[ Taste of Sky (EL Girls Series #1) ]

-------------------------------
61-51

[ 1 ]
-------------------------------

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.
No part of this book may be reproduced or transmitted in any form or by any means,
electronic or mechanical, including photocopying, recording or by any information
storage and retrieval system, without written permission from the author.
Plagiarism is a crime
This story is unedited, so expect typo graphical errors, grammatical errors, wrong
spellings and whatsoever errors. If you're looking for a perfect story, don't
continue reading this. Thanks!
Hi! Salamat po sa mga votes at comments. But please, kahit wag na lang po
magcomment kung about sa ibang story at ibang character ang sasabihin nyo. Just be
a silent reader :) Highly appreciated.
Nagsulat po ako ng story na walang binabastos na reader, please do the same.
Magbasa po tayo na walang binabastos na author. Maraming salamat po! Happy reading!

[ 2 Warning ]
-------------------------------

There are few chapters with mature scenes.

[ 3 PLEASEREADBEFOREYOUPROCEED ]
-------------------------------

Hi!
Gusto ko lang pong sabihin sa lahat na ako po ang tipo ng author na walang pakialam
sa bilang ng followers. ( Realtalk )
I am muting readers, everyday. Madami na ang namute ko. Yung mga readers na hindi
marunong rumespeto. Commenting different characters, stories, spoilers. Hanggang sa
nag usap na tungkol sa ibang story. Hindi na po maganda 'yon, hindi na. Parang
pinapalabas nyo na hindi effective 'yong author kasi may iba kayong naiisip na
story habang binabasa ang gawa niya.
Hindi lang ako, marami pang author ang nakakaranas ng ganito. I just want to give
lesson for those awesome readers by muting them. I warned everyone at the very
first page of my stories, dapat alam nyo na 'yon. Lol.
Hate me, but that's the right thing to do.
I am Kapitana, the muting author. Bow. Lol  

[ 4 Caelum ]
-------------------------------

"Proposito auras"
I am a woman breathing the air with purpose.
Allow me to open your eyes leading the way that truly touches the reality of sky.
[ 5 Prologue ]
-------------------------------

Prologue

"Extinction is the rule. Survival is not an exception" seryosong sabi ng aming Air
Chief habang marahang naglalakad sa harapan naming lahat.
We are eight flight officers in one row while standing straight with our chin up,
chest out, shoulders back and stomach in.
Hindi ko maiwasang hindi humanga sa babaeng maawtoridad na naglalakad sa aming
harapan.
I always wanted to be like her, a successful and most respected pilot not just on
Earth but to the whole universe. She is the only woman I admired the most. Our Air
Chief Commander Deborah Mitts of Universal Aeronautics and Space Administration or
most commonly known as UASA.
UASA is the science's home on Earth. It is the place where technology and human
brain creates impossible things. It is a place with thousands of discoveries, yet
with infinite questions left to be answered.
Lugar kung saan hindi lamang pinakamatatalinong tao ang matatagpuan kundi pati na
rin mga taong punong puno ng abilidad at lakas ng loob na labanan ang bagay na
inaakala nang lahat na imposible.
Halo halo na ang emosyong nararamdaman ko sa mga oras na nito. Saya, kaba at maging
takot. I am at my peak, alam kong nandito na ako sa hangganan ng kakayanan ko.
Nagbunga ang lahat ng pinaghirapan ko. I am here at UASA, a pilot officer and
candidate to be one of the Flight Lieutenants of the next Project Mars.
Para sa akin ay isa nang napakalaking tagumpay ang mapasali sa walong babaeng
nakahilera ngayon. We passed series of test, screenings and even trainings. Hindi
biro ang pinagdaanan ko para lamang makarating dito.
At ngayon ang huling yugto kung saan pipiliin na mula sa aming walo ang tatlong
babaeng magiging opisyal na parte ng Project Mars. It is a project where numbers of
scientist will be transported to this planet to do serious study for atleast 856
sols. And it will be my honor to be one of their spaceship's pilot.
Panay ang paglalakad ni Air Chief Commander Mitts habang pinagmamasdan kaming
natitirang walong babae. Papaano kami pipiliin sa pagkakataong ito? Is it strenuous
test? Or another battle of intelligence?
"Number four!"
"Yes commander!" maliksing sumagot ang babaeng katabi ko.
"Tell me your opinion about what I have said." Ilang segundong natigilan ang katabi
ko bago ito naisip ng sagot kay Commander. Kung ganoon ay nagsisimula na pala ang
huling parte ng pagpili.
And yes, it is another battle of wits.
"We can't fight the extinction but we can find a solution. Project Mars should be
pushed through with the full guidance of human's great ability and I, one of the
Pilot Officer in command from the 4th district of UASA will devote my life at this
project." Gusto kong lingunin ang katabi ko. Napakaganda ng sagot niya.
"Number one! Same question"
"I'll see Mars not just a subject for an experiment but a future home." Kahit ang
maiksing sagot ni number one ay napahanga pa rin ako.
"Number eight!"
"It's not about my skills and my ability but my own awareness of responsibility. I
am not just holding my life but also the life of those people I'll be leaving on
Earth." Pakiramdam ko ay wala kahit isa sa kanila ang may masamang sagot. All of
them are knowledgeable!
"Number five!" agad akong naalerto nang marinig ko ang aking numero.
I know you can do it Pilot Officer Behati Azalea Monzanto. Huminga ako ng malalim
at taas noo kong sinalubong ang mata ni Commander Mitts.
"If it is the end of the world, give me an aircraft and I'll fly it high. I can't
agree on your quotation commander, because survival is an exception. We can always
choose to survive, I am a pilot and I will definitely fly for human race
survival." 
--
VentreCanard

[ 6 Chapter1 ]
-------------------------------

AN/ Unang una hindi ko po isinulat ang story na ito para muling iparanas ang sakit
sa mga taong naranasan na ang kung anong sitwasyon ng aking bida sa kwentong ito.
This story is an awareness sa anumang pwedeng mangyari. Again, please don't expect
too much angels. I am new to this genre pero paninindigan ko ito hanggang sa huli
katulad mga nauna kong mga stories. Thank you so much!
Chapter 1
Tuwang tuwa si Mama habang ipinapake na niya ang aking mga gamit sa aking maleta.
Maging buong pamilya ko ay nagdiwang nang ipakita ko sa kanila ang matataas kong
marka.
Ngayon ang huling araw ng aking bakasyon dito sa aming probinsya, lilipad na akong
muli pabalik sa Manila at may mahaba pa ang akong biyahe para makarating sa
kilalang unibersidad na akala ko noon ay tanging sa telebisyon ko lamang makikita.
Buong akala ko pa naman ay isa sa matataas na unibersidad mula sa Manila ang kukuha
sa akin bilang iskolar pero mukhang mali ang inakala ko.
Pero hindi ko pinagsisihan na mapabilang sa eskwelahan na tumawag sa akin dahil
maganda ang kalidad ng edukasyon dito. Nalaman ko rin na mataas ang prayoridad ng
paaralan nito sa mga iskolar kaya isa ako sa napabilang dito.
"Behati, anak alam kong ikaw ang mag aahon sa atin sa hirap. Huwag na huwag mong
sasayangin ang talino mo anak dahil 'yan lamang ang maipapamana namin sa'yo ng
tatay mo." Napangiti na lang ako nang bitawan ni nanay ang inaayos niyang gamit ko
at tinulungan niya akong pusudin ang magulo kong buhok.
Nanunuod lang sa amin si Tatay, ang dalawa kong kuya, ang dalawa kong kapatid na
babae na mas bata sa akin at ang bunso kong kapatid na lalaki. Mahirap lamang ang
pamilya namin at tanging ako na lamang ang pinalad makaabot sa kolehiyo dahil sa
hirap ng buhay. Malaki ang pasasalamat ko sa kakaibang talinong mayroon ako na
higit na angat sa isang normal na estudyante.
Sa mundong ito, hindi ako naniniwala na kapag matalino ka madali na sa'yong abutin
ang mga oportunidad sa buhay. It is always no, bakit? Dahil kailangan mong
masusuportahan ang katalinuhan mo ng pera, kahit balikbaliktarin ang mundo laging
may kaakibat na pera ang bawat kilos ng tao. At tanging mga inutil lamang ang hindi
maniniwala dito.
How can finish your subject requirements without using any cents for paper? How can
you go to school without your travel fare? What about your foods? The urgent
projects? Unexpected activities? Papaano mo mapaninindigan ang katalinuhan mo kung
wala kang perang susuporta sa'yo? It was always the money.
Ilang sponsor man ang applyan ko, sasapat ba ito sa pang araw araw kong gastusin?
Well that's life. Hindi talaga perpekto ang mga tao, I was given a powerful brain
but I lacked in resources.
Dahil hindi kayang abutin ng financial assistance ko ang gusto kong kurso ay
napilitan na lamang akong kuhanin ang kursong kahit kailan ay hindi ko pinangarap.
Sa halip na BS Aeronautical Engineering ay BS Accountancy ang kinuha ko. How I hate
accounts pero wala akong magagawa. I still need to excel and make my family proud.
"Siguro ay sa susunod na limang buwan na ulit ang balik ko. Huwag na kayong
magpakapagod ni tatay, sigurado akong maluwag na ang schedule ko ngayong sem. I can
find a part time job, huwag na kayong magpadala na pera sa akin. I am fine." Pilit
akong ngumiti sa kanila.
"Napakaswerte ko talaga sa anak kong ito." Tuwang tuwa na sabi ni tatay habang
gigil akong niyayapos.
"Behati, huwag ka munang magboboyfriend. Magagalit kami sa'yo.." sabi ni kuya.
Mabilis tumango ang mga kapatid ko bilang pagsang ayon sa sinabi nito.
"How can I find a boyfriend? Busy na ako masyado. Come here everyone, give me a
hug. Aalis na ako." Hindi naman ako naghintay ng ilang segundo dahil nakatanggap
ako ng mahigpit na yakap sa kanila.
"Don't worry, isang sem na lang. Mag uuwi na ako dito ng diploma, magtatrabaho na
ako at malaki ang sweldo ko. Magtatayo na tayo ng magandang bahay at mag aaral na
rin kayo katulad ni Ate!" mabilis kong ginulo ang buhok ng mga nakakabata kong
kapatid.
"Aasahan namin 'yan Behati." ngiting sabi ni tatay.
"Syempre naman!" masiglang sabi ko habang hininihila ko na ang maleta ko. Nakaabang
na rin sa may pintuan ang pinsan ko na sa kaparehong unibersidad ko rin napasok.
She's also a scholar like me.
"Mauna na kami Tito! Tita."
Mahaba pa ang nilakbay namin bago kami nakarating sa airport at makasakay sa
eroplano. Pagod na pagod na kami.
"Tapos na naman ang bakasyon," reklamo ni Allison.
"Konting tiis na lang, we'll graduate. Ano ka ba?" natatawang sabi ko.
Mabilis naman ang naging biyahe sa himpapawid, ang nakakapagod lang talaga ay ang
biyahe sa lupa. Sabay kaming humiga ng pinsan ko sa kama nang makarating na kami sa
aming dorm.
"Kung hindi ko lang namimiss ang mga tao sa atin hindi na muna ako uuwi.."
"Me too" nakakapagod ang biyahe.
Dahil sa sobrang abala namin ni Allison sa aming mga final requirements, halos
hindi na kami nakakapag usap man lang. Minsan ay nakakalimutan na rin namin kumain
o manuod ng telebisyon.
Isang malakas na tama sa aking noo ang nakapagpagising sa akin. Napadaing na lang
ako nang malamang nahulog na naman sa mukha ko ang alarm clock na nasa ulunan ko
lamang.
"Allison, gising na late na tayo." Ilang beses ko siyang niyugyog pero hindi man
lang siya nagigising.
Nangunot ang noo ko nang mapansing wala man lang sikat ng araw na lumalampas sa
aming kurtina. May bagyo ba?
Bumaba ako nang kama at sinilip ko ang bintana. Halos mapamura na lang ako sa
sobrang dilim at lakas ng ulan. Oh my god, may bagyo nga yata. Mabilis akong
bumalik sa aking kama at kinapa ko ang aking telepono malapit na rin itong malowbat
at mukhang wala pa yatang ilaw.
Suspended ang klase dahil sa bagyo. Damn it, sa sobrang busy ko hindi ko na
namamalayan ang panahon.
"Allison, walang pasok." Tamad na sabi ko.
"I know, just sleep Behati. Bumawi na lang tayo ng tulog." Tumango na lamang ako sa
sinabi nito at muli akong natulog.
Buong bagyuhan ay natulog, kumain ng instant noodles at nagbasa sa tapat ng kandila
ang tanging ginawa namin dalawa. Dalawang araw na suspende ang klase dahil sa
bagyo.
"Bukas daw ay magkakailaw na, may pasok na rin siguro.."
"Malamang, goodbye sleep na naman tayo." Nagtawanan na lang kami hanggang sa
tangayin kami ng antok.
--
Akala ko ay magigising na ako sa tunog ng alarm clock pero agad akong nabalikwas sa
kama nang marinig ko ang malakas na hagulhol ng pinsan kong si Allison.
"WHAT? Anong nangyari Allison?" hindi siya lumilingon sa akin. Sa halip ay itinuro
niya lamang ang telebisyon.
"Behati..ang sentro ng bagyo...ang sentro ng bagyo ay tumama sa probinsya natin. Si
Nanay..si tatay..." tuluyan nang nagtuluan ang mga luha ko at napaluhod na lang ako
nang marinig ko ang isinasalaysay ng reporter sa balita. Halos mabura na daw sa
mapa ng Pilipinas ang probinsya kong saan ako isinilang. Anong nangyayari? Anong
nangyayari? Ano itong naririnig ko?
Halos marinig ko rin ang paghagulhol ng mga taong ininterview ng mga reporter at
maging ang pinapakitang malaking pagbabago sa buong lugar namin. Kahit isang
nakatindig na bahay ay wala akong makita.
No, this is not happening. Nanaginip lang ako, kailangan ko nang maging. Kailangan
ko nang magising. Ilang beses kong sinampal ang sarili ko habang nakatitig ako sa
telebisyon. This can't be happening.
"No, no, no. Stop crying Allison, uuwi tayo ngayon. Uuwi tayo ngayon! Mali ang nasa
balitang 'yan. No, we can't believe on that" pilit kong pinatatag ang sarili ko.
Hindi ako naniniwala sa mga balita, no! No. Masaya pa kami nang umalis ako, masaya
pa kami. Hindi maaaring sa isang iglap ay magkaganito na lang,
Dahil walang biyahe ngayon sa mga eroplano ay nagtiyaga kaming magbarko at sumakay
sa bangka para makarating sa aming probinsya. Wala na kaming pakialam kung hindi
kami makapasok ng ilang araw.
We need to see our family. Halos wala na kaming tulog ni Allison hanggang sa
makarating na kami sa mismong lugar namin. Ilang beses pa kaming pinigilan ng ilang
barangay tanod na dumaan pero nagmatigas kami ni Allison.
Madaling araw na at alam kong anumang oras ay magliliwanag na. Hawak kamay kami ni
Allison habang mabagal na naglalakad. Unang hakbang pa lang naman ay halos
magtuluan na ang aming mga luha, ramdam ko rin ang mabilis na pintig ng aking puso
na may halong kirot, kaba at sakit. Halos mangilabutan din ako sa bawat hakbang na
aming ginagawa.
Alam namin sa sarili naming hindi lamang lupa ang naapakan ng aming mga paa. Alam
namin na katawan ito ng mga taong walang buhay, walang taong walang nagawa sa
hagupit ng kalikasan.
Nagsisimula na kaming humagulhol dalawa sa gitna ng paglalakad sa malawak na
kadilimang walang buhay.
"Please, ayokong sumikat ang araw Behati. Ayokong sumikat ang araw, ayokong makita,
ayokong makita. Natatakot ako Behati..natatakot ako" nangangatal ang boses niya
maging ang mga kamay niya. Maging ako ay ganito na rin ang nararamdaman ko.
Mukhang ito ang kauna unahan sa talambuhay ko na mas ginusto ko nang yakapin ang
buong kadiliman para lang matakpan nito ang kahindikhindik na katotohanan.
"Maglakad lang tayo nang maglakad Allison, makakarating din tayo sa mga bahay
natin.." pumipiyok na ang boses ko habang mariin kaming magkahawak kamay. Walang
tigil sa pagtulo ang aking mga luha, mahapdi na ito dahil sa hindi nito pagtigil.
Unti unti nang nagliliwanag at mas nakikita na namin ang buong kapaligiran. Halos
mapahawak na lang ako sa aking bibig kasabay nang tuluyang pagkadurog ng aking puso
nang makakita ng mga katawang walang buhay na nagkalat sa buong kapaligiran,
karamihan sa kanila ay hindi makilala dahil sa makapal na putik na nakabalot sa
kanilang mga katawan.
Nagtindigan ang mga balahibo ko nang makakita nang mga batang walang buhay na
nagkalat kung saan saan, mga katawang nakasabit sa puno at mga matang nakadilat
dahil sa matinding paghihirap.
"Behati, Behati..hindi ko na kaya..hindi ko na kaya Behati.." tuluyan nang nawalan
nang panimbang ang pinsan ko at napalugmok na lang kami sa putikan. This whole
place is full of dead bodies. Lumuhod ako sa kanya at mahigpit kaming nagyakapan.
"Allison, Allison. Hindi ko na rin alam ang gagawin ko, tulad mo ay natatakot na
rin ako sa pwedeng nating malaman. Anong gagawin ko? Nangako ako sa kanilang
babalik akong may diploma, nangako ako sa kanilang ipagpapatayo ko sila ng
magandang bahay. Nangako ako sa mga kapatid ko na pag aaralin ko
sila...Allison..Allison. Nangako ako..nasaan sila? Nasaan sila..." wala kaming
tigil sa pag iyak dalawa habang nagdadatingan na rin ang mga taong nakaligtas mula
sa bagyo.
"Behati, Allison?" agad kaming kumalas sa pagkakayakap nang may tumawag sa amin.
Ang aming kapitan. Halos sabay kaming yumapos ni Allison sa binti nito habang
humahagulhol ng iyak.
"Kapitan, kapitan! Nasaan po si Nanay at Tatay? Ayos naman po sila hindi ba? Ayos
naman po sila hindi ba? Nakaligtas po sila hindi ba?" paulit ulit na tanong ko na
halos hindi ko na makita ang kapitang kausap ko.
"Behati, Allison.." umiling lang ito sa amin. Inalalayan kami ng mga ilang barangay
tanod na maglakad patungo sa hindi ko alam kung saang lugar. Wala na kaming lakas
ng pinsan ko, wala na. Wala na.
Halos wala na akong matandaang parte ng lugar na ito. It was totally washed up,
tanging mga patay na katawan na nagkalat na lamang ang aking nakikita.
Tumigil kami sa isang kulay pulang bubong, binitawan kami ng mga tanod at dahan
dahan nila itong inangat. At nang sandaling tuluyan na nilang inalis ang yero, dito
na tuluyang gumuho ang buong pagkatao ko.
Ang buong pamilya kong walang buhay. Napasigaw na lang ako dahil sa bumalot na
matinding sakit, lungkot at pighati habang isa isang naglandas ang aking mga mata
sa katawan ng mga taong pinakamamahal ko. Ang pamilya kong lubos kong
pinahahalagahan.
Nanlambot ang buong katawan ko dahilan para muli akong paluhod, ilang beses ko pang
halos isubsob ang sarili ko sa putikan habang walang tigil sa pagsigaw, pagluha
dahil sa matinding sakit na nararamdaman ko.
Bakit? Bakit ang pamilya ko pa? Anong nagawa ng pamilya ko? Bakit ang mabuting
nanay ko na nag aayos ng gamit ko? Bakit ang tatay ko na laging nagpapalakas ng
aking loob? Bakit ang mga kapatid ko na siyang nagpapatawa sa akin? Mabuting mga
tao ang pamilya ko, wala silang sinasaktang ibang tao, hindi sila makakasalanang
tao, wala silang ibang ginawa kundi mahalin at suportahan ako. Pero bakit sila?
Bakit ang pamilyang mahal na mahal ko pa? Bakit hindi man lang hinayaang makaranas
ang pamilya ko ng ginhawa? Bakit inagaw agad ang kanilang buhay? Hindi ko pa
natutupad ang mga pangako.
"Bakit nyo naman ako iniwan. Bakit naman kayo ganyan sa akin? Nag aaral naman po
ako ng mabuti, nagsisipag naman po ako nanay, tatay. Pinapasalungan naman kita
bunso, hindi naman ako nagboboyfriend. Bakit naman kayo ganyan? Bakit nyo naman ako
iniwang mag isa? Akala ko ba hihintayin nyo ako? Malapit ko nang makuha ang diploma
ko. Bakit nyo naman ako iniwan sa ere?" wala akong tigil sa paghagulhol habang
kinakausap ang pamilya kong wala nang buhay.
"Bakit kapitan? Bakit? Wala naman silang ginagawang masama. Bakit ang pamilya ko pa
kapitan? Bakit ang pamilya ko pa kapitan? Bakit? Kapitan..sagutin mo po ako.."
ilang beses kong hinampas ang binti ni kapitan para makarinig ako ng sagot pero
tanging pag iling lang ang narinig ko sa kanya.
Muli akong napasigaw dahil sa sakit na nararamdaman ko. Inagaw ng kalikasan ang
buhay ng mga buong pamilya ko.
And yes, nature can be the worst enemy. Damn worst.
Muli kong ibinalik ang litrato ko kasama ang aking pamilya sa aking wallet at
mabilis kong pinahid ang luha sa aking mga mata nang maalala ko ang aking nakaraan.
I am Flight Lieutenant Behati Azalea Monzanto and I am a victim and a survivor of
typhoon Yolanda.
--
VentreCanard

[ 7 Chapter2 ]
-------------------------------

Chapter 2

According to Rabbi Hillel, a famous religious leader and one of the most important
figures in Jewish history "He who refuses to learn deserves extinction"
What are humans then? Since the time being humans are continually learning,
discovering things and studying what are beyond our naked eyes. Humans are now
motivated to see the extraordinary, to hear what are unusual and to feel and
witnessed what we've been searching for. Studying is not for curiosity but for good
foundation of life.
It's been thousands of generation, from one idea to another improved idea, mind to
mind and ability to ability. Humans have been learning for thousands of years yet
here we are and still running for extinction.
Do humans deserved to be extinct if we didn't even stop learning? Sorry Mr. Rabbi
Hillel but this Pilot Officer will never agree on your belief.
Napabuntong hininga na lang ako habang nakatitig sa bintana ng sasakyan. I can see
my own reflection. The cold Pilot Officer or should I call myself as Flight
Lieutenant right now?
Minsan ko na lamang makita ang sarili kong ngumiti at kung makita ko man ito hindi
ko masasabing tunay ito. I have lost the ability to give my genuine smile. It was
always ending up as scripted and obligatory smile, a force smile to give my upper
officers. A casual smile just for the cover.
Bahagya akong sumandal sa bintana at napailing na lang ako sa aking sarili. Now
it's Rabbi Hillel, who else Behati? Sinong pilosopo pa ang sasalungatin mo? Minsan
ay naitatanong ko sa sarili ko, bakit kaya laging taliwas ang paniniwala ko sa mga
kilalang pilosopo ng mundong ito? Naalala ko pa kung ano ang isinagot ko sa huling
parte ng aming pagsusulit para lamang makuha ang kung anong titulong mayroon ako
ngayon. Tanging ako lang sa lahat ng mga pilotong nagsalita ang sumalungat sa mga
salitang binitawan ni Commander Mitts at kahit kailan hinding hindi ko ito
pagsisihan.
Ako ang tipo ng tao na ayaw ng may kakampi, I hate having a partner during my
flight missions. I want to finish and accomplish my task alone with my own ability.
Natatakot na akong sumandal sa ibang tao, natatakot na akong kumuha ng suporta mula
sa ibang tao.
I always wanted to fly independently. Hindi ko na gusto pang maranasan ang
nakaraan. One life is enough.
"We're here Lieutenant Monzanto, welcome to UASA Air Division main headquarters!"
Masiglang sabi ng lalaking sumundo sa akin.
Pinagbuksan niya ako ng pintuan at nang sandaling tumapak ang mga paa ko sa lupa ay
kusa na lamang umangat ang aking paningin para sundan ang nagliliparang magagara at
hindi birong klase ng mga sasakyang panghimpapawid.
Dahil sa lakas ng hangin ay na agad nitong nilipad ang aking napakahabang buhok at
hindi ko inabala ang sarili kong ayusin ito. 
Unti unti ko nang inaangat ang kanang kamay ko na parang maaabot ko ang eroplanong
kasalukuyang nagpapaikot ikot sa himpapawid na parang sumasayaw lamang sa hampas ng
hangin.
"Mama, Papa, mga kapatid. Nandito na ako, nandito na ako. I'm sorry but I am not
made for accounts, your daughter, your sister is destined for aircrafts. Abot kamay
ko na mama, papa. Abot kamay ko na ang mas mataas na himpapawid." How I love the
noise of the plane.
"Lieutenant.." natauhan ako nang may tumawag sa akin. Nang pagmasdan ko siya ay
hindi na siya ang lalaking sumundo sa akin. Another crew of UASA and he's wearing
his navy blue uniform.
Nasa gitna kami ng isang malawak na ground field kung saan nagkalat ang iba't ibang
uri ng sasakyang panghimpapawid. From single engine piston, different kinds of jet,
tricycle gear, amphibians, taildraggers, helicopters, tiltrotors, ultralights,
light sport aircraft, multi engine piston, turboprops, floatplanes, biplanes and
even gliders.
And I am proud that any of these aircraft can fly up high with my bear hands.
Bahagya akong bumagal sa paglalakad nang mapansin ko na nakahilera sa aking
dadaanan ang ilang mga nakaunipormadong lalaki na gaya din ng lalaking may hawak ng
maleta ko ngayon. Sa dulo nito ay isang lalaki na naka uniporme ng itim.
I can see his badge, he's the head of this headquarters. Ibinalik ko ang tamang
bilis ng aking paglalakad hanggang sa makarating ako sa dulo at magkaroon na lamang
kami ng lalaki ng kaunting distansya.
If I am not admiring airplanes maybe I'll be admiring his handsome face right now.
But this is my life, airplanes are more attractive than men, airplanes are more
charismatic than men and most of all airplanes are more interesting than men. 
Kapwa kami sumaludo sa isa't isa.
"Welcome Lieutenant Behati Azalea Monzanto, we are glad to have you." Nagkamay kami
ng lalaking bumati sa akin. 
"I am Commander Dale Gabriel Jensen and welcome aboard." Bahagya siyang humakbang
para mawala siya sa harapan ko at mas makita ko ang kanyang nasa likuran. 
Our headquarters. Tuluyang naagaw ang atensyon ko nang napakalaking metal na bagay
na unti unting nagbubuksan. This is their famous headquarters which is designed
like a spaceship. Bahagya akong napaatras nang biglang lumapit sa harapan ko si
Commander.
"Stay still.." bulong niya sa akin. Nanatili akong hindi gumagalaw kahit nagtataka
ako sa liit ng distansya namin mula sa isa't isa. Siya mismo ang naghawi ng buhok
ko at dahan dahan niyang ikinabit ang badge sa damit ko, malapit sa dibdib ko.
"Thanks.." tipid na sabi ko nang matapos siya sa paglalagay. Tumango lang siya sa
akin bago ito tumalikod.
"Let's go Behati," he forgot about the Lieutenant. Sumunod na ako sa kanya habang
nauna na ang maleta na buhat ng isa sa mga crew.
Inside the headquarters are number of female holograms discussing about aircrafts,
science, technology and even planets. Advance robotics and crews in their different
uniform are everywhere.
Tuloy lang sa paglalakad ang commander namin habang nakasunod ako sa kanya. Hindi
din nagtagal ay tumigil siya sa harap ng isang metal na pintuan.
"Here is your cabin. Just stand in the front of the door and the sensor will
recognize you and your badge Lieutenant." Pumunta siya sa likuran ko at agad
nangunot ang noo ko nang hawakan niya mula sa likuran ang dalawang balikat ko.
"Lieutenant Behati Azalea Monzanto." Boses ito mula sa pintuan. May pulang ilaw na
saglit na dumaan sa aking katawan. Ito ang kumikilala kung sino ang nasa harap ng
pintuan.
"Hindi mo na ako kailangang hawakan Commander." Malamig na sabi ko na siyang
nagpabitaw sa kanya. Nabuksan na ang pintuan ng cabin ko at walang lingon akong
humakbang dito.
Alam ko na nanatili pa rin sa likuran ko si Commander, kahit ayaw ko nang makipag
usap sa kanya ay pinilit ko pa rin ang sarili kong humarap sa kanya.
Kanina ko pang hindi nagugustuhan ang sobrang paglapit niya sa akin. My previous
commander was not like that.
"Thank you Commader," I gave him my fake smile.  
"I never thought that UASA got the most beautiful Flight Lieutenant." Seriously?
What is damn wrong with this commander?
"Thank you for that Commander. But I am afraid, I can't see you as the most
handsome Commander of UASA. I am sorry for that," hindi ko napigil ang bibig ko.
Siguradong pagsisisihan ko itong pagsagot ko sa kanya kung kinabukasan ay
magigising na lang akong tangal na sa posisyon ko. 
But instead of seeing annoyance from his face, I saw him grinning on me. He's damn
having fun and I don't like it. Ilang taon na ba ito hindi nakakita ng babae? 
"I like your personality Behati.."
"I like aircraft, thank you again Commander." Muli ko siyang binigyan ng pilit na
ngiti bago ko tuluyang isinarado ang pintuan.
I let out a deep sigh. How can I stay here with that flirty commander?! Kahit wala
akong karanasan sa mga lalaki, parang nagkakaroon na rin ako ng ideya sa klase nila
dahil sa pinsan ko. Kaya agad kong nakilalang kasama ang si Commander Dale sa
populasyon ng mga lalaking malikot magsalita sa mga babae. 
Well, my cousin Alys is a playgirl. Hindi ko na mabilang kung ilan na ang naging
boyfriend niya. 
Agad kong inihiga ang sarili ko sa kama habang pinoproseso pa ang mga nangyayari sa
araw na ito. Damn, I can't still believe that I am now one of the three flight
Lieutenants.
Sa halip na alamin ang buong kabuuan ng aking cabin, pinili ko munang buksan ang
laptop ko. Binuksan ko ang skype para makausap ko si Alys. Pero hindi pa nasasagot
ni Allison ang tawag ko nang biglang may lumabas na hologram na screen.
Lumabas dito ang mga mensahe sa kanilang mga crew at maging ako ay may mensahe na
rin dito. I have a flight test this nine o'clock in the evening. Nagkibit balikat
na lang ako at ibinalik ko ang atensyon ko sa laptop, habang hindi pa sinasagot ni
Allison ang tawag ko ay sinimulan ko nang maghubad at magpalit ng damit.
Maging ang mga damit ko ay nakahanda na at maayos nang nakahanger sa closet. Nasa
kalagitnaan na ako ng pagbibihis nang marinig kong may sumipol. Nilingon ko ang
laptop ko, sinagot na ni Allison.
"I am now talking to the sexiest pilot alive. How are you Behati? I missed you."
Nagsuot ako ng puting tshirt at shorts bago ako naupo sa kama at iharap sa akin ng
maayos ang laptop.
"My first day in UASA. I love the feeling, para akong lumilipad." Natutuwang sabi
ko. 
"Behati, lagi ka nang lumilipad. Anything new? How about handsome crewmates?"
biglang sumagi sa isip ko ang Commander namin.
"Nah, wala. You know how I love aircrafts than men." Tamad na sagot ko sa kanya.
"I know how you love riding aircrafts but riding men is fantastic too Behati. Come
on, ayokong magkaroon ng pinsan na matandang dalaga. You're so beautiful to be a
member of NBSB society." Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.
"What is NBSB society? Haven't heard of that.."
"My god Behati! Hindi lang eroplano ang buhay. Hindi ka magkakapamilya kapag
eroplano lang ang sinakyan mo. Look at me.." itinaas niya ang kamay niya at
napatitig na lang ako sa kumikinang na bagay sa daliri niya.
"I am engaged Behati, ikakasal na ako.."
"Oh my, congratulations Allison! I am so happy for you," natutuwang sabi ko.
"Thanks, I want to travel with you atleast for one week? I will miss our trip after
my wedding.."
"Sure, I'll definitely find time for that one week.." marami pa kaming napag usapan
ni Allison hanggang sa magpaalam ako sa kanya dahil sa paghahanda ko sa flight test
ko mamaya.
Nagbihis na ako ng aking kulay gray na uniporme bago ako lumabas ng aking cabin.
Nagmamadali na akong lumabas ng headquarters habang naglalagay ng gloves sa aking
kamay. Nakapusod na rin ang aking buhok, agad sumagi sa patingin ko ang paliliparin
ko.
A small jet fighter. Nasa tabi na nito si Commander at ang ilan sa matataas na
crewmates. Kapwa kami sumaludo sa isa't isa bago ako mabilis na nakasakay dito sa
jet fighter.
Easy.
I put my googles, checked the control surface, and checked the level of fuel tanks.
I don't need an hour of familiarity of controls since I've done this a hundred
times before.
I turned on the engine confidently. At taas noo akong nagsalita sa radyo.
"This is Lieutenant Behati Azalea Monzanto, NorthJet 3876 of Universal Aeronautics
and Space Administration Air Division Headquarters. Ready for take off.."

--
VentreCanard

[ 8 Chapter3 ]
-------------------------------

Chapter 3

After minutes of flight exhibition, I landed back without sweat. How I hate making
a show to impress, I just want to fly with my own kind of wings by helping those
people in need.
Hindi ako pumasok sa larangan ito para tingalain at hangaan dahil sa aking
abilidad. Pumasok ako dito para gawin ang mga bagay na hindi ko nagawa noon. Pero
hindi talaga maiiwasan na kailangan kong magpakitang gilas sa mata ng mga tao, ayaw
ko man o hindi. Lagi nila itong hinahanap sa akin.
How I hate crowds, eyes of people and attentions. I just want to be alone and be
successful without catching someone's interest.
I am now walking towards Commander Jensen together with the two other crews. They
are probably our uppers.
Mabagal silang pumapalakpak tatlo sa akin na may ngiti sa kanilang mga labi.
"Wow, that was impressive Flight Lieutenant Monzanto." Lalong lumapad ang ngiti sa
akin ng lalaking nasa kaliwa ni Commander Jensen.
Tumigil na ito sa pagpalakpak at nakatitig na lamang ito sa akin.
"Thank you Sir," I gave him my fake smile. Ilang beses ko na ba itong ginawa simula
nang dumating ako dito?
"What we'll expect from the top pilot this year?" sagot naman ng nasa kanan niya.
"Behati," pansin ko na sabay tumaas ang kilay ng dalawang lalaki nang tawagin ako
ni Commander Jensen sa pangalan ko. How I hate him. "May I introduce you our senior
advisers. Senior adviser Vos and Senior Adviser Reyes, they'll be guiding us for
this year project."
Inabot ko ang kanilang mga kamay.
"It's a pleasure working up with you Sir, let's help each other."
"Commander Jensen, you're so lucky man. You've got a very beautiful Flight
Lieutenant. I thought it was just a rumors." Tuluyan nang nasira ang araw ko.
What rumors? Ako? Anong klaseng usapan ang kumakalat tungkol sa akin?
I never bothered hiding my expression. Salubong na ang kilay ko habang nakatitig sa
kanilang tatlo. Tipid na sumulyap sa akin si Commander Jensen at tumaas lang ang
kilay nito sa akin.
"She could even surpass those girls from Miss Universe." Dagdag pa ni Senior
Adviser eyes.
"Sorry to break your imaginations gentlemen, but I can do better. I can enter in
universe, literally. With or without my beauty." This time I gave them my sarcastic
smile.
I saw Commander Jensen bit his lower lip. He's damn mocking me.
"So? Shall we go? The foods are waiting for us." Tumango ang dalawang kasama niya
at hinayaan niya ang mga itong maunang maglakad sa amin.
Alam kong nagpaiwan siya para sabayan niya akong maglakad pero nagpatay malisya ako
at nagsimulang maglakad na hindi pinapansin ang presensiya niya.
Kung may itatanong siya, sasagot ako. Huwag niya akong asahan na magsalita para
gumawa ng usapan sa pagitan namin.
"You're too cold, can't you smile a little bit?"
"What sir?"
"You may call me Dale or Gabriel? You're too formal."
"You're my commander, it is required to call you with honorifics."
"But I am allowing you to call me by my name." Humarap na ako sa kanya.
"But I am not allowing myself sir. I don't call anyone in this field using their
name."
"Uhuh?"
Muli akong tumigil sa paglalakad at humarap ako sa kanya.
"Sir, can I ask you a question?"
"Sure Behati,"
"Are you flirting with me?"
"Woah! You're so straightforward Lieutenant."
"Is it a yes or no?" I asked him seriously.
"This isn't my flirting yet, but I have plans. So.."
"Wala akong tiwala sa mga kano, tigilan mo ko." Hindi ko na napigilan ang sarili ko
na magtagalog.
"I am not pure kano, Behati. I have Filipino blood too." Halos manlaki ang mata ko
dahil naintindihan niya ang sinabi ko.
"Surprised? Maraming Pilipino dito, karamihan sila pa ang magagaling sa kanilang
mga larangan." Hindi ako nakasagot sa kanya.
"What made you enter this field Behati? I've seen your records, you're a licensed
CPA. I know you can also do better in that field, this place is too dangerous for
you."
"Have you seen my records enough, sir?"
"About that—" tumalim ang mga mata ko sa kanya.
"Commander's job is to give effective commands on his crew, not to browse his
crew's data history. That was invasion of privacy Commander Jensen." Nauna na akong
maglakad sa kanya.
How I hate men and their eyes.
"I'm sorry for that Behati, I was just a bit interested."
"Commander Jensen, I am no good as a subject for interest. Trust me." Hindi ko na
hinintay ang sagot niya dahil mas binilisan ko na ang paglalakad.
Tulad ng sinabi niya ay nakahanda na nga ang pagkain, masaya silang nag uusap tatlo
at nagtatawanan habang tahimik lamang ako. Kapag nagtatanong sila, sumasagot ako
pero hindi ko na sinisikap pa na sumabat sa usapan nila.
Si Commander Jensen ang nagsalin ng red wine sa baso ko.
"Thanks.."
"My pleasure.."
Pinagpatuloy ko lang ang pakikinig sa kanila nang bumaling muli sa akin si
Commander Jensen.
"Tomorrow, I'll tour you around and I'll introduce you to everyone." Binigyan niya
ako ng matamis na ngiti.
"Thank you sir.."
Hindi rin nagtagal ay nagpaalam na ako sa kanilang tatlo, lalo na at hindi na naman
tungkol sa trabaho ang pinag uusapan nila.
"See you tomorrow Lieutenant." Paalam sa akin ni Commander. Tumango na lamang ako
sa kanya.
Lasing na yata ang dalawang advier na kausap niya dahil hindi na nila ako
pinapansin katulad nang kanina.
Nasa kalagitnaan na ako ng paglalakad pabalik sa aking cabin nang makarinig ako ng
mahinang pagtawa ng babae.
Three cabins away from me. Walang tigil sa mahinang pagtawa ang babae habang
hinahalikan siya sa leeg ng lalaking kasama niya.
They're drunk.
"Babe, we can't open the door. I need to stand up." Her legs are encircling around
the waist of that guy.
Huminga ako nang malalim at nagpatuloy ako sa paglalakad. Kailangan ko lang silang
lampasan dalawa.
This girl might be from the control room, dahil sa uniporme nito. Hindi ko pa
napapansin ang umiporme ng lalaking kasama niya.
"Oh, there's someone babe. Hey girl, wanna join us?" Gusto kong masuka sa tanong ng
babae.
Hindi ko man lang silang dalawa nilingon at nagpatuloy ako sa paglalakad.
"Oh, okay." Malakas na sabi ng babae nang lampasan ko lamang sila.
Nagmadali na akong maglakad hanggang sa makapasok na ako sa aking cabin.
Napabuntong hininga na lamang ako. Pinili ko na lamang ibabad ang sarili ko bago
ako matulog.
Tinanggal ko na ang pagkakapusod ng aking buhok bago ko itubog ang sarili ko sa
bath tub. Sinimulan kong basain ang mahaba kong buhok.
Most women in my field preferred their hair short, para hindi na ito sumagabal sa
aming trabaho na tama naman. Pero ako, hinayaan ko itong mapanatiling mahaba. My
hair was my mother's favorite, siya ang laging nagsusuklay nito at siya ang laging
pumupuri sa aking mahabang buhok.
I can't cut my sweet memories of my mother, kahit ang simpleng bagay na lamang na
ito. Short trim every month will do.
Nasa kalagitnaan ako ng pagbababad nang lumabas ang isang hologram message sa
harapan ko.
It's from Commander Jensen.
"Still awake?" I clicked the off button.
Ipipikit ko na sana ang aking mga mata para magpatuloy nang lumabas na naman ang
hologram.
"Behati.." I hit the button off again.
Iritado na akong bumaba ng tub, inayos ang sarili para matulog na. This damn
Commander will definitely give me headaches before I sleep. Pinatay ko na ang ilaw
at pinilit ko ang sarili kong matulog.
I want to scream or to punch someone when a damn hologram message appeared again.
Buong akala ko ay galing pa ito kay Commader Jensen nang ibang pangalan ang nabasa
ko.
"Good night" kumunot ang noo ko sa nabasa ko. Who is this?
Space Commander Rylandrien Peter Armstrong.
Armstrong? Seriously? Is this a codename or something? Akala ko ba ay si Jensen
lang ang Commander dito? But he's a flight commander.
But they never oriented me about this Armstrong. Lalo na at hindi kapani paniwala
ang pangalan niya. Hindi ko na lamang ito pinansin at binalot ko ang sarili ko ng
kumot para makatulog na ako.
Maaga akong gumising dahil sa schedule namin ni Commander Jensen, pero sinalubong
ako ng secretary nito at sinabing may biglaang meeting daw dito.
"No problem, I can wait." Sagot ko dito.
Nagsinungaling ako, kailanman ay maiksi ang pasensiya ko sa paghihintay kaya pinili
ko nang maglakad lakad habang wala siya.
Hanggang sa makarating ako sa mechanism team, dito napupuno ng iba't ibang uri ng
eroplano na binubuo pa lamang. Halos mabingi ako sa iba't ibang ingay mula sa mga
metal na ginagawa nila.
From small to big planes. But something caught my attention, it was like a circular
aircraft. Papaano ito lilipad?
Is it a new model? A newly advance spaceship? Parang may kung anong bagay na
nagtulak sa akin para humakbang papalapit dito.
I have this desire to touch the every flying machine in this world and to make it
fly with my own hands.
Bukas na ito nang makarating ako at halos mamangha ako sa loob nito. Kailan
ilalabas ang modelong ito? Sino ang unang magpapatakbo nito?
Sinimulan ko nang humakbang papasok dito, hindi mapigilan ng kamay kong maglandas
sa bawat detalyeng nadadaanan ko. A presentable white colored aircraft, with neat
controls, well ventilated and a three seater.
Natigil ako sa paglalakad nang may maliit na robot na natigilan din nang makita
ako.
"Peter! Peter! Intruder! Intruder!" halos magwala ang maliit na robot at hindi ito
magkaintindihan sa pagbalik.
"I am not an intruder, I was just—" nagulat ako nang may pinindot na kung ano ang
maliit na robot.
Bigla na lamang nabuksan ang sahig. Nanlamig ako sa alam kong mangyayari sa akin.
This aircraft is located at the 6th floor of the mechanism headquarters. This place
is not built in by cemented floors, but uneven metal floors and this one is
hanging.
Mahuhulog ako!
"No---" halos lagutan ako nang hininga nang maramdaman ko nang nawala na ang
tinatapakan ko. Mariin ko nang ipinikit ang aking mga mata sa anumang maaaring
pagbagsak ko.
Pero ilang segundo akong naghintay ramdam kong humihinga pa rin ako. Unti unti
akong nagmulat.
I am damn hanging, nakikita ko ang baba.
"Are you alright?" dito na ako natauhan sa aking sitwasyon. May mahigpit na
nakahawak sa aking mga kamay.
"Pull me up please.."
Dahan dahan akong hinila ng lalaking nakasuot ng pamilyar na uniporme.
"Ginger, don't do that again!" kung hindi ako nagkakamali ay pinagsasabihan niya
ang maliit na robot.
Halos manlaki ang mga mata ko nang may pipindutin na naman ang pasaway na robot.
"Ginger!"
Nagulat ako nang mabilis akong buhatin ng lalaki. Buong akala ko ay muling
mabubuksan ang sahig ng sasakyan nang kapwa na lamang kaming nagkatitigan ng lalaki
sa bigla naming naramdaman.
If my cousin Alys is here, she will drool over this man. I never knew that men in
this headquarters had face that will make the typical girls stunned.
Another foreigner and his annoying grin. Ilang taon na rin kaya itong hindi
nakakakita ng babae?
We're floating. That damn robot hit another button.
Kung totoong nakakatunaw nga ang titig ng mga tao, nasisiguro kong kanina pa akong
tunaw sa paraan ng pagtitig niya. I tried to release myself from his arms, but he
tightened his grip to me.
"A lost lady in my airship, how rare. Who are you milady?" ngising tanong niya sa
akin.
"Flight Lieutenant Behati Azalea Monzanto. Put me down, put the gravity back."
"Hi, I am Space Commander Rylandrien Peter Armstrong, the sexiest astronaut alive.
How are you dear Behati?"
"I hate your aircraft." I heard him laugh.
"Do you want to fly with me?"
"Nah, I can fly alone."
Sa unang pagkakataon, lumutang ang aking mga paa mula sa lupa. Hindi dahil sa isang
eroplano, kundi dahil sa mga bisig ng lalaking may bughaw na mga mata.

--
VentreCanard

[ 9 Chapter4 ]
-------------------------------

Chapter 4
When I met his gaze, I suddenly forgot everything. His eyes were perfect,
breathtaking and captivating like a cloudless sky and an ocean that sparkles with
the sunlight's touch.
"Don't look at me like that." I avoided his eyes.
I just noticed that we're still floating. Great, how will I get out of here?
I was just curious about this damn aircraft, but everything turned out like this.
Muntik pa akong mamatay!
Stupid robot.
"Let me go," I tried harder to struggle against his arms around me, but he
tightened his grip.
"My ginger told me that you're an intruder."
"No way---" naramdaman ko na ang biglang pagbaba namin dalawa mula sa ere. Someone
turned the gravity back.
Goodness! At last.
"Put down my Lieutenant, Armstrong." I heard Commander Jensen's voice.
"Okay," mabilis na sagot ng lalaking ay asul na mga mata at mabilis niya akong
ibinaba.
Nakalapit na agad sa amin si Commander Jensen at nasa pagitan nila akong dalawa
habang mariin ang kanilang titigan. Pansin ko ang pasaway na robot na nakayakap sa
likuran ng binti ng lalaking bumuhat sa akin.
How I wished I can grab that damn robot and crash it into pieces.
Muli kong pinagmasdan ang dalawang matatangkad na lalaki sa pagitan ko. What is
this atmosphere all about?
"She's my Flight Lieutenant, Armstrong."
"Your Lieutenant?" tanong nitong nakangisi.
"Don't bug her like what you used to do with UASA girls." Tumaas ang kilay ng
lalaking may asul na mga mata sa akin.
"But she approached me first." Sumakit ang tenga ko sa narinig ko.
"I did approach your aircraft," pagtatama ko sa kanya. Bahagya niya akong
pinagtaasan ng kilay.
"I thought you hate my baby?"
"Yes, after your baby nearly get killed me. Looks can really be deceiving." I hate
this aircraft, his robot and his guts.
"Let's go Behati, I need to tour you around." Madiing sabi ni Commander Jensen na
nakatingin pa rin sa lalaki.
This blue eyed man is the freaking Space Commander that I didn't know.
Susunod na sana ako kay Commander Jensen nang nagsalita ang isa pang Commander.
"You should introduce her to me Commander Jensen. I'll be working up with her soon,
right?" I saw his annoying grin.
I can sense that there is something between these two. Maybe a deeper one?
Hindi na nakipagtalo si Commander Jensen, tumikhim ito at pormal niya akong
ipinakilala sa isa pang Commander. Bakit kailangan pa naming magkilala ulit? Hindi
ba at binanggit na niya sa akin ang pangalan niya kanina?
"Flight Lieutenant Monzato, meet our Space Commander Rylandrien Peter Armstrong."
So that Armstrong is damn true. Is it a coincidence or maybe he is really in the
bloodline of the great Neil Armstrong?
"Naniniwala ka na?" bahagyang umawang ang mga labi ko nang tuwid na nagsalita ng
tagalog si Commander Armstrong.
Yes, it is not unusual to hear a foreigner using my language, but what made me
confused is that these Commanders who are specialized in different kinds of
aircrafts, science and technology can actually speak--- oh scratch this thing
Behati.
Kahit anong titig ko sa kanya ay wala akong makitang kahit anong patak ng dugong
Pilipino sa kanya. Not like Commander Jensen, he's a mixture of Filipino and
American blood.
"What do you mean?" I asked him. Anong dapat kong paniwalaan? Sa pagkakaalala ko
hindi pa kami nag uusap.
"You looked so confused when you heard my family name, so maybe--"
"Seriously Armstrong? How many times will I hear that words from you?" Hindi na ako
nagulat sa sinabi ni Commander Jensen. Posibleng hindi lang ako ang saglit na
napaisip nang marinig ko ang pangalan niya.
Yes, there are numbers of Armstrong existing in this world. It's just that it's too
ironic? that I'll see one in this field.
"Oh, I was just surprised. I'd never thought that I'll be meeting the great great
great grandson of the famous Neil Armstrong." I tried to sounds funny, but hell! I
will never be one.
Hindi man lang tumawa ang dalawang Commander na nasa harapan ko. Katahimikan lang
ang bumalot sa pagitan naming tatlo, pero hindi din nagtagal ay narinig kong
bahagyang tumawa si Commander Armstrong.
Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa sa ginawa niya o mas mainis. He did laugh
to save me from embarrassment.
"You're a good joker, Lieutenant."
"Thank you for that, Commander." I answered seriously.
"We have to go, anything else Armstrong?" Commander Jensen asked him coldly.
The blue eyed Commander just shrugged his shoulders and look down on his robot.
"Let's get back to work Ginger,"
Tumalikod na si Commander Jensen at mabilis na akong sumunod dito. I was about to
step out on his aircraft when I heard his words.
"You really hates beautiful woman Ginger, you're threatened."
So he has a jealous robot that almost killed me. Very good, very good.
Pansin ko na nananatiling tahimik si Commander Jensen na naglalakad sa unahan ko.
"Commander?"
"What happened? Why is he carrying you?"
"Something bad happened." Maiksing sagot ko. Should I explain further?
"How bad is that?" kumunot na ang noo ko sa tanong niya. Sa pagkakaalala ko hindi
na importanteng malaman niya ang lahat nang nangyayari sa akin sa loob ng
headquarters na ito.
That incident a while ago was just small accident, no big deal. Dahil napansin
naman niya na parang hindi ko nagugustuhan ang kinikilos niya ay tumigil ito sa
pagtatanong sa akin.
"Forget about it Lieutenant, let's go to our first area. The control room." Tumango
ako sa kanya.
Naglalakad na kami papunta dito nang salubungin kami ng namumutla niyang secretary,
ito rin ang kumausap sa akin kanina.
"Sorry to interrupt you Commander, but something urgent happened. You need to
cancel your orientation with Lieutenant Azalea."
"What?" I can sense the annoyance from his voice.
Bahagyang dumistansya ang dalawa sa akin para saglit na mag usap, kahit si
Commander Jensen ay mukhang nagulat sa sinabi sa kanya ng secretary.
Nagmamadali itong lumapit sa akin pagkatapos nilang mag usap.
"I'm so sorry Behati, but I need to go for another meeting. Let's continue this
tomorrow." May magagawa pa ba ako?
I gave him my forever good, but always fake smile.
"It's alright Commander, I can wait." I lied.
"Thanks,"
Mabilis nang nawala sa harapan ko si Commander Jensen at ang secretary niya, pinili
ko na lamang bumalik sa cabin ko. Hindi na magandang ideya na maglakad akong mag
isa. Muntik na akong mamatay nang nagtangka ako.
Pumasok na ako sa cabin ko, inabala ang sariling manuod ng tv, nagtingin ng emails
at nagbasa ng ilang balita. I am not after those showbiz news or any nonsense
things, I focused myself in reading environmental news.
As time passes by, Earth is not cooperating anymore. Or should I make it a bit
clearer? People are not cooperating on Earth, making it unstable.
Inihiga ko ang sarili ko sa kama, using my voice I activated the galaxy hologram
view on the ceiling reflecting its lights on my face.
How I admired technology, ang laki ng naitutulong nito sa tao. I raised my hand
trying to reach those planets on the hologram.
Soon, my skills and abilities will make myself fly in this never ending yet
fascinating galaxy.
Isang oras siguro akong tulala sa kisame habang pinagmamasdan ang kalawakan,
masyadong maraming naabot ang isip ko kapag mag isa ako at tahimik.
While I am busy looking at the ceiling, something popped out from my head. Maybe I
can check the whole headquarters using my room's artificial intelligence.
I sat on my bed and I gave my command.
"Show me the UASA headquarters blueprint." Tama nga ang naisip ko, ipinakita sa
akin ng hologram ang pasikot sikot at mahahalagang bahagi ng headquarters.
Ilang beses akong namangha habang pinapanuod ko ang ipinapakita ng hologram
hanggang sa maagaw nito ang atensyon ko.
"Freeze for a moment," I zoomed out the room that caught my attention.
I can't help but to smile, I turned off the hologram and to prepare myself. I found
something that will definitely kill my boredom.
I went out of my cabin with my sports bag. Isang buwan na simula nang hindi ako
nakakapasok sa gym at mukhang pagkakataon ko na para bumawi ngayon.
Nang pumasok ako dito may ilang lumingon sa akin pero agad din nilang ibinalik ang
atensyon nila sa kanilang ginagawa. Nagdiretso na ako sa locker room at dito na ako
nagbihis. I even braid my hair for me to move freely.
Eksaktong palabas na ako dito nang matigil ako sa paghakbang. And there, I saw my
blue eyed Commander approaching the entrance while drinking a bottle of mineral
water.
And sweat all over his body.
Nevermind. Nagpatuloy na ako sa paglalakad at sinimulan ko nang mag warm up. I
planned to have my boxing today.
After I conditioned my body, I put my hand wrap and boxing gloves. I am now
stretching my arms as I slowly walk towards the punching bag.
I never bothered thinking about those stares from different direction. Bahala sila
sa mga buhay nila.
I took a deep breath before positioning myself, and when I gained my whole force I
gave my big punch. Making a large noise on the metal holding the bag.
As the bag moves, it gives me chills and pushes me harder to give my strength and
all. I threw number of punches making me sweat all over my body.
And I was about to give my last punch when someone held the punching bag. When my
gloves hit the bag, it didn't move even a little.
"You're catching too much attention Lieutenant. What is wrong with you?" humihingal
pa ako nang salubungin ko ang asul niyang mga mata.
"Commander, as far as I remembered I was just throwing some punches on this
punching bag. It's normal, punches for punching bag." I heard him whistle.
"Want a sparring?" I almost hit his damn face when I saw how it travelled up and
down to my whole body.
It's normal to wear sports bra and leggings inside a gym. But I can't just
disregard the malicious thing I saw on his devilish sapphire eyes.
"Call," mabilis na sagot ko. You can mock the every girl in universe, but not
Lieutenant Behati Azalea Monzato.
He climbed up the boxing ring first, he offered his help by giving his hands to me
but I refused.
"You're too serious Lieutenant." Natatawang sabi niya. Pumasok na ako sa boxing
ring habang nagsusuot na siya ng boxing gloves.
I knew this, he wanted to toy me in this four cornered place like a powerful lion
playing on his lamb. I will never give him a damn satisfaction.
He's now approaching me while he's busy tightening his gloves.
"Lieutenant, I am warning you. I won't be easy on---" I didn't let him finish his
damn sentence.
I gave him a straight punch on his face. Hard and forceful that made him moves few
steps backward.
"What the—there's no bell yet," I raised my eyebrows.
"Don't let your guard down Commander, remember asteroids will never warn you when
they are about to hit you."
I saw him bit his lower lip. Amusement is all written on his face before his blue
eyes focused more on my face.
"I'll remember that Lieutenant. That I've been hit by a very sexy asteroid."
--
VentreCanard

[ 10 Chapter5 ]
-------------------------------

Chapter 5

I won't be surprised if people inside this headquarters will see me as a hypocrite,

introvert, weird or whatever they called me for having this attitude.
And, I really don't care at all.
Seriously, I hate people's praises, admiration and attention. Sugar coated words,
sweet gestures or any other actions that they might thought that will ever please
me. But to tell it frankly, it will never ever work on me. It will just definitely
piss me off.
I trust airplanes than men. Million times, without a blink. And no man will ever
crash my own beliefs.
Yes, maybe I will agree with the idea that both airplanes and men can make a girl
flies. Well, in different ways ofcourse. But airplanes will never betray you, it
won't leave you on the clouds to fly alone and if you're going to fall it will
always be with you.
While men? Once he enjoyed flying with you, once that he successfully dressed you
like a bird leaving you with no feathers. He'll look for other woman to fly on
with, to do the same thing. Again and again and again.
This Commander giving me his annoying grin is not an exception. Hopping from one
woman to another. Sa aking pagkakatanda siya ang lalaking kahalikan ng babaeng
nakita ko nang nakaraang gabi na papasok sa isang cabin.
He's done with that woman and now that he spotted another flavor, his icy blue eyes
are now on me. And I do not like it.
I covered my face with my arms as we jog around the boxing ring eyeing each other.
Hindi man lang inabala ni Commander itaas ang mga kamao niya sa halip parang
natutuwa pa siyang makita akong seryosong seryoso sa pagitan namin dalawa habang
siya ay parang naglalaro lamang.
Fvck him. I never liked men, kahit si Commander Jensen ay hindi ko rin nagustuhan
ang pakikitungo nito sa akin.
Man hater? Nope. May ama ako at mga kapatid na lalaki, pero ibang iba sila sa mga
lalaking nakakasalamuha ko.
Tatlo lang ang dahilan ng mga lalaki kapag lumalapit sila sa babae, sa magandang
babae. I am not bragging or something this because this isn't my nature. But I knew
from the very beginning that I got the beauty. Beauty that will attract eyes with
different colors, from black, blue, green, gray or even hazel.
I loved my beauty not because of the attraction I made to different male species,
but the fact that I resembles the beauty of my beloved mother.
Again, there are only three reasons why man will come over to a woman. First, he
wants to take you on bed. Second, he wants to take you on bed. Third, he wants to
take you on bed.
Tigang!
Scratch this thing Behati, yes I'll admit this. I am damn close minded when it
comes to men. Hindi naman ako magkakaganito kung hindi sila magpapakita ng motibo
sa akin. Commander Jensen gave me his plans! And this Commander in front of me
molested my body by those sinful blue eyes.
My thoughts are reasonable!
Hindi ko na napigilan ang sarili ko, ako na ang unang sumugod kay Commander. Giving
him my powerful punches, but he's damn dodging it with grin on his face.
"You can't hit me this time Lieutenant." Sa tuwing susuntok siya sa akin alam kong
sinasadya niyang padaplisin lamang ito sa akin.
He's not taking this seriously!
"I can't punch a lady." Natatawang sagot niya habang sinasalag niya ang suntok ko.
This is what I hated too, discrimination between men and women. Is it always men
who can do better? Kahit sa larangan kung nasaan ako ngayon ay pinagtatalunan ito.
I will be the best pilot, beating hell out of them. Including male pilots. Matagal
ko na itong itinaga sa bato.
"But you damn asked for a sparring!" iritadong sabi ko. Gusto ko siyang tamaan sa
kanyang mukha tulad ng ginawa ko kanina, pero bumilis na ang pagkilos niya at mas
alerto na siya ngayon.
"We're doing it right now Lieutenant." Pansin ko na may ilan nang nanunuod sa amin
dalawa. And he's damn enjoying this.
Huminga ako nang malalim at tinigilan ko ang pagsunod sa kanya at pagpapaulan ng
suntok. Humakbang ako paatras habang kumukuha ako nang buwelo.
He looked so confused, mukhang hindi niya nababasa ang sunod kong gagawin. Muli
kong itinaas hanggang sa akin mukha ang aking mga braso kasabay nang bahagyang
pagtalon ko sa boxing ring.
I have already left the word lady before I entered this field. No one will ever
look down on me because I am an Eve. Not even my Commanders.
With my strength all over my body, I pulled all my force to do a powerful spinning
back kick. I saw how his blue eyes widened because of my unexpected attack.
I am expecting that I'll hit him on head but he immediately switched his position
covering himself by his arms. But that didn't stop my force causing him to move few
stesp backwards.
"Shit! This is damn boxing! You've been cheating for the whole time—" hindi ko siya
pinansin. Alam kong bahagya siyang naapektuhan sa sipa ko, mabilis akong lumapit sa
kanya at pinaulanan ko siya ng suntok.
Narinig ko na ang singhapan ng mga taong nanunuod sa amin. They are probably afraid
of what will happen next to me, after kicking the commander. I don't care anymore,
ayaw na ayaw kong minamaliit ako.
I am here because I had the ability, I beat all those girls because I am good and
now I'll just hear those words? That he's just seeing me as a weak lady and just a
subject to play with. The sleeping fire on me will definitely flicker.
Dahil nagulat siya sa sunod sunod kong atake, bigla na lamang siyang bumagsak. I
knew that he can manage to fight, that he can easily throw me his punches to beat
me. But he's not fighting back!
I am damn pissed!
Sumakay ako sa nakahiga niyang katawan at nangangatal ang mga braso kong
pinauulalanan siya ng suntok. Wala siyang tigil sa pagharang ng kanyang braso sa
akin. At ang mas lalong nagpapainit ng ulo ko ay ang naririnig ko mula sa kanya.
All I can hear is his damn laughter!
"Galit na galit ka Monzato, you're so adorable." Hindi ako sumagot sa kanya at
nagpatuloy ako sa pagsuntok sa kanya. Hindi ako makagawa ng butas.
"You hated men that much?"
"Shut up and fight, Commander." Madiing sagot ko sa kanya.
I was about to punch him again when our damn position switched, making him on top
of me. Pinilit kong bumangon pero ikinulong niya ang mga kamay ko sa taas ng ulo
ko. He pinned me against his body and the boxing ring.
Pansin ko na may kaunti nang dugo sa kanyang mga labi dahil sa pagsuntok ko sa
kanya.
"Sadistic Lieutenant." Ngising sabi nito habang nagmamatigas akong makawala sa
kanya.
"Stop making fun of me Commander." Halos magngitngit ako sa galit habang nakikita
ang asul niyang mga matang pinagmamasdang mabuti ang aking mukha.
"UASA got the short tempered flight Lieutenant, not very ideal." Pansin ko na
bahagya na niya akong pakakawalan.
Handa na sanang muli ang mga kamao ko nang halos mangatal ang buong kong katawan sa
biglang pagbabago nang paraaan ng pagtitig niya sa akin. Dahan dahang tumaas ang
dalawang kamao niya sa ere.
He's going to hit me. Hind ko na nagawang isarado ang mga mata ko dahil sa bilis ng
pagtibok ng puso ko. Nang sabay bumaba ang mga kamao niya, isang malakas na suntok
ang tumama.
Humugot ako nang malalim na paghinga nang halos mabingi ako sa lakas ng kanyang
suntok.Buong akala ko ay sa akin ito tatama, pero sabay itong bumagsak sa tagiliran
ng mukha ko.
I am locked against his arms and his blue eyes.
"Tell me, what happened to you Lieutenant? Ibang iba ka sa babaeng tinititigan ko
noon." Mas lalo akong napatitig sa kanyang mga asul na mata.
What is he talking about?
"Commander!" nakakaranig na kami ng ingay mula sa labas ng boxing ring. We are
making a damn show.
Unang bumangon si Commander Armstrong, he tried to help me again but I refused.
Tumayo ako ng sarili ko at nagmadali akong humakbang papalayo sa kanya.
Anong sinasabi niya? Sigurado akong ngayon lang kami nagkita. Bigla na naman
bumalik sa alaala ko ang matatalim at asul niyang mga matang nagpangatal sa mga
tuhod ko.
Wala sa sarili akong napahawak sa tali ng boxing ring para kumuha ng suporta,
ramdam ko ang pagtulo ng pawis ko sa aking mukha. At hanggang ngayon ay mabilis pa
rin ang pagtibok ng puso ko.
I've never been stare down by those darting piercing and cold eyes like it was
about to attack me to death. That's what I wanted, gusto ko siyang lumaban sa akin
tulad ng sinabi ko sa kanya. Pero hindi ko akalaing titig pa lang ng asul niyang
mga mata na handa nang umatake ay magkakaganito na ang epekto sa akin.
He is really a commander with stares that will melt down his subordinates. Sa
tagal ko nang mag isa sa mundong ito, hindi ko akalaing makakaramdam ako muli ng
takot at kaba.
His eyes threatened me and I can feel it all over my shaking body. Hindi ako
makagalaw sa pagkakahawak ko sa tali.
Sinubukan kong iangat ito nang maramdaman kong may humawak sa mga tali mula sa
likuran ko. Extending his arms around me, against the rope.
He's damn behind me. Shit.
Ramdam ko ang bahagyang pagyuko niya para salubungin niya ang mukha ko.
"What is it again, Commander?" malaking pasasalamat ko at hindi pumiyok ang boses
ko.
I thought he's going to mock me or something, but instead I heard his soft whisper
on my ears with his very warm breath.
"Sorry.. did I scare you Lieutenant?"

--
VentreCanard

[ 11 Chapter6 ]
-------------------------------

Chapter 6

Hindi ako gumalaw o sumagot man lang sa tanong niya. Nanatili akong nakatalikod
dito habang hawak ko ang lubid ng boxing ring. Katulad ko ay ganito pa rin ang
ginagawa niya.
He did scare me, but I won't ever admit that. Hindi ko akalaing may pananakot din
pa lang nagagawa ang kanyang mga asul na mga mata.
I thought his blue eyes are only meant for seducing women.
"Why would I?" I lied.
Kahit ngayon ay ramdam ko pa rin ang pangangatal ng tuhod ko. Buong akala ko ay sa
akin na niya patatamaan ang kanyang mga kamao dahil sa tindi ng mga mata niya sa
akin.
"Your knees are shaking Lieutenant. Sorry, I didn't mean to scare you." Humigpit
ang pagkakahawak ko sa lubid nang mas humina ang boses niya sa akin.
"Release me Commander, they are watching us." Can't he notice the eyes of those
people inside this gym?
"Can't you recognize me Lieutena—" naputol ang dapat niyang sasabihin nang mapansin
namin si Commander Jensen.
He's now fixing his boxing gloves while walking towards the boxing room.
"Do you want a sparring Armstrong? Sorry I'm late Behati." Narinig ko ang pagsipol
ni Commander Armstrong.
"Behati.." He mockingly uttered my name.
Mabilis umakyat sa boxing ring si Commander Jensen at humawak din siya sa lubid.
And it happened again, I am in between of these two tall Commanders of UASA.
"Release the rope Armstrong," diretso ang titig nito sa lalaking nasa likuran ko.
"You want to enter the ring? There's a wide space Commander Jensen. We're still
talking." Sa akin naman ngayon tumitig si Commander Jensen.
What is wrong with these two Commanders? Bibitawan lang nila ang tali! Papadaanin
lang nila ako.
"Behati?" tawag sa akin ni Commander Jensen. At base sa mukha niya mukhang alam
niyang magugustuhan niya ang isasagot ko.
"We're done talking Commander," kita ko ang pagtaas ng kilay ni Commander Jensen at
ito na mismo ang bumitaw sa tali at nagbigay ng daan sa akin.
Nagmadali akong yumuko at tumawid na ng lubid.
Hindi ko na nilingon ang dalawa at nagpatuloy ako sa aking paglalakad.
"You're not going to watch us?" pasigaw na tanong sa akin ni Commander Armstrong.
Fighting for your egos? Only fools will watch that.
Nagbingi bingihan ako at nagdiretso na ako sa locker room para maayos ko ang aking
sarili. Hindi ko na pinakatagalan pa ang pag aayos ko. At matapos ang ilang minuto
ay lumabas na ako dito.
Agad nadoble ang bilang ng mga taong nakapalibot sa boxing ring habang pakinig ko
ang malalakas na tama ng suntok sa kanilang mga katawan. Sa mukha at maging sa
iba't ibang parte ng katawan.
Are they really serious? Bakit galit na galit ang dalawang ito sa isa't isa?
Kumunot ang noo ko nang sabay tumama ang mga kamao nila sa kanilang mga mukha
dahilan kung bakit sabay silang natumba.
Hindi ko na nagugustuhan ang nangyayari, tatalikod na sana ako nang mapansin ko si
Commander Mitts na siyang nagbigay sa akin ng huling pagsusulit.
"Commander!" sasaludo sana ako dito nang itaas niya ang kanyang kamay para
patigilin ako.
Nanunuod siya sa laban ng dalawang Commander sa boxing ring.
"What happened?"
"Sparring" mabilis na sagot ko.
"Bloody sparring," pagtatama ni Commander sa akin.
Gusto ko na sanang umalis at hindi manuod sa kanila pero nahihiya ako kay Commander
na basta na lamang akong aalis dito.
"I noticed something from them Commander Mitts."
"That they wanted they kill each other all the time." Tumango ako sa sinabi nito.
"Because of a woman," pahabol sa akin ni Commander Mitts. Muli akong tumingin sa
dalawang Commander.
"I am not surprised," tipid na sagot ko.
I admit, they are both good looking but why do they need to fight for a one girl if
they can collect dozens?
Narinig kong bahagyang tumawa sa akin si Commander Mitts.
"Napakalaki ng problema nila kumpara sa pinuproblema ng mundong ito." Naiiling na
sabi ko.
"Well, men and their problems. There's nothing new Behati." Tipid akong ngumiti.
What will I expect to the woman I idolized the most? She can speak and understand
different languages.
"How's your stay here Behati? Let's have some coffee." Mas lalong lumapad ang ngiti
ko.
"That would be great Commander. About my stay here, well I love the facilities and
accommodations. Advance technologies are really fascinating." Tinalikuran na namin
dalawa ang nagkakagulong boxing ring.
We can't spend our time watching nonsense things. Mahigit isang oras yata kaming
nag usap ni Commander Mitts bago ito nagpaalam sa akin, sinabi nitong sabay kaming
magdidinner na siyang kinatuwa ko.
Bumalik muna ako sa aking cabin at nagsimula na akong maghanap ng damit na susuotin
ko. She told me that it is a formal dinner, so I need to get dress.
Malaki ang pasasalamat ko at nagpumilit si Allison na magdala ako ng ilang dress
kung kinakailangan.
"What do you think about this one?" itinaas ko ang blue dress sa harap ng screen.
"You're creeping me out Behati, buong akala ko ay lalaki na ang kasabay mo sa
dinner. She's a woman! Kung maghanda ka parang may date kayo." Matabang na sabi
nito.
"But she's my idol, I always look up to her. Gusto ko maganda ang impression niya
sa akin." Ngising sabi ko at nagbuklat pa ako ng damit na maaari kong isuot.
"Just wear the black dress Behati and let your hair flow. Hindi mo na naman
kailangan mag make up, you're already beautiful."
"Thanks for that Alys," kumindat ako sa kanya.
"You are so happy Behati, I'm annoyed. Hindi ka naman siguro tomboy?"
"You're funny Alys, so where are going to Thailand?" pag iiba ko sa usapan.
"Nakapagpaalam ka na ba Behati?"
"Not yet, hindi pa nga ako na oorient."
"Oh, talaga? Kailangan nating mag bonding Behati bago ako ikasal. Magtatampo ako
sa'yo."
"Ofcourse, gagawa ako ng paraan."
"By the way, have you spotted?"
"Spotted what?"
"Behati, tatanda ka talagang dalaga! I mean, boys! Sabi ko sa'yo maghanap ka na
dyan. Naiirita talaga ako sa'yo! Buong akala ko lalaki na ang pinagpapagandahan
mo!"
"Wala," tamad na sagot ko.
"Wala man lang gwapo dyan? Nasa ibang bansa ka, magagandang lalaki ang ibang lahi.
Wala ka man lang ba na pictures nila?" umawang ang bibig ko sa sinabi niya.
"Pictures?! Bakit naman ako magkakaroon ng litrato nila Allison?!"
"Alam kong mas matalino ka sa akin, Behati you're in a place with too much
advances. Wala ba na AI ang kwarto mo?" kumunot ang noo ko sa kanya.
"How did you know about that?"
"I assumed?"
Wala na akong pinagpilian at naglabas ako ng picture ng dalawang lalaking kilala ko
gamit ang AI ng kwarto ko. Showing their faces in hologram.
"Oh my gosh! He's a hottie!" tuwang tuwang sabi niya nang una kong ipinakita si
Commander Jensen.
Dahil ayoko nang makarinig ng pagpuri niya sa Commander agad ko na itong inilipat.
Buong akala ko ay mag iingay siya nang makita niya si Commander Armstrong nang
mapansin ko na titig na titig siya dito.
"Pamilyar siya sa akin Behati, nakita ko na siya dati. Nakita na natin?"
"What? I can't remember." Biglang pumasok sa isip ko ang sinabi sa akin ni
Commander Armstrong.
"Sigurado ako nakita na natin siya, hindi ko lang maalala kung saan."
"Really?" ako naman ngayon ang tumitig sa hologram ni Commander Armstrong.
Minsan isa rin sa mga paraan ng mga lalaki ang magkunwaring parang nagkita na kayo
noon para maagaw nito ang interes na isang babae.
Umarko lamang ang kilay ko at pinatay ko na ang hologram.
"Kailangan ko nang mag ayos Alys, let's talk tomorrow. Bye Alys," pinatay ko na ang
laptop ko.
Dahil nasanay na akong kumilos nang mabilis hindi tumagal ng kalahating oras ay
handa na ako. Sinabi sa akin ni Commander Mitts na sa labas na daw kami ng
headquarters magkikita kaya nagdiretso na ako.
Halos lahat ng nakakasalubong ko ay nagdadalawang tingin sa akin, I don't care. I
have my dinner with Commander Mitts.
Nagpatuloy ako sa paglalakad at tipid akong ngumiti nang makita ko ang babaeng
hinahangaan ko.
"Commander," dahan dahan siyang lumingon sa akin.
"Behati, you're so beautiful."
"Thank you," katulad ko ay nakasuot din ito ng dress. A white formal dress.
"Follow me.." sumunod ako dito nang may ngiti sa mga labi.
Pero habang nagtatagal ay unti unti nang kumukunot ang noo ko. Where are we going?
Bakit naglalakad lang kami?
"We're here Behati," laglag ang mga balikat ko nang makita ko ang dalawang
Commander na may mga pasa at band aid sa kanilang mukha.
Hind kalayuan sa aming headquarters ay may hindi kalakihang lamesa na may mga
nakahanda ng mga pagkain, naghihintay na dito ang dalawa.
Why are they here?!
"Let's eat our dinner while watching the stars, Lieutenant." Sa pagkakataong ito ay
pilit na lamang akong ngumiti.
Nang papalapit na kami ay naagaw ang atensyon ng dalawang mariing magkatitigan
kanina.
Agad tumayo si Commander Jensen, samantalang saglit lang lumingon sa amin si
Commander Armstrong pero wala pang ilang segundo ay agad din itong lumingon pabalik
sa amin.
Tumayo na rin ito at sabay silang naghila ni Commander Jensen ng upuan para sa
amin.
"Thank you gentlemen." Ngiting sabi ni Commander Mitts. Hindi ako nagsalita, hindi
na ako nasisiyahan.
"You are both beautiful tonight," agad na sabi ni Commander Jensen. Kumindat pa ito
sa akin, gusto kong ngumiwi.
"Beautiful than the stars," mahinang sabi ni Commander Armstrong. Uhuh? Nang
sulyapan ko siya ay agad siyang lumingon kay Commander Mitts.
"Okay then, shall we eat first?" masiglang sabi ni Commander Mitts.
Hindi na kami gumawa ng usapan at nagsimula na kaming kumain. How can they taste
the food with the atmosphere like this?
Dalawang lalaki na magkasalo sa lamesa na nagpatayan lang kanina, isang commander
na walang pakialam at ako na gusto nang makabalik sa cabin.
Sigurado akong mas masisiyahan ako kung kami lang ni Commander Mitts, but having
these male commanders around? Goodbye dearest enjoyment.
Lalo akong nawalan ng gana nang may mas mapansin ako.
That killer robot!
Nakakalong na siya sa kandungan ni Commander Armstrong, kapag may napapansin siyang
kaunting pagkain sa gilid ng labi ni Commander pinupunasan niya ito.
"Thank you sweetie Ginger," ito lagi ang sinasabi niya sa tuwing pupunasan siya ng
alaga niyang robot.
At sa tuwing gagawin ng robot ang pagpupunas sa amo niya dahan dahan itong lilingon
sa akin at pinag iilawan niya ako ng kanyang mata na parang pinagbabantaan ako o
sinasabihan na nalamangan niya ako.
What the hell is that? Seriously? Robot lang siya, huwag niyang ubusin ang
pasensiya ko.
"Do you like her right now Ginger? You are glimpsing at her a lot of times." Sabi
ni Commander Armstrong.
"That's very unusual of you Ginger." Natatawang sabi ni Commander Mitts. Tipid lang
kumakain si Commander Jensen.
No, hindi niya ako gusto. Masyado siyang naalarma na baka agawin ko sa kanya ang
amo niyang si Pedro. Never.
Natapos kaming kumain at nagbukas na ng usapan si Commander Mitts.
"This week we need to join the volunteer team that will fly to Myanmar."
"Why? What happened to Myanmar?" nagtatakang tanong.
"According to our research team, there will be series of earthquakes that will
occur in different parts of the world. But up until now we can't tell the exact
date, time and location since where's having a hard time getting data's from our
satellites." Sabay sabay kaming lumingon sa sinabi ni Commander Mitts.
"That's too critical, what happened to our satellites? We're all blind if something
wrong happened." Sabi ni Commander Jensen.
"So are you telling us that UASA are just assuming that the start of these series
of earthquakes occurred in Myanmar?" tumango sa akin si Commander Mitts.
Lumindol na sa Myanmar. And it's in Asia. Shit.
"We'll send some of our research and intelligence team. You lead the flight this
time Behati, fly safe and bring them back safely."
"Yes Commander," mabilis kong sagot.
"Don't worry, Peter will be there too." Wala akong pakialam kung sino ang kasama
ko. To fly and to make my passengers safe is my job.
Kita ko ang pagsandal kasabay ng pagsipol ni Commander Armstrong.
"Why him?" iritadong sabi ni Commander Jensen.
"You have important matters to attend to Jensen."
"When will I start orienting her?"
"Maybe after this Myanmar trip."
"Trip? Sounds fun Commander." Natatawang sabi ni Commander Armstrong.
"How about the Project Mars?"
"We'll get there Behati, but for now we need to face the Earth before the other
planets. Our beloved planet." Tipid ngumiti sa akin si Commander Mitts.
"Do you think you will love Mars?" nagulat ako sa biglaang tanong sa akin ni
Commander Armstrong.
"Maybe I'll just remember Mars, but I can't love it."
"Why?" nagtatakang tanong ni Commander Jensen.
Kusa na lang umangat ang aking mga mata sa kalangitan. Seeing the beautiful stars
from the sky. Mapait akong napangiti.
"Dahil inaagaw ng kalikasan ang mga minamahal ko."

--
VentreCanard

[ 12 Chapter7 ]
-------------------------------
Chapter 7

"Dearest crew of UASA, this is your Flight Lieutenant Monzato speaking. Foxtrot
flight 0841 to Myanmar Air Force Base, Myitkita. We just have cleared the land,
make sure one last time your seat belt is securely fastened. We will touch down at
Myanmar at 4:34 local time."
I announced before proceeding to my landing procedure.
"I told you, I can do the announcement." Hindi ko nilingon ang lalaking katabi ko.
Yes, Commander Armstrong is my co pilot.
Alam ni Commander Mitts na hindi ako lumilipad na may katabing kapwa ko piloto. I
want to fly alone, but this Commander and his annoying yet beautiful blue eyes
insisted.
"You are just a space pilot," My field is not his field.
"Uhuh? Have you seen my license Lieutenant? Never looked down on your Commanders.
How I like and hate that attitude of yours."
"Thank you Commander," sinagot ko siya na hindi man lang lumilingon sa kanya.
It didn't take too much time to land, we arrived at the exact time and we touched
down safe and sound.
Sinalubong kami ng military ng mga taga Myanmar na nakahilera at tuwid pila sa
aming daraanan.
The head of our research and intelligence team and the Commander of Myanmar Air
Force Base had their formal greeting.
Dalawang malalaking eroplano ang dala ng UASA, one has the research team and the
other one has the volunteer team.
Ito ang isa sa hinahangaan ko sa UASA, kahit nandito ang resposibilidad para
malaman at pag aralan ang iba't ibang pagbabago at pangyayari sa mundong ito, hindi
sila nakakalimot tumulong sa ibang paraan.
UASA principles and beliefs never failed me.
Myitkita, Myanmar was hit by magnitude of 8.9. At tanging ang paliparang pagmilitar
lamang hindi higit na napinsala dahil sa kaunting mga gusaling nandito.
Nanatili akong nasa likuran at nagmamasid sa buong kapaligiran. Yes, there are few
buildings, but the earthquake will never ever make an exception.
Naglandas din ang mga mata ko sa mga lupa, may ilang malalaking bitak na rin ito.
UASA research team needs to conduct their study at the center of the disaster.
Hind man ako kasing talino ng mga scientist na kasama ko, may kaunti akong
nalalaman dito. This place is in the fault line, at mahirap man sabihin pero
mukhang hindi na kakayanin ng lupa kung muling sumugod ang isa pang unos.
What is happening in this world?
Sa hindi kalayuan ay nagsisimula nang lumapit ang UASA volunteer team namin at
tumulong sa US military team sa pagtulong sa mga evacuees. Napakaraming tao ng
Myanmar ang ngayon ay naglalagi dito.
Hindi lang mula sa US, napakaraming bansa ang tumutulong para muling maisalba ang
bansang ito.
All I can see are their lifeless face, full of sorrow and sadness. Sumikip ang
dibdib ko habang tulalang pinagmamasdan ang mga tao.
"Dr. Gorman, we'll go first." Paalam ni Commander Armstrong sa Assistant Head ng
research team.
"Let's go Lieutenant." Naunang maglakad sa akin si Commander Armstrong papunta sa
volunteer team namin.
"We can't just stand there guarding our planes, right Lieutenant?" siya naman ang
hindi lumingon sa akin.
"Yes, ofcourse Commander."
"I know that you'll say that."
Nang may makita kaming medical crew na nagmamadaling magtulak ng stretcher patungo
sa tent ay halos matakbo kaming lumapit dito ni Commander para tulungan itong
isulong.
The patient is in too much pain, punong puno ng dugo ang binti niyang pilit lang
binalutan ng tela at malapit sa may ibabang parte ng kanyang balikat.
He's bleeding too much.
"Shit! What happened to him?" tanong ni Commander.
Hindi na magawang makasagot ng babaeng masasabi kong doctor na may hawak na IV
habang pilit pinapakalma ang nagwawalang lalaki.
Bigla na lamang akong nakaramdam ng pangangatal ng aking katawan habang
pinagmamasdan ko ang lalaki. Malapit na kami sa tent at may nakaabang na rin ibang
doctor.
Daing na nang daing ang lalaki sa lengguwaheng kaunti lamang ang naiintindihan ko.
"Kyantaw Same.."
"Kyantaw Same.."
Lalong tumindi ang pagkirot ng dibdib ko.
"Behati.." hindi ko pinansin ang pagtawag ni Commander sa pangalan ko. Sa halip ay
hinawakan ko ang kamay ng lalaki.
"You can make this through..you can make this through sir. I'll look for your
daughter..please make this operation successful." Nangangatal na sabi ko sa doctor.
Nagtataka ang mga mata nito sa akin bago niya kami iwan nito hanggang sa makapasok
ito sa tent.
Ipinikit ko ang aking mga mata, hindi ko na inisip ang mga makakakita sa akin.
Hindi ko pa rin pala kaya, ang tagal na. Ilang taon na ang nakalipas, pero ito pa
rin, ito pa rin ang sakit.
How can nature endure to see humans in pain? I've been asking this for the whole
time, bakit kailangang madamay ng inosente? Bakit kailangang lahat?
"Behati, are you okay? I'm sorry, we can stay inside the plane if---" dito na ako
nagmulat ng aking mga mata.
Hindi na ako nagugulat kung may alam rin siya tungkol sa malungkot kong nakaraan.
Maybe being a Commander requires checking their Lieutenant's background.
"Stop calling me Behati, sir. Please." Tinalikuran ko siya at nagsimula na akong
lumapit sa team namin.
Tumulong ako sa pinakamalapit na lamesa na magbigay ng pagkain sa mga nakapilang
mga bata. Pero hindi din nagtagal, ang babaeng katabi ko ay napalitan ni Commander.
Hindi lang iilang bata ang namamangha sa kanyang mga asul na mata na nakakalimutan
nang umalis sa pila sa tuwing mag aabot siya ng pagkain.
"Next," pakinig kong sabi nito.
"You are making the line slow."
"I didn't mean to---"
"Yes, I know Commander."
Nagpatuloy kami sa pag aabot ng pagkain. Nalaman ko na may malapit na construction
site dito kung saan nanggaling ang mga taong lubos na napinsala. Dinadala sa
dalawang magkabilang lugar ang mga naapektuhan ng lindol.
In the south airbase field, where all dead bodies are lying. Ibinulong ito sa akin
ng isa sa medical team.
And here in north airbase field, mga sugatan, gutom, nasasaktan at lumalaban pa
rin sa buhay. Nasa ilalim kaming lahat ng isang napakalaking tolda, dito nagkalat
ang bawat pamilyang lubos na naapektuhan.
At sa bawat tagiliran ay iba't ibang tent kung saan may mga abalang doctor, nurse
at iba pang mga katulong.
Kung ikukumpara sa unang araw ng lindol halos mga dugo at luha na lamang ang
masasaksihan, pero sa ngayon at nagdatingan na ang tulong mula sa iba't ibang bansa
nagkakaroon na ng kaunting liwanag.
"Hey, let me handle this Commander, Lieutenant. You need to eat too, we prepared
something inside that tent. Go.. go.." ngising sabi sa amin ng babaeng pinalitan
namin kanina.
Tipid lamang akong sinulyapan ni Commander bago ito naunang maglakad sa akin. Hindi
na ako nito kinausap katulad ng lagi niyang ginagawa.
Not that I care about.
Nang pumasok na kami sa tent ay nakaupo at ito at kumakain. Burger, I think. Kumuha
na rin ako at nagsimula akong kumain.
"Can't you sit? Bakit ilag na ilag ka sa akin?" malamig na tanong nito sa akin. He
look annoyed. Hindi talaga siguro siya sanay na walang pakialam sa kanya ang isang
babae.
Pero para hindi na kami magtalo ay naupo na rin ako, sa tabi niya. Mahabang upuang
kahoy lamang ang upuan dito.
"God, I missed my Ginger. Commander Mitts shouldn't have snatched her away from me,
no one will wipe my lips." Minsan lang akong umirap at isa ito sa pagkakataong ito.
"You have a very big problem Commander."
"Yeah, I wished she's here. She's always talking to me." Pinariringgan niya yata
ako.
I am not an entertainer, I am a pilot. Gusto niya pa kinakausap ko siya?
"Lieutenant, bakit laging parang galit ka sa akin? You are so mean to me." I even
saw he how pout his lips.
"Wha—t? Excuse me? I am not being mean, this is how I treat my Commanders."
"Suplada," naiiling na sabi nito.
"Paano ka natutong magtagalog?" nagtatakang tanong ko dito. Narinig ko siyang
tumawa dahil sa tanong ko.
"Atlast you asked something from me, my adoptive parents are both Filipinos."
"Oh, I never expected that." Kasama niya pa rin kaya ngayon ang mga magulang niya?
"What about you Be—I mean Lieutenant. What made you enter this field?" ilang beses
ko na ba itong narinig na itinanong sa akin?
"I don't know, maybe in air I can feel peace."
"But air is not as peace as you think Lieutenant."
"I know, in every place there is no peace Commander. There are always positive and
negative, but in air I can rule, I can manipulate everything and I can be what I
am."
Isang babaeng hindi na kailangang umasa sa tulong ng iba dahil kaya kong dalhin ang
sarili ko sa larangang ito.
Sa sulok ng aking mga mata ay alam kong nakatitig siya akin.
"I should bring you to space then, in the place where I can rule." Dito na ako
napalingon sa kanya.
His right arm is now leaning on the long wooden chair backrest while his chin is
resting on the back of his hand.
"You are a very will powered Lieutenant," I can see the sincerity in his hypnotic
sapphire eyes while looking at me with admiration.
Tumayo na ako dahil hindi ko na nagugustuhan ang nararamdaman ko loob ng tent.
Ibinaba ko na ang hawak kong pagkain at mabilis kong kinuha ang mineral water para
uminom.
"I'll go now Commander." Nagmadali na akong makalabas ng tent.
Hindi ko na inaasahan na sasagot siya sa akin pero narinig kong may ipinahabol siya
sa akin.
"I can't wait to see your beauty in Mars, Lieutenant."

--
VentreCanard

[ 13 Chapter8 ]
-------------------------------

Chapter 8

Everyone is located to their designated tasks. From our volunteer team to the
research intelligence team.
Masasabi kong tanging kami lamang mga piloto ang magaan ang gawain sa mga oras na
ito. We can do whatever we wanted.
May dalawa pa kaming mga kasamahang piloto na pinili na lamang magpahinga sa isa sa
mga tent. Gusto ko man magpahinga, hindi ko magawa. Dahil laging nakabuntot sa akin
si Commander Armstrong.
Ang isa lang sa ipinagtataka ko bakit sa halip na si Commander Jensen ang kasama ko
si Commander Armstrong ang nandito? He is a space commander, not the flight
Commander. He should focus himself to any space related trip, not this one.
And another one, I don't really like his words on me. It's damn irritating.
Masyadong abala ang lahat para maipaabot ang tulong nila sa mga tao sa Myanmar.
I can't help but to bitterly smile, it's hard to accept that the unity in this
world can only be seen in calamities.
Hindi ba maaaring magtulungan ang bawat bansa nang hindi humahagupit ang kalamidad?
The world is full of jealousy and competition, nilalamon na ang mundo sa ganitong
sistema. At nakakatakot ang resulta nito, nakakatakot.
Maging sa pagtulong na ito ay nagkakaroon din ng kani kanilang competisyon. Halos
mangati ang mga kamao kong hindi lumipad sa mukha ng isang sikat na artista na
dumating dito kasama ang ilang media para iparating sa buong mundo na busilak ang
puso niya at handa siyang lumipad mula sa malayong bansa para tumulong.
Kinamumuhian ko ang mga taong opportunista, at kung nagsisimula nang maghiganti ang
kalikasan sa mundong nagsisimula nang balutin ng mga tanga, gustong gusto kong sila
ang unang malunod sa kanilang kahangalan.
You can always help, but you don't need to slap the face of the million people on
how great you are.
With my left arms across my stomach with my right elbow leaning on it, my fist is
damn burning together with my eyes darting on her.
"Hypocrite," matigas na sa sabi ko.
"Want to punch her? I'll clap for you Lieutenant." Nagulat ako sa sinabi ni
Commander Armstrong.
Hindi ba dapat ay pigilan niya ako?
"I think I still have my patience." Pero kaunting kaunti na lang. Lalo pang nag
init ang ulo ko nang hindi magawang sundin ng nagmamagaling na artista ang gusto ng
mga batang sumabay sa kanilang munting sayawan.
Halos mandiri pa ito at nakailang irap nang nag abot ang mga bata nang hindi
kalinisang pamaypay na siyang gagamitin sa pagsasayaw.
Nakita ko pa ang senyasan nila ng cameraman, having this signal like 'Don't include
that'
Narinig ko ang pagsipol ni Commander Armstrong. Hindi nagtagal ay lumapit na dito
ang Commander ng Airbase na ito at nakipagkamayan dito. Kumislap ang flash ng mga
camera.
"How can someone think about her popularity in this kind of situation? People
nowadays."
"People nowadays are dumb." Natapos ang pag uusap ng artista at ng Commander.
Nagawa pa nitong ituro ang mga dinala nilang mga pagkain. Gusto kong pumalakpak
nang ilang beses. Saang movie ko ba siya napanuod? I regretted watching that movie.
Hindi na muli itong bumalik sa pakikipag usap sa mga bata, lalayo na sana ito nang
hawakan ng isang bata ang kanyang damit. Nagpanting na ang tenga ko nang makita
kong iritado niyang hinigit ang damit niya sa bata.
Humakbang na ako papalapit sa posisyon nila.
"Lieutenant," hindi ko na pinansin ang pagtawag ni Commander.
Mabilis kong hinawakan ang balikat ng bata at sinalubong ko ang nagtatakang mga
mata ng artista sa akin na bigla lang namang sumulpot.
"You can now go," malamig na sabi ko dito.
Hindi ko na siya hinintay na sumagot sa halip ay humarap na ako sa bata at marahan
akong lumuhod para magtama ang aming mga mata.
"I can dance with you, you, you and you." Malapad akong ngumiti sa mga batang hindi
siguro naiintindihan ang mga sinasabi ko.
God, why am I seeing my little brother and sisters?
Dahan dahan kong kinuha sa kanila ang dalawang pamaypay. May lumapit na babaeng
teenager at may sinabi siya sa mga bata na hindi ko maintindihan.
"I told them that you will dance with them. Thank you for giving them a little
attention, as you see.." bahagya niyang nilibot ang kanyang paningin. "No one from
us can give hope to one another, we're too drained to hold each other's back, thank
you so much Pilot."
Tipid lamang akong ngumiti sa teenager bago ako humarap sa mga bata. Nagulat ako
nang may nagpuntang mga bata sa likuran ko at tinanggal nila ang pagkakapusod ng
buhok ko.
May nakahanda na rin silang mga bulaklak na pansin ko na marami pang alikabok at
mga maruming laso.
I saw Commander Armstrong leaning against the metal post while holding his phone
with grin on his face. Hantarang sinalubong ng aking mga mata ang kanyang camera.
"Stop that Commander."
"Don't worry Lieutenant, I won't post it on social media. You will kill me for
that. I'll just keep this for myself. UASA top pilot in her flowing hair with
ribbon and flowers. Too girly, too cute." He is damn grinning from ear to ear like
an idiot.
"Pyu lay!"
"What?"
"You're already done," he translated it for me.
"Oh, what's next?" tumayo na ako.
Pansin ko na nakabraid ang ilang bahagi ng buhok ko na may kasamang laso at
bulaklak.
"It's beautiful," ngumiti ako sa mga bata na ilang beses pumalakpak sa akin.
Pansin ko na maliliit silang mga tambol na pinapalo ng kanilang mga munting kamay.
Nagsimula nang sumayaw ang mga bata at dahil mahilig akong makipaglaro sa mga
kapatid ko madali kong nakukuha ang gusto nila.
I tried to follow their steps and movement with smile on my face. Pansin ko ang
pagliwanag ng kanilang mga mukha ng may taong handang ngumiti kasama sila,
makipaglaro sa kabila ng ganitong sitwasyon.
They are still kids afterall, with or without calamities. Pansin ko na may ilan na
rin matatanda na nanunuod sa amin at mabagal na pumapalakpak para sabayan ang
pagtambol ng mga bata.
Sa nakalipas na taon ngayon ko masasabing ilang beses akong ngumiti ng tunay sa
isang araw. I can't help but to smile while enjoying to dance with this kids. Kahit
mali ang bawat paggalaw ng dalawang malaking pamaypay na hawak ko ay nagpapatuloy
ako habang marahang tumatawa.
Saglit akong natigilan sa pagsasayaw nang makita kong nakababa na ang hawak na
telepono ni Commander at bahagyang nakaawang ang kanyang mga labi habang nakatitig
sa akin ang kanyang asul na mga mata.
Hindi ko pinatagal ang titig ko sa kanya at pinagpatuloy kong makipaglaro sa mga
bata.
"Min ka chaw de!" I heard him shout. What?
Narinig ko ang pag ingay ng mga tao dahil sa isinigaw niya sa akin. Noise of
teasing crowd.
"What?" I mouthed him. Kaunti lang ang nalalaman ko sa Burmese.
Umiiling lang itong nakangisi sa akin habang bahagyang nakasandal sa poste.
"What does he mean?" nilingon ko ang teenager na nakangiti rin sa akin.
"He's right, you are a beautiful pilot." I don't know what to react. How could he
shout like that?
Kakausapin ko pa sana ang teenager nang may humawak sa braso. One of the members of
research team.
Pansin ko ang kaba sa kanyang mukha habang inilalayo niya ako sa mga tao.
"Lieutenant!"
"What is it?" mali ba na makisalamuha ako?
"We need to go, we need to get out of this place as soon as possible. They are now
packing their things." Seryosong sabi nito.
"Mr. Houston, why?" agad nakahabol sa amin si Commander Armstrong. Ito mismo ang
nagtanggal ng kamay ng researcher sa aking braso.
"Through our monitor which is connected to our mainline cite, we've seen numbers of
unfamiliar aircrafts approaching in this country."
"You mean unknown? They are not the US military or any aircrafts from the helping
countries?" sabay kaming napalingon ni Commander Armstrong nang nagsisimula nang
umaandar sa lupa ang una naming eroplano.
"Our systems can't name their licensed or any traces from their aircrafts."
"Then are you telling us that this place is being targeted by terrorist?" biglang
bumilis ang pagtibok ng puso ko nang marinig ko ang sinabi ni Commander Armstrong.
"Sadly but yes, we need to move right now. US and Myanmar Military can handle
this."
"What?! We're going to leave this innocent people?" halos manlaki ang mata ko.
"Lieutenant Monzato, we are people of UASA. We're not for combats, world needs our
intelligence not our strength. We need to go." Madiing sabi nito.
"Did you inform them US and Myanmar military about this? What is the aircrafts
exact location?" tanong ni Commander Armstrong.
"Maybe they are already aware, US had their back."
"What?! What the fvck is maybe Mr. Houston! We are talking about lives here! Lives
of those hopeless people! We can't risk them by just your damn 'maybe'! Myanmar
doesn't have advance technology just like what we had! Every system is down in this
place! How can they be informed?! How intelligent are you?! Your team is only
thinking about your own safeness!" tumalikod na ako sa kanila.
"Commander Armstrong, you can have the plane. I will stay in this country."
"What?! Are you insane Lieutenant?" angil na sabi ni Mr. Houstan.
Hindi ko siya pinansin at patakbo akong bumalik sa kumpulan ng mga tao. Nagmadali
akong lumapit sa babaeng nakakaintindi ng sasabihin ko.
"I want you to help me, please announce to everyone to stay in one area." Agad
akong nagpalingon lingon hanggang sa may makita akong hindi maaaring daanan ng
sasakyang panghimpapawid kung gusto nito lumipad nang hindi kataasan.
"There!" itinuro ko na ang pinakaligtas na lugar.
"What? Why?" nagtatakang tanong nito.
"Just help me."
Pansin ko na nagmamadali na rin si Commander Armstrong kuhanin ang atensyon ng
Commander na airbase na ito. Malaki ang paninigurado kong dito susugod ang mga
terorista, nasa lugar na ito ang supply ng mga kanyon, baril at iba't ibang armas
ng bansang ito sa paglalaban.
They will always attack the toughest place during its weak point.
Alam ko ang mga instrumentong dala ng aming mga researchers, their satellite
monitor can only recognize approaching things which is nearer. Ibig sabihin malapit
na silang makarating dito.
Sa aking mabilis na pagtakbo ay hinarap ko ang eroplanong natatandaan kong ibinigay
ng US government sa bansang ito nitong nakaraang apat na buwan. Bahagya kong
nilingon ang mga tao, nagsisimula na silang magtakbuhan.
Nasa taas ng isang parang entablado si Commander Armstrong na nagbibigkas ng
kakaibang lennguwahe dahilan kung bakit tumatakbo na ang mga tao.
May ilan pang mga cadena na nakatali sa eroplano nang makarating ako. May isang
lalaki na siyang bantay na mukhang naalarma nang makita ako.
"Who are you?! You are not allowed here."
"I need to use that, I don't have enough time." Lumapit na ako sa isang parang
podium kung saan may isang buton dito na alam kong kusang magtatanggal sa mga
cadenang nakatali sa eroplano.
Mabuti at hindi ito tuluyang nasira dahil sa lindol. Marahas akong hinila ng lalaki
nang makita niyang papakialaman ko na ang pagkakacadena ng eroplano.
"I'm really sorry," with my powerful fist I gave him my forceful punch straight to
his face making him to knock down.
Marahas kong pinindot ang buton at muli akong nagmamadaling lumapit sa eroplano.
"Woah! What happened—" hindi ko na pinatapos ang sasabihin ng lalaking nakasalubong
ko at sinalubong ko ito ng suntok.
Mabilis kong tinalon ang eroplano at nagmamadali akong sumakay dito. Agad gumalaw
ang mga kamay ko sa mga pamilyar na buton para unti unti na itong paandarin.
Thank you so much to US military for giving this jet fighter to Myanmar.
"What the fvck Lieutenant?! Let me fly that plane!" sigaw sa akin ni Commander
Armstrong na humahabol na sa aking eroplano hawak ang kanyang megaphone.
This jet fighter is a single seater.
"Behati! You stubborn woman!" Hindi ko siya pinansin hanggang sa tuluyan nang
makalabas sa malaking pinagtataguan nito ang eroplano. Nakasunod pa rin humahabol
sa akin ang Commander na walang tigil sa pagmumura sa akin.
"Monzanto!"
Binuhay ko ang buton na maaaring may koneksyon sa main audio system ng buong
airbase, kahit nag aalangan na ako kung gumagana pa ito.
"This is Commander Thanh San, who is the pilot in Command in Jet Fighter 87?"
nahihimigan ko ang kaba sa kanyang boses.
Pansin ko na naglalabasan na rin ng ilang malalaking canyon ang iba't ibang
military mula Myanmar at America.
"This is Flight Lieutenant Monzanto speaking, Universal Aeronautics and Space
Administration pilot. Asking your permission to fly on your territory sir."
Sa halip na sumagot ito ay nakita ko siya sa unahan ng kumpol ng mga tao. Saluting
on me with his fellow soldiers protecting the crowd.
Isa na lang ang kailangan kong hingan ng permiso.
"Behati! Behati! You get down here! Ako ang magpapalipad!" sigaw pa rin ni
Commander na humahabol sa akin.
I tried to connect the aircraft to US military team.
"Jet Fighter 87 in command, connect the system base to UASA. As soon as possible."
Dahil alam na ng airbase team ang sitwasyon, hindi na nila pinatagal hanggang sa
marinig ko ang pamilyar na boses ni Commander Mitts.
"Get down Behati! This is not part of your job! You are an UASA pilot, not a
goddamn war pilot! Give it to someone inside that military base!" sigaw sa akin ni
Commander Mitts.
I can see the blinking sensor, malapit na ang mga kalaban. I can see four aircrafts
approaching. Hindi ako aabot kung magpapatuloy ako sa lupa.
"I am made to fly Commander, not to watch the world with cruelty with my folded
wings full of fears."
"Behati! God! Baby! Fly up! They are already behind us! They will burn you down!"
Pakinig kong sigaw ni Commander Armstrong.
Shit! Yeah, they're coming.
"Give me your command, Commander Mitts. Give me your command." Nangangatal na ang
mga kamay ko.
"No, hindi ganito ang trabaho mo Behati!"
"Then I am laying down my license Commander, I am giving up this career and I don't
mind burning my license for this fly, for the sake of these people behind me. I am
giving up as a UASA pi---" hindi na ako pinatapos ni Commander Mitts.
"This is Commander Mitts of Universal Aeronautics and Space Administration! I am
giving you my command! Crash them down Lieutenant! Crash them down!"
I immediately put my goggles on and with my hands gripping in control wheels with
full of so much passion.
And I answered Commander Mitts confidently.
"Roger"

--
VentreCanard

[ 14 Chapter9 ]
-------------------------------

Chapter 9

I am a born fighter. Lumalaban na ako simula nang una kong mamulatan ang mundong
ito. At hanggang ngayon ay patuloy akong lumalaban sa aking sariling paniniwala.
I was a miracle baby, hindi na inaasahan ng mga doctor noon na matagumpay akong
mailalabas ng aking ina dahil sa isang komplikasyon pero mukhang hindi lamang dito
matatapos ang buhay ko.
May mga bagay siguro akong kailangan idagdag sa mundong ito. May mga bagay akong
dapat gawin at mga bagay na kailangang mapagtagumpayan.
At hindi ako nagsisising ang paglipad ang pinili ko para muling magpatuloy sa aking
buhay.
I am a fighter of land, I am a fighter of my own principle, I am fighter of my own
beliefs and most of all I am the toughest fighter of air.
Hindi pa ipinapanganak ang taong puputol sa aking mga pakpak.
Not even these terrorist.
With a high altitude, I made my jet fighter fly. Away from the mainbase, away from
the people. I need to keep a good distance away from them, and the moment this Jet
Fighter 87 went out to fly, I bowed that no aircrafts will ever approach the
mainbase.
Yeah, I will crash them down in my own ways.
Air is my territory and you are messing up with the wrong pilot.
Not Flight Lieutenant Monzanto, not me babe.
I checked the blinking radar again, it's confirmed. There are four aircrafts
approaching. But with my naked eyes, I can only see two. Their pace went slow, I
knew that they have already recognized me. But that didn't give me any signal to
lower my speed.
Sasalubungin ko sila, walang makakalampas.
As I fly with my tactics on, I noticed that these damn terrorist are now hiding
behind clouds. Pity on them, maybe I have this second hand jet plane but that
doesn't give them a damn benefit.
Aircrafts capability is not all about its functions, but the hands and power of its
pilot.
And this pilot, never loved hide and seek. Radars can give me their exact
locations, but it can't predict enemy's next movement. In the end, it is always the
pilot's instinct and it's the pilot's calculation.
Seeing all the controls lead me to recognize the kind of plane that I am flying
with. This plane is another masterpiece manufactured by Douglas Beurling, US great
plane manufacturer and one of the world's honored names in the world of aviation.
I was still a student when I met him personally, their planes are too high that I
can't even imagine that I will be given a chance to fly with one, but I guess my
wish has granted in a tough situation.
The enemies are now scattered and no one from them can dared to come out from the
clouds. Not that they scared, but I knew they had their own tactics.
Battlefield in the air is the most complicated war field of all, since the air can
be a traitor.
"You are being surrounded Lieutenant, they might have identified you as the pilot.
They are damn planning to trap you and burn you at the same time." Hindi na ako
nagulat nang marinig ko ang boses ni Commander Armstrong.
"Yeah," I answered him.
"This is Myanmar's control room! Foreigns are not allowed inside!" Pakinig ko ang
pagtatalo sa kabilang linya.
"I need to guide her, she needs another pilot to eye her! Can you identify the
types of plane of these damn terrorist?!"
Walang nakasagot kay Commander Armstrong.
"Out, I need your help outside. I will give my signals, I am the only one is
capable of supporting her right now, you have no idea on how to communicate with
this highly intellectual stubborn pilot. She's mine, go out."
Hindi ko mapigilang magtaas ng isang kilay sa narinig ko. I can tolerate the word
'stubborn' I won't deny that. But the word 'mine' can't be tolerable.
No one owns Flight Lieutenant Behati Azalea Monzato.
"Still there Lieutenant?"
"Yes Commander?" nagpatuloy ako sa pagkikipaglaro sa mga kalaban habang hinihintay
ang sasabihin ni Commander.
He probably knew already the aircrafts identification.
Naiiling na lang ako habang pinagpapatuloy ng mga kalaban ko ang pagtatago. What is
your damn plan?
Hide, until you still can. Once that my keen eye have spotted you, do your best way
to hide your wings. I will not just cut it, I will definitely burn it.
"I've done few researches. The four planes are replicas of Israeli's Air Force, F-
15 Eagle. All four are holding M197 gatling gun loaded with 600 bullets each, 8
rounds and one of them has Ho-3 cannon, 15 rounds per minute with the velocity of
820m/s. Better from your plane baby, be careful. Be careful, please be careful."
Huminga ako ng malalim sa narinig ko. Yes, better than my plane. Pero tulad nga ng
sinabi ko, wala sa galing ng eroplano ang labanan kundi ang abilidad ng mga
pilotong humahawak nito.
I noticed one of the enemy's jet fighter, I made a full speed making an uneven
twist of my plane as the three jet fighters started to tail me with their guns.
Nagsimula na silang magpaulan ng bala mula sa aking likuran at inaasahan ko na ito.
The radar is giving me signals about the danger behind me, but that didn't fueled
my anger but the fact that these terrorist made their own comrade as bait.
May isinakripisyo silang eroplano na siyang hahabulin ko, para malayong makahabol
sa aking likuran ang tatlo.
What a poor kind of tactic. They planned to get my attention by chasing and burning
down the first plane, while the remaining three are busy tailgating me with their
guns and canons.
Hinayaan ko muna silang magpakawala ng bala. I need to identify which plane holds
the canons, ito ang kailangan kong sunod na pulbusin matapos ang eroplanong nasa
unahan ko.
All I had to do is to dodge, twist and make an unpredictable movement. Hindi na ako
bago sa ganito.
Naningkit na ang mga mata ko nang tumama na sa distansyang kinakailangan ko ang
agwat namin nang unang eroplano. Sa kabila nang paghabol ko sa unahan, hindi ko
inaalis ang atensyon ko sa mga nakasunod sa akin. I will give them their
satisfaction.
With my hands on the control wheels, few controls buttons and my thumb for machine
gun. I made a continuous 360 degree spin down like a was about to crash. I didn't
stop my spin, until I had the perfect distance.
Walang tumama sa akin kahit isang bala mula sa kanila, come on. I know the
limitations of your guns.
Agad kong kinabig pataas ang aking eroplano, inaasahan na nilang sasalubungin ko
silang apat nang bala pero nagkakamali sila. Sinadya kong palampasin ang aking
eroplano nang mas mataas sa kanila.
Alam kong bibilisan nilang muli ang paglipad, pero huli na sila. Getting down has
the fast force of speed than every usual route.
Mas mabilis ako sa mga oras na ito.
And when I was about get down with my Jet fighter 87 burning tip with too much
speed, I hit the machine gun button.
Making a loud and powerful noise of fire, dalawang eroplano ang naabutan ko.
Kasabay nang pagbulusok ko ay ang pagpapaulan sa kanila nang bala hanggang sa
tuluyan na itong bumagsak at sumabog sa kalawakan ng Myanmar Airbase.
"Fvck!" narinig ko ang malakas na mura ni Commander Armstrong.
Mabilis kong pinunasan ang pawis ko sa aking mukha. Naliligo na ako sa sarili kong
pawis kasabay nang mabibigat kong paghinga.
"Two down, Commander."
Nakalayo na ang dalawang eroplano, the bait jet plane survived. Isa sa mga sumabog
ang may hawak na kanyon.
I don't know if I had the complete calculations, but the two remaining jet fighter
had their 4 rounds gatling gun. Papalapit na sila sa akin, alam kong alam na nila
ang hanggganan ng bala ko.
I have 2 rounds of machine gun, hindi ako pwedeng magkamali sa kanilang dalawa. At
kung tamaan ko man silang dalawa, hindi ito agad sasabog at posibleng mabuhay pa
ang terroristang laman nito.
If they are going to hit their emergency bail out. But that won't give me any
satisfaction, I want to burn them alive with their filthy jetplane.
"Lower the altitude baby, bring them to me. Trust me this time, your bullets are
limited. I had the status here. Let them chase you this time." I heard Commander
Armstrong's voice.
"Roger,"
Tulad nang inaasahan ay sumunod sa akin ang dalawang eroplano. This is too risky,
sa sandaling magpaulan sila ng bala maaaring tamaan ang mga tao sa mainbase
headquarters.
Yes, malayo na sa battlefield ang mga tao. But the person inside there,
"Commander—"
"Just follow my Command, Behati."
Nagpatuloy ako sa pagbaba ng lipad, kahit sobrang layo ko sa matayog na gusali na
siyang mainbase ng Myanmar naaninaw ko sa salaming bubog sa tuktok nito ay ang
lalaking naghihintay sa akin.
"Do the same tricks,"
"But---"
"I am fine,"
"Now you're telling me that I am the stubborn one? You are killing yourself."
"Are you worried?" I heard him laugh.
"What?"
"Just do it, you're few meters away baby."
"Stop calling me baby,"
"Uhuh?"
Sa paglapit ko mas nakikita ko ang kabuuan ng lalaking kausap ko. Nakahawak ang
dalawa niyang kamay sa mga nakalatag na inaasahan kong mga button na siyang
konektado sa buong Airbase ng Myanmar.
Kahit hindi ko masyadong makita, alam kong nakatitig sa akin ang kanyang mga asul
na mata.
"Now go!" tulad nang gusto nito ay agad kong kinabig pataas ang aking eroplano.
Making the same movement. I heard the several gunshots on my ears, shattered
glasses and even his curses.
Pero nang sandaling bumaling na pababa ang aking eroplano nakita kong nag aapoy na
ang dalawang eroplanong nakasunod sa akin. From a far I saw the canons of Mynamar
Military.
Nagsisimula nang mawalan ng control ang mga eroplano.
"Do the honor baby," I heard his soft voice from the radio.
Hindi na ako nagdalawang isip, gamit ang mga huli kong bala pinaulanan ko ang
dalawang eroplano hanggang sa bumagsak ito at sumabog sa lupa.
Kasabay ng pawis ko ay ang mainit na luhang pumatak mula sa aking mga mata.
I killed four men.
Ipinilig ko ang ulo ko at nagsimula akong magsalita.
"Commander?"
"Commander Armstrong, answer me."
Agad akong kinabahan nang wala akong marinig na sagot. Nagmadali akong maglanding
at habang ginagawa ko ito, kita ko ang takbuhan at talunan ng napakaraming tao
dahil sa pagkakapanalo ko.
Nakakarinig na rin ako ng mga nagdaratingang mga eroplano, hindi mga kalaban kundi
karagdagang tulong mula sa iba't ibang bansa.
Sino nga ba ang mag aakalang may susugod na terorista pagkatapos ng isang
kalamidad? They lowered their guard.
Nakangiting mga tao mula sa Myanmar ang sumalubong sa aking pagbaba, pero isang tao
lang ang hinahanap ng aking mga mata.
Where the hell is he? I'm nervous. I can't go home with my commander inside the
coffin.
Pero tipid akong nangiti nang makita kong pilit siyang nakikipagsiksikan sa mga
taong nasa unahan ko. I can see traces of dusk from his face and white shirt.
"Excuse me people, excuse me.."
Nanatili akong nakatayo, nang makalapas siya sa dami ng mga tao ay agad tumama ang
kanyang mga asul na mata sa akin.
"You are so stubborn," malalaki ang hakbang niya papunta sa akin.
Pero hindi ko inaasahan ang gagawin niya.
I just found myself around his arms, embracing me too tight. Hindi ko maintindihan
ang biglang pagbilis ng tibok ng puso ko.
Sa buong buhay ko bilang isang piloto, kahit kailan hindi ko naranasang yakapin sa
pagbaba ko mula sa ere.
Walang nagpaparamdam sa akin na may naghihintay sa akin mula sa lupa.
Ang init, ang init ng yakap niya.
"Peter.." I uttered his name unconsciously.
I felt his body stiffened. At dahan dahan niyang kinalas ang yakap niya sa akin,
nanlalaki ang kanyang asul na mga mata. Kahit ako ay nagulat nang banggitin ko ang
pangalan niya.
I can't look at his icy blue eyes.
"God baby, my heart beats fast...yeah, it's Peter. Your Peter."

