‫اخ وطنه ناول‬

‫پاي کېدا ېي له اختياره ووته‪ ،‬الندې پر شنو لوخو‬ ‫ل په وزر ېک څړيکه شوه‪ .‬وزر ېي ورپاوه‪ ،‬پورته ې‬‫د خړې هي ۍ‬
‫ل لوخو ته ور وښويېده‪ ،‬ځان ېي غل کړ‪.‬‬ ‫ورغله‪ .‬چړپ! د ډنډ اوبه باد شوې‪ ،‬هي ۍ‬
‫ل زړه‬
‫تته ساه وهله‪ ،‬د هي ۍ‬ ‫په ستګو ي زور را ووست‪ .‬نه خالصېدې‪ ،‬په اوبو ک نږدې چړپا راغله‪ ،‬يو چا ې ز‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫پورته پورته غورځېده‪.‬‬
‫خول ته ر زاغ‪ .‬د سپ تور وربوز و‪.‬‬ ‫ې‬ ‫ري کړې‪ ،‬زړه ېي‬ ‫ز‬
‫پر مخ ېي توده سا ولګېده‪ ،‬ست ېک ېي په زحمت ې‬
‫سي له جېبه ېتته چاقو را وايست‪ ،‬يو نری غږ ر زاغ‪:‬‬ ‫ل نارې کړې‪ ،‬ړ‬‫د انسان الس ور وغځېد‪ ،‬هي ۍ‬
‫شتين اغا! مه ېي حاللوه‪ ،‬ډېره نه ده زخم‪ ،‬ساتم ېي‪.‬‬
‫– ر‬
‫سي په خوشکه وويل‪:‬‬
‫ړ‬
‫کتي؟‬
‫ل نو اموخته ې ږ‬
‫‪-‬د سپ زويه په دې عقل‪ ،‬ساراي هي ۍ‬
‫کړپا راغله‪ .‬پيشو ميو کړل‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫‪-‬کوکوګله ده‪ .‬که ېي بيا دلته‪ ،‬په کادانه ېک وليدم‪ ،‬مړه به ېم ک‪.‬‬
‫چرک نارې کړې‪:‬‬
‫ې‬
‫– کوټ‪ ،‬کوټ ‪ ،‬کټات‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ختن چرګوړي په دومره نارو نه ارزي‪ .‬پوره‬‫ګل ته دومره چاپلوس مه کوه! څه دې کړي؟ دوه ر‬ ‫‪-‬کوکو ې‬
‫ورسپ کړې‪.‬‬
‫ې‬ ‫هګ دې‬ ‫څوارلس تازه ۍ‬
‫د بوټونو غږ د ز‬
‫کاداي له وره سه ودرېد‪ .‬پيشو پورته پروړې (بوسو) ته وخته‪ .‬ځان ېي غل کړ‪ .‬د غوړيو له زنګ‬
‫ې‬
‫ل پر خړه ځمکه ولوېده‪.‬‬
‫وهلو ټيمانو جوړه دروازه مازې چوله شوه‪ .‬درب‪ ،‬خړه هي ۍ‬
‫دروازه ېبتته پورې شوه‪.‬‬
‫ستل ناره کړه‪.‬‬
‫ې‬
‫پاي وه‪.‬‬
‫ختنه ې‬
‫‪-‬بس‪ ،‬موږ خو ماړه شوو‪ ،‬يوازې همدا ر‬
‫ل راوګرځېده‪ ،‬ورو ېي وويل‪:‬‬
‫پيشو له پورته را ټوپ کړل‪ ،‬تر هي ۍ‬
‫کوي خو اوس هم ښه ده‪.‬‬ ‫‪-‬ستليه! بد نيپ مه کوه‪ .‬تر تا لوڅ ز‬
‫ې‬
‫ستل منډه ور واخيسته‪ ،‬پيشو پورته پروړې ته ور ټوپ کړل‪.‬‬ ‫ې‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬پيشو‪ ،‬ټګ حيا نه لرې‪ ،‬کوچنيان به څه درنه زده کړي‪.‬‬
 ‫پيښو ور غږ کړل‪:‬‬
‫‪-‬په دوو مردار خورو چرګوړو دومره مه نازېږه! ويده دي‪.‬‬
‫وي ويل‪:‬‬ ‫ېبتته را کښته شوه‪ .‬تر هي ۍ‬
‫ل را وګرځېده‪ ،‬ې‬
‫‪-‬وزر دې ډېر درد کوي؟‬
‫چرک ور ناره کړه‪:‬‬
‫ې‬
‫عقل! مات وزر نو ېي درده وي!؟‬
‫ې‬ ‫‪-‬وه کم‬
‫ل په راوتلو رډو ستګو ورته کتل‪.‬‬
‫ل ته نوره هم ور نږدې شوه‪ .‬هي ۍ‬
‫پيشو‪ ،‬هي ۍ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ستم ورک که‪ ،‬دا ښکل ر‬
‫بش نو د ويشتلو و!؟‬ ‫ې‬ ‫غپ ږ ې‬
‫‪-‬رحمدله‪ ،‬خدای دې دا ې‬
‫ژي ېي ټک وايست‪ ،‬ېبتته د پروړې س ته وخته‪.‬‬
‫ل پر مات وزر ېتته کړه‪ .‬له ې‬
‫سه ژبه ېي د هي ۍ‬
‫ستل وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬چاپلوس دې ېي څه نه وه‪.‬‬
‫پيشو ور غږ کړل‪:‬‬
‫‪-‬ته چا نه ېي غږول‪ ،‬کرار کېنه‪ ،‬د وزر وينه ېم ور پاکه کړه‪ .‬ښه شوه‪ .‬زخم به ېي ژر جوړ رس‪.‬‬
‫چرک وويل‪:‬‬ ‫ې‬ ‫چرک د ړټت له ګڼو‪ ،‬تخته بڼکو د چرګوړو چونګا راغله‪.‬‬
‫د ې‬
‫ونيول‪.‬‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫ويپ ته ېپتيانو‬
‫چ ې‬ ‫‪-‬پيشو! ستا په مردارو ناړو ېک به څه وي!؟ سم ووايه ې‬
‫وي ويل‪:‬‬
‫خېپ راوګرځوله‪ ،‬اوږد ارږم ېي وايست‪ ،‬پزه ېي کش کړه‪ ،‬ې‬ ‫ک ېي تر ې‬‫پيشو پرېوته‪ ،‬ل ۍ‬
‫ستليه ر ز‬
‫ټتنه‪ ،‬کم خوره‪ .‬هوا دې بدله کړه‪.‬‬ ‫‪ -‬ې‬
‫ستل غل پروت و‪.‬‬
‫ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ستل‪ ،‬بل د رحمدل‪ ،‬اوف! ورک ېي که‪ ،‬سا به دې در بنده‬
‫‪-‬په دنيا ېک ېم د دوو کسانو له بويه بد راچ‪ ،‬يو د ې‬
‫ک‪.‬‬
‫ل پر مات وزر ېي سه ژبه ېتته کړه‪.‬‬ ‫له پروړې را کښته شوه‪ .‬تر هي ۍ‬
‫ل را وګرځېده‪ ،‬ودرېده‪ ،‬د هي ۍ‬
‫چرک ناره راغله‪:‬‬
‫د ې‬
‫ز‬
‫وتل دي‪ ،‬اوږده‪ ،‬کلکه مښوکه لرې‪ ،‬دومره عاجزي ښه نه ده‪ .‬پيشو به دې ې‬
‫اخت‬ ‫واي ورته ې‬‫ول دې ې‬ ‫ل! ې‬ ‫‪-‬هي ۍ‬
‫وخوري‪.‬‬
‫ل وترهېده‪ .‬په دېوال پورې ېي ځان ونيو‪.‬‬
‫هي ۍ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫خول خوند را بد کړ‪ ،‬بس‪ .‬ستا‬ ‫ز‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫ويپ دې د‬
‫اوتل ې‬
‫مپ‪ ،‬دورواغ درته واي‪ ،‬له وزره ر ې‬ ‫ل! يو به د ې‬
‫چرک نه ې‬ ‫‪-‬هي ۍ‬
‫لپاره ېم وڅټله‪.‬‬
‫چرک ته ور نږدې شوه‪ .‬مات وزر ېي له ځانه بېل نيول و‪.‬‬
‫ې‬ ‫ل‬
‫هي ۍ‬
‫چرک پيشو ته وکتل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬بال دې په دا سپينو ستګو شه‪ ،‬ټګ رسم نه لرې‪.‬‬
‫غل پرېوته‪.‬‬
‫پيشو په پروړه ېک ځان ته ځای جوړ کړ‪ ،‬ې‬
‫ل ته وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫چرک هي ۍ‬
‫ې‬
‫‪-‬نوره هم را نږدې شه!‬
‫ل ورغله‪.‬‬
‫هي ۍ‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫کته‪ ،‬همدا ځای درته ښه دی‪.‬‬
‫‪-‬له ما مه لرې ې ږ‬
‫غل شوه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬
‫وويشپ؟‬
‫ې‬ ‫‪-‬ښه کيسه وکه‪ .‬ې‬
‫چتته ېي‬
‫ل غريو واخيسته‪.‬‬
‫هي ۍ‬
‫پيشو ور غږ کړل‪.‬‬
‫‪-‬مه ېي پازابوه‪.‬‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫پيشو! چوپه خوله ښه ښکارې‪.‬‬
‫وي ويل‪:‬‬
‫ل ته ېي وکتل‪ ،‬ې‬‫هي ۍ‬
‫وويشپ؟‬ ‫چتته ېي‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫اي‪ ،‬ې‬
‫‪-‬ښه ګر ې‬
‫ل په غريو ېک وويل‪:‬‬‫هي ۍ‬
‫‪-‬سهار وخته له نورو هيليو سه په هوا ېک روانه وم‪ ،‬اول ېم په وزر ېک څړيکه شوه‪ ،‬بيا درب ر زاغ‪ ،‬پر ګڼو‬
‫لوخو ورغلم‪.‬‬
‫پيشو په خته ېک ور ولوېده‪:‬‬
‫ري کړې‪ ،‬تور‪ ،‬بدرنګه وربوز دې وليد‪.‬‬‫ز‬
‫‪-‬بيا دې پر مخ توده ساه ولګېده‪ ،‬ست ېک دې ې‬
‫وخپ‪:‬‬
‫ې‬ ‫ل ست ېک رډې را‬
‫د هي ۍ‬
‫پوهتي؟‬
‫‪-‬پيشو له کومه ې ږ‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
 ‫ل هم راوړې دي‪ ،‬ټولو همدا يوه کيسه کوله‪.‬‬
‫‪-‬دلته ېي تر اوسه ستا غوندې درې نورې ساراي هي ۍ‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫چتته دي؟‬
‫ل ې‬
‫‪-‬هغه هي ۍ‬
‫پيشو ور غږ کړل‪:‬‬
‫‪-‬رحمدل وخوړې‪.‬‬
‫ل يو دم وژړل‪.‬‬
‫هي ۍ‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫عقل پيشو‪ ،‬دا خته نو د کېدو وه!؟‬
‫ې‬ ‫‪-‬وه کم‬
‫ل په ژړا ېک وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬ما هم خوري؟‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫ول خوري!‬
‫‪-‬نه‪ .‬تا به ې‬
‫پيشو ور غږ کړل‪:‬‬

‫ويشتل ېي‪ .‬بس‪ ،‬څو ې‬

‫ورچ به د‬ ‫ې‬ ‫‪-‬دورواغ درته واي‪ .‬ته نو څه د رحمدل د پالر لور ېي‪ .‬د خوراک لپاره ېي‬
‫ز‬
‫کوچپ زوی سات درباندې ېتت کړي‪ ،‬بيا به دې کټوې ته ور واچوي‪ ،‬د خوندورې يخپ ښوروا وړ ېي‪،‬‬ ‫ز‬ ‫رحمدل‬
‫ورستي‪.‬‬
‫ېږ‬ ‫پاسته هډوک به دې ما ته هم را‬
‫چرک ناره کړه‪.‬‬
‫ې‬
‫‪-‬ډېر مردار مخ دې دی‪.‬‬
‫پيشو پر خپلو شونډو سه ژبه ېتته کړه‪:‬‬
‫چرک مخ دې تور‪ ،‬سپينه وغږېدم‪ ،‬ته ووايه‪ ،‬د ېتتو دريو هيلو هډوک ېم ونه خوړل؟‬
‫‪ -‬ې‬
‫ل ژړا زور ونيو‪.‬‬
‫غل شوه‪ ،‬د هي ۍ‬
‫چرګه ې‬
‫ستل چيغه کړه‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬غوږونه مو را وخوړل‪ .‬خوب ته ېم پرېږدئ که نه!‬
‫چيغ شوې‪.‬‬ ‫د سطل کړنګا راغله‪ .‬ز‬
‫ې‬
‫ل د ړنګ سطل تر‬ ‫ل ته اشاره وکړه‪ .‬دواړو د دېوال تر لوی سوري دباندې وکتل‪ ،‬يوه ځوانه نج ۍ‬ ‫چرک هي ۍ‬
‫ې‬
‫ل تور وېښته‬
‫ښخ له خپلو ګوتو د نج ۍ‬ ‫پخ‬‫ز‬ ‫عمر‬ ‫په‬ ‫‪.‬‬‫و‬ ‫نيول‬ ‫الس‬ ‫ي‬ ‫ته‬ ‫س‬ ‫خپل‬ ‫‪،‬‬‫ي‬ ‫ژړل‬ ‫وه‪،‬‬ ‫ناسته‬ ‫څنګ‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫جال کول‪.‬‬
‫ښخ يودم چيغه کړه‪:‬‬
‫ې‬
 ‫سي‬ ‫غل‪ ،‬کاس رتې! سل وارې ېم درته وويل ې‬
‫چ په دې نري‪ ،‬ګاچ ټيکري ېک د باندې مه وځه‪ ،‬خو ته د ړ‬ ‫‪-‬وه ې‬
‫س‪.‬‬ ‫ر‬
‫لور نه شوې‪ .‬تر دې خو ې‬
‫چ لوڅه کارېز ته الړه ې‬
‫غل شوه‪ .‬يودم ېي وويل‪:‬‬
‫ښځه ې‬
‫سي پرته يو وېښته هم چا ليدل‬
‫‪-‬ما ته وګوره‪ ،‬يوولس وارې لنګه شوې يم‪ ،‬تر اوسه ېم خدايکه له خپل ړ‬
‫ښکل په پرده ېک ګرځم‪.‬‬
‫ې‬ ‫وی‪ .‬د ې‬
‫شپ هم له ټيکري سه پرېوځم‪،‬‬
‫ل ژړل…‬ ‫نج ۍ‬
‫ښخ چيغه کړه‪:‬‬ ‫ز‬
‫ې‬
‫ز‬
‫مخ ېم ورکه شه! بيا دې په دې نري ټيکري ېک و نه وينم!‬
‫‪-‬له ې‬
‫کوي ته ننوته‪.‬‬
‫ل ې‬‫نج ۍ‬
‫ښخ غټ دېګ ور واخيست‪ ،‬د غوا غوالنځو ته په جګو پښو کېناسته‪ .‬د شيدو له لومړۍ دارې سه د پيشو‬ ‫ې‬
‫غږ ر زاغ‪:‬‬
‫اېش؟‬‫‪-‬کوکوګله بيا ول داس سه ر‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫چرک ور وکتل‪ ،‬پيشو ېي تر څنګ والړه وه‪.‬‬
‫ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫کوکوګل خيشتک ته وګورئ‪ .‬پرې‬ ‫ز‬
‫کوي ته نه‪ .‬د‬
‫ې‬ ‫همداس دي‪ ،‬س ته ېي پام وي‪ ،‬ې‬
‫ې‬ ‫‪-‬د دې خلکو ټول کارونه‬
‫ښکل په پرده ېک ګرچ‪.‬‬
‫ې‬ ‫دی‪ .‬دا خو په رښتيا هم‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫پش ورغله‪ .‬هي ۍ‬
‫ل ېبتته شا ته شوې‪ .‬پيشو هم ور ې‬
‫چرګه او هي ۍ‬
‫‪-‬دا څوک وه؟‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬کوکوګله‪ ،‬د رحمدل ښځه‪.‬‬
‫غل شوه‪.‬‬
‫ې‬
‫پيشو ور غږ کړل‪:‬‬
‫ول ېي زړه ور اوبه کوې‪ ،‬ټوله کيسه ورته وکه‪.‬‬
‫‪ -‬ې‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬څه ورته ووايم؟‬
‫ز‬ ‫ر‬
‫چ دا د رحمدل مشه ښځه ده‪ ،‬رحمدل يوولس اوالدونه ترې پيدا کړل‪ .‬دوه زامن او نهه ې‬
‫لوي‪،‬‬ ‫‪-‬ورته ووايه ې‬
‫مخګ ېي پېغله لور په بدل ورکړه‪ ،‬نوې ښځه ېي راوسته‪ .‬رحمدل واي ې‬
‫چ دوه زامن مانا يو زوی‪ ،‬يو‬ ‫ې‬ ‫ز‬
‫خو کال‬
‫پېښتي‪ ،‬نارينه بايد يو درجن زامن ولري‪.‬‬
‫ياي هيڅ‪ .‬ښه او بده ې ږ‬
‫زوی ې‬
‫چرګه په خته ېک ور ولوېده‪:‬‬
 ‫ز‬
‫هغ ېي پرې څه؟‬
‫ل ته کوې؟ د ې‬
‫ول هي ۍ‬
‫کيش ې‬
‫ې‬ ‫‪-‬نو دا‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫مخګ ېي د ژوندي‬ ‫وپت زي چ دا خوري‪ ،‬اخ! رحمدل نو د ز‬
‫غوس شوق دی‪ ،‬مياشت‬ ‫ل بايد هغه څوک ې ر‬‫‪-‬هي ۍ‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫پسه پر لم غاښونه ټينګ کړل‪.‬‬
‫ل روغ وزر ولړزېد‪.‬‬
‫د هي ۍ‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫ز‬
‫لوي ېي خوږې دي‪.‬‬
‫ل! چرت مه خرابوه‪ ،‬ې‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬نو په دې وطن ېک خواږه خلک کله واک لري!‬
‫ل په ژړا ېک وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫– بايد له دې ځايه الړه شم‪.‬‬
‫پيشو وخندل‪:‬‬
‫چ له عقل سه جوړه وي‪ ،‬د رحمدل کور څلور هسک دېوالونه لري‪ ،‬ور هاخوا باغ دی‪،‬‬ ‫داس خته وکه ې‬
‫‪ -‬ې‬
‫س خالصېدای‪.‬‬ ‫ر‬ ‫ځه! له باغه هم‬
‫ستمو ېي ان په غره ېک هم نه ې‬
‫واوښپ‪ ،‬له غوږور سه به څه کوې؟ له ږ‬
‫ې‬
‫واړول‪.‬‬
‫ې‬ ‫چرک ته نا امېده ست ېک ور‬
‫ې‬ ‫ل‬
‫هي ۍ‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬دومره ځان ناګاره مه اچوه‪ .‬غوږور دې ليدل دی‪ ،‬د رحمدل ښکاري سپ‪.‬‬
‫تته شوه‪.‬‬‫ل ژړا ې ز‬
‫د هي ۍ‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫چ باغ ته الړې شو‪ ،‬پام به دې غلط رس‪.‬‬
‫‪-‬راځه ې‬
‫ل په ژړا ېک وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬دباندې مو پرېږدي؟‬
‫ز‬
‫پاي خوري‪.‬‬
‫ستل منع دی‪ ،‬د تاکونو ې‬
‫‪-‬هو‪ ،‬يوازې ې‬
‫د پيشو غږ ر زاغ‪:‬‬
‫مپ د رحمدل له ستګو لرې ګرځه! د دې خلکو د پام کار دی‪ ،‬وبه دې ز‬
‫ويپ‪ ،‬يو وار به ېي د‬ ‫ز‬
‫ل‪ ،‬که زما ې‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫ر‬
‫ل ښوروا ته زړه وس‪.‬‬
‫هي ۍ‬
‫چرک ورو وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬هل بچيانو خوب مو ډېر وکړ‪ .‬راچ! باغ ته ځو‪.‬‬
‫ستل پرته ټول له سوري ووتل‪.‬‬
‫مخګ شوه‪ ،‬له ې‬
‫ې‬ ‫چرک د ړټت له پستو بڼکو دوه ژېړ چرګوړي را ووتل‪ .‬چرګه‬
‫د ې‬
‫کوي والړې وې‪.‬‬
‫خام ې‬‫ل شا و خوا وکتل‪ ،‬يوه دېوال ته کتار ې‬ ‫هي ۍ‬
‫پيشو ژېړې غوا ته ور وګرځېده‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫غولپ! ډېر مغرور مخ دې نه دی نيول!؟‬ ‫ز‬ ‫‪-‬غوا‬
‫ې‬
‫وخپ‪.‬‬
‫ې‬ ‫غپ ست ېک رډې را‬ ‫د غوا ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫وه‪.‬‬
‫داس په ټره ېک ېي؟ څه دې کړي؟ په هضم شويو خوړو له سه شخوند ې‬
‫ې‬ ‫ول‬
‫‪ -‬ې‬
‫غوا رمباړه کړه‪:‬‬
‫درک ختلم‪.‬‬ ‫‪-‬اخ! ې‬
‫تړل يم‪ ،‬که نه ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫همداس تړل ښه دي‪.‬‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫‪-‬شکر! ې‬
‫ځيپ کسان‬
‫پش چابکه روانه شوه‪.‬‬‫ل ې‬ ‫په چرګه او هي ۍ‬
‫کوچپ ور ور پرې و‪ .‬په کور ک ر ز‬
‫شي ډک نه ښکارېده‪ ،‬خو باغ ګڼ تاکونه لرل‪ ،‬بل س ته ېي د‬ ‫ز‬ ‫له کوره باغ ته‬
‫ې‬ ‫ز‬
‫وي والړې وې‪.‬‬‫توتانو زړې ې‬
‫ل يو ناڅاپه منډه کړه‪ ،‬د لښپ رڼو اوبو ته ور ولوېده‪ .‬اوږده ژېړه مښوکه ېي د وزر په لندو بڼکو ېک ننه‬
‫هي ۍ‬
‫ايسته‪.‬‬
‫چرک ورغږ کړل‪:‬‬
‫ې‬
‫همداس الندې ځه! لښپ د توتانو سيوري ته تلل دی‪.‬‬
‫ې‬ ‫‪-‬په اوبو ېک‬
‫ز‬
‫اوخپ‪ ،‬شا و خوا ېي وکتل‪،‬‬
‫مخ ته ودرېده‪ ،‬ست ېک ېي رډې ر ې‬ ‫چرک يو دم چيغه کړه‪ .‬په منډه د خپلو چرګوړو ې‬‫ې‬
‫مښوک ېي د انګورو غوره لرې کړه‪ .‬ورو ېي وويل‪:‬‬
‫ې‬ ‫سه ساه ېي وايسته‪ ،‬د يوه چرګوړي له ژېړې‬‫ړ‬
‫پت زي! خام به‬
‫‪-‬پام ! دنيا ته نوي راغل ياست‪ ،‬فکر کوئ چ ټول مو د مور غوندې مهربانه دي‪ ،‬رحمدل نه ې ر‬
‫ې‬
‫مو وخوري‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫چرک! زه خو اوږدغوږي ته وايم‪.‬‬
‫‪ -‬ې‬
‫چرګه له خپلو چرګوړو سه د لښپ پر ژۍ روانه شوه‪.‬‬
‫بته ېبتته را وګرځېده‪ ،‬اوږده غاړه ېي ور‬
‫ل په ې ړ‬
‫چرک نارې کړې‪ ،‬هي ۍ‬
‫ې‬ ‫ناڅاپه د يوه چرګوړې پښه وښويېده‪،‬‬
‫وچ ته ېي را وايست‪.‬‬ ‫وغځوله‪ .‬د چرګوړي وزر ېي په خپله مښوکه ېک ونيو‪ ،‬ې‬
‫چرک ژړل…‬
‫ې‬ ‫چرګوړي وټوخل‪،‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
 ‫چرک! ښه مور نه ېي!‬
‫‪ -‬ې‬
‫وي ته وخته‪ .‬سپ الندې ورته ودرېد‪ .‬خوله ېي پورته ونيوله‪ ،‬څو ځله ېي وغپل‪.‬‬‫ز‬
‫سپ وغپل‪ ،‬پيشو ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬ډېر بد مخ دې دی‪ .‬د موږکانو زار (زهر) به درته پيدا کوم‪.‬‬
‫ل ته ي ر ز‬
‫سپي غاښونه‬ ‫ل وارخطا وه‪ .‬سپ ې‬
‫خپل اوږدې شونډې ويړې کړې‪ ،‬هي ۍ ې‬ ‫ل ته ور وګرځېد‪ .‬هي ۍ‬
‫سپ هي ۍ‬
‫خت نه دی‪.‬‬
‫چ لرې تګ ېي په ر‬‫ور وښوول‪ ،‬پوه ېي کړه ې‬
‫اخيسپ وه‪.‬‬
‫ې‬ ‫ل لړزې‬
‫هي ۍ‬
‫سپ روان شو‪.‬‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫ل‪ ،‬که ته نه وای‪ ،‬زوی به ېم مړ و‪.‬‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫ل ته‬ ‫ز‬ ‫وي را کښته شوه‪ .‬ټول د توتانو خوا ته ورغلل‪.‬‬‫ز‬
‫پرېمنځل‪ ،‬نورو غا ۍ‬
‫ې‬ ‫جام‬
‫نجوي وې‪ ،‬ځينو ې‬
‫ې‬ ‫پيشو له ې‬
‫برسونه نيول وو‪.‬‬
‫ل ېي له اوبو ور پورته کړه‪ ،‬پر خپل مخ پورې ېي ونيوله‪.‬‬
‫پېغل منډه را واخيسته‪ .‬هي ۍ‬
‫ې‬ ‫يو دم يوې له رنګه سې‬
‫و ېي ويل‪:‬‬
‫ښکل‪.‬‬
‫ې‬ ‫‪-‬اخ! ځار‪ ،‬څومره‬
‫ټوي ېي تراډه وايسته‪ ،‬وزر ېي وتاړه‪.‬‬
‫ل وزر ېي وکوت‪ .‬له يوې ې‬
‫ل راغله‪ ،‬د هي ۍ‬
‫بله نج ۍ‬
‫ورغل‪.‬‬
‫ې‬ ‫دواړې ېبتته لندو جامو ته‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫داس مينه نه راباندې راغله‪.‬‬
‫ې‬ ‫‪-‬په دې کور ېک زړه شوم‪ ،‬خو د يوې هم‬
‫چرک ور غږ کړل‪.‬‬
‫ې‬
‫‪-‬نه اخالق لرې‪ ،‬نه رنګ‪ .‬مينه خو دليل غواړي‪.‬‬
‫پيشو ناره کړه‪:‬‬
‫هش خره نه ېي پيدا کړې‪ ،‬له پتارۍ را دې خوا شه‪.‬‬
‫‪-‬خدای خو ې‬
‫وي الندې والړه وه‪ ،‬لږ ور ها خوا پر يوه ټيټ لرک باندې ټومبل شوې زړې‬‫ز‬
‫ل مخ ور واړاوه‪ ،‬خره تر يوې ې‬
‫هي ۍ‬
‫رپول‪.‬‬
‫ټوي باد ې‬ ‫ې‬
‫چرک ته مخ ور واړاوه‪:‬‬
‫ې‬ ‫ل‬‫هي ۍ‬
‫‪-‬پتارۍ؟‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬د رحمدل ر‬
‫مشه لور ېي همدلته پرېمنځله‪ ،‬دا خلک د مړي د پرېمنځلو ځای ته پتارۍ واي‪.‬‬
 ‫پيشو خرې ته ورغله‪ ،‬ترې را تاو شوه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫چ په دا تور کوناي دې کلکه خوله در ولګوم‪.‬‬
‫‪-‬زړه ېم دی ې‬
‫چرک ور ناره کړه‪:‬‬
‫ې‬
‫پوچ ختې دې له رحمدله‬ ‫داس ېيادبه نه وې‪ ،‬څه درباندې وشول‪ .‬لکه ې‬
‫چ دا ې‬ ‫‪-‬وه مردار خورې‪ ،‬پخوا خو ې‬
‫زده کړې!‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫چ ستا به هم غوسه ورته ر راس‪.‬‬
‫نيول ې‬
‫ې‬ ‫داس مظلومه قواره ېي‬
‫ې‬ ‫‪-‬خرې ته دې پام دی!؟‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫تګ تورې بڼورې ست ېک لري‪.‬‬
‫غپ ې‬
‫‪-‬تر تا خو اوس هم ښايسته ده‪ ،‬ورته وګوره‪ ،‬ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ز‬
‫کوچپ سپ سپکه کړه‪ ،‬د زړه دربا ېي رحمدل هم اورېدله‪.‬‬ ‫‪-‬ست ېک ېي څه کوې‪ ،‬دومره غټه ده‪ ،‬خو پرون‬
‫خرې وويل‪:‬‬
‫‪-‬نو څه ېم کړي وای؟‬
‫‪-‬يو څه زړوره شه‪.‬‬
‫‪-‬څنګه؟‬
‫‪-‬اوس به ېي در وښيم‪.‬‬
‫وي ته وخته‪ ،‬سپ ته ېي ور ناره کړه‪:‬‬ ‫ز‬
‫پيشو ې‬
‫کنځل درته وکړې‪.‬‬
‫ې‬ ‫‪-‬اوږد غوږې‪ ،‬خرې‬
‫ستې سا ر زاغ‪.‬‬
‫سپ په ړ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫چ د سپ ډېر سپ مخ دی‪.‬‬
‫‪-‬خره واي ې‬
‫سپ وغرېد‪.‬‬
‫‪-‬خرې‪ ،‬رښتيا؟‬
‫نږدې ز‬
‫ورغ‪ .‬د خرې اوږده غوږونه لړزېدل‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫خول ته ېي سمه مضبوطه لغته ورکه‪.‬‬
‫ې‬ ‫‪-‬خرې! شا ور واړوه‪،‬‬
