Tears of Angel (The Sequel)-In His Point of

View
Tears of Angel (The Sequel)-In His Point of View
Johann's POV of Tears of ANgel The Sequel. The Endign and Epilogue of
the Sequel will be posted in this story.
(Currently restricted muna. I will request na ipaunrestrict ang story na to.
- 5 -
1. Awaken
Nawala ang chapter na to. nadelete so i have to retype it again! And I'm sorry but
it's not as good as the first na na delete.
1. Awaken
I can hear murmurings all around me. I tried to open my eyes and everything is so
bright na nasisislaw ako.
"He's awake!" I heard someone said.
Nasaan ako? The I felt a searing pain all over my body.
"Ready the chopper. Replaced the body." That familiar voice. Before I finally lose
my conciousness I felt like I'm being lifted or rather my bed was being lifted.
2 weeks after.
"I'm glad that you're okay now, Johann. Tough break , man." The guy gently tap
my shoulder that are still covered by bandages. Pati mukha ko naka bandage.
He is Calvin Moore. In-house Doctor and a friend of mine.
"I lost control of the car. and the brake just didn't work. I should've drive
slower"
Tumango tango lang siya habang tinitingnan ako.
"You didn't have an accident. Somebody fucked up with your car." Napatingin ako
kay Calvin. Nagtataka.
"What do you mean?"
"Well, obviously, someone wanted you dead. And good thing we arrived before
their phony doctor get into you." He then smirked.
"Who?"
"The syndicate, you've blasted. Right after, your accident, we conduct an
operation and got almost everyone. Except for the big boss. Someone must have
tipped him off because he left before we'd arrived."
- 6 -
"Your family is now under our protection. Without their knowledge of course. And
everyone thought you're dead." ALam kong yan ang gagawin nila. To protect the
agent's family.
"She is also under our protection." Napalingon ako bigla kay Calvin. Bigla siyang
yumuko nung sinabi niya ang she. He knows I knew kung sino ang tinutukoy niya.
Walang personal na bagay na natatago sa klase ng trabaho ko.
"So far she's okay. She's coping" I knew there's something he's not telling me. I
can swear it to my bones.
"Your lose...... and your baby's lose." Napaangat ang tingin ko sa kanya. I felt
lump
in my throat and it hurts physically and emotionally.
"I'm sorry she had a miscarriage. She came running to the hospital the day of your
accident and there she lost it. I checked her myself." I clinched my fist. I
clinched it
too tight that it hurts. Hindi ako makasigaw. Gustong gusto kong magwala.
Angela.
I felt tears in my cheeks.
I lost it. I didn't even have the chance to touch it.
"How is she dealing with it?"
"Like she's the one who died. Like a zombie." Gaano man kasakit alam ni Calvin na
mas gusto kong malaman ang katotohanan. At gaano man kasakit kailangan kong
tanggapin dahil pinili ko to.
Pero hindi ko akalain na mas masakit ito. Mas masakit kesa nung naghiwalay
kami. Mas masakit nung malaman ko na may boyfriend na siya.
I feel like my heart is being crushed.
Masakit isipin na isang inosente ang naging kabayaran ng lahat.
The sacrifice.
- 7 -
2. Changes
2. John Summers
When I recovered fully after the accident, i consented to have a plastic surgery.
Hindi lang dahil sa sira kong mukha kundi dahil kailangan naming mapaniwala ang
lahat na wala na ako. Para sa kaligtasan ng pamilya ko at para sa kaligtasan ni
Angela. Hindi basta bastang sindikato ang nabangga ko. ANd I know hindi sila
titigil
hanggat alam nila na nabubuhay pa ako.
After a month, I have a new face, a new identity.
Name: John Summers
Age: 29
Citizenship: American
Occupation: President, AFS Corporation
Secret Occupation: CIA Agent.
Kung titingnan akong mabuti wala na ang trace ni Johann Phoebus Zamora. I now
have green eyes and my dimples are gone. Well, except for my voice na mahirap
i-alter.
I don't have a twin, I don't have a sister. My parents are dead. And I don't know
anyone named Angela Felize Bustamante.
That's the life I am bound to live.
If I wanted to keep them safe.
I have to stay away from them.
From her.
But for how long?
- 8 -
3. Stalker
Claire, thank you so much for the 2 wonderful covers of Tears of Angel.
3. Stalker.
3 months after I went to the states for my plastic surgery, exactly 4 months after
my death, I went back to the Philippines.
Alam kong bawal, alam kong hindi dapat, alam kong sa ginagawa ko malaki ang
posibilidad na mamiligro ang buhay niya pero hindi ko kayang pigilan.
Hindi ko kayang hindi ko siya makita. Even from afar. Kahit hindi ko makita ang
mukha niya, even just her silhoutte.
Pero hindi ko alam kung matutuwa ako sa nakita ko. Hindi ko alam kung
magagalak ako sa nangyayari.
I don't know if I would be happy that she's lamenting over an empty grave.
Hindi ko alam kung matutuwa ako na unti unti niyang pinapatay ang sarili niya.
I feel like hitting myself habang sinusundan siya araw araw and every other day I
follow her to that empty grave. Talking to an empty tomb, crying over no one. Hindi
ko man naririnig ang mga sinasabi niya parang hinihiwa na din ang puso ko.
Akala ko magiging masaya siya sa ginagawa niya but everytime she went out of
the cemetery her face that was sullen become gloomy, become lifeless. Parang
nakikita ko ang kamatayan sa kanyang buong pagkatao. Na parang nilibing niya na
din ang sarili niya sa puntod na yun. Na parang sinasabi niyang ito ako buhay pero
bakit hindi na lang ako namatay?
And everytime she went out of that cemetery I have this strong urge to run to her,
to comfort her, to wipe away her tears and tell her that I'm alive. That's it's
okay.
Ang sakit sakit kasing makita na nahihirapan ang taong mahal mo at
pinagmamasdan mo siyang umiiyak pero wala ka man lang magawa. And I wanted
her to stop going to that cemetery. I wanted her to stop her misery.
Gusto ko ulit makita siyang ngumiti.
- 9 -
Ang ngiting hindi pilit.
Her smile that never fails to make my heart jump.
For four months she have been doing that. Nung una akala ko mapapagod din
siya. Because no one in their sane mind would go every other day to a cemetery.
Pero nagkamali ako. Siguro hindi na nga siya sane. Because she kept on doing that
for the nerxt 2 months. And I think she don't have a plan of ever stopping.
Until that fateful day...
- 10 -
4. Urge
4. Urge
Her day had become so monotomous for the last 2 months that i've been following
her. She'll go to the foundation to work and go home to her small apartment except
for the days wherein she have to go to the cemetery. Every 15th and 30th she would
go to the supermarket to buy her groceries.
She never hangs out.
She never goes out.
She never dated. As if I would really want to see her dating.
Sometimes I would see her at the supermarketl while doing her groceries looking
at a family and I would see her brush her eyes with her hand and she would leave
her unfinished and unpaid groceries and would immediately go home.
Yan ang mga panahon na gusto ko siyang habulin at gusto ko siyang yakapin. Just
to stop her from crying. Just to make her feel alright.
She is alone.
And I cannot be there for her.
This day is not different from any other day. It's her day to go to the cemetery.
She usually went there after office hours. She would buy flowers from a stand.
Today is unusually colder. I kept a safe distance habang naglalakad siya
papuntang cemetery. She laid down the flowers. Tinitingan ko siya ng matagal from
afar. From my car using my binoculars.
But its not enough.
When it comes to her everything is not enough.
This time I take the chance. I went out of my car and hid behind a tree.
I was busy looking at her for quite sometime when I saw her look up and looked
- 11 -
directly at my direction.
I'm sure she had seen me. She slowly stood up and walked towards me.
"Johann!"
Her voice. Namiss ko ang boses niya. It's been a long time since I heard her call
my name. I missed the way she says my name. I missed the way she smiled
everytime she says it. Her gentle smile that reaches her eyes.
I pulled myself up from my longing , turned back and walked briskly away from
her.
I can feel her running amidst the rain na unti unti nang lumalakas. I ignored her.
She must not see me. Nakarating ako sa kotse ko and from there I saw her.
She suddenly stopped from following me. Pero hindi pa din siya sumisilong kahit
na ang lakas lakas na ang ulan. Nasisiraan na ba siya ng bait? Paano kung
magkasakit siya?
Then bigla na lang siyang naupo sa lupa. Her hands covering her face. Nakikita
kong yumuyugyog ang balikat niya.
Ilang beses ko ding sinuntok ang manibela ng kotse ko. Dapat umalis na ako.
Dapat iniwan ko na siya.
I can't risk her life.
I can't risk being close to her.
Pero I can't bring myself to start my car and leave her at this state.
Hindi ko mapapatawad ang sarili ko pag may nangyaring masama sa kanya.
And the urge of being close to her, smelling her sweet scent, holding her and
kissing her is just to much.
I have been holding it for 2 months now and hindi ko alam kung hanggang kelan
ako magiging ganito.
Then I made a decision. I disregard all the consequence of this action.
- 12 -
Kinuha ko ang isang umbrella and went out my car towards her.
Ang lakas ng kaba ko habang papalapit ako sa kanya.
I can hear her sobbing. I saw her shoulders shaking. Hindi ko alam kung dahil ba
sa lamig o dahil sa pag iyak niya.
Parang sinusuntok ng ilang beses ang puso ko. Ang sumasakit ang lalamunan ko
sa pagpipigil umiyak.
I stand i front of her at pinayungan siya.
She stopped crying and slowly looked up at me. Her face is as white as a ghost.
Her wet hair are scattered all over her face. Nakikita ko pa ang pamumula ng pisngi
at ilong niya dahil sa kakaiyak.
Parang may sumuntok ulit sa sikmura ko. I spoke trying hard not to choke.
"Are you trying to kill yourself?" Galit ako. Galit ako dahil sa ginagawa niya sa
sarili niya. Galit ako kasi hindi ko siya kayang paligayahin sa mga oras na to.
Galit
ako kasi wala na akong ginawa kundi ang paiyakin siya.
"Stand up!" Gusto ko siyang matutong mabuhay kahit wala ako. Gusto kong
makitang matuto siyang tumayo kahit wala ako. I want her to be strong to be able to
live. To be able to stand up on her two feet.
"Johann." Muntik ko na siyang mayakap dahil sa sinabi niya. I wanted to crushed
her to my arms. Pero hindi pwede.
I extended my arms to her. This is the least thing that i could do. "Stand Up!"
Hinawakan niya ang kamay ko and I pulled her up.
Namimiss kong mahawakan siya ng ganito. Her soft hands. She wobbled and I
held her close. Napapikit ako dahil sa nangyari. I need to control myself for God's
sake.
Hindi na ikaw si Johann.
Ikaw na si John at wala ka nang karapatan sa kanya.
"What are you doing with your life? Are you trying to kill yourself?" But instead
of
answering me? She just smiled. For the last 2 months ngayon ko lang ulit siya
- 13 -
nakitang ngumiti ng ganyan. Her peaceful smile.And it warms my heart.
"Johann, I thought you're dead. I missed you so much." She said sa nanghihinang
boses. Unti unti na ding pumipikit ang mga mata niya. She burning with fever.
Before she closed her eyes, nakita ko siyang ngumiti ulit.
I let go of the umbrella and carried her bridal style to my car.
Pinaupo ko siya sa passenger seat then I reclined the seat of my car. Binalot ko na
din siya ng jacket ko para mabawasan ang lamig niya. Umikot na ako sa driver's seat
and started the car.
I looked at her but I wasn't able to looked away.
I miss being this close to her.
Hinawakan ko ang kabilang pisngi niya but that wasn't enough.
I leaned towards her and gently brushed my lips with hers.
May tumulong luha sa mga mata ko.
"Be still my heart."
- 14 -
5. Risks
5. Risks
"You can't stay away from her right?" I looked at Kester at the other side of the
bed. Then my eyes looked at Angela again. She is sleeping peacefully. I brought her
here pagkatapos ng scene sa cemetery. She badly needs medical assistance. Her
fever is very high.
"You're aware of what your doing right? Your aware that you are putting your life
and hers in danger. John you are risking too much." Tumalikod ako kay Kester.
Ayokong makita niya ang emosyon sa mga mata ko. Alam ko kung anong panganib
ang maaring harapin niya dahil sa ginagawa ko pero hindi ko siya pwedeng
pabayaan lalo na sa lagay niya ngayon.
"I just can't leave her in the cemetery at her state." Ang totoo niyan, hindi ko
kayang iwan siya sa kahit anong pagkakataon.
"You can't seem to stay away from her." napalingon ako kay Kester and nakita ko
siyang umiiling. I know I am such a disappointment. Napagkasunduan na nahindi na
ako dapat lumalapit sa pamilya ko at kay Angela pero hindi ko mapigilan ang sarili
ko.
"JOhann... Baby..." Napatingin kaming dalawa ni Kester sa kanya. Lumapit ako sa
kama niya and I saw tears running down her cheeks. Kahit sa pagtulog umiiyak siya.
Naikuyom ko ang kamao ko.
I made her suffer so much.
Sobra ko siyang nasaktan. I dried her tears.
"She's having that dream again." Simula nung dinala ko siya dito, she's always
having a dream na nagpapaiyak sa kanya. She's mentioning my name and our baby.
At halos nakikita ko na ang lalim ng sugat na nilikha ng pagkawala ng anak namin at
ang 'pagkamatay' ko.
"Why isn't she awake yet?" It's been 3 days n anatutulog siya. I called the
foundation to inform them kung ano ang nangyari sa kanya para hindi mag alala ang
mga kasamahan niya.
- 15 -
"Her body calls for it. She's overstressed and her body is tired that it chooses to
shut down for a while. But after some rest, she'll be okay. She just caught a fever
and a cold. And I believe she's traumatized by some experience as well." Tumingin
ng makahulugan sa akin si Kester ng sinabi niya yun. Nag iwas ako ng tingin.
"I believe she's awake now." She slowly opened her eyes and she looked at Kester
then at me. Question are written all over her face. Hindi ako makapagsalita.
"Hi! I'm glad you're okay now. I'm Doctor Kester Smith and this guy over here is
John. John Summers. He is the one who brought you here, when you've collapsed at
the cemetery." I saw her looked at smiled at Kester. Kahit ang ngiti niya
malungkot.
Then she looke at me. She looked at me intently. Nagkatitigan kami. How I love
looking at her eyes. How it twinkle everytime she smiles and whenever she laugh,
tumatawa din ang mga mata niya. Pero ngayon, all I can see is sadness. Siguro
matagal kaming nagtitigan kasi bigla na lang tumikhim si Kester.
She looked away. "Th-Thank YOu... Jo-hn."
"It's nothing. Just get well soon, Angela." I saw her shocked expression. She must
have recognize my voice.
Kester might have felt the tension in the room kaya nag excuse na siya para
lumabas. Hindi ko nakayanan ang mga tingin niya and to hide my emotions I turned
my back at her and walked towards to window.
I took a few deep breaths to calm myself. Gustong gusto ko siyang yakapin.
Namimiss ko na siya.
"John, you don't have to guard me 24/7. I'm okay now. You could have your rest. I
will be fine." Fine? Fine ba ang tawag niya sa ginagawa niya sa sarili niya?
Pinapatay niya ng paunti unti ang sarili niya.
"You could have done better, you know." Hindi ko napigilan ang sarili ko.
Nagagalit ako. Hindi ko alam kung sa kanya ba, sa sarili ko o sa sitwasyon namin
dapat ako magalit.
"Excuse me?"
"I said you could have done better. If you wanted to kill yourself, Why didn't you
just get a gun and shot yourself in the head." Hindi ko mapigilang hindi siya
sumbatan. Kung totoo pa lang namatay ako, papatayin talaga niya ang sarili niya.
- 16 -
"I am not trying to kill myself?" She said defensively.
"Really? You're underweight. The doctor diagnosed that you're stressed and a
month more you'll be malnourished. Your officemate and housemate said that you
barely touched your food. Your boyfriend had been dead for over six months and the
caretaker at the cemetery said that you came there every other day. Why didn't you
just dig a grave beside his so it would save you from travelling back and forth?" I
know that I've revealed too much pero hindi ko mapigilan ang emosyon ko.
"You had me investigated?" Para gusto kong tumawa. I didn't have her
investigated. I've stalked her for more than 6 months.
"Of course! It's not everyday that a lady, white as a ghost would come running
after you in the rain and collapsed in your arms." Sige lang John magsinungaling ka
pa. Lubos lubusin mo na ang panloloko sa kanya.
"You shouldn't have bother. It could have save you from a lot of trouble." Nakikita
kong nagagalit na siya. There's fire in her eyes. Mas mabuti ng magalit siya at
least
may emosyon akong nakikita keysa sa para siyang buhay na patay na walang
emosyon.
"And have my conscience hunt me for leaving you there dying?" Kung alam mo
lang Angela. Na kahit isang saglit hindi ko kayang iwan kang mag isa.
"I am not dying."
"You could have died from cold and fever if I wasn't there! Really woman, what
have you been thinking?"
"Look John, I am grateful for what you've done to me. But I believe it's none of
your business whatever it is that I do with my life."Of course it's my business.
It's my
fucking business because whatever you do affects me. Kahit ang paghinga mo
nakakapekto sa akin.
"But I'm making it my business. I don't want to waste my effort of saving you. You
owe me your life. So I suggest you stop going to that cemetery and start living
your
second life to the fullest and stop wasting it on that fucking grave."An empty
grave
at that.
"You just can't dictate me on what am I supposed to do with my life just because
you happen to save me." Stubborn. She is always stubborn. Stubborn and beautiful.
Damn!