--
VentreCanard

[ 15 Chapter10 ]
-------------------------------

Chapter 10

I am now staring at the most expressive blue eyes I have ever since. I felt like my
exhaustion and tiredness faded away.
Napakaganda ng asul niyang mga mata na nakakawala sa matinong pag iisip ng kahit
sinong tumititig dito.
My mind brought into senses when I heard his words.
"God baby, my heart beats fast...yeah, it's Peter. Your Peter."
Did I just call his name?
I noticed that both of his hands are on my shoulders. I diverted my eyes away from
him as well as his hands on me.
"Sorry for that Commander,"
Narinig ko ang ingay ng mga taong nakapaligid sa amin. Karamihan sa kanila ay
nakangiti at pumapalaklak.
But their teasing noise is the most irritating. I don't know which way I should go.
The people are blocking my way out.
I never liked being the center of attention.
"Where are you going Lieutenant?" agad nangunot ang noo ko nang hawakan niyang muli
ang balikat ko.
He grinned at me when he saw my expression. Agad niyang tinanggal ang kamay niya
mula sa akin.
"Alright, but I heard it clearly. You called my name,"
"That maybe your imagination Commander," hindi na ako umalis sa posisyon ko nang
makita kong papalapit sa amin ang Commander ng Myanmar Airbase.
"Wha—what? No, that wasn't my imagination Lieutenant. I heard it, you called me
Peter." I saw doubt all over his face.
Muntik na akong ngumisi sa kanya pero pinigilan ko ang sarili ko. Why the heck are
you going to play with him Behati?
Nahawi na ang mga tao dahil nakalapit na sa amin si Commander Thanh San. Nilapitan
na na rin ng mga sundalo ang ilang mga taong humahanga sa akin. Alam kong gusto
nilang magparating ng pasasalamat sa akin at naiintindihan ko ito.
But a simple thank you from their country's Airbase Commander will do. I am not
requiring every people to come near me and acknowledge what I've done. Hindi ako
nagpapalipad ng eroplano para kilalanin at tingalain ng mga tao.
I did fly for myself and my own satisfaction.
Unti unti nang nawala ang mga tao at pinabalik na sa kani kanilang pinanggalingang
posisyon. Nagkalat na rin ang iba't ibang sundalo para linisin ang mga bumagsak na
eroplano.
Itinatago na ang mga canyon at ilang mga sugatan dahil sa nangyaring pagpapaulan ng
bala sa main base.
I hope no one died. Nagawa pang magpaulan ng bala ng huling eroplano bago ito
tuluyang napabagsak.
Inaasahan ko na ang Commander lamang ang lalapit sa akin, pero di ko inaasahang
matitipon ang dami ng sundalong nagsisimula nang lumapit sa posisyon ko at ni
Commander Armstrong.
Yes, I am not just a pilot. I am also a soldier, an air soldier to be specific.
I've been in military training for almost 7 months. I am an airforce.
Pero mas pinili kong pumasok sa UASA para mapabilang sa kanilang mga opisyal na
piloto.
With a straight line in front of me, numbers of soldiers from Myanmar Airbase
salute me with honor.
Lumukso ang puso ko habang pinagmamasdan ang iba't ibang mukha ng sundalong
nakasaludo sa akin.
With my heads up, I salute them in return. Sa sulok ng aking mga mata ay ganito rin
ang ginawa ni Commander Armstrong.
"I'm so proud of you, baby.." His soft voice lingered in my ears again. I felt
something strange pumped inside my heart. Damn this Commander.
Hindi ko siya sinagot hanggang sa ibaba namin ang aming mga kamay. Agad kaming
nagkamay ni Commander Thanh San.
"You are so brave Flight Lieutenant."
"You need to be one, once you entered this field sir." Nakipagkamay din sa akin ang
ilang mga may posisyong mga sundalo.
Nasa pang apat na sundalo na ako sa pagkamay nang maramdaman kong may humawak na
sa akin papalayo sa nakalahad na kamay.
"I think Flight Lieutenant Monzanto needs rest after that near death air fight.
Commander San, it will be great if we join your dinner tonight?"
"That would be great Commander," ngiting sabi Commander San.
"Thank you Commander San, she badly needs rest." I want to protest but yeah—he's
right. I am too tired.
I can't take a long conversation anymore.
Tipid lamang akong tumango kay Commander San at sa ilang mga sundalo bago hawakan
ni Commander Armstrong ang kamay ko at hilahin niya ako sa tent na siyang
pinanggalingan namin.
"Let go of my hand Commander," binitawan niya ako nang makapasok kami sa tent. Kusa
na akong naupo dahil sa pagod ko.
"You called me Peter, call me Peter that's an order." Nag abot siya sa akin ng
puting towel na tinanggap ko naman.
"I never called your name, I told you Commander you are imagining things."
Sinimulan kong punasan ang sarili ko.
I want to have some shower. Where is it located? I should have asked the volunteer
team before they left.
Habang nagpupunas ako ng aking sarili naramdaman ko na umupo na siya sa aking tabi.
"But you scared the hell out of me baby—sometimes, I hate brave girls." Napapikit
na lang ako sa itinawag niya sa akin.
"How many times do I need to tell you to stop calling me with that kind of
endearment, Commander?" tumaas na ang boses ko.
"I just can't stop, sorry for that."
Hindi ako nakasagot sa kanya at nakatahimik kaming dalawa sa loob ng tent, ako ang
bumasag ng katahimikan pagkatapos ng ilang minuto.
"But I never liked weak girls. Weak are useless, hindi ko pinangarap maging
pabigat."
"Yeah, Flight Lieutenant Behati and her tough personality."
"In my twenty four years of existence, I never had a problem having a tough
personality Commander."
"But there is nothing wrong to be weak sometimes. As long as there is someone who
is willing to shelter and protect you, letting you rest for a while. There is
nothing wrong trusting someone who wanted to treasure you."
"If I can protect myself, why do I need someone else? Ayokong magkaroon ng utang na
loob."
"What the—you are so—" umiiling na lang siya habang nakatitig sa akin.
Hindi agad ako nakaiwas nang dalawang beses niyang pinitik ang noo ko.
"Stubborn, hardhead Lieutenant. Kung hindi ka lang maganda.." Halos bulong na lang
ang narinig ko sa huling mga salitang sinabi niya.
I heard it, I freaking heard it.
"What the hell is that Commander?!" iritadong sabi ko habang hawak ko ang aking
noo.
Tinalikuran na niya ako at hinahawi na niya ang tent.
He never bothered looking back at me.
"Lalambot ka rin, lalambot ka rin sa akin Behati." Pinagbabantaan niya ba ako?
"Rest, see you on dinner."
Hindi na niya ako hinayaang sumagot dahil tuluyan na niya akong iniwan. What the
hell is wrong with him?
Ipinilig ko na lamang ang sarili ko at hinayaan ko ang sarili kong magpahinga.
Siguradong kinabukasan ay may susundo na sa amin mula sa UASA.
They will definitely punish me for meddling in other country's fight. But I did
what my instinct dictates me. Kung hindi ko sununod ang sarili kong desisyon,
maaaring may mangyaring masama sa mga taong nandito.
It was not just calamities, but also the greed of other people that will bring this
planet down. Mga terroristang walang puso, mga taong basta na lamang nagtatapon ng
buhay.
Hindi ba nila alam na sa bawat pagkitil nila ay mga mga taong nagbubuwis ng
kanilang mga buhay para lamang lumipad sa ibang mundo at maghanap ng ibang tahanang
maaaring magsalba sa aming lahat sa sandaling may mas malaking kalamidad na tumama
sa mundong ito?
Karapat dapat pa bang hanapan ng bagong tahanan ang mga ganitong klase ng tao?
If world can be filtered by good and bad ones, pero napaka imposible nito.
Imposible.
Simula sa Pilipinas hanggang sa napakaraming bansa mula sa iba't ibang sulok ng mga
kontinente, iisa lamang ang nakikita ko.
Humans are selfish individuals. Ito ang unti unting pumapatay sa kanila.
Wars and power. Hindi man sa lahat ng bansa, pero laganap pa rin ang patayan. We
never had world peace making our beloved planet drift apart.
Mahirap mang tanggapin, walang nakakapansin nito. Kaunting mga mata, ilang mga
tenga at nabibilang na kaalaman lamang sa realidad ang nabubuhay sa mundong ito.
Tanging mga biktima lamang ang namumulat, pero tama ba na kailangang maranasan mo
muna bago ka mamulat sa realidad na kinahaharap ng ating planeta?
I am a survivor of typhoon Yolanda, ang bagyong kumitil sa buhay ng aking pamilya.
Ang bagyong buong mundo ang nakasaksi dahil sa bagsik nito.
Hindi man ako pisikal na sinalanta nito, pero ang emosyong dulot nito sa akin ang
higit na nakakapaminsala na habang buhay kong dinadala.
Ilang pang ako ang kailangang makaranas ng pagkawala ng pamilya para lamang mamulat
ang lahat sa hinaing ng mundong ito?
World is full of blinds, world is full of deaf and world is full of dumbs. At
natatakot akong tuluyan nang mapuno ang mundong ito ng mga ganitong klase ng tao.
I fell asleep with my deep thoughts. Nagising na lamang ako nang dilim na, lumapit
ako sa isang babae at itinanong ko kung saan pwedeng maligo.
"Thank you," ilang beses akong lumingon lingon at hinahanap ko siya.
Wait, am I looking for him?
Muli kong ipinilig ang ulo ko at nagpatuloy ako sa sinabi ng babae. Mabilis lang
akong naligo, agad pinatuyo ang buhok at ipinusod ko ito ng hindi kataasan.
I wore my black racer back tucked it in with my camouflage pants, brown military
belt and my combat shoes. I let my UASA dogtag across my neck.
Eksaktong paglabas ko nang banyo nang may babaeng naghihintay sa akin.
"Commander San told me that I'll be leading your way."
"Oh, thanks."
I followed her track and I noticed our lead way. Again, it was not a formal
dinner. Hindi na ako nagulat.
Most of the soldiers are on their indian sit, laughing at each other while drinking
their own beers. We have a bonfire.
"Lieutenant!"
"Commander," tipid akong tumango dito.
Tinawag ako ng mga babaeng sundalo at dito ako tumabi sa kanila. They are all
looked so happy and relieved.
But what made me feel so uneasy is his blue eyes from afar. Tanging sumasayaw na
apoy lamang ang pagitan ng mga titig niya sa akin.
Can't he stop staring at me? Halatang halata na siya ng mga tao.
He's drinking his beer not caring about the laughters around him.
"He's looking at you," bulong sa akin ng mga babaeng sundalo.
"Don't mind him, he's just hungry."
"Yeah, hungry on you Lieutenant." Pabirong sabi sa akin ng babaeng militar.
I regretted using those words.
Nahahati ang mga babae at lalaking militar, nakapagitan sa amin ang malaking apoy.
Minsan ay hindi ko na rin maintindihan ang pinag uusapan nila pero pinipilit din
nilang isali kami sa usapan.
May dumating na lalaking sundalo na may dalang gitara, nagkantahan silang lahat at
karamihan pa ay itinataas ang kamay.
Hindi ko mapigilang hindi sumulyap sa kanya at sa tuwing titingan ko siya lagi
siyang nakatitig sa akin.
Damn those blue eyes with fire.
"Do you mind if I borrow your guitar?" simula nang nakilala ko siya natuto na akong
magtaas ng kilay.
"Sure Commander Armstrong," inabot agad ito ng sundalo sa kanya.
"Can you sing Commander?" tanong ng mga babaeng militar.
"A little bit, but I want to try." Kumindat pa ito sa direksyon namin.
Nagsinghapan ang mga kababaihan, sa lahat ng mga sundalong nakahilera litaw na
litaw siya.
Yes, I admit. He's too handsome. Pedro and his killing blue eyes. But again,
airplanes are more handsome.
"Alright this song is dedicated to the most beautiful Pilot I've ever seen." He's
looking at me.
Nag iwas ako nang tingin nang magsigawan ang mga sundalo.
"Name her! Name her! Is she Lieutenant Monzanto?" natutuwang sabi ng mga babaeng
militar.
Nag aasar na naman ang boses ng mga sundalo sa amin, kahit si Commander San ay
ganito na rin.
"I don't know.." ngumisi siya sa akin.
He is damn enjoying this!
"But she is wearing black tonight," inaasar na ako ng mga katabi ko at natigil
lamang ito nang nag strum na ng gitara si Ped—I mean Commander.
I have loved you only in my mind
Nagtaasan ang mga balahibo ko sa aking batok nang marinig ko ang napakalamig niyang
boses.
I want to look in different direction, but his eyes and voice are locking me to
stare at him like forever.
But I know that there will come a time To feel this feeling I have inside You're a
hopeless romantic is what they say Falling in and out of love just like a play
Memorizing each line, I still don't know what to say What to say...
Maging ang mga sundalo, babae man o lalaki ay nadadala sa boses niya. They are all
hugging each other's shoulder while swaying with his beautiful voice.
Don't know what to do whenever you are near
Don't know what to say, my heart is floating in tears When you pass by I could fly
My heart hammered too fast when he reached the chorus of the song. He has this
relaxing voice that can soothe any kind of tiredness from someone.
Ev'ry minute, ev'ry second of the day I dream of you in the most special way
You're beside me all the time All the time...
His lovely voice as well as his blue eyes with the dancing fire between us made the
whole place so unrealistic. I felt like we're in different place, just the two of
us. Alone.
I can't hear any noise, but his fascinating voice.
I don't know what to feel about this. It's hard to accept that, that—
He is melting me, little by little.
He ended the song with claps all around him. Wala na akong lakas para palakpakan pa
siya. His voice made me weak.
"What can you say about his voice Lieutenant?" nagkantsayawan na naman ang mga
sundalo sa amin.
Lahat sila ay nakatitig sa akin habang nakataas ang isang kilay sa akin ni
Commander Armstrong.
I unintentionally caressed my neck and I looked at different direction.
"Yeah, pretty voice."
Muling nagsigawan ang mga sundalo, tuwang tuwa silang inaasar kaming dalawa.
"Let's have a toast," tumayo kaming lahat at lumapit na sa amin ang mga lalaking
sundalo.
Tumabi siya sa akin pero hindi ko siya nillingon.
"For the success of Flight Lieutenant Monzanto against those terrorist!"
"Cheers!" pinagbangga namin ang aming mga bote.
"Hi? You looked so familiar, have we met before Madam?" with his swift move, I saw
my dogtag on his hands.
Inaagaw ko agad ito sa kanya.
"Silly..Pedro.."
"Wha—t what?"
Hindi ko siya sinagot at uminom lang ako ng beer.
All I thought is that I'll win against him tonight, that I will make this Commander
shut his mouth. But I was wrong. Very wrong move Behati.
"Uhuh? You are now teasing me, I like that."
"What?" tuluyan na akong lumingon sa kanya.
He slightly bent down on me to have our eyes on same level.
"And yeah, Pedro sounds sexier than Peter. I'll accept your endearment, baby." 

--
VentreCanard

[ 16 Chapter11 ]
-------------------------------

AN/ Thank you angels for all the support. I am receiving numbers of praises and
feedbacks for this story. Hindi ko akalain na mabibigyang pansin ito kahit hindi ko
forte ang ganitong genre. Another first, kinakabahan na ako. Lol. Please don't
expect too much. Huhuhu. Naiiyak ako na ewan, ang gaganda ng reviews kahit hindi pa
tapos. Lol. 
Again, thank you so much angels. 

Chapter 11

How can he easily make his ocean eyes glitter into the darkness? Kahit madilim ang
buong nakapaligid sa amin at tanging apoy lamang ang nagsisilbing liwanag hindi
nito maitago ang kanyang magagandang asul na mata.
My eyes were locked against his, giving this feeling of unfamiliar warmth. I hate
to accept that I can easily be drawn by the stares of his eyes.
His eyes are so beautiful, very beautiful.
Seconds of staring in his eyes until it lasted in minutes. I want to hit my alert
button, I want to hit it. His eyes are too dangerous, I need to save myself from
being drawn.
Sa muling pagbabangga ng bote ng alak dito ko tuluyang iniwas ang aking mga mata
mula sa kanya at tulad ng ibang mga sundalo ay ininom ko ang aking alak.
Sa sulok ng aking mga mata ay pansin ko na tumuwid na rin siya ng tayo at ininom
niya na rin ang kanyang alak.
Hindi na ako bago sa mga lalaki, hindi lang iilan ang nagparamdam sa akin nang
nakatira pa ako sa Tacloban. I never bothered looking at them and I never been
interested in any male specie.
They tried to send efforts but it didn't work. At lalo nang nawala ang interes kong
mapalapit sa ibang tao nang humagupit ang trahedyang nagdala sa akin para mag isa.
The less people I care about, the less damage I might receive. That's my principle
and I won't ever change it.
I only have Alys now, wala na akong hihilingin pa.
And this feeling with this Commander? The strange feeling I felt everytime his blue
eyes collided mine is just an admiration.
Who wouldn't admire his beautiful blue eyes?
Bumalik na sa kani kanilang mga posisyon ang mga sundalo at naupo muli sila sa
palibot ng apoy kaya wala akong pinagpilian kundi gumaya sa kanila kahit gusto ko
nang umalis at matulog.
Kailangan kong makisama kahit papaano lalo na at may kinalaman sa akin ang
ininumang ito. Hindi na umalis sa tabi ko si Ped--- yeah Commander Armstrong at
pinagpatuloy niya ang pag inom at pakikipagtawanan sa mga sundalo.
"Commander Armstrong what is your ideal type for a woman?" one from the drunken
women asked him.
Here comes the topic again.
Hindi na ako nakainom at pinakinggan ko na lamang ang pag uusap nilang lahat. I
can't drunk myself, lalo na at hindi ko alam kung anong lubos na epekto sa akin ng
alak kapag nalalasing ako.
Safety first.
"My ideal type?" I heard him laugh. He's already drunk.
"I need another one," itinapon nito ang bote na muntik nang magpunta sa may apoy.
Dahil malapit sa akin ang alak mas lumapit pa ito sa akin.
"Here Commander," may nag aabot na sa kanya ng alak mula sa grupo ng mga lalaking
sundalo.
"No, no. I like those, I'll get my own." Iwinasiwas nito ang kanyang kamay at
nagpatuloy ito sa paglapit sa akin.
As far as I know there is only one type of beer tonight.
Hindi na ako nagulat nang bigla itong umakbay sa akin. I felt his cold hand on my
bare shoulder.
"Flight Lieutenant, can I have another bottle of beer?" bulong nito sa akin. Gusto
ko siyang sikuhin lalo na at puro nakangisi na sa amin ang mga sundalo.
"Sure," mabilis kong inabot ang bote.
Gamit ang bote ng beer ilang beses kong tinanggal ang kamay niya sa balikat ko.
"Ouch, you are really a sadist."
"Hey Commander, we're asking you."
"Oh, yeah? What is it again?" naiiling na lang ako. Lasing na siya, malaki ang
posibilidad na susunduin na kami bukas. Paano niya kakausapin ang opisyal na
maaaring kasama bukas kung may hang over siya?
"The ideal woman,"
"Isn't it obvious? I like girls who smell like airplane." I sudden goosebumps hit
all over my body when I felt him smelling my hair.
"Commander!" iritado ko na itong itinulak papalayo sa akin.
Napuno ng malakas na sigawan ang buong campfire. Ang ilan pa sa kanila ay talagang
pinagbabangga ang mga bote para makagawa ng malakas na ingay.
Shit. Ayaw ko nang ganito, muli akong uminom ng alak kasabay ng tawanan nila.
Hindi ako naniniwala sa salita ng mga lasing, lasing lang ang maniniwala sa
lasing.
I tried to act composed. Fvck the crowd.
"He's already drunk, ask his name he'll definitely give a wrong answer." Uminom
ulit ako ng alak.
"You're underestimating me, I am not yet drunk baby." I didn't answer him. Instead
I opened another bottle of beer.
Tumagal ang inuman na puro kwentuhan ng mga sundalo at mga tanong nila kay
Commander samantalang ako ay tumatango tango na lamang. Natapos na halos tumba na
ang karamihan sa mga lalaking sundalo, umalis na rin ang mga babae.
Kahit ako ay umiikot na rin ang paningin ko.
Unluckily and currently, I am the only one responsible for my drunken Commander.
I've been staring at him for more than thirty minutes.
Kahit saang anggulo ko tingnan, alam kong hindi na niya kakayaning tumayo.
Pinagpatuloy ko ang pagtitig sa kanya habang iniisip kung papaano ko siya dadalhin
sa kanyang tent.
I want to slap myself for drinking too much. I want to lay down and sleep like him.
Damn. I used both of my hands behind me to support myself from sitting.
While I am busy fighting against my sleep, I felt something on my lap. To my
horror, I saw Commander Armstrong.
He's sleeping on my lap.
"Ginger.."
He's missing his little robot huh?
I was about to push him away from me when his peaceful state stop me from doing it.
Dapat ay inihihiwalay ko na sa kanya ang aking mga mata, sa halip ay hinayaan ko
ang sarili kong pagmasdan siya.
Pinagsawa ko na ang sarili kong titigan siya dahil hindi ko ito magagawa ng gising
niya. I want to satisfy my curiosity.
Alys is familiar with him and as time goes by, I can feel the strange familiarity
with him. Saan ko siya nakilala? Saan ko siya nakausap? Why I can't remember him?
"Who are you Commander?" I whispered.
I was about to reach his face when I heard the small noise from the campfire.
Parang nakuryente ang kamay ko at agad ko itong inilayo sa kanya.
I diverted my eyes on the campfire. Nagsisimula na itong maubos. Inabot ko ang
pinakamalapit na kahoy sa akin at inihagis ko ito sa apoy dahilan kaya muli itong
nagliyab. Pinagmasdan ko ang buong paligid, nagkalat ang mga sundalo sa paligid ng
apoy.
Ang pinakamatatapang na taong nakilala ko. Lubos ang paghanga ko sa mga sundalo
lalo na nang masaksihan ko ang pagtutulong tulong nila nang panahon ng kalamidad.
They are not just soldiers, but heroes. They fight for our lives, they fight for
our peace. They are always part of our every struggle.
Habang abala ang mga tao at nasisilaw sa pagpaparami ng kanilang kayamanan, hindi
nila nalalalaman na may mga taong nagbubuwis na ng kanilang buhay.
Sa mundong ito, pera na lang ang unang nakikita ng mga mata. I can't blame people,
that's how life works. Pera.
Hindi nila napapansin na sa bawat paghabol nila sa amoy ng pera, unti unti nang
napipiraso ang mundong ito.
"World is full of hypocrites money eater, right Commander?" nag angat ako ng
paningin para makakita ng mga bituin.
Wala nang pagbabago kaya unti unti nang lumulubog ang mundong ito. Maling sistema,
maling paniniwala at higit sa lahat maling pamumuhay.
Noon wala akong pakialam sa mga bagay na ito, hinahabol ko ang sarili kong tagumpay
at hindi iniisip ang problema ng mundo. Bakit ko nga ba ito iisipin kung ang bawat
taong bumubuo dito ay walang pakialam?
They will never care and will never be.
"You know, I've been asked by someone and this question stuck on mind with no
answers." I knew that he can't hear me. He's already asleep.
"What can a pilot possibly do in a drifting world?"
"I thought I have answers for every questions, but that question left me unspoken.
Ano nga ba ang magagawa ng isang simpleng piloto sa mundong papalubog na?"
I tried to reach the stars with my right hand.
"It's very impossible right Commander? Ano nga ba ang magagawa ko?"
At first I want to dance with the wind, I want to fly and feel the freedom with my
own wings, but I realized that I can do better.
I can fly not just with the wind, but also with the stars. In the universe.
Hindi lang sa hangin kundi maging sa mga bituin, inay, tatay.
I've been flying with the air, but still I felt there is something missing.
"Do you think I have answers now Commander?" tanong ko dito.
Muli akong nag angat ng tingin sa mga bituin, napakarami nitong kulay na nakakagaan
ng pakiramdam.
"Do you think I can answer your question now Commander? Now that I am already a
pilot? I knew it's you, it's you. You asshole."
"Can I have your answer now?" may kung anong nagwala sa dibdib ko nang marinig ko
ang boses niya.
Nanatili akong nakatitig sa mga bituin. Avoiding his eyes.
"I can fly beyond the clouds, where naked eyes can't be seen. Where universe can be
reachable and stars can be seen without darkness." He remained silent.
"I left Philippine Air force to enter Universal Aeronautics and Space
Administration, an organization I vowed to serve, an organization which is not
blind about the drifting world. An organization which is on the move to save the
world, the only organization which is aware of everything. An organization I am
willing to fly with." Tumigil ako saglit pero agad din akong nagsalita.
"I have already accepted that being their official pilot will give me the biggest
responsibility. Yes, I've been flying with my own since then. But after my first
step in UASA, I realized that I will no longer fly alone because I have the people
behind me."
I will never be alone, kahit ito na ang prinsipyo ko noon pa man.
"Sa bawat paglipad ko may mga taong maaaring maapektuhan, may mga taong madadamay
at may mga taong masasagasaan."
"And my answer is this Commander. A pilot can save the drifting world if she will
fly with those people who have the same will as her. UASA got my principle and yeah
—they already have my wings."
I smiled at the stars. I knew from the very start that my family are now listening
together with him.
Hinintay ko siya magsalita pero wala akong natanggap mula sa kanya. Nervous, I
looked down on him seeing his open glittering blue eyes with full of admiration.
He held my hand and my heart started to outburst when I felt his soft lips on my
skin.
"Oh god, your words...your mind..it's so beautiful..it's so beautiful Behati. How
can I have you? Tell me, how can I have you baby?"

--
VentreCanard

[ 17 Chapter12 ]
-------------------------------

Chapter 12

I've been staring blankly for more than thirty minutes. Kanina pa akong gising
pero hindi pa ako bumabangon sa loob ng aking tent.
I knew this is an act of laziness and unproductiveness. But I have this urge to
stay inside this tent and think.
What happened last night? Pilit kong inalala ang nangyari kagabi, nag inuman kami,
nagkwentuhan, tumitig sa mga bituin at nagkaroon ng kaunting usapan.
Biglang bumalik sa alaala ko ang mga salitang binitawan ni Commander kagabi.
The moment his hands held mine and his soft lips touched my skin, I felt the
strangest feeling I had ever experience. It was like a sudden volt all over my
body, feeling of tension, nervousness and uneasiness that left me frozen. Making me
stare at his deep blue eyes without making any movement.
I have never been kissed before, not on lips, cheeks or even on the back of my
hand. No man dared to come and approach me after I have learned how to manipulate
an aircraft. After I have devoted all my attention to aviations.
They are now avoiding me, not just because of my high goals but also because of the
attitude I set as my wall against them.
I vowed to myself that I won't ever make myself be slaved of that thing called
love. Because it will just make me weak and fragile, my love and attraction for
airplane is enough.
"Oh god, your words...your mind..it's so beautiful..it's so beautiful Behati. How
can I have you? Tell me, how can I have you baby?"
I tried to calm myself and I think of something else, I need to process my mind to
divert it away from his words.
But..but his eyes.. his killing blue eyes can't keep my eyes away from him.
I tried to pull my hands from him, but his grip tightened.
"My hand, commander."
"Look at me Lieutenant, you keep avoiding my eyes."
"I am looking at you Commander." How can I damn avoid it? There is something about
his blue eyes.
"Now can you recognize me?" He started to get up.
Ngayon nasagot na ang katanungan sa sarili ko, I knew him from the very start.
We've met before, but that was from the past that I want to forget forever.
"I can't understand you Commander."
"What are you talking about Behati? You admitted it. You knew me."
"You are just imagining things Commander, wala akong sinabi." Inagaw ko na ang
aking mga kamay sa kanya.
"You are so cruel Behati,"
"If life is cruel, how come I can't be cruel?"
"I didn't know that UASA best pilot this year is a beautiful liar."
"Now you know Commander."
Pansin ko na iritado na siya sa akin dahil nagsisimula nang mangunot ang noo niya
sa akin.
We are now face to face and I can smell the hard liquor from his breath.
"Bakit hindi mo na ako binalikan?" natigilan ako sa sinabi niya.
"What are you talking about Commander?" I was about to stand up when he stopped me.
"I am still talking to you. Sit down, that is a damn order!" Shit. He's using his
authority.
Bumalik ako sa posisyon ko at diretso akong tumitig sa kanyang mga mata.
"Answer me,"
"Because coming back for you is not a responsibility, from the very start I told
you I never wanted to know who you are. I never wanted to know the person behind
that voice, I never wanted to know the man who heard my fragile voice, the weak
Behati. Matagal nang patay ang Behati na nakilala mo." Diretsong sabi ko sa kanya.
"Behati.." iniwas ko ang mukha ko nang tangkain niya akong hawakan.
"Let's face the present and forget the past, I am your Lieutenant and you are my
Commander. I hope you're already satisfied with my answer, goodnight sir."
May gusto pa siyang sabihin sa akin pero pinilit ko na itong hindi pakinggan.
Nagmadali na akong bumalik sa tent ko at pinilit ang sariling kalimutan ang
nangyaring pag uusap sa pagitan namin.
Hindi ko akalain na mabibigyan ng pagkakataong magkita kami ng lalaking nakasaksi
kung gaano ako kahina noon. Bagay na matagal ko nang ibaon sa limot sa nakalipas na
napakaraming taon.
Matapos kong maayos ang sarili ko ay lumabas na ako ng tent. Nahihirapan kaming
makipag komunikasyon sa UASA dahil wala pa rin sapat na supply ng kuryente sa
bayang ito.
Unang tumama sa aking mga mata si Commander Armstrong na nakikipagtawanan sa ilang
mga kalalakihan at nang tumama ang kanyang mga asul na mata sa akin ay bigla siyang
tumigil sa pagtayo at humigop na lang ng kape.
Habang hinihintay ko ang balita mula sa UASA, tumutulong na akong muli sa mga
volunteers. Kalahating araw na ang lumipas hindi na nagtatangkang lumapit sa akin
si Commander pero ramdam kong parang may laging nakatitig sa akin.
Katulad ngayon, katabi ko ang mga babaeng sundalo na nagpupunas ng mga baril.
Someone is damn staring. Agad hinanap ng aking mata ang taong nagmamasid sa akin,
nahuli ko ang asul niyang mata. He is currently resting on a military hammock near
our tent.
Fastly, he covered his face using a book. Baliktad.
Pinipilit ko ang sarili kong hindi ngumisi, what is wrong with him? I thought he's
avoiding me. I can't help it, I am already grinning. Shit, am I happy?
I continued my work and positioned myself behind someone, avoiding his eyes.
Ayokong pinapanuod ako.
Nakakailang baril na ako nang sulyapan ko ang pwesto ni Commander, kumunot ang noo
ko nang makita kong katabi niya ang sikat na artista. Buong akala ko ay wala na ito
dito.
Yes, she's still here. Flirting with Pedro.
I thought he's mad at her or something, sinabi pa nito sa akin na susuportahan niya
akong basagin ang mukha ng artistang mapansamantala sa sitwasyon ng mga tao.
But here, Pedro, his blue eyes and his hands on her legs. Si Pedrong
mapansamantala. He's staining the image of UASA people.
"Tell me..how can I have you baby?" Tang ina mo Pedro." Bulong ko.
"What?" tanong sa akin ng babaeng sundalo.
"Oh nothing," sagot ko na lamang.
Hindi umiinit ang ulo ko dahil may kasama siya babaeng, wala akong pakialam kahit
dumami pa ang isakay niyang babae sa duyan at kahit ilang babae pa ang hawakan
niya. Umiinit ang ulo ko dahil sinubukan niya akong biktimahin kagabi.
He even included our past, na wala namang halaga sa akin. No one can ever make fool
of Flight Lieutenant Behati Azalea Monzanto.
Nang muling nagtama ang aming mga mata ay parang nakuryente ito at mabilis inalis
ang kamay niya sa hita ng artista.
Lumapit sa akin si Commander Thanh San na ikinagulat ko at sinabi nitong kung
maaari ay tumigil muna ako dito hanggang bukas dahil gusto daw akong pormal na
pasalamatan ng kanilang presidente.
Pumayag na ako at ako na lamang ang bahalang makiusap sa susundo sa amin. Marami pa
akong ginawa sa buong maghapon hanggang maisipan kong pumunta kung saan inaayos ang
jet figher na ginamit ko.
Abala lamang ako sa pagtitig dito habang inaasikaso ito ng ilang sundalo nang
maramdaman kong may tumabi na sa akin. Hindi ko na inabalang lumingon sa kanya.
"About what happened, nadulas lang ang kamay ko kanina." Why is he explaining?
Hindi na lang ako nagsalita. At pinagpatuloy naming dalawa ang panunuod sa pag
aayos ng mga mekaniko sa eroplano.
Alam kong lumapit siya sa akin dahil sa mas mahalagang bagay at alam kong hindi
lang ang nakakapansin nito kanina pa.
"UASA got a serious problem."
"Yes Commander, they should be here after that airfight."
"Yeah, it might be because of the failure satellites." Isa rin ito sa rason kung
bakit nagmadali nang makaalis ng mga kasamahan namin.
It was not just our uneven devices and instruments, but there discoveries. Kilala
ko ang ilan sa mga mananaliksik ng UASA, kahit alam nilang magiging delikado ang
buhay nila sa isang lugar pipilitin nilang manatili dito para lamang mas
makadiskubre pa ng mga mahahalagang kaalaman.
Sa maiksing panahon, alam kong may nalaman na sila.
"Then series of earthquakes will occur in no time."
"Possibly Lieutenant,"
"But we had no passenger plane enough for this people Commander,"
"I don't know what to do, but this isn't just the problem."
"Yes," kumuyom ang mga kamay ko.
"Since when did you noticed?"
"30-45 minutes after we started to have our so called dinner." Tumango ito sa akin.
This place is being nested by terrorist dressed like civilians. Spying and looking
for Myanmar Airbase weak points. Sino pa nga ba ang mag iisip sa mga terorista sa
panahon ng kalamidad?
Habang nagpupunas ako ng baril kanina, gumagala na ang aking mga mata sa paligid.
At isa isa nitong sinasagot ang mga hinala at pagtataka ko ng nakaraang araw.
Simula sa nangyaring labanan at ilan sa kahina hinalang reaksyon ng hindi lamang
iilang mukha sa mga sibilyang napapansin ko.
"We'll definitely create a war in this country Commander." Mahinang bulong ko.
"Yeah," sagot nito sa akin.
"I damn ignited it,"
"No, alam mong hindi ikaw ang may dahilan. You prevented it baby, sinira mo ang
plano nila. And you know that they are after you. The fvcks are after you baby."
"Yes, they are now after my head." I disregarded his endearment.
"That's why you agreed to meet the president? What is your plan?"
"I know that this is too risky Commander, but please look after the president."
"You and the president." Madiing sabi nito.
"We don't know when will be their next attack, yes we had numbers of plane from US,
we had from different countries. But what can we do if they had planted bombs all
over the place?"
Sa tuwing may dadaang sundalo mula sa Myanmar ay tumatahimik kami ni Commander.
"Soldiers in this country are in their fragile state Commander, hindi natin sila
pwedeng kalampagin bigla at sabihin ang nalalaman natin. Lalo na at higit pa sa
apat ang eroplanong magpapaputok sa atin."
"Yes, and the moment that the terrorist discovered that everybody is all aware,
there's a possibility for their immediate attack. We should pretend that we know
nothing while preparing underground." Tumango ako sa sinabi nito.
"I'll talk to the president, we'll ask the US navy this time. If we can secure the
air territory, we need to secure the water. We trap those terrorist inside."
"And we'll not let anyone enter this country again."
"Hopefully Commander, but look at their aircrafts. It is more than advance with
this country, they even had skilled pilots." Mas magaling pa sila sa mga pilotong
pinadala ng US kahit ang mga pilot mula sa iba't ibang bansa.
"But our skills are more than enough baby, this time I'll fly with you." Kumunot
ang noo ko sa sinabi niya.
"Why are you allowing me to do this Commander? This is against the UASA law."
"Because your skills and beliefs are always against the law, no law will ever limit
you from doing what is right in your own perspectives. Not even UASA, and you were
wrong about your wings baby. UASA didn't got your wings, instead you Flight
Lieutenant Behati got the UASA wings, giving this organization the right path to
fly on."
"Commander.."
"You have enlightened be Behati that the organization that I am involved with for a
long years can even do better."
"You are risking your license with me Commander."
"I don't mind, you are worth the risk baby. You fly, I'll fly. You fight, I'll
fight."
Tipid akong ngumiti bago ako muling humarap sa eroplano.
"I never thought that the unknown voice who has been comforting me after that
disaster is a pilot." Inabot ko ang kamay ko sa kanya na hindi lumilingon sa
kanyang direksyon.
"You've been asking my name, it's nice to meet you again. It's Behati, the crying
girl who wanted to be a pilot and luckily—yes, I am now a licensed pilot."
Ramdam kong inabot nito ang kamay ko.
"It's Peter and Pedro for you."
Humarap na kami habang magkadaop ang aming mga kamay.
"We fight,"
"We'll fight," madiing sabi ko.
"What will be my prize for helping you?"
"I can give you my whole salary for the two consecutive months." Sagot ko.
"That's too boring," napasinghap na lang ako nang mabilis niya akong kinabig
papalapit sa kanya.
I knew what will happen next, but I won't let him do what he wanted.
With my fast speed, I immediately lift my dogtag between our lips making his sinful
lips touched a cold metal.
I heard him cursed, still I am not yet done. I gave him a full blast of body blow.
Making him groan from pain.
Huminga ako ng malalim bago ako tumindig ng pagkakatayo.
"Seriously Lieutenant? You are too serious! I am just kidding! What the fvck is
that punch?"
Tinalikuran ko na siya at nagsalita ako habang naglalakad.
"Remember Commander, you can't just steal a kiss from a woman who knows how to
punch."

--
VentreCanard

[ 18 Chapter13 ]
-------------------------------

Chapter 13
I was expecting that UASA will be here at the end of the day to fetch us, but no
traces of UASA crews came.
We're almost one week in this country, no news and no updates from the outside. We
tried to communicate with the UASA by asking help from US military team but we
didn't' receive any response from them.
There is something serious going on.
I have this habit of playing with my dogtag while having my hard thinking. This is
the consequence of my action, they probably suspended me? But they should have
informed me about my punishment.
I knew that rules are rules, no matter how I reasoned out. I need to follow, I need
to take a command.
Yes, I got command from Commander Mitts but that was a force command, pinagpilitan
ko. Natatakot ako nab aka nadamay si Commander Mitts dahil sa mga ginawa ko.
But in the other side, why they are not contacting Pedro? Oh no—I mean the blue
eyed Commander. Is it possible that we're both suspended?
Everything was my entire fault, I initiated everything.
Tonight, I'll be meeting the president. Kagabi ko pa napag isipan ang mga salitang
sasabihin ko sa kanya. Kung totoong suspendido ako, pagkakataon ko na para tapusin
ang bagay na sinimulan ko.
I won't leave this people hanging, I ignited the war and I'll definitely finish
this. With or without my license.
Kung tutuusin ay dapat ay hindi na ako makialam sa bansang ito, hindi ako dito
ipinanganak, wala akong kilala at lalong wala akong posisyong manghimasok sa takbo
ng bansang ito.
Pero naging saksi ako ng kahinaan nila, kahinaang hindi na nakikita ng mga taong
siyang naninirahan dito.
While everybody is all blind, should I dictate myself to be blind too? That's a
never.
Bandwagon mentality is always toxic.
Kasalukuyan akong nakaupo sa tuktok ng sirang eroplano na siyang aking pinabagsak,
hindi pa ito naaalis ng mga sundalo ng Myanmar dahil may mas mahalaga silang dapat
gawin.
Hindi nalalaman ng mga tao sa mundong ito na may mas hihigit pa sa kalamidad na
dulot ng kalikasan. Kalamidad na dulot ng mga taong may baluktot na paniniwala.
And their damage will always be the worst.
Nakatanaw ako sa kumpulan ng mga taong muling madadamay sa mangyayaring sagupaan ng
mga militar. We need to evacuate them to the safer place. At kailangan kong
kausapin ang president tungkol sa bagay na ito.
Kahit malaki ang tsansang hindi ako nito pakinggan.
Myanmar is now at their weakest point and everybody is now blind about this. Mahina
ang kanilang militar sa pagkakataong ito, kalamidad naman ang nasa mga mata ng mga
tumutulong.
Yes, they got the US military's back and other countries. But this isn't enough.
Nagkalat na sa mga karatig probinsya ang mga teroristang anumang oras ay maaari
nang umatake.
I tightened my grip against my dogtag.
Sa dalawang pagkakataon sila maaaring umatake, bukas na siyang pagdating ng
president at sa paglabas ng ilang mga eroplanong dala ng US military. Dahil
limitado lamang ang mga eroplanong ipinadala dito para sa sekyuridad, ito na rin
ang ginagamit nila bilang pagkuha ng supply ng pagkain mula sa iba't ibang bansa.
Pagkawala ng isang eroplano ay kawalan na ng depensa. Gusto ko nang ipagbigay alam
ito sa Commander na Airbase, pero natatakot ako na mabigla sila at agad siyang
magbaba ng desisyon na hindi magiging pabor sa aming lahat.
Pressure will definitely give him uneven decisions, lalo na at hawak niya ang buhay
ng mga taong nasa lugar na ito.
Naputol ako sa pag iisip nang may kumalampag sa jet fighter na sinasakyan ko. I
looked down and saw him.
After that punched he didn't approach me again.
"Kumain ka na?" He climbed up and sat down beside me.
"Not yet,"
"Diet?"
"Do you think I can still think about that diet Commander?"
"Oh sorry, yes you're sexy enough." Umawang na lang ang mga labi ko at ilang
segundo akong napatitig sa kanya bago ako umiling at muling tumanaw sa kalawakan ng
field.
"You are really impossible."
"Uhuh?"
"You are not bothered,"
"Ofcourse I am bothered,"
"How about the communication with UASA? Do you think we're suspended Commander?"
"Maybe? I really don't know. As long as you're with me I won't get bored inside
this country."
"Can you please stop doing that?" Iritado na ako.
"What? Anong ginagawa ko?" pilit niyang pinagmukhang inosente ang kanyang mga asul
na mata.
"You talk like an asshole,"
"Woah, you're harsh baby. I am just trying to be sweet." Muntik na akong mapamura
nang ihaplos niya ang kanyang malamig na dogtag sa pisngi ko.
"What the—I am getting annoyed Pedro!" Isang malakas na pagtawa ang sumagot sa
akin.
Now, he learned something from me. He is now using his dogtag.
"I never thought that the tagalog version of my name will be this cuter."
"You are so---" nanggigigil ako sa kanya. Gusto ko siyang suntukin at itinulak.
Ayaw na ayaw kong pinagtatawanan ako.
"Don't worry, hindi naman kita isusumbong kay Ginger. She hates it when someone is
calling me with different names, especially beautiful girls."
"I can still remember your bad robot, one of these days I'll definitely throw your
robot to any junk shop I know. She almost killed me."
"You can't do that Lieutenant, huwag mong gagalawin si Ginger. Not my robot, she's
the love of my life." Natahimik ako sa sinabi niya.
There is something about his robot, it could be from someone he cherished the most.
"Well it depends, if she's good on me then I'll be good." Hindi siya sumagot sa
akin makalipas ng ilang minuto.
Pero hindi din nagtagal ay siya ulit ang nagsalita.
"Ginger was my biological father's gift, he's a great scientist. He's one of the
scientists in the first exhibition that was transported in Mars, but unluckily
after 20 sols an unexpected storm happened in Mars killing all of them, the
instruments and the research data. They haven't successfully downloaded all the
important data making the whole UASA starts all over again."
He is no longer looking at me, instead he's now staring down. Shit. I hate this
atmosphere.
"Oh, I'm sorry for that Commander." Bahagya kong tinapik ang kamay niya at nang
ilalayo ko na ito ay mabilis niya itong hinawakan.
"Thanks for calming me baby," mahinang sabi niya na parang hinuhuli ang aking
simpatya.
I have this urge to pull away my hand on him, but there's another side of me
telling me to keep him calm because it was my fault. Damn.
Hanggang sa maramdaman kong nilalaro na ng dalawang kamay niya ang mga daliri ko.
"Commander,"
"It's okay baby, just don't fight with Ginger okay? Be good girls together. Ayaw
kong pinag aawayan nyo ako." Nawala ang simpatya ko sa kanya nang marinig ko ang
huli niyang mga sinabi at marahas kong inagaw ang kamay ko sa kanya.
Tumalon na ako mulaa sa aking kinauupuan.
"I have to go Commander, let's see each other tomorrow."
"Sure, don't use alcohol. You'll break my heart." Sigaw nito sa akin.
Nagkibit balikat na lamang ako sa kanya at nagpatuloy na ako sa paglalakad.
Hanggang gabi ay hindi na ako lumabas na tent at hinayaan ko na lamang ang sarili
kong maghanda sa magiging pag uusap namin ng Presidente.
Mabilis ang takbo ng oras, nasa malayo ako habang tanay ko na ang eroplanong
sinakyan ng kanilang presidente. Sumalubong dito ang si Commander Thanh San, ilang
mga sundalo.
"Are you ready?" tanong ni Pedro sa akin na bigla na lamang sumusulpot.
"I am born ready," muli akong napalingon sa kanya. He's not wearing his usual
uniform.
Nagkaroon ng pakikipag kamay ang presidente sa mga tao at nanatili lang kaming
nakamasid. Hindi rin nagtagal ay pumasok na ito kasama ang kanyang mga bantay sa
kaayos pa lamang na kampo.
Lumapit sa aming dalawa ni Commander ang isang sundalo at sinabing hinihintay na
daw kami ng Presidente.
Parang tambol sa pagpintig ang puso ko habang nagsisimula na kaming maglakad
hanggang sa makarating kami sa harap ng pintuan. May dalawang military na bantay
dito na kapwa tumango sa amin.
Pinagbuksan kami ng mga ito, sumalubong sa amin ang pormal at may katandaang
presidente at dalawang military na bantay nito sa kanyang magkabila.
Tumayo ito nang makita ako.
"So this is our beautiful hero, the bravest pilot of UASA." Lumapit ako dito ay
nakipagkamay sa kanya. Ganito din ang ginawa ni Commander.
"Have a seat," sabay kaming naupo ni Commander.
"In behalf of the all people from Myanmar, I would like say hank you for protecting
my people, Kyay zuu tin par tal. Thank you for risking your own life for this
country." Tipid akong ngumiti dito.
"I was wondering, what made you protect this country that you can't gain even any
kind of benefit? What made you think that this poor country is worth risking for?"
"Every country is worth risking for President, poor or rich. As long as there is a
beating heart inside a country, risk is always there. You shouldn't think twice for
life."
"There you go baby," pansin ko na tipid na tumawa ang dalawang sundalo dahil sa
sinabi ni Pedro.
"And I have to tell you something President, we're all aware that the incident
happened was from the terrorist. What can you say about this? Do you think there
are lots of them in your country?"
"We shouldn't talk about this Pilot, this is for military matters."
"You should be aware, you are a leader." His eyes are uneven, he can't look at me.
Pansin ko na nakakunot na rin ang noo ni Pedro.
May nalalaman ang presidente sa sitwasyon ng kanyang bansa.
"Your country is being nested by terrorist President, we should do something."
Nanlaki ang mata niya sa sinabi ko na parang hindi siya makapaniwala.
"Stop meddling in a countries affair Pilot, we have agreed that they won't do
anything against----" hindi na kinaya ng kalooban ko ang narinig ko.
Natagpuan ko na lamang ang sarili kong nakasakay sa lamesa ng presidente habang
marahas kong hawak ang mga kwelyo nito sa aking nangangatal na kamay.
"You let the terrorist manipulate you?! You agreed with them under the table?!"
sigaw ko.
Natatakot na mga mata ng presidente ang sumalubong sa akin. Hindi na siya naawa sa
mga taong nadadamay.
Agad akong tinutukan ng baril ng dalawang sundalo sa aking ulo na hindi man lang
nagpaalarma sa akin.
"Put your guns down soldiers, not my stubborn Lieutenant. Not my baby."
Sa repleksyon ng salamin sa likuran ng presidente ay nakita kong nakatayo na si
Commander. Holding silencer guns in both of his hands.
Nakatatutok ito sa dalawang sundalo.
Nanatiling nangangatal ang kamay ko sa kwelyo ng president. How can a leader like
him agreed with terrorist?
"Tell me, tell me the big reason..they had your neck. Why? Why president? We're
talking about the lives of people, they are not playing the agreement you agreed
upon! They've attacked us, they deceived you. No, you are letting them to deceive
you!"
"They have my daughter! They have my princess, Pilot. My princess.." tuluyan nang
lumuwag ang kamay ko sa kwelyo ng presidente.
Tumulo na ang kanyang mga luha. Nothing could ever beat a father's love.
"Who are you people? What are you doing in my country?" itinaas ng presidente ang
kamay nito dahilan kung bakit ibinaba ng dalawang sundalo ang mga baril nito.
"We are the suspended Pilots." Matabang na sabi ni Pedro.
"And she's the boss, what will we do next baby?" Hindi ako sumagot sa kanya sa
halip ay sinalubong ko ang mata ng presidente.
"We fight and we'll return your daughter."
"They will kill my daughter right away once that they noticed." Nangangatal ang
boses niya.
"Who told you that we'll be noticed President? We won't light a fire, instead we'll
throw them poison. Let them be deceived by our weakness while we're silently
digging our success." Narinig kong sumipol si Pedro.
"What is your plan pilot?"
"We pretend as fools to trap the fools." Sagot ko.
"We'll deceive them by playing weak and unaware." Pedro added.
"From where on earth are you getting your courage woman?"
"It's not somewhere. I was just born for survival President."
--
VentreCanard

[ 19 Chapter14 ]
-------------------------------

Chapter 14

The President was left out of the words. He's just staring at me with mixture of
disbelief and admiration. Even those soldiers behind who had just pointed their
guns on my head has this reflecting eyes on me with full of respect.
I tapped both of my hands on the President's table and I slowly leaned on his face
to look deeply on his eyes.
I want to send him the message that I am damn serious about this. This is not just
the matter of war, but a long time bargain of life.
"We need to move President, they had the spy inside. We can't fully trust your
men." I heard Pedro snapped his finger.
"Can you give us the blue print of this Airbase?" He asked the soldiers.
"Woman, how can you easily say that to my people? How can you easily say that I can
trust you than these people, these men who have been serving this country for a
very long time?" I took a deep breath.
I knew from the very beginning that it will be hard for me getting the President's
trust, I was just an outsider who was suspended for not taking a command.
I am not really an ideal type of disciple.
"President, long time will never ever serve as a loyalty. Can you clearly see these
people's action behind your back? Can you really hold on that? That they're all
willing to join your fight? If they had their own aim?" He can barely look on my
eyes this time.
"The long years and time will never ever be your cards for your men President. From
the very end it will just you, yourself."
"Yes, listen to her. Hey wait baby—you and me. You'll never be alone." Pedro added,
leaning his arms on my shoulders.
I glanced at him for a moment but Pedro just gave his grinning face with his
beautiful pair of sapphire eyes.
I tried to remove his arms on me, but after few seconds we had the same position
again.
"Give them the blueprint," He commanded one of his soldiers.
"President, I am not saying this to you to trust me. Everyone can have their
doubts, but you can trust my love for life." Pedro keeps his nodding head with my
every word.
While waiting for the blueprint, I whispered a question with this Commander.
"Where did you get these silencers?"
"Somewhere? Surprised baby? Besides from planes, spaceship and women. I can hold
guns too." My mouth half opened when he did wink at me.
After few minutes, one of the soldiers entered the room having the airbase
blueprints. We spread it on the table to analyze the whole place.
Pedro sat on the table while looking deeply at the blue print. I am looking for
something.
"Where do you think it is baby?"
"I can't figure it out, there are so many possible places."
"Do you have any marker?" He asked the soldier.
The President opened his drawer and gave it to him.
"What are you looking at?"
"Your guns," Pedro answered.
With their forefinger together, President and his soldiers pinpoint a specific
place.
"This is where our guns are located." Both of us sighed in disagreement.
"I mean the stolen guns, I checked your weapon inventory last night. There are
hundreds of guns missing, President there is an insider in your men and I bet he
got a high position."
It was not just me, but the President and soldiers was shocked. Not because of the
revelation that we have a spy, but the thing he did last night.
He's already moving, while I am still thinking for a plan. He's definitely a good
commander.
"You sneaked on our inventory?!" One of the soldiers reacted.
"Yeah? I just said that. And that's why I got these two babes." He showed us his
guns.
I just look at him with disbelief. How can he think so fast? I thought he's busy
flirting with that artist.
"Hey, you're falling baby. I can see it through your eyes." He gave me his silly
smile.
"You wish," I looked back at the blueprint. But I heard him laugh.
"Since everyone is aware that the President is here, it is still ideal to continue
the said program tomorrow night for them not to notice our movement. But tonight,
we'll start our action."
"Are we going to ask help? Or Is it just the four of us?"
Again, I slowly leaned down to meet the gaze of the President.
"Yes President, just the four of us. We need your power tonight."
"Lay down the plan baby," Pedro gave me his marker.
I started encircling the possible places where all the stolen weapons are located.
"Do you think it is hiding in a same place Pedro?"
"Yeah, they won't risk it in different places having their small resources of men."
"We got three spots, did you try looking at this place?" I asked Pedro.
"Not yet, let's check together."
"I am serious Pedro, stop flirting me! God, how I hate men. Airplanes are much
better, they are not flirty." I commented not minding if these men around me will
hear it.
"What? Don't look at me like that. She's just being sweet, that's our bonding.
Right baby?"
"Just help me in this Commander. Which from the three? Both of you, can you tell me
the details of these three places." I asked the soldiers.
"This one is our storage room for gardening. We have our basic tools there, while
this one was the quarters of our training soldiers but it was changed after few
months. Then the last place was the abandoned canteen, we're no longer using it
because it was all ruined after the earthquake and it's too risky to come in since
the building is now unstable." I nodded.
"Why can't you just check it one by one?" The President asked.
"We need to do that." Pedro added.
"I'll go for storage room and you'll go for soldier's quarter."
"No, we'll go together." He insisted.
"No, I am the commander and you follow my commands Behati. This time listen to me,
I can risk all but not you."
"But---"
"No buts Behati, or else I'll tie you up here. I need your salute baby," I don't
have choice but to follow my commander.
"Roger,"
"Good girl, now let's go. You both, protect the president. We'll be quick." Pedro
handed me the other gun.
"We need to use it if anything happens."
"Yes,"
Before we left the room both of us face the President with our heads up. We both
salute at him with full of courage.
"Goodluck and please stay alive,"
"We will," I answered.
We proceeded to the storage room, we need to take down the enemies by combats. We
can't let any gun shots because it will definitely aware the enemies.
"It's okay to use a gun baby, we have silencers. You're thinking too much."
"Shit, I forgot."
Before we left, the president ordered to lessen the soldiers who are patrolling
around the areas we needed to go giving us the easy access to search the area.
"It wasn't here baby," We are in the second place which is quarters.
"It's in the canteen,"
We immediately went out of the quarter. We have our careful movement but with good
speed we head out to the canteen.
Just like what the soldier said, this canteen is now nearly to collapse. We'll die
inside if there's a big movement.
"I'll go inside, you stay here."
"No, this is our mission together Commander. It will not be our mission if you left
me behind and I am not really good as a back up."
"You are really a hard headed woman,"
"Yeah,"
We slowly entered the place, alert and ready. Both of my hands are now on my gun
while my eyes are searching for a subject.
"Behati! Get down!" I heard Pedro's voice and quickly I ducked myself. I saw a
flying chair coming from the air hitting the head of the man in front of me that I
didn't noticed.
He's down.
As a looked to Commander from behind with as spin of 180 degrees, I saw another
man. With one of my hands as a support on the floor with full of dust and my other
leg position in a right angle.
"On your right Commander!" I raised my gun and I immediately pull the trigger.
Taking down the man behind my commander.
"Woah, I thought we're not going to kill that's why I just used a chair." He looked
down to the man.
"I can't throw a chair Commander."
I was about to stand when we heard numbers of footsteps. Pedro walked near me and
we both faced the entrance. I slightly rubbed both of my hands to clear the dust on
it.
"Are you ready baby?"
"More than ready," we ran between the door while sticking our body to the wall.
The moment the light from the moon entered the room, we nodded each other making
our own movement. I grabbed the man's nape with both of my hands clasp at each
other. With all the force I have, I hit his damn face on knees making him to
knocked down.
I looked at Pedro's place, and I saw another man coming from behind. He's been
here.
"Pedro!"
But Pedro's already aware, he got the man's arm making him tumbled down the floor
together with him. I immediately closed the door to avoid eyesight from any
telescope.
As these men fight on the floor, I noticed that this opponent is quite good than
the others.
"Give him to me Commander," the man successful gave Pedro a hooked kick making him
thrown a distance away.
But he's not aware that I am still here, quickly I ducked on the floor again as one
my hand as a support and one of my knees I gave him a damn kick on his face. I
thought that was enough but it wasn't, he immediately pull his gun. I ran towards
him fighting to stop him from firing it.
But he's too strong than me, he did push me causing me to be thrown with chairs. I
moaned out of pain.
"Oh fvck you!" Pedro shouted.
He is now fighting with the man, trying to remove the gun. Giving punches and kicks
until the gun was successfully removed from the enemy.
I am now standing back.
"Baby.." he pushed the man in front of me.
"Yes," I knew that we already have the situation. He wanted me to have my own
revenge.
I jogged as the man is now out of control because of the force of being pushed by
someone. After I already have calculated the best distance and timing, I made my
favorite deathly style.
With my force all over my legs, I jogged and have my spinning back kick. Straight
to his face, causing him down for good.
I heard Pedro's whistle.
"That was an awesome kick baby,"
"Thank you," I grinned at him.
We continued our searching and after few minutes we already found the boxes
containing the stolen weapons.
"This is it,"
Again, we're about to check the boxes but we're both interrupted by another
footsteps. We just stared at one another and we already had our plan. I'll wait for
this someone.
As the footsteps gets louder, I positioned myself in a very comfortable place. And
I was not shocked when she stepped out from the shadow.
She's a terrorist. The damn artist.
"Are you looking for this?" I asked her with my cross legs sitting on the big boxes
of weapons.
Triggered. She raised her gun in front of my face.
"Oh oh, you can't do that." I smiled wickedly at her as my Commander step out from
the shadows.
"For the second time around, not my baby. Put your gun down." I raised my eyebrow
before I breathe a word.
"It's a checkmate." 

--
VentreCanard

[ 20 Chapter15 ]
-------------------------------

Chapter 15

I can see the shock in her eyes. Maybe she is expecting someone else, and not this
filthy pilot who did touch those children whohich she considered as dirty as mud.
I have some information regarding about the terrorist. Hindi lamang sila mga taong
laging nagtatago sa mga kabundukan, sa mga liblib na lugar dahil karamihan din sa
kanila ay may sinasabi sa lipunan.
May matataas na posisyon at ilan pa sa kanila ay tinitingala ng nakararami dahil sa
kanilang mga tagumpay, pero hindi nalalaman ng lahat na kabilang na pala ang mga
ito sa grupo ng mga taong may baluktot na paniniwala.
Sa pagmamasid ko sa kilos ng mga tao sa pananatili ko dito, hindi lang iilan ang
napansin ng aking mga mata, at kasama na ang artistang ito.
I have seen enough, marami na akong nakita at nasaksihan sa mundong ito. And my
naked eyes can't be deceived anymore.
Dahil ang mga matang nakaranas na ng matitinding paghihirap, ay ang mga matang
pinakamahirap malinlang.
Nanatili pa rin nakatutok sa akin ang kanyang baril habang nakatutok rin sa kanya
ang nguso ng baril ni Pedro.
"I said—" hindi na nakadalawang sabi si Pedro dahil binitawan na ng artista ang
kanyang baril.
She raised her hands to surrender. Pero nanatiling nanlilisik ang kanyang mga mata
sa akin.
"From the very start you are a damn pest in my eyes." And did I successfully pester
you?" mabilis na sagot ko.
Hindi ako umaalis sa aking pwesto. Sitting confidently on these boxes of weapons
with my cross legs.
"You bitch!"
"Uhuh?"
Nanatili lang nakatutok ang baril ni Pedro sa kanya, he's allowing me to do this
transaction. Muntik pa kaming magtalo sa maiksing oras na paghihintay namin sa
paglabas ng babaeng ito.
But in the end, I got this place. Playing words by words with this terrorist.
"You both, you really love the spotlight. Do you think you'll get anything in this
poor country for doing this?" We've been asked by the same question a while ago.
What should I expect? This is how life works, you'll do something and you'll expect
something in return. People are now motivated with that kind of idea.
"We don't need anything, we have the people's lives which is beyond everything."
She sarcastically laughed at my words.
"Foolish,"
This time I gave her my mocking laugh, more fakely, more annoying. Siguro ay
nabibingi na sa amin si Pedro. Male hates word fights, they preferred physical.
Well, I can do both. I can fight with words, I can fight physically. With right and
just, but this time I need words. I need critical answers.
"Wow, then what can you say about you? Your group's will, killing lives of innocent
people? Heroic? That is beyond foolishness babe."
"You don't know anything," umiiling ito sa akin.
Nagsimula na akong tumayo mula sa aking pagkakaupo. I crossed my arms as I walked
closer to her.
"Now tell me, where is the President's daughter?" umawang ang bibig niya sa sinabi
ko.
"That President! They will kill his daughter!"
"You kill his daughter, we kill you. Life for a life, negotiate with me. We'll
spare your life, we are willing to cover up everything for you." Seryosong sabi ko
sa kanya.
Nangunot ang noo ni Pedro sa sinabi ko, we never planned this. But I am damn taking
the risk. Nangako ako sa presidenteng ibabalik ng buhay ang kanyang anak.
I can't break a promise, lalo na kung buhay ang pag uusapan.
"You are just brave enough because you have this male pilot with you. You don't
talk shits like that with me, because I will never cooperate with you." Biglang
uminit ang ulo ko nang marinig ko ang sinabi niya.
I never used someone else for my own bravery. I am brave alone.
"Commander,"
"No Behati, I don't like your idea." Nakailang beses itong umiling sa akin.
Bakit nga ba nakatutok pa ang baril nito sa babaeng terorista? Wala na itong hawak
na baril na nakatutok sa akin.
"Commander,"
"What if she is more than skilled than you? Baby, this woman is a terrorist."
Nakita kong ngumingisi na sa akin ang babaeng terorista.
Lalong uminit ang ulo ko sa sinabi ni Pedro. He's been underestimating me for the
very beginning!
"Look, even your commander can't trust you. You don't act like you're always going
to save the world female pilot, because you can't. You really can't."
With the movement of my feet, I made her gun on the floor lifted until I sent it on
air and caught it with my right hand.
Mabilis ko itong ikinasa at itinutok ko ito sa noo ng babae.
I heard Pedro's curse.
"I trust you Behati, I am just afraid—" tumalim ang mga mata ko kay Pedro na ilang
beses napalunok dahil sa titig ko.
I thought we're comrades, but he insulted me in front of this narrow minded woman.
"I tried negotiating with you in a good manner, don't trigger my patience. Tell me
the location or I'll make your skull explode." I can see the uneven movement of her
eyes.
Nervousness and fear. Takot din naman pala siyang mamatay.
"Baby.."
Kung wala ako sa ganitong sitwasyon, malamang ay natutukan ko na rin ng baril si
Pedro.
Can't he stop calling me baby? It's damn irritating.
"Tell me, I'll definitely do what I said."
"Behati.."
Muli pa sana akong magsasalita nang mabuksan ang pintuan at makarinig kami ng putok
ng baril. Kapwa kami napayukong lahat, agad akong dinambahan ng babae at nagsimula
na kaming mag agawan sa baril.
Sa gilid ng aking mata ay may isa na rin lalaking kalaban si Pedro. Nagising na ang
isa sa mga lalaking pinatumba namin.
"Behati!"
"Just mind yours!"
Tulad nang inaasahan ay malakas din ang babaeng kalaban ko. Her punches are as
heavy as mine, she's also skilled in martial arts. She can even dodge and do the
same tactics I have.
As our body fights with the best position giving each other's punch, nakarating
kami sa paggulong namin malapit sa baril na tumilapon. Muli kaming nag agawan
dalawa.
Nakakasa na ang baril at isang kalabit nito ay puputok na ito. I tried to pin her
on the floor, I want to throw the gun away but she's too tough.
Until the gun positioned its mouth in front of Pedro and his opponent.
"Oh fvck! Pedro move!" sigaw ko sa kanya habang pinipigilan ko ang kamay ng babae.
"I will kill him! I will kill your beloved Commander! Zandro!" pilit inihaharap ng
malaking lalaki ang katawan ni Pedro sa direksyon namin.
"No! no! Move Pedro!" ramdam ko na ang paglandas ng sarili kong pawis habang pilit
kong inilalayo sa gawi nila ang nguso ng baril.
"You are so tough Pilot, but this game is over. My group will know everything about
this, the President's daughter will die, your commander will die, you will die and
our terrorist group will reign in this half dead province."
"Shit!" kita ko ang pagpupumilit ni Pedro na makawala. Pero mas ginalingan ng
lalaking kalaban niya.
He can't even move.
Ginawa ko ang lahat ng makakaya kong pigilan ang kalaban kong babae, pero sa huli
ay nakarinig pa rin ako ng putok ng baril. Halos manigas ang buong katawan ko.
Hindi ko magawang tingnan ang unahan ko. I can't look at him, I can't look at his
direction.
"Damplis lang Behati.."
"Fvck!" sabay na mura ng mga kalaban namin.
Since they've lost their focus, naagaw namin ni Pedro ang sitwasyon. Buong akala ko
ay tuluyan ko nang maagaw sa babae ang baril pero mukhang nagkamali ako.
She held it again. At mabilis niya itong kinasa. Like our same situation, I am
struggling with her to avoid the shot from Pedro's location.
They wanted to kill Pedro in front of my eyes.
"Stop this! Stop this!" nanggagalaiting sabi ko.
How this damn Pedro trapped again for the second time?! Is he an idiot?
Nang makaramdam akong mas lalamang na ang pwersa sa akin ng babaeng kaagaw ko sa
baril ay wala na akong pinagpilian kundi sumigaw.
"Move Pedro! Move! You can call me baby whenever you wanted! Just fvcking move!"
Kasabay nang pagputok ng baril ay ang paglaglag ng katawan ng lalaking kalaban ni
Pedro. He quickly switched their position, making his body as human shield.
"I heard that baby.." nagawa pang kumindat sa akin ni Pedro sa ganitong sitwasyon.
"You—bullshit!" I took advantage of the situation.
I immediately released my hands on her, I held it together and with my full force I
hit her head causing her to knock down.
Naunang tumayo mula sa sahig si Pedro habang pinapagpagan niya ang kanyang kamay,
nakangisi itong papunta sa akin.
He tried to offer his hand but I refused it. I stand on my own.
Wala pa man ilang segundo akong nakakatayo ay agad kong sinalubong ng napakalakas
na sampal si Pedro.
"I never liked people playing with their life. Once you saw an opportunity to
survive you do it!" kumulo ang dugo ko sa ginawa niya.
Kaya niya naman palang makawala. Kaya niya.
Parang may kung ano akong naramdaman na hindi ko maipaliwanag kanina. Hanggang
ngayon ay ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso, hindi rin ako makahinga ng maayos.
"How could you do this to m—oh shut it--- don't come near me Pedro. Baka ako ang
bumaril sa'yo. Gago ka."
"Oh sorry baby..sorry for making you worry..sorry.." nang maramdaman kong hinawakan
niya ang balikat ko ay agad ko itong iniwas at marahas akong humarap sa kanya.
Magsasalita pa sana ako nang kapwa nanlaki ang mga mata namin. The place is damn
shaking.
Kapwa kami napatingala dahil sa alikabok na nagpapatakan.
"Shit! Earthquake!"
"Let's go—" sasabihin ko pa sanang buhatin niya ang babae pero ginawa na niya ito.
Kasabay na unti unting pagguho ng lumang canteen ay ang mabilis naming pagtakbo
habang iniiwasan ang nagpapatakang matitigas na semento.
This place has its different floor, mamamatay kami kung hindi namin bibilisan ang
pagtakbo. Pakinig na rin namin ang malakas na pagsirena sa buong Airbase.
"Mauna ka Lieutenant,"
Nagpatuloy kami sa pagtakbo at halos dumamba na kami sa labas ng gusali para lamang
hindi na kami abutan ng paggulo.
We let our body roll over the ground to avoid the big impact. Tumilapon ang katawan
naming tatlo.
Kita ko ang nagtatakbuhang mga tao na patungo sa field para lamang di mabagsakan ng
kung ano ano. Pero sa halip na sa kanila ko ituon ang aking atensyon dito ay
inihiga ko ang sarili ko sa lupang tanaw ang madilim na kalangitan habang patuloy
ito sa pagyanig ang lupa.
I can see numbers of flying aircrafts. This is damn serious, they are using the
calamity to hide their actions.
"They're moving baby..they have calculated our move.."
Napansin ko na bumabangon na ang babaeng terorista.
"Why did you let me live? Do you think you'll be great after helping me?" kapwa
lamang kami nakahiga ni Pedro sa lupa habang pinagmamasdan namin ang babae.
At sabay kaming napamura nang isang tama ng bala ang tuluyang nakapagpatahimik sa
babae. Unti unting kumalat ang dugo sa dibdib nito na nasundan ng dugo mula sa
kanyang labi hanggang sa mulat mata siyang bumagsak sa lupa.
"We need to move baby..that..was ..just a random bullet.. but we're in a dangerous
area."
"Can I answer her first Commander?"
"Yes, you can answer every question Lieutenant."
Tipid lamang akong lumingon sa babaeng nakasubsob sa lupa. Walang buhay.
She chose to live in a cruel world, and it's her fault dying out of cruelty.
"I never asked for greatness, because greatness is the one asking for me." 

--
VentreCanard

[ 21 Chapter16 ]
-------------------------------

Chapter 16

Anong pangarap ang hindi kayang sirain ng bomba? Anong pangarap ang hindi kayang
hadlangan ng putok ng mga baril? Anong pangarap ang mananalo sa kahit anong klase
ng karahasan?
Anong klaseng kalikasan pa ang kayang humawak sa dumaraming bilang ng mga taong
handang yakapin ang karahasan para sa kanilang pansariling kaligayahan?
Bumibigay na ito at kusa nang bumibitaw sa bulok na sistema ng tao.
Ito ang patuloy na tumatakbo sa aking isipan habang yumayanig ang lupa, lumalakas
na ingay mula sa mga eroplanong nagliliparan, malakas na sirenang naghuhudyat ng
kasalukuyang kalamidad at mga pagsabog ng bomba mula sa iba't ibang lugar.
Nanatili akong nakatitig sa mga mulat na mata ng babaeng binawian na ng buhay, isa
na siyang halimbawa ng isang taong inagawan ng karahasan ng pangarap.
Napakadali ng buhay para sayangin lamang sa mga baluktot na paniniwala at mga
gawain.
"Behati.."
Hindi ko pinansin ang pagtawag sa aking pangalan sa halip ay itinaas ko ang aking
kanang kamay na parang inaabot ang mga bituin na unti unting tinatakpan ng mga
eroplanong nagliliparan.
Ang ganda ng kalikasan, ang liwanag ng mga bituin at ang inaasam na katahimikan sa
gabi ay patuloy nang inaagaw ng mga tao. Hindi kalamidad, hindi kalikasan kundi
tao, resulta lamang ang lahat ng gawi ng tao.
"Baby..we need to go.." nawala ang paningin ko sa kalangitan. Sa halip humarang ang
mga bughaw na mga mata lalaking unti unting kinikilala ng mga tibok ng aking mga
puso.
Staring his deep blue eyes, melting my heart little by little.
Nanatili akong nakahiga sa lupa habang nakadungaw siya akin sa kanyang mga kamay na
nakasuporta sa aking magkabila.
Sa gitna ng yumayanig na lupa, ingay mula sa sirena ng kalamidad, mga eroplano at
mga tao hindi ko maiwasang hindi humanga sa lalaking nakatitig sa akin.
Hindi ko na napigilan ang sarili kong magsalita.
"I thought I was still looking at the stars, but I was wrong. It was your eyes,
it's so beautiful..it's so beautiful Pedro.." natigilan siya sa sinabi ko.
Kahit ako ay hindi ko inaasahang masasabi ko ito sa gitna ng ganitong klase ng
sitwasyon.
Mabilis niyang inagaw ang kamay ko at agad niya itong itinapat ang sa kanyang
dibdib.
"Kumikirot..sumisikip baby ang dibdib ko baby.. What are you doing to me?" nangatal
ang mga kamay ko nang dahan dahang bumaba ang mukha niya sa akin.
At natagpuan ko na lamang ang mga noo naming magkapatong habang nakapikit ang
kanyang mga mata.
"How can you be so beautiful and strong baby?"
"How can be so sweet in a calamity? Sasabog ang puso ko..sasabog ang puso baby.."
Sa unang pagkakataong nagtaka siyang lumapit nang ganito sa akin, hindi ko
natagpuan ang sarili kong itinutulak siya.
Hindi lang puso mo Pedro..hindi lang sa'yo..
"Will..will you fight with me?"
Nang muling magbukas ang kanyang mga mata ay tuluyan nang natunaw ang puso ko nang
ngumiti ang kanyang mga mata kasabay ng kanyang mga labi.
"If you are born for survival, baby.. I am born to survive for you."
"We fight, I'll fight with you Lieutenant.."
Sa pagkakataong ito, sa gitna ng kalamidad ngumiti akong tunay sa taong nagbukas
sa akin para muling magtiwala.
Tinulungan niya akong makabangon at sabay kaming tumakbo kung saan nakalagay ang
mga eroplanong gagamitin namin.
Napakaraming taong nagtatakbuhan, mga sundalo at mga sasakyang pang militar.
Naguguhuan na ang mga gusali at sa bawat paglingon ko ay nakakita ako ng usok.
Hindi lang sila umaatake sa Myanmar Airbase!
"What the---" kapwa kami natigilan ni Pedro ng makilala namin ang kadadaan pa
lamang na eroplano.
Eroplanong pandigma na tanging sa pagitan lamang ng mga pangmalakihang gyera ng mga
bansa lamang nagagamit.
"Anong ginagawa ng ganitong klaseng eroplano---" muling naagaw ang atensyon namin
ni Pedro nang makarinig kami ng sigawan.
Mga sundalo ng Myanmar, ilang matataas na opisyal na parang nasisiyahan pa sa
nangyayari. Sa likuran nila ay nakita ko ang Presidente na pinalilibutan na ng mga
sundalo para protektahan at mas lalong nanlaki ang mata ko nang makilala ko ang
katabi niya.
Ang anak niyang babae! Pinangunahan nila ang plano!
Hindi lang ako nag init sa galit nang makita ang sitwasyon kahit si Pedro ay
nagtatangis na ang bagang.
They triggered the terrorist! Sa halip na maipit ang mga ito sa Airbase ay mas
lumawak ang lugar na maaari nilang maapektuhan. Lumalapas ang mga eroplano sa
Airbase, susugod sila sa mga lugar na higit na kulang sa sekyuridad!
Sa galit ko ay halos takbuhin ko ang Presidente na walang alam, walang nagawa ang
mga sundalong nakaharang dito. Agad ko itong dinambahan at pinaulanan ko siya ng
suntok.
"What kind of leader are you?! You bargained your own country! You bargain your
innocent people!" nakarinig ako ng sunod sunod na kasa ng baril.
Mahigpit kong niyugyog ang Presidente para gisingin siya sa desisyong ginawa niya.
Pinalaki niya ang laban sa halip na mapapaliit lang ito, mas maraming buhay ang
madadamay. He should damn wait!
Ngayon ay lalong bulag kami sa maaaring kalkulasyon ng mga terorista!
"Papa!" pakinig ko ang umiiyak na boses ng kanyang anak.
"No! no!" pilit pinatitigil ng Presidente ang mga sundalo para tutukan ako.
"Behati!"
"The military are now moving! I am just a father, I can't just wait..it's my
daughter." Lalong nag init ang ulo ko sa sinabi niya.
"Once that you've embraced your position, it was not just your heart as a father.
But your heart as a leader, your heart as a tough soldier! Look! Look the fvck up!
These aircrafts will damn turn your country into ashes!"
Hindi ko pa rin binibitawan ang Presidente at lalong hindi ako natatakot sa bilang
ng nguso ng baril na nakatutok sa akin.
Alam kong mag isa lamang si Pedro sa likuran ko na pilit akong pinuprotektahan sa
mga sundalong handa akong patayin anumang oras.
Ito ang nagagawa ng isang maling desisyon, gulo sa pagitan ng magkakampi, buhay at
hindi pagkakaunawaan.
"Put your guns down! Not the brave pilot, not her." Lahat kami ay napalingon sa
boses ng babae.
Nagulat ako nang makilala ko siya, kasama ng kabataang babae na siyang tumulong sa
akin para makasayaw ako kasama ang mga bata sa harap ng mga mata ng mga taong
biktima ng kalamidad, nagsama sama ang grupo ng mga taong sumalubong sa akin sa
unang laban ko sa himpapawid sa bansang ito.
May mga dala silang maliliit na baril, kutsilyo at kahit anong maaari nilang
maipanlaban.
"Point your guns! But not to our saviour, not to her." Pangunguna ng babae.
Dahan dahang lumuwag ang kamay ko sa kuwelyo ng Presidente, ibinaba rin ni Pedro
ang baril niya na iginagala niya sa mga sundalong nakatutok ang baril sa akin.
Hanggang sa unti unting malaglag ang mga baril ng mga sundalo mula sa kanilang mga
kamay.
"Save us again..please save us again.." walang pasabing lumapit sa akin ang babae
at hinawakan nito ang aking kamay.
Hindi ko magawang makasagot, halo halo na ang emosyong naglalakbay sa pagkatao ko.
Nagtitindigan ang mga balahibo ko sa mga matang tumititig sa akin na humihingi ng
pag asa.
Naninikip ang dibdib ko sa nangangatal na kamay ng babaeng nakahawak sa akin. Sa
unang pagkakataon ay hindi gumana ang utak ko para magsalita.
Kailanman ay hindi ko inaasahang palilibutan ako ng napakaraming tao, hindi dahil
sa paghanga kundi humihingi ng lakas ng loob at pag asa.
"Pilot.." ramdam ko ang pangangatal ng tuhod ko.
Pilit kong sinusubukang magsalita hanggang sa maramdaman kong may humawak sa kamay
namin ng batang babae at magaan niyang ipinatong ang kanyang mga kamay sa amin.
"She will, she will help this country again."
"Everyone! Communicate with your Commander! Help the civilians!" Sigaw ni Pedro sa
mga sundalo.
Hindi muna nakinig ang mga ito pero nang marinig nila ang sinabi ng Presidente ay
agad nang kumilos ang mga ito.
"Follow his orders!"
Inagaw ko ang kamay ko sa babae.
"I can't promise, but I will do my best until to my very last breath." Tumango
lamang ako sa mga tao bago kami nagpatuloy ni Pedro sa pagtakbo.
Saglit lamang kaming nagtitigan ng Presidente bago ito tumango sa akin na may
halong paghingi ng tawad at pagpapalakas ng loob.
"Baby.. Commander Thanh San is now with US flight military team. He got the first
and second batch fight team. We'll be having the third and fourth."
"Copy,"
Nagpatuloy kami ni Pedro sa pagtakbo hanggang sa makarating kami sa dalawang
eroplano. Naghiwalay kami ng direksyon at kapwa na kami sumakay sa aming mga
eroplano.
Mabilis ko itong binuhay at hinayaan niya akong maunang magpalipad, hindi nagtagal
ay sumunod na rin siya sa akin.
"I'll command the fifth and sixth team baby, you'll have the command right now."
"Copy,"
I turned on my radars, locating the third and fourth team approaching in our
location. They are all right on time. I hit the button connect to find my access
with all the approaching aircrafts.
Nasa likuran ko lang ang eroplano ni Pedro.
I continued playing with my airfight buttons while talking in radio.
"This is Lieutenant Behati Monzanto, your flight in Command. Communicating with all
the pilots of third and fourth wings. Charlie and Delta team with 4 minutes and 30
seconds remaining time, proceed with the battle formation."
I watched the radar, they are now approaching with their positions. Making a V
formation with my jetplane as the center.
Exactly with my given time, we already have our perfect formation. Malayo na ang
eroplano ni Pedro sa akin. Kailangan niyang magpaiwan dahil may kanya siyang
grupong kailangang pamunuan.
I turned on the radio again. At malakas akong sumigaw kasabay nang pag lipad ng
aming mga eroplanong pandigma.
"Again, this is Lieutenant Monzanto speaking! Reminding all the Pilots, we fight,
we fly! Not with confidence, but with courage! Together, let's spread our wings to
save lives!"
Kung ganito kalakas ang paalala ko ay ganito rin ang sagot ng mga pinamumunuan ko.
"Roger!"
Lalong bumilis ang paglipad naming lahat, pero sa kalagitnaan nito ay narinig ko
ang boses niya mula sa radyo.
"Behati.."
"Yes Commander?"
"I love you.. I love you so much.."
Bigla na lamang akong nasamid sa narinig ko. Kahit ang mga pilotong nakarinig ay
napamura sa narinig. Hanggang sa marinig ko ang sigawan ng mga piloto.
He did broadcast it!
"Woah, after this war there will be another war!" malakas na sabi ng isang piloto.
Sa kabila ng ganitong sitwasyon ay nakarinig ako ng sigawan at tawanan. Napansin ko
na lamang na napapangiti ako.
"Ingat ka.." nagtagalog na ako para di maintindihan ng mga piloto.
Nakarinig ako ng reklamo dahil hindi nila naintindihan ang sinabi ko, hindi ko
magawang patayin ang radyo dahil malapit na kami sa lokasyong kailangan naming
puntahan.
Buong akala ko ay hindi na siya sasagot, pero nakagat ko na lamang ang pang ibabang
labi ko bago ko hinayaan ang sarili kong ngumiti sa himpapawid.
"I will, wait for me baby.." 

--
VentreCanard

[ 22 Chapter17 ]
-------------------------------

Chapter 17
Bago ako pumasok sa isang labanan, dalawang bagay lamang ang itinatanong ko sa
aking sarili. Dalawang katunangan na siyang tinitingnan kong pinakamahalagang
sandata na dapat nalalaman ng isang pilotong katulad ko.
Though this questions should be circulated not just with pilots but also for those
fighters in this world. Not just fighters with combats but also fighters of
intelligence and knowledge.
What will be my strength in this fight and what will be my weakness? What are the
chances of winning and losing?
Yes, I am always reminding my comrades to fly with courage but how can you fly with
it without possessing any information about the battle you're about to enter?
And right now, I have enough of information. Enough information to risk my life
together with my fellow pilots, to die fighting for rights and justice.
"We're on the site, initiating another battle formation." I announced.
Nang mapagmasdan ko ang kasalukuyang nangyayari sa himpapawid alam kong madali
kaming mauubos sa unang posisyon namin.
They have good quantity of aircrafts. At isang maling galaw lang namin ay
mapupulbos kaming lahat. Dinadaan nila sa dami ang lakas nila na nagagawa nitong
matakpan ang mababang uri ng pilotong meron sila.
But this is Lieutenant Monzanto, I have never been threatened by quantity because I
knew from the very start that I have the quality.
Kahit kailan ay hindi ako natakot sa dami nila, hindi naging pamantayan ang dami at
bilang para masabing higit ka nang malakas.
A good quantity will never ever beat a good quality.
Mga tanga lang ang kakapit sa bilang, mga walang alam at tanging hangin lamang ang
naglalaro sa kanilang mga utak.
I don't need hundreds or thousands of co-pilots behind me if they are full of
fools. I just need few, possessing skills to die for.
Malalakas lang ang loob ng mga ito dahil marami sila at magaganda ang kalidad ng
kanilang eroplano.
Wait there babe, malakas din ang loob ko. I have the pilots, good quality of pilots
that you don't have.
I sarcastically smiled looking at the battlefield, looking at the biggest plane.
This is my target.
Nagsimula nang gumawa ng distansya ang grupo ko, ilang minuto na lang ay maaagaw na
namin ang atensyon ng mga kalaban at kami naman ang susugurin ng mga ito.
I hit another communication button.
"Connecting to homebase control system, this Air in command for Charlie and Delta
team requesting a clear communication path with Air Command for Alpha and Bravo
team."
I need to talk to Commander Thanh San, I can't locate his jetplane.
I started my own dogfight while waiting for Commander. Firing my gatling gun with
an air twist dodging every bullet tailing me.
Sa kaunting minuto ng pagpasok namin lugar nang labanan, mahigit sampung eroplano
na ang napabagsak ko. Pero sa bawat pagbagsak ng kalaban, unti unti na rin
nalalagas ang mga kasamahan ko.
A battle will always have deaths. May mabubuhay at may mamamatay.
And this battle is not yet my end, not even my death.
Hindi ako mamamatay sa sarili kong teritoryo.
Being a leader, you should possessed numbers of eyes to look over for your own
team. Hindi pwedeng sarili mo lamang ang iniisip mo, hindi pwedeng ikaw lang ang
mabuhay.
Yes, I always wanted to fly alone but once that I fly with a team I vowed that I
will definitely touched down with my team. May malagas man o wala.
Few seconds left, I'll hit my own comrade. We have the same situation, being chased
by two to three jetplanes.
"Charlie 0024,"
"Copy that Lieutenant," nakuha niya agad ang ibig kong sabihin.
Again, I glanced the planes behind my tail. Come on boys, chase after me. Habol
lang, abalahin nyo ang sarili nyo sa ideyang mapapabagsak nyo ako.
My hands tightened its grip to the control wheel and I can feel my sweat all of
over my face.
I calculated our distance, sobrang lapit na.
"Follow my countdown,"
"Eight," I abruptly slanted my jetplane on the left side avoiding another missile.
"Seven," napahinga ako ng maluwag nang nagawa din itong ilagan ng kakampi ko.
"Six," wala kaming ibang ginawang dalawa kundi umilag.
"Five,"
"Four," lalong humigpit ang mga kamay ko.
"Three,"
"Two," huminga ako ng malalim.
"One!"
With our full strength, good calculation and speed, together we pull our aircrafts
up.
Sabay naming kinabig pataas ang aming eroplano, dahilan kung bakit nagkasalubong
ang mga eroplanong nakasunod sa amin.
Crashing each other down, causing a big explosion.
Narinig ko ang malakas na sigaw ng katulong kong piloto.
"It's too early to celebrate," tipid na sabi ko.
Hindi ko na inabalang punasan ang pawis ko habang pinagmamasdan ko ang
pinakamalaking eroplano na pinalilibutan ng maliliit na eroplano.
Protecting it from the enemies. Dito nagmumula ang maliliit na eroplanong
nakakalaban namin ngayon.
With the estimated capacity of fifty to eighty jetfighters, malaki rin ang
posiblilidad na naglalaman ito ng pinakamapaminsalang bomba na maaaring bumura sa
isang probinsiya o higit ay isang bansa.
Kailangan ko itong pasabugin sa ere at huwag hayaang bumaba sa lupa. It will cause
a large damage down there.
Pero sa eroplanong hawak ko ngayon, alam kong hindi ko ito mapapasabog. I need
another plane to crash it down.
Muli akong tumingin sa ibaba, sa lugar na napupuno na ng apoy, usok at ingay ng
takot. Saan ako makakahanap ng eroplanong kakailanganin ko?
Nagpatuloy ako sa paglipad sa himpapawid, pag ilag at pagpapaulan ng bala. Dumadami
na ang bilang nang nakasunod sa akin, may mga kasamahan akong gusto akong tulungan
pero sa huli ay sila ang napapasabog.
"Stay with your locations! Leave this to me!" I shouted at them.
Hinayaan kong sumunod sa akin ang mga kalaban habang isa isa ko silang inubos. They
got the number but I have the skills.
Pero hindi ako perpekto, alam kong kaunti na lamang ang bala ko. And my plane was
hit, specifically my control system. Basag na ang eroplano ko.
Hindi ko na rin marinig ang radyo mula sa headquarters.
"Lieutenant Monzanto, I am losing you. The system is losing you.." I heard some
voice from headquarters.
"What? Wh—at? Baby? Behati..answer me! I am on my way, I'm on my way baby. Hang in
there." Tipid akong ngumiti nang marinig ko ang boses niya.
"Silly,"
Hindi ko na sinubukang sumagot dahil alam kong nagsisimula nang mamatay ang
komunikasyon ng eroplano ko.
I can even see smoke on my control buttons, my fly is uneven and damn it! Planes
are approaching.
Nalusutan ako ng isang bala at sa maling lugar pa ito tumama. Agad kong napansin na
sumuporta sa akin ang mga kasamahan ko.
Naghanap ako ng lugar na maaari kong pagbabaan. An emergency landing with my uneven
plane, alam kong hindi magiging maganda ang pagbaba ko.
Habang nagsisimula nang bumaba ng lipad ang aking eroplano, agad akong nakapansin
ng eroplano ng kalaban. It was slightly hit on his right wing, sa halip na gumagawa
ito ng gulo sa ere pinahihirapan niya ang mga tao sa lupa.
Sinimulan ko itong paulanan ng bala pero mabilis itong nakailag sa kabila ng
kanyang sitwasyon. I tried to fire another bullets but it's all over.
Naubusan na ako ng bala.
Muli akong huminga ng malalim, hindi ko hahayaang magtagal pa itong buhay.
The damn plane is firing bullets to civilians down there!
Kinabig ko ang aking eroplano at mas binilisan ko ang pagpapalipad dito. Sobrang
baba na ng lipad naming dalawa.
At mas sumiklab ang galit ko nang makarinig ako ng pagsabog mula sa ibaba.
How could this pilot bear of these shits?
With my full speed, I didn't just tail the plane but I fly with it. Pinantayan ko
ito at marahas kong ibinangga ang sarili kong eroplano dito.
"Lieutenant!"
I made a big impact against his plane, causing both of us to crash down. Pero mas
malakas ang epekto nito sa kanya dahilan kung bakit mabilis itong bumulusok sa
ibaba at sumabog.
I pull over my control wheel to avoid the large impact of crash. Magagawan ko pa
ito ng paraan. Halos sumigaw na ako habang pilit kong minamanipula ang aking
pagbagsak.
"Not yet! Not yet, hindi pa ngayon!" I shouted against my strength.
Halos manlambot ang buo kong katawan sa pagsadsad ng aking eroplano sa lupa sa
gitna ng mga gusaling nag aapoy at umuulang mga bala.
Ramdam ko ang pagdugo ng aking ilong, pawis at matinding panghihina ng aking
katawan. Nagmadali akong lumabas ng aking eroplano dahil anumang oras ay alam kong
sasabog ito.
Eksaktong paglabas ko ay halos mapamura ako nang mag angat ako ng paningin. May
papabagsak nang gusaling pupulbos sa eroplano ko.
"Shit!" sa aking natitirang lakas mabilis akong tumakbo papalayo sa pabagsak na
gusali.
As I run fast I saw a crying little girl with her teddy bear. What the---?
"Oh shit! Nasaan ang mga magulang niya?!"
Mabilis akong tumakbo sa kanyang direksyon. I jumped down at her, embraced myself
to protect her and rolled over our bodies to avoid the collapsing building.
Sinigurado kong suportado ko ang aking bigat para hindi siya masaktan. Nanatili
siyang yakap ko nang tingnan ko siyang takot na takot.
"Are you alright?"
Hindi ko na hinintay ang sagot niya. Agad ko siyang binuhat at nagsimula na akong
muling tumakbo.
I need a damn car, baka tamaan kami ng bala.
Lakad takbo ako katulad ng mga taong nakakasalubong ko, hindi ko na pinansin ang
pag iyak ng batang babaeng buhat ko. We will survive together.
Sinuri ng aking mga mata ang paligid hanggang sa makakita ako ng sasakyang
posibleng magamit ko.
Muli akong tumakbo. With my elbow, I broke the window. Binuksan ko ito at isinakay
ko ang bata.
"Go at the back, fasten your seatbelt, hurry!" agad sumunod ang bata sa sinabi ko.
Mabuti na lang at nakakaintindi ito ng ingles.
Inilahad ko ang kamay ko sa kanya.
"Give me your hairpin, faster." Nang inabot niya ito sa akin ay mabilis ko ilang
segundo ko lang ito nilaro bago mabuhay ang makina.
Full tank. Good.
I need to find a place where I can communicate with the headquarters. I need
another plane, better plane to crash their mother plane.
Habang pinahaharurot ko ang sasakyan malayo pa lamang ay agad naagaw ng atensyon ko
ng isang pamilya na kasalukuyan nang tinututukan ng malalaking baril ng mga
terorista.
Not a family. Saglit nagpakita sa akin ang imahe ng buong pamilya kong nakangiti sa
akin at tinatawag ang pangalan ko. Ramdam ko ang biglang pagkirot ng dibdib ko.
"Don't look, close your eyes." Malamig na sabi ko sa bata.
Nanatili ang bilis ng sasakyan ko. I glanced at her at the rearview mirror.
"I said close your eyes! I will throw you!" agad tinakpan ng batang babae ang
kanyang mga mata sa takot sa sigaw ko.
I'm sorry, but I can't let you see another cruelty.
Itinodo ko ang bilis ng sasakyan ko at walang habas kong sinagasaan ang mga
terirosta. Making my car wheels soaked in blood.
May katawan rin lumipad sa windshield ng sasakyan, spreading too much blood on it.
I immediately made a U turn causing the body to go down, I let my wiper clean the
blood on the windshield.
Muling tumulo ang mga luha ko habang pinagmamasdan ang dugong unti unting nalilinis
sa aking harapan, hindi ko na mabilang, hindi ko na mabilang ang buhay na napapatay
ko.
Ibinaba ko ang bintana ng sasakyan ko at malakas akong sumigaw sa isang pamilyang
nakaawang ang bibig sa kanilang mga nasaksihan.
"Get inside! We need to hurry!"
--
VentreCanard
[ 23 Chapter18 ]
-------------------------------

Chapter 18

War and cruelty, I considered these two as the worst words ever created. Words that
can make people suffer, words that can shatter a family and words that can tear
millions of heart.
There is always a war between nations, war between different beliefs and the never
ending war for the position.
Ang bagay na kailanman ay hindi na nawawala sa mga tao. Hanggang sa mabulag sila
sa kapangyarihan at hindi na magawang tingnan ang mga taong nasa ibaba na siyang
naapektuhan nito.
At ito ang pilit na isinasampal ang sitwasyon ngayon. It is a war against leaders,
kung sino ang gustong umangat, kung sino ang gustong mamuno sa bansang ito, kung
sino ang mananatili sa tuktok.
If leaders nowadays will continue to this kind of perspective, solving conflicts
through wars I wonder if this world will be surrounded by smoke and fires instead
of sunshine and rainbow.
A shattered nation will always start with a foolish leader.
Ang katangahan ng namumuno ang unti unting lalason sa kanyang pinamumunuan. Dahil
sa kasakiman at kapangyarihan napakaraming inosenteng taong nadadamay.
Foolishness in exchange of life? Kahit saang anggulo hindi ko makita ang tama at
katwiran sa nangyayaring ito.
Pero wala akong magagawa, kailangan kong lumaban sa gyerang ito. Buhay ang
pinakamatindi kong pinaglalaban.
Terorista na naghahangad ng bansang pamumunuan at Presidenteng may hindi matatag na
paninindigan. Kung sa umpisa pa lamang ay itinatak na ng presidente sa nasyon ang
kanyang personalidad na hindi kailanman matitinag, hindi magkakaroon ng lakas ng
loob ang mga teroristang itong manghimasok sa sarili nilang bansa.
I am not against the democratic way for electing a leader, pero kung iisipin hindi
basehan ang dami ng mga taong may gusto sa'yo para masabing naaangkop ka sa
posisyon.
Dahil sa pagdating ng ganitong klase ng kalamidad at gyera kahit kailan hindi mo
magagamit ang mga taong pumili sa'yo para samahan ka na ilaban ang bansang
winawasak na ng mga kalaban. Sa huli ikaw pa ang sisihin sa lahat.
Being a leader you should not ask your people to fight for you, instead you should
be in the front fighting for them.
Dito nagkulang ang Presidente ng bansang ito, masyado siyang umasa sa militar at
hindi siya lumaban kasama ng mga ito. Instead, he hid out of fear asking for
protection.
Hindi niya nalalaman na ito ang nagpapataas ng kompeyansa ng mga kalaban.
Kaya sinisiguro ko na sa tuwing lilipad akong may kasama, sinisikap kong manatili
sa unahan. Not to emphasize my power, but to act as a leader with responsibility.
Wala akong tigil sa pagbusina sa pamilya para mas mapabilis ang kilos nila habang
matalim na ang titig ko sa side mirror ng sasakyan.
Two to three cars are damn approaching us. Mga terrorista.
Mabilis kong inilibot ang mga mata ko sa paligid. I need a quick analysis with my
surrounding, dahil sa sandaling paharurutin ko nang muli ang sasakyang ito alam ko
na kung saan ako dapat magtungo.
Hindi na nag aksaya pa ng oras ang pamilyang tinulungan ko. Agad inalalayan ng
padre de pamilya ang kanyang mga anak at asawa para mabilis ang mga itong
makasakay.
We can't waste any single minute in this kind of situation. Buhay ang kapalit ng
isang nasayang na minuto, buhay ang kapalit ng isang maling kilos at lalong buhay
ang kapalit kung tuluyan ka nang magpapalamon sa takot.
No bullets, bombs, not even a highly advance aircrafts or any armoured man can ever
shake my toes out of fear. I never even know that word scared and surrender does
exist.
Panay ang sunod sunod na pag busina ko, napansin ko na may tama pala sa kanyang
balikat ang ama ng pamilya.
"Hurry!" malakas na sigaw ko.
Sorry but I can't be gentle in this situation.
Muli akong sumulyap sa side mirror at nakikita kong mas papalapit na ang mga
kalaban sa amin. Halos kabila't kanan ay mayroong usok, apoy at gumuguhong na mga
gusali. Putok ng kanyon at palitan ng putok ng mga baril.
Mahigpit na ang hawak ko sa manibela, sa oras na ito dalawa ang itinuturing ko
mahigpit na kalaban. Ang mga terorista at ang kalamidad.
Ang pagbagsak ng pintuan ng sasakyan ang muling nagpasalita sa akin.
"Fasten your seatbelts, this is gonna be your toughest ride."
Kailan ba ako huling nagpaneho ng sasakyang panlupa? 2 years ago?
Huminga ako nang malalim bago ko pinaharurot ang sasakyan. Pakinig ko ang iyakan ng
mga bata habang pinatatahan ng kanilang mga magulang, nang sulyapan ko ang batang
tinulungan ko ay nakayuko ito habang mahigpit ang hawak sa kanyang seatbelt.
Nang lumipat ang mga mata ko sa magulang ay agad kong iniwas ang aking mga mata sa
rearview mirror.
Nasasalamin sa kanilang mga mata ang pagpapasalamat, pag asa sa kabila ng siwasyong
ito.
"Don't thank me yet, they are still tailing us. Bow your heads, embrace your
children." Mabilis kong pinahid ang naglandas na luha sa aking mga mata.
Lumalabas ang imahe ng pamilya kong magkakayakap sa kabila ng walang buhay nilang
mga katawan.
This time, inay, tatay. I'll do something, it's not the terrorist not even a
shaking county can bring me down. Patuloy akong mabubuhay na lumalaban at hindi
mapapagod tumulong sa abot ng aking makakaya.
Muli silang nagsigawan nang makarinig sila ng putok ng baril. Nagsisimula na silang
magpaulan ng bala.
One, two, three. Tatlo. Shit, I need gun.
Habang nagmamaneho ang isa kong kamay ay agad akong naghanap at nagdadasal na sana
ay may baril sa sasakyang ito.
I tried to check the glove compartment. Oh shit, thanks. There's a gun.
Kung sinuman ang may ari ng sasakyang ito, maraming salamat.
Mabilis ko itong ipinatong sa harapan ko at muli kong sinulyapan ang nasa likuran.
Hindi sila makabaril ng sunod sunod, mukhang hindi lang ako ang limitado ang bala.
Fair enough?
Ngumisi lang ako. Don't under estimate me on land. Since I am an ex military air
force, I can easily identify any kind of guns. 9mm S&W with a capacity of 17 round
magazine.
Sinadya kong dumaan sa ilalim ng madilim na tulay para mahirapan sumunod sa amin
ang kalaban.
Seventeen accurate shoots, Flight Lieutenant.
Nagsisimula na muling magkaliwanag at mukhang may mga sasalubong pa sa amin.
"Watch out!" I heard them shout.
Babangga kami sa isang road check at may dalawang bantay dito.
"Get down!" I doubled my speed, opened my window and let my gun pointing at one of
them. Ganito rin ang ginawa nila sa akin pero hindi nila naipagpatuloy ang
pagpapaputok sa akin dahil kapwa na sila tumalon sa takot na masagasaan.
But that doesn't give them a good ending, with my abrupt U turn. With them, not
recovering yet with their sudden jump for survival. I let two consecutive gun
shots aiming for them. Head shots.
Pakinig ko ang singhapan ng mga taong nasa likuran ko. I hate it when kids watched
this kind of cruelty.
Agad akong nagkambyo at muli kong pinaharurot ang sasakyan. 14 bullets left.
"What are you?" hindi makapaniwalang tanong ng ama ng pamilya.
"A pilot on land," tipid na sagot ko.
Sumulyap ako sa likuran, nakasunod pa rin sa amin ang mga sasakyan at patuloy na
ito sa pagbaril sa amin.
"Would you mind? Can you please embrace the other kid? Cover her ears, her eyes,
avoid them from watching the next scene. Please. I really can't concentrate." Hindi
ko lubusang magawa ang dapat kong gawin habang may mga mata ng mga bata sa aking
likuran.
Sumunod sa akin ang mag asawa, inilagay rin nila sa gitna ang batang babaeng
tinulungan ko at tinuruan nila itong takpan ang kanyang tenga bago nila ito isinama
sa kanilang mga yakap.
"Alright," dinukot ko ang radyo ko sa aking bulsa at nagbakasakaling may kakayahan
pa itong makipag komunikasyon sa ibang radyo na nasa malapit.
"Connecting to any possible radio waves. This is your flight in command, Lieutenant
Monzanto. Currently on land, driving a black MUX with a plate number ACN 3912,"
wala akong narinig na sagot pero nagpatuloy ako sa pagsasalita.
Atleast my voice will be recorded if anything happens.
"With five civilians, with two adults and three children, currently approaching to
the largest bridge on site for cover. Three tails on me, I need back ups." Hindi
ako natatakot para sa aking sarili, I can do this but not with this family behind
me.
"Get down!" muling sigaw ko. Tinatamaan na ng bala ang sasakyan.
Mas binilisan ko ang pagpapatakbo hanggang sa makapasok ako sa panibagong tulay.
Nagpatuloy ang habulan ng aming mga sasakyan, hindi ko akalaing mapapasabak din ako
sa lupa.
Para isa isang malagas ang sasakyang nakasunod sa akin sinimulan ko nang magmaneho
sa magkabilang linya. My movement is now uneven, making a quick turns from my left
and right not minding the cars in front of me.
Agad kong kinabig ang sasakyang pakanan nang may biglaan akong makakasalubong,
dahil sa pagkagulat nito ay hindi agad nito nakakabig pakaliwa.
I had my safe, speedy dodge movement that made me continue to drive fast, but the
driver in front of me didn't have the ability.
Sumulyap ako sa rearview at tama ang kalkulasyon ko. Bumangga ito sa unang
sasakyang nakasunod sa amin. Making it crashed together.
One down.
This time, I used the bridge column. Sa bawat ginagawang pagbaril ng kalaban ay ang
pagkabig ko sa gitna ng pundasyon ng tulay. Making zigzag movement.
With my fast driving skills I can easily dodge the falling cars from the second
deck of the bridge. Fires, lightning and electricity short circuit all over the
place.
At alam kong anumang oras ay babagsak na rin ang tulay na ito. Sa muling pagkabig
ko pakaliwa tuluyanan nang bumigay ang pundasyong dinaanan ko. Making the second
car crashed into ashes.
Two down.
Wala silang konsentrasyon, they are just looking for me as the target and didn't
even think about themselves as the target of the calamity.
With my own analysis, we only have 2 minutes left to survive under this bridge.
Damn, I really need to finish this. I turned my car in the middle, making a
straight drive, but again I made another U turn. Making my car face to face with
the enemy.
Yeah, it's a surprise babe.
Agad kong inilabas ang kalahati ng katawan ko sa sasakyan at mariin kong itinutok
ang aking baril gamit ang isa kong kamay.
Naningkit ang mga mata ko na sinamahan ng marahas na hanging tuluyang sumira sa
pagkakapusod ng aking buhok. Letting my long hair spread with the brutal air in
this situation.
I got the target.
Kasabay nang mabilis na pag aatras ng sasakyan ko sa iisang direksyon papalabas ng
tulay na ito ay ang pagbuhos ng mga bala ko sa kanilang sasakyan.
You'll be burned together with this bridge. Together with your bullshit beliefs.
Dahil inaasahan lang nilang tanging pagtakbo lang ang magagawa ko, hindi na nila
napaghandaan ang pag atake ko. Digging their own grave. Fools.
Isang malakas na pagsalpok sa pundasyon ng tulay ang nangyari sa kanila.
Seeing the crashed cement with blinking electric wires, burning cars and smoke, I
grabbed the gear shift making another U turn facing the exit of the bridge.
Ang yes, we survived with my not so bad driving skills.
Pero mukhang buong akala ko lamang ito, muli akong nakakita ng mga sasakyan sa
unahan na siyang nag aabang sa akin.
"Shit!"
Sabay sabay na silang naglabas ng baril. Damn it, we'll die if I'll stop the car.
Buo na ang loob ko, sasalubungin ko silang lahat. Mas hinigpitan ko ang hawak ko sa
manibela sa kabila ng malalaking baril na nakikita ko. Pero bago pa man ako
paulanan ng bala na may bala nang umulan sa kanilang lahat.
Hanggang sa tuluyan ko nang nalampasan ang walang buhay nilang mga katawan. Agad
kong idinungaw ang ulo ko sa labas ng sasakyan para tingnan ang eroplanong may
mababang lipad.
Until I heard my radio. The familiar voice of my flirty Space Commander.
All I want to fire my curse on him. Seriously? In situation like this Pedro.
"Communicating to Charlie and Delta flight in Command. This is your boyfriend
speaking, baby.. sorry I'm late." 

