள வழுத்தாதவமரப்க ால உறும் ிணியுபமனக்
கூட்டுக.
அணிபயன்றார் அழகு பசய்தலான். அமிழ்பதன்றார் கழி ப ருஞ்சுமவகயாடு
உறுதி யத்தல் உமடமமயான். ஆவி பயன்றார் காதலிக்கப் டும்
ப ாருள்கபளல்லாவற்றினுஞ் சிறந்தமமயான். ஈறிலின் ம் யக்கும்
இமறவகனாடு சார்த்த அணியும் அமிழ்தும் ஆவியும் இறப் இழிந்தனகவ
ஆயினும்,
ப ாருளது புமரகவ புணர்ப்க ான் குறிப் ின்,
மருளற வரூஉ மர ிற் பறன்
என் தனான் ஈண்டுச் பசால்லுவானது கருத்து வமகயானும், உலகத்துப்
ப ாருள்களுள் அவற்றினூங்கு மிக்கனவின்மமயானும்,
உயர்ந்தனவாயுவமமயாயின. உம் ராபலன் து ாடமாயின், உம் ரானறியப்
டாதபவனவுமரக்க. ிறழப் ிறழும் என் து ாடமாயின், ிணியும் மருந்தும்
மாறி மாறி வரப் மடக்கண்கள் ிறழும் என உமரக்க. இஃது உட்ககாள். இமவ
ஐந்தும் மகக்கிமள.
திமண: குறிஞ்சி. மகககாள்: களவு. கூற்று: தமலமகன் கூற்று. ககட் து:
பநஞ்சு. பநஞ்பசன் து ாட்டின்கண் இல்மலயாகலா பவனின்
எஞ்சிற்பறன் தாம்; வறிகத கூறினா பனனினுமமமயும். இடம்: முன்னிமல.
காலம்: நிகழ்காலம். எச்சம்: இப்ப ருந்கதாளி மடக்கண்கபளன்புழி
இவ்பவன்னுஞ் சுட்டுச்பசால்பலஞ்சிற்று. பமய்ப் ாடு: உவமகமயச் சார்ந்த
ப ருமிதம். ஈண்டு பமய்ப் ாட்டுப் ப ாருள்ககாள் கண்ணினான் யாப்புறவறிதல்.
என்மன,
கண்ணினுஞ் பசவியினுந் திண்ணிதி னுணரு
முணர்வுமட மாந்தர்க் கல்லது பதரியி
னன்னயப் ப ாருள்ககா பளண்ணருங் குமரத்கத.
-பதால். ப ாருள். பமய்ப் ாட்டியல் - 27
என்றாராகலின். யன்: தமலமகளது குறிப் றிந்து மகிழ்தல். ிணியுமதற்கு
மருந்துமாம் ப ருந்கதாளி மடக்கண்கபளன் றமமயின், அவளுடம் ாட்டுக்
குறிப்புஅவள் நாட்டத்தானுணர்ந்தா பனன் து. என்மன,
நாட்ட மிரண்டு மறிவுடம் டுத்தற்குக்
கூட்டி யுமரக்கும் குறிப்புமர யாகும்.
-பதால். ப ாருள். களவியல் - 5
என்றாராகலின்.
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 690

விளக்கவுமர

1.5. உட்ககாள்
உட்ககாள் என் து மக்களுள்ளாபளன்று நயந்து பசன்பறய்த நிமனயாநின்றவன்
தன்னிடத்து அவளுக்குண்டா கிய காதல் அவள் கண்ணிற்கண்டு தன்னுட்
பகாள்ளாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
1.5. இமறதிருக் கரத்து மறிமா கனாக்கி
யுள்ளக் கருத்து வள்ள லறிந்தது.

வமள யில் கீ ழ்கட னின்றிட

கமல்கடல் வான்நுகத்தின்
துமளவழி கநர்கழி ககாத்பதனத்
தில்மலத்பதால் கலான்கயிமலக்
கிமளவயின் நீக்கியிக் பகண்மடயங்
கண்ணிமயக் பகாண்டுதந்த
விமளமவயல் லால்விய கவன்நய
கவன்பதய்வ மிக்கனகவ. #663

இதன் ப ாருள்:வமள யில் கீ ழ் கடல் நின்று இட சங்கு பநருங்கின

கீ ழ்த்திமசக்கடலிகல நின்று இட; கநர்கழி கமல் கடல் வான் நுகத்தின்
துமளவழி ககாத்பதன அவ்பவாத்தகழி கமற்றிமசக் கடலில் இட்ட ப ரிய
நுகத்தினது துமளக்கட்பசன்று ககாத்தாற் க ால; தில்மலத் பதால்கலான்
கயிமல கிமள வயின் நீக்கி தில்மல யிடத்துப் மழகயானது கயிமலக்கண்
ஆயத்தாரிடத்து நின்று நீக்கி; இ பகண்மட கண்ணிமயக் பகாண்டு தந்த
விமளமவ அல்லால் இக்பகண்மட க ாலும் கண்மணயுமடயாமளக் மகக்
பகாண்டு தந்த நல்விமனயின் விமளவாகிய பதய்வத்மத அல்லது; மிக்கன
பதய்வம் வியகவன் நயகவன் மிக்கனவாகிய ிற பதய்வத்மத வியப் துஞ்
பசய்கயன்; நயப் துஞ் பசய்கயன் எ-று.
கயிமலக்கட் பகாண்டுதந்த பவனவிமயயும். இவமளத்தந்த
பதய்வத்மதயல்லது நயகவபனன்று அவளது நலத்மத மிகுத்த மமயின்,
இதுவும் நலம் ாராட்டல். யந்கதார்ப் ழிச்சற் (தமலவி யின் ப ற்கறாமரத்
தமலவன் வாழ்த்துதல்) ாற் டுத்தினுமமமயும். பமய்ப் ாடு: உவமகமயச்
சார்ந்த மருட்மக. யன்: மகிழ்தல்.

விளக்கவுமர
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 691

1.6. பதய்வத்மத மகிழ்தல்

பதய்வத்மத மகிழ்தல் என் து உட்பகாண்டு நின்று, என்னிடத்து
விருப் த்மதயுமடய இவமளத்தந்த பதய்வத்மத அல்லது கவபறாரு பதய்வத்மத
யான் வியகவபனனத் பதய்வத்மத மகிழ்ந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
1.6 அன்ன பமன்னமட அரிமவமயத் தந்த
மன்னிருந் பதய்வத்மத மகிழ்ந்து மரத்தது.

ஏழுமட யான்ப ாழி பலட்டுமட

யான்புய பமன்மனமுன்னாள்
ஊழுமட யான்புலி யூரன்ன
ப ான்னிவ் வுயர்ப ாழில்வாய்ச்
சூழுமட யாயத்மத நீக்கும்
விதிதுமண யாமனகன
யாழுமட யார்மணங் காணணங்
காய்வந் தகப் ட்டகத. #664

இதன் ப ாருள்:ப ாழில் ஏழு உமடயான் ப ாழில் ஏழு உமடயான்; புயம் எட்டு
உமடயான் புயம் எட்டுமடயான்; முன் என்மன ஆள் ஊழ் உமடயான் எனக்கு
ஆட் டுந்தன்மம உண்டா வதற்கு முன்கன என்மன ஆள்வபதாரு புதிதாகிய
முமறமமமய யுமடயான்; புலியூர் அன்ன ப ான் அவனது புலியூமரபயாக்கும்
ப ான்னமனயாள்; இ உயர் ப ாழில் வாய் சூழ் உமட ஆயத்மத நீக்கும் விதி
துமணயாக இவ்வுயர்ந்த பமாழிலிடத்து ஒருப ாழுதும் விடாது சூழ்தமல
உமடய ஆயத்மத நீக்குதற்குக் காரணமாகிய விதி துமணயாக; மனகன மனகம;
யாழ் உமடயார் மணங்காண் அணங்கு ஆய் வந்து அகப் ட்டது கந்தருவர்
மணங்காண் முன் வருத்துவதாய் வந்து அகப் ட்டது; இனிக் கூட்டத்துக்கு
உடன் டு வாயாக என்றவாறு.
ப ான்ன ீக்குபமனவிமயயும். ஆகபவன் து ஆ பவன நின்ற பசய்யுண்முடிபு;
புறனமடயாற் பகாள்க. அணங்காய் வந்பதன்றான், உள்ளஞ்பசல்லவும் இது
தகாபதன்று விலக்குதலால் முன் வருத்தமாயினமமயின். பதய்வத்தன்மம
உமடத்தாய் வந்து எனினும் அமமயும். அகப் ட்டபதன்று இறந்த காலத்தாற்
கூறினான், புணர்ச்சி துணிந்தமமயான். இதுவும் உட்ககாட் ாற் டும்.
இமவ இரண்டும் ஒருதமலக்காம மல்லபவனினும் புணர்ச்சி நிகழாமமயிற்
மகக்கிமளப் ாற் டும். புணர்ச்சி நிகழாமம, பதய்வப் புணர்ச்சி பசம்மல்
துணிந்தது என் தனானறிக. க மதமயப் புணர்ச்சி துணிந்தது, விதிதுமணயாகக்
கந்தருவர் மணம் ஒரு ப ண் வடிவு பகாண்டு எனக்கு எய்திற்று என்றமமயின்.
இவகனாடு இவளி மடயுண்டாய அன் ிற்குக் காரணம் விதியல்லாமம ஈண்டுப்
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 692

ப ற்றாம். ாங்கற்கூட்டம் கதாழியிற் கூட்டம் என்று இவற்றில் அவர்

துமணயாயவாறுக ால விதியும் இவமர ஆயத்தின ீக்கிக் கூட்டின மாத்திமரகய
அன்றி அன் ிற்குக் காரணமன்பறன் து. அல்லதூஉம், விதியாவது பசயப் டும்
விமனயினது நியதியன்கற, அதனாகன அன்பு கதான்றிப் புணர்ந்தாபரனின்,
அதுவுஞ் பசயற்மகப் புணர்ச்சியாய் முடியும், அது மறுத்தற் ப ாருட்டன்கற
பதால்கலாரி தமன இயற்மகப் புணர்ச்சிபயன்று குறியிட்டது. அல்லதூஉம்,
நல்விமன துய்த்தக்கால் முடிபவய்தும், இவர்களன்பு துய்த்தாலு முடிபவய்தாது
எஞ்ஞான்றும் ஒருப ற்றிகய நிற்கும் என் து. அல்லதூஉம், ' ிறப் ா னடுப் ினும்
ின்னுந் துன்னத்தகும் ப ற்றியர்' (திருக்ககாமவ, 205,) என்றலானும், இவர்கள்
அன் ிற்குக் காரணம் விதியன்பறன் து. ல ிறப் ினும் ஒத்த
அன்ப ன்றாராகலின், ல ிறப் ினு பமாத்து நிற் கதார் விமன யில்மல
என் து. அஃகதல், கமமலச் பசய்யுளில் விமனவிமளகவ கூட்டிற்றாக
விகசடித்துச் பசால்ல கவண்டிய பதன்மனபயனின், இம்மமயிற் ாங்கமனயுந்
கதாழிமயயுங் குமறயுற அவர்கள் தங்களினாகிய கூட்டம் கூட்டினார்கள்.
உம்மம நல்விமனமயக் குமறயுற்று மவத்து இம்மம அதமன மறந்தான்;
மறப்புழியும், அது தான்மறவாது இவர்கமளயுங் கண்ணுறுவித்து இவர்க்குத்
துப்பு மாயிற்றாகலான், விகசடிக்கப் ட்டது. அல்லதூஉம், ' ாங்கமன யானன்ன
ண் மன' (தி.8 ககாமவ ா.19) என்று அவமன விகசடித்தும், 'முத்தகஞ்கசர்
பமன்னமகப் ப ருந்கதாளி' (தி.8 ககாமவ ா.106) என்று அவமள விகசடித்தும்,
அவர்களினாலாய கூட்டத்திற்குக் கூறினமமயின், நல்விமனப் யனும்
அம்மாத்திமரகய விகசடித்தது என் து.

விளக்கவுமர

1.7. புணர்ச்சி துணிதல்

புணர்ச்சி துணிதல் என் து பதய்வத்மத மகிழாநின்றவன் இது நமக்குத் பதய்வப்
புணர்ச்சி எனத் தன்பனஞ்சிற்குச் பசால்லி அவகளாடு புணரத் துணியாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள் 1.7 பகாவ்மவச் பசவ்வாய்க் பகாடியிமடப் க மதமயத்
பதய்வப் புணர்ச்சி பசம்மல் துணிந்தது.

பசாற் ா லமுதிவள் யான்சுமவ

பயன்னத் துணிந்திங்ஙகன
நற் ால் விமனத்பதய்வந் தந்தின்று
நானிவ ளாம் குதிப்
ப ாற் ா ரறிவார் புலியூர்ப்
புனிதன் ப ாதியில்பவற் ிற்
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 693

கற் ா வியவமர வாய்க்கடி

கதாட்ட களவகத்கத. #665

இதன் ப ாருள்:
பசால் ால் அமுது இவள் யான் சுமவ துணிந்து என்ன இங்ஙன் நல் ால்
விமன பதய்வம் தந்து என்றது. பசால்லும் குதியில் அமுதிவள் யானதன்
சுமவபயன்று துணிந்து பசால்ல இவ்வண்ணகம நல்ல கூற்றின் விமனயாகிய
பதய்வந்தர என்றவாறு. என்றது சுமவமய உமடய ப ாருட்கும், சுமவக்கும்
கவறு ாடு இல்லாதவாறு க ால எனக்கும் இவட்கும் கவறு ாடில்மல
என்றவாறு. இன்று நான் இவள் ஆம் குதி ப ாற்பு ஆர் அறிவார் என்றது.
இவ்வாறு கவறு ாடில்மலயாயினும், புணர்ச்சியான் வரும் இன் ம்
துய்த்தற்ப ாருட்டாக இன்று யாபனன்றும் இவபளன்றும் கவறு ாட்கடாடு
கூடிய அழமக யாரறிவார் இதமன அனு விக்கின்ற யாகன அறியினல்லது!
என்றவாறு. புலியூர் புனிதன் ப ாதியில் பவற் ில் கல் ாவிய வமரவாய்
கடிகதாட்டகளவகத்து என்றது. புலியூர்க் கணுளனாகிய தூகயானது
ப ாதியிலாகிய பவற் ிற் கற் ரந்த தாள்வமரயிடத்துக் காவமல வாங்கிய
களவிடத்து என்றவாறு.
களவகத்துப் ப ாற்ப னக்கூட்டுக. தந்பதன் து தரபவனத் திரிக்கப் ட்டது.
தந்தின்பறன் து தந்தது என்னும் ப ாருள் டாமம அறிந்து பகாள்க.
தந்தன்பறன் தூஉம் ாடம்க ாலும். கடிகதாட்ட என் தற்குக் கடியப் ட்ட
பதாகுதிமய உமடய களபவன்று உமரப் ினும் அமமயும். கதாட்டபவன்றது
தமலமகளாயத்மதயுந் தன்னிமளஞமரயும். கடிபதாட்ட பவன் து ாடமாயின்,
மணந் பதாடங்கிய களபவன்றுமரக்க. பகாடியிமடபயாடுகலவி பகாடி
யிமடகயாடு நிகழ்ந்த கலவி. பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: மகிழ்ச்சி;
தமலமகமள மகிழ்வித்தலுமாம். நல்விமனத் பதய்வம் இவமளக்
களவின்கட்கூட்ட அமுதமும் அதன்கட் கரந்து நின்ற சுமவயுபமன்ன
என்பனஞ்சம் இவள்கண்கண ஒடுங்க யாபனன் கதார் தன்மம காணாபதாழிய
இருவர் உள்ளங்களும் ஒருகவமாமாறுகரப் ஒருகவமாகிய ஏகாந்தத்தின்கட்
ிறந்த புணர்ச்சிப் க ரின் பவள்ளம் யாவரா னறிப் டுபமன்று மகிழ்ந்
துமரத்தான்; உமரப் க்ககட்ட தமலமகளும் எம்ப ருமான் என்கண் மவத்த
அருளினானன்கறா இவ்வமக யருளியபதன்று இறப் வு மகிழ்வாளாம்.

விளக்கவுமர

1.8. கலவியுமரத்தல்
கலவியுமரத்தல் என் து பதய்வப்புணர்ச்சி புணர்ந்த தமலமகன் புணர்ச்சி
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 694

இன் த்தின் இயல்பு கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் 1.8 பகாமலகவலவன்

பகாடியிமடபயாடு
கலவியின் ம் கட்டுமரத்தது.

உணர்ந்தார்க் குணர்வரி கயான்றில்மலச்

சிற்றம் லத்பதாருத்தன்
குணந்தான் பவளிப் ட்ட பகாவ்மவச்பசவ்
வாயிக் பகாடியிமடகதாள்
புணர்ந்தாற் புணருந் பதாறும்ப ரும்
க ாகம் ின் னும்புதிதாய்
மணந்தாழ் புரிகுழ லாளல்குல்
க ால வளர்கின்றகத. #666

இதன் ப ாருள்:
உணர்ந்த்தார்க்கு உணர்வு அரிகயான் ஒருகால் தன்மன உணர்ந்தவர்கட்குப்
ின்னுணர்தற்குக் கருவியாகிய சித்தவிருத்தியும் ஒடுங்குதலான் மீ ட்டு
உணர்வரிகயான்; தில்மலச் சிற்றம் லத்து ஒருத்தன் தில்மலயிற்
சிற்றம் லத்தின்கணுளனாகிய ஒப் ில்லாதான்; குணம் பவளிப் ட்ட பகாவ்மவ
பசவ்வாய் இ பகாடி இமட கதாள் புணர்ந்தால் அவனது குணமாகிய ஆனந்தம்
பவளிப் ட்டாற்க ாலுங் பகாவ்மவக் கனிக ாலும் பசவ்வாமய உமடய
இக்பகாடியிமட கதாமளக் கூடினாலும்; புணரும் பதாறும் ப ரும்க ாகம்
ின்னும் புதிதாய் கூடுந்கதாறும் ப ரிதாகிய இன் ம் முன்புக ாலப் ின்னும்
புதிதாய் ; மணம் தாழ் புரி குழலாள் அல்குல் க ால வளர்கின்றது மணந்தங்கிய
சுருண்ட குழமலயுமடயாளது அல்குல் க ால வளராநின்றது எ-று.
உணர்ந்தார்க்குக் குணந்தான் பவளிப் ட்டபவன இமயத் துமரப் ினுமமமயும்.
உணர்ந்தார்க்குணர்வரிகயா பனன் தற்குத் தவத்தானும் தியானத்தானும்
எல்லாப் ப ாருள்கமளயும் உணர்ந்தார்க்கும் என உம்மம வருவித்து
உமரக்கப் ட்டது. குணந்தான் பவளிப் ட்ட பகாடியிமட என்புழி உவமமகயாடு
ப ாருட் பகாற்றுமம கருதி உவமமவிமன உவமிக்கப் டும்
ப ாருண்கமகலற்றப் ட்டது. புணர்ந்தாற் புதிதாபயனவிமயயும்.
புணர்ந்தாலுபமன இதற்கும் உம்மம வருவித்து உமரக்கப் ட்டது. இன் த்தன்பு
- இன் த்தான் வந்த பசயற்மக அன்பு. பமய்ப் ாடும் யனும்: அமவ.
புணர்ச்சிக்கட்கடான்றி ஒருகாமலக்கு ஒருகாற் ப ருகாநின்ற
க ரின் பவள்ளத்மதத் தாங்கலாற்றாத தமலமகன் ஆற்றுதல் யபனனினும்
அமமயும்.
வளர்கின்றது என்றமமயிற் புணர்ந்ததனாற் யபனன்மன பயனின், புணராத
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 695

முன்னின்ற கவட்மக புணர்ச்சிக்கட்குமற டும், அக்குமற ாட்மடக்

கூட்டத்தின்கட் டம்மிற்ப ற்ற குணங்களினா னாகிய அன்பு நிமறக்கும், நிமறக்க
எஞ்ஞான்றும் ஒரு ப ற்றித்தாய் நிற்குபமன் து. அல்குல்க ால வளர்கின்ற
பதன்றவழி ஒருகாமலக்கு ஒருகால் வளருபமன்றார் அல்லர். என்மன,
குமற ாடு உள்ளதற்கு அன்கற வளர்ச்சியுண்டாவது; அல்லதூஉம் எஞ்ஞான்றும்
வளருபமனின், அல்குற்கு வரம்பு இன்மமயும் கதான்றும். மற்பறன்மன
கருதியபதனின், இயற்மகப்புணர்ச்சி புணர்கின்ற காலத்து இவள் திகனார்
ஆண்டும் த்துத் திங்களும் புக்காள் ஆகலின் இவளது அல்குல் இலக்கணக்
குமற ாடு இன்றிகய வளராநின்றது. வளர்ந்து ன்ன ீராண்டு நிரம் ினால்
ஒருப ற்றிகய நிற்கும். அதுக ால இவன் காதலும் உள்ளம் உள்ளளவு நிமறந்து
ின்மனக் குமற ாடின்றி ஒரு ப ற்றிகய நிற்குபமன் து.

விளக்கவுமர

1.9. இருவயிபனாத்தல்
இருவயிபனாத்தல் என் து புணராத முன்னின்ற கவட்மக யன்பு புணர்ந்த
ின்னும் அப்ப ற்றிகய நின்று வளர்ந்து கசற லால் தமலமகமள மகிழ்ந்து
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
1.9 ஆரா வின் த் தன்பு மீ தூர
வாரார் முமலமய மகிழ்ந்து மரத்தது.

அளவிமய யார்க்கு மறிவரி

கயான்றில்மல யம் லம்க ால்
வளவிய வான்பகாங்மக வாட்டடங்
கண்ணுதல் மாமதியின்
ிளவியல் மின்னிமட க ரமம
கதாளிது ப ற்றிபயன்றாற்
கிளவிமய பயன்கனா வினிக்கிள்மள
யார்வாயிற் ககட்கின்றகத. #667

இதன் ப ாருள்:அளவிமய யார்க்கும் அறிவு அரிகயான் தில்மல அம் லம்

க ால் வான் பகாங்மக வளவிய அளமவ யார்க்கும் அறிவு அரியவனது
தில்மலயம் லம் க ாலப் ப ருங்பகாங்மககள் வளத்மதயுமடயன; தடங்கண்
வாள் ப ரிய கண்கள் வாகளா படாக்கும்; நுதல் மா மதியின் ிளவு இயல்
நுதல் ப ரிய மதியின் ாகத்தி னியல்ம யுமடத்து; இமடமின் இமட
மின்கனாபடாக்கும்; கதாள் ப ரு அமம கதாள்கள் ப ரிய கவகயாபடாக்கும்;
ப ற்றி இது என்றால் இவற்றது தன்மம இதுவானால்; கிள்மளயார் வாயில்
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 696

கிளவிமய இனி ககட்கின்றது என் கிள்மளக ால்வாள் வாயின் பமாழிமய

இனிக் ககட்க கவண்டுகின்றதுஎன்? இப்ப ற்றிக்குத் தக்ககத இருக்கும்
என்றவாறு.
துறவு துறவிபயன நின்றாற்க ால அளவு அளவிபயன நின்றது. பமாழி
கிளிபமாழிகயா படாக்குபமன் து க ாதரக் கிள்மளயாபரன் றான். வயிபனன் து
ாடமாயின், வாயிபனன் து குறுகி நின்றதாக உமரக்க. வயின் இடபமனினும்
அமமயும். அவயங்கண்படன்புழி உறுதன் முதலாகிய நான்மகயும் கண்டு
என்றார். பமய்ப் ாடு: உவமக, யன்: நயப்புணர்த்துதல்.

விளக்கவுமர

1.10. கிளவிகவட்டல்
கிளவி கவட்டல் என் து இருவயிபனாத்து இன்புறாநின்ற தமலமகன்
உறுதன்முதலாகிய நான்கு புணர்ச்சியும் ப ற்றுச் பசவிப் புணர்ச்சி ப றாமமயின்
ஒருபசால்கவட்டு வருந்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் 1.10 அன்னமன்னவ
ளவயவங்கண்டு பமன்பமாழிககட்க விருப்புற்றது.

கூம் லங் மகத்தலத் தன் பரன்

பூடுரு கக்குனிக்கும்
ாம் லங் காரப் ரன்றில்மல
யம் லம் ாடலரின்
கதம் லஞ் சிற்றிமட யீங்கிவள்
தீங்கனி வாய்கமழும்
ஆம் லம் க ாதுள கவாஅளி
காள்நும் அகன் மணகய. #668

இதன் ப ாருள்:அளிகாள் நும் அகன் மண வண்டுகாள் நுமதகன்ற

மருதநிலத்து; கதம்பு சிற்றிமட ஈங்கிவள் கதம்புஞ் சிறிய விமடமய உமடய
இவளது; தீம் கனிவாய் கமழும் ஆம் ல்க ாது உளகவா இனியதாகிய கனிந்த
வாய்க ால நாறும் ஆம் ற் பூக்களுளகவா?; பசால்லுமின் என்றவாறு.
கூம்புமகத்தலத்து அன் ர் என்பு ஊடு உருக குனிக்கும் கூம்புங்
மகத்தலங்கமள உமடய அன் ரது என்பும் உள்ளுருகக் கூத்தாடா நின்ற; ாம்பு
அலங்காரப் ரன் தில்மல அம் லம் ாடலரின் கதம்பு ாம் ாகிய அணிமய
யுமடய ரமனது தில்மலயம் லத்மதப் ாடாதாமரப் க ாலத் கதம்புபமனக்
கூட்டுக.
அல்லும் அம்மும்: அல்வழிச்சாரிமய. ாம் லங்காரம்: பமலிந்து நின்றது.
ஈங்கிவபளன் து ஒருபசால். கனிவாய் கனிக ாலும் வாபயனினும் அமமயும்.
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 697

புமனநலம் என்றது புமனயப் ட்ட இயற்மக நலத்மத. அயர்வு நீங்கியது -

பசால்லாடாமமயின் உண்டாகிய வருத்த நீங்கியது. பமய்ப் ாடு: உவமக.
யன்: நயப்புணர்த்துத்தல். இயற்மக அன் ினானும் அவள் குணங்களால்
கதான்றிய பசயற்மக அன் ினானும் கடாவப் ட்டு நின்ற தமலமகன் தனது
அன்பு மிகுதிமய உணர்த்துதல் நயப்புணர்த்துதல் என் து.

விளக்கவுமர

1.11. நலம்புமனத்துமரத்தல்
நலம்புமனந்து உமரத்தல் என் து கிளவிகவட்டு வருந்தக் கண்ட தமலமகள்
மூரன் முறுவல் பசய்ய, தமலமகன் அதுப ற்றுச் பசால்லாடாமமயான்
உண்டாகிய வருத்த நீங்கி, நுமதகன்ற மருத நிலத்துக் குறிஞ்சிநிலத்துஇவள்
வாய்க ால நாறும் ஆம் ற் பூக்களுளகவாபவன அந்நிலத்து வண்கடாடு வினவா
நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்- 1.11 ப ாங்கி மழமயப் புமனந லம்புகழ்ந்
தங்கதிர் கவகலான் அயர்வு நீங்கியது.

சிந்தா மணிபதண் கடலமிர்

தந்தில்மல யானருளால்
வந்தா லிகழப் டுகம
மடமான் விழிமயிகல
அந்தா மமரயன்ன கமநின்மன
யானகன் றாற்றுவகனா
சிந்தா குலமுற்பறன் கனாபவன்மன
வாட்டந் திருத்துவகத. #669

இதன் ப ாருள்:சிந்தாமணி பதள்கடல் அமிர்தம் தில்மலயான் அருளால்

வந்தால் ஒருவன் தவஞ்பசய்து ப றும் சிந்தாமணியும் பதளிந்த கடலின்
அமிர்தமும் வருத்தம் இன்றித் தில்மலயான் அருளாற்றாகமவந்தால்;
இகழப் டுகம அமவ அவனாலிகழப் டுமா?; மட மான் விழி மயிகல மடமான்
விழிக ாலும் விழிமய உமடய மயிகல! ; அம் தாமமர அன்னகம அழகிய
தாமமரக்கண் வாழும் அன்னகம; நின்மன யான் அகன்று ஆற்றுவகனா நின்மன
யான் ிரிந்து ஆற்றி உளனாவகனா?; சிந்தாகுலம் உற்று என்மன வாட்டந்
திருத்துவது என்கனா சிந்மதயின் மயக்கமுற்று என்மன வாட்டுவபதன்கனா?
என்றவாறு.
அந்தாமமர அன்னம் திரு என் ாருமுளர். நின்மன என்புழி உயிரினுஞ் சிறந்த
நின்மனபயன் றும், யான் என்புழி இருதமலப் புள்ளிகனாருயிகரனாகிய
யாபனன் றும், அச் பசாற்களான் விளங்கின. வாட்டந்திருத்துவகத என்னுஞ்
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 698

பசாற்கள் ஒரு பசான்ன ீரவாய், வாட்டுவகத என்று ப ாருள் ட்டு,

இரண்டாவதற்கு முடி ாயின. வாட்டத்திருத்துவது என்று ாட மாயின்,
வாட்டத்தின் கணிருத்துவது என்றுமரக்க. யிர்ப்பு - யிலாத ப ாருட்கண்
வந்த அருவருப்பு. ஈண்டுப் யிலாத ப ாருள் ிரிவு. ிரிவுணர்த்தல் -
அகன்றாற்றுவகனா எனப் ிரிபவன் தும் ஒன்றுண்டு என் து ட பமாழிதல்.
பமய்ப் ாடு: அச்சத்மதச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: ிரிவச்சம் உணர்த்துதல்.

விளக்கவுமர

1.12. ிரிவுணர்த்தல்
ிரிவுணர்த்தல் என் து ஐவமகப்புணர்ச்சியும் (கண்டு, ககட்டு, உண்டு, உயிர்த்து,
உற்று, அறிதல் என் ன) ப ற்றுப் புணர்வதன் முன்னும் புணர்ந்த ின்னும்
ஒத்தவன் ினனாய் நின்ற தமலமகன் ிரியுமாறு என்மனபயனின், இப்புணர்ச்சி
பநடுங்காலம் பசல்லக்கடவதாக இருவமரயுங் கூட்டிய பதய்வந்தாகன ிரியாமற்
ிரிவிக்கும். அது ிரிவிக்குமாறு, தமலமகன் தனது ஆதரவினான் நலம் ாராட்டக்
ககட்டு, எம்ப ருமான் முன்னின்று வாய்திறந்து ப ரியகதார் நாணின்மம
பசய்கதபனனத் தமலமகள் நாணிவருந்தாநிற் , அதுகண்டு இவள் வருந்துகின்றது
யான் ிரிகவனாக நிமனந்தாக கவண்டுபமன்று உட்பகாண்டு , அவளுக்குத் தான்
ிரிவின்மம கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
1.12 ணிவள ரல்குமலப் யிர்ப்பு றுத்திப்
ிணிமலர்த் தாகரான் ிரிவுணர்த் தியது.

ககாங்கிற் ப ாலியரும் க ய்பகாங்மக

ங்கன் குறுகலரூர்
தீங்கிற் புகச்பசற்ற பகாற்றவன்
சிற்றம் லமமனயாள்
நீங்கிற் புணர்வரி பதன்கறா
பநடிதிங்ங கனயிருந்தால்
ஆங்கிற் ழியா பமனகவா
அறிகய னயர்கின்றகத. #670

இதன் ப ாருள்:ககாங்கின் ப ாலி அரும்பு ஏய் பகாங்மக ங்கன்

ககாங்கின்கணுண்டாகிய ப ாலிந்த வரும்ம பயாக்கு முமலமய உமடயாளது
ங்மகயுமடயான்; குறுகலர் ஊர் தீங்கில் புக பசற்ற பகாற்றவன் குறுகாதார்
புரங்கள் ாசண்ட தருமமாகிய (கவதாசாரவிகராதம்) தீங்கிகல புகுதலான்
அவற்மறக் பகடுத்த பவற்றிமய உமடயான்; சிற்றம் லம் அமனயாள்
அயர்கின்றது நீங்கின்புணர்வு அரிது என்கறா அவனது திருச்சிற்றம் லத்மத
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 699

ஒப் ாள் வருந்துகின்றது ிரிந்தாற் கூடுதல் அரிபதன்று நிமனந்கதா; பநடிது

இங்ஙன் இருந்தால் ஆங்கு இற் ழி ஆம் எனகவா பநடும் ப ாழுது இவ்வாறு
இருந்தால் அவ்விடத்துக் குடிப் ழியாம் என்று நிமனந்கதா; அறிகயன்
அறிகிகலன் என்றவாறு.
தீங்கிற்புக என் தற்குத் துன் ம் அறியாதார் துன் த்திற்புக எனினும் அமமயும்.
ஆங்பகன்றது சுற்றத்தாரிடத்தும் அயலா ரிடத்தும்; ஆங்கு அமச நிமல
எனினும் அமமயும். ிரியல் உறுகின்றான் ஆகலின், இற் ழி யாம் என்று
கவறு ட்டாளாயின் நன்று என் து கருத்து. பமய்ப் ாடு: அச்சத்மதச் சார்ந்த
மருட்மக. யன்: ஐயந்தீர்தல். அவ்வமக தமலமகளது ஆற்றாமமத்தன்மம
தமலமகற்குப் புலனாயிற்று; புலனாகத் தமல மகன் இவ்வமக
தன்பனஞ்கசாடுசாவி ஆற்றானாயினாபனன் து.

விளக்கவுமர

1.13. ருவரலறிதல்
ருவரலறிதல் என் து ிரிவின்மம கூறக்ககட்ட தமல மகள் ிரிபவன் தும்
ஒன்று உண்டு க ாலும் என உட்பகாண்டு முன்னாணினாற் பசன்று எய்திய
வருத்த நீங்கிப் ப ரியகதார் வருத்தபமய்த அதுகண்டு, இவள் கமலும் கமலும்
வருந்துகின்றது ிரிந்தாற் கூடுதல் அரிபதன்று நிமனந்கதா பநடும்ப ாழுது
இவ்வாறிருந்தால் அவ்விடத்துக் குடிப் ழியாபமன்று நிமனந்கதா அறிகிகலபனன
அவள் வருத்தம் அறியா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
1.13 ிரிவுணர்ந்த ப ண்பகாடிதன்
ருவரலின் ரிசுநிமனந்தது.

கதவரிற் ப ற்றநஞ் பசல்வக்

கடிவடி வார்திருகவ
யாவரிற் ப ற்றினி யார்சிமதப்
ாரிமம யாதமுக்கண்
மூவரிற் ப ற்றவர் சிற்றம்
லமணி பமாய்ப ாழில்வாய்ப்
பூவரிற் ப ற்ற குழலிபயன்
வாடிப் புலம்புவகத. #671

இதன் ப ாருள்:கதவரில் ப ற்ற நம் பசல்வக்கடி முயற்சியும் உளப் ாடும்

இன்றித் கதவராகல ப ற்ற நமது அழகிய மணத்மத; வடிவு ஆர் திருகவ
வடிவார்ந்த திருகவ; இனி யாவரின் ப ற்று யார் சிமதப் ார் இனிச் சிமதத்தற்கு
ஈடாகிய தன்மமமய யாவராகல ப ற்று யாவர் சிமதப் ார் ; இமமயாத
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 700

முக்கண் மூவரின் ப ற்றவர் சிற்றம் லம் அணி இமமயாத மூன்று

கண்மணயும் மூவராகல ப ற்றவரது சிற்றம் லத்மத அழகுபசய்த;
பமாய்ப ாழில் வாய் பூ அரில் ப ற்ற குழலி பசறிந்த ப ாழிலிடத் துளவாகிய
பூக்களது ிணக்கத்மதப் ப ற்ற குழமலயுமடயாய்; வாடி புலம்புவது என் நீ
ப ாலிவழிந்து துன் ப் டுகின்றது என்கனா?. என்றவாறு.
மூவர் சந்திரர், ஆதித்தர், பசந்தீக்கடவுள். ிரிவுணர்த்தினான் ஆகலின் ிரிந் தால்
என்னாபமன்னும் ஐயம் நீங்கக் கூறினான். இக் கடிமயயாவராற் ப ற்பறனினும்
அமமயும். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம், யன்: வன் புமற. ப ரியகதாருவமக மீ தூர
இவ்வமக வற்புறீஇயி னான் என் து.

விளக்கவுமர

1.14. அருட்குணமுமரத்தல்
அருட்குணமுமரத்தல் என் து இற் ழியாபமன்று நிமனந்கதாபவன்று கூறக்ககட்ட
தமலமகள் இது நந்கதாழி அறியின் என்னாங்பகால்கலா என்று ிரிவுட்பகாண்டு
ிரிவாற் றாது வருந்தா நிற் , அக்குறிப்பு அறிந்து அவள் ிரிவு உடம் டு வது
காரணமாகத் தமலமகன் யாம் ிரிந்கதமாயினும் ிரிவில் மல எனத்
பதய்வத்தின் அருள் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்-
1.14 கூட்டிய பதய்வத் தின்ன ருட்குணம்
வாட்ட மின்மம வள்ள லுமரத்தது.

வருங்குன்ற பமான்றுரித் கதான்றில்மல

யம் ல வன்மலயத்
திருங்குன்ற வாண ரிளங்பகாடி
கயயிட பரய்தபலம்மூர்ப்
ருங்குன்ற மாளிமக நுண்கள
த்பதாளி ாயநும்மூர்க்
கருங்குன்றம் பவண்ணிறக் கஞ்சுக
கமய்க்குங் கனங்குமழகய. #672

இதன் ப ாருள்:வரும் குன்றம் ஒன்று உரித்கதான் இயங்கு மமலபயான்மற

உரித்தவன்; தில்மல அம் லவன் தில்மல அம் லத்மத உமடயான்; மலயத்து
இரு குன்ற வாணர் இளங் பகாடிகய அவனது ப ாதியின் மமலயிடத்துப்
ப ரிய குன்றத்தின் கண் வாழ் வாருமடய மககள; இடர் எய்தல் - வருத்தத்மத
விடு; கனங்குமழகய கனங்குழாய்; எம் ஊர் ரு குன்றம் மாளிமக நுண் கள த்து
ஒளி ாய- எம்மூரிடத்துப் ப ரிய குன்றம் க ாலும் மாளிமககளின் நுண்
ணிதாகிய சாந்திபனாளி ரந்து; நும் ஊர் கரு குன்றம் பவள் நிறம் கஞ்சுகம்
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 701

ஏய்க்கும் - நும்மூர்க்கணுண்டாகிய கரியகுன்றம் பவள்மள நிறத்மத உமடய

சட்மட இட்டதகனாடு ஒக்கும் என்றவாறு.
கருங்குன்ற பவண்ணிறபமன் து ாடமாயின், நுண்கள த்பதாளி ரப்
அவ்பவாளி நும்மூர்க் கருங்குன்றத்திற்கு இட்ட பவண்ணிறக் கஞ்சுகத்கதாடு
ஒக்கும் என்று உமரக்க. ஈண்டுமரத்த வாற்றால், தமலமகன் மிக்ககானாதல்
கவண்டும், கவண்டகவ ஒப்பு என்மன ப ாருந்துமாபறனின், 'மிக்ககானாயினும்
கடிவமர யின்கற' (பதால். ப ாருள். களவியல்.2.) என் கதாத்தாகலிற் ப ாருந்து
பமன்க. வற்புறுத்தி - வலியுறுத்தி. இடமணித்பதன்றகல வற்புறுத்தலாக
உமரப் ினும் அமமயும். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: இடமணித்பதன்று
வற்புறுத்தல்.

விளக்கவுமர

1.15. இடமணித்துக் கூறி வற்புறுத்தல்

இடமணித்துக் கூறி வற்புறுத்தல் என் து அருட்குணம் உமரத்து வற்புறுத்தவும்
ஆற்றாமம நீங்காத தமலமகட்கு, நும் மூரிடத்திற்கு எம்மூரிடம்
இத்தன்மமத்பதனத் தன்னூரி னணிமமகூறி வற்புறுத்தா நிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
1.15 மடவரமல வற்புறுத்தி
இடமணித்பதன் றவனியம் ியது.

பதளிவளர் வான்சிமல பசங்கனி

பவண்முத்தந் திங்களின்வாய்ந்
தளிவளர் வல்லியன் னாய்முன்னி
யாடு ின் யானளவா
ஒளிவளர் தில்மல பயாருவன்
கயிமல யுகுப ருந்கதன்
துளிவளர் சாரற் கரந்துங்ங
கனவந்து கதான்றுவகன. #673

இதன் ப ாருள்:வளர் வான் சிமல பசம் கனி பவள் முத்தம் திங்களின் வாய்ந்து
அளி வளர் வல்லி அன்னாய் கால் நிமிர்ந்த ப ரிய சிமலகளும் சிவந்த
பகாவ்மவக்கனியும் பவள்ளிய முத்தங் களும் ஒரு திங்களின்கண்கண வாய்ப்
அளிகள் தங்கும் வல்லிமய ஒப் ாய்; பதளி யான் பசான்னவற்மறத்
பதளிவாயாக; முன்னி ஆடு இனி முற் ட்டு விமளயாடுவாயாக; ஒளி வளர்
தில்மல அளவா ஒருவன் கயிமல உகுப ரு கதன் துளி வளர் சாரல் கரந்து
ஒளிவளராநின்ற தில்மலக்கண் உளனாகிய அளக்கப் டாத ஒருவனது
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 702

கயிமலயிடத்து உகாநின்ற ப ருந்கதன்றுளிகள் ப ருகுஞ் சாரற் ப ாதும் ரி

பலாளித்து; யான் ின் உங்ஙன் வந்து கதான்று வன் யான் ின்னும்
உவ்விடத்கத வந்து கதான்றுகவன் என்றவாறு.
பதளி வளர் வான்சிமல என் தற்கு ஒளிவளரும் சிமல பயன்று உமரப் ினும்
அமமயும். திங்கமள வல்லிக் கண்ணதாகக் பகாள்க. வாய்ந்து என் து வாய்ப்
என் தன் திரி ாகலின், அளிவள பரன்னும் ிறவிமன பகாண்டது. சாரபலன் து:
ஆகுப யர். வன்புமறயின் - வற்புறுத்தும் பசாற்களால். பமய்ப் ாடு: அது. யன்:
இடம் குறித்து வற்புறுத்தல்.

விளக்கவுமர

1.16. ஆடிடத் துய்த்தல்

ஆடிடத் துய்த்தல் என் து அணிமம கூறி யகலாநின்றவன், இனி நீ முற் ட்டு
விமளயாடு; யான் இங்ஙனம் க ாய் அங்ஙனம் வாராநின்கறன் என அவமள
ஆடிடத்துச் பசலுத்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
1.16 வன்புமறயின் வற்புறுத்தி
அன்புறுபமாழிமய அருகுஅகன்றது.

புணர்ப்க ான் நிலனும் விசும்பும்

ப ாருப்புந்தன் பூங்கழலின்
துணர்ப்க ா பதனக்கணி யாக்குந்பதால்
கலான்தில்மலச் சூழ்ப ாழில்வாய்
இணர்ப்க ா தணிகுழ கலமழதன்
ன ீர்மமயிந் நீர்மமபயன்றாற்
புணர்ப்க ா கனகவா ிறிகதா
அறிகயன் புகுந்ததுகவ. #674

இதன் ப ாருள்:க ாது இணர் அணி குழல் ஏமழ தன் நீர்மம இந்நீர்மம
என்றால் - பூங்பகாத்துக்கமள அணிந்த குழமலயுமடய ஏமழதனது நீர்மம
இத்தன்மமயாயின்; நிலனும் விசும்பும் ப ாருப் பும் புணர்ப்க ான் -
மண்மணயும் விண்மணயும் மண்ணின் கண் உள்ள மமலமயயும்
மடப்க ான்; தன் பூ கழல் துணர்ப்க ாது எனக்கு அணி ஆக்கும் பதால்கலான்
தன்னுமடய ப ாலிவிமன உமடய திருவடியாகிய துணர்ப்க ாதுகமள எனக்கு
முடியணி யாக்கும் மழகயான்; தில்மல சூழ் ப ாழில் வாய் புகுந்தது அவனது
தில்மலக்கண் உண்டாகிய சூழ்ப ாழிலிடத்து இவள் புகுந்தது; புணர்ப்க ா
கனகவா ிறிகதா அறிகயன் மாயகமா கனகவா! இரண்டும் அன்றி
கவபறான்கறா! இன்னபதன்றறிகயன் என்றவாறு.
 2.1.இயற்மகப் புணர்ச்சி 703

பூங்கழபலன் து பூப்க ாலும் கழபலன உவமமத் பதாமகயாய்க் கழபலன்னும்

துமணயாய் நின்றது எனினும் அமமயும், வரக்கழமலயுமடய
ீ
துணர்ப்க ாபதன்று உமரப் ினும் அமமயும்.
ப ாழில்வாயிணர்ப்க ாபதன் ாருமுளர். ிறிகதா பவன் தற்கு நனகவா
என் ாருமுளர். புகுந்ததுகவ என் தில், வகாரம்: விகாரவமகயான் வந்தது.
சுற்றம் ஆயம். இடம் அந்நிலம். சூழல் - அந்நிலத்துள்ளும் புகுதற்கரிய
அப்ப ாழில். பமய்ப் ாடு: மருட்மக. யன்: தமலமகளது அருமமயுணர்தல்.

விளக்கவுமர

1.17. அருமமயறிதல்
அருமம அறிதல் என் து ஆடிடத் துய்த்து அகலாநின்ற வன் ஆயபவள்ளத்மதயும்
அவ்விடத்மதயும் கநாக்கி, இவமள யான் எய்திகனன் என் து மாயகமா ? கனகவா?
இன்னபதன்று அறிகயன்; இனியிவள் நமக்கு எய்தற்கு அரியவபளன அவளது
அருமம அறிந்து வருந்தா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் -
1.17 சுற்றமு மிடனுஞ் சூழலு கநாக்கி
மற்றவ ளருமம மன்ன னறிந்தது.

உயிபரான் றுளமுபமான் பறான்கற

சிறப் ிவட் பகன்பனாபடன்னப்
யில்கின்ற பசன்று பசவியுற
நீள் மடக் கண்கள்விண்வாய்ச்
பசயிபரான்று முப்புரஞ் பசற்றவன்
தில்மலச்சிற் றம் லத்துப்
யில்கின்ற கூத்த னருபளன
லாகும் ணிபமாழிக்கக. #675

இதன் ப ாருள்:என்பனாடு இவட்கு உயிர் ஒன்று உளமும் ஒன்று சிறப்பு ஒன்று

என்ன என்கனாடு இவட்கு உயிருபமான்று மனமுபமான்று குரவர்களாற்
பசய்யப் டுஞ் சிறப்புக்களும் ஒன்பறன்று பசால்லி; ணி பமாழிக்கு தாழ்ந்த
பமாழிமய உமடயாட்கு; பசவி உற நீள் மட கண்கள் பசன்று யில்கின்ற
பசவியுறும் வண்ணம் நீண்ட மடக ாலும் கண்கள் இவள்கட் பசன்று
யிலாநின்றன; அதனால் இவள் க ாலுமிவட்குச் சிறந்தாள் என்றவாறு.
விண் வாய் பசயிர் ஒன்று முப்புரம் பசற்றவன் விண்ணிடத்துக் குற்றத்மதப்
ப ாருந்தின மூன்று புரத்மதயும் பகடுத்தவன் தில்மல சிற்றம் லத்துப்
யில்கின்ற கூத்தன் தில்மலச் சிற்றம் லத்தின்கண் இமட விடாது ஆடுகின்ற
கூத்மதயுமடயான் அருள் எனல் ஆகும் ணிபமாழிக்கு அவன் அருபளன்று
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 704

துணியலாம் ணிபமாழிக்கு எனக் கூட்டுக.

அருபளன்றது அருளான்வரும் ஆனந்தத்மத. பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்:
ஆற்றாமம நீங்குதல்.
இப் திபனட்டுப் ாட்டும் இயற்மகப்புணர்ச்சிமயயும் அது நிமித்தமாகிய
கிளவிமயயும் நுதலின. இதமன இயற்மகப் புணர்ச்சிபயனினும்,
பதய்வப்புணர்ச்சி எனினும், முன்னுறுபுணர்ச்சி எனினும், காமப்புணர்ச்சி எனினும்
ஒக்கும்.

விளக்கவுமர

1.18. ாங்கிமயயறிதல்
ாங்கிமய அறிதல் என் து அருமமயறிந்து வருந்தாநின்ற தமலமகன்
ஆயத்கதாடு பசல்லாநின்ற தமலமகமள கநாக்க, அந்நிமலமமக்கண் அவளும்
இப்புணர்ச்சி இவளுக்குப் புலனாங்பகால்கலாபவன உட்பகாண்டு எல்லாமரயும்
க ால அன்றித் தன் காதல் கதாழிமயப் ல்காற் கமடக்கண்ணாற் ார்க்கக்கண்டு,
இவள்க ாலும் இவட்குச் சிறந்தாள்; இதுவும் எனக்ககார் சார் ாபமன உட்பகாண்டு
அவள் காதல் கதாழிமய அறியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்:
1.18 கடல்புமர யாயத்துக் காதற் கறாழிமய
மடவரல் காட்ட மன்ன னறிந்தது.

2.2. ாங்கற்கூட்டம்
பூங்கமன யார்புனற் பறன்புலி
யூர்புரிந் தம் லத்துள்
ஆங்பகமன யாண்டு பகாண் டாடும்
ிரானடித் தாமமரக்கக
ாங்கமன யானன்ன ண் மனக்
கண்டிப் ரிசுமரத்தால்
ஈங்பகமன யார்தடுப் ார்மடப்
ாமவமய பயய்துதற்கக. #676

இதன் ப ாருள்: பூ கமன ஆர் புனல் பதன் புலியூர் அம் லத்து புரிந்து
பூக்கமளயுமடத்தாய் முழங்குதனிமறந்த புனமலயுமடத் தாகிய
பதன்புலியூரம் லத்தின்கண் விரும் ி; ஆங்கு எமன ஆண்டு பகாண்டு ஆடும்
ிரான் அடி தாமமரக்கக ாங்கமன அவ் வாபறன்மன யாண்டுபகாண்டு ஆடும்
ிரானுமடய அடியாகிய தாமமரகட்கக ாங்காயுள்ளாமன; யான் அன்ன
ண் மன என்மனபயாக்கு மியல்ம யுமடயாமன; கண்டு இப் ரிசு உமரத்தால்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 705

கண்டு நிகழ்ந்த விப் ரிமசயுமரத்தால்; மடம் ாமவமய எய்துதற்கு ஈங்கு

எமன தடுப் ார் யார் மடப் ாமவமய எய்துதற்கு இவ்வுலகத்தின்கண்
என்மனத்தடுப் ார் யாவர்? ஒருவருமில்மல எ -று.
அம் லத்துளாடும் ிராபனனவிமயயும். பதன்புலியூர்
புரிந்தம் லத்துளாங்பகமன யாண்டு பகாண்படன் தற்குப் ிறவு முமரப் .
ஆங்பகன்றார் ஆண்டவாறு பசால்லுதற் கருமமயான். ஏமழயிபனன்புழி. இன்:
ஏழனுருபு; அது புறனமடயாற் பகாள்ளப் ட்டது. ம யுள் - கநாய்;
மயக்கபமனினு மமமயும். பமய்ப் ாடு: அமசவு ற்றி வந்த அழுமக. என்மன,
இளிகவ யிழகவ யமசகவ வறுமமபயன
விளிவில் பகாள்மக யழுமக நான்கக
-பதால்.ப ாருள்.பமய்ப் ாட்டியல்.5
என்றாராகலின். யன்: ஆற்றாமம நீங்குதல். கமற்கறாழியால் என்குமற
முடிக்கலாமன்று கருதிப் ப யர்ந்த தமலமகன் ாங்கனால்
முடிப் பலனக்கருதினாபனன் து. என்மன, தமரான் முடியாக் கரும
முளவாயினன்கற ிறமரக் குமறயுற கவண்டுவபதன் து.

விளக்கவுமர

2.1 ாங்கமன நிமனதல்

ாங்கமன நிமனதல் என் து பதய்வப்புணர்ச்சிய திறுதிக்கட் பசன்பறய்துதற்
கருமமநிமனந்து வருந்தாநின்ற தமலமகன் அவள் கண்ணாலறியப் ட்ட
காதற்கறாழிமய நயந்து, இவள் அவட்குச்சிறந்த துமணயன்கற; அத்துமண
எனக்குச் சிறந்தாளல்லள்; எனக்குச் சிறந்தாமனக்கண்டு இப் ரிசுமரத்தாற்
ின்னிவமளச் பசன்பறய்தக் குமறயில்மலபயனத் தன்காதற் ாங்கமன
நிமனயாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
எய்துதற் கருமம கயமழயிற் கறான்றப்
ம யு ளுற்றவன் ாங்கமன நிமனந்தது.

சிமறவான் புனற்றில்மலச் சிற்றம்

லத்துபமன் சிந்மதயுள்ளும்
உமறவா னுயர்மதிற் கூடலின்
ஆய்ந்தபவாண் டீந்தமிழின்
துமறவாய் நுமழந்தமன கயாவன்றி
கயழிமசச் சூழல்புக்ககா
இமறவா தடவமரத் கதாட்பகன்பகா
லாம்புகுந் பதய்தியகத. #677
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 706

இதன் ப ாருள்: சிமற வான் புனல் தில்மல சிற்றம் லத்தும்

என்சிந்மதயுள்ளும் உமறவான் காவலாயுள்ள மிக்க நீமரயுமடய
தில்மலச்சிற்றம் லமாகிய நல்லவிடத்தும் என்பனஞ்சமாகிய தீ யவிடத்தும்
ஒப் த்தங்குமவனது; உயர் மதில் கூடலின் ஆய்ந்த ஒள் தீந்தமிழின் துமறவாய்
நுமழந்தமனகயா உயர்ந்த மதிமலயுமடய கூடலின்கணாராய்ந்த ஒள்ளிய
வினிய தமிழின்றுமறகளிடத்து நுமழந்தாகயா?; அன்றி ஏழிமச சூழல் புக்ககா
அன்றி ஏழிமச யினது சூழலின்கட் புகுதலாகனா; இமறவா இமறவகன; தடவமர
கதாட்கு புகுந்து எய்தியது என் பகாலாம் ப ரிய வமரக ாலு நின்கறாள்கட்கு
பமலியப்புகுந்பதய்தியபதன்கனா? எ-று.
தமிழின் றுமறகளாவன ஈண்டு அகமும் புறமுமாகிய ப ாருட்கூறு. ஏழிமச
யாவன குரல் முதலாயின. சூழபலன்றது அவற்றானியன்ற ண்ணும் ாடலு
முதலாயினவற்மற. பகால்; பகாலாபமன வறுதிரிந்தது;
ீ ஆம்: அமசநிமல
பயனினுமமமயும். கலி புகழான் வருமாரவாரம்; தமழ த்த பவனினுமமமயும்.
பமய்ப் ாடு: அணங்கு ற்றிவந்த அச்சம். என்மன,
அணங்கக விலங்கக கள்வர்தம் மிமறபயனப் #9;
ிணங்கல் சாலா வச்ச நான்கக #9;
-பதால். ப ாருள். பமய்ப் ாட்டியல் -8.
என்றாராகலின். யன்: தமலமகற்கு உற்றதுணர்தல்.

விளக்கவுமர

2.2 ாங்கன் வினாதல்

ாங்கன் வினாதல் என் து தன்மன நிமனந்து வாராநின்ற தமலமகமனத் தான்
எதிர்ப் ட்டு அடியிற்பகாண்டு முடிகாறு கநாக்கி , நின்னுமடய கதாள்கள் பமலிந்து
நீ யிவ்வாறாதற்குக் காரண பமன்கனாபவன்று ாங்கன் முந்துற்று
வினாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
கலிபகழு திரள்கதாள் பமலிவது கண்ட
இன்னுயிர்ப் ாங்கன் மன்னமன வினாயது.

ககாம் ிக் பகாதுங்கிகம யாமஞ்மஞ

குஞ்சரங் ககாளிமழக்கும்
ாம்ம ப் ிடித்துப் டங்கிழித்
தாங்கப் மணமுமலக்கக
கதம் ற் றுடியிமட மான்மட
கநாக்கிதில் மலச்சிவன்றாள்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 707

ஆம்ப ாற் றடமலர் சூடுபமன்

னாற்ற லகற்றியகத. #678

இதன் ப ாருள்: ககாம் ிக்கு ஒதுங்கி கமயா மஞ்மஞ ஓந்திக் பகாதுங்கிப்

புறப் ட்டிமரகவராத மயில்; குஞ்சரம் ககாள் இமழக்கும் ாம்ம ப் ிடித்து டம்
கிழித்தாங்கு குஞ்சரத்மதக் ககாளிமழக்க வல்ல ாம்ம ப் ிடித்துப் டத்மதக்
கிழித்தாற்க ால; மான் மடம் கநாக்கிஅ மண முமலக்கு கதம் ல் துடி இமட
மானின் மடகநாக்குப்க ாலும் கநாக்மகயுமடயாளுமடய அப் மண
முமலயாகன கதய்தமலயுமடய துடிக ாலுமிமட; தில்மல சிவன் தாள் ஆம்
ப ான் தட மலர் சூடும் என் ஆற்றல் அகற்றியது தில்மலக் கணுளனாகிய
சிவனுமடய தாளாகிய ப ான் க ாற் சிறப்புமடய ப ரிய தாமமரப்பூமவச்
சூடுகின்ற எனது வலிமய நீக்கிற்று எ - று.
குஞ்சரம் தான் உவமமயன்றி உவமமக்கமடயாய் அதனாற் றல் விளக்கி
நின்றது. தடமலர் தான் உவமிக்கப் டும் ப ாருளன்றி உவமிக்கப் டும்
ப ாருட்கமடயாய் அதனாற்றல் விளக்கி நின்றது. அப் மணமுமலக்கக
பயன்றிழித்தது இவள் முமலமய கநாக்கி யன்று, முமலபயன்னுஞ்
சாதிமயகநாக்கி. துடியிமடமய யுமடய மான்மடகநாக்கி என்னாற்ற லகற்றியது
மஞ்மஞ ாம்ம ப் ிடித்துப் டத்மதக் கிழித்தாற்க ாலுபமனக்
கூட்டியுமரப் ாருமுளர். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: ாங்கற் குணர்த்துதல்.

விளக்கவுமர

2.3 உற்றதுமரத்தல்
உற்றதுமரத்தல் என் து எதிர்ப் ட்டு வினாவாநின்ற ாங்கனுக்கு, பநருநமலநாட்
கயிமலப்ப ாழிற்கட் பசன்கறன்; அவ்விடத்து ஒரு சிற்றிமடச்சிறுமான்விழிக்
குறத்தியால் இவ்வாறாயிகனபனனத் தனக்குற்றது கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
மற்றவன் வினவ
உற்ற துமரத்தது.

உளமாம் வமகநம்மம யுய்யவந்

தாண்டுபசன் றும் ருய்யக்
களமாம் விடமமிர் தாக்கிய
தில்மலத்பதால் கலான்கயிமல
வளமாம் ப ாதும் ரின் வஞ்சித்து
நின்பறார்வஞ் சிம்மருங்குல்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 708

இளமான் விழித்தபதன் கறாஇன்பறம்

மண்ண லிரங்கியகத. #679

இதன் ப ாருள்:உளம் ஆம் வமக உய்ய வந்து நம்மம ஆண்டு உளமாயும்

இலமாயும் மாறிவாராது நாபமாரு டிகய உளமாம் வண்ணம் ிறவித்
துன் த்திற் ிமழக்கத் தான்வந்து நம்மமயாண்டு; உம் ர் பசன்று உய்ய
உம் பரல்லாந் தன்கட்பசன்று ிமழக்க; களம் ஆம் விடம் அமிர்து ஆக்கிய
தில்மல பதால்கலான் கயிமல மிடற்றின்கணுளதாகு நஞ்மச யமிர்தமாக்கிய
தில்மலக் கணுளனாகிய மழகயானது கயிமலயில்; வளம் மா ப ாதும் ரின்
வஞ்சித்து நின்ற வளவிய மாஞ்கசாமலக்கண் வருத்துவபதன்றறியாமல் நின்று;
வஞ்சி மருங்குல் ஒர் இளமான் விழித்தது என்கறா எம் அண்ணல் இன்று
இரங்கியது வஞ்சிக ாலு மருங்குமலயுமடய கதாரிளமான் விழித்தபதன்கறா
எம்மண்ணல் இன்றிரங்கியது! இது நின்ப ருமமக்குத் தகாது எ-று.
நம்மமபயன்றது தம்மமப் க ால் வாமர. களமார்விட பமன் தூஉம் ாடம்.
பமய்ப் ாடு: எள்ளல் ற்றி வந்த நமக. என்மன,
எள்ள லிளமம க மதமம மடபனன்
றுள்ளப் ட்ட நமகநான் பகன்
-பதால். ப ாருள். பமய்ப் ட்டியல்-4
என்றாராகலின். யன்: கழறுதல்.

விளக்கவுமர

2.4 கழறியுமரத்தல்
கழறியுமரத்தல் என் து உற்றதுமரப் க்ககட்ட ாங்கன், இஃது இவன்றமலமமப்
ாட்டிற்குப் க ாதாபதன உட்பகாண்டு, நீ ஒரு சிறுமான் விழிக்கு யான்
இவ்வாறாயிகனபனன்றல் நின் கற் மனக்குப் க ாதாபதனக் கழறிக்கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
பவற் மனத்தன் பமய்ப் ாங்கன்
கற் மனயிற் கழறியது.

கசணிற் ப ாலிபசம்ப ான் மாளிமகத்

தில்மலச்சிற் றம் லத்து
மாணிக்கக் கூத்தன் வடவான்
கயிமல மயிமலமன்னும்
பூணிற் ப ாலிபகாங்மக யாவிமய
கயாவியப் ப ாற்பகாழுந்மதக்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 709

காணிற் கழறமல கண்டிமல

பமன்கறாட் கரும் ிமனகய. #680

இதன் ப ாருள்:கசணில் ப ாலி பசம்ப ான் மாளிமக தில்மலச் சிற்றம் லத்து

கசய்மமக்கண் விளங்கித் கதான்றாநின்ற பசம்ப ானா னியன்ற
மாளிமகமயயுமடய தில்மலச் சிற்றம் லத்தின்கணுள னாகிய; மாணிக்கம்
கூத்தன் வட வான் கயிமல மயிமல மாணிக்கம் க ாலுங் கூத்தனது
வடக்கின்கணுண்டாகிய ப ரிய கயிமலக்கண் வாழுமயிமல; மன்னும் பூணின்
ப ாலி பகாங்மக ஆவிமய ப ாருந்திய பூண்களாற் ப ாலிகின்ற
பகாங்மகமயயுமடய என்னுயிமர; ஓவியம் ப ான் பகாழுந்மத காணின்
கழறமல ஓவியமாகிய ப ாற்பகாழுந்மதக் கண்டமனயாயிற் கழறாய்;
பமன்கதாள் கரும் ிமன கண்டிமல பமன்கறாமளயுமடய கரும்ம க்
கண்டிமல எ - று.
மாணிக்கக்கூத்தன் என்புழி மாணிக்கத்மதக் கூத்திற் குவமமயாக
வுமரப் ினுமமமயும். ப ாற்பகாழுந்து ப ான்மன வண்ணமாகக்
பகாண்படழுதிய பகாழுந்து. பமன்கறாட் கரும் ிமன பயன் தற்கு பமல்லிய
கதாளிபலழுதிய கரும்ம யுமடயாமள பயனினுமமமயும்.
பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச்சார்ந்து வருத்தம் ற்றிவந்த விளிவரல். என்மன,
மூப்க ிணிகய வருத்த பமன்மமகயா
டியாப்புற வந்த விளிவர னான்கக
-பதால்.ப ாருள்.பமய்ப் ாட்டியல்-6
என்றாராகலின். யன்: ாங்கமன யுடம் டுவித்தல். ாங்கன் கழறவும்
இவ்வமக மறுத்துமரத்தாபனன் து.

விளக்கவுமர

2.5 கழற்பறதிர்மறுத்தல்
கழற்பறதிர்மறுத்தல் என் து காதற் ாங்கன் கழறவும் ககளானாய்ப் ின்னும்
கவட்மகவயத்தனாய்நின்று, என்னாற் காணப் ட்ட வடிமவ நீ கண்டிமல;
கண்டமனயாயிற் கழறா பயன்று அவபனாடு மறுத்துமரத்து வருந்தாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
ஆங்குயி ரன்ன ாங்கன் கழற
வளந்தரு பவற் னுளந்தளர்ந் துமரத்தது.

விலங்கமலக் கால்விண்டு கமன்கம

லிடவிண்ணு மண்ணுமுந்நீர்க்
கலங்கமலச் பசன்றஅன் றுங்கலங்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 710

காய்கமழ் பகான்மறதுன்றும்
அலங்கமலச் சூழ்ந்தசிற் றம் லத்
தானரு ளில்லவர்க ால்
துலங்கமலச் பசன்றிபதன் கனாவள்ள
லுள்ளந் துயர்கின்றகத. #681

இதன் ப ாருள்:விலங்கமல கால் விண்டு கமன்கமல் இட மமலகமளக்

காற்றுப் ிளந்து கமலுகமலுமிட; விண்ணும் மண்ணும் முந்நீர் கலங்கமல
பசன்ற அன்றும் கலங்காய் வானுலகும் மண்ணுலகும் முந்நீராற்
கலங்குதமலயமடந்த விடத்துங் கலங்குந் தன்மமமய யல்மல; கமழ்
பகான்மற துன்றும் அலங்கமல சூழ்ந்த சிற்றம் லத்தான் அருள் இல்லவர்
க ால் துலங்கமல பசன்று கமழாநின்ற பகான்மறப்பூ பநருங்கிய மாமலமய
முடிமாமலயாகச் சுற்றிய சிற்றம் லத்தானது அருமளயுமடயரல்லதாமரப்
க ாலத் துளங்குதமலயமடந்து; வள்ளல் உள்ளம் துயர்கின்றது இது என் கனா -
வள்ளகல, நினதுள்ளந் துயர்கின்றது இஃபதன்கனா! எ - று.
விண்படன் து ிளந்பதன் து க ாலச் பசய்வதன் பறாழிற்குஞ்
பசய்விப் தன்பறாழிற்கும் ப ாது. இவனது கலக்கத்திற்குக் காரணமாய் அதற்கு
முன்னிகழ்தகனாக்கிச் பசன்ற வன்றுபமன இறந்தகாலத்தாற் கூறினான்.
வள்ளபலன் து: ஈண்டு முன்னிமலக் கண்வந்தது. இபதன்கனாபவன் து
வினாவுதல் கருதாது அவனது கவற்சிமய விளக்கிநின்றது. கலக்கஞ்
பசய் ாங்கன் கலங்கிய ாங்கன்; தமலமகமனக்கலக்கிய
ாங்கபனனினுமமமயும். பமய்ப் ாடு: இளிவரல். யன்: கழறுதல். கமற்ப ாது
வமகயாற் கழறினான், ஈண்டு விகசடவமகயாற் கழறினாபனன் து.

விளக்கவுமர

2.6 கவன்றுமரத்தல்
கவன்றுமரத்தல் என் து மறுத்துமரத்து வருந்தாநிற் க் கண்ட ாங்கன்
ஒருகாலத்துங் கலங்காதவுள்ளம் இவ்வாறு கலங்குதற்குக்
காரணபமன்கனாபவனத் தமலவனுடன் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
பகாமலக்களிற் றண்ணல் குமறநயந் துமரப் க்
கலக்கஞ்பசய் ாங்கன் கவன்று மரத்தது.

தமலப் டு சால் ினுக் குந்தள

கரன்சித்தம் ித்தபனன்று
மமலத்தறி வாரில்மல யாமரயுந்
கதற்றுவ பனத்துமணயுங்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 711

கமலச்சிறு திங்கள் மிமலத்தசிற்

றம் ல வன்கயிமல
மமலச்சிறு மான்விழி யாலழி
வுற்று மயங்கினகன. #682

இதன் ப ாருள்:தமலப் டு சால் ினுக்கும் தளகரன் முன் தமலமமயாய

அமமதியானு முள்ளந் தளகரன்; சித்தம் ித்தன் என்று மமலத்து அறிவார்
இல்மல ிறழவுணர்ந்தாபயன்று மாறு ட்டறி வாருமில்மல; யாமரயும்
எத்துமணயும் கதற்றுவன் ிறழவுணர்ந் தார் யாவமரயும் மிகவுந்
பதளிவியாநிற்க ன்; கமல சிறு திங்கள் மிமலத்த சிற்றம் லவன் கயிமல
மமல சிறு மான் விழியால் அழிவுற்று மயங்கினன் இப்ப ாழுது ஒரு
கமலயாகிய சிறிய ிமறமயச் சூடிய சிற்றம் லவனது
கயிமலமமலக்கணுண்டாகிய சிறுமானினது விழியால் அழிந்து மயங்கிகனன் எ
- று.
சால் ழிந்துள்ளந்தளகரபனன் ான் சால் ினுக்குந் தளகர பனன்றான். தமலப் டு
சால்ப ன் தற்கு எல்லாப் ப ாருளுஞ் சிவமனத்தமலப் ட்டுச் பசன்பறாடுங்கும்
ஊழியிறுதி பயன்றுமரப் ினுமமமயும். நிமறயும் ப ாமறயுஞ் சால்பும்
தமலப் டும் சால்ப ன்றதனாற்ப ற்றாம். ித்தபனன்று மமலத்தறி வாரில்மல
பயன்றதனால் கதற்றம் ப ற்றாம். யாமரயுந் கதற்றுவபனன்றதனால்
நீதிப ற்றாம், கலங்கினாமரத் பதளிவித்தல் நீதியாகலான். ஈண்டுத்தன்மன
யுயர்த்தபலன்னுங் குற்றந்தங்காது, சால்பு முதலாயின வற்மற
இப்ப ாழுதுமடகய பனன்னாமமயின். சால்பு 'அன்புநா பணாப்புரவு
கண்கணாட்டம் வாய்மமகயா மடந்துசால் பூன்றிய தூண்' (குறள் - 983) என் த
னானறிக. கநாக்கிற்கு கநாக்கினால். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்:
ஆற்றாமமயுணர்த்தல். இதுவும் கமலகதக ால மறுத்துமரத்தாபனன் து.

விளக்கவுமர

2.7 வலியழிவுமரத்தல்
வலியழிவுமரத்தல் என் து ாங்கன் கவன்றுமரயா நிற் , முன்பு
இத்தன்மமகயனாகிய யான் இன்று ஒருசிறுமான் விழிக்கு இவ்வாறாயிகனபனனத்
தமலமகன் தன் வலியழிந்தமம கூறி வருந்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
நிமறப ாமற கதற்றம் நீதிபயாடு சால்பு
மறியுறு கநாக்கிற்கு வாடிகன பனன்றது.

நல்விமன யும்நயந் தந்தின்று

வந்து நடுங்குமின்கமற்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 712

பகால்விமன வல்லன ககாங்கரும்

ாபமன்று ாங்கன்பசால்ல வில்விமன கமருவில் மவத்தவன்
தில்மல பதாழாரின்பவள்கித்
பதால்விமன யாற்றுய ரும்பமன
தாருயிர் துப்புறகவ. #683

இதன் ப ாருள்:பகால் விமன வல்லன நடுங்கு மின் கமல் ககாங்கு அரும்பு

ஆம் என்று ாங்கன் பசால்ல பகால்லுந் பதாழிமல வல்லன நடுங்கு மின்
கமலுண்டாகிய ககாங்கரும்புகளாபமன்று யான் ற்றுக்ககாடாக நிமனந்திருந்த
ாங்கன்றாகன இகழ்ந்து பசால்லு தலால்; பவள்கி பதால் விமனயால் துயரும்
எனது ஆர் உயிர் துப்புற நாணிப் மழயதாகிய தீவிமனயாற்றுயருறாநின்ற
எனது அரிய வுயிர் வலியுறும்வண்ணம்; நல்விமனயும் வந்து நயம் தந்தின்று
யான் உம்மமச்பசய்த நல்விமனயும் வந்து யன்றந்ததில்மல எ - று. வில்
விமன கமருவில் மவத்தவன் தில்மல பதாழாரின் பவள்கி
வில்லின்பறாழிலிமன கமருவின்கண் மவத்தவனது தில்மல
பதாழாதாமரப்க ால பவள்கி பயனக்கூட்டுக.
உம்மம: எச்சவும்மம, கல்விகயயுமன்றி பயன்றவாறு. நல்விமன தீவிமனமயக்
பகடுக்குமாயினும் யான்பசய்த நல்விமன அது பசய்ததில்மலபயன் து கருத்து.
நாணினார் கமனி பவள்கு தலான் பவள்கிபயன்றான். துப்புறபவன்னுபமச்சம்
தந்தின்பறன் தில் தருதபலன் தகனாடு முடிந்தது. துப்புறத்
துயருபமன்றிமயத்து மிகவுந் துயருபமன முற்றாகவுமரப் ினுமமமயும்.
நல்விமனயுந் நயந்தந்தபதன் து ாடமாயின், குறிப்பு நிமலயாகக் பகாள்க.
பமய்ப் ாடும் யனும்: அமவ.

விளக்கவுமர

2.8 விதிபயாடுபவறுத்தல்
விதிபயாடுபவறுத்தல் என் து வலியழிந்தமமகூறி வருந்தா நின்ற தமலமகன்
ாங்கபனாடுபுலந்து பவள்கி, யான் பசய்த நல்விமனயும் வந்து
யன்றந்ததில்மலபயனத் தன் விதிபயாடு பவறுத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
கல்விமிகு ாங்கன் கழற பவள்கிச்
பசல்வமிகு சிலம் ன் பதரிந்து பசப் ியது.

ஆலத்தி னாலமிர் தாக்கிய

ககான்தில்மல யம் லம்க ாற்
ககாலத்தி னாள் ப ாருட் டாக
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 713

வமிர்தங் குணங்பகடினுங்
காலத்தி னான்மமழ மாறினும்
மாறாக் கவிமகநின்ப ாற்
சீலத்மத நீயும் நிமனயா
பதாழிவபதன் தீவிமனகய. #684

இதன் ப ாருள்: ஆலத்தினால் அமிர்து ஆக்கிய ககான் தில்மல அம் லம்க ாற்
ககாலத்தினாள் ப ாருட்டு ஆக நஞ்சால் அமிர்தத்மதயுண்டாக்கிய இமறவனது
தில்மலயம் லம்க ாலும் அழமகயுமடயாபளாருத்தி காரணமாக; அமிர்தம்
குணம் பகடினும் காலத்தினான் மமழ மாறினும் அமிர்தம் தன்குணங்பகடினும்
ப ய்யுங் காலத்து மமழ ப ய்யாது மாறினும்; மாறாக் கவி மக நின் ப ான்
சீலத்மத மாறாதவண்மமமய உமடய நினது ப ான் க ாலப் ப றுதற்கரிய
ஒழுக்கத்மத; நீயும் அறிவதறிந்த நீயும்; நிமனயாது ஒழிவது என் தீவிமன
அறியா பதாழிகின்றது எனது தீவிமனப் யன் எ - று.
நஞ்சின்றன்மமபயாழித்து அமிர்தஞ்பசய்யுங் காரியத்மதச் பசய்தலின்,
அமிர்தாக்கியபவன்றார். ஆலத்தினாபலன்னு மூன்றா வது ாலாற்றயிராக்கிய
பவன் து க ால நின்றது. நஞ்சினாகலார் க ானகத்மதயுண்டாக்கிய
பவனினுமமமயும். அம் லம் க ாலு பமன்னு முவமம ட்டாங்கு
பசால்லுதற்கண் வந்தது; புகழ்தற்கண் வந்தபதன் ார் அம் லம்க ாற்
ககாலத்தினாள் ப ாருட்கட யாயினுமாகபவன முற்றாகவுமரப் .
மாறாக்கவிமகபயன வண்மம மிகுத்துக்கூறினான், தானு
பமான்றிரக்கின்றானாகலின். மாறாக் கவிமகநீயுபமனக் கூட்டினுமமமயும்.
பமய்ப் ாடு: இளிவரல். யன்: தமலமகமனத் பதருட்டல்.

விளக்கவுமர

2.9 ாங்கபனாந்துமரத்தல் ாங்கபனாந்துமரத்தல் என் து விதிபயாடுபவறுத்து

வருந்தாநிற் க் கண்ட ாங்கன், அமிர்தமும் மமழயும் தங்குணங் பகடினும்
நின்குணங்பகடாதநீ ஒருத்தி காரணமாக நின்சீலத்மத நிமனயாதவாறு
இவ்வாறாகியது எனது தீவிமனயின் யனாம் இத்தமனயன்கறாபவனத் தானும்
அவகனாடுகூட வருந்தா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
இன்னுயிர்ப் ாங்கன் ஏமழமயச் சுட்டி
நின்னது தன்மம நிமனந்திமல பயன்றது.

நின்னுமட நீர்மமயும் நீயு

மிவ்வாறு நிமனத்பதருட்டும்
என்னுமட நீர்மமயி பதன்பனன்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 714

கததில்மல கயர்பகாண்முக்கண்
மன்னுமட மால்வமர கயாமல
கராவிசும் க ாசிலம் ா
என்னிடம் யாதியல் நின்மனயின்
கனபசய்த ஈர்ங்பகாடிக்கக. #685

இதன் ப ாருள்:நின்னுமட நீர்மமயும் இவ்வாறு நின் னுமடய வியல் ாகிய

குணமும் இவ்வாறாயிற்று; நீயும் இவ்வாறு ஒருகாலத்துங் கலங்காத நீயும்
இத்தன்மமமயயாயினாய் நிமனத் பதருட்டும் என்னுமடய நீர்மமயிது என்
என் கத; இனி நின்மனத் பதளிவிக்கும் என்னுமடயவியல்பு யாபதன்று
பசால்வகதா! அது கிட க்க; சிலம் ா சிலம் ா; நின்மன இன்கன பசய்த ஈர்ங்
பகாடிக்கு நின்மன யித்தன்மமமயயாகச் பசய்த இனியபகாடிக்கு; தில்மல ஏர்
பகாள் முக்கண் மன்னுமட மால்வமரகயா மலகரா விசும்க ா இடம் என்
இயல் யாது தில்மலக்கணுளனாகிய அழகு ப ாருந்திய மூன்று
கண்மணயுமடய மன்னனது ப ரிய கயிமல மமலகயா தாமமரப் பூகவா
வாகனா இடம் யாது? இயல் யாது? கூறுவாயாக எ-று.
என்பனன் கதபயன்னும் ஏகாரம்: வினா; அமசநிமல பயனினுமமமயும்.
ிறர்கண்க ாலாது மூன்றாயிருந்தனவாயினும் அமவதாம்
ஓரழகுமடயபவன்னுங் கருத்தால், ஏர்பகாண் முக்கபணன்றார். கழுமல் மயக்கம்.
பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்: தமலமகமன யாற்றுவித்தல்.

விளக்கவுமர

2.10 இயலிடங்ககட்டல் இயலிடங்ககட்டல் என் து தமலமகனுடன்கூட வருந்தா

நின்ற ாங்கன் யானும் இவனுடன்கூட வருந்தினால் இவமன
ஆற்றுவிப் ாரில்மலபயன அது ற்றுக்ககாடாகத் தானாற்றி நின்று , அது கிடக்க,
நின்னாற்காணப் ட்ட வடிவுக்கு இயல் யாது? இடம் யாது? கூறுவாயாகபவன
அவளுமடய இயலும் இடமுங் ககளாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் கழும பலய்திய
காதற் கறாழன்
பசழுமமல நாடமனத் பதரிந்து வினாயது.

விழியாற் ிமணயாம் விளங்கிய

லான்மயி லாம்மிழற்று
பமாழியாற் கிளியாம் முதுவா
னவர்தம் முடித்பதாமககள்
கழியாக் கழற்றில்மலக் கூத்தன்
கயிமலமுத் தம்மமலத்கதன்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 715

பகாழியாத் திகழும் ப ாழிற்பகழி

லாபமங் குலபதய்வகம. #686

இதன் ப ாருள்:முது வானவர் தம் முடித் பதாமககள் கழியாக் கழல்

தமலவராகிய இந்திரன் முதலாகிய கதவர்களுமடய முடித் திரள்கள் நீங்காத
கழமலயுமடய; தில்மலக் கூத்தன் கயிமல தில்மலக் கூத்தனது
கயிமலமமலயிடத்து; முத்தம் மமலத்கதன் பகாழியாத் திகழும் ப ாழிற்கு
எழில் ஆம் எம் குலபதய்வம் முத்துக்கமளப் ப ருந்கதன் பகாழித்து விளங்கும்
ப ாழிற்கு அழகாம் எம்முமடய நல்லபதய்வம்; விழியான் ிமண ஆம்
விழிகளாற் ிமணயாம்; விளங்கு இயலான் மயில் ஆம் விளங்கா நின்ற
இயலான் மயிலாம் மிழற்று பமாழியான் கிளியாம் பகாஞ்சு பமாழியாற்
கிளியாம் எ - று.
இயல் இன்னபவன்றும் இடம் கயிமலப் ப ாழிபலன்றுங் கூறப் ட்டனவாம்.
முத்தம் யாமனக்ககாட்டினும், கவயினும் ிறந்த முத்து. அழுங்கல் இரக்கம்.
பசழுமம வளமம. பமய்ப் ாடு: உவமக. யன் : ாங்கற் குணர்த்தல்.

விளக்கவுமர

2.11 இயலிடங்கூறல் இயலிடங்கூறல் என் து இயலிடங்ககட்ட ாங்கனுக்குத் தான்

அவமள பயய்தினாற் க ாலப் ப ரியகதாராற்று தமலயுமடயனாய் நின்று,
என்னாற் காணப் ட்ட வடிவுக்கு இயல் இமவ; இடம் இது; என்று இயலும்
இடமுங் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
அழுங்க பலய்திய ஆருயிர்ப் ாங்கற்குச்
பசழுங்கதிர் கவகலான் பதரிந்து பசப் ியது.

குயிமலச் சிலம் டிக் பகாம் ிமனத்

தில்மலபயங் கூத்தப் ிரான்
கயிமலச் சிலம் ிற்ம ம் பூம்புனங்
காக்குங் கருங்கட்பசவ்வாய்
மயிமலச் சிலம் கண்டி யான்க ாய்
வருவன்வண் பூங்பகாடிகள்
யிலச் சிலம்ப திர் கூய்ப் ண்மண
நண்ணும் ளிக்கமறகய. #687

இதன் ப ாருள்:சிலம் சிலம் கன; குயிமல குயிமல; சிலம்பு அடிக் பகாம் ிமன
சிலம் டிமயயுமடயகதார் பகாம்ம ; தில்மல எம் கூத்தப் ிரான் கயிமலச்
சிலம் ில் ம ம் பூம்புனம் காக்கும் கரும் கண் பசவ்வாய் மயிமல
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 716

தில்மலக்கணுளனாகிய எம்முமடய கூத்தப் ிரானது கயிமலயாகிய

சிலம் ின்கட் ம ம்பூம் புனத்மதக் காக்குங் கரிய கண்மணயுஞ் சிவந்த
வாமயயுமுமடயகதார் மயிமல; வண் பூங் பகாடிகள் யிலச் சிலம்பு எதிர்
கூய்ப் ண்மண நண்ணும் ளிக்கு அமற யான் க ாய் வனவிய பூமவ உமடய
பகாடிகள் க ாலும் ஆயத்தார் பநருங்க அவகராடு சிலம் ிற் பகதிர் கூவித்தான்
விமளயாட்மடப் ப ாருந்தும் ளிக்கமறக்கண் யான் பசன்று; கண்டு வருவன்
கண்டு வருகவன்; நீ யாற்றுவாயாக எ-று.
கூத்தப் ிரான் என் து கூத்தனாயினும் ிரானாயுள்ளான் என்றவாறு.
ப யர்ந்துமரத்தல் - கழறமறுத்துமரத்தல்; ஆற்றாத் தன்மமயனாய்ப் ப யர்ந்து
இயலும் இடனுங் கூறியபவனினு மமமயும். வயபவன்னுமுரிச்பசால் விகார
வமகயால் வயபமன நின்றது. சிறு ான்மம பமல்பலழுத்துப்
ப ற்றபதனினுமமமயும். பகழு: சாரிமய. பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்:
வற்புறுத்தல்.

விளக்கவுமர

2.12 வற்புறுத்தல் வற்புறுத்தல் என் து இயலிடங்கூறக் ககட்ட ாங்கன் நீ பசான்ன

கயிமலயிடத்கத பசன்று இப்ப ற்றியாமளக்கண்டு இப்ப ாழுகத வருவன்;
அவ்வளவும் நீ யாற்றுவாயாதல் கவண்டுபமனத் தமலமகமன
வற்புறுத்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
ப யர்ந்து மரத்த ப ருவமர நாடமன
வயங்பகழு புககழான் வற்புறுத் தியது.

பகாடுங்கால் குலவமர கயகழழ்

ப ாழிபலழில் குன்றுமன்று
நடுங்கா தவமன நடுங்க
நுடங்கு நடுவுமடய
விடங்கா லயிற்கண்ணி கமவுங்பகா
லாந்தில்மல யீசன்பவற் ில்
தடங்கார் தருப ரு வான்ப ாழில்
நீழலந் தண்புனத்கத. #688

இதன் ப ாருள்:பகாடுங் கால் குலவமர ஏழு ஏழ்ப ாழில் எழில் குன்றும்

அன்றும் நடுங்காதவமனபகாடியகாற்றாற் குலமமல ககளழும் ப ாழிகலழும்
அழகுபகடும் ஊழியிறுதியாகிய அன்றும் நடுங்காதவமன; நடுங்க நுடங்கும் நடு
உமடய விடம் கால் அயிற்கண்ணி நடுங்குவிக்கும் இமடமயயுமடய நஞ்மசக்
காலும் கவல் க ாலுங் கண்மணயுமடயாள்; தில்மல ஈசன் பவற் ில் தடம் கார்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 717

தரு ப ருவான் ப ாழில் நீழல் தண் புனத்து கமவும் பகாலாம்

தில்மலக்கணுளனாகிய ஈசனது பவற் ிடத்துப் ப ரிய முகில்க ாலும் மிகவும்
ப ரிய ப ாழிலி ன ீழமலயுமடய குளிர்ந்த புனத்தின்கண் கமவுகமா கமவாகளா?
எ - று.
பகாடுங்காபலனச் சந்தகநாக்கித் திரியாது நின்றது. பகாடுங் காலுபமன
பவண்ணினுமமமயும். நடுங்க நுடங்குபமன்னுஞ் பசாற்கள் ஒருபசான்ன ீரவாய்
நடுக்குபமன்னும் ப ாருள் ட்டு இரண் டாவதற்கு முடி ாயின. ஐகாரம்:
அமசநிமலபயனினுமமமயும். தருபவன் து ஓருவமமவாய் ாடு. தடங்கார்
தருப ருவான் ப ாழிபலன் தற்குக் கார்தங்கும் ப ாழி பலனினுமமயும். நிமற
ஐம்ப ாறிகமளயுமடக்குதல். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதஞ் சார்ந்த மருட்மக. யன்:
உசாவியுணர்தல்.

விளக்கவுமர

2.13 குறிவழிச்கசறல்
குறிவழிச்கசறல் என் து தமலமகமன வற்புறுத்தி அவன் குறிவழிச் பசல்லாநின்ற
ாங்கன் இத்தன்மமயாமள யான் அவ்விடத்துக்காணலாங் பகால்கலாபவன
அந்நிமனகவாடு பசல்லா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
அமறகழ லண்ணல் அருளின வழிகய
நிமறயுமடப் ாங்கன் நிமனபவாடு பசன்றது.

வடிக்க ணிமவவஞ்சி யஞ்சும்

இமடயிது வாய் வளந்
துடிக்கின்ற வாபவற் ன் பசாற் ரி
கசயான் பறாடர்ந்துவிடா
அடிச்சந்த மாமல ரண்ணல்விண்
கணார்வணங் கம் லம்க ாற்
டிச்சந் தமுமிது கவயிவ
களஅப் ணிபமாழிகய. #689

இதன் ப ாருள்:வடிக்கண் இமவ அவன்கூறிய வடுவகிர் க ாலுங்கண்களும்

இமவகய; வஞ்சி அஞ்சும் இமட இது வஞ்சிக் பகாம் ஞ்சு மிமடயும் இதுகவ;
பவற் ன் பசாற் ரிகச பவற் ன் பசாற் ரிகச; வாய் வளம் துடிக்கின்ற வா வாய்
வளந் துடித்தாற் க ாலத் துடிக்கின்றவாபறன்! அதனால் யான் பதாடர்ந்து
விடா அடிச் சந்த மா மலர் அண்ணல் விண்கணார் வணங்கு அம் லம் க ால்
டிச்சந்தமும் இதுகவ ஓருணவுர்விமில்லாதயானும் ற்றிவிட மாட்டாத
அடியாகிய சந்த மாமலமரயுமடய தமலவனது விண்கணார் வந்து வணங்கும்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 718

அம் லம்க ாலும் ஒப்பும் இதுகவ; அப் ணி பமாழி இவகள அப் ணிபமாழியும்
இவகள! எ-று.
பவற் ன் பசாற் ரிகச பயன்றது இதமனயவன் தப் ாமற் கூறியவாபறன்மன
என்றவாறு. வடிபயன் து வடுவகிருக்ககார் ப யர். அதரத்திற்குத் துடித்தல்
இயல் ாகக் கூறு . வளந் துடிக்கின்றவா என் தற்குப் வளம்க ாலப் ாடம்
பசய்கின்றவாறு என்பனன்றுமரப் ாருமுளர். டிச்சந்தபமன் து
வடபமாழித்திரிபு. பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: பதளிதல்.

விளக்கவுமர

2.14 குறிவழிக்காண்டல்
குறிவழிக்காண்டல் என் து குறிவழிச்பசன்ற ாங்கன் தன்மன அவள் காணாமல்
தானவமளக் காண் கதாரணிமமக் கணின்று , அவன் பசான்ன இடமும் இதுகவ;
இயலும் இமவகய; இவளும் அவகள பயன்று ஐயமறத் பதளியக்காணாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
குளிர்வமர நாடன் குறிவழிச் பசன்று
தளிர்புமர பமல்லடித் மதயமலக் கண்டது.

குவமளக் களத்தம் லவன்

குமரகழல் க ாற்கமலத்
தவமளப் யங்கர மாகநின்
றாண்ட அவயவத்தின்
இவமளக்கண் டிங்குநின் றங்குவந்
தத்துமண யும் கர்ந்த
கவளக் களிற்றண்ண கலதிண்ணி
யானிக் கடலிடத்கத. #690

இதன் ப ாருள்:குவமளக் களத்து அம் லவன் குமர கழல் க ாற் கமலத்தவமள

குவமளப்பூப்க ாலுந் திருமிடற்மறயுமடய அம் லவனுமடய ஒலிக்குங்
கழமலயுமடய திருவடிக ாலுந் தாமமரப் பூவிலிருக்குந் திருமகமள; யங்கரம்
ஆக நின்று ஆண்ட அவயவத்தின் இவமளக் கண்டு இங்குநின்று அங்கு வந்து
தாமவட்குப் யத்மதச் பசய்வனவாக நின்று அடிமம பகாண்ட
உறுப்புக்கமளயுமடய இவமளக்கண்டு ிரிந்து இங்குநின்றும் அவ்விடத்து
வந்து; அத்துமணயும் கர்ந்த கவளக் களிற்று அண்ணகல இக்கடலிடத்துத்
திண்ணியான் யான் கழறவும் ஆற்றி அவ்வளபவல்லாங்கூறிய
கவளக்களிற்மறயுமடய அண்ணகல இவ்வுலகத்துத் திண்ணியான் எ - று.
இவமளக் கண்படன்றது இவளுமடய நலத்மதக் பகாண்டடிய வாறன்று,
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 719

முன்னங்கக தமலவனுமடய ப ாலிவழிவு கண்டு இங்கக வந்தவன் இங்கு

மிவளுமடய ப ாலிவழிவுகண்டு கிகலசித்து இவளித்தன்மமயளாக இங்கக
இவமளப் ிரிந்து அங்கக வந்து அத்துமணயும் கர்ந்தவகன திண்ணியாபனன்று
இருவருமடய அனுராகமுங் கூறியவாறு. கவளக்களிறு தான் விரும்புங்
கவளம் ப ற்று வளர்ந்த களிறு. நயந்த தமலமகனயந்த. பமய்ப் ாடு:
மருட்மகமயச்சார்ந்த அச்சம். யன்: தமலமகமன வியத்தல்.

விளக்கவுமர

2.15 தமலவமன வியந்துமரத்தல்

தமலவமன வியந்துமரத்தல் என் து குறிவழிக்கண்ட ாங்கன்
இவ்வுறுப்புக்கமளயுமடய இவமளக்கண்டு ிரிந்து இங்கு நின்று அங்குவந்து
யான்கழறவும் ஆற்றி அத்தமனயுந் தப் ாமற் பசான்ன அண்ணகல
திண்ணியாபனனத் தமலமகமன வியந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் நயந்த
வுருவும் நலனுங் கண்டு
வியந்த வமனகய மிகுத்து மரத்தது.

ணந்தா ழரவமரச் சிற்றம்

லவர்ம ம் ப ாற்கயிமலப்
புணர்ந்தாங் ககன்ற ப ாருகரி
யுன்னிப் புனத்தயகல
மணந்தாழ் ப ாழிற்கண் வடிக்கண்
ரப் ி மடப் ிடிவாய்
நிணந்தாழ் சுடரிமல கவலகண்
கடபனான்று நின்றதுகவ. #691

இதன் ப ாருள்:வாய் நிணம் தாழ் சுடர் இமல கவல வாய்க் கணிணந்தங்கிய

சுடரிமலகவமல யுமடயாய்; ணம் தாழ் அரவு அமரச் சிற்றம் லவர்
ம ம்ப ான் கயிமல ணந்தாழ்ந்த அரமவ யணிந்த அமரமயயுமடய
சிற்றம் லவரது சும்ப ான்மனயுமடய கயிமலக்கண்; புணர்ந்து ஆங்கு அகன்ற
ப ாருகரி உன்னி கூடி அவ்விடத்து நின்று மகன்ற ப ாருகரிமய நிமனந்து;
புனத்து அயகல மணம் தாழ் ப ாழிற்கண் வடிக்கண் ரப் ி மடப் ிடி ஒன்று
நின்றது கண்கடன் புனத்திற்கயகல மணந்தங்கிய ப ாழிற்கண் வடுவகிர்
க ாலுங் கண்கமளப் ரப் ி மடப் ிடிபயான்று நின்றதமனக் கண்கடன் எ - று.
ணந்தாழ்தல் முடிந்துவிடுதலாற்பறாங்கல் க ாலத் தாழ்தல்;
தங்குதபலனினுமமமயும். ஆங்ககன்றபவன்புழி நின்பறன ஐந்தாம் கவற்றுமமப்
ப ாருளுணர நிற் கதாரிமடச் பசால் வருவித்துமரக்கப் ட்டது. புனத்தயகல
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 720

பயன்றான், புனத்து விமளயாடும் ஆயத்மத நீங்கி நிற்றலின். வடிக்கண் ரப் ி

பயன்றான், இன்ன திமசயால் வருபமன்றறியாது சுற்பறங்கு கநாக்குதலின்.
கயிமலக்கபணன் தூஉம், புனத்தயபலன் தூஉம், ப ாழிற்கபணன் தூஉம்,
நின்றபதன்னுந் பதாழிற்ப யகராடு முடியும். நின்றதுகவபயன்புழி வகாரஞ்சந்த
கநாக்கி வந்தது; விரிக்கும்வழி விரித்தற் ாற் டும். பமய்ப் ாடு: உவமக யன்:
தமலமகமன யாற்றுவித்தல்.

விளக்கவுமர

2.16 கண்டமமகூறல்
கண்டமம கூறல் என் து தமலமகமன வியந்துமரத்த ாங்கன் விமரந்து
பசன்று, தான் அவமளக் கண்டமம தமல மகனுக்குப் ிடிமிமசமவத்துக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் ிடிமிமச மவத்துப் க மதயது நிமலமம
அடுதிற லண்ணற் கறிய வுமரத்தது.

கயலுள கவகம லத்தலர்

மீ து கனி வளத்
தயலுள கவமுத்த பமாத்த
நிமரயரன் அம் லத்தின்
இயலுள கவயிமணச் பசப்புபவற்
ாநின தீர்ங்பகாடிகமற்
புயலுள கவமலர் சூழ்ந்திருள்
தூங்கிப் புரள்வனகவ. #692

இதன் ப ாருள்:பவற் ா பவற் ா; நினது ஈர்ங் பகாடி கமல் கமலத்து அலர் மீ து

கயல் உளகவ நினது ஈர்ங்பகாடிக்கண் தாமமரப் பூவின்கமற் கிடப் ன
சிலகயல்களுளகவ; கனி வளத்து அயல் ஒத்த நிமர முத்தம் உளகவ கனிந்த
வளத்திற்கயல் இனபமாத்த நிமரயாகிய முத்துக்களுளகவ; இமணச்பசப்பு
அரன் அம் லத்தின் இயல் உளகவ இமணயாகிய பசப்பு அரனது அம் லத்தி
னியல்ம யுமடயனவுளகவ; மலர் சூழ்ந்து இருள் தூங்கிப் புரள்வன புயல்
உளகவ மாமலசூழ்ந்து இருள் பசறிந்து கிடந்து புரள்வன புயலுள கவ?
உளவாயின் யான்கண்ட வுருவம் நீ கூறியவுருவமாம் எ - று.
அரனம் லத்தினியல்: ஆறாம் கவற்றுமமப் புறத்துப் ிறந்த
அன்பமாழித்பதாமக. சூழ்ந்பதன் தூஉம், தூங்கிபயன் தூஉம்
சிமனவிமனப் ாற் ட்டு முதல்விமனபகாண்டன. மலர்சிமன க ாலக்
குழற்கின்றியமமயாமமயிற் சிமனப் ாற் ட்டது. புயல்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 721

திரண்டாற்க ாலுபமன் து க ாதரப் புரள்வனபவனப் ன்மமயாற் கூறினான்.

பமய்ப் ாடும் யனும் : அமவ.

விளக்கவுமர

2.17 பசவ்வி பசப் ல்

பசவ்வி பசப் ல் என் து ிடிமிமச மவத்துக் கூறக்ககட்ட தமலமகன் அது
தனக்குச் பசவ்விக ாதாமமயிற் ின்னும் ஆற்றாமம நீங்கானாயினான். அது
கண்டு அவமன ஆற்று விப் து காரணமாக அவனுக்கு அவளவயவங்கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள் அற்புதன் மகமல மற்ப ாலி சிலம் ற்
கவ்வுருக் கண்டவன் பசவ்வி பசப் ியது.

எயிற்குல மூன்றிருந் தீபயய்த

பவய்தவன் தில்மலபயாத்துக்
குயிற்குலங் பகாண்டுபதாண் மடக்கனி
வாய்க்குளிர் முத்தநிமரத்
தயிற்குல கவல்கம லத்திற்
கிடத்தி அனநடக்கும்
மயிற்குலங் கண்டதுண் கடலது
பவன்னுமட மன்னுயிகர. #693

இதன் ப ாருள்:எயில் குலம் மூன்றும் இரும் தீ எய்த எய்தவன் தில்மல ஒத்து

எயிற்சாதி மூன்றும் ப ரிய தீமய பயய்த அவற்மற பயய்தவனது தில்மலமய
பயாத்து; குயில் குலம் பகாண்டு குயிலாகிய சாதிமயக்பகாண்டு; பதாண்மடக்
கனிவாய்க் குளிர் முத்தம் நிமரத்து பதாண்மடக் கனியிடத்துக் குளிர்ந்த
முத்தங்கமள நிமரத்து; அயில் குல கவல் கமலத்தில் கிடத்தி
கூர்மமமயயுமடய நல்ல கவமலக் கமலத்தின்கட்கிடத்தி; அனம் நடக்கும்
மயில் குலம் கண்டது உண்கடல் அது என்னுமட மன் உயிர் அன்னம்க ால
நடப் கதார் மயிற்சாதி காணப் ட்டதுண்டாயின். அது எனது நிமல ப றுமுயிர்
எ - று. எயிற்குலமூன்பறன்றார், அமவ இரும்பும், பவள்ளியும், ப ான்னுமாகிய
சாதி கவறு ாடுமடமமயின். குயிற் குலங்பகாண்படன்றான், பமாழியாற்
குயிற்றன்மமமயயுமடத்தாகலின். பதாண்மடக் கனிவாபயன் தற்குத்
பதாண்மடக்கனி க ாலும் வாபயன் ாருமுளர். பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்:
ஆற்றாமம நீங்குதல்.
இமவ நிற்க இடந்தமல தனக்குமாமாறு பசால்லுமாறு.

விளக்கவுமர
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 722

2.18 அவ்விடத்கதகல்
அவ்விடத் கதகல் என் து பசவ்விபசப் க் ககட்ட தமல மகன் இவ்வாறு
காணப் ட்டதுண்டாயின் அது பவன்னுயிபரனத் தானவ்விடகநாக்கிச்
பசல்லாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் அரிமவயதுநிமலமம யறிந்தவனுமரப்
எரிகதிர்கவகலா கனகியது.

ஆவியன் னாய்கவ கலல்அக

கலபமன் றளித்பதாளித்த
ஆவியன் னார்மிக்க வாவின
ராய்க்பகழு மற்கழிவுற்
றாவியன் னார்மன்னி யாடிடஞ்
கசர்வர்பகா லம் லத்பதம்
ஆவியன் னான் யி லுங்கயி
லாயத் தருவமரகய. #694

இதன் ப ாருள்:அளித்து ஆவி அன்னாய் கவகலல் அககலம் என்று ஒளித்த

ஆவி அன்னார் தமலயளிபசய்து ஆவிமய பயாப் ாய் கவலாபதாழி நின்மன
நீங்ககபமன்று பசால்லி மமறந்த என்னாவிமய பயாப் ார்; மிக்க அவாவினர்
ஆய்க் பகழுமற்கு அழிவுற்று மிக்க விருப் த்மதயுமடயராய்க் பகழுமுதல்
காரணமாக பநஞ்சழிதலான், இடமறியாது; அம் லத்து எம் ஆவி அன்னான்
யிலும் கயிலாயத்து அருவமர அம் லத்தின்கணுளனாகிய எம்
மாவிமயபயாப் ான் அடுத்து வாழுங் கயிலாயத்தின்கட் ிறரா பனய்துதற்கரிய
தாழ்வமரயிடத்து; ஆவி அன்னார் மன்னி ஆடு இடம் கசர்வர் பகால் ஆவிமய
பயாக்கும் ஆயத்தார் நிமல ப ற்று விமளயாடும் அவ்விடத்து அவர்காண
வந்து ப ாருந்துவகரா! எ-று.
அளித்தல்: ிரிகின்ற காலத்துச்பசய்த தமலயளிபயனினு மமமயும்.
மிக்கபவன் து: கமடக்குமறந்து நின்றது. ஆயத்திமட வருவர்பகால்பலன
ஐயத்துள் ஒருதமலகய, கூறினாள், ப ருநாணி னளாகலின். பமய்ப் ாடு:
அச்சத்மதச்சார்ந்த மருட்மக. யன்: உசாவி ஆற்றாமம நீங்குதல்.
ஆயபவள்ளத்துள்கள வருவர்பகால் கலாபவன்னும் ப ருநாணினானும்,
ஆற்றாமமயான்இறந்து ட்டனர்பகால்கலாபவன்னும் க ரச்சத்தினானும்
மீ தூரப் ட்டுத் தன்றன்மமயளன்றி நின்று இவ்வமக உசாவினா பளன் து. #9;

விளக்கவுமர

2.19 மின்னிமட பமலிதல்

மின்னிமட பமலிதல் என் து பநருநமலநாளில் தமலயளி பசய்து
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 723

நின்னிற் ிரிகயன், ிரியினும் ஆற்கறபனன்று கூறிப் ிரிந் தவர்

கவட்மகமிகுதியால் இடமறியாது ஆயத்திமடவருவார் பகால்கலாபவன்னும்
ப ருநாணினானும், ஆற்றாமமயான் இறந்து ட்டார் பகால்கலா பவன்னும்
க ரச்சத்தினானும், யாருமில்பலாருசிமறத் தனிகயநின்று, தமலமகமன நிமனந்து
தமலமகள் பமலியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
மன்னமன நிமனந்து
மின்னிமட பமலிந்தது.

காம் ிமண யாற்களி மாமயி

லாற்கதிர் மாமணியால்
வாம் ிமண யால்வல்லி பயால்குத
லால்மன்னு மம் லவன்
ாம் ிமண யாக்குமழ பகாண்கடான்
கயிமலப் யில்புனமுந்
கதம் ிமண வார்குழ லாபளனத்
கதான்றுபமன் சிந்தமனக்கக. #695

இதன் ப ாருள்:காம்பு இமணயால் கவயிமணயானும்; களிமா மயிலால்

களிப்ம யுமடய கரிய மயிலானும் கதிர் மா மணி யால் ஒளிமயயுமடய
ப ரிய நீலமணியானும்; வாம் ிமணயால் வாவும் ிமணயானும்; வல்லி
ஒல்குதலால் வல்லி நுடங்குதலானும்; கயிமலப் யில் புனமும் என்
சிந்தமனக்குத் கதம் ிமண வார் குழலாள் எனத் கதான்றும்
கயிமலக்கணுண்டாகிய அவள் யிலும் புனமும் இன்புறுத்துதலால்
என்மனத்திற்குத் கதம் ிமணமய யுமடய பநடிய குழமலயுமடயாபளன்கற
கதான்றா நின்றது எ-று.
மன்னும் அம் லவன் ாம்பு இமணயாக் குமழ பகாண்கடான் கயிமல
நிமலப று மம் லத்மதயுமடயவன் ாம்ம ஒன்று பமாவ் வாத
குமழயாகக்பகாண்டவன் அவனது கயிமல பயனக்கூட்டுக.
ாம்ம யிமணத்துக் குமழயாகக்பகாண்டவ பனனினுமமம யும். கதம் ிமண
கதமனயுமடயபதாமட. கதம் ிமண வார்குழலா பளனத் கதான்றுபமன் தற்கு
அவமளப் க ாலப் புனமும் யானின் புறத் கதான்றாநின்ற பதன் ாருமுளர்.
பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: மகிழ்தல். பநருநமலநாளில் தமலமகமளக் கூடின
ப ாழிலிடம் புகுந்து இவ்வமக பசான்னாபனன் து.

விளக்கவுமர
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 724

2.20 ப ாழில்கண்டு மகிழ்தல்

ப ாழில்கண்டு மகிழ்தல் என் து தமலமகமள கநாக்கிச் பசல்லாநின்ற
தமலமகன் முன்மனஞான்று அவமளக்கண்ணுற்ற ப ாழிமலச் பசன்றமணந்து,
அப்ப ாழிலிமட அவளுறுப்புக்க மளக் கண்டு, இப்ப ாழில் என்சிந்தமனக்கு
அவள்தாகனபய னத் கதான்றாநின்றபதன்று இன்புறாநிற்றல். அதற்கு பசய்யுள்
மணங்கமழ்ப ாழிலின் வடிவுகண்
டணங்பகனநிமனந் தயர்வுநீங்கியது.

கநயத்த தாய்பநன்ன பலன்மனப்

புணர்ந்துபநஞ் சம்பநகப்க ாய்
ஆயத்த தாயமிழ் தாயணங்
காயர னம் லம்க ால்
கதயத்த தாபயன்றன் சிந்மதய
தாய்த்பதரி யிற்ப ரிது
மாயத்த தாகி யிகதாவந்து
நின்றபதன் மன்னுயிகர. #696

இதன் ப ாருள்:பநன்னல்கநயத்தது ஆய் என்மனப் புணர்ந்து பநருநல்

உள்ளபநகிழ்ச்சிமயயுமடத்தாய் என்மனக்கூடி; பநஞ்சம் பநகப் க ாய் ின்
கநயமில்லதுக ால என்பனஞ் சுமடயும் வண்ண நீங்கிப்க ாய்; ஆயத்தது ஆய்
ஆயத்தின் கண்ணதாய்; அமிழ்து ஆய் இன் த்மதச் பசய்தலின் அமிர்தமாய்;
அணங்கு ஆய் துன் த்மதச் பசய்தலின் அணங்காய்; அரன் அம் லம் க ால்
கதயத்தது ஆய் புலப் ாட்டான் அரனதம் லம் க ாலும் ஒளிமய யுமடத்தாய்;
என்றன் சிந்மதயது ஆய் புலப் டாது வந்து என் சிந்மதக்கண்ணதாய்; பதரியின்
ப ரிதும் மாயத்தது ஆகி வந்து நின்றது இகதா என் மன் உயிர் ஆராயிற்
ப ரிதும் மாயத்மத யுமடத்தாய் வந்து நின்றது இதுகவா எனது மன்னுயிர் எ -
று.
கநயமுமடமமயும் கநயமின்மமயும் இன் ஞ்பசய்தலும் துன் ஞ் பசய்தலும்
புலப் டுதலும் புலப் டாமமயும் ஒரு ப ாருட் கிமயயாமமயின்,
ப ரிதுமாயத்ததாகிபயன்றான். கதயம்: வட பமாழிச்சிமதவு. அம் லம்க ாலுந்
கதசத்தின் கண்ணதா பயன்றுமரப் ினுமமமயும். ஓகாரம்:
அமசநிமலபயனினுமமமயும். என்மாட் டருளுமடத்தாய் முற்காலத்து
என்மனவந்துகூடி அருளில்லதுக ால என்பனஞ்சுமடயும் வண்ணம்க ாய்த் தன்
பமய்யடியார் குழாத்த தாய் நிமனகதாறும் அமிர்தம்க ால இன் ஞ்பசய்து
கட்புலனாகாமம யிற் றுன் ஞ்பசய்து அம் லம் க ாலும் நல்ல கதசங்களின்
கண்ணதாய் வந்து என்மனத்தகத்ததாய் இத்தன்மமத்தாகலிற் ப ரிதும்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 725

மாயத்மத யுமடத்தாய் எனது நிமலப றுமுயிர் வந்து கதான்றாநின்றபதன

கவறு பமாருப ாருள் விளங்கியவாறு கண்டு பகாள்க. ப ாழிலின்
வியன்ப ாதும் ர் ப ாழிலில் மரஞ்பசறிந்தவிடம். பமய்ப் ாடும் யனும்: அமவ.

விளக்கவுமர

2.21 உயிபரன வியத்தல்

உயிபரன வியத்தல் என் து ப ாழில்கண்டு மகிழ்ந்து அப்ப ாழிலிமடச்பசன்று
புக்கு, அவமளக்கண்டதுமணயான் என்னுயிர் இவ்வாறு பசய்கதாநிற் பதன
வியந்துகூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் பவறியுறு ப ாழிலின் வியன்ப ா
தும் ரின்
பநறியுறு குழலி நிமலமம கண்டது.

தாதிவர் க ாதுபகாய் யார்மதய

லாரங்மக கூப் நின்று
கசாதி வரிப் ந் தடியார்
சுமனப்புன லாடல்பசய்யார்
க ாதிவர் கற் க நாடுபுல்
பலன்னத்தம் ப ான்னடிப் ாய்
யாதிவர் மாதவம் அம் லத்
தான்மமல பயய்துதற்கக. #697

இதன் ப ாருள்:தாது இவர் க ாது பகாய்யார் தாது ரந்த பூக்கமளக்

பகாய்கின்றிலர்; மதயலார் அங்மக கூப் நின்று கசாதி வரிப் ந்து அடியார்
ஆயத்தாராகிய மதயலார் அங்மககமளக் கூப் நின்று ஒளிமயயும்
வரிமயயுமுமடய ந்மத அடிக்கின்றிலர்; சுமனப் புனல் ஆடல் பசய்யார்
சுமனப்புனலாடுதமலச் பசய்கின்றிலர்; க ாது இவர் கற் க நாடு
புல்பலன்னத்தம் ப ான் அடிப் ாய் அம் லத்தான்மமல எய்துதற்கு இவர்
மாதவம் யாது அதனாற் க ாது ரந்த கற் கங்கமளயுமடய கதவருலகம் ப ாலி
வழிய நிலந்கதாயாத தமது ப ான்க ாலுமடிமய நிலத்தின்கட் ாவி
அம் லத்தானது கயிமலமய பயய்துதற்கு இவர் பசய்யக் கருதுகின்ற
ப ரியதவம் யாது! எ - று.
தவஞ்பசய்வார் புறத்பதாழில்கமள விட்டு அகத்தா பனான்மறயுன்னி
மமலக்கட்டங்குவரன்கற, இவளும் பூக்பகாய்தல் முதலாகிய
பதாழில்கமளவிட்டு மனத்தாற்றன் மன நிமனந்து வமரயிடத்து நிற்றலான்
யாதிவர் மாதவபமன்றான். பமய்ப் ாடும் யனும்: அமவ.
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 726

விளக்கவுமர

2.22 தளர்வகன்றுமரத்தல்
தளர்வகன்றுமரத்தல் என் து உயிபரன வியந்துபசன்று , பூக்பகாய்தன் முதலிய
விமளயாட்மடபயாழிந்து யாருமில் பலாரு சிமறத் தனிகயநின்று
இவர்பசய்யாநின்ற ப ரியதவம் யாகதாபவன அவமளப் ப ரும் ான்மமகூறித்
தளர்வு நீங்கா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
னிமதி நுதலிமயப் ம ம்ப ா ழிலிமடத்
தனிநிமல கண்டு தளர்வகன் றுமரத்தது.

காவிநின் கறர்தரு கண்டர்வண்

தில்மலக்கண் ணார்கமலத்
கதவிபயன் கறமயயஞ் பசன்றதன்
கறயறி யச்சிறிது
மாவியன் றன்னபமன் கனாக்கிநின்
வாய்திற வாவிடிபனன்
ஆவியன் கறயமிழ் கதயணங்
ககயின் றழிகின்றகத. #698

இதன் ப ாருள்:மா இயன்றன்ன பமல் கநாக்கி மாகனாக்கத் தான்

இயன்றாற்க ாலும் பமல்லிய கநாக்மகயுமடயாய்; காவி நின்று ஏர்தரு கண்டர்
வண் தில்மல கண் ஆர் கமலத் கதவி என்கற ஐயம் பசன்றது அன்கற
நஞ்சாகிய நீலப்பூ நின்று அழமகக் பகாடுக்கும் மிடற்மறயுமடயவரது வளவிய
தில்மலக்கணுண்டாகிய கண்ணி ற்கு ஆருந் தாமமரப்பூவின் வாழுந்
கதவிகயாபவன்று ஐயநிகழ்ந்தது; அறியச் சிறிது நின் வாய் திறவா விடின்
பதளிந்தறியச் சிறிதாயினும் நின்வாய் திறவாபதாழியின்; அமிழ்கத அமிழ்தகம;
அணங்கக அணங்கக; இன்று அழிகின்றது என் ஆவி அன்கற இப்ப ாழுதழி
கின்றது என்னுயிரன்கற, இதமன நீ கருதாபதாழிகின்ற பதன்மன! எ-று.
கதவிபயன் து ப ரும் ான்மமயாகலின், கதவிபயன்கற மயயஞ்பசன்றபதன
ஐயத்துள் ஒருதமலகய ற்றிக் கூறினான். அறியபவன்னும் விமனபயச்சமும்
சிறிபதன்னும் விமனபயச்சமும் திறவாவிடி பனன்னுபமதிர்மமறயிற்
றிறத்தகலாடு முடிந்தன. அமி ழ்கத யணங்ககபயன்றான், இன் முந் துன் மும்
ஒருங்கு நிகழ்தலின். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: ஆற்றாமமயுணர்த்துதல்.

விளக்கவுமர
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 727

2.23 பமாழிப றவருந்தல்

பமாழிப ற வருந்தல் என் து தளர்வுநீங்கிய ின்னர்ச் சார்தலுறாநின்றவன்
ஒருபசாற் ப றுமுமறயாற் பசன்றுசார கவண்டிப் ின்னும்
அவமளப்ப ரும் ான்மமகூறி ஒரு பசால் கவண்டி வருந்தாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
கூடற் கரிபதன
வாடி உமரத்தது.

அகலிடந் தாவிய வாகனா

னறிந்திமறஞ் சம் லத்தின்
இகலிடந் தாவிமட யீசற்பறா
ழாரினின் னற்கிடமாய்
உகலிடந் தான்பசன் பறனதுயிர்
மநயா வமகபயா துங்கப்
புகலிடந் தாப ாழில் வாபயழில்
வாய்தரு பூங்பகாடிகய. #699

இதன் ப ாருள்:அகலிடம் தாவிய வாகனான் அறிந்து இமறஞ்சு அம் லத்தின்

இகல் இடம் தா விமட ஈசன் பதாழாரின் உலகத்மதத் தாவி யளந்த வானவன்
வணங்கப் டுவபதன்றறிந்து வணங்கும் அம் லத்தின்கணுளனாகிய
இகமலயுமடய விடங்களிகல தாவும் விமடமயயுமடய ஈசமனத்
பதாழாதாமரப்க ால; இன்னற்கு இடம் ஆய் உகல் இடம் தான் பசன்று எனது
உயிர் மநயாவமக துன் த்திற்கிடமாய் அழியுமளமவத் தானமடந்து எனதுயிர்
மநயாதவண்ணம்; ப ாழில் வாய் எழில் வாய்தரு பூங் பகாடிகய
ப ாழிலிடத்துளவாகிய அழகுவாய்ந்த பூமவ யுமடயபகாடிகய; ஒதுங்கப்
புகலிடம் தா யாபனாதுங்குதற்குப் புகலிடந் தருவாயாக எ-று.
உகலிடம் உகுதற்கிடம்; உகுதமலயுமடய விடபமனினு மமமயும். ஆயிமட
தமலமகன் அவ்வாறு கூறியவிடத்து. தனி நின்று ஆற்றுவிப் ாமரயின்றி
நின்று. ஆற்றாது நாணினானாற்றாது. கவய் கவய்த்தன்மம. பமய்ப் ாடு: அச்சம்.
யன்: ஆற்றாமம நீங்குதல்.

விளக்கவுமர

2.24 நாணிக்கண்புமதத்தல்
நாணிக்கண்புமதத்தல் என் து தமலமகன் தன்முன்னின்று ப ரும் ான்மம
கூறக்ககட்ட தமலமகள் ப ருநாணினளாதலின் அவன் முன்னிற்கலாகாது நாணி ,
ஒருபகாடியிபனாதுங்கி, தன் கண்புமதத்து வருந்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 728

ஆயிமடத் தனிநின் றாற்றா தழிந்து

கவயுமடத் கதாளிகயார் பமன்பகாடி மமறந்தது.

தாழச்பசய் தார்முடி தன்னடிக்

கீ ழ்மவத் தவமரவிண்கணார்
சூழச்பசய் தானம் லங்மக
பதாழாரினுள் ளந்துளங்கப்
க ாழச்பசய் யாமல்மவ கவற்கண்
புமதத்துப்ப ான் கனபயன்மனநீ
வாழச்பசய் தாய்சுற்று முற்றும்
புமதநின்மன வாணுதகல. #700

இதன் ப ாருள்:தாழச்பசய்தார் முடி தன் அடிக்கீ ழ் மவத்து தன்

கட்டாழ்ந்தவர்களுமடய முடிகமளத் தன் திருவடிக்கீ ழ் மவத்து; அவமர
விண்கணார் சூழச் பசய்தான் அம் லம் மகபதாழாரின் அவர்கமள விண்கணார்
ரிவாரமாய்ச் சூழும் வண்ணஞ் பசய்த வனது அம் லத்மதக் மகபதாழாதாமரப்
க ால; உள்ளம் துளங்க க ாழச்பசய்யாமல் மவ கவல் கண்புமதத்து பநஞ்சந்
துளங்கப் க ாழாமற் கூரிய கவல்க ாலுங் கண்கமளப் புமதத்து; ப ான்கன
ப ான்கன; நீ என்மன வாழச் பசய்தாய் நீ என்மன வாழும் வண்ணஞ் பசய்தாய்;
வாள் நுதகல வாணுதமலயுமடயாய்; நின்மனச் சுற்று முற்றும் புமத
என்னுள்ளந் துளங்காமம கவண்டின் நின்மனச் சுற்று முழுதும் புமதப் ாயாக எ
- று.
தாழச்பசய்தாபரன் தமன ஒருபசால்லாக்காது தாழும் வண்ணம் முற்றவஞ்
பசய்தாபரன் றானும், தம்மமச்பசய்தாபரன் றானும் ஒருபசால் வருவித்தும்,
க ாழச்பசய்யாமபலன்புழியும் க ாழும் வண்ணபமாரு பதாழிமலச்
பசய்யாமபலன ஒரு பசால் வருவித்தும், விரித்துமரப் ினுமமமயும்.
வாழச்பசய்தாபயன் து: குறிப்புநிமல. புமதத்த பவன் தூஉம் ாடம்.
கவற்றருங்கண் கவல்க ாலுங்கண். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: ஆற்றாமம
யுணர்த்தல்.

விளக்கவுமர

2.25 கண்புமதக்கவருந்தல்
கண்புமதக்க வருந்தல் என் து தமலமகள் நாணிக்கண் புமதயாநிற் , இவள் கண்
புமதயாநின்றது தன்னுமடய கண்கள் என்மன வருத்தத்மதச் பசய்யுபமன்
றாகாகதபயன உட் பகாண்டு, யான் வருந்தாபதாழிய கவண்டுமவயாயின் நின்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 729

கமனி முழுதும் புமதப் ாயாகபவனத் தமலமகன் தன்வருத்த மிகுதி கூறாநிற்றல்.

அதற்குச் பசய்யுள்

கவற்றருங் கண்ணிமண மிளிர்வன வன்றுநின்

கூற்றரு கமனிகய கூற்பறனக் பகன்றது.

குருநாண் மலர்ப்ப ாழில் சூழ்தில்மலக்

கூத்தமன கயத்தலர்க ால்
வருநாள் ிறவற்க வாழியகரா
மற்பறன் கண்மணிக ான்
பறாருநாள் ிரியா துயிரிற்
ழகி யுடன்வளர்ந்த
அருநா ணளிய வழல்கசர்
பமழுபகாத் தழிகின்றகத. #701

இதன் ப ாருள்:என் கண்மணி க ான்று - இன்றியமமயாமம யால் என்

கண்மணிமய பயாத்து; உயிரின் ழகி உயிர் க ாலச் சிறப்புமடத்தாய்ப் ழகி;
ஒருநாள் ிரியாது ஒருப ாழுதும் ிரியாது; உடன் வளர்ந்த என்னுடகன
வளர்ந்த; அரு அளிய நாண் ப றுதற்கரிய அளித்தாகிய நாண்; அழல் கசர்
பமழுகு ஒத்து அழிகின்றது அழமலச்கசர்ந்த பமழுமகபயாத்து என்கணில்லாது
அழியாநின்றது, அதனான் குரு நாள் மலர்ப் ப ாழில் சூழ்தில்மலக் கூத்தமன
ஏத்தலர் க ால் வருநாள் ிறவற்க நிறத்மதயுமடயவாகிய
நாண்மலர்கமளயுமடய ப ாழில்களாற் சூழப் ட்ட தில்மலக் கணுளனாகிய
கூத்தமனகயத்தாதார் துன்புறும் ிறவியிற் ிறப் ாரன்கற அவர்கமளப் க ால
கமல் வரக்கடவநாளில் யான் இவ்வாறு ிறவாபதாழிக எ-று.
வருநாள் ிறவற்க பவன் தற்கு ஏத்தாதாமரப்க ால வருந்த இவ்வாறு
யின்றாமரப் ிரியவரு நாள்கள் உளவாகா பதாழிகபவனி னுமமமயும்.
வாழிபயன் து இத்தன்மமத்தாகிய இடுக்கணின்றி இந் நாண் வாழ்வதாக
பவன்றவாறு. அகராவும் மற்றும்: அமசநிமல. ஆங்ஙனங் கண்டு -
அவ்வாற்றானாகக் கண்டு. பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: ஆற்றாமம நீங்குதல்.

விளக்கவுமர

2.26 நாண்விடவருந்தல்
நாண்விட வருந்தல் என் து தமலமகன் தனது ஆற்றாமம மிகுதிகூறக்ககட்டு ,
ஒருஞான்றுந் தன்மனவிட்டு நீங்காதநாண் அழமலச் கசர்ந்த பமழுகுக ாலத்
தன்மனவிட்டு நீங்காநிற் , தமலமகள் அதற்குப் ிரிவாற்றாது வருந்தாநிற்றல்.
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 730

அதற்குச் பசய்யுள்
ஆங்ங னம்கண் டாற்றா ளாகி
நீங்கின நாபணாடு கநரிமழ நின்றது.

ககாலத் தனிக்பகாம் ரும் ர்புக்

கஃகத குமறப் வர்தஞ்
சீலத் தனபகாங்மக கதற்றகி
கலஞ்சிவன் தில்மலயன்னாள்
நுபலாத்த கநரிமட பநாய்ம்மமபயண்
ணாதுநுண் கதன்நமசயாற்
சாலத் தகாதுகண் டீர்வண்டு
காள்பகாண்மட சார்வதுகவ. #702

இதன் ப ாருள்:ககாலத் தனிக் பகாம் ர் உம் ர் புக்கு அஃகத குமறப் வர் தம்
சீலத்தன பகாங்மக அழமகயுமடய தனியாகிய பகாம் ின்கமகலறி அதமனகய
அடிக்கட் குமறப் ார் தமது தன்மமமயயுமடயவாயிருந்தன பகாங்மககள்;
கதற்றகிகலம் இமவ இத்தன்மமயவாயிருத்தலான் இது வாழுபமன்றியாந்
பதளிகின்றிலம், அதனால் வண்டுகாள் வண்டுகாள்; சிவன் தில்மல அன்னாள்
நூல் ஒத்த கநர் இமட பநாய்ம்மம எண்ணாது சிவனது தில்மலமய
பயாப் ாளுமடய நுமல பயாத்த கநரிய விமடயினது பநாய்ம்மமமயக்
கருதாது; நுண் கதன் நமசயால் பகாண்மட சார்வது சாலத்தகாது நுண்ணிய
கதன்கமலுண்டாகிய நமசயால் நீயிர்பகாண்மடமயச்சார்தல் மிகவுந் தகாது எ-
று.
கதற்றகிகலபமன் து 'கதற்றாப் புன்பசா கனாற்றிசின்' (புறம் - 202) என் துக ாலத்
பதளிதற்கண் வந்தது. முமலகமளத் பதளிவிக்க மாட்கடபமன் ாருமுளர்.
ின்வருகமதத்மத கநாக்கின் நீயிர் யனாக நிமனக்கின்ற இஃது
இறப் ச்சிறிபதன்னுங் கருத்தால், நுண்கடபனன்றான். கண்டீபரன் து:
முன்னிமலயமசச்பசால். அளிகுலம்: வடபமாழிமுடிபு. விலக்கியமணந்தது
விலக்கா நின்ற மணந்தது. பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: சார்தல். அவ்வமக
நின்றமம குறிப் ினானுணர்ந்த தமலமகன் இவ்வமக பசால்லிச் சார்ந்தா
பனன் து.

விளக்கவுமர

2.27 மருங்கமணதல்
மருங்கமணதல் என் து தமலமகள் நாணிழந்து வருந்தா நிற் ச் பசன்று
சார்தலாகாமமயின், தமலமகன் தன்னாதரவினால் அவ்வருத்தந்தணிப் ான்
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 731

க ான்று முமலபயாடுமுனிந்து, ஒரு மகயால் இறுமருங்குறாங்கியும்,

ஒருமகயால் அளிகுலம் விலக்கி அளகந்பதாட்டும், பசன்று அமணயாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள் ஒளிதிகழ் வார்குழல் அளிகுலம் விலக்கிக்
கருங்களிற் றண்ணல் மருங்க மணந்தது.

நீங்கரும் ப ாற்கழற் சிற்றம்

லவர் பநடுவிசும்பும்
வாங்கிருந் பதண்கடல் மவயமு
பமய்தினும் யான்மறகவன்
தீங்கரும் பும்மமிழ் துஞ்பசழுந்
கதனும் ப ாதிந்துபசப்புங்
ககாங்கரும் புந்பதாமலத் பதன்மனயு
மாட்பகாண்ட பகாங்மகககள. #703

இதன் ப ாருள்:நீங்கரும் ப ான் கழல் சிற்றம் லவர் பநடு விசும்பும் வாங்கு

இரும் பதண் கடல் மவயமும் எய்தினும் விடுதற் கரிய ப ான்னானியன்ற
கழமலயுமடத்தாகிய திருவடிமயயுமடய சிற்றம் லவரது பநடிதாகிய
கதவருலமகயும் வமளந்த ப ரிய பதண்கடலாற் சூழப் ட்ட நிலத்மதயும்
ஒருங்கு ப ற வரினும்; தீம் கரும்பும் அமிழ்தும் பசழு கதனும் ப ாதிந்து இனிய
கரும் ின் சாற்மறயும் அமிர்தத்மதயும் பகாழுவிய கதமனயும் உள்ளடக்கி;
பசப்பும் ககாங்கு அரும்பும் பதாமலத்து பசம்ம யுங் ககாங் கரும்ம யும்
பவன்று; என்மனயும் ஆட்பகாண்ட பகாங்மககள் என்மனயும் அடிமமபகாண்ட
பகாங்மககமள; யான் மறகவன் யான் மறகவன் எ - று.
விசும்பும் நிலனும் ஒருங்குப ற வரினும் இக்பகாங்மககமள மறந்து அதன்கண்
முயலுமாறில்மலபயனத் தன்னின்றியமமயாமம கூறியவாறாயிற்று;
என்மனயுபமன்ற வும்மம எச்சவும்மம. பதாழிற் டுத்தபலாற்றுமமயால்
தன்விமன யாயிற்று. பமய்ப் ாடு: அது. யன்: நயப் புணர்த்துதல்.

விளக்கவுமர

2.28 இன்றியமமயாமமகூறல்
இன்றியமமயாமம கூறல் என் து புணர்ச்சி யிறுதிக்கண் விசும்பும் நிலனும்
ஒருங்குப ற வரினும் இக்பகாங்மககமள மறந்து அதன்கண் முயகலபனனப்
ிரிவுகதான்றத் தமலமகன் தனது இன்றியமமயாமம கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
பவன்றி கவலவன் பமல்லி யல்தனக்
கின்றி யமமயாமம பயடுத்து மரத்தது.
 2.2. ாங்கற்கூட்டம் 732

சூளா மணியும் ர்க் காயவன்

சூழ்ப ாழிற் றில்மலயன்னாய்க்
காளா பயாழிந்தபதன் னாருயிர்
ஆரமிழ் கதயணங்கக
கதாளா மணிகய ிமணகய
லபசால்லி பயன்மன துன்னும்
நாளார் மலர்ப்ப ாழில் வாபயழி
லாயம் நணுகுககவ. #704

இதன் ப ாருள்:உம் ர்க்குச் சூளாமணி ஆயவன் சூழ் ப ாழில் தில்மல

அன்னாய்க்கு என் ஆர் உயிர் ஆளாபயாழிந்தது வானவர்க்கு
முடிமணியாயவனது சூழ்ந்த ப ாழிமலயுமடய தில்மலமயபயாக்கும் நினக்கு
எனதாருயிர் அடிமயாயிற்று; ல பசால்லி என்மன ஆதலாற் லபசால்லிப்
ப றுவபதன்! ஆர் அமிழ்கத நிமறந்த வமிர்கத; அணங்கக அணங்கக; கதாளா
மணிகய துமளக்கப் டாத மாணிக்ககம; ிமணகய மான் ிமணகய துன்னும்
ஆர் நாள் மலர்ப் ப ாழில்வாய் எழில் ஆயம் நணுகுக; நீ லகாலுஞ் கசர்ந்து
விமளயாடும் நிமறந்த நாண்மலமர யுமடய ப ாழிற்கண் விமளயாடும்
அழகிய ஆயத்மத இனிச் கசர்வாயாக எ - று.
அடுக்கிய விளிகளாற் காதற்சிறப்பு விளங்கும். லபசால்லி பயன்மனபயன்றது
உயிர் நினக்கு ஆளாகிய ின் கவறு ல பசால்லுதல் யனில கூறலன்கற
பயன்றவாறு. பசால்லிபயன்னும் விமனபயச்சத்திற்குப் ப றுவபதன ஒருபசால்
வருவித்துமரக்கப் ட்டது. ப ாழில்வாய் நணுகுகபவன இமயப் ினு மமமயும்.
பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: ிரியலுறுந் தமலமகன் வற்புறுத்தல்.

விளக்கவுமர

2.29 ஆயத்துய்த்தல்
ஆயத் துய்த்தல் என் து இன்றியமமயாமம கூறிப் ிரியலுறாநின்றவன், இனிப்
லபசால்லி பயன்மன? என்னுயிர் நினக்கடிமமயாயிற்று; இனிச்பசன்று
நின்னாயத்திமடச் கசர்வாயாக பவனத் தன் ிரிவின்மம கூறித் தமலமகமள
ஆயத்துச் பசலுத்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
கதங்கமழ் சிலம் ன்
ாங்கிற் கூட்டியது.

ப ாய்யுமட யார்க்கரன் க ாலக

லும்மகன் றாற்புணரின்
பமய்யுமட யார்க்கவன் அம் லம்
 2.3.இடந்தமலப் ாடு 733

க ால மிகநணுகும்
மமயுமட வாட்கண் மணியுமடப்
பூண்முமல வாணுதல்வான்
ம யுமட வாளர வத்தல்குல்
காக்கும்ம ம் பூம்புனகம. #705

இதன் ப ாருள்:மம உமட வாள்கண் மணி உமடப் பூண்முமல வாள் நுதல்

மமமயயுமடய வாள்க ாலுங் கண்மணயும் மணிமயயுமடய பூணணிந்த
முமலமயயுமுமடய வாணுதல் ; வான் ம உமட வாள் அரவத்து அல்குல்
ப ரிய டத்மத யுமடத்தாகிய ஒளிமயயுமடய அரவுக ாலும்
அல்குமலயுமடயாள்; காக்கும் பூம் ம ம்புனம் அவள் காக்கும் பூக்கமளயுமடய
சிய புனம் அகன்றால்; தன்மன யானகன்றால் ப ாய் உமடயார்க்கு அரன்
க ால் அகலும் ப ாய்மயயுமடயவர்க்கு அரன்றுன் த்மதச் பசய்து
கசயனாமாறுக ால மிக்க துயரத்மதச்பசய்து எனக்குச்கசய்த்தாம்; புணரின்
அமணந்தால்; பமய் உமடயார்க்கு அவன் அம் லம் க ால மிக நணுகும்
பமய்மயயுமடயவர்க்கு அவனது அம் லம் க ரின் த்மதச் பசய்து
அணித்தாமாறுக ாலக் கழியுவமகபசய்து எனக்கு மிகவும் அணித்தாம்.
ஆதலான் நீங்குதல் ப ரிதும் அரிது எ-று.
வாணுதமலயு பமன்பறண்ணினும் அமமயும். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்:
ஆற்றாமம நீங்குதல்.

விளக்கவுமர

2.30 நின்றுவருந்தல் நின்றுவருந்தல் என் து தமலமகமள ஆயத்துய்த்துத் தான்

அவ்விடத்கத நின்று அப்புனத்தியல்பு கூறித் தமலமகன் ிரிவாற்றாது
வருந்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் ாங்கிற் கூட்டிப் திவயிற் ப யர்கவான்
நீங்கற் கருமம நின்று நிமனந்தது.

2.3.இடந்தமலப் ாடு
என்னறி வால்வந்த தன்றிது
முன்னும்இன் னும்முயன்றால்
மன்பனறி தந்த திருந்தன்று
பதய்வம் வருந்தல்பநஞ்கச
மின்பனறி பசஞ்சமடக் கூத்தப்
ிரான்வியன் தில்மலமுந்நீர்
 2.3.இடந்தமலப் ாடு 734

ப ான்பனறி வார்துமற வாய்ச்பசன்று

மின்கறாய் ப ாழிலிடத்கத. #706

இதன் ப ாருள்:
ப ாழிலிமடச்கசறல் ஒன்றும் இடந்தமலப் ாட்டிற்கக உரியது. இதமனயும்
கமமலப் ாங்கற் கூட்டம் உணர்த்திய சூத்திரத்தில் 'ஈங்கிமவநிற்க
இடந்தமலதனக்கும்' எனக் கூறியவாகற மின்னிமடபமலிதல் முதல்
நின்றுவருந்துதல் ஈறாகக் கூறப் ட்ட கிளவிககளாடு கூட்டி இடந்தமலப்
ாடாபமன்று வகுத்துமரத்துக் பகாள்க. அமவ ாங்கற்கூட்டத்திற்கும், இடந்
தமலப் ாட்டிற்கும் உரியவாமாறு என்மனபயனின், ாங்கற்கூட்டம்
நிகழாதாயின் இடந்தமலப் ாடு நிகழும், இடந்தமலப் ாடு நிகழாதாயின்
ாங்கற்கூட்டம் நிகழும் ஆகலின்.
ஐயரிக் கண்ணிமய யாடிடத் கதபசன்
பறய்துவன் பனனநிமனந் கதந்தல் பசன்றது.
இதன் ப ாருள்:
இது முன்னும் என்னறிவால் வந்தது அன்று இப்புணர்ச்சி பநருநலும்
என்னறிகவாடு கூடிய முயற்சியான் வந்ததன்று; பதய்வந்தர வந்தது முயன்றால்
மன் பநறி தந்தது பதய்வம் இன்னும் இருந்தன்று; இன்னுஞ் சிறிது முயன்றான்
மன்னிய பநறியாகிய இவ்பவாழுக்கத்மதத் தந்ததாகிய பதய்வம் இன்னும்
இருந்தது; அது முடிக்கும், அதனான்; பநஞ்கச பநஞ்சகம; வருந்தல் வருந்தாபதாழி;
மின் எறி பசஞ்சமடக் கூத்தப் ிரான் வியன் தில்மல முந்நீர் மின்மன
பவல்கின்ற சிவந்த சமடமய உமடய கூத்தப் ிரானது அகன்ற தில்மலமயச்
சூழ்ந்த கடற்றிமர; ப ான் எறி வார் துமறவாய் மின்கதாய் ப ாழிலிடத்துச்
பசன்றும் ப ான்மனக் பகாணர்ந்து எறிகின்ற பநடிய துமறயிடத்து
மின்மனயுமடய முகிமலத்கதாயும் ப ாழிற்கட் பசல்லுதும் எ-று.
இன்னும் இருந்தன்று எனக்கூட்டி முயன்றால் என்னும் விமனபயச்சத்திற்கு
முடிக்குபமன ஒருபசால் வருவித்து உமரக்கப் ட்டது. மின்க ாலும் பநறித்த
சமடபயனினும் அமமயும். கமரயிற் ப ான்மனத் திமரபயறியும்
துமறபயனினும் அமமயும். இருந்தின்று என் து ாடமாயின்,
இருந்தின்கறாபவன ஓகாரம் வருவித்து இருந்ததில்மலகயா என உமரக்க.
பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: இடந்தமலப் டுதல். (இடத்திகல எதிர்ப் டுதல்;
தமலவன் முன்னாட் கூடின இடத்திகல வந்து தமலவிமய எதிர்ப் டுதல்)
இதற்கு மின்னிமடபமலிதன் முதலாக நின்று வருந்தல் ஈறாக வருங்கிளவி
எல்லாம் எடுத்துமரத்துக்பகாள்க. என்மன, இவ்விரண்டனுள்ளும் ஒன்கற
நிகழுமாகலின்.
 2.4.மதியுடம் டுத்தல் 735

விளக்கவுமர

3.1 ப ாழிலிமடச் கசறல் ப ாழிலிமடச்கசறல் என் து இயற்மகப்புணர்ச்சிய

திறுதிக்கட் பசன்பறய்துதற்கு அருமம நிமனந்து வருந்தாநின்ற தமலமகன்
இப்புணர்ச்சி பநருநலும் என்னறிகவாடுகூடிய முயற்சியான் வந்ததன்று;
பதய்வந்தர வந்தது. இன்னும் அத் பதய்வந் தாகன தரும். யாம் அப்ப ாழிலிமடச்
பசல்கவபமனத் தன் பநஞ்பசாடு கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்

2.4.மதியுடம் டுத்தல்
எளிதன் றினிக்கனி வாய்வல்லி
புல்ல பலழின்மதிக்கீ ற்
பறாளிபசன்ற பசஞ்சமடக் கூத்தப்
ிராமனயுன் னாரிபனன்கண்
பதளிபசன்ற கவற்கண் வருவித்த
பசல்லபலல் லாந்பதளிவித்
தளிபசன்ற பூங்குழற் கறாழிக்கு
வாழி யறிவிப் கன. #707

இதன் ப ாருள்: கனி வாய் வல்லி புல்லல் இனி எளிது

அன்றுபதாண்மடக்கனிக ாலும் வாமயயுமடய வல்லிமயப் புல்லுதல் இனி
எளிதன்று, அதனால் எழில் மதிக் கீ ற்று ஒளி பசன்ற பசம்சமடக்
கூத்தப் ிராமன உன்னாரின் எழிமலயுமடய மதியாகிய கீ ற்றி பனாளி ரந்த
சிவந்தசமடமயயுமடய கூத்தப் ிராமன நிமன யாதாமரப்க ால வருந்த;
என்கண் பதளி பசன்ற கவல் கண் வருவித்த பசல்லல் எல்லாம் என்னிடத்துத்
பதளிதமலயமடந்த கவல் க ாலுங் கண்கள் வருவித்த இன்னாமம
முழுமதயும்; அளி பசன்ற பூ குழல் கதாழிக்குத் பதளிவித்து அறிவிப் ன்
வண்டமடந்த பூங்குழமல யுமடய கதாழிக்குக் குறிப் ினாகல பதளிவியாநின்று
பசால்லுகவன் எ - று.
இரண்டாவது விகாரவமகயாற்பறாக்கது; வல்லியது புல்லபலனினுமமமயும்.
வருந்தபவன பவாருபசால் வருவித்து உமரக்கப் ட்டது. கண்கணாடாது
ிறர்க்குத் துன் ஞ் பசய்தலின், உன்னாதாமரக் கண்ணிற்கு
உவமமயாகவுமரப் ினு மமமயும். பசல்லபலல்லாந் பதளிவித்பதன் தற்குச்
பசல்லபலல்லா வற்மறயு நீக்கிபவன் ாருமுளர். வாழி: அமசநிமல.
கரந்துமறகிளவி உள்ளக் குறிப்புக் கரந்துமறபமாழி.பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச்
 2.4.மதியுடம் டுத்தல் 736

சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: கதாழிக்குணர்த்தி அவளான் முடிப் பலனக் கருதி

ஆற்றாமம நீங்குதல்.

விளக்கவுமர

4.1 ாங்கியிமடச்கசறல்
ாங்கியிமடச்கசறல் என் து இரண்டனுள் ஒன்றாற் பசன் பறய்திப் புணர்ந்து
நீங்கிய தமலமகன் இனியிவமளச் பசன்பறய்துதல் எளிதன்று; யாம் அவள்
கண்ணாற் காட்டப் ட்ட காதற்கறாழிக்கு நங்குமறயுள்ளது பசால்கவபமன்று
அவமள கநாக்கிச் பசல்லாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் மதியுடம் டுத்தல் - இதன்
ப ாருள்: ாங்கியிமடச் கசறல், குமறயுறத் துணிதல், கவழம்வினாதல்,
கமலமான்வினாதல், வழிவினாதல், திவினாதல், ப யர்வினாதல்,
பமாழிப றாதுகூறல், கருத்தறிவித் தல், இமடவினாதல் என விமவ த்தும்
மதியுடம் டுத்தலாம் எ - று. அவற்றுள்
கரந்துமற கிளவியிற் காதற் கறாழிமய
இரந்துகுமற யுறுவபலன் கறந்தல் பசன்றது.

குவமளக் கருங்கட் பகாடிகய

ரிமடயிக் பகாடிகமடக்கண்
உவமளத் தனதுயி பரன்றது
தன்கனா டுவமமயில்லா
தவமளத்தன் ால்மவத்த சிற்றம்
லத்தா னருளிலர்க ால்
துவளத் தமலவந்த இன்னலின்
கனயினிச் பசால்லுவகன. #708

இதன் ப ாருள்: குவமள கருங் கண் பகாடி ஏர் இமட இக் பகாடி கமடக்கண்
குவமளப்பூப்க ாலுங் கரியகண்ணிமனயுங் பகாடிமய பயாத்த
இமடயிமனயுமுமடய இக்பகாடியினது கமடக்கண்; உவமளத் தனது உயிர்
என்றது உவமளத் தன்னுமடய வுயிபரன்று பசால்லிற்று, அதனால்; தன்கனாடு
உவமம இல்லாதவமளத் தன் ால் மவத்த சிற்றம் லத்தான் அருள் இலர்
க ால் துவளத் தமலவந்த இன்னல் தனக்பகாப் ில்லாதவமளத்
தன்பனாருகூற்றின்கண் மவத்த சிற்றம் லத்தானது
அருமளயுமடயரல்லாதாமரப் க ால் யான் வருந்தும்வண்ணம் என்னிடத்து
வந்த இன்னாமமமய; இனி இன்கன பசால்லுவன் இவட்கு இனி இப்ப ாழுகத
பசால்லுகவன் எ - று.
கமடக்கணுவமள யுயிபரன்றது எனக்கிவ்விடர் பசய்த கமடக்கண் இடர் நீந்தும்
 2.4.மதியுடம் டுத்தல் 737

வாயிலுந் தாகன கூறிற்பறன்றவாறு. இன்கனபயன் து இவர்கூடிய இப்ப ாழுகத

என்றவாறு. இனிபயன்றது இவளிவட் கின்றியமமயாமம யறிந்த ின் பனன் து
டநின்றது. ஒருங்குகண்டு ஒருகாலத்துக் கண்டு. பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச்
சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: மதியுடம் டுத்தற் பகாருப் டுதல்.

விளக்கவுமர

4.2 குமறயுறத்துணிதல் குமறயுறத் துணிதல் என் து ாங்கிமய நிமனந்து

பசல்லா நின்றவன் பதய்வத்தினருளால் அவ்விருவரும் ஓரிடத்பததிர்
நிற் க்கண்டு, இவள் இவட்குச் சிறந்தாள்; இனிபயன்குமற யுள்ளது
பசால்லுகவபனனத் தன்குமறகூறத் துணியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
ஓரிடத் தவமர பயாருங்கு கண்டுதன்
க ரிடர் ப ருந்தமக க சத் துணிந்தது.

இருங்களி யாயின் றியானிறு

மாப் இன் ம் ணிகவார்
மருங்களி யாஅன லாடவல்
கலான்றில்மல யான்மமலயீங்
பகாருங்களி யார்ப் வுமிழ்மும்
மதத்திரு ககாட்படாருநீள்
கருங்களி யார்மத யாமனயுண்
கடாவரக் கண்டதுகவ. #709

இதன் ப ாருள்: ணிகவார் மருங்கு இரும் களியாய் யான் இன்று இறுமாப்

இன் ம் அளியா அனல் ஆட வல்கலான் அடியவரிடத்கத அவகராடு கூடிப்
ப ரிய களிப்ம யுமடகயனாய் யான் இன்றிறு மாக்கும் வண்ணம் இன் த்மத
பயனக்களித்துத் தீயாடவல்கலான்; தில்மலயான் தில்மலயான்; மமல ஈங்கு
அவனது மமலயின் இவ்விடத்து; அளி ஒருங்கு ஆர்ப் அளி கபளாருங்கார்ப் ;
உமிழ் மும்மதத்து இரு ககாட்டு நீள் கரும் களி ஆர் ஒரு மதயாமன வரக்
கண்டது உண்கடா உமிழப் டா நின்ற மூன்று மதத்மதயும் இரண்டு
ககாட்மடயுமுமடய நீண்ட கரிய களி யார்ந்த ஒருமதயாமன வாராநிற் க்
கண்டதுண்கடா? உமரமின் எ-று.
மருங்கிறுமாப் பவனக் கூடிற்று. அனலாடபவன் து அன கலாடாடபவன
விரியும். ஆர்ப் வரபவனக் கூட்டுக. ஆர்ப் வு மிழுபமனினுமமமயும். நீட்சி -
விலங்குக்குண்டாகிய பநடுமம. களி உள்ளச்பசருக்கு. மதயாமன -
மதமிமடயறாத யாமன.
 2.4.மதியுடம் டுத்தல் 738

விளக்கவுமர

4.3 கவழம்வினாதல் கவழம் வினாதல் என் து குமறகூறத் துணியாநின்றவன்

என்குமற யின்னபதன்று இவளுக்கு பவளிப் டக் கூறுகவனா யின் இவள்
மறுக்கவுங்கூடுபமன உட்பகாண்டு, என்குமற இன்னபதன்று இவடாகனயுணரு
மளவும் கரந்தபமாழியாற் சில பசால்லிப் ின் குமறயுறுவகத காரியம் என,
கவட்மட கருதிச் பசன்றானாக அவ்விருவருமழச்பசன்று நின்று , தன்காதகறான்ற
இவ்விடத்பதாரு மதயாமனவரக் கண்டீகரா பவன கவழம் வினாவாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
ஏமழய ரிருவரு மிருந்த பசவ்வியுள்
கவழம் வினாஅய் பவற் ன் பசன்றது.

கருங்கண் ணமனயறி யாமமநின்

கறான்றில்மலக் கார்ப்ப ாழில்வாய்
வருங்கண் ணமனயவண் டாடும்
வளரிள வல்லியன்ன ீர்
இருங்கண் ணமனய கமணப ாரு
புண்புண ரிப்புனத்தின்
மருங்கண் ணமனயதுண் கடாவந்த
தீங்பகாரு வான்கமலகய. #710

இதன் ப ாருள்: கரும் கண்ணமன அறியாமம நின்கறான் தில்மலக்கார்ப்

ப ாழில் வாய் கரியமாமல அவனறியாமற் றன்மன பயாளித்து நின்றவனது
தில்மல வமரப் ி னுண்டாகிய கரிய ப ாழிலிடத்து; வரும் கள் நமனய வண்டு
ஆடும் வளர் இளவல்லி அன்ன ீர் புறப் டாநின்ற கள்ளாற் றம்கமனி நமனயும்
வண்ணம் வண்டுகளாடும் வளராநின்ற இமளய வல்லிமய பயாப் ர்
ீ ; இரும்
கண் அமனய கமண ப ாரு புண் புணர் ஒரு வான் கமல அமனயது
இப்புனத்தின் மருங்கண் ஈங்கு வந்தது உண்கடா நும்முமடய ப ரிய கண்கள்
க ாலுங் கமணப ாருதலாலுண்டாகிய புண்மணப் புணர்ந்த ஒரு வான் கமல
அத்தன்மமயது இப்புனத்தின் மருங்கு ஈங்கு வந்ததுண்கடா? எ - று.
கண்ணன் என் து: கரிகயாபனன்னும் ப ாருளகதார் ாகதச் சிமதவு. அஃது
அப் ண்பு குறியாது ஈண்டுப் ப யராய் நின்றமமயின், கருங்கண்ணபனன்றார்.
கசற்றிற் ங்கயபமன்றாற் க ால. அறியாமம நின்கறாபனன்னுஞ் பசாற்கள்
ஒருபசான்ன ீர வாய் ஒளித் கதாபனன்னும் ப ாருள் ட்டு, இரண்டாவதற்கு
முடி ாயின. ஐகாரம்: அமசநிமல பயனினு மமமயும். வருங் கண்ணமனய
பவன் தற்கு உண்டாகக்கடவ கள்மளயுமடய அரும்புகமளயுமட மமயான்
 2.4.மதியுடம் டுத்தல் 739

வண்டு காலம் ார்த்து ஆடுமாறு க ால, நும் முள்ளத்து பநகிழ்ச்சி

யுண்டாமளவும் நுமது க்கம் விடாது உழல்கின்கற பனன் து யப்
வருங்கண்ணமனமயயுமடய பவன்றுமரப் ினுமமமயும். மருங்பகன் து
மருங்கண்பணன ஈறுதிரிந்து நின்றது. அணித்தாக பவன்னும் ப ாருட்டாய்,
அணி அண்பணனக் குமறந்து நின்றபதனினுமமமயும். மருங்கண்ணமனய
துண்கடா பவன் தற்கு மருங்கு அண்ணல் மநயபதன்று, புனத்தின் மருங்கு
தமலமம மநதமலயுமடய பதனினுமமமயும்.

விளக்கவுமர

4.4 கமலமான்வினாதல் கமலமான் வினாதல் என் து கவழம்வினாவி உட்புகுந்த

ின்னர், தான் கண்ணாலிடர்ப் ட்டமம கதான்ற நின்று , நும்முமடய கண்கள்
க ாலுங் கமணப ாருதலா னுண்டாகிய புண்கணாடு இப்புனத்தின்கண்
ஒருகமலமான் வரக் கண்டீகரா பவன்று கமலமான் வினாவாநிற்றல். அதற்கு
பசய்யுள்
சிமலமா னண்ணல்
கமலமான் வினாயது.