- 17 -
"So you really wanted to kill yourself, huh? You really think that your precious
Johann will return to you if you kill yourself? You really think that he would dug
his
own grave and return to you because you cannot live without him? That if you would
come into his grave drenched in the rain, he would hurl himself up and offer you an
umbrella? You really think that?" Of course Johann couldn't do all that. He
couldn't
dug up his own grave because he is not dead. How ironic. I'm insulting myself in
front of Angela. Hindi ko alam how far I would go and I'm quite impressed sa galit
na nagmumula sa mga mata niya nung sinabi ko yun.
"Shut up!"She shouted at me. How could she shout like that? Mahina pa siya.
Saan niya nakuha ang lakas?
"Why don't you live your own life and give that dead guy a rest?" Masama man
pero natutuwa ako. Natutuwa akong malaman how much she cares for me. For my
memory.
"Shut up!"
"Why can't you fucking move on?" Do I really want her to move on? To totally
forget me? kakayanin ko ba kung kakalimutan niya ako?
"Shut up! You don't know anything!"
"I don't know anything? You almost shouted your whole life in this room. How
could I not know anything?"
"Angela, just snap it off! Get a grip on yourself."
"You cannot live on "what ifs, you cannot dwell on "it might have been". You have
your whole future in front of you".
"I--He wouldn't have been happy if he'd seen you that way." I recovered
immediately. Hindi dapat ako nagpapadala ng emosyon ko sa harap ni Angela.
I can't take the risks of endangering her life.
- 18 -
6. Longing
It's been 3 days since bumalik siya sa apartment niya. Kung pupwede pa lang na
hindi ko na siya paalisin, ginawa ko na. Kung pwede ko lang sabihin sa kanya ang
lahat, ginawa ko na. If only I could do something para matapos na at mawala ang
sakit na nararamdaman niya ginawa ko na. Dahil tuwing nakikita ko siyang
nasasaktan, mas nasasaktan ako.
I feel like hitting myself.
And here I am following her everywhere. She's in the grocery right now, doing her
scheduled market day.
I gather all my courage to come near her. Kumuha na lang ako ng kung anong
mahawakan ko then I put it in her cart. I saw that she was surprise. Gustong gusto
ko na siyang yakapin because her expression is just priceless but I stopped myself.
Then it happened. Iisang sibuyas ang nakuha namin kaya nahawakan ko ang
kamay niya. I felt a bolt of electricity run towards me. Nabitiwan niya ang sibuyas
and I wasn't able to stop myself from holding her hand. God, how I miss holding her
hand.
She tried to pull it away, but I refused to let her hand go. Not now Angela. Kung
dati hindi kita binitiwan, mas lalong hindi kita bibitiwan ngayon. Hindi ko
kakayanin.
"What are you doing?" She asked me through gritted teeth. Alam kong nagtataka
siya sa mga ginagawa ko but what can I do? I miss her so damn much. Ang hirap
hirap na ang lapit niya but I couldn't even hug her. It's killing me.
"I am just making sure that you are not going to kill yourself and throw all my
efforts away." I know it's a lame excuse pero ano pa ba ang pwede kong irason?
"I am not going to kill myself. And are you following me around?" I almost smiled
at what she said. She never lost her wits. She never lost her frankness and her
intelligence. She is still my Angela.
- 19 -
"Is it very obvious then? I thought I was being discreet" I saw her eyes widen at
my vulgarity. Pati ang pag uusap na ganito namimiss ko. How we talk openly and
frankly at each other.
"Whya re you doing this?"
"I already told you the reason." Ayaw ko mang bitiwan ang kamy niya pero
kailangan kong kunin ang sibuyas. Damn it. Hehehe. Pero masaya ako ngayon.
Naggrocery na kami nung may pumasok na idea sa isip ko.
"And just to inform you, I'm having dinner at your place later. Don't worry I'll
prepare the dinner. I'll cook chicken asparagus for you."
"John stop it!!"
"Stop what?"
"Stop bothering me!" Ewan ko ba pero nainis ako nung sinabi niya yun. Alam kong
wala na akong karapatan na mainis pero hindi ko mapigilan.
"If you want me to do that, then stop mourning, stop going to that grave and stop
living like a zombie. If you can do that then I will no longer bother you." I know
I
have offended her. I wanted to say sorry yet, hindi ko pinagsisihan ang mga sinabi
ko.
I wanted her out of her misery.
Hindi na ako nagsalita. Hindi na din siya nagsasalita. Naggrocery na lang kami.
"I think this is enough." Nagbayad na kami sa cashier and nangahas ulit ako na
hawakan ang kamay niya. this time she didn't pull away. She just let me hold her
hand and guide her towards my car.
Inilagay ko ang mga groceries sa kotse ng hindi binibitiwan ang kamay niya. But I
need to let go of her hand para makasakay na kami sa kotse. I hesitantly let her go
at pumasok na sa driver's seat but hidni ko agad pinaandar ang kotse.
"I know its hard. I know its painful. You can't avoid pain, but Angela suffering is
an option. It's a choice. You have life. You are alive."And I'm so sorry for
causing you
so much pain my love.
- 20 -
"You can cry. I won't mind." Kahit man lang sa ganitong paraan, I could ease her
pain.
And she cried. Nung una, tumutulo lang ang luha niya, then I hugged her and her
silent cries turned into sobs. Habang nakikita kong tumutulo ang mga luha niya,
habang naririnig ko ang mga hikbi niya, parang pinipiga ang puso ko. Parang
hinihiwa.
I've caused her all this pain and I feel like a jerk. I wanted so much to say sorry
pero hindi ko magawa.
"Giving up doesn't always mean you are weak. Sometimes it means that you are
strong enough to let go. Be strong Angela." Masakit man sa akin but she have to let
go of Johann. She ought to forget him dahil kahit kailan hindi na siya babalik.
Dahil kahit ako, hindi ko na siya kayang ibalik.
I am so sorry my love.
I am so sorry.
- 21 -
7. Conviction
Chapter 7.Conviction
I prepared our dinner at hindi ko siya hinayaang gumawa ng kahit ano. This is not
the first time na pumasok ako sa apartment niya. I once surveyed the whole place to
make sure that she will be safe here.
I opened her cabinet to check on something like hidden cameras or any
surveillance devices. Katulad pa din siya noong college kami. She is very organized
in all her things. Pati ba naman sa mga condiments may label pa.
Siya na ang nag ayos ng mesa pagkatapos kong magluto. Alam kong ang awkward
ng situation lalo na at parang pinilit ko lang siya para pauntahin ako dito.
“Aren’t you lonely here? You don’t have a housemate right?” Ayaw ko siyang nag
iisa. Hindi ko siya mababantayan oras oras kaya sana may kasama man lang siya
dito.
“I was used to being alone that having a housemate feels strange.” Yan ang
inaakala mo Angela. I pretended to have chuckled but I can’t help myself from
looking at her. Hindi siya tumitingin sa akin and the atmosphere is becoming
awkward.
I tried to strike a conversation, commenting about the interior of her apartment. I
pointed to her na madami ang nangangailangan sa kanya na hindi nagtatapos ang
buhay niya. That she have to move on. At hindi ko hahayaang pabayaan niya ang
sarili niya dahil sa akin.
“It’s not as easy as it seems John.” Yumuko siya pagkasabi niya nun. Gustong
gusto ko siyang yakapin. I wanted to comfort her. To tell that it’s okay pero hindi
ko
magawa. He loneliness, her suffering, nararamdaman ko ang sakit na
nararamdaman niya.
“Why?” I don’t know why I ask that gayung alam ko naman na ang dahilan. To
pretend that I don’t know anything?
But her answer caught me off guard. Her answer is like a dagger that pierce
directly to my heart. Hindi ko napaghandaan ang sakit ng sinabi niya. Masakit na
malaman sa ibang tao pero mas masakit na malaman sa ina ng anak mo.
- 22 -
“I lost the only thing that he’d left me. I lost our baby the day he died.” Her
voice
is almost a whisper. Na parang pinipigilan niyang umiyak. But her eyes betrayed her
as a pool of tears threaten to fall down her eyes. Hindi ko alam ang gagawin ko at
nakatingin lang ako sa kanya. Naninikip ang dibdib ko and nag iinit ang sulok ng
mata ko.
I tried hard to control my emotions and brush any tears are are only starting to
form. Pinigilan ko ang sarili ko na lapitan siya para yakapin. Gusto kong humingi
ng
tawad sa kanya. Gusto kong alisin ang lahat ng sakit na nararamdaman niya.
“I am very sorry to hear that.” Indeed I am very sorry. I’m very sorry sa mga sakit
na binigay ko sayo Angela.
We finished our dinner in an awkward silence. I didn’t attempt to strike another
conversation kasi hindi ko rin alam kung mapipigilan ko pa ba ang emosyon ko pag
nakipag usap ako sa kanya. Pagkatapos kumain nagpaalam na ako sa kanya at
dumiretso sa headquarters namin.
The moment I enter the headquarters pinatawag ako ng superior namin.
“Summers, you are putting her life in danger. If you want to keep her safe, stay
away from her. She’s being followed and you know that. If you can’t control
yourself
if you won’t stay away from her then you have to be prepared in facing the
consequences of your actions.” Alam kong disappointed siya sa ginagawa ko. Napag
usapan na wala dapat makakakilala kung sino ako. Hindi basta basta ang
nakabangga ko.
“They won’t touch her for as long as they believe that I’ve died.”
“Let’s hope that they won’t discover. Be careful John. I know how you feel towards
her but your safety, hers and your family is at stake here. Don’t let your emotions
cloud your judgement. It’s either you stay away from her or risk her life by
staying
with her.” Tapos tumalikod na siya.
Napabuntunghininga ako.
At this moment, isang bagay lang ang sigurado ako.
Hindi ko siya pwedeng iwan.
Hindi ko siya pwedeng pabayaan.
- 23 -
I can’t stay away from her.
- 24 -
8. Slip
Slip
Nagpadala ako ng bulaklak sa office niya. I wonder kung ano ang reaction niya
pagkakita ng bouquet sa table niya.
Hinintay ko siya hanggang sa matapos ang office hours nila. Nung makita ko na
siyang palabas, I waved at her and said hi. And she literally took my breath away
when she smiled. Hindi ko alam kung napansin niyang napatulala ako sa kanya.
“Hi! What brought you here?” Nakangiti pa din siya.
“I believe you owe me a dinner.” Nakita kong tumaas ang kilay niya.
“I can’t remember owing you one.” There’s amusement in her eyes and hindi ko
napigilan ang tumawa. I was so glad na masaya siya ngayon. And I hope ako ang
dahilan kaya sumaya siya ng ganyan. And her aura is contagious.
“Believe it or not but you do.” Tapos iginiya ko na siya at pinasakay sa passenger
seat ng kotse ko. I brought her to a restaurant.
Nakita kong medyo nailang siya but I assured her that’s it’s perfectly fine. She
would be perfect in any place kahit ano pa ang suot niya.
“Don’t mind that. Gusto ko lang gawin ang mga bagay na hindi ko nagawa dati.”
Nakita kong nagulat siya sa sinabi ko. I slipped.
“Is there something wrong.” Be very careful John. Alam mo kung gaano katalino si
Angela. Kinakabahan ako sa maaring sabihin niya.
“You could speak tagalog?” Doon ako nakahinga ng maluwag.
“Of course I do. What made you think that I don’t speak or understand tagalog?”
“Because you never speak tagalog eversince. Or I never heard you speak tagalog.
“ As usual. Very very observant. Kaya kailangan kong mag ingat pag kasama ko siya.
“I didn’t? I’m sorry. I’m just so used to speaking english with my colleagues . But
I
do speak and understand tagalog.” Gusto kong matawa sa sarili ko. I’m supposed to
- 25 -
be John Summers and now I’m speaking tagalog in front of her. How stupid can I
get?
Kinuha na namin ang order namin and we talked basic stuffs. I enjoyed watching
her eat. Kung pwede pa lang bantayan ko ang pagkain niya ginawa ko na. She’d lost
a lot of weight. Hindi ko alam na magiging ganito ang epekto ko sa kanya. Na halos
ikamatay din niya ang pagkawala ko.
“What is Johann like?” I blurted out before I could stop myself. Subconciously,
gusto kong malaman kung ano ang tingin niya sa akin. But pinagsisihan ko ang
tanong na iyon because the moment she heard Johann’s name, the smile on her lips
faded.
“It’s okay if you don’t answer that. I’m just curious, they way he had an effect on
you. He must be really something.” John, can you please stop being stupid when
you’re in front of her?
“Yes…he is something. He was my first…everything.” There! You heard it. Are you
happy now?
Different emotions are reflected in her face. Napakaswerte ko na ako ang minahal
mo Angela. You are a very brave woman and right now, I am no longer sure If I
really deserve someone like you.
Yumuko siya at stared at her food.
“Wow! You must have loved him very much.” Oo gusto kong marinig sa kanya.
Call me selfish but I wanted to hear her say that word. Pero hindi ang inaasahan ko
ang sinabi niya.
“I don’t think I showed him how much I love him. I’ve been very selfish throughout
our relationship and that’s my biggest mistake. And I’ve practically drove him to
his
death.” Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya. Hindi ako makapaniwala na yun ang
iniisip niya. Nagagalit ako na yun ang iniisip niya. Yan ba ang dahilan kung bakit
siya nagkakaganito? Na sa tingin niya siya ang dahilan kung bakit ako namatay?
I wanted to shake her to make her see some sense.
“Don’t say that!” Hindi ko napigilan na tumaas ang boses ko. Napatingin niya sa
akin. Kinontrol ko ang emosyon ko.
“I mean, don’t blame yourself for something you didn’t do.” Be calm John.
- 26 -
Remember that you don’t know anything about her past. But damn it! Mali ang
iniisip niya.
“If I just accepted him that day, he wouldn’t have died. He wouldn’t have…”
Damn… Hindi ko hahayaang sisihin niya ang sarili niya ng ganyan.
“Stop it Angela, it’s not your fault. You have nothing to do with…” my accident. I
almost blurted out but thank god I was able to stop myself. “his accident. It’s not
your fault. Stop blaming yourself!” Sa tingin niya, dahil sa pagtanggi niyang
magpakasal kaya naaksidente ako? She really think that I would give up that easily?
Yes, I almost did, pero dapat alam niyang hindi ko siya kayang bitawan ng ganun
ganun na lang.
“You don’t know what happened that day!” I know what happened that day Angel.
Tiningnan niya ako ng masama. Nag iwas ako ng tingin. Baka hindi ko makayanan at
masabi ko sa kanya ang lahat.
“You don’t know either what happened that day. So unless you knew everything,
you cannot put all the blame on yourself. So clear your conscience.” Dahil ayaw ko
nang marinig na sinisisi mo pa ang sarili mo sa nangyaring yun.
“You don’t really have to do all this John. You don’t have to say all those things
top
me John. You don’t have to say all those things to make me feel better. I
appreciate
everything that you are doing.”
“ I am not saying those things to make you feel better. I am not doing all these to
make you feel better either.” It’s more than that Angel. It’s more than that. I am
saying and doing all these things because I love you.
“It just hurts me a lot when you’re suffering like this.”
A whole lot.
- 27 -
9. UnMask
9 Unmask
I looked at her. Puno ng katanungan ang mga mata niya. At this very moment I
wanted to stand up and hug her. Just hug her. Para mabawasan ang sakit na
nararamdaman niya at ang sakit na nararamdaman ko.
“I like you Angela.” And it was an understatement. Like is way inferior to what I
am feeling towards her. I didn’t see her react, she just looked down at her plate
and
sigh. Hindi ko ngayon mabasa ang iniisip niya.
“I know.” Nagulat ako sa sinabi niya at the same time kinabahan. Did I reveal too
much? Ano pa ang alam niya?
“You knew?” Hindi ko maalis sa dibdib ko ang kaba. What if bigla na lang niyang
sabihin na alam niyang ako si Johann?
“Magtitiis ka ba ng ganyan kung wala kang motives?” Nakahinga ako ng maluwag
sa sinabi niya. She is very perceptive as always and smart. Napangiti ako. Siya pa
din ang Angela na nakilala ko.
“Ouch! That hurts you know, are you saying na lumalapit lang ako sayo dahil may
motibo ako? Pwede namang lumapit ako sayo because I wanted to help you.” Naaliw
ako sa kanya lalo an nung tumaas ang isang kilay niya.
“John, believe me, lumalapit ang mga tao sayo kasi may kailangan sila. Even your
friends, they come to you because they need you.” She just quoted me verbatim. She
is also remembering those days. When everything was not this complicated.
Then her eyes clouded na parang anytime ay iiyak siya. I clinched my hands para
pigilan angs arili kong yakapin siya ng mahigpit.
Nakikita ko ang sakit sa mga mata niya at parang pinipiga ang puso ko. Naninikip
ang dibdib ko.
“I’m sorry John but I cannot receiprocate your feelings.” Nakayuko lang siya
habang sinasabi niya yun.
“But why Angela?”
- 28 -
“Dahil nakikita ko siya sayo. I cannot see you as who you really are. Everything
about you reminds me so much of him. And it would be unfair to you if I lead you on
when in fact everytime that we are together I’m thinking so much of him. If I want
to
move on, this ought to stop John.” I was caught off guard sa sinabi niya. How could
she see through me? I am that transparent? So lahat pala ng effort ko na maging
John sa harapan niya balewala kais si Johann pa dina ng nakikita niya. I was
overwhelmed sa nalaman ko towards her feelings for me but I am no longer Johann.
“And just do you mean by that?” Habang buhay siyang magluluksa ng dahil sa
akala niya patay na ako? Sisirain niya ang buhay niya?
“Stop courting me. Stop seeing me. Stop sending me flowers. Just don’t bother
me.” At sa tingin niya, kakayanin kong gawin ang lahat ng sinabi niya? Kung kaya
kong gawin ang lahat ng yan wala ako ngayon sa harap niya. Hindi ba niya alam na
sa hiningi niya parang hiningi na din niya na magpakamatay ako?