--
VentreCanard

[ 24 Chapter19 ]
-------------------------------

Chapter 19

I didn't bother his words. I continued driving my car with nowhere to stop.
"Have you located somewhere safe?" I asked him.
"Continue driving with your speed, approximately you'll be there for 3 minutes.
Drive straight then turn right then right again and the left. You'll see an
unoccupied warehouse."
"Percentage of damage?"
"Twelve percent,"
"Percentage of safeness."
"Approximately seventy three percent that will subside for every minute. It will
last for 20-25 minutes before the enemies reached your location."
"Copy,"
Muli kong ibinalik ang atensyon ko sa pagmamaneho.
"Where are we going?" I heard the father's voice.
"Somewhere safe, but for a while."
"I'll get down," muli kong narinig ang boses ni Pedro.
"No! You'll just waste your plane! You don't leave your comrades Pedro."
"I am not leaving them, I just want to check on you. If my baby—"
"I am fine! Oh god!"
"She admitted, who is my baby again Behati?" I heard him laugh.
Hindi rin nagtagal ay narinig ko ang ilang sigawan ng mga piloto. Shit! They're all
on!
Bakit nang humihingi ako ng back up ay wala man lang nasagot?!
"Fvck off, look in front idiots."
"I'll land somewhere far from the warehouse, wait for me. I won't be late this
time."
"I said don't waste your plane! Pasasabugin lang 'yan ng mga terorista." Madiing
sabi ko.
We can't afford another wingless pilot.
"I can waste hundreds of plane for you, see you on land baby."
"Fvck you," nahampas ko na lamang ang manibela.
"By the way, don't think about those enemies after you. I'm about to crash them,
they chased the wrong woman. They can't chase my woman." Ilang beses akong napamura
sa sinabi.
"Do what you want, you are the commander. I am powerless." Mahinang sagot ko.
Kahit sabihin ko sa kanyang huwag na siyang bumaba ay wala pa rin akong magagawa.
"No, you're never been powerless baby. And I am falling for that, again and again."
Agad kong ipinilig ang ulo ko nang maramdaman ko ang saglit na pag init ng pisngi
ko. What the hell is that Behati?
Hindi ko na nagawang makasagot sa kanya nang putulin na niya ang komunikasyon namin
sa isa't isa.
Until I heard numbers of rattling gatling guns. It's from him.
Sinunod ko ang sinabi niyang direksyon, sa pagkakataong ito hindi lamang ako
gumagalaw sa sarili kong buhay. I had a family behind me.
Nang agad kong makita ang warehouse, napansin kong nakasarado ang malaking gate
nito.
This warehouse is quite old, even the metal door can easily break down.
"We'll go inside," I made a quick movement with my gear shift.
My eyes are now in front the gate.
"Hold on tight," with my warning I turned my car to its fastest speed against the
gate.
Until we successful entered the warehouse with my windshield slightly broken.
Marahan kong pinunasan ang aking pawis bago ako nagpasyang lumabas ng sasakyan. I
need to check my wheels.
Malaki ang pasasalamat ko at wala pa sa mga gulong ko ang flat. Habang nakatitig na
ako sa harapan ng sasakyan at iniisip ang dapat gawin napansin ko na bumaba na ang
lalaking may tama sa kanyang balikat.
"Can you still—" bahagyang itinaas nito ang kanyang kamay.
"Don't mind me, I am a doctor. I know that I can survive with this wound,"
"Good, let's just wait for an armor truck or a chopper. I called back ups, I can't
bring you along with me."
Kapwa na kami nakasandal sa harapan ng sasakyan habang nakatulala sa madilim na
parte ng warehouse.
"What is this warehouse?" nagtatakang tanong.
"I've never been here, but I heard that this old warehouse was owned by a mad
inventor of mechanics."
"Oh, sounds fun." Tipid na sagot ko.
"I can't sense any 'fun' with your words." Natatawang sabi nito sa akin.
Sa sinabi niya mas naagaw ang atensyon ko. The inventor is not mad but a true
genius. After series of earthquakes, naturally made or not, this warehouse is still
standing confidently with its rust and old look.
We can't really just judge something based on how it looks. Yes, he's mad. Madly
genius.
"Where is he now?" tanong ko.
"No one knows," sagot nito.
"There is something about this warehouse, I need to search. You can enter the car,
it's not safe outside."
Nagtungo ako sa driver's seat at kinuha ko ang aking baril. And then I tried to
check the glove compartment to look for a flashlight or something.
Nothing.
I was about to step away when I heard the soft voice of the young girl.
"You can use this," inangat nito sa akin ang isang keychain na umiilaw.
Flashing lights with red, blue and yellow color. It won't give enough light just
like our car but this will do.
Pinatay ko na ang makina ng sasakyan. Mas mabuting patay ito para hindi na makaagaw
pa ng pansin.
"Why can't you just wait? Back ups are coming as what you have told me."
Umiling ako dito habang hinahawakan ko ang kanyang kamay. Ibinigay ko dito ang
baril na hawak ko.
"Waiting and doing nothing is not my thing,"
"You are so brave for a woman," mapait akong ngumiti sa sinabi nito.
"Why it's so hard for people to give assuring eyes with women? It isn't just men,
doctor."
"That's why from this day forward, I'll change my principle. A Pilot, a woman save
my family. Be safe, brave pilot." Natigilan ako nang tapikin ng doctor ang pisngi
ko.
Tumango ako dito pero bago ako tuluyang tumalikod ay napansin ko ang lumuluhang
mata ng batang babaeng unang tinulungan.
"Please come back, when I grow up I will be like you."
"I'll welcome you on air then,"
Nagsimula na akong tumakbo sa kadiliman. This is a huge warehouse, at ang
ipinagtataka ko bakit hindi ito pinauulanan ng bala ng mga terorista.
There's a possibility that this place is their nest? Or there is something in here
that they wouldn't like to ruin.
But what is that?
Sa pagmamadali ko sa pagtakbo ay biglaan akong natalisod at sa pagkakadapa ko ay
agad akong nakakapa ng kung ano.
I am not dumb to not realized it this fast, katawan ng tao ang nahawakan ko. I
moved swiftly to raise the keychain with colourful light. Napamura ako nang hindi
lang isang tao ang nakahandusay sa malamig na sahig.
There are numbers of men all over the floor.
"Who are you?!" agad kong itinaas ang aking mga kamay nang tutukan ako ng malaking
baril ng isang lalaki.
I can't see his face clearly, but based on his voice I can easily tell that he's an
aged man.
"Are..are you the owner of this warehouse?"
Hindi ako nito sinagot sa halip ay mas itinutok niya sa akin ang baril. And when he
was about to pull the trigger, all I did was to close my eyes.
I can't dodge it.
Hinintay kong may tumama sa aking katawan, but all I can hear is his cursing words.
"Shit!" He did run out of bullets.
Susugod na sana ito sa akin nang pilitin ko ang sarili kong sumigaw.
"I am not your enemy! I am UASA pilot!"
Natigil sa ere ang kutsilyong malapit nang tumarak sa akin.
"What?"
Dinukot ko sa aking bulsa ang ID ko.
"This is Flight Lieutenant Behati Azalea Monzanto, and it's nice to meet you mad
inventor."
"You what?"
"UASA Pilot,"
"UASA? They're here?"
"Just two of us, my commander is on his way."
"I was an ex UASA engineer, I never thought that they'll be involved in this kind
of situation." Ibinaba na nito ang kanyang kutsilyo.
"Actually they didn't like this, I am disobeying their rules together with my
commander."
"Sounds fun," I heard this before.
"What brought you here?"
"Hiding,"
"Weak,"
"Hiding a family, I never liked hiding." Nagpatuloy ako sa pagsunod sa kanyang
habang may kinuha itong flashlight sa isang lumang lamesa.
"A family?"
"My plane crashed and everything turned out like this. And then I found a car, I
can't just let my car fly on its speed without minding a family in need."
"Playing like a hero," sarkastiko itong tumawa.
"Nah, just doing the right thing." Natigilan ito sa sinabi ko at kunot noo itong
tumitig sa akin.
"You talked like someone I knew before,"
Nagkibit balikat lamang ako.
Naupo ito sa kanyang lumang upuan at pinili ko namang maupo sa kanyang lamesa. We
are both facing an endless darkness.
"These lifeless bodies—"
"Terrorist," he confirmed it.
"Your warehouse is still standing between this cruel war, they need something from
you right?" tanong ko.
"I promised to give them the best combat plane," agad naagaw ang atensyon ko at
halos manlaki ang mata ko nang lumingon ako sa kanya.
"But I didn't keep my promise, I can't give them my best plane. I told them that I
was still working on it. But I am not expecting that they'll believe on that, they
send them." Itinuro nito ang mga patay na katawan.
"So that's the reason why they're still keeping your warehouse."
"But there will be another batch coming, you and that family need to move."
"Lend me your plane," serysong sabi ko dito.
"I can't, I can't entrust my plane to UASA people."
"Don't look at me as a member of UASA, but a person in need. What is your plan?
Self destruct your plane together with this country? I knew you have your own
reason for leaving UASA and I have my reasons for staying, but it isn't the problem
right now."
Nanatili lamang itong nakatitig sa akin sa kanyang kunot na noo na parang may pilit
siyang inaalala.
Umalis na ako sa lamesa at pormal akong humarap dito, sa paraan ng pakikipag usap
ng mga opisyales ng UASA.
This person in front of me is not just a common engineer. He got a value making the
terrorist drool over his skills.
"We both have something that might be able to save this country, lend me your
masterpiece and I'll give you everything that I've got. I'll treasure your
creation, the way I valued my life."
"Who the hell--are you? why am I seeing her to---"
"A flight Lieutenant, asking to fly with your masterpiece. With right and just,"

--
VentreCanard

[ 25 Chapter20 ]
-------------------------------

Chapter 20

Mahabang titigan ang namagitan sa aming dalawa. I can't lower my eyes on him, dahil
disidido ako sa mga salitang binitawan ko. And once that I held my head's up, I
know my whole decision is full and solid.
It's either he'll approve me or I'll get the plane by force.
Sa sandaling itaas ko ang aking sarili sa isang desisyon, hindi ko na ito ibaba
para umatras.
I can bargain my license with this battle, I can spread my wings to sheltered
people and I can risk my life with this fly.
Kung hindi man ako suportahan ng UASA sa desisyon kong ito, hindi nito mapipigilan
ang nabuo kong desisyon.
UASA got the knowledge to inform, to aware the every people. But we can always do
better, knowledge to help, knowledge to move.
Dahil kahit anong klaseng pagpapaalaala ng organisasyong lubos na nakakaalam ng
sitwasyon ng mundong ito, walang kasiguraduhan ang mga ito kung kikilos ang mga
tao.
People are now dumb, looking up for worthless things, slaved by idiocy, fighting
for stupidity. Little did they know they are already digging their own grave.
Natatabunan na ng mga tanga ang mga taong marunong mag isip. It's hard to accept
that airheaded people are easy to multiply than those who had powers to think.
Minsan sumasagi na sa isip ko, kung may kapangyarihan lamang ako. I want to cleanse
the earth, kill the burden, eliminate them, and burn them together with their
hypocrisy.
Hindi kailangan nang napakaraming tao para mapanatiling buhay ang mundong ito.
Hindi kailangan ng napakaraming tanga sa mundong walang ibang ginawa kundi kupkupin
tayo.
Gusto kong magliyab sa aking mga mata ang mga taong mapang abuso, mga taong dahilan
kung bakit unti unting napipiraso ang mundong ito. Sila ang nagpapagulo at
nagpapakomplikado. They are the reason why people are now extinct.
If a shattered nation was caused by a foolish leader, then shattered planet is the
result of human's foolishness.
Sa halip na magtulungan sa harap ng kalamidad, nagpapatayan pa ang mga ito.
But who am I to judge for their punishment? Maybe I was driven by these thoughts,
but the moment I've witnessed something that in need, with my ability I never
filtered people.
Wala akong kakayahang salain ang mga tao, kung sino ang dapat tulungan o hindi.
Dahil sa sandaling nasa aktwal na akong pangyayari, ilang salita na lamang ang nasa
isipan ko.
I am born for survival, you have the ability to make people survived.
Extinction, salitang aking nilalabanan nang pasukin ko ang larangang ito.
Masyadong nadadamay ang mga inosenteng tao sa katangahan ng nakakarami. Ang buong
pamilya ko, ang tawanan nila, ang kislap sa kanilang mga mata sa tuwing
sasalubungin ako at ang kanilang mainit na yakap na ilang taon ko nang hinahanap
hanap.
Naglaho ang lahat ng kasiyahan ko dahil sa pagkakamali ng nakakarami. I can't help
but to put all the blame to them. It was not the nature, but the foolish humans
killed my family.
Biktima lamang ang mundong ito sa kalupitang dulot ng mga tao.
Pero alam ko sa sarili kong walang magagawa ang lahat ng paninisi ko, it will never
bring back the life of my family.
They are now my memories, warm and nostalgic. My strength, yet with pain.
"Your eyes are so full of emotions," the engineer whispered.
I snapped and looked away.
"I am serious, I need your plane."
"Alright, just say my hi to Commander Mitts. My almost.." kumunot ang noo ko at
muling lumingon sa kanya.
"Deborah Mitts? Your almost?" She's the woman next to mother which I looked up
high.
"Let's not talk about it, where is that family? We need to move them." Tumango na
ako sa sinabi niya.
Gamit ang flashlight ay bumalik kami sa sasakyan, nakarinig pa ako ng impit na
boses ng batang babae sa pag aakala ng mga itong mga terorista ang nakakita sa
kanila.
"Calm down, it's me." Sumakay akong muli sa sasakyan.
I heard the sigh of relief from the doctor and his wife.
Nang tumingin ako sa rearview mirror, agad kong napansin ang paglalandas ng luha ng
batang babae habang nakangiti sa akin.
Nagulat na lamang ako nang kumawala ito sa yakap mula sa mag asawa at naramdaman ko
na lamang ang yakap nito mula sa aking likuran.
Between her small arms around the head rest and my neck, I heard her heavy sobs.
"I thought something happened to you, don't leave us." Halos masakal na niya ako
pero hinayaan ko lamang siya.
I can feel my little sister's embrace from her.
Marahan kong hinaplos ang braso niya bago ko ito tinanggal.
"Sit down," nang tumingin muli ako sa rearview mirror ay kinuha na ito ng mag
asawa.
I followed the engineer's instruction. Dinala ko ang sasakyan sa lugar na sinasabi
niya. Nang makarating kami ay agad ko na silang pinababa. Dahil walang kuryente ay
flashlight na lamang ang gamit namin habang naglalakad na kami.
"I have an underground hideout, it is especially designed for high intensity bombs
or even earthquakes." Natigil ako sa paglalakad.
"How safe is that? There's a possibility that they'll be buried to death.
Earthquakes are now uneven," halos oras oras ay lumilindol sa lugar na ito.
"It is safe, it is well maintained. Made of a high quality metal that can stand
with intensities. You choose, here up with bombs or in underground where all you
can feel is the trembling movement of the earth?"
I was about to answer when I heard the doctor's voice.
"We'll go, we'll go! Please lead us the way."
Hindi na kami nagtalo pa at nagmadali na kami sa pagkilos. Agad inilawan ng lalaki
ang sahig, nangunot ang noo ko nang mapansin na parang lagayan lamang ito ng mga
gamit.
"I thought we're in a hurry?"
"We're here," sagot ng engineer.
He grabbed the two handles and pulled it up. Dito nagpakita ang isang hagdanan.
"Let's go down," nanguna na ang engineer na siyang may dala ng flashlight.
I already returned the keychain to the little girl. Ayaw pa niya itong kuhanin sa
akin pero ipinilit kong ibalik ito.
Bumaba na kami sa hagdanan at dito tumambad sa amin ang hindi kalakihang kwarto na
may iba't ibang uri ng kagamitan. Sa dulo nito ay isang kahong metal na kung
titingnan ay kasya ang ilang tao.
"You need to enter to that metal for safety, inside are enough drinks and foods for
three weeks." Paliwanag nito sa buong pamilya.
"Don't worry, I implanted a chip in every of my inventions. I can easily locate you
if anything happens." Bahagyang gumaan ang loob ko sa sinabi nito.
Hindi ako umaalis hanggang hindi nakakapasok ang mga ito sa metal na bagay. There
is also first aid kit, na mas nagpaliwanag sa mukha ng babae.
"We have to go," paalam ko sa kanila.
"Thank you so much, we owe you our life." Tumango ako sa doctor bago ako tumungo
para sulyapan ang batang babae.
Inilahad ko ang kamay ko sa kanya.
"Can I have the light again? I'll give it back to you." Sa halip na ibigay nito sa
akin ay tumakbo itong yumakap sa binti ko.
"Why are you so kind? Why are you so brave? I want to be like you, I want to save
people too." Dahan dahan kong kinalas ang yakap niya sa akin at pinili kong umupo
para magtama ang aming mga mata.
Marahan kong pinunasan ang kanyang mga luha.
"Survived first, be a survivor. Then save people, make yourself tough and shred
your tears not from fears but for dignity."
Hindi ko man alam kung naiintidihan niya ang sinabi ko pero sinigurado ko sa sarili
ko ang sinseridad sa mga salitang binitawan ko.
Ako na mismo ang unti unting nagsarado ng metal na pinaglalagyan nila. And to my
surprise I saw the little girl bravely salute on me.
"Let's go," sabi ko sa engineer.
Nagmadali na kaming tumaas muli at nagsimula na kaming magtungo sa eroplanong
kakailanganin ko.
"It has two control systems, my plane needs two pilots." Natigilan ako sa sinabi
nito.
"Can you---" mabilis itong umiling.
"I am injured, I'll just be your burden. Still, you can fly with it but less
commands. You won't be able to use the other features."
"I don't mind," kailangan na ako sa ere.
Nagpatuloy kami sa paglalakad hanggang sa tamaan na ng kaunting liwanag ang nguso
ng eroplano. Tuluyan nang tinutukan ng engineer ang kabuuan nito at halos matulala
na lamang ako.
It is so beautiful. Isang eroplanong kahit sa labas pa lamang ay sumisigaw na ng
abilidad.
"What is her name?" tama pa ba na itanong ko ito sa ganitong oras?
"Grippe MP973"
Hindi na ako nagsalita pa at unti unti na akong umakyat sa metal frame na
nakapalibot dito para mas makita ko mula sa itaas.
I want to see the whole view of this plane before I enter this to battle. Hindi ko
akalaing mabibigyan ako ng pagkakataong paliparin ang ganitong klase ng eroplano.
"You are such a genius," nausal ko na lamang habang nakatitig ako sa ibaba kung
nasaan ang eroplano.
Sa ganitong sitwasyon hindi ko mapigilan ang pagngiti ng aking mga labi.
"I'll fly with you." Ngiting sabi ko.
Nawala ang paninitig ko sa eroplano nang may liwanag na tumama sa aking mukha. Agad
kong tinakpan ito dahil sa liwanag pero nang masanay na ang aking mata ay pilit
kong inaaninaw ang pinanggagalingan ng liwanag.
Beside the engineer looking abducted is the commander in his blue eyes deeply
staring at me.
"Why am I getting jealous of planes baby? Damn, you are smiling at them." Biglang
bumilis ang tibok ng puso ko nang mas makita ko siya.
Bahagya lamang siyang naliliwanagan ng flashlight na hawak niya.
"I am happy to see you again,"
As a greeting, the space commander gave me his salute and I saluted him back.
"Been waiting for you sir," Nervous and with our far distance. I smiled at him,
genuinely.
He held his head up, looking up at me and I looked down on him meeting his
wonderful blue eyes.
"You know that I am falling for you hard, right Lieutenant Monzanto?"

--
VentreCanard

[ 26 Chapter21 ]
-------------------------------

Unedited

Chapter 21

My life is full of unexpected twists. Twists that are making me tougher, stronger
and a never ending fighter.
What should I expect? I am Behati Azalea Monzanto, a woman born to fight.
Patuloy na lumalaban sa mundong walang kasiguraduhan. Minsan naiisip ko, kung
pinili ko lamang mabuhay gaya ng isang simpleng babae sa mundong ito, may trabaho
para kumita, umuuwi ng gabi para magpahinga at nabubuhay na walang iniisip na
mabigat na responsibilidad, magiging masaya kaya ako?
Nanatili akong nakatitig sa harap ng salamin. Pinagmamasdan ko ang aking sarili,
hindi ko akalain na makikita ko ang sarili kong repleksyon sa ganitong anyo.
From a corporate woman with pencil cut skirt and high heels to a pilot woman with
camouflage pants and combat shoes.
Marahan kong binuksan ang gripo at isinahod ko dito ang aking kamay. Ilang beses ko
itong hinugasan hanggang sa marahan akong yumuko para hilamusan ang aking mukha na
napupuno na ng dumi.
Ang sarap sa pakiramdam na madampian ng malamig na tubig, kung maaari lamang ay
ibabad ko ang sarili ko sa mga oras na ito para lubos na malinis ang aking sarili.
Kasalukuyan nang inaayos ni Engr. Wright ang eroplanong gagamitin namin ni Pedro.
Binigyan ako nito ng kaunting minuto para ayusin ang sarili ko.
Habang paulit ulit kong hinihilamusan ang sarili ko ay bigla na namang bumalik ang
mga salitang sinasabi sa akin ni Pedro.
Commander Armstrong and his words.
 "You know that I am falling for you hard, right Lieutenant Monzanto?"
Nakatitig lamang kami sa isa't isa habang humihigpit ang hawak ko sa bakal.
I tried to answer him back, sinubukan ko pero muling tumikom ang aking bibig. He's
the only man who can steal my words away.
Natatahimik ako sa kanya at ang tanging nagagawa ko na lamang ay matulala sa
kanyang asul na mga mata. His eyes are something that manipulates women's emotion.
At inaamin kong isa ako sa biktima ng asul niyang mga mata.
Even the far distance between us didn't give any kind of weakness on his blue eyes,
instead I even felt the stronger hypnosis from him. His crystal orbs in the middle
of the darkness giving me a gaze of admiration.
I gripped tightly against the metal frame to support my shaking knees when he
started walking without breaking any blink from me.
"Armstrong?"
I heard the engineer's voice, but the commander ignored him. His presence is all
mine. Tumigil ito sa dulo ng metal frame na siyang dinaanan ko.
"Come down Behati, huwag mong hintayin na akyatin pa kita. Please come down baby.
That's an order."
Nervous. I followed his command. Siniguro ko na tama lamang ang aking bilis sa
pagbaba, hindi ko pa alam ang reaksyong isasalubong ko sa kanya sa sandaling
makababa na ako.
"Comman—" hindi ko na naituloy ang pagtawag sa kanya.
Dahil nang sandaling nasa huling baitang na ako ay agad niya akong kinabig at
mahigpit na kinulong sa kanyang mga bisig.
"Are you going to call me selfish if I tell you that sometimes..I want you to be
weak? I want you to ask my help, I want you to call my name. Baby kailanganin mo
naman ako..kailanganin mo ako.."
Ramdam ko ang paghigpit ng kanyang mga yakap.
"Kasi ako..Behati..kailangan kita..kailangang kailangan..who can hear it baby.."
Hindi ko na namalayan na nakapikit na ang aking mga mata habang pinakikinggan ang
mabilis na pagtibok ng kanyang puso.
"Your heartbeat..it's so fast.."
"Never been slower when I'm with you Lieutenant,"
Sa nangangatal kong mga braso ay dahan dahan na akong yumakap pabalik sa kanya.
"Maraming salamat. I feel safe now, Commander."
Isang eksaheradong tikhim ang pumutol sa yakap namin. Ako ang unang kumalas at
marahan kong itinulak si Pedro. Hinarap namin ang engineer.
"What the fvck? Is that you Engr. Wright?" gulat na sabi ni Pedro.
"You noticed, at last. Still the same Armstrong, I heard you are now a Commander."
"Yeah, I never liked it. Why are you here?" hindi sumagot ang engineer sa kanya at
ibinaling nito ang atensyon sa akin.
"So he is your---" Pedro interrupted him.
"Yes, I am the boyfriend." Taas noo niyang itinuro ang kanyang sarili.
Kapwa kami nakatitig ni engineer sa kanya bago ako tamad na humarap muli sa unahan
at salubungin ang mga mata ng kausapn naming engineer.
"He is not,"
"Behati!" iritadong tawag nito sa akin.
I crossed my arms and I slightly nod with Engr. Wright.
"I'll just fix myself, you can talk with my commander. I'll fly with him. By the
way, where's your washroom?"
"Oh god, she's so cold. I thought we're fine Behati?"
"Yes," tipid na sagot ko.
Umawang lamang ang bibig nito bago ko siya tinalikuran. I tried to look calm but
deep inside, my heart..my heart Commander. It's about to burst.
Kaunti na lang, sasabog na.
Ilang beses kong tinapik ang pisngi ko. Kahit medyo madilim sa loob ng banyo dahil
emergency light lamang ang gamit, hindi nito kayang itago ang nakangiti kong mga
mata.
I never been valued before, never been protected by someone. Simula nang mawala ang
buong pamilya ko hindi na ako nakaramdam ng matinding pagpapahalaga, pero hindi ko
akalaing muling niya itong ipadadama sa akin.
Muli akong yumuko sa lababo at ilang ulit ko muling hinilamusan ang sarili ko.
"Your hair is getting wet." Nagulat na lamang ako nang may marahang kamay na
nagsalipot ng aking mahabang buhok para makapaghilamos ako ng maayos.
"Sorry, I can't wait you outside."
Buong akala ko ay nakatakas na ako, buong akala ko ay nakaiwas na ako pero ito at
nagsisimula na namang magwala ang dibdib ko.
Tumunghay ako at sinalubong ako ng puting towel. Nanatiling nakahawak ang kaliwang
kamay niya sa aking buhok habang pinupunasan ko ang aking mukha hanggang sa aking
leeg.
"You can put my hair down." Mahinang sabi ko.
"You're not going to tie your hair?" tanong nito. Nasanay na rin siguro ito na
laging nakapusod ang aking buhok sa tuwing lumilipad ako.
Binitawan na nito ang buhok ko pero nanatili ito sa likuran ko habang kinakausap
ako sa repleksyon ng salamin.
"Naputol ang panali ko sa buhok." Calm down Behati.
"Hmm, I have rubber band. Is it fine with you?" lalong humina ang boses ni Pedro at
hindi na ito sa salamin nakikipag usap sa akin sa halip ay bahagya na itong
nakayukong nakalingon sa akin.
Agad lumipad ang mga mata ko sa dalawang kamay niyang nakahawak na sa sink. The
Commander is trapping me, I don't know if it is by conscious or not.
"Anything will do. Yes, I really need to tie my hair. It will be a burden." Kumuha
ito sa bulsa ng damit niya at itinapat niya ito sa aking mukha.
"Thanks," kukuhanin ko na sana nang iiwas niya ito.
"I'll tie your hair, ako na lang Behati." Pahina na nang pahina ang boses niya.
"Ikaw ang bahala," Hindi ko na gustong makipagtalo pa sa kanya.
Tumayo ito ng tuwid at sinimulan niyang muling hawakan ang aking buhok. Ramdam ko
ang marahang pagsuklay ng mga daliri niya, ang pagsumping niya sa aking buhok na
ilang beses sumasayad sa aking tenga.
Hindi ko akalaing mararanasan ko ang paghirap sa pag hinga dahil lamang sa
pagtatali ng aking buhok. Nanatili lamang akong nakatitig sa repleksyon ng salamin
habang pinapanuod ang ginagawa niya.
Hanggang maramdaman ko rin ang ilang daliri niya sa batok ko at leeg ko.
"Pedro.."
"Yes?" abalang sagot nito sa akin.
"You are not tying my hair." He bit his lower lip and looked at me in the mirror.
"Sorry, I lost my concentration." Ilang beses itong umiling.
"What are you thinking Pedro?"
"You won't like it."
Itinaas na nito ang buhok ko at sinimulan na niya itong ipusod. His hands are too
gentle, napakagaan ng kamay nito sa aking buhok at hindi man lang ako nasasaktan.
"Done!"
"Thank you.." sinubukan ko nang umalis sa pwesto ko nang bigla na muling bumalik
ang kamay nito sa sink dahilan kung bakit ako nakulong sa kanyang mga bisig.
"I have service fee baby."
"Commander," matigas na sabi ko dito.
Hindi niya ako sinagot sa halip ay hinawakan nito ang dalawa kong kamay at inihawak
niya rin ito sa sink nang hindi ako makagalaw ng maayos.
"I want your lips Behati." Nangatal ang mga tuhod ko sa sinabi niya.
Kung dati ay nakakalaban ako ngayon ay hindi ko na mahanap kung nasaan ang lakas ko
para gumalaw at paulanan siya ng suntok.
All I can see is his blue eyes looking at my lips. Ramdam ko ang pagdiin ng mga
kamay niya sa akin habang unti unting bumaba ang mga labi niya sa akin.
Wala akong magawa kundi tumitig lamang sa kanya.
"Behati.."
Alam ko sa sarili kong hindi pa ako handa, nakakaramdam ako sa kanya ng kaligtasan,
matinding kaba at .. at.. hindi ko pa kaya.
Gahibla na lamang ang distansya namin sa isa't isa na halos nararamdaman ko na ang
dulo ng kanyang matangos na ilong.
"What are you doing Pedro?"
"W—hat? What Behati? Hahalik ako. God, you ruined the moment." Hindi
makapaniwalang sabi nito.
Lumuwag ang hawak niya sa akin at dito na ako nagkaroon ng pagkakataong humiwalay
sa kanya.
"Let's go," nauna na akong maglakad palabas.
I heard him laugh. Narinig ko rin ang lakad takbo niya para mahabol ako.
"But I have improvements, you didn't punch me Lieutenant." He winked at me.
Tumigil ako sa kanya nang may naniningkit na mata. He was expecting that I'll punch
him because of his arms getting ready to block me.
Pero mabilis akong tumingkayad at agad ko siyang hinalikan sa kanyang kaliwang
pisngi.
Tulala siya.
Ilang beses kong tinapik ang pisngi niya.
"Yes, you improved Commander."

--
VentreCanard

[ 27 Chapter22 ]
-------------------------------

Chapter 22

Nakatuon na ang aking mga mata sa eroplanong paliliparin ng aking sariling mga
kamay. At sa bawat paghakbang ko papalapit dito, mas lalong bumibilis ang pagtibok
ng puso ko.
This is it again, Behati.
Sa sandaling muling umangat sa ere ang aking mga paa, isa lamang ang ibig sabihin
nito. I will fight for my survival.
Tipid akong lumingon sa lalaking kasabay ko sa paglalakad. Bahagya siyang nahuhuli
sa akin dahil hindi pa rin ito makapaniwala sa ginawa ko sa kanya.
Even I was shocked, but I didn't regret it.
Nakapamulsa itong nakatitig na rin sa eroplano. Nang lumipad ang tingin niya sa
akin ay mabilis akong humarap sa unahan.
Tonight's airfight is quite different. Sa pagkakataong ito hindi ako lilipad mag
isa at hindi lamang ang aking sariling pakpak ang magdadala sa akin sa ere.
I am with him, with my blue eyed commander.
"Someone kissed me," kanina niya pa itong sinasabi sa kanyang sarili.
Dahil paulit ulit ko na itong mula sa kaya, napapalingon na lamang ako. Sa tuwing
nagtatama ang aming mga mata ay ngumingisi lamang siya sa akin, giving me his
annoying words "Someone kissed me,"
Nakailang pag iling pa ito habang ngumingising sumusulyap sa akin, minsan ay
naririnig ko pa itong natatawa.
He's crazy.
"Pedro please, stop grinning like an asshole."
"Sa kabila naman Behati," itinuro nito ang kabilang pisngi niya.
Kumunot lamang ang noo ko sa kanya bago ko siyang tinalikuran. Pero hindi rin
nagtagal ay sumabay na ito sa akin.
"Don't worry, I won't report this to ginger. She really hates it when a woman stole
a kiss from me." Tumigil ako sa paglalakad at tinitigan ko lang siya ng ilang
segundo.
"You can report, I don't mind. As if I stole something from you." Nagpatuloy ako sa
paglalakad.
"What? You can't deny it Behati, sinamantala mo ang kahinaan ko. You kissed me
without warning."
"What? who kissed who? What are you talking about Pedro?" kumunot ang noo nito sa
sinabi ko.
"Behati, you don't deny your kiss to me." Pansin ko na bahagya na itong napipikon.
Isa ito sa napansin ko sa ugali niya. Mabilis itong mapikon.
"Kiss? You must be imagining things Commander." Naningkit na ang asul na mata nito.
Asar na siya.
Buong akala ko ay magsasalita ito pero nagulat ako nang hindi na ito nakipagbiruan
sa akin at nauna na itong maglakad hanggang makarating kami kay Engr. Wright.
May hawak siyang nakarolyong papel. Kung hindi ako nagkakamali ay ito ang blue
print ng kabuuang ng eroplano.
Wala nang sapat na oras para magpaliwang pa ito ng matagal sa amin. All we have to
do is to familiarize the framework of the plane by just glimpsing on its blueprint.
Control system is easy to understand, pero kailangan din naming bigyan ng pansin
ang pisikal na kapasidad ng eroplano.
As an official member of UASA, you should possess a highly intellectual mind. Bagay
na siyang lubos naming ginagamit sa pang araw araw.
Dalawang sangkap lamang ang susi sa organisayong ito, talino at lakas ng loob. At
sa sandaling mawala ang sa isa sa dalawang ito, wala ka nang magandang maidudulot
sa organisasyon.
Inilatag na ni Engr. Wright ang blue print.
"Let me quickly introduce my Grippe MP973," wala itong ibang sinabi at hinayaan
niya kaming pagmasdan ang blue print.
"This is quite interesting, so this plane will serve as the queen bee." Tumango si
Engr. Wright.
"The core, the mother plane." Kami naman ngayon ni Pedro ang tumango.
"Basically, we need a routing plane. We can't just give a command and move with
this enormous plane. We'll just crash down, easily. No sweat."
Tama ang sinabi ni Pedro.
"That's why you need back ups, besides one of you will go outside. There is a small
routing plane inside, all you have to do is to ride on it and provide a good
command with the smaller planes."
"Alright, we need to choose then." Nang lumingon ako kay Pedro ay hindi niya ako
sinagot.
I almost forgot, napikon nga pala ito sa akin. Nanatili lang itong nakatingin sa
blue print.
"Percentage of risk explosion in mother plane?" he asked Engr. Wright.
"Thirty two percent," this percentage can easily be manipulated.
"How about the routing plane?"
"Seventy one percent," hindi ako nakapagsalita. That was too risky.
"I'll fly the routing plane, I'll give commands." He said with his firm voice.
Ngayon ay tumitig na ito sa akin na parang inaasahan niyang mag aalma ako sa
kanyang desisyon.
"Do you have any violent reaction woman who didn't kiss me?" seryosong tanong nito
sa akin.
Umiiling na lamang si Engr. Wright.
"I have no intentions to fight back, it's the commander's order."
"Suit yourself," tinapik na nito ang balikat ni Engr. Wright.
"It's nice to see you again, it's your plane that I really wanted to fly with."
Ngumiti sa kanya si Engr. Wright.
"Is it really my airplane?"
"Who else?" sumulyap sa akin si Pedro at umismid lamang ito.
Oh god, he's so childish.
Nauna na siyang pumunta sa eroplano habang nakasunod ako sa kanya.
"Pedro!"
Hindi ito lumilingon.
"Commander Armstrong!" umaakyat na siya sa eroplano at nagmadali na itong
nakapasok.
Oh shit, hindi magandang lumipad kami na mainit ang ulo niya sa akin.
Nang makapasok na ako sa eroplano ay nakapamaywang na ito habang pinagmamasdan ang
control system.
"Peter.."
"Lieutenant, you take the back seat. Familiarize your area before we start the
engine." Malamig na sabi nito.
Sumunod ako sa utos niya at hindi ko na sinubukan pa na makipag usap. Umupo na ako
sa likuran at sinimulan ko nang hawakan ang mga button na kakailanganin ko sa
laban.
"That's it Behati? You won't do anything? What made you become this cold?" inirapan
ko siya kahit nakatalikod siya sa akin.
"I am not cold Pedro, I approached you. I called you, but you ignored me. It's not
my coldness, pikon ka lang. I was just kidding, pikon ka masyado."
Lumingon ito sa akin na nakataas na ang kilay habang nakangisi na naman sa akin.
"Sinong pikon?"
"Ikaw,"
"Sa'yo lang ako napipikon Behati, and I don't like that joke. You can't deny an
Armstrong baby.." umupo na rin ito sa kanyang pwesto.
"Uhuh?"
Halos sabay na kaming naglagay ni Pedro ng goggles habang nagsisimula nang gumalaw
an gaming eroplano.
Habang nagsisimula na kaming lumabas sa warehouse, hindi ko maiwasang maalala ang
lahat ng pinaghirapan ko bago ako makarating sa posisyon ko ngayon.
Faster! Ang babagal nyo!
Sigaw ito ng Commandant namin. Today is the fourth day of my second month training
in airforce.
Kasalukuyan kaming naglalakad sa tabi ng kalsada sakbat ang mabigat na military bag
na hindi lamang limang kilo ang bigat, may bitbit din kaming malalaking baril na
mahigpit naming hawak.
Halo na ang babae at lalaki, halos hindi na rin kami makilala dahil sa uling na
nasa aming mukha.
Napakatindi ng sikat ng araw, ramdam ko na ang panliligo ko sa sarili kong pawis.
Pagod at gutom. Limitado lamang ang tulog namin at pahinga, pero sinisikap kong
huwag panghinaan ng loob.
I want to be an airforce, sinimulan ko ito at nangangako akong tatapusin ito.
Malayo na ang narating namin sa paglalakad at karamihan sa mga tao ay
pinagtitinginan kami. May ilan pa nga akong naririnig "Babae!" "Ang lakas ng loob,"
"Astig!"
Diskriminasyon na agad ang sumalubong sa akin, bakit hindi masanay ang mga tao na
ang gawain ng lalaki ay kaya rin gawin ng mga babae?
Dalawang oras pa kaming naglakad sa ilalim ng sikat ng araw bago sumasakay sa
sasakyan pansundalo ang Commandant.
"Bibigyan ko kayo ng isang araw para makabalik sa ating base, hihintayin ko kayo sa
field."
Sigurado akong hindi lang ako ang napamura sa narinig. Ibig sabihin lang nito ay
kailangan naming mas triplehin ang bilis sa paglalakad kung gusto naming habulin
ang oras.
Nang malayo na ang Commandant ay nagsimula nang kumalat ang mga kasamahan ko na may
kani kanilang sariling daan.
Tatlo kaming naiwan na hindi alam kung saan dapat pumunta.
"Nasaan si Alicia?" tanong ko.
Kailangan na namin magsimulang maglakad. Si Alicia at Minette ang madalas kong
nakakausap sa tuwing may malaya kaming oras.
"Tumatawag sa kanila,"
"What? Hindi ba at bawal?"
"Walang bantay Behati,"
Nang makatawag na si Alicia ay sinabi nitong may alam siyang daan. Sumunod na kami
dito ni Minette hanggang sa makarating kami sa likod na isang abandonadong pabrika.
"Bakit tayo nandito?"
"Landon?" lumingon ako kay Minette na may nagtatanong na mga mata.
"Kuya! Kuya, nandito na si Ate!"
Natutuwang batang lalaki ang yumakap Alicia, isa pang lalaki na mukhang mas matanda
lamang sa amin ng ilang tao at isang babae.
"Miss na miss ko na kayo," umiiiyak na sabi ni Alicia.
"Minette, anak!" sabay kaming lumingon sa bagong dating.
Agad binitawan ni Minette ang kanyang baril at sinalubong ng yakap ang isang
matandang babae.
Mapait akong ngumiti habang naririnig ang masaya at nakatutunaw sa pusong batian
nila. Bagay na kahit kailan ay hindi ko na mararanasan.
Ilang beses akong lumingon sa paligid, bawal itong ginagawa namin. We can't
communicate with the outside world while we're in training.
"Madali kayo, alam kong hindi sapat ang pinakakain sa inyo sa loob. Kumain na kayo
bago pa may makakita." Inilabas na ng lola ni Minette ang mga dala nitong tinapay.
Ganito rin ang mga kapatid ni Alicia.
Kapwa ako binigyan nila ng tinapay, hindi na kami nag aksaya ng oras tatlo. Mabilis
naming tinanggal sa plastic ang tinapay at halos tatlong kagat lamang ang ginawa
namin. Hindi ko na manguya nang maayos sa pagmamadaling lunukin ito.
We can't be seen eating, mapaparusahan kami. Habang abala kami sa pagkain na parang
walang bukas.
Narinig ko ang paghikbi ng batang kapatid ni Alicia at ng lola ni Minette.
"Hindi kayo nakakain ng maayos sa loob."
Hindi na kami nakasagot at patuloy kami sa pagkain, para kaming mga patay gutom.
Habang kumakain si Minette at Alicia ay may mga nag aasikaso sa kanila, pinupunasan
ang pawis, hinahaplos ang likod at mga matang nag aalala.
Sumasakit ang dibdib ko.
Mabilis naming naubos ang pagkain at sinakbat na namin ang aming mga bag.
"Maghihintay kami sa labas Alicia, sasalubungin ka namin kapag naging ganap na
sundalo ka na." Humalik si Alicia sa kanyang mga kapatid.
"Naghihintay ako palagi Minette apo,"
Nauna na akong naglakad sa kanila, dahil kahit magtagal man ako sa pagtitig sa
kanila.
Hindi na mababago ang katotohanang wala nang pamilyang sasalubong sa akinng bawat
tagumpay.
Bumalik sa kasalukuyan ang aking diwa at natagpuan ko na lamang ang aking mga
matang nakatitig sa likuran ni Pedro.
"Yayakapin mo ba ako Pedro kung magtatagumpay ako?" wala sa sariling tanong ko.
Dahan dahan siyang lumingon sa akin na parang hindi makapaniwala sa itinanong ko.
His face softened when he saw my expression.
"Hindi lang yakap ang maibibigay ko sa'yo, you deserve the world baby..you deserve
an endless love..allow me to give this to you..hindi ako mapapagod yakapin ka sa
bawat tagumpay mo."

--
VentreCanard

[ 28 Chapter23 ]
-------------------------------

Chapter 23

The sight of an open gate means the start of a catastrophic war. The light from
brutal fires, suffocating smoke from life shattering bombs and the endless noises
of agony filling this country with pain and cruelty.
I let out a deep breath. We're about to reach the gate, the outside reality of
darkness, death and inhumanity.
Tonight with this powerful plane made by passion, together with the UASA space
commander. I will fly not with my license and title, but with my beating heart
screaming for justice, skills urging for morality and boundless thoughts of
awareness of truth.
My wings have reasons to fly, reasons beyond your ears and eyes.
We're already on our agreed position. Pedro is in the front position connected with
the auto dock system. Once that we got the best situation, his seat will turn him
to the lower part of the plane where the routing plane was located.
We need two active planes and two pilots in coordination, that's him and me. Wala
nang iba pang piloto ang maaaring umupo sa resposibilidad na ito kundi kami lamang
dalawa dahil kasalukuyan nang nasa himpapawid ang lahat.
Yes, the pilots currently on air had team to fight with, but we had the effective
plan to win the fight.
Nagsisimula nang umangat mula sa lupa ang eroplano, sa ngayon ay hawak ko ang
pagkilos ng eroplano habang si Pedro naman ang responasable sa pang-atake. Wala
nang nagsalita sa pagitan namin dahil kapwa na nakatuon ang atensyon namin sa bagay
na aming haharapin.
Dahil nasa likuran niya ako, malaya ko siyang napapagmasdan. The movement of his
head, his hands.. until I realized that this is my first time seeing him on board,
with action.
Hindi sa malayo kundi sa mismong harap ko.
Nang nasa UASA ako, mas madalas kaming magkasama ni Commander Jensen kumpara kay
Pedro. I am more familiar with Jensen's air combats, skills and how he can
strategically manipulate the whole flock.
But I never admired him, Commander Mitts is far more better than any male pilot.
Next is Lieutenant Monzanto, motivating myself.
Itinatak ko na sa isip ko na wala akong hahangaang piloto kundi si Commander Mitts
lamang. Walang lugar ang aking paghanga sa mga lalaking piloto, noon.
Muli akong sumulyap sa likuran ni Pedro. Flirt and horny arrogant pilot who wants
me on his bed. Ito ang laging pumapasok sa isip ko noon sa tuwing titigan niya ako,
the way his vulgar blue eyes scanned my whole body, the way he bit his lower lip
everytime that I am getting annoyed and the way he battled his ego against Jensen.
Since there were few women in UASA and I was the newest flavor, bago sa mata, bago
sa panlasa. I considered myself as the title for their bloated egos. Kaya lamang
ako pinapansin ng mga ito para lamang magkompetensiya sa isa't isa.
I can't help but to get annoyed with that kind of thought.
Hindi ko rin binalak na manuod ng paraan niya sa pagpapalipad. I considered him as
one of those boys that I should keep a distance with. Lalo na at hindi maganda ang
imahe ng mga lalaking piloto sa akin o tama ba na sabihin kong lahat ng lalaki? Isa
pa sa larangang ito mga lalaki lamang ang tinitingala na lalong naging dahilan ng
pag-init ng ulo ko sa kanila.
"Behati?"
My mind stopped on its way from the past after I heard his voice on my headphone.
Damn, I shouldn't let my mind spaced out at this moment.
"Yes, Commander?"
Lumingon na ito sa akin at pansin ko ang pag-kunot ng noo nito.
"You're spacing out, what were you thinking? Presence of mind baby, I am all here."
It's all because of you, damn you Pedro.
I can't help but to let out another deep sigh, how can he easily changed my
principle in a blast?
Oh Pedro and your blue eyes.
I controlled myself and I focused my whole attention with this war. Sa pagkakataong
ito, ako naman ang nasa likuran niya. Nakakapanibago dahil sa tuwing nasa
himpapawid kaming magkasama ni Pedro, hindi ko ito nakikita sa aking unahan.
Instead, he's always at my back not to hide out of fear but to protect me from
those attacks that can't be reached by my eyes.
After few minutes, we had our successful take off.
Since, I have the command for wings and he's for the weapons I am the one
responsible for communicating the other pilots. We need to inform them that the
newly appeared enormous plane was their ally.
I have read the important functions of this plane, from movements, build up, its
capacity, its tolerance from pressure, controls which were already given and its
uniqueness that can't be seen with other airplanes.
"Lieutenant Monzanto," He used his authoritative tone. It's time.
Naka-posisyon na ang aming eroplano at anumang oras ay aagaw na kami ng atensyon.
Panay ang pagsiklab ng apoy sa pagitan ng magkalabang pangkat, walang gustong
magtalo.
Not even this pilot. My igniting flames can't be stop right now, not even millions
planes.
"Yes, commander." I immediately hit the button that will automatically connect our
communication radar to all the US plane in the area.
Seeing the red blinking button, giving the signal that I was already connected to
all the pilots on air, my desire, passion and my whole devotion with aviation hit
at its peak.
Giving me a powerful strength, creating a loud voice all over our plane. This is
war.
"This Grippe MP973, Lieutenant Monzanto speaking. Transmitting this message to all
pilots of justice! This is our fight! Together, we will end this! Tonight we will
claim our victory! We crash them! We burn them! THEY WILL PERISH!"
"ROGER!" malakas na sigaw mula sa iba't ibang eroplano ang narinig ko.
My heart lightened after hearing their response. We will not fight alone, Pedro.
"Monzanto,"
Nagsisimula nang lumapit sa amin ang aming mga kakampi. Siguradong ipinadala na ni
Pedro sa mga ito ang aming gagawing pag atake.
"Yes Commander," I answered as I continue analyzing the movements of our comrades.
"My heart..it will perish too.." nag angat ako ng tingin sa kanya.
He's not looking at me.
"Why are you always like this?" hindi ko alam kung tama ba na mag usap pa kami sa
ganitong sitwasyon.
"I really can't stop it baby.. once that you had laid your captivating words..all I
want is to inform you that there is someone drowning..there is someone
melting..there is someone falling..hard..too hard. What are you doing to me
Lieutenant Monzanto?"
My mouth was half opened while staring down to him. What else Pedro? Ano pang mga
salita ang kaya mong ibato sa akin sa gitna ng ganitong sitwasyon?
"What made you this so wonderful baby?"
Tipid akong ngumiti sa sinabi niya. Hindi ko pinili ang ere para maging teritoryo
ko dahil ang ere mismo ang pumili sa akin na siyang taas noo kong tinanggap.
I am now an official soldier of Philippine Air Force.
Ilang buwan na simula nang maka-graduate ako at masasabi ko na masaya ako sa napili
ko. Iniwan ko ang pagbabalanse ng pera at pinili kong humawak ng baril.
Karamihan sa babaeng sundalo ay sa opisina lang rin nade-distino at dahil natapos
ko ang BS Accountacy, bumagsak ako sa finance ng Philippine Airforce. Buong akala
ko ay nakatapos na ako sa pagbibilang ng pera, mukhang hindi pa rin pala. But being
an office based soldier was not an excuse if there's an emergency happened.
Lahat ng klase ng sundalo ay kailangang laging handa anumang oras, sundalong
panlaban ka man o pang-opisina. Katulad ngayon, kasalukuyan akong nasa gitna ng
laban.
Nakatago ako sa likod ng isang malaking bato habang matindi ang aking kapit sa
aking baril. Panay ang palitan ng putok ng baril ng mga sundalo at terorista.
Terrorist are everywhere.
Hindi ko na magawang lumabas sa bato at bumaril dahil sa takot na matamaan ako ng
bala. Marami pang nagdadaratingang kalaban at anumang oras ay mapapalibutan na
kami.
We need back ups!
Sinulyapan ko ang mga kaibigan ko, katulad ko ay nagtatago na rin sa malalaking
bato si Alicia at Minette, hindi na rin makabaril ang mga ito.
Kitang kita ng sarili kong mga mata kung paano tamaan ng bala ang mga kasamahan
namin na nagtatangkang lumabas sa kanilang pinagtataguan para makasabay sa
pakikipagputukan. Wala na, nauubos na kami.
Muling akong sumulyap sa mga kaibigan ko, lumuluha na ang mga ito habang umiiling
sa akin. This is our end game, mapapatay na kaming tatlo rito. Wala na kaming
laban.
Inangat ko ang aking mga mata sa kalangitan, mukhang magkakasama na tayo Nay,
Tay..mga kapatid ko.
"Lalaban tayo hanggang sa huli!" malakas na sigaw ng tatlong lalaking nakakataas sa
amin. Sila ang mga sundalong nag-trained sa amin.
Makahulugang nagtama ang aming mga mata bago ito mapait na ngumiti sa akin. Bilang
sundalo, kailangan ko nang masanay sa ganito pero hindi ko mapigilang hindi
manghina.
Alam ko ang ibig sabihin nito, kailangang may mabuhay na sundalo sa labanang ito
para maisiwalat ang aming nalalaman. Kailangang may magsakripisyo. Sabay-sabay ang
mga itong tumakbo sa mga paparating na yabag ng mga teroristang patungo sa amin
dala mga bomba sa kanilang katawan.
"Monzanto! Ikaw na ang bahala!"
"Roger! Roger!" kasabay ko ang mga kaibigan kong lumuluha habang nakasaludong
tumatakbo papalayo sa sunod-sunod na pagsabog.
Habang tumatakbo kami ay eksaktong may hindi kalakihang eroplano na ang pababa.
"Behati, mabubuhay tayo!" natutuwang sabi ni Alicia.
Nagliwanag ang mukha ko nang hindi lang kami ang nakatakbo may mga ilan din sundalo
ang nakasunod sa amin.
"Faster!"
Lahat kami ay nakarating na sa eroplano at mabilis na nakasakay dito. Malayo na
kami at napuno ng yakapan at pasasalamat ang lahat ng sundalong nakaligtas.
"Buhay tayo Behati! Buhay tayo!" sabay akong niyakap ng mga kaibigan ko.
Nasa ibabaw na kami ng dagat nang sumulyap ako sa baba pero agad nanlaki ang aking
mga mata nang makakita ako ng speed boat na humahabol sa amin. Marahas akong
napatayo pero agad din napayuko nang paulanan kami ng bala.
Sigawan ang nangyari sa pagitan naming lahat. Narinig ko ang paghagulhol ni Alicia
at halos mangatal ang buo kong katawan nang makitang wala nang buhay si Minette.
May ilan na rin sundalo ang may tama.
Nanlamig na ako habang pinagmamasdan ang lahat. Hinawakan ni Alicia ang kamay ko
habang blangko na akong nakatitig sa kanya. Sinubukan nang makipagbarilan ng mga
sundalong kasama namin pero hindi ito sapat.
"Behati..gusto kong mabuhay..gusto ko pang makauwi..gusto ko pang mabuhay.." mariin
kong hinawakan ang kamay niya bago ko ito binitawan.
Sa nahihirapang paglipad ng eroplano ay pinilit kong magtungo sa unahan, but
another batch of devil's gun showered us. Wala na akong pakialam kung tamaan ako, I
want to protect the pilot. Make myself a human bullet proof, kailangang makalayo
ang eroplanong ito habang may buhay pang natitira.
Pero halos magimbal ang buo kong pagkatao nang makitang nakasubsob na ang piloto.
He's dead, nahuli ako. Wala nang piloto, hindi na kami makakatakas.
Sa pangatlong ulan ng bala ay hindi na lalo naging maganda ang lipad. Babagsak ang
sinasakyan namin. I tried to push all the buttons, para mapanatilihin ang aming
paglipad. I want to control this for us to survive, but I can't! I can't.
Ilang beses kong hinampas ang mga button dito. Wala na Behati, you're all gonna die
here.
Sa pang apat na ulan ng bala ay marahas akong napatapon pakanan, dahil na rin sa
mga putok ng bala, mahinang kalidad na eroplano tuluyan nang nasira ang pintuan
nito dahilan kung bakit tuluyan nang iniluwa ang katawan ko.
"Behati!" sigaw sa akin ni Alicia na pilit inaabot ang kamay ko habang bumubulusok
na ang katawan ko. I tried to reach her hand, pero di umabot.
Buong akala ko ay direkta nang sa akin tatama ang mga bala, pero pinili ko na
lamang ipinikit ang aking mga mata kasabay ng puso kong paulit ulit na pinipiraso
ng tadhana.
The plane turned into ashes by the last blow given by the terrorist, coming from a
canon gun.
Kasabay ng pagkatupok ng buhay sa eroplanong inakala naming magdudugtong ng tibok
ng aming puso ay ang ay pagbulusok ng aking katawan sa malamig na tubig ng
karagatan.
Humalo sa karagatan ang luhang nagmumula sa aking kalungkutan. At sa pagpapaubaya
ng aking katawan na umaasang matatapos ang lahat, nakarinig ako ng boses.
Boses ng mga sundalong hinihikayat akong lumaban, hinihikayat akong mabuhay.
Iminulat ko ang aking mga mata at pilit akong lumangoy pataas.
From now on, I will fight.
I took a deep breath the moment I got out of the water. I looked up at the sky,
seeing the face of the heroes, saluting me to continue.
I saluted them back.
With the waves of the sea mixing my tears with pain and agony, with the sky as the
witness of ruthless and torture..
A woman vowed for aviation was born. 

--
VentreCanard

[ 29 Chapter24 ]
-------------------------------

Chapter 24
Iminulat ko ang aking mga mata at ang aking buong diwa matapos ko magbalik tanaw sa
nakaraan. Huminga ako nang malalim at itinuon ko ang aking buong atensyon sa
batalyon ng mga sasakyang panghimpapawid na may magkasalungat na pinaglalaban.
This war. This is damn war Behati.
Dalawa lang ang kahihinatnan ng labanang ito, kami o sila. Isang grupo ang
mapupulbos at isang grupo lamang ang mananatiling lumilipad.
It's so ironic that we are inside a single world, but we had different kinds of
beliefs. Kahit kailan ay hindi sumang-ayon ang lahat sa isang ideya, isang
paniniwala hanggang mauwi ang lahat sa pagalingan at pataas na magreresulta sa
isang malaking pagsabog ng kahangalan.
Isang kasalan ba na humiling ako ng katahimikan? Isang malaking kasalanan ba na
matutong rumespeto ang bawat isa?
Minsan natatawa na ako sa aking sarili, I've been fighting for peace since then,
but here I am one of the warlords in every air fight.
Pilotong nangungunang magpaliwanag ng kalangitan, hindi dahil sa sinag ng buwan o
ng araw kundi mula sa nagliliyab na apoy mula sa mga bumubulusok na eroplano.
This world is full of fools. Nilalamon na ng mga tanga ang mga inosenteng nanahimik
hanggang sa madamay na ang lahat.
Ilang beses na akong lumalaban at pilit ipinapanalo ang tama, pero hindi pa rin
nito mapigilan ang patuloy na pag-usbong ng taong may makitid na pag-iisip.
At karamihan sa mga ito ay mga pinuno, mga pinunong marunong lamang magsalita.
Leaders who are proudly looking up to themselves, living in their own world not
minding those people below. Ang labanang ito ay hindi nila nakikita at tanging
sarili nilang mga bibig lamang ang kanilang naririnig.
Sacrificing human lives for their own goodness. They are just leaders of command
and words. Mga pag-uutos na walang basehan, mga paniniwalang punong-puno lamang ng
kahibangan.
Talking without bases is just full of hypocrisy.
I have already accepted the world, my beloved world with full of weak minds.
Mahirap man tanggapin pero ito na ang kasalukuyang nangyayari sa reyalidad.
Foolishness is contagious. Damn contagious, that it can even kill the real value of
humanity.
Sa lahat ng klase ng sakit na nabuo sa mundong ito, katangahan ang pinakamalala.
Malayo na ang narating ko at marami na akong napagdaanan, may hindi mabilang na
napabagsak at mga taong ginising at iminulat. Matagal ko nang itinapon sa buong
sistema ko ang mga salitang pagsuko at panghihina.
Not this time and not this damn situation will put end my history.
I vowed with profession that I will never ever vanish with my own territory.
Sa ngalan ng lahat ng sasakyang panghihimpawid na hinawakan ko, sa lahat ng mga
sundalong ibinuwis ang buhay para lamang sa kapayapaan at sa lahat ng luhang
lumandas sa kanilang mga iniwan, ibubuhos ko ang lahat ng nalalaman, abilidad at
higit sa lahat ang aking buong lakas sa labang ito.
Dahil sa pagkakataong ito, patutunayan kong may mga taong handang lumaban, na may
mga taong nasa likuran ko para sumuporta hindi para yakapin ang kaalamang higit
kaming nakakalamang kundi para isampal sa kanilang lahat ang katangahang bumubulag
sa kanila.
If I am born for survival, then you should pray for yours if you are born to be my
enemy.
I will survive no matter what.
Hindi pa ipinapanganak ang pilotong puputol sa aking mga pakpak.
"What made you this so wonderful, baby?"
Ngayong naalala ko ang nakaraan, masasabi kong masasagot ko na ang katanungan ng
lalaking may bughaw na mga mata.
"The pain, hatred..and my overflowing courage Pedro."
"Then I considered you as the most beautiful product of pain, hatred and courage."
"Thank you for that,"
"I am no longer accepting any thanks from you, Lieutenant." Tumaas ang kilay ko sa
sinabi niya.
How can he easily flirt with me in this kind of situation? It could be his talent.
Dahil kahit naiipit na kami sa sitwasyon ay hindi niya nakakalimutang magpalipad ng
hangin sa akin.
"I guess I can't give anything more than thanks."
I am now starting to locate and identify the exact numbers of planes that we had on
our team. We need to coordinate with Commander Thanh San.
"But you told me that I am improving," I heard him laugh.
"You are just imagining things, Commander."
"Here we go again, me and my imagination."
I shrugged my shoulder and continued with my controls. We need to wait for another
3 minutes to complete the battle formation. But that time, I am already assured
that the enemies had the idea about our tactics.
We need to give them an unexpected full blow.
"I need to go out, baby. I'll guide those smaller planes."
As our allies fly with their designated positions, enemies are now having their own
attack to prevent us from our complete position.
Even Commander Armstrong is giving a lot of gatling shots to protect our mother
plane. He's right we can't be together right now, the percentage of success of this
mission will not subside if our ability will be taken inside and outside of the air
ring.
"Fvck," kapwa na kami napamura nang hindi lang limang eroplano ang sumabog mula sa
panig namin.
"I know it's too hard for you, but we need to do this. Please let me go for a while
baby, I'll come back for you." Madramang sabi sa akin ni Pedro.
Kung nasa ibang pagkakataon lamang kami, siguradong nasuntok ko na siya ngayon sa
kanyang mukha. It was exactly our original plan, he's going to come out to guide
those planes. Napaaga lamang.
What with this it's hard to let go of him act?
I never answered him, I immediately hit the dock-in abruptly moving his chair down
to the lower base.
I heard him cursed, but I didn't mind him.
The control system for the whole enormous plane automatically went to my airboard
monitor. Giving me all the historical datas happened right after we entered the
battlefield.
Since from the very start I got the radiowaves, giving me access with the other
planes I quickly scanned the damaged percentage of all the planes on our team.
Numbers are continuously declining, unti-unti na kaming nauubos.
Habang ang mga kalaban ay mabagal lamang ang pagbaba. Shitness.
"W-What the hell—wala ka man lang pasabi! You stubborn woman!"
"Sorry, it's really hard to let you go." I said it without any kind of humor.
"What the—after this! Right after all of this damn war! I won't ever stop myself
Behati.." tipid akong ngumiti. Kahit alam kong nagagalit na siya sa akin.
"If you survived, if you came back to me with your wonderful I blue eyes. I won't
ever restrain myself from you.. Commander.."
"What—the— " hindi na niya matuloy ang pagmumura niya dahil sa sinabi ko.
At hindi ko pinagsisihang binitawan ko ang mga salitang ito sa oras na ito.
"I was just angry—annoyed—oh hell! Fvck yeah! I am madly in love with this cold,
beautiful and literal badass woman. I'll definitely survived baby, I'll be back and
I'll sweetly claim what's mine."
"Let's survive together, Commander Armstrong."
I opened the lower part of the mother plane for his taking off. As I give him clean
exit with gatling guns protecting his complete path, I started analyzing the best
location that will definitely give our opponent the best blow that will decrease
their number.
"Three.." I start counting.
"Two.." I heard his voice.
"Now!" I shouted.
The moment that he completely came out from the mother plane, he released four
missiles giving the enemies a good greeting.
"That was four missiles, Commander. Don't exhaust your resources."
"That was three baby.."
"Oh.."
"Can I tell you something?"
My fingers are now busy tapping the instructions, updates from every plane
surviving, it's capacity to last long and most especially the speed, agility and
it's weapons that will cover this plan.
With my battle tactic knowledge, few codes and instructions, I completely send all
the details to all the surviving planes in our team.
"What is it Commander?"
Hinintay kong magsalita siya pero tanging bulong lang ang narinig ko. But I heard
it clearly, from my ears down to my damn heart.
"I love you.."
My hands paused for a moment while my heart beats more than the speed of his
missiles. Kailan ba siya titigil?
Those three missiles..wasn't really for our enemies. Ako ang unti-unting tinatamaan
ng mga salita ng lalaking may bughaw na mga mata.
"I'll go first baby.."
Pinatay niya ang radyo sa pagitan naming dalawa pero pakinig ko pa rin ang sinasabi
niya sa kapwa namin piloto.
"This is Air in Command from Delta team! We need to proceed to the area! Alpha team
broaden the battle force! Bravo team! Surround the mother plane! And all remaining
Charlie! Prepare our weapons!"
Everything went to my plans, Pedro gave them good approaches that lead them to the
best battle formation. Nasa taas kami ng isang karagatan.
I am confident that enemies are blind about this tactic. Patuloy pa rin ang batuhan
ng mga bala sa magkabilang grupo. At magagaling ang mga nagpuprotekta sa akin.
With my advance plane system, I quickly studied the positions and possible movement
of the enemies. I send it to every plane we had.
All I need is to hit their motherplane, but first I need to burn its pawn. If their
motherplane can't fight with them, just waiting for an opening without putting too
much effort then don't try me.
No enormous plane will never ever lessen my ability to move freely. Lumalaban ako
para hindi mag-utos, kundi para samahan silang lumaban.
Pinababa ko ang aking lipad at dahan-dahang humihiwalay sa akin ang mga kakamping
eroplano ko. Nagsunuran ang mga maliliit na eroplanong kalaban sa pag-aakalang
mabibigyan sila ng pagkakataong umatake.
But I won't ever give them a chance to touch even the tip of their satisfaction.
With my low level fly that I can ever touch the surface of the sea, I pulled up my
plane with a straight level speed making a tall water outburst from the fast path I
made.
Having a huge plane with large impact will give the water a great force, giving
them an unexpected hit. The water outburst made them blind and shocked for the
moment.
"IT'S TIME! FIRE!"
The fire and explosion lifted up. It was the same moment..but this time this fire
was from my own ability.
In the world with wind as blades, planes as guns and pilots as the warriors..the
name Monzato will send shivers in your every sky nightmare.
--
VentreCanard

[ 30 Chapter25 ]
-------------------------------

Chapter 25

Continuous light was drawn on the midnight sky. A different kind of light, not from
the sunrise that will give a wonderful start, not from the millions of stars that
will send twinkle on our eyes and not even a moonlight that will make our hearts
calm.
It was a light of cruelty and pain.
Patuloy sa pagpapaulan ng bala ang aming grupo para mapulbos ang mga kalaban.
They didn't expect that we'll be using the water to overpower their number. I am a
kind of combatant pilot that will use an unexpected tactic in unexpected situation.
This attack made a great damage for them, within few minutes I received the datas
from my status monitor. Almost half of the enemies are down and some of the planes
are barely functioning, but their motherplane is still alive.
Katulad nang una naming taktika, nagsimula nang pumalibot ang maliliit na eroplano
sa kanilang pinakamalaking eroplano.
The most worthless thing I've ever seen, a plane made to kill thousands of innocent
lives is considered to be as trash.
Hindi biro ang bombang dala ng eroplanong ito na maaaring bumura sa isang maliit na
bansa.
I can't help but to close my fist out of intense anger. Kailangan ko itong
maunahan, kailangan kong gumawa ng paraan para sumabog ito at malusaw sa sarili
nitong kahangalan.
If I could just be inside that routing plane..
But I bet Pedro have already realized my plan, kaya hindi nito hinayaang ako ang
gumamit ng maliit na eroplano.
I felt a sudden pain in my chest when that idea went on my mind. What if Pedro had
the same plan?
Without a blink, I pushed my radio button to communicate with Pedro.
"N-No! Pedro—don't do that damn thing! I had plans! You can't be a bait."
Buong akala ko ay sasagot siya sa akin pero lumipas ang ilang segundo ay tahimik
ang kanyang radyo.
"Ped—"
"I won't, babalikan pa kita."
I heavily sighed in relief.
He was about to give me his words, but I didn't let him. He'll just make my heart
ached more, I need to concentrate his words are just distractions.
I started tapping the information needed and I send it right away with my comrades.
I gave them which spot in the enemies formation was the weakest and strongest. I
also gave them the estimated time that will last for every change of movement.
I have already calculated this since they are using the same tactic that we had
before. Wala na silang mapapagpilian dahil masyado silang nagulat.
I can see that they had the weak intelligence.
Muli akong humugot nang malalim na paghinga at pinagmasdan ko ang eroplanong siyang
punterya ng sasakyang hawak ko.
My eyes burned with fury and my nails dug shaking on the keyboard. Hindi ko
mapakalma ang sarili ko, ang galit ko ay nag-uumapaw na.
Basura ang lahat ng konektado sa eroplanong ito. At kung bibigyan lamang ako ng
pagkakataon, I want to enter inside that plane and crash the face of their damn
pilot.
Gamit ang aking mga kamay na wala nang ginawa kundi humawak ng iba't ibang klase ng
eroplano, malugod ko itong gagamitin sa unang pagkakataon upang sumira at bumasag
ng mukha.
Hindi titigil ang mga kamao ko hanggang walang dugong dumadanak at mukhang
nababasag mula sa isang pangahas. Mahirap akong galitin, napakahirap.
Anong klaseng konsensiya pa ang natitira sa kanya? Anong klaseng puso pa ang
nakakabit sa piloto ng eroplanong ito?
I want her to regret the day that she was born, the day that she became a pilot
just to follow irrational and immoral leaders. Curse them.
Pilot's responsibility isn't just to fly airplanes, but to hold human lives. It was
not just doctors and nurses, but also those different professions.
Lahat ng propesyon ay may kakayahang humawak at magdugtong ng buhay. At ang makita
ang kapwa ko piloto na may pinaglalabang kasalungat sa akin ay talagang nakakapag-
init ng dugo.
Kabaliktarang walang katwiran.
Mataas na muli ang lipad ng aking eroplano at tulad ng kalaban ay nakapalibot na
rin sa akin ang maliliit na eroplano.
We still have split teams and Pedro is in charge with attacks. Gumagawa ito ng
malaking butas para mas mabigyan ako ng malaking daan para maunahang pasabugin ang
malaking eroplano ng kalaban.
Nag-uunahan lamang kami kung sino ang makakapagpasabog sa bawat isa. I saw how
Pedro's routing plane played with the enemies.
His plane isn't just dancing with the wind but also with missiles after it. Or
should I properly compare Pedro's aviation skills as one of the finest?
The routing plane was like a fast speed phoenix with glimmering fire on its tail. I
can't help but to admire him. Shit.
Why didn't I see this before? Bakit ngayon ko lamang binigyang pansin ang kahanga-
hanga nitong kakayahan sa pagpapalipad ng eroplano?
Since I have already sent him all the important details, the specific location of
officials in command from the enemies, it's already easy for him to take them down
little by little.
No one from the enemies can make him down, lahat ng mga eroplanong nagtatangkang
kumalaban sa kanya ay nahahantong lamang sa pagbulusok.
"Behati,"
"Commander.."
Ilang beses akong napalunok nang makita ko sa monitor ang patuloy na pagbaba ng
bilang ng kalaban, pero ang mas umagaw ng pansin sa akin ay ang unti-unting
paggalaw ng kanilang eroplano.
Damn, they are now locking me as their target.
"Baby, I don't like this. They are aiming for you.."
"I know.." sagot ko sa kanya.
In a short period of time, I have already studied the capacity of this plane and
its weaponries. And I am admitting that when it comes to combat skills, they can
easily overpower us.
Our engineer is genius but he lacked of resources. Hindi katulad ng sa mga kalaban
na maaaring mapunan ang pangangailangan ng bawat piyesa ng eroplano.
If they can overpower us with their instrument, we can also deceive them with our
strategies.
I hit the button confirmed after I received a message from Engineer Wright. What
will expect from the ex-UASA engineer? Everything is unexpected with him.
I wonder why UASA let go of him?
I grinned while looking to our enemy's nuclear generation. I will give you a good
privilege to do as you please. Just generate and think how powerful you are. You'll
definitely drown with that thought.
And the moment that you meet your peak, I'll gladly help you to drown yourself
miserably.
You'll explode with your own power.
"What are you doing Lieutenant?! Do the first movement! FIRE OUR BIGGEST
MISSILES!"
At last I heard Commander Thanh San's voice.
"It's been a while, Commander. How are you?" I casually asked him like I wasn't
inside a life threatening battle.
I started tapping my fingers as I wait for the right time. Come on, show me what
you've got.
"What were you planning Behati?"
"Commander Armstrong, I need you to clear all our allies. Clear the field, they
can't be part of the explosion."
Sinigurado ko na dagat ang nasa ibaba ng aming labanang ito, malayo kami sa lupa.
"Behati.."
"Don't worry Commander, always remember that your Lieutenant was born for
survival."
"And always remember that I am still surviving..because of you.." I smiled with his
words.
"You are just imagining things, Commander."
"Yeah, I love you more..baby.." I open my mouth to answer him but I stopped and I
bit my lower lip. Damn this Commander.
"This is Space Commander Rylandrien Peter Armstrong from Universal Aeronautics and
Space Administration, ordering all the remaining pilots from alpha, bravo, charlie
and delta team to spread away from the enemy's target area. Clear the field and
hold a straight opening from the west part."
Agad na lumabas ang timer sa aking monitor na siya rin lalabas sa bawat eroplanong
konektado sa akin.
"The airfloor is yours.."
"Roger!"
I looked at the nuclear meter. It's almost time.
Karahimahan sa mga eroplano ay lumayo sa kalangitan. Pedro wanted to stay but he
needs to lead his flock, hindi baba ang mga ito sa lupa kung hindi siya susundan ng
mga ito.
Mas mabuti na rin na dalawa na lamang ang eroplano sa kalangitan kung sakaling
hindi umayon sa tama ang aking plano.
Dahil malaki ang eroplanong dala ko hindi mabilis ang mas pagpapaangat dito. When I
hit the best position, I did everything to full my speed. Double the speed I made
before.
"Fvck, what are going to do Behati?!"
With everyone's naked eyes, they'll just see me as a brave hero that will cover all
the explosion. But it wasn't like that. Tonight isn't the end of the world and not
even me.
And I had Engineer Wright's permission to do this.
With the enemies bomb's mouth ready to explode, as my speed continuous to move
faster than the light and with my hands ready for my abrupt action..
I hit the two different buttons the bail out and a self-destruction command. It was
just few seconds, until we witnessed the biggest explosion on air.
Everything is a mixture of good calculation, from time, speed and impact since in
the battlefield you'll die if you just make an assumption.
Before both planes explode with each other, the bail-out plane that was supposed to
escape me from the possible damage didn't play the game. Hindi kasing bilis ng
inaasahan ko ang lipad nito.
And right now my plane is swirling unevenly with the midnight sky. Shit. It's damn
uncontrollable, I will crash.
"Behati! Baby.. answer me.."
"Pedro, there is something wrong.." I am trying my best to control the plane but it
wasn't working.
"Behati!" napamura ako, hindi niya naririnig ang sagot ko.
I tried to manipulate the plane for the second time. Huminga ako nang malalim nang
mapagana kong muli ito. But everything is black.
I am blind. The monitor is off, the radar—all the navigation system. Shit!
Nasaang parte na ako? Saang direksyon ako pupunta? Kahit tumingin ako sa labas ay
kadiliman lamang ang nakikita ko.
There is no electricity in Mynmar right now. Hindi na rin ako tatagal sa ere,
bubulusok na rin ito kung hindi ako magmamadaling ibaba ito.
"I'm blind..wala akong makita.."
"Behati..baby..I can see you up there.." agad akong tumingin sa radyo. Hindi rito
galing ang boses ni Pedro.
Hinanap ko ang pinanggagalingan nito, to my surprise I saw a small woki-toki.
"Pedro, wala akong makita. I am blind, where am I? Where is my exact location?"
I am running out of gas.
"You are---" I was waiting for his words when I noticed small moving lights from
below.
What are those?
"Behati--- the people—baby they are—baby follow the lights. Can you see them?"
Kahit hindi kami nakaharap ay nagawa kong tumango. There are small moving lights
from below giving me the guide on where to land safely.
Mabilis ang pagkalat ng mga liwanag na siyang nagsisilbing mapa sa akin para sa
muli kong pagbaba sa lupa.
With my small amount of gas, I maneuvered my plan down to the land.
I landed safely.
I push the door and the moment I stepped out from my plane all I did was to stare
with mixture of tears dripping from my eyes.
Sumisikip ang dibdib ko, nag-iinit ang puso ko at nagtitindigan ang mga balahibo ko
sa aking nakikita.
Mga bata, matatanda, lalaki, babae, mga kabataan, buntis, mga sugatang sundalo, mga
piloto at iba't ibang klase ng taong siyang nakasaksi ng digmaang ito.
Maging ang lalaking may bughaw na mga mata na siyang nagsisimulang humakbang
patungo sa akin.
 Sabay-sabay nilang itinaas ang simbong apoy mula sa nagliliyab na mga kahoy.  
Ngayong gabi dalawang klase ng liwanag ang nasaksihan ko, liwanag mula karahasan at
liwanag ng apoy mula sa bagong pag-asa.
"Welcome back, Lieutenant..the bravest woman I've ever seen.."

--
VentreCanard

[ 31 Chapter26 ]
-------------------------------

Chapter 26

Buong akala ko ay tanging sa mga eroplano lamang ako hahanga, sa mga eroplano
lamang ako matutulala at sa mga eroplano lamang lubos na maapektuhan ang puso at
buong pagkatao ko.
Ngayon ko napatunayan na nagkamali ko.
Ang makita ko ang napakaraming taong nakatitig sa akin, mga taong hindi lamang
pisikal na sugatan maging sa kanilang puso at isipan, ang mapagmasdan ang kanilang
repleksyon sa bawat apoy na nagliliyab mula sa kahoy na kanilang hawak kasabay ng
ngiti sa kanilang mga labi at luha sa kanilang mga mata ay masasabi kong isa sa
pinakamagandang tanawing aking nasaksihan sa aking buhay.
One of the best images in life is hope, light and new beginnings.
Isang pag-asang hindi ko nakamit noon, pag-asang pilit kong hinanap ng mga panahong
ako ang hinagupit ng ganitong klase ng kalamidad.
Pag-asang ngayong aking ipinaglalabang dahil sa kakayahang aking tinataglay ngayon.
Nanay, tatay.. mga kapatid ko, sana ay pinapanuod nyo ako sa mga oras na ito.
Tumulong ako sa kanila, ginagawa ko ang lahat ng aking kaalaman at kakayahan para
ipaglaban ang karapatan ng buhay at pag-asa.
Hindi ko na alam kung anong dapat kong gawin sa mga oras na ito, dapat ba ay
magsalita ako? Salubungin sila? Ngumiti? Walang akong ideya kung ano ang sunod kong
dapat ikilos. Dahil nasanay akong walang kahit sino ang sumasalubong sa bawat
tagumpay ko.
Gusto kong yakapin ang sarili ko dahil sa panlalamig ng katawan ko, hanggang ngayon
ay hindi bumababa ang nagtitindigan kong balahibo habang pinagmamasdan sila.
Mula sa napakaraming tao ay wala rin nagsasalita, lahat lamang sila ay nakatitig sa
akin na may mga matang lulusaw sa puso ng kahit sinong tao.
I really hate crowds and attentions. Kahit kailan ay hindi ko hiniling ito, pero sa
pagkakataong ito hindi sumalungat ang puso ko sa atensyong natatanggap ko.
"Behati.."
Bumalik ang atensyon ko sa lalaking may bughaw na mga mata. Ang lalaking bumuwag ng
paniniwala ko at aking nakasanayan.
Ang kauna-unahang lalaking sumalubong sa aking tagumpay. Tumigil ito sa paglalakad
at hinayaan niyang magkaroon kami ng kaunting distansya sa isa't isa.
"I knew that you'll never like to be hailed baby. Because for me.. you deserved
more.."
Ibinagsak ni Pedro ang hawak niyang kahoy na siyang ipinagtaka ko. Pero nanatili
itong nakatitig sa akin at hindi man lang minsang iniwanan ang aking mga mata.
Mas lalong sumikip ang dibdib ko, hindi dahil sa sakit kundi sa tindi ng emosyong
ipinararating sa akin ng bawat kilos ng mga taong nakapalibot sa akin.
Napansin kong isa-isa na rin binibitawan ng mga sundalo at mga piloto, sugatan man
o hindi ang kanilang mga kahoy. Halos napahakbang ako paatras nang makitang dahan-
dahang umaalis mula sa kumpulan ng mga tao ang mga ito para samahan si Pedro sa
kanyang posisyon.
"Being hailed won't give you a justice, baby..."
Until I saw a straight line of those soldiers and pilot who did fight with me to
win this battle.
The commander and his burning blue eyes darting on me, standing in the middle of
soldiers shouted his toughest voice echoing the large crowd.
"PRESENT ARMS!"
Lahat ng sundalo at maging mga piloto ay taas noong sumaludo sa akin kasabay ng
lalaking may asul na mga matang mariing nakatitig sa akin.
"You can't be hailed, you deserved a salute. A salute of respect Flight Lieutenant
Monzanto."
Pinilit kong hindi pumapatak ang aking mga luha at buong lakas ng loob kong sinagot
ng isang masigasig na saludo para ang taong kinikilala kong pinakamatatapang.
Pero ang mas lalong nakapagpalusaw ng puso ko ay nang yumuko ang mga tao at
banggitin ang mga katagang hindi ko akalaing maririnig ko mula sa bansang ito.
"Maraming salamat,"
--
Kasalukuyan nang nasa evacuation center ang lahat, magmamadaling araw na nang
makarinig kami ng nagdadatingang mga eroplano dala ang mga pagkain at iba't ibang
klase ng tulong.
Hanggang ngayon ay wala pa rin kaming balita sa labas ni Pedro. We're trapped
inside this country.
Sinubukan makipag-usap sa akin ni Commander Thanh San at maging ng presidente, pero
inako na itong lahat ni Pedro. Sinabi nitong kailangan ko ng pahinga.
But he's as tired as I am.
Sa isang hagdanan ako nakaupo habang balot ako ng kumot. Malayo pa lamang ay kita
ko na si Pedro may dalawang tasang hawak.
"How's the situation?"
Naningkit ang asul nitong mga mata dahil sa tanong ko.
"I told you to rest," inabot niya sa akin ang isang tasang hawak niya.
"It's a tea,"
"Thanks,"
Umupo na rin ito sa tabi ko at sinabayan niya akong humigop ng tsaa.
"I think we're done in Myanmar," mahinang sabi ko.
"Not yet,"
Lumingon ako sa kanya.
"Not yet? What else then? I can see the light of tomorrow, Pedro. Nakikita ko na
ang ngiti sa mga taong tinulungan natin. Hindi na nila kakayanin pa kung may
panibagong hagupit na namang dumapo sa kanila."
Even the earthquake did stop.
"You are not yet done with me, Behati." Ibinaba nito ang kanyang tasa at inihilig
niya ang kanyang ulo sa aking balikat.
Hindi ako sumagot sa kanya pero hinayaan kong manatili siya sa kanyang posisyon.
"I can still remember what you have told me,"
"What is that?"
"If I came back alive, you'll allow me to claim you. Gusto kong bumalik sa UASA na
pag-aari na kita."
"I told you that?" I asked him innocently.
"Yeah, I am just imagining things."
We laughed together hearing my usual words from him.
Ibinaba ko na rin ang aking tasa at inihilig ko rin sa kanya ang aking ulo.
"You forgot the rules of UASA, it is always work over relationship Pedro."
"But no rules can't stop me, I can have you secretly? Hug you secretly, touch you
secretly.." hinawakan nito ang kamay ko at marahan niyang pinaglaruan ang mga
daliri ko.
Until he lovingly kissed the back of my hands.
"And kiss you secretly.."
"Pedro.."
"Sa paglabas natin sa bansang ito, alam kong wala nang kasiguraduhan. Our world is
unstable, a fight against nature is unbeatable."
Sang-ayon ako sa sinabi niya, malaki ang posibilidad na hindi lamang ang bansang
ito ang dinikdik ng sunod-sunod ng lindol.
"They might send us immediately in Mars, mababago ang plano ng UASA kung
magpapatuloy ang walang tigil na kalamidad." Pagpapatuloy niya.
"At alam natin na ang ahensiyang ito lamang ang may kakayahang makatuklas ng bagay
na hindi malalaman ng mga inosenteng tao."
"Pero patuloy nating sinasalungat ang patakaran ng ahensiyang ito." I sarcastically
laughed.
"We need it for survival, baby." Ngumiti ako sa sinabi nito.
Sabay nagliwanag an gaming mukha nang tuluyan nang sumilip ang liwanag ng araw.
"It's very rare, but I felt sleepy this morning." Natatawang sabi ni Pedro. Kahit
ako ay ganito rin ang nararamdaman ko.
Simula nang tumapak kami sa bansang ito, hindi na yata kami nakaranas ng tamang
oras ng pagtulog at ngayong nakakita kami ng payapang umaga, kusa na lamang
sumasang-ayon ang aming mga katawan sa isang pahinga.
"Can we sleep, Lieutenant?" tumango ako sa kanya.
Inalalayan niya ako para makatayo at nagtungo kami sa tent na ibinigay sa amin ng
mga sundalo.
This tent was supposed to be mine alone, but I let him share it with me. Dahil
kapwa kami sanay matulog sa matitigas na higaan ay hindi na kami naghanap pa ng
iba. Naglatag siya ng telang mahaba na siyang ginagamit ng mga sundalo, nauna itong
naupo dito at inilahad niya ang kanyang kamay sa akin.
"Will you sleep with me, Lieutenant?"
Inabot ko ang kamay ko sa kanya, buong akala ko ay hihilahin na niya ako pero muli
niyang hinalikan ang aking kamay.
"I will never get tired of kissing this hand, the hand of a wonderful woman who
saved thousands of lives."
Nanatili akong nakatayo habang hawak niya ang aking kamay. I am staring down on him
with his eyes like a cloudless blue sky.
"Peter.."
Sabay na kaming nahiga at ginawa niyang aking unan ang kanyang braso. We faced and
stared at each for more than a minute.
Nakatitig lamang kami sa isa't isa, hindi na niya napigilan ang kanyang sarili at
hinawi niya ang ilang hibla ng aking buhok na tumatabing sa aking mukha.
"Do you believe in love at first sight, Behati?"
"No,"
"Same with me, not until I met you."
Aminado akong hindi ko siya masyadong tinandaan, dahil malayo sa reyalidad ang
isipan ko ng mga panahong 'yon.
"It was after the typhoon Hyan. Yolanda, I was one of those volunteers. I was busy
helping my team but someone caught my attention. She was a very beautiful girl
giving foods for those victims."
"I was watching you for the whole time Behati, but you were always pre-occupied.
You help while you're in pain. I tried to approach you, give you flowers but you
chose to ignore me."
Natatandaan kong may ibinibigay sa akin si Allison na rosas at halos araw-araw ito
pero hindi ko ito pinapansin.
"Until one night, maybe fate gave me the opportunity to talk with you. Hindi man
tayo magkaharap at may nakarang sa pagitan natin, nalaman ko ang pinagdaanan mo. I
really want to hug you back then, I want to caress you, I want to calm you but you
are the type of woman who won't like someone to see her weakness."
"How did you know that it was me? The same girl."
"I knew your sweet voice, hindi mo man ako napapansin lagi akong nasa malapit.
Watching you wishing for a smile and hearing your voice hoping for a laughter.
You're too lifeless that time and I can understand that and it's just that I really
can't do anything."
"Sorry if I didn't notice you.."
"I left the Philippines half-heartedly, Behati. I want to stay but I need to go, it
was my first trip to Mars."
Umiling ako sa kanya.
"You don't need to apologize Commander," kusang umangat ang mga kamay ko at marahan
nitong hinawakan ang magkabilang pisngi ng lalaking may magagandang mata.
"Thank you for coming into my life, Pedro."
Natagpuan ko na lamang ang sarili kong unti-unting lumalapit sa kanya hanggang sa
ilapat ko ang aking mga labi sa pumikit niyang asul na mga mata.
With my fast yet melting heart, I kissed both of his eyes. I suddenly felt his
gentle arms around me.
"Baby.."
"From now on, it was not only your blue eyes. Rylandrien Peter Armstrong, I promise
that my eyes will watch with you. You will wait for my voice for laughter but I
promise to laugh with you. I will promise to survive with you, always..baby.."

--
VentreCanard

[ 32 Chapter27 ]
-------------------------------

Chapter 27
When he opened his eyes, showing me the most valuable blue crystals I've ever seen.
My heart fluttered, as these icy jewels sparkled tenderly in front of my eyes.
The beauty and warmth from his eye is beyond galaxy. It was so wonderful and
bewitching making me feel tragically this way. The feeling of explosion from heart,
the ache and the beat were all making a rhythm for him.
His stare was something unexplainable. It was suffocating and melting, yet here I
am loving it, so much..so bad. How could you do this to me Commander Armstrong?
How can I betray my vowed planes admiring you like this? How can I let my lips
touched you? How can this Commander crashed the thick wall I've been building for
years?
From years of pain, my heart beats again not with a launch of an airplane, but
because of someone's presence. His presence.
His arms around me tightened as he carefully pulled me closer. He rested his
forehead against mine.
"Am I imagining things again, baby?" I smiled with his question.
"No, it wasn't your imagination anymore." He smiled back at me.
Unti-unti kong ipinikit ang mga mata ko nang halikan niya ako sa aking noo.
"I am the happiest pilot alive, sleep well my Lieutenant."
Mula sa napakaraming taong lumipas, muli akong nakatulog na may ngiti sa mga labi.
**
Mahaba ang naging tulog ko, ilang beses kong ikinurap ang aking mga mata para
maglinaw ang aking paningin.
Gising na rin si Pedro at kasalukyan lamang itong nakatitig sa akin habang
hinahaplos ang aking buhok.
Ilang beses ko siyang napansing sumusulyap sa mga labi ko pero agad niya rin
inaalis ang kanyang mga mata dito.
I grinned. My commander and his patience, he was about to say something but I chose
to get up.
"I think we need to help them. Get up Commander."
Kumakamot siya sa kanyang ulo habang nakaupo na. He lazily looked at me.
"I thought you're already sweet with me."
"I did that?"
Akala ko ay sasagot siya sa akin pero masyadong mabilis ang pangyayari. The
Commander just did a combat move making me fall down, all I thought was the ground
waiting for my back but I felt his arms instead.
Tumaas ang kilay ko. It's been a while since I used my combatant skills against
him. I tried to move and struggled back to release myself from him, but this time
the Commander have his better tactic.
Until he successfully pinned me down on the ground. Hindi makagalaw ang mga kamay
ko dahil pinipigilan niya ito.
"Gotcha baby,"
My eyes narrowed.
"Don't gotcha me, Pedro."
"Tatakbuhan mo na naman ako?"
Napasinghap ako nang dahan-dahan nang bumababa ang kanyang mukha sa akin.
"Pe..ter.."
I thought he's going to kiss me on my lips, but all I felt was his deep kiss on my
neck. He wanted to leave a mark!
"Pedro!"
I can the feel the heat all over my body with his warm lips on my skin. Damn this
Commander.
"Pedro!"
Nang masiguro niyang may naiwan siyang marka sa akin ay mabilis itong humiwalay sa
akin para sa anumang maaari kong iganti sa kanya.
"You..you!" hawak ko ang parte ng leeg ko na hinalikan niya.
I immediately grabbed my dogtag to use it as mirror. Napamura ako nang makumpirma
kong may pulang marka sa leeg ko.
"Pedro! You asshole, damn you and this hickey."
"Where?" He innocently titled his head playfully checking my neck with an annoying
grin on his face.
"How can I hide this damn mark?"
"Where? I can't see any hickeys, you're just imagining baby." Kumindat pa sa akin
si Pedro. Umawang na ang mga labi ko.
"I'll wait you outside,"
"Seriously Pedro? Seriously?!"
Hindi na ito lumingon sa akin at iniwan niya akong mag-isa sa tent. Halos manggigil
ako sa kanya.
Hindi ko na pinag-isipan ng matagal ang pag-aayos sa sarili ko. I went out with a
military scarf.
Sumipol pa ang magaling na lalaking may asul na mata nang makita ang hitsura ko. I
am always wearing my usual attire, kung hindi uniform ko bilang isang piloto. Lagi
akong nakasuot ng camouflage na pang-ibaba at puting damit sa taas.
I tucked in my white racerback with my camouflage pants, I used my regular belt and
my combat shoes. Well yeah, the scarf.
Magkatabi kaming kumain ni Pedro, sumasagot naman ako sa kanya kapag kinakausap
niya ako pero mukhang hindi siya mapalagay.
"Are you mad?"
"You are just imagining things."
Nagpatuloy ako sa pagkain at pasulyap-sulyap siya sa akin.
"Behati.."
I am ignoring him, though I am not mad at all, sadyang ganito lamang ako. Isa pa
kumakain kami.
I had this principle, kain muna bago landi.
"Behati.."
"Baby.."
Pahina na nang pahina ang boses niya na parang isang bata na nakikipagbati sa akin.
"Pedro, kumain ka muna ang daming taong nagugutom."
"Are you really that mad because of that hickey? Mawawala rin 'yan."
"I got hickey? You're just imaginating things."
"Damn my imaginations."
"Yeah,"
Wala siyang nagawa sa akin, kumain na rin ito hindi ko na siya hinintay at bumalik
na ako sa eroplanong inaayos ni Engr. Wright na gagamitin namin para makabalik sa
US.
"Maybe 2-3 days, everything will be settled. Can you still wait?" tumango ako.
Ramdam kong nasa likuran na si Pedro.
"Armstrong, can we talk?"
"Sure!"
Nagpaalam ang dalawang ito sa akin. I just nodded at them, ibinalik ko ang atensyon
ko sa bawat parte ng eroplano.
Abala ako sa pagwili sa sarili ko nang makarinig ako ng boses ng babae.
"Hey," I turned around to see the owner of the sweet voice.
"You're the great pilot, right? Lieutenant Monzanto."
Ilang saglit lang bago ko matandaan kung saan ko huling nakita ang babaeng ito.
She's the president's daughter.
"Yes, Lieutenant Monzanto."
Nasa akma na akong makikipagkamay sa kanya pero sa halip na abutin niya ito ay
yumakap ito ng mahigpit sa akin.
"Thank you for saving my father, thank you for saving my country."
I'm out of words. Hindi ko rin alam kung yayakap ako pabalik sa kanya.
"After seeing you coming out from that plane, you've already changed my
perspective. That someday I want to give protection to others, instead of being
protected. I really want to be tough, brave and a great fighter like you."
I smiled bitterly.
"Before fighting for others, try to fight for yourself first. Because the toughest
fight that you'll ever had will always be at beginning of your journey. Those times
that you're still weak, creating your first ever weapon."
Kumalas siya ng yakap sa akin.
"You're not just brave, you also had the wisdom. I am here to invite you for a
simple dinner with my family, I heard that you'll leave soon. But we're hoping to
spend a little time with you. You've created a great inspiration, Lieutenant.
Everyone deserves your words."
Kailanman ay hindi ko gustong magsalita sa mga tao. I preferred keeping my beliefs
and principles alone. Saka lamang ako nagsasalita at nakikihalubilo sa mga tao kung
kailangan.
I was about to decline her invitation when I heard Pedro's voice.
"Ofcourse, we'll go. Thank you for the invitation."
"Thank you Lieutenant, thank you Commander!"
"No problem, for beautiful girls." I saw him winked at her.
Ngumiti ang anak ng presidente sa amin at iniwan na kami nito. Inalis ko ang kamay
ni Pedro na nakaakbay sa akin.
"Did I allow you to be my spokeperson? I won't go, just go alone."
"What? You need to be there."
"And what? Flaunt everything I did?"
"It's not like that,"
"Pedro, I did that to help and not be recognized."
"I knew that, but-"
"No buts, Pedro. Everyone can be successful, everyone can be remarkable for
everything they did, but that doesn't give an explanation that they can spread
those things they did for people. For what? For hundreds, thousands or even
millions of admiration?"
"Behati, I just want you to talk."
"We're talking about the President and his family here, nagdadatingan na ang media
ng iba't ibang bansa. You know that I hated-"
"Alright baby, I got your point. I'll just talk to them regarding that matter. But
still, will be going. And that is an order."
Hindi ako nakasagot sa kanya. He used his authority!
Matapos niya akong gamitan ng kanyang awtoridad lalo akong dumistansya sa kanya.
And until now, I can't name our relationship. Gabi na nang ayusin ko ang sarili ko,
since we had a proper dinner. Dahil wala naman akong nakahandang damit pinili ko na
lamang isuot ang isa ko pang uniporme.
Sinabi ni Pedro na sabay na daw kami, hindi ko siya sinagot nang sabihin niya ito.
Lalabas na sana ako ng aking tent at hahawiin ito nang matigil ako sa malamig na
boses na narinig ko.
And there, I saw the blue eyed Commander looking lovingly at me with a small guitar
on his hands.
Just like me, he's wearing the UASA uniform.
Di ko man maaminIkaw ay mahalaga sa akinDi ko man maisipSa pagtulog ikaw ang
panaginipMalabo man ang aking pag-iisipSana'y pakinggan mo ang sigaw nitong
damdamin
Nakangisi sa likuran nito ang mga bata na may mga dalang dilaw na bulaklak. At
habang nakatitig itong kumakanta sa harapan ko ay isa-isang nagbibigay sa akin ng
bulaklak ang mga bata.
Ako'y alipin mo kahit hindi batidAaminin ko minsan ako'y manhidSana ay iyong
nariringSayong yakap ako'y nasasabik...
The children swayed their body as they followed Pedro's voice. Hindi ko maaalis ang
mga mata ko sa kanya. The way he mentioned every words, the looked at me and the
way he strummed the guitar.
Ayoko sa ibaSayo ako ay hindi magsasawaAno man ang iyong sabihinUmasa ka ito ay
diringginMadalas man na parang aso't pusaGiliw sa piling mo ako ay masaya
His first song with me was with the lighting of fire, but this time he's with the
wind with his voice making me feel his every words.
Ako'y alipin mo kahit hindi batidAaminin ko minsan ako'y manhidSana ay iyong
nariringSayong yakap ako'y nasasabik...
I was annoyed with him. Pero unti-unti ko nang nakakalimutan ito dahil sa
nakakalusaw niyang awitin. I thought English song is great with him, but tagalog
song is beyond emotional.
Damang-dama ng bawat tibok ng puso ko ang mga salitang nanggagaling sa kanya.
Pilit mang abutin ang mga talaBasta't sa akin wag kang mawawala
Ako'y alipin mo kahit hindi batidAaminin ko minsan ako'y manhidSana ay iyong
naririnigSayong yakap ako'y nasasabikPagkat ikaw lang ang nais makatabiMalamig man
o mainit ang gabiNais ko sana iparating na ikaw lamangAng siyang aking iibigin
Natapos ang kanta niya at lalong nagwala ang puso ko nang basta niya na lamang
ibinagsak ang kanyang gitara at sa malalaking hakbang nito ay agad niyang hinawakan
ang magkabilang pisngi ko.
"I've been imagining this, baby.."
I felt like an airplane crashing on a broad dessert. The feeling of falling so hard
in a very warm place.
This is Flight Lieutenant Behati Azalea Monzanto, checking my regular heartbeats,
it was fast, very fast...situation..the blue eyed Commander's lips sweetly landed
on mine.
--
VentreCanard

[ 33 Chapter28 ]
-------------------------------

Chapter 28

I was out of words the moment he released my lips from him. I can't help but to
just stare on his blue eyes.
He's still holding me gently, sweetly caressing his thumb on my cheeks.
I felt like an artificial intelligence that has been corrupted by a virus. A blue
virus giving me a total shut down.
Ramdam ko ang tindi ng pag-iinit ng aking pisngi, ang bilis ng pagtibok ng puso ko
at ang nangangatal kong mga tuhod.
I've been in different kinds of battle and I never experienced this shaking knees.
Sa kanya lang, tanging sa lalaking ito lamang.
It's very ironic that wasn't fear, but the overwhelming feeling. Isang klase ng
panghihina na hindi ko ikakatakot.
His eyes together with his soft lips is the most powerful weapon I've ever
encounter. Isip, koordinasyon ng aking katawan at maging ang nagwawala kong puso ay
wala sa kanilang mga sistema.
I felt like an aircraft saving itself from self-destruction. Or should say that I
am melting?
Bumaba ang mga mata ko sa labi niya. It was the first lips I've ever tasted, it was
the first lips who claimed me as his territory.
Isinandal niya ang kanyang noo sa akin at ngumiti siya.
"Touchdown, baby. I landed safely..my favorite type of landing."
"You idiot, may mga bata."
"Hmm? Nakatalikod ako.."
"Pedro.."
"Are you still mad at me?"
Umiling ako sa kanya. Hinawakan ko ang mga kamay niya sa pisngi ko at marahan ko
itong tinanggal.
Inawan ko si Pedro at humarap ako sa mga bata na naghahagikhikan at mukhang mga
kinikilig sa mga nangyayari.
"Thank you for these flowers, I appreciated it." Ngumiti ang mga bata sa akin.
"Hey, I picked them for you Behati. I just asked them in exchange of candies."
Muntik ko nang mabitawan ang mga bulaklak na hawak ko nang malambing na yumakap
mula sa likuran ko si Pedro. He rested his chin on my shoulder and when I looked at
him, he's grinning in front of the children.
"Your hero is my girlfriend, who is great now? Isn't she beautiful?"
Nag-iritan ang mga inosenteng bata sa sinabi ni Pedro. Sinubukan ko siyang sikuhin
pero hindi pa rin ito magpapigil.
"So..you boys, go find pilot girls. They are beautiful."
"I want to be a pilot too!" sigaw ng isang batang babae. Hanggang sa mag kanya-
kanya na sila ng taas ng kamay.
"Oh oh, seems like we'll be adding good pilots in the future."
"To flirt like you? You're a bad influence you are encouraging them to be a pilot
and to find a woman."
"Woah, it wasn't like that. Sa lahat ng nilalambing ikaw ang--"
"What?" natigil ito sa kanyang sasabihin.
Humiwalay ito sa akin at itinaas niya ang kanyang kamay.
"I am not going to fight with your words Lieutenant Behati, I'll surrender this
time." I narrowed my eyes.
"Good, hindi ka mananalo sa akin."
"Have I ever tried to compete against you, baby? If you're a plane starting to fall
down, Lieutenant this Commander didn't even had a successful take off. Hindi na ako
nakalipad Behati, hulog na hulog na. Bago ka pa lumipad.."
Kung kanina ay halos hindi ko na mapahinahon ang puso ko, ngayon naman ay parang
wala na akong nakikita kundi siya. Wala na akong naririnig kundi ang paulit-ulit
niyang mga salita.
"I—I mean—I forgot something." I want to kick myself for my broken words. Behati
Azalea Monzanto!
"Forgot what?"
"You have beaten me.."
"When is that?" humahakbang na naman ito papalapit sa akin.
"Do I need to voice it out? You know what I mean."
"What is that?"
"You—you got me right? You've won, Commander."
"You are telling this in unromantic way, Behati. Oh god, we better go. I won't
force you to say it."
Inilahad niya ang kamay niya sa akin.
"Shall we go, Lieutenant Monzanto?"
Nang abutin ko ang kamay ni Pedro ay isang malakas na tikhim ang umagaw sa atensyon
namin. It was Engr. Wright, nakapamaywang ito at hindi na maganda ang titig sa
amin.
"How long are you going to make these kids as your audiences? You flirty pilot
alive." Tumawa si Pedro sa sinabi ni Engineer.
"Hey kids, a while ago? That isn't a kiss. I was just removing mosquito on her
face."
Umawang ang bibig ni Engr. Wright sa sinabi ni Pedro. Napapamura na ako sa aking
isipan. He's an idiot.
"We need to go, Engineer. You kids can go with your parents, thank you so much."
"Can you keep this Engr. Wright? Thanks!"
Nagmadali na kaming iwan ang mga ito.
"Do you love those flowers?"
"Yes,"
"But I knew you too well, you love those flowers for another reason."
"Yeah,"
"I picked them for you, to show you that it was not just the people but also the
lives of plants and animals in this country. May nabuhay pang mga halaman matapos
ang labanan. You saved three types of lives."
"Bakit mo pa pinutol?"
"Ilan lang naman," simpleng sagot niya.
Nakarating kami sa inihandang lugar ng presidente para gabing ito. Tulad ng
inaasahan ko ay maraming bantay.
Bahagya pa akong napangisi nang sabay napahakbang paatras ang dalawang sundalong
minsang nakasagupa namin ni Pedro. Silang dalawa ang nakakita sa akin kung paano
ako walang habas na tumalon sa lamesa para lamang sakalin ang kanilang presidente.
I raised my heads up. Nagawa pang umabay sa akin ni Pedro at eksaherado itong
nagtaas ng mukha na parang nang-aasar pa sa dalawang sundalo.
"It's been a long time, dear friends." Sumaludo sa amin ang dalawang sundalo.
Nailing na lamang ako.
"You're impossible Pedro,"
"You're beyond impossible, Behati."
"Seriously? When are you going to stop flirting me?"
"Teach me how,"
Isa pa rin siguro ito sa bagay na ipapanalo niya sa akin. I am not flirty as him.
Pumasok na kami sa isang bahay na gawa sa kahoy. Though, it wasn't fully furnished
but I can clearly see that this will be a great dwelling place for a small family
in the future.
Sabay tumayo ang tatlong pigura nang makita nila ang pagpasok namin ni Pedro. We
both nodded at them to respect.
"Have a seat,"
I was about to move a chair for myself when Pedro fastly moved his way for me.
Ipinaghila niya ako ng upuan.
"Thanks,"
"Always," He winked at me. Dahilan kung bakit simpleng humagikhik ang anak ng
presidente.
"I hope you'll enjoy the foods." Tipid akong ngumiti sa kanila.
We started eating, minsan ay may tinatanong sila pero hinahayaan ko lamang si Pedro
na sumagot. If it was about UASA, mas may karapatan siyang sumagot.
Naghahati na ako sa aking pagkain nang ako naman ang tanungin ng asawa ng
Presidente.
"I heard you were a Hyan survivor, Lieutenant?"
"Yes, but I didn't experience the actually calamity. I was away from my family, but
I was there the day after that tragedy. I was a survivor, emotionally."
"So that's explains everything. You are this tough because of your past." Tipid na
sabi ng presidente.
"I'd never that I'll be meeting a great woman like you. Nowadays women are just an
office based. But look at you, you are not just strong but a very beautiful woman."
Sa ilalim ng lamesa ay hinawakan ni Pedro ang aking mga kamay. He knew that I am
not used to praises.
"He's very lucky for you." Natutuwang sabi ng anak ng Presidente.
"Beyond lucky, but isn't she lucky for me too? I am the sexiest astronaut alive."
Pagbibiro ni Pedro.
Nabalot ng tawanan ang buong lamesa. I tried to laugh too, but it isn't really
funny at all.
Sexiest astronaut alive? Seriously Armstrong?
"But to tell you honestly, the moment you stepped out of this country, you are
already a hero and every leader—no every country will admire you. You'll get the
eyes of the world, something you really deserved."
"Oh boy, no no—she won't like it." Natatawang sabi ni Pedro.
"I am not asking for admiration President, I am already satisfied with those few
people who witnessed the real story, the real happening. Because their every words,
the glitter in their eyes the way they look at me is the most priceless thing I can
ever have after that war. I can't ask more."
I heard Pedro's playful whistle.
Nakangiti sa akin ang buong pamilya ng Presidente habang
"Can we have a deal, President?"
"Tell me," pinagsalikop niya ang kanyang mga kamay habang hinihintay ang sasabihin
ko.
"Let's agree with this, can we divert everything to someone else? You can announce
to the world that your country has been saved by certain soldier."
"What? You wanted to give all your hardship to others?"
"Why? Will I use my recognition Pedro? It will just give me headaches once that we
stepped out of this country. I don't need other people around the world who'll
just stick with the trend, after this I'll be encountering the worst mentality of
human being. Bandwagon mentality is toxic, they'll end up over admiring me until it
will divert to different things. Until everything will be hyped about me."
"You really wanted to be a low profile individual."
"That's the ideal thing for me, because being speak out by hundreds, thousands or
even millions of fools won't make great, instead it will make me a better fool.
Noises coming from loud mouths without even had the knowledge of what really
happened is just a kind of nonsense." Tumango ang buong pamilya ng presidente sa
akin.
"Praises coming from trend can never be heart felt, it will just make me choke. So
just give it to other, I have already experienced genuine thanks from your people
and I am happy for that...so much happy." I smiled at them.
"We're glad to meet a woman full of sense, wisdom and courage. I hope you'll come
back here for a better experience."
Natapos ang usapan namin. And yes, they agreed with my deal.
Pinili namin ni Pedro na maupo muli sa mga bumagsak na parte ng mga eroplano. Dito
namin pinagpatuloy ang usapan namin.
"You are really something, Behati. Kung sabagay, ayoko rin mapapansin ka. I want
you alone."
Sinulyapan ko lang siya.
"Life isn't a vinegar. Hindi pwedeng sawsaw lang nang sawsaw ang mga tao. That's
why I asked it."
"Vinegar.." natatawang sabi niya.
"Yeah, tulad nga ng sabi ko masaya na ako sa salamat mula sa mga taga Myanmar."
"So, what will we do next?" naramdaman ko na lamang na humawak ang isang kamay niya
sa akin.
"What next?" lumapit na ang mukha nito sa akin.
"I've been a good boyfriend a while ago, support lang ako ng support. What will be
my prize?"
Tinapik ko ang pisngi niya.
"I have news,"
"What is that?"
"Commander Jensen is here, he's waiting on our camp."
"Who is that?"
"Pedro!"
Nauna itong tumalon at inilahad niya ang braso niya sa akin.
"Let's go baby, I'll kiss you in front of him. He needs to back off. The Lieutenant
is mine."