சிலம் ணி பகாண்டபசஞ் சீறடி

ங்கன்றன் சீரடியார்
குலம் ணி பகாள்ள பவமனக்பகாடுத்
கதான்பகாண்டு தானணியுங்
கலம் ணி பகாண்டிடம் அம் லங்
பகாண்டவன் கார்க்கயிமலச்
சிலம் ணி பகாண்டநும் சீறூர்க்
குமரமின்கள் பசன்பனறிகய. #711

இதன் ப ாருள்: சிலம்பு அணி பகாண்ட பசம் சீறடி ங்கன்

சிலம்புதானழகுப ற்ற பசய்ய சிறிய அடிமயயுமடயாளது கூற்மற யுமடயான்;
தன் சீர் அடியார் குலம் ணி பகாள்ள எமனக் பகாடுத்கதான் தன்
பமய்யடியாரது கூட்டங் குற்கறவல் பகாள்ள என்மனக்பகாடுத்தவன்; தான்
பகாண்டு அணியும் கலம் ணி பகாண்டு அம் லம் இடம் பகாண்டவன் தான்
பகாண்டணியும் அணிகலம் ாம் ாகக் பகாண்டு அம் லத்மத இடமாகக்
பகாண்டவன்; கார்க்கயிமலச் சிலம்பு அணி பகாண்ட நும் சீறூர்க்குச் பசல் பநறி
உமரமின்கள் அவனது முகில்கமளயுமடய கயிமலக்கட் சிலம் ழகு ப ற்ற
நுமது சிறியவூர்க்குச் பசல்லு பநறிமய உமரமின் எ - று.
பகாண்டுபகாடுத்கதாபனன இமயப் ாருமுளர். தனக்குத் தக்க மதயமல இடத்து
 2.4.மதியுடம் டுத்தல் 740

மவத்தாபனன்றுந் தன்னடியார்க்குத் தகாத என்மன அவர்க்குக்

பகாடுத்தாபனன்றும், அணிதற்குத் தகாத ாம்ம அணிந்தாபனன்றும், தனக்குத்
தகுமம் லத்மத இடமாகக் பகாண்டா பனன்றும் மாறு ாட்படாழுக்கங்
கூறியவாறாம். கருத்து கவறறிய வினாயதற்கு மறுபமாழி ப றாது
ின்னுபமான்மற வினவுதலான் இவன்கருத்து கவபறன்று கதாழியறிய.
சின்பனறி பயன்று ாட மாயின், சிறியபநறி பயன்றுமரக்க. சின்பனறிபயன் து
அந்நிலத்துப் ண்பு.

விளக்கவுமர

4.5 வழிவினாதல் வழிவினாதல் என் து கமலமான் வினாவாநின்றவன் , இவன்

கருத்து கவபறன்று கதாழியறிய, அதகனாடு மாறு டநின்று, அது கூறீராயின்
நும்மூர்க்குச் பசல்லுபநறி கூறுமிபனன்று வழிவினாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
கமலமான் வினாய கருத்து கவறறிய
மமலமா னண்ணல் வழிவி னாயது.

ஒருங்கட மூபவயி பலாற்மறக்

கமணபகாள்சிற் றம் லவன்
கருங்கடம் மூன்றுகு நால்வாய்க்
கரியுரித் கதான்கயிமல
இருங்கடம் மூடும் ப ாழிபலழிற்
பகாம் ரன் ன ீர்களின்கன
வருங்கடம் மூர் கர்ந் தாற் ழி
கயாவிங்கு வாழ் வர்க்கக. #712

இதன் ப ாருள்: மூபவயில் ஒருங்கு அட ஒற்மறக் கமணபகாள் சிற்றம் லவன்

மூபவயிமலயும் ஒருங்கக அடகவண்டித் தனியம்ம க் பகாண்ட
சிற்றம் லவன்; கரும் கடம் மூன்று உகு நால்வாய்க் கரி உரித்கதான் கரிய
மதமூன்று பமாழுகாநின்ற நான்றவாமயயுமடய கரிமயயுரித்தவன்; கயிமல
இரும் கடம் மூடும் ப ாழில் எழில் பகாம் ர் அன்ன ீர்கள் இன்கன வருங்கள்
அவனது கயிமலக்கட் ப ரிய காட்டான் மூடப் டும் ப ாழிற்கணிற்கின்ற
எழிமலயுமடய பகாம்ம பயாப் ர
ீ ாகிய நீங்கள் இங்ககவாரும்; தம் ஊர்
கர்ந்தால் இங்கு வாழ் வர்க்குப் ழிகயா தமதூமர யுமரத்தால்
இம்மமலவாழ்வார்க்குப் ழியாகமா? ழியாயின் உமரக்கற் ாலீ ரல்லீ ர் எ - று.
இரண்டு மதங் கடத்திற் ிறத்தலிற் ன்மம ற்றிக் கட பமன்றார்.
பகாம் ரன்ன ீர்கபளன் து: முன்னிமலப் ப யர். இன்கன வருங்கபளன் து
எதிர்முகமாக்கியவாறு. வாருபமன் து குறுகி நின்றது
 2.4.மதியுடம் டுத்தல் 741

விளக்கவுமர

4.6 திவினாதல் தி வினாதல் என் து மாறு டநின்று வழி வினாவவும் அதற்கு

மறுபமாழி பகாடாதாமர எதிர்முகமாகநின்று , வழிகூறீரா யின் நும் தி கூறுதல்
ழியன்கற; அது கூறுவராமிபனன்று
ீ அவர் தி வினாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
திபயாடு ிறவினாய் பமாழி ல பமாழிந்து
மதியுடம் டுக்க மன்னன் வலிந்தது.

தாபரன்ன கவாங்குஞ் சமடமுடி

கமற்றனித் திங்கள்மவத்த
காபரன்ன வாருங் கமறமிடற்
றம் ல வன்கயிமல
யூபரன்ன பவன்னவும் வாய்திற
வபராழி
ீ வர்ீ ழிகயற்
க பரன்ன கவாவுமர யீர்விமர
யீர்ங்குழற் க மதயகர. #713

இதன் ப ாருள்: ஓங்கும் சமட முடிகமல் தார் என்னத் தனித் திங்கள் மவத்த
உயர்ந்த சமடயானியன்ற முடிகமல் தாராக ஒருகமலயாகிய திங்கமள
மவத்த; கார் என்ன ஆரும் கமற மிடற்று அம் லவன் கயிமல
பகாண்டபலன்று பசால்லும் வண்ணம் நிமறந்த கறுப்ம யுமடத்தாகிய
மிடற்மறயுமடய அம் லவனது கயிமலக்கண்; ஊர் என்ன என்னவும்
வாய்திறவர்ீ நும்முமடய ஊர்கள் ப யர் முதலாயினவற்றான் எத்தன்மமய
பவன்று பசால்லவும் வாய்திறக்கின்றிலீ ர்; ழிகயல் ஒழிவர்ீ ஊர் கூறுதல்
ழியாயின் அதமனபயாழிமின்; க ர் என்னகவா விமர ஈர்ங் குழல் க மதயகர
உமரயீர் நும்முமடய ப யர்கள் எத்தன்மம யகவா நறுநாற்றத்மதயும்
பநய்ப்ம யுமுமடயவாகிய குழமல யுமடய க மதயீர், உமரப் ர
ீ ாமின் எ - று.
தனித்திங்கள் ஒப் ில்லாத திங்கபளனினுமமமயும். ஓகாரம்: வினா.
தமலமகளுந் கதாழியும் ஓரூராரல்லபரன்று கருதினான் க ால
ஊபரன்னபவனப் ன்மமயாற் கூறினான். என்மன,
இரந்து குமறயுறாது கிழவியுந் கதாழியு
பமாருங்குதமலப் ப ய்த பசவ்வி கநாக்கிப்
தியும் ப யரும் ிறவும் வினாஅய்ப்
க ாலப் ப ாருந்துபு கிளந்து
மதியுடம் டுதற்கு முரியபனன் . #9;
-இமறயனாரகப்ப ாருள், 6
 2.4.மதியுடம் டுத்தல் 742

என் திலக்கணமாதலின். க மதயகரபயனச் சிறு ான்மம ஏகாரம் ப ற்றது.

ஊருஞ் பசால்லாதாமரப் ப யர்ககட்ககவ கவறு கருத்து மடயபனன் து
விளங்கும். வாய் திறவா பதாழிவ ீ பரன் தூஉம் ாடம்.

விளக்கவுமர

4.7 ப யர்வினாதல் ப யர் வினாதல் என் து திவினாவவும் அதற்பகான்றுங்

கூறாதாமர, நும் திகூறுதல் ழியாயின் அதமனபயாழிமின் ; நும்ப யர் கூறுதல்
ழியன்கற, இதமனக்கூறுவராமிபனன்று
ீ அவரது ப யர் வினாவாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
க ரமமத் கதாளியர்
க ர்வி னாயது.

இரத முமடய நடமாட்

டுமடயவ பரம்முமடயர்
வரத முமடய வணிதில்மல
யன்னவ ரிப்புனத்தார்
விரத முமடயர் விருந்பதாடு
க ச்சின்மம மீ ட்டதன்கறற்
சரத முமடயர் மணிவாய்
திறக்கிற் சலக்பகன் கவ. #714

இதன் ப ாருள்: இரதம் உமடய நடம் ஆட்டு உமடயவர் இனிமமமயயுமடய

கூத்தாட்மடயுமடயவர்; எம் உமடயர் எம்முமடய தமலவர்; வரதம் உமடய
அணி தில்மல அன்னவர் இப் புனத்தார் விருந்பதாடு க ச்சின்மம விரதம்
உமடயர் அவரது வரதமுமடய அழகிய தில்மலமயபயாப் ாராகிய
இப்புனத்துநின்ற இவர்கள் எதிர்பகாள்ளத்தக்க விருந்தினகராடு க சாமமமய
விரதமாகவுமடயர்; அது அன்கறல் அதுவன்றாயின்; மீ ட்டு வாய்திறக்கின் சலக்கு
என் மணி சரதம் உமடயர் ின் வாய்திறக்கிற் சலக்பகன விழுவன
முத்தமணிகமள பமய்யாகவுமடயர் எ - று.
இரதபமன்றது நாட்டியச்சுமவமயயன்று, கட்கினிமமமய. நடபமன்றது
நாட்டியத்மதயன்று, கூத்பதன்னும் ப ாதுமமமய. மீ ட்படன் து
ிறிதுபமான்றுண் படன் து ட விமனமாற்றாய் நிற் கதாரிமடச்பசால்.
இமவயாறற்கும் பமய்ப் ாடு: இனிவரமலச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்:
மதியுடம் டுத்தல்.

விளக்கவுமர
 2.4.மதியுடம் டுத்தல் 743

4.8 பமாழிப றாதுகூறல் பமாழிப றாது கூறல் என் து ப யர்வினாவவும் வாய்

திறவாமமயின், இப்புனத்தார் எதிர்பகாள்ளத்தக்க விருந்தின கராடு
வாய்திறவாமமமய விரதமாகவுமடயராதல், அதுவன்றி வாய்திறக்கின் மணிசிந்து
பமன் தமனச் சரதமாக வுமடயராதல், இவ் விரண்டனு பளான்று தப் ாபதன்று
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
கதபமா ழியவர் வாய்பமாழி ப றாது
மட்டவிழ் தாகரான் கட்டுமரத்தது.

வின்னிற வாணுதல் கவனிறக்

கண்பமல் லியமலமல்லல்
தன்னிற பமான்றி லிருத்திநின்
கறான்றன தம் லம்க ால்
மின்னிற நுண்ணிமடப் க பரழில்
பவண்ணமகப் ம ந்பதாடியீர்
ப ான்னிற வல்குலுக் காகமா
மணிநிறப் பூந்தமழகய. #715

இதன் ப ாருள்: வில் நிற வாள் நுதல் கவல் நிற கண் பமல்லி யமல-
வில்லினியல்ம யுமடய வாணுதமலயும் கவலினியல்ம யுமடய
கண்கமளயுமுமடய பமல்லியமல; மல்லல் தன் நிறம் ஒன்றில் இருத்தி
நின்கறான் தனது அம் லம்க ால் அழமக யுமடய தன்றிரு
கமனிபயான்றின்கண் இருத்திநின்றவனது அம் லத்மத பயாக்கும்; மின் நிற
நுண் இமடப் க ர் எழில் பவள்நமகப் ம ந்பதாடியீர் மின்னினியல்ம யுமடய
நுண்ணிய இமடமயயும் ப ரிய பவழிமலயும் பவள்ளிய முறுவமலயுமுமடய
ம ந்பதாடியீர்; மணி நிற பூந் தமழ ப ான் நிற அல்குலுக்கு ஆகமா மணியினது
நிறத்மதயுமடய இப்பூந்தமழ நும் ப ான்னிற அல்குலுக்குத் தகுகமா?
தகுமாயின் அணிவராமின்
ீ எ - று.
ப ான்னிறத்திற்கு மணிநிறம் ப ாருத்தமுமடத்பதன் து கருத்து.
ப ான்னிறவல்குபலன்று அல்குலின்றன்மம கூறியவதனான், முன்னகம
புணர்ச்சி நிகழ்ந்தமமயு முண்படன் து கூறியவாறாயிற்று. ஆகமாபவன்ற
ஓகாரம் பகாடுப் ாரதுண் மகிழ்ச்சிமயயும் பகாள்வாரது தமலமமமயயும்
விளக்கி நின்றது. பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ.

விளக்கவுமர

4.9 கருத்தறிவித்தல் கருத்தறிவித்தல் என் து நீயிர் வாய்திறவாமமக்குக்

காரணமுமடயீர்; அது கிடக்க, இத்தமழ நும் மல்குற்குத் தகுமாயின்
 2.4.மதியுடம் டுத்தல் 744

அணிவராமிபனனத்
ீ தமழகாட்டிநின்று தன்கருத்மத அறிவியா நிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
உமரத்த துமரயாது
கருத்தறி வித்தது.

கமலக்கீ ழகலல்குற் ாரம

தாரங்கண் ணார்ந்திலங்கு
முமலக்கீ ழ்ச் சிறிதின்றி நிற்றன்முற்
றாதன் றிலங்மகயர்ககான்
மமலக்கீ ழ் விழச்பசற்ற சிற்றம்
லவர்வண் பூங்கயிமலச்
சிமலக்கீ ழ்க் கமணயன்ன கண்ண ீர்
எதுநுங்கள் சிற்றிமடகய. #716

இதன் ப ாருள்: கமலக் கீ ழ் அகல் அல்குல் ாரமது கமகமலக்குக் கீ ழாகிய

அகன்ற வல்குலாகிய ாரமது; ஆரம் கண் ஆர்ந்து இலங்கு முமலக் கீ ழ்ச் சிறிது
இன்றி நிற்றல் முற்றாது முத்து வடம் கண்ணிற்கு ஆர்ந்திலங்காநின்ற
முமலயின்கீ ழ் இமடசிறி தின்றித்தாகன நிற்றல் முடிவுப றாது; அன்று
இலங்மகயர்ககான் மமலக்கீ ழ் விழச் பசற்ற சிற்றம் லவர் -
இவ்வமரமயபயடுத்த அன்று இலங்மகயர்ககான் இவ்வமரக்கீ ழ்
வழும்வண்ணஞ்
ீ பசற்ற சிற்றம் லவரது; வண் பூ கயிமலச் சிமலக் கீ ழ்க்கமண
அன்ன கண்ணர்ீ வளவிய ப ாலிமவயுமடய கயிமலயினிற்கின்ற சிமலயின்
கீ ழ் மவத்த கமணக ாலும் புருவத்தின் கீ ழுளவாகிய கண்மணயுமடயீர்; நுங்கள்
சிற்றிமட எது நும்முமடய சிற்றிமட யாது? கட்புலனா கின்றதில்மல எ - று.
ாரமது நிற்றபலனவிமயயும். ாரம் அதுபவன எழுவாயும் யனிமலயுமாக்கி,
முமலக்கீ ழ்ச் சிறிதாயினும் ஒன்றின்றி இவ்வுரு நிற்றல்
முற்றாபதன்றுமரப் ாருமுளர். அதுபவன்றும் எதுபவன்றும் சாதி ற்றி
ஒருமமயாற்கூறினான். பமய்ப் ாடு அது. யன்: விகசடவமகயான்
மதியுடம் டுத்தல்.
கமமலப் ாட்டாறனானும் வம் மாக்கள் வினாவும் ப ற்றிகய கதுபமனத் தனது
குமறகதான்றாவமக வினாவினான், இப் ாட்டிரண்டினாலும் இவன்குமற
நங்கண்ணகதபயன் து கதாழிக்குப் புலப் ட, இத்தமழநல்ல பகாள்ள ீபரன்றும்,
நும்மிமட யாபதன்றும் வினாவினாபனன் து.

விளக்கவுமர
 2.5.இருவருமுள்வழி அவன்வரவுணர்தல் 745

4.10 இமடவினாதல்
இமடவினாதல் என் து தமழகாட்டித் தன்கருத்தறிவித்து அது வழியாகநின்று
நும்மல்குலும் முமலயும் அதி ாரமாயிரா நின்றன ; இமவ இவ்வாறு
நிற்றற்குக்காரணம் யாகதாபவன்று அவரிமட வினாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
வழி தி ிறவினாய்
பமாழி ல பமாழிந்தது.

2.5.இருவருமுள்வழி அவன்வரவுணர்தல்
ல்லில னாகப் கமலபவன்
கறான்தில்மல ாடலர்க ால்
எல்லிலன் நாகத்பதா கடனம்
வினாவிவன் யாவன்பகாலாம்
வில்லிலன் நாகத் தமழமகயில்
கவட்மடபகாண் டாட்டபமய்கயார்
பசால்லில னாகற்ற வாகட
வானிச் சுமனப்புனகம. #717

இதன் ப ாருள்: ல் இலன் ஆகப் கமல பவன்கறான் தில்மல ாடலர்க ால்

எல் இலன் ல்லிலனாம்வண்ணம் ககலாமன பவன்றவனது தில்மலமயப்
ாடாதாமரப் க ால ஒளிமயயுமடய னல்லன்; வினா நாகத்பதாடு
ஏனம்ஆயினும் வினாவப் டுகின்றன யாமனயும் ஏனமுமாயிருந்தன; வில்
இலன்வில்மலயுமடய னல்லன்; மகயில் நாகத் தமழ மகயின் நாக
மரத்தின்றமழ களாயினும்; பகாண்டாட்டம் கவட்மட பகாண்டாடப் டுகின்றது;
கவட்மட பமய் ஓர் பசால் இலன்; கண்டவாற்றான் பமய்யா யிருப் பதாரு
பசால்மலயு முமடயனல்லன் கற்ற வா ஆ; இவன் ப ாய்யுமரப் க் கற்றவாறு
என்! ப ாய்யுமரத்து வறிது க ாவானுமல்லன் இச் சுமன புனம் கடவான்;
ஈண்படாரு குமறயுமடயான்க ால இச்சுமனப் புனத்மதக் கடவான் இவன்
யாவன் பகாலாம்; இவன்யாவகனா? எ - று.
வினா பவன் து: ஆகுப யர். ஆ: வியப் ின்கட்குறிப்பு. எல்லியன் ஆகத்பதன்று
ாடகமாதி, ஆகத்பதாளியில பனனவுமரப் ாருமுளர். வினாய் என் து
ாடமாயின், வாராநின்ற பவன ஒருபசால்வருவித்து முடிக்க. வினாய்க்
கடவாபனன்று கூட்டுவாரு முளர். மதயல் புமனயப் டுதல். பமய்ப் ாடு:
மருட்மக. யன் : உசாவி ஐயம் தீர்தல்.

விளக்கவுமர
 2.5.இருவருமுள்வழி அவன்வரவுணர்தல் 746

5.1 ஐயுறுதல் ஐயுறுதல் என் து தமலமகன் தமழபகாண்டுநின்று கரந்த

பமாழியாற் றன்கருத்தறிவிக்க, கமனிபயாளியிலனாய் இப்புனத் தினின்றும்
க ாகாது யாமனகயாடு ஏனம் (மான்) வினாவி இவ்வாறு ப ாய்கூறாநின்ற இவன்
யாவகனா எனத் கதாழி அவமன ஐயுற்றுக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
இருவருமள்வழி அவன்வரவுணர்தல் - இதன் ப ாருள் : ஐயுறுதல், அறிவுநாடல்
எனவிமவயிரண்டும் இருவருமுள்வழி அவன் வரவுணர்தலாம் எ - று. அவற்றுள்
அடற்கதிர் கவகலான் பறாடர்ச்சி கநாக்கித்
மதயற் ாங்கி ஐய முற்றது.

ஆழமன் கனாவுமடத் திவ்மவயர்

வார்த்மத யனங்கன்மநந்து
வழமுன்
ீ கனாக்கிய வம் லத்
தான்பவற் ி னிப்புனத்கத
கவழமுன் னாய்க்கமல யாய்ப் ிற
வாய்ப் ின்னும் பமன்றமழயாய்
மாமழபமன் கனாக்கி யிமடயாய்க்
கழிந்தது வந்துவந்கத. #718

இதன் ப ாருள்: முன் அநங்கன் மநந்து வழ

ீ கநாக்கிய அம் லத்தான் பவற் ின்
இப் புனத்து முற்காலத்து அனங்கன் அழிந்து ப ாடியாய்வழ
ீ கநாக்கிய
அம் லத்தானது பவற் ின் இப் புனத்தின்கண்கண கூறுவது; முன் கவழமாய்
முன் கவழமாய்; கமலயாய் ின் கமலயாய்; ிறவாய் ின் கவறுசிலவாய்;
ின்னும் பமல் தமழயாய் ின்னும் பமல்லிய தமழயாய்; வந்து வந்து வந்து
வந்து; மாமழ பமல் கநாக்கி இமடயாய்க் கழிந்தது முடிவிற்
க மதமமமயயுமடய பமல்லிய கநாக்கத்மதயுமடயாளது இமடயாய்விட்டது;
இவ்மவயர் வார்த்மத ஆழம் உமடத்து அத னான் இவ்மவயர்வார்த்மத
இருந்தவாற்றான் ஆழமுமடத்து எ - று.
மன்னும் ஓவும்: அமசநிமல. இப்புனத்கதபயன்றது இவளிருந்தபுனத்கத
பயன்றவாறு. பமல்லிய கநாக்கத்மதயுமடயாள் இமடக ாலப் ப ாய்யாய்விட்ட
பதன் ாருமுளர். ின்னுபமன்றது முன்மன வினாகவ ஐயந்தாராநிற் ப்
ின்னுபமான்று கூறினா பனன் து ட நின்றது. தன்கண்வந்து முடிதலின் வந்து
வந்பதன்றாள். பசாற் தம் பசால்லளவு. அறிவு நாடியது - அறிவானாடி யது.
பமய்ப் ாடு: மருட்மகமயச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: ஐயந் தீர்தல்.

விளக்கவுமர
 2.6.முன்னுறவுணர்தல் 747

5.2 அறிவுநாடல் அறிவு நாடல் என் து இவன் யாவகனாபவன் மறயுறா நின்ற

கதாழி க ராராய்ச்சியளாதலின், அவன் கூறியவழிகய நாடாதுவந்து தங்களிமடக்கக
முடிதலின், இவ்மவயர்வார்த்மத இருந்தவாற்றான் ஆழமுமடத்தாயிருந்தபதன்று
அவனிமன வறியா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
பவற் ன் வினாய பசாற் த கநாக்கி
பநறிகுழற் ாங்கி யறிவு நாடியது.

2.6.முன்னுறவுணர்தல்
நிருத்தம் யின்றவன் சிற்றம்
லத்துபநற் றித்தனிக்கண்
ஒருத்தன் யிலுங் கயிமல
மமலயி னுயர்குடுமித்
திருத்தம் யிலுஞ் சுமனகுமடந்
தாடிச் சிலம்ப திர்கூய்
வருத்தம் யின்றுபகால் கலாவல்லி
பமல்லியல் வாடியகத. #719

இதன் ப ாருள்:
சிற்றம் லத்து நிருத்தம் யின்றவன் சிற்றம் லத்தின்கண் நிருத்தத்மத
யிமடவிடாகத யாடியவன்; பநற்றித் தனிக்கண் ஒருத்தன் பநற்றியிலுண்டாகிய
தனிக்கண்மண யுமடய ஒப் ிலாதான்; யிலும் கயிமல மமலயின் உயர்
குடுமி அவன் யிலுங் கயிமலயாகிய மமலயினது உயர்ந்தவுச்சியில்; திருத்தம்
யிலும் சுமன குமடந்து ஆடி புண்ணிய நீர் இமடயறாது நிற்குஞ் சுமனமயக்
குமடந்தாடி; சிலம்பு எதிர் கூய் சிலம் ிற் பகதிரமழத்து; வருத்தம் யின்று
பகால்கலா இவ்வாறு வருத்தத்மதச் பசய்யும் விமளயாட்மடப் யின்கறா
ிறிபதான்றி னாகனா; வல்லி பமல்லியல் வாடியது வல்லிக ாலும் பமல்லிய
வியல் ிமன யுமடயாள் வாடியது எ - று. வருத்தம் : ஆகுப யர். பமய்ப் ாடு:
மருட்மக. யன்: தமலமகட்குற்ற வாட்டமுணர்தல். 62

விளக்கவுமர

6.1 வாட்டம் வினாதல்

வாட்டம் வினாதல் என் து தமலமகன் மதியுடம் டுத்து வருந்தாநிற் க் கண்டு,
எம்ப ருமான் என்ப ாருட்டான் இவ் வாறு இடர்ப் டா நின்றாபனனத் தமலமகள்
தன்னுள்கள கவன்று வருந்தாநிற்க, அதுகண்டு, சுமனயாடிச் சிலம்ப திர மழத்கதா
ிறிபதான்றினாகனா நீ வாடியபதன்கனா பவனத் கதாழி தமல மகளது வாட்டம்
 2.7.குமறயுறவுணர்தல் 748

வினாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்

6.1 மின்னிமட மடந்மத தன்னியல் கநாக்கி
வங்கு
ீ பமன்முமலப் ாங்கி கர்ந்தது.

2.7.குமறயுறவுணர்தல்
மடுக்ககா கடலின் விடுதிமி
லன்றி மறிதிமரமீ ன்
டுக்ககா ணிலம் லகுளிக்
ககா ரன் தில்மலமுன்றிற்
பகாடுக்ககா வமளமற்று நும்மமயர்க்
காயகுற் கறவல்பசய்ககா
பதாடுக்ககா ணியீ ரணியீர்
மலர்நும் சுரிகுழற்கக. #720

இதன் ப ாருள்:
குமறயுற்றுநிற்றல், அவன் குறிப் றிதல், அவள் குறிப் றிதல்,
இருவர்நிமனவுபமாருவழியுணர் தல் எனவிமவ நான்கும்
குமறயுறவுணர்தலாம் எ - று . அவற்றுள்-
7.1 கமறயுற்ற கவலவன்
குமற யுற்றது.
இதன் ப ாருள்: விடு திமில் கடலின் மடுக்ககா விடப் டுந் திமிமலக்
கடலின்கட் பசலுத்துகவகனா; அன்றி மறி திமர மீ ன் டுக்ககா அன்றிக்
கீ ழ்கமலாந் திமரமயயுமடய கிளர்ந்த கடலிற்புக்கு மீ மனப் டுப்க கனா; ல
ணிலம் குளிக்ககா ஒரு குளிப் ின்கட் ல ணிலங்கமளயு பமடுப்க கனா;
ரன் தில்மல முன்றில் வமள பகாடுக்ககா ரனது தில்மலமுற்றத்திற் பசன்று
எல்லாருங்காணச் சங்கவமளகமள விற்க கனா; மற்று நும் ஐயர்க்கு ஆய
குற்கறவல் பசய்ககா அன்றி நும்மமயன்மார்க்குப் ப ாருந்தின
குற்கறவல்கமளச் பசய்கவகனா; அணி ஈர் மலர் நும் சுரிகுழற்குத் பதாடுக்ககா -
அணியப் டுந் கதனாலீ ரிய மலமர நுஞ்சுரிகுழற்குத் பதாடுப்க கனா; ணியீர் -
நீயிர்கவண்டியது பசால்லுமின் எ - று.
மற்று: விமனமாற்று. இவன் உயர்ந்த தமலமகனாதலின் அவர் தன்மன
கவறு டவுணராமமக் கூறியவாறு. முன்னிரந்து குமறயுறுதற் கிடங்காட்டிக்
குமறயுற வுணர்தற்கு இமய பு டக் குமறயுறுமாற்மற ஈண்டுக் கூறினான்.
இது திமணமயக்கம். என்மன, 'உரிப்ப ாரு ளல்லன மயங்கவும் ப றுகம'
(பதால். ப ாருள். அகத்திமண -13) எ-ம், 'புனவர் தட்மட புமடப் ி னயல,
 2.7.குமறயுறவுணர்தல் 749

திறங்குகதி ரலமரு கழனியும், ிறங்குநீர்ச் கசர்ப் ினும் புள்பளாருங் பகழுகம'

(புறம் - 49) எ-ம் பசான்னாராகலின். பமய்ப் ாடு: இனிவரல். யன்:
குமறயுறுதல். 63

விளக்கவுமர

7.1 குமறயுற்றுநிற்றல் குமறயுற்று நிற்றல் என் து தமலமகளது வாட்டங்கண்டு

ஐயுறாநின்ற கதாழியிமடச்பசன்று, யான் உங்களுக்பகல்லாத் பதாழிலுக்கும்
வல்கலன்; நீயிர் கவண்டுவபதான்று பசால்லுமின்! யான் அது
பசய்யக்குமறயில்மலபயன இழிந்தபசால்லால் தமலமகன் தன்னிமனவு கதான்ற
ஐயுறக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்

அளியமன் னும்பமான் றுமடத்தண்ண

பலண்ணரன் தில்மலயன்னாள்
கிளிமயமன் னுங்கடி யச்பசல்ல
நிற் ிற் கிளரளகத்
தளியமர்ந் கதறின் வறிகத
யிருப் ிற் ளிங்கடுத்த
ஒளியமர்ந் தாங்பகான்று க ான்பறான்று
கதான்று பமாளிமுகத்கத. #721

இதன் ப ாருள்:
அரன் தில்மல அன்னாள் மன்னும் கிளிமய கடியச்பசல்ல நிற் ின் அரனது
தில்மலமயபயாப் ாள் புனத்து மன்னுங்கிளிமயக் கடிவதற்குச் சிறிதகல
நிற் ினும்; கிளர் அளகத்து அளி அமர்ந்து ஏறின் இவளுமடய விளங்காநின்ற
அளகத்தின்கண் வண்டுகள் கமவி கயறினும்; வறிகத இருப் ின் இவள் வாளா
விருப் ினும்; ஒளி முகத்து ளிங்கு அடுத்த ஒளி அமர்ந்தாங்கு
இவனபதாளிமயயுமடய முகத்தின்கண்கண ளிங்கு தன்னிறத்மத விட்டுத்
தன்மனயடுத்த நிறத்மத கமவினாற்க ால; ஒன்று க ான்று ஒன்று கதான்றும்
முன் கவபறான்று க ான்றிருந்து ின்னிவள் குறிப் ாகிய கவபறான்று
கதான்றாநின்றது, அதனால் அளிய அண்ணல் எண் மன்னும் ஒன்று உமடத்து
அளிய அண்ணலது குறிப்பு மன்னுபமான்றுமடத்து; அஃதிவள் கண்ணகத
க ாலும் எ-று.
கிளிமயமன்னுபமன்புழி, மன்னும்: அமசநிமலபயனினு மமமயும்.
ஒன்றுக ான்பறான்று கதான்றுபமன்றது கிளிமயக் கடியச் சிறிது புமடப யரின்
பநட்டிமட கழிந்தாற்க ால ஆற்றானாகலானும், வண்டுமூசப் ப ாறாபளன்று
வருந்தி வண்மடகயாச்சுவான் க ாலச் கசறலானும், வாளாவிருப் ிற்
 2.7.குமறயுறவுணர்தல் 750

கண்டின்புறுதலானும், இவள் கண்ணிகழ்ச்சி இவன்முகத்கத புலப் டாநின்றது

என்றவாறு. ஏறி வறிகதயிருப் ிபனன் து ாடமாயின், அளிகயறி அளகத்தின்கட்
சிறிதிருப் ினுபமனவுமரக்க. ஒளிர்முககம பயன் தூஉம் ாடம். 64

விளக்கவுமர

7.2 அவன் குறிப் றிதல் அவன் குறிப் றிதல் என் து குமறயுறாநின்றவன் முகத்கத
தமலமகளது பசயல் புலப் டக்கண்டு, இவ்வண்ணல் குறிப்பு இவளிடத்தபதனத்
கதாழி தமலமகனது நிமனவு துணிந்துணரா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
7.2 ப ாற்பறாடித் கதாளிதன் சிற்றிமடப் ாங்கி
பவறிப்பூஞ் சிலம் ன் குறிப் றிந்தது.

ிமழபகாண் படாருவிக் பகடாதன்பு

பசய்யிற் ிறவிபயன்னும்
முமழபகாண் படாருவன்பசல் லாமமநின்
றம் லத் தாடுமுன்கனான்
உமழபகாண் படாருங்கிரு கநாக்கம்
யின்றஎம் பமாண்ணுதல்மாந்
தமழபகாண் படாருவபனன் னாமுன்ன
முள்ளந் தமழத்திடுகம. #722

இதன் ப ாருள்: ிமழபகாண்டு ஒருவிக் பகடாது ஒருவன் அன்பு பசய்யின்

ிமழத்தமலப் ப ாருந்தித் தன்கட் பசல்லாது நீங்கி இவ்வாறு பகடாகத
ஒருவன் அன்புபசய்யுமாயின்; ிறவி என்னும் முமழ பகாண்டு பசல்லாமம
அவன் ிறவிபயன்னாநின்ற ாழி மயயமடந்து பசல்லாத வண்ணம்;
அம் லத்து நின்று ஆடும் முன்கனான் அம் லத்தின்கணின்றாடும்
எல்லாப்ப ாருட்கும் முன்னாயவனது; உமழபகாண்டு உமழமாமன
மருகணாக்கத் தாபலாத்து; இரு கநாக்கம் ஒருங்கு யின்ற எம் ஒண்ணுதல்
பவள்மள கநாக்கமும் அவ்வுமழக்கில்லாத கள்ளகநாக்கமுமாகிய
இருகநாக்கத்மதயும் ஒருங்கக பசய்யக்கற்ற எம்முமடய ஒண்ணுதல்; மாந்
தமழபகாண்டு ஒருவன் என்னா முன்னம் மாந்தமழமயக்
பகாண்படாருவபனன்று பசால்லுவதன் முன்; உள்ளம் தமழத்திடும் உள்ளந்
தமழயாநின்றாள். அதனால் இவள் குறிப்பு இவன் கண்ணகதக ாலும் எ - று.
அமடந்தார் ிமழப் ின், தமலயாயினார் ிமழமயயுட் பகாண்டமமதலும்,
இமடயாயினார் அவமரத் துறத்தலும், கமடயாயினார் அவமரக்பகடுத்தலும்
உலகத்து உண்மமயின், அம்மூவமகயுஞ் பசய்யாபதனினுமமமயும். ிறிது
 2.7.குமறயுறவுணர்தல் 751

உமரப் ாரு முளர். ஒருவிபயன்னும் விமனபயச்சம் பகடாபதன்னு பமதிர்மமற

விமன பயச்சத்திற் பகடுதகலாடு முடிந்தது. 65

விளக்கவுமர

7.3 அவள் குறிப் றிதல் அவள் குறிப் றிதல் என் து தமலமகனது நிமனவறிந்த
கதாழி இவளிடத்து இவனிமனகவயன்றி இவனிடத்து இவள்
நிமனவுமுண்கடாபவனத் தமலமகமள கநாக்க, அவண்முகத் கதயும் அவன்
பசயல் புலப் டக்கண்டு, இவ்பவாண்ணுதல் குறிப்பு பமான்றுமடத்பதன
அவணிமனவுந் துணிந்துணரா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
7.3. ஆங்கவள் குறிப்புப்
ாங்கி கர்ந்தது.

பமய்கய யிவற்கில்மல கவட்மடயின்

கமன்மன மீ ட்டிவளும்
ப ாய்கய புனத்திமன காப்
திமறபுலி யூரமனயாள்
மமகயர் குவமளக்கண் வண்டினம்
வாழுஞ்பசந் தாமமரவாய்
எய்கய பமனினுங் குமடந்தின் த்
கதனுண் படழிறருகம. #723

இதன் ப ாருள்: இமற புலியூர் அமனயாள் மம ஏர் குவமளக் கண் வண்டு

இனம் இமறவனது புலியூமரபயாப் ாளுமடய மமயழமகயுமடய
குவமளக ாலுங் கண்ணாகிய வண்டினம்; வாழும் பசந்தாமமர வாய் தான்
வாழ்தற்குத் தகும் இவன் முகமாகிய பசந்தாமமர மலர்க்கண்; எய்கயம்
எனினும் யாமறிகயமாயினும்; குமடந்து இன் த் கதன் உண்டு குமடந்து
இன் மாகிய கதமன யுண்டு; எழில் தரும் எழில்ப றாநின்றது. அதனால் இவற்கு
பமய்கய கவட்மடயின் கமல் மனம் இல்மல இவற்கு பமய்யாககவ
கவட்மடயின் கமல் உள்ளமில்மல இவளும் புனத்திமன காப் து ப ாய்கய
இவளும் புனத்திமனமயக் காப் து ப ாய்கய எ - று.
மீ ட்படன் தற்கு மீ ட்ட தன்கற (தி.8 ககாமவ ா.57) பலன்புழி உமரத்ததுமரக்க.
ஏர்குவமள பயன்னும் மியல்பு புறனமடயாற் பகாள்க. வண்டின பமன்றாள்,
கநாக்கத்தின் ன்மம கருதி. எய்கய பமனினு பமன் தற்கு ஒருவமர
பயாருவரறிகய பமன்றிருப் ினு பமனினுமமமயும். எழிறருதல் எழிமலப் புலப்
டுத்துதல். இன்புறு கதாழி - இருவர் காதமலயுங் கண்டின்புறுகதாழி. ஐய
நீங்கித் பதளிதலான் இன்புறுபமனினுமமமயும். அன்றியும் இவளுமடய
 2.8.நாணநாட்டம் 752

நலத்திற்ககற்ற நலத்மதயுமடய தமலமகமனக் கண்டின்புறுந்கதாழி. என்மன,

களபவாழுக்கத்தில் எழினலமுமடயா பனாரு வமனக்கண்டு இன்புறக்
கடவகளா பவனின், எழினலகம யன்று, ின் அறத்பதாடு நிமலநின்று கூட்டுமக
அகத்தமிழின திலக்கண மாதலால் தன்குரவர் வினவத் தானறத்பதாடு
நிற்குமிடத்துக் குரவர் தாகமபசன்று மகட்பகாடுக்குங் குடிப் ிறப் ினால்
உயர்ச்சிமய யுமடனாதலாலும் இன்புற்றாள். இமவ மூன்றற்கும் பமய்ப் ாடு:
ப ருமிதம். யன்: துணிந்துணர்தல். இமவமூன்றும் குமறயுற வுணர்தல்.
என்மன,
இருவரு முள்வழி யவன்வர வுணர்தன்
முன்னுற வுணர்தல் குமறயுற வுணர்தபலன்
றம்மூன் பறன் கதாழிக் குணர்ச்சி
- இமறயனார் அகப்ப ாருள்,7
என் வாகலின். ; 66

விளக்கவுமர

7.4 இருவர் நிமனவு பமாருவழியுணர்தல்

இருவர் நிமனவு பமாருவழி யுணர்தல் என் து இருவர் நிமனவுங்கண்டு
இன்புறாநின்ற கதாழி இவ்விருவரும் இவ்விடத்து வந்த காரியம் இவன்
முகமாகிய தாமமரக்கண் இவள்கண்ணாகிய வண்டு இன் த்கதமனயுண்டு
எழில்ப ற வந்த இத்துமணயல்லது ிறிதில்மலபயன அவ்விருவரது நிமனவுந்
துணிந்துணராநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
7.4 அன்புறுகநாக் காங்கறிந்
தின்புறுகதாழி பயண்ணியது.

2.8.நாணநாட்டம்
மமவார் கருங்கண்ணி பசங்கரங்
கூப்பு மறந்துமற்றப்
ப ாய்வா னவரிற் புகாதுதன்
ப ாற்கழற் ககயடிகயன்
உய்வான் புகபவாளிர் தில்மலநின்
கறான்சமட கமலபதாத்துச்
பசவ்வா னமடந்த சுங்கதிர்
பவள்மளச் சிறு ிமறக்கக. #724
 2.8.நாணநாட்டம் 753

இதன் ப ாருள்:
மறந்தும் ப ாய் அவ் வானவரில் புகாது - மறந்தும் ப ாய்ம்மமமயயுமடய
அவ்வானவரிடத்துப் புகாகத; தன் ப ான் கழற்கக அடிகயன் உய்வான் புக
தன்னுமடய ப ான்னா னியன்ற கழமலயுமடய திருவடிகளிகல அடிகயன்
உய்ய கவண்டிப் புக; ஒளிர் தில்மல நின்கறான் சமடகமலது ஒத்து விளங்குந்
தில்மலக்கட் கட்புலனாய் நின்றவனுமடய சமடக்கண்ணதாகிய
ிமறமயபயாத்து; பசவ்வான் அமடந்த சுங்கதிர் பவள்மளச் சிறு ிமறக்கு
பசக்கர்வாமன யமடந்த பசவ்விக் கதிமரயுமடய பவள்மளயாகிய சிறிய
ிமறக்கு; மம வார் கருங்கண்
ணி மமமயயுமடய பநடிய கரிய கண்ணிமனயுமடயாய்; பசங்கரம் கூப்பு -
நினது பசய்ய மககமளக் கூப்புவாயாக எ - று. மறந்து பமன் து ஈண்டு
அறியாதுபமன்னும் ப ாருட்டாய் நின்றது. மற்று: அமசநிமல. மற்மறபயன் து
ாட மாயின், அல்லாத ப ாய்வான வபரன்றுமரக்க. இனமல்ல ராயினும்
இனமாக உலகத்தாராற் கூறப் டுதலின் அவ்வாறு கூறினார். 'மூவபரன்கற
பயம் ிராபனாடு பமண்ணி' (தி.8 திருச்சதகம் ா.4) என் தூஉம், அக்கருத்கத
ற்றிவந்தது. ிறர்கூறும் ப ருமம அவர்க்கின்மமயிற் ப ாய்வானவபரன்றார்.
எனக்குப் ப ாறியுணர் வல்ல தின்மமயிற் கண் கவருந் திருகமனிகாட்டி
என்மன வசித்தாபனன்னுங் கருத்தான், உய்வான் புகத்தில்மல நின்கறா
பனன்றார். சமட: பசக்கர்வானத்திற் குவமம. 67

விளக்கவுமர

8.1 ிமறபதாழுபகன்றல்
ிமறபதாழு பகன்றல் என்றது ிமறமயக்காட்டித் தான்பறாழுதுநின்று , நீயும்
இதமனத் பதாழுவாயாகபவனத் கதாழி தமலமகளது புணர்ச்சி நிமன
வறியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
8.1. ிமறபதாழு பகன்று க மத மாதமர
நறுநுதற் ாங்கி நாண நாட்டியது.

அக்கின்ற வாமணி கசர்கண்டன்

அம் ல வன்மலயத்
திக்குன்ற வாணர் பகாழுந்திச்
பசழுந்தண் புனமுமடயாள்
அக்குன்ற வாறமர்ந் தாடச்பசன்
றாளங்க மவ்வமவகய
 2.8.நாணநாட்டம் 754

ஒக்கின்ற வாரணங் ககயிணங்

காகுமுனக்கவகள. #725

இதன் ப ாருள்:
அக்கு தவா மணி கசர் கண்டன் அக்காகிய நல்ல மணிப ாருந்திய
மிடற்மறயுமடயான்; அம் லவன் மலயத்து இக் குன்றவாணர் பகாழுந்து பசழும்
இத்தண்புனம் உமடயாள் அவனது ப ாதியின் மலயத்தின் கணுளராகிய
இக்குன்ற வாணருமடய மகளாகிய வளவிய இத்தண்புனங் காவனுமடயாள்;
அக்குன்ற ஆறு அமர்ந்து ஆடச் பசன்றாள் அக்குன்றத்தின்கணுண் டாகிய
ஆற்மறகமவி ஆடப் க ாயினாள் ; அங்கம் அவ்வமவகய ஒக்கின்ற ஆறு
நின்னு றுப்புக்கள் அவளுறுப்புக்களாகிய அவற்மற கயபயாக்கின்ற டி; அணங்கக
என்னணங்கக; உனக்கு அவள் இணங்கு ஆகும் நினக்கு அவளிணங்காகும்;
அதனால் அவமளக் கண்டு க ாவாயாக எ - று.
இன்: அல்வழிச் சாரிமய. மலயத்திக் குன்றபமன்று இமயப் ாருமுளர். 68

விளக்கவுமர

8.2 கவறு டுத்துக் கூறல் கவறு டுத்துக் கூறல் என் து ிமறபதாழாது

தமலசாய்த்து நாணி நிலங்கிமளயாநிற் க் கண்டு, ின்னும் இவள் வழிகய
பயாழுகி இதமனயறிகவாபமன உட்பகாண்டு, நீ க ாய்ச் சுமனயாடிவா பவன்ன,
அவளும் அதற்கிமசந்துக ாய் அவகனாடு தமலப்ப ய்துவர, அக்குறியறிந்து
அவமள வமரயணங்காகப் புமனந்து கவறு டுத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
8.2. கவய்வமளத் கதாளிமய கவறு ாடுகண்
டாய்வமளத் கதாழி யணங்ங் பகன்றது.

பசந்நிற கமனிபவண் ண ீறணி

கவான்தில்மல யம் லம்க ால்
அந்நிற கமனிநின் பகாங்மகயி
லங்கழி குங்குமமும்
மமந்நிற வார்குழல் மாமலயுந்
தாதும் வளாய்மதஞ்கசர்
இந்நிற மும்ப றின் யானுங்
குமடவ னிருஞ்சுமனகய. #726

இதன் ப ாருள்:
பசந் நிற கமனி பவள் நீறு அணிகவான் தில்மல அம் லம்க ால் பசய்ய
 2.8.நாணநாட்டம் 755

நிறத்மதயுமடய கமனிக்கண் பவள்ளிய நீற்மற அணிகவானது தில்மல

யம் லத்மதபயாக்கும்; அம் நிறகமனி நின் பகாங்மகயில் அங்கு அழி
குங்குமமும் அழகிய நிறத்மதயுமடத் தாகிய கமனிமயயுமடய நின்னுமடய
பகாங்மககளில் அவ்விடத் தழிந்த குங்குமத்மதயும்; மமநிற வார்குழல்
மாமலயும் - மமமயப் க ாலு நிறத்மதயுமடய பநடிய குழலின்
மாமலமயயும்; தாதும் அளகத்தப் ிய தாமதயும்; வளாய் மதம் கசர் இந்
நிறமும் ப றின் கமனிமுழுமதயுஞ் சூழ்ந்து மதத்மதச் கசர்ந்த இந் நிறத்மதயும்
ப றுகவனாயின்; இருஞ் சுமன யானும் குமடவன் நீ குமடந்த ப ரிய
சுமனமய யானுங்குமடகவன் எ -று.
அம் லம்க ான்கமனிபயனவிமயயும். அங்கழிகுங்கும பமன்றது
முயக்கத்தான்அழியும் அவ்விடத்தழிந்த குங்குமம் என்றவாறு.
மமந்நிறவார்குழற்கண் மாமலயுந் தாதும் வளாவ இதமனயும் இதமனயும்
ப றிபனன எச்சந்திரித்துமரப் ினு மமமயும். வளாவுதல் - புணர்ச்சிக்
காலத்தில் மாமலயின் முறிந்த மலரும் அளகத்தப் ிய தாதுஞ் சிதறிக்
குங்குமத்தினழுந்தி வாங்குதற் கருமமயாக விரவுதல். மதபமன்றது
காமக்களிப் ாலுண்டாகிய கதிர்ப்ம . 69

விளக்கவுமர

8.3 சுமனயாடல்கூறிநமகத்தல்
சுமனயாடல் கூறி நமகத்தல் என் து கவறு டுத்துக்கூற நாணல்கண்டு,
சுமனயாடினால் இவ்வாறு அழிந்தழியாத குங்குமமும் அளகத்தப் ிய தாதும்
இந்நிறமுந்தருமாயின் யானுஞ் சுமனயாடிக் காண்க பனனத் கதாழி
தமலமககளாடு நமகயாடாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
8.3. மாண நாட்டிய வார்குழற் க மதமய
நாண நாட்டி நமக பசய்தது.

ருங்கண் கவர்பகாமல கவழப்

மடகயான் டப் டர்தீத்
தருங்கண் ணுதற்றில்மல யம் லத்
கதான்தட மால்வமரவாய்க்
கருங்கண் சிவப் க் கனிவாய்
விளர்ப் க்கண் ணாரளி ின்
வருங்கண் மமலமலர் சூட்டவற்
கறாமற்றவ் வான்சுமனகய. #727
 2.8.நாணநாட்டம் 756

இதன் ப ாருள்:
ருங் கண் கவர் பகாமல கவழப் மடகயான் ட ரிய கண்மணயும்
விரும் ப் டுங் பகாமலமயயுமுமடய கருப்புச் சிமலயாகிய
மடமயயுமடயவன் மாள; டர் தீத் தரும் கண் நுதல் தில்மல அம் லத்கதான்
தட மால் வமர வாய் பசல்லுந் தீமயத்தருங் கண்மணயுமடத்தாகிய
நுதமலயுமடய தில்மலயம் லத்தானது ப ரிய மால்வமரயிடத்து; அவ் வான்
சுமன நீயாடிய அப்ப ரிய சுமன; கருங்கண் சிவப் கனிவாய் விளர்ப்
கரியகண் சிவப் த் பதாண்மடக் கனிக ாலும் வாய் விளர்ப் ; அளி ின்வரும்
கண் ஆர் கள் மமல மலர் சூட்டவற்கறா அளிகள் ின்பறாடர்ந்து வருங்
கண்ணிற்கு ஆருங் கள்மளயுமடய மமலமலமரச் சூட்ட வற்கறா?
பசால்வாயாக எ - று.
ருங்கண்பணன பமலிந்துநின்றது. தடமும் மாலும் ப ருமம யாகலின்
மிகப்ப ரியபவன் து விளங்கும். தடம் தாழ்வமர பயனினுமமமயும். வருங்கண்
வமரமலபரன் து ாடமாயின், அளி பதாடரு மிடத்மதயுமடய வமரமலபரன்க.
இடபமன்றது பூவிகனக கதசத்மத. இன்னும் வமரமலபரன் து ஒருபூமவ
முழுதுஞ்சூட்டினா னாயின் தமலவி அதமனயறிந்து க ணகவண்டி
வாங்குதமலக் கூடும். ஆமகயால் இவளிஃதறியாமற் கறாழியறிவது யனாக
ஒருபூவின் முறித்தபதாருசிறிய விதமழச் சூட்டினான்; ஆமகயான்
வமரந்தமலபரன்றாளாம். மற்று: அமசநிமல. இமவ நான்கும் நாணநாட்டம்.
பமய்ப் ாடு: நமக. யன்: கரவுநாடி யுணர்தல்.
இமவ முன்னுற வுணர்தலின் விகற் ம். இமவநான்கும்
ப ருந்திமணப் ாற் டும். என்மன அகத்தமிழ்ச் சிமதவாகலான், என்மன,
'மகக்கிமள ப ருந்திமண யகப்புற மாகும்'. இவற்றுள் மகக்கிமளபயன் து
ஒருதமலக்காமம். ப ருந் திமண பயன் து ப ாருந்தாக் காமம். என்மன,
ஒப் ில் கூட்டமு மூத்கதார் முயக்கமுஞ்
பசப் ிய வகத்தமிழ்ச் சிமதவும் ப ருந்திமண
என் வாகலின். நாணநாடலாகாமம: இவள் ப ருநாணினளாத லான், தான்
மமறந்து பசய்த காரியத்மதப் ிறரறியின் இறந்து டும்; ஆதலான்,
நாணநாட்டமாகாது. நடுங்கநாட்டமு மாகாது, இருவர்க்கும் உயிபரான்றாகலான்
இறந்து டுமாதலின். ஆதலால், அகத்தமிழிற்கு இமவ வழுவாயின. இனி இதற்கு
வழுவமமதி 'நன்னிமலநாணம்' என் தனானறிக. 70

விளக்கவுமர

8.4 புணர்ச்சியுமரத்தல்
புணர்ச்சி யுமரத்தல் என் து சுமனயாடல் கூறி நமகயாடா நின்ற கதாழி ,
 2.8.நாணநாட்டம் 757

அதுகிடக்க நீயாடிய அப்ப ரிய சுமனதான் கண் சிவப் வாய்விளர்ப்

அளிபதாடரும் வமரமலமரச் சூட்டவற்கறா பசால்வாயாகபவனப் புணர்ச்சி
உமரயாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
8.4. மணக்குறி கநாக்கிப்
புணர்ச்சி யுமரத்தது.

காகத் திருகண்ணிற் பகான்கற

மணிகலந் தாங்கிருவர்
ஆகத்து களாருயிர் கண்டனம்
யாமின்றி யாமவயுமாம்
ஏகத் பதாருவ னிரும்ப ாழி
லம் ல வன்மமலயில்
கதாமகக்குந் கதான்றற்கு பமான்றாய்
வருமின் த் துன் ங்ககள. #728

இதன் ப ாருள்:
யாமவயும் ஆம் ஏகத்து ஒருவன் எல்லாப் ப ாருள்களுமாய் விரியும்
ஒன்மறயுமடய பவாருவன்; இரும் ப ாழில் அம் லவன் ப ரிய ப ாழில்களாற்
சூழப் ட்ட அம் லத்மதயுமடயான்; மமலயில் கதாமகக்கும் கதான்றற்கும்
இன் த் துன் ங்கள் ஒன்றாய் வரும் அவனது மமலயில் இத் கதாமகக்கும்
இத்கதான்றற்கும் இன் த் துன் ங்கள் ப ாதுவாய் வாராநின்றன; அதனால் -
காகத்து இரு கண்ணிற்கு மணி ஒன்கற கலந்தாங்கு இருவர் ஆகத்துள் ஓருயிர்
யாம் இன்று கண்டனம் - காகத்தினிரண்டு கண்ணிற்கும் மணிபயான்கற
கலந்தாற்க ால இருவர் யாக்மகயுள் ஓருயிமர யாமின்று கண்கடம் எ - று.
யாமவயுமாகமகம் - ராசத்தி. அம் லவன் மமலயில் இன்று யாங்கண்டன
பமன்று கூட்டி, கவகறாரிடத்து கவப றாரு காலத்து கவபறாருவர் இது
கண்டறிவாரில்மலபயன் து டவுமரப் ினு மமமயும். கலந்தாரிருவபரன் து
ாடமாயின், 'காகத்திருகண்ணிற் பகான்கற மணி' பயன் தமன எடுத்துக்காட்டாக
வுமரக்க. பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: மதியுடம் டுதல். ; 71

விளக்கவுமர

8.5 மதியுடம் டுதல்

மதியுடம் டுதல் என் து ல டியும் நாணநாடிக் கூட்ட முண்மமயுணர்ந் கதாழி
இம்மமலயிடத்து இவ்விருவர்க்கும் இன் த் துன் ங்கள் ப ாதுவாய் வாராநின்றன ;
அதனால் இவ்விருவர்க்கும் உயிபரான்கறபயன வியந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
 2.9.நடுங்கநாட்டம் 758

8.5. அயில்கவற் கண்ணிபயா டாடவன்றனக் குயிபரான்பறன

மயிலியற் கறாழி மதியுடம் ட்டது.

2.9.நடுங்கநாட்டம்
ஆவா விருவ ரறியா
அடிதில்மல யம் லத்து
மூவா யிரவர் வணங்கநின்
கறாமனயுன் னாரின்முன்னித்
தீவா யுழுமவ கிழித்ததந்
கதாசிறி கத ிமழப் ித்
தாவா மணிகவல் ணிபகாண்ட
வாறின்பறா ராண்டமககய. #729

இதன் ப ாருள்:
இருவர் அறியா அடி மூவாயிரவர் வணங்கத் தில்மல அம் லத்து நின்கறாமன
உன்னாரின் அயனும் அரியு மாகிய இருவரறியாத அடிமய மூவாயிரவரந்தணர்
வணங்கத் தில்மலயம் லத்து எளிவந்து நின்றவமன நிமனயாதாமரப்க ால
வருந்த; முன்னித் தீ வாய் உழுமவ கிழித்தது எதிர்ப் ட்டுத் தன் பகாடியவாமய
உழுமவ அங்காந்தது, அங்காப் ; சிறிகத ிமழப் ித்து இன்று ஒர் ஆண்டமக
மணிகவல் ணி பகாண்ட ஆறு அதமனச் சிறிகத தப்புவித்து
இன்கறாராண்டமக மணிமயயுமடய கவமலப் ணிபகாண்டவாபறன் எ - று.
அயனும் அரியுந் தில்மலயம் லத்திற்பசன்று வணங்கு மாறறிந் திலபரன்னுங்
கருத்தினராகலின், ஆவாபவன் து அருளின்கட் குறிப்பு.
இரக்கத்தின்கட்குறிப் ாய்த் தீவாயுழுமவ கிழித்த பதன் தமன கநாக்கி
நின்றபதனினும் அமமயும். வருந்தஎன ஒருபசால் வருவித்துமரக்கப் ட்டது.
பகாடிய வுள்ளத்தராகலின் உன்னாதாமரப் புலிக்குவமமயாக வுமரப் ினு
மமமயும். தீவாமய யுமடய வுழுமவ அவமனக் கிழித்தபதனத் பதளிவு ற்றி
இறந்த காலத்தாற் கூறப் ட்டபதனினு மமமயும். அந்கதாபவன் து:
இரக்கத்தின்கட்குறிப்பு. இறுதிக்கண் ஆவா பவன் து: வியப் ின்கட் குறிப்பு.
இதனுள் தமலமகமள நடுங்க நாடியபதவ்வாபறனின், தன்பகாடிய வாமயப் புலி
அங்காந்தது, உழுமவயினது தீவாமய கவபறான்று கிழித்தது. உழுமவயினது
தீவாய் ிறிபதான்றமனக் கிழித்தது என இம்மூன்றுப ாருளும் டுமகயான், இது
நடுங்க நாட்டமாயிற்று. என்மன, தமலமகள் இங்ஙனம் நடுங்கியாராயும்
வண்ணம் கதாழி நாடுமகயான். தீவாயுழுமவ கிழித்தபதன்ற இம்மூன்று
ப ாருளும் வினா. இங்ஙனந் கதாழியுமரப் த் தமலமகள் நாடி
 2.10.மடற்றிறம் 759

நடுங்காநிற்கக்கண்டு, ஓராண்டமக கவமலப் ணிபகாண்டவா பறன்பனன

நடுக்கந் தீர்த்ததாயிற்று. இது கரவுநாடுதல். அஃதாவது பவளிப் டச் பசால்லுஞ்
பசால்லன்றிப் ிறிபதான்றன் கமல்மவத்துச் பசால்லுதல். இதுவும்
ப ருந்திமணப் ாற் டும். பமய்ப் ாடு: நமக. யன்: நடுங்கநாடிக்
கரவுநாடியுணர்தல்.
நிருத்தம் யின்றவன் (62) என் து பதாட்டு பமய்கயயிவற் கில்மல (66)
என் தன்காறும் வர ஐந்து ாட்டினும் முன்னுறவு உணர்தமலயும் ஐயுறவாக்கி,
இருவருமுள்வழி யவன்வரவுணர் விமனத் துணிந்துணர்வாக்கினார். மமவார்
(67) என் து பதாட்டு இதன் காறும்வர இமவயாறினும் முன்னுறவுணர்தல்
குமறயுற வுணர்தல் இருவருமுள்வழியவன்வரவுணர்தபலன்னும் மூன்றமன
யுந் துணிந்துணர்வாக்கினார். ஈண்டிவ்விகற் ங் கண்டுபகாள்க. 72

விளக்கவுமர

9.1 நுடங்கிமடப் ாங்கி

நடுங்க நாடியது.

2.10.மடற்றிறம்
ப ாருளா பவமனப்புகுந் தாண்டு
புரந்தரன் மாலயன் ால்
இருளா யிருக்கு பமாளிநின்ற
சிற்றம் லபமனலாஞ்
சுருளார் கருங்குழல் பவண்ணமகச்
பசவ்வாய்த் துடியிமடயீர்
அருளா பதாழியி பனாழியா
தழியுபமன் னாருயிகர. #730

இதன் ப ாருள்:
புகுந்து என்மனப் ப ாருளா ஆண்டு தாகனவந்து புகுந்து என்மனப் ப ாருளாக
மதித்தாண்டு; புரந்தரன் மால் அயன் ால் இருளாய் இருக்கும் ஒளி
நின்றசிற்றம் லம் எனல் ஆம் இந்திரன் மால் அயபனன்னும் அவர்களிடத்து
இருளா யிருக்கின்ற ஒளி தங்கிய சிற்றம் லபமன்று பசால்லத்தகும்; சுருள் ஆர்
கருங் குழல் பவள் நமகச் பசவ்வாய்த் துடி இமடயீர் சுருளார்ந்த கரிய
குழலிமனயும் பவள்ளிய நமகயிமனயுஞ் பசய்ய வாயிமனயு முமடய
துடியிமடயீர்; அருளாபதாழியின் என் ஆருயிர் ஒழியாது அழியும் நீயிர்
அருளாபதாழியின் எனதாருயிர் தப் ாமலழியும்; அதனான் அருளத்தகும் எ - று.
 2.10.மடற்றிறம் 760

பதாமகயின்மமயிற் ாபலன் தமன எல்லாவற்கறாடுங் கூட்டுக. சிற்றம் லம்

துடியிமடயார்க்குவமம. மடற்றிறங் கூறுகின்றானாகலின், அதற்கிமயவு ட
ஈண்டுங் குமறயுறுதல் கூறினான். பசால்லாற்றாது - பசால்லுதற்கும் ஆற்றாது.
பமய்ப் ாடு: அழுமக, யன்: ஆற்றாமமயுணர்த்துதல். 73

விளக்கவுமர

10.1 ஆற்றாதுமரத்தல்
ஆற்றாதுமரத்தல் என் து தமலமகண்கமன் மடற்றிறங் கூறுகின்றானாகலின்
அதற்கிமயவு ட அவ்விருவருமழச் பசன்று நின்று , நீயிர் அருளாமமயின்
என்னுயிர் அழியாநின்றது; இதமன அறிமிபனனத் தமலமகன் தனது ஆற்றாமம
மிகுதி கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
10.1. மல்லற்றிரள் வமரத்கதாளவன்
பசால்லாற்றாது பசால்லியது.

காய்சின கவலன்ன மின்னியல்

கண்ணின் வமலகலந்து
வசின
ீ க ாதுள்ள மீ னிழந்
தார்வியன் பதன்புலியூர்
ஈசன சாந்தும் எருக்கு
மணிந்கதார் கிழி ிடித்துப்
ாய்சின மாபவன ஏறுவர்
சீறூர்ப் மனமடகல. #731

இதன் ப ாருள்:
காய் சினகவல் அன்ன மின் இயல் கண்வமல காய்சினத்மதயுமடய
கவல்க ாலும் ஒளியியலுங் கண்ணகிய வமலமய; கலந்து வசினக
ீ ாது உள்ளம்
மீ ன் இழந்தார் மகளிர் கலந்து வசினக
ீ ாது அவ்வமலப் டுதலான் உள்ளமாகிய
மீ மனயிழந்த வர்கள்; வியன் பதன்புலியூர் ஈசன சாந்தும் எருக்கும் அணிந்து
ப ரிய பதன்புலியூர்க்கணுளனாகிய ஈசனுமடய நீற்மறயும் எருக்கம்பூமவயும்
அணிந்து; ஓர் கிழி ிடித்து - ஒரு கிழிமயக் மகயிற் ிடித்து; ாய் சின மா எனப்
மன மடல் சீறூர் ஏறுவர் ாய வல்ல சினத்மதயுமடய மாபவனப்
மனமடமலச் சீறூர்க்ககணறுவர், தம்முள்ளம் ப றுதற்கு கவறு ாய
மில்லாதவிடத்து எ - று.
மின்னியல்கவபலன்று கூட்டினு மமமயும். இன்: அல்வழிச் சாரிமய,
கண்பணன்வமலபயன் தூஉம் ாடம். மகளிபரன ஒரு பசால் வருவியாது
கருவி கருத்தாவாக உமரப் ினுமமமயும். உள்ளமிழந்தவர் உள்ளம்ப றுமளவும்
 2.10.மடற்றிறம் 761

தம்வய மின்றி மடலின் வயத்தராய் நிற்றலால் கருவி கருத்தாவாகக் பகாள்க.

சாந்தும் எருக்கு பமன இரண்டாகலின் ஈசனபவனப் ன்மமயுருபு பகாடுத்தார்.
ாய்சினபமன்புழிச் சினம் உள்ளமிகுதி. உய்த்துமரத்தது குறிப் ாலுமரத்தது. 74

விளக்கவுமர

10.2 உலகின்கமல் மவத்துமரத்தல்

உலகின்கமல் மவத்துமரத்தல் என் து ஆற்றாமமகூறி அது வழியாக நின்று,
ஆடவர் தம்முள்ளமாகிய மீ ன் மகளிரது கண்வமலப் ட்டால் அதமனப் ப றுதற்கு
கவறு ாயமில்லாத விடத்து மடலூர்ந்தும் அதமனப் ப றுவபரன உலகின்கமல்
மவத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
10.2. புலகவலண்ணல் புமனமடகலற்
றுலகின்கமல்மவத் துய்த்துமரத்தது.

விண்மண மடங்க விரிநீர்

ரந்துபவற் புக்கரப்
மண்மண மடங்க வருபமாரு
காலத்து மன்னிநிற்கும்
அண்ணல் மடங்க லதளம்
லவ னருளிலர்க ாற்
ப ண்மண மடன்மிமச யான்வரப்
ண்ணிற்பறார் ப ண்பகாடிகய. #732

இதன் ப ாருள்:
விண் மடங்க விண் மடங்கவும்; விரி நீர் ரந்து கரப் விரிநீர் ரத்தலான்
பவற்ப ாளிப் வும்; மண் மடங்க வரும் ஒருகாலத்தும் மன்னிநிற்கும் அண்ணல்
- மண் மடங்கவும் வரும் ஊழியிறுதியாகிய ஒருகாலத்தின்கண்ணும்
நிமலப ற்றுநிற்கும் அண்ணல்; மடங்கல் அதள் அம் லவன் சிங்கத்தினது
கதாமல யுமடய அம் லவன்; அருள் இலர் க ால் ப ண்மண மடல்மிமச யான்
வரப் ண்ணிற்று ஒர் ப ண் பகாடி அவனதருளில்லாதாமரப் க ாலப் ிறரிகழப்
மனமடன்கமல் யான் வரும் வண்ணம் அறிவின்மமமயச் பசய்தது
ஒருப ண்பகாடி எ - று.
விண்மண மண்மண என்புழி ஐகாரம்: அமசநிமல. மடங் குதல்
தத்தங்காரணங்களிபனாடுங்குதல். மடங்கல் புலிபயனினு மமமயும். மானம் -
பகாண்டாட்டம்; கவமல யுமடயவனது மானமாகிய குணம் கவன் கமகலற்றப்
ட்ட பதனினுமமமயும். இமவ யிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு: இளிவரல். யன்:
ஆற்றாமம யுணர்த்துதல். 75
 2.10.மடற்றிறம் 762

விளக்கவுமர

10.3 தன்துணிபுமரத்தல்
தன்துணிபுமரத்தல் என் து முன்னுலகின்கமல் மவத் துணர்த்தி அதுவழியாக
நின்று, என்மனயும் ஒருப ண் பகாடி ிறரிகழ மடகலறப் ண்ணாநின்றபதன
முன்னிமலப்புற பமாழி யாகத் தன்றுணிபு கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
10.3. மானகவலவன் மடன்மாமிமச
யானுகமறுவ பனன்னவுமரத்தது.

கழிகின்ற பவன்மனயும் நின்றநின்

கார்மயில் தன்மனயும்யான்
கிழிபயான்ற நாடி பயழுதிக்மகக்
பகாண்படன் ிறவிபகட்டின்
றழிகின்ற தாக்கிய தாளம்
லவன் கயிமலயந்கதன்
ப ாழிகின்ற சாரல்நுஞ் சீறூர்த்
பதருவிமடப் க ாதுவகன. #733

இதன் ப ாருள்:
கழிகின்ற என்மனயும் கழியாநின்ற என்மனயும்; நின்ற நின் கார் மயில்
தன்மனயும் யானத்தன்மம யனாகவுந் தன்றன்மமயளாய்நின்ற நின்னுமடய
கார் மயிறன்மன யும்; கிழி ஒன்ற நாடி எழுதி கிழிக்கட்ப ாருந்த
ஆராய்ந்பதழுதி; யான் மகக்பகாண்டு யான் அதமனக் மகயிற் பகாண்டு; என்
ிறவி இன்று பகட்டு அழிகின்றது ஆக்கிய தாள் அம் லவன் கயிமல என்
ிறவிமய இன்றுபகட்டழியாநின்றதாகச் பசய்த தாமளயுமடய. அம் லவனது
கயிமலயின்; அம் கதன் ப ாழிகின்ற சாரல் நும் சீறூர்த் பதருவிமடப்
க ாதுவன் அழகிய கதன்ப ாழியாநின்ற சாரற் கணுண்டாகிய நுமது
சீரூர்த்பதருவின்கட்டிரிகவன்; ின்வருவது காண் எ - று.
தனக்கு அவளயபலன்னுங் கருத்தினனாய், நின்கார் மயிபலன் றான்.
என்மனயும் நின் கார்மயிறன்மனயும் மடலிடத்பதழுது கவபனன்றபதன்மன,
கார்மயிமல பயழுதுவதன்றித் தன்மனயு பமழுதுகமாபவனின், மடபலழுதிக்
மகயிற்பகாண்டால் உமரயாடுமகயின்றி இவனும் ஓவியமாகலின்,
மடலின்றமலயிகல தன்னூமரயுந் தன்க மரயும் அவளூமரயும்
அவள்க மரயும் எழுதுமகயால் என்மனயுபமன்றான். கார்மயில் - கார்காலத்து
மயில். அழிகின்றபதன நிகழ்காலத்தாற் கூறினார், ிறத்தற்குக் காரணமாகிய
 2.10.மடற்றிறம் 763

மலங்பகட்டும் யாக்மகக்குக் காரணமாகிய மலத்துடகன விமன நின்றமமயின்.

பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. 76

விளக்கவுமர

10.4 மடகலறும் வமகயுமரத்தல்

மடகலறும் வமகயுமரத்தல் என் து துணிபுகூறவும் ப ருநாணினளாதலிற்
பசால்லாடாத கதாழிக்கு பவளிப் டத் தான் நாணிழந்தமமகதான்ற நின்று , யான்
நாமள நின்னூர்த்பதருகவ மடலுங்பகாண்டு வருகவன்; ின்வருவது காபணனத்
தமலமகன் தான் மடகலறும்வமக கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
10.4. அடல்கவலவ னழிவுற்று
மடகலறும் வமகயுமரத்தது.

நடனாம் வணங்குந்பதால் கலாபனல்மல

நான்முகன் மாலறியாக்
கடனாம் உருவத் தரன்தில்மல
மல்லற்கண் ணார்ந்தப ண்மண
உடனாம் ப மடபயாபடாண் கசவலும்
முட்மடயுங் கட்டழித்து
மடனாம் புமனதரின் யார்கண்ண
கதாமன்ன இன்னருகள. #734

இதன் ப ாருள்:
நடன் - கூத்தன்; நாம் வணங்கும் பதால்கலான் நாம் வணங்கும் மழகயான்;
நான்முகன் மால் எல்மல அறியாக் கடன் ஆம் உருவத்து அரன் நான்முகனும்
மாலும் முடியும் அடியுமாகிய எல்மலகமள அறியாத இயல் ாகிய
வடிமவயுமடய அரன்; தில்மல மல்லல் கண் ஆர்ந்த ப ண்மண அவனது
தில்மலக்கணுண்டாகிய வளத்மதயுமடய கண்ணிற்கார்ந்த ப ண்மணக்கண்;
உடன் ஆம் ப மடபயாடு ஒண் கசவலும் முட்மடயும் கட்டழித்து மடல் நாம்
புமனதரின் உடனாகும் ப மட கயாடும் ஒள்ளியகசவமலயும் முட்மடமயயுங்
காவமலயழித்து மடமல நாம் ண்ணின்; மன்ன - மன்னகன; இன் அருள் யார்
கண்ணது இனிய அருள் இவ்வுலகத்தில் யார்கண்ணதாம்? எ - று.
அறியாவுருவபமன விமயயும். அறியாதஅக்கடனுளதாமுருவ
பமனினுமமமயும். மடல் விலக்கித் தழீஇக் பகாள்கின்றாளாதலின், நாபமன
உளப் டுத்துக் கூறினாள். நின்னருபளன் து ாடமாயின், யார் கண்ணருளுமவ
பயன்றுமரக்க. அண்ணல்: முன்னிமலக் கண் வந்தது. 77
 2.10.மடற்றிறம் 764

விளக்கவுமர

10.5 அருளாலரிபதனவிலக்கல்
அருளாலரிபதன விலக்கல் என் து தமலமகன் பவளிப் ட நின்று
மடகலறுகவபனன்று கூறக்ககட்ட கதாழி இனியிவன் மடகலறவுங்கூடுபமன
உட்பகாண்டு, தன்னிடத்து நாணிமன விட்டுவந்து, எதிர்நின்று, நீர்மடகலறினால்
உம்முமடய அருள் யாரிடத்ததாபமன்று அவனதருமள பயடுத்துக்கூறி
விலக்காநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
10.5. அடல்கவலண்ண லருளுமடமமயின்
மடகலற்றுனக் கரிபதன்றது.

அடிச்சந்த மால்கண் டிலாதன

காட்டிவந் தாண்டுபகாண்படன்
முடிச்சந்த மாமல ராக்குமுன்
கனான்புலி யூர்புமரயுங்
கடிச்சந்த யாழ்கற்ற பமன்பமாழிக்
கன்னி யனநமடக்குப்
டிச்சந்த மாக்கும் டமுள
கவாநும் ரிசகத்கத. #735

இதன் ப ாருள்:
சந்தம் மால் கண்டிலாதன அடி காட்டி வந்து ஆண்டு பகாண்டு மமறயும்
மாலுங் கண்டறியாதனவாகிய அடிகமள எனக்குக் காட்டித் தாகன வந்தாண்டு
பகாண்டு; என் முடிச்சந்த மா மலர் ஆக்கும் முன்கனான் புலியூர் புமரயும்
அவ்வடிகமள என்முடிக்கு நிறத்மதயுமடய ப ரிய மலராகச் பசய்யும்
முன்கனானது புலியூமரபயாக்கும்; கடிச்சந்த யாழ் கற்ற பமன்பமாழி சிறந்த
நிறத்மதயுமடய யாகழாமசயின் றன்மமமயக் கற்ற பமன்பமாழிமயயுமடய;
கன்னி அன நமடக்கு கன்னியது அன்னத்தி னமடக ாலு நமடக்கு; டிச்சந்தம்
ஆக்கும் டம் உளகவா நும் ரிசகத்து டிச்சந்தமாகப் ண்ணப் டும் டங்கள்
உளகவா நுமது சித்திரசாமலயின்கண் எ - று.
கடிச்சந்தயாழ்கற்ற பமன்பமாழிபயன் தற்குச் சிறந்த கவாமசமயயுமடய
யாழ்வந்தினிதாக பவாலித்தமலக்கற்ற பமன்பமாழி பயன்றுமரப் ாருமுளர்.
டிச்சந்தபமன் து ஒன்றன் வடிமவ யுமடத்தாய் அதுபவன்கற
கருதப் டுமியல்ம யுமடயது. டிச்சந்த பமன் து: ிரதிச்சந்தபமன்னும்
வடபமாழிச் சிமதவு. 78
 2.10.மடற்றிறம் 765

விளக்கவுமர

10.6 பமாழிநமட பயழுதலரிபதன விலக்கல் பமாழிநமடபயழுதலரிபதன விலக்கல்

என் து அரு பளடுத்து விலக்கவும் தன்வழி நில்லாமமகண்டு அவன் வழி
பயாழுகி விலக்குவாளாக, நுமதருள்கிடக்க மடகலறுவார் மட கலறுதல்
மடகலறப் டுவாருருபவழுதிக் பகாண்டன்கற; நுமக்கு அவள் பமாழி
நமடபயழுதல் முடியாதாகலின் நீயிர் மடகலறுமா பறன்கனாபவன
விலக்காநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
10.6. அவயவ மரிதின் அண்ணல் தீட்டினும்
இமவயிமவ தீட்ட லியலா பதன்றது.

யாழு பமழுதி பயழின்முத்

பதழுதி யிருளின்பமன்பூச்
சூழு பமழுதிபயார் பதாண்மடயுந்
தீட்டிபயன் பதால் ிறவி
ஏழு பமழுதா வமகசிமதத்
கதான்புலி யூரிளமாம்
க ாழு பமழுதிற்பறார் பகாம் ருண்
கடற்பகாண்டு க ாதுககவ. #736

இதன் ப ாருள்:
யாழும் எழுதி பமாழியாக பமாழிகயா படாக்கும் ஓமசமயயுமடய
யாமழயுபமழுதி; எழில் முத்தும் எழுதி முறுவலாக எழிமலயுமடய
முத்துக்கமளயுபமழுதி ; இருளில் பமன்பூச் சூழும் எழுதி குழலாக இருளின்கண்
பமல்லிய பூவானி யன்ற சூமழயு பமழுதி; ஒரு பதாண்மடயும் தீட்டி - வாயாக
ஒரு பதாண்மடக் கனிமயயு பமழுதி; இள மாம் க ாழும் எழுதிற்று ஒர்
பகாம் ர் உண்கடல் கண்ணாக இமளயதாகிய மாவடுவகிமரயும்
எழுதப் ட்டகதார் பகாம் ருண்டாயின்; பகாண்டு க ாதுக அதமனக்பகாண்டு
எம்மூர்க்கண் மடகலற வாரும் எ - று.
என் பதால் ிறவி ஏழும் எழுதாவமக சிமதத்கதான் புலியூர் இளமாம் க ாழும்
என்னுமடய மழயவாகிய ிறவிககளமழயும் கூற்றுவன் தன்
கணக்கிபலழுதாத வண்ணஞ் சிமதத்தவனது புலியூரிளமாம்
க ாழுபமனக்கூட்டுக.
முத்துபமன்னு மும்மம விகார வமகயாற் பறாக்குநின்றது. சூபழன்றது சூழ்ந்த
மாமலமய. பசய்பதபனச்சங்கள் எழுதிற்பறன் னுந்பதாழிற்ப யரின்
எழுதுதபலாடுமுடிந்தன. எழுதிற்பறன் து பசயப் டுப ாருமளச் பசய்தது
 2.10.மடற்றிறம் 766

க ாலக் கூறிநின்றது. விமன பயச்சங்களும் அவ்வாறு நின்றபவனினு

மமமயும். பமாழியும் இவளதாகலின், அவயவபமன்றாள். இமவ மூன்றற்கும்
பமய்ப் ாடு: நமக. யன்: மடல்விலக்குதல். 79

விளக்கவுமர

10.7 அவயவபமழுத லரிபதன விலக்கல்

அவயவபமழுதலரிபதன விலக்கல் என் து அவளது பமாழி நமட கிடக்க,
இமவதாபமழுத முடியுகமா? முடியுமாயின் யான்பசான்ன டிகய
தப் ாமபலழுதிக்பகாண்டு வந்கதறு பமன்று அவளதவயவங் கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
10.7. அவயவ மானமவ
யிமவயிமவ பயன்றது.

ஊர்வா பயாழிவா யுயர்ப ண்மணத்

திண்மடல் நின்குறிப்புச்
சீர்வாய் சிலம் திருத்த
இருந்தில மீ சர்தில்மலக்
கார்வாய் குழலிக்குன் னாதர
கவாதிக்கற் ித்துக்கண்டால்
ஆர்வாய் தரினறி வார் ின்மனச்
பசய்க அறிந்தனகவ. #737

இதன் ப ாருள்:
உயர் ப ண்மணத் திண் மடல் ஊர்வாய் உயர்ந்த ப ண்மணயினது திண்ணிய
மடமலயூர்வாய்; ஒழிவாய் அன்றிபயாழிவாய்; சீர் வாய் சிலம் அழகுவாய்த்த
சிலம்ம யுமடயாய்; நின் குறிப்புத் திருத்த இருந்திலம் நின்கருத்மத
யாந்திருத்த விருந்கதமல்கலம்; ஈசர் தில்மலக் கார் வாய் குழலிக்கு உன்
ஆதரவு ஓதி ஈசரது தில்மலக்கணுளளாகிய கருமமவாய்த்த
குழமலயுமடயாட்கு உனது விருப் த்மதச்பசால்லி; கற் ித்துக் கண்டால் இதற்கு
அவளுடம் டும் வண்ணஞ் சிலவற்மறக் கற் ித்துப் ார்த்தால்; வாய்தரின் ஆர்
அறிவார் இடந்தருமாயினும் யாரறிவார்; ின்மன அறிந்தன பசய்க
இடந்தாராளாயிற் ின் நீயறிந்தவற்மறச் பசய்வாயாக எ - று.
கார்க ாலுங் குழபலனினு மமமயும். வாய்தரிபனன் தற்கு
வாய்ப் ிபனனினுமமமயும். ின்மனச் பசய்கபவன்றது நீகுறித்தது பசய்வாய்
ஆயினும் என் குறிப் ிதுபவன்றவாறு.80
 2.10.மடற்றிறம் 767

விளக்கவுமர

10.8 உடம் டாதுவிலக்கல்

உடம் டாது விலக்கல் என் து எழுதலாகாமம கூறிக் காட்டி, அதுகிடக்க, நும்மம
யாம் விலக்குகின்கற மல்கலம்; யான் பசன்று அவணிமனவறிந்து வந்தாற்
ின்மன நீயிர் கவண்டிற்மறச் பசய்யும்; அவ்வளவும் நீயிர் வருந்தாபதாழியு
பமனத் தானுடம் டாது விலக்காநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
10.8. அடு மட யண்ணல் அழிதுய பராழிபகன
மடநமடத் கதாழி மடல்விலக் கியது.

ம ந்நா ணரவன் டுகடல்

வாய்ப் டு நஞ்சமுதாம்
மமந்நாண் மணிகண்டன் மன்னும்
புலியூர் மணந்தப ான்னிம்
பமாய்ந்நாண் முதுதிமர வாயான்
அழுந்தினு பமன்னின்முன்னும்
இந்நா ளிதுமது வார்குழ
லாட்பகன்க ணின்னருகள. #738

இதன் ப ாருள்:
ம நாண் அரவன் ம மயயுமடய அரவாகிய நாமணயுமடயான்; டு
கடல்வாய் டு நஞ்சு அமுது ஆம் மம நாண் மணிகண்டன் ஒலிக்குங்
கடலிடத்துப் ட்ட நஞ்சம் அமுதாகும் மம நாணு நீலமணி க ாலுங்
கண்டத்மதயுமடயான்; மன்னும் புலியூர் மணந்த ப ான் அவன் மன்னும்
புலியூமரப் ப ாருந்திய ப ான் க ால்வாள்; நாள் பமாய் இம் முதுதிமர வாய்
யான் அழுந்தினும் என்னின் முன்னும் நாட்காலத்தாடும் ப ருமமமயயுமடய
இம்முதியகடற்கண் யானழுந்திகனனாயினும் தான் என்னின் முற் ட்டழுந்தும்;
மது வார் குழலாட்கு இன் அருள் இந்நாள் இது கதமனயுமடய பநடிய
குழலாட்கு என் கணுண்டாகிய இனிய அருள்
இப்ப ாழுதித்தன்மமத்தாயிராநின்றது எ - று.
அமுதாபமன்னும் ப யபரச்சம் கண்டபமன்னு நிலப்ப யர் பகாண்டது.
மமந்நாணுங் கண்டபமனவிமயயும். மணிகண்ட பனன் து வடபமாழி
யிலக்கணத்தாற்பறாக்குப் ின்றிரிந்து நின்றது. பமாய் வலி; ஈண்டுப்
ப ருமமகமனின்றது. குற்கறவல் பசய்வார்கட் ப ரிகயார்பசய்யும் அருள்
எக்காலத்து பமாருதன்மமத்தாய் நிகழாபதன்னுங் கருத்தான் இந்நாளிது
பவன்றாள். எனகவ, தமல மகளது ப ருமமயுந் தன்முயற்சியது அருமமயுங்
 2.11.குமறநயப்புக் கூறல் 768

கூறியவாறாயிற்று. அரா குரா பவன் ன; குறுகி நின்றன. வருபமன் து:

உவமமச்பசால். இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்:
தமலமகமன யாற்றுவித்தல்.81

விளக்கவுமர

10.9 உடம் ட்டு விலக்கல் உடம் ட்டு விலக்கல் என் து உடம் டாது முன்ப ாதுப்
ட விலக்கி முகங்பகாண்டு, ின்னர்த் தன்கனாடு அவளிமட
கவற்றுமமயின்மமகூறி, யான் நின்குமறமுடித்துத் தருகவன்;
நீவருந்தகவண்டாபவனத் கதாழி தானுடம் ட்டு விலக்கா நிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
10.9. அரவரு நுண்ணிமடக் குரவரு கூந்தபலன்
உள்ளக் கருத்து விள்ளா பளன்றது.

2.11.குமறநயப்புக் கூறல்
தாகதய் மலர்க்குஞ்சி யஞ்சிமற
வண்டுதண் கடன் ருகித்
கதகத பயனுந்தில்மல கயான்கச
பயனச்சின கவபலாருவர்
மாகத புனத்திமட வாளா
வருவர்வந் தியாதுஞ்பசால்லார்
யாகத பசயத்தக் கதுமது
வார்குழ கலந்திமழகய. #739

இதன் ப ாருள்:
மாகத மாகத; தாது ஏய் மலர்க் குஞ்சி அம் சிமற வண்டு தண் கதன் ருகி
தாதுப ாருந்திய மலமரயுமடய குஞ்சிகளின்கண் அழகிய சிறமகயுமடய
வண்டினங்கள் தண்கடமனப் ருகி; கதகத எனும் தில்மலகயான் கசய் என
கதகதபயனப் ாடுந் தில்மலமயயுமடயானுமடய புதல்வனாகிய
முருககவபளன்கற பசால்லும் வண்ணம்; சின கவல் ஒருவர் புனத்திமட வாளா
வருவர் சினகவமலயுமடயாபராருவர் நம்புனத்தின்கண் வாளா லகாலும்
வாராநிற் ர்; வந்து யாதும் பசால்லார் வந்து நின்று ஒன்று முமரயாடார்; மது
வார்குழல் ஏந்திமழகய மதுவார்ந்த குழமல யுமடய ஏந்திழாய்; பசயத் தக்கது
யாகத - அவரிடத்து நாஞ்பசய்யத் தக்கது யாபதன்றறிகின்றிகலன் எ-று.
குஞ்சி தில்மல வாழ்வார் குஞ்சி; மலரினது குஞ்சிபயன விரித்து
அல்லிபயன்றுமரப் ி னுமமமயும். கசகயாபடாத்தல் ண்பு
 2.11.குமறநயப்புக் கூறல் 769

வடிவுமுதலாயினவும், சினகவகலந்தி வமரயிடத்து வருதலுமாம்.

கவட்மடமுதலாகிய யன்கருதாது வருவபரன் ாள், வாளா வருவபரன்றாள்.
முகம்புகுகின்றாளாதலின், ின்னும் ஏந்திமழகய பயன்றாள். கசபயன்புழி
எண்கணகாரந் பதாக்குநின்றது; என்மன, கமகல 'புரிகசர் சமடகயான்
புதல்வன்பகால் பூங்கமண கவள் பகால்' (தி.8 ககாமவ ா.83) என வருதலான்.
யாகதபயன்னு கமகாரம்: வினா. மாகத ஏந்திமழகய என்புழி ஏகாரம்: விளியுருபு.
அறிகுற்றபவன் து அறியகவண்டிய பவன்னும் ப ாருட்கண் வந்த ஒரு
பமாழிமுடிபு. 82

விளக்கவுமர

11.1 குறிப் றிதல்

குறிப் றிதல் என் து தமலமகனது குமறகூறத் துணியா நின்ற கதாழி
பதற்பறனக் கூறுகவனாயின் இவள் இதமன மறுக்கவுங் கூடுபமன உட்பகாண்டு,
நம்புனத்தின்கட் கசயினது வடிமவயுமடயராய்ச் சினகவகலந்தி ஒருவர்
லகாலும் வாரா நின்றார்; வந்து நின்று ஒன்று பசால்லுவதுஞ் பசய்கின்றிலர்;
அவரிடத்து யாஞ்பசய்யத்தக்க தியாபதனத் தான் அறியாதாள் க ாலத்
தமலமககளாடு உசாவி, அவணிமனவறியாநிற்றல். என்மன,
ஆங்குணர்ந் தல்லது கிழகவா கடத்துத்
தான்குமற யுறுத கறாழிக் கில்மல
-இமறயனாரகப்ப ாருள் - 8
என் வாகலின். அதற்குச் பசய்யுள்
11.1 நமறவளர் ககாமதமயக் குமறநயப் ித்தற்
குள்ளறி குற்ற பவாள்ளிமழ யுமரத்தது.

வரிகசர் தடங்கண்ணி மம்மர்மகம்

மிக்பகன்ன மாயங்பகாகலா
எரிகசர் தளிரன்ன கமனியன்
ஈர்ந்தமழ யன்புலியூர்ப்
புரிகசர் சமடகயான் புதல்வன்பகால்
பூங்கமண கவள்பகாபலன்னத்
பதரிகய முமரயான் ிரியா
பனாருவனித் கதம்புனகம. #740

இதன் ப ாருள்:
வரி கசர் தடங் கண்ணி வரிகசர்ந்த ப ரிய கண்மணயுமடயாய்; ஒருவன்
மம்மர் மகம்மிக்கு ஒருவன் மயக்கங் மகம்மிக்கு; எரி கசர் தளிர் அன்ன
 2.11.குமறநயப்புக் கூறல் 770

கமனியன் எரிமயச்கசர்ந்த தளிமரபயாக்கும் கமனிமயயுமடயனுமாய்;

ஈர்ந்தமழயன் வாடாத தமழமயயுமடயனுமாய்; இத் கதம்புனம் ிரியான் இத்
கதம்புனத்மதப் ிரிகின்றிலன்; உமரயான் ஒன்றுமரப் துஞ் பசய்கின்றிலன்;
புலியூர்ப் புரிகசர் சமடகயான் புதல்வன்பகால் பூங் கமண கவள்பகால் என்னத்
பதரிகயம் அவன்றன்மனப் புலியூர்க் கணுளனாகிய புரிதமலச்கசர்ந்த சமடமய
யுமடகயானுமடய புதல்வகனா பூவாகிய அம்ம யுமடய காம கவகளாபவன்று
யாந்துணிகின்றிகலம்; என்ன மாயம் பகாகலா ஈபதன்ன மாயகமா! எ - று.
அவ்வாறு இறப் ப் ப ரிகயான் இவ்வாறு எளிவந்பதாழுகுதல் என்ன
ப ாருத்தமுமடத்பதன்னுங் கருத்தால், என்ன மாயங் பகாகலாபவன்றாள்.
புலியூர்ப்புரிகசர் சமடகயான் புதல்வன் பகாபலன்றதனால் நம்மமயழிக்க
வந்தாகனாபவன்றும், பூங்கமண கவள்பகாபலன்றதனால் நம்மமக்காக்க
வந்தாகனா பவன்றும் கூறியவாறாயிற்று. புரிகசர்சமடகயான்
புதல்வபனன்றதமன மடற்குறிப்ப ன்றுணர்க. பகால்: ஐயம். கமனியன் தமழய
பனன் ன: விமனபயச்சங்கள். பமன்பமாழி பமாழிந்தது - பமன் பமாழியான்
பமாழிந்தது. 83

விளக்கவுமர

11.2 பமன்பமாழியாற்கூறல்
பமன்பமாழியாற் கூறல் என் து நிமனவறிந்து முகங் பகாண்டு
அதுவழியாகநின்று, ஒருப ரிகயான் வாடிய கமனியனும் வாடாத தமழயனுமாய்
நம்புனத்மத விட்டுப் க ர்வதுஞ் பசய்கின் றிலன்; தன்குமற இன்னபதன்று
பவளிப் டச் பசால்லுவதுஞ் பசய்கின் றிலன்; இஃபதன்ன மாயங்பகால்கலா
அறிகின்றிகலபனனத் கதாழி தான் அதற்கு பநாந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
11.2 ஒளிருறு கவலவன் றளர்வுறு கின்றமம
இன்பமாழி யவட்கு பமன்பமாழி பமாழிந்தது.

நீகண் டமனபயனின் வாழமல

கநரிமழ யம் லத்தான்
கசய்கண் டமனயன்பசன் றாங்ககா
ரலவன்றன் சீர்ப்ப மடயின்
வாய்வண் டமனயபதார் நாவற்
கனிநனி நல்கக்கண்டு
க ய்கண் டமனயபதான் றாகிநின்
றானப் ப ருந்தமககய. #741
 2.11.குமறநயப்புக் கூறல் 771

இதன் ப ாருள்:
கநர் இமழ கநரிழாய்; அம் லத்தான் கசய் கண்டமனயன் அம் லத்தான்
புதல்வமனக்கண்டாற் க ான்று இருக்கும் ஒருவன்; ஆங்கு ஒர் அலவன் தன்
சீர்ப் ப மடயின் வாய் வண்டு அமனயது ஒர் நாவல் கனி பசன்று நனி நல்கக்
கண்டு அவ்விடத்து ஓரலவன் தனதழமகயுமடய ப மடயின் வாயின்கண்
வண்டமனயபதாரு நாவற்கனிமயச்பசன்று மிகவுங் பகாடுப் அதமனக்கண்டு;
அப் ப ருந்தமக க ய் கண்டமனயது ஒன்று ஆகிநின்றான் அப்ப ருந்தமக
க யாற் காணப் ட்டாற் க ால்வ கதார் கவறு ாட்மட யுமடயனாகி நின்றான்; நீ
கண்டமன எனின் வாழமல அந்நிமலமய நீகண்டாயாயின் உயிர் வாழ
மாட்டாய்; யான் வன்கண்மமகயனாதலின், அதமனக் கண்டும் ஆற்றியுகள
னாயிகனன் எ - று.
க ய்கண்டமனய பதன் தற்குப் க மயக் கண்டாற்க ால் வகதார்
கவறு ாபடன்றுமரப் ினு மமமயும். க ய்கண்டமனய
பதான்மறயுமடயனாபயன்னாது ஒற்றுமமநயம் ற்றி ஒன்றாகி பயன்றாள்.
நாவற்கனிமய நனிநல்கக்கண்டு தன்னுணர்பவாழியப் க ாயினான் இன்று
வந்திலபனன்னாது க ய்கண்டமனயபதான்றாகி நின்றாபனன்று கூறினமமயான்
பமன்பமாழியும், கசய்கண்டமனய பனன்றதனால் வன்பமாழியும்
விரவியதாயிற்று. மிகுத்தல் - ஆற்றா மமமிகுத்தல். இமவ மூன்றற்கும் பமய்ப்
ாடு: இளிவரமலச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன் : தமலமகமள பமலிதாகச்
பசால்லிக் குமற நயப் ித்தல். 9; 84

விளக்கவுமர

11.3 விரவிக்கூறல்
விரவிக் கூறல் என் து வன்பமாழியாற் கூறின் மனபமலியு பமன்றஞ்சி, ஓரலவன்
தன்ப மடக்கு நாவற்கனிமய நல்கக் கண்டு ஒருப ருந்தமக க ய்கண்டாற்க ால
நின்றான்; அந்நிமலமமமய நீ கண்டாயாயின் உயிர்வாழ மாட்டாய்; யான்
வன்கண்மமகயனாதலான் ஆற்றியுகளனாய்ப் க ாந்கதபனன பமன்பமாழிகயாடு
சிறிது வன்பமாழி டக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
11.3 வன்பமாழி யின்மனம் பமலிவ தஞ்சி
பமன்பமாழி விரவி மிகுத்து மரத்தது.

சங்கந் தருமுத்தி யாம்ப ற

வான்கழி தான்பகழுமிப்
ப ாங்கும் புனற்கங்மக தாங்கிப்
ப ாலிகலிப் ாறுலவு
 2.11.குமறநயப்புக் கூறல் 772

துங்க மலிதமல கயந்தலி

கனந்திமழ பதால்மலப் ன்மா
வங்கம் மலிகலி நீர்தில்மல
வானவன் கநர்வருகம. #742

இதன் ப ாருள்:
ஏந்திமழ - ஏந்திழாய்; ல் மா வங்கம் மலி பதால்மலக் கலி நீர் தில்மல
வானவன் கநர் வரும் இத்தன் மமத்தாகலிற் லவாய்ப் ப ரியவாகிய
மரக்கலங்கள் மிகப் ப ற்ற மழயதாகிய கடல் தில்மலவானவற்பகாப் ாம் எ -
று.
சங்கம் தரு முத்து யாம் ப ற வான் கழி தான் பகழுமி சங்குதரு முத்துக்கமள
யாம்ப றப் ப ரிய கழிகமளத் தான் ப ாருந்தி; ப ாங்கும் புனற் கங்மக தாங்கி
ப ாங்கும் புனமலயுமடய கங்மகமயத் தாங்கி; ப ாலி கலிப் ாறு உலவு
துங்கம் மலிதமல ஏந்தலின் ப ாலிந்த ஆரவாரத்மதயுமடய ாறாகிய
மரக்கலங்களி யங்குந் திமரகளின் மிகுதிமய யுமடத்தாகலின், எனக்
கடலிற்ககற் வும்.
சங்கம் தரும் முத்தி யாம் ப ற வான் கழி தான் பகழுமி
திருவடிக்கணுண்டாகிய ற்றுத்தரும் முத்திமய யாம் ப றும் வண்ணம்
எல்லாப்ப ாருமளயும் அகப் டுத்து நிற்கும் ஆகாயத்மதயுங் கடந்து நின்ற தான்
ஒரு வடிவு பகாண்டுவந்து ப ாருந்தி; ப ாங்கும் புனற் கங்மக தாங்கி ப ாங்கும்
புனமலயுமடய கங்மகமயச் சூடி; ப ாலி கலிப் ாறு உலவு துங்கம் மலி தமல
ஏந்தலின் மிக்க ஆரவாரத்மத யுமடய ாறாகிய புட்கள் சூழாநின்ற உயர்வுமிக்க
தமலகயாட்மட கயந்துதலின், எனத் தில்மலவானவற் ககற் வும் உமரக்க.
வான்கழி சிவகலாக பமனினுமமமயும். குமறநயப் ாற்றமலமகனிமலமம
ககட்ட தமலமகள் ப ருநாணினளாகலின், மறுபமாழிபகாடாது ிறிபதான்று
கூறியவாறு. ஒருபசாற்பறாடர் இருப ாருட்குச் சிகலமட யாயினவாறுக ாலத்
கதாழிக்கும் ஓர்ந்துணரப் டும். ஓர்ந்துணர்தலாவது இவ்பவாழுக்கங் கள
பவாழுக்கமாமகயாலும், தமலமகள் ப ருநாணினளாமகயாலும், முன்கறாழியாற்
கூறப் ட்ட கூற்றுகட்கு பவளிப் மடயாக மறுபமாழி பகாடாது,
ஓர்ந்துகூட்டினால் மறுபமாழியாம் டி கடலின் கமல் மவத்துக் கூறினாள்.
என்மன, முன்னர் நீ புரிகசர்சமடகயான் புதல்வ பனன்றும்,
பூங்கமணகவபளன்றும் உயர்த்துக் கூறிய பவல்லாம் அவனுக்குரிய, அங்ஙனம்
ப ரியவன் தன்மாட்டுண்டான புணர்ச்சி யான க ரின் த்மத நாம்ப றுமக
காரணமாக இங்ஙன பமளிவந்து உன்மனவந்து கசர்ந்தான்;
அஃபதன்க ாலபவனின், ப றுதற்கரிய சங்கு தருகிற முத்மத நாம் ப றுவான்
எளிதாகக் கடல் ப ரிய கழிமய வந்து ப ாருந்தினாற்க ால, இனி உனக்கு
 2.11.குமறநயப்புக் கூறல் 773

கவண்டியது பசய் வாயாகபவன மறுபமாழியாயிற்று. பமய்ப் ாடு: மருட்மக.

கதாழி பசான்ன குமறயறியாள் க ாறலிற் யன்: அறியாள்க ாறல். 85

விளக்கவுமர

11.4 அறியாள் க ாறல் அறியாள் க ாறல் என் து க ய்கண்டாற்க ால நின்றா

பனனத் தமலமகனிமலமமககட்ட தமலமகள் ப ருநாணின ளாதலின்
இதமனயறியாதாமளப்க ால, இஃபதாரு கடல்வடி விருந்தவாறு காணாபயனத்
தாபனான்று கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
11.4. அறியாள் க ான்று
குறியாள் கூறியது.

புரங்கடந் தானடி காண் ான்

புவிவிண்டு புக்கறியா
திரங்கிபடந் தாபயன் றிரப் த்தன்
ன ீரடிக் பகன்னிரண்டு
கரங்கடந் தாபனான்று காட்டமற்
றாங்கதுங் காட்டிபடன்று
வரங்கிடந் தான்தில்மல யம் ல
முன்றிலம் மாயவகன. #743

இதன் ப ாருள்:
புரம் கடந்தான் அடி காண் ான் புரங்கமளக் கடந்தவனது அடிகமளக்
காணகவண்டி; புவி விண்டு புக்கு அறியாது இரங்கிடு எந்தாய் என்று இரப்
பநறி யல்லா பநறியான் நிலத்மதப் ிளந்துபகாண்டு புக்குக் காணாது ின்
வழி ட்டு நின்று எந்தாய் அருளகவண்டு பமன்றிரப் ; தன்ஈரடிக்கு என் இரண்டு
கரங்கள் தந்தான் ஒன்று காட்ட தன்னுமடய இரண்டு திருவடிகமளயுந்
பதாழுதற்கு என்னுமடய இரண்டு கரங்கமளயுந் தந்தவனாகிய அவன்
சிறிதிரங்கி ஒரு திருவடிமயக் காட்ட; மற்று ஆங்கதும் காட்டிடு என்று தில்மல
அம் ல முன்றில் அம் மாயவன் வரம் கிடந்தான் மற்றதமனயுங் காட்டிடல்
கவண்டுபமன்று தில்மலயம் ல முற்றத்தின்கண் முன்னர் அவ்வாறு
யாபனன்னுஞ் பசருக்காற் காணலுற்ற மாயவன் வரங்கிடந்தாற்க ாலும் எ - று.
விண்படன் தற்கு (தி.8 ககாமவ ா.24) முன்னுமரத்தகத யுமரக்க. மாயவன்
முதலாயினார்க்கு அவ்வாறரியவாயினும் எம்மகனார்க்கு இவ்வாபறளிவந்தன
பவன்னுங் கருத்தால், தன்னடிக் பகன்னிரண்டு கரங்கடந்தா பனன்றார்.
ஆங்கபதன் து ஒருபசால். இன்னும் வரங்கிடக்கிறா னாகலின், முன்கண்டது
ஒன்றுக ாலுபமன் து கருத்து. புரங்கடந் தானடிகமளக் காணுமாறு வழி ட்டுக்
 2.11.குமறநயப்புக் கூறல் 774

காண்மகயாவது அன்னத் திற்குத் தாமமரயும், ன்றிக்குக் காடுமாதலால்,

இவரிங்ஙனந் தத்த நிமலப் ரிகசகதடுதல்.
இவ்வாறு கதடாது தமதகங்காரத்தினான் மாறு ட்டுப் ன்றி தாமமரயும்
அன்னங்காடுமாகப் டர்ந்து கதடுதலாற் கண்டிலர். இது பநறியல்லா
பநறியாயினவாறு. இனி இது கதாழிக்குத் தமலவி மறுபமாழியாகக்
கூறியவாறு: என்மன? ஒன்று காட்ட பவன்றது முன்னர்ப் ாங்கற்கூட்டம்
ப ற்றான் அதன் ின் நின்னினாய கூட்டம் ப றுமக காரணமாக நின்னிடத்து
வந்திரந்து குமறயுறாநின்றான்; அஃபதன்க ாலபவனின், மற்றாங்கதுங்
காட்டிபடன்று மால் வரங்கிடந்தாற்க ால என்றவாறு.
வஞ்சித்தல் - மறுபமாழிமய பவளிப் மடயாகக் பகாடாது ிறிபதான்றாகக்
கூறுதல். இமவ யிமவ - முன்னர்ப் ாட்டும் இப் ாட்டும். இதமனத் கதாழி
கூற்றாக வுமரப் ாருமுளர்; இமவயிமவ பயன்னு மடுக்கானும் இனி
'உள்ளப் டுவ னவுள்ளி' எனத் தமலமககளாடு புலந்து கூறுகின்றமமயானும்,
இவ்விரண்டு திருப் ாட்டும் தமலமகள் கூற்றாதகல ப ாருத்தமுமடத்பதன்
தறிக. 86

விளக்கவுமர

11.5 வஞ்சித் துமரத்தல்

வஞ்சித்துமரத்தல் என் து நாணினாற் குமற கநரமாட்டாது வருந்தாநின்ற
தமலமகள் இவளும் ப ருநாணினளாதலின் என்மனக் பகாண்கட
பசால்லுவித்துப் ின் முடிப் ாளாயிரா நின்றாள்; இதற்கியா பனான்றுஞ்
பசால்லாபதாழிந்தால் எம்ப ருமான் இறந்து டுவபனன உட்பகாண்டு, தன்னிடத்து
நாணிமன விட்டு, ாங்கற்கூட்டம் ப ற்றுத் கதாழியிற் கூட்டத்திற்குத்
துவளாநின்றா பனன் து கதான்ற, ின்னும் பவளிப் டக் கூற மாட்டாது
மாயவன்கமல் மவத்து வஞ்சித்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
11.5. பநஞ்சம் பநகிழ்வமக வஞ்சித் திமவயிமவ
பசஞ்சமட கயான்புகழ் வஞ்சிக் குமரத்தது.

உள்ளப் டுவன வுள்ளி

யுமரத்தக் கவர்க்குமரத்து
பமள்ளப் டிறு துணிதுணி
கயலிது கவண்டுவல்யான்
கள்ளப் டிறர்க் கருளா
அரன்தில்மல காணலர்க ாற்
 2.11.குமறநயப்புக் கூறல் 775

பகாள்ளப் டாது மறப்

தறிவிபலன் கூற்றுக்ககள. #744

இதன் ப ாருள்:
உள்ளப் டுவன உள்ளி இதன் கண் ஆராயப் டுவனவற்மற ஆராய்ந்து; உமரத்
தக்கவர்க்கு உமரத்து இதமன பவளிப் டவுமரத்தற்குத் தக்க நின்
காதற்கறாழியர்க்குமரத்து; டிறு பமள்ளத்துணி அவகராடுஞ் சூழ்ந்து நீ
டிபறன்று கருதிய இதமன பமள்ளத் துணிவாய்; துணிகயல் அன்றித் துணியா
பதாழிவாய்; கள்ளப் டிறர்க்கு அருளா அரன் தில்மல காணலர் க ால் பநஞ்சிற்
கள்ளத்மதயுமடய வஞ்சகர்க்கு அருள் பசய்யாத அரனது தில்மலமய ஒருகாற்
காணாதாமரப்க ால்; அறிவிபலன் கூற்றுக்கள் பகாள்ளப் டாது
அறிவில்லாகதன் பசால்லிய பசாற்கமள உள்ளத்துக் பகாள்ளத்தகாது; மறப் து
- அவற்மற மறப் ாயாக; யான் கவண்டுவல் இது யான் கவண்டுவதிதுகவ எ -
று.
தில்மல காணலர் கதாழிகூற்றிற்குவமம. பகாள்ளப் டா பதன் து
விமனமுதன்கமலுஞ் பசயப் டு ப ாருண் கமலுமன்றி விமனகமனின்ற
முற்றுச்பசால், 'அகத்தின்னா வஞ்சமர யஞ்சப் டும்' (குறள். 824) என் துக ால.
மறப் பதன் து: வியங்ககாள். வருந்திய பசால்லின் - வருத்தத்மத
பவளிப் டுக்குஞ் பசால்லான். பசால்லி பயன் தூஉம் ாடம். வகுத்துமரத்தது -
பவளிப் டச் பசால்ல கவண்டுஞ் பசாற் ககட்குமளவுஞ் பசால்லுஞ் பசால்.
அஃதாவது நீ பசால்லத்தகுங் காதற் கறாழியர்க்கு பவளிப் டச் பசால்பலன்று
புலந்து கூறியது. 9; 87

விளக்கவுமர

11.6 புலந்துகூறல்
புலந்து கூறல் என் து பவளிப் டக் கூறாது வஞ்சித்துக் கூறுதலான்
என்கனாடிதமன பவளிப் டக் கூறாயாயின் நின்காதற் கறாழியர்க்கு
பவளிப் டச்பசால்லி அவகராடு சூழ்ந்து நினக்குற்றது பசய்வாய்; யான்பசான்ன
அறியாமமமய நின்னுள்ளத்துக் பகாள்ளாது மறப் ாயாக; யான் கவண்டுவ
திதுகவபயனத் கதாழி தமலமககளாடு புலந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
11.6. திருந்திய பசால்லிற் பசவ்வி ப றாது
வருந்திய பசால்லின் வகுத்து மரத்தது.

கமவியந் கதாலுடுக் குந்தில்மல

யான்ப ாடி பமய்யிற்மகயில்
ஓவியந் கதான்றுங் கிழிநின்
 2.11.குமறநயப்புக் கூறல் 776

பனழிபலன் றுமரயுளதால்
தூவியந் கதாமகயன் னாபயன்ன
ாவஞ்பசால் லாடல்பசய்யான்
ாவியந் கதா மன மாமட
கலறக்பகால் ாவித்தகத #745

இதன் ப ாருள்:
பமய்யில் கமவி அம் கதால் உடுக்கும் தில்மல யான்ப ாடி பமய்க்கட் பூசியது
விரும் ி நல்ல கதாமலச் சாத்துந் தில்மலயானுமடய நீறு ; மகயில் ஓவியம்
கதான்றும் கிழி மகயின்க ணுண்டாகியது சித்திரம் விளங்குங் கிழி; நின் எழில்
என்று உமர உளது - அக்கிழிதான் நின் வடிபவன்று உமரயுமுளதா யிருந்தது;
தூவி அம் கதாமக அன்னாய் தூவிமயயுமடய அழகிய கதாமகமய பயாப் ாய்;
என்ன ாவம் இதற்குக் காரணமாகிய தீவிமன யாபதன்றறிகயன்! ; பசால்
ஆடல் பசய்யான் ஒன்று முமரயாடான்; ாவி இருந்தவாற்றான்
அக்பகாடிகயான்; அந்கதா மன மா மடல் ஏறக்பகால் ாவித்தது அந்கதா!
மனயினது ப ரிய மடகலறுதற்குப் க ாலு நிமனந்தது எ - று.
கிழிபயன்றது கிழிக்கபணழுதிய வடிமவ. தன்குமறயுறவு கண்டு
உயிர்தாங்ககலனாக அதன்கமலும் மடகலறுதமலயுந் துணியாநின்றாபனன்னுங்
கருத்தால், ாவிபயன்றாள். எனகவ, அவனாற்றாமமக்குத்
தானாற்றாளாகின்றமம கூறினாளாம். கமழலந் துமறவபனன் தற்கு, கூம் லங்
மகத்தல (தி.8 ககாமவ. ா.11) பமன் தற் குமரத்தது உமரக்க. இமவ
மூன்றற்கும் பமய்ப் ாடு: இளிவரமலச்சார்ந்த ப ருமிதம். யன்:
வலிதாகச்பசால்லிக் குமறநயப் ித்தல். 88

விளக்கவுமர

11.7 வன்பமாழியாற் கூறல்

வன்பமாழியாற் கூறல் என் து புலந்து கூறாநின்ற கதாழி அக்பகாடிகயான்
அருளுறாமமயான் பமய்யிற் ப ாடியுங் மகயிற்கிழியுமாய் மடகலறத்
துணியாநின்றான்; அக்கிழிதான் நின்னுமடய வடிபவன்று உமரயுமுளதா
யிருந்தது; இனி நீயும் நினக்குற்றது பசய்வாயாக; யானறிகயபனன வன்பமாழியாற்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
11.7. கடலுல கறியக் கமழலந் துமறவன்
மடகல றும்பமன வன்பமாழி பமாழிந்தது.

ப ான்னார் சமடகயான் புலியூர்

புகழா பரனப்புரிகநாய்
 2.11.குமறநயப்புக் கூறல் 777

என்னா லறிவில்மல யாபனான்

றுமரக்கிலன் வந்தயலார்
பசான்னா பரனுமித் துரிசுதுன்
னாமமத் துமணமனகன
என்னாழ் துயர்வல்மல கயற்பசால்லு
நீர்மம இனியவர்க்கக. #746

இதன் ப ாருள்:
ப ான் ஆர் சமடகயான் புலியூர் புகழார் என ப ான்க ாலும் நிமறந்த
சமடமயயுமடயவனது புலியூமரப் புகழாதாமரப்க ால வருந்த; புரி கநாய்
என்னால் அறிவு இல்மல எனக்குப் புரிந்த கநாய் என்னாலறியப் டுவதில்மல;
யான் ஒன்று உமரக்கிலன் ஆயினும் இதன்றிறத்து யாபனான்றுமரக்க
மாட்கடன்; துமண மனகன எனக்குத் துமணயாகிய மனகன; வந்து அயலார்
பசான்னார் எனும் இத்துரிசு துன்னாமம அயலார் பசான்னாபரன்று இவள் வந்து
பசால்லுகின்ற இக்குற்றம் என்கண் வாராமல்; என் ஆழ் துயர்வல்மலகயல்
அவராற்றாமம கூறக் ககட்டலானுண்டாகிய என தாழ்துயமர உள்ளவாறு
பசால்ல வல்மலயாயின்; நீர்மம இனிய வர்க்குச் பசால்லு நீர்மமமயயுமடய
இனியவர்க்கு நீ பசால்லு வாயாக எ-று.
புரிதல் மிகுதல். அயலார் பசான்னாபரன்றது 'ஓவியந் கதான்றுங்கிழி
நின்பனழிபலன்றுமரயுளதால்' (திரு.8 ககாமவ ா.88) என்றதமனப் ற்றி. அயலார்
பசான்னாபரன் தற்கு யானறியாதிருப் அவராற்றாமமமய அயலார்வந்து
பசான்னா பரன்னும் இக்குற்றபமன்றுமரப் ினு மமமயும். இப்ப ாருட்கு
அயலாபரன்றது கதாழிமய கநாக்கி. ஆழ்துயர் ஆழ்தற்கிடமாந் துயர்.
இவ்வாறு அவராற்றாமமக்கு ஆற்றளாய் நிற்றலின், கதாழி குமறகநர்ந்தமம
யுணருபமன் து ப ற்றாம்; ஆககவ இது கதாழிக்கு பவளிப் ட மறுபமாழி
கூறியவாறாயிற்று. பசால்லுநீர்மமயினியவர்க் பகன்றவதனால் தன்றுயரமும்
பவளிப் டக்கூறி மடலால் வருங் குற்றமுந் தன்னிடத்து வாராமல் விலக்கச்
பசான்னாளாயிற்று.
பமய்ப் ாடு: அச்சம். ஆற்றாபனனக் ககட்டலிற் யன்: குமறகநர்தல். 89

விளக்கவுமர

11.8 மனத்பதாடுகநர்தல்
மனத்பதாடு கநர்தல் என் து ஆற்றாமமயான் மடகலறத் துணியாநின்றாபனனத்
கதாழியால் வன்பமாழி கூறக்ககட்ட தமலமகள் அதற்குத் தானாற்றாளாய்,
தமலமகமனக் காண கவண்டித் தன் மனத்பதாடு கூறி கநராநிற்றல். அதற்குச்
 2.12.கசட் மட 778

பசய்யுள்
11.8. அடல்கவலவ னாற்றாபனனக்
கடலமிழ்தன்னவள் காணலுற்றது.

2.12.கசட் மட
கதபமன் கிளவிதன் ங்கத்
திமறயுமற தில்மலயன்ன ீர்
பூபமன் தமழயுமம் க ாதுங்பகாள்
ள ீர்தமி கயன்புலம்
ஆபமன் றருங்பகாடும் ாடுகள்
பசய்துநுங் கண்மலராங்
காமன் கமணபகாண் டமலபகாள்ள
கவாமுற்றக் கற்றதுகவ. #747

இதன் ப ாருள்:
கத பமன் கிளவி தன் ங்கத்து இமற உமற தில்மல அன்ன ீர் கதன்க ாலும்
பமல்லிய பமாழிமயயுமட யாடனது கூற்மறயுமடய இமறவனுமறயுந்
தில்மலமய பயாப் ர்
ீ ; பூ பமல் தமழயும் அம் க ாதும் பகாள்ள ீர் யான்
பகாணர்ந்த பூமவயுமடய பமல்லிய தமழமயயும் அழகிய பூக்கமளயுங்
பகாள்கின்றிலீ ர்; தமிகயன் புலம் அருங் பகாடும் ாடுகள் ஆம் என்று பசய்து
உணர்விழந்த யான் றனிமமப் டச் பசய்யத்தகாத ப ாறுத்தற்கரிய
பகாடுமமகமளச் பசய்யத்தகு பமன்று துணிந்து பசய்து; நும் கண் மலர் ஆம்
காமன் கமண பகாண்டு அமல பகாள்ளகவா முற்றக் கற்றது நுங்
கண்மலராகின்ற காமன் கமண பகாண்டு அருளத்தக்காமர அமலத்தமலகயா
முடியக் கற்கப் ட்டது, நும்மால் அருளுமாறு கற்கப் ட்ட தில்மலகயா! எ-று.
ங்கத்துமறயிமற பயன் தூஉம் ாடம். தமிகயன் புலம் பவன் தற்குத்
துமணயிலாகதன் வருந்தபவனினுமமமயும். கமற் கசட் மட
கூறுகின்றமமயின் அதற்கிமயவு ட ஈண்டுங் குமறயுறவு
கூறினான்.பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: ஆற்றாமமயுணர்த்துதல். அவ்வமக
கதாழிக்குக் குமறகநர்ந்த கநரத்துத் தமலமகன் மகயுமற கயாடுஞ் பசன்று
இவ்வமக பசான்னாபனன் து. 90

விளக்கவுமர

12.1 தமழபகாண்டுகசறல்
தமழபகாண்டுகசறல் என் து கமற்கசட் மட கூறத் துணியா நின்ற
 2.12.கசட் மட 779

கதாழியிமடச்பசன்று, அவளது குறிப் றிந்து, ின்னுங் குமறயுறவு கதான்றநின்று,

நும்மாலருளத்தக்காமர அமலயாகத இத்தமழ வாங்கிக்பகாண்டு என்குமற
முடித்தருளு வரா
ீ பமன்று, மறுத்தற்கிடமற , சந்தனத்தமழபகாண்டு தமல மகன்
பசால்லாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.1 பகாய்ம்மலர்க் குழலி குமறந யந்த ின்
மகயுமற கயாடு காமள பசன்றது.

ஆரத் தமழயராப் பூண்டம்

லத்தன லாடியன் ர்க்
காரத் தமழயன் ருளிநின்
கறான்பசன்ற மாமலயத்
தாரத் தமழயண்ணல் தந்தா
லிமவயவ ளல்குற்கண்டால்
ஆரத் தமழபகாடு வந்தா
பரனவரும் ஐயுறகவ. #748

இதன் ப ாருள்:
ஆரத் தமழ அராப் பூண்டு அம் லத்து அனகலாடி ஆரமாகிய தமழந்த அரமவப்
பூண்டு அம் லத்தின்கண் அனகலாடாடி; அன் ர்க்கு ஆரத் தமழ அன்பு அருளி
நின்கறான் அன் ராயினார்க்குத் தானும் மிக்க அன்ம ப் ப ருகச் பசய்து
நின்றவன்; பசன்ற மா மலயத்து ஆரத் தமழ அண்ணல் தந்தால் கசர்ந்த
ப ாதியின் மமலயிடத்துளவாகிய சந்தனத் தமழகமள அண்ணல் தந்தால்;
இமவ அவள் அல்குற் கண்டால் இத்தமழகமளப் ிறர் அவளல்குற்கட்
காணின்; அத் தமழ பகாடு வந்தார் ஆர் என ஐயுறவு வரும் ஈண்டில்லாத
அத்தமழ பகாண்டுவந்தார் யாவபரன ஐயமுண்டாம்; அதனால் இமவ
பகாள்களம் எ - று.
ஆரத்தமழயரா பூண்டகாலத்து ஆரத்தமழத்த அரபவனினு மமமயும்.
அன் ர்க்காரத் தமழயன் ருளி நின்கறா பனன் தற்கு அன் ர்க்கு அவர்
நுகரும்வண்ணம் மிக்க அன்ம க் பகாடுத்கதாபன னினுமமமயும். அன் ான்
வருங்காரியகமயன்றி அன்புதானும் ஓரின் மாகலின் நுகர்ச்சியாயிற்று.
அண்ணபலன் து ஈண்டு முன்னிமலக் கண் வந்தது. அத்தமழபயன்றது
அம்மலயத் தமழ என்றவாறு. 91

விளக்கவுமர

12.2 சந்தனத்தமழ தகாபதன்று மறுத்தல் சந்தனத்தமழ தகாபதன்று மறுத்தல்

என் து தமலமகன் சந்தனத்தமழபகாண்டு பசல்ல, அது வழியாக நின்று, சந்தனத்
 2.12.கசட் மட 780

தமழ இவர்க்கு வந்தவாபறன்கனாபவன்று ஆராயப் டுதலான் இத்தமழ

எமக்காகாபதனத் கதாழி மறுத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.2. ிமறநுதற் க மதமயக் குமறநயப் ித்த ின்
வாட் மட யண்ணமலச் கசட் டுத்தது

முன்றகர்த் பதல்லா விமமகயாமர

யும் ின்மனத் தக்கன்முத்தீச்
பசன்றகத் தில்லா வமகசிமதத்
கதான்றிருந் தம் லவன்
குன்றகத் தில்லாத் தமழயண்
ணறந்தாற் பகாடிச்சியருக்
கின்றகத் தில்லாப் ழிவந்து
மூடுபமன் பறள்குதுகம. #749

இதன் ப ாருள்:
முன் எல்லா இமமகயாமரயும் தகர்த்து முன்கவள்விக்குச் பசன்ற எல்லாத்
கதவர்கமளயும் புமடத்து; ின்மனச் பசன்று தக்கன் முத் தீ அகத்து
இல்லாவமக சிமதத்கதான் ின்பசன்று தக்கனுமடய மூன்று தீமயயும்
குண்டத்தின்கண் இல்மல யாம்வண்ணம் அழித்தவன்; திருந்து அம் லவன்
திருந்திய வம் லத்மதயுமடயான்; குன்றகத்து இல்லாத் தமழ அண்ணல்
தந்தால் அவனுமடய இம்மமலயிடத்தில்லாத தமழமய அண்ணல் தந்தால்;
பகாடிச்சியருக்கு அகத்து இல்லாப் ழி இன்று வந்து மூடும் என்று எள்குதும்
பகாடிச்சியருக்கு இல்லின்கண் இல்லாத ழி இன்று வந்து மூடுபமன்று கூசுதும்;
அதனால் இத்தமழ பகாணரற் ாலீ ரல்லீ ர் எ- று.
குன்றகத்தில்லாத் தமழபயன்றது குறிஞ்சி நிலத்தார்க்கு உரிய வல்லாத தமழ
பயன்றவாறு. அண்ணபலன் து முன்னிமலக் கண்ணும், பகாடிச்சியபரன் து
தன்மமக்கண்ணும் வந்தன. இல்லா பவன் து ாடமாயின், இல்மலயாம்
வண்ணம் முன்றகர்த் பதன்றுமரக்க.92

விளக்கவுமர

12.3 நிலத்தின்மமகூறி மறுத்தல்

நிலத்தின்மம கூறி மறுத்தல் என் து சந்தனத்தமழ தகாபதன்றதல்லது மறுத்துக்
கூறியவாறன்பறன மற்பறாருதமழ பகாண்டுபசல்ல, அதுகண்டு, இக்குன்றிலில்லாத
தமழமய எமக்கு நீர்தந்தால் எங்குடிக்கு இப்ப ாழுகத ழியாம் ; ஆதலான்
அத்தமழ பயமக்காகாபதன்று மறுத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 2.12.கசட் மட 781

12.3. பகாங்கலர் தாகராய் பகாணர்ந்த பகாய்தமழ

எங்குலத் தாருக் ககலா பதன்றது.

யாழார் பமாழிமங்மக ங்கத்

திமறவன் எறிதிமரநீர்
ஏழா பயழுப ாழி லாயிருந்
கதான்நின்ற தில்மலயன்ன
சூழார் குழபலழிற் பறாண்மடச்பசவ்
வாய்நவ்வி பசால்லறிந்தால்
தாழா பததிர்வந்து ககாடுஞ்
சிலம் தருந்தமழகய. #750

இதன் ப ாருள்:
யாழ் ஆர் பமாழி மங்மக ங்கத்து இமறவன் யாகழாமசக ாலும்
பமாழிமயயுமடய மங்மகயது கூற்மறயுமடய இமறவன்; எறி திமர நீர் ஏழ்
ஆய் எழு ப ாழில் ஆய் இருந்கதான் எறியாநின்ற திமரமயயுமடய
கடகலழுமாய் ஏழுப ாழிலு மாயிருந்தவன்; நின்ற தில்மல அன்ன சூழ் ஆர்
குழல் பதாண்மட எழில் பசவ்வாய் நவ்வி பசால் அறிந்தால் அவனின்ற
தில்மலமய ஒக்குஞ் சுருண்ட நிமறந்த குழலிமனயுந் பதாண்மடக்
கனிக ாலும் எழிமலயுமடய பசவ்வாயிமனயுமுமடய நவ்வி க ால்வாளது
மாற்ற மறிந்தால்; சிலம் தரும் தமழ தாழாது எதிர் வந்து ககாடும் ின்
சிலம் கன நீ தருந்தமழமயத் தாழாது நின்பனதிர்வந்து பகாள்கவம்; அவள்
பசால்வது அறியாது பகாள்ள வஞ்சுதும் எ - று.
சூழாபரன்புழிச் சூழ்தல் சூழ்ந்து முடித்தபலனினுமமமயும். தில்மலயன்ன
நவ்விபயனவிமயயும். 93

விளக்கவுமர

12.4 நிமனவறிவுகூறிமறுத்தல் நிமனவறிவுகூறி மறுத்தல் என் து இத்தமழ

தந்நிலத்துக் குரித்தன்பறன்றதல்லது மறுத்துக்கூறியவாறன்பறன உட் பகாண்டு,
அந்நிலத்திற்குரிய தமழபகாண்டு பசல்ல , அதுகண்டு தானுடம் ட்டாளாய், யான்
பசன்று அவணிமனவறிந்தால் நின்பனதிர்வந்து பகாள்கவன் ; அதுவல்லது பகாள்ள
அஞ்சுகவபனன மறுத்துக் கூறா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்ந
12.4. மமதமழக் கண்ணி மனமறிந் தல்லது
பகாய்தமழ தந்தாற் பகாள்கள பமன்றது.
 2.12.கசட் மட 782

எழில்வா யிளவஞ்சி யும்விரும்

பும்மற் றிமறகுமறயுண்
டழல்வா யவிபராளி யம் லத்
தாடுமஞ் கசாதியந்தீங்
குழல்வாய் பமாழிமங்மக ங்கன்குற்
றாலத்துக் ககாலப் ிண்டிப்
ப ாழில்வாய் தடவமர வாயல்ல
தில்மலயிப் பூந்தமழகய. #751

இதன் ப ாருள்:
எழில் வாய் இள வஞ்சியும் விரும்பும் நின் ாற்றமழ ககாடற்கு யாகனயன்றி
எழில் வாய்த்த இமளய வஞ்சிமயபயாப் ாளும் விரும்பும்; மற்று இமற குமற
உண்டு ஆயினுஞ் சிறிது குமறயுண்டு; அழல்வாய் அவிர் ஒளி
அழலிடத்துளதாகிய விளங்கு பமாளியாயுள்ளான்; அம் லத்து ஆடும் அம்கசாதி
அம் லத்தின்கணாடும் அழகிய கசாதி; அம் தீம் குழல் வாய் பமாழி மங்மக
ங்கன் அழகிய வினிய குழகலாமச க ாலும் பமாழிமயயுமடய மங்மகயது
கூற்மற யுமடயான்; குற்றாலத்துக் ககாலப் ிண்டிப் ப ாழில்வாய் அவனது
குற்றாலத்தின் கணுளதாகிய அழமகயுமடய அகசாகப்ப ாழில் வாய்த்த;
தடவமரவாய் அல்லது இப் பூந் தமழ இல்மல ப ரிய தாள் வமரயிடத்தல்லது
கவகறாரிடத்து இப்பூந்தமழயில்மல; அதனால் இத்தமழ இவர்க்கு
வந்தவாபறன்பனன்று ஆராயப் டும், ஆதலான் இமவ பகாள்களம் எ - று.
இத்தமழமய யிளவஞ்சியும் விரும்பு பமனினுமமமயும். அவிபராளிமயயுமடய
அஞ்கசாதிபயன்றிமயப் ினுமமமயும். ிறவிடத்து முள்ளதமன
அவ்விடத்தல்லது இல்மல பயன்றமமயின், மடத்துபமாழியாயிற்று. 94

விளக்கவுமர

12.5 மடத்து பமாழியான் மறுத்தல்

மடத்து பமாழியான் மறுத்தல் என் து நிமனவறிந் தல்லது ஏகலபமன்று
மறுத்துக்கூறியவாறன்று; நிமனவறிந்தால் ஏற்க பமன்றவாறாபமன உட்பகாண்டு
நிற் , சிறிது புமட ப யர்ந்து அவணிமனவறிந்தாளாகச்பசன்று, இத்தமழ யாகன
யன்றி அவளும் விரும்பும்; ஆயினும் இது குற்றாலத்துத் தமழயா தலான்
இத்தமழ இவர்க்கு வந்தவாறு என்கனாபவன்று ஆராயப் டும்; ஆதலான் இத்
தமழ பயமக்காகாபதன்று மறுத்துக்கூறா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.5. அருந்தமழ கமன்கமற் ப ருந்தமக பகாணரப்
மடத்துபமாழி கிளவியிற் றடுத்தவண் பமாழிந்தது.
 2.12.கசட் மட 783

உறுங்கண்ணி வந்த கமணயுர

கவான்ப ாடி யாபயாடுங்கத்
பதறுங்கண்ணி வந்தசிற் றம் ல
வன்மமலச் சிற்றிலின்வாய்
நறுங்கண்ணி சூட்டினும் நாணுபமன்
வாணுதல் நாகத்பதாண்பூங்
குறுங்கண்ணி கவய்ந்திள மந்திகள்
நாணுமிக் குன்றிடத்கத. #752

இதன் ப ாருள்:
நிவந்த உறும் கள் கமண உரகவான் ப ாடியாய் ஒடுங்க எல்லார்கமணயினும்
உயர்ந்த மிகுந்த கதமனயுமடய மலர்க்கமணமயயுமடய ப ரிய வலிகயான்
நீறாய்க்பகட; பதறும்கண் நிவந்த சிற்றம் லவன் பதறவல்ல கண்கணாங்கிய
சிற்றம் லவனது; மமலச் சிற்றிலின் வாய் மமலக்கணுண்டாகிய சிற்றிலிடத்து;
நறுங் கண்ணி சூடினும் என் வாணுதல் நாணும் பசவிலியர் சூட்டிய
கண்ணிகமல் யாகனார் நறுங்கண்ணிமயச் சூட்டினும் அத்துமணயாகன
என்னுமடய வாணுதல் புதிபதன்று நாணாநிற்கும்; இக் குன்றிடத்து நாகத்து
ஒண் பூங்குறுங் கண்ணி கவய்ந்து இள மந்திகள் நாணும் மகளிமரச்
பசால்லுகின்றபதன்! இக்குன்றிடத்து நாகமரத்தினது ஒள்ளிய பூக்களானியன்ற
குறுங் கண்ணிமயச்சூடி அச்சூடுதலான் இளமந்திகளும் நாணாநிற்கும் எ-று.
கண்ணிவந்தபவன் தற்குக் கள் மிக்க கமணபயனினு மமமயும்.
பதறுங்கண்ணிவந்தபவன்றார், அக்கண் மற்மறயவற்றிற்கு கமலாய்நிற்றலின்.
கமகனாக்கி நிற்றலாபனனினுமமமயும்.
முதபலாடு சிமனக்பகாற்றுமமயுண்மமயான் நிவந்த பவன்னும்
ப யபரச்சத்திற்குச் சிற்றம் லவபனன் து விமனமுதற் ப யராய் நின்றது.
மந்திகணாணுபமன் து ப யபரச்சமாக மமலக்கண் இக்குன்றிடத்துச்
சிற்றிலின்வாபயனக் கூட்டியுமரப் ினு மமமயும். இப்ப ாருட்குக் குன்பறன்றது
சிறுகுவட்மட. யாபனான்று சூட்டினும் நாணும் ப ருநாணினாள் நீர்பகாணர்ந்த
இக்கண்ணிமய யாங்ஙனஞ் சூடுபமன் து கருத்து. நாணுதலுமரத்தபதன்னுஞ்
பசாற்கள் ஒரு பசான்ன ீர்மமப் ட்டு இரண்டாவதமனயமமத்தன. 95

விளக்கவுமர

12.6 நாணுமரத்துமறுத்தல்
நாணுமரத்து மறுத்தல் என் து ல டியுந் தமழபகாண்டு பசல்ல
மறுத்துக்கூறியவழி, இனித் தமழபயாழிந்து கண்ணிமயக் மகயுமறயாகக்
 2.12.கசட் மட 784

பகாண்டுபசன்றால் அவள் மறுக்கும் வமக யில்மல பயனக் கழுநீர்மலமரக்

கண்ணியாகப் புமனந்து பகாண்டு பசல்ல , அதுகண்டு, பசவிலியர் சூட்டிய
கண்ணியின் கமல் யாபனான்று சூட்டினும் நாணாநிற் ள் ; நீர்பகாணர்ந்த இந்தக்
கண்ணிமய யாங்ஙனஞ் சூடுபமனத் தமலமகள் நாணு மரத்து மறுத்துக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.6. வாணுதற் க மதமய
நாணுத லுமரத்தது.

நறமமன கவங்மகயின் பூப் யில்

ாமறமய நாகநண்ணி
மறமமன கவங்மக பயனநனி
யஞ்சுமஞ் சார்சிலம் ா
குறமமன கவங்மகச் சுணங்பகா
டணங்கலர் கூட்டு கவா
நிறமமன கவங்மக யதளம்
லவன் பநடுவமரகய . #753

இதன் ப ாருள்:
நற மமன கவங்மகயின் பூ யில் ாமறமய நாகம் நண்ணி கதனிற்கிடமாகிய
கவங்மகப் பூக்கள் யின்ற ாமறமய யாமன பசன்றமணந்து; மறம்
மமனகவங்மக என நனி அஞ்சும் மஞ்சு ஆர் சிலம் ா அதமனத்
தறுகண்மமக்கிடமாகிய புலிபயன்று மிகவுமஞ்சும் மஞ்சாருஞ்
சிலம்ம யுமடயாய்; நிறம் மன்கவங்மக அதள் அம் லவன் பநடுவமர
நிறந்தங்கிய புலி யதமளயுமடய அம் லவனது பநடிய இவ்வமரக்கண்; குறம்
மமன கவங்மகச் சுணங்பகாடு அணங்கு அலர் கூட்டு கவா குறவர்
மமனயிலுளவாகிய கவங்மகயினது சுணங்குக ாலும் பூகவாடு
பதய்வத்திற்குரிய கழுநீர் முதலாகிய பூக்கமளக் கூட்டுவகரா? கூட்டார் எ - று.
நறமமனகவங்மக பயன் தற்கு நறாமிக்கபூ பவனினு மமமயும். குறமமன
கூட்டு கவா பவன் தற்குக் குறக்குடிகள் அவ்வாறு கூட்டுவகரா
பவன்றுமரப் ாருமுளர். நிறமமனபயன்புழி ஐகாரம்; அமசநிமல; வியப்ப ன்
ாருமுளர். நிறம் அத்தன்மமத் தாகிய அதபளனினுமமமயும். ஒன்றமன
ஒன்றாக ஓர்க்கு நாடனாதலான் அணங்கலர் சூடாத எம்மமச் சூடுகவமாக
ஓர்ந்தா பயன் து இமறச்சிப்ப ாருள். ஒப்புமமயான் அஞ்சப் டாத தமனயும்
அஞ்சும் நிலமாகலான் எங்குலத்திற்ககலாத அணங்கலமர யாமஞ்சுதல்
பசால்லகவண்டுகமா பவன் து இமறச்சிபயனினு மமமயும். இப்ப ாருட்கு
 2.12.கசட் மட 785

ஒருநிலத்துத் தமலமகளாகக் பகாள்க. கவங்மகபூவிற்குச் சுணங்கணிந்திருத்தல்

குணமாதலால் சுணங் கணியப் ட்டதமனச் சுணங்பகன்கற கூறினாள். ; 96

விளக்கவுமர

12.7 இமசயாமம கூறி மறுத்தல்

இமசயாமம கூறி மறுத்தல் என் து தமலமகணாணுமரத்து மறுத்த கதாழி
அவணாணங்கிடக்க யாங்கள் கவங்மகமலரல்லது பதய்வத்திற்குரிய
பவறிமலர்சூட அஞ்சுதும்; ஆதலான் இக்கண்ணி எங்குலத்திற் கிமசயாபதன
மறுத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.7. வமசதீர் குலத்திற்
கிமசயா பதன்றது.

கற்றில கண்டன்னம் பமன்னமட

கண்மலர் கநாக்கருளப்
ப ற்றில பமன் ிமண க ச்சுப்
ப றாகிள்மள ிள்மளயின்பறான்
றுற்றில ளுற்ற தறிந்தில
ளாகத் பதாளிமிளிரும்
புற்றில வாளர வன்புலி
யூரன்ன பூங்பகாடிகய. #754

இதன் ப ாருள்:
கண்டு அன்னம் பமல் நமட கற்றில - புமடப யர்ந்து விமளயாடாமமயின்
நமடகண்டு அன்னங்கள் பமல்லிய நமடமயக் கற்கப்ப ற்றனவில்மல; கண்
மலர் கநாக்கு அருள பமன் ிமண ப ற்றில தம்மாற் குறிக்கப் டுங் கண்மலர்
கநாக்குகமள அவள் பகாடுப் பமன் ிமணகள் ப ற்றனவில்மல; க ச்சுக்
கிள்மள ப றா உமரயாடாமமயின் தாங் கருது பமாழிகமளக் கிளிகள்
ப ற்றனவில்மல; ிள்மள இன்று ஒன்று உற்றிலள் இருந்தவாற்றான்
எம் ிள்மள இன்பறாரு விமள யாட்டின்கணுற்றிலள்; ஆகத்து ஒளிமிளிரும்
புற்றில வாள் அரவன் அதுகவயுமன்றி ஆகத்தின் கட்கிடந்பதாளி விளங்கும்
புற்றின் கண்ணவாகிய ஒளிமயயுமடய ாம்ம யுமடயவனது; புலியூர் அன்ன
பூங்பகாடி பூலியூமரபயாக்கும் பூங்பகாடி; உற்றது அறிந்திலள் என்னுமழ நீர்
வந்தவாறும் யானுமக்குக் குமறகநர்ந்த வாறும் இன்னுமறிந்திலள்; அதனாற்
பசவ்விப ற்றுச் பசால்லல் கவண்டும் எ - று.
கண்படன் து கற்றகலாடும், அருளபவன் து ப றுதகலாடும் முடிந்தன.
புற்றிலபவன் தற்கு கவள்வித்தீயிற் ிறந்து திரு கமனிக்கண் வாழ்தலாற்
 2.12.கசட் மட 786

புற்மறயுமடயவல்லாத அரபவன் றுமரப் ினு மமமயும். ஆரத்பதாளி

பயன் தூஉம் ாடம். இமவ கயழிற்கும் பமய்ப் ாடு: அச்சத்மதச் சார்ந்த
ப ருமிதம். முடியாபதனக் கருதுவாளாயின் இறந்து டுபமன்னும் அச்சமும்
முடிக்கக் கருதலிற் ப ருமிதமுமாயிற்று.
யன்: பசவ்விப றுதல். கமற்றமலமகமளக் குமறநயப் ித்து அவளது
கருத்துணர்ந்து தன்னினாகிய கூட்டங் கூட்டலுறுந்கதாழி தமலமகன் பறருண்டு
வமரந்பதய்துதல் கவண்டி, இமவ முதலாக முன்னர் விண்ணிறந்தார் (தி.8
ககாமவ ா.107) என்னும் ாட்டீறாக இமவபயல்லாங்கூறிச்
கசட் டுத்தப்ப றுபமன் து. 97

விளக்கவுமர

12.8 பசவ்வியிலபளன்று மறுத்தல்

பசவ்வியிலபளன்று மறுத்தல் என் து அணங்கலர் தங்குலத்திற்
கிமசயாபதன்றதல்லது மறுத்துக்கூறியவாறன்பறன மாந்தமழகயாடு மலர்
பகாண்டுபசல்ல, அமவ கண்டு உடம் டாளாய், அன்னம் ிமண கிள்மள
தந்பதாழில் யில இன்று பசவ்வி ப ற்றனவில்மல; அதுகிடக்க என்னுமழ
நீர்வந்தவாறும் யானுமக்குக் குமறகநர்ந்தவாறும் இன்னுமறிந்திலள் ; அதனாற்
பசவ்வி ப ற்றாற் பகாணருபமன மறுத்துக்கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.8. நவ்வி கநாக்கி
பசவ்வியில பளன்றது.

முனிதரு மன்மனயும் பமன்மனயர்

சாலவும் மூர்க்கரின்கன
தனிதரு மிந்நிலத் தன்மறய
குன்றமுந் தாழ்சமடகமற்
னிதரு திங்க ளணியம்
லவர் மகபசகுக்குங்
குனிதரு திண்சிமலக் ககாடுபசன்
றான்சுடர்க் பகாற்றவகன. #755

இதன் ப ாருள்:
சுடர்க் பகாற்றவன் சுடர்களுட்டமலவன்; தாழ்சமடகமல் னிதரு திங்கள் அணி
அம் லவர் தாழ்ந்த சமடகமற் குளிர்ச்சிமயத்தருந் திங்கமளச் சூடிய
அம் லவர்; மக பசகுக்கும் குனிதரு திணிசிமலக் ககாடு பசன்றான் மகமயச்
பசகுக்கும் வமளந்த திண்ணிய சிமலயாகிய கமருவினது
ககாட்மடயமடந்தான்; அன்மனயும் முனிதரும் இனித் தாழ்ப் ின் அன்மனயும்
 2.12.கசட் மட 787

முனியும்; என்மனயர் சாலவும் மூர்க்கர் என்மனயன்மாரும் மிகவும் ஆராயாது

ஏதம் பசய்யும் தன்மமயர்; இன்கன தனி தரும் இவ்விடமும்
இனியியங்குவாரின்மமயின் இப்ப ாழுகத தனிமம மயத் தரும்; ஐய ஐயகன;
குன்றமும் இந்நிலத்து அன்று நினது குன்றமும் இந்நிலத்தின் கண்ணதன்று;
அதனால் ஈண்டுநிற்கத் தகாது எ - று.
அம் லவர் மகபசகுத்தற்குத் தக்க திண்மம முதலாகிய இயல்பு
அதற்பகக்காலத்து முண்மமயால், பசகுக்குபமன நிகழ்காலத்தாற் கூறினார்.
இந்நிமலத்தன்பறன் து ாடமாயின், இக்குன்றமும் இவ்வாறு மகளிரும்
ஆடவருந் தமலப்ப ய்து பசால்லாடு நிமலமமத் தன்பறனவுமரக்க.
பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. இவ்விடம் மிக்க காவமலயுமடத்து
இங்குவாரன்மிபனன்றாபளன, இவ்விடத் தருமமமய மமறயாது
எனக்குமரப் ாளாயது என்கட்கிடந்த ரிவினானன்கற; இத்துமணயும்
ரிவுமடயாள் எனதாற்றாமமக் கிரங்கி முடிக்குபமன ஆற்றுபமன் து. 98

விளக்கவுமர

12.9 காப்புமடத்பதன்றுமறுத்தல்
காப்புமடத்பதன்று மறுத்தல் என் து பசவ்வியிலபளன்றது பசவ்விப ற்றாற்
குமறயில்மலபயன்றாளாபமன உட்பகாண்டு நிற் , கதிரவன் மமறந்தான்;
இவ்விடம் காவலுமடத்து; நும் மிடமுஞ் கசய்த்து; எம்மமயன்மாருங் கடியர்;
யாந்தாழ்ப் ின் அன்மனயு முனியும்; நீரும் க ாய் நாமளவாருபமன
இமசயமறுத்துக் கூறா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.9. காப்புமடத் பதன்று
கசட் டுத்தது.

அந்தியின் வாபயழி லம் லத்

பதம் ரன் அம்ப ான்பவற் ிற்
ந்தியின் வாய்ப் ல வின்சுமள
ம ந்கத பனாடுங்கடுவன்
மந்தியின் வாய்க்பகாடுத் கதாம்புஞ்
சிலம் மனங்கனிய
முந்தியின் வாய்பமாழி நீகய
பமாழிபசன்றம் பமாய்குழற்கக. #756

இதன் ப ாருள்:
அந்தியின்வாய் எழில் அம் லத்து எம் ரன் அம் ப ான் பவற் ில் அந்தியின்கண்
உண்டாகிய பசவ்வாபன ழிமலயுமடய அம் லத்தின்கணுளனாகிய எம்முமடய
 2.12.கசட் மட 788

எல்லாப் ப ாருட்கும் அப் ாலாயவனது அழகிய ப ான்மனயுமடய

பவற் ிடத்து; ந்தியின்வாய்ப் ம ந்கதபனாடும் லவின் சுமள ந்தியாகிய
நிமரயின்கட் பசவ்வித்கதகனாடும் லாச்சுமளமய; கடுவன் மந்தியின்வாய்க்
பகாடுத்து ஓம்பும் சிலம் கடுவன் மந்தியினது வாயில் அருந்தக்பகாடுத்துப்
ாதுகாக்குஞ் சிலம்ம யுமடயாய்; மனம் கனிய முந்தி இன் வாய்பமாழி அம்
பமாய் குழற்கு நீகய பசன்றுபமாழி அவள் மனபநகிழ விமரந்து இவ்வினிய
வாய்பமாழிகமள அம்பமாய்த்த குழமலயுமடயாட்கு நீகய பசன்று
பசால்லுவாயாக எ - று.
எல்லாப்ப ாருமளயுங் கடந்தானாயினும் எமக்கண்ணிய பனன்னுங்கருத்தான்,
எம் ரபனன்றார். பவற் ிற் சிலம் பவன விமயயும். ந்தி
லாநிமரபயன் ாருமுளர். சிலம் ப ன்றது பவற் ிபனாரு க்கத்துளதாகிய
சிறுகுவட்மட. வாய்பமாழி பமாழிபயன்னுந் துமணயாய் நின்றது. மனங்கனியு
பமன் தூஉம் நின்வாய்பமாழி பயன் தூஉம் ாடம். மந்தி உயிர்வாழ்வதற்குக்
காரணமாகியவற்மறக் கடுவன் தாகனபகாடுத்து மனமகிழ்வித்தாற் க ால
அவள் உயிர்வாழ்வதற்குக் காரணமாகிய நின் வார்த்மதகமள நீகயகூறி
அவமளமனமகிழ்விப் ாயாகபவன உள்ளுமறயுவமங் கண்டுபகாள்க.
பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. 99

விளக்கவுமர

12.10 நீகயகூபறன்றுமறுத்தல் நீகய கூபறன்று மறுத்தல் என் து இவள்

இவ்விடத்து நிமலமமமய மமறயாது எனக்குமரப் ாளாயது என்கட்கிடந்த
ரிவினானன்கற; இத்துமணப் ரிவுமடயாள் எனக்கிது முடியாமம
யில்மலபயனத் தமலவன் உட்பகாண்டுக ாய்ப் ிற்மறஞான்று பசல்ல, கதாழி
யான் குற்கறவன் மகளாகலிற் றுணிந்துபசால்ல மாட்டுகின்றிகலன்; இனி நீகய
பசன்று நின்குமறயுள்ளது பசால்பலனத் தானுடம் டாது மறுத்துக் கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
12.10. அஞ்சுதும் ப ரும ஞ்சின் பமல்லடிமயக்
கூறுவ நீகய கூறு பகன்றது.

பதங்கம் ழங்கமு கின்குமல

சாடிக் கதலிபசற்றுக்
பகாங்கம் ழனத் பதாளிர்குளிர்
நாட்டிமன நீயுமமகூர்
ங்கம் லவன் ரங்குன்றிற்
குன்றன்ன மா மதப் ச்
 2.12.கசட் மட 789

சிங்கந் திரிதரு சீறூர்ச்

சிறுமிபயந் கதபமாழிகய. #757

இதன் ப ாருள்:
பதங்கம் ழம் கமுகின் குமல சாடி மூக்கூழ்த்து விழுகின்ற பதங்கம் ழம்
கமுகினது குமலமய உதிர கமாதி; கதலி பசற்று வாமழகமள முறித்து;
பகாங்கம் ழனத்து ஒளிர் குளிர்நாட்டிமன நீ பூந்தாமதயுமடய ழனத்துக்கிடந்து
விளங்குங் குளிர்ந்த நாட்டினுள்ளாய்நீ; எம் கதபமாழி எம்முமடய கதபமாழி;
உமம கூர் ங்கு அம் லவன் ரங்குன்றில் உமம சிறந்த ாகத்மத உமடய
அம் லவனது ாங்குன்றிடத்து குன்று அன்ன மா மதப் ச் சிங்கம் திரிதரும்
சீறூர்ச் சிறுமி; மமலக ாலும் யாமனகள் நடுங்கச் சிங்கங்கள் கவட்டந்திரியுஞ்
சீறூர்க்கணுள்ளாள் ஓர் சிறியாள்; அதனால் எம்கமாடு நீ பசால்லாடுதல் தகாது
எ - று.
நாட்டிமன பயன் தற்கு நாட்மடயிடமாகவுமடமயபயன இரண்டாவதன்
ப ாருள் ட உமரப் ினுமமமயும். ரங்குன்றிற் சீறூபரனவிமயயும்.
ப ருங்காட்டிற் சிறுகுரம்ம பயன் து க ாதர, சிங்கந் திரிதரு சீறூபரன்றாள்.
பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. 100

விளக்கவுமர

12.11 குலமுமற கூறிமறுத்தல் குலமுமற கூறிமறுத்தல் என் து நீகய கூபறனச்

பசால்லக் ககட்டு, உலகத்து ஒருவர்கண் ஒருவர் ஒருகுமற கவண்டிச் பசன்றால்
அக்குமற நீகய முடித்துக்பகாள்பளன் ாரில்மல; அவ்வாறன்றி
இவளிந்நாபளல்லாம் என்குமறமுடித்துத் தருகவ பனன்று என்மன யவகம
யுழற்றி, இன்று நின்குமற நீகய முடித்துக் பகாள்பளன்னாநின்றாபளனத்
தமலமகன் ஆற்றாதுநிற் , அவமன யாற்றுவிப் து காரணமாக, நீர் ப ரியீர்;
யாஞ்சிறிகயம்; ஆகலான் எம்கமாடு நுமக்குச் பசால்லாடுதல் தகாபதனக்
குலமுமறகூறி மறுத்துமரயாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.11 பதாழுகுலத்தீர் பசாற்காககம்
இழிகுலத்கத பமனவுமரத்தது.