“Give me one good reason why I should do everything that you’ve just said.” Kung
sasabihin mong may mahal ka nang iba siguro magagawa ko ang mga yan Angela.
Pero hangga’t nakikita kong nagsasuffer ka ng dahil sa akin, hindi ko magagawa ang
mga yun.
“Because I want to move on, and I cannot do that with you around.” She have a
point but…
“Good enough. But not enough for me to back down.” Ngayon pang
nakapagdesisyon akong I ri-risk ang lahat wag lang malayo sayo.
“John..!”
“Angela look, I just can’t do what you’re saying. I can’t just let you go!”
Sinubukan
ko. God knows how much I tried Angel pero hindi ko nakaya. Hindi ako mapakali
pag hindi kita nakikita.
I’m so sorry but I can’t let you go. I can’t do that. I wanted to court you. I
wanted
to bring you flowers. I wanted to have a date with you. I wanted to do all that
despite that you don’t want me.” I wanted to start anew with you. Gusto kung
magsimula tayo. Alam kong nagiging selfish na ako pero at this point in time
leaving
you alone is not an option.
“I wanted to give you everything that you want Angel, ask me anything, just don’t
ask me to..to leave you! H-Hindi ko kakayanin.” Nag iinit ang mga mata ko. Yes.
Hindi ko kakayanin Angela. Not this time when I was given a second chance to be
- 29 -
with you.
And now I am talking as Johann and not as John. Hindi ko mapigilan ang emosyon
ko. Nakakalimutan ko ang pagpapanggap ko kapag nasa harap ko na siya.
Nakita kong siyang umiiyak and I wanted to reach out para tuyuin ang mga luha
niya. Something that I haven’t done before.
Then she looked at me at hindi ko maexplain ang expression niya.
“Who are you John?”
The question caught me off guard.
- 30 -
10. Nearly
Chapter 10. Nearly
“Who are you John?” Desperation is in her voice and I flinched when I saw tears
running down her cheeks. Shit! Shit! Shit! Bakit hindi ko kayang pigilan ang sarili
ko. Gusto kong sapakin ang sarili ko. Wala na ba akong magawang matino?
Wala na ba akong pwedeng gawin kundi ang saktan siya?
“Bakit ka umiiyak? What’s wrong? Angela?” You are seriously asking her that
question John? Gayong alam na alam mo kung bakit siya nagkakaganyan?
“I wanted to go home.” Hindi na ako nagtanong pa. I just paid the bill tapos
pumunta na kami sa parking at hinatid ko na siya. We drove in silence. All
throughout gusto kung mag pull off para lang yakapin siya. Nahihirapan akong
makita siyang umiiyak at ni hindi ko man lang siya macomfort. Na abot kamay ko
lang siya at alam kong nasasaktan siya pero wala akong ginagawa. Ang pakiramdam
ko isa akong napakalaking gago!
“I’m sorry for ruining your night.” Sabi niya nung makarating na kami sa condo
niya. Ni hidni ko alam kung sino ang dapat na nagsosorry sa amin kasi obviously ako
ang may mas malaking kasalanan.
“It’s alright. There will always be another night.” And I hope I will stop acting
like
Johann when that night will come. Pilit akong ngumiti sa kanya.
Hindi na niya hinintay na pagbuksan ko siya ng pinto. Umalis na siya at pumasok
sa apartment niya. I drove off and parked isang kanto mula sa apartment niya. Ito
palagi ang routine ko. Hihintayin kong makatulog siya and then I would check the
security of her apartment.
Pero wala pang 10 minutes na nakapasok siya nakita ko ulit siyang lumabas at
pumara ng taxi. Where the hell is she going? Sinundan ko agad ang taxi at sa
tintahak nila alam ko na kung saan siya pupunta.
Damn Angela!
I kept a safe distance at nagpark sa medyo malayo sa kanya. Pero nakikita ko pa
din siya. I saw how she wept in front of an empty tomb. Ang sakit. Ang sakit na
- 31 -
makita siyang nagkakaganyan.
I closed my eyes para hindi ko na makita ang nakakaawang sitwasyon ni Angela.
Sumandal ako sa headrest ng upuan ng kotse tapos naramdaman kong tumutulo ang
luha ko. Kung pupwede lang na kunin ko na alng ang lahat ng sakit na
nararamdaman niya.
Hindi ko alam kung gaano katagal pero nakita kong umuulan na at si Angela
parang wala pang planong tumayo. Gusto na ba talaga niyang mamatay? Dali dali
kong kinuha ang payong na nasa backseat at lumabas ng kotse.
Habang papalapit ako, I can hear her sobs mixing with the splatter of the rain. At
bawat hikbi niya aprang patalim na tumutusok sa puso ko. AT kahit na nakalapit na
ako hindi pa din napansin.
Naramdaman na siguro niyang hindi na siya nababasa kaya napatingin siya sa
akin. Her eyes are shining, hindi ko alam kung sa luha o sa ulan but she is a
pitiful
sight and gagawin ko ang lahat para hindi ko na siya makita na ganito.
“What the hell are you doing.” Pero parang wala siyang narinig. Tumingin ulit siya
sa tangnang libingan na yan. Oo nagagalit ako. Galit na galit ako.
“I don’t know what to do with you anymore.” Matatapos ba ang lahat ng ito kung
sasabihin ko sayo ang lahat? Kaya ko bang ipahamak ka para lang hindi ka na
masaktan?
“Umalis ka na! Iwan mo na ako. I don’t need you..” Hindi ko pinakinggan ang
sinasabi niya. Binuhat ko siya. Wsala akong pakialam kung mababasa man kami.
“You don’t know how to listen. Hindi mo ba alam na sa ginagawa mo hindi lang
ikaw ang nasasaktan?” I cursed while I carried her pero parang hindi niya
naririnig.
“You need a bodyguard 24/7” I make sure na comfortable siya sa upuan niya kahit
na basang basa siya. I turned on the heater para kahit papano hindi siya lamigin.
I gritted my teeth and hindi ko na napigilan ang sarili ko nung makita kong parang
baliwala lang sa akanya ang nangyayari. Basang basa siya.
“IF YOU WANT TO KILL YOURSELF, WHY DON’T YOU JUST SHOT YOURSELF
IN THE HEAD? WHAT AM I GONNA DO WITH YOU?” Ginagawa ko ang lahat para
mapangalagaan siya. Tinitiis ko na hindi sabihin sa kanya ang totoo para hindi siya
mapahamak tapos ito ang gusto niyang mangyari?
- 32 -
“stay away from me.”
“And you think that I would give up that easily?” I wanted to shake her para
matauhan siya.
“Yes. I don’t like you John. I cannot like you. I still love him and I know si
Johann
lang ang magugustuhan ko. Ayokong umasa ka so stay away from me. At habang
buhay ako, hindi ko siya makakalimutan. Hindi kita kayang mahalin or kahit
gustuhin man lang.” I can see how hard she tries to drive me away pero instead na
magalit pa din ako, parang bulang naglaho lahat ng hinanakit ko dahil sa sinabi
niya.
What have I done to deserve someone like her?
“You have to try harder Angela. What you said wouldn’t drive me away.” It will
only drive me to protect you further.
“Hindi mo siya kayang palitan sa puso ko. I cannot love you because you are not
Johann. Naiintindihan mo ba? Kahit ano pa ang gagawin at sasabihin mo, hinding
hindi mo kayang pantayan ang pagmamahal niya sa akin.” If only you knew Angel.
Sinalubong ko ang galit niyang tingin.
“What would you do if I tell you that I’m Johann? Would that make you feel
better?”
“Kung sasabihin kong ako siya, hindi mo na ba sasaktan ang sarili mo?” katulad
ng ginagawa mo ngayon? Hindi siya nagsasalita. Nakatingin lang siya sa akin.
Nagugulat sa mga sinasabi ko.
At sa mga oras na to, gustong gusto kong ipagtapat sa kanya ang lahat lahat para
matapos na. I was so tempted . It nearly slip my mouth kung hindi ko lang nakitang
dumaan ulit ang isang kotse na sa pagkakatanda ko, mga apat na beses ng dumaan
dito.
“Fuck!” Napamura na langa ko.
“Kahit Kailan Angela! Kahit Kailan!” At nagmamadali na akong magdrive palayo
sa lugar na iyon.
- 33 -
11. Uncertainty
11. Uncertainty
Dinala ko siya sa apartment ko. May sakit na naman siya and I couldn’t leave her
side. Kaya kahit gusto kong hanapin ang mga taong sumusunod sa amin hindi ko
magawa kasi ayaw kong iwan siya dito. Natatakot ako. Natatakot ako na baka pag
nawala siya sa paningin ko may mangyaring masama sa kanya. At kapag nangyari
yun, hindi ko mapapatawad ang sarili ko.
Kanina tumawag ang kasamahan ko and reported that they haven’t found the
people that are following us and that irked me at hindi ako mapakali.
Could it be that they already knew?
Pero impossible. Kung alam na nila then, ginawa na nila ang lahat para makuha
ako.
Naglagay ako ng soup sa food tray and brought it to my room kung saan natutulog
si Angela. Huminga muna ako ng malalim bago ko binuksan ang pinto.
I wasn’t surprised to see her awake. Nilagay ko ang pagkarin sa side table and
looked at her.
"Eat." Nasasaktan ako tuwing nakikita ko siyang ganito. Hindi ko maiwasang
sisihin ang sarili ko dahil sa mga nangyayari sa kanya. And I’m beginning to doubt
kung tama ba talaga na itago ko sa kanya kung sino talaga ako. Pero hindi,
ginagawa ko to para hidni siya mapahamak. And I would do everything just to keep
her safe.
"I said eat!" I don’t want to treat her this way but if I have to choke it to her
na
kailangan niyang alagaan ang sarili niya gagawin ko. Kung kailangan bantayan ko
siya oras oras at minu-minuto para lang masigurong kumakain siya sa oras at hindi
nag iisip na magpakamatay gagawin ko.
Kinuha ko ang pinagkainan niya at dinala sa kitchen pagkatapos bumalik ako sa
kwarto para painumin siya ng gamot.
“John..” Huminga ako ng malalim. I felt remorse whenever he called me by that
name. Nasasaktan ako tuwing tinatawag niya ako sa pangalang John. Gusto kong
- 34 -
marinig na tawagin niya ako sa totoong pangalan ko pero alam kong isang
kalokohan ang hinihiling ko.
"Drink that."
"John you don't have to do this." Tiningnan ko siya. Ano ang gusto mong gawin ko
Angela? Watch you die?
"Drink that."Pinipilit kong kumalma pero parang napakahirap gawin nun pag
kaharap ko siya kasi sa mga oras na to gustong gusto ko siyang yakapin pero hindi
ko magawa. Gusto ko siyang pagalitan sa ginawa niya pero wala na akong
karapatan. Johann used to own her but John doesn’t have any right towards her.
God! Sana bigyan mo pa ako ng lakas para mapigilan ang sarili ko.
"John, if you're mad at me...." Mad at her?
"Gusto mong maging masaya ako dahil sa mga ginagawa mo?"Gusto mo maging
masaya ako habang nakikita kang umiiyak? Habang nakikita kang miserable?
Parang hinihingi mo na din na mamatay ako Angela.
"I'm sorry." Calm down Johann.
"I promise, after this, I won't bring anymore trouble. Hindi na kita gagambalain."
Napatingin ako bigla sa kanya. Naalarma ako sa sinabi niya.
"And what do you mean by that?" Ano ang pinaplano niya?
"Babalik muna ako ng Boston. Maybe I need to stay away to be able to move on." I
looked at her for a moment. Parang nanlaki ang ulo ko sa sinabi niya. Hindi ko alam
na ganito kasakit na magmula sa kanya ang salitang move on. Na marinig mula sa
kanya na willing na siyang kalimutan ako. Hindi ko alam na ganito kasakit.
I clenched my fist.
"Running away? You very well knew that running away wouldn't help a thing." Di
ba Johann yun na man talaga ang dapat? Ang kalimutan ka niya para hidni siya
mapahamak. Di ba yun naman ang purpose kung bakit naging John Summers ka?
Para mapangalagaan ang mga mahal mo? Bakit ngayon pinipigilan mo siya? Bakit
ngayon nagiging selfish ka na naman.
Dahil hindi ko kaya. At hindi ko makakaya kapag lumayo siya. Na kapag umalis
siya, alam kong susundan at susundan ko siya.
- 35 -
"And I won't permit it." Pati ako nagulat sa conviction dahil sa sinabi ko.
"What do you mean that you can't permit it?" I see fire in her eyes. The fire that
I
haven’t seen for a long time.
"I won't let you go. I told you that last night. Allow me to help you move on."
Nagsusumigaw ang isip ko ng selfish but I ignored it.
"John!"
"Angela listen...Johann...ahmmm..." I am Johann. Hindi ako si John. I nearly
blurted out. I paced back and forth thinking kung sasabihin ko na ba sa kanya o
hindi.
"So what if Johann died? You just can't die" Huminga ako ng malalim at tiningnan
siya sa mga mata. Praying na sana kahit hindi ko sabihin malalaman niya. Na sana
mabasa niya sa mga mata ko ang mga salitang hidni kayang lumabas sa bibig ko.
"So what if ....if....the baby died?" Hindi ko napigilan ang emosyon ko nung sinabi
ko yun. Hanggang ngayon masakit. At lalong masakit nung nakita kong nag uunahan
ang mga luha niya. Angela…
"Oo masakit. Hindi lang naman ikaw ang nasasaktan. You are not the only one
bearing all the pain." I blinked back tears. Hindi lang siya ang umiyak sa
pagkawala
ng anak namin.
"But the important thing is, you are alive!"
"What if he is alive? At nakikita niya ang paghihirap mo? Naisip mo ba na mas
masakit sa kanya na nakikita kang nagkakaganyan?"
"Hindi mo ba alam na mas nasasaktan ako pag nakikita kang ganyan?" I resigned.
Hindi ko na kaya. Hindi ko na kayang maging John sa harap niya. Nagsusumigaw
ang buong pagkatao ko na ipaalam sa kanya kung sino talaga ako.
"So I'm taking all the risk. And you have to trust me ANgel." Hinawakan ko ang
mukha niya at itningnan siya. Hindi mo ba ako nakikilala? Can’t you recognize me?
Nakatingin lang siya sa akin, sa mga mata ko and confusion is written all over her
face.
"Kaya, kailangan mong lumaban."Naramdaman ko ang pagtulo ng luha ko. "Angel,
- 36 -
this time, you have to fight for me."
Please… my love.
- 37 -
12. Doubts
Dapat hindi ako natutuwang nagkasakit siya pero yun ang nararamdaman ko.
Hindi ako natutuwa na may sakit siya pero natutuwa ako na andito siya ngayon sa
tabi ko. Namimiss ko ang mga panahong ganito. Ang mga panahong inaalagaan ko
siya. And I would seize every opportunity to take good care of her. Masaya ako na
binigyan ako ng pagkakataon na maalagaan siya ulit.
"Kunting ulan lang nagkakasakit ka na!"Nakukunsensiya ako na naging ganyan
siya ka frail. At ngayon mas tumindi ang pagnanais kong maalagaan siya. Inayos ko
na ang pinagkainan namin at dinala sa kitchen. Doon na kami kumain sa kwarto kasi
ayaw kong tumatayo siya. Hinugasan ko na din ang pinagkainan namin kaya medyo
natagalan ako sa pagbalik sa kwarto.
Nung binuksan ko ang kwarto, nakita kong nakatayo si Angela.
“Sinabihan kitang wag tumayo. Bakit ka...."Natigilan ako sa sasabihin ko when I
saw what she’s holding. Biglang bumangon ang kaba sa dibdib ko.
"Bakit nasayo to?" Pinilit kong kalmahin ang sarili ko para hindi niya makita na
nashock ako. She’s holding her picture that I’ve taken during our college years.
Nahulog siguro yan mula sa album nung tiningnan ko ang album niya na nakatago
sa loob ng bedside cabinet. At dahil ayaw kong magsinungaling sa kanya, I choose to
ignore her.
Umupo ako sa kama at binuksan ang TV. But she wouldn’t give up. Alam kong
hindi siya maggigive up.
"John!" I saw how her hands shiver, how her lips quiver dahil sa nakita niya. Kung
pwede ko lang sabihin sa kanya ang totoo.
"It's time you take your rest Angela. Dapat nagpapahinga ka na ngayon. And by
the way, I'm sleeping here. Don't worry wala akong gagawing masama sayo.
Nahihirapan lang akong humiga sa sofa."Hindi ko siya sinagot. Ni hidni ko
makuhang tumingin sa mga mata niya.
"I am asking you question. Bakit may picture ako sayo?"
"Walang masama kung magkaroon man ako ng picture sayo." Tiningnan ko siya.
- 38 -
"No. "Something is wrong. This shouldn't be in your possession. Because Johann
took it himself when we were in college. Bakit nasayo to?"She remembers. She
remembered those days. Those happy days that we’d had.
Hindi ko alam ang isasagot ko. What would I say? Ayoko ng magsinungaling sa
kanya. Tama na hindi ko sinasabi sa kanya ang pagkatao ko. So I didn’t answer her.
"John! Answer me!"
"I don't want to answer that question." Pumikit ako so I couldn’t see how her tears
gather in her eyes. Para hindi ko makita ang sakit sa mga mata niya.
"Why? Bakit ayaw mo akong sagutin?" Hindi ko kayang tumingin sa kanya because
If I do, wala na akong magagawa kundi ang sabihin sa kanaya ang lahat para
matapos na ang paghihirap niya. Pero ano ang kahihinatnan? I would risk her life.