--
VentreCanard

[ 34 Chapter29 ]
-------------------------------

Chapter 29

Naglalakad pa lamang kami pabalik sa camp ay hindi na mapakali ang kamay ni Pedro.
He wanted to touch me, gusto niya ay nakaakbay siya, nakahawak sa aking bewang at
maging sa aking kamay.
Ilang beses ko nang sinasalag ang kamay niya. Pakiramdam ko ay sa bawat paglapit
namin sa camp ay sa pagdami ng kamay ni Pedro.
To my annoyance, I punched his arms.
"Pedro, what the fvck do you want? I hate clingy idiots." Hinimas nito ang braso
niyang sinuntok ko.
"Why so mean, Behati? Naglalambing lang ako." Namulsa na lamang ito.
"Naglalambing or you wanted to boost your ego against Commander Jensen? Hindi ba at
umpisa pa lamang ay nagpapagalingan kayo sa akin? Yeah, not that you wanted me.
It's because of the title, who's great?"
"I like you from the very beginning Behati, that's nothing to do with my damn ego.
Naglalambing lang ako, ang dami mo nang sinabi sa akin."
"Because that was really the point, hindi ba at magkakompetensiya na kayo umpisa pa
lang. Are you threatened with Commander Jensen?"
"Threatened for what?" I can sense the irritation from his voice.
Hindi na lamang ako sumagot sa kanya.
Malayo pa lang kami ay kilala ko na ang dalawang taong nag-uusap. I have this urged
to hug her, my favorite pilot next to myself. Commander Mitts is here!
"Lieutenant Monzanto!" unang nakapansin sa amin si Commander Mitts.
Sasaludo na sana ako sa kanya nang mabilis siyang nakatakbo at yakapin ako.
"You stubborn woman! I heard everything about you."
"I'm glad you're here Commander." Kumalas na ito ng yakap sa akin.
Pansin ko na kapantay ko na si Pedro na parang alerto sa kung anong gagawin ni
Commander Jensen.
"What happened here? Why did you allow her to fight against those terrorist? What
if—"
"She's still alive and now a hero, what is your problem Jensen?"
"You and your foolish command."
Nagsimula nang mag-init ang mata ng dalawa sa isa't isa. Commander Mitts heavily
sighed. Hindi na talaga sila magkakasundo.
"Boys, we're not inside our headquarters. Please."
Pinaghiwalay namin sila ni Pedro, naningkit ang mga mata ni Jensen nang mapansin
niya ang paghawak ko sa braso ni Pedro.
"Lieutenant Monzato, let's talk." Hindi nakaangal si Pedro.
Sa kanilang dalawa si Jensen ang dapat kong sundin, he's my flight commander. While
Pedro is the space commander, he has a superior command if we're in space.
Unang tumalikod si Jensen, hahakbang na sana ako nang hawakan ni Pedro ang kamay
ko. Halos mapamura ako sa ginawa niya, Commander Mitts might see us.
"Comman—"
"Deborah!" nawala ang paninitig sa amin ni Commander Mitts nang tumawag si Engr.
Wright. I heard Pedro's whistle.
"Should we bring back the past, Commander Mitts?" binitawan na ni Pedro ang kamay
ko nang lumingon pabalik sa amin si Commander.
"Rylandrien Peter, do we have a problem?"
"Oh no, nothing Ma'am."
"Behati!"
"Yes, sir!"
Hindi na ako lumingon pa kay Pedro at lakad takbo na ako para mahabol si Commander
Jensen.
Nang kami na lang dalawa ay sinalubong agad ako nito ng tanong.
"What happened?"
"Sir, everything you heard from Commander Thanh San was right. Together with
Commander Armstrong we fought for peace, for people and for life. That's how we
spread our wings as a pilot."
"I can understand that, pero hindi mo ba nalalaman na kaunti na lamang ang mga
pilotong kasing husay mo? We lacked of skilled pilots, which we need for project
Mars. Karamihan pa sa mga pilotong nakasama nyo ni Armstrong mula sa US army ay
kasama na sa pinagpipiliang piloto na isasama natin. We can't waste life of
brilliant people. Lalong walang pag-asa ang muundong ito kung malalagas ang mga
aasahan nating tao."
"What are you trying to say? That we should watch? Kung may magagawa naman tayo? We
should prioritize those people who to saved first or not? Kapag walang pakinabang,
dapat hayaan nang mamatay?"
"That's not what I'm trying to say, Behati."
"Ano pa Commander? Hindi ba maaaring tanggapin na lang natin ang resulta? And let's
continue, dahil kahit ilang beses nyong sabihin sa akin na mali ang desisyon kong
lumaban hindi na nito mababago ang mga nagawa ko at ni Commander Armstrong. Hindi
ko pinagsisihan ito, sir."
Tumitig lang ito sa akin ng ilang segundo bago ito bumuntong hininga.
"Lieutenant Monzanto and her words, what will I do to you?"
Hindi ako sumagot.
"Pack up, babalik na tayo sa headquarters."
"Copy,"
Bago kami nakaalis ay nagpasalamat pa sa akin at kay Pedro ang Presidente kasama
ang maraming tao.
"I'll miss Myanmar people." Tipid na sabi ko.
"Yeah, I'll miss our tent." Wala sa sariling sabi ni Pedro.
Kung nasa malapit lang siya, malamang ay may tama na mula sa akin ang kanyang
binti.
Si Commander Mitts ang piloto namin kaya tanging kami tatlo lang ang nasa likuran.
I can feel the heavy atmosphere between us.
"How's your stay in Myanmar, Armstrong?"
"It was great, sweet and yeah unforgettable. Myanmar is the best and worst country
for me. I'm glad you came late."
"Do you feel secured already, Armstrong?"
"More than secured, how about you? Annoyed right now, Jensen?"
"What a confident ass."
"Yeah, what a jealous ass."
Kumuha na lamang ako ng earphones at isinaksak ko ito sa aking tenga. Male pilots
are bunch of idiots.
Ilang oras lamang ang biyahe namin sa himpapawid bago kami nakarating sa
headquarters.
Unang-unang sumalubong sa amin ang tumatakbong robot ni Ginger. He hugged his legs
like they haven't seen each other for hundreds of years.
"How are you, sweetheart?" binuhat siya ni Pedro.
The robot had a quick movement, parang naghahanap ito nang kung sino nang tumama
ang paningin nito sa akin. Her red screenlike eyes, blinked at me.
Hindi ko na pinanuod pa ang lambingan nila ni Pedro dahil sumunod na ako kay
Commander Mitts at Jensen.
Wala pa kaming gagawin sa mga oras na ito at maging sa susunod na mga araw. Dahil
sa susunod na linggo pa daw ang pormal na pag-uusap ng mga taga UASA, kaya may
ilang araw akong bakasyon.
Ibinagsak ko ang sarili ko sa aking kama nang makarating ako sa aking suite. Pilit
kong kinukumbinsi ang sarili ko na huwag munang trabaho ang isip ko at dapat mas
piliin ko muna ang magpahinga pero hindi ko napigilan ang sarili ko para panuorin
ang aking mga laban.
With this view, I can easily spot my weak points that I need to improve. Abala ko
sa panunuod nang mag pop ang message ni Pedro.
"Can I sleep there?"
"NO" mabilis kong sagot.
"Can we video call?"
"NO"
"I miss you,"
"Ilang oras lang tayo naghiwalay. Pedro, huwag mo akong landiin. Umiinit lang ang
ulo ko."
"Kanina pang mainit ang ulo mo, what do you want baby?"
"I'll take a leave, I need to unwind. Away from planes."
"Very new, do you want me to go with you?"
"I'm with my cousin, Allison. She's getting married."
"Oh, we'll be next."
I just seen him. Wala akong masabi, being in a relationship was not part of my
plan. Lalong hindi pumasok sa isip ko ang salitang kasal.
"I'll be out for one week,"
"I'll be out too."
"For?"
"That's for you to find out."
"Pedro, you are not invited."
"I'll invite myself, you should introduce me to your cousin."
"You're annoying, I need to go. Goodnight."
"Goodnight, Lieutenant."
Kinabukasan ay nagpasa ako ng official leave sa opisina na agad namang naaprobahan.
Kung maaari ay gusto ko munang makaranas ng kapayapaan bago ako muling iharap sa
panibagong trabaho.
Eksaktong may isang jetplane na gagamitin ang mga taga UASA na magtutungo sa
Pilipinas kaya dito na ako sumabay.
Hindi ko na sinabi kay Allison na uuwi ako. I want to surprise her. Nakahilig lang
ako sa tapat ng bintana at unti-unti ko nang ipipikit ang aking mga mata nang may
tumabi sa akin.
Hindi na ako nag-abalang tingnan siya. I even expected him to come earlier, bakit
ngayon lang siya nagpakita?
"Anong paalam mo sa kanila?"
"Vacation with my girlfriend," I sighed.
Hindi siya mapipigilan. Humilig rin ito sa akin at hinawakan niya ang mga kamay ko.
"Don't be mad, Behati. I really want to be with you, masanay ka na. Hindi ka na
makakalaya sa akin, saang kalawakan ka man magpunta."
"You sound like an obsessed jerk."
"Obsessed but not a jerk, Behati."
"Baka may makakita sa atin dito, Pedro."
"I turned off the CCTV camera, we're free baby." Lalong sumisiksik sa akin si
Pedro.
"Saan ka titigil?" tanong ko.
"I'll go with you,"
"You have your adoptive parent in the Philippines, right?"
"Yes, ipakikilala kita."
Hindi ako sumagot sa kanya. Mabilis kaming nakarating sa Pilipinas, dahil gabi na
ay nagbook na lamang kami sa hotel.
Siya na ang hinayaan kong magpareserve ng kwarto dahil tinawagan ko na ang pinsan
ko.
"W-What?! You're here?!"
"Yes Alys, bukas siguro ay nasa bahay mo na ako."
"Baby, let's go!" tawag sa akin ni Pedro.
Isang malakas na tili ang narinig ko mula sa kabilang linya ng telepono.
"Oh my gosh! Oh my gosh! Behati! Hindi eroplano ang narinig ko hindi ba? Hindi
eroplano?!"
"Yes,"
"Oh my! Naluluha ako Behati, sinong lalaki 'yan? Papaano? Oh gosh pinsan, I am so
happy for you. Buong akala ko ay habang buhay na eroplano na lamang ang sasakyan
mo. You'll experience how to fly with passion." I rolled my eyes.
"Alys, I have to go."
"Can't wait to see you cousin, I am so happy for you."
"Thanks Alys."
Kabubukas pa lamang ng kwarto ay tumambad sa akin ang isang kama. I never expected
two beds. Hindi ako katulad ng ibang babae na maghihisterya para sa iisang kama,
nasa babae kung maghuhubad ka o hindi.
If you'll spread your legs or not.
Nakatitig lang sa akin si Pedro at hinihintay niya ang reaksyon ko.
"What?"
"You looked calm,"
"Why would I get nervous? Will you do something?"
"Yes,"
Nagkibit balikat ko. Kilala ko si Pedro, hindi ko siya mapipigilan sa mga gusto
niyang gawin. Pero alam kong alam niya ang limitasyon ko.
Naglakad ako at hinawi ko ang kurtina. Yumakap ito mula sa aking likuran.
"Dadalaw ako sa punod ng pamilya ko Pedro." Isiniksik niya ang sarili niya sa aking
leeg.
"I also want to meet them, I want to tell them how brave you are and to tell them
how much I love their courageous daughter. Behati, mahal na mahal na.." 

--
VentreCanard 

[ 35 Chapter30 ]
-------------------------------

Chapter 30
Maaga pa lamang ay nakaligo na si Pedro. He also prepared a red wine on our side
table.
Siya lamang ang hinayaan kong mag-isa sa kama habang nakailang sulyap na ito sa
akin na parang hinihintay niya na kung ano pa ang sunod kong gagawin.
Kanina niya pa ring hawak ang remote at pinalilipat-lipat ang channel, nagtataka na
nga ako kung nanunuod pa ba ito o hindi. Habang ang isa niya namang kamay ay may
hawak na baso ng wine. Inalok niya naman ako pero tinanggihan ko.
The silly commander is just wearing his boxers while sitting on our bed with his
bored look.
I knew him too well, he's imagining things again. Masyadong malawak ang imagination
ni Pedro, nakakapagtaka na naging piloto at astronaut siya.
Mas pinili ko munang maupo sa couch. I used my phone to entertain myself.
Everything is fine, safe and sound. Well, except him.
Hindi na yata siya mapakali.
"Behati, hindi ka pa ba maliligo?" nakailang beses na niya itong itinanong sa akin.
I am damn annoyed. Yes, nasa plano ko ang maligo ngayong gabi. Pero hindi na niya
kailangang i-monitor.
"Pang-ilan na 'yan, Pedro?"
"So we can sleep? Papatayin ko na ang ilaw. I can't sleep with lights, baby. We
need to rest."
Pinagmasdan ko muna siya nang ilang segundo para malaman kung totoo ba ang sinasabi
niya. Nakipagtitigan ang asul niyang mata sa akin at hindi ito magpatalo.
Until I let out a deep sigh.
"Alright, you won Commander Armstrong."
"Good, I'm quite sleepy. I'll wait for you." I rolled my eyes.
Hindi ko na pinatagal ang panliligo ko, siguro ay walang kalahating oras ay tapos
na ako.
I prepared a soft jogging pants and a white coton sando. Dahil katabi ko si Pedro
ngayong gabi wala akong pinagpilian kundi magsuot ng bra sa pagtulog.
Commander Armstrong's blue eye has a night vision. Lalo na at ngayong may alak sa
sistema niya. I can't underestimate an astronaut with blue eyes.
Pinupunasan ko ang basa kong buhok nang lumabas ako. Kumunot ang noo ko nang hindi
ko siya agad nakita, where is he?
Lumabas?
I was about to call his name when he called me first. Nakaupo pala ito sa ibaba ng
kama, salubong ang kilay nitong nakatitig sa akin at mukhang dismayado sa hitsura
ko.
"Baby naman.." sinabi niya ito na parang nalugi siya.
"What? Are you imagining that I'll come out with nighties, Pedro?" ngumuso ito at
pinagpatuloy ang pagsandal sa kama at tinalikuran ako.
Nagpatuloy siya sa paghahanap ng channel.
"Yeah, that there will be a spaghetti strap that will slide from your shoulder.
Damn this imagination, hindi na tumama."
"Pity," sumampa na ako sa kama.
Basta na lamang inihagis ni Pedro sa isang parte ng kama ang remote at humarap ulit
ito sa akin.
"Come here unromantic woman, I'll dry your hair." Nagkibit balikat lamang ako.
Inihagis ko sa kanya ang towel ko na agad niya namang nasambot. Inabot ko muna ang
remote bago ako bumaba sa kama.
Ako na lang ang pipili ng papanuorin namin.
Umaayos siya ng pagkakaupo at tinapik nito ang magiging pwesto ko.
"Sit here,"
Walang salita akong sumunod sa kanya. I sat on the space between his legs.
Maghahanap na sana ako ng channel nang bigla kong mabitawan ang remote dahil sa
pagyakap sa akin ni Pedro.
"Gotcha!"
Ginawa niya ang paborito niyang pwesto. Hinawi niya muna ang basa kong buhok at
ipinatong niya ang kanyang mukha sa balikat ko.
"This is where you belong, around my arms. You smell nice," tumuwid bigla ang isa
kong binti nang maramdaman ko ang tungki ng ilong niya sa leeg ko.
"Pedro.." ihaharang ko na sana ang kamay ko sa mukha niya nang mapigilan niya ako
at ibaba niya muli ito.
"I told you Pedro, don't gotcha me."
"Hmmm? Let's cuddle, baby. Ang lamig pala dito sa Pilipinas." Habang nakayakap ang
isang braso niya sa akin ay nag-abot siya ng comforter at ibinalot niya ito sa amin
dalawa.
Kailan pa naging mas malamig ang Pilipinas sa America?
"Ang lamig, lamig Behati. Nilalamig si Pedro." Bulong nito sa akin.
Hindi ko na alam kung matatawa ako o maiinis sa kalokohan niya.
"I thought you'll dry my hair, Commander? Bakit nilamig ka naman bigla?"
"Ah, yeah.." humiwalay ang braso niya sa akin.
Sinimulan ko muling kapain ang remote habang nararamdaman ko na ang kamay niya sa
buhok ko.
Ilang beses kong nahawakan ang binti niya. Hindi ko makita ang remote dahil sa
comforter!
"Careful baby, baka iba ang makapa mo." Narinig ko siyang tumawa.
"Are you insane? Bakit ko naman makakapa? It's too far, idiot."
"Oh, the Lieutenant knew the current location. Nice."
"Fuck off, Armstrong."
"Pikon ka talaga Monzanto."
"Just dry my hair," sisikuhin ko sana siya nang pigilan ako nang kamay niya.
"When will you allow me to shampoo your hair, Lieutenant?"
Tumigil siya sa pagtuyo ng buhok ko at bahagya niyang sinilip ang mukha ko. I
rolled my eyes again.
"You are imagining things again, Pedro."
Itinigil ko ang channel sa isang action movie at narinig ko pa ang pagbuntong
hininga niya.
"My baby and her love for fight scenes. Hindi ka ba nagsasawa? We've been fighting
for almost everyday."
Humigpit ang pagkakahawak ko sa remote nang suklayin ng mga daliri niya ang mahaba
kong buhok. Damn this Commander.
Hanggang sa maramdaman kong hinahawi niya nang muli ang ito. Napasinghap ako nang
halikan niya ang batok ko.
"Pedro! You don't play fair!"
"W-What are we playing?" inosenteng tanong nito.
Inagaw niya ang hawak kong remote at mabilis niyang pinatay ang tv. Nanatili pa rin
kami sa aming posisyon, he's still behind having the free access with my back.
"Just give me a goodnight sleep, baby. I'll be good, promise."
"No other imaginations?" I asked.
"No other imaginations, Lieutenant." Madiing sagot nito.
"Copy," sagot ko.
Pumulupot ang kaliwang braso niya sa bewang ko hanggang sa maramdaman ko ang
marahang paghila niya ng aking mahabang buhok.
My head moves down as he slowly pulled my hair, until our eyes met in our opposite
position.
Halos marinig ko na ang mabigat niyang paghinga habang pilit kong pinakakalma ang
sarili ko.
Unang lumapat ang labi niya sa noo ko hanggang sa ipikit ko na ang aking mga mata
nang dumako ang mga labi niya rito. Humigpit ang yakap niya sa akin nang muling
kumilos ang kanyang mga labi.
Ilang beses nang gumalaw ang mga binti ko hanggang sa maituwid ko na ang mga ito. I
can't explain this light contact with him yet with extreme sensation.
What is he talking about cold? It was too hot inside this room.
He kissed the tip of my nose
"Behati.."
I was about to call his name when his lips completely captured mine. It was a soft
and gentle kiss at first, but as my lips tried to start moving with his. His kisses
with gentleness turned into kisses of passion and hunger.
"Pe—" My attempt for calling his name gave him the complete entrance. He pushed his
tongue inside my mouth, something like an explorer asking for more discoveries.
I was ready to answer the same hunger of his kisses, but not until I felt his hand
successfully unhooked my bra.
Agad akong humiwalay sa kanya. Wala akong pasabing tumayo at nagmadali akong ayusin
ang bra ko. Mabibigat ang paghinga ko nang umupo ako sa kama, ramdam ko ang tindi
ng pag-iinit ng katawan ko.
"Rylandrien Peter Armstrong." Seryosong sabi ko.
Alam kong hindi lamang siya ang dapat kong sisihin, I gave in. Pinagbigyan ko siya.
"Sorry, I lost my control. Mabuti nakalayo ka agad." Naiiling ito sa kanyang
sarili. Nanatili itong nasa ibaba ng kama at hindi lumilingon sa akin.
Ilang minuto kaming tahimik. Hindi ito ang inaasahan kong mangyayari, we can still
handle each other when were in Myanmar.
The fire between us didn't ignite like this. But now—now—it was burning, damn
burning.
"But I was so happy that you let me kissed you like that, I can't wait to dominate
you completely."
"Sorry to say, I am an old fashioned woman Pedro. I will remain virgin until my
wedding day."
"Alright,"
"I'll turn off the lights, tutulog na ako. And I am not telling you to sleep on the
floor, Peter. Bahala ka na, malaki ang kama." Nagsimula na akong humiga.
Pinatay ko na ang ilaw at hinayaan kong buhay ang tv.
"Yes, I'll sleep with you baby. I just need to calm myself, can't stand now."
Isang oras na siguro ang lumipas pero hindi ako makatulog. Ilang beses akong
nagpapabaling-baling sa kama pero hindi ako makahanap ng komportableng posisyon.
"Can't sleep?" tanong ni Pedro.
Hanggang ilang oras pa siyang uupo sa paanan ng kama? He's creepy.
Hindi ako sumagot at nagkunwari na lamang akong tulog. Ilang minuto minuto muna ang
lumipas nang maramdaman kong may humiga na sa tabi ko.
Hinayaan kong akalain niyang tulog na ako, alam kong pinagmamasdan niya ako habang
hinahawi niya ang buhok ko.
"How could you be so beautiful and cold?"
"Goodnight Lieutenant Monzanto," pinilit ko ang sarili kong hindi gumalaw nang
halikan niya ang sulok ng mga labi ko.
Hinintay ko munang lumipas ang ilang minuto, nakatalikod na ito sa akin at kalmado
na ang paghinga niya.
Ako mismo ang lumapit sa kanya at isinandal ko ang noo ko sa likuran niya.
"Yes, I am always this cold. Not the sweet, clingy or not even a feminine. But hey
Commander, h-how can I say this..Commander Armstrong..I mean Peter.. I-I love..
you.."

--
VentreCanard

[ 36 Chapter31 ]
-------------------------------

Chapter 31

Matapos kong magsalita ay ipinikit ko na ang aking mga mata hanggang tangayin na
ako ng antok.
There is a part of me hoping that he's still awake, hearing my words. Pero may
parte din sa akin na sana ay hindi niya narinig.
I was torn. Hindi ako sanay sa mga ganito. I can't tell him directly.
Yes, ilang beses na akong nagsabi sa kanya ng mga salitang malapit na dito pero
alam ko sa sarili kong iba pa rin kung ang mga salitang ito ang maririnig niya.
I woke up alone on bed. Tumitig muna ako sa kisame ng ilang minuto bago ako
bumangon. Eksaktong nabuksan ang pintuan.
The commander with a smile on his face and tray of foods on his hand. He looked
fresh and yes..handsome.
"Good morning, Lieutenant."
Wala akong salita at pinagmasdan ko lang ang kinikilos niya. Narinig niya kaya ako
kagabi?
"Thanks,"
Nang ipatong niya sa kama ang tray, kinuha niya ang maliit na bulaklak dito at
inabot niya sa akin.
"A beautiful flower for a gorgeous woman."
"Thanks," pangalawang beses ko na itong sinabi. Ang bilis ng tibok ng puso ko,
kinakabahan ako. Shit.
Hindi niya siguro narinig? He'll definitely give me a grin if he heard my
confession last night.
"Anong oras tayo, aalis? I saw their pool, we can take a dip." Sasagot na sana ako
sa kanya nang tumunog ang telepono ko.
"Wait, I'll just answer this." Nagmamadali akong bumaba sa kama.
Lumabas ako sa terrace ng kwarto namin at dito ako nakahinga ng maluwag.
"God! Alys, you saved me.." hinawakan ko ang dibdib ko.
Hindi ko alam ang magiging reaksyon ko kapag bigla niyang sabihin sa akin na may
narinig siya. How will I confirm it? Damn it.
"Why, what happened?" nagtatakang tanong nito. Natigilan ako sa tanong niya.
"Oh..nothing. Why? Bakit ka napatawag?"
"Saang hotel kayo? We'll just go there, muntik ko nang makalimutan na mamaya ang
start ng renovation ng bahay. We can't stay here, besides next week na ang lipad
namin sa Thailand. You promised me that we'll have our last bonding, isama mo na
rin ang boyfriend mo."
Nasabi sa akin ni Pedro na pupunta kami sa adoptive parents niya. Pupunta rin ako
sa puntod ng pamilya ko. Kung sabagay, sa susunod na linggo pa naman.
Maybe, we'll just extend our leave?
"Thailand?"
Bahagya akong lumingon kay Pedro, nakaupo ito sa kama at nakatingin rin sa akin.
He's waiting for me.
Should I ask him?
"Alright, I'll just message you. Hindi na kami aalis, we'll just wait for you."
"Aww, I love you cousin. Can't wait to see your boyfriend."
"I love you too, Alys."
Pinatay ko na ang telepono, hindi muna ako nagtuloy sa kama dahil pumunta muna ako
sa banyo at inayos ko ang sarili ko.
Bored na si Pedro nang lumabas ako.
"So?" tanong nito.
"So?" ulit ko.
Umiling lang ito sa akin at ngumisi.
"Come here, let's eat."
Nasa kalagitnaan ako nang pagkain nang hindi ko na mapigilan ang sarili ko.
"May..may narinig ka ba kagabi?" napapikit na lamang ako dahil sa pagkautal ko.
Shit this Lieutenant.
"What do you mean?" seryosong tanong nito sa akin. Pinagmasdan ko siya nang mabuti
para malaman kung nagsasabi siya ng totoo.
I can't sense that he's faking his reaction. Wala siyang narinig. Tulog na nga
talaga siya.
"Oh, nothing."
"You sleep talk?" tanong nito.
"Akala ko lang," pagsisinungaling ako. Napabuntong hininga na lamang ako. I want to
punch him, bakit siya natulog agad? How will I say that again?
Ang tapang ko sa himpapawid, but just those words? Come on Behati, this Commander
is giving you a hard problem.
Natapos kaming kumain. Since we are here for vacation, hindi namin pinansin ang
magandang gym dito.
Hindi muna kami lumabas ng kwarto kaya nanuod na lang kami ng movie. Malayo kami sa
isa't isa nang nagsisimula ang movie, pero hindi rin nagtagal ay katabi ko na si
Pedro at nakahilig na sa balikat ko.
Marami itong biniling nachos para sa amin at sa tuwing susubo ako ay inaagaw niya
ang kamay ko para isubo sa kanya.
"Can't you get your own?"
Hindi naman ito sumasagot sa akin at nagpapatay malisya.
"Hey, you know I never tried vacations since I entered UASA. I thought it was just
a waste of time."
"Or you just preferred cuddling with your robot." Lihim kong minumura ang sarili ko
sa sinabi ko. I sounded bitter.
Umalis siya sa pagkakahilig sa balikat ko at humarap ito sa akin.
"Oh, someone is jealous."
Yumakap ito sa akin at pinatong niya ang baba niya sa balikat ko. Ilang beses
niyang nilaro ang matangos niyang ilong sa pisngi ko.
"Hey jealous Lieutenant."
"No way,"
"I am expecting this, alam kong hindi kayo magkakasundo ni Ginger."
"Who would love your robot? She tried to kill me!" nagpumilit akong kumalas sa
yakap niya. Narinig ko siyang tumawa.
"Hey, if ginger is my sweetheart. You're my baby, so please be good girls together.
Ayaw kong pinag-aawayan nyo ako." Nakangising sabi nito.
"Seriously Pedro?" iritado na ako sa kanya. Bakit naman siya pag-aawayan?!
Bumalik ako sa panunuod ng movie at hindi ko na siya pinansin. Pero wala pang
kalahating oras ay balik na ulit ito sa kanyang dating posisyon. Nakahilig na naman
ito sa aking balikat.
Nakailang tawag pa ito ng aking pangalan na wala namang dahilan.
"Behati.."
Hindi na siya nanunuod ng movie, nagpapansin na lang siya sa akin.
"Azalea.."
"Monzanto.."
"Flight Lieutenant Behati Azalea Monzanto.."
Hindi na action ang pinapanuod namin kundi romance, dahil sa nakaraang reklamo
niya. But that was a wrong move, dahil hindi iilang bed scene ang nagaganap sa
pinapanuod namin. Kaya natahimik si Pedro.
Nagugulat na lang ako kapag bigla siyang nasasamid o nauubo sa tuwing may
mangyayari sa mga bida.
"This is bad, baby. I am imagining things again. Ilipat mo na sa action." Pero
hindi ko pa man naabot ang remote ay bumaba na ito sa kama.
"I need fresh air," hindi na niya ako hinintay sumagot dahil mabilis na siyang
lumabas.
I shrugged my shoulders.
Nagmessage sa akin si Alys na may darating daw akong mga damit na gagamitin ko
dito. Kilalang-kilala ako ng pinsan ko, siguradong iikot ang mga mata nito kapag
nakita niya ang mga nasa maleta ko.
Not that I can't really wear a feminine clothes, nasanay na lamang talaga ako sa
pangkaraniwan kong damit.
Wala pa si Pedro ay dumating na ang mga isusuot ko. From summer dress, evening
dress, bikinis and many more. Masyadong maraming inihanda ang pinsan ko.
Ano nga ba ang inaasahan ko. Alys is a model, minsan ay niyaya niya ako dahil
papasa naman daw ako. But I refused, I preferred pictures of me with planes and my
white uniform, rather than those sceneries with pretty dresses.
Naligo na ako at nakapag-ayos ng aking sarili nang nagmessage ang pinsan ko at
sinabing matatagalan pa sila.
I chose this woven crepe mini dress that features a yellow all over floral print, a
sharp cut-out accent at the front and adjustable cami straps that crisscross at the
back.
Pinagmasdan ko ang sarili ko sa salamin, malayong-malayo ang hitsura ko ngayon sa
babaeng punong-puno ng alikabok sa mukha, pawis at mga sugat.
Ngumiti ako nang bahagya kong isumping ang ilang hibla ng aking buhok.
What would be his—hindi pa man tapos ang iniisip ko ay iniluwa na ng pintuan ang
lalaking may bughaw na mga mata.
Bumagsak ang kamay niyang may hawak na telepono at umawang ang mga labi niya habang
nakatitig sa akin.
"Shit," mahinang sabi nito.
"What?"
"Oh god,"
"Hindi ba—"
"Fuck, baby.."
Humawak ito sa pader na parang nahihirapan nang tumayo.
"What's wrong Pe—"
"No, don't come near. Stay there baby.." he raised his hand to stop me. Hindi na
ito makatingin sa akin.
Nang sumulyap itong muli sa akin at pasadahan niya ako ng tingin ay nakailang beses
gumalaw ang adam's apple nito.
Humarap na ito sa pader at ilang beses niyang inumpog ang kanyang noo.
"Why are so..so oh come on baby, why are you so beautiful like that? Where is your
uniform? What are you doing to me? What the hell—you are so beautiful." Halos
sabunutan niya na ang kanyang sarili.
"Is..is it bad?" kinakabahang tanong ko.
"Fuck this imagination!"
Sa malalaking hakbang ni Pedro at bilis ng buong pangyayari, huli ko na lang
narinig ang pagkabasag ng magandang flower vase mula sa hindi kalayuang lamesa.
Natagpuan ko na lamang ang sarili kong nakaupo sa lamesa habang nakahawak ang mga
kamay ni Pedro dito. He leaned on me gazing his deep blue eyes.
Kung kanina na pinakikiramdaman ko kung may marinig siya sa mga sinabi ko kagabi ay
halos hindi na ako mapakali, ngayon halos hindi ko na alam kung papaano ako hihinga
nang maayos.
I bet he can now hear my beating heart.
"Pe..ter.."
I thought he's going to claim my lips in a harsh way, gaya ng mga mata niyang
nagbabadya ng matinding pagsugod. But all I felt was a gentle, soft and swift
kiss. Marahan lang itong lumapat at hindi nagtagal.
Hindi humihiwalay ang mukha nito sa akin dahilan kung bakit ramdam na ramdam ko ang
mabibigat niyang paghinga.
"I love you more, baby. I love you more..how could I answer you last night.."
nanghihina itong yumakap sa akin at sumubsob ito sa mga hita ko.
"I heard it..I heard it Behati..kanina pang nagpapaulit-ulit sa utak ko. Wala
na..hindi na makakaahon Behati. I crashed.."

--
VentreCanard 

[ 37 Chapter32 ]
-------------------------------

Chapter 32

Love isn't about how good he kiss, how tight is his hug, how fiery is his touch and
how possessive are his words. Most of the time, the best part of love is
tranquility. Calm love, hearing our tender heartbeats.
It was like a serene wave of emotions, not too intensified but too powerful. Love
is a mixture of strength and weakness, isang klase ng panghihina na hindi kayang
panghinayangan.
I was out of words. He's the Space Commander, my Peter who can stole my words away.
A man with an eye of an ocean blue, having the kind of stares that can freeze my
world in a moment.
I felt like the hand of the clock stopped and all we had right now is silence. His
gentle arms around me, his warm breathing and the softness of his hair.
"I heard it..I heard it Behati..kanina pang nagpapaulit-ulit sa utak ko. Wala
na..hindi na makakaahon Behati. I crashed.."
His last words are melting me.
Ilang minuto kaming tahimik sa isa't isa. Pero hindi ako tumigil haplusin ang buhok
niya. Nakatitig ako sa kanya habang ginagawa ito.
How can I manage to talk and answer him properly if his eyes looked at me again?
But instead of giving him answer, I lowered myself until I finally reached his
head. I lightly kissed him.
Ramdam ko ang biglang paghigpit ng yakap niya sa akin nang maramdaman niya ang
ginawa ko.
"Hey, Peter.." I whispered.
Unti-unti niyang inangat ang kanyang paningin sa akin. My hands went on his
shoulder as our faces are inches away.
"Hey, Behati.."
I can't help but to smile when he played the tip of his nose against mine, just
like an innocent kid.
"Yes, you love me so much.." Dito na ako tuluyang tumawa sa kanya.
"Pedro—you are just—" my words were stopped by his forefinger on my lips.
"Today, there will be no imaginations. That is an order. Copy?" I grinned.
"Copy that,"
Lumabas na kami ni Pedro ng kwarto. We planned to tour the whole place while
waiting for my cousin.
Habang naglalakad kami ay ramdam kong nakailang subok si Pedro na hawakan ang kamay
ko. He tried, a lot of times. At sa tuwing lumilingon ako sa kanya ay kung saan
niya inilalagay ang kamay niya.
He was like a teenage boy attempting his first move for a girl. He's cute and
annoying yet funny. Sa ikalimang subok niya ay naiinis na ako, I grabbed his hand
and I tightly gripped it.
"No more problems, Commander?"
"Inunahan mo ako,"
"Because you are so hesitant,"
"I was just trying to be safe, it's either you'll punch me or you'll call me a
clingy idiot." Ngusong sabi nito.
I laughed.
"Do you think I can do that?" I asked to annoy him more.
"Yes, it was just my imagination." Lalong lumakas ang pagtawa ko.
Nagdiretso kami sa restaurant at hindi niya pinakawalan ang kamay ko. Binitawan
niya lamang ito nang nag-order siya ng pagkain namin.
Nang kuhanin na ng waiter ang order ay hinanap niyang muli ang kamay ko.
"So what is our plan?" tanong nito.
"You'll visit your adoptive parents, right?" tumango ito sa akin.
"We will visit them, Behati. Ipapakilala kita and then, we'll meet your family."
"Maybe this coming Thursday,"
"Alright, what else?"
"I need to go to Thailand,"
"For what?"
"Malapit na ang kasal ni Allison. I promised that I'll be with her for days before
her wedding. I need to spend time with her just like the old days, hindi na kasi
mauulitan kapag nagkapamilya na siya."
"Alright, can I go with you? I promise, I won't bother you girls. Wala rin akong
gagawin dito sa Pilipinas." Tumango ako sa kanya.
"Kasama rin ang asawa niya, may makakausap ka naman."
"Okay, but I am bothered about Thailand. Is it safe there? It is near Mynmar,
baby."
Isa rin ito sa pumasok sa isip ko nang sabihin ni Allison ang bansang Thailand.
"I'll try to contact UASA, I'll check the Thailand's situation."
Pero hindi naman maglalabas ng latest tourist invitation ang mga ito kung hindi
maganda ang kalagayan ng Thailand.
Besides, we can't still rely with UASA satellite. But we should assure our safety,
siguro ay sasabihin ko na lang kay Alys na sa ibang bansa na lamang?
Natapos kami ni Pedro kumain, we talked, annoyed and laughed with each other.
Tumigil kami sa pool side at nakaupo na kami sa iisang beach bed, habang pinapanuod
namin ang ilang guest na nag-swimming.
Bahagya na itong nakahiga habang ako ay nakaupo lamang, pero nanatili pa rin
magkahawak ang aming mga kamay.
Kanina ko pang pinapanuod ang isang pamilya na nag-eenjoy sa pool.
"I hope everything will be fine, wala nang pamilya ang madadamay. I hope UASA will
sort things out, Pedro."
Ayokong dumating sa punto na tamaan na rin ng matinding kalamidad ang sarili kong
pinanggalingan.
Philippines can't handle a huge destruction, dahil aminado akong ang bansang ito ay
mahihilera sa mga bansang hindi mabilis ang papaunlad.
Karamihan sa may kapangyarihan dito ay marunong lamang kumabig. Bagay na siyang
unti-unting pumapatay sa isang bansa.
Kahit malayo na kami sa trabaho hindi ko pa rin maalis sa aking sistema ang
pangamba.
"They should find a way. They should, baby. Earth can't be ruined. Dahil wala pa
tayo niyan." I looked back at Pedro.
Nakangisi na itong nakatingin sa dalawang batang lalaki na nagsusubuan ng hotdog on
stick na may kasamang marshmallow.
"You are imagining things again, Pedro."
"What did I tell you stubborn woman?"
Mabilis niya akong hinila at napasubsob ako sa dibdib niya.
"There are kids, Pedro. Nakakahiya sa mga magulang nila."
"Uhuh?" pinagtaasan ako nito ng kilay.
"Or shall we make the first baby in Mars?"
"Pedro!" hinampas ko ang dibdib nito at nagpumilit na akong bumangon.
Sinabi nito na mag-swimming na lang rin daw kami, but I insisted that we should
wait for my cousin.
Dalawang oras pa ay dumating na ang mga ito.
"Oh my gosh! Behati!" sinalubong ako ng yakap ni pinsan ko.
"Alys, I missed you so much."
"Oh gosh!" ilang beses nitong pinasadahan ang kabuuan ko.
"You are glowing, hiyang ka sa boyfriend mo." Dito lumipad ang kanyang mga mata kay
Pedro.
Natulala nang ilang saglit ang pinsan ko bago ito muling bumalik ng titig sa akin.
"He looked familiar,"
"Yes, it's me Allison. Your cousin's admirer, na matagal na niyang hindi
pinapansin. The guy with the volunteer group."
"Wow! What a small world. Nagkita pa rin kayo, I told you Behati..I've seen him
before." Tipid lamang akong ngumiti.
"By the way, this is my fiancé. Lance, meet my cousin and her boyfriend—" si Pedro
na ang nagdugtong.
"Peter.."
Nagkipagkamay kami ni Pedro sa fiancé ni Alys, nagdiretso kami sa isang café habang
nagpaiwan na lamang sa pool side si Pedro at si Lance.
"So, how was it?" kumunot ang noo ko.
"What?"
"Ano ba Behati, you are now a woman. How was your first night?"
"Seriously Alys! There is no first night."
"Natiis ka ng boyfriend mo? Gosh cousin, you are beyond sexy. Look at you, hindi ko
alam na sobrang nakakaganda ang amoy ng eroplano. You are glowing."
Nag-iwas ako ng tingin sa pinsan ko at sinimulan kong humigop ng kape. Nang ilapag
ko ang taas ay huminga muna ako nang malalim.
"I'm inlove, ofcourse.." mahinang sabi ko.
"Coming from you Behati? Anong nangyari sa Myanmar, bakit nawala ang hugis eroplano
mong mata? I can see hearts, cousin." I rolled my eyes.
"You are exaggerating things, Allison."
"But, I am so happy for you."
"Thanks, ako rin Alys. Masaya ako para sa'yo." Halos maluha-luha kaming dalawa.
We've experienced a lot. Alam ni Alys ang hirap ko at alam ko rin ang mga naranasan
niyang hirap. Isa't isa ang naging sandalan namin ng mga panahong halos mawalan na
kami ng pag-asa. Ngayon, nakakatuwang nakikita ko ang mga sarili naming ngumiti sa
isa't isa.
She's the only family I have. At ang pagtupad sa kagustuhan niya ang isa sa
pinakagusto kong gawin sa mundong ito. She's like a sister to me.
"Alys, I think we had a problem. Regarding with our Thailand trip? Alam mo naman
siguro ang lindol na nangyari sa Myanmar, hindi ba? Thailand is located near
Myanmar—"
"Don't worry about it, Lance have a relative from Thai Meteorological Department
and we asked something about it. Everything is fine, wala na tayong dapat isipin."
"Are you sure about that?"
"Come on, Behati. Don't overthink, last na nga ito. Ganyan ka pa."
"Alright, sa susunod na linggo pa naman. Hindi ba?"
"Yes, why?"
"Aalis kasi kami ni Pedro bukas, we'll go to his parents."
"Hmm, okay."
Tumagal kami ng dalawang oras ni Alys sa pag-uusap, mabuti na lang at magaling
makisama sa isa't isa si Pedro at si Lance dahil nagtatawanan ang mga ito nang
balikan namin sila sa pool side.
But they already had their beers.
"We're back, how are you boys?"
Tumayo na ang mga ito nang makita kami. Pedro hugged me like we haven't seen each
other for months.
"I missed you, did you miss me?" bulong nito sa akin.
"Let's take a dip."
"You'll wear bikinis?"
"Yes,"
"Pwede sa tub na lang tayo? I changed my mind. Ayoko nang mag-swimming."
"Pedro.."
"I am still adjusting with your dress. Please, don't torture me with another one,
baby...tulog na lang tayo.."

--
VentreCanard 

[ 38 Chapter33 ]
-------------------------------

Dedicated to Joms
Chapter 33
"I've been living with the stars from the galaxy. But my brightest star isn't in
the outer space, baby."
He held both of my hands and he gently kissed it in front of my eyes.
"My beloved star is in front of me, twinkling with her mind--" he released my hands
and he cupped my face, kissing my forehead. "Flashing her great beauty.."
I smiled looking at his blue eyes.
Is he talking about the stars? Why can't he look at the mirror? It was his eyes.
It was not me.
Marahan akong umiling sa kanya. I tiptoed and I cupped his face.
Lalong lumawak ang ngiti sa aking mga labi nang makita ang saglit na pagkagulat sa
kanyang bughaw na mga mata.
I kissed both of his eyes, ang pinakapaborito kong gawin sa kanya.
"No, Pedro..you possessed it. Your sapphire orbs that shines beyond the millions of
stars.."
His mouth left half opened while looking at me, until his hands went around my
waist and he settled his forehead on my shoulder.
"Oh god..baby, I'm so in love with you."
Hindi ako sumagot sa halip ay ngumiti na lamang ako sa dagat ng mga taong abala rin
sa kanilang pagsasayaw.
Hindi kami natuloy sa pag-swimming at nanalo si Pedro sa pagpigil niya sa akin.
Instead he asked me for a dance, ganito rin ang pinsan ko at ang fiancé niya.
There is an event tonight, were all the guests are invited. Nagkaroon ng sayawan at
binigyan kami ng pagkakataon ni Pedro na magsayaw.
We've been together on air, together with battles and wars and now in a serene
dance floor.
Hindi ko akalaing magtatagpuan ko ang sarili ko sa ganitong sitwasyon simula nang
mag-isa ako sa mundong ito. Hindi ko naisip na muling gagaan at sasaya ang puso ko
katulad ng mga oras na ito.
The music was soft and the lights were so dim. The place was so intimate yet so
relaxing.
"If we could just leave the UASA together, if I could just tear your wings apart
Behati..kung pwede lang na ipagdamot ka sa mundong ito. I want to have you alone, I
want to admire you alone, I want you to be my Behati Azalea alone." I heard his
whispers.
I slightly moved my head to look at him, pero nanatiling nasa balikat ko ang noo
niya.
"Pedro, what are you talking about?"
"How will I try to be selfish if this world needs my woman so bad?" ramdam ko ang
lalong paghigpit ng yakap niya sa akin.
"I want to hug you so tight..so tight baby.. Dahil habang patuloy akong nahuhulog,
nagsisimula nang mabuhay ang mga takot ko. I am not afraid from any male species
against you...it is the world baby..the world is the my greatest competitor."
"Pedro.."
"I've seen your dedication, I heard your words and your strong will power.. turned
into my madness. Natatakot akong kalabanin ang una mong minahal." I'm hearing his
insecurities. Hindi ko akalaing maririnig ko ito mula sa kanya.
"I fell for you Behati, not because you're pretty. I fell for your words, I fell
for your mind, I fell for your ability, I fell for your braveness. You earned my
respect before my heart baby.. and that is the most tragic landing I ever had. Too
tragic that I can't even stand up..dahil lalo lang lumulubog..lalo lang
bumubulusok."
"Pe..ter.." tuluyan na itong yumakap sa akin.
Nangangatal ang buong katawan ko sa lahat ng naririnig ko mula sa kanya. How could
he easily throw this kind of words. Nakakapanghina, nahihirapan na akong huminga
Pedro..
"Bumubulusok na rin ako.. A-Anong ginawa mong ito sa akin, C-Commander?"
"Minu-minuto, lumalala..Lieutenant."
Humigpit ang mga kamay ko sa likuran niya. Halos hindi ko na mapansin ang
napakaraming taong posibleng nakakakita sa amin.
"I love you so much, Behati..beyond my never ending imaginations."
Ipinikit ko ang aking mga mata at mas dinama ko ang dibdib niya. I can hear his
fast heartbeats.
"My passion to fly with my own wings isn't your competitor, Pedro." Hindi ito
nagsalita at hinayaan niya lamang ako.
"Why would you compete against them? From the beginning you already had your own
wings, higit pang mataas sa mga pakpak na dala ko ngayon and by the time that we
had crossed our path, my wings will be yours and yours will be mine. Together we
fly together with our one passion and that is to survive together."
"Who wouldn't crash with you words, baby? Kahit ang pinakamagaling na piloto ay
matutuliro sa mga salita mo." I heard him chuckle.
"I want to ask you the same thing, Commander."
We laughed together.
"Thank you for coming into my life, Pedro..my own happiness isn't an imagination
anymore."
"My own imagination broadened the moment I met you."
Ilang oras kaming tumagal sa labas, nakipag-kwentuhan kay Alys at Lance bago namin
napagpasyahang bumalik na sa aming kwarto.
But this time, Pedro refused to share the room with me. Kumuha ito ng ibang kwarto
na hindi malayo sa akin.
"Goodnight, Lieutenant."
"Goodnight, Commander."
Natulog akong masaya at magaan ang pakiramdam. Hindi ko akalaing napakasarap ng
pakiramdam ng pagmamahal, hirap pa sa mataas na lipad ng eroplano.
Inayos ko na ang sarili ko nang magising ako. Inihanda ko na rin ang mga gamit na
dadalhin ko patungo sa mga magulang ni Pedro.
Bitbit ko na ang mga gamit ko nang buksan ko ang pintuan.
And there, I saw the Commander..his blue eyes..na eksaktong nagmulat nang matapos
nitong amuyin ang pumpon ng mga pulang rosas na hawak niya.
"Good morning, Lieutenant Monzanto." Inabot nito sa akin ang hawak niyang bulaklak.
"Thank you.."
"Give me your things," humakbang ako paatras.
"No, I can manage." Ngumisi lamang ito at nagkibit ng balikat.
Nagcheck-out na kami sa hotel at nakapagpaalam na kami sa pinsan ko. Nagulat ako
nang may tumunog na sasakyan sa harapan namin. Isang itim na SUV.
"You own this?"
"Yes? Ayaw kitang i-commute."
Pinagbuksan niya ako ng sasakyan, buong akala ko ay sasakay na rin siya nang yumuko
ito sa akin.
I thought he'll do something silly again, but he just whispered something.
"Safety first, Lieutenant." He put my seatbelt.
Pakiramdam ko ay nag-init ang pisngi ko sa ginawa niya. Damn Commander.
Umikot ito at inayos muna ang mga gamit namin bago naupo sa driver's seat.
"Taga saan ka dito sa Pilipinas, Pedro?"
"Sariaya Quezon, pero nagbabakasyon ngayon sa Isla Verde ang mga magulang ko. We
have our small villa in that island."
"Napakayaman mo siguro, Pedro."
"Nah, just my adoptive parents." Ngising sagot nito.
"Are you playing humble, Pedro?"
"I was humble from the very start."
"Sexiest astronaut alive? Nasaan ang humble?"
"You are bullying me, Behati."
I want to ask him kung papaano siya napapunta sa mga Pilipinong nag-ampon sa kanya.
Where are his real parents? May ideya kaya ito?
"Do you have Filipino blood, Pedro?"
"Yes! My grandmother is a pure Filipina. My father is half American-filipino, and
my mom is a pure Spanish. But I inherited my blue eyes with my grandfather."
"Oh, you're a mixed breed."
"Breed, silly..my mom will be happy to see you."
"Are you sure?"
"Yes! She loves intelligent girls like you."
Wala akong naisagot sa kanya at tumingin na lamang ako sa labas. I'm quite nervous,
this is my first time na haharap sa ibang pamilya.
"How about your Dad?"
"Ofcourse, he will like you. You are very pretty, he'll be proud of me. Like
father, like son." Tumaas ang kilay ko sa sinabi niya.
"Wow" kumindat lamang ito sa akin.
Minsan naisip ko, sana nabigyan rin ako ng pagkakataong ipakilala siya sa mga
magulang ko. What will be their reaction? How will Pedro react with my noisy
siblings? How will he win my parent's heart?
"Gusto nila malambing na mamanugangin para sa akin..but my baby is..well.."
nangunot ang noo ko sa kanya.
Here we go again, me and not my sweet acts.
"I am sweet, Pedro."
"Sometimes, tapos sasabihan mo na naman ako ng imagination."
"Being sweet isn't being clingy. Kapag sobrang landi na, hindi ko na kayang
sabayan. And—and it depends upon the mood." Nag-init ang pisngi ko sa sarili kong
sinabi.
"Hey there baby, sinasabi mo ba na malandi ako?"
"No, I am just imagining things Pedro."
"You are impossible, Behati."
"You have your own definition of sweet, Pedro."
"Uhuh?"
Mahaba pa ang naging biyahe namin, nakatulog ako hanggang sa makarating kami sa may
piyer.
May sumalubong sa amin na lalaki at inihagis ni Pedro ang susi dito.
"Okay na ba, Paeng?"
"Yes, sir..nakahanda na po ang yate."
"Yacht?"
"Yes, ayaw kitang i-commute."
Ipinagdala na kami ng lalaking sumalubong sa amin at habang patuloy kami sa
pagyakbang ay natunton na namin ang hindi kalakihang yate na nag-aabang sa amin.
"You own this?"
"Nah, I borrowed this from my parents. Ilang eroplano lang ang meron ako."
Inalalayan ako nitong makasakay sa yate hanggang sa kapwa na kami nakasakay dito.
Nanatili lamang akong nakatayo habang inaayos na ni Pedro ang lahat. Katulong niya
ang lalaki, ilang minuto pa ay ramdam ko na ang nagsisimulang pag-andar ng yate.
Nawala na ang katulong ni Pedro at tanging kami na lamang dalawa.
"Come here baby. I'll teach you here."
Wala akong salitang sumunod sa kanya. He locked me against his arms while we're
both holding the steering.
Umihip ang malakas na hangin kasabay ng watawat ng UASA sa harap ng yate. My grip
tightened against the steering wheel when I felt his warm breath on my ear.
"If we can fly together.. sail with me baby..against the toughest waves.."
--VentreCanard

[ 39 Chapter34 ]
-------------------------------

Enjoy muna natin ang bakasyon ni Pedro at Behati. Haha

Chapter 34

"My lovelife isn't romantic at all," matabang na sabi ni Pedro habang

nakahalumbabang nakatitig sa akin.
Nasa steering wheel pa rin ako at mabilis kong nakabisado kung papaano ito gamitin.
Higit na mahirap pa rin ang eroplano.
"Why? Are you expecting something?"
"Yeah, like some scenes in movies. You'll shout my name something like," lumingon
muna ako sa kanya. Ang lalim ng buntong hininga niya na parang naisahan ko na naman
siya.
"Help! help me Peter, I'm quite nervous. Wait baby, don't leave me here. Hindi ko
pa kaya, don't leave me baby. Instead, you told me Pedro umupo ka na, ako na dito."
I laughed.
"Ofcourse, kung marunong na ako bakit kailangan ko pa ng tulong? You are imagining
things again, Commander."
"You're so cruel baby."
Hindi rin nagtagal ay lumayo ito sa akin, buong akala ko ay nainis ito sa akin.
Tinawag niya lang pala si Paeng para agawin sa akin ang steering wheel, niyaya na
ako nitong kumain sa loob.
"Do you know how to cook, Pedro?"
"A little? How about you?"
"Yes, ako ang nagluluto ng pagkain namin ni Alys sa dorm noon."
"Oh, good to know. Hindi ako magugutom."
Nagpatuloy kami sa pagkain hanggang sa magsalita itong muli.
"Are you sure about Thailand?"
"Yes, bago pa ako pumasok sa UASA ay napag-usapan na rin namin ito ni Alys."
"Alright,"
"May mga kapatid ka, Pedro?"
"Only child," ngising sagot nito.
Gusto ko pang magtanong sa kanya ng ilang bagay pero nag-aalangan ako. Tumigil ito
sa pagkain at tumitig sa akin.
"Do you want to ask more? It's alright."
"No, nothing.."
Ilang minuto lang ang itinagal ng biyahe at nakarating na kami. Hindi kalayuan sa
binabaan namin ay isang napakalaking bahay na siguradong tanaw ang buong kagandahan
ng dagat sa tuwing baba o tataas ang araw.
"And that is my parent's villa,"
"It's so beautiful.."
"Yeah, kapag nasa Pilipinas ako mas madalas ako dito."
Lumingon muna ito pabalik sa yate.
"Ikaw na ang bahala Paeng."
"Yes boss!"
Naglakad na kami patungo dito, hindi pa man kami nakakailang hakbang matapos kaming
makalampas sa puting gate nito ay sinalubong na si Pedro ng tatlong magagandang
aso.
Three cute little shih tzu.
"Pnoy! Obama! Trump!" yumuko ito at nakipaglaro sa mga aso.
"How are you boys? Miss na kayo ni ginger!"
Nanatili akong nakatitig kay Pedro habang nakikipaglaro siya sa kanyang mga aso.
"Hey boys, let me introduce you my girlfriend. Baby come here.." nag-alangan ako.
They are close with Ginger, hindi maganda ang relation ko sa robot ni Pedro.
"B-Baka kagatin ako.." This might be rude, pero baka mapatay ko ang aso niya kapag
tinahulan ako. Maliit lamang ang pasensya ko.
"They will not bite you, baby..baka ang amo pa ang kumagat sa'yo." Naningkit ang
mga mata ko sa sinabi niya.
"Kidding,"
Inilahad nito ang kanyang kamay sa akin. Inabot ko ito at hinila niya ako, bahagya
rin akong naupo katulad niya.
"Pnoy, Obama, Trump, meet my girlfriend..Behati, isn't she pretty?"
Hinintay akong tahulan ng mga aso pero wala akong narinig.
"Wow, they didn't bark at me."
"Because I trained them well, marunong silang tumingin ng maganda. Good boys."
Tumayo na kami ni Pedro at nagsimula na kaming humakbang papasok ng malaking villa.
Unang sumalubong ang isang nakaunipormeng katulong.
"Senyorito!"
"Hi Ate Heta, nandito ba si mama at papa o nasa kapitbahay?"
"Bakit hindi po kayo nagpasabi na darating kayo? Dapat ay nakapagpahanda kami ng—"
natigil ito sa pagsasalita nang makita ako.
"May bisita pala tayo, senyorito."
"My girlfriend.."
"Ate Heta sino po ang—" umawang ang bibig ng babaeng kalalabas lamang sa terrace na
tulalang-tulala kay Pedro.
"Oh my gosh! Peter!"
Mabilis ang pangyayari, akala ko ay tumatakbo pa lamang ito pero nang sandaling
mahabol na ng aking mga mata ang babae ay nakasabit na ito sa balikat ni Pedro.
Until the woman crashed her lips with my Commander. If it happens that I am inside
of a jetfighter right now, I have already released hundreds of missiles in the same
direction.
"Where have you been, babe?" natutuwang tanong nito.
Pilit tinanggal ni Pedro ang braso ng babae sa kanya habang hinuhuli nito ang mga
mata ko.
"Sorry about that baby. Come on Chloe, I have a girlfriend. Bitawan mo ako."
"W-What?" dito lamang ako nilingon ng babae.
"Oh!"
Lumuwag ang braso nito kaya natanggal na ito ni Pedro, sinubukan akong hawakan ni
Pedro pero iniwas ko ang braso ko.
Agad naglakbay ang mga mata nito sa akin simula ulo hanggang paa. I can feel her
animosity towards me.
Hindi na ako nagulat, this is the world of women.
Compared with me, she looked feminine, malayo sa dumi, usok at putukan ng baril
katulad ko.
"Hi, I'm Chloe Miasol Altizon and you are?"
"Behati Azalea Monzanto."
"Oh, hi Behati. Sorry about what happened, nasanay kasi akong ganito ang batian
namin ni Peter."
"Chloe.."
Huminga ako nang malalim.
"Alright," tipid na sagot ko.
Pansin ko ang pagkagulat sa kanyang mga mata dahil sa isinagot ko. Inaasahan niya
ba na papatol ako sa kanya?
"Shall we go, Pedro?"
I heard her laugh.
"Pedro sounds funny."
"Chloe!" may banta na sa boses ni Pedro.
Hindi ko pa rin pinansin ang babae. Hindi ko kailangang ibaba ang aking lipad para
sa mga babaeng katulad niya.
Pansin ko na hindi na magkaintindihan si Pedro kung papaano magsisimulang magsalita
sa akin.
Kilala niya ako at alam niya sa sandaling magsalita ako.
"I'll bring your bag," iniwas ko ang kamay ko sa kanya.
"I can manage, Pedro."
"I'm sorry.." ramdam ko na nakasunod pa rin sa amin si Chloe niya.
"Manang, pahanda naman ng guest room para sa bisita ni Peter." Utos nito na parang
dito siya nakatira. Dito nga ba?
"Chloe, why are you here?"
"I am always here, Peter. Kahapon pa, dinadalaw ko si Mama at Papa." Kumunot ang
noo ko sa sinabi nito.
Mama at Papa?
"Alin pong kwarto?"
"Sa dulo," sabat ni Chloe.
"No, near my room."
"Peter, ako ang may gamit ng kwarto malapit sa'yo."
"Then leave, dun si Behati."
"B-But I asked Mama! Nauna ako.."
"It's alright, room is no big deal." Nagsalita na ako.
"Manang ako na lang ang lilipat, dun ako sa tabi ng kwarto ni Behati."
Chloe's eyes narrowed, sumulyap ulit ito sa akin pero walang emosyon akong tumingin
pabalik sa kanya.
"Let's go, I'll show your room baby." Umakyat na kami sa taas ni Pedro at iniwan
namin si Chloe.
"Baby.."
"Yes?"
"Sorry about that, I promise that won't happen again."
"Good,"
I am not the typical girlfriend that will do a hysterical act. Pero hindi ko
sinasabing hindi ako naapektuhan, dahil tulad nga ng sinabi ko. Kung may hawak
akong baril ngayon malamang ay nakalabit ko na.
Hindi kumbinsido si Pedro sa sagot ko dahil ilang beses itong magtatangkang
magsalita pero pinipili na lamang tumahimik.
Napasok na kami sa kwarto ko.
"Where's your parents?"
"Nasa kapitbahay daw, baka mamaya pa ang uwi nila. Minsan ay natutuwa silang
makipaglaro sa mga apo ng kaibigan nila."
Tumango ako dito.
Nagtungo ako sa may tapat ng bintana na siyang tanaw ang buong dagat. This place is
so relaxing.
"We have our small pool here, Behati. Kung gusto mo talagang maligo, well.."
"Nagbago ang isip ko, ayoko nang mag-pool."
Naupo ito sa kama habang nanatili akong nakatayo.
"Everything is fine?"
"Yes,"
"Oh okay, so let's go? I have to show you something. You'll like it." Tumayo na ito
at inilahad ang kamay niya.
"Uh, nasa loob tayo ng bahay. What's with holding hands, Pedro?" bumuntong hininga
ito sa akin at namulsa na lamang.
"As you wish," sumunod lamang ako sa kanya.
Sa pinakadulo ng pasilyo kung saan ay mga nakahilerang mga kwarto ay may malaking
painting ng sunflower.
"Vincent Van Gogh's?" he laughed.
"Maraming nagsasabi, but it was my mom's work. May pagkakapareho lamang."
"Oh, your mother is an artist."
"Yeah,"
Namangha ako nang may hinawakan sa dulo si Pedro. It was a metal puller with a wood
color, hindi agad ito mapapansin kung hindi pagmamasdan ng mabuti.
He pulled it. At ngayon ko nalaman na pintuan pala ito.
"What's with that room?"
"My favorite place baby." May nakasabit na flashlight sa tabi nito na inabot niya.
"There's a stairs, careful."
Nang makahakbang ako ay isinarado nitong muli ang pintuan. Sinundan ko ang bawat
mga lakad niya.
Nang makarating kami sa dulo ay may inabot itong switch. And to my surprise I saw a
metal quarter with gym equipments, guns and other combat weapons, firing area and
even a small jet fighter plane!
"How did you put all of these?"
"Because I am the sexiest astronaut alive?"
"Pedro!"
"Since I was a kid," naningkit ang mga mata ko at tuluyan akong humarap sa kanya.
"This isn't your parent's Villa, right? Sa'yo talaga ito." Ngumisi lamang ito sa
akin.
"Pedro.."
"Yes, ang Villa ito ang katas ng paglipad ko."
"I admire you, hindi ko man lang pinatikim nang maginhawang buhay ang pamilya ko."
"Hey, my parents are naturally rich baby. At alam kong kung nabubuhay ang pamilya
mo, you'll definitely spoil them. You don't need to feel guilty, I'm sure they're
all proud of you."
Naglakad lamang ako at nagtungo ako sa firing area.
"Can I borrow your gun?"
"Go on, do you want me to move the firing target?"
"Sure,"
"By the way, which gun baby?" inilahad nito sa akin ang dalawang klase ng baril.
Isinusuot ko na ang shooting glasses na nakahanda na sa lamesa at ang hearing
protection ko.
Sabay kong kinuha ang mga baril sa kanya.
"I'll take two,"
Humakbang na ako sa harap ng mga targets. They are now starting to move in
unpredictable directions.
Huminga ako nang malalim.
"One..two..three.."
The rules in this firing ring is simple. All I have to do is to avoid the dummies
from coming into my red box line.
Nakakulong ako sa gitna nito at kailangan kong bantayan na walang makalampas na
kalaban.
Four steps forward, with my fast movement I spread my arms straight giving a same
time head shot with the two targets.
Mabagal pa ang kilos nito.
Tumagal lang ng isang minuto ang bagal ng mga dummy hanggang sa bumilis na ito.
I ducked and twisted my body at the southwest position, another headshot. I spin my
body giving me the full access to the three targets, all headshot. Another from my
right and left, I didn't let them to move further I raised both of my hands making
a successful hit.
But still, there are three coming from scattered directions. I was about to pull
the trigger but ran out of bullets.
I quickly throw both of my guns with the two target's head and lastly, I ran in
front of me for the last target. I looked up seeing the chains from above.
As I ran fast with my high speed, I immediately jumped and claim it. My own force
pushed the chains to move forward carrying my whole body and when my calculation
hit the best time, I released the chains giving me the good opportunity to throw my
air kick from above hitting the dummy's head.
I landed with my one bended knees and my right hand as a support and with my sweat
all over my face, I confidently raised my head to see my consumed time.
4 minutes and 19 seconds.
I heard Pedro's clap.
Nakatayo na ito sa may tagiliran kung saan may mga bakal na nakaharang, may hawak
na itong towel at tubig.
"You're annoyed, are you? Is it Chloe? Tell me if you're jealous baby," inabot ko
ang bottled water sa kanya at towel.
Sumandal ako sa bakal habang nakatalikod sa kanya.
"Hey, Behati..hindi ka naman madaan sa lambing. What do you want me to do?"
Ipinatong ko ang dalawa kong braso sa bakal habang nakasandal pa rin ako rito. Alam
kong mas malapit na sa akin si Pedro.
Ginawa na naman nito ang paborito niyang gawin. He's now resting his chin on my
shoulder.
"Hey baby..tell me what to do."
Huminga akong muli nang malalim bago ako magsalita.
"I've been living with guns for years, Pedro. At ngayon ko lang napagtanto na hindi
lang baril ang pumuputok, minsan pasensiya rin. Ofcourse, I am jealous and mad." 

--
VentreCanard 

[ 40 Chapter35 ]
-------------------------------

Chapter 35

"The unromantic woman is jealous." Pang-anim na beses na niya itong sinasabi na

susundan niya nang pagtawa mag-isa.
He's weird.
Nagpahanda na ng pagkain si Pedro sa kanilang katulong. Hinihintay na lamang namin
ang mga magulang niya sa terrace. Abala ngayon sa pakikipaglaro sa kanyang mga aso
si Pedro, pero kapag lumipas ang ilang minuto may maririnig na naman ako.
"Who is jealous Trump?" tanong nito sa kanyang aso.
Nakailang buntong hininga na ako. Mabuti na lamang at hindi na sumunod sa amin si
Chloe pero nasa loob daw ito at abala sa panunuod ng tv.
"Who is jealous, Obama?" tanong ulit niya.
Lumingon na ako sa kanya na may nakakunot na noo.
"Can't you stop that, Pedro?"
"What baby?" ngising tanong nito na parang hindi niya naiintindihan ang ibig kong
sabihin.
Hindi na lamang ako sumagot sa kanya, naghintay pa kami ng mga kalahating oras bago
may tumigil nang may pumasok ng sasakyan sa gate.
Agad akong napatayo, tumigil na si Pedro sa paglalaro sa kanyang mga aso at tumayo
na rin ito.
Ngumiti ito nang makita ang mga magulang niyang bumaba ng sasakyan. Unang
nakapansin ang kanyang ina na agad kumaway kay Pedro.
"Behati," inilahad niya sa akin ang kamay niya.
Naglakad na ako papalapit sa kanya, buong akala ko ay hahawakan niya ang kamay ko
pero mas pinili nitong ipulupot ang kanyang braso sa aking bewang.
Hinintay namin makarating sa terrace ang kanyang mga magulang.
"Ma, Pa.." humiwalay muna sa akin si Pedro para kuhanin ang kamay ng kanyang mga
magulang at magmano sa akin.
Pansin ko na nasa akin na ang kanilang mga mata.
Bumalik agad sa akin si Pedro at muli ako nitong hinapit sa harap ng kanyang mga
magulang.
"Ma, Pa..my pretty girlfriend. Flight Lieutenant Behati Azalea Monzanto."
"Magandang gabi po," mahinang bati ko.
Namilog ang mga mata ng Mama ni Pedro habang nakatitig sa akin.
"A female pilot?"
"Yes Mama, she's a great pilot." Sagot ni Pedro.
"And very beautiful one.." sabat ng Papa nito.
"Kumain na ba kayo? Anong oras kayo dumating?"
"Hindi pa Ma, hinihintay namin kayo. At kani-kanina lang kami dumating."
Pumasok na kami sa loob, pansin ko na laging nakangiti sa akin ang Mama ni Pedro at
sinasagot ko na lamang ito ng tipid na ngiti.
Papunta na kaming sala nang mapansin ko na nandito pa si Chloe nang maramdaman
niyang may paparating mula sa likuran niya ay lumingon ito. Agad itong ngumiti ng
napakatamis nang makita ang mga magulang ni Pedro.
"Chloe, hija nandito ka pa rin pala. Akala ko ay may iiwan ka lamang?"
Tumayo na ito at lumapit sa Mama ni Pedro. Agad niyang ikinawit ang kanyang mga
kamay sa braso nito.
"Wala pa palang tao sa bahay dahil sa susunod na linggo pa daw po ang uwi ni Mommy
at Daddy, eksaktong nag-message sila nandito pa ako. So I decided to stay here with
you Ma, Pa para may kasama naman kayo. Wala rin naman po akong gagawin sa bahay
dahil nakabakasyon ako."
"Walang problema, naipakilala na ba sa'yo ni Peter ang kanyang nobya?" tanong ng
Papa ni Pedro.
"Yes, magkakilala na po kami." Ramdam ko ang paghigpit ng hawak ni Pedro sa akin
nang ako ang sumagot.
"Why don't we eat first? Mamaya na ang mga batian natin." Tumango kaming lahat sa
sinabi ng Mama ni Pedro.
Nasa mahabang lamesa kami, magkatabi ang mag-asawa sa harapan namin habang
pinaggigitnaan namin ni Chloe si Pedro.
"Kain lang kayo ng kain, ayokong may nagpupunta dito na hindi nabubusog." Pagbibiro
ng Papa ni Pedro.
"Your typical lines, Pa." Natatawang sabi ni Chloe.
"Sanayin mo na rin ang sarili mo dito hija. Hindi ko akalain na mag-uuwi ka ng
girlfriend sa pag-uwi mo ngayon Peter."
"Hindi ko rin akalain Ma, ang hirap niyang hulihin. Masyadong maiilap ang mga babae
sa himpapawid." Sabay natawa ang mga magulang niya.
"Ipinahihiya mo ako Peter, hindi kita tinuruang maging mabagal anak." Umiling na
lamang na napapangisi ang Mama ni Pedro.
"I don't mind if it is slow or fast, Dad. Atleast, I got her. Right baby? What else
do you want?" nagbuhat ito ng isang plato na may laman ibang klase ng ulam.
"Do you want this?"
"No thanks.." sapat na ang nasa plato ko.
"Alright, just tell me if you need more."
"Ugh, Peter..can I have some?" narinig kong sabi ni Chloe.
"Oh, here.." hindi na ako lumingon pero alam kong pinaglalagyan siya ni Pedro.
Narinig kong muling tumawa ang Papa ni Pedro.
"Buong akala ko ay kayo ni Chloe ang magkakatuluyan, halos hindi na kayo maghiwalay
noon. Ikaw Chloe may nobyo ka na ba hija?"
"Wala pa po, maybe at the right time po Pa."
Nagkaroon pa ng usapan pero hindi na ako makasali dahil pinangungunahan ito ni
Chloe. Nalaman ko na magkaibigan pala ang mga magulang ng mga ito na matagal na at
magkababata sila ni Pedro.
Matapos naming kumain ay humiwalay sa amin si Pedro at ang Papa niya dahil may pag-
uusapan daw ang mga ito. Kaya kami na lamang tatlong babae ang natira sa sala.
"Nagtataka ako, hindi kasama ni Peter ngayon ang robot niya. That robot is so
sweet."
Sa pagkakaalala ko ay hindi natutuwa si Ginger sa kahit sinong babae na napapalapit
kay Pedro. How come?
"Yes, nakakatuwa nga ang robot niyang 'yon. How about you, Behati? Nakita mo na ba
ang robot ni Peter? Hindi maihiwalay sa kanya ang robot na 'yon simula nang
pagkabata niya."
"Yes po, but we're not in good terms. Ayaw niya sa mga babaeng napapalapit sa anak
nyo." She laughed.
"Yes, kaya nabigla rin ako sa sinabi mo Chloe. Kahit sa akin ay hindi masyadong
mabait ang robot na 'yon."
"Maybe I have charms?" birong sabi nito. Pansin ko na tumaas ang kilay niya sa
akin.
"By the way, Behati. How come my son? Hindi ka naman niya pinilit, hindi ba? He's
your upper, right?"
"Yes, he's my commander. At hindi niya naman po ako pinilit."
"Hindi ba at bawal ang relasyon sa organisasyon niyo?" natigilan ako sa tanong ni
Chloe.
"Bakit naman kailangang magpahuli? Ang mahalaga ay ginagawa nila ang trabaho nila.
Just no romance at work. Hindi ba hija?" Tumango ako sa sinabi ng Mama ni Pedro.
"But rules are rules, nag-aalala lang ako kay Peter Mama. Simula nang pagkabata
niya ay iginugol niya lamang sa UASA, ayokong dumating ang punto na bigla na lamang
siyang mawala sa organisasyon dahil sa isang pagkakamali. You should be aware of
it, Behati. Mataas na ang posisyon niya sa UASA. I'm not telling this because I am
against you, I'm just telling the fact."
"Kung sabagay, may punto si Chloe. But rules can't stop my son, Chloe. Lalo na kung
isang magandang babae ang usapan. Alam mo ba hija na ikaw pa lamang ang dinala ng
anak ko sa Villa ito?"
"Hindi po niya nasabi sa akin."
Hinawi ng Mama ni Pedro ang buhok ko at nakangiti itong tumitig sa akin.
"I thought my son will bring a model or feminine type of a woman, he didn't tell me
that he'll bring a strongly beautiful woman. Why did you choose aeronautics hija?"
"I was an ex-soldier, Philippine Air Force. It was my mission with my troops and we
were ambushed." Panimula ko.
Sinimulan kong ikwento sa kanilang dalawa ni Chloe ang lahat dahil hiningi naman
ito ng Mama ni Pedro, natapos ako nang may mga luha na ito sa kanyang mga mata.
"Hindi ko akalain na may ganito ka palang buhay, hija. I'm glad you're still
fighting. I'm so proud of you, I'm so happy that my son got a very brave woman like
you."
"Thank you, Mrs. Ramirez."
"No, just call me Mama. Kukuha lamang ako ng merienda, masyado akong nagutom sa
kwento mo hija." Ngumiti ako dito at tumango.
Naiwan kami ni Chloe na nakakunot na ang kilay sa akin.
"The best way to win the mother's heart is to tell a tragic and dramatic story.
Well played." Hindi ito nakatitig sa akin pero alam kong ako ang pinariringgan
niya.
Pagbibigyan ko siya ng isang beses. Pinili kong manuod na lamang ng tv.
"Brave huh? Hindi nga makapagsalita ng maayos, you even let Peter or his mother
answer questions for you."
"Cut the words Chloe, I hate this women drama. You can't have Pedro." Suminghap ito
sa sinabi ko.
Did she expect me to answer her with a lot of words? Hanggang sa umabot na kami sa
pang-iinsulto? I never trained my intelligence to answer in a low level fight.
A fight in aviation is the only fight I most desired. Wala ito sa listahan ko.
"Bitch!"
I didn't react instead I leaned my back against the back rest of sofa.
"Sa tingin mo gusto ka talaga ni Peter? Ikaw lang siguro ang babaeng nakikita niya.
Parausan, I can understand him, he's a man after all. Kailangan niya nang
mapaglilibangan habang pagod siya sa trabaho."
Gusto kong tumawa sa sinabi niya. Akala ko ay sa himpapawid lamang sobrang lakas ng
hangin hindi ko akalaing pati sa tabing dagat ay sobrang lakas na rin na pati ang
pag-iisip nito ay napapasukan na rin.
"Are you done?"
Pulang-pula na ito. And she was about to burst out something when we heard Pedro's
voice.
"Baby..let's swim!"
Agad may yumakap sa akin mula sa likuran.
"Gotcha!"
"Malamig," sagot ko.
"Don't worry, I won't ask for bikini. I'll just wait for our wedding night." Hindi
ako lumingon kay Chloe pero alam kong pakinig niya ang sinabi ni Pedro.
"Alright, magbibihis lang ako." Tumayo na ako sa sofa.
"Oh, hi Chloe! Nandyan ka pala, hindi ka pa matutulog?" tanong ni Pedro.
"Gabi na akong natutulog, can't you remember?"
"Sorry, my bad.." pakinig ko na humabol na sa akin si Pedro.
"Behati, where do you want? Pool or dagat?"
"Sa dagat," pumasok na ako sa kwarto ko at mabilis akong nagbihis.
Hinihintay ako ni Pedro sa labas nang kwarto ko nang lumabas ako. Pinaglandas niya
ang kanyang mga mata sa suot ko.
Isinuot ko muna ang puting robe ko.
"What's inside?" nakangisi itong nagbibirong sinisilip ako.
Sa likod kami ng bahay dumaan dahil may short cut daw dito na para makarating kami
sa dagat.
Naglakad lamang kami nang makarating na kami. Naka beach shorts lamang si Pedro
habang hinihintay niyang maghubad ako.
Nang sandaling bumagsak ang robe ko sa buhangin ay bumagsak rin ang mga panga nito.
Agad niyang inikot ang mga mata niya sa paligid.
"Come here, unromantic woman!" agad niya akong binuhat at itinakbo niya ako sa
dagat.
Nagtatawanan kami nang sabay kaming sumungaw mula sa ilalim ng tubig.
"Lieutenant Monzanto wearing her bikinis. Kung nasa eroplano ako, red alert na
Behati. I need an emergency landing." Hinapit niya ako sa ilalim ng tubig.
Hindi ito ang unang beses na nagsuot ako ng ganito. Lagi kaming magkasama ni Alys
sa iba't ibang magagandang resort sa iba't-ibang bansa, since we're both
travellers.
Kusang pumulupot ang braso ko sa batok niya. Hindi ko ramdam ang lamig ng tubig.
"How come? I won't fly an airplane with bikinis, Pedro." Ngumisi ito sa akin bago
mahinang bumulong.
"Well, we can try on my plane and more.."
--
VentreCanard 

[ 41 Chapter36 ]
-------------------------------

Chapter 36

"This is Flight Lieutenant Monzanto, Douglas 43 of Isla Verde flight in command."

Nasa himpapawid na kami ni Pedro. He's my co-pilot, sinabi nitong nasa akin ang
desisyon kung saan ko gustong dalhin ang kanyang eroplano.
"Did we kiss on plane already?"
Lumingon ako sa kanya at umiling.
"Can we try?"
"Ayoko," tipid na sagot ko.
"Madamot,"
Nagpatuloy lamang ako sa pagpapalipad ng eroplano. But he never stops taking some
of my pictures. Iba't-ibang anggulo.
"Damn, kahit sako yata ang ipasuot sa'yo Monzanto mababaliw ako." Nakangisi itong
nakatitig sa telepono niya.
"Come on, try more of your sweet words. You can't kiss me on plane. Bola pa,
Pedro." I laughed.
"Hey, hindi kita binobola Behati. Why are you so cruel to me?"
"Because you are imagining things again."
Hindi na ito nagsalita at nagsimula ulit itong kumuha ng litrato sa akin.
"Flight Lieutenant Monzanto, wearing her bikinis on board. Kaya co-pilot lang ako
ngayon, di ako makakapagpalipad nang maayos."
"Don't spread that photos Pedro." Babala ko.
"No way, it's your legs that I want to—" tumigil ito sa akma niyang sasabihin at
nawala ang titig nito sa kayang phone.
"What a perveted pilot. Tigang." Umawang ang bibig nito sa sinabi ko pero mabilis
rin itong nakabawi.
"What a sexy pilot, sino nga ang boyfriend mo baby? You're so pretty, ang swerte-
swerte siguro ng boyfriend mo." He's playing with me.
Let me try.
"Lucky? Hindi yata siya swerte, hindi nga siya makahalik sa akin. Just his
imaginations." Inubo siya sa sinabi ko.
"Savage girlfriend."
Muli akong natawa sa sinabi niya. Simula nang makilala ko si Pedro nakikita ko ulit
ang sarili kong tumatawa at ngumingiti. And it's healthy for my heart.
Since I missed some of my aircraft stunts, I used some of it. Dahilan kung bakit
bigla na lamang napapamura ang lalaking may bughaw na mga mata.
Sinasabi nitong wala naman daw kalaban at abala ito sa pagkuha ng litrato sa akin.
Hindi yata ito nagsasawa sa kanyang ginagawa.
"Pedro tama na, turn off the flash."
"I want you to feel that someone here is damn admiring you. Why would I look for
girls with full of make-up? Why would I admire those girls who love flaunting their
beauty, why would I look for models or even a miss universe? If this woman in front
of me can hold the universe literally. Damn, you have an effortless beauty baby, na
kahit kailan hindi makukuha na kahit sinong babae sa mundong ito. Akin ka lang
Behati..akin ka lang.." I smiled and looked at him.
"Yes, I am yours Commander. Only yours." Umawang muli ang bibig nito at muntik na
nitong mabitawan ang kanyang hawak na telepono.
"Fuck," tulalang sabi nito.
Isang mabilis na pagkabig paitaas ang ginawa ko sa eroplano. I made a continuous
spin with the plane's fastest speed. I missed the planes, pero kung hindi ko pa
nakikilala si Pedro ng mga panahong ito siguro ay matagal na akong nakabalik sa
UASA.
I can't stay away from planes before, dahil ito na ang halos buhay ko. Naging
kalmado ang lipad ng eroplano at sumulyap ako kay Pedro.
I got another life to continue.
"I saw it, you are staring at me."
"Is it bad?"
"I think, you are more in love with me Behati. Mas mahal na mahal mo ako, you are
just hiding it." Naiiling na lamang ako sa sinabi nito.
"You are imagining things, Pedro."
I checked the navigator system and I found something unusual. Pedro's plane has a
defence mechanism, it can identify bombs and possible weapons from a near
direction.
Kaya agad nitong malalaman kung may malapit na kalaban, since this plane was built
for combats.
"Have you seen it?" tanong ko kay Pedro.
"Yes,"
Hindi na muli kami nag-usap ni Pedro. I identified the coordinates and the exact
location.
Kahit hindi ko na sabihin alam kong alam na ni Pedro kung ano ang mga ito. It is an
illegal fishing process were people used bombs to capture fishes.
They are killing the natural resources. Alam na ba ng Pilipinas ang nangyayari sa
mundong ito? Are they aware or they are just waiting for our dooms day?
Nagsisimula nang humagupit ang kalikasan sa ibang mga bansa na malapit dito. Bakit
wala man lang silang pakialam?
"Can we—"
"Ofcourse baby, that's illegal. And I have a girlfriend who was born to fight
against illegal. Ipapakain ba natin sa pating ang mga taong 'yan? Binigyan pa nila
ng trabaho ang girlfriend ko." Tumaas ang kilay ko.
He's quite adorable. Damn you, Peter.
"Mga abala, naglalambingan pa tayo." Bulong nito na pakinig ko naman.
Mabilis kong pinalipad sa tamang lokasyon ang eroplano ni Pedro, I turned on the
spot light to the fishermen getting their who attention. I hit the button to turn
on our speaker.
And when I was about to speak up, Pedro snatched the microphone activation. Namatay
ang sa akin at sa kanya lamang ang buhay.
"This is Rylandrien Peter Armstrong speaking, the sexiest man from Isla Verde.
Under Republic Act No. 10654. Section 92. Fishing Through Explosives, Noxious or
Poisonous Substance, or Electricity. It shall be unlawful for any person to catch,
take or gather or cause to be caught, taken or gathered fish or any fishery species
in Philippine waters with the use of explosives, noxious or poisonous substance
such as sodium cyanide, which will kill, stupefy, disable or render unconscious
fish or fishery species. Any person found liable will be fine by thirty thousand
for municipal fishing. Three hundred thousand pesos for small-scale commercial
fishing. One million five hundred thousand pesos for medium scale commercial
fishing and three million pesos for large scale commercial fishing."
Natulala ako sa haba ng sinabi ni Pedro.
"Sa madaling salita, huwag kayong mga abala! May date ako. Ano na naman ba 'yan
Mang Karding at Mang Julio? Illegal fishing na naman kayo, hindi na kayo tumigil."
Kumakamot na ang ulo ni Pedro.
"Kilala mo sila?"
"Sadly yes," ngising sagot ni sa akin ni Pedro.
Nagsalita pa si Pedro sa mga ito hanggang di na natuloy ang dapat gagawin nila.
Umuwi na kami ni Pedro matapos namin mapatigil ang mga mangingisda. But I enjoyed a
lot. Nakapagbihis na kaming dalawa nang makabalik na kami sa bahay.
"Did you enjoy?" tanong nito sa akin.
"Yes,"
"Hindi na selos?" naningkit ang mata ko sa sinabi nito.
"Yes,"
"Alright, goodnight Lieutenant."
"Goodnight Commander." Kumindat pa siya sa akin bago ko sarhan ang pintuan.
Nakatulog akong may ngiti sa aking mga labi.
Ngayon ang huling araw namin sa Isla Verde, papunta na kami sa Tacloban kung saan
nakalibing ang buong pamilya ko.
Kasalukuyan na kaming kumakain ng almusal. Maaga akong nagising kaya naabutan ko
ang Mama ni Pedro na naghahanda ng pagkain.
I offered help which she accepted.
"How's your date hija? My baby boy did enjoy. Akalain mo at tumabi pa sa amin ng
asawa ko kagabi para sabihin na mahal na mahal ka niya? You made my son fall hard
hija."
Humigpit ang hawak ko sa plato habang nararamdaman ko ang pag-iinit ng pisngi ko.
"I'm so happy that he found someone that he can love aside from his work. He was
obsessed about the Project Mars, dahil dito namatay ang totoo niyang ama. Minsan ay
natatakot na ako sa obsesyon niya sa proyektong ito dahilan kung bakit hindi na
siya makabalik sa akin, pero nang dalhin ka niya dito hija nagkaroon ako ng pag-
asa. You made him chose to stay on Earth, kasi alam niyang may babalikan siya.
Nandito ka hija."
Nagulat ako sa sinabi ng mama ni Pedro. Hindi ko alam na isa pala sa mga scientist
na naiwan sa Mars ay totoong magulang ni Pedro.
"But I am also part of Project Mars, Mrs. Ramirez."
"I told you to call me Mama, mahirap ba 'yon Behati?" hinaplos nito ang buhok ko.
"I'm sorry M-Mama.." hirap akong bigkasin.
"And about that Project Mars, bakit hindi nyo na lang tanggihan? Mga anak, hindi na
kayo mga bata nasa mga tamang edad na kayo. Bakit hindi na kayo magpakasal at
magpamilya? I can see how you looked at each other, alam kong mahal na mahal nyo
ang isa't-isa."
"F-Family?" halos mautal ako sa narinig ko. Hindi pa ito pumasok sa isip ko.
"They're still young Mama, sayang naman ang effort ni Peter kung bigla na lang niya
bibitawan ang trabaho niya. Come on, we're in advance technologies don't think
negative Mama. At tsaka, hindi gugustuhin ni Behati na putulin ang pakpak ni Peter
at agawin ang pangarap nito. Kilala naman natin si Behati, she's not selfish at
mang-aagaw. Right?"
"Well, yeah. Hindi nga si Behati ang tipo ng babaeng gusto agad ng kasal." Sagot ni
Mama.
"Cutting his wings means cutting my own. Bakit ko naman puputulin ang iisang pakpak
namin ni Pedro? I can be selfish, but at the right time." Ngumiti sa akin si Mama.
Hindi ko na sinulyapan si Chloe. Ayokong sirain ang huling araw ko rito. Nang
matapos kaming maghanda ay sabay dumating si Pedro at ang Daddy nito.
"Good morning Ma," lumapit ito at hinalikan sa noo ang kanyang ina.
Hawak ko ang kutsara at tinidor habang naglalagay sa mga plato nang hapitin nito
mula sa aking likuran ang aking bewang.
"Gotcha! Good morning Lieutenant, how's your sleep?" Mabilis itong humalik sa labi
ko.
"Good,"
Mabilis kaming natapos kumain at buong maghapon kaming nakipagbonding sa kanyang
mga magulang kasama si Chloe but still, we enjoyed.
I considered this as one of the memorable vacations of my life.
Kasalukuyan na kaming nasa biyahe papunta sa Tacloban nang makatanggap ako ng email
galing sa UASA.
Nanlambot ako nang mabasa ko ang memo. Hindi rin nagtagal ay may email rin na
natanggap si Pedro.
I heard him curse.
"Pedro, they found out our relationship."

--
VentreCanard 

[ 42 Chapter37 ]
-------------------------------

Chapter 37
Tahimik kami ni Pedro buong biyahe at umaga na kami nakarating sa Tacloban. Sa
isang apartment na malapit na lamang kami tumigil dahil hindi rin naman kami
magtatagal.
Mabuti na lamang at kilala ako ng bagong kapitan na siyang may-ari ng apartment.
Buong akala ko ay maghahanap pa kami ng tutuluyan.
Hanggang ngayon ay hindi ko pa iniisip na muling magpatayo ng bahay dito sa
Tacloban dahil wala rin naman titira dito dahil mas matagal ang inilalagi ko sa
ibang bansa.
Kasalukyan kaming kumakain ngayon at kanina pang sumusulyap sa akin si Pedro.
"Are we good Behati?"
"Yes," tipid na sagot ko.
I don't know what to say. Papaano nalaman ng UASA? This is serious, mainit na ang
mata ng mga ito sa amin ni Pedro dahil sa nangyari sa Myanmar.
We're too careful, alam kong tama ang distansya ko kay Pedro nang bumalik kami sa
UASA. But what happened?
Humigpit ang hawak ko sa kutsara at tinidor na hawak ko.
Tulad ni Pedro ay hindi rin biro sa akin kung papaano ako nakapasok sa UASA,
matagal ko na itong pangarap. Ang dami ko nang pinagdaanan para marating ang
kinalalagyan ko ngayon.
Yes, during the Myanmar disaster ilang beses kong isinangla ang lisensiya ko, ang
karapatan ko para mapabilang sa ahensiyang tinitingala ko. Pero ibang usapan ang
bagay na ito.
I can't j-just—sumulyap ako kay Pedro dahilan kung bakit nagsalubong ang aming mga
mata.
"You are not planning to break up with me, right baby?" pakiramdam ko ay gusto kong
masamid sa tanong niya.
Hindi ako agad nakasagot ko. Kumuha ako ng baso at uminom ako ng tubig.
"Behati, I am asking you." Seryosong tanong nito.
"Can we just finish our foods?" pag-iiba ko ng usapan.
"It was just yes or no, baby."
"Who do you think reported our relationship?" kumunot ang noo nito sa isinagot ko
sa kanya.
He knows that I am purposely diverting the topic. Ayoko munang pag-usapan ang bagay
na ito. Ayokong makipagtalo sa kanya.
"Jensen, may gusto rin sa'yo ang gagong 'yon. Sino pa?"
"Do you think Chloe will also—"
"She won't do that. She might be quite bitchy, but she knows how to respect. I
talked to her and I told her that I am serious about you. She was happy for us."
Hindi ko alam kung dapat ko ba itong paniwalaan.
Pedro and Chloe's words are contradicting with one another. Nagpahayag na ng hindi
pagsang-ayon si Chloe sa harap namin ng Mama niya, ano naman ang sinabi niya kay
Pedro?
Gracious woman.
"Oh, okay." Sagot ko.
Nagpatuloy kami sa pagkain pero habang tumatagal ay lalong tumitindi ang paninitig
ni Pedro sa akin. Kahit ako ay gusto ko na rin magsalita tungkol sa email na
natanggap namin.
It is serious at nakasalalay dito ang parehong propesyon at pangarap namin sa loob
ng napakaraming taon.
Ibinaba ko ang hawak ko kutsara at tinidor. Huminga muna ako ng malalim at
sinalubong ang kanyang asul na mata.
"What if we could just—" halos hindi ko na matapos ang sasabihin ko.
Bigla akong nakaramdam ng kaba sa posible nitong sasabihin.
"Just?" his blue eyes narrowed. "Can we just—how can I say this? How about we try
to stay focus with our jobs, Pedro?"
"What do you mean?" malamig na tanong nito.
"Alam kong alam mo ang ibig kong sabihin, Peter." Madiing sagot ko.
"No, we reason out. Wala naman tayong ginagawang masama, Behati. Hindi ko gusto ang
nasa isip mo." Matabang na sabi nito.
"We're both aware of it, Pedro. But we continued, ngayong mapapahamak ang pareho
nating posisyon hindi ba dapat ay gumawa tayo ng aksyon? We tried to hide it, but—"
"But? Behati, wala tayong ginagawang masama. Our relationship made us stronger,
made us unbeatable. They should be thankful for that, don't be bother about it
baby. We can find a better solution. Hindi na kita pakakawalan."
"But it is part of the rule, Pedro. Remember Commander Mitts and Engr. Wright? Wala
ka bang nalalaman sa kanila? Engr. Wright was kicked because of their relationship.
Ayokong darating tayo sa puntong isa sa atin ang aalis sa UASA dahil lamang sa kung
anong meron tayo."
"No, I am not breaking up with you."
"Pedro, listen please. Ang laki ng pinuhunan natin para marating itong mga posisyon
natin. Panahon, lakas at kahit sarili nating buhay. UASA is our world, hindi natin
kayang basta na lamang ito talikuran." Paliwanag ko sa kanya.
"I don't care about my damn position! Anong gusto mo Behati? I was so happy when I
finally got you. Mas masaya pa ako nang sinabi mong mahal ako kaysa nang sabihin ng
buong UASA na isa na akong mataas na opisyal."
"Peter, please hear me out."
"What? Ano pa ang pakikinggan ko Behati? Anong gusto mong mangyari? This
relationship is just valid in Philippines? Wala na tayo pagbalik sa US? How is
that? Nagkakalokohan ba tayo?" Ibinaba na niya ang kutsara at tinidor niya.
"I don't want to fight with you, Peter. Please understand, we lived by motivating
ourselves that maybe someday we'll be part of the UASA biggest project. Nagtagpo
tayo dahil sa pareho nating pangarap. Bakit natin gigibain ang bagay na nagtagpo sa
atin?" Hindi ko inaasahang mauuwi sa sagutan ang usapan naming ito.
"I can break anything for you, Behati. Ikaw na ang pangarap ko." Napatitig ako dito
ng ilang minuto.
I want those words, but I can't just snatch him away from what made him when he
haven't found me. I've seen his dedications, hindi lang ako ang nagbuhos ng lahat
para makarating dito.
Ayokong agawin 'yon sa kanya.
"Peter please, please hear me." Bigla na lamang itong tumayo.
"What would I expect from you? I almost forgot that the woman in front of me is no
other than Lieutenant Monzanto, who vowed aviation more than anything else in this
world. Ano nga ba ang laban ko? I don't have any rights to demand, I'm sorry."
Tumalikod na ito sa akin at naglakad na papalayo.
I tried to open my mouth to call his name but I ended up keeping my mouth shut.
Hindi na muna ako lumabas ng ilang minuto at hinayaan ko ang sarili kong mag-isip
nang maayos.
We need to settle this, ayokong aalis kami sa Pilipinas ni Pedro na may hindi
pagkakaunawaan.
Sinabi ko sa bagong kapitan namin na kung maghahanap ang lalaking kasama ko ay
sabihin na nasa palengke ako para bumili ng bulaklak. Pero nasa kalagitnaan ako ng
pagbibilin sa matanda nang marinig ko ang boses ni Pedro.
"I'll join you, Behati. Atleast here in the Philippines, don't leave me."
"Peter.." he didn't look back.
Bumuntong hininga na lamang ako. Sumakay na kami ni dyip at hindi man lang ito
sumusulyap sa akin.
Habang nasa biyahe kami ay pansin ko na nakakailang sulyap sa kanya ang mga kasuno
naming kababaihan. Sinong hindi hahanga sa kanya? But his usual smile is very far
from his face right now.
Mabilis lamang kaming nakabili ng bulaklak at nagdiretso na kami sa sementeryo.
Nakatayo lamang ito habang naglalagay ako ng bulaklak sa puntod ng pamilya ko.
Kanina pa itong tahimik at naiintindihan ko ito.
"Tay, Nay, mga kapatid ko pasensiya na po kung ngayon lang ako nakadalaw. Pangako
kung mabibigyan ulit ako ng panahong magbakasyon, muli akong dadalaw dito. Miss na
miss ko na po kayong lahat." Pinagdaop ko ang aking mga palad habang pinipisil ang
sarili kong mga daliri.
"I hope you're all happy with my achievements, lahat 'yon ay hindi para sa akin
kundi para sa inyo. Everyday I think about you, you are my toughest inspirations.
Mahal na mahal ko po kayo." Tumigil lamang ako ng ilang sandali bago ako
nagpatuloy.
"Si Allison, ikakasal na at alam kong tulad ko ay masaya kayo para sa kanya."
Umihip ang malamig na hangin.
Sa tuwing dumadalaw ako sa puntod ng pamilya ko, hindi talaga ako masalita. I
preferred talking with them silently, inside my mind.
Mas madalas ko pa ngang kinakausap ang mga ito sa tuwing nasa himpapawid ako at
nasa mahirap akong sitwasyon. Dahil alam kong lagi silang nasa tabi ko at handang
makinig sa akin.
Yayain ko na sana si Pedro nang humakbang na ito papalapit sa akin. Sa mga puntod
ito nakatitig.
"Hindi mo man lang ba ako ipakikilala sa kanila, Behati? Nasa Pilipinas pa tayo."
He forced his laughter.
"Peter.."
Hindi ito lumingon sa akin, sa halip ay pinagpatuloy niya ang pagtitig sa puntod ng
pamilya ko.
"I want to thank you for giving Behati in this world. Thank you for molding her
with a character that made me fall hard. Thank you for creating a wonderful
masterpiece. Thank you for giving me the woman that I will love eternally."
"Peter.."
"Mahal na mahal ko po ang inyong anak. And I am willing to wait for that day that
she will love me the way I do." Seryosong sabi nito.
"Peter, I love you. I really do." Biglang sabi ko.
Tipid lamang itong lumingon sa akin.
"I love you more, Behati."
Isang araw lamang ang inilagi namin sa Tacloban at nagbalik na kami sa hotel. Ilang
araw kaming nagpahinga bago lumipad patungong Thailand kasama ang pinsan ko.
Nasa airport na kami at nauuna nang maglakad si Alys at Lance. Tinulungan ako ni
Pedro na ayusin ang maleta ko.
"Here," abot nito sa akin.
"Thanks," tipid na sagot ko.
Nagsimula na kami nang sabay ni Pedro hanggang sa marinig ko ang tipid nitong
salita.
"Yes, you're now free Behati. I'm breaking up with you."
--
VentreCanard 

[ 43 Chapter38 ]
-------------------------------

Chapter 38

I asked for it, dapat ay masaya ako dahil ito ang gusto ko. Pero kahit anong hanap
ko sa sarili ko, hindi ko makita ang pagiging masaya.
Nasa unahan ng van si Pedro nang magbiyahe na kami papuntang resort na napili ni
Allison. Nasa tabi naman ako ng bintana katabi ang pinsan ko na pinaggigitnaan
namin ng kanyang fiancé.
"What happened?" she whispered.
"What?" sagot ko sa kanya na parang hindi ko naiintindihan ang tanong niya.
"Is there something wrong with you both? Nag-away ba kayo? Okay pa naman kayo sa
Pilipanas, hindi ba? Ayaw niya dito sa Thailand?" tanong sa akin ni Allison.
"No, we're okay. Mas gusto niya lang siguro sa unahan umupo." I lied.
Tumango na rin sa akin si Allison kahit alam kong hindi ito kumbinsido.
Ilang oras ang naging biyahe namin, hindi ko alam kung gaano na rin ako katagal
nakatulog. Si Allison ang gumising sa akin, pansin ko na nasa labas na si Pedro at
Lance.
Khao Lak Beach Resort.
Marami na kaming narating na beach ni Allison, pero masasabi ko na kakaiba ang
ganda ng beach na ito. There is something refreshing about this place. Mas mabuting
abalahin ko muna ang sarili ko bago ako sumabak sa panibagong laban.
Kahit wala na kami ni Pedro, hindi nito maaalis ang mga tanong na sasalubong sa
amin pagbalik sa UASA.
Hindi tulad ng nasa Pilipinas kami, Pedro never tried approaching me. Hindi rin ito
nakipag-agawan ng pagdadala ng gamit sa akin at mas abala ito ngayon sa telepono
niya.
"We'll book two rooms for couples." Kumindat sa akin si Allison.
"No, make it three rooms." Tipid na sagot ni Pedro. Agad lumipad ang tingin ng
pinsan ko sa akin na may pagtatanong.
"Just make it three Allys."
"Oh, okay.." humiwalay ito sa kanyang asawa at nagpunta sa receptionist. Pansin ko
na lumapit si Lance kay Pedro na mukhang nagtataka na rin sa aming dalawa.
"Everything alright? Did you two fight?"
"No, we're good. I have work tonight, I might bother her sleep so we need separate
rooms." Tumango na lamang si Lance na kagaya rin ni Allys ay hindi kumbinsido.
Dahil masyado kaming napagod sa biyahe, we decided to stay in our rooms for two-
three hours for us to rest. Sinabi sa akin ni Allys na pupunta daw ito sa kwarto ko
pagkatapos niyang patulugin ang si Lance.
Magkatapat lang ang hotel rooms namin ni Pedro. Hindi man lang ito sumulyap sa akin
bago ito pumasok, abala na siya sa kanyang telepono.
Huminga ako ng malalim. This is what you wanted Behati, you should try to get used
to it.
Humiga lamang ako sa aking kama ng mga kalahating oras bago ako nakarinig ng katok
sa labas. It's Allys.
"Behati," pinagbuksan ko siya ng pintuan.
Agad na itong humiga sa kama ko at hindi pa man ako nakakailang hakbang ay
nagtanong na ito sa akin.
"What really happened? Bigla kayong naging yelo sa isa't-isa. Anong nangyari sa
Tacloban?"
I sat on my bed and took a deep breath.
"We broke up."
"WHAT?!"
"You heard it right, Allys. We're done."
"Just like that? What? Why?" her eyebrows narrowed.
"Didn't I tell you that relationship inside UASA is against the rule?"
"You have that kind of rule? That's bullshit."
"UASA is the most sensitive organization existing on Earth, Allys. They molded
their people to live with their organization."
"But that doesn't give them the rights to snatch the word love from their people.
Karapatan din ng mga tao nilang magmamahal. What were you robots na walang
emosyon?" katwiran nito.
"But that's the rule Alys and we are informed. We talked about that we can't risk
our position in UASA for the sake of our relationship. Nandito na kami Alys, pareho
na kaming nasa taas. Hindi pwedeng masayang ang ilang taong pinaghirapan namin."
"Basta, I don't like your rules." She rolled her eyes.
"UASA people lived with the principle of UASA should come first, most of the people
in that organization didn't have their own family and I think they considered this
as ideal requirement if you want to enter with their field."
"Nah, hindi kailanman ginustong pasakitin ang utak ko." Nagkibit balikat ako.
"At aminado ako na isa rin ako sa kanila na UASA rin ang tanging tinitingnan,
dati. They restrict relationship to avoid distractions."
"But are you distracted? Are you really distracted with him?"
"No,"
"Then explain with your superiors." Umiling ako.
"Hindi ko makita ang sarili ko na nakikipagtalo sa may matataas na posisyon para
sabihin na nagmamahal ako at kailangan kong ipaglaban. It is quite dramatic. Pedro
and I agreed with this, we have the same decision. Alam namin pareho kung ano ang
dapat mas bigyan ng pansin."
"Oh, okay.."
Instead of talking about my recent break-up, we decided to watch a movie just like
the old times.
Nasa kalagitnaan kami ng panunuod nang may tumawag sa akin. Unknown number. Mga
ilang piloto lamang, si Alys at mga taga UASA ang may alam ng numero ko.
Probably work.
"Lieutenant Monzanto," sagot ko.
"Behati?" I heard a familiar voice.
"Is this Chloe? How did you get my number?"
"You're smart right? Try to figure it out."
"Nonsense," I was about to turn my phone off when I heard her words.
"Wala na kayo? Why too fast?"
"Try to figure it out." I heard her laughter.
"I told you Monzanto, don't let me pull my trigger. Huwag ka magmalaki na piloto ka
at hindi kita maaabot. Matagal nang akin si Peter, hindi kayo bagay."
"Alright, I'm just reminding you that I have my own trigger and you won't gonna
like it when I pulled it." Pinatay ko na ang tawag at hindi ko na siya hinayaang
makasagot pa.
"What is that?"
"Prank caller," kibit balikat na sabi ko.
Pagkatapos ng movie namin ay nag-ayos na kami para mag-dinner. Eksaktong sabay
kaming nagbukas ng pintuan ni Pedro.
Naglandas ang asul niyang mga mata sa kabuuan ko nang makita niyang nakasuot ako ng
beach dress. But not like his first reaction, wala itong sinabi sa halip ay ibinaba
nito ang kanyang mata sa kanyang telepono.
I want to ask him kung papaano nalaman ni Chloe na wala na kami. He told it to her
or maybe si Chloe talaga ang nag-report sa UASA.
But according to this Commander, his dear friend can't do that. Dahil tanggap na
raw nito ang kung anong meron kami, which was contradicting with our recent phone
conversation.
Women are full of lies.
Habang naglalakad kami ay hindi iilang male guest ang ngumingiti sa akin. Since I
never liked being noticed, kumukunot lamang ang noo ko. Until I heard Pedro's sigh.
Bigla na lang itong umakbay sa akin at saka niya lamang ako pinakawalan nang
makarating na kami sa restaurant. Simula nang sabihin niya sa akin na wala na kami,
kahit isang salita ay hindi na ito nagbigay sa akin.
Hindi ko rin sinubukan makipag-usap sa kanya. I asked for this, dapat ay panindigan
ko.
"So what is your plan after this vacation?" tanong ni Alys para basagin ang
katahimikan.
"Work, a lot of work. Old habits." Tipid na sagot nito.
"But try not to miss our wedding, magtatampo kami sa inyo." Ngumuso sa akin si
Alys.
"I won't miss it Alys. Never." I guess, hindi ko na kasama si Pedro sa araw na
'yon.
"What about you Peter? Si Behati lang ang aattend?" I want kick my cousin for
asking him.
"If Behati will ask me," kibit balikat na sagot nito.
"Ofcourse! She'll invite you, she's my maid of honor. She can invite anyone." Hindi
na ako nagsalita. Mabuti na lamang at dumating na ang pagkain, dito ko na lamang
inabala ang sarili ko.
Natapos kaming kumain at habang tumatagal bumibigat na ang pakiramdam ko. Ramdam ko
ang lalong pagsikip ng dibdib ko sa mga nangyayari.
We're not like a common couple that had a shouting and blaming session break-up. He
just gave his cold and serious words, then done.
We're now swimming on pool. I tried to make myself busy with my cousin, nag-iinom
naman si Pedro at Lance.
Pero ilang beses ko na siyang nahuhuling sumusulyap sa gawi namin ni Alys.
"I don't know what do with you both, why don't you just enjoy your vacation?
Magpamura na lang kayo kapag nasa ibang bansa na kayo. He looked frustrated
everytime that you'll come out from the water. Para ka niyang gustong ibalot at
itakbo papasok ng kwarto."
Nakaupo na kami ni Alys sa may pool habang nakalubog ang binti namin sa tubig.
"You'll enjoy this beautiful place if you'll not restrict yourself from him. Ano ba
ang ilang oras na hindi pagsunod? Atleast enjoy while the power of UASA is not
around. Ang hirap talaga kapag pareho kayong career oriented."
"I'm just thinking about those years of hardship Alys. Kapag hindi kami nasanay na
wala na kami, mahihirapan kaming gumalaw sa UASA."
Tumalon na ulit si Alys sa tubig nang humarap ito sa akin ay agad itong ngumisi.
She's not looking at me, but to someone who's behind me.
"Baby..can we talk?"
Nang lumingon ako sa aking likuran ay si Pedro na kasalukuyang may magulong buhok
na parang ilang beses niya itong ginulo.
"P-Peter.."
"Please.." inilahad nito ang kamay niya sa akin.
"Come on cousin!" binasa pa ako ni Alys na tumatawa.
Inabot ko ang aking kamay at inalalayan niya ako. He immediately turned his back
while pulling me gently.
"W-Why?"
Tumigil kami sa ilalim ng isang mababang puno ng niyog na napapalibutan ng ilaw.
The tree light reflects with his beautiful blue eyes, wind plays his hair and the
sound of ocean waves made my heart pound faster.
He pushed me against the tree and he held my face gently to meet his eyes. He
rested his forehead on me and he whispered words that can melted me away.
"Baby..hindi ko kaya.. I was not serious about the break-up. I'll get crazy if I
didn't talk to you. My mind will blow up if I didn't touch you and—and godlord, I'm
so inlove with you Behati and it hurts. I'll file a resignation letter, it's you
more than UASA or even project Mars. Please let's get back together baby.."