சிமலபயான்று வாணுதல் ங்கன்சிற்

றம் ல வன்கயிமல
மமலபயான்று மாமுகத் பதம்மமயர்
எய்கமண மண்குளிக்குங்
கமலபயான்று பவங்கமண கயாடு
கடுகிட்ட பதன்னிற்பகட்கடன்
 2.12.கசட் மட 790

பகாமலபயான்று திண்ணிய வாமறயர்

மகயிற் பகாடுஞ்சிமலகய. #758

இதன் ப ாருள்:
சிமல ஒன்று வாணுதல் ங்கன் சிமலமய பயாக்கும் வாணுதமலயுமடயாளது
கூற்மறயுமடயான்; சிற்றம் லவன் சிற்றம் லவன்; கயிமல மமல ஒன்று மா
முகத்து எம் ஐயர் எய்கமண மண் குளிக்கும் அவனது கயிமலக்கண் மமலமய
பயாக்கும் யாமன முகத்து எம்மமயன்மார் எய்யுங்கமண அவற்மறயுருவி
மண்ணின்கட்குளிப் க்காண்டும்; கமல ஒன்று பவம் கமணகயாடு கடுகிட்டது
என்னில் அவ்வாறன்றி ஒருகமல இவபரய்த பவய்ய வம் ிகனாடு
விமரந்கதாடிற்றாயின்; ஐயர் மகயில் பகாடுஞ் சிமலபகட்கடன் பகாமல ஒன்று
திண்ணிய ஆறு இவ்மவயர் மகயில் வமளந்த சிமல, பகட்கடன்,
பகாமலயாகிய பவான்று திண்ணிய வாபறன்! எ - று.
கயிமலக்கண் மண்குளிக்குபமன விமயயும். பகாடுஞ்சர பமன் தூஉம் ாடம்.
#9; 101

விளக்கவுமர

12.12 நமகயாடிமறுத்தல் நமகயாடி மறுத்தல் என் து இவள்

குலமுமறகிளத்தலான் மறுத்துக்கூறியவாறன்பறன மனமகிழ்ந்துநிற் ,
இனியிவனாற் றுவாபனன உட்பகாண்டு, ின்னுந்தமழபயதிராது, எம்மமயன்
மாகரவுங்கண்டறிகவம்; இவ்மவயர் மகயிகலப்க ாலக் பகாமலயாற்றிண்ணியது
கண்டறிகயபமன அவகனவாடல் பசால்லி நமகபயாடு மறுத்துக் கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
12.12 வாட்டமழ பயதிராது கசட் டுத் தற்கு
பமன்னமகத் கதாழி யின்னமக பசய்தது.

மமத்தமழ யாநின்ற மாமிடற்

றம் ல வன்கழற்கக
பமய்த்தமழ யாநின்ற வன் ினர்
க ால விதிர்விதிர்த்துக்
மகத்தமழ கயந்திக் கடமா
வினாய்க்மகயில் வில்லின்றிகய
ித்தமழ யாநிற் ராபலன்ன
ாவம் ப ரியவகர. #759

இதன் ப ாருள்:
மம தமழயாநின்ற மா மிடற்று அம் லவன் கழற்கக கருமம மிகாநின்ற
 2.12.கசட் மட 791

கரியமிடற்மறயுமடய அம் லவனது கழற்கண்கண; தமழயாநின்ற பமய்

அன் ினர் க ால விதிர் விதிர்த்து ப ருகாநின்ற பமய்யன்ம யுமடயவமரப்
க ால மிகநடுங்கி; மக தமழ ஏந்தி மகக்கண்கண தமழமய ஏந்தி; கடமா
வினாய் இதகனாடு மாறு டக் கடமாமவ வினாவி; மகயில் வில் இன்றிகய
தன்மகயில் வில்லின்றிகய; ப ரியவர் ித்தமழயா நிற் ர்- இப்ப ரியவர்
ித்தமழயாநின்றார்; என்ன ாவம் - இஃபதன்ன தீவிமனகயா! எ - று.
மா கருமம. மாமிடபறன் து, ண்புத் பதாமகயாய் இன்னதிதுபவன்னுந்
துமணயாய் நிற்றலானும், மமத்தமழயா நின்ற பவன் து அக்கருமமயது
மிகுதிமய உணர்த்தி நிற்றலானும், கூறியது கூறாலாகாமமயறிக. அது
'தாமமரமீ மிமச' எனவும், 'குழிந்தாழ்ந்த கண்ண' (நாலடியார். தூய்தன்மம - 9)
எனவும் இத்தன்மம ிறவும் வருவனக ால. பமய்த்தமழயாநின்ற
வன்ப ன் தற்கு பமய்யாற்ற மழயாநின்ற அன்ப னினுமமமயும். ித்பதன்றது
ஈண்டுப் ித்தாற் ிறந்த அமழப்ம . அமழப்பு - ப ாருள் புணராகவாமச. 102

விளக்கவுமர

12.13 இரக்கத்பதாடு மறுத்தல்

இரக்கத்பதாடு மறுத்தல் என் து இவள் என்னுடகன நமகயாடுகின்றது
தமழவாங்குதற்ப ாருட்படன உட்பகாண்டு நிற் , ின்மனயுந் தமழகயலாது,
இவ்மவயர் இவ்வாறு மயங்கிப் ித்தமழயாநிற்றற்குக் காரணபமன்கனாபவன்று
அதற்கிரங்கி மறுத்துக்கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.13. மகயுமற பயதிராது காதற் கறாழி
மயய நீப ரி தயர்த்தமன பயன்றது.

அக்கும் அரவும் அணிமணிக்

கூத்தன்சிற் றம் லகம
ஒக்கு மிவள பதாளிருரு
வஞ்சிமஞ் சார்சிலம் ா
பகாக்குஞ் சுமனயுங் குளிர்தளி
ருங்பகாழும் க ாதுகளும்
இக்குன்றி பலன்றும் மலர்ந்தறி
யாத வியல் ினகவ. #760

இதன் ப ாருள்:
மஞ்சு ஆர் சிலம் ா மஞ்சார்ந்த சிலம்ம யுமடயாய்; அக்கும் அரவும் அணி
மணிக் கூத்தன் சிற்றம் லம் ஒக்கும் இவளது ஒளிர் உரு அஞ்சி அக்மகயும்
அரமவயும் அணியும் மாணிக்கம்க ாலுங் கூத்தனது சிற்றம் லத்மத பயாக்கும்
 2.12.கசட் மட 792

இவளது விளங்காநின்ற வடிமவயஞ்சி; பகாக்கும் சுமனயும் மாக்களுஞ்

சுமனகளும்; குளிர் தளிரும் பகாழும் க ாதுகளும் குளிர்ந்த தளிர்களுங்
பகாழுவிய க ாதுகளும்; இக்குன்றில் என்றும் மலர்ந்து அறியாத இயல் ின
இக்குன்றில் எக்காலத்தும் விரிந்தறி யாத தன்மமமயயுமடய; அதனால்
ஈண்டில்லாத இவற்மற யாமணி யிற் கண்டார் ஐயுறுவர் எ - று.
தளிர்மலர்ந்தறியாத பவன்னுஞ் சிமனவிமன முதன்கமகலறி யும்,
க ாதுமலர்ந்தறியாத பவன்னும் இடத்துநிகழ்ப ாருளின் விமன
இடத்துகமகலறியும் நின்றன. 103

விளக்கவுமர

12.14 சிறப் ின்மம கூறிமறுத்தல்

சிறப் ின்மம கூறி மறுத்தல் என் து என் வருத்தத்திற்குக் கவலாநின்றனள்
இவளாதலின் எனக்கிது முடியாமம யில்மலபயன உட்பகாண்டுநிற் , கதாழி
இக்குன்றிடத்து மாவுஞ் சுமனயும் இவள் வடிவுக்கஞ்சி மலர்ந்தறியா, ஆதலான்
ஈண்டில்லாதனவற்மற யாமணியிற் கண்டார் ஐயுறுவபரன மறுத்துக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.14 மாந்தளிரும் மலர்நீலமும்
ஏந்தலிம்மமல யில்மலபயன்றது.

உருகு தமலச்பசன்ற வுள்ளத்தும்

அம் லத் தும்பமாளிகய
ப ருகு தமலச்பசன்று நின்கறான்
ப ருந்துமறப் ிள்மளகள்ளார்
முருகு தமலச்பசன்ற கூமழ
முடியா முமலப ாடியா
ஒருகு தமலச்சின் மழமலக்பகன்
கனாமவய கவாதுவகத. #761

இதன் ப ாருள்:
உருகுதமலச் பசன்ற உள்ளத்தும் அன் ருமடய உருகுதமலயமடந்த
உள்ளத்தின்கண்ணும்; அம் லத்தும் அம் லத்தின்கண்ணும்; ஒளி ப ருகுதமலச்
பசன்று நின்கறான் இரண்டிடத்துபமாப் ஒளிப ருகுதமலயமடந்து நின்றவனது;
ப ருந்துமறப் ிள்மள ப ருந்துமறக்கணுளளாகிய எம் ிள்மள யுமடய; கள்
ஆர் முருகு தமலச்பசன்ற கூமழ முடியா கதனார்ந்த நறுநாற்றம்
தம்மிடத்தமடந்த குழல்கள் முடிக்கப் டா; முமல ப ாடியா முமலகள்
கதான்றா; ஒரு குதமலச் சின் மழமலக்கு - ஒரு குதமலச் சின்மழமல
 2.12.கசட் மட 793

பமாழியாட்கு; ஐய - ஐயகன; ஓதுவது என்கனா நீ பசால்லுகின்றவிது யாதாம்!

சிறிதுமிமயபுமடத்தன்று எ-று.
ஏகாரம்: அமசநிமல. கள்ளார் கூமழபயன விமயயும். குதமலமம
விளங்காமம. மழமல இளஞ்பசால். சின்மழமல திறத்பதன நான்காவது
ஏழாவதன் ப ாருட்கண் வந்தபதனினு மமமயும். இமவ நான்கற்கும் பமய்ப்
ாடும் யனும் அமவ. 104

விளக்கவுமர

12.15 இளமம கூறிமறுத்தல்

இளமம கூறி மறுத்தல் என் து அவளது வடிவுக்கஞ்சி
மலர்ந்தறியாபவன்றதல்லது மறுத்துக்கூறியவாறன்று; சிறப் ின்மம
கூறியவாபறன உட்பகாண்டு, சிறப்புமடத் தமழ பகாண்டு பசல்ல, அதுகண்டு,
குழலும் முமலயுங் குவியாத குதமலச் பசால்லிக்கு நீ பசால்லுகின்ற காரியம்
சிறிதுமிமய புமடத் தன்பறன அவளதிளமம கூறி மறுத்துமரயாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
12.15. முமளபயயிற் றரிமவ
விமளவில பளன்றது.

ண்டா லியலு மிமலவளர்

ாலகன் ார்கிழித்துத்
பதாண்டா லியலுஞ் சுடர்க்கழ
கலான்பதால்மலத் தில்மலயின்வாய்
வண்டா லியலும் வளர்பூந்
துமறவ மமறக்கிபனன்மனக்
கண்டா லியலுங் கடனில்மல
பகால்கலா கருதியகத. #762

இதன் ப ாருள்:
ண்டு ஆல் இயலும் இமல வளர் ாலகன் முற்காலத்து ஆலின்கணுளதாம்
இமலயின்கட்டுயின்ற ாலகனாகிய மாகயான்; ார் கிழித்து பதாண்டால்
இயலும் சுடர்க் கழகலான் நிலத்மதக் கிழித்துக் காணாமமயிற் ின்பறாண்டா
பலாழுகுஞ் சுடர்க் கழமலயுமடயானது; பதால்மலத் தில்மலயின் வாய் வண்டு
மழயதாகிய தில்மலவமரப் ி னுண்டாகிய வண்டுகள்; ஆல் இயலும் வளர்
பூதுமறவ ஆலிப்க ாடு திரிதரும் மிக்க பூக்கமளயு மடய துமறமய
யுமடயாய்; கண்டால் ஆராய்ந்தால்; என்மன மமறக்கின் கருதியது இயலும்
கடன் இல்மல பகால் என்மன மமறப் ின் நீ கருதியது முடியு முமறமம
 2.12.கசட் மட 794

யில்மல க ாலும் எ-று.

ண்டு பதாண்டாலியலுபமனவும், தில்மல வமரப் ிற்றுமற பயனவுமிமயயும்.
தில்மலக்கட்டுமறவபனனினுமமமயும். பமய்ப் ாடு: அச்சத்மதச் சார்ந்த நமக.
இவள் நகுதலான் என்குமறயின்ன பதன உணர்ந்த ஞான்று தாகன
முடிக்குபமன நிமனந்து ஆற்று வானாவது யன். 105

விளக்கவுமர

12.16 மமறத்தமம கூறி நமகத்துமரத்தல்

மமறத்தமம கூறி நமகத்துமரத்தல் என் து இவளதிளமம கூறுகின்றது
தமழவாங்குதற்ப ாருட்டன்றாககவண்டும்; அதுவன்றி இந்நாபளல்லாமிமயய
மறுத்து இப்ப ாழுது இவளிமளயபளன்று இமயயாமமகூறி மறுக்ககவண்டிய
பதன்மன? இனி யிவ்பவாழுக்கம் இவமளபயாழிய பவாழுகக் கடகவபனன
உட்பகாண்டுநிற் , நீ பயன்மன மமறத்தகாரியம் இனி நினக்கு முடியாபதன
அவகனாடு நமகத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.16. என்மனமமறத்த ின் எண்ணியதரிபதன
நன்னுதல்கதாழி நமகபசய்தது.

மத்தகஞ் கசர்தனி கநாக்கினன்

வாக்கிறந் தூறமுகத
ஒத்தகஞ் கசர்ந்பதன்மன யுய்யநின்
கறான்தில்மல பயாத்திலங்கும்
முத்தகஞ் கசர்பமன் னமகப்ப ருந்
கதாளி முகமதியின்
வித்தகஞ் கசர்பமல்பலன் கநாக்கமன்
கறாஎன் விழுத்துமணகய. #763

இதன் ப ாருள்:
மத்தகம் கசர் தனி கநாக்கினன் பநற்றிமயச் கசர்ந்த தனிக்கண்மணயுமடயான்;
வாக்கு இறந்து ஊறு அமுது ஒத்து அகம் கசர்ந்து என்மன உய்ய நின்கறான்
பசால்லளமவக் கடந்து ஊறுமமுதத்மதபயாத்து மனத்மதச் கசர்ந்து என்மன
யுய்ய நின்றவன்; தில்மல ஒத்து இலங்கு அவனது தில்மலமய பயாத்
திலங்கும்; முத்து அகம் கசர் பமல் நமகப் ப ருந்கதாளி முத்துப் க ாலும்
எயிறுகளுள்ளடங்கிய மூரன்முறுவமலயுமடய ப ருந் கதாளியது; முகமதியின்
வித்தகம் கசர் பமல் என் கநாக்கம் அன்கறா என் விழுத்துமண முகமாகிய
மதியின் கணுண்டாகிய சதுரப் ாட்மடச் கசர்ந்த பமல்பலன்ற கநாக்கமன்கறா
எனது சிறந்ததுமண! அதனால் ஆற்றத்தகும் எ - று.
 2.12.கசட் மட 795

வாக்கிறந்பதன் தூஉம், அமுபதாத்பதன் தூஉம், அகஞ்

கசர்ந்பதன் தகனாடிமயயும். உய்ய நின்கறாபனன்னுஞ் பசாற்கள்
உய்வித்கதாபனன்னும் ப ாருளவாய், ஒருபசான்ன ீர்மமப் ட்டு இரண்டாவதற்கு
முடி ாயின. இலங்கு முகமதிபயன விமயயும். மறுத்தாளாயினும் நங்கண்
மலர்ந்த முகத்தபளன்னுங் கருத்தான் இலங்குமுகமதியிபனன்றான்.
உள்ளக்குறிப்ம நுண்ணிதின் விளக்கலின், வித்தகஞ்கசர்
பமல்பலகனாக்கபமன்றான். உள்ளக் குறிப்ப ன்றவாபறன்மன? முன்னர்ச்
'சின்மழமலக் பகன்கனா மவயகவாதுவ' (தி.8 ககாமவ ா.104) பதன்று
இமளயபளன மறுத்தவிடத்து, இந் நாபளல்லா மிமயய மறுத்து இப்ப ாழுது
இவளிமளயபளன்று இமயயாமம மறுத்தாள்; இவ்பவாழுக்கம் இனி இவமள
பயாழிய பவாழுகக் கடகவபனன்று தமலமகன் தன்மனத்திற் குறித்தான்;
அக்குறிப்ம த் கதாழி அறிந்து கூறினமமயின் வித்தகஞ்கசர்
பமல்பலகனாக்கமன்கறா எனக்குச் சிறந்ததுமண, ிறிதில்மலபயனத்
தனதாற்றாமம கதான்றக் கூறினான். பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: ஆற்றாமம
நீங்குதல். 106

விளக்கவுமர

12.17 நமக கண்டு மகிழ்தல்

நமக கண்டு மகிழ்தல் என் து இவள் தன்மன மமறத்தால் முடியா பதன்றது
மமறயாபதாழிந்தால் முடியு பமன்றாளாபமனத் தமலமகன் உட்பகாண்டுநின்று ,
உன்னுமடய சதுரப் ாட்மடச் கசர்ந்த பமல்பலன்ற கநாக்கமன்கறா எனக்குச்
சிறந்த துமண; அல்லது கவறு துமணயுண்கடாபவன அவளது நமக கண்டு
மகிழாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.17. இன்னமகத் கதாழி பமன்னமக கண்டு
வண்ணக் கதிர்கவ லண்ண லுமரத்தது.

விண்ணிறந் தார்நிலம் விண்டவ

பரன்றுமிக் காரிருவர்
கண்ணிறந் தார்தில்மல யம் லத்
தார்கழுக் குன்றினின்று
தண்ணறுந் தாதிவர் சந்தனச்
கசாமலப் ந் தாடுகின்றார்
எண்ணிறந் தாரவர் யார்கண்ண
கதாமன்ன நின்னருகள. #764
 2.12.கசட் மட 796

இதன் ப ாருள்:
விண் இறந்தார் நிலம் விண்டவர் என்று மிக்கார் இருவர் கண் இறந்தார்
விண்மணக்கடந்தவர் நிலத்மதப் ிளந்தவ பரன்று பசால்லப் டும்
ப ரிகயாரிருவருமடய கண்மணக்கடந்தார்; தில்மல அம் லத்தார்
தில்மலயம் லத்தின் கண்ணார்; கழுக்குன்றில் நின்று தண் நறுந் தாது இவர்
சந்தனச் கசாமலப் ந்து ஆடுகின்றார் எண் இறந்தார் அவரது
கழுக்குன்றின்கணின்று தண்ணிதாகிய நறிய தாது ரந்த சந்தனச்
கசாமலயிடத்துப் ந்தாடுகின்றார் இறப் ப் லர்; மன்ன- மன்னகன; நின் அருள்
அவர் யார் கண்ணகதா நினதருள் அவருள் யார்கண்ணகதா? கூறுவாயாக எ -
று.
விண்டவபரன் தற்கு முன்னுமரத்தது (தி.8 ககாமவ ா.24) உமரக்க.
அன்கனார்க்கு அரியராயினும் எம் மகனார்க்கு எளிய பரன்னுங் கருத்தால்
தில்மல யம் லத்தாபரன்றார். கசாமலக் கணின்பறன்று கூட்டினுமமமயும்.
எண்ணிறந்தார் லபரன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு: மருட்மகமயச் சார்ந்த
ப ருமிதம். நும்மாற் கருதப் டுவாமள அறிகயபனன்றாளாக, என்குமற
இன்னாள் கண்ணபதன அறிவித்தால் இவள் முடிக்குபமன நிமனந்து ஆற்று
வானா பமன் து யன். 107

விளக்கவுமர

12.18 அறியாள் க ான்றுநிமனவு ககட்டல்

அறியாள்க ான்று நிமனவுககட்டல் என் து தமலமகனது மகிழ்ச்சிகண்டு இவன்
வாடாமற் றமழவாங்குகவபனன உட்பகாண்டு, என்னுமடய கதாழியர்
எண்ணிறந்தாருளர்; அவருள் நின்னுமடய நிமனவு யார்கண்ணகதாபவனத்
தானறியாதாள் க ான்று அவனிமனவு ககளாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.18. கவந்தன் பசான்ன மாந்தளிர் கமனிமய
பவறியார் ககாமத யறிகய பனன்றது.

குவவின பகாங்மக குரும்ம

குழல்பகான்மற பகாவ்மவபசவ்வாய்
கவவின வாணமக பவண்முத்தங்
கண்மலர் பசங்கழுநீர்
தவவிமன தீர்ப் வன் தாழ்ப ாழிற்
சிற்றம் லமமனயாட்
குவவின நாண்மதி க ான்பறாளிர்
கின்ற பதாளிமுககம. #765
 2.12.கசட் மட 797

இதன் ப ாருள்:
தவவிமன தீர்ப் வன் தாழ்ப ாழில் சிற்றம் லம் அமனயாட்கு விரதங்களான்
வருந்தாமற் றவத்பதாழிமல நீக்கி அன் ர்க்கு இன்புறு பநறியருளியவனது
தாழ்ந்த ப ாழிமலயுமடய சிற்றம் லத்மத பயாப் ாட்கு; குவவின பகாங்மக
குரும்ம குவிந்த பகாங்மககள் குரும்ம மயபயாக்கும்; குழல் பகான்மற
குழல் பகான்மறப் ழத்மத பயாக்கும்; பசவ்வாய் பகாவ்மவ பசவ்வாய்
பகாவ்மவக் கனிமயபயாக்கும்; கவவின வாள் நமக பவண் முத்தம்
அதனகத்திடப் ட்ட வாணமக பவண்முத்மத பயாக்கும்; கண் மலர் பசங்கழுநீர்
கண்மலர்கள் பசங்கழு நீமர பயாக்கும்; ஒளிமுகம் உவவின நாள் மதிக ான்று
ஒளிர்கின்றது ஒளிமுகம் உவாவின் கணுளதாகிய பசவ்விமதி க ான்பறாளிரா
நின்றது எ - று.
தவ விமன தீர்ப் வபனன் தற்கு மிகவும் விமனகமளத்
தீர்ப் வபனனினுமமமயும். உவவினநாண்மதிபயன்றது 'கால குருகு'
(குறுந்பதாமக-25) என் து க ாலப் ன்மம பயாருமம மயக்கம். எப்ப ாழுதுந்
தன்னுள்ளத்திமடயறாது விளங்குதலின், ஒளிர்கின்ற பதன நிகழ்காலத்தாற்
கூறினான். உவவினமதி லகமலகள்கூடி நிமறந்த தன்மமமயயுமடய மதி.
நாண்மதி உவாவான நாளின்மதி. 108

விளக்கவுமர

12.19 அவயவங் கூறல் அவயவங் கூறல் என் து இன்னும் அவமள யிவள்

அறிந்திலள்; அறிந்தாளாயிற் றமழவாங்குவாபளன உட்பகாண்டு நின்று, என்னாற்
கருதப் ட்டாளுக்கு அவயவம் இமவபயனத் கதாழிக்குத் தமலமகன் அவளுமடய
அவயவங் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.19. அவயவ மவளுக்
கிமவயிமவ பயன்றது.

ஈசற் கியான்மவத்த வன் ி

னகன்றவன் வாங்கியபவன்
ாசத்திற் காபரன் றவன்தில்மல
யின்பனாளி க ான்றவன்கதாள்
பூசத் திருநீ பறனபவளுத்
தாங்கவன் பூங்கழல்யாம்
க சத் திருவார்த்மத யிற்ப ரு
நீளம் ப ருங்கண்ககள. #766
 2.12.கசட் மட 798

இதன் ப ாருள்:
ஈசற்கு யான் மவத்த அன் ின் அகன்று ஈசனிடத்து யான் மவத்த அன்புக ால
அகன்று; அவன் வாங்கிய என் ாசத்தின் காபரன்று அவனால் வாங்கப் ட்ட
எனது ாசம் க ாலக் கறுத்து; அவன் தில்மலயின் ஒளி க ான்று அவனது
தில்மலயிபனாளிமயபயாத்து; அவன் கதாள் பூசு அத்திருநீறு என பவளுத்து
அவன்கறாள்களிற் சாத்தும் அத்திரு நீறுக ாலபவளுத்து; அவன் பூங்கழல் யாம்
க சு அத்திரு வார்த்மதயின் ப ருநீளம் ப ருங்கண்கள் அவனுமடய
பூப்க ாலுந் திருவடிகமள யாம் க சும் அத்திருவார்த்மத க ால மிகவும்
பநடியவாயிருக்கும் என்னாற் காணப் ட்டவளுமடய ப ரிய கண்கள் எ - று.
அன் ினகன்பறன் தற்குப் ிறிதுமரப் ாருமுளர். தில்மலயி பனாளிக ாறல்
தில்மலயிபனாளிக ாலும் ஒளிமயயுமடத்தாதல். ஆககவ தில்மலகய
உவமமயாம். பூசத்திருநீறு பவள்ளிதாய்த் கதான்றுமாறுக ால
பவளுத்பதன்றும். க சத்திருவார்த்மத பநடிய வாயினாற்க ாலப்
ப ருநீளமாபமன்றும் விமனபயச்சமாக்கி, சில பசால் வருவித்துமரப் ினும்
அமமயும். ப ருநீளமாபமன ஆக்கம் வருவித்துத் பதாழிற் டவுமரக்க.
கண்களாற் ப ரிது மிடர்ப் ட்டா னாகலானும், கதாழிமயத் தனக்குக் காட்டின
க ருதவிமய உமடயன ஆகலானும், முன்னர்க் கண்மலர் பசங்கழுநீபரன்றும்
அமமயாது, ின்னும் இவ்வாறு கூறினான். கண்ணிற்குப் ிறிதுவமகயான்
உவமங்கூறாது இங்ஙனம் அகல முதலாயின கூறகவண்டியது எற்றிற்பகனின்,
அமவ கண்ணிற் கிலக்கணமுங் காட்டியவாறாம். என்மன இலக்கணமாமாறு?
கண்ணிற் கியல்பு கசடறக்கிளப் ின்
பவண்மம கருமம பசம்மம யகல
நீள பமாளிபயன நிகழ்த்துவர் புலவர்.1
ஆயின் இதனுட் பசம்மம கண்டிகலபமன் ார்க்குச் பசம்மமயுங் கூறிற்று.
அவன்கறாளிற் பூசத்திருநீபறன்றதனால் சிவப்புஞ் பசால்லியதாயிற்று. அது
பசம்மமயாற் கறான்றும் வரிபயனவறிக. யான்க சத் திருவார்த்மத பயன்னாது
யாபமன்ற பதன்மனபயனின், திருவார்த்மத க சுமன் ர் லராகலான்
யாபமன்று லராகக் கூறினான். இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு: உவமகமயச்
சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: ஐயமறுத்தல். ; 109

விளக்கவுமர

12.20 கண்ணயந்துமரத்தல்
கண்ணயந்துமரத்தல் என் து அவயவங் கூறியவழிக் கூறி யும் அமமயாது,
தனக்கு அன்று கதாழிமயக் காட்டினமம நிமன ந்து , ின்னுங் கண்ணயந்து
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 2.12.கசட் மட 799

12.20. கண்ணிமண ிறழ்வன

வண்ண முமரத்தது.

கதாலாக் கரிபவன்ற தற்குந்

துவள்விற்கு மில்லின்பதான்மமக்
ககலாப் ரிசுள கவயன்றி
கயகலம் இருஞ்சிலம்
மாலார்க் கரிய மலர்க்கழ
லம் ல வன்மமலயிற்
ககாலாப் ிரசமன் னாட்மகய
நீதந்த பகாய்தமழகய. #767

இதன் ப ாருள்:
இருஞ் சிலம் இருஞ்சிலம் ா; கதாலாக் கரிபவன்றதற்கும் எம்மம
கயதஞ்பசய்யவருந் கதாலாக்கரிமய நீபவன்றதற்கும்; துவள்விற்கும் யான்
குமறமறுப் வும் க ாகாது க ரன் ிமனயுமடமயயாய் நீ விடாது துவண்ட
துவட்சிக்கும்; இல்லின் பதான்மமக்கு ஏலாப் ரிசு உளகவ எமது குடியின்
ழமமக்ககலாத இயல்ம யுமடயபவன்று எம்மாற் பசய்யப் டாதன வுளகவ ;
ஐய ஐயகன; மாலார்க்கு அரிய மலர்க் கழல் அம் லவன் மமலயில்
மாலார்க்குமரிய மலர்க ாலுங் கழமலயுமடய அம் ல வனது மமலயின்கண்;
ககாலாப் ிரசம் அன்னாட்கு நீ தந்த பகாய் தமழ மவக்கப் டாத
கதமனபயாப் ாட்கு நீ தந்த பகாய்தமழமய; அன்றி ஏகலம்
ிறிகதாராற்றாகனகலம் எ - று.
உளகவ பயன்னு கமகாரம்: எதிர்மமற. அஃபதன்க ால பவனின் 'தூற்றாகத தூர
விடல்' (நாலடியார் - 75) என்றது தூற்றுபமன்று ப ாருள் ட்டவாறு க ால
பவன்றறிக. அன்றியும், ஏலாப் ரிசுளகவ பயன் தற்கு நாங்கள் இத்தமழ
வாங்குவதன் பறன்றது கருத்து. எமது குடிப் ிறப் ின் ழமம ற்றி அது
சுற்றத்தார் கூடி வாங்குவபதாழிந்து நாங்களாக வாங்கினாற் குடிப் ிறப்புக்குப்
ழிவருபமன் தமனப் ற்றிபயன்றவாறு. வழி ட்டுக் காணலு றாமமயின்,
மாலாபரன இழித்துக் கூறினாபரனினுமமமயும், உளகவலன்றி கலகயபமன் து
ாடமாயின், தமழ வாங்குகின்றவழி என்ப ாருட்டால் நீர் நுங்குடிக்
ககலாதனவற்மறச் பசய்யாநின்றீ பரன்று தமலமகன் கூறியவழி, நீ
பசய்ததற்குக் மகம்மாறு பசய்ய கவண்டுதுமாதலின் இற் ழியாங் குற்றம்
இதற்குளவாயினல்லது இதமனகயகல பமன்று கூறினாளாக வுமரக்க. என்றது
இற் ழியாங் குற்றம் இதற்குளவாகலான் ஏற்கின்கறம் நீ பசய்தவுதவிமயப்
ற்றி அல்லகதகலபமன்ற வாபறனவறிக. ககாலாற் ிரச பமன் து ாடமாயின்,
 2.12.கசட் மட 800

ககாலிடத் துப் ிரசம் என்றது ககாற்கறன். இது சுமவமிகுதியுமடமம

கூறியவாபறன வுமரக்க. கதாலாக்கரிபவன்றது முதலாயின நிகழ்ச்சி
பசய்யுளின் கட் கண்டிகல பமன் ார்க்கு இயற்மகப் புணர்ச்சியது நீக்கத்தின்கண்
நிகழ்ந்தனபவன வுமரக்க. அன்றியும் மடத்துபமாழி வகுத்துமர
பயன் னவற்றானுமறிக. அகறல் - அவன் கருத்திற்ககறல். பமய்ப் ாடு:
அச்சத்மதச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: குமறகநர்தல். 110

விளக்கவுமர

12.21 தமழபயதிர்தல்
தமழபயதிர்தல் என் து கண்ணயந்துமரப் க் ககட்ட கதாழி இவ்வாறு ஏற்றல்
எங்குடிக்ககலாவாயினும் நீ பசய்தவுதவிக்கும் நின்க ரன்புக்கும்
ஏலாநின்கறபனனக் கூறித் தமலமகன்மாட்டுத் தமழபயதிராநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
12.21. அகன்றவிடத் தாற்றாமமகண்டு
கவன்றகதாழி மகயுமறபயதிர்ந்தது.

கமழகாண் டலுஞ்சுளி யுங்களி

யாமனயன் னான்கரத்தில்
தமழகாண் டலும்ப ாய் தமழப் முன்
காண் னின் றம் லத்தான்
உமழகாண் டலும்நிமனப் ாகுபமன்
கநாக்கிமன் கநாக்கங்கண்டால்
இமழகாண் மணமுமல யாயறி
கயன் பசால்லும் ஈடவற்கக. #768

இதன் ப ாருள்:
கமழ காண்டலும் சுளியும் களி யாமன அன்னான் - குத்துககாமலக்
காண்டலும் பவகுளுங் களியாமனமய பயாப் ானுமடய; கரத்தில் தமழ
காண்டலும் ப ாய் முன் தமழப் க் காண் ன் மகயிற் றமழமயக் காண்டலும்
அப்ப ாழுது பசால்லத் தகும் ப ாய்மய முன்ப ருகக் காண்க ன்; அம் லத்தான்
உமழகாண்டலும் நிமனப்பு ஆகும் பமல் கநாக்கி அம் லத்தா னுமடய
மகயிலுமழமாமனக் காண்டலும் நிமனவுண்டாம் பமல்லிய கநாக்கத்மத
யுமடயாய்; மன் கநாக்கம் கண்டால் அம்மன்ன னுமடய புன்ககணாக்கத்மதக்
கண்டால்; இமழ காண் மண முமலயாய் இமழவிரும் ிக் காணப் டும் ப ரிய
முமலமய யுமடயாய்; இன்று அவற்குச் பசால்லும் ஈடு அறிகயன் இன்று
அவற்குப் ப ாய்பசால்லுபநறி யறிகின்றிகலன்; இனி யாது பசய்வாம்? எ - று.
 2.12.கசட் மட 801

குத்துககால் வமரத்தன்றி யாமன களிவமரத்தாயினாற் க ாலக் கழறுவார்

பசால்வயத்தனன்றி கவட்மக வயத்தனா யினாபனன் து க ாதரக்
கமழகாண்டலுஞ் சுளியுங் களியாமன யன்னா பனன்றாள்.
ஈண்டுக்கழறுவாபரன்றது கதாழி தன்மன. அதாவது மகயுமற லவற்மறயும்
ஆகாபவன்று தான் மறுத்ததமன கநாக்கி. தமலமகமள முகங்ககாடற்கு
இமழகாண் மண முமலயா பயனப் ின்னும் எதிர்முகமாக்கினாள்.
தமழபயதிர்ந்தாளாயினும் தமலமகளது குறிப் றியாமமயின், அவமனக்
கண்டிலள்க ாலக் கண்டாபலன எதிர்காலத்தாற் கூறினாள். இதமன
முகம்புகவுமரத்தல் எனினும் குறிப் றிதல் எனினுபமாக்கும். 111

விளக்கவுமர

12.22 குறிப் றிதல்

குறிப் றிதல் என் து தமலமகன் மாட்டுத் தமழ பயதிர்ந்த கதாழி இவளுக்குத்
பதற்பறனக் கூறுகவனாயின் இவள் மறுக்கவுங்கூடுபமன உட்பகாண்டு ,
இந்நாள்காறுந் தமழகய லாமமக்குத் தக்க ப ாய்பசால்லி மறுத்கதன் ; இன்று
அவனது கநாக்கங் கண்ட ின் ப ாய்பசால்லுபநறி அறிந்திகலன் ; இனிய வனுக்குச்
பசால்லுமாபறன்கனாபவனத் தமழகயற் ித்தற்குத் தமலமகளது
குறிப் றியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.22. தமழபயதிரா பதாழிவதற்ககார்
பசால்லறிகயபனனப் ல்வமளக்குமரத்தது.

தவளத்த நீறணி யுந்தடந்

கதாளண்ணல் தன்பனாரு ால்
அவளத்த னாம்மக னாந்தில்மல
யானன் றுரித்ததன்ன
கவளத்த யாமன கடிந்தார்
கரத்தகண் ணார்தமழயுந்
துவளத் தகுவன கவாசுரும்
ார்குழல் தூபமாழிகய. #769

இதன் ப ாருள்:
சுரும்பு ஆர் குழல் தூ பமாழி - சுரும் ார்ந்த குழமலயுமடய தூபமாழியாய்;
தவளத்த நீறு அணியும் தடந் கதாள் அண்ணல் பவண்மமமயயுமடய நீற்மறச்
சாத்தும் ப ரிய கதாள்கமளயுமடய அண்ணல்; தன் ஒரு ாலவள் அத்தன் ஆம்
மகன் ஆம் தில்மலயான் தனபதாரு ாகத்துளளாகிய அவட்குத் தந்மதயுமாய்
மகனுமாந் தில்மலயான்; அன்று உரித்தது அன்ன கவளத்த யாமன அவன்
 2.12.கசட் மட 802

அன்றுரித்த யாமனமய பயாக்குங் கவளத்மதயுமடய யாமனமய; கடிந்தார்

கரத்த கண் ஆர் தமழயும் துவளத் தகுவனகவா நம்கமல் வாராமற்
கடிந்தவருமடய மகய வாகிய கண்ணிற்காருந் தமழயும் வாடத் தகுவனகவா?
தகா எ - று.
தவளத்தநீறு கவளத்தயாமன என் ன; ன்மமபயாருமம மயக்கம்.
சிவதத்துவத்தினின்றுஞ் சத்திதத்துவந் கதான்றலின் அவளத் தனாபமன்றும்,
சத்திதத்துவத்தினின்றுஞ் சதாசிவதத்து வந்கதான்ற லின் மகனாபமன்றும்
கூறினார். 'இமவான்மகட்குத் தன்னுமடக் ககள்வன் மகன் றகப் ன்' (தி.8
திருப்ப ாற்சுண்ணம் ா.13) என் தூஉம் அப்ப ாருண்கமல் வந்தது.
கவளத்தயாமன பயன் த னால் தான் விரும்புங் கவளமுண்டு வளர்ந்த
யாமனபயன் தூஉம் கூறப் ட்டதாம். அது ஒருவராற் கட்டப் ட்டு
மிடிப் ட்டதன்றாகலான், அதமன பவல்வதரிது; அப் டிப் ட்ட யாமனமயயும்
பவன்றவர். அங்ஙனம் யாமன கடிந்த க ருதவியார் மகயனவுந் துவளத்
தகுவனகவா பவன்றதனால், அவருள்ளமுந் துவளாமற் குமறமுடிக்க
கவண்டுபமன் து குறிப் ாற் கூறினாள். உம்மம: சிறப்பும்மம.
ஏமழக்குமரத்தபதன விமயயும். இமவ யிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு:
அழுமகமயச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: குமறநயப் ித்தல். 112

விளக்கவுமர

12.23 குறிப் றிந்து கூறல்

குறிப் றிந்து கூறல் என் து குறிப் றிந்து முகங்பகாண்டு, அதுவழியாகநின்று,
யாமன கடிந்த க ருதவியார் மகயிற்றமழ யுந் துவளத்தகுகமா? அது துவளாமல்
யாம் அவரது குமற முடிக்க கவண்டாகவாபவனத் கதாழி நயப் க் கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
12.23. ஏமழக் கிருந்தமழ
கதாழிபகாண் டுமரத்தது.

ஏறும் ழிதமழ கயற் ின்மற்

கறலா விடின்மடன்மா
ஏறு மவனிட ங்பகாடி
கயற்றிவந் தம் லத்துள்
ஏறு மரன்மன்னும் ஈங்ககாய்
மமலநம் மிரும்புனம் காய்ந்
கதறு மமலபதாமலத் தாற்பகன்மன
யாஞ்பசய்வ கதந்திமழகய. #770
 2.12.கசட் மட 803

இதன் ப ாருள்: ஏந்திமழ - ஏந்திழாய்; தமழ ஏற் ின் ழி ஏறும்

தமழமயகயற் ின் தாகமபயாரு நட்புச்பசய்தாபரன்று ிறரிடத்து நமக்குப்
ழிகயறும்; ஏலாவிடின் அவன் மடல் மா ஏறும் அதமனகயலாபதாழியின்
ிறிகதாரு ாயமில்மலபயன்று அவன் மடலாகிய மாமவகயறும்; இட ம் பகாடி
ஏற்றி வந்து அம் லத்துள் ஏறும் தருமவடிவாகிய இட த்மதக் பகாடியின்
கண்மவத்து நமது ிறவித்துன் த்மத நீக்க ஒருப் ட்டுவந்து
அம் லத்தின்ககணறும்; அரன் மன்னும் ஈங்ககாய் மமல அரன் றங்கும்
ஈங்ககாய் மமலயின்; நம் இரும் புனம் காய்ந்து நமது ப ரிய புனத்மதயழித்து;
ஏறும் மமல பதாமலத்தாற்கு நம்மம கநாக்கி வந்கதறும் மமலக ாலும்
யாமன மயத் கதாற் ித்தவற்கு; யாம் பசய்வது என்மன யாஞ்பசய்வ
பதன்கனா? அதமன யறிகின்றிகலன் எ - று.
மற்று: விமனமாற்று. மடன்மாகவறுமவபனன்று தமழகய லாவிடினும்
ழிகயறுபமன் து டக் கூறினமமயானும், ஏறுமமல பதாமலத்தாற் பகன
அவன் பசய்த உதவி கூறினமமயானும், தமழகயற் கத கருமபமன் து டக்
கூறினாளாம். அன்றியுந் தமழகயற்றால் நமக்ககறும் ழிமய அறத்பதாடுநிமல
முதலாயின பகாண்டு தீர்க்கலாபமன்றும், ஏலாவிடின் அவன் மடன்மாமவ
கயறுதலான் வரும் ழி ஒன்றானுந் தீ ர்க்கமுடியா பதன்றும் கூறியவாறாயிற்று.
வகுத்துமரத்தல் தமழகயற்றகல கருமபமன்று கூறு டுத்துச் பசால்லுதல். #9;
113

விளக்கவுமர

12.24 வகுத்துமரத்தல்
வகுத்துமரத்தல் என் து உதவிகூறவும் ப ருநாணின ளாதலின் தமழ
வாங்கமாட்டாதுநிற் , அக்குறிப் றிந்து, இருவமகயானும் நமக்குப் ழிகயறும்;
அதுகிடக்க நமக்குதவி பசய்தாற்கு நாமுமுதவி பசய்யுமாபறன்கனாபவனத்
தமலமகள் தமழகயற்குமாறு வகுத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.24. கடித்தமழ பகாணர்ந்த காதற் கறாழி
மடக்பகாடி மாதர்க்கு வகுத்து மரத்தது.

பதவ்வமர பமய்பயரி காய்சிமல

யாண்படன்மன யாண்டுபகாண்ட
பசவ்வமர கமனியன் சிற்றம்
லவன் பசழுங்கயிமல
அவ்வமர கமலன்றி யில்மலகண்
டாயுள்ள வாறருளான்
 2.12.கசட் மட 804

இவ்வமர கமற்சிலம் ன்பனளி

திற்றந்த ஈர்ந்தமழகய. #771

இதன் ப ாருள்:
அருளான் - நம்மாட் டுண்டாகிய அருளான்; இவ்வமரகமல் சிலம் ன் எளிதில்
தந்த ஈர்ந்தமழ இம்மமலக்கட் சிலம் ன் எளிதாக்பகாணர்ந்து தந்த வாடாத
இத்தமழ; பசழும் கயிமல அவ்வமரகமல் அன்றி இல்மல வளவிய
கயிமலயாகிய அம்மமல யிடத்தல்லது ிறிகதாரிடத்தில்மல; இதமனக் பகாள்
வாயாக எ-று.
உள்ளவாபறன் து யான் கூறிய இது பமய்ம்மம பயன்றவாறு.
பதவ்வமர பமய் எரிகாய்சிமல ஆண்டு மகவமர பமய்பயரித்த வமரயாகிய
காய்சிமலமயப் ணி பகாண்டு; என்மன ஆண்டு பகாண்ட ின் என்மன
யடிமம பகாண்ட; பசவ்வமர கமனியன் சிற்றம் லவன் பசழுங்கயிமல
பசவ்வமரக ாலுந் திருகமனிமயயுமடயனாகிய சிற்றம் லவனது
பசழுங்மகமல பயனக் கூட்டுக.
பமய் எரிபயன் ன ஒருபசால்லாய்த் பதவ்வமரபயன்னும் இரண்டாவதற்கு
முடி ாயின. பமய்பயரித்த காய்சிமல பமய்பயரி காய்சிமலபயன
விமனத்பதாமகயாயிற்று. காய்சிமல: சாதியமட. ஐகாரத்மத
அமசநிமலயாக்கித் பதவ்வர் பமய்பயரித்தற்குக் காரண மாஞ்சிமலபயனினு
மமமயும். வலியனவற்மற வயமாக்கிப் யின்று ின் என்மனயாண்டா
பனன் து க ாதர, காய் சிமலயாண் படன்மன யாண்டுபகாண்ட பவன்றார்.
என்மனத் தனக்கடிமம பகாள்ளுதல் காரணமாகப் ிறிபதான்றின்
கமலிட்டுக்கல்மல வமளத்தான்; என்பனஞ்மச வமளத்தல் காரணமாக அல்லது
தனக்பகாரு மக யுண்டாய்ச் பசய்ததன்றுக ாலும் என் து கருத்து. 'கல்மல
பமன்கனி யாக்கும் விச்மசபகாண்படன்மன நின்கழற் கன் னாக்கினாய்' (தி.8
திருச்சதகம் ா.94.) என் துமது. கயிமலத் தமழமய எளிதிற்றந்தா
பனன்றதனான் வமரவு கவண்டியவழித் தமர் மறுப் ின் வமரந்து பகாள்ளுந்
தாளாண்மமயபனன் து கூறினாளாம். கண்டாபயன் து:
முன்னிமலயமசச்பசால். இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு: ப ரு மிதம். யன்:
மகயுமறகயற் ித்தல். 114

விளக்கவுமர

12.25 தமழகயற் ித்தல்

தமழ கயற் ித்தல் என் து தமழகயலாபதாழியினும் ழிகயறுமாயிற்
றமழகயற் கத காரியபமன உட்பகாண்டுநிற் , அக்குறிப் றிந்து, இத்தமழ
 2.12.கசட் மட 805

நமக்பகளிய பதான்றன்று; இதமன கயற்றுக்பகாள்வாயாகபவனத் கதாழி

தமலமகமளத் தமழ கயற் ியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
12.25. கருங்குழன் மடந்மதக் கரும்ப றற் கறாழி
இருந்தமழ பகாள்பகன விரும் ிக் பகாடுத்தது.

ாசத் தமளயறுத் தாண்டுபகாண்

கடான்தில்மல யம் லஞ்சூழ்
கதசத் தனபசம்மல் நீதந்
தனபசன் றியான்பகாடுத்கதன்
க சிற் ப ருகுஞ் சுருங்கு
மருங்குல் ப யர்ந்தமரத்துப்
பூசிற் றிலளன்றிச் பசய்யா
தனவில்மல பூந்தமழகய. #772

இதன் ப ாருள்:
ாசத்தமள அறுத்து ாசமாகிய தமளயிற் ட்டுக்கிடப் அத்தமளமய யறுத்து;
ஆண்டு பகாண்கடான் தில்மல யம் லம் சூழ் கதசத்தன தனக்குக் குற்கறவல்
பசய்ய என்மன யடிமமபகாண்டவனது தில்மலயம் லத்மதச் சூழ்ந்த
கதசத்தின் கணுள்ளன; பசம்மல்! நீ தந்தன - அச்சிறப்க யன்றிச் பசம்மால்
நின்னாற் றரப் ட்டன; பசன்று யான் பகாடுத்கதன் அவற்மறச் பசன்று யான்
பகாடுத்கதன்; க சில் ப ருகும் பகாடுப் ஆண்டு நிகழ்ந்தன வற்மறச்
பசால்லுகவனாயிற் ப ருகும்; சுருங்கு மருங்குல் சுருங்கிய
மருங்குமலயுமடயாள்; பூந்தமழ அப்பூந் தமழமய; அமரத்துப் பூசிற்றிலள்
அன்றிப் ப யர்ந்து பசய்யாதன இல்மல அமரத்துத் தன்கமனிபயங்கும்
பூசிற்றிலளல்லது ப யர்த்துச் பசய்யாதனவில்மல எ - று. என்றது இமவ
வாடுபமன்று கருதாது அமரத்துப் பூசினாற் க ாலத் தன்கமனிமுழுதும்
டுத்தாள் என்றவாறு. ப யர்த்பதன் து ப யர்ந்பதன பமலிந்துநின்றது.
ிமசந்தமரத்பதன்று ாட கமாதுவாருமுளர். பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்:
தமலமகமன யாற்றுவித்தல். 115

விளக்கவுமர

12.26 தமழவிருப்புமரத்தல் தமழ விருப்புமரத்தல் என் து தமலமகமளத் தமழ

கயற் ித்துத் தமலமகனுமழச் பசன்று, நீ தந்த தமழமய யான்பசன்று
பகாடுத்கதன்; அதுபகாண்டு அவள் பசய்தது பசால்லிற் ப ருகுபமனத்
தமலமகளது விருப் ங் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 2.13. கற்குறி 806

12.26. விருப் வள் கதாழி

ப ாருப் ற் குமரத்தது.

2.13. கற்குறி
வானுமழ வாளம் லத்தரன்
குன்பறன்று வட்கிபவய்கயான்
தானுமழ யாவிரு ளாய்ப்புற
நாப் ண்வண் தாரமகக ால்
கதனுமழ நாக மலர்ந்து
திகழ் ளிங் கால்மதிகயான்
கானுமழ வாழ்வுப ற் றாங்பகழில்
காட்டுபமார் கார்ப்ப ாழிகல. #773

இதன் ப ாருள்:
ஓர் கார்ப்ப ாழில் ஒரு கரிய ப ாழில்; புறம் பவய்கயான் தான் நுமழயா
இருளாய் புறபமங்குங் கதிகரான் றான்பசன்று நுமழயாதவிருளாய்; நாப் ண்
வண் தாரமக க ால் கதன் நுமழ நாகம் மலர்ந்து நடுவண் வளவிய வான்
மீ ன்க ாலத் கதன்கள் நுமழயும் நாகப்பூ மலர்ந்து; திகழ் ளிங்கான் திகழும்
ளிங்கால்; மதிகயான் கான் உமழ வாழ்வு ப ற்றாங்கு எழில் காட்டும்
திங்கட்கடவுள் வானிடத்து வாழ்மவபயாழிந்து கானிடத்து வாழ்தமலப்
ப ற்றாற்க ாலத் தனபதழிமலப் புலப் டுத்தும் எ-று.
வான் உமழ வாள் இருட்கு அப் ாலாகிய வானிடத் துண்டாகிய ஒளி;
அம் லத்து அரன் இவ்வண்ணஞ் கசயனாயினும் அணியனாய்
அம் லத்தின்கணுளனாகிய அரன்; குன்று என்று வட்கி பவய்கயான் தான்
நுமழயா அவனது மமலபயன்று கூசினாற்க ால பவய்யவன்
நுமழயாபவனக்கூட்டுக. 'அண்ட மாரிரு ளூடு கடந்தும் - ருண்டு
க ாலுகமாபராண் சுடர்' (தி.5 .97 ா.2) என் தூஉம் அப்ப ாருண்கமல் வந்தது.
வட்கி பயன் தனால் முன் ற் றியுண்டானாதல் விளங்கும்.வானுமழ
வாபளன் தற்குக் கற் விறுதிக்கண் கதான்றிய முமற யாகன
வான்பசன்பறாடுங்கும் ஒளிபயன்றுமரப் ாருமுளர். புறம் இருளாபயனவும்,
நாகமலர்ந் பதனவும், சிமனவிமன முதன்கமகலறி நின்றன. புறம் இருளா
பயன் து இடத்து நிகழ்ப ாருளின் விமன இடத்தின்கமகலறி நின்றது. இது
குறிப்ப ச்ச மாதலான், ஆண்டு வாபவன் து கருத்து. பமய்ப் ாடு: உவமக.
யன்: குறியிட முணர்த்துதல். 116

விளக்கவுமர
 2.13. கற்குறி 807

13.1 குறியிடங் கூறல்

குறியிடங் கூறல் என் து தமழவிருப்புமரத்த கதாழி ஆங்கவள்
விமளயாடுமிடத்து ஒரு கரியப ாழில் கதிரவன் நுமழயாவிருளாய் நடுவண் ஒரு
ளிக்குப் ாமறமயயுமடத்தா யிருக்கும்; அவ்விடத்து வருவாயாகபவன்று
தமலமகனுக்குக் குறியிடங் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.1. 9; வாடிடத் தண்ணல் வண்தமழ பயதிர்ந்தவள்
ஆடிடத் தின்னியல் றிய வுமரத்தது.

புயல்வள ரூசல்முன் ஆடிப்ப ான்

கன ின்மனப் க ாய்ப்ப ாலியும்
அயல்வளர் குன்றில்நின் கறற்றும்
அருவி திருவுருவிற்
கயல்வளர் வாட்கண்ணி க ாதரு
காதரந் தீர்த்தருளுந்
தயல்வளர் கமனிய னம் லத்
தான்வமரத் தண்புனத்கத. #774

இதன் ப ாருள்:
ப ான்கன ப ான்கன; காதரம் தீர்த்து அருளும் தயல் வளர் கமனியன் ிறவி
காரணமாகவரு மச்சத்மத நீக்கி அருள்பசய்யுந் மதயல் தங்குந் திருகமனிமய
யுமடயவனாகிய; அம் லத்தான் வமரத் தண் புனத்து அம் லத்தானது
மமலயிற் குளிர்ந்த புனத்தின்கண்; புயல் வளர் ஊசல் முன் ஆடி புயல்தங்கு
மூசமல முன்னாடி; ின்மனப் க ாய் ின்க ாய்; அயல்ப ாலியும் வளர் குன்றில்
நின்று அருவி ஏற்றும் அதற்கயலாகிய ப ாலியும் உயர்ந்த குன்றின்கணின்று
அருவிமய ஏற்க ாம்; திரு உருவின்கயல் வளர் வாள் கண்ணி க ாதரு
திருப்க ாலும் உருவிமனயும் கயல்க ாலும் வாட்கண்மணயுமுமடயாய், நீ
க ாதுவாயாக எ-று.
உயர்ந்த வமழ மரத்திற் பறாடுத்தலால், புயல் வளரூசபலன்றாள்,
வளர்கண்பணனவிமயயும், ஈண்டு வளர் என் து: உவமமயுருபு. வாள்: உவமம;
ஒளிபயனினுமமமயும். தண்புனத்துப் க ாதருபவன இமயப் ினுமமமயும்.
பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம்; உவமகயுமாம். யன்: குறியிடத்துப் க ாதருதல். 117

விளக்கவுமர

13.2 ஆடிடம் டர்தல்

ஆடிடம் டர்தல் என் து தமலமகனுக்குக் குறியிடங் கூறின கதாழி யாம்
புனத்தின்கட்க ாய் ஊசலாடி அருவிகயற்று விமளயாடுகவம் க ாதுவாயாகபவனத்
 2.13. கற்குறி 808

தமலமகமள ஆயத் பதாடுங் பகாண்டு பசன்று ஆடிடம் டராநிற்றல். அதற்குச்

பசய்யுள்
13.2. வண்தமழ பயதிர்ந்த பவாண்படாடிப் ாங்கி
நீடமமத் கதாளிபயா டாடிடம் டர்ந்தது.

திமனவளங் காத்துச் சிலம்ப திர்

கூஉய்ச்சிற்றின் முற்றிமழத்துச்
சுமனவளம் ாய்ந்து துமணமலர்
பகாய்து பதாழுபதழுவார்
விமனவளம் நீபறழ நீறணி
யம் ல வன்றன்பவற் ிற்
புமனவளர் பகாம் ரன் னாயன்ன
காண்டும் புனமயிகல. #775

இதன் ப ாருள்: பதாழுது எழுவார் விமன வளம் நீறு எழ பதாழா நின்று

துயிபலழுவாருமடய விமனயினது ப ருக்கம் ப ாடியாக; நீறு அணி
அம் லவன்றன் பவற் ிற் தன் றிருகமனிக் கண் நீற்மறயணியும் அம் லவனது
பவற் ில்; புமன வளர் பகாம் ர் அன்னாய் மகபுமனயப் ட்ட
வளர்பகாம்ம பயாப் ாய்; திமனவளம் காத்து திமனயாகிய வளத்மதக் காத்து;
சிலம்பு எதிர்கூஉய் சிலம் ிற் பகதிரமழத்து; சிற்றில் முற்று இமழத்து சிற்றிமல
மிகவுமிமழத்து; சுமன வளம் ாய்ந்து சுமனப்புனலிற் ாய்ந்து; துமண மலர்
பகாய்து ஒத்த மலர்கமளக் பகாய்து; அன்ன புனமயில் காண்டும்
அத்தன்மமயவாகிய புனமயிமலக் காண்க ம் யாம் எ-று.
மமலக்கு வளமாதகனாக்கித் திமனவளபமன்றாள். திமனயினது
மிகுதிபயனினுமமமயும். பதாழுபதழுவாபரன்றது துயிபலழுங்காலத்தல்லது
முன்னுணர்வின்மமயான் உணர்வுள்ள காலத்து மறவாது நிமனவார்
என்றவாறு. நீறணிந்த ககாலம் பநஞ்சம் ிணிக்குபமழிலுமடமமயான்
அக்ககாலந் பதாழுபதழுவாருள்ளத்து நீங்காது நிற்றலான் ஆண்டுள்ளவிமன
நீறாபமன்னுங் கருத்தால், விமனவள நீபறழ நீறணியம் லவபனன்றார்.
புதல்வனது ிணிக்குத் தாய் மருந்துண்டாற்க ாலத் பதாழுபதழுவார்
விமனக்குத் தான ீறணிந்தாபனன் ாருமுளர். பவற் ிபனன்புழி பவற்ம த்
திமனகாத்தல் முதலாகிய பதாழிற்கு இடமாக வுமரப் ினுமமமயும்.
அத்தன்மமயவாகிய மயிபலன்றது ப ாருளதி காரத்திற் கூறப் ட்ட தமலமகள்
தான்றமியளாய் நின்று கண்ட மயிமல. இயற்மகப்புணர்ச்சிய திறுதிக்கட் கடாழி
தனது வாட்டத்மத வினவியக ாது யாகனாரிள மயிலாலுவது கண்கடன்;
அதமன நீயுங் காணப் ப ற்றிமல பயன வாடிகன பனன்று உமரப் க்
 2.13. கற்குறி 809

ககட்டாளாதலான், அதமனப் ற்றி அம்மயிமலக் காண்டு பமன்றாளாயிற்று.

பமய்ப் ாடு: அது. யன்: ஆயம் ிரிதல். 118

விளக்கவுமர

13.3 குறியிடத்துக்பகாண்டு கசறல்

குறியிடத்துக்பகாண்டு கசறல் என் து ஆடிடம் டர்ந்த கதாழி தமலமகனுக்குத்
தான்பசான்ன குறியிடத்து இவமளக் பகாண்டு பசன்றுய்க்கும்ப ாழுது ,
ஆயத்தாமரத் தம்மிடத்தி னின்று நீக்க கவண்டுதலின் திமனகாத்தல் முதலாகிய
விமளயாட்டுக்கமளத் தான் கூறகவ அவ்வவ்விமளயாட்டிற் குரியார் தமலமகள்
அவ்வவ் விடங்களிகல வருவபளன்று கருதித்கதாழி பசான்ன வமககய அவ்வவ்
விமளயாட்டு விருப் ினான் எல்லாரும் ிரிவர் ; அவ்வமக ஆயபவள்ளத்மதப்
ிரிவித்து, தமியளாய் நின்ற தமலமகமளயுங் பகாண்டு யாமும் க ாய்
மயிலாடல் காண்க பமன அக்குறியிடத்துச் பசல்லா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.3. அணிவள ராடிடத் தாய பவள்ள
மணிவளர் பகாங்மகமய மருங்க கன்றது.

நரல்கவ யினநின கதாட்குமடந்

துக்கநன் முத்தஞ்சிந்திப்
ரல்கவ யமறயுமறக் கும் ஞ்
சடிப் ரன் தில்மலயன்னாய்
வரல்கவய் தருவனிங் ககநிலுங்
ககபசன்றுன் வார்குழற்கீ ர்ங்
குரல்கவ யளிமுரல் பகாங்கர்
தடமலர் பகாண்டுவந்கத. #776

இதன் ப ாருள்:
உங்கக பசன்று யான் உவ்விடத்கத பசன்று; ஈர்ங்குரல் கவய் அளி முரல்
பகாங்கு ஆர் தடமலர் பகாண்டு வந்து கதனான ீரிய பூங்பகாத்மதமூடிய
அளிகள் முரலுந் தாதுநிமறந்த ப ரியமலர்கமளக் பகாய்து பகாண்டு வந்து;
உன் வார் குழற்கு கவய்தருவன் நின்னுமடய பநடியகுழற்கண் கவய்கவன்; ரன்
தில்மல அன்னாய் ரனது தில்மலமய பயாப் ாய்; நரல் கவய் இனம் நின
கதாட்கு உமடந்து உக்க நல்முத்தம் சிந்தி காற்றா பனான்கறாபடான்று கதய்ந்து
நரலும் கவய்த்திரள் உன்னுமடய கதாள்கட்கஞ்சிப் ிளத்தலான் உக்க நல்ல
முத்துக்கள் சிதறுதலால்; ரல் கவய் அமற ஞ்சு அடி உமறக்கும் ரல் மூடிய
ாமற நினது ஞ்சடிக் கணுமறக்கும்; வரல் இங்கக நில் அதனான் என்கனாடு
ஆண்டு வரற் ாமலயல்மல, ஈண்டு நிற் ாயாக எ-று.
 2.13. கற்குறி 810

யான்றருவன் நீ கவபயன்றும் ிறவாற்றானு முமரப் ாரு முளர். குரபலன் து

பூங்பகாத்மத. தடமல பரன் தற்குத் தடத்து மலபரன்றுமரப் ாருமுளர்.
ரல்கவயமற யுமறக்கும் வரல்; கவய்தருவன்; இங்ககநில்பலன்று
தமலமகமளத் கதாழி கூறி இவ்விடத்கத நில்பலன்றாள். பமய்ப் ாடு: அது.
யன்: தமலமகமளக் குறியிடத்துய்த்து நீங்குதல். 119

விளக்கவுமர

13.4 இடத்துய்த்து நீங்கல்

இடத்துய்த்து நீங்கல் என் து குறியிமடக் பகாண்டு பசன்ற கதாழி யான்
அவ்விடத்துச்பசன்று நின்குழற்குப் பூக்பகாய்து வருகவன்; அவ்விடம் கவய்
முத்துதிர்தலான் நினது பமல்லடிக்குத் தகாதாதலான் நீ என்கனாடு வாராது
இங்ககநின்று பூக்பகாய்வாயாக பவனத் தமலமகமளக் குறியிடத்து நிறுத்தித்
தான ீங்காநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.4. மடத்தமக மாதமர இடத்தகத் துய்த்து
நீங்க லுற்ற ாங்கி கர்ந்தது.

டமா சுணப் ள்ளி யிக்குவ

டாக்கியப் ங்கயக்கண்
பநடுமா பலனபவன்மன நீநிமனந்
கதாபநஞ்சத் தாமமரகய
இடமா விருக்கலுற் கறாதில்மல
நின்றவன் ஈர்ங்கயிமல
வடமார் முமலமட வாய்வந்து
மவகிற்றிவ் வார்ப ாழிற்கக. #777

இதன் ப ாருள்:
வடம் ஆர் முமல மடவாய் வடமார்ந்த முமலமயயுமடய மடவாய்; தில்மல
நின்றவன் ஈர்ங்கயிமல வார் ப ாழிற்கு வந்து மவகிற்று
தில்மலக்கணின்றவனது குளிர்ந்த கயிமலக்கண் நீண்ட இப்ப ாழிலிடத்து வந்து
தங்கியது; இக்குவடு டமாசுணப் ள்ளி ஆக்கி இக்குவட்மடப் டத்மதயுமடய
மாசுண மாகிய ள்ளியாக்கி; என்மனப் ங்கயக் கண் அந்பநடுமால் என நீ
நிமனந்கதா என்மன அம்மாசுணப் ள்ளியிற் றங்கும் ங்கயம் க ாலுங்
கண்மணயுமடய அந்பநடியமாபலன்று நீ நிமனந்கதா; பநஞ்சத்தாமமரகய
இடம் ஆ இருக்கல் உற்கறா பநடுமாலின் மார் ினன்றித்
தாமமரயினுமிருத்தலான் யான் நீங்கினும் என்பனஞ்சமாகிய தாமமரகய
நினக்கிடமாக இருக்க நிமனந்கதா?, கூறுவாயாக எ-று.
 2.13. கற்குறி 811

மாசுணப் ள்ளி மாசுணத் தானியன்ற ள்ளிபயனினு மமமயும். என்பனஞ்சத்

தாமமரக் கணிருக்கலுற்கறா பவன்றதனான், இப்ப ாழிற்கண் வந்து நின்றநிமல
ஒருஞான்றும் என்பனஞ்சினின்று நீங்காபதன உவந்து கூறினானாம்.
கயிமலமட வாபயன்றிமயப் ினு மமமயும். வான்ப ாழிபலன் தூஉம் ாடம்.
பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: தமலமகமளக் கண்டு தன் காதன்
மிகுதியாற்கறான்றிய க ருவமகமய ஆற்றகில்லான் ஆற்றுதல்; தமலமகமள
மகிழ்வித்தலுமாம். 120

விளக்கவுமர

13.5 உவந்துமரத்தல்
உவந்துமரத்தல் என் து கதாழி தமலமகமளக் குறியிமட நிறுத்தி நீங்காநிற் த்
தமலமகன் பசன்பறதிர்ப் ட்டு , இக்குவட்மட மாசுணப் ள்ளியாகவும் என்மனத்
திருமாலாகவும் நிமனந்கதா நீ இப்ப ாழிற்கண் வந்து நின்றபதனத் தமலமகமள
உவந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.5. களிமயிற் சாயமல பயாருசிமறக் கண்ட
ஒளிமலர்த் தாகரா னுவந்து மரத்தது.

பதாத்தீன் மலர்ப்ப ாழில் தில்மலத்பதால்

கலானரு பளன்னமுன்னி
முத்தீன் குவமளபமன் காந்தளின் 9;
மூடித்தன் ஏரளப் ாள்
ஒத்தீர்ங் பகாடியி பனாதுங்குகின்
றாள்மருங் குல்பநருங்கப்
ித்தீர் மணமுமல காபளன்னுக்
கின்னும் ப ருக்கின்றகத. #778

இதன் ப ாருள்:
பதாத்து ஈன் மலர்ப் ப ாழில் தில்மலத் பதால்கலான் அருள் என்ன முன்னி -
பகாத்துக்கமளயீனும் மலர்ப் ப ாழில்கமளயுமடய தில்மலயிற்
பறால்கலானதருள்க ால வந்பததிர்ப் ட்டு; முத்து ஈன் குவமள பமன் காந்தளின்
மூடி கண்ணர்த்
ீ துளியாகிய முத்மதவிடாநின்ற கண்ணாகிய குவமள கமளக்
மகயாகிய பமல்லிய காந்தட்பூவான் மூடி; தன் ஏர் அளப் ாள் ஒத்து அதகனாடு
சார்த்தித் தன்பனழிமல யளவிடுவாள் க ான்று; ஈர்ங்பகாடியின்
ஒதுங்குகின்றாள் மருங்குல் பநருங்க குளிர்ந்த பகாடியின்கண் நாணி
மமறகின்றவளது மருங்குலடர்ப்புண்ண; ித்தீர் மணமுமலகாள்
ித்மதயுமடயீர் மணமுமலகாள்; இன்னும் ப ருக்கின்றது என்னுக்கு
 2.13. கற்குறி 812

நும்ப ருமமகமல் இன்னு நீர்ப ருக்கின்ற பதற்றிற்கு? இது நன்றன்று எ-று.

தமக்காதார பமன்று கருதாது அடர்க்கின்றமம கநாக்கி, ித்தீபரன்றான்.
ப ருக்கின்ற பதற்றிற்கு நீர் ித்மதயுமடயீபரன விமனக்குறிப்பு
முற்றாகவுமரப் ினுமமமயும். இவ்வாறு தானாதர வுமரத்து இறுமருங்
குறாங்குவானாய்ச் பசன்று சாருபமன் து. ஈன்பகாடி, ஈன் மண
முமலபயன் னவும் ாடம். ஈன்பகாடி மலரீன்றபகாடி. அரிமவ மயபயன் து
ாடமாயின் நாணுதல் கண்ட பவன் னவற்மற ஒருபசால்லாக்கி முடிக்க.
பமய்ப் ாடு: அது. யன்: சார்தல் . 121

விளக்கவுமர

13.6 மருங்கமணதல்
மருங்கமணதல் என் து உவந்துமரப் க் ககட்ட தமலமகள் ப ருநாணினளாதலிற்
கண்புமதத்து ஒருபகாடியி பனாதுங்கி வருந்தாநிற் , பசன்றுசார்தலாகாமமயிற்
றமலமகன் அவ்வருத்தந் தணிப் ான்க ான்று, முமலபயாடு முனிந்து
அவளிறுமருங்கு றாங்கி யமணயாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.6. வாணுதல் அரிமவ நாணுதல் கண்ட
ககாமத கவலவன் ஆதர வுமரத்தது.

அளிநீ டளகத்தின் அட்டிய

தாதும் அணியணியும்
ஒளிநீள் சுரிகுழற் சூழ்ந்தபவாண்
மாமலயுந் தண்நறவுண்
களிநீ பயனச்பசய் தவன்கடற்
றில்மலயன் னாய்கலங்கல்
பதளிநீ யமனயப ான் கன ன்னு
ககாலந் திருநுதகல. #779

இதன் ப ாருள்:
நீ தண் நறவு உண் களி எனச் பசய்தவன் கடல் தில்மல அன்னாய் நீ குளிர்ந்த
நறமவயுண்ணுங் களிமகபனன்று ிறர் பசால்லும் வண்ணம் ஓரின் த்மத
பயனக்குச் பசய்தவனது கடமல யுமடய தில்மலமயபயாப் ாய்; அளி நீடு
அளகத்தின் அட்டிய தாதும் அளிகள் விடாது தங்கு மளகத்தின்கண் இட்டதாதும்;
அணி அணியும் அணிந்தவணிகளும்; ஒளி நீள் சுரிகுழல்சூழ்ந்த ஒண் மாமலயும்
ஒளிமயயுமடய நீண்ட சுரிகுழல் இடத்துச் சுற்றிய நல்லமாமலயும்
இமவபயல்லாம்; நீ அமனய ப ான்கன ன்னு ககாலம்
நின்கனாபடாருதன்மமயளாகிய நின்கறாழி யாராய்ந்து பசய்யுங் ககாலகம; திரு
 2.13. கற்குறி 813

நுதகல திருநுதலாய்; கலங்கல் யான் ிறிகதார் ககாலஞ் பசய்கதபனன்று கலங்க

கவண்டா; பதளி பதளிவாயாக எ-று.
தண்ணறவுண்களி நீபயனச் பசய்தவ பனன் தற்குப் ிறிது மரப் ாருமுளர்.
ப ான்கனபயன்னு கமகாரம்: ிரிநிமலகயகாரம். அணிமணியுபமன் தூஉம்
ாடம். ாங்கியறிவு ாங்கியவ் பவாழுக்கத்மதயறிந்த வறிவு. பமய்ப் ாடு:
ப ருமிதம். யன்: ாங்கியறிந்தமம தமலமகட்குணர்த்துதல். 122

விளக்கவுமர

13.7 ாங்கியறிவுமரத்தல்
ாங்கி யறிவுமரத்தல் என் து மருங்கமணவிறுதிக்கட் டமலமகளமதயந்தீர,
அவமளக்ககாலஞ்பசய்து, இது நின்கறாழி பசய்த ககாலகம; நீ கலங்கா
பதாழிபகனத் தமலமகன் தான்கறாழிபயாடு தமலப்ப ய்தமம கதான்றக்
கூறாநிற்றல் . அதற்குச் பசய்யுள்
13.7. பநறிகுழற் ாங்கி
அறிவறி வித்தது.

பசழுநீர் மதிக்கண்ணிச் சிற்றம்

லவன் திருக்கழகல
பகழுநீர் மமயிற்பசன்று கிண்கிணி
வாய்க்பகாள்ளுங் கள்ளகத்த
கழுநீர் மலரிவள் யானதன்
கண்மரு விப் ிரியாக்
பகாழுநீர் நறப் ரு கும்ப ரு
நீர்மம யளிகுலகம. #780

இதன் ப ாருள்:
பசழுநீர் 'மதிக் கண்ணிச் சிற்றம் லவன் திருக்கழகல வளவிய
நீர்மமமயயுமடய மதியாகிய கண்ணிமய யுமடய சிற்றம் லவனது
திருக்கழல்கமளகய; பகழு நீர்மமயின் பசன்று கிண்கிணி வாய்க்பகாள்ளும்
ப ாருந்து நீர்மமயான் உண்மகிழ்ந்து முகமலர்வது க ாலப் க ாதாகிய
நிமலமமமய விட்டு மலராம் நிமலமமமயயமடந்து சிறிகத
மலரத்பதாடங்கும்; கள் அகத்த கழுநீர்மலர் இவள் கதமன யகத்துமடய கழுநீர்
மலர் இவள்; யான் அதன்கண் மருவிப் ிரியாக் பகாழுநீர் நறப் ருகும் ப ரு
நீர்மம அளிகுலம் யான் அக்கழுநீர் மலர்க்கண் மருவி ஒருகாலும் ிரியாத
பகாழுவிய நீர்மமமயயுமடய அந்நறமவப் ருகும் ப ருந்தன்மமமயயுமடய
கதாரளிசாதி எ-று.
 2.13. கற்குறி 814

பசழுநீர்மதிக்கண்ணி பயன் தற்கு வளவியநீரு மதியாகிய

கண்ணியுபமன் ாருமுளர். திருக்கழகல பயன்னுகமகாரம்: ிரிநிமல கயகாரம்.
பசழுநீர்மமமயயுமடய கழுநீர் மலபரன்றிமயப் ினு மமமயும். பசன்று
கிண்கிணிவாய்க் பகாள்ளுபமன் தனால், க மதப் ருவங் கடந்து
இன் ப் ருவத்த ளாயினாபளன் து விளங்கும். கள்ளகத்தபவன் தனால்,
புலப் டா துண்ணிமறந்த காதலபளன் து விளங்கும். கள்ளகத்த கழுநீர்
மலபரன் து 'காலகுருகு' (குறுந் - 25) என் துக ால நின்றது; ப யபரச்ச
பமனினுமமமயும். யான் மருவிப் ிரியாத அளிகுலபமனினுமமமயும். நறா:
குறுகி நின்றது. ப ரு நீர்மம அளிகுலபமன்றான், கழுநீர் மலரல்ல
தூதாமமயின். அதனால், ிறிகதாரிடத்துந் தன்னுள்ளஞ் பசல்லாமம விளங்கும்.
பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: நயப் புணர்த்துதல். 123

விளக்கவுமர

13.8 உண்மகிழ்ந்துமரத்தல்
உண்மகிழ்ந்துமரத்தல் என் து ாங்கியறிவுமரப் க் ககட்ட தமலமகள், இனி
நமக்பகாரு குமறயில்மலபயன வுட்பகாண்டு முகமலராநிற் , அம்முகமலர்ச்சி
கண்டு, அவமளக் கழுநீர்மலராகவும், தான் அதனறமவப் ருகும் வண்டாகவும்
புமனந்து, தமலமகன் றன்னுண்மகிழ்ந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.8. தண்மலர்க் ககாமதமய
உண்மகிழ்ந் துமரத்தது.

பகாழுந்தா ரமகமுமக பகாண்டலம்

ாசமட விண்மடுவில்
எழுந்தார் மதிக்கம லம்பமழில்
தந்பதன இப் ிறப் ில்
அழுந்தா வமகபயமன ஆண்டவன்
சிற்றம் லமமனயாய்
பசழுந்தா தவிழ்ப ாழி லாயத்துச்
கசர்க திருத்தககவ. #781

இதன் ப ாருள்:
இப் ிறப் ில் அழுந்தாவமக எமன ஆண்டவன் சிற்றம் லம் அமனயாய்
இப் ிறவியின்கணழுந்தா வண்ண பமன்மனயடிமம பகாண்டவனது
சிற்றம் லத்மத பயாப் ாய்; பகாழுந்தாரமக முமக பகாண்டல் ாசமட விண்
மடுவில் பகாழுவிய தாரமகயாகிய முமகமயயுங் பகாண்டலாகிய சிய
விமலமயயு முமடய விண்ணாகிய மடுவின்கண்; எழுந்து ஆர் மதிக் கமலம்
 2.13. கற்குறி 815

எழில் தந்பதன எழுந்து நிமறந்த மதியாகிய பவண்டாமமரப் பூத்தன பதழிமலப்

புலப் டுத்தினாற்க ால; பசழுந் தாது அவிழ்ப ாழில் ஆயத்துத் திருத்தகச் கசர்க
வளவிய தாதவிழாநின்ற ப ாழிற்கண் விமளயாடுகின்ற ஆயத்தின்கட் ப ாலிவு
தக இனிச்கசர்வாயாக எ-று.
முமககயாடு தாரமகக்பகாத்த ண்பு பவண்மமயும் வடிவும் ன்மமயும்.
தாரமககயா டாயத்தார்க்பகாத்த ண்பு ன்மமயும் ஒன்றற்குச் சுற்றமாய்
அதனிற்றாழ்ந்து நிற்றலும். கமலத்கதாடு மதிக்பகாத்த ண்பு பவண்மமயும்
வடிவும் ப ாலியும். மதிகயாடு தமலமகட்பகாத்த ண்பு கட்கினிமமயும்
சுற்றத்திமட அதனின் மிக்குப் ப ாலிதலும். இவ்வாபறாத்த ண்பு
கவறு டுதலான் உவமமக் குவமம யாகாமம யறிந்துபகாள்க. பகாண்டலம்
ாசமடபயன்புழி அம்முச்சாரிமய அல்வழிக்கண் வந்தது; அம் -
அழபகனினுமமம யும். புமனமடமான் மகபுமனயப் ட்டமான். பமய்ப் ாடு:
ப ருமிதம். யன்: புறத்தாரறியாமமப் ிரிதல். 124

விளக்கவுமர

13.9 ஆயத்துய்த்தல்
ஆயத்துய்த்தல் என் து மலரளிகமல்மவத்து மகிழ்வுற்றுப் ிரிய லுறாநின்ற
தமலமகன், யாமித்தன்மமகயமாதலின், நமக்குப் ிரிவில்மல, இனி யழகிய
ப ாழிலிடத்து விமளயாடும் ஆயம் ப ாலிவுப றச் பசன்று , அவகராடு கசர்ந்து
விமளயாடு வாபயனத் தமலமகமள யாயத்துச் பசலுத்தா நிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
13.9. கமனகடலன்ன கார்மயிற்கணத்துப்
புமனமடமாமனப் புகவிட்டது.

ப ான்னமன யான்தில்மலப் ப ாங்கர

வம்புன் சமடமிமடந்த
மின்னமன யானருள் கமவலர்
க ான்பமல் விரல்வருந்த
பமன்னமன யாய்மறி கய றி
கயல்பவறி யார்மலர்கள்
இன்னன யான்பகாணர்ந் கதன்மணந்
தாழ்குழற் ககய்வனகவ. #782

இதன் ப ாருள்:
ஆய் மறிகய அமசந்த மான்மறிக ால்வாய்; ப ான் அமனயான்
ப ான்மனபயாப் ான்; தில்மலப் ப ாங்கு அரவம் புன்சமட மிமடந்த மின்
 2.13. கற்குறி 816

அமனயான் தில்மலக் கணுளனாகிய பவகுளாநின்ற வரவம் புல்லிய

சமடக்கண் மிமடந்த மின்மனபயாப் ான்; அருள் கமவலர் க ால் பமல் விரல்
வருந்த அவனதருமளப் ப ாருந்தாதாமரப் க ால பமல்லிய விரல்கள் வருந்த;
பமல் நமன றிகயல் பமன்னமனகமளப் றியா பதாழிவாயாக; மணம் தாழ்
குழற்கு ஏய்வன பவறி ஆர் மலர்கள் இன்னன யான் பகாணர்ந்கதன்
நின்மணந்தங்கிய குழற்குப் ப ாருந்துவனவாகிய நறுநாற்றநிமறந்த
மலர்களித்தன்மமயன வற்மற யான் பகாணர்ந்கதன் எ-று.
மிமடந்த பவன்னும் ப யபரச்சம் மின்னமனயாபனன்று நிலப்ப யர்பகாண்டது.
அரவஞ்சமடமிமடதமல மின்கமகலற்றி, இல்ப ாருளுவமமயாக
வுமரப் ாருமுளர். இல்ப ாருளுவமம பயனினும் அபூதவுவமமபயனினு
பமாக்கும். இவள் மலமரப் றியாமல் பமாட்மடப் றிப் ாகன பனன் துகடா.
அதற்கு விமட: இவள் தமலமகமனப் ிரிந்து அப் ிரி வாற்றாமமயானும்,
தமலமகன் புணர்ச்சிநீக்கத்துக்கட் டன்மனக் ககாலஞ்பசய்த அக்ககாலத்மதத்
கதாழி காணாநின்றாபளன்னும் ப ருநாணினானும் ஆற்றாளாய், மலமரப்
றிக்கின்றவள் மயங்கி பமாட்மடப் றித்தாபளனவறிக. பமல்லிய
பமாட்டுக்கமளப் றியாபதாழி, இத்தன்மமய நறுமலமர நின்குழற்கணிதற்கு
யான்பகாணர்ந்கதபனன் தனான், இவ் பவாழுக்கம் யானறியப் ட்டது
காபணன்றுடம் ாடு கூறிய வாறாயிற்று. என்னமனயாய்
பகாணர்ந்கதபனன் தூஉம் ாடம். நின்றிடத்துய்த்து இடத்துய்த்து நீங்கிநின்று.
ப யர்ந்து - மீ ண்டு பசன்று. 125

விளக்கவுமர

13.10 கதாழிவந்து கூடல்

கதாழிவந்து கூடல் என் து தமலமகமனப் ிரிந்த தமல மகடானும்
பூக்பகாய்யாநின்றாளாகப் ிரிவாற்றாமமயானும் ப ருநாணினானுந் தடுமாறி
பமாட்டுக்கமளப் றியாநிற் , யானின் குழற்காம் பூக்பகாண்டு வந்கதன், நீ
விரல்வருந்த பமாட்டுக்கமளப் றிக்ககவண்டாபவனத் கதாழிவந்து கூடா நிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
13.10. பநறியுறு குழலிமய நின்றிடத் துய்த்துப்
ிமறநுதற் ாங்கி ப யர்ந்தவட் குமரத்தது.

அறுகால் நிமறமல மரம் ால்

நிமறயணிந் கதன் அணியார்
துறுகான் மலர்த்பதாத்துத் கதாமகபதால்
லாயபமல் லப்புகுக
 2.13. கற்குறி 817

சிறுகால் மருங்குல் வருந்தா

வமகமிக என்சிரத்தின்
உறுகால் ிறர்க்கரி கயான்புலி
யூரன்ன பவாண்ணுதகல. #783

இதன் ப ாருள்:
என் சிரத்தின் உறுகால் ிறர்க்கு மிக அரிகயான் புலியூர் அன்ன ஒண்ணுதகல
என்றமலக்கணுற்றகால் ிறர்க்கு மிகவரியவனது புலியூமர
பயாக்குபமாண்ணுதலாய்; அணி ஆர் துறு கான் மலர்த் பதாத்து அழகார்ந்த
பநருங்கிய நறுநாற்றத்மதயுமடய மலர்க்பகாத்துக்கமள; அறுகால் நிமற மலர்
ஐம் ால் நிமற அணிந்கதன் வண்டுகணிமறந்த மலமரயுமடய
நின்மனம் ாற்கண் நிமறய வணிந்கதன்; கதாமக கதாமகமயபயாப் ாய்; சிறு
கால் மருங்குல் வருந்தாவமக சிறியவிடத்மதயுமடய மருங்குல்
வருந்தாவண்ணம்; பதால் ஆயம் பமல்லப் புகுக மழயதாகிய ஆயத்தின்கண்
பமல்லப் புகுவாயாக எ-று.
அறுகானிமற மலமர யணிந்கத பனன்றும், மலர்க் பகாத்துக் கமளயுமடய
கதாகாபயன்றும், உமரப் ாருமுளர். நிமறய பவன் து குமறந்துநின்றது.
காபலன்னுஞ்சிமன ிறர்க்கரிகயா பனனத்தன்
விமனக்ககலாபவழுத்துக்பகாண்டது. இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு:
ப ருமிதம். யன்: தமலமகமள யாற்றாமம நீக்குதல். 126

விளக்கவுமர

13.11 ஆடிடம் புகுதல்

ஆடிடம் புகுதல் என் து பகாய்துவந்த மலருங் குழற் கணிந்து, இனி
நின்சிறுமருங்குல் வருந்தாமல் பமல்லச் பசல்வாயாக பவனத் கதாழி
தமலமகமளயுங்பகாண்டு ஆடிடம் புகாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் 13.11.
தனிவிமள யாடிய தாழ்குழற் கறாழி
னிமதி நுதலிகயா டாடிடம் டர்ந்தது.

தழங்கு மருவிபயஞ் சீறூர்

ப ரும இதுமதுவுங்
கிழங்கு மருந்தி இருந்பதம்பமா
டின்று கிளர்ந்துகுன்றர்
முழங்குங் குரமவ இரவிற்கண்
கடகுக முத்தன்முத்தி
 2.13. கற்குறி 818

வழங்கும் ிராபனரி யாடிபதன்

தில்மல மணிநகர்க்கக. #784

இதன் ப ாருள்:
ப ரும ப ரும; தழங்கும் அருவி இது எம் சீறூர் தழங்காநின்ற
அருவிமயயுமடய விஃபதமது சீறூர்; மதுவும் கிழங்கும் அருந்தி இன்று
எம்பமாடு இருந்து இதன்கண் யாமருந்துந் கதமனயுங் கிழங்மகயு நீயுமருந்தி
இன்பறம்கமாடுதங்கி; குன்றர் கிளர்ந்து முழங்கும் குரமவ இரவில் கண்டு மணி
நகர்க்கு ஏகுக குன்றபரல்லாருபமழுந்து முழங்குமிந்நிலத்து விமளயாட்டாகிய
குரமவமய யிரவிற்கண்டு நாமள நினது நல்ல நகர்க்கககுவாயாக எ-று.
முத்தன் இயல் ாககவ முத்தன்; முத்தி வழங்கும் ிரான் முத்திமயகயற் ார்க்கு
வழங்குமுதல்வன்; எரியாடி ஊழித்தீயின் கணாடுவான் - பதன்தில்மல மணிநகர்
- அவனது பதற்கின் கட்டில்மலயாகிய மணிநகபரனக் கூட்டுக.
ஏற் ார்மாட்படான்றுங் கருதாது பகாடுத்தலின் வழங்கு பமன்றார். உலகியல்
கூறுவாள்க ான்று ஒருகான ீவந்து க ாந்துமண யாலிவளாற்றுந்
தன்மமயளல்லபளன் து யப் க்கூறி, வமரவு கடாயவாறு. பமய்ப் ாடு:
ப ருமிதம். யன்: குறிப் ினாற் ிரிவாற்றாமம கூறி வமரவுகடாதல். 127

விளக்கவுமர

13.12 தனிகண்டுமரத்தல்
தனிகண்டுமரத்தல் என் து தமலமகமள யாயத்துய்த்துத் தமலமகனுமழச்
பசன்று, இஃபதம்மூர்; இதன்கண் யாமருந்துந் கதமனயுங் கிழங்மகயு நீயுமருந்தி,
இன்பறம்கமாடுதங்கி, நாமள நின்னூருக்குப் க ாவாயாபகன உலகியல் கூறுவாள்
க ான்று, வமரவு யப் க் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் 13.12. கவகயாத்த
கதாளிமய ஆயத் துய்த்துக்
குனிசிமல யண்ணமலத் தனிகண்டு மரத்தது

தள்ளி மணிசந்த முந்தித்

தறுகட் கரிமருப்புத்
பதள்ளி நறவந் திமசதிமச
ாயும் மமலச்சிலம் ா
பவள்ளி மமலயன்ன மால்விமட
கயான்புலி யூர்விளங்கும்
வள்ளி மருங்குல் வருத்துவ
க ான்ற வனமுமலகய. #785
 2.13. கற்குறி 819

இதன் ப ாருள்:
மணி தள்ளி மணிகமளத் தள்ளி; சந்தம் உந்தி சந்தனமரங்கமள நூக்கி; தறுகட்
கரி மருப்புத் பதள்ளி தறுகண்மம மயயுமடய யாமனயின் மருப்புக்கமளக்
பகாழித்து; நறவம் திமசதிமச ாயும் மமலச் சிலம் ா கதன் றிமசகதாறும்
ரக்கும் மமலமயயுமடய சிலம் கன; பவள்ளி மமல அன்ன மால்
விமடகயான் புலியூர் விளங்கும் தனது பவள்ளிமமலயாகிய
கயிமலமயபயாக்கும் ப ரியவிமடமயயுமடயவனது புலியூர் க ாலவிளங்கும்;
வள்ளி மருங்குல் பகாடிச்சியது மருங்குமல; வனமுமலவருத்துவ க ான்றன
நல்ல முமலகள் வளராநின்ற டியால் வருத்துவன க ான்றன; இனி
வமரந்பதய்துவாயாக எ-று.
சிலம் பனன் து அதமனயுமடயபனன்னும் ப ாருகணாக் காது ஈண்டுப்
ப யராய் நின்றது. புலியூர் புமரயு பமன் தூஉம் ாடம்.
யாவருமறியாவிவ்வமரக்கண்மவத்த கதன் முதிர்ந்துக்கு அருவி
க ான்பறல்லாருங்காணத் திமசதிமச ரந்தாற் க ால, கரந்த காமம் இவள்
கதிர்ப்பு கவறு ாட்டாற் புறத்தார்க்குப் புலனாய் பவளிப் டாநின்றபதன
உள்ளுமறயுவமம யாயினவாறு கண்டு பகாள்க. பமய்ப் ாடு: அச்சம்.
இவ்பவாழுக்கம் புறத்தாரறி யினி வளிறந்து டும், இறந்து ட இவனுமிறந்து
டுபமன்னு நிமனவி னளாதலால், யன்: வமரவுகடாதல். 128

விளக்கவுமர

13.13 ருவங்கூறி வரவு விலக்கல்

ருவங்கூறி வரவு விலக்கல் என் து உலகியல் கூறுவாள் க ான்று குறிப் ால்
வமரவுகடாவி, இனியிவ்வாபறாழுகாது வமரபவாடு வருவாயாக பவனத்
தமலமகளது ருவங்கூறி, தமலமகமனத் கதாழி வரவுவிலக்காநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
13.13. மாந்தளிர் கமனி மயவமரந் பதய்தா
கதந்த லிவ்வா றியங்க பலன்றது.

மாடஞ்பசய் ப ான்னக ரும்நிக

ரில்மலயிம் மாதர்க்பகன்னப்
ட
ீ ஞ்பசய் தாமமர கயான்ப ற்ற
ிள்மளமய யுள்ளலமரக்
கீ டஞ்பசய் பதன் ிறப் புக்பகடத்
தில்மலநின் கறான்கயிமலக்
 2.13. கற்குறி 820

கூடஞ்பசய் சாரற் பகாடிச்சிபயன்

கறாநின்று கூறுவகத. #786

இதன் ப ாருள்:
மாடம் பசய் ப ான் நகரும் இம்மாதர்க்கு நிகர் இல்மல என்ன மாடமாகச்
பசய்யப் ட்ட ப ான்னகராகிய அமராவதிக்கண்ணும் இம்மாதர்க்
பகாப் ில்மலபயன்று பசால்லும் வண்ணம்; ட
ீ ம் பசய் தாமமரகயான் ப ற்ற
ிள்மளமய ட
ீ மாகச் பசய்யப் ட்ட தாமமரமயயுமடய நான்முகன் யந்த
ிள்மளமய; கயிமலக் கூடம் பசய் சாரற் பகாடிச்சி என்கறா நின்று கூறுவது
கயிமல மமலக்கட் கூடஞ்பசய்யப் ட்ட சாரலிடத்து வாழுங் பகாடிச்சிபயன்கறா
நீ நின்றுபசால்லுவது? இவ்வாறு பசால்லற் ாமலயல்மல எ-று.
உள்ளலமரக் கீ டம் பசய்து தன்மன நிமனயாதாமரப் புழுக்களாகச் பசய்து; என்
ிறப்புக் பகடத் தில்மல நின்கறான் கயிமல யான்றன்மன நிமனகவனாகச்
பசய்து என் ிறப்புக்பகடத் தில்மலக்கணின்றவனது கயிமலபயனக் கூட்டுக.
கூட பமன்றது மன்றாகச் பசய்யப் ட்ட கதவககாட்டத்மத. கூடஞ் பசய்
சாரபலன் தற்கு மரத்திரளாற் கூடஞ்பசய்தாற் க ாலுஞ் சாரபலனினு மமமயும்.
கூடஞ்பசய்தாற் க ாலுமுமழகமளயுமடய சாரபலனினு மமமயும். வமரவுடம்
டாது மிகுத்துக் கூறியது பமய்ப் ாடு: இளிவரல். யன்: தமலமகனது விருப்பு
உணர்த்துதல். 129

விளக்கவுமர

13.14 வமரவுடம் டாதுமிகுத்துக்கூறல்

வமரவுடம் டாது மிகுத்துக் கூறல் என் து ருவங்கூறி வமரவுகடாய கதாழிக்கு ,
அமராவதிக்கண்ணும் இம்மாதர்க் பகாப் ில்மலபயன நான்முகன்
யந்த ிள்மளமய யான்வமர யுந் துமணபயளியளாக நீ
கூறுகின்றபதன்கனாபவனத் தமல மகன் வமரவுடம் டாது தமலமகமள
மிகுத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.14. வமரவு கடாய வாணுதற் கறாழிக்கு
விமரமலர்த் தாகரான் மிகுத்து மரத்தது.

கவய்தந்த பவண்முத்தஞ் சிந்தும ங்

கார்வமர மீ ன் ரப் ிச்
கசய்தந்த வானக மானுஞ்
சிலம் தன் கசவடிக்கக
ஆய்தந்த அன்புதந் தாட்பகாண்ட
அம் ல வன்மமலயில்
 2.13. கற்குறி 821

தாய்தந்மத கானவ கரனபலங்

காவலித் தாழ்வமரகய. #787

இதன் ப ாருள்:
கவய் தந்த பவண் முத்தம் சிந்து ம ங்கார் வமர மீ ன் ரப் ி கவயுண்டாக்கிய
பவள்ளிய முத்துக்கள் சிந்திய கசாமலகளாற் சிய கரிய தாழ்வமர மீ ன்கமளத்
தன்கட் ரப் ி; கசய் தந்த வான் அகம் மானும் சிலம் கசய்மமமயப்
புலப் டுத்திய வானிடத்மத பயாக்குஞ் சிலம்ம யுமடயாய்; தாய் தந்மத
எமக்குத் தாயுந் தந்மதயும்; தன் கசவடிக்கக ஆய் தந்த அன்பு தந்து தன்னுமடய
சிவந்த திருவடிக்கக ஆராயப் ட்டவன்ம த் தந்து; ஆட்பகாண்ட அம் லவன்
மமலயிற் கானவர் என்மன யடிமமக் பகாண்ட அம் லவனது மமலயிற்
கானவகர; இத் தாழ் வமர ஏனல் எம் காவல் இத்தாழ்வமரயினுண்டாகிய
திமன பயமது காவலாயி ருக்கும்; அதனான ீவமரவு கவண்டாமமயிற் புமனந்து
கூறகவண்டு வதில்மல எ-று.
விமனமுதலல்லாத கருவி முதலாயின அவ்விமனமுதல் விமனக்குச்
பசய்விப் னவாமாதலில், ரப் ிபயனச் பசய்விப் தாகக் கூறினார். கசவடிக்கக
அன்புதந்பதன விமயயும். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: வமரவுகடாதல் . 130

விளக்கவுமர

13.15 உண்மமகூறிவமரவுகடாதல்
உண்மமகூறி வமரவுகடாதல் என் து வமரவுடம் டாது மிகுத்துக்கூறிய
தமலமகனுக்கு, எங்களுக்குத் தாயுந் தந்மதயுங் கானவர்; யாங்கள் புனங்காப்க ாஞ்
சிலர்; நீர் வமரவு கவண்டாமமயி பனம்மமப்புமனந்துகூறல் கவண்டுவதில்மல
பயனத் கதாழி தங்களுண்மமகூறி வமரவுகடாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.15. கல்வமர நாடன் இல்ல துமரப்
ஆங்கவ ளுண்மம ாங்கி கர்ந்தது.

மன்னுந் திருவருந் தும்வமர

யாவிடின் நீர்வமரபவன்
றுன்னு மதற்குத் தளர்ந்பதாளி
வாடு திரும் பரலாம்
ன்னும் புகழ்ப் ர மன் ரஞ்
கசாதிசிற் றம் லத்தான்
ப ான்னங் கழல்வழுத் தார்புல
பனன்னப் புலம்புவகன. #788
 2.13. கற்குறி 822

இதன் ப ாருள்:
வமரயா விடின் மன்னும் திருவருந்தும் வமரயா பதாழியிற்
ப ரும் ான்மமயும் திருமவ பயாப் ாள் வருந்துவள்; நீர் வமரவு என்று
உன்னுமதற்குத் தளர்ந்து ஒளி வாடுதிர் நீயிர் வமரபவன்று நிமனக்குமதற்கு
மனந்தளர்ந்து கமனிபயாளி வாடா நின்றீர்; ப ான்னங் கழல் வழுத்தார் புலன்
என்னப் புலம்புவன் இவ்வாறு நும்முள்ளம் மாறு ட நிகழ்தலின் யான்
ப ான்மன பயாக்குங் கழமல வாழ்த்தமாட்டாதாரறிவு க ாலத் தனிமமயுற்று
வருந்தாநின்கறன் எ-று.
உம் ர் எல்லாம் ன்னும் புகழ்ப் ரமன் அறிதற்கருமமயான்
உம் பரல்லாமாராயும் புகமழயுமடய ரமன்; ரஞ்கசாதி எல்லாப்ப ாருட்கும்
அப் ாலாகிய பவாளி; சிற்றம் லத்தான் ஆயினும் அன் ர்க்கு இப் ாலாய்ச்
சிற்றம் லத்தின்கண் ணாயவன்; ப ான்னங் கழல் அவனுமடய ப ான்னங்
கழபலனக் கூட்டுக. மன்னு பமன் து ஓரிமடச்பசால். நிமலப றுந் திருபவன்
றுமரப் ாருமுளர். முன்னர் இவட்குத் திருமவயுவமங்கூறுதல் தக்கதன்பறன்று,
ஈண்டுவமித்த பதன்மனபயனின், ஆண்டுத் பதளியாமமயிற் கூறலாகாமமகூறி,
மக்களுள்ளாபளன்று பதளிந்த ின்னர்க்கூறலா பமன் தனாற்
கூறியபதனவுணர்க. ப ான்னங் கழபலன் தற்குப் ப ான்னானியன்ற
கழமலயுமட யபதன அன்பமாழித்பதாமகப் ட வுமரப் ினு மமமயும்.
புலபனன்ன பவன் தற்குச் சுமவமுதலாகிய தம்ப ாருள் ப றாது வழுத்தா
தாமரம்ப ாறியும் புலம்புமாறுக ால பவனினு மமமயும், இருவருள்ள
நிகழ்ச்சியுங் கூறுவாள் க ான்று, தமலமகள தாற்றாமம கூறி வமரவு
கடாயவாறு. பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்: வமரவுகடாதல் . 131

விளக்கவுமர

13.16 வருத்தங்கூறிவமரவுகடாதல்
வருத்தங்கூறி வமரவுகடாதல் என் து உண்மமயுமரத்து வமரவுகடாயகதாழி,
வமரயாமம நிமனந்து அவள் வருந்தா நின்றாள்; வமரபவன்று நிமனக்க நீயிர்
வருந்தாநின்றீர்; இவ்வாறு நும்முள்ளம் மாறு ட நிகழ்தலின் இருவர்க்குமிமடகய
யான் வருந்தாநின்கறபனனத் தமலமகனுக்கு வருத்தங்கூறி வமரவு கடாவா
நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.16. கனங்குமழ முகத்தவள் மனங்குமழ வுணர்த்தி
நிமரவமளத் கதாளி வமரவு கடாயது.

னித்துண்டஞ் சூடும் டர்சமட

அம் ல வன்னுலகந்
 2.13. கற்குறி 823

தனித்துண் டவன்பதாழுந் தாகளான்

கயிமலப் யில்சிலம் ா
கனித்பதாண்மட வாய்ச்சி கதிர்முமலப்
ாரிப்புக் கண்டழிவுற்
றினிக்கண் டிலம் ற்றுச் சிற்றிமடக்
பகன்றஞ்சு பமம்மமனகய. #789

இதன் ப ாருள்:
னித்துண்டம் சூடும் டர்சமட அம் லவன் னிமயயுமடய துண்டமாகிய
ிமறமயச்சூடும் ரப் ிய சமடமய யுமடய வம் லவன்; தனித்து உலகம்
உண்டவன் பதாழும் தாகளான் எஞ்சுவான்றாகனயாய்த் தானல்லாத
உலகமுழுமதயு முண்டவன் பறாழுந் தாமளயுமடயவன்; கயிமலப் யில்
சிலம் ா அவனது கயிமலக்கட் யிலுஞ் சிலம் கன; பதாண்மடக் கனி வாய்ச்சி
கதிர்முமலப் ாரிப்புக் கண்டு பதாண்மடக்கனி க ாலும் வாமய
யுமடயாளுமடய கதிர்முமலகளது ஒருப் ாட்மடக்கண்டு; அழிவு உற்று
பநஞ்சழிந்து; எம் அன்மன சிற்றிமடக்கு இனிப் ற்றுக் கண்டிலம் என்று அஞ்சும்
எம் மன்மன இவள் சிற்றிமடக்கு இனிபயாரு ற்றுக்கண்டிலபமன்று
அஞ்சாநின்றாள்; இனியடுப் ன வறிகயன் எ-று.
துண்டம்: ஒரு ப ாருளினது கூறு. ாரிப்பு அடியிடுத பலனினுமமமயும்.
இளமமப் ருவம் புகுந்தமமயான் மகட்கூறு வார்க்கு அன்மனமறாகத
பகாடுக்கும்; நீ முற் ட்டு வமரவாயாக பவன்று கதாழிகயற்கக் கூறியவாறு.
பமய்ப் ாடு: அச்சத்மதச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: பசறிப் றிவுறுத்து
வமரவுகடாதல். 132

விளக்கவுமர

13.17 தாயச்சங்கூறிவமரவுகடாதல்
தாயச்சங்கூறி வமரவுகடாதல் என் து வருத்தங்கூறி வமரவு கடாயகதாழி ,
எம்முமடயவன்மன அவள் முமலமுதிர்வு கண்டு இவள் சிற்றிமடக்கு
ஒரு ற்றுக் கண்டிகலபமன்று அஞ்சா நின்றாள்; இனி மகட்க சுவார்க்கு
மறாதுபகாடுக்கவுங் கூடுபம னத் தாயச்சங் கூறி வமரவுகடாவாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
13.17. மடத்தமக மாதர்க் கடுப் ன அறியா
கவற்கண் ாங்கி ஏற்க வுமரத்தது.

ஈவிமள யாட நறவிமள

கவார்ந்பதமர் மால் ியற்றும்
 2.13. கற்குறி 824

கவய்விமள யாடும்பவற் ாவுற்று

கநாக்கிபயம் பமல்லியமலப்
க ாய்விமள யாடபலன் றாளன்மன
அம் லத் தான்புரத்தில்
தீவிமள யாடநின் கறவிமள
யாடி திருமமலக்கக. #790

இதன் ப ாருள்:
ஈவிமளயாட நற விமளவு ஓர்ந்து கதன ீக்கள் றந்து விமளயாட அவற்றினது
விமளயாட்டாற்கறனினது விமளமவகயார்ந்தறிந்து; எமர் மால்பு இயற்றும்
கவய் விமள யாடும் பவற் ா எம்முமடய தமர் கண்கணணிமயச் பசய்யும்
கவய் விமளயாடும் பவற்ம யுமடயாய்; உற்று கநாக்கி குறித்து கநாக்கி;
அன்மன எம் பமல்லியமலத் திருமமலக்குப் க ாய் விமளயாடல் என்றாள்
அன்மன எம்முமடய பமல்லியமலத் திருமமலக் கட்புறம்க ாய்
விமளயாடகவண்டாபவன்று கூறினாள்; இனி இற்பசறிக்கும் க ாலும் எ-று.
அம் லத்தான் அம் லத்தின் கண்ணான்; புரத்தில் தீ விமளயாட நின்று ஏ
விமளயாடி முப்புரத்தின்கட்டீ விமளயாட நின்று ஏத்பதாழிலால்
விமளயாடுவான்; திருமமல அவனது திரு மமலபயனக்கூட்டுக. எமர்
மால் ியற்றும் பவற் ா பவன்றதனால், தாமந்நிலத்து மக்களாதலும்
அவன்றமலவனாதலுங் கூறினாளாம். க ாய் விமளயாடுபகன்றாபளன் து
ாடமாயின், உற்றுகநாக்கி இன்றுக ாய் விமளயாடுக பவன்றாள்; அக்குறிப் ால்
நாமளயிற் பசறிப் ாள் க ாலுபமனவுமரக்க. ஈவிமளயாட்டாற்கறன் விமளமவ
கயார்ந்து எமர் மால் ியற்றுமாறுக ால, கதிர்ப்பு கவறு ாட்டால் இவளுள்ளத்துக்
கரந்த காமமுணர்ந்து கமற்பசய்வனபசய்யக் கருதா நின்றாபளன
உள்ளுமறகாண்க. இற்பசறிவித்தபதன் து ாட மாயின், இன்னார்
கூற்பறன்னாது துமறகூறிற்றாகவுமரக்க. #9; ; 133

விளக்கவுமர

13.18 இற்பசறிவறிவித்துவமரவுகடாதல்
இற்பசறி வறிவித்து வமரவுகடாதல் என் து தாயச்சங்கூறி வமரவுகடாய கதாழி,
எம்மன்மன அவமள யுற்றுகநாக்கி, திருமமலக்கட்புறம்க ாய்
விமளயாடகவண்டாபவனக் கூறினாள்; இனியிற்பசறிப் ாள் க ாலுபமன,
இற்பசறிவறிவித்து வமரவுகடாவா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.18. விற்பசறி நுதலிமய
இற்பசறி வுமரத்தது.
 2.13. கற்குறி 825

சுற்றுஞ் சமடக்கற்மறச் சிற்றம்

லவற் பறாழாதுபதால்சீர்
கற்று மறியல ரிற்சிலம்
ாவிமட மநவதுகண்
படற்றுந் திமரயின் னமிர்மத
யினித்தம ரிற்பசறிப் ார்
மற்றுஞ் சில ல சீறூர்
கர்ப ரு வார்த்மதககள. #791

இதன் ப ாருள்:
சிலம் ா சிலம் ா; சுற்றும் சமடக்கற்மறச் சிற்றம் லவற்பறாழாது சுற்றப் ட்ட
சமடத்திரமளயுமடய சிற்றம் லவமன முற் ிறவியிற் பறாழாமமயான்; கற்றும்
பதால் சீர் அறியலரின் நூல்கமளக் கற்றுமவத்தும் அவனது மழய புகமழ
யறியாதாமரப்க ால; இமட மநவது கண்டு முமலதாங்ககில்லா திமட
வருந்துவதமனக்கண்டு; எற்றும் திமரயின் அமிர்மத தமர் இற் பசறிப் ார்
எற்றுந்திமரமயயுமடய கடலிற் ிறந்த இனிய வமிர்தத்மதபயாப் ாமள
இப்ப ாழுது தமர் இற்பசறிப் ார்; மற்றும் சீறூர் கர் ப ருவார்த்மதகள் சில ல
அதுவுமன்றி இச்சீறூராற் கரப் டும் ப ரியவார்த்மதகள் சில லவுள எ-று.
எற்றுந்திமர பயன் து சிமனயாகிய தன்ப ாருட் ககற்ற வமடயடுத்து
நின்றகதாராகுப யர். இச்பசறிப் ா பரன் து; ஆரீற்று முற்றுச்பசால்.
விமனப்ப ய பரன் ாருஞ் பசறிப் பரன்று ாடகமாதுவாருமுளர்.
சில லபவன் து த்பதட்டுளபவன் து க ாலத் துணிவின்மமக் கண்வந்தது.
சீறூர்ப் கபரன் தூஉம் ாடம். இவற்றிற்கு பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ.
இவற்றுண் கமமலப் ாட்டிற் குறிப் ினாகன பசறிப் றிவுறுத்தாள். #9; 134

விளக்கவுமர

13.19 தமர்நிமனவுமரத்து வமரவுகடாதல்

தமர்நிமனவுமரத்து வமரவுகடாதல் என் து இற்பசறி வறிவித்து
வமரவுகடாயகதாழி, அவண்முமல தாங்கமாட்டா திமடவருந்து வதமனக்கண்டு
எமரிற்பசறிப் ாராக நிமனயா நின்றார்; அயலவருமகட்க ச நிமனயாநின்றாபரனத்
தமர்நிமன வுமரத்து வமரவு கடாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.19. விற்பசறி நுதலிமய இற்பசறி விப் பரன்
பறாளிகவ லவற்கு பவளிகய யுமரத்தது.

வழியும் அதுவன்மன பயன்னின்

மகிழும்வந் பதந்மதயும்நின்
 2.13. கற்குறி 826

பமாழியின் வழிநிற்குஞ் சுற்றமுன்

கனவய மம் லத்துக்
குழியும் கரத்துபமங் கூத்தன்குற்
றாலமுற் றும்மறியக்
பகழியும்ம கவ மணத் கதாள் ல
பவன்கனா கிளக்கின்றகத. #792

இதன் ப ாருள்:
வழியும் அது இவமள நீ பயய்துதற்கு முமறமமயும் வமரவு கவண்டுதகல;
அன்மன என்னின் மகிழும் இவணலத்திற்குத் தக்காகனார் கணவமன
கவண்டுவாளாகலின் நீ வமரவுகவண்டுமிடத்து அன்மன பயன்மனப்க ால
மகிழும்; வந்து எந்மதயும் நின் பமாழியின் வழி நிற்கும் உலகியலான்
மறுத்தகன்று நின்றானாயினுந் தகுதிகநாக்கிவந்து எந்மதயு நின் பமாழிமயக்
கடவாது அதன்வழிகய நிற்கும்; முன்கன சுற்றம் வயம் இவகளாடு
நின்னிமடநிகழ்ந்தது குறிப் ானறிந்ததாகலின் நீ வமரவு கவண்டு வதன்
முன்கன சுற்றம் நினக்கு வயமாயிருக்கும்; ல கிளக்கின்றது என் ல
பசால்லுகின்றபதன்; குழி உம் ர் ஏத்தும் அம் லத்து எம் கூத்தன் திரண்டு
உம் ராகனத்தப் டும் அம் லத்தின் கணுளனாகிய எம்முமடய கூத்தனது;
குற்றாலம் முற்றும் அறியக் பகழி உம்மகவ மணத்கதாள் குற்றாலமுழுது
மறியப்ப ாருந்திய உம்மனகவ மணத்கதாள்கள்; ஐயுறகவண்டா எ-று.
வழியுபமன்னு மும்மம: எச்சவும்மம, உ ாயமாதகல யன்றி என்றவாறு.
எந்மதயு பமன் து இறந்தது தழீஇய பவச்ச வும்மம. முன்கன வயபமன
கவறு டுத்துக் கூறுதலால், சுற்றமுபமன வும்மமபகாடாது கூறினாள்.
நலமுங்குலமு முதலாயினவற்றா கனராராயினும், வடுவஞ்சிகநர்வ பரன் து
யப் , குற்றாலமுற்று மறியக்பகழீஇயபவன்றாள். பகழீஇய பவன் து
பகழிபயனக் குமறந்துநின்றது. நின்பமாழி பயன்று உம்மகவ என்றது
'என்ன ீரறியாதீர்க ாலவிமவகூற
னின்ன ீரவல்ல பநடுந்தகாய்'
-கலி. ாமல, 5
என் துக ால ஈண்டும் ன்மமயு பமாருமமயு மயங்கி நின்றன. குற்றால
முற்றுமறியக் பகழிபயன் தற்கு மமறந்பதாழுகா பதல்லாருமறிய வமரபவாடு
வருவாயாக என்றுமரப் ாருமுளர். இப்ப ாருட்குக் பகழுமுபவன் து
விகாரவமகயாற் பகழிபயன நின்றது. பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ.
வமரவின்கட் டமலமகமன பயாற்றுமம பகாளுவுதலுமாம்.
தழங்குமருவி ( ா.127) என்னும் ாட்டுத்பதாட் டிதன்காறும் வர
இப் ாட்படான் துஞ் பசறிப் றி வுறுத்து வமரவுகடாயின பவன் து.
 2.13. கற்குறி 827

இமவபயல்லாந் கதாழியிற் கூட்டமுந் கதாழியிற் கூட்டத்தின்

விகற் முபமனவறிக. 135

விளக்கவுமர

13.20 எதிர்ககாள்கூறிவமரவுகடாதல்
எதிர்ககாள்கூறி வமரவுகடாதல் என் து தமர் நிமனவு உமரத்து
வமரவுகடாயகதாழி, நீவமரபவாடுவரின், அன்மனயும் ஐயன்மாரும் அயலவரும்
நின்வரபவதிர் பகாள்ளாநிற் ர்; இனிப் ல நிமனயாது லருமறிய வமரபவாடு
வருவாயாகபவன எதிர்ககாள் கூறி வமரவு கடாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.20. ஏந்திமழத்கதாழி ஏந்தமலமுன்னிக்
கடியாமாறு பநாடிபகன்றது.

மடயார் கருங்கண்ணி வண்ணப்

கயாதரப் ாரமும்நுண்
இமடயார் பமலிவுங்கண் டண்டர்க
ள ீர்முல்மல கவலிபயம்மூர்
விமடயார் மருப்புத் திருத்திவிட்
டார்வியன் பதன்புலியூர்
உமடயார் கடவி வருவது
க ாலு முருவினகத. #793

இதன் ப ாருள்:
மட ஆர் கருங்கண்ணி வண்ணப் கயாதரப் ாரமும் மடக்கலம் க ாலுங்
கரிய கண்மணயுமடயாளுமடய நிறத்மதயுமடய முமலகளின் ாரத்மதயும்;
நுண் இமடயார் பமலிவும் கண்டு அப் ாரத்மதத் தாங்கலுறாநின்ற நுண்ணிய
விமடயாரது பமலிமவயுங்கண்டு; அண்டர்கள் என்மனயராகிய வாயர்; ஈர்
முல்மல கவலி எம்மூர் ஈரிய முல்மலயாகிய கவலிமய யுமடய
எம்மூரின்கண்; விமட ஆர் மருப்புத் திருத்திவிட்டார் விமடயினது நிரம் ிய
மருப்ம த் திருந்தச்பசய்து விட்டார்கள்; வியன் பதன் புலியூர் உமடயார் கடவி
வருவது க ாலும் உருவினது அவ்விமட அகன்ற பதன்புலியூமர யுமடயவர்
பசலுத்திவரும் விமடக ாலுமுருவிமனயுமடத்து; இனிபயன்னிகழும்! எ-று.
இயல்வது கமற்பகாள்ளாமமயின் இமடயாபரன இழித்துக் கூறினாள்.
முல்மலமயயுமடய கவலிபயனினுமமமயும். அவ்கவறு ககாள்
நிகழ்வதன்முன் வமரந்பதய்துவாயாக பவன்றவாறு. விமடயார்மருப்புத்
திருத்திவிட்டார் நினக்குற்றது பசய்பயன் தமனக் ககட்டுத் தமலமகனுள்ளம்
வாடினான்; அஃபதற்றிற் பகனின், ஏறுதழுவிக்ககாடல் தங்குலத்திற்கு மர ாக
 2.13. கற்குறி 828

லானும், தமக்குப் ப ாதுவர் ப ாதுவியபரன்று ப யராகலானும், அவ்கவற்மறத்

தன்னின் முற் ட்டாபனாருவன் றழுவவுந்தகு பமன்றுள்ளம் வாடினான்.
அதமனத்கதாழிகண்டு அவ்கவறு புலியூரு மடயார் கடவிவருவது க ாலு
முருவினபதன்றாள்; என்றது அதன் பவம்மம பசான்னவாறன்று; இவ்பவாழுக்கம்
புலியூருமடயாரதருளான் வந்ததாகலின், அவ்கவறுநினக்கக வயப் டுவதன்றி
மற்பறாருத்த ராலணுகுதற்கரிது; நீ கடிது விமரந்து பசய்; அஞ்ச கவண்டாபவன்
றாளாயிற்று. இது முல்மலத்திமண. பமய்ப் ாடு: அது. யன்: ஏறுககாளுணர்த்தி
வமரவுகடாதல். 136

விளக்கவுமர

13.21 ஏறுககாள்கூறிவமரவுகடாதல்
ஏறுககாள்கூறி வமரவுகடாதல் என் து எதிர்ககாள்கூறி வமரவுகடாய கதாழி ,
எம்முமடய மவயன்மார் அவளுமடய முமலயின் ப ருமமயும் இமடயின்
சிறுமமயுங்கண்டு எம்மூர்க் கண் விமடயின் மருப்ம த் திருத்திவிட்டார் ;
இனியடுப் ன வறிகயபனன ஏறுககாள்கூறி வமரவுகடாவாநிற்றல். ஈண்டுக்
கூறுவானுதலுகின்றது முல்மலத்திமணயாகலின், அந்த முல்மலத் திமணக்கு
மர ாவது, ஓரிடத்பதாரு ப ண் ிறந்தால் அப்ப ண்மணப் ப ற்றவர் தந்பதாழுவில்
அன்று ிறந்த கசங்கன்றுள்ளனபவல்லாந் தன்னூட்டியாக விட்டு வளர்த்து
அப் ரிசினால் வளர்ந்த கவற்மறத் தழுவினாபனாருவனுக்கு அப்ப ண்மணக்
பகாடுத்தல் மரப ன்க. அதற்குச் பசய்யுள்
13.21. என்மன யர்துணி
வின்ன பதன்றது.

உருப் மன அன்னமகக் குன்பறான்

றுரித்துர வூபரரித்த
பநருப் மன யம் லத் தாதிமய
யும் ர்பசன் கறத்திநிற்குந்
திருப் மன யூரமன யாமளப்ப ான்
னாமளப் புமனதல்பசப் ிப்
ப ாருப் மன முன்னின்பறன் கனாவிமன
கயன்யான் புகல்வதுகவ. #794

இதன் ப ாருள்:
உருப் மன அன்ன மகக்குன்று ஒன்று உரித்து வடிவு மனமயபயாக்குங்
மகமயயுமடய குன்பறான்மறயுரித்து; உரவு ஊர் எரித்த பநருப் மன
வலிமயயுமடய வூர்கமளபயரித்த பநருப்ம யுமடயாமன; அம் லத்து ஆதிமய
 2.13. கற்குறி 829

அம் லத்தின் கணுளனாகிய பவல்லாப்ப ாருட்கு முதலாயவமன; உம் ர்பசன்று

ஏத்திநிற்கும் திருப் மனயூர் அமனயாமள உம் ர்பசன்று வாழ்த்தி
நிற்றற்கிடமாந் திருப் மனயூமர பயாப் ாமள; நாமளப் ப ான் புமனதல் பசப் ி
அயலார் நாமளப் ப ான்புமனதமலச் பசால்லி; விமனகயன் யான் முன் நின்று
ப ாருப் மனப் புகல்வது என்கனா தீ விமனகயனாகிய யான்முன்னின்று
ப ாருப் மனச் பசால்லுவ பதவகனா? எ-று.
உரவூபரரித்தமல பநருப் ின் கமகலற்றுக. எரித்த பநருப் பனன்ற
பசாற்களினாற்றலான், எரித்தது பநருப் ாபனன் து க ாதரும். புகல்வபதன்றது
வமரந்பதய்து வாயாகபவன்று ின் பசால்லப் டுங் காரியத்மத. இது
சிமறப்புறம். ப ாருப் பனன் து முன்னிமலக்கண் வந்தபதன்று தமலமகன்
முன்னிமலயாகக் கூறினாபளனினுமமமயும். அயலுமர தமல
மகட்கியாதுமிமய ில்லாதவுமர; அயலாபராருப் ட்டவுமர பயனினுமமமயும்.
பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச்சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: வமரவு கடாதல். 137

விளக்கவுமர

13.22 அயலுமரயுமரத்துவமரவுகடாதல்
அயலுமரயுமரத்து வமரவு கடாதல் என் து ஏறுககாள்கூறி வமரவு கடாயகதாழி,
அயலவர் நாமளப் ப ான் புமனயப் புகுதா நின்றார்; இதற்குத் தீவிமனகயன்
பசால்லுவபதன்கனாபவனத் தான் முன்னிமலப் புறபமாழியாக அயலுமரயுமரத்து
வமரவுகடாவா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.22. கயல்புமர கண்ணிமய
அயலுமர யுமரத்தது.

மாதிடங் பகாண்டம் லத்துநின்

கறான்வட வான்கயிமலப்
க ாதிடங் பகாண்டப ான் கவங்மக
திமனப்புனங் பகாய்கபவன்று
தாதிடங் பகாண்டுப ான் வசித்தன்
ீ
கள்வாய் பசாரியநின்று
கசாதிடங் பகாண்டிபதம் மமக்பகடு
வித்தது தூபமாழிகய. #795

இதன் ப ாருள்: தூ பமாழி தூய பமாழிமயயுமடயாய்; மாது இடம் பகாண்டு

அம் லத்து நின்கறான் மாமத யிடப் க்கத்துக் பகாண்படல்லாருங்காண
அம் லத்தின்கணின்ற ப ாருந்தா பவாழுக்கத்மதயுமடயவனது; வட வான்
கயிமலப் க ாது இடங்பகாண்ட ப ான் கவங்மக வடக்கின்கணுண்டாகிய
 2.13. கற்குறி 830

ப ரிய கயிமலமமலக் கணுளதாகிய ப ாருப் ிடங் பகாண்ட ப ான் க ாலு

மலமரயுமடய கவங்மக; திமனப்புனம் பகாய்க என்று தாது இடங்பகாண்டு
திமனப்புனத்மதக் பகாய்கபவன்று தாமதயிடத்கத பகாண்டு; ப ான் வசி
ீ
ப ான்க ாலு மலமர பயல்லாங்பகாடுத்து; தன் கள் வாய் பசாரிய நின்று தனது
கதமனப் பூத்தவிடஞ் பசாரியநின்று; கசாதிடம் பகாண்டு இது எம்மமக்
பகடுவித்தது கசாதிடஞ்பசால்லுதமலப் ப ாருந்தி இஃபதமமக் பகடுத்தது;
இனிபயன்பசய்தும்? எ-று.
ப ான்மனக் பகாடுத்துப் ிறர்க்கடிமமயாதமலப் ப ாருந்தித் தானிழிந்த
சாதியாதலாற் றனக்குரியகள்மள வாய்பசாரிய நின்பறனச் சிகலமடவமகயா
னிழித்துக் கூறினாளாகவுமுமரக்க. கசாதிடங் பகாண்டிபதம்மமக்
பகடக்பகாண்டபதன் து ாடமாயிற்பகடக் பகாண்டபதன்னுஞ் பசாற்கள் ஒரு
பசான்ன ீரவாய்க் பகடுத்தபதன் னும் ப ாருள் ட்டு, எம்மமபயன்னு
மிரண்டாவதமன முடித்தன வாக வுமரக்க. பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்:
பசறிப் றிவுறுத்தல். 138

விளக்கவுமர

13.23 திமனமுதிர்வுமரத்துவமரவு கடாதல்

திமனமுதிர்வுமரத்து வமரவுகடாதல் என் து அயலுமர யுமரத்து வமரவுகடாய
கதாழி, இவ்கவங்மக, திமனப்புனங் பகாய்கபவன்று கசாதிடஞ் பசால்லுதமலப்
ப ாருந்தி, எம்மமக் பகடுவித்தது, இனி நமக்ககனல் விமளயாட்டில்மலபயனச்
சிமறப் புறமாகத் தமலமககளாடு கூறுவாள் க ான்று, திமனமுதிர் வுமரத்து
வமரவுகடாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.23. ஏனல் விமளயாட் டினியில் மலபயன
மானற் கறாழி மடந்மதக் குமரத்தது.

வடிவார் வயற்றில்மல கயான்மல

யத்துநின் றும்வருகதன்
கடிவார் களிவண்டு நின்றலர்
தூற்றப் ப ருங்கணியார்
பநாடிவார் நமக்கினி கநாதக
யானுமக் பகன்னுமரக்ககன்
தடிவார் திமனபயமர் காகவம்
ப ருமஇத் தண்புனகம. #796
 2.13. கற்குறி 831

இதன் ப ாருள்:
வடிவு ஆர் வயல் தில்மலகயான் மலயத்து நின்றும் அழகார்ந்த வயல் சூழ்ந்த
தில்மலமய யுமடயவனது ப ாதியிற் கணின்றுமவத்தும்; வரு கதன் கடிவார்
களிவண்டு நின்று அலர் தூற்ற நறுநாற்றத்தால் வாராநின்ற கதன்களும்
நாற்றத்மதத் கதரு பநடிய களிவண்டுகளும் நின்று அலர்கமளக் குமடந்து
தூற்ற; ப ருங்கணியார் இனி நமக்கு கநாதக பநாடிவார் கவங்மகயாகிய
ப ருங்கணியார் இப்ப ாழுது நமக்கு கநாவுதகப் ருவஞ்
பசால்லுவாராயிருந்தார்; யான் உமக்கு என் உமரக்ககன் யானுமக்
பகன்பசால்லுகவன்; எமர் திமன தடிவார் கணியார் பசால்லுதலால்
எமர்திமனமயத் தடிவாராயிருந்தார், அதனால், - ப ரும ப ரும; இத்தண்புனம்
காகவம் இத்தண்புனத்மத யாமினிக்காகவம்; நீ கல்வரகவண்டா எ-று.
வடிவார்தில்மல பயன்றிமயப் ினுமமமயும். மலயத்து வாழ்வார் ிறர்க்கு
வருத்தஞ் பசய்யாராகலின், மலயத்து நின்றுபமன்றும்மம பகாடுத்தார்.
மலயத்துநின்றும் வருந்கத பனன்றுமரப் ாருமுளர். இப்ப ாருட்கு கவங்மக
மலயத்மத யமணந்தகதாரிடத்து நின்றதாக வுமரக்க. கடி - புதுமமயுமாம்.
வண்படாழுங்கினது பநடுமம ற்றி வார்களிவண் படன்றாள்.
இதுவுமதுவாகலான், அலர்தூற்ற பவன் தற்குத் தன்கனாடு யின் றாமரக்
கண்கணாட்ட மின்றி வருத்தாநின்ற பதன்று புறங்கூறபவன்று முமரக்க.
பமய்ப் ாடு: அது. யன்: கற்குறிவிலக்கல். 139

விளக்கவுமர

13.24 கல்வரல்விலக்கிவமரவுகடாதல்
கல்வரல் விலக்கி வமரவுகடாதல் என் து சிமறப் புறமாகத் திமன
முதிர்வுமரத்து வமரவுகடாயகதாழி, எதிர்ப் ட்டு நின்று, இப்ப ருங்கணியார் நமக்கு
கநாவுதகப் ருவஞ் பசால்லுவாராயிருந்தார்; எம்மமயன்மார் இவர்பசாற் ககட்டு
இத்திமனமயத் தடிவாராயிருந்தார்; எமக்குமினித் திமனப்புனங்காவலில்மல;
நீரினிப் கல்வரல் கவண்டாபவனப் கல்வரல் விலக்கி வமரவு கடாவாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
13.24. அகல்வமர நாடமன
கல்வர பலன்றது.

நிமனவித்துத் தன்மனபயன் பநஞ்சத்

திருந்தம் லத்துநின்று
புமனவித்த ஈசன் ப ாதியின்
மமலப்ப ாருப் ன்விருப் ில்
 2.13. கற்குறி 832

திமனவித்திக் காத்துச் சிறந்துநின்

கறமுக்குச் பசன்றுபசன்று
விமனவித்திக் காத்து விமளவுண்ட
தாகி விமளந்ததுகவ. #797

இதன் ப ாருள்:
என் பநஞ்சத்து இருந்து தன்மன நிமனவித்து தாகன வந்திருந்து திருத்த
கவண்டுதலின் என்பனஞ்சத்துப் புகுந்திருந்து தன்மன
யானிமனயும்வண்ணஞ்பசய்து; அம் லத்து நின்று அம் லத்தின்கட்டன்றிருகமனி
காட்டிநின்று; புமனவித்த ஈசன் ப ாதியின்மமலப் ப ாருப் ன் விருப் ின்
என்னாற் றன்மனப் புகழ்வித்துக்பகாண்ட ஈசனது ப ாதியின் மமலக்கணு
ளனாகிய ப ாருப் ன் கமல்மவத்த விருப் ினால்; திமன வித்திக் காத்துச்
சிறந்து நின்கறமுக்கு திமனமய வித்தி அதமனக் காத்து உள்ளம் மலிந்து
நின்ற எங்களுக்கு; பசன்று பசன்று விமனவித்திக் காத்து விமளவு உண்டதாகி
விமளந்தது அத்திமனமய வித்திக் காத்த காவல் க ாய்த் தீவிமனமய வித்தி
அதமனக் காத்து அதன் விமளமவயுமுண்டதாகி முடிந்தது எ-று.
நிமனவித்துத் தன்மன பயன்பனஞ்சத்திருந்பதன் தற்கு ஒரு காற்றன்மன
நிமனகவனாகவுஞ் பசய்து அந்நிமனகவ ற்றுக் ககாடாகத் தான்
புகுந்திருந்பதனினுமமமயும். ப ாருப் ன் விருப்ப ன் தமன நீர் கவட்மக
க ாலக் பகாள்க. திமன வித்திய ஞான்று இத்திமனக்காவல் தமலக்கீ டாக
அவமன பயதிர்ப் டலா பமன்று மகிழ்ந்து அதற்குடம் ட்டாராகலிற்
றாம்வித்தினார்க ாலக் கூறினாள். புனத்கதாடுதளர்வுற்று - புனத்தாற்றளர்வுற்று.
140

விளக்கவுமர

13.25 திமனபயாடுபவறுத்துவமரவுகடாதல்
திமனபயாடு பவறுத்து வமரவு கடாதல் என் து கல்வரல் விலக்கி
வமரவுகடாயகதாழி, இத்திமனக்காவறமலக்கீ டாக நாமவமன
பயதிர்ப் டலாபமன்று நிமனந்து திமனமய வித்திக் காத்கதாம்; அது க ாய்த்
தீவிமனமய வித்திக்காத்து அதன் விமளமவயுமுண்டதாகி முடிந்தபதனச்
சிமறப்புறமாகத் திமன பயாடு பவறுத்து வமரவு கடாவாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
13.25. தண்புனத்கதாடு தளர்வுற்றுப்
ண்புமனபமாழிப் ாங்கி கர்ந்தது.
 2.13. கற்குறி 833

கமனகடற் பசய்தநஞ் சுண்டுகண் டார்க்கம்

லத்தமிழ்தாய் விமனபகடச் பசய்தவன் விண்கதாய் கயிமல மயிலமனயாய்
நமனபகடச் பசய்தன மாயின் நமமக்பகடச் பசய்திடுவான் திமனபகடச் பசய்திடு
மாறுமுண் கடாஇத் திருக்கணிகய. #798

இதன் ப ாருள்: கமன கடற் பசய்த நஞ்சு உண்டு ஒலியா நின்ற கடலின்க
ணுண்டாக்கப் ட்ட நஞ்மச யுண்டுமவத்து; அம் லத்துக் கண்டார்க்கு அமிழ்தாய்
அம் லத்தின்கணின்று கண்டார்க்கு அமிழ்தமாய்; விமனபகடச் பசய்தவன் விண்
கதாய்கயிமல மயில் அமனயாய் நம் விமனபகடும்வண்ணஞ் பசய்தவனது
விண்மணத் கதாயாநின்ற கயிமலயின் மயிமல பயாப் ாய்; நமனபகடச்
பசய்தனம் ஆயின் அரும் ியஞான்கற நமனமயக் பகடும் வண்ணஞ்
பசய்கதமாயின்; நமமக் பகடச் பசய்திடுவான் இத்திருக் கணிதிமன பகடச்
பசய்திடுமாறும் உண்கடா நம்மமக் பகடுப் ான் கவண்டி இத்திருவாகிய கணி
திமனபகட முயலுமாறுமுண்கடா? யாமது பசய்யப்ப ற்றிகலம் எ-று.
கமனகடற்பசய்த பவன்றதனான் நஞ்சின்ப ருமம கூறினார். பசய்யாதநஞ்சிற்
பசய்தநஞ்சு பகாடிதாகலின், அதன் பகாடுமம விளங்க, பசய்தநஞ்பசன்றார்.
அமிழ்தாதல் அமிழ்தின் காரியத்மதச் பசய்தல். கண்டார்க் பகன்றதனான்,
அல்லாதவமிழ்கதாடு இவ்வமிழ் திற்கு கவற்றுமம கூறியவாறாம்.
பகடச்பசய்திடுவா பனன்னுஞ் பசாற்கள் ஒருபசான் ன ீரவாய்,
பகடுப் ாபனன்னும் ப ாருள் ட்டு, நம்மம பயன்னு மிரண்டாவதற்கு
முடி ாயின. விமனபகடச் பசய்தவ பனன் து முதலாயினவற்றிற்கு
மிவ்வாறுமரப் ினுமமமயும். திரு: சாதிப் ப யர். கணி: பதாழிற் ப யர்.
நல்லகணி பயன்றிழித்துக் கூறி னாளாக வுமரப் ாருமுளர். 141

விளக்கவுமர

13.26 கவங்மகபயாடுபவறுத்துவமரவுகடாதல்
கவங்மகபயாடுபவறுத்து வமரவுகடாதல் என் து திமனபயாடுபவறுத்து வமரவு
கடாயகதாழி, இவ்கவங்மக யரும் ிய ஞான்கற அரும் றக் பகாய்கதமாயின் இவர்
இன்று நம்மமக்பகடுப் ான் கவண்டி இத்திமனபகட முயலுமாறு முண்கடா?
யாமது பசய்யப் ப ற்றிகலபமன கவங்மகபயாடு பவறுத்து
வமரவுகடாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் 13.26. நீங்குகஇனி பநடுந்தமகபயன
கவங்மககமல் மவத்துவிளம் ியது.

வழுவா இயபலம் மமலயர்

விமதப் மற் றியாம்வளர்த்த
பகாழுவார் திமனயின் குழாங்கபளல்
 2.13. கற்குறி 834

லாபமங் குழாம்வணங்குஞ்
பசழுவார் கழற்றில்மலச் சிற்றம்
லவமரச் பசன்றுநின்று
பதாழுவார் விமனநிற்கி கலநிற்
தாவதித் பதால்புனத்கத. #799

இதன் ப ாருள்:
வழுவா இயல் எம் மமலயர் விமதப் விமதக்கும் ருவத்துங்
பகாய்யும் ருவத்தும் வழுவாது பசய்யுமியல்ம யுமடய எந்தமராகிய மமலயர்
விமதப் ; யாம் வளர்த்த பகாழுவார் திமனயின் குழாங்கபளல்லாம்
யாம்வளர்த்த பகாழுவிய பநடிய திமனயின் திரட்கபளல்லாம்; எம் குழாம்
வணங்கும் பசழுவார் கழல் தில்மலச் சிற்றம் லவமர எமது குழாஞ்பசன்று
வணங்கும் வளவிய பநடிய கழமலயுமடய தில்மலயிற்
சிற்றம் லத்மதயுமடயாமன; பசன்று நின்று பதாழுவார் விமன நிற்கிகல
பசன்று நின்று பதாழுவாருமடய விமன அவர்கண் நிற்கிகல; இத்பதால் புனத்து
நிற் து ஆவது இப் மழய புனத்தினிற் தாவது; இனிநில்லா எ-று.
குழாங்கபளல்லா நிற் தாவபதனக்கூட்டுக. நிற் பதன் து நிற்றபலன்னும்
ப ாருட்டு. நிற் தாவபவன் து ாடமாயின், ஆவபவன் திரங்கற் குறிப் ாக
வுமரக்க. நிற் பவன் தூஉம் ாடம். குழுவார்திமனபயன் தூஉம் ாடம். ; 142

விளக்கவுமர

13.27 இரக்கமுற்றுவமரவுகடாதல்
இரக்கமுற்று வமரவு கடாதல் என் து கவங்மகபயாடு பவறுத்து
வமரவுகடாயகதாழி, யாமவமன பயதிர்ப் டலா பமன்றின்புற்று வளர்த்த
திமனத்திரள் இப்புனத்தின்கணில்லா வாயிருந்தன; இனி நாமவமன
பயதிர்ப் டுமாபறன்கனாபவனச் சிமறப்புறமாகத் தமலமகனுக்கிரக்கமுற்று
வமரவுகடாவா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.27. பசழுமமல நாடற்குக்
கழுமலுற் றிரங்கியது.

ப ாருப் ர்க் கியாபமான்று மாட்கடம்

புகலப் புகபலமக்காம்
விருப் ர்க் கியாவர்க்கு கமலர்க்கு
கமல்வரு மூபரரித்த
பநருப் ர்க்கு நீடம் லவருக்
கன் ர் குலநிலத்துக்
 2.13. கற்குறி 835

கருப் ற்று விட்படனக் பகாய்தற்ற

தின்றிக் கடிப்புனகம. #800

இதன் ப ாருள்:
எமக்குப் புகலாம் விருப் ர்க்கு எமக்குப் புகலிடமாதற்குக் காரணமாகிய
விருப் த்மதயுமடயவர்க்கு; யாவர்க்கும் கமலர்க்கு எல்லார்க்கு கமலாயவர்க்கு;
கமல் வரும் ஊர் எரித்த பநருப் ர்க்கு ஆகாயத்தின்கட் பசல்லுமூர்கமளபயரித்த
பநருப்ம யுமடயவர்க்கு; நீடு அம் லவருக்கு நிமலப ற்ற
வம் லத்மதயுமடயவர்க்கு; அன் ர் குலம் நிலத்துக்கருப் ற்று விட்படன
அன் ராயினாருமடய குலங்கள் உலகத்துப் ிறவிக்கார ணத்மதப்
ற்றுவிட்டகன்றாற் க ால; இக்கடிப்புனம் இன்று பகாய் தற்றது
இக்காவமலயுமடய புனம் இப்ப ாழுது பதாடர் றக் பகாய் தற்றது. அதனால் -
ப ாருப் ர்க்கு யாம் ஒன்றும் புகலமாட்கடம் ப ாருப் ர்க் கியாபமான்றுஞ்
பசால்லமாட்கடம் எ-று.
யாபமாரு குணமுமில்கலமாயினுந் தமது விருப் ினா பலமக்குப்
புகலிடமாயினாபரன்னுங் கருத்தால், புகபலமக்காம் விருப் ர்க் பகன்றார்.
எம்மால் விரும் ப் டுவார்க் பகன் ாருமுளர். வபடன
ீ பவன் தூஉம் ாடம். 143

விளக்கவுமர

13.28 பகாய்தமமகூறி வமரவுகடாதல்

பகாய்தமமகூறி வமரவுகடாதல் என் து இரக்கமுற்று வமரவுகடாயகதாழி
எதிர்ப் ட்டு நின்று, இப்புனத்துத்திமனயுள் ளது இன்றுபதாடர் றக்பகாய்தற்றது;
எமக்குமினிப்புனங்காவ லில்மல; யாமுமக்கறிவு பசால்லுகின்கறமல்கலம்;
நீகரயறிவ ீ பரனத்திமன பகாய்தமமகூறி வமரவு கடாவாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
13.28. நீடிரும்புனத்தினி யாகடபமன்று
வமரவுகதான்ற வுமரபசய்தது.

ரிவுபசய் தாண்டம் லத்துப்

யில்கவான் ரங்குன்றின்வாய்
அருவிபசய் தாழ்புனத் மதவனங்
பகாய்யவு மிவ்வனத்கத
ிரிவுபசய் தாலரி கதபகாள்க
க பயாடு பமன்னும்ப ற்றி
இருவிபசய் தாளி னிருந்தின்று
காட்டு மிளங்கிளிகய. #801
 2.13. கற்குறி 836

இதன் ப ாருள்:
ரிவு பசய்து ஆண்டு எம்மமப் ரிந்தாண்டு; அம் லத்துப் யில்கவான்
ரங்குன்றின்வாய் அம் லத்தின்கட் யில்வானது ரங்குன்றினிடத்து; அருவி
பசய்தாழ் புனத்து ஐவனம் பகாய்யவும் அருவிநீராற் பசய்யப் ட்ட தாழ்ந்த
புனத்தின்கணுண் டாகிய ஐவனத்மதக் பகாய்யவும்; இவ் வனத்து இருவிபசய்
தாளின் இருந்து இக் காட்டின்கண் இருவியாகச் பசய்யப் ட்ட தாளிகல யிருந்து;
பசய்தால் க பயாடும் ிரிவு அரிது நட்புச்பசய்தாற் க கயாடாயினும் ிரிவரிது;
பகாள்க என்னும் ப ற்றி இதமனயுள்ளத்துக் பகாள்கபவன்னுந் தன்மமமய;
இளங்கிளி இன்று காட்டும் இளங்கிளிகள் இப்ப ாழுது காட்டாநின்றன எ-று.
க கயாடாயினும் ிரிவுபசய்தா லாற்றுதலரிபதன் றுமரப் ினுமமமயும்.
இருவிபயன் து கதிர்பகாய்த தட்மட. தாபளன் து கதிர்பகாய்யாதமுன்னுஞ்
பசால்வகதார்ப யர். இப்புனத்துப் யின்ற கிளிகள் தமக்குத் துப் ாகாக்காலத்து
மிதமனவிடாதிரா நின்றன; இனி நங்காதலர் நம்மாட்படன் பசய்வ பரன்னுங்
கருத்தான், மமறப்புறமாயிற்று. சிமறப் ட வுமரத்த பதன் து ாடமாயின்,
சிமறக்கண்வந்து நிற் பவன்றுமரக்க. 144

விளக்கவுமர

13.29 ிரிவருமமகூறி வமரவுகடாதல்

ிரிவருமம கூறி வமரவு கடாதல் என் து பகாய்தமமகூறி வமரவு கடாய
கதாழி, இப்புனத்துப் யின்ற கிளிகள் தமக்குத் துப் ாகாக் காலத்துந் திமனத்தாமள
விடாதிராநின்றன; நாம் க ானால் நங்காதல ரிவ்விடத்கத வந்துநின்று
நம்மமத்கதடுவர் பகால்கலா பவனச் சிமறப்புறமாகப் ிரிவருமமகூறி வமரவு
கடாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.29. மமறப்புறக் கிளவியிற்
சிமறப்புறத் துமரத்தது.

கணியார் கருத்தின்று முற்றிற்

றியாஞ்பசன்றுங் கார்ப்புனகம
மணியார் ப ாழில்காண் மறத்திர்கண்
டீர்மன்னு மம் லத்கதான்
அணியார் கயிமல மயில்காள்
அயில்கவ பலாருவர்வந்தால்
துணியா தனதுணிந் தாபரன்னு
நீர்மமகள் பசால்லுமிகன. #802
 2.13. கற்குறி 837

இதன் ப ாருள்:
கணியார் கருத்து இன்று முற்றிற்று கணியாரது நிமனவு இன்று முடிந்தது; யாம்
பசன்றும் யாங்கள் க ாகா நின்கறம்; கார்ப் புனகம கரியபுனகம; மணி ஆர்
ப ாழில்காள் மணிகளார்ந்த ப ாழில்காள்; மறத்திர் கண்டீர் கவங்மகபயாடு
யின்றீராகலின் நீபரம்மமமறப் ர்
ீ ; மன்னும் அம் லத்கதான் அணி ஆர் கயிமல
மயில்காள் நிமலப றுமம் லத்மதயுமடயவனது அழகார்ந்த கயிமலயினின்றும்
வந்த மயில்காள்; அயில் கவல் ஒருவர் வந்தால் அயில் கவல் துமணயாகத்
தனிவருமவர் ஈண்டுவந்தால்; துணியாதன துணிந்தார் என்னும் நீர்மமகள்
பசால்லுமின் அன்புமடயார் துணியாதனவற்மற அவர் துணிந்தாபரன்னு நீர்மம
கமளயவர்க்குச் பசால்லுமின் எ-று.
நீர்மம ஈண்டு வியப்பு. நீரிவ்வாறு பசான்னால் அவராற்று வாபரன் து கருத்து.
க ரருளி கனான் கயிமலயினுள்ள ீராகலின் நீர் கண்கணாட்ட முமடயீபரன் து
கருத்து. கார்ப்புனபமன் தற்குக் கார் காலத்துப் ப ாலியும் புனபமனினுமமமயும்.
துணியாதனவாவன ிரிதலும் வமரயுந் துமணயு மாற்றியிருத்தலும். புனகம
ப ாழில்காள் மயில் காள் என்றுகூட்டி, நீபரம்மம மறப் ர
ீ ாயினும் மறவாது
பசால்லு மிபனன்றுமரப் ாருமுளர். இமவயாறற்கும் பமய்ப் ாடும் யனும்
அமவ. #9; #9; 145

விளக்கவுமர

13.30 மயிபலாடு கூறி வமரவுகடாதல்

மயிபலாடு கூறி வமரவுகடாதல் என் து ிரிவருமமகூறி வமரவுகடாய கதாழி ,
ிரிவாற்றாமமகயாடு தமலமகமளயுங் பகாண்டு புனங்காவகலறிப்
க ாகாநின்றாள், கணியார்நிமனவு இன்றுமுடிந்தது; யாங்கள் க ாகாநின்கறாம்;
இப்புனத்பதாருவர் வந்தால் இங்கு நின்றும் க ானவர்கள் துணியாதன துணிந்து
க ானாபரன்று அவர்க்குச் பசால்லுமிபனன மயிபலாடுகூறி வமரவுகடாவா
நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.30. நீங்கரும் புனம்விடு நீள்ப ருந் துயரம்
ாங்கி கர்ந்து ருவர லுற்றது.

ப ாதுவினிற் றீர்த்பதன்மன யாண்கடான்

புலியூ ரரன்ப ாருப்க
இதுபவனி பலன்னின் றிருக்கின்ற
வாபறம் மிரும்ப ாழிகல
எதுநுமக் பகய்திய பதன்னுற்
றனிரமற யீண்டருவி
 2.13. கற்குறி 838

மதுவினிற் மகப்புமவத் தாபலாத்த

வாமற்றிவ் வான்புனகம. #803

இதன் ப ாருள்:
ப ாதுவினில் தீர்த்து என்மன ஆண்கடான் அதுகவா விதுகவா வழி
பயன்றுமயங்கிப் ப ாதுவாக நின்ற நிமலமமமய நீக்கி என்மனயாண்டவன்;
புலியூர் அரன் புலியூரிலரன்; ப ாருப்க எனில் இது இன்று இருக்கின்றவாறு
என் அவனது ப ாருப் ாய் யான்முன் யின்ற விடகமயாயின்
இஃதின்றிருக்கின்றவாபறன்; எம் இரும் ப ாழிகல எம்முமடய ப ரிய ப ாழிகல;
நுமக்கு எய்தியது எது நுமக்குத்தான் இன்றுவந்த தியாது; என் உற்றனிர்
நீபரன்னுற்றீர்; இவ் வான் புனம் இதுகவயுமன்றி இப்ப ரிய புனம்; அமற ஈண்டு
அருவி மதுவினில் மகப்பு மவத்தால் ஒத்தவா ஒலியாநின்ற ப ருகிய
வருவியாய் விழும் மதுவின்கண் அதனின்சுமவமய மாற்றிக் மகப் ாகிய
சுமவமய மவத்தாபலாத்தவாபறன்! எ-று.
மற்பறன் து அமசநிமல. எல்லாமரயு மாளும் ப ாதுவாகிய
முமறமமயினின்று நீக்கி என்மன யுளபநகிழ்விப் கதாரு ாயத்தானாண்டவ
பனன் றுமரப் ினுமமமயும். இன் ஞ்பசய்வதுந் துன் ஞ்பசய்வது
பமான்றாகமாட்டா பதன்னுங் கருத்தாற் புலியூரரன் ப ாருப்க யிது
பவனிபலன்றான். அமறயீண்டருவி காள் நீபரன்னுற்றீபரன்றும்,
அமறயீண்டருவிப் புனபமன்றும் உமரப் ாருமுளர். 146

விளக்கவுமர

13.31 வறும்புனங்கண்டுவருந்தல்
வறும்புனங்கண்டு வருந்தல் என் து தமலமகளும் கதாழியும் புனங்காவகலறிப்
க ாகாநிற் , தமலமகன் புனத்தி மடச் பசன்று நின்று, இப்புனம்
யாமுன் யின்றதன்கறா? இஃதின் றிருக்கின்றவாபறன்கனா பவன்று, அதன்
ப ாலிவழிவுகூறித் தமலமகமளத்கதடி வருந்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.31. பமன்புனம்விடுத்து பமல்லியல்பசல்ல
மின்ப ாலிகவகலான் பமலிவுற்றது.

ஆனந்த மாக்கட லாடுசிற்

றம் ல மன்னப ான்னின்
கதனுந்து மாமமலச் சீறூ
ரிதுபசய்ய லாவதில்மல
வானுந்து மாமதி கவண்டி
அழுமழப் க ாலுமன்கனா
 2.14.இரவுக்குறி 839

நானுந் தளர்ந்தனன் நீயுந்

தளர்ந்தமன நன்பனஞ்சகம. #804

இதன் ப ாருள்:
ஆனந்த மாக் கடல் ஆடு சிற்றம் லம் அன்ன ஆனந்தமாகிய நீரானிமறந்தகதார்
ப ரியகடல் நின்றாடுஞ் சிற்றம் லத்மதபயாக்கும்; ப ான்னின் கதன் உந்து
மாமமலச் சீறூர் இது ப ான்னினது கதன்றத்திப் ாயும் ப ரிய
மமலக்கணுண்டாகிய சீறூரிது; பசய்யலாவது இல்மல இவ்வாறணித்தாயினு
நம்மாற் பசய்யலாவபதான்றில்மல, அதனால் வான் உந்தும் மாமதி கவண்டி
அழும் மழப்க ாலும் வானின் கட்பசல்லும் ப ரிய மதிமயக் பகாள்ள கவண்டி
அதனருமமயறியா தழுங்குழவிக ால எய்துதற் கரியாமள விரும் ி; நல்
பநஞ்சகம நல்ல பநஞ்சகம; நீயுந் தளர்ந்தமன நீயுந் தளர்ந்தாய்; நானும்
தளர்ந்தனன் நீயவ்வரும் ப ாருள்விரும்புதலான் யானுந்தளர்ந்கதன் எ-று.
கதமனயுமிழுமாமமலபயனினு மமமயும். மழமவ பநஞ்சத்திற்ககயன்றித்
தமலமகற்குவமமயாக வுமரப் ினு மமமயும். பநஞ்சத்மதத்
தன்கனாடு டுத்தற்கு நன்பனஞ்சபமனப் புமனந்து கூறினான். இது தமலமகமள
இற்பசறிவிக்கின்றகாலத்து ஆற்றா னாகிய தமலமகன் கறாழிககட் த்
தன்பனஞ்சிற்குச் பசால்லியது. மன்னுகமாவும்: அமசநிமல. தி - தமலமகன்.
இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: ஆற்றாமம நீங்குதல். 147

விளக்கவுமர

13.32 திகநாக்கிவருந்தல்
திகநாக்கி வருந்தல் என் து வறும்புனத்திமட வருந்தா நின்ற தமலமகன்,
இவ்வாறணித்தாயினும் நம்மாற் பசய்யலாவ பதான்றில்மலபயன்று அவளிருந்த
திமயகநாக்கித் தன்பனஞ் கசாடுசாவி வருந்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
13.32. மதிநுத லரிமவ திபுக லரிபதன
மதிநனி கலங்கிப் திமிக வாடியது.

2.14.இரவுக்குறி
மருந்துநம் மல்லற் ிறவிப்
ிணிக்கம் லத்தமிர்தாய்
இருந்தனர் குன்றினின் கறங்கும்
அருவிபசன் கறர்திகழப்
ப ாருந்தின கமகம் புமதந்திருள்
தூங்கும் புமனயிறும் ின்
 2.14.இரவுக்குறி 840

விருந்தினன் யானுங்கள் சீறூ

ரதனுக்கு பவள்வமளகய. 9; #805

இதன் ப ாருள்: பவள்வமள பவள்வமளமய யுமடயாய்; குன்றினின்று ஏங்கும்

அருவி பசன்று ஏர் திகழ கமகம் ப ாருந்தின குன்றின்கணின் பறாலிக்கு
மருவிகள் ாய்ந் தழகுவிளங்கும் வண்ணம் கமகம்வந்து ப ாருந்தின; அதனால்,
புமதந்து இருள் தூங்கும் புமன இறும் ின் உங்கள் சீறூரதனுக்கு யான்
விருந்தினன் அம் கமகத்தின்கட் புமதந்திருள் பசறியுஞ் பசய்காட்மடயுமடய
நுமது சீறூரதற்கியான் விருந்தினன்; என்மன கயற்றுக் பகாள்வாயாக எ-று.
நம் அல்லற் ிறவிப் ிணிக்கு மருந்து - நம்முமடய அல்லமலச் பசய்யும்
ிறவியாகிய ிணிக்கு அருந்து மருந்தாய் மவத்தும்; அம் லத்து அமிர்தாய்
இருந்தனர் குன்றின் அம் லத் தின்கட் சுமவயானமிர்தமுமாயிருந்தவரது
குன்றிபனனக் கூட்டுக.
கமகம் வந்து ப ாருந்தின பவன்றதனால், தன்னூர்க்குப் க ாதலருமம
கூறுவான்க ான்று இரவுக்குறி மாட்சிமமப் டு பமன்றானாம். இருடூங்கும்
புமனயிறும்பு என்றதனால், யாவருங் காணாராகலி னாண்டுவந்து
நிற்கின்கறபனன்றானாம். மாமல விருந்தினமர மாற்றுதலறனன்பறன் து
கதான்ற விருந்தின பனன்றான். குன்றினின்கறங்கு மருவிகயர்திகழச்பசன்று
ப ாருந்தின கமகபமன்க. அருவிகயர்ப ற கமகம்ப ாருந்தினவூர் நின்னூராக
லான் என்னி மனப் ற்று யானுகமர்ப ற நின்மனவந்து கசர்ந்கத பனன் து
க ாதரும். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: இரவுக்குறி கநர்வித்தல். 148

விளக்கவுமர

14.1 இரவுக்குறிகவண்டல்
இரவுக்குறி கவண்டல் என் து திகநாக்கி வருந்தாநின்ற தமலமகன்,
இற்மறயிரவிற்கியானுங்கள் சீறூர்க்கு விருந்து ; என்மனகயற்றுக் பகாள்வாயாக
பவனத் கதாழிமய யிரவுக்குறி கவண்டாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.1. நள்ளிருட் குறிமய வள்ளல் நிமனந்து
வங்கு
ீ பமன்முமலப் ாங்கிக் குமரத்தது.