‫ونيول‪.‬‬
‫ې‬ ‫ډک ست ېک پورته پيشو ته‬
‫خرې له وېرې ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
 ‫کتې‪.‬‬ ‫ز‬
‫‪-‬زما خته ومنه‪ .‬نه تاواي ې ږ‬
‫ورغ‪ ،‬درب‪ .‬ولوېد‪ .‬ېبتته پورته شو‪ ،‬منډه ېي‬‫خره يو وارې پورته وغورځېده‪ ،‬سپ کوړنچ وهل‪ ،‬پر ونه ز‬
‫واخيسته‪.‬‬
‫وي را ټوپ کړل‪ ،‬خرې ته ورغله‪:‬‬‫ز‬
‫پيشو له ې‬
‫‪-‬څومره اسانه وه‪ .‬عاجزي هر وخت په درد نه خوري‪ .‬د سپ به دا لغته ټول عمر په زړه وي‪ .‬بيا به پورته‬
‫درته و نه ګوري‪.‬‬
‫ل نجونو ته وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬‫هي ۍ‬
‫ز‬
‫لوي دي‪.‬‬
‫ټول د رحمدل ې‬ ‫چرک! دا ې‬
‫‪ -‬ې‬
‫پيشو چيغه کړه‪:‬‬
‫‪-‬چوپ‪.‬‬

‫پرېوته‪ ،‬پر چمن ېي غوږ کېښود‪ .‬ګڼو وښو ته پر ړټت ور وښويېده‪ ،‬يوه شېبه ې‬
‫غل وه‪ ،‬بيا ېي يو دم مال سه‬
‫راټوله کړه‪ ،‬ټوپ ېي کړ‪ .‬ېبتته راغله‪ .‬په غوسه ېي وويل‪:‬‬
‫چرک‪ ،‬دا تا هوښيار کړي دي‪.‬‬
‫‪ -‬ې‬
‫‪-‬څوک؟‬
‫ز‬
‫مخ سوري ته ننووت‪ .‬پرون هم له يوه سه غږېدې‪.‬‬
‫‪-‬موږکان‪ .‬زما تر ټوپ له ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ول؟‬
‫‪-‬موږک له تا ډارېږي‪ ،‬ته له سپ‪ ،‬ې‬
‫پيشو لمر ته پرېوته‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ل! ته خو تر خرې هم کم عقله ېي‪ .‬موږ د يو بل دښمنان يو‪.‬‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫‪-‬خو ما څو ځايه موږک‪ ،‬پيشو او سپ ګډ سه ليدل دي‪ ،‬د انسانانو په کورونو ېک اوسېدل‪ ،‬د يو بل ښه‬
‫دوستان وو‪.‬‬
‫چرک ورو وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫داس ساده خته مه کوه!‬
‫ې‬ ‫ل! ستا لپاره وايم‪ .‬بل ځای‬‫‪-‬هي ۍ‬
‫د خندا غږ ر زاغ‪ ،‬دواړو ور وکتل‪ ،‬پيشو په چمن ېک رغړېدله‪ .‬وروسته ېي په خندا ېک وويل‪:‬‬
‫ل! څه دې وفرمايل؟‬ ‫‪-‬هي ۍ‬
‫ليدل ده‪ ،‬په ډېرو ملکونو ېک ېم د خلکو په منځ ېک ژوند‬
‫ې‬ ‫چ دې واورېدل‪ ،‬خو زه رښتيا وايم‪ ،‬ما نيمه دنيا‬
‫‪-‬څه ې‬
‫کړی‪.‬‬
‫د پيشو خندا زور ونيو‪.‬‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
 ‫ل! پټه خوله دې ښه وه‪ .‬هوښياره مالومېدې‪.‬‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫پاي‪ .‬په نوره دنيا ېک انسانان د‬
‫چ د هوا مرغان ال نه دي ترې ې‬ ‫‪-‬رښتيا وايم‪ .‬هر ځای خو رحمدل دوی نهشته ې‬
‫مپ ېم د يوه ښار په منځ‬ ‫مرغانو عزت کوي‪ .‬خوراک ور اچوي‪ ،‬له ليدو ي خوند اخل‪ .‬ما ته وګوره‪ ،‬ېتت ټول ز‬
‫ې‬
‫پګ اوسېدل‪ .‬ما په خپله مښوکه د انسانانو له‬ ‫ې‬ ‫مرغان‬ ‫سلګونه‬ ‫ېک ېتت کړ‪ .‬لوی پارک و‪ .‬پراخ ډنډ ېي درلود‪،‬‬
‫السونو بيسکېټ را اخيسپ دی‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ل‪ ،‬ګوره! زه خره نه يم‪.‬‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫خرې وويل‪:‬‬
‫چ ما توهينوې‪.‬‬
‫‪-‬پيشو‪ ،‬لغ ېپ ته دې زړه شوی؟ دا څووم ځل دی ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ل! چټياټ دې‬
‫ګپ‪ ،‬تاوان لري‪ .‬ښه هي ۍ‬
‫کاشګ ېم نه وای زړوره کړې‪ .‬د ځينو پوهول تر ې‬
‫ې‬ ‫‪-‬خرې! توبه ېم ده‪،‬‬
‫خالص شول؟‬
‫ل وويل‪:‬‬‫هي ۍ‬
‫ز‬
‫مه ېي مپ‪ ،‬خو له موږ سه به انسانانو عکسونه اخيستل‪ .‬د چا له السه ې‬
‫چ به مو ډوډۍ واخيسته‪ ،‬خوشاله‬
‫به وو‪.‬‬
‫چرک ته ېي وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬ ‫غل شوه‪.‬‬‫ل ې‬
‫هي ۍ‬
‫ز‬
‫لوي دي‪.‬‬ ‫ز‬
‫نجوي د رحمدل ې‬
‫ې‬ ‫ټول‬
‫‪-‬ځواب دې را نه کړ‪ ،‬دا ې‬
‫‪-‬هو‪ .‬خو هاغه يوه ېي دويمه ښځه ده‪.‬‬
‫‪-‬کومه؟‬
‫جام پرېمنخ‪ .‬هاغه د سه مخ‪ ،‬شنو ستګو او ژېړو وېښتو واله در ښيم‪.‬‬ ‫‪-‬هاغه چ تر نورو يو څه ز‬
‫ګوس ې‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ل ده‪.‬‬
‫‪-‬هغه خو وړه نج ۍ‬
‫همزول ېي وګڼه‪ .‬خو و ېي کړه‪.‬‬
‫ې‬ ‫دويم لور‬
‫ې‬ ‫‪-‬بس! د رحمدل د‬
‫ل نجونو ته وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫نيول‪ .‬ې‬
‫ول؟‬ ‫ې‬ ‫ټولتي‪ ،‬خو دوی تروې ټنډې‬
‫خول له خندا نه سه ې ږ‬
‫ې‬ ‫– په نوره دنيا ېک په دې عمر د نجونو‬
‫ويپ؟‬‫نجوي له خندا منع شوې دي‪ .‬هاغه د تور ټکري نج ۍ ز‬ ‫ز‬
‫ل ې‬ ‫ې‬ ‫‪-‬دا‬
‫‪-‬هو‪ ،‬ر ز‬
‫سپي مخ او خړې ست ېک لري‪.‬‬
‫چ له ټېکري ېي پېچل وېښته را وتل‪.‬‬ ‫‪-‬نه‪ ،‬ور ها خوا‪ .‬هاغه ر ز‬
‫ل ې‬
‫شي خا ۍ‬
 ‫‪-‬و ېم ليده‪.‬‬
‫کوکوګل د دې‬
‫ې‬ ‫کوکوګل ته کړې وه‪.‬‬
‫کليوال ز ې‬‫ې‬ ‫مخګ ېي په ګودر ېک په زوره خندل وو‪ .‬دا خته يوې‬
‫ې‬ ‫‪-‬مياشت‬
‫اي ته دې زړه شوی‪.‬‬‫داس مسته ېي‪ .‬يار ې‬
‫ې‬ ‫ول‬
‫چ ې‬ ‫ل مخ پر ځمکه ور وسوالوه‪ ،‬ورته ويل ېي ې‬‫نج ۍ‬
‫ياي ېيحياي‪.‬‬ ‫ز‬
‫کتي‪ .‬خندا ې‬ ‫ل له خندا هم د شهوت مانا اخيستل ې ږ‬‫دلته د نج ۍ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬چوپ رس‪ ،‬د موږک چوڼا نه اورئ!‬
‫ټول غل شول‪.‬‬
‫ل هم لښپ ته ور ټېله کړه‪ ،‬دوې‬‫يو دم په اوبو ېک چړپا شوه‪ .‬ټولو ور وکتل‪ ،‬يوه دوولس کلن هلک دويمه نج ۍ‬
‫اخيسپ وي‪ .‬يوې ېي ژړل‪.‬‬ ‫ز‬
‫نجوي لړزې‬ ‫اوخپ‪ .‬هلک خندل‪ ،‬خو لندې‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫بته له اوبو ر ې‬‫نجوي په ې ړ‬
‫ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫تتې لري‪.‬‬
‫اوتل ر ږ‬ ‫ز‬ ‫‪-‬زما ستک تر تاس ې ز‬
‫ويپ ده‪ ،‬په هماغه ځای ېک د لښپ ژۍ ر ې‬
‫ل شونډه ې‬
‫تتې دي‪ ،‬د نج ۍ‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫ل وويل‪:‬‬ ‫هي ۍ‬
‫ول څه نه ورته واي؟ دواړې تر هلک پياوړې دي‪ ،‬يوه يخ رپوي‪ ،‬بله ورته ژاړي‪.‬‬ ‫ز‬
‫نجوي ې‬
‫ې‬ ‫‪-‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫نومتي‪.‬‬
‫‪-‬دا باتور ې ږ‬
‫‪-‬څه مانا؟‬
‫کوکوګل دويم زوی‬ ‫ياي تورزن‪ ،‬بس‪ ،‬سونه پرې کوه‪ .‬د دې خلکو ډېر نومونه ال وحشتناکه دي‪ .‬باتور د‬ ‫‪ -‬ز‬
‫ې‬ ‫ز‬ ‫ې‬
‫کوکوګل له ډاره څه نه رس ورته ويالی‪ .‬يوه ورځ ېي يوې خور له باتور سه مازې‬
‫ې‬ ‫نجوي د رحمدل او‬
‫ې‬ ‫دی‪.‬‬
‫ټول يوه خوا‪ ،‬باتور بله خوا‪ .‬ې‬
‫ټول به د باتور‬ ‫تاس ې‬
‫چ ې‬ ‫اړول وه‪ ،‬پالر ېي شنو لښتو ته واچوله‪ ،‬ويل ېي ې‬‫ې‬ ‫خته‬
‫حالل کم‪.‬‬
‫ې‬ ‫بچک پښو ته‬
‫چرک وويل‪:‬‬ ‫ې‬
‫ز‬
‫‪-‬هاغه دی‪ ،‬رحمدل هم راغ‪.‬‬
‫وتل وه‪.‬‬
‫مخګ را ې‬
‫ې‬ ‫سی ودرېد‪ .‬ګېډه ېي تر ده نيم ګز‬
‫په تاکونو ېک يو چاغ ړ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫واړول‪.‬‬
‫ې‬ ‫سي ښکاري ټوپک درته ونيو‪ ،‬چخړنه ستګه ېي پټه کړه‪ ،‬ټک‪ ،‬چيوووووو‪ ،‬بوڅه ېي را‬ ‫ل‪ ،‬همدې ړ‬ ‫‪-‬هي ۍ‬
‫وي پټه شوه‪.‬‬ ‫ز‬
‫ل تر ې‬
‫هي ۍ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬زړه دې غټ ونيسه! له دومره لرې دې نه ز‬
‫ويپ‪.‬‬
‫يو دم د کور د خوا له دروازې يو ځوان ر زاغ‪ .‬له رحمدل سه ودرېد‪ .‬څه ېي وويل‪ ،‬ېبتته تر دروازې ووت‪.‬‬
 ‫پيشو وويل‪:‬‬
‫شپ له ډاره بولو ته نه رس را وتالی‪ .‬تر‬
‫نومتي‪ ،‬خو د ې‬
‫غتت ې ږ‬
‫مش زوی دی‪ ،‬يو ويشت کاله عمر لري‪ ،‬ر‬ ‫‪-‬دا ي ر‬
‫ې‬
‫اوسه ال کوکوګله په چوتره ېک ورته والړه وي‪.‬‬
‫غل شوه‪ ،‬له لرې ېي رحمدل ته وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬ ‫ې‬
‫اساي نه ځړېږي‪ .‬يوه خته خو شته‪.‬‬‫ز‬ ‫داس په‬ ‫‪-‬د رحمدل برېتونه‬
‫ۍ‬ ‫ې‬
‫غتت يو پسه تر غوږونو نيول و‪.‬‬ ‫ېبتته دباغ دروازه خالصه شوه‪ .‬ر‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬بايد پوه شم‪.‬‬
‫تر لښپ ېي ټوپ کړل‪ ،‬د تاکونو په جووه ېک ېي منډه واخيسته‪ .‬پسه ته نږدې ودرېده‪.‬‬
‫رحمدل وويل‪:‬‬
‫ول ورته ګورې!؟ مريض پسه چا جوړ کړی! ورشه‪ ،‬چاړه راوړه!‬
‫غتته زويه! ې‬
‫‪ -‬ر‬
‫پيشو پسه ته ور نږدې شوه‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫‪-‬س خو دې غټ دی‪ .‬څه بال وهل ېي؟‬
‫واړول‪:‬‬
‫ې‬ ‫پسه مړې ست ېک ور‬
‫ورچ ېم د وښو څکه نه ده کړې‪.‬‬
‫خول خوند ېم بد دی‪ ،‬دا دوې ې‬
‫ې‬ ‫‪-‬ښه نه يم‪ ،‬د‬
‫غتت اوږده چاړه راوړه‪.‬‬
‫ر‬
‫رحمدل په جګو پښو کېناست‪ .‬چاړه ېي يوې ښوۍ ډبرې ته ونيوله‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬شېبه وروسته به په همدې چاړه مرۍ در پرې کړي‪.‬‬
‫ډک شوې‪.‬‬
‫پسه وچونګېد‪ .‬ست ېک ېي له اوښکو ې‬
‫غتت وويل‪:‬‬
‫ر‬
‫ز‬
‫اوغاي‪ .‬يو څه وخت به ال نور هم‬
‫ۍ‬ ‫شتين اغا! په دې پسه مو د خدای زور ې‬
‫پيش ورکړې دي‪ ،‬پوره لس زره‬ ‫‪ -‬ر‬
‫ورته وګورو‪.‬‬
‫رحمدل وويل‪:‬‬
‫ختل ده؟‬ ‫ز‬
‫چ سېکه ېي ې‬‫ويپ ې‬
‫‪-‬نه ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ر‬
‫س؟‬ ‫‪-‬پسه! غواړې ې‬
‫چ له چاړې خالص ې‬
‫پسه وويل‪:‬‬
 ‫‪-‬هو‪.‬‬
‫‪-‬په رحمدل منډه ور واخله‪ .‬مناسب ناست دی‪ ،‬غټه ککرۍ دې د رحمدل کوناټو ته سيخېدای رس‪.‬‬
‫پر پسه لړزه راغله‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬هش دې هم ز‬
‫وژي‪ ،‬زما خته ومنه‪.‬‬ ‫ې‬
‫کتي‪.‬‬
‫‪-‬له وسه ېم نه ې ږ‬
‫‪-‬بس‪ ،‬د ژوند لپاره دې وروسپ قوت سه را ټول که‪.‬‬
‫پښپ‬ ‫مخ په پښه ځمکه وګروله‪ ،‬چټکه منډه ېي واخيسته‪ ،‬درب شو‪ .‬رحمدل د انګورو تر يوې‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫پسه‪ ،‬د ې‬
‫هواي ېتت شو‪ ،‬په دويمه ېک ېي دوړه پورته شوه‪.‬‬
‫غتت په خوشال ناره کړه‪:‬‬ ‫ر‬
‫‪-‬شکر خدايه! پسه جوړ تيار دی‪ ،‬له تاوانه بچ شوو‪.‬‬
‫دوړه کېناسته‪ ،‬د رحمدل پټګ په غاړه ېک پروت و‪ ،‬پکه ککرۍ ېي له خاورو نه برېښېده‪.‬‬
‫پيشو‪ ،‬پسه ته ورغله‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫‪-‬په دنيا ېک کمزوری مخلوق ژوند نه رس کوالی‪ ،‬زړور به ېي‪ .‬هله‪ ،‬مازې د يوه تاک پاڼه په خوله ېک ونيسه‪ .‬دا‬
‫به دې د اشتها د درلودو نښه وي‪.‬‬
‫پسه په زحمت يوه پاڼه ور وشکوله‪ ،‬مازې څوکه ېي په غاښونو ېک تکيه کړه‪.‬‬
‫پيشو ور غږ کړل‪:‬‬
‫ياي د پوره صحت نښه‪.‬‬ ‫ز‬
‫‪-‬اوس نو لږ موسک شه‪ ،‬خندا ې‬
‫غتت ېي تر غاړې الس تاو کړ‪ ،‬له پسه سه کال ته ننوت‪.‬‬ ‫پسه ر ز‬
‫سپي غاښونه را وايستل‪ ،‬پاڼه ولوېده‪ .‬ر‬
‫پيشو ېبتته د توتانو سيوري ته ورغله‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ل څه واي؟‬
‫چرک‪ ،‬هي ۍ‬
‫‪ -‬ې‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫ز‬
‫نجوي مکتب ته نه چ؟‬
‫ې‬ ‫ول‬ ‫ناپړيپ ول‪ .‬واي ې‬
‫چ دلته ې‬ ‫ې‬ ‫‪-‬‬
‫پيشو په چمن ېک اوږده وغځېده‪ .‬خرې ته ېي وکتل‪:‬‬
‫غپ دي‪ ،‬وږې يم‪ ،‬د کوم موږک بوی دې نه دی حس کړی؟‬
‫ست ېم خو دې ې‬
‫‪ -‬ږ‬
‫خرې په غوسه ور وکتل‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬رښتيا وايم‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
 ‫‪-‬څه؟‬
‫پاي دي؟‬ ‫ز‬ ‫ز‬
‫ول له مکتبه ې‬
‫نجوي ې‬
‫ې‬ ‫نجوي درس واي‪ ،‬دا‬
‫ې‬ ‫‪-‬په نوره دنيا ېک‬
‫پيشو کېناسته‪:‬‬
‫ز‬
‫نجوي خو‬ ‫ز‬
‫پوښتپ مه کوه‪ .‬دلته ال هلکان په سخته مکتب ته پرېږدي‪،‬‬ ‫عقل‬ ‫ل! ډېره ساده ګله ېي‪ ،‬کم‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫‪-‬هي ۍ‬
‫پرېږده‪.‬‬
‫وي ويل‪:‬‬
‫يودم ودرېده‪ ،‬ې‬
‫‪-‬راځه!‬
‫واړول‪:‬‬ ‫اي ست ېک ور‬‫ز‬
‫ې‬ ‫حت ې‬
‫ل ګردې ر‬
‫هي ۍ‬
‫چتته؟‬‫‪ -‬ې‬
‫چ د دې وطن د نجونو د ژوند مازې يوه څنډه در وښيم‪.‬‬
‫‪-‬راځه ې‬
‫ره شوه‪ .‬دواړې پتارۍ ته ودرېدې‪ .‬پيشو وويل‪:‬‬
‫ز‬ ‫ز‬
‫ري ست ېک ېي درلودې‪ ،‬په هفتو هم نه‬‫غپ ې‬
‫شپ‪ ،‬ې‬ ‫پنت پسته‪ .‬ې‬ ‫‪-‬دا نجيبه نومېده‪ .‬تر شيدو سپينه وه‪ .‬تر ر‬
‫لمبدېده‪ ،‬خو اوږده تور وېښته ېي خداي ځلېدل‪ .‬د زيږو وېښتو هر تار ېي د خياط د ګوګړۍ تر تاره ډبل و‪.‬‬
‫ډاکت وليد او نه ېي چا پوښتنه وکړه‪.‬‬
‫حلق پيدا کړې‪ .‬نه ېي ړ‬
‫مخګ يو دم ناروغه شوه‪ .‬ستګو ېي تورې ې‬ ‫ې‬ ‫درې کاله‬
‫پاي شوه‪.‬‬‫اخت يوازې پوستګ ې‬ ‫ل ورو ورو ډنګرېدله‪ ،‬ې‬ ‫نج ۍ‬
‫مشه‬‫ناروغ ي زړونه نه خوړل‪ ،‬بله اندېښنه ور لوېدل وه‪ .‬دلته چ څو ر‬ ‫ز‬ ‫ل‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫مور او پالر ېي خفه وو‪ ،‬خو د نج ۍ‬
‫خور نه وي واده شوې‪ ،‬دويمه يا درېيمه ېي څوک نه غواړي‪.‬‬
‫نجيپ ته به نو کوم رويبار راته!‬ ‫ز‬
‫ناروغ‬ ‫څلور هډوک‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫ل مرګ د کور پرده ګڼله‪.‬‬
‫نجيپ له رغېدو ېي هيله وخته‪ ،‬دواړو د نج ۍ‬
‫ې‬ ‫وخت ووت‪ .‬د‬
‫چيغ واورېدې‪ ،‬ورغلم‪ ،‬نجيبه مړه پرته وه‪ .‬خدای خت‪ ،‬ما ال ېتت مازديګر وليده‪ .‬په‬‫يو سهار م د کوکوګل ز‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫والړو ېي لمونځ کاوه‪ .‬سجدې ته چټکه ورتله‪.‬‬
‫بادول‪ ،‬ځان ېي له خوراکه لوېدل ګاڼه‪ ،‬خو‬
‫ې‬ ‫نجيبه ېي همدلته پرېمنځله‪ ،‬مور ېي د نورو ښځو تر مخ خاورې‬
‫ما پخپله وليده‪ ،‬پټه به داالن ته والړه‪ ،‬د پنځو نفرو حق به ېي وخوړ‪ .‬د دې خلکو ټول کړه وړه لباس دي‪.‬‬
‫غل شوه‪.‬‬
‫پيشو ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫داس نه دي‪ ،‬يوه ورځ ېم په ډنډ ېک المبو وهله‪ .‬څلور کسان راغلل‪ ،‬ښځه‪ ،‬ړ‬
‫سی او‬ ‫ې‬ ‫‪-‬خو د نورې دنيا خلک‬
‫ک راته‬ ‫نجوي‪ .‬نجونو په توپ‬‫ز‬
‫سی او ښځه نږدې د لرک پر اوږده څو ۍ‬
‫پش منډې کړې‪ ،‬خو ړ‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫دوې وړې‬
‫کېناستل‪ .‬له ختو ي پوه شوم چ د نجونو مور او پالر دي‪ .‬دواړه د خپلو اوالدونو په صحت غږېدل‪ ،‬نجويز‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫چاغ‪ ،‬ې ز‬ ‫تګ سې‪ ،‬ز‬
‫ډاکت د چيک اپ وخت را نږدې دی‪،‬‬ ‫چ د نجونو د ړ‬‫ې‬ ‫ويل‬ ‫سه‬ ‫دوی‬ ‫خو‬ ‫وې‪،‬‬ ‫جوړې‬ ‫روغ‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫له بانکه پور اخلو‪ ،‬دواړې بايد له سه تر پښو معاينه رس‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
 ‫داس نه دي‪ .‬راځه‪.‬‬
‫ې‬ ‫‪-‬خو رحمدل او کوکوګله‬
‫کېناسپ‪.‬‬
‫ې‬ ‫ورغل‪ ،‬نجونو ته نږدې‬
‫ې‬ ‫دواړې لښپ ته‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫چ‬‫کول‪ ،‬ويل ېي ې‬
‫ورچ ې‬‫اغل وه‪ ،‬مور ته ېي بدې ې‬ ‫‪-‬د رحمدل دويمه لور ېي په بدل ورکړه‪ ،‬ېتته مياشت ر ې‬
‫ورچ ېم درې ځله لښتو ته اچوي‪ ،‬په کور ېک ېي هيڅ هم نه را پرېښودل‪،‬‬ ‫مته ېم پوډري دی‪ ،‬د ې‬ ‫پنځوس کلن ې ړ‬
‫مته حق‬
‫چ نه‪ ،‬ې ړ‬‫خرچ کړې‪ ،‬خو مور ېي ورته وويل ې‬
‫ې‬ ‫پيال ېي ال‬
‫زما له دې ځايه وړې د واده ګاڼه خو پرېږده‪ ،‬ان ې‬
‫درباندې لري‪ ،‬خپل کور ېي دی‪ ،‬که دې مړه هم کړي‪ ،‬عزت ته به ېي ګورې‪.‬‬
‫چ خته له عزته ېتته ده‪ ،‬ټوله ورځ د ولسوال په بازار ېک سوال کوي‪ ،‬په خاورو او‬ ‫لور ي ز‬
‫وهل‪ ،‬ويل ې‬
‫ې‬ ‫چيغ‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫چ له خپل نصيبه ېي وګڼه‪ ،‬اوس دې نصيب په‬ ‫ې‬ ‫ويل‬ ‫ورته‬ ‫کوکوګل‬
‫ې‬ ‫خو‬ ‫…‬ ‫وي‬ ‫پروت‬ ‫سه‬ ‫سپو‬ ‫له‬ ‫ک‬‫ډېر ې‬
‫ان‬
‫هماغه کور ېک ليکل شوی دی‪ ،‬جنازه به دې ترې وچ‪ .‬دا خلک خپل ټول حماقت يا په نصيب ور اچوي يا‬
‫په شيطان‪.‬‬
‫غل شوه‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫پيشو ې‬
‫نومتي‪.‬‬
‫‪-‬دا مخامخ ېي درېيمه لور ده‪ .‬سايره ې ږ‬
‫ل ته وکتل‪:‬‬
‫يو دم ېي هي ۍ‬
‫‪-‬ته يو وار لمر ته شه‪.‬‬
‫واړول‪.‬‬
‫ې‬ ‫حت زاي ست ېک ور‬
‫ل ر‬
‫هي ۍ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬نه دې خورم‪.‬‬
‫ل لمر ته ودرېده‪.‬‬
‫هي ۍ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ک نه ده‬
‫ځلتي‪ ،‬خوار ۍ‬ ‫– وزرو دې اوه رنګه رڼا پيدا کړه‪ ،‬اوس نو د سايرې وېښتو ته وګوره! ستا د وزرغوندې ې ږ‬
‫(شت زيپ) ېي يوازې جوړجاړي ته ماتله ده‪ ،‬رحمدل يو‬‫خته‪ ،‬رحمدل ېي په پټه د سودا خته کړې‪ .‬بس! مالګه ر‬
‫ښخ هم اوالد نه لري‪ .‬ړ‬
‫ډاکت‬ ‫ې‬ ‫ويشت لکه ولور غواړي‪ ،‬کونډ تر اتلسو لکو ور پورته شوی دی‪ .‬کونډ له ې‬
‫اول‬
‫خت‪ ،‬کونډ څه تاوان کوي! که ېي اوالد‬‫چ مشکل په تا ېک دی‪ ،‬وچ ېي‪ ،‬خو کونډ ېي نه م زپ‪ .‬ر‬ ‫ورته ويل دي ې‬
‫چ مرداره ده‪،‬‬ ‫واي به ې‬ ‫ښکل پېغله خو به ېي سات ېتت وي‪ ،‬که وتښتېده‪ ،‬ې‬
‫ې‬ ‫داس‬
‫ې‬ ‫ورته پيدا کړ‪ ،‬وا وا‪ ،‬که نه‪ ،‬په‬
‫هل‪ ،‬ول ېي‪.‬‬
‫ل د مرګ پوښتنه نهشته‪ .‬بس! يوازې د مردارې ټګ ور پورې وتړه‪ .‬ټک‪ ،‬پر تندي ېي وله‪.‬‬ ‫د لته د نج ۍ‬
‫ل وويل‪:‬‬‫هي ۍ‬
‫ز‬
‫قانوي ودېدا جواز نه لري‪ ،‬وروسته ېي هم‬ ‫ل خپل واک لري‪ ،‬تر اتلس ز ۍ‬
‫کلپ خو ېي‬ ‫‪-‬خو په نوره دنيا ېک نج ۍ‬
‫خپل زړه‪ .‬واده کوي‪ ،‬نه ېي کوي‪ ،‬څه وخت ېي کوي‪ ،‬له چا سه ېي کوي! خپله خوښه ېي ده‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
 ‫ليدل ده‪ .‬رحمدل‬ ‫‪-‬دا ختې نو بيا رحمدل دوی ته کوپر ښکاري‪ .‬اوس پوه شوم ې‬
‫چ په رښتيا دې نيمه دنيا ې‬
‫ختونه نه قضا کوي‪ ،‬ډېر وخت راډيو اوري‪ ،‬زه هم کله کله ورته ناسته يم‪ .‬يوه ورځ ېي په ر ې‬
‫اډيوک هم ستا‬
‫چ د انګرېز بچيان د کوپر‬ ‫ز‬
‫خته وکړه‪ ،‬خو رحمدل نسوار تو کړل‪ ،‬د راډيو سي ېي واړوله‪ ،‬په غوسه ېي وويل ې‬
‫اښپ‪.‬‬
‫قانون ر ر‬
‫غل شوه‪ ،‬دريو نورو نجونو ته ېي وکتل‪:‬‬
‫پيشو ې‬
‫غټوک ښکاري‪ .‬نورې دوې وړې خويندې ېي په کور ېک‬
‫ې‬ ‫ل پرېمنخ‪،‬‬‫ل هم هاغه دي غا ۍ‬
‫‪-‬زرمينه‪ ،‬نوريه او ګال ۍ‬
‫اوښپ وه‪.‬‬
‫ې‬ ‫دي‪ .‬يوه بله ېي په وړکتوب ېک مړه شوه‪ ،‬د دوو مياشتو وه‪ ،‬کوکوګله په خوب ېک ورباندې ور‬
‫پش وې‪.‬‬‫ز‬
‫واښه وښورېدل‪ .‬پيشو ور وکتل‪ ،‬د خرې ډنګرې ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫خول دې بد بوی چ‪.‬‬
‫ې‬ ‫چ درباندې ګرمه يم‪ .‬لږ لرې ودرېږه‪ ،‬د‬
‫واي ې‬
‫‪-‬خرې‪ ،‬اعصاب ېم مه را خرابوه‪ ،‬بيا به ې‬