--
VentreCanard 

[ 44 Chapter39 ]
-------------------------------

Chapter 39

"Peter.."
I lost my words as his blue eyes look at me with his tender love. His eyes were
like a part from the decorative lights coming from the tree. Beautiful yet it
reflects a painful sadness.
"I'm serious, Behati."
I want to touch his face, I want to brush the mixture of pain in his eyes and I
want to make his eyes sparkle with happiness.
But my words are about to give him another batch of pain.
"But—" he didn't let me say my words. His lips crashed mine with hunger and longing
like we haven't seen each other for years.
I want to kiss him back, but that will only give another complication. His kiss
lasted for a seconds.
"No buts baby, please. You can stay in UASA and I'll leave." Matigas nitong
pahayag. Hindi ito ang gusto kong marinig mula sa kanya.
He can't just give up his career for me.
"Do you think, I am selfish like that? Tatanggalin ko ang ilang taon mong
pinaghirapan?"
"It is my choice, Behati. Hindi ikaw ang nagtulak sa akin, sarili ko itong
desisyon." Umiling ako sa sinabi niya.
Sinubukan kong tanggalin ang mga kamay niya sa mukha ko.
"Do you think I'll believe that you're fully good with your decision? Sa tingin mo
ay hindi ko alam na may parte sa sarili mo na gusto mong manatili sa UASA?" Hindi
ko akalain na magdedesisyon siya ng ganito.
I heard his parents, kahit ang mga ito ay kilala ang kanilang anak sa malaki nitong
debosyon sa kanyang trabaho.
"I'm fine with my decision, Behati."
"You are not fine with that, Peter. Manatili ka, manatili tayong dalawa. Gawin
natin ang bagay na ginagawa natin bago pa man tayo magtungo sa Myanmar. You devote
yourself to UASA and I'll devote myself too." Pilit kong ipinaliliwanag sa kanya.
"H-How? How is that possible baby if I'm already devoted to you?" muli sana ako
nitong hahalikan pero agad kong iniwas ang mukha ko.
"Rylandrien Peter Armstrong isn't you without UASA, without planes. I am not
selfish to cut your wings to be with me. Hindi lang ikaw ang nasaktan nang
nagdesisyon tayong maghiwalay. I was hurt too, damn hurt Pedro. Pero kailangan
nating palayain ang isa't-isa dahil sasayangin natin ang ilang taon nating
pinaghirapan. Can't you understand that?"
Bakit hindi ko ito naisip noon? Why did I let this happen?
Pero may parte sa puso at isip ko na nagpapasalamat na hindi ko naisip ang bagay na
ito simula pa lamang. Because that means, there will be no good memories with
Pedro.
"No, I made my decision. I'll file a resignation letter. If you're afraid that UASA
might kick you, ako na ang aalis Behati. You stay in UASA." Umawang ang bibig ko sa
sinabi niya.
"Peter! This isn't about mine! Iniisip rin kita! It wasn't about my license or even
my damn card for project Mars! This is for us, this decision is for both us Peter.
Ayokong magsayang at magtapon ng taong pinaghirapan natin." Nakailang ulit ko na ba
itong sinabi sa kanya?
"I can waste years for you, Behati." Hindi na nito naririnig ang mga sinasabi ko.
"Peter, can you imagine the situation in UASA right now? Ikaw ang lubos na
nakakaalam sa ating dalawa. We are lacking of people, kung mawawala ako mahihirapan
ang UASA. At mas lalong malaking kawalan kapag ikaw ang nawala."
Hindi na maganda ang sitwasyon ng aming organisasyon at ayokong pati kami ni Pedro
ay sumama pa sa suliranin nito.
We are there to help the organization and not to become their burden by not
following the rules.
We have our oath. Nakasumpa kaming lahat na UASA ang higit naming paglilingkuran sa
loob ng organisasyong ito.
"Kawalan tayo sa kanila, Peter. Alam mong isa tayo sa mahigpit nilang inaasahan."
"Mas malaking kawalan ka sa akin, Behati." Natulala na ako sa kanya.
"This conversation isn't working at all, Peter. I can't, we can't get back
together." Bumagsak ang balikat nito nang sabihin ko ito sa kanya.
"No, you listen to me baby." Hindi ako nakapiglas nang ilang beses niya akong
halikan.
"Peter!"
"Listen, I am not asking you to leave. Ako ang aalis."
"Can't you hear your words Pedro?! Don't you ever dare leaving UASA dahil hinding-
hindi kita tatanggapin. I never asked for it!"
Tatalikuran ko na siya pero marahas na ang kanyang kamay sa akin para mapabalik
ako.
"Then, how can I have you again? Tell me, how can I have you again baby?"
"Commander, we can't. We can't right now, while people needs us."
"Who are those? Kilala mo ba sila? Are they aware of you? Do you think they'll
honor you for helping them? Do you think they'll help you when you're in need?"
"Peter, you can't understand me! I'm doing this for my own frustration. I am
helping because I failed to help my family." May tumakas nang luha sa aking mga
mata.
"My eyes witnessed how nature tortured my family, I heard hundreds of cries, and I
felt thousand shaking hands out of fear. Hanggang ngayon, damang-dama ko pa ang
lahat Peter, hanggang ngayon naririnig ko pa rin ang iyak ng mga bata at bawat
haplos ng mga inang kalong ang kanilang mga anak na walang buhay. Lahat 'yon
nandito pa rin." Itinuro ko ang dibdib ko.
"Behati.."
"I looked tough? Yes, yes! But that doesn't mean that I can't be hurt. Nasasaktan
ako Peter dahil kailangan kitang pakawalan, I need to pursue the thing that I've
been dreaming of. Kailangan kitang pakawalan dahil may dahilan ka rin kung bakit ka
pumasok dito. If loving each other will make us slow, then we can't have this now."
"A-Are you aware Behati about Earth right now?" tumango ako sa kanya.
"And you are giving your limited time—"
"Sino? Sino pa ang magbibigay ng oras, bukod sa atin na may kakayahan Peter? Earth
is dying, UASA can't just announce it to the whole world. But we have our
approaches that can save this planet. Sa tingin mo ay tama pa na umalis ang isa sa
atin sa ahensiyang nagkukulang na sa mga taong may abilidad na katulad natin?"
"This is what I feared the most Behati, that you'll choose your first love over
me." I opened my mouth to answer him, but I chose to remain silent.
"Gabi na Peter, we need to rest. This trip isn't healthy at all, I think we need to
get back to UASA."
Tumalikod na ako sa kanya, sa pagkakataong ito ay hindi na niya ako pinigilan.
Mabilis ang mga hakbang ko para lamang makalayo sa kanya.
"What happened?" salubong sa akin ni Alys.
Umiling na lamang ako sa kanya.
"I'm tired cousin, mauuna na ako sa inyo ni Lance. Have fun." Kinuha ko na ang robe
ko at mabilis ko itong isinuot.
Nagmadali na akong bumalik sa kwarto ko at dito ko ipinagpatuloy ang pagbabad sa
sarili ko.
Halos maubos ko ang isang bote ng wine bago ko maisipan na banlawan ang sarili ko
at magtungo na sa kama.
Ilang oras akong tulala sa kisame habang paulit-ulit na tumatakbo sa isipan ko ang
pagtatalo namin ni Peter. Nakailang gulong na ako sa kama, hindi ako makatulog.
Bumangon ako at lumabas ng terrace ng kwarto. I saw the calm waves of the sea
water.
Naagaw ang pansin ko nang may isang pamilyang nasa kanilang terrace din habang
nanunuod ng mga bituin sa langit. They have a big telescope and the kids are
enjoying with their parents.
"Hi!" bumati sa akin ang ina.
"Hey," tipid na sagot ko.
"Mama, look! Mas malaking ang stars dito." Hindi ako nagkamali, mga pinoy ang mga
ito.
Lumapit muna ang babae at sinilip ang sinasabi ng anak.
"Yes, it's so big."
Ibinigay muli niya ang telescope at bumaling ito sa akin.
"Pinay ka rin?"
"Yes,"
"Oh, nag-alangan pa ako kanina. Purong pinay?" tumango ako.
"Hindi halata," natatawang sabi nito. "Sino ang kasama mo?"
"I'm with my cousin, having a one week vacation."
"So how's your stay here?"
"Good," I lied.
Mukhang pansin nito na hindi ko gustong makipag-usap kaya nagpaalam na rin ito sa
akin at sumali na lamang siya sa kanyang pamilya.
Pumasok na rin ako sa aking kwarto at pinilit ko ang sarili kong matulog.
Maaga akong nagising at nag-ayos ng sarili. When I was about to reach the door
knob my phone rang.
It is Commander Jensen this time. Nervously, I answered the phone.
"Lieutenant Monzanto speaking,"
"Where are you?" I can feel the panic in his voice.
"Commander?"
"I said where are you?!"
"61 Moo 3, T, Khuk Khak Khao Lak A. Takuapa Phang-nga 82190, Thailand. Khao Lak
Orchid beach resort." Ilang segundo itong nawala sa linya hanggang sa marinig ko
ang malutong na mura nito.
"Shit! It is near the indian ocean! You need to move as soon as possible."
"W-What sir?"
"Days ago the connection with data satellites were fixed. But now there's a
continuous glitching of signals. But the last signal was located at the indian
ocean, there will be a possible earthquake, Behati. And that follows tsunami. Leave
the area immediately!"
Hindi ko pa man tuluyang napapatay ang telepono ay malalakas na sigaw ni Pedro ang
kumalabog sa pintuan. Agad ko itong pinagbuksan.
"Lieutenant we need to go."

--
VentreCanard 

[ 45 Chapter41 ]
-------------------------------

Chapter 41

Hindi pa man sila nakakabawi sa ginawa ko nang umalingawngaw ang malakas na sirena
sa buong hotel.
The fire sprinkler turned on. Kasalukuyan na kaming nababasa lahat.
This is what Pedro told me, hindi namin makukumbinsi ang lahat na lumikas sa isang
iglap lamang lalo na at walang kapangyarihan ang aming mga salita.
"There's a fire!" sigaw ng isa sa kanila.
Mariin pa rin nakatitig sa akin sa ang nakikilala kong siyang manager ng resort.
"We need to move," seryosong sabi ko.
Pinagbuksan ko sila ng pintuan.
Tatlo pa lamang sa mga businessman ang nakakalabas nang tumunog ang telepono sa isa
sa kanila.
It's the manager. Nagawa pa nitong tumigil at makipag-usap dito.
"Hurry up, please.."
Saglit lang kumunot ang noo nito bago siya sumulyap sa akin. He used his own
language that I didn't understand.
"Sure, sure. Thanks.."
Hinihintay ko siyang lumabas pero tumigil ito.
"You go first,"
"Come on, I'm here to guide everyone."
"You can't command me, this is still my resort." Tinanggal nito ang kamay ko sa
pintuan at itinulak ako nito.
"Go, guide them. I can handle myself." Mayabang na sabi nito sa akin.
Hindi na ako nakipagtalo sa kanya. Nagmadali na akong tumakbo, tumigil lamang ako
nang sulyapan ko ang nakapaskil sa isang pader ng mga pasikot-sikot dito.
"Use the—"
"Gentlemen, use the fire exit. Follow me, we need to go to the nearest fire exit."
Tulad ko ay tumigil rin ito at siniguro niyang wala sa mga kasamahan niya ang
maiiwan. Compared with the other businessmen, he's quite calm. Hindi ito nagpapanic
katulad ng mga kasamahan niya.
"Next, you.." tumungo ito sa akin.
"You go first, this is my duty." Sagot ko sa kanya.
"I can't be aided by a woman."
Who is this Thai? Can't he understand that this isn't the good time about
discrimination?
"Bahala ka,"
"What?"
I didn't answer him.
Lumabas na rin ako sa fire exit, we used a metal ladder that can immediately land
us to the ground floor. I know this will consume time, but elevator is not safe
this time.
Hindi namin alam kung kailan ulit lilindol at kung saan.
Ilang minuto lang ang tinagal namin, malapit nang makababa ang isa sa kanila pero
napamura na lang ako nang madulas ang nasa harapan ko.
I was about to grab his hand when the Thai manager stopped me. He even embraced my
stomach with his left arms to stop me from moving.
"He'll just drag you down, you're smaller. Can't you see? Besides it will not give
them major damage." I sharply looked at him.
Tinanggal nito ang braso niya sa akin.
Kababa pa lamang namin sa hagdan ay sinalubong na ako ni Pedro. His eyes are
darting to the manager beside me.
"Oh, Armstrong long time no see. You're with this woman?"
"Graham Bell," madiing sagot ni Pedro.
Graham Bell? Ngumiwi ako sa narinig ko.
Kinabig ako ni Pedro at pumulupot ang braso nito sa bewang ko.
"Small world, what are you doing here?" tanong ni Pedro.
"The manager? Your girl pissed me off, throwing me fire extinguisher." Tumungo sa
akin si Pedro.
"What happened baby? You've missed? He's still in conscious."
"Who is he?"
"Ex-UASA pilot."
"Oh,"
Tumingin ang lalaki sa kanyang wrist watch.
"We only have few hours, can we continue this reunion later?"
Hindi kami sumagot ni Pedro at nagsimula na kaming pumunta sa kumpol ng mga tao.
"I have trucks here," sigaw nito sa amin.
"Okay we'll use it."
"I got the guest list, Behati." Inabot sa akin ni Pedro ang isang folder.
"Since summer is near to end, they got few guest today. 157 guest, 100 crews
including the admins. All in all we have 257 people to be saved." Tumango ako.
"But the problem here is, we only have the guest list. I tried to ask the list of
the crews on duty, but they told me that it isn't accurate since they have uneven
shifting schedule."
"So we're just going to stick with the head count."
"Yes,"
Nakarating kami sa mga taong nakakumpol na at nagkakagulo. We can't just announce
that any moment we'll be facing a tsunami.
May kanya-kanyang takbo ang mga ito na wala man lang ideya kung saan dapat tumakbo.
Hindi rin nagtagal ay dumating na ang limang malalaking truck na sunod-sunod na may
tatak ng resort. Hatak ito ng isang malaking sasakyan. Bumaba si Graham Bell dito.
No doubt that he's an ex-UASA officer. Sinong may resort ang maghahanda ng mga
truck sa isang resort?
"50 capacity per truck, but to fast the speed. I'll just make it 40."
"Don't tell me.."
"Yes, there will be per batch Behati." Sagot sa akin ni Pedro.
"Let's separate the women and children." Agad na sabi ni Graham Bell.
"Can't they use their own cars?"
"No, the road that we'll use will just ruin their cars. And then, they'll just
stuck somewhere." Sagot ni Graham Bell.
Tumakbo na ito sa maraming tao.
"Dear guest, sorry for this commotion. But to make everyone safe, please cooperate
with us."
"What the hell is happening?!"
Nagsisimula nang umulan ng katanungan sa mga guest. Gumala ang mga mata ko para
hanapin ang pinsan ko.
I ran and embraced her too tight.
"What's happening now, Behati?"
"You need to go, sumakay ka na sa truck."
Tumulong ang ilang crew ng resort para isa-isahin ang mga taong maipasok sa truck.
They made sure that there are exact head counts. Hindi na namin nagawang mag-usap
ni Pedro dahil kapwa na kami abala sa bawat mga truck.
Within fifteen minutes, all trucks are completely loaded. Pero may isa kaming
matinding problema, kulang kami sa driver.
Dalawa lamang ang crew ni Graham Bell na marunong magmaneho ng malaking truck,
Graham Bell himself and Pedro.
"I can drive," Lance volunteered.
Pedro wanted to stay and be with me, but the people need him more than me.
Nagstart na ang mga truck at si Pedro na lang ang driver na wala sa kanyang
sasakyan. I chose to stay, dahil sino pa ang pwedeng magpaiwan para samahan ang mga
taong ito?
Sumisigaw na ang mga guest kay Pedro.
"Come with us, Behati."
"No, I'll just wait for you here. Balikan mo ako, Pedro. Alam kong babalikan mo
ako." He didn't answer instead he cupped my face and kissed me.
Hindi pa ito matitigil kung hindi ako kakawala sa kanya.
"Go..please go. I'll be waiting.."
"I love you, I'll come back.." tumango ako sa kanya.
Tumalikod na ito at tumakbo na siya patungo sa truck.
Napapikit na lamang ako nang ilang mapuno ng iyakan ang paligid dahil sa mga asawa
at anak na sumisigaw ng pangalan ng mga asawa nilang lalaki na naiwan.
Kailangan nilang makapunta sa mataas na lugar at alam kong malaki ang posibilidad
na hindi na nila kami abutan.
All we need to do is to survive.
Fifty seven people left. May malalakas ang loob, mayroon din hindi. Natutuwa ako
nang makitang pilit pinalalakas ng isang lifeguard ang loob ng mga tao habang
patuloy itong nagsasalita.
Lumapit ako dito.
"Can you speak English?"
"A little, a little.." he gave me hand gesture.
"Okay, where is your storage room? We need lifebuoy, lifejackets, ropes, whistle or
signal gun." Tumango ito sa akin.
Tatakbo na sana ako nang lumingon ako sa mga lalaki.
"Help us, please.."
Nakuha naman nila ang ibig kong sabihin. Mabuti na lamang at maraming lifebuoy sa
loob ng storage room at mga tali.
"Let's tie this together. Tie it firmly, like this." Itinuro ko sa kanila ang
tamang pagtatali na siyang natutunan ko nang militar pa lamang ako.
"We should tie it all," tulong-tulong kaming lahat sa pagtatali.
"You are quite knowledgeable young lady." Tipid lamang akong tumango.
Habang nagtatali kami may mga umiiyak na, nagkukwento tungkol sa kanilang mga
pamilya, may tumatawa na dahil sa takot, may mga kinakabahan, may tahimik na
lamang.
"How about you, young lady? Do you have your family?" umiling ako.
"But you have a handsome boyfriend." Sabat ng lifeguard.
"The handsome boy with blue eyes. He's so lucky to have a brave girl like you."
Natanguhan ang mga kalalakihan sa sinabi ng isang lalaking may kaedadan na.
"No, I was lucky for him." Sagot ko.
Iba't-ibang lahi ang nakikita ko kaya karamihan sa kanila ay English ang
lengguwahe. Naririnig ko ang mga hinaing, takot at matinding kaba nila.
Hinayaan ko na silang magtali at sinimulan kong lagyan ng tali ang mga pito. Hindi
man ito sapat na bilang dahil nasa tatlumpu ito ay masasabi kong makakatulong rin
ito kapag nagkataon.
"We are just fifty seven here, I need you to find your buddy. Please, know your
buddy." Nang makita ko na naglapit na ang magkakasama ay ipinamigay ko ang pito.
"Why are we doing this? They are coming back right?"
"Yes, yes! Ofcourse, but we need to get ready. We can't handle the situation."
Ibinigay ko ang signal gun sa lifeguard.
"I hope you help me, I hope you help them. Let's save each other." Mahinang sabi
ko.
Nang mapagdikit-dikit na namin ang lifebuoy ay sinimulan na rin namin itong itali
sa mga matitibay na puno ng niyog. Para kung sakaling malakas ang ragasa ng tubig
ay hindi kami nito madadala kung saan-saan.
Ang magiging masama lamang dito ay kung matutumba ang puno, but atleast we need to
stick together. We need to take the risk.
Sunod namin ginawa ay ang pagsusuot ng life jacket. Ito na naman ang pinaka-ayaw
kong mangyari.
Bagay na kailangang pumili kung sino ang dapat mas ligtas. How I hate to filter
people, katulad nang unang nangyari kanina.
"We only have thirty life jackets, those who are not good at swimming please get
yours." Anunsiyo ko.
Iniwas ko ang aking mga mata nang halos mag-unahan sila para sa life jacket. I hate
the fact that I can't do something about this.
Nang mapansin ko na wala na ay agad akong tumikhim.
I was about to give them my words when I knees shake, not because of fears but
because of these people walking towards me.
Almost half of these men in front of me are holding their life jackets, giving it
to me.
"Accept this from one of us, brave lady. We'll be happy seeing you survive."

--
VentreCanard 

[ 46 Chapter40 ]
-------------------------------

Chapter 40

"I'll go get Alys and Lance." Tumango sa akin si Pedro.

Pedro's eyes went behind me, kung saan makikita niya ang bag ko na nakaayos na.
Inayos ko na ito at nasa plano ko nang yayain siya pabalik.
This vacation isn't working at all.
Hindi na ito ulit nagsalita.
"I'll just fix my things."
Naghiwalay kami at nagmadali akong pumunta sa kwarto ni Alys at Lance. Pumupungas
pa si Lance nang buksan ang pintuan.
"Mag-ayos na kayo ni Alys, Lance. We need to go, I received a call from UASA. There
will be an earthquake that will occur in the indian ocean, malapit tayo sa dagat."
"W-What?! I told you Lance! Hindi safe dito!" gising na rin pala si Alys.
"Come on pack things up, Alys. I'll just coordinate with the operations manager of
this resort, hindi pwedeng tayo lang ang lumikas." Tinapik ko ang balikat ni Lance.
"Give me 30 minutes, I'll come back." Tatakbo na sana ako nang marinig ko ang tawag
ng pinsan ko.
"Behati!" natigil ako.
Lumabas ito sa kanyang kwarto at halos tumalon ito sa katawan ko. Mahigpit niya
akong niyakap.
"You are so brave, cousin. This world deserves you, I'm so proud of you. We'll be
waiting. I love you couz."
"I love you more, Alys." Yumakap ako nang mahigpit sa kaya bago ako kumawala.
Ramdam ko na nasa likuran ko na si Pedro. Sabay kaming tumango sa isa't-isa bago
kami nagsimulang tumakbo.
"You talk to the manager, if he didn't listen just give me the signal Lieutenant."
"What is your plan?"
"Desperate plan, they can't just listen with our words Behati. Lalo na at mula tayo
sa ibang bansa." I can agree with him.
But we need to risk, risking is part of our lives.
"I have my license as an UASA," ito lamang ang kaya kong iharap sa kanila.
"Shit, I forgot to get Lance's number! You told me that he has a relative from Thai
Meteorological Department, right? We can coordinate with them. I need to go back."
"Alright," nagpatuloy ako sa pagtakbo.
"Lieutenant!" nang lumingon ako ay may ibinato ito sa akin na maliit na woki toki.
"Radio me ba-- Lieutenant,"
"Copy,"
Buong akala ko ay iniwan na nito ang trabaho. He brought a woki toki, isa sa bagay
na importante sa amin sa tuwing may mission.
I went to the highest floor of the hotel where the head office was located.
Sumalubong sa elevator ang receptionist desk na prenteng nakaupo dito.
Kung alam lang nila ang posibilidad na mangyayari.
"Hey, can I talk to your manager?" bahagya pa akong humihingal dahil sa pagtakbo.
This isn't right at all, I don't have my time limit, hindi ko alam kung ilang oras,
minuto o segundo ang hinahabol ko.
"Do you have an appointment Ma'am?" she opened her computer.
"This is urgent, I really need to talk to him." Her eyebrows narrowed.
"Ma'am, we have our strict policy. You need to ask for an appointment first,
besides he is in his meeting right now." Her voice sounds irritated.
How about the other guest? Kung may urgent concern sila, kailangan pa rin ng
appointment?
I took a deep breath. I can't just burst out and tell to this woman that any moment
there will be a tsunami that will happen.
Hindi ako nakipagtalo sa receptionist at nagtungo ako sa harap ng elevator. I
turned on the woki-toki to hear Pedro's current position.
Bukas na ito at kasalukuyan siyang may kausap.
"This is Commander Armstrong of Universal Aeronautics and Space Administration, may
I talk with Director General Sangsom?"
Hindi muna ako nagsalita at pinili kong pakinggan ang kanilang magiging usapan.
Tama si Pedro, they won't trust our words.
Ang tagal na tahimik ang woki-toki bago may sumagot kay Pedro.
"Director Sangsom speaking, who is this?"
"Commander Armstrong of UASA. This is urgent Director, but have you got our message
from our headquarters?"
Tumango ako sa tanong ni Pedro. Did UASA inform the Thai Meteorological Department?
"Message about?" I heard Pedro's curse.
Bakit hindi nagbigay nang mensahe ang UASA? Hindi ko na pinakinggan muli ang usapan
nila at tumawag ako kay Commander Jensen.
"Commander,"
"Where are you now?"
"Still at the resort. Did UASA message Thai Department? It seems that they are
blind about the upcoming event sir."
Natahimik ang kabilang linya.
"Commander?"
"Behati, you're aware of the UASA's present situation right? Our satellites are
malfunctioning, we can't give the complete details about the captured data and it
might end up as a bluff, this might ruin the name of our organization. I'm sorry
Behati, we are just receiving orders. I hope you won't do another ruckus, just
leave the place immediately and stay alive. For assurance."
Humigpit ang hawak ko sa telepono. Why UASA is still holding their almighty name?
Kalamidad na ito, buhay ng tao ang pinag-uusapan dito.
What if the captured data was right? Papaano ang mga tao dito? Alam ko na kung
papaano mamanipulahin ng UASA ang mangyayari. They will blame Thai Meteorological
Department at palalabasin ng mga itong mahina ang sistema nito at hindi nakagawang
makakonekta sa aming organisasyon na maagang nagbigay ng abiso.
"I know what happened in Myanmar sir and air war wasn't really part of my job, I am
willing to accept any punishment for that. But this sir? This is part of UASA's
duty."
"Your duty is to obey with their rules Behati. Can't you understand? I've been
blocking your relationship with Armstrong para hindi ka matanggal! Kahit si
Commander Mitts ay gumagawa ng paraan para maitago ang relasyon niyo. Stop being
stubborn, Monzanto. Yes, I liked you but I like you more as a pilot. Kailangan ka
ng UASA, tumigil ka sa pagsuway. Leave the area and be alive! Dahil sa paglipad mo
sa Project Mars, mas maraming buhay ka na maililigtas." Mahabang sabi nito.
Bahagya akong natigilan, hindi siya ang nagbigay ng impormasyon sa UASA. Then who?
"Lieutenant? Still there?"
"Commander,"
"Listen Behati, I heard this before from you. But we can't give information without
detailed basis, lalo na at may pangalan tayo." Napapikit ako sa sinabi niya.
"Commander Jensen, yes talking without basis is a pure hypocrisy. But once that we
saw even the weakest basis about the risk of life, godlord! That's beyond detailed
information." I heard him sigh.
"You are disobeying again, Monzanto."
"I'm afraid yes, Commander. Besides, I can't weigh my ability to help by just
comparing the headcounts of people. Everybody deserves to survive. I'll go now."
Pinatay ko ang tawag.
Lalong kumunot ang noo ng babae nang makita niyang paparating akong muli sa kanyang
reception desk.
"Ma'am please, don't let me ask the guards." Hindi ako sumagot sa kanya at itinaas
ko sa harapan niya ang id ko.
"This is Flight Lieutenant Behati Azalea Monzanto of Universal Aeronatics and Space
Administration. I badly need to talk with your boss, there's an upcoming disaster
and I need him to announce it all over the resorts."
Sa haba ng sinabi ko ay parang hindi ako nito naintindihan. Is she aware of UASA?
"Guards!" napailing na lamang ako sa ginawa ng receptionist.
I stayed in front of her while hearing the heavy footsteps from the security
guards. I don't like to waste time, but I don't have any choice but to fight with
them.
I turned my back in front of the receptionist. The guards are now approaching,
since I don't have enough time to wait for them I quickly ran with my full speed.
They got alerted but they are not expecting my next step. I threw all my weight
with both of my arms abruptly clinging it against the neck of the first security
guard, choking him. The force and speed went into my legs landing on the second
security guard's chest making him knocked down. And since the other one is gasping
for air, I easily slammed him against the floor.
I immediately stand up. Nakayuko na ang receptionist at nagmamakaawa ito sa akin na
huwag ko siyang saktan.
"Where's the meeting area?"
With her shaking fingers she pointed the last door from the left.
"Thanks, evacuate immediately. Wake them up, too."
I ran fast and I cursed when the I reached the door. Fuck! It's damn lock.
Hindi ko ito mabubuksan kaya naghanap ako ng bagay na maaari kong gamitin. My eyes
went on the fire extinguisher.
Agad ko itong kinuha at walang pasabi kong sinira ang pintuan. I went inside the
meeting room with numbers of suited men, all eyes on me.
"What the—"
"Who are you?!"
Pumunta ako sa gitna at malakas kong inilapag sa lamesa ang fire extinguisher na
hawak ko. Inilabas ko ang id ko at iginala ko ang aking mga mata sa karamihan ng
mga lalaking nakatitig sa akin.
"This is Lieutenant Monzanto from UASA, I want to talk with the manager. This is a
serious matter."
"W-What? Bullshit! You ruined my meeting for what? Did you ask for an appointment?!
This is damn important more than your bullshit words!" pakiramdam ko ay lahat ng
dugo ko sa aking katawan ay nagtungo na sa aking ulo.
Marahas kong ibinato ang fire extinguisher patungo sa kanya. But I didn't let it
hit him. Pinadaan ko lamang.
"Yes, tsunami is bullshit. It's about to ruin your business or even your lives."

--
VentreCanard 

[ 47 Chapter42 ]
-------------------------------

Dedicated to Escarnel :)
Chapter 42

It's not just hope, light and new beginnings. Sometimes, sceneries that will melt
every person's heart are the beautiful picture of genuine unity.
Unity not coming from commands or from responsibilities, but unity made from pure
kindness, humanity and sincerity.
Actions coming from the heart are considered as one the best movements of every
human being.
Seeing these people around me with their glittering eyes full of mix emotions,
fear, courage, sadness, pain and even cover up happiness was like a kind of rope
that'll encourage me to hold on tightly.
During calamities, you shouldn't think on how to survive alone. But start thinking
on how to survive with a lot of people.
"I-I can swim," I answered them.
Hindi lang iilang beses na tumalon ako mula sa aking eroplano patungo sa
pinakamalalaking karagatan sa mundo para lamang iligtas ang sarili ko sa pagsabog.
This isn't about me being the hero, we need to be practical during this times.
Kailangan bigyan ng kinakailangan ang mas nangangailangan.
"Accept it," ngumisi sa akin ang lifeguard.
Inagaw nito ang kamay ko at inabot niya sa akin ang life jacket niya.
"We will all cry if our beautiful muse will drown helping us." Pilit nagtawanan ang
mga kalalakihan sa sinabi ng lifeguard.
Hindi na ako nakipagtalo sa kanila. Sabay-sabay ang mga itong ngumiti sa akin nang
makita nilang nakasuot na ako ng life jacket.
Lahat kami ay kapwa na nakatitig sa dinaanan ng mga truck, it will take one to two
hours before they reach the safest place.
Maliit ang posibilidad na makabalik pa sila dito na maayos pa ang kalagayan namin.
Probably choppers are now on their way, Thai Meteorological Department are already
aware since Graham Bell won't listen to us if someone from his phone didn't tell
him the situation.
"Connecting to Flight Lieutenant Monzanto," kinuha ko agad sa aking bulsa ang woki
toki.
"Peter.."
I glanced at the people, most of them are looking at me. Waiting for my update.
"Where are you now? Are they safe? How about Alys?"
"Coming from you, baby. I should be the one asking you with the questions. Ayaw
kitang iwan."
"But you need to. Don't worry, we prepared something that might help us if
something happens." Tahimik ang kabilang linya.
"H-How about the people? Are they cooperating with you?"
"Yes, yes.." sumulyap ako sa lifeguard. He smiled.
Muling natahimik ang kabilang linya pero alam kong hindi niya ito pinapatay.
"Talk, please talk Behati. I want to hear your voice. Please, don't stop talking."
"Pedro, I'm fine. J-Just come back, I want to see your blue eyes again.." He
bitterly laughed.
"Behati.."
"Yes.."
"Behati.."
"Yes.." ulit ko.
"Behati.."
"Peter, I can hear you."
"Behati.."
"Peter.."
"I love—" hindi natuloy ang sasabihin ni Pedro nang may malakas na pagsabog ang
narinig ko.
"Pedro! What happened?!" humigpit ang hawak ko sa woki toki.
"Pedro!"
"Bell, what the fvck happened?" Narinig ko ang sigaw ni Pedro sa kabilang linya.
"The tires of the first truck exploded! Damn it, we need to transfer the
passengers."
Bago pa marinig ng mga kasamahan ko ang buong usapan ay pinatay ko na ito, ayokong
magpanic sila sa kaalamang mas babagal pa ang pagbalik ng truck na maglilikas sa
amin.
"Where are they now?" tanong ng isang maedad na lalaki.
"They are half way there." I lied.
Hindi na muli sila nagtanong sa akin. Natahimik kaming lahat at sinimulan ko nang
tahimik silang bilangin. Agad kumalabog ang tibok ng puso ko, kulang ng dalawa!
"There are missing! We are just fifty five!" ngayon ako nagsising hindi sila
binilang kanina bago umalis ang mga truck.
Lahat sila ay naglingunan sa kanilang mga katabi.
"Didn't I tell you to have your buddy?"
"Where are the other two?"
Napailing ako nang maalala kong labis ang pito na ipinamimigay ko. May dalawang
magkasama na kapwa may tig-isang pito.
Why I didn't think about that?
Binuhay ko muli ang woki toki, pero hindi na sumasagot si Pedro. I don't have a
choice, I need to search them.
"There are missing, I need to find them." Nang aalis na ako ay hinawakan ako ng
lifeguard.
"We will help,"
"No, you can't." Tumingin ako sa kanilang lahat.
"Just stick in this place and hold on the rope. I'll go search, please. Let me do
my job. Please, just stay. The rope and these life buoys will make you a little
safe."
"You'll leave the 55 people for 2 people?" narinig kong tanong ng isa.
Isa ito sa mga lalaking nag-alok sa akin ng life jacket. Alam kong hindi ito ang
gusto nilang palabasin, they are just concerned about me.
"I never looked for numbers gentlemen. 55 breathing people is life and even if it
is only one and still breathing it is still a life. I'll go find the other two.
Every life is worth fighting for." I slightly nodded my head in front of them.
I was about to run into a direction when we were caught by a loud voice of a child.
A child? Bakit may natirang bata?
Pito hanggang walong hakbang ang agwat ko sa bata. Papaanong may nakalusot na bata
sa bilang namin?
He can't be here. He can't.
"W-Who is this kid?" tanong ko sa lifeguard.
"Aaroon, what is he doing here?"
"Where are his parents?"
"He's the son of the electrician that Sir. Bell hired to fix our generator."
Nanlaki ang mata ko sa aking narinig.
Nagsimula na akong humakbang patungo sa bata, dalawang hakbang pa lamang ang
nagagawa ko nang biglang dumilim ang buong paligid.
The glass wall from the front view went misty. My hair all over my body goes up. I
heard strange noises coming from the whisper of nature, I don't know how to
identify it.
Pain, disappointment, hatred or revenge? Ang sakit pakinggan ng ingay na tatapos
nang napakaraming buhay.
Earth should be nurture, love and respect. Pero kabaliktaran ang nangyayari
hanggang ngayong kasalukuyan.
At sa sandaling bumawi? Does everyone prepared? Does anyone have the surviving
skills? O katulad na rin tayo ng mundo na walang magawa nang sandaling ang mga tao
ang patuloy na nananampalasa?
Humans can't get the point of disasters. Every cause has its own effect and they
are continuously giving reasons for us to experience this kind of situation.
I pity earth for sheltering brainless humans. I pity earth for the continuous
multiplying of fools and I pity earth for the mistake of human being.
And most of all, I pity those people with genuine concern for the earth but being
unnumbered by the fools.
Ang ingay ng kalikasan na nagbabadyang humagupit ang isang klase ng ingay na
mahirap tanggapin.
I heard gasp, prayers, different names and even name of our lord.
Hindi ko na ginawang tumingala pa, buong bilis kong tinakbo ang bata habang
binubuksan ko ang woki toki.
"I love you, Peter. I love you so much..no matter what."
Itinapon ko na ang woki toki at mabilis kong niyakap ang bata nang napakahigpit.
Pero bago ko ito nagawa ay nakita ko ang isa pang lalaki na patungo sa posisyon ng
bata.
Probably his father.
I heard shouts coming from the people, pero wala akong magagawa. I need to protect
the kid.
Ipinikit ko ang aking mga mata nang isang malakas na pagbagsak ng tubig ang tumama
sa aking buong katawan.
Para akong nabingi sa lakas ng pagbagsak at ramdam ko ang biglang pagkahilo ko nang
sapilitang may pumasok ng tubig sa aking ilong. Ngunit hindi ito naging dahilan
para bitawan ko ang bata
But I can feel the pain with my thighs, sobrang hapdi nito. Ramdam ko nang may
tumama rito nang isayaw ako ng marahas na tubig.
Nang sandaling umahon kami sa tubig ay tumambad sa akin ang buong kasiraan ng
resort.
Everything washed out, na parang wala man lang magandang resort na tumayo dito.
Patuloy kaming dinadala ng lakas na tubig. Gamit ang isa kong kamay ay humawak ako
sa naputol na puno ng niyog.
The water current is too strong!
"Aaroon!" ilang beses kong tinapik ang pisngi ng bata.
He's not responding.
"Aaroon! You are now saved." Mas lalong lumakas ang tapik ko.
Inihiga ko siya sa nakalutang na puno ng niyog. I gave him continuous mouth to
mouth resuscitation. I tried a lot of times and I smiled when I heard him
coughing.
"Brave lady!" tumanaw ako sa aming unahan.
Kumakaway silang lahat sa akin habang lahat sila ay nakahawak sa inayos naming
lahat.
"Papa.."
"Papa.."
Hindi ako nakasagot sa kanya.
"Your father is—"
"Aaroon!" umultaw sa tubig ang kanyang ama na hindi nalalayo sa amin.
"Your father.."
Dali-dali kong tinanggal ang life jacket ko.
"You wear this.."
Alam kong anumang oras ay uulit ang tsunami, sa sandaling umatras na naman ang
tubig alam na ang kasunod nito.
Hindi ako basta-basta makatungo sa posisyon ng mga kalalakihan sa unahan dahil
natatakot akong may mga tumama sa aming katawan ni Aaroon.
The debris coming from the resort, the roofs and different sharp things. Hindi man
ako mamatay sa lunod, baka mamatay naman ako sa bugbog ng aking katawan.
Ramdam ko ang bigat at sakit ng buong katawan ko.
Nananatiling nakatayo pa ang punong hinahawakan ng tatay ni Aaroon. He's asking us
to go there.
"Aaroon, we'll go to your father."
Napapikit ako nang muling kumirot ang hita ko ngunit pilit ko itong iginalaw dahil
mas matatanggay ako ng tubig.
Napakabilis nang tubig nang patungo kami, buong akala ko ay malalampasan namin ang
kanyang ama nang mahigpit nitong nahagip ang life jacket ni Aaroon.
I was about to let go, but he immediately grabbed my arms. At inalalayan ako nitong
humawak sa puno.
"Thank you! Thank you! My son.." tumango ako sa kanya. Pilit lang itong nag-english
ngunit naiintindihan ko ang naiis iparating nito.
"Brave lady! Come here!" sigaw ulit ng life guard.
Kapwa kami napatingala ng ama ni Aaroon nang makita naming nagsisimula nang
tumabingi ang puno ng niyog.
This isn't good.
Lalong lumakas ang sigawan ng mga kalalakihan nang makita nila ang nangyayari.
We're safer if we stayed with them. Dahil kahit ilang beses kaming bagsakan ng
tubig ay aangat kami.
Life jacket isn't safe at all, we need other life savers.
"Reach the rope, brave lady!" sigaw ulit ng life guard.
"We need timing! Blow the whistle and I'll let the current push me!" kita ko ang
pagtutulungan nila mula sa malayo.
Tinanggal nila ang isang life buoy at tinalian.
"I'll go first, I'll make sure that the rope is safe." Sabi ko sa mag-ama. Patuloy
pa rin sa pag-iyak si Aaroon.
Ginulo ko ang buhok niya.
"Come on, you're a big boy. Don't cry." Tumango kami ng kanyang ama sa isa't-isa.
Isang malakas na pito ang narinig ko bago ko ibinitaw ang kamay ko. I swim fighting
the fast current, sa maling direksyon ako nito dinadala.
Unti-unti nang lumalayo ang salbabida.
"Come on! You can do it!" sigaw nilang lahat sa akin.
Ibinuhos ko ang buong lakas ko hanggang sa matagumpay kong nahawakan ito. Napuno ng
sigawan ang lahat.
Hinila muna ako ng mga ito, sa kabila nang nararanasan namin ay may ngiti sa
kanilang labi.
"Everyone's safe? How's your buddy?"
Nawala ang ngiti ng lahat, walong kamay ang tumaas at wala nang mga katabi.
"Everyone did their very best, but—" natahimik ako. Ayoko nang makarinig ng ganito.
I checked the buoy and the ropes to see if it is safe.
"I'll go get them," sabi ng isa pang lalaki.
Umiling ako.
"My body is lighter, it is easy to pull me if anything happens."
Sa magkabilang dulo ay naglagay kami ng tali, ipinulot ko sa kamay ko ang tali bago
ako bumitaw at lumangoy patungo sa kinalalagyan nila Aaroon.
Hindi na maganda ang lagay ng puno.
Buong akala ko ay abot kamay ko na sila pero napakalayo pa ng mga ito, masyadong
maiksi ang tali.
Delikado kung bibitaw pa ako.
"Give me his hand.." I shouted.
I extended my arm. Napapikit ako nang mapwersa ang kamay ko dahil sa tali. Pilit
inaabot sa akin ng ama si Aaroon pero hindi magdaop ang aming mga kamay.
Hanggang sa tuluyan nang nabuwal ang puno at natangay sila ng tubig.
"NO!"
"NO! sapilitan kong tinatanggal ang mga tali sa kamay ko.
Lalo silang lumayo at natigil sa panibagong puno pero sa hitsura nito ay hindi rin
ito magtatagal.
"NO! Hold on tight! Please! Hold on tight!" nang sulyapan ko ang kamay ko at ang
aking braso ay nagdurugo na ito.
No, nalagasan na ako ng walo. Not the kid, not his father.
Pansin ko na parang nalulunod na ang ama. My heart aches, bakit wala akong magawa?
Bakit nanunuod lang ako?
"Reach them, help them brave lady. You can do it.."
Nagulat ako nang nakalapit na ang life guard sa akin. Nakahawak ito sa aming tali,
hindi lang siya dahil sunod-sunod ang mga taong patungo rin sa akin.
The lifeguard used a knife to cut the rope around my arms, hinuli nito ang kamay ko
habang siya ang may hawak ng tali.
"Trust us this time,"
May nakalapit rin ditong panibagong lalaki at inagaw nito ang tali. Katulad ng
ginawa ng lifeguard ay humawak rin ito sa kanyang kamay, hanggang sa magsunod-sunod
kaming lahat.
Sa bawat kamay na humahawak sa isa't-isa ay sa paglapit ko sa mag-ama. Hindi ko
mapigilan ang patuloy na pagtulo ng aking mga luha habang papalapit ako sa mag-ama.
We are forty seven people in the middle of the wild current, holding each other's
hand making a human rope to survive.
The tightest rope I ever had is the rope made from the courage of disaster.
Pinakamatibay, pinakamaganda.
"Brave lady!" sigaw nilang lahat sa akin habang papalapit na ako sa mag-ama.
My lips are shaking as I create a smile for the father and his son.
Until I finally reached Aaroon's hand.

--
VentreCanard 

[ 48 Chapter43 ]
-------------------------------

Chapter 43

What is the most heartwarming feeling? It's when you offered your hand with your
heart.
"I got him!" I shouted with joy and tears.
Lahat ng mga kalalakihang kasama ko ay nagsigawan sa kaalamang hawak ko na ang
bata.
With my left arm, I supported Aaroon to transfer him to the lifeguard. We should
pass him to each other until he'll finally reach the safest place, those with ropes
tied with life buoys.
Mahigpit ang yakap nito sa akin habang tinatawag ang kanyang ama. He wanted to come
back and to embrace his father again, but I tried to hush him.
"Papa!"
May sinabing muli ang kanyang ama na hindi ko naintindihan pero ito ang
nakapagpatigil kay Aaroon sa pag-iyak.
We should do this quickly, dahil hindi na maganda ang lagay ng punong kinakapitan
ng kanyang ama.
"Come on Aaroon, you let them support you. We'll survive together with your
father."
"Promise?"
"Yes.." unti-unti ko na siyang inaabot sa lifeguard.
"Careful please," bulong ko sa lifeguard.
"Take care of him!" sigaw kong muli bago ako humarap sa ama ni Aaroon.
I extended my arm to reach him, pero hindi na katulad nang kanina na mas malapit
pa. We're getting farther!
"Papa!" sigaw ni Aaroon.
My heart aches when our hands didn't even touch.
"Please, please grab my hand. Grab my hand please, I promised to your son. You
promised to your son." Halos magmakaawa ako sa lalaki para pilit nitong abutin ang
kamay ko.
Katulad ko ay hindi rin ito sumusuko ko, we are both trying our best to reach each
other's hand.
Halos marami na akong nainom na tubig para lamang maghawak ang kamay. The waves are
getting wilder, the current are starting to speed up and the result is getting
nearer.
Alam ko na ang posibleng sundan nito. I need to grab him, as soon as possible.
I can't force the forty-seven people to extend more, they're struggling with the
waves, loosing grips of our hand while supporting Aaroon's transfer.
We need to wait for fifteen minutes or more for the rescuers, it will be hard for
them to locate us. Everything was washed out and places are unidentified.
"Brave lady.." ramdam kong nahihirapan na rin ang lifeguard na may hawak sa akin.
Unti-unti nang dumadaosdos ang kamay namin sa isa't-isa.
Magtangka pa akong mas lumapit at pilit abutin ang kamay ng ama ni Aaron ay
mabibitawan na ako ng lifeguard.
"No!" muling sigaw ko nang papalubog na ang punong hawak ng ama ni Aaron.
"J-Just throw yourself here with your force, try to push yourself through your
feet. I'll catch you, we'll catch you." Hindi ko alam kung naiintindihan niya ba
ang sinasabi ko.
"Please.."
The lifeguard translated my words for him, while all I did was to stare at the tree
still with my extended arms.
"I'll count in three..two—" hindi pa man ako tapos sa aking bilang ay muling
nagdilim ang kalangitan.
"One!"
The father followed my instruction, but before our hands met another tsunami landed
on us.
Muling nalubog sa nagwawalang tubig ang katawan ko, tumama sa kung ano-anong
matigas na bagay at umikot na parang walang katapusan.
Sa kabila ng hapdi at bugbog sa katawan ay pinilit ko pa rin umahon para makakuha
ng hangin. Mabilis gumala ang aking mga mata.
Where are they?
Buong akala ko ay makakayanan kong labanan ang malalaking alon pero bigla na lamang
nagmanhid ang binti ko.
Lumubog ang katawan ko, malulunod ako!
I struggled against the water trying to move my legs, but they are not cooperating
anymore. Buong akala ko ay tuluyan na akong lalamunin ng tubig nang may mga brasong
nagligtas sa akin.
It was the lifeguard.
"Where's the father?" Hindi ito nakasagot sa akin.
"Where's the father?"
Hindi pa rin ito sumagot, dinala ako nito sa may tali at pinahawak niya ako rito. I
heard Aaroon's voice crying for his father, my eyes wandered around and counted the
people looking at me.
"Where are the others?"
"I said! Where are the others?!"
Isa-isa silang umiling sa akin. From fifty five down to forty seven, now it's only
thirty eight.
"We did fight brave lady but this is disaster.." mahinang sabi ng isa sa kanila.
"The lifejackets and lifebouys are not enough to save us all."
Hindi na ako muling nagsalita at tahimik na lamang akong humawak sa tali. I can't
even look to Aaroon, I promised but I failed.
Nang makarinig kami ng tunog ng bangka, nagsimula nang pumito ang mga kasamahan ko.
I can even hear choppers.
Nabuhayan silang lahat ng loob habang ako ay nanatili lamang tahimik. Hindi pa man
nakakarating ang bangka na naririnig namin ay may narinig pa kaming isang sasakyan.
That's a speed boat.
"Behati! Behati! Behati!" I heard Pedro's voice.
Nang makita niya ako ay agad niyang itinigil ang speed boat at tumalon ito sa tubig
para lapitan ako.
I didn't move until he showed his face coming out from the muddy water. He cupped
my face but I refused to look at his eyes.
"Behati..god baby.."
"I-I failed.." mahinang sabi ko. "I-I failed..Peter..I failed to save them all.."
"Y-You what?"
"I failed..abot kamay ko na siya. Abot kamay ko na ang tatay ni Aaroon, I-I killed
his father. I didn't save those people.."
"B-Behati.."
"I-I failed..I-I failed Peter..I- fail--" hindi ko na nagawang ituloy pa ang
sasabihin ko.
I felt numb and everything turns black.
Nagising lamang ako dahil sa sakit ng hita ko, I tried to move but it gave me a
torturing pain.
Huli ko na lamang nalaman na may nakahawak sa aking kamay.
"Pedro.."
"How are you? Sorry I was late, I tried to come back.." ilang beses nitong
hinalikan ang kamay ko.
Nasa loob kami ng tent, nasa lupa na kami.
Inalalayan niya akong umupo, hindi ako makapagsalita, hindi ko alam ang sasabihin
ko.
"I failed Pedro.."
"Stop saying that baby, all of them were thankful to you. Walang matitira kahit isa
sa kanila kung hindi ka nagpaiwan at kung hindi mo sila ginabayan. You were never
been a failure. Never baby, please stop saying that." Naupo ito sa tabi ko at
hinalikan niya ang noo ko.
"Abot kamay ko na ang tatay ni Aaroon.."
"Stop blaming yourself baby. Please, you're making yourself depressed. You saved
the kid, you saved them all and you motivated them to fight. There was no failure.
You are not a failure." Nagsimula akong bumaba sa folding bed.
"Where are you going? You need to rest." Pansin ko na pumasok na sa tent si Alys.
"We need to go, Pedro. We need to come back now, we report this incident, we need
to know the real situation."
"What? Can't you see your leg? You can't walk now baby.." nahihirapang sabi nito.
Hinawakan niya ang mga braso ko pero agad ko rin itong tinanggal.
"If you want to stay here Pedro, then I'll go alone."
"Baby please, I won't let you."
"Alys, please help me. Hindi ako maintindihan ni Pedro." Ramdam ko ang pagluwag ng
hawak niya sa akin.
"Peter, let me.." pakinig kong sabi ng pinsan ko.
Nang ibababa ko na ang isa kong binti ay halos magpanting ang buong mukha ko nang
may malakas na sampal na tumama sa pisngi ko.
Napahawak ako rito sa aking nangangatal na kamay habang unti-unting sinasalubong
ang mata ng pinsan ko.
"Wake up Behati! Hindi lahat kaya mong iligtas! My god naman! Can't you look at
yourself? Papatayin mo ba ang sarili mo? Wake up Behati! Yes you can save thousands
of lives but not all cousin, not all. Hindi sa lahat ng pagkakataon ay abot ng
kamay mo ang sitwasyon, kahit gaano ka pa kagaling! Kahit gaano ka pa katapang!"
sigaw nito sa akin.
"Yes, I can understand you. You are frustrated from the past, dama kita. Damang
dama kita Behati, nandon ako, nandoon tayong dalawa na tanging pag-iyak lang ang
nagawa. Mata natin ang saksi, puso natin ang inatake at ngayon tumutulong ka. Bagay
na hindi mo nagawa noon, pero may mali! May malaking mali sa'yo Behati. Ang tanging
nakikita mo lang 'yong mga taong hindi mo natutulungan. You are counting the deaths
rather than those lives you saved!"
"Hindi mo nakikita ang libong taong natutulungan mo, ikinukulong mo ang sarili mo
sa mga taong nawala. You refused praises which you deserved, bagay na dapat
tinatanggap mo para mabawasan ang bigat dyan sa dibdib mo. You try to look from the
bright side Behati, huwag mong balutin ang sarili mo sa mga taong nawala. It wasn't
your fault, you fight for them, you never turned your back and you did your best.
You're a savior and not a killer."
Naupo na ito sa tabi ko at hinaplos nito ang pisngi ko. Nanatili akong tulala.
"You know, I was the happiest when I heard that you have your Peter. Natuwa ako
Behati na may lalaking naglakas loob lumapit sa'yo sa kabila ng paniniwala mo, sa
kabila ng pinaglalaban mo. It's hard to love a woman who's devoted to save lives,
it's hard to love a woman who's more willing to die for the others. It's hard to
love a woman who wasn't used to accept praises. It's hard to love a woman with a
coldest heart, cousin. But he took the risk for you. Don't push him away. You take
a rest, you're not leaving. I'm sorry." Hinalikan ni Alys ang pisngi ko.
Tumango lamang ito kay Pedro at iniwan niya kaming dalawa sa tent.
Ilang minuto kaming tahimik ni Pedro, hindi ko magawang magsalita. Ito ang unang
beses na sinampal ako ng pinsan ko.
"D-Did I hurt you, Pedro?" I asked him hesitantly.
"A lot of times?"
"W-What?" nang lumingon ako ay ilang beses itong tumango sa akin.
"I'm sorry.."
"Apology accepted,"
"That's it?"
"Yes, because I love you. How's your face baby?" he moved closer.
"Masakit?" he whispered while caressing my face. His blue eyes are full of
tenderness, love and concern.
"My leg hurts like hell.."
"And you tried to move, stubborn Lieutenant."
Buong akala ko ay ibabalik niya ako sa pagkakahiga nang maramdaman ko na lamang na
nasa kandungan niya ako.
"Now promise me baby, you'll stop counting the deaths instead look for your endless
success. Look at the bright side and don't bury yourself to the dark side. Lastly,
love me Behati, being unloved by you is my greatest disaster."
I didn't answer him, instead I snaked my arms around his nape, I closed my eyes
and I landed my lips with his.
"I love you Pedro and I'm sorry..." he grinned before kissing me again.
"You should spoil me Behati before we return to UASA and act as the ex-couple." He
played his nose on my cheeks.
"How?" I asked him.
"Lick, bite and kiss?" nakakailang halik na ito sa akin.
"Alright, I'll buy you ice cream." He chuckled.
"I love you, Lieutenant.."

--
VentreCanard 

[ 49 Chapter44 ]
-------------------------------

Chapter 44

Pedro insisted that he wanted to carry me but I refused. Sa halip ay humawak na

lamang ako sa balikat niya sa paglabas ko sa tent.
Asking him to carry me is quite dramatic. Kung kaya ko pa naman lumakad kahit
papaano.
I want to see the situation and I can't settle my body inside and just hearing the
news.
Nang ilabas ako ni Pedro ay sumalubong sa akin ang mga kasamahan kong lalaki na
kapwa na may kasamang kani-kanilang mga pamilya. Laughing and hugging each other
yet with pain.
Unang nakapansin sa akin ang lifeguard, buhat nito ay isang batang babae na kahawig
niya. Kung hindi ako nagkakamali ay anak niya ito, tinapik niya ang babaeng kasama
niya at tumingin rin ito sa gawi namin ni Pedro.
The woman smile at me with tears in her eyes. Nagsimula na ang mga itong humakbang
patungo sa direksyon namin, hanggang sa maagaw ang atensyon ng bawat pamilyang may
kanilang sariling mga mundo kanina.
They all looked at me. Bawat lalaking siyang tinulungan ko ay may tipid na sinabi
sa kanilang mga asawa, anak o sa kahit sinong pamilyang kasama nila sa mga oras na
ito.
Their faces lightened as they give me their genuine smiles. It's melting my heart.
"Can't you see it baby, isn't it great looking at your hardwork? Isn't it great
accepting what you deserve? Their smiles are only for you and I'm happy witnessing
it."
"Yes, nakakagaan ng pakiramdam Pedro."
"Yes, smile is the priceless. Isang bagay na hindi kayang pantayan ng kahit gaano
kalaking salapi." Humilig ako kay Pedro.
"Thank you.."
"No, I should be the one to thank you Behati. You let me share this moment with
you." He grinned.
"Because I can't stand properly, I need assistance." Nawala ang ngisi nito sa akin.
"This is when you ruined the moment again, baby. Unromantic woman." I laughed.
I saw Bell from a far looking at me, he even raised his eyebrows when our eyes met.
Kaya pala hindi maganda ang pakiramdam ko sa kanya, I always hates male pilot at
the beginning katulad ng pakiramdam ko kay Jensen at Pedro noon. Same feathers.
Mayayabang.
"I don't like the way he looked at you. Pag-uumpugin ko sila ni Jensen." Bulong ni
Pedro sa akin.
"Come on Peter, lahat na lang kaaway mo."
May lumapit sa amin at binigyan ako ng upuan, inalalayan akong umupo ni Pedro.
Hindi rin nagtagal ay nakalapit na rin sa amin ang bawat pamilya.
Nagsimulang lumapit sa akin ang mga bata na siyang mga anak ng aking tinulungan.
Most of them gave me different kinds of fruits.
"Thank you," I slightly nodded my head as I received their gifts.
Their parents are smiling as I interact with their sons and daughter. They tried
their best to speak English for me to understand them. Abala naman si Pedro sa pag-
agaw sa akin ng mga prutas.
"Boyfriend plus assistant," bulong nito.
"I can peel apples for you, Pedro. I can feed you grapes and orange." Muntik na
niyang mabitawan ang prutas sa sinabi ko.
"Am I imagining things?"
"Too bad, yes Commander."
"Yeah," tamad na sagot nito.
Lumapit na rin sa akin ang mga asawa, anak at kapatid ng mga lalaking naging kasama
ko.
I was shocked when someone kneeled on me and grabbed both of my hands. She's a
teenager with her shoulders shaking. Nakayuko ito sa mga hita ko habang patuloy ang
pag-iyak nito, nangangatal ang kamay niya habang hawak nito ako.
She's talking about something that I can't understand.
"Thank you so much Miss, I don't know what will happen to me if my father died. I
don't know if I'll be able to continue my life if my father passed away just like
my mother. I can't live alone, I can't. I can't. Thank you so much Miss, I owe you
everything. Thank you so much miss." Narinig kong sabi ni Pedro.
He can understand Thai language.
"That's what she said, miss." He smiled at me.
Hinawakan ko ang balikat ng babae at nang nag-angat ito ng mga mata sa akin ay
ngumiti ako sa kanya.
"Your father is brave and he did survive because he's thinking about you. I'm happy
that you're already here, he needs your hug the most." Pedro translated it for me.
Nagulat pa ako nang halikan ng babae ang pisngi ko.
"If it happens that we crossed our paths again, Miss. I'll definitely give my
everything just to give you what you're needed. And just like what you did to my
father, I'll offer my hands with my heart." Sa pagkakataong ito ay muli akong
ngumiti.
"Thank you,"
Maraming lumapit sa akin at nagpasalamat, karamihan ay umiyak at yumakap.
Nakakapanlambot ang ganitong sitwasyon, parang dinudukot ang puso ko at gustong
sumabog.
Ang huling lumapit sa akin ay ang lahat ng kalalakihang natira sa tsunami, they are
now looking at me with smiles away from pain and struggles.
"We heard that you're a pilot." Tumango ako sa kanilang lahat.
"You are the bravest woman we've ever seen. Your heart can't be drowned by heavy
currents and your eyes of courage can't be shut down by cruel calamity. We're so
lucky that we've given a chance to meet a woman like you."
Hindi ko magawang makapagsalita. Seeing their eyes glittering with sincerity was
like the stars from the night sky.
Mga matang ilang beses kong inihahalintulad sa mga bituin.
With forty five male in front of me, each of them held my hand kissing it gently
with their bowed heads.
"We're honoured, that once in a while between the disasters, this greatest hand
tried to reach us. Thank you so much brave lady."
Tulala ako hanggang sa matapos nilang halikan ang kamay ko. Kahit si Pedro ay
nananatiling tahimik.
Hindi rin nagtagal ay yumakap sa akin nang mahigpit ang pinsan ko.
"Alys.."
"I'm so proud of you, Behati. I'm so proud, nakakaiyak makita. Nakaka-overwhelm
makitang ang lahat ng pinaghirapan ng pinsan ko ay nasusuklian. I'm so proud
Behati."
"Thank you for waking me up, I wouldn't be able to appreciate all this things if I
let myself locked inside my years of frustrations." Umiling ito sa akin.
"You deserve the best cousin,"
"Man, how are you? Still okay? That's forty five guys a while ago. You didn't burst
out." Narinig kong sabi ni Lance.
Inaakala ko rin na hindi papayag si Pedro na halikan ako nang napakaraming lalaki
sa kamay.
Nag-angat ako ng tingin sa kanya katulad ng pinsan ko. He's looking at me with
smile on his face.
"I have already accepted that Behati's hand isn't just for me, I can't forbid her
from helping and I can't hide her from people. I'm already satisfied with something
that I can't share because that is only for me... and that is her heart. Right
baby?"
I smiled.
"Yes.."
Ngumisi si Lance at tinapik ang balikat ni Pedro.
"I am hearing wedding bells."
"Soon," sagot ni Pedro.
Nagpaalam ang dalawang lalaki at naiwan kaming dalawa ni Alys.
"I'm sorry about what happened a while ago, Behati."
"No, don't be sorry. Hindi ako magigising kung hindi mo ginawa 'yon. Tama ka, hindi
ko kayang iligtas ang lahat. No matter how skilled am I."
"I didn't meant to—"
"No, it's okay Alys. Sino pa ang gigising sa akin? And you're also right about
Pedro, dapat ay pahalagahan ko siya. Dapat mahirap nang makahanap ng kagaya niyang
maiintindihan ako."
Kapwa kami tumanaw sa dalawang lalaki na nagtatawanan sa malayo.
"You're a bit spoiled, Behati. Kapag sinabi mo kay Peter, gusto mo masusunod. It's
not healthy."
"He is spoiling me, hindi ko naman sinasabing gawin niya ang gusto mo. I can
understand that we can't agree with one opinion, hindi ko siya pinipilit. Pero
malalaman ko na lang na papayag at sasama siya sa desisyon ko."
"Hopeless and madnees, he's too inlove with you. Ano ba ang ginawa mo sa kanya?"
umiling ako.
"I really don't know."
"Wow,"
"M-Maybe..have you guys tried to have—" my eyebrows narrowed.
"No,"
"Oh poor Peter, pinahahalik mo pa lang ganyan na. What more if—lalo nang under."
"W-Why? Hindi ba at hindi rin makapagsalita sa'yo si Lance? We're cousins."
"Hindi ako pa-virgin Behati."
"Stop this topic, Alys." Tumawa lamang ito.
Gabi na nang magkaroon ako ng lakas magtanong sa kanila kung nasaan si Aaroon. I
want to talk to him.
Sinabi sa akin ni Pedro na kahit sa isang araw na para hindi pa bahaw sa akin ang
nangyari pero nagpumilit ako.
Nakita ko lamang na umiiling sa akin si Alys bago kami umalis ng tent.
"Thanks,"
Kinakabahan man ako ay marahan kong hinalikan ang pisngi ni Pedro.
"Woah, the unromantic woman kissed me on cheeks."
"Sabihin mo sa akin kung napipilitan ka sa mga gusto ko Pedro."
"Paano pa ako mapipilitan? You tried to be sweet, I crashed again." Kumindat ito.
"You're being flirty again,"
Nakarating kami sa tent ni Aaroon. Hindi na ito katulad ng batang umiiyak nang oras
ng kalamidad.
I can even see myself from him the moment my eyes met his.
"Aaroon.."
Pumasok kami ni Pedro sa tent habang alalay niya ako. I sat on his folding bed,
nakayukong nakaupo na ito.
"Hey..Aaroon..I'm sorry about your father.."
Pedro translated it for me. Ngayon ko lang nalaman na magaling pala talaga sa
iba't-ibang lengguwahe si Pedro.
"D-Do you hate me?"
Umiling ito nang nagsalita si Pedro.
"It wasn't your fault, it was me being so weak. People tend to help the weaklings
first before those tough ones who deserve to survive. It should be me and not my
father."
Napasinghap ako nang sabihin sa akin ni Pedro ang sinabi ng bata. I can see myself.
Sa batang edad niya ay nasabi niya ito.
Agad kong kinabig ang bata at niyakap ko siya nang mahigpit.
"No, don't say that Aaroon. Everyone deserves to survive, even the weaklings..don't
say that you deserves to survive." I cupped his face and looked straight into his
eyes.
"Always remember that the toughest ones came from those weaklings Aaroon, I was one
of those weaklings."

--
VentreCanard 

[ 50 Chapter45 ]
-------------------------------

Chapter 45
Next week we're going back to UASA. Everything was settled, volunteers from local
or even overseas are continuously moving.
Thailand Meteorological Department coordinated with UASA and just like what we've
expected our organization made a false conflict. They made a failure communication
issues between the two organizations. That UASA tried to coordinate but the system
from Thailand Department failed its duty, making the situation worst.
The argument circulated internally between the two organizations, hindi na
pinalabas sa media. There are things that should be settled behind the back of
millions of eyes.
Organizations with high names should have a broader mentality, dahil malalaki ang
impluwensiya at maraming mga mata ang nakamulat, hindi ito dahilan para ipakita ang
lahat.
How is that? To gain sympathy? Sympathy can't make human lives or even an
organization continually existing. Because even if you gained hundreds, thousands
or millions of sympathy but your system is still full of trash you'll definitely
crash.
Organizations should show things and information that they need to provide. Nothing
more, nothing less.
Hindi na kailangang isampal ng buong UASA at maging ng Thailand Meteorological
Department ang naging problem sa buong mundo. People who might hear the news can't
possess the ability to move, their opinion and perceptions can't make the system
works, can't even reach the data satellites.
Problems should reach to those who can move with the conflict, hindi puro sa bibig
lamang.
Dahil sa sandaling may nakaalam, would their eyes and mentality can change what
happened? Will they reset the destructions? Will they regain the lives of those
people?
Sa huli ang magiging buka ng kanilang mga bibig ay mananatiling mga salita lamang
na wala namang kakapitan na maganda. It will just end up another problem that will
be needed to be fixed instead of focusing on the original problem.
That's how life works.
Hindi kailangang sa bawat problema ng mga kilalang ahensiya or organisasyon ay
dapat nalalaman ng madla. Lies are always be lies and some secrets must be kept
hidden forever.
But we can't stop people from creating lies. Kahit mga organisasyon, kailangan ito
para mapanatiling mapapagkatiwalaan ang aming ahensiya. Very ironic but that's
reality, kahit gaano pa kabilis umikot ang mundo.
Anong ahensiya pa ang maaaring pagkatiwalaan? UASA lang ang may abilidad na hindi
kakayaning buuin ng isang panibagong grupo sa isang maiksing panahon.
That's why I don't blame or hate UASA for giving Thai Department a complete lie.
Lumipad patungong Thailand si Commander Mitts, hanggang ngayon ay hindi pa kami
nag-uusap dahil abala ito sa pakikipag-usap sa matataas na opisyal ng bansa.
I admire Thai Meteorological Department, they shouldered all the faults given by
people. Late announcement, slow movements, failure to people service and many more.
I tried to talk with some of their crews but most of them gave me a tired smile,
they're used to it. Most of the time public server received hundred times of curses
rather than smile and thanks.
Pity world with narrow minded people. Most humans have an eye even in a smallest
fault but unable to see the efforts and hardships of those public servers.
I shrugged my shoulder. I should have stop thinking about those, mahirap nang
baguhin ang kaisipang matagal na nilang pinaniniwalaang tama. People nowadays can't
notice that they are now digging their own graves.
My fingers moved together in southwest, making an abrupt turn with my plane. I
smiled when I was about to reach the flock of birds flying.
"Gotcha baby!" muntik ko nang mabitawan ang controller na hawak ko nang yakapin
ako ni Pedro mula sa likuran.
He kissed me on cheeks.
"I missed you.."
"Pedro! I've missed the birds." Iritadong sabi ko nang makalayo na sa eroplanong
nilalaro ko ang mga ibon.
"Itatapon ko na ang laruang 'yan. Didn't you miss me?" yumuko ito at hinawakan ang
kamay ko.
He controlled my fingers until the plane landed to our room's terrace.
"Hey, hey, I am not yet done. I'm playing Pedro."
"I'm home, you play with me. Itatapon ko na ang laruan mo, Behati." Seryosong sabi
nito.
"Have you talked to Commander Mitts, already?"
Ilang beses na akong nagpaiwan sa hotel dahil ayokong maglakad na inalalayan niya
ako. I hate being the burden.
"Yes," sagot nito sa akin.
"How was it?"
"She's on our side," kumindat ito sa akin.
Inagaw na niya ang controller sa kamay ko at mabilis ako nitong binuhat. We landed
on our bed and he immediately grabbed our comforter to cover us together.
"Ang lamig, ang lamig pala dito sa Thailand baby. Let's cuddle." I rolled my eyes.
Lahat na lang malamig ang klima kay Pedro.
"How's the situation? Everything's alright?"
We're still under the covers with him towering me with his arms locking me from
both of my sides.
"Yes, then we'll fly back to UASA. So.." his playful blue eyes wandered down on my
lips.
"So?" I grinned with him.
"I thought you'll buy me ice cream?" I laughed.
"Ofcourse, maybe I'll ask for delivery."
"Matutunaw Behati,"
"I can't walk yet,"
"You can, I'll help you."
"I can't, medyo kumikirot pa. I can't force myself, hindi ako makakapagpalipad ng
eroplano kapag pinuwersa ko ang sarili ko. I need assurance for our next mission."
"Oh okay," he's defeated.
"By the way, I thought it's cold? Bakit naghahanap ka ng ice cream?"
"Because you promised me that you'll buy one for me." Ngumisi na lamang ako.
"Alright,"
Nagpadeliver kami ng ice cream, I want vanilla flavour and he's craving for
chocolate.
Ako ang nagbayad ng lahat. Akala ko ay makikipagtalo pa ito sa pagbabayad, mukhang
ubos na ang pera ni Pedro, bumili pa ito ng laruang eroplano para sa akin.
It was expensive. Nagulat rin ako nang dalhin niya ito sa akin, para hindi daw ako
mabored habang wala siya. He told me that he was hesitant to buy bear, flowers or
bags, baka daw ibato ko lamang sa kanya. Kaya eroplano na lang ang binili niya.
Ano nga naman ang gagawin ko sa kanila?
Dahil hindi na namin responsibilidad ni Pedro ang komunikasyon sa iba't-ibang
ahensiya na konektado sa UASA hindi na kami umaalis ng hotel maghapon.
I'm sitting on his lap while we're both busy spoon feeding each other with ice
cream. I never thought that I'll be like this, but sometimes it isn't bad at all.
Lalo na at nangako si Pedro sa akin, that he'll behave once that we're back in
UASA. Pinagbibigyan ko na.
"Behati, I want to marry you before we go to Mars." Nabitin sa ere ang hawak kong
kutsara.
"Marry?"
"Yes," seryosong sabi nito.
I scooped a large ice cream and feed him with it.
"I think it's too early."
"Why not?"
"It's too early Pedro," sinubuan rin ako nito ng ice cream.
"I thought you want Aaroon? He needs a father and a mother, marry me and he'll be
an Armstrong. And we will live happily ever after, then we'll give him a lots of
brothers and sisters."
Mas malaking ice cream ang isinubo ko sa kanya.
"You are imagining things again, Commander." Mabilis niya munang inubos ang ice
cream.
"Hey baby, I'm serious. Aaroon is a good boy, maraming gustong umampon sa kanya. If
you want to adopt him you need a husband, they will give a favour to those couple
who are willing rather than a single mom. You know.." my eyes narrowed.
"Why would I have this feeling that you are using Aaroon?"
"Hey, I like Aaroon too. I was just proposing, ikaw rin baka maagaw sa atin si
Aaroon." He removed a cream from my lip using his thumb.
"Then let's do it in USA,"
"W-What? Sa Pilipinas ang kasal, para matibay, wala ka nang kawala."
"Why do have this feeling that you've planned all of this?"
"Maybe?" ngising sagot nito.
Sinubuan ko na lamang ulit siya ng ice cream. Saglit niya lamang ito tinunaw bago
muli siyang nagsalita.
"Try to think of it, you're a sucker of hitting two birds with one stone right?
This is the great opportunity. You hit us both, I am the bigger bird and Aaroon is
the smaller bird. And all together you got two birds. Mamahalin ka namin ni Aaroon,
pero mas mamahalin kita."
Inalis ko ang mga mata ko sa asul niyang mga mata. Kahit kailan ay hindi ako nanalo
sa ganda ng kanyang mga mata. There is something hypnotizing with his eyes giving
me nods with his every word.
"Pero hindi pinagmamadali ang kasal, Pedro. I didn't even think that I'll reach
that part of my life. But everything changed when I met you. But still, we can't
take marriage lightly. Hindi pa yata ako handa sa buhay pamilya."
"You can't just leave UASA," tipid na sagot nito.
I answered his gaze and went exactly with his blue eyes.
"I'm sorry Pedro, maybe we should talk about this after project Mars?"
"I am already expecting that answer." Naiiling na sabi nito.
Hindi na muli namin pinag-usapan ang tungkol sa kasal. Hanggang sa makabalik na
kami sa UASA.
Nakakalakad na ako nang makauwi kami at kasalukuyan na kaming nakatayo sa papabukas
na malaking eroplano kung saan sasalubungin kami ng matataas na miyembrong
panghimpapawid ng UASA.
We're with another Commander, yes he's back leaving his own resort with his
relative.
Commander Linus Kellan Graham Bell.
Muntik pa silang magsuntukan ni Pedro nang sabihin nitong pinagkamalan niya akong
gangster na nanggugulo sa kanyang meeting.
The pressure heated when I saw the horizontal fleet waiting for us. With Pedro,
Commander Mitts and Bell. We saluted all the officials as a greeting.
Nandito rin si Jensen na mariing nakatitig sa akin.
Unang nagsalita ang nagbabalik.
"Graham Bell, it's good to be back, sir! Ma'am!" Matigas na bati nito.
"Armstrong, ready for mission." Malakas na sabi ni Pedro.
I took a deep breath and saluted them high.
"Monzanto, reporting for duty!"

--
VentreCanard 

[ 51 Chapter46 ]
-------------------------------

Chapter 46
Universal Aeronautics and Space Administration is now under its highest red alert.
From the administrative, intelligence, communications, space and even the different
combatant teams from air, navy and land.
We're all busy with our designations analyzing each tasks and actions that should
be conducted as early as the possible time.
It's been three weeks since I had a conversation with Pedro. He's busy training all
the possible astronauts that will be joining to our fleet for the Project Mars.
While I've been with Jensen, checking the planes and pilots that will be helping us
for our next mission.
Lahat abala at wala nang panahong tumigil.
We're all alerted, because in this nearly drifting world we are the only people
whose eyes and ears are aware of the reality.
Mga taong may sapat na kaalaman, abilidad at impormasyon lamang ang maaaring
asahan.
Nagpatuloy kaming dalawa ni Commander Jensen sa panunuod sa mga eroplanong sunod-
sunod na lumilipad.
Making turns and amazing movements that can dodge possible moving bodies. These
planes are also capable of flying with the Mars environment as well as the pilots
who undergone with series of test and health examinations.
Kahit ako ay may regular na tinatanggap na training.
Habang lumilipas ang oras, nararamdaman ko na ang misyong hindi ko inisip na
maaaring maging kabilang ako.
Before proceeding to Project Mars, UASA gave us the last mission that will be soon
talked about. Hindi pa malinaw sa aming lahat ang magiging misyon dahil wala pa
itong pormal na anunsyo.
Pero sa sandaling mapagtagumpayan namin ang misyon, ito na mismo ang magbibigay
hudyat na kailangan na naming simulan lumipad patungo sa planetang inaasahan ng
lahat na magliligtas sa napakaraming buhay na papalubog na.
We are selecting the best troops. Buong akala ko ay kumpleto na kaming lahat pero
ipinaliwanag sa akin ni Commander Jensen ang mga nangyari nang mga panahong abala
kami ni Pedro sa iba't-ibang bansa.
It wasn't just Myanmar and Thailand, but there are other countries who suffered
from calamities. Maraming taga-UASA ang tumulong at nagligtas ng napakaraming tao
pero ilan lamang ang pinalad na makabalik ng buhay.
Natapos kami ni Commander Jensen pag-ooberba ng mga eroplano at kapwa kami natigil
sa pagpasok sa headquarters.
We saw the news hologram, ipinakikita rito na marami ng tao ang nagkakagulo dahil
sa pabigla-biglang kalamidad na lumilitaw sa kanilang mga bansa. People cries,
shouts, rally and other situations which are too hurtful from the eyes.
Kumuyom ang mga kamao ko habang nakikita ang bawat pamilyang nadaraanan ng camera.
There are things that you really wanted to reach so hard but no matter how tough,
firm and hard my courage is, I should start accepting that not all things can be
touched by my hands.
Gusto kong tulungan ang lahat, ngunit ang kakayahan ko ay may limitasyon. And this
is when I hate the word limitation.
Katulad ko ay saglit rin natulala si Commander Jensen sa hologram bago ito humarap
sa akin. Saglit lamang kaming tumango sa isa't-isa bago kami naghiwalay at nagtungo
sa magkabilang direksyon.
Inakala ko na mapapag-usapan pa namin ni Jensen ang sitwasyon sa pagitan namin ni
Pedro, pero katulad ni Commander Mitts ay kumilos lamang ito na parang walang
nalalaman. But he gave me meaningful words, at alam ko sa sarili kong ito ay
tungkol sa relasyon namin ni Pedro.
"Once that you've given a chance to hold the world, it's too hard to surrender your
heart to someone. Trust me, Monzanto. I've been there."
Nang sabihin niya ito sa akin ay pinili kong hindi sumagot. And he never insisted
for an answer.
Lumipas ang mga araw. Today will be having the biggest meeting of UASA, the top
management from different departments are all gathered.
I am expecting that Commander Jensen will just inform me about this and will not
require me to attend the meeting just like what he used to, but the UASA chairman,
the overall flight admiral and the UASA board of directors gave me a personal
invitation.
Halos magsinghapan ang lahat ng kapwa ko mga piloto nang buklatin ko ang imbitasyon
nang bigla itong ibigay sa akin ng isa sa kanang kamay ng Flight Admiral habang
sabay-sabay kaming kumakain sa aming quarters.
In UASA air team ranking, masasabi ko na wala pa ako sa tuktok. Sa katunayan ay
kasasalta ko pa lamang rito. I got a lower rank and I was just lucky being one of
the crews for Project Mars team.
I am just a Flight Lieutenant and there are a lot of officials who got a higher
position than mine. Sobrang layo ng agwat namin ni Pedro sa isa't-isa kaya hindi
ako makapaniwalang kasama ako sa pang-malakihang pagpupulong.
It isn't just the USA team, it is the UASA team from all over the world. Iba't-
ibang lahi na dala ang kani-kanilang kaalaman, opinyon at paniniwala sa
kasalukuyang nangyayari sa mundo.
I can't help but to stare blankly at the invitation. Both of my hands are shaking,
my sweats are dripping slowly from my face and I can't even move my knees from my
deep bewilderment. I don't know if I'll be able to stand.
"We'll be expecting your presence, Lt. Monzanto. – Flight Admiral Shankard
Washington."
"God, Behati. What did you do?"
Humahangang sabi ng mga kasamahan ko. Halos lahat sila ay nawala sa kanilang
posisyon, they all stand at my back looking at the invitation.
Just like what I wanted, no one aside from the top management has the idea from
what happened before. Lahat nang naranasan namin ni Pedro ay kailanman ay hindi
kumalat sa aming organisasyon.
From Myanmar until to Thailand. We let others shoulder the praises, those people
who helped us during the calamities. Ang simpleng pasasalamat na lamang mula sa mga
totoong tinulungan namin ay sapat na sa akin, kay Pedro.
Those were one of the most genuine things that I could ever receive while flying
with my profession. Hindi na ako hihiling pa nang iba.
"You are so lucky, you're part of the worldwide meeting Monzanto. You'll meet each
country's greatest mind."
Nang marinig ko ito ay agad akong ginapang ng kaba. Hiniling ko lamang makasama sa
isang misyon, pero sobra-sobra na ang natatanggap ko.
I am so happy, overwhelmed—I can't contain my feelings right now.
Halos maluha ako at hindi ko na maintindihan pa ang sinasabi ng mga kasamahan ko.
At nang sandaling mag-angat ako ng tingin, I saw the most beautiful pair of blue
eyes looking at me from afar.
He's leaning on our steel door while looking at me with smile on his face. I want
to share him my another achievement.
I missed him so much.
He nodded at me and I got what he wanted. Agad akong tumayo sa aking kinauupuan na
parang mabilis nawala ang pangangatal ng aking tuhod.
He turned his back at me, mabilis akong naglakad at hinabol siya. Alam kong sinadya
niya ito para walang makapansin sa kanyang piloto.
"Comman—" hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang may humila na sa akin.
He immediately pulled me inside a small room where our generators for gyms and
canteen are located.
"Ped—" He didn't give me a chance to call his name.
He crashed his lips against mine. He lifted me up as I encircled my legs around his
waist. I answered his kisses and I let myself melt around his arms.
If we could just have an unlimited supply air just like the sky we'll be able to
kiss forever.
Humihingal ako nang maghiwalay ang aming mga labi. Saglit lamang kumuha ng hangin
si Pedro at muli na naman itong hahalik sa akin.
"W-Wait baby..allow me to breathe.." kinakapos na ako ng hangin.
"D-did you just call me baby?" ngising tanong nito sa akin habang hinahaplos ang
pisngi ko.
"I just did, I am in good mood Pedro." Ipinakita ko sa kanya ang gusot na papel na
hawak ko.
"I got an invitation," nakangiting sabi ko sa kanya.
We're still in the same position, buhat niya pa rin ako.
"I'm so proud of you, Behati." He gave me a smack.
"Thanks," ipinulupot kong muli ang mga braso ko sa leeg niya.
"I love you, Peter." This time I initiated the kiss and he answered me with his
smile.
"Lumalambing ka pala Behati kapag hindi tayo nagkikita." Natutuwang sabi nito.
"I am just in good mood, Pedro. I got the invitation." Nawala ang ngisi nito sa
akin.
"Unromantic woman," bulong niya.
"Atleast you are not imagining things right now." Tumaas ang kilay niya sa sinabi
ko.
"Yeah, atleast."
We shared a lot of kisses before we decided to part our ways.
"I love you beyond the stars of the galaxy, Monzanto." He whispered before letting
me go.
Kasalukuyan na akong nakaharap sa salamin habang ikinakabit ko ang aking badge na
sumisimbolo sa aking posisyon.
Dumating na ang oras na pinakahihintay ko, haharapin ko ang mga taong bumubuo sa
ahensiyang siyang tinitingala ko.
Kinakabahan akong pumasok sa malaking meeting room. It is a circular room with a
cylindrical wooden chair positions all over the place. In between is a metal podium
and a large hologram monitors.
Each seat has its own small hologram monitors for the data capturing. I chose a
spot where I can easily see the speakers.
At the top of the meeting room, there are also four large hologram monitors for
broadcasting. There are roaming robots for drinks, the intelligence team with their
tie and coats are now entering the room as well as the higher officials.
Naramdaman kong may umupo sa tabi ko.
"Pedro," nanlalaking matang sabi ko.
"Don't worry, everybody's focus with the meeting. I just want to be with you
baby." Mahinang sabi nito na hindi nakatingin sa akin.
Nagsisimula nang mapuno ang meeting room, tahimik lamang kami habang magkahawak ang
mga kamay namin sa ilalim ng aming lamesa.
And when the door completely shuts down, the lights turned on the podium where the
UASA chairman, Mr. Julius Patterson is standing with his power and authority.
"Good evening people from UASA,"
My hearts drummed so fast when the chairman turned his eyes on my direction,
looking straight into my eyes.
Is he really looking at me?
"But before I start the UASA meeting, I want to hear a word from our rookie pilot
this year. A woman who never thought of running away from death, but instead she's
always doing the other way around. Lt. Monzanto, let me hear your words tonight."
Nagsikip ang dibdib ko at halos hindi ako makahinga habang nakatitig sa akin ang
napakaraming mata mula sa iba't-ibang bansa.
"Go on baby, I'm so proud of you. I'll be here, watching you. Talk, everyone
deserves your words."
Huminga ako nang malalim bago ako lakas loob humakbang pababa patungo sa gitna ng
lahat.
The chairman extended his hand guiding me to the podium and when the light focused
on me, I met the pair of the most wonderful eyes that I will never get tired of
looking at.
Bago ko inilibot ang mata ko sa kabubuan ng mga taong nakatitig sa akin. I didn't
use a formal greeting, I went directly to the point.
"Chairman and everyone, running is part of our lives and it's your own choice if
you'll choose to run to a certain direction. But as a part of UASA, as pilot
existing in this world, I only have one path to run and I'm hoping that everyone of
you from all over the world will go run with me."
Muli akong huminga nang malalim at taas noo akong nagsalita sa harap nilang lahat.
"While all the people are busy running their feet to survive, I'll go run for those
people who can't run by themselves...it's hard..very hard but that's the greatest
run I'll never get tired of.."

--
VentreCanard 

[ 52 Chapter47 ]
-------------------------------

Chapter 47

Since I entered different professions, from being a Certified Public Accountant, an

Air Force soldier, a licensed pilot and now as a Universal Aeronautics and Space
Administration Flight Lieutenant I always let myself have a single principle in
life.
Talk if needed and shuts mouth if not. Move if needed and stay still if not. Talk
and move with purpose, breathe the air with worthiness.
Let your words linger through their ears if it has something to do with them and
let your mouth get sealed if the situation has nothing to do with you. Life is full
of talking and listening but not everything should be talked about and not
everything should heard by all.
I admired those kinds of people who talks with intelligence, greatness, warmness
and sincerity, rather than those people who talks that are motivated and driven by
their own kind of desire satisfaction.
In this time where Earth are now poorly producing low calibrated minds, it will
always be difficult to unmasked those people who are sincerely wanted to help,
wanted to reach numbers of hands and wanted to awaken people from the deep reality.
Those people who were given a chance to talk, those who are given a capability to
reach hundreds, thousands or even millions of ears, most of them are motivated for
their own good.
Sa halip na mailigtas ang papalubog na mundo, mas lalo itong nawawasak sa mga taong
sakim na nabibigyan ng kapangyarihan. Hanggang sa kalimutan na nila ang totoong
katungkulan namin sa mundong ito.
Sinasayang nila ang opportunidad na abutin at gisingin ang napakaraming tao.
Nakakalungkot isipin na sa halip na gamitin ang kakayahan para iangat ang iba,
tulungan at alalayan sa bawat paghakbang ng buhay mas ginagamit nila ang bagay na
dapat nilang ibahagi para tapakan at lamangan ang kapwa para mas higit na umangat
sa lahat.
While people are busy competing how great they are with others, while they are busy
slapping their power through fame and money, while they are busy looking down to
those people below them, behind their back is their home slowly shedding its life.
Most people can't see it, most people might grin with my thoughts, most people
might not understand my principle, but what should I expect for the people
nowadays?
Only few can appreciate the real worth of life.
Karamihan sa mga tao ngayon ay basta na lamang nakapatong ang utak sa ulo.
This sounds alarming and I can't help but to have a second thought, do these people
deserves to fight for?
Kung ang mga taong mismong ito ay walang pagpapahalaga at pagmamahal sa mundo. Pero
sa huli namamayani ang tulak ng pagkatao kong tumulong.
This isn't about the praises, the hailing and even the achievements from every
completed mission, this is all about the self-worth, the justice that I should
implied with my profession and the ability that I possessed that should put into
value.
Kahit gaano pa ako kagaling sa himpapawid, kahit gaano ako kagaling na sundalo o
piloto, ang kahalagahan ng propesyon ko ay hindi manggagaling sa pagiging bisaha ko
sa aking larangan.
The value of my profession is all about my wings that can be also the wings of
others. This isn't about how broad my wings can cover the air where all people can
look up, but this is my wings dividing itself for other's back flying it up high to
survive.
From the very start I hated giving words with numbers of eyes on me. I seldom talks
but once that I realized that I should speak with my mind, I'll definitely speak
confidently and I'll assure that my every word has its justice.
I took another deep breath when I finished my first batch of words. The whole
meeting room went on silence as they watch my every movement.
I glanced on him, to the most wonderful bluish eyes before facing again the whole
UASA.
Wala ako dito sa harap nang pinakamakakaparangyarihang tao ng mundo kung hindi ako
sinusuportahan ng pagmamahal mo, Pedro.
Lalong hindi ko mawari ang bawat tibok ng aking puso nang sabay-sabay nabuksan ang
pinakamalalaking hologram sa buong meeting room.
And both of my hands tightened its grip on the podium when the Universal
Aeronautics and Space Administration took over the worldwide channel from all over
the countries around the globe.
I even saw a hologram of the other astronauts from the outer space hearing the live
broadcast.
Hindi ko magawang makapagsalita agad, habang sunod-sunod nabubuksan ang nakapalibot
na maliliit na screen kung saan nakatigil ang bawat news channel ng iba't-ibang
bansa.
What the hell is happening? I didn't know this, why am I all over the news? Why all
I can see is my face in every screen?
Kahit ang mga labi ko ay nangangatal sa matinding kaba, why would the UASA chairman
let me stand on this podium?
Why me chairman?
Nagtatanong ang aking mga mata sa matandang chairman na nakatitig sa akin. Hindi ko
na alam kung may ilang minuto na ba akong hindi nagsasalita, hindi ko akalain na
hindi lamang buong UASA ang makakarinig ng boses ko.
I didn't prepare myself for this. I didn't deserve this, I can't Peter.
Nang sumulyap akong muli siya kanya ay isang marahang pag ngiti ang ibinigay niya
sa akin. And then his lips movement made my heartbeats a little bit calmer.
"I love you,"
Lumapat ang aking mga mata kay Commander Mitts, she smiled at me. Maging si Engr.
Wright ay hindi ko inaasahang nandito ay nagawang ngumiti sa akin, hanggang sa
umabot ang mga mata ko kay Commander Jensen at maging kay Graham Bell.
Their assuring eyes, their smiles of support and Pedro's love made myself face the
whole world with my face up high, lingering with wisdom and hope.
Iginala kong muli ang aking mga mata sa lahat ng matataas ng opisyal ng UASA, sa
bawat screen laman ang aking mukha na sa tabi ay bawat news anchor na nakatutok sa
akin, sa lahat ng video footage ng mga taong nanunuod sa akin mula sa bawat sulok
ng mundo.
Humihingi ako ng tulong sa makapangyarihang nasa itaas na linawan ang aking isipan,
gabayan ako ang aking mga salita at bigyan ako ng lakas ng abutin ang puso ng bawat
taong makakarinig ng aking boses.
These words are dedicated to my family, to Peter, to the whole UASA and to all
remaining humanity.
"Some words are meant to reach the millions of people and I hope that these words
that I'm about to tell you are one of those that are worth hearing for."
"I am Pilot, you are a doctor, a teacher, an engineer, policeman, soldier,
construction worker, a nurse, a lawyer, an architect, government official, artist,
businessman, manufacturer, scientist, driver, dentist, a writer or even an
astronaut. But have you ever tried asking yourself, am I holding a worth? Does my
value signify something? Does my ability that surpasses people do something that
will take up those in need? Or you are just living your life like you have your own
world?"
"Right now, right in front of our eyes, can't you see it now? We are all dying, we
are all fighting for survival and we are all falling apart. Calamities are
everywhere, deaths are endless and cruelty is slowly embracing us. Would you help
me? Would you lay your hands with me, would you lay your ability with us UASA?
Would you let your value touch everyone's lives?"
"In this world full of blinds, in this drifting world full of fools and in this
world struggling for life. Together, let's hold each other's hand to guide the
people to the right path that their feet can't reach, their eyes can't see and
their ears can't hear."
Sa kabila ng diin ng bawat salitang binibitawan ko, ramdam ko ang matinding kaba sa
buong pagkatao ko. My knees, my hands are shaking, my heartbeats are rampaging and
I'm starting to have a hard breathing.
"I maybe no power, no ranks, no name, not even influential but that doesn't stop
me from moving, from reaching my hand, from doing what the right thing is. The
movement can't always start from those with power, sometimes those can be done
through small ones. Through those who struggled to stand up again, those who were
once lashed by sadness and drowning sorrow."
"Everyone of us were given something that can be shared to others and it's our own
choice if we'll be gladly accept that. I can fly, you can cure, you can teach, you
can save with your own ability and try doing it until you'd reach your limitation."
"A pair of helpful hand is good but a hundred is better, thousand is greatness but
million is everlasting."
I gasped when the UASA chairman stand on his feet and met my eyes giving me glimpse
of hope, as well as the UASA flight Admiral, UASA intelligence team, country's
different representatives, Commander Mitts, Engr. Wright, Commander Jensen and
Graham Bell and all the people inside the meeting room and even the whole UASA
watching.
The news anchor all over the world, the people watching, children, parents, old and
young ones and lastly, the man who stood with proudness lovingly looking at me, my
astronaut.
My one and only astronaut.
As they gave me their salute of respect, I laid down my last words.
"I believed that it isn't just me who was born for survival. WE, ALL OF US are born
for survival."

--
VentreCanard 

[ 53 Chapter48 ]
-------------------------------

Chapter 48

There are different types of appreciation, there is loud, mild and silent
appreciation and I'll gladly embrace those who will appreciate my words silently
but with movement.
We don't need more mouths for awakening, but a chain of actions that will create
great contributions. Life is a domino effect, try tapping one and then everyone
will be affected.
But at first, what kind of tap should we implied? Tap of destruction or a tap that
will push us to walk again?
I hope that my words reached not just their ears, but also their hearts and minds.
Hindi malakas na ingay ng palakpakan ang sumalubong sa akin kundi saludo mula sa
iba't-ibang opisyales.
I saluted them back. I even heard few praises from different new anchors around the
globe.
I gave them a simple smile.
Natapos ang live broadcast matapos magsalita ni chairman, bumalik na ako sa upuan
kung nasaan si Pedro. If we're just alone, I'll definitely hug him tightly.
Hindi ko alam na ganito pala ang pakiramdam, nakakagaan ng pakiramdam na buong puso
mong sabihin ang lahat ng bagay na gusto mong iparating sa napakaraming tao.
Talking with your heart with full of courage and sincerity can give you the best
overwhelming feeling.
Muling pinagdaop ni Pedro ang aming mga kamay. This time I gave him my whisper.
"I love you, Peter." Humigpit ang kamay niya sa akin.
Haharap na sana ako sa unahan nang mapansin ko na sinadya ni Pedro na tabigin ang
kanyang ballpen.
The pen dropped, he bowed down but not the get the pen but to kiss the back of my
hand.
"I love you more, Lieutenant."
We smiled at each other before facing at whole meeting.
Sa pagsasalita ni Chairman, dito ko nalaman na tuluyan nang binasag ng UASA ang
katahimikan nito. Ilang buwan na kaming kinakalampag at nananatiling tahimik, kaya
nagpatawag ang chairman ng biglaang pagpupulong.
Kaya lahat kami ay nagulat na may magaganap palang live broadcast ngayon.
To make the crowd calmer, they asked my words and dedications to assured them that
we're all aware and we're still moving to fight against extinction.
"I would like to thank our very own Flight Lt. Monzanto for being our spoke person.
I know that your words, perceptions and intelligence won't fail us and no prepared
speech could surpass yours that came from your heart. Again, thank you so much." I
nodded at him.
Nagsimula na ang meeting at halos kalahating oras na si chairman sa unahan habang
ipinapaliwanag ang aming sitwasyon.
The wide hologram shows the outerspace satellites. I have a little knowledge about
satellites and I knew that any single scratch or dents can cause a high risk with
the satellites functionality.
And I've seen few from the second satellite.
Overall we have our three monitoring satellites and a mother space ship which were
loaded of different supplies. We have our seven astronauts on fleet, there are two
for each of the satellite monitoring and one from the mother ship.
The mothership is responsible for replenishment of materials and supplies that are
needed for the three satellites if there's a sudden glitching, overheating, circuit
trouble and failure of connection.
Each satellite has an auto dock system where the mothership can be united for
resources transfusion. And as the three satellites identifies the sudden changes of
climate, locations of the forming storms, sudden earthquakes, volcanic eruptions,
typhoon, cyclones and other natural disasters, they will immediately transmits the
signal to the mothership. The signals coming from the satellites won't reach the
mothership if there is no approval signals from the other satellites. Since the
satellites were designed to coordinate with one signals to another.
Signals can't be based only with one satellite, information that will be
transmitted to UASA should be carefully confirmed. They need three confirmation
before transmitting the signals to mothership, the data will be generated,
information will be cracked, divided and then will be sent to UASA intelligence
team.
The UASA intelligence team will analyse the information before sending the warnings
to all meteorological agency who covers the areas that are about to suffer with the
upcoming disaster.
This is how our satellites work. The problem here is the connection between the
three satellites can't function well, intelligence team have been finding the
solution since the first wave of the problem but it's been months, yet they still
can't figure it out.
We can't send another batch of astronauts since the satellites can't handle numbers
of human life inside.
 Everyone is expecting that we'll be focusing on Project Mars, but it happens that
one simple whole day power down in UASA is a sign that we're really in a big
trouble. Many officials stood and presented their proposals but most of there were
rejected, time, effort and resources will be needed. And we're all lacking on that
and we can't risk our remaining resources during this tight situation.
Sa huli ay tumayo rin si Pedro.
"Many of you might object but this is the fastest way to balance those satellites,
we need to coordinate them again. Why don't we use Engr. Wright's invention seven
years ago?"
Umingay ang buong meeting room sa sinabi ni Pedro. Invention? What is that?
"That's absurd! The technology last seven years ago wasn't as advance as right now,
are you telling us that we'll rely our life to a piece of junk?" nagpanting ang
tenga ko sa lumabas sa bibig ng isang babae mula sa intelligence team.
Engr. Wright is genius! Alam ko ito dahil minsan ko nang nagamit ang imbensyon
niya.
Is she really part of the team? It's Professor Shiela Wilson, natatandaan ko siya.
Siya ang isa sa pinaka makasariling kasama namin sa Myanmar noon, she didn't care
about those people. Isa pa isa ito sa sumang-ayon na impormasyon lamang ang
tungkulin naming ibigay sa mga tao at hindi namin kailangan pang lumagpas dito.
"Then tell me Professor Shiela, can you invent a satellite for atleast one week in
time? Or you'll ask for months? Are sure you can still see the earth by then? I
would like to inform you that we're not yet starting to run the project Mars. Our
possible movement doesn't have any plan B. We need a solid action." Madiing sagot
ni Pedro.
Tumayo na rin si Commander Mitts.
"I'll agree with Commander Armstrong, we're not dumb to run Engr. Wrights
inventions without having a checking operations. Ofcourse, we'll have an
improvement series but that doesn't require a lot of time compared with your
proposal to build another satellite."
"How can you be so sure? You two are just pilots, you only knew nothing about
satellites." Kumuyom ang kamao ko sa narinig ko.
Bumuntong hininga si Pedro bago ito sinalubong ang mga mata ng professor.
"I am also a licensed Mechanical Engineer, my father was part of the first team who
created the first satellite, I've been there watching him with all his hardworks
and try to ask me I can still remember the every details, designs and functions of
one of the satellites. I can also give you an exact blue print Professor. We're
talking about the satellites here, not my exact identification."
"And we're not just pilots." Sabat ni Commander Mitts.
Tumayo na rin si Commander Jensen.
"I'll go with Commander Mitts and Armstrong, our last card will be Engr. Wright's
satellite." Hanggang sa tumayo na rin si Graham Bell.
"Yes, we experienced handling his inventions. And look at us, we're still
breathing."
"Wright isn't skilled enough. He did stop for years, how could we entrust the
humanity to his hands?" My eyebrows furrowed.
This isn't the time to doubt someone's capability! This is all about working
together. What the hell?
And Engr. Wright is skilled enough. All we have to do is polishing and few
improvements for the satellite.
"Chairman, there's a higher risk with Wright's invention."
Pansin ko na parang galit na galit ito kay Engr. Wright. Nang sumulyap ako sa aking
hologram screen, nakita kong may mensahe sa akin si Pedro.
"Wilson was Engr. Wright's ex girlfriend. She hated Commander Mitts because Engr.
Wright chose her and then yeah, she reported their relationship. Stand up baby.
Help me with this. She's taking this personally. Women and their pride."
So this isn't just about her own proposal? Hindi niya ba naiisip na nauubusan na
kami ng oras? Marami pa kaming kailangang asikasuhin bago ang galit niya kay
Commander Mitts at Engr. Wright.
"My satellite is still perfectly fine, give me one week and I'll present it
smoothly. We don't need to wait for months." Nagsalita na rin si engineer.
"We can't rush everything! We are talking about lives of people here! We can't just
entrust our lives to someone who--"
Tumayo na rin ako.
"Then, who? Should we entrust it to you? Can you still find a pilot that will
manipulate your satellite? Are you sure that we're still living inside this planet
after you successfully launched your life saving proposal?"
She sarcastically smiled at me. And I hate it.
"Now, it's you. Chairman, I'm enough with this. I hope you consider my given
proposal, yes it will take two to three months but I'll make sure that Earth will
be in good hands."
"Coming from someone who turned her back away from those people asking for help
during the Myanmar earthquake."
Halos manlaki ang mga mata niya sa sinabi ko. This time I gave her the sarcastic
smile which she deserves.
Marami pang nagsalita at katulad ni Prof. Wilson ay tatagal rin ito nang buwan.
Natapos ang meeting at sinabi ni Chairman kasama ng mga adviser nito na ipapaalam
sa aming lahat ang magiging desisyon nila.
Naiwan sila sa meeting room at nagsimula na kaming lumabas sa meeting room.
Makakasalubong namin si Professor Shiela Wilson.
"You don't be so full of yourself, Lt. Monzanto. You are still a lower rank."
"Wilson!" babala ni Pedro.
"And?" tanong ko. Kumunot ang noo nito sa akin.
"What?"
"And? Want to add something else?" pinagtaasan ko siya ng kilay. Iritado itong
tumalikod at hantaran niya pang sinagi si Commander Mitts na nakasalubong niya.
Hindi pumatol sa kanya si Commander Mitts at umiling na lamang ito.
"I thought you'll burn her with your words." Natatawang sabi Pedro.
"My words are not enough for her hard face Pedro. Kinalma ko lamang ang sarili ko,
gusto kong basagin ang mukha niya nang paulit-ulit. How could she dramatically said
'human lives' halos isampal niya at ng mga kasamahan niya noon sa atin, sa akin na
hindi na natin responsibilidad magligtas ng buhay? Hinding hindi ko makakalimutan
ang araw na 'yon, napaka makasarili nila. I hate those with power who used innocent
people for their own sake. Masyado siyang naghuhugas ng kamay at ginagamit ang
salitang buhay ng tao para sa pansarili niyang kaligayahan. Calm me down baby,
nagdidilim ang paningin ko sa kanya. Nagdidilim." Pakiramdam ko ay tumataas ang
presyon ng dugo ko.
"What the—she pushed your buttons baby. Poor face, I'll let you punch her don't
worry. Right Commander Mitts?" may pagkindat pa si Pedro.
"Yes, I don't mind Behati. Basagin mo ang mukha hanggang sa hindi na makilala,
she's still bitter." Sabay silang natawa ni Pedro.
Humupa ang galit ko nang mabilis yumuko si Pedro at halikan ako sa labi. I looked
around immediately.
"Pedro!"
"It's safe, pumikit si Commander Mitts. So.. calm down now baby, you did a great
job today. I'm the proudest fiancé."