விசும் ினுக் ககணி பநறியன்ன

சின்பனறி கமன்மமழதூங்
கசும் ினிற் றுன்னி அமளநுமழந்
தாபலாக்கும் ஐயபமய்கய
இசும் ினிற் சிந்மதக்கு கமறற்
கரிபதழி லம் லத்துப்
 2.14.இரவுக்குறி 841

சும் னிக் ககாடு மிமலந்தான்

மலயத்பதம் வாழ் திகய. #806

இதன் ப ாருள்:ஐய - ஐயகன; விசும் ினுக்கு ஏணி பநறி அன்ன சின்பனறிகமல்

விசும் ிற் கிட்டகதா கரணிபநறி க ாலுஞ் சிறுபநறிகமல்; மமழ தூங்கு
அசும் ினில் துன்னி அமள நுமழந்தால் ஒக்கும் மமழ யிமடயறாது நிற்றலான்
இமடயிமடயுண்டாகிய அசும் ின்கட் பசன்று ப ாருந்தி கயறுமிடத்து
இட்டிமமயால் அமள நுமழந்தாற் க ான்றிருக்கும்; எம் வாழ் தி இசும் ினில்
சிந்மதக்கும் ஏறற்கு அரிது - அதுகவயுமன்றி, எம் வாழ் தி வழுக்கினான்
பமய்கய சிந்மதக்குகமறுதற்கரிது; அதனாலாண்டுவரத்தகாது எ-று.
எழில் அம் லத்துப் சும் னிக்ககாடு மிமலந்தான் மலயத்து எம் வாழ் தி
எழிமலயுமடய வம் லத்தின்க ணுளனாகிய குளிர்ந்த னிமயயுமடத்தாகிய
ிமறமயச்சூடியவனது மலயத்தின் கணுண்டாகிய பவம்வாழ் திபயனக்கூட்டுக.
இசும்பு ஏற்றிழிவு முதலாயின குற்ற பமன் ாருமுளர். அசும்பு சிறு திவமல.
இசும் ினிற் சிந்மதக்கு கமறற்கரி பதன்றவதனான், எமது வாழ் தி
யிவ்பவாழுக்கத்மதச் சிறிதறியு மாயிற் சிந்மதயாலு நிமனத்தற்கரிய
துயரத்மதத் தருமாதலால், தாஞ்பசத்துலகாள்வாரில் மல; அதுக ால
விவ்பவாழுக்க பமாழுகற் ாலீ ரல்லீ பரன்று மறுத்துக் கூறியவாறாயிற்று.
சுமம பசவ்வியு மாம். அதமனக் ககாட்டின் கமகலற்றுக.
ககாட்மடயுமடமமயாற் ககாபடனப் ட்டது. பமய்ப் ாடு: இளிவரல். யன்:
இரவுக் குறிமறுத்தல். 149

விளக்கவுமர

14.2 வழியருமமகூறிமறுத்தல்
வழியருமம கூறி மறுத்தல் என் து தமலமகனிரவுக்குறி கவண்டிநிற் , யாங்கள்
வாழும் தி ஏற்றிழிவுமடத்தாகலின் அவ் விடத்து நினக்குச் சிந்மதக்கு
கமறற்கரிபதனத் கதாழி வழியருமமகூறி மறுத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
14.2 இரவர கலந்தல் கருதி யுமரப் ப்
ருவரற் ாங்கி யருமம யுமரத்தது.

மாற்கற பனனவந்த காலமன

கயால மிடஅடர்த்த
ககாற்கறன் குளிர்தில்மலக் கூத்தன்
பகாடுங்குன்றின் நீள்குடுமி
கமற்கறன் விரும்பு முடவமனப்
 2.14.இரவுக்குறி 842

க ால பமலியுபநஞ்கச
ஆற்கற னரிய அரிமவக்கு
நீமவத்த அன் ினுக்கக. #807

இதன் ப ாருள்:
மாற்கறன் என வந்த காலமன ஒருவரானு மாற்றப் கடபனன்று வழி டுகவான
துயிமரபவௌவ வந்த காலமன; ஓலமிட அடர்த்த ககாற்கறன் அவகனாலமிடும்
வண்ண மடர்த்த ககாற்கறன்; குளிர்தில்மலக் கூத்தன் குளிர்ந்த தில்மலக்
கணுளனாகிய கூத்தன்; பகாடுங்குன்றின் நீள் குடுமிகமல் கதன் விரும்பும்
முடவமனப் க ால அவனுமடய பகாடுங்குன்றினது நீண்ட
குடுமியின்கமலுண்டாகிய கதமனவிரும்பு முடவமனப் க ால; பமலியும்
பநஞ்கச எய்துதற் கருமமமய நிமனயாது பமலிகின்ற பநஞ்சகம; அரிய
அரிமவக்கு நீ மவத்த அன் ினுக்கு ஆற்கறன் அரியளாகிய வரிமவயிடத்து
நீயுண்டாக்கிய அன் ால் யானாற்கறன் எ-று.
மாற்கறபனன் து பசயப் டுப ாருட்கண் வந்தது. மாகற பனன் து
விகாரவமகயான் மாற்கறபனன நின்றபதனினு மமமயும். சுமவமிகுதி
யுமடமமயிற் ககாற்கற பனன்றார். நீ வன்கண்மமமய யாதலின் இவ்வாறு
பமலிந்து முயிர்வாழ்தி, யானத்தன்மம கயனல்கலன் இறந்து டுகவ பனன்னுங்
கருத்தான், பமலியுபநஞ்கச யானாற்கறபனன்றான். நீங்கி விலங்காது -
நீங்கியுள்ளஞ் பசல்கின்ற பசலவினின்றும் விலங்காது. பமய்ப் ாடு: இளிவரல்.
யன்: இரவுக்குறி நயப் ித்தல். 150

விளக்கவுமர

14.3 நின்றுபநஞ்சுமடதல் நின்றுபநஞ்சுமடதல் என் து வழியருமம கூறக்ககட்ட

தமலமகன், எய்துதற்கரியாமள விரும் ி நீ பமலியாநின்றவிதற்கு
யானாற்கறபனனக் கூறித் தனதிறந்து ாடு கதான்றநின்று தன்பனஞ்சுமடந்து
வருந்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.3. ாங்கி விலங்கப் ருவமர நாடன்
நீங்கி விலங்காது பநஞ்சு மடந்தது.

கூளி நிமரக்கநின் றம் லத்

தாடி குமரகழற்கீ ழ்த்
தூளி நிமரத்த சுடர்முடி
கயாயிவள் கதாள்நமசயால்
ஆளி நிமரத்தட லாமனகள்
கதரு மிரவில்வந்து
 2.14.இரவுக்குறி 843

மீ ளியுமரத்தி விமனகய
னுமரப் பதன் பமல்லியற்கக. #808

இதன் ப ாருள்:
கூளி நிமரக்க நின்று கூத்தின்கட் சுமவயாற் க ய்களும் க ாகாது நிமரத்துநிற்
நின்று; அம் லத்து ஆடி குமர கழற்கீ ழ்த் தூளி நிமரத்த சுடர் முடிகயாய்
அம் லத்தின் கணாடுவானது ஒலிக்குங் கழமலயுமடய திருவடிக்கணுண்டாகிய
தூளிபமாய்த்த சுடர்முடிமயயுமடகயாய்; இவள் கதாள்நமசயால்
இவகடாண்கமலுண்டாகிய விருப் ினால்; ஆளி நிமரத்து அடல் ஆமனகள்
கதரும் இரவில் வந்து மீ ளி உமரத்தி ஆளிகள் ஊடுக ாக்கற நிமரத்து
வலிமயயுமடய யாமனகமளத் கதடு மிரவின்கண்வந்து மீ ளுதமலச்
பசால்லாநின்றாய்; பமல்லியற்கு விமனகயன் உமரப் து என் இனி
பமல்லியற்குத் தீவிமனகயன் பசால்லுவபதன்? உடன் டுவாபயன்க கனா
மறுப் ாபயன் க கனா? எ-று.
இரவுக்குறியுடம் ட்டாளாகலின், தூளிநிமரத்த சுடர் முடிகயா பயன்றதனால்,
அமரயிருளின்வருதலான் வருகமதத்மத அத்தூளி காக்குபமன்று கூறினாளாம்.
குமரகழல்: அன்பமாழிபதாமக. மருடல் பவகுட பலன் ன மருளி பவகுளி
பயன நின்றாற்க ால, மீ டபலன் து மீ ளிபயன நின்றது. வந்து மீ ளிபயன் தற்கு,
வந்து மீ டமலயுமடய இரவுக் குறி என்றுமரப் ாருமுளர். உடம் டவு
மறுக்கவுமாட்டாதிமடநின்று வருந்துதலின் விமனகயபனன்றாள். ஆளி
நிமரக்குமாற்றின்கண் நீ வருதற்குடம் டுதற்காகாதாயினுந் கதாணமசயாற்
கூறுகின்ற விதமன மறுப் ின் நீ யாற்றாபயன் தனா லுடம் டாநின்கறபனன் து
டக் கூறினமம யால், வகுத்துமரத்த லாயிற்று. பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்:
இரவுக்குறிகநர்தல். இறந்தகால வுட்ககாள்: குறிப்பு நுட் ம். 151

விளக்கவுமர

14.4 இரவுக்குறிகநர்தல்
இரவுக்குறி கநர்தல் என் து தமலமக பனஞ்சுமடந்து வருந்தாநிற் க் கண்டு ,
இவனிறந்து டவுங் கூடுபமன வுட் பகாண்டு, நீ யாளிக ணிமரத்துநின்
றியாமனகமளத்கதடு மிராவழியின் கண்வந்து மீ ள்கவபனன்னாநின்றாய் ; இதற்குத்
தீவிமனகயன் பசால்லுவபதவகனா பவன்று மறுத்த வாய் ாட்டாற் கறாழி
யிரவுக்குறி கநராநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.4. தடவமர நாடன் தளர்வு தீர
மடநமடப் ாங்கி வகுத்து மரத்தது.
 2.14.இரவுக்குறி 844

வமரயன் பறாருகா லிருகால்

வமளய நிமிர்த்துவட்கார்
நிமரயன் றழபலழ பவய்துநின்
கறான்தில்மல யன்னநின்னூர்
விமரபயன்ன பமன்னிழ பலன்ன
பவறியுறு தாதிவர்க ா
துமரபயன்ன கவாசிலம் ாநலம்
ாவி பயாளிர்வனகவ. #809

இதன் ப ாருள்:
சிலம் ா - சிலம் ா; நின் ஊர் நலம் ாவி ஒளிர்வன விமர என்ன நின்னூரின்
நலம் ரந்து விளங்குவன வாகிய ஆண்மடயார் பூசும் விமரபயத்தன்மமய;
பமன்னிழல் என்ன அவர் விமளயாடு பமல்லிய நிழபலத்தன்மமய; பவறி உறு
தாது இவர்க ாது என்ன அவர்சூடு நறுநாற்றம் ப ாருந்திய தாது ரந்த
க ாதுகபளத்தன்மமய; உமர உமரப் ாயாக எ-று.
அன்று ஒருகால் வமர இருகால் வமளய நிமிர்த்து அன்பறாருகால் வமரமய
யிரண்டுகாலும் வமளயும்வண்ண மார்ம யுந் கதாமளயுநிமிர்த்து; வட்கார் நிமர
அழல் எழ அன்று எய்து நின்கறான் தில்மல அன்ன நின் ஊர் மகவரது
நிமரமய யழபலழும் வமக யன்பறய்து நின்றவனது தில்மலமயபயாக்கு
நின்னூபரனக்கூட்டுக.
பமல்லிய நிலத்மதயுமடய நிழமல பமன்நிழபலன்றாள். நலம் ாவி
பயாளிர்வன என் தமன பயல்லாவற்கறாடுங் கூட்டுக. அன்று நிமிர்த்பதனவும்,
அன்பறய்து நின்கறாபனனவுமிமயயும். இது குறிப்ப ச்சம். வன்றழ
பலன் தூஉம் ாடம். இவ்வாறு வினவத் தமலமகபனான்றமன
யுட்பகாள்ளுபமன்று கருதிக் கூறினமமயால், ஆங்பகாரு சூழ பலன்றார்.
பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: தமலமகற்குக் குறியிட முணர்த்துந் கதாழி
யவனாற்றன்மன வினவுவித்தல். 9; 152

விளக்கவுமர

14.5 உட்பகாளவினாதல்
உட்பகாள வினாதல் என் து இரவுக்குறிகநர்ந்த கதாழி , தங்கணிலத்து மக்கள்
ககாலத்தனாய் வருவதற்கு அவனுட் பகாள்வது காரணமாக, நின்னூரிடத்தார்
எம்மலர்சூடி எச்சாந் தணிந்து எம்மர நிழலின்கீ ழ் விமளயாடு பவனத்
தமலமகமன வினாவா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 2.14.இரவுக்குறி 845

14.5. பநறிவிலக் குற்றவ னுறுதுயர் கநாக்கி

யாங்பகாரு சூழல் ாங்கி கர்ந்தது.

பசம்மல ராயிரந் தூய்க்கரு

மால்திருக் கண்ணணியும்
பமாய்ம்மல ரீர்ங்கழ லம் லத்
கதான்மன்னு பதன்மலயத்
பதம்மலர் சூடிநின் பறச்சாந்
தணிந்பதன்ன நன்னிழல்வாய்
அம்மலர் வாட்கண்நல் லாபயல்லி
வாய்நும ராடுவகத. #810

இதன் ப ாருள்: அம் மலர் வாள் கண் நல்லாய் அழகிய

மலர்க ாலுபமாளிமயயுமடயவாகிய கண்மணயுமடய நல்லாய்; பசம்மலர்
ஆயிரம் தூய் கருமால் திருக்கண் அணியும் பசய்ய தாமமரமலர்க
ளாயிரத்மதத் தூவி முன்வழி ட்டு ஒருஞான்று அவற்றுபளான்று குமறதலாற்
கரியமால் அவற்கறாபடாக்குந் தனது திருக்கண்மண யிடந்தணியும்; பமாய்ம்
மலர் ஈர்ங் கழல் அம் லத்கதான் மன்னுபதன் மலயத்து ப ரிய மலர்க ாலும்
பநய்த்த நிறத்மதயுமடயவாகிய திருவடிமயயுமடய வம் லத் தான்றங்குந்
பதன்மலயத்திடத்து; எல்லிவாய் நுமர் ஆடுவது இராப் ப ாழுதின்கண் நுமர்
விமளயாடுவது; எம்மலர் சூடி நின்று எம்மலமரச் சூடிநின்று; எச்சாந்து அணிந்து
எச்சாந்மதயணிந்து; என்ன நல் நிழல்வாய் என்ன நன்னிழற்கீ ழ்? கூறுவாயாக எ-
று.
வாள்: உவமமபயனினுமமமயும். நுமபரன்றது அவகரா படாரு நிலத்தாராகிய
மக்கமள. திருமாபலன் தூஉம் ாடம். நிழல் அணியன் பறனினும், ன்மம ற்றி
யணிபயன்றார். பமய்ப் ாடு : அது. யன்: குறியிடமுணர்த்துதல். 153

விளக்கவுமர

14.6 உட்பகாண்டுவினாதல்
உட்பகாண்டு வினாதல் என் து ககட்ட வினாமவயுட் பகாண்டு அந்நிலத்து மக்கள்
ககாலத்தனாய்ச் பசல்வானாக, நின்னூரிடத்து இராப்ப ாழுது நுமர் எம்மலமரச்சூடி
எச்சாந்மத யணிந்து என்ன மரநிழலின்கீ ழ் விமளயாடு பவனத் தமலமகன்
கறாழிமய வினாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.6. தன்மன வினவத் தானவள் குறிப் றிந்
பதன்மன நின்னாட் டியலணி பயன்றது.
 2.14.இரவுக்குறி 846

மனவளர் மகம்மாப் டாத்தம்

லத்தரன் ாதம்விண்கணார்
புமனவளர் சாரற்ப ாதியின்
மமலப்ப ாலி சந்தணிந்து
சுமனவளர் காவிகள் சூடிப்ம ந்
கதாமக துயில் யிலுஞ்
சிமனவளர் கவங்மககள் யாங்கணின்
றாடுஞ் பசழும்ப ாழிகல. #811

இதன் ப ாருள்:
மன வளர் மகம் மாப் டாத்து அம் லத்து அரன் ாதம் மனக ாலுபநடிய
மகமயயுமடய மாவினுரியாகிய டாத்மதயுமடய வம் லத்தரன் ாதங்கமள;
விண்கணார் புமனவளர் சாரல் ப ாதியின் மமல விண்கணார்
ரவுதற்கிடமாகிய வளருஞ் சாரமலயுமடய ப ாதியின்மமலக்கண்; ப ாலி சந்து
அணிந்து ப ாலியுஞ் சந்தனச் சாந்மதயணிந்து; சுமனவளர் காவிகள் சூடி
சுமனக்கண் வளருங் காவிகமளச் சூடி; யாங்கள் நின்று ஆடும் பசழும்ப ாழில்
யாங்கணின்றாடும் வளவியப ாழில்; ம ந்கதாமக துயில் யிலும் சிமன வளர்
கவங்மககள் சிய மயில்கள் துயில்பசய்யுங் ககாடுவளரும் கவங்மகப்
ப ாழில் எ-று.
என்றது சந்தனச் சாந்தணிந்து சுமனக்காவிசூடி கவங்மகப் ப ாழிற்கண்
நீவந்துநின்று நின்வரவறிய மயிபலழுப்பு வாயாகபவன்றவாறு. பமய்ப் ாடு:
அது. யன்: இரவுக்குறியிட முணர்த்துதல். #9; 154

விளக்கவுமர

14.7 குறியிடங்கூறல் குறியிடங்கூறல் என் து உட்பகாண்டு வினாவிய தமலமக

னுக்கு, யாங்கள் சந்தனச்சாந்தணிந்து, சுமனக்காவிகள் சூடி, கதாமகக
டுயில்பசய்யும் கவங்மகப் ப ாழிற்கண் விமளயாடு கவம்; அவ்விடத்து
நின்வரவறிய மயிபலழுப்புவாயாகபவனத் கதாழி குறியிடங் கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
14.7. இரவுக் குறியிவ பணன்று ாங்கி
அரவக் கழலவற் கறிய வுமரத்தது.

மலவன் குரம்ம மய மாற்றியம்

மால்முதல் வானர்க்கப் ாற்
பசலவன் ர்க் ககாக்குஞ் சிவன்தில்மலக்
கானலிற் சீர்ப்ப மடய
 2.14.இரவுக்குறி 847

க ா டலவன் யில்வது கண்டஞர்

கூர்ந்தயில் கவலுரகவான்
பசலவந்தி வாய்க்கண் டனபனன்ன
தாங்பகான்மன் கசர்துயிகல #812

இதன் ப ாருள்:
மல வன் குரம்ம மய மாற்றி மலங்கமள யுமடய வலிய யாக்மகயாகிய
குரம்ம மயமாற்றி; மால் முதல் அவ்வானவர்க்கு அப் ால் பசலவு அன் ர்க்கு
ஓக்கும் மான் முதலாகிய அவ்வானவர்க்கப் ாற் பசல்லுஞ் பசலமவ அன் ரா
யினார்க்பகன்கறாக்கிமவக்கும்; சிவன் தில்மலக் கானலில் சிவனது
தில்மலமயச்சூழ்ந்த கானலிடத்து; சீர்ப்ப மடகயாடு அலவன் யில்வது கண்டு
நல்லப மடகயாடலவன் யின்று விமளயாடுவ தமனக்கண்டு; அஞர் கூர்ந்து
வருத்தமிக்கு; அயில் கவல் உரகவான் அயில்கவமலயுமடய வுரகவான்;
அந்திவாய்ச் பசலக் கண்டனன் அந்திப் ப ாழுதின்கட்பசல்ல அவமனக்
கண்கடன்; மன் கசர் துயில் என்னதாங் பகால் ின் அம்மன்னனது கசர்துயி
பலத்தன்மமத்தாம்! அறிகயன் எ-று.
அப் ாற்பசலவு மான் முதலாயினார்க்கு கமலாகிய தங்கள். அன் ருட்
க ாககவட்மக யுமடயார் அவற்மறப் ப ற்றுப் க ாகந்துய்ப் ாராதலிற் பசலவன்
ர்க் ககாக்கு பமன்றார். ப மடபயாடும் யிலு மலவமனக்கண்டு முயிர்தாங்கிச்
பசன்றா னாதலின் உரகவா பனன்றாள். 155

விளக்கவுமர

14.8 இரவுக்குறிகயற் ித்தல் இரவுக்குறி கயற் ித்தல் என் து தமலமகனுக்குக்

குறியிடங் கூறித் தமலமகளுமழச் பசன்று, அந்திக்காலத் கதாரலவன்
றன்ப மடகயாடு யிலக்கண்டு ஒருப ரிகயான் வருத்தமிக்குச் பசன்றான்;
அதற்குப் ின் அவன் கசர்துயிலறிந் திகலபனனத் கதாழி அவனதாற்றாமமகூறித்
தமலமகமள யிரவுக்குறி கயற் ியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.8. அரவக்கழலவ னாற்றாபனன
இரவுக்குறி கயற் ித்தது.
14.9. குரவரு குழலிக்
கிரவர வுமரத்தது.

கமாட்டங் கதிர்முமலப் ங்குமடத்

தில்மலமுன் கனான்கழற்கக
ககாட்டந் தருநங் குருமுடி
பவற் ன் மமழகுழுமி
 2.14.இரவுக்குறி 848

நாட்டம் புமதத்தன்ன நள்ளிருள்

நாகம் நடுங்கச்சிங்கம்
கவட்டந் திரிசரி வாய்வரு
வான்பசால்லு பமல்லியகல. #813

இதன் ப ாருள்:
பமல்லியல் பமல்லியலாய்; கமாட்டு அம்கதிர்முமலப் ங்கு உமடத்தில்மல
முன்கனான் கழற்கக ப ரிய வழகிய கதிர்முமலமயயுமடய கதார்
கூற்மறயுமடய தில்மலக் கணுளனாகிய எல்லாப்ப ாருட்கு
முன்னாயவனுமடயதிருவடி பயான்றற்குகம; ககாட்டம் தரும் குருமுடி நம்
பவற் ன் வணங்குதமலச் பசய்யுங் குருமுடிமயயுமடய நம்பவற் ன்; மமழ
குழுமி நாட்டம் புமதத்தன்ன நள் இருள் முகில்கள் திரளுதலான் நாட்டத்மதப்
புமதத்தாற் க ான்றிருக்குஞ் பசறிந்த விருட்கண்; நாகம் நடுங்கச் சிங்கம்
கவட்டம் திரி சரிவாய் யாமனகணடுங்கச் சிங்கம் கவட்டந்திரியு
மமலச்சரியிடத்து; வருவான் பசால்லும் வரகவண்டிச் பசால்லாநின்றான்;
இனிபயன்பசயத்தகும்? எ-று.
குரு - நிறம். முன்கனான் கழற்கல்லது ிறிகதாரிடத்துந் தாழ்ந்து நில்லாப்
ப ரிகயான் தாழ்ந்து கவண்டுவதமன மறுத்தலரிபதன் து க ாதர,
முன்கனான்கழற்கக ககாட்டந்தரு நங்குரு முடிபவற் பனன்றாள். ஆற்றின்கண்
வருகமத மறியினும் அவனது கவட்மக மிகுதியா பலன்னாபலான்றுங் கூறுவ
தரிதாயிற்பறன் து க ாதர, நள்ளிரு ணாகநடுங்கச் சிங்கம்கவட்டந்திரி
சரிவாபயன்றாள். குரபவனவும் இரபவனவும் விகாரவமகயாற் குறுகிநின்றது.
இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு: அச்சத்மதச் சார்ந்த விளிவரல். யன்:
தமலமகமள யிரவுக்குறி கநர்வித்தல். #9; 156

விளக்கவுமர

14.9 இரவரவுமரத்தல் இரவரவுமரத்தல் என் து அலவன்கமல்மவத் திரவுக்குறி

கயற் ித்து முகங்பகாண்டு அதுவழியாகநின்று , கவட்மகமிக வால்
யாமனகணடுங்கச் சிங்கந்திரியுமமலச்சரியிடத்து வரகவண்டிச் பசால்லாநின்றான் ;
இதற்கியாஞ் பசய்வபதன்கனா பவனத் கதாழி தமலமகளுக்குத் தமலமகனிரவரவு
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.9. குரவரு குழலிக்
கிரவர வுமரத்தது.

பசழுங்கார் முழவதிர் சிற்றம்

லத்துப் ப ருந்திருமால்
 2.14.இரவுக்குறி 849

பகாழுங்கான் மலரிடக் கூத்தயர்

கவான்கழ கலத்தலர்க ால்
முழங்கா ரரிமுரண் வாரண
கவட்மடபசய் பமாய்யிருள்வாய்
வழங்கா அதரின் வழங்பகன்று
கமாவின்பறம் வள்ளமலகய. #814

இதன் ப ாருள்:
பசழுங்கார் முழவு அதிர் சிற்றம் லத்து வளவிய கார்க ாலக் குடமுழா
முழங்குஞ் சிற்றம் லத்தின் கண்கண; ப ருந் திருமால் கான் பகாழு மலர் இட
ப ரிய திருமால் நறுநாற்றத்மதயுமடய பகாழுவிய மலமரயிட்டுப் ரவ; கூத்து
அயர்கவான் கழல் ஏத்தலர்க ால் கூத்மத விரும் ிச் பசய் வானுமடய
கழல்கமள கயத்தாதாமரப்க ால வருந்த; முழங்கு ஆர் அரி முரண்
வாரணகவட்மட பசய் பமாய் இருள்வாய் முழங்கா நின்ற கிட்டுதற்கரிதாகிய
சீயம் முரமணயுமடய வாரணகவட்மடமயச் பசய்யும் வல்லிருட்கண்; வழங்கா
அதரின் வழங்கும் எம் வள்ளமல இன்று என்றுகமா யாவரும் வழங்காத
வழியிடத்து வழங்குவாயாக பவன்று எம்முமடய வள்ளமல யின்று
பசால்லுதுகமா! இவ்வாறு பசால்லுதறகுகமா! எ-று.
ஏத்தலமர யாமனக்குவமமயாக வுமரக்க. ஏத்தலர்க ால்
வழங்பகன்றுகமாபவன்று கூட்டியுமரப் ாருமுளர். முழங்காரரி பயன் தற்கு
முழங்குதலார்ந்த வரிபயன் ாருமுளர். தனக்கவன் பசய்த தமலயளியுமுதவியு
நிமனயாநின்ற வுள்ளத்தளாகலின், வள்ளபலன்றாள். மமந்தமனபயன் து
ாடமாயின், ஆண்மமத் தன்மம கதான்ற நின்றதாகவுமரப் ாருமுளர்.
ஆற்றிகனதமுணர்ந்து மறுத்தாள் அவருமழ யாஞ்கசற பலாழிந்து அவமர
வரச்பசால்லக் கடகவகமா பவன்றவாறு. அலங்காரம்: எதிர்காலக் கூற்றிடத்துக்
காரியத்தின்கண்வந்த இரங்கல்விலக்கு, உ ாயவிலக்கு. பமய்ப் ாடு: அச்சம்.
யன்: இரவுக்குறி மறுத்தல். 157

விளக்கவுமர

14.10 ஏதங்கூறிமறுத்தல்
ஏதங்கூறி மறுத்தல் என் துதமலமகனிரவரவுககட்ட தமலமகள் தனக்கவன்
பசய்த தமலயளியுமுதவியு நிமனயா நின்ற வுள்ளத்தளாய், அரிதிரண்டு
நின்றியாமனகவட்டஞ் பசய்யும் வல்லிருட்கண் வள்ளமல வாபவன்று
பசால்லத்தகு கமாபவன ஏதங்கூறி மறுத்துமரயாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 2.14.இரவுக்குறி 850

14.10. இழுக்கம்ப ரி திரவரிபனன

அழுக்கபமய்தி யரிமவயுமரத்தது.

ஓங்கு பமாருவிட முண்டம்

லத்தும் ருய்யவன்று
தாங்குபமாருவன் தடவமர
வாய்த்தழங் கும்மருவி
வங்குஞ்
ீ சுமனப்புனல் வழ்ந்தன்
ீ
றழுங்கப் ிடித்பதடுத்து
வாங்கு மவர்க்கறி கயன்சிறி
கயன்பசால்லும் வாசககம. #815

இதன் ப ாருள்:
ஓங்கும் ஒரு விடம் உண்டு உலகமுழுமதயுஞ் சுடும் வண்ணம் கமன்கமலும்
வளராநின்றகதார் விடத்மதத் தானுண்டு; உம் ர் உய்ய அன்று தாங்கும்
அம் லத்து ஒருவன் தடவமரவாய் உம் பரல்லா முய்ய அன்று தாங்குமம் லத்
பதாருவனது ப ரியவமரயிடத்து; தழங்கும் அருவி வங்கும்
ீ சுமனப்புனல்
ஒலியாநின்ற வருவியாற் ப ருகுகின்ற சுமனப்புனற் கண்; அன்று வழ்ந்து
ீ
அழுங்கப் ிடித்பதடுத்து வாங்குமவர்க்கு அன்றியான் விழுந்து பகடப்புகப்
ற்றிபயடுத்துக் கமரக்கணுய்த்த ப ரிகயாருக்கு; சிறிகயன் பசால்லும் வாசகம்
அறிகயன் சிறிகயனாகியயான் பசால்லுவகதார் மாற்றமறிகயன் எ-று.
ஒருநஞ்பசன் தற்கு ஒப் ில்லாத நஞ்பசனினுமமமயும். தடவமரவாய்
வழ்ந்தழுங்கபவன
ீ விமயயும். சுமனபயன்றிமயப் ினுமமமயும்.
சுமனப்புனல்வாய் வழ்ந்தழுங்க
ீ வன்று தாகம வந்பதடுத்துய்வித்தாற்க ால
வழங்காதவதரிற் றாம்வருதலான் எனக்கு வருமிடுக்கமணயுந் தாகம
நீக்கினல்லது யானறிவ பதான்றில்மல பயன்னுங்கருத்தால், சுமனப்புனல்
வழ்ந்தன்றழுங்கப்
ீ ிடித்பதடுத்து வாங்குமவர்க்பகன்றாள்; ஆற்றின்ககணத
நிமனந் திரவுக்குறி மறுத்த தமலமகள் அவன்பசய்த வுதவிநிமனந்து
ின்னுடம் ட்டாளாதல் ப ாருந்தா மமயறிந்து பகாள்க. இக்கருத்கத ற்றி
யுதவிநிமனந்து குமறநயந்தபதன்னாது அவனதாற்றாமம நிமலமம ககட்டுக்
குமறநயந்த பதன்றார். அவன் பசய்த க ருதவி பசால்லுமகயால் அவன்பசய்த
வுதவிக்குக் மகம்மாறாவது நானவனுமழச்கசறகல பயன்றுடம் ாடாயிற்று.
ிறவிக் குட்டத் தியான் விழுந்து பகடப்புகத் தாகமவந்து ிடித்பதடுத்து அதனி
னின்றும் வாங்கிய க ருதவியார்க்குச் சிறிகயனாகிய யான் பசால்வதறிகய
பனன்று கவறுபமாரு ப ாருகடான்றியவாறு கண்டு பகாள்க. பமய்ப் ாடு:
அழுமக. யன்: இரவுக்குறிகநர்தல். 158
 2.14.இரவுக்குறி 851

விளக்கவுமர

14.11 குமறகநர்தல் குமறகநர்தல் என் து ஏதங்கூறி மறுத்த தமலமகள்,

அவனாற்றானாகிய நிமலமமககட்டு , யான் புனலிமடவழ்ந்து
ீ பகடப்புக என்னுயிர்
தந்த ப ரிகயார்க்குச் சிறிகயன் பசால்லுவ தறிகயபனன உடம் ட்டு கநராநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
14.11. அமலகவ லண்ணல் நிமலமம ககட்டுக்
பகாமலகவற் கண்ணி குமறந யந்தது.

ஏனற் சுங்கதி பரன்றூழ்க்

கழிய எழிலியுன்னிக்
கானக் குறவர்கள் கம் மல
பசய்யும்வம் ார்சிலம் ா
யானிற்மற யாமத்து நின்னருள்
கமல்நிற்க லுற்றுச்பசன்கறன்
கதனக்க பகான்மறயன் தில்மல
யுறார்பசல்லுஞ் பசல்லல்ககள. #816

இதன் ப ாருள்:
ஏனற் சுங்கதிர் என்றூழ்க்கு அழிய திமனயினது, சியகதிர் ககாமடயாலழிய;
எழிலி உன்னி அஃதழியாமன் மமழப றக் கருதி; கானக் குறவர்கள் கம் மல
பசய்யும் வம்பு ஆர் சிலம் ா கானத்துவாழுங் குறவர்கள் பதய்வத்திற்குப் லி
பகாடுத்தாரவாரிக்கும் வம் ார்ந்த சிலம்ம யுமடயாய்; இற்மறயாமத்து யான்
நின் அருண்கமல் நிற்கல் உற்று இற்மறயிரவின்கண் யான்
நின்கனவன்கமனிற்ககவண்டி; கதன்நக்க பகான்மறயவன் தில்மல உறார்
பசல்லும் பசல்லல்கள் பசன்கறன் கதகனாடுமலர்ந்த
பகான்மறமயயுமடயானது தில்மலமயப் ப ாருந்தாதாரமடயுந்
துன் த்மதயமடந்கதன்; நீ கருதியதூஉ முடிந்தது எ-று.
வம்பு காலமல்லாதகாலத்து மமழ. யாமமு பமன் து ாடமாயிற்
ககலயன்றியிரவுபமனவுமரக்க. யாமமு நின்னருகள என் தூஉம் ாடம்.
கானக்குறவர்கள் தமக்குணவாகிய திமனக்கதிர் ககாமடயாலழியத்
பதய்வத்மதப் ராவி மமழ ப ய்விக்க முயல்கின்றாற்க ால, நினக்குத்
துப் ாகிய இவணலம், அலர் முதலாயினவற்றாற் பறாமலயும்வழி அது
பதாமலயாமன் முயன்று ாதுகாப் ாபயன உள்ளுமறயாமாறுகாண்க.
பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: தமலமகற்குக் குமறநயந்தமம யுணர்த்துதல்.
159
 2.14.இரவுக்குறி 852

விளக்கவுமர

14.12 குமறகநர்ந்தமமகூறல்
குமறகநர்ந்தமம கூறல் என் து தமலமகமளக் குமற நயப் ித்துத்
தமலமகனுமழச் பசன்று, இற்மறயாமத்பதல்லாம் நின்னருண்கமனிற்ககவண்டித்
துன் முற்கறன்; நீ கருதியதூஉ முடிந்தபதனத் கதாழி தமலமகனுக்கு அவள்குமற
கநர்ந்தமம கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.12. குமறந யந்தனள் பநறிகுழ லிபயன
எறிகவ லண்ணற் கறிய வுமரத்தது.

முன்னு பமாருவ ரிரும்ப ாழில்

மூன்றற்கு முற்றுமிற்றாற்
ின்னு பமாருவர்சிற் றம் லத்
தார்தரும் க ரருள்க ால்
துன்னுபமா ரின் பமன் கறாமகதந்
கதாமகக்குச் பசால்லுவக ால்
மன்னு மரவத்த வாய்த்துயில்
க ரும் மயிலினகம. #817

இதன் ப ாருள்:
இரும் ப ாழில் மூன்றற்கு முன்னும் ஒருவர் ப ரியவுலகங்கண் மூன்று
முளவாவதற்கு முன்னுந் தாபமாரு வருகமயாகியுள்ளார்; முற்றும் இற்றால்
ின்னும் ஒருவர் அவ் வுலகமுழுது மாய்ந்தாற் ின்னுந் தாபமாருவருகமயாகி
யுள்ளார்; சிற்றம் லத்தார் சிற்றம் லத்தின் கண்ணார்; தரும் க ரருள்க ால்
அவர் தரும் ப ரிய வருள்க ால; ஒரு இன் ம் துன்னும் என்று தம் கதாமகக்கு
ஓமக பசால்லுவக ால் இவ்வில்லின் கண் ஓரின் ம் வந்து ப ாருந்து பமன்று
தம்முமடய கதாமககட் ககாமக பசால்லுவன க ால; மன்னும் அரவத்தவாய்
மயில் இனம் துயில் க ரும் இமடவிடாது நிகழு மாரவாரத்மத யுமடயவாய்
மயிலினந் துயில் ப யராநின்றன; இஃபதன்கனா! எ-று.
சிற்றம் லத் தாபரன் தற்கு, உலகங்களுளவாய்ச் பசல்லுங் காலத்துச் சிற்றம்
லத்தின் கண்ணாபரன்றுமரப் ினு மமமயும். தன்கறாமகக் பகன் து
ாடமாயிற் ன்மமபயாருமம மயக்கமாகக் பகாள்க. ஒருகால் பவருவித்தாகம
துயிபலழுந்துமணயன்று; இஃதவன் பசய்த குறி பயன் து க ாதர,
மன்னுமரவத்தவாபயன்றாள். பமய்ப் ாடு அது, யன்: தமலமகன்
வரவுணர்த்துதல். 160
 2.14.இரவுக்குறி 853

விளக்கவுமர

14.13 வரவுணர்ந்துமரத்தல்
வரவுணர்ந்துமரத்தல் என் து தமலமகனுக்குக் குமற நயப்புக் கூறியகதாழி , யாம்
விமளயாடாநின்ற ப ாழிலிடத்து கவங்மககம லுண்டாகிய மயிலின மின்புற்றுத்
துயில்ப யரா நின்றன; இதற்குக் காரணபமன்கனாபவன அவன் வரவறிந்து
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.13. வளமயி பலடுப் இளமயிற் ாங்கி
பசருகவ லண்ணல் வரவு மரத்தது.

கூடார் அரண்எரி கூடக்

பகாடுஞ்சிமல பகாண்டஅண்டன்
கசடார் மதின்மல்லற் றில்மலயன்
னாய்சிறு கட்ப ருபவண்
ககாடார் கரிகுரு மாமணி
யூசமலக் ககாப் ழித்துத்
கதாடார் மதுமலர் நாகத்மத
நூக்கும்நஞ் சூழ்ப ாழிற்கக. #818

இதன் ப ாருள்:
கூடார் அரண் எரி கூட கூடாதாருமடய வரண்கமள பயரிபசன்று கூட;
பகாடும்சிமல பகாண்ட அண்டன் கசடு ஆர் மதில் மல்லல் தில்மல அன்னாய்
வமளந்த சிமலமயக் மகக்பகாண்ட அண்டனது ப ருமமயார்ந்த மதிமலயும்
வளத்மதயு முமடய தில்மலமயபயாப் ாய்; சிறுகண் ப ரு பவண்ககாடு ஆர்
கரி சிறியகண்மணயுமடய ப ரிய பவண்ககாடு நிரம் ிய யாமன; நம்
சூழ்ப ாழிற்கு நமது சூழ்ப ாழிற்கண்; குரு மா மணி ஊசமலக் ககாப்பு அழித்து
நிறத்மதயுமடய வுயர்ந்தமணிகளாற் பசய்யப் ட்ட வூசமலச் சீ ரழித்து; கதாடு
ஆர் மதுமலர் நாகத்மத நூக்கும் இதழார்ந்த மதுமலர்கமளயுமடய
அவ்வூசமலத்பதாடுத்த நாகமரத்மத நூக்காநின்றது; இதற்பகன் பசய்கவம்? எ-று.
சூழ்ப ாழிற் பகன்னு நான்கனுருபு ஏழாவதன் ப ாருட்கண் வந்தது. சூழ்ப ாழிகல
பயன் தூஉம் ாடம். இவ்வாறு கூறவும் வாளாகிடப் ிற் றாய்துயின்றா
பளன்றறிதல் யன். அலங்காரம்: ரியாயம். பமய்ப் ாடு: அது. யன்:
இமடயீடாராய்தல். 161

விளக்கவுமர
 2.14.இரவுக்குறி 854

14.14 தாய்துயிலறிதல்
தாய்துயிலறிதல் என் து தமலமகன் வரவுணர்ந்து தமலவிமயக்
பகாண்டுபசல்லக் கருதாநின்றகதாழி, யாம் விமளயாடாநின்ற ப ாழிலிடத்து ஒரு
யாமன நின்று ஊசமலத் தள்ளாநின்றது; அதற்கியாஞ் பசய்வபதன்கனாபவனத்
தாயது துயிலறியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.14. ஊசன்மிமசமவத் பதாள்ளமளியில்
தாயதுதுயில் தானறிந்தது.

விண்ணுக்கு கமல்வியன் ாதலக்

கீ ழ்விரி நீருடுத்த
மண்ணுக்கு நாப் ண் நயந்துபதன்
தில்மலநின் கறான்மிடற்றின்
வண்ணக் குவமள மலர்கின்
றனசின வாண்மிளிர்நின்
கண்பணாக்கு கமற்கண்டு காண்வண்டு
வாழுங் கருங்குழகல. #819

இதன் ப ாருள்:
வண்டு வாழும் கருங்குழல் வண்டுகள் வாழுங் கரிய குழமல யுமடயாய்;
விண்ணுக்கு கமல் எல்லாப் ப ாருட்கு கமலாகிய விண்ணுக்கு கமலாயவன்;
வியன் ாதலக்கீ ழ் எல்லாப் ப ாருட்குங் கீ ழாகிய அகன்ற ாதாலத்திற்குங்
கீ ழாயவன்; விரி நீர் உடுத்த மண்ணுக்கு நாப் ண் நடுவாகிய கடமலயுடுத்த
மண்ணிற்கு நடுவாயவன்; நயந்து பதன் தில்மல நின்கறான் விரும் ித்
பதன்றில்மலக்கணின்கறான்; மிடற்றின் வண்ணக் குவமள மலர்கின்றன
அவனது மிடற்றின் வண்ணத்மத யுமடய குவமளப் பூக்கண் மலர்கின்றமவ;
சின வாள் மிளிர்நின் கண் ஒக்குகமல் கண்டு காண் சினவாள் மிளிருமாறுக ால
மிளிருநின் கண்கமளபயாக்கு மாயிற் காண் ாயாக எ-று.
ாதாலம்: ாதலபமனக் குறுகி நின்றது. மண்ணினுள்ளு முளனாதலின்,
மண்ணுக்கு நாப் பணன்றார். மண் முழுதுக்குமிமடத் தில்மலமய நயந்து
அதன்கணின்கறாபனன் றுமரப் ாருமுளர். சினவாண்மிளிர்
நின்கண்பணாக்குகமபலன்புழி ஒத்த ண்பு கவறு ட்டமமயான்
உவமமக்குவமமயன்பறன்க. கண்டு காபணன் பதாருபசால். ஆய்தரு வள் -
புறத்துக்பகாடு க ாமு ாயமாராய் வள். பமய்ப் ாடு அது. யன்: தமலமகமளக்
குறியிடத் துய்த்தல் அலங்காரம்: புகழுவமம. 162

விளக்கவுமர
 2.14.இரவுக்குறி 855

14.15 துயிபலடுத்துச் கசறல்

துயிபலடுத்துச் கசறல் என் து தாய்துயிலறிந்தகதாழி , குவமளப்பூக்கள்
மலராநின்றன; அமவ நின்கண்மண பயாக்கு மாயிற் காண் ாயாகபவனத்
துயிபலடுத்துச் பசல்லாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.15. தாய் துயிலறிந் தாய்தரு வள்
பமல்லியற்குச் பசால்லியது.

நந்தீ வரபமன்னும் நாரணன்

நாண்மலர்க் கண்ணிற்பகஃகந்
தந்தீ வரன்புலி யூரமன
யாய்தடங் கண்கடந்த
இந்தீ வரமிமவ காணின்
இருள்கசர் குழற்பகழில்கசர்
சந்தீ வரமுறி யும்பவறி
வயுந்
ீ தருகுவகன. #820

இதன் ப ாருள்:
நந்தீ வரம் என்னும் நாரணன் நாள் மலர்க் கண்ணிற்கு கண்மணயிடந்திட்டு
நந்தீ வரந்தரகவண்டுபமன்னு நாரணனது அந்நாண்மலர்க ாலுங் கண்ணிற்கு;
எஃகம் தந்து ஈ வரன் புலியூர் அமனயாய் ஓபரஃகத்மதப் மடத்துக் பகாடுத்த
தமல வனது புலியூமரபயாப் ாய்; இமவ தடங் கண் கடந்த இந்தீவரம் இமவ
நின்ப ரியகண்கள் கடந்த நீலங்கள்; காண் இவற்மறக்காண் ாயாக; நின் இருள்
கசர் குழற்கு நினது கருமமகசர்ந்த குழற்கு; சந்து ஈ எழில் கசர் வர
முறியும்பவறி வயும்
ீ தருகுவன் சந்தனமரந்தரும் எழில்கசர்ந்த நல்ல
முறிகமளயும் நறுநாற்றத்மத யுமடய மலர்கமளயும் யான்பகாணர்ந்து
தருகவன்; நீ நீலப் பூக்கமளயுங் கண்டு ஈண்டு நிற் ாயாக எ-று.
நந்திபயன் து ஒரு திருநாமம். அமனயாயுமடய தடங்கண்க பளன்றுமரப் ாரு
முளர். இந்தீவரமிமவ காபணன் தற்கு நின் கண்கமளபவன்ற இந்தீவரமாவன
விமவகாபணன்றுமரப் ினு மமமயும். இது குறிப்ப ச்சம். உய்த்திடத்து -
இடத்துய்த்து. பமய்ப் ாடு - அது. யன்: தமலமகமளக் குறியிடத்து நிறீஇ
நீங்குதல். 163

விளக்கவுமர

9; 14.16 இடத்துய்த்து நீங்கல் இடத்துய்த்து நீங்கல் என் து துயிபலடுத்துக்பகாண்டு

பசன்று அக்குறியிடத்து நிறுத்தி, இமவ நின்கண்கள் பவன்ற குவமள மலர்;
இவற்மறக்காண் ாயாக; யானின்குழற்குச் சந்தனத்தமழ பகாய்யாநின்கறபனனத்
 2.14.இரவுக்குறி 856

தான் சிறிதகலாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்

14.16. மமத்தடங் கண்ணிமய யுய்த்திடத் பதாரு ால்
நீங்க லுற்ற ாங்கி கர்ந்தது.

காமமர பவன்றகண் கணான்தில்மலப்

ல்கதி கரானமடத்த
தாமமர யில்லின் இதழ்க்கத
வந்திறந் கதாதமிகய
ாமமர கமகமல ற்றிச்
சிலம்ப ாதுக் கிப்ம யகவ
நாமமர யாமத் பதன் கனாவந்து
மவகி நயந்ததுகவ. #821

இதன் ப ாருள்:
காமமர பவன்ற கன்கணான் தில்மல நிமறயழிக்க வந்த காமமன பவன்ற
கண்மணயுமடயவனது தில்மலக்கண்; ல்கதிகரான் அமடத்த தாமமர
இல்லின் ல்கதிகரானாகிய வாயிகலான் அமடத்து மவத்த தாமமரயாகிய நும்
மில்லின்கண்; இதழ்க் கதவம் திறந்கதா இதழாகிய கதவத்மத அவ்வாயிகலான்
வருவதன்முன் நீகர திறந்து பகாண்கடா க ாந்தது? இதுகிடக்க, ாம் அமர
கமகமல ற்றி ரந்தவமரயின் கமகமலமய பயாலியாமற் ிடித்து; சிலம்பு
ஒதுக்கி சிலம்புகமள கமகலறக் கடுக்கி; தமிகய ம ய அமரயாமத்து நாம் வந்து
மவகி நயந்தது என்கனா தனிகய ம ய அமரயாமத்தின்கண் நாம் ஈண்டுவந்து
தங்கி விரும் ிய பதன்கனா? இதமனக் கூறுவராமின்
ீ எ-று.
காமபரன்னும் ரகரவறு
ீ இழிவின்கண் வந்தது. தில்மலத் தாமமரபயன
விமயயும். கதவந் திறந்கதாபவன்னு கமாகாரத்மத
அமசநிமலயாக்கியுமரப் ாருமுளர். ாவுபமன்னு மீ ற்றுமிமச உகரம்
பமய்பயாடுங் பகட்டுக் காலமயக்கமாய் நின்றது. எல்லா ரானுந்
திருமகணயக்கப் டினல்லது திருமகடன்னானயக்கப் டுவபதான்றில்மல
பயன்னுங் கருத்தான், நாம் நயந்த பதன்கனா பவன்றார். நாபமன்னு
முன்னிமல யுளப் ாட் டுத் தன்மம உயர்வு கதான்ற முன்னிமலக்கண் வந்தது.
தடு - தடுத்தல். அரியன்பு ரியமர க ாலப் ண்புத்பதாமக யாய் நின்றது.
தமடயருமன்ப ன்று ாடகமாதுவாருமுளர். கண்ணிமய
யுமரத்தபதனவிமயயும். பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: தமலமகமளக் கண்டு
கதான்றிய வுவமகமயப் ரிக்கலாற்றாத தமலமகனாற்றுதல்; தமலமகமள
மகிழ்வித்தலுமாம். 164
 2.14.இரவுக்குறி 857

விளக்கவுமர

14.17 தளர்வகன் றுமரத்தல்

தளர்வகன் றுமரத்தல் என் து கதாழி குறியிமட நிறுத்தி நீங்காநிற் ,
தமலமகபனதிர்ப் ட்டு , நும்முமடய கமலக்ககாயில் கதிரவன் வருவதன்முன் நீகர
திறந்துபகாண்கடா க ாந்தது? இப்ப ாழிலிமட வந்து நயந்தபதன்கனா பவனத்
தமலமகமளப் ப ரும் ான்மமகூறித் தன்றளர்வு நீங்காநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.17. வடுவகி ரமனய வரிபநடுங் கண்ணிமயத்
தடுவரி யன்ப ாடு தளர்வகன் றுமரத்தது.

அகிலின் புமகவிம்மி ஆய்மலர்

கவய்ந்தஞ் சனபமழுதத்
தகிலுந் தனிவடம் பூட்டத்
தகாள்சங் கரன்புலியூர்
இகலு மவரிற் றளருமித்
கதம் லிமடபஞமியப்
புகிலு மிகஇங்ங கனயிறு
மாக்கும் புணர்முமலகய. #822

இதன் ப ாருள்:
அகிலின் புமக விம்மி ஆய் மலர் கவய்ந்து குழற் கணகிற்புமக விம்ம
ஆராயப் ட்ட மலர்கமள கவய்ந்து; அஞ்சனம் எழுதத் தகிலும் கண்மலர்க்
கஞ்சனபமழுதத் தகுவளாயினும்; தனிவடம் பூட்டத் தகாள் ஒரு தனி வடத்மதப்
பூட்டத் தகுவாளல்லள்; சங்கரன் புலியூர் இகலும் அவரின் அதமனப் பூட்டுதகல
யன்றிச் சங்கரனது புலியூரின் ப ருமமமய யுணராது அதகனாடு
மாறு டுவாமரப்க ால; தளரும் இத்கதம் ல் இமட பஞமியப் புகிலும்
தளராநின்ற இத்கதய்தமல யுமடய இமட பநரிந் பதாடியப்புகினும்; புணர்முமல
இங்ஙகன மிக இறுமாக்கும் அதமன யுணராது இப்புணர்ந்த முமலகள்
இவ்வண்ணகம மிகவும் விம்மாநின்றன; இஃபதன்னாய்முடியும்! எ-று.
கதம் லிமட: இருப யர்ப் ண்புத்பதாமக பயனினுமமம யும்.
ஆய்மலராய்ந்பதன் து ாடமாயின், ஆராய்ந்து சூட்டி பயனச் சூட்டுதமல
ஆற்றலான் வருவித்துமரக்க. புகலுபமன் து ாடமாயிற் புகுதலுபமனவுமரக்க.
ிற ாட கமாதுவாருமுளர். அளவளாபயன் து மிகுதிக்கணிரட்டித்து வந்தது.
அளாபயன் தமனச் பசய் பதன்னும் ப ாருட்டாக்கி அளவுதமலச் பசய்
பதன்றுமரப் ாரு முளர். பமய்ப் ாடு: அது. யன்: தமலமகமளச் சார்தல். 165
 2.14.இரவுக்குறி 858

விளக்கவுமர

14.18 மருங்கமணதல்
மருங்கமணதல் என் து ப ரும் ான்மம கூறக்ககட்ட தமலமகள்
ப ருநாணினளாதலிற் றன்முன்னிற்கலாது நாணித் தமல யிமறஞ்சி
வருந்தாநிற் , பசன்று சார்தலாகாமமயிற் றனதாதரவு மிகவால்
அவ்வருத்தந்தணிப் ான்க ான்று, முமல பயாடு முனிந்து, அவளிறுமருங்குறாங்கிச்
பசன்றமணயாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.18. அன்பு மிகுதியி னளவளா யவமளப்
ப ான்புமன கவகலான் புகழ்ந்து மரத்தது.

அழுந்கதன் நரகத் தியாபனன்

றிருப் வந் தாண்டுபகாண்ட
பசழுந்கதன் திகழ்ப ாழிற் றில்மலப்
புறவிற் பசறுவகத்த
பகாழுந்கதன் மலர்வாய்க் குமுத
மிவள்யான் குரூஉச்சுடர்பகாண்
படழுந்தாங் கதுமலர்த் தும்முயர்
வானத் திளமதிகய. #823

இதன் ப ாருள்:
யான் நரகத்து அழுந்கதன் என்று இருப் யானினி நரகத்திற் புக்கழுந்கதபனன்று
பசம்மாந்திருக்கும்வண்ணம்; வந்து ஆண்டு பகாண்ட பசழுந்கதன் நிழல் ப ாழில்
தில்மலப் புறவில் தாகன வந்தாண்டுபகாண்ட பசழுந்கதன் க ால்வானது
விளங்கும் ப ாழிமலயுமடய தில்மலமயச்சூழ்ந்த இளங்காட்டில்; பசறுவகத்த
பகாழுந்கதன் மலர் வாய்க்குமுதம் இவள் பசய்யின் கண்ணவாகிய
பகாழுவியகதமனயும் மலராநின்ற வாமயயுமுமடய குமுதமலர் இவள்; யான்
குரூஉச்சுடர் பகாண்டு எழுந்து ஆங்கது மலர்த்தும் உயர் வானத்து இளமதி
யான் நிறத்மதயுமடமய நிலாமவக்பகாண் படழுந்து அக்குமுதத்மத
மலர்த்தும் உயர்ந்த வானத்தின்கட்டிகழும் முதிராமதி எ-று.
நரகபமன்றது ஈண்டுப் ிறவிமய; வடுக
ீ ற்றின் த்கதாடு சார்த்த நரகமுஞ்
சுவர்க்கமுபமாருநிகரனவாகலின், நரகபமன்றார். ஆண்டுபகாண்டா பனன் து
ாடமாயிற் பசழுந்கதமனப் ப ாழிலின்கமகலற்றுக. பசறு - நீர்நிமலயுமாம்.
வாய் - முகம். மலர் வாய்க்குமுத பமன்றது கிண்கிணிவாய்க் பகாள்ளு
நிமலமமமய. அதனாலிவளது ருவம் விளங்கும். குரூஉச்சுடர் பகாண்டு
மலர்த்து பமனக் கூட்டிக் குரூஉச் சுடரான் மலர்த்துபமன் றுமரப் ினு
 2.14.இரவுக்குறி 859

மமமயும். அதனால், தமலப் ப ய்தமமயானன்றிக் கண்ட துமணயான வண்

மகிழ்தமலக் கூறினானாம். இவ்வின் ம் வழிமுமறயாற் ப ருகு பமன் து
க ாதர, இளமதி பயன்றான். பமய்ப் ாடு: அது. யன்: நயப்புணர்த்துதல். 166

விளக்கவுமர

14.19 முகங்கண்டு மகிழ்தல் முகங்கண்டு மகிழ்தல் என் து மருங்கமணவிறுதிக்

கட் டமலமகளது முகமகிழ்ச்சிகண்டு , இவளும் யானும் மலருமதியு பமனத்
தமலமகன் றன்னயப் புணர்த்தி மகிழாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.19. முமகயவிழ்குழலி முகமதிகண்டு
திகழ்கவல்அண்ணல் மகிழ்வுற்றது.

சுரும்புறு நீலங் பகாய்யல்

தமிநின்று துயில் யின்கமா
அரும்ப றற் கறாழிபயா டாயத்து
நாப் ணமரபரான்னார்
இரும்புறு மாமதில் ப ான்னிஞ்சி
பவள்ளிப் புரிமசயன்கறார்
துரும்புறச் பசற்றபகாற் றத்பதம்
ிரான்தில்மலச் சூழ்ப ாழிற்கக. #824

இதன் ப ாருள்:
அமரர் ஒன்னார் இரும்பு உறு மா மதில் ப ான் இஞ்சி பவள்ளிப் புரிமச
அமரர்க்குப் மகவராயினாருமடய இரும்பு ப ாருந்திய ப ரிய
மதிமலயுமடயவூரும் ப ான்னிஞ்சிமய யுமடயவூரும் பவள்ளிப்புரிமசமய
யுமடயவூரும்; அன்று ஓர் துரும்பு உறச் பசற்ற பகாற்றத்து எம் ிரான்
தில்மலச் சூழ் ப ாழிற்கு அன்று ஒரு துரும் ின் றன்மமமயயுற எரித்த
பவற்றிமயயுமடய பவம் ிரானது தில்மலக்கட் சூழ்ந்த ப ாழிலிடத்து; தமி
நின்று தனிகய நின்று; சுரும்பு உறு நீலம் பகாய்யல் சுரும்பு ப ாருந்து நீலப்
பூக்கமளக் பகாய்யாபதாழி; அரும் ப றல் கதாழிகயாடு ஆயத்து நாப் ண் துயில்
யில் அரிய ப றுதமலயுமடய நின்கறாழிகயாடு ஆயத்தினிமடத் துயிமலப்
யில்வாயாக எ-று.
கமா: அமச. சுரும்புறுநீலம் - கமலாற்சுரும்புவந்து ப ாருந்து நீலமலர்;
எதிர்காலவிமன; 'பமன்னமன யாய்மறிகய றிகயல்' (தி.8 ககாமவ ா.125)
என்றது க ாலக் பகாள்க. சூழ் ப ாழில் - தில்மலமயச் சூழ்ந்த ப ாழில்.
ப ாழிற்பகன் து கவற்றுமம மயக்கம். ப ாழிகல பயன் தூஉம் ாடம்.
பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: புறத்தாரறியாமமப் ிரிதல். 167
 2.14.இரவுக்குறி 860

விளக்கவுமர

14.20 ள்ளியிடத் துய்த்தல்

ள்ளியிடத்துய்த்தல் என் து மலர்மதிகமல்மவத்துக் கூறி மகிழ்வுற்றுப்
ிரியலுறாநின்றவன், இப்ப ாழிலிமட யினித் தனிகய நின்று நீலப்பூக்கமளக்
பகாய்யாது, நின்னரியகதாழி கயாடு ஆயத்திமடச் பசன்று துயில் யில்வாபயனத்
தமலமக மளப் ள்ளியிடத்துச் பசலுத்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.20. ிரிவது கருதிய ப ருவமர நாடன்
ஒள்ளிமழப் ாங்கிபயாடு ள்ளிபகாள் பகன்றது.

நற் கற் கசாமன் எரிதரு

நாட்டத்தன் தில்மலயன்ன
விற் மகத் கதாங்கும் புருவத்
திவளின் பமய்கயபயளிகத
பவற் கச் கசாமலயின் கவய்வளர்
தீச்பசன்று விண்ணினின்ற
கற் கச் கசாமல கதுவுங்கல்
நாடஇக் கல்லதகர. #825

இதன் ப ாருள்:
பவற் கச் கசாமலயின் கவய் வளர் தீ பவற் ிடத்துச்
கசாமலயின்கணுண்டாகிய கவய்க்கட் ிறந்து வளருந்தீ ; விண்ணின் நின்ற
கற் கச் கசாமல பசன்று கதுவும் கல் நாட விண்ணின்கணின்ற கற் கச்
கசாமலமயச் பசன்று ற்று மமல நாடகன; இக் கல் அதர் இக்கல்மலயுமடய
சிறுபநறி; நல் கல் கசாமன் எரிதரு நாட்டத்தன் தில்மல அன்ன நல்ல
ஞாயிறுந் திங்களுந் தீயுமுண்டாகிய மூன்று நாட்டத்மதயுமுமடயவனது
தில்மலமய பயாக்கும்; வில் மகத்து ஓங்கும் புருவத்து இவளின் வில்மலப்
மகத்து அதனின்மிகும் புருவத்மதயுமடய இவள் காரணமாக; பமய்கய எளிது
பமய்யாக பவளிதாயிற்று; ஆயினும், இனிநீ வரற் ாமலயல்மல எ-று.
பசவ்பவண்ணின்பறாமக விகாரவமகயாற் பறாக்குநின்றது. உம்மமத்பதாமக
பயனினுமமமயும். தில்மலயன்னவிவபளன விமயயும். இவளின்பமய்கய
பயளிகதபயன் தற்கு இவள் காரணமாக பவளிதாகமா
எளிதன்பறனபவதிர்மமறயாக்கி யுமரப் ினுமமமயும். கவயிற் ிறந்ததீ
ஆண்டடங்காது பசன்று கதவருலகத்தினின்ற கற் கச்கசாமலமயக்
கதுவினாற்க ால, நின்வரவினால் அயலாரிடத்துப் ிறந்த அலர்ப ருகி
நின்னூருமறியப் ரந்து நின்ப ருமமமயச் சிமதக்குபமன உள்ளுமற
 2.14.இரவுக்குறி 861

வமகயான் அலரறி வுறுத்தவாறு கண்டுபகாள்க. இவனுக்குப் ப ருமமயாவது

இவன் வழியிற் ிதிர்கள் பகாண்டாட்டம். சிமதத்தலாவது இககலாக ரகலாக
மிரண்மடயுஞ் சிமதத்தல். மூங்கிலிற் ிறந்ததீத் தன்மனயுஞ் சுட்டுத்
தன்னுமடய சுற்றத்மதயுஞ் சுட்டுக் கற் கச் கசாமலமயக் கதுவினாற்க ால
பவன்க. நற் கற் கசாமன் விகார வமகயான் வலிந்து நின்றது. பமய்ப் ாடு:
அச்சம். யன்: வரவுவிலக்கி வமரவு கடாதல். 168

விளக்கவுமர

14.21 வரவுவிலக்கல் வரவுவிலக்கல் என் து கதாழி தமலமகமளப் ள்ளியிடத்துச்

கசர்த்திச்பசன்று, இக்கல்லதர் இவள் காரணமாக நினக் பகளிதாயிற்று; ஆயினும்
இனியிவ்வாபறாழுகற் ாமல யல்மலபயன வமரவு யப் க் கூறித் தமலமகமன
வரவு விலக்காநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.21. பதய்வமன் னாமளத் திருந்தமளி கசர்த்தி
மமவமர நாடமன வரவுவிலக் கியது.

ம வா யரவமர அம் லத்

பதம் ரன் ம ங்கயிமலச்
பசவ்வாய்க் கருங்கட் ப ரும் மணத்
கதாட்சிற் றிமடக்பகாடிமய
பமாய்வார் கமலத்து முற்றிமழ
யின்பறன்முன் மனத்தவத்தால்
இவ்வா றிருக்குபமன் கறநிற்
பதன்றுபமன் இன்னுயிகர. #826

இதன் ப ாருள்:
ம வாய் அரவு அமர டத்மதயும் ப ரிய வாமயயுமுமடய அரமவயணிந்த
வமரமயயுமடய; அம் லத்து எம் ரன் ம ங் கயிமல
அம் லத்தின்கணுளனாகிய எம்முமடய ரனது கசாமலயாற் சிய
கயிமலக்கணுளளாகிய; பசவ்வாய்க் கருங்கண் ப ரும் மணத் கதாள்
சிற்றிமடக்பகாடிமய பசய்ய வாமயயுங் கரிய கண்மணயும் ப ரிய மண
க ாலுந் கதாள்கமள யுஞ் சிறியவிமடமயயுமுமடய பகாடிக ால்வாமள;
பமாய்வார் கமலத்து முற்றிமழ ப ரியதாகிய தாளாபனடிய கமலத்துவாழுந்
திருமகளாகிய முற்றிமழ; முன்மன என் தவத்தால் முற் ிறப் ின்க
ணுண்டாகிய எனது தவப் யனால்; இன்று இவ்வாறு இருக்கும் என்கற
எனக்பகய்தலாம்வண்ணம் இன்றிவ்வாறு பகாடிச்சியா யிருக்குபமன்று
கருதிகய; என் இன் உயிர் என்றும் நிற் து என்னின்னுயிர் என்றும் நிற் து;
 2.14.இரவுக்குறி 862

இத்தன்மமயாமள யான்வமரயுந் துமண பயளியளாக நீ கூறுகின்றபதன்! எ-று.

எம் ரபனன் தற்கு முன்னுமரத்ததுமரக்க. (தி.8 ககாமவ ா.99) கயிமலக்
பகாடிபயனவிமயயும். பகாடிமய பயன்னு மிரண்டாவது என்று கருதிபயன
பவஞ்சிநின்ற விமனபயாடு முடியும். பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்:
வமரவுடம் டாமம. 169

விளக்கவுமர

14.22 ஆற்றாதுமரத்தல்
ஆற்றாதுமரத்தல் என் து வமரவுகடாவி வரவுவிலக்கின கதாழிக்கு
வமரவுடம் டாது, ின்னுங் களபவாழுக்கம் கவண்டி, யான் முன்பசய்த
தவப் யனால் எனக்பகய்தலாம் வண்ணந் திருமக ளிவ்வாறு
பகாடிச்சியாயிருந்தாபளனக் கருதிகய எனதின்னுயிர் நிற் து ; இத்தன்மமயாமள
யான் வமரயுந் துமணபயளியளாக நீ கூறுகின்ற பதன்பனனத் தமலமகன்
றனதாற்றாமம கதான்றக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.22. வமரவு கடாய வாணுதற் கறாழிக்
கருவமர நாடன் ஆற்றா துமரத்தது.

ம வா யரவும் மறியும்
மழுவும் யின்மலர்க்மக
பமாய்வார் சமடமுடி முன்னவன்
தில்மலயின் முன்னினக்காற்
பசவ்வாய் கருவயிர்ச் கசர்த்திச்
சிறியாள் ப ருமலர்க்கண்
மமவார் குவமள விடும்மன்ன
நீண்முத்த மாமலககள. #827

இதன் ப ாருள்:
மன்ன மன்னகன; இச் சிறியாள் ப ரு மலர்க்கண் மம வார் குவமள நீ பசல்லு
பநறிக்கண் நினக்கிமட யூறுண்டா பமன்னு மச்சத்தால் இச்சிறியாளுமடய
ப ரிய மலர்க ாலுங் கண்களாகிய கருமமமயயுமடய பநடிய குவமளகள்; நீள்
முத்த மாமலகள் விடும் நீண்ட முத்தமாமலகமளப் புறப் ட விடா நிற்கும்,
அதனான் நினக்கிமடயூறின்மமமய யிவளறிய; தில்மலயின் முன்னினக் கால்
நின் தியாகிய தில்மலபயல்மலயிற் பசன்று கிட்டினால்; பசவ்வாய் கரு வயிர்ச்
கசர்த்து - நின் பசவ் வாமயக் கரிய பகாம் ின்கட் கசர்த்தி யூதகவண்டும் எ-று.
ம வாய் அரவும் மறியும் மழுவும் யில் - டத்மதயும் ப ரிய வாமயயு
முமடய அரவும் மான்மறியும் மழுவாளும் விடாது நிகழும் - மலர்க்மக பமாய்
 2.14.இரவுக்குறி 863

வார் சமட முடி முன்னவன் தில்மல - மலர்க ாலுங் மகமயயும் பநருங்கிய

பநடிய சமடகளானியன்ற முடிமயயுமுமடய எல்லாப்ப ாருட்கு
முன்னாயவனது தில்மலபயனக் கூட்டுக.
குறிஞ்சிநிலத்திற்குரிய மக்கள் ககாலத்தனாய் வருமாதலின், வயிர் கூறப் ட்டது.
மலர்க்கபணன் து உவமம கருதாது கண்பணன்னுந் துமணயாய் நின்றது.
கண்ணாகிய குவமளப் ப ருமலபரன்று கூட்டு வாரும், மலர்தமலயுமடய
கண்பணன் ாரு முளர். பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்: வமரவுகடாதல். #9; 170

விளக்கவுமர

14.23 இரக்கங்கூறி வமரவு கடாதல்

இரக்கங்கூறி வமரவு கடாதல் என் து களவுவிரும் ி வமரவுடம் டாத
தமலமகனுக்கு, நீ பசல்லுபநறிக்கண் நினக் கிமட யூறுண்டாபமன்னு மச்சத்தால்
அவளழுதிரங்கா நின்றா பளன்று, நீ பசன்றமமயறிய நின்குறி காட்டுவாபயனத்
தமலமகள திரக்கங் கூறி வமரவுகடாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.23. அதிர்கழலவன் அகன்றவழி
பயதிர்வதறியா திரங்கி யுமரத்தது.

நாகந் பதாழபவழில் அம் லம்

நண்ணி நடம்நவில்கவான்
நாக மிதுமதி கயமதி
கயநவில் கவற்மகபயங்கள்
நாகம் வரபவதிர் நாங்பகாள்ளும்
நள்ளிருள் வாய்நறவார்
நாகம் மலிப ாழில் வாபயழில்
வாய்த்தநின் நாயககம. #828

இதன் ப ாருள்:
நவில் கவற் மக எங்கள் நாகம் வர யிலப் ட்ட கவமலகயந்திய
மகமயயுமடய எங்கள் யாமன வர; நாம் எதிர் பகாள்ளும் நள் இருள்வாய்
நாங்கபளதிர்பகாள்ளுஞ் பசறிந்த விருளிடத்து; நற ஆர் நாகம் மலி ப ாழில்வாய்
எழில் வாய்த்த நின் நாயகம் அவ்விருமளச் சிமதத்துத் கதனார்ந்த நாகமலர்
மலிந்த ப ாழிலிடத்துநின்று நீபசய்கின்ற அழகுவாய்த்த நினது முதன்மம;
மதிகய திங்காள்; மதிகய நினக்கறிகவ; நாகம் பதாழ எழில் அம் லம் நண்ணி
நடம் நவில்கவான் நாகம் இது தஞ்சலியாகிய நாகந்பதாழ எழிமலயுமடய
வம் லத்மத நண்ணிக் கூத்மதப் யில்வானது மமலகாணிஃது; இதமனக்
கமடப் ிடிப் ாயாக எ-று.
 2.14.இரவுக்குறி 864

நாகத்தான் விழுங்கப் டுநீ நாகந்பதாழ வம் லத்து நடம் யில்கவானது

மமலக்கட்புகுந்து விளங்கி வற்றிருத்தல்
ீ நினக்கு நன்றி யவாபதன் து கருத்து.
அறிபவன் து ஈண்டறிந்து பசய்யப் டும் காரியத்மத. தனிநாயகபமன் தூஉம்
ாடம். பமய்ப் ாடு: பவகுளி. யன்: இமடயீடறிவித்தல். 171

விளக்கவுமர

14.24 நிலவு பவளிப் ட வருந்தல்

நிலவு பவளிப் ட வருந்தல் என் து இரக்கங்கூறி வமரவு கடாயகதாழி,
ிற்மறஞான்று அவனிரவுக்குறியிமடவந்து நிற் , நிலவு பவளிப் ட்டாற்
பசன்பறதிர்ப் டமாட்டாமற் றாங்கள் வருந்தாநின்றமம சிமறப்புறமாக மதிபயாடு
புலந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.24. தனிகவ லவற்குத் தந்தளர் வறியப்
னிமதி விளக்கம் ாங்கி கர்ந்தது.

மின்னங் கலருஞ் சமடமுடி

கயான்வியன் தில்மலயன்னாய்
என்னங் கலமர பலய்திய
கதாபவழின் முத்தந்பதாத்திப்
ப ான்னங் கலர்புன்மனச் கசக்மகயின்
வாய்ப்புலம் புற்றுமுற்றும்
அன்னம் புலரு மளவுந்
துயிலா தழுங்கினகவ. #829

இதன் ப ாருள்:
மின் அங்கு அலரும் சமடமுடிகயான் வியன் தில்மல அன்னாய் ஒளி
யவ்விடத்துவிரியுஞ் சமடயா னியன்ற முடிமயயுமடயவனது அகன்ற
தில்மலமய பயாப் ாய்; எழில் முத்தம் பதாத்தி எழிமலயுமடய அரும் ாகிய
முத்தந்பதாத்தி; அங்கு ப ான் அலர் புன்மனச் கசக்மகயின்வாய் அவ்விடத்துத்
தாதாகிய ப ான்மலரும் புன்மனக்கணுண்டாகிய தஞ்கசக்மக யிடத்து; அன்னம்
முற்றும் புலம்புற்றுப் புலரும் அளவும் துயிலாது அழுங்கின அன்னபமல்லாம்
துன்புற்றுப் புலருமளவுந் துயிலாது ஆரவாரித்தன; அங்கு எய்தியது அலமரல்
என் - அவ்விடத் பதய்திய தாகிய அலமரபலன்னாம்? அறிகின்றிகலன் எ-று.
மின்னங் கலரு பமன் தற்கு மின்னவ்விடத் தலர்ந்தாற் க ாலுஞ் சமடபயனினு
மமமயும். என்னங்கலமரபலய்தியகதா பவன் தற்கு என்ன வலமர
லாண்படய்திற்கறா பவன்று கூட்டியுமரப் ினுமமமயும். இப் ப ாருட்கு
என்னபவன் து கமடக்குமறந்து நின்றது. முத்தந் பதாத்துதலும்
 2.14.இரவுக்குறி 865

ப ான்மலர்தலுமாகிய உறுப் ின்பறாழில் முதன் கமகலறி நின்றன.

கசக்மகயின் வாயழுங்கினபவனவிமயயும். பநடும்ப ாழுது துயின்றில
பவன் ாள் புலருமளவுபமன்றாள். ிற்மறஞான்று கற்குறிவந்து நிற் க்
கூறினாபளனினுமமமயும். அழுங்கல் - இரக்க பமனினு மமமயும்.
அமறப்புனல் - அமறதமல யுமடய புனல். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்:
அல்லகுறிப் ட்டமம தமலமகற் குணர்த்துதல். இனித் திமணபநய்தல்.172

விளக்கவுமர

14.25 அல்லகுறியறிவித்தல்
அல்லகுறி யறிவித்தல் என் து குறியல்லாதகுறி பயதிர்ப் ட்டு மீ ண்டமம,
ிற்மறஞான்று தமலமகன் சிமறப்புறம் வந்து நிற் , கதாழி தமலமகளுக்குக்
கூறுவாள்க ான்று, அன்னத்தின் கமல்மவத்து அறிவியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.25. வல்லி யன்னவ ளல்ல குறிப் ாடு
அமறப்புனற் றுமறவற்குச் சிமறப்புறத் துமரத்தது.

கசாத்துன் னடியபமன் கறாமரக்

குழுமித்பதால் வானவர்சூழ்ந்
கதத்தும் டிநிற் வன்தில்மல
யன்னா ளிவள்துவள
ஆர்த்துன் னமிழ்துந் திருவும்
மதியும் இழந்தவம்நீ
க ர்த்து மிமரப்ப ாழி யாய் ழி

கநாக்காய் ப ருங்கடகல. #830

இதன் ப ாருள்:
ப ருங்கடகல - ப ருங்கடகல; ஆர்த்து உன் அமிழ்தும் திருவும் மதியும் இழந்து
முற்காலத்து மிவ்வா பறாலித்து உன்னமிர்தத்மதயுந் திருமவயுந்
திங்கமளயுமிழந்து மவத்தும்; நீ க ர்த்தும் அவம் இவள் துவள இமரப்பு
ஒழியாய் ப யர்த்து பமாரு யனின்றிகய இவள்வாட இமரயாநின்றாய்; ழி
கநாக்காய் காரணமின்றிப் ிறமர வருத்துதலான் வரும் ழிமயயு
கநாக்குகின்றிமல; நினக்கிதுநன்கறா? எ-று.
கசாத்து உன் அடியம் என்கறாமர கசாத்தம் உன்னடியபமன் பறாருகாற்
பசான்னாமர; பதால் வானவர் குழுமிச் சூழ்ந்து ஏத்தும் டி நிற் வன் தில்மல
அன்னாள் இவள் மழயராகிய வானவர் குழுமிப் ரிவார மாய்ச் சூழ்ந்துநின்
கறத்தும் வண்ணம் நிற்கு மவனது தில்மல யன்னாளாகிய இவபளனக் கூட்டுக.
 2.14.இரவுக்குறி 866

கசாத்தம் இழிந்தார் பசய்யு மஞ்சலி; அது கசாத்பதனக் கமடக்குமறந்து நின்றது.

கசாத்த மடிய பமன் தூஉம், அடியபமனிற் குழுமித் பதால்மல வானவ
பரன் தூஉம், குழீஇத்பதால்மல வானவர்சூழ்ந் கதத்தும் டிமவப் வ
பனன் தூஉம் ாடம். திருவு மதியு பமன் து பசல்வமு மறிவுபமன கவறு
பமாருப ாருகடான்ற நின்ற பதன் ாருமுளர். இரா குறுகி நின்றது. பமய்ப் ாடும்
யனும் அமவ. 173

விளக்கவுமர

14.26 கடலிமட மவத்துத் துயரறிவித்தல் கடலிமட மவத்துத் துயரறிவித்தல்

என் து தமலமகளி ரவுறுதுயரம், தமலமகன் சிமறப்புறமாக, இவள்வாட நீ
யிமரயாநின்றாய்; இது நினக்கு நன்கறாபவனத் கதாழி கடபலாடு புலந்து
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.26. எறிகடல் கமல்மவத் திரவரு துயரம்
அமறக ழலவற் கறிய வுமரத்தது.

மாதுற்ற கமனி வமரயுற்ற

வில்லிதில் மலநகர்சூழ்
க ாதுற்ற பூம்ப ாழில் காள்கழி
காபளழிற் புள்ளினங்காள்
ஏதுற் றழிதிபயன் ன ீர்மன்னு
மீ ர்ந்துமற வர்க்கிவகளா
தீதுற்ற பதன்னுக்பகன் ன ீரிது
கவாநன்மம பசப்புமிகன. #831

இதன் ப ாருள்:
மாது உற்ற கமனி வமர உற்ற வில்லி தில்மல நகர் சூழ் மாதுப ாருந்திய
கமனிமயயுமடய வமரயாகிய மிக்கவில்மல யுமடயவனது தில்மலநகமரச்
சூழ்ந்த; க ாது உற்ற பூம் ப ாழில்காள் க ாதுப ாருந்திய மலரிமனயுமடய
ப ாழில்காள்; கழிகாள் - அப்ப ாழிமலச் சூழ்ந்த கழிகாள்; எழிற் புள்ளினங்காள்
அக்கழிகளிற் யிலு பமழிமலயுமடய புள்ளினங்காள்; ஏது உற்று அழிதி என்ன ீர்
என்மன நீங்கள் யாதமன யுற்றழிகின்றா பயன்று ஒருகாற் கூறுகின்றிலீ ர் ;
ஈர்ந்துமறவர்க்கு இவள் தீது உற்றது என்னுக்கு என்ன ீர் குளிர்ந்த துமறவர்க்கு
இவள் தீதுற்ற பதற்றிற்பகன்று கூறுகின்றிலீ ர் ; இதுகவா நன்மம இதுகவா
நம்மாட்டு நுங்கா தன்மம; பசப்புமின் பசால்லுமின் எ-று.
மாதுற்ற கமனிபயன் து ஆகுப யராய் கமனிமய யுமடயான்கம
னின்றபதனினுமமமயும். வமரயுற்றவில்லிபயன் தற்கு வமரத் தன்மமமயப்
 2.14.இரவுக்குறி 867

ப ாருந்திய வில்மலயுமடயா பனனினுமமமயும். வமரத்தன்மமமயப்

ப ாருந்துதல் வமரயா யிருத்தல். க ாது - க ரரும்பு. மன்னு பமன் தூஉம்
இவகளா பவன்னு கமாகாரமும் அமசநிமல. மன்னுந்தீதுற்றபதனக்
கூட்டிமிகுதிக்கண் வந்தபதன் ாரு முளர். இதுகவா நன்மமபயன் தற்குத்
தில்மலமயச் சூழ்ந்தவிடத் துள்ள ீராகலின் உமக்குண்டாகிய சிறப்புமடமம
யிதுகவா பவனினு மமமயும். அழுதிபயன் தூஉம் ாடம். ஏமழயது
கிளவிபயன விமயயும்.174

விளக்கவுமர

14.27 காமமிக்க கழி டர்கிளவி

காமமிக்க கழி டர் கிளவி என் து தமலமகமனக் காண லுற்று வருந்தாநின்ற
தமலமகள், தனது கவட்மகமிகவாற் ககளாதன வற்மறக் ககட் னவாக விளித்து,
நீங்கள் என்மன ஏதுற்றழிகின்றா பயன்று ஒருகால் வினவுகின்றிலீ ர் ; இதுகவா
நுங்காதன்மம பயன அவற்பறாடு புலந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.27. தாம மிக்க தாழ்குழ கலமழ
காம மிக்க கழி டர் கிளவி.

இன்னற வார்ப ாழிற் றில்மல

நகரிமற சீர்விழவிற்
ன்னிற மாமலத் பதாமக க
லாம் ல் விளக்கிருளின்
துன்னற வுய்க்குமில் கலாருந்
துயிலில் துமறவர்மிக்க
பகான்னிற கவபலாடு வந்திடின்
ஞாளி குமரதருகம. #832

இதன் ப ாருள்:
இன் நறவு ஆர் ப ாழில் தில்மலநகர் இமற சீர் விழவில் இனிய நறவார்ந்த
ப ாழிமலயுமடய தில்மலநகர்க் கிமறவனாகியவனது சீமரயுமடய
விழவின்கண்; ல் நிறமாமலத் பதாமக கலாம் மாணிக்க முதலாயினவற்றாற்
ல நிறத்மத யுமடயவாகிய மாமலகளின்பறாமககளான் இராப்ப ாழுதும்
கலாகாநிற்கும்; ல் விளக்கு இருளின் துன் அற உய்க்கும் அதுகவயுமன்றிப்
லவாகிய விளக்கு இருளின் ப ாருந்துதலறத் துரக்கும்; இல்கலாரும் துயிலின்
இவ்விமடயீகடயன்றி ஒருப ாழுதும் துயிலாத இல்கலாரு
பமாருகாற்றுயில்வராயின்; துமறவர் பகான்மிக்க நிற கவபலாடு வந்திடின்
துமறவர் அச்சத்மதச் பசய்யு மிக்க நிறத்மதயுமடய கவகலாபடாருகால்
 2.14.இரவுக்குறி 868

வருவராயின்; ஞாளி குமர தரும் அப்ப ாழுது நாய் குமரயாநிற்கும்; அதனால்,

அவமர நாபமதிர்ப் டுத லரிதுக ாலும் எ-று.
மாமலத்பதாமகயும் இராப் கலாகாநிற்கும் ல்விளக்கும் இருமளத்
துரக்குபமன்றுமரப் ினுமமமயும். இல்கலாருந் துயிலி பனன்றதனான்,
அதுவுகமா ரிமடயீடு கூறப் ட்டதாம். மிக்ககவ பலன்றிமயப் ினு மமமயும்.
பமய்யுறுகாவல் ிமழயாத மிக்க காவல். இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு:
அழுமக. இவற்மறத் தமலமகன் ககட் ின் வமரவானாம்; கதாழி ககட் ின்
வமரவுகடாவு வாளாம்; யாருங் ககட் ாரில்மலயாயின் அயர் வுயிர்த்துத் தாகன
ஆற்றுதல் யன். 175

விளக்கவுமர

14.28 காப்புச் சிமறமிக்க மகயறுகிளவி

காப்புச் சிமறமிக்க மகயறுகிளவி என் து காமமிக் பகதிர்ப் ட விரும் ாநின்ற
தமலமகள், இவ்விமடயீபடல்லா நீந்தி ஒருவழியான் வந்தாராயினும் இஞ்ஞாளி
குமரதரா நின்றமமயின் யாமிவமர பயதிர்ப் டுதலரிபதனக் காப்புச்சிமற மிக்கு
வருந்தா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.28. பமய்யுறு காவலிற்
மகயறு கிளவி.

தாருறு பகான்மறயன் தில்மலச்

சமடமுடி கயான்கயிமல
நீருறு கான்யா றளவில
நீந்திவந் தால்நினது
க ாருறு கவல்வயப் ப ாங்குரும்
அஞ்சுக மஞ்சிவருஞ்
சூருறு கசாமலயின் வாய்வரற்
ாற்றன்று தூங்கிருகள. #833

இதன் ப ாருள்:
தார் உறு பகான்மறயன் தாராகிய மிக்க பகான்மறமய யுமடயவன்; தில்மலச்
சமடமுடிகயான் தில்மலக் கணுளனாகிய சமடயானியன்ற
முடிமயயுமடயவன்; கயிமல நீர் உறுகான் யாறு அளவில நீந்தி வந்தால்
அவனது கயிமலயின் நீரான் மிக்க கான்யாறுக பளண்ணிறந்தனவற்மற நீந்தி
வந்தால்; வயப்ப ாங்கு உரும் நினது க ார் உறு கவல் அஞ்சுக அவ்விடத்து
வலிமயயுமடய ப ாங்குமிடிகயறு நினது க ார்மிக்க கவமலயஞ்சி நின் ால்
வாராபதாழிக; மஞ்சு இவரும் சூர் உறு கசாமலயின் வாய் தூங்கு இருள்
 2.14.இரவுக்குறி 869

வரற் ாற்று அன்று ஆயினும் மஞ்சு ரக்குந் பதய்வம்ப ாருந்துஞ்

கசாமலயிடத்துச் பசறிந்த விருட்கண் வரும் ான்மமத்தன்று; அத்பதய்வங்கமள
யாமஞ்சுதும் எ-று.
தாருமற பகான்மறய பனன் து ாடமாயின், தார்தங்கு பகான் மறயபனன
முதலாகிய தன்ப ாருட்ககற்ற வமடயடுத்து நின்றதாக வுமரக்க.
இப் ாடத்திற்கு ஏமனமூன்றடியும் உமறபயன் கறாது . வரற் ாற்றன்பறன் து
விமனகமனின்றது. நவ்விகநாக்கியது கிளவி பயன விமயயும். பமய்ப் ாடு:
அச்சம். யன்: வமரவு கடாதல். 176

விளக்கவுமர

14.29 ஆறு ார்த்துற்ற வச்சக் கிளவி

ஆறு ார்த்துற்ற வச்சக்கிளவி என் து சிமறப்புறமாகத் தமலமகள் ஆற்றாமம
கூறக்ககட்ட தமலமகன், குறியிமடச் பசன்று நிற் , கதாழி பயதிர்ப் ட்டு , நீ
கான்யாறு லவு நீந்திக் மககவல் துமணயாக அஞ்சாது வந்தால், யாங்களிச்
கசாமலயிடத் துண்டாகிய பதய்வத்துக்கஞ்சுகவம்; அதனாலிவ் விருளிமட
வரற் ாமலயல்மல பயனத் தங்களச்சங்கூறி வரவுவிலக்காநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
14.29. நாறு வார்குழ னவ்வி கநாக்கி
ஆறு ார்த் துற்ற அச்சக் கிளவி.

விண்டமல யாவர்க்கும் கவந்தர்வண்

தில்மலபமல் லங்கழிசூழ்
கண்டமல கயகரி யாக்கன்னிப்
புன்மனக் கலந்தகள்வர்
கண்டிமல கயவரக் கங்குபலல்
லாம்மங்குல் வாய்விளக்கும்
மண்டல கம ணி யாய்தமி
கயற்பகாரு வாசககம. #834

இதன் ப ாருள்:
கங்குல் எல்லாம் மங்குல் வாய் விளங்கும் மண்டலகம கங்குல் முழுது
மாகாயத்திடத்மத விளக்கு மண்டலகம; விண் தமல யாவர்க்கும் கவந்தர் வண்
தில்மல விண்ணிடத்துள்ளா ராகிய பவல்லார்க்கும் கவந்தராயுள்ளாரது
வளவிய தில்மல வமரப் ின்; பமல்லங் கழி சூழ் கண்டகல கரியா பமல்லிய
கழிசூழ்ந்த கண்டகல சான்றாக; கன்னிப் புன்மனக் கலந்த கள்வர்
இமளயபுன்மனக்கண் என்மனக் கலந்த கள்வர்; வரக் கண்டிமலகய ஒரு
 2.14.இரவுக்குறி 870

கால்வரக் கண்டிமலகயா; தமிகயற்கு ஒரு வாசகம் ணியாய்

துமணயில்லாகதற் பகாருபசால் லருளாய் எ-று.
பமல்லங்கழி பயன் தூஉபமாரு ண்புத்பதாமக முடிபு. பமன்மம நிலத்தின்
பமன்மம. கழிசூழ்புன்மனபயனக் கூட்டுக. கண்டமலபயன்னு மமகாரம்
அமசநிமல. கரியாகக்பகாண்படன பவாரு பசால் வருவித்து இரண்டாவதாக
வுமரப் ினுமமமயும். எஞ்ஞான்று மனத்தபதான்றாகத் தாபமான்று
பமாழிந்தாபரன்னுங் கருத்தாற் கள்வபரன்றாள். கள்வர்க்கண்டிமலகய பயன் து
ாட மாயின் உருபுவிரிக்க. கங்குபலல்லாங் கண்டிமலகயபயன்று கூட்டி
யுமரப் ினுமமமயும். கண்கட கூறுகின்றிமல பயன்னுமுணர்வின ளாகலின்,
எய்திடுகிளவியாயிற்று. அந்நுண்மருங்குல் கிளவிபயன் றிமயயும். பமய்ப் ாடு:
அழுமக. யன்: அயர்வுயிர்த்தல். 177

விளக்கவுமர

14.30 தன்னுட்மகயா பறய்திடுகிளவி

தன்னுட்மகயா பறய்திடுகிளவி என் து தமலமகமனக் காணலுற்று வருந்தாநின்ற
தமலமகள், இக்கண்டல் சான்றாகக் பகாண்டு இப்புன்மனயிடத்துக் கலந்த
கள்வமர இவ்விடத்து வரக்கண் டிமலகயா? துமணயில்லாகதற்கு
ஒருபசால்லருளா பயன்று, தன்னுட் மகயாற்மற மதிபயாடுகூறி வினாவாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
14.30. மின்னுப் புமரயும் அந்நுண் மருங்குல்
தன்னுட் மகயா பறய்திடு கிளவி.

ற்பறான்றி லார் ற்றுந் தில்மலப்

ரன் ரங் குன்றினின்ற
புற்பறான் றரவன் புதல்வ
பனனநீ புகுந்துநின்றால்
மற்றுன்று மாமல ரிட்டுன்மன
வாழ்த்திவந் தித்தலன்றி
மற்பறான்று சிந்திப் கரல்வல்ல
களாமங்மக வாழ்வமககய. #835

இதன் ப ாருள்:
ற்று ஒன்று இலார் ற்றும் துறக்கப் டுவன வற்றின்கமற்
ற்பறான்றுமில்லாதவர்கள் அறிந்து ற்றும்; தில்மலப் ரன் ரங்குன்றில் நின்ற
தில்மலக்கணுளனாகிய ரனது ரங் குன்றின்கணின்ற புற்று ஒன்று அரவன்
புதல்வன் என அப்புற் பறான்றரவனுமடய புதல்வனாகிய முருககவமளப்க ால;
 2.14.இரவுக்குறி 871

நீ புகுந்து நின்றால் நீ இல்வமரப் ிற் புகுந்து நின்றால்; மல் துன்று மாமலர்

இட்டு உன்மன வாழ்த்தி வந்தித்தல் அன்றி கண்டவர்கள் இந்நிலத்திற்
குரியனாகிய முருகபனன்றுகருதி வளத்மதயுமடய பநருங்கிய ப ரிய
மலர்கமள யிட்டு வாழ்த்தி நின்மன வணங்காகத; மற்று ஒன்று சிந்திப் கரல்
ிறிபதான்மற நிமனவராயின்; மங்மக வாழ் வமக வல்லகளா மங்மக
யுயிர்வாழும் வமக வல்லகளா? அதனாலிவ்வா பறாழுகற் ாமலயல்மல எ-று.
ரங்குன்றினின்ற புதல்வபனன விமயயும். மல்லல் கமடக் குமறந்து நின்றது.
மற்பறான்று சிந்தித்தல் இவள் காரணமாக வந்தா பனன்று கருதுதல்.
முருகபனன்றகல ப ரும் ான்மமயாகலின், உண்மமயுணர்தமல
மற்பறான்பறன்றாள். ஏதஞ் பசய்யக் கருதுத பலன் ாருமுளர். பமய்ப் ாடு:
அச்சம். யன்: வமரவு கடாதல். 178

விளக்கவுமர

14.31 நிமலகண்டுமரத்தல்
நிமலகண்டுமரத்தல் என் து தமலமகள் தன்னுட் மகயாற்மற மதிபயாடு கூறி
வருந்தாநின்றமம சிமறப்புறமாகக் ககட்ட தமலமகன் , ஆற்றாமமயான்
இல்வமரப் ின்கட் புகுந்து நிற் , கதாழிபயதிர்ப் ட்டு , நீயிவ்வா றில்வமரப் ின்கட்
புகுந்துநின்றாற் கண்டவர் நின்மனப் ப ரும் ான்மம நிமனயாது மற்பறான்று
நிமனப் ராயின் அவளுயிர்வாழ வல்லகளா? இனியிவ்வா பறாழுகற் ாமல
யல்மலபயன வமரவு கதான்றக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.31. நின்னி னழிந்தனள் மின்னிமட மாபதன
வமரவுகதான்ற வுமரபசய்தது.

பூங்கமண கவமளப் ப ாடியாய்

விழவிழித் கதான்புலியூர்
ஓங்கமண கமவிப் புரண்டு
விழுந்பதழுந் கதாலமிட்டுத்
தீங்கமணந் கதாரல்லுந் கதறாய்
கலங்கிச் பசறிகடகல
ஆங்கமணந் தார்நின்மன யும்முள
கராபசன் றகன்றவகர. #836

இதன் ப ாருள்:
பூங் கமண கவமள பூவாகிய கமணமய யுமடய கவமள; ப ாடியாய் விழ
விழித்கதான் புலியூர் பசறிகடகல ப ாடியாய் விழும் வண்ணம் விழித்தவனது
புலியூர் வமரப் ிற் பசறிந்த கடகல; ஓங்கு அமண கமவிப் புரண்டு விழுந்து
 2.14.இரவுக்குறி 872

எழுந்து ஓலமிட்டு நீ கயாங்கி யமணந்த கமரமயப் ப ாருந்திப் புரண்டு

விழுந்பதழுந்து கூப் ிட்டு; தீங்கு அமணந்து ஓர் அல்லும் கலங்கித் கதறாய்
துன் முற்று ஓரிரவுங்கலங்கித் பதளிகின்றிமல, அதனால், அமணந்தார்
நின்மனயும் பசன்று அகன்றவர் ஆங்கு உளகரா அமணந்தவர்
நின்மனயுமகன்று பசன்றார் அவ்விடத் துளகரா? உமரப் ாயாக எ-று.
ப ாடியாய்விழ விழித்கதாபனன்னுஞ் பசாற்கள் ஒரு பசான்நீரவாய்ப்
ப ாடியாக்கினாபனன்னும் ப ாருளவாய், கவமள பயன்னுமிரண்டாவதற்கு
முடி ாயின. புலியூர்க் கடகல கலங்கித் கதறாபயன்று கூட்டினுமமமயும்.
பசறிகட பலன்புழிச் பசறிவு எல்மல கடவாநிமலமம. ிரிவாற் றாதார்க்கு
அமணகமவுதல் ஞ்சியமண கமவுதல். அமணந்தா பரன் தூஉம்
பசன்றகன்றவ பரன் தூஉம் அடுக்காய் உளகராபவன் னும் யனிமல
பகாண்டன. ஆங்கு: அமச நிமலயுமாம். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்:
அயர்வுயிர்த்தல். 179

விளக்கவுமர

14.32 இரவுறு துயரங் கடபலாடு கசர்த்தல்

14.32. எறிகவற் கண்ணி யிரவரு துயரஞ்
பசறிக டலிமடச் கசர்த்தி யுமரத்தது.
இரவுறு துயரங் கடபலாடு கசர்த்தல் என் து தமலமகமன
பயதிர்ப் டமாட்டாதுவருந்தாநின்ற தமலமகள், இற்மறயிர பவல்லாம்
என்மனப்க ால நீயுந் துன் முற்றுக் கலங்கித் பதளி கின்றிமல; இவ்விடத்து
நின்மனயுமகன்று பசன்றாருளகரா பவனத் தானுறுதுயரங் கடபலாடு கசர்த்திக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்

அலரா யிரந்தந்து வந்தித்து

மாலா யிரங்கரத்தால்
அலரார் கழல்வழி ாடுபசய்
தாற்கள வில்பலாளிகள்
அலரா விருக்கும் மடபகாடுத்
கதான்தில்மல யானருள்க ான்
றலராய் விமளகின்ற தம் ல்மகம்
மிக்மகய பமய்யருகள. #837

இதன் ப ாருள்:
மால் அலர் ஆயிரம் தந்து வந்தித்து மால் தாமமர மலராயிரத்மதக் பகாண்டு
பசன்றிட்டு வணங்கி; ஆயிரம் கரத்தால் அலர் ஆர் கழல் வழி ாடு பசய்தாற்கு
 2.15.ஒருவழித்தணத்தல் 873

தன்னாயிரங் மகயானு மலர்க ாலுங் கழமல வழி டுதமலச் பசய்தவற்கு;

அளவில் ஒளிகள் அலராவிருக்கும் மட பகாடுத்கதான் - அளவில்லாத
பவாளிகள் விரியாநிற்கும் ஆழியாகிய மடமயக் பகாடுத்தவன்; தில்மலயான்
தில்மலக்கண்ணான்; அருள் க ான்று அவனதருள் க ால; ஐய ஐயகன; பமய்
அருள் நின்னுமடய பமய்யாகிய வருள்; அம் ல் மகம்மிக்கு அலராய்
விமளகின்றது அம் ல்மகம் மிக்கலராய் விமளயாநின்றது; இனித்தக்கது
பசய்வாயாக எ-று.
அலராவிருக்கு பமன் து ஓர் நிகழ்காலச் பசால். தில்மலயானருள் ப ற்றார்
உலகியல் ினராய் நில்லாமமயின், அவ்வருளுலகத்தார்க் கலராபமன் து
கருத்து.
'நாடவர் நந்தம்மம யார்ப் வார்ப் '
(தி.8 திருப்ப ாற்சுண்ணம் ா. 7) என் தூஉ மக்கருத்கத ற்றி வந்தது. அம் ல் -
ரவாத களவு; என்மன?' அம் லு மலருங் களவு' (இமறயனாரகப் ப ாருள் - 22)
என்றாராகலின். 180

விளக்கவுமர

14.33 அலரறிவுறுத்தல் அலரறிவுறுத்தல் என் து தமலமகளிரவுறுதுயரங் கடபலாடு

கசர்த்தி வருந்தாநின்றமம சிமறப்புறமாகக் ககட்ட தமலமகன் , குறியிமடச்
பசன்று நிற் , கதாழி பயதிர்ப் ட்டு , நின்னருளாய் நின்றவிது எங்களுக்
கலராகாநின்றது; இனி நீயிவ்வாபறாழுகா பதாழியகவண்டுபமன அலரறிவுறுத்தி
வரவுவிலக்கா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
14.33. 9; அமலகவலண்ணன் மனமகிழருள்
லராலறியப் ட்டபதன்றது.

2.15.ஒருவழித்தணத்தல்
புகழும் ழியும் ப ருக்கிற்
ப ருகும் ப ருகிநின்று
நிகழும் நிகழா நிகழ்த்தினல்
லாலிது நீநிமனப் ின்
அகழும் மதிலும் அணிதில்மல
கயானடிப் க ாதுபசன்னித்
திகழு மவர்பசல்லல் க ாலில்மல
யாம் ழி சின்பமாழிக்கக. #838
 2.15.ஒருவழித்தணத்தல் 874

இதன் ப ாருள்:
புகழும் ழியும் காரணவசத்தாற் ிறந்த புகழும் ழியும்; ப ருக்கின் ப ருகும்
அக்காரணங்கமள மிகச் பசய்பதாருவன் வளர்க்குமாயிற் றாம்வளரும்;
நிகழ்த்தின் அக்காரணங்கமள யிமடயறாமற்பசய்து நிகழ்த்துவனாயின்;
ப ருகிநின்று நிகழும் அவ்வாறு வளர்ந்து நின்று மாயாதுளவாய்ச் பசல்லும்;
அல்லால் நிகழா இவ்வாறல்லது அமவதாமாக நிகழா; அதனான், இது நீ
நிமனப் ின் இப்ப ற்றிமய நீ கருதுமவ யாயின்; அகழும் மதிலும் அணி
தில்மலகயான் அடிப்க ாது அகமழயு மதிமலயுமணிந்த
தில்மலக்கண்ணானுமடய அடியாகிய க ாதுகள்; பசன்னித் திகழுமவர் பசல்லல்
க ால் தஞ்பசன்னிக்கண் விளங்கும் ப ரிகயாரது ிறவித்துன் ம்க ால;
சில்பமாழிக்குப் ழி இல்மல யாம் இச்சின்பமாழிக்குப் ழி யிப்ப ாழுகத
யில்மலயாம்; நீ நிமனயாமமயிற் ழியாகாநின்றது எ-று.
நிகழுநிகழா நிகழ்த்தி னல்லாபலன்புழி நிரனிமறயாகக் கூட்டப் ட்டது.
அகழுமதிலு மலங்காரநீர்மமயபவன் து க ாதர, அணிதில்மல பயன்றார்.
அகழுமதிலுமழகுபசய்தபவன எழுவா யாக்கியுமரப் ினுமமமயும்.
வழிகவறு டுதல் இவமளபயய்து மு ாயங் களவன்றி வமரவாய் கவறு டுதல்.
மன்னும்: அமசநிமல. ழிகவறு டுதல் - ழித்தன்மம திரிந்து பகடுதல்.
இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்: அலரறிவுறீஇ வமரவுகடாதல்.
181

விளக்கவுமர

15.1 அகன்றமணவுகூறல்
அகன்றமணவுகூறல் என் து அலரறிவுறுத்தகதாழி, இத் தன்மமமய நிமனந்து நீ
சிலநாளாகன்றமணமவயாயின் அம் லு மலருமடங்கி இப்ப ாழுகத அவளுக்குப்
ழியில் மலயா பமனத் தமலமகனுக்கிமசய அகன்றமணவு கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
5.1. வழிகவறு டமன்னும்
ழிகவறு டுபமன்றது.

ஆரம் ரந்து திமரப ாரு

நீர்முகில் மீ ன் ரப் ிச்
சீரம் ரத்திற் றிகழ்ந்பதாளி
கதான்றுந் துமறவர்பசன்றார்
க ாரும் ரிசு புகன்றன
கராபுலி யூர்ப்புனிதன்
 2.15.ஒருவழித்தணத்தல் 875

சீரம் ர் சுற்றி பயற்றிச்

சிறந்தார்க்குஞ் பசறிகடகல. #839

இதன் ப ாருள்:
புலியூர்ப் புனிதன் சீர் அம் ர் சுற்றி புலியூர்க்கணுளனாகிய தூகயானது
புகமழயுமடய அம் மரச் சூழ்ந்து; எற்றி கமரமயகமாதி; சிறந்து ஆர்க்கும்
பசறிகடகல மிக்பகாலிக்கும் வமரயிகவாத கடகல; ஆரம் ரந்து திமரப ாரு
நீர்- முத்துப் ரந்து திமரக டம்முட்ப ாருங் கடன ீர்; முகில் மீ ன் ரப் ிச் சீர்
அம் ரத்தின் திகழ்ந்து முகிமலயு மீ மனயுந் தன்கட் ரப் ிச் சீர்த்த
வாகாயகமக ால விளங்கி; ஒளிகதான்றும் துமறவர் ஒளிபுலப் டுத்துந்
துமறமயயுமடயவர்; பசன்றார் நம்மமவிட்டுச் பசன்றவர்; க ாரும் ரிசு
புகன்றனகரா மீ ண்டுவரும் ரிசு உனக்குக் கூறினகரா? உமர எ-று.
ரப் ிபயன்னும் விமனபயச்சம் சீரம் ரபமன்னும் விமனத் பதாமகயின்
முன்பமாழிகயாடு முடிந்தது. ரப் ி விளங்குபமன ஒருபசால் வருவித்து
முடிப் ினுமமமயும். ரப் ி பயன் தற்கு, முன் மீ ன் ரப் ி (தி.8 ககாமவ ா.130)
பயன் தற்குமரத்ததுமரக்க. திகழ்ந்பதன்றதனான் ஒளிமிகுதிவிளங்கும்.
க ாதருபமன் து க ாருபமன இமடக்குமறந்து நின்றது. ஈண்டு ஏமனயுவம
முண்மமயின், உள்ளுமறயுவமமின்மமயறிக. 182

விளக்கவுமர

15.2 கடபலாடுவரவுககட்டல் கடபலாடுவரவு ககட்டல் என் து ஒருவழித்தணத்தற்

காற்றாது வருந்தாநின்ற தமலமகள், நம்மமவிட்டுப்க ானவர் மீ ண்டுவரும் ரி
சுனக்குமரத்தாகராபவனக் கடபலாடு தமலமகன் வரவு ககளாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
15.2. மணந்தவர் ஒருவழித் தணந்ததற் கிரங்கி
மறிதிமர கசரும் எறிகடற் கியம் ியது.

ாணிகர் வண்டினம் ாடப்ம ம்

ப ான்றரு பவண்கிழிதஞ்
கசணிகர் காவின் வழங்கும்புன்
மனத்துமறச் கசர்ப் ர்திங்கள்
வாணிகர் பவள்வமள பகாண்டகன்
றார்திறம் வாய்திறவாய்
பூணிகர் வாளர வன்புலி
யூர்சுற்றும் க ார்க்கடகல. #840
 2.15.ஒருவழித்தணத்தல் 876

இதன் ப ாருள்:
பூண் நிகர் வாள் அரவன் புலியூர் சுற்றும் க ார்க்கடகல
பூமணபயாக்குபமாளிமயயுமடய அரமவ யணிந்தவனது புலியூமரச்சூழ்ந்த
கமரப ாருதமலயுமடய கடகல; ாண் நிகர் வண்டு இனம் ாட
ாணமரபயாக்கும் வண்டினங்கள் பசன்று ாட; ம ம்ப ான் தரு பவண் கிழி
தாதாகிய சும் ப ான்மனப்புலப் டுத்தாநின்ற க ாதாகிய பவண்கிழிமய; தம்
கசண் நிகர்காவின் வழங்கும் புன்மனத் துமறச் கசர்ப் ர் தமது கசய்மமக்கண்
விளங்குங் காவினின்று அவற்றிற்குக் பகாடுக்கும் புன்மனகமளயுமடய
துமறமயயமணந்த கசர்ப்ம யுமடயராகிய; திங்கள் வாள் நிகர் பவள் வமள
பகாண்டு அகன்றார் திறம் திங்களிபனாளிக ாலு பமாளிமயயுமடய
என்பவள்வமளமயத் தம்பமாடு பகாண்டுக ானவரது திறத்மத; வாய்திறவாய்
எமக்குக் கூறுகின்றிமல? நீ கூறாபதாழிகின்றபதன்! எ-று.
கிழிதபமன்று கிழிக்குப்ப யராக வுமரப் ாருமுளர். வாய் திறவா பயன் தற்குக்
கூறுவாயாகபவன் றுமரப் ினுமமமயும். 183

விளக்கவுமர

15.3 கடபலாடுபுலத்தல் கடபலாடு புலத்தல் என் து கடபலாடு வரவுககட்ட

தமலமகள், அது தனக்கு வாய்திறவாமமயின் என்வமள பகாண்டு க ானார் திறம்
யான்ககட்க நீ கூறாபதாழிகின்ற பதன்பனனப் ின்னும் அக்கடபலாடு புலந்து
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
15.3. பசறிவமளச் சின்பமாழி
எறிகடற் கியம் ியது.

கன்தா மமரக்கண் பகடக்கடந்

கதான்புலி யூர்ப் ழனத்
தகன்தா மமரயன்ன கமவண்டு
நீல மணியணிந்து
முகன்தாழ் குமழச்பசம்ப ான் முத்தணி
புன்மனயின் னும்முமரயா
தகன்றா ரகன்கற பயாழிவர்பகால்
கலாநம் மகன்றுமறகய. #841

இதன் ப ாருள்:
கன் தாமமரக் கண் பகட கன் என்னும் ப யமரயுமடய ஆதித்தனது
தாமமரக ாலுங் கண்பகட; கடந்கதான் புலியூர்ப் ழனத்து அகன் தாமமர
அன்னகம அவமன பவன்றவனது புலியூமரச்சூழ்ந்த ழனத்தின் கணுண்டாகிய
 2.15.ஒருவழித்தணத்தல் 877

அகன்ற தாமமரக்கண்வாழும் அன்னகம; வண்டு நீல மணி அணிந்து வண்டாகிய

நீலமணிமய யணிந்து; பசம்ப ான் முத்து அணி - தாதாகிய பசம்ப ான்மனயும்
அரும் ாகிய முத்மதயுமணிந்த; முகன் தாழ் குமழப் புன்மன முகத்துத் தாழ்ந்த
குமழமயயுமடய புன்மன; இன்னும் உமரயாது இந்நிமலமமக்கண்ணு
பமான்றுபசால்லுகின்ற தில்மல; அகன்றார் நம் அகன்துமற அகன்கற பயாழிவர்
பகால்கலா அகன்றவர் நமதகன்றதுமறமய யகன்கற விடுவாகரா? அறிகயன்;
நீயுமர எ-று.
முகன்றாழ் குமழபயன் து இருப ாருட் டநின்றது. யானித் தன்மம கயனாகவும்
மணியணிந்தின்புற்று நிற்கின்ற புன்மன எனக்பகான்று பசால்லுகமா? அன்னகம,
எனக்கு நீ கூபறன் து கருத்து. ஈண்டு நம்கமாடு தாம்விமளயாடும்
விமளயாட்மட மறந்கதவிடுவாகரா பவன்னுங்கருத்தான், நம்மகன்றுமறமய
யகன்கறபயாழிவர் பகால்கலா பவன்றாள். #9; 184

விளக்கவுமர

15.4 அன்னகமாடாய்தல் அன்னகமாடாய்தல் என் து கடபலாடுபுலந்து கூறிய

தமலமகள், புன்மனபயாடுபுலந்து, அகன்றவர் அகன்கற பயாழிவகரா?
யானறிகின்றிகலன்; நீயாயினுஞ் பசால்லுவாயாக பவன அன்னகமாடாய்ந்து
வரவுககளாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
15.4. மின்னிமட மடந்மத
யன்னகமா டாய்ந்தது.

உள்ளு முருகி யுகராமஞ்

சிலிர்ப் வுமடயவனாட்
பகாள்ளு மவரிபலார் கூட்டந்தந்
தான்குனிக் கும்புலியூர்
விள்ளும் ரிசுபசன் றார்வியன்
கதர்வழி தூரற்கண்டாய்
புள்ளுந் திமரயும் ப ாரச்சங்கம்
ஆர்க்கும் ப ாருகடகல. #842

இதன் ப ாருள்:
புள்ளும் திமரயும் ப ாரச் சங்கம் ஆர்க்கும் ப ாருகடகல புள்ளுந்திமரயுந்
தம்முட்ப ாரச் சங்பகாலிக்குங் கமர ப ாருங்கடகல; உள்ளும் உருகி உகராமம்
சிலிர்ப் உள்ளுமுருகி பமய்ம்மயிர் சிலிர்ப் ; உமடயவன் ஆட்பகாள்ளுமவரில்
ஓர் கூட்டம் தந்தான் குனிக்கும் உமடயவனாகிய தானாட்பகாள்ளு மடியாருள்
எமக்ககார் கூட்டத்மதத் தந்தவன் நின்று கூத்தாடும்; புலியூர் விள்ளும் ரிசு
 2.15.ஒருவழித்தணத்தல் 878

பசன்றார் வியன் கதர் வழி புலியூமர நீங்கும்வண்ணஞ் பசன்றவரது ப ரிய

கதர்க ான வழிமய; தூரல் கண்டாய் நின்றிமரகளாற் றூராபதாழியகவண்டும்;
எம்முயிர்க்குப் ற்றுக்ககாடினியிதுகவ எ-று.
உள்ளுபமன்ற வும்மமயாற் புறத்துக்கண்ண ீர் தழுவப் ட்டது. ஆட்பகாள்ளுமவர்
ப ருமம கதான்ற உமடயவபனன அவன் ப ருமம விளக்கும்
ப யராண்டுக்கூறினார். விள்ளுதல் பசலவான் வருங் காரியமாதலின், விள்ளும்
ரிசுபசன்றாபரன்றாள். கண்டா பயன் து முன்னிமலயமசச்பசால். குனிக்கும்
புலியூர் நுகர்ச்சிமய நிமனயாது நீங்கிய வன்கண்மமயார் இனிவருவபரன்னு
நமசயிலம்; அவர் கதர்ச்சுவடாயினும் யாங்காண நீ யதமனயழியாபதாழி
பயன் து கருத்து. விள்ளும் ரிசு பசன்றாபரன் தற்குப் புலியூமர நீங்கினாற்
க ால யான்றுன்புறும்வண்ண பமனினுமமமயும். விள்ளுதல்
வாய்திறத்தபலன்று, அலர்கூறி நகும்வண்ணஞ் பசன்றவ பரனினுமமமயும்.
ப ாரச்சங்கமார்க்கு பமன்புழிப் ப ாருஞ்சங் பகாலியுபமன
பவாருப ாருகடான்றியவாறு கண்டு பகாள்க. கூட்டந் தந்தாபரன்று ாடகமாதி
ஆட்பகாள்ளு மவமரப்க ாலின்புற எமக் ககார் புணர்ச்சிமயத் தந்தாபரனத்
தமலமகன் கமகலறவுமரப் ாருமுளர். அலங்காரம்: அல்ப ாருட்டற்
குறிப்க ற்றம். #9; 185

விளக்கவுமர

15.5 கதர்வழி கநாக்கிக் கடபலாடு கூறல் கதர்வழிகநாக்கிக் கடபலாடுகூறல் என் து

அன்னபமாடு வரவுககட்ட தமலமகள் , அதுவும் வாய்திறவாமமயின், இனியவர்
வருகின்றாரல்லர்; எம்முயிர்க்குப் ற்றுக்ககாடினி யிதுகவ ; இதமன நீ
யழியாபதாழிவாபயன அவன்பசன்ற கதர்வழி கநாக்கிக் கடபலாடு கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
15.5. மீ ன்கறாய் துமறவர் மீ ளு மளவு
மான்கறர் வழிமய யழிகய பலன்றது.

ஆழி திருத்தும் புலியூ

ருமடயான் அருளினளித்
தாழி திருத்தும் மணற்குன்றின்
நீத்தகன் றார்வருபகன்
றாழி திருத்திச் சுழிக்கணக்
ககாதிமந யாமமலய
வாழி திருத்தித் தரக்கிற்றி
கயாவுள்ளம் வள்ளமலகய #843
 2.15.ஒருவழித்தணத்தல் 879

இதன் ப ாருள்:
ஆழி திருத்தும் புலியூர் உமடயான் அருளின் அளித்து ஆழிசூழ்ந்த
மண்முழுமதயுந் திருத்தும் புலியூமர யுமடய வன தருள்க ால
இன்புறவளித்து; ஆழி திருத்தும் மணற் குன்றின் நீத்து அகன்றார் வருபகன்று
கடல்வந்து திருத்துமணற் குன்றின்கண் என்மன நீத்தகன்றவர்
வரகவண்டுபமன்று; ஆழி திருத்திச் சுழிக் கணக்கு ஓதி மநயாமல்
கூடமலயிமழத்துச் சுழிக் கணக்மகச் பசால்லி யான்வருந்தாமல்; ஐய ஐயகன;
வாழி வாழ் வாயாக; உள்ளம் திருத்தி வள்ளமலத் தரக்கிற்றிகயா அவ
னுள்ளத்மத பநகிழ்த்து வள்ளமலயீண்டுத்தரவல்மல யாயின் யானிரக்கின்கறன்
எ-று.
முதற்கணாழி: ஆகுப யர். ஆழிதிருத்தும் புலியூபரன் தற்குப் ிறவுமுமரப் .
திமரவந்து ப யரும் ப ருமணலமடகமரமயப் ின்னிமனயாத பகாடிகயார்
இனிவருதல் யாண்மடய பதன்னுங் கருத்தான், ஆழிதிருத்து மணற்குன்றி
ன ீத்தகன்றாபரன்றாள். ஐயபவன்றது கூடற்பறய்வத்மத. நீடலந்துமற
பயன் தற்குக் கமழலந்துமறக் குமரத்தது (தி.8 ககாமவ ா.88) உமரக்க. 186

விளக்கவுமர

15.6 கூடலிமழத்தல் கூடலிமழத்தல் என் து கதர்வழிகநாக்கிக் கடபலாடு கூறா

நின்ற தமலமகள், இம்மணற்குன்றின்கண் நீத்தகன்ற வள்ளமல உள்ளத்மத
பநகிழ்த்து இவ்விடத்கத தர வல்மலகயா பவனக் கூடற் பறய்வத்மத வாழ்த்திக்
கூடலிமழத்து வருந்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
. 15.6. நீடலந் துமறயிற்
கூடல் இமழத்தது.

கார்த்தரங் கந்திமர கதாணி

சுறாக்கடல் மீ ன்எறிகவார்
க ார்த்தரங் கந்துமற மானுந்
துமறவர்தம் க ாக்குமிக்க
தீர்த்தரங் கன்தில்மலப் ல்பூம்
ப ாழிற்பசப்பும் வஞ்சினமும்
ஆர்த்தரங் கஞ்பசய்யு மாலுய்யு
மாபறன்பகா லாழ்சுடகர. #844

இதன் ப ாருள்:
கார்த் தரங்கம் கரியதிமரயும்; திமர கதாணி திமரயாநின்றகதாணியும்; சுறா
சுறாவும்; மீ ன் எறிகவார் மீ பனறி கவாரும்; கடல் கடலும்; க ார்த் தரு அங்கம்
 2.15.ஒருவழித்தணத்தல் 880

க ாமரத்தரு மங்கங்கமளயும்; துமற அக்களத்மதயும்; மானும் துமறவர்

க ாக்கும் - ஒக்குந் துமறமயயுமடயவரது ிரிவும்; மிக்க தீர்த்தர் அங்கன்
தில்மல் ல் பூம் ப ாழில் பசப்பும் வஞ்சினமும் சிறந்த தூகயாராகிய
அரியயர்களுமடய பவன்ம யணிந்தவனது தில்மலவமரப் ினுண்டாகிய
ல்பூம் ப ாழிற்கண் நின்னிற் ிரிகய பனன்று பசால்லும் வஞ்சினமும்; ஆர்த்தர்
அங்கம் பசய்யும் என் கமனிமய கநாயுற்றார் கமனியாகச் பசய்யாநின்றன; ஆழ்
சுடகர வழாநின்ற
ீ சுடகர; உய்யுமாறு என் பகால் யானுய்யு பநறிபயன் கனா?
கூறுவாயாக எ-று.
குதிமரத்திரள் தரங்கத்திற்கும், கதர் கதாணிக்கும், யாமன சுறாவிற்கும், காலாள்
மீ பனறிகவார்க்கும், க ார்க்களங் கடற்கும் உவமமயாகவுமரக்க. தரங்க
முதலாயின வற்றாற் க ாமரத் தருமங்கத்மதயுமடய களத்மத பயாக்குந்
துமற பயன மூன்றாவது விரித்துமரப் ாருமுளர். இதற்கு அங்கத்துமற
பயன்றது பமலிந்து நின்றது. க ாமரத் தருமங்க பமன் தமனத் பதாகுக்கும்
வழித்பதாகுத்தார். துமறவர்க ாக்கும் தில்மலவமரப் ிற் குளுறவும் என்னா
பமன்னு மச்சத்தளாய், ஆர்த்தரங்கஞ் பசய்யுபமன்றாள். 187

விளக்கவுமர

15.7 சுடபராடுபுலம் ல் சுடபராடு புலம் ல் என் து கூடலிமழத்து வருந்தாநின்ற

தமலமகள், துமறவர்க ாக்கும் அவர் சூளுறவும் என்மன வருத்தா நின்றன:
அதன்கமல் நீயுகமகாநின்றாய்; யானினியுய்யுமா பறன்கனா பவனச் பசல்லாநின்ற
சுடபராடு புலம் ாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
15.7. குணகட பலழுசுடர் குடகடற் குளிப்
மணமலி குழலி மனம்புலம் ியது.

ககலான் கரந்தனன் காப் வர்

கசயர் ற் றற்றவர்க்குப்
புககலான் புகுநர்க்குப் க ாக்கரி
கயாபனவ ரும்புகலத்
தககலான் யில்தில்மலப் ம ம்ப ாழிற்
கசக்மககள் கநாக்கினவால்
அககலாங் கிருங்கழி வாய்க்பகாழு
மீ னுண்ட அன்னங்ககள. #845

இதன் ப ாருள்:
ககலான் கரந்தனன் கதிரவன் மமறந்தான்; காப் வர் கசயர்
இம்மாமலக்காலத்துவருந் துன் த்மதக் காக்குமவர் கசயராயிருந்தார்; அகல்
 2.15.ஒருவழித்தணத்தல் 881

ஓங்கு இருங் கழிவாய் பகாழுமீ ன் உண்ட அன்னங்கள் கசக்மககள் கநாக்கின

அதுகவயுமன்றி இவ்வககலாங் கிருங்கழியிடத்துக் பகாழுமீ மன யுண்ட
வன்னங்கடாமும் இவ்விடத்மதவிட்டுத் தஞ்கசக்மககமள கநாக்கின; இனிபயன்
பசய்கவன்! எ-று.
ற்று அற்றவர்க்குப் புககலான் புலன்களிற் ற்றற்றவர்க்குப் புகலிடமாயுள்ளான்;
புகுநர்க்குப் க ாக்கு அரிகயான் தன்கட் புகுவார்க்குப் ின் க ாதரவரியவன்;
எவரும் புகலத் தககலான் எல்லாருகமத்தத் தகுதமலயுமடயவன்; யில்
தில்மலப் ம ம் ப ாழிற் கசக்மககள் அவன் யிலுந் தில்மல வமரப் ிற் ம ம்
ப ாழில்களி னுளவாகிய கசக்மககபளனக் கூட்டுக.
ஓங்குதல் ஓதகமறி நீருயர்தல். பகாழுமீ ன் என் து ஓர் சாதி. 188

விளக்கவுமர

15.8 ப ாழுதுகண்டுமயங்கல் ப ாழுதுகண்டு மயங்கல் என் து சுடபராடு புலம் ா

நின்றவள், கதிரவன் மமறந்தான்; காப் வர் கசயர்; அதன்கமலிவ் விடத்து மீ னுண்ட
வன்னங்களும் க ாய்த் தஞ்கசக்மககமள யமடந்தன; இனி
யானாற்றுமாபறன்கனாபவன மாமலப் ப ாழுது கண்டு மயங்காநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
15.8. மயல்தரு மாமல வருவது கண்டு
கயல்தரு கண்ணி கவமல யுற்றது.

ப ான்னும் மணியும் வளமும்

க ான்று ப ாலிந்திலங்கி
மின்னுஞ் சமடகயான் புலியூர்
விரவா தவரினுள்கநாய்
இன்னு மறிகில வாபலன்மன
ாவம் இருங்கழிவாய்
மன்னும் ககல மகிழ்ந்திமர
கதரும்வண் டானங்ககள. 9; #846

இதன் ப ாருள்:
இருங் கழிவாய் ககல மகிழ்ந்து இமர கதரும் வண்டானங்கள்
என்னாற்றமமக்குப் ரிகாரமாவதி யாதுஞ் சிந்தியாது இருங்கழியிடத்துப்
ககலபுகுந்து விரும் ித் தமக்குணவு கதடும் வண்டானங்களாகிய குருகுகள்;
உள் கநாய் இன்னும் அறிகில என்னுண்கணாமய யிந்நிமலமமக்கண்ணு
மறிகின்றன வில்மல; என்மன ாவம் இஃபதன்மன ாவம்! எ-று.
ப ான்னும் மணியும் வளமும் க ான்று ப ாலிந்து இலங்கி மின்னும்
 2.15.ஒருவழித்தணத்தல் 882

ப ான்க ாலப் ப ாலிந்து மாணிக்கம்க ால விட்டு விளங்கிப்

வளம்க ாலமின்னும்; சமடகயான் புலியூர் விரவாதவரின் (உறும்) உள்கநாய்
சமடமயயுமடயவனது புலியூமரக் கலவாதாமரப்க ால யானுறுமுண்கணா
பயனக்கூட்டுக.
உறுபமன பவாருபசால் வருவித்துமரக்கப் ட்டது. முன்னறிந்
தனவில்மலயாயினும் இனியறியகவண்டுபமன் து கருத்து. புலியூமர
விரவாதார் கண்கணாட்டமிலராகலிற் புலியூமர விரவாத வரினின்னுமறிகில
பவன்றிமயத் துமரப் ினு மமமயும். நிரனிமற யாகக் பகாள்ளாது
எல்லாபமல்லாவற்றின்கமலு கமறவுமரப் ினு மமமயும். மன்னும்: அமசநிமல.
#9; #9; 189

விளக்கவுமர

15.9 றமவபயாடு வருந்தல் றமவபயாடு வருந்தல் என் து ப ாழுதுகண்டு

மயங்கா நின்ற தமலமகள், இந்நிமலமமக்கண்ணும் என்னுண்கணாயறி யாது
கண்கணாட்டமின்றித் தம் வயிகறாம் ாநின்றன; இஃபதன்மன ாவபமன
வண்டானப் றமவபயாடு வருந்திக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
15.9. பசறி ிணி மகம்மிகச் சிற்றிமடப் க மத
றமவகமல் மவத்துப் ம யுபளய் தியது.

கருங்கழி காதற்ம ங் கானலில்

தில்மலபயங் கண்டர்விண்டார்
ஒருங்கழி காதர மூபவயில்
பசற்றபவாற் மறச்சிமலசூழ்ந்
தருங்கழி காதம் அகலுபமன்
றூபழன் றலந்துகண்ண ீர்
வருங்கழி காதல் வனசங்கள்
கூப்பும் மலர்க்மகககள. #847

இதன் ப ாருள்:
தில்மல எம் கண்டர் தில்மலக்கணுள ராகிய எம்முமடய கண்டர்; விண்டார்
ஒருங்கு அழி காதர மூபவயில் பசற்ற- மகவபராருங்ககயழியு
மச்சத்மதயுமடய மூபவயிமலச் பசற்ற; ஒற்மறச் சிமல சூழ்ந்து தனிவில்மலச்
சூழ்ந்து; அருங்கழி காதம் அகலும் என்றூழ் என்று அரியவாகிய
மிக்ககாதங்கமளப் க ாகாநின்றது என்றூழ் இனி யிவபளங்ஙனமாற்றுபமன்று
வருந்தி; கருங்கழி காதல் ம ங்கானலின் அலந்து கண்ண ீர் வரும்
கருங்கழியின்கண்ணுங் காதமலயுமடய ம ங்கானலின் கண்ணுமுள வாகித்
 2.15.ஒருவழித்தணத்தல் 883

துன்புற்றுக் கண்ணர்வாராநின்ற;
ீ கழிகாதல் வனசங்கள் கழிகாதமலயுமடய
தாமமரகள்; மலர்க்மககள் கூப்பும் விமரந்துவர கவண்டுபமன்று
அஞ்ஞாயிற்மற கநாக்கித் தம் மலராகிய மககமளக் கூப் ியிரவாநின்றன;
இமவபயன்மாட் டன்புமடயன க ாலும் எ-று.
கானலின் வனசங்கபளனவும், தில்மலபயங்கண்டர் பசற்றபவனவுங் கூட்டுக.
கானலிற் மககூப்புபமன விமயப் ினு மமமயும். கானற்ப ாய்மகயின் வனசம்
கானலின் வனசபமனப் ட்டன. அலந்து கண்ண ீர்வருபமன் து
இருப ாருட்டாகலின், மலர்ந்து கள்ளாகிய நீர் வருபமன்றுமரக்க. இப்ப ாருட்கு
அலர்ந் பதன் திமடக்குமறந்து நின்றதாகக் பகாள்க. கதிகரான்றம்மமப் ிரிய
வாற்றாது கடிது வரகவண்டுபமன வனசங்கள் மககூப் ா நின்றன பவன்று
அவற்றிற்கிரங்கினாளாக வுமரப் ினுமமமயும். அலர்ந்த பவன் து ாடமாயின்,
அலர்ந்த வனசபமன விமயயும். 9; 190

விளக்கவுமர

15.10 ங்கயத்கதாடு ரிவுற்றுமரத்தல் ங்கயத்கதாடு ரிவுற்றுமரத்தல் என் து

றமவபயாடு வருந்தாநின்றவள், இமவபயன்வருத்தங்கண் இவள் வருந்தாமல்
விமரய வரகவண்டுபமன்று ஞாயிற்மற கநாக்கித் தங்மக குவியாநின்றன;
ஆதலால் என்மாட் டன்புமடயன க ாலுபமனப் ங்கயத்கதாடு ரிவுற்றுக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
15.10. முருகவிழ் கான
பலாடு ரி வுற்றது.

மூவல் தழீஇய அருண்முத

கலான் தில்மலச் பசல்வன்முந்நீர்
நாவல் தழீஇயவிந் நானிலந்
துஞ்சும் நயந்தவின் ச்
கசவல் தழீஇச்பசன்று தான்துஞ்சும்
யான்துயி லாச்பசயிபரங்
காவல் தழீஇயவர்க் ககாதா
தளிய களியன்னகம. #848

இதன் ப ாருள்:
மூவல் தழீஇய அருள் முதகலான் மூவமலப் ப ாருந்திய அருமளயுமடய
முதல்வன்; தில்மலச் பசல்வன் தில்மலக்க ணுளனாகிய பசல்வன்; முந்நீர்
நாவல் தழீஇய இந்நானிலம் துஞ்சும் அவனுமடய கடலாற்சூழப் ட்ட நாவமலப்
ப ாருந்திய இந்நானிலமுழுதுந் துஞ்சாநின்றது; யான் துயிலாச் பசயிர்
 2.15.ஒருவழித்தணத்தல் 884

எம்காவல் தழீஇயவர்க்கு ஓதாது இப்ப ாழுதினும் யான் றுயிலாமமக்குக்

காரணமாகிய வருத்தத்மத எமது காவமலப் ப ாருந்தினவருக் குமரயாகத;
அளிய களி அன்னம் அளித்தாகிய களியன்னம்; பசன்று இவ்விடத்து
நின்றும்க ாய்; நயந்த இன் ச்கசவல் தழீஇத் தான் துஞ்சும் தானயந்த
வின் த்மதச் பசய்யுஞ் கசவமலத்தழுவி ஒருகவற்சியின்றித்
தான்றுயிலாநின்றது; இனியிது கூறுவார் யாவர்? எ-று.
மூவபலன் து ஒரு திருப் தி. ாமலக்கு நிலமின்மமயின், நானிலம்
எனப் ட்டது. நயந்த கசவமலப்ப ாருந்திய களிப் ால் அன்னஞ்
பசன்றுமரயாமம யல்லது அவபரம்மமக்காவாது விடா பரன்னுங் கருத்தான்,
எங்காவறழீஇயவர்க்பகன்றாள். ஓதாபதன் தமன முற்றாகவுமரப் ினு
மமமயும். பநய்தற்றிமண கூறுவார் கசாத்துன்னடியம் ( ா.173) என் து பதாட்டுப்
புகழும் ழியும் ( ா.181) என்னுங்காறும் வரப் ாட்படான் தும் இரங்கனிமித்த
மாகக் கூறி, ஒருவழித்தணத்தற் றுமறயிடத்து ஆரம் ரந்து ( ா.182) என் து
பதாட்டு இதன்காறும்வர இப் ாட்டுப் த்தும் இரங்ககல கூறுதலான், திமண:
பநய்தல்; என்மன? வாட்டம் உரிப்ப ாரு ளாதலின். மகககாள்: கற்பு. பமய்ப் ாடு:
அழுமக. யன்: அயர் வுயிர்த்தல். #9; #9; #9; #9; #9; #9; 191

விளக்கவுமர

15.11 அன்னகமாடழிதல் அன்னகமாடழிதல் என் து ங்கயத்மத கநாக்கிப்

ரிவுறாநின்றவள், உலகபமல்லாந் துயிலாநின்ற விந்நிமலமமக் கண்ணும்
யான்றுயிலாமமக்குக் காரணமாகிய என்வருத்தத்மதச் பசன்று அவர்க்குச்
பசால்லாது தான்றன் கசவமலப்ப ாருந்திக் கவற்சியின்றித் துயிலாநின்றபதன
அன்னத்கதாடழிந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
15.11. இன்னமகயவ ளிரவருதுயரம்
அன்னத்கதா டழிந்துமரத்தது.

நில்லா வமளபநஞ்சம் பநக்குரு

கும்பநடுங் கண்துயிலக்
கல்லா கதிர்முத்தங் காற்று
பமனக்கட் டுமரக்கதில்மலத்
பதால்கலா னருள்களில் லாரிற்பசன்
றார்பசன்ற பசல்லல்கண்டாய்
எல்லார் மதிகய யிதுநின்மன
யான்இன் றிரக்கின்றகத. #849
 2.15.ஒருவழித்தணத்தல் 885

இதன் ப ாருள்:
எல் ஆர் மதிகய ஒளியார்ந்த மதிகய; தில்மலத் பதால்கலான் அருள்கள்
இல்லாரின் பசன்றார் பசன்ற பசல்லல் கண்டாய் தில்மலக்கணுளனாகிய
பதால்கலானது அருளுமடயா ரல்லாதாமரப்க ாலக் கண்கணாட்டமின்றிப்
க ானவர் க ாதலா லுண்டாகிய இன்னாமமமய நீகயகண்டாய் யான் பசால்ல
கவண்டுவதில்மல; வமள நில்லா வமளகணிறுத்த நிற்கின்றன வில்மல;
பநஞ்சம் பநக்கு உருகும் பநஞ்சு பநகிழ்ந்துருகாநின்றது; பநடுங்கண்
துயிலக்கல்லா கதிர் முத்தம் காற்றும் பநடுங்கண் கடுயிலாவாய்க்
கண்ணர்த்துளியாகிய
ீ கதிர் முத்தங்கமள விடாநின்றன; எனக் கட்டுமரக்க என்று
அவர்க்குச் பசால்வாயாக; நின்மன யான் இன்று இரக்கின்றது இது நின்மன
யானின்றிரக் கின்றதிது எ-று.
துயிலக்கல்லாபவன் து ஒருபசால். முத்தங்காலு பமன் தூஉம் ாடம்.
எல்லாமதிகய பயன் து ாடமாயிற் பசல்லபலல்லாபமன்று கூட்டியுமரக்க.
பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்: வமரவுகடாதல்.192

விளக்கவுமர

15.12 வரவுணர்ந்துமரத்தல் வரவுணர்ந் துமரத்தல் என் து தமலமகளன்னத்

கதாடழிந்து வருந்தாநிற் , தமலமக பனாருவழித்தணந்து வந்தமம சிமறப்
புறமாகவுணர்ந்த கதாழி, வமளகள் நிறுத்த நிற்கின்றன வில்மல; பநஞ்சம்
பநகிழ்ந்துருகாநின்றது; கண்கள் துயிலின்றிக் கலுழாநின்றன ; இமவ பயல்லாம்
யான் பசால்ல கவண்டுவதில்மல; நீகயகண்டாய்; இதமனச்பசன்று அவர்க்குச்
பசால்லுவாபயன மதிபயாடு கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
15.12. பசன்றவர் வரவுணர்ந்து நின்றவள் நிமலமம
சிறப்புமடப் ாங்கி சிமறப்புறத் துமரத்தது.

வளருங் கறியறி யாமந்தி

தின்றுமம் மர்க்கிடமாய்த்
தளருந் தடவமரத் தண்சிலம்
ாதன தங்கபமங்கும்
விளரும் விழுபமழும் விம்மும்
பமலியும்பவண் மாமதிநின்
பறாளிருஞ் சமடமுடி கயான்புலி
யூரன்ன பவாண்ணுதகல. #850

இதன் ப ாருள்:
வளரும் கறி அறியா மந்தி தின்று வளராநின்ற மிளகு பகாடிமயத்
 2.16.உடன்க ாக்கு 886

தமக்ககற்றவுணபவன்றறியாத இமளயமந்தி தின்று; மம்மர்க்கு இடமாய்த்

தளரும் தடவமரத் தண்சிலம் ா வருத்தத்திற்கிடமாய் நிமலதளரும்
ப ரியவமரகமள யுமடய தண்சிலம்ம யுமடயாய்; பவண் மா மதி நின்று
ஒளிரும் சமடமுடிகயான் புலியூர் அன்ன ஒள் நுதல் பவள்ளிய ப ரிய மதி
நின்று விளங்குஞ் சமடயானியன்ற முடிமயயுமடயவனது
புலியூமரபயாக்குபமாண்ணுதல்; தனது அங்கம் எங்கும் விளரும் தன்
கமனிமுழுதும் சக்கும்; விழும் அமளிக்கண் விழாநிற்கும்; எழும் எழாநிற்கும்;
விம்மும் ப ாருமா நிற்கும்; பமலியும் நின்வன்கண்மமமய நிமனந்து
பமலியாநிற்கும்; அதனாலின்ன நிமலமமயபளன்பறன்னாற் பசால்லப் டாது எ-
று.
வளருமிளங்கறி கண்ணிற்கினிதாயிருத்தலின் இது நமக்குத்
துய்க்கப் டாபதன்றுணராத இளமந்தி அதமனத்தின்று வருந்துமாறு க ாலக்
கண்ணுமனமுமகிழு முருவிமனயாகிய நின்மன
நின்ப ருமமயுணராபததிர்ப் ட்டு வருந்தாநின்றாபளன உள்ளுமற காண்க.
பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ.
இவ்வாறு ஒருவழித்தணந்து வந்து வமரவுமாட்சிமமப் டவும் ப றும்.
அன்றியும் உடன்க ாக்கு நிகழப் டும். 193

விளக்கவுமர

15.13 வருத்தமிகுதிகூறல் வருத்தமிகுதி கூறல் என் து சிமறப்புறமாக மதிபயாடு

வருத்தங்கூறிச் பசன்பறதிர்ப் ட்டு வலஞ்பசய்துநின்று , நீ க ாய், அவள் டாநின்ற
வருத்தம் என்னாற்பசால்லுமளவல்லபவன வமரவு கதான்றத் தமலமகளது
வருத்தமிகுதி கதாழி கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
15.13. நீங்கி யமணந்தவற்குப்
ாங்கி கர்ந்தது.

2.16.உடன்க ாக்கு
ஒராக மிரண்படழி லாபயாளிர்
கவான்தில்மல பயாண்ணுதலங்
கராகம் யின்றமிழ் தம்ப ாதிந்
தீர்ஞ்சுணங் காடகத்தின்
ராகஞ் சிதர்ந்த கயாதர
மிப் ரி கச மணத்த
 2.16.உடன்க ாக்கு 887

இராகங்கண் டால்வள்ள கலயில்மல

கயபயம பரண்ணுவகத. #851

இதன் ப ாருள்:
ஒரு ஆகம் இரண்டு எழில் ஆய் ஒளிர்கவான் தில்மல ஒள் நுதல் ஒருகமனி
ப ண்ணழகு மாணழகுமாகிய விரண்டழகாய் விளங்குமவனது தில்மலக்
கணுளளாகிய பவாண்ணு தலுமடய; அங்கராகம் யின்று பூசப் டுவன
யின்று; அமிழ்தம் ப ாதிந்து அமிர்தத்மதப் ப ாதிந்து; ஈர்ஞ் சுணங்கு
ஆடகத்தின் ராகம்சிதர்ந்த கயாதரம் பநய்த்த சுணங்காகிய பசம்ப ான்னின்
ப ாடிமயச் சிதறின முமலகள்; இப் ரிகச மணத்த இராகம் கண்டால்
இப் டிகய ப ருத்த கதிர்ப்ம க்கண்டால்; வள்ளகல வள்ளகல; எமர் எண்ணுவது
இல்மலகய இவண் மாட்படமர் நிமனப் தில்மலகய? சிலவுளவாம் எ-று.
இராகம் வடபமாழிச்சிமதவு; ஈண்டு நிறபமன்னும் ப ாருட்டு. இராகம்
முடுகுதபலன் ாருமுளர். தில்மலபயாண்ணுத லிராகபமன விமயயும்.
பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. 194

விளக்கவுமர

16.1 ருவங்கூறல் ருவங்கூறல் என் து அலரறிவுறுத்த கதாழி, இவண் முமல

முதிர்வு கண்டமமயான் மகட்க சுவார்க்கு எமர் மாறாது பகாடுக்கவுங் கூடும்;
அது டாமனிற் நீ முற் ட்டு வமரவாயாக பவனத் தமலமகனுக்குத் தமலமகளது
ருவங் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.1. உருவது கண்டவள்
அருமம யுமரத்தது.

மணியக் கணியும் அரன்நஞ்ச

மஞ்சி மறுகிவிண்கணார்
ணியக் கருமண தரும் ரன்
தில்மலயன் னாள்திறத்துத்
துணியக் கருதுவ தின்கற
துணிதுமற வாநிமறப ான்
அணியக் கருதுகின் றார் லர்
கமன்கம லயலவகர. #852

இதன் ப ாருள்:
துமறவா துமறவா; தில்மல அன்னாள் திறத்துத் துணியக் கருதுவது இன்கற
துணி தில்மலமயபயாப் ாடிறத்து நீ துணிந்து பசய்யக்கருதுவதமன இன்கற
 2.16.உடன்க ாக்கு 888

துணிந்து பசய்வாயாக; அயலவர் நிமற ப ான் கமன்கமல் அணியக் கருது

கின்றார் லர் அயலவர் நிமறந்த ப ான்மன கமன்கமலு மணியக்
கருதுகின்றார் லர் எ-று.
மணி அக்கு அணியும் அரன் மணியாகிய அக்மகயணியு மரன்; நஞ்சம் அஞ்சி
மறுகி விண்கணார் ணியக் கருமண தரும் ரன்- நஞ்மசயஞ்சிக்
கலங்கிச்சுழன்று கதவர் பசன்று ணிய அந்நஞ்சான்வருமிடர்க்கு மருந்தாகத்
தன் கருமணமயக் பகாடுக்கும் ரன்; தில்மல அவனது தில்மலபயனக்
கூட்டுக.
அக்குமணி பயனினுமமமயும். அலங்காரம்: ஒற்றுமமக் பகாளுவுதல்.
பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: அது. #9; 195

விளக்கவுமர

16.2 மகட்க ச்சுமரத்தல் மகட் க ச்சுமரத்தல் என் து ருவங்கூறிய கதாழி ,

மடத்து பமாழியான் அயலவர் லரும் கமன்கமலும் ப ான்னணியக்
கருதாநின்றார்; நீ விமரய வமரபவாடு வருவாயாதல்
அன்றியுடன்பகாண்டுக ாவாயாதல் இரண்டினு பளான்று துணிந்துபசய்யக்
கருதுவாய்; அதமன யின்கற பசய்வாயாகபவனத் தமலமகனுக்கு அயலவர் வந்து
மகட்க சல் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.2. மடத்துபமாழி கிளவியிற் ணிபமாழிப் ாங்கி
அடற்கதிர் கவகலாற் கறிய வுமரத்தது.

ாப் ணி கயான்தில்மலப் ல்பூ

மருவுசில் கலாதிமயநற்
காப் ணிந் தார்ப ான் னணிவா
ரினிக்கமழ் பூந்துமறவ
ககாப் ணி வான்கறாய் பகாடிமுன்றில்
நின்றிமவ ஏர்குழுமி
மாப் ணி லங்கள் முழங்கத்
தழங்கும் மணமுரகச. #853

இதன் ப ாருள்:
கமழ் பூந் துமறவ கமழ்பூந் துமறவகன; ாப் ணிகயான் தில்மலப் ல் பூ மருவு
சில் ஓதிமய ாம் ாகிய வணிமயயுமடயவனது தில்மலக்கணுளளாகிய
லவாகிய பூக்கள் ப ாருந்திய நுண்ணிய கவாதிமயயுமடயாமள; நல் காப்பு
அணிந்தார் நல்ல காப்ம யணிந்தார்கள்; இனி ப ான் அணிவார் இனிப்
ப ான்மனயணிவார்; ககாப்பு அணி வான் கதாய் பகாடி முன்றில் நின்று
 2.16.உடன்க ாக்கு 889

கலியாணத்துக்குப் ப ாருந்திய ககாப்புக்கமள யணிந்த வாமனத்கதாயுங்

பகாடிகமளயுமடய முன்றிற்கணின்று; மணமுரசு இமவ ஏர் குழுமி
மாப் ணிலங்கள் முழங்கத் தழங்கும் மணமுரசங்களிமவ ஏபராடு குழுமிப்
ப ரியசங்கங்கள் முழங்கத்தா பமாலியாநின்றன; இனியடுப் து பசய்வாயாக எ-
று.
தில்மலப் ல்பூபவன் றிமயப் ினு மமமயும். காப்ப ன்றது காவமல.
அணிவாபரன்றது முற்றுச்பசால். ககாப் ணி முன்றிபலன விமயயும்.
பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. 196

விளக்கவுமர

16.3 ப ான்னணிவுமரத்தல் ப ான்னணி வுமரத்தல் என் து மடத்து பமாழியான்

மகட்க சல் கூறின கதாழி, அறுதியாக முன்றிற்கணின்று முரபசாடு ணில
முழங்கக் காப் ணிந்து ப ான்னணியப் புகுதா நின்றார்; இனி
நின்கருத்பதன்கனாபவனத் தமலமகனுக்கு அயலவர் ப ான்னணி வுமரயாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
16.3. ல ரி சினாலும் மலர்பநடுங் கண்ணிமய
நன்னுதற் ாங்கி ப ான்னணிவ பரன்றது.

எலும் ா லணியிமற யம் லத்

கதாபனல்மல பசல்குறுகவார்
நலம் ா வியமுற்றும் நல்கினுங்
கல்வமர நாடரம்ம
சிலம் ா வடிக்கண்ணி சிற்றிமடக்
ககவிமல பசப் பலாட்டார்
கலம் ா வியமுமல யின்விமல
பயன்நீ கருதுவகத. #854

இதன் ப ாருள்:
சிலம் ா சிலம் ா; எலும் ால் அணி இமற எலும்புகளானலங்கரிக்கு மிமறவன்;
அம் லத்கதான் அம் லத்தின் கண்ணான்; எல்மல பசல்குறுகவார் நலம் ாவிய
முற்றும் நல்கினும் அவனபதல்மலக்கட் பசல்லக் கருதுவாரது நன்மம ரந்த
வுலகமுழுமதயும் நீ பகாடுப் ினும்; கல் வமர நாடர் எம்முமடய தமராகிய
கல்வமரநாடர்; வடிக்கண்ணி சிற்றிமடக்கக விமல பசப் ல் ஒட்டார்
வடுவகிர்க ாலுங் கண்மணயுமடயாளது சிறியவிமடக்கக விமலயாகச்
பசால்லுத லிமயயார்; கலம் ாவிய முமலயின் விமல என் நீ கருதுவது
கலம் ரந்த முமலயின் விமலயாகயாதமன நீ கருதுவது? ஒன்றற்கும்
 2.16.உடன்க ாக்கு 890

அவருடம் டார் எ-று.

எலும் ாற்பசய்த வணிபயன்று ஒருபசால் வருவித் துமரப் ாரு முளர். எல்மல
கசறல் அறிவா லவமன யணுகுதல். தில்மலபயல்மல பயனினுமமமயும்.
அவர் நலம் ாவா விடமின்மமயின் எஞ்சாமம முழுதுபமன் ார்,
நலம் ாவியமுற்று பமன்றார்; என்றது அவர் சீவன்முத்தராயிருத்தல். அஃதாவது
சீவனுடனிருக்கும்க ாகத முத்திமயயமடந் திருத்தல். முத்தியாவது
எங்குபமாக்க வியாத்திமய யமடந்திருத்தல். இஃது அகண்ட ரிபூரண பரன்ற டி.
அம்மககபளன்னுங் குறிப் ின்கண்வந்தது. சிற்றிமடக்கக பயன்னு கமகாரம்:
ிரிநிமல. இவனுயர்ந்த தமலமகனாதலால், தன்றமமரக் கல்வமரநாடபரன்றும்,
க மதயபரன்றும் கூறினாள். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்:
தமலமகளதருமமயுணர்த்தல். 197

விளக்கவுமர

16.4 அருவிமலயுமரத்தல் அருவிமல யுமரத்தல் என் து ப ான்னணி வுமரப் க்

ககட்ட தமலமகன் யான் வமரபவாடு வருதற்கு நீ முமலப் ரிசங்
கூறுவாயாகபவன, எல்லாவுலகமு நல்கினும் எமர் அவளுமடய சிறிய விமடக்கு
விமலயாகச் பசப் பலாட்டார் ; இனிப் ப ரிய முமலக்கு நீ விமலகூறுவ
பதன்கனாபவனத் கதாழி விமல யருமம கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.4. க மதய ரறிவு க மதமம யுமடத்பதன
ஆதரத் கதாழி அருவிமல யுமரத்தது.

விசும்புற்ற திங்கட் கழும்மழப்

க ான்றினி விம்மிவிம்மி
அசும்புற்ற கண்கணா டலறாய்
கிடந்தரன் தில்மலயன்னாள்
குயம்புற் றரவிமட கூபரயிற்
றூறல் குழல்பமாழியின்
நயம் ற்றி நின்று நடுங்கித்
தளர்கின்ற நன்பனஞ்சகம. #855

இதன் ப ாருள்:
அரன் தில்மல அன்னாள் குயம் அரனது தில்மலமய பயாப் ாளுமடயமுமல;
புற்று அரவு இமட புற்றின் கண்வாழும் ாம்புக ாலுமிமட; கூர் எயிற்று ஊறல்
கூரிய பவயிற்றின் கணூறியநீர்; குழல் பமாழியின் நயம் ற்றி குழகலாமச
க ாலுபமாழி என விவற்றின்கட்கிடந்த இன் த்மதகய கருதி; நின்று நடுங்கித்
தளர்கின்ற நல் பநஞ்சகம விடாது நின்று அவளதருமம கருதாயாய் நடுங்கி
 2.16.உடன்க ாக்கு 891

வருந்தாநின்ற நல்ல பநஞ்சகம; விசும்பு உற்ற திங்கட்கு அழும் மழப்க ான்று

விசும்ம ப் ப ாருந்திய திங்கமளத் தரகவண்டி யழுங் குழவிமயபயாத்து;
அசும்பு உற்ற கண்கணாடு விம்மி விம்மி இனிக் கிடந்து அலறாய்
நீரறாமமமயப் ப ாருந்திய கண்மண யுமடமயயாய்ப் ப ாருமிப் ப ாருமி
இனிக்கிடந்தலறு வாயாக எ-று.
குழன்பமாழியிபனன்னும் இன்: லப யரும் மமத்பதாமக யிறுதிக்கண்வந்த
சாரிமய இன். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: ஆற்றாமம நீங்குதல். 198

விளக்கவுமர

16.5 அருமமககட்டழிதல் அருமம ககட்டழிதல் என் து அருவிமலககட்ட தமல

மகன், நீயவளதருமம கருதாது அவளதவயங்களிலுண்டாகிய நயத்மதப்
ற்றிவிடாது நடுங்காநின்றாய்; இனி மதிமயப் ிடித் துத் தரகவண்டியழும் அறியாக்
குழவிமயப்க ாலக் கிடந்தரற்று வாயாக பவனத் தன்பனஞ்கசாடழிந்து
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.5. ப ருமமநாட் டத்தவள்
அருமமககட் டழிந்தது.