‫چرګه هم له خپلو بچوڼو سه راغله‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ول؟‬
‫ښايستوک ده‪ ،‬خو غاړه ېي سه ښکاري‪ ،‬ې‬
‫ې‬ ‫‪-‬د رحمدل دا دويمه ښځه‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫څپتې نښه‬ ‫نومتي‪ .‬دا د رحمدل د ې ړ‬
‫څپتې نښه ده‪ ،‬رحمدل درانه السونه لري‪ ،‬خدای که ېي د ې ړ‬ ‫‪-‬نيازۍ ې ږ‬
‫ر‬
‫مياشت هم ورکه س‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ول؟ نيازۍ څه کړي وو؟‬
‫‪ -‬ې‬
‫چرک ته وکتل‪:‬‬
‫‪-‬پيشو ې‬
‫چ ېيادبه ېي‪ ،‬د ماشومانو ختې نه دي‪.‬‬ ‫ز‬
‫واي ې‬
‫چرک‪ ،‬چوچوي دې لرې که‪ ،‬بيا راته و نه ې‬‫‪ -‬ې‬
‫چرګه له خپلو چرګوړو سه الړه‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫م ته د موږک برېت هم ښکارېده‪ .‬د‬ ‫پش ګرځېدم‪ ،‬شپه وه‪ ،‬خو سپوږ ۍ‬‫دباندې په خوړو ې‬ ‫مخګ‬
‫ې‬ ‫شپ‬‫‪-‬دوې ې‬
‫ک ېک ورته کېناستم‪ .‬يو ځای پرده چوله وه‪ .‬رحمدل له نيازۍ مچکه‬ ‫ز‬
‫رحمدل غوسهناک غږ راغ‪ ،‬په کړ ۍ‬
‫غوښته‪ ،‬ساده مچکه نه وه‪ ،‬له شونډو ېي خوله اخيسته‪ ،‬خو د نيازۍ زړه نه و‪ .‬رحمدل ته غوسه ورغله‪ ،‬له‬
‫مته حقوق نه دي‬ ‫څپته ورکړه‪ .‬ويل ېي ې‬
‫چ يا د ې ړ‬ ‫ناړو سه ېي شنه نسوار بادېدل‪ .‬بيا ېي د ې‬
‫ښخ غاړې ته کلکه ې ړ‬
‫در مالوم‪ ،‬يا کوم بل يار لرې‪.‬‬
‫خرې وويل‪:‬‬
‫سي خو خوله نه ترې غوښته‪.‬‬
‫‪-‬نيازۍ مالمته ده‪ ،‬ټکه خو نه لوېده‪ .‬پردي ړ‬
‫غوس ېي د برېتو تارونه نېغ ودرېدل‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬ ‫پيشو ور وکتل‪ ،‬له ډېرې‬
 ‫پپ کړه‪.‬‬
‫‪-‬خرې‪ ،‬ست ېک دې ې‬
‫حت زاي ورته کتل…‬
‫خرې په ر‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬زما خته ومنه‪.‬‬
‫پپ کړې‪.‬‬
‫خرې ست ېک ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫څته در ېتته که‪.‬‬
‫‪-‬همدا اوس دې په ذهن ېک د رحمدل ې‬
‫‪-‬را ېتته ېم کړه‪.‬‬
‫درغ‪.‬‬‫‪-‬رحمدل ز‬

‫خرې وويل‪:‬‬
‫‪-‬ر زاغ‪.‬‬
‫ډبل شونډې در نږدې کړې‪.‬‬
‫ست ېم او تورې ې‬
‫ډک ږ‬
‫غپ‪ ،‬له وېښتو ې‬
‫خپل ې‬
‫‪-‬مخ ته ېي ې‬
‫‪-‬دا ېي را نږدې‪ .‬نو څه!؟‬
‫ز‬
‫خول‬
‫ې‬ ‫ترچ الړې‬
‫ډک ې‬‫خپل لندې شونډې کېښودې‪ .‬د رحمدل له نسوارو ې‬‫‪-‬يو دم ېي ستا پر پلنو تورو شونډو‪ ،‬ې‬
‫درغل…‬
‫ې‬ ‫ته‬
‫کانګ کړې‪ ،‬مخ ېي واړاوه‪ .‬تر ډېره ېي زړه هسکېده‪.‬‬
‫خرې ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬بدمرغه ښځه‪ .‬له دې سه به څوک شپه ېتته ېک‪.‬‬
‫پيشو په خته ېک ور ولوېده‪:‬‬
‫ول نصيب!؟ نصيب به شپه ورسه ېتتوي‪ ،‬دا خلک هر څه په نصيب پورې تړي‪ ،‬رحمدل ېي په نصيب ېک‬ ‫‪ -‬ې‬
‫و‪ .‬نيازۍ به تر مرګه همدې مردارخور نصيب ته ناسته وي‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫پرېمنخ‪ .‬د‬
‫ې‬ ‫مخګ غاښونه پاک‬
‫ې‬ ‫مچګ اخل‪ ،‬خو دوی تر ويدېدا‬
‫ې‬ ‫مته له يو بله‬
‫‪-‬په نوره دنيا ېک هم ښځه او ې ړ‬
‫ز‬
‫مخګ تر اوبو وچ‪ ،‬ستي‬
‫ې‬ ‫دواړو په سو شونډو او سپينو غاښونو د چا مينه راچ‪ .‬ان ې‬
‫ځيپ ېي له ګډې ويدېدا‬
‫وه‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ز‬
‫تفداي بوی ورکوي‪ ،‬له‬ ‫‪-‬خو دلته رحمدل دوی دي‪ .‬له تخرګو به ي د خولو خوړسګ ې ر‬
‫ختې‪ .‬خوله به ېي د‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫ل به خوله غواړي‪ .‬توبه‪.‬‬
‫کلپ نج ۍ‬‫ز‬
‫اتلس ې‬
‫غل شوه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬
 ‫‪-‬ورته وګوره! د نيازۍ سې شونډې او ر ز‬
‫سپي غاښونه به دې د رحمدل پر تورو شونډو او چينجنو غاښونو‬
‫ولورېږي!؟ د رحمدل تر پنډو تورو شونډو خو د خرې شونډې ښايسته دي‪.‬‬
‫پيشو خرې ته وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫‪-‬خرې! تا ته به خوله درکم‪ ،‬خو رحمدل ته نه‪.‬‬
‫خرې ته غوسه ورغله‪.‬‬
‫‪-‬نه کرارېږې؟‬
‫چرګه له خپلو چرګوړو سه راغله‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫خالص شوې‪.‬‬
‫ې‬ ‫‪-‬پيشو! مردارې ختې دې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬که څوک واقعيت وواي‪ ،‬مردارې ېي بول‪.‬‬
‫د رحمدل ناره راغله‪:‬‬
‫‪-‬وه د غوا لورانو‪ ،‬ډوډۍ نه راوړئ‪ ،‬سه غرمه مو کړه‪.‬‬
‫ل تر خرې پټه شوه‪.‬‬ ‫ز‬ ‫ټولو ور وکتل‪ ،‬رحمدل د تاکونو په منځ ېک را روان و‪.‬‬
‫نجوي ودرېدې‪ ،‬هي ۍ‬
‫ې‬
‫رحمدل ر زاغ‪ ،‬يو دم ېي چيغه کړه‪.‬‬
‫نيول دي‪ ،‬انسان مو نه دی ليدل‪ .‬يوه ګوله زار (زهر) راوړئ که نه؟‬
‫ې‬ ‫‪-‬څه د سپ ست ېک مو راته‬
‫پيشو په ملنډو وويل‪:‬‬
‫‪-‬اه! انسان!؟ په هر چا پورې د انسان نوم پورې وي‪.‬‬
‫نيازۍ ر ز‬
‫سپي السونه لښپ ته ور ټيټ کړل‪ ،‬د روانو رڼو اوبو س د پوډرو ځګ واخيست‪ .‬ښځه د وړې دروازې‬
‫خوا ته ورغله‪.‬‬
‫ل تر ځان غټ چلمخ را اخيسپ و‪ .‬تر‬
‫رحمدل د ونو سيوري ته پر ليمخ کېناست‪ .‬کړپا راغله‪ ،‬يوې وړې نج ۍ‬
‫ل له دستخان سه را روانه وه‪.‬‬
‫شا ېي بله نج ۍ‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬رحمدل همدلته ډوډۍ خوري؟‬
‫پيشو ځواب ورکړ‪:‬‬
‫غرم ډوډۍ په باغ ېک وي‪.‬‬ ‫ز‬
‫‪-‬هو‪ ،‬پخواي عادت ېي دی‪ ،‬د هوا له ګرمېدو سه ېي د ې‬
‫رحمدل چيغه کړه!‬
‫‪-‬څه ته ګورې!؟‬
‫توي شوې‪.‬‬ ‫وړې نجل له لښپ ز‬
‫بدي ډکه کړه‪ .‬چلمخ ېي ورته کېښود‪ ،‬د رحمدل له السونو خړې اوبه ې‬
‫ۍ‬ ‫ۍ‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ل ته وګوره!‬
‫‪-‬رحمدل خو په لښپ ېک هم خپل السونه پرېمنځالی شوای‪ .‬دوه ګامه لرې نه دی‪ ،‬دې وړې نج ۍ‬
‫له کوره ېي تر ځان غټ چلمخ راووړ‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬دا نو بيا رحمدل ته خوند نه ورکوي‪ ،‬دا خلک په چلمخ ک خپل عزت ز‬
‫ويپ‪.‬‬ ‫ې‬
‫نيازۍ له دوو کاسو سه راغله‪ ،‬ټوډه ېي ووهله‪ ،‬خو ځان ېي قابو کړ‪.‬‬
‫رحمدل ور ناره کړه‪:‬‬
‫س کتالی؟‬ ‫ر‬ ‫ول دومره هواي ېي‪ ،‬څه خته ده! کوم يار دې در په زړه شو!‬
‫ځمګ ته نه ې‬
‫ې‬ ‫‪ -‬ې‬
‫کاس ېي پرې کېښودې‪.‬‬
‫ښخ دستخوان هوار کړ‪ ،‬غت ېک ې‬
‫ې‬
‫پيشو پر خپلو شونډو ژبه ېتته کړه‪.‬‬
‫‪-‬اخ! د پسه س‪.‬‬
‫نيول وه‪.‬‬
‫ل ور وکتل‪ ،‬په يوه کاسه ېک له لندې ډوډۍ مړ تاو پورته کېده‪ ،‬بله د پسه سالمت پوخ س ې‬
‫هي ۍ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫اوتل وې‪.‬‬
‫ست ېم ر ې‬
‫کاس تورې ږ‬ ‫‪-‬خرې! شکر وباسه ې‬
‫چ حالله نه ېي‪ ،‬که نه اوس به دې له ې‬
‫خرې يوازې ور وکتل‪.‬‬
‫د رحمدل دواړه زامن راغلل‪.‬‬
‫ځمګ ور ور واخيسته‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬ ‫ل له‬ ‫ز‬ ‫ر‬
‫ې‬ ‫مش ېي دستخوان ته ورغ‪ ،‬باتور هي ۍ‬
‫‪-‬والوځه‪.‬‬
‫ل ېي پورته واچوله‪ ،‬پر ځمکه ولګېده‪ ،‬کغ ېي کړل‪.‬‬
‫هي ۍ‬
‫باتور دستخوان ته ز‬
‫ورغ‪.‬‬
‫ډک وې‪.‬‬
‫ل د پيشو تر څنګ عاجزه ودرېده‪ ،‬ست ېک ېي ې‬
‫هي ۍ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ساتتي ده‪.‬‬
‫‪-‬خوا مه بدوه‪ ،‬د دې خلکو همدا ې‬
‫د رحمدل غږ ر زاغ‪:‬‬
‫هت شول‪.‬‬
‫‪-‬باتوره بچکه! الس درنه ې‬
‫هلک چلمخ ته کېناست‪.‬‬
‫رحمدل ناره کړه!‬
‫نيول دي‪ ،‬ړنده ېي‪ ،‬هلک ته د الس اوبه ور واچوه‪.‬‬‫ې‬ ‫‪-‬مړې ست ېک دې راته‬
‫بدي ېي ور پورته کړه‪.‬‬ ‫نيازۍ په منډه راغله‪ ،‬ز‬
‫ۍ‬
 ‫د رحمدل له الړو سه لنده ډوډۍ باد شوه‪:‬‬
‫سپ ست ېک دې دي‪ ،‬ښوروا ټګ مالګه نه لري‪.‬‬
‫ۍ‬ ‫‪-‬النت ( لعنت) دې پر تا وي‪ ،‬ډېرې‬
‫اخيسپ وه‪.‬‬
‫ې‬ ‫نيازۍ لړزې‬
‫رحمدل کاسه پورې وهله‪ ،‬غوښه ېي ور نږدې کړه‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬مخ دې ي تور رس‪ ،‬ز‬
‫غوس ته ېي چل جوړاوه‪.‬‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫بهېدل‪.‬‬ ‫اوښګ‬ ‫ډک سې شونډې سه سيښ وې‪ ،‬خو له ستګو ېي مړې‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ښخ ې‬
‫ښخ ته وکتل‪ ،‬د ې‬
‫ې‬ ‫ځواي‬
‫ې‬ ‫پيشو‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬بال دې پرې وګرځه‪.‬‬
‫ل غږ ر زاغ‪:‬‬
‫د هي ۍ‬
‫سي وخوري‪ ،‬ښځو ځان ته بل دېګ باندې کړی؟‬
‫‪-‬په کاسه ېک سالمت س پروت دی‪ ،‬دا خو به ړ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫رستي‪.‬‬ ‫ښخ به په پاي شوې ښوروا ک يوه ز‬‫‪-‬نه‪ ،‬ز‬
‫بدي اوبه ور اضافه کړي‪ ،‬دوی ته يوازې لنده ډوډۍ ور ې ږ‬
‫ۍ‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫ول؟‬
‫‪ -‬ې‬
‫پش ګرځه‪ .‬نيازۍ ته وګوره‪ ،‬سالمت رحمدل ېي په يوه اوښکه نه ارزي‪.‬‬
‫‪-‬مه ې‬
‫غل شوه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬که ېم واک درلودای‪ ،‬رحمدل ېم ېي پښو ته حالالوه‪ .‬اخ! نصيب‪ ،‬نصيب‪ ،‬نصيب‪ .‬د رحمدل ستګو ته‬
‫ښخ بڼورو غټو ستګو سم سيوري جوړ‬ ‫وګوره! د کربوړي غوندې ګردې ست ېک ېي يو تار باڼه نه لري‪ ،‬خو د ې‬
‫ل! غاړه ېي‬
‫ځته شه‪ ،‬لمر ېي پر س والړ دی‪ ،‬پر نيماي غومتو ېي د بڼو سيوري راغل دي‪ .‬هي ۍ‬‫کړي دي‪ ،‬ورته ر‬
‫ز‬ ‫ز‬
‫ستا تر غاړې اوږده ده‪ ،‬خو د رحمدل س په اوږو پورې نښپ‪ .‬د رحمدل ې‬
‫پش دې خدای نه در ويپ‪ ،‬پرون ېي‬
‫نيول وه‪ ،‬ګنډ ېل ېي‪.‬‬ ‫د پوندو چاودو ته ز‬
‫سي‬
‫ې‬
‫غل شوه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫پيشو ې‬
‫پش‬‫ز‬
‫ډک ې‬ ‫‪-‬که ښايسته ځوان وای‪ ،‬همدا اوس ېم د رحمدل س د لښپ په اوبو ېک مانډه‪ ،‬ده به له چاودو ې‬
‫چ په‬ ‫ختنو نوکانو به ېي ځمکه کيندله‪ ،‬خو ما به تر هغو نه پرېښوده ې‬ ‫وهل‪ ،‬السونه به ېي خوځول‪ ،‬په اوږدو ر‬
‫ې‬
‫غت ېک اخيسته‪ .‬د باغ تر دېوال ېم‬
‫ېږ‬ ‫په‬ ‫نيازۍ‬ ‫م‬‫ې‬ ‫بيا‬ ‫‪.‬‬ ‫اوتل‬‫ر‬ ‫وای‬ ‫نه‬ ‫ډومبک‬ ‫ي‬ ‫اخت‬
‫ې‬ ‫شونډو‬ ‫تورو‬ ‫له‬ ‫ي‬‫اوبو ې ې‬
‫ک‬
‫چ بنيادم نه وای‪.‬‬‫داس ځای ېم وړه ې‬ ‫اړوله‪ .‬غر‪ ،‬ځنګل‪ ،‬دښته‪ ،‬فرق ېي نه کاوه‪ ،‬خو ې‬
‫مچګ رانه‬
‫ې‬ ‫ما به د نيازۍ پر زنګانه س ايښوده‪ ،‬خالص‪ ،‬پاسته وېښته به ېي زما پر مخ پراته ول‪ ،‬دې به‬
‫کول‪ ،‬اخ‪ ،‬څه عاشقانه فضا!‬
‫اخيسپ‪ ،‬ما به نخرې ې‬
‫ې‬
‫غل شوه‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬
‫چ انسان نه يم‪ ،‬رحمدل به وای‪.‬‬
‫‪-‬توبه! ښه ده ې‬
 ‫ل وخندل‪.‬‬
‫چرک او هي ۍ‬
‫ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ول ځړېدل دی‪ .‬تر اوسه ېم يو ستا خندا ونه ليده يو د رحمدل‪.‬‬
‫‪-‬خرې! ستا وربوز ې‬
‫د رحمدل غږ ر زاغ‪:‬‬
‫‪-‬دا س مات که‪.‬‬
‫نيازۍ په لړزانده ګامونو ورغله‪ .‬د پسه س ېي ور واخيست‪ ،‬لښپ ته نږدې ېي ډبره ورته ونيوله‪ .‬ېبتته راغله‪ ،‬د‬
‫ګ ماغزه ولوېدل‪.‬‬ ‫پسه ککرۍ ي څنډ وهله‪ ،‬په کاسه ک ر ز‬
‫سپي چ ۍ‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫رحمدل په خوند وويل‪:‬‬
‫‪-‬باتوره بچکه! درواخله‪ ،‬ماغزه به دې قوي رس‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫باتور مکتب ته چ؟‬
‫‪-‬پيشو ور وکتل‪:‬‬
‫چ په مکتب ېک به څه زده ېک‪.‬‬
‫‪-‬نه‪ ،‬تر څلورمه ېي ووايه‪ ،‬پالر ېي منع کړ‪ ،‬ويل ېي ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫چ د درس د زده کېدا لپاره به قوی ماغزه ورته غواړي‪.‬‬
‫‪-‬ښه‪ ،‬ما فکر کاوه ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫جوړول‪ .‬د ولسوال په بازار ېک ېي له يوه‬ ‫ې‬ ‫‪-‬که د پسه ماغزو‪ ،‬ماغزه قوي کوالی‪ ،‬نو رحمدل به اوس طيارې‬
‫قصاب سه ويل کړي‪ ،‬په هفته ېک د ترک پسونو دوه‪-‬درې غټ سونه ورته را ې ږلتي‪.‬‬
‫سپتو شونډو ېي ژبه ېتته کړه‪.‬‬
‫ګول ته ېي وکتل‪ ،‬پر ې‬
‫غپ ې‬ ‫ل راغله‪ ،‬ودرېده‪ ،‬د باتور ې‬
‫وړه نج ۍ‬
‫رحمدل وويل‪:‬‬
‫نيول دي‪ .‬په مخ ېم ميينه ېي‪.‬‬ ‫سپيپ ست ېک دې راته‬‫ز‬ ‫تګ‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫‪ -‬ې‬
‫يو دم ېي چيغه کړه‪:‬‬
‫‪-‬ورکه شه!‬
‫مپ ترې تاو کړې‪ ،‬پر خپل ټت‬ ‫ز‬ ‫ل منده واخيسته‪ ،‬سايرې ته ورغله‪ .‬خور ېي د صابون په اوبو ککړې‬
‫سپيپ ې‬
‫ې‬ ‫نج ۍ‬
‫پورې ېي ولګوله‪ .‬له تندي ېي مچه واخيسته‪.‬‬
‫ډک وې‪.‬‬
‫ل ست ېک له اوښکو ې‬
‫د وړې نج ۍ‬
‫سايرې وويل‪:‬‬
‫‪-‬اه خوږې! بس‪ ،‬يو څو جوړه کال ال تر اوبو باسم‪ ،‬بيا به خوندوره لنده ډوډۍ خورو‪ ،‬سمه ده!؟‬
‫هماغش نا امېده والړه وه‪.‬‬
‫ې‬ ‫ل‬
‫نج ۍ‬
 ‫سايرې وويل‪:‬‬
‫‪-‬ها‪ ،‬دا ټيکری په اوبو ېک ووهه‪.‬‬
‫رحمدل ناره کړه‪.‬‬
‫ز‬
‫پش لري؟ پخپله به چ!؟‬ ‫ـست ېک نه لرئ‪ .‬دا ې‬
‫کاس ې‬
‫کاس او دستخوان ېي ټول کړل‪ ،‬د نارينهوو السونه ېي ور پرېمنځل‪.‬‬
‫نيازۍ په منډه ورغله‪ ،‬ې‬
‫د رحمدل دواړه زامن تش الس کور ته الړل‪.‬‬
‫پش ور غږ کړل‪:‬‬ ‫ز‬
‫کاس او دستخوان ور واخيستل‪ ،‬روانه شوه‪ .‬رحمدل ې‬‫ښخ ې‬ ‫ې‬ ‫ځواي‬
‫ې‬
‫‪-‬چای او ټوپک درسه راوړه‪.‬‬
‫ل يو دم ړنګه شوه‪.‬‬
‫هي ۍ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ورچ يو ځل خپل چرهي ټوپک پاکوي‪.‬‬
‫کته‪ ،‬تا ته ېي نه دی راغوښپ‪ .‬رحمدل د ې‬
‫‪-‬مه وارخطا ې ږ‬
‫رحمدل اوږد ټېغ را وايست‪ .‬په زوره ېي وويل‪:‬‬
‫‪-‬هزار بار شکر‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ز‬
‫ستوي ډکه کړه‪ ،‬ډېر خوراک دې په نس ېک جوش‬ ‫‪-‬بالي شکر‪ ،‬د وړو نجونو حق دې وخوړ‪ ،‬ګېډه دې تر‬
‫خول دې را ووت‪ .‬شکرونه دې‬
‫ې‬ ‫وکړ‪ ،‬غوټه باد پيدا شو‪ ،‬باد په ډک نس ېک د وتلو اصل الره ونه مونده‪ ،‬تر‬
‫وايستل‪.‬‬
‫رحمدل والړ شو‪ ،‬ستم ېي خوت‪ .‬نږدې ېي ګنډه خالصه کړه‪ ،‬کېناست‪ .‬شېبه وروسته ېبتته پورته شو‪ .‬په رڼه‬
‫ميدان ودرېد‪ ،‬الس ېي په پرتاګه ېک ننهايسپ و‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫متي‪ .‬وه ده کمعقل بچيه‪ ،‬مخ خو دې دېوال ته ور‬‫‪-‬څه کوي! رحمدل څه کوي!؟ له خپلو لوڼو هم نه رس ې ږ‬
‫واړاوه‪ ،‬يا تر ونه پټ شه‪ .‬په هوار ميدان الس په پرتاګه ېک خوځوي‪.‬‬
‫رحمدل لښپ ته ز‬
‫ورغ‪ ،‬پرتوګ ېي وښوياوه‪.‬‬
‫بته د خپلو چرګوړو ستګو ته خالص وزرونه ونيول‪.‬‬ ‫چرک په ې ړ‬
‫ې‬
‫ز‬
‫رحمدل اودس وکړ‪ ،‬ېبتته ليمخ ته ورغ‪ ،‬څادر ېي هوار کړ‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫شېبه ووته‪ ،‬هي ۍ‬
‫‪-‬دا خلک څوک دي؟‬
‫واړول‪.‬‬ ‫اي ست ېک ور‬‫ز‬
‫ې‬ ‫حت ې‬
‫پيشو ر‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
 ‫‪-‬دين ېي ښيم‪.‬‬
‫چ مسلمانان يو‪.‬‬
‫‪-‬دوی خو واي ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬ما څو ځايه په نورو ملکونو ېک د خلکو لمنځونه ليدل دي‪ .‬په کراره ېي کوي‪ ،‬ډېر وخت پرې باس‪ ،‬خو د‬
‫رحمدل رکوع او سجده سه ګډه ده‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫پش ګرځه‪ .‬ښه ده! لمونځ خو کوي‪ ،‬خو يو وخت له خدايه ټمبه ګرځېده‪ .‬ضد نيول و‪ ،‬ټګ لمونځ ېي نه‬
‫‪-‬مه ې‬
‫کاوه‪.‬‬
‫ول؟‬
‫‪ -‬ې‬
‫اي څه کوم‪ ،‬زامن راکه‪.‬‬‫ز‬
‫چ لور ې‬
‫‪-‬ويل ېي ې‬
‫غل شوه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬ ‫پيشو ې‬
‫لوي وزېږېدې‪ .‬رحمدل خپه‬ ‫ز‬ ‫ز‬
‫پش ې‬ ‫کوکوګل درې پرله ې‬
‫ې‬ ‫شمتي‪ ،‬له باتوره راباد د‬‫لوي په انسانانو ېک نه ې‬
‫‪-‬دا خلک ې‬
‫خت کوم لوی کار وکه‪ .‬رحمدل تر ټولو ډېر‬‫چد ر‬ ‫و‪ ،‬نه ېي لمونځ کاوه‪ ،‬نه خوراک‪ .‬بيا يوه بزرګ ورته وويل ې‬
‫ثواب د نجونو د مکتب په سوځېدو ېک ليد‪.‬‬
‫يوه شپه کړپا را ويښه کړم‪ ،‬رحمدل له خپل موټره ړپتول ايستل‪ .‬له ډک ز‬
‫ګيلپ سه دباندې ووت‪ .‬ې‬
‫پش ورغلم‪،‬‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫د مکتب پر اداره ېي تېل وشيندل‪ ،‬اورلګيت ېي ورته ونيو‪.‬‬
‫پاي صنفونه ېي رحمدل ته په ثواب ېک‬ ‫ز‬
‫د دې کوچپ مکتب درې صنفونه پخوا چا سوځول وو‪ ،‬اداره او دوه ې‬
‫ور ورسېدل‪.‬‬
‫ټوچ واخيسته‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬ ‫پيشو ز‬
‫غوښتپ هم په اورېدو ارزي‪.‬‬ ‫ز‬ ‫ل راځه! له خدايه د رحمدل‬ ‫‪-‬هي ۍ‬
‫ې‬
‫ل په لړزانده غږ وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫کته‪ ،‬د پام کار ېي دی‪ ،‬ښوروا…‬
‫چ رحمدل ته مه ور نږدې ې ږ‬
‫‪-‬خو تا ويل ې‬
‫پيشو په خته ېک ور ولوېده‪:‬‬
‫مخ ته خو ېي نه درېږو‪.‬‬ ‫ز‬
‫‪ -‬ې‬
‫رواي شوې‪ ،‬د رحمدل شا ته ودرېدې‪ .‬رحمدل السونه لپه کړل‪ ،‬د خواست په ژبه ېي وويل‪:‬‬ ‫ز‬
‫دواړه ې‬
‫ز‬ ‫ز‬ ‫ز‬ ‫ز‬
‫وبخش‪ .‬يا خدايه‪ ،‬ته خو ېم ې‬
‫ويپ‬ ‫ې‬ ‫وبخش‪ ،‬ټول بوسلمانان (مسلمانان)‬
‫ې‬ ‫وبخش زما مور او پالر‬
‫ې‬ ‫– خدايه! ما‬
‫ښخ‬
‫ې‬ ‫خت دی‪ ،‬له نوې‬‫لوي خداي څه چ! هيڅ! ر‬ ‫ورحمتې‪ ،‬ستا له ې‬
‫ېږ‬ ‫چ يو لمونځ نه قضا کوم‪ ،‬ته راباندې‬ ‫ې‬
‫خو يو څو زامن راکه‪.‬‬
‫ز‬
‫ژړغوي شو‪:‬‬ ‫يو دم‬
‫ختات کم‪.‬‬
‫– که ېم دا دعا قبوله ېک‪ ،‬قول دی‪ ،‬په نوم به دې ژېړ غوي ر‬
 ‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬اوس نو ښه شوه‪ ،‬خدای ته رسط ږدي‪.‬‬
‫رحمدل وسونګېد‪:‬‬
‫سي ورکړي‪ ،‬ما ته دوه‪ ،‬تربور دی‪ ،‬څو‬ ‫‪-‬که نور نه وي‪ ،‬له تربره سه خو ېم يو حال که‪ .‬انځرګل ته دې ږ‬
‫شت ړ‬
‫ز‬
‫سي درلودای‪ ،‬خدای که ېي په اساي تت رانه ور اچول‬ ‫مخګ ېي په غټ چينار دعوه را وکړه‪ ،‬که ېم ړ‬
‫ې‬ ‫ورچ‬
‫ې‬
‫ويپ‪ ،‬ټول جومات ته ېم نوی پرش ( فرش) واخيست‪ .‬خو انځرګل د سلو روپو ساعت نه‬ ‫وای‪ .‬ته خو م ز‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫ورته راوړي‪ ،‬د سلو روپو ساعت! خو بيا هم تر ما په انځر ګل مهربانه ېي‪.‬‬
‫يا خدايه‪ .‬يا نارينه اوالدونه راکه‪ ،‬يا ېم له انځرګل سه مساوي که‪ .‬په دوو‪ -‬دريو زامنو ېي کومه ټکه ور واچوه‪،‬‬
‫هش هم يو لمونځ نه کوي‪.‬‬ ‫ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬تربور چا ته واي؟‬
‫‪-‬تر ټولو نږدې خپل‪ .‬د تره زوی‪.‬‬
‫ول ېي دومره بد غواړي؟‬
‫‪-‬نو ې‬
‫‪-‬د دې خلکو تر ټولو نږدې خپل‪ ،‬نږدې دښمن دی‪.‬‬