--
VentreCanard 

[ 54 Chapter49 ]
-------------------------------

Chapter 49

Hindi na ako nasanay kay Pedro. Bakit nga ba ako magugulat sa mga sinasabi niya?
Hindi ko nalaman na naging girlfriend niya na pala ako sa gitna ng labanan, ngayon
ay nakakabiglang fiancé na pala ako. Ano pa ang susunod?
The announcement will be tomorrow. According to Commander Mitts, the board needs
time to decide, they need to read the important details, the possible outcomes and
the procedure of every alternatives.
Dahil ngayong araw ay meeting lamang, nabigyan ng pagkakataong magpahinga ang lahat
ng mga taga UASA o tama ba na posibleng binibigyan lamang ang mga ito ng sapat na
lakas?
Magkakasama kami ngayon ni Commander Mitts, Engr. Wright, Graham Bell, Jensen at ni
Pedro sa isang chez sa loob ng base.
We need a proper meal.
Sabay kaming napamura ni Commander Mitts nang makita si Shiela sa loob at kumakain
na rin ito kasama ang kapwa niya mga proposer na siyang dapat matagal nang
nilindol, binigyan ng tsunami o kung anumang kalamidad.
Katulad namin ay matindi rin ang galit nila sa grupo namin.
Maybe because we got Engr. Wright? Mawawalan na sila ng saysay. There are a lots of
great researchers inside the UASA, hindi lang grupo ni Wilson.
Dahil minamalas kami ang pinakamalapit na lamesa ay sa grupo nila, wala kaming
pinagpilian.
Hindi ako makalma ni Pedro dahil magiging alas lamang ito ni Wilson at baka
isumbong kami sa nakatataas. Sa halip ay si Commander Mitts ang tumabi sa akin.
"Maybe we need to find a better a place?" nag-aalalang sumulyap sa akin si Pedro.
May mga tao talagang makikita mo lang ang mukha, kumukuyom na agad ang kamao mo.
But I know this is normal, siguro ay galit lang talaga ako sa mga taong
nagmamarunong katulad niya. O tamang sabihin na galit ako sa taong nakikita ko na
ang itim na budhi, nagmamalinis pa rin.
Inabutan ako ni Pedro ng tubig na mabilis kong ininom, pinili nilang talikuran ko
si Shiela. Lalo na't may bread knife na nakahanda sa lamesa.
Hindi ko nga nabasag ang mukha niya kanina, lumipad naman ang bread knife sa leeg
niya. Damn it, Shiela Wilson can turn me into evil.
"Baby.." bulong na tawag sa akin ni Pedro sa aking unahan. Ilang beses itong
umiling sa akin.
Nag-order na kami ng pagkain pero lalong umiinit ang ulo ko sa tuwing nagtatawanan
sila.
"You'll get the project, you're greater."
Walang nagsasalita sa amin at nagpatuloy kami sa pagkain. Nakailang basong tubig
yata ako habang ikinukwento ni Shiela ang lahat ng accomplishment niya.
Mayabang.
Naunang natapos ang grupo ni Shiela sa pagkain, buong akala ko ay tahimik ang mga
itong aalis pero hindi, dahil malakas ang loob nitong tumigil sa aming lamesa.
"Once that my proposal got the approval, there's no way that I'll let you—" hindi
ko siya pinatapos.
"Then go, fly your own plane, your satellites and all of your masterpieces. Mag-isa
ka sa Mars, sambahin mo ang sarili mo." Agad nagusot ang mukha niya dahil hindi
niya naintindihan ang sinabi ko.
"W-What?! You rat Filipina!"
"A rat can slaughter a face, wanna bet?" hinayaan kong maglaro sa mga daliri ko ang
bread knife na hawak ko.
Hinawakan na ng mga kasama nito ang balikat niya at inilayo na sa aming lamesa.
"Baby, I said calm down." Nag-iwas ako ng tingin kay Pedro.
"I'm sorry everyone, it was just that scene keeps playing on my mind. Her words
during that calamity in Myanmar and her words today." Hinawakan ni Pedro ang mga
kamay ko.
"Hey, just eat. Okay? What do you want? I'll order again." Hinayaan kami ng grupo
na mag-usap ni Pedro habang tahimik na lamang silang nakikinig sa amin.
Pero hindi rin nakapagpigil si Graham Bell.
"So what is your plan? I heard this will be a month long operation. And there's a
possibility that we'll be split into groups." Ibig sabihin maghihiwalay na naman
kami ni Pedro.
"Most of the countries with power are now facing the apocalypse. It might be
difficult for us but we really need to help those countries with greater power. We
need them to help the others in need." Tumango kami sa sinabi ni Commander Mitts.
"That will happen if the board will approve Wright's invention. But if they
approved Shiela's work, we'll end up as the puppet. I heard she has her ideal
pilots. The two other girls who passed together with you Behati." Bigla kong
naalala ang mga ito.
Kung hindi ako nagkakamali ay nasa ibang headquarters sila. I am the only Flight
Lieutenant assigned inside UASA for the areas of Europe and Asia. North America,
South America, Antarctica and Australia were assigned for the remaining two.
Kamusta na kaya ang mga ito?
"What? I heard both of them died during the operation. Sheila forced them to a
mission with low probability of success." Sagot ni Jensen.
"W-What?" hindi makapaniwalang tanong ko.
Bakit hindi ko nalalaman ito?
Iritadong lumingon si Pedro kay Jensen.
"Seriously Jensen? Right now? Right now that my baby is still mad of Shiela?"
"Oh- I just thought, I'm sorry."
Naghiwa-hiwalay na rin kami pagkatapos naming kumain. Kailangan na namin gamitin
ang libreng oras namin sa pagpapahinga. Dahil sa sandaling ibaba na ni Chairman ang
desisyon, mawawalan na kaming lahat ng oras magpahinga.
I'm now inside my cabin making myself better. Pinili kong magbabad sa tub habang
pinag-aaralan ang proposal ni Professor Shiela sa isang hologram.
Gusto kong hanapan ng butas.
Siguro nga ay mas lamang siya ng kaalaman sa akin pagdating sa bagay na ito, pero
hindi niya ako kayang maliitin.
I can learn, I can study. Kaya kong isampal sa kanya ang kaalamang kaya ko pang
dagdagan. I still didn't know about the case of those remaining pilots.
Pinagtatakpan ba si Sheila ng UASA?
Siguro ay siya ang isa sa matinding dahilan ng UASA kung bakit pinagbawal ang
relasyon dito. She's too affected, na nadadamay na ang buong ahensiya.
Muli akong nagsalin ng red wine sa basong hawak ko at sinimulan kong sipsipin ito
habang pinagmamasdan ang design niya. Kahit ang nakaraang mga eroplanong ginawa
niya ay tingnan ko rin. Iilan lamang ang nakakatagal sa giyera.
Ililipat ko na sana ito nang may mag-pop sa hologram ko. Someone is outside my
cabin.
"Yes, Commander Armstong?" sinadya kong hindi ilabas ang mukha ko sa hologram sa
labas dahil malalaman nitong naliligo ako.
"Your voice has an echo, you're inside the bathroom. May I come in?" I laughed.
Damn this Commander.
"No, you're off limits Commander. Have some rest." He's an asshole, baka may
makakita sa kanya. Gago.
"Hindi na mainit ang ulo mo, baby?"
"How's the site?"
"Clean," tumaas ang kilay ko. Ano na naman kaya ang ginawa nito?
"Tayo lang dalawa ang nasa left wing. The system in this hallway is off. They won't
notice two people inside your cabin for--" sumulyap siya sa kanyang wrist watch.
"Forty five minutes," napatalon si Pedro nang dumaan si Graham Bell dala ang
maraming nakarolyong papel.
"What the?!"
"The time is running Armstrong, make it fast before I fix it." Sumipol si Pedro.
I pressed the button opened.
Mabilis pumasok si Pedro at isinara na niya ang cabin ko.
"Nice place baby!" sigaw nito.
Hindi na ako nagulat nang makarating siya sa bathroom.
"Hi," bati niya sa akin.
Napaatras siya nang makita niya akong nakababad sa tub.
"I'm reading Sheila's proposal," bumuntong hininga ito sa sinabi ko.
Nagsimula na siyang humakbang at naupo siya sa tub.
"I told you to rest, don't worry. Mananalo si Commander Wright, he's great and
look, halos maubos mo ang isang bote ng wine." Inagaw ni Pedro ang hologram ko at
pinatay niya ito.
"How about you? Bakit hindi ka nagpapahinga? You should rest too."
"I want to rest with you,"
"For forty five minutes?"
"Even for five minutes if it's with you." I rolled my eyes.
Tumayo si Pedro at mas lumapit ito sa akin. Muli siyang naupo at marahan niyang
hinaplos ang mukha ko.
"Hindi ka lang maganda sa himpapawid, Behati. Ubod ka rin nang ganda sa tubig, sa
lupa, sa kalawakan at higit sa lahat sa aking asul na mga mata."
His thumb finger went on my lips.
Bumigat na ang paraan ng aking paghinga nang bumaba ang kamay niya sa aking leeg.
"Pe—dro.."
Inagaw na niya sa akin ang basong hawak ko at tuluyan na itong nabasag sa sahig
kasabay nang pag-apaw ng tubig sa bathtub.
Pedro throws his shirt before crashing his lips on mine. Kusa nang pumulupot ang
mga braso ko sa batok niya habang mariin kong tinatanggap ang mga halik niya sa
aking mga labi.
"Your combat shoes, Pedro. Magdudumi ang bath tub ko." Humihingal na sabi ko nang
maghiwalay ang mga labi namin.
He cursed.
Humiwalay siya sa akin at nagmamadali na siyang naghubad ng sapatos.
"What else Lieutenant?" tanong nito.
Umiling ako sa kanya. Muli siyang dumalo sa akin at pinaliguan ako ng halik.
Nasabunutan ko na ang kanyang buhok nang nagsimulang bumaba sa aking leeg ang
kanyang mga labi.
"Pedro.."
Mabilis binaliktad ni Pedro ang posisyon namin, siya ngayon ang nakasandal sa tub
habang ang buong katawan ko ay halos dumikit na sa kanya.
Ramdam ko ang mas tumitinding init ng tubig.
Our skins are burning. Hinapit ni Pedro ang bewang ko.
I can feel his even with his pants on.
"Kiss me baby.." hinawakan ko ang mga pisngi nito at muling nakipagsagutan ng halik
sa kanya.
Sa pagkakataong ito ay ako ang humalik sa leeg niya.
"Behati..." sinimulan kong haplusin ang dibdib niya hanggang sa makita ko ang
kanyang dogtag.
Inabot ito ng aking mga kamay at nang akmang tatangalin ko na ito ay sumagi sa
aking mga mata ang dalawang singsing na nakasabit dito.
"Flight Lieutenant Behati Azalea Monzanto, will you marry me?"

--
VentreCanard 

[ 55 Chapter50 ]
-------------------------------

Chapter 50

Kasalukuyan akong nakatulala sa dalawang singsing na nasa dibdib ng lalaking may

bughaw na mga mata. Siya na mismo ang naghubad ng kanyang kwintas at marahan niyang
tinanggal ang isang singsing dito.
"Behati," idinikit nito ang kanyang noo sa akin.
Kasabay nang pag-angat niya ng singsing sa harapan ko.
"Huwag mo na naman akong tanggihan, mahal na mahal kita. Mahal na mahal." Bulong
nito sa akin.
Halos sumabog ang puso ko sa kanyang mga sinasabi. Kahit madalas na itong sinasabi
sa akin ni Pedro, hindi man lang maalis ang epekto nito sa bawat tibok ng puso ko.
Nagwawala pa rin, hindi mapakalma at higit sa lahat hindi magawang turuan. My heart
is now beating for him, for this blue eyed Commander.
Hindi ko na kayang itanggi.
Sa halip na sumagot ay umangat ang mga kamay ko at sinapo ko ang mga pisngi ng
lalaking pinakamamahal ko.
I slowly kissed his sapphire eyes, katulad ng asul na batong nakaukit sa aming mga
singsing.
Ang asul niyang mga mata na siyang unang bumihag sa akin.
"Yes, I'll marry you baby. Ikaw lang ang lalaking pakakasalan ko, Pedro." My heart
melts when lips smiled together with his eyes.
And he was about to claim my lips again, when I positioned my hand between our
faces.
"Give me the ring first, Commander." Ngumisi ito sa akin.
Masuyo niya munang hinalikan ang kamay ko bago niya marahang isinuot ang aking
singsing.
"Ipinapangako kong ikaw lamang ang aking babaeng mamahalin at sasambahin. My one
and only Flight Lieutenant Monzanto, soon to be Armstrong."
Hinapit nito ang bewang ko at kinabig niya ako papalapit sa kanyang buong katawan.
Muling nagdikit ang aming mga katawan.
"Shall we continue?" isinumping nitong muli ang buhok ko.
"Maybe after the wedding, sorry, nakarami ako ng inom." Sumagi sa aking mga mata
ang bote ng wine na malapit nang maubos.
"Oh shit, natauhan." Natatawang sabi nito.
Sa pagkakataong ito ay hinalikan niya ang aking noo bago niya ako iniwanan sa tub.
"I'll wait you outside," tumango ako kay Pedro.
At nang sandaling isarado na niya ang pinto ay agad kong inilubog ang sarili ko sa
tub dahil sa matinding kasiyahan. Ayokong gumawa ng ingay dahil posible akong
marinig ni Pedro.
I'm engaged.
Nang umahon ako ay agad kong itinaas ang aking kamay na may singsing sa tapat ng
ilaw.
"Inay, Itay, mga kapatid ko. May lalaking nagyaya sa akin ng kasal. May lalaking
nagawang mahalin ako sa kabila ng mga pinaglalaban ko, may lalaking kaya akong
suportahan sa bagay na pinaniniwalaan ko." Malawak na ngiti ang
Ilang minuto lamang ay umahon na ako. Nag-alangan pa akong lumabas nang nakatapis,
nakita ba ni Pedro ang katawan ko kanina?
Napailing na lamang ako nang muling sumagi sa aking mga mata ang alak. Seriously?
Ano ba itong wine na ibinigay sa akin ni Commander Mitts? Bakit nakakalasing?
Hindi ako mabilis tablan ng alak.
Nang lumabas na ako ay agad lumingon sa akin si Pedro, muntik ko nang makalimutan
na basang-basa nga pala ito.
"Basa ka pa, Pedro."
"Can you dry me, future wife?" ngising tanong nito sa akin.
Hindi ko siya sinagot at nagdiretso na ako sa cabinet ko para kumuha ng malinis na
towel.
Lumapit ako sa kanya at inabot ito.
"Use this, tuyuin mo muna ang mga damit mo. Use my automatic washing machine."
"Alright," kinuha niya ang towel sa akin.
Pero hindi nakaligtas sa akin ang paggala ng kanyang asul na mga mata sa kabuuan ko
at hantaran pa itong sumipol.
Dahil sanay na ako sa kanya ay umikot lamang ang aking mga mata.
"Seriously Pedro," itinuro ko sa kanya kung saan siya dapat pumunta.
Habang abala siya sa pag-aasikaso ng damit niya ay nagmadali na akong magbihis.
Umiinom na ako ng tubig nang halos maibuga ko ito nang lumabas si Pedro na
nakatapis lamang.
Tumalikod ako at simple kong pinaypayan ang sarili ko. I should lower down the
aircon, biglang uminit.
Wala na ba akong mas malaking tuwalya?
"Shy after what happened?" tanong nito sa akin.
"No, ofcourse. Natatakot lang ako na baka malaglag, my eyes are still virgin
Peter." He laughed.
Yumakap ito mula sa likuran ko.
"Saan mo gustong ikasal, Behati? Dadalhin kita sa kahit saang simbahang gustuhin
mo. I'll give you the best wedding baby." Pakiramdam ko ay hinaplos ang puso ko sa
tanong ni Pedro.
"Sa kahit saang simbahan sa Tacloban, Pedro. Sa lugar kung saan ako isinilang, sa
lugar kung saan ako matinding lumuha at nawalan ng pag-asa. Gusto kong dito rin
magsimula ang aking bagong liwanag, gusto kong masaksihan ng Tacloban na ito ako at
bumabangon." Yumakap ito nang mahigpit sa akin.
"Masaya na ang pamilya ko sa mga oras na ito, Pedro. You made me realize that I
shouldn't bury myself from my tragic past."
"Yes, not too much baby."
Mas isinandal ko ang sarili ko sa kanya.
"Sana ay katulad ko ay bumabangon na rin ang mga taong biktima ng Yolanda, siguro
nga at matagal nang nangyari ang sakunang ito. But the pain is still here, the
memories, sana ay may dumating rin katulad mo sa kanila."
"Ofcourse, everyone can stand up baby. But yours are always different, tumatayo ka
habang may hawak na mga kamay. You're not standing up alone, because you're always
pulling up those people who don't have the courage to stand up again." Ipinikit ko
ang aking mga mata habang pinakikinggan ang boses ni Pedro na bumubulong sa akin.
"Your every stand up has the greatest value." Ipinatong niya sa aking balikat ang
kanyang mukha.
"Because you are not standing up alone baby. Bagay na bumihag sa akin, bagay na
nagpabaliw sa akin, bagay na una kong minahal sa'yo Behati."
"Hindi ko akalaing may makakapansin ng mga ginagawa ko, Pedro. Hindi ko rin naman
hiniling na mapansin, gusto ko lang gawin kung ano ang binubulong ng pagkatao ko. I
didn't know that my passion, principles and courage will lead me to someone with
blue eyes." Tinanggal ko ang pagkakayakap niya sa akin at dahan-dahan akong humarap
sa kanya.
Hinawakan ko ang mga kamay niya habang diretso akong nakatitig sa kanyang bughaw na
mga mata.
"Siguro ay bilang lamang sa mga daliring ito ang mga salitang palagi mong
hinihiling sa akin, hindi ako katulad ng pangkaraniwang mga babaeng malambing at
hindi rin ako maalaga." Huminga ako nang malalim bago ako ngumiti sa kanya.
Nanatiling nakatitig sa akin si Pedro habang hinihintay niya ang anumang sasabihin
ko. Bahagya akong yumuko at sa pagkakataong ito ay ako ang masuyong humalik sa
kanyang mga kamay.
"Mahal na mahal na mahal ko ang lalaking nagmamay-ari ng mga kamay na ito. Hinding-
hindi ko makakalimutan na nagawa kong lumutang sa ere hindi gamit ang kahit anong
eroplano kundi gamit ang mga kamay na ito. At hindi lang mga kamay ko ang maraming
hinawakan Pedro, saksi ako sa lahat ng mga nagawa mo. Please don't shower me
praises alone, let's shower together baby." Hinawakan ko ang kanyang magkabilang
balikat at bahagya akong tumingkayad.
I kissed him softly.
"Wala akong natulungan kung hindi mo ako sinuportahan. Mahal kita, higit sa mga
eroplano."
Hindi siya nakasagot sa akin sa halip ay yumakap siya sa akin nang napakahigpit.
Matagal kaming magkayakap nang biglang may tumugtog na hindi pamilyar na kanta.
A beautiful mellow old song. Though this song isn't for slow dance, pero pinabagal
ito at nangibabaw ang instrumental.
Don't pretend you're sorry I know you're not You know you got the power To make me
weak inside
"Can I have a dance with the bravest woman alive?" ngumisi ako nang naglakbay ang
mga mata ko sa lalaking nagyayaya sa akin ng sayaw.
Sinong lalaki ang magyaya sa'yo ng  sayaw na nakatapis lamang?
It will always be my astronaut.
Inabot ko sa kanya ang aking kamay at kapwa kami ngumiti sa isa't-isa.
And girl you leave me breathless But it's ok 'Cause you are my survival Now hear me
say
Inilagay ko ang mga kamay ko sa balikat niya habang nakapulupot ang mga braso niya
sa aking bewang.
I can't imagine life without your love And even forever don't seem like long enough
Ipikit ko ang aking mga mata habang bahagyang sinasabayan ni Pedro ang kanta.
'Cause every time I breathe I take you in And my heart beats again Baby I can't
help it You keep me drowning in your love
Sinong hindi malulunod? Sinong hindi bubulusok, Pedro?
And every time I try to rise above I'm swept away by love Baby I can't help it You
keep me drowning in your love
Muli kong sinalubong ang mga mata ni Pedro nang humihina na ang kanta. Hindi ko na
maintindihan ang nararamdaman ko sa mga oras na ito.
Halo-halo na ang emosyon ko, sobrang saya ko. Sobrang sa'yo ko Pedro. Hindi ko na
napigilan ang sarili ko at muli ko siyang niyakap.
"Salamat Peter, thank you for loving me. Salamat sa napakahaba mong pasensiya,
salamat dahil hindi mo ako sinukuan. Maraming salamat, ang saya ko, ang saya-saya
ko sa mga oras na ito. Muli akong makakaramdam ng isang pamilya."
"Bibigyan kita ng isang masayang pamilya, Behati at habang buhay ka naming
mamahalin. Oh god, ako ang dapat nagpapasalamat—" sa pagkakataong ito ay siya ang
nagkalas ng yakap sa akin at sinapo niya ang aking mga pisngi.
"It should be me, not you. Sa dami ng lalaki sa mundong ito, ako ang biniyayaan ng
babaeng katulad mo. I'm so lucky to have you, baby.."

--
VentreCanard 

[ 56 Chapter51 ]
-------------------------------

Chapter 51
Yesterday was the most memorable forty-five minutes of my life. I got engaged, had
a sweet dance, sweet kisses and endless I love you from the man I loved.
Pakiramdam ko ay hinigitan ng apatnapu't limang minuto ang isang buong maghapon
dahil sa mga halik at yakap ni Pedro.
Nang lumipad ang mga mata ko sa kanyang direksyon ay nakatitig ito sa akin, simple
akong nag-iwas ng tingin. Gusto ko siyang irapan at pagtaasan ng kilay pero pinigil
ko ang sarili dahil baka may makapansin sa aming dalawa.
Damn Armstrong. I bit my lower lip to stop myself from grinning.
"What happened yesterday? You looked so happy." Bulong sa akin ni Commander Mitts.
Natauhan ako nang marinig ko ang sinabi sa akin ni Commander. Bahagya akong
tumikhim, dinala ko ang aking atensyon sa unahan, malayo kay Peter.
Kasalukuyan kaming magkatabi sa pila ni Commander Mitts habang hinihintay ng buong
UASA ang pangmalakihang anunsyo na siyang inaabangan ng lahat.
Dito nakasalalay ang magiging takbo ng aming misyon.
"No, nothing Commander." Sagot ko.
"You're lying, your blood is not boiling at this moment of time. Shiela is in front
of us, very unusual of you Lieutenant."
Kahit ako ay nagulat nang mapansin ko nga si Shiela sa unahan, hindi ko na ito
napansin dahil sa sayang nararamdaman ko hanggang ngayon.
Hindi ko na napigil ang sarili ko, mabilis kong inilabas ang dog tag na nakatago sa
ilalim ng damit ko at agad ko itong ipinakita kay Commander Mitts.
Halos manlaki ang mga mata nito sa gulat at tuwa.
"Oh my god," hindi makapaniwalang nakatitig ito sa akin.
"He proposed yesterday and I said yes." Ngiting sabi ko.
"Oh god, I'm so happy for both of you." Bulong na sabi nito.
"Thank you, Commander."
Ibinalik ko ang dogtag at ang singsing ko sa ilalim ng aking uniporme.
"When?"
"Maybe after this month long mission?"
"H-How about the project Mars?"
"We'll fight for it, Commander. We'll prove to the board that our love will not
restrain or even weaken us to be a productive UASA pilot. Instead, it will make us
tougher and a fighter." Tumango si Commander Mitts sa akin.
"Yes, I'll support you and Peter for that. The thing that we didn't fight before."
Hinawakan ko ang balikat ni Commander Mitts.
"It's not yet late, Commander. As long as the earth is still revolving around the
sun, you can still do the things that you haven't did before." Natawa ito sa sinabi
ko.
"Sometimes your words are so strange, Monzanto." Nagkibit-balikat na lamang ako.
Bumalik ang atensyon namin sa unahan, nakapatay pa rin ang ilaw sa tapat ng podium
habang wala nang tigil sa bulungan ang lahat ng mga taga-UASA.
Marami ang pabor kay Professor Wilson kumpara kay Engr. Wright lalo na at karamihan
ay mga bagong miyembro, tanging kami na lamang at ilang matatagal nang UASA ang
nasa panig ni Engr. Wright.
This is how life works, if you have numbers of people behind you that means you
have the power, you are the greatest and you are above all. But in reality, that is
something you called, extreme foolishness.
Magsama-sama silang mga tanga.
Sinusuportahan nila ang isang babaeng mapagpanggap, makasarili at walang
pagpapahalaga sa kapwa. She's just masked with her greed to succeed.
Hindi talaga nawawalan ng mga ganitong tao mula sa iba't-ibang aspeto. This isn't
about just the politics, minsan ang mga simpleng taong nakakasalamuha mo nilalamon
na ng ganitong pag-uugali.
"I'm quite nervous," muling bulong sa akin ni Commander Mitts.
Kahit ako ay ramdam ko ang biglang pagbilis ng tibok ng puso ko. Nakasalaylay sa
anunsyong ito ang magiging takbo ng aming misyon. Sana ay maging pabor ito sa amin.
Sinulyapan ko ulit ang gawi ni Pedro, katabi na niya si Jensen at Graham Bell. Alam
kong maging ang mga ito ay nakakaramdam na rin nang matinding kaba.
Nang makarinig kami ng isang tikhim mula sa mga speaker ay bigla nang natahimik ang
lahat ng bulungan.
"Good evening, this will be a quick announcement." Sumulyap si chairman sa papel na
hawak niya bago niya inilibot ang kanyang mga mata sa aming lahat.
"After torrid analyzations, numbers of debates and discussion. Together with the
boards, UASA representatives from different countries, flight, space and navy
admirals as well as the internal researchers, we agreed to this proposal."
Hinawakan ko ang kamay ni Commander Mitts habang halos pigil hininga kaming lahat
sa susunod na sasabihin ni chairman.
"Today, June 23, 2018. Saturday. Local time 23:35. Washington. District of
Columbia. The Universal Aeronautics and Space Administration is now giving the
whole space rights as well as the space resources operation to Engr. Kyson Angelo
Wrights."
Malakas na sigawan ang mula sa matatagal nang miyembro ng UASA ang pumuno sa buong
area. Nagyakapan kami ni Commander Mitts sa tuwa.
Maraming gustong umalma pero hindi na nila masasalungat pa ang ibinabang desisyon
mula sa itaas.
Shiela walked out. Hindi nakaligtas sa aking mga mata ang masamang titig nito sa
amin ni Commander Mitts bago ito tuluyang umalis.
"Bitch," iritadong sabi ni Commander.
Tulad nang mga nauhang pag-uusap namin, pumili si Commander Mitts nang tagong lugar
kung saan malaya kaming makakapag-usap nang maayos lahat.
Isa pa, matapos ang kalahating oras ay ipapatawag kami ni chairman at ng mga board
para ipaliwanag na ang buong misyon.
Napangisi kaming lahat nang magyakapan sa harapan namin si Commander Mitts at Engr.
Wrights, naghiwalay lamang ang mga ito nang tumikhim si Graham Bell.
"Congratulations engineer!"
"Thank you,"
Magsisimula na sanang magsalita si Pedro nang matigilan kaming lahat dahil agad na
kaming pinatatawag sa meeting room. Hindi na natuloy ang dapat naming pag-uusap at
nagtungo na kami sa meeting room. Dito kami sinalubong ng mga matataas na tao sa
ahensiya.
Masyadong nagmamadali ang mga ito dahil pinapunta na agad si Engr. Wright sa unahan
para mas ipaliwanag ang kanyang mga plano.
"I only have one plan, this is to make a one functional data satellite that will
coordinate with the mothership." Panimula ni Engr. Wright.
"Then, what are we going to do about the three existing satellites? We can't just
dispose them at the same time, the impact might affect the ozone layer of the
earth. Unless you have something that can make those satellites into ashes in an
instant."
Bahagya akong napatango sa sinabi ni chairman.
"Chairman, we don't need to dispose the satellites yet, maybe after the successful
installation of our new satellite. This is when we think about the disposal and if
you're bothered about the signals collections and data capture, my satellites were
designed to corrupt the unwanted signals. So that means that if the three existing
satellites tried to transmit datas to the mothership, my satellites will
immediately cut the systems pathway to avoid confusion."
"How effective is that? Are you sure that there will be no unsure information that
will pass?"
Hindi pwedeng patayin bigla ang tatlong satellite dahil posible itong bumagsak sa
mundo ng hindi naaayon, lalo na at nahihirapan na itong kontrolin. Tama rin ang
katanungan ni chairman, baka mag-agawan ang mga ito sa pagpapadala ng mga
impormasyon.
This will create another conflict with the mothership, even an information
explosion. Lalo nang magkakagulo sa mga impormasyon at babalang kailangang malaman.
Hinintay naming sumagot si Engr. Wrights.
"Yes Chairman, I'm sure about my invention. The whole movement of space signals and
data information capturing will be the function of our new satellite." Tumango si
Chairman kasama ang ilang mga taga board.
"So when will be the official launch of your satellite? We need to use it as soon
as possible." Pagsingit ng isa sa board.
Hindi na kami nagkapagsalita nila Pedro dahil sa pakikinig sa mga paliwanag ni
Engr. Wrights.
"I've check the condition and it will take one week to make the whole satellites
functional, but there's a key in my invented satellites. Since I made it years ago
without any knowledge that it will be soon launch as a savior of humanity, I put
strong password to claim that the invention is mine." Nakarinig ako ng singhapan
mula sa mga board.
"Password? And you forgot about it? There's no reset?" tanong sa kanya.
"I didn't try to reset it."
"Then, what is the problem?" tanong ulit ng isang board.
"The passwords used were the biometrics of six important presidents of the six
inhabited continents of the earth." Lalong lumakas ang bulungan ng lahat ng nasa
loob ng meeting room.
"You mean the biometrics of those presidents when the satellite was invented?"
nakisabat na rin si Pedro.
"Yes, Space Commander."
"W-What the-what if they're dead? Come on, it was seven years ago!" nagsalita na
rin si Graham Bell.
"This is suicide!"
"We should agree with Professor Shiela!"
"Seven years ago? Where are you going to get their biometrics?"
"They're all alive, I'm done with my research Engr. Wright." Seryosong sabat ni
Commander Mitts.
I didn't notice that her hologram monitor is already on. Her fingers are now busy
typing with the important details needed by Engr. Wright.
"There you go engineer!"
Commander Mitts, pressed something showing the six faces of the Presidents coming
from the six continents of the earth.
"They're all alive and breathing,"
Nabalot nang katahimikan ang buong meeting room habang binabasa namin ang
impormasyon tungkol sa mga dating presidente.
"What is your assurance engineer that these ex presidents will cooperate with us? I
want to inform you that not all the leaders, even the agencies inside this globe
have the same perception with us."
Sa halip na sumagot si Engr. Wright kay chairman ay tipid itong lumingon sa akin at
binigyan ako ng ngiti.
"Why don't we ask Flight Lieutenant Monzanto about this matter? She is now the face
of the whole UASA, the world heard her words, humans witnessed her intelligence and
I believe that a heart of good leader will never decline her wisdom."
Halos kapusin ako nang paghinga nang muling tumitig ang lahat sa akin. This isn't
my time Engr. Wright!
Bakit kailangan mong banggitin ang pangalan ko? Nanlamig ang mga kamay ko nang
nagtanguhan silang lahat sa sinabi ni engineer.
Until the chairman gave me his command.
"In the name of the whole Universal Aeronautics and Space Administration, I am now
giving you an order for the sake of our human race, with the three Commanders to
support you-Armstrong, Jensen and Graham Bell." Agad tumayo ang mga ito at taas
noong sumaludo.
"Sir!"
"Flight Lieutenant Behati Azalea Monzanto, our bravest pilot. Bring us the six
presidents alive."
Huminga ako nang malalim kasabay ng pagtayo katabi ang pinakamagagaling na piloto
sa mundong ito.
I answered him with power and full of passion.
"Roger sir!"
--
VentreCanard

[ 57 Chapter52 ]
-------------------------------

Chapter 52

We're all expecting that the action will soon start but the chairman gave us
another three days to leave the UASA base.
The Flight Admiral told us that will be using newly the advance airplanes for this
mission with the touch of Engr. Wright's creation.
Kaya rin siguro hindi kami pwedeng umalis dahil hindi pa tapos si Engr. Wright sa
pag-analisa ng mga eroplano.
"So what is your plan for three days? Don't tell me you're going to stay there.
Gosh." Umiling ako sa sinabi niya.
"Can't you see Alys? I am packing some of my things."
"For?"
"Pedro and I will camp. Siguro masyadong nakakatawa ang gagawin namin ngayon,
nagkakagulo na ang mundo pero ito—" hindi niya ako pinatapos.
"There's nothing funny about it Behati, you need to freshen up before your toughest
fight. Hindi pwedeng puro na lang hirap ang gawin niyo ni Peter, dapat may sarap
din." She gave me her silliest grin.
"Seriously Alys?"
"What?" she asked me innocently.
I was in the middle of zipping may backpack when I remembered that I already have
my engagement ring.
Umupo na ako sa kama at mas hinarap ko na ang pinsan ko.
"Alys, I have something to show you."
"Come on, Behati. If you're going to show me another picture of airplanes that
you're about to handle, cousin I am not interested." She waved her hand.
"It's not an airplane, Alys." I pulled my silver necklace.
Namilog ang mga mata ni Alys nang ipakita ko sa kanya ang singsing na ibinigay sa
akin ni Pedro.
I bit my lower lip when my cousin shouted and even rolled over her bed. I even saw
her tears of joy.
"Oh my gosh, Behati! I'm so happy for you. Oh gosh, gusto kitang yakapin sa mga
oras na ito. I want to kiss you cousin! Pasasalamatan ko si Peter! Pasasalamatan ko
siya! You know—you know—mas gumaan ang loob ko. Mas masaya na akong ikakasal ngayon
Behati."
Lance and her wedding got delayed due to different emergencies and events. But
they're actually planning to have it after three months from now.
Hindi rin gustong magpakasal ni Alys na wala ako sa araw ng kasal niya.
"Why? Hindi ka ba masaya sa umpisa pa lamang?"
"Ofcourse, I am happy but there is a part from me that I want to stay single while
you're still alone. Ayokong isipin mo na iniwan kita sa ere. Yes, I know that I was
thinking too much. Ayaw lang kitang iwanan Behati." Kumirot ang dibdib ko sa sinabi
ni Alys.
Alys existence is my everything, naging suporta namin ang isa't-isa nang sandaling
sabay lumubog ang mga paa namin sa putikan. She cried, mourned, cursed, laughed and
smiled with me in every page of my life. Lahat ng yugto ng buhay namin ay lagi
kaming magkasama.
That's why we valued each other too much.
"Sorry for my attitude Alys, hindi ko alam na ganito na pala ang hirap na
nararanasan mo sa akin."
"There is nothing wrong with your attitude, 'yan nga ang bagay na hinahangaan ko
sa'yo. The only problem is sometimes you're being too much. At hindi mo na naiisip
ang sarili mo. Ilang beses ko nang sinabi sa'yo ito noon, na baka tumandang dalaga
ka dahil iisa lang ang nakikita mo. Eroplano. Natatakot ako na habang masaya na
akong may pamilya, nandyan ka pa rin at pilit ginawa ang mga bagay na hindi mo
nagawa noon. Doing the right things but unable to see your own happiness, kaya ako
na ang isa sa pinakamasayang tao nang malaman kong may lalaking mahal na mahal ka
ngayon." Umawang ang mga labi ko sa mahabang sinabi ng pinsan ko.
"Alys.."
Until I saw tissues on her screen, nagsimula na siyang umiyak sa harapan ko.
"I'm so happy Behati, I am so happy for you. Hindi ba at masayang magmahal?"
matapos nang tanong niya ito biglang lumabas ang imahe ni Pedro sa isipan ko.
"Yes,"
She smiled at me.
"Ikakasal na tayo! Mag-aanak talaga ako ng marami."
"You're impossible Alys,"
"Why? Hindi ba at masaya kapag marami?"
"Yes,"
Humaba pa ang usapan namin bago ako nagpaala sa kanya. Isinakbat ko na ang aking
bag bago ako lumabas ng aking cabin.
Kalalabas ko pa lamang nang makita ko si Jensen at Graham Bell na may dala rin
kanilang mga bag.
Ano kaya ang plano ng mga ito?
"Lieutenant," bati sa akin ni Jensen.
"The gangster," ito na ang tawag sa akin ni Graham Bell.
"What are your plans for three days?"
"Girls," sabay na sagot ng dalawang piloto.
"My last three days sex before the end of the world." Tamad na sagot ni Jensen at
nauna na ito sa paglalakad kay Graham Bell.
Tipid na sumaludo lamang sa akin si Graham Bell bago ito sumunod kay Jensen.
Nagkibit-balikat na lang ako.
Sinabi ko kay Pedro na mauuna akong umalis sa kanya. We located a nearest campsite
for us to enjoy together.
I have the pick-up truck with me, motor ang dala niya na ilalagay na lang sa
likuran.
When I heard his motor's noise, I opened the window widely.
"You're late Commander," tumigil siya sa mismong tapat ng bintana ko.
Dahan-dahan nitong tinanggal ang kanyang helmet at sinadya pa nitong guluhin ang
sariling buhok.
Lumingon siya sa akin na may ngisi sa mga labi. His blue eyes sparkle in front of
me making my heart jumps.
"It's too rare seeing you with shades baby," mabilis itong nakalapit sa akin.
And the blue eyes commander crossed the distance between my pick-up car and his
motor giving me his sweet kiss. He slightly entered the car to meet my lips.
Humigpit ang hawak ko sa manibela habang marahang dinadama ang halik niya sa mga
labi ko.
I am so inlove with him. I was about to touch his face when our kiss parted because
of the noises coming from another batch of motors.
Graham Bell and Jensen just passed by. I even heard Jensen's voice "Get a room
Armstrong!"
"Let's go, Pedro."
"Alright, ilalagay ko lang sa likuran ang motor ko." Tumango ako sa kanya.
I pushed a button that will help Pedro to lift his motor. Hindi tumagal nang pag-
aayos si Pedro nang bumalik na ito sa unahan.
"I'll drive,"
"Ako na Pedro,"
"I said I'll drive, that is an order."
"W-What?"
"What is what Lieutenant?" I rolled my eyes.
Hindi na ako nakatanggi sa gusto niya, I gave him the driver's seat. Tumatakbo na
ang sasakyan nang simulant kong magkwento sa kanya tungkol sa pinag-usapan namin ni
Alys.
"I really admired your bond together, you know when you first introduced me with
your cousin? She talked to me privately, akala ko ikaw na ang pinaka matapang na
babae. But I just met another one, she threatened me. Women from Tacloban are
really something." Umiiling na sabi nito.
"What do you mean by something, Pedro?"
"Something—beautiful and great. Yeah, just like you baby."
Nagkwentuhan kami ni Pedro habang nasa biyahe na parang walang iniisip. Siguro
dahil mas gusto na lang talaga namin na damhin ang mga oras na ito.
We ordered food through drive through. Habang nagmamaneho si Pedro ay sinusubuan ko
ito ng pagkain. We smiled, laughed and teased each other just like a normal couple.
Kahit saglit ay hindi namin pinag-usapan ang trabaho o ang kahit anong eroplano.
The three consecutive days will be everything about us.
Masyado pang mahaba ang biyahe namin, minsan ay itinatanong niya kung gusto niyang
ako naman ang magmaneho pero hindi ito pumapayag.
"Do you want to sleep? Matulog ka muna, Behati. Isang oras pa ito."
"No, hindi naman ako inaantok." Bahagya akong sumandal sa may pintuan para mas
mapagmasdan si Pedro.
When I was still a normal teenager, hindi pa nakakaranas ng mabigat na pangyayari
sa buhay hindi ko talaga ginusto ang mga kanong katulad ni Pedro.
I never liked foreign features. Gusto ko purong pinoy, pero binasag ni Pedro ang
paniniwala ko. Mata pa lang niyang kulay asul, my ideal type of tall, dark and
handsome got ruined.
"You're staring at me, too in love with me huh?" itinaas nito ang isang kilay niya
habang sa daan siya nakatitig.
"Yes," tipid na sagot ko.
Bigla siyang napapreno sa sinabi ko. And I started laughing when he looked at me
frustratingly.
Itinabi niya ang sasakyan dahil hindi agad ito maniwala na nanggaling sa akin ang
mga salitang narinig niya.
"You are really teasing me, Monzanto."
"I am not, I told you. I am so inlove with you Rylandrien Peter." Umawang ang bibig
niya sa sinabi ko na parang hindi siya makapaniwala.
"A-Are you sick or something?"
Sisipatin niya sana ang noo ko nang umiwas ako sa kanya.
"Am I not allowed to tell you those words, Pedro?"
With my fast movement, I just found myself sitting on his lap.
"We should do something that the usual couples do." Hindi ko na pinasagot si Pedro.
I cupped his face and initiated the kiss. He was abducted at first, I saw how his
eyes widened but the moment that he started closing it with me, his hands start to
wonder around my body.
Kapwa kami humihingal nang maghiwalay ang aming mga labi.
"Mag-camping na lang tayo sa sasakyan, Behati. Unahin na natin ang honeymoon." He
grinned at me.
"I thought we'll do it on Mars?" ngumiwi siya sa sinabi ko.
"Most women wanted in five star hotels with limousine or any luxury car, but you?
You want on Mars and a spaceship travel. Our honeymoon is too expensive, Behati."
"Why not? You're an astronaut. I thought you ruled the Mars?"
"Yeah, the debate is done. You'll just give me a make-out session for the whole
three days. Ituloy na lang natin sa Mars." Matabang na sabi nito.
"You're so adorable, Commander." Mas inasar ko pa ito.
"And you're such a tease. Isa pa Behati, iniwan ko sa UASA ang mahaba kong
pasensiya. I won't let you fly virgin, ngayon pa na inamin mong mahal na mahal mo
ako."
"Tinatakot mo ako, Pedro?" ako naman ang nagtaas ng kilay.
Tipid siyang ngumisi sa akin.
"Matakot ka kapag naglambing ako sa'yo Behati, I'll make your knees melt. At sa
pagkakataong 'yon, eroplano mo naman ang bubulusok sa akin Behati. Tragically
baby."

--
VentreCanard 

[ 58 Chapter53 ]
-------------------------------

Chapter 53

I agreed with Pedro. Hindi na namin itinuloy ang hiking, we just decided to have a
camp if we're going to sleep.
Right now we have our all day road trip. And we just discovered that the pick-up
truck that we're using was another creation made by our very own Engr. Wrights.
Pedro even called the engineer for the confirmation and gladly, he explained
everything for our convenience.
We activated the artificial intelligence of the car. Halos sabay kaming napamura ni
Pedro, if we're just informed earlier hindi na mapapagod si Pedro sa pagmamaneho.
Since we're used to AIs, it's easy for us to put it under control. Within few
minutes, Pedro's biometrics and identification was finally recognized by the AI as
its new master.
Pedro gave his first command and he chose a far place where we can easily set our
tent. Pedro selected the best route with minimal numbers of car. After setting the
artificial intelligence, we went out from car and decided to feel the travel
outside.
Nasa likuran kami ng aming sasakyan habang kapwa kami nakatayo. Nakayakap lamang
siya mula sa aking likuran habang sabay naming dinadama ang hangin.
"Paano kung may makakita sa atin ngayon, Peter?" I asked him.
Hinawakan ko ang mga braso niyang nakayakap sa akin at mas humilig ako sa kanyang
katawan.
"I don't care, this is just for three days. Huwag nilang sirain ang bakasyon ko.
Mag-aAWOL ako at itatanan kita kapag sinira nila ang tatlong araw natin." Ngumisi
ako sa sinabi niya.
"Paano kung hindi ako sumama?" I tried to play with him.
Humigpit ang yakap niya sa akin at marahan niya akong sinilip.
"You told me that you love me more than airplanes. Sasama ka sa akin." Nagkunwari
akong suminghap at hindi makapaniwala sa sinabi niya.
"I told you that, Pedro?" kumunot na ang noo niya sa reaksyon ko. Pinipilit kong
hindi ngumisi para hindi niya ako mahalata.
"Behati," seryoso na ang titig niya sa akin.
"Y-You're just imagining things, I didn't—" hindi na ako pinatapos magsalita ng
lalaking may bughaw na mga mata.
Mabilis nito akong iniharap sa kanya at tanging ang paglapat ng aming mga labi ang
huling kong naramdaman.
His kiss starts with gentle movement but later on it turned wilder and dominative,
he pinned me against the moving car while deepening his kiss. Nang sandaling
sasagot ko na ako ay pilit ko siyang itinulak nang sinadya niyang kagatin ang pang-
ibabang labi ko.
"Pedro!"
Hindi siya nagpatinag, nakayakap pa rin ang mga braso niya sa aking katawan.
"Sinong mas mahal mo, Behati?" inangat niya ang mukha ko para maglapat ang mga noo
namin sa isa't-isa.
Diretsong nakatitig ang kanyang asul na mga mata sa akin. He looked so serious, I
just realized that Pedro's temper for this matter is quite short.
Hindi ako makasagot, hanggang ngayon ay ramdam ko ang pag-iinit ng labi ko. He
never kissed me like that, parang napikon na ito sa pang-aasar ko sa kanya.
"Y-You kissed me too much.." nangangatal na sagot ko.
"I did?" sa pagkakataong ito ay siya naman ngayon ang naglalaro sa akin. His thumb
caresses my swollen lower lip.
"Y-You just did,"
"Nasaktan ba kita?" his eyes softened with his question.
Hindi niya naman ako nasaktan, nagulat lamang ako. He's always gentle and he's
always going with the flow, hindi ko lang akalain na talagang iniwan niya ang
kanyang pasensya sa UASA.
Hindi ako makasagot sa kanya.
"Sinong mas mahal mo, Behati?" inulit niya ang tanong niya sa akin.
I hate admitting it in situation like this, na parang natatalo ako. I want to tell
it nowhere, out of the topic and unexpectedly. Not this.
Tipid na ngumisi si Pedro habang pinagmamasdan ako.
"Parang kanina lang inaasar mo ako, Behati. Ngayong binigyan kita ng atensyon,
umurong na naman ang dila mo. Can't play sweet words with me, eh?"
"Imaginations," mahinang sabi ko. Itinulak ko siya at muli akong humarap sa daan.
Hindi naman siya lumayo sa akin dahil magkatabi pa rin kami.
Yumuko siya at bumulong sa akin.
"Unromantic woman,"
"Imaginative Commander," I answered him.
"Pantal naman ang labi mo. Who kissed you, baby? Napagkagat ka." Tumawa ito.
"I'm annoyed, Peter."
"Mahal naman kita," malambing na sagot niya sa akin.
Natahimik ako pero hindi ko mapigilan ang ngisi ko. Damn this Commander.
Pinili ko siyang hindi muna pansinin para iparating sa kanya na iritado ako, pero
hindi makatiis si Pedro dahil nagsisimula na itong suyuin ako.
"Hey, bati na tayo baby."
"Behati, mahal ko.."
"I won't do it again, I'll kiss you gently."
"To make it even, you may kiss me like that. Kiss me until my lips bleed."
Naniningkit ang mga mata kong lumingon sa kanya.
"Seriously Pedro? Can I just punch it para dumugo?" ngumisi ito dahil pinansin ko
na siya.
"Sasaktan mo ako? Hindi nga kita sinasaktan." Hindi ko na napigilan at natawa na
ako.
"Damn you Commander," sa huli nagkabati kami ni Pedro.
Our fight lasted for twenty-five minutes. Hindi siya tumigil sa pagsuyo sa akin
hanggang sa pumayag akong magpayakap ulit sa kanya.
Dahil hindi naman matindi ang sikat ng araw, hindi kami pumasok sa sasakyan.
Naglatag kami ni Pedro sa likuran at naupo kami rito.
I'm still around his arms, nakasandal ito sa sasakyan habang ang buong katawan ko
ay sa kanya nakasandal.
We chose to play a mobile game with my phone. It is a simple text twist and we're
helping each other to solve the game.
"This is so boring, isang tingin lang alam ko na lahat ng words."
"Yabang,"
Habang abala ako sa paglalaro, hindi nawawala ang paghalik-halik ni Pedro sa akin.
From my cheeks, hair and even on my neck.
Bulong rin ito nang bulong sa akin.
"You're distracting me, Peter."
"Hmm?" inilayo ko ang mukha niya sa leeg ko.
"I put hickeys,"
"Luckily, Commander Mitts gave me something. It's a gel to remove the hickeys."
"She gave you that?" hindi makapaniwala si Peter.
"Ofcourse, having you with me? Sinong hindi mag-iisip na walang mangyayari sa
atin?"
"Ako," sagot niya.
Muli akong tumawa.
"Kawawa ka naman,"
"Can I kiss lower?"
"No, hanggang leeg lang Pedro. Tatamaan ka na sa akin."
"Tinitipid mo ako, Behati." Nagkatono na ang boses niya. Parang masyado ko na
siyang pinagdadamutan.
"Because we're not yet married. Maghintay ka."
"Kahit hindi na sa Mars?"
"Pag-iisipan ko,"
"Are you really serious about the Mars, Behati?"
"Ikaw ang nagsabi sa akin niyan. We'll do it on Mars, Pedro. Bahala ka sa buhay mo,
panindigan mo ang lahat ng sinasabi mo."
"Gustong-gusto mo talagang pinahihirapan ako." Umangat ang kamay ko at hinaplos ang
pisngi niya.
"No way," inangat ko ang aking mukha at sinadya kong ilapat ang tungki ng aking
ilong sa pisngi niya.
"Once that you got your license, not as a pilot but as my pilot husband. Ibibigay
ko sa'yo ang lahat Pedro, lahat-lahat. I'll promise to land on you, everyday."
Tipid akong humalik sa kanyang pisngi.
His blue eyes twinkle in excitement, I even saw how he slowly moisten his lips
while looking at me.
Bumigat ang paghinga niya at ramdam ko ang mas paghigpit ng yakap niya sa akin.
"My favorite kind of license, magkakaroon ako ng eroplanong walang ubos sa
gasolina." I rolled my eyes.
Inihilig kong muli ang katawan ko sa kanya bago bumalik sa paglalaro ng mobile
game. Pinalitan ko na ang laro at nag Rules of Survival na lang kami ni Pedro.
Ginamit niya na rin ang phone niya at magkakampi kami sa paglalaro. Minsan ay
sinubukan namin ang fireteam kung saan may kakampi kami, wala akong tigil sa
pagtawa dahil naiinis si Pedro kapag may kakampi kaming dumidikit sa avatar ko.
Kulang na lang ay barilin nito ang kakampin namin.
"This is just a game, Pedro. Are you a kid? Kakampi natin sila, ofcourse lalapit
sila sa atin."
Hindi na sumasagot si Pedro dahil seryoso na ito sa laro.
"Shit! Northwest! Oh fool!" sigaw nito.
Kami na lang ni Pedro ang natira, namatay na ang mga kakampi namin.
"Huwag mong pang-gigilan Pedro,"
"I didn't know that this game is quite fun, mas masaya sa text twist." Anim na lang
ang kalaban namin.
Dahil hindi kami ang tipo ni Pedro na naghihintay na lang lumabas kapag kaunti na
lang ang kalaban, nagmaneho na ang avatar ni Pedro sa natitirang lugar na safe zone
habang ako ay nagpapaulan ng bala.
We hate hide and seek.
"Come out, come on." Nang may bumaril sa akin agad naming nakuha ni Pedro ang
coordinates.
"Damn him, binaril ang baby ko." Pinaharurot ni Pedro ang sasakyan at sinagasaan
ang bumaril sa akin.
Naglabasan na rin ang natitirang kalaban, dahil malalapit na sila gumamit na kami
ng baril na pangmalapitan.
And yeah, we won. It's a chicken dinner.
"No sweat," pagyayabang ni Pedro.
"Pikon ka sa laro, Pedro. Hindi ka pwedeng kakampi."
"Panalo naman,"
Nagutom kami, nag-drive thru na lang kami at kumain. Ang tagal namin natapos kumain
dahil hindi na humawak ng kutsara at tinidor si Pedro dahil napagod daw ang kamay
niya sa paglalaro.
I feed him.
Gabi na nang tumigil ang sasakyan. The AI spot a best place for us to set our camp
and Pedro made a bonfire.
Nakahiga kami sa lupa na may latag habang nakaunan ako sa braso ni Pedro,
napakaraming bituin ngayong gabi.
"Mas gusto ko sila sa malayo,"
"Do you love stars, Pedro."
"Not really, how about you?"
"Yes, nasa mga bituin ang mga magulang at kapatid ko." Alam kong isang pambatang
kasabihan ito pero ito ang ipinamulat sa akin ni nanay.
"Hmm,"
Nabalot kami ng katahimikan nang may maalala ako.
"Hindi halata sa'yo na marunong ka kumanta."
"Is that an insult, baby?" I kissed his cheek.
"No, nagsasabi lang ako ng totoo."
"My adoptive father is a great singer, sa tuwing maraming nahuhuling isda ang mga
mangingisda na kaibigan niya sa Isla Verde, rumerenta siya ng videoke para
magkantahan sila. He's a typical lasenggo na magaling kumanta sa inuman."
"Really?" natutuwang tanong ko.
"Yeah, mas madalas kami sa Isla Verde at lumaki akong malapit lagi sa videoke.
That's why I learned how to sing. Trained by drunken fishermen." Namilog ang mga
mata ko.
Hindi ako makapaniwala na may mga nakakatuwang bagay pa rin pala akong hindi
nalalaman kay Pedro.
"C-Can you sing—" hindi niya ako pinatapos.
"I will always sing for you, Behati." Bumango kami at bumalik ito sa sasakyan
namin.
Ngayon ko lang napansin na may dala pala itong gitara. Parang biglang bumalik sa
akin ang mga alaala nang unang beses siyang kumanta sa harapan ko.
It was between the fire, at hindi ko akalaing mauulit. Ngunit sa pagkakataong ito,
sobrang lapit na ng mga mata sa akin ni Pedro.
Walang nakapagitang apoy sa halip ay ang mga anino nitong sumasayaw sa aming mga
katawan.
Hinuli nito ang aking kamay at masuyo niyang hinalikan.
"This song is dedicated to the bravest woman who captured my heart." Binitawan niya
ang kamay ko habang nagsisimula na siyang mag-strum ng gitara ngunit ang mga mata
niya ay hindi ako binibitawan.
Sitting here wasted and wounded at this old guitar, Trying hard to capture the
moment this morning I don't know 'Cause a bottle of vodka's still lodged in my
head, And a pilot woman gave me nightmares. I want her in my bed. As I dream about
movies They won't make of me when I'm dead.
Napakalamig ng boses ni Pedro na parang nawawalan ng saysay ang init ng apoy na
nagliliyab malapit sa amin.
The movement of his lips, the revision of his own lyrics and the ignition of his
blue eyes against the flicker of the fire. Nakakapanlambot, nakakapanghina ng puso.
With an ironclad fist I wake up and French-kiss the morning While some marching
band keeps its own beat in my head while we're talking About all of the things that
I long to believe: About love, the truth, what you mean to me. And the truth is,
Baby, you're all that I need. Mas binigyang diin niya ang huling salita na mas
lalong nagpalukso ng puso kong unti-unti nang nanghihina.
Who would say that this song belongs to a drunken man? Rylandrien Peter Armstrong
can make this song intimate and heart melting.
And when the song went on its chorus, Pedro lowered his head and looked straight
into my eyes.
I wanna lay you down in a bed of roses, For tonight I'll sleep on a bed of nails.
Oh, I wanna be just as close as the Holy Ghost is, And lay you down on a bed of
roses.
After the song, we savoured each other's lips. I planned to give in when we entered
our tent, I have already accepted that I'll chew my own words. Ibibigay ko na ang
alam kong matagal niya nang pag-aari.
But Pedro just kissed my forehead and whispered his gentle words.
"I love you and I promise that the bravest woman on Earth will walk on aisle
virgin."

--
VentreCanard 

[ 59 Chapter54 ]
-------------------------------

Chapter 54

Today is our second day of vacation. Pedro and I decided to go on fishing.

Wala na sa edad namin ni Pedro ang mahihilig sa mall, manunuod ng sine at
magkahawak kamay na maglalakad sa daan.
Not even the famous scene where the guy will go all the way to get a certain stuff
toy inside a toy booth and the woman will go and cheer for him.
Having these thoughts is just giving me damn goosebumps. I can't even imagine
myself doing those shits. Siguro nga ay matatanda na kami sa mga ganitong bagay.
"What are you thinking, Lieutenant?"
"Some cheesy stuffs," I lazily answered him.
Abala na ito sa paghahanda ng aming fishing rod na gagamitin. Nakaupo lamang ako
habang kumakain ng mansanas.
"Like?"
"We're doing normal things,"
"What do mean normal?"
"Date in malls, holding hands while walking and so on." Muli akong kumagat sa
mansanas.
"You like that? We can do it tomorrow."
"Do I like that, Peter?" ibinalik ko sa kanya ang tanong ko.
"Ofcourse no, ikaw pa. You liked something extreme." Nagpatuloy siya sa pag-aayos.
"You're eating apple, hindi na masakit ang labi mo?" We just kissed too much
yesterday.
"Hindi na,"
"Should I make it swollen again?" he asked me with his signature grin in his face.
"Mamaya," tipid na sagot ko.
Muntik na niyang mabitawan ang fishing rod na hawak niya.
"Minsan nagugulat ako sa isinasagot mo sa akin, Behati."
"Nagugulat naman ako sa mga ginagawa mo,"
"So we're even," ngising sagot niya sa akin.
Nang matapos siya sa pag-aayos ay lumapit na ito sa akin at tumabi. Ibinigay niya
sa akin ang fishing rod at sabay namin itong inihagis sa tubig.
Ayokong buksan ang usapan tungkol sa muntik nang mangyari kagabi. I was too carried
away, may kung anong hipnotismo sa ganda ng boses ni Pedro na may kasamang titig ng
kanyang asul na mata na sinasayawan ng kislpa ng apoy.
"Hmm so what is your plan baby?"
"Plan?"
"Today, tomorrow?"
"Hindi ba at nangingisda tayo, are you bored?" lumingon ako rito. Umiling siya.
"I just didn't expect that we'll experience this, less pressure, no problems and
just the two of us." Tipid akong ngumiti sa kanya.
"Yes, masyado tayong nasanay sa trabaho. That's why these normal things became
unusual." Tumango siya sa sinabi ko.
Nabalot kaming dalawa ng katahimikan pero ramdam kong nakatitig lang sa akin si
Pedro.
Kung dati ay iniiwas niya ang tingin niya sa akin kapag lilingunin ko siya sa
tuwing ramdam kong tumititig siya sa akin, ngayon ay wala na siyang pakialam kung
mahuli ko siya.
"Ang ganda mo pala Behati, kapag bagong gising."
"Seriously Pedro," bahagya kong iginalaw ang fishing rod. Wala pa rin akong
nahuhuli.
Pansin ko na mas inilapit na sa akin ni Pedro ang kanyang upuan at nagpakahirap
siyang humilig sa balikat ko habang sabay kaming naghihintay ng isdang kakainin
namin.
"Minsan lang rin kitang makitang nakalugay ang buhok, lagi itong nakatali sa UASA,
sa bawat misyon natin at sa tuwing humaharap ka sa mga tao. You looked so brave and
unstoppable when your hairs are tied up. Fierce and always fired up. But now,
seeing your hair flows with the air all I can feel is your feminine side. Like come
on, I won't get tired of saying this baby but god, I'm so happy that I have you."
"Naglalambing ka ba sa akin, Pedro?" bahagya kong iginalaw ang balikat ko sa kanya.
"Habang-buhay kitang lalambingin," mabilis na sagot nito.
Inihilig ko rin ang aking ulo sa kanya. Alam kong nahihirapan siya sa balikat ko,
ang laki ng tangkad niya sa akin.
"Minsan, hindi ko na naiintindihan ang tumatakbo sa isip ko sa tuwing tinititigan
kita, Behati. I'm the luckiest man alive for having you."
"Baka lumaki ang ulo ko, Pedro."
"You've been receiving different praises from all over the world baby, I never saw
you being proud of it. You never brag it or something, you're still my not so proud
Behati and I would never get tired of giving you praises."
Tipid akong muling ngumiti sa sinabi niya.
"Are you familiar with the actress named Hedy Lamarr?"
"Yeah, she was once dubbed as the most beautiful woman in the world." Inaasahan ko
nang ito ang isasagot niya.
"She was known to that title, but you know Pedro that beautiful woman was also a
mathematician and inventor of frequency hopping spread spectrum, which is a
technology used for Bluetooth and wifi."
"Oh, didn't know that."
"Yes, her intelligence, ability and contribution for better technology brushed off
because she's a woman with great beauty. Yung bagay na gusto niyang makilala sa
kanya, naisang tabi dahil isa siyang babaeng may kahanga-hangang ganda."
"Women are known for beauty and I considered it as a tragedy."
Because women are not just for beauty. Kung hindi siguro hinubog sa ganitong pag-
iisip ang lahat noon pa man, malamang hindi lang kami iilang babaeng piloto ang may
abilidad ngayong tumulong.
"And you're afraid that this might happen to you?" nagkibit balikat ako.
"I don't know, the moment that I stepped out from the back of my plane to tell you
honestly, I was a bit torn. There's a part that I want to speak but there's also a
part that I want to remain silent. I didn't really know if my voice reached them or
it was just my—" natigil ako sa pagsasalita nang ramdam ko ang marahang pagsumping
ni Pedro sa buhok ko.
"I won't sugarcoat and tell you that one hundred percent of those people who
witnessed and heard your speech received your message, but I can tell you that
during that time, where numbers of eyes were on you, it wasn't your beauty that
stands out, it's your words. So don't be afraid Behati, your intelligence, talent,
passion and dedication surpassed your beauty in a million times."
"Thanks Peter," tipid na sagot ko.
Kalahating oras na kaming naghihintay pero wala pa rin kaming nahuhuling isda.
"This isn't working at all, Peter. Wala pa rin kumakagat sa pain ko, wala na akong
nahuli."
"Ako, ako na lang ang kakagat Behati. Ako na lang ang hulihin mo." He whispered.
Agad ko siyang siniko at tinawanan niya lamang ako.
We failed at fishing, kaya wala kaming napagpilian ni Peter kundi bumalik sa
sasakyan namin at mag-drive thru ulit.
And just like before, we talk, laugh, tease and cuddle each other. Simple lang kami
ni Pedro, hindi na kami nag-isip pa ng mga bagay na ikakapagod namin, siguro dahil
alam na namin sa mga sarili namin na mas malaki ang magiging pagod namin sa mga
susunod na mga araw.
From forest camp, fishing and then we went on sea shore for our last day vacation.
Sa pagkakataong ito binigyan namin ng pagkakataong maghawak ang aming mga kamay
habang naglalakad ng yapak sa buhangin.
Bahagyang nababasa ng alon ng dagat ang aming mga paa. Papalubog na ang araw, ibig
sabihin malapit na kaming bumalik sa reyalidad.
Masyadong magaling ang sasakyang dala namin, dahil dinadala kami nito sa lugar na
hindi pa nakakaranas ng hagupit ng kalikasan.
I wonder what is now happening in other countries?
"Sana maulit natin ang ganito, Behati."
"We will Peter, babalik tayo rito."
"And that is our honeymoon," ngising sagot nito.
"Lagi mo talagang isinisingit ang mga ganyang usapan, Pedro."
"Masama? Am I not allowed?" he lowered his head.
Nang akmang lalapit pa ito sa akin ay agad siyang napadaing nang may tumamang bola
sa kanyang ulo.
"Oh my gosh! I'm sorry sir!"
Dalawang teenager na babae ang nakasunod sa bola, pero hindi nila maiwasang
mapangiti nang lumingon sa kanila si Pedro.
"It's okay," si Pedro mismo ang nag-abot ng bola. Sa halip na ihagis niya ay
humakbang pa ito papalapit sa mga teenager na namumula na dahil sa kanya.
Can I ask ginger's presence this time?
"Thank you sir!"
"No problem," mabilis na sagot ni Pedro.
Nakataas na ang kilay ko nang lumingon ito sa akin.
"W-What? Are you jealous Behati?"
"Why would I? Ang ganda nga ng ngisi mo sa babaeng naka-itim na bikini." Sumipol
ito sa sinabi ko.
"Someone is jealous? Papaano mo nakita? Nakatalikod ako sa'yo."
"A pilot's instinct,"
"Oh, I'm new to that term." Ngumisi ako sa sinabi niya.
Humakbang ako papalapit sa kanya at mabilis kong inagaw ang kanyang tsinelas.
Inihagis ko ito sa tubig.
Nanlaki ang asul niyang mga mata.
"Umuwi ka ng tapak, flirty Commander."
"W-Woah, I never saw your childish side Behati. Patay ka sa akin." He bit his lower
lip.
Nang mapansin ko na lumalaki ang hakbang niya papalapit sa akin ay wala na akong
ginawa kundi tumakbo papalayo sa kanya.
"Habulan pala ang gusto mo, Lieutenant. Mabilis ka ngang magpalipad ng eroplano,
pero hindi ka makakatakbo sa akin sa habulan."
"You wish!"
Tawa ako nang tawa habang hinahabol ako ni Pedro. Nakakailang mura siya nang
sinimulan kong tanggalin ang sarong sa katawan ko.
Tumama ito sa mukha niya nang ibato ko ito sa kanya.
"What the fuck, you're a cheater!" Lalong lumakas ang pagtawa ko.
I am now on my bikinis, hindi niya pa ako naabutan.
"Oh, you just gave me a motivation Monzanto!"
Hanggang sa biglang bumuhos ang malakas na ulan. Bahagyang bumagal ang pagtakbo ko
dahilan kung bakit ako nahuli ni Pedro.
"Gotcha!" I rolled my eyes.
Nahulog kami sa buhanging dalawa at sinadya nitong gumulong ang mga katawan namin.
The rain turned wilder as well as the ocean waves. I heard the running people
looking for their shelters.
Parang kami lang ni Pedro ang gustong manatili sa tabing dagat. At the side of my
eyes, I saw the movement of water moving downward.
"Baka kainin tayo ng alon, Pedro." I warned him.
"So.." he positioned his arms on both of my sides. He played the tips of our nose.
"Nevermind the waves," I encircled my arms around his nape.
Tuluyan nang yumakap sa aming mga katawan ang malakas na alon ng dagat kasabay ng
paglapat ng aming mga labi sa isa't-isa.

--
VentreCanard 

[ 60 Chapter55 ]
-------------------------------

Chapter 55

I am not a survivor if I am not a fighter. Name a certain disaster and I'll tell
you how I survived.
"This is Lieutenant Behati Azalea Monzanto! Reporting for duty sir!" I announced
with salute.
Nauna akong dumating kay Pedro, Graham Bell at Jensen. Pinatawag na kami ni
Chairman, Flight admiral, Engr. Wrights at Commander Mitts.
Everything is all settled.
We're inside a glass meeting room on the second floor, where all we can see are
busy UASA officers connecting each system to every possible surviving country all
over the world.
Pilit silang umaalalay at gumagabay sa bawat ahensiyang konektado sa aming larangan
na siyang higit na kailangan sa oras na ito.
Running officers here and there from different country divisions, halos
nagkakabanggaan na ang ilan sa kanila dahil sa matinding pagmamadali. At isa lang
ang nakikita ko sa mga oras na ito.
Kakulangan, bilang lamang kami na maaaring tumulong.
Even Pedro, Jensen and Graham Bell can't even utter a single word while watching
the whole UASA control room.
We're blind about the situation or they just did this on purpose to let us focus
with our one and only mission. Kahit si Pedro ay nagulat bago kami tuluyang pumasok
sa UASA kagabi, hindi namin akalain na ganito na ang sitwasyon ng ibang parte ng
mundo.
The pressure of human extinction fueled and fired up those people possessing the
eyes of reality.
Ang ahensiyang aking pinaglilingkurang siyang tanging may mga mata sa mundong unti-
unti nang nawawasak.
Hindi pa nagsisimula ang meeting, we're still waiting for the intelligence team.
Nasabing hindi lang pala si Engr. Wright ang humawak ng ilang eroplano dahil
tumulong rin ang grupo ni Professor Wilson.
It's not just the UASA control room, but also the scattered hologram from different
sides of the planet. Mga lugar kung saan kasalukuyang hinahagupit na iba't-ibang
klase kalamidad.
Ang bilis ng tibok ng puso ko habang pinagmamasdan ang bawat bansang naghihirap sa
mga oras na ito.
May parte sa kalooban ko na pinagsisihan ang tatlong araw na pagtawa at pagsasaya
habang may mga taong walang tigil na lumuluha at nangangailangan ng tulong.
If I could just run there and do something, if I could just fly and multiply myself
to help each daughter, son to reach their parent's hands. If I could just help them
all. Isang bagay na alam kong imposible.
Kumuyom ang aking mga kamay habang nakatitig ako sa isang partikular na lugar kung
saan hinahagupit ng matinding bagyo. The wild moving water, the destruction of
houses, the ruined trees, the wrecked cars and people hopelessly waving their hands
to each choppers.
Siguro kahit anong tapang ko, mga mahihirap na karanasang nalampasan hindi pa rin
mawawala sa isip at puso ko na minsan akong natalo, minsan akong walang nagawa,
minsan akong hindi nakatulong at ang masakit, ito ang buong pamilya ko. Isang
matinding dahilan kung bakit ako ganito ngayon.
Sa sulok ng aking mga mata ay alam kong nakatitig sa akin ang lalaking aking
minamahal. Gusto kong yakapin niya ako at pagaanin ang loob ko sa mga oras na ito.
Pero pinanatili namin ang distansya sa isa't-isa. I knew that he's also fighting
the urge to hug me. Nang pansin ko na humakbang na siya patungo sa akin, agad kong
nakita si Jensen at Graham Bell na humawak sa balikat ni Pedro.
We're in a long oval table, tumabi sa akin si Commander Mitts. Even Jensen and
Graham Bell tried to distance Pedro with me.
I am always tough, hindi ako nagpapakita ng kahinaan noon. Pero nang makilala ko si
Pedro, lumabas ang kahinaan ko. The fragile side of me, siguro dahil alam kong
nandyan siya na kaya pagaanin ang loob ko. Dahil may isang tao nang maaaring
yumakap sa akin sa tuwing nanghihina na ako.
Tumikhim si Engr. Wright.
Lahat ng atensyon ay nagtungo sa kanila. The hologram featured two different planes
and the satellites. His explanations didn't settle with satellites, instead he
introduced the first leader.
"Jacobo Gucci Valenzuela, he was the President of Guatemala seven years ago."
Panimula ni Engr. Wright.
Nagpatuloy si Commander Wright sa pagbibigay ng impormasyon tungkol sa dating
presidente. I don't care about his background, I need the demographic situation of
his location.
I immediately open my own hologram system to check the situation inside the said
country. I aligned the overall UASA input findings even though this isn't reliable
at all, atleast with had the slightest idea.
My fingers continue making its way to keyboard while typing the codes identifying
the possible calamities that might hit this country.
"Shit!" hindi lang ako ang napamura dahil pati na rin si Pedro, Jensen at Graham
Bell.
Sa katunayan ay nakatayo na si Graham Bell at Jensen, kitang-kita ko ang
pangangatal ng kanilang mga kamay.
I checked the Guatemala's situation and to my horror, everyone is at peace!
"No one bothered to inform them? Again?" halos kumulo ang dugo ko.
"Santa Maria Volcano will definitely erupt in no time!" sigaw ni Pedro.
Pilit kong tiningnan ang bulkan sa malayo, kung ako rin ang residente malapit dito
ay hindi ko maiisip na sasabog ito.
The volcano is too calm.
Ganito na ba kasira ang mundong ito? Na kahit kaunting babala ay hindi na
makarating sa mga ito?
"We need to move," agad na sabi ni Jensen.
"Why can't you inform the people?" sa pagkakataong umiling si Commander Mitts a
akin.
"Right now ex-President Valenzuela is a normal resident, the information we've
collected is not sufficient. Giving unreliable information to those people inside
the Guatemala City will make huge disaster Behati. The people in panicked will make
your mission slow in finding the ex-President. We need him alive, Lieutenant. He's
more important. His survival will serve us a survival of this world."
Narinig ko na naman ito mula sa UASA. Yes, I can understand them with this but this
isn't a good reason to put aside the other lives of uninformed people.
Ngunit sa pagkakataong ito ay hindi na ako nakipagtalo. Mas kailangan ang mabilis
naming pagkilos.
"The whole data can be viewed inside your plane, it is a two seater so you need to
divide yourself into two groups." Muling sabi ni Engr. Wright.
"I'll go with Lieutenant Monzanto," biglang sabi ni Pedro.
"Yeah, we're buddies." Tamad na sabi ni Graham Bell bago tinapik ang balikat ni
Jensen.
Hindi na namin pinahaba pa ang usapan. Halos tumakbo na kaming apat sa aming mga
eroplano.
Nang sandaling mabuksan ang ilaw at iluwa ang eroplano sasamahan ako sa panibagong
laban, kusang tumigil sa paghakbang ang aking mga paa.
Even the three great male pilots were amazed. Huminga muna ako ng malalim bago ko
muling inihakbang ang aking mga paa kasabay ng tatlong magagaling na piloto.
At nang sandaling abot kamay na namin ang bagay na siyang masasabi naming kalahati
ng aming buhay sabay-sabay kaming lumingon kay Chairman na sumigaw nang
napakalakas.
"Comeback alive, UASA great pilots! Comeback alive!"
With those powerful words, the four of us lined up with respect and gratitude.
Sabay-sabay kaming sumaludong apat.
"We'll come back, Chairman. We will." Ako na ang nagsalita.
Sumakay na kami sa aming mga eroplano at nang sandaling kami na lamang dalawa ni
Pedro agad kong naramdaman ang paglapat ng likuran ko sa upuan aking uupuan.
Pedro drowned me with his kisses.
"Always remember that I'm always here, watching you, loving you. Alright
Lieutenant?"
"Copy," mahinang sabi ko.
Marahan niyang hinaplos ang pisngi ko bago niya ako iwan at magtungo sa kanyang
upuan sa likuran. It's a vertical seater, nasa unahan ako sa ibaba habang nasa
itaas si Pedro.
Naupo na rin ako. I familiarized the system's setup, checked the control unit, the
back-up coordination, tolerance percentage to damage, the structure and
functionality of newly added features, each additional buttons, lights and powers
manipulation as well as the UASA connections.
After checking everything, I immediately sent the signal to Pedro for the formal
take off.
Sa mga oras na ito, alam kong nasa aming mga pakpak ang mga mata ng mga taong
siyang nakakaalam ng sitwasyon ng mundong ito.
"This is Peter Armstrong speaking, the Flight in Command for Blue Shelton of
Universal Aeronautics and Space Administration Main Headquarters. Target point,
Guatemala City with approximately one hour travel time. We're now taking off,"
Kasabay nang mga salita ni Pedro ay ang tuluyan nang pag-angat ng aming eroplano sa
ere. Nauna nang lumipad ang eroplano ni Jensen at Graham Bell.
Kapwa kami seryoso ni Pedro sa aming misyon at tanging ito lamang ang tumatakbo sa
isipan namin.
We never bothered to talk and we're purely making a technological
communication.Until I noticed a connection signal request from Jensen's plane.
Si Pedro ang sumagot.
"Situation?" tanong ni Pedro.
I received a message from Graham Bell, he's asking me to turn off the UASA
communication for a while. Sumunod ako.
Nang mapatay ko ito ay saka nagsalita si Jensen.
"We'll inform the people about the possible eruption and you couple should focus on
finding the ex-president."
"Copy," walang kurap na sagot namin ni Pedro.
Alam kong hindi lang ako ang hindi sang-ayon sa kagustuhan ng UASA.
A helping hand will never filter who to save.
I checked the radar to see our distance. Malayo na eroplano ni Jensen at Graham
Bell. Kalahating oras na ang lumipas, malapit na kami.
I was about to announce our possible touch down when my eyes widened.
"Pedro!"
"Fuck!"
We didn't see this coming! Why the system didn't warn us?!
Mabilis naming kinabig ni Pedro ang aming eroplano pero huli na ang lahat,
nadaplisan na ang aming eroplano.
We can still survive with this damage but the huge rocks of fire are coming from
different directions!
Ang taas ang buga ng bulkan! Hanggang sa tuluyan nang tamaan ang isa naming pakpak.
We'll crash!
Bumubulusok na ang aming eroplano, nagpapatay-buhay na ang mga ilaw, hindi na ito
sumusunod sa amin ni Pedro.
"We're damn late!" narinig ko ang nagkakagulong boses ni Jensen at Graham Bell.
"We're not yet late, we're still alive. Peter.." lumingon ako sa likuran ko. He
smiled at me.
With my endless force, I pushed the button bail-out. Sabay kaming iniluwa ni Pedro
ng eroplano. With our parachute for survival.
Dito tuluyang sinalubong ng aking mga mata ang nagwawalang bulkan at maiitim na
usok sa kalupaan.
What now Earth?
Nanghihina kong inangat ang braso ko malapit sa aking labi.
"We need to find a car," I talked with my communication watch.
"I located two motorcycles near our landing spot." Sagot ni Pedro.
"Alright Commander, it's gonna be a pilot on land mission again."
"With dancing fires Lieutenant,"
"Death of fires Commander,"
Sa pagtapak namin sa lupa, hindi na bangis ng rumaragasang tubig ang aming
haharapin. Kundi apoy, nagbabagang apoy ng nagwawalang kalikasan. 

--
VentreCanard 

[ 61 Chapter56 ]
-------------------------------

Chapter 56
Water is one of the most important sources of life as well as the fire. Water and
fire can make our life beautiful but it can also create an endless nightmare
bringing our life into the wildest current of hell.
The two faced character isn't just for humans but also for our nature. And this
reality can't be viewed just on air, but also on land and to different parts of the
world.
Pedro and I landed safely. We immediately removed our parachute and we ran towards
the nearest motorcycle.
Mula ito sa malaking bahay na may mataas na bakod. Pedro climbed up easily and
opened the gate. Hindi na kami nag-aksaya ng oras dahil kapwa na kami sumakay sa
motorsiklo.
We didn't even had the hard time to start the engine, this is just some of basic
tricks we learned during our military drill inside the airbase.
Survival and desperation trick to be exact. We checked the fuel and the engine
status if we'll be having a problem but luckily there's no complication found.
Inihagis sa akin ni Pedro ang helmet na agad ko namang nasambot.
"Shall we?" tumango ako sa kanya.
Halos sabay tumalon ang aming motorsiklo sa ere dahil sa mabilis na pagpapatakbo
nito.
Habang humaharurot ang aming mga motorsiklo pansin kong muli na namang nagbabadyang
bumuga ng apoy ang bulkan.
"Lieutenant, the fires are coming!"
Pedro alerted me, kahit alam niyang hindi ko na ito kailangan.
"Copy Commander!"
Since UASA possessed highly advance technology, our uniform as well as the every
single item in our body can be useful during calamities. Just like our contact
lenses on our eyes.
The distance, the speed and the intensity of damage can be easily calculated using
our naked eyes.
Our every movement needs calculation, analyzation and sometimes assumption if there
will be no option. But this time, using this highly advance lens we can easily
locate the safest place to run to keep our lives moving.
A large burning rock is coming this way. We already got the signal. Hindi tulad
nang nangyari sa eroplano, na hindi man lang kami nabigyan ng babala hanggang sa
nagulat at nabigla na lang kami sa sunod-sunod na pangyayari. Luckily, we survived.
I knew this isn't the right time to think about the negativity, but is it possible
that Proffessor Wilson sabotage our plane?
For a well built plane, there is a small percentage of system's traffic. Hindi
mangyayaring hindi agad ito magiging alerto sa paparating na apoy na may bato na
siyang tatama sa amin.
Before Engr. Wright introduced our plane, they informed us that some mechanical
process were performed by Wilson's team.
Damn you, Shiela.
When the lens sent the signal, together with Pedro we abrubtly followed the
holographic image instructions with our lenses.
To avoid possible motorcycle crash, the lens gave us the opposite direction for us
to move freely without hesistation.
Kapwa namin kinabig sa papalayong direksyon ni Pedro ang aming mga motorsiklo.
Due to intense motorcycle drift. My whole body almost inclined with the motorcycle
like it was about to kiss the land. Dahil sa mabilis kong pag-ikot at pagkabig,
hindi lang usok ng apoy ang bumalot sa paligid kundi matinding alikabok dulot ng
gulong ng nagngingitngit kong motorsiklo.
Mabibigat ang aking paghinga nang tuluyan na akong naka-distansya sa nagliliyab na
bato.
Nang sandaling muling nag-ingay ang aking sasakyan ay siyang narinig ko ang
papalapit na si Pedro.
"Seriously baby? You're a master on air, I've seen you recklessly driving an MUX
and now? A huge motorcycle. Ano pa ang hindi mo kayang sakyan?"
"Ikaw," muntik nang mahulog si Pedro sa kanyang motor.
I grinned. Halos manlaki ang mga mata niya sa akin, hindi ko siya hinintay na
magsalita dahil pinaharurot ko na ang aking sasakyan.
I heard him shouting. Why is he like that? Siya nga ay bigla na lamang maglalambing
sa akin nang hindi ko inaasahan. Hindi ba ako pwedeng mang-gulat kahit minsan sa
kanya?
A little savage way. Isa pa, nagugustuhan ko ang nagiging reaksyon niya.
"Behati! You should stop doing that, nakakadalawang beses ka na sa akin."
"I just answered you, Commander."
Just like the first encounter, the continuous rocks of fires were like a dancing
balls playing with us.
Our motorcycles are now creating a zigzag and cylindrical movement.
"Armstrong! We already have located the ex-president." Panimula ni Graham Bell.
"Give us the exact location." Habang nakikipag-usap si Pedro ay naghahanap na ako
ng posible naming daanan na hindi kami mapapabagal.
Right now, we're approaching to the ocean of cars struggling with traffic. Kahit
nasa malayo pa lamang kami ay nakikita kong halos hindi na gumalaw ang mga sasayan
"I'll send the exact details to your communication watch, it will guide you both on
your journey. We're all counting on you."
"Copy," sagot namin dalawa ni Pedro.
Hinayaan ni Jensen at Graham Bell bukas ang radyo nila. At narinig kong binabalak
nilang mang-hi-jack ng isang passenger airplane sa pinaka-malapit na airport dito.
Sino nga ba ang magpapahiram ng eroplano na dadalhin sa isang lugar na umuulan ng
apoy.
"How is that possible, Jensen?"
Hindi na namin narinig ang sunod nilang usapan nang kapwa namin makita ni Pedro ang
pagbalik ng kanilang sasakyan.
"Goodluck to them," narinig kong sabi ni Pedro.
Magpapatuloy pa sana kami ni Pedro sa pagmamaneho nang may isang matandang lalaki
na nakaharang sa daan at mukhang humihingi ng tulong.
"Help! Help please.."
Nagpreno na ako at mabilis akong bumaba. Sumunod sa akin si Pedro.
"M-My daughter, my grand daughter. Help them." Maluha-luhang sabi nito.
Pedro's eyes are now torn. Kung kukumbinsihin niya akong umalis at bigyan nang
pansin ang misyon o iwan ang matandang ito.
Dahil kilala na niya ako, alam kong alam na niya ang sunod kong hakbang.
He never complained. Kaya mas mabuting magmadali na lamang kami.
Nagtungo kami sa isang sirang sasakyan. Nadaplisan ito nang malaking bato pero
halos tumupi na ito dahil sa malakas na pagkakabagsak ng bato.
At napasinghap ako nang maipit nga ang mag-ina. Pero hindi gaanong naapetukan ang
batang kasama nito dahil nakayakap ang ina para mapanatiling ligtas ang kanyang
anak. But based on the woman's appearance, the damage from her body, the blood
loss, she'll have a hard time to recover again.
"Peter, try to lift it up." Tumango si Pedro.
Sinubukan niyang tanggalin ang nakapatong na bakal na poste sa sasakyan, na siyang
bumagsak rin rito nang magkaroon na ito ng hindi magandang takbo.
Pero kaunting espasyo lamang ang nagagawa ni Peter.
"I'll help," kahit nanghihina na ang matanda ay pilit itong tumulong sa amin.
Habang lumalaki na ang espasyong nabubuhat ni Peter at nang matanda ay pilit kong
inaabot ang babae.
"Give me your hand, we'll bring you out." Para akong nakarinig ng ungol nang
panibagong delubiyo nang nagsimulang magbigay ng babala ang lens na siyang nasa
aking mata.
"Behati, faster baby! We'll all die here!"
"Give me your hand! Give me your hand!" dumagundong ang tibok ng puso ko.
Not again, I don't want to see another..
Pilit akong ngumiti nang nagdaop ang aming mga kamay.
I don't care if I'll give her another pain for this harsh rescue but we really need
to go out of this place.
Pero agad lumaglag ang mga balikat ko nang makaramdam ako ng pisil sa aking kamay
bago hirap na ngumiti sa akin ang babae.
"Keep my baby safe, you're that woman right? The woman of hope." Tumutulo ang luha
niya habang pilit na niyang inaabot ang kanyang anak na wala nang tigil sa pag-
iyak.
"Not again, please.." nangangatal ang mga braso ko habang inaabot ang bata.
At nang tuluyan ko nang yakap ang sanggol, agad akong nakaramdam ng marahas na
pagbuhat mula sa likuran ko.
"We need to move baby!" may buhay nang sasakyan ang nakaabang sa amin.
Mabilis akong dinala ni Pedro sa unahan. Sa sobrang bilis nang pangyayari ay
humaharurot na kami papalayo sa nasusunog na sasakyan ng babae na siyang tinamaan
ng panibagong buga ng bulkan.
"I-I'm sorry baby, hindi natin siya agad makukuha and-- sorry to say this. But
she'll die soon. Kung mas nagtagal pa tayo, kasama tayo sa nasusunog."
Hindi ako sumagot kay Pedro nang lumingon muli ako sa likuran ay nakita kong
natutulog na ang matanda.
"I made him sleep."
Napagod rin ang sanggol sa pag-iyak at hindi kami nag-uusap ni Pedro.Ramdam na
namin ang kaba, takot at matinding tensyon.
Sabay kaming napamura ni Pedro nang makita na halos magpatong-patong na ang mga
sasakyan sa daan para lamang makalayo rito at makaligtas.
Bumusina nang bumusina si Pedro pero wala kaming magawa.
"Kailangan natin magmadali, the ex president refused to leave this place. Nais na
yatang mamamatay sa kalamidad na ito."
"What?!"
"Yes, Graham Bell gave me the whole detail."
Hindi pa man nakakalipas ang ilang minuto ay tumawag ulit si Graham Bell.
Napatingin ako sa labas nang may mas malaki silang dalang eroplano
"We're stuck here, cars are everywhere."
"Can you do something? Harness? Pull us up and bring us to the President's area."
Dagdag ni Pedro.
"Sorry but the harness is already intact with our metal basket. We'll use it for
people. We can't use it on your car." Paliwanag ni Graham Bell.
"I-I have an idea.." mahinang sabi ko. Pumasok sa isip ko ang mga salitang narinig
ko mula sa ina ng batang hawak ko.
"Connect my communication watch to your speakers. I'll try to talk."
"Copy,"
Huminga ako nang malalim habang inaayos ni Graham Bell ang lahat.
I'll use my fame in the right path. While everybody is busy enjoying their fame,
making themselves on top, slapping their power with greed and selfishness. I'll
just stay here and talk, making human's eyes open to the true color of reality.
Ingay ng speaker ang unang narinig ko. Patuloy pa rin sa pagbusina ang mga
sasakyan.
Tumikhim ako at  huminga nang malalim.
Nang nagsimula na akong magsalita ay kusang tumigil ang pagbusina nang lahat.
Nangangatal ang mga labi ko habang pinagmamasdan ang mga buhol-buhol na sasakyan.
"This Pilot Behati Azalea Monzanto, from Universal Aeronautics and Space
Administration. Maybe, some of you can recognize me and some are not. I'm currently
inside a black SUV with plate number of XRT 25, can't cross the path of my goal.
But right now, everyone of you can help me. I am here inside your country with my
one mission, this is to make ex President Valenzuela alive. His survival is our
world's survival. UASA needs him for our successful mission but to make it possible
I need everyone's cooperation. Please, lead me the path of our survival."
"Please, people of Guatemala. Survive with me."
Tuluyan nang nalusaw ang puso ko kasabay nang nangangatal na ngiti sa aking mga
labi at takas na luha sa aking mga mata nang makita kong unti-unting nahahawi ang
daan.
Nang sumulyap ako kay Pedro ay nakatitig na ito sa akin.
"Your words can survive people."
--
VentreCanard

[ 62 Chapter57 ]
-------------------------------

Chapter 57

"Tayo na Behati, umuulan na. Baka magkasakit pa tayo." Nanatili akong nakaluhod sa
lupa habang pinapayungan ako ni Alys.
Kalilibing lamang ng aking buong pamilya at hanggang ngayon ay hindi ko pa rin
matanggap.
"Why Alys? Bakit tayo? Life isn't fair at all."
"Nothing is fair in this world, alam mo 'yan."
"How can I continue life without them? How can I be motivated without them? How can
I claim my achievements without them? Who would congratulate me? Papaano pa
magkakaroon ng silbi ang magiging tagumpay ko kung walang sasalubong sa akin?"
"Behati, tama na. Hindi lang ikaw ang nasasaktan, nawalan rin ako."
"Life isn't life without family."
Nabitawan na ni Alys ang kanyang payong at dinaluhan niya ako. Kapwa kami
nagyakapan sa aming sarili.
"May natitira ka pang pamilya, Behati. Nandito ako at hindi ako magsasawa na
suportahan ka sa lahat ng magiging kagustuhan mo. Are you thinking about our
graduation? I'll be there clapping for you! My greatest Magna Cumlaude!"
I pulled her hair. Natawa ako sa sinabi niya.
"It was not about that, you idiot Alys."
"Seryoso ako Behati, kahit tayo na lang dalawa. Hindi natin dapat iparamdam sa
isa't-isa na may kulang sa atin. Our love for each other won't ever surpass by
anyone, not even your future boyfriend!"
I laughed.
"Hindi pa 'yan pumapasok sa isip ko."
Time flies, I passed the CPA board exam. Have my first job and enjoyed my life for
while. Pero sa bawat paggising ko sa umaga, parang may hinahanap ako, may bagay na
dapat akong gawin.
"Ayoko talaga ng sundalo, hinding-hindi ako mag-aasawa ng sundalo! No way!"
Lumingon ako kay Alys.
"Why? Being a soldier is honourable." Sagot ko.
Inilipat ni Alys ang channel dahil kwento ito ng isang sundalo.
"Death isn't honourable, pain that you'll leave to someone isn't honourable. That's
my opinion." She grinned.
"Oh," tipid na sagot ko.
Umuwi ako ng tanghali galing sa opisina dahil masama ang pakiramdam ko, nang
tumigil ang dyip ay may napansin akong grupo ng mga sundalo sa gilid ng daan.
They're on their training. Mga bagong pasok na may dalang malalaking bag at baril
habang minamanduhan ng kanilang superior. May ilan rin akong babae na nakikita.
Kahit kita sa hitsura nila ang pagod mas lamang pa rin ang kagustuhan nilang
magpatuloy.
Biglang bumalik sa alaala ko ang mga sundalong halos wala nang tulog para tumulong
sa amin noon nang panahon ng Yolanda.
Their dedication and hardship can give light and hope to those people who are
losing their grip for the future.
Iniwas ko ang mga mata ko sa bintana ngunit tumigil ito sa may bintana sa aking
harapan na siyang nagpapakita ng aking repleksyon.
Biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ko ang sarili kong nakasuot ng
uniporme ng mga sundalo.
A small smile formed on my red lips.
Maybe I wasn't destined to be in white long sleeves, pencil cut skirt, high heels
and make up as an armour. But I woman with gun and a face with dust of battlefield
as a sign of whole day work.
"Alys, I'll join the Philippine Air Force. I already have the schedule of my
examination."
I was expecting that I'll receive a scolding machine coming from my cousin, but she
smiled at me.
"Alam ko," tahimik siyang lumapit sa akin at niyakap akong mahigpit.
"Did you expect me to complain? I told you, I'll support you no matter what.
Mangako ka lang sa akin na hindi mo ako iiwan."
"I will, I will Allison."
Hindi ko alam kung bakit biglang pumasok sa isip ko ang panahon kung kailan
pinagpasyahan kong maging sundalo.
Maybe because everything I've learned during my military years can be applied
during calamities like this.
There were only few people in this world who've been given a chance to have a
little voice. Who have given a chance to influence people, who have given numbers
of long strings to hold with millions of hands gripping waiting to be pulled back.
But these given chances can signify something if someone can use it with rights and
justice.
And when life turned your page in this moment, would you rather blink your eyes to
brush away the weight of chaotic reality or you'll let your eyes open to feel and
struggle the pain of the dust coming from the awakening?
"Never thought that I'll admire a gangster like woman." I heard Graham Bell's
voice.
Pero nanatiling nakatitig ang aking mga mata sa unahan kung saan, ang buhol-buhol
at nagkakagulong mga sasakyan kanina lamang na siyang unti-unting nakagagawa nang
hindi man kalakihang daan ngunit sapat na para makaraan kami ni Pedro.
"Words with courage, hope and deep sincerity can really be this powerful. How
amazing.." nagising na ang matandang nasa likuran namin.
Lumapit ito sa akin at kinuha niya ang kanyang apo.
"A-About your daughter—" hindi na naituloy ni Pedro ang kanyang sasabihin nang
marahang umiling ang matanda sa akin.
"Silly but my daughter talked to on my sleep. Thank you for saving us, woman of
hope."
Halos matuyo ang lalamunan ko nang tumulo ang luha nang matanda habang inihehele
ang kanyang apo na tumigil na sa pag-iyak nang makilala ang bisig ng kanyang lolo.
I've been a witnessed of different scenes of drifting families due to calamities,
but the effect on my heart will never be weaken.
Ang sakit sa puso na ginawa namin ni Pedro ang lahat pero laging may naiiwan,
naging may natitirang luhuan.
"I'm sorry," mahinang sabi ko.
Iniwas ko na ang aking tingin sa mag-lolo at humarap na ako sa unahan. Mabilis
hinawakan ni Pedro ang kamay ko at marahan niya itong pinisil.
"It's okay baby, you did a good job. You just saved another kind of love, now it's
a mother love."
"We, hindi lang ako Pedro. Bakit lagi na lang ako ang nakikita? But in reality
you're always here, helping me to save people."
"I was not dedicated that much before, Behati. Ginagawa ko lang ang trabaho ko, but
everything have changed when I met you. I didn't know that greatness isn't just
about how skilled I am, but my ability that put into passion. You thought me a lot
of things baby, it's not just my heart but myself as a pilot and as an individual."
Napatitig ako kay Pedro habang nagsisimula nang tumakbo an gaming sasakyan.
"I think we need to get off, will be a burden. We can ask for help here, you go on
your mission." Nag-preno si Peter at kapwa kami lumingon sa kanya.
Saglit na tumango sa amin ang matanda at hinayaan na namin siyang bumaba ng aming
sasakyan.
Buong akala namin ay tatakbo na ito at magtutungo sa pinakamalapit na sasakyan para
humingi ng tulong. But walked on my side and smiled at me.
"Never thought that the publicity of UASA with a beautiful face of a woman is true
to herself. I thought everything was all flowery, but I was wrong. I'm glad that
I've met you, woman of hope. Stay alive and let numbers of people live with your
words."
Tumango ako.
"Take care, stay alive please."
Matapos ko itong sabihin ay agad nang pinatakbo ni Pedro ang aming sasakyan.
And when we're about to enter the entrance of rampaging cars from disaster, all I
can do is to open my mouth with amazement.
"C-Can I curse now? You are amazing Behati." I heard another comment from Graham
Bell.
"I can only hear reports about this kind of certain scenario with Monzanto's
mission. Didn't know that this will bring a damn feeling at the actual scene."
Kumento rin ni Jensen.
"Been watching her every hard work, look how lucky am I gentlemen?" sagot ni Pedro
sa kanila.
Buong akala ko ay simpleng bibigyan lang kami ng daan ng mga tao. But most of the
cars are now blinking their lights on and making a noise in unison to acknowledge
my existence.
Karamihan sa mga nakasakay sa bawat sasakyan ay nakababa ang bintana habang
sumisigaw ng iba't-ibang mga salita.
"Survival!"
"Woman of hope!"
"Monzanto!"
"Woman of hope!"
Pinanatili ni Pedro na nakababa ang bintana habang dinadaanan namin ang mga taong
sumusuporta sa aking misyon.
"I-I'll come out—" nangangatal na sabi ko.
"Go on baby," tipid na sagot sa akin ni Pedro.
Habang patuloy sa pagtakbo ang aming sasakyan, sa pagkakataong ito ay inilabas ko
ang kahati ng aking katawan hindi dahil may hawak akong baril para lumaban sa
humahabol na terorista kundi para sagutin ang mga taong naniniwala sa akin.
The lights and beepers of different vehicles, from cars, trucks and bus turned
wilder when I showed myself.
I took a deep breath before sending my message.
Sa harap ng mata ng napakaraming tao, marahan akong yumuko at dinala ang aking mga
labi sa aking palapulsuhan at nakapikit kong hinalikan ang patuloy na pagpintig ng
aking pusong sumisimbolong patuloy akong nabubuhay at lumalaban.
Matapos kong halikan ang aking pulso ay itinaas ko sa ere ang aking kamay at dahan-
dahan ko itong ikinuyom sa hangin.
Tipid na lumabas ang ngiti sa aking mga labi nang halos lahat ng nasa loob ng
sasakyan ay bahagyang lumabas para gayahin ang mensaheng nais kong iparating.
This hand gesture means,
Let's touch each other's heartbeat. 