மமதயங் குந்திமர வாரிமய

கநாக்கி மடலவிழ்பூங்
மகமதயங் கானமல கநாக்கிக்கண்
ணர்பகாண்படங்
ீ கண்டர்தில்மலப்
ப ாய்தயங் குந்நுண் மருங்குல்நல்
லாமரபயல் லாம்புல்லினாள்
ம தயங் கும்மர வம்புமர
யும்மல்குற் ம ந்பதாடிகய. #856

இதன் ப ாருள்:
ம தயங்கும் அரவம் புமரயும் அல்குற் ம ந்பதாடி டம் விளங்கும்
ாம்ம பயாக்கும் அல்குமலயுமடய ம ந்பதாடி; மம தயங்கும் திமர வாரிமய
கநாக்கி கருமம விளங்குந் திமரமயயுமடய கடமலயுகநாக்கி; மடல் அவிழ்
பூங்மகமத கானமல கநாக்கி மடலவிழாநின்ற பூமவயுமடயவாகிய தாமழமய
யுமடய கானமலயுகநாக்கி; கண்ண ீர் பகாண்டு கண்ண ீமரக் பகாண்டு; எம்
கண்டர் தில்மலப் ப ாய் தயங்கும் நுண் மருங்குல் நல்லாமர எல்லாம்
புல்லினாள் - ின் எம்முமடய கண்டரது தில்மலக்கணுளராகிய ப ாய்யாதல்
விளங்கும் நுண்ணிய மருங்குமலயுமடய தன்னாயத்தாராகிய
நல்லாமரபயல்லாம் புல்லிக்பகாண்டாள்; அவள்கருதிய பதான்றுண்டு க ாலும்
 2.16.உடன்க ாக்கு 892

எ-று.
கண்ணர்பகாண்படன்றது
ீ ப ண்களுக் கியல் ான குண பமான்று, பநடுங்காலங்
கூடமருவினாமர விட்டு நீங்குகின்ற துயரத்தாற் கறான்றிய பதான்று,
இக்காலபமல்லாம் உங்கமளச் கசர்ந்து க ாந்த ப ருநலத்தான் இப்ப ருநலம்
ப ற்கறபனன்னு முவமகக் கண்ண ீபரான்று. இப்ப ருநல பமன்றது
உடன்க ாக்மக. ஆதலான், நல்லாமரபயல்லாம் புல்லிக்பகாண்டு கண்ண ீர்
பகாண்டாள். ப ாய்க ாலு மமசயு மருங்கு பலனினுமமமயும். குறித்துமரத்தது
பகாண்டு நீங்பகன் து யப் வுமரத்தது. 199

விளக்கவுமர

16.6 தளர்வறிந்துமரத்தல் தளர்வறிந்துமரத்தல் என் து வமரவுமாட்சிமமப் டா

தாயின் நீயவமளயுடன்பகாண்டு க ாபவன் து யப் , கடமல யுங்கானமலயு
கநாக்கிக் கண்ண ீர் பகாண்டு தன்னாயத்தாமர பயல்லாம் புல்லிக்பகாண்டாள் ;
அவள் கருதிய தின்னபதன்று பதரியாபதனத் கதாழி தமலமகளது வருத்தங்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.6. தண்டுமறவன் தளர்வறிந்து
பகாண்டுநீங்பகனக் குறித்துமரத்தது.

மாமவவந் தாண்டபமன் கனாக்கிதன்

ங்கர்வண் தில்மலமல்லற்
ககாமவவந் தாண்டபசவ் வாய்க்கருங்
கண்ணி குறிப் றிகயன்
பூமவதந் தாள்ப ான்னம் ந்துதந்
தாபளன்மனப் புல்லிக்பகாண்டு
ாமவதந் தாள்ம ங் கிளியளித்
தாளின்பறன் ம ந்பதாடிகய. #857

இதன் ப ாருள்:
என் ம ந்பதாடி என்னுமடய ம ந்பதாடி; இன்று என்மனப் புல்லிக்பகாண்டு
பூமவ தந்தாள் இன்பறன்மனப் புல்லிக்பகாண்டு தன் பூமவமய பயன்மகயிற்
றந்தாள்; ப ான் ந்து தந்தாள் ின் ப ாற்றகட்டாற் புமனந்த ந்மதத் தந்தாள்;
ாமவ தந்தாள் ின் றன் ாமவமயத் தந்தாள்; ம ங்கிளி அளித்தாள்
ம ங்கிளிமயயுமளித்தாள்; மாமவ வந்து ஆண்ட பமல் கநாக்கிதன் ங்கர்
மாமனச் பசன்றடிமமக்பகாண்ட பமல்லிய கநாக்மக யுமடயாளது
கூற்மறயுமடயவரது; வண்தில்மல மல்லல் ககாமவ வந்து ஆண்ட பசவ்வாய்க்
கருங்கண்ணி குறிப்பு அறிகயன் - வளவியதில்மல வமரப் ினுண்டாகிய
 2.16.உடன்க ாக்கு 893

வளத்மதயுமடய பகாவ்மவக் கனிமயச் பசன்றாண்ட பசவ்வாமயயுமடய

இக்கருங்கண்ணியது கருத்தறிகின்றிகலன்; நின்னுடன் பசல்லப்க ாலும் எ-று.
புல்லிக்பகாண்டு ாமவமயத் தந்தாபளன்றிமயத்து, ாமவ கமலுள்ளவன் ால்
அதமனத் தருவுழிப் புல்லிக்பகாண்டு தந்தாபளன் றுமரப் ாருமுளர்.
இமவயிரண்டற்கு பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: உடன்க ாக்குணர்த்துதல். 200

விளக்கவுமர

16.7 குறிப்புமரத்தல் குறிப்புமரத்தல் என் து வருத்தங்கூறிப் க ாக்குணர்த்தி

அதுவழியாக நின்று, என்மனப் புல்லிக்பகாண்டு தன்னுமடய பூமவமயயும்
ந்மதயும், ாமவமயயுங் கிளிமயயும் இன்பறன்மகத் தந்தாள்; அது
நின்கனாடுடன் க ாதமலக் கருதிப்க ாலுபமனத் கதாழி தமலமகனுக்குத்
தமலமகளது குறிப்புமரயாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.7. நமறக் குழலி
குறிப் புமரத்தது.

பமல்லியல் பகாங்மக ப ரியமின்

கநரிமட பமல்லடிபூக்
கல்லியல் பவம்மமக் கடங்கடுந்
தீக்கற்று வானபமல்லாஞ்
பசால்லிய சீர்ச்சுடர்த் திங்களங்
கண்ணித்பதால் கலான்புலியூர்
அல்லியங் ககாமதநல் லாபயல்மல
கசய்த்பதம் அகல்நககர. #858

இதன் ப ாருள்:
வானம் எல்லாம் கற்றுச் பசால்லிய சீர் வானுல பகங்கும் ஆண்மடயராற்
கற்றுச்பசால்லப் ட்ட புகமழயும்; சுடர் திங்கள் கண்ணித் பதால்கலான் புலியூர்
சுடமர உமடய திங்களாகிய கண்ணிமயயுமுமடய மழகயானது புலியூரில்;
அல்லி அம் ககாமத நல்லாய் அல்லியங்ககாமதமயயுமடய நல்லாய்;
பமல்லியல் பகாங்மக ப ரிய - பமல்லியலுமடய பகாங்மககள் ப ரிய; இமட
மின் கநர் அவற்மறத் தாங்கு மிமடநுடக்கத்தான் மின்னுக்கு கநராயிருந்தது;
பமல் அடி பூ பமல்லியவடிகள் பூகவயாயிருந்தன; கல் இயல் பவம்மமக் கடம்
கடுந் தீ - கல்லின் கணுண்டாகிய பவம்மமமயயுமடய காடு அவ்வடிக்குத்
தகாததாய்க் கடிய தீயாயிருந்தது; எம் அகல் நகர் எல்மல கசய்த்து அதன்கமல்
எம்முமடய வகன்றநகரும் எல்மலகசய்த்தாயிருந்தது; அதனான் நீ கருதியது
ப ரிதுமரிது எ-று.
 2.16.உடன்க ாக்கு 894

கல்லானியன்ற கடபமன விமயப் ினுமமமயும். எல்மல கசய்த்பதன் ன ஒரு

பசான்ன ீர்மமப் ட்டு அகனகபரன்னு பமழுவாய்க்கு முடி ாயின. வானபரல்லா
பமன் தூஉம் ாடம் இதுபவன் தமன எல்லாவற்கறாடுங் கூட்டுக. பமய்ப் ாடு:
இளிவரல். யன்: தமலமகணிமல யுணர்த்துதல்.201

விளக்கவுமர

16.8 அருமமயுமரத்தல் அருமமயுமரத்தல் என் து குறிப்புமரத்துப் க ாக்குடம்

டுத்திய கதாழிக்கு, பகாங்மகப ாறாது நடுங்காநின்ற இமடயிமன யுமடயாளது
பமல்லியவடிக்கு யான்பசல்லும் பவஞ்சுரந்தகாது; அதன்கமலும் எம் தியுஞ்
கசய்த்து; அதனால் நீ கருதுகின்ற காரியமிகவுமருமமயுமடத்பதனத் தமலமகன்
க ாக்கருமம கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.8. கானின் கடுமமயும் மானின் பமன்மமயும்
தியின் கசட்சியும் இதுபவன வுமரத்தது.

ிமணயுங் கமலயும்வன் க ய்த்கத

ரிமனப்ப ரு நீர்நமசயால்
அமணயும் முரம்பு நிரம் ிய
அத்தமும் ஐயபமய்கய
இமணயும் அளவுமில் லாஇமற
கயானுமற தில்மலத்தண்பூம்
மணயுந் தடமுமன் கறநின்பனா
கடகிபனம் ம ந்பதாடிக்கக. #859

இதன் ப ாருள்:
ிமணயும் கமலயும் - ிமணயுங் கமலயும்; ப ரு நீர் நமசயால் மிக்க நீர்
கவட்மகயால்; வன் க ய்த்கதரிமன அமணயும் முரம்பு நிரம் ிய அத்தமும்
ப ரிய க ய்த்கதரிமனச் பசன்றணுகும் முரம் ா னிரம் ிய சுரமும்; ஐய ஐயகன;
நின்பனாடு ஏகின் பமய்கய எம் ம ந்பதாடிக்கு நின்பனாடு பசால்லின்
பமய்யாக எம்ம ந்பதாடிக்கு; இமணயும் அளவும் இல்லா இமறகயான் உமற
தில்மலப் பூந்தண் மணயும் தடமும் அன்கற ஒப்பு பமல்மலயு மில்லாத
இமறகயானுமறகின்ற தில்மல வமரப் ிற் பூக்கமளயுமடய குளிர்ந்த
மருதநிலமும் ப ாய்மகயு மல்லகவா! நீயிவ்வாறு கூறுவபதன்மன எ-று.
முரம்பு கல் விரவி யுயர்ந்திருக்குநிலம். ஏகிபனன்னும் விமனபயச்சம்
மணயுந்தடமு மாபமன விரியுமாக்கத்கதாடு முடிந்தது. அழல்தடம்
தீக்காய்கலம். விகாரவமகயால் தடா தடபமன நின்றது. அழலானிமறந்த
ப ாய்மகபயனினுமமமயும். அலங்காரம்: புகழாப்புகழ்ச்சி. 202
 2.16.உடன்க ாக்கு 895

விளக்கவுமர

16.9 ஆதரங்கூறல் ஆதரங்கூறல் என் து க ாக்கருமம கூறிய தமலமகனுக்கு ,

நின்கனாடு க ாகப்ப றின் அவளுக்கு பவஞ்சுரமும் தண்சுரமாம் ; நீ யருமமகூறாது
அவமளக் பகாண்டுக ாபவனத் கதாழி தமலமகள தாதரங் கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
16.9. அழல்தடம் புமரயும் அருஞ்சுர மதுவும்
நிழல்தட மவட்கு நின்பனாகடகி பனன்றது.

இங்கய பலன்ன ீ ணிக்கின்ற

கதந்தல் இமணப் தில்லாக்
கங்மகயஞ் பசஞ்சமடக் கண்ணுத
லண்ணல் கடிபகாள்தில்மலப்
ங்கயப் ாசமடப் ாய்தடம்
நீயப் டர்தடத்துச்
பசங்கய லன்கற கருங்கயற்
கண்ணித் திருநுதகல. #860

இதன் ப ாருள்:
இமணப் து இல்லாக் கங்மக அம் பசஞ்சமடக் கண் நுதல் அண்ணல் கடிபகாள்
தில்மல இமணக்கப் டுவபதாரு ப ாருளுமில்லாத கங்மகமயயுமடய வழகிய
பசஞ்சமடமயயுங் கண்மணயுமடய நுதமலயுமுமடய வண்ணலது காவமலப்
ப ாருந்திய தில்மலவரப் ின்; ங்கயப் ாசமடப் ாய்தடம் நீ ங்கயத்தின்
சியவிமலகமளயுமடய ரந்த ப ாய்மக நீ; கருங் கயல்கண் இத்திருநுதல்
டர் தடத்துச் பசங்கயல் அன்கற கருங்கயல்க ாலுங் கண்மணயுமடய
இத்திருநுதல் அகன்றவப் ப ாய்மகக்கண்வாழுஞ் பசங்கயலன்கறா, அதனால்,
ஏந்தல் ஏந்தால்; இங்கு நீ அயல் ணிக்கின்றது என் நின்கனாகடகுமிடத்து
கவபறான்றாபனாருதுன் ம் வருவதாக இவ்விடத்து நீயயன்மம
கூறுகின்றபதன்! பசங்கயற்குப் ங்கயத் தடமல்லது கவறுகவண்டப்
டுவபதான்றுண்கடா! எ-று.
கண்ணுதலாகிய வண்ணபலனினுமமமயும். உடன்பகாண்டு க ாகாயாயின்,
அலரானும் காவன்மிகுதியானு நின்மனத் தமலப் டுதலரிதாகலிற் றடந்துறந்த
கயல்க ால இவளிறந்து டு பமன் து கருத்து. இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு:
ப ருமிதம். யன்: உடன்க ாக்கு வற்புறுத்தல். 9; 203

விளக்கவுமர
 2.16.உடன்க ாக்கு 896

16.10 இறந்து ாடுமரத்தல் இறந்து ாடுமரத்தல் என் து ஆதரங்கூறிய கதாழி ,

நீயுடன் பகாண்டு க ாகாயாகில் அலரானுங் காவன்மிகுதியானும்
நின்மனபயதிர்ப் டுதலரிதாகலின், தடந்துறந்த கயல்க ால இறந்து டுபமனத்
தமலமகளதிறந்து ாடு கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.10. கார்த்தடமுங் கயலும்க ான்றீர்
வார்த்தடமுமலயு மன்னனுபமன்றது.

தாயிற் சிறந்தன்று நாண்மதய

லாருக்கந் நாண்தமகசால்
கவயிற் சிறந்தபமன் கறாளிதிண்
கற் ின் விழுமிதன்றீங்
ககாயிற் சிறந்துசிற் றம் லத்
தாடும்எங் கூத்தப் ிரான்
வாயிற் சிறந்த மதியிற்
சிறந்த மதிநுதகல. #861

இதன் ப ாருள்:
ஈங்ககாயிற் சிறந்து சிற்றம் லத்து ஆடும் ஈங்ககா யிடத்துப் ப ாலிந்து கமவிச்
சிற்றம் லத்தின்கணின்றாடும்; எம் கூத்தப் ிரான் வாயிற் சிறந்த மதியிற் சிறந்த
மதி நுதல் எம்முமடய கூத்தனாகிய ிரானது வாயின்கண் எப்ப ாழுதும் வந்து
சிறத்தற்குக் காரணமாகிய அறிவாற் சிறப்ம யுமடமயயாகிய மதிநுதால்;
மதயலாருக்கு நாண் தாயின் சிறந்தன்று மகளிர்க்குப் ழி நீக்கிப் ாதுகாத்தலில்
நாண் தாய்க ாலச் சிறந்தது; அந்நாண் அத்தன்மமத்தாகிய நாண்; தமக
சால்கவயிற் சிறந்த பமன்கதாளி அழகமமந்த கவய்க ாலச்சிறந்த பமல்லிய
கதாள்கமள யுமடயாய் திண் கற் ின் விழுமிது அன்று திண்ணிய கற்புப்க ாலச்
சீரிதன்று எ-று.
தாயினுஞ் சிறந்ததன்று நாபணன்றுமரப் ினுமமமயும். நாபணன் து
ஒருப ாருட் குரிமமயாகலிற் றாபயன பவாருமம கூறினார். 'ஏவலிமளயர்
தாய்வயிறு கரிப் ' என் துக ால அமமயுமாறு முமடத்து. அன்றியும்,
உயிரினுஞ் சிறந்தன்று நாகண நாணினுஞ்
பசயிர்தீர் காட்சிக் கற்புச் சிறந்தன்று

விளக்கவுமர

16.11 கற்பு நலனுமரத்தல் கற்பு நலனுமரத்தல் என் து தமலமகமனப் க ாக்குடம்

டுத்திய கதாழி, தமலமகளுமழச்பசன்று, மகளிர்க்குப் ாதுகாக்கப் டுவனவற்றுள்
நாண்க ாலச் சிறந்தது ிறிதில்மல; அத்தன்மமத்தாகியநாணுங் கற்புப்க ாலச்
 2.16.உடன்க ாக்கு 897

சீரியதன்பறன உலகியல் கூறுவாள்க ான்று, அவள் உடன்க ாக்குத் துணியக்

கற்புநலங் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.11. ப ாய்பயாத்தவிமட க ாக்குத்துணிய
மவயத் திமட வழக்கு மரத்தது.

குறப் ாமவ நின்குழல் கவங்மகயம்

க ாபதாடு ககாங்கம்விராய்
நறப் ா டலம்புமன வார்நிமன
வார்தம் ிரான்புலியூர்
மறப் ான் அடுப் பதார் தீவிமன
வந்திடிற் பசன்று பசன்று
ிறப் ான் அடுப் ினும் ின்னுந்துன்
னத்தகும் ப ற்றியகர. #862

இதன் ப ாருள்:
குறப் ாமவ குறப் ாவாய்; தம் ிரான் புலியூர் மறப் ான் அடுப் து ஓர் தீவிமன
வந்திடின் தம் ிரானது புலியூமர மறக்கக்கூடுவபதாரு
தீவிமனவிமளவுவருமாயின்; பசன்று பசன்று ிறப் ான் அடுப் ினும் ல
கயானிகளினும் பசன்று பசன்று ிறக்கக் கூடினும்; ின்னுந் துன்னத்தகும்
ப ற்றியர் ின்னுஞ்பசன்று கசரத் தகுந் தன்மமமய யுமடயவர் நின் குழல்
கவங்மகப் க ாபதாடு ககாங்கம் விராய்; நின் குழலின்க ணுண்டாகிய
கவங்மகப்பூபவாடு ககாங்கம் பூமவ விரவி நறப் ாடலம் புமனவார்
நிமனவார்; கதமனயுமடய ாதிரிமலமரப் புமனவாராக நிமனயாநின்றார் எ-று.
புமனவாபரன்னு முற்றுச்பசால் பசயபவ பனச்சமாகத் திரித்துமரக்கப் ட்டது.
புமனவாரா யுடன்க ாதமல நிமனயா நின்றா பரன்றுமரப் ினுமமமயும்.
நிமனவாபரன்னு பமதிர்காலத்து முற்றுச்பசால் நிகழ்காலத்துக்கண் வந்தது.
ககாங்கம் விராய்ப் ாடலம் புமனவார் நிமனவாபரன்றதனான், நீரிலாற்றிமட
நின்பனாடு பசல்லலுற்றா பரன் து கூறினாளாம். புலியூமர யுணர்ந்தார்க்குப்
ின்மன மறத்த லரிபதன்னுங் கருத்தான், மறப் ானடுப் பதார் தீவிமன
வந்திடிபனன்றாள். புலியூமர பயாருகாலுணர்ந்த துமணயாகன ிறவி
பகடுமன்கற; அவ்வாறன்றி யதமனமறந்த வாற்றாகன ிறக்கக்கூடினு
பமன்னுங் கருத்தால், ிறப் ானடுப் ினு பமன்றாள். அலர்நாணி உடன் க ாகாது
ஈண் டிற்பசறிக்கப் ட்டு அவமர பயதிர்ப் டா திருத்தல் அன் ன்பறன் னுங்
கருத்தால், ிறப் ானடுப் ினும் ின்னுந் துன்னத்தகும் ப ற்றிய பரன்றாள்.
ப ற்றியபரன் தமன விமனக்குறிப்பு முற்றாகவுமரப் ினுமமமயும்.
 2.16.உடன்க ாக்கு 898

உன்னத்தகும் ப ற்றியபரன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு: அது. யன்: தமலமகன்

உடன்க ாக்கு கநர்ந்தமம யுணர்த்துதல். 205

விளக்கவுமர

16.12 துணிந்தமமகூறல் துணிந்தமம கூறல் என் து உலகியல் கூறுவாள்க ான்று

கற்புவழி நிறுத்தி, எம்ப ருமான் நின்மன நீரில்லாத பவய்ய சுரத்கத
உடன்பகாண்டு க ாவானாக நிமனயாநின்றான்; இதற்கு நின்கருத்
பதன்கனாபவனத் கதாழி தமலமகளுக்குத் தமலமகனி மனவு கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
16.12. ப ாருளகவ லண்ணல் க ாக்குத் துணிந்தமம
பசருகவற் கண்ணிக்குச் பசன்று பசப் ியது

நிழற்றமல தீபநறி நீரில்மல

கானகம் ஓரிகத்தும்
அழற்றமல பவம் ரற் பறன் பரன்
கனாதில்மல யம் லத்தான்
கழற்றமல மவத்துக்மகப் க ாதுகள்
கூப் க்கல் லாதவர்க ாற்
குழற்றமலச் பசால்லிபசல் லக்குறிப்
ாகும்நங் பகாற்றவர்க்கக. #863

இதன் ப ாருள்:
நிழல் தமல தீ பநறி நீர் இல்மல நிழலிடந்தீந்த வழி நீருமடத்தன்று; ஓரிகத்தும்
கானகம் அழல் தமல பவம் ரற்று என் ர் இருமருங்குமுண்டாகிய ஓரி
கூப் ிடுங்காடு அழனுதிக ாலு நுதிமயயுமடய பவய்ய ரமலயுமடத்பதன்று
பசால்லுவர்; தில்மல அம் லத்தான் கழல் தமல மவத்துக் மகப் க ாதுகள்
கூப் க் கல்லாதவர் க ால் தில்மலயம் லத்தின் கண்ணானது கழல்கமளத்
தந்தமலகமல்மவத்துக் மகயாகிய க ாதுகமளக் கூப் ப் யிலாத வமரப்க ால
இத்தன்மமத்தாகிய பநறிக்கண்; குழல் தமலச்பசால்லி குழலிடத்துச்
பசாற்க ாலுஞ் பசால்மலயுமடயாய்; நம் பகாற்ற வர்க்குச் பசல்லக் குறிப்பு
ஆகும் என்கனா நம் பகாற்றவர்க்குச் பசல்லக் குறிப்புண்டாகின்ற இஃபதன்கனா!
எ-று.
நீரில்மல பயன்னுஞ் பசாற்கள் ஒரு பசான்ன ீரவாய்
பநறிபயன்னுபமழுவாய்க்குப் யனிமலயாயின. பநறிக்கண ீரில்மல
பயனவிரிப் ினு மமமயும். நிழலிடந் தீகயா படாக்குபநறி; அந்பநறி
நீருமடத்தன்று; கானகபமங்கு கமாரி கூப் ிடும்; அக்கானகம் அழற்றமல
 2.16.உடன்க ாக்கு 899

பவம் ரமல யுமுமடத்து என்றுமரப் ினுமமமயும். இப்ப ாருட்குக்

கானககமாரிகத்து பமன் தற்கு பநறி நீரில்மல பயன்றதற் குமரத்த துமரக்க.
பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: ஆற்றாமம நீங்குதல். 206

விளக்கவுமர

16.13 துணிபவாடு வினாவல் துணிபவாடு வினாவல் என் து தமலமகனிமனவு

ககட்ட தமலமகள் அவனிமனவின் டிகய துணிந்து நின்று , இந் நீரில்லாத
பவய்யசுரத்கத யிப்ப ாழுதிவர் நம்மமயுடன் பகாண்டு க ாமகக்குக்
காரணபமன்கனாபவனத் கதாழிமய வினாவா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.13. சிலம் ன் றுணிபவாடு பசல்சுரம் நிமனந்து
கலம்புமன பகாம் ர் கலக்க முற்றது.

காயமும் ஆவியும் நீங்கள்சிற்

றம் ல வன்கயிமலச்
சீயமும் மாவும் பவரீஇவர
பலன் ல் பசறிதிமரநீர்த்
கதயமும் யாவும் ப றினுங்
பகாடார்நமர் இன்னபசப் ில்
கதாயமும் நாடுமில் லாச்சுரம்
க ாக்குத் துணிவித்தகவ. #864

இதன் ப ாருள்:
நீங்கள் காயமும் ஆவியும் நீங்கள் உடம்பு முயிரும்க ால
ஒருவமரபயாருவரின்றி யமமயாத வன்ம யுமடயீர்; சிற்றம் லவன் கயிமலச்
சீயமும் மாவும் பவரீஇ வரல் என் ல் இத்தன்மமத்தாகிய நுங்காதமல
நிமனயாது சிற்றம் லத்தான் கயிமலயிற் சீயத்மதயும் அல்லாத
பகாடுவிலங்மகயுமஞ்சி யானவமன வரற் ாமலயல்மலபயன்று கூறுகவன்;
பசறி திமர நீர்த் கதயமும் யாவும் ப றினும் நமர் பகாடார் அவ்வாறு
வருதமல பயாழிந்து வமரவுகவண்டின், பநருங்கிய திமரகமள யுமடய
கடலாற்சூழப் ட்ட இந்நிலத்மதயும் ப ான்முதலாகிய பவல்லா வற்மறயும்
ப றினும் நமர் நின்மனக்பகாடார்கள், அதனால் கதாயமும் நாடும் இல்லாச்
சுரம் க ாக்குத் துணிவித்த பசப் ில் இன்ன நீரு மக்கள் வாழுமிடமுமில்லாத
சுரங்கமளப் க ாதமலத் துணிவித்தன பசால்லுமிடத்து
இத்தன்மமயனவன்கறா? எ-று.
நீங்கள் காயமு மாவியும் க ால வின்றியமமயாமமயின் அவற்கு வருகமத
நினபதன்றஞ்சி அவன் வரவு விலக்குகவ பனன்றாளாக வுமரப் ினுமமமயும்.
 2.16.உடன்க ாக்கு 900

துணிவித்தபதன் து ாடமாயின், துணிவித்ததமனச் பசப் ினின்னபவனக்

கூட்டியுமரக்க. அறிய - இன்ன காரணத் தாபனன்றறிய. பமய்ப் ாடு:
ப ருமிதம். யன்: உடன்க ாக்கு மாட்சிமமப் டுத்தல். 207

விளக்கவுமர

16.14 க ாக்கறிவித்தல் க ாக்கறிவித்தல் என் து இப்ப ாழு தவர் க ாமகக்குக்

காரணபமன்கனாபவன்று ககட்ட தமலமகளுக்கு நீங்கள் உடம்பு முயிரும்க ால
ஒருவமரபயாருவரின்றியமமயீராயின ீர்; இத் தன்மமத்தாகிய நுங்காதமலயறிந்து
மவத்தும் அவற்குவரு கமதம் நினபதன்றஞ்சி யானவமன வரவுவிலக்குகவன்;
அவனு மவ்வாறு வருதமலபயாழிந்து வமரபவாடுவரிற் ப ான் முதலாகிய
பவல்லாவற்மறயு நினக்கு முமலப் ரிசம் ப றினும் நமர் நின்மனக் பகாடார்;
பசால்லுமிடத்து இதுவன்கறா நீரருஞ்சுரம் க ாமகக்குக் காரணபமன்று கதாழி
தமலமகனது க ாக்கறிவியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.14. ப ாருசுடர்கவலவன் க ாக்குத்துணிந்தமம
அரிமவக்கவள் அறியவுமரத்தது.

மற் ாய் விமடகயான் மகிழ்புலி

யூபரன் பனாடும்வளர்ந்த
ப ாற் ார் திருநாண் ப ாருப் ர்
விருப்புப் புகுந்துநுந்தக்
கற் ார் கடுங்கால் கலக்கிப்
றித்பதறி யக்கழிக
இற் ாற் ிறவற்க ஏமழயர்
வாழி எழுமமயுகம. #865

இதன் ப ாருள்:
மல் ாய் விமடகயான் மகிழ் புலியூர் வளத்மதயுமடய ாயும்
விமடமயயுமடயவன் விரும்பும் புலியூரில்; என்பனாடும் வளர்ந்த ப ாற்பு ஆர்
திருநாண் என்கனாடுந் கதான்றி என்கனாபடாக்கவளர்ந்த ப ாலிவார்ந்த
திருமவயுமடய நாண்; ப ாருப் ர் விருப்புப் புகுந்து நுந்த ப ாருப் ர்கமல் யான்
மவத்த விருப் ம் இமடகயபுகுந்து தள்ள நின்றநிமல குமலந்து; கற்பு ஆர்
கடுங் கால் கலக்கிப் றித்து எறிய கற் ாகிய நிமறந்த கடிய காற்றமலத்துப்
ிடுங்கி என்வயிற் கிடவாமமப் புறத் பதறிய; கழிக என்மனக் கழிவதாக;
ஏமழயர் எழுமமயும் இற் ால் ிறவற்க இனி மகளிர் எழு ிறப் ின் கண்ணுங்
குடியிற் ிறவா பதாழிக எ-று.
நாண் கழிகபவன விமயயும். வாழி: அமசநிமல. கற் ாங் கடுங்காபலன் தூஉம்
 2.16.உடன்க ாக்கு 901

ாடம். முற்சிறந்தமமயின் முன்பனண்ணச் சிறந்தமமயின். மல்லல்

மல்பலனக் கமடக்குமறந்து நின்றது. பமய்ப் ாடு: அது. யன்: உடன்க ாக்கு
வலித்தல். 208

விளக்கவுமர

16.15 நாணிழந்துவருந்தல் நாணிழந்து வருந்தல் என் து உடன்பகாண்டு க ாமகக்

குக் காரணங்ககட்ட தமலமகள், ஒருநாளுபமன்மன விட்டு நீங்காது என்னுடகன
வளர்ந்த ப ாலிவுமடத்தாகிய நாண் கற் ிபனதிர் நிற்கமாட்டாது தன்மனவிட்டு
நீங்காத என்மனக் கழிவதாக; மகளிர் எழு ிறப் ின்கண்ணுங் குடியிற் ிறவாபதாழி
கபவனத் தானதற்குப் ிரிவாற்றாமமயான் வருந்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.15. கற்பு நாணினு முற்சிறந் தமமயிற்
கசண்பநறி பசல்ல வாணுதல் துணிந்தது.

கம் ஞ் சிவந்த சலந்தரன்

ஆகங் கறுத்ததில்மல
நம் ன் சிவநகர் நற்றளிர்
கற்சுர மாகுநம் ா
அம் ஞ்சி ஆவம் புகமிக
நீண்டரி சிந்துகண்ணாள்
பசம் ஞ்சி யின்மிதிக் கிற் மதக்
கும்மலர்ச் சீறடிக்கக. #866

இதன் ப ாருள்:
நம் ா நம் ா; அம்பு அஞ்சி ஆவம்புக மிக நீண்டு அரி சிந்து கண்ணாள் அம்புக
ளஞ்சித் தூணியிற்புக் பகாளிப் மிக நீண்டு பசவ்வரி சிதறிய
கண்கமளயுமடயாளுமடய; பசம் ஞ்சியின் மிதிக்கின் மதக்கும் மலர்ச்
சீறடிக்கு பசம் ஞ்சியின் மிதிப் ினு நடுங்கும் மலர்க ாலுஞ் சிறியவடிக்கு; கல்
சுரம் நல் தளிர் ஆகும் நீபசல்லுங் கல்மலயுமடய சுரம் நல்லதளிராம்க ாலும்
இவளது துணிவிருந்தவாற்றான் எ-று.
கம் ம் சிவந்த சலந்தரன் ஆகம் கறுத்த அச்சத்தால் வரு நடுக்கத்மத பவகுண்ட
சலந்தரன தாகத்மத முனிந்த; தில்மல நம் ன் சிவநகர் நல் தளிர்
தில்மலயினம் னது சிவநகரின் நற்றளிபரனக் கூட்டுக.
சிவநகபரன் து ஒரு திருப் தி. பசம் ஞ்சியின் மிதிக்கிற் மதக்கும்
மலர்ச்சீறடிபயன் ன ஒருபசான்ன ீர்மமப் ட்டு நின்றன; இதமன யதிகாரப்
புறனமடயாற் பகாள்க. அரிசிந்து கண்ணாளது என்னுமாறனுருபு
பதாகச்பசால்லாத விடத்துத் பதாக்கு நின்றபதனினு மமமயும். அரிசிந்து
 2.16.உடன்க ாக்கு 902

கண்ணாள் மலர்ச்சீறடிபயன்று கூட்டுவாரு முளர்.பதால்வமர - ப ரியவமர.

பமய்ப் ாடு: அது. யன்: உடன்க ாக்கு வற்புறுத்தல். 209

விளக்கவுமர

16.16 துணிபவடுத்துமரத்தல் துணிபவடுத்துமரத்தல் என் து தமலமகமளக்

கற்புவழி நிறுத்திச் பசன்று, நின்கனாடு க ாதுமிடத்து நீ பசல்லுங் கற்சுரம் அவளது
சிற்றடிக்கு நற்றளிராம்க ாலுபமனத் கதாழி தமல மகனுக்கு அவடுணிபவடுத்துக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.16. பசல்வ மாதர் பசல்லத் துணிந்தமம
பதால்வமர நாடற்குத் கதாழிபசால் லியது.

முன்கனான் மணிகண்ட பமாத்தவன்

அம் லந் தம்முடிதாழ்த்
துன்னா தவர்விமன க ாற் ரந்
கதாங்கும் எனதுயிகர
அன்னாள் அரும்ப ற லாவியன்
னாய்அரு ளாமசயினாற்
ப ான்னார் மணிமகிழ்ப் பூவிழ
யாம்விமழ ப ாங்கிருகள. #867

இதன் ப ாருள்:
எனது உயிகர அன்னாள் அரும் ப றல் ஆவி அன்னாய் எனதுயிமர
பயாப் ாளது அரிய ப றுதமலயுமடய ஆவிமய பயாப் ாய்; அருள்
ஆமசயினால் நினதருண்கமலுள்ள வாமசயால்; ப ான் ஆர் மணி மகிழ்ப் பூ
விழ யாம் விமழ ப ாங்கு இருள் ப ான்க ாலும் நிமறந்த நல்ல மகிழின்பூவிழ
அமவ விழுகின்ற கவாமசமய நீ பசய்யுங்குறியாக கவார்ந்து யாம் விரும்பும்
மிக்கவிருள்; முன்கனான் மணிகண்டம் ஒத்து இக்காலத்துக் கருமமயால்
எல்லார்க்கு முன்னாயவன தழகிய மிடற்மறபயாத்து; அவன் அம் லம் தம்முடி
தாழ்த்து உன்னாதவர் விமனக ால் ரந்து ஓங்கும் அவன தம் லத்மதத்
தம்முடிகமளத் தாழ்த்து நிமனயாத வரது தீவிமன க ாலக் கருமமகயாடு
ரந்து மிகும் எ-று.
ஆவியன்னாய தருபளன்றுமரப் ாருமுளர். மணிமகிழ் பூவிழபவன் து
ாடமாயிற் பூவிழபமன்னுஞ் பசாற்கள் ஒருபசான்ன ீர்மமப் ட்டு
மணிமகிபழன்னு பமழுவாமய யமமத்தன வாக வுமரக்க. இனித்தாழாதிவ்
விருட்காலத்துப் க ாககவண்டு பமன்றும் இரவுக்குறிக்கண் வரும்
அமரயிருட்கண் வந்து அக்குறி யிடத்து நில்பலன்றுங் கூறினாளாம்.
 2.16.உடன்க ாக்கு 903

துன்னியகுறி - நீ முன்பு வந்தி வமள பயதிர்ப் ட்ட குறியிடம். பமய்ப் ாடு:

அது. யன்: குறியிட முணர்த்துதல். 210

விளக்கவுமர

16.17 குறியிடங் கூறல் குறியிடங் கூறல் என் து துணிபவடுத்துமரத்த கதாழி ,

தாழாது இவ்விருட்காலத்துக் பகாண்டுக ாவாயாக; யானவமளக் பகாண்டு
வாராநின்கறன்; நீ முன்புவந்பததிர்ப் ட்ட அக்குறியிடத்து வந்து நில்பலனத்
தமலமகனுக்குக் குறியிடங் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.17. மன்னிய இருளில் துன்னிய குறியிற்
ககாங்கிவர் பகாங்மகமய நீங்குபகாண் படன்றது.

னிச்சந் திரபனாடு ாய்புனல்

சூடும் ரன்புலியூர்
அனிச்சந் திகழுமஞ் சீறடி
யாவ அழல் ழுத்த
கனிச்பசந் திரளன்ன கற்கடம்
க ாந்து கடக்குபமன்றால்
இனிச்சந்த கமகமல யாட்பகன்பகா
லாம்புகுந் பதய்துவகத. #868

இதன் ப ாருள்:
னிச் சந்திரபனாடு ாய் புனல் சூடும் குளிர்ச்சிமயயுமடய மதிகயாடு ரந்த
புனமலயுமடய கங்மகமயச் சூடும்; ரன் புலியூர் அனிச்சம் திகழும் அம் சீறடி
ரனது புலியூரில் அனிச்சப்பூப்க ாலு மழகிய சிறிய வடிகள்; ஆவ அன்கனா;
அழல் ழுத்த கனிச் பசந்திரள் அன்ன தீப் ழுத்த ழத்தினது சிவந்த
திரள்க ாலும்; கல் கடம் க ாந்து கடக்கும் என்றால் கற்றிரமள யுமடயகாட்மட
இங்குநின்றும் க ாந்து கடக்குமாயின்; சந்த கமகமலயாட்கு இனிப் புகுந்து
எய்துவது என்பகால் நிறத்மத யுமடய கமகமலமயயுமடயாட்கு இனி பயன்
காரணமாக வந்பதய்துந் துன் ம் கவபறன்! எ-று.
ஆவ : இரங்கற்குறிப்பு. பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: பநஞ்கசாடுசாவுதல். 211

விளக்கவுமர

16.18 அடிபயாடு வழிநிமனந் தவனுளம்வாடல் அடிபயாடு வழிநிமனந்

தவனுளம்வாடல் என் து கதாழி குறியிமட நிறுத்திப் க ாகாநிற் , தமலமகன்
அவ்விடத்கத நின்று, அனிச்சப்பூப் க ாலும் அழகிய வடிகள் அழற்கடம் க ாது
 2.16.உடன்க ாக்கு 904

பமன்றால் இதற்பகன்ன துன் ம் வந்பதய்துங்பகால்கலா பவனத்

தமலமகளடிபயாடு தான் பசல்லாநின்ற வழி நிமனந்து, தன்னுள்ளம்
வாடாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.18. பநறியுறு குழலிகயாடு நீங்கத் துணிந்த
உறுசுடர் கவகலா னுள்ளம் வாடியது.

மவவந்த கவலவர் சூழ்வரத்

கதர்வரும் வள்ளலுள்ளந்
பதய்வந் தருமிருள் தூங்கு
முழுதுஞ் பசழுமிடற்றின்
மமவந்த ககான்தில்மல வாழ்த்தார்
மனத்தின் வழுத்துநர்க ால்
பமாய்வந்த வாவி பதளியுந்
துயிலுமிம் மூபதயிகல. #869

இதன் ப ாருள்:
பசழு மிடற்றின் மம வந்த ககான்தில்மல வாழ்த்தார் மனத்தின் வளவிய
மிடற்றின்கட் கருமம யுண்டாகிய ககானது தில்மலமய வாழ்த்தாதாருமடய
மனம்க ால; முழுதும் இருள் தூங்கும் உலகமுழுதும் இருள்பசறியாநின்றது;
வழுத்துநர் க ால் அத்தில்மலமய வாழ்த்துவாருமடய மனம்க ால; பமாய்
வந்த வாவி பதளியும் ப ருமமயுண்டாகிய ப ாய்மககள் கலக்க மற்றுத்
பதளியா நின்றன; இம் மூபதயில் துயிலும் இம்முதியவூர் துயிலாநின்றது,
அதனால் மவவந்த கவலவர் சூழ்வரத் கதர்வரும் வள்ளல் கூர்மமயுண்டாகிய
கவமலயுமடய விமளயர் சூழத் கதரின் கண் வரும் வள்ளகல; உள்ளம்
பதய்வம் தரும் நின துள்ளத்துக் கருதியதமனத் பதய்வம் இப்ப ாழுகத
நினக்குத் தரும்; என்கறாழிமயயுங் பகாணர்ந்கதன்; காண் ாயாக எ-று.
வள்ளபலன் து ஈண்டு முன்னிமலக்கண் வந்தபதனக் பகாண்டு,
வள்ளலதுள்ளபமன்று விரித்துமரப் ினுமமமயும். சூழ்வரத் கதர்வரு பமன்று
ாடகமாதி ஊர்காக்குமிமளயர் ஊமரச் சூழ்வரும் வரவுமினி
பயாழியுபமன்றுமரப் ாருமுளர். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: தமலமகமளத்
தமலமகனுடன் டுத்தல். 212

விளக்கவுமர

16.19 பகாண்டுபசன்றுய்த்தல் பகாண்டுபசன்றுய்த்தல் என் து தமலமகன்

குறியிமட நின்று, அடிபயாடு வழிநிமனந்து, தன்னுள்ளம் வாடாநிற் ,
அந்நிமலமமக்கண், நின்னுள்ளத்துக் கருதியதமன இப்ப ாழுது நினக்குத் பதய்வந்
 2.16.உடன்க ாக்கு 905

தாராநின்றது; என்கறாழிமயயுங் பகாண்டு வந்கதன்; நீ யிவமளக்

மகக்பகாள்பளனத் கதாழி தமலமகமளக் பகாண்டு பசன்று, அவபனாடு
கூட்டாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.19. வண்டமர் குழலிமயக்
கண்டுபகாள் பகன்றது.

றந்திருந் தும் ர் மதப் ப்

டரும் புரங்கரப் ச்
சிறந்பதரி யாடிபதன் தில்மலயன்
னாள்திறத் துச்சிலம் ா
அறந்திருந் துன்னரு ளும் ிறி
தாயின் அருமமறயின்
திறந்திரிந் தார்கலி யும்முற்றும்
வற்றுமிச் கசணிலத்கத. #870

இதன் ப ாருள்:
சிலம் ா சிலம் ா; இருந்து உம் ர் மதப் ப் றந்து டரும் புரம் கரப் இருந்து
உம் ரிமட விடாது நடுங்கப் றந்து பசல்லும் புரங்கள் பகட; சிறந்து எரிஆடி
பதன் தில்மல அன்னாள் திறத்து ப ாலிந்து எரியான் விமளயாடுமவனது
பதற்கின்கணுண்டாகிய தில்மலமய பயாப் ாளிடத்து; அறம் திருந்து உன்
அருளும் ிறிது ஆயின் அறந் திருந்துதற்குக் காரணமாகிய உனதருளும்
கவறு டுமாயின்; இச்கசண் நிலத்து இவ்வகன்ற நிலத்து; அருமமறயின் திறம்
திரிந்து ஆர்கலியும் முற்றும் வற்றும் - அரிய மமறகளின் முமறமம ிறழக்
கடலு பமஞ்சாது வற்றும் எ-று.
அறந்திரிந்பதன் து ாடமாயின், அறந்திரிந்தரு மமறயின்றி றந்திரிந்பதன
மாற்றியுமரக்க. அறந்திரிந்தாற்க ால நின்னருளும் ிறிதாயிபனன பவாருபசால்
வருவித்துமரப் ினு மமமயும். அருமமறயு பமன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு:
ப ருமிதம். யன்: ஓம் டுத்தல். 213

விளக்கவுமர

16.20 ஓம் டுத்துமரத்தல் ஓம் டுத்துமரத்தல் என் து பகாண்டுபசன்றுய்த்து இரு

வமரயும் வலஞ்பசய்து நின்று, மமற நிமலதிரியினும் கடன் முழுதும் வற்றினும்,
இவளிடத்து நின்னரு டிரியாமற் ாதுகாப் ா பயனத் கதாழி தமலமகமளத்
தமலமகனுக் ககாம் டுத் துமரயா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.20. கதம் டு ககாமதமய
கயாம் டுத்தது.
 2.16.உடன்க ாக்கு 906

ஈண்படால்மல ஆயமும் ஔமவயும்

நீங்கஇவ் வூர்க்கவ்மவதீர்த்
தாண்படால்மல கண்டிடக் கூடுக
நும்மமஎம் மமப் ிடித்தின்
றாண்படல்மல தீர்இன் ந் தந்தவன்
சிற்றம் லம்நிலவு
கசண்டில்மல மாநகர் வாய்ச்பசன்று
கசர்க திருத்தககவ. #871

இதன் ப ாருள்:
எம்மமப் ிடித்து ஆண்டு எம்மம வலிந்து ிடித்தாண்டு; இன்று எல்மல தீர்
இன் ம் தந்தவன் சிற்றம் லம் நிலவு இன்று எல்மலமயநீங்கிய வின் த்மதத்
தந்தவனது சிற்றம் லம் நிமலப ற்ற; கசண்தில்மல மா நகர்வாய் கசய்த்தாகிய
தில்மல யாகிய ப ரிய நகரிடத்து; திருத்தகச்பசன்று கசர்க நீர் ப ாலிவு
தகச்பசன்று கசர்வராமின்;
ீ ஆயமும் ஔமவயும் ஈண்டு நீங்க
ஆயமுமன்மனயும் ின்வாராது இவ்விடத்கத நீங்க; இவ்வூர்க் பகௌமவ
ஒல்மல தீர்த்து இவ்வூரின்க ணுண்டாகிய அலமர பயாருவாற்றான்
விமரயநீக்கி; ஆண்டு நும்மம ஒல்மல கண்டிடக் கூடுக யானாண்டுவந்து
நும்மம விமரயக் காணக் கூடுவதாக எ-று.
கசண்டில்மல பயன் தற்கு மதின்முதலாயின வற்றான் னுயர்ந்த
தில்மலபயனினுமமமயும். ஒல்மலக் கண்டிடபவன விகார வமகயான்
வல்பலழுத்துப் ப றாது நின்றது. பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: அச்சந் தவிர்த்தல்.
214

விளக்கவுமர

16.21 வழிப் டுத்துமரத்தல் வழிப் டுத்துமரத்தல் என் து ஓம் டுத்துமரத்த கதாழி,

ஆயமுமன்மனயும் ின்வாராமல் இவ்விடத்கத நிறுத்தி இவ்வூரிடத்தி லுள்ள
அலமரயு பமாருவாற்றான ீக்கி யானும்வந்து நுங்கமளக் காண்க னாக; நீயிருந்
திருபவாடுபசன்று நும் தியிமடச் கசர்வராமி
ீ பனன இருவமரயும் வழிப் டுத்துக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.21. மதிநுதலிமய வழிப் டுத்துப்
திவயிற்ப யரும் ாங்கி கர்ந்தது.

க ணத் திருத்திய சீறடி

பமல்லச்பசல் க ரரவம்
பூணத் திருத்திய ப ாங்பகாளி
 2.16.உடன்க ாக்கு 907

கயான்புலி யூர்புமரயும்
மாணத் திருத்திய வான் தி
கசரும் இருமருங்குங்
காணத் திருத்திய க ாலும்முன்
னாமன்னு கானங்ககள. #872

இதன் ப ாருள்:
க ரரவம் பூண ப ரிய வரவங்கமளப் பூணும்வண்ணம்; திருத்திய ப ாங்கு
ஒளிகயான் புலியூர் புமரயும் அவற்றின் றீத்பதாழிமல நீக்கிய
ப ருகுபமாளிமயயுமடயவனது புலியூமரபயாக்கும்; மாணத் திருத்திய வான் தி
இருமருங்கும் கசரும்மாட்சிமமப் டக் குற்றங்கடிந்து பசய்யப் ட்ட
ப ரியவூர்கள் நாஞ்பசல்லு பநறியி னிரு க்கமு பமான்கறாபடான்று கசர்ந்
திருக்கும்; முன்னா மன்னு கானங்கள் காணத்திருத்திய க ாலும்-
முன்னுளவாகிய காடுகள் நாஞ்பசன்று காணும்வண்ணந் திருந்தச்
பசய்யப் ட்டனக ாலும், அதனால், க ணத் திருத்திய சீறடி- யான் விரும்பும்
வண்ணங் மகபுமனயப் ட்ட சிறிய வடிமய யுமடயாய்; பமல்லச் பசல்
ம யச்பசல்வாயாக எ-று.
க ணத்திருத்திய சீறடி பயன் து சிமனயாகிய தன்ப ாருட் ககற்ற வமடயடுத்து
நின்றது. அரவந் திருத்தியபவன விமயயும். வான் தி கசருபமன் தற்குப் தி
பநறிமயச் கசர்ந்திருக்கு பமன்றுமரப் ினு மமமயும். பமய்ப் ாடு: உவமக.
யன்: தமலமகமள அயர்வகற்றுதல். 215

விளக்கவுமர

16.22 பமல்லக்பகாண்கடகல் பமல்லக்பகாண்கடகல் என் து கதாழிமய விட்டு

உடன்பகாண்டு க ாகாநின்ற தமலமகன் நின்பனாடு கசறலான் இன்று இக்காடு
திருந்தச் பசய்யப் ட்டாற்க ாலக் குளிர்ச்சிமய யுமடத்தா யிருந்தது; இனி நின்
சீறடி வருந்தாமற் ம யச் பசல்வாயாக பவனத் தன்னாய பவள்ளத்கதாடும்
விமளயாடு மாறு க ாலத் தமலமகமள பமல்லக்பகாண்டு பசல்லாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
16.22. ஞ்சிபமல்லடிப் மணத்கதாளிமய
பவஞ்சுரத்திமட பமலிவகற்றியது.

பகாடித்கதர் மறவர் குழாம்பவங்

கரிநிமர கூடிபனன்மக
வடித்கத ரிலங்பகஃகின் வாய்க்குத
வாமன்னு மம் லத்கதான்
 2.16.உடன்க ாக்கு 908

அடித்கத ரலபரன்ன அஞ்சுவன்

நின்ஐய பரன்னின்மன்னுங்
கடித்கதர் குழன்மங்மக கண்டிடிவ்
விண்கதாய் கனவமரகய. #873

இதன் ப ாருள்: நின் ஐயர் என்னின் நின்மனயன்மாராயின்; மன்னும்

அம் லத்கதான் அடித்கதரலர் என்ன அஞ்சுவன் நிமல ப று மம் லத்தின்
கண்ணானுமடய அடிகமள யாராய்ந் துணரா தாமரப்க ால அஞ்சுகவன்,
அல்லது, பகாடித் கதர் பகாடிமய யுமடய கதரும்; மறவர் குழாம் வரரது
ீ
திரளும்; பவம் கரி நிமர பவய்யகரிநிமரயும்; கூடின் அமனத்துந்
திரண்டுவரினும்; என்மகவடித்து ஏர் இலங்கு எஃகின் வாய்க்கு உதவா
என்மகயில் வடிக்கப் ட் டழகுவிளங்காநின்ற எஃகினது வாய்க்கு இமரயுதவ
மாட்டா; மன்னும் கடித்கதர் குழல் மங்மக நிமலப ற்ற நறுநாற்றத் மத
வண்டுகளாராய்ந்துவருங் குழமலயுமடய மங்காய்; விண்கதாய் இக் கனவமரக்
கண்டிடு விண்ணிமனத் கதாயாநின்ற இப்ப ரிய வமரயிடத்
தியான்பசய்வதமனக் காண் ாயாக எ-று.
கூடிபனன் தற்கு என்மனக் கிட்டிபனன்றுமரப் ினுமமமயும்.
அடித்கதர் வபரன் து ாடமாயின், என்ன பவன் தமன உவமவுரு ாக்காது
இவமர யடித் கதர் வபரன்று ிறர் கருத பவன்றுமரக்க. கண்டிடிபரன் தூஉம்
ாடம். மன்னுங்கடி பயன் தற்கு வண்படன பவாருபசால் வருவித்துமரக்க.
வரிசிமலயவர் வருகுவபரன - வரிசிமலயவர் வாராநின்றார் இவர் யாவபரன.
பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: தன்வலியுணர்த்தி யாற்றுவித்தல். இமடச்சுரத்து
அவடமபரதிர் மட பதாடர்ந்து நிற் வழிவருவார் விலக்கி
வமரவித்துக்பகாடுப் . என்மன
'இமடச்சுர மருங்கி னவடம பரய்திக்
கமடக்பகாண்டு ப யர்தலிற் கலங்கஞ பரய்திக்
கற்ப ாடு புணர்ந்த பகௌமவ யுளப் ட
வப் ாற் ட்ட பவாருதிறத் தானும்
(பதால். அகத்திமணயியல் -41)
என்றார் பதால்காப் ியனார். 216

விளக்கவுமர

16.23 அடபலடுத்துமரத்தல் அடபலடுத்துமரத்தல் என் து பமல்லக்பகாண்டு

பசல்லா நின்றவன், கசய்த்தாகச் சிலமர வரக்கண்டு தமலமகளஞ்சாநிற் ,
நின்மனயன்மாராயின் அஞ்சுகவன்; அல்லது நால்வமகத்தாமன யுந்
 2.16.உடன்க ாக்கு 909

திரண்டுவரினும் என்மகயில் வடித்திலங்காநின்ற எஃகின் வாய்க் கிமர க ாதாது ;

இதமன யிவ்விடத்கத காண் ாயாக பவன்று , அவள தச்சந் தீரத் தன் னடபலடுத்
துமரயாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.23. வரிசிமலயவர் வருகுவபரனப்
புரிதருகுழலிக் கருளவனுமரத்தது.

முன்கனா னருள்முன்னும் உன்னா

விமனயின் முனகர் துன்னும்
இன்னாக் கடறிதிப் க ாழ்கத
கடந்தின்று காண்டுஞ்பசன்று
ப ான்னா ரணிமணி மாளிமகத்
பதன்புலி யூர்ப்புகழ்வார்
பதன்னா பவனஉமட யான்நட
மாடுசிற் றம் லகம. #874

இதன் ப ாருள்:
முன்கனான் அருள் முன்னும் முன்னா எல்லார்க்கும் முன்னாயவனதருமள
முற் ிறப் ின்கண்ணு நிமனயாத; விமனயின் முனகர் துன்னும் இன்னாக் கடறு
இது இப் க ாழ்கத கடந்து தீவிமனமயயுமடய நீசர் கசருந் துன் த்மதச்
பசய்யும் ாமலநில மிதமன யிப்ப ாழுகத கடந்து; ப ான் ஆர் அணி மணி
மாளிமகத் பதன் புலியூர் ப ான்னிமறந்த வழமகயுமடய மணியால் விளங்கும்
மாளிமகமயயுமடய பதன்புலியூர்க்கண்; புகழ்வார் பதன்னா என உமடயான்
நடம் ஆடு சிற்றம் லம் புகழ்ந் துமரப் ார் பதன்னகன பயன்று புகழ
என்மனயுமடயான் நின்று கூத்தாடுஞ் சிற்றம் லத்மத; இன்று பசன்று காண்டும்
இன்று பசன்று காண்க ம்; இதுவன்கறா நமக்கு வருகின்ற வின் ம்! எ-று.
பதன்புலியூர்ச் சிற்றம் லபமன விமயயும். உமடயா பரன் து ாடமாயின்,
பதன்னகனபயன்று புகழபவாரு சிறப்புமட யாபரன்றுமரப் ினுமமமயும்.
பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: தமலமகமளயயர்வகற்றுதல். அலங்காரம்:
கூற்றிடத்திரு ப ாருட் கண் வந்த வுயர்ச்சி கவற்றுமம. 217

விளக்கவுமர

16.24 அயர்வகற்றல் அயர்வகற்றல் என் து அடபலடுத்துமரத்து அச்சந்

தீர்த்துக்பகாண்டு க ாகாநின்றவன், இத்துன் க்கடறு கடந்து பசன்று இப்ப ாழுகத
நாமின் ப் தி காணப் புகாநின்கறம்; இனி நமக்பகாரு குமறவில்மல பயனத்
தமலமகளது வழிவருத்தந் தீரக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 2.16.உடன்க ாக்கு 910

16.24. இன்னல்பவங்கடத் பதறிகவலவன்

அன்னமன்னவள் அயர்வகற்றியது.

விடமலயுற் றாரில்மல பவம்முமன

கவடர் தமிமயபமன்பூ
மடமலயுற் றார்குழல் வாடினள்
மன்னுசிற் றம் லவர்க்
கடமலயுற் றாரின் எறிப்ப ாழிந்
தாங்கருக் கன்சுருக்கிக்
கடமலயுற் றான்கடப் ாரில்மல
இன்றிக் கடுஞ்சுரகம. #875

இதன் ப ாருள்:
விடமல விடலாய்; உற்றார் இல்மல இனிச் பசல்லு பநறிக்கண்
நன்மக்களில்மல; பவம்முமன கவடர் உள்ளார் பவய்ய முமனயிடத்து கவடகர;
தமிமய நீ தனிமய; பமன் பூ மடமல உற்று ஆர் குழல் வாடினள் பமல்லிய
பூவினிதமழப் ப ாருந்தி நிமறந்த குழமலயுமடயாள் வழிவந்த வருத்தத்தால்
வாடினாள்; மன்னு சிற்றம் லவர்க்கு அடமல உற்றாரின் நிமலப ற்ற
சிற்றம் லத்மதயுமடயவர்க் காட் டுந்தன்மமமயப் ப ாருந்தினவர்க
ளல்லாமரப்க ால; எறிப்பு ஒழிந்து ஆங்கு அருக்கன் சுருக்கிக் கடமல உற்றான்
விளக்கபமாழிந்து அவ்விடத்து அருக்கன்றன் கதிர்கமளச் சுருக்கிக் கடமலச்
பசன்றுற்றான்; இக் கடுஞ்சுரம் இன்று கடப் ார் இல்மல இக்கடிய சுரத்மத
யிப்ப ாழுது கடப் ாருமில்மல; அதனாலீ ண்டுத் தங்குவாயாக எ-று.
கவடபராடு சாராத நன்மக்கள் இவர்க்கணியராதலின், அவமர உற்றா பரன்றார்.
கவடரி லுற்றாரில்மலபயன்று நன்றி பசய்யாபரன் து யப் வுமரப் ினு
மமமயும். மடபலன்றது தாழம்பூ மடமலபயன் ாருமுளர்.
சிற்றம் லவர்க்பகன்னு நான்கனுருபு மகப்ப ாருட்கண் வந்தது. அருக்கன்
ப ருக்கி பயன்றும் ப ருகி பயன்றும் ாடமாயின், பகடுதமல மங்கலமர ிற்
கூறிற்பறன்க. 218

விளக்கவுமர

16.25 பநறிவிலக்கிக்கூறல் பநறிவிலக்கிக் கூறல் என் து அயர்வகற்றிக்பகாண்டு

பசல்லாநின்ற தமலமகமன, இனிச்பசல்லு பநறிக்கண் நன்மக்க ளில்மல; நீ
தனிமய; இவள் வாடினாள்; ப ாழுதுஞ் பசன்றது; ஈண்டுத்தங்கிப் க ாவாயாகபவன,
அவ்விடத்துள்களார் வழிவிலக்கிக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 2.16.உடன்க ாக்கு 911

16.25. சுரத்திமடக் கண்டவர் சுடர்க்குமழ மாபதாடு

சரத்தணி வில்கலாய் தங்கு பகன்றது.

அன் மணத் தஞ்பசால்லி ின்பசல்லும்

ஆடவன் நீடவன்றன்
ின் மணத் கதாளி வருமிப்
ப ருஞ்சுரஞ் பசல்வதன்று
ப ான் மணத் தன்ன இமறயுமற
தில்மலப் ப ாலிமலர்கமல்
நன் மணத் தண்ணற வுண்அளி
க ான்பறாளிர் நாடககம. #876

இதன் ப ாருள்:
அன்பு அமணத்து அம் பசால்லி ின் பசல்லும் ஆடவன் சிறுபுறமும்
அமசநமடயுங்காண்டற்கு அன் ானமணத்து அழகிய பசால்மலயுமடயாளது
ின்கன ஆடவபனாருகாற் பசல்லாநின்றான்; அவன்றன் ின் மணத்கதாளி
நீடுவரும் முன்பசல்லநாணிப் புறக்பகாமடயும் வலிச்பசலவுங் காண அவனது
ின்கன கவய்க ாலுந் கதாள்கமளயுமடயாள் பநடும் ப ாழுது பசல்லாநின்றாள்;
இப்ப ருஞ் சுரம் பசல்வது அன்று இருந்த வாற்றான் இவரதுபசயல் இப்ப ரிய
சுரத்மதச் பசல்மக யன்று; ப ான் மணத்தன்ன இமற உமறதில்மல
ப ான்பனாரு வடிவு பகாண்டு ப ருத்தாற்க ாலு மிமற யுமறகின்ற தில்மல
வரப் ின்; நண் மணப் ப ாலி மலர்கமல் தண் நறவு உண் அளி க ான்று
நல்ல மணயிற் ப ாலிந்த மலரிடத்துக் குளிர்ந்த நறமவ யுண்ட
வண்டுகமளபயாத்து; ஒளிர் நாடகம் இன் க்களியான் மயங்கி விளங்குவபதாரு
நாடகம் எ-று.
ப ருஞ்சுரஞ் பசல்வதன்பறன் தற்குப் ப ருஞ்சுரந் பதாமல
வதன்பறனினுமமமயும். ப ான் மணத்தாற்க ாலுமிமற பயன் ாரு முளர்.
கண்டார்க்கின் ஞ் பசய்தலின், நாடக பமன்றார். இமவயிரண் டற்கும்
பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: பநறிவிலக்குதல். 219

விளக்கவுமர

16.26 கண்டவர் மகிழ்தல் கண்டவர் மகிழ்தல் என் து பநறிவிலக்குற்று

வழிவருத்தந் தீர்ந்து ஒருவமரபயாருவர் காணலுற்று இன்புற்றுச் பசல்லாநின்ற
இருவமரயுங்கண்டு, இவர்கள் பசயலிருந்தவாற்றான் இப்ப ருஞ் சுரஞ்
பசல்வதன்றுக ாலும்; அதுகிடக்க இதுதானின் புறவுமடத்தாகிய கதார் நாடகச்
சுமவயுமடத்தா யிருந்தபதன எதிர்வருவார் இன்புற்று மகிழ்ந்து கூறாநிற்றல்.
 2.16.உடன்க ாக்கு 912

அதற்குச் பசய்யுள்
16.26. மண்டழற் கடத்துக்
கண்டவ ருமரத்தது.

கண்கடம் மாற் யன் பகாண்டனங்

கண்டினிக் காரிமகநின்
ண்கட பமன்பமாழி ஆரப்
ருக வருகஇன்கன
விண்கட நாயகன் தில்மலயின்
பமல்லியல் ங்கபனங்ககான்
தண்கடம் ம த்தடம் க ாற்கடுங்
கானகந் தண்பணனகவ. #877

இதன் ப ாருள்:
கண்டு பநறிபசல் வருத்தத்தி பனகிழ்ந்த கமனிமய யாகிய நின்மனக்கண்டு;
கண்கள் தம்மால் யன் பகாண்டனம் கண்களாற் பகாள்ளும் யன்
பகாண்டனம்; காரிமக காரிமக நீர்மமயாய்; இனி நின் ண் கட பமன்பமாழி
ஆரப் ருக இன்கன வருக இனிச் சிறிதிருந்து நினது ண்ணினது
முமறமமமய யுமடய பமல்லிய பமாழிமயச் பசவிநிமறயப் ருகுவான் இவ்
விடத்து வருவாயாக; விண்கள் தம் நாயகன் விண்ணுலகங்க டம்முமடய
தமலவன்; தில்மலயில் பமல்லியல் ங்கன் தில்மலக்கணுளனாகிய
பமல்லியல் கூற்மறயுமடயான்; எம் ககான் எம்முமடய விமறவன்; தண்
கடம்ம த் தடம்க ால் கடுங்கானகம் தண்பணன அவனது குளிர்ந்த
கடம்ம யிற் ப ாய்மகக ாலக் கடியகானகங் குளிருமளவும் எ-று.
தண்பணன வின்கன வருகபவன விமயயும். கடம்ம பயன் து ஒரு திருப் தி.
கடம்ம த் தடம்க ாற் கடுங் கானகங் குளிரும் வண்ணம் நின்பமாழிமயப்
ருகபவன்று கூட்டினுமமமயும். பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: மகிழ்தல். 220

விளக்கவுமர

16.27 வழிவிமளயாடல் வழிவிமளயாடல் என் து கண்டவர் மகிழக் பகாண்டு

பசல்லாநின்றவன், பநறிபசல்வருத்தத்தி பனகிழ்ந்த கமனிமய யுமடய நின்மனக்
கண்டு கண்கடம்மாற் பகாள்ளும் யன் பகாண்டனம் ; இனிச் சிறிதிருந்து
இக்கடுங்கானகந் தண்பணனு மளவுஞ் பசவி நிமறய நின்பமாழி ருக
வருவாயாகபவனத் தமலமகளுடன் விமளயாடாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.27. வன்றழற் கடத்து வடிகவ லண்ணல்
மின்றங் கிமடபயாடு விமளயா டியது.
 2.16.உடன்க ாக்கு 913

மின்றங் கிமடபயாடு நீவியன்

தில்மலச்சிற் றம் லவர்
குன்றங் கடந்துபசன் றால்நின்று
கதான்றுங் குரூஉக்கமலந்
துன்றங் கிடங்குந் துமறதுமற
வள்மளபவள் மளநமகயார்
பசன்றங் கமடதட மும்புமட
சூழ்தரு கசண்நககர. #878

இதன் ப ாருள்:
மின் தங்கு இமடபயாடு மின்க ாலு மிமடமயயுமடயாகளாடு; நீ வியன்
தில்மலச் சிற்றம் லவர் குன்றம் கடந்து பசன்றால் நீயகன்ற தில்மலயிற்
சிற்றம் லத்மதயுமடயவரது குன்றத்மதக்கடந்து அப் ாற் சிறிதுபநறிமயச்
பசன்றால்; குரூஉக்கமலம் துன்று அம் கிடங்கும் நிறத்மதயுமடய தாமமரப் பூ
பநருங்கிய அழகிய கிடங்கும்; வள்மள பவள்மள நமகயார் துமறதுமற பசன்று
அங்கு அமடதடமும் வள்மளப் ாடமலப் ாடும் பவள்மள முறுவமலயுமடய
மகளிர் துமறபதாறுந் துமற பதாறுந் பசன்று அவ்விடத்துச்கசரும்
ப ாய்மககளும்; புமடசூழ்தரு கசண்நகர் க்கத்துச்சூழ்ந்த அத்தில்மல யாகிய
வுயர்ந்தநகர்; நின்று கதான்றும் இமடயறாது கதான்றும்; அத்துமணயுங் கடிது
பசல்வாயாக எ-று.
குழலிபயாடு கண்டவர் குழலிபயாடு தமலமகமனக் கண்டவர். பமய்ப் ாடு:
ப ருமிதம். யன்: இடமணித்பதன்றல். 221

விளக்கவுமர

16.28 நகரணிமம கூறல் நகரணிமம கூறல் என் து இருவருந் தம்மு ளின்புற்றுச்

பசல்லாநின்றமம கண்டு, இனிச் சிறிது பநறிபசன்று அக்குன்றத் மதக் கடந்தால்
நும் தியாகிய நகர் விளங்கித் கதான்றாநிற்கும்; அத்துமணயுங்கடிது
பசல்வராமிபனன
ீ எதிர்வருவார் அவர் நகரணிமம கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்

16.28. வண்டமர் குழலிபயாடு

கண்டவ ருமரத்தது.

மின்க ால் பகாடிபநடு வானக்

கடலுள் திமரவிரிப் ப்
ப ான்க ால் புரிமச வடவமர
 2.16.உடன்க ாக்கு 914

காட்டப் ப ாலிபுலியூர்
மன்க ாற் ிமறயணி மாளிமக
சூலத்த வாய்மடவாய்
நின்க ால் நமடயன்னந் துன்னிமுன்
கதான்றுநன் ன ீணககர. #879

இதன் ப ாருள்:
நின்க ால் நமட அன்னம் துன்னி நின்னமட க ாலு நமடமயயுமடய
அன்னங்கடுன்னி; மன்க ால் ிமற அணி மாளிமக சூலத்தவாய் மன்னமனப்
க ாலப் ிமறமயயணிந்த மாளிமககள் அவமனப்க ாலச் சூலத்தவுமாய்; முன்
கதான்று நல் நீள் நகர் முன்கறான்றுகின்ற நல்ல ப ரிய நகர்; மடவாய்
மடவாய்; மின் க ால் பகாடி பநடு வானக் கடலுள் திமர விரிப் - ஒளியானும்
நுடக்கத்தானும் மின்மனபயாக்குங் பகாடிகள் ப ரியவானமாகிய கடலுட்
டிமரமயப் ரப் ; ப ான் புரிமச வடவமர காட்டப் ப ாலி புலியூர்
ப ான்னானியன்ற புரிமச கமருமவக் காட்டப் ப ாலியும் புலியூர் காண்;
பதாழுவாயாக எ-று.
க ாபலன் து அமசநிமல. நிறத்தாற் ப ான்க ாலும் புரிமச பயன் ாருமுளர்.
சூலத்தவாபயன்னுஞ் சிமனவிமனபயச்சம் முன்கறான்றுபமன்னும்
முதல்விமனகயாடு முடிந்தது. துன்னிபயன இடத்து நிகழ்ப ாருளின் விமன
இடத்தின்கமகலறி நின்றது. 222

விளக்கவுமர

16.29 நகர்காட்டல் நகர்காட்டல் என் து நகரணிமம கூறக்ககட்டு இன்புறக்

பகாண்டு பசல்லாநின்ற தமலமகன், அன்னந்துன்னிப் ிமறயணிந்து
சூலத்மதயுமடத்தாகிய மாளிமககமற் பகாடி நுடங்க மதில்கதான்றா நின்ற
அப்ப ரிய நகர்காண் நம்முமடய நகராவபதனத் தமலமகளுக்குத் தன்னுமடய
நகர் காட்டாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.29. பகாடுங்கடங் கடந்த குமழமுக மாதர்க்குத்
தடங்கி டங்குசூழ் தன்னகர் காட்டியது.

பசய்குன் றுமவஇமவ சீர்மலர்

வாவி விசும் ியங்கி
மநகின்ற திங்கபளய்ப் ாறும்
ப ாழிலமவ ஞாங்கபரங்கும்
ப ாய்குன்ற கவதிய கராதிடம்
உந்திடம் இந்திடமும்
 2.16.உடன்க ாக்கு 915

எய்குன்ற வார்சிமல யம் ல

வற்கிடம் ஏந்திமழகய. #880

இதன் ப ாருள்:
உமவ பசய் குன்று உமவ பசய்குன்றுகள்; இமவ சீர் மலர் வாவி இமவ
நல்லமலமரயுமடய வாவிகள்; அமவ விசும்பு இயங்கி மநகின்ற திங்கள் எய்ப்பு
ஆறும் ப ாழில் அமவ விசும் ின்கணியங்குதலான் வருந்துந் திங்கள் அயர்
வுயிர்க்கும் ப ாழில்கள்; உந்திடம் ஞாங்கர் எங்கும் ப ாய்குன்ற கவதியர்
ஓதிடம் உவ்விடம் மிமசபயங்கு முலகத்திற் ப ாய் முதலாகிய குற்றங்பகட
மமறயவர் மமறபசால்லுமிடம்; ஏந்திமழ ஏந்திழாய்; இந்திடமும் எய் குன்ற வார்
சிமல அம் லவற்கு இடம் இவ்விடமும் எய்தற்குக் கருவியாகிய குன்றமாகிய
நீண்டவில்மல யுமடய அம் லவற் கிருப் ிடம்; இத்தன்மமத்திவ்வூர் எ-று.
இமவபயன் து தன் முன்னுள்ளவற்மற. உமவ பயன் து முன்னின்றவற்றிற்
சிறிது கசயவற்மற. அமவபயன் து அவற்றினுஞ் கசயவற்மற. முன்
பசால்லப் ட்டமவகய யன்றி இதமனயுங் கூறுகின்கறபனன் து கருத்தாகலின்,
இந்திடமுபமன்னுமும்மம இறந்தது தழீஇயபவச்ச வும்மம. உந்திடம்
இந்திடபமனச் சுட்டீறு திரிந்து நின்றன. ண்ணிவர் பமாழி ண்க ாலுபமாழி.
இமவ யிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: இடங் காட்டுதல். 223

விளக்கவுமர

16.30 தி ரிசுமரத்தல் தி ரிசுமரத்தல் என் து நகர் காட்டிக்பகாண்டு பசன்று

அந்நகரிமடப்புக்கு அவ்விடத்துள்ள குன்றுகள், வாவிகள், ப ாழில்கள், மாளிமககள்,
பதய்வப் தி இமவபயல்லாந் தனித்தனி காட்டி, இதுகாண் நம் தியாவபதனத்
தமலமகளுக்குத் தமலமகன் தி ரிசு காட்டாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.30. கண்ணிவர் வளநகர் கண்டுபசன் றமடந்து
ண்ணிவர் பமாழிக்குப் தி ரி சுமரத்தது.

மயிபலனப் க ர்ந்திள வல்லியி

பனால்கிபமன் மான்விழித்துக்
குயிபலனப் க சுபமங் குட்டன்எங்
குற்றபதன் பனஞ்சகத்கத
யிபலனப் க ர்ந்தறி யாதவன்
தில்மலப் ல் பூங்குழலாய்
அயிபலனப் க ருங்கண் ணாபயன்
பகாலாமின் றயர்கின்றகத. #881
 2.16.உடன்க ாக்கு 916

இதன் ப ாருள்:
மயில் எனப் க ர்ந்து மயில்க ாலப் புமட ப யர்ந்து; இள வல்லியின் ஒல்கி
இமளய பகாடிக ால நுடங்கி; பமல் மான் விழித்து பமல்லிய மான்க ால
விழித்து; குயில் எனப் க சும் எம் குட்டன் எங்குற்றது குயில்க ாலச் பசால்லும்
எமது ிள்மள யாண்மடயது; என் பநஞ்சகத்கத யில் என என் பனஞ்சின்
கண்கண தனக்குப் யிற்சிபயன்று லர் பசால்லும் வண்ணம்; க ர்ந்து
அறியாதவன் தில்மலப் ல்பூங்குழலாய் என் பனஞ்சினின்று
நீங்கியறியாதவனது தில்மலயிற் லவாகிய பூக்கமளயுமடய
குழமலயுமடயாய்; அயில் எனப்க ரும் கண்ணாய் கவல் க ாலப் ிறழுங்
கண்மணயுமடயாய்; இன்று அயர்கின்றது என்பகாலாம் நீ யின்று
வருந்துகின்றபதன்கனா? எ-று.
எங்குற்றபதன் து ஒருபசால். என்பனஞ்சகத்கத யிபலனப்
க ர்ந்தறியாதவபனன் தற்கு என்பனஞ்சின்கண்கண நீ யில
கவண்டுபமன்பறாரு கால் யான் கூறப் ின்ன ீங்கியறியாதவபனன்
றுமரப் ினுமமமயும். கண்ணிக்பகன் து ாடமாயின், அவள் காரணமாகப்
க ாலும் இவள் வருந்துகின்றபதன்று உய்த்துணர்ந்து அவட்கு நீ வருந்துகின்ற
பதன்பனன வினாவிற்றாக வுமரக்க. பமய்ப் ாடு: மருட்மக. யன்:
தமலமகட்குற்றுதுணர்தல். 224

விளக்கவுமர

16.31 பசவிலிகதடல் பசவிலிகதடல் என் து இருவமரயும் வழிப் டுத்தி வந்து

ிரிவாற்றாதுகவலாநின்ற கதாழிமய, எம் ிள்மள எங்குற்றது? நீ கவலாநின்றாய்;
இதற்குக்காரண பமன்கனா பவன்று வினாவிச் பசவிலி தமலமகமளத்
கதடாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.31. கவமல யுற்ற காதற் கறாழிமயச்
பசவிலி யுற்றுத் பதரிந்து வினாயது.

ஆளரிக் கும்மரி தாய்த்தில்மல

யாவருக் கும்பமளிதாந்
தாளர்இக் குன்றில்தன் ாமவக்கு
கமவித் தழல்திகழ்கவற்
ககாளரிக் குந்நிக ரன்னா
பராருவர் குரூஉமலர்த்தார்
வாளரிக் கண்ணிபகாண் டாள்வண்ட
லாயத்பதம் வாணுதகல. #882
 2.16.உடன்க ாக்கு 917

இதன் ப ாருள்:
ஆள் அரிக்கும் அரிதாய் ஆட்பசய்தல் அரிக்கு மரிதாய்; தில்மல யாவர்க்கும்
எளிதாம் தாளர் இக்குன்றில் அவ்வாட் பசய்தல் தில்மலக்க பணல்லார்க்கு
பமளிதாந் தாமள யுமடயவரது இம்மமலயிடத்து; தழல் திகழ் கவல் ககாள்
அரிக்கு தழல் விளங்கும் கவமலயுமடய ககாள்வல்ல அரிமாவிற்கு; நிகர்
அன்னார் ஒருவர் குரூஉ மலர்த் தார் மறுதமல க ால்வாபராருவரது
நிறத்மதயுமடய மலரானியன்றதாமர; வாள் அரிக் கண்ணி எம் வாள் நுதல்
வாள் க ாலுஞ் பசவ்வரி ரந்த கண்மணயுமடயளாகிய எம்முமடய வாணுதல்;
வண்டல் ஆயத்துத் தன் ாமவக்கு கமவிக் பகாண்டாள் வண்டமலச் பசய்யு
மாயத்தின் கண்கண தன் ாமவக்பகன்று அமர்ந்துபகாண்டாள்; இத்துமணயு
மறிகவன் எ-று.
ஆளரி ஒருகால் நரசிங்கமாகிய மாபலனினுமமமயும். ககாளரிக்கு
நிகரன்னாபரன் தற்குக் ககாளரிக்பகாப் ாகிய அத்தன்மமயபரனினுமமமயும்.
இக்குன்றின்கண் வண்டலாயத்து கமவிக் பகாண்டாபளனவிமயயும்.
தாளரிக்குன்றிபனன்றதனான், இது பதய்வந்தரவந்தபதன்றும்,
ாமவக்பகன்றதனான் அறியாப் ருவபமன்றும், ககாளரிக்கு
நிகரன்னாபரன்றதனான் இவட்குத் தக்காபரன்றும், கமவிபயன்றதனாற் யிர்ப்பு
நீங்கிற்பறன்றும், தாபரன்றதனான் பமய்யுற்றதகனாபடாக்கு பமன்றுங்
கூறினாளாம். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: உடன்க ாக்குணர்த்துதல்.225

விளக்கவுமர

16.32 அறத்பதாடுநிற்றல் அறத்பதாடு நிற்றல் என் து கதடாநின்ற பசவிலிக்கு , நீ

க ாய் விமளயாடச்பசால்ல யாங்கள் க ாய்த் பதய்வக் குன்றிடத்கத
பயல்லாருபமாருங்கு விமளயாடாநின்கறமாக, அவ்விடத்பதாரு ப ரிகயான்
வழிகய தார்சூடிப்க ாயினான்; அதமனக்கண்டு நின் மகள்
இத்தாமரபயன் ாமவக்குத் தாரு பமன்றாள்; அவனும் கவண்டியது மறாது
பகாடுப் ானாதலிற் ிறிபதான்று சிந்தியாது பகாடுத்து நீங்கினான்; அன்றறியாப்
ருவத்து நிகழ்ந்ததமன 'உற்றார்க் குரியர் ப ாற்பறாடி மகளிர்- பகாண்டார்க்
குரியர் பகாடுத்தார்' என் தமனயின் றுட்பகாண் டாள் க ாலும்; யானித்துமணயு
மறிகவபனன்று உடன்க ாக்குத் கதான்றக் கூறி, கதாழி அறத்பதாடு நில்லாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
16.32. சுடர்க்குமழப் ாங்கி மடத்துபமாழி கிளவியிற்
சிறப்புமடச் பசவிலிக் கறத்பதாடு நின்றது.
 2.16.உடன்க ாக்கு 918

வடுத்தான் வகிர்மலர் கண்ணிக்குத்

தக்கின்று தக்கன்முத்தீக்
பகடுத்தான் பகடலில்பதால் கலான்தில்மலப்
ன்மலர் ககழ்கிளர
மடுத்தான் குமடந்தன் றழுங்க
அழுங்கித் தழீஇமகிழ்வுற்
பறடுத்தாற் கினியன கவயினி
யாவன எம்மமனக்கக. #883

இதன் ப ாருள்: வடுத்தான் வகிர் மலர் கண்ணிக்குத் தக்கின்று

அறகமயாயினும் வடுத்தான் வகிரப் ட்டாற்க ாலும் மலர்ந்த
கண்மணயுமடயாட்கு இம்முதுக்குமறவு தகாது; ஆயினும், எம் அமனக்கு இனி
ஆவன எம்மமனக்கு இனி நம்மாற் பசய்யத் தகுவன; எடுத்தாற்கு இனியனகவ
எடுத்தாற்கினியனகவ; கவறில்மல எ-று.
தக்கன் முத்தீக் பகடுத்தான் தக்கனது முத்தீமயக் பகடுத்தவன்; பகடல் இல்
பதால்கலான் ஒருஞான்றுங் ககடில்லாத மழகயான்; தில்மலப் ல் மலர்
ககழ்கிளர அவனது தில்மலக்கட் லவாகியமலர் நிறங்கிளர; மடுத்தான்
குமடந்து அன்று அழுங்க மடுமவத் தான் குமடந்து அன்று பகடப்புக; அழுங்கித்
தழீஇமகிழ்வுற்று எடுத்தாற்கு அதுகண்டிரங்கி யமணத்து இவ்வாறுதவி
பசய்யப்ப றுதலான் மகிழ்ந்பதடுத்தாற்பகனக் கூட்டுக.
தில்மலக்கபணடுத்தாற்பகனவிமயயும். வகிர்மலர் கண்ணி பயன்புழிச்
பசயப் டுப ாருமளச் பசய்ததுக ாலக் கூறினார். வகிபரன்னு முவமவிமன
ஒற்றுமம நயத்தால் உவமிக்கப் டும் ப ாருண்கமகலறிநின்றது.
தாபனன் தமன அமசநிமலயாக்கி வடுவகிர்க ாலுங் கண்பணன்
றுமரப் ாருமுளர். நீடாயழுங்கல் பநடிதா யழுங்கல். பமய்ப் ாடு: உவமகமயச்
சார்ந்த அழுமக. யன்: தமலமகளது கற் ிமனப் ாராட்டி ஆற்றாமம நீங்குதல்.
226

விளக்கவுமர

16.33 கற்புநிமலக்கிரங்கல் கற்புநிமலக்கிரங்கல் என் து கதாழி யறத்பதாடுநிற் க்

ககட்டபசவிலி இஃதறமாயினும் இவள் ருவத்திற்குத்தகாது; இதுகிடக்க,
இனியவளுக்கு நன்மமயாவது அவமன வழி டுவ தல்லது ிறிதில்மல பயனக்
கற்புநிமலக் கிரங்காநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.33. விற்புமர நுதலி கற்புநிமல ககட்டுக்
ககாடா யுள்ள நீடா யழுங்கியது.
 2.16.உடன்க ாக்கு 919

முறுவல்அக் கால்தந்து வந்பதன்

முமலமுழு வித்தழுவிச்
சிறுவலக் காரங்கள் பசய்தபவல்
லாம்முழு துஞ்சிமதயத்
பதறுவலக் காலமனச் பசற்றவன்
சிற்றம் லஞ்சிந்தியார்
உறுவலக் கானகந் தான் டர்
வானா பமாளியிமழகய. #884

இதன் ப ாருள்:
ஒளி இமழ ஒளியிமழ; அக்கால் முறுவல் தந்து உள்ளத்பதான்றுமடயளாதலின்
அக்காலத்து முறுவமல பயனக்குத் தந்து; வந்து என் முமல முழுவித் தழுவி
வந்து எனது முமலமய முத்தங்பகாண்டு என்மனப் புல்லி; சிறுவலக்காரங்கள்
பசய்த எல்லாம் அவ்வாறு சிறியவிரகுகள் பசய்தபவல்லாம்; முழுதும் சிமதயத்
பதறு வலக் காலமனச் பசற்றவன் சிலம் லம் சிந்தியார் எல்லாப்ப ாருளுமழிய
பவகுளுதல் வல்ல அக்காலமன பவகுண்ட வனது சிற்றம் லத்மதக்
கருதாதார்; உறு வலக்கானகம் தான் டர்வான் ஆம் கசரும் வலியகாட்மடத்
தான் பசல்லகவண்டிப் க ாலும்! அக்காலத்திஃதறிந்திகலன்! எ-று.
எனக்கு பவளிப் டாமற் ிரிவார்பசய்வன பசய்தா பளன்னுங் கருத்தான்
வலக்கார பமன்றாள். குறித்துணர்வார்க்கு பவளிப் டு பமன்னுங் கருத்தாற்
சிறுமமப் டுத்தாள். பதறும் பவற்றிமயயுமடய காலபனனிமமமயும். 227

விளக்கவுமர

16.34 கவன்றுமரத்தல் கவன்றுமரத்தல் என் து கற்புநிமலக் கிரங்காநின்ற பசவிலி ,

பநருநமலநாள் முறுவமலத்தந்து முமலமுழுவித் தழுவி நீ சிறிய விரகுகள்
பசய்தபவல்லாம் இன்றவ் வலியகாட்மடச் பசல்ல கவண்டிப் க ாலும்; இதமன
யப்ப ாழுகத யறியப்ப ற்றி கலபனன்று அவணிமல நிமனந்து கவலாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
16.34. அவள்நிமல நிமனந்து
பசவிலி கவன்றது.

தாகம தமக்பகாப்பு மற்றில்

லவர்தில்மலத் தண்ணனிச்சப்
பூகமல் மிதிக்கிற் மதத்தடி
ப ாங்கும்நங் காய்எரியுந்
தீகமல் அயில்க ாற் பசறி ரற்
 2.16.உடன்க ாக்கு 920

கானிற் சிலம் டி ாய்

ஆகம நடக்க அருவிமன
கயன்ப ற்ற அம்மமனக்கக. #885

இதன் ப ாருள்:
தாகம தமக்கு ஒப்பு மற்று இல்லவர் தில்மல தாகம தமக்பகாப் ாக
கவகறாபராப் ில்லாதவரது தில்மலயில்; தண் அனிச்சப் பூகமல் மிதிக்கின்
மதத்து அடி ப ாங்கும் நங்காய் குளிர்ந்த வனிச்சப்பூவின்கமன் மிதிப் ினும்
நடுங்கித் தன்னடிகள் ண்டு பகாப்புட்பகாள்ளும் நங்காய்; எரியும் தீகமல்
அயில்க ால் பசறி ரல் கானில் எரியாநின்ற தீயின்கமற் தித்த கவல்க ாலச்
பசறிந்த ரமலயுமடய காட்டின்கண்; சிலம்பு அடி ாய் சிலம்ம யுமடய
அவ்வடிமயப் ாவி; அருவிமனகயன் ப ற்ற அம் மமனக்கு
அரியவிமனமயயுமடகயன் ப ற்ற அன்மனக்கு; நடக்க ஆகம இன்று நடக்க
வியலுகமா! ஆண்படன் பசய்கின்றாள்! எ-று.
பசறிவு ஒத்த ண் ன்று. நிலத்மதச் பசறிந்த ரபலனினு மமமயும்.
அயில்க ால் பசறி ரபலன் து ாடமாயின், அயில் க ாலுஞ்
பசறி ரபலன்றுமரக்க, இமவ யிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்:
ஆற்றாமம நீங்குதல். 228

விளக்கவுமர

16.35 அடிநிமனந்திரங்கல் அடிநிமனந்திரங்கல் என் து நிமலமம நிமனந்து

கவலாநின்ற பசவிலி, அனிச்சப்பூகமன் மிதிப் ினும் ஆற்றாது மதத்துப்
ப ாங்காநின்ற வடிகள் இன்று பசறிந்த ரமலயுமடய காட்டின்கட்
ாவியவாபறன்கனாபவன அவளடி நிமனந் திரங்கா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.35. பவஞ்சுர மும்மவள் ஞ்சிபமல் லடியுஞ்
பசவிலி நிமனந்து கவமல யுற்றது.

தழுவின மகயிமற கசாரின்

தமியபமன் கறதளர்வுற்
றழுவிமன பசய்யுமந யாவஞ்பசாற்
க மத யறிவுவிண்கணார்
குழுவிமன உய்யநஞ் சுண்டம்
லத்துக் குனிக்கும் ிரான்
பசழுவின தாள் ணி யார் ிணி
யாலுற்றுத் கதய்வித்தகத. #886
 2.16.உடன்க ாக்கு 921

இதன் ப ாருள்:
தழுவின மக இமற கசாரின் தன்மனத் தழுவின என்மக சிறிதுகசாருமாயின்;
தமியம் என்கற மநயாத் தளர்வுற்று நாந்தமிய பமன்கறகருதி மநந்து
உள்ளந்தளர்ந்து; அழுவிமன பசய்யும் அம் பசால் க மத அறிவு
அழுந்பதாழிமலச் பசய்யும் அழகிய பசால்மலயுமடய க மதயதறிவு;
விண்கணார் குழுவிமன உய்ய நஞ்சு உண்டு விண்கணாரது திரள் ிமழக்கத்
தானஞ்மச யுண்டு; அம் லத்துக் குனிக்கும் ிரான் பசழுவின தாள்
அம் லத்தினின்று கூத்தாடு மிமறவனுமடய வளவியதாள்கமள; ணியார்
ிணியால் உற்றுத் கதய்வித்தது ணியாதார் ிணிக ாலும் ிணியான் மிக்கு
என்மனக் குமறவித்தது எ-று.
உய்ய நஞ்சுண்படன்னுஞ் பசாற்கள் ஒரு பசான்ன ீர்மமப் ட்டு உய்வித்து
என்னும் ப ாருளவாய், குழுவிமன பயன்னு மிரண்டா வதற்கு முடி ாயின.
அறிமவக்கருத்தாவாகவும் ிணிமயக் கருவியாகவுங் பகாள்க. முன்னியது -
வந்தது. பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. #9; #9; #9; #9; #9; 229

விளக்கவுமர

16.36 நற்றாய்க்குமரத்தல் நற்றாய்க்குமரத்தல் என் து அடிநிமனந் திரங்காநின்ற

பசவிலி, கற்புமுதிர்வு கதான்ற நின்று என்மன யிமடவிடா மற்கறடி யழாநின்ற
க மதயறிவு இன்பறன்மனத் கதய்வியா நின்றபதன்று அவள் உடன்க ானமம
ஆற்றாது நற்றாய்க்குக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.36. முகிழ்முமல மடந்மதக்கு முன்னிய தறியத்
திகழ்மமனக் கிழத்திக்குச் பசவிலி பசப் ியது.

யாழியன் பமன்பமாழி வன்மனப்

க மதபயா கரதிலன் ின்
கதாழிமய நீத்பதன்மன முன்கன
துறந்துதுன் னார்கண்முன்கன
வாழியிம் மூதூர் மறுகச்பசன்
றாளன்று மால்வணங்க
ஆழிதந் தானம் லம் ணி
யாரின் அருஞ்சுரகம. #887

இதன் ப ாருள்: யாழ் இயல் பமன் பமாழி வல் மனப் க மத

யாகழாமசயினியல்பு க ாலும் இயல்ம யுமடய பமல்லிய பமாழிமயயும்
வலியமனத்மதயுமுமடயக மத; ஒரு ஏதிலன் ின் ஒரு பநாதுமலன் ின்கன;
கதாழிமய நீத்து தன்கறாழிமயவிட்டு; என்மன முன்கன துறந்து என்மன
 2.16.உடன்க ாக்கு 922

முற்காலத்கத நீங்கி; இம் மூதூர் மறுக இம்மூதூரிலுள்ளார் அலபரடுத்துக்

கலங்க; துன்னார்கள் முன்கன கசராதார் முன்கன; மால் வணங்க அன்று ஆழி
தந்தான் அம் லம் ணியாரின் திருமால் வணங்குதலான் அன்றாழிமயக்
பகாடுத்தவனது அம் லத்மதப் ணியாதாமரப்க ால; அரும் சுரம் பசன்றாள்
அரிய சுரத்மதச் பசன்றாள்; இனி பயங்ஙனமாற்றுககன் எ-று.
இற்பசறிக்கப் ட்ட ின்னர்ப் ராமுகத்த பளன் தமன உடன் க ான ின்ன
ருணர்ந்தாளாகலின், என்மன முன்கன துறந்பதன் றாள். வாழி: அமசநிமல.
பமய்ப் ாடும், யனும் அமவகய. 230

விளக்கவுமர

16.37 நற்றாய்வருந்தல் நற்றாய் வருந்தல் என் து உடன்க ானமமககட்டு உண்

மகிழ்கவாடு நின்று, ஓகரதிலன் ின்கன தன் கதாழிமய விட்டு , என்மனயு முன்கன
துறந்து, கசராதார் முன்கன ஊர் அலர் தூற்ற அருஞ்சுரம் க ாயினாள்; இனி
யாபனங்ஙனமாற்றுகவபனன நற்றாய் ிரிவாற்றாது வருந்தாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
16.37. ககாடாய் கூற
நீடாய் வாடியது.

பகான்னுமன கவல்அம் லவற்

பறாழாரிற்குன் றங்பகாடிகயாள்
என்னணஞ் பசன்றன பளன்னணஞ்
கசரு பமனஅயரா
என்னமன க ாயினள் யாண்மடய
பளன்மனப் ருந்தடுபமன்
பறன்னமன க ாக்கன்றிக் கிள்மளபயன்
னுள்ளத்மத யீர்கின்றகத. #888

இதன் ப ாருள்:
பகால் நுமன கவல் அம் லவற் பறாழாரின் பகாற்பறாழிலமமந்த
நுமனமயயுமடத்தாகிய சூல கவமலயுமடய அம் லவமன
வணங்காதாமரப்க ால; பகாடிகயாள் குன்றம் என்னணம் பசன்றனள் என்னணம்
கசரும் என பகாடியாள் மமலபநறிமய பயவ்வண்ணஞ்பசன்றாள் ஆண்படவ்
வண்ணந் தங்குபமன்றியான்கூற; அயரா தன்றாய் பசலவுணர்ந்து மயங்கி; என்
அமன க ாயினள் என்னுமடய அன்மன க ாயினாள்; யாண்மடயள்
அவபளவ்விடத்தாள்; என்மனப் ருந்து அடும் என்று இனி பயன்மனப் ருந்து
பகால்லு பமன்று பசால்லி; என் அமன க ாக்கு அன்றிக் கிள்மள என்
 2.16.உடன்க ாக்கு 923

உள்ளத்மத ஈர்கின்றது என்னுமடய வன்மன க ாக்பகாழிய அவள் கிளிபயன்

பனஞ்மச யீராநின்றது எ-று.
என்னணஞ் பசன்றனள் என்னணஞ் கசருபமன்று நிமனந்த யராபவனக்
கிளிகமகலறவுமரப் ினு மமமயும். என்னன்மன க ாக்கன்று ஈர்கின்ற
திக்கிள்மளபயன மறுத்துமரப் ினு மமமயும். பமய்த்தமக - பமய்யாகிய கற்பு;
புமனயாவழகுமாம். பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. 231

விளக்கவுமர

16.38 கிளிபமாழிக்கிரங்கல் கிளிபமாழிக்கிரங்கல் என் து ிரிவாற்றாது வருந்தா

நின்றவள் அவள்க ான க ாக்கன்றி, இக்கிள்மள என்பனஞ்மச யீராநின்றபதனத்
தன்றாய் பசலவுணர்ந்து வருந்தாநின்ற கிளியினது பமாழிககட் டிரங்காநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
16.38. பமய்த்தமக மாது பவஞ்சுரஞ் பசல்லத்
தத்மதமய கநாக்கித் தாய்புலம் ியது.

ப ற்கற பனாடுங்கிள்மள வாட

முதுக்குமற ப ற்றிமிக்கு
நற்கறன் பமாழியழற் கான்நடந்
தாள்முகம் நானணுகப்
ப ற்கறன் ிறவி ப றாமற்பசய்
கதான்தில்மலத் கதன் ிறங்கு
மற்கறன் மலரின் மலர்த்திரந்
கதன்சுடர் வானவகன. #889

இதன் ப ாருள்:
சுடர் வானவகன சுடராகிய வானவகன; ப ற்கறபனாடும் கிள்மள வாட
ப ற்றபவன்கனாடுந்தன் கிளியிரு ந்து வருந்த இதமனயுந்துறந்து; முதுக்குமற
ப ற்றிமிக்கு அறிவு முதிர்ந்த வியல்புமிக்கு; நல் கதன் பமாழி நல்ல கதன்க ாலு
பமாழிமய யுமடயாள்; அழல் கான் நடந்தாள் முகம் அழமல யுமடய காட்டின்
கணடந்தவளது முகத்மத; மல்கதன் மலரின் மலர்த்து நின்பவங்கதிர்களான்
வாட்டாது வளவியவண்மட யுமடய தாமமரமலர்க ால மலர்த்துவாயாக;
இரந்கதன் நின்மன யானி ரந்கத னிதமன எ-று.
அணுகப் ப ற்கறன் நான் ஒருவாற்றாற் றன்மனயணுகப் ப ற்கறனாகியயான்;
ிறவி ப றாமல் பசய்கதான் தில்மலத்கதன் ிறங்கு மற்கறன்மலர் ின்
ிறவிமயப் ப றாத வண்ணஞ் பசய் தவனது தில்மலயின் மதுமிகு மற்கறன்
மலபரனக் கூட்டுக.
 2.16.உடன்க ாக்கு 924

ப ற்கறபனாடுபமன் து எண்பணாடுவுமாம். தணிக்க பவன்னு மிறுதியகரங்

குமறந்துநின்றது. பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. 232

விளக்கவுமர

16.39 சுடகராடிரத்தல் சுடகராடிரத்தல் என் து கிளிபமாழி ககட்டிரங்கா நின்ற வள்,

ப ற்றபவன்கனாடு தன்கிளியிருந்து வருந்த இதமனயுந் துறந்து அறிவுமுதிர்ந்து ,
அழற்கடஞ் பசன்றாண்முகத்மத நின் கதிர்களான் வாட்டாது தாமமரமலர்க ால
மலர்த்துவாயாக பவனச் சுடகராடிரந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.39. பவஞ்சுரந் தணிக்பகனச் பசஞ்சுட ரவற்கு
கவயமர் கதாளி தாயர் ராயது.

மவம்மலர் வாட் மட யூரற்குச்

பசய்யுங்குற் கறவல்மற்பறன்
மமம்மலர் வாட்கண்ணி வல்லள்பகால்
லாந்தில்மல யான்மமலவாய்
பமாய்ம்மலர்க் காந்தமளப் ாந்தபளன்
பறண்ணித்துண் பணன்பறாளித்துக்
மகம்மல ராற்கண் புமதத்துப்
மதக்குபமங் கார்மயிகல. #890

இதன் ப ாருள்:
தில்மலயான் மமல வாய் தில்மலயா னுமடய இம்மமலயிடத்து; பமாய்ம்
மலர்க் காந்தமளப் ாந்தள் என்று எண்ணி பமாய்ம்மலர்க் காந்தளது பூவிமனப்
ப ரும் ாம் ப ன்று கருதி; துண்பணன்று ஒளித்து துண்பணன்று மமறந்து; மகம்
மலரால் கண் புமதத்துப் மதக்கும் மகம் மலர்களாற் கண்புமதத்து நடுங்கும்;
எம் கார் மயில் என் மமம்மலர் வாள் கண்ணி எம்முமடய கார்மயிலாகிய
என்னுமடய மமயழகு ப ற்ற வாள்க ாலுங் கண்மணயுமடயாள்; மவம்மலர்
வாள் மட ஊரற்கு கூர்மம மயயுமடய மலரணிந்த வாளாகிய
மடக்கலத்மதயுமடய வூரனுக்கு; பசய்யும் குற்கறவல் வல்லள்பகால்
தான்பசய்யத்தகுங் குற்கறவல்கமளக் கற் ிக்கு முதுப ண்டிருமின்றித் தாகன
பசய்ய வல்லளாகமா! ஆண்படன் பசய்கின்றாள்! எ-று.
மற்பறன் து அமச. பமாய்ம்மலர்க்காந்தள் முதலாகிய தன் ப ாருட்ககற்ற
வமடயடுத்து நின்றது. ிரிவினான் மகண்கமற் பசல்லுங் கழிப ருங்
காதலளாதலின், எங்கார்மயிபலன்றும் என்வாட் கண்ணி பயன்றும்,
ல்காற்றன்கனாடடுத்துக் கூறினாள். தில்மலயான் மமலவாய்ப்
மதக்குபமனவிமயயும். கநாக்பகன்னு மலங்காரமாய்ப் ாம் ிற்
 2.16.உடன்க ாக்கு 925

கஞ்சுமயிபலன இல்குணமடுத்து வந்தபதன் ாரு முளர். பமய்ப் ாடும் யனும்

அமவகய. 233

விளக்கவுமர

16.40 ருவ நிமனந்து கவறல் ருவ நிமனந்து கவறல் என் து சுடகராடிரந்து

வருந்தா நின்றவள், கற் ிக்குமுதுப ண்டீரு மின்றித் தானவனுக்குச் பசய்யத் தகுங்
குற்கறவல் பசய்யவல்லள்பகால்கலா பவன்று அவளது ருவ நிமனந்து
கவலாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.40. முற்றா முமலக்கு
நற்றாய் கவன்றது

கவயின கதாளி பமலியல்விண்

கணார்தக்கன் கவள்வியின்வாய்ப்
ாயின சீர்த்தியன் அம் லத்
தாமனப் ழித்துமும்மமத்
தீயின தாற்றல் சிரங்கண்
ணிழந்து திமசதிமசதாம்
க ாயின எல்மலபயல் லாம்புக்கு
நாடுவன் ப ான்னிமனகய. #891

இதன் ப ாருள்: விண்கணார் விண்ணவர்; தக்கன் கவள்வியின் வாய்ப் ாயின

சீர்த்தியன் அம் லத்தாமனப் ழித்து தக்கனது கவள்வியின்கட் ரந்த
புகமழயுமடயனாகிய அம் லத்தாமன யிகழ்ந்துகூறி; மும்மமத் தீயினது
ஆற்றல் சிரம் கண் இழந்து மூன்றன்பறாகுதியாகிய தீயினது வலிமயயுந்
தமலமயயுங் கண்மணயுமிழந்து; திமச திமச தாம் க ாயின எல்மல எல்லாம்
புக்கு திமச திமச கதாறுந் தாம்க ாயின பவல்மலபயல்லாம் புக்கு;
ப ான்னிமன நாடுவன் ப ான்னிமனத் கதடுகவன்; கவயின கதாளி கவயின்
றன்மமய வாகிய கதாள்கமளயுமடயாய்; பமலியல் நீ பமலியகவண்டா எ-று.
பதாக்கப ாருட்குந் பதாகுதிக்கு பமாற்றுமமயுண்மமயின், ஆற்றன்
முதலாயினவற்மற யிழத்தமல விண்கணார் கமகலற்றினார். திமகதிமக
பயன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்:
நற்றாமய யாற்றுவித்தல்.
'ஏமப் க ரூர்ச் கசரியுஞ் சுரத்துந்
தாகம பசல்லுந் தாயருமுளகர'
-பதால். அகத்திமண. 40
என்றாராகலிற் பசவிலிகதடப் ப றும். அலங்காரம்: முயற்சி விலக்கு. 234
 2.16.உடன்க ாக்கு 926

விளக்கவுமர

16.41 நாடத் துணிதல் நாடத்துணிதல் என் து ருவநிமனந்து கவலாநின்ற

தாய்க்கு, நீ கவன்று பமலியகவண்டா , யான் அவள் புக்கவிடம் புக்குத்
கதடுகவபனனக் கூறி, பசவிலி அவமள நாடத் துணியாநிற்றல். அதற்குச்பசய்யுள்
16.41. ககாடாய் மடந்மதமய
நாடத் துணிந்தது.

ணங்களஞ் சாலும் ருவர

வார்த்தவன் தில்மலயன்ன
மணங்பகாளஞ் சாயலும் மன்னனும்
இன்கன வரக்கமரந்தால்
உணங்கலஞ் சாதுண்ண லாபமாள்
நிணப் லி கயாக்குவல்மாக்
குணங்களஞ் சாற்ப ாலி யுந்நல
கசட்மடக் குலக்பகாடிகய. #892

இதன் ப ாருள்:
மாக் குணங்கள் அஞ்சாற் ப ாலியும் நல கசட்மடக் குலக்பகாடிகய
ப ரியகுணங்கமளந்தான் விளங்கும் நல்ல கசட்மடமயயுமடய சீரியபகாடிகய;
ணங்கள் அஞ்சு ஆலும் ரு அரவு ஆர்த்தவன் தில்மல அன்ன டங்க மளந்து
ஆடாநிற்கும் ரிய வரமவச் சாத்தியவனது தில்மலமயப் க ாலும்; மணம்
பகாள் அம் சாயலும் மன்னனும் நறுநாற்றம் ப ாருந்திய அழகிய பமன்மமமய
யுமடயாளும் மன்னனும்; இன்கன வரக் கமரந்தால் இப்ப ாழுகத
வரும்வண்ணம் நீயமழத்தால்; உணங்கல் அஞ்சாது உண்ணலாம் யா
கமாப் ாமமயின் உணங்கமல யஞ்சாதிருந்து நினக்குண்ணலாம்; ஒண்நிணப்
லி ஓக்குவல் பதய்வத்திற்குக் பகாடுத்த நல்ல நிணத்மதயுமடய லிமயயும்
நினக்கக வமரந்து மவப்க ன்; அவ்வாறு கமரவாயாக எ-று.
ஓக்குவ பலன் தற்குத் தருகவபனன் றுமரப் ினுமமமயும். குணங்கள்
ஐந்தாவன மமறந்த புணர்ச்சித்தாதலும், கலங்காமமயும், ப ாழுதிறவா
திடம்புகுதலும், பநடுகக் காண்டலும், மடியின்மமயும், கசட்மட உறுப்ம ப்
புமடப யர்த்தல். பகாடி காக்மக. நல கசட்மட குலக்பகாடிகய பயன்று
ாடகமாதி, கசட்மடயாகிய பதய்வத்தின் நல்ல பகாடிகயபயன்
றுமரப் ாருமுளர். பசாற்புட் ராயது வருவது பசால்லுதமலயுமடய புள்மள
கவண்டிக் பகாண்டது. 235
 2.16.உடன்க ாக்கு 927

விளக்கவுமர

16.42 பகாடிக்குறி ார்த்தல் பகாடிக்குறி ார்த்தல் என் து பசவிலி

நாடத்துணியாநிற் , அவ்விருவமரயு மிப்ப ாழுகத வரும்வண்ணம் நீ கமரந்தால்,
நினக்கு உணங்கமல யஞ்சாதிருந் துண்ணலாம்; அதுவன்றித் பதய்வத்திற்கு
மவத்த நிணத்மத யுமடய லிமயயும் நினக்கக வமரந்து மவப்க ன் ; அவ்வாறு
கமரவாயாகபவன நற்றாய் பகாடிக்குறி ாராநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.42. நற்றாய் நயந்து
பசாற்புட் ராயது.

முன்னுங் கடுவிட முண்டபதன்

தில்மலமுன் கனானருளால்
இன்னுங் கடியிக் கடிமமனக்
ககமற் றியாமயர
மன்னுங் கடிமலர்க் கூந்தமலத்
தான்ப று மாறுமுண்கடல்
உன்னுங்கள் தீதின்றி கயாதுங்கள்
நான்மமற யுத்தமகர. #893

இதன் ப ாருள்:
முன்னும் கடு விடம் உண்ட பதன் தில்மல முன்கனான் அருளால் ரந்து
பசல்லுங் கடியவிடத்மதயுண்ட பதன்றில்மலக் கண்ணானாகிய எல்லார்க்கு
முன்னாயவன தருளால்; இக்கடிமமனக்குக் கடி யாம் அயர இக்காவமலயுமடய
மமனயின் கண் மணத்மத யாஞ்பசய்ய; மன்னும் கடிமலர்க் கூந்தமல
இன்னும் தான் ப றுமாறும் உண்கடல் நிமலப ற்ற கடிமலமரயுமடய
கூந்தமலயுமடயாமள இன்னுந் தான் ப றுமாறு முண்டாயின்; நால்மமற
உத்தமகர நான்மமறமயயுமடய தமலவர்;
ீ உன்னுங்கள் நும்
முள்ளத்தானாராய்மின்கள்; தீது இன்றி ஓதுங்கள் ஆராய்ந்து குற்றந்தீரச்
பசால்லுமின்கள் எ-று.
அருளாற் ப றுமாறுமுண்கடபலன விமயயும். கதவர் பசன்றிரப் நஞ்மச
நிமனத்தலுங் மகம்மலர்க்கண் வந்திருந்த தாகலின், கருதப் டும் பவவ்விட
பமனினுமமமயும். யாங்கடியயரத் தான் கடிமலர்க் கூந்தமலப் ப றுமாறு
முண்கடபலன்றுமரப் ினு மமமயும். இப் ப ாருட்குத் தாபனன்றது
தமலமகமன. தீதின்றியுன் னுங்கபளனினுமமமயும். உய்த்துணர்கவாமர
பவளிப் டாத ப ாருமளகயதுக்களாலுணர்கவாமர. இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப்
ாடு: மருட்மக. யன்: எதிர்காலச் பசய்மக யுணர்தல். 236
 2.16.உடன்க ாக்கு 928

விளக்கவுமர

16.43 கசாதிடங் ககட்டல் கசாதிடங் ககட்டல் என் து பகாடிநிமித்தம் ப ற்று,

இக்காவன் மமனயின்கண்கண யாங்கள் மணஞ்பசய்ய அவ்விரு வமரயும்
இன்னும் ப றுமாறுண்டாயின், ஆராய்ந்து பசால்லுமிபனன அறிவாளமரக் கிட்டிச்
பசவிலி கசாதிடங் ககளாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.43. சித்தந் தளர்ந்து கதடுங் ககாடாய்
உய்த்துணர் கவாமர உமரமி பனன்றது.

பதள்வன் புனற்பசன்னி கயான்அம்

லஞ்சிந்தி யாரினஞ்கசர்
முள்வன் ரல்முரம் த்தின்முன்
பசய்விமன கயபனடுத்த
ஒள்வன் மடக்கண்ணி சீறடி
யிங்கிமவ யுங்குமவயக்
கள்வன் கட்டுர கவானடி
பயன்று கருதுவகன. #894

இதன் ப ாருள்:
பதள் வன் புனல் பசன்னிகயான் அம் லம் சிந்தியார் இனம் கசர் பதள்ளிய
ப ரியபுனமலயுமடத்தாகிய பசன்னிமய யுமடயவன தம் லத்மதக்
கருதாதாரது இனஞ்கசரும்; முள்வன் ரல் முரம் த்தின் இங்கிமவ முள்மளயும்
வலிய ரமலயு முமடய இம்முரம் ின்கட்கிடந்த இமவ; முன்பசய் விமனகயன்
எடுத்த ஒள்வன் மடக் கண்ணி சீறடி முற்காலத்துச் பசய்யப் ட்ட
தீவிமனமயயுமடய யாபனடுத்து வளர்த்த ஒள்ளிய வலிய மடக ாலுங்
கண்ணிமனயுமடயாளுமடய சிறிய வடிச்சுவடாம்; உங்குமவ அக் கள்வன்
கட்டு உரகவான் அடி என்று கருதுவன் இனி உவற்மற அக்கள்வனாகிய
கடுக ாலும் வலிமய யுமடயானுமடய அடிச்சுவபடன்றுய்த்துணரா நின்கறன்
எ-று.
இங்கிமவ உங்குமவ பயன் ன ஒருபசால். 237

விளக்கவுமர

16.44 சுவடுகண்டறிதல் சுவடுகண்டறிதல் என் து கசாதிடம் ப ற்றுச் பசல்லா

நின்றவள், இம்முரம் ின்கட் கிடந்த இமவ தீவிமனகய பனடுத்து வளர்த்த
மாணிமழ சீறடி: உமவ அக்கள்வ னடியாபமனச் சுவடு கண்டறியாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
 2.16.உடன்க ாக்கு 929

16.44. சுவடு டு கடத்துச்

பசவிலிகண் டறிந்தது.

ாபலாத்த நீற்றம் லவன்

கழல் ணி யார் ிணிவாய்க்
ககாலத் தவிசின் மிதிக்கிற்
மதத்தடி பகாப்புள்பகாள்ளும்
கவபலாத்த பவம் ரற் கானத்தின்
இன்பறார் விடமல ின்க ாங்
காபலாத் தனவிமன கயன்ப ற்ற
மாணிமழ கால்மலகர. #895

இதன் ப ாருள்:
ககாலத் தவிசின் மிதிக்கின் ககாலத்மதயுமடய தவிசின்கமன் மிதிப் ினும்; ால்
ஒத்த நீற்று அம் லவன் கழல் ணியார் ிணி வாய் ாபலாத்த நீற்மறயுமடய
அம் லவனது கழல் கமளப் ணியாதாரது வருத்தம்க ாலும் வருத்தம்வாய்ப் ;
மதத்து அடி பகாப்புள் பகாள்ளும் நடுங்கி அவ்வடிகள் ண்டு பகாப்புளங்
பகாள்ளும்; விமனகயன் ப ற்ற மாண் இமழ கால்மலர் தீவிமன கயன் ப ற்ற
மாணிமழயுமடய அத்தன்மமயவாகிய காலாகிய மலர்கள்; இன்று கவல் ஒத்த
பவம் ரற் கானத்தின் ஓர் விடமல ின் க ாம் கால் ஒத்தன இன்று
கவமலபயாத்த பவய்ய ரமலயுமடய காட்டின்கண் ஒருவிடமல ின்
க ாதற்குத் தகுங்காமல பயாத்தன; இதமனபயவ்வாறு ஆற்றவல்லவாயின! எ-
று.
தவிசு தடுக்குமுதலாயின. கான்மலபரன அவற்மற மலராகக் கூறினமமயாற்
காபலாத்தனபவன வுவமித்தாள். ிணியாபயன்றும், ிணிக ாபலன்றும்,
காபலாத்திராபவன்றும் ாடகமாதுவாருமுளர். காபலன்றது அடிமய. 238

விளக்கவுமர

16.45 சுவடுகண்டிரங்கல் சுவடு கண்டிரங்கல் என் து சுவடுகண்டறிந்து அவ்விடத்

கத நின்று தவிசின்கமன் மிதிப் ினும் மதத்துக் பகாப்புட் பகாள்ளாநின்ற
இக்கான்மலர், இன்பறாரு விடமல ின்கன க ாதற்குத் தகுங்காமல
எவ்வாபறாத்தனபவன அடிச்சுவடுகண் டிரங்காநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.45. கடத்திமடக் காரிமக அடித்தலங் கண்டு
மன்னருட் ககாடா யின்ன பலய்தியது.
 2.16.உடன்க ாக்கு 930

க மதப் ருவம் ின்பசன்

றதுமுன்றி பலமனப் ிரிந்தால்
ஊமதக் கலமரும் வல்லிபயாப்
ாள்முத்தன் தில்மலயன்னாள்
ஏதிற் சுரத்தய லாபனாடின்
கறகினள் கண்டமனகய
க ாதிற் ப ாலியுந் பதாழிற்புலிப்
ற்குரற் ப ாற்பறாடிகய. #896

இதன் ப ாருள்:
க ாதிற் ப ாலியும் பதாழில் புலிப் ற் குரல் ப ாற்பறாடி பூவின்கட்ப ாலியுந்
பதாழிலிமனயும் புலிப் ல்மல யுமடய கழுத்திமனயுமுமடய ப ாற்பறாடியாய்;
க மதப் ருவம் பசன்றது ின் க மதயாகிய ருவங்கழிந்தது சுரம் க ாந்த ின்;
முன்றில் எமனப் ிரிந்தால் ஊமதக்கு அலமரும் வல்லி ஒப் ாள்
இவ்வாறறியாப் ருவத்தளாய் முன்றிற்க பணன்மனச் சிறிது நீங்கிற்
றமியளாய் நடுங்குதலான் ஊமதயாற் சுழலும் வல்லிமய பயாப் ாள்; முத்தன்
தில்மல அன்னாள் முத்தனது தில்மலமய பயாப் ாள்; ஏதில் சுரத்து
அயலாபனாடு இன்று ஏகினள் அவள் பவம்மம முதலாயினவற்றாற்
றனக்பகன்று மியல் ில்லாத சுரத்தின் கண் அயலாபனாருவகனாடு
இன்றுக ாயினாள்; கண்டமனகய அவமள நீ கண்டாகயா?
அவபளவ்வண்ணம்க ாயினாள்? எ-று.
தில்மலயுன்னாபரன் தூஉம் ாடம். ப ற்று வினாய பதன் தூஉம் ாடம். 239

விளக்கவுமர

16.46 கவட்டமாதமரக் ககட்டல் கவட்டமாதமரக் ககட்டல் என் து

சுவடுகண்டிரங்கா நின்று, அதுவழியாகச் பசல்லாநின்றவள், இவ்வாறு அறியாப்
ருவத்தளாய்த் தனக்கிமய ில்லாத சுரத்தின்கண் அயலா பனாருவனுடன்
க ாந்தாள்; அவமள நீ கண்டாகயாபவன கவட்ட மாதமரக் ககளாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
16.46. பமன்மலர் பகாய்யும் கவட்ட மாதமரப்
ின்வரு பசவிலி ப ற்றி வினாயது.

புயலன் றலர்சமட ஏற்றவன்

தில்மலப் ப ாருப் ரசி
யலன் றமனப் ணி யாதவர்
க ால்மிகு ாவஞ்பசய்கதற்
 2.16.உடன்க ாக்கு 931

கயலன் தமியன்அஞ் பசாற்றுமண

பவஞ்சுரம் மாதர்பசன்றால்
இயலன் பறனக்கிற் றிமலமற்று
வாழி எழிற்புறகவ. #897

இதன் ப ாருள்:
புயல் அன்று அலர் சமட ஏற்றவன் நீமர அன்று விரிந்த
சமடயின்ககணற்றவன்; தில்மலப் ப ாருப் ரசி யலன் தில்மலக்கணுளனாகிய
ப ாருப் ிற் கரசியது கூற்மறயுமடயான்; தமனப் ணியாதவர் க ால் மிகு
ாவம் பசய்கதற்கு அவன் றன்மனப் ணியாதாமரப் க ால மிக்க ாவத்மதச்
பசய்கதற்கு; அயலன் தமியன் அம் பசால் துமண மாதர் பவஞ்சுரம் பசன்றால்
ஏதிலனுமாய்த் தமியனுமா யவனது அழகியபசால்கல துமணயாக மாதர்
பவய்ய சுரத்மதச் பசன்றால்; எழில் புறகவ எழிமலயுமடய புறகவ; இயல்
அன்று எனக்கிற்றில்மல இது தகுதி யன்பறன்று கூறிற்றிமல; வாழி
வாழ்வாயாக எ-று.
இது கூறிற்றாயின் அவள் பசல்லாபளன் து கருத்து ப ாருப் மரயன்
மகளாதலிற் ப ாருப் ரசிபயனத் தந்மத கிழமம மகட்குக் கூறப் ட்டது. ாவஞ்
பசய்கதற்கியலன்பறனக்கிற்றிமல பயனக்கூட்டுக. பவஞ்சுரமாதல்
கண்டாபலன் து ாடமாயின், ஆதபலன் தமன எல்லாவற்கறாடுங் கூட்டுக.
பவஞ்சுரம் க ாதல் கண்டாபலன் தூஉம் ாடம். 240

விளக்கவுமர

16.47 புறபவாடு புலத்தல் புறபவாடு புலத்தல் என் து கவட்டமாதமரக் ககட்டு அது

வழியாகச் பசல்லாநின்றவள், ஏதிலனுமாய்த் தமியனுமாயவன் பசாற்றுமணயாக
பவய்ய சுரத்கத மாதர் பசன்றால், எழிமலயுமடய புறகவ, இது நினக்குத்
தகுதியன்பறன்று கூறிற்றிமல; நீ வாழ்வா யாகபவனப் புறபவாடு புலந்து
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.47. காட்டுப் புறபவாடு
வாட்ட முமரத்தது.

ாயும் விமடகயான் புலியூ

ரமனயபவன் ாமவமுன்கன
காயுங் கடத்திமட யாடிக்
கடப் வுங் கண்டுநின்று
வாயுந் திறவாய் குமழபயழில்
வசவண்
ீ கடாலுறுத்த
 2.16.உடன்க ாக்கு 932

நீயும்நின் ாமவயும் நின்று

நிலாவிடும் நீள்குரகவ. #898

இதன் ப ாருள்:
குமழ எழில் வச
ீ குமழ எழிமலச் பசய்ய; வண்டு ஓலுறுத்த வண்டுகள்
நின் ாமவமயகயாலுறுத்த; நின் ாமவயும் நீயும் நின்று நிலாவிடும் நீள்
குரகவ அப் ாமவயு நீயும் நின்று நிலாவும் ப ருங்குரகவ; ாயும் விமடகயான்
புலியூர் அமனய என் ாமவ ாய்ந்து பசல்லும் விமடமயயுமடயவனது
புலியூமர பயாக்கும் என்னுமடய ாமவ; முன்கன காயும் கடத்திமட ஆடிக்
கடப் வும் கண்டு நின்று நின்முன்கன பகாதிக்குங் கடத்தின் கண் அமசந்து
அதமனக்கடப் வும் விலக்காது கண்டு நின்று; வாயும் திறவாய்
அத்துமணகயயன்றி இன்னவாறு நிகழ்ந்தபதன்று எனக்கு வாயுந்
திறக்கின்றில்மல; இது நினக்குத்தகுகமா! எ-று.
நிலாவிமனபயன் து ாடமாயின், வழிச்சுரஞ் பசல்லக் கண்டும் வாய்திறந்து
ஒன்றுங்கூறாது குமழபயழில்வச
ீ வண்கடா லுறுத்த நின்று விளங்கிமனபயன்று
கூட்டியுமரக்க. குமழபயழில் வச
ீ வண்கடாலுறுத்த பவன் ன அணியாகிய
குமழவிளங்க பவன் தூஉஞ் பசவிலிய கராலாட்ட பவன் தூஉந் கதான்ற
நின்றன. இப் ாட்மடந் திற்கும் பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: ஆற்றாமம
நீங்குதல். 241

விளக்கவுமர

16.48 குரபவாடு வருந்தல் குரபவாடு வருந்தல் என் து புறபவாடு புலந்து க ாகா

நின்றவள், என்னுமடய ாமவ நின்னுமடய முன்கன இக்பகாதிக் குங் கடத்மதக்
கடப் க்கண்டுநின்றும், இன்னவாறு க ானாபள ன்று எனக்கு வாயுந்
திறக்கின்றிமல; இது நினக்கு நன்கறாபவனக் குரபவாடுவாடி யுமரயாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
16.48. கதடிச் பசன்ற பசவிலித் தாயர்
ஆடற் குரபவாடு வாடி யுமரத்தது.

சுத்திய ப ாக்கணத் பதன் ணி

கட்டங்கஞ் சூழ்சமடபவண்
ப ாத்திய ககாலத்தி ன ீர்புலி
யூரம் லவர்க்குற்ற
த்தியர் க ாலப் மணத்திறு
மாந்த கயாதரத்கதார்
 2.16.உடன்க ாக்கு 933

ித்திதற் ின்வர முன்வரு

கமாபவார் ப ருந்தமககய. #899

இதன் ப ாருள்:
சுத்திய ப ாக்கணத்து சுத்திமய யுமடத்தாகிய ப ாக்கணத்மதயும்; என்பு அணி
என் ாகிய வணிமயயும்; கட்டங்கம் கட்டங்கபமன்னும் மடக்கலத்மதயும்;
சூழ்சமட சூழ்ந்த சமடயிமனயும்; ப ாத்திய பவண் ககாலத்தின ீர் பமய்ம்
முழுதும் மூடிய பவண்ககாலத்மதயு முமடயீர்; புலியூர் அம் லவர்க்கு உற்ற
த்தியர் க ால புலியூர்க்க ணுண்டாகிய அம் லத்மதயுமட யவர்கண் மிக்க
த்திமயயுமடயாமரப் க ால; மணத்து இறுமாந்த கயாதரத்து ஓர் ித்தி
ப ருத்திறுமாந்த முமலகமளயுமடய பளாருக மத; தன் ின்வர ஓர்
ப ருந்தமக முன் வருகமா தனக்குப் ின்வர ஒருப ருந்தமக முன்கன
வருகமா? உமரமின் எ-று.
சுத்தி ிறர்க்குத் திருநீறு பகாடுத்தற்கு இப் ிவடிவாகத் தமலகயாட்டா
னமமக்கப் டுவபதான்று. என் ணி பயன்புழி இயல்பும், கட்டங்கபமன்புழித்
திரிபும் விகாரவமகயாற் பகாள்க. கடங்கபமன் து மழு. இது கட்டங்கபமன
நின்றது. பவண்ககாலம் நீறணிந்த ககாலம். த்தியர்க்குப் மணத்தல் உள்ளத்து
நிகழும் இன்புறவால் கமனிக்கண்வரு பமாளியும், ஒடுங்காமமயும். இறுமாத்தல்
தாழாதவுள்ளத்தராய்ச் பசம்மாத்தல். முமலக்குப் மணத்தல் ப ருத்தல்;
இறுமாத்தல் ஏந்துதல். பவண் த்திய ககாலத்தின ீபரன்ற ாடத்திற்கு
பவண்ணற்றாற்
ீ த்தி ட விட்ட முண்டத்மதயுமடய ககாலபமன்றுமரக்க.

விளக்கவுமர

16.49 விரதியமர வினாவல் விரதியமர வினாவல் என் து குரபவாடுவருந்திச்

பசல்லா நின்றவள், த்தியர்க ால ஒரு ித்தி தன் ின்கனவர ஒரு ப ருந்தமக
முன்கன பசல்லக் கண்டீகராபவன விரதியமர வினாவாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
16.49. வழிவரு கின்ற மாவிர தியமர
பமாழிமின்க பளன்று முன்னி பமாழிந்தது.

பவதிகரய் கரத்துபமன் கதாகலய்

சுவல்பவள்மள நூலிற்பகாண்மூ
அதிகரய் மமறயினிவ் வாறுபசல்
வர்தில்மல
ீ அம் லத்துக்
கதிகரய் சமடகயான் கரமான்
எனபவாரு மான்மயில்க ால்
 2.16.உடன்க ாக்கு 934

எதிகர வருகம சுரகம

பவறுப் பவா கரந்தபலாகட. #900

இதன் ப ாருள்:
பவதிர் ஏய் கரத்து மூங்கிற்றண்டு ப ாருந்திய மகயிமனயும்; பமல் கதால் ஏய்
சுவல் பமல்லிய கமலத் கதாலிமயந்த சுவலிமனயும்; பவள்மள நூலின்
பவள்மள நூலிமனயும்; பகாண்மூ அதிர் ஏய் மமறயின் இவ்வாறு பசல்வர்ீ
பகாண்மூவினது முழக்கம்க ாலு மமறபயாலியிமனயுமுமடய இந்பநறிச்
பசல்வர்;
ீ ஒரு மான் ஒருமான்; தில்மல அம் லத்துக் கதிர் ஏய் சமடகயான்
கரமான் என தில்மலயம் லத்தின் கணுளனாகிய மதிகசர்ந்த
சமடமயயுமடயவனது கரத்தின்மான் க ால மருண்ட கநாக்கத்தளாய்;
மயில்க ால் மயில்க ால வமசந்த சாயலாளாய்; சுரகம பவறுப் ஒரு
ஏந்தபலாடு எதிகர வருகம வருத்துஞ் சுரந்தாகன கண்டுதுன்புற ஓகரந்தகலாடு
நும்பமதிகர வந்தாகளா? உமரமின் எ-று.
கதாகலய்ந்த சுவலின்கணுண்டாகிய பவள்மள நூலிமனயு பமனினுமமமயும்.
இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு அது. யன்: தமலமகமளக் காண்டல். 243

விளக்கவுமர

16.50 கவதியமர வினாவல்

கவதியமர வினாவல் என் து விரதியமர வினாவி, அதுவழியாகச்
பசல்லாநின்றவள், மான்க ாலு கநாக்கிமனயும், மயில் க ாலுஞ்
சாயமலயுமுமடய மான் ஓகரந்தகலாடு நும்பமதிகர வரக்கண்டீகராபவன
கவதியமர வினாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.50. மாதின் ின் வருஞ்பசவிலி
கவதியமர விரும் ிவினாயது.

மீ ண்டா பரனஉவந் கதன்கண்டு

நும்மமயிம் கமதககவ
பூண்டா ரிருவர்முன் க ாயின
கரபுலி யூபரமனநின்
றாண்டான் அருவமர ஆளியன்
னாமனக்கண் கடனயகல
தூண்டா விளக்கமன யாபயன்மன
கயாஅன்மன பசால்லியகத. #901
 2.16.உடன்க ாக்கு 935

இதன் ப ாருள்:
நும்மமக்கண்டு மீ ண்டார் என உவந்கதன் நும்மமக்கண்டு என்னாற்
கறடப் டுகின்றார் மீ ண்டாபரன்றுகருதி மகிழ்ந்கதன்; இம் கமதககவ பூண்டார்
இருவர் முன் க ாயினகர இவ்வாறு நும்கமாபடாத்த கமதகமவயுமடத்தாகிய
இவ்பவாழுக் கத்மதகய பூண்டார் இருவர் முன்கன க ாயினகரா? உமரமின் எ-
று.
புலியூர் எமன நின்று ஆண்டான் அருவமர ஆளி அன்னாமனக் கண்கடன்
புலியூர்க்கண் ஒரு ப ாருளாக மதித்து என்மன நின்றாண்டவனது கிட்டுதற்கரிய
மமலயில் ஆளிமய பயாப் ாமன யான் கண்கடன்; தூண்டா விளக்கு
அமனயாய் தூண்ட கவண்டாத விளக்மகபயாப் ாய்; அயல் அன்மன
பசால்லியது என்மனகயா அவனதயல் அன்மனபசால்லியதி யாது?
அதமனயவட்குச் பசால்லுவாயாக எ-று.
அருவமரக்கட் கண்கடபனனக் கூட்டினு மமமயும். ஆளியன்னா பனன்றதனால்,
நின்மகட்கு வருவகதாரிமடயூ றில்மலபயனக் கூறினானாம். தூண்டா விளக்கு:
இல்ப ாருளுவமம. மணிவிளக்பகனினு மமமயும். அணங்கமர் ககாமதமய
பதய்வ நாற்றமமர்ந்த ககாமதமய யுமடயாமள. ஆராய்ந்தது வினாயது.
பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச் சார்ந்தவுவமக. யன்: அது.244

விளக்கவுமர

16.51 புணர்த்துடன் வருகவாமரப் ப ாருந்தி வினாவல் புணர்ந்துடன் வருகவாமரப்

ப ாருந்தி வினாவல் என் து கவதியமர வினாவி , அதுவழியாகச்
பசல்லாநின்றவள், நும்மமக் கண்டு, என்னாற்கறடப் டுகின்றார் மீ ண்டார்கபளன்று
கருதி மகிழ்ந்கதன்; அதுகிடக்க, இவ்வாறு நும்கமாபடாத்த பவாழுக் கத்தினராய்
முன்கன யிருவமரப் க ாகக்கண்டீகராபவனப் புணர்ந்துடன் வருகவாமரப்
ப ாருந்தி வினாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.51. புணர்ந்துடன்வரும்புரவல பனாரு ால்
அணங்கமர்ககாமதமய யாராய்ந்தது.

பூங்கயி லாயப் ப ாருப் ன்

திருப்புலி யூரபதன்னத்
தீங்மக இலாச்சிறி யாள்நின்ற
திவ்விடஞ் பசன்பறதிர்ந்த
கவங்மகயின் வாயின் வியன்மகம்
மடுத்துக் கிடந்தலற
 2.16.உடன்க ாக்கு 936

ஆங்கயி லாற் ணி பகாண்டது

திண்டிற லாண்டமககய. #902

இதன் ப ாருள்:
பூங் கயிலாயப் ப ாருப் ன் திருப்புலியூரது என்ன ப ாலிவிமனயுமடய
மகலாயமாகிய ப ாருப்ம யுமடய வனது திருப்புலியூரதமனப்க ால; தீங்மக
இலாச் சிறியாள் நின்றது இவ்விடம் குற்றத்மதயுமடயவளல்லாத என்
சிறியாள் நின்றது இவ்விடத்து; பசன்று பசன்று; எதிர்ந்த கவங்மகயின் வாயின்
வியன் மக மடுத்து தன்கனாபடதிர்ந்த புலியின்வாயின்கட் ப ரிய
மகமயமடுத்து; கிடந்து அலற விழுந்து கிடந் தலறும் வண்ணம்; திண் திறல்
ஆண்டமக அயிலால் ணிபகாண்டது ஆங்கு திண்ணிய திறமலயுமடய
ஆண்டமக கவலாற் ணிபகாண்டது அவ்விடத்து; அதனால், அவர் க ாயின
பநறியிதுகவ எ-று.
தீங்மகயிலாபவன்புழி இன்மம உமடமமக்கு மறுதமல யாகிய வின்மம.
மகளடிச்சுவடுகிடந்தவழிச் பசன்று நின்றனளாதலின், அதமன இவ்விடபமன்றும்,
கவங்மக ட்ட விடத்மத யவ்விட பமன்றுங் கூறினாள். கவங்மக தன்
காதலிமயயணுகாமல் அதுவரும் வழிச் பசன்கறற்றானாதலிற் பசன்பறன்றாள்.
பசன்று ணி பகாண்ட பதன விமயயும். பமய்ப் ாடு அது. யன்: ஆற்றாமம
நீங்குதல். 245

விளக்கவுமர

16.52 வியந்துமரத்தல் வியந்துமரத்தல் என் து புணர்ந்துடன் வருகவாமர

வினாவி, அதுவழியாகப் க ாகாநின்றவள், தன்மகணின்ற நிமலமயயும்,
அவன்மகயின் கவலினால் கவங்மக ட்டுக் கிடந்த கிமடமயயுங்கண்டு , வியந்து
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.52. கவங்மக ட்டதும் பூங்பகாடிநிமலயும்
நாடாவருங் ககாடாய்கூறியது.

மின்பறாத் திடுகழல் நூபுரம்

பவள்மளபசம் ட்டுமின்ன
ஒன்பறாத் திடவுமட யாபளாபடான்
றாம்புலி யூரபனன்கற
நன்பறாத் பதழிமலத் பதாழவுற்
றனபமன்ன கதார்நன்மமதான்
குன்றத் திமடக்கண் டனமன்மன
நீபசான்ன பகாள்மகயகர. #903
 2.16.உடன்க ாக்கு 937

இதன் ப ாருள்:
அன்மன அன்னாய்; நீ பசான்ன பகாள்மகயர் குன்றத்திமடக் கண்டனம் நீ
கூறிய ககாட் ாட்மட யுமடயாமரக் குன்றத்திமடக் கண்கடம்; மின் பதாத்து
இடுகழல் நூபுரம் அவ்விருவரு மிமயந்து கசறலின், மின்றிரளுண்டாகாநின்ற
அவனது கழலும் அவளது சிலம்பும்; பவள்மள பசம் ட்டு அவனது பவண் ட்டும்
அவளது பசம் ட்டும்; மின்ன விளங்க; ஒன்று ஒத்திட- ஒருவடிமவ
பயாத்தலான்; உமடயாபளாடு ஒன்றாம் புலியூரன் என்று எல்லாவற்மறயு
முமடயளாகிய தன்காதலிகயா படாருவடிவாய் விமளயாடும்
புலியூரபனன்கறகருதி; ஒத்து நன்று எழிமலத் பதாழ உற்றனம்
யாங்கபளல்லாபமாத்துப் ப ரிது மவ்வழமகத் பதாழ நிமனந்கதம்; என்னது ஓர்
நன்மமதான் அந்நன்மம பயத்தன்மமயகதார் நன்மமதான்! அது பசால்லலாவ
பதான்றன்று எ-று.
என்னகதார் நன்மமபயன்றதனான், அஃதறமாதலுங் கூறப் ட்டதாம். தாபனன் து
அமசநிமல. பகாள்மகயமர பயன்னு முருபு விகாரவமகயாற் பறாக்கது. என்ன
நன்மமயதா பமன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: பசவிலிமய
பயதிர்வருவார் ஆற்றுவித்தல். 9; 9; 246

விளக்கவுமர

16.53 இமயப டுத்துமரத்தல் இமயப டுத்துமரத்தல் என் து கவங்மக ட்டது

கண்டு வியந்து, அதுவழியாகச் பசல்லாநின்றவள், எதிர்வருவாமர வினாவ, அவர் நீ
கூறாநின்றவமரக் குன்றத்திமடக்கண்கடாம் ; அவ்விருவருந் தம்முளிமயந்து
பசல்லாநின்றமமகண்டு, எல்லாவற்மறயு முமடய ளாகிய தன் காதலிகயாடு
ஒருவடிவாய் விமளயாடும் புலியூர பனன்கற கருதி, யாங்கபளல்லாபமாத்து,
மிகவும் அவ்பவழிமலத் பதாழ நிமனந்கதாம் ; அந்நன்மம பசால்லலாவ
பதான்றன்பறன எதிர்வருவார் அவரிமயப டுத் துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
16.53. கசயிமழ கயாடு பசம்மல் க ாதர
ஆயிமழ ங்கபனன் றயிர்த்கத பமன்றது.

மீ ள்வது பசல்வதன் றன்மனயிவ்

பவங்கடத் தக்கடமாக்
கீ ள்வது பசய்த கிழகவா
பனாடுங்கிளர் பகண்மடயன்ன
நீள்வது பசய்தகண் ணாளிந்
பநடுஞ்சுரம் நீந்திபயம்மம
 2.16.உடன்க ாக்கு 938

ஆள்வது பசய்தவன் தில்மலயி

பனல்மல யணுகுவகர. #904

இதன் ப ாருள்:
கிளர் பகண்மட அன்ன நீள்வது பசய்த கண்ணாள் புமட ப யராநின்ற
பகண்மடக ாலும் நீடமலச் பசய்த கண்மணயுமடயாள்; இவ்பவங்கடத்து
பவய்ய விச்சுரத்தின் கண்; அக்கடமாக்கீ ள்வது பசய்த கிழகவாபனாடும்
அத்தன்மமத் தாகிய கடமாமவப் ிளத்தமலச் பசய்த கிழகவாகனாடும்;
இந்பநடுஞ்சுரம் நீந்தி இந்பநடியசுரத்மத நீந்தி அவ்விருவரும் ஓரிடுக்கணின்றிப்
க ாய்; எம்மம ஆள்வது பசய்தவன் தில்மலயின் எல்மல அணுகுவர் எம்மம
யாளுதமலச் பசய்தவனது தில்மலயிபனல்மலமயச் பசன்றமணவர், அதனால்,
அன்மன அன்னாய்; மீ ள்வது பசயற் ாலது மீ ள்வகத; பசல்வது அன்று
கசறலன்று எ-று.
சுரங் கடத்தல் இருவர்க்கு பமாக்குபமனினும், நீள்வது பசய்த
கண்ணாணந்திபயனத்
ீ தமலமகண்கமற் கூறினார், பவஞ்சுரத்திற்கவள், ஞ்சின்
பமல்லடி தகாவாகலின். அணுகுவபரன்புழித்தமலமகள் பதாழிலுமுண்மமயின்,
நீந்திபயன்னுபமச்சம், விமனமுதல் விமன பகாண்டதாம்;
திரித்துமரப் ாருமுளர். கிழகவாபனாடு பமன்றதனால், அவன் ற்றுக்ககாடாக
நீந்தினாபளன் து விளக்கினார். இனி ஒடுமவ எண்பணாடுவாக்கி
யுமரப் ினுமமமயும். உம்மம: அமசநிமல. 247

விளக்கவுமர

16.54 மீ ளவுமரத்தல் மீ ளவுமரத்தல் என் து இமயப டுத்துமரத்தவர், அவ்

விருவரும் ஓரிடுக்கணின்றிப்க ாய்த் தில்மலயிபனல்மலமயச் பசன்றமணவர்;
இனி நீ பசல்வதன்று, மீ ள்வகத காரியபமனத் கதடிச் பசல்லாநின்ற பசவிலிமய,
மீ ளக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.54. கடுங்கடங் கடந்தமம மகத்தாய்க் குமரத்து
நடுங்கன்மின் மீ ண்டும் நடமி பனன்றது.

சுரும் ிவர் சந்துந் பதாடுகடல்

முத்தும்பவண் சங்குபமங்கும்
விரும் ினர் ாற்பசன்று பமய்க்கணி
யாம்வியன் கங்மகபயன்னும்
ப ரும்புனல் சூடும் ிரான்சிவன்
சிற்றம் லமமனய
 2.16.உடன்க ாக்கு 939

கரும் ன பமன்பமாழி யாருமந்

நீர்மமயர் காணுநர்க்கக. #905

இதன் ப ாருள்:
சுரும்பு இவர் சந்தும் நறுநாற்றத்தாற் சுரும்பு பசன்று ரக்குஞ் சந்தனமும்;
பதாடு கடல் முத்தும் கதாட்கப் ட்ட கடலின் முத்தும்; பவண் சங்கும்
பவண்சங்கும்; எங்கும் விரும் ினர் ால் பசன்று பமய்க்கு அணியாம்
எத்கதயத்துந் தாம் ிறந்த விடங்கட்கு யாதும் யன் டாது தம்மம விரும் ி
யணிவாரிடத்கத பசன்று அவர்பமய்க்கு அணியாகா நிற்கும்; வியன்கங்மக
என்னும் ப ரும்புனல் சூடும் ிரான் அகன்ற கங்மக பயன்னாநின்ற ப ரும்
புனமலச் சூடும் ிரான்; சிவன் சிவன்; சிற்றம் லம் அமனய கரும்பு அன
பமன்பமாழியாரும் அவனது சிற்றம் லத்மத பயாக்குங் கரும்பு க ாலும்
பமல்லிய பமாழியிமன யுமடய மகளிரும்; காணுநர்க்கு அந் நீர்மமயர்
ஆராய்வார்க் கத்தன்மமயர்; நீ கவலகவண்டா எ-று.
சங்கு மணியாயும் வமளயாயும் அணியாம். எங்குமணியா பமனவிமயயும்.
சிற்றம் லத்து மன்னுங் கரும் ன பமன்பமாழி யாபரன் து ாடமாயின்,
சிற்றம் லத்மதயுமடய தில்மலயினுளதாங் கரும்புக ாலு பமன் பமாழிமய
யுமடயாபரன்றுமரக்க. 248

விளக்கவுமர

16.55 உலகியல்புமரத்தல் உலகியல்புமரத்தல் என் து மீ ளக்கூறவும் மீ ளாது கவலா

நின்ற பசவிலிக்கு, சந்தனமு முத்துஞ் சங்கும் தாம் ிறந்தவிடங்கட்கு யாதும்
யன் டாது, தம்மமவிரும் ி யணிவாரிடத்கத பசன்று யன் டாநிற்கும்; அதுக ால
மகளிருந் தாம் ிறந்த விடத்துப் யன் டார்; நீ கவலகவண்டாபவன, உலகியல்பு
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.55. பசவிலியது கவமலதீர
மன்னியஉலகியன் முன்னியுமரத்தது.

ஆண்டி பலடுத்தவ ராமிவர்

தாமவ ரல்குவர்க ாய்த்
தீண்டி பலடுத்தவர் தீவிமன
தீர்ப் வன் தில்மலயின்வாய்த்
தூண்டி பலடுத்தவ ரால்பதங்பகா
படற்றப் ழம்விழுந்து
ாண்டி பலடுத்த ஃ றாமமர
கீ ழும் ழனங்ககள. #906
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 940

இதன் ப ாருள்:
இவர் தாம் ஆண்டு இல் எடுத்தவர் ஆம் இவர் தாம் அவ்விடத்து
இல்லின்கபணடுத்து வளர்த்தவர் க ாலும்; தீண்டில் யாவராயினுந்
தம்மமயணுகில்; எடுத்து அவர் தீவிமன தீர்ப் வன் தில்மலயின்வாய் அவர்
நரகத்தழுந்தாமபலடுத்து அவ ரது தீவிமனமயத் தீர்ப் வனது தில்மலயின்கண்;
தூண்டில் எடுத்த வரால் பதங்பகாடு எற்ற தூண்டிமலவிழுங்கிய வரால்
பதங்பகாடு கமாத; ழம் விழுந்து அதன் ழம் விழுந்து; ாண்டில் எடுத்த ல்
தாமமர கீ ழும் ழனங்கள் கிண்ணம்க ாலும் பூக்கமளயுயர்த்திய லவாகிய
தாமமரமயக் கிழிக்கும் ழனங்கமள; அவர் க ாய் அல்குவர் அவர்பசன்று
கசர்வர்; இனிகயாரிடரில்மல எ-று.
தில்மலயின்வாய்ப் ழனங்கபளனவிமயயும். ஆண்டி பலடுத்தவராமிவர்
தாபமன்று தம்முட்கூறிப் ின் பசவிலிக்குக் கூறினாராக வுமரக்க. இவ்வாறு
கராது, பசவிலிககட் முழுவதூஉந் தம்முட் கூறினாராக வுமரப் ினுமமமயும்.
தூண்டிலாபனடுக்கப் ட்ட வராபலனினுமமமயும். இமவ மூன்றற்கும்
பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: பசவிலிக்கியல்பு கூறி அவமள மீ ள்வித்தல்.
நில்லாவமள ( ா.192) பதாட்டு இதுகாறும்வரப் ாமலத் திமண கூறியவா றறிக.
249

விளக்கவுமர

16.56 அழுங்குதாய்க் குமரத்தல் அழுங்குதாய்க் குமரத்தல் என் து உலகியல்பு

கூறவும் மீ ளாது நின்று, தாபனடுத்து வளர்த்தமம பசால்லிக் கவலாநின்ற
பசவிலிமய, முன்னிமலப்புறபமாழியாக, இவர் தாம் இல்லின்க பணடுத்து
வளர்த்தவர் க ாலும்; அவர்க ாய்த் தம்மம யிருவமரயுங் கூட்டுவித்த
பதய்வப் தியாகிய தில்மலயிடத்துப் ழனங்கமளச் பசன்றமணவபரனத் தம்முட்
கூறுவார்க ான்று கூறி, மீ ட்டுக்பகாண்டு க ாகாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
16.56. பசழும் மண யமணந்தமம
அழுங்குதாய்க் குமரத்தது.

2.17.வமரவுமுடுக்கம்
எழுங்குமல வாமழயின் இன்கனி
தின்றிள மந்தியந்தண்
பசழுங்குமல வாமழ நிழலில்
துயில்சிலம் ாமுமனகமல்
உழுங்பகாமல கவல்திருச் சிற்றம்
லவமர உன்னலர்க ால்
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 941

அழுங்குமல கவலன்ன கண்ணிக்பகன்

கனாநின் னருள்வமககய. #907

இதன் ப ாருள்:
எழும் குமல வாமழயின் இன் கனி தின்று எழாநின்ற குமலகமள யுமடய
வாமழத்திரளின்கணுண்டாகிய இனிய கனிகமளத் தின்று; இள மந்தி இமளய
மந்தி; பசழுங்குமல வாமழ அம் தண் நிழலில் துயில் சிலம் ா வளவிய
குமலமயயுமடய அவ்வாமழத்திரளினது நல்ல குளிர்ந்த நிழற்கண்
பவருவுதலின்றித் துஞ்சுஞ் சிலம்ம யுமடயாய்; முமனகமல் உழும் பகாமல
கவல் திருச்சிற்றம் லவமர உன்னலர் க ால் க ாரிடத் துழுங் பகாமல
கவமலயுமடய திருச்சிற்றம் லவமர நிமனயாதாமரப் க ால; அழுங்கு உமல
கவல் அன்ன கண்ணிக்கு வருந்தாநின்ற உமலத் பதாழிலமமந்த கவல்க ாலுங்
கண்மண யுமடயாட்கு; நின் அருள் வமக என்கனா நினதருட்கூறியாகதா?
இவளதாற்றாமமக்கு மருந்தன்று எ - று.
நின்னருள்வமக பயன்கனாபவன் தற்கு இவ்வாறு வருந்துமிவடிறத்து இனி நீ
பசய்யக்கருதிய வமக யாகதாபவனினு மமமயும். அழுங்பகாமலகவபலன் து
ாடமாயின், அழாநின்ற பகாமல கவல்க ாலுங் கண்மணயுமடயாட்பகன்
றுமரக்க. எழுங் குமல இளங்குமல. பசழுங்குமல முதிர்ந்த குமல. எழுங்
குமலயு முதிர்ந்த குமலயு முமடமமயான் இமடயறாது ழுக்கும் வாமழத்
திரளின்கணுண்டாகிய கனிமய நுகர்ந்து, மந்தி கவபறான்றான் பவருவாது
அவ்வாமழ நிழலின்கீ ழின்புற்றுத் துயிலுமாறுக ால, ஆராவின் மிமடயிட்டு
நுகராது நீ வமரந்து ககாடலான் இமடயறாத க ரின் ந்துய்த்து,
அன்மனபசால்லா லுண்ணடுங்காது நின் றாணிழற் கீ ழ் இவளின்புற்று வாழ்தல்
கவண்டுபமன உள்ளுமற காண்க. பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்: வமரவுகடாதல்.
#9; #9; 250

விளக்கவுமர

17.1 வருத்தமிகுதிகூறி வமரவுகடாதல் வருத்தமிகுதிகூறி வமரவுகடாதல் என் து

அலரறிவுறுத்த கதாழி, அலரானுங் காவன்மிகுதியானு நின்மன பயதிர்ப் ட
மாட்டாதழுது வருந்தாநின்றவளிடத்து நின்னருளிருக்கின்றவா பறன்கனாபவனத்
தமலமகளது வருத்தமிகுதிகூறித் தமல மகமன வமரவு கடாவாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
17.1. இரவுக் குறியிடத் கதந்திமழப் ாங்கி
வமரவு கவண்டுதல் வரவு மரத்தது.
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 942

ரம் யன் தன்னடி கயனுக்குப்

ார்விசும் பூடுருவி
வரம் யன் மாலறி யாத்தில்மல
வானவன் வானகஞ்கசர்
அரம்ம யர் தம்மிட கமாஅன்றி
கவழத்தி பனன்புநட்ட
குரம்ம யர் தம்மிட கமாஇடந்
கதான்றுமிக் குன்றிடத்கத. #908

இதன் ப ாருள்:
இக் குன்றிடத்கத கதான்றும் இடம் இக்குன்றிடத்துத் கதான்றுமிடம்; தில்மல
வானவன் வானகம் கசர் அரம்ம யர் தம் இடகமா தில்மலயின் வானவனது
வானகத்மதச் கசர்ந்த பதய்வமகளிர் தமதிடகமா; அன்றி கவழத்தின் என்பு நட்ட
குரம்ம யர் தம் இடகமா அன்றி யாமனயிபனன்ம கவலியாக நட்ட
குரம்ம கமளயுமடய குறத்தியர் இடகமா? நீ கூறுவாயாக எ-று.
ரம் எல்லாப்ப ாருட்கும் அப் ாலாயவன்; தன் அடிகயனுக்குப் யன் ஆயினுந்
தன்னடிகயற்குப் ப றும் யனா யுள்ளான்; ார் விசும்பு ஊடுருவி வரம்பு அயன்
மால் அறியாத் தில்மல வானவன் ாமரயும் விசும்ம யு மூடுருவிநிற்றலாற்
றன்பனல்மலமய அயனு மாலு மறியாத தில்மலயின் வானவபனனக் கூட்டுக.
என்றது அவமள பயட்டவுஞ் சுட்டவும் டாத பதய்வபமன் றிருத்தலான், அவள்
வாழு மிடத்மத அரம்ம யரிடபமன்கற கருதுவல், அன்றாயி னுமரபயன
வமரவுடம் டாது கூறியவாறு. பமய்ப் ாடு: மருட்சி. யன்:
இரவுக்குறியிடமுணர்த்துதல்.251

விளக்கவுமர

17.2 ப ரும் ான்மமகூறி மறுத்தல் ப ரும் ான்மமகூறி மறுத்தல் என் து

வமரவுகடாவிய கதாழிக்கு, யானவமளத் பதய்வமானுடபமன்றறிந்து வமரந்து
ககாடற்கு இக்குன்றிடத்துத் கதான்றாநின்ற விடம் பதய்வமகளிர திடகமா , அன்றிக்
குறத்தியரிடகமா, கூறுவாயாகபவனத் தமலமகன் றமலமகமளப் ப ரும் ான்மம
கூறி மறுத்துமரயா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
17.2. குலம்புரி பகாம் ர்க்குச்
சிலம் ன் பசப் ியது.