‫رحمدل غل شو‪ ،‬تر ډېره ېي س ځړېدل و‪ ،‬څه ېي نه ويل‪ ،‬بيا ېي يو دم اسمان ته وکتل‪:‬‬
‫چ خپل کور ته ېم در وغواړې‪ .‬تا ته څه سخته ده‪ ،‬يو ځل ېم د بيت هللا‬
‫‪-‬يا خدايه‪ .‬دا ېم غټ ارمان دی ې‬
‫يق ديدن په نصيب که‪.‬‬ ‫ر ز‬
‫س ې‬
‫چ ستا بندګانو ته الس ونيسم‪.‬‬
‫يا هللا! په دنيا ېک ېم برکت واچوه ې‬
‫پيشو له ځان سه وډونګېده‪:‬‬
‫واخيسپ‪.‬‬
‫ې‬ ‫روي‬
‫ۍ‬ ‫س کال ېي تنها د بادامو له باغه درويشت لکه‬
‫‪-‬رحمدل يو سلو شل جريبه ځمکه لري‪ ،‬يوازې ږ‬
‫کتي‪ ،‬غټه رمه لري‪ ،‬خو‬‫د ولسوال په بازار ېک د رخت په غټ دوکان ېک رسيک دی‪ ،‬د پسونو ېي حساب نه ې ږ‬
‫نيول‪ ،‬د سلو حجونو وسه لري‪ ،‬خو بس! خدای ته ماتله دی‪ ،‬تر الس‬ ‫ې‬ ‫پخپله هيڅ هم نه کوي‪ ،‬چا ېي مخه‬
‫به ېي نيش‪ ،‬په کعبه ېک به ېي کوزوي‪.‬‬
‫چ رحمدل دې په دومره دنيا ېک کوم غريب ته يو لسګون نيول وي‪.‬‬ ‫کتي ې‬‫زکات خو پرېږده‪ ،‬نه ېم په زړه ې ږ‬
‫اخت ېک ېي وژړل‪ ،‬له خدايه ېي هدايت غوښت‪.‬‬
‫رحمدل اوږده دعا وکړه‪ ،‬په ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬راځه!‬
‫ورغل‪.‬‬ ‫وي ته‬‫ز‬
‫ې‬ ‫ل‪ ،‬ېبتته ې‬
‫‪-‬دا او هي ۍ‬
‫پيشو سوړ اسويل وايست‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
 ‫ايش‪ .‬ټول د خدای له هدايته ډک دی‪ ،‬د ژوند يوه‬‫تفست سه ز‬
‫ر‬ ‫‪-‬په کور ېک ېي دېرش سپارې قران رسيف له‬
‫مشې لور د مرګ‬ ‫خوا هم نه ده ترې پاي‪ ،‬خو رحمدل ال هدايت غواړي‪ .‬ده دا قران رسيف درې کاله مخګ د ر‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫پيش کېښودې‪ ،‬په خلکو ېي را وګرځاوه‪.‬‬ ‫بنډل‬ ‫يو‬ ‫ي‬ ‫ک‬ ‫يف‬ ‫س‬‫په ورځ را اخيسپ و‪ ،‬په زړه م دي‪ ،‬په قران ر‬
‫ې‬ ‫ې ې‬ ‫ې‬
‫وبخښل‪”.‬‬
‫ې‬ ‫قبول ېم دي‪ ،‬خو ما ېبتته در‬
‫ې‬ ‫قبول دې دي!؟ هو‬
‫“ ې‬
‫واغوسپ‪ ،‬د وره پر س ېي کېښود‪ ،‬په درې کاله ېک ېي چا‬
‫ې‬ ‫بس‪ ،‬همدومره! په هماغه ورځ ېي ېبتته اوه ې‬
‫جام ور‬
‫ر‬
‫پاڼه هم وانه ړوله‪ .‬اوس يوه ګوته پوي ورباندې پروت دی‪ ،‬خو رحمدل په بسته قران سيف نه دی قانع‪،‬‬
‫نور هدايت هم غواړي‪.‬‬
‫غل شوه‪ .‬نيازۍ ته ېي وکتل‪ ،‬ټوپک ېي غاړې ته اچول و‪ ،‬له ترموز او پتنوس سه را راونه وه‪.‬‬
‫پيشو ې‬
‫سي تر مخ کېښودل‪ .‬پياله ېي ډکه کړه‪ ،‬ېبتته جامو ته ور وګرځېده‪.‬‬
‫ښځه راغله‪ ،‬ټوپک او ترموز ېي د ړ‬
‫رحمدل په غوسه وويل‪:‬‬

‫‪-‬څه خته ده؟ ډېره هواي ېي! کارتوس خو ېم نه و راغوښپ‪ ،‬ې‬

‫ول دې راوړل؟‬
‫ښخ ور و نه کتل‪ .‬رحمدل له ځان سه وډونګېد‪.‬‬
‫ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬څه ېي وويل؟‬
‫پيشو ځواب ورکړ‪.‬‬
‫ذهپ غريب له کنځلو پرته‬‫‪-‬پوه نهشوم‪ ،‬غږ ي ډېر ټيټ و‪ ،‬خو ته وا کومه د ناز خته به ي ورته کړې وي! دا ز‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫څه لري؟‬
‫ر ز‬
‫ماشي په تېلو غوړه کړه‪ .‬ټوپک ته ېي ونيوله‪ .‬په ځړېدل س ېي ناره کړه‪:‬‬ ‫رحمدل سپينه ټوټه د خياط د‬
‫‪-‬سايرې!‬
‫ل منډه ور واخيسته‪.‬‬
‫نج ۍ‬
‫شتين اغا!‬
‫واي ر‬
‫‪-‬څه ې‬
‫‪-‬زوی! کارتوس نم اخل‪ ،‬پورته ېي را وځړوه‪.‬‬
‫ز‬
‫غپ ست ز ېک ېي وځلېدې‪ ،‬ډک کاش ېي ور واخيست‪ .‬د ې‬
‫وي په يوه ټيټه څانګه پورې ېي را‬ ‫ل رنګ وغوړېد‪ ،‬ې‬ ‫د نج ۍ‬
‫ښخ غوږ ته ېي خوله ور ټيته کړه‪.‬‬
‫ې‬ ‫ځواي‬
‫ې‬ ‫وځړاوه‪ .‬نيازۍ ته ورغله‪ .‬د‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬څه واي؟‬
‫شتين اغا زوی ورته وويل‪.‬‬
‫چ ر‬
‫ډک دي‪ ،‬واي ې‬
‫‪-‬خوشاله ده‪ ،‬باور ېي نه راچ‪ ،‬ست ېک ېي له اوښکو ې‬
‫غل شوه‪ ،‬سوړ اسوېل ېي وايست‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫پيشو ې‬
‫ل د باتور ګمان کړی‬
‫‪-‬رحمدل او دومره انسانيت؟ س ېي ټيت و‪ ،‬يا به ېي خوله خطا شوې وي‪ ،‬يا به ېي په نج ۍ‬
‫کاشګ ېي پر لوڼو د ټوپک درېيمه حصه مينه هم راتالی‪.‬‬
‫ې‬ ‫وي‪ .‬ته ورته وګوره‪ ،‬ټوپک څومره نازوي‪،‬‬
 ‫پيشو يو دم خرې ته وکتل‪ ،‬خره د رحمدل خوا ته ور روانه وه‪.‬‬
‫پيشو ور غږ کړل‪:‬‬
‫‪ -‬ز‬
‫لېوي ېي!؟‬
‫ۍ‬
‫خرې شا ته مخ ور واړاوه‪ ،‬په خوند ېي وويل‪:‬‬
‫ويپ!؟ د ليمخ پر ژۍ پرته ده‪.‬‬‫ز‬
‫‪-‬د پاسپ لويه ټوټه نه ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬خاورې وخورې‪ ،‬را وګرځه!‬
‫پيال سه ولګېده‪ ،‬رحمدل‪ ،‬ټوپ‬
‫ډک ې‬ ‫خره ورغله‪ ،‬ډوډۍ ېي پر شونډک ور پورته کړه‪ .‬يو ناڅاپه ېي پښه له ې‬
‫کړل‪ ،‬پر خپل النده ورانه ېي غتګ السونه کېښودل‪ .‬خرې ته ېي وکتل‪ ،‬ګيالس ېي ور واخيست‪ .‬ټک‪ ،‬د خرې‬
‫له تندي ماي ز‬
‫ښيش را ولوېدې‪.‬‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫غل وه‪ ،‬بيا ېي يو دم رحمدل ته شا ور وګرځوله‪ .‬پيشو چيغه کړه‪.‬‬
‫خره يو ګام لرې ودرېده‪ ،‬يوه شېبه ې‬
‫‪-‬مه! کمعقل مه کوه!‬
‫پش ېي پورته کړې‪ ،‬رحمدل د وچ ځوځ غوندې‬ ‫ز‬ ‫ز ۍ‬ ‫خرې پر خپلو مخکېنيو پښو زور راووست‪.‬‬
‫شاتپ غت ېک ې‬
‫ورغړېد‪ ،‬چړپ‪ ،‬په ډک لښپ ېک ولوېد‪.‬‬
‫بتته را پورته شو‪ ،‬زانګ وانګ ز‬
‫ورغ‪ ،‬کاش ته ېي الس ور وغځاوه‪ ،‬ټوپک ېي پر مال مات کړ‪ ،‬خزانه ېي له‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫سپته لوخړه‪.‬‬
‫کارتوسه ډکه کړه‪ ،‬خرې ته ېي ونيو‪ ،‬سه لمبه‪ ،‬لوی درب‪ ،‬ې‬
‫مخګ منډه واخيسته‪.‬‬ ‫چرک تر چرګوړو‬ ‫ل ولوېده‪،‬‬ ‫ز‬
‫چيغ کړې‪ ،‬هي ۍ‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫نجونو ې‬
‫اوتل‬
‫مخګ راغله‪ ،‬ولړزېده‪ ،‬پر يوه خوا کږه شوه‪ ،‬ر ې‬
‫ې‬ ‫پيشو خرې ته وکتل‪ ،‬خره دوه ګامه شا ته شوه‪ ،‬ېبتته‬
‫وي سه ولګېده‪ ،‬درب‪ ،‬ولوېده‪.‬‬ ‫ګېډه ي له ز‬
‫ې‬
‫رحمدل چيغه کړه‪:‬‬
‫وه‪ ،‬هه! رحمدل!‬
‫پپ شوې‪ .‬ما ې‬
‫‪-‬ستا د مور… دومره دې ست ېک ې‬
‫خول ېي الړې باد شوې‪:‬‬
‫ې‬ ‫يو دم ېي نجونو ته وکتل‪ ،‬له‬
‫‪-‬ها د سپ لوڼو‪ .‬څه کوک وه! مور خو مو نه ده مړه‪.‬‬
‫پش منډې کړې‪.‬‬ ‫ز‬
‫ټوپک ته ېي کارتوس ور واچاوه‪ .‬نجونو په تاکونو ېک ې‬
‫لوچ ې‬
‫ويپ وه‪ .‬لښپ ته ز‬
‫ورغ‪.‬‬ ‫ز‬
‫رحمدل په خپله پزه الس ېتت کړ‪ ،‬ې‬
‫پيشو د خرې خوا ته لړزانده ګامونه ور واخيستل‪ ،‬ور نږدې شوه‪ .‬د خرې په غاړه ېک لوی پرار(ټپ) جوړ و‪،‬‬
‫غاړې ته ېي پر نږدې شنو وښو د وينو نرۍ داره لګېدله‪.‬‬
‫خالص کړې‪ ،‬په غريو ېک ېي وويل‪:‬‬
‫ې‬ ‫ست ېم وپړسېدې‪ ،‬ست ېک ېي‬ ‫پيشو ورته کېناسته‪ .‬د خرې تورې‪ ،‬ې‬
‫غپ ږ‬
‫لښپ ېي راکړې وې‪ ،‬نور ېم نهشوای ورته سييالی‪.‬‬
‫‪-‬ډېرې ې‬
 ‫ګوي س پورته کړ‪ .‬ېبتته ېي وربوز پر وښو کېښود‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ډک وې‪ .‬خرې په زحمت دوې ې‬ ‫د پيشو ست ېک ې‬
‫توي کړې‪.‬‬ ‫ز‬
‫ويپ ې‬ ‫‪-‬په ده بخ خو ېم هم سې ې‬
‫ويپ را وبــهېدې‪ ،‬شونډې ېي وېړې شوې‪ ،‬په سخته ېي وويل‪:‬‬ ‫ز‬
‫خول ېي ې‬ ‫ې‬ ‫يو دم ېي خر وهل‪ ،‬له‬
‫ويپ ېم‪ ،‬و ېم خندل‪.‬‬ ‫ز‬
‫چ نه خاندې‪ ،‬ې‬ ‫‪-‬پيشو! تا ويل ې‬
‫پاي شوې‪.‬‬
‫ستمو ته نږدې واښه وښورول‪ ،‬ست ېک ېي نيمکښه ې‬ ‫وروسپ ساه ېي ارته ږ‬
‫ۍ‬
‫کوک کړې‪ ،‬په ژړا ېک ېي وويل‪:‬‬‫پيشو يودم ې‬
‫خت دی‪ ،‬مه مره‪ .‬مه مره…‬
‫‪-‬خرې‪ ،‬مه مره‪ ،‬ر‬
‫پيشو ژړل‪:‬‬
‫‪…-‬اه زما خوږې خرې! مه مره…‬
‫تر ډېره د خرې س ته ناسته وه‪.‬‬
‫ستې شوه‪ .‬رحمدل ته ېي وکتل‪ ،‬ېيغمه ناست و‪ ،‬پر ټوپک ېي غوړه ټوټه ېتتوله‪.‬‬
‫له ژړا ړ‬
‫باغ ېي تر نظر ېتت کړ‪ ،‬هيڅوک نه ول‪.‬‬
‫بل‪ ،‬زورونه ېي ووهل‪ ،‬نه‬
‫شېبه وروسته د رحمدل دواړه زامن خرې ته ودرېدل‪ ،‬يوه تر يوه پښه ونيوله‪ ،‬بل تر ې‬
‫کېده‪.‬‬
‫رحمدل ز‬
‫ورغ‪ .‬خره ېي د باغ تر بل سه ورسه کش کړه‪.‬‬
‫پش الړل‪.‬‬
‫غتت او باتور په بېلچو ې‬ ‫ر‬
‫غرم خوب ېي کاوه‪.‬‬
‫پپ کړې‪ ،‬د ې‬ ‫رحمدل پر ليمخ پرېووت‪ .‬ست ېک ېي ې‬
‫ماي وې‪ .‬ښه‬
‫اوښګ پرې ې‬
‫ې‬ ‫ساعت وروسته خره تر خاورو الندې وه‪ .‬خاورو ته يوازې پيشو ناسته وه‪ ،‬مړې‬
‫شېبه ووته‪ ،‬بيا ېي سوړ اسوېل وايست‪:‬‬
‫چ له عقله پرته زور‪ ،‬تباه ده‪.‬‬ ‫‪-‬اه زما ساده ملګرې‪ ،‬څه خته وم‪ .‬ک ې‬
‫اشګ ېم دا هم درته ويل وای ې‬
‫(‪)۳‬‬
‫ل د چرک پر مال س ز‬
‫ايش و‪ ،‬ټول غل ول‪.‬‬ ‫ستل خړو خاورو ته کتل… پيشو پر پروړه پرته وه‪ .‬هي ۍ‬
‫ې‬
‫ې‬
‫پيشو وسونګېده‪:‬‬
‫‪-‬ټول زما له السه‪ .‬د ځينو کسانو ماغزه زړورتيا ته نه وي جوړ‪.‬‬
‫يو دم ېي وژړل‪.‬‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫– بس دی نور! ځان مه مالمتوه! خره پخپله خره وه‪ ،‬څوک به رحمدل ووه!؟‬
‫ستل غږ ر زاغ‪:‬‬
‫د ې‬
 ‫‪-‬پيشو! ټوله ورځ دې په ژړا ېتته کړه‪.‬‬
‫ک ېتت شو‪.‬‬ ‫ز‬ ‫ز‬
‫کوچپ موږک راغ‪ ،‬د پيشو پر ل ۍ‬ ‫له پورته پروړه را وښويېده‪،‬‬
‫پيشو ور وکتل‪ ،‬ېبتته ېي س ولګاوه‪.‬‬
‫مخګ ر زاغ‪ ،‬د پيشو له برېت سه ولګېد‪ .‬پيشو مخ ترې واړاوه‪ .‬موږک منډه کړه‪.‬‬
‫ې‬ ‫موږک‬
‫اووي‪:‬‬
‫چرک د ړټت له پستو بڼکو نارې ر ې‬
‫يو دم د ې‬
‫‪-‬مه ېم وله! مه ېم وله‪ ،‬مه ېم…‬
‫وهل…‬ ‫چرګه ودرېده‪ ،‬يوه چرګوړي ي په خوب ک ز‬
‫چيغ‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫چرک خپل چرګوړی وخوځاوه‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬ځار! پورته شه‪.‬‬
‫ري کړې‪ ،‬يو دم ېي د مور د ړټت په پستو بڼکو ېک س ننهايست‪ .‬ژړا ېي زور ونيو…‬‫ز‬
‫چرګوړې ست ېک ې‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬مه ژاړه‪ ،‬خوب دې ليد‪.‬‬
‫چرګوړي په ژړا ېک وويل‪:‬‬
‫وهل‪ ،‬ويشتلم ېي‪.‬‬
‫ې‬ ‫پش‬
‫پش را اخيسپ و‪ ،‬منډې ېي را ې‬
‫‪-‬رحمدل ټوپک را ې‬
‫چرک سوړ اسوېل وايست‪:‬‬
‫ې‬
‫ز‬
‫چوچوي دې ال په‬ ‫ست ېم دې وخورې‪ ،‬خپلو اوالدونو خو ښه ورځ درنه ونه ليده‪ ،‬ان زما‬
‫غپ ږ‬
‫رحمدله‪ ،‬دا ې‬ ‫‪-‬‬
‫ز‬
‫رواي تکليف اخته کړل‪.‬‬
‫اذان ر زاغ‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬رحمدل به اوس په جومات ېک په اول کتار ېک والړ وي‪.‬‬
‫دريخ رڼا ورو ورو کمزورې کېدله‪ .‬يوه شغال ناره کړه‪.‬‬ ‫وخت ووت‪ ،‬د ز‬
‫کاداي د‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬دی څه واي؟‬
‫ځواب ېي وانه وريد‪.‬‬
‫د بل شغال نږدې ناره راغله‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫پوهتې؟‬
‫ستليه‪ ،‬ته ېي په ژبه ې ږ‬
‫‪ -‬ې‬
‫ستل غږ را ووت‪:‬‬
‫له تياره کونجه د ر‬
 ‫ل‪ ،‬خرې ته خوابدی يم‪ ،‬مه ېم په عذابوه‪.‬‬
‫خت دی هي ۍ‬
‫‪ -‬ر‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫اول شغال ناره کړه‪:‬‬
‫“را ووچ‪ ،‬خطر نهشته‪ ،‬انسانان ويده شول‪”.‬‬
‫دويم شغال ور غږ کړل‪:‬‬
‫“خدای مو دې له دې مردارخورو وساي‪”.‬‬
‫سوړ اسوېل ېي وايست‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫چ حوصله درته وکړي‪.‬‬
‫‪-‬اخ خرې! نو دومره لويه اشتباه! ټول خو اوږدغوږي دوی نه دي ې‬
‫يو دم ېي ژړا او خندا سه ګډه شوه‪:‬‬
‫چرک‪ ،‬خره به ېم ډېره په عذابوله‪ ،‬په زړه دې دي‪ ،‬يوه ورځ ېم له بامه په نس ېک پرې را ټوپ کړل‪ .‬دې‬
‫‪ -‬ې‬
‫يوازې راته وکتل‪.‬‬
‫غل شوه‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬ ‫ې‬
‫اي‪ ،‬تر رحمدل خو زر وارې حوصلهناکه وې‪.‬‬ ‫ز‬
‫‪-‬اه ګر ې‬
‫ناره راغله‪:‬‬
‫‪-‬ي‪ ،‬ي‪ ،‬ي‪ ،‬ي‪ ،‬ي…‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫چرک‪ ،‬سايره ده‪ ،‬اوس به ېي بيا لنده ډوډۍ درته راوړې وي‪.‬‬
‫‪ -‬ې‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫کتي‪.‬‬
‫‪-‬زړه ته ېم نه ې ږ‬
‫ل! ته ورشه‪ ،‬هيڅ دې هم نه دي خوړل‪.‬‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫چرک پر مال غاړه کېښوده‪.‬‬
‫لد ې‬
‫هي ۍ‬
‫چوپه چوپتيا وه‪ ،‬شغاالنو زېري کول‪ ،‬د خوشال زېري! رحمدل دوی ويده وو‪.‬‬
‫(‪)۴‬‬
‫ز‬
‫چ‬
‫چرک خپل چرګوړي ته زړه ورکاوه ې‬
‫ې‬ ‫ري کړې‪ .‬د ې‬
‫ستل خرهاری خوت‪،‬‬ ‫ل د چرګوړي په ژړا ست ېک ې‬
‫هي ۍ‬
‫خوب او ويښه فرق سه لري‪ .‬پيشو نه وه‪.‬‬
‫چاودل وې‪ ،‬خو ال هم ستوري ځلېدل‪ .‬هي ۍ‬
‫ل شا و خوا وکتل‪ ،‬سپ په‬ ‫ې‬ ‫ل د دېوال له سوري ووته‪ .‬سپېدې‬
‫هي ۍ‬
‫ز‬
‫چوتره ېک په خپلو مخکېنيو غځېدلو پښو خپل غټ س ايش و‪ .‬هي ۍ‬
‫ل تر چوترې الندې ورته ودرېده‪ ،‬غړۍ ېي‬
‫اوږده کړه‪ .‬د سپ ستک پپ وې‪ .‬له ز‬
‫سيپ ېي غژهاری را ووت‪.‬‬
‫ې‬ ‫ې ې‬
 ‫اداي خوا ته ورغله‪ .‬پورته ي وکتل‪ ،‬پيشو د ز‬
‫کاداي پر بام ناسته وه‪ .‬تر نېغو غوږونو پورته ېي‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ل ېبتته د ک ې‬
‫هي ۍ‬
‫م ښکارېدله‪.‬‬
‫سپوږ ۍ‬
‫ل ورغږ کړل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬در ختالی شم؟‬
‫پيشو له پورته ور وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ز‬
‫ويپ!؟‬ ‫ز‬
‫کاداي ته ننوځه‪ ،‬اوږدغوږی نه ې‬ ‫‪ -‬ې‬
‫‪-‬ويده دی‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ز‬
‫زيپ ته نه دي جوړې‪.‬‬ ‫ز‬
‫پش دي ې‬
‫‪-‬بام ته د لرک زينه والړه ده‪ ،‬خو زحمت مه باسه‪ ،‬ې‬
‫ل همالته ودرېده‪ ،‬غوږ ېي ونيو‪ ،‬د سيند د اوبو غږ راته‪.‬‬
‫هي ۍ‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ز‬
‫ويپ؟‬
‫‪-‬پيشو‪ ،‬څه ې‬
‫ګپ درې را پرې دي‪ ،‬يوه دره ېي‬ ‫ز‬ ‫ز‬
‫څوک تر لمنو پورې روښانه ښکاري‪ ،‬له دې غره ې‬
‫ې‬ ‫سپيپ‬
‫ې‬ ‫‪-‬لرې د هسک غره‬
‫بهتي‪ ،‬د سيند اوبه له هماغو واورو سچينه اخل‪ .‬دواړو غاړو ته ېي‬‫همدا ده‪ ،‬د دې درې په منځ ېک سيند ې ږ‬
‫کتي‪ .‬سيند مړې اوبه لري‪،‬‬‫شنه فصلونه او ګڼ کل پراته دي‪ ،‬د ډېرو کورونو له دودکشونو خړ لوک پورته ې ږ‬
‫تتې غږ ورکوي‪ .‬تر ړنګ پله لږ ور ها خوا د غونډۍ په لمن ېک سوځېدل مکتب ښکاري‪.‬‬ ‫خو ځای ځای غپ ر ږ‬
‫غل شوه‪.‬‬
‫ې‬
‫ز‬
‫د توپک ډز راغ‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ويشتل وي!‬
‫ې‬ ‫ل‬
‫‪-‬رحمدل به بيا کومه هي ۍ‬
‫‪-‬نه‪ ،‬رحمدل له سپ پرته ښکار ته نه چ‪ ،‬خو دلته په سلګونو رحمدل دوی اوس‪ .‬هر يو په لوخو ېک ې‬
‫خپل‬
‫مورچ لري‪.‬‬
‫ې‬
‫ل مښوکه پورته ونيوله‪ ،‬نارې ېي کړې‪.‬‬ ‫يو دم د هيليو د وزرونو شڼها راغله‪ .‬خړې هي ۍ‬
‫سپ وغرېد‪ .‬هيل په يوه او بل انډي شوه‪ .‬ز‬
‫کاداي ته ننوته‪.‬‬
‫ې‬ ‫ۍ‬
‫(‪)۵‬‬
‫کوکوګل په خواست وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬وه هلکه‪ .‬ورشه‪ ،‬پالر ته دې ووايه‪.‬‬
‫د باتور غږ ر زاغ‪:‬‬
‫ز‬
‫ويپ‪ ،‬لينده جوړوم‪.‬‬
‫‪-‬بل چا ته ووايه‪ .‬نه ې‬
 ‫پيشو له پروړې ټوپ کړل‪ ،‬تر سوري ېي س وايست‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬څه خته ده؟‬
‫پوهتم‪ .‬باتور په چوتره ېک لينده تړي‪.‬‬
‫‪-‬نه ې ږ‬
‫ل پيشو ته ورغله‪.‬‬
‫هي ۍ‬
‫کوکوګل ناره کړه‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬سايرې! هله‪ ،‬پالر دې را وبوله!‬
‫څپلک په پښو کړې‪ .‬په منډه د باغ خوا ته روانه شوه‪.‬‬
‫ې‬ ‫ل پالسټيګ‬
‫نج ۍ‬
‫غوجل ته ورغله‪.‬‬
‫ې‬ ‫کوکوګله‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬بايد کيسه مالومه کړم‪.‬‬
‫برک غوا ته ېي وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫غوجل ته ننوته‪ .‬په اخوره ېک کېناسته‪ .‬ې‬
‫ې‬ ‫مخګ‬
‫ې‬ ‫کوکوګل‬
‫ې‬ ‫ټوپ ېي کړل‪ ،‬تر‬
‫وه؟‬
‫داس ېيواره زورونه ې‬
‫ې‬ ‫– خوشاي خو دې نه دي بند! څنګه‬
‫اوښګ‬
‫ې‬ ‫کوکوګله راغله‪ ،‬د غوا په ښکرو ېي سور تاويذ را وځړاوه‪ .‬پيشو ور وکتل‪ ،‬د ې‬
‫ښخ په ستګو ېک‬
‫رغړېدې‪.‬‬
‫غوجله تياره شوه‪ ،‬رحمدل په وره ېک ودرېد‪:‬‬
‫‪-‬څه خته ده؟‬
‫کوکوګل وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫لنګتي‪ ،‬خو ما ته ښه نه ښکاري‪.‬‬
‫‪-‬برګه غوا ې ږ‬
‫رحمدل له جېبه موبايل را وايست‪ ،‬غوږ ته ېي ونيو‪ ،‬شېبه وروسته ېي په وارخطاي وويل‪:‬‬
‫لنګتي‪ ،‬ښه نه ده‪.‬‬
‫‪-‬ها! انوره‪ ،‬غوا ې ږ‬
‫غل شو‪.‬‬
‫و ېي ويل‪:‬‬
‫ولتم‪.‬‬
‫‪-‬موټر در ې ږ‬
‫يوه شېبه ېي خوله پټه وه‪ ،‬بيا ېي وويل‪:‬‬
‫بته وکه‪.‬‬
‫‪-‬سمه ده‪ ،‬خو لږ ې ړ‬
‫چ ناروغ پسه مړ پروت دی‪.‬‬ ‫ز‬
‫غتت راغ‪ ،‬وارخطا و‪ .‬و ېي ويل ې‬ ‫ر‬
‫غځول وې‪.‬‬ ‫ز‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫د رحمدل رنګ والوت‪ .‬ورغ‪ .‬پسه د نورو پسونو په منځ ېک ې‬
‫پش‬
 ‫رحمدل ناره کړه‪.‬‬
‫‪-‬سايرې؟‬
‫ل په منډه له داالنه را ووته‪ ،‬جارو ېي په الس ېک و‪ .‬په چوتره ېک ودرېده‪.‬‬
‫نج ۍ‬
‫رحمدل وويل‪:‬‬
‫چ پر پسه پام کوه!‬
‫‪-‬تا ته ېم نه و ويل ې‬
‫غځېدل پسه ته وکتل‪ ،‬رنګ ېي والوت‪ .‬په وېره ېي وويل‪:‬‬
‫ې‬ ‫ل‬
‫نج ۍ‬
‫بپ ېم ور واچوله‪ .‬پسه په خپلو پښو والړ و‪.‬‬
‫شپ دوه وارې ورته را ووتم‪ ،‬ۍ‬‫‪-‬زه د ې‬
‫ل تر زس غوږ ېتته شوه‪ ،‬له دېواله ېي يوه لوېشت‬‫ځمګ ته ټيت شو‪ .‬ېبتته ودرېد‪ ،‬څغ‪ ،‬ډبره د نج ۍ‬
‫ې‬ ‫رحمدل‬
‫کاګل را جال کړ‪.‬‬
‫رحمدل چيغه کړه‪.‬‬
‫داس وي!‬
‫‪-‬وه رنډۍ! پام نو ې‬
‫ل داالن ته منډه واخيسته‪.‬‬
‫نج ۍ‬
‫غوجل را ووته‪.‬‬
‫ې‬ ‫پيشو له‬
‫کوکوګله راغله‪ .‬مړه پسه ته ېي وکتل‪ ،‬يو دم کېناسته‪ .‬س ته ېي غتګ السونه ونيول‪ ،‬غريو واخيسته‪:‬‬
‫‪-‬خدايه‪ .‬د کوم ګناه ز‬
‫سا راکوې!؟‬ ‫ې‬
‫رحمدل چيغه کړه‪:‬‬
‫ل ور ې ږلته‪.‬‬
‫چ پسه ښه نه دی‪ .‬نج ۍ‬‫‪-‬ته ېم پوه کړې وې ې‬
‫کوکوګل په وارخطاي وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫شپ دوه وارې ورته را ويښه کړه‪.‬‬‫‪-‬سايره ېم د ې‬
‫پيشو غل ز‬
‫کاداي ته ننوته‪.‬‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬څه خته ده؟‬
‫پيشو پر پروړه پرېوته‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ل‬ ‫ز‬
‫ابتي‪ ،‬خو نج ۍ‬
‫نجوي خوري‪ ،‬ځوان زوی ته نه واي‪ ،‬خوب ېي خر ې ږ‬
‫ې‬ ‫‪-‬اجب خلک دي‪ ،‬د پسونو غم به هم‬
‫ول ېي پر پسه پام نه دی کړی‪.‬‬ ‫ز‬
‫چ ې‬ ‫ګرمه ګپ ې‬