Lalo na at na confirm kung sino ang mga taong sumusunod sa amin. No. Hindi ko
pwedeng sabihin. Kunting tiis na lang Angel.
"John!"
"Angela!" Hinawakan ko siya sa dalawang balikat ang looked at her eyes directly
hoping that she would understand kahit alam kong mahirap intindihin.
"Angel...I love you. That's all I can say right now. There are some things that I
can't tell you. I'm sorry." Please…
"Even if it concerns Johann?" Huminga ako ng malalim. At this moment, I wanted
to give her everything. Kahit ano para mabawasan ang sakit na nararamdaman niya.
Pero hindi ko maibibigay ang bagay na gusto niya. I can’t reveal to her who I
really am.
"Especially if it concerns Johann." Naupo kami sa kama. Her tears are streaming
down her face. Pinahiga ko siya at hindi na tumigil ang luha niya. Masakit na
makita
ang pinakamamahal mo sa ganyang sitwasyon. Parang hinihiwa ang dibdib ko pero
kailangan kong tiisin. Kinumutan ko siya at umalis ng kwarto dahil kapag nagtagal
pa ako, baka parehas na kaming umiiyak.
After 30 minutes, bumalik ako sa kwarto ang I saw her sleeping. Nakatulog siyang
umiiyak. I gently closed the door at lumabas ng apartment, securely closing the
door
- 39 -
behind me.
Pumunta ako sa headquarters and there I was confronted with the dangers I am
putting her into. Because it was confirmed kung sino ang mga taong sumusunod sa
amin. They are the people who wanted me dead.
Bumalik na ako sa apartment afterwards fearing that magising siya na wala ako or
baka may mangyaring masama sa kanya.
Napabuntunghininga ako nung madatnan ko siyang natutulog pa din sa kama ko.
Dahan dahan akong humiga sa kama para hidni ko siya magising and I lay beside
her.
But it’s as if it’s not enough so hinawakan ko ang kamay niya and I kissed it. It’s
been so long since I’ve done it. Thinking back, who would have thought that I would
do anything for her? Even risk my life for her?
Who would have thought that I would treasure her more than my own life? If only
I could make it easier for both of us Angel.
She tried to pull away her hand pero mas lalo ko pang hinigpitan ang hawak ko.
Gising na pala siya. I looked and smiled at her. Para akong nahuli na nagnakaw ng
candy.
“I’m sorry.” I’m not really sorry dahil sa hinalikan ko angkamay niya. I’m sorry
for
everything that I’ve done to her. Sa mga pasakit na dinala ko sa buhay niya. She’s
just a simple shy girl in college but she experienced a lot of pain simula nung
dumating ako sa buhay niya.
Hidni ko maalis ang tingin ko sa kanya at siya din nakatingin sa akin. Parang nag
uusap kami na walang salita. And we’re not talking as John and Angela, but we’re
talking as Johann and Angela.
And I was not able to stop myself kaya niyakap ko siya. The emotions
overwhelmed me and I hugged her tighter to my heart’s content. This is the girl I
wanted to spend the rest of my life with. And right at this moment, I am Johann and
she is Angela.
“Goodnight Angel.” I whispered at her and she looked up at me and smiled. Her
smile took my breath away.
“Goodnight John.” I barely heard her words dahil hindi ko maalis ang tingin ko sa
- 40 -
kanya. I am again drawn to her. Na parang pag inalis ko ang tingin ko kanya bigla
na lang siyang mawala. And it’s sheer heaven just having her now in my arms but it
was not enough because I know I am longing for something. So, I found myself
lowering my head and touching her lips with mine.
Napapikit ako the moment our lips touched. I savor the moment at ibinuhos lahat
ng emosyon na nararamdaman ko at the same time I wanted to prolong the moment.
Because I wanted this moment to last. I didn’t want to stop yet I couldn’t go any
further. Dahil alam kong hindi ko dapat ginagawa to. I just couldn’t take advantage
of her weakness.
Kaya kahit tumututol ang buong pagkatao ko, tinigilan ko ang paghalik sa kanya
and kissed her head again.
"Goodnight my Angel. I love you." Everything will be alright. And I tightened my
embrace on her.
- 41 -
13. Alibis
In my entire life, I’ve never felt this protective towards another person, I never
felt
so scared for the well-being of another person, I have never felt the urge to
protect
someone with my own life. Not until the day that I’ve decided to changed my
identity.
And although I know that my mere existence endangers her life, yet, I took the
risk of being close to her again and in the process, I put her into more danger. I
wanted to curse myself for having no self control , for risking her life so much
but I
couldn’t deny myself of a little pleasure of knowing, feeling and thinking that she
might love me again.
Na pwede kaming magkasama na hindi namin iisipin ang nakaraan namin. That
she could love me like she’d love Johann way back then. That she could love me as
John. But she couldn’t love John the way she loved Johann, she couldn’t look at
John
without thinking of Johann and I couldn’t help myself from getting jealous thinking
that she might indeed love John and forgot all about Johann.
And I know, that my initial plan of John and Angela is a failure because, I know
now that it was my pathetic excuse of getting close to her again.
And pathetic that I was, here I am now waiting for her in front of her office.
Napangiti ako nung makita ko siyang palabas ng office nila.
“Hi!" Gusto kong salubungin siya agad agad pagkakita ko sa kanyang palabs pero
pinigil ko lang ang sarili.
"Hello. Ba't napadaan ka?" May pagtataka sa mukha niya but at the same time she
smiled. And her smile is enough to erase all my worries
"Sasamahan kitang maggrocery." I said casually na para bang normal na lang sa
akin na sasamahan siya sa paggogrocery.
"Paano mo nalaman na maggogrocery ako ngayon?" Her question caught me off
guard. Of course, she would know. Of course she would notice.
"Ngayon ang schedule mong maggrocery di ba? Am I wrong?" I tried to give her
an alibi kahit alam kong futile ang attempt ko na yun. Because I know her. I know
how perceptive and observant she is.
- 42 -
"John..." She said calmly pero nakataas ang kilay niya.
"What? I just remember the last time we ACCIDENTALLY bump into each other in
a grocery store...." Lalong tumaas ang kilay niya. Shit!
"John..." I give up. Napangiti ako ng hindi ko sinasadya. How could I forgot how
smart she is.
"God! You're unbelievable. I've been stalking you. Satisfied?" Napakamot ako ng
ulo habang nakangiti. Nung college days namin, palagi niya akong nahuhuli
whenever I have a surprise for her and there is no way that I could lie about it
specially when she is using that kind of expression and tone on me.
And she justt shook her head as if resigned. I led her to the car and drove going
to
the mall. All the way, I kept on stealing glances of her which I hope she didn’t
see.
Pinagbuksan ko siya ng pinto nung makarating na kami sa mall and walked side
by side. Napatingin siya sa akin nung inakbayan ko siya at tumingin din ako sa
kanya. Then she looked at my arms na nakaakbay sa kanya. Tumaas na naman ang
kilay niya and instead na bitawan siya, I just chuckled and pulled her tighter
towards me. This feels nice and this feels right.
"Hindi naman masama umakbay sa gf di ba?" I know that it was a huge move, it
was a big risk. Baka sabihin niya na ang kapal ng mukha ko at ang yabang ko and
that I am taking advantage of the situation.
That I don’t have a claim on her because I am John and I am not Johann. Pero
kahit ako, nahihirapan ng magpanggap dahil lumalabas ang katotohanan sa lahat ng
mag sinasabi at ikinikilos ko.
past months ngayon ko lang sasabihin na masaya ako. With John. Am I ready to
enter into a relationship?
"Hindi naman masama." Napatigil ako sa sinabi niya. She is smiling at me. The
kind of smile that melts my heart over and over again. The kind of smile that takes
my breath away and makes me forgot who I am supposed to be. The kind of smile
that brings back a lot of happy memopries.
"Seriously, Angel?" Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya.
"Kung ayaw mo pwede ko pa namang bawiin." Medyo nahimasmasan ako dahil sa
sinabi niya. No way! Pero medyo lang. Because the next words that came out of my
- 43 -
lips afterwards gave me away.
"Of course not. It's just overwhelming. I couldn't believe it. It feels like the
first
time you've said yes to me." Wala sa sariling sinabi ko.
"What!!!?"
- 44 -
14. Ties
14.
“What?” Bigla siyang napatingin sa akin. Doon ko narealize ang pagkakamali ko. I
hide my uneasiness by smiling at her na parang hindi ako nagkamali. Na parang
hindi ako nadulas.
“What do you mean what?” Painosenteng tanong ko. I held her tighter. Napatingin
naman siya sa akin na parang takang taka. Damn you Johann. Get a grip of yourself.
“What do you mean when you said, ‘it’s feels like the first time you’ve said yes to
me?” Tinago ko ang kaba ko sa pagngiti sa kanya.
“Ahhhh that! Yes of course, the first time you’ve said yes to me was when you
allowed me to cook dinner for you. The feeling is overwhelming.” Kinakabahan ako
pero napapangiti ako sa mga pinagsasabi ko. And I was more than thankful nung
hindi pa siya nagtanong pa. Dahil kapag ginawa niya yun hindi ko na alam kung ano
ang sunod kong sasabihin.
Dati, ayaw na ayaw kong sumasama kay Mommy kapag naggogrocery siya kasi
naiinip ako. Kahit nung ako na ang humahawak ng buong operation ng mall I seldom
went to the supermarket pero ngayon parang ayaw ko ng umalis. Because it was
fun, It was fun being here with Angela. But during the time na naggogrocery kami, I
have a feeling na may tumitingin sa amin and it’s as if something needle like prick
me at the base of my head. Familiar ang feeling na yun but it seldom happens to me
that I choose to ignore it. Lalo na nung tumingin ako at wala naman akong makitang
may tumitingin sa amin.
When I am satisfied sa lahat ng mga pinamili namin, pumunta na kaming cashier
to pay. Kung hindi ko siya napigilan, siya pa sana ang magbabayad just as I have
predicted.
“Ako ang namili ng lahat ng yan so ako ang magbabayad.” Just like the old times
when she insist on sharing our bills kapag kumakain kami sa labas nung college
kami or kahit sa cafeteria man lang ng school. And of course, hindi ako pumapayag.
Ako ang lalaki, ako dapat ang magbabayad kahit maubos pa namin ang oras sa pag
aargue about the equality of men and women. She is always hard headed when it
comes to that but she never learned because sa bagay na yun she never wins.
- 45 -
But this time, hindi na siya nakipag argue, she just smiled at me na nagpangiti rin
sa akin. I am about to hand my card to the Cashier
“That’s on me.” Napatingin ako bigla sa nagsalita. To the one who owned that
familiar voice, and the face that was once also mine. To the face of my twin
brother,
Jeannie Paolo. So that explains the pricking and the feeling of being watched.
Siguro
nga totoo na nararamdaman ng kakambal ang matinding emosyon na
nararamdaman ng kakambal niya. Tumingin siya sa akin but only very briefly.
Pinipigilan ko ang sarili ko na yakapin ang kakambal ko. Na itanong kung kamusta
na siya, kung kamusta na sina Mommy at Daddy at si Joanne.
Napapikit ako trying to control my emotions. Namimiss ko sila and I know
malaking kasalanan ang ginawa ko sa kanila. At naging unfair sa buong pamilya ko.
“Sir!” Napatingin ako sa Cashier thinking na ako ang tinawag niya pero si Paolo
pala.
“Paolo.” I heard Angela called him.
“Hi Angela. Wag mo na silang singilin. I’ll sign that receipt.” He signed the
receipt. Bakit niya ginagawa ito?
“Paolo, you don’t have to do that.” I was about to say that too pero naunahan ako
ni Angela.
“But I have to.” Ngumiti siya ng tipid kay Angela. And I know that smile. That
sarcastic smile. Tapos tumingin siya sa akin ng diretso. His eyes proving,
challenging and warning me.
“Ahmmm, Paolo, this John, my boyfriend. John, he is Paolo, Jo-Johann’s twin.”
Halos hindi ko marinig ang introduction ni Angela sa amin. Nagsusukatan kami ng
tingin ng kakambal ko. Kilala namin ang isa’t isa kahit nakatalikod at kahit
nakapikit
kami we could sense each other’s presence and we also know if one of us is lying or
not.
“I see.” Sabi niya pero nakatingin pa din kay sa akin.
“Nice to met you Paolo.” I offered my hand para hindi magtaka si Angela. He took
it and his handshake is firm na parang ayaw niyang bitawan ang kamay ko. Tapos
tumingin siya sa wrist ko and his eyes flashed. He recognized me. Goddamnit!
- 46 -
“You don’t have to pay for your groceries, We all know that this is JOHANN’s
mall.” Hindi nakawala sa pandinig ko ang pag emphasize niya sa pangalan ko at
habang sinasabi niya yun nakatingin lang siya sa akin. I heard Angela murmured
something.
“No don’t mention it." Bumuntong hininga siya kasabay ng pagbuntunghininga ko.
"Besides, I have to do this for someone who might have forgotten who he really is.
Excuse me but madami pa akong kailangan asikasuhin. ” He gave me a stern look
bago siya umalis na parang sinasabing…
‘Hindi pa tayo tapos, bro.’
- 47 -
15. Mirror
15
Hindi ako mapakali habang hinahatid ko si Angela. Preoccupied ako sa nangyari
sa Department Store at sa naging reaction ni Paolo. Pati si Angela nagtataka kung
bakit ganun ang reaction ni Paolo at kung magkakilala daw ba kami pero sinabi
kong hindi.
Napansin din niya siguro na balisa ako kaya ilang beses niyang tinanong kung
okay lang ba ako at sinabi kong oo. Pero ang totoo, may gusto akong malaman.
“John…” She looked worried. Hindi na ako nagtagal sa apartment niya kasi
kailangan kong bumalik sa HQ.
“Really, Angel, I’m okay. May kukunin lang ako sa office and then uuwi ako
kaagad. Tatawagan kita pagdating ko sa condo. Take care okay? Lock all your doors
after I left.” Gusto ko pa sanang mag stay pero hidni ko maipagpapaliban ang
gagawin ko.
“Okay. You take care too.” She smiled at me and I was entranced.
Hinawakan ko ang mukha niya and give her a quick kiss on the lips. Hindi ko
pinatagal ang halik kasi alam kong pag pinatagal ko baka hindi ko kayang tumigil.
“Take Care. Bye.” Hinaplos ko ang pisngi niya pero nakatulala lang siya. She just
stood there frozen. Napangiti na lang ako at naglakad papuntang gate ng apartment
niya. Hindi ko alam pero maalis ang ngiti sa mga labi ko. At hindi ko mapigilan ang
sarili kong lingunin siya.
And I saw her still frozen but she is now touching her lips.
“Angel.” Nakita ko siyang namula pagkatingin niya sa akin na nakita ko kung ano
ang ginagawa niya . Napangiti ulit ako at hindi ko na napigilan ang sariling kong
balikan siya. Nakakataba ng puso na malaman that she is as smitten as I am by that
kiss.
“You know I wouldn’t be able to sleep tonight upon seeing your expression.”
Napayuko siya sa sinabi ko. Bakit siya nahihiya? Hindi ba niya alam kung gaano ako
kasaya dahil sa naging reaction niya? I touched her chin to look at me.
- 48 -
My Angel…
“And you know that I wouldn’t be able to sleep tonight without doing this.” And I
slowly lowered my head and claimed her lips. My eyes automatically closed when
our lips met. My heart suddenly become at peace. My restless soul had suddenly felt
serenity. Because it has found its home. And just like the first time I’ve kissed
her,
my heart recognized her .
Dahil siya lang ang babaeng mamahalin ko ng ganito.
I put my arms around her, pulled her closer and deepened the kiss. Sinabi ko na
na kapag nasimulan ko, mahihirapan akong tumigil. Na kapag tumigil ako, baka
mawala siya sa akin at hindi ko makakayang mawala ulti siya sa akin.
“I miss you so much Angel.” Oo, namimiss ko siya not as John but as Johann. And
Johann’s longing for Angela is just overwhelming that it hurts. Ibinuhos ko ang
lahat
ng mga tinatagong emosyon ni Johann sa halik na yun. Hindi ko man masabi sa
kanya, maiparamdam ko man lang kung gaano ko siya kamahal, kung gaano ako
nangungulila sa kanya.
I hugged her tighter. My Angel, My Love, My Home.
Nag iinit ang mga sulok ng mga mata ko pero pinipigilan ko ang mga luha ko.
Then she stopped kissing me. Napatingin ako sa kanya.
She is crying.
And her eyes…
Her eyes, mrirroed my emotions,
…mirrrored my sadness
…mirrored my longing for our long lost love.
- 49 -
16. Mistake
16.
Naging busy ako ngayong linggo na halos hindi na ako nakapagcommunicate kay
Angela. First, kailangan kong subaybayan si Paolo and indeed he hired an
investigator to follow me. Gusto ko siyang kusutan sa ginagawa niya. Hindi niya
alam na pinapahamak niya ang sarili niya at ang buong pamilya by digging deeper.
Mabuti na lang at kakilala ng isang kasamahan ko ang private investigator kaya
nakakasiguro ako na hindi niya sasabihin kay Paolo kung ano man ang nalaman nya.
Ang pangalawa, nahuli na ang sumusunod kay Angela pero hindi pa rin sila
umaamin kung bakit nila sinusundan si Angela at kung sino ang nag utos sa kanila.
Pero malakas ang kutob ko kung sino.
Tapos pumunta akong Tagaytay para mag isip kung dapat ko na bang sabihin kay
Angela ang totoo. Doon ako nag stay sa pinagdalhan ko sa kanya dati. Nung
kinidnap namin si JC na nagkataon naman na siya pala ang gf.