சிறார்கவண் வாய்த்த மணியிற்

சிமதப ருந் கதனிழுபமன்
றிறால்கழி வுற்பறஞ் சிறுகுடில்
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 943

உந்து மிடமிபதந்மத
உறாவமர யுற்றார் குறவர்ப ற்
றாளுங் பகாடிச்சிஉம் ர்
ப றாவரு ளம் ல வன்மமலக்
காத்தும் ப ரும்புனகம. #909

இதன் ப ாருள்:
சிறார் கவண் வாய்த்த மணியின் சிமத ப ருந்கதன் சிறார்மகயிற் கவண்
தப் ாமல் அதுவிட்ட மணியாற் சிமதந்த ப ருந்கதன்; இழு பமன்று இழுபமன்னு
கமாமசமய யுமடத்தாய்; இறால் கழிவுற்று எம் சிறுகுடில் உந்தும் இடம் இது
இறாலினின்றுங் கழிதமலயுற்று எமது சிறு குடிமலத் தள்ளுமிவ்விடம்; எந்மத
உறாவமர எந்மதயது முற்றூட்டு; உற்றார் குறவர் எமக்குற்றார் குறவர்;
ப ற்றாளும் பகாடிச்சி எம்மமப்ப ற்றாளுங் பகாடிச்சிகய; உம் ர் ப றா அருள்
அம் லவன் மமலப்ப ரும் புனம் காத்தும் யாமும் தன்னன் ரல்லது
உம் ர்ப றாத வருமளயுமடய அம் லவனது மமலக்கட்
ப ரும்புனத்மதக்காத்தும்; அதனால் நீயிர் வமரவுகவண்டாமமயி பனம்மமப்
புமனந்துமரக்க கவண்டுவ தில்மல எ - று.
'ககாமவயுந் பதாமகயு மாவயின் வமரயார்' என் தனான், இது பதாடர்நிமலச்
பசய்யுளாதலிற் குரம்ம யர் தம்மிடகமாபவன்று வினாவப் ட்ட விடம்
எஞ்சிறுகுடிலுந்துமிட பமனவும் ஒருபுனத்மதச் சுட்டி இபதந்மதயுறாவமர
பயனவுங் கூறினாளாக வுமரப் ினு மமமயும். சிறாபரறிந்த மணியாற்
ப ருந்கதன் சிமதந்து அவ் விறாமலவிட்டுக் கழிந்து, சிறுகுடிலிற் ரந்தாற்
க ால, அயலார் கூறும் அலரான் நுமது மமறந்தபவாழுக்கம் நும்
வயினடங்காது லருமறிய பவளிப் டாநின்றபதன உள்ளுமற காண்க.
பமய்ப் ாடு: மருட்சி. யன்: குறியிடமுணர்த்துதல். 252

விளக்கவுமர

17.3 உள்ளது கூறிவமரவு கடாதல் உள்ளதுகூறி வமரவுகடாதல் என் து

ப ரும் ான்மம கூறி மறுத்த தமலமகனுக்கு, இவ்விடம் எந்மதயது முற்றூட்டு;
எமக்குற்றார் குறவகர; எம்மமப்ப ற்றாளுங் பகாடிச்சிகய ; யாங்களும்
புனங்காப்க ாஞ்சிலர்; நீ வமரவு கவண்டாமமயின் எம்மமப்
புமனந்துமரக்ககவண்டுவதில்மலபயனப் ின்னும் வமரவு கதான்றத் கதாழி
தங்களுண்மம கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
17.3. இன்மம யுமரத்த மன்ன னுக்கு
மாமழ கநாக்கி கதாழி யுமரத்தது.
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 944

கடந்பதாறும் வாரண வல்சியின்

நாடிப் ல் சீயங்கங்குல்
இடந்பதாறும் ார்க்கும் இயபவாரு
நீபயழில் கவலின்வந்தால்
டந்பதாறுந் தீஅர வன்னம்
லம் ணி யாரிபனம்மமத்
பதாடர்ந்பதாறுந் துன்ப ன் கதஅன்
நின்னருள் கதான்றுவகத. #910

இதன் ப ாருள்:
ல் சீயம் வாரண வல்சியின் நாடி லவாகிய சீயம் வாரணமாகிய வல்சி
காரணமாகத்கதடி; கங்குல் கடம் பதாறும் இடம் ார்க்கும் இயவு கங்குற்
ப ாழுதின்கட் காடுக கடாறுங் காட்டினிடங்ககடாறுஞ் பசன்று ார்க்கு
பநறியின்கண்; ஒரு நீ எழில் கவலின் வந்தால் தனிமயயாகிய நீ
எழிமலயுமடய கவல் துமணயாக வந்தால்; அன் அன் கன; நின் அருள்
எம்மமத் பதாடர்ந்து ஒறும் துன்பு என் கத கதான்றுவது எம்மிடத்துண்டாகிய
நின்னருள் எம்மமவிடாகத பதாடர்ந்பதாறுக்குந் துன் பமன்னு முணர்கவ
எமக்குத் கதான்றுவது எ - று.
டம் பதாறும் தீ அரவன் அம் லம் ணியாரின் எம்மம ஒறும்
டந்பதாறுமுண்டாகிய தீமயயுமடய அரமவ யணிந்தவன தம் லத்மதப்
ணியாதாமரப் க ால வருந்த எம்மம பயாறுக்கு பமனக்கூட்டுக.
என்றது, எமக்கு நீ பசய்யுந் தமலயளிமய யாங்கள் துன் மாககவ
யுணராநின்கறாம் என்றவாறு. நாடுதல் மனத்தா லாராய்தல். ார்த்தல் கண்ணா
கனாக்குதல். கவலிபனன்னு மமந்தாவது ஏதுவின்கண் வந்தது. ஒறுக்குபமன் து
ஒறுபமன விமடக் குமறந்து நின்றது. எம்மம நீ விடாது பதாடருந்பதாறு
பமனினுமமமயும். இதற்குத் பதாடரு பமன் து இமடக்குமறந்து நின்றது.
நின்னரு பளன்னு பமழுவாய் துன் பமன்னும் யனிமல பகாண்டது.
பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்: இரவுக்குறிய கததங்காட்டி வமரவு கடாதல். 253

விளக்கவுமர

17.4 ஏதங்கூறியிரவரவுவிலக்கல் ஏதங்கூறியிரவரவுவிலக்கல் என் து

உண்மமயுமரத்து வமரவுகடாய கதாழி, நீ வமரபவாடு வாராயாயிற் சிங்கந் திர
ண்டு தனக்கியாமனயாகிய வுணவுகமளத்கதடு மிருளின்கண், நினது மககவல்
துமணயாக நீவந்தருளாநின்ற விஃகத எங்களுக்குத் துன் மாகத் கதான்றாநின்றது;
இனியிவ்விருளிமட வாரா பதாழிவாபயன ஏதங்கூறித் தமலமகமன யிரவரவு
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 945

விலக்கா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்

17.4. இரவரு துயரம் ஏந்தலுக் பகண்ணிப்
ருவர பலய்திப் ாங்கி கர்ந்தது.

களிறுற்ற பசல்லல் கமளவயிற்

ப ண்மரங் மகஞ்பஞமிர்த்துப்
ிளிறுற்ற வானப் ப ருவமர
நாட ப மடநமடகயா
படாளிறுற்ற கமனியன் சிற்றம்
லம்பநஞ் சுறாதவர்க ால்
பவளிறுற்ற வான் ழி யாம் கன்
நீபசய்யும் பமய்யருகள. #911

இதன் ப ாருள்:
களிறு உற்ற பசல்லல் ப ண் கமளவயின் அசும் ின்கட் ட்டுக் களிறுற்ற
வருத்தத்மதப் ிடி தீர்க்கின்ற விடத்து; மரம் மகஞ் பஞமிர்த்துப் ிளிறு உற்ற
வானப் ப ருவமர நாட மரத்மதக் மகயான் முறித்துப் ிளிறுதமல யுற்ற
வானத்மதத்கதாயும் ப ரியவமரமயயுமடய நாடகன; ப மட நமடகயாடு
ஒளிறு உற்ற கமனியன் சிற்றம் லம் பநஞ்சு உறாதவர் க ால் அன்னப்ப மட
யினது நமடக ாலு நமடமயயுமடயாபளாடுகூடி விளங்குதமல யுற்ற
கமனிமயயுமடயவனது சிற்றம் லத்மத பநஞ்சா லுறாதாமரப் க ால
யாமிடர்ப் ட; பவளிறு உற்ற வான் ழியாம் பவளிப் டுதமலயுற்ற ப ரிய
ழியாகாநின்றது; நீ கல் பசய்யும் பமய் அருள் நீ கல்வந்து எமக்குச் பசய்யும்
பமய்யாகியவருள் எ - று.
பமய்யருபளன்றது பமய்யாக வருளுகின்றாகயனு பமன்ற வாறு.
வழியல்லாவழிச் கசறலான் அசும் ிற் ட்ட களிற்றிமன வாங்குதற்குப் ிடி
முயல்கின்றாற்க ால, இவமள பயய்துதற் கு ாயமல்லாத
விவ்பவாழுக்கத்திமன விரும்பு நின்மன இதனி னின்று மாற்றுதற்கு யான்
முயலாநின்கறபனன உள்ளுமற காண்க. பமய்ப் ாடு: அது. யன்:
கற்குறிவிலக்கி வமரவு கடாதல். 254

விளக்கவுமர

17.5 ழிவரவுமரத்துப் கல்வரவுவிலக்கல் ழிவரவுமரத்துப் கல்வரவு விலக்கல்

என் து இவ்விருளிமட வாராபதாழிபகன்றது கல்வரச் பசான்னவாறா பமன
வுட்பகாண்டு, கற்குறிச் பசன்று நிற் , கதாழி பயதிர்ப் ட் டுப் கல் வந்து எமக்குச்
பசய்யாநின்ற பமய்யாகியவருள் புறத்தாரறிந்து பவளிப் ட்டுப் ழியாகப்
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 946

புகுதாநின்றது; இனிப் கல்வர பவாழிவாயாகபவனப் ழிவருதல் கூறிப் கல்

வரவு விலக்காநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
17.5. ஆங்ஙனம் ஒழுகும் அடல்கவ லண்ணமலப்
ாங்கி ஐய கல்வர பலன்றது.

கழிகட் டமலமமல கவான்புலி

யூர்கரு தாதவர்க ால்
குழிகட் களிறு பவரீஇஅரி
யாளி குழீஇவழங்காக்
கழிகட் டிரவின் வரல்கழல்
மகபதாழு கதயிரந்கதன்
ப ாழிகட் புயலின் மயிலின்
துவளு மிவள்ப ாருட்கட. #912

இதன் ப ாருள்:
ப ாழிகட் புயலின் மயிலின் துவளும் இவள் ப ாருட்டு ப ாழியாநின்ற
கண்ணிற் புனமலயுமடயகதார் மயில்க ாலத் துவளாநின்ற விவள் காரணமாக;
அரியாளி பவரீஇ அரிமயயும் யாளிமயயும் பவருவி; குழி கண் களிறு குழிந்த
கண்மண யுமடயவாகிய யாமனகள்; குழீஇ ஓரிடத்கத திரண்டு நின்று; வழங்கா
அவ்விடத்து நின்றும் புமடப யராத; கழி கட்டிரவின் வரல் சிறந்த வச்சத்மதச்
பசய்யு மிரவின்கண் வாரா பதாழிவாயாக; கழல் மக பதாழுது இரந்கதன்
நின்கழல்கமளக் மகயாற்பறாழுது நின்மனயிரந்கத னிதமன எ - று.
கழி கண் தமல மமலகவான் புலியூர் கருதாதவர் க ால் பவரீஇ கழிந்த
கண்மணயுமடய தமலமாமலமயச் சூடுகவானது புலியூமரக்
கருதாதாமரப்க ால பவருவிபயனக்கூட்டுக.
குழிவழங்காபவன்று ாடகமாதி, அரிமயயும் யாளிமயயுங் குழிமயயும் பவருவி
வழங்காபவன்றுமரப் ாருமுளர். கழி அச்சத் மதச்பசய்யு மியல் ாற் சிறத்தல்.
கழிகட்டி ரவிபனன் தற்குக் கழி சிறப் ின்கண் வந்து அமரயிரவின்கபணன் து
ட நின்றபதனினு மமமயும். ப ாழிகட் புயலின் மயிலிற் றுவளு
பமன்றதனால், இவ் வாறிவளாற்றாபளனினும் நீ வரற் ாமலயல்மலபயன்று
கூறி வமரவு கடாவினாளாம். வழியிமட வரு கமதங் குறித்து இவ்வாறாகின்ற
விவள்ப ாருட்படன் றுமரப் ினுமமமயும். கருதார் மனம்க ால் என் து
ாடமாயின், மனம்க ாலுங் கழிகட்டிரபவனவிமயயும். பமய்ப் ாடு: அது. யன்:
இரவுக்குறிவிலக்கி வமரவு கடாதல். 255

விளக்கவுமர
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 947

17.6 பதாழுதிரந்துகூறல் பதாழுதிரந்து கூறல் என் து கல்வரவு விலக்கின கதாழி,

இவனிரவுவரவுங் கூடுபமன வுட்பகாண்டு, நின்மன பயதிர்ப் ட கவண்டி அழுது
வருந்தாநின்ற இவள் காரணமாக, அரிக்கும் யாளிக்கும் பவருவி யாமனகள்
திரண்டு புமடப யராத மிக்க விருளின்கண் வாராபதாழிவாயாக பவன்று, நின்
கழல்கமளக் மகயாற்பறாழுது, நின்மன யிரந்கதபனன வமரவு கதான்றத்
தமலமகமனத் பதாழுதிரந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
17.6. இரவரவின் ஏதமஞ்சிச்
சுரிதருகுழற் கறாழிபசால்லியது.

விண்ணுஞ் பசலவறி யாபவறி

யார்கழல் வழ்சமடத்தீ
ீ
வண்ணன் சிவன்தில்மல மல்பலழிற்
கானல் அமரயிரவின்
அண்ணல் மணிபநடுந் கதர்வந்த
துண்டா பமனச்சிறிது
கண்ணுஞ் சிவந்தன்மன பயன்மனயும்
கநாக்கினள் கார்மயிகல. 9; #913

இதன் ப ாருள்:
கார் மயிகல கார்காலத்து மயிமல பயாப் ாய்; தில்மல மல் எழில் கானல்
தில்மலயில் வளவிய பவழிமலயுமடய கானலிடத்து; அமர இரவின் மணி
அண்ணல் பநடுந் கதர் வந்தது உண்டாம் என அமரயிரவின்கண் மணிகமள
யுமடய தமலயாய பதாரு பநடுந்கதர் வந்ததுண்டாகக்கூடுபமன வுட்பகாண்டு;
அன்மன சிறிது கண்ணும் சிவந்து அன்மன சிறிகத கண்ணுஞ்சிவந்து;
என்மனயும் கநாக்கினள் என்மனயும் ார்த்தனள்; இருந்த வாற்றான்
இவ்பவாழுக்கத்திமன யறிந்தாள் க ாலும்! எ - று.
விண்ணும் பசலவு அறியா விண்ணுளாரானும் எல்லாப் ப ாருமளயுங்
கடந்தப் ாற்பசன்ற பசலமவயறியப் டாத; பவறி ஆர் கழல் வழ்
ீ சமடத் தீ
வண்ணன் நறு நாற்றமார்ந்த கழலிமனயுந் தாழ்ந்த சமடயிமனயுமுமடய
தீவண்ணன்; சிவன் சிவன்; தில்மல- அவனது தில்மலபயனக் கூட்டுக.
எல்லாப் ப ாருமளயுங்கடந்து நின்றனவாயினும், அன் ர்க் கணியவாய்
அவரிட்ட நறுமலரான் பவறிகமழுபமன் து க ாதர பவறியார் கழ பலன்றார்.
பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: மடத்து பமாழியால் வமரவுகடாதல். 256

விளக்கவுமர
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 948

17.7 தாயறிவுகூறல் தாயறிவு கூறல் என் து பதாழுதிரந்து கூறவும், கவட்மக

மிகவாற் ின்னுங் குறியிமடச்பசன்று நிற் , அக்குறிப் றிந்து, நங்கானலிடத்து
அமரயிரவின்கண் ஒரு கதர்வந்த துண்டாகக் கூடுபமனவுட்பகாண்டு , அன்மன
சிறிகத கண்ணுஞ்சிவந்து என்மனயும் ார்த்தாள்; இருந்தவாற்றான்
இவ்பவாழுக்கத்மத யறிந்தாள்க ாலுபமனத் கதாழி தமலமகளுக்குக் கூறுவாள்
க ான்று சிமறப்புறமாகத் தமலமகனுக்கு வமரவுகதான்றத் தாயறிவு
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
17.7. சிமறப்பு றத்துச் பசம்மல் ககட்
பவறிக்குழற் ாங்கி பமல்லியற் குமரத்தது.

வான்கறாய் ப ாழிபலழின் மாங்கனி

மந்தியின் வாய்க்கடுவன்
கதன்கறாய்த் தருத்தி மகிழ்வகண்
டாள்திரு நீள்முடிகமல்
மீ ன்கறாய் புனற்ப ண்மண மவத்துமட
யாமளயும் கமனிமவத்தான்
வான்கறாய் மதில்தில்மல மாநகர்
க ாலும் வரிவமளகய. 9; #914

இதன் ப ாருள்:
நீள் திருமுடிகமல் மீ ன் கதாய் புனல் ப ண்மண மவத்து நீண்ட திருமுடிக்கண்
மீ மனப்ப ாருந்திய புனலாகிய ப ண்மண மவத்து; உமடயாமளயும் கமனி
மவத்தான் வான் கதாய் மதில் தில்மல மாநகர் க ாலும் வரிவமள
எல்லாவற்மறயு முமடயவமளயுந் திருகமனிக்கண் மவத்தவனது
வாமனத்கதாயு மதிமலயுமடய தில்மலயாகிய ப ரியநகமர பயாக்கும்
வரிவமள; வான் கதாய் ப ாழில் எழில் மாங்கனி வாமனத் கதாயும் ப ாழிலின்
கணுண்டாகிய நல்லமாங்கனிமய; கடுவன் கதன் கதாய்த்து மந்தியின் வாய்
அருத்தி மகிழ்வ கண்டாள் கடுவன் கதனின் கட்கடாய்த்து மந்தியின்வாய்க்
பகாடுத்து நுகர்வித்துத் தம்மு ளின்புறுமவற்மறக் கண்டாள் எ - று.
என்றதனால், துமணபுறங் காக்குங் கடுவமனக்கண்டு, விலங்குகளுமிவ்வாறு
பசய்யாநின்றன; இது நங்காதலர்க்கு நம் மாட்டரிதாயிற்பறன நீ
வமரயாமமமய நிமனந்தாற்றாளாயினா பளன்றாளாம். அருத்தி என் தற்கு
பநடுஞ் சுரநீந்தி (தி.8 ககாமவ ா. 247) என்றதற் குமரத்ததுமரக்க. கான்கறாய்
ப ாழிபலன் தூஉம் ாடம். வரிவமளமய வமரவு - வரிவமளமய வமரதல்.
பமய்ப் ாடு: அச்சத்மதச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: வமரவுகடாதல். 257
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 949

விளக்கவுமர

17.8 மந்திகமல்மவத்து வமரவுகடாதல் மந்திகமல்மவத்து வமரவுகடாதல் என் து

சிமறப்புறமா கத் தாயறிவுகூறிச் பசன்பறதிர்ப் ட்டு, ஒரு கடுவன் றன்மந்திக்கு
மாங்கனிமயத் கதனின்கட்கடாய்த்துக் பகாடுத்து நுகர்வித்துத்
தம்முளின்புறுவதுகண்டு, இது நங்காதலர்க்கு நம்மாட்டரிதாயிற் பறன நீ
வமரயாமமமய நிமனந்தாற்றாளாயினாபளன மந்தி கமல் மவத்துத்
தமலமகளது வருத்தங்கூறி வமரவு கடாவா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
17.8. வரிவமளமய வமரவுகடாவி
அரிமவகதாழி உமர கர்ந்தது.

நமறக்கண் மலிபகான்மற கயான்நின்று

நாடக மாடுதில்மலச்
சிமறக்கண் மலிபுனற் சீர்நகர்
காக்குஞ்பசவ் கவலிமளஞர்
மறக்கண் டும் டுந் கதாறும்
டாமுமலப் ம ந்பதாடியாள்
கமறக்கண் மலிகதிர் கவற்கண்
டாது கலங்கினகவ. #915

இதன் ப ாருள்:
நமற கள் மலி பகான்மறகயான் நறு நாற்றத்மதயுமடய கதன்மலிந்த
பகான்மறமயயுமடயவன்; நின்று நாடகம் ஆடு தில்மலச் சிமறக்கண் நின்று
கூத்தாடுந் தில்மலயாகிய சிமறயிடத்து; மலி புனல் சீர் நகர் காக்கும் அது
ப ாறாமன் மிகும்புனமலயுமடய சீரியநகமர இராப்ப ாழுதின்கட் காக்கும்;
பசவ்கவல் இமளஞர் மறக்கண் டும் டும் கதாறும் பசவ்கவமல யுமடய
இமறஞரது மறக்கண் டுந்கதாறும் டுந்கதாறும்; டா முமலப்
ம ந்பதாடியாள் டக்கடவவல்லாத முமலமயயுமடய ம ந்பதாடியாளுமடய;
கமற கண் மலி கதிர் கவற் கண் கமற தன்கண் மிக்க கதிர்கவல்
க ாலுங்கண்கள்; டாது கலங்கின ஒரு காலும் டாவாய் வருந்தின எ-று.
நாடகபமன்றது ஈண்டுக் கூத்பதன்னுந் துமணயாய் நின்றது.
கலங்கினபவன் தற்குத் துயிலாமமயான் நிறம்ப யர்ந்தன பவன்றும்
அழுதுகலங்கினபவன்று முமரப் ாருமுளர். காவன்மிகுதியும்
அவளதாற்றாமமயுங்கூறி வமரவுகடாயவாறு. இஃதின்னார் கூற்பறன்னாது
துமற கூறிய கருத்து. பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: வமரவுகடாதல். 258
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 950

விளக்கவுமர

17.9 காவன்கமல்மவத்துக் கண்டுயிலாமமகூறல் காவன்கமல்மவத்துக்

கண்டுயிலாமம கூறல் என் து மந்திகமல்மவத்து வமரவுகடாவப் ட்ட
தமலமகன், இது நங்காதலி யிடத்து நமக்கரிதாயிற்பறனத் தானுமாற்றானாய் ,
இரவுக்குறிச் பசன்று நிற் , அந்நிமலமமக்கண் இவ்விடத்துள் ளார், இவள்
காவற் மற ககட்குந் கதாறுங் கண்டுயிலாமமக்குக் காரணபமன்கனாபவனத்
தம்முட் கூறாநிற்றல். இதுவுஞ் சிமறப் புறமாக வமரவுகடாதமலப் யக்கும்.
அதற்குச் பசய்யுள்
17.9. நகர் காவலின்
மிகுகழி காதல்.

கலரா யினர்நிமன யாத்தில்மல

அம் லத் தான்கழற்கன்
ிலரா யினர்விமன க ாலிருள்
தூங்கி முழங்கிமின்னிப்
புலரா இரவும் ப ாழியா
மமழயும்புண் ணில்நுமழகவல்
மலரா வரும்மருந் தும்மில்மல
கயாநும் வமரயிடத்கத. #916

இதன் ப ாருள்:
கலர் ஆயினர் நிமனயாத் தில்மல அம் லத்தான் கழற்கு தீமக்களாயுள்ளார்
கருதாத தில்மலயம் லத்தா னுமடய திருவடிகட்கு; அன்பு இலர் ஆயினர்
விமனக ால் இருள் தூங்கிப் புலரா இரவும் அன்புமடயரல்லாதாரது தீவிமன
க ால இருள் பசறிந்து புலராதவிரவும்; மின்னி முழங்கிப் ப ாழியா மமழயும்
மின்னி முழங்கிப் ப ாழிவது க ான்று ப ாழியாத மமழயும்; புண்ணில் நுமழ
கவல் மலரா வரும் எமக்குப் புண்ணின்க ணுமழயும்கவல் மலராம்வண்ணங்
பகாடியவாய் வாராநின்றன; மருந்தும் இல்மலகயா நும் வமரயிடத்து
இதற்பகாரு மருந்து மில்மலகயா நும்வமரயிடத்து! எ - று.
மருந்பதன்றமமயான் வமரயிடத்பதன்றாள். ஒரு நிலத்துத் தமலமகனாதலின்,
நும்வமரயாகிய இவ்விடத்திதற்ககார் மருந் தில்மலகயாபவன ஓருலக
வழக்காகவுமரப் ினுமமமயும். வருத்துதகலயன்றித் தணித்தலு
முண்கடாபவன் து ட நின்றமமயின், மருந்து பமன்னுமும்மம: எச்சவும்மம.
இரவின்கண் வந்பதாழுகா நிற் வும், இரவுறு துயரந் தீர்க்கு மருந்தில்மலகயா
பவன்று கூறினமமயான், வமரவல்லது இவ்வாபறாழுகுதல் அதற்கு
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 951

மருந்தன்பறன்று கூறினாளாம். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: இரவுக்குறி

விலக்குதல். 259

விளக்கவுமர

17.10 கலுடம் ட்டாள் க ான்று இரவரவுவிலக்கல் கலுடம் ட்டாள் க ான்று

இரவரவு விலக்கல் என் து சிமறப்புறமாகக் கண்டுயிலாமமககட்ட தமலமகன்,
ஆதரவு மிகவாபலதிர்ப் டலுற்றுநிற் த் கதாழி பயதிர்ப் ட்டு , நீவந் பதாழுகா நின்ற
இப் புலராவிரவும் ப ாழியாமமழயும் புண்ணின்க ணுமழயும்
கவல்மலராம் டிபயங்கமள வருத்தா நின்றன; இதற்பகாரு மருந்தில்மலகயா
நும்வமரயிடத்பதனப் கலுடம் ட்டாள் க ான்றிர வரவு விலக்காநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
17.10. விமரதரு தாகராய்
இரவர பலன்றது.

இறவமர உம் ர்க் கடவுட்

ராய்நின் பறழிலியுன்னிக்
குறவமர ஆர்க்குங் குளிர்வமர
நாட பகாழும் வள
நிறவமர கமனியன் சிற்றம்
லம்பநஞ் சுறாதவர்க ால்
உறவமர கமகமல யாட்கல
ராம் க லுன்னருகள. #917

இதன் ப ாருள்:
இற பதாடர்ந்து ப ய்யாதிறுதலான்; எழிலி உன்னி எழிலிப ய்தமல நிமனந்து;
வமர உம் ர்க் கடவுள் ராய்- மமலகமலுமறயுந் பதய்வங்கமளப் ராவி;
குறவர் நின்று ஆர்க்கும் குளிர் வமர நாட குறவர் நின்றார்ப் ரவஞ்பசய்யுங்
குளிர்ந்த வமரகம லுண்டாகிய நாட்மட யுமடயாய்; பகாழும் வள நிறவமர
கமனியன் சிற்றம் லம் பநஞ்சு உறாதவர் க ால் உற பகாழுவிய வளமாகிய
நிறத்மதயுமடய வமர க ாலுந் திருகமனிமய யுமடயவனது சிற்றம் லத்மத
நிமனயாதவமரப்க ால வருந்த; அமர கமகமலயாட்குப் கல் உன் அருள்
அலராம் அமரக்கணிந்த கமகமலமயயுமடயாட்குப் கலுண்டாமுனதருள் மிக்க
வலராகா நின்றது; அதனான ீவாரல் எ - று.
குறவமரபயன்புழி, ஐகாரம்; அமசநிமல. அமசநிமல பயன்னாது குறமமலபயன்
றுமரப் ாரு முளர். வமரமயயுமடய நாபடனினு மமமயும். குறவர் ரவும்
ருவத்துத் பதய்வத்மதப் ரவாது, ின் மமழ மறுத்தலா னிடர்ப் ட்டு அதமன
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 952

முயல்கின்றாற் க ால, நீயும் வமரயுங்காலத்து வமரயாது, இவமள

பயய்துதற்கரி தாகியவிடத்துத் துன்புற்று வமரய முயல்மவபயன உள்ளுமற
காண்க.
'உள்ளுமற பதய்வ பமாழிந்தமத நிலபனனக்
பகாள்ளு பமன் குறியறிந் கதாகர'
(பதால். அகத்திமணயியல் - 50) என் வாகலிற் பறய்வத்மத நீக்கி
யுவமமபகாள்க. பமய்ப் ாடு: அது. யன்: கற்குறி விலக்குதல்.260

விளக்கவுமர

17.11 இரவுடம் ட்டாள்க ான்று கல்வரவு விலக்கல் இரவுடம் ட்டாள்க ான்று

கல்வரவு விலக்கல் என் து இவள் மருந்தில்மலகயாபவன்றது, யான்
இரவுக்குறிச்பசல்லின் மமழக்காலிருளாபனதிர்ப் டலருமமயான் கவட்மக யுற்றுப்
கற்குறி யுடம் ட்டாபளன வுட்பகாண்டு, கற்குறிச் பசல்லா நிற் , கதாழி
பயதிர்ப் ட்டு, கல்வந்தருளாநின்றது அவளுக்கு வருத்தமுறும் டியாக மிக்க
வலராகாநின்றது; அதனாற் கற்குறி வரற் ாமல யல்மலபயன, இரவுக்குறி
யுடம் ட்டாள் க ான்று கற்குறி விலக்காநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
17.11. இகலடு கவகலாய்
கல்வர பலன்றது.

சுழியா வருப ரு நீர்பசன்னி

மவத்பதன்மனத் தன்பதாழும் ில்
கழியா அருள்மவத்த சிற்றம்
லவன் கரந்தருமான்
விழியா வரும்புரி பமன்குழ
லாள்திறத் மதயபமய்கய
ழியாம் கல்வரின் நீயிர
கவதும் யனில்மலகய. #918

இதன் ப ாருள்:
ஐய ஐயகன; நீ கல் வரின் புரி பமன்குழலாள் திறத்து பமய்கய ழியாம் நீ
கல்வரிற் சுருண்ட பமல்லிய குழமலயுமடயாடிறத்து பமய்யாககவ
அலருண்டாம்; இரவு ஏதும் யன் இல்மல இராவரின் எதிர்ப் டுத லருமமயாற்
சிறிதும் யனில்மல; அதனான் நீயிருப ாழுதும் வாரல் எ - று.
சுழியா வரு ப ரு நீர் பசன்னி மவத்து சுழியாநின்று வரும் ப ரியநீமரச்
பசன்னியின்கண் மவத்து; தன் பதாழும் ின் என்மனக் கழியா அருள் மவத்த
தனக்குத் பதாண்டு டுதற்கண் என்மன நீங்காத தன்னருளான்மவத்த;
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 953

சிற்றம் லவன் கரம்தரும் மான் விழியா வரும் புரி பமன்குழலாள்

சிற்றம் லவனது கரத்தின்கண் மவக்கப் ட்ட மான்க ால விழித்துவரும்
புரிபமன்குழலாபளனக் கூட்டுக.
ரந்துவரும் ப ரும்புனமல கவகந்தணித்துத் தன் பசன்னியின்கண் மவத்தாற்
க ால நில்லாது ரக்கு பநஞ்மச யுமடகயமனத் தன்னருட்க
ணடக்கினாபனன் து கருத்து. தன்பறாழும் ினின்றும் யான ீங்காமமக்குக்
காரணமாகிய அருட்க பணன்மன மவத்தவபனனினு மமமயும். பமய்ப் ாடு:
அது. யன்: இரவுக் குறியும் கற்குறியும் விலக்கி வமரவுகடாதல். 261

விளக்கவுமர

17.12 இரவும் கலும் வரவுவிலக்கல் இரவும் கலும் வரவுவிலக்கல் என் து

இரவுடம் ட்டாள் க ான்று கல்வரவு விலக்கின கதாழி , நீ கல்வரின் அலர்மிகுதி
யாபனங்களுக்கு மிக்க ழி வந்பதய்தும்; இராவரின் எவ்வாற் றானு நின்மன
பயதிர்ப் டுதலருமமயாற் சிறிதும் யனில்மல; அதனால் நீ யிருப ாழுதும்
வரற் ாமலயல்மலபயன இரவும் கலும் வரவு விலக்காநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
17.12. இரவும் கலும்
வரபவாழி பகன்றது.

மமயார் கதலி வனத்து

வருக்மகப் ழம்விழுகதன்
எய்யா தயின்றிள மந்திகள்
கசாரும் இருஞ்சிலம் ா
பமய்யா அரியபத னம் லத்
தான்மதி யூர்பகாள்பவற் ின்
பமாய்யார் வளரிள கவங்மகப ான்
மாமலயின் முன்னினகவ. #919

இதன் ப ாருள்:
மம ஆர் கதலி வனத்து வருக்மகப் ழம் விழுகதன் இருளார்ந்த
வாமழக்காட்டின்கண் வருக்மகப் லாவின் ழம்விழுதலா னுண்டாகியகதமன;
இள மந்திகள் எய்யாது அயின்று கசாரும் இருஞ் சிலம் ா
இமளயமந்திகளறியாகத யுண்டு ின் களியாற் கசாரும் ப ரிய
சிலம்ம யுமடயாய்; மதி ஊர்பகாள் மதி நிரம் ாநின்றது; அம் லத்தான்
பவற் ின் அம் லத்தானுமடய இவ்பவற் ின்கண்; பமாய் ஆர் வளர்
இளகவங்மக ப ான் மாமலயின் முன்னின பசறிவார்ந்த வளராநின்ற விமளய
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 954

கவங்மககள் பூத்துப் ப ான்மாமலக ாலத் கதான்றின; பமய்யா அரியது என்

இனி பமய்யாக வுனக்கரிய தியாது! எ - று.
கதலிவனத்துண்டாகிய கதபனன்றதனாற் கதலிக்கனிபயாடு கூடுதல் ப ற்றாம்.
ஊர்ககாடல் குமறவின்றி மண்டலமாக பவாளி ரத்தல். அல்லதூஉம்
ரிகவடித்தபலனினுமமமயும். நின்மமலக்கண் விலங்குகளு
மித்தன்மமத்தாகிய கதமனக் குறியாதுண்டு இன்புறாநின்றனவாகலிற்
குறித்தவற்றினினக்கரிய தியாது இதுவன்கறா ருவமுபமன வமரவு யப் க்
கூறியவாறாயிற்று. மந்திககடருபமன் து ாடமாயின், கதமன யறியாதுண்டு
அதன் சுமவ மிகுதியாற் ின்னதமனத் கதர்ந்துணரு பமன்றுமரக்க. கவட்ட
ப ாருள் உள்ளத்து முற் ட்டுத் கதான்றுதலின், வமரமவ
முந்தியப ாருபளன்றாள். வமரதருகிளவி வமரயுங் கிளவி. பமய்ப் ாடு:
ப ருமிதம். யன்: வமரவுகடாதல். 262

விளக்கவுமர

17.13 காலங்கூறி வமரவுகடாதல் காலங்கூறி வமரவுகடாதல் என் து

இருப ாழுதும் வரவு விலக்கின கதாழி, மதி நிரம் ாநின்றது; கவங்மக
பூவாநின்றன; இனி நினக்கு வமரபவாடு வருதற்குக் காலமிதுபவனக் காலங்கூறி
வமரவு கடாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
17.13. முந்திய ப ாருமளச் சிந்மதயில் மவத்து
வமரதரு கிளவியில் பதரிய வுமரத்தது.

கதமாம் ப ாழிற்றில்மலச் சிற்றம்

லத்துவிண் கணார்வணங்க
நாமா தரிக்க நடம் யில்
கவாமனநண் ணாதவரின்
வாமாண் கமலபசல்ல நின்றார்
கிடந்தநம் அல்லல்கண்டால்
தாமா அறிகில ராயிபனன்
னாஞ்பசால்லுந் தன்மமககள. #920

இதன் ப ாருள்:
கதமாம் ப ாழில் தில்மலச் சிற்றம் லத்து கதமாம் ப ாழிமலயுமடய தில்மலச்
சிற்றம் லத்தின்கண்; விண்கணார் வணங்க நாம் ஆதரிக்க நடம் யில்கவாமன
நண்ணாதவரின் விண்கணார்வணங்கவும் நாம் விரும் வுங் கூத்மதச்
பசய்வாமனச் கசராதாமரப்க ால வருந்த; வாம் மாண்கமல பசல்ல நின்றார்
கிடந்த நம் அல்லல் கண்டால் அழகு மாட்சிமமப் ட்ட கமகமல கழலும்
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 955

வண்ணங் கண்டு தமலயளி பசய்யாது நின்றவர் ப ருகிக் கிடந்த

நம்மல்லமலக்கண்டால்; தாமா அறிகிலர் ஆயின் நம்மாற்
றமலயளிக்கப் டுவார் இவ்வாறு வருந்துதறகாபதன்று
தாமாகவறிகின்றிலராயின்; நாம் பசால்லும் தன்மமகள் என்
நாஞ்பசால்லுமியல்புகபளன்! எ - று.
வாமம் வாபமன விமடக் குமறந்து நின்றது. அலரான்வரு நாணிமனயுங்,
காணாமமயான் வருமாற்றாமமமயயும் ற்றிக் கிடந்த நம்மல்லபலன்றாள்.
ஒத்தபதாவ்வா பதன் தமன ஒத்து பமாவ்வாம பலனத் திரிக்க. அஃதாவது
இராவருதலுடம் ட்டாள் க ான்று கல்வார பலன்றலும், கல்வருத
லுடம் ட்டாள் க ான்று இராவார பலன்றலும், ின் இருப ாழுமதயு மறுத்தலும்.
263

விளக்கவுமர

17.14 கூறுவிக்குற்றல் கூறுவிக்குற்றல் என் து காலங் கூறி வமரவு கடாவவும்

வமரவுடம் டாமமயின் அவடன்மனக் பகாண்கட கூறுவிப் ாளாக, அலரான்
வருநாணிமனயுங் காணாமமயான் வருமாற் றாமமமயயும் ற்றிக் கிடந்த
நம்மல்லமல நம்மாற் றமலயளிக் கப் டுவார் இவ்வாறு வருந்துத றகாபதனத்
தாமாகவறி கின்றிலராயின் நாஞ்பசால்லுந் தன்மமகபளன்கனாபவனப் புலந்து ,
நீயாகிலுஞ்பசன்று கூபறன் து குறிப் ாற்கறான்றத் தமலமகன்
வமரவுடம் டாமமமயத் கதாழி தமலமகட்குக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
17.14. ஒத்த பதாவ்வா துமரத்த கதாழி
பகாத்தவிழ் ககாமதயாற் கூறுவிக் குற்றது.

வல்சியி பனண்கு வளர்புற்

றகழமல் கும்மிருள்வாய்ச்
பசல்வரி தன்றுமன் சிற்றம்
லவமரச் கசரலர்க ாற்
பகால்கரி சீயங் குறுகா
வமக ிடி தானிமடச்பசல்
கல்லத பரன்வந்த வாபறன்
வர்ப்ப றிற் கார்மயிகல. #921

இதன் ப ாருள்:
கார் மயிகல கார்காலத்து மயிமல பயாப் ாய்; சிற்றம் லவமரச் கசரலர் க ால்
சிற்றம் லவமரச் கசராதாமரப் க ால வருந்த; சீயம் பகால் கரி குறுகாவமக
ிடி தான் இமடச் பசல் கல்லதர் சீயங் பகால்கரிமயச் பசன்றமணயாத
 2.17.வமரவுமுடுக்கம் 956

வண்ணம் ிடி தானிரண்டற்கு மிமடகய பசன்று புகுங் கல்லதரின்கண்;

வந்தவாறு என் என் வர்ப் ப றின் நீர் வந்தவா பறங்ஙகனபயன்று
பசால்லுவாமரப் ப ற்கறமாயின்; வல்சியின் எண்கு வளர்புற்று அகழ மல்கும்
இருள்வாய் குரும் ியாகிய வுணவுகாரணமாகக் கரடி உயர்ந்த புற்மற
யகழாநிற் மிகாநின்ற விருளின்கண்; பசல்வு அரிதன்று மன் அவரிருந்த
வழிச்கசறலரிதன்று; பசன்கறமாயினும் அவ்வாறு பசால்லுவாரில்மல எ - று.
பசல்வரிபதன் து பசல்வுழிக்க பணன் துக ால பமய்யீற்றுடம் டுபமய்.
பசல்லபவன் து கமடக்குமறந்து நின்றபதனினுமமமயும். மன்: ஒழியிமசக்கண்
வந்தது. கல்லதர் கற்கண்ணதர். கல்லதரி பனன் து ாடமாயின்,
வந்தவாபறன்பனன ஒருபசால் வருவித் துமரக்க. ணிபமாழி
பமாழிந்பதன் தமன பமாழியபவனத் திரித்து, சிமறப்புறக்கிளவி
யாயிற்பறனபவாருபசால் வருவித்துமரக்க. சிமறப் புறக் கிளவி
யாயிற்பறனகவ, சிமறப்புற மாதல் குறித்தாளல்ல பளன் து ப ற்றாம்.
இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச் சார்ந்த விளிவரல். யன்: அது.
9; 264

விளக்கவுமர

17.15 பசலவுநிமனந்துமரத்தல் பசலவுநிமனந் துமரத்தல் என் து

வமரவுடம் டாமமயிற் கறாழி தமலமககனாடு புலந்து கூறக்ககட்டு,
அக்குறிப் றிந்து, இக்கல்லதரின்க ண ீர்வந்தவா பறன்கனாபவன்று வினவுவாமரப்
ப ற்கறமாயின் இத்தன்மமமயயுமடத்தாகிய மிக்க விருளின்கண்
யாமவருமழச்கசறலரிதன்று; பசன்கறமாயினும் அவ்வாறு பசால்வா
ரில்மலபயனத் தமலமகள் பசலவுநிமனந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
17.15. ாங்கி பநருங்கப் ணிபமாழி பமாழிந்து
கதங்கமழ் சிலம் ற்குச் சிமறப்புறக் கிளவி.

வாரிக் களிற்றின் மருப்புகு

முத்தம் வமரமகளிர்
கவரிக் களிக்கும் விழுமமல
நாட விரிதிமரயின்
நாரிக் களிக்கமர் நன்மாச்
சமடமுடி நம் ர்தில்மல
ஏரிக் களிக்கரு மஞ்மஞயிந்
நீர்மமபயன் பனய்துவகத. #922
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 957

இதன் ப ாருள்:
களிற்றின் மருப்பு உகு முத்தம் களிற்றின் மருப்புக்களினின்று முக்க
முத்துக்கமள; வமர மகளிர் கவரிக்கு வாரி அளிக்கும் விழுமமல நாட
வமரயின்வாழுமகளிர் கவரிக்கு விமலயாக முகந்துபகாடுக்குஞ் சிறந்த
மமலக்கணுண்டாகிய நாட்மடயுமடயாய்; விரி திமரயின் நாரிக்கு அளிக்க
அமர் விரியுந் திமரமயயுமடய யாறாகிய ப ண்ணிற்குக் பகாடுத்தற்குப்
ப ாருந்திய; நல் மாச் சமடமுடி நம் ர் தில்மல ஏர் இக்களிக் கரு மஞ்மஞ
நல்ல ப ரிய சமடமுடிமயயுமடய நம் ரது தில்மல யினுளளாகிய ஏமர
யுமடய இக்களிக் கரு மஞ்மஞமய பயாப் ாள்; இந்நீர்மம எய்துவதுஎன்
தன்றன்மமமய யிழந்து இத்தன்மமமய பயய்துவபதன்? நீயுமர எ - று.
மமலமயயுமடய நாபடனினுமமமயும். விரிதிமரயி பனன் து
அல்வழிச்சாரிமய. விரிதிமரமயயுமடய நாரிபயனினு மமமயும்.
நாரிக்களித்தம பரன் து ாடமாயின், நாரிக்களித்தலான் அவளமருஞ்சமட
பயன்றுமரக்க. களிக்கரு மஞ்மஞ களிமய யுமடய கரிய மஞ்மஞ.
அமணதற்கரிய களிற்றின் மருப் ினின்று முக்க முத்தத்தின தருமமமயக்
கருதாது தமக்கின் ஞ் பசய்யும் கவரிக்குக் பகாடுத்தாற் க ால, என்மனயரது
காவமல நீவி நின்வயத்தளாகிய விவளதருமம கருதாது நினக்கின் ஞ்
பசய்யுங் களபவாழுக்கங் காரணமாக இகழ்ந்து மதித்தாபயன உள்ளுமற
காண்க. பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. ; 265

விளக்கவுமர

17.16 ப ாலிவழிவுமரத்துவமரவுகடாதல் ப ாலிவழிவுமரத்து வமரவுகடாதல்

என் து தமலமகள் தன்மன பயதிர்ப் டலுற்று வருந்தாநின்றமம சிமறப்புறமாகக்
ககட்ட தமலமகன் குறியிமடவந்து நிற் , கதாழி பயதிர்ப் ட்டு , என்மனயரது
காவமல நீவி நின்வயத்தளாய் நின்று ப ாலிவழிந்து வருந்தா நின்றவமள நீ
வமரந்துபகாள்ளாது இவ்வாறிகழ்ந்து மதித்தற்குக் காரணபமன்கனாபவனத்
தமலமகளது ப ாலிவழிவு கூறி வமரவு கடாவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
17.16. வமரவு விரும்பு மன்னுயிர்ப் ாங்கி
விமரதரு குழலி பமலிவு மரத்தது.

2.18.வமரப ாருட் ிரிதல்

குமறவிற்குங் கல்விக்குஞ் பசல்விற்கும்
நின்குலத் திற்கும்வந்கதார்
நிமறவிற்கும் கமதகு நீதிக்கும்
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 958

ஏற் ின்அல் லால்நிமனயின்

இமறவிற் குலாவமர கயந்திவண்
தில்மலயன் ஏழ்ப ாழிலும்
உமறவிற் குலாநுத லாள்விமல
கயாபமய்ம்மம கயாதுநர்க்கக. #923

இதன் ப ாருள்:
குமறவிற்கும் வமரவுகவண்டி நீபயம் மாட்டுக் குமற யுமடமயயாய்
நிற்குமதனானும்; கல்விக்கும் கல்வி மிகுதியானும்; பசல்விற்கும் பசல்வானும்;
நின் குலத்திற்கும் தங்குலத்திற்ககற்ற நின்குலத்தானும்; வந்கதார் நிமறவிற்கும்
நீ விடுக்க வந்த சான்கறாரது நிமறவானும்; கமதகு நீதிக்கும் கமவுதற்குத் தகு
நீதியானும்; ஏற் ின் அல்லால் நின்வரமவ பயமகரற்றுக்பகாளி னல்லது விமல
கூறுவராயின்; நிமனயின் பமய்ம்மம ஓதுநர்க்கு ஆராயுமிடத்து பமய்ம்மம
பசால்லு வார்க்கு; உமற வில் குலா நுதலாள் ஏழ்ப ாழிலும் விமலகயா
விற்க ால வமளந்த நுதமல யுமடயாட்கு ஏழுலகும் விமலயாகமா! விமலக்
குமறயாம் எ-று.
இமற எல்லாப் ப ாருட்கு மிமறவன்; வில் குலா வமர ஏந்தி வில்லாகிய
வமளதமலயுமடய வமரமய கயந்துவான்; வண் தில்மலயன் வளவிய
தில்மலக்கண்ணான்; ஏழ்ப ாழிலும் அவனுமடய ஏழ்ப ாழிலுபமனக் கூட்டுக.
பசல்வு இருமுதுகுரவராற் பகாண்டாடப் டுதல். நிமறவு அறிகவாடுகூடிய
பவாழுக்கம். நீதி உள்ளப்ப ாருத்த முள்வழி மறாது பகாடுத்தல்.
உமறவிபலன் தற்கு உமறமயயுமடய வில்பலனினுமமமயும். 266

விளக்கவுமர

18.1 முமலவிமல கூறல் முமலவிமல கூறல் என் து வமரவு முடுக்கப் ட்ட

தமலமகன், யான் வமரபவாடு வருதற்கு நீ பசன்று அவமளயன் மாமர
முமலவிமல ககட் ாயாகபவன, எல்லாவற்றானு நின்வரமவ
எமகரற்றுக்பகாளினல்லது விமல கூறுவராயின் அவளுக்ககழுலகும்
விமலக ாதாபதனத் கதாழி முமலவிமல கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.1. 9; பகாமலகவற் கண்ணிக்கு
விமலயிமல பயன்றது.

வடுத்தன நீள்வகிர்க் கண்ணிபவண்

ணித்தில வாள்நமகக்குத்
பதாடுத்தன நீவிடுத் பதய்தத்
துணிபயன்மனத் தன்பதாழும் ிற்
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 959

டுத்தநன் நீள்கழ லீ சர்சிற்

றம் லந் தாம் ணியார்க்
கடுத்தன தாம்வரிற் ப ால்லா
திரவின்நின் னாரருகள. #924

இதன் ப ாருள்:
என்மனத் தன் பதாழும் ிற் டுத்த நல்நீள் கழல் ஈசர் சிற்றம் லம் என்மனத்
தன்னடிமமக்கட் டுவித்த நல்ல நீண்ட கழமலயுமடய வசரது
ீ சிற்றம் லத்மத;
தாம் ணியார்க்கு அடுத்தன தாம் வரின் தாம் ணியாதார்க்குத் தக்கனவாகிய
தீதுகள் உனக்கு வரக்கூடு மாயின்; இரவின் நின் ஆர் அருள் ப ால்லாது
இரவின் கணுண்டாகிய நின்னாரருள் எமக்குப் ப ால்லாது; அதனான், வடுத்தன
நீள் வகிர்க் கண்ணி பவண் நித்தில வாள் நமகக்கு வடுவனவாகிய நீண்ட
வகிர்க ாலுங் கண்மணயுமட யாளது தூய முத்துப் க ாலு பமாளிமய யுமடய
முறுவலுக்கு; பதாடுத்தன நீ விடுத்து எய்தத் துணி எமராற் பறாடுக்கப் ட்டன
வாகிய ப ாருள்கமள நீ வரவிட்டு வமரந்பதய்தத் துணிவாயாக எ - று.
நீள்வகிர்க் கண்ணியாகிய பவண்ணித்தில வாணமகக் பகன்றுமரப் ினு
மமமயும். பதாடுத்தன லவாக வகுக்கப் ட்டன. டுத்தன நீள்கழபலன் தூஉம்
ாடம். சிற்றம் லந்தாம் ணியார்க் கடுத்தன தாம் வருமகயாவது பகர்ப் ம்
வருமக. அடுத்தன தாம் வரிபனன் தற்கு நீ வரிபனமக்கடுத்தனதா முளவா
பமன்று ப ாருளுமரப் ாருமுளர். அடுத்தனதான் வரிபனன் து ாட மாயின்,
தாபனன் து அமசநிமல. இமவ இரண்டிற்கும் பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்:
அது. 267

விளக்கவுமர

18.2 வருமதுகூறி வமரவுடம் டுத்தல் வருமது கூறி வமரவுடம் டுத்தல் என் து

முமலவிமல கூறிய கதாழி, நீ வமரபவாடு வாராது இரவருள் பசய்யாநின்ற
விதுபகர்ப் த்துக் ககதுவானால் நம்பமல்லார்க்கும் ப ால்லா தாம் ; அது டாமல்
எமராற் பறாடுக்கப் ட்ட அருங்கலங்கமள விமரய வரவிட்டு அவமள
வமரந்பதய்துவாயாகபவன கமல் வருமிடுக்கண் கூறித் தமலமகமன
வமரவுடம் டுத்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.2. பதாடுத்தன விடுத்துத் கதாமககதாபளய்
திடுக்கண்ப ரி திரவரிபனன்றது.

குன்றங் கிமடயுங் கடந்துமர்

கூறும் நிதிபகாணர்ந்து
மின்றங் கிமடநும் மமயும்வந்து
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 960

கமவுவன் அம் லஞ்கசர்

மன்றங் கிமடமரு கதகம் ம்
வாஞ்சியம் அன்னப ான்மனச்
பசன்றங் கிமடபகாண்டு வாடா
வமகபசப்பு கதபமாழிகய. #925

இதன் ப ாருள்:
மின் தங்கு இமட மின்க ாலுமிமடமய யுமடயாய்; குன்றங் கிமடயும் கடந்து
இனிக் குன்றக்கிடப்புக்கமள யுமடய சுரத்மதயுங் கடந்துக ாய்; உமர் கூறும்
நிதி பகாணர்ந்து நுமர்பசால்லு நிதியத்மதத் கதடிக்பகாணர்ந்து; நும்மமயும்
வந்து கமவுவன் நும்மமயும் வந்து கமவுகவன்; கதபமாழிகய
கதபமாழியிமனயுமடயாய்; பசன்று நீ பசன்று; அம் லம் கசர் மன் தங்கு
அம் லத்மதச் கசர்ந்த மன்னன்றங்கும்; இமடமருது ஏகம் ம் வாஞ்சியம் அன்ன
ப ான்மன இமடமருது ஏகம் ம் வாஞ்சிய மாகிய இவற்மற பயாக்கும்
ப ான்மன; இமட பகாண்டு வாடா வமக இமடபகாண்டு வாடாத வண்ணம்;
அங்குச் பசப்பு அவ் விடத்துச் பசால்ல கவண்டுவன பசால்லுவாயாக எ - று.
குன்றக்கிமடபயன் து பமலிந்து நின்றபதனினுமமமயும். நும்வயி
பனன் தூஉம் ாடம். எண்ணப் ட்டவற்கறாடு டாது அம் லஞ் கசர்
மன்னபனனக் கறியவதனால், அம் லகம யவர்க்கிட மாதல் கூறினார்.
இமடபகாண் படன்புழி இமட காலம். பமய்ப் ாடு: அச்சத்மதச்சார்ந்த
ப ருமிதம். யன்: வமரப ாருட் ிரியுந் தமலமகன் ஆற்றுவித்தல். 268

விளக்கவுமர

18.3 வமரப ாருட் ிரிமவ யுமரபயனக் கூறல் வமரப ாருட் ிரிமவ யுமரபயனக்
கூறல் என் து கமல்வருமது கூறி வமரவுடம் டுத்தின கதாழிக்கு , யான் க ாய்
நுமர் கூறு நிதியமுந் கதடிக்பகாண்டு நும்மமயும் வந்து கமவுகவன் ; நீ பசன்று
அவள் வாடாத வண்ணம் யான் ிரிந்தமம கூறி
ஆற்றுவித்துக்பகாண்டிருப் ாயாகபவனத் தமலமகன் றான் வமரப ாருட்குப்
ிரிகின்றமம கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.3. ஆங்க வள்வயின் நீங்க லுற்றவன்
இன்னுயிர்த் கதாழிக்கு முன்னி பமாழிந்தது.

கககழ வமரயுமில் கலான்புலி

யூர்ப் யில் கிள்மளயன்ன
யாகழர் பமாழியா ளிரவரி
னும் கற் கசறிபயன்று
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 961

வாகழ பனனவிருக் கும்வரிக்

கண்ணிமய நீ வருட்டித்
தாகழ பனனவிமடக் கட்பசால்லி
கயகு தனிவள்ளகல. #926

இதன் ப ாருள்:
தனி வள்ளகல ஒப் ில்லாத வள்ளகல; ககழ் ஏவமரயும் இல்கலான் புலியூர்ப்
யில் கிள்மள அன்ன யாழ் ஏர் பமாழியாள் தனக்குவமமயாக
யாவமரயுமுமடயனல்லாதவனது புலியூர்க்கட் யிலுங் கிளிமயபயாக்கும்
யாகழாமசக ாலு பமாழிமயயுமடயாள்; இரவரினும் கல் கசறி என்று
இரவின ீவரினும் கற் ிரிந்து பசல்மவபயன்று அதமனகய யுட்பகாண்டு;
வாகழன் என இருக்கும் வரிக் கண்ணிமய நின்கனாடுகூடிய வப்ப ாழுதும்
யானுயிர்வாகழபனன்று நிமனந் திருக்கும் வரிக்கண்ணிமன யுமடயாமள;
வருட்டி இமடக்கண் தாகழன் என நீ பசால்லி ஏகு வசமாக்கிப் ப ற்றகதார்
பசவ்வியில் தாகழபனன்னும் உமர முன்னாக நின் ிரிமவ நீகய பசால்லி
கயகுவாயாக எ - று.
கிளி பமன்மமயும் பமன்பமாழியுமடமமயும் ற்றி, பமன் பமாழிமயயுமடயாட்
குவமமயாய் வந்தது. யாகழாமச பசவிக் கினிதாதல் ற்றி
பமாழிக்குவமமயாய் வந்தது. புலியூர்ப் யிலுபமாழியாபளனவிமயயும்.
வாகழபனன விருக்கு பமன் தமன முற்றாக்கி பமாழியாளிவ்வாறு பசய்யும்.
அவ்வரிக் கண்ணிமய பயன ஒரு சுட்டு வருவித்துமரப் ினுமமமயும். வருடி
வருட்டிபயன மிக்கு நின்றது. வாகழபனனவிருக்கு பமன்றதனான்,
இத்தன்மமத்தாகிய விவளது ிரிவாற்றாமமமய மறவாபதாழிய கவண்டு
பமன்றாளாம். இமடக்கபணன்றது இவ்பவாழுக்கத்தால் நினக்கு வருகமத
நிமனந்து ஆற்றாளாஞ் பசவ்விப ற்பறன்றவாறு. வடிக்கண்ணிமய
பயன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்: தமலமகள தாற்றாமம
யுணர்த்துதல்.269

விளக்கவுமர

18.4 நீகய கூபறன்றல் நீகய கூபறன்றல் என் து ிரிவறிவிப் க் கூறின

தமலமகனுக்கு, நீ யிரவுவரினும் கற் ிரிந்து பசல்மவபயன வுட்பகாண்டு
நின்பனாடு கூடிய வப்ப ாழுதும் யானுயிர்வாகழ பனன்று நிமனந்திருப் ாளுக்குத்
தாகழபனன்னு முமரமுன்னாக நின் ிரிமவ நீகய பசால்லிப் க ாவாயாகபவன
அவன் விமரயவருவது காரணமாகத் கதாழி தமலமகளது ிரிவாற்றாமம
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 962

18.4. காய்கதிர்கவகலாய் கனங்குமழயவட்கு

நீகயயுமர நின்பசலபவன்றது.

வருட்டின் திமகக்கும் வசிக்கின்

துளங்கும் மனமகிழ்ந்து
பதருட்டின் பதளியலள் பசப்பும்
வமகயில்மல சீரருக்கன்
குருட்டிற் புகச்பசற்ற ககான்புலி
யூர்குறு கார்மனம்க ான்
றிருட்டிற் புரிகுழ லாட்பகங்ங
கனபசால்லி கயகுவகன. #927

இதன் ப ாருள்:
வருட்டின் திமகக்கும் நுதலுந் கதாளு முதலாயினவற்மறத் மதவந்து ஒன்று
பசால்லக் குறிப்க னாயின் இஃபதன் கருதிச் பசய்கின்றாபனன்று
மயங்காநிற்கும்; வசிக்கின் துளங்கும் இன்பசால்லின் வசித்து ஒன்று
பசால்லலுறுகவனாயின் அக்குறிப் றிந்து உண்ணடுங்காநிற்கும்; பதருட்டின்
மன மகிழ்ந்து பதளியலள் இனி பவளிப் டப் ிரிவுணர்த்திப் ப ாருண்முடித்துக்
கடிதின் வருவபலன்று சூளுற்றுத் பதளிவிப்க னாயின் மன மகிழ்ந்து அதமனத்
கதறாள்; பசப்பும் வமக இல்மல இவ்வாபறாழிய அறிவிக்கும் வமக
கவறில்மல; அதனான், புரி குழலாட்கு எங்ஙன் பசால்லி ஏகுவன் சுருண்ட
குழமல யுமடயாட்குப் ிரிமவ எவ் வண்ணஞ் பசால்லிப் க ாகவன்!
ஒருவாற்றானுமரிது எ - று.
சீர் அருக்கன் குருட்டின் புகச் பசற்ற ககான் புலியூர் ப ருமமமயயுமடய
அருக்கன் குருடாகிய இழி ிறப் ிற் புகும் வண்ணம் அவமன பவகுண்ட
தமலவனது புலியூமர; குறுகார் மனம் க ான்று இருட்டின் புரிகுழல் அணுகாதார்
மனம் க ான்று இருட்டுதமலயுமடய புரிகுழபலனக் கூட்டுக.
வருடிபனன் து வருட்டிபனன நின்றது. ஏகுவகத பயன் தூ உம் ாடம்.
பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: வமரவு மாட்சிமமப் டுத்துதற்குப் ிரிதல். 270

விளக்கவுமர

18.5 பசால்லாகதகல் பசால்லாகதகல் என் து நீகயகூபறன்ற கதாழிக்கு ,

யாபனவ்வாறு கூறினும் அவள் ிரிவுடம் டாளாதலின் ஒருகாலும்
வமரந்துபகாள்மகயில்மல; யான் விமரய வரு கவன்; அவ்வளவும்
நீயாற்றுவித்துக் பகாண்டிருப் ாயாகபவனக் கூறித் தமலமகன் றமலமகளுக்குச்
பசால்லாது ிரியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 963

18.5. நிமரவமள வாட

உமரயா தகன்றது.

நல்லாய் நமக்குற்ற பதன்பனன்

றுமரக்ககன் நமர்பதாடுத்த
பவல்லா நிதியு முடன்விடுப்
ான்இமம கயாரிமறஞ்சும்
மல்லார் கழலழல் வண்ணர்வண்
தில்மல பதாழார்களல்லாற்
பசல்லா அழற்கட மின்றுபசன்
றார்நம் சிறந்தவகர. #928

இதன் ப ாருள்:
நம் சிறந்தவர் நமக்குச் சிறந்த அவர்; நமர் பதாடுத்த எல்லா நிதியும் உடன்
விடுப் ான் நமராற் பறாடுக்கப் ட்ட பவல்லா நிதியத்மதயும் ஒருங்கக
வரவிடுவான் கவண்டி; இமம கயார் இமறஞ்சும் மல் ஆர் கழல் அழல்
வண்ணர் வண் தில்மல இமமகயார் பசன்று வணங்கும் வளமார்ந்த
கழமலயுமடய அழல் வண்ணரது வளவிய தில்மலமய; பதாழார்கள் அல்லால்
பசல்லா அழல் கடம் இன்று பசன்றார் பதாழாதாரல்லது நம்க ால்வார்
பசல்லாத அழமலயுமடய சுரத்மத இன்று பசன்றார்; அதனான், நல்லாய்
நல்லாய்; நமக்கு உற்றது என்பனன்று உமரக்ககன் நமக்கு வந்ததமன
யாபதன்று பசால்லுகவன்! எ-று.
என்பனன் றுமரக்ககபனன்றதனான், பதாடுத்தது விடுப் ச் பசன்றாராகலின்
இன் பமன்க கனா? அழற்கடஞ் பசன்றமமயாற் றுன் பமன் க கனாபவனப்
ப ாதுப் டக் கூறுவாள் க ான்று, வமரவு காரணமாகப் ிரிந்தாராகலின் இது
நமக்கின் கம பயன்றாற்று வித்தாளாம். பதாழார்களல்லார் பசல்லா பவன்று
ாட கமாதுவாரு முளர். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: வமரவு நீட்டியாமம
யுணர்த்துதல். 271

விளக்கவுமர

18.6 ிரிந்தமம கூறல் ிரிந்தமம கூறல் என் து தமலமகன், முன்னின்று

ிரிவுணர்த்த மாட்டாமமயிற் பசால்லாது ிரியாநிற் , கதாழி பசன்று, நமராற்
பறாடுக்கப் ட்ட பவல்லா நிதியத்மதயும் ஒருங்கு வரவிட்டு நின்மன
வமரந்துபகாள்வானாக அழற்கட பநறிகய ப ாருள் கதடப் க ானான்; அப்க ாக்கு,
அழற்கடஞ் பசன்றமமயான் நமக்குத் துன் பமன்க கனா ? வமரவு காரணமாகப்
ிரிந்தானாதலின் நமக்கின் பமன்க கனாபவனப் ப ாதுப் டக் கூறி , வமரவு
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 964

காரணமாகப் ிரிந்தானாதலின், இது நமக்கின் கம பயனத் தமலமகள் வருந்தாமல்

அவன் ிரிந்தமம கூறா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.6. கதங்கமழ் குழலிக்குப்
ாங்கி கர்ந்தது.

அருந்தும் விடமணி யாம்மணி

கண்டன்மற் றண்டர்க்பகல்லாம்
மருந்து மமிர்தமு மாகுமுன்
கனான்தில்மல வாழ்த்தும்வள்ளல்
திருந்துங் கடன்பநறி பசல்லுமிவ்
வாறு சிமதக்குபமன்றால்
வருந்தும் மடபநஞ்ச கமபயன்ன
யாமினி வாழ்வமககய. #929

இதன் ப ாருள்:
அருந்தும் விடம் அணியாம் மணிகண்டன் உண்ணப் ட்ட நஞ்சநின்று
அலங்காரமாய நீலமணிக ாலுங் கண்டத்மத யுமடயவன்; அண்டர்க்கு எல்லாம்
மருந்தும் அமிர்தமும் ஆகும் முன்கனான் கதவர்க்பகல்லா முறுதி யக்கு
மருந்தும் இன்சுமவமயயுமடய வமிர்தமு மாகாநிற்கும் முன்கனான்; தில்மல
வாழ்த்தும்வள்ளல் அவனது தில்மலமய வாழ்த்தும் நம்வள்ளல்; திருந்தும் கடன்
பநறி பசல்லும் இவ்வாறு சிமதக்கும் என்றால் நமக்ககதம் யக்கு பமாழுக்க
பமாழிந்து குற்றந்தீர்ந் திருக்கு முமறமமயாகிய இந்பநறிமயச் பசல்கின்ற
இந்நீதி நம்மமக் பகடுக்குபமன்று நீகருதின்; வருந்தும் மட பநஞ்சகம
வருந்துகின்ற வறிவில்லாத பநஞ்சகம; யாம் இனி வாழ் வமக என்ன
யாமின்புற்று வாழுமு ாயம் கவறியாது! எ - று.
அருந்துபமன் து காலமயக்கம்; அருந்துதற்பறாழின் முடிவதன் முன்
நஞ்சங்கண்டத்து நிறுத்தப் ட் டணியாயிற்றாகலின், நிகழ்காலத்தாற்
கூறப் ட்டபதனினு மமமயும். மற்று: அமசநிமல. திருந்துங் கடபனறிபயன் து
தித்திக்குந் கதபனன் துக ால இத்தன்மமத்பதன்னு நிகழ்காலம் ட நின்றது.
திருந்துங் கடபனறிமயச் பசல்லுபமன்றும், களவாகிய விவ்வாற்மறச் சிமதக்கு
பமன்றும் முற்றாக அறுத்துமரப் ாருமுளர். 272

விளக்கவுமர

18.7 பநஞ்பசாடு கூறல் பநஞ்பசாடு கூறல் என் து ிரிந்தமம கூறக் ககட்டு

வருந்தா நின்ற பநஞ்சிற்கு, நமக்ககதம் யக்கு பமாழுக்க பமாழிந்து குற்றந் தீர்ந்த
முமறமமயாகிய பவாழுக்கத்துப் ிரிந்தவிது நம்மமக் பகடுக்குபமன்று நீ
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 965

கருதின், இது பவாழிய நமக்கின்புற்று வாழு மு ாயம் கவறுளகதா பவனத்

தமலமகள் பநஞ்சினது வருத்தந் தீரக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.7. கல்வமர நாடன் பசால்லா தகல
மின்பனாளி மருங்குல் தன்பனாளி தளர்ந்தது.

ஏர்ப் ின்மன கதாள்முன் மணந்தவன்

ஏத்த எழில்திகழுஞ்
சீர்ப்ப ான்மன பவன்ற பசறிகழ
கலான்தில்மலச் சூழ்ப ாழில்வாய்க்
கார்ப்புன்மன ப ான்னவிழ் முத்த
மணலிற் கலந்தகன்றார்
கதர்ப் ின்மனச் பசன்றபவன் பநஞ்பசன்
பகாலாமின்று பசய்கின்றகத. #930

இதன் ப ாருள்:
ஏர்ப் ின்மன கதாள் முன் மணந்தவன் ஏத்த அழமகயுமடய
ின்மனபயன்கின்ற கதவியுமடய கதாள்கமள முற்காலத்துக் கலந்த மாகயான்
நின்று ரவ; எழில் திகழும் சீர்ப் ப ான்மன பவன்ற பசறி கழகலான் தில்மலச்
சூழ்ப ாழில் வாய் எழில்விளங்குஞ் பசம்ப ான்மன பவன்ற
திருவடிகமளயுமடய வனது தில்மலக்கட் சூழ்ந்த ப ாழிலிடத்து; கார்ப் புன்மன
ப ான் அவிழ் முத்த மணலில் கரியபுன்மன ப ான் க ால மலராநின்ற
முத்துப்க ாலு மணமலயுமடய கதாரிடத்து; கலந்து அகன்றார் கூடி
நீங்கினவரது; கதர்ப் ின்மனச் பசன்றஎன் பநஞ்சு இன்று பசய்கின்றது
என்பகாலாம் கதர்ப் ின் பசன்றான் என்பனஞ்சம் இவ்விடத்தின்று
பசய்கின்றபதன்கனா! அறிகின்றிகலன்! எ - று.
ஏத்தபவழிறிகழுபமனவிமயயும். என்கனாடு நில்லாது அவர் கதர்ப் ின்க ான
பநஞ்சம் இன்பறன்மன வருத்துகின்ற விஃபதன்பனன்று பநஞ்பசாடு பநாந்து
கூறினாளாக வுமரப் ினு மமமயும். பசறிகழலும் முத்தமணலும்:
அன்பமாழித்பதாமக. கதய்கின்ற கதபயன் து ாடமாயின், அன்றவமர விடாது
பசன்ற பநஞ்சம், பசல்லாது ஈண்டிருக்கு பமன்மனப்க ால், இன்று கதய்கின்ற
பதன்பனன்று கூறினாளாகவுமரக்க. இமவ யிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு: அழுமக.
யன்: ஆற்றாமம நீங்குதல். 273

விளக்கவுமர

18.8 பநஞ்பசாடுவருந்தல் பநஞ்பசாடுவருந்தல் என் து ிரிந்தமம கூறக்ககட்ட

தமலமகள், அன்றவமர விடாது என்மனவிட்டு அவரது கதர்ப் ின் பசன்றபநஞ்சம்
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 966

இன்றுமவ்வாறு பசய்யாது என்மன வருத்தா நின்றபதனத் தன்பனஞ்பசாடு

வருந்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.8. பவற் ன் நீங்கப்
ப ாற்பு வாடியது.

கானமர் குன்றர் பசவியுற

வாங்கு கமணதுமணயா
மானமர் கநாக்கியர் கநாக்பகன
மான்நல் பதாமடமடக்கும்
வானமர் பவற் ர்வண் தில்மலயின்
மன்மன வணங்கலர்க ால்
கதனமர் பசால்லிபசல் லார்பசல்லல்
பசல்லல் திருநுதகல. #931

இதன் ப ாருள்:
கதன் அமர் பசால்லி கதமனப்ப ாருந்துஞ் பசால்மலயுமடயாய்; கான் அமர்
குன்றர் பசவி உற வாங்குகமண கானின்க ணமருங் குன்றவர்
பசவியுறுவண்ணம் வலித்த கமணமய; துமணயாம் மான் அமர் கநாக்கியர்
கநாக்பகன மான் நல்பதாமட மடக்கும் தாபமய்யக் குறித்தவற்றிகனாக்குந்
தந்துமணவியராகிய மாமனப்ப ாருந்திய கநாக்கத்மதயுமடயவரது
கநாக்ககாபடாக்கு பமன்று கருதி அம்மாமனக் குறித்த நல்ல பதாமடமய
மடக்கும்; வான் அமர் பவற் ர் பசல்லார் முகி றங்கும் பவற் ர்
பசல்கின்றாரல்லர்; வண் தில்மலயின் மன்மன வணங்கலர் க ால் வளவிய
தில்மலயின் மன்னமன வணங்காதாமரப் க ால; திருநுதல் திருநுதால்;
பசல்லல் பசல்லல் இன்னாமமமயயமடயாபதாழிவாய் எ - று.
பதாமடமடக்குபமன்னுஞ் பசாற்கள் இமயந்து ஒரு பசால்லாய்க் குன்றவ
பரன்னு பமழுவாய்க்குங் கமணமயபயன்னு மிரண்டாவதற்கும் முடி ாயின.
துமணயாபமன் து 'ஏவலிமளயர் தாய்' என் துக ால மயக்கமாய் நின்றது.
மானமர் கநாக்கியர் கநாக்பகன் தமன உறழ்வா லுவமமப் ாற் டுக்க. பகாமலத்
பதாழிலாளருந் தந்துமணவியகரா படாப் னவற்றிற்கு மிடர் பசய்யாத
பவற் ராதலின், நீ யிவ்வாறு வருந்த நீட்டியாபரன் து கருத்து. 274

விளக்கவுமர

18.9 வருத்தங்கண்டுமரத்தல் வருத்தங்கண்டுமரத்தல் என் து தமலமகள்

தன்பனஞ் பசாடுவருந்தாநிற் க் கண்ட கதாழி, இத் தன்மமத்தாகிய பவற் ராகலிற்
றாழாது விமரய வமரபவாடுவருவர்; ஆதலால் நீ
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 967

யின்னாமமமயயமடயாபதாழிவாயாக பவன்று அவள் வருத்தந் தீரக்

கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.9. அழலுறு ககாமதயின் விழுமுறு க மதமய
நீங்கல பரன்னப் ாங்கி கர்ந்தது.

மதுமலர்ச் கசாமலயும் வாய்மமயும்

அன்பும் மருவிபவங்கான்
கதுபமனப் க ாக்கும் நிதியின்
அருக்குமுன் னிக்கலுழ்ந்தால்
பநாதுமலர் கநாக்கபமார் மூன்றுமட
கயான்தில்மல கநாக்கலர்க ால்
இதுமலர்ப் ாமவக்பகன் கனாவந்த
வாபறன் கரந்திமழகய. #932

இதன் ப ாருள்:
மது மலர்ச்கசாமலயும் அவமரப் புதுவது கண்ணுற்ற மதுமலமரயுமடய
கசாமலமயயும்; வாய்மமயும் அன்று நின்னிற் ிரிகயன் ிரியினாற்கறபனன்று
கூறிய வஞ்சினத்தினது பமய்ம்மமமயயும்; அன்பும் வழிமுமறப ருகிய
வன்ம யும்; மருவி பவங்கான் கதுபமனப் க ாக்கும் நம்கமாடு மருவி மவத்துப்
ின் கதுபமன பவங்கானிற்க ாகிய க ாக்மகயும்; நிதியின் அருக்கும்-
க ாய்த்கதடு நிதியினது பசய்தற்கருமமமயயும்; முன்னிக் கலுழ்ந்தால்
நிமனந்து நீ கலுழ்ந்தால்; ஏந்திமழ ஏந்திழாய்; பநாதுமலர் ஏதிலர்;
மலர்ப் ாமவக்கு இது வந்தவாறு என்கனா என் ர் மலர்ப் ாமவயன்னாட்கு
இவ்கவறு ாடு வந்தவாபறன்கனா பவன்மறயுவறுவர்; அதனான ீயாற்றுவாயாக
எ - று.
கநாக்கம் ஓர் மூன்று உமடகயான் தில்மல கநாக்கலர் க ால் வந்தவாறு
என்கனா கண்கபளாருமூன்மறயுமடயவனது தில்மலமயக் கருதாதார்க ால
வந்தாவாபறன்கனாபவனக் கூட்டுக.
அன்பு வழிமுமறயாற் சுருங்காது கடிது சுருங்கிற்பறன்னுங் கருத்தாற்
கதுபமனப் க ாக்கு பமன்றாள். அருக்குபமன்றதனால் நீட்டித்தல் கருதினாளாம்.
வழி பயாழுகி யாற்றுவிக்ககவண்டு மளவாகலின், ஆற்றாமமக்கு
காரணமாகியவற்மற மிகுத்துக் கூறினாளாம். இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு:
இளிவரமலச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: தமலமகமள யாற்றுவித்தல். 275

விளக்கவுமர
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 968

18.10 வழிபயாழுகிவற்புறுத்தல் வழிபயாழுகி வற்புறுத்தல் என் து தமலமகளது

வருத்தங் கண்ட கதாழி, அவமள வழிபயாழுகியாற்றுவிக்ககவண்டு மளவாகலின் ,
ஆற்றாமமக்குக் காரணமாகியவற்மறக் கூறித் தானும் அவகளாடு வருத்தமுற்று ,
அதுகிடக்க, இம்மலர்ப் ாமவ மய யன்னாட்கு இவ்கவறு ாடு
வந்தாவாபறன்கனாபவன்று அயலவர் ஐயுறாநிற் ராதலான் நீ யாற்றகவண்டு
பமன்று அவள்வழி பயாழுகி வற்புறுத்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.10. சூழிருங் கூந்தமலத்
கதாழி பதருட்டியது.

வந்தாய் வமரயில் லாமயில்

முட்மட இமளயமந்தி
ந்தா டிரும்ப ாழிற் ல்வமர
நாடன் ண் க ாஇனிகத
பகாந்தார் நறுங்பகான்மறக் கூத்தன்பதன்
தில்மல பதாழார்குழுப்க ாற்
சிந்தா குலமுற்றுப் ற்றின்றி
மநயுந் திருவினர்க்கக. #933

இதன் ப ாருள்:
பகாந்தார் நறுங் பகான்மறக் கூத்தன் பதன் தில்மல பதாழார் குழுப்க ால்
பகாத்தார்ந்த நறிய பகான்மறமய யணிந்த கூத்தனது பதற்கின்கணுண்டாகிய
தில்மலமய வணங்காதாரது திரள்க ால; சிந்தாகுலம் உற்றுப் ற்று இன்றி
மநயும் திருவினர்க்கு மனக்கலக்கத்மதயுற்றுத் தமக்ககார் ற்றுக்ககாடின்றி
வருந்துந் திருவிமனயுமடயவர்க்கு; வந்து ஆய் வமர இல்லா மயில் முட்மட
பசன்றாராய்வாமர யுமடத்தல்லாத மயிலின் முட்மடமய; இமளய மந்தி
ந்தாடு இரும் ப ாழில் ல்வமர நாடன் ண்க ா இமளய மந்தி
ந்தாடிவிமளயாடும் ப ரிய ப ாழிமலயுமடய லவாகிய வமரகமள யுமடய
நாட்மட யுமடயவன தியல்க ா; இனிது இனிது எ - று.
மநயுந்திருவினர்க்பகன்றது மநயுந்துமணயா யிறந்து டா திருந்து
அவனளிப ற்ற ஞான்று இன்புறபவய்தும் நல்விமன யாட்டியர்க் பகன்றவாறு.
எனகவ, யானது ப றுமாறில்மல பயன்றாளாம். உற்றதாராய்ந்
கதாம்புவாரில்லாத மயிலினது முட்மடயால் ஈன்ற வருத்தமறியாத விளமந்தி,
மயிலின் வருத்தமும் முட்மடயின் பமன்மமயும் ாராது
ந்தாடுகின்றாற்க ாலக் காதலரான் வினவப் டாத என் காமத்மத நீ
யிஃதுற்றறியாமமயான் எனது வருத்தமும் காமத்தினது பமன்மமயும் ாராது,
இவ்வா றுமரக்கின்றாபயன உள்ளுமற வமகயாற் கறாழிமய பநருங்கி
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 969

வன்புமற பயதிரழிந்தவாறு கண்டுபகாள்க. அல்லதூஉம், வந்தாய் வர்

கதாழியாகவும், இளமந்தி தமலமகனாகவும், ந்தாடுதல் தமலமகளது வருத்தம்
ாராது தான் கவண்டியவா பறாழுகு மவனபதாழுக்கமாகவும் உமரப் ினு
மமமயும். திருவி பனற்கக பயன் து ாடமாயின், இவ்வாறு வன்கண்மம
கயனாய் வாழுந் திருமவயுமடகயற்பகன வுமரக்க. இதற்குத் திரு: ஆகுப யர்.
பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: அது. 276

விளக்கவுமர

18.11 வன்புமறபயதிரழிந்திரங்கல் வன்புமறபயதிரழிந்திரங்கல் என் து , வழிபயாழுகி

வற்புறுத்தின கதாழிகயாடு, தமலமகன் வமரவு நீடுதலாற் றமக்ககார்
ற்றுக்ககாடின்றி வருந்துந் திருவிமனயுமடயார்க்கு அவன் வமரவு மிகவுமினிது ;
யானாற்கறபனனத் தமலமகள் வன்புமற பயதிரழிந் திரங்காநிற்றல். அதற்கு
பசய்யுள்
18.11. வன்கமற கவகலான் வமரவு நீட
வன்புமற யழிந்தவள் மனமழுங் கியது.

பமாய்பயன் கதஇமழ பகாண்டவ

பனன்மனத்தன் பமாய்கழற்காட்
பசய்பயன் கதபசய் தவன்தில்மலச்
சூழ்கடற் கசர்ப் ர்பசால்லும்
ப ாய்பயன் கதகருத் தாயிற்
புரிகுழற் ப ாற்பறாடியாய்
பமய்பயன் கததுமற் றில்மலபகா
லாமிவ் வியலிடத்கத. #934

இதன் ப ாருள்:
பமாய் என் கத இமழ பகாண்டவன் வலிமமமய யுமடய என்புதமனகய
தனக்கணியாகக் பகாண்டவன்; என்மனத் தன் பமாய் கழற்கு ஆள் பசய்
என் கத பசய்தவன் என்மனத் தன்னுமடய வலிய திருவடிக் காட்பசய்பயன்று
பவளிப் ட்டுநின்று பசால்லுதமலகய பசய்தவன்; தில்மலச் சூழ்கடல் கசர்ப் ர்
பசால்லும் அவனது தில்மலவமரப் ினுண்டாகிய சூழ்ந்த கடமல யுமடத்தாகிய
கசர்ப்ம யுமடயவரது பசால்லும்; ப ாய் என் கத கருத்து ஆயின்
ப ாய்பயன் கத நினக்குக் கருத்தாயின்; புரிகுழல் ப ாற்பறாடியாய்
சுருண்டகுழமல யுமடய ப ாற்பறாடியாய்; இவ் வியல் இடத்து பமய் என் து
ஏதும் இல்மல பகாலாம் இவ்வுலகத்து பமய்பயன் து சிறிது மில்மலக ாலும்!
எ-று.
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 970

அரிமுதலாயினாபரன் ாகலின், பமாய்பயன்ப ன்றார். இழிந்தன

மகக்பகாள்வானாகலின், என்ம யணியாகவும் என்மன யடிமமயாகவுங்
பகாண்டாபனன் து கருத்து. பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. 277

விளக்கவுமர

18.12 வாய்மம கூறி வருத்தந் தணித்தல் வாய்மம கூறி வருத்தந் தணித்தல்

என் து வமரவு நீடு தலான் வன்புமற பயதிரழிந்து வருந்தாநின்ற தமலமகளுக்கு ,
அவர் பசான்ன வார்த்மத நினக்குப் ப ாய் பயன் கத கருத்தாயின் இவ் வுலகத்து
பமய்பயன் து சிறிதுமில்மலபயனத் கதாழி தமலமகனது வாய்மம கூறி , அவள்
வருத்தந் தணியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.12. கவற்றடங் கண்ணிமய
ஆற்று வித்தது.

மன்பசய்த முன்னாள் பமாழிவழிகய

அன்ன வாய்மமகண்டும்
என்பசய்த பநஞ்சும் நிமறயும்நில்
லாபவன தின்னுயிரும்
ப ான்பசய்த கமனியன் றில்மல
யுறாரிற் ப ாமறயரிதாம்
முன்பசய்த தீங்குபகால் காலத்து
நீர்மமபகால் பமாய்குழகல. #935

இதன் ப ாருள்: பமாய் குழகல பமாய்த்த குழமல யுமடயாய்; முன் நாள் மன்
பசய்த பமாழி வழிகய அன்ன வாய்மம கண்டும் முற்காலத்து மன்னன்
நமக்குதவிய பமாழியின் டிகய அத்தன்மமத் தாகிய பமய்ம்மமமயக்
கண்டுமவத்தும்; பநஞ்சும் நிமறயும் நில்லா- என்பனஞ்சமுநிமறயு
பமன்வமரயவாய் நிற்கின்றில; என் பசய்த இமவபயன்பசய்தன; எனது இன்
உயிரும் அதுகவயுமன்றி எனதினிய வுயிரும்; ப ான் பசய்த கமனியன் தில்மல
உறாரின் ப ாமற அரிதாம் ப ான்மனபயாத்த கமனிமய யுமடயவனது
தில்மலமய யுறாதாமரப்க ால வருத்தம் ப ாறுத்த லரிதாகா நின்றது; முன்
பசய்த தீங்கு பகால் இமவ யிவ்வாறாதற்குக் காரணம் யான் முன்பசய்த
தீவிமனகயா; காலத்து நீர்மம பகால் அன்றிப் ிரியுங் காலமல்லாத
விக்காலத்தி னியல்க ா? அறிகின்றிலன் எ-று.
பமாழிவழிகய கண்டுபமனவிமயயும். பநஞ்சநில்லாமம யாவது நம்மாட்டு
அவரதன்பு எத்தன்மமத்கதாபவன் மறயப் டுதல். நிமற நில்லாமமயாவது
ப ாறுத்தலருமமயான் அந்கநாய் புறத் தார்க்குப் புலனாதல். நில்லாபதன் து
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 971

ாடமாயிற் றனித்தனி கூட்டுக.

ப ான்பசய்த பவன்புழிச் பசய்தபவன் து உவமச் பசால். உயிர் துன்
முழத்தற்குக் காரணமாதலின், அதமனயுந் துன் மாக நிமனந்து இன்னுயிரும்
ப ாமறயரிதாபமன்றாள். பமய்ப் ாடு: மருட்மக. யன்: ஆற்றுவித்தல். 278

விளக்கவுமர

18.13 கதறாது புலம் ல் கதறாதுபுலம் ல் என் து தமலமகனது வாய்மமகூறி

வருத்தந் தணியாநின்ற கதாழிக்கு, யானவர் கூறிய பமாழியின் டிகய
பமய்ம்மமமயக்கண்டு மவத்தும், என்பனஞ்சமு நிமறயும் என்வயமாய்
நிற்கின்றன வில்மல; அதுகவயு மன்றி, என்னுயிரும் ப ாறுத்தற்கரிதாகாநின்றது.
இமவ யிவ்வாறாதற்குக் காரணம் யாபதன்றறிகின்றிகலபனனத் தான்
கறறாமமகூறிப் புலம் ாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.13. தீதறு கண்ணி கதற்றத் கதறாது
க ாதுறு குழலி புலம் ியது.

கருந்திமன கயாம் க் கடவுட்

ராவி நமர்கலிப் ச்
பசாரிந்தன பகாண்மூச் சுரந்ததன்
க ரரு ளால்பதாழும் ிற்
ரிந்பதமன யாண்டசிற் றம் லத்
தான் ரங் குன்றிற்றுன்றி
விரிந்தன காந்தள் பவருவரல்
காபரன பவள்வமளகய. #936

இதன் ப ாருள்:
பவள் வமள பவள்வமளமயயுமடயாய்; கருந்திமன ஓம் க் கடவுட் ராவி
நமர் கலிப் கரியதிமனமய கயாம் கவண்டிக் கடவுமளப் ராவி நமராரவாரிப் ;
பகாண்மூச் பசாரிந்தன அக்கடவுளாமணயாற் பகாண்மூக்கள் காலமன்றியு
நீமரச் பசாரிந்தன; காபரன அதமனக்காபரன்று கருதி; ரங் குன்றின் காந்தள்
துன்றி விரிந்தன இப் ரங்குன்றின்கட் காந்த பணருங்கி யலர்ந்தன; அதனான் நீ
காபரன் றஞ்சகவண்டா எ - று.
சுரந்ததன் க ரருளான் ப ாறுத்தற்கரிதாகச் சுரந்த தனது ப ரிய வருளான்;
பதாழும் ில் ரிந்து எமன ஆண்ட சிற்றம் லத்தான் ரங்குன்றின் அடிமமக்குத்
தகாதபவன்மனத் தன்னடிமமக்கண்கண கூட்டி நடுவுநிமலமமயின்றிப்
ரிந்தாண்ட சிற்றம் லத் தானது ரங்குன்றிபனனக் கூட்டுக.
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 972

கடவுண்மமழ கடவுளாற் றரப் ட்ட மமழ. பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்:

ஆற்றுவித்தல். 279

விளக்கவுமர

18.14 காலமமறத்துமரத்தல் காலமமறத்துமரத்தல் என் து கதறாமமகூறிப்

புலம் ா நின்ற தமலமகள், காந்தள் கருவுறக்கண்டு, இஃதவர் வரவுகுறித்த
காலபமன்று கலங்காநிற் , நம்முமடய மவயன்மார் திமனக்கதிர் காரணமாகக்
கடவுமளப் ராவ, அக்கடவுளதாமணயாற் கால மன்றியுங் கார் நீமரச்பசாரிய,
அதமனயறியாது, காலபமன்று இக்காந்தண் மலர்ந்தன; நீயதமனக் காலபமன்று
கலங்ககவண்டா பவனத் கதாழி, அவமள யாற்றுவித்தற்குக் கால மமறத்துக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.14. காந்தள் கருவுறக் கடவுண் மமழக்பகன்
கறந்திமழப் ாங்கி இனிதியம் ியது.

பவன்றவர் முப்புரஞ் சிற்றம்

லத்துள்நின் றாடும்பவள்ளிக்
குன்றவர் குன்றா அருள்தரக்
கூடினர் நம்மகன்று
பசன்றவர் தூதுபகால் கலாஇருந்
கதமமயுஞ் பசல்லல்பசப் ா
நின்றவர் தூதுபகால் கலாவந்து
கதான்றும் நிமரவமளகய. #937

இதன் ப ாருள்:
நிமர வமள நிமரவமளமயயுமடயாய்; வந்து கதான்றும் ஒரு தூதுவந்து
கதான்றாநின்றது; குன்றா அருள் தரக் கூடினர் நம் அகன்று பசன்றவர் தூது
பகால்கலா இது குன்றாத அருள்பகாணர்ந்துதர வந்துகூடிப் ின் னம்மமப்
ிரிந்துபசன்றவர் தூகதா; இருந்கதமமயும் பசல்லல் பசப் ா நின்றவர் தூது
பகால்கலா அன்றி அவர் ிரியவிருந்கதாமிடத்தும் இன்னாமமமயச் பசால்லா
நின்ற கவதிலார்தூகதா? அறிகயன் எ-று.
முப்புரம் பவன்றவர் முப்புரத்மத பவன்றவர்; சிற்றம் லத்துள் நின்று ஆடும்
பவள்ளிக் குன்றவர் சிற்றம் லத்தின்கணின்றாடும் பவள்ளிக்குன்மற
யுமடயவர்; குன்றா அருள் அவரது குன்றாத வருபளனக் கூட்டுக.
கூடினபரன் து ப யர் டநின்றபதனினு மமமயும். இருந் கதமமபயன்னு
மிரண்டாவது ஏழாவதன் ப ாருட்கண் வந்தது. இரண்டாவதாகயநின்று
இன்னாமமமயச் பசால்லாநின்றவபரன்னுந் பதாழிற்ப யகராடு
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 973

முடிந்தபதன் ாரு முளர். ஆங்பகாரு தூது ஏதிலார் தூது. பமய்ப் ாடு:

அச்சத்மதச் சார்ந்த மருட்மக. யன்: ஐயந்தீர்தல். 280

விளக்கவுமர

18.15 தூதுவரவுமரத்தல் தூதுவர வுமரத்தல் என் து காலமமறத்த கதாழி, ஒரு

தூது வந்து கதான்றாநின்றது; அஃதின்னார் தூபதன்று பதரியாபதனத்
தானின்புறகவாடு நின்று அவள் மனமகிழும் டி தமலமகளுக்குத்
தூதுவரவுமரயாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.15. ஆங்பகாரு தூதுவரப்
ாங்கிகண் டுமரத்தது.

வருவன பசல்வன தூதுகள்

ஏதில வான்புலியூர்
ஒருவன தன் ரின் இன் க்
கலவிகள் உள்ளுருகத்
தருவன பசய்பதன தாவிபகாண்
கடகிபயன் பநஞ்சிற்றம்மம
இருவின காதல கரதுபசய்
வானின் றிருக்கின்றகத. #938

இதன் ப ாருள்:
ஏதில தூதுகள் வருவன பசல்வன ஏதிலவாகிய தூதுகள் வருவன க ாவனவா
யிராநின்றன; வான் புலியூர் ஒருவனது அன் ரின் வாலிய
புலியூர்க்கணுளனாகிய ஒப் ில்லா தானது அன்ம யுமடயவமரப்க ால; உள்
உருகத் தருவன இன் க் கலவிகள் பசய்து யானின்புற வுள்ளுருகும் வண்ணந்
தரப் டுவன வாகிய இன் க்கலவிகமளமுன்பசய்து; எனது ஆவி பகாண்டு ஏகி
ின்பனனதாவிமயத் தாங்பகாண்டுக ாய்; என் பநஞ்சில் தம்மம இருவின
காதலர் என்பனஞ்சத்தின் கட்டம்மமயிருத்தின காதலர்; இன்று இருக்கின்றது
ஏது பசய்கவன் இன்றுவாளாவிருக்கின்றது ஏதுபசய்யக்கருதி? எ-று.
ஒருவனதன்பு ஒருவன்கணன்பு. உள்ளுருகத் தருவன பவன் தற்கு உள்ளுருகும்
வண்ணஞ் சிலவற்மறத் தருவனவாகிய கலவிபயன்றுமரப் ினு மமமயும்.
தன்பமய்யன் ர் க ால யானுமின்புற வுள்ளுருகுங் கலவிகமள முன்பசய்து
ின்பனன தாவி க ாயினாற்க ாலத் தாம் ிரிந்துக ாய் ஒருஞான்றுங்
கட்புலனாகாது யானிமனந்து வருந்தச் பசய்த காதலர் இன்று ஏது பசய்ய
விருக்கின்றாபரன கவறுபமாரு ப ாருகடான்றிய வாறு கண்டு பகாள்க. அயல்
- அயன்மம. பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. 281
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 974

விளக்கவுமர

18.16 தூதுகண்டழுங்கல் தூதுகண்டழுங்கல் என் து தூதுவரவுமரப் க் ககட்ட

தமலமகள் மனமகிழ்கவாடு நின்று, இஃதயலார் தூதாகலான் இமவ வருவன
பசல்வன வாகாநின்றன; காதலர்தூது இன்று வாராதிருக்கின்றது என்பசய்யக்கருதி
பயன்றறிகின்றிகல பனன்று ஏதிலார் தூதுகண் டழுங்காநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.16. அயலுற்ற தூதுவரக்
கயலுற்றகண்ணி மயலுற்றது.

கவயின பமன்கதாள் பமலிந்பதாளி

வாடி விழி ிறிதாய்ப்
ாயின கமகமல ண்மடயள்
அல்லள் வளச்பசவ்வி
ஆயின ஈசன் அமரர்க்
கமரன்சிற் றம் லத்தான்
கசயின தாட்சியிற் ட்டன
ளாம்இத் திருந்திமழகய. #939

இதன் ப ாருள்:
கவய் இன பமன்கறாள் பமலிந்து கவய்க் கினமாகிய பமன்கறாண்பமலிந்து;
ஒளி வாடி கதிர்ப்புவாடி; விழி ிறிதாய் விழி தன்னியல் ிழந்து கவறாய் ாயின
கமகமல ண்மடய ளல்லள்; ரந்த கமகமலமயயுமடயாள் ண்மடத்
தன்மமயளல்லாளாயினாள், அதனால், இத் திருந்திமழ இத்திருந் திமழ;
கசயினது ஆட்சியின் ட்டனளாம் கசயினதாட்சி யாகிய விடத்துப் ட்டாள்
க ாலும் எ - று.
வளச் பசவ்வி ஆயின ஈசன் திருகமனி வளத்தினது பசவ்வியாகிய வசன்;
ீ
அமரர்க்கு அமரன் கதவர்க்குத் கதவன்; சிற்றம் லத்தான் சிற்றம் லத்தின்
கண்ணான்; கசய் அவனுமடய கசபயனக்கூட்டுக.
ஒளிவாடி பயன் தூஉம், விழி ிறிதாபயன் தூஉம் சிமன விமனப் ாற் டும்.
ாயினகமகமல பயன்னுஞ் பசாற்கள் ஒரு பசான்ன ீர்மமப் டுதலின்,
ஆகுப யபரனப் டும். பசவ்வி கருகுதலும் பவளுக்குதலுமில்லாத நிறம். ஆட்சி
அவன தாமண யான் மக்களுக் கமணயலாகாத விடம். 282

விளக்கவுமர

18.17 பமலிவுகண்டு பசவிலிகூறல் பமலிவுகண்டு பசவிலிகூறல் என் து ஏதிலார்

தூதுகண் டழுங்காநின்ற தமலமகமளச் பசவிலி பயதிர்ப் ட்டு, அடியிற் பகாண்டு
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 975

முடிகாறுகநாக்கி, இவள் ண்மடத் தன்மமயளல்லள்; இவ்வாறு பமலிதற்குச்

கசயினதாட்சியிற் ட்டனள் க ாலுபமன்றறிகின்றிகல பனன்று அவளது
பமலிவுகண்டு கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.17. வண்டமர் புரிகுழ பலாண்படாடி பமலிய
வாடா நின்ற ககாடாய் கூறியது.

சுணங்குற்ற பகாங்மககள் சூதுற்

றிலபசால் பதளிவுற்றில
குணங்குற்றங் பகாள்ளும் ருவமு
றாள்குறு காவசுரர்
நிணங்குற்ற கவற்சிவன் சிற்றம்
லபநஞ் சுறாதவர்க ால்
அணங்குற்ற கநாயறி வுற்றுமர
யாடுமின் அன்மனயகர. #940

இதன் ப ாருள்:
சுணங்கு உற்ற பகாங்மககள் சூது உற்றில சுணங்மகப் ப ாருந்திய
பகாங்மககள் சூதின்றன்மமமயயுற்றன வில்மல; பசால் பதளிவு உற்றில
பசாற்கள் குதமலமம நீங்கி விளங்குதமலயுற்றனவில்மல; குணம் குற்றம்
பகாள்ளும் ருவம் உறாள் நன்மமயுந் தீமமயு மறியும் ப தும்ம ப் ருவத்மத
யிப்ப ாழுமதக்குறாள்; இவளிளமம இதுவாயிருந்தது அன்மனயகர; அன்மனமீ ர்
அணங்கு உற்ற கநாய் அறிவுற்று உமரயாடுமின்; இவ்வணங்குற்ற கநாமயத்
பதளியவறிந்து பசால்லுவராமின்
ீ எ - று.
குறுகா அசுரர் நிணம் குற்ற கவல் சிவன் சிற்றம் லம் பநஞ்சு உறாதவர் க ால்
அணங்குற்ற பசன்று கசராத வசுரருமடய நிணத்மதக் குற்ற
சூலகவமலயுமடய சிவனது சிற்றம் லத்மத பநஞ்சாலுறாதாமரப் க ால
அணங்குற்றபவனக் கூட்டுக.
இளமமகூறிய வதனாற் ிறிபதான்று சிந்திக்கப் ட்டா பளன் து கூறினாளாம்.
இமவ யிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு: மருட்மக. யன்: தமலமகட்குற்ற
துணர்த்தல். 283

விளக்கவுமர

18.18 கட்டுமவப் ித்தல் கட்டுமவப் ித்தல் என் து பமலிவுகண்ட பசவிலி , அவளது

ருவங்கூறி, இவ்வணங்குற்ற கநாமயத் பதரியவறிந்து பசால்லுமி பனனக்
கட்டுவித்திக் குமரத்துக் கட்டுமவப் ியா நிற்றல் அதற்குச் பசய்யுள்
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 976

18.18. மால்பகாண்ட கட்டுக்

கால் பகாண்டது.

மாட்டியன் கறபயம் வயிற்ப ரு

நாணினி மாக்குடிமா
சூட்டியன் கறநிற் கதாடிய
வாறிவ ளுள்ளபமல்லாங்
காட்டியன் கறநின்ற தில்மலத்பதால்
கலாமனக்கல் லாதவர்க ால்
வாட்டியன் கறர்குழ லார்பமாழி
யாதன வாய்திறந்கத. #941

இதன் ப ாருள்:
இவள் உள்ளம் ஓடியவாறு எல்லாம் காட்டி இவளுள்ளகமாடியவாறு
முழுமதயும் புலப் டுத்தி; அன்கற நின்ற தில்மலத் பதால்கலாமனக்
கல்லாதவர் க ால் வாட்டி அன்று பதாட்டு நின்ற தில்மலக்க ணுளனாகிய
மழகயாமனக் குருமுகத்தா லறியாதாமரப்க ால வருந்த நம்மம வாட்டி; ஏர்
குழலார் அன்று பமாழியாதன வாய் திறந்து அலர்தூற்றி அவ்கவர்குழலாராகிய
வயலார் அன்று பமாழியாத ழிமயயும் பவளிப் டச்பசால்லி; இனி எம் வயின்
ப ரு நாண் மாட்டி அன்கற இப்ப ாழு பதம்மிடத் துண்டாகிய ப ரு நாணிமன
மாள்வித்தல்லகவ; மாக் குடிமாசு ஊட்டி அன்கற நிற் து எம்ப ருங்குடிமயக்
குற்றப் டுத்தியல்லகவ இக்கட்டுவித்தி நிற் து! இனிபயன்பசய்தும்! எ - று.
மூள்வித்தற்கண் மூட்டிபயன நின்றவாறுக ால மாள்வித்தற் கண் மாட்டிபயன
நின்றது. தள்ளிபயன்னும் ப ாருள் ட நின்றபதன் ாருமுளர். நிற் பதன்றதமன
முன்மனயதகனாடுங் கூட்டுக. இவபளன்றது கட்டுவித்திமய பயன்று,
இவணிற் பதனக் கூட்டித் தமலமகள் கூற்றாக வுமரப் ினுமமமயும்.
தில்மலக்கணின்ற நாள் இந்நாபளன்றுணரலாகாமமயின், அன்கற
நின்றபவன்றார். பதய்வம் - கட்டுக்குரிய பதய்வம். பமய்ப் ாடு: இளிவரல்.
யன்: அறத்பதாடு நிற்றற் பகாருப் டுத்தல். 284

விளக்கவுமர

18.19 கலக்கமுற்றுநிற்றல் கலக்கமுற்று நிற்றல் என் து பசவிலி கட்டுமவப் ியா

நிற் , இவளுள்ள கமாடியவாறு முழுமதயும் புலப் டுத்தி, நம்மம வருத்தி, அயலார்
அன்று பமாழியாத ழிமயயும் பவளிப் டச் பசால்லி , எம்மிடத்துண்டாகிய
நாணிமனயுந்தள்ளி, எங்குடியி மனயுங் குற்றப் டுத்தியல்லகவ இக்கட்டுவித்தி
நிற்கப் புகுகின்ற பதனத் கதாழி கலக்கமுற்று நில்லாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 977

18.19. பதய்வத்தில் பதரியுபமன

எவ்வத்தின் பமலிவுற்றது.

குயிலிதன் கறபயன்ன லாஞ்பசால்லி

கூறன்சிற் றம் லத்தான்
இயலிதன் கறபயன்ன லாகா
இமறவிறற் கசய்கடவும்
மயிலிதன் கறபகாடி வாரணங்
காண்கவன் சூர்தடிந்த
அயிலிதன் கறயிதன் கறபநல்லிற்
கறான்று மவன்வடிகவ. #942

இதன் ப ாருள்:
இது குயில் அன்கற என்னலாம் பசால்லி கூறன் இது குயிகலாமசயாபமன்று
பசால்லலாகுஞ் பசால்மல யுமடயாளது கூற்மறயுமடயான்; சிற்றம் லத்தான்
சிற்றம் லத்தின் கண்ணான்; இயல் இது அன்கற என்னல் ஆகா இமற அவனது
தன்மம யிதுவாபமன்று கூறமுடியாத விமறவன்; விறல் கசய் கடவும் மயில்
இது அன்கற அவனுமடய விறமலயுமடய கசயூரு மயிலிது வல்லகவ; பகாடி
வாரணம் காண்க அதுகவயுமன்றி, அவன் பகாடிக்கணுளதாகிய ககாழிமயயும்
எல்லீ ருங் காண்க; வன் சூர் தடிந்த அயில் இது அன்கற அதுகவயுமன்றி,
வலியனாகிய சூமரக்குமறத்த அயில்தானிது வல்லகவ? இமவபயல்லாஞ்
பசால்லுகின்றபதன்; பநல்லில் கதான்றும் அவன் வடிவு இப் ரப் ிய
பநல்லிக்கண்வந்து கதான்றுகின்றது அவனதுருவமாம்; இது அன்கற
இதுவல்லகவ? காண்மின் எ - று.
முருகபனனகவ, முருகணங்கினாபளன்று கூறினாளாம். சூர் மாமரமாய்
நின்றமமயாற் றடிந்தபவன்றாள். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன் தன் கரும
முற்றுதல். கட்டுவித்திமய வினவ, அவளறியாதாள் க ால இக்கருமமுடித்தற்
ப ாருட்டிவ்வமக பசான்னாள். என்மன? வமரப ாருட்குத் தமலமகன் க ாக,
அவன் வரவு நீட்டித்தலான், இவளதாற்றாமமயானுண்டாகிய கநாமய
முருகனால் வந்த பதன்றிவள் கூறலாகமா? இஃதங்ஙனமாயிற்
குறிபயன் தமனத்தும் ப ாய்கயயாபமன் து கடா. அதற்கு விமட: குறியும்
ப ாய்யன்று: இவளும் ப ாய் கூறினாளல்லள்: அஃபதங்ஙனபமனின்:-
குறி ார்க்கச் பசன்றிருக்கும்க ாழுகத பதய்வ முன்னிமலயாகக்
பகாண்டிருத்தலான், அத்பதய்வத்தின் பவளிப் ாட்டாகன தமலமகனுடன்
புணர்ச்சியுண்மமமய யறிந்தாள்.
இவளிங்ஙன மறிந்தாபளன் தமன நாமறிந்த வாறியாதினா பலனின், இக்கள
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 978

பவாழுக்கந் பதய்வமிமடநிற் ப் ான்மம வழிகயாடி நடக்கு

பமாழுக்கமாதலானும், சிற்றம் லத்தானியல்பு பதரிந்திராகத பயன்றிவள்
பசால்லுதலானும் அறிந்தாம், இப் டி வருபமாழுக்கம்
அகத்தமிபழாழுக்கபமன் தமன முதுப ண்டீரு மறிந்துக ாதுமகயானும்,
இவளுமரக்கின்றுழி முதுப ண்டீமர முககநாக்கிகய சிற்றம் லத்தானியல்பு
பதரியாபதன வுமரத்தாள், அவரு மக்கருத்கத ற்றியும் அதமனயுணர்ந்தார்,
இக்கருத்தினாலு நாமறியப் ட்டது, இனியயலாமரயுஞ் சுற்றத்தாமரயும்
நீக்ககவண்டுமகயாலும், இக்களபவாழுக்க முடியுமிடத்து கவலமனக்
கூவுமகயும், பவறித்பதாழில் பகாள்மகயும், அவ்பவறித்பதாழிமல யறத்பதாடு
நின்று விலக்குமக யும், அகத்தமிழிலக்கண மாமகயின், முருகணங் பகன்கற
கூறப் ட் டது. கூறியவாறாவது: குறிக்கிலக்கணம் பநன் மூன்று மிரண்டு
பமான்றும் டுமக. அஃதாவது அடியுங் பகாடியு முவமகயும். இதனில்,
அடியாவது மயில், பகாடியாவது ககாழி, உவமகயாவது கவல். ஆதலான்
முருகணங்பகனகவ கூறப் ட்டபதனவறிக. 285

விளக்கவுமர

18.20 கட்டுவித்திகூறல் கட்டுவித்தி கூறல் என் து கதாழி கலக்கமுற்று நில்லா

நிற் , இருவமரயு நன்மமயாகக் கூட்டுவித்த பதய்வம் புறத்தார்க் கிவ் பவாழுக்கம்
புலப் டாமல் தானிட்ட பநல்லின்கண் முருகணங்கு காட்ட, இதமன பயல்லீ ருங்
காண்மின்; இவளுக்கு முருகணங் பகாழியப் ிறிபதான்று மில்மலபயனக்
கட்டுவித்தி பநற்குறி காட்டிக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.20. கட்டு வித்தி
விட்டு மரத்தது.

கவலன் புகுந்து பவறியா

டுகபவண் மறியறுக்க
காலன் புகுந்தவி யக்கழல்
மவத்பதழில் தில்மலநின்ற
கமலன் புகுந்பதன்கண் நின்றா
னிருந்தபவண் காடமனய
ாலன் புகுந்திப் ரிசினின்
நிற் ித்த ண் ினுக்கக. #943

இதன் ப ாருள்:
காலன் புகுந்து அவிய கழல் மவத்து எழில் தில்மலநின்ற கமலன்
தன்மனயமடந்த அந்தணமன ஏதஞ் பசய்யக்குறித்து அவ்விடத்துப் புகுந்த
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 979

காலன் வலிபகட ஒரு கழமல மவத்து எழிமல யுமடய தில்மலக்க ணின்ற

எல்லாப் ப ாருட்கு கமலாயுள்ளான்; புகுந்து என்கண் நின்றான் புகுந் தணியனா
பயன்னிடத்து நின்றவன்; இருந்த பவண்காடு அமனய ாலன் புகுந்து-
அவனிருந்த பவண்காட்மட பயாக்கும் இப் ிள்மள இக்குடியிற் ிறந்து; இப்
ரிசினின் நிற் ித்த ண் ினுக்கு பவறியாடு வித்தலாகிய
இம்முமறமமக்கபணம்மம நிற் ித்த ண் ால்; கவலன் புகுந்து பவறி ஆடுக
கவலன ீண்டுப் புகுந்து பவறியாடுவானாக; பவண்மறி அறுக்க லியாக பவள்ளிய
மறிமயயு மறுக்க எ - று.
பவறியாடுதகலயன்றி இதுவுந் தகாபதன்னுங் கருத்தால், மறியறுக்க பவனப்
ிரித்துக் கூறினாளாம். கழல் மவத்பதன்றாள், எளிதாகச் பசய்தலான்.
ாலபனன்னும் ான்மயக்கம் அதிகாரப் புறனமடயாற் பகாள்க. ரிசினி
னிற் ித்தபவன்புழி ஐந்தாவது ஏழாவதன் ப ாருட் கண் வந்து, சிறு ான்மம
இன்சாரிமய ப ற்று நின்றது. ஏழாவதற்கு இன்பனன் கதாருருபு புறனமடயாற்
பகாள்ளினுமமமயும். பமய்ப் ாடு: இளி வரல். யன்: தமலமகளது கவறு ாடு
நீக்குதல். 286

விளக்கவுமர

18.21 கவலமனயமழத்தல் கவலமன யமழத்தல் என் து கட்டுவித்தி

முருகணங்பகன்று கூறக்ககட்டு, இப் ால னிக்குடியின்கட் ிறந்து நம்மமயிவ்வாறு
நிற் ித்த ண் ினுக்கு கவலன் புகுந்து பவறியு மாடுக; அதன்கமன் மறியு
மறுக்கபவனத் தாயர் கவலமன யமழயா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.21. பவறியாடிய கவலமனக்கூஉய்
பநறியார்குழலி தாயர்நின்றது.

அயர்ந்தும் பவறிமறி ஆவி

பசகுத்தும் விளர்ப் யலார்
ப யர்ந்தும் ஒழியா விடிபனன்மன
க சுவ க ர்ந்திருவர்
உயர்ந்தும் ணிந்தும் உணரான
தம் லம் உன்னலரின்
துயர்ந்தும் ிறிதி பனாழியிபனன்
ஆதுந் துமறவனுக்கக. #944

இதன் ப ாருள்:
பவறி அயர்ந்தும் மறி ஆவி பசகுத்தும் ப யர்ந்தும் விளர்ப்பு ஒழியாவிடின்
பவறிமய விரும் ியாடியும் மறியின தாவிமயக்பகடுத்தும் ின்னு நிறகவறு ா
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 980

படாழியா தாயின்; அயலார் க சுவ என்மன அயலார் கூறுவனபவன்னாம்;

ிறிதின் ஒழியின் பவறியாட்டாகிய ிறிதினால் இவ்விளர்ப் ப ாழியுமாயின்;
துயர்ந்தும் துமறவனுக்கு என் ஆதும் துயர முற்றும் அத்துமறவனுக்கு
நாபமன்னாதும்! இருவாற்றானு முயிர்வாழ்த லரிது எ-று.
இருவர் க ர்ந்து உயர்ந்தும் ணிந்தும் உணரானது அம் லம் உன்னலரின்
துயர்ந்தும் யான்றமலவன் யான்றமலவபனன்று தம்முண் மாறு ட்ட ிரமனு
மாலுமாகிய விருவர் அந்நிமலமம யினின்றும் ப யர்ந்து தழற் ிழம் ாகிய
தன்வடிமவ யறியலுற்று ஆகாயத்தின் கமற் பசன்றுயர்ந்தும்
நிலத்தின்கீ ழ்ப்புக்குத் தாழ்ந்தும் அறியப் டாதவன தம் லத்மத
நிமனயாதாமரப்க ாலத் துயரமுற்று பமனக்கூட்டுக.
மறியறுத்தற்கு முன்னுமரத்ததுமரக்க. ப யர்ந்து பமன பமலிந்து நின்றது.
உணராபனன்றது பசயப் டுப ாருட்கண் வந்தது. தன்மனப் ிரிதல், துன் மாய்
இன்றியமமயாத யாம் இத்தன்மமய மாகவும், அளிக்கின்றிலபனனவுட்பகாண்டு,
அவமன நாம் முன்னம் பநருங்கமுயங்கு மன் ாமாபறல்லாம் இன்பறன்னா
பமன்னுங் கருத்தால், என்னாது பமன்றாள். ிறிதுபமாழியிபனன் து ாட
மாயின், பவறியினாற்றணி யாதாதலின் இந்கநாய் ிறிபதன்று ிறர்
பமாழியிபனன்றுமரக்க. பமய்ப் ாடு: அச்சத்மதச் சார்ந்த மருட்மக. யன்:
தமலமகள் தன்பனஞ்பசாடு பசால்லி யாற்றுதல்.287

விளக்கவுமர

18.22 இன்னபலய்தல் இன்னபலய்தல் என் து பவறியாடுதற்குத் தாயர் கவலமன

யமழப் க் ககட்ட தமலமகள், இருவாற்றானும் நமக்குயிர்வாழு
பநறியில்மலபயனத் தன்னுள்கள கூறி, இன்ன பலய்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.22. ஆடிய பவறியிற் கூடுவ தறியாது
நன்னறுங் ககாமத இன்ன பலய்தியது.

பசன்றார் திருத்திய பசல்லல்நின்

றார்கள் சிமதப் பரன்றால்
நன்றா வழகிதன் கறயிமற
தில்மல பதாழாரின்மநந்தும்
ஒன்றா மிவட்கு பமாழிதல்கில்
கலன்பமாழி யாதுமுய்கயன்
குன்றார் துமறவர்க் குறுகவன்
உமரப் னிக் கூர்மமறகய. #945
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 981

இதன் ப ாருள்:
இமற தில்மல பதாழாரின் மநந்தும் - இமறவனது தில்மலமயத்
பதாழாதாமரப்க ால வருந்தியும்; ஒன்றாம் இவட்கும் பமாழிதல்கில்கலன்
நாணினா பலன்கனா படான்றாயிருக்கும் என்கறாழியாகிய விவட்கு பமாழிய
மாட்டுகிகலன்; பமாழியாதும் உய்கயன் பமாழியாபதாழிந்தாலும் கவகறாராற்றா
னுயிர்வாகழன், ஆயினும், குன்று ஆர் துமறவர்க்கு உறுகவன் இனி
மணற்குன்றுகளார்ந்த துமறமயயுமடயவர்க்குச் சிறந்தயான்; இக்கூர் மமற
உமரப் ன் இம்மிக்க மமறமய யிவட்குமரப்க ன்; பசன்றார் திருத்திய பசல்லல்
சிமதப் ர் நின்றார் கள் என்றால் புணர்ந்துக ாயினார் மிகவுமுண்டாக்கிய இந்
கநாமயத்தீர்ப் ர் முருகனாகப் ிறராக இதற்கியாது மிமய ிலாதார் சிலராயின்;
நன்றா அழகிது அன்கற இது ப ரிது மழகிது எ-று.
நன்றாவழகிதன்கறபயன் து குறிப்புநிமல. குன்றார் துமறவர்க்
குறுகவபனன்றவதனால், நாண்டுறந்தும் மமறயுமரத் தற்குக் காரணங்
கூறினாளாம். இந்கநாமய கயதிலார் சிமதப் விகடன், மமறயுமரத்தாயினும்
பவறிவிலக்குகவபனன்னுங் கருத்தால், நன்றா வழகிதன்கற பயன்றாள்.
மயறருபமன - வருத்த நமக்குண்டாபமன. பமய்ப் ாடு: இளிவரமலச்சார்ந்த
நமக. யன்: பவறிவிலக்குதற் பகாருப் டுதல். 288

விளக்கவுமர

18.23 பவறிவிலக்குவிக்க நிமனதல் பவறிவிலக்குவிக்க நிமனதல் என் து

இருவாற்றானு நமக்குயிர்வாழு பநறியில்மல யாதலாற் றுமறவற்குற்ற கநாமயப்
ிறர் சிமதக்கப் டின், நாண்டுறந்தும் பவறிவிலக்குவிப் பனனத் தமலமகள்
கதாழிமயக்பகாண்டு பவறிவிலக்குவிக்க நிமனயாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.23. அயறருபவறியின் மயறருபமன
விலக்கலுற்ற குலக்பகாடிநிமனந்தது.

யாயுந் பதறுக அயலவ

கரசுக ஊர்நகுக
நீயும் முனிக நிகழ்ந்தது
கூறுவ பலன்னுமடய
வாயும் மனமும் ிரியா
இமறதில்மல வாழ்த்துநர்க ால்
தூயன் நினக்குக் கடுஞ்சூள்
தருவன் சுடர்க்குமழகய. #946
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 982

இதன் ப ாருள்:
சுடர்க் குமழ சுடர்க்குமழமயயுமடயாய்; என்னுமடய வாயும் மனமும் ிரியா
இமற தில்மல வாழ்த்துநர் க ால் தூயன் எனதுவாமயயு மனத்மதயும்
ிரியாத விமறவனது தில்மலமய வாழ்த்துவாமரப்க ாலத் தூகயன்; நினக்குக்
கடுஞ் சூள் தருவன் நீகதறாயாயின் நினக்குக்கடிய குளுறமவயுந் தருகவன்;
அயலவர் ஏசுக அயலாகரசுக; ஊர் நகுக ஊர் நகுவதாக; யாயுந் பதறுக
அவற்றின்கமகல யாயும் பவகுள்வாளாக; நீயும்முனிக அதுகவயுமன்றி
நீயுபமன்மன முனிவாயாக; நிகழ்ந்தது கூறுவல் புகுந்ததமன யான் கூறுகவன்;
ககட் ாயாக எ-று.
தூகயபனன்றது தீங்குகரந்த வுள்ளத்கதனல்கலபனன்றவாறு. தூயபனனக்
பகன் து ாடமாயின், எனக்கியான்றூகய பனன்றுமரக்க. அறத்பதாடுநின்ற -
அறத்பதாடுகூடிநின்ற. பவரீஇ யுமரத்தபதன விமயயும். அலங்காரம்:
ரியாயம்; ப ாருண்முரணு மாம். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: அறத்பதாடு
நிற்றல். 289

விளக்கவுமர

18.24 அறத்பதாடுநிற்றமலயுமரத்தல் அறத்பதாடு நிற்றமலயுமரத்தல் என் து

நாண்டுறந்தும் மமறயுமரத்தும் பவறிவிலக்குவிக்க நிமனயாநின்ற தமலமகள் ,
கமலறத்பதாடு நிற் ாளாக, அயலாகரசுக; ஊர்நகுக; அதுகவயு மன்றி,
யாயும்பவகுள்வளாக, அதன்கமல் நீயுபமன்மன முனிவாயாக; நீ கதறாயாகிற்
சூளுற்றுத்தருகவன்; யான் பசால்லு கின்ற விதமனக் ககட் ாயாக எனத்
கதாழிக்குக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.24. பவறித்தமல பவரீஇ பவருவரு கதாழிக்
கறத்பதாடு நின்ற ஆயிமழ யுமரத்தது.

வண்டலுற் கறபமங்கண் வந்பதாரு

கதான்றல் வரிவமளயீர்
உண்டலுற் கறபமன்று நின்றபதார்
க ாழ்துமட யான்புலியூர்க்
பகாண்டலுற் கறறுங் கடல்வர
எம்முயிர் பகாண்டுதந்து
கண்டலுற் கறர்நின்ற கசரிச்பசன்
றாபனார் கழலவகன. #947

இதன் ப ாருள்:
வண்டல் உற்கறம் எங்கண் விமளயாட்மடப் ப ாருந்திகனமாகிய பவம்மிடத்து;
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 983

ஒரு கதான்றல் ஒருகதான்றல்; வரி வமளயீர் உண்டல் உற்கறம் என்று வந்து

நின்றது ஓர் க ாழ்து வரிவமளமய யுமடயீர் நும்வண்டல் மமனக்கு
விருந்தாய் நாமுண்ணத் கருதிகனாபமன்று பசால்லிவந்து நின்றகதார்
ப ாழுதின்கண்; உமடயான் புலியூர்க் பகாண்டல் உற்று ஏறும் கடல் வர
உமடயானது புலியூர்வமரப் ிற் கீ ழ்காற்று மிகுதலாற் கமர கமகலவந்கதறுங்
கடல் எம்கமல்வர; எம் உயிர் பகாண்டு தந்து அதன்கணழுந்தாமல் எம்முயிமரக்
மகக்பகாண்டு எமக்குத்தந்து; ஒர் கழலவன் கண்டல் உற்று ஏர் நின்ற கசரிச்
பசன்றான் அவ்பவாரு கழலவன் கண்டலாகிய மரமிக்கு அழகுநின்ற
அச்கசரியின்கட் பசன்றான்; இனித் தக்கது பசய்வாயாக எ - று.
வண்டலுற்கறமங்கபணன் து ாடமாயின், அங்க பணன் தமன ஏழாம்
கவற்றுமமப் ப ாருள் ட நின்றகதா ரிமடச்பசால்லாக வுமரக்க. புலியூர்க்
கடபலன விமயயும். கதரிற் பசன்றாபனன் து ாடமாயின், நம்மமக் காண்டல்
விரும் ித் கதர்கமகலறிச் பசன்றாபனன்றுமரக்க. கதரிபனன் து கருவிப்
ப ாருட்கண் வந்த மவந்தாமுருப னினு மமமயும். இதற்குக் காண்ட
லுற்பறன் து குறுகி நின்றது. கதான்றல் கழலவன் என்றதனால், அவனது
ப ருமமயும், எம்முயிர் பகாண்டு தந்பதன்றதனால் பமய்யுறவுங் கூறினாளாம்.
பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. 290

விளக்கவுமர

18.25 அறத்பதாடு நிற்றல் அறத்பதாடு நிற்றல் என் து அறத்பதாடு நிற் ாளாக

முன்கறாற்றுவாய் பசய்து, எம்ப ருமாற்குப் ழி வருங்பகால்
கலாபவன்னுமமயத்கதாடு நின்று, யாமுன்ப ாருநாள் கடற்கமர யிடத்கத
வண்டல்பசய்து விமளயாடாநின்கற மாக அந்கநரத் பதாருகதான்றல், நும்
வண்டல் மமனக்கு யாம் விருந்பதன்று வந்து நின்றப ாழுது, நீ பூக்பகாய்யச்
சிறிது புமடப யர்ந்தாய்; அந்நிமலமமக்கட் கீ ழ்காற்று மிகுதலாற்
கமரகமகலறுங்கடல் கமல்வந்துற்றது; உற, யான் கறாழிகயா கதாழிகயா பவன்று
நின்மன விளித்கதன்; அதுகண்டிரங்கி, அவனருபளாடுவந்து தன் மகமயத்
தந்தான்; யானு மயக்கத்தாகல யதமன நின்மகபயன்று பதாட்கடன் ; அவனும்
ிறிபதான்றுஞ் சிந்தியாது, என்னுயிர் பகாண்டுதந்து, என்மனக் கமரக்கணுய்த்துப்
க ாயினான்; அன்று என்னாணினால் நினக்கதமனச் பசால்லமாட்டிற்றிகலன்;
இன்றிவ்வாறாயின ின் இது கூறிகனன்; இனி நினக்கடுப் து பசய்வாயாகபவனத்
கதாழிக்குத் தமலமகள் அறத்பதாடு நில்லா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.25. பசய்த பவறியி பனய்துவ தறியாது
நிறத்பதாடித் கதாழிக் கறத்பதாடு நின்றது.
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 984

குடிக்கலர் கூறினுங் கூறா

வியன்தில்மலக் கூத்தனதாள்
முடிக்கல ராக்குபமாய் பூந்துமற
வற்கு முரிபுருவ
வடிக்கலர் கவற்கண்ணி வந்தன
பசன்றுநம் யாயறியும்
டிக்கல ராமிமவ பயன்நாம்
மமறக்கும் ரிசுககள. #948

இதன் ப ாருள்:
முரி புருவ வடிக்கு அலர் கவல் கண்ணி முரிந்த புருவத்மத யுமடய
வடுவகிரிற் ரந்த கவல்க ாலுங் கண்மண யுமடயாய்; கூறா வியன் தில்மலக்
கூத்தன தாள் கூறலாகாத அகன்ற தில்மலயிற் கூத்தனுமடய தாள்கமள;
முடிக்கு அலர் ஆக்கும் பமாய் பூந் துமறவற்கு வந்தன தன்முடிக்குப் பூவாக்கும்
பமாய்த்த பூமவயுமடய துமறமய யுமடயவனுக்கு வந்த ழிகமள; பசன்று நம்
யாய் அறியும் அமவக ாய்ப் ரத்தலான் நம்முமடய யாயுமறியும்; டிக்கு அலர்
ஆம் அதுகவயு மன்றி, உலகத்திற் பகல்லா மலராம்; அதனான், குடிக்கு அலர்
கூறினும் நங்குடிக் கலர் கூறிகனமாயினும்; இமவ நாம் மமறக்கும் ரிசுகள்
என் இவற்மற நாம் மமறத்துச் பசால்லும் ரிசுகபளன்கனா! எ - று.
கூறாத்தாபளனவிமயயும். வடுவகிகராடு ிற ண் ாபலாக்கு மாயினும்,
ப ருமமயாபனாவ்வாபதன்னுங் கருத்தான், வடிக்கலர் கண்பணன்றாள்.
வடிக்பகன்னு நான்காவது ஐந்தாவதன் ப ாருட் கண் வந்தது. வடித்தலான்
விளங்கும் கவபலனினுமமமயும். அறத்பதாடு நிற்குமிடத்து எம்ப ருமாற்குப்
ழி டக் கூறுகமா பவன்மறயுறுந் தமலமகட்கு, நங்குடிக்கலர் கூறினுந்
துமறவற்குப் ழி டக் கூகற பனன் து டக் கூறித்கதாழியறத்பதாடு நிற்றமல
யுடம் டுவித்த வாறு. கூறாபவன் தற்குக் கூத்தனதாள் தனக்குக்
கூறாகபவன்றும், யாயறியும் டிக்கலராபமன் தற்கு யாயுமறியும் டியாகச்
பசன்றலரா பமன்று முமரப் ாருமுளர்.பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: தமல
மகமள யாற்றுவித்தல்.291

விளக்கவுமர

18.26 ஐயந்தீரக்கூறல் ஐயந்தீரக்கூறல் என் து எம்ப ருமாற்குப் ழிவருங்

பகால்கலாபவன் மறயுற்று அறத்பதாடு நின்ற தமலமகளது குறிப் றிந்த கதாழி ,
அவமளயந்தீர, நங்குடிக்குப் ழிவரினும், அவற்குப் ழிவாராமல் மமறத்துக்கூறுமா
பறன்கனாபவனத் தான் றமலமகமளப் ாதுகாத்தல் கதான்றக் கூறாநிற்றல்.
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 985

அதற்குச் பசய்யுள்
18.26. விலங்குதல் விரும்பு கமதகு கதாழி
அலங்கற் குழலிக் கறிய வுமரத்தது.

விதியுமட யாருண்க கவரி

விலக்கலம் அம் லத்துப்
தியுமட யான் ரங் குன்றினிற்
ாய்புனல் யாபமாழுகக்
கதியுமட யான்கதிர்த் கதாள்நிற்க
கவறு கருதுநின்னின்
மதியுமட யார்பதய்வ கமயில்மல
பகால்இனி மவயகத்கத. #949

இதன் ப ாருள்:
விதியுமடயார் உண்க கவரி இவ்பவறியாட்டு விழவின் கவரியுண்ண
விதியுமடயவர்கள் கவரியுண்ணவமமயும்; விலக்கலம் யாமதமனவிலக்ககம்,
அதுகிடக்க, அம் லத்துப் தி உமடயான் ரங்குன்றினின் ாய் புனல் யாம்
ஒழுக அம் லமாகிய விருப் ிடத்மதயுமடயானது ரங்குன்றி னிடத்துப் ரந்த
புனகலாகட யாபமாழுக; கதி உமடயான் கதிர்த் கதாள் நிற்க எடுத்தற்ப ாருட்டு
ஆண்டுவரமவயுமடயவனாயவனுமடய ஒளிமயயுமடய கதாள் கணிற்க; கவறு
கருது நின்னின் மதி உமடயார் இந்கநாய் தீர்த்தற்கு கவகறாரு ாயத்மதக்
கருது நின்மனப் க ால் அறிவுமடயார்; பதய்வகம பதய்வகம; மவயகத்து இனி
இல்மல பகால் இவ் வுலக்துஇப்க ாழ் தில்மல க ாலும் எ - று.
இவ்வாறு கூறகவ, நீ கூறியபதன்பனன்று ககட் அறத்பதாடு நிற் ாளாவது
யன். அம் லத்பதன அத்துச்சாரிமய அல்வழிக்கண் வந்தது. ஓரிடத்தா
பனாதுக்கப் டாமமயிற் தியுமடயவபனன்று பசால்லப் டாதவன்
அம் லத்தின்கண் வந்து தியுமடயனாயினா பனன் து ட வுமரப் ினுமமமயும்.
ாங்குன்றினிபனன் தற்குப் ' ாலன் புகுந்திப் ரிசினி னிற் ித்த' (தி.8 ககாமவ
ா.286) என்றதற் குமரத்ததுமரக்க. ஒழுக பவன்னும் விமனபயச்சம்
கதிமயயுமடயா பனன்னு மாக்கத்மதயுட்பகாண்ட விமனக்குறிப்புப் ப யகராடு
முடியும். கதி ஆண்டுச்பசன்ற பசலவு. கதிர்த் கதாணிற்கபவன் தற்கு எடுத்தற்
ப ாருட்டு அவன்கறாள் வந்து நிற்க பவன்று ப ாருளுமரத்து, அவ்பவச்சத்திற்கு
முடி ாக்கினுமமமயும். மதியுமடயாரில்மலபகால் பலன் து குறிப்பு நிமல,
அறத்பதாடு நின்ற திறத்தினில் அறத்கதாடு நின்ற தன்மமத்தாக. ிறிது
புனலிமடயவன் வந்துதவினவுதவி. பமய்ப் ாடு: ப ருமிதத்மதச் சார்ந்த நமக.
யன்: குறிப் ினால் பவறிவிலக்குதல். 292
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 986

விளக்கவுமர

18.27 பவறிவிலக்கல் பவறிவிலக்கல் என் து தமலமகமள ஐயந்தீர்த்து பவறிக்

களத்கத பசன்று, கவலமன கநாக்கி, புனலிமடவழ்ந்து
ீ பகடப் புக வந்பதடுத்துய்த்த
கதிர்த்கதாணிற்க, இந்கநாய் தீர்த்தற்குப் ிறிகதாரு ாயத்மதக் கருது
நின்மனப்க ால, இவ்வுலகத்தின் கண் அறிவுமடயாரில்மலபயன , கமலறத்பதாடு
நிற் ாளாகத் கதாழி பவறி விலக்காநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.27. அறத்பதாடு நின்ற திறத்தினிற் ாங்கி
பவறிவி லக்கிப் ிறிது மரத்தது.

மனக்களி யாய்இன் றியான்மகிழ்

தூங்கத்தன் வார்கழல்கள்
எனக்களி யாநிற்கும் அம் லத்
கதான்இருந் தண்கயிமலச்
சினக்களி யாமன கடிந்தா
பராருவர்பசவ் வாய்ப் சிய
புனக்கிளி யாங்கடி யும்வமரச்
சாரற் ப ாருப் ிடத்கத. #950

இதன் ப ாருள்:
மனக் களியாய் இன்று யான் மகிழ் தூங்க உள்ளக்களிப்புண்டாய் இன்றியான்
மகிழ்தூங்கும் வண்ணம்; தன் வார்கழல்கள் எனக்கு அளியாநிற்கும்
அம் லத்கதான் இருந் தண்கயிமல எனக்குத் தன்னுமடய நீண்டகழமலயுமடய
திருவடிகமள யளியாநிற்கும் அம் லத்தானது ப ரிதாகிய குளிர்ந்த
கயிமலக்கண்; புனச் பசவ் வாய்ப் சிய கிளி யாம் கடியும் வமரச் சாரல்
ப ாருப் ிடத்து எம்புனத்தின்கண்வருஞ் பசவ்வாமய யுமடய சியகிளிகமள
யாங்கடியும் வமரயடியினுண்டாகிய ப ாருப் ிடத்தின்கண்வந்து; ஒருவர்
ஒருவர்; சினக்களி யாமன கடிந்தார் எம்கமல்வருஞ் சினத்மதயுமடய
களியாமனமய மாற்றி ளார்; இனியடுப் து பசய்வாயாக எ - று.
கயிமலபயன்றது கயிமலமயயமணந்த விடத்மத. கடியும் ப ாருப்ப ன
விமயயும். வமர உயர்ந்தவமர. ப ாருப்பு க்க மமல. கிளிகடியும்
ருவபமன்ற தனாற் கற் ிகனாடு மாறு பகாள்ளாமம முதலாயின
கூறினாளாம். பமய்ப் ாடு: அது. யன்: பவளிப் மடயாலறத்பதாடு நிற்றல். 293

விளக்கவுமர
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 987

18.28 பசவிலிக்குத் கதாழி யறத்பதாடுநிற்றல் பசவிலிக்குத் கதாழி யறத்பதாடு

நிற்றல் என் து பவறிவிலக்கி நிற் , நீ பவறிவிலக்குதற்குக் காரணபமன்
கனாபவன்று ககட்ட பசவிலிக்கு , நீ க ாய்ப் புனங்காக்கச் பசால்ல, யாங்கள்
க ாய்த்திமனக்கிளி கடியாநின்கறாம்; அவ்விடத்பதாரு யாமனவந்து நின்மகமள
கயதஞ்பசய்யப் புக்கது; அதுகண்டு அருளுமடயாபனாருவன் ஓடி வந்தமணத்துப்
ிறிபதான்றும் சிந்தியாமல் யாமனமயக் கடிந்து அவளதுயிர்பகாடுத்துப்
க ாயினான்; அறியாப் ருவத்து நிகழ்ந்ததமன இன்றறியும் ருவ மாதலான்.
'உற்றார்க்கு குரியர் ப ாற்பறாடி மகளிர்' என் தமன யுட்பகாண்டு, இவ்வாறுண்
பமலியாநின்றாள்; இனியடுப் து பசய்வாயாகபவனத் கதாழி அறத்பதாடு
நில்லாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.28. சிறப்புமடச் பசவிலிக்
கறத்பதாடு நின்றது.

இமளயா ளிவமளபயன் பசால்லிப்

ரவுது மீ பரயிறு
முமளயா அளவின் முதுக்குமறந்
தாள்முடி சாய்த்திமமகயார்
வமளயா வழுத்தா வருதிருச்
சிற்றம் லத்துமன்னன்
திமளயா வருமரு விக்கயி
மலப் யில் பசல்விமயகய. #951

இதன் ப ாருள்:
இமமகயார் முடி சாய்த்து இமமகயார் தம்முடிமயச் சாய்த்து; வமளயா
வழுத்தாவரு திருச்சிற்றம் லத்து மன்னன் வணங்கியும் வாழ்த்தியும் வருந்
திருச்சிற்றம் லத்தின்கண் உளனாகிய மன்னனது; திமளயாவரும்
அருவிக்கயிமலப் யில் பசல்விமய திமளத்துவரு மருவிமயயுமடய
கயிமலக்கட் யிலுந் திருவாட்டிமய; இமளயாள் இவமள இமளயாளாகிய
விவமள; என் பசால்லிப் ரவுதும் என்பசால்லிப் புகழ்கவாம்; ஈர் எயிறு
முமளயா அளவின் முதுக்குமறந்தாள் முன்பனழு மிரண்படயிறு முமளயாத
விளமமக்கண் அறிவுமுதிர்ந்தாள் எ - று.
திமளத்தல் ஈண்டிமடவிடாது அவ்விடத்கதாடு யிறல். கற் ினின்வழாமம
நிற் ித் பதடுத்கதாள் கற் ினின் வழுவாமலறிவு பகாளுத்தி வளர்த்தவள்.
பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: நற்றாய்க்கறத்பதாடு நிற்றல். 294

விளக்கவுமர
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 988

18.29 நற்றாய்க்குச் பசவிலி யறத்பதாடு நிற்றல் நற்றாய்க்குச் பசவிலி யறத்பதாடு

நிற்றல் என் து கதாழி யறத்பதாடு நிற் க்ககட்ட பசவிலி, இமளயளாகிய
இல்வாழ்க் மகச் பசல்வத்மதயுமடய விவமள என்பசால்லிப் புகழுகவாம் ?
முன்பனழுமிரண்படயிறு முமளயாத விளமமப் ருவத்கத அறிவு
முதிர்ந்தாபளனத் தமலமகளது கற்புமிகுதி கதான்ற நற்றாய்க் கறத்பதாடு
நில்லாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.29. கற் ினின் வழாமம நிற் ித் பதடுத்கதாள்
குலக்பகாடி தாயர்க் கறத்பதாடு நின்றது.

கள்ளினம் ஆர்த்துண்ணும் வண்பகான்மற

கயான்தில்மலக் கார்க்கடல்வாய்ப்
புள்ளின மார்ப் ப் ப ாருதிமர
யார்ப் ப் புலவர்கடம்
வள்ளின மார்ப் மதுகர
மார்ப் வலம்புரியின்
பவள்ளின மார்ப் வரும்ப ருந்
கதரின்று பமல்லியகல. #952

இதன் ப ாருள்:
பமல்லியல் பமல்லியால்; கள் இனம் ஆர்த்து உண்ணும் வண் பகான்மறகயான்
தில்மலக் கார்க் கடல் வாய் கள்மள வண்டினங்களார்த்துண்ணும் வளவிய
பகான்மறப் பூமவயுமடயவனது தில்மலமய யமணந்த கரியகட லிடத்து; புள்
இனம் ஆர்ப் ஆண்டுப் டியும் புள்ளினங்களார்ப் ; ப ாருதிமர ஆர்ப்
கமரமயப்ப ாருந் திமரகளார்ப் ; புலவர்கள் தம் வள் இனம் ஆர்ப்
அவ்வாரவாரத்கதாடு மங்கலங்கூறும் புலவர்க டமது வள்ளிய வினமார்ப் ;
மதுகரம் ஆர்ப் நறுவிமரயால் வண்டுக ளார்ப் ; வலம்புரியின் பவள் இனம்
ஆர்ப் வலம்புரியினது பவள்ளிய வினமார்ப் ; இன்று ப ருந்கதர் வரும் இன்று
நங்காதலர் ப ருந்கதர் வாராநின்றது எ - று.
கரந்தபவாழுக்கத்து மணிபயாலியவித்து வந்தகதர், வமரந் பதய்த
இவ்வரவத்கதாடு வருபமன மகிழ்ந்து கூறியவாறு. கள் என் து வண்டினுபளாரு
சாதிபயன் ாரு முளர். புள்ளினத்மதயும் ப ாருதிமரமயயும் அவன் வரவிற்கு
உவந்தார்ப் னக ாலக் கூறினாள். இதமன மிமகபமாழிப் ாற் டுத்திக் பகாள்க.
முன்னர்த் தமலமகன் ிரிந்தகாலத்துத் தமலமகளதாற்றாமமமயத்
தாமாற்றுவிக்க மாட்டாது ப ாறுத்துக் கண்டிருந்த புள்ளினமுங் கடலும்
அவனது கதர்வரவுகண்டு, இனிப் ிரிவும் ிரிவாற்றாமமயு மில்மலபயன்று
மகிழ்வுற்றார்த்தனபவன்றறிக. அணிதினின் வரும் - அணித்தாகவரும்.
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 989

பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: தமலமகமள யாற்றுவித்தல்; வமரவுமலிந்தமம

யுணர்த்தலுமாம்.295

விளக்கவுமர

18.30 கதர்வரவுகூறல் கதர்வரவு கூறல் என் து நற்றாய்க்குச் பசவிலி யறத்பதாடு

நில்லாநிற் , அந்நிமலமமக்கட் டமலமகனது கதபராலி ககட்ட கதாழி ,
உவமககயாடு பசன்று, தமலமகளுக்கு அதன் வரபவடுத்துக் கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
18.30. மணிபநடுந் கதகரான் அணிதினின் வருபமன
யாழியன் பமாழிக்குத் கதாழி பசால்லியது

பூரண ப ாற்குடம் மவக்க

மணிமுத்தம் ப ான்ப ாதிந்த
கதாரணம் நீடுக தூரியம்
ஆர்க்கபதான் மாலயற்குங்
காரணன் ஏரணி கண்ணுத
கலான்கடல் தில்மலயன்ன
வாரண வும்முமல மன்றபலன்
கறங்கும் மணமுரகச. #953

இதன் ப ாருள்:
பதால் மால் அயற்குங் காரணன் மழயராகிய அரியயனுக்குங்
காரணனாயுள்ளான்; ஏர் அணி கண் நுதகலான் அழகுண்டாகிய கண்மணயுமடய
நுதமலயுமடயான்; கடல் தில்மல அன்ன அவனது கடமலயமடந்த
தில்மலமய பயாக்கும்; வார் அணவும் முமல மன்றல் என்று மணமுரசு
ஏங்கும் வாராற்கட்டப் டு மளமவச் பசன்றணவும் முமலமயயுமடயாளது
மணபமன்று மணமுர கசங்காநின்றது. அதனால், பூரண ப ாற் குடம் மவக்க
வாயில்ககடாறும் நீரானிமறக்கப் ட்ட ப ாற்குடத்மத மவக்க; மணி முத்தம்
ப ான் ப ாதிந்த கதாரணம் நீடுக மணியு முத்தும் ப ான்னின்கணழுத்திய
கதாரணம் எங்குகமாங்குவதாக; தூரியம் ஆர்க்க தூரியங்கணின் றார்ப் னவாக
எ-று.
வாரணவுமுமல பயன் தற்கு வாமரப்ப ாருந்து முமல பயனினுமமமயும்.
பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: நகரி யலங்கரித்தல்.296

விளக்கவுமர
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 990

18.31 மணமுரசுககட்டு மகிழ்ந்துமரத்தல் மணமுரசுககட்டு மகிழ்ந்துமரத்தல் என் து

கதாழி தமலமகளுக்குத் கதர்வரவு கூறாநின்ற அந்நிமலமமக்கண் மணமுரசு
ககட்டு மமனயிலுள்ளார், இஃதிவமள கநாக்கி பயாலியாநின்றது மணமுரபசன
வுட்பகாண்டு யாம் பூரண ப ாற்குடந் கதாரண முதலாயினவற்றான் மமனமய
யலங்கரிப் க ாபமன மகிழ்பவாடு கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.31. நிலங்காவலர் நீண்மணத்தின்
நலங்கண்டவர் நயந்துமரத்தது.

அடற்களி யாவர்க்கு மன் ர்க்

களிப் வன் துன் வின் ம்
டக்களி யாவண் டமறப ாழிற்
றில்மலப் ரமன்பவற் ிற்
கடக்களி யாமன கடிந்தவர்க்
ககாவன்றி நின்றவர்க்ககா
விடக்களி யாம்நம் விழுநக
ரார்க்கும் வியன்முரகச. #954

இதன் ப ாருள்:
விடக் களி ஆம் நம் விழு நகர் ஆர்க்கும் வியன் முரசு மிகவுங் களிப்புண்டாய
நமது சிறந்த வில்லின்கண் முழங்காநின்ற இப்ப ரியமுரசம்; பவற் ின் கடக்
களியாமன கடிந்தவர்க்ககா பவற் ின்கண் மதத்மதயுமடய களியாமனமய
நம்கமல் வராமல் மாற்றினவர்க்ககா; அன்றி நின்றவர்க்ககா அன்றியாது
மிமய ில்லாதவர்க்ககா? அறிகின்றிகலன் எ - று.
துன் இன் ம் ட அடல் களி யாவர்க்கும் அன் ர்க்கு அளிப் வன் ிறவியான்
வருந் துன் முமின் முங் பகட இயல் ாகிய க ரின் த்மத யாவராயினு
மன் ராயினார்க்கு வமரயாது பகாடுப்க ான்; களியா வண்டு அமற ப ாழில்
தில்மலப் ரமன் களித்து வண்டுக பளாலிக்கும் ப ாழிமலயுமடய
தில்மலக்கணுளனாகிய ரமன்; பவற் ின் அவனது பவற் ிபனனக் கூட்டுக.
அடற்களி அடுதல் பசய்யாத க ரின் ம். அடக்களி பயன் து ாடமாயின்,
க ரின் ம் யாபனன்னு முணர்விமனக் பகடுப் பவன்றுமரக்க. பமய்ப் ாடு:
அச்சத்மதச்சார்ந்த மருட்மக. யன்: ஐயந்தீர்தல். 297

விளக்கவுமர

18.32 ஐயுற்றுக்கலங்கல் ஐயுற்றுக் கலங்கல் என் து மணமுரசு ககட்டவள் மகிழ்

பவாடு நின்று மமனமய யலங்கரியா நிற் , மிகவுங் களிப்ம யுமடத்தாய நமது
சிறந்த நகரின்கண் முழங்காநின்ற இப்ப ரிய முரசம் , யான் எவற்ககா
 2.18.வமரப ாருட் ிரிதல் 991

அறிகின்றிகலபனனத் தமலமகள் கலக்க முற்றுக் கூறாநிற்றல். அதற்குச்

பசய்யுள்-
18.32. நல்லவர்முரசுமற் றல்லவர்முரபசனத்
பதரிவரிபதன அரிமவகலங்கியது.

என்கமடக் கண்ணினும் யான் ிற

கவத்தா வமகயிரங்கித்
தன்கமடக் கண்மவத்த தண்தில்மலச்
சங்கரன் தாழ்கயிமலக்
பகான்கமடக் கண்தரும் யாமன
கடிந்தார் பகாணர்ந்திறுத்தார்
முன்கமடக் கண்ணிது காண்வந்து
கதான்றும் முழுநிதிகய. #955

இதன் ப ாருள்:
கமட என் கண்ணினும் கமடயாகிய பவன்னிடத்தும்; யான் ிற ஏத்தா வமக
இரங்கித் தன் கமடக்கண் மவத்த யான் ிறபதய்வங்கமள கயத்தாதவண்ண
மிரங்கித் தனது கமடக்கண்மணமவத்த; தண் தில்மலச் சங்கரன் தாழ்கயிமல
குளிர்ந்த தில்மலக்கணுளனாகிய சங்கரன் கமவுங்கயிமல யிடத்து;
பகான்கமடக்கண் தரும் யாமன கடிந்தார் தமக்பகாரு யன் கருதாது
நமக்கிறுதிமயப் யக்கும் யாமனமய யன்றுகடிந்தவர்; பகாணர்ந்து இறுத்தார்
பகாணர்ந்து விட்டார் விட; கமடக்கண் முன்வந்து கதான்றும் முழுநிதி
நங்கமடமுன் வந்து கதான்றும் குமறவில்லாத நிதி; இது காண்
இதமனக்காண் ாயாக எ - று.
என்கமடக்கண்ணினு பமன் தற்கு பமாழிமாற்றாது எனது கமடயாகிய
நிமலமமக்கண்ணுபமன் றுமரப் ினுமமமயும்.
கண்ணகன்ஞாலபமன்புழிப்க ாலக் கண்பணன் து ஈண்டுப் ப யராகலின்
ஏழனுருபு விரித்துமரக்க. கமடக்கண்ணினு பமன்னும் கவற்றுமமச்பசால்லும்,
ஏத்தாவமகபயன்னும் விமனபயச்சமுங் கமடக்கண் மவத்த பவன்னும்
விமனபகாண்டன. கமடக்க பணன் தமன முடிவாக்கி, என் முடிவுகாலத்தும்
ிறகவத்தா வமகபயன்றுமரப் ாருமுளர். பகான்கமடக் கண்டரும்யாமன
பயன் தற்கு, அச்சத்மதக் கமடக்கண்டரும் யாமனபயன்றுமரப் ாரு முளர்.
வண்புகழ் அறத்பதாடுநின்று கற்புக்காத்தலான் வந்த புகழ். பமய்ப் ாடு: உவமக.
யன்: ஐயந்தீர்தல். 298

விளக்கவுமர
 2.19.மணஞ்சிறப்புமரத்தல் 992

18.33 நிதிவரவு கூறாநிற்றல் நிதிவரவு கூறாநிற்றல் என் து முரபசாலிககட்டு

ஐயுற்றுக் கலங்காநின்ற தமலமகளுக்கு, நமர் கவண்டின டிகய அருங்கலங்
பகாடுத்து நின்மன வமரந்துபகாள்வாராக, யாமனகடிந்தார் நமது கமடமுன்
பகாணர்ந்திறுத்தார் குமறவில்லாத நிதி ; இதமன நீ காண் ாயாகபவனத் கதாழி
மகிழ்தருமனத்பதாடு நின்று நிதி வரவு கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
18.33. மகிழ்தரு மனத்பதாடு வண்புகழ்த் கதாழி
திகழ்நிதி மடந்மதக்குத் பதரிய வுமரத்தது.

2.19.மணஞ்சிறப்புமரத்தல்
ிரசந் திகழும் வமரபுமர
யாமனயின் ீடழித்தார்
முரசந் திகழு முருகியம்
நீங்கும் எவர்க்குமுன்னாம்
அரசம் லத்துநின் றாடும்
ிரானருள் ப ற்றவரிற்
புமரசந்த கமகமல யாய்துயர்
தீரப் புகுந்துநின்கற. #956

இதன் ப ாருள்:
சந்த புமர கமகமலயாய் நிறத்மதயுமடய வுயர்ந்த கமகமலமயயுமடயாய்;
எவர்க்கும் முன்னாம் அரசு அரியயன் முதலாகிய யாவர்க்கும்
முன்னாயிருக்குமரசு; அம் லத்து நின்று ஆடும் ிரான் இவ்வாறு
ப ரியனாயினும் எளியனாய் அம் லத்தின்கண் எல்லாருங்காண
நின்றாடுமுதல்வன்; அருள் ப ற்றவரின் துயர் தீர
அவனதருளுமடயவமரப்க ால நாந்துயர்தீ ர; புகுந்து நின்று நம்மில்லின்கட்
புகுந்துநின்று; ிரசம் திகழும் வமர புமர யாமனயின் டு
ீ அழித்தார் முரசம்
திகழும் ப ருந்கதன் றிகழு மமல க ாலும் யாமனயினது வலிமய
நங்காரணமாக வழித்தவரது முரசு முழங்கி விளங்காநின்றது; முருகியம் நீங்கும்
அதுகவயுமன்றி, பவறி காரணமாக ஒலிக்கும் முருகியமும் நீங்காநின்றது;
இனிபயன்ன குமறயுமடகயாம் ? எ-று.
புகுந்துநின்று திகழுபமனக் கூட்டுக. வமரயுயர்யாமன பயன் தூஉம் ாடம்.
முருகுங் கமழுபமன்று ாடகமாதி, கலியாணத்திற் குறுப் ாம் நறுவிமர
நாறாநின்றனபவன் றுமரப் ாரு முளர். பமய்ப் ாடு: அது. யன்: தமலமகமள
மகிழ்வித்தல். 299

விளக்கவுமர
 2.19.மணஞ்சிறப்புமரத்தல் 993

19.1 மணமுரசு கூறல் மணமுரசு கூறல் என் து வமரப ாருட் ிரிந்துவந்த

ின்னர் அருங்கலம் விடுத்தற்கு முன்றிற்கணின்று தமலமகனது முரசு
முழங்காநிற் க் கண்டு மகிழ்வுறாநின்ற கதாழி, நாந்துயர் தீர நம்மில்லின்கட்
புகுந்து நின்று யாமனகடிந்தார் முரசு முழங்காநின்றது; இனி பயன்ன
குமறயுமடகயா பமன வமரவு கதான்ற நின்று , தமலமகளுக்கு மணமுரசு
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
19.1. வமரவுகதான்ற மகிழ்வுறுகதாழி
நிமரவமளக்கு நின்றுமரத்தது.