‫د چرګوړي غږ ر زاغ‪:‬‬
‫‪-‬مورې! باغ ته نه ځو؟‬
‫پيشو ور وکتل‪:‬‬
‫ز‬
‫ويپ!؟ نن د باغ ورځ نه ده‪.‬‬ ‫‪-‬مور دې مه په عذابوه‪ .‬د رحمدل‬
‫ست ېم نه ې‬
‫پړسېدل ږ‬
‫ې‬
 ‫ستل وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬پيشو! په دې ورځو ېک دې له ځانه پالر راته جوړ کړی دی‪ ،‬په نصيحت بده ښکارې‪ ،‬د چرګوړو زړه تنګ‬
‫چ مور ېي يو چکر ورکړي‪.‬‬‫شوی‪ .‬پرېږده ې‬
‫پيشو مخ ور واړاوه‪:‬‬
‫داس کم عقل اوالد ېم نه غوښت‪.‬‬ ‫نيول‪.‬‬ ‫ز‬
‫ستوي‬ ‫‪-‬که دې پالر وای‪ ،‬نو پخوا ېم ال تر‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫پيشو دباندې وکتل‪ ،‬ناره ېي کړه‪:‬‬
‫‪-‬اوږدلکيه؟‬
‫سپ ور وکتل‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫کته‪ ،‬دا خلک په عادي حالت ېک په واک نه وي‪ ،‬اوس خو ېي د لسو زرو پسه په‬
‫‪-‬ډېر رحمدل ته مه ور نږدې ې ږ‬
‫مفته ېک مردار شو‪.‬‬
‫سپ په خته ېک ور ولوېد‪:‬‬
‫ول په رحمدل ګران يم‪.‬‬ ‫‪-‬چټياټ مه وايه‪ .‬تا ته زور درکوي ې‬
‫چ زه ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬شکر! که په دې مردارخور ګرانه وای‪ ،‬زړه به ېم ټک چاودل وای‪.‬‬
‫ک ېي ووهله‪ ،‬پر بوټ ېي وربوز ور کېښود‪.‬‬
‫څته ونيوله‪ ،‬رحمدل ته ور نږدې شو‪ .‬ل ۍ‬
‫سپ مغروره ې‬
‫رحمدل ناره کړه‪:‬‬
‫‪-‬څه تر کونه ېم تاوېږې!‬
‫تش ته ېي د بوټ ېتته څوکه سيخه کړه‪ .‬سپ کوړنچ وهل‪ .‬لرې ودرېد‪.‬‬‫ر‬
‫سپ ې‬ ‫د ې‬
‫پيشو ور غږ کړل‪:‬‬
‫‪-‬نه ېم درته ويل! دا عادي خلک نه دي‪ .‬په يوه دقيقه ېک به ورباندې ګران ېي‪ ،‬بله دقيقه به له بوټونو سه‬
‫ختي‪.‬‬‫درک ې ر‬
‫ې‬
‫غوجل له وره سه غل شو‪ .‬پيشو ور وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬ ‫د کور دروازه وټکېده‪ .‬د موټرسايکل غږ د‬
‫ډاکت راووست‪.‬‬
‫‪-‬غوا ته ېي ړ‬
‫غل پرېوته‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ېبتته ې‬
‫ډاکت و نه ليد‪.‬‬
‫ک تر پايه ړ‬
‫نجيپ خوار ۍ‬
‫ې‬ ‫‪-‬اخ!‬
‫غوجل ته ننوتل‪.‬‬
‫ې‬ ‫غتت له يوه ځوان سه‬
‫رحمدل او ر‬
‫ستل وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬پيشو‪ ،‬احوال ېي نه راوړې؟‬
 ‫پيشو ور وکتل‪:‬‬
‫ډاکت ېي ورته راووست‪.‬‬ ‫– ته به څه وخت هوښيارېږې؟ تمه ېم در نه وخته‪ .‬د څه احوال؟ غوا ده‪ ،‬ې ږ‬
‫لنګتي‪ ،‬ړ‬
‫دومره خو خره هم پوهېده‪.‬‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫پش څه مه وايه‪.‬‬
‫‪-‬په مړو ې‬
‫غوجل راووت‪ ،‬خندل ېي‪ ،‬په چوتره ېک ېي ناره ونيوله‪:‬‬
‫ې‬ ‫پيشو غږ و نه کړ‪ .‬ښه شېبه ووته‪ ،‬ر‬
‫غتت له‬
‫‪-‬ادې! مبارک! غوا لنګه شوه‪.‬‬
‫کوکوګله راووته‪ .‬اوله پوښتنه ېي د سخوندر په اړه وه‪ .‬نر ده که ښځه؟ ځواب ېي وارېد‪ ،‬ښځه‪.‬‬
‫اتل‪ ،‬وړه خته نه وه‪ .‬غوا سخوندره‬
‫کوي ته ننوته‪ ،‬د زېري نارې ېي ر ې‬
‫بته ېبتته ې‬
‫کوکوګل رنګ تازه شو‪ ،‬په ې ړ‬
‫ې‬ ‫د‬
‫پيدا کړې وه‪.‬‬

‫منډل‪ .‬خوشاله و ې‬
‫چ د سخوندر پر‬ ‫ې‬ ‫پيش ور‬
‫ې‬ ‫د رحمدل خندا راغله‪ .‬پيشو ور وکتل‪ ،‬د ړ‬
‫ډاکت په جېب ېک ېي‬
‫ځای سخوندره پيدا شوې ده‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫کوکوګل ټوله شپه له درده‬
‫ې‬ ‫مخګ کوکوګله په اوالد مريضه وه‪ .‬د کل يوه زړه ښځه ېي ورته راوسته‪.‬‬
‫ې‬ ‫‪-‬درې کاله‬
‫کوچپ ژړا ګډه شوه‪ .‬رحمدل برنډې ته ور وخوت‪ ،‬له هماغه ځايه ېي‬ ‫ز‬ ‫وهل‪ ،‬سهار ېي په چيغو ېک د يوه‬ ‫چيغ‬‫ز‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫ور ناره کړه‪:‬‬
‫ل؟‬
‫‪-‬هلک ده که نج ۍ‬
‫ښخ خوابدی غږ ر زاغ‪:‬‬
‫ې‬ ‫کوي د زړې‬
‫له ې‬
‫ل ده‪.‬‬
‫‪-‬د خدای داد ومنه‪ ،‬نج ۍ‬
‫ايش ديګ ته ېي پښه ورا واچوله‪ .‬وروسته ېي‬ ‫رحمدل اول په چوتره ک ډک سطل واړاوه‪ ،‬بيا کړنګ شو‪ ،‬ز‬
‫ې‬
‫اص‪.‬‬‫پټګ له ځمګ وويشت‪ ،‬له ډېرې غوس ي پر خپل مټ کلکه خوله ولګوله‪ .‬د خدای په داد نه و ر ز‬
‫ې ې‬ ‫ې‬
‫خو اوس د غوا سخوندرې ته خوشاله دی‪ .‬يو بل ته مبارک ورکوي‪ ،‬دلته تر نجونو د غوا سخوندره ډېر عزت‬
‫ز‬
‫نجوي‪.‬‬
‫ې‬ ‫کتي‪ ،‬زېري کوي‪ ،‬خو‬ ‫لري‪ .‬دا خلک ېي په زېږېدېدو خوشاله ې ږ‬
‫سه ساه ېي وايسته‪:‬‬ ‫غل شوه‪ .‬ړ‬ ‫ې‬
‫‪-‬اوف‪ ،‬ورک ي که! دې خلکو ته به دې پر زړه تڼاک را ې ر‬
‫وختي‪.‬‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬پيشو!اوس خو رحمدل خوشاله دی‪ ،‬که چرګوړو ته يو چکر ورکم‪ ،‬ته وا خطر خو به نه لري!؟‬
‫نيول وې‪.‬‬
‫ې‬ ‫معصوم ست ېک‬
‫ې‬ ‫پيشو ور وکتل‪ ،‬دواړو چرګوړو‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬زړه دې‪ ،‬خو پام کوه‪ ،‬رحمدل دوی په واک نه دي‪.‬‬
 ‫ل ته وکتل‪:‬‬
‫چرک‪ ،‬هي ۍ‬
‫ې‬
‫چ؟‬‫‪-‬نه ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬تورغوږی به څه کوم؟‬
‫‪ -‬ېيغمه اوسه‪ ،‬راځه‪.‬‬
‫ل له روغ وزره دوړه پورته شوه‪ .‬د باتور خندا‬
‫چرک او چرګوړو سه دباندې ووته‪ .‬ترپ شو‪ .‬د هي ۍ‬
‫ې‬ ‫ل له‬
‫هي ۍ‬
‫چرک ور وکتل‪ ،‬باتور په چوتره ېک ناست و‪ ،‬په الس ېک ېي سه لينده ښکارېدله‪.‬‬
‫ې‬ ‫راغله‪.‬‬
‫ل ته وکتل‪:‬‬
‫چرک هي ۍ‬
‫ې‬
‫‪-‬ژوبله شوې‪.‬‬
‫هيل بتته ز‬
‫کاداي ته منډه واخيسته‪.‬‬
‫ې‬ ‫ۍ ې‬
‫چرګه هم له خپلو چرګوړو سه را وګرځېده‪.‬‬
‫ل را تاوه شوه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫پيشو تر هي ۍ‬
‫چ لوټه وه‪ ،‬که نه تر دې ځايه نه را رسېدې‪.‬‬
‫‪-‬ښه ده ې‬
‫غل شوه‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬تورغوږی دوی دومره خطرناکه نه دي‪ ،‬له باتور دوی وډارې رس‪.‬‬
‫چرګوړی وچونګېد‪:‬‬
‫‪-‬مورې! نو نن دباندې نه وځو؟‬
‫‪-‬نه‬
‫(‪)۶‬‬
‫پيشو راغله‪ ،‬پر خپلو شونډو ېي ژبه ېتته کړه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫غرم ته چربه ده‪.‬‬
‫‪ -‬ې‬
‫ټولو ور وکتل‪ .‬پيشو د پروړې س ته وخته‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫کتي‪ ،‬څوک قورمه پخوي‪ ،‬څوک وريزې پرېمنخ‪ ،‬څوک د‬
‫‪-‬همدا اوس له داالنه راغلم‪ ،‬له دېګونو وار نه ې ږ‬
‫چرک او ‪.‬‬
‫ې‬ ‫کباب لپاره پسته غوښه بېلوي‪ ،‬څوک‬
‫چرک ته ېي وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬ ‫غل شوه‪.‬‬
‫ې‬
‫‪-‬چرګوړي خو دې ويښ نه دي؟‬
‫واړول‪.‬‬ ‫اي ست ېک ور‬‫ز‬
‫ې‬ ‫حت ې‬
‫چرک ر‬
‫ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬ښه خته ېم نه کوله‪ ،‬ډارېږي‪.‬‬
 ‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬ويده دي‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫چرک او چرګان له پوسته کوي‪.‬‬
‫ې‬ ‫‪-‬څوک‬
‫ستل ته ېي وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫غل شوه‪ ،‬ې‬
‫ې‬
‫ورستي‪.‬‬
‫ېږ‬ ‫کته‪ .‬د هنډواڼو پوستګ به در‬
‫ختنه‪ ،‬ته هم مه خپه ې ږ‬
‫ستليه ر‬
‫‪ -‬ر‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬کومه خاصه خته ده‪.‬‬
‫پش ور غږ کړل‪.‬‬
‫موږک منډه واخيسته‪ ،‬پيشو ې‬
‫‪-‬مه وېرېږه‪ ،‬نن په تا مردارخور نس نه ډکوم‪.‬‬
‫چرک غږ ر زاغ‪:‬‬
‫د ې‬
‫ل پوښتنه دې ځواب نه کړه‪.‬‬ ‫‪-‬د هي ۍ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫سيم تر ټول غټ‪ ،‬مخور‪ ،‬پوه‪،‬د‬
‫ې‬ ‫‪-‬ها! خود خاصه خته ده‪ .‬رحمدل مېلمانه لري‪ .‬واړه کسان نه دي‪ ،‬د دې‬
‫عزت او د جرګو‪-‬مرکو کسان ېي راغوښپ دي‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ول؟‬
‫‪ -‬ې‬
‫چ په درد ېم خوري‪.‬‬
‫‪-‬هيڅ! رحمدل کله کله خرچه کوي‪ ،‬له زورورو کسانو سه ېي جوړه ده‪ ،‬واي ې‬
‫پورته شوه‪ .‬له سوري ېي س وايست‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫‪-‬اوږدغوږی نهشته‪ ،‬راچ! پرون هم ټوله ورځ دباندې و نه واتو‪.‬‬
‫ستل پرته ټول باغ ته الړل‪ .‬نجونو د توتانو سيوري ته پر سو غاليو‬
‫چرک خپل چرګوړي را ويښ کړل‪ ،‬له ې‬ ‫ې‬
‫توشګ او بالښتان ايښودل‪.‬‬
‫ې‬
‫لښپ اوبو ته ور ولوېده‪ ،‬د چرګوړو په يوه سه چينخ سه جنجال و‪.‬‬ ‫ز‬
‫لد ې‬ ‫وي ته وخته‪ ،‬هي ۍ‬
‫ټيپ ې‬
‫پيشو ې‬
‫پيشو له پورته وويل‪:‬‬
‫‪-‬اوږدغوږی نه ښکاري‪.‬‬
‫د سپ غپا راغله‪ .‬پيشو ور وکتل‪ ،‬په تاکونو ېک را روان و‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬بد مخلوق ډېر عمر لري‪ ،‬ياد ېم کړ‪ ،‬پيدا شو‪.‬‬
 ‫ناره ېي کړه!‬
‫‪-‬اوږدغوږې!‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫خت دی‪ ،‬مه ېي راغواړه‪.‬‬
‫‪ -‬ر‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬اوس خو ېم ور غږ کړل‪.‬‬
‫وي الندې ودرېد‪.‬‬‫ز‬ ‫ز‬
‫سپ راغ‪ .‬تر ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫چ سه دوستان شو‪.‬‬
‫‪-‬راځه ې‬
‫سپ وغرېد‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫چ په نوره دنيا ېک سپ‪ ،‬پيشو او موږک يو ځای سه اوس‪ .‬خواږه ملګري دي‪ ،‬له يو بل سه‬
‫ل واي ې‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫مينه لري‪.‬‬
‫ل ته وکتل‪.‬‬
‫سپ هي ۍ‬
‫ل س وځړېډ‪ ،‬په اوبو ېک د لښپ د ژۍ وښو ته ورغله‪.‬‬
‫د هي ۍ‬
‫سپ وويل‪:‬‬
‫‪-‬د هر کم عقل خته مه منه‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ز‬
‫ګپ‪.‬‬ ‫‪-‬اوف‪ ،‬سپيه! رحمدل خو نه ېي ې‬
‫چ ځان تر نورو هوښيار ې‬
‫غل شوه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬
‫ز‬
‫ياي سه ملګري شوو!؟‬
‫‪-‬بيا هم ښه ده‪ ،‬مشوره دې راکړه‪ ،‬نه به ېي منم‪ ،‬ې‬
‫‪-‬ته يو ځل راکښته شه‪.‬‬
‫واي!؟‬
‫‪-‬رښتيا؟ څه نه راته ې‬
‫سپ وغرېد‪.‬‬
‫‪-‬نه‬
‫پيشو له پورته ښاخه‪ ،‬الندې ته ورغله‪ ،‬ودرېده‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫‪-‬ډېرې مړې ست ېک دې دي‪ ،‬د باور وړ نه ېي‪.‬‬
‫ک تر څنګ ېتته شوه‪ ،‬الندې په جووه ېک ولوېد‪.‬‬
‫سپ يو دم ور ټوپ کړل‪ ،‬خالصه خوله ېي د پيشو د ل ۍ‬
 ‫پيشو پورته ښاخ ته وخته‪ ،‬سپ ته ېي وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫کول‪ ،‬خو له تا په رښتيا کونه ورکه شوه‪ .‬سپ نو چا ملګری کړی دی!‬
‫ټوک ې‬
‫– ما ې‬
‫سپ روان شو‪.‬‬
‫پش غږ کړ‪.‬‬
‫پيشو ور ې‬
‫‪-‬مردار ځړېدل‪ ،‬اوږه غوږونه دې وخورې‪ .‬بيا دې دې خوا ته و نه وينم‪.‬‬
‫ل ته ېي وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫چرک او هي ۍ‬
‫ې‬
‫‪-‬ومو ليدم!؟ څنګه ېم درته وډار که!؟‬
‫مخامخ ېي وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫چ نوي فرمايشات لري!‬‫‪-‬رحمدل په السونو غږېږي‪ ،‬لکه ې‬
‫وي ېي ټوپ کړل‪ ،‬په جووه ېک لنډه ورغله‪ .‬د تش سطل شا ته پرېوته‪.‬‬‫ز‬
‫له ې‬
‫رحمدل ويل‪:‬‬
‫ز‬ ‫…شاوخوا سمه اب ر‬
‫هندواي څا ته ور کښته که‪ .‬تر ز ې‬
‫غرم بايد‬ ‫ې‬ ‫پاس کړئ‪ ،‬لوېشت ځای وچ و نه وينم‪ .‬سايرې!‬
‫نجوي باغ ته‬
‫ې‬ ‫هته نه رس‪ .‬بله خته‪ ،‬وړې‬ ‫سې رس‪ .‬س له اوسه ال څلور ترموزه چای تيار کړئ‪ ،‬وچه مېوه مو ې‬ ‫ړ‬
‫ماي کم‪.‬‬ ‫ز‬
‫پش به ېي ور ې‬‫چ که ېم يوه هم وليده‪ ،‬ې‬‫مه راپرېږدئ‪ .‬ورته وواياست ې‬
‫غل شو‪ ،‬نسوار ېي تر ژبه الندې واچول‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ورغل؟‬
‫ې‬ ‫شمشت خان ته‬
‫ې‬ ‫غتته! حاچ‬
‫‪ -‬ر‬
‫ځوان وويل‪:‬‬
‫‪-‬ټليفون ېم ورته وکړ!‬
‫د رحمدل ټنډه تروه شوه‪:‬‬
‫‪-‬ټليفون او کور ته ورتګ فرق سه لري‪.‬‬
‫د سايرې غږ ر زاغ‪:‬‬
‫شتين اغا! څو کسان دي؟‬
‫‪ -‬ر‬
‫رحمدل تريو ور وکتل‪.‬‬
‫ل په وارخطاي وويل‪:‬‬
‫نج ۍ‬
‫کتدم؟‬
‫‪-‬مال څو بالښتان ې ږ‬
‫‪-‬که يو دوه اضافه راوړې‪ ،‬بال به دې ووه!؟‬
‫نيازۍ سطل ته ورغله‪ ،‬پيشو ټوپ کړل‪ ،‬لرې ودرېده‪.‬‬
‫ځمګ دوړه پورته شوه‪.‬‬
‫ې‬ ‫خ سطل ور واخيست‪ .‬د لښپ له اوبو ېي ډک کړ‪ ،‬تر چمن ور ها خوا له ې‬
‫سپتې‬ ‫ښ ې‬
 ‫پايخ ور پورته کړې‪ .‬په خوشکه ېي وويل‪:‬‬
‫ې‬ ‫رحمدل غت ېک‬
‫‪-‬سوکه! چا ته دې دومره سودا ده؟ کوم يار خو دې نه راچ!؟‬
‫ځمګ ته وکتل‪.‬‬
‫ې‬ ‫نيازۍ‬
‫وي سيوري ته پر ليمخ کېناست‪ .‬ټوپک ېي ور واخيست‪ .‬پيشو ورغله‪ .‬د ګالب تر‬ ‫ز‬
‫رحمدل روان شو‪ .‬لرې د ې‬
‫غټ بوي الندې ورته کېناسته‪ .‬چړپا ېي واورېده‪ ،‬ور و ېي کتل‪ ،‬هي ۍ‬
‫ل له اوبو را وخته‪ ،‬پر يوه او بله خوا شوه‪،‬‬
‫پيشو ته ورغله‪.‬‬
‫باتور ر زاغ‪ ،‬د پالر تر څنګ کېناست‪ .‬ورو ېي وويل‪:‬‬
‫شتين اغا! سهار ېم راسف وليد‪ ،‬له کالشنکوف سه دباندې راوتل و‪.‬‬ ‫‪ -‬ر‬
‫د رحمدل ټنډه تروه شوه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫‪-‬نو ته څه بال وهل ېي‪ ،‬تربره ته ځان کم مه راوله! په کور ېک دوه را ځړېږي‪.‬‬
‫د هلک س وځړېد‪:‬‬
‫‪-‬خو کله کله طيارې ګرچ‪.‬‬
‫رحمدل ته غوسه ورغله‪:‬‬
‫واي! نر پسه حاللېدا ته پيدا دی‪.‬‬
‫غتته ختو ېم بد راچ‪ .‬ځان ته نارينه ې‬
‫‪-‬بس! له ېي ر‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬زده ېي دی؟‬
‫‪-‬څه؟‬
‫‪-‬کالشينکوف؟‬
‫پيشو ور وکتل‪:‬‬
‫دهشګ ختې کوه‪ .‬رحمدل ېم څو‬ ‫ې‬ ‫ل! ډېره ساده ېي‪ .‬کالشينکوف خو عادي خته ده‪ ،‬د هاوان‪ ،‬پيکا او‬ ‫‪-‬هي ۍ‬
‫کتي‪.‬‬ ‫‪.‬‬
‫ځله ليدل دی‪ ،‬زامنو ته ېي د څو رنګه وسلو خالصول او ېبتته تړل ور زده کول له باتوره ټک نه خطا ې ږ‬
‫غل شوه‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬‫ې‬
‫ويپ؟ هاغه تر سخ بېدې ور ها خوا‪ ،‬هسک چنار‪.‬‬ ‫ز‬
‫‪-‬هاغه ونه ې‬
‫‪-‬هو‪.‬‬
‫مخګ د هماغه چنار په س ېک کارغه ناست و‪ .‬باتور له دې ځايه کالشينکوف ورته ونيو‪ ،‬الندې ېي‬
‫ې‬ ‫ورچ‬
‫‪-‬څو ې‬
‫راواچاوه‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ز‬
‫مخ د اوبو حوض ته ور کښته شوم‪ .‬له‬
‫ستې شوم‪ ،‬د يوه کور تر ې‬
‫داس نه ده‪ ،‬يوه شپه ړ‬‫ې‬ ‫‪-‬خو په نوره دنيا ېک‬
‫داس ګېم راوړی‬
‫ې‬ ‫ول‬
‫چ ماشومانو ته دې ې‬
‫سي ته ېي ويل ې‬‫سي غږ راته‪ ،‬ښځه ګيلهمنه وه‪ ،‬ړ‬
‫ښخ او ړ‬ ‫کوي د ې‬ ‫ې‬
 ‫چ ټوپک لري‪ .‬دواړه سه وغږېدل‪ ،‬ښخ ويل چ ټوپک د ماشوم په روحياتو بده ې ز‬
‫اغته لري‪ ،‬ېيرحمه ېي‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫سي بخښنه وغوښته‪.‬‬‫ړ‬ ‫‪.‬‬ ‫کوي‬ ‫اموخته‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬دلته دا ختې نهشته‪ .‬رحمدل دوی تر نورې دنيا هوښيار دي‪ ،‬ېتت کال له پله سه يو ټانک ماين پورته کړ‪.‬‬
‫چ جل د‬ ‫ټوي جالنو ته وړې‪ .‬چا ورته ويل وو ې‬‫قوه الړه‪ ،‬ما پخپله وليدل‪ ،‬ماشومانو د انسانانو د غوښو ې‬
‫س نارې وه‪.‬‬ ‫ز‬
‫انسان په خوښه ې‬
‫همدا اوس باتور ته الس تړل انسان پرې باسه‪ ،‬بس‪ ،‬په وژلو ېک ېي مازې يوه خاشه ثواب ور وښيه‪ ،‬چاړه‬
‫پرې ېتتوي‪.‬‬
‫نيول وې‪.‬‬
‫ې‬ ‫ل رډې ست ېک ورته‬ ‫هي ۍ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬زه د دې درې په ډېرو کليو ک ګرځېدل يم‪ ،‬يو کور هم يټوپکه نه دی‪ .‬ووړ‪ ،‬زوړ‪ ،‬ټوپک خپله ګاڼه ز‬
‫ګپ‪.‬‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫غل شوه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬
‫ل! اوږدغوږی ر زاغ‪ .‬الړم‪.‬‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫(‪)۷‬‬
‫ل د لښپ پر ژۍ پر شنو وښو خپله ژېړه مښوکه کېښوده‪ .‬د وښو د څوکو له منځه ېي ور وکتل‪ ،‬له رحمدل‬ ‫هي ۍ‬
‫سه څلور نور کسان د ونو سيوري ته ناست وو‪.‬‬
‫ل ورغله‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬ ‫ز‬
‫ل ور وکتل‪ ،‬پيشو تازه د تاک د پلنو پاڼو سيوري ته پرېوته‪ .‬هي ۍ‬
‫پاي وخوځېدې‪ .‬هي ۍ‬
‫د تاک ې‬
‫‪-‬نو دا د رحمدل مېلمانه دي؟‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ز‬
‫ول کوې؟‬ ‫چ مېلمانه دي‪ .‬ې‬
‫ويپ ېي‪ ،‬پوښتنه ې‬ ‫‪-‬نوې ختې وکه‪ .‬پخپله هم ې ږ‬
‫پوهتې ې‬
‫غل شوه‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬
‫چ ته د ويلو لپاره نوي څه نه لرې‪ ،‬خو زما هره خته نوې ده‪ ،‬نورو ته‬
‫چ پوښتنه دې ځکه وکړه ې‬ ‫‪-‬راته ووايه ې‬
‫اغل ېي‪ ،‬له ټګ هم نه ېي خته‪.‬‬‫اوسېدل‪ ،‬له نورو ملکونو ر ې‬
‫ې‬ ‫نه‪ ،‬تا ته نوې ده‪ ،‬ځکه ته دلته نه ېي‬
‫غپ په پاڼه پورې ونښته‪ ،‬پيشو وويل‪:‬‬‫ز‬ ‫ز‬
‫غپ په تار پورې را وزنګېده‪ ،‬پيشو ور پوه کړل‪ ،‬ې‬‫له پورته خړه‪ ،‬وړه ې‬
‫‪-‬دا څلور کسان د رحمدل د راز ملګري دي‪ ،‬سه جوړه ېي ده‪ ،‬رحمدل ېي په کال ېک درې‪ -‬څلور ځله ډوډۍ ته‬
‫کاشګ د باغ د دېوال ها خوا در ښکارېدای‪ ،‬هر يو څو وسلهوال او قيمپ‬
‫ې‬ ‫را غواړي‪ .‬دا عادي خلک نه دي‪،‬‬
‫موټرې لري‪.‬‬
‫غل شوه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬
‫ر‬
‫همداس په اوبو ېک‬
‫ې‬ ‫ل! که لږ ور نږدې شو‪ ،‬ختې به ېي واورو‪ .‬ته خو به رڼه ميدان هم ورتالی ې‬
‫س‪ ،‬بس‪،‬‬ ‫‪-‬هي ۍ‬
‫غتت تر موټرسايکله ځان ورسوم‪.‬‬ ‫نږدې ورشه‪ .‬زه به په تاکونو ېک د ر‬
 ‫پش وکتل‪ ،‬يو ځای په پروتو الړه‪ ،‬وروسته ېي مال نېغه ونيوله‪ ،‬تر لښپ واوښته‪ ،‬د‬
‫ل ې‬ ‫پيشو ټوپ کړل‪ .‬هي ۍ‬
‫موټرسايکل شا ته پرېوته‪.‬‬
‫ل هم ورغله‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬‫شېبه وروسته هي ۍ‬
‫‪-‬که اوږدغوږی ر زاغ! بيا؟‬
‫پيشو ور وکتل‪:‬‬
‫منق فکر کوې؟ که دا نه ر زاغ‪ ،‬بيا؟‬
‫‪-‬ول تل ز‬
‫ې‬
‫يو دم د خندا غږ واورېدل شو‪ .‬پيشو وويل‪:‬‬
‫شمشت خان ډېر بړېږي‪.‬‬
‫ې‬ ‫خالص دي‪ ،‬خو تر ټولو حاچ‬
‫ې‬ ‫خول‬
‫ې‬ ‫‪-‬د ټولو‬
‫پت ز ېي؟‬
‫‪-‬ته ي ې ر‬
‫ې‬
‫‪-‬څه د پالر زوی ېم دی! خو همدلته څو مېلمستياوو ته راغل‪ ،‬يو څه ورسه بلده يم‪.‬‬
‫د رحمدل غږ ر زاغ‪:‬‬
‫‪-‬ورک ېي که‪ ،‬اجب وختونه وو‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫پش ارمان کوي؟‬
‫‪-‬رحمدل په کومو وختونو ې‬
‫پش مړه دي‪.‬‬
‫– دا خلک تل په ېتتو وختونو ې‬
‫سي وويل‪:‬‬
‫يوه ډنګر ړ‬
‫چ په سحد ېک ډزې درباندې وشوې‪.‬‬
‫شمشتخانه! هغه د کاروان موضوع دې څنګه شوه؟ چا ويل ې‬