And I have decided to tell her but first before I tell her who I really am, she
should
know that Johann is still alive. Ilang beses kong tinawagan siya pero hidni niya
sinasagot ang phone niya. Nag alala ako kaya pinabantayan ko siya.
Nung sinabi kong nakauwi na siya, tumawag ulit ako pero hindi pa din niya
sinasagot. What’s wrong with her? Ilang beses ko pang inulit until I heard her
voice.
“Hello.” Hindi ako agad nakasagot. Hindi ko alam ang sasabihin ko.
“Hello, who’s this?” Aaminin kong kinakabahan ako sa gagawin ko. Natatakot ako
sa magiging reaction niya. Natatakot akong lalo siyang lalayo kapag nalaman niya
ang totoo.
“Angel…” I wasn’t able to say anything but her name.
“Who-Who’s this?” Naririnig ko ang panginginig ng boses. Did she recognize me?
“Listen.” It’s now or never Johann. You have to tell her. Stop deceiving her. Mas
lalo siyang masasaktan. Alam mo yan.
“Sino ka!” Biglang tumaas ang boses niya. She recognized me. I knew it. Hindi
- 50 -
siya magrereact ng ganyan kung hindi niya ako nabobosesan. Kung hindi niya ako
kilala hindi siya magpapanic.
“I know you knew who I am.”
“Listen, alam kong madami kang tanong but I couldn’t answer it now. I shouldn’t
be doing this pero nahihirapan na akong pigilan ang sarili ko. I’m sorry.” I hope
you
could forgive me for what I have done Angela.
“Angel, I love you so much and I am sorry for putting you through all of this.” I
heard her sob from the other line at parang sinusuntok ang puso.
“I miss you so much. Walang oras na hindi ikaw ang inisip ko. If only….” If only
kaya kong sabihin lahat. Kung pwede ko lang sabihin kung sino ako ng hindi ka
mapapahamak. Nanikip ang dibdib ko nung lalong lumakas ang iyak niya.
“Ssssshhh… Baby.. please don’t cry.”
“Johannn…” Napapikit ako nung marinig kong tinawag niya ako sa pangalan. How
I long to hear her say my name again. And maybe it was utter selfishness that I let
her suffer like this para lang marinig na tawagin niya ulit ako sa pangalan ko.
Tapos nakita kong nag-iilaw ang isa kong phone. The call is from HQ and I know
how important it is.
“Always remember, lahat ng to ginagawa ko para sa’yo. Always remember that.
Alright? Angela…I will love you forever. Wala akong pakialam kung gaano katagal
kitang mamahalin. For me it doesn’t matter because right at this very moment, all I
wanted is to spend my whole life with you. And from the very start alam ko na ikaw
lang ang babaeng mamahalin ko ng ganito. I may have broken all the rules but it
doesn’t matter. I am willing to break all the rules for you. I love you.” Napahinga
ako
ng malalim pagkatapos kong sabihin yun. Parang nabunutan ako ng tinik sa dibdib
na masabi sa kanya ang mga katagang yun.
I turned off the phone without saying goodbye and answered my other phone.
“Hello.”
‘What the fuck are you doing? Her cellphone is bugged!’
- 51 -
17. Instinct
17
Agad akong pumunta sa HQ pagkatapos kong makatanggap ng tawag. And there I
confirmed that Angela is being followed. Her landline, her officeline and her
cellphone is bugged. We still cannot established kung alam na nila kung sino ako
talaga but we presume na hindi pa nila alam yun kasi kung alam na nila dapat
matagal na silang gumawa ng paraan. Pero naging maingat din sila. Sinusundan nila
kaming dalawa ni Angela pero sinusundan din sila ng mga kasamahan namin. Para
malaman kung kanino sila nagrereport. And it seems, that they already knew that
they are being followed because they’ve become very conscious.
Iisa lang ang ibig sabihin ng lahat, dapat mas lalo kong bantayan si Angela. Ito
ang mga panahon na hindi ko siya dapat hiwalayan ng tingin.
Kaya ngayon andito ako sa harapan ng foundation. Hihintayin ko siyang lumabas.
Alam kong andyan siya. Simula nung lumabas siya ng apartment pinasundan ko siya
pero bakit hanggang ngayon na halos nakalabas na ang mga kasamahan niya,
hanggang ngayon hindi pa rin siya lumalabas. I suddenly become agitated. Kulang
na lang pasukin ko siya sa loob.
Then I saw her come out the door. Lalapitan ko na sana siya nung natigilan ako
dahil sa nakita kong expression ng mukha niya. Gusto kong sapakin ang sarili ko
dahil alam kong ako ang dahilan kung bakit ganyan ang itsura niya. She looked like
a zombie. Wala sa sariling naglalakad siya and she was about to cross the street
nung nagmamadali akong lumapit sa kanya and grabbed her arms.
“Angela! Are you okay?” I asked eventhough I know that she’s far from okay. I
have the nerve to ask her that question eventhough I know that she’d dying inside
and I am the cause of all her pains. And it pained me so much to see her like this
because I know that I am the one who broke her spirit. At hindi ko alam kong
mapapatawad ko pa ang sarili ko dahil sa lahat ng sakit na ibinigay ko sa kanya.
My life wouldn’t be enough para mabayaran ang lahat ng sakit na naibigay ko kay
Angela. Even another miserable lifetime for me wouldn’t be enough to bring back
the light in her eyes. She’d lost too much and it’s all because of me.
“John.” She said in a broken voice the name which I don’t know if I should love or
hate. The name that I am starting to get jealous with. And I cursed myself when I
- 52 -
saw her unshed tears until it slowly run down her cheeks. I felt the tightening of
my
chest.
I automatically hugged her. Hindi ko alam kung para I comfort ko siya, or para
siya ang magcomfort sa akin and to hide the tears na namumuo sa mga mata ko.
She sobbed further and I endured the minutes of torture of hearing and seeing her
cry because I deserved it. I deserved to hear her every sob that tears my heart and
I
deserve to see her every tear that ripped my soul.
“I’m sorry.” Im sorry for hurting you. If only I’ve been strong enough to stay away
from you. If only I have the strength to let you go. I’m sorry, if my love brings
you so
much pain.
Yun ang mga salitang gusto kong sabihin but was not able to voice out dahil pag
sinabi ko ang mga yun alam kong mas lalo ko siyang masasaktan. So I let her cry
and waited for her to calm down.
Pinasakay ko na siya sa kotse nung medyo okay na siya. Dinala ko siya sa resto
kung saan pwede kaming mag usap. I have decided to tell her and I have to face the
consequences later.
I ordered our food and ate in silence. Hindi ko alam kung paano sisimulan kaya
mas mabuti pang kumain muna siya bago ko sabihin ang lahat.
She excused at pumunta sa powder room. Hindi ko alam kung dahil ba sa
kinakabahan ako kaya sa tingin ko tense din si Angela. But nonetheless ang
pagpunta niya sa powder room gave me a breather. Kinalma ko ang sarili ko habang
wala si Angela. Nakailang buntonghininga din ako.
Then my phone vibrated. Someone from the HQ texted na alam na nila who’d been
following us. Tumayo ako at pumunta sa mini garden para tawagan ang HQ. I need
the privacy. Pero bago ako umalis ibinilin ko sa waiter na sabihan si Angela na
lumabas lang ako saglit. I was about to dial the number when I heard a familiar
voice called a familiar name.
“Johann!!” Hindi dapat ako lumingon. Dapat nagbibingibingihan lang ako. Pero
huli na ang lahat. It must have been instinct na kung tawagin ka ay automatically
na
lilingon ka. And that was my mistake.
And I saw Paolo’s questioning eyes as he came towards me.
- 53 -
18. Assumption
18
“Johann!” Nakikita ko sa mga mata niya ang recognition pati na din ang galit. It’s
too easy to distinguish my twin’s emotions. Ilang beses ko na bang nakita ang mga
expression na yan. Kung dati pinagtatawanan ko lang, ngayon may kahalo ng takot.
He came to me with a definite purpose and I almost anticipated kung ano ang
gagawin niya. Pwede kong ilagan ang suntok niya. Kung nanaisin ko, hindi niya ako
matatamaan at pwede akong umilag pero hindi ko ginawa. Dahil alam kong kung
umilag man ako, hindi siya titigil hanggang hindi niya ako napapatamaan ng suntok
niya.
And besides katulad ni Angela, I owe him too and I deserve his anger. Ilang beses
ba nag offer ng tulong ang kakambal ko sa mga panahong nalulungkot ako? Ilang
suntok ba ang natanggap ko mula sa kanya nung sinisira ko ang buhay ko? But
never did I turn to him for help. Sinarili ko ang sakit, ang lungkot at kinalimutan
kong kakambal ko siya. I turned away from him, from Joanne and from my parents.
And worst, pinasalo ko ang responsibilidad ng buong business namin sa kanya.
Gone is the happy go lucky Jeannie Paolo Zamora. Para ko na ding sinira ang buhay
niya. Para ko na din siyang ninakawan ng kaligayahan.
So I have to reason to dodge his blows.
Nung tumama na ang suntok niya, I automatically touched my lips para pahiran
ang dugo.
“What the hell! What the hell is wrong with you?” I managed to ask kahit alam ko
na ang dahilan ng pagsuntok niya. I still have to pretend that I am still John. And
Paolo doesn’t have the right to punch John.
Lalo siyang nagalit dahil sa tanong ko.
“What the hell is wrong with me? You’re seriously asking me that? Di ba ako dapat
ang nagtatanong niyan Johann?” I guess as much. Pero kung paano niya nalaman
yun ang gusto kong alamin. I shouldn’t have underestimated my twin. Once he sets
his mind into something gagawin at gagawin niya ang lahat para makuha yun.
Whatever it takes.
- 54 -
“What are you saying? I don’t know what you’re talking about.”
“Pwede mong lokohin ang lahat pero hindi ako. Nasa sinapupunan pa lang tayo
kilala na kita. Kaya hinding hindi mo ako maloloko Johann.” I gave out a sigh
confirming his assertion. There’s no use lying to him.
“I don’t know your reason for doing all of this. I just hope that you have a damn
good reason sa mga ginagawa mo. For putting us all into this misery. Dati pa naman
ganyan ka na. Mahilig kang magsarili ng problema. You never told anyone except
me. Pero hindi ko alam kung ano ang nangyari na pati sa ako pinagtataguan mo.
Bro, we’re brothers. We’re twins and nung akala ko nawala ka, parang nawala na
din ang kalahati ng buhay ko. Ngayon hindi ko alam kung matutuwa ako dahil buhay
ka or magagalit ako sayo kasi tinago mo sa amin ang totoo. But one thing’s for
sure.
I’m glad that you’re alive.” Hindi ko ineexpect ang mga sinabi niya. I have
expected
him to beat the hell out of me dahil sa ginawa ko but instead I saw his
overwhelming
brotherly love for me. Ang pagmamahal ng isang kapamilya na matagal kong
iniwasan. At sa kauna unahang pagkakataon, nakita kong umiyak ang kakambal ko.
Kung kakaiba siguro ang sitwasyon, pinagtawanan ko na siya. Natukso ko na siyang
bakla pero sa pagkakataon ngayon, wala akong naramdaman kundi guilt dahil sa
mga ginawa ko sa kanila.
“Paolo... I’m sorry.” Yun lang naman ang kaya kong sabihin sa lahat dahil hindi ko
na kayang ibalik ang mga nangyari.
“Hindi na ako magtatanong ng kung ano pa man. I just want to ask you na sana
huwag mong ipagkait sa amin ang sarili mo. Kahit niloko mo pa kami, hindi maalis
ang katotohanan na isa ka pa ring Zamora. Anak ka nina Mommy and Daddy,
kapatid ka namin at kakambal kita. And we terribly miss you, Bro.”Hindi ko
inakalang matatanggap niya ang lahat ng ganito na lang and that he would forgive
me this easily. It’s too good to be true.
At nung niyakap niya ako, I fight the urge to cry.
“I'm sorry Pao. Hindi ko pwedeng sabihin sa inyo ang totoo. At least not now. But
in time, I will.” Nasabi ko pagkatapos naming magyakapan. He just nodded na
parang sinasabing naiintindihan niya ako. And I’m glad that he didn’t asked
further.
“It's okay. I'm just glad that you're alive. I just can’t understand bakit sa kanya
nasabi mo ang lahat pero natiis mo kaming pamilya mo.” Hindi nakaligtas sa akin
ang panibugho sa boses niya and I know that he meant Angela.
“She doesn’t know.” Mahinang sabi ko.
- 55 -
Or so I thought.
- 56 -
19. Memories
I was shaken dahil sa nangyari sa amin ni Paolo. Parang wala pa ako sa sarili ko
nung bumalik ako sa table namin ni Angela. Pagdating ko she is mindlessly eating
her dessert.
Napansin ko din na nag iba na ang mood niya. I ask if she’s okay and she
answered yes curtly. Hindi ko na nagawang sabihin sa kanya ang gusto kong sabihin
because everytime I called her may galit sa mga mata niya tuwing tumitingin sa
akin. Hanggang sa nakasakay kami ng kotse. Ni hindi siya tumitingin sa akin. Ni
ayaw niyang alalayan ko siya.
Tahimik siya buong byahe at ni hindi ako nililingon. Ilang beses akong nagtanong
but she only gave me monosyllabic answers.
Hindi ko gustong aminin na poot ang nakikita ko sa mga mata niya. Pagkadating
namin sa apartment niya, hindi na niya hinintay na pagbuksan ko siya ng pinto.
Dirediretso siyang lumabas, padabog na binuksan ang gate. Dahil dali akong
bumaba ng kotse at inilock ito tapos sinundan niya bago pa niya ako pagsarhan ng
gate niya. I have the feeling that she doesn’t want to see me.
Nakasunod lang ako sa kanya pero siya dirediretso lang at nung papasok na siya
sa kwarto niya hindi ko na napigilan ang sarili ko.
“Something’s wrong Angel?” I wanted to know what made her so mad.
“Nothing.” Pero iba ang sinasabi ng mga mata niya. Kulang na lang magbuga siya
ng apoy. Pagkatapos niyang sabihin yun, pumasok na siya sa kwarto niya at
binagsak ang pinto. Ngayon ko lang siya nakitang nagalit ng ganyan. I never knew
she have that fire in her.
Umupo ako sa living room waiting for her to come out. Hindi ako lalabas dito
hangga’t hindi kami nakapag usap. Maya maya pa nakarinig na ako ng kalabog sa
loob ng room niya Pupuntahan ko na sana siya nung bumukas ang pinto ng kwarto
niya at may dala dala siyang box.
Agad akong tumayo at kinuha sa kanya ang box na buhat buhatnita. Ano ang
gagawin niya sa box na to?
“What are you doing with this?”
- 57 -
“Itatapon. Susunugin. Aalisin sa buhay ko.” I was amazed by the intensity in her
voice. I just shrugged and I saw her opened her door pero nilapag ko ang box at
nilagay sa center table. Ano kaya ang mga laman ng box at pati ito nadamay sa galit
niya?
At nagulat ako sa nakita kong laman ng box. It contained all of the things I’ve
gave her. Everything on the box brings back memories. Happy and sad memories.
Yung iba nakalimutan ko na pero ang mga bagay na nakikita ko sa box na yun ang
nagpapaalala sa akin.
Tapos napatingin ako sa isang familiar na maliit na box. It was the necklace I gave
her on our monthsarry. It is my grandmother’s necklace passed on to generation to
be given to the girl we intend to spend the rest of our lives with. My dad, have it
duplicated the day Paolo and I was born.
And she’s throwing it away. Now I know that her anger is directed towards me.
“You’re throwing all of this? Why?” Parang ako na din ang tinatapon niya. It’s as
if
she’s saying that she want me out of her life.
"You want me to forget him right? Now I'm throwing all of his memories?" I
flinched at her words. Ang sakit.
“Sayang kasi ang mga to.” Umiwas ako ng tingin sa kanya at tiningnan ang
necklace.
“Indeed? Sayang? Why? Would keeping that stuff change everything? Would that
stuff change the fact that everything between us was lost? That everything between
us is a lie?” Bigla akong kinabahan sa sinasabi niya. She’s talking about ‘Us’ and
I
know that she’s not referring about John and Angela. She’s talking about Johann and
Angela. She knows. But how? Narinig ba niya kami kanina ni Paolo?
Kaya ba nag iba bigla ang mood niya?
“That’s not true.”
“Talaga? How did you know that? At bakit ayaw mong itapon ko ang lahat ng yan
JOHN? Why?” Her eyes are proving. She wanted me to say something. To admit
something. Pabalik balik ang tingin ko sa kanya at sa mga gamit na nasa box.
“Why can’t you answer me JOHN? Would it matter to you if I throw everything
that Johann gave me? Hindi ka naman masasaktan di ba?” She started to cry.
- 58 -
“Kasi..Kasi wala ka namang pakiaalam kung nasasaktan ako sa mga pinaggagawa
mo…” Ohhh God!
“So it wouldn’t hurt you, if I throw everything that you gave me!”
- 59 -
20. Rejection
20
“So it wouldn’t hurt you, if I throw everything that you gave me!” Kahit na may
hinala na akong may alam na siya nagulat pa din ako sa sinabi niya.
“Why would it matter to you if you are already dead?” lalo siyang umiyak habang
nagsasalita. Every word that comes out her mouth feels like a dagger that is
piercing my heart. Pero ano ang sinasabi niyang hindi mahalaga sa akin ang mga
bagay na yan? What is she thinking?
“What are you saying Angel?” Lumapit ako para hawakan siya pero pinalis niya
ang kamay kong hahawak sana sa kanya. I was hurt by that mere action. Paano pa
kaya kong ipagtabuyan niya ako sa buhay niya?