இருந்துதி பயன்வயிற் பகாண்டவன்

யான்எப் ப ாழுதுமுன்னும்
மருந்து திமசமுகன் மாற்கரி
கயான்தில்மல வாழ்த்தினர்க ால்
இருந்து திவண்டன வாபலரி
முன்வலஞ் பசய்திடப் ால்
அருந்துதி காணு மளவுஞ்
சிலம் ன் அருந்தமழகய #957

இதன் ப ாருள்:
சிலம் ன் அரும் தமழ சிலம் ன்றந்த ப றுதற்கரிய தமழகள்; முன் எரி வலம்
பசய்து இப்ப ாழுது முன்றீமய வலங்பகாண்டு; இடப் ால் அருந்துதி காணும்
அளவும் ின் வசிட்டனிடப் க்கத்துத் கதான்றும் அருந்ததிமயக் காணும்
அளவும்; தில்மல வாழ்த்தினர் க ால் இருந்து திவண்டன தில்மலமய
வாழ்த்தினமரப்க ால வாடாதிருந்து விளங்கின எ - று.
இருந்துதி என் வயின் பகாண்டவன் அன் ர் துதிப் அவர் வயிற்
றான்பகாள்ளும் ப ருந்துதிமய என்வயினுண்டாக்கிக் பகாண்டவன்; யான்
எப்ப ாழுதும் உன்னும் மருந்து யாபனப் ப ாழுது முன்னும் வண்ணஞ்
சுமவயுமடத்தாயகதார் மருந்து; திமசமுகன் மாற்கு அரிகயான்
இவ்வாபறனக்பகளியனாயினுந் திமச முகற்கும் மாற்கு மரியான்; தில்மல
அவனது தில்மலபயனக் கூட்டுக.
என்றது தமழகமள வாடாமல் மவத்து, அத்தமழகய ற்றுக்ககாடாக
ஆற்றியிருந்தாபளனத் தமலமகமள மகிழ்ந்து கூறியவாறு. திவண்டன
பவன் தற்கு வாடாதிருந்து இவமளத்
தீண்டியின்புறுத்தினபவன்றுமரப் ினுமமமயும். தமழ வாடா திருந்தனபவன்றது
முன்னர்த் தான் அவன்றந்த தமழமயகயற்ற முகூர்த்தத்மதக்
பகாண்டாடியவாறு. பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: மகிழ்தல். கவயினபமன்கறாள்
 2.19.மணஞ்சிறப்புமரத்தல் 994

( ா.282) என்னுமதுபதாட்டு இதுகாறும் வர இப் ாட்டுப் த்பதான் தும்

அறத்பதாடு நிமலயிமனயும், அதன் ின்னர் வமரதமலயும் நுதலினபவன் து.
அகத்திமனயின் மிகத் திகழும் இன் க் கலவி இன் க் களவு முற்றிற்று.
எண் த்பதாராம் ாட்டு முதல் இப் ாட்டீறாகத் கதாழி யாலாய கூட்டம்.300

விளக்கவுமர

19.2 மகிழ்ந்துமரத்தல் மகிழ்ந்துமரத்தல் என் து மணமுரபசாலி ககட்ட கதாழி ,

சிலம் ன்றந்த ப றுதற்கரிய தமழகமள வாடாமல்மவத்து, அத்தமழகய
ற்றுக்ககாடாக ஆற்றியிருந்தாபளனத் தமல மகமளத் தன்னுள்கள மகிழ்ந்து
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
19.2 மன்னிய கடியிற் ப ான்னறுங் ககாமதமய
நன்னுதற் கறாழி தன்னின் மகிழ்ந்தது.

சீரியல் ஆவியும் யாக்மகயும்

என்னச் சிறந்தமமயாற்
காரியல் வாட்கண்ணி எண்ணக
லார்கம லங்கலந்த
கவரியுஞ் சந்தும் வியல்தந்
பதனக்கற் ின் நிற் ரன்கன
காரியல் கண்டர்வண் தில்மல
வணங்குபமங் காவலகர. #958

இதன் ப ாருள்:
அன்கன அன்னாய்; கார் இயல் கண்டர் வண்தில்மல வணங்கும் எம் காவலர்
கார்க ாலுங் கண்டத்மத யுமடயவரது வளவிய தில்மலமயவணங்கு
பமம்முமடய காவலர்; சீர் இயல் ஆவியும் யாக்மகயும் என்னச் சிறந்தமமயால்
சீர்மமயியலு முயிருமுடம்பும்க ால ஒருவமரபயாருவர்
இன்றியமமயாமமயால்; கார் இயல் வாள் கண்ணி எண் அகலார்
கரியவியல்ம யுமடய வாள் க ாலுங் கண்மணயுமடயாளது
கருத்மதக்கடவார்; கமலம் கலந்த கவரியும் சந்தும் வியல் தந்பதன தாமமரப்
பூமவச் கசர்ந்த கதனுஞ் சந்தனமரமும் இடத்துநிகழ் ப ாருளுமிடமுமாய்
இமயந்து தம்ப ருமமமயப் புலப் டுத்தினாற் க ால இமயந்து; கற் ின் நிற் ர்
இவளது வழி ாட்டின் கண்கண நிற் ர் எ - று.
எண்ணகலா பரன்றதனாற் காதலியாதலும், கற் ினிற் பரன்றதனால்
வாழ்க்மகத்துமணயாதலுங் கூறப் ட்டன. ஆவியும் கவரியும் தமலமகட்
குவமமயாகவும், யாக்மகயுஞ் சந்தும் தமலமகற்குவமமயாகவுமுமரக்க.
 2.19.மணஞ்சிறப்புமரத்தல் 995

ிரித்துவமமயாக்காது, இவரது கூட்டத்திற்கு அவற்றது கூட்டமுவமமயாக

வுமரப் ினுமமமயும், காரியல் கண்டர்வண்டில்மல வணங்கு பமன்றதனான்,
இவரதில்வாழ்க்மக இன்றுக ால என்றும் நிகழு பமன் து கூறினாளாம்.
இன்கனபயன் து ாடமாயின், இப்ப ாழுகத பயன்றுமரக்க. பமய்ப் ாடு: உவமக.
யன்: மகிழ்வித்தல். 301

விளக்கவுமர

19.3 வழி ாடு கூறல் வழி ாடுகூறல் என் து மணஞ்பசய்த ின்னர் மணமமன
காணவந்த பசவிலிக்கு, காவலர் உடம்புமுயிரும்க ால ஒருவமர பயாருவர்
இன்றியமமயாமமயால் இவள் கருத்மதக் கடவார்; கமலங் கலந்த கதனுஞ்
சந்தனமரமும் க ால விமயந்து இவள் கற்புவழி நிற்றமலயுமடயராய் இவள்
வழிகய நின்பறாழுகா நின்றாபரனத் கதாழி தமலமகன் றமலமகள் வழி பயாழுகா
நின்றமம கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
19.3. மணமமன காண வந்தபசவி லிக்குத்
துமணமலர்க் குழலி கதாழி பசால்லியது.

பதாண்டின கமவுஞ் சுடர்க்கழ

கலான்தில்மலத் பதால்நகரிற்
கண்டின கமவுமில் நீயவள்
நின்பகாழு நன்பசழுபமன்
தண்டின கமவுதிண் கதாளவன்
யானவள் தற் ணிகவாள்
வண்டின கமவுங் குழலா
ளயல்மன்னும் இவ்வயகல. #959

இதன் ப ாருள்:
பதாண்டினம் கமவும் சுடர்க் கழகலான் தில்மலத் பதால் நகரில் - பதாண்டர
தினத்மதப் ப ாருந்துஞ் சுடர்க்கழமல யுமடயவனது தில்மலயாகிய
மழயநகரிடத்தில்; கண்ட இல் கமவு நம் இல் யான்கண்ட அவளதில்லம்
கமவப் டு நமதில்லத் கதாபடாக்கும்; அவள் நீ அவள் நின்கனாபடாக்கும்; தண்டு
இனம் கமவும் பசழு பமல் திண் கதாளவன் நின் பகாழுநன் தண்டாகிய
வினத்மதபயாக்கும் வளவியவாய் பமல்லியவாகிய திண்ணிய
கதாள்கமளயுமடயான் நின்பகாழுநகனா படாக்கும்; அவள் தற் ணிகவாள்
யான் அவடன்மனப் ணிந்து குற்கறவல் பசய்வாள் என்கனாபடாக்கும்;
வண்டினம் கமவும் குழலாள் அயல் இவ்வயல் - வண்டினம் ப ாருந்துங்
குழமலயுமடயாளதயல் இவ்வயகலா படாக்கும்; கவறுபசால்லலாவதில்மல எ-
 2.19.மணஞ்சிறப்புமரத்தல் 996

று.
கண்டபவன் து கமடக்குமறந்து நின்றது. ப ண்டீர்க்கு ஊறினி தாதகனாக்கித்
கதாளிற்கு பமன்மமகூறினாள். தண்டின பமன்புழி இனபமன்றது சாதிமய.
மன்னும்: அமசநிமல; ப ரும் ான்மமயுபமன் து ட நின்றபதனினுமமமயும்.
கண்படன் தமனத் தன்மமவிமன பயன்று, அவளில்வாழ்க்மககயர்
கண்கடபனன முன் ப ாதுவமகயாற் கூறிப் ின் சிறப்புவமகயாற் கூறிற்றாக
வுமரப் ாருமுளர். பமய்ப் ாடும், யனும் அமவ. 302

விளக்கவுமர

19.4 வாழ்க்மகநலங் கூறல் வாழ்க்மக நலங்கூறல் என் து மணமமனகண்ட

பசவிலி, மகிழ்கவாடு பசன்று, நின்மகளுமடய இல்வாழ்க்மக நலத்திற்கு
உவமமகூறில், நின்னுமடய இல்வாழ்க்மக நலமல்லது கவறுவமம
யில்மலபயன நற்றாய்க்குத் தமலமகளது வாழ்க்மகநலங் கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
19.4. மணமமனச் பசன்று மகிழ்தரு பசவிலி
அணிமமனக் கிழத்திக் கதன்சிறப் புமரத்தது.

ப ாட்டணி யான்நுதல் க ாயிறும்

ப ாய்க ா லிமடபயனப்பூண்
இட்டணி யான்தவி சின்மல
ரன்றி மிதிப் க்பகாடான்
மட்டணி வார்குழல் மவயான்
மலர்வண் டுறுதலஞ்சிக்
கட்டணி வார்சமடகயான்தில்மல
க ாலிதன் காதலகன. #960

இதன் ப ாருள்:
கட்டு அணி வார் சமடகயான் தில்மல க ாலி தன் காதலன் மகுடமாகக்
கட்டப் ட்ட அழகிய நீண்ட சமடமய யுமடயவனது
தில்மலமயபயாப் ாடன்னுமடய காதலன்; ப ாய் க ால் இமட க ாய் இறும்
எனப் பூண் இட்டு அணியான் ப ாய்க ாலுமிமட க ாயிறுபமன்று கருதிப்
பூமணப் பூட்டி யணியான்; தவிசின் மலர் அன்றி மிதிப் க் பகாடான் பமல்லடி
கநாதலஞ்சித் தவிசின் மிதிப்புழியும் மலரினன்றி மிதிப் விடான்; வண்டு உறுதல்
அஞ்சி மட்டு அணிவார் குழல் மலர் மவயான் வண்டுற்று பமாய்த்தலஞ்சித்
கதமனயுமடய வழகிய வார்குழலிடத்து மலர்கமள மவயான்; இமவ
பசால்லுகின்றபதன்; நுதல் ப ாட்டு அணியான் ப ாமறயாபமன்று நுதலின்கட்
 2.19.மணஞ்சிறப்புமரத்தல் 997

ப ாட்மடயுமிடான் எ-று.
கட்டணி வார்சமடபயன் தற்கு மிக்க அழமகயுமடய சமடபய னினுமமமயும்.
தவிசின் மிமசபயன்று ாடகமாது வாருமுளர். 303

விளக்கவுமர

19.5 காதல் கட்டுமரத்தல் காதல் கட்டுமரத்தல் என் து அவளில்வாழ்க்மக நலங்

கிடக்க, அவன் அவண்கமல்மவத்த காதலான் இமவகயயன்றிப் ப ாமறயாபமன்று
கருதி நுதலின்கண் இன்றியமமயாத காப் ாகிய ப ாட்மடயு மணியான்; இஃதவன்
காதபலனத் தமலமகனது காதன்மிகுதி கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
19.5. கசாதி கவலவன்
காதல்கட் டுமரத்தது.

பதய்வம் ணிகழ கலான்தில்மலச்

சிற்றம் லம்அமனயாள்
பதய்வம் ணிந்தறி யாள்என்று
நின்று திமறவழங்காத்
பதவ்வம் ணியச்பசன் றாலுமன்
வந்தன்றிச் கசர்ந்தறியான்
ப ௌவம் ணிமணி யன்னார்
ரிசின்ன ான்மமககள. #961

இதன் ப ாருள்:
பதய்வம் ணி கழகலான் தில்மலச் சிற்றம் லம் அமனயாள் ிறரான்
வழி டப் டுந் பதய்வங்கள் வணங்குந் திருவடிகமளயுமடயவனது தில்மலயிற்
சிற்றம் லத்மத பயாப் ாள்; என்றும் பதய்வம் ணிந்து அறியாள் எஞ்ஞான்றும்
கவபறாரு பதய்வத்மதப் ணிந்தறியாள்; நின்று திமற வழங்காத் பதவ்வம்
ணியச் பசன்றாலும் முன்னின்று திமறபகாடாத மகவர் வந்து
ணியும்வண்ணம் விமனவயிற் பசன்றாலும்; மன் வந்து அன்றிச் கசர்ந்து
அறியான் அம்மன்னவன் அவளதில்லத்து வந்தல்லது ஆண்டுத்தங்கியறியான்;
ப ௌவம் ணிமணி அன்னார் ரிசு இன்ன ான்மமகள் ப ௌவந்தந்த
மணிக ாலப் ப ருங் குலத்துப் ிறந்த தூகயாரதியல்பு இன்ன முமறமமகமள
யுமடய எ-று.
பதவ்வு: பதவ்வபமன விரிக்கும்வழி விரித்து நின்றது. பதவ்வம் ணியச்
பசன்றாலு பமன் தற்குத் பதவ்வர் அம்ம யணிய பவன்றும், ப ௌவம் ணி
மணி பயன் தற்குக் கடலிடத்தும் ாம் ிடத்து முளவாகிய முத்தும்
 2.19.மணஞ்சிறப்புமரத்தல் 998

மாணிக்கமுபமன்று முமரப் ாரு முளர். விற்ப ாலி நுதலி விற்க ாலு நுதலி.
304

விளக்கவுமர

19.6 கற் றிவித்தல் கற் றிவித்தல் என் து தமலமகனது காதன்மிகுதி கூறின

பசவிலி, அதுகிடக்க, அவளவமனபயாழிய கவபறாரு பதய்வத்மதத் பதய்வமாகக்
கருதாளாதலான், அவன் றன்மனவணங்காத மகவமரச் பசன்று கிட்டித்
திமறபகாள்ளச் பசன்றாலுந் திமற பகாண்டுவந்து அவளதில்லத்தல்லது ஆண்டுத்
தங்கியறியான்; இஃதவரதியல்ப னக் கூறி நற்றாய்க்குத் தமலமகளது கற் றிவியா
நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
19.6. விற்ப ாலி நுதலி
கற் றி வித்தது.

சிற் ந் திகழ்தரு திண்மதில்

தில்மலச்சிற் றம் லத்துப்
ப ாற் ந்தி யன்ன சமடயவன்
பூவணம் அன்னப ான்னின்
கற் ந்தி வாய்வட மீ னுங்
கடக்கும் டிகடந்தும்
இற் ந்தி வாயன்றி மவகல்பசல்
லாதவ ன ீர்ங்களிகற. #962

இதன் ப ாருள்:
சிற் ம் திகழ்தரு திண் மதில் தில்மல நுண்படாழில் விளங்குந் திண்ணிய
மதிமலயுமடய தில்மலயின்; சிற்றம் லத்துப் ப ாற் ந்தி அன்ன சமடயவன்
பூவணம் அன்ன ப ான்னின் கற்பு சிற்றம் லத்தின்கணுளனாகிய ப ாற்றகட்டு
நிமரக ாலுஞ் சமடமயயுமடயவனது பூவணத்மதபயாக்கும் ப ான்னினது
கற்பு; அந்தி வாய் வடமீ னும் கடக்கும் அந்திக் காலத்துளதாகிய வடமீ மனயும்
பவல்லும்; அதனான், அவன் ஈர்ங்களிறு எடுத்துக்பகாண்டவிமனமய
யிமடயூறின்றி யினிதின் முடித்து அவனூரும் மதத்தான ீரியகளிறு; டி கடந்தும்
இல் ந்தி வாய் அன்றி மவகல் பசல்லாது நிலத்மதக்கடந்தும் இல்லின்கட்டன்
ந்தியிடத்தல்லது தங்காது எ -று.
ப ாற் ந்தியன்ன சமடபயன் தற்கு அழகிய அந்திவானம் க ாலுஞ்
சமடபயன் ாருமுளர். அந்திக்காலத் துக் கற்புமடமகளிராற் பறாழப் டுதலின்,
அந்திவாய் வடமீ பனன் றாள். கற்புப் யந்த வற்புதமாவது டிகடந்துங் கடிது
 2.19.மணஞ்சிறப்புமரத்தல் 999

வரும்வண்ணம் எடுத்துக் பகாண்ட விமனமய யிமடயூறின்றி யினிது

முடித்தல். 305

விளக்கவுமர

19.7 கற்புப் யப்புமரத்தல் கற்புப் யப்புமரத்தல் என் து கற் றிவித்த பசவிலி ,

அவள் அவமனபயாழிய வணங்காமமயின் அவனூருங்களிறும்
விமனவயிற்பசன்றால் அவ்விமன முடித்துக் பகாடுத்து வந்து தன்
ந்தியிடத்தல்லது ஆண்டுத்தங்காதாதலான், அவளது கற்பு, அந்திக் காலத்து
வடமீ மனயும் பவல்லுபமன அவளது கற்புப் யந்தமம நற்றாய்க்குக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
19.7. கற்புப் யந்த
அற்புத முமரத்தது.

மன்னவன் பதம்முமன கமற்பசல்லு

மாயினும் மாலரிகய
றன்னவன் கதர்புறத் தல்கல்பசல்
லாது வரகுணனாந்
பதன்னவ கனத்துசிற் றம் லத்
தான்மற்மறத் கதவர்க்பகல்லாம்
முன்னவன் மூவலன் னாளுமற்
கறார்பதய்வ முன்னலகள. #963

இதன் ப ாருள்:
மன்னவன் பதம் முமன கமல் பசல்லும் ஆயினும்மன்னவனது மகமுமன
கமகலவப் ட்டுப் க ாமாயினும்; மால் அரி ஏறு அன்னவன் கதர் புறத்து அல்கல்
பசல்லாது ப ரிய வரிகயற்மற பயாப் ா னூருந்கதர் தன்னிமல யினல்லது
புறத்துத் தங்காது; வரகுணன் ஆம் பதன்னவன் ஏத்து சிற்றம் லத்தான்
வரகுணனாகிய பதன்னவனாகலத்தப் டுஞ் சிற்றம் லத்தின் கண்ணான்; மற்மறத்
கதவர்க்கு எல்லாம் முன்னவன் தானல்லாத வரியயன்முதலாகிய
கதவர்க்பகல்லாம் முன்கன யுள்ளான்; மூவல் அன்னாளும் மற்று ஓர் பதய்வம்
முன்னலள் அவளது மூவமல பயாப் ாளும் கவபறாரு பதய்வத்மதத்
பதய்வமாகக் கருதாள் எ - று.
மற்பறத் கதவர்கட்கு பமன் தூஉம் ாடம். 306

விளக்கவுமர
 100
2.19.மணஞ்சிறப்புமரத்தல் 0

19.8 மருவுதலுமரத்தல் மருவுதலுமரத்தல் என் து கற்புப் யப்புமரத்த பசவிலி ,

கவந்தற்குற்றுழிப் ிரியினும் அவனூருந்கதரும் விமனமுடித்துத் தன்னிமலயி
னல்லது புறத்துத் தங்காது; அவளும் அவமன பயாழிய மற்கறார் பதய்வமும்
மனத்தானு நிமனந்தறியாள்; இஃதிவர் காதபலன அவ்விருவர்காதலு மருவுதல்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
19.8. இருவர் காதலும்
மருவுத லுமரத்தது,

ஆனந்த பவள்ளத் தழுந்துபமார்

ஆருயிர் ஈருருக்பகாண்
டானந்த பவள்ளத் திமடத்திமளத்
தாபலாக்கும் அம் லஞ்கசர்
ஆனந்த பவள்ளத் தமறகழ
கலானருள் ப ற்றவரின்
ஆனந்த பவள்ளம்வற் றாதுமுற்
றாதிவ் வணிநலகம. #964

இதன் ப ாருள்:
ஆனந்த பவள்ளத்து அழுந்தும் ஒர் ஆர் உயிர் இருவரது காதலுங்களிப்பும்
இன் பவள்ளத்திமடயழுந்தப் புகுகின்ற கதாருயிர்; ஈர் உருக்பகாண்டு ஆனந்த
பவள்ளத்திமடத் திமளத்தால் ஒக்கும் ஓருடம் ாற்றுய்த்தலாராமமயின் இரண்
டுடம்ம க் பகாண்டு அவ்வின் பவள்ளத்திமடக் கிடந்து திமளத்ததகனா
படாக்கும்; அதுகவயு மன்றி, அம் லம் கசர் ஆனந்த பவள்ளத்து அமற
கழகலான் அருள் ப ற்றவரின் அம் லத்மதச் கசர்ந்த வின் பவள்ளத்மதச்
பசய்யு பமாலிக்குங் கழமலயுமடத்தாகிய திருவடிமயயுமடய வனதருமளப்
ப ற்றவரின் ம் க ால; ஆனந்த பவள்ளம் வற்றாது இவ்வின் பவள்ளமும்
ஒருகாலத்துங் குமறவு டாது; இவ்வணிநலம் முற்றாது இவ்வணிநலமு
முதிராது எ-று.
இமவ மயந்திற்கும் பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: மகிழ்தல். 307

விளக்கவுமர

19.9 கலவியின் ங் கூறல் கலவியின் ங் கூறல் என் து இருவர்காதலு மருவுதல்

கூறின பசவிலி, இவ்விருவருமடய காதலுங் களிப்பும், இன் பவள்ளத்திமட
யழுந்தப் புகுகின்றகதா ருயிர் ஓருடம் ாற் றுய்த்தலாராமமயான் இரண்டுடம்ம க்
பகாண்டு, அவ்வின் பவள்ளத்திமடக் கிடந்து, திமளத்ததகனாபடாக்கும், அதுவன்றி
அவ்வின் பவள்ளம் ஒருகாலத்தும் வற்றுவதும் முற்றுவதுஞ் பசய்யாபதன
 100
2.20.ஓதற் ிரிவு 1

நற்றாய்க்கு அவரது கலவி யின் ங் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்

19.9. நன்னுதல் மடந்மத தன்னலங் கண்டு
மகிழ்தூங் குளத்கதா டிகுமள கூறியது.

2.20.ஓதற் ிரிவு
சீரள வில்லாத் திகழ்தரு
கல்விச்பசம் ப ான்வமரயின்
ஆரள வில்லா அளவுபசன்
றாரம் லத்துள்நின்ற
ஓரள வில்லா ஒருவன்
இருங்கழ லுன்னினர்க ால்
ஏரள வில்லா அளவின
ராகுவ கரந்திமழகய. #965

இதன் ப ாருள்:
ஏந்திமழ ஏந்திமழயாய்; சீர் அளவு இல்லாத் திகழ்தரு கல்விச் பசம்ப ான்
வமரயின் ஆரளவு இல்லா அளவு பசன்றார் நன்மமக்பகல்மலயில்லாத
விளங்குங் கல்வி யாகிய கமருக் குன்றத்தினது மிக்கவளவில்லாத
பவல்மலமய யமடந்தவர்கள்; அம் லத்துள் நின்ற ஓரளவு இல்லா ஒருவன்
இரும் கழல் உன்னினர் க ால் அம் லத்தின்கணின்ற ஓரளமவயுமில்லாத
ஒப் ில்லாதானுமடய ப ரிய திருவடிகமளயறிந்து நிமனந்தவமரப் க ால; ஏர்
அளவு இல்லா அளவினர் ஆகுவர் - நன்மமக் பகல்மல யில்லாத
தன்மமயராவர் எ - று.
பசம்ப ான் வமர பயன்றான், தூய்மமயும் ப ருமமயுங்
கலங்காமமயுமுமடமமயால். கற்றதின் கமலுங் கற்க நிமனக்கின்றா
னாதலான், ஆரளவில்லா வளவு பசன்றா பரன்றான். ஆரளவு காதமும் புமகயு
முதலாயின அளவு. ஓரளபவன் து காட்சியும் அனுமானமு முதலாயினவளவு.
இது குறிப்ப ச்சம். பசல்வத்தவர் இல்வாழ்க்மகச் பசல்வத்தவர்.
அறிவறிவித்தது அறியப் டுவதமன யறிவித்தது. ாங்கியறிவறி வித்தபதன் து
ாடமாயின், தமலமகனது குறிப்ம க் கண்டு கதாழி தமலமகட்குக் குறிப் ினாற்
கூறினாளாகவுமரக்க. பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன் ிரிவுணர்த்தல்.308

விளக்கவுமர

20.1 கல்விநலங்கூறல் கல்விநலங் கூறல் என் து வமரந்துபகாண்ட ின்னர்

ஓதற்குப் ிரிய லுறாநின்ற தமலமகன், தமலமகளுக்குப் ிரிவு ணர்த்துவானாக
 100
2.20.ஓதற் ிரிவு 2

மிகவுங் கூற்றாற் கற்கறார் நன்மமக்பகல்மல யில்லாத தன்மமய ராவபரனத்

கதாழிக்குக் கல்விநலங் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
20.1. கல்விக் ககல்வர் பசல்வத் தவபரனச்
பசறிகுழற் ாங்கிக் கறிவறி வித்தது.

வதலுற்
ீ றார்தமல மாமலயன்
தில்மலமிக் ககான்கழற்கக
காதலுற் றார்நன்மம கல்விபசல்
வதரு
ீ பமன் துபகாண்
கடாதலுற் றாருற் றுணர்தலுற்
றார்பசல்லல் மல்லழற்கான்
க ாதலுற் றார்நின் புணர்முமல
யுற்ற புரவலகர. #966

இதன் ப ாருள்:
பசல்வ ீ பசல்வ;ீ வதல்
ீ உற்றார் தமல மாமலயன் பகடுதமலயமடந்தவர்
தமலயானியன்ற மாமலமய யுமடயான்; தில்மலமிக்ககான் தில்மலக்
கணுளனாகிய ப ரிகயான்; கழற்கக காதல் உற்றார் நன்மம கல்வி தரும்
என் து பகாண்டு அவனுமடய திருவடிக்கக யன்புற்றாரது நன்மமமயக் கல்வி
தருபமன் தமனக் கருதி; ஓதல் உற்றார் உற்று ஓதுதலான் மிக்காமரக்
கிமடத்து; உணர்தல் உற்றார் எல்லா நூல்கமளயு முணர்தலுற்று; நின்புணர்
முமல உற்ற புரவலர் நின்புணர் முமலமயச் கசர்ந்த புரவலர்; பசல்லல் மல்
அழல் கான் க ாதல் உற்றார்- இன்னாமமமயச் பசய்யும் மிக்க வழமலயுமடய
கானகத்மதப் க ாகநிமனந்தார் எ- று.
ஓத்தான் உயர்ந்தாமரக் கிமடத்து அவகராடுசாவித் தமது கல்விமிகுதிமய
யறியலுற்றா பரன்றுமரப் ாருமுளர். உணர்தலுற்றா பரன் தமன
முற்றாகவுமரப் ினுமமமயும். நின்புணர் முமலயுற்ற பவன்றதனான்,
முமலயிடத்துத் துயிமல நிமனந்து நீட்டியாது வருவபரன்றும்,
புரவலபரன்றதனான். நின்னலந் பதாமலயாமற் காப் பரன்றுங் கூறிப்
ிரிவுடம் டுத்தாளாம். பசல்வத்தவபரன்றது ஈண்டுத் தமலமகமன. பமய்ப் ாடு:
அழுமகமயச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: ிரிவுணர்த்துதல். 309

விளக்கவுமர

20.2 ிரிவு நிமனவுமரத்தல் ிரிவுநிமனவுமரத்தல் என் து கல்விநலங் ககட்ட

கதாழிஅவன் ிரிதற் குறிப் றிந்து, மிகவுங் கற்கறார் நன்மமக் பகதிரில்லாத
தன்மமயராவபரன் தமன யுட்பகாண்டு, நின்புணர்முமலயுற்றபுரவலர்,
 100
2.20.ஓதற் ிரிவு 3

அழற்கானத்கத க ாய்க் கல்வியான் மிக்காமரக் கிட்டி அவகராடு உசாவித்

தங்கல்வி மிகுதி புலப் டுத்தப் ிரியா நின்றாபரனத் தமலமகன் ஓதுதற்குப் ிரிவு
நிமனந்தமம தமலமகளுக்குக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
20.2. கல்விக் ககல்வர் பசல்வத் தவபரனப்
பூங்குழல் மடந்மதக்குப் ாங்கி கர்ந்தது.

கற் ா மதிற்றில்மலச் சிற்றம்

லமது காதல்பசய்த
விற் ா விலங்கபலங் ககாமன
விரும் லர் க ாலஅன் ர்
பசாற் ா விரும் ின பரன்னபமல்
கலாதி பசவிப்புறத்துக்
பகாற் ா இலங்கிமல கவல்குளித்
தாங்குக் குறுகியகத. #967

இதன் ப ாருள்:
கல் ா மதில் தில்மலச் சிற்றம் லமது காதல் பசய்த கல்லாற் பசய்யப் ட்ட
ரந்த மதிமலயுமடய தில்மலக்கட் சிற்றம் லமதமனக் காதலித்த; வில் ா
விலங்கல் எங்ககாமன விரும் லர் க ால வில்லாகச் பசய்யப் ட்ட ரந்த
மமலமயயுமடய எம்முமடயககாமன விரும் ாதாமரப் க ால; அன் ர் பசால்
ா விரும் ினர் என்ன நம்மன் ர் பசால்லானியன்ற ாவாகிய நூல்கமளக் கற்க
விரும் ினாபரன்று பசால்ல; பமல்கலாதி பசவிப் புறத்து அச்பசால்
பமல்கலாதிமயயுமடயாளது பசவிக்கண்; பகால் ா இலங்கு இமல கவல்
குளித்தாங்குக் குறுகியது பகாற்பறாழில் ரந்த விளங்குமிமலமயயுமடய கவல்
பசன்று மூழ்கினாற்க ாலச் பசன்பறய்திற்று; இனிப் ிரிமவ
பயங்ஙனமாற்றுகமா! எ - று.
ப ாருப்புவில்லி கமல் விருப்புமடயார் கல்விக் கடன ீந்தி வருந்தாமமயின்
விரும் லர்க ாலச் பசாற் ாவிரும் ின பரன்றாள். இனி வருந்தபவன் கதார்
பசால்மலவிரித்து விரும் லர் க ால வருந்த அச்பசாற்குறுகியபதன்
றுமரப் ினுமமமயும். பூங்பகாடி கலக்கம் ாங்கி தன்னுள்கள பசால்லியது;
தமலமகற்குக் கூறியபதன் றுமரப் ாருமுளர். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்:
பசலவழுங்கு வித்தல். 310

விளக்கவுமர

20.3 கலக்கங்கண்டுமரத்தல் கலக்கங்கண்டுமரத்தல் என் து ிரிவுநிமன வுமரப் க்

ககட்ட தமலமகளது கலக்கங்கண்ட கதாழி , அன் ர் பசாற் ா விரும் ினபரன்ன,
 100
2.20.ஓதற் ிரிவு 4

அச்பசால் இவள் பசவிக்கட் காய்ந்தகவல் க ாலச் பசன்பறய்திற்று; இனி

மற்றுள்ள ிரிமவ எங்ஙனமாற்று வபளனத் தன்னுள்கள கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
20.3. ஓதற் ககல்வர் கமதக் கவபரனப்
பூங்பகாடி கலக்கம் ாங்கிகண் டுமரத்தது.

ிரியா மமயுமுயி பரான்றா

வதும் ிரி யிற்ப ரிதுந்
தரியா மமயுபமாருங் ககநின்று
சாற்றினர் மதயல்பமய்யிற்
ிரியாமம பசய்துநின் கறான்தில்மலப்
க ரிய லூரரன்ன
புரியா மமயுமிது கவயினி
பயன்னாம் புகல்வதுகவ. #968

இதன் ப ாருள்:
மதயல் பமய்யின் ிரியாமம பசய்து நின்கறான் தில்மலப் க ரியல் ஊரர்
மதயலாடனது திருகமனியி னின்றும் ிரியாமமமயச் பசய்து நின்றவனது
தில்மலயிற் ப ருந்தன்மமமய யுமடய வூரர்; ிரியாமமயும்
நம்மிற் ிரியாமமமயயும்; உயிர் ஒன்றாவதும் இருவருக்கு
முயிபரான்றாதமலயும்; ிரியின் ப ரிதும் தரியாமமயும்
ிரியிற்ப ரிதுமாற்றாமமமயயும்; ஒருங்கக நின்று சாற்றினர் ஒருங்கக
அக்காலத்து நம் முன்னின்று கூறினார்; அன்ன புரியாமமயும் இதுகவ
இப்ப ாழுது அவற்றுட் ிரியாமம ப ாய்யாகக் கண்டமமயின் உயிர்
கவறு டக்கருதுதலும் ிரிவாற்றுதலுமாகிய அன்னவற்மறச் பசய்யாமமயும்
இப் ிரியாமமகயாபடாக்கும்; இனி நாம் புகல்வது என் இனிநாஞ் பசால்வபதன்!
எ - று.
மதயன்பமய்யிற் ிரியாத க ரன் ிகனானது தில்மலக்கட் யின்றும்
அன்புக ணாது ிரிதல் எங்ஙனம் வல்லராயினாபரன்னுங் கருத்தால்,
ிரியாமமபசய்து நின்கறான் றில்மலப் க ரியலூர பரன்றாள்.
ிரிவுகாணப் ட்டமமயின், அன்னபவன்றது ஒழிந்த விரண்மடயுகமயாம்.
அன்னபுரியாமமயு மிதுகவபயன் தற்குப் ிரிவுமுதலாகிய
நமக்கின்னாதவற்மறத் தாம் பசய்யாமமயுமிதுகவ யாயிருந்தபதனி னு
மமமயும். இன்னல் ிரியாமமயுமிதுகவபயன்று ாடகமாதுவாரு முளர்.
பமய்ப் ாடும், யனும் அமவ. 311
 100
2.21.காவற் ிரிவு 5

விளக்கவுமர

20.4 வாய்பமாழி கூறித் தமலமகள் வருந்தல் வாய்பமாழி கூறித் தமலமகள்

வருந்தல் என் து கலக்கங் கண்டுமரத்த கதாழிக்கு, முன்னிமலப்புறபமாழியாக
நின்னிற் ிரிகயன் ிரிவுமாற்கறபனன்று பசான்னவர் தாகம ிரிவராயின் , இதற்கு
நாஞ்பசால்லுவபதன்கனாபவனத் தமலமகனது வாய் பமாழி கூறித் தமலமகள்
வருந்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
20.4. தீதறுகல்விக்குச் பசல்வன்பசல்லுபமனப்
க ாதுறுகுழலி புலம் ியது.

2.21.காவற் ிரிவு
மூப் ான் இமளயவன் முன்னவன்
ின்னவன் முப்புரங்கள்
வப்ீ ான் வியன்தில்மல யானரு
ளால்விரி நீருலகங்
காப் ான் ிரியக் கருதுகின்
றார்நமர் கார்க்கயற்கட்
பூப் ால் நலபமாளி ரும்புரி
தாழ்குழற் பூங்பகாடிகய. #969

இதன் ப ாருள்:
கார்க் கயற் கண் பூப் ால் நலம் ஒளிரும் புரி தாழ்குழல் பூங்பகாடி
கரியகயல்க ாலுங் கண்ணிமனயும் பூவின்கண் நறுநாற்றமுமடமம யாகிய
நன்மமவிளங்குஞ் சுருண்ட தாழ்ந்த குழமலயுமுமடய பூங்பகாடிமய
பயாப் ாய்; மூப் ான் எல்லார் யாக்மகக்கும் முன்கன தனதிச்மசயாற்
பகாள்ளப் ட்ட திருகமனிமயயுமடய னாதலின் எல்லார்க்குந் தான் மூப் ான்;
இமளயவன் ின்கறான்றிய யாக்மகமய யுமடயாபரல்லாரும் மூப் வும் தான்
நிமலப ற்ற விளமமமய யுமடயனாதலின் எல்லார்க்கும் மிமளயான்;
முன்னவன் உலகத்திற்கு முன் னுள்களான்; ின்னவன் அதற்குப்
ின்னுமுள்களான்; முப்புரங்கள் வப்ீ ான் மூன்று புரங்கமளயுங் பகடுப் ான்;
வியன் தில்மலயான்- அகன்ற தில்மலக்கண்ணான்; அருளால் நமர் விரி நீர்
உலகம் காப் ான் ிரியக் கருதுகின்றார் அவனகதவலால் நமர் விரிந்த நீராற்
சூழப் ட்ட வுலகத்மதக் காக்ககவண்டிப் ிரியக்கருதா நின்றார் எ-று.
தில்மலயா கனவலாவது எல்லா வுயிர்கமளயு மரசன் காக்க பவன்னுந்
தருமநூல் விதி. காத்தலாவது தன் விமனபசய் வாரானுங்கள்வரானும்
 100
2.21.காவற் ிரிவு 6

மகவரானும் உயிர்கட்கு வருமச்சத்மத நீக்குதல். தில்மலயானருளா

பலன் தற்கு அவனதருளா னுலகத்மதக் காக்குந் தன்மமமய
பயய்தினானாதலின் அக்காவற்குப் ிரிகின்றா பனன்றுமரப் ினு மமமயும்.
பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: காவற்குப் ிரியும்
ிரிவுணர்த்துதல். ; 312

விளக்கவுமர

21.1 ிரிவறிவித்தல்
ிரிவறிவித்தல் என் து தருமநூல் விதியால் நமர் உலகத்மதப் ாதுகாப் ான்
ிரியக் கருதாநின்றாபரனத் தமலமகன் காவலுக்குப் ிரியக் கருதாநின்றமம
கதாழி தமலமகளுக் கறிவியா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
21.1. இருநிலங் காவற் கககுவர் நமபரனப்
ப ாருசுடர் கவகலான் க ாக்கறி வித்தது.

சிறுகட் ப ருங்மகத்திண் ககாட்டுக்

குமழபசவிச் பசம்முகமாத்
பதறுகட் டழியமுன் னுய்யச்பசய்
கதார்கருப் புச்சிமலகயான்
உறுகட் டழலுமட கயானுமற
யம் லம் உன்னலரின்
துறுகட் புரிகுழ லாயிது
கவாவின்று சூழ்கின்றகத. #970

இதன் ப ாருள்: கள் துறு புரி குழலாய் பூவிற்கறமன யுமடய பநருங்கிய

சுருண்ட குழமலயுமடயாய்; சிறுகண் சிறிய கண்ணிமனயும்; ப ருங்மக ப ரிய
மகயிமனயும்; திண் ககாடு திண்ணியககாட்டிமனயும்; குமழ பசவி குமழந்த
பசவியிமனயும்; பசம்முக மாத் பதறு கட்டு அழிய முன் உய்யச் பசய்கதார்
சிவந்த முகத்திமனயு முமடய யாமனயினது வருத்தும் வமளப்புக்பகடக்
குரவராற் ாதுகாக்கப் டு முற்காலத்து நம்மம யுய்வித்தவர்; கருப்புச்
சிமலகயான் உறு கண் தழல் உமடகயான் உமற அம் லம் உன்ன லரின்
கருப்பு வில்மலயுமடயவமனச் பசன்றுற்ற கண்ணிற்றீமய
யுமடயவனுமறயும் அம் லத்மத யுன்னாதாமரப் க ால; இன்று சூழ்கின்றது
இதுகவா கண்கணாட்ட மின்றித் தம்மல்ல தில்லாத இக்காலத்து
நிமனக்கின்றதிதுகவா! இது தகுகமா! எ-று.
கருப்புச்சிமலகயா பனன் தமன எழுவாயாக்கி யுமரப் ினு மமமயும்.
பதறுகட்டழீஇ முன்னமுய்யச் பசய்கதாபரன் து ாட மாயின்,
 100
2.22. மகதணிவிமனப் ிரிவு 7

பதறுகின்றவிடத்துத் தழுவி முன்னம்மமயுய்வித்தவபரன்று மரக்க. பமய்ப் ாடு:

அழுமக. யன்: பசலவழுங்கு வித்தல். 313

விளக்கவுமர

21.2 ிரிவுககட்டிரங்கல் ிரிவுககட்டிரங்கல் என் து ிரிவறிவித்த கதாழிக்கு,

முற்காலத்துக் குரவர்களாற் ாதுகாக்கப் டு நம்மம வந்து யாமன பதறப்புக ,
அதமனவிலக்கி நம்முயிர் தந்தவர் , இன்று தம்மல்ல தில்லாத இக்காலத்துத் தாம்
நிமனந்திருக்கின்ற திதுகவா? இது தமக்குத் தகுகமாபவனத் தமலமகனது
ிரிவுககட்டுத் தமலமக ளிரங்காநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
21.2. மன்னவன் ிரிவு நன்னுத லறிந்து
ழங்கண் எய்தி அழுங்கல் பசன்றது.

2.22. மகதணிவிமனப் ிரிவு

மிமகதணித் தற்கரி தாமிரு
கவந்தர்பவம் க ார்மிமடந்த
மகதணித் தற்குப் டர்தலுற்
றார்நமர் ல் ிறவித்
பதாமகதணித் தற்பகன்மன யாண்டுபகாண்
கடான்தில்மலச் சூழ்ப ாழில்வாய்
முமகதணித் தற்கரி தாம்புரி
தாழ்தரு பமாய்குழகல. #971

இதன் ப ாருள்:
ல் ிறவித் பதாமக தணித்தற்கு என்மன ஆண்டு பகாண்கடான் தில்மல
க ரருளினராதலின் தாமளிக்கு மிடத்துப் ல ிறவித்பதாமகயான் வருங்
கழிப ருந் துன் முமடயாமரகய கவண்டுதலின் என்மனயடிமமக்
பகாண்டவனது தில்மலக்கண்; சூழ்ப ாழில் வாய் முமக தணித்தற்கு அரிதாம்
புரி தாழ் தரு பமாய் குழல் சூழ்ந்த ப ாழிலிடத்துளவாகிய க ாதுகளாற் றனது
நறுநாற்ற மாற்றுதற் கரிதாஞ் சுருண்ட தாழ்ந்த பநருங்கிய குழமல யுமடயாய்;
மிமக தணித்தற்கு அரிதாம் ஒருவருள்ள மிகுதிமய ஒருவர்தணித்தற்
கரிதாகாநின்ற; இருகவந்தர் பவம்க ார் மிமடந்த மக தணித்தற்கு நமர்
டர்தல் உற்றார் இருகவந்தரது பவய்யக ார் பநருங்கிய மகமய மாற்றுதற்கு
நமர் க ாக நிமனந்தார் எ - று.
எளிதினிற் சந்து பசய்வித்துக் கடிதின் மீ ள்வபரன் து யப் ,
மிமகதணித்தற்கரிதா மிருகவந்த பரன்றதனால் ஒத்த வலியின ராதலும்,
 100
2.22. மகதணிவிமனப் ிரிவு 8

பவம்க ார்மிமடந்த பவன்றதனால் ஒத்த பதாமலவின ராதலுங் கூறினாளாம்.

மிமக தணித்தற்கரிதாம் மகபயன விமயயும். பமய்ப் ாடு:
அழுமகமயச்சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: மக தணிவிமனயிமடப்
ிரிவுணர்த்துதல். 314

விளக்கவுமர

22.1 ிரிவுகூறல் ிரிவுகூறல் என் து ஒருவரதுள்ளமிகுதிமய ஒருவர்

தணித்தற்கரிதாகிய இருகவந்தர் தம்முட் மகத்து உடன்மடியப் புகுதா
நின்றாபரனக் ககட்டு , அவ்விருவமரயு மடக்கவல்ல திறலுமடய ராதலின்,
அவமரப் மகதணித்து அவர் தம்மிபலான்று ட கவண்டி நின்மனப் ிரியக்
கருதாநின்றாபரனத் தமலமகன் மகதணிக்கப் ிரியலுறாநின்றமம கதாழி
தமலமகளுக்குக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
22.1. துன்னு மக தணிப் மன்னவன் ிரிவு
நன்னறுங் ககாமதக்கு முன்னி பமாழிந்தது.

பநருப்புறு பவண்பணயும் நீருறும்

உப்பு பமனஇங்ஙகன
ப ாருப்புறு கதாமக புலம்புறல்
ப ாய்யன் ர் க ாக்குமிக்க
விருப்புறு கவாமரவிண் கணாரின்
மிகுத்துநண் ணார்கழியத்
திருப்புறு சூலத்தி கனான்தில்மல
க ாலுந் திருநுதகல. #972

இதன் ப ாருள்:
மிக்க விருப்புறுகவாமர விண்கணாரின் மிகுத்து தன்கண் மிக்க
விருப்புறுமவமர விண்கணாரினு மிகச் பசய்து; நண்ணார் கழியத் திருப்புறு
சூலத்திகனான் தில்மல க ாலும் திருநுதல் மகவர் மாய விதிர்க்கப் டுஞ்
சூலகவமலயுமடயவனது தில்மலமய பயாக்குந் திருநுதால்!; ப ாருப்பு உறு
கதாமக ப ாருப்ம ச்கசர்ந்த மயில்க ால்வாய்; பநருப்பு உறு பவண்பணயும் நீர்
உறும் உப்பும் என தீமயயுற்ற பவண்பணயும் நீமரயுற்றவுப்பும் க ால;
இங்ஙகன புலம்புறல் இவ்வாறுருகித் தனிமமயுறாபதாழி; அன் ர் க ாக்குப்
ப ாய் அன் ர்க ாக்குப் ப ாய் எ - று.
மிகுத்பதன்னும் விமனபயச்சம் திருப்புறுசூல பமன்புழித் திருப்ப ன் தகனாடு
முடிந்தது. பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: தமலமகமள யாற்றுவித்தல். 315
 100
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 9

விளக்கவுமர

22.2 வருத்தந்தணித்தல் வருத்தந்தணித்தல் என் து தமலமகனது ிரிவுககட்டு

உள்ளுமடந்து தனிமமயுற்று வருந்தாநின்ற தமலமகமள, நின்மன விட்டு அவர்
ிரியார்; நீ பநருப்ம யுற்ற பவண்பணயும் நீமரயுற்ற உப்பும்க ால இவ்வாறுருகித்
தனிமமயுற்று வருந்தாபதாழிபயனத் கதாழி அவளது வருத்தந் தணியாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
22.2. மணிப்பூண் மன்னவன் தணப் தில்மல
அஞ்சல் ப ாய்பயன வஞ்சிமயத் தணித்தது.

2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு
க ாது குலாய புமனமுடி
கவந்தர்தம் க ார்முமனகமல்
மாது குலாயபமன் கனாக்கிபசன்
றார்நமர் வண்புலியூர்க்
காது குலாய குமழபயழி
கலாமனக் கருதலர்க ால்
ஏதுபகா லாய்விமள கின்றதின்
பறான்னா ரிடுமதிகல. #973

இதன் ப ாருள்:
மாது குலாய பமல் கநாக்கி மடவழகு ப ற்ற பமல்லிய கநாக்கத்மதயுமடயாய்;
க ாது குலாய புமனமுடி கவந்தர் தம் க ார் முமனகமல் பூவழகுப ற்ற
க ணிச் பசய்யப் ட்ட முடிமயயுமடய கவந்தர்தமது க ாமரயுமடய
ாசமறகமல்; நமர் பசன்றார் நமர் பசன்றார்; வண் புலியூர்க் காது குலாய குமழ
எழிகலாமனக் கருதலர் க ால் வளவிய புலியூரிற் காதழகு ப ற்ற
குமழயாலுண்டாகிய எழிமலயுமடயவமனக் கருதாதாமரப்க ால; ஒன்னார்
இடும் மதில் இன்று ஏதாய் விமளகின்றது ஒன்னாரா லிடப் ட்ட மதில்
இன்றியாதாய் முடியுகமா! எ - று.
விமனமுடித்துக் கடிதுமீ ள்வபரன் து யப் , ஒன்னாரிடுமதி லின்கறயழியுபமன்று
கூறினாளாம். பகால்பலன் து அமசநிமல. பசன்றாபரனத் துணிவு ற்றி
இறந்தகாலத்தாற் கூறினாள். திறல் கவந்த பரன்றது, சாதி ற்றியன்று; தமலமம
ற்றி. பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: கவந்தற்குற்றுழிப்
ிரிவுணர்த்துதல். 316

விளக்கவுமர
 101
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 0

23.1 ிரிந்தமமகூறல் ிரிந்தமமகூறல் என் து தம்மமவந்தமடந்த கவந்தனுக் குத்

தாமுதவிபசய்வாராக பவய்ய க ாமரயுமடய ாசமறகமல் நமர் பசன்றார்; இனி
யவ்கவந்தன் மகவரா லிடப் ட்ட மதில் இன்பறன்னாய் முடியுகமாபவனத்
தமலமகன் கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிந்தமம கதாழி தமலமகளுக்குக் கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
23.1. விறல்கவந்தர் பவம்முமனக்கண்
திறல்கவந்தர் பசல்வபரன்றது.

ப ான்னி வமளத்த புனல்சூழ்

நிலவிப் ப ாலிபுலியூர்
வன்னி வமளத்த வளர்சமட
கயாமன வணங்கலர்க ால்
துன்னி வமளத்தநந் கதான்றற்குப்
ாசமறத் கதான்றுங்பகாகலா
மின்னி வமளத்து விரிநீர்
கவரும் வியன்முகிகல. #974

இதன் ப ாருள்:
ப ான்னி வமளத்த புனல் சூழ் நிலவிப் ப ாலி புலியூர் ப ான்னி
சுற்றுதலானுண்டாகிய புனலாற் சூழப் ட்ட நிமலப ற்றுப் ப ாலிகின்ற
புலியூரில்; வன்னி வமளத்த வளர் சமடகயாமன வணங்கலர் க ால்
வன்னித்தளிராற் சூழப் ட்ட பநடிய சமடமயயுமடயவமன
வணங்காதாமரப்க ால; துன்னி வமளத்த நம் கதான்றற்கு இடர்ப் டப்
மகவமரக்கிட்டிச் சூழ்க ாகிய நம்முமடய கதான்றற்கு; மின்னி வமளத்து
விரிநீர் கவரும் வியன் முகில் மின்னி யுலகத்மத வந்துவமளத்துப் ரந்த
கடமலப் ருகும் ப ரியமுகில்; ாசமறத் கதான்றும் பகால் ாசமறக்கண்கண
பசன்று கதான்றுகமா! எ - று.
வமளத்தமல விரிநீர்கமகலற்றினுமமமயும். கதான்றுமாயின் அவர்
ஆற்றாராவபரன யானாற்கறனாகின்கறபனன் து கருத்து. ப ான்னிவமளத்த
புனபலன் தற்குப் ப ான்னியாற்றமகயப் ட்ட புனபலன்றும், வன்னிவமளத்த
சமடபயன் தற்குத் தீமய வமளத்தாற் க ாலுஞ் சமடபயன்று
முமரப் ாருமுளர். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: ஆற்றுவித்தல். 317

விளக்கவுமர

23.2 ிரிவாற்றாமமகார்மிமசமவத்தல் ிரிவாற்றாமமகார்மிமசமவத்தல் என் து

ிரிவுககட்ட தமலமகள், தனது வருத்தங்கண்டு காதலர் விமனவயிற் ிரிய நீ
 101
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 1

வருந்தினால் விமனமுடியுமாபறன்கனா பவன்ற கதாழிக்கு, யானவர் ிரிந்ததற்கு

வருந்துகின்கறனல்கலன்; இக்கார்முகில் பசன்று அப் ாசமறக்கண்கண
கதான்றுமாயின், நம்மம நிமனந்தாற்றாராய், அவ்விமன முடிக்கமாட்டாபரன்று
அதற்கு வருந்துகின்கற பனனக் கார்மிமசமவத்துத் தனது வருத்தங் கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
23.2. 9; கவந்தற் குற்றுழி விறகலான் ிரிய
ஏந்திமழ ாங்கிக் பகடுத்து மரத்தது.

ககாலித் திகழ்சிற பகான்றி

பனாடுக்கிப் ப மடக்குருகு
ாலித் திரும் னி ார்ப்ப ாடு
கசவல் யிலிரவின்
மாலித் தமனயறி யாமமற
கயானுமற யம் லகம
க ாலித் திருநுத லாட்பகன்ன
தாங்பகாபலன் க ாதரகவ. #975

இதன் ப ாருள்:
ார்ப்ப ாடு ப மடக் குருகு திகழ் சிறகு ஒன்றின் ககாலி ஒடுக்கிப் ாலித்து
ார்ப்புக்ககளாடு ப மடக்குருமக விளங்காநின்ற சிறபகான்றினாற்
ககாலிபயாடுக்கிப் ாதுகாத்து; இரும் னி கசவல் யில் இரவின்
பகாண்டற்றுவமலயால் வரும் மிக்ககுளிமரச் கசவல் தானுழக்கு மிரவின்கண்;
மால் இத்தமன அறியா மமறகயான் உமற அம் லகம க ாலித் திருநுதலாட்கு
மாலாற் சிறிது மறியாத அந்தணனுமறயும் அம் லத்மதப்க ால் வாளாகிய
திருநுதலாட்கு; என் க ாதரவு என்னதாம் பகால் எனது க ாதரவு
எத்தன்மமயதாகுகமா! எ - று.
இரவிபனன்னதாபமன விமயயும். நாம் இக்காலத்து நங்காதலிக்குப்
னிமருந்தாயிற்றிகலபமன்னும் உள்ளத்தனாகலின், ப மட பயாடுக்கிய
சிறமகத் திகழ்சிறபகனப் புமனந்து கூறினான். க ாலித்திருநுதலாட்பகன் தற்கு
அம் லம்க ாலும் இத்திருநுதலாட் பகன்றுமரப் ினு மமமயும்.
இத்திருநுதலாபளன்றான் தன்பனஞ்சத்த ளாகலின். பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்:
மீ டற்பகாருப் டுதல். 318

விளக்கவுமர

23.3 வாகனாக்கிவருந்தல் வாகனாக்கிவருந்தல் என் து உற்றுழிப் ிரிந்த தமலமகன்,

ார்ப்புக்ககளாடு ப மடக்குருமகச் கசவல் தன் சிறகாபனாடுக் கிப் னியான்வரும்
 101
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 2

மிக்க குளிமரப் ாதுகாக்கின்ற இரவின்கண் எனது க ாதரவு அவளுக்பகன்னாங்

பகால்கலாபவனத் தமல மகளது வடிமவ நிமனந்து வாமன கநாக்கி
வருந்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
23.3. மாகனாக்கி வடிவுநிமனந்கதான்
வாகனாக்கி வருந்தியது.

கருப் ினம் கமவும் ப ாழிற்றில்மல

மன்னன்கண் ணாரருளால்
விருப் ினம் கமவச்பசன் றார்க்குஞ்பசன்
றல்குங்பகால் வழ்
ீ னிவாய்
பநருப் ினம் கமய்பநடு மாபலழில்
கதான்றச்பசன் றாங்குநின்ற
ப ாருப் ின கமறித் தமியமரப்
ார்க்கும் புயலினகம. #976

இதன் ப ாருள்:
வழ்
ீ னிவாய் பநருப் ினம் கமய் விழா நின்ற னியிடத்து எல்லாரும்
பநருப்புத்திரமள கமவாநிற் ; பநடுமால் எழில் கதான்றச் பசன்று பநடிய
மாயவனபதழில் கண்டார்க்குப் புலப் டச்பசன்று; ஆங்கு நின்ற ப ாருப் ினம் ஏறி
அவ்விடத்து நின்ற மமலத்திரமளகயறி; தமியமரப் ார்க்கும் புயலினம் துமண
யில்லாதாமரத் கதடும் புயலினங்கள்; கருப் ினம் கமவும் ப ாழில் தில்மல
மன்னன்கண் ஆர் அருளால் கருப்புத்திரள் ப ாருந்தும் ப ாழிமலயுமடய
தில்மலயின் மன்னவன்கணுண்டாகிய மிக்கவரு ளான்; விருப்பு இனம் கமவச்
பசன்றார்க்கும் பசன்று அல்கும் பகால் விருப்ம யுமடய தம்மினந் தம்மா
லுதவிப ற்றுப் ப ாருந்தும் வண்ணஞ் பசன்றார்க்குஞ் பசன்றுதங்குகமா! எ -
று.
அல்குதலான் வருந் துயருறுதகனாக்கிச் பசன்றார்க்குபமன நான்காவதனாற்
கூறினாள். பநருப் ினகம பயன் தமனப் புயன் கமகலற்றி இடிபநருப்ப ன்றும்,
பசன்பறன் தமன மமலகமகலற்றி உயர்ந் பதன்று உமரப் ினுமமமயும்.
பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: கதாழிமய யாற்று வித்தல். 319

விளக்கவுமர

23.4 கூதிர்கண்டு கவறல் கூதிர்கண்டு கவறல் என் து விழாநின்ற னியிடத்து

எல்லாரும் பநருப்புத்திரமள கமவாநிற் , மமலத்திரமளகயறித்
துமணயில்லாதாமரத் கதடும் புயலினம் நமக்ககயன்றித் தம்மம யமடந்தார்க்
குதவிபசய்யச் பசன்றார்க்குஞ் பசன்று ப ாருந் துகமா ? ப ாருந்துமாயின், நம்மம
 101
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 3

நிமனந்து ஆற்றாராய், அவ்விமன முடிக்கமாட்டாபரனத் தமலமகள் கூதிர்கண்டு

கவலாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
23.4. இருங்கூதிர் எதிர்வுகண்டு
கருங்குழலி கவமலயுற்றது.

சுற்றின வழ்
ீ னி தூங்கத்
துவண்டு துயர்கபவன்று
ப ற்றவ களபயமனப் ப ற்றாள்
ப மடசிற காபனாடுக்கிப்
புற்றில வாளர வன்தில்மலப்
புள்ளுந்தம் ிள்மளதழீஇ
மற்றினஞ் சூழ்ந்து துயிலப்
ப றுமிம் மயங்கிருகள. #977

இதன் ப ாருள்:
புற்றில வாள் அரவன் தில்மலப் புள்ளும் புற்மறயுமடயவல்லாத
ஒளிமயயுமடய ாம்ம யணிந்தவனது தில்மலயின் மக்ககளயன்றிப் புள்ளும்;
ப மட சிறகான் ஒடுக்கி ப மடமயச் சிறகாபனாடுக்கி; தம் ிள்மள தழீஇ தம்
ிள்மளகமளயுந் தழுவி; இனம் சூழ்ந்து துயிலப் ப றும் இம் மயங்கு இருள்
இனஞ்சூழ்ந்து துயிலப் ப றும் இச் பசறிந்த விருட்கண்கண; சுற்றின கமனி
பயங்குஞ்சுற்றி; வழ்
ீ னி தூங்க வழாநின்ற
ீ னி இமடயறாதுநிற் ; துவண்டு
துயர்க என்று அதற்ககார் மருந்தின்றித் துயர்வாயாகபவன்று; எமனப்
ப ற்றவகள ப ற்றாள் என்மன யீன்றவகள ஈன்றாள்; இனி யான்
யாமரகநாவது! எ - று.
சுற்றின தூங்கபவன விமயயும். மயங்கிருட்கட்டுயர்வாயாக பவனக் கூட்டுக.
சுற்றினபவன் து ப யபரச்சமுமாம். மற்று: அமச நிமல. புற்றிலவாள ரவ
பனன் தற்கு முன்னுமரத்த (தி.8 ககாமவ ா.97) துமரக்க. பமய்ப் ாடு: அது.
யன்: ஆற்றாமம நீங்குதல். 320

விளக்கவுமர

23.5 முன் னிக்கு பநாந்துமரத்தல் முன் னிக்கு பநாந்துமரத்தல் என் து

மக்ககளயன்றிப் புள்ளுந் தம்ப மடமயச் சிறகாபனாடுக்கிப் ிள்மளகமளயுந்
தழுவி இனஞ்சூழ பவருவாது துயிலப்ப றுகின்ற இம்மயங் கிருட்கண் ,
இமடயறாது விழாநின்ற னியிமடக்கிடந்து வாடித் துயர்வாயாக பவன்று
என்மனப்ப ற்றவமள கநாவதல்லது யான் யாமர கநாகவபனன
முன் னிக்காற்றாது தாபயாடு பநாந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 101
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 4

23.5.ஆன்ற னிக் காற்றாதழிந்

தீன்றவமள ஏமழபநாந்தது.

புரமன் றயரப் ப ாருப்புவில்

கலந்திப்புத் கதளிர்நாப் ண்
சிரமன் றயமனச்பசற் கறான்தில்மலச்
சிற்றம் லமமனயாள்
ரமன் றிரும் னி ாரித்த
வா ரந் பதங்கும்மவயஞ்
சரமன்றி வான்தரு கமபலாக்கும்
மிக்க தமியருக்கக. #978

இதன் ப ாருள்:
இரும் னி மவயம் எங்கும் ரந்து ாரித்தவா ப ரிய னி மவயபமங்கும்
ரந்து துவமலகமளப் ரப் ியவாறு; தில்மலச் சிற்றம் லம் அமனயாள் ரம்
அன்று தில்மலயிற் சிற்றம் லத்மத பயாப் ாளதளவன்று; மிக்க தமியருக்கு
மிக்க தனிமமமயயுமடயார்க்கு இப் னி; அன்றி உயிர்கவர பவகுண்டு; வான்
சரம் தருகமல் வான் சரத்மதத் தருமாயின்; ஒக்கும் அதகனாபடாக்கும் எ - று.
புரம் அயர அன்று ப ாருப்புவில் ஏந்தி புரம்வருந்த அன்று ப ாருப் ாகிய
வில்மல கயந்தி; புத்கதளிர் நாப் ண் கதவர்நடுகவ; அயமன அன்று சிரம்
பசற்கறான் தில்மலச் சிற்றம் லம் அவர்க்குத் தமலவனாகிய அயமனயன்று
சிரமரிந்த வனது தில்மலச் சிற்றம் ல பமனக் கூட்டுக.
ரந்பதங்குந் தருகமபலன்றிமயப் ினுமமமயும். (அன்று வாபனன் து ாட
மாயின் மவயத்மத யன்றி அவ்வானமுபமன உமரக்க) இக்காலத்து
அவளாற்றாமம பசால்லகவண்டுகமா எனக்கு மாற்றுதலரி பதன் து க ாதரத்
தமியருக்பகனப் ப ாதுமமயாற் கூறினான். இதமனத் கதாழி
கூற்றாகவுமரப் ாருமுளர். பமய்ப் ாடு: அது. யன்: தமலமகமள
யாற்றுவித்தல். 321

விளக்கவுமர

23.6 ின் னிநிமனந்திரங்கல் ின் னி நிமனந்திரங்கல் என் து இப்ப ரிய னி

மவயபமங்கும் ரந்து துவமலகமளப் ரப் ியவாறு அவள் ப ாறுக்குமளவன்று;
அவமளச் பசால்லுகின்றபதன்! எனக்கு மாற்றுதலரிபதன் து க ாதர, மிக்க
தனிமமமயயுமடயார்க்கு இப் னி, வான் சரத்மதத் தருமாயின்,
அதகனாபடாக்குபமனத் தமலமகன் தமலமகளது துயரநிமனந் திரங்காநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
 101
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 5

23.6. இரும் னியின் எதிர்வு கண்டு

சுரும் ிவர் குழலி துயரம் நிமனந்தது.

வாழும் டிபயான்றுங் கண்டிலம்

வாழியிம் மாம்ப ாழில்கதன்
சூழும் முகச்சுற்றும் ற்றின
வால்பதாண்மட யங்கனிவாய்
யாழின் பமாழிமங்மக ங்கன்சிற்
றம் லம் ஆதரியாக்
கூழின் மலிமனம் க ான்றிரு
ளாநின்ற ககாகிலகம. #979

இதன் ப ாருள்:
அம் பதாண்மடக் கனிவாய் அழகிய பதாண்மடக்கனி க ாலும் வாயிமனயும்;
யாழின் பமாழி மங்மக ங்கன் சிற்றம் லம் ஆதரியா யாகழாமசக ாலு மினிய
பமாழியிமனயுமுமடய மங்மகயது கூற்மறயுமடயானது சிற்றம் லத்மத
விரும் ாத; கூழின் மலி மனம் க ான்று உணவாற் பசருக்கு மனம் க ால;
இருளா நின்ற ககாகிலம் ஒரு காமலக் பகாருகால் நிறம் ப ற்றிருளாநின்ற
குயில்கள்; இம்மாம் ப ாழில் கதன் சூழும்முகச் சுற்றும் ற்றின இம் மாம்
ப ாழிற்கட் குமடதலாற் கறன் சுற்று முகபமங்கும் வந்து ற்றின; வாழும் டி
ஒன்றும் கண்டிலம் இனி யுயிர்வாழுமா பறான்றுங் கண்டிகலம் எ - று.
வாழிபயன்றது வாழ்வாயாகபவன்னும் ப ாருட்டாய் எதிர் முகமாக்கி நின்றது.
கதன் சூழுமுமகச்சுற்றும் ற்றினபவன் து ாடமாயின், மலருமளவுங் காலம்
ார்த்துத் கதன்கள் சூழுமுமக பயன்க. பமய்ப் ாடு அது. யன்: ஆற்றாமம
நீங்குதல்.
கிழவி நிமலகய விமனயிடத் துமரயார்
பவன்றிக் காலத்து விளங்கித் கதான்றும்
(பதால் - ப ாருள். கற் ியல் - 45) என் தனான், இக்கிளவிமயந்தும் காலங்காட்ட
கவண்டி இத்துமறயுட் கூறினாபரன் து கருத்தாகக் பகாள்க. 322

விளக்கவுமர

23.7 இளகவனில் கண்டின்ன பலய்தல் இளகவனில்கண்டின்னபலய்தல் என் து

கமன்கமலும் நிறம் ப ற்றிருளாநின்ற இக்குயில்கள், மாம்ப ாழிமலச் சுற்றும்
வந்து ற்றின; இனி யுயிர்வாழுமா பறான்றுங் கண்டிகல பனனத் தமலமகள்
இளகவனில்கண் டின்னபலய்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 101
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 6

23.7. இன்னிள கவனில் முன்னுவது கண்டு

பமன்னமகப் க மத இன்ன பலய்தியது.

பூண் பதன் கற பகாண்ட ாம் ன்

புலியூ ரரன்மிடற்றின்
மாண் பதன் கறபயண வானின்
மலரும் மணந்தவர்கதர்
காண் தன் கறயின்று நாமளயிங்
ககவரக் கார்மலர்த்கதன்
ாண் தன் கதர்குழ லாபயழில்
வாய்த்த னிமுகிகல. #980

இதன் ப ாருள்:
கார் மலர்த் கதன் ாண் தன் கதர் குழலாய் கார்காலத்து மலமர யூதுந்கதன்
ாட்டினது பசவ்விமய யாராயுங் குழமலயுமடயாய்; பூண் து என்கற பகாண்ட
ாம் ன் பூணப் டு மணிபயன்கற பகாள்ளப் ட்ட ாம் ிமன யுமடயான்; புலியூர்
அரன் புலியூரரன்; மிடற்றின் மாண் து என்கற எண அவனது மிடற்றி
னழகதாபமன்று கருதும்வண்ணம்; எழில் வாய்த்த னிமுகில் வானின் மலரும்
எழில்வாய்த்தமலயுமடயவாகிய னிமுகில்கள் வானிடத்துப் ரவாநிற்கின்றன;
அதனான், மணந்தவர் கதர் இன்று நாமள இங்கக வரக் காண் து அன்கற
நம்மமக்கலந்தவரது கதர் இன்றாக நாமளயாக இங்கக வாராநிற் க்
காணப் டுவதல்லகவ? இனி யாற்றாயாகற் ாமலயல்மல எ - று.
கதரிங்கக வருவதமனக் காணுமதல்லகவ இனியுள்ளபதன
பமாழிமாற்றியுமரப் ினுமமமயும். கான்மலபரன் தூஉம், எழில்வாய
பவன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்:
தமலமகமள வற்புறுத்தல். 323

விளக்கவுமர

23.8 ருவங்காட்டி வற்புறுத்தல் ருவங்காட்டி வற்புறுத்தல் என் து தமலமகன்

தான் வருதற்குக் குறித்துப்க ாகிய கார்ப் ருவத்தினது வரவுகண்டு கலங்காநின்ற
தமலமகளுக்கு, இக்கார்வந்து வானிடத்துப் ரந்தமமயான், நம்மமக் கலந்தவரது
கதர் இன்றாக நாமளயாக இங்கக வாராநிற் க் காணப் டுவகத இனியுள்ளபதனத்
கதாழி அப் ருவந் தன்மனகய காட்டி, அவமள வற்புறுத்தாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
23.8. கார்வருபமனக் கலங்குமாதமரக்
கதர்வருபமனத் பதளிவித்தது.
 101
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 7

பதளிதரல் காபரனச் சீரனஞ்

சிற்றம் லத்தடிகயன்
களிதரக் கார்மிடற் கறான்நட
மாடக்கண் ணார்முழவந்
துளிதரற் காபரன ஆர்த்தன
ஆர்ப் த்பதாக் குன்குழல்க ான்
றளிதரக் காந்தளும் ாந்தமளப்
ாரித் தலர்ந்தனகவ. #981

இதன் ப ாருள்:
அடிகயன் களி தர அடிகயன் களிப்ம யுண்டாக்க; சிற்றம் லத்துக் கார்
மிடற்கறான் நடம் ஆட சிற்றம் லத்தின்கண்கண கரிய மிடற்மறயுமடயவன்
கூத்தாடா நிற் ; கண் ஆர் முழவம் துளி தரல் கார் என ஆர்த்தன முகமமமந்த
முழவங்கள் துளிமயத்தருதமலயுமடய முகில்க ால முழங்கின; ஆர்ப்
காந்தளும் பதாக்கு உன் குழல் க ான்று முழங்க அவற்மற முழவபமன்
றுணராது காந்தளுந் திரண்டு உன்குழமலபயாத்து; அளி தரப் ாந்தமளப்
ாரித்து அலர்ந்தன நறுநாற்ற மளிகமளக் பகாணர்தரப் ாம்புக ாலுந்
துடுப்புக்கமளப் ரப் ி அலர்ந்தன; அதனால், சீர் அனம் சீமரயுமடய அன்னகம;
கார் எனத் பதளிதரல்- இதமனக் காபரன்று பதளியற் ாமலயல்மல எ - று.
களித்தரபவன் து களிதரபவன்று நின்றபதனினுமமமயும். ாரித்பதன் து
உவமச்பசால்பலனினு மமமயும். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: தமலமகமள
வற்புறுத்தல். 324

விளக்கவுமர

23.9 ருவமன்பறன்று கூறல் ருவமன்பறன்று கூறல் என் து காரும் வந்தது;

காந்தளும் மலராநின்றன; காதலர் வாராதிருந்த பதன்கனா பவன்று கலங்காநின்ற
தமலமகளுக்கு, சிற்றம் லத்தின்கண்கண குடமுழா முழங்க அதமனயறியாது
காபரன்றுபகாண்டு இக்காந் தண்மலர்ந்தன; நீ யிதமனப் ருவபமன்று
கலங்காபதாழிபயனத் தமலமகன் வரவு நீட்டித்தலால் கதாழி அவள் கலக்கந்தீரப்
ருவத்மதப் ருவ மன்பறன்று கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
23.9. காபரனக் கலங்கும் ஏபரழிற் கண்ணிக்கு
இன்றுமண கதாழி யன்பறன்று மறுத்தது.

கதன்றிக் கிலங்கு கழலழல்

வண்ணன்சிற் றம் லத்பதங்
ககான்றிக் கிலங்குதிண் கடாட்பகாண்டற்
 101
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 8

கண்டன் குமழபயழில்நாண்
க ான்றிக் கடிமலர்க் காந்தளும்
க ாந்தவன் மகயனல்க ால்
கதான்றிக் கடிமல ரும்ப ாய்ம்மம
கயாபமய்யிற் கறான்றுவகத. #982

இதன் ப ாருள்:
கதன் கதமனபயாப் ான்; திக்கு இலங்கு கழல் அழல் வண்ணன் திமசகளிகல
விளங்காநின்ற வரக்கழமல
ீ யுமடய அழல்வண்ணன்; சிற்றம் லத்து எம் ககான்
சிற்றம் லத்தின் கணுளனாகிய பவங்ககான்; திக்கு இலங்கு திண் கதாள்
பகாண்டல் கண்டன் திமசகளிகல விளங்காநின்ற திண்ணிய கதாள்கமளயுங்
பகாண்டல்க ாலுங் கண்டத்மதயுமுமடயான்; குமழ எழில் நாண் க ான்று
அவனுமடய குமழயும் எழிமலயுமடய நாணுமாகிய ாம்ம பயாத்து; இக் கடி
மலர்க் காந்தளும் க ாந்து இக்கடிமலர்க் காந்தளினது துடுப்புக்களும் புறப் ட்டு;
அவன் மக அனல் க ால் அவனதுமகயிற் றீமயப் க ால; கதான்றிக் கடி
மலரும் பமய்யின் கதான்றுவது ப ாய்ம்மமகயா கதான்றியினது புதுமலரும்
பமய்யாகத் கதான்றுகின்ற விது ப ாய்கயா! எ - று.
கடிபயன் து நாற்றம். கடிமலர் முதலாகிய தன்ப ாருட் ககற்றவமட.
பமய்யிற்கறான்றுவ பதன் தற்கு பமய்க ாலத் கதான்றுவபதனினு மமமயும்.
காந்தளு மின்பறன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்:
ஆற்றாமமநீங்குதல். 325

விளக்கவுமர

23.10 மறுத்துக் கூறல் மறுத்துக்கூறல் என் து ருவமன்பறன்ற கதாழிக்கு ,

காந்தகளயன்றி இதுவும் ப ாய்கயாபவனத் கதான்றியினது மலமரக் காட்டி, இது
ருவகமபயன்று அவகளாடு தமலமகள் மறுத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
23.10. ருவமன் பறன்று ாங்கி கர
மருவமர் ககாமத மறுத்து மரத்தது.

திருமா லறியாச் பசறிகழல்

தில்மலச்சிற் றம் லத்பதங்
கருமால் விமடயுமட கயான்கண்டம்
க ாற்பகாண்ட பலண்டிமசயும்
வருமா லுடன்மன் ப ாருந்தல்
திருந்த மணந்தவர்கதர்
 101
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 9

ப ாருமா லயிற்கண்நல் லாயின்று

கதான்றுநம் ப ான்னகர்க்கக. #983

இதன் ப ாருள்:
திருமால் அறியா திருமாலறியப் டாத; பசறிகழல் தில்மலச் சிற்றம் லத்து எம்
கரு மால் விமட உமடகயான் கண்டம் க ால் பசறிந்த வரக்கழமலயுமடய
ீ
திருவடிமயயுமடய தில்மலயிற் சிற்றம் லத்தின்கணுளனாகிய எம்முமடய
கரிய மாலாகிய விமடமயயுமடயவனது கண்டம்க ால விருண்டு; பகாண்டல்
எண் திமசயும் வரும் பகாண்டல்கள் எட்டுத் திமசக்கண்ணும் வாரா நின்றன;
அதனால், ப ாரும் மால் அயில் கண் நல்லாய் தம்மிற்ப ாரும்
ப ரியகவல்க ாலுங் கண்மணயுமடய நல்லாய்; மணந்தவர் கதர் நம்மமக்
கலந்தவரது கதர்; உடல் மன் ப ாருந்தல் திருந்த உடன்றமன்னர் தம்முட்
ப ாருந்துதல் திருந்துதலால்; நம் ப ான் நகர்க்கு இன்று கதான்றும் நம்
ப ான்மனயுமடய வில்லின்கண் இன்று வந்து கதான்றும் எ - று.
உடன்மன்ப ாருந்தறிருந்த மணந்தவபரன் தற்கு மன்னர் ப ாருந் தும்வண்ணம்
அவமரச் பசன்று கூடினவபரன்றுமரப் ாருமுளர். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம்.
யன்: தமலமகமள யாற்றுவித்தல். 326
23.12 விமனமுற்றிநிமனதல்

விளக்கவுமர

23.11கதர்வரவு கூறல் கதர்வரவு கூறல் என் து மறுத்துக்கூறின தமலமகளுக்கு ,

பகாண்டல்கள் எட்டுத்திமசக்கண்ணும் வாராநின்றமமயின் , இது ருவகம;
இனியுடன்றமன்னர் தம்முட் ப ாருந்துதலான் நம் மமக் கலந்தவர் கதர்
நம்மில்லின்க ணின்று வந்து கதான்றுபமன்று அவள் கலக்கந்தீரத் கதாழி
தமலமகனது கதர்வரவு கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
23.11. பூங்பகாடி மருளப்
ாங்கி பதருட்டியது.

புயகலாங் கலர்சமட ஏற்றவன்

சிற்றம் லம்புகழும்
மயகலாங் கிருங்களி யாமன
வரகுணன் பவற் ின்மவத்த
கயகலாங் கிருஞ்சிமல பகாண்டுமன்
ககா முங் காட்டிவருஞ்
பசயகலாங் பகயிபலரி பசய்த ின்
இன்கறார் திருமுககம. #984
 102
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 0

இதன் ப ாருள்:
பசயல் ஓங்கு எயில் எரி பசய்த ின் பசய்தமலயுமடய உயர்ந்த மதிமல
எரியாக்கிய ின்; இன்று ஓர் திருமுகம் இன்று திருமவயுமடய பதாருமுகம்;
கயல் கயல் க ாலுங் கண்மணயும்; ஓங்கு இருஞ்சிமல பகாண்டு மிகப் ப ரிய
விற்க ாலும் புருவத்மதயுமுமடத்தாய்; மன் ககா மும் காட்டி வரும்- தங்கிய
விந்திரககா ம் க ாலும் வாமயயுங் காட்டி வாராநின்றது; இனிக் கடிதுக ாதும் எ
று.
புயல் ஓங்கு அலர் சமட ஏற்றவன் சிற்றம் லம் புகழும் நீமர உயர்ந்த
விரிசமடயின்ககணற்றவனது சிற்றம் லத்மதகய ரவும்; மயல் ஓங்கு இருங்
களி யாமன வரகுணன் பவற் ின் மவத்த கயல் மயக்கத்மதயுமடய உயர்ந்த
ப ரிய களியாமனமயயுமடய வரகுணன் இமயத்தின்கண் மவத்த கயபலனக்
கூட்டுக.
இன்று ஓராமணகயாமல அமரயன்ப ாறியாகிய கயமலயும்
வில்மலயுமுமடத்தாய் மன்னன் முனிமவயுங்காட்டி வாராநின்ற பதனச்
சிகலமட வமகயான் ஒருப ாருகடான்றிய வாறறிக. பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்:
கதர்ப் ாகன் ககட்டுக் கடிதூர்தல். 327

விளக்கவுமர

23.12 விமனமுற்றிநிமனதல் விமனமுற்றிநிமனதல் என் து கவந்தற்குற்றுழிப்

ிரிந்த தமலமகன், விமனமுற்றிய ின்னர், கயமலயும் வில்மலயுங் பகாண்டு
மன்ககா முங்காட்டி ஒரு திருமுகம் வாராநின்றது; இனிக் கடிதுக ாதுபமனத்
கதர்ப் ாகன் ககட் த் தமலமகளது முகநிமனந்து கூறா நிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
23.12. ாசமற முற்றிப் மடப்க ார் கவந்தன்
மாசறு பூண்முமல மதிமுகம் நிமனந்தது.

சிறப் ிற் றிகழ்சிவன் சிற்றம்

லஞ்பசன்று கசர்ந்தவர்தம்
ிறப் ிற் றுமனந்து ப ருகுக
கதர் ிறங் கும்பமாளியார்
நிறப்ப ாற் புரிமச மறுகினின்
துன்னி மடநமடப்புள்
இறப் ிற் றுயின்றுமுற் றத்திமர
கதரும் எழில்நகர்க்கக. #985
 102
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 1

இதன் ப ாருள்:
ிறங்கும் ஒளி ஆர் நிறப் ப ான் புரிமச மறுகினின் மிக்க பவாளியார்ந்த
நிறத்மதயுமடய பசம்ப ான்னா னியன்ற உயர்ந்த மதிமலயுமடய
வூரிற்பறருவின்கண்; துன்னி கசர்ந்து விமளயாடி; மட நமடப் புள்
பமன்னமடமயயுமடய மாடப்புறாக்கள்; இறப் ின் துயின்று முற்றத்து இமர
கதரும் இறப் ின்கட் டுயின்று முற்றத்தின்க ணிமரகதர்ந்துண்ணும்; எழில்
நகர்க்கு அவளிருந்த பவழிமலயுமடய இல்லத்திற்கு; சிறப் ின் திகழ் சிவன்
சிற்றம் லம் பசன்று கசர்ந்தவர் தம் ிறப் ின் சிறப்புக்களாற் ப ாலியுஞ்
சிவனது சிற்றம் லத்மதச் பசன்றமடந்தவர்கடம் ிறவிக ால; துமனந்து
ப ருகுக கதர் விமரந்து முடுகுவதாக இத்கதர் எ - று.
புறாக்கள் துமணகயாடு துயின்று முன்றிலின்கண் விமளயாடு வனகண்டு
ஆற்றகில்லாபளன் து க ாதர, இறப் ிற்றுயின்று முற்றத்திமரகதரு பமன்றான்.
சிற்றம் லஞ் பசன்று கசர்ந்தவர் ிறவியிறுதிக்கட் க ரின் பமய்துமாறுக ால
யானுஞ் சுரஞ் பசலலிறுதிக்கட் ப ருந்கதாண் முயங்குவபலன்னுங் கருத்தாற்
ிறப் ிற் றுமனந்து ப ருகுக கதபரன்றான். துன்னுபமன் தூஉம் ாடம்.
பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: ககட்ட ாகன் விமரந்து கதர் ண்ணுவானாதல்.
328

விளக்கவுமர

23.13 நிமலமமநிமனந்து கூறல் நிமலமமநிமனந்து கூறல் என் து விமன

முற்றிய ின்னர் அவள் முகங்கண்டு வாராநின்றவன், புறாக்கள் தந்துமணகயாடு
துயின்று முன்றிற்கண் விமளயாடுவகண்டு இது நமக்கரிதாயிற் பறன்று
என்னிமலமம நிமனந் தாற்றகில்லாளாவள்; நீ விமரயத் கதமரச்
பசலுத்துவாயாகபவனத் தமலமகளது நிமலமம நிமனந்து கதர்ப் ாகனுக்குக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
23.13. ப ாற்பறாடி நிமலமம மற்றவன் நிமனந்து
திருந்துகதர்ப் ாகற்கு வருந்துபு புகன்றது.

அருந்கத ரழிந்தனம் ஆலபமன்

கறால மிடுமிமமகயார்
மருந்கத ரணியம் லத்கதான்
மலர்த்தாள் வணங்கலர்க ால்
திருந்கத ரழிந்து ழங்கண்
தருஞ்பசல்வி சீர்நகர்க்பகன்
 102
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 2

வருந்கத ரிதன்முன் வழங்ககல்

முழங்ககல் வளமுகிகல. #986

இதன் ப ாருள்:
ஆலம் அருந்து நஞ்மசயருந்த கவண்டும்; ஏர் அழிந்தனம் என்று ஓலம் இடும்
இமமகயார் மருந்து இதனானழ கழிந்கதாபமன்று முமறயிடுந்கதவர்க்கு
அந்நஞ்சால் வரும் இடர்க்கு மருந்தாயவன்; ஏர் அணி அம் லத்கதான்
அழமகயுமடய அம் லத்தின்கண்ணான்; மலர்த்தாள் வணங்கலர் க ால் அவனது
மலர்க ாலுந்தாமள வணங்காதாமரப்க ால; திருந்து ஏர் அழிந்து ழங்கண் தரும்
திருந்திய வழபகல்லாமழிந்து துன் த்மத யுண்டாக்கும்; பசல்வி சீர் நகர்க்கு
இல்வாழ்க்மகச் பசல்வத்மத யுமடயவளது அழமகயுமடய வூரின்கண்;
வளமுகிகல வளமுகிகல; வரும் என் கதர் இதன்முன் வழங்ககல் வாராநின்ற
பவனது கதரிதனின் முற் ட்டுச் பசன்றியங்கா பதாழிய கவண்டும்; முழங்ககல்
இயங்கினும் அத்தமியள் ககட் முழங்காபதாழிய கவண்டும் எ-று.
ஏரணிபயன் தற்கு மிக்கவழபகன்றும், ழங்கண்டருபமன் தற்கு
துன் த்மதபயனக்குத் தருபமன்று முமரப் ினுமமமயும். வழங்கக
பலன் தற்குப் ப ய்யகவண்டாப வன்றுமரப் ாருமுளர். நகர்
இல்பலனினுமமமயும். முமனவன் இமறவன். பமய்ப் ாடு: அது. யன்:
ககட்ட ாகன் கறர்விமரந்து கடாவுதல். 329

விளக்கவுமர

23.14 முகிகலாடுகூறல் முகிபலாடு கூறல் என் து காகராட்டங்கண்ட ாகன்

அதகனாடு விமரயத் கதகராட்டாநிற் ான், ிரிதலால் திருந்திய வழபகல்லாம்
அழிந்து துன்புறாநின்றவளது சீரிய நகரின்கண், வாராநின்ற பவனது
கதரின்முற் ட்டுச் பசன்றியங்காபதாழிய கவண்டும்; இயங்கினும்,
அத்தமியாள்ககட் முழங்காபதாழிய கவண்டுபமனத் தமலமகன், முந்துற்றுச்
பசல்லாநின்ற முகிபலாடு கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
23.14. முமனவற் குற்றுழி விமனமுற்றி வருகவான்
கழும பலய்திச் பசழுமுகிற் குமரத்தது.

ணிவார் குமழபயழி கலான்தில்மலச்

சிற்றம் லமமனய
மணிவார் குழல்மட மாகத
ப ாலிகநம் மன்னர்முன்னாப்
ணிவார் திமறயும் மகத்தவர்
சின்னமுங் பகாண்டுவண்கதர்
 102
2.23.கவந்தற்குற்றுழிப் ிரிவு 3

அணிவார் முரசிபனா டாலிக்கும்

மாகவா டணுகினகர. #987

இதன் ப ாருள்:
ணி வார் குமழ எழிகலான் தில்மலச் சிற்றம் லம் அமனய ணியாகி நீண்ட
குமழயானுண்டாகிய அழமகயுமடயவனது தில்மலச்சிற்றம் லத்மதபயாக்கும்;
மணிவார் குழல் மட மாகத நீலமணிக ாலு நீண்ட குழமலயுமடய மடப் த்மத
யுமடய மாகத; ப ாலிக ப ாலிக; நம்மன்னர் நம்முமடய மன்னர்; ணிவார்
திமறயும் வந்து வணங்குவாராக வுடம் ட்டவர் பகாடுத்த திமறமயயும்;
மகத்தவர் சின்னமும் ணியாது மாறு ட்டவரமடயாளங்கமளயும்; வண் கதர்
முன்னாக்பகாண்டு தமது வண்கடர்க்கு முன்னாகக் பகாண்டு; அணிவார்
முரசிபனாடு அணியப் ட்ட வாமரயுமடய வரமுரசிகனாடும்;
ீ ஆலிக்கும்
மாகவாடு ஆலியாநிற்கு மாவிகனாடும்; அணுகினர் வந்தணுகினார் எ - று.
வண்கடபராபடன் தமனத் பதாகுக்கும்வழித் பதாகுத்துக் கூறினாபரனினு
மமமயும். இப்ப ாருட்கு முன்னாக வந்து ணிவாபரன்றுமரக்க. பமய்ப் ாடு:
உவமக. யன்: தமலமகமள மகிழ்வித்தல். 330

விளக்கவுமர

23.15 வரபவடுத்துமரத்தல் வரபவடுத்துமரத்தல் என் து தமலமகன் முகிபலாடு

வாரா நிற் க்கண்ட கதாழி, வணங்குவாராக வுடம் ட்டவர் பகாடுத்த திமறமயயும்
வணங்காது மாறு ட்டவரமடயாளங் கமளயும் தமது கதருக்கு
முன்னாகக்பகாண்டு, வரமுரசார்ப்
ீ , ஆலியாநின்ற மாவிகனாடும் வந்தணுகினார்;
இனி நமக்பகாரு குமறயில்மல பயனத் தமலமகளுக்கு அவன்வரபவடுத்துக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் .
23.15. விமன முற்றிய கவந்தன் வரவு
புமனயிமழத் கதாழி ப ாற்பறாடிக் குமரத்தது.

கருங்குவ மளக்கடி மாமலர்

முத்தங் கலந்திலங்க
பநருங்கு வமளக்கிள்மள நீங்கிற்
றிலள்நின்று நான்முககனா
படாருங்கு வமளக்கரத் தானுண
ராதவன் தில்மலபயாப் ாய்
மருங்கு வமளத்துமன் ாசமற
நீடிய மவகலுகம. #988
 102
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 4

இதன் ப ாருள்:
நான்முககனாடு ஒருங்கு வமளக் கரத்தான் உணராதவன் தில்மல ஒப் ாய்
நான்முககனாடுங்கூடச் சங்மக கயந்திய மகமயயுமடயவனு மறியாதவனது
தில்மலமய பயாப் ாய்; மருங்கு வமளத்து மன் ாசமற நீடிய மவகலும்
முமன மருங்கு சூழ்ந்து மன்னனது ாசமறக்கண் யான்றாழ்த்த
மவகற்கண்ணும்; கருங்குவமளக் கடிமா மலர் முத்தம் கலந்து இலங்க நின்று
கண்ணாகிய கருங்குவமளயது புதியப ரியமலர் கண்ண ீ ராகிய
முத்தத்மதக்கலந்து விளங்க நின்று; பநருங்கு வமளக்கிள்மள நீங்கிற் றிலள்
பநருங்கின வமளமயயுமடய இக்கிளிமய பயாப் ாள் ஒரு காலமு
பமன்மனவிட்டு நீங்கிற்றிலள்; அதனாற் ிரிவில்மல எ-று.
மவகலுபமன் தற்கு மவககறாறு பமன்றுமரப் ாருமுளர். பமய்ப் ாடும்:
யனும் அமவ. 331

விளக்கவுமர

23.16 மறவாமம கூறல் மறவாமமகூறல் என் து விமனமுற்றிவந்து தமலமக

களாடு ள்ளியிடத்தானாகிய தமலமகன், நீயிர் விமனயிடத் பதம்மம
மறந்தீகரபயன்ற கதாழிக்கு, யான் ாசமறக்கட் டாழ்த்தவிடத்தும் , கண் முத்திலங்க
நின்று, இவள் என்னுமடய பநஞ்மசவிட்டு நீங்கிற்றிலள்; ஆதலால், யான்
மறக்குமாபறன் கனாபவனத் தானவமளமறவாமம கூறாநிற்றல், அதற்குச்
பசய்யுள்
23.16. ாசமற முற்றிப் ம ந்பதாடிகயா டிருந்து
மாசறு கதாழிக்கு வள்ள லுமரத்தது.

2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு

முனிவரும் மன்னரும் முன்னுவ
ப ான்னான் முடியுபமனப்
னிவருங் கண் ர மன்திருச்
சிற்றம் லமமனயாய்
துனிவரு நீர்மமயி பதன்பனன்று
தூநீர் பதளித்தளிப்
நனிவரு நாளிது கவாபவன்று
வந்திக்கும் நன்னுதகல. #989

இதன் ப ாருள்:
முனிவரும் மன்னரும் முன்னுவ ப ான்னான் முடியும் என துறந்தாரு மரசரும்
 102
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 5

கருதுவனவாகிய மறுமமயு மிம்மமயும் ப ாருளான் முற்றுப்ப றுபமன்று

ப ாது வமகயாற் கூற; கண் னி வரும் அக்குறிப் றிந்து கண்கள் னிவாரா
நின்றன, இவ்வாறு, னிவருங்கண்கணாடு அறிவழிந்து வருந்திய விடத்து; ரமன்
திருச்சிற்றம் லம் அமனயாய் ரமனது திருச் சிற்றம் லத்மத பயாப் ாய்; துனி
வரும் நீர்மம இது என் என்று தூ நீர் பதளித்து அளிப் நீ துன் ம்
வருந்தன்மம இஃபதன்ன காரணத்தான் வந்தது யான் ிரிகயபனன்று தூய
நீமரத் பதளித்துத் தமலயளிபசய்ய அறிவு ப ற்று அறிவழிந்த காலத்மதப்
ிரிந்த காலமாககவ கருதி; நனி வரும் நாள் இதுகவா என்று நன்னுதல்
வந்திக்கும் நீர் நனிதாழ்த்து வருநாளிதுகவாபவன்று நன்னுதலாள் வணங்கி
நின்றாள்; இனி நீயுணர்த்துமாற்றானுணர்த்து எ-று.
ரமன் றிருச்சிற்றம் லமமனயா பளன்று ாடகமாதுவாரு முளர். நீபயனவுந்
தாழ்த்பதனவு பமாருபசால் வருவித்துமரக்கப் ட்டது.
நனிவந்திக்குபமனினுமமமயும். துறந்தார் கருதுவதாகிய மறுமமயின் மும்,
அரசர் கருதுவதாகிய விம்மமயின் மு பமன்று, நிரனிமறயாகக் பகாண்டு,
அவரிருவருங் கருதுவனவாகிய இப் ப ாருளிரண்மடயும்
ப ாருண்முடிக்குபமன்று ப ாது வமகயாற் கூறினாபனனக் பகாள்க பமய்ப் ாடு:
இளிவரமலச்சார்ந்த ப ருமிதம். யன்: ிரிவுணர்த்துதல். 332

விளக்கவுமர

24.1 வாட்டங்கூறல் வாட்டங்கூறல் என் து ப ாருள்வயிற் ிரியலுறாநின்ற

தமலமகன், இருமமயும் ப ாருளாகன முற்றுப்ப றுபமன்று யான்
ப ாதுவமகயாற்கூற, அக்குறிப் றிந்து கண் னிவர, இத்தன்மமயளாய் வாடினாள்;
இனி பயன்னாற் ிரிவுமரத்த லரிது; நீ யுணர்த்து மாற்றானுணர்த்பதனத்
கதாழிக்குத் தமல மகளது வாட்டங் கூறா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
24.1. ிரிவு ககட்ட வரிமவ வாட்டம்
நீங்க லுற்றவன் ாங்கிக் குமரத்தது.

வறியா ரிருமம யறியா

பரனமன்னும் மாநிதிக்கு
பநறியா ரருஞ்சுரஞ் பசல்லலுற்
றார்நமர் நீண்டிருவர்
அறியா வளவுநின் கறான் தில்மலச்
சிற்றம் லமமனய
பசறிவார் கருங்குழல் பவண்ணமகச்
பசவ்வாய்த் திருநுதகல. #990
 102
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 6

இதன் ப ாருள்:
இருவர் அறியா அளவு நீண்டு நின்கறான் தில்மலச் சிற்றம் லம் அமனய
மாலும் ிரமனுமாகிய விருவர் அடியும் முடியும் அறியாத எல்மலயின்கண்
நீண்டு நின்றவனது திருச்சிற்றம் லத்மதபயாக்கும்; பசறி வார் கருங் குழல்
பவண்ணமகச் பசவ்வாய்த் திருநுதல் பசறிந்த நீண்டகரியகுழலிமனயும்
பவள்ளிய நமகயிமனயுஞ் பசய்யவாயிமனயுமுமடய திரு நுதால்; வறியார்
ப ாருளில்லாதார்; இருமம அறியார் என இம்மமயு மறுமமயு மாகிய
இருமமயின்கண்வரும் இன் மு மறியா பரன்று கருதி; மன்னும் மா நிதிக்கு
பதாமலயாது நிமலப றும் ப ரிய வரும் ப ாருகடடுதற்கு; பநறிஆர் அரும்
சுரம் நமர் பசல்லல் உற்றார் வழியறிதற்கரிய அருஞ்சுரத்மத நமர்
க ாகலுற்றார் எ-று.
பசறியா பரன் தூஉம் ாடம். சிறுகாபனறி லவாகிய வருஞ்சுர
பமனினுமமமயும். பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச் சார்ந்த ப ருமிதம். யன்:
ிரிவுடம் டுத்தல். 333

விளக்கவுமர

24.2 ிரிவுநிமனவுமரத்தல் ிரிவுநிமனவுமரத்தல் என் து வாட்டங் ககட்ட கதாழி,

ப ாருளில்லாதார் இருமமயின் கண்வரு மின் மும் அறியாபரனவுட் பகாண்டு,
அருஞ்சுரம்க ாய், நமர் ப ாருகடட நிமனயாநின்றா பரனத் தமலமகளுக்குத்
தமலமகனது ிரிவுநிமன வுமரயா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
24.2. ப ாருள்வயிற் ிரியும் ப ாருகவ லவபனனச்
சுருளுறு குழலிக்குத் கதாழி பசால்லியது.

சிறுவா ளுகிருற் றுறாமுன்னஞ்

சின்னப் டுங்குவமளக்
பகறிவாள் கழித்தனள் கதாழி
எழுதிற் கரப் தற்கக
அறிவாள் ஒழிகுவ தஞ்சனம்
அம் ல வர்ப் ணியார்
குறிவாழ் பநறிபசல்வ ரன் பரன்
றம்ம பகாடியவகள. #991

இதன் ப ாருள்:
கதாழி பகாடியவள் கதாழியாகிய பகாடியவள்; அஞ்சனம் எழுதிற் கரப் தற்கக
ஒழிகுவது அறிவாள் அஞ்சன பமழுதின் எழுதுகின்ற கால மத்துமணயுங்
காதலர் கதான்றாமமயான் அவ்வஞ்சனத்மத பயாழிவதறிவாள்; அம் லவர்ப்
 102
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 7

ணியார் குறி வாழ் பநறி அன் ர் பசல்வர் என்று அம் லவமர வணங்காதார்
அவ்வணங்காமமக்குக் குறியாக வாழுந் தீயபநறிமய அன் ர் பசல்வபரன்று;
வாள்சிறு உகிர் உற்று உறாமுன்னம் சின்னப் டும் குவமளக்கு ஒளிமயயுமடய
சிறியவுகிர் சிறிதுறாமுன்னம் ப ாடி டுங் குவமளப் பூவிற்கு; எறிவாள்
கழித்தனள் எறிதற்குக் கருவியாகிய வாமளயுமறகழித்தாள்;
யான்கூறுவதுண்கடா! எ-று.
பகாடியவகர பயன் து ாடமாயிற் பகாடியராகிய வன் பரனக் கூட்டுக. அம்ம:
அமசநிமல. பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: பசல வழுங்குவித்தல். 334

விளக்கவுமர

24.3 ஆற்றாது புலம் ல் ஆற்றாது புலம் ல் என் து ிரிவுநிமனவுமரப் க்ககட்ட

தமலமகள், இத்கதாழியாகிய பகாடியவள், இத்தன்மமமய யறிந்திருந்தும், அன் ர்
ிரிவபரனக் குவமளப்பூ பவறிதற்கு வாளுமறகழித்தாற்க ாலக் கூறினாள்;
இதற்கியான் கூறுவதுண்கடா பவன ஆற்றாது புலம் ாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
24.3. ப ாருள்தரப் ிரியும் அருள்தரு வபனனப்
ாங்கி கரப் பூங்பகாடி புலம் ியது.

வானக்கடிமதில் தில்மலபயங்
கூத்தமன ஏத்தலர் க ாற்
கானக் கடஞ்பசல்வர் காதல
பரன்னக் கதிர்முமலகள்
மானக் கனகந் தருமலர்க்
கண்கள்முத் தம்வளர்க்குந்
கதனக்க தார்மன்ன பனன்கனா
இனிச்பசன்று கதர்ப ாருகள. #992

இதன் ப ாருள்:
வானக் கடி மதில் தில்மல எம் கூத்தமன ஏத்தலர் க ால்
முகில்கமளயுமடத்தாகிய காவமலயுமடய மதிலாற் சூழப் ட்ட தில்மலயில்
எங்கூத்தமன வாழ்த்தாதார் க ால; காதலர் கானக் கடம் பசல்வர் என்ன காதலர்
கானகத்மதயுமடய சுரத்மதச் பசல்வபரன்று பசால்ல; கதிர் முமலகள் மானக்
கனகம் தரும் ஒளிமயயுமடய முமலகள் பகாண்டாடப் டும் ப ான்மனத்தாரா
நின்றன; மலர்க் கண்கள் முத்தம் வளர்க்கும் மலர் க ான்ற கண்கள்
முத்தத்மதப் ப ருக உண்டாக்கா நின்றன; அதனான், கதன் நக்க தார் மன்னன்
கதகனாடு மலர்ந்த தாமரயுமடய மன்னன்; இனிச் பசன்று கதர் ப ாருள் என்
இனிச் கசட்பசன்று கதடும் ப ாருள் யாது! எ-று.
 102
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 8

மானபமன்றது அளமவ. அளமவபயன்றது ிரமாணம்.

மாற்றாணிப்ப ான்பனன்றுமரப் ினு மமமயும், மன்னபனன் து ஈண்டு
முன்னிமலக்கண் வந்தது; இயல்புவிளி பயன் ாருமுளர். பமய்ப் ாடு:
இளிவரமலச்சார்ந்த ப ருமிதம், யன்: அது. 335

விளக்கவுமர

24.4 ஆற்றாமமகூறல் ஆற்றாமமகூறல் என் து தமலமகளது வருத்தங்கண்ட

கதாழி, காதலர் கானகத்மதயுமடய சுரத்மதப் க ாய்ப் ப ாரு கடட
நிமனயாநின்றாபரன்றுயான் பசால்லுமளவில், அவளது முமலயுங் கண்ணும்
ப ான்னும் முத்துந் தாராநின்றன: இனி நீ கசட்பசன்று கதடும் ப ாருள்
யாகதாபவனத் கதாழி தமலமக னுக்கு அவளது ிரிவாற்றாமம கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
24.4. ஏமழ யழுங்கத்
கதாழி பசால்லியது.

சுருடரு பசஞ்சமட பவண்சுட

ரம் ல வன்மலயத்
திருடரு பூம்ப ாழில் இன்னுயிர்
க ாலக் கலந்திமசத்த
அருடரு மின்பசாற்க ளத்தமன
யும்மறந் தத்தஞ்பசன்கறா
ப ாருடரக் கிற்கின் றதுவிமன
கயற்குப் புரவலகர. #993

இதன் ப ாருள்:
சுருள் தரு பசஞ்சமடபவண் சுடர் அம் லவன் மலயத்து சுருண்ட
பசஞ்சமடக்கணணிந்த பவண்சுடமர யுமடத் தாகிய மதிமயயுமடய
வம் லவனது ப ாதியின் மமலக்கண்; இருள் தரு பூம் ப ாழில் இருண்ட
பூமவயுமடய ப ாழிலிடத்து; இன் உயிர் க ாலக் கலந்து இன்னுயிர்க ால
இனியராய் ஒன்று ட்டு வந்து கூடி; இமசத்த அருள் தரும் இன் பசாற்கள்
அத்தமனயும் மறந்து நமக்குச் பசான்ன அருமளப் புலப் டுத்தும் இனிய
பசாற்கள் எல்லா வற்மறயும் மறந்து; அத்தம் பசன்கறா தாம் அருஞ்சுரஞ்
பசன்கறா; புரவலர் காவலர்; விமனகயற்குப் ப ாருள் தரக்கிற் கின்றது தீவிமன
கயற்குப் ப ாருமளத்தரத் பதாடங்குகின்றது! இது தகுகமா! எ-று.
இருமளத்தருபமன் றுமரப் ினு மமமயும். உடம் க ாடுயிர் கலக்குமாறு
க ாலக் கலந்பதனினு மமமயும். திமண ப யர்த்திடுதல் ிரிவுள்ளிப்
 102
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 9

ாமலநிலத்தனாகியாமன மருதநிலத்த னாக்குதல். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்:

பசலவழுங்குவித்தல். 336

விளக்கவுமர

24.5 திமணப யர்த்துமரத்தல் திமண ப யர்த்துமரத்தல் என் து யான் அவர்க்கு

நின தாற்றாமம கூறிகனன், இனியவர் நிமனவறிகயபனன்ற கதாழிக்கு , தாம்
எனக்கருமளப் புலப் டுத்திய பசாற்களத் தமனயு மறந்கதா காவலர்
தீவிமனகயற்குப் ப ாருமளத்தரத் பதாடங்குகின்ற பதனப் ிரிவுள்ளிப்
ாமலநிலத்தனாகிய தமல மகமன மருதநிலத்தனாக்கித் தமலமகள் புலந்து
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் .
24.5. துமணவன் ிரியத் துயருறு மனத்பதாடு
திமணப யர்த் திட்டுத் கதபமாழி பமாழிந்தது.

மூவர்நின் கறத்த முதலவன்

ஆடமுப் த்து மும்மமத்
கதவர்பசன் கறத்துஞ் சிவன் தில்மல
யம் லஞ் சீர்வழுத்தாப்
ாவர்பசன் றல்கும் நரக
மமனய புமனயழற்கான்
க ாவர்நங் காதல பரன்நாம்
உமரப் து பூங்பகாடிகய. #994

இதன் ப ாருள்:
மூவர் நின்று ஏத்த நான்முகனும் மாலும் இந்திரனுமாகிய மூவர்நின்று ரவ;
முதலவன் ஆட எல்லாப் ப ாருட்குங் காரணமாகியவ னாடாநிற் ; முப் த்து
மும்மமத் கதவர் பசன்று ஏத்தும் சிவன் தில்மலயம் லம் சீர் வழுத்தா
முப் த்து மும்மமயாகிய எண்மணயுமடய கதவர்கள் பசன்று வழுத்துஞ்
சிவனது தில்மல யம் லத்மத நன்மமபுகழாத; ாவர் பசன்று அல்கும் நரகம்
அமனய தீவிமனயார் பசன்று தங்கு நரகத்மதபயாக்கும்; புமன அழல் கான்
க ாவார் நம் காதலர் பசய்தாற்க ாலு மழமலயுமடய காட்மடப் க ாவர்
க ான்றிருந்தார் நங்காதலர்; பூங்பகாடி பூங்பகாடி க ால்வாய்; நாம் உமரப் து
என் இனி நாஞ் பசால்லுவதுண்கடா! எ-று.
முப் த்துமும்மம முப் த்து மூவரது பதாகுதிபயனினு மமமயும். சீர்வழுத்தா
பவன் ன ஒருபசான் ன ீர்மமப் ட்டு அம் லத்மதபயன்னு மிரண்டாவதற்கு
முடி ாயின. ப ாருத்தம் உள்ளத்து நிகழ்ச்சி. பசால்லாது ப ாருள்வயிற்
ிரிகவான் கருத் தறிந்து கதாழி பசால்லியது. பமய்ப் ாடும், யனும் அமவ. 337
 103
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 0

விளக்கவுமர

24.6 ப ாருத்த மறிந்துமரத்தல் ப ாருத்தமறிந்துமரத்தல் என் து திமணப யர்த்துக்

கூறின தமலமகளுக்கு, யாபமல்லாஞ் பசான்கனமாயினுங் காதலர்க்கு நிமனவு
ப ாருண்கமகலயாயிருந்தது: இனி யாஞ் பசால்லுவ பதன்கனாபவனத் கதாழி
தமலமகனது ப ாருத்த மறிந்து, தானதற்கு பநாந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
24.6. ப ாருள்வயிற் ிரிகவான் ப ாருத்த நிமனந்து
சுருளுறு குழலிக்குத் கதாழி பசால்லியது.

பதன்மாத் திமசவமச தீர்தரத்

தில்மலச்சிற் றம் லத்துள்
என்மாத் தமலக்கழல் மவத்பதரி
யாடும் இமறதிகழும்
ப ான்மாப் புரிமசப் ப ாழில்திருப்

பூவணம் அன்னப ான்கன வன்மாக் களிற்பறாடு பசன்றனர்

இன்றுநம் மன்னவகர. #995

இதன் ப ாருள்:
பதன் மாத் திமச வமச தீர்தர பதற்காகிய ப ரிய திமச குற்றநீங்க; என்மாத்
தமலக் கழல் மவத்து எனது கருந்தமலக்கட் கழல்கமள மவத்து; தில்மலச்
சிற்றம் லத்து தில்மலச் சிற்றம் லத்தின்கண்; எரி ஆடும் இமற திகழும் ப ான்
மாப் புரிமசப் ப ாழில் திருப் பூவணம் அன்ன ப ான்கன எரிகயாடாடு
மிமறவனது விளங்கும் ப ான்னானியன்ற ப ரியமதிலாற் சூழப் ட்ட
ப ாழிமலயுமடய திருப் பூவணத்மத பயாக்கும் ப ான்கன; நம் மன்னவர் வன்
மாக்களிற்பறாடு இன்று பசன்றனர் நம்மன்னர் வலிய ப ரிய களிறுககளாடும்
விமனகுறித்து இன்று பசன்றார் எ-று.
நால்வமகத்தாமனகயாடுஞ் பசன்றா பரனினு மமமயும். மதிற்கால்சாய்த்தற்குக்
களிறு சிறந்தமமயின் அதமனகய கூறினார். விமனவயிற் ிரிவுழிக்
களிற்றுத்தாமன சிறந்தமமயின், ஒடு: உயர் ின்வழி வந்ததாம்; கவறுவிமன
பயாடுவாய்க் களிற்மறயுமட யராய்ச் பசன்றாபரன் து ட நின்றபதனினு
மமமயும். ஊர்ந்தகளி பறன்று ஒடு கருவிப் ப ாருட்கண் வந்தபதனினு
மமமயும். பசல்வ பரன்னாது பசன்றாபரன்றமமயான், பசால்லாது ிரிந்தானாம்.
மா பவன் து விலங்பகன்று நாய்த்தமல பயன்றுமரப் ாரு முளர். வாடுதற்கு -
வாடுதலான். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: ிரிவுணர்த் துதல்.338
 103
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 1

விளக்கவுமர

24.7 ிரிந்தமமகூறல் ிரிந்தமம கூறல் என் து ப ாதுவமகயானுணர்த்திகன

மாயின், இனித்தீயது ிற காண்கின்கறாபமனத் தமலமகனுணர்த்தாது ிரியாநிற் ,
நின்முன்னின்று ிரிவுணர்த்தினால் நீ கமனிபயாளி வாடுமவபயன வுட்பகாண்டு,
ப ாருண்முடித்துக் கடிதின் மீ ள்வாராக நால்வமகத்தாமனகயாடு நம்மன்னர்
விமனவயிற்பசன்றாபரனத் கதாழி, தமலமகளுக்குத் தமலமகன் ிரிந்தமம
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
24.7. எதிர்நின்று ிரியிற் கதிர்நீ வாடுதற்
குணர்த்தா தகன்றான் மணித்கதகரா பனன்றது.

ஆழிபயான் றீரடி யும்மிலன்

ாகன்முக் கட்டில்மலகயான்
ஊழிபயான் றாதன நான்குமமம்
பூதமும் ஆபறாடுங்கும்
ஏழியன் றாழ்கட லும்பமண்
டிமசயுந் திரிந்திமளத்து
வாழியன் கறாஅருக் கன்ப ருந்
கதர்வந்து மவகுவகத. #996

இதன் ப ாருள்:

ஆழி ஒன்று காலுள்ள பதான்று; ாகன் ஈரடியும் இலன் ாகன்

இரண்டடியுமுமடயனல்லன், இவ்வுறுப்புக் குமறகயாடு; ஐம் பூதமும் ஆறு
ஒடுங்கும் முக்கண் தில்மலகயான் ஊழி ஒன்றாதன நான்கும் ஐந்துபூதமுந்
கதான்றியவாபறாடுங்கும் மூன்றுகண்மணயுமடய தில்மலயானுமடய
ஊழியுபமாவ்வாத ப ருமமமயயுமடய நான்கியாமத்தின்கண்ணும்; ஏழ் இயன்ற
ஆழ் கடலும் எண் திமசயும் திரிந்து இமளத்து அன்கறா ஏழாயியன்ற ஆழ்ந்த
கடல்கமளயும் எட்டுத்திமசகமளயுந் திரிந்திமளத்தன்கறா; அருக்கன் ப ருந்கதர்
வந்து மவகுவது அருக்கனது ப ருந்கதர் ஈண்டுவந்து தங்குவது; அதனான்
அதன் வரவு யாண்மடயது! இவளாற்றுதல் யாண்மடயது! எ-று.
ஈரடியுபமன் தமன எழுவாயாக்கினு மமமயும். நான்குந் திரிந்பதனவிமயயும்.
இயன்றபவன் து கமடக்குமறந்து நின்றது. வாழி அமசநிமல. ஒன்றாதன
பவன் தமன நான்கு பமன்னு பமழுவாய்க்குப் யனிமலயாக்கி
யுமரப் ினுமமமயும். ஐம்பூதமும் ஆறுகபளாடுங்கும் ஏழ்கடலுபமன்பறண்ணிக்
கடகலா டருக்கற்கிமய புண்மமயான், ஐம்பூதத்திற் ிரித்துக்
 103
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 2

கூறினாபரன் ாருமுளர். இரவும் கலு பமாப் வருமாயினும் இரவுறுதுயரத்திற்

காற்றாமம யான், இராப்ப ாழுது லகால் வருவதுக ாலப் யிறருமிரபவன்
றாள். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: பசலவழுங்குவித்தல். 339

விளக்கவுமர

24.8 இரவுறுதுயரத்திற்கிரங்கியுமரத்தல் இரவுறுதுயரத்திற்கிரங்கியுமரத்தல் என் து

ிரிவு ககட்ட தமலமகள தாற்றாமுகங் கண்ட கதாழி, இவ்வுறுப்புக்குமறகயா
படங்குந் திரிந்திமளத்து, அருக்கனது கதர் வருதல் யாண்மட யது? இவளாற்றுதல்
யாண்மடயபதன, அவளிரவுறு துயரத்திற் குத் தானிரக்கமுற்றுக் கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
24.8. அயில்தரு கண்ணிமயப் யில்தரு மிரவினுள்
தாங்குவ தரிபதனப் ாங்கி கர்ந்தது.

ிரியாபரன இகழ்ந்கதன் முன்னம்

யான் ின்மன எற் ிரியின்
தரியா பளன இகழ்ந் தார்மன்னர்
தாந்தக்கன் கவள்விமிக்க
எரியா பரழிலழிக் கும்பமழி
லம் லத் கதாபனவர்க்கும்
அரியா னருளிலர் க ாலன்ன
என்மன யழிவித்தகவ. #997

இதன் ப ாருள்:
முன்னம் ிரியார் என யான் இகழ்ந்கதன் முற்காலத்து அவருலகின்
கமல்மவத்துக் கூறியவழி நீட்டித்துப் ிரிவராயினும் இப்ப ாழுது ிரியாபரன
யானிகழ்ந்திருந்கதன்; எற் ிரியின் தரியாள் என மன்னர் தாம் ின்மன
இகழ்ந்தார் என்மனத் தாம் ிரிகின்றாராக வுணரின் இவளுயிர் தாங்காபளன
மன்னர் தாம் ின்னுணர்த்துதமல யிகழ்ந்தார்; அன்ன அத்தமமய வாகிய
இரண்டிகழ்ச்சியும்; தக்கன் கவள்வி எரி ஆர் மிக்க எழில் அழிக்கும் எழில்
அம் லத்கதான் தக்கனது கவள்வியின் முத்தீ நிமறந்த மிக்கவழமகயழித்த
எழிமலயுமடய அம் லத்தான்; எவர்க்கும் அரியான் யாவர்க்குமரியவன்; அருள்
இலர் க ால் என்மன அழிவித்த அவனதருளில்லாதாமரப் க ால வருந்த
என்மன யழிவித்தன எ-று.
உண்மமயாற் காரணமாவனவும், உணரப் ட்டாற் காரண மாவனவும் எனக்
காரணமிருதிறத்தன. அவற்றுட் ிரிவு தரியாமமக்கு உணரப் ட்டாற்
 103
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 3

காரணமாமாகலின் ிரியிபனன்புழிப் ிரிகின்றாராக வுணரிபனன் து ஆற்றலாற்

ப ற்றாம், புலிவரினஞ்சு பமன்புழிப் க ால. எரியாபரழிலழிக்குபமன் தற்கு
எரியின பதழிலழிக்கு பமன் ார், ஆமரக்கிளவிபகாடுத் திழித்துக் கூறினாபரனினு
மமமயும். அழிக்குபமன் து காலமயக்கம். கற் ந்கதாறும் அவ்வாறு பசய்தலின்
நிகழ்காலத்தாற் கூறினாபரனினுமமமயும். உணர்த்தாது ிரியினும்
ஒருவாற்றானுணர்ந்து ின்னுமாற்றா ளாவளாபலனின், தீயது ிற
காணப் டுபமன் தாகலானும், முன்னின் றுணர்த்தல் வல்லனல்லாமமயானும்
அவ்வாறு ிரியுபமன்க. பமய்ப் ாடு: அது. யன்: ஆற்றாமம நீங்குதல். 340

விளக்கவுமர

24.9 இகழ்ச்சிநிமனந்தழிதல் இகழ்ச்சி நிமனந்தழிதல் என் து கதாழி இரக்கமுற்றுக்

கூறாநிற் , முற்காலத்து அவருலகின் கமல்மவத் துணர்த்தியவழி நீட்டித்துப்
ிரிவாராயினும், இப்ப ாழுமதக்கிவர் ிரியாபரன யான் அவர்
ிரிவிகழ்ந்திருந்கதன்; முன்னின்று ிரிவுணர்த்தின் இவளுயிர் தரியாபளன்று
அவருணர்த்துதமல யிகழ்ந்து க ானார்; அத்தன்மமய வாகிய இரண்டிகழ்ச்சியும்,
என்மன யித்தன்மமத்தாக வழிவியா நின்றனபவனத் தமலமகள் இகழ்ச்சிநிமனந்
தழியா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
24.9. உணர்த்தாது ிரிந்தாபரன
மணித்தாழ்குழலி வாடியது.

கசணுந் திகழ்மதிற் சிற்றம்

லவன்பதண் ண ீர்க்கடல்நஞ்
சூணுந் திருத்து பமாருவன்
திருத்தும் உலகிபனல்லாங்
காணுந் திமசபதாறுங் கார்க்கய
லுஞ்பசங் கனிபயாடும ம்
பூணும் புணர்முமல யுங்பகாண்டு
கதான்றுபமார் பூங்பகாடிகய. #998

இதன் ப ாருள்:
கசணும் திகழ் மதில் சிற்றம் லவன் கசய்மமக் கண்ணும் விளங்கும்
மதிமலயுமடய சிற்றம் லத்மத யுமடயான்; பதள் நீர்க் கடல் நஞ்சு ஊணும்
திருத்தும் ஒருவன் பதளிந்த நீமரயுமடய கடலினஞ்மச உணவாகவுஞ் பசய்யு
பமாப் ிலாதான்; திருத்தும் உலகின் எல்லாம் அவனாற் பசய்யப் டு
முலகிபனங்கும்; காணும் திமச பதாறும் ார்க்குந் திமசகதாறும்; கார்க் கயலும்
கண்ணாகிய கரியகயல்கமளயும்; பசங்கனிபயாடு வாயாகிய பசய்யகனி
 103
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 4

கயாடும்; ம ம் பூணும் சும்ப ான்னா னியன்ற பூமணயும்; புணர் முமலயும்

பகாண்டு தம்முட் புணர்ந்த முமலகமளயுமுமடத்தாய்; ஓர் பூங்பகாடி
கதான்றும் ஒருபூங்பகாடி கதான்றா நின்றது எ-று.
நஞ்சுண்டமலயுங் குற்றநீக்குபமனவுமரப் ினுமமமயும். ஊணுந்
திருத்துபமன் து அதுபசய்யுந் தன்மமயபனன்னும் ப ாருட் டாகலின்,
நிகழ்காலத்தாற் கூறினார். 341

விளக்கவுமர

24.10 உருவுபவளிப் ட்டுநிற்றல் உருவுபவளிப் ட்டு நிற்றல் என் து தமலமகள்

இகழ்ச்சி நிமனந்தழியாநிற் , தானுணர்த்தாது ிரிந்தமமயுட் பகாண்ட ப ாருள்
வலித்த பநஞ்பசாடு பசல்லாநின்ற தமலமகன் , காணுந்திமசகதாறுங் கயமலயும்
வில்மலயுஞ் சிவந்த கனிமயயு முமலமயயுங் பகாண்டு ஒரு பூங்பகாடி
கதான்றாநின்றபதனத் தமலமகளதுருமவ நிமனந்து கமற்க ாகமாட்டாது
மீ ளலுற்றுச் சுரத்திமட நில்லாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
24.10. ப ாருள்வயிற் ிரிந்த ஒளியுறு கவலவன்
ஓங்கழற் கடத்துப் பூங்பகாடிமய நிமனந்தது.

ப ான்னணி யீட்டிய ஓட்டரும்

பநஞ்சமிப் ப ாங்குபவங்கா
னின்னணி நிற்குமி பதன்பனன்
கதஇமம கயாரிமறஞ்சும்
மன்னணி தில்மல வளநக
ரன்ன அன் னந்நமடயாள்
மின்னணி நுண்ணிமடக் ககாப ாருட்
ககாநீ விமரகின்றகத. #999

இதன் ப ாருள்:
ப ான் அணி ஈட்டிய ஓட்டரும் பநஞ்சம் ப ாற்றிரமள யீட்டுவா
கனாட்டந்தருபநஞ்சகம; நீ விமரகின்றது இப்ப ாழுது நீ விமரகின்றது;
இமமகயார் இமறஞ்சும் மன் அணி தில்மல வளநகர் அன்ன இமமகயார்
பசன்று வணங்கும் மன்னனது அழகிய தில்மலயாகிய வளநகமரபயாக்கும்;
அன்ன நமடயாள் மின் அணி நுண் இமடக்ககா அன்னத்தினமட க ாலு
நமடமய யுமடயாளது மின் க ாலும் நுண்ணிய விமடக்ககா; ப ாருட்ககா
எடுத்துக்பகாண்ட ப ாருட்ககா, இரண்டற்குமல்லகவா; இப் ப ாங்கு பவங்கானின்
நணி நிற்குமிது என் என் து இவ்வழல் ப ாங்கு பவங்கானத்மதச் கசர்ந்து
க ாவதும் மீ ள்வதுஞ் பசய்யாது நிற்கின்ற விஃதியாபதன்று பசால்லப் டுவது? எ
 103
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 5

- று.
நண்ணிபயன் து நணிபயன விமடக்குமறந்து நின்றது. அணிபயன்று ிரித்து
பவங்கானின்கணணித்தாக நிற் பதன்றுமரப் ினுமமமயும்.
இமமகயாரிமறஞ்சுந் தில்மலவளநகபரனவிமய யும். 342

விளக்கவுமர

24.11 பநஞ்பசாடு கநாதல் பநஞ்பசாடு கநாதல் என் து மீ ள நிமனந்த தமலமகன்,

ின்னும் ப ாருண்கமற் பசல்லாநின்ற வுள்ளத்தனாய் நின்று மீ ளமாட்டாது,
இவ்விரண்டனுள் இப்ப ாழுது நீ கயதுக்குப்க ாக முயல்கின்றாபயனத்
தன்பனஞ்பசாடு பநாந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
24.11. வல்லழற் கடத்து பமல்லியமல நிமனந்து
பவஞ்சுடர் கவகலான் பநஞ்பசாடு பநாந்தது.

நாய்வயி னுள்ள குணமுமில்

கலமனநற் பறாண்டுபகாண்ட
தீவயின் கமனியன் சிற்றம்
லமன்ன சின்பமாழிமயப்
க ய்வயி னும்மரி தாகும்
ிரிபவளி தாக்குவித்துச்
கசய்வயிற் க ாந்தபநஞ் கசயஞ்சத்
தக்க துன் சிக்கனகவ. #1000

இதன் ப ாருள்:
நாய் வயின் உள்ள குணமும் இல்கலமன நல் பதாண்டு பகாண்ட
நாயினிடத்துள்ள நன்மமயுமில்லாத பவன்மன நல்ல பதாண்டாகக்பகாண்ட;
தீவயின் கமனியன் சிற்றம் லம் அன்ன சில் பமாழிமய தீயிடத்து நிறம்க ாலு
நிறத்மத யுமடயவனது சிற்றம் லத்மதபயாக்குஞ் சிலவாகிய பமாழிமய
யுமடயாளிடத்து; க ய் வயினும் அரிதாகும் ிரிவு எளிதாக்குவித்து;
க யினிடத்துஞ் பசய்தலரிதாம் ிரிமவ எளிதாக்குவித்து கசய் வயின் க ாந்த
பநஞ்கச - கசய்த்தாகிய இவ்விடத்துப் க ாந்த பநஞ்சகம; உன் சிக்கனவு
அஞ்சத்தக்கது உனது திண்ணனவு அஞ்சத்தக்கது எ -று.
நற்பறாண்படன்புழி நன்மம: சாதியமட. சின்பமாழிமய பயன்னு மிரண்டாவது
ஏழாவதன்ப ாருட்கண் வந்தது. 343

விளக்கவுமர
 103
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 6

24.12 பநஞ்பசாடு புலத்தல் பநஞ்பசாடு புலத்தல் என் து பநஞ்பசாடு பநாந்து

கூறாநின்றவன், க யிடத்துஞ்பசய்தலரிதாம் ிரிமவ இவளிடத் கத
பயளிதாக்குவித்துச் கசய்த்தாகிய இவ்விடத்துப் க ாந்த நினது சிக்கனவு
அஞ்சத்தக்கபதனப் ின்னும் அந்பநஞ்பசாடு புலந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
24.12. அழற்கடத் தழுக்கமிக்கு
நிழற்கதிர்கவகலான் நீடுவாடியது.

தீகம வியநிருத் தன்திருச்

சிற்றம் லம்அமனய
பூகம வியப ான்மன விட்டுப்ப ான்
கதடியிப் ப ாங்குபவங்கான்
நாகம நடக்க பவாழிந்தனம்
யாம்பநஞ்சம் வஞ்சியன்ன
வாகம கமலமயவிட் கடாப ாருள்
கதர்ந்பதம்மம வாழ்விப் கத. #1001

இதன் ப ாருள்:
பநஞ்சம் பநஞ்சகம; தீ கமவிய நிருத்தன் திருச்சிற்றம் லம் அமனய
தீமயப்ப ாருந்திய நிருத்தத்மத யுமடயவனது திருச் சிற்றம் லத்மத
பயாக்கும்; பூ கமவிய ப ான்மன விட்டுப் ப ான் கதடி பூவின்கண்கமவிய
ப ான்மன விட்டு கவறு ப ான்மனத் கதடாநின்று; இப் ப ாங்கு பவங்கான்
நாகம நடக்க இவ்வழல்ப ாங்கும் பவங்கானின் நாகம நடப் ர
ீ ாமின்; யாம்
ஒழிந்தனம் யாபமாழிந்கதம்; ப ாருள் கதர்ந்து எம்மம வாழ்விப் து ப ாருகடடி
பயம்மம வாழச் பசய்வது; வஞ்சி அன்ன வாம் கமகமலமய விட்கடா
வஞ்சிமயபயாக்கு மழகிய கமகமலமயயுமடயாமள விட்கடா?
யாமிதற்குடம் கடம் எ -று.
இதுவும் ப ருந்திமணப் ாற் டும். மீ ளநிமனந்த துமண யல்லது
மீ ண்டிலபனன் ார் மீ பணறிமய யுள்ளத்தாற் பசன்ற பதன்றுமரப் . இப் ாட்டு
நான்கிற்கும் பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்: பசலவழுங்குவித்தல். 344

விளக்கவுமர

24.13 பநஞ்பசாடுமறுத்தல் பநஞ்பசாடு மறுத்தல் என் து பநஞ்பசாடு புலந்து கூறிப்

ின்னும் ப ாருண்கமற் பசல்லாநின்ற வுள்ளத்கதாடு தமலமகமள நிமனந்து ,
இத்தன்மமத்தாகிய ப ான்மனவிட்டு கவறு ப ான்கறடிகயா எம்மம
வாழச்பசய்வது? இதற்கியா முடம் கடம்; நாகம நடக்கபவனச் பசலவுடம் டாது
 103
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 7

ப ாருள் வலித்த பநஞ்பசாடு மறுத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்

24.13. நீபணறி பசன்ற நாறிணர்த் தாகரான்
கசபணறி யஞ்சி மீ பணறி பசன்றது.

பதண்ண ீ ரணிசிவன் சிற்றம்

லஞ்சிந்தி யாதவரிற்
ண்ணர்ீ பமாழியிவ மளப்ம யுள்
எய்தப் னித்தடங்க
ணுண்ண ீர் உகபவாளி வாடிட
நீடுபசன் றார்பசன்றநாள்
எண்ணர்ீ மமயின்நில னுங்குழி
யும்விர லிட்டறகவ. #1002

இதன் ப ாருள்:
பதள் நீர் அணி சிவன் சிற்றம் லம் சிந்தியாதவரின் பதண்ண ீமரச் சூடிய
சிவனது சிற்றம் லத்மதச் சிந்தியாதவமரப்க ால வருந்த; ண் நீர் பமாழி
இவமளப் ம யுள் எய்த ண்ண ீர்மமமயயுமடய பமாழிமயயுமடயவிவமள
கநாய் ப ாருந்த; னித் தடங் கண்ணுள் நீர் உக குளிர்ச்சிமயயுமடய
ப ரியகண்ணகத்து நீர்வார; ஒளி வாடிட கமனிபயாளிவாட; நீடு பசன்றார் பசன்ற
நாள் காலநீடப் ிரிந்தவர் ிரிந்தநாமள; எண் நீர்மமயின் இட்டு விரல் அற
நிலனும் குழியும் எண்ணுந்தன்மமயாற் லகாலிடுதலின் விரல்கதய
நிலனுங்குழியும்! இனிபயங்ஙன மாற்றும்! எ - று.
ஒளிவாடினபளன் து ாடமாயின், விரலிட்படன் தமனத் கதாழிகமகலற்றுக.
பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: தமலமகமள யாற்றுவித்தல். 345

விளக்கவுமர

24.14 நாபளண்ணிவருந்தல் நாபளண்ணி வருந்தல் என் து தமலமகனது வரவுநீட்ட

நிமனந்து வருந்தாநின்ற தமலமகளது வருத்தங்கண்ட கதாழி, இவமள
கநாய்ப ாருந்தச் பசன்றவர் பசன்றநாமள எண்ணுந் தன்மமயாற் லகாலிடுதலின்
நிலனுங்குழிந்து விரலுந்கதய்ந்த பதன, அவன் பசன்றநாபளண்ணி வருந்தாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
24.14. பசன்றவர் திறத்து நின்றுநனி வாடுஞ்
சூழிருங் கூந்தற்குத் கதாழிநனி வாடியது.

சுற்றம் லமின்மம காட்டித்தன்

பதால்கழல் தந்தபதால்கலான்
 103
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 8

சிற்றம் லமமன யாள் ர

மன்றுதிண் ககாட்டின்வண்ணப்
புற்றங் குதர்ந்துநன் னாபகாடும்
ப ான்னார் மணிபுலம் க்
பகாற்றம் மருவுபகால் கலறுபசல்
லாநின்ற கூர்ஞ்பசக்ககர. #1003

இதன் ப ாருள்
திண் ககாட்டின் வண்ணப் புற்று உதர்ந்து திண்ணிய ககாட்டான்
நிறத்மதயுமடய புற்மறயிடந்து; ப ான் ஆர் மணி புலம் இரும் ார்ந்த
மணிபயாலிப் ; பகாற்றம் மருவு பகால் ஏறு பவற்றிமயப் ப ாருந்தின
பகாலல்வல்ல ஆகனறு; நல் நாபகாடும் பசல்லாநின்ற நல்ல நாககாடும்
ஊர்வயிற் பசல்லா நின்ற; கூர்ஞ் பசக்கர் சிறக்குஞ் பசக்கர்வாமனயுமடய
மாமல; சுற்றம் லம் இன்மம காட்டி சுற்றத்தாற் யனின்மமமயயறிவித்து;
தன் பதால் கழல் தந்த பதால்கலான் சிற்றம் லம் அமனயாள் ரம் அன்று
ிறவிமருந்தாதற்குப் மழயவாய் வருகின்ற தன்கழல்கமள பயனக்குத் தந்த
மழகயானது சிற்றம் லத்மத பயாப் ாளதளவன்று; இனிபயன்னாகுவள்! எ -று.
சுற்றம் யமனயுமடத்தன்மமபயனினு மமமயும். மண்ணப் புற்பறன் தூஉம்
ாடம். கநடியப ான்னி பனன் து ாடமாயின், கநடுதல் - கதடுதல். பமய்ப் ாடு:
அச்சம். யன்: கதர்ப் ாகன் மீ ள்வதற்பகாருப் டுதல். 346

விளக்கவுமர

24.15 ஏறுவரவுகண்டிரங்கியுமரத்தல் ஏறுவரவுகண்டிரங்கியுமரத்தல் என் து

ப ாருண்முற்றி மீ ளலுறாநின்ற தமலமகன், மாமலக்காலத்து நாபகாடுவாரா நின்ற
ஏறுவரவுகண்டு, இச்சிறந்த பசக்கர்மாமல அவள் ப ாறுக்குமளவன் பறன இரங்கிக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் -
24.15. நீடியப ான்னின் பநஞ்சம்பநகிழ்ந்து
வாடியவன் வரவுற்றது.

கண்ணுமழ யாதுவிண் கமகங்

கலந்து கணமயில்பதாக்
பகண்ணுமழ யாத்தமழ ககாலிநின்
றாலு மினமலர்வாய்
மண்ணுமழ யாவும் அறிதில்மல
மன்னன தின்னருள்க ாற்
 103
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 9

ண்ணுமழ யாபமாழி யாபளன்ன

ளாங்பகால்மன் ாவியற்கக. #1004

இதன் ப ாருள்:
விண் கமகம் கலந்து கண் நுமழயாது விண்ணிடத்து முகில்கள்
ஒன்கறாபடான்று விரவுதலாற் கண் பசன்று நுமழயமாட்டாது; இன மலர் வாய்
இனமலமரயுமடய விட பமங்கும்; கண மயில் பதாக்கு எண் நுமழயாத்தமழ
ககாலி நின்று ஆலும் மயிலினங்கள் திரண்டு எண் பசன்றுபுகாத ல
ீ ிமய
விரித்து நின்றாடாநிற்கும்; மண் உமழயாவும் அறி தில்மல மன்னனது இன்
அருள் க ால் மண்ணிடத்பதல்லாவுயிர்களுமறியுந் தில்மலயின் மன்னனது
இனியவருள் க ாலும்; ண் நுமழயா பமாழியாள் ாவி யற்கு என்னள் ஆம்
பகால் ண்ணமணயாத கதபமாழிமயயுமட யாள் தீவிமனகயற்கு
எத்தன்மமயளாகமா! அறிகின்றிகலன்! எ-று.
எண்பணன் து உணவாகிய பவண்பணன் ாருமுளர். ண்ணுமழயாபமாழி
பயன் தற்குப் ண்ணப் ட்ட வுமழயாகிய நரம்புக ாலும்
பமாழியாபளனினுமமமயும். மன்: அமசநிமல. மன்னிய ருவ முன்னிய
பசலவின் இன்னபலய்தி - நிமலப ற்ற ருவத்து முற் ட்ட பசலவினான்
வருத்தபமய்தி. பமய்ப் ாடும், யனும் அமவ.347

விளக்கவுமர

24.16 ருவங்கண்டிரங்கல் ருவங்கண்டிரங்கல் என் து ஏறுவரவுகண் டிரக்கமுற்று

வாராநின்ற தமலமகன், இம்முகில்கள் ஒன்கறாபடான்று தம்மில் விரவுதலாற்
ப ாழில்ககடாறும் மயில்கள் திரண்டாடாநின்ற இக் கார்காலத்து, அவபளன்மன
நிமனந்தாற்றாளாங் பகால்கலா பவன அப் ருவங்கண் டிரங்காநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
24.16. மன்னிய ருவ முன்னிய பசலவின்
இன்ன பலய்தி மன்னகன கியது.

அற் டு காட்டில்நின் றாடிசிற்

றம் லத் தான்மிடற்றின்
முற் டு நீள்முகி பலன்னின்முன்
கனல்முது கவார்குழுமி
விற் டு வாணுத லாள்பசல்லல்
தீர்ப் ான் விமரமலர்தூய்
பநற் டு வான் லி பசய்தய
ராநிற்கும் நீள்நகர்க்கக. #1005
 104
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 0

இதன் ப ாருள்:
அல் டு காட்டில் நின்று ஆடி மாமலக் காலத்து இருளுண்டாகா நின்ற
புறங்காட்டின்கண் நின்றாடுவான்; சிற்றம் லத்தான் சிற்றம் லத்தின்கண்ணான்;
மிடற்றின் முற் டு நீள் முகில் அவனது மிடறுக ால விருண்டு முற் டாநின்ற
நீண்ட முகிகல; முதுகவார் குழுமி இவ்விடத்பதல்லாம் முற் ட்டாயாயினும்,
முது ப ண்டீர் திரண்டு; வில் டு வாள் நுதலாள் பசல்லல் தீர்ப் ான்
விற்றாழுபமாளிநுதலாளது இன்னாமமமய நீக்ககவண்டி; விமர மலர் தூய்
நறுநாற்றத்மதயுமட மலர்கமளத்தூவி; பநல் டு வான் லி பசய்து அயரா
நிற்கும் நீள் நகர்க்கு பநல் விரவிய தூய லிமயக் பகாடுத்து
இல்லுமறகடவுட்குப் பூசமனபசய்யாநிற்கும் ப ரிய வில்லத்திற்கு; என்னின்
முன்கனல் என்னின் முற் டாபதாழி எ-று.
வான் லிபசய் தயராநிற்கு பமன் தற்குப் லிபகாடுத்து விரிச்சி
யயராநிற்குபமனினுமமமயும். ஆடுசிற்றம் லவபனன் தூஉம் ாடம்.
துமனக்கார் விமரமவயுமடய கார். துமணக்கா பரன் து ாடமாயின்,
இனத்மதயுமடய முகிபலன்றுமரக்க. பமய்ப் ாடு: அது. யன்: ாகன் கறமர
விமரயக் கடாவுதல். 348

விளக்கவுமர

24.17 முகிபலாடு கூறல் முகிபலாடு கூறல் என் து ருவங்கண்டிரங்கி

விமரகவாடு வாராநின்ற தமலமகன், இவ்விடத்பதல்லாம் முற் ட்டா யாயினும்
முதுப ண்டீர் திரண்டு அவளின்னாமமமய நீக்கற்கு இல்லுமற கடவுட்குப்
பூசமனபசய்யாநிற்கும் நீணகரத்திற்கு என்னின் முற் டாபதாழிவாயாகபவன,
முந்துற்றுச் பசல்லாநின்ற முகிபலாடு கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
24.17. எமனப் ல துயரகமா கடகா நின்றவன்
துமனக்கா ரதற்குத் துணிந்துபசால் லியது.

ாவிமய பவல்லும் ரிசில்மல

கயமுகில் ாமவயஞ்சீர்
ஆவிமய பவல்லக் கறுக்கின்ற
க ாழ்தத்தி னம் லத்துக்
காவிமய பவல்லும் மிடற்கறா
னருளிற் கதுபமனப்க ாய்
கமவிய மாநிதி கயாடன் ர்
கதர்வந்து கமவினகத. #1006
 104
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 1

இதன் ப ாருள்:
முகில் ாமவ அம் சீர் ஆவிமய பவல்லக் கறுக்கின்ற க ாழ்தத்தின் முகில்
ாமவயதழகிய சீர்மமமயயுமடய வுயிமரச் பசகுப் ான் கறாநின்ற
ப ாழுதின்கண்; அம் லத்துக் காவிமய பவல்லும் மிடற்கறான் அருளின்
அம் லத்தின்கணுள னாகிய நீலப்பூமவபவல்லு மிடற்மறயுமடயவனதருள்
க ால; க ாய் கமவிய மாநிதி கயாடு க ாய்த்கதடிய ப ரு நிதிகயாடு; அன் ர்
கதர் கதுபமன வந்து கமவினது அன் ர் கதர் கதுபமன வந்து ப ாருந்திற்று,
அதனால், ாவிமய பவல்லும் ரிசு இல்மலகய வரக்கடவதமன
பவல்லுமாறில்மலகய க ாலும் எ - று.
இனி ஒருவாற்றானும் இவளுயிர்வாழ்த லரிபதன்றிருந்தனம் இது ாவியாதலின்
இற்மறப்ப ாழுதிகவாது கதர்வந்தபதன்னுங் கருத்தாற் ாவிமயபவல்லும்
ரிசில்மலகய பயன்றாள். தமியமர அற்றம் ார்த்து பவல்லக்கருதிச் சிலர்
பவகுள்கின்ற காலத்து அத்தமியார்க்குத் துமணயாயபதாருகதர்வந்து
காத்தபதன கவறுபமாரு ப ாருள் விளங்கினவாறறிக. அருளின் கமவினபதன
விமயயும். அருளான்வந்து கமவிற்பறனினுமமமயும். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம்.
யன்: ஆற்றுவித்தல். 349

விளக்கவுமர

24.18 கதர்வரவு கூறல் கதர்வரவு கூறல் என் து ப ாருள்வயிற் ிரிந்த தமலமகன்

முகிபலாடுவந்து புகாநிற் , இம்முகில் இவளதாவிமய பவகுளா நின்ற காலத்து
ஒரு கதர்வந்து காத்தமமயான் இனிவரக் கடவதமன பவல்லுமாறில்மலபயனத்
கதாழி தமலமகளுக்குத் கதர்வரவு கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள் 24.18. கவந்தன்
ப ாருபளாடு விரும் ி வருபமன
ஏந்திமழப் ாங்கி இனிதியம் ியது.

யாழின் பமாழிமங்மக ங்கன்சிற்

றம் லத் தானமமத்த
ஊழின் வலியபதான் பறன்மன
ஒளிகம கமலயுகளும்
வழும்
ீ வரிவமள பமல்லியல்
ஆவிபசல் லாதமுன்கன
சூழுந் பதாகுநிதி கயாடன் ர்
கதர்வந்து கதான்றியகத. #1007

இதன் ப ாருள்:
ஒளி கமகமல உகளும் ஒளிமயயுமடய கமகமல தன்னிமலயினின்றும்
 104
2.24.ப ாருள் வயிற் ிரிவு 2

க ாகாநின்றது; வரி வமள வழும்

ீ வரிமய யுமடய வமளகள் கழன்று
வழாநின்றன;
ீ பமல்லியல் ஆவி பசல்லாத முன்கன இந்நிமலமமக்கண்
பமல்லிய லுயிர் பசல்வதற்கு முன்கன; சூழும் பதாகு நிதிகயாடு அன் ர் கதர்
வந்து கதான்றியது சூழ்ந்துவருந் திரண்டநிதிகயாடு அன் ரது கதர் வந்து
கதான்றிற்று, அதனான், யாழின் பமாழி மங்மக ங்கன் யாகழாமசக ாலு மினிய
பமாழிமயயுடய மங்மகயது கூற்மற யுமடயான்; சிற்றம் லத்தான்
சிற்றம் லத்தின்கண்ணான்; அமமத்த ஊழின் வலியது ஒன்று என்மன
அவனாலமமக்கப் ட்ட ஊழின் வலியபதான்றியாது! எ-று.
பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: பமய்ம்மகிழ்தல். 350

விளக்கவுமர

24.19 இமளயபரதிர் ககாடல் இமளயபரதிர்ககாடல் என் து கதாழி தமலமகட்குத்

கதர் வரவு கூறாநிற் , இந்நிமலமமக்கண், இவளாவிபசல்வதற்கு முன்கன,
சூழுந்பதாகுநிதிகயாடு அன் ர் கதர்வந்து கதான்றிற்று; இனி யூழின்வலியது
கவபறான்றுமில்மலபயனப் ப ாருண் முடித்து வாராநின்ற தமலமகமனச் பசன்று
இமளயர் எதிர் பகாள்ளாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
24.19. பசறிக ழலவன் திருநகர் புகுதர
எறிகவல் இமளஞர் எதிர் பகாண்டது.

மயின்மன்னு சாயலிம் மாமனப்

ிரிந்து ப ாருள்வளர்ப் ான்
பவயின்மன்னு பவஞ்சுரஞ் பசன்றபதல்
லாம்விமட கயான்புலியூர்க்
குயின்மன்னு பசால்லிபமன் பகாங்மகபயன்
அங்கத் திமடக்குளிப் த்
துயின்மன்னு பூவமண கமலமண
யாமுன் துவளுற்றகத. #1008

இதன் ப ாருள்:
மயில் மன்னு சாயல் இம்மாமனப் ிரிந்து மயில்க ாலு பமன்மமமயயுமடய
இம்மாமனப் ிரிந்து; ப ாருள் வளர்ப் ான் பவயில் மன்னு பவஞ்சுரம் பசன்றது
எல்லாம் ப ாருமள யீட்டுவான் பவயினிமலப ற்ற பவய்யசுரத்மதச் பசன்ற
துன் பமல்லாம்; விமடகயான் புலியூர் குயில் மன்னு பசால்லி பமன்
பகாங்மக விமடமயயுமடயவனது புலியூரிடத்துளவாகிய குயிகலாமசக ாலுஞ்
பசால்மலயுமடயாளுமடய பமல்லிய பகாங்மககள்; என் அங்கத் திமடக்
குளிப் என்னுறுப்புக்களிமட மூழ்கும் வமக; துயில் மன்னு பூ அமணகமல்
 104
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 3

அமணயாமுன் துவளுற்றது துயினிமலப றும் பூவமணயிடத்

தமணவதன்முன்னம் மாய்ந்தது எ-று.
இம்மாபனன்றது, ிரிதற்கரிய வித்தன்மமய பளன்றவாறு. எல்லாபமன் து
முழுதுபமன்னும் ப ாருள் ட நிற் கதாருரிச் பசால். ன்மமபயாருமம
மயக்கபமன் ாருமுளர். பமய்ப் ாடும், யனும் அமவ. யன்: மகிழ்வித்தலுமாம்.

விளக்கவுமர

24.20 உண்மகிழ்ந்துமரத்தல் உண்மகிழ்ந்துமரத்தல் என் து ப ாருண்முடித்து

இமளஞ பரதிர்பகாள்ளவந்து புகுந்து தமலமகன், தமலலமகளுடன் ள்ளி
யிடத்தனாயிருந்து, இம்மாமனப் ிரிந்து ப ாருள்கதட யான் பவய்ய சுரஞ்பசன்ற
துன் பமல்லாம் இவள் பகாங்மககள் என்னுறுப்புக் களிமட மூழ்க
இப்பூவமணகம லமணயாமுன்னம் துவள்வுற்றபதனத்தன்னுள்கள மகிழ்ந்து
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
24.20. ப ருநிதி கயாடு திருமமன புகுந்தவன்
வளமமனக் கிழத்திகயா டுளமகிழ்ந் துமரத்தது.

2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு

உடுத்தணி வாளர வன்தில்மல
யூரன் வரபவாருங்கக
எடுத்தணி மககய றினவமள
யார்ப் இளமயிகலர்
கடுத்தணி காமர் கரும்புரு
வச்சிமல கண்மலரம்
டுத்தணி வாளிமள கயார்சுற்றும்
ற்றினர் மாதிரகம. #1009

இதன் ப ாருள்:
உடுத்து அணி வாள் அரவன் தில்மல ஊரன் வரகச்சாகவும் உடுத்து
அணியாகவுமணிந்த வாளரமவ யுமடயவனது தில்மலக்கணுளனாகிய வூரன்
இவ்வதிக்கண்வர;
ீ எடுத்து அணி மக ஏறு இன வமள ஆர்ப்
பதரிந்தணியப் ட்ட மகக்கணுளவாகிய இனவமளகபளாலிப் ; இள மயில் ஏர்
கடுத்து இளமயிலபதழிமல பயாத்து; அணி காமர் கரும்புருவச் சிமல கண்
மலர் அம்பு அடுத்து மிக்கவழமகயுமடய கரியபுருவமாகிய வில்கலாடு கண்
மலராகிய வம்ம ச்கசர்த்தி; அணிவாள் இமளகயார் ஒருங்கக சுற்றும் மாதிரம்
ற்றினர் அணிகளுண்டாகிய பவாளிமயயுமடய மகளிர் ஒருங்கக
 104
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 4

சுற்றுந்திமசகமளப் ற்றினர்; இஃதிவன் காதலிமாட்படன்னாம்! எ-று.

அணி காமர் என் ன ஒருப ாருட்கிளவியாய், மிகுதிகதான்ற நின்றன.
ஒன்றாகபவழுந்து அணியினுங் மகயினுமுளவாகிய சங்பகாலிப்
இளமமக்கணுண்டாகிய வுள்ளபவழுச்சிமிக்கு வில்கலாடம்ம யடுத்துப் ற்றி
அமரக்கணியப் ட்ட வுமடவாமளயுமடய இமளகயார் திமசமுழுதுஞ் சூழ்ந்து
ற்றினபரனப் ிறிதுகமார் ப ாருகடான்றி நின்றவாறு கண்டுபகாள்க.
கருப்புருவச் சிமல என் து ாடமாயின் புருவமாகிய காமனது உட்மக உமடய
கருப்புச்சிமலகயாடு கண்ணாகிய கள்மளயுமடய மலரம்ம
யடுத்பதன்றுமரக்க. சுற்றும் ற்றிய மாதிரபமன் து ாடமாயின், சுற்றும் ற்றி
கமவாநிற் , அவ்விடத்து நமகக்குறிப் ாபலடுக்கப் ட்டு இவர் மககள்
வமளபயாலிப் த் தமலகமகலறின பவனக் கூட்டி யுமரக்க. இதற்குச் சுற்றும்
ற்றிப் க ார்பசய்யாநிற் ப் மடக்கல பமடுத்துச் சங்பகாலிப் அணியுங்மகயு
பமாருங் பகழுந்தனபவனப் ிறிது பமாரு ப ாருளாகக் பகாள்க. இதற்குப்
ிறவுமரப் ாருமுளர். உரத்தகு கவல் உரத்தாற்றக்ககவல். பமய்ப் ாடு:
மருட்மக. வியப் ாகலின், யன்: ிரிவுணர்த்துதல். 352

விளக்கவுமர

25.1 கண்டவர்கூறல் கண்டவர் கூறல் என் து தமலமகன் ரத்மதயர் கசரிக்கட்

பசல்லாநிற் , அப் ரத்மதயர் அவமன ஒருங்பகதிர்பகாண்டு சுற்றும் ற்றிப்
க ார்பசய்யா நின்றமமயின், இஃதிவன் காதலிமாட் படன்னாபமன அவ்விடத்துக்
கண்டவர் தம்முட் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.1. உரத்தகு கவகலான் ரத்மதயிற் ிரியத்
திண்கடர் வதியிற்
ீ கண்கடா ருமரத்தது.