‫ې‬ ‫حاچ‬
‫سي وخندل‪:‬‬
‫چاغ‪ ،‬ګردي ړ‬
‫اجپ ختې کوې‪ ،‬موږ نو بيا کله په کراره تر سحدونو اوښپ يو‪.‬‬
‫‪-‬پاچا! ته ام ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ول؟ څه کيسه ده‪.‬‬
‫‪ -‬ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫شمشتخان د پوډرو کاروبار کوي‪ ،‬په کال ېک دوه ځله کاروانونه تړي‪ ،‬تر ايرانه ېي اړوي‪ ،‬په ترکيه ېک ېي‬
‫ې‬ ‫‪-‬حاچ‬
‫خپلو نورو ملګرو ته ور سپاري‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬نو دوی؟‬
‫پيشو په خته ېک ور ولوېده‪:‬‬
‫‪-‬چوپ! غوږ ونيسه‪.‬‬
‫شمشتخان وويل‪:‬‬
‫ې‬ ‫حاچ‬
‫س کال د ايران الره سخته وه‪ ،‬خو خدای مهربانه دی‪ ،‬تش الس‬‫ګټل! ږ‬
‫پيش نه دي ې‬ ‫ې‬ ‫‪-‬ياره پاچا پوډرو نو بيا کله‬
‫دې نه پرېږدي‪ ،‬په داخل ېک د پوډرو او ترياکو بازار تود و‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫شمت تر دريو ميليونو‬
‫چ په دې وطن ېک د معتادانو ې‬
‫نيول وه‪ ،‬ويل ېي ې‬
‫مخګ رحمدل راډيو ې‬
‫ې‬ ‫‪-‬څه وخت‬
‫واووښت‪.‬‬
‫غوس ډکه ناره کړه‪:‬‬
‫ې‬ ‫شمشتخان له‬
‫ې‬ ‫د حاچ‬
‫‪-‬ورک ېي که رحمدله‪ .‬پردل مرداره کړه‪ .‬مه ېي را يادوه‪ ،‬رساکت ېم ورسه پرېښود‪ ،‬حرامو ته ېي الس ور‬
‫واچاوه‪ ،‬د خدای دښمن ېم بد اېش‪ ،‬له تاجکستانه په پټه رساب راوړي‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬اجبه ده‪ ،‬رساب حرام دي‪ ،‬پوډر حالل! دې ړ‬
‫سي نيم وطن غرق کړ‪ ،‬يوازې په همدې څو کليو ېک سلګونه‬
‫کسان معتاد دي‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬دا پاچا بيا څه کار کوي؟‬
‫پيشو سوړ اسوېل وايست‪:‬‬
‫چ يو وخت ټول سيند‬ ‫ز‬ ‫ز‬
‫شپ وې‪ ،‬خو مور ېم راته ويل ې‬
‫تګ ې‬ ‫لمپ ې‬
‫‪-‬زه د نهو کالو يم‪ ،‬زما په ياد ال د دې غرونو ې‬
‫په ونو ېک نه ښکارېده‪ .‬لوړې او ژورې‪ ،‬ټول ځنګل و‪ ،‬د ابادۍ لپاره يوه لوېشت خړه ځمکه نه پيدا کېده‪ .‬خلکو‬
‫وهل‪ ،‬د کورونو لپاره به ېي ځمکه خال کوله‪ ،‬خو اوس هيڅ هم نهشته‪.‬‬ ‫وي‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫به ې‬
‫وي ويل‪:‬‬
‫غل شوه‪ ،‬ې‬
‫ې‬
‫وي ېي په موټرو ېک راوړې‪ ،‬کومو‬ ‫ز‬
‫‪-‬پاچا د چهار تراشو تجارت کوي‪ ،‬ده او زملګرو ېي ټول غرونه لغړ کړل‪ ،‬نږدې ې‬
‫واچول‪ ،‬الندې به ېي له اوبو را و‬
‫ې‬ ‫وي به ېي اره کړې‪ ،‬په سيند ېک به ېي‬
‫چ د موټر الر نه سيخېده‪ ،‬ې‬ ‫ځايونو ته ې‬
‫ز‬
‫چ کچرې او‬ ‫پاي دي‪ .‬پاچا يوه ورځ په ټليفون ېک چا ته ويل ې‬
‫وي ې‬ ‫ايسپ‪ .‬اوس يوازې په ډېرو لوړو ېک يو څو ې‬
‫ې‬
‫اوښان ورته تيار که‪.‬‬
‫د رحمدل خندا راغله‪:‬‬
‫مياشپ مساپر و‪ ،‬نه ېي‬
‫ې‬ ‫شمشتخان حاچ دا څو‬ ‫ې‬ ‫‪-‬عبدالرحيمه‪ ،‬ته او خدای! هغه د جنګ کيسه دې وکه‪،‬‬
‫ېدل‪.‬‬
‫ده اور ې‬
‫سي تر ورانه بالښت الندې کړ‪ ،‬پياله ېي کېښوده‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫يوه له رنګه تور ړ‬
‫اوس سه وخوړل‪ .‬سکوزي دوه لکه ډالر غوښتل‪.‬‬ ‫‪-‬ها خو م د وزير له ز‬
‫ې‬
‫پاچا وويل‪:‬‬
‫‪-‬سمه کيسه وکه‪.‬‬
‫عبدالرحيم غاړه صافه کړه‪:‬‬
 ‫چ ېم رسکت‬ ‫‪-‬ياره پاچا څه درته ووايم! د وزير له ز‬
‫ورچ ې‬
‫کوم ې‬ ‫اخيسپ‪ ،‬له ې‬
‫ې‬ ‫اوس خو ېم دا اوله پروژه نه وه‬
‫کوچپ بندونه… دا ټول ېم ورته جوړ‬ ‫ز‬ ‫جوړ کړ‪ ،‬يوازې له ده ېم دا اتمه پروژه وه‪ .‬دوه مکتبه‪ ،‬لوی پل‪ ،‬درې‬
‫ز‬ ‫ز‬
‫اخته ېک ېي راسه مرداره کړه‪ .‬ده له وزارته يوه پروژه راته را وايسته‪ ،‬غوړه ګوله وه‪ ،‬دوه متله‬ ‫کړل‪ ،‬خو په ې‬
‫ز‬
‫لېسه جوړېده‪ ،‬يوولس لکه ډالره ورته منظور شوي وو‪ .‬د وزير له اوس سه ېم ال له اوله خته خالصه کړه‪،‬‬
‫ومنل‪.‬‬
‫ې‬ ‫يو نيم لک ېم ورته‬
‫ولګول‪ ،‬شپېته زره ېم د حکومت ولسوال ته ورکړې‪،‬‬ ‫ې‬ ‫بس! په يوولسو لکو ېک ېم درې نيم لکه په ر‬
‫تامت‬
‫اخت د‬‫چ پروژه ېم ور تسليم کړه‪ .‬ې‬ ‫واخيسپ‪ .‬يو لک هغو‬ ‫ز‬
‫انجنتانو يووړې ې‬
‫ر‬ ‫ې‬ ‫عبدالغپ را نه‬
‫ز‬
‫څلوېشت زره مال‬
‫چ د دوو لکو خته ېم‬ ‫ز‬
‫وزير د اوس وار راغ‪ ،‬يو نيم لک ېم ور وړې‪ ،‬خو دی وچ منکر شو‪ ،‬قسم ېي ياد کړ ې‬
‫پاتتي‪ .‬نه ېي منله‪،‬‬
‫چ غلط شوی ېي‪ ،‬که دوه لکه تا ته درکم؛ نو ما ته څه ې ږ‬ ‫درسه کړې وه‪ ،‬ورته و ېم ويل ې‬
‫ماغزه ېم ورته واوښتل‪ ،‬خته مو سه واړوله‪ ،‬په خپله شعبه ېک ېم له سه چايه په ډک ګيالس وويشت‪ ،‬اخ!‬
‫وهل‪.‬‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫ټوپګ‬
‫ې‬ ‫اجپ‬
‫چ هغه ساعت مو ليدل وای‪ ،‬په لوند پتلون ېک ېي د ربتو غوندې ې‬ ‫حاچ صاحبانو! کاش ې‬
‫ټولو وخندل‪:‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ول پټه خوله دی؟ هيڅ هم نه واي‪ ،‬تروش تندی ېي نيول‪ ،‬ان هيڅ خندا نه ورچ‪.‬‬
‫‪-‬هاغه يو ې‬
‫نومتي‪ ،‬دروند دی‪.‬‬
‫ېږ‬ ‫‪-‬هغه حاچ باز‬
‫‪-‬پوه نهشوم‪.‬‬
‫چ څوک ختې و نه کړي‪ ،‬خلک ېي پوه او دروند بول‪.‬‬
‫‪-‬دلته ې‬
‫چ پوه دی‪ .‬په نوره دنيا ېک پوه خلک ډېرې ختې کوي‪ ،‬که‬ ‫چ ختې و نه کړي‪ ،‬له کومه به پوه شو ې‬‫‪-‬نو ې‬
‫سي ختو ته ټول زضورت لري‪ .‬ډېر څه ترې زده کوي‪.‬‬ ‫دوی و نه غواړي‪ ،‬نور ېي غږوي‪ ،‬ځکه پوه وي‪ ،‬د پوه ړ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬چوپ! د حاچ باز کوناي سه وخوځېدل‪ ،‬اوس به ېي پخپله عالمانه خته واورې!‬
‫حاچ باز يو دم وخندل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫اختل وي‪.‬‬ ‫ز‬
‫تڼاک ر ې‬
‫غپ ې‬ ‫اجپ ې‬‫‪-‬نو د وزير د اوس په کوناټو به هم ې‬
‫څته ونيوله‪ ،‬دروند کېناست‪.‬‬
‫همدا يوه خته ېي وکړه‪ .‬ېبتته ېي جدي ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫چ تر غږېدا ېي نه غږېدا ښه ده‪.‬‬ ‫ر ز‬
‫سنګي واي‪ .‬دا ځکه ې‬ ‫ول پوه او‬
‫سي ته ې‬‫چ دلته غل ړ‬‫‪-‬اوس خو پوه شوې ې‬
‫چ څومره کم غږېږي‪ ،‬هومره به کم چتياټ واي‪ .‬مالومداره‪ ،‬تر ټولو کم چټياټ ويونګ به تر نورو‬ ‫دا خلک ې‬
‫ر ز‬
‫سنګي وي‪.‬‬ ‫پوه او‬
‫ل ورغله‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫پيشو سوکه والړه شوه‪ ،‬لرې کېناسته‪ .‬هي ۍ‬
‫ول را والړه شوې؟‬
‫‪ -‬ې‬
‫سه سا وايسته‪:‬‬
‫پيشو ړ‬
 ‫ستې کړم‪.‬‬
‫ل! نور نو دې چټياټو ړ‬
‫هي ۍ‬
‫غل شوه‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬
‫بخ راغلل‪ .‬اول نيم ساعت خو ېي دوه درې ځله په څه حال‪ ،‬څه احوال‪ ،‬ښه ېي‪ ،‬کراري‬‫‪-‬ګوره! دا کسان لس ې‬
‫ده… ېتت شو‪ .‬بيا د معدن د الوځولو‪ ،‬د ځنګلونو د وهلو‪ ،‬پوډرو‪ ،‬قاچاق‪ ،‬د مکتب‪ ،‬پل‪ ،‬پلچک‪ ،‬کلينيک… له‬
‫پيش وې‪ .‬وروسته ېي نيم ساعت د‬
‫ې‬ ‫پيسو څخه د غال… په باره ېک وغږېدل‪ .‬هر څه ېي عادي وګڼل‪ ،‬يوازې‬
‫اختي ختې په ښه جنګ‬ ‫ښخ د درلودلو زضورتونه ياد شول‪ ،‬ې‬
‫ې‬ ‫درېيم‬
‫ې‬ ‫دويم او‬
‫ې‬ ‫کيش وکړې‪ ،‬بيا د‬
‫ې‬ ‫ښکار‬
‫زرک ودرېدې‪.‬‬
‫نو ته فکر وکه! دلته له پل‪ ،‬پلچک‪ ،‬روغتون او مکتبه غال‪ ،‬قاچاق‪ ،‬د پوډرو کاروبار‪ ،‬د ځنګلونو وهل‪ ،‬د‬
‫معدنونو الوځول… افتخار دی‪ .‬دا خلک هيڅ رسم نه لري‪ ،‬ان د خپلو مړو هډوک ېي ال په نورو خرڅ کړل‪ .‬په‬
‫دوی ېک د وطندوسپ يوه ذره حس هم نهشته‪.‬‬
‫چ د کل الره خرابه ده‪ ،‬نه کلينيک ياد شو‪ ،‬نه‬
‫په دې دومره وخت ېک نه په مکتب وغږېدل‪ ،‬نه چا دا وويل ې‬
‫ېي کومه د وطندوسپ خته وکړه‪.‬‬
‫غل شوه‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫پيشو ې‬
‫ل! در نه الړم‪ .‬مېلمانه ډوډۍ ته والړ شول‪.‬‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫پيشو منډه واخيسته‪ .‬تر واړه وره ووته‪ ،‬د کور په چوتره ېک ېي ساه ونيوله‪ .‬دېوال ته د تکيه شوي کاږه ځګ او‬
‫دېوال تر منځ په چوله ېک پرېوته‪.‬‬
‫کوي ته ېي ډک پتنوسونه وړل‪ .‬پزه ېي کش کړه‪ ،‬رنګارنګ خوراکونه وو‪.‬‬‫غپ ې‬ ‫نجونو ته ېي وکتل‪ ،‬ې‬
‫غتت ر زاغ‪ ،‬په چوتره ېک ودرېد‪ ،‬په لوړ غږ ېي وويل‪:‬‬
‫ر‬
‫وهل ياست! يو څه ګړندۍ رس‪ ،‬مېلمانه ېي را والړ کړل‪.‬‬‫‪-‬بال ې‬
‫سايرې وويل‪:‬‬
‫پاي دي‪.‬‬
‫‪-‬الال‪ ،‬مازې د هندواڼو غوري ې‬
‫غتت وويل‪:‬‬
‫ر‬
‫– خو ګورئ! غږ مو وا نه ورم‪.‬‬
‫لوس ښکل ز‬
‫اېش وو‪ .‬ېبتته د داالن په وره ېک ودرېد‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬ ‫ورغ‪ ،‬ز‬‫غتت کوي ته ز‬
‫ې‬ ‫ر‬
‫‪-‬بيا هم درته وايم‪ ،‬غږ مو وا نه ورم‪.‬‬

‫غتت ور وکتل‪ ،‬مېلمانه کور ته له پرې شوې دروازې راووتل‪ .‬ټول لمر ته والړې نوې ې‬
‫لنګ‬ ‫ګډه خندا راغله‪ .‬ر‬
‫شوې غوا ته ور وګرځېدل‪.‬‬
‫پاچا په خوند وويل‪:‬‬
‫بډوک (قندولکه) سخوندره ي نه ده!؟ پر دې تور تندي خو ي دا ر ز‬
‫سپي خال يوه دنيا‬ ‫ۍ‬ ‫‪-‬ياره رحمدله! اجبه‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫ارزي‪.‬‬
 ‫عبدالرحيم وويل‪:‬‬
‫‪-‬رحمدله! ستا د غواوو ښه ذات دی‪ ،‬يوه سخوندره دې له ما سه هم ويل کړي وو‪.‬‬
‫بدي او چلمخ سه تيار والړ و‪.‬‬ ‫ټول چوترې ته وختل‪ ،‬باتور له ز‬
‫ۍ‬
‫رحمدل وويل‪:‬‬
‫سېده‪ ،‬همدلته مو سشته ونيوله‪.‬‬ ‫ز‬
‫وبخش‪ ،‬تر باغه ډېره الره وه‪ ،‬ډوډۍ ړ‬ ‫‪-‬حاچ صاحبانو! زحمت مو‬
‫شمشتخان تر ټولو لوړ کېناست‪.‬‬
‫ې‬ ‫کوي ته ننوتل‪ .‬حاچ‬
‫يوه يوه السونه پرېمنځل‪ .‬ې‬
‫پاچا ډک دستخان ته وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫‪-‬رحمدله! دومره زحمت ته زضورت نه و‪ ،‬ساده ښوروا بس وه‪.‬‬
‫رحمدل وخندل‪:‬‬
‫‪-‬څه زحمت‪ .‬ياران دې ژوندي وي‪.‬‬
‫ل د چوترې په ټيته خټينه زينه نهشوای راختالی‪.‬‬
‫ک ته ورغله‪ .‬ستم ېي واورېد‪ ،‬هي ۍ‬
‫کوي کړ ۍ‬
‫پيشو د ې‬
‫پيشو ور غږ کړل‪:‬‬
‫‪-‬اوږدغوږی ر زاغ‪.‬‬
‫ل ټوپ کړل‪ ،‬چوترې ته ور پورته شوه‪ .‬په وارخطاي ېي شا و خوا وکتل‪ ،‬سپ نه و‪.‬‬
‫هي ۍ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬راځه! کله کله ډار هم ښه وي‪.‬‬
‫ک ته ورغله‪ ،‬غړۍ ېي اوږده کړه‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ل کړ ۍ‬
‫هي ۍ‬
‫نيول ده!‬
‫ې‬ ‫‪-‬د څلورو نفرو لپاره نو دومره مرصف!؟ ټوله کوټه ډک دستخوان‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫کتي‪ ،‬خو ډېر خواران خلک ال ډېر‬ ‫ګپ‪ .‬رحمدل خو ال ښه دی‪ ،‬ګذاره ېي ې ږ‬ ‫‪-‬دا خلک عزت په مرصف ک ز‬
‫ې‬
‫مخګ ېم دوه کسان وليدل‪ .‬يوه ېي په خواره خوله له بله پور‬ ‫ې‬ ‫ورچ‬
‫ې‬ ‫څو‬ ‫دا‬ ‫مرصف د مېلمه عزت بول‪.‬‬
‫پيش ېي ورکړې‪ ،‬په هماغه ورځ ېي چاغ وری واخيست‪ .‬ټوله ورځ همالته‬ ‫ې‬ ‫چ مېلمانه لرم‪.‬‬ ‫غوښت‪ ،‬ويل ېي ې‬
‫ز‬
‫ښخ ېي له ډېر ټوچ ساه نهشوای ايستالی‪ .‬ماشوم ېي ناروغه و‪ ،‬يوه‬ ‫ې‬ ‫سي باندې غربت ختم و‪،‬‬ ‫وم‪ .‬په ړ‬
‫بل ېي زوړ پالسټيګ فرش درلود‪.‬‬ ‫کوټه ېي لوڅه وه‪ ،‬ې‬
‫ر ز‬
‫ماسپښي ساراګشت ته ېتت شول‪.‬‬ ‫واچول‪.‬‬ ‫غوس ور‬ ‫غرم ته مېلمانه راغلل‪ ،‬د سي ملګري وو‪ ،‬نسونو ته ي ز‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫ړ‬ ‫ې‬
‫غتي وګڼل شو‪.‬‬ ‫سی ر‬ ‫ړ‬ ‫يوازې‬ ‫!‬‫بس‬ ‫‪.‬‬ ‫تا‬ ‫نه‬ ‫کړي‪،‬‬ ‫ما‬ ‫نه‬ ‫شوې‪،‬‬ ‫تش‬ ‫ر‬ ‫ګېډې‬ ‫ډک‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫داس ښکارېده‬
‫ې‬ ‫ځلېدل‪ ،‬کله کله به په برېتو ېک خندا ورغله‪،‬‬
‫ې‬ ‫غتي چيلم ته کېناست‪ .‬ست ېک ېي‬ ‫مېلمانه الړل‪ ،‬ر‬
‫وروسپ خته ورګرځېدله‪.‬‬ ‫ۍ‬ ‫چ د مېلمنو‬ ‫لکه په ذهن ېک ېي ې‬
 ‫ګتوي راتلل‪ .‬ښځه ېي‬ ‫غتي ېي‪ ”.‬خو له ې‬
‫کوي ېي د ناروغ ماشوم ز ې‬ ‫“وهللا! فالنيه‪ ،‬د مور شيدې دې شه‪ ،‬ډېر ر‬
‫چ څه وکم‪،‬‬
‫سي ناره کړه ې‬‫سيه‪ ،‬د خدای روی ومنه‪ ،‬ماشوم مري‪ .‬ړ‬ ‫چ وه ړ‬ ‫دوه ځله ورته راغله‪ ،‬و ېي ويل ې‬
‫روي نه لرم‪.‬‬
‫ۍ‬ ‫پيش غواړي‪ ،‬په جېب ېک يوه‬‫ډاکت او دوا ې‬‫پوروړی يم‪ ،‬ړ‬
‫غتي و‪.‬‬
‫ډک وې‪ .‬وړه خته نه وه‪ ،‬ر‬ ‫ښخ ژړل‪ .‬ده په راډيو ېک سندره اورېده‪ .‬ست ېک ېي له غروره ې‬
‫ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫نيول ده‪ .‬دا خوراک د شلو کسانو هم بس دی‪.‬‬
‫‪-‬خو ورته وګوره‪ .‬ټوله کوټه ډکو غابونو ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫غتي ده‪ .‬دلته دوو نفرو ته د اتو کسانو تياری نيش‪ .‬هر څه بايد تر بسو څو وارې‬‫‪-‬اه! کم خوراک ېي نو بله ېي ر‬
‫شت منه پسه حالل کړ‪.‬‬‫ګپ‪ .‬رحمدل څلورو کسانو ته ږ‬ ‫ډېر وي‪ .‬که مازې يو څه کم رس؛ نو پېغور ي ز‬
‫ې‬
‫بل ټيکری‬ ‫ز‬
‫لوي وليدې‪ .‬په باغ ېک‬ ‫ر ز‬
‫ناسپ وې‪ ،‬يوې د کميس ارمان ز درلود‪ ،‬ې‬
‫ې‬ ‫اي ې‬‫‪-‬خو اوس ېم د رحمدل دوې کش ې‬
‫لوي پټوالی شوای‪.‬‬
‫ټول ې‬ ‫غوښت‪ .‬د دې مېلمستيا پنځمه برخه مرصف هم تر مېلمنو ډېر و‪ .‬په ې‬
‫پاي پيسو ېي ې‬
‫غل وه‪.‬‬
‫پيشو ې‬
‫د حاچ عبدالرحيم غږ ر زاغ‪:‬‬
‫ستاس کل ته هم درغل وو؟‬ ‫ر ز‬
‫واکسي له والو سه به څه کوو؟‬ ‫‪-‬ياره حاچ صاحبانو‪ ،‬دا د‬
‫ې‬
‫پاچاپه ډکه خوله وويل‪:‬‬
‫ر ز‬
‫واکسي د والو امنيت وساي‪.‬‬ ‫‪-‬هو! واي ې‬
‫چد‬
‫خول ته نيول و‪ .‬پاچا وويل‪:‬‬
‫ې‬ ‫شمشتخان ته ېي وکتل‪ ،‬حاچ بسته ورون‬
‫ې‬ ‫حاچ‬
‫واي؟‬ ‫شمشتخانه! ته څه ې‬
‫پګ ې‬ ‫ې‬ ‫‪-‬‬
‫حاچ په ډکه خوله وويل‪:‬‬
‫‪-‬داختې په کېدو نه ارزي‪ .‬له خوراکه مو باس‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ل! باز ته وګوره! کوناي ېي وخوځېدل‪ ،‬وا ېي وره! يوه خته‪ ،‬خو پخه خته کوي؟‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫باز وويل‪:‬‬
‫ر ز‬
‫واکسي څه په ډګ… وه‪ .‬پخوا نه و‪ ،‬اوس دې هم نه وي‪ ،‬په دومره جنجال نه ارزي‪.‬‬ ‫‪-‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬د همدې پوهاند صاحب يو لمش ګوزڼ وهل‪.‬‬
‫پاچا وويل‪:‬‬
‫سي‬‫‪-‬دا د نجونو د مکتب ختې هم ماغزه را اېشول دي‪ .‬ها بله ورځ هم ولسوال ته له واليته د حکومت ړ‬
‫چ د نجونو مکتب به له بيا ترميمه وروسته ساي‪.‬‬ ‫ر‬
‫راغل وو‪ .‬ويل ېي ې‬
‫چ لوی پل په يوه سط درته جوړوو ې‬
 ‫شمشت خان په ډکه خوله وويل‪:‬‬
‫ې‬ ‫حاچ‬
‫سک‪.‬‬‫شمل مه ټيټوئ‪ ،‬نه مو مکتب په کار دی‪ ،‬نه پل‪ ،‬نه پلچک‪ ،‬نه ړ‬
‫ې‬ ‫‪-‬پرېږدئ داختې! د خپل پالر او نيکه‬
‫ز‬
‫چ دا د هلکانو له مکتبه هم خدايکه ښه ورځ وويپ! رحمدله‪ ،‬د دې نوې ې‬
‫لنګ غوا سخوندرې‬ ‫زه خو وايم ې‬
‫دې ډېر خوند راکړ‪ .‬نه به ېي ېک را؟‬
‫بته ېي د رفت زي پيشقاب ور ېبتته کړ‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫د رحمدل ست ېک وځلېدې‪ .‬په ې ړ‬
‫ول نه حاچ صاحب‪ ،‬تر تا ځار! خو اوس غوا پرې لوشو‪.‬‬ ‫‪ -‬ې‬
‫شمشتخان وخندل‪:‬‬
‫ې‬ ‫حاچ‬
‫پګ اچول دی‪.‬‬
‫‪-‬زوروره‪ ،‬نو ما سمدسپ کله پړی ې‬
‫پيشو سوکه وويل‪:‬‬
‫سک… د وطن ابادي څه کوي! د غوا سخوندره مهمه ده‪.‬‬
‫‪-‬اخ! پل‪ ،‬مکتب‪ ،‬پلچک‪ ،‬ړ‬
‫پاچا وويل‪:‬‬
‫ورچ‪ ،‬خو په خپله خته نه ېي والړ‪.‬‬ ‫ز‬
‫شمشت خانه! په نورو ېتت ې‬
‫ې‬ ‫‪-‬حاچ‬
‫شمشتخان ور وکتل‪.‬‬
‫ې‬ ‫حاچ‬
‫پاچا وخندل‪:‬‬
‫چ د کالت د جلدک تازيان نوم لري‪ .‬دا وار يو کونګری‬
‫داس ناګاره مه اچوه‪ ،‬خپله دې راته ويل وو ې‬
‫ې‬ ‫‪-‬ځان‬
‫درته راوړم‪ .‬دوه ځله الړې‪ ،‬خو…‬
‫شمشتخان په خته ېک ور ولوېد‪ .‬په خندا ېي وويل‪:‬‬
‫ې‬ ‫حاچ‬
‫‪-‬پاچا! غوټ درته مات يم‪ ،‬خو که به درواغ درته وايم‪ ،‬اورته دې راباندې طالقه ي! څو وارې ېم په زړه ېک را‬
‫ېتت شوې‪ ،‬خو ډېر مرصوفه وم‪ ،‬س ناخالصه خلک دي‪ ،‬څو ځله ېم د کوکنارو د کرلو چل ور وښوو‪ ،‬نوی‬
‫پوهتي‪ ،‬غوزې ېي‬ ‫بوچ اصل کود ېم ورته واخيست‪ ،‬خو کوکنار وکري‪ ،‬په پاللو ېي نه ې ږ‬ ‫ۍ‬ ‫بوچ‪-‬‬
‫ۍ‬ ‫تخم ېم ور ووړ‪.‬‬
‫هتېږی‪ .‬هاغه د مستو کاسه را ېبتته که‪.‬‬‫خت‪ ،‬بل ځل ېم نه ې‬‫وړې ر راس… ر‬
‫رحمدل وويل‪:‬‬
‫سيپ پسته غوښه ده‪ .‬نه دې په عذابوي‪.‬‬ ‫ز‬
‫‪-‬باز حاچ! ته ونيسه‪ ،‬اجبه د ې‬
‫بوي ېبتته په پيشقاب ېک کېښوده‪.‬‬‫ۍ‬ ‫نيول‬
‫ې‬ ‫باز! غټ ټېغ را وايست‪ .‬رحمدل په الس ېک‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫چ ډک يم‪.‬‬
‫‪-‬دې ته واي دروند او هوښيار‪ .‬عالمانه خته ېي ونه کړه‪ ،‬رحمدل ېي په ټېغ وپوهاوه ې‬
‫شمشتخان پر خپلو غوړو شونډو توليا ېتته کړه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬ ‫حاچ‬
‫ډک وې‪.‬‬ ‫‪-‬ياره رحمدله! لکه ې‬
‫چ دا نوې کډه دې ښه الس لري‪ ،‬ې‬
‫اختي څو وارې ډوډۍ دې له خونده ې‬
‫عبدالرحيم په خته ېک ور ولوېد‪:‬‬
 ‫درېيم ته هم نېت‬
‫ې‬ ‫‪-‬په دويم واده به دې د کور عزت خوندي وي‪ .‬سپينه مامد دينه به درته وکم‪ ،‬زما خو‬
‫دی‪.‬‬
‫ټولو وخندل‪.‬‬
‫رحمدل په خندا وويل‪:‬‬
‫‪-‬در واخل‪ ،‬الس مه نيش‪.‬‬
‫له هرې خوا درانه ټېغونه راغلل‪ ،‬بيا تر ډېره شکرونه ايستل کېدل‪.‬‬
‫ز‬
‫اووي‪ .‬ټولو ې‬
‫کوي ته‬ ‫نجوي ر ې‬
‫ې‬ ‫ښخ او‬
‫ې‬ ‫دعا وشوه‪ .‬مېلمانه ال باغ ته له پرې شوې وره نه وو وتل ې‬
‫چ له داالنه‬
‫ور منډه کړه‪ ،‬د کېناستلو په حال ېک ېي ال پيشقابونو ته السونه ور وغځول‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫کولم يوازې د مېلمستيا په وخت غوړېږي‪.‬‬
‫ې‬ ‫‪-‬د دې نجونو‬
‫ل ور وکتل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ز‬
‫پرېيش وای‪.‬‬ ‫کاشګ ېي په دېګونو ېک ځانونو ته يو څه‬ ‫شوي خوري‪.‬‬‫‪-‬خو دوی د سيو پاي ز‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫ړ‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫هتېږي‪ .‬درته و م ويل چ دا خلک څلورو کسانو ته د شلو نفرو خوراک ږدي‪ ،‬عزت ي ز‬
‫ګپ‪.‬‬ ‫‪-‬خته دې ژر ې‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫شکول‪.‬‬ ‫ل ېبتته غړۍ اوږده کړه‪ ،‬وړو نجونو په خپلو غاښونو له هډوکو ز‬
‫غوس‬ ‫هي ۍ‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫ل وويل‪:‬‬‫هي ۍ‬
‫اټول وې‪ .‬ان د وړو نجونو هم چوڼ‬ ‫ز‬
‫غل وې‪ .‬ې‬