--
VentreCanard 

[ 63 Chapter58 ]
-------------------------------

Chapter 58

Life isn't a life without fighting. A fight without passion isn't a fight. A
passion without heart isn't a passion. A heart isn't a heart without rhythm. And a
beating rhythm isn't a rhythm if it alone.
Love isn't just the powerful word ever created in this world, but we can also find
power in the word unity.
Hindi ko iniwan ang aking posisyon sa aking nakataas na kamay sa ere hanggang may
nakikitang mga taong kapwa nakataas rin ang mga kamay.
And when they finally moved with our opposite position, I made an assuring smile.
Kapwa na tumatakbo ang aming mga sasakyan sa magkasalungat na direksyon. Bumalik na
ako sa loob ng SUV at agad hinagip ni Pedro ang kamay ko.
Huminga ako nang malalim habang pinagmamasdan ang bunganga ng bulkan, may apoy nang
kumakalat sa tuktok nito. At muli itong nagpapadyang bumuga ng panibagong
nagbabagang apoy.
"Where is his current location?" I asked Graham Bell.
Hindi na muling nagsalita ang mga ito dahil naging abala na rin sila sa pagtulong
sa mga tao.
They had this hanging metal cage courier where people can easily ride on it. Mas
mabilis nilang mailalayo ang mga tao gamit ang eroplano.
"Oh sorry,"
Graham Bell gave us the exact address and landmark but it is all ruined. Karamihan
ay nabagsakan na ng mga bato.
Halos sabay kaming napamura ni Pedro nang agad niyang kinabig ang aming sasakyan.
Muntik na kaming tamaan.
Graham Bell tried to contact the possible relatives of the ex-president. Ang mga
kamag-anak nito na posibleng kasama niya sa paglikas pero sinabi ng mga itong
nagpaiwan na ang matanda sa kanilang tahanan dahil naniniwala itong matanda na siya
at hindi na kailangang isama pa.
Bell, shared us the live phone conversation and I heard how his daughter and son
tried their best to convince their father. Walang tigil sa pag-iyak ang mga ito.
Their father wanted to die on his motherland. Iniwan nila ang matanda sa kanilang
bahay.
Nagpatuloy sa pagmamaneho si Pedro at halos hindi na kami mag-usap dalawa. Habang
tumatagal kami sa lugar na ito, mas lumiliit ang tsansang mabuhay kami.
"There!" Itinuro ko ang direksyon kung saan tumama sa diskripsyon ni Graham Bell.
Kinabig ni Pedro ang sasakyan at kapwa na kami halos tumalon dito nang sandaling
tumigil ito.
Hantaran na namin pinasok ang bahay habang walang tigil sa pagsigaw sa pangalan ng
dating presidente.
"President Valenzuela!"
"President Valenzuela!"
Halos tumakbo na kami ni Pedro sa loob ng bahay habang hindi napapagod sa pagsigaw.
"President Valenzu—" hindi ko na natuloy ang aking pagsigaw nang makita ko ang
dating presidente na tahimik na nakaupo sa kanyang wheelchair.
"Peter!"
Agad nakuha ni Peter ang tawag ko. Nagmadali na kaming nagtungo sa dating
presidente.
"President Valenzuela,"
"I-I am not the president anymore, I am just now an old man. Save yourselves
children. I am already old."
"No, we need to go President." Hinawakan na namin ni Pedro ang kanyang wheelchair
pero nang itutulak na namin ito ay agad hinawakan ng matanda ang gulong nito.
"We'll die here old man!" sigaw ni Pedro.
Agad kong hinawakan ang balikat ni Pedro hanggang sa may mapansin ako sa dating
presidente.
I tried to wave my hands in front of his eyes and I gasped. He's blind.
"J-Just leave me, I am happy now. Dying inside my motherland. It's my time now."
"We don't have time for this Behati, we should force him." Tatango na sana ako sa
sinabi ni Pedro nang marinig kong muli na magsalita ang matanda.
"I am no worth anymore, I am blind, old and a worthless baggage. Just leave me
children."
Lihim akong napamura sa sinabi ng matanda.
"No, you are not worthless President Valenzuela." Kahit hindi ako nakikita ng
matanda ay marahan akong lumuhod sa harapan niya para mas ramdam niyang nasa
malapit ako.
"A living life isn't worthless, President." Hinawakan ko ang dalawa niyang kamay.
"Do you want to hear a story.."
"B-Behati.." I heard Pedro's disapproval.
Hindi sumagot sa akin ang bulag na presidente. Pero mas hinigpitan ko ang
pagkakahawak ng aking sa kanya.
"Seven years ago, there was a great engineer who was concerned about the earth's
future state. His talents and ability can save the world, he invented a satellite
where it can monitor the upcoming calamities that might occur on Earth. But during
that time, he lacked on position and power. Seven years ago, he wasn't given a
chance to save the world. His invention brushed away giving him endless
frustration. That's why he locked his invention with the thought that it will never
be used again. He collected six biometrics of six different reigning presidents
around the world."
Hindi ko mabasa ang ekspresyon ng presidente sa mga sinasabi ko. But I am not
losing hope.
I don't want to use this president to save the whole world if he himself is not
motivated to survive his own life.
"President Jacobo Gucci Valenzuela, can you still remember Engr. Wright?"
"T-That silly engineer.." nangangatal na sabi ng matanda.
"President Valenzuela, there is no such thing as worthless. Being an old isn't a
key for death, blindness isn't all about darkness. Grab my hand president, your
existence is priceless. Your survival is our world's survival."
Tuluyan nang lumuha ang matanda at dahan-dahang lumuwag ang dalawang kamay niya sa
pagkakahawak sa mga gulong ng kanyang wheelchair.
Agad kaming tumango ni Pedro sa isa't-isa at nagmamadali naming dinala ang matanda
sa labas.
Nang sandaling maayos ko na ang matanda ay agad nang pinaharurot ni Pedro ang
sasakyan. Mabilis kong isinilip ang sarili ko sa likuran at muli nang umaatake ang
bagsik ng bulkan.
"Faster baby.." sabi ko kay Pedro.
Habang nasa labas ang kalahati ng aking katawan ay tinitingnan ko na kung gaano
kalayo ang eroplano ni Jensen at Graham Bell.
Hindi namin maabutan.
"Shit!" agad akong kumapit sa may bintana nang may bumagsak na apoy sa likuran
namin.
But Pedro is fast enough.
Pero pansin ko na mas bumabagal na ang takbo namin. Naghihingalo na ang aming gulo.
This SUV isn't designed for rally driving. Kanina pa itong halos ibangga na ni
Pedro para iwanan ang mga bato. Ilang beses nang hinahampas ni Pedro ang kanyang
manibela.
Damn it, we're not gonna make it.
Lalong bumabagal ang takbo namin.
"S-Should we find new car?"
I tried to locate the nearest functioning car using my watch but I can't spot any.
Lahat ay hindi na maaaring tumakbo.
Hindi ko na magawang mapakalma si Pedro habang ilang beses niyang nahahampas ang
manibela.
"Baby please calm down," ilang beses kong hinaplos ang balikat ni Pedro.
Nagulat ako nang biglang hapitin ni Pedro ang batok ko at siniil ako nang malalim
na halik.
I tried to kiss him back na parang wala kami sa gitna ng kalamidad. Kapwa kami
humihingal nang maghiwalay ang aming mga labi.
"Mahal na mahal kita Behati,"
"Mahal rin kita, no matter what happened."
Saglit naming pinagdikit ang aming mga noo sa isa't –isa bago kami naghiwalay.
Bumalik sa pagmamaneho habang muli kong ibinalik ang atensyon ko mula sa likuran.
Isang malaking magbuga ng itim na usok ang kumawala.
Ito na, ito na naman.
Sa halip na manatili sa labas ay pinili ko nang umupo at humawak sa kamay ni Pedro
habang patuloy sa pagtakbo ang aming sasakyan.
Ipinikit ko ang aking mga mata. Nakakarinig ako ng ingat mula sa delubyo, ingay na
siyang pilit kong nilalaban sa napakahabang panahon.
Nakakatakot, nakakapanindig balahibo.
"I love you, Behati." Bulong ng lalaking mahal ko.
Isang malakas na ingay ang tumama sa aming sasakyan, buong akala ko ay nagmula ito
sa isang nag-aapoy na bato.
Ngunit nagmulat kaming unti-unti nang umaangat sa lupa ang aming sasakyan at
kasalukuyan itong nagmumula sa likuran.
Sabay namin sinilip sa likuran ang dahilan nito.
"This is Commander Mitts speaking, sorry I'm late. I'll still attend your wedding
lovebirds."
Napahinga ako nang malalim nang marinig ang boses ni Commander Mitts.
"Oh god! Thanks Commander Mitts, I can't die virgin." Sagot ni Pedro.
Narinig kong tumawa nang malakas si Commander Mitts.
"Should I turn on the radio now?"
"Yes," sagot namin.
Sinulyapan ko ang presidente sa likuran, kita sa kanyang mukha ang matinding takot.
"Don't worry President, we're saved. We're saved." Kapwa kami tumigil ni Pedro sa
lugar na siyang kasalukuyan nang hinahagupit ng kalikasan.
Ang sakit sa pusong pagmasdan.
Dinala kami ng eroplano ni Commander Mitts sa ligtas na lugar. Inalalayan ng
medical team ang dating presidente.
At halos humagulhol ang lahat ng mga kamag-anak nito nang makitang buhay ang
kanilang iniwan.
Hindi ko akalaing magagawa ko siyang kumbinsihin.
"We're done with earthquake, tsunami, typhoon and volcanic eruption. What's next?"
pansin ko na napupuno na ng alikabok ang mukha ni Pedro.
Kinuha ko ang aking panyo sa aking bulsa at marahan kong pinunasan ang mukha ni
Pedro.
"I want an ending Pedro, sana ay magkaroon na ng katahimikan." Nang maalala kong
may ilan kaming kasamahan dito ay mabilis kong ibinaba ang aking panyo.
"Katahimikan kasama mo, that's the real ending. Living my life with your voice,
touch, kisses and love."
"I can't wait," tipid na sagot ko.
"Armstrong! Monzanto!" sabay kaming lumingon ni Pedro kay Commander Mitts.
Naglakad na kami patungo sa kanya. Nandito na rin si Jensen at Graham Bell na kapwa
na rin pagod na pagod sa mga nangyayari.
Tumango kami sa isa't-isa.
Commander Mitts is holding an apparatus, nakaharap na kami sa presidente habang
inaalalayan ito ng kanyang kamag-anak.
"Now President Valenzuela, let the world survive with you."
Magkahawak ang aming mga kamay ni Pedro nang sandaling lumapat ang daliri ng
Presidente sa aparato.
Lalong dumiin ang aking mga kamay sa kanya nang bumulong siya sa akin.
"I love you"

--
VentreCanard 

[ 64 Chapter59 ]
-------------------------------

Chapter 59

The remaining missions went smoothly. Compared with Guatemala incident there were
minor problems encountered. Pero hindi na ganito kabigat.
No more planes with a hanging metal cage, no black SUV playing with fires and not
even raging motorcycles.
We're thankful that we didn't face another kind of calamity, we might survive on
earthquake, tsunamis, flood, volcanic eruption but there this kind of natural
calamity that until now I knew that no any good plane can't handle. It's a
hurricane. Sa sandaling kalamidad sa hangin na ang humagupit, hindi ko na alam
kung papaano ito lalabanan.
The six presidents were gathered inside our UASA main headquarters. All I thought
was a single input of their biometrics, but the system satellites were requesting
for unison biometrics identification.
Madaling nakipagtulungan sa amin ang natitirang mga presidente. We're just lucky
enough that those Presidents last seven years ago were still alive and breathing.
Ano na lamang ang mangyayari sa mundo kapag ang isa sa kanila ay wala na? Engr.
Wright's satellite is the only thing that we can hold on. But we really can't blame
Engr. Wright for securing his invention too much. He was rejected, kicked by the
organization that he once patronized and got separated from the woman he loved.
Iniiwasan niya lamang na may umangkin sa sarili niyang ideya.
Everyone's present, from the lower rank until to the highest ranking UASA member.
We're all located in the broad airplane field.
A small smile went on my lips when I remembered my first step on this place.
Unang pagtapak ko kasabay nang pag-angat ng aking kamay sa kalangitan sa paraang
parang maabot ko ang mga nagliliparang eroplano.
Sa tagal nang itinigil ko sa organisasyong ito, ngayon ko nalaman na hindi lamang
paghawak ng aking mga kamay sa eroplano ang lubos na ikaliligaya ko.
My passion, dedication and hardship for my every mission made me realized that life
isn't just how high you lifted yourself up, but the real value of life is all about
how you lifted up those people who are losing their hope to pull themselves up.
If every people have this kind of principle, then the Earth can proudly say that he
can still survive and fight. This is the time when humans are breathing the air
with value.
But hey, let's talk about reality check. There is no such thing as united
principle, laging may pagkakaiba, may magmamataas at magmamarunong. Isang matinding
dahilan kung bakit ako nasa harap ng ganitong sitwasyon.
In UASA field witnessing the launching of the satellite, hoping that this
technology will give us a big help that we've been wishing for before the Earth
finally ends.
I've seen a lot, hindi ko man nagawang hilahin ang lahat pero may parte sa sarili
ko na nagpapasalamat. Atleast, there were some who joined me and extended their
hands to fight survival.
We're all facing the jet-like shell of the satellite. Nasa harapan rin namin ang
anim na presidente, si Engr. Wright and our chairman. The intelligence team are on
stand by for data updates and analysis connected outside the planet.
They have already coordinated with the astronauts outside, hinihintay na lamang
namin ibaba ni chairman ang utos.
Nasa bandang unahan rin si Commander Mitts, Graham Bell, Jensen at si Pedro habang
nanatili akong nasa likuran, kasamahan ng mga nasa kapareho kong posisyon.
My heart is beating so fast while looking at the six presidents and I can't help
but to smile remember our few conversations.
I didn't know that these Presidents were all aware of my existence. Not that I hope
to be recognized but it was actually an honor that those previous good leaders were
supportive about my principles in life.
It's a mission accomplished.
"I got the last president, chairman." I announced on air. I heard screams, cries,
curses of joy, claps and prayer.
Pedro's busy giving the last president his first aid, sa pagkakataong ito ay ako na
muna ang pinahawak niya ng eroplano. Graham Bell and Jensen also got the other two
presidents safely that's why the whole UASA are shouting for joy.
After we touched down, the UASA medical team immediately checked us as well as the
six presidents, luckily we only got minor injuries.
Magkatabi ang kama namin ni Pedro sa clinic habang pinagpapahinga kami. Hindi man
kami tinamaan ng mga seryosong pinsala, literal na nabugbog ang katawan namin sa
sunod-sunod na mission.
Nang nagsarado na ang kurtina ay inilahad niya sa akin ang kanyang kamay.
"Can you hold my hand, Lieutenant?"
"Scared of clinic, Commander?" inabot ko sa kanya ang aking kamay. He smiled at me.
Mariin niyang hinawakan ang kamay ko.
"Nope, I just want to hold your powerful hand. Mas malakas pa ito sa kahit anong
dextrose na nakita ko." Tipid akong tumawa sa sinabi niya.
"You're imagining things again, Commander."
"Hey, I'm serious here Behati. Nauubos ang IV fluid, while your hands are not
getting tired of making people fight and survive. You made me realized Behati, that
there is this thing that can surpass the advance medical technology. Buong akala ko
ay hindi na makakalaban ang ikatlong presidente nang atakihin ito sa puso, I saw
how the doctors lost their hope but again, you made his survival possible. Maybe he
really heard your words during his life and death fight. Kaya lumaban ang dating
presidente para mabuhay."
Sa halip na sumagot kay Pedro ay tumitig ako sa kisame. Words are really this
powerful and I'm happy that I'm using it in the right path.
Words in exchange of continuous life are those kinds of words that I won't regret
voicing out.
Hindi ko namalayan na nakatulog na ako dahil sa matinding pagod. I just woke up
when I felt that someone was caressing my hair. When I opened my eyes, I saw
Pedro's sapphire orbs staring at me lovingly.
"Baby, may gustong kumausap sa'yo. Will I allow them to come in?"
"Who?"
Inalalayan ako ni Pedro na umupo nang maayos, siya na mismo ang humawi ng kurtina.
At iniluwa nito ang anim na presidente na siyang pilit naming hinanap.
"I'll just wait you outside." Agad kong hinawakan ang laylayan ng uniporme ni
Pedro.
"Why are you leaving me? Hindi lang ako ang tumulong sa kanila, ikaw, si Graham
Bell at Jensen." Tinanggal ni Pedro ang kamay ko sa kanya.
"It's alright Lieutenant, nakausap na nila kami. Now it's your turn, woman of
hope." Kumindat ito sa akin bago niya ako tuluyang iniwan.
Dalawa sa anim na presidente ay naka-wheelchair na. Pero ang natitirang apat ay may
kalakasan pa, sila na mismo ang nag-alalay sa dalawang presidente.
"Good evening sir!" I bowed down my head.
"Hey, you don't need to do that beautiful Lieutenant." Nag-angat akong muli ng
tingin sa kanila.
My heart melts when they gave me their genuine smile. Did I really deserve this?
Kung tatanungin ay hindi lamang ako ang tumulong sa kanila.
The whole Universal Aeronautics and Space Administration, but why everyone keeps
turning their eyes on me?
Nanatili ang distansya sa akin ng mga presidente, nakatayo ang mga ito habang
nakatitig sa akin. Hindi ko alam kung papaano ko sisimulan ang pagkausap sa kanila.
I've said enough words, naibigay ko na sa kanila ang nais kong sabihin.
"Thank you for cooperating Presidents," panimula ko. Ilan sa kanila ay umiling sa
sinabi ko.
"We should be the one thanking you. The moment you showed in national television,
you gave everyone hope. Not just the leaders like us but also the individual human
being living in this planet. When I first heard about you, I thought you're just
exaggerating and making some hype about UASA movement, like who would trust UASA
nowadays? Who would believe on their words? But the moment you showed yourself
inside my country, helping people to survive, I already accepted I was wrong. You
are indeed, the bravest woman alive. Our woman of hope."
Katulad nang laging nangyayari, nawawalan ako ng salita sa tuwing may taong
nagsasalita sa akin tungkol sa mga bagay na nagawa ko.
I am happy, yes. This is me, Behati. I can be happy silently.
"Don't worry, we will not waste your effort. We'll definitely cooperate in every
operations that will be needing our help. And just like what you've told us, we
will survive. Everyone of us were born for survival."
I smiled back at them.
Isa-isang kumamay sa akin ang mga presidente habang nangangatal ang aking mga
kamay.
After series of deathly missions, I can still consider myself lucky for coming back
alive. And luckier for coming back with people behind me who fought with me.
Nang matapos silang makipagkamay sa akin ay hindi rin sila nagtagal at nagpaalam
na. But atlast, I got my courage to talk again.
"No wonder why people elected you, dearest Presidents. You're also the toughest
fighters I've met. Thank you sir!" I bowed my head again with full of respect.
Ngayong nakikita ko na sila sa unahan na magkakasama at kumakatawan sa paglaban sa
panibagong buhay, ngayon ko lubos masasabing, nakuha na namin, ng buong UASA ang
unang tagumpay.
Greatness will always start with good leaders.
"It's time," anunsyo ni chairman.
The six presidents placed their hand on each of their designated monitor and when
their hands landed, the sound and uproaring satellite from the shell started to
surround the whole UASA field.
The protective shell emitted thick white smoke as the satellite launched in the
air.
Our eyes are now following its path wishing for its success. And this launching
means that it is also our time to leave the Earth.
Our journey in the outer space is about to start.

--
VentreCanard 

[ 65 Chapter60 ]
-------------------------------

Chapter 60

After the satellite launching the officers as well as the commanders, engineers and
intelligence team were all busy with their specific tasks.
Hindi na kami nabigyan pa ng pagkakataong mag-usap ni Pedro. Lalo na ngayong
kanyang misyon ang tinututukan ng lahat.
The Project Mars is now on the floor. The Space Commander got the eyes of the UASA
the moment that the satellite had successful placed in the outer space. Si Pedro
ngayon ang madalas kausap ni Engineer Wright at Professor Wilson.
Our fleet got divided, Commander Jensen will not be joining the Project Mars
instead he'll stay here and wait for the updates. That means, Commander Graham Bell
will be replacing his position as second flight in command in Mars.
Sa pagpunta sa planetang ito, si Pedro na ang pinaka-bihasa at pamilyar sa dito.
Anim na beses itong nakarating sa planeta sa tulong ng mabilis at makabangong
siyensya.
I am so proud of him, my blue eyed Astronaut. Commander Rylandrien Peter Armstrong
can rule the Mars.
Tonight we'll be our last meeting, dito na sasabihin ang lahat ng mga aksyon at
posibleng mangyari sa sandaling makarating kami sa Mars.
Noon ay inaakala ko na may makakasama akong mga babaeng piloto. I wasn't alone when
I entered this organization, hanggang ngayon ay nakatungan pa rin kung ano ang
totoong nangyari sa kanila.
But I already had the hints that Professor Shiela Wilson have something to do with
those women pilot, minsan ko na itong narinig. I want to further research, but this
isn't the right time for that.
Si Graham Bell ang kasabay kong maglakad ngayon, kumpara kay Pedro at Jensen hindi
gaanong mabigat ang hawak nito sa ngayon.
We're both under Peter's command. Hindi na kami kailangang pagtuunan ng pansin
dahil madali naman namin maiintindihan ang bawat ibinababang aksyon.
Isa pa, kaunti lamang ang kasali sa ekspidisyong ito. Hindi na kami hihigit sa
dalawampu. Dahil masyado na kaming nababalot ng katahimikan, gumawa ako ng usapan
sa pagitan naming dalawa.
I never thought that he was an ex UASA pilot before.
"Why did you left UASA before?" matagal ko na itong gustong itanong sa kanya.
Saglit itong lumingon sa akin na parang nagulat dahil sa biglaang tanong ko.
"I fell in love," walang kurap na sagot niya.
That was a blast answer, posible ba na karamihan sa dahilan ng pag-alis ng mga
miyembro ng UASA ay dahil nagmahal ang mga ito? I also got hint that Jensen had a
kind of love that got away, sa paraan ng mga salita niya sa akin noon.
"Where is she now?"
"In the ocean," tipid niyang sagot.
"What? Ocean?" I asked him with my crossed eyebrows.
"Yes, her ashes were already part of the ocean. She died last two years ago,
cancer."
"Oh, I'm sorry to hear that." Siguro ay ito ang dahilan kung bakit mas gusto nitong
manatili sa tabing dagat.
The place where he can still see the deep ocean where his beloved woman lies.
"It's okay, death is part of every human journey and the only difference is our
timeline. And hers is too early."
Hindi ako makahanap ng mga salita para kay Graham Bell. I didn't know that he's
carrying this heavy past.
Nakarating kami sa conference hall. All the Project Mars team were all gathered
inside.
Sa pagkakataong ito ay nasa unahan pa rin si Engr. Wright, pero nasa may tagiliran
na si Wilson na parang handa na rin magsalita.
Huminga ako nang malalim, come on Behati, this isn't the right time to hate the
woman. Let's see what she've got. Afterall, we really need Wilson's team dahil
hindi kakayanin itong lahat ni Engr. Wright.
"Let's just bring this out to the point." Engr. Wright made a hand gesture, a blue
holographic monitor appeared as his guide and another that serves as our viewer
monitor.
Everyone were expecting that we'll be having only two planes since we already had
our meeting before, but we're all surprised that there were three different planes
on site.
"The other plane was from Wilson's team." Parang nakuha agad ni Engr. Wright ang
katanungan sa aming mga mata.
"The largest plane will be your courier which will be manipulated by Commander
Armstrong, the other two planes will be piloted by Monzanto and Graham Bell."
Panimula ni Engr. Wright.
He started explaining the initial plan of Project Mars, from launching until to our
final touch down.
Pedro will pilot the courier which will be the plane that we'll be using to leave
the Earth. Inside the courier plane are two other planes. Kami ni Graham Bell, ang
may hawak ng mga ito.
Halos umabot nang lima hanggang anim na oras ang pagpapaliwanag ni Engr. Wright,
bago kami pinabalik sa aming mga kwarto.
Tomorrow is our big day.
Kanina pa akong nakahiga sa aking kama at hindi ako makatulog. I already messaged
Alys. Some of the astronaut's family members will be attending the launching
tomorrow. I asked Alys, pero tumanggi siya dahil iiyak lang daw siya nang iiyak.
She was right, wala kaming panghahawakan sa sandaling lumabas kami sa mundong ito.
Nakatulog akong iniisip ang mga salitang iniwan ng pinsan ko.
The moment that I heard my morning wake up call signal from my room's artificial
intelligence I already knew that this is the day that I've been waiting for. The
mission I've been dying to serve from the very beginning.
Sa dami nang pinagdaanan at naranasan ko, hindi ko akalaing talagang maaabot ko
ito. That I did survive a lot of times.
I zipped my UASA uniform and looked straight at the mirror seeing my own
reflection. I put my badge on and tied my hair up.
Huminga ako nang malalim.
"I am Flight Lieutenant Behati Azalea Monzanto, the woman of survival." Taas noong
sabi ko sa aking sarili.
Sa sandaling iwan ko ang mundong ito, ipinapangako kong panghahawakan ko ang mga
salitang ito.
Tulad nang inaasahan ay handa na ang lahat ng kasali sa Project Mars. Ilang beses
akong nagpapalingon-lingon habang hinahanap ang lalaking siyang may malaking parte
kung bakit ako nandito sa misyong ito.
"Where are you baby?"
Hahakbang na sana ako nang may maramdaman akong lumihila sa aking uniporme sa
ibaba.
At halos manlaki ang mga mata ko nang makita kong si Ginger ito.
"Oh shit! Don't electrify me!" I was about to kick the robot when she pinpoint a
certain direction.
Gusto kong matulala at humanga kay Ginger, si ginger ba talaga ito? Ang robot ni
Pedro na malaki ang galit sa akin?
Pansin ko na ilang beses nang umilaw ang mata nito nang makitang hindi pa rin ako
gumagalaw sa aking pwesto.
"South, just 30 steps away. You only got 8 minutes." Nakagat ko ang pang-ibabang
labi ko at halos lakad takbo ako para makarating sa sinabing direksyon ni Ginger.
Pero bago pa man ako makarating dito ay agad kong naramdaman ang mga ni Pedro sa
akin. Hinila ako nito sa isang tagong lugar na malayo sa mga CCTV camera at sa kung
anumang magiging hadlang sa amin.
He's always skilled enough when it comes to hiding and I am loving this skills of
his. Damn beneficial.
We drowned each other with our melting kisses.
"I love you, Peter." Inunahan ko na siyang magsalita, hindi pa man kami nakakabawi
sa halik ng isa't-isa.
"I love you more, Behati."
Naghiwalay kami ni Pedro na kapwa namumula ang mga labi.
The moment we went out of the Earth's atmosphere, this will be the best time that
our plane can have its own fly. Graham Bell's plane carries the other astronauts
that will be transported to Mars, that's mean his fleet will be arrived sooner on
the said planet.
My plane will be waiting for Pedro, since the courier ship was designed to stay at
the outer space, it can't be landed on Mars because it was just a transport union
between the two planets.
We need a stop over in the outer space to secured the communication between the
three channels.
The mother ship which were still being manipulated by the first batch astronauts
will in need to have a full access information with Mars. We're expecting that
there will be an auto-dock system for an easily transport but Engr. Wright gave us
the information that it should be done manually.
The two aircrafts were designed differently. That means that the item or the metal
box containing a system's locked coordination between the three channels should be
transported carefully by an astronaut.
Graham Bell's space plane is already on their way to Mars. Tatlo na lamang kaming
nasa loob ng malaking courier ship.
I am not allowed to move inside my plane since Pedro got his assistant astronaut
already and I don't have any idea about the astronaut's world. Hanggang eroplano
lang talaga ako.
I can hear them giving each others radio signal codes. And because my plane were
located in a transparent position where I can clearly see the space, I can now see
Pedro in his white suite.
Nasa labas na ito ng aming courier plane, may tali siya sa kanyang likuran habang
may hawak ito sa unahang hindi kalakihang metal box.
This isn't the first time that I got nervous, pero sobrang tindi ng kaba ko sa mga
oras na ito habang pinapanuod si Pedro. I wished I had the knowledge, para mas
palagay ang loob ko kung ako ang katulong niya sa mga oras na ito.
Hindi kalayuan sa amin ang mothership, hindi rin magtatagal ay mabubuksan ito para
kay Pedro.
Habang nanunuod ako ay bigla nag-pop up ang message ni Graham Bell sa akin. I
thought it was informative but his message was intended to annoy me.
"Fun fact, one of the astronauts inside the mothership was his ex-girlfriend."
Nakita ko na lang ang sarili kong sumasagot sa kanya.
"Relationship isn't allowed in UASA."
"Uhuh? You sure? Peter is good in hiding." Gusto kong bawiin ang lahat ng sinabi ko
kanina. I don't like his hiding skills!
"Triggered? If I'm the fiance, I'll go outside and check him. You know? The woman
missed him so much."
"You fucker," iritadong sagot ko.
"XD"
I rolled my eyes and focused myself with Pedro. Wala na ito sa labas at nakapasok
na siya.
According to Engr. Wright will just wait for few minutes because the installation
is quite easy, but half hour have passed and we haven't got any signals at all.
I've been hearing Pedro's assistant calling his name repeatedly. Mas lalong nagwala
ang kaba sa dibdib ko.
I tried to communicate with Pedro's assistant astronaut, I even asked him to
connect my communication signals to Pedro's radio.
"Peter! What's the situation in--" I didn't even finish my words.
I just saw an explosion from the back part of the mothership. 

--
VentreCanard 

[ 66 Chapter61 ]
-------------------------------

Chapter 61
"Peter!" I shouted.
"Peter! Peter! Damn you Peter! Answer me!" Hindi ako tumitigil sa pagsigaw at wala
na akong pakialam kung may makarinig sa akin mula sa UASA. I can also hear noises
of different voices and commands from our open radio. We still have our live audio
cast and radar monitoring for them to witness the whole Project Mars. Alam kong
nanggagaling ito sa control room ng UASA. Hindi lang ako at ang assistant ni Pedro
ang naaalarma sa mga oras na ito.
This isn't good at all. Damn it.
I was given a command that I should stay inside this damn plane and wait for my own
flight. But that didn't stop me from moving. I harshly pushed the button to open my
metal plane door, mabilis akong lumabas. Hindi na ako nagulat nang bigla akong
lumutang pagkalabas ko pa lamang ng aking eroplano. My plane does have a gravity
manipulation, pero hindi ang kinalalagyan nito.
Aside from being a pilot, I was also trained to move in a place without gravity. I
wasn't familiar about this courier plane structure, tanging si Pedro lamang ang may
alam ng bawat sulok nito. But having an eyes of a pilot, I can easily analyze my
place but not as accurate just like a blueprint analyzation, but good enough to
understand my next steps.
My eyes wandered around, looking for the passage way. Between this place and the
main navigation room. Maybe, I don't have any idea about Pedro's movement the
moment he stepped outside this courier plane but I can tell that I can easily
maneuver the navigation room. I could make this plane nearer to the motherplane if
necessary.
Nanatili akong nakahawak sa aking eroplano para pigilan ang katawan kong umangat.
Hanggang sa makita ko na ang maaari kong daanan. It was few meters away from me.
Mariin kong ipinikit ang aking mga mata. I can do this, maaabot ko ang pinto.
This is just simple compared to the situation I've experienced when I was once a
soldier.
First I adjusted my position, sinimulan kong itapak ang aking mga paa sa eroplano.
I have a horizontal position where my head is pointing against the metal door. I
have this small squatting position on plane but with both of my hands tightly
gripping against the metal iron which was part of the plane's design.
I am now silently counting. Moving my legs up and down, ilang beses ko itong
ginagawa habang bumubwelo. At nang alam kong mas malakas nang pwersa ang nailagay
ko sa aking binti agad akong bumitaw.
I extended both of my hands on the front and I almost shouted when I already
reached the door.
Sinubukan ko itong buksan pero hindi ko man lang ito nagalaw. Agad kong hinanap ang
monitor plate nito at sinubukan kong i-type ang password.
UASA, ang unang ginamit ko pero hindi man lang ito nagalaw. I used different codes
but the damn door can't open. Hanggang sa maalala kong si Pedro nga pala ang piloto
ng eroplanong ito.
I tried to put his name, pangalan ni Ginger at kahit anong pwede niyang gamitin.
Napapamura na ako dahil hindi man lang ako tumama.
It was six characters. Kumunot ang noo ko nang may biglang pumasok sa isip ko.
"Come on Pedro," I rolled my eyes.
I type Behati. Buong akala ko ay ito na, pero hindi ito ang password.
"Pedro, you're making this damn hard for me." I tried another characters, hindi pa
rin nabubuksan. Shit.
I used my second name. Azalea. Nanlaki ang mata ko nang mabuksan ito.
"Damn you, Peter." Agad na akong pumasok.
It was a narrow hallway and there's a cylindrical railing for us to use if someone
wanted to move from one place to another. The plane's place isn't complex at all.
Hindi na ako nahirapan hanapin kung saan ang navigation room.
Gawa sa salamin ang navigation room, kung saan makikita rin ang nangyayari sa
labas. Nakatalikod ang assistant ni Pedro at kahit hindi ko nakikita ang mukha niya
sa mga oras na ito alam kong inaatake na rin ito ng nerbiyos.
Halos hindi na ito magkaintindihan kung ano ang pipindutin. I hit the button near
the door for his attention, pero parang wala itong naririnig.
I didn't stop hitting the button until I finally got his attention. He immediately
opened the door.
Sa unang pintuan ay nanatili akong nakalutang at nang sandaling makapasok ako ay
muli itong nagsara, dito ko biglang naramdaman ang bigat ng katawan ko. Alam ko na
ang sunod na mangyayari kaya inihanda ko ang aking sarili.
I landed down on the floor with one bended knees and one hand as a support on the
floor. I immediately held my head up for my successful landing.
Tuluyan na akong tumayo nang mabuksan ang ikalawang pintuan. Nagmadali na akong
humakbang at lumapit sa assistant ni Pedro.
"What happened? What can I do?"
I positioned myself on the plane's control system. Since I'm already inside the
navigation room, naririnig ko na namang muli ang kaguluhan sa UASA.
Lihim akong napamura. Right now, kahit anong gawin nila ay hindi sila makakatulong.
There's no effective communication between us and this will be fixed if Pedro's
installation will be successful.
Pero papaano?
Nakakarinig ako nang pagtawag mula sa intelligence team, asking about the current
situation, sa halip na sumagot ay pinatay ko ito. Nawalan na rin kami ng
komunikasyon mula sa eroplano ni Graham Bell.
Sinubukan kong tawagin ulit si Pedro pero wala akong marinig.
"Pedro!" muli kong sigaw.
I can't stop my hands from shaking witnessing the continuous destruction of the
half part of the mothership.
"Come on baby, answer me! Magagalit na ako sa'yo Pedro!" Wala na akong pakialam
kung marinig ng kanyang assistant kung ano ang mga sinasabi ko.
"Peter please," patuloy ako sa pagsigaw.
At mas lalong lumakas ang aking boses nang tuluyang namatay ang lahat ng ilaw sa
buong mothership.
"No! no! no! I'll go there! I'll go there! Wait for me Peter!"
Halos tumakbo ako sa astronaut suit, I removed it from its place.
"Damn! Help me with this damn suit!" sigaw ko sa natutulalang astronaut na kasama
ko.
"C-Can you go outside?"
"Can't you see?! He needs us!" pilit ko nang isinusuot ang astronaut suit at wala
na sa sarili akong tinutulungan ng lalaki.
I was about to put on my helmet when the mothership got its lights again. Halos
itinapon ko ang helmet at tumakbo ako pabalik sa radio communication.
"Peter?"
"Shit, I'm sorry. I exhausted too much time. I'm going out." Sagot ni Peter.
Nanghihina akong napaupo nang marinig ko ang boses niya. Mabilis nakabawi ang
astronaut na kasama ko at mabilis siyang nakipag-usap kay Pedro.
Kasalukuyan na nitong inaayos ang tali na siyang hihila pabalik kay Pedro.
"I heard Lieutenant's voice, you connected her plane's radio?" tanong ni Pedro sa
kanyang assistant.
I coldly looked at the assistant astronaut. Mukhang nakuha na nito ang ibig kong
sabihin. Hindi na niya sinagot si Pedro sa kanyang tanong.
He's actually playing safe.
Naniningkit ang mga mata ko habang papalapit na sa aming space plane si Pedro.
Tinakot niya ako!
How could he?
Dahil nakaposisyon ako sa parting likuran, hindi ako makikita ni Pedro mula rito.
There's a part in navigation room that the mirror wall were partly frost, sinadya
kong pumosisyon dito para hindi agad ako makita ni Pedro.
Kita ko na ang nakalutang nitong katawan at papalapit na siya sa pintuan.
Tinatapik-tapik ko na ang aking isang paa habang naka-ekis ang aking mga braso.
Nakakaisang hakbang pa lamang si Pedro kasabay nang pagtanggal niya ng kanyang
helmet nang magsalita ako mula sa kanyang tagiliran.
"Rylandrien Peter Armstrong," malamig na tawag ko sa pangalan niya.
Dahan-dahan itong lumingon sa gawi ko sa kanyang mga nanlalaking asul na mga mata.
"Ba—" hindi na niya natapos ang kanyang pagtawag sa akin nang halos tumakbo ako sa
kanya at lumipad ang isang mabigat na suntok sa kanyang mukha.
Dahil sa pagkagulat ay nawalan siya nang panimbang at natumba.
"What the fuck?!"
I immediately sat on him and I just found myself crying on top of him. I was
scared. Takot na takot ako.
Handa na siyang iharang ang mga braso niya sa paparating ko pang mga suntok nang
hindi na ito tumama sa mukha niya kundi mararahas hampas na lamang ito sa kanyang
dibdib.
"Fuck you! You scared me! You idiot! Damn Armstrong!"
"Behati, baby. Hey, calm down." Pilit niyang pinipigilan ang mga kamay ko.
"How could you, how could you fucking—" akala ko ay mga hampas ko lamang sa kanyang
dibdib ang mangyayari hanggang sa mga susunod na oras.
But he quickly sat down, grabbed my face and stopped my lips from cursing with his
explosive kind of kisses.
"I said calm down, please baby? I love you. I love you so much." Bulong nito sa
akin habang pilit niyang hinuhuli ang aking mga mata.
"I'll explain everything about what happened, huwag basta susuntok. Masakit tuloy
ang panga ko." Alam kong dinadaan niya sa biro para mawala ang matinding
nararamdaman ko.
My past was triggered. Not again, not again.
"Just shut up and kiss me, Peter." I pulled him and I crashed his lips against
mine.
Our first kiss on space.

--
VentreCanard 

[ 67 Chapter62 ]
-------------------------------

Chapter 62

I pushed Pedro away from me when I noticed someone's eyes on us. I almost forgot
that there was someone in here that wasn't informed about our relationship.
"Peter," pilit kong itinulak ang dibdib niya papalayo sa akin.
Parang nawala na sa sarili si Pedro dahil nasa akma na itong hahalikan akong muli
pero pinanlakihan ko na siya ng aking mata.
I quickly motioned my eyes to the direction where the astonished astronaut was
standing.
Dito natauhan si Pedro at lumingon siya sa kanyang assistant.
"Hey," he awkwardly said while scratching his forehead.
Hindi ko alam kung bakit nanatiling nakayakap sa bewang ko ang kanyang braso at
hanggang ngayon ay natatagpuan ko ang sarili kong nakaupo sa kandungan niya.
"She actually forced me, have you seen it? She just punched me for that kiss."
Hantaran pa akong itinuro ni Pedro na parang isa siyang inosenteng lalaki.
He's playing with me. I raised one of my eyebrows, sa pagkakataong ito ay ako na
ang tumitig sa naguguluhang astronaut na nakatitig sa amin.
Maybe Pedro was expecting that I'll do everything to defend myself, gagawa ng
dahilan para sa kanya ko ibalik ang sisi, that I didn't force him or something. But
I am actually Monzanto and I'm not going to give him any satisfaction.
"Any problem with that? Yes, I did force him." Kita ko ang pag-awang ng bibig ni
Pedro sa sinabi ko.
Tinapik ko ang isa niyang braso na nakapulupot sa akin at unti-unting bumaba ang
hintuturo niyang nakaturo sa akin.
Gulat siya.
Mabilis na akong tumayo at humiwalay sa kanya. Nagtungo na ako sa navigation system
at nilampasan ang natulalang astronaut.
"Where should we go now, Commander?" tanong ko.
"Man, thank you for helping. Just don't mind us." Narinig kong tinapik ni Pedro ang
balikat ng kanyang assistant bago ito tumabi sa akin.
"You need to get back to your plane," lumingon ako sa kanya.
"We'll leave this courier plane now?"
"My assistant can handle this now," tumango ako sa sinabi ni Pedro.
Nang mapansin nitong patay ang koneksyon naming sa pagitan ng UASA ay mabilis niya
itong binuhay.
Halos magulat ako nang marinig ang malinaw na boses ng communication admin kumpara
sa kanina na wala na kaming maintindihan.
"Commander Armstrong? Commander Armstrong do you copy?"
"This is Commander Armstrong speaking, three channels installation success."
Sigawan ang narinig naming, ofcourse it was a good news. Malalaman na namin ang
nangyayari sa bawat isa.
Nagpaalam na kami ni Pedro sa kanyang assistant at nagdiretso na kami sa aking
eroplano.
This time, ako naman ang mamumuno sa pagpapalipad dito. Tulad ng lagi naming
posisyon, laging nasa likuran nakaupo si Pedro.
He's in the upper side, sitting like a king.
Before the courier plane released us to space, Pedro updated our current situation,
these information will help our comrades from UASA to analyze our upcoming
situation for our journey.
I even heard Graham Bell giving his own situation, malapit na ang mga itong
makarating sa Mars.
Sa bawat bitaw ng salita ni Pedro kapalit nito ay bawat bilis ng mga daliri at utak
ng mga pinakamatatalinong na tao mula sa UASA.
The future of human survival will depends on the astronaut's words. Habang ang mga
tao ay abala sa kanilang bawat sarili sa pagpapataas ng kanilang posisyon sa
lipunan, hindi nila naiisip ang ilan sa mga taong katulad ni Pedro na buhay ang
isinusugal para sa kanilang mga kapakanan.
I admired the every human profession, pero habang buhay kong titingalain ang mga
taong piniling tumahak sa propesyong buhay ang puhunan.
At masasabi kong hinding-hindi ko magagawang pagsisihan na nagmahal ako ng taong,
hindi lang kanyang buhay ang dinadala.
Pedro's been living carrying the life of humans, lagi man niyang sinasabing ako ang
naging dahilan kung bakit biglang nagbago ang persepsyon niya tungkol sa kanyang
propesyon, hindi pa rin maalis dito na sa umpisa pa lang ay siya ang talaga ang
naging inspirasyon ng nakararami.
He's actually the man of hope.
Hindi ko man nasasabi sa kanya, pero siya ang isa sa naging dahilan kung bakit ako
nasa posisyon ko sa mga oras na ito.
It happened days after the typhoon Haiyan, one of the strongest tropical cyclones
ever recorded.
Buong mundo nakatutok sa malaking pangyayaring humagupit sa Pilipinas, ngunit higit
na naaapektuhan ang lugar na siyang aking sinilangan.
I never considered myself as lucky, buhay nga ako at hindi man lang nasugatan,
ngunit ang buong pamilya ko, ang kanilang mga ngiti, tawa, ang malambing na tawag
nila sa aking pangalan, ang kanilang maiinit na yakap at ang halik ng aking mga
magulang ay tuluyan nang nawala nang parang bula.
Hinding-hindi ko makakalimutan ang buong panghihina ng aking katawan at umaasang
sana, kasama na lang ako, sana isinama ko na lang sila sa pag-alis, sana hindi na
lang ang aking buong pamilya.
Tulala ako nang ilang araw, na halos hindi ko na gugustuhin pang kumain, uminom at
mabuhay pa.
Pero pinili kong tumulong at magbigay ng mga pagkain sa mga nangangailangan. Siguro
sa paraang ito, makakalimot ako kahit papaano.
Nang matapos na akong tumulong, pinipili kong maupo malayo sa karamihan at matulala
na naman.
I've been trying myself to forget, pero hindi talaga kaya.
"Here, do you want some?" hindi ako nag-angat ng tingin sa boses ng lalaking nag-
aabot sa akin ng tinapay at mineral water.
"Ibigay mo na lang sa iba,"
"But you're not eating yet. Kumain ka na." Pansin ko na medyo slang pa ang lalaking
kumakausap sa akin.
Hindi na ako nagulat dahil maraming nagkalat na iba't-ibang lahi na tumutulong sa
Pilipinas ngayon.
"Ibigay mo na lang sabi sa iba, busog pa ako."
Hindi sumunod sa akin ang lalaki at naupo ito sa tabi ko.
"Why are you like that? You've been killing yourself serving foods for others, but
you should feed yourself too. You've given a second chance and you should prove
that you are worth giving a second life."
Hindi ko pa rin siya pinapansin.
"Ang daming nawalan ng buhay, pero isa ka sa piniling manatili. You should live
with your second life with value. Come on, eat." Siya na mismo ang nagtanggal ng
pagkakabalot ng tinapay at nabukas ng mineral water.
Tuluyan na akong napalingon sa kanya.
Hindi pamilyar sa akin ang suot na uniporme ng lalaki, hindi ko rin masyadong
mapagmasdan ang mukha niya dahil may suot itong cap na terno sa kanyang suot.
But I was sure that he's not a Filipino, tanging ang kanyang asul na mga mata
lamang ang malinaw kong nakikita.
Inagaw ko ang tinapay at tubig sa kanya at tahimik akong kumain.
"Thanks," tipid na sagot ko.
Lumipas ang mga araw, katulad pa rin ako ng dati na tumutulong na walang buhay. My
cousin Alys keeps giving me roses, galing daw sa isang sundalo mula sa ibang bansa.
Kahit minsan ay hindi ko ito pinansin, pero isang gabi bigla na lamang akong
nagising dahil napanaginipan ko ang aking buong pamilya.
I ran away from my tent and looked for a place to hide myself. Nang may napansin
kong puno na bahagya na lamang nakatayo ay pinili kong umupo dito at hinayaan ang
sariling umiyak.
I cried calling my brother, sister, my father and mothers name. Parang tunay ang
panaginip ko, parang makakasama pa kami, naririnig ko pa ang mga boses nila.
"WHY?!"
Ilang beses akong humahagulhol sa pag-iyak tuwing gabi sa tuwing nagigising ako
dahil sa panaginip.
Sa ika-apat na gabi ko ay may napansin akong lalaking nakauniporme na nakaupo na sa
likuran ng punong iniiyakan ko. I was about to leave the place when he talked.
"Can I share this place with you? I promise, I won't bother you. Gusto ko lang
magpahinga."
Hindi ako sumagot sa kanya, sa halip ay naupo ako sa ilalim ng puno. Magkatalikuran
kami at hindi kami nag-uusap. Ganito ang sitwasyon namin sa loob ng isang linggo
hanggang sa minsan ay nagsalita na ito.
"Did you cry enough?" hindi ako sumagot.
"It's okay to cry, just don't mind me." Parang may kung ano sa sinabi ng lalaki
dahilan kung bakit muli akong umiyak nang umiyak.
Kilala ko ang lalaking ito, he's that soldier who gave me bread and mineral water.
"It's alright, time will come and you'll pass this journey. You're a tough woman
and a helpful one. Just cry for now." Bahagya akong nagulat nang lumapat ang
kanyang kamay sa akin.
But that movement didn't alarm me or something, sa halip ay mas pinagaan ng lalaki
ang aking pakiramdam.
Marahang umangat ang aking mga mata sa kalangitan, I saw a bright blue star just
like the eyes of the stranger behind me.
Nasundan ng mga araw ang pagsasama namin ng lalaki, pero hindi kami nagpapakita sa
isa't-isa, lagi lamang siyang nasa likuran at nakikinig sa akin. He's a good
listener and all.
Pero dumating ang nagpasya na kaming umalis ni Alys sa Tacloban, we wanted to move
on at gumawa muna ng distansya sa lugar na minahal namin pero siyang rin may
matinding kakayahan para saktan kami.
We left Tacloban and I never had a word with the blue eyed soldier.
Ilang taon ang lumipas nagpasya akong pumasok sa Philippine AirForce. The last
part of the entrance examination is an easy part, marami na akong naisulat pero
tanging isang tao lamang ang pumasok sa isip ko bago ko bitawan ang aking panulat.
"I want to be an airforce because I want to prove that my second life is worth
living for. I want my life to be valuable not just for myself but for others and
that what greatest soldier I want to be."
Ngumiti ako nang maalala ko ang aking nakaraan, iniwan ko man ang aking pagiging
sundalo. Kahit kalian ay hindi ko iniwan ang aking mga prinsipyo sa likuran ng una
kong propesyon.
I typed my simple message to my Commander. I love you and thank you for everything.
"I love you more," he whispered.
I smiled before doing my pilot antics.
"This is Flight Lieutenant Behati Azalea Monzanto, carrying the Marsian 7832 plane
expedition seventh, second in the year 2018. We're now on our way to Mars."
Inilabas ko ang aking dogtag na siyang katabi ng singsing na ibinigay sa akin ni
Pedro.
Marahan ko itong hinalikan.
I wasn't me, but my blue eyed Commander. Rylandrien Peter Armstrong inspired me
from the very beginning. 

--
VentreCanard 

[ 68 Chapter63 ]
-------------------------------

Chapter 63

Everything is stable. I checked the whole system, our plane's path as well as the
possible problem that might arise as our expedition continue to follow our ideal
track.
Hindi na kami nag-usap ni Pedro sa loob ng mga sumunod na mga oras, we both
listened to all the instructions and given information from the UASA intelligence
team.
Nang nasa kalahati na kami ng paglipad patungo sa Mars, hindi ko na napigilang
hindi magsalita. Mukhang nakakalimutan ni Pedro ipaliwanag kung ano ang totoong
nangyari nang biglang mamatay ang motherplane.
That wasn't a good thing, muntik ko nang paduguin ang ilong niya dahil sa matindi
kong pag-aalala. And who wouldn't?
My frustration can't be erased with just mere embrace, kailangan talaga suntok muna
bago yakap. Suntok muna bago lambing.
Bagay na hindi ko kayang alisin sa sistema ko, tinakot niya ako at hindi magandang
tinatakot ang isang babaeng katulad ko.
"Can you tell me what happened a while ago? Everyone lost their communication with
you."
"Ah, yeah. That was quite tough, I didn't thought that will exhaust too much time."
Alam kong hindi lang ako ang nakikinig sa kanya sa mga oras na ito.
The UASA intelligence team were also waiting for Pedro's additional information.
Maaaring ang nangyari kanina ay magkaroon ng masamang epekto sa mga susunod pa na
mangyayari.
We can't just continue moving without analyzing the single failure, lalo na at
sensitibo ang lahat ng mga nagaganap sa misyong ito. We can't let any single detail
pass.
"Since the motherplane can't handle more than two human lives inside, our movement
was quite risky. We need to hurry before the plane recognized the additional life
on board."
Sa sobrang tagal na rin siguro nito kaya hindi na rin makayanan i-handle ang mga
tao sa loob.
"As what we have originally planned, we are not going to dispose the three original
satellites which were connected to the motherplane, instead we block the glitching
information coming from them. But since we can't totally shut it down, because
there's a possibility of a simultaneous explosion that might affect the earth's
ozone layer we used Engr. Wright's multipurpose metal box. The metal box had the
system's ability to trap and vanish the signals information from those three
satellites and it can also serves as an active communicator between the three
connecting channels, UASA from the Earth, astronauts monitoring in space and lastly
in Mars."
I can't help but to proudly smile hearing Pedro's word. Ibang-iba si Peter sa
tuwing nasa harap ito ng misyon, he's too professional at ang tangi ko na lamang
nagagawa ay tingalain siya.
My blue commander is an intelligent hot astronaut. Sinong mag-aakalang ang lalaking
nagsasalita ngayon ay laging nilalamig sa Pilipinas?
Actually his words were just his introduction. Tahimik lamang ako nakikinig sa
kanya at hindi na ako nagtatanong, maraming nakikinig sa kanya ngayon.
"To make it short, yes I successfully installed it. But since the motherplane was
not tough enough as what we have expected since it's been years when it was
launched in space it can't handle the advance technology coming from the metal box.
Honestly, the system gave me an information that the whole motherplane will explode
in a minute but I analyze the whole motherplane and I remembered something from my
father when he was in the process of building this plane satellite connectivity."
Bahagya akong lumingon kay Pedro.
Yes, I remembered. His father was one of the creator of the previous satellite and
plane used in space. He even told us that he was a witnessed of his father's
hardship.
Rylandrien Peter Armstrong is the only man fitted in this mission.
"According to my father, a plane can't be weak at all parts. There's always the
stronger part and there's a weaker part. That's why I tried my best to locate the
weakest part that can't handle the transfusion of advance technology and that was
when I realized that I should let go the tail part of the mother plane, since it
was originally detachable it can't harm the functionality of the plane even if I
self destruct it."
Ilang beses akong napatango sa paliwanag ni Pedro.
"And yes, that explosion was actually my command. The communication was cut for a
moment because of the few minutes recovery and adjustment. It was nothing serious,
all set. All is well."
Kumindat sa akin si Pedro nang matapos siyang magliwanag. Naiiling na lamang akong
nagpatuloy sa pagpapalipad ng eroplano. Or should I say space plane?
Hindi tumigil sa pagtatanong ang mga taga UASA kay Pedro na agad naman nitong
nasasagot.
I even heard Sheila Wilson, asking several questions, muntik pa silang magtalo ni
Pedro dahil may gusto itong ipagawa na agad binigyan ni Pedro ng katwiran na hindi
dapat.
She'll just make our mission slow. Masyadong pabibo sa mata ng mga nakatataas. Nang
malaman kong hindi pala si Engr. Wright ang buong gumawa ng space plane na hawak
ko, bigla na lamang akong nakaramdam ng pangamba.
I don't really trust Wilson. I hate to say this and I hate myself for turning this
and damn having this kind of thinking, but hell. I am still a human with not good
perceptions at all. Mukha pa lang ni Shiela, kasalanan na.
I even blamed her because of that damn explosion, pero sa sandaling may hindi
magandang mangyari sa eroplanong ito at mapatunayan kong may kinalaman siya dito.
I'll ought to every stars in the universe, isusumpa niyang nakakilala siya ng
babaeng may pangalang Monzanto.
I'll beat her to death. Kung may bayang nabubura sa mapa, may mukhang nabubura sa
katawan ng tao. And I'm damn willing to do it for the first time in the history.
Huwag ang Project Mars, huwag ang misyong pinangarap ko, huwag ako at huwag ngayong
malapit na kaming ikasal ni Pedro. Tang ina niya.
Huminga ako nang malalim at pilit kong pinakalma ang sarili ko. Shiela Wilson can
really be the converter of my evil side.
And I am not a damn saint to hide it or something, hindi ako perpektong tao at
lalong hindi ako ang santong inaakala ng lahat sa mga taong kademo-demonyo.
"Lieutenant, you okay? We're having an increase of speed."
"Oh, I'm sorry Commander."
"It's okay,"
Ibinalik ko ang aking atensyon sa pagpapalipad ng space plane, lumipas pa ang ilang
oras hanggang sa tuluyan ko nang makita ang planetang inaasahan ng lahat na siyang
sasalo sa amin sa katapusan.
"This is Marsian 7832 space plane expedition seventh, flight in command speaking.
We're about to enter the planet Mars. We had the successful route, no delays and we
arrived on time." Anunsyo ko.
We tightened our seat belts and I pushed the button for us to have a complete
enter. Our space plane penetration had an intensified force making us feel heavy .
Naririnig kong napapamura na rin si Pedro na parang hindi pa siya sanay sa pagpasok
sa Mars, dapat ay ako ang napapamura dito. Sa halip ay kinagat ko na lamang ang
aking pang-ibabang labi hanggang sa tuluyan nang makapasok ang aming eroplano.
We had our successful touch down.
Eventhough there's a gravity on Mars, we're still required to wear our suit. Pansin
ko na may nakaabang na sa aming mga sasakyan na siyang inaasahan na ang pagdating
namin.
Mabilis na kaming umalis sa aming mga upuan ni Pedro at kinuha na namin ang aming
Marsian suit.
Mas naunang nakapagbihis sa akin si Pedro at lumapit siya sa akin para tulungan
ako.
"I'll zip it for you," tumalikod ako at hinayaan ko siyang I-zipper ito.
He gave me the helmet, pero bago ko ito magawang isuot ay mabilis siyang nakayuko
sa akin at agad niyang hinalikan ang aking mga labi.
He grinned.
"First," sabay naming sabi habang nakangisi sa isa't- isa.
Our first kiss on Mars.
Akala ko hahayaan niya akong isuot na ang aking helmet nang ipahawak niya sa akin
ang kanyang helmet. 
He held my face and kissed me continuously. It was a series of smack but I can't
help but to smile while waiting for his kiss. 
"Second,"
"Third,"
"Fourth,"
"Fifth,"
Itinulak ko na siya nang hahalik siyang muli. 
"Tama na Pedro, may naghihintay sa labas."
"I love you,"
"I love you too," sagot ko. 
Nang pababa na kami sa eroplano ay nasa ibaba na rin si Graham Bell wearing the
same suit. Siya ang may dala ng malaking sasakyan.
"How was your fly?" he asked.
"Good," sagot ni Pedro.
Inalalayan ako ni Pedro sumakay bago siya sumunod.
"How's everyone?"
"Starting to set-up everything," tipid na sagot nito.
"Good?" ako naman ang nagtanong.
Nagkibit balikat si Graham Bell na parang ayaw munang sagutin ang mga katanungan
namin.
"Graham Bell, what's going on?" kahit si Pedro ay napapansin na rin ito.
"They are checking it again, maybe it was a false alarm."
"False alarm of what?" I asked again.
Hindi ko alam kung bakit bigla na lamang akong kinakabahan. Hindi sumasagot si
Graham Bell.
"Graham Bell," malamig na tawag ni Pedro.
"Alright! They saw an asteroid that's about to hit in the planet! Bigger asteroid!
Bigger than a damn planet!"
"WHAT?" halos sigaw na sagot namin ni Pedro.
"Where? When? Here in Mars?"
"No, it's going to hit on Earth."

--
VentreCanard 

[ 69 Chapter64 ]
-------------------------------

Chapter 64

I wished that this is the time Graham Bell had his joke, yeah even if it a bad joke
I am damn willing to accept it. Just this damn once.
"You are kidding, right?" Pedro and I had the same thought.
"This isn't a good joke, Armstrong. And I don't like a life threatening jokes, I am
serious man."
"How's that possible? They're done installing? They already got the signal? Why
can't we received it from Earth?" I asked.
"Try to ask yourself, Monzanto. You knew the answer." I went silent. Yes, he's
right.
Magkahawak ang mga kamay namin ni Pedro sa pagitan ng aming makakapal na suit
hanggang sa makarating na kami sa maliit na headquarter na UASA.
Unang bumaba si Graham Bell, sumunod si Pedro, he tried to help me but I refused.
Nang sandaling bumaba na kami sa sasakyan ay nagsimula na akong maglibot ng tingin.
It is just a metal like cylindrical building with big U- shape. There were two
towers with satellite plates that were responsible for signals, two big trucks,
different apparatus with wires and a space with a transparent shelter.
"What are those?"
"Plants, they were trying to plant. Plants are lives." Sagot ni Pedro.
"You mean from the start?" bakit may halaman agad?
"Yeah, there were few researchers staying here for years." Nanlaki ang mga mata ko.
UASA mentioned that there were astronauts in space, but they didn't mention in
public that there were actually researchers in this planet. Staying.
"They survived?"
"Barely,"
"How about the foods?"
"UASA supply them by sending capsuled items,"
"How about their family?"
"They don't have family, karamihan sa mga taong nasa loob ng ganitong trabaho ay
walang pamilya. I was one of them, before."
"But you have adoptive parents, Peter."
"Still, I was drowned by the fact that my biological father died in this planet."
"Let's go," ngayon lamang nagsalita si Graham Bell na siyang nasa unahan namin.
He placed his UASA id near the door asking for password. We heard a few metal door
noise until we finally entered the quarters.
Dito namin tinanggal ang aming helmet.
"It is possible to stay here, but first you need to have your enough knowledge and
your survival instinct." I agreed with Pedro.
Nakasunod lamang ako sa dalawang Commander hanggang sa dumating kami sa control
room.
We only got four researchers, hindi man lang naabala ang mga ito sa presensiya
namin dahil kasalukuyan na ng mga itong kausap ang UASA.
Habang nag-uusap sila ay nanatili kaming nakikinig tatlo.
We accusingly looked at Graham Bell when we heard that the asteroid size was just
half of the Earth.
"Don't look at me like that, they're not yet sure a while ago. But you two, forced
me to spill the bean even if it wasn't confirmed yet. And the size doesn't matter
at all, bigger or not, we'll receive the same result. We all die." He got the
point.
We noticed that the researchers and the UASA team were having their argument,
they've been finding the reason why the Mars team got the first signal than the
Earth.
Simula pa lamang ay ito na ang problem, there is something in the Earth that's
blocking the information for us to be ready for the calamities.
Hindi ba maaari na tanggapin na lamang nilang hindi nakikipagtulungan ang aming
sariling planeta?
Earth is damn dying, kahit anong pilit gawin ng siyensiya kung sa sandaling bumitaw
na ang planeta, wala na kaming magagawa.
Tumikhim na si Pedro na mukhang hindi na rin nagugustuhan ang nangyayari sa pagitan
ng UASA at Mars team.
"Forgive me for my intrusion, but this isn't the time to argue with one another.
Why can't we just solve the damn problem? If there's something we can do? Cause
this fight won't do good, soon you'll all die there on Earth. While we're all alive
here and I'll definitely change the name of this planet as Rylan Planet. I'll be
the king of this planet and I'll kill the every person that will object."
"Prfft--" pinigil ni Graham Bell ang gagawin niyang pagtawa.
Habang nanlalaki ang aking mga mata sa sinabi ni Pedro. He looked so serious, na
parang hindi siya nagbibiro sa kanyang mga sinabi.
"I am serious, by the way. So let's get started."
Nakapaywang siyang tumitig sa monitor habang ipinaliliwanag ng mga researchers ang
nangyayari.
We only have 216 hours left, nine days.
"What do we do now?"
Nasa harapan na rin ng monitor namin si chairman at ang matataas na may posisyon sa
UASA.
"The only way to get rid of the asteroid is to shatter it apart before it hit the
Earth." Panimula ni Engr. Wright.
"And how can we do that? Do we have any instrument here?" tanong ni Pedro.
This is when the monitor went on Shiela Wilson's face. Kumuyom ang aking mga kamay.
I don't like this.
"Your plane, I mean the Marsian 7832. I installed a nuclear shell bomb. It is a
single time blaster that can even shatter a planet."
Umawang ang bibig ko sa sinabi ni Shiela Wilson, why did she come up with that kind
of gun?
Alam na ba niya na may tatamang asteroid sa planeta?
"You installed something destructive like that in our plane without telling us?
What If I accidentally tried to use the gun or something? You didn't orient me!"
"Then it is not the asteroid, it's you the Woman of Hope killed her own planet."
Bitch.
"Enough with that Wilson!" pinagsabihan na siya ni chairman.
"We're thankful that Wilson, installed something like that in your plane." Ngiting
tagumpay si Wilson sa sinabi ni chairman.
"Then when is the ideal time to proceed with the mission?" tanong ni Graham Bell.
They told us that the asteroid is still far away and it will took days for it's
tragic arrival, hindi rin namin ito pwedeng salubungin dahil hindi kakayanin ng
aming eroplano na mas lumayo pa sa Mars.
Our plane was just designed to have a travel from Earth to Mars and it is not ideal
to risk its ability.
So the only thing that we can do is to wait for the asteroid to have its perfect
position for it's explosion.
Sumiklab ang kaba sa aming dibdib nang sabihing wala kaming pagpipilian kundi
pasabugin ito na hindi na masyadong lalayo sa aming planeta.
Ibig sabihin lamang nito kahit mapasabog namin ito at hindi tuluyang tumama sa
mundo ay maapektuhan pa rin ng maliliit na parte nito ang aming mundo.
With this mission, we need to have a good calculation. Hindi kami pwedeng
magkamali, dumaplis o magmintis.
We need to move exactly, no more no less. Dahil buhay ng buong mundo ang
nakasalalay dito.
"Who'll shatter the asteroid?" tanong ni chairman.
Lahat ng mga researchers ay tumitig sa aming tatlo, sa tatlong piloto na siyang
ngayon ay hahawak sa buhay ng buong mundo.
"I'll shatter it with no sweat," humakbang pauna si Pedro.
"This is my job and I did risk my life a lot of times."
"I'll go with him, I can support him with details and others. I can also play with
systems." Mabilis na sagot ko.
Luminya ako kay Pedro, there is no way that I'll let him fly alone. He'll fly and
I'll fly with him.
Forever.
Ngumiti sa akin si Pedro at sabay naming itinaas ang aming mga noo sa mga taga UASA
na pinanunuod kami.
"What will I do here? I'll go too, I can't be the king of this planet. Corny." Si
Graham Bell ay humakbang rin at luminya sa amin.
Universal Aeronautics and Space Administration, our chairman. Smile at us.
"Everyone, let's now salute to our greatest pilot. The three greatest pilot that
will have their battle to save the humanity."
The whole monitor broadened its view, hanggang sa ipakita ang buong kalakihan ng
control room. Nandito ang lahat, maging si Commander Mitts.
My tears fell when I saw Alys and Lance, as well as Pedro's parents at the back of
the UASA officials.
Maging ang mga kapwa namin piloto ay naririto rin and even the six presidents at
maging ang kasalukuyang mga president mula sa iba't-ibang bansa.
They all stood up.
At sabay-sabay silang sumaludo sa amin.
And for the nth time, together with Pedro and now another great Pilot Graham Bell.
We saluted them back with pleasure.
"Let's survive, let's fight, let's save the Earth."
My tears fell with too much emotion when the UASA chairman made my hand gesture.
Siya mismo ang unang humalik sa kanyang palapusan at itinaas niya sa ere ang
kanyang kamay at marahan niya itong isinara.
Until the six presidents copied his gesture, the different president from the
hologram, the pilots, the intelligence team, Alys, Lance and Pedro's parents.
Even the three researchers stood up and made the gesture. And lastly, Peter and
Graham Bell.
I took a deep breath and made the last movement.
"Yes, let's touch each others heartbeat."  

--
VentreCanard 

[ 70 Chapter65 ]
-------------------------------

Chapter 65
As what the researchers have told us, we were still have our two hundred sixteen
hours to prepare everything, which was exactly nine days in Earth.
The whole four days was an endless discussion and analyzing of the movement of the
asteroid against the capability of our Marsian 7832.
Days of monitoring, days of studying, days of questioning and of course these were
the days of heartily mind absorption.
Being a space pilot and astronaut, isn't just about the courage and toughness. It
is also about the great minds applying in a worth fighting situation.
The intelligence team placed different approaches that we might possibly use when
we're actually in front of the mission, as they landed the approaches they also
provide us their ninety percent outcomes.
These were considered to be the most risky and highly sensitive data's that we
should accept not just inside our mind but with our soul.
Inihiga ko na ang aking sarili sa maliit na higaan. I can't call this bed, but this
good enough for us to have our good rest, atleast.
Simula nang makausap namin si chairman, hindi na kami muli nakapag-usap ni Pedro at
kahit ni Graham Bell.
We're all pre-occupied with our upcoming mission. Masyado nang abala ang utak namin
sa lahat ng kailangan naming malaman, para humanap ng oras para mag-usap.
Katatapos lamang namin paliwanagan ng mga researchers, bago kami hinayaan ng mga
itong magpahinga.
Pedro and Graham Bell look tired, sinong hindi?
We're trained to manipulate the planes and yes, we also have our own knowledge
about asteroids and planets, but we didn't expect that we should understand it
deeper than we thought.
Well, except Peter. Hindi na bago sa kanya ang mga ganitong bagay. Hindi ko pwedeng
tanggalin sa isipan ko na kahit nilalamig si Pedro sa Pilipinas kumpara sa America,
marami itong nalalaman sa siyensiya.
I cursed inside my mind. I can't see the point from my reasoning this time. Hell,
Pedro made me this silly.
Muli kong ibinalik ang pag-iisip ko sa sitwasyon na siyang dapat kong inaalala.
Yes, we almost drowned ourselves during those four days. Studying our mission.
Hindi basta haharang sa direksyong patutunguhan ng asteroid at maglalabas ng
malakas na bomba para wasakin ito.
There were always possibilities, lalo na at hindi namin hawak ang kakayahan ng
batong ito. Maaaring sa paggising namin ay mas bumilis ang pagbulusok nito,
maaaring sa sandaling umalis kami sa planetang ito ay biglang bumagal?
Maraming posibleng mangyari gaya ng mga ipinakita nila sa amin at siguradong sa
isang iglap ay sasabog ang aming mundo dahil lamang hindi kami handa at wala kaming
nalalaman sa sandaling biglang may pagbabagong hindi namin inaasahan.
Bahagya kong iginalaw ang katawan ko at nang sandaling itagilid ko ito at gawin
kong unan ang aking braso, bigla na lamang akong napatitig sa magagandang asul na
matang kasalukuyan nang nakatitig sa akin.
Hindi ko napansin na humiga na pala ito sa higaan na hindi nalalayo sa akin. We're
lying in an opposite position.
"Can't sleep?" tanong niya sa akin.
Katulad ko rin ang kanyang posisyon.
"Yeah, where's Graham Bell?"
"Sleeping," tamad niyang itinuro ang isa pang higaan sa hindi kalayuan.
"Rest Behati, you need energy for tomorrow."
"Ikaw? Bakit hindi ka pa natutulog?"
"I am still looking at you." I rolled my eyes.
"Pedro,"
"I'm serious, asteroids, speed, nuclear intensity and too much science to intake. I
need motivation, Monzanto."
"You're complaining? But you're used to this kind information Pedro. You're an
astronaut." Ngumisi siya sa sinabi ko.
"Uhuh? Just let me look at you until I fall asleep."
"Then we look at each other," sagot ko sa kanya.
Tumagal siguro kami ng halos isang oras na nakatitig at ngumingiti sa isa't-isa
hanggang naunang makatulog si Pedro.
"Hey commander," I tried to call him.
Hindi na ito sumasagot, pinili kong bumangon at marahan akong humakbang patungo sa
kanya.
Naupo ako sa harapan niya at marahan kong hinaplos ang hibla ng kanyang buhok na
bahagyang nakahara sa kanyang nakapikit na mga mata.
"Sleep well, Commander. I love you," tipid akong humalik sa ibabaw ng kanyang ulo
bago ako bumalik sa aking higaan at nakangiting ipikit ang aking mga mata.
Kinabukasan ay dumating mula sa kanyang pag-iikot ang nag-iisang astronaut na
kasama ng mga researchers dito.
All I thought was just the researchers, mayroon pa rin palang astronaut na nandito.
Akala ko rin ay umabot sa sampu ang kasama ni Graham Bell sa kanyang eroplano, but
it turned out that there were just four astronauts in mission including Pedro.
One was in courier plane, at ang natitirang dalawa ay katulong ni Pedro ngayon.
Habang kami dalawa ni Graham Bell ang nakahandang mga piloto.
"Commander Cormac Sanders!" Pedro greeted him with salute.
Kahit hindi namin siya kilala ni Graham Bell ay sinabayan namin si Pedro bilang
paggalang.
Why we're not aware of him? Hindi ko rin naririnig ang pangalan niya sa UASA. Kung
sabagay, hindi ako nagkaroon ng interes noon pa man kilalanin ang mga astronaut.
I was pre-occupied by my own duty and responsibility.
Nakipagkamay sa amin si Commander Sanders, ngumiti ito sa akin nang sandaling
magdaop ang aming mga kamay.
"I heard a lot about you, woman of hope." I awkwardly smile.
Hindi ko alam na umabot rin sa Mars ang tawag ng mga tao sa akin. Bumalik ang
atensyon nito kay Peter at nagsimula silang mag-usap.
Nanatili kami ni Graham Bell sa likuran habang pinakikinggan sila. Si Pedro na
mismo ang nagpaliwanag sa kanya ng sitwasyon ng mundo, dahil wala pa itong alam
matapos maglibot ng ilang araw sa ilang bahagi ng Mars.
"Then I'll go with the mission, leave the two astronauts in this planet and let me
help you with your mission Armstrong. I am a way better than those two, I got the
experience, knowledge and all."
"But you are the ideal in Mars astronaut, you can't be replaced." Katwiran ni
Pedro.
"No one is going to replace me Armstrong, I told you I just want to help in your
mission and then I'll go back here. Your father will hate me if he found out that I
didn't help you with your biggest mission."
Natahimik si Pedro sa sinabi ni Commander Sanders. Ibig sabihin, posibleng si
Commander Sander ang isa sa mga astronaut na nakasama ng magulang ni Pedro sa
pagpunta dito sa Mars.
"Let me talk to the UASA," Pedro was hesitant but he can't argue with Commander
Sanders anymore.
Nakapasok na ito sa control room, I even heard his voice asking for an immediate
meeting.
"Who is he?" tanong ni Graham Bell.
"He's the original Space Commander, my Dad's friend."
Hindi rin napigilan ni Pedro ang kanyang sarili, pumasok ito sa control room at
pinakinggan ang kanilang pinag-uusapan. Nanatili lamang kami ni Graham Bell na
walang salita.
There were few arguments, pero nanalo pa rin si Commander Sanders. And chairman
gave an official Command that Commander Sanders will be joining our mission.
Kalalabas pa lamang namin sa control room nang magsalita si Pedro.
"Commander Sanders, can we talk?" tipid na sumulyap sa amin ni Graham Bell si
Commander.
"Without them?"
"Just two of us, please excuse us." Nauna nang maglakad si Pedro at kibit balikat
na sumunod sa kanya si Commander Sanders.
"Peter is quite weird today." Kumento ni Graham Bell.
"Yeah," sagot ko.
Parang may malalim na iniisip si Pedro na hindi ko maintindihan. Ilang beses ko rin
siya nakikitang sumusulyap sa akin, pero sa sandaling tipid akong ngumigiti sa
kanya ay nag-iiwas siya ng tingin sa akin.
"Did you two fight?"
"No, we're fine."
"He's weird, menopausal?" I rolled my eyes.
"Come on Graham Bell, you're not a good joker." He grinned.
"The last time I checked, you hate me so much. You even called me gangster. What's
with the jokes now?" nagkibit-balikat siya.
"I just didn't expect that a gangster can even called as a woman of hope. That was
really surprising, so it's fine if we're slightly friends." Muling umikot ang aking
mga mata.
Hindi ko akalaing may ganitong karakter itong si Graham Bell, akala ko ay mas
seryoso siya kay Jensen. Nagkamali ako, this damn pilot is quite playful.
But, Pedro is always better. Kahit nilalamig siya sa Pilipinas.
I grinned with my own thought.
Ang tagal nang pag-uusap ni Pedro at Commander, hindi ko na siya nagawang mahintay
dahil ramdam ko na ang aking pagkapagod.
Natutulog na ako nang maalimpungatan ako, sa pagkakataong ito si Pedro naman ang
humalik sa ibabaw ng aking ulo.
"Sorry, nagising kita. Continue sleeping baby." Hinahaplos ni Pedro ang buhok ko.
"I'm silently wishing that this place has a bigger bed for us, I miss you. I want
to sleep with your arms." Mahinang sabi ko.
"I miss you more, Behati. Come on, sleep. We'll have a very long day for tomorrow."
"Yeah," tipid kong sagot.
Tomorrow will be the first day of our mission.
Kinabukasan ay nakahanda na ang lahat. Just like the previous planet take off,
we'll be using another courier plane. This time, we're going to use Commander
Sander's plane.
Pero hindi tulad ng courier plane ni Pedro na maaari itong makatagal sa labas ng
planeta, ihahatid lamang kami nito hanggang sa ang mismong eroplano na namin ang
gamitin sa misyon.
We're going to use the courier plane to lessen the use of the energy for our
Marsian 7832.
Nakaposisyon na kaming lahat, habang nasa unahan si Peter at Commander Sanders.
"This is Commander Armstrong, courier plane Martican X456. We're about to exit the
planet." Anunsyo nito.
When he nodded his head, agad naming nakuha ni Graham Bell ang gusto niyang
mangyari.
Using our knowledge as pilots, we immediately manipulated the plane making it fly
with its greatest speed.
It took just few minutes before we successfully had our exit and the pressure of
the plane return to its normal state.
"Commander Armstrong speaking, we exited safely outside the planet Mars." Umalis na
ito sa kanyang upuan at pansin ko na sumulyap si Pedro kay Graham Bell.
Tumikhim si Commander Sanders na tumayo na rin. Until I noticed that Graham Bell
just turned off our communication with UASA.
They are acting weird.
"Hey, what's going on?" nagtatakang tanong ko.
Pansin ko na kapwa na nakatitig si Graham Bell at Commander Sanders kay Pedro na
parang hinihintay na may sabihin ito.
"Armstrong!" iritadong tawag ni Graham Bell.
"Come on boy!" tipid na tinapik ni Commander Sanders ang braso ni Pedro.
Hanggang salubungin ako ng mga asul na mga mata ng lalaking mahal ko. May kinuha
ito sa kanyang likuran.
I gasped when I saw a ring box a-and it's not an engagement ring anymore. Naluluha
akong nag-angat ng tingin muli sa lalaking may asul na mga mata.
"Baby, marry me on space."
--
VentreCanard 

[ 71 Chapter66 ]
-------------------------------

Chapter 66

Simula nang makilala ko si Pedro, kahit minsan ay hindi niya ako binigyan ng
pagkakataong maging handa sa mga ginagawa at sinasabi niya.
Commander Rylandrien Peter Armstrong is always this unpredictable. He never gave me
a chance to predict his next actions.
And I can't help but to love this characteristic of his, kahit ilang beses pa akong
nagugulat.
I can still remember the first day he called me with his endearment, baby. Who
would expect that your own damn Commander will call like that when you're about to
enter a pressured air battle?
I can still remember the time when he announced that I was his girlfriend, it was
my land battle while being chased by some syndicates. There were numbers of ears
back then, but to the hell with their ears. Pedro didn't mind them and even gave me
his flirting words. Numbers of non UASA pilots burst out from excitement during
that time and who wouldn't? Only Rylandrien Peter Armstrong can flirt under
pressure and I considered it as a very rare talent.
Tanging mga lalaki lamang na may asul na mga mata na mas nilalamig sa Pilipinas
kumpara sa America ang nakagagawa nito.
And then, the other I remembered was the time he declared that we're already
fiancés. I was still pre-occupied hating Shiela Wilson after our mind cracking
meeting, but then everything shattered into pieces, my hatred turned away because
it was successfully blocked by Pedro's kiss. He just announced that he's my fiancé.
And now, here I am. Looking directly at his sky like blue eyes.
Little by little our relationship was improving, I silently grinned with my own
thoughts. Yes, we're improving. At si Pedro lang lagi ang nakakaalam.
One moment, I hate him and his robot. I hate him and his guts, I hate him and his
stares and I hate him and the word baby. But then again, there's always the next
moment, moment that I learned to love him and his silly smiles. I learned to love
him and his talent, I learned to love him and his leadership, I learned to love him
and his intelligence and lastly, I learned to love him and his mesmerizing blue
eyes.
I never admired male pilots before, I considered them my competitors and I always
hate them for looking down to women. But now that I've met Pedro, everything had
changed.
It wasn't just the shade of blue from his lovely eyes gave me the true colors of
life, but the different colors reflecting from my own eyes the moment he looked at
me with his tender love.
"Baby.." he repeated.
Hindi ko na nabilang kung ilang beses na niya akong tinawag. All I did was to stare
at him.
Maybe this was the reason why we exited the planet earlier from the plan? Ito ang
ipinagtataka ko kahapon, bakit napaaga ang aming lipad? We're actually going to
leave Mars on the sixth day, Earth based time.
I was still emotional, but I managed to ask question.
"Seriously? Here Peter?" his eyebrows narrowed.
Lumingon ito kay Commander Sanders habang narinig kong napamura si Graham Bell.
"I told you, it will not work. She's not gonna marry me here, she wants in
Tacloban." He look annoyed as hell.
Pinipigilan kong hindi tumawa.
"Come on, just marry him Monzanto. Poor, Armstrong." Natatawang sabi ni Commander
Sanders.
Tumalikod na si Pedro at tipid na ibinalik sa kanyang bulsa sa likuran ang
singsing.
Humarap na lamang ito sa monitor.
"Tss, let's just get back to work."
Pinandidilatan na ako ng mata ni Graham Bell at Commander Sanders. Nakagat ko na
ang pang-ibabang labi ko nang marinig ko ang mabilis na pag-type ni Pedro sa
holographic keyboard.
He's not usually typing this fast. Mainit ang ulo ni Pedro.
"Peter," I called him.
"I'm sorry baby, I was just kidding. Yes, I promise I'll marry you in Tacloban. And
please, you two stop pestering her." He tiredly waved his hand.
Nanatili pa rin itong nakatalikod sa akin.
Lalong lumapad ang ngisi ko.
Nagtatampo ang lalaking nilalamig sa Pilipinas.
"Baby, it's a yes. I'll marry you. Give me your damn ring and look at me, please."
Halos mapatalon si Commander Sanders at mapasuntok sa ere si Graham Bell.
Nang sandaling humarap si Pedro ay dahan-dahan ko nang tinanggal ang aking seatbelt
at marahan na akong tumayo.
I heard a slow sound of wedding bells. Sa pagkakataong ito, ang mga asul na mata ni
Pedro ang umikot dahil sa pakulo ng dalawang lalaking kasama niya.
Nang hibla na lamang ang pagitan namin sa isa't-isa halos itapon ko na ang aking
buong sarili sa kanya.
I snaked my arms around his nape and looked straight into his eyes.
"Hindi ko pa ibinibigay sa'yo ang sagot ko, nagtampo ka na agad." I tiptoed and
kissed the tip of his pointed nose.
"I assumed," nakangusong sagot nito. Yumakap na ang kanyang mga braso sa aking
bewang.
"You know we have this accounting principle, don't assume unless otherwise stated."
"I don't care about your accounting principle Behati, I just need your yes or no."
"I already said yes, nasaan ang pari mo?" ngumisi siya.
"Commander Sanders," tipid na sagot niya.
"Our wedding with his blessing is valid, since we're actually facing a life and
death situation."
Natulala ako sa sinabi ni Pedro. This law was already approved from different
countries all over the world. Hindi lamang kapitan ng isang barko, kundi kahit
sinong namumuno sa isang grupo na nahaharap sa sitwasyong buhay ang isinusugal.
"I don't like this, we're not going to marry because of that reason Peter."
Nagsimula akong humiwalay sa kanya.
"Hey, hey baby, calm down." Marahan niyang hinawakan ang mga pisngi ko.
"It's not the reason why, god baby. I asked you to marry me here, because I want
the space witness our wedding. Ang bagay na siyang dahilan kung bakit tayo
magkasama ngayon. Outer space was what we've been looking up before, ito ang
pangarap natin dalawa ang nagtagpo sa atin. And I want this place, I want this
space to be the witness that we already reached our goal. I want to prove that it
was not just our first goal that we claimed, hindi lang ito ang naabot natin sa mga
oras na ito. But each other, Behati. Our love." Halos bulong na lamang ang kanyang
huling sinabi sa akin.
"Allow me to be the first groom in space, Behati and please, be my beautiful bride.
We get rid this wedding and we do our honeymoon."
"You're imagining things, Commander." Marahan kong tinapik ang kanyang pisngi.
Pero sa halip na sumagot sa akin si Pedro ay pansin kong nakatitig na ito sa aking
mga labi. Ramdam ko ang unti-unti niyang pagbaba sa akin.
And when he was about to claim my lips we heard an exaggerated cough from Commander
Sanders and Graham Bell.
"I believed we suggest wedding first, kissing is illegal in space without
marriage."
"I never heard of that," sagot ni Pedro.
"Come on, do the freaking ceremony Commander Sanders. I'll be the witness." Ngising
sabi ni Graham Bell.
"How about the UASA? You just turned off the communications, they will panic." Sa
pagkakataong ito ay si Pedro naman ang tumikhim.
"Actually, we faked it. Wala pa nalalaman ang UASA na nakaaalis na tayo sa Mars."
"What?"
"Everybody from Mars were all informed about your wedding." Sabi ni Graham Bell na
hindi ako makapaniwala.
"They were all my accomplice," kumindat sa akin si Pedro.
That's it? Ito siguro ang dahilan kung bakit biglang nag-iba ang kilos ni Pedro. He
was silently preparing for this runaway wedding in space.
"How? How did they agree? They were still part of UASA." Nagkibit balikat rin si
Pedro.
"I don't know, maybe we're close enough for them to allow me to marry the woman I
loved the most?"
"Enough with the talking, come on we're wasting time. We proceed with the short
wedding." Hinawi na kami ni Commander Sanders at inihiwalay na ako ni Graham Bell
mula kay Pedro.
Until we reached the metal door. Nanatiling nakatayo pa rin si Pedro sa unahan
katabi si Commander Sanders.
Pansin ko na may dinudukot si Graham Bell mula sa loob ng kanyang uniporme. To my
surprise I saw a not so white lacy veil.
"Where did you get that?" ngiwing tanong ko.
"From Commander Sanders, I also asked the same question. He told me that the veil
was from his wife, I didn't ask further I'm sorry." Tipid na lamang akong tumango
sa sinabi ni Graham Bell.
Sinabi sa akin ni Pedro na walang mga pamilya ang tumitigil rito. So what happened
to Commander Sanders' wife?
Hindi masyadong mahaba ang belo gaya ng mga belo na siyang isinusuot ng mga
ikinakasal. Bahagya lamang itong lumapat sa balikat ko at hanggang aking noo lamang
ang natatakpan nito.
But atleast I've given a chance to wear a veil in my wedding day.
Nang sandaling maayos na ni Graham Bell ang aking belo ay may inabot ito sa aking
bulaklak. It was an artificial bunch of white flower.
I can't help but to arched my eyebrow. Saan nila kinukuha ang mga ito?
"Come on, walk now. He's waiting."
Nang sandaling sabihin ito ni Graham Bell dahan-dahan ko nang inangat ang aking mga
mata sa lalaking naghihintay sa akin sa harap ng malinaw na kalawakan.
The movement of his lips gave me his sweetest message.
I love you
And my heart just melted when I heard our song in a mellow version.
Bed of roses.
As I walk down on a strange aisle, my tears can't stop but to fall down just like
an airplane drifting from its battle. This is the only battle that I'll never
regret losing.
Rylandrien Peter Armstrong is my sweetest surrender.
When I reached him, I can hear that he's singing with our song.
I want to lay you down on a bed of roses For tonight I sleep on a bed on nails
"I can't wait, Peter. I can't wait. I love you too."

--
VentreCanard 

[ 72 Chapter67 ]
-------------------------------

Chapter 67

When you were kids, have you ever wished to fly?

Have you ever caught yourself gazing up at the slow moving thing above the sky? Did
you ever hope that someday, you'll be up there feeling the happiness and freedom of
air? Have you ever wished for that overwhelming feeling?
Have you ever imagined yourself flying? Have you ever wished that you're given a
chance to fly? Maybe some of children back then would wish to ride on a plane,
seated with their parents while being served by foods and drinks.
But mine was different, yes I was still young back then and haven't experienced the
painful past, but I have already noticed that most of the time I have this
different taste compared with other children.
And I considered it as a gift.
"Behati! Tingnan mo may eroplano, dyan sumakay si Daddy papuntang ibang bansa!" One
of my playmates waved her hand calling his daddy.
"Kapag lumaki ako, gusto ko rin sumakay sa eroplano."
I tried to hold my hand up, reaching the tiny image of the airplane above us. I
wonder how this thing fly up? I wonder how it manage to fly considering the fact
that it was made by purely metal.
It was hard making the damn kite fly made of plastic, but this thing is really
amazing. I should study this, I should study this.
"Ikaw rin ba Behati? Gusto mo rin sumakay sa eroplano? Masarap sigurong lumipad." I
smiled, still following the path of the airplane.
How I love talking with my fellow innocent kids, if I could just think simply like
them. But I was born to think deeply, I was born awake right before my parent's
eyes.
I heard that studying aeronautics was quite expensive and it's too impossible for
my family to afford that.
Maybe, well maybe. I have this funny dream of mine. Hindi naman masama ang mangarap
sa katulad kong bata.
I maybe this kind of mind, but still I am a child. Dreaming something impossible.
"Yes, of course. I would love to, but I want to be the pilot. The pleasure of
sending people in their home will make me happier." I said, proudly.
Hindi ko pinangarap na basta na lang umupo sa eroplano habang walang ginagawa. I
would love to fly with reasons.
At alam kong sa bawat lipad ng isang piloto, hindi lang kanyang sariling rason ang
pinanghahawakan niya sa kanyang paglipad.
Behind his wings were the reasons why people were leaving their love ones for a far
away journey.
Nakangiti akong lumingon sa kalaro ko. Masyado nang malayo ang naiisip ko.
"Wala na tayo sa school Behati, stop speaking English!" I laughed.
"Tayo na, laro na ulit tayo." Hinawakan ni Apple ang kamay ko at sabay kaming
tumakbo.
When I saw my cousin Alys, I immediately removed my hand from her. Ayokong
nagseselos si Alys, gusto niya kasi ay lagi akong sumama sa kanya.
From that day, when I see blue all I can remember was the blue sky and the airplane
responsible for bringing people home.
The pilot.
And who would expect that I'll be one? Sinong mag-aakala na isang simpleng bata
mula sa Tacloban na minsang nangarap ng imposible, naiwan, lumuha at nag-isa ay isa
na ngayong ganap na piloto.
I can still remember how I looked up above the sky adoring the shade of blue,
panahong ipinipikit ko ang aking mga mata para damhin ng hangin na parang
inililipad ako.
A pilot that I considered impossible.
Who would expect that I'll marry one?
Isang piloto na siyang tinitingala ng lahat.
Now that I met him, hindi lang eroplano ang naaalala ko sa tuwing napapatanaw ako
sa bughaw na kalangitan.
It was his eyes, his beautiful blue eyes just like a priceless jewels that can't be
bought by millions or even billions.
The whole courier plane made an immediate transparent scenery were we can clearly
see the outside beauty of space.
All I thought were stars, but I can't see any star that shines brighter than his
eyes. If I could stare in his skylike eyes forever, I would gladly embrace it until
my eyes could no longer see.
I have a shorter wedding aisle compared to other brides from different part of the
universe, but the intimidating ambiance between space made me feel that I've been
walking for a half an hour still mesmerize by his sapphire globes looking at me
with so much love.
I'm calling all the stars in the universe, I want to them to witness that I got the
brightest and the sweetest taste of sky.
I got Rylandrien Peter Armstrong, ang kaisa-isang lalaking niyayakap ng mga bituin
ang nag-iisang lalaking may asul na mga matang higit sa kislap ng mga bituin.
Inilahad niya ang kanyang kamay sa akin nang sandaling tumigil ako sa paglalakad,
we're an inch close.
When he reached me he gently bowed down kissing the back of my hand with his eyes
closed.
"Shall we my bride?" ngumiti ako sa kanya at marahang tumango.
Sabay kaming humarap kay Commander Sanders habang nasa gilid namin si Graham Bell
na nananatiling nakangiti.
"They forgot this, Commander." May inihagis si Graham Bell kay Commander Sanders.
Pansin ko na may hawak itong bagong badge mula sa UASA, gold badges that signifies
our rank and position.
Si Commander Sanders mismo ang naglagay ng aming mga badge habang nanatiling
magkahawak ang mga kamay namin ni Pedro.
Ilang hakbang palikod ang ginawa nito nang matapos siya at isang malakas na tikhim
ang kanyang ginawa.
"Dearly beloved, we have come together to witness the universal wedding of
Commander Armstrong and Lieutenant Monzanto, with this space plane, the planets and
yeah one, two humans."
"Cut the intro, Commander Sanders. Tsss," iritadong sabi ni Pedro.
"I won't make this any longer since patience isn't working with every pilot in
UASA, just always remember that marriage is only one thing. Love." Tipid kaming
ngumiti ni Pedro sa sinabi ni Commander Sanders.
Kapwa na kami humarap ni Pedro sa isa't-isa na hindi man lang inihihiwalay ang
aming mga mata.
"So now you Monzanto, do you take this man to be your husband? do you promise to
love him and to comfort him, to honor him, and keep him in sickness and in health,
in prosperity and adversity, as long as you both shall live?"
"I do, Commander."
"What about you Armstrong? Do you take this woman to be your wife? Do you promise
to love her and to comfort her, to honor her, and keep her in sickness and in
health, in prosperity and adversity, as long as you both shall live?"
"More than I do, Commander."
Hindi na kumalma ang tibok ng puso ko habang nakatitig sa kanya. Hindi ko alam na
ganito pala kasarap sa pakiramdam ng isang babaeng kinakasal.
It isn't about the venue, the people around you, the wedding dress and not even the
music but the mere present of someone you loved.
"Now, just give your wedding vows and put the ring. This is my damn first time
Armstrong," kapwa kami ngumisi ni Pedro sa sinabi ni Commander Sanders.
Inilabas na ni Pedro ang aming singsing.
Ako ang unang kumuha ng singsing at inabot ko ang kamay ni Pedro.
"I did not prepare any wedding vows, you always surprised me Peter. But I want you
to hear this, because I will not repeat this words." Dahan-dahan ko nang isinusuot
sa kanya ang kanyang singsing.
I can't help but my tears are flowing like a river. Hindi ko mapigilan, hindi ko
mapigilan.
"With this ring, I promise to shower you with love and I'll make you drown that you
can't even survive for my love. I'll be a good wife, a friend and of course a
mother. My eyes are always open for you, when you're about to close your eyes, my
ears will always here for you if you refuse to hear endless noise and my hands are
always here to caress you when you're feeling down. I promise that you won't ever
imagine again, because I'll give you the every reality you've wishing for. I love
you so much Commander Armstrong, beyond the numbers of the stars from the
universe."
Pedro warmly smiled at me while wiping my tears. Kinuha niya ang aking singsing at
dahan-dahan niya na rin itong isinusuot sa akin.
"See it? My hands are shaking Behati. I can't still believe that I got the Earth's
woman of hope, now, my woman, my wife, officially mine." Muli niyang sinalubong ang
aking mga mata.
"With this ring, I promise to love you forever and I want to tell you that I'm
already drowned enough that survival can't be possible. I'll promise to make you
happy, I'll give you smile, laugher and beautiful memories. But I might give you
tears but I'll assure you that my love will always surpass the pain, my love for
you will be your cure, you safe haven, your toughest weapon and your comfort. I'll
always be loyal to you, you are now my world, my universe. With the heavenly bodies
as our witnessed, I am giving you the every rights for me Lieutenant. This
Commander is now submitting himself to you. I love you so much baby and now the
every bit of me is yours, Behati."
Hindi na nawala ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Wedding is really amazing.
"Bride and groom, you have expressed your love to one another through the
commitment and promises you have just made. Now, I pronounce you husband and wife.
You may kiss—"
Hindi na namin pinatapos ni Pedro ang sasabihin ni Commnader Sanders, kusa nang
lumapat ang aming mga labi sa isa't-isa.
We kissed a lot of times, but a kiss from a husband is something new and sweet.
"So?" he asked arching one of his eyebrow.
"How many hours left before the freaking asteroid bother us?"
"We still have 18 hours left," he whispered.
"Come on, this courier plane has a room. Just go there, we don't tolerate lovey
dovey in navigation room." Commander Sanders waved his hand.
Ibinigay ko ang bouquet kay Graham Bell.
"Find a woman after this mission, Graham Bell."
"I will,"
"Stop the talking, let's go." Hindi na ako nagulat nang buhatin ako ni Pedro.
Nang sandaling makalabas kami ng navigation room, kapwa kami napamura pero agad rin
kaming tumawa sa isa't-isa nang lumutang ang aming katawan.
Gaya ng unang beses na pagkikita namin sa loob ng UASA.
Pedro positioned himself on top of me, he held my face until our lips touch each
other again.
"Baby in the outer space, Mrs. Armstrong?" I rolled my eyes.
"Yes, our first baby in outer space."
Muling naglapat ang aming mga labi at hinayaan naming pansamantalang lumutang ang
aming mga katawan.
Let the universe witness the undying love of the woman of hope.

--
VentreCanard 

[ 73 Chapter68 ]
-------------------------------

Chapter 68

"I thought we'll do it on Mars." Kumento ko.

He intertwined our fingers together. Sabay namin itong pinaglalaro habang
magkayakap kami sa ilalim ng iisang kumot.
Feeling each other's warmth, touching skin and yeah naked.
Commander Sanders bed was quite small but manageable. We're pilot and we're good at
adjustments.
"Akala ko rin, maybe after this mission we'll do it on Mars successfully." He
kissed my forehead.
"Gusto mo pa rin bumalik sa Mars?" I asked him.
Humigpit ang yakap niya sa akin at nanatili siyang tahimik bago ko narinig ang
kanyang sagot.
"Maybe?" nagkibit balikat na lamang ako sa kanyang sagot. "Can we stop talking
about UASA stuffs for a while? It's our honeymoon baby."
"We're done already, let's get back to navigation room."
"We still have enough time, Behati. Rest." I rolled my eyes.
"Nakapagpahinga na ako,"
"Oh," parang hindi makapaniwala si Pedro sa sinabi ko.
"W-Why?" I asked him.
"C-Can you—" kumunot ang noo ko.
"Can I?"
"C-Can you stand properly? Can you try now baby?" umawang ang bibig ko sa tanong
niya.
"Of course!" hinila ko ang kumot mula sa kanya.
He never bothered covering his body, halos mapapikit ako nang aksidenteng bumaba
ang aking mga mata.
I am not used to it!
"I can stand Peter," yakap ko ang kumot sa katawan ko habang natatawa siya sa
ginagawa ko.
Unang pagbaba ko lamang sa kama ay nakaramdam ako ng kirot. Shit.
"What did you do to me?!" angil ko.
"We made love, Behati. It's natural, that's why I told you to rest. Mahihirapan ka
pa maglakad. We still have our time. You're funny, too virgin eh?"
"Fuck off, Armstrong"
"Don't be mad Mrs. Armstrong, just lay here with me." Magpapahila na sana ako kay
Pedro nang may mapansin ako sa kama.
Agad nag-init ang pisngi ko.
Blood stains, I've lost my virginity on space.
Muli akong humiga sa braso niya, siya mismo ang kumuha sa aking mga braso at
iniyakap niya ito sa kanyang katawan.
"I'll never forget this day, Behati. I've been for dreaming this day to happen."
"Imaginations,"
"But as what you have told me, you'll turn my every imagination into reality and
this reality is something that I'll treasure." Ramdam ko ang muling paghalik niya
sa akin.
"I love you, Mrs. Armstrong."
"Yeah," sagot ko.
"What the—yeah?"
"I love you more," natawa ako sa reaksyon niya.
"Buong akala ko ay habang buhay na suntok na lamang ang matatanggap ko sa'yo
Behati. I never thought that the woman of hope can have claws, sometimes." Muling
umikot ang aking mga mata sa kanya.
"You're asking for bed of nails, Peter. I just gave you." He laughed.
Isa ang pagtawa niya sa bagay na kailanman ay hindi ko pagsasawaan.
"After this mission, I'll inform my parents and I am warning you that they'll
definitely ask for another wedding."
"It's okay,"
"We'll settle down baby,"
"Maybe it's really the time, akala ko habang buhay ko nang itatali ang sarili ko sa
eroplano. But I found something that is worth binding for, itinatali ko na sa'yo
ang aking sarili Peter."
"I'm happy to hear that."
Nanatili kaming tahimik dalawa habang magkayakap hanggang sa magsalita akong muli.
"Gusto ko nang maraming anak, Pedro. Katulad ko at ng aking mga kapatid, I want our
kids to have someone to rely on when they need help."
"Sure, I can give you three or four." Kumindat siya sa akin nang nag-angat ako ng
tingin sa kanya.
"I want eight or nine Peter." Umawang ang bibig ni Pedro sa sinabi ko.
"Eight then, you're really impossible. Girls nowadays will ask for few kids."
"And I am not one of those woman." Sagot ko sa kanya.
"Kahanga-hanga ang katawan ng isang babae, Peter. We are capable of carrying a
life, being a mother is a mission. Mission to save your life and your baby. Nagawa
kong magligtas ng buhay ng napakaraming tao, bakit ko pagkakaiitan ang sarili kong
magdala ng buhay na maaaring sabayan ng pintig ng puso ko?" ramdam kong nanatiling
nakatitig sa akin si Peter.
"Magdadala ako ng buhay, Peter at masaya akong manggagaling ito sa ating dalawa.
Aalagaan ko sila katulad ni nanay, mamahalin ko sila nang walang katumbas. We will
love them together Peter."
"Okay, nine then. It's a deal, but we can't force your body Behati. Hanggang sa
makakayanan mo lamang."
"Deal," sagot ko.
Naiiling akong tinitigan ni Pedro.
"God baby, hindi ko alam kung ano pa ang hahangaan ko sa'yo. You've been this great
the moment I laid my eyes on you."
"But you're greater, Pedro."
"Greater saan?" ngising tanong niya.
"Uh, on plane? On mission?"
"And?"
"Uh, maybe on bed?" ngumiwi siya sa sinabi ko.
"What's with maybe? You didn't enjoy our--" mabilis akong humalik sa kanyang labi.
"I enjoyed it, Pedro."
"Good, dahil hindi na ako uulit kapag may reklamo ka." Tumaas ang kilay ko.
"Sure? May reklamo ako." Ngumisi siya sa sinabi ko.
"No, I was just kidding." Sabay kaming natawa sa isa't-isa at muli na lamang
kaming nagyakap.
"What do you think will be our first born? He or she?" tanong niya.
"She," sagot ko.
"Nah, it's a boy. Kamukha ko siya dahil mas mahal na mahal mo ako."
"Seriously Peter? Naniniwala ka sa kwentong barbero?"
"Actually, kwento ng mga mangingisda." Natawa ako sa sinabi niya.
"Nahuhulaan ko na ang trabaho mo Peter, kung hindi ka naging astronaut o engineer.
Siguro ay mangingisda ka."
"Probably, the hottest fisherman alive." Sabay kaming muling natawa.
"Then where do you want to settle down? Should I buy land in Tacloban?" umiling ako
sa kanya.
"This time, I want to come with you Peter. Simula nang maging makasama tayo, lahat
na lang ako ang nasusunod. This time, you'll choose our place to settle down."
"Oh, I want in Isla Verde."
"Fine, but please I don't like Chloe. You won't gonna like it when we encountered
again with her sarcasms and acts."
"Noted, what else?"
"Orient your robot, Ginger that we're married. Baka magulat na lang ako sa pagising
ko dahil nakukuryente na ako." Muling natawa si Pedro.
"Of course, selosa lang si Ginger."
"You won't gonna like it when I got jealous Peter, dadalhin ko sa junk shop ang
robot mo."
"Hey, that's bad. Magbabati rin kayo ni Ginger, she's my first baby." Tumaas ang
kilay ko sa sinabi niya.
"Jealous already?" hindi ko siya sinagot.
"Then let me tell mine notes too,"
"Okay, I'm listening."
"You should cook for me, dapat lalambingin mo ako sa umaga, tanghali at gabi."
"I can cook Peter and being sweet can't be scheduled. Seriously?"
"Can't you just tell me, noted?"
"I can cook, I'll try to manage that lambing."
"When you're pregnant, no work. Stay at home."
"Kahit ilang buwan pa lang?"
"I can't risk my wife, just listen. Okay?"
"Oh, noted. What else?" pansin ko na nag-iisip pa si Pedro.
"Wala na akong maisip, maybe I'll think about more after this mission. Masyado mo
akong pinagod, Behati."
"Wow," ngumisi lamang kami sa isa't-isa.
Hanggang sa nanatili kaming magkatitigan dalawa. Maybe there's something with newly
wedded couple that will give unusual strength for them forget about the word tired.
And for the fourth time around, we made love until we almost lost an air to
breathe.
Nakatulog kaming muli at nagising na magkayakap. Magkasabay kami naligo habang
kapwa nalulunod sa umaagos na tubig at sa halik ng isa't-isa.
We used our given time, every second, minute and hour. We made sure that every
single time will give us precious memories. Sa ilang oras na pagsasama namin,
tanging ang aming mga sarili lamang namin ang aming iniisip.
We are just inside with our own world. Sa mundong si Pedro lamang ang aking
nakikita, sa mundong ako lamang ang nakikita ng kanyang mga mata.
Walang magugunaw na planeta, walang buhay na mawawala, walang kapahamakan, ito ang
pansamantalang aming pinaniwalaan sa kaunting oras na ibinigay sa amin.
And our hours lasted with kisses, laughter and endless I love you.
Kasalukuyan na akong nakaharap kay Pedro habang marahan kong isinusuot sa kanya ang
badge ng UASA. Nanatili lang siyang nakatitig sa akin habang tahimik ko itong
isinusuot sa kanya.
Ganito rin ang ginawa niya sa akin at nang matapos namin suotan ang isa't-isa ay
muling naglapat ang aming mga labi.
It was slow, a very slow kiss, na parang wala kaming hinahabol na oras, walang
haharapin na kapahamakan.
"We'll survive together, Mrs. Armstrong."
"Yes, we'll survive together." Hinawakan ni Peter ang aking kamay na suot an gaming
singsing.
Marahan niya itong hinalikan sa aking harapan, humalik rin siya sa aking noo
hanggang sa ibabaw ng aking ulo.
"I love you, Behati. Mahal na mahal, always remember that."
"I will, mahal rin kita Pedro." Tumingkayad ako at mariin kong hinalikan ang
kanyang mga mata.
Magkahawak ang aming mga kamay nang lumabas kami ng kwarto ni Commander Sanders.
Muling lumutang ang aming mga katawan pabalik ng navigation room at nang sandaling
makarating na kami ay kapwa na nakaabang sa amin si Graham Bell at Commander
Sanders.
Kapwa nakangisi ang mga ito nang sumalubong sa amin ni Pedro.
"Come on, stop grinning." Pedro waved his hands.
"We are not," sagot ni Graham Bell.
Sabay nang tumalikod si Commander Sanders at Graham Bell, kapwa na ang mga itong
humarap sa monitor.
"How's the mission?" tanong ni Commander Sanders.
Ngumisi sa akin si Pedro bago siya sumagot kay Commander Sanders.
"I'll be a father, soon and we'll call him Gravint Skynard."

--
VentreCanard 

[ 74 Chapter69 ]
-------------------------------

Chapter 69

That's it, this is what I loved about Commander Rylandrien Peter Armstrong, yeah my
astronaut and my hot husband. I grinned with my own thoughts, I shouldn't let Peter
heard this compliment because he'll definitely remind this to me again and again
making me regret that I gave him a compliment.
But seriously?
How did he come up with the name that fast? Gravint Skynard is a very beautiful
name. I can't help but to smile.
Dapat pa ba akong magulat? Pedro had been thinking beyond his imagination and a
multi-tasker. Hindi ko alam na habang magkayakap kami kanina ay may binubuo na
siyang pangalan.
He's always advanced!
I won't be surprised if he'll announce one day that I had the successful delivery,
mas nauna pa siya sa aking makakaalam na nakapanganak na pala ako.
Oh my Peter, you're impossible.
Hindi ko mapigilan ang sarili kong tumitig sa kanya sa mga oras na ito. Yes,
naghiwalay na kami at kapwa na kami humarap sa aming mga trabaho.
I shouldn't think about him this time, work is work. Pero iba pala talaga ang
epekto kapag bagong kasal ka. Parang lagi ko siyang hinahanap, gusto ko nasa
malapit lang siya, gusto ko siyang maghapong hawakan, ayokong malayo siya sa akin
at gusto kong lagi siyang nakikita.
Maybe this is what they called the aftershock of a honeymoon.
I can't help but to bit my lower lips as I silently watched Peter, he's now busy
looking at the 3-D blue monitor analyzing the movement of the asteroid. Both of his
hands were on his waist as his blue eyes sparkles with the every movement of the
data coming from the screen.
After that honeymoon, shit. I just realized that Alys words wasn't bad at all,
hindi lang pala talaga eroplano ang kaligayahan. Minsan lalaking may bughaw na mga
mata rin.
And that happiness was quite unexplainable.
I just found myself glaring at his red lips, damn. I felt the sudden heat on my
face looking in his lips every movement, sa paraan ng pagsasalita at sa paraan ng
paggalaw ng kamay niya sa screen.
"Shit," muling mura ko.
The scenes from our honeymoon were flashing back and this isn't a good time to
think about those steamy flashbacks of my life.
Think straight, Behati. You'll have the whole time with him after the mission.
Ilang beses akong tumango sa aking sarili.
Okay, just a little second. I let myself stared at him, again for the nth time.
He's my husband afterall, there's nothing illegal staring at him for too long.
This might be my first time to realized this, but damn it. Ang gwapo pala ni Pedro?
Natauhan lamang ako sa pagtitig sa kanya nang wala sa sarili siyang lumingon sa
akin habang minamasahe niya ang kanyang batok. Nawala ang kunot sa kanyang noo nang
magtama ang aming mga mata.
My damn heart skipped so fast, na parang isa akong teenager na nahuli ng kanyang
crush na nakatitig sa kanya.
Kapwa kami nagulat sa isa't-isa. Hindi nito inaasahan na nakatitig ako sa kanya
ngayon. Agad akong nag-iwas ng tingin mula sa kanya at nagkunwaring abala sa aking
monitor.
Though, I can still feel that he's staring at me. Come on Behati, don't be
distracted with your husband.
Ngayon pa ba na malapit na kayong matapos?
"Baby, something's wrong?" he asked.
"No, nothing. Continue with your work." Tipid kong sagot habang hindi lumilingon sa
kanya.
"You sure?" I rolled my eyes.
Gusto ko siyang sigawan at sabihing huwag niya akong kausapin. God, he's a
distraction.
Is this the effect of honeymoon? I think, I am getting addicted to him. Pansin kong
lalong tumatagal ang titig ko sa kanya, hindi ko na ito agad maiiwas katulad ng
dati. Is this the effect of his kisses?
"Shit," bulong ko na lamang.
"Behati," muli niyang tawag sa akin.
"Newly weds," rinig kong kumento ni Graham Bell.
"I'm alright Peter, continue please." I assured him.
Huminga ako nang malalim nang hindi na niya ako muling tinawag. I should focus!
Ipinilig ko ang aking ulo at nagpatuloy ako sa pagharap sa aking monitor. Commander
Sanders gave us the command that we'll connect the courier plane again to the UASA
and Mars team. Ilang oras na ang mga itong walang komunikasyon sa amin.
Right now we still have our stable speed, hindi pa rin nagbabago at nakasunod pa
rin kami sa mga plano na siyang unang napag-usapan.
Ubos na ang oras namin at haharapin na namin ang totoong misyon.
"Commander Sanders, I thought this courier plane will not last long in the outer
space?" I asked curiously.
I started tapping my 3D monitor, sa pagkakataong ito ay ang courier plane ni
Commander Sanders ang binabasa ko.
"That's what they told me, that's what they oriented me. But as a pilot of this
plane, I have a lot of ideas more than them. It will last for more hours or even
months in the other space Behati. Maybe they just told me this information for me
not to overuse the plane." Tumango ako sa sinabi ni Commander Sanders.
Possible.
Buong akala ko ay matapos kaming ihatid ni Commander Sanders ay iiwan na niya kami
rito. Isa pa, baka isama niya rin si Graham Bell pabalik sa Mars.
But Pedro contradict it, he told us that the Marsian 7832 can holds two-three
seaters. Dapat ay makikipagtalo pa ako sa kanya, dahil alam kong hanggang dalawa
lamang it gaya ng napag-aralan ko sa ibinigay ng manual sa akin ni Engr. Wrights.
But Pedro knew the plane better, may itinatago pa pala ang eroplano na hindi ko
nalalaman.
Well, that's him. Hindi lang sa ibang bagay nakakagulat ang abilidad ni Pedro,
muntik ko nang makalimutan na hindi lamang siya astronaut. He's also a great pilot.
Kaya sa huli, kaming apat ay maaaring makasama sa pagsalubong at pagpapasabog sa
asteroid.
Sa kasalukuyan ay nanatili na akong muling tahimik habang nag-uusap silang tatlo.
They've been arguing about something at nagsisimula na akong kabahan.
The information and scenarios coming from their mouth were quite deep. And only
those who had enough experience in the outer space can really understand on what
were they arguing about.
Minsan ay sumasabat rin si Graham Bell pero sa huli ay nainis na rin ito at iniwan
si Pedro at Commander Sanders na magpatalinuhan sa likuran habang nag-uusap tungkol
sa siyensiya.
"Nerds," naupo na si Graham Bell sa tabi ko.
"Yeah, just sit there Graham Bell. Who told you to meddle with them? Of course
that's an astronaut thing that you wouldn't understand." This time Graham Bell
rolled his eyes.
"I was a candidate before, I regretted refusing. Maybe I am the Space Commander
right now."
"I can't agree with that, the position is only for Pedro." Natatawang sagot ko.
"Bias," sagot niya sa akin.
Kapwa kami nakaharap ni Graham Bell sa monitor nang marinig namin na halos
magsigawan si Peter at Commander Sanders.
This time they are using different language. Nagkakatitigan na kami ni Graham Bell
dahil wala na talaga kaming maintindihan.
And I just realized that they're doing it on purpose, pinili nilang mag-usap ni
Commander Sanders sa ibang lengguwahe nang hindi ko maintindihan ang pinag-uusapan
nila.
"Hey, calm down. What's going on?" I asked them.
Kahit ramdam ko na ang matinding kaba habang pinagmamasdan sila. Kapwa lamang sila
nakatitig sa akin at hindi ko maintindihan kung magsasalita pa sila o hindi.
"Peter, what the hell is going on? How could you use different language for us to
don't understand the situation? Isn't it unfair? We're still on board here, we're
still the pilots. Yes, you both are the Commanders but please we're still here.
We're a team."
"Yeah," sabat ni Graham Bell.
"No, this is nothing baby."
"Nothing?! Kaunti na lang ay magsusuntukan na kayo ni Commander Sanders!" sigaw ko.
"What is it Commander Sanders?" tanong ni Graham Bell.
Sabay bumuntong hininga si Pedro at Commander Sanders.
"What?" tanong ko ulit.
Magsasalita na sana si Commander Sanders nang may narinig kaming tunog sa unahan.
It was a signal communication from UASA, mukhang nakagawa ang mga ito ng paraan
para muli komunekta sa amin.
Halos mag-unahan pa kami ni Graham Bell para buksan ang malaking monitor at
matanggap ang mensahe mula sa UASA.
Agad kumunot ang aking noo nang isang video message ang sumalubong sa amin at
lalong nagsalubong ang aking kilay nang makitang si Wilson ang nasa harap ng
camera.
But something is wrong with her face, pansin ko na may hiwa ang labi niya at
namumugto ang kanyang mga mata.
"Damn it, tell them!" malakas na sigaw ni Commander Mitts sa likuran ni Wilson.
"W-What's going on there Commander?" kinakabahang tanong ko.
Sa likuran ni Wilson ay si Commander Mitts na pulang-pula, kahit nasa monitor
lamang siya ay makikita ang init ng ulo nito. Nasa likuran ni si Engr. Wright na
pilit hinahawakan ang kanyang balikat na parang pinapakalma ito.
"I said tell them!"
Nagtataka ako, nasaan sina Chairman? Nasaan ang flight admiral? Where are the
others?
Bakit patay yata ang ilaw sa control room ng UASA?
Nanghihina akong lumingon sa aking likuran. Malamig na nakatitig si Pedro at
Commander Sanders sa monitor.
Ito ba? Ito ba ang pinagtatalunan nila?
Huminga ako nang malalim at nagsisimula nang magdilim ang paningin ko sa babaeng
nasa harap ng monitor.
"What is it Wilson? If you did sabotage this mission, start praying now. Find the
farthest place to hide, because I'll definitely hunt you down."