சுரும்புறு பகான்மறயன் பதால்புலி

யூர்ச்சுருங் கும்மருங்குற்
ப ரும்ப ாமற யாட்டிமய பயன்இன்று
க சுவ க பராலிநீர்க்
கரும்புமற யூரன் கலந்தகன்
றாபனன்று கண்மணியும்
அரும்ப ாமற யாகுபமன் னாவியுந்
கதய்வுற் றழிகின்றகத. #1010

இதன் ப ாருள்:
க பராலி நீர்க் கரும்பு உமற ஊரன் கலந்து அகன்றான் என்று ப ரிய
பவாலிக்கு நீமரயுமடய கரும்புதங்கு மூமர யுமடயவன் கலந்துமவத்து
 104
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 5

நீங்கினாபனன்று கருதுதலான்; கண்மணியும் அரும் ப ாமற ஆகும்

என்கண்மணியும் யனின்மம யாற் றாங்குதற்கரிய ாரமாகாநின்றன;
என்ஆவியும் கதய்வுற்று அழிகின்றது எனதுயிருந் கதய்ந்தழியா நின்றது; ப ரும்
ப ாமற யாட்டிமய என் இன்று க சுவ யானிவ்வாறாகவுங் கலங்காது நின்ற
ப ரும்ப ாமறமயயுமடயவமள யான் இன்று க சுவனபவன்! எ-று.
சுரும்பு உறு பகான்மறயன் பதால் புலியூர்ச் சுருங்கும் மருங்குல் ப ரும்
ப ாமறயாட்டிமய சுரும்புகள் வாழுங் பகான்மறப் பூவிமன யுமடயானது
மழயதாகிய புலியூரிற் சுருங்கின மருங்குமலயுமடய
ப ரும்ப ாமறயாட்டிமயபயனக் கூட்டுக.
என் கண்மணியுந் கதய்வுற்றழியாநின்றது ஆவியுமரும் ப ாமறயாகாநின்ற
பதன்று கூட்டுவாருமுளர். உள்ளவிழ் ப ாமற பநஞ்சுமடந்து புறத்து
பவளிப் டாத ப ாமற. பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச்சார்ந்த வுவமக. யன்: தமல
மகமளவியத்தல். 353

விளக்கவுமர

25.2 ப ாமறயுவந்துமரத்தல் ப ாமறயுவந்துமரத்தல் என் து தமலமகமனப்

ரத்மத யபரதிர்பகாண்டமம ககட்ட தமலமகள் பநஞ்சுமடந்து புறத்து
பவளிப் டாமற் ப ாறுத்தமம கண்ட கதாழி , யானிவ்வாறாகவும் கலங்காது நின்ற
ப ரும்ப ாமறயாட்டிமய யான் இன்று க சுவன என்பனன்று அவமளயுவந்து
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.2. கள்ளவிழ் ககாமதமயக் காதற் கறாழி
உள்ளவிழ் ப ாமறகண் டுவந்து மரத்தது.

அப்புற்ற பசன்னியன் தில்மல

யுறாரி னவர்உறுகநாய்
ஒப்புற் பறழில்நல மூரன்
கவரஉள் ளும்புறம்பும்
பவப்புற்று பவய்துயிர்ப் புற்றுத்தம்
பமல்லமண கயதுமணயாச்
பசப்புற்ற பகாங்மகயர் யாவர்பகா
லாருயிர் கதய் வகர. #1011

இதன் ப ாருள்:
அப்பு உற்ற பசன்னியன் தில்மல உறாரின் நீரமடந்த பசன்னிமயயுமடயவனது
தில்மலமய மனபமாழி பமய்க ளாலணுகாதாமரப்க ால; எழில் நலம் ஊரன்
கவர கண்கணாட்ட மின்றி எழிமலயுமடய நலத்மத ஊரன் கவர்ந்து பகாள்ள;
 104
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 6

அவர் உறுகநாய் ஒப்புற்று உள்ளும் புறம்பும் பவப்புற்று அத் தில்மலமய

யுறாதாருறுகநாமயபயாத்து அகத்தும் புறத்தும் பவப் த்மதயுற்று;
பவய்துயிர்ப்புற்று பவய்தாகவுயிர்த் தமலயுற்று; தம் பமல் அமணகய
துமணயா கவறு துமணயின்மமயிற்றமது பமல் லமணகய தமக்குத்
துமணயாக; பசப்பு உற்ற பகாங்மகயர் ஆருயிர் கதய் வர் யாவர் பகால்
பசப்புப்க ாலுங் பகாங்மகமய யுமடய மகளிர் ஆருயிர் கதய்வார் ிறர் யாகரா
யானல்லது? எ-று.
இத்தன்மமயராய் என் க ால இனி யாருயிர்கதய்வார் யாகராபவனப்
ரத்மதயர்க்கிரங்குவாள்க ான்று, தமலமகனது பகாடுமம கூறினாளாகவுமரக்க.
தில்மல யுறாதவருறு கநாபயன் து ாட மாயின், எழினலமூரன்கவரத்
தில்மலமயயுறாத அத்தீவிமன யாருறு கநாமயபயாத்பதன்றுமரக்க.
ஊரகனாடிருந்து வாடியது - ஊரன் குமறகமள நிமனந்து அதகனாடிருந்து
வாடியது. பமய்ப் ாடு: அழுமக, யன்: ஆற்றாமம நீங்குதல். 354

விளக்கவுமர

25.3 ப ாதுப் டக்கூறி வாடியழுங்கல் ப ாதுப் டக் கூறி வாடியழுங்கல் என் து

ப ாமறயு வந்துமரத்த கதாழிக்கு, முன்னிமலப்புறபமாழியாக , தமதுநலங்
கவரக்பகாடுத்து கவறுதுமண யின்மமயிற் றம தமணமயகய தமக்குத்
துமணயாகக்பகாண்டு கிடந்து என்மனப்க ால வுயிர்கதய்வார்
இனியாவகராபவனப் ப ாதுப் டப் ரத்மத யர்க் கிரங்குவாள் க ான்று,
தமலமகனது பகாடுமமநிமனந்து வாடாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.3. ப ாற்றிக ழரவன் மற்றிகழ் தில்மலப்
ிரிந்த வூரகனா டிருந்துவா டியது.

கதவா சுரரிமறஞ் சுங்கழ

கலான்தில்மல கசரலர்க ால்
ஆவா கனவும் இழந்கதன்
நனபவன் றமளியின்கமற்
பூவார் அகலம்வந் தூரன்
தரப்புலம் ாய்நலம் ாய்
ாவாய் தழுவிற் றிகலன்விழித்
கதனரும் ாவியகன. #1012

இதன் ப ாருள்:
நலம் ாய் ாவாய் நலம் ரந்த ாவாய்; அமளியின் கமல் பூ ஆர் அகலம்
வந்து ஊரன் தர அமளியின் கண்மாமலமயயுமடய மார்ம ஊரன்வந்துதர;
 104
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 7

புலம் ாய் அவகனாடு கமவாமமயிற் ின்னுந்தனிமமயாய்; நனவு என்று

தழுவிற்றிகலன் நனபவன்று மயங்கித் தவறுநிமனந்து புல்லிற்றி கலன்; அரும்
ாவிகயன் விழித்கதன் அத்துமணகயயன்றிப் ப ாறுத்தற்கரிய
தீவிமனமயயுமடகயன் விழிப் துஞ் பசய்கதன், அதனால், கதவாசுரர்
இமறஞ்சும் கழகலான் தில்மல கசரலர் க ால் கதவருமசுரரு மிமறஞ்சுங்
கழமலயுமடயவனது தில்மலமயச் கசராதாமரப்க ால; ஆவா கனவும்
இழந்கதன் ஐகயா! கனவான் வரு மின் த்மதயு மிழந்கதன் எ-று.
தில்மலகசரலர்க ா பலன்புழி ஒத்த ண்பு துன் முறுதலும் இன் மிழத்தலுமாம்.
355

விளக்கவுமர

25.4 கனவிழந்துமரத்தல் கனவிழந்துமரத்தல் என் து தமலமகனது பகாடுமம

நிமனந்து கிடந்து வாடாநின்ற தமலமகள், கனவிமடவந்து அவன்
மார்புதரத்தானதமன நனபவன்று மயங்கிப் புலந்து அவகனாடு
புணராதிழந்தமமமயத் கதாழிக்குச் பசால்லாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.4. சினவிற் றடக்மகத் தீம்புன லூரமனக்
கனவிற் கண்ட காரிமக யுமரத்தது.

பசய்ம்முக நீல மலர்தில்மலச்

சிற்றம் லத்தரற்குக்
மகம்முகங் கூம் க் கழல் ணி
யாரிற் கலந்தவர்க்குப்
ப ாய்ம்முகங் காட்டிக் கரத்தல்
ப ாருத்தமன் பறன்றிமலகய
பநய்ம்முக மாந்தி இருள்முகங்
கீ ழும் பநடுஞ்சுடகர. #1013

இதன் ப ாருள்:
பநய்ம்முகம் மாந்தி இருள் முகம் கீ ழும் பநடுஞ்சுடகர பநய்ம்முகத்மதப் ருகி
இருண்முகத்மதக் கிழிக்கும் பநடியசுடகர; கலந்தவர்க்குப் ப ாய்ம் முகம்
காட்டிக் கரத்தல் ப ாருத்தம் அன்று என்றிமல எம்மமக்கலந்தவர்க்குப்
ப ாய்மய யுமடய முகத்மதக்காட்டித் பதளிந்தாமர வஞ்சித்தல் தகுதி
யன்பறன்று கூறிற்றிமலகய? கவறு கூறுவார் யாவர்? எ-று.
பசய்ம்முகம் நீலம் மலர் தில்மலச் சிற்றம் லத்து அரற்கு பசய்ம்
முகத்துளவாகிய நீலப்பூ மலராநின்ற தில்மலயிற் சிற்றம் லத்தின்
கணுளனாகிய அரனுக்கு; மகம்முகம் கூம் க் கழல் ணியாரின் கரத் தல்
 104
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 8

மகம்முகங் குவியக் கழமலப் ணியாதாமரப் க ாலக் கண்கணா ட்ட மும்

பமய்ம்மம யுமின்றிக் கரத்தபலனக் கூட்டுக.
பசய்ம்முகம் பசய்ம்முன். மகம்முகம் மகத்தலம். கரத்தல்
மமறத்தபலனினுமமமயும். பநய்ம்முகம் சுடமரயமணந்த விடம்.
பநய்ம்முகமாந்தி யிருண்முகங்கீ ழு பநடுஞ்சுடகர என்றது உணவாகிய பநய்மய
மாந்தி கமனிபயாளிமய யுமடமயயாய்ப் மகபசகுக்கும் ப ருமமமய
யுமடமயயாதலின் அக்களிப் ினாற் கண்டது கூறிற்றிமல என்றவாறு. இமவ
யிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடும், யனும் அமவ. 356

விளக்கவுமர

25.5 விளக்பகாடுபவறுத்தல் விளக்பகாடு பவறுத்தல் என் து கனவிழந்தமம கூறி

வருந்தாநின்ற தமலமகள், நீயாயினுங் கலந்தவர்க்குப் ப ாய்ம் முகங் காட்டிக்
கரத்தல் ப ாருத்தமன்பறன்றிமலகயபயன விளக்பகாடு பவறுத்துக் கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
25.5. ஞ்சமணத் துயின்ற ஞ்சின் பமல்லடி
அன் கனா டழுங்கிச் பசஞ்சுடர்க் குமரத்தது.

பூங்குவ மளப்ப ாலி மாமலயும்

ஊரன்ப ாற் கறாளிமணயும்
ஆங்கு வமளத்துமவத் தாகரனுங்
பகாள்கநள் ளார்அரணந்
தீங்கு வமளத்தவில் கலான்தில்மலச்
சிற்றம் லத்தயல்வாய்
ஓங்கு வமளக்கரத் தார்க்கடுத்
கதாமன் உறாவமரகய. #1014

இதன் ப ாருள்:
பூங் குவமளப் ப ாலி மாமலயும் ப ாலிமவயுமடய குவமளப் பூவானியன்ற
ப ரியமாமலமயயும்; ஊரன் ப ான் கதாள் இமணயும் ஊரனுமடய
ப ான்க ாலுந் கதாளிமணமயயும்; ஆங்கு வமளத்து மவத்து ஆகரனும் பகாள்க
தம்மில்லத்து வமளத்துமவத்து கவண்டியார் பகாள்வாராக; நள்ளார் அரணம்
தீங்கு வமளத்த வில்கலான் தில்மல மகவரதரணந் தீங்பகய்த
வமளக்கப் ட்ட வில்மலயுமடயவனது தில்மலயின்; சிற்றம் லத்து அயல்வாய்
ஓங்கு வமளக் கரத்தார்க்கு சிற்றம் லத்துக் கயலாகியவிடத்துவாழும் உயர்ந்த
வமளமயயுமடய மகமய யுமடயார்க்கு; மன் உறாவமர அடுத்கதாம்
மன்னமன உறாவமர யாகக் பகாடுத்கதாம் எ-று.
 104
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 9

உறாவமர முற்றூட்டு. தீங்குவமளத்த வில்கலா பனன் தற்குத் தீங்பகய்தபவன

ஒருபசால் வருவியாது அரணத்மதத் தீங்கு வமளத்தற்குக் காரணமாகிய
வில்பலன்றுமரப் ினுமமமயும். ஓங்கு வமளக்கரத்தாபரன்புழி ஓங்குதமல
வமளக்கரத்தார் கமகலற்றுக. விமலயானுயர்ந்தவமள பயனினுமமமயும்.
அடுத்கதா பமன்றத னால், தனதுரிமம கூறினாளாம். மன்: அமசநிமலயாக்கி,
மாமல மயயுந் கதாமளயு மடுத்கதா பமனினுமமமயும். பமய்ப் ாடும் யனும்
அமவகய. 357

விளக்கவுமர

25.6 வாரம் கர்ந்துவாயின்மறுத்துமரத்தல் வாரம் கர்ந்து வாயின் மறுத்துமரத்தல்

என் து விளக் பகாடு பவறுத்து வருந்தாநின்ற தமலமகள் , தமலமகன் ரத்மத
யிற் ிரிந்துவந்து வாயிற்கணிற் , வண்கடாரமனயர் ஆடவர், பூகவாரமனயர்
மகளிராதலான், நாமும் அவன்றமலயளிப ற்ற ப ாழுது ஏற்றுக்பகாள்வதன்கறா
நமக்குக் காரியம்; நாம் அவகனாடு புலக்கற் ாகலமல்கலபமன்று
வாயிகனர்வித்தார் க்கு, ஊரனுமடய மாமலயுந் கதாளும் அவ்விடத்து வமளத்து
மவத்து கவண்டினார் பகாள்ள வமமயும்; யான் மன்னமனப் ரத்மதயர்க்கு
உறாவமர யாகக் பகாடுத்கதபனன மறுத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.6. வார்புன லூரன் ஏர்திகழ் கதாள்வயிற்
கார்புமர குழலி வாரம் கர்ந்தது.

தவஞ்பசய் திலாதபவந் தீவிமன

கயம்புன்மமத் தன்மமக்பகள்ளா
பதவஞ்பசய்து நின்றினி யின்றுமன
கநாவபதன் அத்தன்முத்தன்
சிவன்பசய்த சீரரு ளார்தில்மல
யூரநின் கசயிமழயார்
நவஞ்பசய்த புல்லங்கள் மாட்கடந்
பதாடல்விடு நற்கமலகய. #1015

இதன் ப ாருள்:
அத்தன் உலகத்துள்ளாபரல்லார்க்குந் தந்மத; முத்தன் இயல் ாககவ ாசங்களி
ன ீங்கியவன்; சிவன் எவ்வுயிர்க்கும் எப்ப ாழுதும் நன்மமமயச் பசய்தலாற்
சிவன்; பசய்த சீர் அருள் ஆர் தில்மல ஊர அவனாற்பசய்யப் ட்ட சீரிய
வருணிமறந்த தில்மலயிலூரகன; தவம் பசய்திலாத பவம் தீவிமனகயம்
முற்காலத்துத் தவத்மதச்பசய்யாத பவய்ய தீவிமனமயயுமடயயாம்; புன்மமத்
தன்மமக்கு எள்ளாது நின்னாலாதரிக்கப் டாத எமது புன்மமத்
 105
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 0

தன்மமகாரணமாக எம்மமகய யிகழாது; எவம் பசய்து நின்று இன்று இனி

உமன கநாவது என் நினக்குத் துன் த்மதச் பசய்யாநின்று இப்ப ாழுது இனி
நின்மன கநாதபலன்னாம்! அது கிடக்க; நின் கசயிமழாயர் நவம் பசய்த
புல்லங்கள் மாட்கடம் நின்னுமடய கசயிமழயார் நினக்குப் புதிதாகச் பசய்த
புல்லுதல்கமள யாமாட்கடாம், அதனால், நற்கமல பதாடல் எமது நல்ல
கமகமலமயத் பதாடாபதாழி; விடு விடு வாயாக எ-று.
எவ்வம் எவபமன நின்றது. காதலில்மல யாயினுங் கண்கணாட்ட
முமடமமயான் இகழ்ந்து வாளாவிருப் மாட்டா மமயின், எம்புலவியான்
நினக்குத் துன் மாந்துமணகய யுள்ள பதன்னுங் கருத்தான், எவஞ்பசய்து
நின்பறன்றாள். இனி பயன் து நீயிவ்வாறாயின ின் பனன்னும் ப ாருட்டாய்
நின்றது. சிவன்பசய்த சீரருளார் தில்மலயூர பவன்றதனான், நின்னாற்
காயப் ட்டாரானுங் காதலிக்கப் டாநின்றா பயனவும்,
தவஞ்பசய்திலாதபவந்தீவிமனகய பமன்றதனான், எம்மாற்
காதலிக்கப் ட்டாரானுங் காயப் டா நின்கறபமனவுங் கூறியவாறாம்.
புல்பலன் து புல்லபமன விரிந்த நின்றது. புல்லபமன் தமனப் புன்மமபயன்று
நின்கசயிமழயார் புதிதாகச் பசய்த குறிகமளப் ப ாறுக்கமாட்கட
பமன்றுமரப் ினு மமமயும். எவன்பசய்து நின்பறனப் ாடகமாதி, தவஞ்
பசய்திலா பவந் தீவிமனகயம் இன்றுன்மன கநாவது என்பசய்து நின்பறன்றும்
என்னத்தபனன்று முமரப் ாருமுளர். எள்கா பதன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு:
பவகுளி. யன்: புணர்தல். 358

விளக்கவுமர

25.7 ள்ளியிடத்தூடல் ள்ளியிடத்தூடல் என் து வாயின்மறுத்த தமலமகள் ,

ஆற்றாமமகய வாயிலாகப் புக்குப் ள்ளியிடத்தானாகிய தமலமககனாடு, நின்மன
யிமடவிடாது நுகர்தற்கு முற்காலத்துத் தவத்மதச் பசய்யாத தீவிமனகயமம
கநாவாது, இன்றிவ் வாறாகிய நின்மன கநாவபதன்கனா? அதுகிடக்க, நின்காதலி
மார் புறகம கற்று நினக்குப் புதிதாகச் பசய்த அப்புல்லுதமல யாஞ்பசய்ய
மாட்கடம்; அதனாபலம்மமத் பதாடாகத; எங்கமலமய விடுவாயாக பவனக் கலவி
கருதிப் புலவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.7. டி
ீ வர் கற் ிற் கறாடிவர் ககாமத
ஆடவன் றன்கனா டூடி யுமரத்தது.

தணியுறப் ப ாங்குமிக் பகாங்மககள்

தாங்கித் தளர்மருங்குல்
ிணியுறப் க மதபசன் றின்பறய்து
 105
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 1

மால்அர வும் ிமறயும்

அணியுறக் பகாண்டவன் தில்மலத்பதால்
லாயநல் லார்கண்முன்கன
ணியுறத் கதான்றும் நுடங்கிமட
யார்கள் யின்மமனக்கக. #1016

இதன் ப ாருள்:
அரவும் ிமறயும் அணியுறக் பகாண்டவன் தில்மல ிமறக்குப் மகயாகிய
அரமவயும் ிமறமயயும் அழகுறத் தனக்கணியாகக் பகாண்டவனது
தில்மலயின்; பதால் ஆயம் நல்லார்கள் முன்கன மழய இவளாயத்தி
னுள்ளாராகிய நல்லார் கண் முன்கன; ணி உறத் கதான்றும் நுடங்கு
இமடயார்கள் யில் மமனக்கு அரவுக ாலத் கதான்று நுடங்குமிமடமய
யுமடயார்கள் பநருங்கும் ரத்மதயர் மமனக்கண்; தணி உறப் ப ாங்கும்
இக்பகாங்மககள் தாங்கி தணிதலுறும் வண்ணம் வளராநின்ற இக்
பகாங்மககமளத் தாங்கி; தளர் மருங்குல் ிணியுறப் க மத இன்று பசன்று
எய்தும் ஆல் தளராநின்ற மருங்குமலயுமடய இவள் வருந்த இப்க மத
இன்றுபசன்பறய்தும்; ஆயிற் ப ரிதும் இஃதிளி வரவுமடத்து எ-று.
இதற்குப் ிறிதுமரப் ாருமுளர். ாற்பசலு பமாழியார் ... புகன்றது ககட்டார்க்குப்
ாலின் கணுணர்வு பசல்லு பமாழிமய யுமடய மகளிர் கமற்பசன்று தூதுவிட
விரும் ல் ப ால்லாபதன இல்கலார் கூறியது. ால்க ாலு பமாழிபயனினு
மமமயும். ஈண்டுச் பசல்லுபமன் து உவமமச்பசால். க மதபயன் து
பசவ்வணி யணிந்து பசல்கின்ற மாதமர. பமய்ப் ாடு: நமக, எள்ளற்
ப ாருட்டாகலின். யன்: தமலமகமனச் பசலவழுங்குவித்தல்.
சிமறப்புறத்தானாக, இல்கலார் பசால்லியது. 359

விளக்கவுமர

25.8 பசவ்வணிவிடுக்கவில்கலார் கூறல் பசவ்வணிவிடுக்கவில்கலார் கூறல்

என் து இக் பகாங்மககள் தாங்கித் தளராநின்ற மருங்குமலயுமடய இவள்
வருந்த, இவ்வாயத்தார் முன்கன,அப் ரத்மதயர் மமனக்கண் இப்க மத
இக்குறியறிவிக்கச் பசல்லாநின்ற விது நமக்கு மிகவு மிளிவரவுமடத் பதனச்
பசவ்வணிவிடுக்க விமரயாநின்ற வில்கலார் தம்முட் கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
25.8. ாற்பசலு பமாழியார் கமற்பசல விரும் ல்
ப ால்லா பதன்ன இல்கலார் புகன்றது.
 105
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 2

இரவமண யும்மதி கயர்நுத

லார்நுதிக் ககாலஞ்பசய்து
குரவமண யுங்குழல் இங்கிவ
ளால்இக் குறியறிவித்
தரவமண யுஞ்சமட கயான்தில்மல
யூரமன யாங்பகாருத்தி
தரவமண யும் ரி சாயின
வாறுநந் தன்மமககள. #1017

இதன் ப ாருள்:
இரவு அமணயும் மதி ஏர் நுதலார்நுதி இரமவச் கசரும் ிமறக ாலு நுதமல
யுமடயாரது முன்; ககாலம் பசய்து பசவ்வணியாகிய ககாலத்மதச் பசய்து; குரவு
அமணயும் குழல் இங்கிவளால் இக் குறி அறிவித்து குரவம்பூச் கசருங்
குழமலயுமடய இவளால் இக்குறிமயயறிவித்து; அரவு அமணயும் சமடகயான்
தில்மல ஊரமன ாம்புகசருஞ் சமடமயயுமடயவனது தில்மலயி லூரமன;
ஆங்கு ஒருத்தி தர ின் அவ்விடத்து ஒருத்தி நமக்குத் தர; அமணயும் ரிசு
ஆயினவாறு நம் தன்மமகள் நாமவமன பயய்தும் டி யாயினவாபறன்
நம்முமடய ப ண்டன்மமகள்! எ-று.
நுதலார்நுதியறிவித்பதன விமயயும். குறி - பூப்புநிகழ்தற் குறி. பமய்ப் ாடு:
அழுமக. யன்: ஆற்றாமம நீங்குதல். 360

விளக்கவுமர

25.9 அயலறிவுமரத்தவளழுக்கபமய்தல் அயலறிவுமரத்தவளழுக்கபமய்தல் என் து

இல்கலார் பசவ்வணிவிடுக்க நிமனயாநிற் , அயலார்முன்கன இவளால்
இக்குறியறிந்த விடத்து ஒருத்தி நமக்குத்தர நாமவமன பயய்தும் டியாயிற்று
நம்முமடய ப ண்டன்மமபயன அயலறிவுமரத்துத் தமலமகள் அழுக்கமுற்றுக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.9. உலகிய லறியச் பசலவிட லுற்ற
விழுத்தமக மாதர்க் கழுக்கஞ் பசன்றது.

சிவந்தப ான் கமனி மணிதிருச்

சிற்றம் லமுமடயான்
சிவந்தஅம் தாளணி யூரற்
குலகிய லாறுமரப் ான்
சிவந்தம ம் க ாதுமஞ் பசம்மலர்ப்
ட்டுங்கட் டார்முமலகமற்
 105
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 3

சிவந்தஅம் சாந்தமுந் கதான்றின

வந்து திருமமனக்கக. #1018

இதன் ப ாருள்:
சிவந்த ப ான் கமனி மணி பசம்ப ான் க ாலு கமனிமயயுமடயமணி;
திருச்சிற்றம் லம் உமடயான் திருச்சிற்றம் லத்மத யுமடயான்; சிவந்த அம்
தாள் அணி ஊரற்கு அவனது சிவந்தவழகிய தாள்கமள முடிக்கணியாக்கும்
ஊரற்கு; உலகியலாறு உமரப் ான் உலகியபனறிமய யறிவிப் ான் கவண்டி; திரு
மமனக்கு நமது திருமவயுமடய மமனக்கண்; சிவந்த ம ம்க ாதும் சிவந்த
பசவ்விப் பூவும்; அம் பசம் மலர்ப் ட்டும் அழகிய பசய்ய பூத்பதாழிற் ட்டும்;
கட்டு ஆர் முமலகமல் அம் சிவந்த சாந்தும் கட்டுதலார்ந்த
முமலகமலுண்டாகிய வழகிய பசய்ய சாந்தமும்; வந்து கதான்றின
வந்துகதான்றின; இனித் தருமக்குமற வாராமல் ஊரற்கும் ஏகல்கவண்டும் எ-று.
உலகியலாறு பூப்பு. உமரத்தாற்க ாலச் பசவ்வணியா லறிவித்தலின் உமரப் ா
பனன்றார். தாளிமண யூரற்பகன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்:
பூப்புணர்த்துதல். 361

விளக்கவுமர

25.10 பசவ்வணிகண்டவாயிலவர் கூறல் பசவ்வணிகண்டவாயிலவர்கூறல் என் து

தமலமக ளிடத்து நின்றுஞ் பசவ்வணிபசல்லக்கண்டு, நம்மூரற்கு
உலகியலாறுமரப் ான் கவண்டி, பசம்மலருஞ் பசம் ட்டும் பசஞ்சாந்தும் நமது
திருமவ யுமடய மமனயின்கண் வந்து கதான்றினபவனப் ரத்மத வாயிலவர்
தம்முண் மதித்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்

25.10. மணிக்குமழ பூப் ியல் உணர்த்த வந்த

ஆயிமழமயக் கண்ட வாயிலவர் உமரத்தது.

குராப் யில் கூமழ யிவளின்மிக்

கம் லத் தான்குமழயாம்
அராப் யில் நுண்ணிமட யாரடங்
காபரவ கரயினிப் ண்
டிராப் கல் நின்றுணங் கீ ர்ங்கமட
யித்துமணப் க ாழ்திற்பசன்று
கராப் யில் பூம்புன லூரன்
புகுமிக் கடிமமனக்கக. #1019
 105
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 4

இதன் ப ாருள்:
ண்டு இராப் கல் நின்று உணங்கு ஈர்ங்கமட முற்காலத்து இரவும் கலுந் தான்
வாயில்ப றாது நின்று வாடும் இக்குளிர்ச்சிமயயுமடய கமடமய; இத்துமணப்
க ாழ்தின் பசன்று நீட்டியாது இத்துமணக்காலத்திற் கழிந்து; கராப் யில் பூம்
புனல் ஊரன் இக்கடி மமனக்குப் புகும் கராம் யில்கின்ற பூம்புனமல யுமடய
வூமரயுமடயான் இக்காவமலயுமடய மமனக்கட்புகா நின்றான், அதனான்,
குராப் யில் கூமழ இவளின் மிக்கு குராப்பூப் யின்ற குழமலயுமடய
இவளினும் கமம் ட்டு; அம் லத்தான் குமழயாம் அராப் யில் நுண் இமடயார்
அடங்கார் எவர் அம் லத்தான் குமழயாகிய அரவுக ாலும் நுண்ணிய
விமடயிமன யுமடயார் புலந்தடங்காதார் இனி யாவர்! மமனக்கடன்
பூண்டலான் எல்லாருமடங்குவர் எ-று.
கராம் யிபலன் து கராப் யிபலன வலிந்து நின்றது. பமய்ப் ாடு: உவமக.
யன்: பமய்ம்மகிழ்தல். 362

விளக்கவுமர

25.11மமனபுகல்கண்டவாயிலவர்கூறல் மமனபுகல்கண்டவாயிலவர்கூறல் என் து

பசவ்வணி கண்ட தமலமகன் ரத்மதயிடத்தினின்றும் வந்து தமடயின்றி
மமனவயிற்புகுதாநிற் , ண்டிரவும் கலும் வாயில்ப றாது நின்றுணங்கும்
இக்காவமலயுமடய கமடமய இத்துமணக் காலத்திற் கழிந்து வாயிலின்றிப்
புகுதாநின்றான், மமனக்கடன் பூண்டலான் இனிப் புலந்து அடங்காதார்
ஒருவருமில்மல பயனத் தமலமகள் வாயிலவர் தம்முட்கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
25.11. கடனறிந் தூரன் கடிமமன புகுதர
வாய்ந்த வாயிலவ ராய்ந்து மரத்தது.

வந்தான் வயலணி யூர

பனனச்சின வாள்மலர்க்கண்
பசந்தா மமரச்பசல்வி பசன்றசிற்
றம் ல வன்னருளான்
முந்தா யினவியன் கநாக்பகதிர்
கநாக்க முகமடுவிற்
ம ந்தாட் குவமளகள் பூத்திருள்
சூழ்ந்து யின்றனகவ. #1020

இதன் ப ாருள்:
வந்தான் வயல் அணி ஊரன் என வந்தான் வயலணிந்த வூரபனன்று
 105
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 5

பசால்லுமளவில்; சின வாள் மலர்க்கண் பசந்தாமமரச் பசவ்வி பசன்ற

சினவாள் க ாலுமலர்க்கண்கள் சிவந்த தாமமரப்பூவினது
பசவ்விமயயமடந்தன; சிற்றம் லவன் அருளான் முந்தாயின வியன் கநாக்கு
எதிர்கநாக்க சிற்றம் லவன தருளான் முன்னுண்டாகிய ப ரிய அப்புலவி
கநாக்பகதிர் காதல கனாக்க; முக மடுவின் ம ந்தாள் குவமளகள் பூத்து இருள்
சூழ்ந்து யின்றன கதுபமனப் ின் முகமாகிய மடுவிற் ம ந்தாமளயுமடய
குவமளப்பூக்கள் மலர்ந்திருண்டு பநருங்கின; என்னவில்லறக் கிழத்திகயா! எ-று.
இயகனாக்பகன்று ிரித்து முன்னுண்டாகிய துனித்த லியல்ம யுமடய
கநாக்பகன் றுமரப் ினு மமமயும். கண்களது ிறழ்ச்சிப் ன்மமயாற்
குவமளப்பூக்கள் ல கூடினாற் க ான்றிருந்தன பவன் து க ாதர,
யின்றனபவன்றார். காதலகனாடு ழகின பவனினுமமமயும். தமலமகற்குப்
புலவிக் காலத்து வருந்துன் மிகுதியும் புலவிநீக்கத்துவரு மின் மிகுதியும்
கநாக்கி, சிற்றம் லவ னருளாபலனக் காரணத்மத மிகுத்துக் கூறினார்.
பமய்ப் ாடும், யனும் அமவ. 363

விளக்கவுமர

25.12 முகமலர்ச்சிகூறல் முகமலர்ச்சிகூறல் என் து ரத்மதயிற் ிரிந்த தமலமகன்

பசவ்வணிகண்டு வந்தாபனன்று பசால்லுமளவில், தமலமகள் கண்கள் சிவந்தன;
அப்புலவி கநாக்கத்பததிர் காதலகனாக்க, அச்சிவப் ாறி முகமலர்ந்தமமமய
அவ்விடத்துக்கண்டவர் தம்முட் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.12. பூம்புன லூரன் புகமுகம் மலர்ந்த
கதம்புமன ககாமத திறம் ிற ருமரத்தது.

வில்லிமகப் க ாதின் விரும் ா

அரும் ா வியர்களன் ிற்
பசல்லிமகப் க ாதின் எரியுமட
கயான்தில்மல அம் லஞ்சூழ்
மல்லிமகப் க ாதின்பவண் சங்கம்வண்
டூதவிண் கதாய் ிமறகயா
படல்லிமகப் க ாதியல் கவல்வய
லூரற் பகதிர்பகாண்டகத. #1021

இதன் ப ாருள்:
வில்லி மகப் க ாதின் விரும் ா அரும் ாவிய வர்கள் அன் ிற் பசல்லி காமன்
மகயி லம் ாகிய பூக்களில் ஆதரமில்லாத அரிய குறிப்ம யுமடயவர்கள்
தனக்குச் பசய்த அன் ின்கண் கவட்டுச்பசல்கவான்; மகப் க ாதின் எரி
 105
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 6

உமடகயான் மகயாகிய பூவின்கணுளதாகிய எரிமயயுமடயான்; தில்மலம் லம்

சூழ் மல்லிமகப் க ாதின் பவண் சங்கம் வண்டு ஊத அவனது
தில்மலயம் லத்மதச் சூழ்ந்த மல்லிமகயின் க ாதாகிய பவண்சங்மக
வண்டுகளூத; விண் கதாய் ிமறகயாடுஎல்லி விண்மணயமடந்த ிமறகயாடு
இராப்ப ாழுது; மகப் க ாது இயல் கவல் வயல் ஊரற்கு எதிர் பகாண்டது
மகயாகிய பூவின்கணியலும் கவமலயுமடய வயலூரற்கு மாறு பகாண்டது எ-
று.
என்றது வண்டூதுமல்லிமகப்க ாதானும் அந்திப் ிமற யானுங் கங்குற்
ப ாழுதானும் ஆற்றானாய்ப் புகுதராநின்றான்; இனி நீ
புலக்கற் ாமலயல்மலபயன வாயிகனர்வித்தவாறு. வில்லிமகப் க ாதாற்
புலன்கமள விரும் ாத அரும் ாவியபரனினுமமமயும். மகப்க ாதின்கண்கண
பயரிமயயுமடயாபனனினுமமமயும். இகழ்தல் தமலமகனாற்றா மம
நீங்காதிருத்தல். எல்லி ஊரற்கு வாயிலாக கவற்றுக்பகாண்டது
புலவாதுண்பணகிழ்ந்தாபளன்றி வமள நாமிகழ்கின்றபதன் இது வன்கறா
ப ாழுபதன உமழயர் தம்முட்புறங் கூறினாராகவுமரப் ினுமமமயும்.
பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: தமல மகமளச் சிவப் ாற்றுவித்தல். 364

விளக்கவுமர

25.13 காலநிகழ்வுமரத்தல் காலநிகழ்வுமரத்தல் என் து ரத்மதயிற் ிரிந்துவந்த

தமலமகனது ஆற்றாமமமயத் தமலமகள் நீக்காதிருப் , வண்டூது
மல்லிமகப்க ாதானும் அந்திப் ிமறயானுங் கங்குற் ப ாழுதானும் ஆற்றானாய்ப்
புகுதராநின்றான்; இனி நீ புலக்கற் ாமலயல்மலபயன உமழயர் கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
25.13. இகழ்வ பதவன்பகால் நிகழ்வதிவ் வாபறனச்
பசழுமலர் ககாமத உமழயர் உமரத்தது.

புலவித் திமரப ாரச் சீறடிப்

பூங்கலஞ் பசன்னியுய்ப் க்
கலவிக் கடலுட் கலிங்கஞ்பசன்
பறய்திக் கதிர்பகாண்முத்தம்
நிலவி நிமறமது ஆர்ந்தம்
லத்துநின் கறானருள்க ான்
றுலவிய லாத்தனஞ் பசன்பறய்த
லாயின வூரனுக்கக. #1022
 105
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 7

இதன் ப ாருள்:
புலவித் திமர ப ார புலவியாகிய திமரவந்து மாறு ட; சீறடிப் பூங்கலம் பசன்னி
உய்ப் காதலி சிற்றடியாகிய ப ாலிவிமனயுமடய வணிமயத் தன்பசன்னியி
லுய்த்தலான் அப்புலவிநீங்க; கலவிக் கடலுள் கலிங்கம் பசன்று எய்தி
கலவியாகிய கடலுள் துகிமலச் பசன்று ற்றி; கதிர்பகாள் முத்தம் நிலவி நிமற
மது ஆர்ந்து எயிறாகிய பவாளிப ாருந்தின முத்தின்கட் ப ாருந்தி நிமறந்த
நீராகிய மதுமவப் ருகி; அம் லத்து நின்கறான் அருள் க ான்று உலவு இயலாத்
தனம் அம் லத்து நின்றவனதருமள பயாத்து ஒருஞான்றுந் தளர்தலில்லாத
முமலகள்; ஊரனுக்குச் பசன்று எய்தல் ஆயின ஊரற்குச் பசன்று ப றலாயின
எ-று.
புலவுநாறித் திமரகள் வந்துகமாதச் சிறியவடிமயயுமடய ப ாலிமவயுமடய
மரக்கலத்மதக் கடலின் பசன்னியிகல பசலுத்தக் கடலுட்கலந்து கலிங்கமாகிய
கதயத்மதச்பசன்பறய்தி ஒளி ப ாருந்திய முத்துக்கள் தன்கண்வந்து நிமலப ற
அவ்விடத்துள்ள மதுக்கமள நுகர்ந்து அம் லத்து நின்றவனதருமளபயாத்து ஒரு
ஞான்றுங் ககடில்லாதப ாருள் பசன்பறய்தலாயினபவன கவறு பமாருப ாருள்
விளங்கியவாறறிக. சீரியலுலகிற் றிகழ்தரக்கூடி சீர்மமயியன்ற வுலகினுள்ள
வின் பமல்லாவற்றினும் விளங்கக்கூடி. சீரியலுலகு கதவருலகுமாம். இதுவுந்
துமறகூறிய கருத்து. மகிழ்வுற்ற பதன இன்னார் கூற்பறன்னாது
துமறகூறினார். பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: பமய்ம்மகிழ்தல். 365

விளக்கவுமர

25.14 எய்தபலடுத்துமரத்தல் எய்தபலடுத்துமரத்தல் என் து

ரத்மதயிற் ிரிந்துவந்த தமலமகன் பூப்பு நிகழ்ந்த கிழத்திமயப் புலவிதீர்த்து
இன்புறப் ண்ணி எய்தலுற்று மகிழ்ந்தமமமய அவ்விடத்துள்ளார் எடுத்துக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.14. சீரிய லுலகிற் றிகழ்தரக் கூடி
வார்புன லூரன் மகிழ் வுற்றது.

பசவ்வாய் துடிப் க் கருங்கண்

ிறழச்சிற் றம் லத்பதம்
பமாய்வார் சமடகயான் அருளின்
முயங்கி மயங்குகின்றாள்
பவவ்வா யுயிர்ப்ப ாடு விம்மிக்
கலுழ்ந்து புலந்துமநந்தாள்
 105
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 8

இவ்வா றருள் ிறர்க் காகு

பமனநிமனந் தின்னமககய. #1023

இதன் ப ாருள்:
இன் நமக இன்னமகமயயுமடயாள்; பசவ்வாய் துடிப் பசய்ய வாய் துடிப் ;
கருங்கண் ிறழ கரிய கண்கள் ிறழ; சிற்றம் லத்து எம் பமாய் வார்
சமடகயான் அருளின் முயங்கி மயங்குகின்றாள் சிற்றம் லத்தின்கணுளனாகிய
எம் முமடய பநருங்கிய நீண்ட சமடமயயுமடயவன தருள்ப ற்றவர் க ால
முயங்கி இன் க்களியின் மயங்குகின்றவள்; இவ்வாறு அருள் ிறர்க்கு ஆகும்
என நிமனந்து இவ்வாறு நமக்கருளுமருள் ஒருஞான்று ிறர்க்குமாபமன
ஒன்றமனயுட்பகாண்டு; பவவ்வாய் உயிர்ப்க ாடு விம்மிக் கலுழ்ந்து பவய்ய
விடத்மதயுமடய பநட்டுயிர்ப்க ாடு ப ாருமியழுது; புலந்து மநந்தாள் புலந்து
வருந்தினாள் எ-று.
அருளின் முயங்குகின்றாபளன்புழி அருள் ப ற்றவர் உவமமயாதல்
ஆற்றலான்வந்தது. அருளான் முயங்கி பயன் ாரு முளர்.
பவவ்வாயுயிர்ப்ப ன் து 'கலுழ்கட் சின்ன ீர்' என் துக ால நின்றது. தவறு ற்றிப்
புலப் பளன்று நீ கூறுதி; இதுவன்கறா இவள் புலக்கின்றவாபறனத் கதாழிக்குத்
தமலமகன் கூறியது.மன்னிய வுலகிற்றுன்னிய வன்ப ாடு - நிமலப ற்ற
வுலகத்தின் மவத்துச் பசறிந்த வன்க ாடு. இதுவுந் துமறகூறிய கருத்து.
பமய்ப் ாடு: உவமகமயச்சார்ந்த பவகுளி; ப ருமிதமு மாம். யன்: அது. 366

விளக்கவுமர

25.15 கலவிகருதிப்புலத்தல் கலவிகருதிப்புலத்தல் என் து புலவிதீர்த்து இன்புறப்

புணரப் ட்டு மயங்காநின்ற தமலமகள், தனக்கவன்பசய்த தமலயளிமய நிமனந்து,
இவ்வாறருளுமருள் ஒருஞான்று ிறர்க்குமா பமனவுட்பகாண்டு ப ாருமியழுது,
ின்னு மவகனாடு கலவிகருதிப் புலவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.15. மன்னிய வுலகில் துன்னிய அன்ப ாடு
கலவி கருதிப் புலவி பயய்தியது.

மலமரப் ப ாறாவடி மானுந்

தமியள்மன் னன்ஒருவன்
லமரப் ப ாறாபதன் றிழிந்துநின்
றாள் ள்ளி காமபனய்த
அலமரப் ப ாறாதன் றழல்விழித்
கதானம் லம்வணங்காக்
 105
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 9

கலமரப் ப ாறாச்சிறி யாபளன்மன

பகால்கலா கருதியகத. #1024

இதன் ப ாருள்:
மன்னன் ஒருவன் மன்னன் ஒருவன்; மலமரப் ப ாறாஅடி மானும் தமியள்
பமன்மமயான் மலமரயும் ப ாறாத வடிமயயுமடய மானுந்தமியகள; ஆயினும்,
ள்ளி லமரப் ப ாறாது என்று இழிந்து நின்றாள் இப் ள்ளி லமரத்தாங்கா
பதன்றுகூறிப் ள்ளியினின்று மிழிந்துநின்றாள்; காமன் எய்த அலமரப் ப ாறாது
அன்று அழல் விழித்கதான் அம் லம்வணங்கா காமபனய்த அலரம்ம
பவகுண்டு அன்றழலாகிய கண்மண விழித்தவனதம் லத்மத வணங்காத;
கலமரப் ப ாறாச் சிறியாள் கருதியது என்மன பகால் தீய மக்கமளப் ப ாறாத
சிறியவள் இந்நிமலமமக்கட் கருதியபதன்கனா! எ-று.
இழிந்துநின்றாபளன் து விமரயவிழிந்தாபளன் து ட நின்றது.
கலமரப்ப ாறாச்சிறியாபளன்றது தீமக்கபளன்று பசால்லும் வார்த்மதமயயும்
ப ாறாதவள் தீமக்கள்பசய்யும் காரியத்மதச் பசய்தாபளன்றவாறு.
குறிப் ினிற்குறிப்ப ன்றது இவ்வாறருள் ிறர்க்காபமன நிமனந்து
இன்னமகபுலந்தாபளன்று தமலமகன் கூறிய கூற்மறகய தவறாக நிமனந்து
நம்மம பயாழிந்து ிறருமுண் டாகக் கூறினானாகலான் இந்த வமளி லமரப்
ப ாறா பதனப் புலந்தாள், குறிப் ாகல தமலமகனது குறிப்ம யறிந்து. இவ்வமக
தமலமகள் புலம் வாயில்க டம்முட் பசால்லியது. இதுவுமது. பமய்ப் ாடு:
மருட்சி. யன்: ஐயந் தீர்தல். ள்ளியிடத்தாளாகிய தமலமகள்
நுண்ணிதாகியகதார் காரணம் ற்றி இவ்வமகயுமரத்து ஊடக்கண்டகதாழி
தன்பனஞ்கசாடு சாவினாபளன் து. தமலமகன் றன்பனஞ்கசா
டுசாவினாபனனின், அது ப ாருந்தாது. 367

விளக்கவுமர

25.16 குறிப் றிந்து புலந்தமம கூறல் குறிப் றிந்து புலந்தமம கூறல் என் து புலவி
தீர்ந்து கலுழ்ந்து புணர்ந்து தானுமவனுகமயாய்ப் ள்ளியிடத்தாளாகிய தமலமகள் ,
ின்னுபமாருகுறிப்பு கவறு ாடுகண்டு புலந்து, இப் ள்ளி லமரப் ப ாறா
பதன்றிழிய, இப்ப ாழுது இவ ளிவ்வா றிழிதற்குக் கருதிய குறிப்ப ன்மன
பகால்கலாபவன உமழயர் தம்முட் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.16. குறிப் ினிற் குறிப்பு பநறிப் ட கநாக்கி
மலர்பநடுங் கண்ணி புலவி யுற்றது.

வில்மலப் ப ாலிநுதல் கவற்ப ாலி

கண்ணி பமலிவறிந்து
 106
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 0

வல்மலப் ப ாலிபவாடு வந்தமம

யால்நின்று வான்வழுத்துந்
தில்மலப் ப ாலிசிவன் சிற்றம்
லஞ்சிந்மத பசய் வரின்
மல்மலப் ப ாலிவய லூரன்பமய்
கயதக்க வாய்மமயகன. #1025

இதன் ப ாருள்:
வில்மலப் ப ாலி நுதல் கவல் ப ாலி கண்ணி பமலிவு அறிந்து
விற்க ாலுநுதமலயும் கவல்க ாலுங் கண்கமள யுமுமடயாளது வாட்டமறிந்து;
வல்மலப் ப ாலிபவாடு வந்தமமயான் விமரய இவளது ப ாலிகவாடு
வந்தமமயால்; வான் நின்று வழுத்தும்; வானத்துள்ளார் நின்றுவழுத்தும்
தில்மலப் ப ாலி சிவன் சிற்றம் லம் சிந்மத பசய் வரின் தில்மலக்கட்
ப ாலியும் சிவனது சிற்றம் லத்மதக் கருதுவாமரப்க ால; மல்மலப் ப ாலி
வயல் ஊரன் வளத்தாற் ப ாலியும் வயமலயுமடய வூமர யுமடயவன்;
பமய்கய தக்க வாய்மமயன் பமய்யாக நல்ல பமய்ம்மமயன் எ-று.
வில்மலபயன்னுமமகாரம் இமசநிமறயாய் வந்தது. காதலன் வர இவள்
இமடயின்றிப் ப ாலிந்தமமயாற் ப ாலிபவாபடன ஒடுக்பகாடுத்துக் கூறினார்.
ப ாலி சிற்றம் லபமன விமயயும். மல்லல்: கமடக்குமறந்து ஐகாரம்
விரிந்துநின்றது. மல்லற் ப ாலி பயன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு: உவமக.
யன்: மகிழ்தல். 368

விளக்கவுமர

25.17 வாயிலவர் வாழ்த்தல் வாயிலவர் வாழ்த்தல் என் து பசவ்வணிவிடுக்கப்

பூப் ி யற் பசவ்விபகடாமல் பமலிவறிந்து இவளது ப ாலிகவாடு வந்தமமயான்
இவன் பமய்கய தக்கவாய்மமயபனனத் தமல மகமன வாயிலவர்
வாழ்த்தாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.17. தமலமகனது தகவுமடமம
நிமலதகுவாயில் நின்கறாருமரத்தது.

சூன்முதிர் துள்ளு நமடப்ப மடக்

கிற்றுமணச் கசவல்பசய்வான்
கதன்முதிர் கவழத்தின் பமன்பூக்
குதர்பசம்ம லூரன்திண்கடாள்
மான்முதிர் கநாக்கின்நல் லார்மகிழத்
தில்மல யானருகள
 106
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 1

க ான்முதிர் ப ாய்மகயிற் ாய்ந்தது

வாய்ந்த புதுப்புனகல. #1026

இதன் ப ாருள்:
சூன் முதிர் துள்ளு நமடப் ப மடக்கு சூன்முதிர்ந்த துள்ளுநமடமய
யுமடத்தாகிய ப மடக்கு; இல் பசய்வான் துமணச் கசவல் ஈனுமில்மலச்
பசய்யகவண்டித் துமணயாகியகசவல்; கதன் முதிர்கவழத்தின் பமன்பூக் குதர்
கதன் க ாலுஞ் சாறுமுதிர்ந்த கரும் ினது பமல்லிய பூமவக்ககாதும்; பசம்மல்
ஊரன் திண் கதாள் தமலமமமய யுமடயவூரனது திண்ணிய கதாள்கமள; மான்
முதிர் கநாக்கின் நல்லார் மகிழ மானினது கநாக்கம்க ாலு கநாக்கிமனயுமடய
நல்லார்கூடி இன்புற; தில்மலயான் அருகள க ால் முதிர் ப ாய்மகயில்
வாய்ந்த புதுப் புனல் ாய்ந்தது தில்மலயான தருமள பயாத்து நீர் முதிர்ந்த
ப ாய்மகயுள் நல்ல புதுப்புனல் ாய்ந்தது; இனிப் புனலாட்டினாற்
றன்காதலிமயச் சிவப் ிக்கும்க ாலும் எ-று.
சூன்முதிர்தலாற் குறுகவடியிடுதலிற் றுள்ளு நமடபயன்றார். தில்மலயானருள்
ப ற்றவர் க ால நல்லார் மகிழபவன்றுமரப் ாரு முளர். கசவலன்னந் தன்
சூன்முதிர்ந்தப மடக்கு ஈனில் லிமழத்துப் ாதுகாக்கின்றாற் க ால இவனுந்
தன்காதலிக்கு கவண்டுவன பசய்து மமனவயிற்றங்கி யின்புறுகின்றாபனன
உள்ளுமற காண்க. துன்னு நமடபயன்று ாடகமாதி, சூன் முதிர்தலாற் யில
அடியிடுநமட பயன்றுமரப் ாரு முளர். பவண்பூபவன் தூஉம் ாடம்.
பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: ிரிவுணர்த்துதல். 369

விளக்கவுமர

25.18 புனல் வரவுமரத்தல் புனல் வரவுமரத்தல் என் து தமலமகளுடன் மமன

வயிற்றங்கி யின்புறா நின்றவனது கதாள்கமளப் ரத்மதயர்ப ாருந்தி மகிழப்
புதுப்புனல் வந்து ரந்தது; இனிப் புனலாட்டினால் இவன்காதலி
புலக்கும்க ாலுபமன, மவயத்தார் தம்முட் புனல்வரவு கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
25.18. புனலா டுகபவனப் புமனந்து பகாண்டு
மமனபுகுந் தவமன மவய முமரத்தது.

கசகய பயனமன்னு தீம்புன

லூரன்திண் கடாளிமணகள்
கதாயீர் புணர்தவந் பதான்மமபசய்
தீர்சுடர் கின்றபகாலந்
தீகய பயனமன்னு சிற்றம்
 106
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 2

லவர்தில் மலந்நகர்வாய்
வகய
ீ பயனஅடி யீர்பநடுந்
கதர்வந்து கமவினகத. #1027

இதன் ப ாருள்:
சுடர்கின்ற பகாலம் தீகய என மன்னு சுடரா நின்றவடிவு தீகயபயன்றுபசால்ல
நிமலப ற்ற; சிற்றம் லவர் தில்மலநகர்வாய் வகய
ீ என அடியீர் சிற்றம் லவரது
தில்மலநகரிடத் துள்ள ீராகிய பூமவபயாக்கு மடிமயயுமடயீர்; பநடுந் கதர் வந்து
கமவினது பநடியகதர் ஈண்டுவந்து கமவிற்று; புணர் தவம் பதான்மம பசய்தீர்
இவமனப் புணர்தற்குத் தக்கதவத்மத முற்காலத்துச் பசய்தீர்கள்; கசகய என
மன்னு தீம் புனல் ஊரன்திண் கதாள் இமணகள் கதாயீர் வடிவு
முருககவகளபயன்று பசால்ல நிமலப றா நின்ற இனிய புனமலயுமடத்தாகிய
வூமரயுமடயவனது திண்ணிய கதாளிமணகமளயினியமணமின் எ-று.
ஒன்றற் பகான்றிமணயாயிருத்தலின் இமணபயனத் தனித்தனி கூறப் ட்டன.
இதுவும் ஊடனிமித்தம். ககாலபமனற் ாலது பகாலபமனக் குறுகி நின்றது.
கயன்மணிக்கண்ணிபயன் து ாடமாயின், ரத்மதயர் கசரிக்கட்டமலமகனது
கதர்பசல்லத் தமலமகபணாந் துமரத்ததாம். இப்ப ாருட்கு பநடுந்கதர் நுமது
கசரிக்கண்வந்து தங்கிற்பறன் றுமரக்க. பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்:
தமலமகன்வரவு கசரிப் ரத்மதயர்க்குப் ாங்காயினார் அவர்க் குணர்த்துதல்.
370

விளக்கவுமர

25.19 கதர்வரவுகண்டு மகிழ்ந்து கூறல் கதர்வரவுகண்டு மகிழ்ந்து கூறல் என் து

புனல் வரவு ககட்ட தமலமகன் புனலாட்டு விழவிற்குப் ரத்மதயர் கசரிக்கட்
பசல்லாநிற் , இவமனப் புணர்தற்குத் தக்க தவத்திமன முற்காலத்கத பசய்தீர்கள்;
கதர்வந்து கதான்றிற்று; இனிச்பசன்று இவனது கதாளிமணமயத் கதாய்மிபனனத்
கதர்வரவு கண்டு ரத்மதயர் தம்முண் மகிழ்ந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.19. யின்மணித் கதர்பசலப் ரத்மதயர் கசரிக்
கயன்மணிக் கண்ணியர் கட்டு மரத்தது.

அரமங் மகயபரன வந்து

விழாப்புகும் அவ்வவர்வான்
அரமங் மகயபரன வந்தணு
கும்மவ ளன்றுகிராற்
சிரமங் கயமனச்பசற் கறான்தில்மலச்
சிற்றம் லம்வழுத்தாப்
 106
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 3

புரமங் மகயரின்மந யாமதய

காத்துநம் ப ாற் மரகய. #1028

இதன் ப ாருள்:
அரமங்மகயர் என வந்து விழாப் புகும் அவ்வவர் அரமங்மகயமரப்க ால வந்து
புனலாட்டு விழவின்கட் புகாநின்ற அவரவகர; வான் அரமங்மகயர் என அவள்
வந்து அணுகும் நாபமல்லாம் இத்தன்மமகயமாக, வானிடத் தரமங்மகய பரன்று
கருதும்வண்ணம் அவள் வந்தணுகாநின்றாள், அணுகித் தன்னிடத்
திவமரத்திரிப் ; அன்று அங்கு உகிரான் அயமனச் சிரஞ்பசற்கறான் தில்மல
அன்று அவ்விடத்து உகிரால் அயமனச் சிரந் தடிந்தவனது தில்மலயின்
சிற்றம் லம் வழுத்தாப் புர மங்மகயரின் மநயாது; சிற்றம் லத்மத வழுத்தாத
புரங்களின் மங்மகயமரப் க ாலப் ின்வருந்தாது நம் ப ாற் மர ஐய காத்தும்
நம் ப ாற் மர வியப் முன்னுமடத்தாகக் காப்க ம் எ-று.
அரமங்மகயர் கதவப் ப ண்களுக்குப் ப ாதுப்ப யர். வானரமங்மகயபரன்றது
அவரின்கமலாகிய உருப் சி திகலாத்தமம முதலாயினாமர. வானரமங்மகமய
பரன்றது சாதிமய கநாக்கி நின்றது. ஐயப ாற் மரபயனக் கூட்டினுமமமயும்.
அவபளன்றதும் கசயிமழபயன்றதும் ரத்மதயரிற் றமலவியாகிய
இற் ரத்மதமய.
ரத்மதவாயி பலனவிரு கூற்றுங்
கிழகவாட் சுட்டாக் கிளப்புப் ய னிலகவ
(பதால் - ப ாருள் - பசய்யுள் - 190) என் தனால் இதுகிழகவாட் சுட்டாக்
கிளப் ாயினும், இப் ரத்மதயரது மாறு ாடு தமலமகளூடு தற்கு நிமித்தமாகலிற்
யனுமடத்தாம். பமய்ப் ாடு: அச்சம், யன்: தமலமகமனத் தங்கட்டாழ்
வித்தல். 371

விளக்கவுமர

25.20 புனல் விமளயாட்டிற்றம்முளுமரத்தல் புனல்விமளயாட்டிற்

றம்முளுமரத்தல் என் து தமலமகனு டன் புனலாடாநின்ற ரத்மதயர் கசடிமார்
அரமங்மகயமரப் க ாலப்புனலாடாநின்ற அவ்வவகரபயன்று விளித்து,
நாபமல்லாமித்தன்மமகயமாக வானரமங்மகயபரன்று பசால் லும்வண்ணம்
மற்பறாருத்திவந்து இவமனத் திரித்துக் பகாள்ளக்பகாடுத்துப் ின் வருந்தாது
முன்னுறக்காப் க ாபமனத் தம்முட் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.20. தீம்புனல் வாயிற் கசயிமழ வருபமனக்
காம் ன கதாளியர் கலந்து கட்டுமரத்தது.
 106
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 4

கனலூர் கமணதுமண யூர்பகடச்

பசற்றசிற் றம் லத்பதம்
அனலூர் சமடகயா னருள்ப ற்
றவரின் அமரப்புல்லும்
மினலூர் நமகயவர் தம் ா
லருள்விலக் காவிடின்யான்
புனலூ ரமனப் ிரி யும்புன
லூர்கணப் பூங்பகாடிகய. #1029

இதன் ப ாருள்:
கனல் ஊர் கமண துமண ஊர் பகடச் பசற்ற கனல் ரந்தகமணயான்
ஒத்தவூர்பகட பவகுண்ட; சிற்றம் லத்து எம் அனல் ஊர் சமடகயான் அருள்
ப ற்றவரின் சிற்றம் லத்தின்க ணுளனாகிய எம்முமடய அனமல பயாக்குஞ்
சமடமய யுமடயவனதருமளப் ப ற்றவர்க ாலச் பசம்மாந்து; அமரப் புல்லும்
மினல் ஊர் நமகயவர் தம் ால் அருள் விலக்கா விடின் அவமனச்
பசறியப்புல்லாநின்ற ஒளி ரந்த நமகமயயுமடய வர் தம்மிடத்து
அவனருள்பசல்லாமம விலக்ககனாயின்; யான் புனல் ஊரமன ிரியும் புனல்
ஊர்கண் அப்பூங்பகாடி யான் புனலூரமனப் ிரிந்திருக்கும் புனல் ரக்குங்
கண்மணயுமடய அவன்மமனக் கிழத்தியாகிய அப்பூங்பகாடி யாகின்கறன் எ-று.
கமணதுமண பயனச் பசய்யுளின் கநாக்கி மிகாதுநின்றது. கமணபயன் தமன
பயழுவாயாக்கி யுமரப் ாருமுளர்.
' ரத்மதயிற் ிரிகவ நிலத்திரி வின்கற'
(இமறயனாகப் ப ாருள் - 42) என் தனால், இவரதில்லந் தம்மில்
கவறு ாடில்லாமமயறிக. பமய்ப் ாடு: பவகுளி. யன்: தனது டு
ீ ணர்த்தல். 372

விளக்கவுமர

25.21 தன்மன வியந்துமரத்தல் தன்மன வியந்துமரத்தல் என் து கசடிமார் ின்

வருந்தாது முன்னுறக் காப்க பமன்று தம்முட் கூறுவதமனக் ககட்டு , இவமன
அமரப் புல்லும் ரத்மதயர்மாட்டு இவனருள் பசல்லாமல் விலக்ககனாயின்
என்மாட்டிவமனத் தந்தழாநின்ற இவன் மமனக்கிழத்தியாகின்கறபனனப்
ரத்மதத்தமலவி தன்மனவியந்து கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.21. அரத்தத் துவர்வாய்ப் ரத்மதத் தமலவி
முனிவு கதான்ற நனிபு கன்றது.

இறுமாப் ப ாழியுமன் கறதங்மக

கதான்றிபனன் பனங்மகயங்மகச்
 106
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 5

சிறுமான் தரித்தசிற் றம் லத்

தான்தில்மல யூரன்திண்கடாள்
ப றுமாத் பதாடுந்தன்ன க ரணுக்
குப்ப ற்ற ப ற்றியிகனா
டிறுமாப் ப ாழிய இறுமாப்
ப ாழிந்த இமணமுமலகய. #1030

இதன் ப ாருள்:
அங் மகச் சிறுமான் தரித்த சிற்றம் லத்தான் தில்மல ஊரன் திண்கதாள்
அங்மகக்கண்கண சிறிய மாமனத்தரித்த சிற்றம் லத்தானது
தில்மலக்கணுளனாகிய ஊரனுமடய திண்ணிய கதாள்கமள; ப று மாத்பதாடும்
ப றுதலானுண்டாகிய ப ருமம கயாடும்; தன்ன க ர் அணுக்குப் ப ற்ற
ப ற்றியிகனாடு தன்ன வாகிய அவகனா டுண்டாகிய ப ரிய அணுக்மகப்ப ற்ற
தன்மமக களாடும்; இறுமாப்பு ஒழிய தான் பசம்மாத்தமலபயாழிய; இமண
முமல இறுமாப்பு ஒழிந்த இமணமுமலகள் ஏந்துதமல பயாழியப் புகாநின்றன.
தங்மக கதான்றின் இனித் தனக்பகாரு தங்மக கதான்றின்; என் எங்மக
இறுமாப்பு ஒழியும் அன்கற என்னுமடய பவங்மகயும் பசம்மாத்தமல
பயாழியுமன்கற; அதனான் வருவ தறியாது தன்மனப் புகழ்கின்றாள் எ-று.
எங்மகபயன்றது என்றங்மக பயன்றவாறாயினும், என் பனங்மகபயன இமயபு
மிகுதிகூறி நமகயாடினாள். மாத்து தமல மகற்குரியளாய் நிற்றலான்
உண்டாகிய வரிமச. ப ற்றி அணுக் காற்றன்மன மதித்தல். தன்னப ற்றிபயன
விமயயும். ப ற்றி யிகனாடு பமன்னு மும்மம பதாக்கு நின்றது.
ஒழிந்தபவன்னு மிறந்த காலம் விமரவு ற்றி வந்தது. பமய்ப் ாடு:
பவகுளிமயச்சார்ந்த வழுமக. யன்: ரத்மதயது சிறுமமயுணர்த்துதல்.
அவ்வமக ரத்மதகூறிய வஞ்சினம் தன் ாங்காயினாராற்ககட்ட தமலமகள்
ரத்மதக்குப் ாங்காயினார் ககட் இவ்வமகபசான்னாபளன் து.373

விளக்கவுமர

25.22 நமகத்துமரத்தல் நமகத்துமரத்தல் என் து ரத்மதத்தமலவி தன்மன

வியந்து கூறினாபளன்று ககட்ட தமலமகள், எங்மகச்சியார் தமக்கும் ஒரு
தங்மகச்சியார் கதான்றினப ாழுகத தம்மிறு மாப்ப ாழியத் தம்முமடய
இமணமுமலகளின திறுமாப்பும் ஒழியப் புகாநின்றது; இதமன யறியாது
தம்மமத்தாம் வியக்கின்ற பதன்கனாபவனப் ரத்மதமய கநாக்கி நமகத்துக்
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 106
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 6

25.22. கவந்தன் ிரிய ஏந்திமழ மடந்மத

ரத்மதமய கநாக்கி விரித்து மரத்தது.

கவயாது பசப் ின் அமடத்துத்

தமிமவகும் வயினன்ன
ீ
தீயாடி சிற்றம் லமமன
யாள்தில்மல யூரனுக்கின்
கறயாப் ழிபயன நாணிபயன்
கண்ணிங்ங கனமமறத்தாள்
யாயா மியல் ிவள் கற்புநற்
ால வியல்புககள. #1031

இதன் ப ாருள்:
கவயாது பசப் ின் அமடத்துத் தமி மவகும் வயின்
ீ அன்ன சூடாது பசப் ின்க
ணிட்டமடப் த் தனிகய மவகும் பூமவப்க ாலும்; தீயாடி சிற்றம் லம்
அமனயாள் தீயின் கண்ணாடுவானது சிற்றம் லத்மத பயாப் ாள்; தில்மல
ஊரனுக்கு இன்று ஏயாப் ழி என நாணி தில்மலயூரனுக்கு இன்று தகாத ழியா
பமனக்கருதி நாணி; என்கண் இங்ஙகன மமறத்தாள் தனதாற் றாமமமய
என்னிடத்தும் இவ்வண்ணகம மமறத்தாள், அதனால், இவள் கற்பு யாய் ஆம்
இயல்பு இவளது கற்பு நமக்குத் தாயாமியல் ம யுமடத்து; இயல்புகள் நல் ால
இவளுமடய நாணமுதலாகிய வியல்புகள் நல்லகூற்றன எ-று.
தமிமவகும்வ ீ அக்காலத்தினிகழ்ந்த கவறு ாட்டிற்குவமம. அம் லம் இயற்மக
நலத்திற்குவமம. ாணனுமரத்தபதன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு: அழுமக.
யன்: தமலமகளது ப ருமம யுணர்த்துதல். 374

விளக்கவுமர

25.23 நாணுதல் கண்டு மிகுத்துமரத்தல் நாணுதல் கண்டு மிகுத்துமரத்தல் என் து

தமலமகமனப் ரத்மதயர்வசம் புனலாடவிட்டுச் சூடுவாரின்றிச் பசப் ின்க
ணிட்டமடத்துத் தமிகய மவகும் பூப்க ால்வாள் இஃதவனுக்குத் தகாத
ழியாபமனக் கருதி நாணி அதமன மமறத்திருந்தமம கண்ட கதாழி , இவளது
கற்பும் நலனும் நல்ல குதிமயயுமட யனவாயிருந்தனபவன அவள் நலத்மத
மிகுத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.23. மன்னவன் ிரிய நன்மமனக் கிழத்திமய
நாணுதல் கண்ட வாணுத லுமரத்தது.
 106
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 7

விறலியும் ாணனும் கவந்தற்குத்

தில்மல யிமறயமமத்த
திறலியல் யாழ்பகாண்டு வந்துநின்
றார்பசன் றிராத்திமசக ாம்
றலியல் வாவல் கலுமற
மாமரம் க ாலுமன்கனா
அறலியல் கூமழநல் லாய்தமி
கயாமம யறிந்திலகர. #1032

இதன் ப ாருள்:
விறலியும் ாணனும் விறலியும் ாணனும்; தில்மல இமற அமமத்த திறல்
இயல் யாழ் தில்மல யிமறயா லமமக்கப் ட்ட பவற்றி யியலும் யாமழ;
கவந்தற்குக் பகாண்டு வந்து நின்றார் நம் கவந்தற்குத் துயிபலழுமங்கலம் ாடக்
பகாண்டுவந்து நின்றார்கள்; அறல் இயல் கூமழ நல்லாய் அறல் க ாலுங்
கூமழமய யுமடய நல்லாய்; இராச்பசன்று திமசக ாம் றல் இயல் வாவல்
இராப்ப ாழுதின்கட் பசன்று திமசமயக் கடக்கும் றத்தலாகிய
வியல் ிமனயுமடய வாவல்; கல் உமற மா மரம் க ாலும் தமிகயாமம
அறிந்திலர் இமரகதருங் காலமன்மமயாற் கற் ப ாழுதின்கணுமறயும்
ப ரியமரம்க ாலும் இராப்ப ாழுதிற் றுமணயில்லாகதாமம இவரறிந்திலர்
க ாலும் எ-று.
பவற்றி வமணகளுட்டமலயாதல்.
ீ 'எம்மிமற நல்வமண
ீ வாசிக்குகம'
(நாவுக்கரசர் கதவாரம். தனித்திருவிருத்தம். ப ாது 7) என் வாகலின்
இமறயமமத்த யாபழன்றார். பசன்று கலுமற மாமரபமன் றிமயப் ினு
மமமயும். றத்தல் றபலன இமடக் குமறந்து நின்றது. க ால�

திக்கின் இலங்குதிண் கடாளிமற

தில்மலச்சிற் றம் லத்துக்
பகாக்கின் இறக தணிந்துநின்
றாடிபதன் கூடலன்ன
அக்கின் நமகயிவள் மநய
அயல்வயின் நல்குதலால்
தக்கின் றிருந்திலன் நின்றபசவ்
கவபலந் தனிவள்ளகல. #1033

இதன் ப ாருள்:
திக்கின் இலங்கு திண் கதாள் இமற திக்கின்கண் விளங்காநின்ற திண்ணிய
கதாள்கமளயுமடய விமறவன்; தில்மலச் சிற்றம் லத்துக் பகாக்கின் இறகது
 106
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 8

அணிந்து நின்றாடி தில்மலயிற் சிற்றம் லத்தின்கட் பகாக்கி னிறகதமன

யணிந்து நின்றாடுவான்; பதன் கூடல் அன்ன அவனது பதற்கின்க ணுண்டாகிய
கூடமல பயாக்கும்; அக்கு இன் நமக இவள் மநய அயல்வயின் நல்குதலால்
அக்குமணிக ாலும் இனியநமகமய யுமடய இவள் வருந்த அயலாரிடத்து
நல்குதலால்; நின்றபசவ்கவல் எம் தனி வள்ளல் எல்லாரானுமறியப் ட்டு நின்ற
பசவ்கவமல யுமடய எம்முமடய பவாப் ில்லாத வள்ளல்; இன்று தக்கிருந்
திலன் இன்றுதக்கிருந் திலன் எ-று.
அயல்வயி பனன் தற்குப் ப ாருணமச யுள்ளத்தராகலிற் காமத்திற்
கயபலன்றுமரப் ினுமமமயும். தமலமகனது தகவின்மம பயன் தூஉம் ாடம்.
#9; 376

விளக்கவுமர

25.25 கதாழியியற் ழித்தல் கதாழி யியற் ழித்தல் என் து ாணன் வரவுமரத்த

கதாழி, இவள் வருந்த அயலாரிடத்து நல்குதலால் எம்முமடய வள்ளல் இன்று
தக்கிருந்திலபனனத் தமலமகமன யியற் ழித்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.25. தமலமகமனத் தகவிலபனனச்
சிமலநுதற் ாங்கி தீங்குபசப் ியது.

அன்புமட பநஞ்சத் திவள்க

துறஅம் லத்தடியார்
என் ிமட வந்தமிழ் தூறநின்
றாடி யிருஞ்சுழியல்
தன்ப மட மநயத் தகவழிந்
தன்னஞ் சலஞ்சலத்தின்
வன்ப மட கமல்துயி லும்வய
லூரன் வரம் ிலகன. #1034

இதன் ப ாருள்:
அடியார் என் ிமட அமிழ்து வந்து ஊற அடியவ பரன்புகளிமடகய அமிழ்தம்
வந்தூற; அம் லத்து நின்றாடி இருஞ் சுழியல் அம் லத்தின்கண்கண
நின்றாடுவானதுப ரிய சுழியலின் கண்; தன்ப மட மநயத் தகவு அழிந்து தன்
ப மட வருந்தத் தகுதிபகட்டு; அன்னம் சலஞ்சலத்தின் வன்ப மடகமல்
துயிலும் அன்னஞ் சலஞ்சலத்தினது வலியப மடகமற் கிடந் துறங்கும்; வயல்
ஊரன் வயலாற் சூழப் ட்ட ஊமரயுமடயவன்; அன்புமட பநஞ்சத்து இவள்
க துற தன் மாட்டன்ம யுமடய பநஞ்சத்மத யுமடய இவள் மயங்காநிற்
இதற்குப் ரியாமமயின்; வரம்பு இலன் தகவிலன் எ-று.
 106
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 9

அன்புமட பநஞ்சத்திவபளன்றதனால், ரத்மதயர தன் ின்மம கூறப் ட்டதாம்.

இருஞ்சுழியலூபரனவிமயயும். சுழிய பலன் து ஒரு திருப் தி. வன்ப மட
பயன்றதனாற் ரத்மதயரது வன்கண்மம விளங்கும். ஒருபசால் வருவியாது
க துறுதலான் வரம் ிலபனன்றுமரப் ாருமுளர். உள்ளுமறயுவமம் பவளிப் ட
நின்றது. இமவயிரண்டற்கும் பமய்ப் ாடு: அழுமகமயச் சார்ந்த நமக. யன்:
தமலமகமன யியற் ழித்துத் தமலமகமள யாற்று வித்தல்.377

விளக்கவுமர

25.26 உமழயரியற் ழித்தல் உமழயரியற் ழித்தல் என் து கதாழி தமலமகமன

யியற் ழித்துக் கூறாநிற் க் ககட்டு, தன்மாட்டன்புமட பநஞ்சத் மதயுமடய
விவள்க துற இதற்குப் ரியாமமயின் வயலூரன் வரம் ிலபனன உமழயர்
அவமன யியற் ழித்துக்கூறா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.26. அரத்தகவல் அண்ணல் ரத்மதயிற் ிரியக்
குமழமுகத் தவளுக் குமழய ருமரத்தது.

அஞ்சார் புரஞ்பசற்ற சிற்றம்

லவர்அந் தண்கயிமல
மஞ்சார் புனத்தன்று மாந்தமழ
கயந்திவந் தாரவபரன்
பநஞ்சார் விலக்கினும் நீங்கார்
நனவு கனவுமுண்கடற்
ஞ்சா ரமளிப் ிரிதலுண்
கடாபவம் கயாதரகம. #1035

இதன் ப ாருள்:
அஞ்சார் புரம் பசற்ற சிற்றம் லவர் அம்தண் கயிமல இமறவபனன்று
உட்காதாருமடய புரங்கமளக் பகடுத்த சிற்றம் லவரது அழகிய குளிர்ந்த
கயிமலக்கண்; மஞ்சு ஆர் புனத்து மஞ்சார்ந்த புனத்திண்கண்; அன்று மாந்தமழ
ஏந்தி வந்தார் அவர் நனவு என் பநஞ்சார் அன்று மாந்தமழமய
கயந்திவந்தாராகிய அவர் இன்று நனவின் என்பனஞ்சத்தின்கண்ணார்;
விலக்கினும் நீங்கார் யான் றடுப் ினும் அவ்விடத்தினின்று நீங்கார்; கனவும்
உண்கடல் துயலு முண்டாயின்; ஞ்சு ஆர் அமளி எம் கயாதரம் ிரிதல்
உண்கடா ஞ்சார்ந்த வமளிக்கண் எம் கயாதரத்மதப் ிரித லுண்கடா! நீர்
பகாடுமமகூறுகின்றபதன்! எ-று.
அஞ்சார் தறுகண்ணபரனினுமமமயும். தமழகயந்திவந்தா பரன் தமன
முற்பறன்று, இளிவந்தன பசய்து நம்மமப் ாதுகாத்தார் இன்றிவ்வா
 107
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 0

பறாழுகுவபரன் றுமரப் ினு மமமயும். கனவு முண்கடபலன் தற்குத்

துயில்ப ற்றுக் கனாக்காணிபனன்றுமரப் ினுமமமயும். எனது
பநஞ்சாபரன் தூஉம், ஊரமனப் ரிசு ழித்த பவன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு:
ப ருமிதம். யன்: தமலமகமன யியற் டபமாழிந்தாற்றுதல். 378

விளக்கவுமர

25.27 இயற் ட பமாழிதல் இயற் ட பமாழிதல் என் து தமலமகமன யியற் ழித்த

வர்க்கு, அன்று நம் ப ாருட்டாக நம்புனத்தின் கண்கண மாந்தமழ கயந்தி வந்தார்
இன்று என்பனஞ்சத்தின்கண்ணார்; அது கிடக்க, மறந் துறங்கிகனனாயின்
அமளியிடத்துவந்து என் கயாதரத்மதப் ிரியாதார்; இத்தன்மமயாமர நீங்கள்
பகாடுமம கூறுகின்ற பதன்கனா பவனத் தமலமகள் அவமன யியற் ட
பமாழியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.27. வரிசிமல யூரன் ரிசு ழித்த
உமழயர் ககட் எழில்நமக யுமரத்தது.

பதள்ளம் புனற்கங்மக தங்குஞ்

சமடயன்சிற் றம் லத்தான்
கள்ளம் புகுபநஞ்சர் காணா
இமறயுமற காழியன்னாள்
உள்ளம் புகுபமாரு காற் ிரி
யாதுள்ளி யுள்ளுபதாறும்
ள்ளம் புகும்புனல் க ான்றகத்
கதவரும் ான்மமயகள. #1036

இதன் ப ாருள்:
பதள்ளம் புனல் கங்மக தங்கும் சமடயன் பதள்ளிய நல்லபுனமலயுமடய
கங்மக தங்குஞ் சமடமய யுமடயவன்; சிற்றம் லத்தான்
சிற்றம் லத்தின்கண்ணான்; கள்ளம் புகு பநஞ்சர் காணா இமற ப ாய் நுமழயு
பநஞ்சத்மதயுமடயவர் ஒரு ஞான்றுங் காணாத விமறவன்; உமற காழி
அன்னாள் அவனுமறகின்ற காழிமயபயாப் ாள்; உள்ளி ஒருகால் ிரியாது
உள்ளம் புகும் யான்றன்மன நிமனயாது கவபறான்றன் கமலுள்ளத்மதச்
பசலுத்தும்வழியும் தாபனன்மன நிமனந்து ஒருகாலும் ிரியாது என்னுள்ளம்
புகாநின்றாள்; உள்ளுபதாறும் அவ்வாறன்றி யான்றன்மன நிமனயுந்கதாறும்;
ள்ளம் புகும் புனல் க ான்று அகத்கத வரும் ான்மமயள் உயர்ந்த
விடத்தினின்றும் ள்ளத்திற்புகும் புனமல பயாத்துத் தடுப் ரியளாய் என்
மனத்தின் கண்வரு முமறமமயளாகா நின்றாள்; அதனாற் ிரிந்தீண்டிருத்தல்
 107
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 1

அரிதுக ாலும் எ-று.

பதள்ளம்புனல் பமல்லம்புலம்பு க ால்வகதார் ண்புத் பதாமக. பமய்ப் ாடு:
மருட்மக. யன்: ரத்மதயீன ீங்கித் தமல மகளிடத்தனாதல். 379

விளக்கவுமர

25.28 நிமனந்துவியந்துமரத்தல் நிமனந்து வியந்துமரத்தல் என் து புனலாடப்

ிரிந்து ரத்மதயிடத் பதாழுகாநின்ற தமலமகன், யான் றன்மன நிமனயாது
கவபறான்றன்கமல் உள்ளத்மதச் பசலுத்தும்வழியும் தாபனன்மன நிமனந்து
என்னுள்ளம் புகாநின்றாள்; அவ்வாறன்றி யான்றன்மன நிமனயுந்கதாறும்
ள்ளத்துப் புகும்புனல்க ால நிறுத்த நில்லாது என் மனத்தா ளாகாநின்றாள் ;
ஆதலாற் ிரிந்து ஈண்டிருத்தல் மிகவு மரிபதனத் தமலமகமள நிமனந்து வியந்து
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.28. பமல்லியற் ரத்மதமய விரும் ி கமவிகனான்
அல்லியங் ககாமதமய அகனமர்ந் துமரத்தது.

கதன்வண் டுமறதரு பகான்மறயன்

சிற்றம் லம்வழுத்தும்
வான்வண் டுமறதரு வாய்மமயன்
மன்னு குதமலயின்வா
யான்வண் டுமறதரு மாலமு
தன்னவன் வந்தமணயான்
நான்வண் டுமறதரு பகாங்மகபயவ்
வாறுபகா னண்ணுவகத. #1037

இதன் ப ாருள்:
கதன் வண்டு உமறதரு பகான்மறயன் சிற்றம் லம் வழுத்தும் கதனும் வண்டு
முமறயும் பகான்மறப் பூமவயணிந்தவனது சிற்றம் லத்மத வழுத்தும்; வான்
வள்துமற தரு வாய்மமயன் வானிடத்துளவாகிய வளவிய விடங்கமள
எனக்குத் தரு பமய்ம்மமமயயுமடயான்; மன்னு குதமல இன்வாயான்
நிமலப ற்ற குதமலமய யுமடய இனிய வாமயயுமடயான்; வள் துமற தரு
மால் அமுது அன்னவன் வளவிய கடல் தந்த ப ருமமமய யுமடய
அமிர்தத்மத பயாப் ான்; வந்து அமணயான் அவன் என்மன
வந்தமணகின்றிலன்; வண்டு உமறதரு பகாங்மக நான் நண்ணுவது எவ்வாறு
பகால் நறுநாற்றத்தால் வண்டுகளுமறயுங் பகாங்மகமயயுமடயாமள
யான்ப ாருந்துவது இனிபயவ்வாகறா! எ-று.
கதமன நுகரும் வண்படனினுமமமயும். வழுத்துவார்ப றும் வாபனன் து
 107
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 2

வழுத்தும் வாபனன இடத்து நிகழ்ப ாருளின்பறாழில் இடத்துகமகலறிற்று.

இப்ப ாழுது குதமலமயயுமடத்தாகிய வாயான் கமல்வளவிய நூற்றுமறகமளச்
பசால்லி எனக்கின் த்மதச் பசய்யும் அமிழ்தன்னவ பனன்றுமரப் ினுமமமயும்.
வாயிலின் வாயிலால். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்: வாயில்ககாடல். பநஞ்கசாடு
பசால்லியது. 380

விளக்கவுமர

25.29 வாயில்ப றாது மகன்றிற நிமனதல் வாயில் ப றாது மகன்றிற நிமனதல்

என் து ரத்மதயிற் ிரிந்து நிமனகவாடுவந்த தமலமகன் வாயிற்கணின்று, இத்
தன்மமயான் என்மனவந் தமணகின்றிலன்; யான் இனி வண்டுமறயுங்
பகாங்மகமய எவ்வாறு நண்ணுவபதன்று வாயில்ப றாது மகன்றிற
நிமனயாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.29. ப ாற்பறாடி மாதர் நற்கமட குறுகி
நீடிய வாயிலின் வாடினன் பமாழிந்தது.

கயல்வந்த கண்ணியர் கண்ணிமன

யால்மிகு காதரத்தால்
மயல்வந்த வாட்டம் அகற்றா
விரதபமன் மாமதியின்
அயல்வந்த ஆடர வாடமவத்
கதானம் லம்நிலவு
புயல்வந்த மாமதிற் றில்மலநன்
னாட்டுப் ப ாலி வகர. #1038

இதன் ப ாருள்:
வந்த ஆடரவு மா மதியின் அயல் ஆட மவத்கதான் அம் லம் நிலவு
ஏதங்குறித்துவந்த ஆடரமவப் ப ருமமமயயுமடய ிமறயின் க்கத்து அதமன
வருந்தாமற் பசய்து ஆடமவத்தவனது அம் லம் நிமலப ற்ற; புயல் வந்த மா
மதில் தில்மல நல் நாட்டுப் ப ாலி வர் புயல்தங்கிய ப ரிய மதிமல யுமடய
தில்மலமயச் சூழ்ந்த நல்லநாட்டிற் ப ாலியும் மகளிர்; கயல் வந்த கண்ணியர்
கண் இமணயால் கயல் க ாலுங் கண்மண யுமடயவர் கண்ணிமணயால்; மிகு
காதரத்தான் மயல் வந்த வாட்டம் ஒருகாமலக் பகாருகால் மிகாநின்ற
அச்சத்தால் வந்த மயக்கத்தாலுண்டாகிய வாட்டத்மத; அகற்றா விரதம் என்
நீக்காத இவ்விரதம் யாதாம் எ-று.
தில்மல நன்னாட்டுப் ப ாலி வர் அகற்றாதபவன விமயயும். ப ாலி வர்க்கு
என்னு நான்கனுருபு விகாரவமகயாற் பறாக்கபதனி னுமமமயும். இது
 107
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 3

முன்னிமலப்புறபமாழி. இதனுள் கயல் வந்த கண்ணியபரன்றது தமலமகமள.

தில்மல நன்னாட்டுப் ப ாலி வ பரன்றது கதாழிமய.
இனி மதிக்குவமம தமலமகளும் அரவிற்குவமம தமலமகனும்
ஈசனுக்குவமம கதாழியுபமன்றாக்கி, அவ்வமகத் தாகிய ாம்ம யும்
மதிமயயும் தம்மிற் மகயறுத்து ஓரிடத்கத விளக்கமவத்தாற்க ால என்னுடன்
அவட்குண்டாகிய பவறுப்ம த் தீர்த்து விளங்கமவத்தல் உனக்குங் கடபனன்றா
னாயிற்பறன உள்ளுமற காண்க. மதிமயயர கவதங் குறித்து வந்தாற்க ாலத்
தமலமகமளத் தமலமக கனதங்குறித்து வருதலாவது தமலமகளுக்கு ஊடல்
புலவி துனிபயன்னும் பவறுப்புத் கதான்றுதற்குத் தக்க காரணங்கமளத்
தமலமகன் உண்டாக்கிக் பகாண்டு வருதல். அரமவக் கண்டு
மதிக்கச்சந்கதான்றி னாற்க ாலத் தமலமகமனக் கண்டு தமலமகளுக்கு ஊடல்
புலவி துனிபயன்னும் பவறுப்புத்கதான்றிற்று; ஆதலால் அத்தமலமகமன யும்
தமலமகமளயும் மதிக்குமரவுக்குபமாப் ச் சிகலடித்த சிகலமடக்கு
மறுதமலயாகாது, 'கதவ ரமனயர் கயவர்' என்றாற் க ால வாபமன்க. (குறள் -
1073) கயல்வந்த கண்ணியர் கண்ணி மணயால் வந்த அச்சத்தால் வந்த
மயக்கத்தால் வந்த வாட்டம் இவனுக்கு வருதற்குக் காரணம் தமலவி
ராமுகஞ் பசய்யும் டி தான் வருந்தல்.
இதமனத் தீர்த்தல் தில்மல நன்னாட்டுப் ப ாலியுமகளிர்க்குக் கடபனன்றா
பனன்க. அது ' ிணிக்கு மருந்து ிறம னணியிமழ - தன்கனாய்க்குத் தாகன
மருந்து' (குறள் - 1102) என்றும், 'துமறகமய்வலம்புரி கதாய்ந்துமணலுழுத கதாற்ற
மாய்வான் - ப ாமற மலிபூம் புன்மனப் பூவுதிர் நுண்டாது க ார்க்குங்கான -
னிமறமதிவாண் முகத்து நீள்கயற்கண் பசய்த - வுமறமலி யுய்யாகநா
யூர்சுணங்கு பமன்முமலகய தீர்க்கும் க ாலும்' (சிலப் திகாரம் - கானல்வரி - 8)
என்றும், பசால்லியவாறுக ாலக் கண்ணாலுண்டாகிய கநாய்க்குக் கண்கண
மருந்தாபமன்று பசால்லியவாறாபமனக் பகாள்க. பமய்ப் ாடும், யனும் அமவ.
கதாழிமய வாயில்ககாடற் கிவ்வமக பசான்னாபனன் து. 381

விளக்கவுமர

25.30 வாயிற்கண் நின்று கதாழிக்குமரத்தல் வாயிற்கண்நின்று கதாழிக்குமரத்தல்

என் து வாயில் ப றாது மகன்றிற நிமனயாநின்ற தமலமகன், நல்லநாட்டுப்
ப ாலியும் மகளிர் தங்கண்ணிமணயான் வந்த அச்சத்தால் வந்த மயக்கத்தால்
உண்டாகிய வாட்டத்மத நீக்காத இவ்விரதம் யாதாபமன வாயில் கவண்டித்
கதாழிக்குக் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.30. ப ருந்தமக வாயில் ப றாது நின்று
அருந்தமகப் ாங்கிக் கறிய வுமரத்தது.
 107
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 4

கூற்றாயினசின ஆளிபயண்
ணர்கண்கள்
ீ ககாளிழித்தாற்
க ாற்றான் பசறியிருட் ப ாக்கபமண்
ணர்கன்
ீ றகன்றபுனிற்
றீற்றா பவனநீர் வருவது
ண்டின்பறம் மீ சர்தில்மலத்
கதற்றார் பகாடிபநடு வதியிற்
ீ
க ாதிர்அத் கதர்மிமசகய. #1039

இதன் ப ாருள்:
கூற்றாயின சின ஆளி எண்ண ீர் கூற்றம் க ாலக் பகாடியவாகிய
சினத்மதயுமடய யாளிகமள ஊறுபசய்வன வாகக் கருதாது; கண்கள் ககாள்
இழித்தால் க ால் தான் பசறி இருள் ப ாக்கம் எண்ண ீர் கண்கமளக்
ககாளிழித்தாற் க ாலச் பசறிந்த விருளின் மிகுதிமயத்தான்
இமடயூறாகநிமனயாது; கன்று அகன்ற புனிற்று ஈற்றா எனப் ண்டு நீர்
வருவது கன்மற யகன்ற ஈன்றணிமம மயயுமடய ஈற்றாமவபயாத்துப் ண்டு
நீர் எம்மாட்டு வருவது; இன்று எம் ஈசர் தில்மலத் கதற்றார் பகாடி
பநடுவதியில்
ீ இன்று எம்முமடய வசரது
ீ தில்மலயிகல எம் ப ாருந்தாதாரது
பகாடிமயயுமடய பநடிய வதியில்;
ீ அத் கதர்மிமசப் க ாதிர் எம்மாட்டூர்ந்துவந்த
கதர் கமகலறிப் க ாகாநின்றீர்; இதுவன்கறா எம்மாட்டு நும்மருளாயினவாறு எ-
று.
ஆளிபயண்ணர்ீ ப ாக்க பமண்ண ீர் என் னவற்மற முற்றாக
வுமரப் ினுமமமயும். கண்களுக்குக் ககாபளன்றது ார்மவ. இதமன
இழித்தபலன் து கண்மணிமயவாங்குதல். தாபனன் து அதுவன்றி இதுபவான்
பறன் து ட நின்றகதாரிமடச் பசால்; அமசநிமல பயனினுமமமயும்.
ஈற்றாபவன்றது கடுஞ்சூல் நாகன்றிப் லகாலீ ன்ற ஆமவ. பமய்ப் ாடு: பவகுளி.
யன்: வாயின் மறுத்தல். 382

விளக்கவுமர

25.31 வாயில் கவண்டத் கதாழி கூறல் வாயில்கவண்டத் கதாழி கூறல் என் து

வாயில் கவண்டிய தமலமகனுக்கு, ண்டு நீர் வரும் வழியிமட வருகமதமும்
இருளுபமண்ணாது கன்மறயகன்ற ஈற்றாமவபயாத்து எம்மாட்டு வருதிர்; இன்று
எம்ப ாருந்தாதார் பதருகவ அன்று எம்மாட்டூர்ந்து வந்த கதர்கமகலறிப்
க ாகாநின்றீர்; இதுவன்கறா எம்மாட்டு நுமதருபளனத் கதாழி அவன்பசய்தி
கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 107
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 5

25.31. மவகவல் அண்ணல் வாயில் கவண்டப்

ம யர வல்குற் ாங்கி கர்ந்தது.

வியந்தமல நீர்மவயம் பமய்கய

யிமறஞ்சவிண் கடாய்குமடக்கீ ழ்
வயந்தமல கூர்ந்பதான்றும் வாய்திற
வார்வந்த வாளரக்கன்
புயந்தமல தீரப் புலியூர்
அரனிருக் கும்ப ாருப் ிற்
கயந்தமல யாமன கடிந்த
விருந்தினர் கார்மயிகல. #1040

இதன் ப ாருள்:
கார்மயிகல கார்காலத்து மயிமல பயாப் ாய்; வந்த வாள் அரக்கன் புயம் தமல
தீர வமரமய பயடுக்க வந்த வாளிமனயுமடய அரக்கன் மகயுந் தமலயும்
உடலின ீங்க; புலியூர் அரன் இருக்கும் ப ாருப் ின் புலியூரரன் வாளாவிருக்குங்
கயிமலப் ப ாருப் ின்கண்; கயம் தமல யாமன கடிந்த விருந்தினர் பமல்லிய
தமலமயயுமடய யாமனமய நம்கமல்வாராமல் அன்று மாற்றிய நம்
விருந்தினர்; விண் கதாய் குமடக் கீ ழ் தமது விண்மணத் கதாயாநின்ற
குமடக்கீ ழ்; அமல நீர் மவயம் வியந்து பமய்கய இமறஞ்ச கடலாற் சூழப் ட்ட
வுலகத்துள்ளா பரல்லாரும் வியந்து பசன்று அகனமர்ந்திமறஞ்ச; வயம் தமல
கூர்ந்து ஒன்றும் வாய் திறவார் தாந்தமது ப ருமமநிமனயாது நங்கமடவந்து
நின்று கவட்மகப்ப ருக்கந்தம்மிடத்துச் சிறப் ஒன்றுஞ் பசால்லுகின்றிலர்; இனி
மறுத்தலரிது எ-று.
விண்கடாய்குமடக்கீ ழிமறஞ்சபவன விமயயும். வயா: வய பமனநின்றது.
இருந்த துமணயல்லது ஒருமுயற்சி கதான்றாமமயின், இருக்குபமன்றார்.
சிற்றிலிமழத்து விமளயாடும்வழி விருந்தாய்ச் பசன்று நின்றானாகலின்,
விருந்தினபரன்றாள். இற் பசறிக்கப் ட்ட விடத்து ஊண்காலத்து விருந்தாய்ச்
பசன்றானாகலின் விருந்தின பரன்றாபளனினுமமமயும், 'புகா அக் காமலப்
புக்பகதிர்ப் ட்டுழிப்- காஅ விருந்தின் குதிக் கண்ணும்' (பதால் - ப ாருள் -
களவு-17) என் து இலக்கணமாதலின். கார்ப்புனத்கத பயன் தூஉம் ாடம். பமய்ப்
ாடு: இளிவரல். யன்: தமலமகமளச் சிவப் ாற்றுவித்தல். 383

விளக்கவுமர

25.32 கதாழிவாயில் கவண்டல் கதாழிவாயில் கவண்டல் என் து தமலமகளுக்கு

அவன் பசய்தது கூறிச் பசன்று, அன்று நம்புனத்தின்கண்கணவந்து யாமன
 107
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 6

கடிந்தவிருந்தினர் தாந்தம் ப ருமமமய நிமனயாது இன்று நம் வாயிற்கண்வந்து,

கவட்மகப் ப ருக்கந் தம்மிடத்துச் சிறப் நின்று ஒன்றும் வாய்திறக்கின்றிலர் ;
இதற்கியாஞ் பசய்யுமாபறன்கனா பவனத் தமலமகமளத் கதாழி வாயில்
கவண்டாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.32. வாயில் ப றாது மன்னவ னிற்
ஆயிமழ யவட்குத் கதாழி பசால்லியது.

கதவியங் கண்திகழ் கமனியன்

சிற்றம் லத்பதழுதும்
ஓவியங் கண்டன்ன பவாண்ணு
தலாள் தனக் ககாமகயுய்ப் ான்
கமவியங் கண்டமன கயாவந்
தனபனன பவய்துயிர்த்துக்
காவியங் கண்கழு நீர்ச்பசவ்வி
பவௌவுதல் கற்றனகவ. #1041

இதன் ப ாருள்:
கதவி அங்கண் திகழ் கமனியன் சிற்றம் லத்து எழுதும் கதவியவ்விடத்து
விளங்குகமனிமய யுமடயவனது சிற்றம் லத்தின்கண் எழுதப் ட்ட; ஓவியம்
கண்டன்ன ஒண்ணுதலாள் தனக்கு ஓமக உய்ப் ான் ஓவியத்மதக் கண்டாற்
க ாலும் ஒண்ணுதமலயுமடயாள் தனக்கு ஓமகபகாண்டு பசல்ல கவண்டி;
வந்தனன் கமவு இயம் கண்டமனகயா என பவய்துயிர்த்து காதலன் வந்தான்
வந்து ப ாருந்துகின்ற இயபவாலி ககட்டமனகயா பவன்று கண்டார்
வந்துபசால்லக்ககட்டு பவய்தாகவுயிர்த்து; காவியங்கண் கழுநீர்ச் பசவ்வி
பவௌவுதல் கற்றன குவமளப் பூப்க ாலுங் கண்கள் கழுநீர் மலர்ச் பசவ்விமய
பவௌவுதல் வல்லவாயின. இனிபயன்னி கழும்! எ-று.
அங்கட்டிகழ் கமனி பயன் து பமலிந்து நின்றது. கதவியுமடய
வழகியகண்மலர்கள் பசன்றுவிளங்கு கமனிமய யுமடயவபனனினு மமமயும்.
கமவியங்கண்டமனகயா வந்தன பனனபவன் தற்கு, அழகிய கண்டன்
வந்தாபனன்று கமவியுமரப் பவனினு மமமயும். ஐகயாபவன்றது
உவமகக்கண் வந்தது. பவய்துயிர்த்தற்கு விமன முதல் உயிர்த்தற்குக்
கருவியாகிய ப ாறிபயனினு மமமயும். பமய்ப் ாடு: அழுமக. யன்:
தமலமகள் வாயிகனராமம யுணர்த்துதல். 384

விளக்கவுமர
 107
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 7

25.33 மமனயவர் மகிழ்தல் மமனயவர் மகிழ்தல் என் து கதாழி வாயில்கவண்டத்

தமலமகள் துனித்த கநாக்கங்கண்டு, ஓமகபகாண்டு பசல்ல கவண்டிக் காதலன்
வந்தாபனன்று பசால்லுமளவில் இவளுமடய காவியங் கண்கள் கழுநீர்ச்
பசவ்விமயபவௌவுதல் கற்றனபவன மமனயவர் தம்முண் மகிழ்ந்து கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
25.33. கன்னிமா கனாக்கி கனன்று கநாக்க
மன்னிய மமனயவர் மகிழ்ந்து மரத்தது.

உமடமணிகட்டிச் சிறுகத
ருருட்டி யுலாத்தருமிந்
நமடமணி மயத்தந்த ின்னர்முன்
நான்முகன் மாலறியா
விமடமணி கண்டர்வண் தில்மலபமன்
கதாமகயன் னார்கண்முன்னங்
கமடமணி வாள்நமக யாயின்று
கண்டனர் காதலகர. #1042

இதன் ப ாருள்:
மணி வாள் நமகயாய் முத்துப்க ாலு பமாளிமயயுமடய நமகமயயுமடயாய்;
உமட மணி கட்டிச் சிறுகதர் உருட்டி உலாத்தரும் உமடமணிமய
யமரயிற்கட்டிச் சிறுகதமர யுருட்டி உலாவும்; இந்நமட மணிமயத் தந்த
ின்னர் இவ்வியங்கு தமலயுமடய இந்தமணிமய நமக்குத்தந்த ின்; முன்
நான்முகன் மால் அறியா முற்காலத்து நான்முகனுமாலுந் கதடியுமறியாத;
விமட மணிகண்டர் வண் தில்மல பமன்கதாமக அன்னார்கள் முன்
விமடமயயுமடய மணிகண்டரது வளவியதில்மலயின் பமல்லிய
மயிமலபயாப் ார்கண் முன்கன; நம் கமட காதலர் இன்று கண்டனர்
நங்கமடமயக் காதலர் இன்று கண்டார்; இதுவன்கறா நம்மாட்டு அவரருள் எ-று.
கட்டிபயன் து ஈண்டுத் தாங்கிபயன்னும் ப ாருட்டாய் நின்றது.
நமடமணிபயன்றது புதல்வமன. விடமணி கண்ட பரன் தூ உம் ாடம்.
பமய்ப் ாடு: பவகுளி. யன்: வாயின் மறுத்தல். 385

விளக்கவுமர

25.34 வாயின் மறுத்துமரத்தல் வாயின் மறுத்துமரத்தல் என் து மமனயவர்

துனிகண்டு மகிழாநிற் , இவமன நமக்குத் தந்த ின்னர் நம்முமடய வாயத்தார்
முன்கன நங்காதலர் இன்று நங் கமடமயக்கண்டார்; இதுவன்கறா நம்மாட்டு
அவரருபளனத் கதாழிக்குத் தமலமகள் வாயின் மறுத்துக் கூறாநிற்றல். அதற்குச்
 107
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 8

பசய்யுள்
25.34. மடவரற் கறாழி வாயில் கவண்ட
அடல்கவ லவனா ரருளு மரத்தது.

மமபகாண்ட கண்டர் வயல்பகாண்ட

தில்மலமல் கூரர்நின்வாய்
பமய்பகாண்ட அன் ின பரன் பதன்
விள்ளா அருள்ப ரியர்
மவபகாண்ட வூசிபகால் கசரியின்
விற்பறம்இல் வண்ணவண்ணப்
ப ாய்பகாண்டு நிற்கலுற் கறாபுமல
ஆத்தின்னி க ாந்ததுகவ. #1043

இதன் ப ாருள்:
மம பகாண்ட கண்டர் வயல் பகாண்ட தில்மல மல்கு ஊரர் கருமமமயப்
ப ாருந்திய கண்டத்மத யுமடயவரது வயமலப்ப ாருந்திய
தில்மலக்கண்ணுளராகிய வளமல்கிய யூமரயுமடயவர்; நின்வாய் பமய்
பகாண்ட அன் ினர் என் பதன் நின்கண் பமய்ம்மமமயப் ப ாருந்திய வன்மம
யுமடயபரன்று நீபசால்லகவண்டுகமா; விள்ளா அருள் ப ரியர் அவர் எம்மிடத்து
நீங்காத வருள் ப ரியரன்கறா? அதுகிடக்க; மவ பகாண்ட ஊசி பசால் கசரியின்
விற்று கூர்மமமயப் ப ாருந்திய ஊசிமயக் பகாற்கசரியின்கண் விற்று; எம்
இல் வண்ண வண்ணப் ப ாய் பகாண்டு நிற்கல் உற்கறா எம்மில்லத்து
நின்னுமடய நல்லநல்ல ப ாய்ம்மமமயப் ப ாருந்தி நிற்கலுற்கறா; புமல
யாத்தின்னி புமலயனாகிய ஆத்தின்னி; க ாந்தது ஈண்டு நீ க ாந்தது!
இதுசாலநன்று! எ-று.
பமய்பகாண்ட வன் ினபரன்று பசால்லுகின்றபதன்? நின் வாயிலவர்
விள்ளாவருள்ப ரியரன்கறா பவன்றுமரப் ினுமமமயும். ஊசிபகாற்
கசரியின்விற்பறன உவமவிமன உவமிக்கப் டும் ப ாருண்கமகலறி நின்றது.
அடுக்கு ன்மமக்கண் வந்தது. ஆத் தின்னிபயன் தமன முன்னிமலக்கண்
வந்ததாக வுமரப் ினு மமமயும். விற்குநின்பனன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடும்,
யனும் அமவ. 386

விளக்கவுமர

25.35 ாணபனாடுபவகுளுதல் ாணபனாடு பவகுளுதல் என் து கதாழிக்கு

வாயின்மறுத்த தமலமகள், நின்னிடத்து அவர்நீங்காத வருள்ப ரியபரன்று நீ
பசால்லகவண்டுகமா? அதுகிடக்க, பகாற்கசரியி லூசிவிற்றுப் புமலயா
 107
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 9

எம்மில்லத்து நின்னுமடய நல்லநல்ல ப ாய்மயப் ப ாருந்தி நிற்கலுற்கறா நீ

க ாந்தபதன வாயில்கவண்டிய ாணபனாடு பவகுண்டு கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
25.35. மன்னியாழ்ப் ாணன் வாயில் கவண்ட
மின்னிமட மடந்மத பவகுண்டு மரத்தது.

பகால்லாண் டிலங்கு மழுப் மட

கயான்குளிர் தில்மலயன்னாய்
வில்லாண் டிலங்கு புருவம்
பநரியச் பசவ் வாய்துடிப் க்
கல்லாண் படகடல்கருங் கண்சிவப்
ாற்று கறுப் தன்று
ல்லாண் டடிகயன் அடிவலங்
பகாள்வன் ணிபமாழிகய. #1044

இதன் ப ாருள்:
பகால் ஆண்டு இலங்கு மழுப் மடகயான் குளிர்தில்மல அன்னாய்
பகாற்பறாழில் அவ்விடத்து விளங்கும் மழு வாகிய மடமயயுமடயவனது
குளிர்ந்த தில்மலமயபயாப் ாய்; வில் ஆண்டு இலங்கு புருவம் பநரியச்
பசவ்வாய் துடிப் வில்மலயடிமமக் பகாண்டு விளங்காநின்ற புருவபநரியச்
பசவ்வாய்துடிப் ; கல் ஆண்டு எகடல் எறிதற்குக் கல்மல
அவ்விடத்பதடுக்ககவண்டா; கருங்கண் சிவப்பு ஆற்று கரிய கண்கமளச்
சிவப் ாற்றுவாயாக; கறுப் து அன்று பவகுளப் டுவதன்று; ல்லாண்டு நினக்குப்
ல்லாண்டுகள் உளவாக கவண்டும்; ணிபமாழி ணிபமாழிமயயுமடயாய்;
அடிகயன் அடி வலங்பகாள்வன் யான்கவண்டிய கதயத்துக்குப் க ாக அடிகயன்
நின்னடிமய வலங்பகாள்ளாநின்கறன் எ - று.
கருங்கண்ணினது சிவப்ப னினுமமமயும். ல்லாண் படன்றது
தமலமகனுடனுண்டாகிய பவறுப்புத் தீர்ந்து கூடியிரு பமன்று பசால்லியது
நுமக்குத் தவறாயிற்றாயின் ல்லாண்டும் இப் டியிருப் ீ பரன்றான்.
இப் டியிருப் ப
ீ ரன்றது ல்லாண்டு மிப் டித் தனித் திருப் ப
ீ ரன்று வளமாகத்
தன் ாணவார்த்மத பசால்லிய வாபறன்றறிக. புருவபநறிக்கபவன் தூஉம்
பவவ்வா பயன் தூஉ ம் ாடம். புரி - நரம்பு. பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்:
சிவப் ாற்று வித்தல். 387

விளக்கவுமர
 108
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 0

25.36 ாணன்புலந்துமரத்தல் ாணன்புலந்துமரத்தல் என் து தமலமகள் பவகுண்

டுமரயா நிற் , நின்புருவபநரிய வாய்துடிப் என்மன பயறிதற்குக் கல்பலடுக்க
கவண்டா; நினது கரியகண்களின் சிவப் ாற்றுவாயாக; நீ பவகுளப் டுவதன்று;
நினக்குப் ல்லாண்டு பசல்வதாக; யான் கவண்டியவிடத்துப் க ாக நின்னடிமய
வலங்பகாள்ளாநின்கறபனன வாயில்ப றாமமயிற் ாணன் புலந்து கூறாநிற்றல்.
அதற்குச் பசய்யுள்
25.36. கருமலர்க் கண்ணி கனன்று கட்டுமரப் ப்
புரியாழ்ப் ாணன் புறப் ட்டது.

மத்தக் கரியுரி கயான்தில்மல

யூரன் வரபவனலுந்
தத்மதக் கிளவி முகத்தா
மமரத்தழல் கவல்மிளிர்ந்து
முத்தம் யக்குங் கழுநீர்
விருந்பதாபடன் னாதமுன்னங்
கித்தக் கருங்குவ மளச்பசவ்வி
கயாடிக் பகழுமினகவ. #1045

இதன் ப ாருள்:
மத்தக் கரி உரிகயான் தில்மல ஊரன் வரவு எனலும் களிப்ம யுமடத்தாகிய
யாமனயின்கறாமலயுமடய வனது தில்மலயூரனது வரபவன்று பசால்லத்
பதாடங்குதலும்; தத்மதக் கிளவி முகத் தாமமரத் தழல் கவல் மிளிர்ந்து
கிளியின் பமாழி க ாலும் பமாழிமயயுமடயாளது முகமாகிய தாமமரக்
கண்கண தழமலயுமடயகவல் க ாலப் ிறழ்ந்து; முத்தம் யக்கும் கழுநீர்
நீர்த்துளியாகிய முத்தத்மதயுண்டாக்காநின்ற கண்ணாகிய பசங்கழுநீர் மலர்;
விருந்பதாடு என்னாத முன்னம் விருந்கதா படன்று பசால்லு வதற்கு முன்;
கித்தக் கருங்குவமளச் பசவ்வி ஓடிக் பகழுமின விமரயப் ண்மடநிறமாகிய
கரிய குவமளச் பசவ்வி ரந்து கமவின! என்னமமனயறக்கிழத்திகயா! எ-று.
மத்தம் மதபமன் ாரு முளர். ஊரன்வரபவன விமனபயச்ச மாகப்
ிரிப் ினுமமமயும். கித்தபமன் தமனச் பசய்யப் ட்ட பதன்னும் ப ாருளகதார்
வடபமாழித் திரிப ன் ாரு முளர். விருந்து வாயிலாகப் புக்கவழி இல்கலார்
பசால்லியது. பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: பமய்ம்மகிழ்தல். 388

விளக்கவுமர

25.37 விருந்பதாடுபசல்லத்து1ணிந்தமம கூறல் விருந்பதாடு பசல்லத் துணிந்தமம

கூறல் என் து வாயில் ப றாது ாணன் புலந்து நீங்காநிற் , யாவர்க்கும்
 108
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 1

வாயிகனராது பவகுண்டுமரத்தலாற் றழல்கவல்க ால மிளிர்ந்து முத்தம் யக்கு

மிவளுமடயகண்கள் விருந்பதாடு வந்தாபனன்று பசால்லுமளவிற்
ண்மடநிறமாகிய கருங்குவமளயது பசவ்வி ரந்த; என்ன மமனயறக்
கிழத்திகயாபவன இல்கலார்தம்முட் கூறாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.37. ல்வமள ரிசுகண்டு
இல்கலார் இயம் ியது.

கவலங்பகாள் க ய்த்பதாமக ாய்தரக்

காட்டிமட யாட்டுவந்த
தவலங் கிலாச்சிவன் தில்மலயன்
னாய்தழு விம்முழுவிச்
சுவலங் கிருந்தநந் கதான்றல்
துமணபயனத் கதான்றுதலால்
அவலங் கமளந்து ணிபசயற்
ாமல யரசனுக்கக. #1046

இதன் ப ாருள்:
கவலம் பகாள் க ய்த் பதாமக ாய்தர - கவற்சி பகாள்ளுதற்ககதுவாகிய
க ய்த்திரள் கரணங்கமளப் ாயாநிற் - காட்டிமட ஆட்டு உவந்த -
புறங்காட்டின்கண் ஆடுதமல விரும் ிய - தவல் அங்கு இலாச் சிவன் தில்மல
அன்னாய் - ககடங்கில்லாத சிவனது தில்மலமயபயாப் ாய் - தழுவி முழுவி
சுவல் அங்கு இருந்த - தழுவி முத்தங்பகாண்டு சுவலிடத்கதறியிருந்த - நம்
கதான்றல் துமண எனத் கதான்றுதலால் - நம்முமடய கதான்றமலத் தமக்குத்
துமணபயனக்கருதி வந்து கதான்றுதலான் - அவலம் கமளந்து அரசனுக்குப்
ணி பசயற் ாமல - நினதுள்ளத்துக் கவற்சிமயநீக்கி இனியரசற்குக்
குற்கறவல் பசயற் ாமல எ - று.
தழுவிமுழுவித்கதான்றுதலாபலன விமயயும். சுவற்கணங் கிருந்தபவனினு
மமமயும். பமய்ப் ாடு: ப ருமிதம். யன்: தமலமகமளச் சிவப் ாற்றுவித்தல். ; ;
; ; 389

விளக்கவுமர

25.38 ஊடல் தணிவித்தல் ஊடல் தணிவித்தல் என் து விருந்கதற்றுக்பகாண்ட

தமலமகளுமழச் பசன்று, நம்முமடய கதான்றமலத் தனக்குத் துமணயாகக்
பகாண்டுவந்து கதான்றுதலான் நினதுளத்துக் கவற்சிமய பயாழிந்து இனி
நம்மரசற்குக் குற்றகவல் பசய்வாயாகபவனத் கதாழி அவமள
யூடறணிவியாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 108
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 2

25.38. கதான்றமலத் துமணபயாடு கதாழி கண்டு

வான்றமக மடந்மதமய வருத்தந் தணித்தது.

கசறான் திகழ்வயற் சிற்றம்

லவர்தில் மலநகர்வாய்
கவறான் திகழ்கண் இமளயார்
பவகுள்வர்பமய்ப் ாலன்பசய்த
ாறான் திகழும் ரிசினம்
கமவும் டிறுவகவங்
காறான் பதாடல்பதாட கரல்விடு
தீண்டபலங் மகத்தலகம. #1047

இதன் ப ாருள்:
கசல் திகழ் வயல் கசல்விளங்கும் வயமல யுமடய; சிற்றம் லவர் தில்மல
நகர்வாய் கவல் திகழ் கண் இமளயார் சிற்றம் லவரது
தில்மலநகரிடத்துளராகிய கவல் க ாலுங் கண்மணயுமடய நின்காதலிமாராகிய
விமளயவர்; பவகுள்வர் நீ பசய்கின்ற விதமன யறியின் நின்மன பவகுள்வர்.
அதுகவயுமன்றி, பமய் ாலன் பசய்த ால் திகழும் ரிசினம் கமனி
சிறுவனாலுண்டாக்கப் ட்ட ால்புலப் டுந் தன்மமமயயுமடகய மாதலின்
நினக்குத் தககம்; கமவும் டிறு உவகவம் இதன் கமகல யாமும் நீயும்
கமவுநாணின்மமகயாடு கூடிய கள்ளத்மத விரும்க ம்; கால் பதாடல் அதனால்
எங்காமலத் பதாடா பதாழி; பதாடகரல் எம்மமத் பதாடரகவண்டா; எம்
மகத்தலம் தீண்டல் எங்மகத் தலத்மதத் தீண்டற் ாமலயல்மல; விடு
விடுவாயாக எ-று.
திகழ்வயற்றில்மலபயனவிமயயும். ால் திகழுபமன்னும் இடத்து நிகழ்
ப ாருளின்விமன பமய்யாகிய விடத்துகமகலறி நின்றது. நான்கிடத்தும்
தாபனன் து அமசநிமல. ரிசினகமனு பமன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு:
பவகுளி. யன்: ஊடன ீங்குதல். 390

விளக்கவுமர

25.39 அமணந்தவழியூடல் அமணந்தவழியூடல் என் து கதாழியாலூடல்

தணிவிக்கப் ட்டுப் ள்ளியிடத்தாளாகிய தமலமகள் , நீ பசய்கின்ற விதமன
யறியின் நின் காதலிமார் நின்மனபவகுள்வர்; அதுகிடக்க, யாம் கமனி முழுதுஞ்
சிறுவனாலுண்டாக்கப் ட்ட ால்புலப் டுந் தன்மமமய யுமடகயம்; அதன்கமல்
யாமும் நீ பசய்கின்றவிக் கள்ளத்மத விரும்க ம் ; அதனால் எங்காமலத்
பதாடாபதாழி; எங்மகமய விடுவாயாக எனத் தமலமகன் றன்மனயமணந்தவழி
 108
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 3

ஊடாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்

25.39. பதளிபுன லூரன் பசன்றமணந் தவழி
ஒளிமதி நுதலி யூடி யுமரத்தது.

பசந்தார் நறுங்பகான்மறச் சிற்றம்

லவர்தில் மலநககரார்
ந்தார் விரலிமயப் ாய்புன
லாட்டிமன் ாவிபயற்கு
வந்தார் ரிசுமன் றாய்நிற்கு
மாபறன் வளமமனயிற்
பகாந்தார் தடந்கதாள் விடங்கால்
அயிற் மடக் பகாற்றவகர. #1048

இதன் ப ாருள்:
பகாந்து ஆர் தடந்கதாள் விடம் கால் அயில் மடக்பகாற்றவர்
பகாத்துமாமலநிமறந்த ப ரிய கதாளிமனயும் நஞ்மசக் காலுங் கூரிய
மடயிமனயுமுமடய பகாற்றவர்; ாவி பயற்கு என் வள மமனயின்
நிற்குமாறு தீவிமனகயற்கு எனது வளமமனயில்வந்து நிற்கின்ற டி; ஓர் ந்து
ஆர் விரலிமயப் ாய் புனல் ஆட்டி ந்து யின்ற விரலாபளாருத்திமயப் ாய்ந்த
புனமலயாட்டுவித்து; வந்தார் ரிசும் அன்றாய் - பவளிப் டத் தவறு பசய்து
வந்தார் சிலர் நிற்கும் ரிசுமன்றாய் மனத்தவறு பசய்யாதார் வந்து நிற்குமாறு
வந்து நின்றாராயின், அது ப ாறுத்த லரிது எ - று.
பசந் தார் நறுங் பகான்மறச் சிற்றம் லவர் தில்மல நகர் ாய்புனலாட்டி பசய்ய
தாராகிய நறிய பகான்மறப் பூவிமன யுமடய சிற்றம் லவரது தில்மலயாகிய
நகர்வமரப் ிற் ாயும் புனமலயாட்டி பயனக்கூட்டுக.
தில்மலநககரார் ந்தார் விரலிபயன விமயப் ினுமமமயும். மன்:
ஒழியிமசக்கண்வந்தது; அமசநிமலபயனினுமமமயும். ஒருத்திமயப் புனலாட்டி
வந்தார் ரிசுமன்றாய்க் பகாற்றவர் மமனக்கண் வந்து நிற்குமாபறன்பனன்று
கூட்டியுமரப் ினுமமமயும் பகாத்துமாமல லவாபயான்றாகியமாமல.
ஆங்கதனுக்கு அப் டிற்று நிமலயால். விட்டுமரத்தது பவளிப் டவுமரத்தது.
பமய்ப் ாடும் யனும் அமவ. 391

விளக்கவுமர

25.40 புனலாட்டுவித்தமம கூறிப்புலத்தல் புனலாட்டுவித்தமம கூறிப் புலத்தல்

என் து அமணந்த வழியூடாநின்ற தமலமகள் ஊடறீராநின்ற தமலமககனாடு ,
இவர் பசய்த ிமழபயல்லாம் ப ாறுக்கலாம்; லருமறிய பவாருத்திமயப்
 108
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 4

புனலாட்டுவித்து அது பசய்யாதார்க ால என்மமனயின்கணிவர் வந்து

நிற்கின்றவிது எனக்குப் ப ாறுத்தலரிபதனத் தணிக்கத் தணியாது ரத்மதமயப்
புனலாட்டுவித்தமம கூறிப் புலவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.40. ஆங்கதனுக் கழுக்கபமய்தி
வங்குபமன்முமல
ீ விட்டுமரத்தது.

மின்றுன் னியபசஞ் சமடபவண்

மதியன் விதியுமடகயார்
பசன்றுன் னியகழற் சிற்றம்
லவன்பதன் னம்ப ாதியில்
நன்றுஞ் சிறியவ ரில்பலம
தில்லம்நல் லூரமன்கனா
இன்றுன் திருவரு ளித்துமண
சாலுமன் பனங்களுக்கக. #1049

இதன் ப ாருள்:
மின் துன்னிய பசஞ்சமட பவண் மதியன் மின்மனபயாத்த
பசஞ்சமடக்கண்மவத்த பவண் ிமறமய யுமடயான்; விதியுமடகயார் பசன்று
உன்னிய கழல் சிற்றம் லவன் நற் ாமலயுமடகயார் சிற்றின் த்திற்குக்
காரணமான புலன்கமள விட்டுச் பசன்று நிமனந்த கழமலயுமடய சிற்றம்
லவன்; பதன்னம் ப ாதியில் எமது இல்லம் நன்றும் சிறியவர் இல் அவனது
பதற்கின்கணுண்டாகிய ப ாதியிலிடத்து எமது குடி ப ரிதுஞ் சிறியவரதுகுடி;
அதனான், நல் ஊர நல்ல ஊமரயுமடயாய்; இன்று உன் திருவருள் எங்களுக்கு
இத்துமண சாலும் முற்காலத்து நின்றமலயளி கவண்டுது மாயினும்
இப்ப ாழுது உனது திருவருள் எங்கட்கு நீ வந்தவித்துமணயுமமமயும்; நீ
தமலயளி பசய்ய கவண்டுவ துண்கடா? எ-று.
மன்னும் ஓவும்: அமச நிமல. சாலுமன்பனன்புழி மன்னும் அமசநிமலக ாலும்.
பமய்ப் ாடு: பவகுளி. யன்: புலத்தல்; புலவி நீங்கியதூஉமாம். 392

விளக்கவுமர

25.41 கலவிகருதிப் புலத்தல் கலவிகருதிப் புலத்தல் என் து

புனலாட்டுவித்தமமகூறிப் புலவாநின்ற தமலமகள், ஊடறீர்க்க நுதலுந்கதாளு
முதலாயின வற்மறத் மதவந்து வருடித் தமலயளி பசய்யாநின்ற
தமலமககனாடு, எம்முமடய சிறிய வில்லின்கண்வந்து அன்று நீயிர்பசய்த
தமலயளி எங்கட்கு அன்று கவண்டுதுமாயினும் இன்று உமது திருவருள்
எங்கட்கு நீயிர்வந்த இத்துமணயு மமமயும்; கவறு நீயிர் தமலயளி பசய்ய
 108
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 5

கவண்டுவதில்மல பயனக் கலவிகருதிப் புலவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்

25.41.கமலவள ரல்குல் தமலமகன் றன்பனாடு
கலவி கருதிப் புலவி புகன்றது

பசழுமிய மாளிமகச் சிற்றம்

லவர்பசன் றன் ர்சிந்மதக்
கழுமிய கூத்தர் கடிப ாழி
கலழினும் வாழியகரா
விழுமிய நாட்டு விழுமிய
நல்லூர் விழுக்குடியீர்
விழுமிய அல்லபகால் கலாஇன்ன
வாறு விரும்புவகத. #1050

இதன் ப ாருள்:
பசழுமிய மாளிமகச் சிற்றம் லவர் வளவிய மாளிமககளாற் சூழப் ட்ட
சிற்றம் லத்மதயுமடயார்; அன் ர் சிந்மதச் பசன்று கழுமிய கூத்தர் அன் ர்
சிந்மதக்கட் பசன்று ப ாருந்திய கூத்தர்; கடி ப ாழில் ஏழினும் அவரது
காவமலயுமடய வுலககமழினுள்ளும்; விழுமிய நாட்டு விழுமிய நல்லூர் விழுக்
குடியீர் சிறந்தநாட்டின்கட் சிறந்தநல்லவூரிற் சிறந்தகுடியிலுள்ள ீர்; இன்னவாறு
விரும்புவது விழுமிய அல்ல பகால்கலா எம்க ால் வாரிடத்து
இத்தன்மமயவாகிய பநறிமய விரும்புதல் உமக்குச் சிறந்தனவல்லக ாலும் எ-
று.
வாழியும் அகராவும் : அமசநிமல. விரும்புவ பதன்புழி, இன்னவாறு விரும்புவ
க ால்வன பவன் து கருத்தாகலின், ஒருமமப் ன்மமமயக்கம் அமமயுமாறு
முமடத்து. இன்னவா பறன் தற்கு இன்ன வண்ணம் விரும்புத
பலனினுமமமயும். விரும்புத பலன் தூஉம் ாடம். ஆடல் - நுடக்கம்.
பமய்ப் ாடும் யனும்.393

விளக்கவுமர

25.42 மிகுத்துமரத்தூடல் மிகுத்துமரத்தூடல் என் து கலவிகருதிப் புலவாநின்ற

தமலமகள், புணர்தலுறாநின்ற தமலமகனுடன் நீர் விழுமிய நாட்டு
விழுமியநல்லூர் விழுமியகுடியிலுள்ள ீர்; எம்க ால் வாரிடத்து இவ்வாறு புணர்தல்
விரும்புதல் நுமக்கு விழுமிய வல்லபவன மிகுத்துமரத்தூடா நிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
25.42. நாடும் ஊரும் இல்லுஞ் சுட்டி
ஆடற் பூங்பகாடி யூடி யுமரத்தது.
 108
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 6

திருந்கதன் உயநின்ற சிற்றம்

லவர்பதன் னம்ப ாதியில்
இருந்கதன் உயவந் திமணமலர்க்
கண்ணின்இன் கநாக்கருளிப்
ப ருந்கத பனனபநஞ் சுகப் ிடித்
தாண்டநம் ப ண்ணமிழ்தம்
வருந்கத லதுவன் றிதுகவா
வருவபதார் வஞ்சமனகய. #1051

இதன் ப ாருள்:
திருந்கதன் உய நின்ற சிற்றம் லவர் பதன்னம் ப ாதியில் ஒருவாற்றானுந்
திருந்தாத யான் ிறவித் துன் த்திற் ிமழக்கவந்து நின்ற சிற்றம் லவரது
பதற்கின்கணுள தாகிய ப ாதியிலிடத்து; இருந்கதன் உய வந்து ஒரு
முயற்சியுமின்றி யிருந்த யானுய்யும்வண்ணம் வந்து; இமணமலர்க் கண்ணின்
இன் கநாக்கு அருளி தன்னுமடய இமணந்த மலர்க ாலுங் கண்களினது
உள்ளக் கருத்மத பவளிப் டுத்தும் நாகணாடுகூடிய கநாக்கமாகிய இனிய
கமடக்ககணாக்கத்மத முன்பனனக்குத் தந்து; ப ருந்கதன் என பநஞ்சு உகப்
ிடித்து ஆண்ட ப ருந்கதன் க ாலவினிதாய் என்பனஞ்சமுருக என்மனப்
ிடித்துத் தன்வயமாக்கிய; நம் ப ண் அமிழ்தம் அது அன்று நமது
ப ண்வடிமவயுமடய அமிழ்தமாகிய அது இதுவன்று; இதுகவா வருவது ஒர்
வஞ்சமன இதுகவா வருவபதாருமாயம்; வருந்கதல் அதனான் நீ வருந்தாபதாழி
எ-று.
ஓகாரம்: ஒழியிமசக்கண் வந்தது. தன்மனகநாக்கி பயாரு முயற்சியுமில்லாத
யான் ிறவித்துன் த்திற் ிமழக்கத் தாகன வந்து தன்னிமணமலர்க்கண்ணின
தினிய கமடக்ககணாக்கத்மதத் தந்து ப ருந்கதன் க ான்றினிதாய், என்
வன்மனபநகிழ என்மன வலிந்து ிடித்தடிமமக்பகாண்ட ப ண்ணமிழ்தபமன
கவறுபமாரு ப ாருள் விளங்கியவாறு கண்டுபகாள்க. பமய்ப் ாடு: அழுமக.
யன்: தமலமகமளச் சிவப் ாற்றுவித்தல். 394

விளக்கவுமர

25.43 ஊடல் நீடவாடியுமரத்தல் ஊடல்நீட வாடியுமரத்தல் என் து தணிக்கத்

தணியாது மிகுத்துமரத்துத் தமலமகள் கமன்கமலு மூடாநிற் , அன்று
அம்மமலயிடத்துத் தன்மனபயய்துதற்ககா ரு ாய மின்றி வருந்தா நிற்
யானுய்யும் வண்ணந் தன்னிமண மலர்க்கண் ணினது இனிய கநாக்கத்மதத்
தந்தருளி என்மனத்தன்வயமாக் கிய நம்ப ண்ணமுதம் அதுவன்று ; இது
 108
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 7

நம்மமவருத்துவகதார் மாயமாபமனத் தன்பனஞ்சிற்குச் பசால்லி ஊடன ீடத்

தமலமகன் வாடாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.43. வாடா வூடல்
நீடா வாடியது.

இயன்மன்னும் அன்புதந் தார்க்பகன்

நிமலயிமம கயாரிமறஞ்சுஞ்
பசயன்மன்னுஞ் சீர்க்கழற் சிற்றம்
லவர்பதன் னம்ப ாதியிற்
புயன்மன்னு குன்றிற் ப ாருகவல்
துமணயாப்ப ாம் பமன்இருள்வாய்
அயன்மன்னும் யாமன துரந்தரி
கதரும் அதரகத்கத. #1052

இதன் ப ாருள்:
இமமகயார் இமறஞ்சும் பசயல் மன்னும் சீர்க் கழல் சிற்றம் லவர் பதன்னம்
ப ாதியில் இமமகயாரிமறஞ்சும் நுண் பசயல்தங்கிய நல்ல வரக்கழலணிந்த
ீ
திருவடிமயயுமடய சிற்றம் லவரது பதற்கின்கணுளதாகிய ப ாதியிலிடத்து;
புயல் மன்னு குன்றில் ப ாம்பமன் இருள்வாய் புயறங்கிய இக்குன்றிற்பசறிந்த
விருளின்கண்கண; அயல் மன்னும் யாமன துரந்து க்கத்துத்தங்கும்
யாமனகமளகயாட்டி; அரி கதரும் அதரகத்து அரிமா அமவபுக்க விடந்கதடும்
வழியகத்து; ப ாருகவல் துமணயா தமது ப ாரு கவகல துமணயாக வந்து;
இயல் மன்னும் அன்பு தந்தார்க்கு இயல் ாகிய நிமல ப ற்றவன்ம நமக்குத்
தந்தவர்க்கு; நிமல என் யானிவ்வாறுடம் டாது நிற்குநிமல என்னாம்! இது
தகாது எ - று.
ப யபரச்சத்திற்கும் ப யர்க்கும் ஒருபசான்ன ீர்மமப் ாடுண்மமயின்,
இயன்மன்னுமன்ப னத் பதாக்கவாறறிக. இயல்ம ப் ப ாருந்தியவன்ப னினு
மமமயும். அதரகத்து வந்பதன பவாருபசால் வருவித்துமரக்கப் ட்டது.
புயன்மன்னு குன்றிலன்பு தந்தார்க்பகனக் கூட்டுக.
தகுதியின் தகுதியான். மிகு தம் ஆற்றாமம மிக்க வளவு. தகுதியி லூரபனனப்
ாடமாயின், தகுதியில்லாத மிகு த பமன்க. பமய்ப் ாடு: அச்சம். யன்:
சிவப் ாற்றுதல். 395

விளக்கவுமர

25.44 துனிபயாழிந்துமரத்தல் துனிபயாழிந்துமரத்தல் என் து ஊடன ீடலால்

தமலமகன தாற்றாவாயில் கண்ட தமலமகள், அன்று நங்குன்றிடத்து மிக்க
 108
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 8

விருளின்கண்கண அரிதிரண்டுயாமன கவட்டஞ்பசய்யும் அதரகத்துத் தமது

கவகல துமணயாகவந்து இயல்ம ப் ப ாருந்தியவன்ம நமக்குத் தந்தவர்க்கு
இன்று நாமுடம் டாது நிற்குமிந்நிமலமம என்னாபமனத் துனிபயாழிந்து
அவகனாடு புணர்ச்சிக் குடம் டா நிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.44. தகுதியி னூரன் மிகு த கநாக்கிப்
னிமலர்க் ககாமத துனிபயா ழிந்தது.

கதிர்த்த நமகமன்னுஞ் சிற்றவ்மவ

மார்கமளக் கண் ிமழப் ித்
பததிர்த்பதங்கு நின்பறப் ரிசளித்
தானிமம கயாரிமறஞ்சும்
மதுத்தங் கியபகான்மற வார்சமட
யீசர்வண் தில்மலநல்லார்
ப ாதுத்தம் லங்பகாணர்ந் கதாபுதல்வா
எம்மமப் பூசிப் கத. #1053

இதன் ப ாருள்:
மதுத் தங்கிய பகான்மற வார் சமட ஈசர் இமமகயார் இமறஞ்சும் வள்
தில்மல நல்லார் ப ாதுத் தம் லம் பகாணர்ந்கதா கதன்றங்கிய
பகான்மறப்பூமவயுமடய நீண்ட சமடமயயுமடய வசரது
ீ இமமகயாரால்
வணங்கப் டும் வளவிய தில்மலயிலுளராகிய நல்லா பரல்லார்க்கும்
ப ாதுவாகிய தம் லத்மதக் பகாண்டுவந்கதா; புதல்வா புதல்வா; எம்மமப்
பூசிப் து நீ பயம்மமக்பகாண்டாடுவது? அதுநிற்க, கதிர்த்த நமக மன்னும்
சிற்றவ்மவமார்கமளக் கண் ிமழப் ித்து இது நினக்குத் தருகின்றவிடத்து
நின்றந்மத ஒளிவிட்ட முறுவல்ப ாருந்திய நின் சிறிய வன்மனமாமரக்
கண்மணத்தப்புவித்து; எதிர்த்து எங்கு நின்று எப் ரிசு அளித்தான் அவர்
காணாதவண்ணம் ஒருவாற்றானின்மன பயதிர்ப் ட்டு எவ்விடத்து நின்று
எவ்வண்ணமிதமன நினக்குத் தந்தான்? நீயிது பசால்ல கவண்டும் எ - று.
பமய்ப் ாடு: இளிவரமலச் சார்ந்த நமக. யன்: ஊடன ீங்கு தல். 396

விளக்கவுமர

25.45 புதல்வன்கமல்மவத்துப் புலவிதீ ர்தல் புதல்வன்கமல்மவத்துப் புலவிதீர்தல்

என் து துனிபயா ழித்துக்கூடிப் ிரிந்தவழிப் ின்னும் ரத்மதமாட்டுப் ிரிந்தா
பனன்று ககட்டுப் புலந்து வாயின்மறுக்க, வாயிற்கணின்று விமளயாடாநின்ற
புதல்வமன பயடுத்தமணத்துத் தம் லமிட்டு முத்தங்பகாடுத்து அதுவாயிலாகக்
பகாண்டு தமலமகன் பசல்லா நிற் , அப்புதல்வமன வாங்கி யமணத்துக்
 108
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 9

பகாண்டு, அவன் வாயிற்றம் லந் தன்பமய்யிற் டுதலான் எல்லார்க்கும்

ப ாதுவாகிய தம் லத்மதக் பகாண்டுவந்கதா நீ பயம்மமக் பகாண்டாடுவது?
அதுகிடக்க, இதமன நினக்குத் தந்தவாறு பசால்லுவாயாகபவனப் புதல்வன்கமல்
மவத்துத் தமலமகள் புலவி தீராநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.45. புதல்வனது திறம்புகன்று
மதரரிக்கண்ணி வாட்டந்தவிர்ந்தது.

சிமலமலி வாணுத பலங்மகய

தாக பமனச்பசழும்பூண்
மமலமலி மார் ி னுமதப் த்தந்
தான்றமல மன்னர்தில்மல
உமலமலி கவற் மட யூரனிற்
கள்வரில் என்னவுன்னிக்
கமலமலி காரிமக கண்முத்த
மாமல கலுழ்ந்தனகவ. #1054

இதன் ப ாருள்:
மமல மலி பசழும் பூண்மார் ின் உமதப் யான் பவகுண்டு மமலக ாலும்
வளவிய பூமணயுமடய தன் மார் கத்து மிதிப் ; சிமல மலி வாணுதல்
எங்மகயது ஆகம் எனத் தமல தந்தான் அவ்வாகத்மதச் சிமலக ாலும்
வாணுதமலயுமடய எங்மகயபதன்கற கருதித் தன்பசன்னிமயத் தந்தனன்;
அதனான், மன்னர் தில்மல உமல மலி கவற் மட ஊரனின் கள்வர் இல் என்ன
உன்னி மன்னனது தில்மலயில் உமலயிடத்துண்டாகிய பதாழிலான் மிக்க
கவலாகிய மடமயயுமடய வூரமனப்க ாலக் கள்வரில்மல பயன்று கருதி;
கமல மலி காரிமக கண் முத்த மாமலகலுழ்ந்தன மகளிர்க்குத்தக்க
யாழ்முதலாகிய கமலகளான் மிக்க காரிமக நீர்மமமயயுமடயாளுமடய
கண்கள் கண்ணர்த்
ீ துளித் தாமரயாகிய முத்தமாமலமயப் ப ாருந்தின;
அதனான், இவள் புலத்தற்குக் காரணம் கவண்டுவ தில்மலக ாலும் எ-று.
இதுவுந் துமறகூறிய கருத்து. பமய்ப் ாடு: இளிவரமலச் சார்ந்த நமக. யன்:
தமலமகமளச் சிவப் ாற்றுவித்தல். ிள்மள வாயிலாகப் புக்க தமலமகமன
கயற்றுக்பகாண்டு ள்ளியிடத்தாளாக கமற்பசான்ன வமககய
உண்ணின்பறழுந்த ப ாறாமம காரணம் ப ற்றுத் கதான்றியது; கதான்றத்
தமலமகன் ஆற்றானாயின் அவ்வாற் றாமமகண்டு சிவப் ாற்றுவித்தல்.
தமலமகளிடத்தும் தமல மகனிடத்தும் இவ்வமக நிகழ்ந்தது கண்டு கதாழியிது
பசான்னா பளன் து. தமலமகன்றான் பசான்னா பனனினுமமமயும். என்மன?
'மமனவி யுயர்வுங் கிழகவான் ணிவு - நிமனயுங் காமலப் புலவியு ளுரிய'
 109
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 0

(பதால். ப ாருளியல். 31) என்றார் பதால்காப் ியனார். தமலமகளவ்வமக

பசய்யவும் ப றுபமன் து. 397

விளக்கவுமர

25.46 கலவியிடத்தூடல் கலவியிடத்தூடல் என் து புதல்வமன வாயிலாகப்புக்குப்

புலவிதீர்த்துப் புணர்தலுறாநின்ற தமலமகமனத் தமலமகள் ஒரு காரணத்தால்
பவகுண்டு, அவன் மார் கத்துமதப் , அவ் பவகுடல் தீர கவண்டி
அவனவள்காமலத் தன்றமல கமகலற்றுக் பகாள்ள, அது குமறயாக அவள்
புலந்தழாநின்றமமமய அவ்விடத்து உமழயர் தம்முட் கூறாநிற்றல். அதற்குச்
பசய்யுள்
25.46. சீறடிக் குமடந்த நாறிணர்த் தாரவன்
தன்மம கண்டு ின்னுந் தளர்ந்தது.

ஆறூர் சமடமுடி அம் லத்

தண்டரண் டம்ப றினும்
மாறூர் மழவிமட யாய்கண்
டிலம்வண் கதிர்பவதுப்பு
நீறூர் பகாடுபநறி பசன்றிச்
பசறிபமன் முமலபநருங்கச்
சீறூர் மமரயத ளிற்றங்கு
கங்குற் சிறிதுயிகல. #1055

இதன் ப ாருள்:
ஊர் மழ விமடயாய் தவழாநின்ற இமளய கவற்மறயுமடயாய்; ஆறு ஊர்
சமடமுடி அம் லத்து அண்டர் அண்டம் ப றினும் ஆறு ரந்த
சமடமுடிமயயுமடய அம் லத்தின் கணுளராகிய அண்டரதண்டமுழுமதயும்
யாம் ப றினும்; வண்கதிர் பவதுப்பு நீறு ஊர் பகாடு பநறி பசன்று
ஞாயிற்றினுமடய வளவிய கதிர்கள் பவதுப் ிய நீறு ரந்த பகாடியபநறிமயச்
பசன்று; இச் பசறி பமன்முமல பநருங்க இச்பசறிந்த பமல்லிய முமலகள்
எம்முமடய மார் ினிமட வந்தடர; சீறூர் மமர அதளின் தங்கு கங்குல்
சிறுதுயில் மாறு கண்டிலம் பநறியாற்சிறிய வூரின்கண் மமரயதட் ள்ளி
யிற்றங்கிய இரவிற் சிறிய துயிற்குமாறு கண்டிலம்; அதமன நீ
யுள்ளியுமறிதிகயா? எ -று.

அண்டரதண்டமுழுதும் ப றுதலால் வருமின் மும் அத்துயி லான்வந்த

வின் த்திற்கு மாறில்மலபயன்ற வாறு. இளகவறு - புதல்வன். தமக்குத்தக்க
 109
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 1

ள்ளியுமிடமு மின்மமயிற் சிறுதுயிபலன்றான். துயிலும்ப ாழுதிற்றுயிலாப்

ப ாழுது ப ரிதாகலின் அவ்வாறு கூறினாபனனினுமமமயும். துயிற்பகன்னு
நான்கனுருபு விகாரவமக யாற்பறாக்கு நின்றது. முன்னிகழ்ந்தது கூறுவானாய்
உண்ணின்ற சிவப் ாற்று வித்தது. பஞமுங்க பவன் தூஉம், மரவத
பளன் தூஉம் ாடம். பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்: தமலமகமள
மகிழ்வித்தல்.398

விளக்கவுமர

25.47 முன்னிகழ்வுமரத்தூடறீர்த்தல் முன்னிகழ்வுமரத்தூடறீர்த்தல் என் து

கலவியிடத்தூடா நின்ற தமலமகளுக்கு, யாங்பகாடிய பநறிமயச் பசன்று
சிறியவூரின்கண் மமரயதட் ள்ளியின் இச்பசறிந்த பமல்லிய முமலகள்
என்மார் ிமட வந்தடர்க்கத் தங்கிய சிறிய துயிற்கு மாறுகண்டிலம்; அதமன நீ
யுள்ளியுமறிதிகயாபவன முன்னிகழ்வுமரத்துத் தமலமகன் அவமள
யூடறீராநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.47. 9; முன்னி கழ்ந்தது நன்னுதற் குமரத்து
மன்னு புனலூ ரன்மகிழ் வுற்றது.

ஐயுற வாய்நம் அகன்கமடக்

கண்டுவண் கடருருட்டும்
மமயுறு வாட்கண் மழமவத்
தழுவமற் றுன்மககன
பமய்யுற வாம்இதுன் னில்கல
வருபகனபவள்கிச்பசன்றாள்
மகயுறு மான்மறி கயான்புலி
யூரன்ன காரிமககய. #1056

இதன் ப ாருள்:
நம் அகன் கமடக் கண்டு ஐயுறவாய் நமதகன்ற கமடக்கட் கண்டு
நின்மகபனன்மறயுற்று; வள் கதர் உருட்டும் மம உறு வாள் கண் மழமவத்
தழுவ வளவிய சிறு கதமரயுருட்டும் மமயுற்ற வாட்கண்மணயுமடய
புதல்வமனத் தான்வந்துதழுவ, அதமனக் கண்டு; உன் மககன அவன் உன்
மககன; பமய் உறவாம் உறவு பமய்யாகிய வுறகவ; இது உன் இல்கல இதுவும்
நினதில்லகம; வருபகன ஈண்டு வருவாயாக பவன் றியான்கூற; மக உறு மான்
மறிகயான் புலியூர் அன்ன காரிமக மகமயப் ப ாருந்திய
மான்மறிமயயுமடயவனது புலியூமரப் க ாலுங் காரிமக; பவள்கிச் பசன்றாள்
 109
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 2

நாணிப்ப யர்ந்தாள்; அதனான், யானவமள யறியா கதனாக நீ நிமனத்து மாயங்

கூறகவண்டுவதில்மல எ-று.
ஐயுறவாகபவனத் திரித்துக்பகாள்க. அரத்தகு பநடுகவ பலன் து ாடமாயின்,
அரத்பதாழிலாற்றக்க பநடுகவபலனவுமரக்க. பமய்ப் ாடு: நமக. யன்:
சிவப் ாற்றுதல். ஆற்றாமமகய வாயி லாகப் புக்க தமலமகன் தமலமகமளச்
சிவப் ாற்றுவிப் ான் நின்னின் கவறுசிலபரனக் கில்மலயால் நீ பவகுளற்க
பவன்றாற் குத் தமலமகளிவ்வமக பசான்னாபளன் து. 399

விளக்கவுமர

25.48 ரத்மதமயக் கண்டமமகூறிப் புலத்தல் ரத்மதமயக்கண்டமம

கூறிப்புலத்தல் என் து முன்னிகழ் வுமரத் தூடறீர்த்து இன்புறப்புணரப் ட்ட
தமலமகள் ிறர்க்கும் நீ இவ்வாறின் ஞ் பசய்திபயன்றுகூற , நின்மனபயாழிய
யான் கவபறாருத்திமயயு மறிகயபனன்ற தமலமகனுக்கு, நின் ரத்மத
க ாகாநின்றவள் நம்வாயிற்கணின்று கதருருட்டி விமளயாடா நின்ற புதல்வமனக்
கண்டு நின்மகபனன்மறயுற்றுத் தழுவ, நீமயயுற கவண்டா; அவன் உன்மகன்;
உறவு பமய்யாகிய வுறகவ; ஈதும் உனதில்லகம; ஈண்டுவருவாயாகபவன்
றியான்கூற, அது ககட்டுத் தானாணிப் க ாயினாள்; யானவமள யறிகயனாக நீ
மாயம் கூற கவண்டுவதில்மல பயனத் தான் ரத்மதமயக் கண்டமம கூறிப்
ின்னு மவபனாடு புலவாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
25.48. ரத்மதமயக் கண்ட வளவாய் மாதர்
அரத்த பநடுகவல் அண்ணற் குமரத்தது.

காரணி கற் கங் கற்றவர்

நற்றுமண ாணபராக்கல்
சீரணி சிந்தா மணியணி
தில்மலச் சிவனடிக்குத்
தாரணி பகான்மறயன் தக்ககார்
தஞ்சங்க நிதிவிதிகசர்
ஊருணி உற்றவர்க் கூரன்மற்
றியாவர்க்கும் ஊதியகம. #1057

இதன் ப ாருள்:
ஊரன் கார் ஊரன் கவண்டாமமக் பகாடுத்தலிற் காகராபடாக்கும்; அணி கற் கம்
கவண்டக் பகாடுத்தலின் அழகிய கற் கத்கதாபடாக்கும்; கற்றவர் நல்துமண
நுண்ணிய கல்வியனா கலிற் கற்றவர்க்கு நல்லவுசாத் துமண; ாணர் ஒக்கல்
இமசயுணர் வானுங் பகழுதமகமமயானும் ாணர்க்கு அவர்
 109
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 3

சுற்றத்கதாபடாக்கும்; சீர் அணி சிந்தாமணி நிமனத்ததுபகாடுத்தலிற்

சீமரயுமடய நல்ல சிந்தாமணிகயாபடாக்கும்; அணி தில்மலச் சிவனடிக்குத் தார்
அணி பகான்மறயன் அழகிய தில்மலக்கட் சிவனது திருவடிக்குத் தாராகி
அவனாலணியப் டுங் பகான்மறப் பூவின்றன்மமமயயுமடயன்; தக்ககார்தம்
சங்கநிதி சான்கறார் தமக்குத் பதாமலயாத நிதியாயி ருத்தலிற்
சங்கநிதிகயாபடாக்கும்; விதி நாட்டார்க்கும் மகவர்க்குந் தப் ாது
யன்பகாடுத்தலின் விதிபயாபடாக்கும்; உற்றவர்க்குச் கசர் ஊருணி
சுற்றத்தார்க்கு அவர்கவண்டிய பசய்ய விருத்தலின் அணித்தாகிய வூருணிகயா
படாக்கும்; யாவர்க்கும் ஊதியம் அதனான் வமரவின்றி எல்லார்க்கும் இவன்
ப றும் யன் எ-று.
தாரணிபகான்மறயபனன் து குரங்கபனன் துக ால உவமமப்ப ாருட் ட
நின்றபதனினுமமமயும். விதிகசரூருணி பயன் தற்கு முமறமமயாற்
கசரப் டுமூருணி பயனினுமமமயும். தக்கார்க்குஞ் சுற்றத்தார்க்குங் பகாடுத்தல்
வண்மமயன்மமயின் அவமர கவறு ிரித்துக் கூறினாள். ஊடறீர்ந்து கூடியவழித்
தமல மகட்கு உண்ணின்றசிவப்பு ஒருகாரணத்தாற் சிறிது புலப் ட, ஊரன்
யாவர்க்கு மூதியமாகலின் அன் ானன்றி அருளாற் ரத்மதயர்க்குந்
தமலயளிபசய்யுமன்கற; அதனான் நீ புலக்கற் ாமலயல்மலபயன்று
குறிப் ினாற் கறாழி சிவப் ாற்று வித்தது. பமய்ப் ாடு: உவமக. யன்:
பமய்ம்மகிழ்தல்.
இவ்வமக கூத்தர் மகிழ்ந்து இன்னக ால்வன தமலமகன் குணங்கமளப்
ாராட்டினாபரன் து. என்மன? 'பதால்லமவ யுமரத்தலு நுகர்ச்சி கயற்றலும் -
ல்லாற் றானு மூடலிற் றணித்தலு - முறுதி காட்டலு மறியுபமய்ந் நிறுத்தலு
- கமதுவிலுணர்த் தலுந் துணியக் காட்டலு - மணிநிமல யுமரத்தலுங் கூத்தர்
கமன' (பதால். ப ாருள் கற்பு - 27) என்றார் பதால்காப் ியனார். இப் ாட்டு
ஐவமகத் திமணக்கும் உரித்தாகலிற் ப ாதுவமகத்பதனப் ப றுபமன் து.400

விளக்கவுமர

25.49 ஊதியபமடுத்துமரத் தூடறீர்த்தல் ஊதியபமடுத்துமரத்தூடறீர்த்தல் என் து

ரத்மதமயக் கண்டமமகூறிப் புலந்து கவறு ட்ட தமலமகளுக்கு, இத்
தன்மமயனாய் யாவர்க்கு மூதியமாகலின் , அன் ானன்றியருளாற் ரத்மதயர்க்குந்
தமலயளிபசய்ய கவண்டுமன்கற; புறப்ப ண்டீமரப் க ால யாமவகனாடு
புலக்கற் ாகலமல்கலம்; அவன் வரும்ப ாழுது எதிர்பதாழுதும் க ாம்ப ாழுது
புறந்பதாழுதும், புதல்வமனப் யந்திருக்மகயன்கறா நமக்குக் கடனாவபதனத்
கதாழி தமலமகன தூதிய பமடுத்துமரத்து அவமளயூடறீர்த்து, அவகனாடு
ப ாருந்தப் ண்ணாநிற்றல். அதற்குச் பசய்யுள்
 109
2.25. ரத்மதயிற் ிரிவு 4

25.49. இரும் ரிசில் ஏற்றவர்க்கருளி

விரும் ினர்மகிழ கமவுதலுமரத்தது.

ாட கவண்டும்நான் க ாற்றி நின்மனகய

ாடி மநந்துமநந் துருகி பநக்குபநக்
காட கவண்டும்நான் க ாற்றி அம் லத்
தாடு நின்கழற் க ாது நாயிகனன்
கூட கவண்டும்நான் க ாற்றி இப்புழுக்
கூடு நீக்பகமனப் க ாற்றி ப ாய்பயலாம்
வடகவண்டும்நான்
ீ க ாற்றி வடுதந்
ீ
தருளு க ாற்றிநின் பமய்யர் பமய்யகன. #1058

இமறவகன! நான் உன்மனப் ாடுதல் கவண்டும். ாடிப் ாடி மநந்து உருகி

பநக்கு பநக்கு ஆடகவண்டும். நான் அம் லத்தாடும் நின் மலர்க்கழல்
அமடயும் டி பசய்தல் கவண்டும். நீ இந்த உடம்ம ஒழித்து வடு
ீ தந்தருளல்
கவண்டும். உனக்கு வணக்கம் பசய்கிகறன்.

விளக்கவுமர

ஆனந்தாதீதம்
எண்சீர்க்கழிபநடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்
'நான் நின்மனகய ாட கவண்டும்' எனக் கூட்டுக. ிறவும் அங்ஙனம்
கூட்டற் ாலன. க ாது - மலர். புழுக்கூடு - புழுக்களுக்கு உமறவிடமான இடம்;
உடம்பு. 'புழுக்கூட்டிமன நீக்கு' என்றது, 'உன் ால் கசர்த்துக்பகாள்' என்னும்
ப ாருளதாதலின், 'எமன' என்ற இரண்டாவதற்கு முடி ாயிற்று. வடகவண்டும்
ீ -
நீங்க கவண்டும். ப ாய் - உலகப் ற்று. பமய்யர் பமய்யன் - பமய்யன் ர்களுக்கு
பமய்ப்ப ாருளாய் உள்ளவன். இத் திருப் ாட்டில் தம் விருப் ங்கள் லவற்மறயும்
ன்முமற வணக்கங்கூறி விண்ணப் ித்துக் பகாண்டார். முதல் திருப் ாட்டின்
முதற் பசால்லாகிய, 'பமய்' என் தனாகல இவ்விறுதித் திருப் ாட்டு முடிந்
திருத்தல் அறியத்தக்கது.

எட்டாம் திருமுமற - திருவாசகம் திருக்ககாமவயார்

முற்றும்