‫ټول په يوه تنګ داالن ېک ر ې‬ ‫ول ې‬‫ښخ تر اوسه ې‬
‫نجوي او ې‬‫ې‬ ‫‪-‬خو دا‬
‫ل په نوم هيڅ ژوندی ساری نه وي‪.‬‬ ‫ښخ يا نج ۍ‬
‫چد ې‬ ‫داس لکه په دې کال ېک ې‬
‫ې‬ ‫نه خوت‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬له غږېدا منع وې‪.‬‬
‫ول؟‬
‫‪ -‬ې‬
‫پردي نارينه ېي بايد غږ وا نه وري‪.‬‬
‫‪-‬پوه نهشوم‪.‬‬
‫ښخ د غږ اورېدل هم د نارينهوو شهوت پاروي‪.‬‬
‫‪-‬خدای دې پوه که‪ .‬دلته د ې‬
‫پيشو روانه شوه‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬څه کوې؟‬
‫‪-‬د اوږدغوږي ساه ېم واورېده‪.‬‬
‫ل شا و خوا وکتل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
 ‫‪-‬دلته خو نهشته‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬ته ېي نه اورې‪.‬‬
‫پيشو ز‬
‫کاداي ته ننوته‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬
‫ستليه! خوله دې پټه که‪ ،‬ډېر بد ښکارې‪.‬‬ ‫‪ -‬ې‬
‫الړه‪ ،‬پر پروړه پرېوته‪.‬‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫ل دې څه کړه؟‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫پيشو ور وکتل‪:‬‬
‫ل خو په ما پورې سيښ نه ده‪.‬‬
‫چرک! که نور نه وي‪ ،‬د دې چرګوړو تر مخ خو لږ هوښياره غږېږه‪ .‬هي ۍ‬
‫‪ -‬ې‬
‫ستل ور غږ کړل‪:‬‬
‫ې‬
‫کتي‪.‬‬
‫‪-‬نن خو بيا تيار رحمدل ېي‪ .‬خته نه درسه ې ږ‬
‫چرک ته نږدې پرېوته‪.‬‬
‫ې‬ ‫ل راغله‪.‬‬
‫هي ۍ‬
‫ستل غاښونه سه لګېدل‪ .‬شخوند ېي واهه‪.‬‬
‫ټول غل وو‪ .‬يوازې د ې‬
‫پيشو س پورته کړ‪:‬‬
‫ز‬
‫چوچوي دې ويده دي؟‬ ‫چرک!‬
‫ې‬ ‫‪ -‬ې‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫چ مرداره خته و نه کړې‪.‬‬
‫‪-‬پام ې‬
‫پيشو ېبتته پر پروړه س ولګاوه‪ .‬سوړ اسوېل ېي وايست‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬پيشو! زړه دې ډېر ډک دی!؟‬
‫‪-‬ورک ېي که‪ ،‬دې وطن ته ېم خوا بدېږي‪.‬‬
‫ستل وخندل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬نوې ختې دې زده کړې؟‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫چرک هم دی‪ .‬لږ احساس پيدا که‪.‬‬
‫‪-‬مردارخوره‪ ،‬نوې ختې نه دي‪ ،‬دا وطن خو زما هم دی‪ ،‬ستا هم دی‪ ،‬د ې‬
‫ته او رحمدل څه فرق سه لرئ!‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
 ‫داس نه وي‪ ،‬يو څه د وطندوسپ حس به لري‪.‬‬
‫ې‬ ‫‪-‬خو نور خلک به‬
‫غل وه‪ ،‬بيا ېي س پورته کړ‪:‬‬
‫پيشو تر يوه وخته ې‬
‫ګرځېدل يم‪ .‬دلته پنځه نوي فيصده خلک رحمدل دوی دي‪.‬‬
‫ې‬ ‫ل! زه په دې کليو ېک ډېره‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫وي ويل‪:‬‬
‫غل شوه‪ .‬ې‬
‫ې‬
‫سي ته ېي د بوټونو اصل پسګ ور وښوو‪.‬‬ ‫ورچ کيسه به درته وکم‪ .‬موچ ېم وليد‪ ،‬ړ‬‫‪-‬واوره! يوازې د يوې ې‬
‫واړول‪ ،‬موچ په بوټ ېک ارزان بيه پسګ کېښود‪ .‬دهقان ته ورغلم‪ ،‬په پپ ېک د‬
‫ې‬ ‫سي مازې ست ېک ترې‬ ‫ړ‬
‫خلط ورسه وې‪ .‬دا رنګ د خلکود غولولو لپاره‬
‫ې‬ ‫پالسټيګ‬ ‫سې‬ ‫‪.‬‬‫و‬ ‫ناست‬ ‫ته‬ ‫کوي‬
‫ې‬ ‫لوي‬
‫ې‬ ‫بانجانو‬ ‫روم‬ ‫شکېدلو‬
‫خلط څڼدو ته سالم روميان اېښودل‪ ،‬منځ ېي له خوسا او‬‫ې‬ ‫د‬ ‫دهقان‬ ‫‪.‬‬ ‫ښکارېدل‬ ‫و‪ .‬خام روميان هم سه ې‬
‫پګ‬
‫چينجنو روميانو ور ډکاوه‪.‬‬
‫قصاب ته ورغلم‪ .‬خدای خت‪ ،‬په کومه زمانه ېک ېي يو غوي حالل کړی دی‪ ،‬خو د هماغه غواي يوه ټوټه‬
‫ميش په ورون پورې سيښوي‪ ،‬مانا ها خلکو‪ ،‬مېښه نه ده‪ ،‬د‬ ‫سپي پوستګ ي ساتل‪ ،‬تل هماغه پوستګ د ز‬ ‫ر ز‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫چ مشتي ته ېي منځ‬ ‫تل دومره پورته ږدي ې‬ ‫تل ته ېم وکتل‪ ،‬دلته ټول قصابان ې‬‫ځوان غواي غوښه واخل‪ .‬ې‬
‫اچول وي‪.‬‬
‫ې‬ ‫وازک او بړزې‬
‫مخګ ې‬
‫ې‬ ‫مخګ له‬
‫ې‬ ‫نه رس ور ښکاره‪ .‬کار ېي کړی وي‪ ،‬په تله ېک ېي‬
‫د هلکانو له مکتبه ېتتېدم‪ ،‬پسپش ېم واورېد‪ ،‬ور وګرځېدم‪ ،‬مدير له دوو دوکاندارانو سه والړ و‪ .‬ورته ويل ېي‬
‫کتابخ ېم تيار درته بېل کړي دي‪ ،‬خو په نرخ‬‫ې‬ ‫شپ يوه بجه څلور خرې راول‪ ،‬بس! د مکتب کتابونه او‬ ‫چد ې‬ ‫ې‬
‫ېک به ېي بله نه کوئ‪ .‬تر دې ېي ارزانه نهشم درکوالی‪.‬‬
‫ر‬
‫چ ېيغمه اوسه‪ .‬د سکت ې‬
‫ټول‬ ‫ډاک ړت ېم وليد‪ .‬له ښاره خپل کور ته راته‪ ،‬په ټليفون ېک ېي خندل‪ ،‬ويل ېي ې‬ ‫ز‬
‫روغ او تاري ــخ ېتتې دواوې دې پر ما‪ ،‬زما يوه نسخه به هم ستا له دوا پرته نه وي‪ ،‬يو په دوه به ېي درته‬ ‫ې‬
‫خرچ کم‪ ،‬خو څلوېښت فيصده ګټه غواړم‪.‬‬ ‫ې‬
‫سک ته ورغلم‪ .‬له مسلح عسکرو را لرې درې لوکس ږيرې خرېيل نيکټاي کړي کسان والړ‬ ‫نوي جوړېدونګ ړ‬
‫سک د موادو‪ ،‬د کاريګرو د پيسو او د تېلو په غال نه‬ ‫بادېدل‪ ،‬د ړ‬
‫ې‬ ‫وو‪ .‬له نږدې ېم غوږ ورته ونيو‪ ،‬الړې ېي سه‬
‫پاي شوې‪.‬‬ ‫واخيسپ‪ ،‬ما ته لږ ې‬
‫ې‬ ‫سه جوړېدل‪ .‬يو بل ته ېي ګوته نيوله‪ .‬تا ډېرې‬
‫اخ! له چا ګيله وکړو‪ .‬دلته هر يو تر خپله وسه غل دی‪.‬‬
‫غل شوه‪.‬‬
‫پيشو ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬مانا ټول بد دي؟‬
‫پيشو س پورته کړ‪:‬‬
‫سی وليد‪ ،‬ښځه ېي‬ ‫چلتي‪ .‬يوه ورځ ېم يو ړ‬‫پاک اوبه نه ې ږ‬
‫‪-‬ښه هم شته‪ ،‬خو ډېر کم‪ ،‬په مردار ډنډ ېک يو سطل ې‬
‫ښخ سپ دی‪.‬‬ ‫ز‬
‫تازه لنګه وه‪ ،‬ده له کارېزه منګ ډکاوه‪ .‬بس! په ټول کل ېک متل شو‪ .‬پالي د ې‬
‫چ‬ ‫ز‬
‫يو بل مامور ېم وليد‪ ،‬رشوت ېي نه اخيست‪ ،‬همکارانو ېي لېوي باله‪ ،‬د کور وال ور نه خپه وو‪ ،‬ويل ېي ې‬
‫واخيسپ‪ ،‬خو د موږ وال د يوې خوا نه دی… دا خلک په رڼا ورځ د‬
‫ې‬ ‫نورو په همدې ساده ماموريت ېک موټرې‬
‫ز‬
‫چ وه‬‫پيش ګپ‪ .‬يو هم نه ورته واي ې‬
‫ې‬ ‫ام‬
‫ښخ‪ ،‬اوالدونو‪ ،‬خپلوانو‪ ،‬دوستانو… تر مخ په ډېر افتخار حر ې‬
‫ې‬ ‫خپل‬
‫ې‬
‫اخل‪ .‬دا ارګاه و بارګاه‪ ،‬د اتلسو زرو ډارلرو‬
‫مته‪ ،‬وه خپله… ته خو لس‪ ،‬دوولس زره معاش ې‬ ‫پالره‪ ،‬وه وروره‪ ،‬وه ې ړ‬
‫ر‬
‫موټر‪ ،‬لوکس کور‪ ،‬په دوو مياشتو ېک د اتو زرو بوټونه‪ ،‬د لسو زرو درېش… دې له کومه کړل؟ برعکس‪ ،‬ټول‬
‫پيداګتي ورته واي‪.‬‬
‫ر‬ ‫افتخار پرې کوي‪ ،‬رشوت ته ېي نوي نوم ورکړی‪،‬‬
‫ګپ‪ ،‬د وطندوسپ‬ ‫دلته سيند نه دی چ د سپ په خوله مردار نه رس‪ ،‬دلته ټوله د سپ خوله ده‪ .‬ګناه ثواب ز‬
‫ې‬
‫چ د الېيلو له پاره تيارېږي!‬‫ې‬ ‫پسه‬ ‫الندې‬ ‫د‬ ‫لکه‬ ‫بس‪،‬‬ ‫‪.‬‬ ‫سوچ‬ ‫نه‬ ‫زړه‬ ‫هم‬ ‫يوه‬ ‫د‬ ‫خاوره‬ ‫دې‬ ‫بوی هم نهشته‪ .‬په‬
‫ر‬
‫چ ګوتو ته ېي دېرې وړۍ ورس‪.‬‬ ‫ټولو السونه ور اچول دي‪ ،‬نر هغه دی ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ز‬
‫پخواي به ېي د کار خلک وو‪.‬‬ ‫شمل ډېرې يادوي‪،‬‬ ‫داس نه وو‪ .‬دوی د پالر‪ ،‬نيکه‬ ‫– خو دا خلک به له اوله‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫پيشو روانه شوه‪ ،‬تر سوري ېي س وايست‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ل! راځه!‬
‫‪-‬هي ۍ‬
‫دواړه باغ ته الړل‪ .‬مېلمنو لمونځ کاوه‪.‬‬
‫پيشو ونو ته وکتل‪ ،‬کېناسته‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ل! يو څه وخت بايد ماتله شو‪.‬‬ ‫‪-‬هي ۍ‬
‫واړول؟‬ ‫اي ست ېک ور‬‫ز‬
‫ې‬ ‫حت ې‬
‫ل ر‬‫هي ۍ‬
‫ول؟‬
‫‪ -‬ې‬
‫بته کوې!‬
‫چ ېړ‬‫‪-‬رحمدل دوی خو نه ېي ې‬
‫ښه شېبه ووته‪ ،‬کارغه ر زاغ‪ ،‬لنډه دوره ېي ووهله‪ ،‬پر ټيت ښاخ کېناست‪ .‬نارې ېي کړې‪:‬‬
‫‪-‬کاغ‪ ،‬کاغ‪ ،‬کاغ…‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬راځه‪.‬‬
‫ز‬
‫کوچپ هډوک غوښه جال کوله‪.‬‬ ‫دواړه کارغه ته ور نږدې شول‪ .‬کارغه له‬
‫پيشو ور غږ کړل‪:‬‬
‫‪-‬کارغه! څو کلن به ېي؟‬
‫چ ورته وګوري‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫کارغه پرته له دې ې‬
‫‪-‬پيشو! له رحمدله به څه زده کړې‪ .‬ډېره شخص پوښتنه دې و نه کړه!؟ دا ېي تا ته زما سن مالوم‪ ،‬څه‬
‫فايده!؟‬
‫پيشو په خته ېک ور ولوېده‪:‬‬
‫ز‬
‫پوښتپ سه ارتباط لري‪.‬‬ ‫دويم‬ ‫‪-‬خدای که دې په دې تور مخ ميينه يم‪ ،‬د سن مالومول دې زما له‬
‫ې‬ ‫ې‬
‫کارغه وويل‪:‬‬
 ‫رستم‪ .‬هله نو‪ ،‬د مطلب خته کوه!‬
‫‪-‬سمه ده‪ ،‬درته و به ېي وايم‪ ،‬کابو يو سلو اوياوو ته ې ږ‬
‫ز‬
‫پخواي پوهه‬ ‫‪-‬کارغه‪ ،‬رحمدل دوی په خپلو پلرونو او نيکونو ډېر نازېږي‪ ،‬هره خته ېي په پنځه زره کلن تاري ــخ‪،‬‬
‫ۍ‬
‫ر‬
‫چ موږ نه يو ترې خت؟ برق ېي کشف‬ ‫غتت ختمه س‪ .‬تا خو ډېر عمر کړی‪ ،‬دا خلک کومه کارنامه لري ې‬ ‫او ر‬
‫م ته ختل‪ ،‬د کوم خطرناک مرض دوا ېي جوړه کړې…څه ېي کړي؟‬ ‫کښپ ېي جوړې کړې‪ ،‬سپوږ ۍ‬
‫ۍ‬ ‫کړی‪،‬‬
‫پش را کښته شو‪ .‬پر هډوک ېي مښوکه ووهله‪ .‬هي ۍ‬
‫ل ته ېي وکتل‪ ،‬و ېي‬ ‫هډوک ولوېد‪ ،‬کارغه خالص وزرونه ې‬
‫ويل‪:‬‬
‫‪-‬دا خو ېم نوې وليده!؟‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬څه ېي کوې! رحمدل وويشته‪ .‬زما د ختې ځواب دې را نه کړ‪.‬‬
‫کارغه وويل‪:‬‬
‫‪-‬له پنځه زره کلن تاريخه ېي نه يم خت‪ ،‬خو د رحمدل دوی پلرونه او نيکونه را مالوم دي‪ .‬بس! رحمدل دوی‬
‫ز‬
‫پخواي ېي هم عالمان وو‪ ،‬که نه له رحمدل دوی ېي ټګ فرق نه‬ ‫ز‬
‫ويپ؛ نو‬
‫ته ګوره‪ ،‬که په دې خلکو ېک پوهه ې‬
‫کېده‪.‬‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬خو څنګه خلک وو؟‬
‫غرم خوب نهشته‪ ،‬خلک کار کوي‪ ،‬خپل ژوند جوړوي‪ ،‬وطن‬ ‫‪-‬ويده‪ .‬ټول عمر ويده‪ .‬په يوه وطن ېک هم د ې‬
‫ابادوي‪ ،‬خو دوی به هم لکه رحمدل دوی شپه ورځ په خوب ېتت کړل‪ .‬سهار ې‬
‫چ به را پورته شول‪ ،‬په ټول‬
‫چ دا څوک دي‪ ،‬ملک ېي څنګه ونيو‪ ،‬له کومه راغلل‪ ،‬څنګه‬ ‫ملک ېک به پردي ګرځېدل‪ .‬په دې به نه وو خت ې‬
‫ول راغلل‪ ،‬چا راوستل… بس! نه پوښتنه‪ ،‬نه بازخواست‪ ،‬نه د وطن مينه‪ ،‬نيماي رحمدل دوی به د‬ ‫راغلل‪ ،‬ې‬
‫پيش او مقام ور و نه‬
‫ې‬ ‫چ‬‫پيسو لپاره د خپلو خلکو او خپل وطن پر ضد له پرديو سه ودرېدل‪ .‬نورو ته به ې‬
‫واخيسپ‪ ،‬پردي به کرار ناست وو‪ ،‬رحمدل دوی به په خپلو‬
‫ې‬ ‫ټوپګ به ېي را‬
‫رسېدل‪ ،‬مخالف به شول‪ ،‬تورې او ې‬
‫منځو ېک سه وخوړل‪ .‬دا وژنه‪ ،‬ها وژنه‪ ،‬له يوه الس پرې که‪ ،‬له بل س‪ ،‬د يوه کور ته اور واچوه‪ ،‬بل…‬
‫پش وا به ېي خيستل‪ ،‬وروسته به په خپل منځ ېک نه سه‬ ‫يوه خوا به ېي ختمه کړه‪ ،‬بيا به ېي پردو ته پام شو‪ ،‬ې‬
‫ايسپ‪ ،‬زوی له پالره‪ .‬په لکهاوو غاړې به پرې‬
‫ې‬ ‫جوړېدل‪ .‬هر يوه به پاچاه غوښته‪ .‬ورور به له وروره ست ېک و‬
‫اخت به يوه قدرت ونيو‪ .‬ښځو‪ ،‬مينځو او کبابونو ته به ېي ور پام شول‪ .‬هر پاچا به‬ ‫شوې‪ .‬سونه به ولوېدل‪ ،‬ې‬
‫ښخ‬
‫ې‬ ‫ښکل‬
‫ې‬ ‫لکه چرګ په لسګونو چرګو ېک پروت و‪ .‬يوه نه‪ ،‬دوې نه‪ ،‬درې نه‪ ،‬څلور نه‪ ،‬لسګونه او سلګونه‬
‫غرم‬‫ورچ به ويده و‪ .‬عامو خلکو به هم د ې‬‫شپ به ېي مسپ کوله‪ ،‬د ې‬ ‫اټول وې‪ .‬د ې‬‫مينخ به پرې ر ې‬
‫ې‬ ‫نازک‬
‫او ې‬
‫هتاوه‪ .‬بله ورځ به بيا همدا کيسه له سه تکرارېدله‪ .‬دوی به ويده وو‪ ،‬نورو به سالمت ملک الندې‬ ‫خوب نه ې‬
‫پيش او‬
‫ې‬ ‫چ به‬
‫وموښل‪ ،‬په جوش به راغلل… نيماي به له پردو سه ودرېدل‪ ،‬چا ته ې‬ ‫ې‬ ‫کړ‪ .‬له سه به ېي ست ېک‬
‫ز‬
‫ويپ به وبــهېدې‪ ،‬له دواړو خواوو‪.. .‬‬
‫واخيسپ‪ ،‬ې‬
‫ې‬ ‫واک ور و نه رسېدل‪ ،‬تورې به ېي را‬
‫پش ېي مښوکه واچوله‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫کارغه غل شو‪ ،‬په هډوک ې‬
‫‪-‬په دې نږدې دوو سوو کلونو ېک دوه‪ ،‬درې د کار خلک پيدا شول‪ .‬له رحمدل دوی سه ېي فرق درلود‪ .‬له زړه‬
‫ز‬
‫کارخاي ېي جوړې‬ ‫ېي د وطن جوړېدا غوښته‪ ،‬له خلکو سه ېي مينه وه‪ ،‬تعليم ته ېي پام ور واړاوه‪ ،‬مکتبونه او‬
‫ې‬
‫کړې‪ ،‬پوځ ېي په پښو ودراوه‪ ،‬د بند‪ ،‬برق… رېل په فکر ېک شول‪.‬‬
‫چ‬
‫وښپ‪ ،‬ورته وواي ې‬
‫چ رحمدل دوی ويښ او د نورو ملکونو سيال کړي‪ ،‬د ژوند خوند ور ر‬ ‫دوی غوښتل ې‬
‫ر‬
‫وطن د ټولو مور ده‪ ،‬مه ېي خپه کوئ‪ .‬اباد ېي کړئ‪ .‬اه خلکو! ويښ س…‬
‫غرم له خوبونو ځار کړ‪ .‬همدا نېک خلک ېي ې‬
‫پش‬ ‫خو رحمدل دوی وېښېدا نه غوښته‪ ،‬وطن ېي د ې‬
‫وسل…‬ ‫ر‬
‫واخيستل… څوک ېي مړه کړل‪ ،‬څوک ېي له وطنه ړ‬
‫ز‬
‫انساي ژوند او ابادي سه حساسيت‬ ‫کتي‪ .‬دوی له کراري‪،‬‬
‫رحمدل دوی په سوله او هوساينه ېک ناروغه ې ږ‬
‫لري‪ ،‬لکه لېوان يوازې په وينو ېک خوشاله دي‪ .‬ووژنه‪ ،‬ووژنه‪ ،‬ووژنه…‬
‫کارغه والوت‪.‬‬
‫توشګ او بالښتان ټولول‪.‬‬
‫ې‬ ‫ل مېلمنو ته وکتل‪ ،‬يو هم نه و‪ ،‬نيازۍ او سايرې‬
‫هي ۍ‬
‫ل ورغلل‪ .‬شېبه وروسته رحمدل ر زاغ‪.‬‬ ‫پيشو او هي ۍ‬
‫سايرې د نيازۍ غوږ ته خوله ور ټيته کړه‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫شتين اغا ته وايم‪ ،‬خوشاله دی‪ .‬خته به م ز‬
‫ومپ‪.‬‬ ‫چ ر‬
‫ې‬ ‫‪-‬ورته و ېي ويل ې‬
‫سايره خپل پالر ته ورغله‪ ،‬په خواره خوله ېي وويل‪:‬‬
‫ز‬
‫شتين اغا! يوه خته ېم ې‬
‫مپ؟‬ ‫‪ -‬ر‬
‫رحمدل تريو ور وکتل‪.‬‬
‫ل خوله کږه کړه‪:‬‬
‫نج ۍ‬
‫خت دی‪ ،‬يوه شپه اجازه ورکه‪ ،‬مور ېي سخته‬
‫تلل‪ ،‬ر‬
‫مياشپ د پالر کره نه يم ې‬
‫ې‬ ‫چ دا درې‬
‫واي ې‬
‫‪-‬نوې مور ې‬
‫ناروغه ده‪ .‬بس! سهار چايو ته ېي ېبتته همدلته وغواړه‪.‬‬
‫اوخپ‪:‬‬
‫د رحمدل ست ېک رډې ر ې‬
‫وهل‪.‬‬
‫ې‬ ‫‪-‬بس‪ ،‬بس‪ ،‬په اوږو ېي مه راستوه‪ .‬مور ېي هيڅ بال نه ده‬
‫غل شو‪ .‬نيازۍ ته ېي وکتل‪ ،‬ناره ېي کړه‪:‬‬
‫ول کمه وه!؟‬
‫‪-‬وه د سپ لورې! پزه دې را پرې کړه‪ ،‬د هنډواڼو په يوه غوري ېک يوه پنجه ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫هت شول‪ ،‬خو يوه پنجه ېي په‬ ‫‪-‬اخ! نفرته! دومره ښکل دستخوان‪ ،‬رنګارنګ خوندور خواړه او ګڼ ز‬
‫لوس ېي ې‬
‫پاي ده‪.‬‬
‫ذهن ېک ې‬
‫(‪)۸‬‬
‫تياره وه‪ ،‬پيشو پر پروړه س ز‬
‫ايش و‪.‬‬
 ‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫غل ېي!‬
‫‪-‬پيشو! ې‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬فکر وهم‪.‬‬
‫‪-‬څه فکر؟‬
‫‪-‬د رحمدل‪.‬‬
‫‪-‬څنګه؟‬
‫يوازې يوه ورځ! بس! رحمدل په يوه ورځ ېک انسان کېدای رس‪ .‬هم به پخپله له ژونده خوند واخل‪ ،‬هم به‬
‫ورستي‪.‬‬ ‫خت ور‬ ‫ز‬
‫ېږ‬ ‫کوري ته خندا ورکړي‪ ،‬هم به ېي وطن ته خپله برخه ر‬
‫ۍ‬
‫ستل غږ ر زاغ‪:‬‬
‫په تياره ېک د ې‬
‫ول دې وغږوله‪ ،‬هماغه فکرونه ېي ښه وو‪.‬‬
‫چرک! ې‬
‫ې‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫ستليه! ته ېي مه اوره‪.‬‬
‫ـ ې‬
‫غل شوه‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ې‬
‫چرک ته ووايه‪ .‬رحمدل څنګه انسان کېدای رس!؟‬
‫پيشو‪ ،‬ما او ې‬
‫پيشو اوږده وغځېده‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫‪-‬رحمدل ېم په فکر ېک يوازې يوه ورځ انسان کړ‪ .‬ټول غمونه ختم شول‪.‬‬
‫چرک وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬زړه ته ېم نه لوېږي‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬اسانه ده‪.‬‬
‫هيل په خته ېک ور ولوېده‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬موږ هم ختې کړه‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫تاس واياست ښه!‬
‫ورچ فکر درته ووايم‪ .‬ې‬
‫‪-‬سمه ده‪ .‬زه به ېم يوازې د يوې ې‬
‫چرک په يوه غږ وويل‪:‬‬
‫ل او ې‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬ښه‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬نن شپه ېتته شوه‪ ،‬رحمدل ېم په خپل فکر ېک سبا سهار وخته له خوبه را پورته کړ‪ .‬چوترې ته ووت‪ ،‬نيازۍ‬
‫بدي ېي ور پورته کړه‪ ،‬موسک شو‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬‫بدي ته ورغله‪ ،‬خو ده وار ړومپ کړ‪ .‬ز‬
‫په بته ز‬
‫ۍ‬ ‫ۍ‬ ‫ېړ‬
‫ول خپل کار په نورو وکم!؟‬ ‫ز‬
‫پش راکړي‪ ،‬ې‬‫‪-‬ته خو ېم مزدوره نه ېي‪ .‬زما غوندې انسان ېي‪ ،‬خدای الس او ې‬
‫حتانه ودرېده‪ ،‬رحمدل بمبه ووهله‪ .‬اودس ېي وکړ‪ ،‬نيازۍ توليا ورته ونيوله‪ .‬رحمدل مننه‬ ‫نيازۍ په چوتره ېک ر‬
‫وخپ‪ .‬باور ېي نه راته‪ ،‬رحمدل او مننه!؟‬ ‫ې‬ ‫ترې وکړه‪ ،‬د نيازۍ ست ېک رډې را‬
‫ورغ‪ ،‬په لومړي ځل د خپل تره د زوی انځرګل تر څنګ‬ ‫رحمدل جومات ته الړ‪ .‬کتارونه سم شول‪ ،‬رحمدل ز‬
‫واړول‪ .‬رحمدل ورته موسک شو‪.‬‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫اي ست ېک ور‬‫حت ې‬ ‫ودرېد‪ .‬تربره ېي ر‬
‫مت ېي کوږ کړ‪ ،‬رحمدل ور‬ ‫جمع خالصه شوه‪ .‬انځرګل کور ته روان شو‪ ،‬خو تر شا ېي د پښو تري واورېد‪ ،‬ور ې ږ‬
‫پش و‪ .‬انځرګل ګامونه ګړندي کړل‪ ،‬رحمدل هم چټک شو‪ ،‬انځر ګل خپل کور ته ننوت‪ .‬د کال لويه دروازه نه‬ ‫ې‬
‫ايش وه‪.‬‬ ‫پورې کېده‪ ،‬ور و ي کتل‪ ،‬رحمدل د دروازې په ليخک ک پښه ز‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫ز‬
‫حتان ودرېد‪ ،‬رحمدل دروازه ټېله کړه‪ ،‬انګړ ته ورغ‪ .‬وار له واره ېي ناره ونيوله‪:‬‬ ‫انځرګل ر‬
‫چتې ياست؟‬ ‫‪-‬د تره کډې! ې‬
‫ل خوشاله غږ ر زاغ‪.‬‬ ‫له داالنه د يوې وړې نج ۍ‬
‫شتين اغا دی‪.‬‬‫اي! ر‬‫‪ -‬ۍ‬
‫ښخ وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫شتين اغا خو له جال کېدا را باده زموږ کور نه دی ليدل‪ .‬دلته کله راچ!؟‬
‫ويپ!؟ ر‬ ‫ز‬
‫‪-‬خوب ې‬
‫رحمدل ور ناره کړه!‬
‫‪-‬راغل يم‪.‬‬
‫بته له داالنه را ووته‪ .‬خندل ېي‪ .‬رحمدل ټيت شو‪ .‬د وړې نجل له تندي ېي مچو واخيسته‪ .‬له‬‫ل په ې ړ‬ ‫وړه نج ۍ‬
‫ښخ او ماشومان خوشاله ښکارېدل‪ .‬ټول تر رحمدل را تاو شول‪.‬‬‫ښخ‪ ،‬ماشومان او ځوانان را ووتل‪ .‬ې‬ ‫کوټو ې‬
‫کول… خو ځوانان له خپل پالر انځر ګل سه ګوښه‬ ‫ز‬
‫پوښتپ ېي ې‬
‫ې‬ ‫رغړېدل‪ ،‬د کور کهول‬
‫ې‬ ‫اوښګ‬
‫ې‬ ‫په ستګو ېک ېي‬
‫والړ وو‪ .‬په رډو ستګو ېي رحمدل ته کتل…‬
‫ز‬
‫ل هواره کړه‪ .‬بالښت ېي کېښود‪ ،‬خو رحمدل داالن ته ورغ‪ .‬پر زاړه‪،‬‬ ‫ز‬
‫ل په چوتره ېک سه غا ۍ‬‫ځواي نج ۍ‬
‫ې‬ ‫يوې‬
‫ست ېم کش کړې‪ .‬په خوند‬ ‫غپ ږ‬‫ل په منډه نوی بالښت ورته راووړ‪ .‬رحمدل ې‬‫ووهل‪ .‬نج ۍ‬