“Alam ko na ang lahat. I’ve heard you and Paolo. Narinig ko lahat ng pinag usapan
niyo.” I’ve guessed as much. Hindi ako naging maingat. Gusto kong sabihin sa kanya
ang katotohanan pero hindi sa paraang siya mismo ang makakdiskubre. Gusto kong
sabihin sa kanya ng personal.
“Angel…” Lumapit ako ulit but she backed away as if she’s afraid of me. I
clenched my hand. Ngayon, ni hindi ko siya pwedeng I comfort man lang.
“Alam mo ba, I wanted to tell you everything because I didn’t want to deceive you.
Pero it turns out na ako pala ang naloko. From the very start ako pala ang ginagawa
mong tanga at estupida. All along my guilt is eating me thinking that I am not
faithful to John kasi iniisip ko pa si Johann despite John being my boyfriend. Kaya
pala hirap na hirap akong kalimutan si Johann. Kaya pala John remind me so much
of Johann. Iisa lang pala kayo. Para akong tanga!” I felt like being slapped dahil
sa
mga sinabi niya. Ni hindi ko siya matingnan ng maayos dahil sa sobrang guilt na
naraarmdaman ko.
“Why did you do this? Kung gusto mong kalimutan ka namin, if you wanted us to
think that you’re dead bakit ka pa bumalik? Hindi ba makokumpleto ang buhay mo
kung hindi ako nasasaktan? Did you purposely pursue me para pasakitan ako?
Sumasaya ka ba pag umiiyak ako?” Napatingin ako bigla dahil sa sinabi niya. She
got it all wrong. Hindi niya alam na pinilit kong lumayo sa kanya pero hindi ko
kinaya. Iniisip ba niyang ginagawa ko ang lahat ng to para pasakitan siya?
- 60 -
“That is not my intention, Angela…” I tried to reached out again pero lumayo ulit
siya.
“Ngayon masaya ka na? Part pa din ba to ng pustahan niyo? Hanggang ngayon
ba? Masaya ka ba na makita ako na halos mamatay na nung mamatay ka? Nakatawa
ka ba pag nakikita akong pumupunta sa puntod na wala namang laman? Masaya ka
ba pag….“ God! It’s breaking me seeing her like this.
“Angela stop! Tama na please..” Hindi ko na napigilan ang sarili ko. I hugged her
but she tried to pull away. Tinutulak niya ako palayo sa kanya pero ayaw ko na
siyang pakawalan.
“Tama na please… Tama na okay! Tama na Angel…” I could barely say the words
dahil sa emosyong bumabalot sa akin. I let her cry on my shoulder at hindi ko na
din
napigilan ang mga luha ko. Nasasaktan kaming pareho at hindi ko alam kung kailan
matatapos ang lahat ng to. I felt so vulnerable because I can’t give her the
assurance that everything will be alright. At wala ng mas frustrating pa kaysa sa
katotohanang hindi ko kayang ibigay sa kanya ang assurance na magiging maligaya
na kami.
Itinulak niya ako and I let herpushed me. Ano pa ba ang magagawa ko? Kung
hindi ko siya kayang mapaligaya, ano pa ang pwede kong gawin? Naging sobrang
selfish ba ako kaya sobra ko siyang nasasaktan ngayon?
Would she be happy without me in her life? Kung sinunod ko ba na magpakayo
layo, naging masaya ba siya?
Siguro kung iba ang minahal niya, her life wouldn’t be this complicated. She
wouldn’t experience this kind of pain. It seems that I am the curse in her life.
Kung
hindi dahil sa akin, hindi siya masasaktan ng ganito.
“Angela..” Hinaplos ko ang pisngi niya and tried to dry away her tears na walang
tigil sa pagtulo. Kung hindi ba ako dumating sa buhay mo, iiyak ka kaya ng ganito?
“Masaya ka ba na namatay ang anak natin?” Para akong sinuntok sa sikmura dahil
sa sinabi niya at sa lamig ng boses niya. Automatic na napatigil ako sa ginagawa
ko.
Automatic din na tumulo ang mga luha ko.
Binitawan ko siya at tumalikod ako. Masaya ba ako na nawala ang anak namin? I
smiled bitterly. An innocent life was wasted because of me. Paano ko makakalimutan
kung halos gabi gabi nananaginip ako ng batang umiiyak? Of a child reaching out
for me. God! And she’s asking if I’m happy?
- 61 -
Napaupo ako sa sofa and I tried to compose myself.
“Angela..” Tumingin ako sa kanya but her eyes are blank. I looked away again.
“Ginagawa ko ang lahat ng to para sa’yo. Hindi ko ginustong mawala ang anak
natin. Alam kong masasaktan ka pag nalaman mo ang lahat ng to. Alam kong
sasaktan ulit kita.”
“And yes, I could just stay away from you and hindi na bumalik kahit kailan. I
could do that. Pwede kong gawin pero hindi ko kaya. God knows, how much I’ve
tried to stay away from you. Everyday I’m telling myself, that I’ll just have a
glance.
Just a glance of you, but everyday, it’s not enough. I know that it would never be
enough. Because I have never seen you smile since that day. And how could I be
happy with my new life if I knew that everyday you’re crying?” I looked at her
helplessly.
“Why? Bakit mo ginawa ang lahat ng ginawa mo?” Natigilan ako sa tanong niya.
Should I tell her? Pero alam kong hindi ko pwedeng sabihin sa kanya because it
could jeopardize our operation. I couldn’t go into details. It’s enough na alam
niya
kung sino ako. The little she knew the better. And besides hindi ko alam kung safe
ba na sabihin ko sa kanya ang lahat dito sa bahay niya. Just telling her who I am
puts her into a lot of danger. Kaya gusto kong sabihin sa kanya kanina sa
restaurant
kasi nakaksiguro akong safe doon.
“I can’t tell you. I’m sorry.” I saw frustration in her face and she dried her
tears.
“And now you’re saying that you’re all doing this for me? Simula pa lang, niloko
mo na ako and worst, kahit isang paliwanag, hindi mo kayang ibigay sa akin. And
what are you expecting? Na tatanggapin ko na lang lahat ng sinabi mo? Well, thank
you for your sacrifices, but I don’t need it. I don’t need you.”
‘I don’t need you.’ That words rung in my ears. Paulit ulit, until it poisoned my
heart.
“If you can’t tell me the reason, then It would be best for you to leave.”
- 62 -
21. Confession
Sinunod ko ang sinabi niyang umalis ako kahit labag sa kalooban ko. Gusto ko
siyang mag isip. I wanted her to absorve everything. And besides, may kailangan din
akong gawin sa HQ. I kept on calling her cellphone and her landline pero walang
sumasagot. That got me worried. The next day pinuntahan ko siya sa apartment niya
upon knowing na hindi siya pumasok pero tatlong oras na akong pabalik balik sa
pagdodoorbell at walang sumasagot. Patay ang ilaw sa living room pero may
kaunting ilaw sa kwarto niya. Naisip kong piliting buksan ang apartment niya pero
baka mas lalo siyang magalit sa akin.
Nung lumipas ang araw na ganun pa din, hindi ko na napigilan ang sarili ko. I
forcibly opened her apartment. Ganun pa din ito nung iwan ko the other night
except for unwashed dishes and glasses on the sink. Binuksan ko din ang kwarto and
I saw her sleeping.
Dark circles are evident on her eyes at makikita pa ang bakas ng pag iyak niya.
Napabuntunghininga ako. Lumabas ako para ayusin ang apartment niya. Binalik ko
na din ang box sa kwarto niya and nagluto na din ako kasi alam kong hindi pa siya
kumakain. At kakain siya sa ayaw at sa gusto niya.
Inihanda ko na ang pagkain niya at pumasok sa kwarto niya. Nakahiga pa din siya
sa kama pero alam kong gising na siya because her eyelashes flutter.
“You need to eat.” Sabi ko dahil alam kong naririnig niya ako.
“You can’t be like this Angela. Hindi ko papayagang maging ganito ka.” Inilapag
ko ang pagkain sa side table ng kama niya.
Nakita kong may tumulong luha sa mga mata niya. Yumuko ako at pinahid ang
luha niya. Bumuntonghininga ako at umupo sa gilid ng kama niya. Hinawakan ko
ang isang kamay niya.
I gave up. All hell be damned pero hindi ko hahayaang maging ganito siya
habangbuhay. I tried to calm my nerves and humugot ng lakas ng loob. Dahil sa
gagawin ko ngayon alam kong I will be breaking my oath at maaaring paalisin ako
sa serbisyo pero wala na akong pakialam. Hindi ko hahayaang mawala ang babaeng
naging dahilan kung bakit nasa kinalalagyan ko ako ngayon.
“You promise to eat after hearing all of this.” I said gently. I see her nod.
- 63 -
Bumuntonghininga ulit ako at hinigpitan ang hawak sa kamay niya.
“Si John at si Johann ay iisa. I wanted to confirm that.”
“It all started months after you left during our college years. Alam mo nang hindi
ako gumradute agad after you left because I was a mess. I was so eaten by my guilt
na kung saan saan na lang ako napapadpad at kung ano ano na lang ang
pinagbuntunan ko ng frustration ko. And that includes drugs and alcohol
and…women.” Those memories brings back a lot of pain. At kung maari ayaw ko ng
balikan ang mga panahon na yun.
“Then one night, I was so drunk and so high that I am no longer aware of what I
was doing. May nakaaway ata ako and I was beaten up to death. Luckily, I didn’t
die.
Someone helped me. They helped me straighten up my life again. And eventually,
they helped me find you in Boston. I owe them a lot. But I have to return the favor
Angela. And that favor almost cost me my life. “ Dahil yun lang ang alam kong
paraan para madali kang matunton. They have the resources that I could used para
mahanap kita ulit. But in return I have to join them. AT hidni ko pinagsisihan ang
ginawa ko dahil alam kong iyon ang pinakamagandang desisyong ginawa ko sa mga
panahong iyon.
“I can’t remember much after the accident. Ang alam ko lang I was frantic to
retun to your apartment and to make you see sense but I ended up plunging into a
cliff.” And someone did mess up with my car.
“Nung magising ako, I am unrecognizable so they have to fix my face through
plastic surgery. They also have to gave me a new identity. And I have to embrace it
all. I have to accept the fact that Johann is dead and that I am John Summers. And
the fact na hindi na ako pwedeng lumapit sa mga dating kakilala ni Johann. Sa
pamilya niya at sayo. You all have to believe na patay na si Johann. It was
necessary
Angel.”
“At first, I thought it was easy. I could just stay out of your life and live a new
life.
I thought I was strong enough na iwanan na lang kayo basta basta lalo na ikaw. But
It wasn’t easy. It never was. It was a torture seeing you from afar everyday. And
eventually I gave in. Alam kong bawal. Alam kong delikado but I took the risk.
Everything will be okay for as long as you don’t know that I am Johann. Everything
is fine until Paolo came. Nung nasa supermarket tayo, alam kong alam na niya. At
natakot akong sabihin niya sayo.”
“Why?” Dahil kapag nalaman mo at kapat malaman ng ibang pamilya ko, you are
all in danger.
- 64 -
“Why do you have to keep you identity from us?Why do you have to pretend that
you’re dead?” Pinisil ko ang palad niya.
“Because I have to keep you safe.” Dahil hindi pa tapos ang lahat.
“Bakit kailangan mong gawin yun?” Kaya ko bang sabihin sa kanya na kapag
nareveal na buhay ako, nanganganib ang buhay ko at pati na din ang buhay ng mga
mahal ko? Pati ba naman takot itatanim ko sa puso niya?
“Johann..”
“Hindi ko pwedeng sabihin yan sayo Angela!”
“Bakit hindi? At sino sila? Kailangan kong malaman kasi ako ang puno’t dulo ng
lahat ng to!” Her voice is now frantic almost begging for me to tell her
everything.
But how can I? Kahit ang pagsabi sa kanya kung sino talaga ako is laready very
dangerous.
“Because I am risking too much just telling you who I am. I am trying so hard to
protect you pero ito ang hinihingi mo. Hindi ko dapat sinasabi sayo ang mga
sinasabi ko ngayon but you are giving me no choice. Yan lang ang pwede kong
sabihin sayo at sana maintindihan mo yun.”
“Johann, hindi kita maintindihan. How could I understand kung may tinatago ka sa
akin?”
Huminga ulit ako ng malalim. Alam kong she wouldn’t be contented. She would
dig deeper. Much more deeper than I am willing to reveal. Why can’t she just accept
all that I am saying for now? Sasabihin ko rin naman sa kanay ang lahat lahat pag
natapos na ang lahat lahat. Kunting panahon na lang.
“Angela…” Pero biglang may nagtext sa akin. Binuksan ko ang message.
‘The locations are confirmed. Briefing at HQ in 10 minutes for the operaiton later
this evening.’ Agad akong tumayo sa pagtataka niya.
“Babalik ako. Kumain ka.” Pinisil ko ulit ang mga kamay niya bago ako tumalikod
para lumabas ng kwarto niya. Pero hindi pa ako nakakalabas nung bumalik ulit ako.
Then I kissed her lips and then her forehead.
“I love you.”
- 65 -
She was shock dahil sa ginawa ko. At habang kaya ko pang kontrolin ang sarili ko,
lumabas na ako ng kwarto niya at ng bahay niya.
Pero bago ako umalis, I made sure that her door is locked.
- 66 -
22. Revenge
“We are dealing with a huge fish here. The raid will be done simultaneously
throughout South East Asia. Three locations here in the Philippines. Two in Metro
Manila and one in Mindano.” Nakikinig ang lahat sa briefing kasama na ako. Tatlong
oras na kaming nag uusap at halos handa na ang lahat. Pagkatapos nito, aalis na ako
sa agency.
Pagkatapos ng briefing, naghanda na kaming lahat ng mga kakailanganin naming
gamit. Papunta na ako sa sasakyan nung nagring ang cellphone ko.
It was an unknown number and usually I ignore it pero sa pagkakataong ito, hindi
ko alam pero kinakabahan ako.
“Hello.”
“Zamora.” Tumayo bigla ang mga balahibo ko.
“Or would you prefer Summers?” Natigil ako sa paglalakad. Parang tumaas ang
lahat ng dugo ko sa ulo. At napigil ko ang hininga ko sa sunod niyang sinabi.
“I have your girl.”
“Who are you? And what kind of prank are you trying to pull off?” Hindi ko
napigilang lumakas ang boses ko kaya napatingin ang ibang kasamahan ko sa akin.
“Hahaha! You very well know that bluffing is not my style. Talk to him!”
Nanginginig ang mga kamay ko habang hawak ko ang phone.
“Hello…Damn you…” Kilala ko ang boses na yun. Nakausap ko na siya minsan. At
alam na alam ko kung gaano ka seryoso ang mga sinasabi niya. And I felt fear crept
up on me. Hindi takot para sa sarili ko kundi takot para kay Angela. Kung totoong
nasa kanya si Angela, hindi ko kayang isipin kong ano ang gagawin niya sa kanya.
“Johann!” Narinig ko ang boses niya. Halos nakikita ko na ang takot sa mga mata
niya base sa boses niya sa cellphone. Napaupo ako sa upuan sa panlulumo.
“Angela!” Sigaw ko. Shit!
“Ano ang nangyayari? Bakit nila ako kinuha? Who are they?” Napapikit na alng
- 67 -
ako nung marinig ko ang boses niya. Nagpapanic ako. Paano nila nakuha si Angela?
“Angela, I’m sorry. Did they hurt you?”
“I’m okay. Ano ba kasi ang nangyayari? Bakit…..Awwww!” Napamura ako nung
marinig kong sinaktan si Angela. Gusto kong puntahan kaagad siya. Gusto ko siyang
ialis sa lugar na yun.
“Angela!!” Narinig ko pa siyang umiiyak bago kinuha ang cellphone sa kanya at
naerinig ko ulit ang boses niya.
“Zamora, if you don’t want your girl to end up like the way you should have ended
up before, you better come and get her.” Tapos inioff na niya ang cellphone.
Natulala ako sandali.
“Are you okay John?” Nakapaligid na halos lahat ng mga kasamahan ko.
“You look like a ghost man.” Komenta ng isa naming kasamahan.
“They have Angela.” Yan lang ang nakaya kong sabihin but that was enough para
makarinig ako ng series of curses and expletives.
“Did you trace that call?’ Tanong nung head sa isang kasamahan namin na in
charge sa pagttrace ng mga outgoing and incoming calls sa lahat ng cellphones
namin.
“Yes. The one in Parañaque.” Which is one of the location na ireraid namin. Maya
maya may natanggap akong message mula sa number na tumawag giving
instructions kung paano ako makakarating kay Angela.
“I need to go alone.
- 68 -
23. Sacrifice
Pumunta akong mag isa sa lugar na sinabi sa akin na pupuntahan ko. Kabilin
bilinan sa message na ako lang mag isa at hindi ko pwedeng ipagsabi or
mapapahamak si Angela. And I didn’t want to take that risk. The important thing is
mapuntahan ko si Angela para makasigurado akong ligtas siya.
Pagkadating ko sa lugar, agad akong nilapitan ng tatlong lalaki at iginiya papasok
sa isang van. Doon nila tinali ang mga kamay ko at nilagyan ako ng blindfold. Hindi
na ako naglaban because I know that it would be futile. Nagbyahe kami ng mga
isang oras tapos tumigil ang sasakyan at ipinasok ako sa isang lugar.
Then pinasok nila ako sa isang kwarto.
“Johann!!” Nakahinga ako ng maluwag nung marinig ko ang boses niya. Thank
God, she is safe.
“Angela!” Niyakap niya ako ng mahigpittapos inalis ang blindfold ko at ang
pagkakatali ng mga kamay ko. I looked at her intently para makasiguradong okay
lang.
“Are you alright?” Tumango siya at napansin ko ang pamumula ng pisngi niya.