--
VentreCanard 
[ 75 Chapter70 ]
-------------------------------

Chapter 70

Sometimes, have you ever tried asking life? Have you ever tried asking for
fairness? Or have you ever asked a lot of whys?
Ang daming bakit sa mundong ito at nagsisimula na akong matakot dahil baka bigla na
lamang akong mawala sa mundo na hindi man lang nakakatanggap ng kasagutan.
Minsan kung iisipin, nagsisimula ang lahat sa tanong na bakit? At dahil karamihan
rito ay walang kasagutan, magtutuloy-tuloy ang isang katanungan na hahantong sa
isang malaking problema.
And that's it, unanswered questions will always lead to series of threatening
disasters. Not just the disaster of Earth, but a disaster for oneself.
Ang bawat tao ay may kanya-kanyang trahedya sa buhay at nasa kanilang mga kamay
kung gagamitin nila ito para mas ilubog ang sarili sa lupa o ito ang kanilang
gagamitin na siyang matibay na apakan para sa susunod na hakbang ng kanilang buhay.
There were a lot of questions. The questions of the beginning, questions about the
tough situations, question about the endless problems and question about those
people with unreasonable mind.
Isang napaka-laking katanungan na naging salinlahi sa bawat henerasyon.
Is it fun being selfish? May kaligayahan ba sa kaalamang nakatapak ka ng tao? Would
you be happy if you let everyone suffer?
Ilang beses ko nang itinatanong, why? Bakit ganito ang tao? I've been thinking
about Shiela Wilson's possible reason, was it still about Commander Mitts and Engr.
Wrights?
Talaga ba na handa siyang mamatay nang dahil lamang sa maliit na dahilang ito?
Kahit anong isip ko, hindi ako makahanap na maaaring katwiran niya para lamang
isangla niya ang buong buhay ng mundo.
This is beyond selfish act, this is murder. Damn it, can't people see this?
Selfishness can damn lead to murder.
Nababaliw na si Wilson.
My fist tightened as I looked straight at the blue monitor. Kasalukuyang nakatungo
si Shiela Wilson na parang hindi naririnig ang umuulang pagmumura ni Commander
Mitts sa kanya.
Ilang beses rin akong napamura sa aking utak.
Isa ito sa pinaka-kinaiinisan kong sitwasyon, those cannibals who were playing to
be the victims. Sa likuran ng kanilang pagyuko-yuko at hindi pagsasalita sa harap
mismo ng problema, ay ang kanilang kademonyohan sa utak.
If I would be given a chance to have an iron fist of justice, uubusin ang mga
katulad ni Shiela. And I won't let them multiply in this world. Ang mga katulad ni
Shiela ay walang lugar sa mundo, she can die with her hypocrisy.
Kung hindi pinipigilan ni Engr. Wright si Commander Mitts sa oras na ito ay
posibleng kanina pang walang malay si Shiela Wilson. I would probably do the same,
but unlike Commander Mitts hindi ko hahayaang may makapigil sa akin. In my years of
existence, no one got an opportunity to have a successful escape from my fist.
Lahat ay tumatama sa mukha, basag man o hindi.
Huminga ako nang malalim at pilit kong pinakakalma ang sarili ko. This isn't good,
hindi ko hayaang maging ganito ang emosyon ko.
I had been having a hard time dealing with my anger management, simula pa lamang ng
bata ako ay problema na ito ng aking mga magulang. Even Alys, alam niyang mabilis
uminit ang ulo ko at kahit sino ay hindi gugustuhing napuputol ang aking pisi.
It's been years when I last visited my psychologist. Buong akala ko ay kontrolado
ko na ang galit ko, I learned to control my anger before I entered UASA, but it was
triggered again when I met the fucking Shiela Wilson.
I thought Pedro's existence was enough to control my anger towards this bitch, pero
mukhang hindi mapigilan si Shiela at ang katangahan nito.
"Calm down Mitts!" pilit nang inilalayo ni Engr. Wright si Commander Mitts.
Hindi magsalita si Shiela at mukhang gagamit na ng dahas si Commander Mitts.
"Why stopping her engineer? Kill her." Malamig na sabi ko.
Hindi ko pa man naririnig ang balita, alam kong hindi na ito maganda. And I got a
hint that Pedro and Commander Sanders already got the idea.
And here, Commander Mitts and Engr. Wrights, appeared to confirm our damn problem.
Nang marinig ni Shiela Wilson ang sinabi kong mas mabuting pinapatay na siya ay
saka lamang siya nag-angat ng tingin sa akin. Sinalubong ko siya ng aking nag-aapoy
ng mga mata.
"Behati," ramdam kong lumapit sa akin si Peter. He tried to hold my hand, pero
iniwas ko ito.
Pedro just told me a while ago that my cousin, Alys gave him an idea about my case.
At naaalala ko pa ang mga sinabi niya sa akin kanina.
"If you're angry, I'll always be here to calm you down. I won't grab your fist to
stop you, but I'll grab it and held it gently to feel my lips. Ipinapangako kong sa
bawat nag-uumapaw mong galit sa hinaharap, nasa tabi mo ako para halikan ka at
pakalmahin. Hindi kita gagalitin, baby. Palagi kitang lalambingin."
Ito ang paulit-ulit kong inaalala habang nakatitig ako sa monitor, I should think
about Pedro, I should think about calming down.
"I said tell them!" sigaw muli ni Commander Mitts.
Nanatili pa rin tahimik si Shiela Wilson, pansin ko na hindi rin ito makagalaw.
Kung hindi ako nagkakamali ay may tali ang kanyang mga kamay.
Ngayon ko lang napagmasdan na wala pala sila sa control room, they're inside a
different place.
I don't get the situation right now.
"Why can't you tell us, Commander Mitts? Just let us know, we're not expecting
something from her. Please, remove her damn face from the monitor." Muling
pagsasalita ko.
Graham Bell and Commander Sanders went in silence. Habang si Pedro ay hinayaan ko
nang hawakan ang aking mga kamay.
Hindi ko alam kung tama pa ba na kumuha ako ng impormasyon. Mukhang may nalalaman
na si Pedro at Commander Sanders. At wala ang mga itong balak ipaalam sa amin ni
Graham Bell.
"Release me," Commander Mitts ordered. Nag-aalingalangan pa si Engr. Wright kung
hahayaan niyang makawala si Commander. But I gave him an assurance that Commander
Mitts will calm down, basta bigyan lamang ito ng distansya malayo kay Shiela.
"Where are you now?" naunahan ako ni Pedro sa pagtatanong.
Nawala sa camera si Commander Mitts, pero hindi rin nagtagal ay namatay ang video
call at ngayon ay mukha na lamang niya ang aming nakikita.
"What happened? How did you take over the controls?" tanong ko.
Bumalik na sa kanyang upuan si Graham Bell at Commander Sanders, kapwa na ang mga
ito inabala ang kanilang mga sarili sa pag-pindot sa kanilang mga keyboard.
I checked the whole system, I thought we already had a complete communication
recovery but it wasn't working.
"We hacked the UASA control system, it will just last for one hour Behati before
everyone discovered that we're the hackers." Abala na ang mga daliri ni Commander
Mitts sa pagtipa sa keyboard habang kinakausap kami.
"We already noticed," malamig na sabi ni Peter.
My eyebrows narrowed, anong napansin niya?
"And it's damn too late." Pansin ko na natigilan si Commander Mitts.
"What the—what is really happening Commander Mitts?" pilit kong pinakakalma ang
sarili ko. Nasa likuran na ni Commander si Engr. Wright.
"As what you have seen Behati, we're inside Wright's small quarter. We hacked the
UASA data system and communications for a while, we abducted Wilson. Right now, we
haven't announced the bomb like information that we just discovered. This will lead
a big ruckus inside the whole UASA and it will not cause any greater help for you."
"What did you discover?"
"Shit, I should have did this earlier. My mind is now scattered, I'm sorry."
Hinintay namin na may sabihin pa si Commander Mitts, pero wala na itong sinabi.
Sa halip, saglit muling namatay ang monitor hanggang sa may ipakita itong video. It
was not clear but we can still recognize the people inside the video.
It was a CCTV footage.
"It was the captured video footage from Wright's recent project, he installed a
small camera to monitor the good operation process of the plane." Panimula ni
Commander Mitts.
Hindi rin nagtagal ay nakita sa camera si Shiela Wilson at may kasabay ito sa
paglalakad. Kung hindi ako nagkakamali ay isa ito sa kanyang mga alipores, kasama
rin ito sa Myanmar noon.
"When are you going to tell them?" her assistant asked.
Tumigil sila sa paglalakad at pinili muna nilang mag-usap habang may dalang mga
folder at ibang dokumento.
"Maybe few hours before they reached the ideal spot? I will secretly give the
information to Armstrong, since he's the Commander he had no choice but to
sacrifice and be heroic. At least, he did save the world." Umalingawngaw ang
malakas na pagtawa ni Shiela Wilson.
"And I'll proudly receive the every praises and thanks from the whole globe, which
I truly deserve. I exerted a lot of effort, I have the intelligence and it's my
ability that UASA got a top functional planes inside and outside the planet. It's
not the shit woman of hope."
Pakiramdam ko ay lahat ng dugo sa aking katawan ay nagtungo na sa aking ulo. Hindi
pa man tuluyang malinaw sa akin, ang marinig na gusto niyang isakripisyo ang
lalaking mahal ko para sa kasakiman—tang ina niya.
"What is he going to do?" her damn assistant asked.
"There is no such blaster inside the plane, it's the plane itself. But its self-
destruction will cause a great impact that will tear the asteroid in half."
Suminghap ako at nangangatal ang aking mga tuhod. Nanghihina akong humakbang
paatras at kusa na lamang tumulo ang aking mga luha habang unti-unti akong
lumilingon kay Pedro na hindi makatitig sa akin.
Nanginginig ang mga labi ko kasabay ng kirot sa dibdib ko.
"Peter, this mission is suicide."

--
VentreCanard 

[ 76 Chapter71 ]
-------------------------------

Chapter 71

Silence.
Everyone went on silence.
My eyes slowly turned to Commander Mitts, then to Engr. Wright, to Graham Bell
who's also astonished as fuck, to Commander Sanders with unreadable expression and
lastly to him. To my husband who can't look into my eyes.
"W-What now? What are we going to do? This is suicide." Muli akong humarap kay
Commander Mitts.
We heard everything. I heard everything! Kahit hindi ako kasing talino ni Pedro o
ni Commander Sanders alam ko ang ibig sabihin ng pinagsasabi ng hayop na si Shiela
sa video.
"This is suicide, Commander Mitts. Engr. Wright, do you have a plan? Do we need to
do something? You can't expect that we'll do that stupid plan of Wilson, there will
be no sacrifices Commander." Ako na lamang ang nakakapagsalita habang nananatiling
tahimik ang lahat.
Pansin ko na marahang tumungo si Commander Mitts habang nahihirapan namang humarap
sa monitor si Engr. Wright.
"This is impossible!" halos sumigaw na ako.
Muli akong humarap kay Pedro, sa pagkakataong ito ay hantaran kong sinalubong ang
kanyang mga mata.
"You won't do it, right? There's another way, right Peter? Right baby?" I heard my
own begging voice.
I tiptoed and held his face while looking into his deep blue eyes.
"There will be no sacrifices, right? Right baby?"
"Behati," marahan niyang hinawakan ang mga kamay kong nakahawak sa kanyang pisngi.
"Y-You promised me, nangako ka sa akin Peter." Nanunumbat na ang aking mga salita.
"Of course, we'll fight Behati." Mahinang sagot niya sa akin.
Sa kabila ng kasagutan niyang ito, hindi man lang kumalma ang kaba sa aking dibdib.
"How did this happen" narinig kong tanong ni Graham Bell. "She announced that she
installed a blaster that will tear the asteroid apart, didn't you check it Engr.
Wrights? This is still part of your job. Do have your own data about this plane?"
"I lacked of time and besides the ninety-five percent operation of Marsian 7832 was
under Shiela Wilson's team. I failed to check it for the last time, I'm sorry."
Graham Bell cursed.
"That's it? Sorry? Look what happened now? We're about to sacrifice someone inside
this plane, you shouldn't let Wilson operate the whole plane's functionality that
will be under a serious mission. She's a psychopath bitch." Angil ni Graham Bell.
Muling kaming nabalot ng katahimikan, pero sa huli ako rin ang unang nagsalita.
"This is my damn fault, I didn't check the plane. This Marsian 7832 was damn
oriented with me and when Wilson gave the false information, I didn't even bother
to confirm her information. I trusted the bitch. This is all my fault."
Shit.
"Damn it, this is all my fault." Nagpaulit-ulit ang mga salita kong ito.
Dapat ay inayos ko ang trabaho ko, dapat ay sa halip na panuorin si Peter sa
kanyang misyon ay ginawa ko ang sarili kong trabaho. I should have checked my own
assigned plane earlier!
"Behati, hey calm down." Hinawakan ni Peter ang mga balikat ko at iniharap niya
ako sa kanya.
Hinawakan niya ang aking pisngi at pilit niya akong pinapakalma.
"I'm sorry, I'm really sorry. I should have checked my plane, dapat hindi na lang
ako lumabas, dapat ginamit ko na lang ang oras ko para gawin ang trabaho ko."
"Hey, it's not your fault Behati. Listen, we're all deceived. We're all desperate
to survive and we expect that Shiela Wilson will be willing to help us and save
people. It's not you, Behati. It's not Commander Mitts or Engr. Wright." Hindi ako
nagsalita sa halip ay nanatili na lamang akong nakatitig kay Pedro.
I'm afraid, natatakot na ako.
Ayoko nang makaramdam ng ganito, ayoko nang makaramdam ng takot na muling maiwan.
"You need to calm down, Behati. This isn't you baby, you're a fight. Please fight
with me, we'll survive together."
"Mangako ka Peter, mangako ka."
"Yes, yes baby. I promise." Marahan niyang pinunasan ang takas na luha sa aking mga
mata. Huminga ako nang malalim at kapwa kami humarap muli ni Pedro sa monitor.
"Where's Wilson? We need to talk." Seryosong sabi ni Pedro.
Dapat ay si Engr. Wright ang tatayo, pero agad itong naunahan ni Commander Mitts,
hindi rin nagtagal ay hawak na niya ang braso ni Wilson at marahas niya itong
pinaupo.
"I think we really need to use this," halos sabay napamura si Pedro at Engr. Wright
nang may inilabas nab aril si Commander Mitts at itututok ito sa ulo ni Wilson.
"Better," tipid na sabi ko.
"Talk or die," gamit ang nguso ng baril ay iniharap ni Commander Mitts ang mukha ni
Wilson.
"Are you already aware about the asteroid?" tanong ni Pedro.
"No," mabilis na sagot ni Wilson. "I gave you the idea that your plane got a
blaster for you to continue the mission." Panimula niya.
"Continue the mission without a damn sword? How is that possible Wilson?" sabat ko.
"Because if I gave you the real information then there will be no possibility that
this world will survive." I sarcastically clapped my hands.
"Wilson playing hero? So you're plan is to trap someone's life to save the world
and gain the appreciations? Yeah, of course! UASA won't leak the dark side of this
mission, they will always publicize the unreal one."
Dahil maiipit kaming nandito sa mission, wala na kaming magagawa kundi gumalaw ayon
sa mga plano ni Wilson. Someone might die to sacrifice, yes it will give a heroic
image to someone who'll sacrifice, pero hinding-hindi lalabas na nagkaroon ng
aberyang katulad nito.
Hindi lalabas na sinadya ni Wilson hindi sabihin ang totoong kakayahan ng eroplano,
hindi lalabas na sinadya ang pagpili ng buhay na mawawala at hindi lalabas na may
buhay na basta na lamang itinapon para sa pansariling kaligayahan.
"What else should you do? There's no other way, no matter how genius Engr. Wright,
he can't produce a highly explosive bomb that can shatter an asteroid within a day.
Sanders is old enough why can't he just--"
"Fuck off!" sigaw ko.
"We heard enough Commander Mitts, remove her from our sight." Tipid na sabi ni
Pedro.
Agad sumunod si Commander Mitts at walang habas niyang hinila papalayo si Wilson.
Lumapit na muli sa screen si Engr. Wright.
"I'll give you instructions Peter, we need to do something in your plane."
"Commander Sanders and I tried already—" hindi siya pinatapos ni Engr. Wright.
"Armstrong! Just listen to me, listen son. You need to do this, you need to try.
Come on, Monzanto help him."
"It's Armstrong, Mrs. Armstrong." Pagtatama ko.
Kumunot ang noo ni Engr. Wright sa sinabi ko. At para sagutin ang pagtataka niya ay
marahan ko nang itinaas ang kamay ko.
"We're married engineer. I'm sorry, yes I'm willing to listen. What should we do
now?" tumango si Engr. Wright.
Magsasalita na sana ito nang biglang nagkagulo sa likuran ni Engr. Wright.
"Damn it, we're already caught. Shit, this will take time. Fuck." Agad itinaas ni
Engr. Wright ang kanya dalawang kamay.
I even heard Wilson's exaggerated cries. Fuck her, maghanap na siya ng pagtataguan
niya sa sandaling makabalik ako.
Namatay na ang monitor at muli kaming nabalot ng katahimikan.
Saan kami magsisimula? Ano ang dapat naming gawin? Ilang oras na lamang ang
natitira sa amin?
Do we really need to sacrifice someone's life?
"I think this is the time that we should do it with ourselves. This is the real
survival." Tumayo na si Graham Bell at marahang nag-inat.
"Let's try again, Commander Sanders. We need to program this plane to have an AI
that will connect directly to Mars headquarters." Tumango si Commander Sanders sa
sinabi ni Pedro.
"But we can't just rely to AI signal capturing the action of this plane, Peter. One
wrong movement in wrong time is Earth's explosion. Especially right now that
everything is unstable." Sabat ni Graham Bell.
"He's right Peter, if this plan will not work. It's time for us to choose and
accept what is the best thing." Halos hindi ako makapagsalita sa pinag-uusapan
nila.
Best thing? When did life sacrifices considered best? Every death will never
considered best no matter how heroic it is. Death is still end and a tragic end
isn't a best thing.
"Best thing? Who to save and who to kill? That's it? That's the fucking it?" sabat
ko sa kanilang tatlo.
Lahat sila ay nakatitig sa akin sa kanilang nahihirapang mga mata na parang isa ito
sa bagay na hindi nila nais gawin sa mga oras na ito.
"Behati, the manual command within this plane is the most effective and has the big
possibility of Earth's survival." Paliwanag sa akin ni Commander Sanders na parang
hindi ko nalalaman ito.
Of course! I knew this!
"No, no one will die. We'll go home together." Matigas na sabi ko.
"If we're running out of time, I'm willing to stay." Nanlaki ang mata ko sa sinabi
ni Graham Bell.
"I said no one will be left behind!" sigaw ko.
"Behati, we don't have choice." Sagot niya.
"It's not you, it's me Graham Bell. Wilson is right, I am old enough. My death
isn't a big lost." Umawang ang bibig ko habang pinagmamasdan si Graham Bell at
Commander Sanders na nagtatalo.
Pero mas lalong nagunaw ang mundo ko nang marinig ang mga salitang nagmula kay
Peter.
"No, inside this plane I got the accurate knowledge about the asteroid, its
movement, the speed and all as well as the capability of this plane. It's my job, I
am the Commander of this mission."

--
VentreCanard 

[ 77 Chapter72 ]
-------------------------------

Chapter 72

"No, inside this plane I got the accurate knowledge about the asteroid, its
movement, the speed and all as well as the capability of this plane. It's my job, I
am the Commander of this mission."
Pedro said firmly, in his authoritative tone.
Just like before, we all went on silence. Graham Bell and Commander Sanders stared
at Pedro blankly.
Of course, who would disobey the Commander's order? Yes, Sanders also have the
position but in this mission it's Pedro who has the greatest power.
Sa kanya ang misyong ito at kaming tatlo ay kanyang mga katulong lamang. We're just
here to support his decision and actions.
We were obliged to follow Peter's command.
Kailan ba ako huling ginamitan ni Pedro ng awtoridad? Napakatagal na at hindi ko
akalaing muli niyang gagamitin ito.
"P-Peter, what are you talking about? Just like that? How about me? Can't you hear
your words?" I weakly asked him.
Hindi ba at sinabi niya sa akin na lalaban kami? He promised me. Then what's with
his words now?
I knew that this isn't the right time to talk about us, hindi na ito tungkol sa
amin ni Pedro, kundi tungkol na ito sa buong mundo.
But I can't help it, ang takot ko ay nagsisimula nang umapaw.
Mukhang nakukuha ko na ang pinaglalaban ng UASA tungkol sa relasyon, there's a
instance that love might hinders their people's right decision making.
"P-Peter," halos magmakaawa ang boses ko para lumingon lang siya sa akin.
Kusang umangat ang aking kamay para hawakan ang kanyang braso. Pero hindi ko pa man
siya nahahawakan ay pinigilan na ako ng kanyang kamay.
"Behati, listen." His eyes softened for a moment, pero agad din itong nawala bago
niya ibaba ang kamay ko.
Humarapan rin siya sa dalawang lalaking nanunuod lamang sa amin.
"We should proceed now," tumango si Graham Bell at Commander Sanders.
Nagmadali nang bumalik si Graham Bell at Commander Sanders na bumalik sa kanilang
mga pwesto.
Dito ako hinarap nang maayos ni Pedro, he held my face and look straight into my
eyes.
"I'm sorry baby, but I need your cooperation. This is our mission, our hardship and
everything will just turned into ashes if we'll not lay our every cards. But look,
we are trying, we are fighting but just like Graham Bell said if this didn't—"
"It will WORK! It will damn work Commander!" hindi ko na pinatapos ang kanyang
sasabihin.
"Yes, that's my Behati." Marahang ngumiti sa akin si Pedro. He pulled me close to
him and he softly claimed my lips.
Sabay kaming tumango sa isa't-isa bago kami naghiwalay. I went directly on my seat
near Graham Bell. While Pedro stayed standing watching the continuous movement of
data coming from the satellite.
"Should we wait for the UASA?" Commander Sanders asked.
"No, should make our actions now. We can't waste time just for waiting." Sagot ni
Pedro.
Nanatili kaming nakikinig ni Graham Bell, we're just waiting for Pedro's command.
We're just hearing the continuous tapping from the hologram monitor, until we
finally got a video signal from UASA.
"What's the situation Commander Armstrong?" one from the intelligence team asked.
"Terrible," tipid na sagot ni Pedro.
Nagpakita sa monitor si chairman at napaka-seryoso ng mukha nito.
"Armstrong,"
"Sir, we're already aware. I have my plan."
"We're listening,"
Muling humarap si Pedro sa maliit na hologram monitor. His fingers run fast as well
as his eyes and when he reached the information he immediately slide it up mixing
the hologram image in the bigger monitor.
"Here's the latest speed of the asteroid, it's getting faster. While analyzing the
movement, there will be three possible actions that will of course give different
outcomes. Every second in the outer space can't be settle down in a one time
calculation and it won't give us assurance. Not even a good foundation for our
action, there's always changes and this change that I've noticed a while ago will
somewhat give us hope."
I heard Graham Bell and Commander Sanders cursed in unison the moment that the
clearer and direct description of data was presented. Pedro and his genius skills
made the data's appeared more understandable.
How did he fully aligned the data within a short period of time?
Bakit sa kabila ng sitwasyong ito ay hindi ko pa rin maiwasang hindi humanga? Yes,
Pedro was an amazing pilot but he's literally the ideal man on space. Walang ubos
ang mga kaalaman niya.
"And this is what I've discovered, pretty surprising right? While everyone's busy
trying to fight against the big asteroid, we didn't even notice that there were
other asteroids approaching from different directions. Earth will be having a
shower of asteroid."
"Shit! What the—we're dying with just one asteroid? What the hell are those?"
maging ang mga taga UASA, halos magsigawan sila sa paliwanag ni Pedro.
Nakaawang ang bibig ko habang nakatitig kay Pedro, what the—my blue eyed husband is
really something.
And I noticed that he's a way calmer compared to everyone.
I am starting to doubt UASA right now, bakit si Pedro pa ang unang nakaalam?
"How did you find this out?"
Mas lalong hindi magkamayaw ang mga tao sa control room ng UASA.
"I got it from Marsian team, I cracked the glitching signals and there, it's not
from the satellite but those from other asteroids approaching."
The hologram showed four different moving images of the asteroids, right in their
side screen were the information about its movement, side, speed and other primary
datas.
"Those four asteroids were smaller compared with our enemy. But we can actually use
this asteroids, look."
Pedro zoomed the data.
"They were from different directions but as you can see, within few hours they are
about to hit the same spot but in different time frame. Are you now getting my
point?"
"What point?" tanong ni Graham Bell.
"All we need to do is to have a force that will push these asteroids hit the ideal
spot together." Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko.
Nakukuha ko na ang ibig sabihin ni Pedro.
"Commander, are you telling us that instead of using our plane for the explosion of
the biggest asteroid, we're just going to use the four remaining asteroids?" tanong
ko.
"You hit it right, wife." Nagulat ako sa sinabi ni Pedro.
Pansin ko na saglit na kumunot ang noo ni chairman, habang narinig kong napamura si
Graham Bell at Commander Sanders.
"Then tell us, how can you damn manipulate those four asteroids Commander
Armstrong?"
Hindi agad nagsalita si Pedro, pero pansin kong sa likuran ni chairman si Engr.
Wright.
"We use the previous satellites," tumango si Engr. Wright sa sinabi ni Pedro.
"Those were not working anymore, since we're already using Engr. Wright's
satellite. Those three satellites can be installed and connect with our Marsian
7832 and we can possibly manipulate it. Its explosion will definitely give a great
impact, but not to make them explode but to change its direction aiming to the
biggest asteroid." Paliwanag ni Pedro.
Pansin ko ang pagkabigla ni chairman sa sinabi ni Pedro.
Kapwa na kami tulala ni Graham Bell, habang walang tigil sa pagmumura si Commander
Sanders.
"God, you're truly a genius Armstrong." Humahangang sabi ni Commander Sanders.
"Then tell us, give us the details we'll gladly cooperate." Muling sabi ni
chairman.
Lumabas na rin sa monitor si Commander Mitts, napahinga ako ng maluwag. I'm glad
that Wilson didn't make a scene o tama ba na sabihin ko na hindi sumang-ayon ang
lahat sa pag arte niya? Pumasok na sa isip ko na baka baliktarin niya si Engr.
Wright at Commander Mitts.
"There's only one thing that I want you to promise me, chairman. If it happens that
this mission failed and I don't have any choice but to use this Marsian 7832."
Suminghap ako sa sinabi ni Pedro.
"Promise me to hide Wilson away from my wife. My wife will definitely kill her and
I don't want her killing someone for me." Natulala si chairman sa sinabi ni Pedro.
"Wait? W-what? Wife?"
"Yes, I just got married chairman and I'm proud." Itinaas ni Pedro ang kanyang
kamay na may daliri.
"Alright, I'll keep my word Commander."
"Thanks chairman," tipid na sagot ni Pedro.
Hindi na ako nakatitig sa kanya, sa halip ay pinagmamasdan ko si chairman na
mukhang nalilito sa mga sinasabi ni Pedro.
Siguro ay iniisip nito kung bakit, isali ni Pedro ang mga ganitong usapan sa gitna
ng ganitong sitwasyon.
"By the way chairman, I forgot to tell you something. My wife—" bahagyang natigil
si Pedro nang sumabat si chairman.
"I think this isn't necessary to have a formal intro—" hindi rin siya pinatapos ni
Pedro.
"My wife, she's the woman of hope. And by the way, I am serious about the killing.
Remember, again she's just the woman of hope. She's never been afraid from
everything."
Lalong nawindang ang buong control room ng UASA at maging si chairman. Bumuntong
hininga ako.
He's at it again.
Marahan kong itintaas ang kamay ko para ipakita ang aking singsing.
Even in this toughest situation, I can't help but to smile with the idea that we're
already married.
Muling nagsalita si Pedro.
"Dearly beloved from UASA, this is Commander Armstrong speaking for the last time.
Right in this mission, I proudly want to say that--" hindi na mawala ang ngiti ko
sa aking mga labi lalo na nang maglakad papalapit sa akin si Pedro.
Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko mula sa aking likuran.
"Yes, I am married to the woman of hope."

--
VentreCanard 

[ 78 Chapter73 ]
-------------------------------

Chapter 73

Hindi na tumagal ang pagkagulat ng lahat sa naging anunsyo ni Pedro. No questions

asked instead we proceed back with the situation.
"There were four smaller asteroids, we only had three satellites. We'll disregard
the other one?" I asked Pedro.
I'm afraid about the possibility, what if those asteroids missed? Would their
collision will be enough? Will it give a great impact?
Or..
Tipid akong lumingon kay Pedro. He's emotionless again.
He's just giving me fake hope?
Did Pedro had the accurate damage calculation? Is that even possible?
"We disregard the other one." Sagot ni Pedro.
"But what if--" hindi ako pinatapos ni Pedro sa halip ay pumalakpak na ito.
"Alright, we need to move people." Ilang beses akong napalunok sa sinabi niya.
This is it.
"Chairman, did Jensen receive my message?" tanong ni Pedro.
"He got it, they're already in their respective positions. Their just waiting for
someone's command." My eyes narrowed with a lot of questions running on my mind.
Message? Hindi ba at dapat kami ni Graham Bell ang kausapin ni Commander Jensen?
What position? Why did Pedro hide the message? Hindi namin pwedeng malaman ni
Graham Bell?
Commander Jensen is still our flight commander.
"Good, thanks chairman." Tumango si Chairman kay Pedro.
"Stay connected," tipid na sagot ni Pedro bago ito humarap sa aming tatlo. Graham
Bell, Commander Sanders at maging ako.
"Dearest spacemates, I think this is the time that we should split our team. I'll
have the Marsian 1732, alone."
No..
"I'll go with you Commander, I won't leave you. Commander Sanders and Graham Bell
can handle the courier plane." Giit ko.
Kahit anong gawin nila sa akin, hinding-hindi ako aalis sa loob ng eroplanong ito
na hindi kasama si Pedro.
It's an order? I would gladly disobey it.
"Behati, you go with them."
"I said no, I'll not leave you here!" sigaw ko.
Sa unang pagkakataon ay tumalim ang mga asul na mata sa akin ni Pedro, but I never
back off. Matalim ko rin siyang tinitigan.
"I WON'T LEAVE THIS DAMN PLANE WITHOUT YOU." Nagsukatan kami ng tingin ni Pedro.
Hindi ako dumanas nang napakaraming trahedya para lamang isuko siya sa mga oras na
ito. Laban ito ng mundo, laban ito ng buhay at pag-ibig ko.
Ngayon pa ba ako aatras ngayong may kakayahan na ako?
"Armstrong, let her be. We can't just drag her." Sabat ni Commander Sanders.
"She's a aggressive," kumento ni Graham Bell.
"Then go and please, we're counting on you two." Nang makita kong tumango si Graham
Bell at Commander Sanders mabilis na akong tumayo.
At katulad ni Pedro ay agad akong tumindig nang tuwid at sumaludo sa dalawang
lalaking kasama namin sa matinding laban na ito.
"I hope this is not our last salute together, Armstrong." Graham Bell said.
"We're all hoping," sagot ni Pedro.
Agad nang nawala sa aming harapan si Graham Bell at Commander Sanders.
They're both making their way to the main navigation room of the Martican X456,
which is our courier plane. We need to split the control system between the two
connected plane since the moment we went out from the planet Mars, we originally
settled inside the Marsian 7832 navigation system.
In other words, we used the Marsian 7832 as the mind while Matican X456 as the
body. But this time they need to work individually. At first we doubted Martican
X456, since it was said to be designed only to travel near the planets that it
can't stand long enough to travel farther. But Commander Sanders gave us assurance
that his courier plane can do better. He told us that it was just a given reminder
for him to travel less on the outer space.
He did mention it before, but he made it clearer now.
In just few minutes, the Marsian 7832 and Martican X456 had a successful
separation. We immediately proceeded to our designated direction.
Pedro divided the three satellites that we're about to manipulate. The two were
tasked to Commander Sanders and Graham Bell, while the remaining one will be on us.
The transferring of satellites controls will be easy, but the right timing of
satellites destruction isn't. We should look and hit the damn button manually,
while looking at the radar movement of asteroid and when it got the ideal spot near
the satellite then this is the right time to have the satellites self destruction.
The impact will change the direction of its movement hitting the biggest asteroid.
I'm nervous.
Nang maiwan kami ni Pedro, hindi na ako nito kinausap. Nakaposisyon na kaming
dalawa. Nasa likuran ko siya habang kapwa kami nakatitig sa paggalaw ng asteroid.
He gave me the order to communicate with the mother plane, the Gooseig 57 which has
the full access on the satellites.
"This is Flight Lieutenant Monzanto- speaking,"
"Armstrong," pagtatama ni Pedro.
"Asking for immediate transfer of controls to the satellite Borne One."
"Gooseig 57, copy that. Currently sending the permission access." The loading data
giving the running percentage appeared on my monitor.
12%---26%---42%---67%----79%---87% --- 94% --- 100%
"Completed, Commander." Nangangatal ang aking mga kamay habang nakatitig sa
asteroid na siyang inaabangan namin.
"I'm counting on you, Lieutenant." Huminga ako nang malalim sa sinabi ni Pedro.
I can't miss this. Hindi ako pwedeng magmintis.
Magmumula ang unang pagpapasabog kay Commander Sanders at Graham Bell, their first
satellite destruction will be ahead on one hour and fourteen minutes, then it will
took another forty-five minutes before our last satellite explosion.
This is a one time shot, ito ang paulit-ulit na sinasabi ko sa aking sarili. One
time or never.
Ipinikit ko ang aking mga mata at pinagdaop ko ang aking mga palad. Please, please.
Pilit kong pinakakalma ang sarili ko habang humihiling ng gabay sa panginoon.
Alam kong hindi sapat ang lahat ng nalalaman ko, ang kakayahan ko at ang tiwala sa
aking sarili. Hindi ito magiging sapat, hindi ito magiging matibay na sandata kung
wala ang inyong tulong, kung wala ang inyong kapangyarihan aking panginoon.
Nawa'y samahan nyo kami sa labang ito panginoon, nawa'y muli nyo kaming bigyan ng
isa pang pagkakataon.
Tumakas ang mga patak ng aking mga luha mula sa aking mga mata. Nang magmulat ako
ay sumalubong sa akin ang kasalukuyang pangyayaring nagaganap sa loob ng aking
mundo.
We're all over the news. The four great heroes from Universal Aeronautics and Space
Administration. Our names were flashing on the screens, different reporters were
discussing our backgrounds, our accomplishment, achievements and other information
that we never asked for publicity.
But the national channels didn't just focus on us four, but they were also viewing
the thousands of different races all over the world. Iba't-ibang lahi mula sa
napakaraming bansa.
Leaders, politicians, workers from blue and white color jobs, families, children,
olds as well as the religious group praying together for survival.
Isa-isang ipinakita ang iba't-ibang klase ng mga taong bumubuo sa mundong aming
pilit ipinaglalaban.
Dito nasasalamin ang isang bagay. Isang bagay na alam kong tumatakbo na sa kanilang
isipan sa oras na ito.
Status isn't a credit to survival.
Na kahit anong posisyon mo sa mundong ito, mayaman, mahirap, maimpluwensya ka man
at lubos na tinitingala ng lahat, iisa pa rin ang kahihinatnan nating lahat.
Kamatayan, isang kamatayan dulot ng walang katapusang pang-aabuso sa kalikasan.
They were all looking up, some were praying, crying for hope, eyes of fears and
most were faces asking for forgiveness.
It is late?
Huli na ba talaga ang lahat ng ito?
"But hey, we got the woman of hope on board! She's the face of survival and it is
not just the women who've been saluting her, children, olds, soldiers, pilots,
millions of people around the planet and even us reporters."
"Yes, my wife has the beauty of hope." Sagot ni Pedro sa mga reporter na parang
naririnig siya ng mga ito.
"We should send our support to these four heroes." Hindi nagtagal ay iisang channel
na ang lumalabas sa aming monitor.
This means that the national channel took over all the channels around the globe.
"People of earth," nanguna ang kilalang reporter.
Tumayo ito at lumabas sa likuran ng kanilang lamesa. Sumunod ang kasama nitong
lalaking reporter.
They showed different areas from numbers of countries who've been watching the
whole news for live telecast.
"Lieutenant Monzanto," diretsong nakatitig ang babaeng reporter.
"Commander Armstrong," nagsalita ang lalaking reporter nito.
"Commander Graham Bell," saglit na ipinakita ang mukha ni chairman, naka-flash sa
tv ang pangalan nito at ang posisyon sa UASA.
"Commander Sanders," mula ito sa Presidente ng Estados Unidos.
Hanggang sa napuno ng maliliit na screen ang buong hologram monitor namin ni Pedro.
Ipinapakita nito ang pinakamatataas na mga tao.
Umawang ang bibig ko habang walang humpay sa pagkabog ang dibdib ko, naghahalo-halo
na ang kaba, takot, pagkamangha, pasasalamat at napakarami pang emosyon.
Napapamura na si Pedro.
It couldn't be.
These are..
Habang tumagatal ay mas lumiliit ang mga screen dahil sa dami ng mga taong
ipinakikita.
The leaders, ang iba't-ibang pinuno mula sa bawat mga bansa.
Tuluyan nang tumulo ang aking mga luha kasabay nang emoysonal kong pagtayo sa aking
upuan. Narinig ko rin ang pagtayo ni Pedro mula sa aking likuran.
And they just did.
Marahan akong lumingon kay Pedro at kapwa kami sumaludo sa isa't-isa na may ngiti
sa aming mga labi.
Lumapit ito sa akin at marahan niyang hinawakan ang aking kamay na nanlalamig.
The whole planet with my Survival Oath of Hope.
Buong mundo, itinataas ang kamay, dama ang pintig ng aming mga puso, naghihintay ng
bagong umaga. 

--
VentreCanard 

[ 79 Chapter74 ]
-------------------------------

Chapter 74

"A woman vowed for aviation was born."

The day that my eyes, heart, dignity and soul looked up at the sky with the bravery
dust of an aircraft mixing the cold breeze of the ocean.
The sky and the ocean, the witness of my pain, grief and sorrow. But as the sky
sends light and the ocean gives the tides, they witnessed another woman not with a
crown that shines but a flag that stands with value.
The day that I vowed that my hands will wave the greatest flag of all.
"If it is the end of the world, give me an aircraft and I'll fly it high. Survival
is an exception. We can always choose to survive. I am a pilot and I'll definitely
fly for human race survival."
I can't help but to remember my first few words before I entered Universal
Aeronautics and Space Administration. My few words that I've been gripping on the
moment that my hands learned to manipulate aircrafts.
"I am Pilot Officer Behati Azalea Monzanto, a victim and a survivor of Typhoon
Yolanda." My few words that served as my strength and inspiration for my every
missions and decisions.
"I am a Flight Lieutenant wanted to fly with right and just." Words that I've been
standing upon to my every fly.
"While all the people are busy running their feet to survive, I'll go run for those
who people who can't run for themselves, it's hard, very hard, but that's the
greatest run that I'll never get tired of." These are the words that I'll never
forget no matter what. Because the real value of what I have right now is not about
what I can do for myself but it's all about what I can do for others.
"I believe that it isn't just me who was born to survive. WE, ALL OF US are born
for survival." The most acceptable words that came from my mouth. Words that I
won't ever regret even for my last breath.
Lalong humigpit ang kamay namin ni Pedro sa isa't-isa habang nakaharap sa
napakaraming taong umaasa sa amin.
My Survival Oath of Hope, in the image of the whole planet. With millions of
heartbeats, thousands of tears and hundreds of prayers.
Today is the day that the life of the whole world will be put on our hands, the day
that we'll not be breathing alone, the day that our heart will have its beat with
rhythm and overwhelming chant and the day that will answer our tomorrow.
Today that I've witnessed one of the most unexplainable pictures of life.
It's the image of human light, a kind of light that will never lose its glow and
brightness.
The image of unity and endless hope. A pulse for chance, gripping hands for a
losing rope, arching voices for an answer and glittering eyes of emotions looking
for courage.
Nag-alay ng awitin ang isang sikat na mang-aawit na halos hindi makapagpatindig ng
aking mga balahibo.
Here we are Riding the sky Painting the night with the sun You and I Mirrors of
night Twin flames of fire Lit in another time and place
"Shit, her voice. I'm having a goosebumps here. What's with the song?" kahit si
Graham Bell ay narinig kong nagreklamo.
I knew your name I knew your face Your love and grace Past and present now embrace
Worlds collide in inner space Unstoppable, the song we play
Hindi ko alam kung bakit bigla na lamang tumulo ang mga luha ko habang
pinakikinggan ang boses ng babae.
Biglang bumalik sa aking mga alaala ang lahat ng pinagdaanan ko. Simula sa baha,
lindol, tsunami, putok ng bulkan, iba't-ibang taong nahawakan ko ang mga kamay, mga
matang saglit na nalapatan ng aking mga mata, mga boses na tumatawag sa aking
pangalan at higit sa lahat mga ngiting aking natatanggap matapos ang bawat hagupit
ng kalamidad.
Napaka-makapangyarihan ng boses niya. I never heard this song, but this is so
breathtaking.
Nakagat ko ang mga labi ko nang biglang nagpakita ang imahe ng aking pamilya na
nakangiti sa aking harapan habang ipinakikita sa akin ang saludong ngayon ay
ginagawa na ng buong mundo.
"Inay, Itay..mga kapatid ko.."
Age to age I feel the call Memory of future dreams You and I Riding the sky Keeping
the fire bright From another time and place
Nang nagsisimula na silang maglaho ay marahan akong ngumiti. I took a deep breath,
"Lieutenant," I nodded my head to Peter.
Mabilis kaming naghiwalay ni Pedro at bumalik sa aming mga posisyon.
"This is Commander Armstrong speaking, the space in command 7832. We're now ready
to face our mission. May we have a successful journey ahead."
Mariin kong ipinikit ang aking mga mata sa huling pagkakataon at pinagdaop ang
sarili kong mga palad at itinuon ko itong marahan sa aking noo bago ako magsalita.
"This is Lieutenant Monzanto. Once a survivor, always a fighter." Matigas na sabi
ko.
We will survive, kaming dalawa ni Pedro, kaming lahat at ang buong mundo.
"Dearly Earthlings, wait for us to comeback." Ito ang huling sinabi ni Peter bago
niya pinatay ang komunikasyon sa UASA.
Ang tanging komunikasyong natitira na lamang sa ngayon ay ang koneksyon namin sa
eroplano ni Graham Bell at Commander Sanders.
But the Universal Aeronautics and Space Administration still have the monitoring
broadcast, inside the headquarters. This part of the mission is quite sensitive
that they can't just broadcast it on live.
I looked at my hologram monitor, Graham Bell and Commander Sanders plane is quite
far from us now. Habang tumatagal ay mas lumalayo ang agwat ng mga ito sa amin.
Just like us they're already proceeding to their ideal position. They're done with
the satellite transfer controls, dahil mas nauna ang mga ito sa akin.
We need to finish this mission alone without any kind of distraction.
Hanggang ngayon ay hindi tumigil sa pangangatal ang mga kamay ko. I got the button,
just one click of this button the satellite will explode that will make a quite
impact to the approaching asteroid that will change its direction towards the
bigger asteroid.
I'm nervous.
Damn, nervous.
Alam kong kapwa kami nakaantabay ni Pedro sa aming mga monitor habang pinagmamasdan
ang paggalaw ng mga asteroid at ngayon ay nakasunod ang aming mga mata sa unang
asteroid na patatamaan ni Graham Bell at Commander Sanders.
"We're counting on you," I whispered.
I can almost hear my beating heart as my eyes followed the red dot with its speed
at the monitor side, the red means the asteroid and yellow dot means our satellite.
3 more minutes.
"You can do it, you can do it Bell." Bulong ko sa aking isipan.
Until the timer went on seconds.
34—23—16—5—and explosion.
Pakiramdam ko ay tumigil ang pagtibok ng puso ko habang walang tigil sa pag-iingay
ang aking monitor.
"Did he—" shit!
Kapwa kami napasigaw ni Pedro nang matapos ang isang malakas na pagsabog ay muli
itong nasundan ng isa pa.
Did he hit it right? Tama ba ang tinamaan?
"He did it!" malakas na sabi ni Pedro.
My fingers immediately type the data to check the information, I want to capture
the damage that have taken by that explosion.
Habol ko na ang aking paghinga habang nag-uunahan ang aking mga daliri sa pagtipa
sa keyboard. My eyes isn't settled anymore because I am damn using three hologram
monitors at the same time.
But as I speedily capture the data, my eyes narrowed because of disappointment.
"T-The damage isn't enough, Commander." Nangangatal ang boses.
Dahan-dahan akong lumingon sa kanya, mukhang mas nauna pang nalaman ito sa akin ni
Pedro dahil nag-iigting na ang bagang nito habang nakatitig sa monitor.
"We still have two shots," tipid na sagot nito.
"Copy," pilit kong pinatatag ang boses ko.
Naghintay kaming muli ng tamang oras, sa kabilang linya ay naririnig ko na rin ang
pagtatalo ni Graham Bell at Commander Sanders.
"Turn it off, Behati."
"But we need to communicate with them, Commander."
"I said turn it off, that's an order."
Sumunod ako sa kagustuhan ni Pedro at nanatili akong tahamik hanggang sa dumating
na ulit ang oras.
Sa pagkakataong ito ay si Commander Sanders naman ang may hawak ng button. The
timing and the spot from Graham Bell's shot was good, tama lamang ito. But the
damage isn't.
Hindi gaanong naapektuhan ang mas malaking asteroid. And we only have two shots.
"Please, please..please. make this work. Please.." nagmamakaawang hiling ko.
Umiigting ang pagkakakuyom ng aking mga kamay habang pinagmamasdan ang papalapit na
pulang ilaw at ang dilaw mula kay Commander Sanders.
Minutes that turned into seconds.
"You can do it Commander Sanders," nagsalita na rin si Pedro.
Hindi ako kumurap nang sandaling magsalubong ang dalawang ilaw. Hindi rin nagtagal
ay nagbigay na ng babala ang aming monitor.
Asteroid collisions.
I immediately analyze the result of the second explosion, nagkaroon ako ng pag-asa.
The damage is now visible, nagkakaroon na ng crack of asteroid.
And it is still far enough from the Earth.
"There's a crack, Commander. Nagkakaroon na ng resulta." Buong akala ko ay
makakahinga na ako nang maluwag pero nang sandaling lumingon akong muli kay Pedro
ay hindi man lang nagbabago ang ekspresyon nito.
"It's you now, baby. I'm counting on you. You got the last hit."
"Copy,"
Humarap na akong muli sa monitor at nakatutok ako sa maliit na pulang ilaw. I
managed to stop my hands from shaking, I am determined. This last shot will give a
big impact.
Habang tumatakbo ang oras ay papalapit na nang papalapit ang asteroid, ilang beses
akong huminga nang malalim. Mabubuhay kami, uuwi kami ni Pedro.
Palakas na nang palakas ang ingay mula sa monitor na parang ito na lamang ang
kayang pakinggan ng aking tenga sa mga oras na ito.
At nang sandaling tumapat na ang pulang ilaw sa ideyal na direksyon ay agad ko nang
pinindot ang button.
Isa muling malakas na pagsabog ang naganap, dahilan kung bakit nag-iba ito ng
direksyon. Patungo na ito sa malaking asteroid. Hanggang sa tuluyan na itong tumama
at gumawa nang mas malakas na pagsabog.
"Did it work?" tanong ko.
Napatayo na ako habang nakatutok ang aking mga mata sa aking nasa harapan.
I was just waiting for the monitor to reveal the damage. Nahati ba?
Ilang segundo lamang ang hinintay ko pero ang resulta ay halos magpawasak sa aking
puso. Hindi nahati..kulang..The damage made by the smaller asteroids wasn't enough.
Nanghihina akong napalingon kay Peter na ngayon ay tulala na rin sa monitor. Pedro
did his best, hindi niya kasalanan, hindi mali ang kalkulasyon niya, kinulang,
kinulang kami. We failed to use the 4th asteroid because we don't have enough
satellite to explode.
"Pedro, I'll stay with you. Hinding-hindi kita iiwan." Pedro didn't answer.
"Commander, the asteroid is approaching. I'll always go with you no matter what."
Buong akala ko ay sasagot na siya sa akin pero narinig kong binuhay niya ang
komunikasyon sa UASA at maging kay Graham Bell at Commander Sanders.
"C-Commander,"
"It did work," worked?
Nalilito akong tumitig kay Pedro.
"The Marsian 7832 can easily half the asteroid, fully. Thank you for cooperating
and please," mapait na sumulyap sa akin si Pedro habang nanatili akong naguguluhan.
"Please take care of my wife. I love her so much, more than this whole planet."
Nanlaki ang mga mata ko habang nakatitig kay Pedro.
My eyes watered in an instant. Bumuhos na ang mga luha ko habang may titig ng
pagtatanong sa kanya.
No..no.. mali ang iniisip ko hindi ba? Mali ang iniisip ko Peter?
What is he talking about?
"Peter, what are you talking about?" halos pumiyok ang boses ko. Nangangatal na ang
aking mga tuhod habang lalong pinipiga ang aking dibdib.
Was that the original plan? To make a minor damage? At ang eroplanong ito pa rin
ang huling magpapasabog?
Pedro and the whole UASA deceived me. Itinago nila sa akin ang buong plano. They
fooled me just to sacrifice my husband!
"What are you talking about, Peter?!" sigaw ko.
Hindi na siya sumagot sa akin at sa halip ay tinalon niya ang mataas na distansya
sa pagitan namin.
He held my face and he gave me his deepest kiss with so much of emotion. Kahit
patuloy na kumikirot ang puso ko, lahat ay ibinuhos ko para lamang gumanti ng halik
sa kanya.
Our kisses with love but with so much pain. Isang halik na hiniling ko ay hindi na
matapos, isang halik na hinihiling ko ay sana'y hindi maglaho, halik na sana'y
hindi pamamaalam.
Halik na sana ay hindi ako iiwan.
"No! no!" ilang beses kong hinahampas ang kanyang dibdib.
"This isn't happening, hindi ako aalis nang hindi ka kasama! Kung sasabog ka sa
eroplanong ito! Sabay tayong sasabog!"
"Shh, hush baby. Please listen.."
"No, bitawan mo ako!" pilit kong pinaghahampas ang kanyang mga kamay at tinakpan ko
ang aking mga tenga.
"H-How could you? Pinakasalan mo ako para iwan lang? Hindi mo ba alam na muli mo na
namang pinararanas sa akin ang sakit?!"
"Behati..listen to me.."
"Huwag kang lalapit sa akin! Dito lang ako! You fucking explode this plane with me!
Utang na loob Peter, ayoko nang maiwan. Ubos na ubos na ubos na ako. Wala nang
matitira sa akin kapag iniwan mo ako."
"Behati, listen.."
"Ako ang pakinggan mo Peter, kailangan rin kita. Mahal kita, nangako tayo. Nangako
ka sa akin, Peter. No please, huwag mo naman akong iwan. Huwag, huwag, Peter huwag.
Ayoko nang maiwan."
"But the world needs you, hindi pa tapos Behati. They need you, mawawala ang lahat
ng pinaghirapan natin, mamamatay tayong lahat. They're all waiting! Jensen and his
team is waiting for your command. The whole pilots all over the world are now in
their position for your command Behati. Yes, sabay tayong sasabog dito Behati. We
half the damn asteroid but the remains of this damn asteroid? Mamamatay rin sila!
Mawawala ang lahat ng sakripisyo natin. You are the most capable of leading the
command, pilots will unite with you all over the world. Hinihintay ka nila, Behati.
The Earth needs the Woman of Hope."
"But the Woman of Hope needs you the most Peter, can't you understand that?!" sigaw
ko na sa kanya. "Hinihintay ka rin nila Peter, kailangan kita! I need you the most
Peter, come with me. Sumama ka na sa akin, pati ba ikaw? Pati ba naman ikaw Peter?
Iiwan mo rin ako? Sawang-sawa na akong iwanan. Pagod na pagod na ako." Halos
sabunutan ko na ang sarili ko sa kanyang harapan.
"Sinabi mong mahal mo ako, sinabi mong paliligayahin mo ako, sinabi mong sasamahan
mo ako kahit saan, pinangakuan mo ako Peter. Pinangakuan mo ako, umasa ako Peter,
umasa ako ng kaligayahan sa huling pagkakataon. Ano ito? What the hell is this?"
Sa pagkakataong ito ay hinawakan ko ang magkabilang pisngi ni Pedro.
"Tayo na, tayo na Pedro. Nagmamakaawa ako sa'yo, please. Ayoko nang mag-isa, ayoko
nang maiwan, ang sakit sakit na Pedro, alam mo 'yong sakit na naramdaman ko noon,
huwag mong ulitin. Huwag mong ulitin, parang awa mo na. Mahal mo ako? Mahal mo ako?
Mahal mo ako hindi ba?" humahagulhol na ako sa kanyang harapan.
"Mahal mo ako hindi ba? Sumagot ka sa akin Peter!"
"I love you, mahal na mahal kita Behati."
"Then be with me! Survive with me! Because my damn survival is useless without you!
I love you so much Peter, please, survive with me baby. Mabuhay ka para sa akin."
Paulit-ulit na akong nagmamakaawa sa kanya.
"Gusto kong mabuhay ka, I want you to live happily with our son." Nanlamig ako sa
sinabi niya. Ramdam kong hinawakan niya ang aking tiyan.
"I gave you the greatest gift that I can ever give you aside from my love. Mahalin
mo siya Behati, gusto kong lumaki siyang katulad mo. Ma-prinsipyo, matagtag at
higit sa lahat may pagpapahalaga hindi lamang sa sariling buhay. I am the happiest
man alive right now, because soon the woman of hope will be carrying my son." Ilang
beses akong umiling sa sinabi ni Pedro.
"No, no..please..I'll stay here. I'll stay here. Wala akong naiintindihan sa mga
sinasabi mo!"
"Baby listen," muli niyang hinawakan ang magkabilang pisngi ko. Marahan niyang
pinunasan ang aking mga luha at sinalubong ako ng kanyang asul na mga mata.
"Allow our son to see the world, Behati. Hayaan mong makita ng anak natin ang
mundong sabay nating ipinaglaban. Let him live and feel the second chance of life.
Become a mother, Behati. I know that you'll be a great mother. Mahalin mo ang
magiging anak natin ng pagmamahal na ibinigay mo sa akin." Sabay hinawakan ni Pedro
ang mga kamay ko at mariin niya itong hinalikan sa aking harapan.
"Pedro..please.."
"Lieutenant, the time is running. Save the world." Nanlaki ang mga mata ko nang
humigpit ang kamay ni Pedro sa akin.
Hanggang maramdaman kong pilit na ako nitong hinihila. He's going to place me
inside the cylindrical capsule that was designed to transport to the motherplane,
the plane the was coordinated with Engr. Wright's satellite.
"No! no! No! Peter! Please, huwag ganito. You promised me, ayoko nang maiwan.
Iniwan na ako ng buong pamilya ko, pati ba naman ikaw? Ikaw rin? Paano mo
nasisikmurang iparanas sa akin muli ang sakit?! Bitawan mo ako Peter!"
"Baby please.." marahas akong binuhat ni Pedro at halos ihagis niya ako sa loob ng
capsule.
When I was about to run after him he immediately hit the button.
"Peter! Peter! Please, open this! Magkasama tayo, hayaan mo akong sumama sa'yo.
Ayoko nang maiwan! Ayoko nang maiwan Peter. Ayoko nang maiwan, Peter! Mahal kita,
mahal na mahal na mahal na mahal kita. Please..Peter, please don't do this to me.
Parang awa mo na. Magkasama na lang tayo, hayaan mong samahan na lang kita.."
"I love you, I really do Behati. Save the world baby, let's save the world
together."
"Peter! Please.." halos hindi ko na makita nang maayos ang kanyang mukha habang
nagsisimula nang bumaba ang capsule.
"I love you, let the sky cross our paths again."

--
VentreCanard 

[ 80 Chapter75 ]
-------------------------------

Chapter 75

Once a survivor always a fighter. But is it still a fight without him?

I've been called as the woman of hope, but can I still have the name if my own hope
is slowly fading away? Born for survival, is it still a survival without him?
I've been trying, helping and reaching thousands of hand but why life can't let me
hold his hands? My eyes have been looking for hundreds of beautiful images from
pain to hope, sadness to laughter but why life can't let me look at his blue eyes
forever? I've been whispering endless words of encouragement but why life can't let
my voice reach out through his ears?
Why?
Why life can't give my single happiness?
Why life refused to give him to me?
Bakit kailangang bawiin sa akin ang kasiyahang inakala kong makakasama ko na habang
buhay? Bakit sa libo-libong kamay na sinubukan kong hawakan, ang kamay ng lalaking
pinakamamahal ko ang mga kamay na hindi ko maaaring hawakan nang mahigpit?
Hindi ba para sa akin si Pedro? Hindi ba ako maaaring bigyan ng kaligayahan kahit
sa huling pagkakataon? Habang buhay na lang ba akong magmamahal ngunit paulit-ulit
na iiwanan?
I've been a fighter, a fighter for others but I never had an opportunity to win
with my own fight. Lagi na lamang akong talo at naiiwang mag-isa.
"Why?! Why?! Why?!" sumisigaw na tanong ko sa buong kalawakan na parang magagawa
akong bigyan ng mga ito ng kasagutan.
Tuluyan na akong iniluwa ng eroplano kung saan naiwan ang lalaking mahal ko.
The capsule had a transparent cover letting me see my husband, he's standing near
the edge of the control room that can also see the outer space.
Kapwa nakahawak ang aming mga kamay sa salamin habang kapwa nakatitig sa isa't-isa
sa bawat paglaki ng aming distansya.
And ss the capsule sent me away and his image getting smaller, my tears can't stop
from falling.
"Peter..Peter..baby, I know you can still hear me. I can't do this without you. I
can't continue life without you, I am tired. Pagod na pagod na akong masaktan." I
slowly caressed the transparent cover where all I can see is the broad space.
The space, the witness of my love and pain.
"H-How can I fight without you? H-How can I wake up without you? H-How can I smile
without you? Araw-araw kitang hahanap-hanapin, araw-araw akong masasaktan Peter. I
will live miserable. How could you do this to me? You shouldn't have let me fall in
love with you! You shouldn't have tried competing with planes Peter! Sana ay hindi
ako nasasaktan ng ganito." Lalo nang tumitindi ang pagsakit ng aking lalamunan.
I tried to punch the transparent cover repeatedly.
"Iiwan mo rin pala ako, iiwan mo rin pala ako. I am tired Peter, I am really tired.
I am tired baby, bakit lagi nyo akong iniiwan? Bakit? May kulang ba? Tell me!
Sabihin mo sa akin kung anong gusto mong gawin ko Peter. Please, don't do this to
me."
"Peter! Answer me! Alam kong naririnig mo pa rin ako. Baby please, let me hear your
voice. Talk to me." Hindi ko na mabilang kung ilang pagmamakaawa na ang nagawa ko
kay Pedro.
But I am willing to do this endlessly to keep him with me. Para lamang makasama
siya.
"Isama mo na ako, Peter. Isama mo na ako..isama mo na ako." Hindi ko na inabalang
punasan ang aking mga luha.
"H-How, how can I be selfish and bring you with me? If this world needs you the
most? If my woman was born to save the world. Bakit kita ipagkakait sa mundong
yumayakap sa'yo, Behati?" mas lalong humapdi ang aking dibdib nang marinig ko ang
nahihirapang boses ni Pedro.
"Peter, isama mo na ako. Isama mo na ako." Wala nang lumalabas sa bibig ko kundi
ito.
I want to come back, gusto ko siyang samahan hanggang sa huli.
"Behati, huwag na huwag mong iisipin na hindi kita gustong makasama. I really do
baby, I really do. Hindi mo alam kung anong klase ng pagpipigil ang ibinalot ko sa
aking sarili para lamang mapalayo ka na sa akin. I want you here baby, I want you
here with me. Natatakot ako, ayoko pang mamatay Behati. Ayoko pang mamatay, ayoko
pang mahiwalay sa'yo." Mas lalo akong nagwala sa loob ng capsule at ubod nang lakas
ko nang pinagsusuntok ito na parang magagawa ko itong masira.
"I'll come back! I'll come back! Please Peter! Let me die with you! Let me die with
you!"
"I want to live with you Behati, have our family and our home. I'm sorry baby for
giving you failures, for my broken promises. Gusto kitang makasama pa nang mas
matagal, I want to be with you. Pero Behati..think baby, kailangang may mabuhay sa
ating dalawa. Someone must survive and it's you."
"Peter, this isn't survival anymore. You are killing me again! Pinapatay mo na ang
natitirang buhay sa katauhan ko. Don't do this to me Peter, isama mo na ako parang
awa mo na. Allow me to hold your hand, allow me to look at your eyes. Sabay tayong
matakot Pedro, please..please.."
"Kailangang may mabuhay sa atin mahal ko. Kailangang may mabuhay sa atin. Mahal na
mahal kita Behati."
"Peter! Peter! Please-- no!" ilang beses akong sumigaw nang sumigaw kasabay ng
aking mga luha pero wala nang sumagot pa sa akin.
Sa halip ay narinig ko ang pamilyar na kanta na mas lalong nagpahagulhol sa akin.
Sitting here wasted and woundedAt this old pianoTrying hard to captureThe moment
this morning I don't know'Cause a bottle of vodkaIs still lodged in my headAnd a
pilot woman gave me nightmaresI think she is still in my bedAs I dream about
moviesThey won't make of me when I'm dead
"Peter.."
My astronaut, my husband is singing with our wedding song. Kasabay nang pagkanta
niya ay ang paglakas ng hagulhol ko habang inaalala ang mga panahong magkasama pa
kami.
Mga panahong abot-kamay ko pa siya, panahong nakikita ko pa ang kanyang mga asul na
mata, nararamdaman ang init ng kanyang mga yakap at ang tamis ng kanyang mga halik.
With an ironclad fist I wake up andFrench kiss the morningWhile some marching band
keepsIts own beat in my headWhile we're talkingAbout all of the things that I long
to believeAbout love and the truth andWhat you mean to meAnd the truth is baby
you're all that I need
Our first meeting flashbacks, the first hug, the first kiss and our first night.
I want to lay you down on a bed of rosesFor tonight I sleep on a bed on nailsI want
to be just as close as the Holy Ghost isAnd lay you down on bed of roses
I felt the increasing speed of the capsule, lalo itong bumibilis sa bawat segundo
habang walang tigil sa pagyakap sa akin ang malamig na boses ni Pedro.
Hanggang sa marinig ko ang sarili kong boses na mahinang sumasabay sa aming awitin
kasabay ng walang tigil na pagpatak ng aking mga luha.
Pedro's song never stopped until my capsule had a successful docked in with the
mother plane. He's been singing with all his might to calm me down. His voice may
not heal my arching heart at this moment, but it did stop me from talking and
insisting.
Mahirap man tanggapin, mahirap man isipin, pero ayaw na niya. Hindi ko na siya
mapilit, buo na ang desisyon ng lalaking mahal ko.
Handa na niya akong iwan.
I silently listened to his song.
Ang sakit, nakakatakot, nakakapanlambot at nakakapanghina na sa sandaling tumigil
ang kanta.
Sa sandaling tumigil..
Kagat ko ang aking mga labi habang dahan-dahang nabubuksan ang capsule. I never
bothered brushing my raining tears as the capsule stood up and slowly opened its
cover with visible smoke.
Two astronauts were waiting, they gave me their salute. I never answered.
Huminga ako nang malalim habang pinakikinggan pa rin ang kanta na maging sa loob ng
eroplanong ito ay kasalukuyang tumutugtog.
"Where's my plane?" halos hindi ko na marinig ang sarili kong boses.
Hindi na sila sumagot sa akin sa halip ay agad nila akong dinala sa lugar kung saan
naghihintay sa akin ang eroplano.
Well I'm so far awayThat each step that I take is on my way homeA king's ransom in
dimes I'd given each nightJust to see through this payphoneStill I run out of
timeOr it's hard to get throughTill the bird on the wire flies me back to youI'll
just close my eyes and whisper,Baby blind love is true
Hindi kami bumilang ng ilang minuto nang makarating kami sa harap ng eroplano.
I hope that this plane was designed to destroy huge asteroid, but it wasn't. I've
seen this kind of plane before, yes it can cause big damage but as powerful enough
that can put a huge asteroid into half.
Walang salita akong sumakay sa eroplanong ito.
"Assist me, position yourselves. I'm about to enter the Earth." Mapait na sabi ko.
I connected the motherplane's system to my new plane allowing me to hear Peter's
voice. I maximize the volume that can even ruin my eardrums.
Gusto kong boses lamang ni Pedro ang naririnig ko, gusto kong marinig ang boses
niya sa huling labang ito.
Gusto kong matandaan ang boses niya. I want to remember everything about him.
My hands were shaking as I started to press the different commands for my plane. My
tears can't help from falling, my heart is now burning and my soul keeps asking
why?
"This is the Flight Lieutenant in Command, Merchist 872 speaking communicating to
Earth's team flight lead in command."
"Monzanto," I heard Jensen's voice.
"Position the flock, I'm about to enter the Earth's surface." My eyes were now
settled at the radar monitor where I can clearly see the approaching asteroid and
in its opposite direction is the blinking light that represents the life of my
husband.
Just few more minutes.
Before I enter the Earth, my plane should gather the data coming from the impact of
explosion. The data that I'll be capturing will immediately be transported to all
different airplane fighters, the moment my plane entered the Earth's surface. These
will give them signals and accurate place on where to hit their firearms.We need to
crash the remains coming from the asteroid.
"Preparing for take off," I put on my goggles.
I want to lay you down on a bed of rosesFor tonight I sleep on a bed on nailsI want
to be just as close as the Holy Ghost isAnd lay you down on bed of roses
As my plane went out of the motherplane, nagsisimula nang humina ang boses ni
Peter.
"Please, don't stop. Don't stop baby.."
Pero tuluyan na itong tumigil.
"I've been searching the sky and then, I found you."
"Peter.."
"I love you, Behati..more than the star, the Earth or even the universe. You are my
sky baby.."
"Peter!" I shouted.
Muling umalingawngaw ang aming kanta at sa pagkakataong ito ay mas malakas na ang
boses ni Pedro.
"And lay you down on bed of ro---"
The lyrics didn't end just the way it is, dahil isang malakas na pagsabog ang
tumapos dito.
"Peter.." My hands tightened its grip.
Inagaw na siyang tuluyan ng kalawakan sa akin.
And for the very first time, I raised my arm to abruptly tears away. I held my head
up with my burning mixture of emotions, just like a bomb which was about to
explode.
I never warned everyone, I immediately boosted my speed directly at the Earth. It
took just few minutes before I had the successful enter in the atmosphere.
And my speed isn't slowing down.
With my tears of sorrow and pain, with my loud voice of endless courage and with my
commands fighting for life..
This is the Woman of Hope and her last vow to aviation,
I took a deep breath before shouting at the top of my lungs. Sumalubong sa akin ang
napakaraming sasakyang panghimpapawid na kasalukuyan nang naghihintay sa akin.
"THIS IS LIEUTENANT BEHATI AZALEA MONZANTO - ARMSTRONG! Communicating to all the
bravest pilots all over this planet! Raise your WINGS! Aim your ORDNANCE! Blaze
your EYES! Sharpen your HANDS! FIGHT FOR OUR HEARTBEATS! THIS PLANET WILL SURVIVE!"
I shouted with full of tears.
"ROGER!" sagot nilang lahat.
I smiled before hearing the coming sound of calamity. The remains of the asteroid.
Here they are Peter,
Ako ang tatapos, pangako. Mahal ko.
"CRASH THEM DOWN!" I shouted with fullness of power.
Kasabay nang pagsigaw ko ay ang sunod-sunod na putukan ng mga eroplano para
pasabugin ang mga batong pipinsala sa aming lahat.
I won't be satisfied if I'll just give a command and watch. I quickly turned my
plane in the opposite direction like it was just an easy task without a any risk of
bumping to another plane. But that's my ability as a pilot, I was known for a risk
taker pilot.
I made an intense upward movement and when my plane hit the ideal spot, I lower my
speed waiting for the approaching part of the asteroid still with my opposite
position. And when my own plane gave me warning, I made a spinning turn with my
blasted missiles.
"Turn into dust,"
I never left the air as long as I can still see parts coming, patuloy akong
lumalaban kasabay ng mga piloto sa bawat sulok ng mundong ito.
It took almost half an hour before the calamity ended and yes, we got the victory.
Napuno ng sigawan ng pasasalamat ang buong radyo. Pinili kong manatili sa ere
habang unti-unti nang bumaba ang mga eroplanong kasamahan ko.
"Behati," I heard Commander Mitts voice.
"I can't, I'll just crash this plane with me." Lumuluhang sabi ko.
"No, don't waste his sacrifices. Don't waste it, Behati. You and Peter saved the
Earth, now come down woman of hope. The whole world is waiting for you. Come down
and stand in your word survival."
Wala sa sarili kong ibinaba ang aking eroplano. Nangangatal ang mga tuhod ko habang
dahan-dahan ko nang inihahakbang papalabas ang aking mga paa.
And the moment I went out of my plane, numbers of smiling face answered my falling
tears.
"I survived, but he didn't." Tuluyan nang bumigay ang mga tuhod ko kasabay nang
pinipigilan kong paghagulhol.
"He's gone! He's gone! He's gone Commander Mitts!" sinapo ko ang aking mukha ng
aking namamanhid na mga kamay.
Sinunod ko naman, dapat gumaan ang pakiramdam ko dahil tinupad ko ang kanyang
kahilingan, pero ang wala, wala akong maramdaman kundi sakit.
"He's gone.." ramdam ko ang paglapit sa akin ni Commander Mitts at marahan nitong
hinaplos ang aking likuran.
"He's a hero, you are a hero. Look, look at them Behati. Look at the people you've
saved." How?
How can I look at them? Kung ang taong siyang gusto kong iligtas ay hindi ko
nagawang tulungan?
"I can't, I really can't Commander Mitts. Please, allow me to leave away from here.
Away from all, away from the people. I just want to be alone."
"Behati, please. You need to see this, you deserve to see them. The life." Marahang
hinawi ni Commander Mitts ang buhok ko at tinulungan niya akong humarap sa mga tao.
Pilit kong pinalinaw ang aking mga mata sa kabila ng aking mga luha.
And my heart just melted for hundred of times when I saw numbers of people
approaching in front of me. Karamihan ay mga pamilyar na mukha, hindi ako naghintay
ng minuto hanggang sa tuluyan na akong palibutan ng hindi lamang daan ngunit libo-
libong mga tao.
Unang itinaas ang bandila ng estados unidos, sumunod ang bandila ng Pilipinas, ang
watawat mula sa myanmar, sa Thailand hanggang sa magsunod-sunod ang iba't-ibang
bandila ng bawat bansa.
Natulala na ang aking mga mata kasabay ng pag-agos ng aking mga luha sa mga
bandilang matayog na yumayagayway tangay ng hangin ng bagong pag-asa.
Naramdaman ko na lamang ang sabay na paghawak sa aking mga balikat.
"Stand up woman of hope," tipid na sabi ni Graham Bell.
"He's watching you from the sky, Behati." Mapait akong tumango sa sinabi ni
Commander Sanders.
Slowly, I tried to stand up again. Kasabay ng puso kong patuloy na nahihirapan at
nasasaktan.
Taas noo akong humarap sa napakaraming tao at nagsimula akong muling humakbang.
Unti-unting humahawi ang mga tao sa aking bawat hakbang patungo sa lugar kung saan
nais abutin ng aking mga kamay.
Sa bawat paghakbang ko ay ang patuloy na pagtulo ng aking mga luha. Hanggang sa
makarating ako sa dulo at abutin ang bandila ng ahensiyang humubog sa akin upang
matutong higit na lumaban.
At nang sandaling abutin ko ang maliit na metal na may dulong sumisimbolo ng
kapangyarihan, agad akong tumakbo tangay ito na niyayakap na ng hangin.
Ibinigay ko ang aking natitirang lakas sa pagtakbo hanggang sa makarating ako sa
isang bumulusok na eroplano. Lakas loob akong umakyat dito at matayog akong tumayo
sa ibabaw nito dala ang bandila ng UASA.
Nagsisimula nang sumikat ang araw na siyang banayad na tumatama sa aking katawan.
Taas noo akong tinanaw ng mga tao, sa kanilang mga matang nagniningning ng
pasasalamat, mga magagaang ngiting nakakapanindig balahibo at maging ang kanilang
mga boses na umuusal ng panalangin.
Huminga ako nang malalim bago ko sila tuluyang talikuran at tumanaw sa asul na
kalangitan. Asul na kalangitang katulad ng kanyang mga mata.
Sa huling pagkakataon, iwinagayway ng babaeng sumisimbolo ng pag-asa na may mga
luha sa kanyang mga mata ang bandilang lumaban para sa bagong umaga.

--
VentreCanard 

[ 81 Epilogue ]
-------------------------------

Unedited
Maraming salamat po sa lahat ng sumuporta sa kwentong ito! This story isn't
perfect, numbers of flaws, errors and everything. But I was motivated to write this
story not because I want to be seen as perfect, that I am good, genius, flexible
for different genres or whatever praises a writer could have. I was motivated to
write this story because I was inspired. 
I took the risk.  Honestly, sa lahat ng on-going stories ko TOS ang pinaka-kakaunti
ang nagbabasa. Few comments and all, of course who would prefer this kind of story?
Karamihan gusto romance, karamihan gusto kilig. But that doesn't stop me from
writing this story. My motivation isn't the number of readers, my motivation is to
write numbers of inspirational stories. 
Na sa tuwing maaalala nyo ang mga istorya ko, hindi lang labi ang ngingiti kundi
pati na rin ang puso.  I am not a perfect writer, hindi po ako kasing galing ng mga
kilalang writer ngayon. But every words in this story came from my heart with whole
sincerity.
I think with my heart. Yes, I got errors, a lot. Alam ko po 'yon, but I am willing
to learn. To develop. I'll grow with my heart and passion, but it will take time.
It will take time.  
I love TOS and I hope the lesson in this story will reach your hearts. And yes, the
moment Behati and Alys walked in the darkness with dead bodies really happened.
This story was inspired by typhoon Yolanda.
I heard it, I felt the pain and those feeling serves as my inspiration to write.
Isang bagay na nagturo sa akin na may bagay akong kayang magawa sa aking
pagsusulat. 
Thank you for joining me! Maraming maraming maraming salamat po!
This will ends here, see you in EL Series 2. 
Epilogue
One day, I'll definitely give you the real image of explosion. I promise.
Ipinapangako ko sa lahat ng bagay na sumasabog sa mundong ito na sa sandaling sa
akin magmumula ang pagsabog, wala itong awa, wala itong kapatawaran.
If you destroyed the hope, be ready for its tragic explosion.
I took a deep breath before slowly putting the black leather gloves on both of my
hands. I tried to open and close my hands as it continue to shake as hell.
Mariin kong inihawak ang aking dalawang kamay sa lababo at nag-angat ako ng tingin
sa salamin para mas mapagmasdan ang sarili ko.
Two months have passed. Dalawang buwan akong umasa na sana, na sana ay may himalang
nangyari. That my husband did survive. But this is the reality, katotohanang wala
na siya.
I slowly tied my hair up before putting my black cap. Itinago ko dito ang aking
buhok at muli akong huminga nang malalim.
Everything is settled.
I already got an information that Shiela Wilson will be transferred somewhere for
her own safety and it is today.
Tulad nang inaasahan ko, hindi nagkaroon ng kahit anong klase ng kaso o kasalanan
si Wilson. Why? Because the large percentage of the Marsian 7832 was made by her
team.
Pilit niyang ipinaglaban na kung hindi niya ginawa ang bagay na siyang naging
dahilan ng pagkamatay ni Pedro, buong mundo ay mamamatay. She's a fool.
Dahil sa kasakiman niya at ambisyon, hindi na niya makita ang halaga ng isang
buhay. Para kaming ibinala sa isang kanyon na hindi namin nalalaman. Hayop na
Shiela Wilson.
Maybe she got a point, that millions of life are damn important than one life.
Siguro maaari siyang lumusot sa katwiran niyang ito.
But later on, Commander Mitts just discovered that Shiela Wilson already had
discover the huge asteroid before the whole UASA got alerted and since she's
knowledgeable enough and had a full access inside the organization, together with
her colleague they hid the information to satisfy her own dark motives.
Iba talaga ang nagagawa ng mga sakim at baliw na katulad niya. She's the UASA
cannibal, hayok sa papuri, hayok sa titulo, hayok sa mga bagay na hindi naman
nararapat sa kanya.
I remembered my conversation with Commander Mitts.
"Should we report this to UASA? Jail is the right place for her." This was the
first few words of Commander Mitts the moment that she informed me about what she
had discover.
"Let her be, allow her to enjoy the fame. Just inform her to build more walls,
before the hope in my hands turned into rope."
I'll definitely give her the best necklace that she'll ever possess.
"I won't stop you, just call me for help Behati. We'll do it clean, without your
name." I nodded.
"I'll call you Commander Mitts, thanks."
And yes, today is the day.
I walked out from my bathroom and my eyes turned to my black backpack. I was about
to grab it and call Commander Mitts when I heard a doorbell.
"Shit,"
I proceeded in front of my door screen monitor to check my unwanted visitor. It's
Alys, my cousin.
"Behati! Ang tagal mo! Buksan mo ito, alam kong nandyan ka! I have foods!" she
gladly gave me her sweetest smile.
Again, she's at it again. Si Alys, ang pinsan ko na walang ibang ginawa kundi
mahalin ako.
"Why taking so long, Behati? Come on!"
Huminga ako nang malalim at wala sa sarili kong pinagbuksan ng pinto si Alys. And
her mouth opened the moment her eyes laid down on me.
"What the fuck Behati Azalea Monzanto?!" sigaw nito sa akin.
"Armstrong—" mariin nitong hinawakan ang braso ko at sapilitan niya akong hinila sa
loob ng aking condo.
Pabagsak niyang isinarado ang pintuan at halos itulak niya ako sa sofa. Nagsisimula
nang mamuo ang mga luha sa kanyang mga mata habang pilit niya akong pinagmamasdan.
"No, you're not going anywhere."
"They sent you here, right?"
"No one sent me here! Nandito ako bilang pinsan mo! For fuck sake Behati! Buntis
ka! Papatay ka ng tao dala ang batang 'yan?! Dudungisan mo ang mga kamay mo para
lamang sa hayop na babaeng 'yon?!"
"Ayoko nang makipagtalo sa'yo, Alys. Just put the foods in the fridge, uuwi rin ako
mamaya." Nanlaki ang mga mata nito sa akin at hinawakan niya ang aking mga balikat.
"Behati! Wake up! You maybe the woman of hope but the damn justice is not in your
hands! Makukulong ka sa gagawin mo! It's a damn murder!" marahas niyang hinawakan
ang kamay ko at pilit niyang tinatanggal ang itim na gloves sa mga kamay ko.
"No! No! Ako muna ang saktan mo Behati! Saktan mo muna ako bago mo gawin ang
kabaliwang 'yan! Hindi magugustuhan ni Peter ang gagawin mo! You'll be like Shiela
Wilson! Nasaan na ang Behati na kilala ko? Where's the Woman of Hope?!"
"I don't FUCKING CARE ABOUT THE DAMN TITLE ALYS!" marahas akong tumayo at humiwalay
kay Alys.
My tears started to fell.
"Kahit kailan Alys, hindi ko pinangarap magkaroon ng titulo! The woman of hope?!
BULLSHIT! Si Peter! Si Peter ang kailangan ko! Hindi ang kahit anong titulo! Ang
ama ng batang ito ang kailangan ko! Ang lalaking mahal ko na ibinala ng tang-inang
si Wilson! Can't you see that?! If she informed the whole UASA, posibleng nandito
pa si Peter! Kung hindi siya naging makasarili wala sanang buhay na mawawala! Sana
may ama ang anak ko! Sana kasama ko siya ngayon! Sana hindi ako nilalamon ng galit
sa mga oras na ito!"
"But you're doing the same, killing isn't an answer Behati. Sa sandaling mapatay mo
si Wilson, will it make you happy? Mabubuhay ba si Peter? You'll make your life
miserable even your child!"
"Death is suitable for Shiela! Dapat ay siya ang namatay! Dapat ang kasakiman niya
ang mamamatay kasama niya! She killed my husband Alys, pinatay ni Shiela ang nag-
iisang kaligayahan ko. Can't you expect me to sit and watch how happy she is right
now? Sa tingin mo ba ay may karapatang maging masaya ang hayop na katulad niya?!"
"Then do it with justice! Huwag ganito Behati! Hindi kita papayagan! You are not a
killer Behati. Huwag mong hayaang kainin ka ng galit mo. You are not my Behati,
wake up cousin, wake up." Halos magmakaawa na sa akin si Alys.
"Please, wake up cousin." Hinawakan niya ang dalawa kong kamay.
Kapwa na kami lumuluhang dalawa habang mariing magkatitigan ang aming mga mata.
"How? How can I wake up Alys? Shiela Wilson already killed the woman of hope. I'll
definitely give her the worst." Lumaglag ang balikat ni Alys sa mga sinabi ko.
"Y-you are not my cousin anymore.." umiiling na sabi nito habang napapaatras mula
sa akin.
"I'm sorry Alys, lock the door. Uuwi rin ako." Kagat niya ang kanyang pang-ibabang
labi.
Hindi ko na siya sinundan ng tanaw nang mabilis siyang tumakbo. Humakbang na ako sa
aking lamesa. Isinuot ko ang relo na ibinigay sa akin ni Commander Mitts, used the
thick eyeglasses and the earpods.
I lowered my blackcap to cover my face. Isinakbat ko na ang itim na bag na
gagamitin ko para pasukin ang safehouse ni Wilson.
I was about to open my door when I heard the shaking voice of my cousin.
"Yes, this is Allison Monzanto-Gomez speaking." Narinig ko ang paghagulhol nito sa
telepono. "I'm sorry Behati—" she whispered. "Please watch out for Professor Shiela
Wilson, my cousin will hunt her down. My cousin will definitely kill her! I am damn
serious! The woman of hope will hunt her down!"
Hindi ko na tinapos pa ang pakikinig sa pakikipag-usap ni Alys sa telepono dahil
lumabas na ako sa aking condo.
"Commmander Mitts," I turned on the earpods.
"The car is ready outside."
"Thanks, send me the details."
"Roger,"
Commander Mitts even proposed that she wanted to be with me, but the success of
this ambush will be possible if she'll be my eyes for my every movement.
Agad sumalubong sa akin ang itim na sasakyan na siyang gagamitin ko. The car was
transported here through IA but this time, I want to drive it with my own.
Pinaharurot ko ang aking sasakyan patungo sa lugar kung saan nila itinatago si
Wilson.
"They're all alerted and the pilot for her chopper is on his way to fly her away
Behati. You only have 45 minutes to infiltrate the whole place and get her killed."
"Got it,"
I set the own timer on my watch.
"I hacked the system gate, it will immediately open when it sensed the gadget that
I imparted to your car. But you should take care the two guards outside, four K9
dogs. The place is now highly alerted."
"Got it,"
"But a-are you aware with the consequence of this Behati?"
"That I'll be put into jail?"
"Yeah sort of,"
"I am the woman of hope and Wilson made me realize that I can also play evil. I am
already ready to give up the title that I didn't even aim from the very beginning."
"I'll be evil with you Behati, I won't leave you on air. This Wilson should be
eliminated before having another victim."
"Fucking fame cannibals should die. Dapat sila ang matinding inuubos."
"Yeah, too many bullshit cannibals."
Nang makita ko na ang itim na gate kusa na itong nabubuksan, dahan-dahan ko nang
binusakan ang itim na bag na dala ko. I pulled my gun. Another type of gun to make
someone sleep, ibang baril para lamang kay Wilson.
Hindi na ako nagulat nang may nagtatakang guard na nagtungo sa nabubuksang gate and
his reaction was priceless when he saw my car.
I pressed a button to slowly put down my windshield. I held my arms up and I
immediately pull the trigger hitting his arm. Within a second, the sleeping drugs
dropped him down on the ground.
The whole place made an alerted siren. A small bitter smile went out from my lips,
noon ay delubyo ang siyang dahilan kung bakit naririnig ko ang ganitong sirena,
hindi ko akalaing magkakaroon ng pagkakataon na ako mismo ang dahilan kung bakit
nag-iingay ito.
When I saw another two guards I quickly turned my car, placing my gun outside the
window. I didn't let them have their opportunity to protect themselves because I
hit them first.
Two down.
Ngayon ay nakahara na ang apat na K9 sa harapan ng aking harapan.
"Get them Commander Mitts, my drugs might affect these dogs."
"Alright, just a little short wave for them." Hindi na ako humanga kay Commander
Mitts nang sabay-sabay bumagsak ang apat na aso, dahil saglit na pinaramdaman niya
ang mga ito ng kuryente.
Their collars have an electric current if happened that they became uncontrollable,
pampahina lamang ito sa kanila.
"Thanks,"
Nang malinis na ang dadaanan ko ay lumabas na ako sa kotse. At ibinagsak ko ang
pintuan.
"Got the people inside, Commander Mitts?"
"There were only nine people, including Wilson. They're approaching, hide." Sa
halip na sundin ang sinabi ni Commander Mitts ay nagpatuloy ako sa paglalakad.
"What the— Behati!"
Hindi na ako sumagot at nagpatuloy ako sa paglalakad na hindi man lang inalintana
ang distansya mula sa paparating na mga kalaban.
Hinihintay ko ang mga itong lumapit pa sa akin hanggang sa makita ko na silang
lahat. Sa ngayon ay pito silang papalapit, iisa ang natitira para bantayan si
Wilson.
Pumuwesto ako sa gitna kung saan alam kong mapapalibutan ako ng mga ito.
"Lieutenant Monzanto hands up!" sigaw ng isa sa kanila.
Mabilis gumala ang mga mata ko at kinumpirma ang bilang nila.
"Armstrong," pagtatama ko habang dahan-dahang itinataas ang aking mga kamay.
"Make it rain," tipid na sabi ko.
Agad itong nakuha ni Commander Mitts, the sprinkler opened, the lights turned off.
Nakarinig ako ng sunod-sunod na mura habang mabilis akong umalis sa aking position,
my eyeglasses can still see them. It's an easy task.
"Now come in," I ordered.
Pumili ako nang pinakamaganda tayo hanggang sa marinig ko ang marahas na pagbangga
ng sarili kong sasakyan papasok sa safehouse.
It was an armoured car, I forgot to inform,
While the light is still off, I used a toxic smoke that will make their body numb.
Inilabas ko ang aking dalawang baril at ipinosisyon ko na ito patungo sa mga
nanghihinang katawan ng mga lalaki.
And the whole spotlight turned on me when the sharp headlight of my car ignited in
my whole body from back.
"You are protecting the wrong person gentlemen, now let this Lieutenant make you
sleep for the meantime."
Wala akong pinatakas sa kanila dahil lahat sila ay tinamaan ng pampatulog. Tinakbo
ko na ang silid kung saan nagtatago si Shiela.
It was a metal door, with strong damn password.
"Can you do this, Commander Mitts?"
"Easy,"
"Wait, I want to hear what's inside."
"Alright,"
Unang sumalubong ang boses ni Wilson.
"What's going on? Did they kill the bitch Monzanto?! She's crazy!"
"Wait Ma'am! I'm contacting them! I can't connect with them!"
"What?! What?! She's alone! Fucking alone! Target her weakest point! The damn woman
is pregnant! Hit her--" Fuck you!
Gusto ko nang tumakbo at pasabugin ang mukha ni Wilson.
"Professor Wilson! It's an unborn child!"
"What? Why? She should have exploded together with her hero husband! She's just a
crazy woman! Finish her! Oh my god! Do something! Give me that damn gun! I'll kill
her by myself! Move!"
"You're crazier Ma'am! You can't beat--"
"Fuck!" sabay kaming napamura ni Commander Mitts nang marinig namin ang putok ng
baril.
"She killed her own guard, Behati. The gun is aiming your direction. I'll turn off
light."
"No, let her see my face for the last time."
"But she's—"
"Just do it Commander Mitts, aside from plane guns was once my world." Huminga ako
nang malalim nang nagsisimula nang mabuksan ang pintuan ay nagsimulang magpaulan si
Wilson ng bala na parang nakikita niya na ako.
She's as desperate as I am.
Pero hindi ako kasing tanga katulad niya. Commander Mitts informed me about
Shiela's type of gun. I silently counting her bullets.
Sige ubusin mo lang, nang sandaling alam kong makikita na ako ng kanyang mga mata
ay agad akong lumuhod.
I used my whole body to quickly rolled my body inside, the bullets followed me but
I successfully dodge it until the whole place went on silence.
Out of bullets.
Mabilis akong tumayo habang ang kanyang mga mata ay nanlalaki.
"Don't come near me! I got CCTV cameras inside! You'll get in prison! Foolish!"
nag-apoy na ang buong pagkatao ko nang makita ko ang mukha ni Wilson.
Dahan-dahan kong inilabas ang aking baril at nangangatal ko itong itinutok sa
kanyang mukha.
"You killed my husband, you sacrificed us just for your own fame. You even planned
to kill my child? What kind of person are you? Oh! I almost forgot! You're the
bitch cannibal of my life." Ikinasa ko na ang baril sa kanyang harapan.
"L-Let's talk about this Monzanto,"
"It's Armstrong! It's damn Armstrong! The name of the man you killed for fame! The
name of my husband you killed! The name of the father of this child!" napapikit
siya nang dalawang kamay ko na ang inihawak ko sa aking baril.
"You want money? I can give you all, what do you want? Tell me.." lalong nagdilim
ang aking mga mata sa naririnig ko sa kanya.
At napasigaw na lamang ako sa tindi ng galit.
I dropped my gun and run fast in her position. I harshly pushed her body on the
floor. Agad akong sumakay sa kanyang katawan at kusa nang bumitaw ang mga kamao ko
sa kanyang mukha.
Everything turned into madness.
Wala na akong nakita kundi ang mukha ni Wilson na punong-puno ng galit. Kusang
lumipad ang mga kamao ko sa iba't-ibang parte ng kanyang mukha.
I punched her face like there's no tomorrow. Walang tigil sa pagbitaw ng malalakas
na suntok ang aking kamao habang walang tigil sa pagtulo ang aking mga luha.
Nabingi na ang aking mga tenga na halos hindi na nito marinig ang pagmamakaawa ni
Wilson.
I targeted her eyes sa paraang hindi na siya makakita, halos paputukin ko ang buong
labi niya para pigilang muli ang walang katapusang niyang kasinungalingan, ilang
beses kong pilit binabasag ang kanyang panga.
Marahas kong hinawakan ang kanyang ulo at ilang beses kong inumpog ito sa sahig na
umaasang baka matauhan siya sa kanyang katangahan.
Halos mabura na ang kanyang mukha dahil sa dugong nakasabog sa kanyang mukha.
"You killed my husband! You killed someone for your bullshit dream!" tumama ang
aking mga mata sa baril malapit sa akin at marahas ko na itong itinutok sa kanyang
noo.
Umaapaw na ang mga luha ko habang nangangatal na nakatutok ng nguso ng baril sa ulo
ni Wilson.
"You should die! Ikaw ang dapat mamatay! You should die! Inagaw mo sa akin si
Pedro! Tinanggalan mo ako ng karapatang maging masaya! Tinanggalan mo ng karapatang
magkaroon ng ama ang aking anak!" nanggigigil na ang daliri ko iputok ang baril sa
kanya.
Pero bigla na lamang nagtaasan ang aking mga balahibo nang marinig ko ang pamilyar
na boses.
"Hindi ka ganyan anak.."
"Inay?" I cried.
"Hindi ka si Behati, hindi ganyan ang anak ko."
"Tatay.."
"Ate Behati! You are the woman of hope. Wala sa kamay mo ang kamatayan."
"Ate Behati.."
"Ate Behati!"
Narinig ko ang mga boses ng aking kapatid, hindi ko man nakikita ang kanilang mga
kamay ramdam ko ang napakaraming kamay na humawak sa akin at dahan-dahan nilang
ilayo ito mula kay Wilson.
Nanghihina na akong lumayo at naupo, hanggang sa marinig ko na lamang ang sarili
kong paghagulhol habang walang tigil na isinisigaw ang pangalan ni Peter.
And yes, Shiela Wilson survived.
Pero nagsampa ito ng kaso sa akin, but Commander Mitts threatened her kaya agad rin
nitong inurong. She explained that the whole world had the admirable eyes towards
me.
Sinabi ni Commander Mitts na ilalabas niya ang katotohanan at wala itong pakialam
na matanggal ang kanyang posisyon sa UASA para isiwalat ang katotohanan na itinago
nito ang kanyang nalalaman.
"It will not just Behati, but the whole world will hunt for your life."
Walang nagawa si Wilson kundi iurong ang kaso laban sa akin hanggang sa nagpakalayo
na ito sa lugar na kailanman ay hindi mag-kukrus ang aming mga landas.
Nanlaki ang mga mata ni Wilson nang ako ang tumabi sa kanya sa eroplano. She was
about to shout but my eyes warned her.
"Never ever show your face Wilson, I won't let you live for the second time. Fuck
you to hell." Bulong ko bago ako tumayo sa upuan.
Halos mawala ang dugo nito sa bagong retoke niyang mukha. Still looking cannibal.
Hindi ko pinansin ang tawag sa akin ng flight na bahagya kong nabangga nang
naglakad na ako papalabas ng eroplano.
And the moment I went out of that plane, Flight Lieutenant Monzanto gave up her
wings to fly.
I resigned from aviation.
After two years
"Aaron, please check if your brother is awake."
"Yes mom!"
Kasalukuyan akong naghahanda ng pagkain para sa lunch box ni Aaron sa school. After
my resignation, I was surprised when Aaron knocked on my door.
And I discovered that Pedro already processed Aaron's adoption. Si Aaron ang siyang
naging lakas ko habang pinagbubuntis ko si Skynard.
Katatapos ko lang ilagay sa kanyang lunch box ang kanyang snacks nang mabilis
bumalik si Aaron sa akin.
"He's still asleep, balot na balot siya. Nilalamig na naman siya." Aaroon is still
slang in tagalog, pero natututo na rin siya.
Sabay kaming ngumisi nito, nilalamig na naman ang anak ko.
Sky got it from Peter, lamigin si Sky kahit hindi naman malamig dito sa Pilipinas.
Akala ko ay nagbibiro lang si Pedro noon, hindi ko alam na makukuha ito sa kanya ni
Sky.
"Let's wait for him to wake up, mamaya pa naman ang pasok mo. Are you ready for
your quiz?" agad kong binuhat si Aaroon at inupo sa lamesa.
"Kiss mommy!" hinawakan nito ang magkabilang pisnig ko at ilang beses niyang
hinalikan ang ilong ko.
"I love you, Mommy Behati!"
"I love you too Aaroon."
Hinintay namin si Sky na magising at nang sandaling unang nagmulat ang kanyang
bughaw na mga mata hindi pa rin nawawala ang kirot sa aking dibdib.
Mga matang katulad ng kanyang ama.
"Good morning Sunshine! Get up! Get up! Ihahatid natin si kuya sa school!"
Masiglang yumakap sa akin si Sky at humalik ito sa aking pisngi.
Kasing lambing rin ito ni Aaron.
"I love mommy!"
"I love you too Sky," binuhat ko siya kahit nakakapaglakad na siya simula nang
nakaraang buwan.
"I'll clean you first! Kuya Aaroon is waiting downstairs, baka ma-late na siya."
Mabilis kong inayos si Sky, hinihintay na kami ni Aaron sa lamesa para sa almusal.
Kalong ko si Sky habang kumakain kami.
"Mommy, you'll go for tomorrow?"
"I'm still thinking about it."
I got an invitation.
"You go, Daddy Peter will love it. He loves it when you speak with your mind."
Ngumiti lang ako kay Aaron.
"Just eat baby, you'll be late."
Nang matapos na kaming kumain, dumaan kami sa malaking picture ni Pedro sa may
sala.
"Say goodbye to daddy!"
"Bye Daddy!" humalik si Sky sa picture ni Peter.
Ngumiti akong muli hanggang sa makalabas na kami. Ngayon ay hindi ko isinabay si
Aaron sa school bus dahil naka-leave ako.
Wala rin ang baby sitter ni Sky dahil gusto ko ay kami na lang muna sa bahay
ngayon.
"Be a good boy Aaroon, alright?"
"Yes Mommy!"
Aaron gave me a salute before running to his schoolgate.
Bumalik kaming naghaharutan ni Sky sa bahay nang mapansin kong may sasakyang
nakaparada sa harapan ng bahay namin.
Kumunot ang noo ko hanggang sa mabuksan ang pinto nito at tuluyan na akong
natigilan nang makita si chairman. Buong akala ko ay si Commander Mitts, Engr.
Wright, Jensen o Graham Bell ang magpapakita sa akin.
Minsan ay dumadalaw rin ang mga ito sa amin, they're still inside the UASA.
"Chairman.."
"Can you still invite me inside?"
"Please, be my guest sir."
Tahimik kaming pumasok ni chairman, naupo kami sa sala habang titig na titig ito sa
anak ko.
"He really looks like him," he smiled.
"Yes,"
Nanatiling tahimik si Sky, he's a good kid. Hindi ito katulad ng ibang mga bata na
hindi marunong makisama sa sitwasyon.
My son is a wise kid, just like his father.
"Are you—"
"Yes, I'll go chairman. And this is the last time that I'll face the world as the
woman of hope."
Nag-usap pa kami ng ilang minuto ni chairman pero nagpaalam na rin ito. Huminga ako
nang malalim at muli kong hinarap ang anak ko.
His eyes was curious, pero ngiti na lamang ang ibinigay ko sa kanya.
Lagi rin dumadalaw sa akin si Alys, buntis na rin ito na siyang ikinatuwa naming
lahat.
Kasalukuyan na silang naghihintay ni Lance sa harap ng bahay namin, kasama rin sila
na siyang kahilingan ko.
Nakabihis na rin si Aaroon at Sky. Alys insisted that my sons should wear a
military outfit, siya mismo ang bumili ng mga damit nila para wala na akong angal.
While I dressed casually.
Sumakay na kami sa sasakyang mag-iina.
"Are you ready?" tanong sa akin ni Alys.
"I was born ready." Sagot ko.
"That's the woman of hope for you,"
"Woman of hope's last day." Pagtatama ko.
Today is the national hero's day, kasabay rin ng pagpapakilala sa dalawang pinoy na
muling nakapasok sa ahensiyang tinitingala ng lahat, UASA.
The program invited me to be the speaker.
There were a lot of people gathered. At pinili nilang dito sa Tacloban ganapin ang
buong programa.
Mostly were survivors of typhoon yolanda, marawi and the families of fallen forty-
four. At ang mga pamilya ng kinikilala ng lahat ng mga bayani.
There were a lot of died heroes. At napakaraming pamilya ang naiwan, we are not
gathered together to mourn for death but to praise them with endless thanks and
salute.
Nagtinginan ang mga tao nang bumaba ako ng sasakyan hawak ang aking dalawang anak.
We sat silently at the back, nanatiling nakababa ang ulo ko habang nagsimula ang
programa.
Maraming nagsalita, kung paano masasabing bayani ang taong kanilang mga mahal. Mga
salitang tatagos sa puso ng bawat makakarinig.
I even heard Alys crying habang mahigpit kong hawak ang kamay ng mga anak ko na
tahimik na nakaupo sa akin.
Humugot ako nang paghinga nang maging pamilyar ang deskripsyon ng emcee sa akin.
"Her hands reached thousands of lives, her words awaken the deaf humanity, she
never stop touching endless of heartbeats and in her every fight, there's a hope.
Allow me to introduce you, our woman of hope. Behati Azalea Monzanto Armstrong!"
Tumayo ako at sinalubong ng masigabong palakpakan. Narinig kong sumabay sa
pagpalakpak ang aking mga anak.
Nagsimula na akong humakbang patungo sa entablado habang nakataas ang aking noo.
This is the last time, Peter. I'll speak with my mind, I'll speak with my heart.
Tumayo na ako sa kanilang harapan at marahan kong iginala ang aking mga mata.
Katulad ng mga nauna kong pagsasalita, hindi ako nagbitaw ng introduskyon.
Huminga ako nang malalim at itinapat ko ang aking mga labi sa mikropono.
"Jose Rizal got Josephine Bracken," panimula ko.
"Andres Bonifacio got Monica Bonifacio."
"Benigno Aquino Jr. got his Cory Aquino."
"The fallen forty-four and their wives,"
"The soldiers of Marawi and their wives,"
"And lastly, Space Commander Rylandrien Peter Armstrong got me."
Pansin ko na halos lahat ng mga babaeng nakaupo ngayon sa harapan ko ay lumuluha
katulad ko.
"Always remember," muling kong iginala ang aking mga mata sa kanilang lahat.
"Behind every great hero is a toughest woman."
"Behind every great man is a fighting woman, a fight of fear, a fight of strength
and a fight of hope."
"Hindi lalaban ang ating mga bayani, kung wala tayo. Their fight is our fight,
lumaban sila para sa atin, lumaban sila para dugtungan ang buhay natin. Masakit
man, mahirap tanggapin pero isa ito sa paraan ng walang katapusan nilang
pagmamahal."
"If our husbands were born fighters, then us wives must live our life as a survivor
of hope. We shouldn't waste our life mourning and grieving, instead we use it as a
weapon."
"Hope is the greatest weapon of life." Lumingon ako sa dalawang lalaking siyang
nakapasok sa UASA.
"Life is a domino effect, kahit ilang beses tayo magpadala ng libong tao sa labas
ng mundong ito kung hindi sa atin magsisimula ang lahat, walang mangyayari sa atin.
Yes, we survived. Pero papaano kung muling humagupit ang kalikasan? We can't assure
that there's someone there that will be willing to sacrifice himself. Hindi tayo
pwedeng habang buhay umasa sa mga taong handing mamamatay para sa ating lahat!"
"Because—" pumiyok na ang boses ko. "Because the toughest fight isn't just in the
battlefield of guns, not just in the hospital bed with life and death, not just in
a country's clash—you know what's the toughest fight? It's in your home seeing a
blank chair. The empty chair of your husband, his empty pillow, the every part of
your home without his traces."
"Ito ang habang-buhay na nilalabanan ko, habang buhay na kailanman hinihiling ko na
sana maipanalo ko." Pinunasan ko na ang aking mga luha.
"Lastly, hope isn't just me, hope will always start from all of us. Let's create
the world with light, move with justice and together let's breathe the air with
value." Marahan akong yumuko sa kanilang lahat.
Tipid na lumabas ang ngiti sa aking mga labi nang tumayo silang lahat at salubungin
ako ng palakpakan.
Tahimik akong nagtungo sa aking upuan at sinalubong ako ng yakap ni Aaron at Sky.
"We are so proud of you mommy!" Bati sa akin ni Aaron.
"I love you!" hinalikan ako ni Sky sa aking pisngi.
"We're always here for you, Behati. Always." Hinawakan ni Alys ang aking balikat.
"Salamat,"
Hindi na namin tinapos ang programa dahil nagpaalam na kami sa kanila. Nangako ako
sa mga magulang ni Pedro na dadalhin ko si Sky sa kanila ngayong araw.
Nauna na rin sila Alys kaya naiwan kaming mag-ina na naglalakad sa kumpol ng mga
tao.
Hawak ko si Aaron habang buhat ko si Sky. Nang makalayo kami wala sa sarili akong
lumingon muli sa likuran, I saw how the Philippine flag as well as the UASA flag
flew with the air with peace.
"I think we need to salute with your father for the last time." Ibinaba ko si Sky
at inalalayan ko siyang humarap sa watawat.
"Boys! Give your father the salute he deserves!"
At katulad nang pagsaludo sa akin ni Pedro noon, kasabay ng mga anak namin sabay
naming isinaludo ang aming mga kamay.
"I love you, Peter."
I was once a flight Lieutenant fighting for life. Ngunit tinalikuran ko na ito sa
propesyong alam kong higit na tutulong.
I am now an educator, a world that can speak to youth. A profession that can mold
the greatness of future.
I was once a Lieutenant now a teacher, a mother and still a fighter.
Tumanaw ako sa bughaw na kalangitan. Na sa tuwing sumasagi sa aking mga mata ay
kanyang imahe ang aking nakikita.
"I love you Peter, I love you so much Peter and it hurts. Hindi pa rin nawawala,
mahal ko. I'll promise to love them and I'll give them the endless love."
Humampas ang banayad na hangin kasabay ng pagtulo ng aking mga luha.
"I promise to continue touching thousands of heart, I promise."
Huminga ako nang malalim at ibinaba ko ang aking mga kamay.
"Let's go! Grandma and grandpa is waiting for you." Sabay kong hinawakan ang kamay
ng mga anak ko at marahan na kaming naglakad papalayo sa dalawang bandilang
ipinaglaban namin ni Pedro.
Millions of lives saved. Millions of heart touched. Millions of tears dried.
Millions of smile formed.
I thought the sky is unreachable, but Peter made me realize that it wasn't. He made
me feel that I'd touch the sky. And it's him.
He's the taste of sky.
Isang bagay na saglit na ibinigay sa akin.
"I love you, Peter. Ikaw lang ang lalaking mamahalin ko sa ilalim ng asul na
kalangitan."
I smiled at my sons before continue walking for another life.
Gumaan ang pakiramdam ko.
This is Behati Azalea Monzanto Armstrong, the woman of hope.
A survivor of flood, a survivor of earthquake, a survivor of tsunami, a survivor of
volcanic eruption and a survivor of an asteroid explosion.
But never been a survivor of love.

-- END --

--
VentreCanard