‫ې‬ ‫پلپ‬
‫سپته ليمخ ېي ۍ‬ ‫ې‬
‫ېي وويل‪:‬‬
‫‪-‬اه! څه خوږ بوی‪ ،‬په تناره ېک څه دي؟‬
‫ل وويل‪:‬‬
‫ښخ په خوشا ۍ‬
‫د انځرګل ې‬
‫غرم ته مو کټوه بار کړې ده‪.‬‬
‫شتين اغا! ې‬
‫‪ -‬ر‬
‫رحمدل په خوند وويل‪:‬‬
‫‪-‬غوښه به پخه وي؟‬
‫بته تناره ته ور ټيته شوه‪ .‬کټو ېي را وايسته‪ .‬يوه ټوټه غوښه ېي په ګوتو ېک ټينګه کړه‪ ،‬په خوابدي غږ‬
‫ښځه په ې ړ‬
‫ېي وويل‪:‬‬
‫‪-‬لږ خامه ده‪.‬‬
‫د ګاز ډبه ېي ور کش کړه‪.‬‬
‫رحمدل ناره کړه!‬
‫غرم ته خورو‪ .‬کوچ راواخله!‬
‫ګ! غوښه به ې‬ ‫‪-‬م ۍ‬
‫مخ ته د شيدو چای‪ ،‬تازه کوچ او توده ډوډۍ کېښودل شول‪ .‬داالن ډک و‪ ،‬ښځو‬ ‫ز‬
‫په لنډ وخت ېک د رحمدل ې‬
‫او ماشوانو په مينه رحمدل ته کتل‪.‬‬
‫رحمدل په ډکه خوله ناره کړه‪:‬‬
‫چ دا‬ ‫خوړل‪ .‬اوس به له خپلو ځوانو زامنو سه په چوتره ېک ناست ېي‪ .‬ې‬
‫واي به ې‬ ‫ې‬ ‫‪-‬په تربره باندې خدای نه ده‬
‫نابلل مېلمه له کومه شو!؟‬
‫نجونو او ښځو وخندل‪.‬‬
‫رحمدل خپل غږ په زوټه کړ!‬
‫ول ېي؟ خپل تن‪ ،‬وجود‪ ،‬سکه د تره زوی ېم ېي‪،‬‬ ‫چ پردی به ې‬ ‫‪-‬وه غټسې انځرګله! دا خو دې و نه ويل ې‬
‫مخګ ال سه ګډ و‪ .‬ماشومتوب مو يو ځای ېتت کړی‪ ،‬ګډ مو خندل‪ ،‬ګډ مو ژړل‪ ،‬په ګډه مو د‬ ‫ې‬ ‫همدا اته کاله‬
‫پېول‪ ،‬په ګډه به ګډې انا د ناتار کاسه راته ايښودله‪ ،‬ګډ نيکه به نکلونه راته ويل‪ ،‬يو ځای به‬
‫ې‬ ‫ګډ کور رمه‬
‫اچول‪ .‬په ياد دې دي‪ ،‬په ما دې څومره خوا بدېده‪.‬‬‫ې‬ ‫لمبېدو‪ .‬يو ځای به مو د داالنه پر س د غومبسو ې‬
‫ځال را‬
‫غومبش زه وچېچلم‪ ،‬خو ژړل تا‪.‬‬
‫ې‬
‫غل شو‪ .‬په ډکه خوله ېي ناره کړه!‬
‫ـ راشه‪ ،‬زما له سووبه به په خپل کور ک په ګېده موړ رس‪ .‬تر اوسه به دې دومره ر ز‬
‫نويي (تازه) کوچ نه وي‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫خوړل‪.‬‬
‫ډک وې‪.‬‬
‫ماشومانو وخندل‪ ،‬خو د ښځو ست ېک له اوښکو ې‬
‫ز‬
‫پش را ووتل‪ .‬رحمدل ر‬
‫حتانو نارينهوو ته‬ ‫له چايو وروسته رحمدل چوترې ته ورغ‪ .‬ډله ماشومان او ې‬
‫ښخ ې‬
‫وکتل‪ ،‬په زوره ېي ټېغ را وايست‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫‪-‬د تره کډې!؟‬
‫ښخ منډه ور واخيسته‪.‬‬
‫ې‬
‫رحمدل وويل‪:‬‬
‫ولته‪.‬‬
‫غرم ته يوه ډکه کاسه ښوروا را ې ږ‬
‫‪ -‬ې‬
‫غل شو‪ .‬انځرګل ته ېي وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫‪-‬د انځرګل برخه غوښه به هم ورسه وي‪.‬‬
 ‫بته وويل‪:‬‬ ‫ز‬
‫ښخ په ې ړ‬
‫ې‬ ‫ځواي‬
‫ې‬
‫شتين اغا! په غتګو ستګو‪.‬‬
‫‪-‬سمه ده ر‬
‫بته بوټونه ورته سم کړل‪.‬‬
‫پېغل په ې ړ‬
‫ې‬ ‫يوې‬
‫ورمت ېي کوږ کړ‪.‬‬
‫رحمدل تر چوترې کښته شو‪ .‬څو ګامه ېي واخيستل‪ .‬ودرېد‪ ،‬ې ږ‬
‫ښخ‪ ،‬ماشومان‪ .‬يو به هم نه‬ ‫ې‬ ‫غرم ته ېم ټول مېلمانه ياست‪ .‬نر‪،‬‬ ‫چ سبا ې‬ ‫‪-‬د تره کډې! غټسي ته ووايه ې‬
‫کتي‪.‬‬
‫پاي ې ږ‬
‫ې‬
‫رحمدل خپل کور ته الړ‪ .‬باتور د چوترې په زينه ېک کالشينکوف پاکاوه‪ .‬رحمدل ېي له السه ټوپک ور‬
‫اي ورته کتل‪.‬‬‫ز‬
‫حت ۍ‬ ‫واخيست‪ .‬په څا ېک ېي واچاوه‪ .‬وړو زړو په ر‬
‫رحمدل وويل‪:‬‬
‫وژي‪ ،‬يا ځان‪ .‬س له سبا به‬ ‫ز‬ ‫‪-‬باتوره زويه! له ټوپکه خدای که ښه ورځ ز‬
‫وويپ‪ ،‬د مرګ وسيله ده‪ ،‬يا به بل ې‬‫ې‬
‫چ‪.‬‬ ‫مکتب ته ې‬
‫لوي ېي پر ټنډو ښکل کړې‪ .‬نجونو ژړل‪ ،‬په لومړي ځل ېي د پالر مينه ليده‪.‬‬ ‫ز‬
‫ټول ې‬
‫چوترې ته وخوت‪ ،‬ې‬
‫لوي ړټت ته ور نږدې کړې‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬ ‫ز‬
‫خپل غت ېک وړې ې‬ ‫رحمدل ې‬
‫تاس به هم په لنډ وخت ېک مکتب ته چ‪.‬‬
‫‪ -‬ې‬
‫ل يو دم وخندل‪:‬‬
‫نجونو په راوتلو رډو ستګو ورته کتل‪ .‬يوې وړې نج ۍ‬
‫ـشتين اغا! درواغ خو نه ې‬
‫واي؟‬ ‫ر‬
‫غتت غږ ر زاغ‪:‬‬ ‫د ر‬
‫داس نه واي!‬ ‫ر ز‬
‫سپيست ېک! پالر ته څوک‬
‫ې‬
‫رحمدل وويل‪:‬‬
‫غتته زويه! په دې کور ېک هر څوک د ختو حق لري‪ .‬که څوک غلط وک‪ ،‬په ارامه ېي پوه که‪.‬‬
‫‪-‬نه ر‬
‫کوکوګل وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬اول خو د نجونو مکتب نهشته‪ ،‬دويم خلک به څه واي؟‬
‫رحمدل په خته ېک ور ولوېد‪:‬‬

‫چ د ځان لپاره نه‪ ،‬د خلکو لپاره ژوند کوو‪ .‬تعليم په نر و ښځه فرض دی‪ .‬ې‬
‫پاي شوه‬ ‫‪-‬زموږ لوی مشکل دا دی ې‬
‫د مکتب خته! زه ېي په خپل مرصف جوړوم‪.‬‬
‫خپل وړې لور ته وکتل‪ ،‬يوه پايڅه ېي پرې وه‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫رحمدل ې‬
‫ز‬
‫نجوي په موټر ېک درسه کېنوه‪ .‬د ولسوال په بازار ېک ې‬
‫چ ېي څه به کار و‪ ،‬خوښ دې ېي‬ ‫ې‬ ‫غتته زويه! ې‬
‫ټول‬ ‫‪ -‬ر‬
‫کړي‪.‬‬
‫غتت تندی تريو شو‪:‬‬
‫د ر‬
 ‫داس نو څوک نه کوي! زه به ېي ورته راوړم‪.‬‬
‫ې‬ ‫شتين اغا!‬
‫‪ -‬ر‬
‫رحمدل وويل‪:‬‬
‫چ رنګ ېم ېي خوښ نه دی‪ .‬دوی‬
‫‪-‬نه! تا ته ېم ېتت اخت يوه سدرۍ راوړې وه‪ ،‬تر اوسه ال پرته ده‪ ،‬ويل دې ې‬
‫هم زړه لري‪.‬‬
‫سايرې ته ېي وکتل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫وګنډل‪ .‬په‬
‫ې‬ ‫ټوي‬ ‫بچګ! ما وبخښه‪ .‬نه پوهېدم‪ .‬يو تان ټوکر به ېم راووړ‪ ،‬ې‬
‫جام او د کوټو پردې به مو له يوې ې‬ ‫‪ -‬ې‬
‫ل او ټيکري واخل‪.‬‬ ‫چ په خپله خوښه ځانونو ته ټوکر‪ ،‬څپ ۍ‬ ‫دې ېک څه بده ده ې‬
‫ز‬
‫ژړغوي غږ ېي وويل‪:‬‬ ‫د سايرې س ېي پر خپل ړټت پورې ولګاوه‪ .‬په‬
‫ې‬
‫چ کونډ ته ېم ور نه کړې‪.‬‬ ‫ز‬
‫اي! پالر دې وبخښه‪ .‬ښه ده ې‬ ‫‪-‬اه ګر ې‬
‫نيول وې‪.‬‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫اي ست ېک ورته‬
‫حت ې‬‫غل شو‪ .‬سايرې ر‬
‫رحمدل وويل‪:‬‬
‫چ ېي‬‫چتته ې‬‫کتي‪ .‬دا د دوی رسغ حق دی‪ ،‬ې‬ ‫‪-‬له دې وروسته به په دې کور ېک له نجونو نظر اخيستل ې ږ‬
‫خوښه نه وه‪ ،‬نه به ېي ودوم‪.‬‬
‫چ س له اوسه‬ ‫يو دم ېي وژړل‪ .‬په ژړا ېک ېي له ټولو بښنه وغوښته‪ .‬خپله سپکه خوله ېي ياده کړه‪ ،‬و ېي ويل ې‬
‫به پوچ پاش نه واي‪.‬‬
‫تړل وه‪ .‬ر زاغ‪ ،‬د انځر ګل دوو زامنو د وهل شوې‬
‫پش اوږده ټېله ې‬ ‫د کال لويه دروازه خالصه شوه‪ ،‬په تراکتور ې‬
‫ټېل کښته کړل‪.‬‬ ‫چنار څلور‪ ،‬څلور مته لرک له ې‬
‫ځمګ ته کتل‪ .‬يوه ېي په خواره خوله وويل‪:‬‬ ‫غت ورکړه‪ .‬د انځرګل زامنو‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫رحمدل ورغ‪ ،‬د تربره زامنو ته ېي ې ږ‬
‫ستاس حق و‪.‬‬
‫ې‬ ‫چ چنار‬‫‪-‬پالر ېم ځان مالمت ګاڼه‪ .‬ويل ېي ې‬
‫رحمدل يو ځوان تر الس ونيو‪ ،‬خو ځوان بخښنه وغوښته‪ ،‬و ېي ويل ې‬
‫چ اوس کار لري‪ ،‬چايو ته به بل وخت‬
‫ر راس‪.‬‬
‫ټېل ته ور وخوت‪.‬‬ ‫ر‬ ‫ځوان د تراکتور ړ‬
‫تش ې‬‫اشتنګ ته کېناست‪ ،‬بل ې‬
‫اشتنګ ته ناست ځوان وويل‪:‬‬ ‫ړ‬
‫ر‬
‫تاس ټول مېلمانه‬
‫غرم ته مو ې‬
‫بل ې‬‫چ سبا غرمه ډوډۍ ته درځو‪ ،‬خو په يوه سط! ې‬ ‫شتين اغا! پالر ېم ويل ې‬
‫‪ -‬ر‬
‫ياست‪.‬‬
‫ښخ او اوالدونه پرې‬ ‫رحمدل وخندل‪ .‬چوترې ته ي وکتل‪ ،‬د ټولو ستک له اوښکو ډک وې‪ .‬رحمدل ز‬
‫ورغ‪.‬‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫ور ټول شول‪.‬‬
‫رحمدل وويل‪:‬‬
‫ګورئ! انځر ګل دوی مو تن او وجود دي‪ ،‬د ټولو په رګونو ېک د يوه نيکه وينه جريان لري‪ .‬تګ راتګ به ورسه‬
‫پال!‬
 ‫کوي ته الړ‪ .‬ډم ېي په تليفون را وغوښت‪ .‬لسو بجو ته ېي وېښته ور جوړ کړل‪ ،‬په ږيره ېي الس ور وواهه‪.‬‬
‫ې‬
‫تشناب ته ننوت‪ .‬اول ېي غاښونو ته برس او کريم ونيول‪ ،‬بيا تر اوبو ووت‪ .‬پاک کال ېي واغوستل‪ .‬په چوتره‬
‫نيول وې‪.‬‬
‫ې‬ ‫ېک ودرېد‪ .‬نيازۍ ې‬
‫وچ ست ېک ورته‬
‫ط ېي تر بام واړوله‪.‬‬
‫د نيازۍ کتلو خوند ورکړ‪ .‬د نسوارو قو ۍ‬
‫سلک ېي کړې‪،‬‬
‫ۍ‬ ‫باغ ته الړ‪ ،‬د خرې د ويشتلو ځای ته ېي وکتل‪ ،‬س ېي وځړېد‪ .‬پتارۍ ته ودرېد‪ ،‬غريو واخيست‪،‬‬
‫په ژړا ېک ېي وويل‪:‬‬
‫وسپ‪ .‬دا ګنهګار پالر دې وبخښه‪.‬‬
‫ې‬ ‫بچګ‪ .‬تر پايه ېم ړ‬
‫ډاکت ته ور نه‬ ‫ې‬ ‫نجيپ‬
‫ې‬ ‫‪-‬اه!‬
‫نيول وه‪ .‬رحمدل پر خپلو لندو ستګو څادر ېتت کړ‪.‬‬ ‫ز‬
‫چيغ شوې‪ ،‬رحمدل ور وکتل‪ ،‬باتور خپله خور تر څڼو ې‬ ‫ز ې‬
‫چ که دې بيا سايرې ته څه ويل وو‪ ،‬نو د سايرې‬ ‫وي څانډه‪ ،‬ورته و ېي ويل ې‬ ‫ورغ‪ .‬باتور ېي تر مټ ونيو‪ ،‬ې‬
‫بچګ پښو ته به دې حالل…‬ ‫ې‬
‫ټګ ېي کرکه راغله‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬‫يودم غل شو‪ ،‬د حاللېدا له ې‬
‫غتت‪ .‬پام!‬ ‫ز‬ ‫ز‬ ‫‪-‬باتوره! دا‬
‫اي دي‪ ،‬لکه ته او ر‬
‫نجوي هم زما اوالدونه دي‪ ،‬دوی هم په هماغه اندازه راباندې ګر ې‬ ‫ې‬
‫دويم ځل الس پورته کېدا به دې و نه بخښم‪.‬‬
‫غتې ته ور لوېده‪ ،‬و ېي ژړل‪ .‬رحمدل پر ککرۍ ښکل کړه‪ ،‬ست ېک ېي له اوښکو‬
‫باتور کور ته الړ‪ ،‬سايره د پالر ې ږ‬
‫ډک شوې‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬ ‫ې‬
‫‪-‬نور به مو غم ته نه ورکوم‪.‬‬
‫خپله لور ېي تر الس ونيوله‪ ،‬هوار شوي ليمخ ته ورغلل‪ .‬رحمدل وويل‪:‬‬
‫ز‬
‫کوچپ نه دی؟‬ ‫بچګ! فرش‬ ‫‪-‬سايرې‬
‫ې‬
‫اي ورته وکتل‪:‬‬‫ز‬
‫حت ۍ‬ ‫ل په ر‬
‫نج ۍ‬
‫شتين اغا! ته او وروڼه م هر وخت په همدې ليمخ ز‬
‫کېپ‪.‬‬ ‫‪-‬نه ر‬
‫ې‬
‫رحمدل وخندل‪:‬‬
‫– خو ټول نه ورباندې ځاېږو‪.‬‬
‫سايرې خپل پالر ته کتل‪.‬‬
‫رحمدل وويل‪:‬‬
‫ـ هله لورې‪ ،‬تر ټولو لوی فرش راوړه‪ ،‬له دې وروسته به ټول يو ځای ډوډۍ خورو‪.‬‬
‫نيول وې‪ .‬باور ېي نه راته‪.‬‬ ‫اي ست ېک ورته‬‫ز‬
‫ې‬ ‫حت ې‬
‫ل ر‬
‫نج ۍ‬
‫رحمدل وخندل‪:‬‬
‫چ له خپل پالر سه يو ځای ډوډۍ خوند نه درکوي؟‬
‫‪-‬لکه ې‬
‫ټول شوې‪ .‬کور ته ېي منډه کړه‪.‬‬
‫اوښګ را ې‬
‫ې‬ ‫د سايرې په ستګو ېک‬
 ‫سي ېي له تازه هوا وپړسول‪ .‬له ځان سه ېي وخندل‪ .‬په لومړي ځل ېي خپله‬ ‫رحمدل پر ليمخ کېناست‪ .‬ږ‬
‫خندا اورېده‪ ،‬خوند ېي ترې واخيست‪ ،‬په زوره ېي کړه‪ .‬خندا ېي په ونو ېک را وګرځېده‪.‬‬
‫غرم ته د انځرګل له کوره هم ډکه کاسه ښوروا راغله‪ .‬اوږد دستخوان هوار شو‪ .‬رحمدل د خپلو وړو لوڼو‬
‫ې‬
‫ځلېدل‪ .‬ټولو رحمدل ته په‬ ‫ک‬ ‫ست‬ ‫نجونو‬ ‫د‬ ‫‪.‬‬ ‫کېنول‬ ‫ته‬ ‫خواوو‬ ‫دواړو‬ ‫ي‬ ‫السونه پر لښپ ور پرېمانځل‪ .‬ز‬
‫لوي‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې ې‬
‫ګول پورته شوې‪.‬‬
‫مينه کتل‪ .‬له ډکو کاسو ې‬
‫رحمدل په ډکه خوله وويل‪:‬‬
‫کتي‪.‬‬ ‫خوندوره ښوروا ده‪ .‬ې‬
‫ګوي ورسه خوړل ې ږ‬
‫تر څنګ ي نيازۍ ته وکتل‪ ،‬د نيازۍ په غټو ستګو ک ځال پرته وه‪ .‬رحمدل د ز‬
‫غوس کاسه ور ېبتته کړه‪ ،‬پر‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫کوکوګل ته ېي وويل‪:‬‬ ‫‪.‬‬ ‫کېښودل‬ ‫پاسپ ي څو مساوي ز‬
‫برچ‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې ې‬
‫‪-‬مخ واړوه!‬
‫اي ورته کتل‪.‬‬‫ز‬
‫حت ۍ‬‫ښخ په ر‬
‫ې‬
‫رحمدل خته تکرار کړه‪.‬‬
‫ښخ مخ واړاوه‪.‬‬‫‪ -‬ې‬
‫غوس پر يوه برخه ګوته کېښودله‪:‬‬‫رحمدل د ز‬
‫ې‬
‫‪-‬دا ېي د چا؟‬
‫ز‬
‫زرميپ‪.‬‬ ‫‪-‬د‬
‫ې‬
‫همداس تقسيم شوې‪.‬‬
‫ې‬ ‫ل ته ور نږدې کړه‪ .‬دويمه‪ ،‬درېيمه او څلورمه برخه هم‬
‫انځرګل هماغه برخه وړې نج ۍ‬
‫رحمدل پر بله برخه ګوته کېښوده‪.‬‬
‫‪-‬دا ېي د چا؟‬
‫‪-‬ستا‪.‬‬
‫رحمدل تندی تريو کړ‪:‬‬
‫‪-‬دا خو صاف هډوک دي‪.‬‬
‫وچ ست ېک نيو ېل وې‪.‬‬ ‫ټولو ور وکتل‪ .‬رحمدل ز‬
‫غوس ته ې‬
‫ې‬
‫نيول وه‪ .‬رحمدل‬ ‫مخګ شوې‪ .‬نيازۍ هم په ټيت س وړه ګوله ورته‬ ‫ګول ورته را‬ ‫له هرې خوا د ز‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫غوس جوړې ې‬
‫ې‬
‫په خندا ېک وويل‪:‬‬
‫تاس حق دی‪.‬‬
‫‪-‬په خدای که ېي څکه هم وکم‪ ،‬دا د ې‬
‫سايرې د پالر خېټه وګروله‪ ،‬رحمدل وخندل‪ .‬وړې لور ېي ګوله په خوله ېک ور کېښوده‪ .‬رحمدل د نيازۍ پر‬
‫کوکوګل تندی تريو شو‪.‬‬ ‫ښخ له السه وړه ګوله ور پورته کړه‪ .‬د‬ ‫ز‬
‫ځواي‬ ‫ګوتو ور پرېووت‪ ،‬په غاښونو ېک ېي د‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫پاسپ ېک ونغاړله‪ .‬منډې ته ېي ځان جوړ کړ‪ ،‬خو واړه او غټ السونه‬
‫ې‬ ‫کوکوګل ټوله برخه غوښه په‬
‫ې‬ ‫رحمدل د‬
‫خپل مور برخه غوښه ور نه وړله‪ .‬باغ ګډې خندا نيول‬‫غتت‪ ،‬باتور او نجونو د ې‬‫ور ولوېدل‪ .‬رحمدل خندل‪ ،‬ر‬
‫و‪.‬‬
‫چ د نجونو د مکتب‬ ‫ر ز‬
‫ماسپښي جومات ته الړ‪ ،‬له لمانځه وروسته ېي غاړه صافه کړه‪ ،‬کليوالو ته ېي وويل ې‬
‫جوړول زضوري دي‪.‬‬
‫په دېرشو کسانو ېک ېي لسو مخالفت وکړ‪ ،‬لسو ېي خته تاييد کړه‪ ،‬لس نور ېي فکر کولو ته وهڅول‪.‬‬
‫ز‬
‫چ معتاد ته ېي‬ ‫خپل واده شوې لور کور ته ورغ‪ .‬و ېي ژړل‪ ،‬له لور ېي بخښنه وغوښته ې‬ ‫له لمانځه وروسته د ې‬
‫چد‬ ‫ورکړه‪ .‬بيا ېي له زوم سه ختې وکړې‪ ،‬د معتادينو په شفاخانه ېک بستېدا ته ېي قانع کړ‪ .‬و ېي ويل ې‬
‫تداوي ټول مصارف ېي دی په غاړه اخل‪.‬‬
‫جوم ته را وغواړي‪.‬‬ ‫ز‬
‫ې‬ ‫شمشت خان او نور ملګري‬ ‫ې‬ ‫چ حاچ‬ ‫غتت ته ېي وويل ې‬ ‫له هغه ځايه ېبتته کور ته راغ‪ .‬ر‬
‫ز‬
‫ټول‬
‫چ له دې وروسته به ې‬ ‫چ مېلمستيا خو ېتته شوه‪ .‬خو رحمدل ور ياده کړه ې‬ ‫اي ورته وويل ې‬ ‫حت ۍ‬ ‫زوی ېي په ر‬
‫چ نور دې دا وطن نه‬ ‫چ له خپلو ملګرو سه وغږېږي‪ ،‬پوه ېي کړي ې‬ ‫مېلمستاوې ساده وي‪ .‬دی غواړي ې‬
‫داس خلکو‬ ‫ې‬ ‫ورانوي‪ ،‬ځنګلونه دې نه وه‪ ،‬کوکنار دې نه کري‪ ،‬غال دې نه کوي… که ېي ومنله ښه‪ ،‬که نه له‬
‫سه ملګرتيا‪ ،‬نه ملګرتيا‪.‬‬
‫ز‬
‫جام‪ ،‬ټيکري او‬ ‫خپل نوې ې‬ ‫د ماخسي ډودۍ بيا ټولو په ګډه وخوړه‪ .‬تر ختو خندا ډېره وه‪ .‬وروسته نجونو ې‬
‫ل راواخيستل‪ .‬هر څه ېي خوښ وو‪ ،‬په لومړي ځل ېي نظريه منل شوې وه‪ .‬ارزښت ورکړل شوی و‪ .‬د‬ ‫څپ ۍ‬
‫غږېدل‪ .‬ستګو ېي ځال کوله‪ ،‬ځانونه ېي د‬ ‫ې‬ ‫انسان په ستګه ورته کتل شوي وو‪ .‬بيا د مکتب په باره ېک سه‬
‫سپي ټيکري او تورو جامو ېک ليدل‪.‬‬ ‫مکتب په ر ز‬
‫ز‬
‫ماخسي ېي په‬ ‫رحمدل راډيو ته الس ور وغځاوه‪ .‬د جنګ‪ ،‬وژنو او د وطن د ور زاي ختو ېي ست ېک لندې کړې‪.‬‬
‫کور ېک جاينماز هوار کړ‪ ،‬د دعا په وخت ېک ېي د زړه له اخالصه وويل‪:‬‬
‫نجوي‬‫ز‬ ‫اص يم‪.‬‬ ‫وبخش‪ .‬يا خدايه په داد دې ر ز‬ ‫ز‬ ‫وبخش‪ ،‬ټول مسلمانان‬‫ز‬ ‫وبخش‪ ،‬زما مور او پالر‬‫ز‬ ‫‪-‬يا خدايه! ما‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫او هلکان ټول راباندې ګران دي‪ ،‬قربان دې شم‪ ،‬نور به نو څه درنه غواړم! د ګل غوندې په ښکلو لوڼو دې‬
‫نازول يم‪.‬‬
‫يو دم ېي وژړل‪ ،‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ويپ‪ .‬جامو‪ ،‬خوړو‪ ،‬درس‪ ،‬صحت…ته به‬ ‫ز‬ ‫ز‬
‫وځورول‪ .‬قول دی‪ ،‬نور به غم را نه و نه ې‬
‫ې‬ ‫نجوي ېم ډېرې‬
‫ې‬ ‫ښخ او‬
‫‪ -‬ې‬
‫ېي پام کوم…يا خدايه! انځرګل ېم هم تن او وجود دی‪ ،‬که خوار وي‪ ،‬زه به ورسه خوار يم‪ ،‬که ېيعزته وي‪،‬‬
‫زما نوم به ورسه يادېږي… يا ربه! ته خو ال ډېر عزت ورکړې‪.‬‬
‫يا خدايه! ښکل وطن دې راکړی‪ ،‬پورته به واوره وخورې‪ ،‬له نيم ساعت پياده مزل وروسته به د غنمو لو‬
‫شي آسمان‪ ،‬ښايسته مننظرې… خو موږ ېي په قدر نه پوهېدو‪ ،‬وران مو کړ‪،‬‬ ‫صاق اوبه‪ ،‬ر ز‬‫وويپ‪ .‬ښکل هوا‪ ،‬ز‬‫ز‬
‫ې‬ ‫ې‬ ‫ې‬
‫ژمنه ده! خپل وطن مور ګڼم‪ .‬په ابادۍ ېک ېي برخه اخلم… و ېم بخښه‪ ،‬اول به د نجونو سوځېدل مکتب‬
‫جوړوم‪.‬‬
‫ورغ‪ ،‬لومړی ېي غاښونه پرېمانځل‪ .‬بيا له نيازۍ لرې پرېووت‪.‬‬ ‫د نيازۍ کوي ته ز‬
‫ې‬
‫چ تل ېي په سپکو نومونو ياده کړې ده‪.‬‬
‫ښخ ېي بخښنه وغوښته‪ .‬و ېي ويل ې‬ ‫ې‬ ‫يو دم غريو واخيست‪ ،‬له‬
‫و ېي ژړل‪ ،‬په ژړا ېک ېي وويل‪:‬‬
 ‫ز‬
‫ناروغ مور ته نه ور پرېښودله‪ .‬نيازۍ! سهار به دې پخپله په خپل‬ ‫‪-‬اه رحمدله! ټګ رحم نه لرې‪ ،‬لور ېم‬
‫ې‬
‫موټر ېک پالر ز ۍ‬
‫ګپ ته ورولم‪.‬‬
‫نيازۍ ورو په کمپله ېک ور پټه شوه‪.‬‬
‫غل شوه‪.‬‬
‫پيشو ې‬
‫ستل وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬پيشو‪ .‬چټياټ دې خالص شول‪ .‬په خيال کيسو دې سبداله کړم‪.‬‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫ورچ فکر را نه غوښت‪ .‬ورته و ېم وايه‪.‬‬
‫ل د يوې ې‬
‫چرک او هي ۍ‬
‫‪ -‬ې‬
‫ستل وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫‪-‬له رحمدل دوی د دومره انسانيت تمه مه لره!‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬خو انسانيت اسانه دی‪ ،‬و دې ليدل! له رحمدله ېم په خيال ېک انسان جوړ کړ‪ ،‬رحمدل په يوه ورځ ېک‬
‫کوري خوشاله کوالی رس‪ .‬نه زحمت غواړي او نه هم مرصف‪ .‬مازې دې لږ ځان بدل‬ ‫ز‬ ‫هم ځان او هم ټوله‬
‫ۍ‬
‫ز‬
‫وپتي‪ .‬په وطن دې زړه وخوږوي‪ ،‬خپل دې‬ ‫ر‬ ‫نرم کړي‪ ،‬مينه دې ورکړي‪ ،‬د نورو حقوق دې ې‬ ‫کړي‪ .‬ختې دې ې‬
‫وګپ… بس! همدومره!‬ ‫ي ز‬
‫ې‬
‫کوک پورته شوې‪.‬‬
‫يو دم د نيازۍ ې‬
‫ل په وارخطاي وويل‪:‬‬
‫هي ۍ‬
‫‪-‬څه خته ده؟‬
‫پيشو وويل‪:‬‬
‫‪-‬رحمدل به بيا ښځه تر سوکانو الندې کړې وي‪ .‬په مرداره خوله مچکه ترې غواړي‪.‬‬
‫ستل وويل‪:‬‬
‫ې‬
‫پتۍ ېي‬ ‫چ له رحمدل دوی د انسانيت تمه مه لره! دا خلک خدای که سم ېک‪ .‬ې ړ‬
‫پتۍ‪ ،‬ې ړ‬ ‫ـ نه ېم درته ويل ې‬
‫ز‬
‫تغت نه مپ‪.‬‬
‫همداس ژوند کړی‪.‬هيڅ ر‬
‫ې‬
‫م ېي تر ېتتو غوږونو يو ګز پورته والړه وه‪.‬‬
‫پيشو بام ته وخته‪ .‬پر دېوال کېناسته‪ .‬سپوږ ۍ‬
‫سپتو څوکو ته وکتل‪ ،‬الندې راغله‪ ،‬د غره په لمنو ېک خړ پړ‪ ،‬شکېدل کورونه پراته وو‪.‬‬
‫پيشو د لوڅو غرونو ې‬
‫نګ وې‪ ،‬سوځېدل مکتب تک تور‬ ‫سک ته ېي وکتل‪ ،‬لوی پل پر مال مات و‪ .‬د برق ې‬
‫پاي ړ ې‬ ‫کنډ و کت پاخه ړ‬
‫سپته وو…‬‫ښکارېده‪ .‬هديره تر کل غټه وه‪ ،‬د وهل شويو ونو زاړه مونډان ې‬
‫سه ساه ېي وايسته‪ .‬و ېي ويل‪:‬‬
‫ډک شوې‪ .‬ړ‬
‫د پيشو ست ېک ې‬
‫کاشګ‬
‫ې‬ ‫کاشګ دې په قدر پوهېدای‪،‬‬
‫ې‬ ‫کاشګ ېي خپل ګڼل‪،‬‬
‫ې‬ ‫‪-‬اخ! وطنه! په تا ېک ميليونونه رحمدل دوی اوس‪.‬‬
‫کاشګ‪ ،‬کاش ېګ…‬
‫ې‬ ‫کاشګ‪،‬‬
‫ې‬ ‫ېي ستا د درلودلو لياقت درلودای‪.‬‬
‫پای‬