Naningkit ang mga mata ko. Makatakas lang kami dito ako mismo ang papatay sa
hayop na yun.
“That son of a bitch!” Hindi ko napigilan ang mapamura tapos hinaplos ko ang
pisngi niya na may bahid pa ng sampal ng lalaking yun. I kissed her cheek and
hugged her. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko pag may nangyaring masama
sa kanya. Ngayong nakasama ko na siya medyo napanatag na ako kahit na alam
kong er are both in danger.
“Tatakas tayo dito okay? Wag kang mag alala. Itatakas kita dito. Kahit anong
mangyari Angel, hindi ko hahayaang may mangyaring masama sayo.” Pinaupo ko
siya sa kama at tumingin tingin sa paligid para makita kong may pwede kaming
daanan para makaalis kami.
“Paano tayo tatakas dito kung ang daming nagbabantay?”
“I’ll find a way.” I assured her para kahit papaano kumalma siya. At kahit ano ang
mangyayari gagawin ko ang lahat mailigtas lang siya.
- 69 -
“Johann, sabihin mo sa akin. Ano ang nangyayari? Bakit nila ako kinidnap? Sino
sila? Sila ba yung sinabi mo sa akin the other night na nagligtas sayo?” Her eyes
are
still full of questions. At wala na ding dahilan para itago ko pa ang lahat sa
kanya.
Nangyari na ang bagayna pinakaiiwasan ko. Napahamak na siya ng dahil sa akin.
There’s no more secrets to keep.
“No Angel, hindi sila ang tumulong sa akin.” Sila ang dahilan kung bakit kailangan
kong magpanggap na ibang tao. Kung bakit kailangan kong mag iba ng identity.
“I’m sorry kung hindi ko nasabi sayo ang totoo. Ayaw ko lang kasing madamay ka.
Pero kahit anong gawin ko, nadamay ka pa din. I’m sorry.”
“Kung ano man ang rason mo, maiintindihan ko. You don’t have to say sorry kasi
alam kong para sa akin kaya ginawa mo kung ano man iyon. At naiintindihan ko na
kung bakit hindi mo masabi sa akin ang lahat. Sinabi mo na sa akin na hindi mo
pwedeng sabihin sa akin kasi manganganib ang buhay ko pero pinilit pa din kita.
And as a result ito ang nangyari. I’m sorry. Dapat inintindi na lang kita. Instead
pinairal ko ang nararamdaman kong sakit at ang pagkaselfish ko.” I hugged her. It
will be over soon my angel. Matatapos din ang lahat ng to. At hindi ko na hahayaang
masaktan ka ng ganito.
“Ssshhhh.. baby it’s okay. Hindi mo kasalanan. Wag mong sisihin ang sarili mo.
Wala kang kasalanan.” Pinahid ko ang mga luha niya nd kissed her eyes, her nose,
ang mga luha niya and her lips. And I look into her eyes na hanggang ngayon, may
mga luha pa din.
“Masaya ako na mayakap at mahalikan ka ulit bilang Johann. Hindi ko na
kailangan magpanggap. I must be nuts pero nagseselos ako tuwing naiisip ko
habang hinahalikan ka ni John, si John ang naiisip mo at hindi si Johann. It sounds
pathetic dahil ako din yun pero hindi ko mapigilan. I can’t stand thinking that you
are thinking of other guys aside from me.” Ngumiti ako kasi kalokohan nga din
naman na pagselosan ang sarili pero yun talaga ang nararamdaman ko. And I am so
relieved na ngayon hindi ko na kailangang magpanggap. Ngayon, masasabi ko na
ang lahat na gusto kong sabihin. Mapaparamdama ko na sa kanya kung gaano siya
kaimportante sa akin. Kung gaano ko siya kamahal.
“Angela, listen to what I have to say. Sasabihin ko na sayo ang lahat. Ayoko nang
magtago ng sekreto sayo.” At kung sasabihin ko man sa kanya ang buong
katotohanan, now is the right time.
“I am a secret agent.” Nakita kong nanlaki ang mga mata niya dahil sa sinabi ko
pero hidni siya nagsalita.
- 70 -
“I worked for the CIA. Sila ang tumulong sa akin nung umalis ka. That’s the
reason kung bakit hindi ako agad nakagraduate. Sila ang rason kung bakit madali
kitang nahanap sa Boston. Remember the days na madaling araw na ako
nakakauwi?” Tumango lang siya urging me to continue.
“Nung magsimula kang tumira sa bahay, plano ko nang magquit kasi natatakot
ako para sa yo. Ayokong madamay ka sa klase ng buhay ko. Pero hindi pwede kasi
may kaso pa akong hinahawakan. Tapos nga umalis ka. Tinapos ko ang kaso para
pag humarap na ako sayo wala na akong ibang iintindihan. Akala ko tapos na pero
nagkamali ako, kasi hindi nahuli ang pinakaboss ng sindikatong ibinulgar ko. Nung
araw na nanggaling ako sa apartment mo, hindi aksidente ang pagkahulog ko sa
bangin. Mabuti na lang at naging maagap ang mga kasamahan ko kaya naunahan
nila ang mga gustong pumatay sa akin. Pero nung gumaling na ako, hindi na ako
pwedeng maging Johann. Malaking sindikato ang binangga ko. At para
maprotektahan ako at ang mga mahal ko sa buhay, dapat mapaniwala nila na patay
na ako. Kaya hindi ko pwedeng sabihin sayo na ako si Johann o kahit sa pamilya ko
para hindi kayo idamay. Kung mapaniwala sila na patay na ako wala silang
gagalawin sa inyo kasi wala na silang makukuhang impormasyon. Akala ko
makakaya ko yun pero hindi pala. Hindi ko nakayang hindi ka lapitan. And that
brought suspicion to the member of the syndicate, binantayan ka nila pati ang
pamilya ko hanggang sa nalaman nila na buhay pa ako at nakuha ka nila. I’m sorry,
hindi ko gustong idamay ka.”
Pagkatapos kong sabihin sa kanya ang lahat, ilang sandali siyang hindi nagsalita.
“Ako dapat ang nagsosorry. Dapat hindi ko na lang pinilit na alamin ang totoo.”
Nakayokong sabi niya. It’s typical of her to blame herself sa mga bagay bagay na
hindi naman niya ginawa. Sa mga bagay na wala siyang kinalaman.
“It’s not your fault. Malalaman din nila ang katotohanan in the near future. Don’t
blame yourself.” At ng tumingin siya sa akin, her eyes are full of fear.
“A-Alam mo bang papatayin din nila ako pumunta ka man o hindi dito?”
“Hindi mangyayari yun.” Hindi ko hahayaan may mangyaring masama sa kanya.
Hindi ko hahayaang masayang ang lahat ng panahon na ipinaglaban namin ang
nararamdaman namin para lang mawala lahat. I will protect her with my own life.
Pero hidni ko pwedeng sabihin yun sa kanya dahil alam kong siya ang unang tututol
pag sinabi ko yun.
“Bakit ka pa pumunta dito kung alam mong papatayin din nila tayo? Alam mong sa
una pa lang wala na tayong pag asa? Bakit ka pumunta dito?” She fears for my life
- 71 -
at ako din natatakot para sa kanya.
“Sa tingin mo hahayaan kong mangyari yun? Sa tingin mo hahayaan kong
mamatay ka dito na wala akong ginagawa?” I said sternly.
“Kaya ba gusto mo na rin magpakamatay? This is suicide Johann. What you did is
suicide! Hindi mo dapat ginawa to. You should have left me alone. Dapat hindi ka na
pumunta dito!” Ano ang pinagsasabi niya? Sinasabi ba niytang dapat pinabayaan ko
na lang siya. Nasisisraan na ba siya ng ulo.
“Makinig ka! Makinig ka Angela!” I shake her to put some sense into her. Sa
tingin niya makakaya kong gawin ang sinasabi niya. Sa tingin niya makakaya kong
umupo na lang sa isang tabi gayong alam ko na may mangyayaring masama sa
kanya? How could she underestimate my feelings for her? How could she not know
the length that I am willing to go through just to keep her safe?
“Mahal kita at hindi ko hahayaang may mangyaring masama sayo. Kahit
ikakamatay ko, I will do everything to protect you at hangga’t nabubuhay ako,
walang sinuman at makakapanakit sayo.”
Dahil kapag hinayaan kong may mangyaring masama sayo para ko na ding pinatay
ang sarili ko.
- 72 -
24, Nightmare
“So it’s true that Zamora had played superhero to his damsel in distress.”
Naningkit ang mga mata ko nung biglang pumasok si Xyrus. He laughed like a
demon that he is. He looked at me pero hindi nakawala sa paningin ko ang klase ng
tingin niya kay Angela.
“Don’t you dare hurt her!” I said throught gritted teeth.
“And you have the guts to dare me? You’re funny! And stupid! Stupid to come here
for that girl and funny that you still have the guts considering the situation
you’re
currently at.” Naiinis ako sa klase ng tawa niya. Then I felt Angela shiver. I
hugged
her tighter. Magkakamatayan muna bago ko hayaang may mangyaring masama sa
kanya.
“Let her go! You only want me, so let her go.” Kailangang makaalis si Angela. If I
could persuade him na paalisin na siya then wala na akong magiging problema. For
as long as I am sure na safe na si Angela.
Pero tumawa lang siya sa sinabi ko indicating na walang pag asa ang hinihiling ko.
“ You know better than to negotiate with me Zamora! If I am in your situation, I
would let her die than risk your life and your agency. Stupid love struck guy!” The
good thing is I am not you Xyrus. Tumalikod lang siya at binuksan ang pinto tapos
pumasok ang apat na lalaki.
“Separate them.” Lumapit silang apat sa amin at pinilit kaming paghiwalayin.
“Johann!” Lalo kong hinigpitan ang hawak sa kanya. Pero wala akong nagawa.
Nilayo kaming dalawa. Dalawang lalaki ang may hawak sa akin at dalawa din kay
Angela. Gusto kong bugbugin ang mga lalaking may hawak sa kanya.
“Zamora, do you know what it cost me because of what you’ve done? My brother!
You goddamned killed my brother and now you’re asking me to spare you’re the life
of your beloved?’ Tiningnan niya ako ng masama at nagkasukatan kami ng tingin.
“Now let’s see, what you will do.” Ineexpect kong bubugbugin nila ako pero
instead tumalikod siya sa akin at lumapit kay Angela. Bigla akong nagpanic, bigla
akong natakot sa maaring gagawin niya kay Angela. Napapamura ako sa isip ko.
- 73 -
Hindi maaari. Hindi ko hahayaang gawan niya ng masama si Angela.
“Don’t you dare touch her!” Nung malapit na siya kay Angela I could no longer
contain my calm. Parang sasabog ang dibdib ko. Nagpumiglas ako sa mga
humahawak sa akin pero wala akong magagawa. Shit!
“Really? And what will you do?” Hinaplos niya ang pisngi ni Angela and when she
refused pinilit niya itong humarap sa kanya. Napapikit ako nung makita ko ang
luhang naglalandas sa pisngi niya.
“So sweet, so fragile, and so beautiful.” Panay ang pagpupumiglas ko sa dalawang
nakahawak sa akin.
“Nooooooo! Bitiwan mo siya! Ugh!” Sinuntok ako ng isang nakahawak sa akin
para mapigil ang pagwawala ko. Napayuko ako at muntik na akong mawalan ng
hingin dahil sa ginawa siya.
“Do I have to ask your permission if I kiss her Zamora?” Napatingin ako bigla
dahil sa sinabi niya right at the moment na hinalikan niya ito.
“Noooooooooo!!!! Angela!”
“Ohhhh..I’m sorry. How arrogant of me to have not ask your permission.”
Binitiwan na niya si Angela tapos lumapit sa akin. Tiningnan ko siya ng masama and
I wanted so much to wipe that smirk off his face.
“Now, Zamora, I wouldn’t dare disrespect you, so I won’t touch her unless you
permit me to do so. Can I rape you girlfriend?” Tumawa pa ang walanghiya.
“Over my dead body!”
“Really? Over your dead body?” Sinuntok niya ako. Hinayaan ko ang lahat basta
wag lang niyang lapitan si Angela.
“Wouldn’t you want to see how I touched her body? How she would moan and how
she would whimper under me?” Gusto ko siyang murahin pero alam kong hindi yun
makakatulong sa sitwasyon namin ngayon.
“Nooo!!!!”
Narinig ko ang sigaw ni Angela habang binubugbog ako. I heard her sob, her
cries. Ininda ko ang lahat ng sakit and my only consolation is that I can hear her.
- 74 -
Basta alam kong hindi siya ginagalaw tatanggapin ko ang lahat ng sakit.
“Enough!” Biglang tumigil si Xyrus sa pagbugbog sa akin. Shit!
“Angela. Noooo! No! Don’t.” Isang suntok at sinipa na naman ang natanggap ko.
Halos mawalan na ako ng malay sa ginagawa sa akin but I wouldn’t dare give up. I
wanted to make sure that she will be safe. Hindi ako pwedeng mawalan ng malay
hanggang hidnia ko nakakasiguradong ligtas siya.
“Watch him. Watch him die for you because that’s what he wanted. Don’t you
dare close your eyes or he will be dead.” Narinig ko pa ang sinabi niya kay Angela.
Kahit nanlalabo ang mga mata ko nakita kong tumingin si Angela sa akin.
She cried at every blows and shouted at every kick. I looked at her through my
blurry and bloody eyes at umiling.
Hindi niya dapat dapat ako tinitingnan. Ayaw kong tingnan niya ako dahil mas
masakit na marinig ang mga iyak niya kaysa sa bugbog na nararanasan ko ngayon.
Sa bawat iyak niya, parang pinupunit ang puso ko.
“I’ll rape you over his dead body sweetie.” Hindi ko na masyadong naaaninag si
Xyrus pero alam kong tinututukan niya ako ng baril.
“Nooooo!” I heard Angela’s pleading voice. At natatakot ako sa maari niyang
gawin para matulungan ako.
“Angela…” pero hindi ko na natulog ang sasabihin ko kasi sinuntok ulit ako. I
should have tell her never to bargain to them. But it’s too late.
“Stop it please! Stop! Stop hurting him.” Pinilit kong tumingin sa kanya.
“Angela!” Don’t say it please, Angel…. Please… Pero hindi ko na naisatinig ang
mga gusto kong sabihin.
“Do whatever you want with me, just stop hurting him.Pleaaasee!”
“Angela!” Hindi ko napigilang tumulo ang mga luha ko.
“Really, sweetie?” Sigaw ng sigaw ako. Angela is being raped in front of me at
wala akong magagawa. Pakiramdam ko wala akong silbi at hinahayaan kong gawin
sa kanya ang lahat ng ito. Pero wala na akong lakas para manlaban. Ni hindi ko na
kayang alisin ang mga nakahawak sa akin. And I wonder if it’s too late.
- 75 -
“Now, where’s the fun in that? Let her go.” Dinig kong sabi ni Xyrus.
“Strip sweetie, Strip off your clothes and lemme see what you’ve got.”
“No Angela! Don’t do it! Please!” Pero parang hindi niya ako narinig. She started
unbuttoning her dress. Umiiyak siya habang ginagawa niya yun. Bumalot ang galit
sa dibdib ko. Ano Johann? Titingnan mo na lang ba ang lahat?
Naramdaman ko na medyo lumuwang ang pagkakahawak sa akin ng dalawang
lalaki. Nakakita ako ng pag asa. I gather all my strength tapos agad na kinuha ang
baril ng isang nakahawak sa akin at binaril yung isa at sinunod ang inagawan ko ng
baril.
Humarap ako kay Xyrus pero hindi ko alam kung mabagal ba ako dahil sa mga
sugat ko pero nung mga panahong iyon, alam kong huli na. Kasi parang slow motion
ang mga pangyayari.
Xyrus pulling off the trigger of the gun pointed at me and Angela pushing Xyrus
para hindi ako tamaan ng bala.
Then a shot was fired.
Halos hindi na ako makahinga. Nagpoprotesta ang buong katauhan ko. In that
split second I prayed hard na sana hindi siya natamaan. Na sana walang nangyaring
masama sa kanya. I tried to push away the greatest fear that is slowly creeping up
into me.
“Angela!!” Tawag ko sa kanya and she turned to face me.
There I saw it. And it confirmed my fear .
Angela has been shot.
- 76 -
25. Too late
“Angela!” I caught her before she fall down. Hindi ko na ininda ang lahat ng sakit
nararamdaman ko. Ni wala na akong pakialam na buhay pa si Xyrus. Ang mahalaga
ngayon si Angela.
“Angel, bakit mo ginawa yun?” I caress her face. Hindi ko mapigilan ang mga luha
ko habang nakatingin ako sa kanya. Nakasandal siya sa akin at hindi ko maatim na
tingnan ang dugo na unti unting kumakalat sa damit niya. I can’t bear seeing her
like this.
Tumingin siya sa akin, smiled at caress my face.
“I love you Johann.” I brushed the tears that fall down her eyes. Kahit kailan
hindi
ko pinagsisihan ang lahat ng ginawa ko para sa kanya. Ang lahat ng sakripisyo just
to have her back. Dahil alam ko, kung hindi ko gagawin ang mga yun magiging
walang silbi din ang buhay ko. I know from the very start that it is worth loving
her.
That it is worth risking my life for her. At kahit ulit ulitin pa ang lahat ng
sakit na
naramdaman ko, I would still be willing to undergo all those basta sa huli
magkakasama pa din kami.
And katulad ng sinabi ko nung araw na sinagot niya ako, alam kong siya lang ang
babaeng mamahalin ko ng ganito. And I would trade anything para lang mailigtas
siya. At ngayon, kung nanaisin, I am willing to bargain with the devil himself para
lang hindi mawala si Angela sa akin.
“Hindi mo dapat ginawa yun!” Ngayon, galit ako sa kanya dahil sa ginawa niya
pero hindi ko magawang ipakita sa kanya ang galit ko. Ang tagal ko siyang
binantayan at inalagaan. Ginawa ko ang lahat para maprotektahan siya and here she
is willing to sacrifice her life for me. How ironic that the person I’ve tried so
hard to
protect is so willing to give up her life for me.
“Mahal kita.” She said softly. Gusto ko siyang yakapin ng mahigpit para
iparamdam sa kanya kung gaano ko siya kamahal pero natatakot akong baka lalong
lumala ang sugat niya.
“Can’t you just show me by being safe? By staying alive?” Hindi ko na napigilan
ang sarili ko na sabihin ang nararamdaman ko. Why can’t she let me protect her?
And now I felt so helpless.
- 77 -
“It wouldn’t make sense kung mamamatay ka.” Napamura ako sa sinabi niya. At
ano ang ibig niya sabihin? Na pag siya ang namatay everything would make sense?
Hindi niya alam ang sinasabi niya. Hindi niya alam na pag namatay siya mas
gugustuhin ko na ding mamatay.
Napapikit ako ng mariin para pigilin ang emosyon ko. Hindi ngayon ang oras para
magpanic ako o anupaman. I need to do everything I can para mailigtas siya. Hindi
ko kakayanin pag nawala siya. At hindi ako makakapayag na mawala siya. Not now.
Not ever.
“Hindi ka pwedeng mamatay.” My voice is shaking as I look at her almost lifeless
body in my arms. Walang sabi-sabing pinunit ko ang damit niya dahil mas manipis
ito kesa sa polo na suot ko. And I pressed it in her wound to stop the bleeding.
“Goddamnit Angel, you cannot die. Hindi ako papayag. Not now! Hindi pwede!
Hindi ka pwedeng mawala sa akin ngayon.” Napapasigaw siya tuwing inilalapat ko
ang tela sa sugat niya and her cries and shout of pains are like blades that’s
tearing
my heart into pieces. Pero tiniis ko ang lahat ng yun.
I tore her blouse into pieces at itinapal na sugat niya to somehow minimize the
bleeding. Hinubad ko na din ang jacket ko to cover her exposed bidy.
Pagkatapos kong gawin ang lahat ng yun, tiningnan ko siya. Namumungay na ang
mga mata niya. Hinawakan ko ang pisngi niya to wake her up. Hindi siya pwedeng
matulog. She have to be awake.
“You have to endure it Angel. You have to stay alive. Do you understand me? You
have to live. Naiintindihan mo ba, Angela!?” God, I am so scared for her life.
Naramdaman kong hinawakan niya ang pisngi ko and brushed my tears. Ni hindi ko
napansin na umiiyak na pala ako. I didn’t even noticed my tears.
“Johann, wag kang umiyak. I’m—Im so sorry.”
“Stop talking!” Ayokong marinig pa ang mga sasabihin niya na parang she’s
already saying her last words. Hindi ko kayang tanggapin na parang nagpapaalam
na siya. Pero hindi ko siya kayang pigilan. Kelan ba niya ako sinunod?
“I would never regret doing this for you. This is the least I could do. If given
another chance, gagawin at gagawin ko pa rin ito Johann. Even if it would cost me
my life.”
“Wag kang magsalita ng ganyan dahil hindi ko papayagan na mangyari yun. I
- 78 -
would not let you die.” I said full of conviction.
“I’m so sorry.” Lalo siyang umiyak.
“Sssshhh. Stop talking okay.”
“Hear me out please. I’m sorry for hurting you. I’m sorry for doubting your love.
I’m sorry for not loving you enough the way that I should. I’m sorry for all the
hurtful words that I’ve said. That night..that night at Tagaytay, it’s not true
that I did
it just to get rid of my viriginity. I did it because I love you at hindi nagbago
ang
pagmamahal na yun. I didn’t and wouldn’t regret the best night of my life. I’m
sorry
for hurting you back then. I’m sorry for not being a good girlfriend and I’m sorry
for
not being a good mother.” I hugged her tighter. Masakit ang mga karanasan na yun
para sa aming dalawa but that’s all in the past. Kahit kailan hindi ko siya sinisi
sa
mga nangyari sa amin. I never blamed her for what happened. I love her too much to
see her faults. For me she’s faultless and she’s perfect. She’s just perfect for
me.
“Enough..Tama na.” And I want her to stop talking. Dahil hindi nakakatulong sa
kondisyon niya ang ginagawa niya.
“Hindi dapat nangyari ang lahat ng to, kung una pa lang, pinagkatiwalaan na kita.
Ang daming nasayang na panahon but I couldn’t turn it back. I wish I could…” She
stopped talking at nakita ko siyang napangiwi. She tried to hide it pero nakikita
ko
ang sakit na rumehistro sa mukha niya before she could even conceal it.
“Kiss me.” Medyo nagulat ako sa sinabi niya but I happily obliged.
“I love you Angel. Please…hang on. Wag mo akong iwan. Promise me.” I
whispered against her lips.
“I love you too.” She lovingly caressed my face and pulled me again for a kiss. Ang
tagal kong hinintay na marinig ulit sa kanya ang mga salitang yan. Ang
maramdaman ulit ang halik na ibibigay niya para sa akin. Para kay Johann at hindi
para kay John. And most of all I’ve missed the love that we’ve shared before all
this
complications happened.
But the kiss didn’t last long. She ended it and looked at me.
“Go!” Nanigas ako a sinabi niya. Go?
“Tumakas ka na!” She said a little forcefully at tinulak pa ako. But her strength
is
not enough p[ara maalis ang pagkakayakap ko a kanya. She’s insane if she thinks na
- 79 -
iiwan ko na lang siya basta basta.
“Do you think na kaya kong gawin yun? That I would just leave you here dying? If
you really think that I could do that, then you still don’t know me Angela, so stop
talking bullshit!” Nagagalit ako sa mga sinasabi niya. How she underestimated my
feelings for her.
“Johann…please.” Hirap na hirap na siya habang sinasabi niya yun at lalo yun
nakadagdag sa deteminasyon kong iligtas siya.
“You know that I love you right? And I never cease loving you and I would never
let anyone hurt you, my love, my angel. Be strong. Just stay still. But don’t
sleep, my
love. Don’t sleep.” I rained kisses on her face and cradled her tighter. I’m sorry
na
hindi kita kayang pagbigyan sa pagkakataong ito.
Nasa ganun kaming posisyon nung bumalik si Xyrus. Ni hindi ko napansing umalis
siya. Tapos tinutok niya ang baril sa amin. I know that he would finish me off. I
covered her body with mine.
Then I waited.
I waited for the bullet to pierce through my body.
Then I heard a gunshot.
- 80 -
26. Hope
“What took you all so long?” Masama ang tingin ko kay Kester habang ginagamot
niya ang mga sugat ko.
“Traffic?” He said sarcastically. Gusto ko siyang batukan. Pasalamat siya at
masakit ang buong katawan ko.
“Damn you!” Sigaw ko pero tumawa lang siya. Andito ako ngayon sa hospital.
Hindi ako nabaril ni Xyrus kasi sakto namang dumating ang mga kasamahan ko at
naunahan nila ang walanghiyang yun. Although mas gusto ko sana na ako ang
pumatay sa kanya pero wala na akong magagawa dahil pinuruhan agad siya ng
kasamahan namin.
Pinlano ang lahat. They planted a small camera on my jacket para maging familiar
sila sa lugar at kung ilang tao ang nasa loob ng bahay. Pinayagan nila akong
pumuntang mag isa para paniwalain na wala akong back up. And they took their
time backing me up. Nabaril si Angela and I wanted to know what took them so
long. At ngayon sasabihin sa akin ni Kester na dahil sa traffic? Pinagloloko ba
niya
ako? Muntik na kaming mamatay ni Angela.
“Well, I’m really sorry Johann, it seems that there is llapses in the intel. They
didn’t mention that the 2 blocks before the house is also owned by the group. Even
before we could position ourselves outside the house, we already have an encounter
and that’s the reason why we weren’t able to penetrate . We lost some of our men
too.” Hindi ko na nagawang nagalit kay Kester. Kahit gaano pa ka sophisticated ang
klase ng operation namin hindi pa din maiiwasan ang mga ganitong pagkakamali.
Tumahimik na lang ako at hinayaan siyang gamutin ang sugat ko.
“How is she?” Hindi sumagot si Kester. Kinabahan ako dahil sa hindi niya
pagsagot. Pagkadating ng mga kasamahan ko, Hindi ko na namalayan pero isinakay
siya sa ibang ambulance at agad na dinala sa hospital.
I haven’t seen her yet simula nung dinala ako dito sa hospital dahil pinatulog ako
sa ambulance pa lang. And now na nagising na ako I wanted to know how she is and
where she is.
“I wanted to see her.” Tumayo na ako kahit masakit pa ang katawan ko.
“You cannot see her yet. She’s currently in the OR. They are operating her to get
- 81 -
rid of the bullet in her chest. I will inform you when the operation is done.”
Napaupo
na lang ako ulit sa kama. Maya maya pa lumabas na din si Kester. Hindi ako
mapakali at tatayo na sana ako para hanapin kung nasaang OR si Angela when the
door opened and Kester came in.
“You’re an AB negative right?” Biglang tanong ni Kester sa akin. I nodded at
nakita ko ang relief sa mukha niya.
“She needs transfusion.” Agad akong sumama kay Kester sa OR. They cleaned me
up and checked my blood tapos dinala na nila ako as OR kung nasaan si Angela.
Halos hindi ko kayang tingnan siya. So pale and almost lifeless. Naninikip ang
dibdib
ko pag nakikita ko ang lagay niya. The doctors sorrounding her are busy.
Pinahiga nila ako sa katabing OR table ni Angela and they started the transfusion
and the operation. Hindi ko alam kung gaano katagal ang operation but for me
parang napakatagal ang inilagi naman sa kwartong yun. And I find myself praying.
Praying hard for her recovery. For the first time in my life, I beg Him to spare
her
life. Kung kailangan ubusin ang lahat ng dugo ko para lang mabuhay siya, gagawin
ko.
After a few hours, dinala na siya ICU. Papaalisin nila sana ako pero pinilit ko na
magstay. Gusto ko siyang bantayan. I don’t want to miss her every breath. Gusto ko
na pag nagising na siya ako ang una niyang makikita.
But the doctors didn’t confirm her full recovery. She is still under observation.
Kahit hinang hina na ako dahil sa transfusion at sa mga sugat ko hindi ako umalis
sa
tabi niya. After four hours in the ICU, hindi pa din siya gumigising. Pinilit na
nila
akong lumabas at bumalik sa kwarto ko.
The next day, pumunta ako ulit ako pero hindi pa din siya nagigising. The 12 hours
observation is over pero mahina pa din ang heartbeat niya.
Umupo ako sa upuan sa tabi ng higaan niya. Hinawakan ko ang mga kamay niya
at I wasn’t able to stop my tears from falling. Pinipilit kong hindi ientertain ang
isang posibilidad na maaaring mangyari sa kanya. Pinilit ko tinatatak sa utak ko na
kakayanin niyang mag survive. Pero hindi ko maiiwasan at isipin pa lang ang bagay
na yun parang pinipiga na ang puso. Dahil alam kong hindi ko kayang tanggapin.
Kung nawala siya nung una halos hindi ko na kinaya, paano pa kung mawala siya
ngayon? Papaano ko kakayanin? Papaano ko haharapin? How would I face my
conscience knowing that I am the cause of her death? Paano ako mabubuhay kung
wala na ang rason kung bakit ako nabubuhay?
- 82 -
Hindi. Hindi siya mamamatay. She will be fine.
“I love you Angel. Please…fight. Please stay alive. Hihintayin kita. Kahit gaano ka
pa katagal matulog, hihintayin kitang magising. I will forever wait for you. That’s
a
promise.” I kissed her cheek and watched her sleeping form. Hindi ko alam kung
gaano katagal akong nakaupo sa tabi niya. But nakailang balik na ang Nurse at mga
docotr to check on her.
Ni hindi ko namalayan na nakatulog na ako sa tabi niya.
Nagising na lang ako nung maramdaman kong humigpit ang hawak niya sa kamay
ko. Nagising ako bigla at parang nagising din ang puso ko.
Her hands are warm and it is holding my hand tightly. Tiningnan ko ang monitor
and steady na ang heartbeat niya unlike kanina na mahinang mahina.
I kissed her hand.
“Thank you.” Hinaplos ko ang buhok niya.
“Rest now, my love.” Napahinga ako ng malalim. My heart is now at rest.
- 83 -
Epilogue
Epilogue
I watched her walk down the aisle with a serene smile on her face. I watched in
anticipation as she took every step towards me. And her every step took my breath
away. She look magnificent in her white gown. Simply lovely.
I thought that I would lose her. I dreaded the thought but thank God na hindi niya
pinahintulutan na mawala sa akin si Angela.
Two months ago, I proposed to her. Again. For the third time. Nung mismong
araw na magising siya sa hospital. When the doctors announced na stable na siya. I
immediately call Paolo to bring me engagement rings available para pagpilian ko.
Ayaw kong umalis sa hospital para ako mismo ang bumili. Ayokong magising siya ng
wala ako sa tabi niya.
Kaya nung magising siya hidni na ako naghintay ng oras. Hindi ko makalimutan
ang araw na yun. The day she finally agreed to my marriage proposal.
“Johann… ” Nagising ako nung marinig ko ang boses niya. Nakatulog ako sa tabi
niya. Nasa isang suite room na siya at nilipat na the moment her condition become
stable. Nataranta pa ako nung nakita ko siyang nakatingin sa akin.
“Angela. Do you need anything?” Umiling lang siya at tiningnan ako.
“No. Pero bakit dyan ka natutulog?”
“Hinihintay kitang magising.” Ngumiti siya sa akin. Bigla akong kinabahan sa
pinaplano ko.
“I wanted to tell you something the moment you wake up.” She looked at me
curiously na parang lalong nagpakaba sa akin.
“What is it?” Huminga muna ako ng malalim tapos kinuha ang isang maliit na box
na nasa bulsa ko. It cost years of unclaimed dividends.
“Will you marry me?” Nakita ko kung paano nanlaki ang mga mata siya. Hindi siya
nakapagsalita ng ilang sandali. Lalo akong kinabahan.
- 84 -
“Isn’t it too soon?’ Not another rejection. But she didn’t say no yet.
“Angel, it’s almost a decade. And besides I should have married you the moment
na naging tayo.” Ngumiti siya lalo.
“Don’t kid me. Bata pa tayo noon and we are still unsure.”
“Sure na ako noon pa man. So…will you marry me now that we are mature at sure
na sure na ako?” Napatawa siya pero hindi niya natuloy kasi napangiwi siya.
“When?’ Ako naman ngayon ang nagulat sa tanong niya. It took a while before I
could digest her word.
“Is that a yes?” Hindi makapaniwalang sabi ko. My heart is overflowing with
happiness.
“Of course. Sure na sure ka na eh.” Yayakapin ko sana siya pero naalala kong may
sugat siya sa dibdib. This is the downside of my plan. So instead of hugging her, I
kissed her lips.
“Aren’t you supposed to put that on me first before you kissed me?”
“Nakalimutan ko.” And I lovingly put the ring on her finger. Hindi nakaligtas sa
akin ang pagpunas niya ng luha sa mga mata niya habang isinusuot ko ang singsing.
Kahit ako, naiiyak din. At long last…
And now..
“… I, Angela Felize Bustamante, take you,Johann Phoebus Zamora, to be my
wedded husband. With deepest joy I come into my new life with you. As you have
pledged to me your life and love, so I too happily give you my life. Through the
pressures of the present and the uncertainties of the future I promise to be
faithful
to you. I will love, serve, and obey you as long as we both are alive Therefore,
throughout life, no matter what may be ahead of us, I pledge to you my life as an
obedient and faithful wife.” She said her vows with tears in her eyes and smile on
her lips. Hindi ko napigilan ang sarili ko. I brushed away her tears.
“Today is a very special day. Long ago you were just a dream and a prayer. This
day like a dream come true the Lord Himself has answered that prayer. For today,
Angela Felize Bustamante Zamora, you as my joy become my crown. I thank Jesus
for the honor of going through time with you. Thank you for being what you are to
me. With our future as bright as the promises of God, I will care for you, honor
and
- 85 -
protect you. I lay down my life for you, my friend and my love. Today I give to you
me. And I vow that from now on, the only tears that will fall off your eyes are
tears
of joy. ” Hindi naghihiwalay ang mga mata namin. Our eyes spoke of our love.
There’s no need to say it, to voice it out, because it is shouting in front of us.
She is
crying at ako naluluha na din.
“And now I pronounced you man and wife. You may now kiss the bride.” The
priest finally said.
Itinaas ko ang veil niya and kissed her tears.
“Ayokong nakikita kang umiiyak.”
“But these are tears of joy. And you are only fulfilling your vow. “
She smiled at me and I smiled at her as I lowered my head and claimed the lips of
my wife, my life and my love.
-end-
A/N:
Thanks a lot sa mga nag abang sa tatlong libro ng Tears of ANgel. Kahit matagal
matapos nagbabasa pa din kayo. Thanks sa mga magagandang comments at sa mga
encouraging words para matapos ko ang story na to. Dapat natapos na to sa book 1
pero hindi ko din matiis na mamatay si Johann. Hindi ko kayang patayin ang pag ibig
na meron sila. Aaminin ko na ito ang pinaka emosyonal na story na naisulat ko at
may mga chapters na umiiyak ako habang isinusulat ko at mga panahong sobrang
bigat ng nararamdaman ko habang isisnusulat ko to.
Again, thanks a lot.
- 86 -